เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแรกที่อ่านแต่เป็นเรื่องแรกที่แสดงความคิดเห็นที่นี่ เป็นนิยายที่จะต้องอยู่ในลิสต์อันดับแรกๆที่น่าจะกลับมาอ่านอีกหลายๆรอบ อย่างแน่นอน(รองจากพี่บาลีนะเพราะรักพี่บาลีที่สุด 555)
เป็นนิยายที่อ่านแล้วอุ่นกับความรักความห่วงใยกันของคนในครอบครัว พื้นฐานการเลี้ยงดูของคนในครอบครัวนี้ดีมาก นั่นทำให้คิดว่าตาลาไตคิดถูกที่สุดที่เอาหมี่มาเพื่อให้เติบโตที่บ้านสวน คิดเหมือนที่ตาลาไตคิดว่าคนเราเป็นคนดีได้จากการเลี้ยงดูและสภาพแวดล้อมไม่ใช่จากสายเลือด หมี่ได้รับควมรักอย่างเต็มเปี่ยมจากคนในครอบครัวนี้ ทุกคนที่บ้านสวนรักและเลี้ยงดูหมี่เป็นอย่างดี และโดยส่วนตัวคิดว่าการที่ทุกคนเป็นแบบนี้ทำให้หมี่เป็นเด็กดีถึงแม้ว่าหมี่จะคิดที่จะฆ่าฟางอย่างไม่ลังเลเพียงเพราะคิดว่าฟางจะแย่งความรักจาก "คนที่ตัวเองยึดติดมาทั้งชีวิต" อย่างตาลาไต แต่หมี่กลับใจได้กับเพียงแค่คำพูดไม่กี่ประโยคของตาลาไตนั่นสื่อให้เห็นว่าพื้นฐานจิตใจของหมี่สูงขึ้นแล้วจากการเลี้ยงดูและการพร่ำสอนของคนในบ้าน
คนที่น่าสงสารที่สุดเลยคือฟาง ฟางที่คอยแต่จะย้ำกับตัวเองว่าด้อยกว่า ฟางที่ถ่อมตัวจนเหมือนดูถูกตัวเอง แต่ฟางเป็นคนดีจนแทบจะหาที่ติไม่เจอ รักคนๆเดียวมาทั้งชีวิต ฟางที่หนักแน่นที่สุด ส่วนตัวชอบฟางที่สุด รักของฟางที่ไม่เคยหวังจะครอบครองพี่เอาไว้ รักที่ขอแค่ได้รัก และสิ่งที่ทำให้ฟางเจ็บปวดที่สุดนะในภาคแรกก็คือความไม่รู้ใจตัวเอง ไม่รู้สึกตัวเองของตาลาไล คนอะไรน่าหมั่นไส้ที่สุด โคตรบื้อเลย แต่ก็เข้าใจตาลาไตนะ รู้ว่ารัก รู้ว่ามองมาตลอดแต่ตัวเองมีบุ๋ม อันนี้พอเข้าใจได้ แต่พอบุ๋มเสียไป ก็คอยแค่จะบอกตัวเองว่าที่คอยมองคอยห่วงน้องก็เพราะบุ๋มพูดอยู่เสมอว่าต้องเป็นฟาง ภาคแรกตาลาไตเหมือนหุ่นยนต์ที่โดนตั้งโปรแกรม ทุกอย่างต้องมีเหตุมีผลรองรับเสมอ เป็นพี่คนโตที่ต้องเป็นความหวังของพ่อแม่ แต่พอมาอยู่ในภาคสอง ตอนที่รู้แล้วว่าตัวเองคอยมองฟางมาตลอด รักฟางด้วยตัวเองไม่ใช่รักดพราะบุ๋มบอกให้รัก ทำให้รักตาลาไตมากขึ้น แต่ก็ยังให้อภัยไม่ได้เพราะพ่อคนปากหนักคนนี้ทำให้น้องคิดมากอยู่เสมอ เข้าใจความกลัวของฟางและก็เข้าใจเหตุผลของพี่ด้วย สุดท้ายถ้ารักกันทุกอย่างก็จะลงเอยด้วยดี
คนที่ได้รับเกียรติให้จี๊ดๆหัวใจคนแรกเลยก็วันชาติเลย วันชาติมีครูโรจน์และดูเหมือนว่าจะรักครูโรจน์ซะด้วย แต่วันชาติก็ยังจะไปยุ่งกับเดล แต่เข้าใจได้ตรงที่อยากจะช่วยพี่ จนมาช่วงหลังๆที่ไม่เข้าใจวันชาติเอาซะเลยคือจะเหมือนจะชอบเดลขึ้นมาจริงๆ ไม่ชอบคนแบบนี้เอามากๆ แลดูเป็นคนโหยหาความรักทั้งๆที่ไม่ได้ขาด โลเลที่สุด รู้สึกว่าคนนี้ชอบฟางตั้งแต่ตอนที่เขาเห็นตาลาไตกอดฟางแล้วบอกว่าจี๊ดๆในใจ แต่ก็คิดมาเสมอว่าวันชาติคนนี้ที่รักครอบครัวรักพี่ชายมากจะไม่ทำร้ายกันอย่างแน่นอน สุดท้ายก็คิดผิดเพราะวันชาติคนโลเลคนนี้ทิ้งครูโรจน์ไปหาฟางเพียงเพราะคิดว่าถ้าพี่ชายและฟางทะเลาะกันตัวเองจะได้เสียบแทน
ฉลองคนชั่ว ทั้งๆที่ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมฝ่าดงกระสุนมาด้วยกัน ยังทำตาลาไตได้ เพื่อนที่แทงข้างหลังเพื่อน เลวจริงๆ
สุดท้ายอยากจะบอกว่าขอบคุณมากสำหรับงานเขียนดีๆ อีกเรื่องนึง และก็นอกจากจะชอบอ่านนิยายของสองคนแล้ว ยังชอบอ่านตัวหนังสือสีเขียวกับสีน้ำตาล (ใช่ป่ะ) มากด้วย ถึงจะมาอ่านช้าไปเกือบสองปีแต่ก็ยังไม่สายนะ ไม่รู้ว่าหายไปอยู่ที่ไหนมาตอนเรื่องนี้กำลังโพสต์
อีดิท : อีกอย่างที่อยากบอก เรื่องนี้จบดีมากเลย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
