ตอนที่ 17 *พลาด*เวลาเรามีทุกข์ เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า ราวกับจงใจให้เราทรมาร
แต่เวลาที่เรามีสุข เวลากลับหมุนเร็ว ราวกับจะไม่ยอมให้เราได้ซึมซาบกับความสุขนั้น
เวลา ช่างใจร้ายเหลือเกินวาโยเหม่อมองไปที่ชายหาดสีขาวสะอาดตา บิดขี้เกียจยืดตัวบิดไปมาเล็กน้อยราวกับลูกแมวจอมขี้เซา กว่าครึ่งปีแล้วที่เขาอาศัยอยู่กับคนรักซึ่งน้องชายฝาแฝดของเขาเองนั้น ถึงตอนแรกๆคนรักของเขาจะไม่ยอมให้เขาไปไหนเอง ไม่ยอมให้ทำงานบ้าน ไม่ยอมให้แตะต้องอะไรเลยนั้น แต่ตอนนี้เขาเริ่มได้งานทำเป็นชิ้นเป็นอันบ้างแล้ว เช่นช่วยเตโชทำเอกสารบางอย่างที่เกี่ยวกับโปรเจ็คที่เจ้าตัวรับผิดชอบของ AWC ช่วยติดตามดัชนีหุ้นต่างๆ (ซึ่งต้องยอมรับว่าเขาไม่ค่อยจะรู้เรื่องหรือเข้าใจสักเท่าไหร่นัก) และบางครั้งเตโชก็กระเตงเขาไปที่เกาะอื่นๆ หรือบางครั้งก็ขึ้นไปแผ่นดินใหญ่ด้วยกันด้วย ส่วนเรื่องอาหารการกินก็ช่วยกันทำบ้าง (ถึงเขาจะทำอาหารไม่เป็นเอาซะเลย แต่ก็พอเป็นลูกมือไหว) นอกเหนือจากงานยิบย่อยเหล่านี้แล้วเขาก็ไม่ได้ทำอะไรอีก ดังนั้นพอว่างๆหน่อยวาโยก็จะมานอนเปื่อยอยู่ตรงเปลญวนหน้าบ้าน
"วาครับ แดดร้อนจะแย่ เข้าบ้านเถอะ"
วาโยเหลือบไปมอง เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากคนรักที่คอยประคบประหงมดูแลเขาอย่างกับเป็นลูกในใส้ ก่อนยิ้มหวานออกไปให้คนที่เป็นดั่งพ่อทูนหัว
"ไม่ร้อนสักหน่อย ร่มไม้ออกจะใหญ่"
"ก็นี่มันน่าร้อนแล้วนะวา เดือนเมษานี่ร้อนสุดๆเลยนะ เตกลัววาจะเป็นหวัดแดดไปเสียก่อนจะได้ไปเล่นสงกรานต์น่ะสิ"
"วาไม่ป่วยง่ายๆหรอกเต ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่วาเพิ่งเป็นหวัดไปครั้งเดียวเองนะ ก็ตอนธันวาน้ำค้างมันแรงนี่นา วาไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย"
พอโดนบ่นเยอะเข้า วาโยก็แก้ตัวกับคนรักกะปอดกะแปด
"เอาล่ะๆ เตไม่เถียงกับวาแล้ว วาต้องเข้าบ้านอาบน้ำตอนนี้เลย"
"หือ? อาบไปไหนตั้งแต่บ่าย ไม่อ่ะ วาขี้เกียจ"
"เดี๋ยวเตว่าจะไปที่ท่าเรือตรงเกาะโน้น รับของที่ไปรษณีย์น่ะ เพื่อนที่เมกาส่งของมาให้น่ะ บางทีอาจเลยไปที่แผ่นดินใหญ่ด้วย เตเลยกะจะพาวาไปด้วยกันเลยไง วาอยากไปซื้อของอยู่พอดีไม่ใช่เหรอ?"
"อ๊ะ จริงสิ ไปไป เดี๋ยววาไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ"
ร่างสูงหัวเราะออกมาเล็กๆ พลางยีหัวแฝดพี่อย่างรักใคร่และแสนเอ็นดูในความน่ารักของคนรักอย่างยิ่ง วาโยเองก็ทำตาเป็นประกายซุกซนราวเด็กๆ ที่กำลังโดนตามใจและจะได้เที่ยว ชายหนุ่มกระโดนดผึงลงจากเปลญวน วิ่งปรื๋อเข้าบ้านอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ความกระตือรือล้นที่มากกว่าทุกครั้งทำให้น้องชายแอบแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็คิดได้ว่าเจ้าตัวเล็กบ่นอยากเข้าเมืองมาหลายวันแล้ว จะดีใจก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก เจ้าหนุ่มจึงเลือกที่จะไม่สนใจมากนัก เกือบ 20นาทีต่อมา พี่ชายคนดีของเขาก็อาบน้ำแต่ตัวเสร็จพร้อมเดินทาง ทั้งสองไม่รอช้าขับเรือออกจากเกาะทันที
"วาจะซื้ออะไรเหรอ ดูรีบร้อนจัง?"
เตโชอดถามออกไปไม่ได้เมื่อเห็นความกระตือรือล้นอันเหลือเฟือของคนรัก
"อ่า..อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก อยากได้พวกสมุดบันทึกดีๆสักเล่มน่ะ แล้วก็อยากได้เท็บเล็ตสักเครื่องไว้เล่นเกมเพลินๆด้วย..."
"หืมม? เท็บเล็ตเนี่ยนะ? หึหึ ไม่ยักรู้ว่าชอบของพวกนี้ด้วย เมื่อก่อนเห็นเคยแตะ"
"ก...ก็แหม เห็นในทีวีแล้วอยากได้นี่ อยากลองเล่นดูอ่ะ..."
เตโชหัวเราะขำคนที่ได้แต่นั่งเกาต้นคอแก้เขินอยู่อย่างๆนั้นเบาๆ ก่อนขับเรือเข้าเทียบท่า
"เอาล่ะ เหมือนเดิมนะครับวา เดี๋ยวเตจะไปทำธุระที่ที่ว่าการก่อน วาเดินหาดูของที่อยากซื้อแถวนี้แล้วกันนะ แต่ส่วนเท็บเล็ตน่ะ เดี๋ยวรอเตก่อนแล้วกันนะ จะไปช่วยเลือกให้"
"ได้สิ งั้น วาไปเดินเล่นก่อนนะ เสร็จแล้วโทรมาแล้วกันนะ"
"ครับ" ^^
เดือนที่แล้วเตโชซื้อมือถือให้วาโย 1 เครื่อง เอาไว้พกตอนเดินเที่ยวเกาะด้วยกัน เผื่อเวลาแยกกันเดิน หรือหลงทางจะได้โทรหากันได้ ซึ่งแน่นอนว่าเครื่องของวาโยไม่สามารถโทรออกไปไหนได้ นอกจากโทรหาเตโชเพียงคนเดียว แถมยังมีระบบติดตามแน่นหนาเสียด้วย วาโยรู้ดีว่าระบบป้องกันเหล่านั้นไม่ได้มีไว้เพื่อป้องกันโทรศัพท์หาย แต่เพื่อป้องกันเขาหนีหรือแอบโทรหาใครอื่นต่างหาก แม้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะดีแค่ไหน แต่เรื่องที่ว่า วาโยถูกเตโชจับตัวเอาไว้ ก็ยังคงเป็นเรื่องจริง และยังคงเป็นอย่างนั้นอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง ฝ่ายวาโยเองก็ไม่ได้ติดใจหรือน้อยใจที่น้องชายไม่ยอมเชื่อใจเท่าไหร่นักหรอก เพราะเขารู้ดี ระหว่างเขาสองคนมันมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นมากเกินกว่าที่จะใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจ ละลายสิ่งเหล่านั้นให้หายไปได้ เขารู้ดีว่าต้องใช้เวลา และมันอาจนานจนทำให้เขาลืมความเป็นปกติไปเลยก็เป็นได้
"ฮัลโหล...คุณย่าครับ..."
ก็สมควรแล้วที่เตโชจะไม่วางใจ เพราะในที่สุด เขาก็อุกอาจ ฝ่าฝืนจุดยืนที่เตโยวางเอาไว้ให้เสียแล้ว เขาแอบโทรหาคุณย่ามะลิวัลย์ เพื่อรายงานว่าตัวเองและน้องชายสบายดี อย่างน้อยก็อยากให้ญาติเพียงคนเดียวที่เขารัก วางใจว่าเขายังอยู่ดี ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้บอกว่าเขากับน้องชายอยู่ที่ไหน แต่การทำแบบนี้ หากเตโชรู้เข้า ชีวิตเขาคงไม่สนุกไปอีกพักใหญ่ๆเลยทีเดียว
"ขอโทษนะเต แต่ยังไงวาก็ไม่อยากให้ย่าต้องเป็นห่วง"
วาโยเพียรขอโทษคนรักในใจซ้ำๆ ที่แอบทำเรื่องที่ไม่ได้รับอนุญาตเช่นนี้ แต่เขาขอเพียงแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว เขาขอแค่ให้ย่าเขาได้รู้ว่าเขาสบายดี แค่นั้นเองจริงๆ
"นั่น...วา? วาเหรอลูก!?"
"ครับย่า...วาเองครับ"
"โธ่วา...วาของย่า....ตอนนี้หนูอยู่ไหนลูก?...รู้มั้ยว่าย่ากับคนอื่นๆเป็นห่วงวาแค่ไหน ทำไมอยู่ๆก็หายไปล่ะลูก เจ้าเทียนมันตามหาลูกเสียให้ทั่ว แล้วนี่ใครทำอะไรวาหรือเปล่า..."
น้ำเสียงสั่นเครือมาตามสาย พร้อมกับคำถามที่ยาวเหยียดบ่งบอกชัดเจนว่าปลายสายเป็นห่วงเป็นใยเขาแค่ไหน วาโยสะท้านในอกแปล๊บ อยากกอดย่าตอนนี้เหลือเกิน
"วาสบายดีครับย่า วาไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวสักพักให้หลายๆอย่างมันเคลียร์ได้ แล้ววาจะไปกราบเท้าย่านะครับ"
"หมายความว่ายังไงลูก ทำไมกลับมาตอนนี้ไม่ได้ล่ะวา ย่าเป็นห่วงวาจะแย่อยู่แล้วรู้มั้ย ฮึก...วาของย่า...กลับมาเถอะลูก กลับมาก่อนนะ แล้วเราค่อยหาทางช่วยกันแก้ปัญหาอะไรก็ตามที่วากำลังเผชิญอยู่นะลูกนะ...กลับมาหาย่านะลูกนะ..."
"ขอโทษครับย่า...ตอนนี้วายังกลับไปไม่ได้จริงๆ วายังมีสิ่งที่ต้องทำอีกอย่างนึงครับย่า..."
"อะไรเหรอวา? วาติดอะไรอยู่อีกลูก?"
"วา...จะพาเตกลับไปด้วยครับ..."
"เต...เตอยู่กับว่า? ตอนนี้เตอยู่กับวาเหรอ!? เต...เตเขา...ทำอะไรวาหรือเปล่าลูก แล้วเต....เป็นยังไงบ้าง โถ...หลานย่า...”ฃ
"ครับย่า... เตจับตัววามาในตอนแรก...แต่เตดีกับวามากเลยนะครับ..."
"โถ...ลูกเอ้ย ทำไมต้องจับ ต้องพากันไปซ่อนด้วยล่ะลูก วาบอกเตให้ปล่อยวาไม่ได้เหรอ บอกน้องให้พากันกลับมา..."
"...ย่าครับ...ตอนนี้หลายๆอย่างมันเปลี่ยนไป...คือวา..."
วาโยอึกอักเล็กน้อยในการจะบอกกล่าวบางสิ่งซึ่งยากเหลือเกินแก่บุพการี แต่ถึงขั้นนี้แล้ว เขาจำเป็นต้องบอก วาโยมั่นใจว่าย่ามะลิวัลย์จะต้องเข้าใจในตัวพวกเขาทั้งคู่แน่ๆ
"วา...วากับเต เรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วครับย่า..."
".............ว...วา...เตบังคับวาหรือเปล่า..."
"เปล่าครับ...วากับเต...เรารู้สึกเหมือนกันครับ"
"นี่วาหมายความว่า..."
"ครับย่า...วากับเตรักกันครับ"
วาโยกล่าวออกไปอย่างหนักแน่น เขาไม่เคยแน่ใจในความรักครั้งไหนเท่านี้มาก่อนเลย ถึงมันจะผิด จะบาป แต่มันก็คือสิ่งที่เรียกว่ารักระหว่างเขากับน้องชายคนเดียว รัก ที่อยู่นอกเหนือกฏเกณฑ์ทั้งปวง
"...........วา...ขอโทษครับย่า...ที่เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้..."
"ย่าเข้าใจลูก...ย่าเข้าใจ แค่วากับเตปลอดภัย แค่นั้นย่าก็ไม่ขออะไรแล้ว..."
ปิ๊บ...
ปิ๊บ.....
ยังไม่ทันจะซาบซึ้งอะไรวาโยก็ต้องรีบตัดสายคุณย่าทิ้ง ทั้งๆที่ปลายสายยังไม่ทันจะยินยอม นั่นเพราะว่าเตโชโทรมาตามเขาแล้ว และเขาต้องรีบไป
ตุบ
"อ๊ะ!?"
หันหลังกลับมาได้ก็ต้องมาตกอยู่ในอ้อมแขนของคนคนหนึ่ง ใจคอวาโยหายวาบ "เต!?"
"ที่แท้เรื่องก็เป็นแบบนี้เองเหรอวา? เต ลักพาตัวนายมา?"
"บอส? นายแอบฟัง!?"
ถึงจะโล่งใจที่ไม่ใช่เตโช แต่ก็คงไม่ดีนัก ถ้าคนที่ต้องมารับรู้เรื่องนี้คือ บอส
"ขอโทษทีนะ เราไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอก แค่จะเข้ามาทักน่ะ แล้วบังเอิญได้ยิน..."
"ฮึ่ย...ปล่อยเรานะ!!"
วาโยที่ตอนนี้ยังคงตกอยู่ในอ้อมกอดของบอส สะบัดตัวพรืดออกจากตัวของบอสทันที เขาไม่อยากแพร่งพรายเรื่องอะไรให้คนอื่นฟังทั้งนั้น ไม่อยากอธิบายด้วย แล้วที่สำคัญเขาต้องรีบไปหาเตโช
"เดี๋ยวก่อนสิวา คุยกันก่อน"
"ปล่อยสิบอส ปล่อยนะ! โอ้ย!"
ทั้งที่กะจะดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่น้อยกว่า เขาจึงพลาดท่า ถูกบอสจับกดไปที่กำแพงจนได้ สองแขนแกร่งของอดีตเพื่อนร่วมห้อง คร่อมกักร่างเอาไว้ระหว่างกำแพงอิฐและร่างสูงใหญ่ของบอส ใบหน้าที่เคยมีแต่รอยยิ้มในความทรงจำของเขานั้นเครียดขึง แววตาซุกซนที่เขาเคยเห็นอยู่บ่อยครั้ง บัดนี้มันฉายแววจริงจัง จนใจเขาเองยังสั่นระทึก ที่ถูกบรรยาศสอบสวนนี้คุกคาม
"เต...จับนายมาไว้ที่นี่เหรอวา? นายสองคนมีเรื่องอะไรกันแน่?"
"เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับนาย บอส ถอยไปเลย!!"
ถึงจะผลักจะดันยังไงร่างสูงก็ไม่เขยื้อน แสดงถึงการเป็นร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี แต่ตอนนี้ใช่เวลาที่วาโยจะมาสนใจรูปร่างคนตรงหน้านี้ที่ไหนกัน เพราะเขาต้องรีบไปจากตรงนี้โดยเร็วแล้ว
"เรื่องนายกับ เต... น้องชายฝาแฝดนาย เป็นเรื่องจริงเหรอ?"
".................!!?"
วาโยสะท้านใจวาบ เมื่อเพื่อนเก่าจี้จุดเจ็บ แบบไม่มีพูดพร่ำทำเพลง
"น...นายพูดเรื่องอะไรว๊ะ..."
"อย่าเฉไฉน่าวา เราได้ยินที่นายคุยโทรศัพท์เมื่อกี้นี้หมดแล้ว...เรื่องที่นายกับน้องชายฝาแฝด...รักกัน!"
"ถอยไปนะบอสเรารีบ!!"
วาโยรีบผลักร่างสูงออกจากตัวอีกครั้ง อยากรีบไปจากตรงนี้โดยเร็ว
"มันผิด วารู้ใช่มั้ย?"
"เรื่องของฉัน ถอย!!"
"ตาสว่างสักที วา! เพราะตอนนี้นายกำลังหลงผิด นายสองคนเป็นฝาแฝดกันนะ! แถมยัง...เป็นผู้ชาย..."
"ถึงมันจะผิดจะบาปยังไงฉันก็ไม่สน ฉันรักเต"
"แต่.."
"ผู้ชายแล้วไง แฝดแล้วไง ไม่ว่ายังไงฉันก็รักเต และมันไม่เกี่ยวกับนาย บอส!"
"เกี่ยวสิ... เกี่ยวมากด้วย..."
"................เกี่ยวบ้าอะไร"
"เพราะเราชอบวาไง ชอบมาตั้งแต่เรียนอยู่ห้องเดียวกันแล้วด้วย...เพราะงั้นเราปล่อยให้วาเป็นแบบนี้ไม่ได้..."
"......!!?"
คำสารภาพอันหนักอึ้ง ที่จู่ๆก็ถาโถมใส่เขาโดยไม่ทันตั้งตัว เล่นเอาวาโยถึงกับอึ้งสนิท พูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว
"....วา...เรา..."
"วา!! กลับบ้าน!!"
"..........เต...."...................................................................
ดร่าม่าก่อตัวแล้ว...วาน้อยจะเป็นไงต่อไปน่อ
ขอโทษที่หายไปหลายวัน ในที่สุดก็กลับมาเสียที
มีน้องคนหนึ่งโทรไปตาม บอกว่ามาลงต่อเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะแช่ง...อัยยะ
รีบมาเร็วพลันเลยทีเดียว
อิอิ
หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59 (อ่าน 334578 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก