หัวข้อ: Beyond The Sky And The Earth: ยิ่งกว่าผืนฟ้าและแผ่นดินbysake Spe1 P19 29/11/13

[Rafael]

หวานเจี๊ยบเลยแฮะตอนนี้
โอ๊ยยละลายยย

[mind223]

เผื่อจะหากันเจอ 

[Aoya]

พอเห็นว่าอัพเท่านั้นแหละ แทบกรี๊ด รอคอยทุกวัน ชอบมากๆ
อ่านไปยิ้มไป คิดว่าสองคนมีความสุขซะที
ที่ไหนได้ พอกระต่ายหายก็จะส่งกลับไทยแล้ว   

ไอ้ประโยคที่ว่า "โปรดรักกระหม่อมมากๆ" นี่หมายถึงอะไรหนอ 
จะใช่อย่างที่เราคิดหรือเปล่า แถมเจ้าเสือน้อยกว่าจะออกจากห้องได้ก็สายโด่ง
คือ แบบ กระต่ายเพิ่งมาถึงนะ แล้วก็ช้ำไปทั้งตัว พระองค์ก็ คึ คึ 

[quiicheh.]

เขินนนนนนนนนนนนนนพะยะค่ะ
อยากอ่านหวานๆแบบนี้ไปเรื่อยๆเลย
แต่ก็ต้องมีตอนแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองเนี่ยละ
พระองค์ไม่สนพระทัยมาเที่ยวไทยบ้างหรืออออออออ

[malula]

ในที่สุดก็พบกัน หวานกว่านี้ได้อีกนะก่อนน้องต่ายกลับเมืองไทย

[BitterSweet~]

อ่อนหวานละมุน อ่านไปยิ้มไป
ทุกคนต่างมีหน้าที่ของตนเอง
อดทนนะกระต่ายกับเสือน้อย 

[lizzii]

อ่อนหวาน อ่อนโยน อบอวนไปด้วยความรัก
แต่ก็แฝงไปด้วยความเครียด อ๋อยยยยยย

[cho_co_late]

หวานเกิ๊นนนน
แอร๊ยยยย >/////< เขิลลล
ไม่รู้จะพูดอะไร หวังว่าคงจะได้อยู่ด้วยกันเร็วๆ

[sam3sam]

อ่านแล้วเคลิ้มไปเสือน้อยกับกระต่ายจริงๆ
อ่อนหวาน อ่อนโยน อบอุ่น ห่วงหา ห่วงใย ละมุนละไมมาก
คือมันรวมทุกอารมณ์ของความรักไว้เลย
อ่านตอนนี้แล้วยังไม่อยากให้พายุที่ชื่อว่า 'พ่อของกระต่าย' มาเยือนเลยจริงๆ

[takara]

หวานจัง อิอิ

[maemix]

มารอตอนต่อไป คิดถึงคุณต่ายแล้ว

[vanny]

 

เจ้าเสือน้อยกับกระต่ายป่ากลับมาแล้ว

มาพร้อมกับระดับน้ำตาลในเลือดที่เพิ่มสูงปรี๊ดดดดดดดดดด

[Heisei]

เราบรรยายความรู้สึกหลังจากอ่านเรื่องนี้ไม่ถูกเลยค่ะ
มันอบอุ่น หอมหวาน และเปี่ยมไปด้วยความรัก ความห่วงหา ความผูกพันธ์เป็นที่สุด

ประทับใจความรักที่แม้จะตกระกำลำบากของทั้งคู่มากๆ 

[uri uri]

หลายคนอ่านไปยิ้มไป  แต่เราอ่านไปแอบน้ำตาตกใน  จะจากกันอีกแล้ว
จ๋งจ๋างพระนางอ่ะ  งือออออออออออ   

[poose]

คือลุ้นอ่ะคะ จะเจอกันยัง จะได้เจอไหม ลุ้นมาก
พอลงมาเจอกัน คือปริ่ม ยินดีต้อนรับกลับบ้าน.
กลับบ้านอ่ะ มันไม่ต้องบรรยายอ่ะ
แต่เค้ากอดกันไม่ได้เนี่ยสิ มันอัดอั้น
พอในห้องอร๊ายยยยย พ่อเสือน้อย ดี๋ยวจุ๊บ เดี๋ยวจูบ
สัมผัสกันได้หวานมากอ่ะ

ว่าแต่เพิ่งเจอกันกระต่ายต้องถูกส่งตัวไปไหนเนี่ย
แล้วก็ต้องกลับไทย งื้อ กระต่ายต้องมาอีกชิมิ
เสือน้อยจะไปรับกระต่ายกลับมาใช่ไหม

[takuya]

ไม่รอช้า ตอนต่อไปมาเเล้วจ้าาา

ตอนที่ 15


พระราชวังนิศามณี

นพรัตน์ถูกพาตัวมายังห้องพักรับรองแขกอันโอ่โถง ภายในตกแต่งด้วยเครื่องเรือนไม้แกะสลักลวดลายประจำชาติสูงค่าจนผู้มาอาศัยพักไม่กล้าเฉียดเข้าใกล้ ด้วยเกรงว่าจะเผลอไปทำของเขาเป็นรอย
 
สายน้ำเกลือถูกถอดก่อนเดินทางออกจากพระตำหนักพันดาว ตอนนี้ร่างสูงโปร่งเริ่มกลับมาแข็งแรงมากขึ้น ร่องรอยของบาดแผลเล็กๆก็เริ่มตกสะเก็ดลอกผิวเก่าออก อาการบวมช้ำตามร่างกายส่งผลให้บนผิวขาวๆเป็นลายด่างดวงรอวันจางหาย ทว่าบาดแผลที่ใกล้หางคิ้วคงเหลือเป็นรอยแผล ถ้าไม่สังเกตก็จะไม่เห็น เจ้าตัวจึงไว้ผมหน้าปิดบังรอยแผลนั้นไว้

เมื่อวานโทรศัพท์ถูกยื่นส่งให้เขาโดยเจ้านรพยัคฆ์ พร้อมกับประโยคสั้นๆ

“คุณพ่อของเธอกำลังเป็นห่วงเธอมาก โทรไปพูดคุยให้ท่านหายห่วงหน่อยเถอะ”

นพรัตน์อดจะลอบค้อนให้คนพูดไม่ได้ เมื่อก่อนขอร้องคอแทบแตกก็ไม่ยอมให้โทรหาใคร  หากชายหนุ่มปล่อยความรู้สึกคันไม้คันมือทิ้งก่อนจะยกหูโทรหาครอบครัว เพียงทางปลายสายรู้ว่าเขาโทรมาก็แทบเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต เพราะบิดาต้องการให้เขาเดินทางกลับประเทศไทยทันทีด้วยสถานการณ์ทางนี้ส่อแววไม่ปลอดภัยสำหรับนักท่องเที่ยว และมีข่าวว่ารัฐบาลของราชอาณาจักรปัจคีรีมีแนวโน้มจะปราบปรามกลุ่มผู้ไม่เห็นด้วยกับรัฐบาลด้วยความรุนแรง

“ได้ยินเสียงลูกเสียที เอาแต่ตอบทางเมล์ พ่อเป็นห่วงลูกมากเลยนะต่าย กลับบ้านเราเถอะ ที่นั่นสถานการณ์ไม่ค่อยดีแล้ว รีบกลับมาก่อนที่จะเกิดเหตุจลาจลถูกลูกหลงกับเขาไปด้วย”

 “พ่อ! มันไม่จริงนะ พวกนั้นไม่ใช่คนไม่เห็นด้วยกับนโยบายของรัฐบาล แต่พวกนั้นเป็นกลุ่มติดอาวุธ เป็นกบฏที่ต้องการแบ่งแยกดินแดน!”

“ต่าย! เขาจะเป็นอะไรก็ช่างเขา ประเทศเขาๆต้องจัดการ เราน่ะรีบกลับมาเดี๋ยวนี้เลย”

“พ่อ...” นพรัตน์เหลือบมองวรองค์สูงข้างๆ เขาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่สะท้อนออกมาจากดวงเนตร “พ่อ...ต่ายอยู่ทางนี้ปลอดภัยดี ปลอดภัยมากจริงๆนะ”

“กลับเดี๋ยวนี้เลย รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงเราแค่ไหนฮึ? ถ้ายังอยากจะท่องเที่ยวพักผ่อนอยู่ก็กลับมาก่อนแล้วค่อยไปเที่ยวที่อื่นใหม่”

ภาพผู้ให้กำเนิดลอยเข้ามาในหัว นพรัตน์เม้มริมฝีปากก่อนจะตอบ ขณะนัยน์ตามองเจ้าเสือน้อยไหวระริก “คะ...ครับ แต่ตอนนี้ผมอยู่ต่างแคว้น กว่าจะหารถกลับไปถึงเมืองหลวงได้คงต้องใช้เวลาสักหน่อยนะพ่อ” นพรัตน์เลือกโกหกบิดาออกไป

“เหมารถมาเลยต่าย รีบกลับก่อนที่จะออกมาไม่ได้ รู้ไหม?”

“ครับพ่อ”

เมื่อสิ้นสุดการสนทนา รอบข้างก็มีแต่เสียงลมหายใจแผ่วเบา นพรัตน์คืนโทรศัพท์เครื่องใหญ่หนักมือให้เจ้านรพยัคฆ์โดยไม่ยอมบอกเนื้อในการสนทนา แต่เขารู้ว่าอีกฝ่ายคงเดาได้ไม่ยากเลยสักนิด

เวลาของเขาเหลือไม่มากเลย

เช้าวันนี้เจ้านรพยัคฆ์ให้มหาดเล็กมาเชิญเขาออกไปรับประทานอาหารเช้าที่ระเบียงด้านนอก ต้อนรับแสงอาทิตย์อ่อนอุ่นยามเช้า เมื่อนพรัตน์ไปถึงก็พบสมเด็จพระราชาธิบดีประทับรออยู่ก่อนแล้วทำให้ชะงักงันไปชั่วอึดใจ

“ตามสบายเถอะ” เจ้าเหนือหัวตรัสกับชายหนุ่มหน้าสวยตรงหน้าที่ยืนนิ่งไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี หากแต่โค้งคำนับให้โดยอัตโนมัติ เรียกรอยสรวลละมุนจากคนมอง

“ตั้งแต่เธอมาเรายังไม่เคยเลี้ยงอาหารเธอเลยสักมื้อ วันนี้ได้เจอก็ขอถือโอกาสนี้เลยเถอะนะ”

นพรัตน์มองรอยยิ้มสว่างไสวบนใบหน้าของบุรุษที่คนทั้งแผ่นดินรักใคร่ยกย่อง ในดวงเนตรอ่อนโยนของพระองค์ล้ำลึกดังแม่น้ำใหญ่ไหลเอื่อยหากซ่อนพละกำลังมหาศาลในสายน้ำเย็นๆนั้น ก่อนจะจึงโค้งคำนับอีกครั้งแล้วเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ที่เจ้านรพยัคฆาภูบดินทร์ทรงขยับเลื่อนให้

ซูจา ชาใส่นมเนยถูกนำมาเสิร์ฟตรงหน้า ควันขาวลอยกรุ่นหอมกลิ่นเนยแต่รสชาติไม่ค่อยถูกปากนักทำให้เจ้าตัวยกขึ้นมาจิบเล็กน้อย จากนั้นอาหารจากหลักก็ถูกสมเด็จท่านแนะนำให้ลองชิม

“อาหารของที่นี่ติดเนยติดเครื่องเทศแล้วก็เผ็ดจัด ถ้าเป็นจานนี้  เกวา พักชา คงถูกปากเธอมากกว่า” ผู้แนะนำเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมกับตักประทานให้อีกช้อนโต

“คล้ายๆหมูตุ๋นมันฝรั่งน่ะ” เจ้านรพยัคฆ์ช่วยอธิบายเสริม

“เออ...ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

สมเด็จพระราชาธิบดีแย้มสรวลกับท่าทีสงบเสงี่ยมผิดกับที่ได้ฟังวีรกรรมมามากโข หรือจะเกร็งมากเสียก็ไม่รู้ แต่เห็นว่าถึงอยู่ต่อหน้าเสือน้อยก็ไม่วายอาละวาดมาแล้ว

“ไม่เป็นไร แล้วก็ขอบใจนะที่อุตส่าห์เลือกมาเยี่ยมเยียนที่นี่แต่กลับต้องมาตกระกำลำบาก เราเสียใจจริงๆ”

“เป็นเรื่องสุดวิสัย กระหม่อมเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ” ตอนนี้เขาเข้าใจเสียยิ่งกว่าเข้าใจอีก

“ขอบใจ” พระเจ้าฟ้ารุ่งทอดเนตรพิจารณาคนหน้าตาคมติดจะสวย เปลี่ยนแปลงไปจากที่เห็นครั้งแรก ผมที่ยาวขึ้น บรรยากาศรอบตัวที่คล้ายดารานักแสดงเกาหลีหายไป คงเหลือไว้เพียงความนุ่มนวลในกริยาของชาติบ้านเกิดดูน่ามอง “คนที่นี่ชอบดูละครไทย ดาราไทย ผ่านทางเครื่องรับสัญญาณดาวเทียม ไม่ก็สั่งซื้อพวกซีดีหรือดีวีดีมาดูกันในบ้าน นี่ขนาดยังไม่เปิดสัมปทานคลื่นสัญญาณโทรทัศน์นะยังเป็นที่นิยมของที่นี่ หากเปิดเสรีมากกว่านี้เราอาจได้เห็นเธอมาเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าของที่นี่ชิ้นสองชิ้นละมัง” รอยสรวลเอ่ยเย้าทำให้คนที่ฟังแทบสำลักข้าว

“มะ...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่ได้โด่งดังอะไร”

“ถ่อมตัวเกินไปแล้ว”

“ไม่หรอกพ่ะย่ะค่ะ ก่อนมาเที่ยวที่นี่กระหม่อมก็ยกเลิกงานในวงการบันเทิงเกือบหมดแล้ว”

“หือ! ไม่อยากทำแล้วน่ะรึ?”

“เออ” นพรัตน์เหลือบมองวงพักตร์คนนั่งข้างๆอย่างลำบากใจนิดๆ

“มีข่าวว่าไปทำดาราสาวเขาตั้งครรภ์น่ะพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าเสือน้อยเอ่ยตอบแทนด้วยน้ำเสียงราบเรียบหากปลายหางเสียงติดขุ่นเล็กๆทำให้นพรัตน์แทบสำลักร้อนๆหนาวๆ และพระเจ้าฟ้ารุ่งก็หลุดสรวลเสียเต็มที่ยิ่งทำให้คนถูกค่อนขอดขมวดคิ้วยุ่ง หันไปเอาเรื่องคนพูด

“แค่ข่าวพ่ะย่ะค่ะ ข่าวเฉยๆ ไม่ได้ทำพ่ะย่ะค่ะ” ร่างโปร่งพูดไปย้ำไปให้คนฟังได้ยินถนัดๆ

หากแต่คนฟังแสร้งผินพักตร์ไปทางอื่นจนคนมองนึกอยากจับยักษ์หน้าตายมาจ้องตาให้เข้าใจเสียเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ติดว่ามีบุคคลที่สามอยู่ด้วย

“มีเสน่ห์ๆ” พระเจ้าฟ้ารุ่งสรวลพลางมองอนุชา

“ก็มีบ้างล่ะพ่ะย่ะค่ะ” คนหน้าสวยยิ้มตอบคำเย้าทำให้พักตร์องค์สูงใหญ่ข้างๆรีบหันกลับมาถลึงเนตรใส่

รึไม่จริง  ความนัยจากดวงตาดำขลับเปล่งประกายระยิบระยับทำให้เจ้าเสือน้อยรู้ว่ากำลังถูกแกล้งจึงคาดโทษอีกฝ่ายไว้ในใจ

“กลับไปคราวนี้ก็คงลำบากหน่อยนะพ่อคนเสน่ห์แรง” องค์ประมุขเย้าแขกผู้ที่กำลังจะเดินทางกลับประเทศในอีกไม่ช้า

นพรัตน์ไม่ได้ตอบต่อคำเย้า หากเพียงยิ้มให้ตัวเองที่รู้ตัวเสียทีว่ากลับไปคราวนี้เขาควรจะวางแผนให้ชีวิตตัวเองเช่นไร

“ไม่หรอกพ่ะย่ะค่ะ  กลับไปคราวนี้กระหม่อมไม่คิดจะรับงานบันเทิงอีกแล้ว”

ขนงของผู้สูงศักดิ์ทั้งสองพระองค์เลิกขึ้นมองร่างโปร่งอย่างฉงน ด้วยภูมิหลังของอีกฝ่ายในรายงานมีไม่น้อย

“กระหม่อมมีสิ่งอื่นที่อยากทำมากกว่างานในวงการบันเทิงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอรู้ด้วยได้ไหม?” พระเจ้าฟ้ารุ่งมองลึกลงในดวงตาดำขลับทอประกายวาววับ

“ความลับพ่ะย่ะค่ะ”

คนพูดยิ้มตอบพร้อมน้ำเสียงซนๆทำให้เจ้าเสือน้อยขมวดขนงยุ่งขึ้นไปอีก ในขณะที่พระเจ้าฟ้ารุ่งกลับแย้มโอษฐ์พยักพักตร์รับรู้เงียบๆ

จากนี้ไปท้องฟ้าอันมืดครึ้มเงียบเหงาเหนือพระราชวังอลิซาเบธคงจะมีแสงดาวแสงเดือนสาดส่องลงมาบ้างแล้วล่ะมัง

หลังจากส่งเสด็จพระเจ้าฟ้ารุ่งนฤเบศน์ เจ้าเสือน้อยก็หันมาไล่เรียงเอาความกับร่างโปร่งที่ยังระบายยิ้มทั่วใบหน้า

“เธอจะทำอะไร...ไปไหน?”

นพรัตน์หันมองคนถามก่อนส่ายหน้า “ความลับไงพ่ะย่ะค่ะ”

“กับเรายังต้องเป็นความลับอีกรึ?”

คำถามที่ทำเอานพรัตน์อึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะทอดถอนใจเอ่ยกับคนตรงหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็อย่าส่งกระหม่อมกลับไปสิพ่ะย่ะค่ะ แล้วจะไม่มีความลับนี้อีกต่อไป”

เพราะคำตอบของนพรัตน์ทำให้เจ้านรพยัคฆ์ยกหัตถ์ขึ้นลูบศีรษะทุยเบาๆ ริมโอษฐ์เม้มแน่นสนิทก่อนจะถอนปัสสาสะ “นิสัยอย่างเธอนี่นะ”

บทจะใจร้ายก็ร้ายจนน่าปวดใจ บทจะรักก็รักแบบไม่คิดหน้าพะวงหลัง  แล้วจะให้พระองค์ทำอย่างไร

“ไม่ได้รึพ่ะย่ะค่ะ?” ดวงตากลมใสจ้องรอคำตอบจากองค์สูงใหญ่ด้วยใจไหวน้อยๆ เพราะคำตอบนั้นเขารู้ตัวดี หากก็ฝืนเอ่ยปากขอสักครั้ง เผื่อ...

“ไม่ใช่ตอนนี้”

คำตอบของเจ้านรพยัคฆ์ทำเอาหัวใจร่างโปร่งแฟบลงฉับพลัน เดินคอตกกลับไปยังห้องพักรับรองโดยมีวรองค์สูงเสด็จตามมาไม่ห่าง  นพรัตน์เลือกนั่งรับลมใกล้หน้าต่างที่มองออกไปเห็นทุ่งหญ้าเหลืองอร่าม ถัดไปคือเขตชุมชนที่ประกอบด้วยตึกรามบ้านช่องร้านรวงโรมแรมต่างๆไกลลิบๆ ที่นี่คือเขตเศรษฐกิจสำคัญของตารกา ทว่ามองจากสายตาคนนอกอย่างนพรัตน์ ภาพที่เห็นไม่ต่างอะไรกับจังหวัดหนึ่งในประเทศบ้านเกิด แถมเป็นจังหวัดเล็กๆอีกต่างหาก  ทุกอย่างยังผูกติดกับธรรมชาติเสียมาก วันข้างหน้าความเจริญแผ่อิทธิพลเข้ามามากกว่านี้ แล้วที่นี่ยังจะรักษาสิ่งที่เป็นอยู่ ณ ตอนนี้ได้รึเปล่า  คนตรงหน้าเขาจะนำพาผู้คนฝ่ากระแสวัฒนธรรมยุคติดจรวดไปอยู่ท่ามกลางเสือสิงห์กระทิงแรดได้อย่างไร 

[takuya]

กระแสวัฒนธรรมที่ให้คุณค่ากับวัตถุมากกว่าจิตใจ ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ประเทศใหญ่จ้องแต่จะเข้ามากอบโกยผลประโยชน์ให้ประเทศตัวเอง ให้คนของตัวเอง หากคนของประเทศอื่นจะเป็นอย่างไรช่างหัวมัน ทำทุกอย่างแม้กระทั่งสงครามเพื่อจะได้ซื้อขายอาวุธอย่างถูกกฎหมาย ความร่ำรวยที่มาจากกองเลือดเนื้อของประเทศที่มีผู้นำโง่เขลา  ทว่าไม่มีที่ไหนจะอยู่ได้อย่างสงบหากประเทศตัวเองอ่อนแอ  เพราะฉะนั้นกำลังทางทหารจึงจำเป็น แต่ต้องใช้ให้เป็นด้วยเช่นกัน  ความพอดีจึงสำคัญ  แต่ตรงไหนล่ะที่เรียกว่าพอดี

นพรัตน์มองสิ่งที่อยู่บนไหล่ร่างสูงแล้วลอบถอนหายใจ มันหนักหนาเหลือเกิน

“คิดอะไรอยู่?”

นพรัตน์หันหน้ามองผู้ที่ทรุดองค์ประทับใกล้ ก่อนจะถูกรวบไปกอดแล้วกดนาสิกที่ขมับเบาๆ

“แม้แต่ความคิดของกระหม่อม พระองค์ก็ไม่ทรงเหลือให้กระหม่อมไว้เป็นความลับหรือพ่ะย่ะค่ะ?” นพรัตน์ยิ้มเย้าหากเอียงศีรษะให้อีกฝ่ายจุมพิตแต่โดยดี

“ช่างพูดเหลือเกินนะ”

นพรัตน์หัวเราะแล้วจึงหันหน้าเผชิญกับองค์สูงใหญ่ “เคอแสนเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”  ร่างโปร่งถามถึงผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุขซึ่งถูกช่วยเหลือออกมาจากในป่าเรียบร้อยหลังจากตนเองได้รับการช่วยเหลือไม่นาน

“ไม่เป็นอะไรแล้ว”

“กระหม่อมขอไปเยี่ยมได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” นพรัตน์เอ่ยปากขอ หากก็เกรงจะถูกปฏิเสธ ด้วยเวลานี้จะไปไหนมาไหนก็มีขบวนคุ้มกันยาวเหยียด และเดือดร้อนคนอื่นมากมาย แต่เขาก็อยากจะเห็นด้วยตาตัวเองสักครั้งว่าเคอแสนสบายดี

“ได้สิ เดี๋ยวจะให้นายทหารพาไป”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”

รอยยิ้มของร่างโปร่งทำให้คนมองเผลอยิ้มตามโดยไม่มีสาเหตุ แม้เบื้องหลังแล้วจะมีงานตามติดให้ต้องแก้ต้องสางอีกเป็นพะเรอเกวียนก็ตามที

เจ้านรพยัคฆ์ทอดเนตรใบหน้าผ่องใสด้วยหทัยฟูพองหากข้างในกลับเหมือนมีหินผาถ่วงหนัก เมื่อความสุขตรงหน้ากำลังจะลอยหายไปในไม่ช้า

“อย่าอยู่นานนักล่ะ เพราะตัวเองก็ยังไม่หายดี”

คนถูกกำชับพยักหน้าก่อนพิงหลังตัวเองกับแผ่นอกแข็งของคนข้างๆ อ้อมแขนแข็งแรงจึงโอบรัดร่างโปร่งเข้ามาแนบตัว และมอบจุมพิตที่ขมับอีกฝ่ายเบาๆ

นพรัตน์ทอดสายตาไปยังทิวเขาเบื้องหน้าไกลลิบๆ

แม้ไม่มีคำหวานชวนให้ลุ่มหลง และไม่เคยมีแม้แต่คำบอกรักเพียงครึ่งคำ หากเขากลับเอาหัวใจตัวเองฝากไว้ที่อีกฝ่ายไปหมดแล้ว  นับจากนี้ไปไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตามที เขาจะกลับมาหาหัวใจของเขาที่นี่

ตลอดไป



ณ โรงพยาบาลกลาง เมืองหลวงตารกา

นพรัตน์เดินตามนายทหารนำทางไปยังห้องพักของผู้ป่วย ผู้ร่วมชะตากรรมฝ่าดงกระสุนและทำให้เขามีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้ เมื่อย่างเท้าเข้าไปในห้องผู้ป่วยเขากลับเห็นท่านมหาดเล็กที่น่าจะนอนให้น้ำเกลือนั่งคุยกับนัมทัคอย่างเอางานเอาการ ไม่หลงเหลืออาการของคนเจ็บไข้ได้ป่วยให้เห็นสักนิด นพรัตน์โล่งใจระคนยินดีรีบสาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่ายโดยเร็ว

“ลุง!”

กระต่ายต่างเมืองโผเข้าไปกอดท่านมหาดเล็กเสียยกใหญ่โดยไม่ได้ทันสังเกตท่าทีอิหลักอิเหลื่อของคนถูกกอดที่ทำหน้าปูเลี่ยนๆ หากก็ยินดีที่ได้พบ

“ลุงๆ...ลุงหายดีแล้วเหรอครับ?”

“เออ...หายดีแล้วล่ะครับคุณ” เคอแสนดันคนตัวเล็กกว่าออกอย่างละมุนละม่อม  ความนัยจากดวงตาคู่ดำขลับแสดงออกถึงความยินดีจากใจทำให้คนมองนึกเอ็นดูและลืมความทะเล้นของอีกฝ่าย

“ดีใจจัง ไม่น่าเชื่อนะลุงว่าเราจะรอดกันมาได้”

ย้ำกันจัง คำก็ลุงสองคำก็แก่ เคอแสนถอนหายใจหากก็ระบายยิ้มไม่ถือสา “นี่ผมแก่ปานนั้นแล้วหรือครับ?”

“ปะ...เปล่าครับ แต่ถึงจะแก่ก็ยังแข็งแรงมากนะครับ” นพรัตน์ยิ้มแหย่

“คุณนี่นะ...ผมไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ หากแต่อยู่ต่อหน้าพระพักตร์ห้ามเรียกแบบนี้นะครับ ท่านจะดุเอา” แล้วก็ห้ามโผมากอดแบบเมื่อครู่นี้ด้วย เคอแสนต่อประโยคหลังในใจ

นพรัตน์เม้มปากก่อนจะยกยิ้มพยักหน้ารับคำ ก็มันดีใจนี่นะ “แล้วแพทย์ให้คุณเคอแสนออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรครับ?”

“คงวันนี้ล่ะครับ บ่ายๆคงได้กลับแล้ว”

“นายทหารอีกคนล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง?”

“แพทย์ให้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวันก่อนแล้วล่ะครับ” เคอแสนยิ้มให้ร่างโปร่งที่เอาแต่สำรวจตัวเขาตั้งแต่ศีรษะจนปลายเท้า โดยไม่ได้คิดถึงตัวเองเลยว่าก็มีรอยแผลเต็มเนื้อเต็มตัวเหมือนกัน “คุณก็อึดใช่เล่นนะครับ ไม่เคยรบแต่ก็ผ่านกันมาได้ ผมนับถือใจคุณจริงๆ และขอบคุณจากใจที่ทำให้เจ้าชีวิตของพวกเราปลอดภัย”

“ผมเปล่าทำอะไรซะหน่อย แค่รู้ตัวไม่อยากเป็นตัวถ่วงคนอื่นก็เท่านั้น คนที่ต้องขอบคุณก็คือตัวของพวกคุณเองนะครับ” นพรัตน์ฉีกยิ้มกว้าง “และผมก็อยากขอบคุณพวกคุณทุกคนจริงๆครับที่ต้องมาปกป้องคนอย่างผม”

ทั้งเคอแสนและนัมทัคลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ เจ้าตัวจะรู้บ้างรึเปล่าว่าหากตัวเองเป็นอะไรไป คนที่จะทุกข์ร้อนที่สุดนั้นคือใคร  แล้วพวกเขาจะนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร

นพรัตน์เข้าไปนั่งคุยกับท่านมหาดเล็กทั้งสอง พูดคุยถึงสิ่งที่ต้องผจญตอนหาทางหลบหนีพวกกบฏ ตอนนั้นเหนื่อยเลือดตาแทบกระเด็นแต่มาเวลานี้กลับใส่มุกกันอย่างเมามัน ทั้งสามสนทนากันภายในห้องพักซึ่งเปิดหน้าต่างให้สายลมเย็นพัดผ่าน พร้อมเสียงอื้ออึ้งจากภายนอก ด้วยโรงพยาบาลตั้งอยู่ในเขตชุมชนซึ่งมีการจราจรค่อนข้างคับคั่ง เสียงต่างๆจึงดังเข้ามาภายในหากเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ ระหว่างที่คุยเคอแสนกับนัมทัคหันมองไปยังนอกหน้าต่างเมื่อได้ยินเสียงตึงจากไกลๆด้านนอก ทำให้บุคคลทั้งสองมีท่าทางระแวดระวังขึ้นมาฉับพลัน

“รถชนกันใกล้ๆนี่รึเปล่า?” นพรัตน์คาดเดา

“อาจจะครับ” นัมทัคเป็นฝ่ายตอบ และถัดมาไม่กี่นาทีก็มีนายทหารคนสนิทของนัมทัคขออนุญาตเข้ามาภายในห้อง และเหมือนจะรู้กันเป็นการภายใน นัมทัคจึงออกไปกับนายทหารคนดังกล่าว และกลับเข้ามาอีกครั้ง

“คุณนพรัตน์เชิญกลับวังก่อนครับ พระองค์ท่านคอยอยู่” นัมทัคเอ่ยบอกด้วยท่าทางปกติ หากแต่อยู่ที่นี่มาพักใหญ่ทำให้ร่างโปร่งพอจะคาดการณ์อะไรได้บ้าง

“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?”

“เออ...เชิญกลับก่อนเถอะครับ เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกันครับ” เคอแสนเอ่ยแทรกพร้อมกับคำสัญญาเป็นมั่นเหมาะ

นพรัตน์จึงได้แต่พยักหน้าตามน้ำ และกลับไปพร้อมขบวนคุ้มกันแน่นหนาจนถึงพระราชวัง  เขาได้แต่เดินวนอยู่ในห้องพักเหมือนเสือติดจั่น ด้วยตอนนี้ไม่มีใครสามารถให้คำตอบกับสถานการณ์ผิดปกตินี้ได้ จนกระทั่งพลบค่ำ

“ทำไมถึงไม่ทานข้าวเย็นล่ะ เป็นอะไรรึเปล่า?” เจ้านรพยัคฆ์ขมวดขนงยุ่ง

นพรัตน์ละสายตาจากวิวนอกหน้าต่าง เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงผุดลุกขึ้น แต่ไม่ไวเท่าองค์สูงที่เข้ามาประทับใกล้อย่างรวดเร็ว

“เออ...ยัง...ยังไม่หิวค่อยน่ะพ่ะย่ะค่ะ”  เสียงตอบตะกุกตะกักทำให้เจ้าเสือน้อยทรุดองค์บนพระเก้าอี้ใกล้ๆ แล้วเรียกใช้นายทหารมหาดเล็กให้นำอาหารมาให้คนหน้ายุ่งทานก่อนจะตรัสเรื่องสำคัญ

“เมื่อเย็นเกิดระเบิดขึ้นที่ชุมชนย่านชานเมือง  พรุ่งนี้ฉันจะส่งเธอกลับเมืองไทยแต่เช้า คืนนี้พักผ่อนมากๆต้องเดินทางอีกไกล” องค์นรพยัคฆ์ตรัสราวกลับการเกิดระเบิดคือเรื่องปกติของที่นี่ ในขณะที่นพรัตน์เบิกตากว้างราวไข่ห่าน

“ระเบิด! ระเบิดที่ไหนพ่ะย่ะค่ะ? มีใครเป็นอะไรรึเปล่า?”

เจ้าเสือน้อยนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะยกหัตถ์ลูบศีรษะทุยเชื่องช้า “มีผู้บาดเจ็บหลายสิบราย พวกมันซ่อนระเบิดไว้ในรถประจำทางที่วิ่งระหว่างแคว้น เราพลาดเอง ปล่อยให้พวกมันเข้ามาทำลายพวกเราถึงในเมืองหลวง”

ความเสียใจลึกล้ำสะท้อนจากดวงเนตรคมดุที่ตอนนี้สั่นระริก สุรเสียงเอ่ยเล่าราบเรียบแต่นั่นคือการกดความเจ็บแค้นไว้ในหทัยสุดกำลัง “คงเป็นโชคดีในโชคร้ายที่ตอนระเบิดไม่มีใครโดยสารอยู่ในรถ แต่ชาวบ้านลูกเด็กเล็กแดงรอบๆถูกสะเก็ดระเบิดบาดเจ็บสาหัสหลายราย และมีการรายงานข่าวเรื่องนี้ออกไปทั่วโลกแล้วเพราะเหตุเกิดในเมือง เราคุมข่าวสารไม่ได้อีกแล้ว”

“พระองค์...เราทำเต็มกำลังแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”

“พวกมัน...พวกมันใส่หน้ากากออกมาเรียกร้องกับสื่อให้องค์กรนานาชาติเข้ามาตรวจสอบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กล่าวหาว่าเราใช้กำลังปราบปรามผู้บริสุทธิ์ที่ไม่เห็นด้วยกับนโยบายของรัฐบาล พวกมันปลุกปั่นสถานการณ์ให้รุนแรงเพราะอยากเอากองกำลังทหารต่างชาติเข้ามาควบคุมเรา ไม่ให้เราตามไล่ล่ามันได้เต็มที่ พวกมันจะได้ยึดครองแผ่นดินอย่างถูกต้อง กอบโกยผลประโยชน์อย่างถูกต้อง”

ทุกถ้อยคำที่พรั่งพรู ทำให้นพรัตน์ลอบกลืนน้ำลายยากลำบาก ตัวเขาตอนนี้จะทำอะไรได้บ้าง...ทำอะไรได้บ้าง นอกจากอาจเอื้อมดึงวรองค์สูงใหญ่เข้ามาโอบกอดไว้เต็มวงแขน

“ไม่มีวันที่เราจะแพ้ตลอดไปหรอกพ่ะย่ะค่ะ” นพรัตน์กระซิบก่อนก้มหน้าลงมองวงพักตร์แสดงความเจ็บช้ำให้เห็น ริมโอษฐ์เม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้คนบาดเจ็บล้มตาย แต่เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำๆจนหัวใจของคนๆนี้มีแต่รอยบาดแผล

ร่างโปร่งกระชับอ้อมแขนแน่น ถึงเขาจะโอดครวญเท่าไร ถึงจะภาวนาสักเพียงใด ก็ไม่มีวันทำให้บ้านเมืองนี้ดีขึ้นเพื่อให้หัวใจของเจ้าชายองค์นี้มีความสุข  นอกจากสองมือของเขาและทุกคนช่วยกันสร้างช่วยกันต่อเติมความเข้มแข็งให้กับประเทศนี้ เพราะฉะนั้นความรักอย่างเดียวไม่พอ ต้องมีความรู้ความสามารถด้วย

คนตัวเล็กแต่มีเป้าหมายอันยิ่งใหญ่บอกกับหัวใจตัวเองหนักแน่น  เขาจะไม่มีวันยอมแพ้ให้คนๆนี้เห็นเด็ดขาด


ค่ำคืนอันยาวนานสิ้นสุดลงเมื่อแสงอาทิตย์โผล่พ้นเทือกเขา ร่างโปร่งเพียงลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตามปกติ ไออุ่นของวรองค์สูงยามทอดกายเคียงข้างจางหายไปจากผิวกาย หากแต่ในหัวใจยังคงประทับอยู่ไม่คลาย

นพรัตน์ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ที่นี่ เขาไม่นำสิ่งใดติดตัวกลับไปนอกจากของฝากที่พระองค์ท่านสั่งการจัดหาให้เสร็จสรรพ

รถยนต์พระที่นั่งแล่นไปยังสนามบินพร้อมเจ้านรพยัคฆาภูบดินทร์  ห้องรับรองพิเศษถูกเปิดใช้ ให้ผู้นั่งรออยู่ภายในมองเห็นลานจอดเครื่องบินเล็กจิ๋วเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้าน เครื่องบินแอร์บัสลำหนึ่งเตรียมพร้อมออกเดินทางเมื่อผู้โดยสารคนสำคัญพร้อม

นายทหารมหาดเล็กขออนุญาตเข้ามาแจ้งเวลาเดินทางของสายการบิน เจ้านรพยัคฆ์จึงทรงยืนขึ้น

“ได้เวลาแล้ว ไปเถอะ”

นพรัตน์พยักหน้าอย่างเซื่องซึมก่อนจะเรียกกำลังใจให้หัวใจเบาโหวงมีกำลังวังชาจะออกเดินไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง

“พ่ะย่ะค่ะ” รอยยิ้มสดใสสะท้อนออกจากดวงตาคู่ดำขลับ ก่อนจะแบมือส่งไปตรงหน้าเจ้านรพยัคฆ์อย่างอุกอาจ ทำให้ขนงเข้มเลิกขึ้นอย่างฉงน “แขกบ้านแขกเมืองจะกลับตามปกติจะต้องมีของที่ระลึกให้กันไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?” คนขอแสร้งทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวหากในใจกลับเต้นดังตุบตับ

“แขกบ้านแขกเมือง?”

“อืม” นพรัตน์พยักหน้าหงึกๆ

มุมโอษฐ์เรียวสวยยกขึ้นเล็กน้อย และชายเนตรมองคนทำหน้าตาทะเล้นกวนๆก่อนจะส่ายพักตร์ตอบช้าชัด “ไม่มี”

“ไม่มี!...ทำไมอะ ทีพ่อแม่ของกระหม่อมยังได้ของฝากกันแทบล้นกระเป๋า แล้วทำไมของกระหม่อมไม่ทรงประทานให้บ้างล่ะพ่ะย่ะค่ะ” คนตัวเล็กเบิกตากว้างทวงเหยงๆ ทว่าองค์สูงตรงหน้าไม่มีท่าทีจะเปลี่ยนใจเลยสักนิด เจ้าตัวจึงได้แต่บนพึมพำคอตก “อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน น้ำใจนิดๆหน่อยๆก็ไม่มีให้กันบ้าง น่าน้อยใจชะมัดยาด”

นพรัตน์เดินตามองค์สูงไปยังลานจอดเครื่องบิน ปากก็เม้นแน่นนึกน้อยใจคนข้างหน้าไม่น้อย จะจากกันแล้วก็ยังไม่มีแม้แต่คำปลอบใจสักคำ คนอะไรใจแข็งเป็นหิน 

เจ้านรพยัคฆ์หยุดคอยร่างโปร่งเมื่อถึงบันไดที่ทอดยาวขึ้นไปยังห้องโดยสารภายในเครื่องบิน ดวงเนตรสีฟ้าทอดมองคนหน้าตาบูดบึ้งด้วยความปราณี

“โชคดี”

สุรเสียงเรียบเอ่ยตามหลังคนหน้ามุ่ยเดินขึ้นบันไดไปได้สองสามขั้นก็หันกลับมาจ้องร่างสูงใหญ่อีกครั้ง เพราะนี่จะเป็นโอกาสที่ได้มองวงพักตร์เข้มดุจนเต็มตา เจ้าตัวจึงสลัดอารมณ์น้อยอกน้อยใจทิ้งก่อนเอ่ย

“จะไปแล้วนะ ไม่มีจริงๆหรือ?” คนตัวเล็กกว่าย้ำ

“ไม่มีหรอก จะเอาไปทำไมกันล่ะฮึไอ้ของที่ระลึกพวกนั้น ไม่มีประโยชน์”

“ใครว่า!...จะเอาไว้ดูตอนคิดถึงต่างหาก” นพรัตน์เอ่ยอย่างคล่องปาก ก็ไหนๆก็ไหนๆแล้ว จึงไม่คิดหวงห้ามความรู้สึกตัวเองอีก หากก็มีนิดหนึ่งที่รู้สึกหน้าร้อนวูบๆ

ทว่าเจ้าเสือน้อยยังคงส่ายพักตร์ปฏิเสธช้าชัดเป็นคำตอบเช่นเดิม ทำเอากระต่ายกรุงเทพเม้มปากแน่นสะกดกลั้นความรู้สึก ใบหน้าหงิกๆจำใจรูดแหวนทองวงน้อยออกจากนิ้วมือ จากนั้นจึงบังอาจฉวยหัตถ์ใหญ่บังคับให้แบออกแล้ววางแหวนทองเกลี้ยงลงกลางหัตถ์

“พระองค์ไม่ให้งั้นกระหม่อมให้เอง”  นพรัตน์ยกยิ้มแยกเขี้ยว ทว่านัยน์ตาทอประกายอ่อนเชื่อมจนเจ้าเสือน้อยพลอยแย้มสรวลตาม

“ขอบใจ”

ลำแสงอ่อนกระทบดวงตาสองดวงสบกันเนิ่นนานจนเห็นแววเต้นไหวระริก  ชั่ววินาทีที่ต้องจาก ความนัยมากมายถูกส่งผ่านจากดวงตาคู่สีฟ้ากระจ่างใสไปยังดวงตาสีดำนิลที่กำลังทอประกายวาวดึงดัน

รอ...รอให้ถึงเวลาของเรา!

ดวงตาคู่ดำเบิกกว้างก่อนจะแย้มยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจึงหันหลังให้กับแผ่นดินที่ยังอ่อนแอราวต้นกล้าอ่อน  ซึ่งต้องการการบำรุงรักษาอีกนานแสนนานจากน้ำมือของคนทุกคน  และเขาก็อยากเป็นหนึ่งในนั้น

นพรัตน์หลับตาลงเมื่อเครื่องบินลอยลำเหนือพื้นดิน หากมุมปากโค้งขึ้นดังเสี้ยวพระจันทร์เมื่อหวนนึกถึงเสียงทุ่มนุ่มเอ่ยตามหลังไม่ห่าง

“แล้วเราจะไปรับ เพราะเธอไม่ใช่แขก แต่เธอคือคนของเรา!”

คนอะไรอมพะนำได้เกือบนาทีสุดท้ายสิน่า...



วรองค์สูงทรงยืนทอดเนตรนกยักษ์ลำโตที่กำลังนำพาหัวใจของพระองค์ให้ห่างออกไปเรื่อยๆจนหายลับไปหลังเทือกเขา เหลือเพียงเมฆขาวลอยเชื่องช้ามาบดบัง

ปลายนิ้วระคายสากลูบคลึงแหวนทองวงเกลี้ยงช้าหนัก จากนั้นจึงสวมลงบนนิ้วก้อยเล็กสุด หากใส่เข้าไปได้เพียงครึ่งนิ้วก็ติดอยู่ที่กลางข้อ ทำให้ต้องดึงออกมาเพ่งพินิจแล้วจึงกำแหวนวงเล็กไว้มั่น

ใบหน้าขาวก่อนลาปรากฏขึ้นในมโนความคิด  คนอะไรทำหน้าตาหงิกๆได้น่ามอง แถมยังหยิบฉวยเอาหัวใจของพระองค์ไปครอบครองแล้วยังมาเอ่ยปากทวงขอของฝากของที่ระลึกให้ได้อีก  หัวใจที่ให้นำติดตัวไปด้วยยังไม่พออีกรึไงเจ้ากระต่ายจอมดื้อ รู้หรือเปล่าว่าที่ยืนอยู่ได้นี่เพราะหน้าที่  และเพราะหน้าที่ทำให้ไม่อาจเอ่ยปากออกโอษฐ์ขอเจ้าตัวมาเคียงข้างได้ในตอนนี้

อันตรายเหลือเกิน จึงขอฝากเพียงหัวใจให้เจ้าดูแล   เท่านั้นก็พอ...

นัมทัคพร้อมเคอแสนติดตามเจ้าชีวิตกลับมายังพระราชวังนิศามณี พระองค์ทรงผลัดเปลี่ยนฉลองพระองค์เป็นชุดทหารรัดกุมพร้อมดำเนินภารกิจสำคัญอย่างรวดเร็ว ด้วยหน่วยการข่าวได้แจ้งความเคลื่อนไหวสำคัญมาแล้ว หลังจากรอคอยอย่างอดทนมานาน

ภายในรถยนต์ที่กำลังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า เคอแสนเหลือบมองเจ้าชีวิตยกหัตถ์ขึ้นลูบแหวนวงน้อยซึ่งห้อยแขวนกับสร้อยเงินเส้นใหญ่รอบศอ เหมือนดังจะให้เจ้าของมาอยู่ข้างๆเป็นกำลังใจให้กับงานครั้งสำคัญอีกครั้งหนึ่ง

ถึงตอนนี้เขาก็ขอด้วยคน ขอให้หัวใจเล็กๆดวงนั้นเป็นพลังให้เจ้าชีวิตของเขาผ่านพ้นภัยอันตรายไปได้ด้วยดีทีเถอะ

TBC

[Also]

  อบอุ่นมากๆ รอก่อนนะกระต่ายจอมดื้อ เสือน้อยจิไปรับในไม่ช้า หุหุ

ขอบคุณที่มาอัพตอนใหม่นะคะ ฟินก่อนนอน

[BitterSweet~]

รอวันที่เสือน้อยจะไปรับนะกระต่าย 

[Heisei]

การจากลาที่เป็นก้าวสำคัญที่จะทำให้ทั้งคู่ได้กลับมาเคียงคู่กันอีกครั้ง
ถือว่าต้องใช้ความเข้มแข็งมากทีเดียว
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียน ต่าย และองค์เสือน้อยค่ะ
ขอบคุณสำหรับเ่รื่องที่ทำให้อบอุ่นหัวใจทุกครั้งที่อ่าน

[silverspoon]

อร๊าายย อบอุ่นมากๆๆๆ  เขินไปสิบห้าบ้านน มาลงบ่อยๆนะคะ 

[lizzii]

ถึงได้อยู่ด้วยกันสั้นๆ แต่งรรยากาศรอบตัวสองคนนี้ก็อบอวลไปด้วยความรัก
รอวันที่เจ้าเสือน้อยจัดการปัญหาภายในเรียบร้อย
จะได้ไปรับกระต่ายน้อยมาอยู่ด้วยกันอีก

ปล.ทำไมได้กลิ่นมาม่าโชยมา 555

[sam3sam]

กระต่ายกลับเมืองไทยแล้ว
กลัวแต่พอเสือน้อยไปรับแล้วจะได้กินมาม่ากันถ้วนหน้าแน่ๆ

[patchylove]

  โอมเพี้ยง ขอให้เสือน้องปลอดภัยปราบพวกก่อการร้ายให้หมดไปเลยนะ

แล้วรีบไปรับกระต่ายกลับมานะ อิอิ 

[Little_Devil]

   คงยังไม่ถึงเวลาของเรา

อดทนเก็บความในใจ แล้วรอแค่วันเวลา
ให้มันหมุนช้าๆ แล้วเดินไปกับมัน
อดทนเก็บความในใจ แล้วเรียนรู้กันและกัน
เพื่อให้เรามีความมั่นใจ ว่าเรานั้นมีความรักแท้เพียงใด
พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกัน 

เสือน้อยสู้ๆ กระต่ายสู้ๆ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

กระต่ายน้อยต้องแถลงการณ์นะ ใช่สื่อสิ กระต่ายน้อยเปงคนของประชาชน

สู้ๆ มันจะต้องชนะแน่ๆ

[2pmui]

“แล้วเราจะไปรับ เพราะเธอไม่ใช่แขก แต่เธอคือคนของเรา!” 
ไม่มีอะไรจะให้ เพราะเธอเอาหัวใจไปแล้วสินะ 
รอทั้งสองกลับมาพบกันอีกครั้ง
อ่านจบแล้วเพลงนี้ก็ลอยมาในหัวทันใด
"ออกศึกข้านึกแต่รบ และรบ
จบศึกข้านึกแต่รักเจ้าเท่านั้น
หากรอดชีวิตกลับมาหากัน
หวังให้เจ้านั้นดูแลหัวใจ"    ฮ่าๆๆ

[พลอยสวย]

  ขอบคุณมากค่ะที่มาอัพให้ฟินก่อนนอน

[BeeRY]

เป็นตอนลาจากกันที่ไม่เศร้าอย่างที่คิด แต่กลับอบอุ่นมากๆค่ะ
ทั้งสองคนกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง แล้วรอวันกลับมายืนเคียงข้างกันอีกครั้ง เอาใจช่วยนะคะพี่เสือกับน้องต่าย

[goosongta]

ท่ามกลางสงครามแต่กลับรู้สึกอบอุ่น
เจ้าเสือน้อยไปรับต่ายดื้อกลับสู่อ้อมกอดไวๆนะ
ปล.เค้าอยากอ่านทุกวันๆละหลายๆตอน ชอบอ่ะ