5555 สั้นไปหรอ แต่ลงทุกวันนี่นา แต่งได้เท่านี้อ่า 555555 รับลองทน ๆ ไปก่อนนะ เดี๋ยวอีส้มไม่รอดแน่ คนเขียนสัญญา 5555 มันต้องโดน
Butter…Boy
Chapter XII“พี่ฟูสอบชิงทุนนี่มันเป็นยังไงหรอครับ” ผมถามพี่ฟูในขณะที่กำลังจะไปมหาลัยกัน
“ก็เป็นการที่นักเรียนในมหาลัยจะมาแข่งขันกันมากกว่า รางวัลก็จะมีทุนการศึกษาให้ แต่จริง ๆ ในการสอบนี้มักจะมีแมวมองมา เลยทำให้มีคนอยากโชว์มากกว่า และทางมหาลัยก็จะได้มีชื่อเสียงไปด้วย การสอบนี้ในรอบชิงจะมีออกทีวีด้วยนะ” พี่ฟูอธิบายมาอย่างละเอียดเลยทีเดียว
“โห อย่างนี้ก็ต้องมีคนเก่ง ๆ มาสอบกันเยอะแยะเลยน่ะสิ” ผมรู้สึกหวั่น ๆ เสียแล้ว
“ก็เป็นอย่างนั้น ทำไมกลัวหรอ” พี่ฟูส่งสายตาแปลก ๆ มาหา
“ไม่หรอก ผมก็เก่ง แฟนผมก็เก่งจะกลัวอะไร แถมเพื่อน ๆ ผมที่จะลงแข่งด้วยก็เก่งเหมือนกัน” ผมพูดทำเอาเราหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
เราคุยกันมาตลอดทางจนมาถึงมหาลัย ผมหยิบของและเดินไปกับพี่ฟูตามปกติ และก็ไปหาเพื่อน ๆ ของผมแล้วเราก็จะแยกกัน แต่วันนี้เมื่อเดินมาในมหาลัยนั้น ผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาแปลก ๆ ตลอดเลยจนมาถึงโต๊ะที่เพื่อนผมนั่งกันอยู่ ผมลงไปนั่งพี่เดินไปแล้ว
“แมตรู้เรื่องในบอร์ดมหาลัยยัง” บอยถามคนแรก
“อะไรหรอ เราไม่ค่อยสนใจเรื่องในนั้นหรอก” บอร์ดที่ว่ามันคือการซุบซิบนินทาของคนในมหาลัย ซึ่งมาจากแอดมิดที่รู้เรื่องดีจนน่าจะไปเรียนนิเทศมากกว่ามาทำอาหาร
“ก็มันมีเรือง....” บอยกำลังจะพูด
“ไม่ต้องเล่าหรอก อ่ะดูซะ” มิ้นส่งโทรศัพท์มาให้ผมดู
‘แอดมิดมีข่าวแซ่บมาฝาก เป็นเรื่องราวของเด็กปี 1 ไฝ่สูงจ้องจับหลานชายของท่าน ผอ. ของมหาลัยเราอย่างน่าไม่อาย โดยท่าทางจะเสน่ห์แรงหรืออะไรก็ไม่รู้ ทำให้พี่ผงฟูไปรับมาส่งทุกวัน หรือว่าจะล่อลวงพี่เค้าไปถึงไหนต่อไปแล้วก็ไม่ทราบ คงคิดว่าจะรวยทางลัดล่ะสินะ’
“นี่เค้าเล่นแรงขนาดนี้เลยหรอ ว่าแล้วว่าทำไมวันนี้เดินเข้ามาถึงได้มีคนมองกูแปลก ๆ” ผมงงมาก ๆ แต่ว่าถ้าเล่นกันหนักขนาดนี้ ผมอายเหลือเกิน
“แม่งอย่าให้กูรู้นะ แม่จะตบให้ยับเลย” มิ้นพูดด้วยเสียงเดือดโมโห
“ช่างมันเถอะ เครียดไปก็เท่านั้น” ผมไม่อยากให้เพื่อนผมเครียดไปด้วย
“ไปเรียนกันเหอะ” ไอ้ไมค์ผู้ที่ไม่ค่อยจะพูดเสียเท่าไหร่ปริปาก
หลังจากนั้นผมก็ไปเข้าเรียนซึ่งตอนนั้นก็มีคนน่าจะมากันครบแล้ว จู่ ๆ ก็มีเสียงคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“น่าสงสารพี่ส้มเนอะแก ของแท้ แถมยังเป็นคู่หมั้น แต่ดันโดนของเทียมแย่งไปได้ ไม่รู้ว่าเค้ามีอะไร....” ดูเหมือนคน ๆ นั้นยังพูดไม่จบ แต่ก็โดนอีมิ้นตบไปก่อนแล้ว
“ไม่รู้ว่าของแท้ของเทียม แต่พวกปากกระเทียมเนี้ย มันเหม็นจนต้องตบให้รู้สึก” คนนั้นลงไปนอนมิ้นชี้หน้าด่า
เมื่อนั้นอาจารย์ก็เดินเข้ามา แต่ทุกคนทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิ้นเดินมานั่งที่โต๊ะของเรา เมื่อมันนั่งผมก็
“มึงไปตบมันทำไม มันจะพูดอะไรก็...” ผมกำลังจะพูดจบ
“ไม่ต้องมานางเอกกะกู กูทนไม่ไหวใครจะทำไม” มิ้นสวนทันควัน
“ก็ถ้ามึงมีปัญหาขึ้นมาล่ะ” ผมห่วงมัน
“เรื่องของกู อยู่โรงเรียนเก่ากูก็ตบคนเป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว นี่มันคันมือน่ะ” มันพูดพรางหัวเราะทำให้คนในโต๊ะต่างหัวเราะกันไปด้วย
แต่เมื่อจบคลาสแล้ว อาจารย์เดินออกไปเท่านั้น เราก็หยิบของเตรียมจะไปกินข้าว พวกที่โดนตบไปเมื่อกี้ก็เดินมา
“มิ้นสินะ แกมาตบฉันอย่าคิดว่าจะจบง่าย ๆ นะ” คนที่โดนตบพูด ยัยคนนี้เป็นผู้หญิงที่อ้วน ๆ หน้าตาก็ไม่ค่อยดี เธอทำหน้าเชิด ๆ และคงคิดว่าตนสวยมาก มาพูดกับมิ้นด้วยเสียงจิกกัด
“ก็เธอไม่ใช่หรอที่มาหาเรื่องก่อน” ผมพูดไปด้วยเสียงแบบธรรมดา เพราะไม่อยากให้เรื่องบานปลาย
“ใครหาเรื่อง ฉันก็พูดกับเพื่อนฉัน แกนั่นแหละที่มาตบฉัน” อีอ้วนยังไม่หยุด ผมเริ่มมีน้ำโห
“อย่ามาตอแหลเลยอีอ้วน และขอบอกนะว่าถ้าอยากเจออีกก็มาได้เสมอ” มิ้นลุกขึ้น และง้างมืออีกครั้ง ดูผู้หญิงคนนั้นจะตกใจเหมือนกัน และรีบเดินออกไป
(สะใจไหมตอนนี้ 555) ติดตามตอนต่อไปนะ
พรุ่งนี้ต่อให้อีก เห็นมาตอบแล้วมันอดลงไม่ได้
Writer : Glass Heart
หัวข้อ: Butter Boy รักวุ่น...คลุ้งกลิ่นเนย ตอนจบ...24 / 04 / 56 (อ่าน 37538 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก