ประกาศจ๊ะ...จบยากจบเย็นจริง เลยเอาคำว่าเรื่องสั้นออกก่อนนะจ๊ะ เพราะคาดว่าน่าจะถึง 20 ตอนแน่ๆ แฮะๆๆๆ
สปอลย์เล็กๆ ว่าคลื่นมาม่าจะยังไม่มาใน 2 ตอนนี้แน่นอน (เอ๊ะ!? งั้นตอนที่ 3 ก็....อ่ะสิ!)
ตอนที่ 16 มาแค่ติ่งๆจ๊ะ แค่สองคนเข้าใจกันก็เกินพอแล้วเนอะ...ผล๊อก! โดนท่านผู้อ่านรุมตื๊บ... 
..................................................................
ตอนที่ 16 *ป่วย* (ติ่ง)“เห็นเข้าจนได้นะ...วา”วาโยสะดุ้งเฮือก เมื่อหันกลับไปเห็นร่างสูงใหญ่ของน้องชายฝาแฝดยืนอยู่ตรงหน้าประตูโกดัง แสงข้างนอกที่ส่องเข้ามาในห้องมืดๆ พาดผ่านร่างของเตโชไว้ ทำให้วาโยไม่อาจมองเห็นใบหน้าของน้องชายได้ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
"รู้แล้วสินะ...ว่าเตไม่ปกติ..."
"..........เต..."
"...รังเกียจ...สินะ..."
คำตัดพ้อแผ่วเบาที่หลุดออกจากปากนั่น ทำเอาวาโยสั่นสะท้านไปทั้งกาย ไปทั้งใจ ยังไม่ทันจะได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใด เตโชก็เยื้องย่างเข้ามาใกล้ ร่างนั้นดูคุกคามจนวาโยเองถึงกับต้องถอยหลังหนีด้วยสัญชาตญาณ มือแกร่งของแฝดน้องเอื้อมออกมาเชื่องช้า วาโยหลับตาแน่น ทั้งที่ไม่ได้กลัว แต่ร่างกายกลับตอบสนองการกระทำเหล่านั้นของน้องชายด้วยการสั่นสะท้าน
".........!!?..."
และสิ่งที่วาโยสัมผัสได้ คือซองเอกสารที่ถูกดึงออกจากมือเบาๆ และแก้มขวาที่ถูกประทับด้วยฝ่ามืออุ่นนิ้วโป้งนั้นเกลี่ยอยู่บนโหนกแก้มเขาสองสามครั้งอย่างอ่อนโยน
"ขอโทษนะครับวา...ที่เตไม่ได้บอก..."
เสียงสั่นเครือน่าสงสารที่แสนจะบาดลึกไปทั้งหัวใจ วาโยเบิกตาโพลงขึ้นมองหน้าน้องชายทันที แต่ด้วยแสงสว่างข้างหลังเตโชนั้นจ้าเกินไป วาโยจึงไม่สามารถมองเห็นได้ว่า เตโชร้องไห้อยู่หรือเปล่า
"วาคงกลัวมากเลยใช่มั้ย...เต...ขอโทษ..."
"ไม่...วาไม่ได้กลัว.."
"เต! เดี๋ยว!"
หมับ!!
"วาไม่ได้รังเกียจเตนะ!!"
วาโยวิ่งเข้าไปกอดด้านหลังของเตโชไว้แน่น ยึดยื้อน้องชายไว้ในอ้อมแขน แรงสะท้านของร่างในอ้อมแขนทำให้รู้ว่าเขาเผลอทำให้น้องชายคนเดียวของเขา ทำให้คนที่เขารัก ต้องเจ็บช้ำน้ำใจเสียแล้ว
"เต...วาขอโทษ...วาไม่ได้ตังใจทำให้เตต้องเจ็บเลยนะ..."
"...................."
"เต...วาไม่ได้กลัว ไม่ได้รังเกียจเตจริงๆนะ..."
"..............."
เต ตอบวาสิ..."
ทั้งๆที่พร่ำขอโทษ พร่ำบอกว่าไม่ได้รังเกียจ ไม่ได้กลัว แต่แฝดน้องที่น่าสงสารของวาโยก็ยังคงนิ่งงัน ร่างในอ้อมแขนยังคงสั่นไหว จนวาโยเจ็บในหัวใจ จนน้ำตารื้นขอบตาเศร้า
"....เต.."
ในที่สุดมืออุ่นๆของน้องชาย ก็เอื้อมมาจับมือของเขาที่กอดอยู่ตรงหน้าอกเจ้าตัว จับเอาไว้แล้วเลื่อนมันขึ้นมาที่ริมฝีปาก วาโยรู้สึกได้ว่าโดนเตโชจุมพิตเบาๆที่สองมือของเขา
"แต่...เตเป็นโรคจิตนะครับ วา...ไม่กลัวเตเหรอ..."
เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยแผ่วเบา กับคำถามที่แสนจะเชือดใจ วาโยส่ายหน้าพรืดอยู่กับแผ่นหลังของแฝดน้อง พร้อมเอ่ยสารภาพออกมาเช่นกัน
"วา..รู้อยู่ก่อนแล้ว เรื่องที่เตเข้ารับการรักษาทางจิตเวช..."
"..........!?...พ่อ...บอกเหรอ?"
"อืม..."
เตโชผละตัวออกจากอ้อมกอดพี่ชายแล้วหันหน้ากลับมาหา ชายหนุ่มสบตาแฝดพี่นิ่งนาน ก่อนก้มลงไปจับสองมือของวาโยไว้อีกครั้ง แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยไปมาบนหลังมือของพี่ชาย
"เพราะรู้อยู่แล้วใช่มั้ย วาถึงดีกับเต เพราะความสงสาร..."
"บ้าเหรอ...ไม่ใช่สักหน่อย คือที่จริงแล้ว...วาคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องที่พ่อพูดลอยๆ ไม่จริงจังน่ะ และที่สำคัญ..."
"...?...อะไรเหรอ?"
"ตอนนั้นวานึกว่าเตแกล้งทำว่าป่วย แกล้งทำว่ารักวา เพื่อเรียกร้องความสนใจจากพ่อกับแม่ และทำเพื่อแกล้งให้วาถูกไล่ออกจากบ้าน..."
"ไม่ใช่นะ! เตไม่เคยอยากแกล้งวา ไม่เคยอยากให้วาออกจากบ้าน และไม่มีทางอยากเรียกร้องความสนใจบ้าๆนั่นกับพ่อแม่ด้วย!! เตรักวาจริงๆนะ!..."
เตโชโพล่งขึ้นมาเสียงดังพร้อมทั้งกระชับมือวาโยขึ้นมาแนบที่อกแน่น ใบหน้าตื่นตระหนกกลัวว่าพี่ชายจะเข้าใจตนผิด วาโยยิ้มหวานก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นไปจูบที่แก้มซ้ายของเตโชเบาๆ ขณะที่เตโชยังคงนิ่งอึ้ง
"รู้แล้ว...วารู้แล้วครับว่าเตรักวา..."
วาโยกล่าวเสียงหวาน ดึงมือออกจากการกุมแล้วเอื้อมขึ้นไปแนบสองแก้มของแฝดน้องไว้ ก่อนจะเอ่ยบางคำออกมาอย่างชัดเจน
"วา...ก็รักเตเหมือนกัน..."
".........วา..."
"นี่เต...วาแย่แล้วล่ะ เตช่วยวาทีสิ..."
"....?...วาเป็นอะไรไปครับ? เจ็บตรงไหนเหรอ ไหนให้เตดูหน่อย...."
เตโชรีบร้อนรนขอดูตามเนื้อตามตัวแฝดพี่ทันทีที่พี่บอกให้ช่วย เพราะนึกว่าวาโยอาจมีแผล หรือเป็นอะไร วาโยฉวยโอกาสนั้นสวมกอดน้องชายแน่น ซบหน้าลงกับซอกคอแกร่งทำให้เตโชถึงกับผงะเล็กน้อย เพราะไม่เคยโดนพี่ชายอ้อนขนาดนี้มาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็สวมกอดพี่ชายตอบ เอียงหน้าซบลงบนศรีษะที่เตี้ยกว่าพร้อมหลับตาซึมซับความอบอุ่น
"เตครับ วาจะทำยังไงดีล่ะ..."
"หัวใจที่วาหวงแหน...ดันเผลอโดนเตขโมยไปซะแล้ว..."
"วา...เตดีใจจังครับ เตรักวาที่สุดเลย...หัวใจของวา เตไม่คืนได้มั้ย..."
วาโยยิ้มเมื่อเตโชแนบกอดเขาแน่นขึ้น พร้อมทั้งมอบจุมพิตหวานให้ที่หน้าผาก และเปลือกตา ได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายเต้นแรงด้วยความยินดี ด้วยความสุข วาโยเองก็มีความสุขมากไม่ต่างจากอีกคนเช่นกัน
"หึหึ...เจ้าโจรร้ายตัวแสบ..."
"หัวใจของวาก็คือหัวใจของเตนะ หัวใจเราคือดวงเดียวกัน หัวใจแห่งรักที่เตจะหวงแหนและรักษามันไว้เท่าชีวิต"
"...พอแล้ว...เลี่ยน...เดี๋ยวพอเตรักษาหาย เตก็จะไม่รักวาแล้ว..ใช่มั้ยล่ะ"
"หืม?...ทำไมถึงถามแบบนั้นกัน? เตจะเลิกรักวาได้ยังไง?"
"ก็เตเข้ารับการรักษา...แล้วครั้งสุดท้ายก็เมื่อสองเดือนที่แล้ว..."
"นั่นเตก็แค่เข้าไปหลอกหมอว่าหายแล้วเท่านั้นแหละ หมอจะได้เซ็นใบรับรองให้ ไม่ได้รักษาอะไรหรอก ถ้าวาจะดูประวัติการรักษาก็จะเห็นว่า เตไม่ได้เข้ารักษามาเกือบ 5 ปีได้แล้วล่ะ"
"...จริงเหรอ?"
"ทั้งชีวิตที่เตรักวามา เวลาแค่ไม่กี่ปีมันทำให้เตเลิกรักวาไม่ได้หรอก หมอพวกนั้นก็เหมือนกัน แค่ยอมโอนอ่อนนิดหน่อยเขาก็เชื่อแล้วว่าเตหายแล้ว ทั้งที่จริงมันไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนเลย นั่นเพราะเตไม่ได้ป่วย เตรักวาไม่ใช่เพราะป่วย แต่เตรักวาเพราะวาคือหัวใจของเต วาคือทุกอย่างของเต วาคือชีวิตของเต..."
"....พอแล้ว..รู้แล้ว...เชื่อแล้ว...จะป่วยหรือไม่วาไม่สนใจแล้วล่ะ แค่เตรักวา แค่นั้นก็พอแล้ว..."
"ขอบคุณนะครับวา ที่เข้าใจ..."
"อืม...เพราะถ้าเตรักวาเพราะป่วยจริง...วาก็คงจะป่วยด้วย...เพราะวาก็รักเตเหมือนกัน.."
วาโยยกศรีษะขึ้นจากไหล่ของเตโชแล้วสบตากับแฝดน้องนิ่ง เปรยบางสิ่งออกมาช้าๆ ยกสองแขนขึ้นคล้องไว้ที่คอของแฝดน้อง ก่อนส่งตัวเองเข้าไปจุมพิตแผ่วๆที่ปากของเตโชอย่างอ่อนหวาน สองแฝดบดริมฝีปากเข้าหากันดูดดื่ม ก่อนจะผละออก ยิ้มให้กัน กอดกัน แล้วจูงมือกันเดินออกไปที่ชายหาด เพื่อเตรียมของทำปาร์ตี้บาร์บีคิว‘เรามาป่วยด้วยกันสองคนนะครับ...เต’………………………………………………………………………………………………..
อ่าฮ้า!! เตซาดิสยังไม่โผล่จ๊ะ ยังกบดานในคราบคนดีอยู่อีกสักพัก อิอิ
ตอนนี้ก็ยังคงหวานซ่อนเงื่อน...อิอิ นิยายเรื่องนี้มันโรคจิตได้อีก ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณที่รักกันนะจ๊ะ
จุ๊บๆๆๆ
หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59 (อ่าน 334472 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก