หัวข้อ: "Yes,I love him"

[NIMME]

อ่านตอนแรกเดาไม่ถูกเลยว่าเรื่องจะเป็นยัง
แต่สนุก อ่านไปอ่านมายิ่งสนุก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

[Anyann]

จบไปซะแล้วววว เรื่องนี้รู้สึกได้ข้อคิดอะไรหลายอย่างเลยล่ะค่ะ

ชอบนิสัยของพี่ตาลกับฟางจัง คนอื่นๆในครอบครัวก็ด้วยค่ะ รู้สึกว่าอบอุ่นแล้วก็จับต้องได้จริงดี

จะรอผลงานของคุณไจฟ์กับคุณทีเรื่องต่อไปนะคะ

[botan botan]

ก่อนอื่น แน่นๆๆแล้วก็ ก่อนเลย     อยากจะบอกหรือไม่บอกดีหว่าTT เค้าแอบอ่านนิยายของพี่ไจฟ์ (ถ้าเป็นป๋าให้ทีได้อะนะ)หากความเข้าใจเราไม่ผิดพลาดเราเป็นพี่น้องทีปีหนึงอะ ^^ มาครบทุกเรื่องละแต่ตอนนั้นอยู่เขาอ่านในโทรสับอะสมัครสมาชิกมิได้ อ่านไปอ่านมาจนหลงรักน้องทีกับพี่ไจฟ์ไปด้วยเลย อ่านนิยายเสร็จก็ลุ้นต่อว่าจะมีตัวหนังสือสีฟ้าๆๆมาทอกค์ท้ายบทอะป่าวอ่านๆๆอยู่ก็กรี๊ดกับตัวเองนะแล้วก็กอดหมอนไปด้วย  น้องทีค่ะถ้าได้อ่านนะอย่าจะบอกว่าเราปรื้มคุณมากเลยยยยยยย  555 ยาวเลย ไงก็เป็ฯกำลังใจให้นะคะ อาจจะไม่ค่อยได้เม้นท์แต่ตามอ่านตลอดน้าาาาาา.....

[wargroup]

ละเมียดที่สุด ชอบมากเลยทีุ่คุณๆกลั่นเรื่องให้ค่อยๆเดิน ให้คนอ่านตามเก็บไปเรื่อยๆ ตรึงใจดีจัง
ว่าด้วยความชอบกับเรื่องนี้ อย่างเยอะ ทั้งความสัมพันธ์และที่มาที่ไปของตัวละคร โดดเด่นสมจริง
ชอบเรื่องราวเข้มข้นของตำรวจน้ำดีและน้ำเสีย(แอบสั้นไปอ่ะ) ชอบความซับซ้อนในนิสัยของหลายตัวละคร เทาๆกันดี
ชอบความเป็นเหตุเป็นผล ที่มีอย่างมากๆเลย รองรับประเด็นไม่ตกหล่น และชอบความไม่ซ้ำใครในเนื้อหา
สนุกสุดเวลาอ่านช่วงที่ตาลาไตเก็บงำความรู้สึก ประมาณ...รักนะแต่ไม่แสดงออก ไม่ต้องรู้หรอก...
แต่ก็ปลิ้นๆทะเล็ดทะลักออกมาให้พอกรุบกริบตลอด ตัวเด่นยกให้วันชาติ ผู้ดำเนินเรื่องและสร้างเรื่อง
ปล. อ่านเรื่องนี้แล้ว ทำเอาหลงรักคนเขียนทั้งสองขึ้นมาง่ายๆเลย อิอิ

[miwmiwjung]

ขอบคุณนะค่ะ

[evil_kun]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องค่ะคุณไจฟ์กับคุณที

ตามอ่านมาหลายเรื่องแต่เพิ่งจะเคยโพส (แอบละอายเล็กน้อย)

ขอบคุณที่ทำให้น้องหมี่คิดได้ น้องเป็นคาแรคเตอร์ที่เราชอบมาก ขนาดเราอ่านตอนฉากคู่พระนาย เรายังคิดถึงเรื่องของน้องเลยค่ะ
น้องเป็นเด็กที่โชคดี ได้รับโอกาสที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตถึง2ครั้ง ได้อยู่กับคนดีๆ มีคิดพลาดทำพลาดบ้าง แต่เมื่อได้รับการเตือนสติน้องก็เข้าใจ
เราว่าที่น้องยอมเรื่องพี่ตาล เพราะน้องรู้ด้วยละว่าฟางเป็นคนดี(และดีกว่าตัวเองมากกก) และดีสำหรับพ่อตาล
ขอสารภาพว่าฉากที่น้องหมี่เรียกตาลว่าพ่อ เราแอบน้ำตาซึมเลยนะ มันเหมือนเป็นบทสรุปของเรื่องเลยทีเดียว ^_^

[Yร้าย]

ไม่รู้ว่าจะเม้นยังไง...แต่เรื่องของพวกคุณ..
ป้าอ่านทุกเรื่องเลยนะ...แถมแอบเซฟเก็บไว้
เรื่องนึง...ไอ้หนูคอสกะพี่บาลี....ชอบเรื่องนี้มาก
ถึงมากที่สุด...ก่อนมาเม้นก็อ่านเรื่องนี้รอบที่เท่าไหร่
ไม่รู้ ...อ่านถึงตอนที่พี่บาลีเพิ่งจะรู้จักไอ้หนูคอสแท้ ๆ
ดันไปจูบไอ้หนูคอสเฉยเลย...
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่น่าจะอ่านหลายรอบ...

[GF_pp]

เรื่องนี้เดาออกยากแต่ก็สนุก            

คู่ตาลกะฟาง  ก็น่ารักใสใส   แต่คู่วันชาติกะครูโรจน์อะอะไรยังไง                

เรื่องนี้ให้ข้อคิดหลายอย่าง  แะมีหฃลายแง่มุม           

สรุป  สนุกมากจ้าาาาาา                             

[funland]

เป็นนิยายอีกเรื่องหนึ่งที่เราอ่านแล้วรู้สึกได้อะไรมากมายเลย ทั้งอารมณ์ของ ตัวละครต่างๆ แนวคิด การวางตัว
เอาเป็นว่า เราอ่านแล้วมัน ได้ จริงๆ เลย ชอบมาก พวกคุณ  จริงๆ

ขอบคุณ มากๆเลยค่ะ 

[NewYearzz]

เย้ อ่านทุกเรื่องที่ลงในเล้าครบแล้วนะครับ 

เรื่องนี้พล๊อตสนุก น่าสนใจ มีปมสอบสวนเปิดหัวปิดท้ายมันส์มาก

แต่...ส่วนตัวผมไม่ชอบบุ๋มเลย คือผมเข้าใจเค้านะ แต่เท่าที่อ่าน เหมือนบุ๋มเป็นคนถ่ายทอดความคิดไม่ค่อยดี

แบบว่าถ้าผมเป็นตาลก็คงทะเลาะกัน เพราะนางไม่เครียร์ยังไงไม่รู้

ส่วนอื่น ๆ น่ารักมาก โดยเฉพาะปมหื่น ๆ ของน้องฟาง 

มันเรื่องปกตินี่น่าที่เราจะต้องการคนที่เรารัก ผมยังไม่เคยมี แต่ก็พอจะรู้สึกได้ 

สนุกทุกเรื่องเลยนะครับพี่ไจฟ์กับที ผมจะตามต่อไปเรื่อยๆนะครับ

ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านนะครับ    


+1  (บวกไปหลายทีแล้วหล่ะที่จริงอ่า และจะมาบวกเรื่อยๆด้วยครับ   )

[risanana]

สัณชาติญาณของผู้หญิงน่ากลัวเสมอ ตั้งแต่อ่านเรื่องของคุณไจฟ์กับคุณทีมาเราว่าบุ๋มนี่แหละที่เป็นผู้หญิงที่น่าเห็นใจและน่าสงสารที่สุด ส่วนตาลถ้าจะอะไรกับฟางตาลก็จงทำตามความเชื่อของตัวเองความรู้สึกนึกคิดของตัวเองแต่ถ้าจะทำแล้วหลอกตัวเองว่าเพราะบุ๋มสั่งๆก็ไม่ต้องทำเพราะสุดท้ายแล้วคนที่เจ็บปวดที่สุดคือฟางไม่ใช่บุ๋มเพราะนางไปดีแล้วและก็ไม่ใช่ตาลเพราะตัวเองมัวแต่มโนหลอกตัวเองไปวันๆ ตามนี้นะตาล

[risanana]

ทำไมอิชั้นเกิดความรู้สึกว่าอยากให้คู่จิ้นเป็นคู่แท้ซะงั้น

[risanana]

ตาลเอ้ยในเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองยังไม่ชัดเจนก็โอเค้ชั้นรับได้กับตรงนั้น แต่ ในโลกนี้สิ่งที่หยุดอยู่กับที่ไม่ได้คือเวลาเพราะงั้นถ้าในวันที่แกรู้ตัวว่าแกชัดเจนแต่ ณ. เวลานั้นฟางมีคนที่ดีที่พร้อมที่รู้ตัวเร็วทำอะไรเร็วว่าง่ายๆวันที่แกรู้ตัวคือวันที่มีคนปาดหน้าเค้กเอาฟางไปรับทานงานนี้แกจะโทษใครไม่ได้นะตาลนอกจากโทษตัวเอง

[risanana]

ไม่สงสารไม่เห็นใจไม่อะไรกับโรจน์เลยเพราะในขณะที่โรจน์มีต่อโรจน์ก็ยังมีคนอื่นอีกแอบเกลียดเบาๆด้วยซ้ำ   ไม่ชอบใจไม่พอใจเคืองเอือมระอากับคู่พี่น้องตาลต่อ ตอนโน้นก็คนพี่ที่ไม่ชัดเจนมาตอนนี้ก็เป็นคนน้องที่โลเลไม่แน่นอน นี่พ่อเจ้าประคุณทั้งสองคะหัวใจคนเรามันไม่ใช่ของเล่นอย่าเอามาให้เกิดประเด็นมากนักถ้าเกิดเป็นแผลขึ้นมาให้ขัดให้ถูให้รักษาดูแลยังไงร่องรอยมันก็ยังคงอยู่    ในขณะเดียวกันรู้สึกสงสารเดลเบาๆเราคิดว่าเดลต้องคิดอะไรกับไอ้คนน้องไม่มากก็น้อยบ้างแหล่ะแต่ดีแล้วที่เดลรู้ตัวทันและกลับลำมารักตัวเองก่อนจะถลำลึกไปรักไปคิดกับไอ้คนน้องมากไปกว่านี้ไม่งั้นหล่ะเดลเอ้ยได้ชีช้ำกะหล่ำปลีแน่ปล่อยให้ไอ้ต่อมันได้กับครูจับปลาสองมืออย่างนายโรจน์ไปเถอะผีเน่ากับโลงผุ ส่วนฟางคนนี้น่าเห็นใจกว่าใครๆด้วยอะไรหลายๆอย่างมันเหมือนกับว่าปัญหาไม่ได้เกิดกับฟางแต่คนที่รับคือฟางเต็มๆหล่ะลูกเอ้ย

[risanana]

ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าแต่ตอนพิเศษทุกตอนกับตอนธรรมดาเราว่าฟางแตกต่างมากกกกก   ตอนพิเศษจะเป็นตาลที่น่ารักสดใสกล้าแสดงออกกับตาลหื่นกว่าตาลด้วยนะเออ  แต่ทำไม๊ตอนธรรมดาฟางถึงดูน่ารันทดแร้งแค้นไม่มีความกล้าอะไรกับตาลซักอย่างเลย ถามว่าชอบฟางเวอร์ชั่นไหนมากกว่ากันตอบแบบโลกสวยเลยว่ามันคนละอย่างคนละความรู้สึกแต่ถ้าให้ตอบแบบคมชัดลึกว่านี่แหล่ะที่ชั้นต้องการก็นะ  ช๊อบชอบฟางเวอร์ชั่นตอนพิเศษทุกตอนเลยอะ    ปล.ภาคแรกเราไม่ชอบโรจน์เลย แต่พอมาอ่านว่าเดลก็มีคนของเดลแล้วความรู้สึกที่ไม่ชอบโรจน์มันเลยเฉยๆลงไปแต่มาอ่านภาคสองตอนโรจน์สอนฟางตอนโรจน์ปรามหมี่เราก็อัพเลเวล :L1:ให้นางขึ้นอีกนิด บางทีนางคู่กับไอ้คนน้องมันอาจจะถูกต้องและลงตัวที่สุดแล้วก็ได้

[risanana]

ขอบคุณไจฟ์ทีสำหรับนิยายนะคะ จำไม่ได้ว่าอ่านเป็นเรื่องที่เท่าไหร่แล้ว รู้แต่ว่าเราชอบนิยายและหลงรักในตัวละครทุกเรื่องของคุณ ขอบคุณมากนะคะ 

[dekzappp]

ขอบคุณนะคะสำหรับข้อคิดดีๆในเรื่องนี้ เราชอบหลายๆประโยคในเรื่องนะ โดยเฉพาะที่ตาลบอกประมาณว่า ให้ลงมือทำแล้วไม่ได้ ดีกว่าไม่ได้ลงมือทำแล้วไม่ได้

เราชอบคนลักษณะแบบพี่ไจฟ์นะ พล็อตแต่ละเรื่องของพี่มันซับซ้อนเหมือนคนคิดเยอะแต่ก็ดูง่ายๆ ทำให้บางทีอยากผ่าสมองพีีไจฟ์ดูว่าคิดอะไร ฮ่าๆๆ
ส่วนน้องทีเหมือนเป็นคนมาเบรกความเครียด เป็นความสดใสตัดกับความขรึมของพี่ไจฟ์ดี

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ

"Invisible Hand" #1


พี่เป็นมนุษย์ที่มีงานเยอะ เพื่อนมาก ดังนั้นในวันหยุด พี่จึงมักจะนอนอยู่บ้าน หรือไม่ก็พากันกลับบ้านชัยนาท
หรือไม่ก็ไปทะเลกัน >//<
แต่วันนี้พี่พาไปกินข้าวนอกบ้าน
เป็นร้านอาหารหรูที่ตั้งอยู่ในย่านการค้าที่ฟางจะไม่มีวันเดินพลัดหลงเข้ามาอย่างเด็ดขาด!
ร้านนี้กว้างขวาง จัดวางโต๊ะเป็นสัดส่วนชัดเจน
พนักงานเป็นหนุ่มตาโต ผมหยักศก กับรอยยิ้มกว้างร่าเริง เข้ามาวางเมนูแล้วเลี่ยงไปยืนห่างๆ
ฟางมองเมนู หาชื่ออาหารที่รู้จัก
ประตูร้านเปิดออก ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งเดินเข้ามา
“คีย์ เฮียล่ะ”
พนักงานบริการที่ถูกเรียกว่าคีย์ ชี้ไปที่ประตูครัว ยังไม่ทันที่จะตอบคำถาม คนที่ถามหาเฮียก็ก้าวไปถึงประตูครัวแล้ว
“เฮีย มีสถานการณ์ฉุกเฉิน”
“มีวันไหนที่มึงไม่ฉุกเฉินบ้าง” คนที่อยู่ในครัวตอบ ขณะที่หันมาวางจานอาหารที่ช่องส่งอาหาร
น้ำเสียงของพ่อครัวเปี่ยมไปด้วยอำนาจ จนฟางรู้สึกเบาใจที่พี่ไม่ได้เป็นแบบนั้น
คีย์ (จาก Never Let You Go) จัดอาหารในถาด ขณะที่คนที่อยู่ในครัวใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก ปัดไรผมยุ่งที่หน้าผาก “เหนื่อยก็ไปพัก เดี๋ยวให้พีมันเสิร์ฟแทน”
“โหย เฮียนะ”

ฟางยังคงมองตามหนุ่มตัวเล็กที่ยิ้มกับพ่อครัว แล้วถือถาดอาหารไปเสิร์ฟที่โต๊ะด้านใน
คนหนึ่งเป็นฝรั่งตัวโตกล้ามใหญ่ อีกคนมีไม้เท้าสวยงามวางพาดอยู่ที่เก้าอี้ ทั้ง 2 คนพูดคุยกันเบาๆ
เมื่อตาลาไตหันไปมองตามสายตาของฟาง ก็ยกมือทักทายกับฝรั่งตัวใหญ่คนนั้น
“พี่รู้จักเขาด้วยหรือ”
ตาลาไตพยักหน้า “นั่นเจเรมี่ กับชิน” (จาก I will make You smile)
“เพื่อนพี่หรือครับ”
“ใช่”
“แล้วไม่ไปนั่งด้วยกันหรือครับ”

เพื่อนกันเจอกันในร้านอาหารแล้วนั่งแยกโต๊ะแบบนี้ แสดงว่าต้องมีอะไรไม่ถูกใจกันอยู่แน่ๆ
พี่ส่ายหน้า “เขามากับแฟน เข้าไปนั่งกับเขาแบบนั้นมันเสียมารยาท” มือใหญ่ชี้มาที่เมนู “เลือกได้หรือยัง”
ฟางส่ายหน้า ยิ้มแหย “พี่เลือกเถอะ ให้กินอะไรก็กิน”
พี่หันไปยกมือให้กับหนุ่มพนักงานตัวเล็ก คนที่อยู่ในครัวก็ตะโกนบอก
“ไม่ต้องสั่ง เดี๋ยวกูจัดให้เอง ในชีวิตนี้ไอ้ตาลมันกินเป็นอยู่ไม่กี่อย่าง”
แซวกันเสียงดังลั่นร้าน จนแม้แต่เจเรมี่กับชินที่นั่งอยู่ที่โต๊ะด้านในยังหันมาหัวเราะให้
“ห่าซาโต้” พี่บ่นอุบ ส่งเมนูคืนให้กับคีย์ “ตามนั้นแหละคีย์”
ฟางคงแสดงสีหน้าท่าทางอยากให้พี่แนะนำหนุ่มคนนี้มากเกินไป จนพี่ขำ
“ฟาง นี่คีย์แฟนซาโต้” (จาก Never Let You Go)

ประตูร้านเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นพนักงานอีกคนที่กลับมาจากการส่งอาหาร พอคนนี้เข้ามา คีย์ก็เปลี่ยนไปช่วยในครัว
“พี่มากินร้านนี้บ่อยหรือ” ฟางถาม
พี่ส่ายหน้าอีกครั้ง “ไม่หรอก”
“อ้าว” ฟางชี้ไปทางครัว
“ซาโต้ มันคุมย่านนี้น่ะ” พี่ตอบยิ้มๆ ด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าคนที่อยู่ในครัวจะต้องได้ยิน
“สัดตาล! เดี๋ยวกูจะใส่น้ำตาลทรายสัก 2 ช้อนในข้าวผัดมึง”

เสียงตอบโต้มาจากในครัว  ตามมาด้วยเสียงหัวเราะจากทุกคนในร้าน
ร้านหรูหรา แต่พ่อครัวตะโกนคุยเสียงดังกับลูกค้า
ลูกค้าก็เถียงสนุกกับพ่อครัว
…พูดคุยกับแบบนี้ แสดงว่าต้องสนิทกันมาก

พ่อครัวถือจานอาหารออกมาเอง แล้ววางลงบนโต๊ะ “ไปไหนต่อหรือเปล่า”
“เปล่า” ตาลาไตตอบ
“งั้นเดี๋ยวกินเสร็จ อยู่คุยกันก่อน มีเรื่องขอความช่วยเหลือ”
ตาลาไตหันไปมองหนุ่มหล่อที่ยืนอยู่หน้าครัวทันที
หนุ่มคนนั้นรีบยกมือ “ไม่ใช่ผมนะ”
“ไม่ใช่มึงแล้วยังมีใครอีก” ตาลาไตชี้ “พี่มึงบอกแล้วนะ ว่าถ้าเป็นเรื่องยา กูเอามึงไปส่งโรงพักได้เลย”
“โหย”
ฟางฟังพี่คุยกับคนนั้นคนนี้ แล้วเริ่มสับสน หันไปมองหนุ่มตัวเล็กที่ชื่อคีย์ คนนั้นดูจะเคยชินกับเรื่องแบบนี้มากกว่า
พอมีลูกค้าเข้าร้าน เฮียซาโต้ก็หยุดคุยเสียงดังแต่หันไปส่งยิ้มทักทายลูกค้าแล้วกลับเข้าไปในครัว
อาหารมื้อเย็นของฟางเสร็จแล้ว แต่จะให้นั่งอยู่เฉยๆ ก็ไม่ใช่นิสัย
“พี่จะรอคุยกับเฮียใช่ไหม”

ตาลาไตลุกขึ้นไปบอกกับพ่อครัวว่าจะไปที่ร้านหนังสือ
“ไม่ต้องไปไหนเลย มึงอยู่ช่วยไอ้พีจัดโต๊ะ ให้คีย์พาฟางไปร้านหนังสือก็ได้ จะได้บอกให้บาลีมาสักที”
“เรื่องโยกแฟนหลบ แล้วใช้คนอื่นทำงาน เรื่องถนัดของเฮียเขาแหละ” พีเถียง

คีย์ยังคงยิ้มกว้างขณะที่เดินไปหาเฮียซาโต้ ให้ช่วยถอดผ้ากันเปื้อนให้
“ไปล้างหน้า ล้างมือก่อนดีไหมคีย์”
“ฮะ” คีย์ยิ้มแล้วหันมาหาฟาง “ฟางรอเดี๋ยวนะ”
ฟางยิ้มรับ
“ท่าทางว่าง่ายดีนะ” คนที่หน้าประตูครัวแซวฟาง
“หมายถึงคนนี้หรือเปล่า” เจเรมี่จากโต๊ะด้านใน ร้องถาม แล้วลุกขึ้น อีกคนก็ลุกตามมาด้วย
เมื่อเห็นชัดๆ ฟางก็สรุปได้ทันที
ในรุ่นเดียวกัน เดลเป็นคนหน้าตาดีที่สุด แต่คนนี้หน้าตาดีกว่า แต่เหมือนมีน้ำแข็งเคลือบอยู่
“ไม่กล้าหรอกคนนั้นน่ะ” เฮียพีบอก
แต่อีกฝ่ายกลับตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก จากนั้นจึงหันมาหาฟาง
“จะไปร้านหนังสือหรือ งั้นไปด้วยกัน”
ดูแล้วทุกคนในที่นี้รู้จักกันหมด เว้นแต่ฟางที่ได้แต่หันมองคนนั้นทีคนนี้ที
“ชิน”
“พี่เป็นคนไทยหรือเปล่าครับ” ฟางถามตามประสาซื่อ
เมื่อชินคลี่ยิ้มน้ำแข็งนั้นก็หายไป
“พ่อเป็นญี่ปุ่น แม่เป็นไทย”
“กับพี่สาวอีกหนึ่งตะกร้า” เจเรมี่พูดอย่างจริงจัง “สงสัยพี่ต้องขอชินว่าห้ามส่งยิ้มเสียแล้ว”
“ทำไมล่ะ” ชินหันไปถาม
“เพราะอาจไปทำให้ครอบครัวเพื่อนมีปัญหาน่ะสิ” เจเรมี่ชี้ไปที่ตาลาไต
แต่ตาลาไตชี้ที่อกตัวเอง “อ้าว กูหรือ ทำไมล่ะ”
เจเรมี่ ส่ายหน้า ทำเสียงจิ๊จ๊ะ “เด็กมึงชอบชินแน่ๆ กูมั่นใจ”
“ไปทางอื่นเลย ฝรั่ง” ตาลาไตบอกกลั้วหัวเราะ “เรื่องนี้กูมั่นใจฟางมากกว่าตัวกูเองเสียอีก”
ตลอดชีวิตของฟางมีแต่พี่คนเดียว ต่อให้พบเจอผู้คนมากมาย พบเจอเรื่องราวต่างๆ ก็ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนใจฟางได้....
สายตาที่ตาลาไตมองฟางทำให้คนที่หน้าประตูถึงกับร้องขึ้น
“โอ้ย...”
“อะไรของมึงล่ะพี” พี่ชายหันไปถาม
“เบาหวานกำเริบ ต้องกลับบ้านไปเล่นกับหนูนิด”
“แฟนหรือครับ” ฟางถาม
“เปล่า ลูกสาว” เฮียพียิ้มกว้าง ฟางก็ยิ้มกว้าง ทั้งที่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรกับเขาสักเท่าไหร่
เรื่องราวความรักและชีวิตครอบครัวของเฮียพีช่างซับซ้อน ทั้งใช้เวลานานหลายปี กว่าที่หน่อยกับหนูนิด จะมาอยู่ด้วยกันในแบบครอบครัวแปลกๆ
เมื่อคีย์ล้างหน้าเสร็จเดินออกมา ยิ่งขับเน้นใบหน้าใส
“ไปหาคอสนะฮะ” คีย์พูดแล้วเอียงแก้มรับจมูกคมที่ก้มลงมาหา
ทุกคนในที่นี้ดูเฉยๆ แต่ฟางกำลังยิ้มกว้างอารมณ์ดี ที่เห็นคนเสียงดัง ตัวใหญ่แบบพ่อครัวร้านนี้ มีท่าทีอ่อนโยนกับคีย์ เป็นความอ่อนโยน และอบอุ่นแบบที่ฟางไม่เคยเห็นที่ไหน
...เลิกฝันได้เลย ถ้าพี่จะพูดกับเราด้วยนำเสียงแบบนี้ หอมแก้มเราแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้...

 เปิดประตูร้านออกมา ทั้ง 3 คนยังยืนอยู่บนฟุตบาท ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องกรี๊ด ทุกคนหันไปมองในทางเดียวกัน
ชินหันมาผลักฟางกับคีย์ให้ก้าวถอย แต่ตัวเองกลับยืนเฉย รอจนคนร้ายกระชากกระเป๋าวิ่งมาถึงก็ตวัดไม้เท้าในมือฟาดเข้าที่กลางแสกหน้า!
คนร้ายล้มทั้งยืน!
จากนั้นชิน ก็แค่หันมาพยักหน้าเรียกอีก 2 คนให้เดินตามมา ข้ามถนน แล้วไปที่ร้านหนังสือ
ตลอดทางฟางได้แต่มองตามฝีเท้าที่ดูเก้กัง ขายาวๆ และไหล่กว้าง
ให้ดูอย่างไร ก็ไม่น่าจะเป็นคนมีฝีมือทางการต่อสู้ได้เลย..

ร้านหนังสือนี้ชื่อ “นายรักอ่าน”
“ฟาง นี่คือคอส” (No broken Heart ,Non broken Glass)
ฟางยิ้มให้กับหนุ่มตัวเล็ก ที่กำลังจัดหนังสือหน้าร้านแล้วหันไปมองอีก 2 คน
ความรู้สึกด้อยมันเข้ามาย้ำเตือนทันที

..ชินเป็นคนเก่ง
..คีย์เป็นคนอ่อนหวาน
..คอสเป็นคนร่าเริง
และ...ทั้งหมดคือคนหน้าตาดี...

“คีย์ มากอดทีเด๊—“ คอสตรงเข้ามากอดคีย์ มีเสียงใหญ่ๆ ดังมาจากด้านหลังร้าน
“บอกอย่าเสียงดัง ไม่เคยฟังเลย”
คีย์หันไปแนะนำต่อ “พี่บาลี นี่ฟางฮะ แฟนพี่ตาลาไต”
บาลี (No broken Heart ,Non broken Glass) มองคนซื่อแล้วคลี่ยิ้ม “ตาลาไตมันซ่อนไว้ที่บ้านไม่ยอมให้พบเจอใครเลยสิเรา”
“ไม่ใช่หรอกครับ” ฟางตอบพลางเกาที่ขมับ
....ผู้ชายคนนี้มีอำนาจแบบแปลกๆ น่ากลัว แต่ก็ให้ความรู้สึกวางใจ ว่าเขาสามารถทำได้ทุกอย่าง
“เฮียบอกว่าให้พี่บาลีไปหาที่ร้าน” คีย์บอก
“หมอกอยู่ที่ร้านแล้วหรือ” บาลีถาม ขณะที่หยิบโทรศัพท์จากโต๊ะทำงาน 
“ยังฮะ” คีย์บอก
บาลีแค่หยุดอยู่ครู่หนึ่งเหมือนกำลังฟัง หรือมองเห็นบางสิ่งบางอย่าง แล้วบอก “มันไปรอที่ร้านแล้ว คอสพาเพื่อนขึ้นไปดูโทรทัศน์ข้างบนสิ” เมื่อคนตัวโตเดินผ่านฟางก็หันมาบอก “ชินเป็นนักเทควันโด้”
ฟางมอง อย่างงงๆ แล้วก็หันมามองชิน
เหมือนเดิม ในที่นี้ ไม่มีใครสงสัยอะไรกันสักคน ทำให้คอสต้องเฉลย
“พี่บาลี เป็นงั้นแหละ เขาจะแบบ...เราไม่ต้องพูด ไม่ต้องถาม เขาก็มีคำตอบให้เราเอง”
“คือ...ที่จริง ผมก็กำลังคิดอยู่เลยว่า ชินเก่งมาก เมื่อครู่เราเจอคนวิ่งราวกระเป๋า ชินฟาดทีเดียว คนร้ายหงายหลังตึงไปเลย”
คีย์หัวเราะ “ครั้งหน้าต้องขอให้ชินโชว์พลังเตะคนร้ายให้ฟางดูเสียแล้ว”
ชินยิ้มแล้วหันไปถามคอส “กินอะไรหรือยัง”
“กินตั้งแต่หกโมงเย็นแล้ว รอกูปิดร้านแปร๊บบบบ  แล้วขึ้นไปดูหนังข้างบนกัน” คอสบอกแล้ววิ่งไปปิดไฟ ที่ห้องพักด้านหลัง แล้วกลับมาปิดเครื่องฟอกอากาศ ปิดไฟ แล้วพาเดินวนออกหน้าร้าน กลับเข้ามาอีกประตูเพื่อขึ้นไปชั้นบน
ฟางยังคงพยายามศึกษาอีก 3 คนที่อยู่ตรงนี้
ดูจากบุคลิกแล้ว ชินอาจเป็นพี่ใหญ่ของกลุ่ม รองลงมาคือคอส ฟาง แล้วจึงเป็นคีย์
แต่เมื่อครู่คอสเรียกตัวเองว่า กูเวลาที่คุยกับชิน
พวกเขาอาจไม่ใช่คนที่ถือสาเรื่องลำดับอาวุโสมากนัก และแม้จะเรียกแทนตัวเองว่า กู แต่เรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อ

“ทำไมไม่ให้รอที่ร้านหนังสือล่ะ” ฟางถาม “เขาคุยกันนานหรือ”
“ไม่หรอก” ชินบอก “พี่บาลีรู้ว่า คอสกลัวก็เลยให้พากันขึ้นไปรอข้างบนน่ะ”
“แหม” คอสทำปากยื่น ขณะที่ไขประตูบ้าน “เขาเรียกเกรงใจ ไม่อยากรบกวนต่างหาก”
“ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัว” คีย์บอกแล้วหันมาหาฟาง “ฟางชอบอ่านหนังสือไหม”
ฟางยิ้มพลางพยักหน้า
รอยยิ้มของคีย์ยังคงสดใสเหมือนเดิม “พี่บาลีมีหนังสือเพียบ ไปดูกัน”

พอเข้ามาในห้อง คอสก็หันไปเตรียมผลไม้ ชินเดินมาดู
“มีแตงโมไหม”
คอสถือมีดปอกผลไม้ค้าง
....ผลไม้ชนิดเดียวที่ชินกินก็คือ แตงโม….
“ไม่มีอะ มะม่วง ฝรั่งสักวันไม่ได้เหรอ”
ชินยิ้มมุมปาก หันไปหยิบกระป๋องเบียร์ในตู้เย็นมาเปิด แล้วถามว่าคีย์จะเอาด้วยไหม แต่คีย์บอกว่าไม่เอา
“กินแล้วหลับ”
“หลับ เฮียก็มาอุ้มกลับไปทุกทีแหละ”
คอสเตรียมผลไม้มาวางให้คีย์กับฟาง ส่วนตัวเองไปเปิดเบียร์กระป๋องมานั่งกินกับชิน
“ตอนที่ได้ยินเสียงเฮียซาโต้จากในครัว ยังคิดว่าดุมากเสียอีก” ฟางบอก
อีก 3 คนหัวเราะ คอสบอก “เฮียไม่ได้ดุมาก แต่ดุที่สุดในโลก”
ฟางไม่เห็นด้วย “ไม่จริงหรอก เขาอ่อนโยนกับคีย์มากเลยนะ”
“คีย์มันเด็กพิเศษ” คอสใช้คำที่ชวนให้เข้าใจผิด ชินเลยหันไปตีหน้าผากคอส
“เดี๋ยวฟางก็เข้าใจผิดจนได้” คนตัวสูงโปร่งหันมาอธิบาย “เราต่างก็เป็นคนพิเศษของใครบางคนทั้งนั้น เฮียรักคีย์มากก็ตามใจมาก เหมือนพี่บาลีตามใจคอสทั้งที่มันวุ่นวายที่สุด แล้วพี่ตาลตามใจฟางไหมล่ะ”
ฟางพยักหน้า
ชินพูดต่อ “อย่างพี่บาลี คนที่ไม่รู้จักก็คิดว่าเขาน่ากลัว”
“ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย” คอสเถียง
“แล้วร้านหนังสือน่ากลัวไหม” คีย์ถาม
“น่ากลัวสิ” คอสตอบ
อีก 3 คนพากันหัวเราะ คีย์บอก “คอสมันประหลาดกลัวร้านหนังสือ ทั้งที่มันทำงานในร้านหนังสือ”
คอสทำปากยื่น
....เออ หัวเราะไปเหอะ พวกมึงไม่เคยเจออย่างกูนี่!...
หนุ่มขี้งอน เปลี่ยนเรื่องหันไปคุยกับฟาง “ฟางเจอกับพี่ตาลยังไง”
ฟางลูบท้ายทอย “ฟางเป็นเด็กในบ้านเขา เห็นเขามาตั้งแต่เกิด ชอบเขามาตั้งแต่จำความได้”
คีย์ส่ายหน้า “เฮียไม่ได้เล่าแบบนี้”
“เฮียบอกยังไง”
“เฮียบอกว่า พ่อของฟางเป็นเพื่อนรักของพ่อใหญ่ พ่อพี่ตาลน่ะ แล้วก็วางใจให้ฟางช่วยดูแลหมี่ลูกเลี้ยงของพี่ตาลด้วย”
ฟางเข้าใจ “เขาคงบอกอย่างนั้น แต่ที่จริงพ่อฟางโดนหลอกจนหมดตัว แล้วพ่อใหญ่ของพี่ตาลช่วยไว้ ให้มาช่วยงานที่สวน แล้วก็ส่งพวกเรา 3 คนพี่น้องเรียนหนังสือ”
....ถ้าพี่รู้ว่าเราบอกกับทุกคนแบบนี้ ต้องโดนดุว่านิสัยดูถูกตัวเองแก้ไม่หาย...
“อันที่จริง เรื่องที่เฮียบอก มันก็เป็นความจริงในมุมของพี่ตาลนะ เพราะเขาไม่เคยเห็นว่าตาลเป็นเด็กในบ้านไง” ชินอธิบายแล้วถามต่อ “แล้วฟางก็ชอบเขามาตลอดเลยน่ะหรือ”
“ก็...นั่นแหละมองเขาอยู่คนเดียว”
แสดงว่าเรื่องราวความรักจากมุมของบรรดากลุ่มเพื่อนของตาลาไตมันต้องเป็นเรื่องราวที่ดีกว่าความเป็นจริง
“กูเจอเฮียเพราะมาขอเขาทำงาน” คีย์บอก “กูต้องทำงานถึงจะมีเงินเรียน”
“แล้วเขาก็ให้ทำงานเป็นเมียด้วยซะเลย” คอสบอกแล้วหัวเราะร่วน จนคีย์ต้องผลักไหล่ของอีกฝ่าย
“คอสนี่แม่ง พาออกนอกเรื่องตลอด”
“เรื่องเดียวกันแหละ” คอสยังหัวเราะไม่เลิก
ฟางถามบ้าง “แล้วคอสล่ะ”
“พี่บาลีเอาสร้อยข้อมือกูมา กูก็เลยต้องมาตามทวงคืน ตาคนนี้เจ้าเล่ห์ ใช้ให้กูทำงาน” คอสเล่าจบแล้วหันมาหาชิน “แล้วชินล่ะ”
“กูหลอกพี่เจเรมี่”
ทุกคนพากันเงียบ ที่จุดเริ่มต้นของชินแตกต่างไปจากที่คิด
“ทำไมถึงหลอกเขา แล้วเขารู้ไหมว่าชินหลอก”
“รู้สิ” ชินยอมรับ “แล้วเขาก็ยอมให้หลอก จนกูละอายใจตัวเอง”
คีย์นึกเรื่องที่เฮียเล่าให้ฟัง “เฮียเคยบอกว่า พี่เจเรมี่เป็นนักเจรจา”
“นั่นแหละ” ชินบอก “เรื่องที่เราไม่พร้อมจะเล่าให้ฟัง เขาก็ไม่ได้ซักถาม แต่ไม่เคยลืม”
คำพูดของชินไม่ได้ทำให้ฟางรู้เรื่องของพวกเขาเลยสักนิด แต่คาดเดาได้ว่ามันคงไม่ได้สวยงามสักเท่าไหร่
“แต่ก็รักเขาใช่ไหม” ฟางถาม
ชินยอมรับขณะที่มองเข่าของตนเอง  “ไม่รู้หรอกว่ารักเมื่อไหร่ แต่เขาไม่เคยหายไปไหน แม้ในวันที่เราแย่ที่สุดเขาก็ยังอยู่ รู้ตัวอีกที ก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว”
คีย์ยกมือปิดแก้มตัวเองที่มันร้อนผ่าว ขณะที่คอสยังคงหัวเราะเสียงดังตามนิสัย ส่วนฟางเพิ่งรู้ว่า อาการยิ้มแก้มแทบแตกมันเป็นอย่างนี้เอง
ส่วนคนเล่าเรื่องกลับหันมาถามฟาง
“พี่เจเรมี่เคยเล่าว่า พี่ตาลโดนใส่ร้ายจนต้องออกจากตำรวจ แล้วพี่บาลีกับพี่หมอกบอกว่าจะช่วยแต่เขาปฏิเสธ”
ฟางไม่ค่อยแปลกใจที่ตาลาไตปฏิเสธความช่วยเหลือ “กูก็ไม่รู้หรอกว่า เขาคิดยังไง รู้แต่ว่า เขาเลือกทางไหนกูก็เลือกด้วย”
อีก 3 คนยิ้มกว้าง
“อันที่จริง เราแทบไม่รู้เลยนะว่าเขากำลังทำอะไรกันอยู่” คีย์ยอมรับ “ทั้งที่รู้ว่า ถ้าเขาเรียกประชุมกันแล้วให้เราแยกออกมาแบบนี้ แสดงว่ากำลังจะต้องทำอะไรแน่ๆ”
“เขาจะทำอย่างนี้ตลอดหรือ”
ชินพยักหน้า “ตลอด แต่คีย์กับคอสยังพอรู้ว่า เออ ตอนนี้เขากำลังจะทำงานใหญ่นะ แต่ของกูไม่รู้เลย รู้อีกทีเรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว”
“เคยคิดถามไหมว่าทำไม” ฟางถาม
“ถามสิ” คอสตอบทันที แต่คีย์ส่ายหน้า
“เดี๋ยวเฮียก็บอกเอง”
ชินบอก “ไม่เคยถาม และเขาก็ไม่เคยบอก”
ฟางบอกเหมือนกับที่เคยบอกไปก่อนหน้านี้ “รู้ว่าเขามีปัญหา แต่ถ้าเขาอยากบอกก็คงบอกเอง”
ชินจิบเบียร์อึกใหญ่ “อันที่จริง ที่เขาต้องการคงเป็นแบบนั้น”
“แบบไหน” คอสถาม
“ก็แบบที่ฟางทำอยู่ไง  อีกอย่างพวกเรื่องผู้มีอิทธิพลที่เฮียเข้าไปจัดการอยู่ ถ้าให้คีย์รู้ทั้งหมด มันก็เท่ากับดึงให้คีย์เข้าไปมีส่วนร่วมด้วยเต็มตัว หรืออย่างพี่บาลี...”
“กูไม่อยากรู้” คอสรีบบอก “ให้กูรู้เรื่องอื่นเหอะ เรื่องงานของพี่ กูไม่อยากรู้ ไม่อยากเห็นอะไรทั้งนั้นแหละ”
อีก 3 คนพากันหัวเราะ
“เออ หัวเราะกันเข้าไป” คอสบ่นหงุงหงิง แล้วจิบเบียร์
ฟางมองเพื่อนใหม่ 3 คนแล้วหันไปหยุดที่ชิน “กูไม่ได้อยากรู้ว่าเขากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่ รู้แต่ว่าไม่ว่าเขาจะทำอะไร กูอยู่ฝ่ายเดียวกับเขาเสมอ”
คีย์หันไปกอดฟาง “ฟางเป็นคนดีเนอะ”
“แล้วคีย์ไม่อยู่ฝ่ายเดียวกับเฮียหรือไง”
“อยู่สิ กูเป็นทีมเดียวกับเฮียตลอดกาล”
คีย์บอกด้วยรอยยิ้มกว้าง
เป็นรอยยิ้มที่รู้ได้เองว่า ทำไมคนดุแบบเฮียซาโต้ ถึงได้อ่อนโยนกับคีย์เพียงคนเดียว

***จบตอนที่ 1*** 

เฮียซาโต้ - คีย์ จาก Never Let You Go
เจเรมี่ - ชิน จาก    I will make You smile
บาลี - คอส จาก  No broken Heart ,Non broken Glass

ตอนที่ 2 มาวันพฤหัสฯที่ 4 กย.นะฮะ

[fangkao]

ตอพิเศษที่ไม่ธรรมดาจริงๆ คิดถึง คีย์กับเฮียซาโต้สุด ตอนนี้เหมือนเห็น สมาคมแม่บ้านนะ 555 รอตอนพิเศษที่ไม่ธรรมดาเน้อ

[why yyy]

รวมเคะเลยนะเนี่ย เหมือนแม่บ้านเม้าท์เรื่องสามี คึ

ขอบคุณ

[mystery Y]

รวมเหล่า'เคะ'จากทุกเรื่องมาเม้าท์เรื่องสามีกัน น่ารักซ้า~

[titansyui]

อุ๊ต๊ะ   แอบมาอัพตอนพิเศษ   


ขอบคุณค่ะ 

[Love U All]

อร๊ายยยย  น่ารักอ่ะ  อ่านไป  ยิ้มไป
สัมผัสได้ถึงความสุขที่อยู่รอบตัวของทุกคน
ว่าแต่ พ่อบ้านเค้าจะปรึกษาอะไรกันน้อ  ดูจริงจังกันเชียว  รออ่านตอนต่อไปจ้า
ปล. แอบคิดถึงเกียกะข้าวพองอ่ะ   

[Gohan]

เหมือนอยู่ในบรรยากาศงานเลี้ยงรุ่น อ่านไปยิ้มไป น่ารักกันทุกคู่
ขอชมว่า ยังคงเก็บรายละเอียดหลักของตัวละครได้เป็นอย่างดี
พี่ชินยังเป็นเจ้าชายน้ำแข็งเหมือนเดิม เช่นเดียวกับคอสที่ยังหลอนร้านนายรักอ่านไม่เปลี่ยน
ขอบคุณสองหนุ่มนะครับ ที่เขียนตอนพิเศษมาให้คนอ่านหายคิดถึง และทำให้คิดไม่ออกเลยทีเดียว ว่าจะย้อนกลับไปอ่านคู่ไหนก่อนดี 555

[puppyluv]

เป็นอินวิซิเบิลแฮนด์ที่เราหลงรักได้ซำเหมอ
เหล่าเด็กๆ ขโมยซีนสุดๆ
555
 
คีย์ๆๆๆๆๆๆๆ
ชูป้ายไฟชอบคีย์
แอบมาอ่านซ้ำหลายๆ รอบ
 
บวกและเป็ดขอบคุณ

[โซดาหวาน]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆคร๊าาา

[malula]

อ่านตอนนี้แล้วอยากกลับไปรำลึกแต่ละเรื่องอีกครั้ง

[nolirin]

อ่านแล้วคิดถึงทุกตัวละคร
หาเวลาว่าง ย้อนกลับไปอ่านใหม่ดีกว่า

[aehJTS]

เป็นตอนพิเสษที่คุ้มมาก ๆ มากับครบเลย (แต่แอบจำกันไม่ได้บ้างบางคน 5555+++)
ถึงขั้นต้องกลับไปย้อนอ่านคราว ๆ แล้วถึงกลับมาอ่านตอนพิเศษ
อ่านไปยิ้มไปเหมือนได้รู้ความเป็นไปของคนคุนเคย

  คะ

[boboaje]

  มารวมกันทำภารกิจ อยู่ด้วยกันที่นี่หมดเลยดีจังค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ