ตอนที่ 13 –ของขวัญ-สุขสันต์วันเกิดครับ...คนดีของเตHappy birthday to you
Happy birthday to you
Happy birthday Happy birthday
Happy birthday to…Wa
เสียงทุ้มนุ่ม ร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้พี่ชายฝาแฝดด้วยความรักใคร่
"อธิฐานแล้วเป่าเทียนสิครับ วา"
"...ต...เตก็เป่าสิ...วันเกิดเตเหมือนกันนี่..."
วาโยเถียงออกไปเสียงอ่อย ทั้งที่ยังก้มหน้างุดๆ ด้วยความเขินอาย โดยเฉพาะตอนที่แฝดน้องลุกขึ้นมายืนค้ำร่างเขาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ มือหนึ่งโอบไหล่เขาไว้ อีกมือเท้าไว้กับโต๊ะ ก่อนก้มลงมาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้จนหัวใจของแฝดพี่อย่างเขาถึงกับเต้นกระเด้งกระดอน
"งั้น...เรามาเป่าพร้อมกันนะครับ วา"
"อ..อือ.."
"อธิฐานสิครับ....พร้อมกันนะ"
ฟู่...
จุ๊บ..
".................."
"สุขสันต์วันเกิดครับ"
"......ค...คนบ้า...บอกแล้วไงว่าอย่าทำ..."
วาโยต้องหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหูอีกครั้ง เมื่อถูกเตโชขโมยหอมแก้มตอนกำลังเป่าเค้ก แฝดพี่พยายามเขวี้ยงค้อนวงใหญ่ใส่ แต่หน้าตาที่ทำได้ตอนนี้คงทำได้แค่ ค้อนปะหลับปะเหลือกขณะที่ยังก้มหน้าแดงๆนั่นหนีแฝดน้องงุดๆ ค้อนที่ควรจะไปปะทะหน้าเตโช เลยลงไปกระทบขอบโต๊ะแทนซะนี่ ฝ่ายเตโชเมื่อเห็นแฝดพี่เขินไม่หยุด ตัวเองก็ยิ่งอยากแกล้งให้แก้มแดงๆของพี่ชายนั้นแดงขึ้นไปอีก เมื่อคิดอะไรดีๆออกชายหนุ่มก็รีบก้มลงประชิดข้างแก้มนิ่มของแฝดพี่อีกครั้ง พร้อมกระซิบถ้อยคำแสลงความอายของวาโยให้เพิ่มขึ้น
"แทนคำอวยพรไงครับวา จากใจของผมเลยนะ..."
"ไม่เห็นจะอยากได้เลย"
แฝดพี่ได้แต่บ่นอุบอิบ ถึงจะไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ก็ไร้ทางขัดขืน ยิ่งเตโชเข้าใกล้ วาโยก็ยิ่งเบี่ยงตัวหลบลี้ ทั้งเขิน ทั้งเกร็ง ทั้งโกรธ หลายอารมณ์ผสมกระพือให้หน้ายิ่งขึ้นเห่อแดง หลบแล้วเลี่ยงอีกจนแทบจะตกเก้าอี้ จนเตโชต้องรีบคว้าตัวไว้ แล้วใช้มือเชยคางพี่ช่ายที่คอยแต่ก้มหน้า ให้เงยขึ้น
สบตา
"......อ๊ะ!"
"แล้ว...คำอวยพรของผมล่ะ วา?"
"ห๋า...??"
"อะไรกัน ขี้โกงนี่ รับแต่คำอวยพรของคนอื่นอย่างเดียว ตัวเองจะไม่อวยพรให้บ้างรึไงกันครับ..."
เมื่อถูกต้อนจนจนมุม วาโยทีกำลังเขินบวกเกร็งก็ทำได้แค่รีบอวยพรส่งเดช เพื่อเอาตัวรอด
"ง...งั้น ขอให้มีความสุขแล้วกันนะ..."
"ไม่เอา!"
"ห๊ะ??"
"ไม่รับคำอวยพรแบบอื่นนอกจากแบบที่เตให้วาเท่านั้น...ไม่งั้นไม่แฟร์..."
"ม...ไม่เอา! ไม่เอาเด็ดขาด..."
"ไม่หอม...งั้นจูบ มีให้เลือกแค่สองอย่าง"
"อย่ามาบ้านะเต ไม่เอาเด็ด..."
"จะเลือกเองหรือจะให้ผมเลือกให้ครับ...วา?..."
"ไม่เอา...ฉ...ฉัน..."
"งั้นเตจะจูบเองนะ...จะจูบจนวาระทวยเลยล่ะ"
"อี๋…!! หอมแล้วหอม ฉันหอมเอง!!!"
เตโชยิ้มร้ายทันทีที่แฝดพี่จนตรอก ก็ไม่ได้อยากบังคับนักหรอก แต่พอเห็นพี่ชายทำท่าเก้ๆกังๆแล้วมันอดแกล้งไม่ได้ แต่ถึงจะแกล้ง แต่ก็แกล้งเพราะรักนะ...
"อ่ะ.."
"........"
ชายหนุ่มยื่นแก้มขาวให้แฝดพี่อย่างหน้าไม่อาย แขนข้างหนึ่งโอบหลังคอพี่ชายไว้กันหนี มืออีกข้างก็เท้าไว้กับโต๊ะ เพื่อเป็นกรงรักกักขังพี่ชายไว้ในอ้อมแขน วาโยเองก็ถึงกับต้องหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อเรียกความกล้า ก่อนจะค่อยๆยื่นปลายจมูกเข้าใกล้แก้มของน้องชายฝาแฝด
จุ๊บ..
แตะโดนเพียงนิดก็ผงะออกทันที แต่ยังไม่ทันจะได้หันหน้าหลบไปทางอื่นก็โดนมือแกร่งบังคับให้หันกลับมารอรับจุมพิตเร่าร้อนเสียก่อน
"ฮื้อ..."
ถึงจะโดนบังคับแต่สัมผัสนั้นช่างอ่อนหวาน แฝดน้องค่อยๆละลียดลิ้นเลียชิมริมฝีปากพี่ชายทีละนิดรุกเร้าจนพี่ชายยอมเผยอปากให้รุกล้ำ แค่ปลายลิ้นสัมผัสกันเพียงนิด วาโยก็สะดุ้งวาบราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งปราดผ่านร่าง สุดท้ายก็ทิ้งตัวในอ้อมแขนน้องชายเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบวาบหวามจนลืมการขัดขืนเสียสิ้น ปล่อยให้เตโชบดขยี้ริมฝีปากอย่างเร่าร้อน ลิ้นหนาของแฝดน้องดูดพันไปจนถึงโคนลิ้น เสียงจ๊วบจ๊าบของน้ำลายที่เอ่อออกมาดังบาดหู วาโยไม่รับรู้ถึงอะไรอีกแล้ว ในหูอื้ออึง สัมผัสได้แค่เพียงว่าในโพรงปากของตนนั้นมีเรียวลิ้นร้อนของเตโชอยู่ ทั้งถูกดูด ถูกเลียไปทั้งไรฟันและเพดานปาก ความเสียงซ่านแล่นพล่านไปจนถึงส่วนกลางของร่างกาย ท้องน้อยปวดหนึบ และกำลังตื่นตัว
"อืม...อื้อ...อ๊ะ..."
"อือ...พอก่อน..."
จู่ๆเตโชก็ถอดถอนริมฝีปากออกไป ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำไม่แพ้พี่ชาย แต่เพียงครู่ก็ส่งยิ้มหวานให้คนในอ้อมกอด
"แค่นี้ก่อนดีกว่าเนอะ เดี๋ยวจะเตลิด จนอดกินเค้กกัน..."
"....อ....อืม...."
วาโยตอบตกลงทั้งที่ตายังปรือปรอย ตอนนี้สติเขาไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวอีกแล้ว ร่างกายยังคงสะท้านจากฤทธิ์จูบ ส่วนกลางร่างกายตื่นตัวอย่างเต็มที่ จนยากจะปฏิเสธ
"วา...?"
แม้จะแยกออกจากกันแล้วแต่มือของวาโยก็ยังคงเกาะเกี่ยวชายเสื้อของเตโชไว้ ร่างกายที่หอบสะท้านจากแรงอารมณ์นั้นเล่นเอาเตโชถึงกับต้องกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก 4 วันมาแล้วที่เขาทั้งคู่ไม่ได้ปลดปล่อย ดังนั้นเพียงแค่จูบพี่ชายเขาถึงเป็นได้ขนาดนี้ ตัวเขาเองก็เช่นกัน
“วา..เตขอโทษนะ...”
“อ๊ะ...เต?...เหวอ...”
“เตขอผิดสัญญาหน่อยก็แล้วกันนะครับ!”
สุดท้ายเตโชเองก็ทนไม่ไหวรีบช้อนร่างพี่ชายขึ้นพาไปที่ห้องนอนทันที ในเมื่อวาโยยั่วยวนเขาขนาดนี้ เขาเองก็เส้นสติขาดเป็นเหมือนกัน
“อื้อ...เต?”
“เตขอนะครับคนดี....”
จุ๊บ...
วาโยเหมือนจะดิ้นรนเล็กน้อย แต่เมื่อถูกจุมพิตร้ายเข้าไปอีกรอบ ร่างบางก็สุดที่จะต้านทาน เตโชอุ้มแฝดพี่ที่ร่างกายระทดระทวยเพราะความเร่าร้อนจากจุมพิตของตนกลับมายังห้องนอน ชายหนุ่มค่อยๆวางตัวพี่ชายลงบนเตียงนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะบรรจงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของวาโยออกอย่างนุ่มนวล
“วา…”
“เต…อยะ…อย่า…”
“ชี่…คนดี เตสัญญาจะไม่ฝืนวานะครับ แค่จะปลดปล่อยให้วาเท่านั้น…”
เตโชกระซิบหวานล้ำ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงปลายเท้าของวาโย พลางจัดการถอดเสื้อของตนเองออกด้วย วาโยลมหายใจขาดห้วงทันทีที่ได้รับการสัมผัสอีกครั้ง เขาไม่อยากให้เกิดเรื่องทำนองนี้ระหว่างเขากับเตโชอีก ตลอด 4 วันที่ผ่านมาเขาพยายามหลบเลี่ยงและไม่ยอมให้เตโชแตะต้องตัว แฝดน้องรู้เจตนารมณ์ของเขาดี จึงไม่เคยแตะต้องเขาจนเกินเลย วาโยตั้งใจที่จะไม่ให้เรื่องผิดบาปนี้มันเลยเถิดไปอีก แต่สุดท้ายตอนนี้ก็ไม่สามารถหักห้ามเตโชได้ ร้ายกว่านั้นคือไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้
“อือ…”
มือกร้านของเตโชลูบไล้ตั้งแต่ต้นขาด้านนอกจนถึงเอวบางอย่างพิถีพิถัน สายตาเร่าร้อนนั้นจ้องมองแฝดพี่ในระยะประชิด
“วา…ให้เตช่วยวานะครับ…”
ตอนแรกก็ยังแอบสงสัยว่าแฝดน้องหมายถึงอะไร แต่พอลมหายใจร้อนผ่าวนั้นเป่ารดอยู่บนส่วนอ่อนไหวกึ่งกลางร่าง วาโยก็รู้ในทันทีว่าตัวเองนั้นกำลังตื่นตัวอยู่ ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำ อับอายสุดๆที่ตัวเองมีอารมณ์ทั้งๆที่แค่โดนจูบ กับลูบๆคลำๆเท่านั้น
“อย่า…เต…ไม่เอาแล้ว…”
“ไม่เป็นไรนะครับวา เตแค่จะช่วยวาปลดปล่อยแค่นั้นเองครับ นะครับคนดี…”
“ก็บอกว่าไม่ไง...อื้อ...อย่า...”
“คิดเสียว่าเป็นของขวัญวันเกิดจากเตแล้วกันเนอะ...นะครับวา”
“ลามก...อ๊า...อื้อ...!!”
ไม่รอให้ได้รับการอนุญาตเตโชก็บรรจงไล้ลิ้นลงตรงส่วนบนสุดของจุดอ่อนไหวของวาโยทันที ปลายลิ้นวนเวียนดูดเลียจนหยาดน้ำหวานไหลเอ่อออกมาจากส่วนปลายเรียกร้องสัมผัสเพิ่ม
“อ๊ะ…อะ…อื้อออ…”
อยากจะปฏิเสธหยุดยั้งแต่ความหฤหรรษ์ก็เข้าครอบงำจนสิ้น วาโยแอ่นสะโพกสวนเข้าไปในปากของน้องชายอย่างห้ามไม่อยู่ สองมือบางสาวรั้งอยู่กับกลุ่มเส้นผมของเตโช แยกขาออกเล็กน้อยเพื่ออำนวยความสะดวก เตโชอมยิ้มร้ายเมื่อเห็นพี่ชายกำลังถูกชักพามาในเกมที่เขาวางไว้
“อ๊า….เต….อื้ออออ!!!”
เมื่อเห็นว่าพี่ชายแทบละลายแล้ว เตโชก็เร่งเร้าร่างเล็กขึ้นอีกหน่อยโดยใช้นิ้วที่เปื้อนน้ำลายและอื่นๆที่บ้วนออกมาจากปากแทนสารหล่อลื่นบรรจงคลึงเบาๆที่ปากทางเล็กๆของแฝดพี่ก่อนจะค่อยๆรุกล้ำเข้าไปทีละนิด วาโยสะท้านกายจนแผ่นหลังแอ่นโค้ง อยากปฏิเสธ แต่ก็ยากจะปฏิเสธ และเมื่อริมฝีปากร้อนนั่นครอบครองร่างกายของเขาอีกครั้ง วาโยก็ไม่เหลือสติไตร่ตรองอะไรอีก
“อ๊ะ อ๊า อ๊า….อื้อ…อ๊า…!!”
วาโยครางระงมเมื่อยอดอกอ่อนไหวถูกบดขยี้ไม่ต่างจากช่วงล่างที่ยังโดนรุกราน เมื่อจุดไวสัมผัสทั้งสามที่ถูกโจมตีพร้อมเพรียงกัน วาโยก็ยากจะต้านทานความหวามไหวนี้ได้อีกต่อไป
“อ๋า!!!.......”
สุดท้ายวาโยก็ไม่อาจหยุดยั้งอะไรได้อีก ชายหนุ่มปลดปล่อยเข้าสู่โพรงปากของน้องชายมากมายอย่างไม่อาจห้าม เตโชเองก็ดูดซับน้ำหวานขาวข้นที่แฝดพี่ปล่อยออกมาอย่างละโมบ ดูดซับรีดเร้นจนแทบจะหมดตัว วาโยนั้นหลังจากถึงฝั่งฝันก็ได้แต่นอนครางสะท้านไร้เรี่ยวแรง
เตโชยิ้มหวานให้พี่ชายที่นอนหมดแรงสลบไศลหลังจากพบผ่านพ้นจุดสุดยอด ชายหนุ่มตระกองร่างเปลือยของพี่ชายไว้แนบร่าง โอบกอดร่างอ่อนเปลี้ยไว้ในอ้อมแขน ก่อนจุมพิตแผ่วเบาที่ขมับชื้นเหงื่อของคนที่เป็นดั่งยอดดวงใจ
“พี่วาคนดีของเต…เตรักวานะครับ…รักเท่าชีวิต…”
.
.
.
.
.
“ไอ้เต ไอ้บ้า ไอ้ลามก!!”
ผัวะ!
เผี๊ยะ!!
“โอ้ย..วาครับ ใจเย็นสิ เตเจ็บนะ...”
“เงียบไปเลยไอ้หื่น ไอ้โรคจิต! ฉันห้ามแล้วไงว่าอย่าทำเรื่องแบบนี้กับฉันนายก็ไม่ฟัง ฉันโกรธนายแล้วจริงๆนะ!!”
ลืมตาขึ้นมาตอนเช้า วาโยก็ลงโทษน้องชายที่ดื้อด้านขัดคำสั่งเขาเป็นการใหญ่ เตโชที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่นั้นถึงกับต้องปัดป้องหมอนนุ่มที่ทุบตีลงมาพัลวัล
“ก็วายั่วเตเองนะ...จะให้เตทำยังไงล่ะ...โอ้ย เบ๊า...”
“ยั่วบ้านญาติแกเหรอได้โรคจิต ฉันอยู่ของฉันดีๆ แกนั่นแหละ!! นี่แน่ะ! ไอ้หื่น ไอ้ลามก!!”
“โธ่...วา...เตก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นของขวัญจากเต นี่เตช่วยวาปลดปล่อยนะ ช่วยให้วาเสร็จคนเดียวเลยเนี่ย ไม่ได้ทำอย่างอื่นเลยสักนิด ของเตน่ะยังต้องมาทำเองเลย...”
“ฮึ่ย!! พอกันที ฉันไม่ยุ่งกับแกแล้ว!!”
วาโยอายถึงขีดสุด ทั้งโมโหร่วมด้วย จริงอยู่ว่าน้องชายไม่ได้เกินเลยขนาดสอดใส่เข้ามาในร่าง แต่หลังจากที่ช่วยเขาจนบรรลุแล้ว แฝดน้องก็เอาตัวมาถูไถ ลูบไล้เขาจนตัวเองเสร็จสม ดังนั้นเขาก็ถือว่าเขาเสียหาย น้องชายไม่รักดีจึงควรโดนทำโทษ แต่ในเมื่อทั้งทุบตี ทั้งด่าทอ เจ้าตัวก็ยังลอยหน้าลอยตาไม่สำนึกผิด วาโยละเหี่ยใจจนต้องหนีลงไปจากเตียง ตั้งใจว่าจะไปอาบน้ำแต่งตัว ขืนยังเปลือยอยู่แบบนี้ได้มีเฮรอบเช้าอีกแน่ๆ เขาไม่มีทางมั่นใจในตัวแฝดน้อง และจะไม่ไว้ใจตัวเองอีกเด็ดขาด ‘ชิ...ไอ้วา...ไอ้ใจง่ายเอ้ย...!!’
หมับ
ยังไม่ทันจะได้ก้าวลงจากเตียง ร่างบางก็โดนคว้าเอาไว้เสียก่อน
“วาครับ...เตขอโทษนะ ที่ผิดสัญญาและเผลอแตะต้องวาเข้าจนได้...”
“..........แล้วไง...?”
เตโชสวมกอดพี่ชายจากทางด้านหลัง พร่ำขอโทษจากใจ และ...ขอร้องในบางสิ่ง
“เตรู้ว่าวาไม่ชอบ...แต่ที่เตทำไปเพราะเตรักวานะครับ”
“...........................” (-/////-)
“วาครับ....”
“อะไร?...” (-/////-)
“เตขออะไรวาอย่างนึงได้มั้ยครับ...แค่อย่างเดียวเท่านั้น...”
“อะ...อะไรล่ะ?...จะเอาอะไร....?” (>////<)
อ้อมกอดจากด้านหลังนั้นกระชับแน่นขึ้นลมหายใจอุ่นร้อนเป่ากระทบข้างแก้ม ทำเอาวาโยต้องหน้าแดงก่ำอีกครั้ง แล้วกลั้นใจฟังคำขอของน้องชายฝาแฝดแต่โดยดี
“เตรู้...ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด...”
“เตรู้...ว่าวาไม่ชอบ...”
“เตรู้...ว่าวาอยากหนีเต...อยากออกจากที่นี่...”
พูดมาถึงตอนนี้อ้อมกอดของเตโชก็สั่นระริก หน้าคมก้มแนบอยู่บนไหล่บางของพี่ชาย ลมหายใจร้อนขึ้น ราวกับกำลังกลั้นแรงสะอื้น ก่อนจะเอื้อนเอ่ยขอร้องแฝดพี่ด้วยหัวใจ
“วาครับ...อีกไม่นานนะ...อีกไม่นานเตจะปล่อยวากลับไปในที่ที่วาอยากจะกลับ ไปอยู่ในที่ที่วาอยากจะอยู่ กลับไปหาทุกคนที่วา...รัก...”
“ดังนั้น...แค่เวลาที่เรายังอยู่ด้วยกันที่นี่...ในที่ที่ไม่มีใครมารู้ มาเห็น มารู้จักเราที่เป็นแบบนี้...แค่ช่วงสั้นๆเท่านั้น...เตขอร้องวาได้มั้ยครับ...?...”
“ช่วยรักเตได้มั้ยครับ”
“เตขอเห็นแก่ตัวอีกแค่ครั้งเดียว...”
“ช่วยรักเตแค่ช่วงเวลานี้ ให้เตเป็นของขวัญวันเกิดได้มั้ยครับ...วา?”
อ้อมกอดนั้นแนบแน่นจนวาโยแทบจะจมหายเข้าไปในอ้อมแขน สัมผัสเปียกชื้นบางเบาที่ไหล่ซ้าย คล้ายว่าเจ้าของอ้อมกอดนี้กำลังแอบหลั่งน้ำตาขณะที่พยายามขอร้องและเพรียกหา “คำว่ารัก” จากแฝดพี่คนนี้ วาโยหลับตาแน่น หายใจเข้าลึก ก่อนจะเอื้อมมือของตนขึ้นมาโอบทับอ้อมแขนแข็งแรงของน้องชายไว้ บีบมือแกร่งนั้นแน่นๆ ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะเอื้อนเอ่ย...
“ได้สิเต...วาจะรักเตครับ...”
...............................................................................................อุ้ย...แอบไปอู้อยู่ 3 วัน...ขอโทษค๊าบ
ตอนนี้ก็ยังหวานกันอยู่ (ถึงจะแอบหน่วงๆเล็กๆ ก็เถอะ)
เอาน่า...คนเขียนขอนี๊ดนึงนะจ๊ะ
ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะจ๊ะ
ซาบซึ้งมากๆเลยจ๊ะ
จุ๊บๆๆๆ
หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59 (อ่าน 334421 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก