หัวข้อ: Butter Boy รักวุ่น...คลุ้งกลิ่นเนย ตอนจบ...24 / 04 / 56

[nottto]

Butter…Boy

Chapter XXIII


ตอนนี้พวกเราทั้ง 5 คนนั่งกันอยู่ที่บ้านของพี่ผงฟู ซึ่งกำลังคิดว่าจะขายอะไรในการแข่งรอบสุดท้ายนี้ ซึ่งคนที่คิดหนักที่สุดก็คงไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากผมและพี่ผงฟู แม้ว่าจะถ้าได้ที่ 3 ขึ้นมาเนี้ย เราต้องถูกคุณปู่บังคับให้เลิกคบกัน แล้วผมก็ต้องถูกให้ออกจากมหาวิทยาลัยนี้อย่างแน่นอนเลยทีเดียว จะทำยังไงตอนนี้ก็เครียดกันอย่างมากเลย

“พวกเรา ไม่ต้องคิดอะไรให้มากแล้วล่ะ อย่างพวกเราก็ต้องเบเกอรี่สิ” มิ้นที่ทนไม่ไหวเพราะบรรยากาศตรึงเครียดตะโกนออกมา
“แต่ว่าถ้าให้ขายแต่พวกเบเกอรี่อ่ะ มันได้น้อยแน่นอนเลย แต่ถ้าเป็นคาเฟ่ก็ว่าไปอย่าง” บอยพูดขึ้น พรางเกาหัวเกร๊ก ๆ
“คาเฟ่...!!” 4 คนที่เหลือพูดขึ้น เพราะว่ามันน่าจะคิดออกได้ตั้งนานแล้วแท้ ๆ
“ใช่ ๆ คาเฟ่นี่แหละ แล้วเครื่อง...” ไมค์ทำหน้าตาตื่น แต่ว่าก็ต้องมาเครียดอีก
“เดี๋ยวพี่ขอที่บริษัทพ่อให้ เดี๋ยวพี่โทรไปหาพ่อก่อน” พี่ผงฟูเดินออกไป

จริง ๆ ก็โชคดีมากเลยแหละผมว่า การที่จะลงทุนร้านเบเกอรี่นี่มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยแหละ เพราะว่าการที่จะเปิดคาแฟ่ได้เนี้ยมันเงินทุนสูงจริง ๆ นะ ไหนจะโต๊ะ เก้าอี้ แต่ที่หนักสุดก็คือเครื่องทำกาแฟต่าง ๆ ที่ไม่มีอันไหนถูก ๆ เลยแม้แต่อย่างเดียว แค่แก้วชงกาแฟก็ปาเข้าไปหลายเงินแล้วล่ะครับ ถ้าพี่ผงฟูหาได้ครบก็คงจะดีเหมือนกัน

“ดีใจด้วยพี่ได้ทุกอย่างครบ แถมพ่อยังให้โต๊ะเก้าอี้ได้เต็มที่ ให้เราไปเลือกกันได้เลยที่ร้านใหญ่ เห้อ...!! ทีนี้ก็เหลือเรื่องการตกแต่ง เราเอาเงินทุน 30,000 ไปลงทุนเรื่องนี้สักหน่อยก็แล้วกัน แต่ว่าการจะไปซื้อต้องมีอาจารย์ไปคุม เพราะถ้าเราใช้เงินของตัวเองหรือลดต้นทุนก็ถือว่าโกง งั้นพรุ่งนี้ก็โทรหาพี่ไอซิ่งก็แล้วกัน เดี๋ยวใครจะไปล่ะ” พี่ผงฟูพูดใหญ่ แต่ก็น่าดีใจจริง ๆ นั้นแหละ
“เดี๋ยวหนูกะไอ้แมตไปกันก็ได้” มิ้นพูด
“อืมเรื่องจัดร้านให้เราจัดการเหอะ” ผมพูดขึ้น
“งั้นก็ฝากด้วยก็แล้วกันนะทั้งสองคน แล้วไมค์กะบอยพรุ่งนี้ไปที่ร้านใหญ่กับพี่ไปช่วยกันเอาของมาเตรียม งั้นวันนี้แยกย้ายเถอะ” พี่ผงฟูพูดต่อ

เมื่อเราตกลงงานกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป ตอนนี้ก็เป็นเวลาประมาณ 1 ทุ่มแล้ว ผมกับคนอื่น ๆ ในกลุ่มคิดกันมานานพอสมควน ไม่รู้ว่าลืมคิดเรื่องคาแฟ่กันไปได้ยังไง ตอนแรกถึงขนาดจะให้ผมเปิดร้านอาหารเหมือนพ่อเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ดีแล้วล่ะเปิดคาแฟ่เนี้ย...><

“แมตเราไปหาอะไรกินข้างนอกไหมวันนี้” พี่ผงฟูพูดขึ้น
“อืมก็ดีครับพี่ เราไม่ได้กินอาหารข้างนอกมานานแล้ว ไปหาคาแฟ่สวย ๆ มาปรับใช้ด้วยก็ดี” ผมก็ว่าดีนะครับ เพราะว่าเราจะได้นำแนวคิดของร้านดี ๆ มาใช้บ้าง
“อืมไปกันเถอะ”

เรามากันที่คาแฟ่แห่งหนึ่ง ตัวร้านตกแต่งด้วยสีชมพูเข้ม ตัดกับสีน้ำตาลเข้ม ๆ ซึ่งทำให้ร้านดูหวาน ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับเลี่ยน เรียกได้ว่าลงตัวมาก ๆ โต๊ะก็ธรรมดาไม่ได้มีผ้าอะไรตกแต่งให้ยุ่งยากเลย แก้วก็เป็นแก้วกระดาษที่ไว้ใส่กาแฟสดนั่นแหละ ซึ่งก็ดีไม่ต้องมาซีเรียสว่าลูกค้าจะทานในร้านหรือว่าจะทานนอกร้าน พนักงานก็แต่งตัวธรรมดาเสื้อขาวกางเกง ดูแล้วก็ลงตัวดี เมนูก็มีเหมือนร้านทั่ว ๆ ไปแต่ว่าก็มีเค้ก มีอาหารขายเหมือนกัน แต่ว่าทำไมร้านนี้ถึงได้คนเยอะนะ

“พี่ผงฟูร้านนี้ก็ธรรมดา ๆ ไม่ได้มีอะไรที่โดดเด่นแต่ว่าทำไมถึงขายดีจัง” ผมถามพี่ผงฟู
“อ๋อ ร้านนี้อ่ะของเขาอร่อยดี ราคาก็ไม่แพงจนเกินไป พี่ว่าร้านแบบนี้น่ารักจะตาย แต่งไม่ต้องเว่อร์มาก แต่ว่าให้ร้านมีไฟสวย ๆ อ่ะดี” พี่ผงฟูพูดพรางมองไปรอบ ๆ ร้าน
“อืมใช่ เพราะถ้าเป็นคนที่นั่งในร้านส่วนใหญ่ก็มานั่งถ่ายรูปกันเล่น ๆ อยู่แล้วเนอะ งั้นร้านเราก็เอาแบบนี้ก็แล้วกัน แค่มีของดี ๆ วางบนโต๊ะแล้วก็ไฟสวย ๆ แล้วพี่ผงฟูจะซื้อวัตถุดิบมาจากไหนอ่ะ” ผมถามเพราะวัตถุดิบพวกนี้ก็แพงใช่เล่น
“พ่อจะขายต่อให้ ซึ่งก็ได้ถูกกว่าตามท้องตลาดมาก ๆ เลยซึ่งแบบนี้ก็ไม่ผิดกฎ”
“ดีจังเลย แต่ผมก็กลัวนะ ถ้าเราแพ้ล่ะ...” ผมเผลอคิดเรื่องนี้ขึ้นมา
“ไม่หรอกแมต เชื่อพี่สิ เราต้องชนะไม่แพ้แน่นอน คนอื่น ๆ น่ะจะมีประสบการณ์ สู้พี่กับแมตที่เคยทำงานด้านนี้มาได้ไงล่ะ” พี่ผงฟูพูดพรางขยี้หัวผม
“นั่นสิเนอะ...!!” ผมพูดพรางยิ้มขึ้นมาใหม่

เช้าวันรุ่งขึ้นก็เป็นวันก่อนที่จะเริ่มการสอบแล้ว เริ่มมีร้านต่าง ๆ ที่ทางมหาวิทยาลัยจัดขึ้น แล้วก็มีผู้เข้าสอบรอบสุดท้ายมาจัดเตรียมแล้ว ซึ่งก็เห็นว่าที่เป็นคาแฟ่จะมีร้านผม กับร้านของกลุ่มพี่ส้มเท่านั้น ซึ่งจะห้ำหั่นกันเองนี่แหละ แต่ก็ดี ร้านพี่ส้มแต่งได้อลังกาลโอเวอร์มาก ๆ เลยซึ่งแตกต่างกับร้านเราซึ่งที่ตั้งร้านเราก็เป็นตู้คอนเทนเนอร์เหมือนกันทุกร้าน ซึ่งก็เข้ากับคอนเซ็ปร้านเป็นอย่างดี
ที่เราแต่งแบบง่าย ๆ สีก็เหมือนร้านที่ไปนั่งทานกับพี่ฟู แต่ว่าออกมาแล้วก็ดูดีไม่แพ้กัน ซึ่งตอนนี้เราก็ยังเหลืองบที่ทางมหาวิทยาลัยให้มากอีกพอสมควรเลย พรุ่งนี้ก็พร้อมแล้วทุกอย่างก็ได้ถูกจัดเตรียมไว้แล้ว เราเมื่อจัดร้านเสร็จก็ได้ออกมานั่งหน้าร้าน แต่แล้วเธอก็มา

“เป็นไงบ้างค่ะน้องแมต ร้านดูดีนะ” ยัยส้มเน่านั่นเอง
“อ่อขอบคุณครับ ร้านเราก็ง่าย ๆ ไม่โอเวอร์จนเกินเหมือนใครหรอกครับ” ผมพูดพร้อมหน้าที่เบื่อโลกสุด ๆ
“ร้านพี่ก็ต้องดีกว่าเสมอแหละคะ ก็ของแท้ทั้งร้านนี่ค่ะ” เธอเน้นคำว่าของแท้จนผมตกใจเลยแหละ
“หรอค่ะพี่ส้ม แค่หน้าพี่ที่เสริมโน่น เสริมนี่ก็ผิดแล้วล่ะค่ะ” มิ้นพูดพรางกดที่จมูกของตัวเอง
“บ้าหรอ...!! ฉันสวยธรรมชาติย่ะ อย่ามากล่าวหานะ” เธอทำหน้าตาเลิ่อลั่ก
“โกหกมันบาปนะคะพี่ หนูดูออกนะ” มิ้นยังรุกต่อ
“อ๊ายยย...!! แกอย่ามากล่าวหาฉันนะ ไปดีกว่าพวกชอบใส่ความ” เธอเดินสะบัดกลับไป พวกเราก็หัวเราะตามหลังซึ่งดูยัยพี่ส้มจะโกรธน่าดูเลยทีเดียว

ติดตามตอนต่อไป

Writer : Glass  Heart

[PapermintReal]

รักเธอมากกกกกยยยยย คุณมิ้นท์

[nottto]

Butter…Boy

Chapter XXIV


ส้ม Talk

มันกล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ กล้ามาฉีกหน้าฉัน หลายต่อหลายรอบ ครั้งนี้ฉันจะไม่ทน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ยังไงฉันก็ต้องทำให้มันกับผงฟูเลิกกันให้ได้ ใช่ตอนนี้ในหัวฉันมีแต่เรื่องพวกนี้เนี้ยแหละ แอ๊ะ..!! มาพอดี

“หวัดดีส้มมีไรให้ช่วยหรอ” เพื่อนสมัยเรียนมัธยม ตอนนี้ก็เป็นกุ๊ยข้างถนนไปแล้วล่ะ
“หวัดดีนพ ฉันจะให้แกไป.....” อยากรู้กันล่ะสิ ฉันไม่บอกหรอกย่ะ เดี๋ยวก็รู้ไม่ต้องรีบ


แมต Talk

ในที่สุดก็มาถึงวันแข่งวันแรกแล้วล่ะครับ ตอนนี้ก่อนที่งานของมหาวิทยาลัยจะเริ่ม เราก็มารวมกันที่นัดพบก่อน

“สวัสดีผู้เข้าสอบทุกคนครับ รอบนี้ก็เป็นรอบสุดท้ายเลยนะครับ การแข่งจะจบลงก็ต่อเมื่องานของมหาวิทยาลัยจบ ซึ่งก็มีกำหนดคือวันมะรืนนี้ 3 วันต่อไปนี้จงเก็บเกี่ยวประสบการณ์นะครับ การที่ได้ทำงานตรงจุดนี้จริง ๆ คือเป้าหมายของการแข่งมากกว่าที่ผลแพ้ชนะของกำไรที่ได้นะครับ แต่ยังไงก็ขอให้ทุกคนโชคดี ขายกันดี ๆ ครับ” พี่ไอซิ่งพูดกับพวกเราโดยมีอาจารย์ผู้เป็นกรรมการยืนยิ้มแช่งอยู่ข้างหลัง

เราแยกย้ายกันมาเตรียมของให้พร้อม ในอีกครึ่งชั่วโมงงานก็จะเริ่มต้นขึ้น ตอนนี้ความประหม่าในตัวผมมันช่างมากเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นวันนี้ร้านเราจะมีคนเข้าหรือไม่ก็ต้องลองดูกัน ตอนนี้พวกเราทั้ง 5 อยู่ในชุดนักศึกษานี่แหละ เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว กางเกงสเล็คสีดำ ส่วนมิ้นอยู่ในเสื้อเชิ้ตรัด ๆ สีขาว กับกระโปงนักศึกษาสั้น ๆ และก็ทั้ง 5 สวมผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาล ตรงกลางมีชื่อร้าน ‘Butter Lover Cafe’ ร้านเราก็เตรียมเค้กไว้ในตู้เย็นกระจกแล้ว พี่ผงฟูและไมค์เป็นคนทำเครื่องดื่ม ส่วนถ้ามีออร์เดอร์เป็นอาหารจานด่วน สไตล์อเมกันที่เราลงเอาไว้ในเมนูนั้นผมจะเป็นคนทำ ส่วนพวกขนมปังเป็นหน้าที่ของบอย ซึ่งผมกับมิ้นจะเสิร์ฟ ร้านเราก็คลอเพลงสากลเพราะ ๆ เบา ๆ ไม่ดังมากจนน่ารำคาญ ซึ่งบรรยากาศในร้านก็น่ารักพอตัวเลยทีเดียว

“สู้โว้ย....!!” เสียงพวกเราทั้ง 5 คนล้อมวงเรียกกำลังใจกันก่อนที่จะเปิดร้าน
“เอานะทุกคนวันแรก สู้ ๆ ละกัน ขอบคุณมากที่ช่วยกันงานนี้เราจะได้ที่เท่าไหร่ไม่สำคัญ แต่อย่าโหล่ก็พอนะ แต่พี่เชื่อว่าเราต้อง..” ก่อนที่พี่ผงฟูจะพูดจบ
“ต้องได้ที่ 1” เสียงของอีก 4 คนดังขึ้น


ทุกคนประจำตำแหน่งของตน ตอนนี้หัวใจเต้นระรัว ผมรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าตอนที่ทำงานพิเศษในร้านพี่ไอซิ่งไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย จู่ ๆ ก็มีมือมาจากทางด้านหลัง

“ตื่นเต้นหรอเรา” ผมหันหลังไปมองก็เจอพี่ผงฟูยืนยิ้มอยู่
“ไม่สักหน่อย...” ผมโกหกไป พี่ผงฟูขยี้หัวของผม
“หรอ เอาเถอะไม่ต้องกลัวเราก็เคยทำงานในร้านมาแล้วจะกลัวอะไร พี่ไปตรงโน้นดีกว่าเบื่อคนปากแข็ง” พี่ผมฟูเดินไปที่เคาท์เตอร์

ลูกค้าคนแรกเดินเข้ามาในร้าน ผมเป็นคนไปรับออร์เดอร์เองเธอเป็นผู้หญิงน่าจะอยู่มหาวิทยาลัยของผมนี่แหละ มากับเพื่อน 3 คนเธอสั่งกาแฟ และก็ของทานเล่นนิดหน่อย เมื่อลูกค้าคนแรกเข้าร้านมา เราก็มีคนเข้ามาเรื่อย ๆ ซึ่งก็ถือว่าร้านเราก็เป็นที่สนใจไม่น้อยเหมือนกัน ตอนนี้ก็ผ่านไปไม่นานร้านเราก็มีคนเข้าเต็มแล้ว ตอนนี้ผมที่น่าจะวุ่นที่สุด เพราะไหนจะต้องเสิร์ฟ ไหนจะต้องไปทำอาหารอีกนี่สิ แต่ก็สนุกดีเหมือนกัน เวลาคล้อยมาจนถึงตอนเย็น ๆ ซึ่งที่ร้านก็ปกติขายดิขายดีจนเมื่อมีคนสั่งสปาเก็ตตี้เข้ามาผมก็เข้าไปในครัวเพื่อทำอาหาร แต่แล้ว

“โว้ย...!! อะไรว้ะร้านเนี้ยบริการแย่...!!” เสียงจากชายคนหนึ่งดังไปทั่วร้าน ผมจึงรีบวิ่งออกไปดู

เมื่อออกมาก็เห็นชายกลุ่มหนึ่งประมาณ 3-4 คนกำลังยืนเถียงกับมิ้นอยู่พี่ผงฟูก็อยู่ ลูกค้าคนอื่นต่างมองเป็นสายตาเดียวกัน

“มีอะไรหรอแก” ผมถามมิ้น
“ก็พวกนี้นี่สิ เปลี่ยนกาแฟมารอบหนึ่งแล้ว จะเปลี่ยนอีกตอนหมดแล้วเนี้ยอีกรอบหนึ่งพอฉันไม่ยอมก็โวยวาย” มิ้นพูด
“อะไรล่ะคุณไม่เห็นหรอนี่ว่ามันมีอะไรในกาแฟไม่รู้” ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น พรางยกสิ่งหนึ่งขึ้นมา
“แอ๊ะ...!! คุณค่ะเมื่อกี้คุณเป็นคนใส่ไปเองไม่ใช่หรอ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งมาจากด้านหลัง
“ห๊ะ...!! อะไรอย่ามาใส่ร้ายนะ ฉันจะทำแบบนั้นทำไม” ตาผู้ชายคนนั้นหน้าซีดเหมือนกัน
“ใช่ ๆ อย่ามาใส่ร้ายเรานะพวกคุณ ไปกันดีกว่า” คนในกลุ่มพูดพรางลุกขึ้นยืน
“หยุดเลย รอให้กรรมการผู้ดูแลพวกเรามาดูก่อนดีกว่า รบกวนใครเห็นเหตุการณ์เมื่อกี้ช่วยเป็นพยานให้พวกเราด้วย” พี่ฟูพูดขึ้น

ไม่นานพวกพี่ไอซิ่งก็มาถึง ตอนนี้ร้านเราก็ปิดแล้วตามเวลา ที่ยังเหลือในร้านก็มีพวกเรา กลุ่มผู้ชาย และพยานอีก 4-5 คน พี่ไอซิ่งและกรรมการสอบไปสอบมาก็ได้เรื่อง พวกเราไม่ได้อยู่ด้วยหรอก ไปเก็บของกันเตรียมตัวกลับบ้าน พี่ผงฟูก็ทำบัญชีอยู่กับไมค์ ซึ่งพักหลัง ๆ ดู 2 คนนี้สนิทกันจังเลย ทำอะไรด้วยกันบ่อยมาก แต่ผมก็เหลือบไปเห็นพี่ส้มเข้ามาในร้าน


ติดตามตอนต่อไปเน้อ

Writer : Glass  Heart

[PapermintReal]

สะ สะ สะ สั้นนนนนน

[nottto]

Butter…Boy

Chapter XXV


“พี่ส้มเข้ามาในร้านทำไมอ่ะ”

ผมถามเพื่อน ๆ ที่กำลังง่วนกันอยู่กับงานของตน เมื่อได้ยินปุ๊บก็เงยหน้าทันทีดังติดสปิงเลย สีหน้าก็ตกใจไม่แพ้ผมเลย ผมเดินออกไปพร้อมกับทุก ๆ คน

“ส้มมาทำไมหรอ..??” พี่ผงฟูถามขึ้น

เธอไม่ตอบแถมยังก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าพวกเราอีกด้วย ช่างแปลกประหลาด เพราะคนอย่างยัยพี่ส้มกลับมาเป็นแบบนี้

“จริงหรือเปล่าส้ม ที่เธอจ้างคนกลุ่มนี้ให้เข้ามาป่วนในร้านของทีม 3” พี่ไอซิ่งถามด้วยเสียงเข้มมาก ๆ สงสัยว่าพี่แกเค้าจะโกรธจริง ๆ น่ากลัวจัง...~~
“คือว่า...ส้มเปล่านะ...” พี่ส้มอยู่ดี ๆ ก็ตะกุกตะกักแล้วก็หยุดพูดไป

ผมเงยหน้าดูพี่ไอซิ่ง ตาของพี่เขาขวางเลย เป็นผมถ้าพูดอยู่คงต้องเป็นแบบนี้แน่ ๆ พี่ไอซิ่งนี่น่ากลัวจริง ๆ เลย ไม่รู้ว่าถ้าพี่ฟูโกรธจะเป็นแบบนี้หรือเปล่า ก็เขาเป็นพี่น้องกันนี่นา...จะไม่ให้ผมคิดได้ยังไง

“พี่ถามว่าจริงไหม พี่ไม่อยากเชื่อเลยนะส้ม เห็นกันตั้งแต่เด็ก ๆ ยังไงพี่ก็ไม่ยอมไปหาคุณปู่กับพี่เดี๋ยวนี้” พี่ผงฟูลากแขนพี่ส้มออกไป
“พี่ไอ อย่าสิค่ะส้มเจ็บนะ” พี่ส้มสะบัดมือออก
“ไปกับพี่เดี๋ยวนี้ อย่าให้พี่โมโหมากกว่านี้เลยนะ พี่ไม่เข้าใจเลยว่าอยากจะชนะขนาดนี้เลยหรอ เราอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะว่าผลคะแนนที่คุยกับคุณปู่เอาไว้น่ะจะทำอะไร แล้วของเหล่านั้นที่ซื้อมามันก็น่าจะเกินงบพี่อุตส่าห์จะไปว่าคุณปู่คนเดียวแต่ว่าเราก็ยังมาทำแบบนี้ ยังไงพี่ก็จะไม่ยอม” พี่ไอซิ่งพูดยาว แถมแต่ละคำพูดยังเน้นทุกคำ และเสียงดังมาก ๆ พี่ส้มถึงกับหน้าซีด

ทั้งสองคนออกไปจากร้าน กลุ่มผู้ชายนั้นก็ออกไปพร้อมคณะกรรมการคนอื่น ๆ พวกเราทั้ง 5 คนที่กำลังช็อค ไม่มีใครที่ไม่อึ้งเลย เพราะว่าไม่คิดว่าพี่ส้มกับคุณปู่จะทำกันได้ถึงขนาดนี้ ผมทรุดตัวลงด้วยอารมณ์ที่ดาวน์จนถึงขีดสุด น้ำตาไหลพรากออกมา

“แมตเป็นอะไร” พี่ผงฟูถามด้วยเสียงและใบหน้าที่ตื่นตระหนก
“ทำไมคุณปู่ของพี่ถึงได้เกลียดผมขนาดนั้นเลยหรอครับ แมตไม่ดีเลยใช่ไหม แมตว่าเราเลิกกันเถอะพี่ผงฟู แมตไม่อยากทำให้พี่ผงฟูต้องมาอยู่กับแมต แมตมันคนไม่ดี ไม่ดี ไม่ดี...!!” น้ำตาของผมไหลพราก มือจิกอยู่ที่ผมแล้วส่ายหน้าไปมาอย่าไม่สามารถยอมรับตัวเองได้

ผมผิดอะไร ผมทำอะไรผิดมากหรอ ผมผิดหรอที่รักพี่ผงฟู ทำไมคุณปู่ถึงได้อยากให้ผมเลิกยุ่งกับพี่ผงฟูถึงขนาดนี้ ทำกับผมเหมือนเป็นเชื้อโรค เป็นเนื้อร้ายที่ไม่ว่าวิธีใดก็ต้องเอาผมออกไปจากชีวิตของพี่ผงฟูขนาดนั้น

“เซอร์ไพรซ์...!!” ผมเงยหน้าขึ้นไปดูด้วยน้ำตานองหน้า
“แม่พ่อ น้องริน” ผมอุทานออกมาเป็นชื่อพวกเขา
“แมตใครทำอะไรให้แมตต้องร้องไห้ บอกแม่มาสิลูก” แม่ผมวิ่งเข้ามากอดผม ตอนนี้เธอร้องไห้ไปพร้อมผมแล้วด้วย
“ผงฟูมากับพ่อ” พ่อผมเรียกพี่ฟูออกไป เขาเดินออกไปหน้าร้าน

พี่ผงฟูเดินตามออกไป มิ้น ไมค์และบอยวิ่งตามออกไป ทุกคนเหมือนจะอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ให้พ่อผมฟัง แต่พ่อผมเหมือนว่าจะเดินออกไปไหนสักที่ แต่เพื่อน ๆ ผมช่วยกันห้าม แต่แล้วพ่อผมก็เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับเปิดประตูเสียจนประตูแทบหักพังไปเสียให้ได้

“แมตถ้าเขาไม่ยอมรับเราขนาดนี้ ไปกลับบ้านเรา” พ่อผมตะคอกใส่
“แต่พ่อ...” ผมลุกขึ้นกำลังจะอธิบาย
“ไป...!! ไม่มีแต่ เรื่องที่เรียนเดี๋ยวพ่อจะไปลาออกให้ เดี๋ยวเราค่อยไปเรียนที่อื่น ไม่ต้องสนใจดร็อปไปปีหนึ่งก็ได้” พ่อลากผมออกไป

พี่ผงฟูเหมือนจะตามมาพูดกับพ่อที่ข้างนอกรถ แต่ในที่สุดพ่อก็เดินเข้ามา แล้วขับรถไปจนถึงบ้านของพี่ฟูที่ผมอยู่ ผมเข้าไปเก็บเสื้อผ้ากับน้องริน แล้วเดินออกมาพ่อก็ให้ขึ้นรถ ตอนที่กำลังจะออกจากบ้านนั้นรถพี่ฟูก็ขับมาพอดี

“แมตพี่รักแมตนะ อย่าทิ้งพี่ไป...แมต ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” พี่ผงฟูเคาะกระจกรถพ่อยังขับรถต่อไป
“พ่อจอดรถ พ่อจอดรถให้แมตที พ่อ...ๆๆๆๆๆ” ผมเรียกพ่อ แต่พ่อไม่สนใจผมแล้วขับรถไปต่อ
“พ่อ...ให้แมตลงนะพ่อ” ผมยังไม่ละความพยายาม
“เงียบแมต ไม่ต้องกลับไป” พ่อผมตะคอกผมมองไปข้างหลังพี่ผงฟูยังวิ่งตามมา

ความเงียบในหัวผมเข้าครอบงำ ผมจะทำยังไงดี คุณเชื่อหรือไม่ว่าเวลาคนเราจนตรอก และหาทางไม่เจอจริง ๆ มันจะมีทางที่แย่ที่สุดมาให้เราโดยที่เราไม่มีสติพอที่จะคิด

“ปลัค...!!” เสียงเปิดประตูรถ

ใช่ครับ ผมเปิดประตูรถลงมาทั้ง ๆ ที่รถกำลังแล่นอยู่ด้วยความเร็วไม่น้อยเลย ความรู้สึกของผมที่กลิ้งไปตามถนน ผมจำได้ว่ามีเสียงเบรกจากรถพ่อดังมาก พี่ผงฟูเรียกชื่อผมดังมากไม่แพ้กัน และความรู้สึกสุดท้ายก็คือพี่ผงฟูช้อนหัวผมขึ้นมากอดแล้วจากนั้น ดวงตาก็มืดลง....

ติดตามตอนต่อไปด้วยนะ

Writer : Glass  Heart

   ตอนพิมพ์น้ำตาคลอเลยอ่ะ สงสาร...แมต....  

[nottto]

Butter…Boy

Chapter XXVI


ผงฟู Talk

“ขอโทษนะครับคุณพ่อ อย่าพาแมตกลับเลยนะครับ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง”

ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้ารถของพ่อแมต พ่อแมตดึงดันไม่ว่าอย่างไรก็จะพาแมตกลับบ้าน ผมพยายามอ้อนวอนแล้วแต่ก็ไม่เกิดผล เขาขึ้นรถแล้วขับออกไปแล้ว ผมก็จะไปเอารถแล้วขับตามไปแต่

“ฟูมาหาคุณปู่กับพี่” พี่ไอซิ่งมาตามผม
“แต่แมต...” ผมจะไม่ไปแต่
“ไม่มีแต่ ไปกับพี่เดี๋ยวนี้” ตอนนี้ใคร ๆ ก็คงขับใจพี่ไอซิ่งไม่ได้อีกแล้วล่ะครับ

ผมจึงไม่มีทางเลือก นอกจากต้องตามพี่เขาไป เรามาถึงห้องของคุณปู่ ซึ่งตอนนี้พ่อและแม่ผมก็อยู่ด้วย แต่มองไม่ยักกะเห็นส้ม

“ผงฟู ปู่ขอโทษยังไงก็อย่าไปคบกับผู้ชายคนนั้นเลยนะ จะยังไงปู่ให้เราได้ทุกอย่าง” ปู่ผมยังไม่ละความพยายาม
“คุณพ่อ...!!” พ่อผมตะโกนขึ้น
“ไม่ว่ายังไงผมก็จะคบกับแมต ไม่ว่าคุณปู่หรือใครจะว่าอย่างไร ถ้าคุณปู่ไม่พอใจผมไปก็ได้ ผมจะออกจากโรงเรียนนี้ก็ได้” ผมพูดทั้งน้ำตา
“ผงฟู ไม่ต้องแล้วล่ะ พ่อก็คิดว่าคุณปู่จะมีเหตุผลมากกว่านี้ พ่อถือว่าผมขอร้องนะ ให้เด็กมันคบกันเถอะ” พ่อผมพูด
“ค่ะคุณพ่อค่ะ หนูขอร้องเถอะคะ” แม่ผมก็ช่วยด้วยอีกแรง
“ไม่ ฉันไม่มีทางยอม...!!”

ผมเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไร เพราะพูดไปก็คงจะไม่มีประโยชน์ ผมวิ่งไปแล้วขับรถไปที่บ้าน แล้วก็เห็นว่ารถของพ่อแมตกำลังจะออกจากบ้านไป ผมลงจากรถแล้ววิ่งตามไป ผมเคาะกระจกด้านที่แมตนั่งอยู่ แมตเหมือนพยายามให้พ่อเขาจอดรถ แต่พ่อของเขาก็ไม่ยอม ผมวิ่งตามแม้จะรู้ว่ายังไงมันก็ไม่มีทางทันแต่ในวินาทีที่แมตกระโดดลงมาจากรถนั้นหัวใจผมเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เสียงเบรกรถของพ่อแมตดังมาก จนรถฉะเล็บ แต่ไม่ได้ชนอะไร

“แมต....!!” ผมตะโกนเสียงดังลั่น

ผมเข้าไปช้อนหัวของแมตเอาไว้ เขายิ้มให้ผมแล้วตาก็ปิดลงไป น้ำตาผมไหล ร้องเรียกแมตให้ตื่น แต่ก็ไม่มีท่าทีเลยว่าเขาจะตื่นขึ้นมา พ่อของแมตโทรเรียกรถพยาบาล เราไปโรงพยาบาล แมตถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินไปก็นานมากน้ำตาก็ยังไม่หมดจากตาผมเสียทีจนหมอออกมา

“หมอครับ แมตเป็นไงบ้างครับหมอ...!!” ผมตะโกนถามหมอด้วยความร้อนใจ
“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่ว่าเรายังต้องดูอาการ ผมไม่ทราบว่าคนไข้จะฟื้นเมื่อไหร่ สมองเขาก็ไม่รู้ว่าได้รับการกระทบกระเทือนหรือไม่ ต้องรอดูถ้าภายในอาทิตย์นี้ยังไม่ฟื้นคนไข้ก็มีสิทธิ์เป็นเจ้าชายนิทราครับ” เมื่อผมฟังจบผมก็ทรุดตัวลงกับพื้นแล้ว แม่แมตตอนนี้ก็เป็นลมไปแล้ว ผมให้พ่อแม่แมตและน้องรินไปอยู่ที่บ้านผมก่อน แล้วผมก็เฝ้าแมตเอง

ผมนั่งมองแมตที่นอนหลับอยู่บนเตียง ผมกุมมือแมตเอาไว้อย่างนั้นน้ำตาก็ยังไม่หยุดไหลจนในที่สุดผมก็หลับไป จนพ่อแม่ของแมตและของผมมาถึง

“โถ...แมตเพราะพ่อไม่ยอมให้ลูกลงไปแท้ ๆ” พ่อของแมตพูดอย่างโทษตัวเอง
“ไม่ใช่หรอกครับคุณพ่อ คุณพ่ออย่าโทษตัวเองแบบนั้นเลยนะคะ” แม่ของผมปลอบใจคุณพ่ออยู่
“กินข้าวหรือยังฟู” พ่อผมถามครับ
ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ “กินไม่ลงน่ะครับ”
“ยังไงก็กินบ้างนะลูก แมตเขาต้องไม่เป็นอะไร” พ่อผมลูบหัว

ทุกคนก็กลับบ้านไป ตอนแรกทางบ้านแมตจะเฝ้าเอง แต่ผมขอร้องพวกเขาเลยยอมแล้วกลับบ้านของผมกับแมตไป

ชีวิตของผมเหมือนตายไปแล้ว ผมไม่ออกจากห้องแมตเลย ข้าวปลาผมก็กินไม่ลง แม้ว่าบางครั้งผู้ใหญ่ก็บังคับให้ผมกินโดยอ้างว่าถ้าไม่กินก็กลับไปเลย ผมกินได้ 2-3 คำก็พอเสียแล้ว ผมนั่งกุมมือแมตอยู่ตลอดนี่ก็ผ่านไปก็ตั้ง 5 วันแล้ว แมตก็ยังไม่ฟื้นคืนมาเสียที ผมก็ได้แต่รอ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แมตจะลุกขึ้นมาคุยกับผม เวลาที่ล่วงเลยไปเรื่อย ๆ ผมก็เหมือนจะตายลงไปเรื่อย ๆด้วยเหมือนกัน

ติดตามตอนต่อไป

Writer :  Glass  Heart

[PapermintReal]

อ๊ากกกกก. หน่วงในจายยยยยยยยยย. ตื่นขึ้นมานะแมต

[Violet Rose]

อั๊ยหยา ไหงเป็นงี้เนี่ย 

[praseat]

โห....รักนี้ช่างรุนแรงจริง

[seaz]

ไม่นะ น้องแมตอย่าเป็นอะไรไปนะ T^T พี่ผงฟูสู้ๆ นะครับ

[nottto]

Butter…Boy

Chapter XXVII


3 ปีผ่านไป

“สวัสดีครับคุณแม่ คุณพ่อ”

ผมกลับมาที่บ้านแมตอีกครั้ง ซึ่งวันนี้ก็วันหยุดของร้านคาเฟ่ของผม ซึ่งผมจะต้องกลับมาหาแมตที่อยู่ที่บ้านของเขาที่ต่างจังหวัด

“จ้า...มาทานข้าวก่อนสิลูก วันนี้แม่ทำของที่ฟูชอบไว้ทั้งนั้นเลยนะ” แม่ของแมตที่ดูจะเอ็นดูผมเหมือนลูกแท้ ๆ ไปเสียแล้วพูดขึ้น
“โห...หรอครับ คิดถึงฝีมือของคุณแม่จริง ๆ เลยครับแต่ว่าผมต้องไปหาแมตก่อนล่ะครับ”

ผมเดินขึ้นบันไดขึ้นไป ชั้น 2 ของบ้านหลังนี้ ขึ้นไปถึงห้อง ๆ หนึ่งซึ่งตอนนี้ประตูไม้บานไม่ใหญ่มากกำลังขั้นผมไว้ ผมเอิ่มมือไปที่ลูกบิดประตูแล้วผลักให้ประตูบานนั้นเปิดออก

“สวัสดีหนุ่มน้อย...”

ผมกล่าวทักทายแก่เด็กหนุ่มซึ่งเป็นคนสำคัญของผม เขาเป็นแฟนของผมเองล่ะครับ ใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น ผิวที่ขาวมากเพราะแทบจะไม่ได้โดนแดดเลย ใบหน้าที่ดูไม่ทุกข์ร้อนนั้น คน ๆ นั้นกำลังหลับอยู่ เด็กหนุ่มขี้เซาที่หลับมาได้ถึง 3 ปี หลับมาตลอดทิ้งไว้เพียงน้ำตาที่อาบแก้มผมทุกครั้งที่เห็น ผมที่ผ่านพัดมาจากทางหน้าต่างบานใหญ่ ม่ายสีเขียวอมฟ้าที่พลิ้วไหวไปตามแรงลมนั้น พาลพัดไปโดยเส้นผมของแมตที่กำลังนอนอยู่ให้พลิ้วไปด้วย ผมลงไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงซึ่งเป็นที่ประจำของผมอยู่แล้ว เมื่อนั่งลงก็คว้ามือนุ่ม ๆ นั้นมากุมเอาไว้

“ยังไม่หายง่วงอีกหรอ คนขี้เซา หลับอะไรขนาดนี้หะ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน ดูสิผอมแห้งขนาดนี้แล้ว แอ๊ะ...!! เรียกขนาดนี้ก็ยังไม่ลุกขึ้นมาคุยกันอีก จะใจร้ายไปถึงไหนหรอเจ้าตัวแสบ”

น้ำตาไหลมาอาบแก้มอีกแล้วล่ะ ทำไมผมต้องมานั่งพูดทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าเค้าจะไม่ตอบกลับมา ทุก ๆ ครั้งที่นั่งคุยกันกันเราก็พูดอยู่แต่คนเดียว แต่ว่าผมคิดถึงเสียงที่นุ่ม ๆ ของแมตจริง ๆ จำไม่ได้เสียแล้วว่าใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เสียงที่นุ่มนั้นมันเป็นอย่างไร รอยยิ้มครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะหลับไปนั้นน่ะหรอ คงจะเป็นครั้งนั้นล่ะที่ลืมไม่ลง

“พี่ฟู แม่เรียกทานข้าวค่ะ”
“อืมเดี๋ยวพี่ลงไปนะ” ผมหันไปมองที่ต้นเสียงซึ่งก็คือน้องรินนั่นเอง
“ค่ะ”

ผมวางมือนั้นเอาไว้บนเตียงดั่งเดิม แล้วลงไปข้างล่างเพื่อที่จะลงไปทานข้าวกับครอบครัวของแมต ผมลงไปทุกคนก็นั่งรอผมกันอยู่แล้ว ผมนั่งลงแล้วลงมือทานไปพร้อมกับทุก ๆ คน เราก็คุยกันเรื่องสารทุกข์สุกดิบกันนั่นแหละ แต่ในที่สุดผมก็ตัดสินใจพูดความในใจออกไป

“คุณพ่อ คุณแม่ครับ คือว่าตอนนี้น่ะผมซื้อบ้านเป็นของตัวเองแล้วนะครับ แล้วผมก็อยากจะพาแมตไปอยู่กับผมด้วย ผมจะดูแลแมตเอง คุณพ่อ คุณแม่จะอนุญาตไหมครับ”
“อะไรนะตาฟู จะพาแมตไปอยู่ด้วย” แม่ของแมตตกใจจนทำช้อนหล่นเลย
“ครับ ผมขอร้องเถอะนะครับ”
“ถ้าเราอยากให้เป็นแบบนั้นก็พาไปสิ แมตมันคงอยากอยู่กับเราอยู่แล้ว” พ่อของแมตอนุญาตแล้วหรอ
“จริงหรอครับคุณพ่อ” ผมตกใจมาก จึงอุทานออกมา
“อืม พ่อไม่อยากทำร้ายจิตใจของเราสองคนอีกแล้ว” แววตาของผู้ที่พูดช่างดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน
“อีกแล้วนะคะคุณ เรื่องวันนั้นมันไม่ใช่ความผิดของคุณซะหน่อย” แม่ของแมตทำหน้าเอือมระอากับพฤติกรรมของสามีของตน
“จริงด้วยครับคุณพ่อ งั้นวันรุ่งขึ้นผมจะพาแมตไปเลยนะครับ”

วันรุ่งขึ้นผมก็อุ้มร่างเบา ๆ ของแมตขึ้นรถของผมให้นั่งที่ข้างหน้ารถ แล้วคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย ผมขึ้นรถแล้วเปิดเพลงเก่า ๆ ที่เราเคยฟังด้วยกันตอนที่ขับรถ มองคนที่หลับอยู่ข้าง ๆ ผมก็ยิ่งเศร้าใจเข้าไปใหญ่ ผมใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านของผมที่เพิ่งจะตกแต่งเสร็จ และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่จะเข้าอยู่ ผมอยากเข้าไปพร้อมกับแมต บ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมายหรอก ก็เป็นแค่บ้านที่อยู่ติดถนน ชั้นล่างผมเปิดเป็นคาเฟ่สาขาหนึ่งของร้านผม ซึ่งตอนนี้ผมก็ขยายสาขาไปได้หลายสาขาแล้ว ส่วนชั้นบนตั้งแต่ชั้น 2-3 ก็เป็นบ้านของเรา ซึ่งผมก็จัดห้องสำหรับผมและแมตเอาไว้แล้ว

“ถึงแล้วล่ะแมต บ้านของเราคุณชอบไหมล่ะ เราจะมีคาเฟ่เป็นของตัวเองด้วยนะ ผมทำร้านนี้ให้เหมือนกับร้านตอนที่เราแข่งกันด้วยนะ แถมยังตกแต่งแบบเรียบง่ายแบบที่คุณชอบด้วย ไม่อยากตื่นขึ้นมามองบ้างหรอ”

ผมก็อุ้มแมตขึ้นไปที่ห้องนอนของเรา ซึ่งก็เป็นห้องที่ใหญ่พอสมควรเลย ในห้องตกแต่งด้วยรูปของผมและแมตเต็มไปหมด ผมวงแมตลงที่เตียงใหญ่สีขาวที่อยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ และเปิดหน้าต่างออก ทำให้โมบายที่มีกระดิ่งเสียงไม่ดังมากจนน่ารำคาญ ดังกรุ๊งกริ๊งอยู่ ถ้าจะถามว่าถ้าแมตจะไม่ตื่นมาอีกแล้วผมจะทำไง ผมก็คงตอบไม่ได้หรอกครับ แต่ผมก็จะรอไปเรื่อย ๆ จนกว่าคน ๆ นี้จะลุกขึ้นมาคุยกับผม ผมก็จะรอวัน ๆ นั้นที่เขาจะตื่นขึ้นมายิ้มให้ผม ผมเชื่อว่าวันนั้นมันจะต้องมาถึงในสักวัน

มันต้องมีสักวันหนึ่งอย่างแน่นอนที่ใจของผมจะส่งไปถึงใจของแมตได้แน่ ๆ

จบ(?)

Writer : Glass  Heart

*จากใจคนเขียน*
ต้องขอขอบคุณทุก ๆ คนมาก ๆ ที่ติดตามอ่านมาจนเรื่องแรกของผมจบลงไป แม้ว่าผมจะไม่ได้เขียนได้ดีมากมายนัก แม้บางตอนอาจจะน่าเบื่อไปบ้าง ก็ยังมีคนติดตามจนจบได้จนได้ ตอนนี้นัทกำลังคิดอยู่ว่าจะต่อภาค 2 ดีไหม หรือว่าจะขี้เกียจมาแค่ตอนพิเศษดี แต่ว่าก็พอมีพจน์เรื่องเอาไว้แล้ว เพิ่งคิดได้ตอนที่เขียนตอนจบนี่แหละ แต่ว่าตอนนี้นัทเขียนเรื่องใหม่เอาไว้ได้หลายตอนอยู่แล้วล่ะครับ เป็นแนวที่เปลี่ยน "มิ้น" มาเป็นนายเอกบ้า...>< จริง ๆ นัทชอบแต่งแนวแย่งชิงตบตีมากกว่ามาเขียนกุ๊กกิ๊กแบบเรื่องนี้อ่ะนะ ยังไงก็ฝากด้วยนะ อืมคนเขียนชื่อ "นัท" นะครับ เป็นเกย์นี่แหละ 5555 ขอขอบคุณอีกครั้งครับ อย่าลืมติดตามเรื่องใหม่ของนัทนะ ชื่อว่า "Die For Love รักนี้ไม่มีถอย" กะว่าไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนจะลงตอนแรก

[abcee]

พลีส โปรดมาต่อภาค2เถอะครับ ไม่เอาจบแบบนี้อ่ะ มันเศร้าไปนะ

[seaz]

จบแบบนี้ไม่ได้นะครับ เศร้าไป T^T

[OoniceoO]

ทำไมอะ ทำไมมันดูเศร้าอย่างนี้ ไม่มีให้ลุ้นเลยหรอเนี้ย55+

[PapermintReal]

   plz~ อย่าจบแบบนี้       มันไม่เคลียร์อ่ะพี่นัท. 

[punchnaja]

ห๊ะ?
จบแบบว่า...เออะ...

เขียนเรื่องสุนกดีค่า ยังมีคำผิดเยอะอยุ่นะ เช็คดูๆ

[zuu_zaa]

เศร้าอ่ะ

[yuyie]

จบเศร้าไปนะคะ

[B52]

อย่าเอาแบบนี้ซิ มันเศร้านะ

[funland]

จบแบบนี้ ฆ่ากันชัดๆๆ  เค้าม่ะ เอาน๊าาาาาาาาาาา พรีสสสสสสสสสสส จบแบบ หวานๆ จิ นี้มัน ร้านขนมหวานน๊า
จบแบบนี้ เค้าปวด ใจ อ่ะ

[capool]

   จบแบบนี้   

[icetim]

ต่อภาค2เถอะค่ะ จบได้หน่วงมากกกกก อยากรู้เรื่องคุณปู่ด้วย

[samsung009]

 

[Final_love]

อะ...อะร๊ายยยยยยยย

เฮ้ยๆๆ ไมจบงี้อ่ะ

[ไก่จ้า]

  ไม่เอาไม่จบแบบนี้ 

[leeteuk]

อ๊ากกกกกก จบแบบนี้เลยหรอ

[benzdekba]

 

[gunnk16]

เศร้าอะ
ฮือออออออออ
 

มีตอนพิเศษเหอะนะค่ะ
 

[natt lUcky]

น่ารักด้วย สนุกด้วย แต่ทำไมจบเศร้าแบบนี้ แงๆ
เลยไม่รุ้เลยว่าคุณปู่ว่ายังไง
แล้วแมตจะฟื้นมั้ยอะ แงๆ อยากรู้ๆ

[aoihimeko]

เรื่องนี้เขียนดีมากเลย แต่ไม่น่าจบเศร้าเลย