หัวข้อ: Beyond The Sky And The Earth: ยิ่งกว่าผืนฟ้าและแผ่นดินbysake Spe1 P19 29/11/13

[bulldog17]

เอาแล้วววถึงหูคุณพ่อแล้ววว

[Sbatandty]

 

[withmeto_PJ]

โอยยยยยยยยย อ่านแล้วเกร็งฉี่จะราดดเลยค่ะ 555555555 (อันนี้พูดจริงๆนะคะ)
ลุ้นมากเลยว่าจะเจอนพรัตน์ไม๊ ฮือออออออออออออ
มาต่ออีกนะคะ สนุกมาก กำลังค้างงเลย

ขอบคุณสำหรับนิยายนะค๊าาา

[didi]

กระต่ายสู้ๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ชะอูยยย!! พ่อรู้เรื่อง แล้วลูกก้อหลบซ่อนซะ ปัญหาแร้วมั้ยละ

[ToeyTato]

รออ่านต่อ บอกเลยว่าลุ้นมากกก จะลุ้นไปไหนเนี้ยยยย

[august_may]

พ่อของกระต่ายรู้เรื่องแล้ว จากนี้จะทำไงต่อดี เอาใจช่วยกระต่ายให้กลับไปที่ปลอดภัยไวไว

[maemix]

เมื่อไรจะได้พบกันนะ กระต่ายของเรากำลังแย่
แถมที่ครอบครัวที่เมืองไทยกำลังสงสัย ถ้าจะเป็นเรื่องใหญ่

บีบหัวใจดีแท้

[SuSaya]

เอาแล้วสิ...พ่อกระต่ายรู้เรื่องแล้ว
รีบๆหากันให้เจอ จะได้เตรียมรับมือครอบครัวกระต่ายจากเมืองกรุง

[in_blu]

โอ๊ยยยย ต่ายน้่อยยยย หายไปอยู่ไหนและเนี่ย

[t152_rakjai]

เมื่อไรจะได้เจอกันสักที กระต่ายน้อยต้องลำบากอยู่ในป่าน่าสาร

[sam3sam]

กระต่ายป่าหายไปไหน
เจ้าพี่หมีใหญ่ช่วยองค์เสือน้อยหากระต่ายป่าให้เจอเร็วๆนะ
คุณพ่อรู้เรื่องแล้ว กลัวจะมาม่าคุณพ่อไม่ให้กระต่ายรักกับองค์เสือน้อยจัง

[vanny]

 

ลุ้น ลุ้น ลุ้น ทีมกระต่ายซ่อนตัวกันยังไงเนี่ย หาไม่เจอซักที รีบออกมาเถอะ พายุใหญ่จากเมืองไทยกำลังจะมาแล้ว

กลับมาสวีทกันให้แม่ยกทั้งหลายได้กระชุ่มกระชวยหัวใจหน่อยนะ

[nutty2554]

ตื่นเต้นจังค่ะ
อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าการหลบหนีและซ่อนตัวมีประสิทธิภาพมากพอจะไม่ให้ใครแกะรอยได้
จนกว่าจะปรากฎตัวออกมาเอง  และกระต่ายแม้จะเจ็บ แต่ยังสู้ และัยังไหว
แมนมากลูก  น้ำใจดีเหลือเกิน 

หัวใจ ของพยัคฆ์ ที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่า
แม้พยัคฆ์จะรักบ้านเกิดเมืองนอนเป็นที่หนึ่ง
แต่หากขาดซึ่งหัวใจ ก็จะไม่เป็นสุข

อ่านตอนนี้แล้วกลัวค่ะ เพราะความไม่สงบที่เกิด
ทำให้เมืองไทยรู้ข่าว และต้องการพาตัวกระต่ายกลับ
ตระกูลของกระต่ายเองก็ใช่ว่าเล็ก ๆ เชื่อว่าจะเกิดการติดต่อเจรจา
จากทางไทย ถึงเวลานั้นแล้วพยัคฆ์จะทำอย่างไร
ถ้ากระต่ายจะต้องกลับบ้าน

[babimild1985]

ค้างอ่ะคะ

[bpyt]

สงสารเจ้าเสือน้อยใจจะสลายแล้วนั่น
เรื่องนี้คุณ Sake แต่งดีมากๆ เลย สำนวนดีมาก ชอบมากๆ เลยค่ะ ติดตามเป็นกำลังใจอยู่ตลอดนะคะ ^^

[MaRiTt_TCL]

ง่ะค้าง เอาละสิพ่อของกระต่ายเริ่มตงิดๆแล้ว
ขอให้หาเจอทีเถอะ

[sukie_moo]

กระต่ายกะเคอแสนหายไปไหน

[mur@s@ki]

เสือน้อยกับกระต่ายรีบๆเจอกันนะ ปัญหารออยู่
คัท!! เปลี่ยนๆ..รักรออยู่นะจ้ะ นี่ทางนี้ก็ห่วงจะแย่แล้ววววววววววว

 

[cho_co_late]

เอาแล้วววววว พ่อกระต่ายจะเริ่มหาลูกชายแล้วแหงๆ
ขอให้เสือน้อยหากระต่ายไทยให้เจอเร็วๆนะ >_<

[takara]

จะเป็นงัยต่อล่ะเนี้ย ลุ้นอะ

[gayraygirl]

ลุ้นสุดๆ กระต่ายน้อยหายไปไหนเนี่ย ทำไมหาไม่เจอ เคอแสนจะหลบเก่งไปแล้ว
เจ้าเสือน้อยพยายามเข้า ทางพ่อกระต่ายก็น่าจะมีปัญหาอยู่อีก 

[lizzii]

กระต่ายน้อยหายไปไหน
หวังว่าจะปลอดภัยกันนะ

[takuya]

14

ท่ามกลางทุ่งหญ้าแห้งสีเหลืองระหว่างภูเขาสูงชัน หากได้มาเห็นก่อนหน้านี้เขาคงจะหยุดยืนชื่นชมมันเป็นพักใหญ่ ทว่าตอนนี้พวกเขาได้แต่เดินอย่างระแวดระวังรอบด้าน คมหญ้าบาดแขนบาดมือยามเมื่อแหวกแทรกตัวผ่านไปยังเบื้องหน้าอย่างเร่งรีบ

ตอนนี้เหลือเพียงนพรัตน์และนายทหารอีกหนึ่งนายกำลังเดินทางไปให้ถึงหมู่บ้านด้านล่าง พวกเขาทิ้งเคอแสนและทหารบาดเจ็บไว้ที่โตรกเขาด้านหลัง โดยมีนายทหารที่ยังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนคอยดูแล เหตุเพราะผู้บาดเจ็บมีอาการทรุดหนัก จึงตกลงให้พวกเขาล่วงหน้ามาก่อน 

แต่ลึกลงไปนั้นนพรัตน์รู้ดีกว่าเคอแสนยอมเสี่ยงให้เขาล่วงหน้ามาก่อน เพราะจะได้มีโอกาสเอาชีวิตรอดมากกว่าคอยพยุงผู้บาดเจ็บซึ่งกำลังเป็นตัวถ่วงให้การเดินทางช้าลง

หลายวันก่อนพวกเขาสามารถเข้าใกล้หมู่บ้านแห่งหนึ่ง แต่เมื่อนายทหารผิวปากคล้ายเสียงนกเป็นสัญญาณ ห่างกันเป็นระยะๆ กลับไม่มีเสียงตอบรับรหัสสัญญาณนั้น เหตุอาจเพราะสายที่แฝงตัวในหมู่ยังไม่ได้ยิน จึงตั้งใจจะคอยส่งสัญญาณต่อ

 แต่ทว่า ผลจากการซ่อนตัวดูลาดเลาทำให้เห็นบุคคลไม่น่าไว้วางใจ และกลุ่มคนติดอาวุธในบ้านหลังหนึ่ง พวกเขาจึงต้องรีบออกห่างจากที่แห่งนั้นทันที และมุ่งหน้าเดินขนานไปกับแนวถนนเพื่อให้ถึงเขตแดนตารกา

ร่างโปร่งกัดฟันเดินตามนายทหารข้างหน้า  เขาจะไม่ยอมทิ้งคนพวกนั้นแน่!

พวกเขามาซุ่มตัวอยู่หลังพุ่มไม้หนาริมถนน กระสุนปืนสั้นของร่างโปร่งหมดไปตั้งนานแล้วแต่เจ้าตัวยังคงเหน็บปืนไว้ที่บั้นเอว ทั้งสองนอนราบลงกับพื้นหญ้าติดฝุ่นเขรอะ และรอคอยอะไรบางอย่าง

นพรัตน์เห็นรถบรรทุกผ่านหน้าไปคันแล้วคันเล่า จนนึกอยากวิ่งออกไปโบกแล้วปีนขึ้นไปนั่งให้สบายจนถึงเมืองหลวง แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมาสอนให้เขาต้องอดทนรอ

“รออยู่ตรงนี้นะครับ” นายทหารที่ใบหน้าอิดโรยเอ่ยบอกเมื่อเห็นรถบรรทุกคันหนึ่งแล่นผ่านหน้าไป

นพรัตน์พยักหน้าแล้วมองอีกฝ่ายคลานออกไปริมถนนพร้อมท่อนไม้สามสี่ท่อนในมือ จากนั้นจึงจัดเรียงท่อนไม้พวกนั้นไว้ริมถนน ก่อนจะหลบหายเข้าไปในพุ่มไม้ข้างๆ สักพักใหญ่จึงค่อยย่องกลับมาหา

“ต้องวัดดวงกันแล้วล่ะครับงานนี้” นายทหารหอบหายใจเบาๆเอ่ย

“ทำไมหรือครับ?” นพรัตน์เอี้ยวหน้าเขียวช้ำไปถาม

“ท่อนไม้พวกนั้นเป็นสัญลักษณ์ครับ รู้เฉพาะในหน่วยเงาพยัคฆ์เท่านั้น นายทหารทั่วไปไม่ทราบรหัสนี้หรอกครับ”

“งั้นถ้าแถวนี้ไม่มีหน่วยเงาพยัคฆ์ลาดตระเวน เราไม่คอยเสียเวลาหรือครับ คุณเคอแสนก็คงจะอาการหนักขึ้น”

“ถึงบอกว่าต้องวัดดวงกันไงครับ” นายทหารคนข้างๆยิ้มแห้ง หากนัยน์ตายังทอประกายแห่งความหวังตลอดเวลา “หน่วยเงาพยัคฆ์ต้องลาดตระเวนมาแน่ครับ เพียงแต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น เรามาลุ้นกันเถอะครับ”

นพรัตน์พยักหน้ารับก่อนจะดึงกระติกน้ำขึ้นมาจิบให้ชุมคอ ยอดไม้อ่อนๆที่เก็บตุนไว้เป็นเสบียงถูกงัดออกมาทานจนตอนนี้เขานึกว่าตัวเองจะกลายเป็นลิงอยู่แล้ว จากนั้นเขาจึงหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจนกระทั่งได้ยินเสียงรถชะลอเมื่อยามพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า

เสียงผิวปากเป็นจังหวะจากคนในรถทำให้นายทหารนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนหลบออกไปให้ห่างจากจุดที่เขากบดาน หลังจากนั้นนพรัตน์จึงได้ยินเสียงผิวปากตอบกลับไปมาจนนายทหารที่บุกป่าฝ่าดงมากับเขาออกไปยืนปรากฏกายหน้ารถบรรทุก ผ่านไปพักใหญ่นายทหารจึงมานำตัวเขาออกไปขึ้นรถ

“วันนี้โชคเข้าข้างเราแล้วครับ”

ได้ฟังแค่นี้ร่างโปร่งแทบเข่าอ่อนน้ำตาซึม ความพยายามของพวกเขาเป็นผลแล้ว

“แล้วเคอแสนล่ะ?”

“ไม่ต้องห่วงครับ พอถึงด่านตรวจข้างหน้าเราจะติดต่อศูนย์บัญชาการได้ทันทีครับ”

“อีกไกลไหม?” นพรัตน์ที่ขึ้นไปนั่งบนรถเอ่ยถามด้วยเป็นห่วงคนเจ็บเบื้องหลัง

“ไม่ไกลครับ ด่านตรวจอยู่ห่างจากที่นี่ไปไม่กี่สิบกิโลเมตร เรามาถูกทางแล้วล่ะครับ” นายทหารยิ้มดวงตาเป็นประกาย

“ตอนนี้แถบนี้ทั้งแถบมีด่านตลอดเส้นทาง เป็นคำสั่งจากศูนย์กลางครับ” นายทหารที่แฝงตัวเป็นคนขับรถบรรทุกเอ่ยเสริม

“เราปลอดภัยแล้วนะครับ” นายทหารที่ร่วมฝ่าฟันจึงถึงเวลานี้หันมายิ้มอ่อนระโหยให้ร่างโปร่งพยักหน้ารับ รู้สึกตื้นตันจนพูดไม่ออก

“แล้วองค์นรพยัคฆ์ปลอดภัยดีรึเปล่าครับ?” 

“ปลอดภัยครับ เดี๋ยวทางศูนย์บัญชาการจะส่งคนมาพาตัวคุณกลับไปเอง”

นพรัตน์น้ำตาซึมเล็กๆก่อนจะอมยิ้มกับตัวเองพลางหันมองข้างทางที่เห็นเป็นภาพสั่นไหวจากการเคลื่อนไปข้างหน้าของรถ

อีกไม่นานแล้ว...



เสียงวิทยุรายงานความเคลื่อนไหว และเมื่อหน่วยงานเบื้องต้นได้ทราบข่าวของนพรัตน์ก็รีบแจ้งข่าวเป็นทอดๆจนถึงศูนย์บัญชาการที่รีบนำความไปกราบบังคมทูลทันที

นัมทัคไม่เคยเห็นวงพักตร์เจ้าชีวิตของตนเองสว่างไสวได้เท่าเวลานี้อีกแล้ว ความโล่งใจ ความห่วงหาอาทร ทุกอย่างรวมอยู่ในดวงเนตรที่ฉายทุกสิ่งทุกอย่างซึ่งอยู่ในพระทัยองค์ท่านออกมาชั่ววูบ ก่อนจะจางหายไป จากนั้นจึงซักถามเนื้อความจนได้คำตอบทั้งหมด

“เขาเป็นอย่างไรกันบ้าง?” สุรเสียงอ่อนของสมเด็จพระราชาธิบดีตรัสถาม ซึ่งนัมทัครู้ดีว่าเขาคนนั้นหมายถึงใคร

“มีไข้และอ่อนเพลียอย่างมาก บาดแผลที่ศีรษะอักเสบ แล้วก็รอยถลอกทั่วร่างกายพ่ะย่ะค่ะ”

องค์หมีใหญ่ชำเลืองเนตรไปยังอนุชาซึ่งกำลังผินพักตร์อย่างอดสูใจไปนอกบัญชร คล้ายสิ่งที่กำลังได้ยินบาดลึกลงไปในหทัยจนกระทั่งต้องหลับเนตรลงชั่วขณะ

“รีบนำตัวเขากลับมาที่นี่โดยเร็ว และส่งกำลังไปช่วยคนที่เหลือ ให้พวกเขาเล่าทุกอย่างที่ได้รู้ได้เห็นมาให้ได้มากที่สุด” เจ้าเสือน้อยหันมารับสั่งกับมหาดเล็กคนสนิท

“พ่ะย่ะค่ะ”

นัมทัครับคำสั่ง จากนั้นจึงเร่งรีบไปสั่งการด้วยใจเต้นระทึก  อยู่ให้รอดจนกว่าฉันจะไปรับนะ ไอ้เคอแสนเพื่อนยาก!



นพรัตน์ถูกนำตัวมาปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่หน่วยรักษาความปลอดภัย ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและให้น้ำเกลือได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถูกเชิญขึ้นรถพร้อมชุดคุ้มกันแบบอาวุธหนักครบครัน เฮลิคอปเตอร์ถูกใช้ลาดตระเวนก่อนการเดินทางสู่เขตชายแดนตารกาจะเริ่มขึ้นเพื่อเคลียร์เส้นทาง

ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวัน ร่างโปร่งก็มาปรากฏกายที่พระตำหนักพันดาว  โดยมีวรองค์สูงใหญ่ของเจ้านรพยัคฆ์ออกมารับถึงประตูรถยนต์  ดวงเนตรกวาดสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนจะจับจ้องใบหน้าขาวซีดซึ่งเต็มไปด้วยร่องรอยขูดขีด และผ้าก็อซสีขาวแปะอยู่เหนือขมับจะหลุดมิหลุดแหล่

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน” สุรเสียงแหบพร่าเอ่ยเบา

บ้าน...นพรัตน์รู้สึกเต็มตื้อในอก หากทำได้แค่พยักหน้ารับด้วยข้าราชบริพารเต็มสองฝั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันก็ยินดีที่พระองค์ยืนอยู่ตรงนี้” รอยยิ้มอ่อนปรากฏบนใบหน้าซูบ ความห่วงหารักใคร่  ทุกอย่างถูกส่งผ่านทางสายตาวิบวับไหวระริก แค่เห็นคนตัวใหญ่ยืนตรงหน้า เขาก็แทบอยากร้องไห้ออกมา ความเป็นห่วงทั้งหมดสลายหายไปสิ้น

แม้มีถ้อยคำเป็นพันเป็นล้านก็ไม่สามารถสื่อความรู้สึกตอนนี้ได้หมด

 “แผลที่ถูกยิงเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ” นพรัตน์เอ่ยถามขณะตามองค์สูงใหญ่เข้าไปในตำหนัก

“ไม่เป็นอะไรแล้ว เธอไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ฉันมีเรื่องต้องทำต่ออีก...นอนให้มากๆ” สายเนตรบอกถึงความเป็นห่วง และความกังวลที่ยังติดอยู่ดวงเนตรนั้นทำให้นพรัตน์พยักหน้า

ยังมีงานใหญ่รออยู่

ร่างโปร่งได้รับการดูแลรักษาอย่างดี บาดแผลถูกทำใหม่ทุกที่ แม้แต่รอยขีดเล็กๆ ของทุกอย่างถูกตระเตรียมไว้สำหรับเขา ตั้งแต่เสื้อผ้ายันห้องพักที่มีอุปกรณ์การแพทย์บางอย่างที่จำเป็นตั้งไว้  หลังอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง เนื้อตัวเขาก็หอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นแชมพูและสบู่หอมช่วยผ่อนคลายอาการปวดกล้ามเนื้อได้มากโข  เขาถูกขุนด้วยอาหารที่มีประโยชน์พร้อมยาบำรุงและยาแก้ไข้แก้อักเสบ จากนั้นจึงถูกเข็มเล็กเจาะที่แขนส่งถ่ายน้ำเกลือเข้าเส้นเลือดเพื่อให้การพักฟื้นร่างกายเป็นไปอย่างเต็มที่  ความสบายจากที่หลับที่นอนอ่อนนุ่ม ห้องพักโปร่งปลอดจากแมลงตัวเล็กตัวน้อย อุณหภูมิที่ปรับไว้กำลังพอดีต่างจากเมื่อวานลิบลับที่เขายังนอนกลางดินกินกลางทราย หนาวสั่นแทบทุกคืนทำให้ผล็อยหลับอย่างรวดเร็ว

องค์นรพยัคฆ์เสด็จเข้ามาในห้องพักรักษาตัวนพรัตน์หลังจากจัดการภารกิจเสร็จเรียบร้อย พระองค์รับสั่งให้นางพยาบาลและข้าราชบริพารมหาดเล็กทั้งหมดออกไปจากห้อง จากนั้นจึงโน้มองค์ลงไปโอบกอดร่างโปร่งที่ซูบผอมไว้แนบแน่นจนคนหลับลืมตาตื่น

“ฝ่าบาท!” ดวงตาสีดำเบิกกว้างก่อนส่งเสียงแหบเครือเบาๆ “เสร็จธุระแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“เป็นห่วงใจแทบขาด” องค์นรพยัคฆ์ไม่ได้ตอบคำถาม หากโน้มองค์ลงจุมพิตหน้าผากชื้นเหงื่อและย้ำอยู่หลายครั้งหลายคราว ก่อนลากไล้ลงมาสัมผัสริมฝีปากเล็กปริแตกขาดน้ำหล่อเลี้ยง เคล้าเคลียจนคนป่วยต้องยอมเปิดรับความห่วงหาอาทรผ่านสัมผัส อ่อนโยน

เวลาหยุดลงในห้องพักอันสงบเงียบ มีแต่เสียงจูบแผ่วเบาเจือความหวานละมุนแขวนลอยในอากาศ ลำแขนขาวยกขึ้นโอบรอบลำคอหนาตอบรับความรู้สึกอันท่วมท้นที่ส่งผ่านทางปลายลิ้นอุ่น เนิ่นนานกว่าทั้งสองจะผละใบหน้าออกจากกัน

ปลายหัตถ์ใหญ่เกลี่ยโหนกแก้มอุ่นร้อนแผ่วเบา จากนั้นประทับโอษฐ์ลงบนหว่างคิ้วร่างโปร่งนิ่ง ก่อนจะทอดเนตรลึกลงในดวงตาใสแจ๋วของอีกฝ่าย

“ลำบากเธอแล้วนะ”

สุรเสียงพร่าเอ่ยขณะทอดเนตรใบหน้ามนส่ายศีรษะปฏิเสธ

“ยังอยากอยู่ที่นี่อีกไหม?”

ร่างโปร่งรีบพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มละมุน

“ชื่นใจ” โอษฐ์ร้อนประทับลงบนแก้มเนียนก่อนดึงมือที่ยังติดสายน้ำเกลือขึ้นมาจุมพิตหนัก

“แล้วบาดแผลพระองค์?” นพรัตน์พยายามยันตัวขึ้นมองพระเพลา

“ไม่เป็นอะไรแล้ว ห่วงก็แต่เธอ...” เจ้าเสือน้อยทอดเนตรรอยถลอกตามเนื้อตัวก็รู้โดยไม่ต้องเดาว่าอีกฝ่ายผ่านอะไรมาบ้างกว่าจะมาอยู่ตรงหน้าให้ทอดเนตรเห็นตัวเป็นๆ และจากคำให้การของนายทหารที่ออกมาด้วยกันบอกเล่าละเอียดยิบ

นพรัตน์เอียงหน้าซุกกับอุ้งหัตถ์ใหญ่พลางหลับตาซึมซับความเข้มแข็งทว่าอบอุ่นเสียจนเขาวางใจไว้ในอุ้งหัตถ์อย่างไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจอีกแล้ว

“ทหารของพระองค์เข้มแข็งกันทุกคน แล้วหม่อมฉันจะงอมืองอเท้าเป็นตัวถ่วงให้พวกเขาเสี่ยงชีวิตเพื่อกระหม่อมได้ยังไง” คนนอนนิ่งไปชั่วอึดใจ “หม่อมฉันอยากอยู่ที่นี่ ก็ต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้สิพ่ะย่ะค่ะ”

ขนงเข้มเลิกขึ้นอย่างสนเท่ห์ก่อนจะโอบรัดร่างโปร่งไว้แนบอุระ ภายในหทัยเต้นถี่ดังเหมือนมีใครมาเขย่า บางสิ่งที่ทรงคิดไว้สั่นคลอนรุนแรง

แผ่นดินนี้อยู่เหนือเกล้าเหนือเศียร และชีวิตนี้ก็พลีเพื่อราชบัลลังก์  หากหัวใจเท่านั้นที่จะขอเก็บไว้เพื่อมอบแด่คนที่รักยิ่ง

“ขอบใจนะ...ขอบใจเหลือเกิน”

นาสิกโด่งกดลงบนแก้ม ดรรชนีแข็งแรงสัมผัสรอยแผลบนขมับพลางขมวดขนงย่น ก่อนจะจูบลงบนรอยแผลนั้นแผ่วเบาอ่อนหวาน และขยับเลื่อนไปทุกจุดที่เป็นรอยแผลบนใบหน้า ลำคอ ต้นแขน ข้อมือ

“ตรงไหนอีก?” เจ้าเสือน้อยตรัสถามสุรเสียงแหบพร่า สบนัยน์ตาดำขลับวาวระยิบ

มือขาววางลงบนหลังหัตถ์ใหญ่แล้วลากไปหยุดที่หน้าอกด้านซ้าย พลางตอบเสียงเบาหวิว

“ตรงนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ท่ามกลางแสงสลัวภายในห้องพักคนป่วย เจ้านรพยัคฆ์ขยับขึ้นไปทอดองค์เคียงข้างร่างโปร่งบนเตียงที่เคยดูกว้าง หากตอนนี้ดูแคบไปถนัดใจ พระองค์ประคองหัวใจตัวเองเข้ามาแนบอุระ จากนั้นจึงค่อยกระตุกกระดุมเชือกให้หลุดออกจนเห็นแผ่นอกราบขาวเนียน แต่เต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำและแผลถลอกแดงกระจายไปทั่ว

ปลายดรรชนีสากลูบไปตามชายโครงก่อนจะประทับจุมพิตลบรอยบาดเจ็บนั้นด้วยหทัยสั่นไหว

สัมผัสผะแผ่วทำให้ร่างโปร่งครางหวิว มือขาวขยุ้มกำพระพาหาแข็งแรงไว้แน่น ริมฝีปากเล็กพรมจูบไปที่อังสาหนาลากไล้ไปถึงปลายหนุสากเขียวครึ้มจางๆ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ กล้าอาจหาญสอดปลายนิ้วขาวเข้าไปในเกศาดกหนาเมื่อตุ่มไตสีชมพูเข้มถูกจุมพิตหยอกเย้าขบย้ำ

แผ่นหลังขาวแอ่นโค้งยามถูกกอบกุมส่วนไวสัมผัสจากอุ้งหัตถ์ร้อน ร่างกายบิดไปมาเพื่อข่มอารมณ์วาบหวาม

“ฝ่าบาท” เสียงครางเครือคล้ายสะอื้นยามเห็นแสงสว่างจ้าอยู่ใกล้แค่เอื้อมถึง

เจ้าเสือน้อยประทับโอษฐ์ปิดริมฝีปากเล็ก สัมผัสส่วนกลางลำตัวแข็งขืน กล้ามเนื้อเหยียดเกร็งบดเบียดคนใต้ร่างจนแทบหลอมรวม  เสียงลมหายใจสอดประสานลอยล่องในอากาศ ความโหยหาหวงห่วงถูกแทนที่ด้วยความสุขล้ำยามสัมผัสผิวกายของกันและกัน

ดวงตาคู่ดำขลับกระจ่างใสสบดวงเนตรสีท้องฟ้ากว้างไกล ริมฝีปากแดงช้ำคลี่ยิ้มอ่อนหวานพร้อมโน้มเศียรตรงหน้าลงมารับจูบเบา ศีรษะทุยซุกซบในอ้อมอุระแล้วจึงระบายลมหายใจยาวกับความรู้สึกที่ได้รับ ก่อนเอ่ยในสิ่งที่ได้ตัดสินใจไว้

“ขอกระหม่อมอยู่บ้านนี้ด้วยคนนะพ่ะย่ะค่ะ”

คำขอที่ทำให้คนฟังรู้สึกตีบตันในลำคอจนไม่สามารถเอื้อเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ จึงใช้โอษฐ์ร้อนประทับบนริมฝีปากเล็กเนิ่นนานแทนคำตอบ และคำสัตย์

ที่นี่จะเป็นบ้านของเธอ!

ท่ามกลางขุนเขาและความหนาวเหน็บภายนอก ร่างสองร่างนอนกอดก่ายผลัดกันแลกเปลี่ยนจุมพิตหวานละมุนอย่างไม่รู้จักหน่ายภายในห้องพักอันอบอุ่นจวบจนดาวดวงน้อยเริ่มลาลับผืนฟ้า



เส้นผมชื้นเหงื่อถูกเกลี่ยให้เบาๆด้วยเกรงว่าคนที่กำลังหลับตาพริ้มจะตื่น ทำให้การพักผ่อนที่เพิ่งเริ่มต้นไปได้ไม่กี่ชั่วโมงจะชะงักลง  เจ้าเสือน้อยยกมือขาวขึ้นมาแนบกับโอษฐ์แผ่วๆ สายน้ำเกลือยังคงติดไม่ขยับเคลื่อน แม้สิ่งที่เห็นจะทำให้หทัยสะท้านหากพระองค์ต้องวางพระทัยรุ่มร้อนลง

ใบหน้าขาวซีดเริ่มมีสีเลือดฝาดขึ้นมาเล็กน้อย หากรอยแผลตามร่างกายคงต้องใช้เวลารักษาสักพัก ทว่าเวลาข้างนอกนั้นเริ่มงวดเข้ามาแล้ว

เสียงถอนพระปัสสาสะดังยาวคล้ายหนักพระทัยทำให้คนที่กำลังหลับสัมผัสถึงคลื่นอารมณ์ขุ่นมัวขยับเปลือกตาสองสามครั้งก่อนจะลืมตาตื่น

“พระองค์?” น้ำเสียงแห้งแตกพร่าทำให้วรองค์สูงขยับองค์เข้ามาใกล้

“เพิ่งฟ้าสาง ทำไมตื่นเสียล่ะ หลับอีกนิดเถอะ”

นพรัตน์กะพริบก่อนจะอมยิ้มให้กับความอาทรในสุรเสียงสั้นห้วน “พระองค์ตื่นนานแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เจ้าเสือน้อยไม่ได้ตอบคำถามหากก้มเศียรลงแนบโอษฐ์กับริมฝีปากบาง “เราหลับไม่ลง กลัวใครจะลักซ่อนเธอไปอีก” แม้จะตรัสคล้ายทีเล่นทีจริง หากความนัยนั้นคือความหวงห่วงคนตรงหน้าจนปิดไม่มิด

กระต่ายยิ้มจนตาหยี รู้สึกถึงหัวใจตัวเองกำลังฟูพองคับอก “กระหม่อมจะยิงให้หัวพรุนเลยพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้กระหม่อมยิงปืนเก่งกว่าเดิมแล้ว ใครแหยมมามีเฮ” เสียงหัวเราะคิกคักทำให้เจ้าเสือน้อยคลายความกังวลในหทัยไปมากโข

“ดุจริง”

“ไม่เท่าพระองค์หรอกพ่ะย่ะค่ะ”

ขนงยาวเลิกขึ้นคล้ายถาม

“เคอแสนบอกว่าพระองค์ยิงปืนแม่นมาก ไว้สอนกระหม่อมบ้างนะพ่ะย่ะค่ะ”

โอษฐ์บางสีสดเหยียดโค้ง “ถ้าเวลามีนะ”

คำตอบกินความนัยในความรู้สึกของนพรัตน์ทำให้หัวใจเบาโหวงขึ้นมาทันที

ดวงเนตรสีฟ้าจ้องลึกลงในดวงตาคู่ดำขลับไม่คิดหลบ พระองค์ดึงร่างอีกฝ่ายขึ้นมาแนบอุระพลางลูบหัวไหล่ให้เบาๆ

“พรุ่งนี้เราจะเดินทางกลับพระราชวังนิศามณี เธอจะต้องพักผ่อนอยู่ที่นั่น”

“ไม่ใช่วังที่กระหม่อมเคยอยู่?”

“อืม...สมเด็จพระราชาธิบดีประทับที่นั่น เธอจะปลอดภัยจนกว่ากำหนดการกลับประเทศไทยจะมีขึ้น”

ร่างโปร่งตัวแข็งเย็นวาบไปชั่วขณะก่อนลอบกลืนก้อนแข็งๆลงลำคอยากเย็น “แล้ว...เมื่อไรพ่ะย่ะค่ะ?”

นพรัตน์ไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้อะไร  เขาก็มีหน้าที่ของเขา คนตรงหน้าก็มีหน้าที่ภาระอันยิ่งใหญ่วางอยู่บนบ่ากว้างนั้นเช่นกัน และยังไม่ใช่ตอนนี้ที่เขาจะร้องไห้คร่ำครวญขออยู่ที่นี่

“จะพยายามให้เร็วที่สุด”

หากคำตอบของวรองค์สูงใหญ่ก็ยังทำให้นพรัตน์ใจหายวูบ เงยหน้าขึ้นรับจุมพิตแผ่วเบาแล้วค่อยๆรุกล้ำหนักหน่วงคล้ายจะฝั่งทุกรอยรสสัมผัสให้จดจำ 

ความรู้สึกที่หนักอึ้งกำลังหลั่งไหลอัดลงในช่องอกเล็กๆให้จุกแน่น หายใจแทบไม่ออกก่อนเอ่ยเสียงแหบพร่าสะท้านไหว

“ได้โปรด...รักกระหม่อมให้มากๆ...”


นัมทัคยืนเป็นเพื่อนยามเฝ้าหน้าประตูห้องพักของนพรัตน์มาได้พักใหญ่  นายทหารมหาดเล็กคนสนิทไม่กล้าคิดที่จะรบกวนเจ้าชีวิตของตน  ตั้งแต่เมื่อคืนที่พระองค์เข้าไปดูคนเจ็บภายในห้องและไม่ได้ออกมาอีกเลยจวบจนตอนนี้ก็ยังไม่ปรากฏวี่แวว 

เวลาผ่านเลยจนกระทั่งแพทย์เดินทางมาตรวจอาการคนเจ็บ

“พระองค์ทรงตรัสกับคนไข้ของคุณหมออยู่  รบกวนคุณหมอรอที่ห้องรับรองก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะให้ทหารไปเชิญอีกครั้งนะครับ” นัมทัคเอ่ยบอกกับนายแพทย์ ทำให้คณะผู้มารักษาต้องเดินไปรออีกห้องหนึ่ง

ความอ่อนหวานภายในห้องพักของคนเจ็บค่อยจางหาย เจ้านรพยัคฆ์ทอดเนตรรอยแดงเล็กๆเหนือแผ่นอกขาวก่อนจะดึงสาบเสื้อปิดแล้วผูกเงื่อนกระตุกให้อย่างชำนาญ

เมื่อพ้นวันนี้ไปแล้ว พระองค์ก็ประสงค์อยากจะให้เวลาเดินเร็วขึ้น...เร็วขึ้น เพื่อจะได้กลับมามีช่วงเวลาเช่นนี้โดยเร็ว

เจ้านรพยัคฆ์เปิดบานทวารก็พบนายทหารมหาดเล็กรออยู่หน้าห้องก่อนแล้ว พระองค์พยักพักตร์ก่อนจะเสด็จไปทำหน้าที่ที่รอพระองค์อยู่ข้างหน้า  ทิ้งไออุ่นให้คนบนเตียงทอดถอนใจยาวอย่างสงบ หากเด็ดเดี่ยวยิ่ง

TBC

[goosongta]

เป็นความรักที่อ่อนหวาน ละมุนละไม ที่สุด ชอบอ่ะ
ถ้าต่ายน้อยได้กลับไทย แล้วจะเจอเสือน้อยได้ยังไงอ่ะ

[goosongta]

ลืมเปลี่ยนเป็นวันที่นะจ๊ะ

[mur@s@ki]

สู้ได้ เมื่อใจพร้อม


 

[PEE-Pooh]

รอทั่งวันนนนนนนน
กระต่ายมาแล้วววววววววววววววววววววววววววว

ละมุนมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮือออ ไม่อยากให้จากกันเลย
สู้นะเจ้าเสือน้อย รีบรบ รีบกลับมาหากระต่ายนะเพคะ

[patchylove]

  เสือน้อยก็มีมุมหวานๆๆ น่ารักจัง

[Also]

ปลอดภัยซักทีนู๋กระต่าย 555

ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ อยากให้มาต่อเร็วๆ กดดันๆ หุหุ