Butter…Boy
Chapter XXV
“พี่ส้มเข้ามาในร้านทำไมอ่ะ”
ผมถามเพื่อน ๆ ที่กำลังง่วนกันอยู่กับงานของตน เมื่อได้ยินปุ๊บก็เงยหน้าทันทีดังติดสปิงเลย สีหน้าก็ตกใจไม่แพ้ผมเลย ผมเดินออกไปพร้อมกับทุก ๆ คน
“ส้มมาทำไมหรอ..??” พี่ผงฟูถามขึ้น
เธอไม่ตอบแถมยังก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าพวกเราอีกด้วย ช่างแปลกประหลาด เพราะคนอย่างยัยพี่ส้มกลับมาเป็นแบบนี้
“จริงหรือเปล่าส้ม ที่เธอจ้างคนกลุ่มนี้ให้เข้ามาป่วนในร้านของทีม 3” พี่ไอซิ่งถามด้วยเสียงเข้มมาก ๆ สงสัยว่าพี่แกเค้าจะโกรธจริง ๆ น่ากลัวจัง...~~
“คือว่า...ส้มเปล่านะ...” พี่ส้มอยู่ดี ๆ ก็ตะกุกตะกักแล้วก็หยุดพูดไป
ผมเงยหน้าดูพี่ไอซิ่ง ตาของพี่เขาขวางเลย เป็นผมถ้าพูดอยู่คงต้องเป็นแบบนี้แน่ ๆ พี่ไอซิ่งนี่น่ากลัวจริง ๆ เลย ไม่รู้ว่าถ้าพี่ฟูโกรธจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า ก็เขาเป็นพี่น้องกันนี่นา...จะไม่ให้ผมคิดได้ยังไง
“พี่ถามว่าจริงไหม พี่ไม่อยากเชื่อเลยนะส้ม เห็นกันตั้งแต่เด็ก ๆ ยังไงพี่ก็ไม่ยอมไปหาคุณปู่กับพี่เดี๋ยวนี้” พี่ผงฟูลากแขนพี่ส้มออกไป
“พี่ไอ อย่าสิค่ะส้มเจ็บนะ” พี่ส้มสะบัดมือออก
“ไปกับพี่เดี๋ยวนี้ อย่าให้พี่โมโหมากกว่านี้เลยนะ พี่ไม่เข้าใจเลยว่าอยากจะชนะขนาดนี้เลยหรอ เราอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะว่าผลคะแนนที่คุยกับคุณปู่เอาไว้น่ะจะทำอะไร แล้วของเหล่านั้นที่ซื้อมามันก็น่าจะเกินงบพี่อุตส่าห์จะไปว่าคุณปู่คนเดียวแต่ว่าเราก็ยังมาทำแบบนี้ ยังไงพี่ก็จะไม่ยอม” พี่ไอซิ่งพูดยาว แถมแต่ละคำพูดยังเน้นทุกคำ และเสียงดังมาก ๆ พี่ส้มถึงกับหน้าซีด
ทั้งสองคนออกไปจากร้าน กลุ่มผู้ชายนั้นก็ออกไปพร้อมคณะกรรมการคนอื่น ๆ พวกเราทั้ง 5 คนที่กำลังช็อค ไม่มีใครที่ไม่อึ้งเลย เพราะว่าไม่คิดว่าพี่ส้มกับคุณปู่จะทำกันได้ถึงขนาดนี้ ผมทรุดตัวลงด้วยอารมณ์ที่ดาวน์จนถึงขีดสุด น้ำตาไหลพรากออกมา
“แมตเป็นอะไร” พี่ผงฟูถามด้วยเสียงและใบหน้าที่ตื่นตระหนก
“ทำไมคุณปู่ของพี่ถึงได้เกลียดผมขนาดนั้นเลยหรอครับ แมตไม่ดีเลยใช่ไหม แมตว่าเราเลิกกันเถอะพี่ผงฟู แมตไม่อยากทำให้พี่ผงฟูต้องมาอยู่กับแมต แมตมันคนไม่ดี ไม่ดี ไม่ดี...!!” น้ำตาของผมไหลพราก มือจิกอยู่ที่ผมแล้วส่ายหน้าไปมาอย่าไม่สามารถยอมรับตัวเองได้
ผมผิดอะไร ผมทำอะไรผิดมากหรอ ผมผิดหรอที่รักพี่ผงฟู ทำไมคุณปู่ถึงได้อยากให้ผมเลิกยุ่งกับพี่ผงฟูถึงขนาดนี้ ทำกับผมเหมือนเป็นเชื้อโรค เป็นเนื้อร้ายที่ไม่ว่าวิธีใดก็ต้องเอาผมออกไปจากชีวิตของพี่ผงฟูขนาดนั้น
“เซอร์ไพรซ์...!!” ผมเงยหน้าขึ้นไปดูด้วยน้ำตานองหน้า
“แม่พ่อ น้องริน” ผมอุทานออกมาเป็นชื่อพวกเขา
“แมตใครทำอะไรให้แมตต้องร้องไห้ บอกแม่มาสิลูก” แม่ผมวิ่งเข้ามากอดผม ตอนนี้เธอร้องไห้ไปพร้อมผมแล้วด้วย
“ผงฟูมากับพ่อ” พ่อผมเรียกพี่ฟูออกไป เขาเดินออกไปหน้าร้าน
พี่ผงฟูเดินตามออกไป มิ้น ไมค์และบอยวิ่งตามออกไป ทุกคนเหมือนจะอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ให้พ่อผมฟัง แต่พ่อผมเหมือนว่าจะเดินออกไปไหนสักที่ แต่เพื่อน ๆ ผมช่วยกันห้าม แต่แล้วพ่อผมก็เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับเปิดประตูเสียจนประตูแทบหักพังไปเสียให้ได้
“แมตถ้าเขาไม่ยอมรับเราขนาดนี้ ไปกลับบ้านเรา” พ่อผมตะคอกใส่
“แต่พ่อ...” ผมลุกขึ้นกำลังจะอธิบาย
“ไป...!! ไม่มีแต่ เรื่องที่เรียนเดี๋ยวพ่อจะไปลาออกให้ เดี๋ยวเราค่อยไปเรียนที่อื่น ไม่ต้องสนใจดร็อปไปปีหนึ่งก็ได้” พ่อลากผมออกไป
พี่ผงฟูเหมือนจะตามมาพูดกับพ่อที่ข้างนอกรถ แต่ในที่สุดพ่อก็เดินเข้ามา แล้วขับรถไปจนถึงบ้านของพี่ฟูที่ผมอยู่ ผมเข้าไปเก็บเสื้อผ้ากับน้องริน แล้วเดินออกมาพ่อก็ให้ขึ้นรถ ตอนที่กำลังจะออกจากบ้านนั้นรถพี่ฟูก็ขับมาพอดี
“แมตพี่รักแมตนะ อย่าทิ้งพี่ไป...แมต ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” พี่ผงฟูเคาะกระจกรถพ่อยังขับรถต่อไป
“พ่อจอดรถ พ่อจอดรถให้แมตที พ่อ...ๆๆๆๆๆ” ผมเรียกพ่อ แต่พ่อไม่สนใจผมแล้วขับรถไปต่อ
“พ่อ...ให้แมตลงนะพ่อ” ผมยังไม่ละความพยายาม
“เงียบแมต ไม่ต้องกลับไป” พ่อผมตะคอกผมมองไปข้างหลังพี่ผงฟูยังวิ่งตามมา
ความเงียบในหัวผมเข้าครอบงำ ผมจะทำยังไงดี คุณเชื่อหรือไม่ว่าเวลาคนเราจนตรอก และหาทางไม่เจอจริง ๆ มันจะมีทางที่แย่ที่สุดมาให้เราโดยที่เราไม่มีสติพอที่จะคิด
“ปลัค...!!” เสียงเปิดประตูรถ
ใช่ครับ ผมเปิดประตูรถลงมาทั้ง ๆ ที่รถกำลังแล่นอยู่ด้วยความเร็วไม่น้อยเลย ความรู้สึกของผมที่กลิ้งไปตามถนน ผมจำได้ว่ามีเสียงเบรกจากรถพ่อดังมาก พี่ผงฟูเรียกชื่อผมดังมากไม่แพ้กัน และความรู้สึกสุดท้ายก็คือพี่ผงฟูช้อนหัวผมขึ้นมากอดแล้วจากนั้น ดวงตาก็มืดลง....
ติดตามตอนต่อไปด้วยนะ
Writer : Glass Heart
ตอนพิมพ์น้ำตาคลอเลยอ่ะ สงสาร...แมต....