Hour#5 -First Love-
"ฉันรักนาย เอ" เสียงทุ้มของร่างสูงพูดด้วยความหนักแน่น ดวงตาส่องประกายจริงจังในประโยคบอกรักที่พูดไปว่าตัวเขานั้นได้มั่นใจในความรู้สึกมากแค่ไหน ความรักทั้งหมดได้ส่งไปยังร่างบางของเพื่อนรักที่อยู่ข้างหน้า
ดวงตากลมโตของเอมองที่วาอย่างหวั่นไหว มิตรภาพที่มีมาทำให้ร่างบางปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตัวเองก็มีความรู้สึกดีๆให้กับร่างสูงอยู่มาก
"แต่เราเป็นเพื่อนกันนะวา แถมเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ มัน...มันจะ..." ร่างบางกลืมก้อนขมๆลงไปในคอด้วยรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในใจของเขาทั้งสองคนนั้นเป็นเรื่องผิดแค่ไหน
ทั้งผม ทั้งไม่เป็นที่ยอมรับ ความรักที่ไม่มีวันได้รับการอภัย
"ชู้ว...." ร่างสูงเอานิ้วชี้ปิดไว้ที่ริมฝีปากบางก่อนจะรวบร่างบางของเพื่อนรักไว้แนบอกอย่างถนุถนอม ลูบหลังไปมาเพื่อให้คนสำคัญที่สุดได้ผ่อนคลายในอ้อมกอดแข็งแกร่งที่พร้อมจะปกป้องคนๆนี้อย่างเต็มกำลัง กระซิบถ้อยคำด้วยน้ำเสียงที่ไม่ว่าเอจะได้ยินกี่ครั้งก็รู้สึกอุ่นใจทุกครั้งกับความอ่อนโยนที่ร่างสูงมอบให้
"ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง วาเชื่อว่าเราจะผ่านมันไปได้ ขอแค่ตอนนี้ นับจากนี้ไป เรามีกันและกัน เอที่คอยอยู่เคียงข้างวา วากับเอที่เป็นคำว่า เรา แค่นี้ได้มั้ย" เสียงทุ้มของวาเต็มไปด้วยความมั่นคงในการตัดสินใจและความเว้าวอนขอความรักจากคนที่รักสุดหัวใจ
ร่างบางพยักหน้าน้อยๆในอ้อมกอดของร่างสูงก่อนจะตอนออกมาด้วยเสียงเจือสะอื้นแสนหวาน
"อื้ม เราก็รักนาย วา" เสียงหวานเอ่ยออกมาก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อได้พูดคำที่อัดแน่นอยู่ในใจออกไป ร่างสูงดันร่างของเอออกเพื่อให้มองหน้ากันชัดๆ ดวงตาคมสวยไม่สามารถซ่อนประกายแห่งความยินดีไว้ได้
"พูด...พูดอีกครั้งได้มั้ยเอ"
"เรารักวา...เอรักวาได้ยินมั้ย" มองดวงตาคมของร่างสูงพลางบอกคำรักให้ได้ยินอีกครั้ง ทั้งสองคนมองตากันอย่างสื่อความหมาย รัก ดีใจ สุข สมหวัง
ใบหน้าคมค่อยๆเคลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานช้าๆ เอหลับตาลงอยู่รู้ความหมาย มือที่สัมผัสอยู่ตรงหัวใจวารับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กับของร่างบาง ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกับเบาๆในทีแรกเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งหัดรัก ไม่ประสีประสากับการแสดงออก แต่เมื่อเวลาผ่านไปความตื่นเต้นแปลเปลี่ยนเป็นอ่อนหวาน นุ่มนวล ถ่ายทอดความหวานซึ้งให้แก่กัน
"เชี้ยไรเนี้ยยยย!!!" ผมตะโกนใส่หน้าจอคอมอย่างห้ามไม่อยู่ เอามือเท้าโต๊ะจับหน้าผากตัวเองแล้วมองตัวอักษรที่อยู่หน้าจอคอมอีกครั้งอย่างอึ้งๆ
จินตการของคนจิ้นนี้ไม่มีอะไรหยุดยั้งได้จริงๆสินะ ใครบอกว่ะ ว่าคนไทยไร้จินตนาการ แมร่ง เอรัณ ขอเถียงอะ อันนี้เขาเรียกว่า คิดไปไกล และไปถึงด้วยนะ จินตนาการแบบต่อยอด กระทรวงศึกษาธิการควรเอาศาตร์การจิ้นวายไปบรรจุในหลักสูตรอะ ถ้ามันจะบูรณาการได้ขนาดนี้
"ร่างบาง หน้าหวาน ตากลมโต ริมฝีปากบาง เสียงหวาน ....มึงเป็นใคร!!! บอกกูทีว่ามึงเป็นใคร!! ทั้งหมดคือกูเนี้ยนะ! บ้าไปแล้วว"
สติแตกไปแล้วครับตัวผม คือวันนี้ผมว่างก่อนที่อาทิตย์หน้าจะโหมอ่านหนังสือสอบปลายภาค ก็เลยนั่งเล่นอินเตอเน็ต คุยกับเพื่อนมัธยมที่เชียงใหม่บ้าง โหลดการ์ตูนบ้าง แล้วจำได้ว่าภูมิมันเคยส่งฟิคชั่นมาให้ผมอ่านตั้งแต่ก่อนมิดเทอมละแต่ยุ่งๆเลยไม่ได้อ่าน คือผมก็เคยอ่านฟิคชั่นบ้างนะแต่อ่านผ่านๆมากกว่า อ่านเอาฮา เอาสนุกอะครับ ส่วนใหญ่ที่ผมอ่านก็จะใสๆ รักวัยรุ่นกวนๆใส่กันไรงี้ ด่ากันไปด่ากันมา แต่เรื่องนี้คนแต่งบรรยายซะผมขนลุกเกลียว ถามว่าอินมั้ย มันคงจะอินมากกว่านี้อะ ถ้ามันจะมีความจริงเข้ามาบ้าง
"เสียงทุ้มพูดอย่างอ่อนโยน กอดกูอย่างถนุถนอม โธ่ โธ่ มันไม่ใช่อะบี1 สาบานว่านี้คือ วา แมร่ง พวกคุณโดนวามันหลอกแล้วครับ โธ่" ส่ายหน้ากับอิมเมจของวาในสายตาแฟนคลับจะให้กูแถลงข่าวถึงความโหดของมันมั้ย จะให้บอกมั้ยว่าวันๆมันขู่อะไรผมบ้าง เผด็จการก็ที่หนึ่ง ปากจัดแรงควายไม่มีใครเกิน แล้วยังไง อะไร ความอ่อนโยน ยังไงคือ ถนุถนอม เอรัณไม่รู้จัก นายวาโยคนนี้คือใคร!
"และจูบตอนสุดท้ายอีก เด็กน้อยเพิ่งหัดรัก เด็กน้อย โอ้ยยย ถ้าอย่างวาเรียกว่าเด็กน้อยเพิ่งหัดรัก กูก็เด็กแรกเกิดแล้ว! ไม่ประสีประสา โว้ย หมั่นใส้จริง"
"หมั่นใส้ใครวะ"
ผมหันขวับไปมองเสียงของผู้มาใหม่ทันที วาเดินถือกุญแจเข้ามาในห้องผมแล้วมองไปยังหน้าจอคอมพิวเตร์ของผมอย่างสงสัย
"หมั่นใส้มึงอะแหละ แมร่ง ร่างสูง ตาคม เสียงทุ้ม อ้อมกอดที่พร้อมปกป้อง...ดีๆทั้งนั้นอะ อิมเมจมึงอะ" สาบานเลยว่าไม่ได้พาล และไม่ได้อิจฉา แต่มันหมั่นใส้สุดๆ ถ้าอิมเมจผมกับวาจะสวนทางกันขนาดนี้ผมควรจะพิจรณาตัวเองแล้วไปเข้ายิมกับวามั้ยเนี้ย
"ฮาๆๆ อ่านฟิคซินะ ใครเอาให้อ่านวะ" วาหัวเราะอย่างขำขันในปฏิกิริยาของผมเอามือซ้ายจับเก้าอี้ผมไว้ แล้วเอื้อมมือขวาเลื่อนเม้าส์ดูเนื้อหาของฟิค ผมเงยหน้าทำตาขวางมองหน้ามันอย่างขัดใจ
"ไอ้ภูมิ มันเซฟมาจาก AVA Hour มันส่งมาให้กูอ่านนานละแต่ไม่มีเวลา แมร่ง จริงจังอะมึงไปติดสินบนอะไรคนจิ้นเปล่าวะ ทำไมเขามองมึงเป็นคนดีจริง วา"
"เอ้า ของแบบนี้เราจะไปบังคับใครเขาได้ ที่เขาเขียนกูออกมาแบบนี้ก็เพราะวาเป็นคนดีไง ฮาๆๆๆ"
"ถุ้ย...แล้วทำไมคำที่บรรยายตัวกูต้องเป็น ร่างบาง ดวงตากลมโต เสียงหวานด้วยอะ แมร่ง หุ่นกูก็ออกจะดี เสียงกูก็ทุ้มปกติของผู้ชายที่เสียงแตกแล้วป่าววะ ตาโต เออประเด็นนี้ ได้ข่าวตามึงโตกว่ากูอีก แต่ทำไมมึงเป็น ตาคม แล้วกูได้ตากลมโตแทนวะ อะไรคือมาตราฐาน"
"มาตราฐานคือกูหล่อ เป็นรุก และมึงเถิก เป็นรับไง"
"ไอ้เลว ไอ้เพื่อนชั่ว!"
"ปากไม่ดี เดี๋ยวดีดเหม่งแตก" จ้องตาดุใส่ผมเงื้อมือขึ้นมาชี้หน้าผมก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาเล็กๆกลางห้อง
"กูละอยากให้คนจิ้นมาเห็นมึงตอนนี้จริงๆให้มันดับฟินกันไปเลย"
"บ่นไรเอ ปิดคอมแล้วไปเอากระเป๋าตังออกมา มือถืออยู่ไหน โทรมาตั้งหลายสายก็ไม่รับ เฮียเอกซื้อมาให้ใช้ไม่ใช่เอาไว้บูชา"
"ก็แบตมันหมดอะ กูชารต์อยู่ ทำไมจะไปไหน ไม่ไป ขี้เกียจ ร้อน"
"เอรัณ ไม่เว้นให้วาโยพูดเลยนะครับ ต้องออกครับ พี่ชายคุณมา อยู่ที่สนามบินต้องไปรับครับ"
"คนไหนๆ เฮียเอก หรือ พี่เฟิร์ส" ผมเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้พุ่งไปเกาะแขนวาทันที ยิ้มออกมาอย่างดีใจ พี่ชายผมมา
" พี่เฟิร์สมา เฮียเอกไม่ว่างต้องพาน้องหนึ่งไปสมัครเรียนอนุบาล พี่เฟิร์สเขาต้องมาพบลูกค้าที่กรุงเทพพอดีเลยแวะมาหา"
"หรอ เสียดายจังแต่น้องหนึ่งอายุพอเข้าอนุบาลแล้วหรอ ไวจังเหมือนกูเพิ่งไปเยี่ยมน้องตอนน้องเกิดเอง" น้องหนึ่งเป็นลูกเฮียเอกกับพี่มิ้นครับ หรือก็คือหลานผมเอง ผมกับเฮียเอกอายุห่างกัน 14 ปีครับ ดังนั้นผมจะรักเฮียเอกเหมือนพ่อมากกว่าเป็นพี่เสียอีก ส่วนพี่เฟิรส์ ผมสนิทกับพี่เฟิรส์มาก เพราะอายุห่างกันแค่ 5 ปี ผม วา พี่เฟิร์ส จะชวนกันเล่นซนกันให้โดนดุตลอด
"เออนั้นแหละ เอาเป็นว่าพี่เฟิร์สเพิ่งขึ้นเครื่องจากเชียงใหม่ โทรหามึงตั้งหลายสายมึงก็ไม่รับเลยโทรมาให้กูมาบอกมึงด้วย ไปๆเผื่อรถติด กูไม่อยากให้พี่เฟิรส์รอ" วาพูดยิ้มๆ ถ้าถามว่าใครดีใจไม่น้อยกว่าผมในการมาของพี่เฟิรส์คนนั้นก็คือวาแหละครับ
"แหมะๆ เกินหน้าเกินตาไปละ ยิ้มปากฉีกจะถึงรูหูแล้วมั้ย"
"หึหึ ทำไม หึงกูกับพี่เฟิร์สหรอ" วากระตุกยิ้มมุมปากยียวนใส่ผม หน้าวาตอนนี้เรียกได้ว่าสดใสมากจริงๆ
"เออกูหึง แต่หึงพี่เฟิรส์นะไม่ใช่มึง แมร่ง แค่ไม่ได้เจอรักแรกของมึงสามเดือน ระริกระรี้เชียว"
พี่เฟิร์สเป็นรักแรกของวาครับ ครั้งแรกที่ผมรู้คือตอน ม.3 วาเดินมาหาผมแล้วบอกขอโทษ ตอนแรกผมก็งงๆครับว่ามันมาขอโทษเรื่องอะไร วาทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะบอกกับผมว่า วาแอบรักพี่เฟิรส์ รักมาตั้งนานแล้วแต่ไม่กล้าบอกผม มันกลัวผมเกลียดมัน
ในตอนแรกที่รู้ผมก็ใจหายนะครับ ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกในตอนนั้นที่ได้ยินวาบอกว่ารักพี่เฟิร์ส คืออะไรกันแน่ ผมเศร้าไปพักหนึ่ง เหมือนว่ากลัวตัวเองจะกลายเป็นคนไม่สำคัญสำหรับวาและพี่เฟิร์สอีก หลังจากวันนั้นเวลาเห็นวาอยู่กับพี่เฟิร์สผมจะแอบหลบออกมาให้เขาอยู่ด้วยกันสองคน เจอหน้าวาก็ไม่พูดด้วย ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาไปพักหนึ่ง
ผมโดนม๊าตีไปรอบเพราะผมไม่ได้อธิบายกับใครว่าทำไมผมถึงมีอาการแบบนี้ ม๊า เฮียเอก พี่เฟิร์สเลยเข้าใจว่าผมเข้าสู่วัยต่อต้านแล้ว จนวาทนไม่ไหวเดินมาบอกผมว่า
'ถ้าการที่วารักพี่เฟิร์สทำให้เอไม่สบายใจหรือรับไม่ได้ วาจะไม่รักพี่เฟิร์สก็ได้นะ'
ผมตกใจกับคำพูดของวาในวันนั้นมาก เพราะคำพูดนั้นทำให้ผมคิดได้ว่า ไม่ว่ายังไงผมก็เป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งในชีวิตวาอยู่ดี ผมเลยบอกวาไป
'เอ ขอโทษ ที่ผ่านมาเอหลบหน้าวาไปเพราะเอหวงเพื่อนกับหวงพี่ เลยไม่อยากเห็นว่าตัวเองไม่สำคัญแล้ว'
เด็กมั้ยความคิดผมตอนนั้น เอาอะไรกับเด็กวัยรุ่น ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อกันละ มันเป็นความรู้สึกน้อยใจเหมือนที่ทุกคนเคยคิดว่า ตัวเองไม่เป็นที่ต้องการ ไม่สำคัญ ไม่มีใครรัก นั้นแหละ วายิ้มออกมาอย่างโล่งออกที่ผมยอมกลับมาคุยกับวาเหมือนเดิม หลังจากนั้นวาก็ไม่เคยพูดะไรเกี่ยวกับความรู้สึกตัวเองกับพี่เฟิร์สให้ผมได้ยินอีก แต่ผมก็ยังคงฝังใจมาถึงทุกวันนี้ว่า พี่เฟิร์สคือคนที่วารัก
"ก็ใครมันจะไปลืมรักแรกได้ง่ายๆละ แต่ก็นะ....."
วาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่ไม่พูด ผมก็ไม่ได้ติดใจเซ้าซี้ต่อเพราะอะไรหลายๆอย่าง เลยทำเป็นหูทวนลมเข้าไปหยิบกระเป๋าตังค์และมือถือออกไปรับพี่เฟิร์ส อีกอย่างตอนนี้ก็โตๆกันแล้วจะมาคิดเล็กคิดน้อยใจเพื่อนเหมือนตอนเด็กมันก็ไม่ใช่
การที่เราสนิทกับใครซักคน ยิ่งสนิทมากแค่ไหน ยิ่งต้องรักษาน้ำใจกันมาแค่นั้น การที่ผมกับวาแบ่งปันพื้นที่ส่วนตัวให้อีกฝ่ายเข้ามา ก็ไม่ได้หมายความว่าจะอนุญาติให้อีกฝ่ายรื้อค้นลิ้นชักของความคิด ความทรงจำ และ ความรู้สึกกันได้ แต่ละคนมีจุดที่เรียกว่า ลีมิต ของความสัมพันธ์กันอยู่ การเคารพซึ่งกันและกันเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนต้องการ ดังนั้น คำว่าใส่ใจ เป็นห่วง ล้วนมีเส้นบางๆที่กั้นเอาไว้ไม่ให้ข้ามไปยังคำว่า ละลาบละล้วง และ ล้ำเส้น แต่บางครั้งเราอาจจะมั่นใจในตัวเองเกินไปว่า ก็เพราะเราสนิทกันมาก ไม่เป็นอะไร แต่คงจะลืมกันไปว่า ยิ่งสนิทกันมากแค่ไหน ความรู้สึกก็ยิ่งบอบบางมากเช่นกัน ไม่งั้นเราคงไม่ได้ยินบ่อยๆหรอกว่า
'ใครทำให้เราเจ็บ ก็เจ็บไม่เท่าคนที่เราให้ใจเขาไป'
to be con next 50%
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
