หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59

[nunnan]

แอบอยากให้วา เป็นฝ่ายตามหาเตบ้างงง
หนีไปไกลๆเลยน่ะะะะ เต

[Mookkun]

ไอ้เ*ยบอสเอ๊ยยยย!!!!

ไอ้สารเลว~
เตแมร่งก็...เห้อออ วาก็ช่างประชด

เอวัง
#อินไปละกรู

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

โอ๊ย
เต  เชื่อนายเลยสิ  พับผ่า!

วา  แค่น้อยใจนายเฉยเว้ย

[maru]

สงสารเต แต่เตก็ไม่น่าทำแบบนั้นเลยจริง ๆ ส่วนวาก็ทำไมถึงพูดแบบนั้น ทำไมไม่คุยกับเตดี ๆ บอสเข้ามาุวุ่นวายทำไม ยุ่งทำไม ใช่เรื่องของบอสหรือไง เรื่องนี้เป็นเรื่องของเตวา

[KARMI]

 

[ka[ze]na]

เพราะเป็นรักระหว่างแฝด ข้อเปรียบเทียบก็มีมากมาย เป็นติ่งเนื้อที่เมื่อมีใครไปสะกิดมัน มันก็ย่อมเจ็บปวดเป็นธรรมดา......

[Satang_P]

 

[Rafael]

ฮืออออ
สงสารอะ
มาม่าาาาาาา กัดผ้าเช็ดหน้าา

[IöLIKE]

ThankS

[pare_140]

กระทืบอิบอสทีสิ 

[love2you]

ความรักทำให้คนงี่เง่าได้เสมอสินะ เฮ้อ...

[HoMoSiS]

ไม่ ไม่ ม่ายยยย มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเต เต เต T0T
//โอ้ย อินเฟ้ยยย

[thearboo]

ตอนที่ 19 *ขอ*






เต...


เต...อย่าไป


เต วาไม่ได้โกรธเตเลยนะ


เตครับ...


เต...



อย่าไปนะ!!


.
.
.
.
.

"วา! วาฟื้นแล้ว เรียกหมอที เร็วเข้า!"

"....คุณ....ย่า...?..."

ทันทีที่วาโยลืมตาขึ้น สิ่งที่เขาได้พบเห็นเป็นอย่างแรกนั่นคือ เพดานห้องสีขาว ถัดมาคือใบหน้าที่มีหยาดน้ำตาพรั่งพรูของคุณย่ามะลิวัลย์ ที่กำลังโน้มตัวเข้ามาหาเขา สองมือของย่ากุมมือของเขาไว้ ถัดไปอีกนิดเป็นเสาแขวนถุงน้ำเกลือ ไม่ต้องประมาลผลนานเขาก็รู้ได้ทันทีว่า ที่นี่คือ "โรงพยาบาล" แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เขาเป็นอะไรไปงั้นเหรอ ใครพาเขามา เตโชใช่หรือไม่ แล้วเตโชอยู่ไหน...

"วา...เป็นยังไงบ้างลูก?...เดี๋ยวหมอมาแล้วนะลูกนะ..."

"ย่าครับ...เต..ล่ะครับ..?.."

เสียงแหบแห้งจนวาโยแทบจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงของตัวเองเอ่ยขึ้นแผ่วระโหย ถามไถ่ถึงคนรัก ที่คิดว่าคุยกับตัวเขาอยู่เมื่อครู่ ทันทีที่ถามออกไป คุณย่ามะลิวัลย์ก็ถึงกับถอนสะอื้นด้วยความสงสารหลานรัก

"โถ...วาหลานย่า..."

"เตอยู่ไหนครับ...?"

"วา...เตไปแล้วลูก เตหนีเราไปแล้ว.."

"หนี? หนีไปไหน? เดี๋ยวผมจะรีบไปตามเต!..."

วาโยลนลาน ชายหนุ่มพยายามฝืนกายลุกขึ้นทั้งที่ทั้งร่างยังคงปวดร้าว สมองมึนงง และศรีษะหนักอึ้ง โงนเงนขึ้นมานั่งได้ก็ตั้งท่าจะลงจากเตียงจนคุณย่ามะลิวัลย์ต้องรีบห้ามจ้าละหวั่น  ขณะนั้นในห้องมีคุณย่าเพียงคนเดียว นางจึงลำบากเล็กน้อยในการหักห้ามหลานชายที่ตัวโตกว่า

"เฮ้ย? วา นายจะไปไหน?"

เป็นเทียนที่เดินเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มทิ้งถุงอาหารพะรุงพะรังที่ซื้อเข้ามาลงบนโซฟาหน้าเตียงพร้อมวิ่งเข้าไปช่วยจับตัววาโยไว้ทันที

"ปล่อย...เทียน...กูจะไปหาเต..."

"มึงจะบ้าเหรอวา!? สภาพมึงขนาดนี้จะไปได้ยังไงว๊ะ!"

"กูไม่ได้เป็น...อะไร..."

"ไม่เป็นเชี่ยไร มึงไข้สูงตั้ง 5วันแล้วนอนซมไม่ได้สติเพิ่งจะฟื้นเนี่ย อย่ามาทำเป็นเก่งนะเว้ย เดี๋ยวพ่อเบิ๊ดหัวทิ่ม!"

"5วัน? ไม่จริง กูเพิ่งหลับไป...แป๊บเดียว..."

วาโยสับสนเต็มที่เมื่อถูกบอกว่าหลับไปถึง 5 วัน มันราวกับเรื่องโกหก ในเมื่อเขาจำได้ว่าเขาเพิ่งหลับไปได้แค่แป๊บเดียว แล้วเตโชก็มาขอโทษเขา แต่ยังไม่ทันได้คุยกันเพราะเขาเหนื่อยและเพลียเลยเผลอหลับไปอีกแป๊บนึง แล้วนี่พอตื่นมากลับมาอยู่ที่โรงพยาบาลแถมมีคุณย่าและเทียนอยู่ด้วย เขามาที่นี่ได้ยังไง ใครพาเขามา เตโชไปไหน?

"มัน...เกิดอะไรขึ้น? กูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ใครพากูมา เตใช่มั้ย แล้วตอนนี้เตอยู่ไหน? เทียน...เตอยู่ไหน?"

มือบางไร้เรี่ยวแรงเกาะชายแขนเสื้อของญาติหนุ่มไว้แน่น ดวงหน้าซีดเซียวนั้นบิดเบี้ยวด้วยความกังวล ดวงตาเศร้าสร้อยรื้นฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา สภาพย่ำแย่ของลูกพี่ลูกน้องทำเอาเทียนสะท้อนใจ จะมีวิธีช่วยวาโยอย่างไรบ้างนะ

"ยายครับ ขอเทียนคุยกับวาแค่สองคนได้มั้ยครับ?"

เขารู้ว่าคุณยายมะลิวัลย์ของเขาก็พอจะรู้เรื่องของสองแฝดพอสมควร แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากที่จะให้ยายต้องเข้ามารับฟังเรื่องแบบนี้เท่าไรนัก ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องขอให้ยายมะลิวัลย์ออกไปรอข้างนอกก่อน ทางด้านคุณยายก็เหมือนจะเข้าใจสถานการณ์ดี นางจึงเดินออกไปเงียบๆ ทั้งที่ยังคงแอบสะอื้นเล็กๆ

"วา มึงตอบกูมาตรงๆนะ...มึง ถูกไอ้เตมัน เอ่อ...ฝืนใจเอาใช่มั้ย?"

"เทียน...?"

"คือ...ตอนที่มึงถูกส่งตัวมาที่นี่ มึงไข้สูงมากจนไม่ได้สติ แล้ว...เอ่อ..ร่างกายมึงมีร่องรอยการข่ม..ขืน.."

การเปิดฉากคุยเรื่องที่ยาก ทำให้เทียนค่อนข้างอึดอัดเล็กน้อยแต่เขาอยากได้ความจริง เขาอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับญาติสนิทของเขาคนนี้ เขาอยากรู้เขาอยากช่วยเหลือ เขาอยากปกป้อง วาโยที่ตอนแรกตื่นตกใจเล็กๆเมื่อญาติหนุ่มถามเรื่องที่คาดไม่ถึงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ต่อสายตาที่คาดคั้นมา และยอมเอ่ยปากในที่สุด 

"กู...กูกับเต รักกัน...เอ่อ รักกันแบบคนรัก..."

"รัก? มึงสองคน...เป็นฝาแฝด..."

"กูรู้! กูรู้ว่ามันผิด แต่...กูหยุดมันไม่ได้ กูหยุดความรู้สึกกูไม่ได้..."

เสียงแห้งพยายามตะโกนบอกความรู้สึก จนเทียนต้องรีบเข้าประคองร่างนั้นไว้ในอ้อมแขน ด้วยกลัวว่าจะร่วงตกเตียงไปเสียก่อน

"แล้วใครทำมึง? เอ่อ...ใครข่มขืนมึง?..."

"ไม่ได้ข่มขืน พวกกูแค่ทะเลาะกัน!.."

"แค่ทะเลาะเชี่ยไร มึงช้ำไปทั้งตัว แถมตรงนั้นยัง....ฮึ่ย! มันเล่นซะมึงนอนซมไม่ได้สติตั้ง 5 วัน นี่มึงเรียกว่า แค่ทะเลาะเหรอ!!?"

"เออ! แค่ทะเลาะกัน...เตอยู่ไหน?"

"ห๊า?"

"เตอยู่ไหน กูจะคุยกับเต"

"................เอ่อ..."

"เตอยู่ไหน ? เทียน?"

เทียนอ้ำอึ้งเล็กน้อย ด้วยสภาพของวาโยตอนนี้เขาไม่อยากบอกเลยว่าเตโชไปไหน กลัวเหลือเกินว่าอาการวาโยจะทรุดลง แต่ถึงยังไงความจริงก็คือความจริง ยังไงช้าเร็ววาโยก็ต้องรู้ ในที่สุดเทียนจึงตัดใจเล่าบางอย่างให้วาโยได้ฟัง

"เต...เตมันหนีจากเราไปแล้ว..."

"...วา...ไงนะ? ไม่จริง...มึงโกหก... เตไม่มีทางทิ้งกู..."

วาโยพยายามปฏิเสธเสียงครางเครือ ต่อให้มันเป็นเรื่องจริงเขาก็ไม่อยากเชื่อ เขาไม่เชื่อ

"เตยังอยู่ใช่มั้ย พวกมึงโกหกใช่มั้ย เพราะไม่อยากให้กูกับเตได้อยู่ด้วยกันใช่มั้ย กูไม่เชื่อ! กูไม่เชื่อ!..."





เพี๊ยะ!




"................."

"ตั้งสติหน่อยวา! เรื่องที่พวกมึงรักกันมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่มึงต้องยอมรับความจริงว่าเตมันไปแล้ว!"

เทียนตบหน้าเรียกสติวาโยไปครั้งหนึ่ง ถึงจะไม่ได้รุนแรงนัก แต่ก็ทำให้คนป่วยถึงกับเงียบสงบลงได้ เทียนถอยหายใจแรงๆครั้งหนึ่งก่อนจะพยายามพูดเรียกสติลูกพี่ลูกน้องคนนี้

"...ใครพากูมาที่นี่?..."

"หือ?..."

"เต..พากูมาส่งที่โรงพยาบาลใช่มั้ย?.."

แม้อีกฝ่ายจะก้มหน้าแต่เทียนก็รู้ดีว่าตอนนี้ญาติหนุ่มของเขากำลังร้องไห้ ด้วยว่าร่างนั้นสะท้านน้อยๆด้วยแรงสะอื้น เสียงนั้นก็เครือคราง และหยาดน้ำที่หยดลงบนผ้าปูที่นอน น่าสงสารเหลือเกิน น่าสงสารจนเทียนไม่อาจห้ามใจไม่ให้โอบกอดร่างคุดคู้นั้นไว้ไม่ได้ ชายหนุ่มใช้สองมือตระกองศรีษะเล็กขึ้นมากอดไว้แนบอก บรรจงลูบเรือนผมชื้นเหงื่อนั้นแผ่วเบา

"ไม่ใช่เตหรอกวา...แต่เป็นเพื่อนเก่าวาที่ชื่อบอสน่ะ"

"บอส?..."

ชื่อที่เป็นดั่งกุญแจของเรื่องทั้งหมด วาโยผละออกจากร่างของเทียนทันทีพร้อมจ้องหน้าญาติหนุ่มอย่างมีความหวัง

"บอสอยู่ไหน!?"

"...เอ่อ...เดี๋ยวเย็นๆคงเข้ามา..."

ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปฏิกิริยาของลูกพี่ลูกน้องถึงเปลี่ยนไป ถึงจะยังงงๆ แต่ก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่วาโยดูมีความหวังขึ้น

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

"วา...ลูกแม่..."

หลังจากกระสับกระส่ายรอบอสอยู่พักใหญ่ๆ ก็มีผู้มาเยือนใหม่อีกสองคน ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน พ่อกับแม่ของวาโยนั่นเอง ได้ยินว่าทั้งคู่บินมาถึงตั้งแต่เมื่อวานและนอนเฝ้าเขาอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ทั้งคืน จนตอนสายๆก่อนที่เขาจะตื่นเล็กน้อยท่านทั้งสองได้กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงแรม เปลี่ยนเวรกับคุณย่าและเทียนที่มาเฝ้าต่อในตอนสาย  หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้วเห็นว่าวาโยฟื้นแล้วนั้น แม่ของเขาก็ถึงกับหลั่งน้ำตาสะอื้น วิ่งเข้ามากอดเขาเข้าแนบอกแน่น ส่วนผู้เป็นพ่อก็เข้ามาดูอาการเขาใกล้ชิดเช่นกัน แม้ว่าจะยังไม่ได้กล่าวอะไร แต่วาโยก็รับรู้ได้ ว่าท่านเป็นห่วง

"โถ...วาลูกแม่....ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลย...ฮือ..ฮึก..."

"....ไม่เป็นไรแล้วครับแม่ ผมหายแล้วครับ..."

"ฮึก...เตไม่น่า...ทำกับวาแบบนี้เลย...ฮือ..."

ยิ่งพูดนางยิ่งร้องไห้หนักขึ้น เจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกๆเหลือเกิน

"สิ่งที่เจ้าเตทำมันมากเกินไป มันเกินจะอภัยให้ได้ ฉันไม่นึกเลยว่ามัน..."

"ไม่ครับพ่อ! เตไม่ได้ผิดอะไร!..."

ผู้เป็นพ่อกับแม่ถึงกับอึ้งกับคำพูดของวาโยไม่น้อย วาโยสูดหายใจนั่งตัวตรงเพื่อเล่าความจริงให้ทุกคนฟัง

"ผมกับเตรักกันครับพ่อ แม่..."

วาโยเริ่มเล่าสิ่งต่างๆออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาไม่หวั่นไหวต่ออะไรอีกต่อไปแล้ว

"แม้ตอนแรกผมจะไม่ยอมรับ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมรักเต รักมาก รักจนไม่สามารถขาดเตได้..."

"....วา....?..."

ผู้เป็นแม่ถึงกับเซเล็กน้อยโดยมีพ่อคอยประคองอยู่ใกล้ๆ ทั้งคู่ค่อนข้างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"ผมรู้ ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด แต่พ่อครับแม่ครับ ผมหยุดมันไม่ได้...แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันเกิดมาจากผมเอง....เตไม่ได้ผิดครับ ผม...เป็นคนทำให้เรื่องทั้งหมดมันเลวร้ายอย่างนี้เอง มันเป็นเพราะผมตั้งแต่ต้น..."

"วา...ฉันไม่คิดเลยว่า แกจะทำแบบนี้..."

ผู้เป็นพ่อทำหน้าตาเจ็บปวดไม่น้อย ยืนตระกองร่างของผู้เป็นภรรยาที่กำลังสะอื้นไห้ไว้ในอ้อมแขน เขาครางเอ่ยชื่อลูกชายพร้อมตัดพ้อเสียงแผ่ว

"ผม...ขอโทษครับพ่อ ผมมันงี่เง่าเองครับ ผมมันเลวเองที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมมัน...อกตัญญู..."

"พอเถอะลูก วา หลานไม่ต้องโทษตัวเองแบบนั้นหรอก!"

ย่ามะลิวัลย์ผู้ซึ่งไม่อาจทนเห็นวาโยหลานรักต้องทนรู้สึกผิดและแบกรับเรื่องนี้อยู่เพียงคนเดียวได้ ในที่สุดนางก็เอ่ยตัดบทขึ้น

"ไม่ใช่วาหรือเตหรอกลูกที่ผิด ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดมาจากคนเป็นพ่อเป็นแม่ต่างหาก!"

"คุณแม่...?..."

มะลิวัลย์กล่าวพร้อมเดินเข้าไปยืนเคียงข้างหลานชายที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะปรายสายตาไปมองที่บุตรชายและสะใภ้ด้วยความขุ่นเคือง

"พวกเธอคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนั้นเหรอ!? พวกเธอคิดว่าที่ลูกๆเป็นแบบนี้เนี่ยไม่ได้เกี่ยวกับพวกเธอเลยอย่างนั้นเหรอ!!"

“พวกผมก็พยายามดูแลทั้งสองคนอย่างดีที่สุดนะครับแม่ ผมพยายามมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้พวกเขาเสมอ...”

“เธอคิดว่าแค่นั้นมันพอเหรอ!? แค่เงินทอง วัตถุ มันพอสำหรับลูกเธอเหรอ!!? นี่เธอรักลูกจริงๆหรือเปล่า หรือสักแต่สร้างพวกเขามาเพื่อปรนเปรอเกียรติยศหน้าตาของตัวเองกันแน่! เธอเคยเลี้ยงลูกด้วยใจมั้ย? ความเข้าใจหรืออะไรที่ไม่ใช่เงินน่ะ เคยหรือเปล่า!!?”

“...ผม...”

คำพูดของมะลิวัลย์ราวกับช่วยเตือนสติสองสามีภรรยาผู้ซึ่งมองข้ามจุดนี้มาตลอดยี่สิบสี่ปี

“ฉันเลี้ยงเธอมาผิดหรือยังไงนะ เธอถึงกลายเป็นคนแบบนี้ อาจผิดมาตังแต่ฉันแล้วสินะ...ดูสิ ขนาดผู้ใหญ่อย่างเราๆยังทำผิดพลาดกันได้ แล้วจะโทษอะไรกับเด็กน้อยสองคนพี่น้องจะหลงรักกันเองเพราะความว้าเหว่ ในเมื่อถูกเลี้ยงแบบทิ้งขว้างอยู่บนหอคอยงาช้าง ที่ที่ใครก็เอื้อมไม่ถึง ที่ที่ใครก็ไม่อยากยุ่งด้วย เมื่อเหลียวมองรอบกายไม่มีใคร แล้วจะผิดอะไรหากทั้งคู่จะเผลอไผลมีกันและกัน ...คนที่ผิดเคือใคร คนที่ถูกคือใคร คนที่ต้องรับกรรมคือใคร ยังจะต้องให้ฉันคนนี้สาธยายอีกหรือเปล่า...”

“.........ผม....”

“พอเถอะครับคุณย่า...เรื่องนี้ ขอวาเป็นคนผิดเองเถอะครับ ฮึก...ให้วาได้รับผิดชอบ...”

วาโยตื้นตันในสิ่งที่ย่ามะลิวัลย์พูดอย่างมาก ทั้งสงสารพ่อกับแม่จับใจที่เห็นว่าทั้งคู่ถึงกับยืนสลด ทั้งผู้เป็นแม่นั้นก็ร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน แล้วตอนนี้เขาก็คิดว่าควรทำสิ่งหนึ่งเสียที

“พ่อครับ...แม่ครับ...”

“วาลูก! หลานยังไม่หายดีอย่าเพิ่งขยับ...”

มะลิวัลย์หน้าเสียเมื่อเห็นวาโยถอดเข็มน้ำเกลือออกจากจุกเข็มตรงข้อมือ แล้วพยายามกระเสือกระสนลงจากเตียง และเนื่องจากเพิ่งจะสร่างไข้ ชายหนุ่มจึงยังไม่ค่อยจะมีเรี่ยวแรงที่จะยืนให้มั่นคงได้  ร่างบางเซน้อยๆจนทุกคนในห้องต่างรีบกรูกันเข้ามาช่วยพยุง  หลังจากตั้งหลักได้ วาโยก็คุกเข่าลงแทบเท้าของผู้เป็นบิดา มารดา ก่อนจะกราบลงแนบสองเท้านั้นด้วยความรู้สึกผิดเหลือประมาณ

“วา ทำอะไรน่ะลูก? ลุกขึ้นเร็วเข้า”

ผู้เป็นพ่อลนลานรีบก้มลงจับร่างลูกชายไว้ แล้วรีบยกขึ้น วาโยสบตากับบิดานิ่ง ก่อนเอ่ยคำขอสิ่งหนึ่ง ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น



“พ่อครับ...ผมขอเตได้มั้ยครับ”



“วา...?”

“วาลูกแม่...?”

“อาจดูมากไป แต่ผมขอร้องครับ ได้โปรด ยกเตให้ผม ได้โปรดให้เรารักกัน พ่อกับแม่จะด่าทอ จะลงโทษผมยังไงก็ได้ ผมยอมทุกอย่าง แต่ได้โปรด ได้โปรดยกเตให้ผม...”

ร่างบางเอ่ยคำขอทั้งน้ำตา รู้ดีว่าตัวเองกำลังทำเรื่องอกตัญญู ทำเรื่องชั่วร้ายผิดบาป แต่เขากลับหลังไปไม่ได้อีกแล้ว

“วา...พ่อขอโทษ”

“........พ่อครับ?”

รู้สึกตัวอีกทีร่างของเขาก็ถูกส่งเข้าไปในอ้อมกอดของบิดาเรียบร้อย อ้อมกอดนั้นช่างอบอุ่น วงแขนที่สั่นน้อยๆนั่นกำลังปลอบประโลมเขาอย่างเต็มที่ อ้อมกอดที่เขาปรารถนามาทั้งชีวิต พ่อเอ่ยขอโทษเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด กอดเขาแนบแน่นที่สุด และเอื้อนเอ่ยคำที่เขาดีใจที่สุด




“ไม่เป็นไรลูกวา...เรื่องที่ลูกรักกันพ่อจะไม่ห้ามอีกแล้ว...แค่วากับเตกลับมาหาพ่อ พ่อก็ไม่ขออะไรแล้วลูก กลับมานะลูกนะ กลับมาบ้านของเรา มาสร้างครอบครัวใหม่กันประสาเรานะลูกนะ...”



บิดาเอ่ยทั้งน้ำตาและวาโยรับรู้ได้ว่ามันมาจากใจจริง ชายหนุ่มดีใจที่สุด ดีใจ ตื้นตัน กับความรักที่ตนได้รับ และเขาปรารถนาเป็นอย่างยิ่งว่า สักวันเขาจะพาเตโชมารับรู้สิ่งนี้ด้วยกันให้จงได้ วาโยหลับตาซึมซับความอบอุ่นอ่อนโยนจากอ้อมกอดของบิดามารดา พยายามกอบโกยให้มากที่สุด เพื่อชดเชยเวลายี่สิบสี่ปีที่ผ่านมา  ย่ามะลิวัลย์และเทียนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็พลอยซาบซึ้งไปด้วย มะลิวัลย์รู้ดีว่าที่ลูกชายของตนยอมกับเรื่องนี้ง่ายๆ ไม่ใช่เพราะยอมแพ้แก่ตน แต่เป็นเพราะความรักที่มีให้แก่ลูกๆของตน ความรักที่ตนไม่เคยแสดงออก มันอัดอั้นเต็มล้น จนชายหนุ่มไม่อาจทานทนที่จะทำเป็นใจดำต่อไปได้อีก เพราะที่จริงแล้วตัวเขาเองก็โหยหาความรักจากลูกๆไม่ต่างกัน ดังนั้นการยอมให้ลูกแฝดสองคนรักกันแล้วมาอยู่ข้างๆเขา ย่อมดีกว่าต้องเสียลูกทั้งสองคนไป เขาไม่อาจทนความว้าเหว่นั้นได้ ไม่มีทาง ดังนั้นวันนี้เขาจึงยอมที่จะแพ้แก่ความรักที่ผิดศิลธรรมของลูกๆทั้งสอง ยอมที่จะปลดปล่อย เพื่อที่จะได้รัก แล้วสามคนพ่อแม่ลูกก็กอดกันกลมอยู่บนพื้นห้อง เพื่อรอว่าสักวันอ้อมกอดนี้จะมีครบสี่คน
.
.
.
.
.


เต...เตอยู่ไหน เดี๋ยววาจะไปรับนะครับ วาจะไปรับเตกลับบ้านของเรา...



.....................................................................................

 

มาอีกตอนให้ชื่นใจ...ไอ้เตหายหัวไปไหนว๊ะ!?

[Mookkun]

ฮรือวววววววว *กระซิก*
เต กลับมานะะะะะะ

ซึ้งอ่ะะะะ
*พรากกกกกก*

[kongxinya]

คุณย่าพูดถูกกกกกกก
สมัครเป็นFCคุณย่าาาาาาาาา

วาสู้ๆพาเตกลับมาให้ได้นะ ออฝากตบกระโหลกอิคุณบอสมันสักทีด้วยนะได้ป่ะ?

รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเมื่อไหร่หนอวากะเตจะได้แฮปปี้กันจริงๆซะที 

[forever-yunjae]

วาพาเต้ๆ กลับมาให้ได้นะ

[::UsslaJlwaJ::]

จะตามเตกลับมายังไงละทีนี้

[พลอยสวย]

    กาเพาะเต็มไปด้วยมาม่าอืดๆๆ

[naruxiah]

ซึ้งมากๆเลยตอนนี้ เต อย่าหนีไปไหนไกลเลยนะ 

วาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยหาไม่เจอ

จะได้กลับมาอยู๋ข้างๆกันอย่างเปิดเผยในครอบครัวที่อบอุ่นแล้วนะเต

[nunnan]

โรคจิตตต แอบให้วายังตามหาเตไม่เจออออ 

[=นีรนาคา=]

กระซิกๆ
เต ตอนนี้เตไปอยู่ไหนนะ คงถึงเวลาแล้วสินะที่วาจะเป็นฝ่ายตามหาบ้าง สู้ๆนะ วา

[love2you]

มันเป็นเรื่องที่พ่อแม่จะยอมรับได้จริงๆ อ๋อว้าาา~

แอบสงสัยเบาๆ

[lovelymoo]

เศร้าอ่า วารีบพาเตกลับมานะ

เตบ้าเล่นหนีไปแบบนี้ได้ไงห๊ะ 

[janek_alo]

เต  กลับมาเถอะ  ที่บ้านให้อภัยแล้ว  กลับมาอยู่พร้อมหน้าสักที่เหอะ

[patloom]

โฮ้ววววววววววววว ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[pudson]

ปรัีบความเข้าใจกันได้ซะที

[GimNgek]

เตไปไหน กลับมานะ ฮืออออออออออ

[Kawaiipanda]

เตหายไปหนายยยย ทิ้งวาไว้อย่างงี้ได้งัยอ่ะ
กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ 

[iammoonoi]

ตอนที่แล้ว.......ซึมม
ตอนน้ิ.........ซึ้ง


ตอนหน้า....ขอสวีท.....หวานจับใจนะก๊าบ

ดีใจคนเขียนกลับมาแว้ววววว

[lizzii]

โอ้ยยยยย เต กลับมานะ
วาหาเตให้เจอนะ
ทั้งๆ ที่เข้าใจกันแล้วแท้ๆ อิบอสทำเสียเรื่องจนบานปลายจริงๆ
มันน่าตื้บบบบบ 5555