หัวข้อ: บริษัทบำบัด 'โสด' [บทที่ 22+ส่งท้าย] 18 ธ.ค. 56 หน้า 18 จบแล้วค่ะ :)

[่patsaporn]

อ่านที่แทคคิดตอนแรกแล้ว เอาแล้ว ยาวแล้วไงเพราะถอดจิตถอดใจคิดจะถอนตัวออกมาสุด ๆ
อดีตก็มีีส่วนสำคัญนะ คนเคยเจอมันก็หลอนแหละ เพื่อนภัค คุณศรันย์ ทุกอย่างน้องโอบเป็นผู้เฉลย
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พระเอกชั้นคัมมิ่งแล้วจ้า ขอบอกแม่ยกโอบแทคปลื้มมาก
กว่าดอกพิกุลจะร่วงจากปาก ต้องแข็งขันคึกคักนิดหนึ่งพี่แทคถึงจะอยู่ฟังด้วย ได้คุยกันหมดเปลือกเลย
ชอบทุกตอนที่เล่าถึงความรักของโอบ แอบรักเค้าอ่ะจิเด็กน้อย รักตั้งแต่ยังไม่รู้ว่ารักเป็นยังไง
แค่แทคทำดีด้วยก็ไปไหนไม่รอดแล้ว ฮิ้ววววว น่าร้อกอ่ะ~~ รักเด็กมันกรุบกริบกรุบกรอบแบบนี้เอง
โกรธด้วยนะที่พี่แทคคิดว่าโอบจะไปรักคนอื่น ที่พูดถึงตอนไปเชียงใหม่แล้วเห็นแทคอยู่กับแฟน
แล้วดูมีความสุขนี่น่าสงสารเบา ๆ เนอะ อารมณ์แบบเห็นรักครั้งแรกของตัวเอง เราเห็นเค้าแต่เค้าไม่เห็นเรา
แต่เวลาก็พัดพามาเจอกันจนได้เนอะ ๆๆๆ ดีใจ ที่ได้เปิดใจคุยและฟังกัน ลุ้นมากบอกตรง
น้องโอบแกก็ค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ อธิบายสุด ๆ นะ แต่ภาษาค่อนข้างเข้าใจยากต้องค่อย ๆ อ่านไป
มันเต็มไปด้วยอารมณ์อ่ะค่ะ มีเก็บต้นขั้วไว้ เอ็นดูพระเอกฟร่ะ กลัวพี่เค้าไม่ให้เหรอ
ชอบตอนแทคคิดว่าตัวเองไม่น่ามีคนมาหลงรักด้วยนะ 555 อะไร ออกจะน่ารัก น่ารักแบบผู้ใหญ่ พึ่งพาได้
ห่วงใย แต่อ่อนแอกับคนรักบ้างก็ดีเนอะ เค้าอยากให้บอก เค้าอยากช่วยเหลือ โอเคนะแทคนะ

เม้นท์ยาวเวิ่นเว้อ เป็นปลื้มค่ะ ขอบคุณค่า

[hobazaki]

ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที เข้าใจนะว่าแทคมีความหลังที่ไม่ดีกับความรัก แต่ก็ไม่อยากให้คิดว่าทุกคนจะต้องเหมือนคนรักเก่านะ

*ชูป้ายไฟเชียร์โอบให้หววานใส่อีก* 

[aekporamai2]

น่ารัก

[bennnyyy]

รักอึมครึมเริ่มกระจ่างแล้ว

เพิ่งมาอ่านใหม่ขอฝากตัวด้วยค่ะ

[NewYearzz]

เวรแล้ว เค้ารักกันผมก็ร้องไห้ 

รอตอนต่อไปครับ 

[นอนกินแรง]

หันหน้าคุยกันสักที ลุ้นแทบตายว่าจะคืนดีกันยังไง

เพราะต่างคนต่างเข้าใจผิด แถมแทคยังหนีอีกด้วย

และในที่สุดก็บอกรักกันแล้ว ทีนี้จะได้ไม่ต้องกลัวอะไรอีก

ชอบฉากสุดท้ายนะ บรรยายการกอดได้ดีเลยล่ะ

รอตอนต่อไปนะจ๊ะ

[yoyo]

เย้ๆๆๆ
แฮปปี้แล้ว
รักกันๆ

[Aoya]

ค่อยหายใจได้สะดวกหน่อย 

[Tassanee]

อั๊ย  เค้าเขินนะโอบ  ว่าแต่ทำไรอ่ะ  เล่าให้ฟังบ้าง

[เดหลี]

บทที่ 15

คืนนั้น... เราคุยกันมากมายหลายเรื่อง จนรู้สึกว่า ไม่มีอะไรติดขัด ค้างอยู่ในใจให้ขุ่นมัวอีก เรื่องที่บางทีอาจจะดูไม่สลักสำคัญ แต่พอเกี่ยวกับคนที่รักแล้ว ก็สำคัญอยู่ดี ไหล่เราชนกัน หัวเราะให้กับกระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ หัวใจของผมมีความสุข... และรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกอย่างนั้นเช่นเดียวกัน
 
เมื่อเรารักใคร ความสุขของเขาก็เป็นความสุขของเราด้วย ยิ่งดีใจถ้า... เราเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดความสุขนั้น ถึงก่อนหน้าจะมีปัญหาอยู่บ้าง ทุกคนที่มีความรักคงอยากจะสมหวัง ไม่มีใครอยากเสียใจ แต่ถ้าไม่มีละอองน้ำในอากาศ ไม่ว่าจะจากน้ำตาของความเจ็บปวด หรือมรสุมของความไม่เข้าใจ ก็คงไม่มีสายรุ้งให้ได้ชื่นชม จากเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา ผมบอกตัวเองว่า จะไม่ถอยง่ายๆ ไม่พูดหรือไม่ฟัง ทำให้คนข้างตัวเสียใจอีก 


โอบสอบผ่านแล้วรอขึ้นทะเบียน ตอนนี้เลยกลับไปช่วยโครงการวิจัยของอาจารย์ที่คณะเหมือนเดิม ยังไม่ใช่งานเต็มเวลา บางทีก็ทำครึ่งวันหรือตามอาจารย์จะเรียก ต่างกับพักนี้ที่งานผมชุก ที่จริงเราก็เจอกันตามปกติ เย็นบ้างสุดสัปดาห์บ้าง แต่มีวันหนึ่งจู่ๆ โอบก็โผล่ไปที่ออฟฟิศตอนพักกลางวัน ครีมกำลังเก็บของ ยังส่งเสียงชวนเพราะทุกคนก็ถือว่ารู้จักกันหมด พี่อิทรีบเบรกไว้แถมส่งสายตามีลับลมคมนัย ผมรู้ว่าเดี๋ยวขึ้นมาต้องถูกซักแน่ แต่นึกห่วงคนมาหาว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า เลยรีบออกไปก่อน

แต่โอบก็กินข้าวเฉย คุยโน่นนี่ตามปกติ จนผมต้องถามเพราะมันใกล้จะหมดเวลาพักกลางวันแล้ว เจ้าตัวกลับบอกว่า
 
“ไม่เห็นต้องมีเรื่องอะไรเลย ก็อยากเจอ... เดี๋ยวพอเริ่มงานที่โรงพยาบาลก็แวบไม่ได้แล้ว”

ทั้งๆ ที่ผมทำงานด้านนี้ แต่พอมาถึงเรื่องตัวเองก็รู้สึกว่ายังต้องเรียนรู้ไปเรื่อยๆ เพราะรักของใคร... ก็ของคนนั้น ความจริงผมไม่ได้ตั้งใจจะเทียบ มันคงติดอยู่ในใจเองเฉยๆ เนื่องจากเมื่อก่อนถ้าอยู่ๆ ‘ใคร’ ที่คบด้วยโผล่มาแบบไม่ได้นัดละก็เป็นอันมีเรื่องให้ต้องแก้กันทุกทีไป ทั้งเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก บางทีเป็นปัญหาบ้าบอคอแตกอะไรไม่รู้ แต่นี่โอบก็มาเพราะอยากเจอผมเฉยๆ

และการกระทำเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้... ก็สร้างความสุขได้แล้ว

โอบบอกว่าเย็นนี้อยู่เฝ้าเครื่องให้อาจารย์ น่าจะกลับเย็นหน่อย “... เผื่อมีคนไปหาอีกที่คณะจะได้ไม่ต้องคอย”

“ใครเหรอ” ผมถาม ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“ก็ใครล่ะที่ไปหาที่คณะตอนสอบเสร็จ”

นี่ก็... ไมค์รู้ โลกรู้ แต่อันที่จริงก็ปกติที่เพื่อนจะบอกเจ้าตัว และผมเลยจุดที่จะปฏิเสธให้ป่วยการนานแล้ว กับเรื่องนี้ คนคนนี้ ผมไม่มีฟอร์มจะต้องไว้อีก

แยกจากกันขึ้นมาบนออฟฟิศ พี่อิทกับครีมถึงก่อนแล้วแต่ไม่ยักถาม ครีมนั่งอมยิ้มแก้มแดง... ผมเลยพอเดาได้ว่าพี่อิทคงบอกอะไรไปแล้วนั่นแหละ กลายเป็นผมเสียเองที่ต้องกระซิบถามพี่อิทเอาทีหลัง เพราะไม่รู้ว่าคุณเธอรู้ตั้งแต่ตอนไหน

“... ก็ตั้งแต่ต้นแหละ”

ผมอึ้ง ในห้องนอกจากเสียงแอร์หึ่งแล้วก็มีแต่เสียงเปิดปิดตู้เย็นที่ครีมไปคุ้ยช็อกโกแลตกล่องใหม่ของคุณศรัณย์มา ก่อนจะได้สติถาม “ต้นขนาดไหน”

“แหม... ฉันผ่านโลกมาก่อนเธอมั้ย พอจะมองอะไรออก ที่จริงให้นามบัตรเสร็จฉันก็ลองโทรไปถามความคืบหน้า เธอน่ะทำงานช้า...”

ผมคิดว่าพี่อิทรู้จากการโทรเช็คงานผมนี่แหละมากกว่า

“กับคนอื่นก็ปล่อยให้ผมทำไม่เห็นเช็คเลย”

“ก็คนนี้ฉันมีเซนส์ ทำไมล่ะ คนอื่นฉันรู้ว่าเขาไม่จริงจังแล้วเธอก็ไม่สนด้วย แต่ว่า...” พี่อิทก็พูดแค่นั้นแล้วบอก “ยิ่งพอภัคไปเจอนี้ยิ่งคอนเฟิร์มเซนส์ฉัน”

“ครีมต้องพัฒนาอีกเยอะเลยเจ๊ ครีมก็อยู่พร้อมพี่ภัค ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” ครีมว่าหลังจากกลับมานั่งที่โต๊ะ

“หนูตั้งใจทำงานก็ดีแล้วน้องครีม ของอย่างนี้มันมากับประสบการณ์ค่ะ...”

วงแตกเพราะครีมถามต่อเสียงซื่อ “แล้วทำไมเจ๊ยังไม่มีแฟนสักที...”

พี่อิทจึงไล่ให้ทุกคนกลับไปทำงาน ความจริงเรื่องแบบนี้ พอถึงจังหวะเวลาชีวิตก็มา จะเร่งให้เร็วหรือยืดให้ช้า ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเราคนเดียวเสียด้วย แค่บางที คนที่ไม่ใช่ก็มักจะมาก่อนคนที่ใช่ เท่านั้นเอง


ค่ำวันรุ่งขึ้นโอบมานั่งห้องผมตามปกติ แต่แม่โทรมา เพราะภาคใต้เพิ่งไฟดับไปหลายจังหวัดรวมถึงสงขลา แต่จริงๆ สายที่จ่ายไฟลงใต้ยาวมากโดยที่ข้างล่างก็กำลังน้อย ไม่รู้โรงไฟฟ้าใหม่ที่กำหนดน่าจะเสร็จปีหน้าจะทันแก้ปัญหาได้หรือเปล่า ไฟดับทีแม่ก็โทรมาทีเนื่องจากเป็นห่วงลูก (น่าจะกลับกันมากกว่า) บอกว่าคราวนี้โทรติดยากเสียด้วย

“นี่แม่ก็บอกให้พ่ออยู่เฉยๆ เที่ยวเดินหาไฟฉาย ดูซิ... ชนโต๊ะเข่าเขียวเลย แม่น่ะรู้ว่าเก็บไว้ที่ไหน พ่อเราใช่ตาดีพอตกกลางคืน... ถ้าที่กรุงเทพฯ ไฟดับลูกอย่าเพิ่งรีบลุกไปทำอะไรนะ ให้ชินกับความมืดก่อนเดี๋ยวล้มหัวร้างข้างแตก มีอะไรก็เรียกน้องโอบเผื่อช่วยเหลือกันได้...”

ประโยคสุดท้าย อะไรแล้วนิแม่... เพราะแม่รู้ว่าโอบอยู่เลยให้เปิดลำโพง แล้วอีกฝ่ายก็นั่งขำจนแม่วางหูไปถึงได้บอกว่า

“แม่พูดถูกนะ ไฟดับให้อยู่เฉยๆ”

“เฉยได้ไงเล่ามันก็ต้องมาหยิบไฟฉายแล้วปิดไอ้ที่ยังใช้ไฟอยู่ไหม” ไฟสำรองนี่ไปแค่พื้นที่ส่วนกลางกับลิฟต์เท่านั้น ปกติถ้าดับก็รอถึงเช้านั่นแหละ

“ก็อยู่เฉยๆ เดี๋ยวโอบมา”

“ไม่เป็นไรหรอก...”   

“นี่... เอาอีกละ” อีกฝ่ายติงเสียงอ่อน ผมถึงได้รู้ตัวว่าเผลอปฏิเสธความหวังดีไปเสียอีกแล้ว

มันคงเป็นความเคยชินของคนที่อยู่คนเดียวมานานและต้องถือคติ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน... เพราะไม่พึ่งตนแล้วจะพึ่งใคร ตั้งแต่อยู่กรุงเทพฯ มา ไม่ว่าจะหลอดไฟแตกช็อตเปรี๊ยะกะทันหัน กระเบื้องหลุดแทบสะดุดฟาดพื้นในห้องน้ำได้เลือดที่หัวแม่เท้าเป็นของแถมหรือก๊อกในครัวระเบิดแบบสุดความสามารถจะแก้เองนี่ก็ผ่านมาหมด เหมือนไม่เป็นเรื่องแต่ตอนนั้นก็ก่อความวุ่นวายได้พอสมควร จำได้ว่าหลังจากเช็ดน้ำที่เจิ่งนองไปทั่ว ขอปิดวาล์วเรียบร้อยก็ยังต้องรอช่างอีกสามวัน อ่างล้างจานเป็นพื้นที่ต้องห้ามโดยปริยาย   
       
ความจริงพอบอก โอบอาจจะแก้ไม่ได้เหมือนรถเพราะไม่ใช่ช่าง แต่อย่างน้อยก็มีคนที่ร่วมรับรู้และผ่านไปด้วยกันไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน ยิ่งเรื่องที่ใหญ่กว่านั้น ก็คงมีคนช่วยคิด

ซึ่งตอนนี้ ผมมีคนคนนั้นแล้ว... 

“บางทีไฟทางเดินไม่ติด มืดเหมือนกัน” ผมไปน้ำขุ่นๆ

“มันมีวิธีนะที่ไม่ต้องเดินข้าม... มาน่ะ” อีกคนว่ายิ้มๆ

ผมชะงักไป แต่ก็นิดเดียว คิดออกเหมือนกันว่าวิธีที่ไม่ต้องเดินข้ามทางเดินหน้าห้องมาเคาะประตูคืออะไร แต่อย่างที่บอก ผมอยู่คนเดียวมานาน... โอบก็ไม่ได้พูดเรื่องนั้นต่อ บอกให้ลองเอาไฟฉายมาเปิดดูสนองการเตือนของแม่และปรากฎว่า... ถ่านหมด

“เอ้าแล้วทำไง”

“มีเทียน มีไฟแช็ค” เห็นไหม... มีประโยชน์ โอบจะไม่สามารถค่อนขอดเรื่องมีไฟแช็คไว้จุดบุหรี่สิ้นเปลืองของผมได้อีกต่อไป (ถึงแม้ว่าผมไม่ได้ซื้อเพิ่มและคงไม่มีเหตุให้ต้องเผาผลาญบุหรี่อย่างนั้นอีกก็ตาม)

“เออ... ไฟไม่ดับก็จุดเทียนได้” อีกฝ่ายว่าไปนู่น

ความจริง... เรายังไม่ได้ฉลองกันเรื่องโอบสอบผ่านครั้งที่สอง เป็นเภสัชกรมีใบอนุญาตเรียบร้อยถึงจะยังไม่ได้รายงานตัวทำงานกับที่ใช้ทุนเพราะรอการอนุมัติผลเป็นทางการอยู่ ผมเลยว่าให้โอบเลือกร้าน เสาร์หน้า ให้ทั้งวัน ผมเลี้ยงเอง

“... ในห้องก็ฉลองได้”

ผมก็ขำ ถ้าทำกินกันเองนี่มันจะไม่ใช่การฉลอง เพราะการฉลองควรต้องอร่อย อย่างหนึ่งที่มนุษย์มีความสามารถอย่างโอบทำไม่ได้คือกับข้าว ส่วนผมก็ทำได้พอกันตายอย่างที่ผ่านๆ มา ตอนรู้คะแนนน้องไมค์กลับบ้านไปหาพ่อแม่ชั่วคราว เลยคงมีคนลุ้นด้วย และโทรมาบอกว่าผ่านเหมือนกัน ถึงจะผ่านแบบเส้นยาแดงผ่าแปดสิบ (เพราะเลยเจ็ดสิบเก้ามาคะแนนเดียว เลยผ่าแค่แปดไม่พอตามปากคำ) โอบก็เลยมาพอสมควรเหมือนเดิม

แต่เจ้าตัวขมวดคิ้วนิดๆ แล้วบอกว่า

"... ที่จริงมันต้องได้มากกว่านี้รึป่ะ..."

ไม่รอให้ถามว่าทำไมก็ร่าย "วันนั้นต้องไปเองเลยได้น้อย ไม่มีคนไปส่ง...”

พอเห็นหน้าผมเลยดูเหมือนจะกลั้นขำไม่อยู่ ต้องว่า “... ล้อเล่น ก็พยายามเต็มที่แล้ว” ก่อนจะพูดเสียงจริงจังขึ้น “... พยายามคิดว่า ถ้าวันนั้นกำลังทำยาจริง พลาดไปขั้นตอนหนึ่ง ปนเปื้อนนี่ก็ชีวิตคน เรื่องในชีวิตเราเองเลย... วางไว้ก่อน ยามันมีตั้งทิ้งให้ตกตะกอน... นี่ก็เหมือนกัน แต่ยังอยู่ในใจ... ตัดไม่ได้หรอก”

มือขวาโอบจับมือผมไว้ นิ้วหัวแม่มือคลึงอยู่ที่ข้อนิ้วเบาๆ สบตาแล้วก็บอก “ไม่เคยตัดได้สักที...”

ในอกผมเต็มตื้นขึ้น... ไม่ว่าเมื่อไร แต่ได้รู้ว่า... ยังมีคนที่มีเราอยู่ในใจตลอดมา

“นี่ก็... จ่ายยาเองได้แล้วสิ สอบผ่าน”

“ใช่... แต่อันนี้จ่ายให้คุณพันธิตรคนเดียว...”

ผมหัวเราะ รู้ว่า ‘นี้’ คืออะไร ฟังเภสัชกรบรรยายสรรพคุณไปเรื่อยๆ

“อยู่ด้วยแล้วไม่ง่วง ถ้าขับขี่ยานพาหนะควรเอาไปด้วย...”

ผมขำไม่หยุด โอบตลกได้หน้าตายแต่ผมเข้าใจว่าหมายถึงอะไร ยิ่งรู้จริงๆ ว่า คงพูดกับผมคนเดียว

“การเก็บรักษา... ควรเก็บไว้ที่อุณหภูมิห้อง แต่เปิดแอร์นิดก็ดี ขี้ร้อนเดี๋ยวเสื่อมสภาพ... วันที่จ่าย โหยจะเริ่มนับตั้งแต่ตอนไหนดี”

“นั่นสิ จะเก็บไว้ได้กี่ปี...”

คนพูดยิ้ม ก่อนเอ่ยช้าๆ “... ไม่มีวันหมดอายุ”

ก็ดูท่าว่า... ผมจะแพ้ยาขนานนี้อย่างหมดรูปเสียแล้วล่ะ

“ลงชื่อ ภก. โอบกิจ”

ผมพยักหน้า ขำคนเห่อ ได้ใช้นำหน้าชื่อเสียที “ว่าแต่ การเก็บรักษานี่ท่าทางต้องทนร้อนหน่อย”

“อ้อเหรอ...” โอบก็ยิ้ม

“ประมาณสามสิบแปด...”

ผมมองคนตรงหน้าหัวเราะ ตอนนี้ ท่าทางจะร้อนกว่านั้น

เพราะอุณหภูมิของหัวใจ จะสูงกว่าอุณหภูมิของร่างกายปกติ นิดหน่อย...


ศุกร์นั้นผมมีนัดกินข้าวกับเพื่อนสมัยเรียน แป๊วให้ผมเป็นคนบอกภัค ผมเลยว่าเราไปเร็วกว่าเวลานิดหนึ่งเพราะมีเรื่องอยากคุยก่อนเพื่อนคนอื่นๆ จะไปถึงด้วย
 
ภัคก็ดูเฉยๆ เหมือนรู้ว่าผมจะพูดเรื่องอะไร ยังว่า “... ตอนแรกก็นึกว่ารู้เรื่องกันตั้งแต่ลุกตามออกไปหน้าร้านแล้ว...”

“คงรู้เรื่องมั้งถ้าไม่มีคนบอกที่อู่ว่ากำลังคุยกันอยู่ก่อนน่ะ”

โอบอาจจะนึกว่าภัคพูดคลุมเครือด้วยความไม่ตั้งใจ แต่ผมที่อยู่ตรงนั้นและรู้จักเพื่อนมานานไม่คิดว่าทนายอย่างภัคหลุดปากอะไรไปด้วยความพลั้งเผลออย่างเดียวหรอก

“ก็คิดว่ามันจะช่วยให้อะไรๆ คืบไปได้เร็วขึ้นอีกหน่อย ทำตัวเป็นพระเอกชักช้ายืดยาดชาตินี้จะรู้เรื่องกันไหม นี่พูดทั้งสองฝั่ง..."

ผมถอนใจ ตัวเองก็ดันเคยไปยุ่งเรื่องคุณศรัณย์เข้าเหมือนกันเลยไม่มีสิทธิ์จะทักท้วงเพื่อนได้เต็มปาก เพื่อนกันก็เป็นอย่างนี้ ว่าจะไม่วุ่น แต่ด้วยความเป็นห่วงก็อดไม่ได้ แค่ต้องรักษาระยะไม่ให้มากเกินไปเท่านั้น อันที่จริงภัคน่าจะรู้ว่าลองพูดมาแบบนี้ผมอาจจะถอย เจ้าตัวกลับว่า

“เออ เป็นคนดี... เหมือนเดิม ความจริงอยากให้ตรงข้าม แต่ไม่เป็นไร ถอยก็มีคนตาม รู้เรื่องเสร็จแทบบินกลับคอนโดเลยมั้ง” แถมยังตบท้าย “คนเรามันก็ต้องโง่ก่อนฉลาดทั้งนั้นน่ะ”

ถ้าเรื่องนี้โอบฉลาดมาตั้งแต่ต้น... แต่ผมก็ทำลืม ไม่ยอมรับคำสรรเสริญเพื่อนปล่อยให้เป็นเรื่องของวงกว้างไป

แป๊วเดินเข้าร้านมาพอดี โบกมือโบกไม้ให้แต่ไกล บอกว่าเดี๋ยวคนอื่นตามมา เราเลยคุยกันเรื่องงาน แล้วก็ชีวิตแต่งงานใหม่ของแป๊ว ความจริงเรื่องในอดีตของผม เพื่อนๆ นอกจากภัครู้แค่ว่าผมเคยคบกับรุ่นพี่ตอนเรียน จนหยุดกันไปเพราะอีกฝ่ายไปเรียนต่อ ปัญหามีแต่ไม่รู้ว่าแย่ขนาดไหนเนื่องจากผมดูเฉยๆ มาตลอด และไม่รู้ว่าผมกลับบ้านก่อนหน้าด้วยเรื่องอะไร ตอนนั้นเรียนจบรับปริญญาเรียบร้อย หลายคนแยกย้ายกันไปทำงาน ที่พอสนิทแทบไม่เหลืออยู่ในเชียงใหม่แล้ว

สั่งของกินเล่นกันไปรอคนอื่น จู่ๆ แป๊วก็พูดขึ้นว่า “เออแทครู้ยัง”

ภัครีบวางแก้วน้ำ ผมถามงงๆ “อะไร”

“แป๊ว..” เสียงภัคดังขึ้นอย่างปรามๆ ผมก็ไม่ทันนึกว่าภัคไม่อยากให้ผมรู้อะไร

“เรื่องอะไรหรือแป๊ว”

“แป๊วนึกว่าภัคบอกแทคแล้ว ภัคน่าจะรู้เป็นคนแรกๆ นี่นา เห็นว่าเขาส่งข้อความในเฟซหาภัคก่อน ท่าทางอยากเจอเชียวล่ะ”

เสียงกริ่งสัญญาณดังเตือนขึ้นในหัว และผมก็รู้ก่อนแป๊วพูดออกมาเสียอีก

“ก็พี่... เขาจะกลับมาแล้ว”

[เดหลี]

คุณ Windyne ไม่มี้ค่ะ (เสียงสูง) แต่เอาจริงๆ มันแค่ต้องเคลียร์เรื่องนี้เฉยๆ น่ะ แต่แทคว่ามีอะไรก็พูดแล้วนี่นะ

คุณ Millet ต่อไปก็ไม่อึมครึมค่ะ อิอิ

คุณ Theomen โอบก็อยากจะขอบคุณตัวเองจริงๆ (อ้าว) ก็รักมากนี่เนอะ มาแล้วนะคะ

คุณ goosongta ก็หวานได้อยู่นะ ต่อไปด้วย ไม่รู้พอสำหรับคนอ่านรึเปล่า 555

คุณ Naenprin พูดแล้วค่ะ อิอิ ขอบคุณมากนะคะสำหรับการอ่าน

คุณ mesomeo2 แหม 55 มาเป็นพรรณนาโวหารกันเลยทีเดียว

คุณ BeeRY ขอบคุณมากสำหรับคำอวยพรค่ะ คู่นี้ต้องการนะเนี่ย

คุณ malula ชัดแล้วก็ไปต่อได้ คนเขียนก็เขียนจากเพื่อนบ้านสมัยเด็กด้วยนิดหน่อยนะ... แต่คงไม่น่ารักเท่าน้องโอบล่ะ 55

คุณ iforgive ไม่ม่าค่ะ แทคนี่ก็เจ็บแล้วก็จำพอสมควรแหละ

คุณ Gokusan ความจริงก็ยังต้องการการเชียร์อยู่นะ ตามสไตล์ จนกว่าจะจบเรื่องมันก็ยังต้องมีเรื่องสิ กร๊าก โดนดักไว้ มารความหลัง... เอาน่ะคงไม่อะไรมาก จัดการได้

คุณ PapermintReal โล่งแล้วก็มาค่ะ อ่านต่อ อิอิ

คุณ kyoya11 ในที่สุดก็... อิอิ

คุณเฉาก๊วย ต่อไปก็ไม่หน่วงนะคะ ขอบคุณที่อ่านค่ะ

คุณ Takarajung_TK ใช่แล้ว ฝากอ่านต่อด้วยน้า

คุณ KAEHUB เนอะ โอบก็คิดว่าขอพยายามดีกว่า นี่โชคดีเพราะแทคคิดเหมือนกัน แต่ถึงคิดไม่ตรงกันก็คงพยายามบอกไปสักหน ก็คงได้บทเรียนจากคราวนี้ ไม่เกิดเรื่องซ้ำก่อนนะ ขอบคุณที่อินค่ะ 55 ดีใจ ความจริงถ้าไม่รักขนาดนั้นอาจจะไม่เสี่ยง ก็ขออยู่ในฐานะเดิมต่อไปดีกว่า แต่ถ้าอยากเปลี่ยนสถานะมันก็ต้องพูดแหละนะ

คุณ ่patsaporn พระเอกคัมแบ็ค ฮา อันนี้มันก็ยังมีเรื่องให้จัดการอยู่อีกต่อไปนะ อันนี้น้องโอบก็เหมือนไม่คิดถึงไปอีกพักแต่โชคชะตาทำให้รู้ว่าจะมีโอกาสมาอยู่ที่เดียวกันได้ก็ขอลองอีกสักที 55 เข้าใจยากหรือคะ มันเป็นอารมณ์แบบมีเรื่องมากมายที่ต้องพูดและแนวอัดอั้น ต้องพยายามเรียบเรียง แต่ก็อยากบอกให้หมดมันเลยออกมาเป็นเช่นนี้ คนฟังก็ต้องตั้งใจฟังด้วยไม่งั้นไม่รู้เรื่อง 55 ขอบคุณมากสำหรับการอ่านค่า

คุณ hobazaki ความจริงแทคก็ไม่คิดว่าโอบเหมือนนะ จะมีในบทนึงที่แบบรู้ว่าเป็นคนละคนไรงี้ แต่พอมีเหตุการณ์คล้ายนิดหนึ่งเลยรีบออกมาก่อน ตอนนี้ไม่แล้ว เหอๆ

คุณ kubkamsoda ขอบคุณค่ะ อิอิ ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ bennnyyy เขาเข้าใจกันแต่เรื่องยังไม่จบ 55 ยินดีต้อนรับค่ะ ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ NewYearzz จากนี้ไปก็ไม่น่าจะร้องแล้วน้า ฝากอ่านต่อด้วยค่า

คุณนอนกินแรง เข้าใจกัน เดินหน้าต่อ อิอิ ขอบคุณที่ชอบค่ะ ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณ yoyo รักกันต่อไป ฝากอ่านต่อด้วยน้า

คุณ Aoya ต่อจากนี้ก็สะดวกนะคะ (คิดว่า) อิอิ

คุณ Tassanee ยังไม่ได้ทำไรมากแต่ต่อไปก็ไม่แน่ 55 อ้อป.ล. เพิ่งแอบเห็นนิยาย เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ความจริงเรื่องนี้มันไม่ต้องห่วงคุณศรัณย์แต่ต้นแล้วป่ะ มันมีเรื่องอื่น (บอกน้องโอบ)

ไม่ม่า ไม่ม่า (อันนี้บอกคนอ่าน อิอิ)

รักและขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ 

[Windyne]

แอร๊ยยยยยยยย!! เขินตอนเค้าจ่ายยาเฉพาะบุคคลที่ไม่มีวันหมดอายุให้กัน

เอาล่ะ เค้าเป็นใครหนอ เค้ามาจากไหน ตาพี่คนที่กำลังจะกลับมานั่นน่ะ
เห็นคุณเดหลีปฏิเสธเสียงสูงนี่ เราชักจะแน่นอกนะคะเนี่ย
กลัวนางต้มมาม่าอี๊ก 555

[SenzaAmore]

   โอ้ยหวานมาก  แทบสำลักน้ำตาลตาย55555

แหม่ตอนหน้าดูจะมีลับลมคมในอีกละ อย่าดราม่าอีกน้าาา

มาต่อไวๆนะ รออยู่ๆ

[Zelsy]

ยาขนานนี้ ให้คุณได้คนเดียว ให้เก็บไว้ในใจ ให้ระรึกไว้ ว่า"เภสัชฯ"คนนี้ ยังห่วงใยคุณ

*แอร๊ยยย เขินอะ

[Aoya]

 เอาแล้วไงคนเค้ากำลังจะไปกันได้ดี
แต่กลับมาก็คงไม่มีผลอะไรป้ะ แทคคงไม่ใช่คนหวั่นไหวอะไรง่ายๆ หรอกมั้ง
อีกอย่างก็เคยเจ็บมาตั้งขนาดนั้นแล้ว เรื่องที่จะกลับไปรู้สึกเดิมๆ เจ็บปวดเดิมๆ แทคคงไม่ทำหรอก
ถ้าฝ่ายนั้นไม่มาวุ่นวายอ่ะนะ ว่าแต่จะอยากเจอแทคไปทำไม

น้องโอบบบบบบ อย่าปล่อยให้เขามาวุ่นวายเชียว

[iforgive]

หมดค่าแล้วมาทำไม ชิ

[malula]

พึ่งหวานกันได้แหม่บ ๆ จะมีคนเก่ามากวนตะกอนหรือเปล่าเนี่ย

[Gokusan]

นั่นไง...มารความหลังมาล่ะ
เอาไม้หน้าสามไปดักตีหัวลากทิ้งข้างทางดีกว่า
เอ๊ะๆ ไม่ๆ ทิ้งไว้กลางถนนเลย รอรถสิบล้อทับไปทับมาเหอะ ;p
เพราะรู้สึกว่า จากกันด้วยไม่ดีจะไม่มีวันทำเป็นเฉยๆ ได้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหนก็ตาม

แม้จะคิดว่ามันอาจเป็นการทดสอบจิตใจของคนคู่นึง
และคิดว่าก็คงจะผ่านกันไปได้ไม่ยากเพราะเคลียร์กันแล้ว
แต่ก็นั่นแหละ ไม่จำเป็น อย่ามาให้เห็นจะดีกว่า...เยอะเนอะ คนอ่านเนี่ย ^^

ป้ายไฟยังมีอยู่ แค่ถือไว้เฉยๆ เพราะเห็นว่ารักแล้ว
เหลือแค่ปรับตัวนิดๆ หน่อยๆ ตามประสาคนรัก
ตาโอบกะแทคน่ารักจะตาย ไม่ทิ้งป้ายหรอก ^^V

[goosongta]

คนที่รอยสักบนต้นคอแทคใช่มั้ยที่จะกลับมา

[Naenprin]

 

พอเปิดมจพูด ก็หวานกันเลยทีเดียว

โอ้ยน่ารักอ่ะ

[Millet]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เขินมวากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกคร่าาา

เขินทุกคำพูดดดดดดด

อยากได้พี่โอบกิจมาครอบครองงงง

[Tassanee]

อ้าวใครฟ่ะ

ไม่เอาาาาาาาาาาาา  กลับไปๆๆๆ

[BeeRY]

ชอบตอนจ่ายยาของคุณภก.โอบจริงๆ น่ารักมาก ทำเอาเขินตามแทคไปด้วย
ว่าแต่พี่คนนั้นจะกลับมาก็กลับได้ค่ะ แต่อย่ามายุ่งกับแทคก็แล้วกัน
ถึงมาวุ่นวายด้วย แทคก็ไม่สนใจหรอกเนอะ ก็ตอนนี้โอบสำคัญที่สุดนี่นา
โชคชะตาชอบเล่นตลกกับเราจริงๆ ทั้งๆที่กำลังไปได้ดี ก็ชอบมีมารมาขัดซะงั้น
ก๊าก แฟนเก่าแทคกลยเป็นมารในสายตาเราไปแล้ว
ก็เล่นนิสัยเสียอย่างนั้น ใครก็ไม่ชอบหรอก คนหลายใจน่ะ ชิ

[KAEHUB]

แท็ครู้อยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าแท็คจะไม่หวั่นไหวกับคนนั้นอีกใช่มั้ย แท็คจะมั่นคงกับโอบใช่ป่าว เค้ารู้น้า เค้าเชื่อใจแท็ค อิอิ โอบน่ารักเวอร์ อยากมีแฟนแบบนี้จัง ภัคก็นะสมจริงที่เป็นเพื่อนกับแท็คมานาน

[NewYearzz]

ทุกครั้งที่ผมอินหรือมีฉากกินใจมากๆผมก็ร้องทั้งนั้นแหล่ะครับ ขอพี่คนเขียนอย่าได้กังวัล 

แต่ถ้าเป็นห่วงจริงๆ ก็...มาลงบ่อยๆนะคึรับ   


รอตอนต่อไปครับ   

[่patsaporn]

สุข สงบ ร่มรื่น และอบอุ่นตามประสาคนเข้าใจและรักกันใหม่ ๆ ยกเว้นประโยคท้าย!! พี่ที่ว่านั่นใคร
อดีตแทค? อืม นะ มาดิมามาทำให้ความรักแข็งแรงกัน มาพิสูจน์ความรักคู่รักคู่ใหม่กันหน่อย
ชอบตอนจ่ายยากันน้อ น่ารักแท้ ภก. โอบกิจนี่ อยากจ่ายอยู่คนเดียวนี่แหละ เหมือนโอบจะอยากย้าย
มาอยู่ห้องเดียวกับพี่แทคแล้วนะ เค้าจะเห็นตรงกันมั้ยนิเรื่องนี้ ก็รอดูรอชมกันต่อไป
พระเอกขี้อ้อนมากจ้าทุกตรงๆ

ขอบคุณค่ะ

[kyoya11]

รักกันอยู่ดีๆ มีใครคนนั้นกลับมา...เพื่ออะไร
อย่ามาทำลายความรักที่พวกเราเฝ้าเพาะบ่ม(?)
 

[Takarajung_TK]

บททดสอบความรักของโอบแทคจะมาแล้วววว
เตรียมตัวเตรียมใจจ้า (บอกตัวเอง)

[yeyong]

เพิ่งได้มีโอกาสติดตามค่ะ อ่านรวดเดียว
คบกันแล้วแต่ยังไม่สวีทเท่าไหร่  ลุ้นๆให้หวานขึ้นเรื่อยๆ
ตั้งสมมติฐานเอาเองว่าครอบครัวของแทครู้ว่าเป็นเกย์อยู่แล้วหรือเปล่า

[bennnyyy]

แฟนเก่า แล้วจะกลับมายุ่งหรือเปล่าเนี่ย