หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59

[kongxinya]

อัยยะ คนเขียนเริ่มปรุงมาม่าแล้วววววววววว 
รอค่ะรอ ว่าแต่คนเขียนหายดีแล้วใช่ไหมคะ? เป็นห่วง
ถ้าหายแล้วก็มาต่อไวๆนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

อ้าวไอ้คุณบอสทำพิษ

เต  วาไม่ผิดน่ะ

[forever-yunjae]

สู้ๆนะค่ะคนเขียน รอตอนต่อไปค่ะ

[BlueHoney]

เป็นไงต่อเนี่ย T.T (เตรียมมองหากระติกน้ำร้อน!  )

[maru]

เตใจเย็ย ๆ นะ ฟังวาอธิบายก่อนนะ อย่าพึ่งใจร้อนนะเต บอสอะไรนี่วุ่นวายจริง ๆ เลยนะ

[IöLIKE]

ThankS

[Lovecartoon1996]

หนูชอบมาม่าา~

[rome-filano]

อ่านมาเรื่อยๆหนุกมากเลยค่ะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

มาตามต่อ รีบมาต่อไวๆน้า โอ๊ยๆๆ ลุ้นๆ เตอย่าทำอะไรพี่วาแรงน้าา พี่วาเขาบอบบางกร๊ากก (ไม่แรงจะเรียกว่าเอสเหรอ?)

อิอิ ตามต่อค่ะ

[Maytbb]

น่านนนน    อิตาบอสทำงานเข้าวาอีกละ

[GimNgek]

รอค่ะรอ  วาไม่ผิดนะเต

[t2007]

เกือบโดนน้องแช่งแล้วละ่ซิ อัยยะ ก็าก วาโดนไรอีกหนอ ขอบใจจร้า

[HoMoSiS]

เอาเล็บข่วนโซฟา // ท่าอยู่หนใดคนแต่ง ข้าจะตายอยู่เลี้ยววว 

[janek_alo]

ลุ้นแทบตาย
แต่คนเขียนหายไปไหนนะ

[thearboo]

ตอนที่ 18 *พังทลาย*




"วา! กลับบ้าน!!"



ร่างสูงตวาดลั่นพร้อมคว้ารวบแขนบางของพี่ชายไว้มั่น ตั้งใจฉุดลากออกจากร่างใหญ่ของชายหนุ่มอีกคนที่เขาไม่ชอบหน้า

"อ๊ะ เต?"

ยังไม่ทันจะพ้นออกจากร่างเพื่อนเก่า ก็ถูกมือแกร่งนั้นลากกลับมายืนตรงจุดเดิม ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า วาโยกำลังโดนยื้อยุดอยู่ทั้งสองแขนไปเสียแล้ว

"ฉันรู้เรื่องของพวกนายหมดแล้ว เตโช!!"

"......!!?"

"บอส!!?"

ถึงวาโยจะหันไปถลึงตาใส่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เพื่อนเก่าสงบปาก รังแต่จะเพิ่มดีกรีความกรุ่นให้กับอารมณ์อีกฝ่ายเท่านั้น

"สิ่งที่นายทำมันผิด รู้หรือเปล่า ขอร้อง อย่าลากวาไปผิดกับนายด้วย!"

เตโชไม่ได้ตอบโต้กลับในทันทีแต่กลับจ้องหน้าของบอสนิ่งด้วยแววตาที่คุโชนไปด้วยความโกรธขึง

"พอแล้วบอส อ๊ะ!"

วาโยพยายามห้ามไม่ให้บอสพูดจาเลยเถิดไปกว่านั้น แล้วจู่ๆร่างทั้งร่างก็โดนกระตุกลากเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของน้องชายทันที พร้อมกันนั้น เตโชยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับบอส แล้วกล่าวเสียงต่ำ

“อย่าเสือก”

“หนอย!”

พูดจบก็ลากพี่ชายพรืดๆออกไป โดยไม่ได้สนใจคนที่ยืนโกรธหน้าดำหน้าแดงอยู่ข้างหลัง

“ฉันจะพาวาไปจากนายให้ได้ เต!”

“.........!!?”

“.............”

บอสกล่าวฉะฉานให้อีกฝ่ายได้ยิน ในเจตนารมย์ของตนเอง เตโชถึงกับชะงัก เมื่อได้ยินคำพูดราวกับท้าทายของฝ่ายตรงข้าม

“ฉันจะไม่ยอมให้วาต้องตกอยู่ในสภาพนี้”

“หึ...หึหึหึ”

จู่ๆเตโชก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าบอสอย่างเหยียดๆ

“ถ้าคิดว่าทำได้...มึงก็ลองดู”

“.........อื้อ!!!?”

“เฮ้ย!!!??”

พูดจบเตโชก็คว้าคอพี่ชายขึ้นมาบดจูบแบบไม่ไว้หน้าใคร ลิ้นร้อนสอดปาดเข้าไปในโพราปากวาโยอย่างดูดดื่มเร่าร้อน ทีแรกวาโยพยายามผลักไส แต่ก็ได้แค่ทีแรก เพราะพอถูกร่างหนาโอบเอวรัดรึงแน่นจนขยับแทบไม่ได้แล้ว เรียวลิ้นที่รุกรานอยู่นั้นก็ทำเอาเขาแทบสิ้นสติไปเหมือนกัน เสียงจ๊วบจ๊าบบาดหูจนต้องหลับตาแน่น น้ำลายที่เอ่อล้นออกจากมุมปากเพราะไม่สามารถกลืนลงคอได้ น้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจเอ่อรื้น ลมหายใจขาดห้วง การลงทัณฑ์ครานี้ช่างยาวนาน แสนทรมาน และในที่สุดริมฝีปากร้อนนั้นก็ผละออกไป พร้อมกับเรี่ยวแรงของวาโยที่เหือดหายไปด้วย สองขาสั่นระริก จนจำต้องทอดกายอยู่ในอ้อมกอดของน้องชายอย่างช่วยไม่ได้

“.....แก...ไอ้เต...”

บอสกัดฟันกรอดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะแววตาสุดท้ายที่เตโชชำเลืองมามองก่อนที่จะลากตัววาโยออกไปนั้น ยิ่งทำให้เขาเดือดดาล แววตาแห่งความชิงชังเหยียดหยาม แววตาของผู้มีชัย

บอสกำหมัดแน่น ทั้งที่ทำได้แค่ยืนนิ่งๆ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่กล้ามีเรื่องกับเตโช แต่นอกกำแพงนี้คือตลาดที่ค่อนข้างมีคนพลุกพล่าน เขากลัวว่าวาโยอาจเสียหาย หากเขาทั้งคู่เกิดวิวาทกัน ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ยืนนิ่งๆมองคนที่ตัวเองหลงรักถูกพาตัวไปต่อหน้า แต่ก่อนที่สองร่างจะพ้นจากสายตาเขาก็นึกอะไรบางอย่างออก

“วาเขาไม่ได้อยากอยู่กับแกหรอกไอ้เต! วาเขาอยากกลับบ้านใจจะขาด!...”

ได้ผลคำพูดของเขาทำให้ร่างใหญ่ชะงัก แต่สายตาที่วาโยส่งมาให้เขานั้นก็ทำให้เขาเจ็บไม่ใช่ย่อย เพราะนั่นคือแววตาที่อ้อนวอนไม่ให้เขาพูดอะไรออกมาอีก แต่...เขาหยุดมันไม่ได้แล้ว

“วาเขาโทรติดต่อกับที่บ้านแล้ว และตกลงว่าจะกลับไปในไม่ช้า....”

“บอส!! หุบปากไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”

วาโยแผดเสียงห้ามปราม ทั้งที่ใบหน้าซีดเผือด เขากลัวเหลือเกิน กลัวเรื่องมันจะเลยเถิด กลัวน้องชายที่เป็นคนรักจะเข้าใจผิด กลัวเหลือเกินว่าเรื่องมันจะเลวร้ายจนเขาไม่อาจฉุดรั้ง

“เราทนไม่ได้นี่ ที่จะต้องเห็นวาต้องทนอยู่แบบนี้!!”

"เราไม่ได้ทน! เราเต็มใจที่จะอยู่!!..."

"โธ่ วา!..."

"อ๊ะ!!"

ยังไม่ทันจะได้เคลียร์วาโยก็ถูกฉุดรั้งโดยน้องชายตัวเองอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มรุนแรงไม่น้อยเลย สองร่างจากตรงนั้นไปอย่างรวดเร็วโดยทิ้งบอสไว้เบื้องหลัง ชายหนุ่มกำมือแน่น พร้อมสบถออกมาเบาๆ

"วา...ไม่ว่ายังไง ฉันจะพานายกลับออกมาจากความผิดเพี้ยนนี้ให้ได้..."

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

“โอ้ย เต.. วาเจ็บ..."

"................"

"ปล่อยวาก่อนนะ เต..."

"...............แม่งเอ้ย!"

ในที่สุด เตโชก็สบถออกมาเสียงดังหลังจากที่เงียบงันมานาน ตั้งแต่ออกจากแผ่นดินใหญ่จนกระทั่งถึงบ้าน ชายหนุ่มนิ่งงันด้วยอารมณ์ขึงโกรธ จนแม้แต่วาโยเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะเซ้าซี้ พอกลับถึงเกาะ จอดเรือเทียบท่าได้ เตโชก็ทั้งลากทั้งดึงวาโย ถูลู่ถูกังเข้าบ้านอย่างไม่เบามือนัก จนวาโยต้องโอดครวญตลอดทาง

"เต...เรื่องนี้วาอธิบายได้นะ...”

“หุบปาก!!”

“.........เต...”

หัวใจวาโยกระตุกวูบเมื่อถูกคนรักตวาดแหว เขารู้ดีว่าตอนนี้เตโชอยู่ในอารมณ์ที่ไม่รับฟังอะไรอีกแล้ว ต่อให้เขาจะพูดอะไรก็คงไม่อยากฟัง แต่ตะให้เขาทำอย่างไรเล่า เขาทนที่จะปล่อยให้เรื่องมันเลวร้ายต่อไปอย่างนี้ไม่ได้ มันอุตส่าห์ดีขึ้นแล้วแท้ๆ ทั้งๆที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เขายังรักกันดีอยู่แท้ๆ แล้วนี่มัน...ทำไมถึง...

“วาโทรหาพ่อเหรอ?”

ระหว่างที่วาโยยังอยู่ในวังวนแห่งความสับสน จู่ๆเตโชก็ถามขึ้นด้วยเสียงที่เรียบนิ่งจนน่าใจหาย แถมยังถามในเรื่องที่เขาไม่อยากให้เจ้าตัวรู้ที่สุดอีกด้วย

“ติดต่อ...กันนานแค่ไหนแล้ว?”

“เต...มันไม่ใช่อย่างนั้น...”

“วาหลอกเตมานานแค่ไหนแล้ว!”

“............เต?....”

"ทั้งที่เตรัก ไว้ใจ สุดท้ายวาก็หักหลังเตอย่างเลือดเย็น ทำกันได้ลงคอนะ...ฮึ...สะใจแล้วสินะ ที่เห็นเตโง่เป็นควายแบบนี้..."

คำพูดเชือดเฉือนที่พรั่งพรูออกจากปากคนรัก ทำเอาวาโยถึงกับนิ่งอึ้ง หยาดหยดน้ำตารินไหลออกจากตาคู่สวยช้าๆ

"วาไม่เคยคิดอย่างนั้น...เตเข้าใจผิด..."

"เข้าใจผิดงั้นเหรอ แก้ตัวได้อีกนะ ทั้งที่ถูกจับได้คาหนังคาเขาขนาดนั้น ยังจะหน้าด้านแก้ตัวอีกเหรอวา!!"

"วาไม่ได้แก้ตัวนะ!! เตเข้าใจผิด ทำไมไม่ยอมฟังวาบ้าง!!"

"จะสีซอเพลงอะไรให้ควายอย่างเตฟังอีกล่ะ!! พอทำให้เตเชื่อได้แล้ว วาก็จะโทรไปบอกใครต่อใคร ว่าฝึกไอ้ควายตัวนี้จนเชื่อง แล้วตัวเองก็ไปเริงรักกับไอ้ชายชู้ชั่วชาตินั่นสินะ!!"

"ไม่เคยเว้ย!! วาไม่เคยทำแบบนั้นฟังกันบ้างสิว๊ะ!!!"

"กี่ครังแล้วล่ะ!!..."

"ห๊ะ!!?"

"ฮึ! ตามเตไปเกาะนั้นบ่อยๆ เวลาเตทำธุระ ชั่วโมงสองชั่วโมงนี่คงแอบไปเอากับมันมาแล้วใช่มั้ย!? ได้กันไปกี่ครั้งแล้วล่ะ!? มันคงเอาถึงใจสินะ เลยไปหากันไม่เลิก!!..."

"ไอ้เต!!"



ผัวะ!!


วาโยสุดทนแล้วกับคำหยามเหยียดที่เตโชผรุสวาทใส่ จึงต่อยเรียกสติเตโชเสียหนึ่งครั้ง แต่ไม่ได้เบามือนัก เพราะแรงหมัดของเขานั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับปากแตกเลยทีเดียว นั่นแหละ เตโชเลยเงียบได้เสียที

"เออ! กูโทรจริง แต่กูไม่ได้โทรหาพ่อ กูโทรไปหาย่ามะลิวัลย์ แค่จะบอกว่ากูยังอยู่ดี ไม่ต้องเป็นห่วง!! ส่วนไอ้บอสน่ะ กุก็เพิ่งเจอมันวันนี้นี่แหละ!"

"โกหก!"

"จะเชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของมึงเหอะ! ใช่สิ กูเป็นเชลยมึงแล้วนี่ มึงจะด่าว่าให้กูเป็นตัวเหี้ยอะไรก็ได้ทั้งนั้น ให้กูเป็นคนก็เป็นคน ให้กูเป็นสัตว์กูก็เป็นสัตว์ ให้กูร่านกูก็ต้องร่านสินะ!!"

"หยุดพูดแบบนั้นนะวา!!"

"ทำไม!! ทำไมจะพูดไม่ได้ก็มันจริงไม่ใช่รึไง!! เตอยากให้เป็นแบบนี้ไม่ใช่รึไง!!!"

วาโยตวาดลั่นทั้งๆที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยหยาดหยดน้ำตาที่พรั่งพรูไม่ขาดสาย ครานี้เป็นเตโชเองที่ต้องเจ็บยอกในอก

"...วา..."

"ฮึ่ก...ทำไมชีวิตกูต้องเป็นแบบนี้ด้วย! ทำไมต้องมาเจอมึงด้วย! ไม่เอาแล้ว!  ไม่อยากอยู่แล้ว!! ฮึ่ก ...ฮือ..."

ไม่อาจทานทนความเจ็บปวดอีกต่อไป สุดท้ายวาโยก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างไม่อายใครอีก ทั้งที่รู้ตัวว่าทุกคำพูดที่หลุดออกไปนั้นมาจากแรงอารมณ์ที่ต้องการประชดประชันอีกฝ่าย ทั้งที่รู้ว่าทั้งหมดนั้นไม่ได้มาจากใจจริง แต่เขาหยุดไม่ได้ เพราะทั้งหมดนั่นเกิดมาจากที่เขาน้อยใจเตโชที่ไม่ยอมฟัง และน้อยใจที่สุดที่เตโชไม่เชื่อใจในความรักของเขา ดังนั้นวาโยจึงได้แต่โมโหทั้งน้ำตาแบบนี้

"...ถ้าไม่มีเตสักคน วาคงมีความสุขมากสินะ..."

น้ำเสียงเย็นเยียบที่ได้ยินจากคนตรงหน้า ช่างจี้จุดเจ็บของวาโยจี๊ด คราวนี้เขาโมโหจริงๆแล้ว

"ใช่!! ชีวิตกูจะดีกว่านี้มากถ้าไม่มีมึง! ไม่ต้องร่วมสายเลือดกับมึง!" (อย่างน้อยอาจได้รักกันแบบเปิดเผยได้)

"ถ้าไม่เจอกับมึงกูก็คงไม่เป็นแบบนี้!" (คงไม่ต้องตกหลุมรัก จนเจ็บปวดแบบนี้)

"ถ้าไม่ใช่เพราะมึง กูคงมีชีวิตที่ดีกว่านี้!" (ไม่ต้องทำผิดบาปกับบุพการี เพราะหลงรักน้องชายตัวเอง)

"ทำไมกูต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!” (ทั้งๆที่รักมากขนาดนี้ ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไปนะ...ทำไมนะเรา...)

วาโยบริภาษอีกฝ่ายด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจถึงขีดสุด เขารู้ดีว่าคำพูดของเขาทำร้ายเตโชมากแค่ไหน แต่เขาไม่อาจหยุดอีกต่อไปแล้ว เตโชที่ได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองพี่ชายอาละวาดอยู่อย่างนั้น ในที่สุดก็เอ่ยขึ้น

"นั่น...คือความรู้สึกของวาจริงๆสินะ ...คิดแบบนี้มาตลอดเลยสินะ..."

"เออ!!"

วาโยรู้สึกสุดทนกับเตโชเต็มที เลยตอบรับไปส่งๆพร้อมตั้งท่าจะเดินออกจากบ้าน เพราะหากยังยืนอยู่ตรงนี้จะรังแต่อารมณ์เสียมากยิ่งขึ้น เขาขี้เกียจจะทะเลาะกับน้องชายแล้ว เขาต้องการจะออกไปสงบสติอารมณ์ตัวเองข้างนอกสักพัก

"จะไปไหน!!"

"ไปให้ไกลจากมึงไง!"

"จะไปหามันอีกงั้นเหรอ"

"โฮ้ย!! เออ! กูจะไปเอากับไอ้บอสมัน มึงมีปัญหาอะไรมั้ย ไอ้ควายนี่!!"

เมื่ออีกฝ่ายยังกวนโมโหไม่หยุดยั้ง วาโยก็ไม่อาจหยุดตัวเอง และเผลอทำทุกอย่างที่สามารถทำให้น้องชายเจ็บปวดออกมา แต่สิ่งหนึ่งที่วาโยไม่รู้สึกตัวคือ เขากับเตโชมีนิสัยเดียวกัน เขาโดนเตโชกวนจนโมโหหน้ามืด เลยกระทำสิ่งที่ขาดสติลงไปนับไม่ถ้วนแบบนี้ และนั่นก็เป็นสิ่งที่เตโชกำลังเป็นเหมือนกัน ชายหนุ่มกำลังโดนพี่ชายกวนอารมณ์จนเส้นสติเริ่มจะขาดรอนๆ




พรึ่บ!




"โอ้ย!!"


ขณะที่วาโยกำลังจะเดินออกจากบ้าน ร่างบางก็ถูกมือหนากระชากไว้ มือนั้นดึงเขาจนเสียหลักล้มลงกับพื้นไม้ขัดเงา จนวาโยถึงกับจุก

"ทำเหี้ยอะไรของมึงว๊ะ!? ปล่อย! อ๊ะ!!..."

"..............."

"...........เต......."

เย็นเยียบตั้งแต่ปลายนิ้วจนถึงหัวใจ เมื่อวาโยได้เห็นคนเหนือร่างที่กำลังกดตรึงเขาอยู่ ดวงตาของคนๆนั้นว่างเปล่า แต่กลับมีบรรยากาศคุกคามอย่างชัดเจน วาโยเพิ่งตระหนักเดี๋ยวนี้เองว่าตัวเขาได้ทำให้เตโชสติขาดไปเสียแล้ว

"เตจะไม่ยอมให้วาไปไหนทั้งนั้น..."

"เต....ปล่อยวาก่อน...อึก..."

ไม่ทันจะได้อ้อนวอนอะไร วาโยก็โดนมือหนาตะปบบีบเข้าที่คาง รุนแรงจนปวดกรามเลยทีเดียว

"วา...เป็นของเตคนเดียว..."

"เตอย่า!! อ๊า!!"

วาโยแผดเสียงสั่นเครือวิงวอนน้องชายที่กำลังคลุ้มคลั่ง ขณะที่ร่างสูงกำลังฉีกทึ้งเสื้อของเขาอยู่ หากเมื่อสบสายตาวาวโรจน์ของอีกฝ่ายเขาก็ตระหนักได้ว่าต่อให้พูดอ้อนวอนอะไรไปมันก็ช่างสูญเปล่า

“เต!..หยุดนะ! ถอยออกไปนะ ได้ยินไหมถอยไปเซ่!!!” 

วาโยตะโกนเสียงสั่น แต่ราวกับเตโชไม่รับรู้ ไม่ฟังคำทัดทานร่างสูงยังคงคร่อมร่างเขาอยู่อย่างนั้น


พลั๊ก!..


ตุ๊บ!..


ผลั๊ว!!.


“ ไม่นะ..เตอย่า..ไม่ๆๆ!!!”


ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ในจังหวะที่เตโชโน้มกายเข้ามาหา วาโยก็ขัดขืนเต็มที่ ที่ทุบทั้งตีร่างสูงหมายหลุดพ้นจากกรงมนุษย์ แต่เหมือนความพยายามของเขาจะยิ่งทำให้เตโชเดือดดาล แฝดน้องปัดมือเขาทิ้งอย่างง่ายดาย ก่อนจะต่อยลงมาที่ท้องเขาเต็มแรง จนวาโยจุกตัวงอ เรี่ยวแรงปัดป้องเมื่อครู่มลายหายสิ้น เปิดโอกาสให้เตโชถอดเข็มขัดที่ใส่อยู่ที่เอวออกพร้อมกระชากมือวาโยไพล่หลังเตรียมที่จะมัด แฝดพี่บิดตัวหนีอย่างสุดกำลัง ก่อนจะถีบเข้าที่ท้องของแฝดน้องโดยแรงจนร่างใหญ่ถึงกับหงายกระเด็น วาโยใช้จังหวะนั้นตะเกียกตะกายลุกขึ้นหวังจะวิ่งหนีออกไปจากบ้าน เขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว สติที่ยังพอมีเหลืออยู่บอกเขาว่าให้หนีเท่านั้น


แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น เพราะทันทีที่ตั้งหลักได้ มือหนาของแฝดน้องก็คว้าเข้าที่ข้อเท้าลากเขาจนล้มคะมำ และโดนลากโดยแรงเข้าไปที่ใต้ร่างของแฝดน้องทันที

“อย่า!! อ๊า! เต หยุดนะ อย่าทำวา!!”

“จะหนีไปกับมันใช่มั้ย!? สุดท้ายก็เผยธาตุแท้ออกมา หึหึ ที่แท้วาก็โกหกเตมาตลอด...”

“ไม่จริง! เตเข้าใจผิด วาไม่ได้อยากหนี วาไม่ได้ตั้งใจ! โอ้ย!!”

เตโชเอ่ยเหี้ยมเกรียม ใจเขาตอนนี้ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีอีกต่อไป ในหัวเขาก้องแต่คำว่าหักหลัง ทรยศ และนั่นทำให้เขาต้องลงโทษ ต้องกักขัง และทำให้เป็นของตนคนเดียวชั่วกัปชั่วกัลป์ เตโชชำเลืองมองหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเปรอะเปื้อน ถึงจะรู้สึกยอกในอกอยู่บ้าง แต่คนผิดก็คือคนผิด นักโทษก็คือนักโทษ ยังไงซะ พี่ชายเขาก็ต้องโดนลงฑัณฑ์!!

"อย่า เต...ไม่เอานะ อย่าทำว่า!!"

วาโยตะโกนลั่นเมื่อสองแขนถูกเตโชจับไพล่หลังและมัดไว้อย่างแน่นหนา ก่อนจะช้อนทั้งร่างเขาขึ้นบ่าเดินตรงไปที่ห้องนอน วาโยกลัวเหลือเกิน กลัวแฝดน้องคนนี้จับใจ ทั้งที่รักขนาดนี้ ทำไมนะ เขาถึงได้กลัว กลัวจนตัวสั่นสะท้าน กลัวจนได้แต่ร้องไห้อย่างไร้ทางขัดขืน
ร่างเล็กถูกเหวี่ยงลงบนพื้นในที่สุด มือแกร่งฉุดลากข้อเท้าบางมาตรวนโซ่ที่เคยทิ้งไปแล้วอีกครั้ง วาโยสะอื้นฮัก ครั้งแรกที่ถูกตรวนโซ่ เขาชิงชังเจ้าของโซ่เส้นนี้นัก ถึงจะถูกล่ามโซ่ไว้ แต่อีกฝ่ายก็ดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี หากแต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เขาถูกทารุณจากคนที่เขารัก รุนแรงเหลือเกิน

เศษเสื้อที่ติดอยู่ที่ตัวถูกดึงทึ้งออก กางเกงขาสั้นถูกระชากจนหลุดไปจากขาพร้อมกับกางเกงชั้นใน อารมณ์ดิบเถื่อนที่แสดงออก มานั้นพร้อมจะฉีกขย้ำวาโยเป็นชิ้นๆได้ โดยเฉพาะดวงตาแข็งกร้าวของเตโชที่จ้องมองลงมา ยิ่งทำให้วาโยร้าวรวด คำว่ารัก ความอ่อนโยนที่เคยให้กัน มันอันตรธารหายไปจนสิ้นแล้ว

“ไม่!! เต อย่า!! วาขอโทษ วาผิดไปแล้ว ยกโทษให้วา...อื้อ!!”

“เงียบ!!”

ราวกับเสียงของสายลม เตโชไม่ได้ใส่ใจคำวิงวอนของวาโยเลยแม้แต่เพียงนิด ชายหนุ่มจับร่างแฝดพี่คว่ำลงกับพื้นทันที พร้อมกับเริ่มจัดการร่างกายของตนเอง วาโยดิ้นรนแต่มันก็ไร้ประโยชน์ สัมผัสที่ด้านหลัง ยิ่งทำให้วาโยสะอื้นฮัก ร่างเล็กสั่นกลัวราวกับลูกนกที่พลัดจากรัง ชายหนุ่มรู้ดีว่าจะโดนคนรักทำอะไร และนั่นทำให้เขายิ่งเจ็บ ล่ามโซ่และย่ำยีเขาบนพื้น ทั้งๆที่เตียงนอนก็ตั้งอยู่ตรงหน้า โหดร้ายเหลือเกิน แต่ถึงกระนั้นวาโยยังคนดิ้นรน ลนลานกระเสือกกระสนกระถดตัวหนีสุดชีวิต แต่ร่างสูงก็ตามมาประกบหลังเขาไว้ จับยกสะโพกเขาให้ลอยสูงขึ้น พร้อมใช้อีกมือกดแผ่นหลังส่วนบนของเขาไว้กับพื้นในท่าคว่ำหน้า       
         
“ม่ายยย!! โอ้ย!!”

วาโยร้องลั่นเมื่อถูกเตโชรุกรานโดยไม่มีการเตรียมพร้อม เสียงปริขาดสะท้อนก้องอยู่ในหู เมื่อท่อนลำร้อนระอุของแฝดน้องรุกล้ำรุนแรงเข้ามาในร่าง วาโยเจ็บจนแทบสิ้นสติ ช่องทางของเขาที่ยังไม่ได้เตรียมพร้อม มันฝืดเกินไป แม้เลือดที่ไหลออกมาอาจพอทำให้พอจะขยับเคลื่อนไหวได้ แต่นั่นก็ทำให้เขาเจ็บแสบเกินจะทน 

“อย่าเกร็ง วา!!”

วาโยอยากจะตะโกนด่าออกไปเหลือเกินว่าทำไม่ได้ แต่เสียงที่ออกมามีแค่เสียงสะอื้นจากความเจ็บปวดเท่านั้น กลัวเหลือเกิน เตโชคนนี้ไม่ใช่เตโชที่เขารัก ไม่ใช่คนรักของเขา แต่เป็นน้องชายฝาแฝดที่เคยโหดร้ายทารุณกับเขาในอดีต ความมืดดำเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจและร่างกายของวาโย เขากลัวเตโชคนนี้เหลือเกิน เตโชคนนี้กำลังถูกความโกรธขึงครอบงำ เตโชคนนี้กำลังขาดสติ  เตโชคนนี้กำลังฆ่าเขาทั้งเป็น

“อ๊ะ! อ๊า อ๊า อึก เจ็บ เต...อ๊า วาเจ็บ...”

วาโยกรีดร้องในลำคอเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งร่าง ร่างสูงกระทั้นกายหนักหน่วงโดยไม่สนใจว่าพี่ชายฝาแฝดของตนจะเจ็บปวดแค่ไหน เขากำลังขาดสติ หยดเลือดที่รินไหลของร่างที่สั่นไหวไปตามแรงขยับของเขานั้น ยิ่งทำให้ความปรารถนาอันอำมหิตของเขาลุกโชติ เตโชส่งกายเข้าไปในร่างพี่ชายไม่ยั้ง บดเบียดลึกล้ำจนวาโยแทบขาดใจ เขาพร่ำวิงวอนเท่าที่จะทำได้ แต่ราวกับยิ่งเติมเชื้อไฟให้น้องชายกระทำรุนแรงยิ่งขึ้น วาโยเจ็บจนตาพร่า พร่ำภาวนาว่าให้ความบ้าคลั่งนี้จบลง ภาวนาให้คนรักเขากลับมาเสียที...

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

เจ็บเหลือเกิน



ร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว


วาโยลืมตาปรือปรอยขึ้นช้าๆ รู้สึกว่าร่างกายของตนหนักราวหินถ่วง เจ็บปวดจนขยับไม่ไหว ตั้งแต่สะโพกลงไปชาหนึบ วาโยหลับตาลงอีกครั้ง พร้อมถอนหายใจแผ่วเบา



พายุ...ผ่านไปแล้วสินะ



"วา...ฮึก..."

ใคร?

"เตขอโทษ..."

เต?

"ฮึก เตขอโทษ เตขอโทษที่ทำให้วาเจ็บ เตขอโทษ ฮือ..."

อย่าร้องครับเต...วาไม่เป็นไร

"วาครับ ฮึก คนดีของเต ฮือ...วาเจ็บมากมั้ย..."

วาโยรู้สึกได้ว่าเตโชกำลังกุมมือของเขาไว้แนบอยู่ที่ข้างแก้ม แถมแก้มอุ่นๆนั่น เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

"เตยอมแล้วครับ เตยอมให้วาลงโทษเต ฮึก..."

ไม่เอาไม่ร้องนะครับเต คนดีของวา

"ฮึก...เตรู้ว่าวาไม่ได้อยากอยู่กับเต...เตรู้ว่าวาอยากกลับบ้าน..."

ไม่นะเต จริงอยู่ว่าวาอยากกลับบ้าน แต่วาอยากกลับไปกับเตนะ โธ่เอ้ย ทำไมถึงไม่มีแรงเลยนะเรา อยากคุยกับเตให้รู้เรื่อง ขยับสิร่างกาย ขยับสิปาก โธ่เว้ย...

"เตรู้ว่าที่วายอมอยู่กับเต เพราะวาแค่สงสาร เพราะวาต้องการรับผิดชอบในฐานะที่เป็นพี่ชาย..."

อย่างี่เง่านะเต วารักเต วาเลยอยากอยู่ด้วย อย่าคิดแบบนั้นสิ

"เตขอโทษนะวา...ทั้งๆที่เตบอกว่าจะรักจะปกป้องวา...เตก็ทำไม่ได้...ฮือ..."

ไม่หรอก วาเข้าใจ วารู้ว่าเตไม่ได้ตั้งใจนะครับ รอนิดนะเดี๋ยววามีแรงขึ้นหน่อยแล้วเราค่อยมาคุยกันนะครับ

"ตอนนี้...เต...จะให้สิ่งที่วาต้องการนะครับ...เตจะยอม..ให้วาไป..ฮึก.."

ไปไหน? เตพูดอะไร?

"อีกหนึ่งชั่วโมง บอส...จะมารับวานะ"

บอส?

"เพราะเต...วาหลับไปตั้ง 3วันแล้ว...เพราะเต...วาถึงเป็นแบบนี้..."

ไม่นะเต วาไม่ไปไหนนะ

พลันร่างที่ยังคงหลับก็รู้สึกได้ถึงหยดน้ำอุ่นที่รินรดอยู่บนแก้ม รู้สึกได้ว่าเตโชกำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ วาโยอยากมีแรง อยากฟื้นขึ้นเหลือเกิน เขาอยากจะรีบกอดปลอบคนรักของตนไว้

“วา...เตขอโทษ...เตเผลอทำร้ายวาเข้าอีกจนได้...เตขอโทษจริงๆ”

วาไม่ได้โกรธนะเต วาให้อภัยเตนะ

"ถ้าเตยังดื้อจะอยู่กับวา...เต...ต้องเผลอทำร้ายวาอีกแน่...ดังนั้น..."

อะไร? เตจะทำอะไร?


“ลาก่อนครับ หัวใจของเต...”

..........................................................

กร๊าซซซซซซ!!!
ตอนนี้พากระอักเลือด...
(หมายถึง คนแต่งโดนรุมตื๊บ กระอักเลือด)
 

ขออภัยที่หายไปหลายวันนะคะ (10วันแน่ะ)
พอดีมีโปรเจ็คใหญ่เข้า เราเลยต้องชะลอการเข้าเล้าไประยะนึง...แฮะๆ

[lizzii]

เย้ยยยยย อิบอส ทำครอบครัวร้าวฉานอะ
สงสารวา แต่ก็สงสารเตด้วย
ว่ารีบมีแรงบอกเตเร็วๆ นะ
ไม่อยากกินมาม่าแล้ววววว

[sakiko]

โอ้ยยยยยย

คุณพระ  ช้าน ไม่ได้รออ่าน  แล้ว มาเจอ แบบนี้ นะ

จะบ้าตาย  ไม่เอา ดาม่า  ไม่อ๊าววววววววว   

[::UsslaJlwaJ::]

บอสปากดีเกลียดบอสเลยว่ะ

คือไม่ค่อยอยากโทษเต เพราะยังแอบรู้สึกว่า เตแค่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองว่าวาจะรักเตจริงๆ

คงฝังใจว่าวาเกลียดตัวเองมาตลอดนั่นแหละ

ที่น่าสงสารสุดก็วา รักแล้วแต่คนที่รักกลับไม่เชื่อในความรักของตัวเอง แถมทำร้ายขนาดนั้นอีก

โฮกกกกกก ตอนต่อไปห้ามนานนขอร้องงงงงงงง

[owo llยมuมข้u]

-,,-

[KaeM_PonG]

 


ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[Kaame]

บอสสสส นี่แกทำอะไรเนี่ย 
ทะเลาะกันจนฟิวส์ขาดเลย ต่อไปจะเป็นไงเนี่ย 

[Zalzah_iP]

สงสารทุกคน 

[MinorMa]

มาม่าอีกแล้ววว
เมื่อไรจะมีความสุขเนี่ย
สงสารทั้งสองคนเลย 

[=นีรนาคา=]

ไอ้บอส
ทำครอบครัวร้าวฉาน เลวเอ๊ย

เตจะทำไรอ่ะ

[Kamidere]

เต!!!  เรารักนายยย!!!! รอฟังวาก่อน!!!!!! อย่าเพิ่งไป กลับมาเต!!!!!! เต!!!!!!!! TOT   

[t2007]

เตปล่อยวา หัวใจสลายทั้งคู่ ส่วนบอสรักวามั่นคงจัง ขอบใจจร้าาา

[Maytbb]

    

[saradino1]

คุณพระคูณเจ้าไม่เอาแบบนี้สิ โอ้ยยย เดี๊ยนใจจะขาด

[kitty]

 

[naruxiah]

เฮ่ย อะไรอ่ะ ลาก่อนคืออะไร ไอ้เต แกจะไปไหน อร๊ากกกก
 คืออะไรฟะเนี่ย งื้อๆๆๆ สงสารเต แต่ก็สงสารวาด้วยอ่ะ 

[kongxinya]

ซู้ดดดดดดดดดดดดดด ซดมาม่าอืดกำลังดี?
แต่อย่ามากกว่านี้นะตัวเองเค้าติดคอแว้ววววววววว

น่าสงสารทั้งเตทั้งวา ไอ้บอสบ้าาาาา คุณแกคือตัวสร้างความร้าวฉานจริงๆ
ลุ้นตอนต่อไปปลอบใจตัวเองเพราะยังไงเสียคุณคนเขียนก็บอกว่าจบแฮปปี้

รอตอนต่อไปนะคะ