หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59

[kongxinya]

อ๊ากกกกก อยากชิมน้ำตาลคู่นี้แล้วอะ
ซดแต่มาม่าจนอืดเต็มท้อง
รอตอนต่อไปใจจดจ่อค่ะ 

[maru]

รอค่ะ

[himenana]

ได้แต่ รอ รอ รอ 


มาต่อเร็วๆๆน่ะคร้าบบบบบบบบบบบ

      

[maru]

รอค่ะ

[BaII]

มาปูเสื่อรอ

[kongxinya]

มารอด้วยคนค่ะ

[maru]

รอค่ะ

[Khunsathi]

 
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะค่ะ
งุ้งงิ้งๆ
ลุ้นน นน  > < อิอิ

[thearboo]

ตอนที่ 12 “วันเกิด”




"อึก...โอ้ย! เบามือหน่อยสิวา..."

"............ตัวโตอย่างกะหมี แค่นี้ทำเป็นร้องไปได้..."

"โอ๊ะ...หือ แสบ... โอ้ยเบา..."

เสียงร้องโอดโอยน่าสงสารของเตโช ไม่ได้ทำให้แฝดพี่อย่างวาโยรู้สึกเห็นใจได้แม้แต่น้อย เพราะพี่ชายอย่างเขารู้ดีว่าน้องชายแค่เรียกร้องความสนใจจากเขาเท่านั้น ที่จริงก็ไม่ได้เจ็บหนักมากมายอะไร แผลแตกที่เขากำลังใส่แผลอยู่นี้ก็แห้งจนเกินจะมาเจ็บแสบไปนานแล้วด้วย ดังนั้นด้วยความหมั่นใส้อย่างเหลือประมาน มือเขาเลยหนักกว่าปกติพอสมควร ปาดแอลกอฮอล์ ปาดเบตาดีน แปะผ้าก๊อต แรงจนศรีษะของแฝดน้องโยกหน้าโยกหลังเลยทีเดียว

ฝ่ายเตโชเอง ถึงปากจะร้องโอดโอยไม่เลิก แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้เจ็บอะไรมากมายนักหรอก แค่อยากเรียกร้องความสนใจพี่ชายก็เท่านั้น ตอนที่ลองทำช่วงแรกๆได้ผลดีมาก เพราะวาโยพี่ชายของเขา ทั้งพยายามเบามือ ทั้งปลอบ ทั้งสงสารเขาจนน้ำตาซึม ยิ่งเห็นแบบนั้นเขาก็ยิ่งอยากออดอ้อน แต่ช่วงหลังๆมาแผนนี้น่าจะใช้ไม่ได้ผลแล้ว เพราะนอกจากจะไม่ได้รับการปลอบโยนเหมือนตอนแรกแล้ว ยังโดนด่ากลับมาเสียอีก แต่ถึงยังไงเขาก็ยังอยากอ้อนอยู่ แม้จะไม่ได้รับการโอ๋เหมือนเดิม แต่การที่ได้แอบมองหน้าพี่ชายที่กำลังงอนไป ทำแผลให้ตัวเองไปนั้น ก็ทำให้เขามีความสุขที่สุดแล้ว

"นี่...วา เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไม่อยู่นะ"

".....หือ?...จะไปไหนเหรอ?"

"มีธุระนิดหน่อยน่ะ ไม่นานหรอก ไม่กี่ชั่วโมงเอง"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ตามใจนายเถอะ"

เตโชยิ้มหวานจนตาหยีให้พี่ชายที่นั่งหน้าบูดอยู่พลางเอื้อมมือไปลูบผมนิ่มนั้นด้วยความรักและเอ็นดู ตั้งแต่วันที่วาโยพยายามหนีโดยการใช้แจกันฟาดหัวเขาจนกระทั่งเกิดเรื่องราวต่างๆขึ้น ก็ผ่านมาได้ 4 วันแล้ว ราวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนจะดีขึ้นเล็กน้อย ตรงที่เมื่อก่อนจะมีเพียงเขาเท่านั้นที่ทำดีกับแฝดพี่ โดยที่วาโยนั้นจะเฉยเมยกับเขาตลอด แต่ตอนนี้มีวาโยไม่เย็นชาอย่างนั้นอีกแล้ว ดูใส่ใจเขามากขึ้น ตอบโต้เขามากขึ้น แม้จะไม่ได้มากมาย ถึงขนาดคุยเล่นกันได้ แต่แค่นี้ก็ดีพอสำหรับการเริ่มต้นของพวกเขาแล้ว

"วา...อยากลองข้ามเรือไปเกาะข้างๆกับผมมั้ย? ที่นั่นมีตลาดขายของเยอะแยะเลยนะ..."

"...................."

"ว่าไงล่ะ?"

"ตลกรึไง? นายไม่กลัวฉันหนีอีกเหรอ?"

"ไม่เป็นไร ยังไงวาก็หนีไม่รอดอยู่แล้ว หึหึ..."

"หยุดหัวเราะโรคจิตอย่างนั้นสักทีเหอะ ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้นแหละ!"

"งั้นคงต้องล็อคบ้านดีๆหน่อยแล้วล่ะ ปล่อยอยู่คนเดียวอย่างนี้...อันตรายน่าดู..."

"ล่ามฉันไว้ขนาดนี้ฉันจะหนีไปไหนได้ว๊ะ!!? ก็บอกว่าไม่หนีๆ ก็ยังไม่เลิกล่ามซะที โรคจิต!!"

วาโยออกอาการโวยวายอีกครั้ง จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ 4 วันก่อน เขาก็ตกลงปลงใจว่าจะยินยอมอยู่ด้วยแต่โดยดีแล้ว อีกทั้งยอมลดทิฐิทุกอย่าง ยอมดีด้วยทุกประการ แต่เตโชก็ยังไม่วายล่ามโซ่เขาไว้เหมือนเดิม ห้ามยังไงก็ไม่ยอมฟัง บอกว่าไม่ไว้ใจเขา วาโยทำได้แค่โมโหแล้วก็จบแค่นั้น ขัดขืนอะไรไม่ได้เช่นเดิม

"ก็วาน่ะ เจ้าเล่ห์ จะให้ผมไว้ใจได้ยังไง"

"................ฮึ่ย...จะไปไหนก็ไปเลยไป ไม่คุยด้วยแล้ว!"

เตโชยิ้มพราวเข้าสวมกอดร่างบางของพี่ชายเบาๆ เพื่อปลอบโยนคนที่กำลังงอนจนหน้างออยู่ จริงอยู่ว่าเขาผิดที่ไม่ยอมปล่อยพี่ชายให้เป็นอิสระ ทั้งๆที่วาโยเองก็พร่ำบอกให้เขาวางใจว่าอีกฝ่ายจะไม่หนี แต่เขายังทำใจปล่อยวาโยไม่ได้ เขากลัวจริงๆว่าถ้าเกิดเขาเผลอหลับไปสักเพียงตื่น แล้วพอลืมตาขึ้นมาวาโยจะหนีเขาไปแล้ว เขาจึงอยากจะขอเห็นแก่ตัวอีกสักหน่อย ขอแค่ได้ผูกมัดพี่ชายเขาไว้แบบนี้อีกสักพัก ขอแค่ได้เติมเต็มหัวใจเขาอีกนิด อีกพียงนิดเดียว

"โอ๋ๆ คนดีของเต อย่างอนนะครับ ถ้าวาทำตัวดีๆ อีกแปบเดียวเท่านั้นครับ แล้วผมจะปล่อยให้วาเป็นอิสระนะครับ ผมสัญญา.."

".............!!...วา?"

แฝดน้องถึงกับตกใจเมื่อร่างที่ปกติแล้วควรจะดิ้นออกจากอ้อมกอดนั้นนิ่งเฉย แล้วยังมืออุ่นของพี่ชายที่เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะมาอยู่บนแก้มแบบนี้ เตโชนิ่งอึ้งกับปฏิกิริยาของคนในอ้อมอกทันที

"เต...ฉันเข้าใจว่าอาจต้องใช้เวลา ทั้งนายและฉัน สารพันเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันกัดกินเวลาของเรามานานเกินไป จนยากที่จะเชื่อว่ามันจะดีขึ้น ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าต่อจากนี้ไปจะเป็นยังไง..."

"....วา..."

"ฉันเองก็ไม่รู้ว่านายจะยังเชื่อคำสัญญาของฉันอยู่มั้ย...เอางี้แล้วกัน..."

สองมืออุ่นตระกองใบหน้าน้องชายฝาแฝดที่ยังคงทำหน้ามึนอยู่ขึ้นสบตาตรงๆกับตัวเอง

"นายจะล่ามฉันไปอีกนานแค่ไหนก็ได้ และในวันหนึ่งที่นายปลดโซ่นี้ออก...ฉันก็จะไม่ไปไหน...ฉันขอสาบาน...ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหนเด็ดขาด...โอเคมั้ย?"



หมับ'



ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าซาบซึ้งกับคำพูดนี้แค่ไหน แต่เตโชอดใจที่จะไม่ซุกหน้าลงกับไหล่บางๆของพี่ชายและกอดร่างนั้นให้แน่นขึ้นไม่ได้ สำหรับเตโชที่ฝังใจมาเสมอว่าคำสัญญาไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเขาเท่ากับการกระทำ สำหรับเขาที่เคยถูกคำสัญญาทำร้าย ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ว่าจะเชื่อมั่นกับคำสาบานของพี่ชายแค่ไหน สิ่งที่เขาเชื่อตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียว 'คือพี่ชายยังอยู่ในอ้อมอกเขา และเขาจะไม่มีวันปล่อยมือเด็ดขาด'
.
.
.
.
.
"วาอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ยครับ?"

"อือ"

"อย่าแอบหนีเที่ยวนะครับ"

"โซ่พันขาอยู่แบบนี้จะให้ฉันไปไหนฟร๊ะ"

"งั้น...เดี๋ยวผมมานะ"

"อือ...เฮ้ย!!"



ฟอด...'



เพราะมันแต่เหม่อมองออกไปทางอื่น วาโยจึงโดนน้องชายฝาแฝดขโมยหอมแก้มโดยไม่ทันตั้งตัว แฝดพี่หันมาแหวใส่ทันทีด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจัดลามไปจนถึงใบหู

"เต!! ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว๊ะ ว่าไม่ให้ทำแบบนี้!!"

"คิก คิก เล่นตัวไปได้วาครับ แค่หอมเองนะ"

"ไม่ก็คือไม่สิวะ! ไอ้บ้านี่!!"

"อะไรกันวา ผมจำได้ว่าวาห้ามผมจูบวาพร่ำเพรื่อแค่อย่างเดียวเองนะ ไม่ได้ห้ามหอมด้วยสักหน่อย มันไม่เหมือนกันน๊า"

"นี่ นายเถียงเหรอเต!!?"

"เปล่า ก็แค่บอกว่ามันไม่เหมือนกันเฉยๆ..."

"เต! ทำไมพูดอะไรไม่เคยฟังกันบ้างเลยฮ๊ะ!!?"

“อย่าดุนักสิวา เรื่องแค่นี้เอง ทำเป็นอารมณ์เสียไปได้”

“ปากดี ฉันเป็นพี่นายนะ นายต้องฟังฉันสิ”

“คร๊าบ คร๊าบ รู้แล้วครับพี่วา...เอ๊ะ? ไม่ใช่เป็นพี่อย่างเดียวสินะ...”

“อะไร!?”

“วาเป็นทั้งพี่ เป็นทั้งเมีย...หูว์ ผู้ทรงอำนาจเลยนะเนี่ย ผัวที่ดีต้องเชื่อฟังเมียสินะ ใช่มั้ยครับ?”

“...............!!! ไอ้เต!!!!”

เมื่อถูกน้องชายกวนประสาทจนถึงขีดสุด วาโยก็ถึงกับเลือดเดือดปุดๆ หน้าหวานแดงก่ำเพราะความโมโห

"ครับๆ พี่ชายคนดีของผม ผมเข้าใจแล้วคร๊าบ ไม่เถียงแล้วครับ งั้นเดี๋ยวผมมานะ"

"...ไปไหนก็ไปเลย..."

.
.
.
.
.
พอเห็นน้องชายฝาแฝดขับเรือออกไปจนลับสายตา วาโยก็เดินกลับมาที่โซฟานอนดูทีวีต่อ โซ่สีเงินยังคงติดอยู่ที่ข้อเท้าซ้าย แต่วาโยไม่ได้ใส่ใจมันเหมือนตอนที่โดนมันพันธนาการครั้งแรกอีกแล้ว คงเพราะความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ความหนักอึ้งของโซ่เส้นนี้จึงเบาบางตามลงไปด้วย 



เหงา...



วาโยสะบัดหัวพรืด ที่จู่ๆก็รู้สึกเหงาขึ้นมา 9 วันเต็มๆที่ถูกน้องชายฝาแฝดพาตัวมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ บนเกาะที่ร้างไร้ผู้คน ตลอดเวลาที่มีเพียงเขากับเตโชแค่สองคนเท่านั้น 9 วันเต็มๆที่อยู่ด้วยกันแทบจะ 24 ชั่วโมง นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาถูกปล่อยให้อยู่คนเดียว และเป็นครั้งแรกใน 9 วันนี้ที่วาโยสัมผัสได้ถึง 'ความเหงา'

"บ้าไปแล้วไอ้วาเอ้ย..."

วาโยขดตัวอยู่บนโซฟาราวกับเด็กน้อย ถึงเสียงทีวีจะยังดังโหวกเหวก แต่เขากลับไม่มีสมาธิจดจ่ออยู่กับมัน จิตใจล่องลอยราวกับอยู่ในภาพฝัน สับสนวุ่นวาย จนจับต้นชนปลายไม่ถูก พี่น้องรักกันคือความผิดบาป โดยเฉพาะพี่น้องที่เป็นผู้ชายเหมือนกันยิ่งผิดบาป แล้วฝาแฝดอย่างเขากับเตโชเล่า จะบาปหนักหนาแค่ไหน บาปที่เกาะเกี่ยวผูกพัน พันธนาการร่างของเขาและแฝดน้องเอาไว้แน่นหนา ยากจะดิ้นรน ยากจะต่อกร ยากจะหนี...

"วาครับ..."

"วา...."
.
.
.
.
.
"วาครับ ตื่นได้แล้ว...ขี้เซาจัง..."

"....!!"

"ตื่นได้สักทีที่รัก ให้ปลุกตั้งนาน..."

"ไอ้บ้า...อือ...มานานแล้วเหรอ?"

เตโชยิ้มหวานให้คนที่ยังคงขยี้ตางัวเงีย ราวกับยังไม่ตื่นดี มือหนาลูบศรีษะทุยของพี่ชายเบาๆ บรรยากาศสบายๆ ที่เกิดขึ้น ทำเอาเตโชยิ้มไม่หยุดเลยทีเดียว

"ไปอาบน้ำเถอะวา มืดแล้วนะ เดี๋ยวได้ลงมากินข้าว"

แฝดน้องไล่พี่ชายที่ยังครึ่งหลับครึ่งตื่นไปอาบน้ำ วาโยเองก็เดินกลับไปที่ห้องอย่างว่าง่าย คงเพราะยังไม่ตื่นดี เลยทำตัวเป็นเด็กน้อยเชื่อฟังคำสั่ง ต่างจากปกติที่ชอบถือว่าตัวเองเป็นพี่ ไม่ค่อยทำตามที่แฝดน้องพูดเท่าใดนัก

"แต่งตัวหล่อๆมาด้วยนะวา..."

"แต่งไปไหน...มีอยู่ชุดเดียว"

แฝดที่ที่ยังขยี้ตาอยู่หันกลับมาตอบเสียงอุบอิบ เพราะอย่างน้อยถึงจะยังตื่นไม่เต็มตา เขาก็พอรู้ว่าตัวเขาเองมีเสื้อผ้าอยู่แค่ไม่กี่ชุด ที่เตโชเตรียมไว้ให้เท่านั้น ส่วนมากก็แค่เสื้อเชิ๊ต สื้อยืด และกางเกงขาสั้น รวมๆไม่ถึง 5 ชุดด้วยซ้ำ แถมไม่เห็นจะหล่อเลยสักนิด

"ชุดหล่ออยู่บนเตียงแน่ะ แต่งชุดนั้นมาแล้วกันนะ"

"....อืม..."

ไม่มีการถามต่อว่าชุดอะไร หรือทำไม แค่รู้ว่ามีชุดเตรียมไว้ให้วาโยก็รับคำเดินเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำราวกับเด็กที่ว่านอนสอนง่าย จนเตโชที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ถึงกับกลั้นขำไว้ไม่อยู่เลยทีเดียว

"น่ารักจริงน๊า...วาของผม..."
.
.
.
.
.
“.........................”

เมื่ออาบน้ำแต่งหล่อลงมาเหมือนที่แฝดน้องบอก แม้จะยังงงๆว่าจะแต่งไปไหน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจจะถามออกไปมากนัก  เมื่อออกมาจากห้องยิ่งงงเข้าไปใหญ่ที่แฝดน้องไม่ยอมเปิดไฟ จะว่าไฟดับ ไฟในห้องนอนก็ยังติดอยู่ หรือจะหลอดไฟเสีย...

วาโยเดินออกมาจนถึงหน้าระเบียงบ้านทุกอย่างก็ยังคงมืดสนิท

“เต...นายอยู่ไหนน่ะ?”

วาโยลองตะโกนเรียกออกไป แต่กลับไร้เสียงใดๆตอบกลับมา วาโยขมวดคิ้วมุ่น เริ่มใจคอไม่ดี

“เต...ไม่ยอมออกมาฉันจะหนีแล้วนะ ลืมไปหรือเปล่าว่านายยังไม่ได้คล้องโซ่ฉันน่ะ...”

ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆออกมา วาโยเริ่มร้อนใจ กลัวไปสารพัด โดยเฉพาะกลัวว่าเตโชจะเป็นอะไรไป ชายหนุ่มเริ่มอยู่ไม่สุข วาโยวิ่งตามหาแฝดน้องจนทั่วบ้าน แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจออกไปดูนอกบ้านด้วย ตอนนี้เขาไม่ได้โดนล่ามไว้เพราะ เตโชจะปลดโซ่ให้เขาทุกครั้งที่อาบน้ำ และจะใส่ให้อีกครั้งหลังอาบน้ำเสร็จ แต่นี่ขาเขายังว่างอยู่เลย เพราะคนที่คอยตรวนโซ่เขาไว้นั้นหายไป...

“เต!! นายอยู่ไหน!? เต!!...”

“อย่าทำแบบนี้นะเต ฉันไม่ชอบนะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลย!! เต!!”

วาโยวิ่งออกมาไกลจนถึงชายหาด มองไปสุดลูกหูลูกตาในความมืดมิดนั้น ไม่มีแม้เงาของน้องชายฝาแฝดของเขาอยู่เลย วาโยหัวใจเต้นระทึก ห่วงเหลือเกิน เขาเป็นห่วงเตโชเหลือเกิน

“เต......!!!”

วาโยตะโกนเรียกครั้งแล้วครั้งเล่า ความเข้มแข็งค่อยๆหดหาย ละลายกลั่นเป็นน้ำตาไหลรินสองแก้มขาว เสียงสั่นพร่าตะโกนไม่หยุด สองเท้าวิ่งวนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย


หมับ!



“อ๊ะ!”

“เตอยู่นี่ครับวา...เตอยู่นี่...”

“เต!? เต....ฮือ....นายไปไหนมา...”

ในที่สุดน้องชายฝาแฝดตัวดีก็โผล่มา ด้วยความโล่งใจวาโยปล่อยโฮออกมาแบบไม่อาย สองมือบางทุบลงบนอก บนแขนของร่างที่กอดตัวเองอยู่ด้วยความโมโห ที่ทำให้เขาเกือบหัวใจวายตาย

“ไอ้เต ไอ้บ้า!! ฮือๆ ไม่เอาแล้ว ไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว!!”

“เดี๋ยวสิครับวา ผมขอโทษ ขอโทษนะครับคนดี นิ่งซะนะครับ นิ่งก่อนเร็ว...”

“ฮือ...นายไปไหนมา...”

สุดท้ายวาโยก็ยอมอยู่ในอ้อมกอดของน้องชายแต่โดยดี ทั้งยอมให้เตโชจูบซับน้ำตาข้างแก้มให้โดยไม่ขัด เพราะยังตกใจพร้อมๆกับโล่งใจ สมองเลยยังไม่ทันสั่งการให้ขัดขืน

"ผมเตรียมของให้วาอยู่ กะจะเซอร์ไพรซ์วาเสียหน่อย ไม่นึกเลยว่าเด็กไม่ดีจะวิ่งมาไกลถึงนี่ ตามแทบไม่ทันแน่ะ"

"พอเลย เตรียมอะไร เซอร์ไพรซ์อะไร ถึงต้องแกล้งกันขนาดนี้ด้วย บ้าที่สุดเลย!"

"มาทางนี้กับผมสิครับวา จะพาไปดูอะไรดีๆนะ"

วาโยเดินตามน้องชายไปโดยดี จนเลยตัวบ้านไปหน่อย ก็เห็นแสงไฟสีนวลดวงเล็กๆ ประดับประดาสวยงามอยู่ตรงริมหาดอีกฝั่งของตัวบ้าน บนโต๊ะที่ถูกจัดสวยงามนั้นมีอาหารหลากหลายที่ถูกจัดจนดูดี และมีอีกอย่างที่สะดุดตาเขาที่สุด

"เค้ก?"

ระหว่างที่วาโยยังคงนิ่งอึ้งกับภาพตรงหน้า เตโชก็กระชับโอบกอดจากด้านหลัง พร้อมกระซิบแนบริมหูของแฝดพี่เบาๆ




"สุขสันต์วันเกิดครับ...คนดีของเต.."
..........................................................................................




เริ่มหวานมาเล็กๆ อ่ะนะ

ขอบคุณที่ยังรักยังรอจ๊า

ตอนหน้าจะมาให้หวานเพิ่ม อิอิ
 

ปล.เพิ่งจะได้เข้ามาแก้คำผิดจ๊ะ
อิอิ...ผิดเยอะมว๊ากกกก!!

ขอโทษนะคะ จะพยายามระวังจร๊า
 

[Rafael]

หลังจากกินมาม่ากับเรื่องนี้มานาน
เราก็จะพบเจอกับน้ำตาลบ้างแล้วสินะ กร๊ากกก
รอตอนต่อไป
แบบนี้ค่อยน่ารักกันขึ้นมาหน่อย

[kongxinya]

ในที่สุดคุณคนเขียนก็มาอัพแว้วววววว
ตอนนี้เตกะวาหวานกันเบาพอให้หัวใจกระชุ่มกระชวยเล็กๆ
แต่ แต่ แต่ ยังไม่พอ
เค้าจะเอาอีก เอาอีก !!!
จะรอตอนต่อไปนะคะ

[nOsTrAdamUsz]

กินมาม่าหมด แย้ว อิอิ 

[~MeiMeiZ@~]

รักคนเขียน รักวา รักเต รักรัก

[Satang_P]

 
ดีกันแล้วววว

[Khunsathi]

มาม่าชามใหญ่หมดไปแล้ว
ตอนนี้เหลือแค่ของหวาน
 

เตนี่ หน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว
น่ารักอ่ะ บ่องตง!

[sunwars]

อ๊า ชอบมากค่ะอ่านรวดเดียวจบเบยยย
ฟินกะแฝดมากกกกกก
มาม่าหมดแล้วรึยังค่ะเนี่ย
หวานใจหายเลยอ่า
น่ารักๆๆๆๆ
ชอบมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

[lovelymoo]

ในที่สุดดดดด เราจะได้พักกินมาม่าสักที ดีใจจริงๆเลย 

[forever-yunjae]

น่ารักมากเลย ชอบหวานๆๆ 55555

[love2you]

น่ารักจังตอนนี้ ดูทั้งสองคนเข้ากันที่สุดละเท่าที่อ่านมา ชอบ~

[maru]

หวานน่าดูเลยนะ แต่วาคงยังสับสนอยู่สินะ

[som]

เจอตอนนี้เข้าไปน้ำตาลขึ้นเลย

[HISY]

แอบหวาน

[gngane]

วาน่ารักมาก


เหงาอะดิ่ ๆๆๆคิดถึงเตก็บอกเตไป รับรองงานนี้ฟิน......


วันเกิดอย่างนี้ต้องตอบเเทนคนเซอร์ไฟร์ด้วยการจับตัวเองถอดเสื้อผ้าออกแล้วผูกโบว์เดินไปหาเจ้าของวันเกิดอีกคนเท่านั้เเหละวา  แฮปปี้กว่าทุกปีชัว!!!!

จริงๆๆนะ! อย่าลืมทำนะวา โฮะๆ

มาต่อไวๆนะจ้า

[Maytbb]

   เตน่ารักขนาดนี้ เอาใจไปเลย ยกให้ทั้งสี่ห้อง 

[Ipatza]

ตามอ่านจนทัน
โหดๆมากๆ(ช่วงแรกอะนะ)
ตอนนี้หวานซ๊าาาา

[9nawKIHAE]

แอร๊ย ได้เวลาหวานกันซะที
หลังจากทรมานขมขื่นกันอยู่ตั้งนานนม 

รอๆ ตอนต่อไปค่ะ 

[IöLIKE]

ThankS

[พลอยสวย]

   แต่มาม่าเค้ายังคลุกคลิกอยู่เลย  อืดแล้วนี่

[MaYoonHo]

วายอมอยู่กับเตเพราะรักเพราะสงสารหรือเพราะคำว่าครอบครัว?
งึมงัมงึมงัม  มาหวานแล้ว ฮ่าาา เตบทจะดีก้ดีใจหายบทจะโมโหก้น่ากลัวเกิ๊นนน

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

หลังจากซดมาม่าจนอิ่มแปร้

ก็ถึงคราวรับประทานของหวานแล้ว อิอิ