DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 28: Don't leave me alone in this bed
อย่าทิ้งผมไว้ลำพังบนเตียงนี้จะได้ไหมHIM : OSHIN
“ยิ้มอะไรวะ”
“เปล่า ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”
ผมโบกมือลาเพื่อนหลังจากที่นั่งคุยกันสักพักหลังสอบเสร็จ มันค่อนข้างทำให้ผมอารมณ์ดี หนึ่เงลยคือผมพยายามรักษผลการเรียนของตัวเองให้อยู่ในระดับที่ดี และหลายวันที่สอบผมก็คิดว่าทำได้ดีดั่งที่ได้คาดหวังไว้
สอง ผมกำลังจะไปหาไอ้ตัวป่วนที่ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้วมั้ง
เกือบสองอาทิตย์ที่ผมไม่ได้เจอพอร์ช ไม่โทรไปหาและไม่รับสายมัน เพราะเรื่องสอบเรื่องงาน และอีกเรื่องที่ผมอยากจะรู้...และผมคิดว่าวันนี้ผมคงจะได้คำตอบที่แน่ชัด
คำตอบที่จะบอกว่า...จะมีเราหรือไม่
ผมกลับไปอาบน้ำอาบท่าที่คอนโดตัวเองพลางคิดไปว่าป่านนี้พอร์ชจะทำอะไรอยู่ นึกไปถึงสีหน้าท่าทางที่มันเห็นผม คงจะทำหน้าหงิกแล้วก็ขู่ใส่กันฟ่อๆ ตามมาด้วยคำด่าอีกสารพัดที่เจ้าตัวจะเอามาด่าผม แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
แค่มันมีชีวิตชีวา ไม่กลับไปหงอยเหงาเศร้าสร้อยแบบเดิม ผมก็มีความสุขแล้ว
ผมไม่โทรไปหามัน กะว่าจะไปหาที่คอนโดมันเลยทีเดียว มันคงจะตกใจไม่น้อยที่เปิดประตูออกมาแล้วเจอผม จากนั้นก็คงจะตามมาด้วยหมัดสักหมัดที่มันประเคณใส่หน้าผม เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นแต่มือหนักมิใช่เล่นนะครับ ไม่เจอกับตัวไม่มีทางรู้จริงๆ
แต่พอมาถึงคอนโดมัน มันกลับไม่อยู่ ผมกดกริ่งหน้าห้องมันอยู่นานก็ไม่มีใครออกมา ไม่รู้ว่ามันไม่อยู่ หรืออยู่แล้วไม่อยากจะเจอผมกันแน่ ไม่เป็นไร ไว้ค่อยมาหามันใหม่ก็ได้
ในเมื่อไม่เจอมัน ผมก็ไปเดินเล่นในห้าง อยากโทรศัพท์เครื่องใหม่ เพราะเครื่องที่ใช้อยู่มันตกแล้วหน้าจอร้าว
ไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรือยังไง คนที่ผมไปหาที่คอนโดแล้วไม่เจอ กลับมานั่งกินข้าวกับผู้ชายหน้าตาดีในร้านอาหารกลางห้างดัง มันยังไม่เห็นผม
“หึหึ” ผมยืนมองจากข้างนอก กำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไปดี แต่พอผู้ชายคนนั้นหันหน้าออกมาข้างนอก ผมก็รู้แล้วว่าควรทำยังไงกับไอ้ตัวแสบดี
ชอบขัดคำสั่งหนัก เดี๋ยวได้เจอดีแน่!
ผู้ชายคนที่มากับพอร์ชคงไม่ใช่แค่เพื่อนกันแน่ๆ เพราะไอ้นั่นมันเป็นเพื่อนเก่าตอนสมัยมัธยมของผม อีกอย่างมันมีแฟนอยู่แล้วด้วย แต่ไม่แน่ใจว่าเลิกกันหรือยัง แต่ระหว่างมันก็พอร์ช...เพื่อนกันคงไม่นั่งจับมือถือแขนแล้วมองตากันหวานเยิ้มแบบนี้หรอกมั้ง
ผมกระตุกยิ้มมุมปากก้าวขาเดินเข้าไปในร้านอาหาร พอร์ชนั่งหันหลังให้ผมมันเลยไม่เห็น แต่ไอ้ติวมันสังเกตุเห็นผมก่อน มันยักคิ้วให้ผม คงคิดว่าผมก็เผอิญมากินข้าวร้านนี้ด้วย ผมเดินไปใกล้โต๊ะมันมากขึ้น ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆพอร์ช มันหันมาเห็นผมก่อนจะทำหน้าตกใจ คงไม่คิดว่าจะเจอผมที่นี่ แต่ไม่นานก็บึ้งตึงจนไม่น่ามัน สะบัดหน้ากลับทำเป็นไม่สนใจผม
“ไงไอ้ติว มากินข้าวกับเพื่อนเหรอ” ผมเน้นคำว่าเพื่อนหนักๆ หางตาเห็นพอร์ชเหลือบมองผมอย่างไม่พอใจ ส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอ เห็นแล้วอยากจะจับมากอดรัดฟัดเหวี่ยงแรงๆให้หายซ่านัก
“เปล่า นี่พอร์ช แฟนกู พอร์ช นี่ไอ้...”
“ไม่ต้องแนะนำหรอก รู้จักกันแล้ว” ผมขัดไอ้ติวที่จะแนะนำให้ผมกับพอร์ชรู้จักกัน แต่คงไม่จำเป็น ผมหันไปมองหน้าพอร์ชที่หลบหน้าหนีผม ไม่ยอมสบตากัน มุมปากกระตุกยิ้มนิดๆ แขนยกมือขึ้นโอบไอ้ตัวแสบเข้ามากอด ก่อนจะปรายตามองไอ้ติวที่มองผมกับพอร์ชแบบงงๆ
“เพราะแฟนมึงน่ะ เมียกู” น้ำเสียงและใบหน้าที่จริงจังของผมทำให้ไอ้ติวชะงัก รวมไปถึงคนที่ผมกอดอยู่ตัว ตัวเกร็งแข้งขึ้นมาทันที
“พอร์ช...จริงเหรอ” ไอ้ติวเหมือนจะหลุดออกไปอีกโลกหนึ่ง พูดเหมือนคนไม่มีสติ คนที่นั่งข้างๆผมถอนหายใจออกมา มันจับแขนผมที่วาดโอบมันอยู่ออก จ้องหน้าผมอย่างไม่พอใจ
“ไม่จริง!” พอร์ชพูดกระแทกใส่หน้าผม แต่ผมยังคงยิ้มบางๆให้มัน นั่นคงทำให้มันหงุดหงิดไม่น้อย
“อะไรของมึงวะไอ้โอชิน” ไอ้ติวถามเอาคำตอบจากผม แอบสงสารมันเหมือนกันครับ เพราะมันเป็นคนดีคนหนึ่งที่ค่อนข้างจริงจังกับความรัก ไม่เคยคบใครเล่นๆ งานนี้คงเป็นเวรเป็นกรรมของมันแล้วครับที่โดนเจ้าตัวดีของผมหลอกเอาเข้าให้ แต่ถึงสงสารผมก็ไม่ยอมยกพอร์ชให้มัน
“กูพูดไปแล้ว กูจะไม่พูดซ้ำหรอกนะ และหวังว่ามึงจะเลิกยุ่งกับคนของกูตั้งแต่วินาทีนี่เป็นต้นไป ขอโทษแทนมันด้วยล่ะกัน โอเคนะ กูขอตัวเอาสุดที่รักกูกลับไปลงโทษก่อน ข้อหาอ่อยไปทั่ว!” พูดจบผมก็ลากพอร์ชออกมาจากร้านอาหาร ไม่สนใจว่าไอ้ติวจะเหวอรับประทานแค่ไหน เมียใครๆก็หวงนี่ครับ ผมทนไม่ต้องหรอกที่จะให้พอร์ชมันไปนั่นอี้อ๋อกับคนอื่น เว้นแต่ว่า...
มันจะพูดว่ามันไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมจริงๆ
“ปล่อยนะไอ้บ้าโอชิน!” พอร์ชพยายามจะแกะมือผมที่จับข้อมือมันไว้แน่นออก ขืนตัวไม่ยอมเดินตามผมจนคนรอบข้างเริ่มหันมามองเราสองคนด้วยความสนใจ
“อยากตกเป็นเป้าสายตาก็เชิญ ไม่อายก็อาละวาดซะสิ” ผมไม่หยุดเดินและไม่ปล่อยแขนมัน กลับบีบแน่นขึ้นจนมันร้องโอ๊ยเพราะเจ็บ
“ไอ้บ้า ฉันเกลียดนาย! ไอ้คนเฮงซวย!!!”
ผมปล่อยให้มันด่าไป ลากกลับมาที่รถ จับยัดใส่รถได้ผมก็เดินอ้อมมาขึ้นรถอีกฝั่ง ล็อครถไม่ให้มันหนีและขับรถออกจากห้างกลับคอนโด
ก่อนที่จะมาเจอมัน ผมเตรียมใจไว้แล้วล่ะว่ามันต้องโกรธผมมากแน่ๆ แม้ผมจะบอกมันไปแล้วก็เถอะว่าเราจะไม่เจอไม่คุยกันจนกว่าผมจะสอบเสร็จ ผมไม่ว่าถ้ามันจะอาละวาดโวยวายใส่ผมเรื่องที่ผมทิ้งมันหรือไม่ยอมรับสายมัน หรืออะไรก็ตามแต่ต่างๆนานา แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้
ความห่างไกลมันบอกไม่ได้หรอกว่ารักที่มีอยู่จะมากขึ้นหรือน้อยลง แต่มันก็บอกได้ว่าความรักที่เรามีให้กันนั้น ยังมั่นคงอยู่หรือเปล่า
การเข้าไปในชีวิตคนๆหนึ่งในช่วงนี้เขากำลังอ่อนแอและสิ้นหวังจากความรัก เราก็ไม่ต่างอะไรกับไม้หลักที่เขาจะโอนเอนเอียงมาหาเพื่อไว้ยึดเหนี่ยว แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ไม้ยืนต้นของเขากลับมา ไม่มีอะไรบอกได้ว่าเขาจะไม่จากไปถ้าหัวใจเขายังอยู่ที่เดิม ผมถึงต้องการความแน่ใจว่าความรู้สึกที่พอร์ชมันมีต่อผมเป็นเรื่องจริง มันรักผมจริงๆ
เพราะความรักของผมมันมีจริงมาตั้งแต่ต้นแล้ว เพียงแต่มันไม่เคยจะมองก็เท่านั้น
“ฉันเกลียดนาย” คำพูดย้ำซ้ำๆของพอร์ชทำให้ผมเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น
“งั้นเหรอ ก็คงจะอย่างนั้น ไม่งั้นนายก็คงไม่ไปยุ่งผู้ชายคนอื่น จริงไหม” ผมย้อนเสียงเย้ยหยัน
“เหอะ! ก็ใช่ไง เพราะนายมันเฮงซวย ฉันเลยต้องไปหาผู้ชายคนอื่น!”
“ดีเนอะ แค่ไม่นานคนอย่างนายก็เปลี่ยนใจได้แล้ว ใจง่าย!”
“ไอ้..โธ่เว้ย!”
ปึก!
พอร์ชเขวี้ยงโทรศัพท์ในมือมันโดนตรงขมับผม ผมอึ้งไปชั่วครู่ ความเจ็บเริ่มกระจายไปทั่วบริเวณ รอยชื่นที่เย็นวาบทำให้ผมรู้ว่าหัวผมคงแตกเข้าให้แล้ว ผมหันไปมองหน้าพอร์ชด้วยสายตาวาววาบที่เต็มไม่ด้วยความโกรธ
แผลที่กายยังเจ็บไม่เท่าแผลที่ใจ
เพียงยี่สิบนาทีก็มาถึงคอนโด ผมลากพอร์ลลงจากรถ ไม่สนใจว่าอีกฝ่าจะดิ้นขัดขืนส่งเสียงด่าว่าผมยังไง ยังก่อน ตอนนี้ยังไม่ใช่ที่ไม่ใช่เวลา เข้าห้องได้เมื่อไหร่จะจัดการสั่งสอนคนดื้อด้านให้หราบจำ เอาให้ไม่กล้าไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีกเป็นอันขาด
“มันเจ็บนะ จะบีบให้กระดูกมันแตกไปเลยไหมฮะ!”
ผมปล่อยมือมันทันทีที่เข้าห้องมาได้ ข้อมือขวาหยวกตอนนี้แดงกล่ำเพราะถูกผมบีบ ใจหนึ่งก็สงสาร แต่ความโกรธที่เห็นมันอยู่กับคนอื่นมีมากกว่าผมเลยไม่คิดจะใส่ใจ
“จะเอาไง” ผมยืนท้าวเอวถามมัน พอร์ชชักสีหน้าใส่ผมก่อนจะเดินกระแทกเท้าไปที่ห้องนั่งเล่น ผมเดินตามเข้าไป แล้วหมอนอิงก็ลอยมากระแทกหน้าผมอย่างจัง
เออดี!
ในเมื่อชอบความรุนแรงนักจะจัดให้!!!
“อื้ออ ไอ้บ้า เจ็บนะโว้ย!!!” พอร์ชร้อง ผมจับแขนมันไพล่หลัง ดันตัวมันให้เอนนอนลงกับโซฟา ใช้ตัวผมกดร่างมันเอาไว้ จ้องตาคนใต้ร่างดวงแววตาเหี้ยมเกรียมจนมันเริ่มจะกลัว มองผมด้วยแววตาหวาดหวั่น
แล้วอยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา ก่อนที่เจ้าตัวจะสะอื้นจนตัวโยน ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่คิอดว่ามันจะร้องไห้ออกมาแบบนี้ มือที่จับข้อมือมันทั้งสองข้างปล่อยออก มันไม่ทำร้ายผม แค่ร้องไห้เท่านั้น ผมค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น แววตาตัดพ้อจนน่าใจหาย ผมดึงมามันกอดเบาๆ
“ฮือออ” พอร์ชร้องไห้กับอกผม นี่ผมทำกับมันรุนแรงไปใช่ไหมเนี่ย แต่ให้ทำไงล่ะ ผมก็หึงมันนิ หึงจะแทบบ้า!
“เฮ้ออ” ผมถอนหายใจ พูดอะไรไม่ออกทันทีที่เห็นน้ำตามัน พอร์ชตัวสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของผมจนน่าสงสาร มือลูบเบาๆที่เส้นผมสีดำนุ่มมือเป็นการปลอบ
“ไม่ร้องนะ ขอโทษ” ผมยอมให้มันก่อน ไม่ได้อยากจะทำร้ายๆใส่ แต่สติผมแตกจนความโกรธเข้าครอบงำ
“ฮึก ฮืออ” บอกไม่ให้ร้องแต่กลับร้องหนักกว่าเดิมเสียอีก “เจ็บนะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ไม่อยากยุ่งแล้วมายุ่งทำไม ออกไปเลยออกไป! ฉันเกลียดนาย!!!”
“ใครบอกว่าไม่อยากยุ่ง หืม ฉันเคยบอกเหรอ” ดูเหมือนว่าน้ำตาของมันจะทำให้ผมใจเย็นลงได้ แต่แปลกใจกับคำพูดของมันอยู่ไม่น้อย ผมไม่เคยบอกว่าจะเลิกยุ่งกับมันสักหน่อย ก็แค่...
อ่า...หึหึ โอเค ผมเข้าใจแล้ว
“ทำไม น้อยใจเหรอไงที่ฉันไม่สนใจน่ะ” ผมเย้าแหย่ มันฝังเขี้ยวกับอกผม เจ็บแต่ไม่ว่าอะไร ปล่อยให้มันกัดผมให้เต็มที่ “ก็บอกไปแล้วไงว่ามีสอบ สอบเสร็จแล้วจะมาหา” ผมพูดเสียงนุ่ม หัวใจเต็นแรงอีกครั้งเมื่อรู้ว่ามันยังมีใจ
“ฮึก...” พอร์ชยังเอาแต่ร้องไห้เงียบๆ ผมไม่เร่งเร้า กระชับกอดแล้วพรมจูบที่ขมับบางไล่ไปที่ใบหู ซอกคอ ขบเม้มจนเกิดรอยแดงสีกุหลายสวยเด่นเป็นสง่า คอขาวๆนี่เหมาะจะทำให้เป็นรอยชะมัด
“คิดถึงจัง คิดถึงฉันไหม” ผมจูบตามแก้มใสเบาๆ กลิ่นหอมๆเฉพาะตัวอ่อนๆทำให้ผมลุ่มหลง เนื้อตัวนิ่มอย่างคนดูแลสุขภาพ เพราะเจ้าตัวชอบทาครีมทั้งตอนเช้าและก่อนนอน
“อึก คิดถึง” ในที่สุดมันก็ยอมพูด ผมยิ้มกว้าง
“นายใจร้าย ฉันโทรไปก็ไม่รับ จะทิ้งกันแล้วใช่ไหม!” เสียงใสติดอู้อี้แหวใส่เสียงเบา
“ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย ใครกันแน่ที่ทิ้งใคร มีแฟนใหม่แล้วนิ” ผมแกล้งแหย่มัน คลายแขนที่โอบกอดออก แต่คนที่ซวนซบอยู่บนตัวผมไม่ยอมผละออก บทจะทำตัวน่ารักก็เล่นเอาใจสั่นหวั่นไหว บทจะดื้อรั้นก็ทำเอาอยากจะตีสักหลายๆทีให้เข็ดหราบ
“ก็...” พูดแล้วก็หยุดชะงัก เช็ดคราบน้ำตากับเสื้อผมจนพอใจถึงจะยอมออกจากอ้อมอกผม นั่งตัวตรงเบ้ปากและเชิดหน้าใส่ผม เป็นท่าทางที่ทั้งน่ารักและน่าหยิกไปในตัว
“ก็อะไร” ผมถาม
“ก็...ก็นายน่ะทิ้งฉันนิ ก็เลยต้องไปหาแฟนไหม ก็นายไม่ยอมเป็นแฟนฉันไงไอ้บ้า!!!” ไม่เหลือเค้าเด็กขี้แงแล้วครับ ตอนนี้มีแต่แมวจอมหาเรื่องที่กำลังขู่ฟ่อๆ ขนบนกายลุกชูชันเห็นเป็นภาพ
“เหรอ งั้นแสดงว่านายก็คงไม่อยากได้ฉันเป็นแฟนแล้วใช่ไหม เพราะหาแฟนไหมได้แล้วนิ” ผมกอดอกนั่งในท่าที่สบาย ดูเหมือนไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
เวลาจะตกปลาต้องใจเย็น รอแล้วก็รอ รอเวลาที่ปลาตัวโตจะมาติดกับ เหมือนมันติดกับแล้ว มันก็จะไปไหนไม่รอด
“เอ่อ คือว่า...”พอร์ชมีสีหน้าอีหลักอีเหลื่อและความไม่มั่นใจ ผมรอฟังอย่างใจเย็น “โอ๊ยย!! ไม่เอาแบบนี้ดิ ไม่เอาแบบนี้อ่ะ นายเป็นคนผิดนะโอชิน นายต้องขอโทษ!!!” พอร์ชสติแตกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ ผมกลั้นขำต่อไปไม่ไหว ระเบิดหัวเราะเสียงดังจนอีกฝ่ายหน้าง้ำหน้างอ ฟาดหมอนอิงลงมาบนตัวผมไม่ยั้ง ผมกลั้นขำคว้ามือที่ทำร้ายทุบตีผมเอาไว้ โอบเอวพอร์ชเข้ามาชิดตัวจนตัวเราแนบชิดสัมผัสกัน
“หึหึ” ผมขำเบาๆก่อนจะกระแอมไอนิดๆ ปั้นหน้าจริงจัง ไม่อย่างนั้นผมคงได้กินหมัดเล็กๆจากพอร์ชก่อนคืนดีกันแน่ๆ “ฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้ง แต่มันจำเป็นจริงๆ ฉันจริงจังเรื่องเรียนมาก มันคือความฝันของฉัน นายคงไม่คิดว่าฉันจะเป็นนายแบบกิ๊กก๊อกไปตลอดหรอกใช่ไหม ความฝันที่จะเป็นทนายจนถึงเป็นอัยการ ฉันจริงจังกับมันมาก และกับนายที่มีอิทธิพลกับฉันมา ฉันจึงไม่อยากให้นายมาทำให้ฉันเสียสมาธิจนเขวไม่เป็นอันอ่านหนังสือหรือทำงานอะไรแบบนั้น มันคงไม่ดีแน่”
พอร์ชนั่งฟังผมอธิบายตาปริบๆ น่ารักจนต้องก้มหน้าลงไปหอมแก้มเบาๆสองสามฟอดด้วยความรักใคร่และคิดถึง
“หรือนายอยากได้สามีไม่มีอนาคตกันล่ะ หืม” ผมมองหน้าพอร์ชกรุ่มกริ่ม มันหน้าแดงด้วยความขัดเขิน “แต่เวลาหลังจากนี้จะเป็นของนายทั้งหมด พอใจไหม” ผมกระซิบเบาๆข้างใบหูเล็ก
“ไม่” แต่พอร์ชกลับส่ายหน้า ผมขมวดคิ้วนิดๆ “เจ็บไปหมดเลย เห็นไหม” ไม่พูดเปล่า ชูแขนทั้งสองข้างที่โดนผมบีบมาให้ดู ผมจับเบาๆแล้วจูบลงบนรอยแดง
“ก็มันหึงนี่ ใครใช่ให้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนั้นล่ะ”
“ก่อนหน้านี้ไม่เห็นเป็น”
“เป็น แต่ไม่อยากแสดงออก ก็ไม่มีสิทธิ์ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ระหว่างเราเริ่มเคร่งเครียดเมื่อพูดถึงเรื่องที่เป็นประเด็ดสำคัญระหว่างพอร์ชกับผม เรื่องที่ผมไม่ยอมตกลงคบกับพอร์ชทั้งที่อุตส่าห์เอ่ยปากขอผมเอง แต่ผมมีเหตุผลของผมที่ไม่ตอบตกลง ไม่ใช่ว่าไม่รัก รักมาก...
“ก็นายไม่ยอมคบกับฉันนิ”
“ก็นายไม่ได้รักฉันนิ”
“...”พอร์ชนิ่งอึ้งไป คงไม่คิดว่าผมจะพูดแบบนี้
เพราะมันไม่ได้รักผม พอร์ชแค่หวั่นไหวเพราะผมเข้ามาในตอนที่มันเลิกกับไอ้มาโคพอดี ผมไม่อยากได้แค่ตัว แต่ผมอยากได้หัวใจ หัวใจที่รักมั่นที่มีต่อมาโคมันทำให้ผมอิจฉา ผมกลัวว่ามันจะเห็นผมเป็นแค่ตัวแทน อยากให้มันมองเห็นผมเต็มตา และบอกกับตัวเองได้เต็มปากเต็มคำว่ามันชอบผมที่ผมเป็น รักเพราะผมไม่ใช่เงาของใคร นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการ แต่ถ้าไม่ได้ ผมก็รักตัวเองพอที่จะเห็นแก่ตัวไม่ตบปากคบกับมันไป
“ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ นายไม่ได้รักฉัน แล้วเราจะคบกันได้ไง”ตาใสสั่นระริกค่อยๆหลุบต่ำลง
“ใครบอกว่าไม่รัก” เสียงพูดแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“หืม...อะไรนะ”
“ใครบอกว่าไม่รักเล่า! ไม่รักจะยอมหรือไงไอ้บ้า ไอ้โอชินบ้า!!!” คำรักที่มาพร้อมคำด่านี่มันน่าฟังจริงๆ
“แน่ใจนะว่ารักฉันจริงๆ” ผมถามย้ำ อยากจะฟังจากปากมันอีกสักรอบก่อนที่ผมจะบอกความในใจของตัวเองออกไป
“อืม รักสิ” พอร์ชหน้าแดงก่ำเป็นมะเขือเทศลูกแดงสด
“ฉันก็รักนาย...ตัวแสบ”
“...!!!”
“คบกันฉันนะ เป็นแฟนฉันนะ”
น้ำตาที่ไหลรินกับการพยักหน้าคงเป็นคำตอบได้ดี เพราะความคิดถึงทำให้เราสองคนต่างโผเข้าหากัน กอดก่ายกันแนบแน่น รสจูบหวานล้ำจนไม่อยากจะผละออกห่าง คอยเฝ้าคลอเคลียป้อนคำหวานใส่กันให้สมกับความคิดถึง
“นายจะต้องถูกลงโทษนะ โทษฐานที่ชอบอ่อยไปทั่ว!”
“อื้ออ อ๊า ไม่อ่ะ....”
HIM: MACO
มันเจ็บแบบนี้เองสินะ...การถูกทิ้ง
ที่ผ่านมาผมทิ้งผู้หญิงไปไม่รู้กี่คนต่อกี่คน รสชาติของความเจ็บปวดที่เป็นฝ่ายถูกทอดทิ้งไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ลิ้มลอง เพียงแต่เป็นคนที่ไม่คิดจะใส่ใจ แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพ่อและแม่ของผมเอง
เด็กที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่ในบ้านหลังใหญ่โตกับคนใช้ แทบไม่เคยได้เห็นหน้ากัน ไม่มีเวลาของครอบครัว ไม่เคยได้รัการโอบกอด ไม่เคยได้รับความรัก ก็มีแต่เงินเท่านั้นที่ให้มา ความเหว่ว้าสั่งสมให้ผมไม่ชอบที่จะนอนคนเดียว ทุกคืนโหยหาแต่อ้อมกอดของใครสักคนที่จะไม่ทำให้ผมต้องนอนเหงาคนเดียวบนเตียงกว้าง
เกลียดที่จะต้องอยู่คนเดียวนอนคนเดียว เพราะอย่างนั้นทุกวันถึงต้องหาใครมานอนด้วย เติมเต็มในส่วนที่หายไป พอหวังว่าจะได้อยู่กับคนที่รัก ได้อยู่กับผู้หญิงที่รัก เธอก็มาตายจากไป
ทั้งชีวิตเหมือนไม่มีใคร...และคงจะไม่มีใครต่อไปเรื่อยจนกระทั่งผมได้เจอกับเด็กคนหนึ่ง
พริก..
คนที่เป็นหมากตัวหนึ่งในเกมส์เดิมพัน เป็นแค่เหยื่อที่จะทำให้เป็นผู้ชนะ
บอกกับตัวเองและใครต่อใครว่าผมจะไม่มีทางตกหลุมรักมันแน่นอน เพราะผมมันไม่มีหัวใจไปแล้ว แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มรักมัน เริ่มที่จะขาดมันไปไม่ได้
คิดถึงใบหน้าของพริก...ผมคิดถึงมัน อยากจะกอดเอาไว้แน่นๆไม่ปล่อย อยากได้ยินเสียงที่บางครั้งก็ออดอ้อนแต่บางครั้งก็ดึงดันเพราะความดื้อรั้นของเจ้าตัว แม้แต่เสียงโวยวายผมก็อยากได้ยิน เผื่อว่าความเงียบเหงามันจะหายไป
คิดถึงมือคู่เล็กที่เพียงแค่แตะตัวผมเบาๆเพื่อให้ผมสงบยามอารมณ์ร้อน คิดถึงกลิ่นกายหอมอ่อนๆที่ทำให้ผมหลับสนิททุกค่ำคืน
คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน
แต่ผมไม่มีอะไรสักอย่างแล้วตอนนี้
ไม่เหลืออะไรเลย สุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่ตัวคนเดียว...กับหัวใจที่เจ็บช้ำเพราะความรัก
‘นายคงจะลืมไปสินะว่าฉันไม่เคยพูด นายมีเกมส์ของนาย ฉันมีเกมส์ของฉัน และการทำให้นายทุรนทุรายร้องขอความรักจากฉันก็คือเกมส์ ขอบใจที่กลับมา เพราะไม่อย่างนั้น ฉันคงไม่สมหวัง’ผมแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าผมได้ยินแบบนั้น...แวบหนึ่งผมเจ็บที่ถูกหลอก แต่สิ่งที่ผมทำไว้ก็ย้ำเตือนว่าผมก็หลอกพริกไม่ต่างกัน จะแปลกอะไรถ้าเขาจะทำบ้าง
ผมไม่อยากจะสนใจเกมส์บ้าบออะไรทั้งนั้น ผมสนแค่มัน ขอแค่มีพริกอยู่ข้างๆผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว แต่แม้จะขอร้องอ้อนวอนยังไงมันก็ไม่กลับมา ดูจะสาสมดี เพราะตอนที่พริกร้องขอ ผมก็เลือกที่จะหันหลังให้มัน แล้วตอนนี้ผมจะไปเรียกร้องอะไรได้อีก
“ฉันรักนายพริก ฉันรักนายจริงๆ” ไม่ว่าจะยังไง ผมก็อยากจะบอกมัน แม้ว่ามันจะไม่เคยบอกผมเลยก็ตาม ผมไม่เคยนึกถึง ผมไม่เคยรู้ตัวว่ามันไม่เคยบอก ไม่รู้ตัวว่าไม่เคยได้รับ แต่แค่มีมันอยู่ข้างๆ นั่นก็มายมายยิ่งกว่าคำว่ารักเสียอีก
“ไอ้มาร์ค! ตายไปหรือยังวะ!” เสียงไอ้กัสดังลอดเข้ามาในห้องนอนของผม ห้องนอนที่ตอนนี้หนาวเหน็บทั้งๆที่ไม่ได้เปิดแอร์ หนาวเพราะไม่มีอีกคนอยู่ด้วย เตียงที่เย็นชืดไม่น่านอนอีกต่อไป
แกร๊ก
“เฮ้ย! มึงเป็นอะไรวะ แล้วไปนอนบนพื้นทำไม ทำไมไม่นอนบนเตียงดีๆ นี่มึงไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย” ไอ้กัสวิ่งเข้ามาดูผมที่นอนอยู่บนพื้นห้องแข็งๆ ผมไม่อยากนอนบนเตียงที่ไม่มีพริกนอนอยู่ข้างกายอีกต่อไป มันไม่ชิน ผมไม่ชอบ
“นี่มึงร้องไห้หรือนี่ เวรเอ้ย! ใครทำเพื่อนกูวะ มึงบอกสิว่ามึงเป็นอะไร ใครทำมึง ไอ้ดีนใช่ไหม!!!” ไอ้กัสดูจะเป็นเดือดเป็นร้อนไม่น้อยกับท่าทางของผม มันฉุดผมให้ลุกขึ้นนั่งพิงกับเตียง ไม่ผิดจากที่มันพูด ผมนอนร้องไห้เหมือนคนอ่อนแออย่างน่าสมเพช แต่ผมก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
“กูทำมันลงไปแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว พริกจากกูแล้ว กูจะทำไงดีไอ้กัส ฮึก...กูรักมัน...กูทำร้ายมัน”
“อะไรยังไงวะ มึงเล่าให้กูฟังดิ”
หลังจากที่ไอ้กัสฟังผมเล่าเรื่องทั้งหมด ทั้งเรื่องที่ผมทำ การพนันระหว่างผมกับไอ้ดีน เรื่องราวในอดีตและเรื่องของพริกที่ผมไม่รู้ว่าพริกทำแบบนั้นทำไม ผมไม่อยากรู้ด้วย เพราะผมไม่โกรธ ไม่โกรธมันเลย ผมยังยืนยันคำเดิมที่ผมเคยบอกมัน ไม่ว่ามันจะทำเรื่องที่ผิดร้ายแรงแค่ไหน ผมก็จะไม่โกรธไม่เกลียดมัน ไม่มีทาง...เพราะผมรักมันมากเหลือเกิน
รักจนแทบจะตายให้ได้แล้วในตอนนี้
“กูจะทำยังไงดี กูขาดมันไม่ได้ กูจะทำยังไงดีไอ้กัส มึงบอกกูที กูต้องทำยังไงถึงจะได้มันกลับมา” ผมเขย่าแขนไอ้กัสร้องถามอย่างบ้าคลั่ง ร้องไห้โดยที่ไม่อายว่ามันจะมองผมยังไง อาจจะมองว่าผมน่าสมเพชหรืออะไรก็แล้วแต่ ช่างมันผมไม่แคร์
“ไม่เป็นไร ตอนนั้นต่างใส่หน้ากากเข้าหากัน คราวนี้มึงก็เข้าหาพริกใหม่ ใช้ความจริงใจกับความรักที่มึงมี กูเชื่อว่าพริกเองก็รักมึงเช่นกัน” ไอ้กัสกอดผมเบาๆ อ้อมกอดของเพื่อนทำให้รู้สึกดีขึ้น คำพูดของมันทำให้ผมมองเห็นความหวัง
“กูจะได้พริกกลับมาใช่ไหม กูจะมีมันใช่ไหม”
มันจะไม่ผลักไสไล่ผมใช่ไหม…จะให้โอกาสผมหรือเปล่า
“อืม มึงจะต้องได้พริกกับมา”
“กูคิดถึงมัน กูอยากกอดมัน กูรักมัน ฮืออ”
“กูรู้ๆ”
ผมจะต้องได้มันกลับมา...ผมจะต้องทำให้ได้
กลับมาหาพี่นะพริก ได้ไหมคนดี
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 491338 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก