Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐  (อ่าน 580802 ครั้ง)

ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26
หาคู่ให้ปืนด่วนนน >>>> ขอโทดที่ปาดจ้า

ออฟไลน์ Zelsy

  • เพราะ "รัก" คำเดียวเท่านั้น
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1859
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-2
ขอบคุณนะครับที่มาต่อให้ แต่ทำไมต้องตัดฉากนี้อ้าาาา

ออฟไลน์ t2007

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-5
ปืนจ๋าาาาาาาาาาาาาาา มาหาพี่มะ เดี๋ยวจะ ปอบ จนลืม น้องออย อิอิ. ความรักของปืนไม่สมหวัง แต่เป็นรักที่มั่นคง และหวานละมุน

ออฟไลน์ sweetbasil

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 807
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-3
หมอคีย์รีบมาด่วน ปืนจะจุ๊บคุณออยแล้ว :hao7:
 

ออฟไลน์ =นีรนาคา=

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2546
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +296/-6
หมออออออออ หมอคีย์อยู่ไหนนนนนนน
มาด่วนๆๆ เลยนะ
ถ้าถามว่าสงสาร เห็นใจนายปืนมั้ย ขอตอบว่ามากกกกกกก
แต่ก็อย่างว่า ยังไงคุณออยก็ไม่มองนายปืนไปมากกว่านี้ ยังไงก็ได้แค่นี้
อยากเชียร์นะ อยากเชียร์มาก แต่มันเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ
กลับไปหานายโยกับหมอภูมิเถอะ คึคึ :m23:

ออฟไลน์ no.fourth

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 888
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
 :a5: :a5: ใจร้ายเกินไปแล้วนะ ตัดจบแบบนี้อ้ะ

ออฟไลน์ Eliz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 62
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
นายปืนนายจะทำอาร้ายยย :z3:

อาออยขืนตัวไว้น้า ลุ้น ลุ้น  :katai4:

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
(ต่อ) ตอนพิเศษ คิมหันต์ VS ปืน = อาณกร
 
เราสองสามคน



“ทำอะไรกันน่ะ!”


   ร่างเล็กสะดุ้งโหยงมือน้อยที่ยังกำถุงน่องไก่แน่นผลักแผ่นอกหนาของหนุ่มตัวโตผิวเข้มก่อนจะลนลานไปที่เตาแก็ส กลิ่นเหม็นไหม้ตลบอลอวลไปทั่วห้องครัว คะน้าปลาเค็มดำยิ่งกว่ากะปิไปแล้ว

   “ไหม้เลย ปลาก็หมดแล้วด้วย”

    พ่อหัวครัวหัวป่าห์ครวญ หัวไหล่มนตกลงอย่างหดหู่ ปืนค่อยๆ ยันกายขึ้นจากพื้นละสายตาจากแผ่นหลังบางกลับมายังอีกคนที่ปรากฏกายได้ถูกจังหวะเวลาพอเหมาะพอดี
   ชายหนุ่มสองคนประสานสายตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร คนหนึ่งคือหนุ่มบ้านไร่ที่ผันตัวไปเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับเพื่อนรักเพื่อนแค้นของเจ้านาย ส่วนอีกคนคือคุณหมอหนุ่มรูปหล่อที่ทั้งสุขุมและเยือกเย็น ในแววตาของทั้งคู่แสดงออกอย่างชัดเจนไม่ว่าพอใจในกันและกันแน่นอนว่าชนวนเหตุคือหนุ่มตัวเล็กที่ยังคร่ำครวญอยู่กับอาหารที่เสียไป

   “ผมกินอย่างอื่นก็ได้ครับ”

   ปืนเอ่ยขึ้นขณะที่ตายังมองคุณหมอตัวสูงไม่คลาดเคลื่อน เขาจงใจใช้คำพูดที่จะบอกเป็นนัยๆ ให้อีกคนรู้ว่าอาณกรกำลังทำอาหารเพื่อเขาอยู่

   รู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีทางชนะแต่ก็ยังอยากทำ

    “ผมซื้อขาหมูเจ้าประจำของเรามา กินอันนี้แทนก็ได้มั้ง”

   หัวอกไอ้หนุ่มบ้านไร่ร้อนวาบเพราะคำว่า ‘ของเรา’ ขณะที่เขาแสดงตนว่าสำคัญอีกฝ่ายก็ประกาศถึงความสนิทสนม ปืนถอนหายใจเบาๆ คำว่าแพ้ติดหราเต็มพื้นที่เขาจะไม่มีทางเอาชนะคนๆ นี้ได้จริงๆ น่ะหรือ

   “คิดยังไงถึงมา ไหนว่าจะนอนไง”

   “คิดถึง”

   คำตอบสั้นๆ เล่นเอาหัวใจคนได้ยินสั่นคลอน ปืนกล้ำกลืนความบอบช้ำเอาไว้ เขาต้องทำใจให้เคยชินกับความเจ็บเพราะมันจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานแสนนานตราบใดที่ยังไม่ยอมตัดใจ…

……………………


   เมื่อคะน้าปลาเค็มลงไปอยู่ในถังขยะแทน ทั้งเจ้าของบ้านและแขกเลยต้องมานั่งอยู่บนโต๊ะโดยมีมื้อกลางวันเป็นข้าวขาหมู แต่เพราะไม่รู้ว่าจำนวนคนในบ้านจะมีมากกว่าหนึ่ง ขาหมูที่ซื้อมาเลยมีแค่สองกล่อง ส่วนอีกคนนั่งมองจานเปล่าตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ อันที่จริงเขาอิ่มจนกินอะไรไม่ลงตั้งแต่เห็นหน้าใครบางคนแล้ว

   “เยอะขนาดนี้ฉันกินไม่หมดหรอก เดี๋ยวฉันแบ่งให้นะ”

   คนตัวเล็กที่นั่งติดกับเขาบอก พลางเลื่อนจานที่มีข้าวพร้อมเนื้อหมูจนพูนมือขาวบรรจงตักส่วนของตัวเองแบ่งให้ เพราะน้ำใจที่หยิบยื่นให้ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้ แม้ว่าจะมีสายตายที่คอยจับจ้องอยู่เขาก็ไม่ยี่หระ

   อาณกรแบ่งมาให้เกินครึ่ง ที่เหลืออยู่ในจานมีแค่หมูไม่กี่ชิ้นกับข้าวไม่เกินทัพพี เขารู้สึกว่าตัวเองเอาเปรียบมากเกินไปกำลังจะยกตักคืนให้ แต่คนที่เจ้าของข้าวขาหมูก็ตัดวางไปก่อนแล้ว

   “กินน้อยแค่นั้นตัวถึงได้เบาเหมือนนุ่น”

   “ยุ่งน่า!”

   ตาหวานค้อนใส่คุณหมอตัวสูงก่อนจะตักข้าวคำใหญ่ใส่ปากเคี้ยวกร้วมๆ สีหน้าบ่งบอกถึงความอร่อย พึมพำพอจับใจความได้ว่ารสชาติยังดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

    ปืนมองข้าวขาหมูในจานตัวเองมันอิ่มจนไม่อยากกิน แต่ก็ยังฝืนบังคับมือให้จับช้อนแล้วตักปากจนได้ เขาไม่รู้หรอกว่ารสชาติของมันอร่อยๆ อย่างที่อาณกรพูดหรือเปล่าเพราะในคอมันเต็มตื้อไปด้วยน้ำตาที่ไม่อาจกลั่นออกทางดวงตาได้

   เจ็บ...แต่พูดไม่ได้

   “นายหยุดสามวันใช่ไหม”

   “ครับ แต่ถ้าคุณออยไม่ชอบผมกลับพรุ่งนี้เลยก็ได้” ปืนบอกหลังจากมื้อกลางวันที่สุดระทมจบลง

   “ทำไมฉันจะไม่ชอบล่ะ” อาณกร ยื่นมะม่วงน้ำดอกไม้สุกที่ปลอกเปลือยจนเหลือแต่เนื้อเหลืองจัดส่งมาให้ หนุ่มบ้านไร่รับมันมาอย่างเสียไม่ได้ ตาหวานคอยมองว่าเขาจะกินมันหรือเปล่าแต่พอเห็นเขาจิ้มมันใส่ปากก็ยิ้มกว้าง “หวานใช่ไหม ต้นจากสวนของเราเองเลยนะ จำได้หรือเปล่าเมื่อสามปีที่แล้วนายยังช่วยฉันปลูกอยู่เลย”

   “จำได้ครับ”

    ปืนพยักหน้าน้อยๆ เขาจำได้เสมอในทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับอาณกร ถึงเขาจะเบาปัญญาแต่ความจำดีเยี่ยมโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่ชอบเขาจะจดจำมันทุกรายละเอียด ทั้งสีหน้าและแววตาที่อาณกรแสดงออกมาเขาเก็บมันไว้แล้วมันก็ส่งผลเสียให้เขาอย่างร้ายกาจเพราะความทรงจำเหล่านี้ที่ทำให้เขาตัดใจไม่ได้เสียที

    “นี่เขาเรียกพันธุ์อะไร”

   อีกเสียงแทรกขึ้น ไม่เพียงเท่านั้นเรือนกายสูงพอๆ กับเขาก็ปรากฏขึ้นด้วย เพราะกินมื้อกลางวันเป็นเนื้อและไขมันคุณหมอเลยชวนออกมาเดินย่อยในสวนผลไม้เล็กๆ ที่อาณกรปลูกไว้เล่นแก้เหงา ผลไม้หลายอย่างพากันโตออกลูกออกผลมาให้กินโดยเฉพาะมะม่วงน้ำดอกไม้ที่สุกหอมสีสวยอยู่ในถุงพลาสติกห่อไว้อย่างดีเพื่อป้องกันมดแมลงจะมาไต่ตอมให้เสียของ แน่นอนว่าเป็นฝีมือของอาณกรคนที่ใส่ใจในรายละเอียดของทุกสิ่งทุกอย่าง

   “น้ำตาลเตา สุกแล้วจะหวานมาก เฮ้ย! นี่มันยังไม่สุกนี่เก็บมาทำไม”

   คนตัวเล็กแหวเสียงดังเมื่อเห็นมะม่วงพันธุ์โบราณในมือของคุณหมอตัวสูง ทว่าเจ้าตัวกลับไม่เกรงต่อสีหน้าที่คล้ายจะโกรธของอีกฝ่ายสักนิดกลับทำแค่ยักไหล่แถมยังสาวเท้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีกด้วย

   ปืนแทบลืมหายใจมองภาพที่คุณหมอรูปหล่อก้มลงจนเกือบจะชิดกับพวงแก้มนวล เขาเชื่อว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไปเขาเห็นปลายจมูกโด่งนั่นเฉียดแก้มไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น มะม่วงชิ้นน้อยในมือหลุดเข้าไปอยู่ในปากของคนตัวสูงกว่าหลายเซนติเมตรภายในชั่ววินาที ไม่ใช่แค่ปืนเท่านั้นที่ตกใจ ตัวคนถือมะม่วงเองก็ไม่ต่างกัน ใบหน้าหวานแดงซ่าน

   “ทำบ้าอะไร!”

   “กินมะม่วง”

   “ก็บอกกันดีๆ ซิ”

   คนตัวเล็กค้อนตาเขียว หมุนตัวเดินหนีไปเสียเฉยๆ ทิ้งให้คุณหมอดื่มด่ำอยู่กับรสหวานของมะม่วงและผู้ชายอีกคนที่กำลังจะจมกองน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ในอก

   ชายหนุ่มผิวเข้มหมายจะก้าวเท้าเดินปลีกตัวแยกไปอีกทาง แต่ความตั้งใจก็โดนฉุดรั้งเอาไว้เสียงทุ่มต่ำดังจากผู้ชายอีกคน

    “คุยกันหน่อยไหม...ปืน”

   มุมที่คิมหันต์เลือกคือใต้ต้นมะม่วงน้ำตาลเตาที่เจ้าตัวเด็ดลูกของมันมา สายลมอ่อนๆ ของยามบ่ายพัดโชยผ่านร่างให้ความเย็น เมฆฝนต่อตัวที่มุมสุดปลายฟ้าอีกไม่ช้ามันคงเคลื่อนมาถึงบริเวณนี้ ดวงตาคมตามแบบหนุ่มใต้แท้มองไปยังทิวเขาที่แสนคุ้นเคยก่อนจะวกกลับมายังคู่สนทนา ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็เพิ่งจะละจากทิวทัศน์ที่อื่นมาเช่นกัน

   “นายชอบออยใช่ไหม” คิมหันต์เข้าประเด็นอย่างไม่เสียเวลา สีหน้าจริงจังแต่ยังเย็นชาเช่นเคย

   “ครับ” ปืนยอมรับ ในเมื่อตรงมาเขาก็ตรงไป ระหว่างทั้งคู่ไม่จำเป็นต้องมีอะไรปิดบังกันอีก

   “แล้วก็ชอบมาก่อนฉันด้วย”

   “ครับ”

   คุณหมอหนุ่มยืดกายเต็มความสูงเกินหกฟุตของตัวเอง ถึงความสูงจะไล่เลี่ยแต่ความหนาของกล้ามเนื้อยังห่างอยู่พอสมควร ปืนตัวใหญ่หนาคล้ายกับพศิน ส่วนเขามีถึงจะมัดกล้ามแต่ก็ไม่หนาเท่า แต่นั่นไม่ใช่การปัจจัยในการตัดสินใจในปัญหาครั้งนี้เพราะคนที่อาณกรเลือกแล้วคือเขา ถึงจะมีทีหลังแต่เพราะมีความรู้สึกที่ตรงกันมันเลยไม่ยากที่จะสานสัมพันธ์ ขณะที่อีกคนเอาแต่เก็บงำความรู้สึกจึงต้องรับความผิดหวังเอาไว้

    “ฉันขอพูดตรงๆ นะ ตอนนี้ฉันกับออยเราคบกันในฐานะของคนรัก ฉันจะไม่ถือสาเรื่องที่นายชอบออยแต่อย่าแสดงออกให้มากนักเพราะฉันขี้หวง”

   “ผมทราบครับ แต่ที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยรุ่มร่ามกับคุณออย”

   “ก็ดี” คิมหันต์พยักหน้า “เรื่องความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้แต่ฉันหวังว่าสำนึกผิดชอบชั่วดีของนายน่าจะยังพอมีอยู่บ้างนะ อย่าทำตัวให้ออยผิดหวังเพราะรายนั้นเขาคิดว่านายเป็นคนดีมาตลอด”

   ปืนแค่นยิ้ม ไม่ใช้ให้กับคนรักของอาณกรแต่ให้กับตัวเอง เขามันยิ่งกว่าน่าสมเพชอุตส่าห์หอบเอาความคิดถึงมาให้คนที่มีเจ้าของ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอาณกรไม่มีทางมองเขาเป็นอย่างอื่นนอกจากลูกจ้างที่แสนซื้อสัตย์ แต่ก็ยังดันทุรังกลับมาตอกย้ำความเจ็บช้ำให้ฝังลึกหยั่งรากลงไปอีก ความคิดถึงมันคลายตัวลงแล้วก็จริง แต่หัวใจเขามีรอยโหว่กว้างมากกว่าเดิม มันยิ่งกว่าเจ็บ อกกลัดหนองน้ำตาตกใน นิยามของรักที่ไม่สมหวัง...
…………….


   “อะไรนะ! ไหนว่าหยุดสามวันไง แล้วทำไมถึงกลับไปแล้วล่ะ”

   “เห็นว่าไอ้คุณโยอะไรนั่นแผลงฤทธิ์ครับ เกือบจะหนีไปสวิสเซอร์แลนด์แล้วดีที่คุณภูมิไปดักได้ทัน ไอ้ปืนเลยต้องกลับกะทันหันครับ”

   เขาได้คำอธิบายสั้นๆ แต่ได้ใจความจากดินเพื่อนรักเพื่อนตายของปืน หนุ่มตัวเล็กขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งเขาตั้งใจจะชวนปืนไปทำบุญด้วยกันเพราะวันนี้เป็นวันมหาสงกรานต์ ทว่าอีกฝ่ายกลับกรุงเทพฯ ไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแถมยังไม่คิดจะบอกเขาสักคำ เขายังไม่ได้ขอบคุณในน้ำใจอันยิ่งใหญ่ของปืนเลย เขาเองก็ดันเผลอหลับไปตั้งแต่หัวค่ำเลยไม่รู้ว่าปืนกลับไปแล้ว

   ถ้าไม่ใช่ปืนเขาคงจัดการโยธินเองไม่ได้แน่ๆ

    “โวยวายอะไรแต่เช้า”

   “ปืนน่ะซิพี่เสือ กลับกรุงเทพฯ ไปแล้วผมว่าจะชวนไปทำบุญสักหน่อย”

   “ปืนมาหรือ?” พศินเลิกคิ้วสูง เพราะเมื่อวานคณะเดินทางตะเวนเที่ยวเล่นน้ำรอบเมืองของเขากลับมาถึงไร่เคียงฟ้าดึกเลยไม่ได้พบกับลูกน้องคนสำคัญ ส่วนนี้มีแพลนจะพาเจ้าตัวเล็กไปหาพี่ชายตัวอ้วนดำถึงเมืองกรุงเลยไม่ได้ไปทำบุญกับอาณกร

    “ใช่ กลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วเขาฝากอะไรไว้ไหม อ้าว!”

   ปากที่กำลังจะถามต่อเป็นอันต้องหุบไปเมื่อดินหายตัวไปตั้งแต่เห็นหน้าของลูกพี่ใหญ่แล้ว

   “ไอ้นี่มันน่าเตะนัก กลับมาก็ไม่บอกแถมยังหนีกลับไปอีก”

    เจ้าของบ้านบ่นอุบ แต่พอเห็นคุณหมอตัวเล็กที่เดินงัวเงียลงมาจากบันไดก็เลิกหงุดหงิดตรงปรี่เข้าไปประคองก่อนจะพากันหายขึ้นไปชั้นบนอีก ไม่ใช่อะไรเพราะแม่คนใหม่ของพิกเล็ตใส่มาแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวเท่านั้น

   อาณกรพรูลมหายใจเขาตั้งใจมุ่งมั่นว่าจะทำบุญเอาฤกษ์เอาชัยในวันดีๆ เช่นนี้ ถึงจะไม่มีเพื่อนไปก็ไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจ ร่างบางคว้าเอาตะกร้าที่มี่ทั้งดอกไม้ธูปเทียน พร้อมอาหารคาวหวานครบครันตั้งท่าจะขึ้นรถกระบะคู่ใจไปที่วัดใกล้ๆ แต่เสียงล้อที่เบียดมากับก้อนกรวดก็เรียกความสนใจเอาไว้ รถโตโยต้าวีออสคันเดิมจอดเทียบเท้าพอดีตอนที่เขายืดตัวเต็มที่

   “ไปทำบุญกัน”

   คิ้วเรียวสวยยกสูง วันนี้เขาเจอเรื่องแปลกใจตั้งแต่เช้าตรู่ถึงสองเรื่อง คนที่บอกว่าจะนอนอย่างเดียวในวันหยุดยาวปฏิเสธที่จะออกไปเล่นสาดน้ำกับใครกลับมาชวนเขาไปทำบุญ ใบหน้าขาวสะอาดยื่นออกจากประตูรถยนต์ที่แค่ไขกระจกลงเท่านั้น

   “ไม่กลัวพระหรือไง” เขาถามกลับกวนๆ

   “ผมอยู่กับผียังไม่กลัวเลย ขึ้นรถซิเดี๋ยวคนเยอะ”

   กุญแจรถกระบะสอดลงในกระเป๋ากางเกง ในเมื่อมีราชรถมาเกยถึงที่พร้อมกับเพื่อนทำบุญเลยไม่รู้ว่าจะเล่นตัวไปทำไม

   แต่คนที่ชวนไปทำบุญดันไม่มีอะไรมาเลยนอกจากใจ เขาอุตส่าห์ดีใจที่คิมหันต์ใส่ใจในวันสำคัญแต่ที่ไหนมันคือการพึ่งใบบุญของเขาต่างหาก ร่างสูงนั่งท่าเทพบุตรอยู่ข้างๆ ในมือมีดอกกล้วยไม้ที่เขาลงทุนเดินไปตัดเองจากสวนหลังบ้าน ธูปและเทียนทั้งหมดก็เป็นของเขา เจ้าตัวทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาปากขยับพึมพำคำสวดมนต์ ก่อนจะหันมาปรามเขา

   “ผมรู้ตัวว่าหล่อ แต่เราอยู่ในวัดนะมันไม่สมควร”

   เพราะคำพูดนั้นทำให้เขาเลิกสนใจคุณหมอหน้ามึนไปในทันที

    วันนี้คือวันมหาสงกรานต์ตามปฏิทินจันทรคติ คนในวัดเลยหนาแน่นเป็นพิเศษ ศาลาวัดขนาดกลางคราคล่ำไปด้วยพี่น้องที่พากันมาทำบุญ อาหารคาวหวานมากมายตั้งเรียงรายรอพระสงฆ์ขึ้นศาลา อาณกรยกจานที่มีอาหารจากฝีมือตัวเองวางลงในพื้นที่ที่ยังพอมีเหลืออยู่บ้าง ส่วนอีกคนก็ถือจานขนมหวานตามมาติดๆ

   “คะน้าปลาเค็มหรือ?”

    “เห็นอยู่ยังจะถามอีก”

   “ทำไมถึงทำอีกล่ะ”

    “ก็อยากทำ” พ่อครัวประจำบ้านเคียงฟ้าตอบ แต่คนฟังกลับทำหน้าเหมือนโดนแย่งของเล่นไม่มีผิด “มีอะไร ทำไมทำหน้าอย่างนั้นวันนี้วันดีนะต้องทำหน้าดีๆ ซิ”

   “คุณทำให้พระหรือให้นายปืนกันแน่”

   “อย่ามาหาเรื่องกันนะ” อาณกรขู่ฟ่อ ส่งสายตาไม่พอใจกลับไป “ไว้รอพระท่านให้พรเสร็จแล้วค่อยเคลียร์กัน รวบยอดของเมื่อวานด้วย”

    ทว่าคนโดนขู่กลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เรื่องที่เขาฉวยโอกาสกินมะม่วงแบบสนิทชิดติดตัวหรือการแสดงความหึงหวงนั้นมันไม่ใช่ความคิดของเขาสักหน่อย

   คนมันขี้หึงนี่นา...
………………….

(มีต่อ)

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
เมื่อวานตอนที่ฉกลงไปกินมะม่วงสุกในมือ คนตัวสูงกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับเขา ตอนนั้นนึกอยากจะเอามะม่วงขยี้หน้าเสียให้หายหมั่นไส้ คนบ้าอะไรจู่ๆ ก็มาบอกว่า

   ‘ผมหึง’

   หึงบ้าบออะไร สาบานได้ว่าเขาไม่เคยพฤติกรรมอย่างนั้นเลยสักนิด เขาไม่เคยให้ท่าหรือชม้ายชายตาให้ใคร พูดจาก็ปกติเพราะคนอย่างอาณกร หากรักหรือชอบใครจะไม่ยอมแสดงทีท่าให้เจ้าตัวรู้เด็ดขาด ขนาดพี่เสือที่แอบรักมาหลายปียังไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ แล้วไอ้คุณหมอหน้ามึนคนนี้มันไปเอามูลมาจากไหน

   ความสงสัยเริ่มจะคลี่คลายเมื่อได้ยินจากปากเมื่อตอนเช้าอีกคำรบ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อคิมหันต์กำลังหึงเขากับปืนอยู่เป็นแน่

   เขากับปืนคือผู้ร่วมงาน อยู่ด้วยกันมาหลายปี ปืนเป็นคนซื่อและเป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด ถึงแม้หลายครั้งที่เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างในดวงตาคมกริบคู่นั้นแต่สาบานด้วยชีวิตเลยว่าเขาไม่เคยคิดเกินเลยกับปืนเลยแม้แต่น้อย ทว่าความคิดของอีกฝ่ายเขาไม่อาจคาดเดาได้    คุณหมอหน้ามึนพาเขาออกจากศาลาหลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนการทำบุญ ที่ลานหน้าวัดมีก่อเจดีย์ทรายเพราะเป็นวันเทศกาลสำคัญ ทั้งเด็กเล็กเด็กโตผู้ใหญ่คนเฒ่าคนแก่ช่วยกันก่อกองทรายทำเป็นรูปเจดีย์ มีธงสีรายล้อมสร้างสีสันให้วัดได้อย่างน่ารักน่ามอง

   “ก่อเจดีย์ทรายกัน”

   มือใหญ่ฉวยกุมที่ข้อมือแล้วตรงไปยังกองทรายที่มีเด็กตัวเล็กๆ สองคนนั่งล้อมอยู่ อาณกรรู้สึกแปลกๆ พิกลที่มาแย่งเด็กก่อกองทราย แต่อีกคนกลับนั่งลงและช่วยกอบทรายที่ไร้รูปทรงโดยไม่มีทีท่าขัดเขินเลยแม้แต่น้อย

   “พี่มาช่วยกันซิฮะ”

   มือเล็กกระตุกที่ขากางเกง เด็กชายวัยใกล้เคียงกับพิกเล็ตเงยหน้ามองเขาตาแป๋วเช่นเดียวกับเด็กอีกคนที่พยักหน้าเชิญชวนให้เขาเข้ามาช่วยกันก่อทรายให้เป็นรูปเจดีย์

   คิมหันต์เริ่มก่อฐานก่อนเด็กๆ ทำตามด้วยความตั้งใจ ทั้งรดน้ำทั้งโดยทรายที่อยู่รอบๆ มาให้ ไม่นานทรายไร้รูปร่างก็เปลี่ยนเป็นทรงคล้ายฐานเจดีย์

    “ไม่รู้หรือไงว่าปืนชอบคุณ”

   คุณหมอตัวสูงเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ใบหน้าขาวสะอาดยังคงไม่ได้เงยจากกองทราย อาณกรกระพริบตารัวถี่หัวใจหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะสับสนกับคำพูดไร้ที่มานั่นไม่น้อย

   “ไปเอามาจากไหน”

   “อย่าบอกนะว่าไม่เคยสงสัยอะไรเลย” คิมหันต์บอกเรียบๆ มือตบแปะๆ อัดทรายให้แน่นขึ้น “หมอนั่นมันไม่ได้ปิดไว้เป็นความลับเลยนะ”

   “พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”

   “อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย” คราวนี้คนขี้หึงหันมามอง “ถ้าไม่รักไม่ชอบมีหรือจะยอมขนาดนั้น”

   “นั่นมันเพราะพี่เสือ” เขาแย้ง หน้าร้อนผ่าวมากขึ้นเรื่อยๆ สมองคิดแค่เรื่องที่อีกฝ่ายพูดเท่านั้น ไม่ได้สนใจ

   “มันแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น อีกส่วนเป็นเพราะปืนรักคุณต่างหาก”

    ปากที่หมายจะอ้าเถียงเป็นอันต้องหุบลงไปเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นเด็กสองคนมองผู้ใหญ่เถียงกัน เขายิ้มแหยๆ ให้กับเด็กน้อยแล้วก้มหน้าก้มตาก่อเจดีย์ทรายต่อ แต่หัวใจและความคิดยังวนอยู่กับคำพูดของอีกคน

   ‘ปืนชอบเขา’

    “เย้! เสร็จแล้ว พี่ชายเก่งจังเลย”

   เด็กตัวเล็กสูงแค่เอวปรบมือโห่ร้องด้วยความยินดี ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขถึงแม้ว่าเกินแปดสิบเปอร์เซ็นต์จะเป็นฝีมือของคุณหมอหน้ามึนแต่เพราะได้มีส่วนร่วมได้จับจองกองทรายก่อนเลยดีใจมากกว่าผู้ใหญ่ ส่วนเขาเองได้แต่ตบๆ แปะๆ ยอมรับว่าเรื่องงานฝีมือเขาห่วยสุดๆ แค่เย็บผ้ายังทำไม่ได้แต่ถ้าเรื่องงานไร่หรืออาหารอาณกรคนนี้สู้สุดใจ

   “ขอปะแป้งหน่อยได้ไหมคะ”

   เสียงหวานดังจากเบื้องหลัง เขาเอี้ยวตัวกลับไปเห็นเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเมี่ยงยืนมองอย่างเอียงอาย สาวเจ้าเปียกน้ำไปครึ่งค่อนตัว ที่แก้มมีแป้งปะอยู่เล็กน้อย อาณกรชี้นิ้วไปที่คนตัวสูงเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นที่สนใจของพวกผู้หญิงเท่าไรนักโดยเฉพาะกับเด็กๆ แต่เธอกลับสั่นหน้าแล้วช้อนตามองเขาหวานเชื่อม

   “หนูขอปะแป้งพี่ค่ะ”

   หนุ่มหน้าหวานไม่แพ้ผู้หญิงกระพริบตาเร็วๆ แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีเมื่อเธอยื่นมือที่มีแป้งดินสอพองละลายน้ำแตะเบาๆ ที่แก้มข้างซ้าย เขายิ้มกลับไปอย่างงงๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้เด็กสาวที่แสนขี้อายแทบจะม้วนลงไปกองทับเจดีย์ทราย

   “พี่น่ารักจังเลยค่ะ” เธอชมเขาอีกรอบก่อนจะหมุนตัววิ่งกลับไปรวมกับกลุ่มเด็กสาวที่ยืนลุ้นอยู่ห่างไปไม่กี่เมตร

    “มีเสน่ห์กับเพศเดียวกันและตรงกันข้ามเลยนะ”

   ผู้ชายที่โดนเมินพูดขึ้นเบาๆ ที่ฟังดูแล้วเหมือนเป็นคำประชดมากกว่าจะชม อาณกรหันขวับพร้อมค้อนใส่คนตัวสูง ทั้งเรื่องของปืนและเด็กผู้หญิงคนนั้นมันไม่ใช่ความผิดของเขาเสียหน่อย

   เขารู้...รู้ว่าปืนคิดบางอย่างกับเขา แต่ความคิดของคนมันจะห้ามกันได้อย่างไร แล้วปืนก็ไม่เคยพูดหรือเอ่ยออกมาให้รู้สึกกระอักกระอ่วนจะมีก็แค่สายตาเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกในบางครั้ง ผิดกับคนพูดที่ใช้ทั้งสายตาและคำพูดประกอบความรู้สึกเสมอ อาณกรถอนหายใจเบาๆ ระหว่างเขากับคิมหันต์สามารถเรียกว่าคนรักได้เต็มปาก แม้จะไม่ได้หวานแหววเท่าพี่เสือกับหมอมะรุมใช้แต่ความเชื่อใจเท่านั้นที่เชื่อมโยงกันไว้

    “คิดว่าเป็นความผิดของผมหรือไงกัน”

   คิมหันต์ไม่ตอบในทันทีคว้าข้อมือเขาแล้วตรงดิ่งกลับที่รถ ไม่มีใครพูดอะไรระหว่างที่ขับรถฝ่าผู้คนที่จับกลุ่มเล่นน้ำเป็นระยะ เส้นทางที่รถวีออสกำลังแล่นอยู่นั้นคือทางไปโรงพยาบาลไม่ใช่ไร่เคียงฟ้า อาณกรถอนหายใจยาวดูท่าการไปวัดในวันนี้จะไม่ได้ดีอย่างที่คิดเสียแล้ว

    “โอ๊ย! เบาๆ ซิ”

   แรงดึงที่ไม่เบานักรั้งร่างเล็กให้หลุดจากเบาะรถจนได้ เขาไม่เข้าใจอารมณ์ของคิมหันต์ตอนนี้เลยมันไม่มากถึงกับโกรธแต่ก็ใช่ว่าจะอารมณ์ดี ดูคล้ายกับท้องฟ้ายามที่เมฆฝนก่อตัวขณะที่พระอาทิตย์ยังสาดแสงอยู่ อาณกรขืนร่างไว้ไม่ยอมเดินตามไปแรงลากใบหน้าหวานง้ำงอจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้สะสางคดีกับคนขี้หึงเลย ซ้ำเขายังข้อหาเพิ่มมาอีก คือมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันและเพศตรงข้าม

   “เข้าบ้านก่อน”

   “ไม่! คุยกันตรงนี้เลย บอกผมมาซิว่ามันเป็นความผิดของผมหรือเปล่า”

   “ใช่ มันเป็นความผิดของคุณ”เมื่อวานตอนที่ฉกลงไปกินมะม่วงสุกในมือ คนตัวสูงกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับเขา ตอนนั้นนึกอยากจะเอามะม่วงขยี้หน้าเสียให้หายหมั่นไส้ คนบ้าอะไรจู่ๆ ก็มาบอกว่า

   ‘ผมหึง’

   หึงบ้าบออะไร สาบานได้ว่าเขาไม่เคยพฤติกรรมอย่างนั้นเลยสักนิด เขาไม่เคยให้ท่าหรือชม้ายชายตาให้ใคร พูดจาก็ปกติเพราะคนอย่างอาณกร หากรักหรือชอบใครจะไม่ยอมแสดงทีท่าให้เจ้าตัวรู้เด็ดขาด ขนาดพี่เสือที่แอบรักมาหลายปียังไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ แล้วไอ้คุณหมอหน้ามึนคนนี้มันไปเอามูลมาจากไหน

   ความสงสัยเริ่มจะคลี่คลายเมื่อได้ยินจากปากเมื่อตอนเช้าอีกคำรบ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อคิมหันต์กำลังหึงเขากับปืนอยู่เป็นแน่

   เขากับปืนคือผู้ร่วมงาน อยู่ด้วยกันมาหลายปี ปืนเป็นคนซื่อและเป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด ถึงแม้หลายครั้งที่เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างในดวงตาคมกริบคู่นั้นแต่สาบานด้วยชีวิตเลยว่าเขาไม่เคยคิดเกินเลยกับปืนเลยแม้แต่น้อย ทว่าความคิดของอีกฝ่ายเขาไม่อาจคาดเดาได้    คุณหมอหน้ามึนพาเขาออกจากศาลาหลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนการทำบุญ ที่ลานหน้าวัดมีก่อเจดีย์ทรายเพราะเป็นวันเทศกาลสำคัญ ทั้งเด็กเล็กเด็กโตผู้ใหญ่คนเฒ่าคนแก่ช่วยกันก่อกองทรายทำเป็นรูปเจดีย์ มีธงสีรายล้อมสร้างสีสันให้วัดได้อย่างน่ารักน่ามอง

   “ก่อเจดีย์ทรายกัน”

   มือใหญ่ฉวยกุมที่ข้อมือแล้วตรงไปยังกองทรายที่มีเด็กตัวเล็กๆ สองคนนั่งล้อมอยู่ อาณกรรู้สึกแปลกๆ พิกลที่มาแย่งเด็กก่อกองทราย แต่อีกคนกลับนั่งลงและช่วยกอบทรายที่ไร้รูปทรงโดยไม่มีทีท่าขัดเขินเลยแม้แต่น้อย

   “พี่มาช่วยกันซิฮะ”

   มือเล็กกระตุกที่ขากางเกง เด็กชายวัยใกล้เคียงกับพิกเล็ตเงยหน้ามองเขาตาแป๋วเช่นเดียวกับเด็กอีกคนที่พยักหน้าเชิญชวนให้เขาเข้ามาช่วยกันก่อทรายให้เป็นรูปเจดีย์

   คิมหันต์เริ่มก่อฐานก่อนเด็กๆ ทำตามด้วยความตั้งใจ ทั้งรดน้ำทั้งโดยทรายที่อยู่รอบๆ มาให้ ไม่นานทรายไร้รูปร่างก็เปลี่ยนเป็นทรงคล้ายฐานเจดีย์

    “ไม่รู้หรือไงว่าปืนชอบคุณ”

   คุณหมอตัวสูงเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ใบหน้าขาวสะอาดยังคงไม่ได้เงยจากกองทราย อาณกรกระพริบตารัวถี่หัวใจหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะสับสนกับคำพูดไร้ที่มานั่นไม่น้อย

   “ไปเอามาจากไหน”

   “อย่าบอกนะว่าไม่เคยสงสัยอะไรเลย” คิมหันต์บอกเรียบๆ มือตบแปะๆ อัดทรายให้แน่นขึ้น “หมอนั่นมันไม่ได้ปิดไว้เป็นความลับเลยนะ”

   “พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”

   “อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย” คราวนี้คนขี้หึงหันมามอง “ถ้าไม่รักไม่ชอบมีหรือจะยอมขนาดนั้น”

   “นั่นมันเพราะพี่เสือ” เขาแย้ง หน้าร้อนผ่าวมากขึ้นเรื่อยๆ สมองคิดแค่เรื่องที่อีกฝ่ายพูดเท่านั้น ไม่ได้สนใจ

   “มันแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น อีกส่วนเป็นเพราะปืนรักคุณต่างหาก”

    ปากที่หมายจะอ้าเถียงเป็นอันต้องหุบลงไปเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นเด็กสองคนมองผู้ใหญ่เถียงกัน เขายิ้มแหยๆ ให้กับเด็กน้อยแล้วก้มหน้าก้มตาก่อเจดีย์ทรายต่อ แต่หัวใจและความคิดยังวนอยู่กับคำพูดของอีกคน

   ‘ปืนชอบเขา’

    “เย้! เสร็จแล้ว พี่ชายเก่งจังเลย”

   เด็กตัวเล็กสูงแค่เอวปรบมือโห่ร้องด้วยความยินดี ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขถึงแม้ว่าเกินแปดสิบเปอร์เซ็นต์จะเป็นฝีมือของคุณหมอหน้ามึนแต่เพราะได้มีส่วนร่วมได้จับจองกองทรายก่อนเลยดีใจมากกว่าผู้ใหญ่ ส่วนเขาเองได้แต่ตบๆ แปะๆ ยอมรับว่าเรื่องงานฝีมือเขาห่วยสุดๆ แค่เย็บผ้ายังทำไม่ได้แต่ถ้าเรื่องงานไร่หรืออาหารอาณกรคนนี้สู้สุดใจ

   “ขอปะแป้งหน่อยได้ไหมคะ”

   เสียงหวานดังจากเบื้องหลัง เขาเอี้ยวตัวกลับไปเห็นเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเมี่ยงยืนมองอย่างเอียงอาย สาวเจ้าเปียกน้ำไปครึ่งค่อนตัว ที่แก้มมีแป้งปะอยู่เล็กน้อย อาณกรชี้นิ้วไปที่คนตัวสูงเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นที่สนใจของพวกผู้หญิงเท่าไรนักโดยเฉพาะกับเด็กๆ แต่เธอกลับสั่นหน้าแล้วช้อนตามองเขาหวานเชื่อม

   “หนูขอปะแป้งพี่ค่ะ”

   หนุ่มหน้าหวานไม่แพ้ผู้หญิงกระพริบตาเร็วๆ แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีเมื่อเธอยื่นมือที่มีแป้งดินสอพองละลายน้ำแตะเบาๆ ที่แก้มข้างซ้าย เขายิ้มกลับไปอย่างงงๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้เด็กสาวที่แสนขี้อายแทบจะม้วนลงไปกองทับเจดีย์ทราย

   “พี่น่ารักจังเลยค่ะ” เธอชมเขาอีกรอบก่อนจะหมุนตัววิ่งกลับไปรวมกับกลุ่มเด็กสาวที่ยืนลุ้นอยู่ห่างไปไม่กี่เมตร

    “มีเสน่ห์กับเพศเดียวกันและตรงกันข้ามเลยนะ”

   ผู้ชายที่โดนเมินพูดขึ้นเบาๆ ที่ฟังดูแล้วเหมือนเป็นคำประชดมากกว่าจะชม อาณกรหันขวับพร้อมค้อนใส่คนตัวสูง ทั้งเรื่องของปืนและเด็กผู้หญิงคนนั้นมันไม่ใช่ความผิดของเขาเสียหน่อย

   เขารู้...รู้ว่าปืนคิดบางอย่างกับเขา แต่ความคิดของคนมันจะห้ามกันได้อย่างไร แล้วปืนก็ไม่เคยพูดหรือเอ่ยออกมาให้รู้สึกกระอักกระอ่วนจะมีก็แค่สายตาเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกในบางครั้ง ผิดกับคนพูดที่ใช้ทั้งสายตาและคำพูดประกอบความรู้สึกเสมอ อาณกรถอนหายใจเบาๆ ระหว่างเขากับคิมหันต์สามารถเรียกว่าคนรักได้เต็มปาก แม้จะไม่ได้หวานแหววเท่าพี่เสือกับหมอมะรุมใช้แต่ความเชื่อใจเท่านั้นที่เชื่อมโยงกันไว้

    “คิดว่าเป็นความผิดของผมหรือไงกัน”

   คิมหันต์ไม่ตอบในทันทีคว้าข้อมือเขาแล้วตรงดิ่งกลับที่รถ ไม่มีใครพูดอะไรระหว่างที่ขับรถฝ่าผู้คนที่จับกลุ่มเล่นน้ำเป็นระยะ เส้นทางที่รถวีออสกำลังแล่นอยู่นั้นคือทางไปโรงพยาบาลไม่ใช่ไร่เคียงฟ้า อาณกรถอนหายใจยาวดูท่าการไปวัดในวันนี้จะไม่ได้ดีอย่างที่คิดเสียแล้ว

    “โอ๊ย! เบาๆ ซิ”

   แรงดึงที่ไม่เบานักรั้งร่างเล็กให้หลุดจากเบาะรถจนได้ เขาไม่เข้าใจอารมณ์ของคิมหันต์ตอนนี้เลยมันไม่มากถึงกับโกรธแต่ก็ใช่ว่าจะอารมณ์ดี ดูคล้ายกับท้องฟ้ายามที่เมฆฝนก่อตัวขณะที่พระอาทิตย์ยังสาดแสงอยู่ อาณกรขืนร่างไว้ไม่ยอมเดินตามไปแรงลากใบหน้าหวานง้ำงอจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้สะสางคดีกับคนขี้หึงเลย ซ้ำเขายังข้อหาเพิ่มมาอีก คือมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันและเพศตรงข้าม

   “เข้าบ้านก่อน”

   “ไม่! คุยกันตรงนี้เลย บอกผมมาซิว่ามันเป็นความผิดของผมหรือเปล่า”

   “ใช่ มันเป็นความผิดของคุณ”

   “ผมผิดอะไร”

    “ผิดที่ทำให้ผมรักคุณไง!”

   “ผมผิดอะไร”

    “ผิดที่ทำให้ผมรักคุณไง!”

(มีต่อ)

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
“ฮื้อ! อะ..ไร เฮ้ย!”

   ความงุนงงถูกแทนที่ด้วยความตกใจ เมื่ออ้อมแขนแข็งแรงช้อนตวัดร่างเข้าสู่อ้อมอกขาแกร่งก้าวดุ่มๆ เข้าไปในบ้านพัก ไม่สนใจอาการดิ้นรนน้อยๆ เลยสักนิด

    ร่างสูงวางร่างของคนเจ้าเสน่ห์บนโซฟาลายกระจุ๋มกระจิ๋ม แต่ยังใช้สองแขนกางกักร่างของคนรักเอาไว้ป้องกันการหนีใบหน้าหวานแดงซ่าน ถึงจะรู้ว่าเหตุผลบ้าๆ นั่นมันน่าอายแค่ไหนแต่เขารู้สึกหึงหวงไปหมด อุตส่าห์เอาธรรมะเข้าข่มแต่พอเจอคะน้าปลาเค็มตบะเลยแตก ยิ่งมาเจอยัยเด็กคนนั้นซ้ำเข้าไปรอบใครจะไปอดกลั้นอยู่

   หึงจนหน้ามืดไปหมดแล้ว!

   “นะ นี่ จะทำอะไรน่ะ วันนี้วันพระนะห้ามทำเด็ดขาด”

   “ผมขอห้ามคุณ” เจ้าของบ้านเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาจริงจัง “ห้ามอยู่กับนายปืนสองต่อสอง ห้ามให้ผู้หญิงคนไหนปะแป้งแล้วก็ห้าม...” ใบหน้าขาวคมสันยื่นเข้ามาใกล้ ก่อนจะฉกริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มแดงระเรื่อกดย้ำหนักๆ ให้หายหงุดหงิด “ห้ามนอกใจผมเด็ดขาด เพราะถ้าคุณทำอย่างนั้น ผมจะฆ่าไอ้คนนั้นซะ”

   “อะ..ไรนะ อื้อ”

   ปากแดงๆ ทำท่าจะเถียงอีก เขาเลยจัดการปิดมันซะด้วยจุมพิตเร่าร้อนและเรียกร้อง คุณหมอหนุ่มพลิกตัวลงนั่งแล้วดึงอีกคนขึ้นมาก่ายบนตักแทน เขาถ่ายทอดทุกความรู้สึกในจูบนั้น จูบหนักๆ ย้ำๆ ซ้ำๆ อย่างไม่เกรงว่าปากเล็กจะเจ็บ เขาทั้งหึงและหวง ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ แค่เห็นอีกฝ่ายเอาใจปืนก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้ประกาศตัวไปมีหวังเขาอกแตกตายแน่ดีที่ปืนไม่ใช่พวกงี่เง่า ศัตรูหัวใจยอมล่าถอยไปได้ง่ายๆ เขาเลยเบาใจได้นิดหน่อย

    คิมหันต์ถอนริมฝีปากออกมาเมื่ออกที่ร้อนรนทุเลาลงเล็กน้อย กลีบปากจิ้มลิ้มบวมเปล่งสีสดกว่าเดิมและยิ่งเพิ่มเสน่ห์มากกว่าเดิม นับวันอาณกรยิ่งน่าปรารถนาแล้วจะไม่ให้เขาหึงหวงได้อย่างไร ตาหวานปรือปรอยจมอยู่ในห้วงพิศวาส คงโดนจูบของเขาเล่นงานจนลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่เพิ่งเตือนเขาว่าวันนี้วันพระไม่ควรกระทำกิจกรรมที่ผิดศีล

   “วันนี้วันพระงดก่อนนะครับ” เขากระซิบติดกับปากแดงจัด คนตัวเล็กรู้สักตัวในตอนนั้นตาหวานเลิกกว้างดิ้นออกจากตักถอยไปหลักห่างหลายก้าว

   “ไอ้คนบ้าหน้ามึน!”

    ด่าเสร็จก็วิ่งหนีหายเข้าไปในห้องพักของเขา คิมหันต์ผ่อนลมหายใจร้อนระอุออกมาความหึงหวงมันไม่ได้จางหายไปไหนหรอกตราบใดที่เขายังรักอาณกรอยู่ นึกแล้วก็สมเพชตัวเองหลงแฟนจนหัวปักหัวปำแต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อเขารักคนๆ นี้เหลือเกิน

   คุณหมอหนุ่มตัวสูงยักไหล่วันหยุดยังเหลืออยู่บ้างถึงสามวันที่ผ่านมาจะได้นอนเลยเพราะเอาแต่หึงอาณกรแต่อีกสองวันที่เหลือเขาจะไม่ลุกไปไหนเลยรวมทั้งคนที่ทำให้เขารักจนหมดหัวใจด้วย...
……………………


   “กลับมาทำไม!”

   เสียงตวาดลั่นจนแก้วหูสะเทือนไม่ได้ทำให้อีกคนสะดุ้งหรือแม้แต่เปลี่ยนสีหน้าได้เลย ร่างโปร่งบางหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเขาเกลียดท่าทางเหมือนภูเขาน้ำแข็งของไอ้ยักษ์หน้านิ่งนี่ที่สุด หลายเดือนที่มันกลายมาเป็นบอร์ดี้การ์ดให้มันไม่เคยแสดงอารมณ์อื่นใดยกเว้นในยามที่เคลื่อนไหวอยู่ในกายของเขาเท่านั้น แววตาเย็นชาราวกับไร้ความรู้สึก

   “หูหนวกหรือไง ฉันถามทำไมไม่ตอบ”

   “แล้วคุณล่ะหนีทำไม”

   “ไม่ได้หนี!” เขาเถียงกลับ “แค่จะไปเที่ยว”


   “แต่วีซ่ามันไม่ใช่นี่ครับ” ไอ้คนที่ดูคล้ายจะโง่เขลาเบาปัญญาบอก “ถ้าคุณภูมิไปไม่ทันก็คงจะอาศัยอยู่ที่นั่นเลยใช่ไหมครับ”

   โยธินถอยหลังเมื่อคนตัวสูงกว่าขยับเข้าใกล้ กลิ่นกายแบบบุรุษเพศแท้ๆ โชยให้ท้องไส้ได้ปั่นป่วน เขาเกลียดตัวเองที่จดจำสัมผัสจากอีกคนไว้อย่างแม่นยำเพราะเพียงแค่กลิ่นก็มีปฏิกิริยาเสียแล้ว

    “ถะ..ถอยออกไปนะ ไอ้โง่!”

    “จริงซิมันมันคนโง่” ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่แค่นยิ้ม ความเจ็บปวดทวีรุนแรงจนเจียนจะทนไม่ไหวถ้าหากว่าสมองมีรอยหยักมากกว่านี้อีกสักหน่อยบางทีเขาอาจจะมีฐานะสูงพอที่จะรักอาณกรได้ “เพราะว่าโง่ผมถึงต้องเสียหัวใจไปยังไงล่ะ”

   “พูดบ้าอะไรฉันไม่รู้เรื่อง”

   ตาคมกริบมองใบหน้าขาวซีดไม่ต่างกับกระดาษ ยิ่งเขาเจ็บหัวใจมากเท่าไรก็ยิ่งเกลียดผู้ชายคนนี้มากขึ้นเท่านั้น

   เกลียดจนอยากทำลาย

    มือแกร่งคว้าหัวไหล่เล็กออกแรงบีบจนคนตัวเล็กกว่าครึ่งเบ้หน้าและก่อนที่จะมีถ้อยคำต่อว่าเขาก็หยุดมันด้วยริมฝีปากของตัวเอง

   “ด่าผมให้มากๆ ผมจะได้รู้สึกผิดตอนที่ผมทำร้ายคุณ”

   “ไอ้สารเลว! ไอ้คนไร้สมอง ไอ้ อื้อ”

   ปืนระบายทุกความรู้สึกลงไปในร่างนั้น ไม่สนใจเสียงคร่ำครวญเพื่อขอความเห็นใจ เขารู้แค่วาเรือนร่างนี้มีไว้เพื่อรองรับอารมณ์ของเขาเท่านั้นไม่ว่าจะโกรธ ชิงชังหรือเจ็บปวด

    สมแล้วที่โยธินจะได้รับทัณฑ์นี้ คนผิดต้องได้รับโทษ เพราะถ้าหากไม่คิดร้ายกับใครผลร้ายก็จะไม่ย้อนกลับมาหา ชายหนุ่มกระแทกกายลงสู่เรือนร่างที่เรียกได้ว่าบอบบางครั้งแล้วครั้งเล่า ภาพของคนใต้ร่างเลือนรางและกลายเป็นใบหน้าที่เขาทำได้แค่ถวิลหาเท่านั้น

   ‘อาณกร’

............. จบ ...............

ออกป่วงนิดนึงเนอะ  :mew5:
อยากจะอินเทรนด์แต่งเกี่ยวกับวันสงกรานต์บ้างแต่ดันไม่มีสาดน้ำเลย
สมองไร้รอยหยักคิดได้แค่นี้เอง อย่าถือโทษโกรธกันเลยนะคะ  :mew6:
มีผู้สงสัยว่าตกลงเรื่องใหม่มันสามพีหรือเปล่า
สรุปคือ
1. เรื่องใหม่ที่ว่ามี 2 เรื่องค่ะ เรื่องแรกเป็นโปรเจคพิเศษซึ่งไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเรื่อง "เมารัก" นี้เลย เป็นการแต่งใหม่ทั้งหมดค่ะ และเป็นความลับ (ได้ข่าวว่าแกประกาศไปนานแล้วว่ามีโปรเจค)
2. เรื่องใหม่อีกเรื่องคือ ภาคต่อของ ปืน หมอภูมิ และโยธิน ซึ่งเกี่ยวข้องกับ "เมารัก" แน่นอนค่ะ แต่ยังตั้งชื่อเรื่องไม่ได้และยังไม่ได้แต่ง  :ling3:
ตกลงเคลียร์แล้วเนอะ  o22
ตอนนี้อิป้าขอไปฟินกับฟิคก่อนนะคะ บ๊ายบาย :impress2:


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ A-J.seiya*

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3335
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +306/-8
แอร๊ยยยยยยย
รับรองว่าเรื่องใหม่โยธินต้องน่าสงสารมากแน่ๆ
ฮือออ
แต่พี่ปืนเท่มากเลย
แมนมากเลย
โอยยย นี่ชอบนะ แอบปันใจนะ
แล้วเรื่องใหม่จะรักสามเศร้ามั้ย ฮืออ น้ำตาร่วงไว้ก่อนเลย
รอติดตามนะคะ

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16

ออฟไลน์ Poes

  • คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต
  • Administrator
  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 11342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2405/-22
เค้าสาดน้ำอย่างอื่นกัน  :laugh:

ออฟไลน์ yymomo

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-3
 :z2:   อร๊ายยย อิคุณโย แอบมีติดกลิ่นด้วย รอฉบับเต๊มๆ นะ   o13   3P  จงเจริญญญญญญ !!!  :laugh:   

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11

ออฟไลน์ •ผั๑`|nกุ้va’ด•

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-69
ไม่ชอบหมอ คีย์ ให้ตายเถอะ....  ก็แค่ได้ ร่างกายเค้าไปก่อน สารภาพรักกับเค้าก่อน ใช้ความใกล้ชิด กับความรุ้สึกของคนผิดหวังมาคุยกัน
ปืนยัง ดูเป็นลูกผู้ชายกว่าเยอะ  อ่านมาตั้งแต่ต้นเรื่อง เชียร์ปืนมากกว่า หมอ คีย์ เสียอีก เฮ้อออออ ..... อยู่ดีดี ก็เหมือนกลายมาเป็นหักมุม แถมยังยอมไปเฝ้า โย เพราะความรัก และ จงรักภักดีอีก.... ขอให้ได้ พบคนดี ที่ มีค่า ยิ่งกว่า ทั้งโย และ คุณกร เหอะ หลุด

ออฟไลน์ no.fourth

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 888
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
สงสารปืนแต่สงสารโยมากกว่า น่าจะลุกไม่ขึ้นนะน่ะ :z1:

ออฟไลน์ sanri

  • เวลาไม่ใช่ตัวพิสูจน์ทุกสิ่งเสมอไป
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-9
 :hao5: งื้อ เล่นตัดฉึบๆกันแบบเน้เลยหราคนแต่งจ๋า

ออฟไลน์ narunarutoboyz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 595
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
โอเคค่ะ เราเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋แล้วค่ะ สุดท้ายก็สามพีสินะคะ  :เฮ้อ:
เอาเป็นว่าถึงมันจะมีบทสรุปแบบนี้เราก็คงยังอ่านต่อแหล่ะค่ะ เราชอบภาษาคุณนะ
แม้ว่าเราจะเข้าไม่ถึงและคงไม่มีวันเข้าใจความรักประเภทนี้
ซึ่งเราไม่เคยเชื่อว่าจะมีใครในโลก(ยกเว้นโลกนิยาย)ทำใจยอมรับได้>>>แม้แต่คุณน้ำทิพย์ #เกี่ยว?
แต่เราไม่รู้ว่าชีวิตปืนที่ไม่เคยสมหวังในรัก พอได้รักใครซักคน(เหรอ?)กลับต้องมาแบ่งปันความรักอีก
ลำพังชีวิตเดิมก็สดแสนจะน่าสงสารอยู่เเล้ว หรือไม่เเน่คนแต่งอาจจะให้หมอภูมิเป็นฝ่ายกดปืนแทน
ทำแซนวิช....ก็เป็นได้นะ...(งื้ออออ สามีหนูเป็นเมียเขา เจ็บดีจริงๆ T_T)

ส่วนโย...เราว่านี่ก็เป็นอีกคนที่ทั้งน่าโมโห น่าสังเวช และน่าสงสารไปพร้อมๆกัน
แต่ด้วยนิสัยอยากเป็นที่หนึ่ง อยากมีความสำคัญ ก็ไม่รู้ว่าจะทำใจยอมรับได้มากแค่ไหน
ฮึๆๆๆๆๆ ดราม่ากระจาย หวังว่าตอนจบสุดท้ายคงไม่มีใครได้ใครหรอกนะคะคนแต่ง(อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุดก็...เป็น...ได้...)
ลำพังโยกับภูมิคงจะเกิดความรู้สึกรักได้ไม่ยาก แต่ปืนนี่สิ......-_- ดูจะฝังใจกับออยมากๆอ่ะ แถมโยเองก็ดูไม่มีอะไรให้ปืนเกิดรักได้เลย

แววเหนื่อยใจมาแต่ไกล แต่เราสู้ไม่ถอยหรอกนะ ก็ยืนยันคำเดิมว่าจะอ่านไปจนจบ
อินในความรักคงไม่ได้ แต่เรื่องความหื่น เราจัดเต็มแน่นอน คึคึคึคึ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอเปิดเรื่องใหม่เเละรวมเล่มนะคะ


 :กอด1: :L2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-04-2014 09:52:19 โดย narunarutoboyz »

ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
คุณ narunarutoboyz

เห็นด้วยมากๆคะ ยังคงทำใจยอมรับไม่ค่อยได้กับการที่
นายเอกจะต้องแชร์ร่างกาย #เค้าโลกสวยเค้าขอโทษ
เห็นด้วยกับการที่ปืนจะรับได้จริงๆหรอ ถ้าหากวันหนึ่งต้องแบ่งของส่วนตัวให้ใครอีกคนใช้
สู้ให้ปืนไปคู่กับคนอื่น ยังทำใจง่ายเสียกว่า แต่ก็ยอมรับในการตัดสินใจคะ
อีกอย่างนี้มันนิยายอะไรก็เกิดขึ้นได้ 555
ชอบภาษาและการบรรยาย+มุขตลกที่แทรกเข้ามา เป็นกลจให้คะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ moodyfairy

  • สวย อร่อย ย่อยง่าย :)
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 693
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1
จะเป็นไรมั้ยถ้าบอกว่าสงสารหนูโย :hao5: (ตั้งให้เป็นหนูไปโดยปริยายเพราะเป็น เมีย ไปแล้ว ฮิฮิฮิฮิฮิ) :hao6:
ไม่รู้สิ คือคนมันไม่รู้เรื่องว่าอีกคนไปโมโหอะไรมาแต่กลับได้เป็นที่ระบายอารมณ์แค่นั้น :sad4:
มัน มัน มัน เข้าฟีลลตัวเองตลอดง้าาาาาาาาาา :o12:

มีต่อมั้ย ต่ออีกมั้ย แอบลุ้น แหะๆๆ :o8:

ออฟไลน์ FahFon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 289
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-2
สงสารปืน~

ให้ปืนได้รักกับโยเร็วๆเหอะ >__<~

ออฟไลน์ Eliz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 62
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
อาออยน่ารักจังเลย หมอคีย์ก็ขี้หึงได้อีก แต่อยากเห็นอาออยหึงหมอคีย์บ้าง คงจะฟินไปเลย :hao7:

ออฟไลน์ =นีรนาคา=

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2546
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +296/-6
คู่หมอคีย์คุณออกก็หวานๆ น่ารักกันไป
พอมาอ่านย่อสุดท้าย โอ๊ยยยยย สงสารนายโยธิน หน่วงหัวใจแปป

kanokkan_kathi

  • บุคคลทั่วไป
2. เรื่องใหม่อีกเรื่องคือ ภาคต่อของ ปืน หมอภูมิ และโยธิน ซึ่งเกี่ยวข้องกับ "เมารัก" แน่นอนค่ะ แต่ยังตั้งชื่อเรื่องไม่ได้และยังไม่ได้แต่ง  :ling3:
:impress2:[/color][/b]

สรุปสามพีสินะคะ จัดมาค่ะ จัดมา แต่แอบเห็นด้วยกับความเห็นบนๆนะคะ ที่ว่าแค่สองคนดีกว่า แต่แล้วแต่คนเขียนเลยค่า กี่พีก็อ่าน

 :a2: :a9: :a3: :a11: :a1:

ออฟไลน์ ~มือวางอันดับ1~

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
ไม่อ่าน 3 เหมือนกัน เพราะ คิดเสมอ ว่าถ้าแฟนเรามีคนอื่นพร้อมเรา เราทำใจไม่ได้... :ling3:

ออฟไลน์ yuyie

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-5
สรุปว่า 3 พี จริงสินะ

แล้วจะรออ่านค่า  :katai2-1:

ออฟไลน์ Infinity 888

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-7
รอเรื่องโปรเจคใหม่นะคะ

3 ไม่นิยมค่ะ รู้สึกว่ามันไม่ใช่รัก มันคือความอยากล้วนๆ
 :pig4: นักเขียน สนุกมากๆค่ะ

ออฟไลน์ mild09

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 52
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
โดยส่วนตัวไม่นิยม 3 ค่ะ แอบสงสารนายปืน จะมีรักใหม่ทั้งที แถมยังเป็นแบบไม่ปกติอีก
ไม่คิดว่าจะมีใครรับได้หรอกนะคะ ที่ต้องแชร์ความรัก ร่ายกาย ของคนรักให้กับคนอื่น
สงสารโยธินด้วยที่อยู่ดีๆต้องมามีสามีถึงสองคน แบบไม่เต็มใจ
ถึงแม้มันจะเป็นแค่นิยายก็เถอะ แต่ก็อดคิดไม่ได้จริงๆ

ถ้าคนเขียนเลือกแล้วก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จะรออ่านเรื่องอื่นๆของคุณต่อไปนะคะ

 :กอด1: กอดคนเขียน


ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26
ไม่รู้จะสงสารปืนหรือคุณโยดี เหอ เหอ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด