สวัสดีค่ะ วันนี้เอาตอนใหม่มาลงให้นะค่ะ
ตอนนี้ขอบอกเลยว่าห้ามพลาดจ้าาา
แต่เป็นเรื่องอะไรนั้นเลื่อเม้าท์ลงมาได้เลยค่าาา
บทที่ 14
“สวัสดีครับน้องปีหนึ่ง” เสียงห้าวดังมาจากรุ่นพี่ปีสองตัวสูงที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องซึ่งรุ่นพี่คนนี้เป็นประธานรุ่นปีสอง มีรุ่นพี่ปีสองคนอื่นๆกระจายตัวอยู่รอบๆ
“สวัสดีรับ // สวัสดีค่ะ” น้องปีหนึ่งก็ทำความเคารพพี่ๆ
“วันนี้พี่มีเรื่องจะมาแจ้งให้ทราบว่า เราจะจัดปาร์ตี้เพื่อต้อนรับน้องๆ รวมถึงเฉลยเกมส์พี่รหัสที่น้องๆได้ไปเมื่อตอนเปิดเทอมด้วย
ใครที่ยังหาพี่รหัสเจอน้องจะโดนทำทา แต่...พี่รหัสคนไหนที่น้องรู้ตัวแล้ว พี่คนนั้นจะโดนทำโทษแทนนะครับ”
...โอย งานเข้า!!!...
...น้องทุกคนมีพี่รหัสที่ต้องตามหา ส่วนบางคนตามหาเจอแล้ว บางคนยังหาไม่เจอ...
...เขาเป็นหนึ่งในพวกหลังที่ยังคงตามหาพี่รหัสไม่เจอ เนื่องจากอาจเป็นเพราะเขาไม่ได้นอนหอ กลับบ้านตลอด ทำให้เวลารุ่นพี่นัดกินข้าว นัดเลี้ยงอะไรกัน เขามักจะพลาดโอกาสเสมอ
จนถึงตอนนี้เขายังหาพี่รหัสตัวเองไม่เจอเลยอะ
“วันไหนค่ะพี่” มีเพื่อนผู้หญิงในห้องถามขึ้น
“วันพรุ่งนี้ครับ”
ซวยละ!!! แล้วเขาจะเอาเวลาที่ไหนไปหาพี่รหัสตัวเองละเนี่ย ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาเขาไม่หานะ แต่ใครมันจะไปเจอวะ พี่รหัสแกเขียนโค้ดเนมมาซะ อย่างเอาตีนก่ายหน้าผาก
...นารูโตะ!!!...
ขอโทษครับพี่ มีเป็นนินจาหรือครับ ไม่เอาคาคาชิ ซากุระ ซาซึเกะมาด้วยละครับ โอ้ยยยยย...จอมใจอยากจะบ้า
เจ้าหนูนั่งหน้ามุ่ย จนเพื่อนข้างๆถาม
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ”
“เรายังหาพี่รหัสตัวเองไม่เจอเลย” ทำหน้าแหยๆใส่เพื่อน
“เราก็ยัง” เมื่อมีเพื่อนร่วมชะตากรรม เจ้าหนูก็ใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
จนเมื่อรุ่นพี่ประธานประกาศเสร็จก็ปล่อยน้องๆไปกินข้าวเที่ยง โดยนัดหมายให้ปีหนึ่งทุกคนเจอกับรุ่นพี่ในวันพรุ่งนี้หลังเลิกเรียน
พี่ๆปีสองทยอยออกจากห้องรวมถึงจอมใจและเพื่อนๆ เดินกันมาหน้าลิฟท์
“น้องจอมใจครับ เที่ยงไปกินข้าวกับพวกพี่ไหมครับ” หลังจากเรื่องวันวาเลนไทน์นั่น เขาก็ไม่ค่อยได้เจอพี่นัทอีก อาจจะเป็นเพราะเวลาเรียนที่ไม่ตรงกัน มีบางครั้งที่ปะกันบ้างตามตัวอาคารแต่โชคดีทุกครั้งที่มีเพื่อนอยู่ด้วย เขาบอกตามตรงว่าไม่ค่อยอยากเจอหน้าพี่แกเท่าไรนัก
“เอ่อ...แล้วเพื่อนผมละครับ” แม้จะไม่อยากเจอและถึงจะปฏิเสธไปตามตรงแล้ว แต่ท่าทางดูแล้วพี่นัทจะเลิกคิดเรื่องนั้นไปแล้วก็ได้มั้ง เพราะมาวันนี้ก็ดูปกติดี จอมใจหันไปมองเพื่อนในกลุ่มที่ยืนอยู่
“ก็ไปด้วยกันสิครับ” ว่าแล้วก็หันหน้าไปหาน้อง “โอเคไหม”
ในเมื่อไม่อยากปฏิเสธ ทุกคนพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
นักศึกษากลุ่มใหญ่ที่มีทั้งปีหนึ่งปีสองเดินออกมาจากลิฟท์สองตัว โดยทั้งหมดตกลงกันว่าจะไปกินที่ร้านสมาคมศิษย์เก่าที่เป็นร้านติดแอร์
เดินยกโขยงกันไป พอไปถึงร้านคนแน่นมากแทบไม่มีที่พอให้นั่ง จึงต้องยืนรอก่อน ระหว่างรอจอมใจก็เจอกับ...
“พี่เวทย์ๆ” เจ้าหนูเรียกชื่อพี่ชายในชุดช็อปสีน้ำเงินที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ในร้าน มีเพื่อนที่คาดว่าจะเป็นคนในคณะเดียวกันเนื่องจากใส่ช็อปซะส่วนใหญ่ทั้งหญิงและชายนั่งอยู่ประมานเจ็ดแปดคน หน้าหล่อใสหันหน้ามาหา รวมถึงคนในโต๊ะ
“อ้าว เจ้าลูกหมู มากินข้าวหรือไง”
“อื้อ มากับเพื่อนกับรุ่นพี่อะ แต่ไม่มีที่” เจ้าหนูย่นจมูก “หิวด้วย...”
จอมเวทย์ยิ้มนิดๆ มือก็ตักข้าวกระเพราหมูสับพอดีคำแล้วยื่นไปจ่อปากเล็กนั่น “เอ้ากินของพี่ก่อนก็ได้”
คนอื่นๆก็มองตามสองพี่น้อง
“อ้ำ” เจ้าลูกหมูรับช้อนข้าวเข้าปากไป เคี้ยวตุ้ยๆ
“น้องชายของจอมเวทย์หรือ” เพื่อนผู้หญิงน่าตาน่ารักซึ่งไม่เหมาะจะมาเรียนคณะวิศวกรรมถามขึ้น เพื่อนพี่เวทย์บางคนเขาเคยเจอแล้ว เช่นพี่เอก และส่วนมากเป็นผู้ชาย แต่ยังไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอผู้หญิง หรือเพราะว่าคณะนี้ทรัพยากรผู้หญิงขาดแคลนก็ไม่ทราบ
“อื้ม น้องคนเล็ก ชื่อจอมใจ” ยกนิ้วโป้งชี้ๆไปที่ร่างกลมๆ เจ้าตัวเลยยิ้มสวัสดี
“สวัสดีครับ // สวัสดีค่ะ พี่จอมเวทย์” เพื่อนเขาที่รู้จักพี่ชายเขาก็เดินเข้ามาทัก โดยมีกลุ่มรุ่นพี่ปีสองเดินเข้ามาสมทบ มีการทักทายโดยการผงกหัวให้กัน แม้จะไม่รู้จักแต่บางครั้งก็ต้องมีเห็นหน้าค่าตากันบ้าง
ยืนรอกันสักพักก็มีโต๊ะว่างสองตัวใหญ่ๆ ทุกคนจึงได้ฤกษ์นั่งและสั่งอาหาร จอมใจบอกลาพี่ชายไปนั่งกับเพื่อน
ระหว่างรอสั่งอาหาร กลุ่มจอมเวทย์ก็กินเสร็จพอดี ร่างสูงเดินเลี่ยงมาทางโต๊ะของน้องชาย วางมือบนไหล่กลมกลึงปุๆ เจ้าลูกหมูเงยหน้าขึ้นมามอง คนในโต๊ะก็มอง
“กินเสร็จแล้วหรือครับ”
“อือ...พี่ต้องไปเรียนแล้ว เจอกันตอนเย็นนะเดี๋ยวพี่มารับ รอหน้าตึกนะครับ” พี่ชายบอกพลางล้วงเงินออกมาจากกระเป๋าเงินใบหรู หยิบธนบัตรสีม่วงออกมาหนึ่งใบแล้วยื่นให้น้อง “อะนี่ เงินครับ พี่จ่ายให้นะ”
จอมใจส่ายหน้าพลางบุ้ยปากว่ามีแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้วางเงินใส่มือขาว จอมใจจึงขอบคุณพี่ชาย
จอมเวทย์อมยิ้มยกมือขยี้ผมนุ่มๆสองทีแล้วเดินแบกหน้าหล่อๆออกจากร้านไป
คนในโต๊ะยังคงจ้องร่างกลมเป็นตาเดียว จอมใจทำหน้าเขินเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกเด็กๆที่มีพี่คอยดูแล แต่เดาจากสีหน้ายิ้มของเพื่อนคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“คนนั้นพี่ชายของน้องจอมใจเหมือนกันใช่ไหมครับ” พี่นัทที่เคยสัมภาษณ์น้องไปถามเบาๆ ในใจพลันนึกไปถึงวันที่ได้เจอพี่ชายใหญ่ของบ้าน
จอมใจพยักหน้า “ครับ นั่นพี่จอมเวทย์ครับ”
“เหลืออีกสองคนที่พี่ยังไม่เจอสินะครับ” หนุ่มนัทเคยเจอจอมราชันหวงน้องกับจอมเวทย์ไปแล้วที่ศึกร้านหมูกระทะ ยังเหลืออีกสอง
“ครับ มีพี่จอมทัพกับพี่จอมพล”
“โห นี่ชื่อคล้องกันสุดๆ จอมขึ้นต้นทุกคนเลย” รุ่นพี่เข้มตัวสูงชะรูดทึ่งเล็กๆ
“ครับ”
นั่งคุยไปสักพัก อาหารที่สั่งก็มา นั่งกินกันจนเสร็จ ก็ต้องกลับไปเรียนช่วงบ่ายต่อไป จนถึงตอนเย็นจอมเวทย์ก็มารับอย่างที่บอกไว้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันรุ่งขึ้น ช่วงเย็นๆหลังจากเลิกเรียน รุ่นพี่ปีสองก็ต้อนน้องให้ไปรวมตัวที่หน้าชั้นหก ซึ่งเป็นโถงขนาดใหญ่ แต่ยังไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปทั้งนั้น เด็กปีหนึ่งคุยเสียงจอแจกันอย่างตื่นเต้น
ประธานปีสองเดินมาข้างหน้าแล้วขอให้น้องอยู่ในความสงบเพื่อแจ้งกำหนดการต่างๆและกิจกรรมรวมถึงสิ่งที่น้องต้องทำ
“เอาละครับ...ในเมื่อวันนี้เป็นวันพิเศษและพี่ก็อยากให้น้องทุกคนพิเศษเช่นกัน” พวกพี่ๆที่ยืนเรียงด้านข้างหยิบถุงพลาสติกใบ
ใหญ่มาหลายถุง “วันนี้น้องๆจะได้แปลงโฉมกันครับ”
ว่าแล้วพี่ๆก็แจกถุงเครื่องลำอางมาให้น้องทุกคนทั้งลิปติก บลัชออน แป้งพัฟ อายแชร์โดว์ อื่นอีกมากมาย พวกผู้หญิงก็กรี้ดกร๊าดดีใจ แต่พวกผู้ชายนี่สิทำหน้าตาบอกไม่ถูกกันสักคน แต่ในเมื่อพี่เขาสั่งเราก็ต้องทำ...
ปีหนึ่งเริ่มแต่งหน้าทำผมกันแต่ไม่ได้ทำให้สวยหรือหล่อขึ้น แต่คอนเซปวันนี้คือทำให้มันดูอุบาทว์สุดๆยิ่งทุเรศเท่าไรยิ่งดี
จอมใจนั่งชั่งใจสักพัก ก็ให้เพื่อนหญิงในกลุ่มช่วยแต่งให้ ผู้ชายคนอื่นทำหน้าแหยๆเมื่อโดนลิปติกทาปาก โดนแป้งที่หน้า
น้ำตาล ใบตองเริ่มทำการละเลงทุกสิ่งอย่างบนหน้าเพื่อน ทั้งเอาสิปติกสีชมพูมาวาดลงบนหน้าขาวๆ น้ำตาลสาวห้าวจัดการรวบผมสลวยแล้วมัดด้วยหนังยาง ผ่านไปสิบนาที น้องจอมใจในลุคใหม่ก็ปรากฏ...
ใบหน้าขาวใสถูกวาดด้วยลิปติกให้เป็นหนวดแมวสามเส้นอยู่ข้างแก้มสองข้าง ตรงจมูกโด่งเล็กก็ทาบรัชออนสีชมพูจนเหมือนจมูกแมว ผมสลวยนุ่มๆนั่นก็ถูกมัดเป็นแกละอันจิ๋วสองข้างเท่ากัน สรุปเจ้าหนูแต่งออกมาดูน่ารักกว่าเพื่อน
“กรี้ดดดด...น่ารักจังเหมือนน้องเหมียวเลย” เพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆเริ่มเข้ามากรี้ดกร๊าดกันใหญ่ ขอถ่ายรูปกันไปหลายช็อต
เพื่อนผู้ชายที่แจ่งออกมานั้นแต่ละคนแทบจะเรียกได้ว่าไม่เหลือเค้าเดิม บางคนออกมาดูดี บางคนออกมาแบบเอิ่มกระเทยชัดๆ แต่ก็เป็นการเรียกน้ำย่อยเพื่อความสนุกเป็นอย่างดี
หลังจากแต่งองค์ทรงเครื่องกันเรียบร้อย พี่ๆก็เริ่มเปิดงาน โดยให้นองเข้าไปเป็นทีละกลุ่มเพื่อเดินแบบโชว์ตัว กลุ่มของเจ้าหนูมีเพื่อนธัช กรต และใบตอง ส่วนน้ำตาลไปเดินกับเพื่อนอีกกลุ่ม
พอถึงคิว ทั้งหมดก็หายใจลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจ ตบบ่าตบไหล่กัน กระซิบถึงคิวที่ซ้อมมาเล็กน้อยแล้วเดินเปิดประตูผ่างเข้าไป
โถงด้านในถูกครองด้วยนักศึกษาทุกชั้นปีที่มารอดูน้องใหม่ของคณะ มีทั้งเหล่าคณะอาจารย์ที่มาเช่นกัน ด้านหนึ่งถูกปรับให้เป็นที่วางอาหารมากมายเป็นบุฟเฟ่
พอเห็นน้องกลุ่มใหม่เดินเข้ามาพี่ๆปีสามปีสี่ก็ส่งเสียงต้อนรับ ธัชเดินนำไปคนแรก ท่าเดินอาดๆกับหัวเกรียนนั้นดูเท่ไม่หยอก
จนมาถึงน้องน้องของบ้านที่แอบเห็นว่าพี่นัทเจ้าเก่าโบกมือเชียร์สุดๆ มีกล้องถ่ายอีกต่างหาก เจ้าหนูค่อยเดินออกมาจนมาหยุดที่หน้าทุกคน
“ชื่อจอมใจครับ ฝากตัวด้วยนะครับ” ยกมือสวัสดี “ดีใจที่ได้มาเรียนที่นี่ครับ เหมียว...” เจ้าตัวเอามือกุมแก้มแล้วร้องเหมียวๆหน้าทะเล้น จนคนอื่นอมยิ้มเอ็นดู
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเรียก ต่อไปก็เป็นการสันทนาการเล็กและเฉลยพี่รหัส
“ตอนนี้นะครับ เราจะทำการเฉลยพี่รหัสกันนะครับ น้องคนไหนที่รู้ว่าพี่รหัสคือใครให้มายืนทางซ้ายครับ” รุ่นพีผายมือให้น้องที่รู้แล้วไปยืนอีกฝั่ง “ส่วนน้องคนไหนที่ยังหาไม่เจอให้มารวมกันตรงนี้ครับ”
น้องที่รู้แล้วก็เดินด้วยหน้ามาดมั่นว่าจะเปิดโปงตัวพี่รหัสหัวเองให้ได้ เจ้าหนูน้อยเดินคอตกมายืนรวมกับเพื่อนที่ไม่สามารถหาตำตอบได้ว่าใครคือพี่รหัสตัวเอง
“เอาละครับ พี่ว่าเรามาทำโทษน้องที่ยังหาไม่เจอกันก่อนดีกว่า” รุ่นพี่ดูพออกพอใจกับการแกล้งน้องสุดๆ สรุปทุกคนลงความเห็น
ว่าให้เต้นทั้งหมดสามเพลง ซึ่งก็มีเพลงท่อนฮุกของกังนัม สไตล์...มันฮิตติดชาร์ตจริงๆเพลงนี้ เพลงที่สองคือเพลงเบบี้ๆเบสิกๆอย่างไก่ย่าง และเพลงสุดท้ายเพลงแมงมุม?...แมงมุม...เต้นยังไงเนี่ยไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยวุ้ย!!
รุ่นพี่จัดให้น้องที่ถูกโทษมายืนเรียงหน้ากระดานกัน หลังจากนั้นส่งสัญญาณให้ฝ่ายเครื่องเสียงเปิดเพลงกังนัม ทำนองเพลงติดหูกับจังหวะมันส์ ท่าเต้นโดนๆ ครองใจวัยรุ่น
ทุกคนพอเจอเพลงก็เหมือนมีวิญญาณนักเต้นเท้าไฟเข้าสิง ใส่เสต็ปกันไม่ยั้ง จอมใจเองก็เต้นดุกดิกไปกับเขาด้วย พอมาถึงเพลงที่สองไก่ย่าง...ท่าเบสิกง่ายๆ เนื้อเพลงคุ้นหูรู้จักกันดีทุกคน ท่าเต้นก็ดูดีสุดๆ จนมาถึงเพลงสุดท้าย น้องหลายเริ่มเงียบทำหน้างง เพราะไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน พี่ๆคนอื่นเลยจะมาลองสาธิตให้ดู
มีรุ่นพี่ผู้ชายปีสองที่เป็นแนวเลดี้บอย หน้าตาน่ารักดีทีเดียวออกมาเป็นแมงมุมตัวเมีย และจับรุ่นน้องปีหนึ่งหน้าตี๋ ดูขี้อายมาเป็นแมงมุมตัวผู้ แมงมุมตัวเมียต้องอยู่ด้านล่างและแมงมุมตัวผู้อยู่ด้านบน ถึงตอนนี้บางคนเริ่มหน้าแดง เขินกันบ้างเนื่องจากท่าทางของเพลงนี้ออกแนวเลท ฉ พอร้องเพลงปุป ท่าเต้นยิ่งเรียกเสียงกรี้ดเพราะบางทีต้องมีท่าที่ดูเหมือนแมงมุมขยุมๆกัน แต่มีรุ่นพี่บางคนก็เปลี่ยนเป็น ขย่มๆกัน อึ้ยๆๆ เขินๆ มาโชว์โจ๋งขรึมกันขนาดนี้เน้อคนเรา
หลังจากสาธิตเรียบร้อยก็ตารุ่นน้องทำบ้างแต่หากอาจารย์ที่ยืนมองอยู่ก็เดินเข้ามาเตือนบอกว่ามันดูไม่ค่อยเหมาะสม จึงมีการเปลี่ยนเป็นเพลงอื่นแทน คนดูเลยเสียใจนิดหน่อย แต่คนเต้นนี่สิแทบจะไหว้พระเก้าวัดขอบคุณ...รอดไป
โดนทำโทษกันไปตามระเบียบเรียบร้อย ก็มาถึงคนที่รู้พี่รหัสตัวเองแล้ว ประธานให้รุ่นน้องเดินเข้าไปหาคนที่คิดว่าเป็นพี่รหัสตัวเอง น้องก็เริ่มแยกย้ายกันไปตามจุดต่างที่มีรุ่นพี่ยืนกระจายอยู่ พอเฉลยจริงก็มีทั้งคนที่ทายถูกและทายผิด ซึ่งถูกลงโทษอีกเหมือนกันทั้งคนที่ทายผิดและรุ่นพี่ที่โดนน้องจับได้ ให้เต้นสามเพลงเดิมแต่ต้องเปลี่ยนเป็นท่าที่คิดว่าน่าเกลียดที่สุด ใครไม่ทุเรศพอไม่ให้กลับไปนั่ง...รอบนี้เลยดูเหมือนโดนหนักกว่า...
ในที่สุดการเฉลยพี่รหัสอย่างเป็นทางการก็มาถึง พี่ๆปีสองถูกเรียกให้มายืนเรียงกันแล้วเฉลยน้องรหัสทีละคน ซึ่งพี่รหัสหนึ่งคนจะมีน้องรหัสสองคนเนื่องจากคณะเขาคนน้อย รุ่นพี่ที่เข้ามารุ่นแรกยังไม่เยอะและไม่พอต่อจำนวนรุ่นน้อง ผลปรากฏว่าพี่รหัสเขาชื่อพี่มาร์คเป็นรุ่นพี่ปีสองที่ดูนิสัยดี ยิ้มง่าย แต่ออกจะเงียบนิดๆ ส่วนเพื่อนรหัสเขาก็คือเพื่อนชายที่เงียบเช่นกันชื่อโย แต่โดยรวมแล้วสายรหัสนี้ก็น่าอยู่ที่สุดทั้งสายเลยตั้งแต่ปู่ย่ารหัสชั้นปีสี่ ลุงป้ารหัสปีสาม พี่รหัสปีสอง
ต่อไปก็เป็นปาร์ตี้บุฟเฟ่อาหารที่ทางรุ่นพี่จัดมา มีทั้งถาดข้าวผัด ไก่ทอด ลูกชิ้นทอด มาม่าผัด มักกะโรนี และน้ำอัดลม ทุกคนลุกขึ้นตักอาหารมาแบ่งกันในสายรหัสตัวเองเป็นกลุ่ม กินไปคุยไปเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ของเหล่ารุ่นพี่รุ่นน้องได้เป็นอย่างดี เสียงหัวเราะ เรื่องตลก เกมส์ เพลงต่าง ถูกนำขึ้นมาเพื่อเอ็นเตอร์เทนทุกคนจนดึก
เวลาสี่ทุ่มกว่า งานเลี้ยงจึงเลิกรา ช่วยกันเก็บของเคลียร์พื้นที่ น้องปีหนึ่งก็ล้างหน้าล้างตาลบเครื่องสำอางออก รุ่นพี่ก็บอกให้น้องทยอยกลับไปเพราะดึกแล้ว เพื่อนๆส่วนใหญ่นอนหอกันจึงกลับง่าย แต่จอมใจต้องเรียกคนที่บ้านมารับ ซึ่งเจ้าตัวโทรไปบอกไว้ตั้งแต่ก่อนปาร์ตี้เลิกเป็นชั่วโมง ร่างกลมๆลงลิฟท์มากับเพื่อน
ข้างล่างตึกมีไฟสว่างอยู่ แต่ด้านนอกมือมิดแทบมองไม่เห็นอะไร เจ้าหนูล่ำลาเพื่อนๆแล้วยืนรอคนที่บ้านมารับอยู่
สักพักก็รู้สึกถึงมีคนมาจับหัวไหล่จึงหันกลับไปมอง
“อ้ะ...พี่นัท” ร่างสูงสมส่วนของพี่หน้าตี๋ยืนมองอยู่
“คือพี่มีเรื่องจะบอกน้องจอมใจครับ” ชายหนุ่มพูดพลางเอื้อมมือมากุมมือขาวๆเอาไวสองข้าง สูดหายใจเล็กน้อย“พี่จะบอกว่าพี่ยังไม่ยอมแพ้เรื่องน้องใจหรอกนะครับ”
เจ้าหนูเริ่มมีสีหน้าประหลาด “หมายความว่า...”
“พี่จะไม่ยอมให้ใครมาขวางต่อให้เป็นพี่ชายน้องใจก็ตาม”
ทว่า...ทั้งสองคนก็สะดุ้งเมื่อมีเสียงเข้มๆดังจากในความมือ “ทำอะไรกัน!!!” พร้อมกับการปรากฏกายของร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาทมึงทึง นัยน์ตาคมกริบจ้องมองไปที่มือที่กุมกันอยู่ของทั้งสองคนนั่นแล้วเม้มปาก
“พ...พี่ราชัน” เจ้าหนูเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก พลางแกะมือตัวเองออกจากอีกฝ่าย แต่รุ่นพี่หนุ่มก็มือเหนียวเป็นตุ๊กแกไม่ยอมปล่อย
ตอนนี้จอมราชันไม่ต้องให้ใครมาบอกเขาก็รู้ว่าตัวเองกำลังเดือดจนอยากจะฆ่าใครสักคนได้ “ใจมานี่!” สั่งน้องเสียงเข้ม
เจ้าหนูทำหน้างงเพราะไม่รู้ทำไมอยู่พี่ชายก็มีท่าทางโกรธขนาดนี้ พอพี่ชายเห็นน้องไม่ยอมเดินมาก็ยิ่งโมโห เดินเข้าไปคว้าข้อมือน้องให้หลุดออกจากอีกฝ่ายแล้วลากร่างกลมขึ้นโดยไม่สนใจอีกคนที่โดนทิ้งอยู่ข้างหลัง
ในรถบรรยากาศดูอึดอัดเมื่อพี่ชายไม่ยอมพูดอะไรเลย
“พี่ราชันจ๋า” เอ่ยเสียงอ้อนเล็ก ทำหน้าเจี๋ยมๆ
“เมื่อกี้ทำอะไรกัน ทำไมต้องจับมือกัน” ถามเสียงเข้ม
เจ้าหนูหลบตา “พ...พี่เขาเขาไม่จะยอมแพ้อะไรนั่นนะครับ” พอได้ยินหน้าหล่อๆคิ้วขมวดทันที เจ้าหนูรีบแก้ตัวต่อ “แต่ใจไม่ได้ตอบอะไรนะครับ พี่ราชันมาก่อน”
“วันหลังอย่าให้คนอื่นจับมือถือแขนเราอีกรู้ไหม พี่ไม่ชอบ” สั่งน้องเสียงเขียว
“แต่มันไม่มีอะไรนี่ครับ” เถียงกลับ
“เอาเป็นว่าพี่ไม่ชอบ เข้าใจไหม!”
จอมใจเพิ่งเห็นพี่ชายสั่งโดยไร้เหตุผล ทำเอาเจ้าหนูถามต่อ “เหตุผลคืออะไรครับ”
ร่างสูงชะงัก ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเสียศูนย์อย่างแรง เจ้าตัวหักรถเข้าเลนซ้ายแล้วจอด หันหน้ามามองน้องที่จ้องตอบไม่แพ้กัน
“พี่สั่ง...เราไม่เชื่อฟังหรือไง”
“ก็ใจบอกไปแล้วนี่ว่าไม่มีอะไร” น้องเชิดหน้าขึ้น ริมฝีปากงอนเชิด จอมราชันเห็นแล้วอยู่ๆก็รู้ว่าตัวเองอยากจะสัมผัสมัน เขากับน้องเราจุ๊บๆกันบ่อยแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขารู้สึกว่าอยากจะลองสำรวจข้างในมาก่อน
ร่างสูงเริ่มตาพร่า เขารู้เพียงว่าเขาไม่ยอมเสียน้องให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น จอมใจเริ่มงงเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ขยับมาทางตัวเองมากขึ้น “พี่ราชัน...อุบ...”
ยังพูดไม่ทันจบก็รู้สึกถึงความร้อนมาประกบลงบนปาก ร่างสูงใหญ่ทาบทับลงมาจนหายใจไม่ออก เจ้าหนูเบิกตาโต รู้สึกถึงลิ้นร้อนๆเล็มอยู่ที่ริมฝีปากราวกับขอเข้ามา มือใหญ่กดท้ายทอยลงมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายขยับหนี มือขาวๆกำเสื้อเชิ้ตอีกฝ่ายจนยับ กำลังตกใจว่าพี่ชายเป็นอะไร? แต่ก็รู้สึกแปลกเมื่อร่างสูงขบเบาๆจนต้องเปิดปากให้ลิ้นอุ่นๆเข้ามา ไล้ไปตามแนวฟัน พันกระหวัดกับลิ้นตัวเองไปมา แม้ใจจะร่ำร้องว่ามันไม่ถูกต้อง แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้เขาลองตอบสนองไปอย่างเงอะงะ
ด้านชายหนุ่มเห็นน้องเริ่มโอนอ่อนจึงยิ่งได้ใจ ลูบไล้ร่างกลมไปตามแนวสันหลัง เจ้าหนูสะท้าน ก่อนจะรู้สึกตัวรีบผลักร่างสูงออกอย่างแรง
“แฮ่ก...อา...” หลุดออกมาก็หอบเอาลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ หน้าแดงก่ำสลับซีด เขาไม่ได้โง่ว่าสิ่งที่ตัวเองทำกับพี่ชายนั่นเรียกว่าอะไร มันคือ...จูบ...แต่มันไม่ใช่จูบธรรมดา
“นี่คือการลงโทษที่เราไม่เชื่อฟังพี่” เงียบอยู่นานกว่าชายหนุ่มจะหาเสียงเจอ เขานึกอยากจะฆ่าตัวเองที่ดันทำอะไรบ้าบอกับน้องชายตัวเองลงไป นี่เขาจูบกับน้อง?
เจ้าหนูยังเหมือนเบลอได้แต่พยักหน้า ริมฝีปากจิ้มลิ้มบวมเจ่อไม่น้อยจนมือใหญ่อดไม่ได้ที่จะลูบไล้เบาๆ ก่อนพละออกไป
ทั้งสองรู้สึกว่านับแต่ต่อไปความสัมพันธ์ของเขาสองคนอาจไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
TBC.
อุกรี้ดดดดดพี่ราชะนของเราช้างใจร้อนจริงๆๆ
น้องใจของเราจะทำอย่างไรต่อไปดีหนอ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: จอมขมังเวทย์ปราบมาร : บทที่ 1(50%) (8/3/2557) P.57+แจ้งข่าว P.1ค่ะ (อ่าน 406021 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก