หัวข้อ: ผัวเก็บ {เรื่องสั้น} บทที่ึ8 THE END [9/5/56 ]

[❁INDY_FAMILY❁]

ฝุ่นก็เป็นเหมือนฟรานแต่ทำไมเราสงสารฟรานมากกว่าหว่า

[-west-]

ฟรานหายไปไหนน้อ

[quiicheh.]

เห็นแก่ตัวดีจังเลย :-)
ถึงฟรานจะรักแต่คนเราก็มีความอดทนนะ

[zombi]

 
ความรัก อธิบายยากจริงๆ

[Aomampapeln]

ชิส์!ชิส์!ชิส์!ไม่ชอบไต้ฝุ่นอ่ะไมคนดีๆอย่างฟรานต้องมาเจอคนอย่างนี้อ่ะ
'โอ้ลูฟี่ช่วยดีเถอะ'(เกี่ยว!!?)

[saotome]

ชอบๆ เรื่องสนุกดี
ชอบคนบุคลิกอย่างไต้ฝุ่นนะ
แต่ก็สงสารฟราน  เฮ้ออออออ
ปล. ไม่อยากให้เป็นเรื่องสั้นเลย ขอเป็นเรื่องยาวเลยนะคนเขียน

[พลอยสวย]

    ขอให้ฟรานเจอคนดีๆที่รักฟรานเร็วๆ

[Kelvin Degree]

ฟรานน่าสงสารอ่ะ
เหมือนผมเลย,,,,

ฝุ่นยังไม่รู้ใจตัวเอง...

[Maytbb]

ฟรานหาแฟนใหม่เหอะ อย่าไปแค์ฝุ่นเลย 

[jubdong]

บทที่ 5



   หลังจากรวบรวมความกล้าอยู่หลายวันผมก็เอาชนะความกลัวได้ แต่เอาเข้าจริงเวลามาอยู่ที่นี่ หน้าประตูห้องฟรานกลับทำให้ผมใจสั่นมือที่แตะอยู่ที่ประตูมันชื้นเหงื่อมือผมสั่นเทาจนเหมือนจะไม่มีแรงเคาะประตู และในวินาทีที่ผมกำลังลงแรงไปที่ประตู ประตูบานนั้นก็เปิดออก





   


   "กูมาเก็บของ" ฟรานออกมาในสภาพเสื้อยืดกับบ๊อกเซอร์แถมใส่แว่นด้วยสงสัยกำลังอ่านหนังสืออยู่เพราะเวลาปกติมันไม่ค่อยใส่แว่น


   "เข้ามาดิ"มันพูดก่อนจะผลักประตูออกให้ผมเดินเข้าไป พอเข้าไปถึงห้องรับแขกผมก็พบว่ามีกองชีทมากมายวางอยู่แทบล้นห้องและตัวเจ้าของห้องก็ไม่ได้สนใจกับการมาของผมเลยมันนั่งอยู่กลางกองชีทกำลังขมักเขม้นอ่านหนังสืออยู่ ผมแอบมองมันหลายครั้งและก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มหรือสบตาผมเลย ผมกัดปากแน่นทำไมถึงได้รู้สึกแย่อย่างนี้นะทั้งๆที่ผมคิดมากแทบตายว่าเจอมันแล้วจะพูดว่าอะไรดีแต่มันกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา


   "กินข้าวยัง"คงเพราะบรรยากาศที่น่าอึดอัดผมที่ไม่ชอบอยู่ในอารมณ์แบบนี้เลยเป็นฝ่ายเอ่ยปากชวนคุยซะก่อนทั้งๆที่มันไม่ใช่สไตล์ของผมเลยซักนิด


   "อ่าฮะ"มันตอบแค่นั้น แค่นั้นจริงๆอ่ะนะไอบ้าเอ้ยไม่คิดแม้แต่จะถามต่อเลยเนี่ยนะ น่าหงุดหงิดชะมัด!ขณะที่ผมกำลังเก็บเสื้อตัวสุดท้ายลงกระเป๋าผมก็สะดุดกับเสื้อสเวตเตอร์สีกรมท่าที่ผมเคยซื้อให้มัน ผมจะเก็บมันไปดีมั้ยนะ? แต่คิดไปอีกทีผมอย่างน้อยผมก็ควรจะเหลือของเอาไว้เพื่อให้อย่างน้อย...ฟรานจะได้คิดถึงผมบ้าง


   "กูไปละนะ!"ผมบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดทั้งๆที่ไม่ควรจะหงุดหงิดด้วยซ้ำ ผมหันหลังเตรียมจะก้าวไปที่ประตู



   "เดี๋ยว!"ผมว่าแล้วมันต้องรั้งผมไว้เพราะมันรักผม...









   

   "มึงลืมตัวนี้"รอยยิ้มของผมที่กำลังยิ้มให้มัน หุบลงฉับพลันจู่ๆภาพขนาดหน้าผมก็พร่าเลือนจนมองอะไรแทบไม่เห็นเสื้อสเวตเตอร์ไหมพรมที่ผมเคยซื้อให้มันเองเป็นของขวัญวันเกิดให้มัน


   "เอาไปดิ"ฟรานที่อยู่ห่างจากผมสักสามก้าวได้กำลังยื่นเสื้อตัวนั้นให้ผมพร้อมกับโบกมันไปมาเหมือนจะให้ผมรีบๆรับมันไปสักทีผมเงยหน้ามองฟราน มันเหลือบสายตามองไปที่อื่นไม่ยอมมองหน้าผมแต่ก็ดีเพราะผมไม่อยากให้มันเห็นน้ำตาของผมอีกแล้ว แปลกนะที่ผมกำลังรู้สึกว่าเสื้อตัวนี้เหมือนเป็นสิ่งเดียวที่มัดพวกผมไว้ไม่ให้พวกเราจากกันแต่ตอนนี้ฟรานกำลังยื่นกรรไกรให้ผมตัดมัน ทั้งๆที่ผมพยามที่จะยื้อมันไว้


   ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยามกระพริบตาให้น้ำตามันกลับเข้าไปแต่นั้นเหมือนช่วยให้มันไหลเร็วกว่าเดิมมากกว่ารอยยิ้มที่ผมคิดว่ามันสร้างยากเหลือเกินในเวลานี้แต่ผมคิดผิดมันยิ้มง่ายกว่าที่คิดเยอะเพราะมันเป็นยิ้มจากความสมเพศ..สมเพศความโง่ของตัวเอง..







   "ข..ขอบคุณนะ"ผมเดินเข้าไปรับเสื้อแล้วค่อยๆเดินก้าวออกมาอย่างช้าๆเหมือนจะยืดเวลาให้ฟรานรั้งผมไว้อีกครั้งด้วยเหตุผลอื่น แต่ก็ไม่


   "ฮึก.."ทันทีที่ประตูปิดลงน้ำตาผมก็ไหลลงมาอย่างทะลักทะลายผมมองเสื้อในอ้อมกอดตัวเองที่ตอนนี้มันชื้นไปแทบจะทั้งตัว ผมแทบไม่มีแรงเดิน ตัวผมเซไปชนกำแพงหลังจากที่เดินห่างออกมาได้ห้าหกก้าวตัวผมล้มลงกับพื้นผมมองแทบไม่เห็นว่าพื้นมันคือสีอะไรหรือมันสกปรกแค่ผมไม่สนแม้แต่กำแพงที่ผมคิดว่ามันค่อนข้างจะสกปรกหน้าของผมแทบจะแนบไปกับกำแพง ผมไม่สนแม้แต่เสียงเปิดประตูที่อาจจะมีคนอื่นออกมายืนดูและคิดว่าผมเป็นคนบ้าที่ไหนมานั่งร้องไห้ที่กำแพงห้องเขา ช่วยไม่ได้นิที่น้ำตาผมมันไม่หยุดไหลสักที..





   FRAN




   นี่ผมทำบ้าอะไรลงไป!




   ผมมองมือของตัวเองที่ว่างเปล่าแต่ก็ยังให้ความรู้สึกอุ่นๆที่ปลายนิ้ว ทั้งๆที่ผมรู้ว่ามันกลับมาเพื่อพยามจะง้อผมทั้งๆที่มันไม่ใช่คนอย่างนั้นเลยแต่ผมก็ยังถือทิฐิคิดว่าจะต้องให้คนอย่างมันทำยังไงเหรอถึงจะพอใจ ทำเหมือนผมเองไม่รู้จักมันทั้งๆที่ผมรู้จักมันดีกว่าตัวมันเอง ผมรู้ดีว่ามันไม่เคยเอ่ยปากคุยกับใครก่อนถ้าคนๆนั้นทำให้มันไม่พอใจ ทั้งๆที่ผมแคร์มันและต้องการมันมากขนาดนี้แต่ผมกลับยื่นเสื้อสเวตเตอร์ตัวแรกและตัวสุดท้ายที่มันเคยซื้อให้ตั้งๆแต่เรารู้จักกันมาส่งคืนมันไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันแกล้งลืมทิ้งเอาไว้แต่ผมก็ยังส่งคืนมันไปผมจะไม่มีทางปล่อยให้มันเป็นแบบนี้!


   ขาผมแทบหมดแรงเมื่อเดินออกมานอกห้อง ผู้ชายรูปร่างผอมบางผมยาวระต้นคอตัวขาวจั้วะ ในอ้อมกอดมีเสื้อสเวตเตอร์ที่คงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา กำลังนั่งขดตัวอยู่กับพื้นที่มันเคยบอกว่าโคตรสกปรก นั้นทำให้ผมก้าวขาไม่ออกผมยืนอยู่ด้านหลังห่างจากมันเพียงแค่ห้าหกก้าวถ้าจะเดินไปจริงๆเวลาแค่ครึ่งวินาทีก็คงถึงตัวมันระยะทางแค่นี้เองจริงๆสินะที่ขวางเราเอาไว้


   "เลิกร้องได้แล้วนะฝุ่น..เลิกร้องได้แล้ว..ฮึก"เสียงที่กำลังปลอบใจตัวเองโคตรสั่นจนผมไม่แน่ใจว่านั้นกำลังปลอบใจตัวเองหรือกำลังทำให้ตัวเองร้องหนักกว่าเดิม มันเช็ดหน้ากับเสื้อตัวนั้นตบหน้าเรียกความสดชื้นสองสามครั้งแล้วค่อยๆลุกขึ้น ไต้ฝุ่นไม่ได้หันหลังกลับมามองแต่ก้าวเดินออกไปด้วยความมั่นคง ในขณะที่ไต้ฝุ่นกำลังหันกลับมากดลิฟต์ความขี้ขลาดก็ส่งผลให้ผมรีบเดินเข้าห้องไปเพราะผมขี้ขลาดเกินกว่าจะทนมองใบหน้านั้นเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ผมเป็นคนทำได้ ผมนั่งมองโทรศัพท์ของตัวเองอยู่กว่าชั่วโมงนึงหน้าจอโทรศัพท์ยังขึ้นเบอร์เดิม





   - ตืด..ตืด..ตืด..ขออภัยค่ะหมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ -



   ห้องที่เต็มไปด้วยชีทเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนถูกเก็บซะเกลี้ยงโดยฝีมือแม่บ้านของคอนโด มันดูโล่งตาและกว้างขึ้นกว้างขึ้นจนผมรู้สึกเหมือนได้อยู่คนเดียวจริงๆ ตู้เสื้อผ้าผมโล่งขึ้นเยอะตั้งแต่ไต้ฝุ่นกลับมาเอาเสื้อผ้าของเขาไปสงสัยผมต้องไปเดินหาซื้อเสื้อผ้ามาใส่ให้ตู้เต็มๆซักแล้วสิ


   ห้างวันนี้คนเยอะผิดปกติโดยเฉพาะชั้นหนึ่งที่กำลังจัดงานอีเว้นท์กันอยู่ ผมยืนดูแค่พักนึงก็เดินขึ้นไปดูเสื้อผ้าข้างบนชั้นสองนี่ค่อยยังชั่วเหมือนคนจะน้อยลงครึ่งนึง ผมเดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี่มั่วไปหมดปกติผมไม่ชอบเดินนักหรอกมันเมื่อยแต่ช่วงนี้ผมไม่ไหวถ้าจะต้องอยู่คนเดียวในห้องโล่งๆ


   ปึ้ก!


   "ขอโทษครับ/ขอโทษครับ"


   "เอ่อ.."ผมพูดอะไรไม่ออก เพราะคนที่ผมเดินชนคือคนที่ผมคิดถึงมาตลอดให้ตายเถอะผมอยากยิ้มและหัวเราะกับความเป็นนิยายน้ำเน่านี่จริงๆหลบหน้ากันแทบตายแต่ก็ต้องมาเจอหน้ากันอยู่ดีด้วยเหตุบังเอิญ แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องหุบลงเพราะสายตาของไต้ฝุ่นที่มองมาทางผม ดวงตาฉ่ำน้ำที่พร้อมจะไหลอยู่ตลอดเวลาเหมือนกำลังจะสื่อให้ผมรู้ว่าผมควรหลบให้คนที่กำลังหมดแรงเดินออกไปก่อนที่เขาจะพังทลายไปต่อหน้าผม ผมเบือนหน้าหนีพร้อมกับหลบทางให้เขาทั้งๆที่อยากจะดึงเอาไว้ถามไถ่ถึงความเป็นอยู่หรือชวนไปกินข้าวดูหนังอย่างที่เราเคยทำแต่...



   ผมคงต้องปล่อยไป..



   ผมกลับมาที่ห้องมองดูห้องที่ก่อนออกไปมันว่างเปล่ายังไง...ตอนนี้มันก็ยังว่างเปล่าเหมือนเดิม ตู้เสื้อผ้าที่อุตส่าห์ไปซื้อเสื้อมาใส่ให้มันเต็มและถึงแม้มันเต็มแล้วผมก็ยังไม่รู้สึกว่ามันเต็มเพราะจริงๆแล้วสิ่งที่มันไม่เต็มไม่ใช่ตู้เสื้อผ้าตามันคือ...หัวใจของผมที่ยังไม่เต็ม



   

   TYPHOON



   ใครว่าเรื่องบังเอิญเหมือนในละครน้ำเน่าไม่มีจริง..



   "คุณฝุ่นค่ะนี่ค่ะเสื้อสเวตเตอร์ที่ส่งซักไปเราใส่ถุงให้เรียบร้อยแล้วนะค่ะ"พนักงานของโรงแรมคนเดิมที่ผมไม่คิดจะจำชื่อเขาส่งถุงเสื้อมาให้ผม ผมรู้ดีว่ามันคือตัวไหนทั้งๆที่ยังไม่ต้องเปิดออกดู ผมมองมันผ่านถุงใสสีมันยังสดเหมือนเดิมไม่มีวี่แววว่ามันเคยผ่านการเช็ดน้ำหูน้ำตาของผมมาแล้ว



   "เอามันไปทิ้งเลยครับ"



   "อ้าวทำไมละค่ะเสื้อก็ยังดีอยู่นิค่ะ"พี่พนังงานพยายามจะยัดถุงเสื้อคืนใส่มือผม แต่จะให้ผมอยู่กับสิ่งที่ทำให้ผมเจ็บปวดนะเหรอ ผมทำไม่ไหวหรอก



   "พี่จะเอาไปให้ใครหรือเอาไปทิ้งที่ไหนก็ได้"ผมรีบเปิดประตูแล้วเข้าห้องตัดบทแบบไม่อยากสนทนาต่อ ยังแอบได้ยินเสียงพี่พนังงานบ่นอุบอิบอยู่หน้าห้อง น่าฟ้องผู้จัดการจริงๆเลยนะ ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาวางถุงเสื้อที่เพิ่งซื้อมาใหม่วันนี้ไว้บนพื้นห้องผมยังสะอาดเหมือนเดิมจากฝีกมือของแม่บ้านประจำตึกทีวีวางอยู่ชิดผนังอีกห้องข้างๆกันนะมีแผ่นแม่เหล็กสำหรับแปะโน๊ตและหนึ่งในบรรดาโน๊ตกระดาษแผ่นเล็กแผ่นน้อยก็มีรูปนึงโผล่ออกมา ขอบไหม้ๆสีน้ำตาลเข้มแบบนี้ผมเกือบลืมมันไปซะสนิทว่าครั้งนึงเคยเผามันไปซะหมดห้องแต่เพราะมีคนนึงห้ามเอาไว้รูปนี้เลยไม่ถูกเผาให้ไหม้หมด



   "ถ้ามึงรักเขาจริงตอนมึงจะเลิกรักมึงจะไปทำลายเขาทำไมว่ะ มึงอยากให้คนที่มึงรักเสียใจเหรอไง"







   "เฮ้ยพี่เดี๋ยวก่อน!"ผมตะโกนเรียกพี่พนักงานที่กำลังถือถุงเสื้อของผมไปทิ้งที่ขยะกลาง เพราะกฏของโรงแรมนี้คือห้ามนำของลูกค้ามาใช้ต่อ พี่พนักงานคนนั้นหันมามองหน้าผมงงๆ


   "ว่าไงค่ะคุณฝุ่น?"


   "คือผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมขอเสื้อคืนแล้วกันทิ้งไปก็เสียดายแย่"


   "ได้ค่ะ เรียกซะพี่ตกอกตกใจหมดจริงๆคุณฝุ่นโทรลงมาก็ได้นะค่ะไม่ต้องลำบากลงมาถึงขยะกลาง"


   "แหะๆผมคงรีบนะ ยังไงก็ขอบคุณนะครับ"นี่เป็นครั้งแรกเลยหรือเปล่าที่ผมพูดยาวๆกับพี่พนักงานและให้ความเป็นมิตรเพราะปกติผมจะไม่ค่อยสุงสิงกับคนที่อยู่ระดับล่างกว่าแต่หลังจากที่ผ่านเรื่องมากมายมาแล้วผมเองยังเคยแทบจะเกลือกกลิ้งกับพื้นกระเบื้องสกปรกๆโดยที่ผมไม่เห็นรังเกียจแล้วกับคนธรรมดาเดินดินอย่างเราๆผมก็ไม่เห็นจะต้องไปรังเกียจเขา




   นิ้วมือผมลูบผ่านใยผ้าของเสื้อไหมพรมเบาๆผมกวาดสายตามองเพื่อมันชำรุดตรงไหนจะได้เอาไปให้ช่างซ่อมผมยังจำได้ว่าครั้งแรกที่ฟรานเห็นเขาก็ไม่อยากใส่มันเพราะเขากลัวมันร้อนทำให้ผมต้องบังคับให้เขาใส่ถึงแม้หลังๆฟรานมักจะพกมันใส่กระเป๋าเอามาให้ผมใส่เวลาเข้าเรียนที่ห้องจะเปิดแอร์เย็นฉ่ำเหมือนอยู่ขั้วโลกทุกครั้ง แล้วผมมายืนคิดถึงอะไรที่มันจบไปแล้วทำไมนะบ้าจริงๆ ผมรูดซิบขึ้นปิดถุงเสื้อแล้วนำมันไปไว้ในตู้เสื้อผ้าผมคิดว่าคงไม่ได้หยิบมันออกมาใส่อีกแล้วละจนกว่าเจ้าของมันจะมาขอคืน...



---------------------------------------------------------------------------
to be continue
ขอบคุณทุกกำลังใจและคอมเม้นต์ค่ะ

[Maytbb]

ทิฐิทั้งคู่เลย   

[❁INDY_FAMILY❁]

ตอนนี้หน่วงๆหัวใจชอบกล

[bennnyyy]

รู้ใจตัวเองสักทีเถอะฝุ่น

[iammoonoi]

 

สงสารทั้งคู่เลย...คุยกันเหอะ..

มาต่อเร็วๆ นะคะ ค้างมากๆ

[พลอยสวย]

    มาม่าเต็มจอเลยยย

[Nus@nT@R@]

ปวดใจกันทั้งคู่

[Aomampapeln]

ทำตามที่ใจคิดบ้างเถอะฝุ่นอย่าทำตามสมองมากเลยน่าสงสารฟรานอ่ะ

[quiicheh.]

ห่างกันให้รู้ใจตัวเองนะว่าคิดถึงกันขนาดไหน
คนที่อยู่ด้วยกันทุกวันอ่ะไม่มีวันรู้หรอก

[Poes]

ทำไมมีแต่ดราม่าน้ำตานองทั้งนั้นเลย 
ขอหวานๆได้แล้ว 

[Kelvin Degree]

เห้อ!!

ปากแข็งทั้งคู่

คืนดีเร็วๆสิครับ

[NOoTuNE]

 



อยากให้ฝุ่นโตกว่านี้อีกนิด เพราะถ้ายังเป็นแบบนี้ แล้วคนที่ไปง้อคือ ฟราน สุดท้ายคนที่เจ็บที่สุดก็คือ ฟรานคนเดียว เพราะฝุ่นยังไม่รู้ใจตัวเอง และยังไม่โต

[BeeRY]

มัวแต่หันหลังให้กัน ก็ไม่ทางรู้หรอกว่าอีกฝ่ายรักตัวเองมากแค่ไหน

[OoแซมเศวตoO]

อิ่มมาม่า

[in_blu]

โหวววว เอาแต่เล่นแง่กันทั้ง 2 คน แ้ล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันได้ละเนี่ย

[sanri]

  เอาเข้าไป มาม่าเต็มท้องเลยอ่ะ 

[hembetaro]

ความรู้สึกเหมือนไต้ฝุ่นเป็นลูกคนเล็กอ่ะ ชอบให้คนง้อ ให้คนเอาใจ
แต่ผิดก้อไม่กล้าขอโทษ อีโก้สูงอ่ะ กับฟรานคงคิดว่าเป็นเพื่อน
ซึ่งช่วยคลายเหงา คอยเอาใจใส่
ยิ่งรู้ว่าฟรานชอบตัวเองเลยคิดว่าเป็นของตาย
ถ้าไม่ลดอีโก้ลง ก้อเห็นทีว่าจะต้องระทมต่อไปอีกนานอ่ะ
 

[sang som]

หันหน้าเข้าคุยกันดิ อย่าถือทิฐิ

เข้าใจไปกันเองฝ่ายเดียว

ปรับความเข้าใจซะจะได้ไม่เจ็บ

[numay]

ไม่ไหวจะกินมาม่า

[krappom]

ดราม่าน้ำตานอง
 

[supizpiz]

โอ๊ยยหน่วงใจหลาย