DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 06: Not a day goes by that I don't think of you. HIM: PORCHE
นานไม่รู้กี่วันกี่ชั่วโมงที่ผมต้องทนทุกข์ทรมานกับการต้องอยู่คนเดียวหลังจากที่มาโคทิ้งผมไป ผมควรจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามันจะต้องจบลงแบบนี้ แต่ใครจะไปคิดว่ายิ่งอยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้น ผมยิ่งชอบเขามากขึ้นๆ จิตใจถลำลึกจนยากจะถอนตัว
ผมรักเขาทั้งๆที่รู้ว่าเขามันเลวแค่ไหน แต่เขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ผมเชื่อว่าอย่างนั้น
ผมเจอเขาครั้งแรกในผับ ผมไม่ใช่คนที่ดูทีวีหรือติดตามข่าวสารของพวกดารานางแบบ เพราะฉะนั้นผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร รู้แต่ว่าใบหน้าและดวงตาของเขาสยบผมได้ในเพียงไม่กี่วินาทีที่เราสบตากัน
แววตาที่มองทุกอย่างด้วยความชิงชัง พร้อมที่จะหันหลังให้กับคนทั้งโลกถ้าหากว่าเขาไม่ต้องการ แต่ถ้าคนแบบเขาลองได้สนใจใครหรือรักใครสักคนหนึ่งแล้ว เขาจะรักคนๆนั้นมากที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของเขา และผมก็อยากจะเป็นคนๆนั้น คนที่สามารถรักผม มองแต่ผมและมีแค่ผมคนเดียว ผมอยากให้คนๆนั้นเป็นมาโค
ที่ผ่านมาผมผิดหวังเรื่องความรักมานักต่อนัก แหละผมเหนื่อยเหลือเกิน ตอนนั้นผมรู้อย่างเดียวว่าจะต้องทำให้เขามาเป็นแฟนผมให้ได้ และผมก็ทำสำเร็จ ผมเข้าหามาโคก่อน และคืนนั้นเราก็มีอะไรกันทั้งๆที่ผมไม่เคยยอมนอนกับใครมาก่อน ประโยคหนึ่งที่เขาพูดก่อนจะครอบงำผมทั้งตัวและหัวใจ ถ้อยคำที่ผมเริ่มคิดว่าตัวเองคิดผิดคิดถูกที่อยากเล่นกับไฟจนตัวสั่นขนาดนี้
‘ต่อไปนี้นายจะได้เป็น ‘แฟน’ ฉัน แต่ไม่ใช่ ‘คนรัก’ จำเอาไว้ให้ดี”
ช่วงเวลานั้นผมไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรเพราะเมาทั้งเหล้าและเมาทั้งกลิ่นกายและความเซ็กซี่ของมาโค แต่วันนี้ผมรู้แล้วว่า ‘แฟน’ และ ‘คนรัก’ ในความหมายของมาโคคืออะไร และมันต่างกันยังไง
เขามันร้ายกาจที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา
แต่ผมจะไม่ยอมเสียเขาไป ผมจะเอาเขากลับมาเป็นของผมให้ได้!
แต่ผมจะต้องทำยังไงดี ผมคิดอะไรไม่ออกเลยสักนิด จะมีsนทางไหนที่เขาจะกลับมาหาผมอีกครั้ง ในเมื่อเขาตามจีบเด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่
พริก...
นายแบบโนเนมไม่มีชื่อเสียงอะไร ไม่มีคนรู้จัก แต่ต้องยอมรับว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมาก มองแล้วสบายตาดี เอ๊ะ! แล้วนี่ผมไปชมมศัตรูทำไมวะเนี่ย
พอๆ วันนี้ต้องเลิกฟุ้งซ่าน อุตส่าห์ได้หยุดทั้งทีก็ควรจะออกไปหาอะไรทำบ้าง ผมส่งข้อความนัดกับเพื่อน ออกไปดูหนังหน่อยดีกว่า ช่วงนี้มีหนังดีๆเข้าเยอะ อยู่แต่ในห้องก็เอาแต่คิดเรื่องมาโค ผมไม่ควรปล่อยให้ตัวเองเศร้า ไม่อยากนั้นหน้าก็จะโทรม ยังไงใบหน้าก็ยังเป็นสิ่งที่ดึงดูดผู้คน ผมก็ควรต้องดูแลหน่อย ถ้ามาโคเห็นว่าผมโทรมเป็นศพผี เขาก็คงไม่อยากจะกลับมารักผมหรอก
ผมขับรถออกจากคอนโด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมควานหาในกระเป๋าสะพายที่เบาะข้างๆ แต่เพราะรีบเกินไปบวกกันกำลังขับรถอยู่ ผมก็เลยทำโทรศัพท์ที่คว้าได้หลุดมือ อารามตกใจผมรีบคว้าโทรศัพท์ ทำให้ไม่ทันระวังว่ากำลังขับรถอยู่ รู้อีกที่ก็
โครมมมม!!!
ซวยแล้วไงไอ้พอร์ช!!!
ผมรีบเหยียบเบรคและเปลี่ยนเกียร์เป็นพาร์ค หน้าผมซีด มือสั่นไปหมด ค่อยเงยหน้าขึ้นมอง รถคันข้างหน้าจอดห่างจากผมไม่ไกล และเจ้าของรถก็เปิดประตูลงจากรถลงมา เอาล่ะ หายใจเข้าลึกๆ ทุกอย่างมีทางแก้
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้น ผมค่อยเปิดประตูลงไป แต่พอเจอหน้าคนที่ผมขับชนผมก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันควัน
“นายเองเหรอ หน้าตาไม่ดีแล้วยังขับรถไม่ดีอีกนะ” เพื่อนของพริกที่หน้าตามีหน้าตากวนบาทาผมอย่างมากด่าผม
มันด่าผมว่าหน้าตาไม่ดี!!!
ด่าอะไรผมจะไม่แค้นเคืองเลยนะ นี่มันกล้ามาดูถูกใหบ้นาของผม ผมยอมไม่ได้!
“หน้าตานายดีตายล่ะ” ผมเบ้หน้าใส่อย่างชิงชัง ที่จริงคนตรงหน้าเป็นผู้ชายหน้าตาดีมากๆคนหนึ่ง แต่เพราะมันด่าผมก่อน เรื่องอะไรที่ผมจะต้องชมว่ามันหล่อกัน
“ก็ดีกว่านายแล้วกัน” มันพูดยิ้มเยาะ ผมโมโหเลือดขึ้นหน้ากำมือตัวเองแน่น
“เอาล่ะ นายจะชดใช้ยังไง รถฉันท้ายเยินขนาดนี้” มันชี้นิ้วไปที่ท้ายรถราคาแสนแพงที่สภาพตอนนี้คือไฟท้ายแตก ตัวรถบุบ สีถลอก นี่ผมชนแรงขนาดนี้เลยเหรอ!!!
เรียกประกันรถได้ไหม?!
“นายก็เรียกประกันรถสิ” ผมกอดอกมอง ในใจหวาดหวั่นว่าจะต้องเสียเงิน ดูจากรถของหมอนี่แล้ว มันต้องเป็นล้านๆแน่ๆ
ถึงบ้านผมจะรวย แต่นั้นมันไม่ใช่เงินผม เงินของพ่อเลี้ยงผมไม่อยากได้และเขาก็คงไม่เต็มใจจะให้ผมหรอก
“นี่คือความรับผิดชอบของนายเหรอ เหอะ!”
“แล้วนายจะเอายังไง ว่ามาเลย”
“หึหึ ค่าซ่อมรถเดี๋ยวฉันจะส่งบิลมาเก็บนายทีหลังแล้วกัน” มันทำหน้าครุ่นคิดอยู่พูดไป แต่ผมน่ะลมหายใจหยุดไปแล้ว “ส่วนวันนี้นายต้องเอารถนายมาให้ฉันใช้”
“ห๊า!!! จะบ้าเหรอไง ฉันก็ต้องใช้รถนะ!”
“รู้ไหมว่าต่อให้จ่ายค่าเสียหายแล้วแต่ถ้าไม่แสดงความรับผิดชอบอย่างเต็มใจและทำให้ฉันเดือดร้อน ฉันเอานายเข้าคุกได้”
“...!!!” มันพูดจริงหรือเปล่าวะเนี่ย!
“เอาไง จะให้ฉันยืมรถนายดีๆหรือนายจะไปนอนในคุก”
“ไอ้...เออ! เอาไปแม่ง!” ผมเปิดประตูรถคว้ากุญแจรถอออกมาปาใส่หน้าอกมัน ไม่รู้นี่หว่ามันชื่ออะไร ไม่อยากรู้ด้วย ไม่ไปไหนมันแล้ว เซ็งชะมัด เซ็งทั้งตัวเอง เซ็งทั้งไอ้ตัวสูงหน้าหล่อนี่ด้วย
“จะไปไหน”
“โอ๊ย เจ็บนะเว้ย ดึงทำไมเนี่ย!” ผมว่ามันเสียงดัง จะเดินไปหาแท็กซี่ขึ้นเพื่อกลับคอนโด มันก็มาดึงแขนผมไว้ แถมไม่ได้ดึงเบาๆด้วยนะ ตัวผมหน้าผมเลยไปกระแทกกับอกแข็งๆของมัน เจ็บดั้งชะมัด!
“แค่นี้ทำเป็นร้อง ไปขึ้นรถ” มันว่าแล้วก็สั่งผม มันคิดว่ามันเป็นใครถึงมาสั่งผมได้
“ไม่ไป ทำไมฉันต้องไป กุญแจรถก็ให้ไปแล้วไง จะไปไหนก็ไปๆ” ผมโบกมือไล่มัน หงุดหงิดที่สุดเลยครับ ทำไมชีวิตผมจะต้องเจอเรื่องแย่ๆตลอดเลยวะ!
“ขึ้นรถ” ไอ้สูงมันกดเสียงต่ำหรี่ตามองผม
“ไม่” ผมหลบสายตามัน ดูเจ้าเล่ห์ปนน่ากลัวยังไงไม่รู้
“ขึ้ น ร ถ!” มันเน้นเสียงหนัก ถลึงตานิดๆให้รู้ว่ามันเอาจริง
“เออ!” ผมกระแทกเสียงใส่มันแล้วก็เดินไปขึ้นรถฝั่งข้างคนขับ ทำไมผมต้องทำตามที่มันสั่งด้วย ทำไมต้องไปกลัวมัน อยากจะบ้าโว้ย!
สั่งผมได้มันคงทำให้ไอ้คนตัวสูงพออกพอใจ ขึ้นรถมาก็ผิวปากขับรถอย่างอารมณ์โ มันหันมามองผมอยู่สองสามครั้ง ผมเห็นแค่หางตาแต่ไมได้หันไปมอง กำลังอารมณ์ไม่ดี อะไรไม่เข้าหูเข้าตาตอนนี้ผมเหวี่ยงหมด
ยิ่งอยู่ใกล้คนข้างๆ ผมก็ยิ่งนึกไปถึงเพื่อนของมัน ‘พริก’ เด็กนั่นมีดีอะไร มาโคถึงได้ตามจีบเขา ใครๆก็พูดอย่างนั้น และผมก็ไม่รอดที่จะตกเป็นขี้ปากของใครต่อใครที่พูดกันว่าผมถูกเขี่ยทิ้ง ผมมันน่าสมเพชเวทนา มองว่าผมเป็นได้แค่คู่นอนที่บอกว่าเป็นแฟนมาโคคงจะคุยโวไปเอง ทุกครั้งที่ได้ยินมันทำให้ผมเจ็บ จนต้องตั้งคำถามกับตัวเองว่าผมไม่ดีตรงไหนทำไมมาโคถึงรักผมไม่ได้
“เป็นอะไร เงียบไปเลย นึกหาวิธีแย่งแฟนชาวบ้านอยู่หรือไง” ผมหัวขวับไปมองอย่างเดือดดาน กล้าดียังไงถึงพูดแบบนี้ มันไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับผมด้วยซ้ำ กล้าดียังไงวะมาว่าว่าผมไปแย่งแฟนชาวบ้าน
“หุบปากไป! ไม่รู้อะไรก็อย่าพูด เรื่องของฉัน นายอย่ายุ่ง!!!”
“ฉันจะไม่ยุ่งหรอกนะ ถ้านายไม่ไปยุ่งกับเพื่อนของฉัน” ผมขึงตาใส่ไอ้คนกวนประสาทอย่างหัวเสีย ทำไมฟ้าต้องกลั่นแกล้งผมขนาดนี้ด้วย แค่ผมโดนทิ้งยังไม่สาแก่ใจใช่ไหม ถึงได้ส่งไอ้คนบ้ามากวนชีวิตผมเนี่ย!
“นายชื่ออะไร ฉันชื่อโอชิน” พึ่งนึกขึ้นได้หรือไงว่ามันยังไม่ได้บอกชื่อ แต่ถามหน่อยเถอะ ใครอยากรู้?
“ไม่ได้ถาม” ผมนั่งเชิดหน้า
“อย่ากวนตีน”
ยะ...หยาบคาย!
“ทำไม พูดแค่นี้รับไม่ได้หรอกคุณหนู” โอชินยิ้มเยาะผม มือผมกำเข้าหากันแน่น ผมไม่ใช่ลูกคุณหนู แค่ที่บ้านพอมีฐานะ แต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคำว่า ‘คุณหนู’ มันต้องการว่าแดกผม!
“หุบปากไปได้ไหม รำคาญ!” คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ก็กวนประสาทจัง ผมกับมันสนิทกันถึงขนาดจะมาพูดเล่นด้วยได้เหรอไง ผมก็มีความรู้สึกนะ ใช่ว่าจะหน้าหนาถึงขนาดโดนใครด่าว่าแล้วไม่รู้สึก
รถวิ่งออกนอกเมืองเรื่อยๆ ผมขมวดคิ้วเพราะรอบด้านเป็นอะไรที่ไม่คุ้นตา นอกจากในเมืองผมก็ไม่เคยขับไปต่างจังหวัดและไม่ค่อยได้ไปด้วยไม่ว่าจะโดยสารโดยอะไรก็ตาม ตั้งแต่ที่ผมด่าไปโอชินก็ไม่พูดจากกวนประสาทผมอีก เขาดูมีสมาธิในการขับรถมากๆ
ผมลอบมองเสี่ยวหน้าของเขา ใช้อะไรวัหน้าถึงได้ใสขนาดนี้ แล้วจะนิ่มหรือเปล่า ผมลองยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเอง แฟนเก่าทุกคนเคยชมว่าผมแก้มนุ่ม แม้แต่มาโคก็เถอะ
“เฮ้อ” นี่ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว ตักก็ตัดไม่ได้ ปล่อยก็ปล่อยไม่ได้ ทำไมผมต้องรักเขามากขนาดนี้ด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด ทั้งที่รู้ว่ายิ่งคิดถึงคนใจร้ายพรรค์นั้นก็มีแต่จะเจ็บเอง แต่ผมก็ยังเลือกที่จะเจ็บ
“เป็นอะไร”
“เปล่า” ผมตอบ ไม่มีความจำเป็นต้องเสวนากับผู้ชายคนนี้ หลังจากที่ผมชดใช้ค่าเสียหายที่ไม่รู้ว่าจะไปหามาจากไหนให้หมอนี่แล้ว ก็คงไม่มีเรื่องอะไรต้องข้องเกี่ยวกันอีก
ถ้าผมไม่เลิ่นเล่อก้มลงไปคว้าโทรศัพท์ ผมก็คงไม่ต้องซวยแบบนี้หรอก
จากที่วิ่งบนถนนทางหลวงดีๆ ตอนนี้รถผมต้องมาวิ่งที่ถนนลูกรัง ลูกพ่อ กลับไปค่อยอาบน้ำละลูก
ว่าแต่...ไอ้บ้านี่มันจะขับรถไปไหนของมัน คงไม่ได้เอาผมไปฆ่าทิ้งโทษฐานที่ไม่ด่าเพื่อนมันใช่ไหม แล้วถ้าใช่ล่ะ...
“นายมาทำอะไรที่นี่อ่ะ ขับรถกลับเดี๋ยวนี้เลย!” ผมโวยลั่นรถ หัวคิดไปไกลถึงไหนต่อไหน
“อะไรของนายอีก โวยวายอย่างกับคนบ้า” โอชินพูดเสียงดังขึ้นนิดหน่อยกลับมาพอให้รู้ว่ามันเริ่มหงุดหงิด
“นายสิบ้า ขับรถกลับเดี๋ยวนี้เลยนะ นายจะเอาฉันไปขายใช่ไหมไอ้ชั่ว!!!” แต่อย่าคิดว่าคนอย่าง ‘พอร์ช’ จะฟัง
คนอย่างผมมันนิสัยเสีย ยิ่งห้ามก็ยิ่งทำ ยิ่งสั่งก็ยิ่งไม่สนใจ คือเอาว่ายๆ อย่างมาออกคำสั่งกับผม ผมไม่ชอบ!
“โอ๊ย! หุบปากซะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนแล้วเอานายไปขายจริงๆ!”
“...!” ผมรีบหุบปากฉับ ถึงผมจะหัวรั้น แต่ผมก็ยังรักตัวกลัวตายอยู่ ถ้าผมยังไม่ได้มาโคกลับมาเป็นของผม ผมจะไม่ยอมตกเป็นของใครอีกต่างหาก
หึหึ เขาน่ะเป็นคนแรกของผม แต่เขาไม่รู้หรอก เพราะเขามันใจร้าย!
“เสียงแหลมๆของนายนี่มันน่าตัดกล่องเสียงทิ้งจริงๆ น่ารำคาญโครตๆ จะโวยวายหาพระแสงอะไรไม่ทราบวะครับ อย่างนายนี่ขายออกด้วยเหรอถามหน่อย” ผมแอบเห็นว่ามุมปากของโอชินยกขึ้นแสยะยิ้มราวกับสมเพชกับคำพูดของผม ตัวผมสั่นเทาไปหมดด้วยความโกรธ
“อย่ามาดูถูกกันนะ! มีแต่คนอยากได้ฉันทั้งนั้น” ผมไม่อวดอ้างนะ แต่คนพวกนั้นก็แค่อยากได้ตัวผม เรื่องอะไรผมต้องคบหาให้เป็นภัยตัวเองด้วย
“อ่อ นายจะบอกว่านายมีอะไรดีว่างั้น”
มันจากมากเกินไปแล้วนะ!
แต่...ถ้าผมเต้นตามมัน มันก็จะยิ่งชอบใจ เฮอะ! คิดว่าผมดูไม่ออกหรือไงว่ามันมาไม้ไหน แต่จะไม้ไหนก็ช่าง คนอย่างผมไม่เคยยอมใครง่ายๆอยู่แล้ว ยังไงชีวิตนี้ก็ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้แล้วผมก็จะขอให้มันแย่สุดๆไปเลยแล้วกัน!
“หึหึ อยากลองไหมล่ะ ฉันมีดีมากกว่าที่นายคิดแน่!” ผมกัดฟันพูด ยิ้มหวานใส่ โอชินทำหน้าอึ้งนิดๆก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก
“งั้นก็ดี ขอลองหน่อยแล้วกัน!” มันพูดพร้อมกับหักจอดรถกระทันหัน
เอี๊ยดดด!!!
“เฮ้ย!!!” ผมร้องอย่างตกใจ รู้ตัวอีกทีก็ถูกคว้าต้นหอเข้าไปประกบจูบแล้ว ผมดิ้นๆให้หลุดออกจากการกอดรัดของไอ้บ้านี่ แต่มันกลับมีแรงมากกว่าผม แต่คิดอีกที ในเมื่อมันดูถูกผมมากนัก ผมก็จะทำให้มันเห็นว่าผมมีดีกว่าที่มันคิด!
จากที่ตอนแรกดิ้นรนขัดขืน ผมก็กลับลำจูบตอบโอชินอย่างร้อนแรง คนที่รุกผมก่อนชะงักเหมือนจะแปลกใจ แต่ก็กลับมารุกล้ำผมด้วยความชำนาญ เรียกได้ว่ามันเสนอแบบไหนผมก็สนองแบบนั้น
เราสองคนแลกน้ำลายกันไม่หยุด ผมพยายามสูบลมหายใจให้ทัน แต่ยิ่งจูบมันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเหมือนจะฆ่าผมให้ตายด้วยริมฝีปากของมัน ตั้งแต่ถูกกับแฟนคนก่อนๆมา ว่ามาโคจูบสุดยอดแล้ว ขอบอกเลยว่าโอชินก็จูบเก่งไม่แพ้กัน ถ้าผมกับมันไม่เกลียดกันอยู่ ผมคงพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าสุดยอดมาก
เป็นนายกว่ามันจะถอนริมฝีปากออก ผมมองริมฝีปากของโอชินที่เคลื่อนออกห่างอย่างเบลอๆ
“ก็อร่อยดีเหมือนกันนะ น้องพอร์ช!” มันใช้นิ้วชี้สะกิดมุมปากผมเป็นการหยอกล้อก่อนจะเครื่องตัวรถขับออกไปอีกครั้ง
ฝากไว้ก่อนเถอะ!!
คอยดูเถอะ! ผมจะทำให้มันหัวปั่นเป็นหมาบ้าเลยคอยดู!
HIM: OSHIN
“จะไปไหนต่อ” ไอ้เด็กตัวเล็กถามผม มันชื่อ ‘พริก’
พริกเป็นเพื่อนที่ผมค่อนข้างสนิทด้วยคนหนึ่ง ไม่นับรวมเพื่อนในกลุ่มนะ เรารู้จักกันก็ตอนที่เขาเข้ามาเป็นนายแบบให้แบรนด์เสื้อผ้าของคุณไวน์ แต่หลายคนไม่ค่อยชอบพริกเพราะได้ข่าวว่าเป็นเด็กเส้น แต่ถ้าถามผม พริกหน้าตาดีและนิสัยดีกว่าคนที่ว่ามันเสียอีก
ทำงานก็ไม่เคยบ่น แถมยังทำออกมาได้ดี ไม่สุงสิงนินทาใคร ผมเลยคบกับมันได้ ที่จริงมันเด็กกว่าผมอยู่สองปี แต่ผมไม่ถือสาหรอก เพราะพริกเป็นคนที่ค่อนข้างมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ในบางครั้ง เราก็เลยพอคุยกันได้
“กลับคอนโดมั้ง คืนนี้คงไปเที่ยวกับเพื่อน ไปปล่าว” ผมชวน แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่ไปหรอก ชวนมาหลายครั้งแล้วพริกมันก็ปฏิเสธผมทุกที แต่กดีครับ เด็กอย่างมันควรต้องกลับบ้านไปกินนมนอนซะ ยิ่งคุณไวน์ไปดูงานที่ต่างประเทศ เลยไม่ค่อยมีคนตามไปดูแลมันเท่าไหร่
พริกมันเคยเล่าเรื่องชีวิตของมันให้ผมฟัง ยอมรับว่าทึ่งมาก ไม่รู้ว่ามันผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้มาได้ยังไง ผมเลยถือว่ามันเป็นคนที่เก่งมากๆคนหนึ่ง และมันเก่งกว่าผมที่สามารถเอาตัวรอดมายื่นถึงจุดนี้ได้ แถมยังเป็นเด็กที่กตัญญู ไม่เคยขอเงินพ่อใช่ เงินที่พ่อมันส่งมาก็เก็บไว้ในบัญชีตามเดิม เห็นว่าจะรวบรวมเงินไปไถ่บ้านคืนอะไรเนี่ยแหละ เพราะอย่างนี้ไงผมถึงได้คบกับมัน เพราะมันเป็นคนดี
“ก็ได้”
“ฮะ! นายจะไปกับฉันเหรอ” ผมถามกลับอย่างตกใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นอยากจะไป แต่ทำไมวันนี้ถึง...
“แล้วนายไม่ได้ชวนฉันหรือไงเมื่อกี้ จะเอายังไงวะ พอไม่ไปก็บ่น พอไปก็ทำตกอกตกใจ” อ้าว ใครจะไปรู้วะ ก็แค่ชวนตามมารยาท ไม่ได้คิดเสียหน่อยว่าวันนี้มันจะลืมกินยาเลยสติเลอะเลือนแบบนี้
“เออๆ จะไปก็ไป จะกลับคอนโดก่อนไหม” เมื่อเช้าผมไปรับมันที่คอนโด เห็นบอกว่าขี้เกียจขับรถ คอนโดของพริกกับสตูดิโอเป็นทางผ่านของผมพอดีผมเลยแวะรับมันมาด้วย
“ไม่ล่ะ ไปคอนโดนายเลยแล้วกัน ขอบคุณครับ” ผมพูดกับผมก่อนจะหันไปยกมือไว้พี่จีจี้ที่เดินเอาถุงเสื้อผ้าที่ใส่ถ่ายแบบวันนี้มาให้
คงเพราะแบบนี้แหละ นายแบบที่ร่วมงานกับแบรนด์หลายคนถึงไม่ชอบใจ แต่ตัวผมไม่ได้คิดอะไร ก็แค่เสื้อผ้า ไม่รู้จะต้องอิจฉากันไปทำไม บ้าบอ
“เลิกทำหน้าบึ้งหน้า ไม่ดีใจหรือไงที่ไม่ต้องเสียเงิน” ผมแหย่ ผลักหัวมันเบาๆทีหนึ่งก่อนจะกดปลดล็อครถ
“เอาไหมล่ะ ยกให้” พริกวางถุงทั้งหมดใส่ตักผมแบบเซ็งๆ ผมกวาดคืนกลับเจ้าของมันแล้วปิดประตูรถ สตาร์คเครื่องยนต์แล้วขับกลับคอนโด
“คิดว่าฉันจะใส่ได้ไหม คิดหน่อยๆ” ตัวมันกับตัวผมต่างกันเป็นโยชน์ ผมจะไปใส่ได้ยังไง มันใส่เสื้อไซต์เอส ผมใส่แอล ขืนใส่ได้มาตุ๊ดแตกกันบ้างแหละ
“ว่างๆพาไปต่างจังหวัดหน่อยดิ” พริกพูดเสียงเหนื่อยๆ
“อืม ไปทำไม” ผมถาม
“เอาเสื้อผ้าไปบริจาค”
“ฮ่าๆๆ เออๆ” จะว่าเห็นใจก็ไม่ใช่นะ มันตลกอ่ะ เอาเข้าจริงเหอะ ผมไม่เคยเห็นมันใส่เสื้อผ้าซ้ำกันเลย ไม่รู้ว่าใส่ครบหมดตู้หรือยัง
กลับมาถึงคอนโดผม พริกก็ทิ้งตัวนอนกับโซฟา ผมเดินไปเข้าห้องน้ำในห้อง ออกมาก็ยังเห็นมันนอนท่าเดิม แต่ขาห้อยตกมาข้างหนึ่ง อย่าบอกนะว่าหลับ
“เฮ้อ หลับเหรอ” ผมใช้สะกิดพริกเบาๆ มันส่ายหน้าแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากโซฟา ผมเลยเปลี่ยนไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวแทน
“หิวอ่ะ มีอะไรกินไหม” พริกถามเสียงอู้อี้
“มีมั้ง ในตู้เย็นนู่น ไปหาเอา”
แล้วพริกก็เดินโซซัดโซเซไปหาอะไรกิน เห็นว่าวันนี้มีสอบแล้วเมื่อคืนนอนไม่พอ เสร็จแล้วก็ไปทำงานต่ออีกเกือบห้าชั่วโมง สภาพมันถึงได้เป็นแบบนั้นไง
พอได้เวลาผมก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนพริกก็ใส่เสื้อผ้าที่เพิ่งได้มาใหม่ เพราะชุดที่ใส่อยู่เป็นชุดนักศึกษา ผับที่มาเป็นผับของเพื่อนที่รู้จัก เลยเข้าง่ายออกง่าย ผมเดินนำพริกไปยังโซนวีไอพี
“ไงวะ มาช้านี่หว่า อ้าว นี่พริกมาด้วยเหรอเนี่ย มานั่งข้างพี่สิมา” ไอ้ภาค เพื่อนผมตาวาวเมื่อเห็นพริก ผมจัดการเตะขามันไปทีหนึ่งแล้วดึงให้พริกนั่งลงข้างๆแทน ไอ้ภาคทำหน้าเสียดายที่พริกไม่ได้ไปนั่งข้างมัน ปล่อยได้ที่ไหน เดี๋ยวก็ไม่เหลือกซากกลับมา ไอ้ภาคมันยิ่งกว่าเสือไบ เพราะมันหม้อโครตๆ
“เอาอะไร” ผมถามพริก ของผมเพื่อนๆรู้กันดี
“อะไรก็ได้ เอามาเถอะ” พริกบอก สายตาก็หันมองรอบๆอย่างสนใจ ผมหันไปสั่งค็อกเทลดีกรีเบาๆให้พริกมันแก้วหนึ่งแล้วก็นั่งคุยกับเพื่อนที่เริ่มจะกรึ่มๆกันแล้ว
วันนี้แค่มานั่งดื่มชิลๆ ไม่ได้กะมาเมาหัวร่าน้ำเลยไม่ได้ยอกหนักเหมือนทุกที แถมคราวนี้พ่วงพริกมาด้วย ก็ต้องดูแลมันหน่อย
เพื่อนผมเคยเจอกับพริกบ้างแต่ไม่บ่อย มาครั้งนี้หลายคนเลยซักถามพริกกันใหญว่าเรียนที่ไหน อะไรยังไง เจ้าตัวก็ตอบบ้างยิ้มบ้างตามแบบฉบับของพริก ที่ถ้าไม่สนิทก็จะไม่เปิดปากพูดเท่าไหร่
ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงได้ พริกเริ่มกรึ่มๆ ผมมองไปรอบๆเพราะตอนนี้ที่โต๊ะเหลือกันอยู่ไม่กี่ชีวิต เพราะที่เหลือมันออกไปหม้อสาวกันหมด แต่แล้วผมก็เจอเข้ากับใครบางคน
หึหึ ไม่เข็ดสินะ
“นี่พริก” ผมเรียกพริกที่นั่งคุยกับเพื่อนผมอยู่
“อะไร”
“ตกลงตอนนี้ นายกับมาโคเป็นอะไรกัน” ผมพอจะได้ข่าวมาบ้างว่ามาโคมันจีบพริก แต่พริกมันไม่เล่าผมเลยไม่ถาม แต่เพราะว่าเมื่อกี้ผมเจอมาโคกับพอร์ชอยู่ด้วยกัน เลยอยากถามให้กระจ่างว่าตอนนี้มันสองคนตกลงคบกันหรือยัง
“ก็...ไม่ได้เป็นอะไร” พริกทำหน้ายุ่งยาก คิ้วขมวดเข้าหากัน ขนาดไม่ได้เป็นอะไรมาโคยังพาขึ้นคอนโดแล้วเลย ไม่ต้องสงสัยว่าผมรู้ได้ไง วันนั้นผมบังเอิญไปหาเพื่อนที่คอนโดเดียวกับมาโค แล้วก็เจอพริกกับมาโคเดินเข้าลิฟต์ไปด้วยกัน ก็พอจะเดาออก
และที่สำคัญคือ ข่าววงในเขาว่ากันว่า มาโคไม่เตยพาคู่ควงเข้าคอนโดที่ใช้เป็นบ้าน แต่จะพาไปนอนตามโรงแรมมากกว่าหรือไม่ก็เป็นคอนโดขนาดเล็กที่มันซื้อไว้กกเด็กเท่านั้น เท่ากับว่าพริกมันได้ขึ้นไปคนแรก
“มีอะไรหรือไง” พริกขมวดคิ้วถาม ผมไม่ตอบ ชี้ให้ดูที่มุมหนึ่ง พริกหันไปมองตา ตาสองข้างของพริกเบิกกว้าง
“มาโค พี่ตายแน่!!” พริกเดินเข้าไปหามาโคที่นั่งให้พอร์ชคอเคลียอยู่ไม่ห่าง แต่แค่มองดูก็รู้ว่าไอ้หมอนั่นหัวเสียพอดูที่ถูกตามติดแจแบบนั้น
ทีแรกผมก็แค่ไม่ชอบใจที่พอร์ชมาหาเรื่องพริกเท่าไหร่ แล้ววันที่มันขับรถชนรถผม ผมก็เลยหาทางแกล้งมันนิดหน่อย ยอมรับเลยครับว่าผมสนใจท่าทางหยิ่งพยองนิดๆ ท่าทางที่ไม่ยอมลงให้ใคร นอกจากผู้ชายคนนั้น ผมก็เลยอยากขะลองเล่นกันมันดูสักที ดูสิจะยากหรือง่ายสักแค่ไหน
“ส่วนนาย คืนนี้เจอกับฉันแน่”
……………………………………………..
# สุดท้ายก็ป่วยจนได้ จะตายเอา
ฮือออ เหนื่อยอ่ะ T^T
# อย่าเพิ่งเกลียดหนูพอร์ชนะคะ ที่จริงเขาไมได้ร้ายอะไรหรอก เขาก็แค่รักมากเกินไปเท่านั้นเอง เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นขึ้นแล้ว โฮะๆๆ
# ขอบคุณทุกคนที่เขามาอ่านคะ เจอกันตอนหน้า
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 446223 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก