Hour#16 -Marry go round-"เอ วา ทางนี้" ผมหันไปตามเสียงเรียกชื่อของผมก็เห็นเหนือยกมือบอกทางอยู่ เดินหน้านิ่งไปหาเพื่อนอย่างไม่รู้จะทำหน้ายังไง ก็ดูหน้าพวกมันแต่ละคน กรุ้มกริ่มซะ ลักษณะเปรี้ยวมันคงบอกเป้าหมายของวันนี้ไปเรียบร้อยแล้ว
"เป็นไงบ้างวา ไม่เจอกันนานเลย" แก้วยิ้มทักวาพลางขยับตัวให้ผมนั่งลงข้างกัน
"ก็สบายดี แล้วแก้วละ"
"สบายดีเหมือนกันจ๊ะ"
"แล้วนี้ทำไมวันนี้มารวมตัวกับครบละ มีอะไรพิเศษหรือเปล่า" คำถามของวาพาเอาผมสำลักวอดก้าที่เหนือส่งมาให้ สายตาคมกริบของวาหันมามองผมที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามเหมือนสงสัยในอาการของผม
อันที่จริงตั้งแต่วากลับบ้านมาตอนเย็น ผมก็เกิดอาการกระแดะอาย ดัดจริต ไม่กล้ามองหน้าวา มองแล้วพาใจสั่น ยิ่งพอคิดว่า คืนนี้สาเหตุที่ชวนวาออกไปนิมมานคืออะไรยิ่งพาให้รู้สึกเหมือนทำตัวไม่ถูก
"พอดีวันนี้เป็นวันพิเศษนะ"
"หืม พิเศษยังไงหรอ" วาเลิกคิ้วถามมองหน้าเหนือแต่ไม่รู้ทำไมสายตามันดันเลยมาที่ผมที่นั่งอยู่ข้างกันไม่ได้
"เป็นวันครบรอบ 1 เดือน ไอ้กล้าโสด เลยพามันออกมาท่องราตรีเผื่อจะได้คนรู้ใจกลับไป เนอะกล้าเนอะ"
"เออ 1เดือนเลยนะที่เปลี่ยวใจ ไร้สาวใดมาออดอ้อน มองไปทางซ้ายก็เจอแม่คนที่สอง มองไปทางขวาก็เจอผู้หญิงข้ามเพศ โอ้ย"
"ปากมึงนี้ ระวังไว้นะ กูจะเอายาเบื่อหนูฆ่าหมาในปากให้หมดเลยกล้า"
"ยังโวกเวกโวยวายเหมือนเดิมเลยนะ พวกนาย" วาหัวเราะในลำคอเบาๆ ยกแก้วบรรจุสีอำพันขึ้นดื่ม ดวงตาคมกวาดมองไปยังบรรยากาศรอบๆของร้าน
"เอ เอ"
"ห่ะ อะไร" ผมสะดุ้งตกใจเมื่อรู้ว่าตัวเองเหม่อลอยไปกับใบหน้าของวา หันซ้ายไปเจอแก้วที่ยิ้มกรุ้มกริ่มให้อยู่
"พอดีแก้วอยากเข้าห้องน้ำอะ เอไปเป็นเพื่อนแก้วหน่อยสิ" สิ้นคำขอของแก้วผมก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ก่อนจะเข้าใจอะไรบางอย่างเลยเดินออกมากับแก้ว คราวนี้วามันไม่ถามอะไรแหะ สงสัยโดนเปรี้ยวเบี่ยงเบนความสนใจอยู่
"แหมเอ มองวาตาไม่กระพริบเลยนะ เก็บอาการหน่อยมั้ย"
"แก้วอะ อย่าแซวดิ่ เอทำตัวไม่ถูกอะ ตั้งแต่วากลับมายังไม่กล้ามองตาวาตรงๆเลยกลัวมันจับได้ว่าคิดอะไรอยู่"
"เอาหน่า ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าเอทำอะไรไม่ถูกก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของวาเขา รับรองวาทำถูกแน่"
"แก้วเอาจริงๆนะ ถ้าคำพูดนี้ออกมาจากปากเปรี้ยวมันจะเข้ากันมากกว่าอะ พอได้ยินแก้วพูดแล้วมันขัดหูยังไงไม่รู้"
"ทำไม กูทำไม นินทาไรกูน้องเอ" เสียงมาก่อนตัวพร้อมแรงตบไม่เบาที่แขนระบุตัวตน
"ตายยากนะมึงอะ แล้วนี้ตามกันออกมาวาไม่สงสัยหรอ"
"ระดับนี้แล้ว ให้มันรู้ซะบ้างว่ากูเป็นใคร อีหนู" เปรี้ยวเชิ่ดหน้าพูดพลางช้อนคางผมขึ้น ผมปัดมือเปรี้ยวออกอย่างขนลุก ไม่รู้สิ ไม่ค่อยชอบให้ใครมาเชยคาง มันดูเหมือนเราโดนเขากุมอำนาจยังไงไม่รู้
"แล้วนี้ลากกูออกมานี้มีอะไร"
"อย่ามาทำเสียงเบื่ออีน้องเอ กูรู้มึงครั่นเนื้อครั่นตัวจะตายละ แหม ดูแต่งตัวมาวันนี้ เสื้อเชิ้ตขาวกางเกงเดฟซีด ปกติมากับพวกกูเสือยืดกางเกงยืน กลัวไม่ได้ออกเรือนหรอไง"
"เปรี้ยวก็อย่าไปแซวเอเขาซิ แต่เสื้อเชิ้ตก็ดีนะเอ เร้าใจดี"
"......." บอกผมที่ว่าผมคิดถูกแล้วที่ขอให้พวกมึงช่วย ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นกรณีศึกษาสตอรี่วายของเพื่อนยังไงไม่รู้
"พอแล้วๆ อย่ามาทำหน้าอึ้งเหมือนไม่ชินกับคำพูดพวกกู" เออ ก็กูไม่ชินจริงๆนิ่ ถึงจะได้ยินมามากกว่าห้าปี แต่มันทำใจชินได้ที่ไหนละ
"ที่เรียกออกมาเนี้ยจะมาบอกว่ามึงควรจะทำตัวยังไงเพื่อให้เสร็จวาซะที"
"แรงไปครับเพื่อนครับ"
"ฮาๆๆ หน้าแดงเชียวเอ"
"อย่ามาใสน้องเอ เรื่องแบบนี้โตๆกันแล้ว หึหึ"
"นี้กูกำลังคิดผิดอยู่รึเปล่าที่ปรึกษาพวกมึงเนี้ย"
"ก็ไม่รู้สินะ โฮ๊ะๆๆ เข้าเรื่องเดี๋ยวพวกกูจะมอมมึง ย้ำอีกครั้งว่าจะมอมมึง แต่คือมึงไม่เมาเข้าใจปะ ประหนึ่งเมาดิบอะ"
"เออแล้วไงต่อ"
"แล้วกูจะให้บอม เพื่อนเหนือมาประคองมึงตอนที่มึงกำลังเซๆจะไปห้องน้ำตามคิว เดี๋ยวแก้วจะให้คิวมึงเอง แล้วบอมก็จะทำท่าถูกใจมึงขึ้นมา แต่มึงไม่ต้องห่วงเรื่องคดีพลิกแบบนิยายตาใสโลกสวยว่าผู้ชายที่พวกกูหามาจะมาชอบมึงจริงๆเพราะบอมเขาไม่ชอบผู้ชาย ยังไงก็ไม่ชอบกูพยายามแล้ว เสียใจว่ะแมร่ง น้องสองอย่างเคะอ่ะ" เปรี้ยวว่าพลางถอนหายใจอย่างผิดหวังทำเอาผมงุนงงกับคำพูดของมันว่า มันเคยพยายามยัดเยียดให้เพื่อนคนนี้ของเหนือให้กับน้องสอง ผู้ซึ่งเคะแต่ไม่สำเร็จมาแล้วสินะ
"แล้วที่นี้จากการคาดการของแก้ว วาจะต้องไม่พอใจและเข้ามาดึงเอออก ตอนนี้เอก็ไหลตามน้ำไปก่อนรอดูวาว่าจะทำยังไง ถ้าวาไม่พูดอะไรให้ชัดเจนว่าชอบเอ เอก็ทำเป็นเมาต่อแล้วเข้าไปกอดคอบอมทีนี้ก็ปล่อยเป็นหน้าที่บอมจัดการต่อเอง แล้วพอได้จังหวะก็ตีเมาถามวาไปว่ารักเอหรือเปล่า"
"มึงคงจะรู้นะว่าไหลตามน้ำเป็นยังไง คงไม่ต้องถึงกับให้กูเขียนบทพูดแล้วปล่อยคิวมึงหรอกนะ"
"เออ ทำแบบนั้นได้มั้ยวะ กูกลัวพลาดว่ะ"
"โอ้ยยย ถ้ามึงพลาดเดี๋ยวกูวางยาวาแล้วลากเข้าห้องให้มึงเอง มึงไม่ต้องทำไร นอนรออย่างเดียวละกัน แมร่งทำไมกูต้องมาประเคนผู้ชายให้มึงถึงที่ขนาดนี้วะ"
"พอแล้วๆ ไว้เถียงกันต่อออกมานานแล้วเดี๋ยววาสงสัย ไปกลับโต๊ะกัน" แก้วดันหลังเปรี้ยวให้ออกจากมุมมืด และเดินตากันกลับโต๊ะ ยิ่งเดินใจก็ยิ่งตื่นเต้นถึงเรื่องที่เตี้ยมกันเอาไว้ ว่าจะได้ผลมั้ย ผมจะทำพลาดหรือเปล่า แต่ยิ่งคิดก็เหมือนกดดันตัวเองเข้าไปอีก
นี้ตกลงกูอยากได้วามันขนาดนี้เลยใช่มั้ยเนี้ย ถามตัวเองในก่อนแล้วส่ายหัวนั่งลงที่เดิมแต่ตอนนี้ลำดับการนั่งเปลี่ยนไปเพราะกลายเป็นผมนั่งด้านนอกสุดโดยมีวานั่งอยู่ตรงข้ามผมแทน
วายกนาฬิกาขึ้นพลางชี้ที่นาฬิกาคลายจะถามผมวาทำไมหายไปนาน ผมได้แต่ยักไหล่แล้วบอกไปว่า ผู้หญิง แค่นั้นเป็นอันเข้าใจ วาพยักหน้าเหมือนไม่ติดใจอะไรแล้วหันไปคุยกับกล้าต่อ เวลผ่านไปเท่าไรแล้วไม่รู้ แต่ผมรู้ได้ว่าตัวเองรับแก้ววอดก้าจากเหนือมาหลายแก้วอยู่เลยค่อยข้างจะมึนๆแต่ไม่ถึงกับเมา วาเองก็ไม่ได้ปรามอะไรแต่เลือกที่จะดื่มเพียงเล็กน้อง คงจะปล่อยให้ผมเมาและสนุกกับเพื่อนๆเต็มที่เพราะเจ้าตัวคงรับหน้าที่พาผมกลับบ้านเช่นเคย
การสั่นของโทรศัพท์เตือนข้อความดังขึ้น ผมยกขึ้นดูก็เห็นเป็นข้อความจากแก้วว่าให้ลุกออกไปได้แล้ว ผมเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นแก้วยังคงคุยกับเปรี้ยวอย่างออกรสชาติ มองไปทางวาก็ยังคงโดนกล้าผูกบทสนทนาอยู่ เหนือเตะที่หลังผมเบาๆพลางยักคิ้วให้ผมเลยยกแก้วขึ้นดื่มจนหมดก่อนจะลุกขึ้นตามแผนที่ทุกคนวางไว้
"ไปไหนเอ"
"ปายยย เอิ่ม ห้องน้ามมม" นี้ผมเล่นใหญ่เกินไปมั้ย แกล้งเมาเสียงยานเกินไปหรือเปล่า วามันจะผิดสังเกตมั้นอะ หันไปก็เห็นเปรี้ยวเอามือกุมหน้าผากอยู่กลายๆ ไม่รอให้วาพูดอะไรต่อก็หมุนตัวลุกจากเก้าอี้ทันที เดินเนียนเซๆไปสามก้าวก็ประทะกับแรงกระแทกไม่เบาจากด้านข้างจนแทบจะล้มลงไป ดีที่ว่ามีมือมาดึงเอวผมเอาไว้ไม่ให้ล้ม เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นใบหน้ากรุ้มกริ่มดวงตาเป็นกระกายของผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ส่งยิ้มโชว์เขี้ยวมา ผมกระพริบตาปริบๆอย่างงุงงงก่อนจะเข้าใจว่านี้คงเป็นบอมหน้าม้าที่เข้ามาตามบทของสองสาว
"ขอโทษครับ" ผมพูดเสียงเบาพลางยืนตัวแข็งอย่างไม่รู้จะทำอะไรต่อ
"ไม่เป็นไรครับ ไม่ว่ากัน"
"เออ"
"ผมชื่อบอมครับ แล้วคุณชื่อ"
"เอ ครับ คือรบกวนเอามือออกจากเอวผมก่อนจะดีมั้ยครับ" ผมเอามือจับแขนบอมเบาๆแต่บอมเพียงแค่กระตุกยิ้มมีเสนห์มาให้ก่อนจะก้มลงจะแทบชิดกับแก้มผม
"แป๊บครับ เป้าหมายกำลังมองมาแล้ว เอช่วยทำเป็นเมาซบผมหน่อยนะครับ" นี้ถ้าเปรี้ยวไม่บอกว่าพยายามยัดเยียดบอมให้เป็นเกย์นี้ผมคงคิดอะว่าบอมเป็นเมะเหนือเมะอะ ดูโปรบเสนห์ใส่กันเหลือเกิน
"ขอโทษน้า พอดีผมมึนๆหนิดหน่อยเลยเดินมาชน" บอมหลุดขำออกมาเมื่อผมทำตาปรือยิ้มกว้างพูดเสียงยานใส่
"ไม่หรอกครับ ผมเองต่างหากที่ตั้งใจเดินมาชนคุณเอ" เสียงมึงจะนุ่มไปไหนว้า ดีแล้วที่ไม่เป็น สงสารผู้หญิงที่จะขาดประชากรผู้ชายไป
"พูดเหมือนจีบกันเลยนะครับ" พูดเองอายเอง จริตนี้มาเต็มถ้าเปรี้ยวอยู่คงโดนด่าว่า แรด แน่
"ถ้ายังไม่มีแฟน ผมขอจีบคุณได้มั้ยละครับ"
"เอ!" เสียงตะคอกชื่อตัวเองดังมาจากด้านหลังจนผมสะดุ้งอย่างตกใจ ค่อยๆหันไปก็เห็นวาทำตาดุใส่อยู่ เฮ้ยๆๆ เข้าทางแล้วเว้ย
"หื้มมม วาโย ว่างายยย"
"ขอตัวเพื่อนผมคืนด้วยครับ ขอโทษที่รบกวน" วาเดินเข้ามาจับแขนผมรั้งเข้ามาตัว แต่บอมก็ดึงตัวผมออกจนผมเอนลงไปซบบอมทั้งตัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"ไม่รวบกวนเลยครับ เดี๋ยวยังไงผมพาเพื่อนคุณไปห้องน้ำให้ดีกว่า น่าจะเดินไม่ไหว"
"คนของผม เดี๋ยวผมจัดการเองได้ครับ" วาตามมาจับตัวผมให้ออกจากบอม ตอนนั้นผมไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้วครับ สับสนระหว่างเล่นไปตามน้ำ หรือ รีบดีดตัวออกมาเพราะกลัวว่าเข้าใจผิดดี
"เขาเป็นเพื่อนของคุณไม่ใช่หรอครับ จะมากันท่ากันทำไม เรื่องแบบนี้"
"อืมมมม" สงเสียงครางออกไปให้บอมรู้ว่าเล่นแรงเกินไปแล้ว
"เอ มาหาวามา" เสียงวาเริ่มนิ่งแล้วครับ จุดนี้ผมรู้เลยว่าวากำลังโมโหอย่างแรง
"นี้คุณ ผมถูกใจเพื่อนคุณจริงๆ คุณก็น่าจะเปิดทางให้เพื่อนคุณได้ลองศึกษานิสัยผมดูบ้าง ทำตัวเหมือนเป็นแฟนเอไปได้นะคุณ ทั้งที่ไม่มีสิทธิอะไรในตัวเอแท้ๆ"
"พอแล้วๆ จะไปเข้าห้องน้ำ วาพาไปหน่อย ขอตัวนะครับ" สุดท้ายก็ทนไม่ไหว กลัววาจะเข้าใจผิดและอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ ไม่อยากให้วาเข้าใจว่าผมกำลังพอใจบอมอยู่
"คลาดสายตาเป็นไม่ได้เลยนะ" เสียงวาเต็มไปด้วยความไม่พอใจจนผมอดกลัวไม่ได้
"มันเป็นอุบัติเหตุ กูไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
"งั้นหรอ"
"อะไร บ่นอะไรอีก"
"แล้วยืนนิ่งให้มันกอดอยู่ได้ตั้งนาน ชอบนักหรือไง" วาหันมามองผมด้วยแววตาเฉยชา ในหน้านิ่งเรียบจนน่ากลัว
"นี้มึงมาหงุดหงิดอะไรกูเนี้ย มีอะไรพูดออกมาเลย อย่ามาประชด" อารมณ์ผมเริ่มขึ้นเหมือนกันแล้วครับ เข้าใจว่าโกรธ แต่ไม่ชอบให้ใครมาประชดใส่
"เฮ้อ...เอเข้าห้องน้ำไป เดี๋ยววารอข้างนอก" วาถอนหายใจออกพลางพูดอย่างตัดบท หันหลังให้ผมอย่างที่วาไม่เคยทำมาก่อน ผมกัดปากมองแผ่นหลังของวาก่อนจะเดินหันหลังเข้าห้องน้ำไป
ตั้งแต่กลับมาจากห้องน้ำบรรยากาศในโต๊ะก็เปลี่ยนไป ผมกับวาไม่มองหน้ากันเลยด้วยซ้ำจนเพื่อนๆมองหน้ากันเลิกลักแบบสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเองก็ไม่มีอารมณ์จะตอบอะไรใครทั้งนั้น นั่งซดวอดก้าเข้าปากไม่ยั้งโดยที่วาไม่หันมาสนจกันเลยด้วยซ้ำ
ยิ่งเวลาผ่านเข้าสู่วันใหม่เสียงเพลงในผับก็เริ่มเร่งจังหวะให้เร็วมากขึ้น ผู้คนต่างลุกขึ้นไปยังฟลอและวาดลวดลายไปตามเสียงดนตรีอย่างเมามันส์ เหนือ กล้า เปรี้ยว แก้ว ลากผมออกไปเต้นอย่างสนุกสนานที่กลางฟรอ โดยมีวานั่งมองอยู่ที่โต๊ะ ตัวผมเคลื่อนย้ายไปตามเสียงเพลงโดยที่สายตายังคงมองไปที่วาอยู่ตลอด มีหลายครั้งที่สายตาของผมและวาประสานกันแต่วาก็เลือกที่จะเมินสายตาไปทางอื่นแทน
และที่สำคัญ ความไม่พอใจแล่นขึ้นมาในอกเมื่อเห็นผู้หญิงผมยาวในชุดเดรสสีดำรัดรูปเข้ามาแตะไหล่วาแล้วคุยด้วยอย่างแสดงออกถึงความพอใจในตัววา ผมเห็นทั้งคู่คุยกันอยู่ซักพัก หญิงสาวคนนั้นก็จูงมือวาออกมายังโซนที่พวกผมยืนเต้นอยู่ ภาพที่ผู้หญิงคนนั้นยกมือคล้องคอวาแล้วส่ายเอวไปมาตามจังหวะเพลงอย่างยั่วยวน มือเรียวที่แตะลงบนอกกว้างของวาอย่างถือวิสาสะ รอยยิ้มและแววตาที่บอกความนัยอย่างชัดเจน ด้วยความที่วาหันหลังให้ผมอยู่ ผมจึงไม่รู้ว่าวาทำหน้ายังไง แต่แค่เห็นวาวางมือลงบนสะโพกมนของหญิงสาวคนนั้นในเวลาเดียวกับที่หญิงสาวโอบรอบคอซุกไซร้เข้ากับไหล่กว้างของวา ก็มากพอที่จะทำให้ความว้าวุ่นในใจผมโหมกระหน่ำ
เหมือนหูผมอื้อไปหมด ไม่ได้ยินแม้เสียงของดนตรีที่ดีเจเปิด ไม่เห็นแม้กระทั้งผู้คนรอบตัวที่รายล้อมในตอนแรก ขาสองข้างเหมือนควบคุมไม่อยู่เดินตรงไปยังสองคนนั้น ยกมือขึ้นจับไหล่ของวาแล้วดึงรั้งอย่างสุดแรงให้หันมาหาผม ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นผมทำหน้าแบบไหนอยู่วาถึงได้ทำสีหน้าตกใจขนาดนั้น ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นจะคิดยังไงกับการที่ผมมาดึงผู้ชายคนนี้ไปจากเธอ ณ ตอนนี้ผมรู้แค่ว่าผมเขย่งตัวขึ้นไม่มาก ดึงรั้งคอเสื้อของวาให้ก้มลงมาหาผมแล้วจูบลงไปอย่างประกาศความเป็นเจ้าของวาต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น และ บอกให้วารับรู้ถึงความรู้สึกของผมที่มีต่อวา
คล้ายวาว่าจะตกใจในทีแรกก่อนจะเปลี่ยนเป็นตอนสนองจูบของผมอย่างเร้าร้อน ลิ้นของวาอ่อนนุ่นและช่ำชองอย่างที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน มือของวาโอบรอบตัวผมให้เข้ามาแนบชิดตัวเองราวกับจะให้ผมจมไปในอ้อมกอดของวา
รู้สึก .... หัวใจเต้นแรงราวกับจะออกมาข้างนอกเสียให้ได้
รู้สึก.... ตัวเบาจนแทบไม่รู้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ด้วยขาตัวเองหรือเปล่า
รู้สึก....คล้ายกับที่เคยฝันมาหลายครั้ง
รู้สึก....ถึงความรักที่มันเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
"อย่าร้องไห้" เสียงกระซิบที่ข้างหูของวาทำให้ผมรู้สึกตัว
นี้ผมร้องไห้หรอกหรอ
สัมผัสเปียกชื้นบนในหน้าเป็นตัวยืนยันว่าผมร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว เพียงแค่เห็นว่ามีใครอีกคนกำลังมาแย่งวาไป คล้ายกับทนไม่ได้ ถึงที่ผ่านมาจะรับรู้ว่าวาเคยออกไปไหนกับใครบ้าง แต่การที่เรารับรู้ กับ การเห็นด้วยตาตัวเอง ทำไมความรู้สึกมันช่างต่างกันมากขนาดนี้นะ
วาจูงมือผมให้เดินออกมาจากผับ และเปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่งในรถ เหมือนยิ่งมองวาก็ยิ่งกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ยิ่งจังหวะที่วาเดินอ้อมรถมานั่งที่คนขับ แสงไฟที่สาดเข้ามาทำให้เห็ยรอยเปื้อนของลิปสติกที่ปกเสื้อของวาก็ยิ่งพาให้น้ำตาไหลออกมา ราวกับเด็กขี้แยแต่ผมไม่สามารถควบคุมความรู้สึกตัวเองได้จริงๆ วาเดินเข้ามานั่งที่ด้านข้างคนขับแล้วหันมามองหน้าผมที่น้ำตายังคงไหลอยู่ไม่หยุด ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นจากผม มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเท่านั้น ผมไม่สามารถเดาได้ว่าสายตาของวาในตอนนี้มันหมายความว่ายังไง วาถอนหายใจออกมาแล้วดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้อย่างปลอบโยน
"ขอโทษ อย่าร้องไห้เลยนะ"
"ฮึก ฮืออออ" พอได้เข้าไปในอ้อมกอดของวาก็เหมือนยิ่งอ่อนแอ เสียงที่เหมือนหาไม่เจอของตัวเอง ปล่อยออกมาเป็นเสียงสะอื้น
"ชู่ว อย่าร้อง" วาจูบเบาๆที่ข้างขมับพลางลูบหัวผมไปมา
"ฮึก ทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมต้องทำแบบนั้นทั้งที่ก็รู้ว่ากูมองอยู่"
"ขอโทษ"
"ทำไมถึงปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นกอด ทำไมถึงให้เขาทิ้งรอยเอาไว้บนเสื้อ....กู ฮือ กู... เอไม่ชอบ"
"วาก็ไม่ชอบที่เอให้ผู้ชายคนนั้นกอดเหมือนกัน"
"แต่มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่เหมือนวานิ่ ฮึก รู้ทั้งรู้ว่าเอมองอยู่ ว่าผู้หญิงคนนั้นเข้าไปคุยกับวา แล้ววาก็ตามเขามาเต้นด้วยกัน....ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย ไม่ชอบ ยังไงก็ไม่ชอบ"
"แล้วทำไมเอถึงไม่ชอบละ มานี้มา" วาปรับเบาะที่นั่งให้ร่นไปข้างหลังจนสุดแล้วให้ผมปีนขึ้นไปนั่งบนตักของวา วารอบตัวผมเข้าไปในอ้อมกอดของตัวเองแล้วเอาคางตัวเองเกยไหล่ผมไว้
"ฮึก ก็มึงเป็นของกู มาทำให้กูรักแล้วทำไมต้องมาทำให้เสียใจด้วย"
"อะไรนะ...พูดใหม่สิ"
"กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงรู้สึกยังไงกับกู ถึงหลายๆครั้งมึงจะชอบทำให้กูคิดว่ามึงชอบกู แต่กูก็ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเอง ไม่อยากตั้งหวัง แต่หลายครั้งที่กูอยากจะถามว่ามึงชอบกูหรือเปล่า สุดท้ายก็ไม่กล้าเพราะกูก็กลัวว่าถ้าเป็นกูที่คิดไปเอง แล้วพูดออกไปจะทำให้มึงรังเกียจกูมั้ย เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรือเปล่า แต่ถึงตอนที่กูมั่นใจว่ามึงชอบกู มึงก็มาทำตัวเฉยชาใส่ แถมยังออกไปเต้นกับผู้หญิงคนนั้นอีก มึงจะเอายังไงกับกูกันแน่วะ!!"
"ฮาๆๆๆ ไหนตอนแรกยังน้อยใจอยู่ดีๆ ทำไมตอนนี้มาเหวี่ยงกันแทนละครับน้องเอ"
"หัวเราะทำไม กูจริงจังนะ" ดันตัวเองออกมาไหล่ของวา ขมวดคิ้วบู้ปากมองวาที่ยิ้มดวงตาเป็นประกายอยู่
"มึงเนี้ยน้า...."
"ทำไมกูทำไม"
"น่ารัก"
"ห่ะ"
"อย่าทำตัวให้วารักไปมากกว่านี้ได้มั้ย" เชี้ยวา มึงพูดอะไรออกมา มึงคิดว่ากูจะอายมั้ย
"อะ อะไรนะ พูดใหม่ดิ่"
"เอพูดก่อนซิ ว่าก่อนหน้านี้เอพูดอะไรกับวา" อีกแล้ว ตอบคำถามด้วยคำถามตลอด จะยอมลงให้กันบ้างได้มั้ยครับ วาโย
"ก็บอกว่ามึงจะเอายังไงกับกูกันแน่วะ"
"ไม่ก่อนหน้านั้นอีก" วายกยิ้มมุมปากเหมือนรู้ทันว่าผมจำได้แต่ไม่ยอมพูดออกมา
"จำ จำไม่ได้"
"อย่าดื้อน้องเอ เร็วพูดมา"
"ลืมไปแล้ว ความจำสั้น"
"น้องเอ 1 2" ยังมานับเวลาถอยหลังใส่กันอีก
"รัก!"
"หึหึ รักเหมือนกันครับ"
"แมร่ง จะให้กูบอกรักยังมาเผด็จการอำนาจใส่กูอีกนะ"
"ทีเอมาปล้นจูบวา วายังไม่ว่าไรเลยนะ"
"ปล้นอะไร กูเห็นว่ามึนสมยอมอะ จูบเก่งไปแล้วมั้ยมึงอะ ผ่านมาก็สนามแล้วละ โอ้ย" โดนดีดหน้าผากดังป็อกเลยครับ
"พูดจาเพราะๆหน่อยเอ เป็นแฟนกันแล้ว"
"อะไร กูไปตกลงเป็นแฟนกับมึงตอนไหน"
"ก็เอรักวา วารักเอ ไม่เท่ากับเป็นแฟนกันหรอ" วันนี้มึงยิ้มบ่อยไปมั้ยวาโข ถ้ายิ้มมึงจะกรุ่มกริ่มขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นมาจะหนีทันมั้ยเนี้ย เอรัณ
"อย่ามามั่ว ไม่ได้พูดเหอะ"
"งั้น ไม่เป็นไร มีแค่ความรู้สึกดีๆต่อกันก็ได้ ไม่เป็นแฟนกัน ก็ไม่มีสิทธิมาโกรธวาถ้าวาจะออกไปกับผู้หญิงคนนั้นต่อ"
"ไม่ได้"
"ทำไมไม่ได้"
"ก็...ก็มึงรักกูอะ จะไปกับผู้หญิงคนนั้นได้ไง"
"ก็วาไม่มีแฟนนิ่ ไม่เห็นเป็นไรเลย" นั้นไงตกหลุมพลางวามันจนได้
"ไม่ได้ มึงห้ามเด็ดขาด"
"ทำไม มีสิทธิไรมาห้ามกูครับ เอรัณ"
"มึง มึงเป็นของกู"
"อาห่ะ"
"มึงเป็นแฟนกู"
"บอกตอนไหนว่าเราเป็นแฟนกัน"
"แมร่งเอ้ย วาโย เป็นแฟนกับเอนะ"
"ตกลงครับ"
"เฮ้ย!! เดี๋ยวก่อนทำไมลงแบบนี้อะ ไหงกลายเป็นเอบอกรักวาก่อน และขอวาเป็นแฟนก่อนอะ"
"ฮาๆๆๆ"
"เฮ้ย อะไรว่ะ ไม่เอาดิ่ วาอะต้องขอเอเป็นแฟนดิ่ ให้เอพูดอยู่คนเดียวมันไม่แฟร์เลย"
"เป็นแฟนกันนะครับ"
"......."
"รักมากนะรู้มั้ย รักมานานแล้วด้วย รักจนคิดว่าหมดหวังไปซะแล้ว เคยคิดว่าขอแค่ได้รักเอแบบนี้ก็พอ เอจะรักวาหรือไม่ก็ไม่เป็นไร มีความสุขที่ได้อยู่ข้างๆเอ ดูแลเอแบบนี้"
"พอแล้ว"
"แต่ยิ่งนานวัน วาก็รู้ตัวว่าวาเป็นคนเห็นแก่ตัว แค่เห็นใครเข้ามาใกล้เอก็ไม่พอใจ พยายามแสดงความเป็นเจ้าของต่อเอทุกอย่าง ดูเห็นแก่ตัวเนอะ แต่ยิ่งนานวันความรู้สึกของวามันก็ยิ่งมากขึ้นจนควบคุมไม่ได้ ถึงใครจะบอกว่ารักแท้คือการเสียสละ แต่ทำไมวาจะต้องเสียสละเอให้กับคนอื่นด้วยละในเมื่อวารักเอมากขนาดนี้"
"พอไม่ต้องพูดแล้ว" เขิน เขินมาก ไม่เคยคิดว่าวาจะรู้สึกกับผมมากมายขนาดนี้
"รักมากจนอยากครอบครองเอไว้คนเดียว ขังเอาไว้ในห้องไม่ให้ไปไหน น่ากลัวเนอะ ความรู้สึกของวา"
"ไม่หรอก"
"ถ้าวันไหนที่ความรักของวาทำให้เออึดอัด เอก็บอกวานะ เพราะวาเตือนไว้ก่อนว่าวาเป็นคนหวงของมาก และเอที่ไม่ใช่แค่สิ่งของ แต่เป็น คนที่วารัก เป็นเพียงสิ่งเดียวที่วามั่นใจว่าเป็นของวา ดังนั้นเตรียมใจไว้เลยอย่าทำตัวให้ใครมารักเข้าง่ายๆละ"
"ฮาๆๆ เหมือนกันเอเป็นเด็กเอาแต่ใจ ถ้าวาไปเอาใจคนอื่นมากกว่าเอนะ คอยดู"
"หึหึหึ ไม่หรอก เอาใจอยู่คนเดียวอะ...ตกลงเราคบกันแล้วใช่มั้ย"
"ไม่ใช่มั้ง หลอกให้กูพูดซะขนาดนี้ อื้อ!" ไม่ทันตั้งตัวก็โดนวาช่วงชิงลมหายใจไปอย่างรุนแรง ความรู้สึกของวามากมายจนแถบจะเออล้น
"เชรี้ยวา กูหายใจไม่ทัน"
"พูดไม่เพราะ"
"อย่ามาไร้สาระ จะให้มาพูด เองั้น วางี้ตลอด ขนลุก"
"ก็ลองดู น่ารักดีออก"
"รอไว้มีอารมณ์ก่อนนะ จะทำตัวดีๆ"
"เดี๋ยววาทำให้มีอารมณ์เอง"
"ไม่ใช่แล้วครับ ยังไม่ใช่เวลาครับครับ กลับบ้านครับ แม่หวง พี่ดุครับ" ค่อยๆดันตัวเองออกละปีนกลับไปนั่งที่เดิม นั่งไปได้ไงวะ ผู้ชายตัวไม่เล็กแบบผมบนตักวา ที่สำคัญบนรถอีก ล่อแหลมชิบหาย
"ก็ได้ครับ" วายกมือจับแก้มผมแล้วบีบเบาๆ พลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จนผมอดที่จะใจสั่นไม่ได้
"...วาหันมานี้ดิ่"
"หื้ม"
"จุ๊บๆๆๆๆๆ " ผมยื้นหน้าเข้าไปรั้งคอวาแล้วจุ๊บเบาๆเร็วๆหลายๆทีก่อนจะกลับมานั่งที่ตามเดิม
"อะไรเนี้ย" วามองผมอย่างงุนงงด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม
"จูบแฟนตัวเองไง ทำไม ไม่ได้หรอ หวงหรอ"
"เปล่า...แต่กลัวเอจะไม่ได้กลับบ้านนะสิ"
"ง่วงจังเลยน้า" ตะแคงตัวหันหน้าเข้าหากระจกอย่างไม่รู้ไม่ชี้ สายตาของผมประสานกับสายตาของวาผ่านกระจกในความมือ ท่ามกลางแสงสว่างอันน้อยนิดในท้องฟ้ายามราตรี
รอยยิ้มบนใบหน้าของวา
รอยยิ้มบนใบหน้าของผม
รอยยิ้มของเรา
ประกาศ ณ ถนนนิมมาน เอรัณไม่โสดแล้วนะ
To be con
-Blue Talk-
อื้ม เดือนหนึ่งได้มั้ยที่เราหายไป ฮาๆๆ ไม่มีอะไรความแรดสวนตัว ไปเที่ยวรอบอังกฤษมา หมดเงินแล้วจึงกลับห้อง และ เปิดเทอม ปริญญาโทซะที แหมะ งานเยอะได้ใจตามคำล่ำลือว่า Marketing โปรเจคเยอะ 
แต่สุดท้ายก็พลักดันตัวเองมาต่อจนได้ ตอนนี้ยาวมากในความรู้สึก หวังว่าคงจะทำให้หายคิดถึงเรา หรอ เอวา ได้บ้างนะคะ ..... มุ๊งมิ๊งพอมั้ย 
ฮาๆๆ เหมือนกับที่ใครหลายคนเดาไว้หรือเปล่า ว่าสองคนนี้จะลงเอยยังไง ยังไงก็มุ๊งมิ๊งในแบบฉบับของเอวานะคะ เจอกัน.....เออ ซักวันเหมือนเรามีอารมณ์ ฮาๆๆ วาโย มาสร้างอารมณ์ให้หน่อยเร๊ววววว 
><
พีเอส น้องเอไม่ใส และ วาโย???
หัวข้อ: "จิ้นดีนัก เดี๋ยวจัดให้ " Hour# 35 -Be happy- END (อ่าน 635553 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก