บทที่ 8
FRAN
บรรยากาศบนชั้นที่20ของโรงแรมนี่ถูกจัดเป็นภัตตาคารอาหารนานาชาติผมมาก่อนประมาณสิบนาทีได้ โต๊ะผมจองไว้เป็นโต๊ะที่อยู่ติดกับกระจกเห็นวิวกรุงเทพยามค่ำคืนได้อย่างชัดเจนพนักงานเอาเมนูมาให้ผม ผมจัดการสั่งอาหารทั้งของผมและของไต้ฝุ่นเพราะผมรู้ดีว่าตอนไต้ฝุ่นมาถึงคงจะหิวมากเพราะไต้ฝุ่นชอบมาเลทเพราะแต่งตัวช้าและการแต่งตัวช้าก็มักจะไม่มีเวลาหาอะไรรองท้องมาก่อนช่วงก่อนหน้านี้ที่เราไม่คุยกันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าพี่ไมโลจะดูแลไต้ฝุ่นได้หรือเปล่าจากที่เคยไปเที่ยวกับพี่ไมโลดูเหมือนพี่เขาจะเป็นคนติดดินกินข้าวข้างทางบ้างละเดินกินไปเรื่อยๆบ้างละ ผิดกับไต้ฝุ่นรายนั้นถ้าไม่มีเหตุจำเป็นก็แทบจะไม่ไปถึงถิ่นที่ใครๆก็ว่าเจ้านี้อร่อยแต่ชอบให้คนไปซื้อมาให้ส่วนตัวเองนั่งรอกินอยู่บนคอนโดสูงเสียดฟ้าของตัวเองแทน ช่างเป็นคุณหนูเสียนี่กระไร
"มานานแล้วเหรอ"เสียงที่ดังขัดความคิดผมขึ้นมาทำให้ผมหันไปมอง ไต้ฝุ่นยังคงคาแร๊คเตอร์เดิมเรียบหรูมีสไตล์ผมสีน้ำตาลเกือบดำของเขาไม่เคยทำสีผมสักครั้งเดียวเพราะเขาชอบบอกว่าทำสีผมฉูดฉาดแบบนั้นทำให้ดูเป็นเด็กแว๊นไอบ้านี่ชอบคิดอะไรประหลาดๆ เคยมีครั้งนึงที่ผมไปกัดผมสีทองแบบทองฟางหมอกเลยครับทองที่เกือบขาวอ่ะครับทั้งๆที่ผมเพิ่งไปทำมาได้แค่สองวันไอตัวดีก็ลากผมไปให้ช่างโกรกดำซะ จนถึงตอนนี้ผมผมก็ยังเป็นสีน้ำตาลธรรมชาติเพราะสีดำมันหลุด
"สั่งอาหารไปแล้วจะเอาไรเพิ่มป่ะละ"
"สั่งไปนานยังหิวเว้ยเมื่อไหร่จะมา"นั้นไงปากคว่ำตาเหลือกอีกแล้ว ก็ตัวเองมาสายเองช่วยไม่ได้นี่นา ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรกำลังเล่นทวิตเตอร์ผ่านโทรศัพท์อยู่ดีๆ มันก็ฟาดให้ที่ต้นแขนดังเพี้ยะเลย
"อะไรวะ!"
"ก็มึงอ่ะชวนกูมาให้นั่งดูมึงเล่นโทรศัพท์เหรอไง ถ้าจะชวนมาแค่นี้กูกลับนะ"มันทำท่าจะลุกแต่ผมดึงมือมันไว้แล้วบีบให้นั่งลงและมันก็ส่งปากคว่ำๆกับตาเหลือกๆของมันมาให้ผมอีกผมยิ้มให้มันแล้วหันมาดูโทรศัพท์ต่อแต่ก็ยังจับมือมันไว้บนโต๊ะเหมือนเดิมไม่ได้ชักมือหนี
"ไอบ้าชอบโชว์ออฟเหรอไง"ผมไม่ตอบแต่ส่งยิ้มล้อเลียนไปให้มัน ถึงจะปากกล้าอย่างนั้นแต่ก็ไม่ดึงมือออกแถมยังแก้มแดงซะขนาดนั้น จากเหตุการณ์ตอนกลางวันทำให้ผมรู้เลยว่ายากมากที่จะง้างปากไอตัวดีให้พูดว่ารักผมและจากเหตุการณ์ที่เราฟันฝ่ากันมามันทำให้ผมรู้ว่าไม่จำเป็นต้องพูดหรอกว่ามันรักผมเพราะแค่ผมรู้ว่ามันรักผมก็พอแล้วแค่คำพูดมันไม่ชื่นใจเท่าการกระทำหรอกครับในเมื่อผมเลือกที่รักคนแบบนี้ผมก็ควรจะรักที่เขาเป็นแบบนี้
"อิ่มยัง"ผมถามขึ้นหลังจากเห็นมันเสร็จกับจานขนมหวานที่พ่อคุณเล่นเบิ้ลมาถึงสองจาน ไต้ฝุ่นพยักหน้าเร็วๆเช็ดปากเสร็จเตรียมจะลุกไปเข้าห้องน้ำมันไม่เคยสนใจค่าอาหารหรอกครับเพราะเป็นอันรู้กันว่าผมออกเสมอยกเว้นแต่เป็นวันพิเศษที่เกี่ยวข้องกับผมโดยตรงเท่านั้นละมันถึงจะยอมออก ผมดึงมือมันเอาไว้ก่อนที่มันจะเดินพ้นโต๊ะไปมันหันมามองหน้าผมงงๆก่อนจะทำหน้าปากคว่ำตาเหลือก
"วันนี้ไม่ใช่วันเกิดมึงนิจะให้กูออกเหรอ รู้งี้ไม่มาดีกว่าเอาไปเลยกระเป๋าตังค์กูอ่ะเอาไปดิ!"นั้นไงไอบ้านี่ชอบจิตตกคิดอะไรในแง่ร้ายไปหมด ผมเก็บกระเป๋าตังค์มันเอาไว้แล้วยื่นกุญแจห้องที่ผมเช็คอินไว้ตั้งแต่เมื่อวานให้มัน
"ไปรอกูที่ชั้น27ห้อง2715"
"มึงจองห้องไว้เหรอเอาไว้ทำอะไรอ่ะงั้นก็คืนกระเป๋าตังค์กูมาดิ"ผมส่ายหัว
"ขึ้นไปรอข้างบน"ไต้ฝุ่นทำหน้าหงิกใส่ผมอีกครั้ง แล้วเดินแยกออกไปผมจัดการจ่ายค่าอาหารทั้งหมดแล้วขึ้นไปที่ชั้น27 เพราะไต้ฝุ่นชอบความโรแมนติกผิดกับผมที่ทำโรแมนติกไม่เก่งส่วนใหญ่ที่ดูว่าผมโรแมนติกเพราะผมจะทำในสิ่งที่ใจสั่งมาเพราะผมอยากทำสิ่งนี่ให้มันมันเลยทำให้ผมกลายเป็นคนโรแมนติก ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเข้าไปเดินผ่านโซนห้องรับแขกก็จะเจอกับประตูของห้องนอนในห้องรับแขกก็เหมือนปกติผมไม่ได้ทำเซอร์ไพรส์อะไร ในห้องนอนตอนนี้มีช่อดอกไม้สีสันสดใสช่อใหญ่กับตุ๊กตาหมีที่ตัวใหญ่เท่าคนวางอยู่คนที่มาก่อนผมยืนนิ่งอยู่ปลายเตียงผมเดินเข้าไปกอดมันจากข้างหลังมันสะดุ้งเล็กน้อย
"กูรักมึงนะไต้ฝุ่น"ผมจูบมันเบาๆที่ขมับ ไต้ฝุ่นหันมามองหน้าผมแก้มแดงแปร๊ดแถมตัวก็สั่นมากคงจะเขินหหรือหนาวละมั้งมือลูบหน้าผมเบาๆ ผมจ้องริมฝีปากที่กำลังขยับเหมือนจะพูดคำๆนึงออกมาและก่อนที่มันจะพูดคำๆนั้นออกมาผมก็จูบลงไปเสียก่อนไม่ใช่ผมอดใจไม่ไหวแต่ผมจงใจ
"ทำไมละ มึงรอฟังอยู่ไม่ใช่เหรอ"ผมยิ้มเอาหน้าผากดันหน้าผากมันไว้แล้วจูบปลายจมูกมันเบาๆ
"วันนี้มึงบอกรักกูวันหน้ามึงอาจจะบอกเกลียดกูก็ได้ แค่ความรู้สึกกูรู้ว่ามึงรักกูก็พอแล้ว"ไต้ฝุ่นจับหน้าผมเอาไว้แล้วกดจูบลงมาอย่างนิ่มนวลลิ้นอุ่นๆแตะที่ริมฝีปากบนและล่างก่อนที่จะรุกล้ำเข้ามาภายใน มือผมล้วงเข้าไปใต้เสื้อมันอย่างรวดเร็วปลายนิ้มสัมผัสกับยอดอกนิ่มที่ผมชอบขย้ำเล่นบ่อยๆตัวไต้ฝุ่นค่อยๆถูกผลักลงไปนอนราบกับเตียงเดาว่าคงทับกุหลาบผมเละหมดแล้ว ผมอีกข้างของผมกำลังถอดกางเกงไต้ฝุ่นออกเช่นเดียวกับไต้ฝุ่นที่ถอดเสื้อผมออกปากนิ่มๆกำลังประทับอยู่ที่กระดูกไหปลาร้าผมและออกแรงดูดจนผมรู้สึกเจ็บผมสะบัดขาให้กางเกงที่ใส่อยู่หลุดออกไป และทันทีที่ตัวผมกับไต้ฝุ่นเปลือยเปล่าผมก็แยกขามันออกก่อนจะเข้าไปแทรกกึ่งกลางลำตัวของไต้ฝุ่นมือที่คล้องคอผมอยู่ออกแรงให้ผมก้มลงมาลิ้มรสมันอีกครั้ง ริมฝีปากผมกดประทับไปทั่วบริเวณยอดอกและฐานอกมือทั้งสองข้างของผมก็สัมผัสรูดรั้งกับแก่นกายของไต้ฝุ่น
"อาส์..ใส่เข้ามาเลยสิ"เสียงที่ติดจะอารมณ์เสียอยู่หน่อยๆที่ยังได้ไม่ถึงจุดที่อยากได้ และมันก็แก้แค้นผมด้วยการงับเข้าที่ไหล่ผมอย่างจัง
"เจ็บนะ เลือดไหลหรือเปล่าเนี่ย"ผมแทบจะปล่อยมือจากร่างกายมันมาดูแผลที่ไหล่และนั้นเป็นจังหวะที่ไต้ฝุ่นใช้โอกาสพลิกมาอยู่บนผม ก้นนิ่มๆแกล้งไถตั้งแต่หน้าท้องผมลงไปหยุดที่แก่นกายตอนนี้หน้าไต้ฝุ่นโคตรได้อารมณ์ ริมฝีปากแดงเจ่อกับหยาดเหงื่อที่ไรผมนั้นทำให้น้องชายผมแข็งเป๊กแต่ก็ไม่ได้ตั้งขึ้นเพราะไอตัวดีมันนั่งทับไว้ไม่ยอมลุกไต้ฝุ่นยิ้มเยาะผมเหมือนสะใจทั้งที่ตัวเองนั้นแหละที่กำลังทรมาณ ไต้ฝุ่นจับมือผมขึ้นมาวางไว้ที่ยอดอกมันก่อนจะยันมือไว้กับหน้าท้องผมแล้วลุกขึ้นจับน้องชายผมจ่อเข้ากับก้นตัวเอง
"อื้อฟราน!"มันผวามากอดผมแน่น ตอนที่มันกระแทกตัวเองลงจนสุดลำทั้งที่ยังไม่ได้ขยายทางไว้และก่อนหน้านั้นเราก็ไม่มีอะไรกันมาเป็นเดือนแล้วช่องทางที่เคยเข้าออกอย่างสบายป่านนี้ก็คงปิดสนิท ไต้ฝุ่นหอบหายใจรุนแรงแก่นกลางลำตัวเหี่ยวลงอย่างเห็นได้ผิดกับผมที่กำลังแข็งจนปวดหนึบในตัวของไต้ฝุ่น ผมก้มลงไปจูบมันอีกครั้งพร้อมกับรูดรั้งแก่นกายมัน
"ฟรานขยับเลย อาส์"ใบหน้าไต้ฝุ่นบิดเบี้ยวด้วยแรงอารมณ์ผมประคองเอวคนที่ใกล้จะหมดแรงแล้วจำกระแทกลงมาจนสุดมือที่จิกไหล่ผมอยู่จิกแรงกว่าเดิม เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความเสียวซ่านปะปนกับความเจ็บปวดดังระงมไปทั่วห้องและหยุดไป
"เจ็บมั้ย"ผมจูบปากมันเบาๆหลังจากเสร็จภารกิจไปยกแรก ไต้ฝุ่นนอนแผ่อยู่ที่เตียงทั้งๆที่ยังไม่เอาของผมออก น้ำสีขาวขุ่นไหลปะปนมากับเลือดที่คงเกิดจากการฉีกขาดเพราะความรุนแรงของไต้ฝุ่น
"ไม่..อื้มม ขยับสิ"ดูเหมือนเจ้าของร่างกายนี่จะไม่มันอิ่มเอม ผมจัดการเดินเครื่องแล้วขยิบเอวเร็วสุดกำลัง ใบหน้าผมถูกไต้ฝุ่นกดไว้ให้จมกับแผ่นอก ผมช้อนตัวไต้ฝุ่นให้อยู่ในท่าคลานก่อนจะเดินเครื่องเร่งให้ไปจนสุดทาง
"อาส์...ฟรานแรงอีกโอ้ย!"เสียงร้องของไต้ฝุ่นดังขึ้นพร้อมๆกับที่ผมฉีดน้ำเข้าช่องทางเขา ผมอ้าปากปล่อยยอดอกที่ผมดูดดึงอยู่เมื่อสักครู่ออก รอบยอดอกเป็นรอยฟันอยู่อย่างเห็นชัดเจ้าของร่างกายก็ฟาดเพี้ยะมาที่หน้าผมทันที
"เจ็บนะบอกกี่ครั้งแล้วอย่ากับนมอ่ะรู้มั้ยว่ามันปฏิกิริยาเร็วอ่ะ"มันน่าตลกนะครับทั้งๆที่กำลังถ่างขาให้คนอื่นทำอยู่แท้ๆแต่กลับมานั่งลูบนมข้างที่ผมกัดตาเขียวใส่ผม ไต้ฝุ่นควานหาเสื้อที่ผมทำตกไว้มาปิดหน้าอกและทำท่าจะลุกขึ้นแต่ผิดแล้วที่รัก เกมส์นี่แค่สองรอบมันยังไม่อิ่มเลยนะ
TYPHOON
โอ้ยปวดเอวชะมัด ไอบ้าฟรานไปอดอยากมาจากไหนถึงได้ทำสักตั้งสี่ห้ารอบนี่สินะเพราะไม่ได้ทำมาหลายเดือนมันคงเก็บกดพอได้โอกาสเลยใส่ซะเต็มแม็กมันก็คงเหมือนคนอยากอาหารพออดมากๆก็เลยมูมมามเล่นเอาก้นผมแทบเคล็ด คิดดูสิครับตื่นเช้ามาผมยังนอนซบอกมันอยู่เลยก้นผมนี่เหนียวน้ำมันไปหมดเสียเวลาล้างตั้งนานแต่ที่น่าสงสารสุดคงเป็นแม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาดเพราะดอกไม้ช่อใหญ่ของผมกลีบมันหลุดกระจายซะเต็มห้องเต็มเตียง วันนี้ตื่นสายไม่มีเวลากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยต้องใส่เสื้อฟรานมาก่อนเพราะมันมักจะมีเสื้อผ้าสำรองเตรียมไว้ในรถเสมอแล้วก็โชคดีจริงๆที่ผมเคยทิ้งกางเกงในสำรองไว้ที่รถมันตัวนึงคงไม่ต้องนะครับว่าทิ้งไว้ทำไม
"อ้าวฝุ่นเป็นไรไปหน้าซีดเชียวนอนไม่พอเหรอ"
"แทบไม่ได้นอนเลยนะสิ"วดีทำหน้างง ก่อนที่ผมจะบอกอะไรไปไอฟรานก็โผล่มาซะก่อน
"ก็เมื่อคืนฟรานกับฝุ่นนั่งเคลียร์กันทั้งคืนเลยนะสิ"มันนั่งลงแล้วก็กอดคอผมไว้ ไหนๆก็ไหนๆละก็ขอยืมไหล่หน่อยแล้วกัน
"เคลียร์? เรื่องที่ทะเลาะกันนะเหรองี้ก็ดีกันแล้วสิ"
"ใช่ดีกันแล้วดีกันสนิทแนบแน่นเลยด้วย"ผมละอยากจะชกหน้ามันจริงๆ เมื่อคืนก็เล่นแต่ท่าพิเรนท์ๆปวดเนื้อปวดตัวไปหมดถ้าไม่ติดว่ามีเทสย่อยนะจะไม่แบกสังขารมานั่งให้เมื่อยก้นหรอก ผมมองหน้าวดีที่แอบหน้าแดงหน่อยๆ
"เอ่อ..ขอโทษครับพี่ไต้ฝุ่นคือว่าผม.."ผมกับฟรานหันหน้าไปมองทางต้นเสียงพร้อมกัน น้องจ้าวนั้นเองที่เดินมาหาพวกผมในมือน้องเขาถือถ้วยกาแฟเย็นกับทาร์ตไข่ชั่วขณะหนึ่งเขาหันมามองหน้าผมก่อนจะมองเลยมาที่มือของฟรานที่จับมือผมอยู่และวินาทีนั้นที่ทำให้ผมเห็นภาพตัวเองซ้อนทับกับภาพของจ้าว
"ใครวะ?"เสียงที่ถามผมดูจะหงุดหงิดๆ ผมหันไปมองหน้าวดีอย่างขอความช่วยเหลือแต่วดีก็ได้แต่ส่ายหัวจริงสิผมลืมไปสนิทเลยนะว่ามีแค่ผมที่เคยเจอจ้าว ผมมองมือจ้าวที่เริ่มสั่นจนผมต้องลุกขึ้นแล้วดึงของทั้งหมดมาถือเองและนั้นทำให้ฟรานหันมามองหน้าผมด้วยสายตาไม่พอใจ
"ทุกคนนี่จ้าวรุ่นน้องเราเอิ่ม...ทาร์ตไข่กับกาแฟเย็นนี่ให้พี่หรือเปล่า"ผมแกล้งถามทีเล่นทีจริงเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศแต่เหมือนทำให้มันแย่ลง ฟรานเริ่มออกอาการไม่พอใจดูทีเดียวก็รู้ว่าฟรานเริ่มไม่ชอบขี้หน้าจ้าวซะแล้วส่วนรุ่นน้องผู้มาใหม่ก็เอาแต่จ้องหน้าผมด้วยสายตาที่เหมือนกำลังผิดหวังจากบางสิ่ง
"ครับ ผมซื้อมาให้พี่หวังว่าครั้งนี้พี่จะกินของที่ผมซื้อให้นะ"
"แน่นอนพี่กินแน่แล้ว.."
"ทำไมไม่ชวนน้องมากินข้าวเที่ยงด้วยกันละ"ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรก็โดนสวนขึ้นซะก่อน ผมหันไปส่งตาเขียวให้ฟรานคนเขาอุตส่าห์จะรีบไล่ไปไกลๆยังจะมาทำให้เรื่องมันยุ่งยากอีก
"มึงจะบ้าเหรอ!"ผมโพล่งออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจและก็ลืมคิดไปว่าผมกำลังทำให้คนๆนึงเสียหน้าอย่างรุนแรง
"ทำไมครับ พี่ไต้ฝุ่นไม่อยากให้ผมไปด้วยเหรอ?"จ้าวเริ่มทำสีหน้าจริงจังใส่ผมเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน
"เอ่อ..คือพี่คิดว่าจ้าวจะไปกินข้าวกับเพื่อนอ่ะแต่ถ้าไม่ไปก็มากับพวกพี่ก็ได้...อืมถ้าจะไปก็ไปเจอพวกพี่โรงอาหารกลางนะพี่ไปก่อนนะ"ผมดึงแขนฟรานลุกขึ้นก่อนจะขอแยกออกมาจากวดีโดยอ้างว่ามีธุระต้องจัดการ ผมลากฟรานมาที่ทางเดินหน้าห้องน้ำใต้ตึกเพราะไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปผ่านมา
"มึงจะบ้าเหรอไปชวนน้องเขาทำไมกูไม่รู้จักเขานะเว้ย!"
"แน่ใจเหรอว่ามึงไม่รู้จัก ถึงมึงไม่อยากรู้จักแต่มันก็สร้างสะพานรอมึงอยู่แล้ว"ผมเงียบ คงไม่มีเหตุผลอื่นที่ทำให้ผมเห็นภาพตัวเองซ้อนทับจ้าวเพราะผมก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วบางทีจ้าวอาจจะแอบชอบผมอยู่แต่ไม่กล้าบอกผมเหมือนที่ผมเคยเป็นกับพี่ไมโล
"ก็รู้อย่างนี้แล้วจะดึงคนอื่นเขามาทำไมให้ยุ่งยากวะ"ผมผลักอกมันแรงๆ รู้สึกอารมณ์เสียยังไงชอบกลที่เกมส์ไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ ทั้งๆที่ผมไม่อยากให้ใครมายุ่งหรือสร้างความร้าวฉานให้ผมกับฟรานอีกอุตส่าห์หลีกเลี่ยงแต่ทำไมมันยังดึงคนอื่นมายุ่งอีกผมไม่เข้าใจเลยสักนิด
"เพราะกูจะทำให้มันรู้ว่ามึงเป็นของกู มันจะได้ตัดใจจากมึงซะตั้งแต่ตอนนี้ถ้ามึงยังคอบรับของจากมันทุกวันอย่างนี้ก็เท่ากับให้มันคิดว่ามึงมีใจให้มันมึงอยากให้จ้าวเจ็บแบบที่มึงเคยเป็นเหรอไงไม่ใช่ทุกคนนะที่จะมีคนรองรับไว้แบบมึง"มันขยับหน้าเข้ามาใกล้ผม สิ่งที่มันพูดทำให้ผมคิดได้ว่าไม่ควรทำแบบนั้นจริงๆถ้าหากผมไม่ทำให้อะไรๆมันชัดเจนปล่อยไว้นานเกินไปมันอาจจะนานเกินเยียวยาแล้วก็ถูกอย่างที่มันพูดว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะมีคนรองรับแบบผม ผมรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่มีมันคอยรองรับผมเอาไว้และจะไม่ปล่อยให้ผมต้องเจอกับความเจ็บปวดอีก ผมจูบปากฟรานเบาๆก่อนจะผละออกมา
"ขอบคุณนะที่ทำให้กูคิดได้"มันจูบผมอีกครั้งหลังจากที่ผมพูดจบ จากนั้นเราก็แยกย้ายกันไปเรียนเพราะผมกับมันยังลงเรียนคนละตัวอยู่
ผมไม่เคยอึดอัดขนาดนี้มาก่อน ก่อนหน้านี้เคยคิดว่านี้มันอึดอัดที่สุดแล้วในงานวันเกิดพี่อเลนแต่มาเทียบกับตอนนี้ไม่ได้เลย ผมนั่งมองหน้าจ้าวที่มองหน้าผมอยู่นานแล้วฟรานนั่งข้างผมส่วนวดีนั่งข้างจ้าว
"เอ่อ..กูไปซื้อน้ำก่อนนะ"
"เดี๋ยวผม../กูไปเอง"ทั้งสองคนอยู่ๆก็ลุกพรวดแล้วก็วิ่งไปที่ร้านขายน้ำ ผมกลับมานั่งเหมือนเดิมมีวดีที่คอยมองอยู่และหัวเราะออกมาเบาๆ
"คนอื่นคงคิดว่าสองคนนั้นกำลังแย่งวดี แต่จริงๆแล้วพวกนั้นกำลังแข่งกับแย่งฝุ่นต่างหาก"จู่ๆผมก็แก้มแดงขึ้นจนหน้าร้อนไปหมดไม่คิดว่าวดีจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา
"แล้วคิดว่าใครชนะละ"ผมแกล้งถามหยั่งเชิงดูว่าวดีจะรู้อะไรเกี่ยวกับผมและฟรานบ้าง หากวดีรู้และรับได้จะได้บอกไปเลยว่าผมกับฟรานเป็นอะไรกันแต่ถ้ารับไม่ได้ก็คงต้องเงียบเอาไว้แบบนี้
"ฟรานอยู่แล้ว..วดีเชียร์เพื่อนตัวเองยะ"สายตาล้อเลียนของวดีทำให้ผมอยากจะแทรกแผ่นดินหนีซะจริงๆ สายตาที่เหมือนคนมองอะไรทะลุปุโปร่งแบบนี้นะ
"วดีรู้อะไรมาบ้างเนี่ย"
"รู้หมดแหละ ไม่เหมือนใครบางคนเพิ่งจะรู้หัวใจตัวเองทำให้เกือบจะเสียคนที่รักไปซะแล้วมั้ยละ"อ๊ายยยย นี่วดีก็รู้เหรอเนี่ยไม่น่าละถึงรู้ว่าจังหวะไหนควรพูดถึงฟรานจังหวะไหนไม่ควร ให้ตายสิมีแค่ผมเหรอเนี่ยที่โง่งี่เง่าอยู่คนเดียวแบบนี้มันน่าอายชะมัดเลย ผมกับวดีคุยกันยังไม่ถึงไหนฟรานกับจ้าวก็เดินเร็วๆหน้าตื่นๆเข้ามาที่โต๊ะซะก่อนแล้วทั้งคู่ก็ยื่นน้ำมาให้ผมคนละแก้ว มีอยู่สี่คนพวกมึงซื้อน้ำมาแค่สองแก้วนี่นะบ้าหรือเปล่า
"กาแฟเย็นกับน้ำแดง?"
"เลือกเลยครับพี่ไต้ฝุ่น!"ผมสะดุ้งอยู่ใกล้กันแค่นี้จะตะโกนทำไมก็ไม่รู้ ผมหันมองหน้าฟรานกับจ้าวสลับกันแล้วคำพูดของฟรานก็ดังขึ้นในหัวผม ผมไม่ควรทำให้ทุกอย่างมันคลุมเครือผมควรจะตัดจ้าวออกจากชีวิตซะเพราะผมได้เลือกแล้วว่าผมจะอยู่กับใครผมไม่ควรรักษาน้ำใจจ้าวเพราะสุดท้ายนั้นจะกลายเป็นอาวุธย้อนกลับมาทำร้ายทั้งตัวผมและตัวจ้าวเอง
"พี่ชอบน้ำแดง"ผมหยิบแก้วน้ำแดงมาวางไว้ข้างตัวแล้วฟรานก็ดึงมือผมไปกุมไว้หลวมๆ จ้าวมองหน้าผมอย่างผิดหวังผมทำได้แค่ยิ้มปลอบใจคงไม่มีอะไรที่ผมจะทำได้ดีไปกว่านี้แล้ว
"งั้นพี่ขอกินกาแฟเย็นหน่อยนะน้องจ้าวพอดีเกิดหิวน้ำขึ้นมา"วดีพยามทำลายบรรยากาศมาคุมึนตึงนี้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
"เดี๋ยวผมไปซื้อให้ใหม่ครับพี่วดี"จ้าวลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมจ้าวไม่เดินกลับมาแต่ฝากให้รุ่นน้องอีกคนเอามาให้แทน น้ำแก้วใหม่ที่จ้าวฝากมาให้คือน้ำแดงผมมองแล้วก็ได้แต่เศร้าใจรู้สึกผิดพิกลแฮะ
"เหมือนแก้วนี้จะเป็นของฝุ่นนะ"วดีดันแก้วมาทางผม ยังไม่ทันจะพูดอะไรฟรานก็คว้าไปกินซะรวดเดียวหมด
"กูกินเอง"กินไปแล้วเพิ่งจะมาพูดนะ ไอหมาหวงก้างถึงมันจะเป็นการกระทำที่ใจร้ายแต่เชื่อพี่เหอะนะน้องจ้าวมันจะเป็นผลดีต่อตัวน้องเอง
เพิ่งรู้ว่าอาจารย์วันเพ็ญจะจ้างร้อยสอนล้านขนาดนี้อะไรจะทุ่มเทการสอนขนาดนี้ ผมชะโงกหน้ามองบรรดานักศึกษาที่ทำหน้าซังกะตายกับบทเรียนที่แสนยืดยาวของอาจารย์วันเพ็ญมันคงไม่น่าเบื่อขนาดนี้ถ้าอาจารย์แกไม่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการบ่นและผลสุดท้ายคือปล่อยเลท และถ้าไม่มีนัดไปขนของที่ห้องผมกับฟรานผมคงไม่เสียเวลามานั่งรอมันนานขนาดนี้หรอกเมื่อไหร่จะออกมาวะเบื่อรอแล้วนะเว้ยย!
tid tid
= ผมรู้แล้วละครับว่าพี่รักใคร และพอผมรู้มันทำให้ผมรู้อีกอย่างว่าผมไม่มีทางชนะพี่ฟรานได้เลยต่อให้ผมจะหล่อกว่าหรือดีกว่าแค่ไหนแต่ถ้าหัวใจของพี่ไม่ได้อยู่กับผม ผมก็ยังคงเป็นผู้แพ้อยู่วันยันค่ำ ขอบคุณนะครับที่ไม่ให้ความหวังผมขอให้พวกพี่คบกันนานๆ [JAO] =
"อ่านไรอยู่"ฟรานเดินเข้ามาประชิดตัวผมตอนไหนไม่เห็นรู้สึก ผมรีบเก็บโทรศัพท์
"ไม่มีอะไรรีบไปเหอะ ของกูที่จะขนไปห้องมึงเยอะนะเที่ยงคืนก็ไม่หมด"ผมกระโดดหอมแก้มมันแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยวนาทีนี่ใครจะพูดถึงหรือสงสัยในเรื่องของพวกเราผมก็ไม่สนใจทั้งนั้นครับ เพราะคนที่ผมต้องสนมีแค่คนๆเดียวนั้นก็คือคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมตรงนี้นี้ไง
"กูรักมึงนะ"
-------------------------------------------------------------------
THE END
ขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านที่เข้ามาให้กำลังใจนะค่ะ คนเขียนดีใจมาที่เขียนเรื่องนี้จบจริงๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
