Butter…Boy
Chapter XXVII
3 ปีผ่านไป
“สวัสดีครับคุณแม่ คุณพ่อ”
ผมกลับมาที่บ้านแมตอีกครั้ง ซึ่งวันนี้ก็วันหยุดของร้านคาเฟ่ของผม ซึ่งผมจะต้องกลับมาหาแมตที่อยู่ที่บ้านของเขาที่ต่างจังหวัด
“จ้า...มาทานข้าวก่อนสิลูก วันนี้แม่ทำของที่ฟูชอบไว้ทั้งนั้นเลยนะ” แม่ของแมตที่ดูจะเอ็นดูผมเหมือนลูกแท้ ๆ ไปเสียแล้วพูดขึ้น
“โห...หรอครับ คิดถึงฝีมือของคุณแม่จริง ๆ เลยครับแต่ว่าผมต้องไปหาแมตก่อนล่ะครับ”
ผมเดินขึ้นบันไดขึ้นไป ชั้น 2 ของบ้านหลังนี้ ขึ้นไปถึงห้อง ๆ หนึ่งซึ่งตอนนี้ประตูไม้บานไม่ใหญ่มากกำลังขั้นผมไว้ ผมเอิ่มมือไปที่ลูกบิดประตูแล้วผลักให้ประตูบานนั้นเปิดออก
“สวัสดีหนุ่มน้อย...”
ผมกล่าวทักทายแก่เด็กหนุ่มซึ่งเป็นคนสำคัญของผม เขาเป็นแฟนของผมเองล่ะครับ ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น ผิวที่ขาวมากเพราะแทบจะไม่ได้โดนแดดเลย ใบหน้าที่ดูไม่ทุกข์ร้อนนั้น คน ๆ นั้นกำลังหลับอยู่ เด็กหนุ่มขี้เซาที่หลับมาได้ถึง 3 ปี หลับมาตลอดทิ้งไว้เพียงน้ำตาที่อาบแก้มผมทุกครั้งที่เห็น ผมที่ผ่านพัดมาจากทางหน้าต่างบานใหญ่ ม่ายสีเขียวอมฟ้าที่พลิ้วไหวไปตามแรงลมนั้น พาลพัดไปโดยเส้นผมของแมตที่กำลังนอนอยู่ให้พลิ้วไปด้วย ผมลงไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงซึ่งเป็นที่ประจำของผมอยู่แล้ว เมื่อนั่งลงก็คว้ามือนุ่ม ๆ นั้นมากุมเอาไว้
“ยังไม่หายง่วงอีกหรอ คนขี้เซา หลับอะไรขนาดนี้หะ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน ดูสิผอมแห้งขนาดนี้แล้ว แอ๊ะ...!! เรียกขนาดนี้ก็ยังไม่ลุกขึ้นมาคุยกันอีก จะใจร้ายไปถึงไหนหรอเจ้าตัวแสบ”
น้ำตาไหลมาอาบแก้มอีกแล้วล่ะ ทำไมผมต้องมานั่งพูดทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าเค้าจะไม่ตอบกลับมา ทุก ๆ ครั้งที่นั่งคุยกันกันเราก็พูดอยู่แต่คนเดียว แต่ว่าผมคิดถึงเสียงที่นุ่ม ๆ ของแมตจริง ๆ จำไม่ได้เสียแล้วว่าใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เสียงที่นุ่มนั้นมันเป็นอย่างไร รอยยิ้มครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะหลับไปนั้นน่ะหรอ คงจะเป็นครั้งนั้นล่ะที่ลืมไม่ลง
“พี่ฟู แม่เรียกทานข้าวค่ะ”
“อืมเดี๋ยวพี่ลงไปนะ” ผมหันไปมองที่ต้นเสียงซึ่งก็คือน้องรินนั่นเอง
“ค่ะ”
ผมวางมือนั้นเอาไว้บนเตียงดั่งเดิม แล้วลงไปข้างล่างเพื่อที่จะลงไปทานข้าวกับครอบครัวของแมต ผมลงไปทุกคนก็นั่งรอผมกันอยู่แล้ว ผมนั่งลงแล้วลงมือทานไปพร้อมกับทุก ๆ คน เราก็คุยกันเรื่องสารทุกข์สุกดิบกันนั่นแหละ แต่ในที่สุดผมก็ตัดสินใจพูดความในใจออกไป
“คุณพ่อ คุณแม่ครับ คือว่าตอนนี้น่ะผมซื้อบ้านเป็นของตัวเองแล้วนะครับ แล้วผมก็อยากจะพาแมตไปอยู่กับผมด้วย ผมจะดูแลแมตเอง คุณพ่อ คุณแม่จะอนุญาตไหมครับ”
“อะไรนะตาฟู จะพาแมตไปอยู่ด้วย” แม่ของแมตตกใจจนทำช้อนหล่นเลย
“ครับ ผมขอร้องเถอะนะครับ”
“ถ้าเราอยากให้เป็นแบบนั้นก็พาไปสิ แมตมันคงอยากอยู่กับเราอยู่แล้ว” พ่อของแมตอนุญาตแล้วหรอ
“จริงหรอครับคุณพ่อ” ผมตกใจมาก จึงอุทานออกมา
“อืม พ่อไม่อยากทำร้ายจิตใจของเราสองคนอีกแล้ว” แววตาของผู้ที่พูดช่างดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน
“อีกแล้วนะคะคุณ เรื่องวันนั้นมันไม่ใช่ความผิดของคุณซะหน่อย” แม่ของแมตทำหน้าเอือมระอากับพฤติกรรมของสามีของตน
“จริงด้วยครับคุณพ่อ งั้นวันรุ่งขึ้นผมจะพาแมตไปเลยนะครับ”
วันรุ่งขึ้นผมก็อุ้มร่างเบา ๆ ของแมตขึ้นรถของผมให้นั่งที่ข้างหน้ารถ แล้วคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย ผมขึ้นรถแล้วเปิดเพลงเก่า ๆ ที่เราเคยฟังด้วยกันตอนที่ขับรถ มองคนที่หลับอยู่ข้าง ๆ ผมก็ยิ่งเศร้าใจเข้าไปใหญ่ ผมใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านของผมที่เพิ่งจะตกแต่งเสร็จ และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่จะเข้าอยู่ ผมอยากเข้าไปพร้อมกับแมต บ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมายหรอก ก็เป็นแค่บ้านที่อยู่ติดถนน ชั้นล่างผมเปิดเป็นคาเฟ่สาขาหนึ่งของร้านผม ซึ่งตอนนี้ผมก็ขยายสาขาไปได้หลายสาขาแล้ว ส่วนชั้นบนตั้งแต่ชั้น 2-3 ก็เป็นบ้านของเรา ซึ่งผมก็จัดห้องสำหรับผมและแมตเอาไว้แล้ว
“ถึงแล้วล่ะแมต บ้านของเราคุณชอบไหมล่ะ เราจะมีคาเฟ่เป็นของตัวเองด้วยนะ ผมทำร้านนี้ให้เหมือนกับร้านตอนที่เราแข่งกันด้วยนะ แถมยังตกแต่งแบบเรียบง่ายแบบที่คุณชอบด้วย ไม่อยากตื่นขึ้นมามองบ้างหรอ”
ผมก็อุ้มแมตขึ้นไปที่ห้องนอนของเรา ซึ่งก็เป็นห้องที่ใหญ่พอสมควรเลย ในห้องตกแต่งด้วยรูปของผมและแมตเต็มไปหมด ผมวงแมตลงที่เตียงใหญ่สีขาวที่อยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ และเปิดหน้าต่างออก ทำให้โมบายที่มีกระดิ่งเสียงไม่ดังมากจนน่ารำคาญ ดังกรุ๊งกริ๊งอยู่ ถ้าจะถามว่าถ้าแมตจะไม่ตื่นมาอีกแล้วผมจะทำไง ผมก็คงตอบไม่ได้หรอกครับ แต่ผมก็จะรอไปเรื่อย ๆ จนกว่าคน ๆ นี้จะลุกขึ้นมาคุยกับผม ผมก็จะรอวัน ๆ นั้นที่เขาจะตื่นขึ้นมายิ้มให้ผม ผมเชื่อว่าวันนั้นมันจะต้องมาถึงในสักวัน
มันต้องมีสักวันหนึ่งอย่างแน่นอนที่ใจของผมจะส่งไปถึงใจของแมตได้แน่ ๆ
จบ(?)
Writer : Glass Heart
*จากใจคนเขียน*
ต้องขอขอบคุณทุก ๆ คนมาก ๆ ที่ติดตามอ่านมาจนเรื่องแรกของผมจบลงไป แม้ว่าผมจะไม่ได้เขียนได้ดีมากมายนัก แม้บางตอนอาจจะน่าเบื่อไปบ้าง ก็ยังมีคนติดตามจนจบได้จนได้ ตอนนี้นัทกำลังคิดอยู่ว่าจะต่อภาค 2 ดีไหม หรือว่าจะขี้เกียจมาแค่ตอนพิเศษดี แต่ว่าก็พอมีพจน์เรื่องเอาไว้แล้ว เพิ่งคิดได้ตอนที่เขียนตอนจบนี่แหละ แต่ว่าตอนนี้นัทเขียนเรื่องใหม่เอาไว้ได้หลายตอนอยู่แล้วล่ะครับ เป็นแนวที่เปลี่ยน "มิ้น" มาเป็นนายเอกบ้า...>< จริง ๆ นัทชอบแต่งแนวแย่งชิงตบตีมากกว่ามาเขียนกุ๊กกิ๊กแบบเรื่องนี้อ่ะนะ ยังไงก็ฝากด้วยนะ อืมคนเขียนชื่อ "นัท" นะครับ เป็นเกย์นี่แหละ 5555 ขอขอบคุณอีกครั้งครับ อย่าลืมติดตามเรื่องใหม่ของนัทนะ ชื่อว่า "Die For Love รักนี้ไม่มีถอย" กะว่าไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนจะลงตอนแรก