หัวข้อ: "Yes,I love him"

[dekying kukkig]

  ไม่มีคำบรรยาย / คิดถึงซะเหลือเกิน

[cinquain]

ขอบคุณตอนพิเศษที่น่ารักนี้ค่ะ
ชอบที่เฮียซาโต้ตะโกนคุยกับลูกค้า กันเองมากกก ^_^
อ่านแล้วทำให้คิดถึงเรื่องเก่าๆ คงต้องกลับไปอ่านอีกรอบแน่ๆ
ว่าแต่คิดถึง Ma Boy กับ Don't leave me alone เหมือนกันเนาะ 

[lizzii]

มาแบบรวมมิตรเลย

[natalee22]

อ่านแล้วคิดถึงจัง บางคนนี่หายไปน๊านนานนนนนนนนนนน

เฮียๆกำลังวางแผนทำอะไรอยู่หนอ

รออ่านตอนพิเศษ 2 รวมมิตร อิอิอิ

[NewYearzz]

จะเรียกแก๊งแบ๊วๆนี้ว่าไรดี? น่ารักทุกคนเลย

ขอบคุณมากครับสำหรับตอนพิเศษ 

[B52]

เซอร์ไพรท์มากเลยไม่คิดว่าจะมีตอนพิเศษ

[rainy_naja]

อ่านตอนพิเศษแล้วทำให้ต้องกลับไปอ่านเรื่องเก่าๆ คิดถึงหนุ่มๆ ^^

[fangkao]

กอด กอด

[@PurPle SuN@]

คิดถึงไปซะทุกคน ทุกคู่ พามาให้ครบเลยได้มั้ย ว่าแต่นัดวางแผนอะไรกันเนี่ย

[Ginseng]

ว้าว รวมพลจากทุกตอนเลย ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ

และจะได้รู้งานใหญ่ของพี่ๆกันด้วย ท่าจะงานสำคัญนะเนี่ย

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ The Invisible hand#จบครับ 

บาลีเดินข้ามถนนมาอีกฝั่ง ตรงไปที่ร้านอาหารของเฮียซาโต้
นอกจากเจ้าของร้านกับน้องชาย เจเรมี่หนุ่มกล้ามใหญ่ชาวอิตาเลี่ยน ตาลาไตอดีตนายตำรวจที่ต้องออกราชการ ยังมีผู้กองหมอกกับชายหนุ่มลูกครึ่งตัวหนาอีกคนที่มาถึงแล้ว
เมื่อเข้ามาถึงซาโต้ในฐานะเจ้าบ้านก็แนะนำ  “นี่เกีย ตำรวจลอนดอน”
“ผมออกจากราชการแล้ว ตอนนี้เป็นพี่เลี้ยงนักเรียนอยู่” เกียบอก
เมื่อดูกลุ่มคนที่อยู่ตรงนี้ ล้วนไม่ใช่นักเล่าเรื่องด้วยกันทั้งนั้น หมอกที่เป็นคนรับเรื่องมาจึงเล่าเรื่องทั้งหมดคร่าวๆ
“ครอบครัวของเด็กนักเรียนที่เกียดูแลอยู่ ได้เพชรมูลค่ามหาศาลมาในราคาที่ต่ำกว่าความเป็นจริงมาก ขณะที่มีบุคคล และมาเฟียต้องการมัน เพื่อนตำรวจที่สถานทูตอังกฤษ มันตามเรื่องนี้ไม่ถนัด เพราะไม่อยากเข้าไปเกี่ยวกับพวกแก๊งค์โดยตรง ก็เลยเรียกกูไปคุย แต่จะให้เอากองปราบฯ หรือ ปราบยาเสพติด” หมอกชี้ไปที่ตาลาไต “เข้าไปเกี่ยวตรงๆ ก็ไม่เหมาะอีก ทั้งช้าด้วย เลยต้องพามาขอซาโต้ช่วยเพราะไวกว่ามาก”
ซาโต้พยักหน้ายิ้มๆ ปล่อยให้หมอกพูดต่อ
“เรื่องตามผู้ต้องสงสัยต่างชาติ เกียใช้สังกัดเดิมตามอยู่ แต่นักเลงเอเชียส่วนใหญ่มันไม่ได้อยู่ในข้อมูลคอมพิวเตอร์ และที่อยากขอให้เราช่วยก็คือ ขบวนการในตำรวจไทย กับเบื้องหลังครอบครัวของนักเรียน”
หมอกหันมามองตาลาไตที่ก็ยกมือขึ้นทันที แล้วปล่อยให้หมอกพูดต่อเหมือนกัน
“นอกจากเรื่องเพชรก็ยังมีเรื่องของยาเสพติดเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย” หมอกสรุป หันมาทางเจเรมี่
“คุณเป็นอิตาเลี่ยน” เกียหันไปถามเจเรมี่ ที่พยักหน้ารับ
“อิตาเลี่ยนทุกคนไม่ได้เป็นมาเฟีย แต่ก็พอจะรู้จักอยู่บ้าง”
หนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ยิ้มรับ “กลุ่มคนที่ต้องการเพชรอยู่ในเอเชีย ตอนนี้จำกัดวงแคบลงมาเป็นฮ่องกง”
“ผมไปฮ่องกงบ่อย” เจเรมี่อาสาทันที “พอจะรู้จักนักธุรกิจอสังหาฯ ที่นั่นหลายคน จะสอบถามให้”
“ผมยังพอมีเพื่อนเด็กแว้นอยู่หลายคน อยากให้ไปเที่ยวที่ไหนบอก” พีอาสาบ้าง

เกียกวาดตามองเพื่อนใหม่
“ผมรู้สึกว่าพวกเรามีบางอย่างที่เหมือนกัน”
บาลีหัวเราะเสียงแปลกๆ “ไม่ใช่แค่บางอย่าง เรามีหลายอย่างที่เหมือนกัน และหนึ่งในสิ่งที่เหมือนกันก็คือ สำหรับพวกเราแล้วผิดก็คือผิด ถูกก็คือถูก ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้”
“อีกเรื่องที่ผมคิดว่า เราน่าจะเหมือนกัน และเป็นสาเหตุที่ทำให้เพื่อนตำรวจที่สถานทูตของคุณ แนะนำให้มาคุยกับหมอกก็คือ....” เจเรมี่ยังพูดไม่จบ หมอกก็ถามขึ้น
“เด็กนักเรียนที่คุณดูแลอยู่เป็นผู้ชาย และคุณชอบเขา”
เกียส่ายหน้ายิ้มๆ “เปล่า ผมไม่ได้ชอบเขา ผมหลงรักเขาชนิดที่โงหัวไม่ขึ้น”
เสียงหัวเราะดังประสานก้องร้านอาหาร
ก่อนที่หัวข้อสนทนาจะเปลี่ยนเป็นเรื่องคนใกล้ตัว หมอกก็พูดถึงสถานการณ์ในปัจจุบันอีกครั้ง
“ตั้งแต่ได้เพชรมา แม่กับพี่สาวก็ตาย และมีผู้ต้องสงสัยอยู่หลายคนตั้งแต่เพื่อนนักเรียน ไปจนถึงครอบครัวใหม่ของพ่อกับพี่ชาย”
ตาลาไตท้วงขึ้น “สงสัยทุกคนเลยหรือ”
เกียยอมรับ “อาจดูว่าผมวิตกกังวลเกินเหตุ แต่มันเป็นอย่างนั้น ทุกคนพูดและทำเหมือนว่า เด็กคนนี้คือคนสำคัญ แต่กลับปล่อยเขาไว้ตามลำพัง”
บาลีนิ่งคิดแล้วพูดขึ้น  “เมียใหม่ของพ่อ”
“เธอเป็นคนลึกลับ ผมพยายามตามหาเธอ แต่ติดที่ผมต้องดูแลนักเรียนคนนี้เป็นงานหลัก อย่างวันนี้ผมก็ต้องรอให้เขาเข้านอนก่อน ถึงจะมาที่นี่ได้”
เจเรมี่ยิ้ม “นั่นคือหน้าที่หลักของเรา ต้องเก็บเขาไว้ในที่ปลอดภัยก่อน แล้วเราถึงจะออกไปผจญภัยได้”

หลังการแบ่งงาน และเกียพูดขอบใจทุกคนอีกหลายครั้ง บาลีก็พูดขึ้น “ถ้ามีเรื่องเร่งด่วน มาเอารถญี่ปุ่นของซาโต้ไปใช้ได้”
“ใช่มาเอาไปได้เลย ผมอยู่ที่ร้านตลอด” ซาโต้อาสาทันที “อย่าใช้รถคันใหญ่เสียงดัง มันสะดุดตา”
เกียเองก็เห็นด้วย “ตอนนี้ผมใช้รถของสถานทูต”
เจเรมี่ยกมือ “เรื่องปกติ ยุโรปเขาก็ต้องเลือกของยุโรปด้วยกันก่อนอยู่แล้ว แต่บุคลิกของรถมันก็เหมือนคนน่ะ”
บาลีพูดยิ้มๆ “ขี้อวด”
“นั่นแหละ” เจเรมี่บอกแล้วหัวเราะแบบไม่ถือสา “เสร็จเรื่องนี้แล้วพานักเรียนของเกียมาที่นี่สิ ร้านนี้เปิดทุกวัน ต่อให้เจ้าของไม่อยู่ น้องชายก็ทำครัวแทน”
“ไม่คิดจะให้ไปร้านหนังสือหรือ”  หมอกถาม
เจเรมี่ส่ายหน้า “อย่าเลย เจ้าของร้านคนนี้ พอน้องออกไปเรียนหนังสือ จู่ๆ ก็ปิดร้านออกไปหาหนังสือเก่า นัดล่วงหน้าไม่ค่อยเจอ นี่ดีที่เกียนัดค่ำอยู่แน่นอน”
“ผมต้องรอให้น้องเข้านอนก่อน ไม่อย่างนั้นจะต้องขอตามไปด้วยทุกที่” เกียบอกอย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ “ยังเกรงใจที่นัดดึกมาก”
ตาลาไตขำเบาๆ “ฟางไม่เคยขอให้ทำอะไรแบบนั้น ทั้งยังเป็นคนดูแลผมเป็นส่วนใหญ่”
ซาโต้พูดขึ้นบ้าง “คีย์ก็มหาวิทยาลัย แต่ยังต้องดูให้ดีก่อนว่า อยู่บ้านแน่ๆ เดี๋ยวหายไปไหนอีก”
“เขาหนีออกจากบ้านหรือ” เกียถาม
“ถ้ามีอะไรเข้ามากระทบแรงๆ เขาจะหนี” ซาโต้บอกตามตรง “ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังต้องคอยดูอยู่ห่างๆ จับตามากเดี๋ยวจะคิดมากว่าไม่ไว้ใจ”
“เป็นสถานการณ์ที่เข้าใจมาก” เจเรมี่บอก
หมอกพูดแทรกขึ้น “รักคนทำงานแล้วดีที่สุด อายุใกล้กัน เข้าใจกันง่าย”
บาลีแกล้งถอนหายใจแรงๆ ล้อเลียนเพื่อนรัก แล้วลุกขึ้น “ขอบคุณที่ไว้ใจ เรื่องนี้ไม่ได้ซับซ้อนอะไร”
ซาโต้ลุกตาม “พรุ่งนี้บ่ายๆ ก็น่าจะมีความคืบหน้าบางอย่างแล้ว”
“เร็วมาก” เกียหันมาชื่นชม
“ที่คุณมาหาเราก็เพราะต้องการความรวดเร็วไม่ใช่หรือ” ซาโต้บอกเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

พีปิดร้าน ขณะที่ซาโต้ บาลี ตาลาไต และเจเรมี่ เดินไปส่งเกียกับหมอกที่รถ กำชับกับเกียว่า ค่าแรงของการช่วยเหลือนี้ขอแค่เมื่อเรื่องราวคลี่คลายต้องพานักเรียนที่เกียดูแลอยู่มากินอาหารที่ร้านและทำความรู้จักกัน
เกียบอกขอบใจอีกครั้ง แล้วขับรถจักรยานยนต์คันใหญ่ออกไป ตามด้วยหมอกที่ใช้รถคันเดิม

“เสียงดังขนาดนั้น ไม่เหมาะกับการทำงานสืบเลยสักนิด” ตาลาไตพูดขึ้น
“แบบนั้นเรียกว่าบ่นหรือเปล่า” เจเรมี่แซว
“คงใช่” ตาลาไตยอมรับ “ตั้งแต่ไปสอนหนังสือบ่นเก่งขึ้น จนฟางยังท้วง”
“มึงอย่าเก็บน้องไว้ที่บ้านอย่างเดียวสิ ให้เขาไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง” บาลีบอก
“กูไม่ได้อยากเก็บไว้บ้าน” ตาลาไตบอก “เขาเป็นของเขาอย่างนั้น”
บาลีพาเดินกลับมาที่ร้านหนังสือนายรักอ่าน

แสงสีเสียงยามค่ำคืน ที่ทำให้เจเรมี่นึกอะไรบางอย่างออก
“ตั้งแต่ชินผ่าเข่า กูก็ไม่ได้พาชินออกมาเที่ยวเหมือนกัน”
“ยังบ่นเจ็บเข่าอยู่ไหม”
“ไม่” เจเรมี่บอก “แต่คนนั้น ต่อให้ล้มลงไปกองอยู่กับพื้นก็ไม่บอกว่าเจ็บ”
ซาโต้เข้าใจ “เราต้องสังเกตเอาเอง”
“ถ้าเป็นคอส ทุกอย่างชัดเจนมาก เขาตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตัวเอง” บาลีบอก “เวลาที่เขาคิดวุ่นวาย เรื่องที่อยู่ในสมองของเขาจะพุ่งเข้ามาหากู เหมือนเป็นลมหมุน จนต้องจับให้อยู่นิ่งๆ ค่อยๆ คิดทีละเรื่อง”
เจเรมี่แซว “เป็นนายรักอ่านนี่ไม่ง่ายเลยสักนิด เป็นนายเจเรมี่ดีที่สุดแล้ว”
มาถึงร้านนายรักอ่าน ขณะที่บาลีกำลังไขกุญแจบ้าน ตาลาไตก็พูดขึ้น
“ฟางเป็นคนดี และขี้เกรงใจ แต่การที่เขาไม่พูดไม่ได้แปลว่าเขาไม่คิด”

เดินตามกันมาจนถึงห้องพักที่ชั้น 2 ของร้านนายรักอ่าน คอสเป็นคนมาเปิดประตูห้อง
“มากันแล้ว เหนื่อยไหมฮะ”
“ไม่หรอก” บาลีเดินนำเข้ามากอดคอสไว้แล้วจับโยกเบาๆ “พาเพื่อนเล่นซนอะไร”
“เหอะ ซนมาก รื้อห้องซะกระจุย” คอสตอบขำๆ
คีย์ที่กำลังดูหนังสืออยู่กับฟาง ลุกมาหาซาโต้เอียงแก้มรับจมูกคม ของคนที่ก้มลงมาหาพร้อมกับกอดเอวบางไว้
“ทำอะไรกันอยู่”
“อ่านหนังสือของพี่บาลีกันฮะ”
“อ่านจบหรือยัง จะยืมกลับไปอ่านที่บ้านไหม”
คีย์ยิ้มกว้างพลางส่ายหน้า “ไว้ผมมาอ่านที่นี่ได้ไหมฮะ”
“ขออนุญาตมันสิ” ซาโต้ชี้ไปที่บาลี
“มาเมื่อไหร่ก็มาเถอะ ” บาลีบ่นขำๆ แล้วหันมาบอกฟาง “ฟางก็แวะมาอ่านหนังสือที่นี่ได้นะ ชินด้วย”
“ชินกำลังมีแผนจะมาซื้อโรงเรียนกวดวิชา ใกล้บ้านเรา” คอสบอก
“จริงหรือ” เจเรมี่หันมาถาม ขณะที่จับมือชินไว้แน่น
ชินไม่รับมุก “คอสมั่ว ถ้าจะมาซื้อที่นี่ ต้องประชุมครอบครัวก่อน ทำคนเดียวโดนพ่อบ่นแน่”
“งั้นเราซื้อสำนักงานทนายความข้างๆ นี่กันไหม”
“พี่นี่ก็เรื่อยเปื่อย” ชินใช้มืออีกข้าง ที่ถือไม้เท้า ชกที่ไหล่หนาเบาๆ

ฟางหันไปมองชินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม คุยกันอยู่นาน ไม่มีแม้แต่คำเดียวที่บอกว่า ชินเป็นคนที่มีฐานะดี ตาลาไตโอบไหล่ฟางไว้แล้วชวนกันกลับ
“อย่าลืมแวะมานะ” คอสย้ำบอกทั้งฟาง และชินเมื่อเดินมาส่งที่รถ

ความรู้สึกเต็มอิ่มมันยังเต็มอยู่ในหัวใจเมื่อฟางนั่งรถพี่กลับมาบ้าน
“พี่หมอกนัดพี่ให้ไปรอที่ร้านหรือครับ”
“พี่อยากพาฟางไปกินข้าวนอกบ้าน โทรไปจองโต๊ะที่ร้านบาลี มันก็เลยนัดวันเวลาให้ ขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด”
“ไม่เป็นไรครับ” ฟางรีบโบกมือ “ทั้งชิน คอส แล้วก็คีย์คุยสนุก ที่ถามเพราะดูมันบังเอิญเกินไป”
“ไปที่ร้านนั้น มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ” ตาลาไตยอมรับ “แต่ไอ้เรื่องที่ซาโต้มันจัดให้ฟางไปอยู่ร้านหนังสือ มันก็....”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ฟางบอกคำเดิม “ทั้ง 3 คนบอกว่า พวกพี่จะเป็นแบบนี้เป็นบางครั้ง”
“ฟางรู้สึก...ไม่ดีหรือเปล่า”
“ไม่เลย ฟางรู้สึกดีมาก” ฟางหันมาหาตาลาไต แสดงให้เห็นว่า ตั้งใจบอกพี่อย่างจริงจัง “ฟางอยากขอบคุณที่พี่ฟางออกมาแบบนี้”
“พี่ต้องพาฟางออกมากินข้าวข้างนอกบ้านบ่อยๆ สินะ”
“ฟางอยากเรียนทำอาหารจากเฮียซาโต้ด้วย” จู่ๆ ฟางก็เปลี่ยนเรื่อง
พี่หันมามองคนข้างๆ “เอาจริงหรือ แต่พี่ว่า ไปเอาหนังสือของซาโต้มาหัดทำเองก็น่าจะได้นะ ไปให้มันสอนก็ต้องเสียเงินน่ะสิ”
ฟางหัวเราะร่วน “เขาเป็นพ่อครัวฝรั่งเศส ฟางอยากหัดทำ” แต่เมนูที่เฮียซาโต้จัดให้วันนี้ เป็นอาหารไทยรสชาติกลางๆ ไม่มีอาหารฝรั่งเศส
“แต่ฟางก็รู้ว่า พี่ไม่ชอบอาหารฝรั่งเศส”
“เออ จริงด้วย” ฟางเลิกคิด “งั้นไม่เรียนแล้ว เรียนไปพี่ก็ไม่กิน”
“ฟางกินไหม”
“ฟางก็ไม่กินเหมือนกัน”
พี่แกล้งผิวปาก “รอดไป ไม่ต้องเสียเงินให้ซาโต้”

เงียบไปครู่หนึ่งฟางก็ถามขึ้น “พี่กำลังจะทำอะไรกันหรือครับ”
ตาลาไตไม่คิดว่าการให้ความช่วยเหลือเกียคือความลับ “มีตำรวจอังกฤษที่เขาออกจากราชการแล้ว และมาดูแลนักเรียนที่นี่ มีปัญหาเรื่องการตามการเคลื่อนไหวของผู้ต้องสงสัยในไทย ก็เลยมาขอความช่วยเหลือ”

ฟางไม่ได้อยากรู้รายละเอียดเรื่องคดีความสักเท่าไหร่

“หมายถึงพี่จะต้องไปสืบคดีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่ถึงกับต้องไปทำเองหรอก แต่พี่พอจะรู้จักคนที่อยู่ในพื้นที่นั้น”
“ช่วยเขาแบบ อยู่เบื้องหลังหรือครับ”
“มันไม่ได้ยุ่งยากอะไรนี่ฟาง”
“ฟางก็ไม่ได้คิดว่ายุ่งยาก แต่เห็นว่าพี่งานเยอะ” ฟางโบกมือ “ฟางไม่ได้ขัดพี่นะครับ ฟางรู้ว่าพี่เต็มใจ แต่ถ้ามีอะไรที่ฟางช่วยได้...ฟางก็อยากช่วย”
ตาลาไตหันมาแตะแก้มใส
“ฟางเป็นกำลังใจคนสำคัญของพี่อยู่แล้วไง”

ตาลาไตกับเพื่อน ให้ความช่วยเหลือเกีย โดยที่ไม่ได้คิดหวังสิ่งใดตอบแทน
เมื่อเรื่องราวจบลง การทำงานของตาลาไตกับเพื่อนอาจไม่ได้ถูกนำไปอ้างอิงถึงแต่มันไม่ได้สำคัญเลยสักนิด

“พี่จะน้อยใจไหม ถ้าสุดท้ายเขาเขียนรายงานสรุปคดีแล้วไม่มีชื่อพี่รวมอยู่ด้วย”
ตาลาไตส่ายหน้า “ไม่เลยสักนิด พี่ไม่ใช่คนทำงานเอาหน้านะฟาง”
“ฟางขอโทษ” เสียงอ่อยลงจนพี่ต้องจับมือไว้ “ฟางแค่คิดว่า พี่จะทำอย่างนี้ไปทำไม”
“เพราะเราเป็นเพื่อนกัน” ตาลาไตบอก “นั่นก็พอแล้วที่เราจะต้องช่วยกัน”
“มือที่มองไม่เห็น” ฟางบอก นึกถึงสิ่งที่เรียนในห้องเรียน
ตาลาไตยิ้มขำ “มือที่มองไม่เห็นหรือ แต่ฟางก็เป็นมือที่มองเห็นของพี่นะ เห็นชัดเจนอยู่เสมอเลยด้วย”
ฟางยิ้มเขิน จนตาลาไตหันมาดึงแก้มใสเบาๆ

เมื่อถึงบ้าน พี่บอกให้ฟางไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เพราะยังมีเรื่องต้องโทรศัพท์หาเพื่อน
“เกือบเที่ยงคืนแล้วนะครับ” ฟางท้วง
พี่ที่กำลังจะกดโทรศัพท์ หันไปจูบที่มุมปากของฟาง “ครู่เดียวนะครับ เดี๋ยวพี่ตามขึ้นไป”
พูดเสร็จพี่ก็หันไปกดโทรศัพท์
ท่าทีของพี่แบบนี้ ทำให้ต้องนำไปเปรียบเทียบกับ เวลาที่เฮียซาโต้หอมแก้มคีย์ เวลาที่พี่บาลีพูดเล่นกับคอส หรือ เวลาที่พี่เจเรมี่จับมือชินอยู่
ถึงจะรู้ว่า นั่นไม่ใช่นิสัยของเขาแต่ก็ยังคิดอยู่ดี...
…ตอนอยู่ในรถยังพูดหวานอยู่เลย ตอนนี้หันหลังให้กันอีกแล้ว
ฟางเคาะหน้าผากตัวเองเบาๆ
...บ้าไปแล้ว จะให้เขาหวานกับเราตลอดเวลา ไม่ต้องมีเพื่อน ไม่ต้องทำงานหรือไง

เมื่อฟางอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องน้ำ ตาลาไตก็สวนกลับเข้าไปอาบน้ำ ฟางได้แต่ส่ายหน้า เดินลงมาข้างล่าง ตาลาไตปิดบ้านเรียบร้อยหมดแล้ว ฟางก็เลยกลับขึ้นไปบนห้อง
ออกมาจากห้องน้ำ ตาลาไตก็ล้มตัวลงนอนทันที
“ฟางนวดให้พี่นะ” ฟางบอกแล้วลุกนั่งข้าง เริ่มจากการนวดไหล่กว้าง
...ไม่เห็นต้องออกไปช่วยพี่วิ่งไล่จับใคร ไม่ต้องโทรศัพท์ติดต่อกับใคร เรื่องง่ายๆ แค่นี้ฟางทำได้...
ตาลาไต ผ่อนลมหายใจยาว  รู้สึกสบายตัวเมื่อฟางทิ้งน้ำหนักลงบนฝ่ามือที่เคลื่อนที่ช้าๆ จากไหล่กว้างลงมาถึงหลังและเอว จากนั้นก็นวดกลับมาที่ไหล่ แรงกดที่ไหล่เพิ่มขึ้นเมื่อฟางขยับขึ้นนั่งคร่อมหลัง
“ยิ้มอะไร” คนที่เพิ่งเปลี่ยนท่าทางนวดให้พี่ กำลังทำเสียงดุๆ
“เปล่า”
“เปล่าอะไร ก็เห็นอยู่ว่ายิ้ม” ฟางยังทำเสียงดุอยู่เหมือนเดิม
“ให้พี่นวดให้ฟางไหม”
“ไม่” ฟางกดฝ่ามือไล่ลงมาจนถึงเอว แล้วก็ไล่กลับไปเหมือนเดิม “เรื่องแค่นี้ฟางทำได้”
“ฟาง”
“ครับ”
“พี่ขอเปลี่ยนท่าได้ไหม”
ฟางจะยกขาที่คร่อมพี่ออก แต่ตาลาไตจับไว้ ขณะที่พลิกตัวนอนหงาย ขยับท่าทางจนกลายเป็นส่วนกลางของพี่ล้ออยู่ใกล้พวงแฝดของฟาง
ตาลาไตยกยิ้มมุมปาก “นวดต่อสิ”
“เอามือออกจากขาฟางก่อน” ฟางเหลือบตามองพี่แว่บเดียว ใบหน้าก็ร้อนผ่าว จะดึงมือพี่ออกจากต้นขาพี่ก็กลับมาจับไว้เหมือนเดิม
คนตัวผอมกัดมุมปากขณะที่กดไหล่พี่ เรื่อยไปหาต้นแขน แล้วกลับลงมาที่อกกว้าง และหน้าท้อง
มือใหญ่ของพี่เลื่อนจากต้นขาขึ้นไปหาสะโพก
ฟางสบตาพี่ กลืนน้ำลายหนืด ริมฝีปากแห้งผากจนต้องแลบลิ้นเลีย 

“พี่ตาล คือ...ฟาง....พี่ตาลครับ...ทำได้ไหมครับ...”

แทนคำพูด พี่แตะที่ปลายคางดึงให้ลงมาหา
ริมฝีปากบางดูดริมฝีปากพี่ ปลายลิ้นสัมผัส จูบอ่อนโยน แล้วจูบแก้มสาก
“ฟางรักพี่”
เมื่อฟางละจูบ ตาลาไตก็ดึงเสื้อนอนของฟางออก จับให้พลิกลงนอนแล้วตามขึ้นนอนคร่อม จูบริมฝีปาก ลงมาหายอดอกสีอ่อน มือใหญ่เกี่ยวขอบกางเกงนอนลง แล้วกอบกุมแก่นกายอุ่นร้อน
ดวงตาสีเข้มช้อนมองใบหน้าแดงเรื่อ จูบไล่ลงหาแก่นกาย แตะปลายลิ้นที่ส่วนปลายแล้วครอบริมฝีปาก นิ้วมือใหญ่กอบอกบาง ลูบไล้ลงมาก้นกลม บีบกระชับ พาความต้องการของของฟางไต่สูงขึ้นเรื่อยๆ
“พอ....” ฟางร้องเสียงแหบพร่า ดันไหล่ของตาลาไตออก 
แต่ตาลาไตกลับจับสะโพกบางพลิก จับที่ก้นกลม แล้วลงลิ้นที่รอยแยก
ฟางก้มหน้าลงกับหมอน แล้วเงยหน้าหายใจแรง ร่างกายร่ำร้องว่าต้องการมากกว่านี้
จากปลายลิ้นพี่เปลี่ยนเป็นนิ้วมืออาบเจล
ตาลาไตก้มลงจูบไหล่บาง  ฟางหันมาดึงคางพี่เข้ามา ทั้งขยับสะโพกรับนิ้วมือ แต่ทันทีที่พี่ถอนมือออก ฟางก็กลับกดไหล่ให้พี่นอนแล้วก้มลงหาแก่กายอุ่นร้อนของพี่

“วันนี้ดูเอาแต่ใจ...” พี่แกล้งบ่น ขณะที่แตะปลายแก้ม “ช้าๆ ก็ได้ฟาง”
ฟางกลับลุกขึ้นคร่อม แล้วค่อยๆ หย่อนสะโพกลง
“ฟาง อย่างนี้จะเจ็บนะ”
เจ็บจริงอย่างที่พี่บอก ร่างกายและใจต้องการมากขึ้น แต่มันยังไม่พร้อมที่จะรับความต้องการของพี่
ฟางก้มลงจูบปากคนเตือน ขณะที่จับมือของพี่มาที่สะโพกของตัวเอง
พี่ตีสะโพกบางเบาๆ “อย่าใจร้อน”
เมื่อฟางส่งเสียงขัดใจในลำคอ พี่ก็รู้หน้าที่สอดนิ้วเพื่อขยายช่องทางเตรียมพร้อม
คนที่อยู่บนค่อยๆ ลดตัวลงหาพี่อีกครั้ง มือใหญ่ประคองเอวบางไว้ จนรับพี่ไว้ทั้งหมดแล้วหยุดนิ่ง ฟางใบหน้าแดงจัด สูดปากขณะที่เคลื่อนไหวสะโพก
เสียงลมหายใจหนัก ประสานกัน
ตาลาไตจับฟางลงนอน แล้วจับข้อเท้าแยก ขยับสะโพกแกร่งเข้าหา
มือผอมๆของฟางจิกหมอน ขณะที่หลับตาแน่น
“มองพี่”
“ก็มัน...” ฟางตอบทั้งที่ยังหลับตา
“มองพี่สิฟาง”
ฟางลืมตามองพี่ แล้วต้องกลืนน้ำหลายหนืดๆ อีกครั้ง พี่ขยับสะโพกช้าๆ จูบที่ข้อเท้า เข่าแล้วถึงละมือมาจับที่เอว
ตลอดเวลาพี่ยังคงมองฟางโดยไม่ละสายตา
“จูบฟางหน่อย”
แต่เมื่อก้มลงจูบ ฟางกลับจูบรุกไล่ 2 มือประคองใบหน้าพี่ไว้ไม่ให้ถอยห่าง กระซิบเสียงแหบพร่าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ
สะโพกแกร่งเร่งเร้าตามที่น้องร้องขอ จนเกร็งตัวจิกมือกับสะโพกพี่ น้ำสีขาวขุ่นล้นปรี่ แล้วหอบหายใจ
ดวงตาหรี่ปรือมองพี่
“พี่ตาล กอดฟางหน่อย....”
สติทั้งหมดหลุดหายไปด้วยคำนี้ ตาลาไตโถมทั้งตัวใส่ฟางที่ตอบรับด้วยน้ำเสียง อ้อมกอด และจูบรุนแรง
ทั้งที่ฟางหลั่งไปก่อนแล้ว แต่กลับยังต้องการมากกว่าเดิม ริมฝีปากสวยจูบซับหยาดเหงื่อจากลำคอแข็งแรง
“พี่ตาล...ฟางรักพี่ตาล...”
ฟางขยับลุกนั่งหันหน้าเข้าหา เอนตัวไปด้านหลังเท้ามือลงกับหน้าขาของพี่
ใบหน้าแดงก่ำเมื่อเคลื่อนไหว
ตาลาไตกอดฟางไว้นิ่งๆ จูบปาก ไซ้ที่ลำคอ และอกบาง แล้วจับให้ฟางนอนลงอีกครั้ง ขยับสะโพกเนิบช้าแล้วเร่งขึ้น ตามที่ฟางร่ำร้อง จนฟางเกร็งตัวอีกครั้งน้ำใสๆ หยดจากปลาย แรงบีบรัดภายในทำให้ตาลาไตต้องผ่อนลมหายใจ ฟางบีบอกหนาของพี่ กรีดปลายนิ้วเรื่อยลงมาหาหน้าท้อง สะโพกหนา ตาลาไตขยับตามอีกไม่กี่ครั้งก็หยุดนิ่งทรุดตัวลงนอนกอดฟางไว้
“พี่หลั่งข้างใน ขอโทษนะฟาง”
ฟางพลิกจูบที่ข้างแก้มสาก
“ฟางไปล้างตัวนะครับ”
ตาลาไตมองตามหลังฟางไปเข้าห้องน้ำ
ฟางมักเป็นฝ่ายเริ่มต้น และมักจะแสดงออกถึงความเอาแต่ใจในเวลาที่ฟางต้องการพี่
เป็นความเอาแต่ใจที่พาให้พี่ใจเต้นแรง จากนั้นก็มีทั้งความอ่อนหวานและร้อนแรงที่หลอมละลายพี่ครั้งแล้วครั้งเล่า
คนที่เป็นผู้นำอยู่เสมอ กลายเป็นผู้แพ้ชนิดที่ไม่มีทางสู้
...มันก็ไม่ได้มีอะไรที่ผิดปกติ
แต่ทำไมรู้สึกเหมือนกับมันผิดปกติ
ฟางเดินกลับออกมาดึงให้ตาลาไตลุกไปอาบน้ำล้างตัว
“ฟาง...”
“ไปอาบน้ำครับ ฟางไม่กอดคนเหม็นเหงื่อหรอกนะ”
ตาลาไตฉกจูบแก้มฟางแล้วเข้าห้องน้ำ ออกมาล้มตัวลงนอน ฟางก็พลิกมานอนหนุนแขนหันมากอดพี่ ริมฝีปากหนาจูบหน้าผาก ขณะที่ไล้นิ้วมือไปตามแนวหลังคนที่นอนหลับ
“นอนไม่หลับหรือครับ” ฟางเยหน้าขึ้นถาม
“อืม”
“งานหรือครับ”
“ไม่ใช่หรอก”
“ทำไมนอนไม่หลับ”
ฟางมองพี่ด้วยสายตาดุๆ จนตาลาไตยิ้มขำ
“แก่แล้วมั้ง เริ่มคิดเล็กคิดน้อย”
ฟางตีที่หน้าท้องแข็งแรง “ใครว่าพี่แก่ บอกฟางได้ไหมพี่กำลังคิดอะไรอยู่”
“พี่กำลังคิดเรื่องฟาง”
“ฟางหรือ ฟางทำอะไร”
“พี่รู้สึกน่ะ ตั้งแต่เราขึ้นรถกลับมาบ้าน พี่รู้สึกเหมือนฟางกำลังไม่สบายใจอะไรสักอย่าง แล้วฟางก็ไม่เล่าให้พี่ฟัง แต่พี่อาจคิดมากไปเองก็ได้”
ฟางทำหน้ายุ่งๆ “มีแฟนตำรวจเนี่ยแย่ชะมัด รู้ทันตลอด”
ตาลาไตก้มลงหอมหน้าผากอีกคน “ฟางไม่สบายใจอะไร คิดเปรียบเทียบกับคอสหรือไง”
“ตั้งแต่ฟางเจอกับคีย์ ชิน จนมาถึงคอส ฟางก็คิดอยู่ตลอด ว่าพวกเขาทั้งหน้าตาดี ทั้งร่าเริง แล้วก็เก่ง แล้วอย่างชินก็รวยมากด้วย”
ตาลาไตส่งเสียงไม่เห็นด้วย แต่ก็ปล่อยให้ฟางพูดต่อ
“ฟางรู้ว่าพี่ไม่ชอบให้ฟางคิดแบบนี้ แต่ฟางก็อยากให้พี่รู้ว่า ถึงฟางจะไม่ได้หน้าตาดี ไม่ได้ร่าเริง ไม่เก่งอย่างพวกเขา แต่ฟางก็รักพี่มาก”
“พี่รักฟางในแบบที่ฟางเป็น อย่าเปรียบเทียบกับใคร”
ฟางอาจน้อยใจในบางครั้ง แต่ฟางจะพลิกความคิดนั้นให้กลายเป็นแรงฮึดสู้ ไม่ใช่ท้อถอยหรือหนีหาย
“ฟางรู้” คนตัวเล็กยกตัวขึ้นจูบคางพี่
“แล้วเร่งตัวเองแบบนั้น เจ็บใช่ไหม”
“ตอนนั้นเจ็บ ตอนนี้ไม่แล้ว”
“ขอโทษนะ...”
“เราพูดคำว่าขอโทษกันบ่อยเกินไปหรือเปล่า” ฟางสวนขึ้นก่อนที่ตาลาไตจะพูดจบ
ตาลาไตพลิกหน้ามองฟาง
“ก็...พี่...”
“ฟางใจร้อน ต้องการพี่มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วพี่ก็ตามใจฟาง ถ้าพี่จะ...ทำอะไรกับฟางแบบที่...มีแต่ฟางคนเดียวที่พี่จะทำแบบนี้ ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องขอโทษหรอก”  ฟางซุกหน้าลงกับไหล่หนา “ฟางชอบเป็นคนพิเศษ แล้วฟางก็ไม่ใช่ผู้หญิงด้วย”
ตาลาไตรู้ว่าตอนนี้ฟางกำลังเปรียบเทียบตัวเองกับบุ๋มต่อไปอีก “ไม่เกี่ยวกับผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่พี่อยากให้ฟางรู้ว่า ที่เรานอนด้วยกันมันไม่ใช่แค่เซ็กซ์ แต่เรากำลังร่วมรักกัน ฟางบอกรักพี่ทุกวัน แต่พี่อยากทำให้ฟางรู้ว่าพี่รักฟางมากเหมือนกัน”
“ฟางรักพี่”
ตาลาไตตอบ “ฟางเป็นคนพิเศษของพี่เสมอ..”
“อยากพิเศษมากกว่านี้อีก”
“แล้ว...ฟางอยากให้พี่ทำอย่างไร”
“ก็....” ฟางบอกทั้งที่กำลังหน้าแดง “ไม่มีอะไรมาก ฟางเป็นคนของพี่ เป็นทีมเดียวกับพี่เสมอไม่ว่าพี่จะทำอะไร ดังนั้นพี่ก็ต้องทำให้ฟางรู้ตัวว่าพี่ไม่เคยลืมว่าพี่มีฟางอยู่ตรงนี้”
“ไม่เคยลืมเลยสักวินาทีเดียว” ตาลาไตม้วนอีกคนเข้ามากอดแน่น แล้วหอมแก้มใสที่มีกลิ่นสบู่อ่อน
ฟางหัวเราะคิกคัก ที่จริงก็รู้อยู่เสมอ ว่าตาลาไตไม่เคยลืม แม้เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นตาลาไตอาจมีฟอร์มบางอย่างที่ดูแล้วชวนให้คิดว่าเป็นพี่กับน้องมากกว่าคนรักกัน
แต่บุคลิกของเขาเป็นแบบนั้น
“พี่อยากจูบฟางก่อนออกไปทำงาน และตอนที่กลับมาจากทำงานบ้างไหม”
“อยากสิ” ตาลาไตตอบทันที “แต่ถ้าทำอย่างนั้น พี่จะโดนฟางงอนไหม”
“ไม่” ฟางตอบทันทีเหมือนกัน “ถ้าเมื่อปีที่แล้วอาจงอน แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไป ถ้าพี่อยากจูบก็จูบ อยากกอดก็กอด”
“หมายถึง ถ้าพี่ไปส่งที่มหาวิทยาลัย..”
“ไม่ได้!” ฟางเสียงแข็ง “เฉพาะในบ้านสิ”
ตาลาไตแกล้งเป่าปาก “โชคดีที่ถามก่อน”
ฟางยิ้มขำจูบที่ปลายจมูกพี่ “ฟางอยากให้พี่รู้ ว่าฟางรักพี่มาก และจะอยู่กับพี่เสมอ”
ตาลาไตกระชับอ้อมแขน “พี่รู้ พี่รักฟางนะ ไม่อยากให้ทำอะไรให้ฟางคิดน้อยใจ หรือเสียใจอีก และที่ทำอะไรมากมาย เพื่อเรา 2 คน หรือไปช่วยคนได้ ก็เพราะพี่เชื่อว่าฟางจะสนับสนุน”
“ฟางไม่ได้แค่เชื่อนะ แต่ฟางมั่นใจว่าพี่จะทำในเรื่องที่ดี และไม่ว่าอย่างไร พี่ก็จะกลับมาหาฟาง”
ฟางโน้มพี่ลงมาจูบหวาน “รักเดียวของฟาง และจะรักตลอดไป”
“ฟาง....”
“ครับ” ฟางจูบที่ปลายคางพี่
“ขอร้องอะไรอย่างได้ไหม”
“ครับ”
“อ้อนแบบนี้ เก็บไว้เวลาที่เราอยู่กัน 2 คนเท่านั้นนะ”
ฟางเบียดร่างกายเปล่าเปลือยเสียดสี
“ชอบไหม”
“มาก”
“รักไหม”
“รักที่สุด”
“หวงไหม”
“หวงที่สุดของที่สุด”
“คนนี้เป็นของฟางใช่ไหม”
“แน่นอน คนๆ นี้เป็นของฟาง” ตาลาไตก้มลงจูบฟัดแก้มใส “ฟาง...อย่าทำให้พี่หลงฟางมากไปกว่านี้เลย”
ฟางหัวเราะคิก เมื่อตาลาไตลูบที่ต้นขา แล้วช้อนมือเข้าใต้สะโพกบาง
“ฟางเป็นคนของพี่ พี่เป็นของฟาง เราไม่จำเป็นต้องขอโทษเมื่อทำสิ่งดีๆ ให้กัน....สิ่งเดียวที่เราต้องทำให้กัน คือรักกันตลอดไป....”
คำหวาน อ้อมกอดและความใส่ใจที่มีให้เพียงกันและกัน....ตลอดไป
“ฟางรักพี่นะครับ รักพี่ที่สุด”

...จบตอนพิเศษ..

มันคือตอนพิเศษที่เป็นการรวบรวมตอนที่ผมตัดออกจากหลายเรื่อง
อาวุธใหม่ของชิน
ชีวิตกลางคืนของเจเรมี่ที่หายไป
เกียจาก “Someday We'll Know” มาขอความช่วยเหลือจากซาโต้
และซีนหวานของตาลาไตกับฟาง
ตอนเล็กๆ ที่พี่ไจฟ์กับผมตัดออกไปมากมายจากเนื้อเรื่องหลัก เพราะไม่อยากให้ประเด็นเรื่องเสียหาย
ยินดีอย่างยิ่งที่คุณชอบตอนพิเศษนี้ และแสดงความเห็น
ขอบคุณมากครับ
พี่ไจฟ์กับน้ำชาครับ

[@PurPle SuN@]

ดีจัง ได้เจอทีซะหลายคนเลย แต่ไม่ดีตรงที่แต่ละคนบทน้อยนี่แหละ 555

พี่ตาลก็คุยกับฟางเยอะๆหน่อยนะ น้องจะได้กล้าพูดความในใจ ไม่คิดเองเออเอง

อยากอ่านอีกอ่ะ เอาตอนพิเศษแก้คิดถึงมาอีกนะ

[dekying kukkig]

อร๊ายยยยย ไปเที่ยวฟินแลนด์แต่เช้า ฮุ ฮุ /
คนโตอยากได้ประโยคตอบรับที่บอกว่าอยากกอดอยากจูบตรงไหนจากคนเล็กก็ได้ใช่ไม๊ล่าาา >>>

ขอบคุณค่าที่มาเติมความหวานให้กันเช่นนี้

[Yarkrak]

หวานหยดย้อย

 

[natalee22]

หวานมากกกกกกกกกกกกกกก เห็นฟางเงียบๆเรียบร้อยๆ แต่จริงๆร้อนแรงม๊ากกกกกกก ชอบๆๆๆๆ

[malula]

ก่อนหน้านี้คิดว่าคู่นี้เรียบ ๆ ไม่หวือหวาจากบุคลิกของทั้งคู่ มาวันนี้มันไม่ใช่แล้ว
แม่เจ้า...ฟางจับพี่ตาลอยู่หมัดด้วยลีลาเสน่หาเร่าร้อน (ถึงกับต้องร้องเป็นเพลง)
อยู่นอกบ้านมีคนอื่นคอยมอง ก็ต้องปฏิบัติต่อกันอีกแบบ
กลับเข้าบ้านมีกันแค่สองคน เต็มที่กับชีวิตไปเลย
เบื้องหลังเกียทำงานสำเร็จก็เพราะมีมือที่มองไม่เห็นขั้นเทพคอยช่วยเหลือเพียบ

[nolirin]

เป็นตอนพิเศษ ขนม(หวาน)รวมมิตรจริงๆ
 

[why yyy]

เขิน >_<


ขอบคุณ

[CarToonMiZa]

ขอบคุณ

หวังว่าจะมีเรื่องราวดีดี
มาให้ได้อ่านอีก

[aehJTS]

  หืมม...ไม่หวานออกสื่อ แต่อยู่กันสองคนจะหวานเกินไปแล้ววว
คนนึงเรียบร้อยแต่แอบแรงเรื่องที่มักจะเริ่มความต้องการก่อนเห็นตั้งแต่เรื่องหลัก
แต่อีกคนนิ่ง ๆ ไม่นึกว่าจะน่ารักได้แบบนี้นะเนี่ย...

  คะ

[fangkao]

อ๊าาา พี่ตาผู้เขร่งขรึม บทหวานก็หว๊าน หวานบทรักอันร้อนแรง 555 สมใจฟางแล้วนะ พี่ที่ไม่ค่อยแสดงออก เป็นคู่ที่เรียบง่าย แต่คงความหวานไม่เปลี่ยนแปลง ด้วยความละโมบ ขอตอนพี่เศษเฮียซาโต้กับคีย์ได้ไหม คิดถึงสุดๆ

[mystery Y]

บอกรักกันทุกบรรทัด หวานซ้า~ ขอบคุณนะคะ

[from_mars]

ตามมา ได้ระลึกความหลังหลายเรื่องเลย

คิดถึงนะจ๊ะ
ขอบใสุดหล่อด้วยจ๊ะ

[Love U All]

อร๊ายยยย  มีเกียโผล่มาด้วย  ส่วนข้าวพองยังเป็นตัวละครลับต่อไป  555
ตาลกับฟาง  ต่อหน้าสื่อเนี่ย  รักษาระยะห่างกันเชียว
แต่พออยู่สองต่อสอง  โอยยยย  ร้อนแรงสุด ๆ  โดยเฉพาะฟาง
แล้วแบบนี้  พี่ตาลเค้าจะหนีไปไหนรอด  เป็นคู่ที่หวานซ่อนเปรี้ยวจริง ๆ   

[Kfc_Pizza]

 
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีให้เราอ่าน

[Apple_matinie]

 

[konnarak]

น่ารักอะ

[B52]

ยาวได้ใจมากเลยค่ะ ขอบคุณ

[puppyluv]

โอ๋ย ก๊วนกินเด็กทั้งน้าน
คู่โปรดต้องคีย์กับเฮียซาโต้

(สารภาพ...อ่าน Never let you go วนหลายรอบมาก
โดยเฉพาะตอนคีย์บอก "ไม่รักไม่ได้เหรอ"
พี่ก็..."อะไรว้า"
น้องนั่งตักพี่แล้วกอดคอร้องไห้ฮักๆ
คลั่งเลยฉากนี้)
 

ใช่อย่างฟางว่าจริงๆ มือที่มองไม่เห็น
เหตุผลมาจากหลงเด็กทั้งเซ็ต

ตาลดูสบายๆ เวลาอยู่กับฟาง
น้องก็ด้วย
เป็นโมเม้นต์นั้นจริงๆ รักมากก็อยากให้มาก
แค่นี้ไม่เจ็บหรอกเน๊าะฟางเน๊าะ
 

บวกและเป็ดขอบคุณ
ดีใจที่ยังนึกถึงกัน
ปล.ชูป้ายไฟชอบหมอก

[Gohan]

เป็นตอนพิเศษที่หวานดีจัง
เอาตัวละครจากหลายเรื่องมารวมกันแบบนี้ ก็ดีเหมือนกัน แต่ละคนมีจุดเด่นต่างกันออกไป
คงจะเหนื่อยกับคนเขียนสักหน่อยที่ต้องหาปมมาเชื่อมต่อกัน แต่คนอ่านชอบนะ สมเป็นตอนพิเศษจริงๆ
ขอบคุณสองหนุ่มนะครับ