บทที่2
กลิ่นไรว่ะ...กลิ่นเหม็นไหม้ๆ ผมปรือตาขึ้นผมยังอยู่ในห้องเหมือนเดิมไม่ได้ถูกหิ้วไปไหนแต่อย่างใดแต่กำลังเกิดอะไรแปลกประหลาดกับห้องผมนั้นคือ ควันสีดำที่พวยพุ่งอยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง
"แค่ก..แค่ก"สิ่งที่ผมเห็นนี่ตะลึงมากกว่าไอควันบ้านี่ก็คือคนที่ทำให้มันเกิดต่างหาก กระป๋องขนมปี๊บที่ห้องไม่มีแน่นอนวางอยู่กลางระเบียงไอคนก่อเรื่องเอาม้านั่งซักผ้ามานั่งโยนอะไรบางอย่างลงไปในถัง
"เฮ้ย!ไอฝุ่นทำเหี้ยไรเนี่ย"ผมวิ่งเข้าห้องน้ำเทน้ำใส่ถังแล้วราดมันเพื่อดับไฟในกระป๋อง
"มึงนั้นแหละทำเหี้ยไรดูดิพังหมดเลย"ปากคว่ำ ตาเหลือกตลอดผมชะโงกหน้าไปดูในถังมีรูปพี่ไมโลที่ยังไหม้ไม่หมดนอนตายอยู่ในกระป๋อง
"แล้วมึงกำลังทำอะไรละ"ผมยืนมองมันอยู่นานก็ไม่ยอมทำความสะอาดซะทีสุดท้ายผมนี้ละเป็นคนทำความสะอาดส่วนไอคนก่อเรื่องนะเหรอนั่งเหม่ออยู่ข้างในแล้ว
"กูว่า...กูจะตัดใจแล้วว่ะ"ผมหันไปมองไต้ฝุ่นมันนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนโซฟาที่แม่งมาก่อไฟห้องผมก็เพราะอย่างนี้นะเหรอจะตัดใจจากคนๆนึงมันต้องทำลายความทรงจำที่เคยมีเขาอยู่เหรองั้นถ้าผมจะตัดใจผมจะต้องทำยังไงละ
"อ้ะเอาไปของมึงอ่ะ"ผมยื่นรูปพี่ไมโลไปข้างหน้า ไต้ฝุ่นมองหน้าผมกับรูปสลับกันแล้วผมก็ทำไม่ได้ต้องเบือนหน้าหนีหยดน้ำใสๆที่กลิ้งตกมาที่ข้างแก้มมัน
"ถ้ามึงรักเขาจริงตอนมึงจะเลิกรักมึงจะไปทำลายเขาทำไมว่ะ มึงอยากให้คนที่มึงรักเสียใจเหรอไง"มันไม่ยอมเอารูปไปซะทีผมเลยยัดใส่มือมันซะเลย
"กูลงไปหากินจะเอาไรก็โทรลงไปแล้วกัน"ผมคว้ากระเป๋าตังกับโทรศัพท์แล้วก็รีบออกจากห้องมาเลย แม่งกูมันก็แค่คนปากดีเก่งแต่ปากแค่นั้นละโว้ย!
ผมไม่ได้ลงมาหาอะไรกินหรอกครับเวลานี้แค่น้ำเปล่ายังกินไม่ลงเลยเพราะความรีบร้อนกุญแจรถผมก็ไม่ได้หยิบลงมาเลยต้องเดินไปเดินมาอยู่ในซอยพอเมื่อยก็ไปนั่งแช่อยู่ที่ป้ายรถเมล์มองคนขึ้นลงรถจนคนที่ขายของแถวนั้นคงคิดว่าผมบ้า ผมลงมาจากห้องตั้งแต่เที่ยงตอนนี้ก็จะห้าโมงเย็นแล้วครับแต่ไต้ฝุ่นก็ยังไม่โทรมาหาผม โทรศัพท์ผมยังนิ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงแล้วกูมานั่งทำบ้าอะไรตั้งสี่ห้าชั่วโมงว่ะเนี่ย!
Rrrr
-ไต้ฝุ่น- คนที่ทำให้ผมต้องระเห็จจากห้องตัวเองมานั่งจับเจ๋าอยู่ที่ป้ายรถเมล์ คนที่ผมไม่เคยสักครั้งที่จะโกรธมันลง คนที่ผมไม่อยากได้มันเป็นเพื่อน
"..." ผมกดรับไม่รู้จะพูดอะไรดี ไม่รู้ต้องปลอบใจมันหรือว่าควรถามอะไรมันออกไปดี
ผมเงียบ...มันก็เงียบ
- กูอยากกินบะหมี่หมูแดง ซื้อมาให้หน่อย - ผมแทบจะหลุดขำออกมากูถามตั้งแต่เที่ยงเพิ่งจะบอกกูตอนห้าโมงเนี่ยนะไส้มึงไม่ขาดแล้วเหรอไง
"อืม แค่นี้นะ"
- เดี๋ยว! -
"มีอะไรอีก"
- ... -
"เงียบอีกกูวางละนะ"
- รีบๆขึ้นมานะ ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด... - เป็นอีกครั้งแหละครับที่ผมต้องยิ้มให้กับคนที่ชื่อไต้ฝุ่นไม่ว่ามันจะทำอะไรใจร้ายกับผมขนาดไหนแต่ผมก็ไม่เคยสักครั้งที่จะไม่รักมัน
"ชักช้าจริงๆเลยมึงอ่ะหายไปไหนมาตั้งนาน"ทันทีที่ก้าวขาเข้าห้องเสียงมันก็แว้ดขึ้นมาทันที ไอตัวดีนอนกระดิกขาดูทีวีสบายใจเฉิบแต่อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะตาแม่งบวมอีกแล้วร้องไห้อีกแล้วแน่ๆผมเดินเข้าไปใกล้มันมากขึ้น
"อะไร ไหนบะหมี่กูอ่ะ อือ.."ผมกดจูบเบาๆที่ริมฝีปากมันโดยไม่มีการรุกล้ำใดๆผมค่อยๆกดตัวมันนอนลงกับโซฟา ไต้ฝุ่นยกมือขึ้นโอบต้นคอผมและเปลี่ยนมาขยุ้มผมตอนที่ผมสร้างความเสียวกระสันให้กับมัน ริมฝีปากผมและทุกปลายนิ้วที่สัมผัสกับร่างเปลือยเปล่าของมันให้ของรู้สึกอยากจะครอบครอง อยากจะได้มากกว่านี้อีก ผมเกือบจะถอดเสื้อมันออกซะแล้วถ้ามันไม่จับมือผมเอาไว้
"กูหิว.."ผมหลุดหัวเราะเบาๆพอเห็นแก้มมันแดงเรื่อขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มมันแรงๆอีกครั้งจนมันร้องโวยวายนั่นแหละถึงได้ปล่อยมันออกจากอ้อมกอด มันรีบวิ่งไปเทบะหมี่ใส่จานแก้มมันยังแดงอยู่เลยแม่งเขินบ้าอะไรก็ไม่รู้มากกว่านี่ก็ทำมาแล้ว ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะตรงข้ามมันไต้ฝุ่นแทบจะเอาหน้าจมไปกับชามมันไม่รู้เขินบ้าอะไรนักหนา
"วันหลัง..อย่าหายไปแบบนี้นะ"ผมเงยหน้าจากการกินแล้วมองตามันถึงได้รู้ว่ามันมองผมมาตลอดมันหลบตาผมทำท่าจะลุกขึ้นแต่ผมก็จับมือมันไว้
"จะเก็บจานปล่อย"
"บอกให้คนอื่นปล่อยเสียงหวานแบบนี้คิดว่าจะได้ไปเหรอไง"พูดจบผมก็ดึงมันมาจูบทันที มือผมก็ฉุดดึงมันให้ปีนข้ามโต๊ะมา มือผมล้วงเข้าไปในเสื้อยืดมันพร้อมกับกระชากเสื้อมันออก ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ส่วนไต้ฝุ่นนั่งคร่อมตักผมอยู่มือผมกำลังสาละวนกับการปลดกางเกงมันออกพอๆกับมันที่กำลังพยามถอดเสื้อผมออกแต่เพราะผมตัวใหญ่กว่ามันทำให้มันถอดได้ลำบากมันถึงได้ทำหน้ายู่ไม่ยอมให้ผมจูบ
"เดี๋ยว..มึงถอดเสื้อเดี๋ยวกูถอดกางเกงเอง"ความอดทนมันคงสิ้นสุดหน้าบึ้งตาเหลือกปากคว่ำเชียว แม้แต่ตอนจะเข้าได้เข้าเข็มมันยังทำหน้าแบบนี้อีก ผมถอดเสื้อออกพร้อมกับที่ไต้ฝุ่นลุกขึ้นถอดกางเกงไม่ถึงหนึ่งนาทีเราสองคนก็โผเข้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอีก
"อือ..อย่าตรงนั้น"ให้เดาเสียงตอนนี้ไต้ฝุ่นเซ็กซี่ขนาดไหน ผมซุกหน้าวนเวียนกับหน้าอกมัน ทุกตารางนิ้วของผิวเนื้อมันไม่มีตรงไหนที่ผมไม่เคยสัมผัสแม้จะเป็นตารางนิ้วภายในของมันผมก็สัมผัสมาแล้ว ผมขยับตัวสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปที่เนื้อนุ่มที่ตอดตุบอยู่ผมกระชับเอวของคนข้างบนจับมันให้ควบไปตามจังหวะที่ผมต้องการจนในที่สุดเราก็ถึงฝั่งแห่งความปราถนา
"วันนี้มึงแปลกๆนะ/วันนี้มึงแปลกๆนะ"เราสองคนพูดขึ้นพร้อมกับหลังจากเสร็จกิจและผมก็พามันมานอนในห้องผมเชยคางมันขึ้นจูบเบาๆที่หน้าผากเนียน
"กูมีเรื่องจะบอก"
"นั่นไงกูว่าแล้วไอฟรานมึงต้องมีอะไรแน่ ว่าไงมึงแอบไปรักสาวที่ไหน"ไต้ฝุ่นห่อตัวเองด้วยผ้าห่มลุกขึ้นมาชี้หน้าผมพร้อมกับอมยิ้มหวานจ๋อย
"เป็นแฟนกันนะ"
"มึงกำลังล้อกูเล่นใช่มั้ย?"สายตาที่ไต้ฝุ่นมองมาที่ผมนั้นผมไม่รู้จะอธิบายมันยังไง แต่มันสามารถดูดพลังงานไปจากผมได้อย่างมากเลยทีเดียว ผมตลบผ้าห่มออกเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาปิดกันอุบาทถ์แล้วโยนให้มันอีกหนึ่งผืน
"ดึกแล้วมึงน่าจะกลับบ้านนะ"
"จริงด้วย กูลืมไปว่านัดเล่นเกมส์กับพ่อ...ไปนะ"มันเดินตามเก็บเสื้อผ้าแล้วออกไปแต่งตัวข้างนอก ทิ้งให้ผมนั่งอยู่บนเตียงคนเดียวผมไม่ได้โกรธมันแค่กลัวว่าเราจะไม่เหมือนเดิม ความสัมพันธ์เราคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
------------------------------------------------------------------------------
to be continue
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
