Hour#15 Determineวันรุ่งขึ้นตื่นสายมาก็ไม่เห็นวานอนอยู่ข้างกันแล้ว ลุกขึ้นนั่งอย่างอึนๆ ชั่งใจว่าจะล้างหน้าแปรงฟันก่อน หรือจะลงไปหาวาก่อน สุดท้ายก็เป็นเด็กดีเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน เดี๋ยวโดนวาดุอีก เอาจริงๆผมว่าป๊าม๊าคงหมดห่วงเรื่องคุณภาพชีวิตของผมได้เลยครับเพราะวามันทำหน้าที่แทนได้เหมือนพ่อแม่ผมจริงๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้านี้บ่นได้ทุกเรื่อง
แปรงฟันเสร็จผมก็เดินลงไปข้างล่างเผื่อวาจะนั่งอยู่ตรงห้องนั่งเล่น แต่ทันทีที่เปิดประตูก็ได้ยินเสียคุยกันเป็นภาษาอังกฤษมาจากข้างล่าง เสียงแรกเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยคือเสียงพี่ชายคนรองของผม แต่อีกเสียงนี้ผมไม่ยักจะรู้จัก ผมไม่ได้สอดรู้สอดเห็นนะครับแค่จะลงไปดูเฉยๆว่าแขกคนนั้นเป็นใคร
"ตกลงจะคุยกันไม่รู้เรื่องใช่มั้ย" เสียงตะคอกภาษาอังกฤษที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดดังขึ้นมาในโสตประสาททันทีที่เข้ามาใกล้ห้องนั่งเล่น ผู้ชายตัวสูงหน้าดุยืนนิ่งจ้องมองพี่เฟิร์สอย่างโมโห ดูจากทรงแล้วไม่น่าจะเป็นคนไทยแต่ก็ไม่ใช่คนยุโรป พี่เฟิร์สเพียงแค่ยืนมองด้วยแววตานิ่งเฉยอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรพาลเอาผมกลัวแทน มองออกไปก็เห็นผู้ชายในสูทดำอีกสองคนยืนอยู่หน้าบ้าน ถ้าไม่เคยเจอบรรยากาศแบบนี้จากคุณปริญมาก่อน ผมคงคิดว่าพี่ชายคนรองไปติดหนี้พนันที่คาสิโนต่างประเทศมาแล้วไม่มีเงินจ่ายจนเจ้าหนี้ตามมาเอาเรื่องแน่ๆ
"คุณต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง ผมแสดงจุดยืนของผมชัดเจน ทางคุณต่างหากที่ไม่ยอมรับ"
"ทำไมถึงดื้อด้านแบบนี้นะ ชั้นไม่ใช่ปริญนะที่จะมาคอยตามใจและยอมเธอไปหมดทุกอย่าง" เหมือนชื่อของคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี้จะทำให้พี่ชายผมหวั่นไหวพอตัว เพราะถึงจะเป็นเพียงปฏิกริยาเพียงเล็กน้อย แต่ผมก็มองออกว่าพี่เฟิร์สกำลังเสียใจ
"ผมจำไม่ได้ว่าเคยขอร้องให้พี่ชายคุณมาตามใจ และอีกอย่าง ถ้าเขาจะมองว่าผมเป็นคนผิดก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก หวังว่าจะเข้าใจ"
คนส่วนใหญ่จะมองว่าพี่เฟิร์สเป็นคนหัวอ่อน ใจเย็น แต่จริงๆแล้วพี่เขาเป็นคนที่ดื้อเงียบครับ ม๊าเคยบ่นหลายรอบแล้วว่า พูดอะไรไปถ้าพี่เฟิร์สไม่เห็นด้วยก็จะไม่เถียงนะครับแต่ไม่ทำตาม
"เสียเวลาชั้นจริงๆที่มาคุยกับคนหัวดื้อแบบเธอ เอาเป็นว่าชั้นมาบอกเธอแค่นี้ ส่วนเธอจะตัดสินใจยังไงก็เรื่องของเธอ แต่ขอบอกไว้อย่าง พี่ชายชายชั้นยอมวางศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มีลงบนมือเธอ เพื่อคนอย่างเธอ จะเห็นค่าของมัน หรือ จะปล่อยมันทิ้งไปก็คิดดูเอาเอง โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆหรอกนะ อยากได้อะไรมาก็ต้องแลกบางอย่างไป ปริญยอมแลกศักดิ์ศรีของเขาเพื่อความรักของเธอ และเธอล่ะยอมแลกอะไรเพื่อเขาได้บ้าง"
ผมเห็นพี่เฟิร์สเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ผู้ชายคนนั้นก็เดินออกจากบ้านไปก่อน ลูกน้องในชุดสูทสองคนนั้นก้มหัวให้พี่เฟิร์สเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเจ้านายตัวเองออกไป
พี่เฟิร์สทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาทันที ดูเหมือนความคำพูดของเขาจะกระทบจิตใจพี่ชายผมมากทีเดียว
"พี่เฟิร์ส" ผมเรียกพี่ชายเสียงเบาก่อนจะนั่งลงข้างๆกัน พี่เฟิร์สหันมามองหน้าผมและยิ้มให้ ก่อนจะสวมกอดผมไว้โดยไม่พูดอะไรออกมา เหมือนผมจะเดาได้ลางๆว่าพี่ชายผมีปัญหาอะไรบางอย่างกับคุณปริญเพราะช่วงเดือนที่ผ่านมาที่ผมอยู่ที่นี้ ผมไม่เห็นพี่เฟิร์สจะไปไหนเลย กลับบ้านเร็วมาทำกับข้าว บางวันก็ทำงานที่บ้าน หมกตัวอยู่ในห้อง พูดคุยกับผมบ้าง และจะนั่งอยู่ตรงสวนหลังบ้านวาดรูปทะเลที่ไม่เสร็จสักที ทำตัวให้ตัวเองยุ่งตลอดเวลา
ใจจริงผมเองก็อยากจะถามนะครับว่าพี่เฟิร์สมีปัญหาอะไร แต่นิสัยของพี่ชายผมผมรู้ดี พี่เฟิร์สเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก เวลามีเรื่องอะไรก็จะเก็บเอาไว้ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ซ่อนความรู้สึกเอาไว้ด้วยรอยยิ้มบนในหน้า
หม่าม๊าเคยบอกว่าในบรรดาลูกทั้งสามม๊าเป็นห่วงพี่เฟิร์สมากที่สุด เพราะพี่เฟิร์สไม่ชอบพูดหรือปรึกษาใครเวลาที่พี่เขามีปัญหา ชอบเก็บเอาไว้กับตัวและยิ้มให้คนอื่นสบายใจ จนกลายเป็นนิสัย ม๊าบอกว่าเพราะพี่เฟิร์สเป็นลูกคนรองจึงไม่ได้มีความเป็นผู้ใหญ่เท่าเฮียเอก แต่ก็จะมาทำตัวเรียกร้องความสนใจแบบผมที่เป็นน้องคนเล็กไม่ได้
"หิวมั้ยน้องเอ" ผ่านไปเพียงครู่ พี่เฟิร์สก็ผละออกมา
"หิว อยากกินข้าวผัดพี่เฟิร์สผัดให้หน่อย แล้ววันนี้พี่เฟิร์สไม่ทำงานหรอ"
"พี่เอางานมาทำที่บ้าน แล้วนี้อาบน้ำยังเนี้ยเรา มาทั้งชุดนอน เดี๋ยววากลับมาก็โดนดุ"
"เหอะ เคยกลัวหรอ แล้ววาไปไหนอ่ะ ม๊าด้วย"
"ไม่กลัว แต่พี่ก็เห็นทำตามตลอดเวลาวาสั่งนะ ฮาๆๆ วาพาม๊าไปดูของตกแต่งร้านกาแฟไปกันซักพักเอง เห็นวาบอกเมื่อวานน้องเอนอนดึกเลยไม่ได้ปลุก แล้วเมื่อคืนเป็นไงบ้างคุยกันเรียบร้อยมั้ย"
"เรียบร้อย...หนูเป็นคนใจกว้างเลยยอมให้อภัย" เดินตามมานั่งเท้าคางดูพี่เฟิร์สทำกับข้าว พี่เฟิร์สรวบผมที่ยาวประบ่าของตัวเองขึ้นมัดอย่างลวกๆ หันหลังเตรียมหั่นใส้กรอก
"ยอมให้อภัยหรือกลัวว่าวาจะไม่โอ๋จริงๆ"
"พี่เฟิร์สอ้า"
"ฮาๆ แล้วนี้จะเปิดเทอมยัง"
"อีกอาทิตย์กว่าๆก็เปิดแล้ว"
"แล้วจะกลับกรุงเทพตอนไหนเนี้ยเรา"
"คงอาทิตย์หน้าอะ ไม่อยากกลับเลยอยากอยู่บ้าน อยู่บ้านสบาย"
"อยู่โน้นก็ไม่ได้ลำบากนิ่ครับ มีวาดูแล"
"ดูแลกับจู้จี้มันห่างกันนี้ดดดดเดียวนะพี่เฟิร์ส นี้ดดดดดเดียว" ลากเสียงยาวพร้อมทำมือประกอบให้รู้ว่ามันห่างกันนิดเดียวจนแทบจะป็นอันเดียวกันอยู่แล้ว
"ก็ชอบทำตัวให้โดนบ่น"
"ก็เวลาวาบ่นมันสนุกดี ฮาๆๆ" นั่งกินข้าวคุยเล่นกับพี่เฟิร์สสักพักพี่เฟิร์สก็ขึ้นไปทำงานต่อ ผมก็เลยเดินขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่จะโดนวามันบ่นใส่ กลับมานอนเล่นอยู่บนเตียงก็อดคิดถึงเรื่องเมื่อวานไม่ได้ ใจจริงผมก็ไม่ได้เชื่อในสิ่งที่วาพูดนะครับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือ ผีอำตามที่เจ้าคนกลัวผีมันบอก แต่ที่ผมอือออตามทำเป็นหลอนว่าโดนผีอำเพราะผมมั่นใจแล้วว่า ความรู้สึกที่ผมได้รับมันเป็นเรื่องจริง
ผมโดนวาจูบ แต่ทำไมล่ะ
นอนคิดอยู่เพลินๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มองรูปคนโทรเข้ามาก็กดรับกรอกเสียงไปเอื่อยๆ
"ว่าไง"
"ไอ้น้องเออออออออ"
"เชรี้ยเปรี้ยว ตะโกนทำไม แก้วหูกู" ยังคงสงสัยว่าแม่ของเปรี้ยวเอานกหวีดให้กินแทนนมหรือเปล่า
"น้องเอ บอกกูมา เล่ามาเลยว่าเกิดอะไรขึ้น"
"เกิดอะไรวะ กูงง"
"อย่ามาทำซึน รักยมกูบอกมาว่า เมื่อวานมึงอิ๊งอ๊างอะไรกับวา"
"อิ๊อ๊างศัพท์อะไรของมึงว่ะครับ" นับวันเริ่มรู้สึกจะคุยกับเปรี้ยวไม่รู้เรื่อง
"ไอ้นี้นิ่ อย่ามาตีมึนเปลืองค่าโทรศัพท์กู...ตกลงมึงกับวาอะไรยังไงกัน งอนไรกันค่ะ"
"เฮ้ย! รู้ได้ไง วาบอกหรอ"
"ควายนี้ วามันจะมาบอกกูได้ไงละ เมื่อกี้กูโทรคุยกับพี่เฟิร์สมา เขาเล่าว่าวากลับมาแล้ว แล้วจากการอ่านการ์ตูนและนิยายมาเยอะกูมั่นใจว่ามึงจะต้องงอนที่วาหายไปเป็นเดือนแน่ๆ"
"เปรี้ยวมึงทำกูขนลุกละ....แต่มึงโทรมาก็ดีกูมีไรจะปรึกษา"
"ถ้าจะปรึกษาเรื่องคลีนิคศัลยกรรมหน้าผากมึงกูว่ามึงคงหมดทางเยียวยาแล้วว่ะ เสียใจด้วยนะ"
"แค่นี้นะ" เมื่อไรทุกคนจะเลิกยุ่งกับหน้าผากของผมสักทีนะ หน้าผากเฮียเอกกับพี่เฟิร์สก็กว้างไม่เห็นมีใครล้อ ยุติธรรมมาก
"โอ๋ๆๆๆ น้องเออ่ะ มาๆกูไม่กวนตีนละ มีอะไรยังไงว่ามากูพร้อมเสือก เอิ่ม พร้อมช่วยมึงเสมอ เพื่อน"
"บางทีกูว่าเราควรเลิกเป็นเพื่อนกันนะ"
"น้องเอ แรงไปนะคะ สาวน้อยตาใสจิตใจอ่อนหวานและโลกสวยอย่างชั้นรับไม่ได้"
"เฮ้อ" เหนื่อยจะด่าเปรี้ยวแล้วครับ รับมือยากมากเพื่อนคนนี้
"อย่ามาถอนหายใจใส่กู ตกลงว่าไง"
"....กูว่ากูโดนวาจูบว่ะ"
"เรื่องแค่นี้...ห่ะ อะไรนะ!! ผู้ชายจูบกัน ผู้ชายจูบกัน เอกับวาจูบกัน กรี้ดดด อะไรยังไงวะ โอ้ยตายแล้วกูฟิน ขอหายใจก่อน ผู้ชายในสังกัดกูจูบกัน"
"กูชักไม่แน่ใจละว่าการมาปรึกษามึงเป็นเรื่องที่ดี"
"ดีสิมึง กูนี้ศึกษามาดี ครอบคลุมทุกสื่อ ถ้ามีปริญญาให้ กูกับแก้วคงจบด็อกเตอร์ไปแล้วอ่ะ"
"แน่ล่ะ ฝักใฝ่กันมาตั้งแต่อายุ 11" ตั้งแต่จำได้ว่าเป็นเพื่อนกัน ผมก็เห็นเปรี้ยวกับแก้วจูงมือกันหลังเลิกเรียนเดินไปซื้อการ์ตูนวายตรงร้านแถวโรงเรียนตลอด
"มันก็เป็นเรื่องราวดีๆ ฮาๆๆ ต่อ อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง"
"เมื่อวานกูนอนอยู่ แล้วเหมือนกูจะรู้สึกว่าโดนจูบ คือมึงเข้าใจปะว่าถึงกูจะหลับอยู่แต่มันก็ไม่ได้หลับลึกขนาดจะไม่รู้ตัวอะ"
"อาห่ะ แล้วไง"
"แต่คือตอนแรกกูคิดว่าฝันไงเพราะใครจะมาจูบกู นอนอยู่บ้านแต่พอม๊าบอกว่าวากลับมาแล้วกูเลยคิดว่าหรือจะเป็นวา แต่นั้นแหละ วาจะมาแอบจูบกูทำไม กูก็เลยลองถามวาไปแล้วนะ แต่มันไม่ตอบกู"
"แล้วอะไรทำให้มึงมั่นใจว่าวาจูบมึงจริงๆ"
"ก็ตาไอ้วามันฟ้อง"
"ฟ้องยังไงว่ะค่ะ มันมองมึงยังไง เล่าให้จบสิ กูลุ้น!!"
"ก็ตามัน...แพรวพราวมากอะ กูเลยหนีไปอาบน้ำก่อน" พูดไปชักเริ่มเขินเมื่อนึกถึงสายตาของวาเมื่อคืน รอยยิ้มของวาที่ส่งมาให้พร้อมกับสายตาแบบนั้น ที่ผ่านมามันไม่เคยชัดเจนขนาดนี้
"สรุปคือถ้ามันจับมึงปล้ำได้วามันคงทำไปแล้วสินะ กูเข้าใจ เพราะพวกกูยังคงนับถือความอดทนของวาอยู่ทุกวันนี้ว่าปล่อยมึงรอดมาได้ยังไง มึงทำบาปมาเยอะนะเอ ถึงไม่โดนวาปล้ำอะ"
"เชี้ยเปรี้ยว ประโยคมึงงงๆมั้ย"
"เอางี้ มึงจำได้มั้ยน้องเอ ที่พวกกูบอกมึงวันนั้นว่า วามันชอบมึง"
"จำได้" คืนที่ผมไปนิมมานกับเพื่อนมัธยม กับคำถามที่ผมยังคงเก็บมาคิดตลอด
"แล้วทีนี้มึงจะตอบกูได้หรือยัง ว่ามึงชอบวาหรือเปล่า...ครั้งนี้กูขอตรงๆเลยนะ อย่ามาทำตัวกระแดะอาย กูรำคาญ เอาเป็นว่า ชอบ หรือ ไม่ชอบ"
"ถ้ากูชอบแล้วทำไม และถ้าไม่ชอบแล้วจะทำไม"
"มึงคิดดูดีๆนะ ในตอนนี้มึงยังมั่นใจอยู่ว่าวามันเป็นของมึง เพราะมึงยังแชร์สังคมเดียวกัน เรียนที่เดียวกัน อยู่ด้วยกัน มีเวลาให้กัน แต่ต่อจากนี้ไปวาเริ่มทำงานแล้ว มันจะเข้าไปอยู่ในสังคมที่มึงไม่รู้จัก และไม่มีส่วนร่วมด้วย เวลาก็จะไม่ตรงกันอีก มึงจะไม่ได้แชร์ทุกอย่างในชีวิตมึงกับวาแล้ว การเปลี่ยนแปลงมันเกิดขึ้นได้เสมอ และถ้ามึงยังคงทำตัวเอื่อยเชื่อย มีความสุขกับความสัมพันธ์ในตอนนี้ของมึงกับวา ว่าเป็นแบบนี้ก็สุขดีแล้ว แต่สำหรับวามันจะคิดแบบมึงแน่หรอ เพราะมึงเป็นคนรับแต่วาเป็นคนให้ไง"
คำพูดของเปรี้ยวทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่ผมเคยคุยกับพี่เฟิร์สเกี่ยวกับเรื่องของผมและวา ว่าถึงผมจะมีเวลาค่อยๆคิดและวายังเดินรอผมอยู่ แต่คนเราย่อมอยากรู้ว่าการรอคอยของเราจะสิ้นสุดลงตรงไหน
"และอีกอย่างนะ ถ้าหากว่ามีใครสักคนมาทำให้วาคิดขึ้นมาละ ว่าบางทีการเป็นคนให้ฝ่ายเดียวมันเหนื่อยเกินไปและไปรับความรู้สึกดีๆจากคนอื่นแทน ถึงตอนนั้นมึงจะมาเรียกร้องมันก็สายไปแล้วนะ"
"ไม่จริงอะ วามันไม่เป็นแบบนั้นแน่" ใจหายเมื่อคิดว่าวันหนึ่งจะมีใครเข้ามามีความสำคัญต่อวามากกว่าผม แค่คิดว่าตัวเองจะไม่มีความสำคัญต่อวาอีกแล้วก็อดที่จะเสียใจจนอยากร้องไห้ไม่ได้
"เอาอะไรมามั่นใจ"
"ก็ไม่รู้...กูก็แค่อยากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ถ้าหากว่ากูเป็นแฟนกับวาแล้วมันมีอะไรเปลี่ยนไปละ ถ้าเราทะเลาะกันจนกลับมาเป็นอย่างทุกวันนี้ไม่ได้แล้วละ"
"เอ...กูจะบอกให้ ถ้าความสัมพันธ์ของมึงสองคนจะเปราะบางขนาดนั้น ต่อให้ไม่ต้องเป็นแฟนกันมันก็จะมีเรื่องอื่นมาทำให้มึงแตกหักกันได้อยู่ดี แต่ถ้าความสัมพันธ์ของมึงมันมั่งคง ไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหนสุดท้ายมึงก็จะผ่านไปได้ อย่าดูถูกความรู้สึกของวาที่มีต่อมึง"
คำพูดของแก้วทำให้ผมรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างในความรู้สึกผมถูกปลดล็อคออกมา เหมือนความกลับสับสนลังเลมันเลือนหายไป เพราะผมกลัวการผิดหวัง ผมเลยไม่กล้าที่จะคาดหวังและตั้งความรู้สึกของผมที่มีต่อวาให้อยู่ในความปลอดภัย และคิดเสมอว่าเป็นเพื่อนกันดีแล้ว เพราะผมกลัวว่าถ้าผมปล่อยให้ความรู้สึกนั้นมากเกินไป ถ้าหากว่าไม่เป็นอย่างที่ผมคิด ผมจะเป็นยังไง
แต่ผมก็ลืมคิดไปว่า แล้วตัววาที่เป็นฝ่ายให้และรอละจะรู้สึกแบบไหน ในตัววาไม่เคยมีอะไรที่เรียกได้ว่าเป็นของวาโดยสมบูรณ์แต่วาก็ยังกล้าที่จะเผชิญหน้าต่อความรู้สึกตัวเองที่มีต่อผมโดนไม่เรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้ ผมจะใจร้ายหรือเห็นแก่ตัวเกินไปมั้ยนะ
"ตกลงว่ายังไง กูรู้ว่ามึงมีคำตอบให้กับคำถามที่กูถามอยู่นานแล้ว แต่ทีนี้ตัวมึงเองจะยอมรับมันได้หรือยัง"
"มึงพอจะมีการ์ตูนวายให้กูศึกษามั้ยเปรี้ยว...ถ้ากูจะคบกับวากูต้องทำยังไง"
"กรี้ดดดดดด น้องเอ น้องเอของแม่ ในที่สุดรู้สึกแม่ที่เห็นลูกเรียนจบแต่งานออกเรือน เหมือนกูถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง"
"มึงเปรียบซะ"
"ฮาๆๆ ตกลงยอมรับแล้วใช่มั้ยว่ามึงรักวา"
"อืม"
"โอ้ยๆๆ ฟินจริงไม่อิงนิยาย"
"ตกลงยังไง เอาการ์ตูนในวงการมึงมาให้กูศึกษาสิ"
"น้องเอ การ์ตูนวายเขามีไว้ให้คนอย่างพวกกูฟิน ไม่ได้มีไว้ให้มึงศึกษา"
"อ้าว แล้วกูต้องทำยังไงอะ"
"ตีหัววาแล้วลากเข้าถ่ำมั้งไอ้นี้นิ่ คนจะเป็นแฟนกันเขาต้องทำยังไงละ ก็สารภาพรักสิ แต่อย่างมึงกับวาต้องเอาให้เคลียนะ บอกไปเลยตรงๆ จะมาทำตัวมึนๆงงๆเป็นแฟนกันแบบงงๆไม่ได้นะเว้ย"
"มึงจะบ้าหรอ จู่ๆจะให้กูบอกกับวาเนี้ยนะ มันต้องมีจังหวะดิ่"
"รออะไรอีก รอตรุษจีนปีหน้าเลยมั้ย บอกรักพร้อมซองอังเปามีหัวหมูและขนมเทียนเป็นพยาน...วามันรอมึงมาตั้งนานแล้วถ้าจะให้มันรอกมึงนานกว่านี้อีก กูจะเอาวามาเป็นสามีกูแทนแล้วนะ"
"เปรี้ยว"
"ฮาๆๆ ล้อเล่นจ๊ะ เอางี้ คืนนี้มึงมานิมมานแล้วชวนวามาด้วย ที่เหลือพวกกูจัดเองโอเคป่ะ"
"ไม่โอเค จัดอะไร กูเชื่อใจมึงได้มั้ย"
"ได้ไม่ได้กูไม่รู้ แต่ที่กูรู้คือ คืนนี้มึงได้ออกเรือนแน่" ไม่รอฟังผมด่าเปรี้ยวกดตัดสายผมทันที ตอนนี้ในใจผมสับสนไปหมด ความรู้สึกมันตีกันจนวุ่นวาย ทั้งกล้าทั้งกลัวแต่ทั้งหมดทั้งมวลแล้วเมื่อคิดถึงว่าความรู้สึกของวาตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่วาแสดงให้ผมรับรู้มาตลอด มันทำให้ผมคิดว่าผมควรจะทำให้อะไรๆมันชัดเจนซักที
ผมกดโทรออกหาวาแต่รอเพียงไม่นานวาก็รับสายอย่างรวดเร็ว
"ตื่นแล้วหรอ"
"ตื่นแล้ว...วาอยู่ไหน"
"อยู่ร้านอาหาร กินข้าวกับแม่เออยู่ เดี๋ยวก็กลับ"
"อื้ม.....วา"
"หืม"
"คืนนี้....ไปนิมมานกัน"
"....ไปสิ"
To be con-Blue Talk-
สวัสดีค่าทุกคน จำเราได้มั้ย ฮาๆๆ หายไปนานจนนึกว่าตกแม่น้ำเทมส์ตายไปแล้วสินะ ยังๆ เรายังไม่ไปไหน มาช้าบ้างแต่เราก็มาน้า วิกฤตชีวิตมากเดือนนี้ ย้ายหอมาอยู่ที่ใหม่ ชีวิตดีกว่าเดิมแต่ไม่มีเนต ต้องรอเขามาติด ไหนจะอาจารย์ที่รักที่สั่งงานประหนึ่งลืมไปว่าชั้นมีภาษาไทยเป็นภาษาแม่ สั่งวันนี้ส่งอีกสามวัน ให้ตาย เพิ่งรู้ว่าภาษาอังกฤษที่เคยเรียนมาใช้ไม่ได้กับที่นี้ 
พอๆเลิกบ่นกลับมาที่เอวา ถึงเวลาแล้วสินะ ที่น้องเอจะเสร็จวา 
เอ้ย ที่สองคนนี้จะลงเอยแต่! แต่!มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆมั้ยอะ น่าคิดๆ แต่ยังไงก็ตามรู้สึกว่าต้องมีคนเข้าใจฟีลเอ ว่ารู้สึกนะกับคนที่มอบความรู้สึกดีๆให้ แต่กลัวว่าถ้าปล่อยให้ความรู้สึกมันมากเกินไปแล้วพอถึงวันที่เสียมันไป มันจะเจ็บ เลยกลายเป็นพยายามคอนโทลความรู้สึกตัวเองให้คงที่ และบอกกับตัวเองว่า พอใจกับความสัมพันธ์ตอนนี้แล้ว ... ความรักนี้มันยากจริงวุ้ย
เจอกันตอนหน้าค่า 
พีเอส ขอบคุณสำหรับการเชคภาษาไทยให้เราน้า 
บอกตามตรงอยู่นี้ไม่ได้ ก เอ๋ย ก ไก่เลยอะ ชั้นเป็นคนไทยคนเดียวในคลาส ชีวิต 
หัวข้อ: "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้ " Hour# 35 -Be happy- END (อ่าน 635738 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก