เชลยเจ้าหัวใจ (จีนโบราณ) By Pita : ตอน พิเศษ 12/4/14 P20
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เชลยเจ้าหัวใจ (จีนโบราณ) By Pita : ตอน พิเศษ 12/4/14 P20  (อ่าน 202572 ครั้ง)

ออฟไลน์ HanATarO

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2141
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +132/-2
คู่นี้ดีกันแล้ว

แล่วอีกคู่ล่ะ จะลงเอยแบบไหน

อยากรู้จัง

ออฟไลน์ Chichi Yuki

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1584
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-3
แสงสว่างอยู่ไม่ไกล
ดำเนินแผนการต่อไปเล้ยยย!

ปล.จะจบแล้วอ่ะ ต้องตามลุ้น อิอิ

na-au

  • บุคคลทั่วไป
เก่งไม่ใช่เล่นนะหลานซิวหมิ่น

คนแก่ยก  o13 ให้เลย

 :bye2: :bye2:

ออฟไลน์ pita

  • ขอเพียงกล้าทำตามฝัน จะล้มบ้าง ลุกบ้าง ช่างมันปะไร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +328/-13


รุกฆาต

ตะวันคล้อยบ่ายแล้ว แต่ร่างสูงยังคงจับจ้อง ร่างบางที่กำลังหลับสนิทอยู่ไม่ห่าง เฝ้ามองคนที่รักสุดหัวใจด้วยความเป็นห่วง มือหนาเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าออกอย่างเบามือ ยิ่งมองก็ยิ่งรัก เขาหลงรักเจ้าของใบหน้างดงามนี้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แม้ไป๋เซียนจะคนเป็นเย็นชาและมักมีแววถือดีอยู่เสมอ แต่เขากลับรับรู้ได้ว่า คนผู้นี้ เพียงแค่แสแสร้ง แท้จริงแล้วไป๋เซียนเป็นคนอ่อนโยน มากกว่าที่ใครเห็น

“ข้ารักเจ้านะ ไป๋เซียนของข้า” คำบอกรักแผ่วเบาถูกส่งไปให้ร่างที่ยังคงหลับใหล แต่หากในความเป็นจริง เขากับร่างบางนี้ช่างห่างไกลเหลือเกิน วันนี้อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้บอกรัก



“อื้อ” เสียงครางเบาๆจากคนที่นอนอยู่บนเตียงทำให้ ชานเหลียนยิ้มอย่างยินดี

“ชานเหลียน” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร แววตาคมที่สะท้อนความห่วงใยนั้นทำให้หัวใจของร่างบางเต้นแรง

ข้าเป็นอะไร  ไป๋เซียนทำได้เพียงเฝ้าถามตัวเอง แต่ก็ไม่อาจจะหาคำตอบได้

“ท่านไป๋เซียน ข้าน้อยสมควรตาย ได้โปรดลงโทษข้าน้อยด้วยเถิดขอรับ” เสียงทุ้มบอกอย่างหนักแน่น ก่อนที่ร่างสูงจะคุกเข่าลงตรงหน้า

“ชานเหลียน นี่เจ้าจะทำอะไร”

“ข้าน้อย ทำผิดมหันต์ ความผิดครั้งนี้ขอชดใช้มันด้วยชีวิต เรื่องที่เกิดขึ้นจะตายไปพร้อมกับข้าน้อย โปรดลงโทษด้วยขอรับ” ชานเหลียนบอก ความผิดของเขามันใหญ่หลวงนัก เขาทำลายเกียรติ ทำลายศักดิ์ศรี ของไป๋เซียน เขาไม่มีหน้าที่จะมีชีวิตอยู่ได้อีกแล้ว หากว่าเรื่องนี้รู้ถึงหูคนนอก เขาจะทำอย่างไร เขาจะไม่ยอมให้คนตรงหน้าถูกนินทาเป็นอันขาด ทางที่ดีที่สุดคือ ให้ความลับนี้ตายไปพร้อมกับเขาเสียดีกว่า

“ชานเหลียน เจ้า โอ้ย!!” เพราะรีบร้อน ทำให้ร่างบางลืมว่าร่างกายของตนยังไม่พร้อม ทันทีที่ลุกขึ้นความเจ็บกลับแล่นริ้วไปทั่วร่าง จนต้องกลับไปนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง

“ท่านไป๋เซียน!!” ชานเหลียน ลนลานเมื่อเห็นอีกฝ่าย นิ่วหน้าก่อนจะเข้าประคองให้ร่างบางกลับไปนอนบนเตียง

“ท่านอย่าเพิ่ง ลุกจากที่นอนเลยขอรับ พักสักหน่อยเถิด ”

“เมื่อครู่ เจ้าจะทำอะไร”

“ข้าน้อยสมควรตาย ขอรับ ข้าน้อยทำลายเกียรติของท่าน..”

“ชานเหลียน เจ้าไม่ได้ทำลายเกียรติของข้า เพราะเจ้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น อย่าโทษตัวเองเช่นนั้น ลืมมันเสียเถิด คิดเสียว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น  นี่คือคำสั่ง” ร่างบางบอกเสียงเรียบ ก่อนจะเสมองนอกหน้าต่าง

“ข้าน้อย รับบัญชา” เสียงทุ้มรับคำ

ความเงียบเข้าแทนที่เมื่อสองคนที่อยู่ในห้องไม่แม้แต่จะเคลื่อนไหวหรือเปล่งคำพูดใดๆอีก ไป๋เซียนเพียงแค่มองไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบๆเท่านั้น

ไม่ได้ตั้งใจ

สี่คำที่ยังคงดังก้องอยู่ในใจของร่างบาง แม้จะเป็นคนบอกให้ลืม แต่ทำไม หัวใจ จึงเจ็บปวดเช่นนี้ เขากำลังหวังอะไรอยู่ หวังให้ชานเหลียน ไม่ยอมรับคำสั่งเช่นนั้นหรือ แต่มันจะเป็นไปได้เช่นไร เมื่อ เรื่องที่เกิดขึ้น มันเกิดจากความ ไม่ได้ตั้งใจ

ทำไมถึงเจ็บปวด ทั้งๆที่ ไม่ควรเจ็บ

ทำไมถึงยังปล่อยให้ ชานเหลียน มีชีวิตอยู่ได้

 เพราะหากเป็นคนอื่น เขาคงสั่งให้มัน ฆ่าตัวตายไปแล้ว

ทำไม กัน  ข้าเป็นอะไรไป

ชานเหลียนทำได้เพียงถอนหายใจอย่างหนักเมื่อ อีกฝ่ายสั่งให้ลืม เขาก็คงต้องลืม แต่จะทำเช่นไร เมื่อคนที่เขาได้ครอบครองคือคนที่เป็นเจ้าของหัวใจ

ข้าจะลืมมันได้เช่นไร  ท่านไป๋เซียน




ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้งก่อนที่คนด้านนอกจะถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว ร่างอวบมองคนทั้งสองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างบาง

“กินซะ” ขวดยาถูกยื่นมาตรงหน้าแต่ร่างบางกลับไม่ยอมรับมันไป

“เจ้าจะมาไม้ไหนอีก”

“รับไปเถอะ ยานี่เป็นยาบำรุง ข้าคิดว่าเจ้าจะอ่อนเพลียก็เลยเอายามาให้” ซิ่วหมิ่นบอกเสียงเรียบ

“เจ้าคิดว่า ข้าควรเชื่อคนที่วางยาข้าถึงสองครั้งเช่นนั้นหรือ” ร่าบางบอกอย่างถือดี

“ข้าหวังดี กับเจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่กินข้าเองก็คงไม่บังคับ แต่คงต้องทนนอนซมเพราะพิษไข้อีกหลายวันกว่าเจ้าจะกลับแคว้นเยว่ได้”

“ท่านชาย ซิ่วหมิ่น ก่อนที่จะให้ท่านไป๋เซียน ขอให้ข้าลองก่อนได้หรือไม่  ” ชานเหลียนเสนอตัว เขาเองก็ไม่อาจปล่อยให้ร่าง
บางต้องเสี่ยงได้อีกแล้ว ถ้าหากยานี้เป็นยาพิษ เขาเองก็ยินดีตาย หากมันจะทำให้ คนที่เขารักปลอดภัย

“ได้สิ” ชั่ววูบหนึ่งไป๋เซียนคล้ายเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของซิ่วหมิ่นผุดขึ้นแต่มันก็ลับหายไปอย่างรวดเร็ว   ชานเหลียนรับยาไปก่อนจะกลืนลงไป ท่ามกลางสายตาของคนทั้งสาม ร่างบางที่อยู่บนเตียงมองร่างสูงที่กินยาแทนเขาอย่างไม่วางตาแม้จะเพียงครู่เดียวที่เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของซิ่วหมิ่นแต่เขาก็ไม่อยากวางใจ  แต่ผ่านไปครึ่งชั่วยามคนตัวสูงกลับไม่เป็นอะไรเลยทำให้ร่างบางคลายกังวลได้เปราะหนึ่ง

“เห็นหรือยังว่ามันไม่ใช่ยาพิษ” ร่างอวบบอกก่อนจะยื่นขวดยาให้อีกฝ่ายรับไป ไป๋เซียนรับยาก่อนจะกลืนลงไปหนึ่งเม็ด แม้จะไม่อยากเชื่อแต่ก็ต้องยอมรับว่า ยาของคนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาดจริงๆ




แต่ทันใดนั้น…

“อะ อึก” ชานเหลียนที่กินยาเม็ดแรกเข้าไปกลับกระอักเลือดออกมา

“อ๊ากกกกกกก” ร่างสูงตะโกนลั่นก่อนจะทรุดลงไปกับพื้น ร่างกายที่ร้อนราวกับถูกไฟเผา อวัยวะภายในนั้น เจ็บราวกับมีเข็มนับพันทิ่มแทง ทั้งลมปราณยังแตกซ่านจนไม่อาจรวบรวมได้ นี่มัน พิษสลายลมปราณ เช่นนั้นหรือ

“ชานเหลียน ชานเหลียนเจ้าเป็นอะไรไป ชานเหลียน บอกข้าสิ” ร่างบางตะโกนลั่นเมื่อเห็นว่าคนสนิททรุดลงไปพื้น ยิ่งเห็นร่างสูงทุรนทุรายอย่างเจ็บปวด หัวใจก็ยิ่งปวดหนึบ  ทั้งๆที่ไม่ใช่ คนที่ถูกพิษ แต่ไป๋เซียนกลับทนแทบไม่ไหว 

เจ็บ เจ็บเหลือเกิน 

ทำไมถึงเจ็บ เช่นนี้

ร่างบางถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เมื่อรับรู้ถึงความชื้นที่ข้างแก้ม ยิ่งทำอะไรไม่ถูก เขาร้องไห้   ร้องไห้ได้อย่างไร คนอย่างเขานะหรือร้องไห้ เพียงเพราะคนสนิทถูกพิษ เช่นนั้นหรือ

“เจ้าทำอะไรเขา ทำไมชานเหลียนถึงเป็นเช่นนี้ นี่เจ้าวางยาพวกเราอีกครั้งหรือ” ร่างบางตะคอกก่อนจะลนลานเข้าไปประคองคนที่ถูกพิษทั้งน้ำตา



“วางใจเถอะ ยาที่ข้าให้เจ้าเป็นยาบำรุง แต่พอดีว่ายาที่ เขากินไปมันเป็นยาพิษ”

“ส่งยาถอนพิษมาให้ข้าซะ”

“ทำไมข้าต้องให้ยาถอนพิษกับเจ้า ”

“นี่เจ้า!!” ไป๋เซียนแหวลั่น แต่ท่านชายจอมแสบกลับทำเพียงยกยิ้ม

“เจ้าไม่มีสิทธิ์มาตะคอกข้า อย่าลืมชีวิตของ ชานเหลียนอยู่ในมือข้า เพราะพิษสลายลมปราณ นั้นหากไม่ได้ยาถอนพิษภายใน
สามชั่วยาม ลมปราณจะแตกซ่าน อวัยวะภายในจะหยุดทำงาน และจะตายอย่างทรมานที่สุด” ร่างอวบบอกเสียงเหี้ยม

“เจ้าต้องการอะไร”

“ข้าต้องการให้เจ้า กลับแคว้นเยว่ไปซะ แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับ พี่ชายและพี่สะใภ้ของข้าอีก พวกเขาควรได้อยู่อย่างมีความสุข ไม่ใช่ต้องทนอยู่อย่างทรมานเช่นทุกวันนี้ จงกลับไปแล้วยึดอำนาจเยว่อ๋องซะ”

“ไม่ได้!! จื่อเทาต้องกลับไปเป็น เยว่อ๋อง ข้าไม่มีวันยอมให้เขา อยู่กับศัตรูอย่างพวกเจ้า”

“ ได้ถ้าเช่นนั้นก็ปล่อยให้ชานเหลียนตายไปซะ แล้วเจ้าก็พาจื่อเทากลับไปแคว้นเยว่ ดีไหม ก็แค่ชีวิตของ คนรับใช้คนเดียว เสียไปเจ้าก็คงไม่เสียใจ”

 “คิดให้ดีนะ ท่านไป๋เซียน โอกาสของท่านมีเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น  ข้าเองสามารถรอเจ้าได้ทั้งชาติ แต่เขาคงรอไม่ไหวหรอกนะ ” ร่างอวบบอกก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์

ไป๋เซียนกำลังคิดหนัก เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรเลือกทางไหน หากเลือก จื่อเทา ชานเหลียนก็คงต้องตาย แต่หากเลือก ชานเหลียน เขาจะมีหน้าไปพบท่านพ่อและบรรพบุรุษแคว้นเยว่ได้อย่างไร

“ทะ  ท่าน ไป๋เซียน ไม่ต้องห่วง ข้าน้อยหรอกขอรับ ข้าน้อยไม่เคยกลัวความตาย” เสียงแผ่วเบานั้นบอกก่อนที่ชานเหลียนจะกระอักเลือดออกมาแล้วแน่นิ่งไป ไป๋เซียนร้องลั่นเมื่อจับชีพจรของร่างสูงที่เต้นแผ่วเสียจนแทบไม่ได้ยิน

“ชานเหลียน เจ้าอย่าตายนะ อย่าทำแบบนี้ อย่าทิ้งข้าไป” ร่างบางบอกทั้งน้ำตา เขาที่ไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้ง กลับร้องไห้เพียงเพราะคนสนิทกำลังจะสิ้นใจ มันน่าขำ มันน่าขำจนเกินไปแล้ว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

แต่หัวใจ  …. ข้างในมันเจ็บเหลือเกิน ทำไมถึงเจ็บอย่างนี้

“ข้าเลือกแล้ว”

“ดี ท่านเลือกทางใดล่ะ” ซิ่วหมิ่นถามพลางจิบน้ำชาด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อน

“ช่วยชานเหลียน แล้วข้าจะทำตามที่เจ้าบอก”

“หึ ได้ ข้าจะช่วยเขา” ซิ่วหมิ่นบอกเสียงเรียบก่อนจะหยิบยาอีกขวดออกมา ก่อนจะให้ร่างสูงกิน 

“หวังว่าเจ้าจะทำตามสัญญา” ร่างอวบบอกก่อนจะหันหลังเดินออกไป

“เดี๋ยว ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้า ช่วยเขาจริง เจ้าต้องอยู่ที่นี่จนกว่าชานเหลียนจะฟื้น”  ซิ่วหมิ่นพยักหน้าก่อนจะนั่งลงจิบน้ำชาอย่าง
สบายใจ โดยที่มีจงต้ายืนทำหน้าปั้นยากอยู่ข้างๆ

“อ้อ ข้าลืมบอกเจ้าไป ว่ายาเมื่อครู่ เป็นเพียงแค่ ยาระงับพิษเท่านั้น ยาถอนพิษจะได้ก็ต่อเมื่อเรื่องทุกอย่างยุติลง”

“เจ้า!!” ร่างบางทำได้เพียงสะกดกลั้นอารมณ์เมื่อ เขาเป็นรองทุกประตู หากทำอะไรบุ่มบ่ามชีวิตของชานเหลียนคงอยู่ใน
อันตราย

“จงต้า ไปช่วยประคองชานเหลียนไปที่เตียงสิ” ร่างอวบสั่งคนรักก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงแล้วจิบน้ำชาอย่างอารมณ์ดี ยังหรอก เรื่องสนุกน่ะ มันหลังจากนี้ต่างหากเล่า

ผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม  คนถูกพิษก็เริ่มรู้สึกตัว ชานเหลียนค่อยๆลืมตาช้าๆ พลางมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดที่ ร่างบางที่กำลังยิ้มทั้งน้ำตา

“ท่านไป๋เซียน ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม ขอรับ” เสียแหบพร่าเอ่ยถาม ก่อนที่มือหนาจะบรรจงเช็ดคราบน้ำที่แก้มนวล

“ไม่ ข้าไม่เป็นอะไร ข้าต่างหากที่ต้องถามเจ้า เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วใช่หรือไม่”

“ข้าน้อย ไม่เป็นอะไรขอรับ”

“เหอะ ถ้าไม่เห็นกับตา ไม่ได้ยินกับหู คงไม่มีทางเชื่อว่า ว่าเจ้าจะรัก ศัตรูได้ถึงเพียงนี้  หลี่เฉียนหลง” เสียงของร่างอวบดังขึ้นก่อนที่จะถูกคนทั้งสามองเป็นตาเดียว

“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร” ไป๋เซียนเอ่ยถาม

“ ไป๋เซียน เจ้าคิดว่า โลกนี้มีเพียงเจ้า ผู้เดียวหรือที่สามารถส่ง “คน” เข้าไปแทรกซึมในแคว้นศัตรูได้ เจ้าคิดว่าแผนการของเจ้าล้ำลึกจนไม่มีผู้ใดล่วงรู้เลยหรือ เจ้าคิดว่าการที่เจ้าปลอมตัวเป็นพ่อค้าจะไม่มีใครเฝ้าจับตาเจ้าอยู่หรือ” ร่างอวบบอกเสียงเรียบ
ก่อนจะยกยิ้มที่ทำให้ร่างบางได้แต่กำหมัดแน่น

“เจ้ากำลังพูดถึงอะไร ข้าไม่เข้าใจ แล้ว หลี่เฉียนหลง คือใคร” 

“บอก คนที่เจ้ารักไปสิ เฉียนหลง ว่า ความจริงเป็น เช่นไร”

“เจ้าพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่!!” ร่างบางแหวลั่น แม้ในใจจะเริ่ม สงสัยอะไรบางอย่างแต่เขาก็ไม่อยาก จะคิดต่อ                       

ไม่มีทาง มันเป็นไปไม่ได้

“ได้ในเมื่อ เขาไม่ยอมพูด ข้าก็จะบอกเจ้าเอง ฟังให้ดี ท่านไป๋เซียน หลี่เฉียนหลง ก็คือ คนที่อยู่ตรงหน้าเจ้า พู่ชานเหลียน อย่างไรเล่า” ซิ่วหมิ่นเว้นวรรค เพื่อลอบมองร่างบางก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีตกใจไม่น้อย

“เฉียนหลง คือ องค์รักษ์ คนสนิทของพี่ชายข้าอีกคน ด้วยเพลงกระบี่ที่เก่งกาจ ทำให้เขาถูกส่งไปสืบข่าวในแคว้นเยว่เมื่อ 8 ปีก่อน แต่แล้ว  เขากลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แม้ว่าเราจะพยายามตามหาเท่าไหร่กลับไม่พบแม้แต่เงาของเขา แต่เจ้ารู้ไหม เมื่อ 1 ปีก่อน อี้ชิงบอกข้าว่าได้พบกับ เฉียนหลง แต่ เขากลายเป็น ชานเหลียน คนสนิทของ ท่านไป๋เซียนไปเสียแล้ว เจ้าว่า มันน่าขำไหม ที่คนที่หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยจะกลายเป็นองครักษ์ขอเจ้า เฮ้อ สงสัยข้าจะพูดมากเกินไปแล้ว คอแห้งเหลือเกิน จงต้าเรากลับกันเถอะ ปล่อยให้คนรักเขาคุยภาษาใจกันดีกว่า อ้อ อย่าลืมสัญญาล่ะเพราะหากเจ้าไม่ทำ ชานเหลียนก็คงต้องตาย แต่ถ้าเจ้าจะปล่อยให้เขาตาย ข้าก็ไม่ได้ห้ามเพราะโทษของคนทรยศ คือความตาย!!” ร่างอวบบอกก่อนจะเดินไปปลดโซ่ของร่างบางและคนป่วยออก เมื่อเขาไม่มีความจำเป็นต้องใช้มันอีกแล้ว





“เจ้ากำลังตำหนิ ข้าอยู่ใช่ไหม จงต้า”

“ข้าแค่ไม่คิดว่าเจ้า จะ..”

“ฆ่าคน”  ร่างอวบบอกเสียงเรียบ

“จงต้า เจ้าคิดว่า คนอย่างข้า ฆ่าคนได้จริงหรือ”

“ไม่ ข้าเชื่อว่าตัวเองดูคนไม่ผิด เจ้าไม่มีทางโหดเหี้ยมพอที่จะฆ่าใคร เจ้าต้องคิดแผนเผื่อไว้แล้วหากว่า ท่านไป๋เซียนเลือกบ้านเมือง” จงต้าบอกด้วยเสียงหนักแน่น ก่อนจะรวบร่างอวบเข้ามากอด

“เปล่าเลย ข้าไม่เคยคิดแผนสำรองเอาไว้” หลังจากที่คนรักพูดจบ จงต้าได้แต่ทำหน้าสงสัยจนซิ่วหมิ่นอดหัวเราะไม่ได้

“เจ้าซื่อบื้อ ไป๋เซียนไม่มีทางเลือกอย่างอื่นได้หรอก เพราะเขารัก ชานเหลียน เขาต้องเลือกรักษาชีวิตของชานเหลียนอย่างแน่นอน ”

“เจ้าแน่ใจได้อย่างไร ในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาเกิดจาก แผน ของเจ้า”

“จงต้า เจ้าไม่เห็นแววตาที่พวกเขามองกันหรือ การกระทำของไป๋เซียนมันบ่งบอกอยู่แล้วว่า พวกเขารักกัน ข้าก็แค่ช่วยให้พวกเขารับรู้หัวใจตัวเองเร็วขึ้นก็เท่านั้น ”

“แต่ ชานเหลียน คือคนแคว้นอู๋ ท่านไป๋เซียนยังจะช่วยอีกหรือ”

“เจ้าอย่าดูถูก ความรักสิ  จะอู๋ หรือ เยว่ มันไม่ใช่ประเด็นสำคัญอีกแล้ว เมื่อวันนี้ สองแคว้นรวมเป็นหนึ่งและดูเหมือนว่าจะเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นกว่าเดิม ที่สำคัญ ถ้าไป๋เซียนเลือกชานเหลียน ความแค้นของทั้งสองแคว้นก็จบลงด้วยดี คราวนี้ไม่ว่าเจ้าจะเป็นคนแคว้นไหน ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว”

“ข้าเลือกคนไม่ผิดจริงๆด้วยสินะ ฉลาดมาก ที่รักของข้า” จงต้าบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มอวบเป็นรางวัล


........................TBC............................

 :hao7:  พลิกล็อค กันน่าดูถล่มทลายยยยยยยยย  :hao7:


อิอิ ปริ่มมากมันจิจบแล้ว เย่ๆๆๆ  :hao5:
ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงวันนี้

สำหรับผลงานชิ้นต่อไป จะพยายามลงในปีนี้ ฮี่ๆ
คือ รักวุ้นๆกรุ่นกาแฟ ซีรี่ย์เรื่องที่สาม จาก เล่ห์ ร้อย รัก
และ ผู้กองที่รัก ภาค 2 
ฝากติดตามด้วยนะคะ  :mew2: :mew1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-09-2013 00:37:59 โดย pita »

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
อ่านตอนนี้แล้ว เงิบบบ แอบหน่วงแทนไป๋เซียน  :mew4: :mew4: ที่ต้องรู้ว่ารักคนของศัตรู

ออฟไลน์ minchy

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 797
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +173/-0
อ่านแล้วเงิบ

เซ็ง. ถ้าผู้ครองนครคิดแต่ถึงตัวเองรัฐคงล่มจม. ตั้งแต่พระเอกล่ะถูกยึดอำนาจง่ายเหลือเกิน. แถมชานเหลียนเป็นหนอนตอนนั้นก็ยังปล่อยให้ไป๋เซียนยึดเมืองได้อีก เงิบไปเลย


ผู้แ่งคิดพล๊อตไว้อย่างนี้อยู่แล้วหรือคะ. หรือแต่งไปแล้วเรื่องถึงมาเปผ็นแบบนี้

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
ใครแสบสุดละ หึหึ

ออฟไลน์ maru

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-7
ไป๋เซียนจะว่าอย่างไรนะเนี่ย แต่ชานเหลียนเลือกไป๋เซียนไม่ใช่หรือ ไป๋เซียนก็ไม่น่าจะไม่พอใจชานเหลียนสิ

ออฟไลน์ punthipha

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +200/-0
สงสารไป๋เซียน เหมือนกันเนอะ :mew2: :mew2:

ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Chichi Yuki

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1584
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-3
ไป๋เหยียนจะทำยังไงล่ะทีนี้
แต่คงถึงคราวที่ชานเหลียนจะต้องบอกเหตุผลและความรู้สึกของตัวเองแล้วแหละงานนี้
ซิ่วหมิ่นทำได้ดีมาก คึกๆ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองคู่เลย อิอิ

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
เงิบกันไปเป็นแถบ
เวลานี่ไป๋เซียนน่าสงสารสุดละ

ออฟไลน์ maemix

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4403
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-3
แล้วไป๋เซียนจะเลือกอะไร บ้านเมืองหรือคนรัก

ออฟไลน์ greenapple

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-5
 :กอด1:ท่านชายอวบ

@Lucifer_Prince@

  • บุคคลทั่วไป
ไป๋เซียนจะเลือกอะไรกันนะ  บ้านเมืองหรือคนรัก  ไป๋เงงียนคงไม่ติดใจอะไรกับการปลอมตัวเล็กๆน้อยๆหรอก  เพราะชานเหลียนก็ได้พิสูจน์มาตลอดที่อยู่กับไป๋เซียนแล้วว่าเขาจงรักภักดี  ขอบคุณคัฟคนเขียน  รอตอนต่อไปจ้า^^

Magician

  • บุคคลทั่วไป
จะจบแล้วเหรอคะ  :sad4:

na-au

  • บุคคลทั่วไป
วุ่นดีจัง แต่คนแก่สับสน    :confuse:

คนเมืองนู้น มารักกับคนเมืองนี้

คนเมืองนี้ ไปรักกับคนเมืองนั้น   o2

 :เฮ้อ: กว่าจะหายสับสน  ก็นึกถึงได้

 :try2: มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนแก่นี่หว่า

รออ่านตอนต่อไปจ้า   :bye2: :bye2:

ออฟไลน์ sukaz

  • I Will Love You Unconditionally
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1431
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +89/-3
เป็นนิยายที่สุดยอดมากๆๆๆ

หักมุมเกือบทุกช็อต

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ bangkeaw

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 566
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +32/-4

ออฟไลน์ greenapple

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-5
คิดถึงท่านชายอวบแย๊ว

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ pita

  • ขอเพียงกล้าทำตามฝัน จะล้มบ้าง ลุกบ้าง ช่างมันปะไร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +328/-13

สิ่งที่เรียกว่า “หัวใจ” 

“ท่านไป๋เซียน” เสียงแหบพร่าของชานเหลียนเอ่ย

“เจ้าเป็นใครกันแน่” ร่างบางถามก่อนจะมองเข้าไปในแววตาคมเพื่อหาคำตอบ

“เจ้าเป็นอย่างที่ คนพวกนั้นบอก จริงๆหรือ”

“ท่านไป๋เซียนขอรับ ข้าน้อย สมควรตาย” บอกพลางคุกเข่าลงต่อหน้าร่างบาง เขารู้ว่าไม่อาจปิดบังความจริงได้อีกแล้ว เขาคือคนทรยศ คือคนที่หักหลัง แผ่นดินของตัวเอง คือคนที่หลอกลวงไป๋เซียนมาตลอด เขาไม่สมควรได้รับการอภัย

“เรื่องที่ท่านชาย ซิ่วหมิ่นพูดเป็นความจริง ข้าคือ หลี่เฉียนหลง ข้าเป็นคนแคว้นอู๋ ”

“เจ้าหลอกข้าหรือ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ้าหลอกข้ามาตลอดเช่นนั้นหรือ ฮ่าๆ ช่างน่าขำนัก คนที่ไม่เคยพลาดพลั้งผู้ใดอย่างข้ากลับถูกคนสนิทหลอกลวงมา 6 ปีเต็มๆ เช่นนั้นหรือ ช่างน่าขำนัก ” ไป๋เซียนหัวเราะทั้งน้ำตา บอกไม่ถูกว่าความรู้ที่มีในตอนนี้คืออะไร  มันคือความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ เมื่อคนที่เขาคิดว่า ภักดีที่สุด คือ คนที่หลอกลวงเขามาตลอด

“ไป๋เซียน อย่าร้องไห้” เสียงทุ้มที่ยังอ่อนล้าบอกกก่อนที่มือหนาจะยื่นมาซับน้ำตาให้อย่างแผ่ว

“เอามือของเจ้าออกไป!!”  ร่าบางแหวลั่น ก่อนจะปัดมือของร่างสูงออกอย่างไม่ใยดี แม้น้ำเสียงจะเย็นชาแต่น้ำตากลับไม่ยอมหยุดไหลเลยสักนิด


ทำไม ทำไม หัวใจของข้าจึงเจ็บเช่นนี้ ทำไมกัน


อยากจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตาย ให้สมกับความผิดที่หลอกลวงแต่กลับทำไม่ได้ เมื่อหวนคิดถึง ยามที่ร่างสูงนั้น ทุรนทุรายเพราะถูกพิษ หัวใจเขาก็เจ็บจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ เพียงแค่คิดว่าต่อไป ข้างกายจะไม่มีร่างสูงนี้อีกแล้วหัวใจก็พลันปวดหนึบจนทนไม่ได้



พู่ชานเหลียน ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ข้าขาดเจ้าไม่ได้




“อะ อึก”  ร่างสูงที่ร่างกายอ่อนแรงเพราะถูกพิษกระอักเลือดออกมากองหนึ่ง แต่กลับไม่ยอมแม้แต่จะไปนอนพักที่เตียง ความเจ็บปวดจากยาพิษ มันเทียบไม่ได้กับน้ำตาของคนที่รัก น้ำตาของไป๋เซียนทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับถูกกรีด ชีวิตนี้ สิ่งที่ พู่ชานเหลียน เกลียดที่สุดคือ น้ำตาของไป๋เซียน และเขาไม่อยากจะเห็นมันเลยสักครั้ง

“ชานเหลียน ชานเหลียน จะ เจ้า ทำไม เจ้า ถึงกระอักเลือดอีกล่ะ” ร่างบางลนลาน ก่อนจะค่อยๆประคองร่างสูงให้กลับไปนอนบนเตียง

“เจ้ารอข้าก่อนนะ ข้าจะไปตามคนมาช่วย”

“ไม่ต้อง ขอรับ ข้าสมควรได้รับมัน ข้าทรยศบ้านเมือง ซ้ำยังหลอกลวงท่าน ข้าไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่ ท่านชายพูดถูกโทษของคนทรยศมีเพียงอย่างเดียวคือ ความตาย” เสียงอ่อนแรงนั้นเอ่ยห้าม

“เจ้าจะเคยเป็นคนแคว้นไหน ข้าไม่สน แต่ตอนนี้เจ้าคือคนของข้า และข้าก็ไม่ยอมให้เจ้าตาย เจ้าจะตายไม่ได้เด็ดขาด รอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะไปตามคนมาช่วย” ร่างบางบอกอย่างร้อนรน แม้จะไม่อยากทิ้งให้ร่างสูงอยู่เพียงลำพังแต่เขาก็ร้อนใจเกินกว่าจะรอซิ่ว
หมิ่น กลับมาอีกครั้ง







ร่างบางวิ่งไปที่บ้านไม้ไผ่ที่เขาจำได้ว่าเป็นบ้านของอู๋อ๋อง ก่อนจะตะโกนเรียกคนที่อยากพบที่สุดในเวลานี้

“ซิ่วหมิ่น เจ้าอยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้ ออกมา ข้าบอกให้เจ้าออกมา” ร่างบางตะโกนก้องแต่กลับพบเพียงความเงียบ น้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มเมื่อนึกถึงสภาพของอีกคน

“ซิ่วหมิ่น ข้ายอมแล้ว ออกมาสักทีสิ ชานเหลียนแย่แล้ว ออกมา ข้ายอมแล้ว ยอมแพ้แล้วจริงๆ อึกๆ ออกมาสิ เอายาถอนพิษให้ข้าเถอะ” เสียงตะโกนค่อยๆเบาลงจนเหลือเพียงเสียงสะอื้น เมื่อทั้งบ้านกลับเงียบกริบเช่นเดิม เขารู้แล้ว รู้แล้วว่าตลอดเวลาที่
ผ่านมาจื่อเทาทุกข์ทรมานเพียงใด เข้าใจแล้วว่าเหตุใดน้องถึงไม่เคยยิ้มให้เห็นสักครั้ง เข้าใจทุกอย่างแล้ว

“พี่ใหญ่!!” ร่างเพรียวที่เพิ่งกลับมาจากเดินเล่น ตะโกนลั่นเมื่อเห็นพี่ชายต่างแม่ของตนนั่งร้องไห้ที่หน้าบ้าน 

“จื่อเทา จื่อเทา ช่วยด้วย ช่วยชานเหลียนด้วย ช่วยเขาด้วย” ร่างบางบอกไม่เป็นภาษาความเป็นห่วงทำให้ ท่านไป๋เซียนที่เคยเยือกเย็นคนนั้นหลายไปเหลือเพียงร่างบางที่ร้องไห้ฟูมฟายจนพูดไม่รู้เรื่อง จื่อเทายอมรับว่าเขาไม่เคยเห็นภาพนี้มาก่อน เพราะตั้งแต่เด็กจนโต พี่ชายของเขามักจะวางท่าเย็นชาและสุขุมเสมอ


“พี่ใหญ่ ใจเย็นๆ ชานเหลียนเป็นอะไร” จื่อเทาพยายามกอดปลอบก่อนจะค่อยถามอย่างใจเย็น

“ชานเหลียนถูกพิษ ช่วยเขาด้วย” ร่างบางบอกเสียงแผ่ว

“ชานเหลียนถูกพิษ จะเป็นไปได้อย่างไร” จื่อเทาถามด้วยความสงสัย แต่ร่างสูงที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่กลับเดาออกได้ไม่ยากว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือใคร

“ซิ่วหมิ่น ออกมาหาพี่เดี๋ยวนี้” เสียงทุ้ม เอ่ยขึ้นลอยๆ ก่อนที่ร่างอวบจะค่อยๆออกมาจากที่ซ่อนพร้อมกับผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งสอง

“ซิ่วหมิ่น จงต้า อี้ชิง พวกเจ้ากำลังเล่นอะไร” อู๋อ๋องถามเสียงเข้ม

“ข้าไม่ได้เล่นนะ ข้ากำลังช่วยท่านอยู่” ร่างอวบเถียง แม้ว่ามันจะเป็นการเถียงที่เสียงเบามากก็ตาม




“พี่ใหญ่ๆๆ แย่แล้ว ท่านพี่ พี่ใหญ่หมดสติไปแล้ว” จื่อเทาร้องลั่นเมื่อร่างบางที่เขากอดอยู่หมดสติไป

“ซิ่วหมิ่น ครั้งนี้พี่จะยังไม่ทำโทษเจ้า ไปพาชานเหลียนมาที่นี่แล้วเอายาถอนพิษให้เขาซะ” ร่างสูงสั่งเสียงเข้มก่อนจะช่วยคนรักประคองไป๋เซียนไปพักในบ้าน







จื่อเทามองทั้งพี่ชายและคนสนิทของพี่ชายก่อนจะถอนหายใจ จากเหตุการณ์เมื่อครู่เขาก็คงพอจะเดาได้ลางๆแล้วว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงไม่ใช่ เจ้านายกับลูกน้องธรรมดา แน่ เพราะถึงไป๋เซียนจะไม่ใช่คนโหดเหี้ยมแต่ก็ใช่ว่าจะใส่ใจคนอื่นถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟายเช่นนั้น

“ซิ่วหมิ่น เจ้ามีอะไรจะบอกพี่ไหม” ร่างสูงเอ่ยถามน้องชายตัวแสบที่ตอนนี้กำลังหลบอยู่ข้างหลังจงต้าเสียงเข้ม

“ท่านอ๋อง คือว่าท่านชาย” จงต้ากำลังจะพูดแทนคนรักแต่กลับถูกตวาดเสียงเข้ม

“ข้าถามซิ่วหมิ่น ไม่ได้ถามเจ้า  ซิ่วหมิ่นตอบพี่มาเดี๋ยวนี้ว่าเจ้า กำลังทำอะไรอยู่”

“ขะ ข้า ก็แค่อยากช่วยท่าน ข้าอยากให้ ไป๋เซียนรับรู้ถึงการที่ต้องสูญเสียคนรัก ข้าอยากให้เขาเข้าใจความรู้สึกของพวกท่าน เขาจะได้ยอมให้ จื่อเทาอยู่ที่นี่” ร่างอวบบอกเสียงแผ่ว

“แต่มันเป็นวิธีที่ไม่ถูกต้อง”

“ท่านอ๋องโปรดระงับ โทสะ ก่อน หากว่าจะผิด ข้าน้อยเองก็คงผิดด้วยเพราะไม่ได้ห้ามปราม” จงต้าที่กำลังสงสารคนรักของตนเอ่ยขัด

“ท่านพี่ อย่าไปโทษ ซิ่วหมิ่นเลย เขาทำเพราะเจตนาดี ต่อเราไม่ใช่หรือ”  ร่างเพรียวบอก ก่อนจะจับมือของคนรักเพื่อให้คลายโทสะ

“ไม่ได้ ครั้งนี้ ข้าต้องลงโทษ ซิ่วหมิ่น แม้เขาจะโต จนมีครอบครัวแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นน้องของข้า ยิ่งพวกเจ้าโอ๋เขาแบบนี้ ข้ายิ่งต้องลงโทษ”

“พี่ใหญ่ใจร้าย” ร่างอวบตัดพ้อ






“ท่านไม่จำเป็นต้องลงโทษเขาหรอก” เสียงแหบพร่าดังขึ้น ก่อนที่ร่างบางจะค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่ง พลางทอดมองร่างสูงของคนสนิทที่นอนอยู่ข้างๆกัน

“พี่ใหญ่ท่านฟื้นแล้ว” จื่อเทาบอกอย่างดีใจ

“อู๋อ๋อง ข้าขอช่วยพูดอีกคนได้หรือไม่  อย่าลงโทษ เขาเลย”

“ทำไมหรือ ทั้งๆที่ซิ่วหมิ่นทำให้เจ้าต้องพบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้ เจ้าไม่โกรธเขาหรือ  ” อู๋อ๋องถามอย่างแปลกใจ แต่คนป่วยกลับยิ้มให้ก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

“ข้ายอมรับว่าในตอนแรกโกรธมาก โกรธจนอยากจะสับ น้องชายของเจ้าเป็นชิ้น ” เสียงนั้นโหดเหี้ยมจนคนร่างอวบที่ยังหลบอยู่ขนลุกชัน

“แต่ตอนนี้ น้องชายของท่านได้มอบของสิ่งหนึ่งให้ข้า ข้าสมควรขอบคุณเขาด้วยซ้ำ”

“เขามอบอะไรให้เจ้าหรือ” อู๋อ๋องเลิกคิ้วถาม เมื่อเขาไม่เห็นว่ารางบางตรงหน้าจะได้อะไรจากซิ่วหมิ่นนอกจากความวุ่นวาย

“เขามอบได้มอบ หัวใจ ให้กับข้า ตั้งแต่เด็กจนโต ข้าถูกเลี้ยงมาเพื่อเป็นเครื่องมือในการทำลายฝ่ายตรงข้ามของท่านพ่อ หน้าที่ของข้าคือกำจัดทุกคนที่ขัดขวางบัลลังก์ ของจื่อเทา ข้าไม่เคยรับรู้ ความรู้สึกที่เรียกว่ารัก เลยสักครั้ง เพราะฉะนั้น ข้าถึงไม่เคยเข้าใจว่า จื่อเทา เป็นอะไร ทำไมเขาถึงไม่เคยยิ้มอีกเลยตั้งแต่ที่เขากลับแคว้นเยว่ หนำซ้ำข้ากลับยังไม่เคยรู้เลยว่า ข้างกายของข้ามีใครคนหนึ่งที่รักข้ามาตลอด แต่น้องชายของท่านทำให้ข้า รับรู้ถึงมัน แม้ว่าวิธีการมันจะทำให้ข้าต้องเดือดร้อนไปสักหน่อย ก็
ตาม” ไป๋เซียนยกยิ้ม

“จื่อเทา พี่ขอโทษนะ ขอโทษที่พี่ไม่เคยถามความสมัครใจของเจ้าเลย ไม่เคยถามสักนิดว่าเจ้ามีความสุขดีหรือไม่”

“พี่ใหญ่ ข้าไม่เคยโกรธท่าน ข้ารู้ว่าที่ท่านทำไปทั้งหมด ท่านหวังดีกับข้า” จื่อเทาที่อยู่ข้างๆโผเข้ากอดพี่ชายต่างแม่ด้วยความตื้นตัน

“ต่อไปนี้ จงทำตามหัวใจของเจ้าเสียเถิด จงทำอย่างที่เจ้าอยากจะทำ” จื่อเทายิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่น

“ขอบคุณนะ พี่ใหญ่ ขอบคุณมาก”





อู๋อ๋องเฝ้ามองสองร่างที่เขารักสุดหัวใจ ที่กำลังหลับใหลอยู่ก่อนที่ใบหน้าคมจะยกยิ้ม ภาพตรงหน้า นั้น งดงามจนบางคราวเขาคิดว่ามันเป็นเพียงความฝัน เขาไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตนี้ เขาจะได้ จื่อเทา กลับมาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง ไม่เคยคิดว่า ชาตินี้เขาจะได้รับความรัก จากร่างเพรียว ไม่เคยคาดคิดเลย


“ จื่อเทา พี่รักเจ้านะ ซือซุน พ่อรักเจ้ามากเช่นกัน” เสียงทุ้มบอกอย่างแผ่วเบาก่อนที่ริมฝีปากจะกดจูบลงบนแก้มนิ่มของคนรักแล
ละลูกน้อย ก่อนจะค่อยๆหลับตา เข้าสู่ห้วงนิทราตามคนรักไป


“ข้าก็รักท่านและ ซือซุน เช่นกัน ” เสียงของจื่อเทาเอ่ยบอกแผ่วเบา ก่อนที่หลับตาคง และเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันไปพร้อมกับสองคนที่เขารัก



สามชีวิตที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทราไม่อาจรับรู้เลยว่า มีใครบางคนแอบมองอยู่

“เฮ้อ ในที่สุดพี่ใหญ่ของข้า ก็สมหวังสักทีนะจงต้า” ซิ่วหมิ่นบอกก่อนจะยิ้มให้คนรัก

“ใช่ ในที่สุด ท่านอ๋อง ก็มีความสุขเสียที” อดีตองครักษ์หน้านิ่งบอกกับคนรักก่อนจะคว้าร่างอวบมากอดไว้แน่น 

“ข้ารักเจ้า นะท่านชายน้อย ของข้า”

“ข้าก็รักเจ้า เจ้าองครักษ์ ซื่อบื้อ”



อีกด้าน หนึ่งร่างบางกำลังเฝ้ารอให้ใครบางคนตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา ตื่นขึ้นมาเพื่อฟังในสิ่งที่เขาอยากจะบอกให้รับรู้เหลือเกิน

“ชานเหลียน ข้ารักเจ้า”




ความรัก คือ พรวิเศษจากสวรรค์ที่ประทานลงมาให้มนุษย์ มันสามารถเอาชนะได้ ทั้ง ทิฐิ สงคราม หรือแม้แต่แต่ความเกลียดชัง เพียงแค่เชื่อในหัวใจของรักแท้ ….



.......................TBC.............................

ตอนหน้า จบแล้วนะคะ จบแล้วจริงๆ  :mew1:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมา นะเคอะ ที่รัก  :mew1:

ปอลิง สำหรับคำถามนะคะ ว่าพล๊อตเรื่องพิตคิดไว้ก่อนหรือ เขียนไปคิดไป
จริงๆต้องตอบว่าทั้งสองค่ะ เพราะพิต คิดแค่กรอบไว้เท่านั้น ในตอนเริ่มเขียน
และครั้งแรกก็คิดแค่เรื่องสั้น เพราะ คิดว่า แนวนี้ คนจะอ่านน้อย ฮ่าๆๆ
แต่พอเขียนๆไป เรื่องมันไม่ได้ดั่งใจ และไม่ค่อยเคลียร์ ก็เลย ทำให้มันยาวขึ้นซะเลย

ส่วนเนื้อหาที่พลิกไปพลิกมา นั้น เป็นความชอบ ส่วนตัวนะคะ พิต ชอบ เนื้อเรื่องที่มันคาดเดาไม่ได้
และคิดไว้ว่า อ๋องน้อย คงต้องการแก้แค้น มากกว่าจะยอมถูกจับมาง่ายๆ ครุๆๆ มันมีแผนเสมอแหล่ะ
สรุปแล้ว ก็เลยจับความชอบ ของตัวเองทั้งหมดมารวมๆกันในนิยายเรื่องนี้มันซะเลย
เขียนสนองนี๊ดตัวเองสุดๆ (เพราะชอบดูหนังจีนมาตั้งแต่เด็กๆ) ไม่รู้ว่าตอบตรงคำถามไหม

แต่ก็ขอบคุณที่ติดตามกันมานะคะ  :mew1: รักทุกคนเสมอ

พิตต้า

@Lucifer_Prince@

  • บุคคลทั่วไป
ซึ้งอ่า  พี่?พิต  ตอนนี้ซึ้งจริงๆ  เศร้าเลยตอนชานเหลียนเกือบตาย  เฮ้อจะจบแล้ว  แต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะ  จะรอตอนจบนะคัฟ ขอบคุณคัฟ^^

ออฟไลน์ greenapple

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-5
เฮ้อจะจบแล้วเหรอ ถึงแม้จะเป็นเรื่องสั้นนะ แต่เรื่องนี้ก็อยู่ในใจเราเสมอ บางตอนอ่านๆไปทำเอาน้ำตาแทบร่วง อิอิ คงอินไปหน่อย  ขอบคุณคุณพิตที่เขียนนิยายดีๆมาให้ได้อ่าน  ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ  :L1: :pig4:

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
ไป๋เซียน เยี่ยมอ่ะ สามารถระงับความโกรธแค้นที่มีมาได้  o13

ออฟไลน์ Ali$a฿eth

  • [จิ้น]ตนการ
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1111
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-3
อยาก ให้จบแบบอลังการ

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ดีใจที่เข้าใจกันแล้ว เย้ๆ

ออฟไลน์ maemix

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4403
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +299/-3
เคลียร์กันหมดทุกคู่แล้ว จะจบแบบไหนน๊า

ออฟไลน์ punthipha

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +200/-0
ตอนหน้า จบแล้วนะคะ จบแล้วจริงๆ  :mew1: ฮือฮือฮือ :sad11: :sad11:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมา นะเคอะ ที่รัก  :mew1: ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่มีให้อ่าน :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11

na-au

  • บุคคลทั่วไป
เห็นแว็บ ๆ ว่าตอนหน้าจบแ้ล้ว  :a5:

คนแ่ก่ขอบอกตรง ๆ ไม่อนุญาตให้จบ

จนกว่าคนแต่งจะรับปากว่า

จะมีตอนพิเศษไม่ธรรมดาซักโหล

ถ้ารับปาก จะอนุญาตให้จบนิยายเรื่องนี้ได้

เข้าใจป่ะ  :m12:

 :bye2: :bye2:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด