DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 20: I wanna pass all my present life to the day I wait for.HIM: PRIK
กี่เดือนแล้วนะที่ผมไม่ได้กลับบ้าน หลังจากที่ขอคุณไวน์กลับมาอยู่ที่บ้านแล้วเขาไม่เห็นด้วย ผมก็วางแผนไว้หลายครั้งแล้วว่าจะกลับไปเก็บกวาดที่บ้านเสียหน่อยเพราะถ้าวันไหนอยากกลับไปนอนบ้าน บ้านจะได้ไม่สกปรกจนอยู่ไม่ได้
วันนี้ถือเป็นวันดี ที่ไม่มีเรียนเพราะอาจารย์งดคลาสให้นักศึกษาอ่านหนังสือเตรียมสอบ และวันนี้ผมก็ไม่มีงาน ไม่มีธุระต้องไปทำที่ไหน เลยถือโอกาสนี้นั่งรถกลับบ้าน
ถนนหนทางที่แสนคุ้นตา ช่วยให้ใจผมสงบนิ่งมากขึ้นแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ในทีที่จะได้กลับบ้าน แม้จะรู้ว่ากลับไปก็ไม่เจอใคร เพราะพ่อไม่อยู่ และไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่ เพราะพ่อบอกว่ากำลังสนุกกับการทำงานที่นั่น แต่บ้านก็คือบ้าน ยังไงก็เป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดอยู่ดี
ครืดดดดด
มือถือในกระเป๋ากางเกงผมสั่น ผมขยับตัวนิดหนึ่งเพื่อให้ล้วงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงได้โดยง่าย พอดีกับที่ป้ากระเป๋ารถเมล์ส่งเสียงบอกว่าถึงป้ายที่ผมต้องลงแล้ว ผมกำมือถือที่สั่นไม่หยุดเอาไว้ ยกเป้ขึ้นสะพายแล้วก็เดินลงจากรถเมล์ จากตรงนี้ผมยังต้องเดินเข้าซอยบ้านอีก
มือถือหยุดสั่นแล้ว ผมกดดู มาโคเป็นคนโทรหาผม แต่เขาก็โทรมาอีกรอบ ผมออกเดินเข้าซอยบ้าน ยตาจ้องมองชื่อมาโคที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ จนสายเกือบจะตัดไปอีกรอบ ผมถึงได้กดรับ
“ครับ”
[อยู่ไหน!] เสียงดุมาเลยครับ สงสัยเขาตื่นมาแล้วไม่เจอผม ถึงได้โทรมาโวยวายแบบนี้
“ผมมาทำงาน” ผมโกหก แต่ผมแค่ไม่อยากให้เขารู้ว่าผมกลับบ้านเท่านั้นเอง มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องปกปิดหรอก แต่ถ้าบอกไปเขาต้องถามว่าบ้านผมอยู่ไหน กลับมาทำไม อะไรประมาณนี้ ผมขี้เกียจตอบคำถาม อีกอย่าง ผมคิดว่าถ้าผมบอกไปเขาต้องตามมาแน่ๆ ซึ่งผมไม่อยากให้เขารู้จักบ้านผมสักท่าไหร่
บางทีก็แค่อยากมีอะไรที่เป็นความลับสำหรับมาโคบ้าง ชีวิตอาจจะตื่นเต้นดีก็ได้
[แล้วทำไมไม่บอก] น้ำเสียงดูอ่อนลง แต่ก็ยังติดจะหงุดหงิดอยู่บ้าง
“ผมเห็นพี่นอนอยู่ เลยไม่อยากปลุก”
เมื่อคืนเขากลับมาดึกมากครับ ประมาณตีสามได้ เพราะว่าไปทำงาน กลับมาเขาก็หลับเป็นตาย เมื่อเช้าผมเลยหนีออกมาได้โดยที่เขาไม่รู้สึกตัวสักนิด
[ถึงจะอย่างนั้น แต่ก็ควรบอกกันบ้าง แล้วตอนนี้อยู่ไหน ที่ร้านใช่ไหม เดี๋ยวไปหา]
“ไม่ต้อง!” ผมหลุดขึ้นเสียงดังเพราะความกังวล รู้สึกตัวก็รีบหุบปากฉับ อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงบ้านผมแล้ว แต่ผมกลับไม่กล้ที่จะก้าวเดินไปไหน
[ทำไม มีอะไรหรือไง ถึงไม่ให้ฉันไป] มาโคสงสัยจริงๆด้วย ฉลาดเกินไปแล้ว พ่อแม่เลี้ยงด้วยอะไรเนี่ย บางทีแกล้งโง่บ้างก็ได้นะ
“เอ่อ คือผม...ผมออกมาทำงานข้างนอกน่ะวันนี้ต้องไปหลายทีมาก แดดก็ร้อน ถ้าพี่มาเดี๋ยวพี่ก็จะหงุดหงิดน่ะสิ” นับว่าผมยังพอมีปฏิภาณไหวพริกเป็นเลิศอยู่บ้าง ไม่คิดว่าตัวเองจะฉลาดขนาดนี้น่ะเนี่ย
[ไม่เป็นไร ฉันไม่หงุดหงิดหรอก] แต่มาโคก็ยังดื้อแพ่ง ผมลอบถอนหายใจเบาๆไม่ให้คนปลายสายได้ยิน หัวสมองรีบคิดหาคำพูดให้มาโคยอมอยู่ห้องแต่โดยดี
“แต่ผมอยากให้พี่พักผ่อนนี่นา พี่ทำงานหนักถ้ายังมาเจออากาศร้อนๆอีกแล้วไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง”
ถึงมันจะเป็นข้องอ้างที่พูดเพื่อไม่ให้มาโคตามมาหาผม แต่จริงๆแล้วผมก็เป็นห่วงเขานะ ถ้าไม่ใช่สถานการณ์ที่ผมต้องปกปิดความจริงว่าผมอยู่ที่ไหน แดดร้อนๆแบบนี้คงทำให้มาโคกลายเป็นหมาบ้าแล้วอาจจะทำให้เขาป่วยเพราะช่วงนี้มาโคทำงานหนักมาก แล้วเขาก็เป็นคนที่ไม่ชอบอากาศร้อนเอามากๆ เจอแดดที่ไรบ่นเป็นหมีกินผึ้งทุกที
[ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆล่ะ]
“แล้วถ้าเป็นล่ะ ผมจะทำยังไง ใครจะดูแลผมล่ะ”
[หึหึ พูดจาน่ารักก็เป็นหรือไง ก็ได้ ฉันจะอยู่รอนายที่คอนโดก็ได้ รีบทำงานแล้วรีบกลับมานะ ฉันคิดถึง]
ค่อยยังชั่วหน่อย มาโคอารมณ์ดีแล้ว จนผมแอบลอบยิ้มออกมา แล้วก็เดินเข้าบ้าน ไขประตูบ้านให้เบามือที่สุด สนามหญ้าหน้าบ้านยาวรกเป็นพงหญ้าไปแล้ว สภาพกึ่งๆบ้านร้างยังไงยังงั้น ทำความสะอาดวันเดียวคงไม่เสร็จแน่ๆ
“ครับ แค่นี้นะ ผมจะทำงานต่อแล้ว” ผมบอกแล้วก็วางสายทันที ฟู่! ใจเต้นแรงอีกแล้ว เขาชอบพูดจาให้ผมเขินอยู่เรื่อย
ผมส่ายหน้าระอาตัวเอง ไขกุญแจเข้าบ้าน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิมก็คงจะเป็นฝุ่นที่เกาะตัวหนาทั่วทุกพื้นที่ในบ้าน แค่ย่ำเท้าลงบนพื้นก็รู้สึกได้ว่าพื้นบ้านสกปรกมาก ผมว่านะในนี้มันต้องมีพลังงานบ้างอย่างแฝงอยู่ในนี้แน่ๆ ผมรู้ ผมสัมผัสได้
ผมเดินเขย่งเท้าเข้าไปในบ้าน จะวางเป้ลงบนโซฟายังไม่กล้าเลย มันสะอาดเกินไป ผมเลือกที่จะสะพายไว้บนหลังตามเดิม เดินหาผ้าที่พอจะสะอาดชุบน้ำมาเช็ดฝุ่นบนโซฟาออกจนเริ่มสะอาด จากนั้นก็ใช้ผ้าแห้งเช็ดให้แห้งอีกรอบ แค่นี้ผมก็สามารถนั่งได้แล้ว
“จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีวะเนี่ย ทำไมถูกเลยวะ เฮ้อออ” ผมกวาดตามองรอบๆบ้าน คงไม่ได้ทำอะไรมาก อย่างแรกคงต้องเอาไอ้ฝุ่นบ้าๆพวกนี้ออกจากบ้านไปก่อน ไม่งั้นผมได้เป็นภูมิแพ้ก็งานนี้แหละ
เริ่มด้วยการเปิดประตูหน้าต่างทุกบาน บ้านผมเป็นบ้านสองชั้นที่ค่อนข้างใหญ่อยู่ แต่ใหญ่ไม่เท่าหลังเก่าที่ถูกยึดไป แต่สำหรับผมจะเล็กจะแคบไม่สำคัญหรอกครับ มันสำคัญที่ว่าเราอยู่กับใครต่างหาก
พอเปิดหน้าต่างก็เริ่มมีลมอ่อนๆพัดเข้ามาในบ้าน ผมเดินไปเช็คไฟฟ้า ใช้ไม่ได้ ก็ไม่แปลก ผมไม่ได้กลับมาบ้านเลย ไม่มีคนจ่ายค่าน้ำค่าไฟ เขาก็คงต้องมาตัดเป็นธรรมดา ไว้ค่อยไปทำเรื่องใหม่ก็แล้วกัน วันนี้ผมคงไม่ค้างที่บ้านอยู่แล้ว เพราะมีคนตัวโตหน้ายักษ์รออยู่ที่คอนโด ถ้าผมไม่กลับไปได้มีอาการองค์ลงแน่ๆ
พอเริ่มปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดบ้านไปได้ชั่วโมงกว่าๆ แต่เสร็จไปไม่ถึงเศษหนึ่งส่วนสี่ของบ้านเลยด้วยซ้ำ ผมเริ่มอยากจะให้บ้านเล็กเท่ารูหนู จะได้ทำความสะอาดง่ายๆกว่านี้หน่อย แค่นี้ก็เล่นเอาผมหอบแดกแล้วครับ ทีแรกว่าจะขึ้นไปทำชั้นบนด้วย ผมเปลี่ยนใจแล้ว ทำแค่ชั้นล่างก่อนดีกว่า ไว้ค่อยหาเวลาว่ามาทำอีก
กว่าจะทำความสะอาดชั้นล่างเสร็จก็ปาเข้าไปบ่ายกว่าแล้ว ท้องผมร้องเรียกหาอาหารมื้อเที่ยง ผมเดินออกไปหาอะไรกินหน้าปากซอย มีร้านอาหารตามสั่งพอดี เลยเข้าไปนั่งกินก่อนจะเดินกลับบ้านอีกรอบ
ผมทิ้งตัวนอนเอกเขนกกับโซฟา กวาดสายตามองรอบๆบ้านอีกครั้ง
คิดถึง...
ผมคิดถึงครอบครัว คิดถึงแม่...ไม่รู้แม่จะมองผมอยู่บนข้างบนไหม ผมเหนื่อยเหลือเกิน อยากจะกอดแม่จังเลย อยากจะกอดพ่อด้วย ผมอยากจะให้วันนี้มันผ่านไป ผ่านไปเลยจนถึงวันที่ผมรอคอย...
ผมเผลอหลับไปเพราะความเพลีย ตื่นมาอีกทีก็จะสี่โมงเย็นอยู่แล้ว ตายห่า! มาโคโทรมาหาผมเกือบสิบสายได้ ผมรีบเก็บของออกจากบ้านวิ่งไปหน้าปากซอยทันที ขามาผมมารถเมล์ครับ เพราะผมขี้เกียจขับรถมาเอง แต่ขากลับนี่ผมต้องพึ่งพี่แท็กแล้วครับ เพราะถ้าของพี่เมล์ ผมคงไม่ถึงคอนโดมาโคแน่ๆ แต่ได้ไปลงนรกแทน
แต่ขนาดพึ่งพาพี่แท็กกลับคอนโด ก็ยังมาถึงเอาหกโมงกว่า ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆอยู่ในลิพฟ์ ตอนอยู่บนรถมาโคโทรมาหาอีกรอบ แต่ผมไม่กล้ารับ ยืนทำใจอยู่หน้าห้องสักพักก่อนจะค่อยๆเสียบคีย์การ์ดเข้าห้อง
ผมโผล่หัวเข้าไปก่อนเป็นอันดับแรก ก่อนจะค่อยๆกระดึบๆเข้าห้อง พอเห็นหน้ามาโคที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเท่านั้นแหละ ผมแทบอยากจะวิ่งออกจากห้องหนีไปตั้งหลักอีกรอบ
“พี่...” ผมไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่เดินเข้าไปหาเขาใกล้ๆ มาโคจ้องหน้าผมอย่างเย็นชา ใจผมนี่คิดไปไกลแล้วครับว่าเขารู้แล้วว่าผมไปไหนมา ผมหย่อนตัวนั่งลงข้างๆมาโค เขาไม่ได้หันมามองผม แต่หันหน้ากลับไปมองทีวีที่ไม่ได้เปิดอยู่แทน
“ผมขอโทษ” ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้ายอมรับผิด แต่มาโคก็ยังเงียบ “พี่ครับ อย่าโกรธผมสิ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ทำไม แค่รับโทรศัพท์มันจะตายหรือยังไง! รู้ไหมว่าฉันโทรไปหากี่รอบน่ะห๊ะ!!!” มาโคแผดเสียงดังใส่ผม เล่นผมเอาสะดุ้งด้วยความตกใจ เขากระชากข้อมือผมข้างหนึ่ง ออกแรงบีบแรงมากจนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“พี่ผมเจ็บ” ผมร้องบอก บิดมือตัวเองออกจากมือหนา แต่มาโคออกแรงกระชากผมเข้าหาอย่างแรง จนผมแทบจะเกยขึ้นทับเขาอยู่แล้ว
“เจ็บเหรอ บอกแล้วไงเลิกงานให้รีบกลับ! ทำไมไม่ฟังห๊ะ!” มาโคตะคอกใส่หน้าผม หน้าเขาดูโกรธจัดมาก ผมได้แต่เงียบเพราะคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุด แต่กลับทำให้มาโคโมโหนักเข้าไปใหญ่
“หนีเที่ยวมาใช่ไหม! ทำไมทำตัวเถลไถลแบบนี้ห๊ะพริก!!!”
เอ่อ...พูดแบบนี้ยังกับผมเป็นเด็ก นี่ตกลงแล้วพี่เขาไม่รู้ใช่ป่ะว่าผมกลับบ้านมา เฮ้อ ค่อยยังชั่ว พอรู้ว่าความลับยังไม่แตก ผมก็รีบปั้นหน้ายิ้มประจบมาโคทันที ยังไม่อยากตายครับ เอาใจเขาได้ก็เอาใจ ก่อนที่พี่ท่านจะพิโรธไปมากกว่านี้
“ผมไม่ได้หนีเที่ยวนะ ผมไม่ได้ขับรถไปเองอ่ะ แล้วขากลับมันมีรถชนกันบนถนน รถมันก็เลยติด ผมเลยกลับมาช้าไง” ผมปั้นน้ำเป็นตัวเลยครับ วันนี้ผมโกหกไปกี่ครั้งแล้ววะ เดี๋ยวค่อยไปทำบุญไถ่บาปเอาแล้วกันครับ ผมไมได้อยากจะโกหกเขาหรอก แต่ผมยังไม่พร้อมจริงๆที่จะบอกมาโคเรื่องบ้าน เพราะเชื่อเถอะว่ามันจะมีอีกหลายปัญหาตามมา มาโคยังไม่รู้ด้วยว่าคอนโดที่ผมอยู่เป็นของคุณไวน์ ถ้าร้เรื่องบ้านผม เดี๋ยวเขาก็ต้องถามซักไซ้เรื่องอื่นๆอีก ทีนี้เรื่องมันก็จะส่งผลถึงคุณไวน์ด้วย เอาไว้อะไรลงตัวมากกว่านี้ผมก็คิดว่าจะบอกเขาอยู่แล้วล่ะ
แต่ตอนนี้ขอเก็บไว้เป็นความลับก่อนนะครับ
“แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่ขับรถไปเอง” พอผมพูดไปแบบนั้นมาโคก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นห่วงผมแทน ผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ เลยขยับไปกอดเขาเอาไว้ มาโคดูจะตกใจไม่น้อย แต่ก็ยอมกอดตอบผม
“ผมขี้เกียจขับอ่ะ พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบขับรถ” ผมพูดเสียงอ้อนๆ มาโคหอมแก้มผมแรงๆ กระแทกจมูกกับแก้มผมหลายทีจนผมร้องโอยด้วยความเจ็บ
“แก้มผมช้ำหมดแล้วนะ!” ผมบ่นเบาๆ
“สมน้ำหน้า อยากทำให้เป็นห่วงดีนัก” มาโคพูดเสียงขึ้นจมูกนิดๆ
“ผมขอโทษนะ อย่างโกรธผมเลยนะ นะๆๆ นะครับ” ผมทำตาปริบๆใส่มาโคอีกหนึ่งยก แต่ก่อนทำอะไรพวกนี้ไม่เก่งหรอกครับ แต่พออยู่กับมาโคผมก็รู้ว่าแพ้ลูกอ้อน ผมเลยต้องฝึกทำเอาไว้ใช้ในยามขับขัน อย่างเช่นตอนนี้เป็นต้น
“ทำผิดแล้วไม่ต้องมาอ้อน แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์” แต่เขาก็ยังวนเข้ามาเรื่องที่ผมไม่ยอมรับสายอีก
“ก็ผมทำงานเพลินไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ พอเลิกงานก็รีบกลับบ้านตามคำสั่งพี่อ่ะ เลยลืมหยิบขึ้นมาดู แล้วก็ลืมเปิดเสียงด้วย”
เอารางวัลตุ๊กตาทองดีเด่งแห่งปีมากให้ผมเลยครับ โกหกได้แนบเนียนมาก แม้แต่ตัวผมเองยังกลัวตัวเองเลยตอนนี้ ผมว่าผมรีบเอามาโคออกจากเรื่องนี้ดีกว่า ก่อนที่ผมจะต้องทำบาปไปมากกว่านี้ แต่นี้ก็เยอะมากพอแล้ว อย่าให้เยอะไปกว่านี้เลยครับ
“พี่ครับ เราสั่งอาหารมากินที่ห้องไหม ผมหิวมากเลย เหนื่อยมากด้วย” ผมทำหน้าตาน่าสงสารใส่มาโค ผมลูบแก้มผมเบาๆ สีหน้าแลดูอ่อนโย ไม่เหลือเขาผู้ชายอารมณ์ร้ายเลยสักนิด
“ก็ได้ อยากกินอะไรล่ะ” มาโคถามอย่างใจดี
“พิซซ่าได้ไหมครับ ผมอยากกิน” ผมร้องขอ
“ได้สิ”
“เย้! ขอบคุณครับ!”
ผมจุ๊บมาโคที่ปากทีหนึ่งก่อนะรีบผละออก ไม่ได้ครับ มาโคเป็นพวกมือไวปากไว เกิดช้ากว่านี้อีกนิดผมโดนเขาเล่นงานแน่ๆ
HIM: MACO
ไอ้เด็กแสบเอ้ย!
วันนี้มันทำผมบ้ามาตั้งแต่เช้าแล้ว ตื่นมาแล้วไม่เจอมันผมนี่ใจหายวาบ ในห้องก็ไม่อยู่ไม่รู้มันไปไหน โทรไปทีแรกมันก็ไปรับ กว่าจะรับผมก็เกือบจะวางสายที่สอง วันนี้ผมว่างหลังจากที่โหมทำงานติดกันมาหลายวัน ก็อยากจะใช้เวลาอยู่กับมันบ้าง ผมปล่อยมันเหงามาหลายวันแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าวันนี้มันจะมีงาน ถึงมีงานผมก็ไม่ว่าหรอกครับ แต่ผมไม่ชอบให้มันทิ้งผมไว้คนเดียวที่ห้องแบบนี้ สู้ปลุกผมสักนิด แม้จะง่วงแต่ก็ยังดีกว่า
ผมจัดการโทรสั่งพิซซ่าให้พริก ส่วนเจ้าตัวเข้าไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องครับ บอกให้อาบน้ำก็ไม่ยอบ บอกว่าเหนื่อยอยู่ ขี้เกียจ เมื่อกี้ผมกอดมัน รู้สึกว่าตัวมันเหนียวมาก แถมเสียงยังดูเหนื่อยๆ ผมไม่อยากให้มันทำงานเลย อยากให้มันตั้งใจเรียนอย่างเดียวดีกว่า แต่ผมไม่รู้จะห้ามมันยังไง เพราะพริกเป็นคนที่รั้นเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
อ๊อดดด
ผมหยิบกระเป๋าตังค์เดินไปที่ประตูแล้วเปิดมันออก พนักงานของคอนโดส่งถาดพิซซ่าให้ผม ผมส่งเงินให้เขาเอาลงไปจ่ายให้คนส่งพิซซ่าเข้างล่าง แล้วเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น พอว่าของกินลงกับโต๊ะโซฟา พริกที่หาไปอยู่ในห้องนานสองนานก็วิ่งหน้าบานออกมาจากห้อง เขานั่งลงที่พื้น ลงมือแกะกล่องพิซซ่าเหมือนเด็กๆ ผมเดินไปหยิบโค้กในตู้เย็นกับแก้ว
“ค่อยๆกิน เดี๋ยวก็ติดคอหรอก” ผมเอ็ดมัน เช็ดซอสที่เลอะตรงมุมปากมันออกให้
“อ้ออ๋ม...หิวนิ” พริกพูดแล้วกลืนอาหารลงคอ ผมรินโค้กใส่แก้มส่งให้พริกหยิบไปดื่ม แล้วก็รับที่เหลือจากก้วมาดื่มต่อก่อนจะลงมือกินบ้าง พริกมองผมเหมือนสงสัย
“อะไร” ผมถาม
“ทำไมพี่เอาแก้วมาแก้วเดียวล่ะ”
“ทำไม กินแก้วเดียวกันไม่ได้หรือไง”
“เปล่า แค่ถามเฉยๆ”
จากนั้นพริกก็ตั้งใจกินพิซซ่า และสปาเก็ตตี้ ปีกไก่ย่างจนหมด ผมสั่งมาไม่น้อยเลยนะ แต่ผมกับพริกก็สามารถซัดทุกอย่างจนหมดเกลี้ยงได้ เป็นอีกหนึ่งอย่างที่ผมชอบในตัวพริกเลยก็ว่าได้ มันเป็นคนที่มีความสุขกับการกิน ไม่ต้องมานั่งใส่ใจว่าจะอ้อนไหม จะมีประโยชน์หรือเปล่า มันเลี้ยงง่ายดีครับ ผมชอบ
“โอ๊ย อิ่มอ่ะพี่” มันร้องบ่นเบาๆ กินไปขนาดนั้นท้องไม่แตกก็บุญแล้วครับ
“ไปๆ ไปอาบน้ำไป เหนียวไปทั้งตัว” ผมลากมันเข้าห้องครับ พริกอิดออดเล็กน้อย ทำหน้าง่วงนอน อารมณ์แบบว่าพอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน
พอพริกเข้าไปอาบน้ำผมก็ออกไปทิ้งขยะข้างนอก เพราะไม่อยากให้ในห้องมีกลิ่นของอาหาร กลับมาเข้าในห้องนอนอีกที ได้ยินเสียงพริกร้องเพลงอยู่ในห้องน้ำ มีความสุขจริงๆเลยนะ
โทรศัพท์ของพริกสั่น ผมมองประตูห้องน้ำที่มีคนตัวเล็กอาบน้ำอยู่ เสียงน้ำกระทบพื้นดังออกมาข้างนอก ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของพริกขึ้นมาก่อนจะกดเปิดอ่าน มันคงไม่เสียมารยาทเกินไปหรอกใช่ไหม ก็ผมเป็นแฟนเขานี่นา
คนที่ส่งมาคือเจ้านายมัน ไอ้คุณไวน์ ผมรีบเปิดอ่าน ถึงพริกจะบอกว่าเป็นแค่เจ้านายลูกน้อง แต่ผมก็ยังตะขิดตะขวงใจกับท่าทีที่ดูสนิทสนมของคนทั้งคู่ที่ดูเหมือนจะมากกว่าเจ้านายและลูกน้องทั่วไป
-ดีมาก อีกเดือนฉันจะกลับ หวังว่าจะได้ฟังข่าวดีนะ-
คืออะไร ผมอ่านเนื้อความดูอีกรอบแต่ก็ไม่เข้าใจ แสดงว่ามันต้องมีมากกว่านี้ ผมเปิดไปที่ถาดเข้าแล้วหาอันที่ส่งก่อนหน้านี้ เจอแล้ว...
-งานไปถึงไหนแล้ว-
งาน...งานอะไร ไอ้งานถ่ายแบบนั่นน่ะนะ ผมเปิดอ่านข้อความที่เพิ่งส่งมาเมื่อกี้อีกรอบ ก่อนจะเปิดที่จดหมายขาออก มีส่งออกไปหนึ่งฉบับเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ก็ตอนที่มันเพิ่งกลับมา
-คืบหน้าไปเยอะแล้วครับ-
อะไรวะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งงง แต่มันคงไม่มีอะไรหรอก แต่ผมว่ามันแปลกๆน่ะ ทำไมต้องสั่งงานกับพริกมันด้วย มันก็แค่ลูกจ้าง ทำไมไม่สั่งกับผู้จัดการร้านวะ มันชะยังไงล่ะ อย่าให้ผมรู้นะว่าพริกแอบสวมเขาให้ผม ไม่งั้นผมจะเล่นให้น่วมเลย!
แกร๊ก!
“พี่ทำอะไร” พริกถาม มองหน้าตกอกตกใจ สลับกับมองโทรศัพท์ของมันที่อยู่ในมือผม
“แอบดูข้อความที่เมียส่งให้ชู้”
“ชู้อะไร ผมไม่มี เอาคืนมาเลย พี่นี่ไม่มีมารยาทเลยนะ” มันว่าผมแล้วทำหน้าหงิก เดินมาแบมือขอโทรศัพท์จากผม ผมกวนมันด้วยการใช้โทรศัพท์ตบแก้มมันเบาๆก่อนจะพูด
“กับเมียคงไม่ต้องหรอก อยากเอาของฉันไปดูบ้างไหมล่ะที่รัก ผัวยินดี” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่มัน
“ไม่เอา ไม่อยากดู” พริกว่าหน้างอ
“นี่พริก ถามจริงๆนะ นายกับไอ้คุณไวน์นั้นไม่ได้เกินเลยกันกว่าเจ้านายและลูกน้องจริงๆใช่ไหม”
เรื่องนี้ผมซีเรียสมากนะครับ
“จะให้ผมบอกพี่กี่รอบ เขาเป็นแค่เจ้านาย จะให้มีอะไรเกินเลย อีกอย่างนะ เขามีลูกมีเมียอยู่แล้วด้วย พี่กำลังชักนำให้ผมไปเป็นชู้ชาวบ้านนะ” พริกทำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ แต่ผมช็อกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ
“ห๊ะ ทำไมฉันไม่รู้”
“แล้วทำไมพี่ต้องรู้” พริกถามหน้ากวนๆ ผมโล่งใจเลยครับ
“นายพูดจริงนะ”
“อืม”
“ถ้าโกหกนายตายแน่” ผมขี้หน้ามัน พริกยื่นหน้าเขามากัดนิ้วผม หึ้มๆๆ อยากจะฟัดเด็กโว้ยย!
“ผมไม่ตายแน่ๆ เพราะผมไม่ได้โกหก” มันทำลอยหน้าลอยตา
“หืม ปากดีจริงๆ ไหนชิมหน่อยสิว่ารสชาติจะดีด้วยไหม”
“อื้ออ”
เห้อ ดูท่าว่าไอ้เด็กดื้อของผมมันจะต้องอาบน้ำไหมอีกรอบแล้วครับ แต่ไม่เป็นไรครับ ผมมีบริการดีๆหลังการขาย รับรองว่าจะช่วยมันขัดถูทุกซอกทุกมุมให้สะอาดเอี่ยมอ่องไปเลย!
………………………………………………….
# รู้นะว่าอยากรู้เรื่องของอีกคู่ ตอนหน้าได้รู้แน่ๆ แต่ตอนนี้เอาคู่นี้มาให้คลายเครียดก่อน หรือจะเครียดหนักกว่าเดิมหว่า ฮ่าๆๆๆ
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 491596 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก