บทที่ 4 TYPHOON
ถ้าคุณคิดว่ากำลังหมดแรงหรือท้อถอยอย่าคิดว่าจะไม่มีเพื่อน...เพราะผมคนนึงละที่กำลังจะหมดแรง
Rrrr
- พี่รอนานแล้วไม่เห็นมาเลยโทรมาตามนะ -
"เอ่อ..ขอโทษครับคือมันเกิดเรื่องนิดหน่อยแล้วเอ่อ..."ผมมองโน๊ตบุ๊คที่เปิดหน้าเฟสบุ๊คทิ้งไว้ มีคนทักแชทมาและนั่นคือวดีผมกดเปิดดู
= วันนี้เกิดอะไรขึ้นเหรอฝุ่น ? = เกิดอะไรขึ้นวันนี้นะเหรอ ? หลังจากที่ผมตะโกนบอกประโยคที่โคตรเห็นแก่ตัวแล้วไม่น่าอภัยไป ฟรานได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพักเขาทำท่าจะหันกลับมาในขณะที่หัวใจผมกำลังพองโตมันก็ถูกเจาะลมออกฟรานกระชากประตูออก หลังจากนั้นห้องนั้นก็มีผมเพียงคนเดียว
- แล้วไงต่อครับฝุ่น พี่รอฟังอยู่นะ - ผมเกือบลืมไปว่ากำลังคุยโทรศัพท์กับใครอยู่
"ผมกำลังไป"ผมพิมพ์ตอบข้อความของวดีและรีบออกจากห้องทันที
= มันจบแล้ว =
วันนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมายจริงๆเพราะจู่ๆพี่ไมโลก็ขอนัดผมกินข้าวแต่น่าแปลกที่เขาไม่ได้นัดผมที่ร้านอาหารแต่กลับนัดผมที่สวนสาธารณะที่นึง
"ว่าไงครับ"ผมนั่งลงข้างเขาที่ม้านั่ง เพิ่งจะสังเกตว่าข้างตัวเขามีกาแฟวางอยู่กินกาแฟตอนสองทุ่มเนี่ยนะ..เดี๋ยวก็นอนไม่หลับหรอก
"ฝุ่นคิดยังไงเรื่องพี่กับอเลน"เรียกมาถามเรื่องนี้เนี่ยนะผมถอนหายใจ
"แล้วพี่คิดว่าไงละครับ"
"คือพี่อยากได้ความเห็นของคนอื่นนะคือบางทีพี่ก็รู้สึกเหมือนเราห่างกันเกินไป"พี่คิดถูกแล้ว เพราะฉะนั้นเลิกกับเขาแล้วมาคบคนใกล้ตัวอย่างผมดีกว่า..อยากจะตะโกนบอกใจจะขาดถ้าทำได้นะ
"ก็ถ้าพี่คิดว่าไม่ใช่แล้วพี่จะยื้อต่อไปทำไมละครับปล่อยให้ทั้งตัวพี่และตัวเขา..ไปเจอคนอื่นที่ดีกว่า ที่ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว.."อยู่ๆผมก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนกลางวัน
"เดี๋ยวนะนี่พี่แย่ขนาดนี้เลยเหรอ"หน้าพี่ไมโลตอนนี้โคตรตลกเลยครับ ถึงเขาจะยิ้มอยู่แต่ดูก็รู้ว่าเขาอึ้งแค่ไหนนี่ผมพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ย
"เปล่าๆครับคือ..ผมหมายถึงคนรู้จักไม่ช่พี่นะคือพี่ไมโลดีแล้วครับเป็นผู้ชายที่ทุกคนอยากอยู่ด้วยและผมก็เชื่อว่าอเลนก็ต้องคิดแบบเดียวกับที่ผมคิด" ใช่..คิดแบบเดียวกันเพราะผมก็รักพี่เหมือนที่อเลนรักพี่เหมือนกัน แล้วผมเป็นบ้าอะไรเนี่ยผมควรจะเชียร์ให้เขาเลิกกันผมจะได้มีโอกาส สงสัยผมจะคิดมากเรื่องฟรานไปหน่อย
"เอิ่มม..นั้นเป็นคำตอบที่ดีมากเลยนะมันให้กำลังใจดีมาก"
"อ่าครับดีใจที่พี่ชอบคำตอบผม" คงเป็นผมเองที่ต้องยิ้มเจื่อนๆให้พี่เขาเพราะดันไปให้ความเห็นออกตัวช่วยเขาซะขนาดนั้น
"เอาเป็นว่าเราไปให้อะไรกินกันเถอะ เดินไปกินไปชิวๆแบบพี่น้องเป็นไง?" เขาหันมามองผมด้วยความหวังว่าผมจะตอบตกลง ผมลืมบอกไปพี่ไมโลนี่ชอบอะไรชิวๆซึ่งบางทีมันก็ต่างไปจากผม ผมชอบที่จะนั่งอยู่บนโต๊ะที่ปูเรียบในโรงแรมหรือภัตตาคารดังๆมากกว่าที่จะนั่งกินอะไรข้างถนน แต่ในเมื่อเรารักคนที่เขาเป็นแบบนั้นความรักก็จะทำให้คุณเปลี่ยนไป
"ว่าไงคร้าบบบคุณหนูไต้ฝุ่น"รอยยิ้มล้อเลียนกับการกระทำน่ารักๆของพี่เขานี่ละที่ทำให้ผมรักเขา
"อดใจรอแทบไม่ไหว" นั่นละถึงผมจะไม่อยากไปกินอาหารง่ายๆแบบที่พี่เขาชอบแต่ผมก็ปฎิเสธไม่ลงอยู่ดี
ผมกับพี่ไมโลฝ่าการจลาจรมาถึงเยาวราช แหล่งของกินสุดชิวและอากาศก็ร้อนซะจนอยากจะโบกแท๊กซี่กลับคอนโดแต่พอให้ไปมองรอยยิ้มหล่อๆบนหน้าพี่ไมโลที่กำลังตื่นตาตื่นใจกับแสงสีที่เยาวราชทั้งๆที่พี่เขาไม่ได้มาที่นี่ครั้งแรกซะหน่อย
"รู้มั้ยพี่มาที่นี่ครั้งแรกกับอเลน ตอนนั้นฤดูหนาวพอดีเลยเดินสบายกว่าตอนนี้หน่อย" มาเล่าให้ฟังทำไมเนี่ยไม่ได้อยากฟังสักนิด
"แหะๆ คงสนุกน่าดู"
"แน่นอนนี่ลองชิมปาท่องโก๋ร้านนี้ดูสิอร่อยมากเลย เวลาอเลนรู้ว่าพี่มาเธอจะฝากซื้อตลอด" นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ผมต้องยิ้มให้เขาแล้วทำหน้าตาให้ตื่นเต้นกับสิ่งที่เขาเล่า ให้ตายเถอะผมมาทำอะไรที่นี่!มานั่งฟังเขาสาธยายถึงแฟนเขาแทนที่ตอนนี้ผมควรจะนอนเปิดแอร์เย็นดูหนังที่เพิ่งซื้อมามากกว่า
"มานี่เร็ว!" และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่พี่ไมโลลากผมไป เขาลากผมให้มาหยุดฟังอาแปะคนนึงที่เป่าขลุ่ยอยู่ข้างทางผมว่าอาแปะเขาเป่าเก่งดีนะเพราะมากด้วย
"อเลนชอบมากเลยนะถึงขั้นถ่ายวิดีโอเก็บไว้ดูที่นิวยอร์คเลยนะ" เอาอีกแล้ว ผมหันมามองพี่เขากะจะบอกให้เขาเลิกพล่ามถึงยัยอเลนซะทีเพราะผมไม่อยากมีส่วนร่วมใดๆกับยัยนั้น แต่สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมต้องกลืนคำพูดเมื่อกี้ลงไป สายตาที่พี่เขามองขึ้นไปบนฟ้าดูก็รู้ว่าคิดถึงยัยนั่นมากแค่ไหน ถึงแม้พักนี่เขาสองคนจะทะเลาะกันบ่อยมากก็ตามแต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่พี่ไมโลจะไม่คิดถึงเธอและไม่เคยมีสักครั้งที่พี่ไมโลคิดจะนอกลู่นอกทางแม้แต่อยู่กับคนอื่นพี่เขายังใส่ใจทุกรายละเอียดที่พวกเขาเคยทำร่วมกัน
"อเลนโชคดีมากเลยนะที่มีคนรักดีๆอย่างพี่ จนผมอิจฉาเลยนะ" นี่ผมพูดอะไรอออกไป บ้าหรือเปล่า
"สักวัน..อ่อไม่สิตอนนี้ฝุ่นก็มีแล้วนะ"ผมเลิกคิ้ว ใครวะ? ผมไม่ได้คบกับใครเป็นพิเศษเลยนะแล้วพี่เขาหมายถึงใคร?
"เอ้า..ก็ฝุ่นไม่ได้คบกับฟรานอยู่เหรอพี่เห็นสนิทกันนึกว่าคบกันซะอีก"
"ห้ะ? พี่พูดเล่นป่ะเนี่ยฝุ่นกะฟรานเป็นเพื่อนสนิทกันเฉยๆไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก" ไม่ใช่!ลึกๆในใจผมก็แอบเถียง
"เอ้าเหรองั้นพี่ขอโทษทีที่เข้าใจผิด เฮ้ย!นี่มันห้าทุ่มแล้วเหรอรีบกลับเถอะพี่จะกลับไปสไกป์กับอเลน"ยังคุยกันไม่ทันรู้เรื่อง พี่ไมโลก็ค้วามือผมไปเรียกรถแท๊กซี่
"เอ้ยพี่กลับเหอะ ฝุ่นกลับเองได้"ดูพี่เขารีบๆ ผมก็ไม่อยากจะรบกวนให้เขาต้องวนรถไปมา
"เอางั้นเหรอ งั้นก็กลับบ้านดีๆนะพี่ไปก่อนนะ"ผมยืนโบกมือลาอยู่ริมข้างทางจนรถพี่ไมโลหายไปจากสายตาแล้วค่อยเรียกรถให้ตัวเองบ้างจริงๆแล้วผมก็ยังไม่อยากกลับหรอกแต่เยาวราชมันร้อนนิ รถจอดลงที่โรงแรมแถวสาธุที่ผมเสียเงินเช่าเป็นรายเดือนเพื่อซุกหัวอยู่ที่นี่มีทุกอย่างครบครันก็โรงแรมห้าดาวนิถ้ามีไม่ครบอย่างที่ผมอยากได้ผมคงไม่เสียเงินเช่ามันหรอก ผมขึ้นไปที่ชั้นของบาร์สั่งเครื่องดื่มมาดื่มนั่งทอดอารมณ์กับแสงสียามค่ำคืนของกรุงเทพ
หลังจากดื่มพอให้แสบคอเล่นๆแล้วผมก็เดินขึ้นห้องค๊อกเทลแค่ไม่กี่แก้วไม่ทำให้ผมเมาหรอกแค่เบลอๆนิดหน่อยอย่างน้อยอาการเบลอๆก็ช่วยให้ผมหลับสบาย ไม่ต้องนอนเหงาอยู่คนเดียวเหมือนหลายๆวันที่ผ่านมาเพราะส่วนใหญ่แล้วผมก็ไม่ค่อยได้นอนห้องตัวเองเท่าไหร่เพราะผมชอบที่จะไปขลุกอยู่ที่ห้องฟรานแต่คงไม่ใช่ตอนนี้ผมไปไม่ได้
"คุณฝุ่นค่ะ นี่ค่ะเสื้อที่เคยส่งรีดพอดีทางเราเพิ่งจะหาเจอ"ผมมองเสื้อยืดที่ตัวเกือบหมื่นในถุงพลาสติกที่ทางโรงแรมจัดมาอย่างดี แต่เท่าที่จำได้ตอนนั้นผมเมาเละไปหาฟรานที่ห้องอ้วกใส่มันและมันก็บังคับให้ผมเอามาซักผมเลยเอาไปส่งซักแต่ทางโรงแรมทำเสื้อผมหายจำได้ว่าตอนนั้นฟรานโมโหมากโกรธผมไปตั้งสามวันแต่สุดท้ายฟรานเองนั้นแหละที่ต้องกลับมาง้อผม
"คุณฝุ่นค่ะ"พนักงานสะกิดผม สงสัยผมจะคิดอะไรนานไปหน่อย
"ครับ ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์หาให้"ผมรับเสื้อจากพนักงานแล้วไขกุญแจเข้าห้องที่สะอาดเนี๊ยบเพราะผมจ้างแม่บ้านมาทำตลอดเสื้อฟรานวางอยู่ในตู้รวมกับเสื้อตัวอื่นๆของมัน เสื้อมันในห้องผมก็เยอะพอๆกับเสื้อผมในห้องมัน สงสัยว่างๆคงต้องไปเอาคืนซะแล้วสิก่อนที่เจ้าของห้องจะจุดไฟเผามันซะก่อน หรือผมอาจจะไปพรุ่งนี้ดีนะ ?
-------------------------------------------------
to be continue
ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกความคิดเห็น
คนอ่านดุเดือดมาก ขอบคุณนะค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
