-
[/img]ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
***********************************************************************
:z2: :z2: :z2:
ตอนนี้มีเรื่องใหม่มาจ้า
流浪表演 วณิพกพเนจร >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36952.0
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันนี้เรามีข่าวดีให้แฟนๆน้องใจและพี่จอมทั้งหลายยค่ะ
ในทึ่สุด จอมใจจอมราชันก็รวมเล่มออกมาแล้ว :hao7:
(http://i58.tinypic.com/106lngj.jpg)
จอมใจจอมราชัน
ผู้เขียน : น้ำแข็งใส
ขนาด : A5
จำนวนหน้า : 240 +
ราคา : 300 บาท
ของแถม : ที่คั่นหนังสือ ตอนพิเศษที่ไม่เคยลงในเว็บ
พิเศษ!!! ที่คั่นหนังสือ 5 ลาย + สมุดโน้ต
สั่งจองได้ที่ : http://www.unixjung.com/product/6/pre-order-จอมใจจอมราชัน
>
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 1 เมษายน 2557
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวันที่ 30 เมษายน 2557
<
อ่านเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36530.0
หนุ่มน้อยร่างกลมน่ารักขี้อ้อนแก้วตาดวงใจของพี่ชาย(ข้างบ้าน)ที่พกความป่วนซุกซนมาให้พี่ๆใจละลายเล่น
โดยเฉพาะพี่ใหญ่ที่ทั้งดูแลประคบประหงมน้องอย่างดีแต่อยู่ๆดันใจเต้นตึกๆกับน้องชายที่เลี้ยงมากับมือ
แค่พอเห็นคนอื่นเข้ามาใกล้น้องทีไรแทบอยากจะผันตัวไปถือปืนไว้หนวดไล่ยิงคนพวกนั้นจริงๆ
แต่เขาจะกล้าพูดไปได้ไงเล่า! เมื่อคำว่า...พี่ชาย...มันค้ำคออยู่อย่างนี้!
...ชีวิตหนุ่มน้อยกับพี่ชายข้างบ้านทั้งสี่ที่มีแต่เสียงหัวเราะและความสุข พร้อมที่จะรู้จักพวกเขาหรือยัง....
...ครอบครัวตัวจอมที่จะทำให้ทุกคนอมยิ้มไปความน่ารักของคำว่า...พี่น้อง...ครอบครัว...และ...ความรัก
-
เดี๋ยวเอาลงนะค่ะรอสักครู่ :z2: :z2: :z2:
-
สวัสดีค่ะ ชื่อน้ำแข็งใสนะค่ะ มาอ่านที่บอร์ดนี้นานแล้ว จนวันนี้มีโอกาสพานิยายตัวเองสู่สายตาคนอ่าน
เคยเขียนนิยายในเด็กดีอยู๋พักใหญ่ แต่ก็หยุดไป ตนตอนนี้เริ่มอยากกลับมาเขียนอีก ทำให้เรื่อง "จอมใจจอมราชัน"เกิดมาเป็นชิ้นเป็นอัน ยังไงก็ขอฝากน้องจอมใจกับพี่ชายทั้งคนด้วยนะค่ะ :o8: :-[
:pig4: :pig4: :pig4:
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2
บทนำ
“อุแว้ๆๆๆ” เสียงเด็กทารกเพศชายร้องไห้จ้าดังมาจากบ้านขนาดกะทัดรัดในหมูบ้านชื่อดังแห่งหนึ่ง มือมารดาตบก้นลูกน้อยเบาๆเป็นการกล่อม
เด็กชายต่างวัยสี่คนรีบวิ่งจากสนามหญ้าบ้านหลังใหญ่กินเนื้อที่เกือบสามร้อยไร่วิ่งกรูผ่านประตูเหล็กข้างบ้าน ข้ามมาอีกฝั่ง
“น้องย้องไห้ๆๆๆ” เด็กชายตัวเล็กที่สุดในกลุ่มเอ่ยอย่างตื่นเต้นทั้งๆที่ยังพูดไม่ค่อยชัดด้วยวัยเพียงสามขวบ พลางเอานิ้วจิ้มๆๆที่แก้มยุ้ยๆของเด็กน้อย จนเด็กชายที่โตกว่าเอ็ดเบาๆ
“ล้างมือหรือยังน่ะ ไปจับแก้มน้องแบบนั้น” เด็กชายตัวเล็กทำหน้ามุ่ย
จนเด็กชายที่ตัวโตที่สุด ผู้มีดวงตาคมกริบ ดุดันและ ดูมีวุฒิภาวะมากที่สุดก้าวมาใกล้ๆๆห่อผ้าน้อยๆๆกองนั้น พร้อมกับจ้องมองน้องน้อยตัวเล็กด้วยสายตาที่อ่อนลง เด็กทารกน้อยเริ่มเงียบเสียงและจ้องมองอย่างสนใจ
“น้องมีชื่อหรือยังครับน้าอร” หญิงวัยกลางคนเจ้าของชื่อ “อรอุมา” ยิ้มอ่อนโยนก่อนส่ายหน้า
“ยังเลยจ้ะ ยังตั้งไม่ถูกเลย”
เด็กชายที่ท่าทางเฉื่อยชาเล็กน้อยราวกับเรื่องๆนี้ไม่ได้ตื่นเต้นสักเท่าไรก้าวขยับเข้ามาใกล้ๆพี่ชายคนโตสุดแล้วเอ่ยเสียงเรียบเฉย
“อ้าว เงียบซะแล้ว ไม่ร้องแล้วหรอเนี่ย เซ็งจัง” ประโยคนี้ทำให้เด็กชายที่สูงกว่าเล็กน้อยเอ่ยปากบอกว่า
“นายหมายความว่ายังไงของนายละนี่นายทัพ น้องหยุดร้องก็ดีแล้ว” ลูกชายคนรองของตระกูล “สุทธิไพศาล” เจ้าของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ระดับแนวหน้าของประเทศตบบ่าน้องชายคนที่สามเบาๆ
เด็กชายเจ้าของชื่อ “นายทัพ” หรือว่า “จอมทัพ” เหล่ตามองพี่ชายคนรองเล็กน้อยก่อนเมินความสนใจไปที่อื่น น้องเล็กสุดของบ้านของบ้านอย่าง “จอมเวทย์” ตบหน้าอกตัวเองปักๆๆแล้วบอกว่า
“เดี๋ยวเวทย์จาต้างชื่อให้น้องเองน้า” อรอุมายิ้มขำกับท่าทางของเด็กชาย
“ได้จ้ะลองบอกมาสิจ้ะว่าน้องชื่ออะไรดี”
จอมเวทย์ทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนบอกว่า
“น้องตัวอ้วนกลมๆๆแบบนี้ชื่อกลมกลมดีไหมครับ” คำตอบเล่นเอาทุกคนส่ายหน้าส่ายหัว
“ชื่อแบบนี้มีที่ไหน” พี่ชายคนรองอย่าง “จอมพล” เอ่ยขัดก่อนบอกว่าตัวเองจะตั้งเอง
“งั้นเอาชื่อปุ๊กลุ๊กดีไหม” ชื่อนี้ก็เหมือนจะไม่ผ่านมติของทุกคน
“งั้นทัพตั้งเอง” จอมทับผู้เฉื่อยชาเอ่ยเสียงแผ่ว สายตาทุกคู่หันไปทางคนพูดอย่างใจจดใจจ่อ ที่ลุ้นไม่ใช่อะไรหรอก กลัวไอ้หมอนี่พูดอะไรเพี้ยนๆๆออกมาก็เท่านั้น
“ชื่อขี้แยไง” ตึง!! ทุกคนเบือนหน้าหนีกันหมด ไม่เว้นแม้แต่อรอุมาที่หัวเราะเบาๆๆ พลางมองเด็กชายทั้งสี่คนอย่างอบอุ่น
เธอย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เมื่อสามปีก่อนกับสามี หมู่บ้านจัดสรรชื่อดังที่รายล้อมเป็นด้วยความร่มรื่น บรรยากาศดี บ้านหลังที่เธอกับสามีเลือกซื้อนั้นเป็นบ้านขนาดพื้นที่หกสิบตารางวาซึ่งอยู่ติดกับบ้านหลังใหญ่กินเนื้อที่กว้างขวางของตระกูลสุทธิไพศาลซึ่งเป็นทั้งเจ้าของหมูบ้านจัดสรรแห่งนี้และผู้ที่กุมอำนาจในมืออย่าง “นายจอมไตร สุทธิไพศาล” เจ้าของฉายาเจ้าพ่อวงการอสังหาฯ ก็เป็นเจ้านายของสามีเธอที่ชักชวนให้ลูกน้องคนสนิทมาซื้อบ้านข้างๆๆในราคาพิเศษพร้อมกับลูกชายทั้งสี่คนของนายจอมไตรที่ชอบข้ามฝั่งมาที่บ้าน ซึ่งทำให้เธอและเด็กๆๆทั้งสี่รวมทั้งภรรยาของนายไพศาล “นางนวลอนงค์”สนิทสนมกันดี เด็กชายทั้งสี่คนเป็นเด็กที่ดี กริยามารยาทสมกับเป็นคุณชายแต่ยังแฝงไปด้วยความน่ารักและซุกซนสมวัย
น้องชายคนเล็กสุดของตระกูล “เด็กชายจอมเวทย์” วัยสามขวบที่ซุกซนและร่าเริง เป็นน้องคนเล็กที่ดูท่าทางแก่นเซี้ยวสมวัย
ตามมาด้วยน้องชายคนที่สาม “จอมทัพ” หนุ่มน้อยผู้เฉื่อยชา ชื่อชอบการวาดภาพเป็นที่สุด การพูดการจาดูจะเรื่อยๆ ดูแล้วเหมือนไม่สนใจคนรอบข้างแต่ทว่าความสังเกตเป็นเลิศทีเดียว
ลูกชายคนรองผู้อ่อนโยนของน้องๆ “จอมพล” วัยสิบเอ็ดปี ด้วยรอยยิ้มที่เจิดจ้าทำให้เขาเป็นคนที่อบอุ่น เอาใจใส่ผู้อื่น
ส่วนพี่ใหญ่ของน้องๆ หรือว่า “จอมราชัน” เด็กหนุ่มวัยรุ่นอายุสิบสี่ปี ผู้มีดวงตาคมกริบ ดูท่าทางเป็นผู้ใหญ่เกินวัย ด้วยความสูงโปร่งที่แซงหน้าเด็กคนๆอื่นในวัยเดียวกัน
ในที่สุดจอมราชันพี่ใหญ่ของบ้านก็เอ่ยเสียงเรียบ
“ขอผมตั้งชื่อน้องได้ไหมครับน้าอร” นัยน์ตาคมกริบหันไปเอ่ยขออนุญาตมารดาของทารก
อรอุมายิ้มรับเพราะเธอรู้ว่าเด็กหนุ่มผู้นี้เป็นคนเฉลียวฉลาด มีเหตุผล คงจะมีตัวเลือกดีๆอยู่ในใจ
เมื่อเห็นคุณน้าพยักหน้า จอมราชันยื่นแขนเรียวยาวมาช้อนเด็กน้อยตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน พลางมองอย่างอบอุ่น
“งั้นก็ให้ชื่อว่า “จอมใจ” ก็แล้วกัน จะได้เป็น “ดวงใจ”ของคนทั้งบ้าน” ชื่อที่เด็กหนุ่มตั้งขึ้นทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ยอมรับ
“ชื่อจอมใจก็น่ารักดีจ้ะ” เมื่อมารดาของทารกเห็นดีเห็นงามด้วย จอมราชันจึงหันไปบอกน้องที่เหลือและกำลังจะได้เป็นพี่ชายของจอมใจว่า
“สรุปน้องชื่อจอมใจนะ เราทุกคนโอเคใช่ไหม” จอมพล จอมทัพ จอมเวทย์พยักหน้าตาม
ตั้งแต่วันนั้นเด็กน้อย “จอมใจ”วัยหนึ่งเดือน จึงกลายมาเป็นดวงใจของทุกคนในบ้าน และมีพี่ชายถึงสี่คนในคราวเดียว
:z2: :z2: :z2: :z2:
[/left][/pre][/size][/size]
-
^
^
จิ้มมม ... :z13: :z13: :z13:
ได้จิ้มคนเเรกเเหละ :-[ :-[ :o8:
รีบๆ ต่อนะครับ เริ่มมา ท่าทางสนุกดี มีพี่ชายตั้ง 4 คน หึหึ,,,
เเอบกินพี่ชายอะป่าว น้องคนสุดท้องง !!
:laugh: :laugh:
-
เย้เรื่องใหม่ :mc4: เราจะรอติดตามเรื่องนี้ของน้ำเเข็งใสนะ :bye2: :bye2:
-
ขอสอบถามผู้รู้หน่อยนะค่ะว่า เราจะเปลี่ยนชื่อเรื่องยังไงค่ะ คืองงมากค่ะ ณ จุดนี้
-
ติมตามน้ะค้าา :mc4:
-
:pig2: :pig2: :pig2:
บทนำน่ารักจังเลย
-
ลูกพี่ลูกน้อง....
-
ออกตัวแรงว่าจองไว้ก่อนเลยที่เดียว
-
เรื่องใหม่ๆๆๆ ^^ :pig2: :pig2: :pig2:
จอมใจจอมราชัน<<จากชื่อ เรื่องนี้พระเอกคนเดียวชิมิ(รึเปล่า???) อายุห่างกันเยอะเหมือนกันนะเี่นี่ย
:mc3: :mc3: :mc3:
-
จอมใจ จอมราชัน จอมพล จอมทัพ จอมเวทย์
ตั้งชื่อได้น่ารักจังเลยค่ะ ชอบจัง ^^
แต่แอบคิดว่าถ้ามีน้องเพิ่มขึ้นมาอีกคนจะชื่ออะไรหว่า?
จอมมาร? 55555+ ถ้าชื่อนี้คงเซี้ยวซนจนพี่ๆปวดหัวน่าดู
-
จิ้มๆค่ะ
พี่ๆตระกูล จอม นี่น่ารักกันจังเลยค่ะ
จอมราชันกับจอมใจ งื้อออ
ชอบชื่อมากเลยค่ะ ><
-
มาตามด้วยคนจ้า
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
รอเด็ก ๆ เค้าโตกัน
-
ติดตามๆ มาต่อเร็วๆนะคะ :L2:
-
น้องจอมใจ ของ พี่ๆ
จะรอเด็กๆโตนะคะ
-
เเม้เเต่ชื่อยังเป็น เจ้าของที่ตั้งให้
เเล้วคนใช้ชื่อคงกลายเป็นของคนตั้งซะเเล้วละคะงานนี้
-
เรื่องใหม่ออกแนวลูกพี่ลูกน้องนะเนี่ย
พระเอกเนี่ยพี่คนโตสุดใช่มั้ยอ่ะ อายุห่างกันมากเลยนะ 14ปีแหนะ สงสัยได้ออกแนวโชตะนิดๆไหมเนี่ย
-
:-[ :-[ :-[ :-[แนวไหนไม่รู้ๆแต่ว่าชอบอะ :o8: :o8:
ปล.หวังว่าคงมาต่อจนจบเน้อห้ามทิ้งกันน๊า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
จะรออออออออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
อัยยะจะเจอศึกฉิงนายไหมเนี้ย
-
สนุกมากเลยค่ะ...^^
-
ชื่อเรื่องบ่งบอกมากว่าใครคือพระเอก!! :laugh:
ภาษาเรียบลื่นน่าอ่านดีค่ะ ขอติดตามนะคะ
-
จอมใจ :o8: :o8: :o8:
ชื่อน่ารักมากมากค่า สมกับจอมราชัน อิอิ
ชื่อบอกพระเอกโดยไม่ต้องเดาค่า 55555555555
ติดตามค่ะ น่าสนใจๆ
-
ลงช่ือติดตามค่า
-
:pig2: :pig2: :pig2:
-
อ๊ะะะ ;w; แลดูน่ารักอ่ะ
อ๊าา รอตอนต่อไปน้าค่า
-
ต้อนรับตระกูลจอมไตรอีกหนึ่งเรื่อง
-
สวัสดีคะนักอ่านทุกท่าน วันนี้น้ำแข็งใสมีเรื่องมาชี้แจงเล็กน้อยค่ะ
เห็นหลายคอมเม้นเขียน เรื่องนี้เป็นเรื่องจอมไตรอีกเรื่อง คืออยากชี้แจงตรงนี้ว่า
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เขียน และชื่ออาจจะไปซ้ำชื่อตัวละคร ในเรื่องของนักเขียนท่านอื่น
เลยอยากมาชี้แจงว่าเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องนะค่ะ ทางเราไม่อยากมีความขัดข้องใจกับเจ้าของเรื่องท่านอื่น
เรื่องนี้น้ำแข็งใสเขียนขึ้นมาเอง ไม่ได้เอาเรื่องของใครมาปรับเปลี่ยน เพราะฉะนั้นของทำความเข้าใจตรงจุดนี้ค่ะ
เพื่อที่ไม่มีปัญหาภายหลัง และขออภัยหากชื่อตัวละครซ้ำกันบ้าง ซึ่งไม่มีเจตนา ถ้าหากมีข้อผิดพลาดประการใด
ชี้แนะกันได้ค่ะ หากมีเรื่องอะไรทางเราพร้อมจะแก้ไขค่ะ
ขอบคุณค่ะ :L2:
ปล. น้องจอมใจบทแรกกำลังจะมา อดทนรอสักนิดนะค่ะ
:pig4: :pig4:
-
น่ารักอะ น่าติดตามด้วย อัพบ่อยๆนะ
-
สวัสดีค่ะ
ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ
ตอนนี้กำลังจะทยอยลงตอนใหม่ที่รีไรท์นะค่ะ
บางส่วน บางตอนอาจจะไม่แตกต่างกันมากแต่ว่าค่อยลองอ่านนะค่ะ
เรื่องที่รีไรท์ใหม่(ดูจะ)กระชับ แล้วก็ดำเนินเรื่องไวกว่าเดิมนะค่ะ
ขอให้ทุกท่านเอ็นดูน้องใจกับพี่ๆต่อไปด้วยนะค่ะ
ขอบคุนค่า
บทที 1 (รีไรท์)
[/b][/size]
“ไอ้จ้ำม่ำเสร็จหรือยังเนี่ย” เสียงตะโกนไม่เบานักจากหน้าบ้านทำเอามือขาวดูเจ้าเนื้อเล็กน้อยผูกเนคไทมือเป็นระวิง เจ้าของร่างสูง 168 เซนติเมตรที่ยืนทำหน้ายุ่งคิ้วขมวด กำลังมีปัญหากับเนคไทสำน้ำเงินเข้มที่มีตราสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยปักอยู่ ร่างสมส่วนมีค่อนข้างเจ้าเนื้อด้วย นำหนัก 60กิโลกรัมกับส่วนสูง 168เซนติเมตรทำให้เด็กหนุ่มดูท้วมเล็กน้อย ใบหน้าออกกลมเล็กน้อยมีเลือดฝาดสีชมพูน่ารัก นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนใส่ดึงดูดให้คนสบตา ริมฝีปากบางกระจับได้รูปสีชมพูอมส้ม ทั้งหมดดูลงตัวภายใต้ทรงผมสีน้ำตาลเข้มตัดเป็นระเบียบ ส่งผลให้เด็กหนุ่มแลดูน่ารัก น่าเอ็นดูจากผู้พบเห็น รวมถึงรอยยิ้มกว้างๆที่เจ้าตัวขยันส่งให้
จากเด็กน้อยอายุหนึ่งเดือนเมื่อหลายสิบปีก่อน กลายมาเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นอายุ 18 ปี ที่กำลังจะเป็นนักศึกษาน้องใหม่ในมหาวิทยาลัยรัฐชั้นนำของประเทศ
จอมใจตัดสินใจล้มเลิกการผูกเนคไทแล้วเดินหิ้วกระเป๋าลงมาชั้นล่างของบ้านเดี่ยวหลังกะทัดรัด ส่งเสียงทักทาย
“สวัสดีจ้ะ ป๊า ม้า” ร่างบุพการีทั้งสองที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร นาย ”ประสิทธิ์ วีระ” บิดาของ นาย “จอมใจ วีระ” ยิ้มรับคำทักทายของบุตรชาย แล้วเอ่ยว่า
“หม่าม้าทำกับข้าวเสร็จแล้ว เราไปเรียกพี่ชายเราให้มากินข้าวด้วย” พ่อเขาเอ่ยสำทับ จอมใจเดินฉากกั้นห้องไปยังห้องนั่งเล่นที่มีโซฟาบุนวมนุ่มนิ่ม บัดนี้กำลังถูกยึดครองด้วยร่างสูง 180 เซนติเมตร ของนาย “จอมเวทย์ สุทธิไพศาล” พี่ชายข้างบ้านข้างรั้วคนที่สี่ ที่สนิทสนมมาตั้งแต่วัยเด็ก และชอบแกล้งเขาเป็นว่าเล่น จนอาจเรียกว่าเป็นอริกันย่อมๆๆก็ว่าได้
“พี่เวทย์ ป๊าเรียกกินข้าว” สายตาของชายหนุ่มยังคงจับจ้องไปยังข่าวภาคเช้าอยู่ ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจน้องชายต่างสายเลือกคนนี้
“อืม……” เสียงครางตอบรับในลำคอเบาๆ ทำให้จอมใจหงุดหงิดเล็กน้อย
ขากลมกลึงก้าวมาบังจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ พลางถลึงตาใส่
“ไม่ได้ยินที่ใจเรียกหรือไง”
“อย่าบังสิไอ้จ้ำม่ำ” เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่อยากได้ เจ้าน้องชายคนเล็กก็เอื้อมมือไปกดรีโมทปิดโทรทัศน์ทิ้ง สายตาคมเฉี่ยวมองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนส่ายหน้า
“ไอ้อ้วนจอมแสบ” จอมใจคิ้วกระตุกก่อนเอ่ยซ้ำ
“กินข้าว” แล้วเจ้าตัวก็เดินไป
จอมเวทย์ทรุดตัวนั่งข้างๆน้องชายตัวกลมแล้วบอก
“กับข้าววันนี้น่ากินจังครับ” เมนูวันนี้ประกอบด้วย ข้าวต้มเปล่าหม้อใหญ่ ยำผักกาดดอง ไข่เจียวหมูสับ และ ผัดผักบุ้ง
จอมใจทำหน้ายู่ “พี่เวทย์ก็บอกว่าน่ากินทุกวันนั่นแหละ”
ประสิทธิ์หัวเราะ พร้อมกับอรอุมา หรือ หม่าม้าของเจ้าตัวกลมตักข้าวต้มแบ่งใส่ชามให้ทุกคน
ระหว่างนั้นก็มีการเปิดการสนทนาประจำวัน พร้อมกับมื้อเช้า
“เวทย์อาฝากน้องไปมอ.ด้วยนะ”
“ได้ครับ ผมไปส่งน้องเอง แต่ตอนเย็นผมไม่ว่างเพราะติดเรียน เดี๋ยวผมให้ลุงทศไปรับนะครับ” จอมเวทย์เอ่ยถึงคนขับรถที่ทำงานมาตั้งแต่พวกเขาเด็กๆๆและมีความนับถือกัน
“โอเค เพราะอาต้องไปดูงานกับนายใหญ่” ประสิทธิ์เอ่ยถึงเจ้านายซึ่งเป็นบิดาของชายหนุ่ม
“ปีนี้เวทย์ขึ้นปีสี่แล้วใช่มั้ย” หญิงคนเดียวในโต๊ะเอ่ยถาม
ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนเบือนสายตามาที่หัวทุยๆของเด็กข้าง ก่อนยกมือใหญ่โยกเบาๆ
“เป็นอะไรไปจ้ำม่ำ”
“เปล่า เชอะ” สะบัดหน้างอนๆใส่ก่อนลงมือตักข้าวต้มเข้าปาก คนเป็นพี่ชายเห็นจึงหัวเราะขำๆ แม้ว่าพวกเขาสองคนจะดูเป็นไม้
เบื่อไม้เมากัน อาจเป็นเพราะว่าเขาสองคนทีอายุที่ใกล้เคียงกันมากที่สุดเลยเป็นเพื่อนเล่นกันมาตลอด แต่เขาก็รักและเอ็นดูน้องชายตัวน้อยมากเหมือนกัน
มือใหญ่ตักไข่เจียวหมูสับของโปรดไปให้ ก่อนลงมือกินของตัวเองบ้าง พอเสร็จเรียบร้อยสามหนุ่มก็เดินออกจากบ้านเดี่ยวหลังน้อยข้ามประตูทางเชื่อมตรงกำแพงที่นายจอมไตร บิดาของสี่หนุ่มสั่งให้ทำขึ้นเป็นพิเศษเพื่อที่ไปมาหาสู่กันสะดวก
ทั้งสามคนเดินผ่านประตูกระจกสวยงามผ่านเข้าไปยังเขตในของตัวบ้าน
ร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามของประธานบริษัทแลนด์ พรอบพรอตี้ บริษัทอสังหาริมทรัพย์รายยักษ์ของประเทศนั่งอยู่ที่โซฟาหลุยส์ตัวเขื่องกลางห้องนั่งเล่น
“สวัสดีฮะลุงไตร” เจ้าจอมใจ ขวัญใจของบ้านวิ่งเข้าไปสวมกอดผู้ใหญ่อย่างออดอ้อน
ชายวัย 60 ที่ยังไม่ยอมเกษียนตัวเองเนื่องจากยังสนุกกับงานอยู่หัวเราะ ทำให้โครงหน้าดุดันดูผ่อนคลาย หนุ่มใหญ่มีใบหน้าที่ดูอ่อนกว่าอายุจริง รวมถึงออกกำลังกายเป็นประจำทำให้ไม่มีไขมันส่วนเกิน
“ขี้อ้อนแต่เช้าเชียวนะใจ”
“แหะๆๆ” เด็กน้อยของบ้านยิ้มกว้าง ก่อนถาม
“ป้านงค์ไปไหนครับเนี่ย” จอมใจถามถึงภรรยาของจอมไตรและเป็นมารดาของพี่ชายทั้งสี่ของเขา
“ไปรำไทเก๊กที่สวนลุมนู่น” แม้ว่าจะเป็นตระกูลร่ำรวย แต่ไม่เคยใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย กลับรู้จักความพอเพียง และยังสอนให้ลูกๆรู้จัก
ค่าของเงิน คุณนายของบ้านเลือกที่จะไปออกกำลังกายตอนเช้าอย่างที่พวกคนเฒ่าคนแก่ชอบทำในสวนสาธารณะกลางกรุง มากกว่าการไปสปาเหมือนคนร่ำรวยคนอื่น
“ว้าๆๆ ใจมาช้าไป อดเจอเลย” มื้อใหญ่กว้างขยี้หัวทุยนั่นเบาๆ
“ตอนเย็นก็มากินข้าวที่นี่สิ” จอมไตรเอ่ยชวน แม้ว่าตอนเช้าที่เป็นช่วงเวลาเร่งรีบ แต่ละคนไม่ค่อยมีเวลาสำหรับมื้อเช้านัก อย่างมากก็กาแฟและขนมปัง บ้านสุทธิไพศาลจึงไม่มีการตั้งสำรับอาหารเช้า แต่กลับให้ความสำคัญกับช่วงเวลาอาหารเย็นแทน ทุกคนจะกลับมาทานข้าวเย็นพร้อมกัน หรือพยายามกลับให้ทันเสมอ บางวันช่วงเช้าหากสมาชิกมีเวลามากพอหรือไม่เร่งรีบ ก็จะไปฝากท้องไว้กับรั้วข้างบ้านอย่างบ้านของจอมใจ ที่มารดาเป็นนักเขียนและพอมีเวลามาทำอาหารเช้า ซึ่งวันนี้จอมเวทย์ก็เป็นหนึ่งในนั้น
“ไม่พลาดอยู่แล้ว” ยิ้มตาหยีใส่ก่อนหัวเราะ
ตั้งแต่จอมใจเกิด ความสนใจ ความรักก็พุ่งเป้ามาที่เด็กหนุ่ม ทุกคนในครอบครัวรักและเอ็นดูมากจนกลายเป็นขวัญใจของทั้งสองครอบครัวไปเสียแล้ว
“พี่ๆไปไหนหมดครับเนี่ย” จอมเวทย์เอ่ยถึงพี่ชายทั้งสามคนที่ยังไม่เห็นหน้าตั้งแต่เช้า
“ทัพยังนอนหลับอยู่เห็นเมื่อคืนทำงานจนดึกดื่น พลยังอยู่ที่โรงพยาบาล ส่วนพี่ใหญ่ของแกกำลังลงมา” จอมไตรเอ่ยถึงลูกชายที่เหลือทั้งสามคน
จอมทัพ ลูกชายคนที่สามเรียนจบจากคณะสถาปัตย์ในรั้วมหาวิทยาลัยชื่อดัง ตอนนี้ทำงานนักออกแบบอิสระ ซึ่งบางครั้งเหมือน
ทำตัวลอยชายไปมา แต่ทุกคนรู้ว่าเขาทุ่มเทกับงานและได้เงินไม่น้อยสำหรับการเขียนแบบในแต่ละครั้ง
จอมพล บุตรชายคนรอง เป็นศัลยแพทย์โรงพยาบาลชื่อดังของกรุงเทพฯ แต่หมอพลก็ยังมีเวลาให้ครอบครัวเสมอ
ส่วนคนโต จอมราชัน ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์อายุสามสิบสอง ขึ้นชื่อว่าเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงทายาทแลนด์ พรอบพรอตี้ นั่งเก้าอี้รองประธานฯตั้งแต่วัยหนุ่ม
ส่วนคนเล็กสุด จอมเวทย์ นักศึกษาชั้นปีที่สี่ คณะวิศวกรรมไฟฟ้าในรั้วสถาบันชื่อดัง
“ผมว่าเราไปกันก่อนไหมครับ เดี๋ยวจะไม่ทัน” ประสิทธิ์ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถาม แม้จะเป็นลูกน้องแต่ก็ยังเป็นเพื่อน ที่ปรึกษาที่รู้ใจเนื่องจากทำงานกันมานาน
จอมไตรพยักหน้ารับก่อนหยัดตัวยืนขึ้น พลางขยี้ผมนิ่มๆ
“ลุงไปก่อนนะ เดี๋ยวพ่อลูกน้องจอมขี้บ่นจะว๊ากเอาได้” พูดเสร็จก็หัวเราะ ส่วนคนที่ถูกเหน็บส่ายหัวเบาๆ ก่อนเดินนำออกไป
“สวัสดีฮะ ป๊า ลุงไตร รักนะ จุ๊บๆๆ” เจ้าขี้อ้อนตัวกลมไม่วายส่งเสียงใสๆหยอกเย้าปิดท้าย
“สวัสดีครับพ่อ อาประสิทธิ์” คราวนี้จอมเวทย์เอ่ยบ้าง
หลังจากส่งผู้ใหญ่เสร็จ ทั้งสองคนก็มานั่งเล่นรอเวลาที่จะไปมหาวิทยาลัย ระหว่างนั้น ป้าอุ่น หรือ นางอุ่นใจ ที่เป็นทั้งแม่บ้านและพี่เลี้ยงของคุณหนูก็เดินมา
“รับนมร้อนๆก่อนไปไหมค่ะ คุณหนูเวทย์ คุณหนูใจ” แม้จะเป็นเพียงพี่เลี้ยง แต่ทุกคนก็รักและนับถือป้าอุ่นเสมือนผู้ใหญ่ที่เคารพ
“เอาฮะๆๆๆๆๆ นมร้อนๆหวานนิดๆของป้าอุ่นนะอร่อยที่ซู้ดดดดดด” เจ้าตัวกลมทำตาวาว เอ่ยบอกเสียงใส
ความน่ารัก ความขี้อ้อนของจอมใจทำให้ทุกคนตกหลุมรัก
“ไอ้อ้วน...” จอมเวทย์พึมพำ
หน้ากลมใสหันมาค้อนพี่ชาย ก่อนสะบัดบ๊อบใส่อย่างไม่สนใจ
“เมื่อไรพี่ราชันจะลง...” ยังไม่ทันพูดจบ เสียงฝีเท้าหนักมั่นคงก็ดังมาจากทางบันไดของบ้าน
“อ้ะ... พี่ราชันนนนนนนนนน” พาร่างกลมๆนุ่มนิ่มของตัวเองวิ่งไปที่ทางบันไดทันที จนดวงตาคมกริบของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่มองมาอย่างอดห่วงไม่ได้
“อย่าวิ่งสิเด็กดี เดี๋ยวหกล้มหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยเสียงนุ่ม
ยามที่ชายหนุ่มเป็น “จอมราชัน” รองประธานฯผู้น่าเกรงขาม มีแต่คนกลัวเกรง แต่หากเป็นเรื่องของน้องชายคนเล็กเมื่อไร “พี่ราชัน” จะมีท่าทีอบอุ่น นัยน์ตาคมคู่นั้นจะอ่อนลงเสมอ
วันนี้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ 189เซนติเมตรอยู่ในชุดสูทสากลที่เทาอ่อน ใบหน้าคมสันรับกับคิ้วเรียวดำสนิท ดวงตาคมกริบราวกับนักล่าที่หลายคนกลัว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากกระจับหน้า ทรงผมสีดำสนิทตัดเรียบร้อย ส่งผลให้ชายหนุ่มดูหล่อเหลา คมคาย มีเสน่ห์ พร้อมด้วยผิวเนียนตึงมีกล้ามเนื้อสีชมพูอมแดงบ่งบอกว่าชายหนุ่มออกกำลังเป็นนิจ
รอยยิ้มอบอุ่นส่งมาถึงจอมใจ
“มีอะไรครับคนเก่ง”
“วันนี้ใจเป็นนักศึกษาแล้วนะ” เจ้าตัวเอ่ยโอ้อวด ก่อนขยับมือส่งเนคไทเส้นยาวให้
“แต่ใจผูกไทไม่เป็นพี่ราชันผูกให้หน่อยจิ๊” เอ่ยอ้อนๆก่อนส่งยิ้มประจบประแจให้
ชายหนุ่มหน้าดุ คลี่ยิ้มหัวเราะเบาๆก่อนเอ่ย แต่มือก็ผูกให้เรียบร้อยก่อนส่งคืนให้
“ไม่ให้เวทย์ผูกให้ละ” เจ้าหนูหน้างอ
“ไม่เอา พี่เวทย์ขี้แกล้ง” คราวนี้ถึงตาคนโดนว่าหัวเราะบ้าง
“แล้วนายมันน่าแกล้งไหมละ ไอ้ลูกหมู”
“ใจไม่อ้วนขนาดนั้นนะ เนอะๆพี่ราชัน” หันไปพยักเออเองกับร่างสูง ตากลมโตแวววาวออดอ้อน
มือใหญ่อุ่นลูบหัวทุยเบาๆ “แต่เราน่ะ อ้วนกว่านั้น” ไม่บ่อยหนักที่รองประธานฯหนุ่มจะหยอกเย้า ล้อเล่นแบบนี้
คราวนี้น้องน้อยหน้างอง้ำ
“ชิๆ งอนๆ” แก้มป่องพองลมใส่
จอมเวทย์ที่นั่งอยู่ ยืนขึ้นแล้วขัด “เราไปกันได้แล้ว...”
ร่างกลมกลึงค้อนพี่ชายใหญ่เล็กน้อย ก่อนหัวเราะแหะๆ “ใจไม่งอนแล้ว เดี๋ยวพี่ราชันไม่ง้อ”
พูดเสร็จก็กระโดดกอดหมับที่ร่างใหญ่ ถูหน้าไปมากับอกกว้าง “ไปนะครับ”
มือใหญ่กว้างให้ความรู้สึกปลอดภัยตบปุๆลงบนกลุ่มผมหนา “ครับๆ ตั้งใจเรียนละคนเก่ง”
จอมเวทย์เอ่ยสวัสดีพี่ชาย
“ดูแลน้องดีๆนะ” ไม่วายเอ่ยสำทับ กับเจ้าตัว
นักศึกษาสองคนก็ได้เวลาเดินทาง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC.
-
จอมใจน่าร้ากกจุงงง :impress2:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตาม ขอใสๆ อย่ามาม่า นะจ๊ะคนเขียน
-
:-[ :-[
น่ารักจัง มาฝากตัวเป้นแฟนคลับน้องจอมใจค่ะ
-
กินเด็กกกก o18 o18 :oo1:
-
ว้าว...เรื่องน่าสนุกค่ะ :oo1:
ตรงบทนำอ่ะ คุณพ่อชื่อ จอมไตร สุทธิไพศาล ใช่ป่าว
มีตรงที่เขียนผิดเป็น นายไพศาล ด้วยนะ
มาต่อไวๆนะคะ :call:
-
โชตะค่อนใช่ม่ะเรื่องนี้อ่ะ
-
:3123: :3123: :3123:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อไวๆนะจ้า
-
ฮ่าๆ น่ารักๆ o13 o13 เราจะมารอลุ้นตอนต่อไปกัน หุหุ :really2: :really2:
-
โฮร้ยยยย พี่ราชันเท่เฟ่ออออร์ :-[
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่า เรื่องน่ารักมากเลย :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[น้องใจขี้อ้อนขนาดนี้พี่ๆไม่รักจะได้งัยอะ :-[ :-[ :-[
ปล. ตอนแรกก้คิดว่าเื่องต่อกันแต่พออ่านไปแล้วมันไม่ใช่ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
จะรออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
จอมใจน่ารัก
-
:mc4: :mc4: :mc4:
หนุกอ้ะ จอมใจน่ารัก อิอิ :-[
:กอด1:
-
น่าสนุกๆๆๆ
ติดตามเน้อออ
-
น่ารักดีจังครอบครัวแบบนี้
-
:L2:น้องขาวอวบ
-
กดบวกปล่อยเป็ดให้จอมใจ
ท่าจะครองหัวใจใครหลายคนนะนี่
ชอบ อ่านๆๆๆ
รอติดตาม^^
-
จอมใจน่ารักอะ
ชอบบบบดูอ้อนมากมายย
-
พี่ๆมีคู่ทุกคนมั้ยคะเนี่ยย อย่าปล่อยคนหล่อให้เหงาใจนะค้า
แอบชอบอิมเมจจอมเวทย์ 555555 ดูขี้แกล้ง (ที่สำคัญยังเอ๊าะ)
จอมใจน่ารักมากค่ะ พี่จอมราชันกินเด็ก อุอิ -.,-
-
จอมใจน่ารักจัง ^^
-
จ้ำม่ำน่ารักอ่ะ ราชันก็เท่มากกก
-
ชอบง่าาา :impress2: จอมใจน่าร้ากกก คือจอมใจ คู่กะ พี่ราชันใช่มั้ยครับ รอต่อปายย
-
อร๊ายยยยยย น่ารัก
-
อร๊ายยยยย น่ารัก
-
น้องใจน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารัก มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยครอบครัวจอมทั้งหลาย
มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ค่า o13
-
สวัสดีวันเสาร์ค่ะ พาน้องจอมใจมาทักทายค่ะ
มีความสุขกับน้องใจและพี่ๆน่ค่ะ
จอมใจ : ผมเป็นคนท้วมนิดแต่น่ารักน่าหยิก ขี้อ้อน ขี้งอน และดื้อเป็นบางครั้ง ขอให้คนอ่านอย่าถือสานะครับ อิอิ :o8:
:L2: :pig4:
บทที 2 (รีไรท์)
[/b]
รถเก๋งนิสสัน เทียน่าสีดำมันวาวเคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่หน้าคณะของจอมใจ มือใหญ่ของพี่ชายคนที่สี่สะกิดเบา
“ถึงแล้วไอ้จ้ำม่ำ”
“.....” สิ่งที่ได้กลับมายังคงเป็นความเงียบงัน เสียงหายใจเข้าออกดังแผ่วเป็นจังหวะ เด็กหนุ่มตัวกลมน่ารักยังคงหลับอุตุ
จอมเวทย์ส่ายหัวน้อยๆ
“เห้....ตื่นสิ” เริ่มลงมือสะกิดอีกครั้ง เพราะเด็กหนุ่มขี้เซาขนาดแท้ จนเมื่อเจ้าตัวขาวกลมเริ่มดุ๊กดิ๊กๆก่อนผงกหัวขึ้นจากหมอนอิงใบเล็กที่รถของบ้านนี้ต้องมีทุกคัน เนื่องจาก..... ไอ้ลูกหมูขี้เซาชอบหลับบนรถ
.....ช่างเป็นเหตุผลที่ดูเข้าท่า?.....
“งืม....งืม.....” หลังจากส่งเสียงประหลาด เปลือกตาก็เปิด ดวงตากลมโตที่อ่อนฉ่ำเยิ้ม มือขาวนุ่มนิ่มขยี้ตาสองสามที
“ถึงแล้วเหรอ........” พี่ชายพยักหน้า จอมใจปลดเซฟตี้ออก
“เดี๋ยวตอนเย็นรอใต้ตึกคณะนะ ลุงทศมารับ อย่าไปไหนละ....” กำชับเด็กก่อนขยี้หัวสองสามทีอย่างหมั่นเขี้ยว จนเจ้าตัวดีบ่นอุบ
“อย่าสิ ชิๆๆ...” จัดผมให้เข้าทรงเหมือนเดิมเสร็จก็เปิดประตูรถลง พลางโบกมือ “บ๊ายบายพี่เวทย์...”
ชายหนุ่มหยักหน้าก่อนออกรถไป รถยนต์เคลื่อนตัวไปจอดอีกฝั่งของตึก ซึ่งเป็นตึกของคณะวิศวะฯภาคไฟฟ้า
จอมใจหันซ้ายหันขวาก่อนเดินไปใต้ตึกคณะ
ตึกเรียนสีเทาคาดส้มดูใหม่เอี่ยม มีม้านั่งเรียงรายอยู่ข้างล่าง จอมใจจับจองที่นั่งแล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาแล้วส่งข้อความ
‘ถึงแล้วนะครับพี่ราชัน’
เป็นความเคยชินที่ต้องรายงานให้รู้ทุกครั้งและห้ามลืมเด็ดขาด ไม่งั้นหัวเขาอาจจะขาดได้ สักพักเครื่องมือสื่อสารสีขาวก็สั่นครืนๆๆ
‘ดีมาก ตั้งใจเรียน เป็นเด็กดีนะครับ....’
แม้จะฟังดูเหมือนเขาเป็นเด็กประถม แต่จอมใจก็อมยิ้มกับข้อความ แม้จะดูเหมือนพี่ๆจะห่วงและหวงเขามาเกินเหตุแต่ก็ไม่ได้ทำให้จอมใจอึดอัด ลำบากใจ ตรงกันข้าวเขากลับอุ่นใจ อบอุ่นที่พี่ๆห่วงใยเสมอ ถึงแม้จะไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ๆ แต่การที่เติบโตมาด้วยกันทำให้เขาเคารพรักพี่ชายทั้งสี่คนเสมอ
สายตากลมโตกวาดมองไปรอบอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย
คณะที่จอมใจเรียนนั้นเป็นคณะอินเตอร์ ในสาขาวิศวกรรมซอฟแวร์ ซึ่งเป็นคณะน้องใหม่ที่เปิดได้ไม่นาน ส่วนตัวสถาบันนั้นก็เป็นสถาบันชื่อดังของรัฐ เป็นมหาวิทยาลัยที่เดียวที่มีรถไฟวิ่งผ่ากลาง ทำให้พื้นที่ถูกแบ่งเป็นสองฝั่ง
เขาเคยลองขอนั่งรถไฟจากหัวลำโพงมาเรียนซัมเมอร์ที่ทางคณะเปิดสอนปรับพื้นฐานก่อนเปิดเทอม ซึ่งผลก็คือเขาโดนเอ็ดอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็มีเวรขับรถพาเขามาเรียนทุกวัน ทั้งลุงทศ สลับกับพี่จอมเวทย์
....ไม่รู้จะห่วงไปไหน....
นั่งเรื่อยเปื่อย จิ้มเกมส์ในไอพอดสักพักเขาก็เริ่มเห็นเพื่อนกลุ่มเล็กๆที่พอจะเห็นหน้าค่าตาจากตอนซัมเมอร์เดินเข้ามาในใต้ตึก หลายคนก็พอรู้จักหน้าค่าตากันดีแล้ว จึงไม่ต้องแนะนำตัวกันใหม่ จนเวลาล่วงมาถึงช่วงเข้าเรียน นักศึกษาน้องห่จึงทยอยกันเข้าห้อง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลาล่วงเลยมาถึงราวๆเที่ยงกว่าๆ เด็กทุกคนต่างหลั่งไหลไปยังโรงอาหารเพื่อทานอาหารกลางวัน วันนี้น้องใหม่อย่างจอมใจและเพื่อนๆเลือกที่กินข้าวโรงอาหารใกล้คณะ
มาถึงก็วางของจองที่จองทางกันก่อน แล้วแยกย้ายกันไปซื้อข้าว เจ้าลูกหมูเลือกจะกินร้านที่ขายอาหารคล้ายอาหารญี่ปุ่น ซึ่งเมนูส่วนใหญ่จะเป็นแนวของทอด เช่น ข้าวหน้าหมูทอดทงคัตสึ ข้าวไก่ทอดราดซอส แกงกระหรี่ หรือแม่แต่อาหารจำพวกเส้นอย่างสปาเกตตี หรือหมี่หยกก็มีให้เลือก
สายตากลมโตจ้องมองไปที่เมนูอย่างตั้งใจ ก่อนตัดสินใจเลือก
“ผมเอาข้าวไก่ทอดละกันครับ เอ่อ.....ไม่ผักครับ” เจ้าตัวค้านเมื่อคนขายกำลังตักสลัดเครื่องเคียงวางลงบนจาน
....ป๊อก!!!....
จอมใจรู้สึกเหมือนมีคนมาดีดนิ้วกลางกระหม่อม เจ้าตัวหันไปมองก็พบกับหน้าหล่อ คมคายทำหน้าโหดใส่
“ทำไมไม่กินผัก ไอ้ลูกหมู” พี่เวทย์ของน้องน้อยเริ่มการสวดยับทันที
“ก็ใจไม่อยากกิน.....”
“เดี๋ยวบอกพี่ราชันนะ” โดนขู่แบบนี้เริ่มหน้าเบ้ ใครอยากโดนฟ้องพี่ราชันว่าไม่ยอกกินผักกันละ โดนพี่ท่านสวดอีกดอกแน่ เห็น
เงียบขรึมแบบนั้น พอน้องใจเลือกกินทีไรโดนว่าทุกที เด็กน้อยยอมรับจากใจว่ากลัวพี่ราชันมากกว่าใครในบ้าน แม้แต่ ป๊า ม้า เข้ายังไม่กลัวขนาดนี้
“แหงะ.....พี่เวทย์อย่าบอกพี่ราชันนะ.....ใจกินก็ได้” อ้อนเสร็จ เจ้าตัวก็หันไปบอกคนขายอีกครั้ง
“ใส่ผักก็ได้ครับ.....” คนขายอมยิ้มเล็กน้อย แล้วตักสลัดก่อนโปะข้าวสวยร้อยๆนุ่มๆบนจานพร้อมด้วยไก่ทอดกรอบๆราดซอสชุ่มฉ่ำน่ากิน
จอมเวทย์สั่งอาหารบ้าง “ผมเอาข้าวราดแกงกระหรี่ละกันครับ”
ทั้งสองคนเดินถือจานออกมาที่โต๊ะสำหรับช้อนซ้อม ตอนนี้จอมใจเริ่มสังเกตว่าเขาสองคนดูเป็นที่จับจ้องของคนอื่นที่อยู่ในโรงอาหารพอสมควร แต่วัดจากสายตาแล้วคงมองจอมเวทย์เป็นส่วนใหญ่ ส่วนจอมใจน่ะเหรอะ.....โดนหางเลขละไม่ว่า.....
จอมใจดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก จนพี่จอมเวทย์สังเกตได้
“เป็นอะไร....หืม”
จอมใจส่ายหน้า “เปล่า แค่ไม่ชอบที่เขามองเรา”
“เขาก็แค่มองน่ะ...” จอมเวทย์ก็เริ่มอวด “มีพี่ชายหน้าตาดีก็ยังงี้แหละ”
ริมฝีปากกระจับเบ้ออก บ่นพึมพำ “แหวะ....”
เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆๆ ก่อนเดินนำน้องมาที่โต๊ะซึ่งถูกจับจองด้วยชายหนุ่มราวเจ็ดแปดคนในเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้ม รวมถึงพี่ชายของเขาที่ใส่เสื้อช็อปเช่นกัน
สายตาทุกคู่หันมามองยิ้มๆๆ ก่อนมีคนเริ่งตะโกนก่อน
“”โอ้โหเห้.....นี่คงเป็นน้องจอมใจแน่ๆเลย”
เจ้าของชื่อทำหน้างงใส่ เนื่องจากมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักมาก่อน
พี่ใส่แว่น ดูตี๋ๆอีกคนบอก “ไม่ต้องตกใจว่าทำไมพี่รู้จักน้อง ก็เพราะไอ้นี่....” สายตาพุ่งไปยังจอมเวทย์ที่ยืนข้างหลัง
“ไอ้จอมเวทย์เอาแต่พร่ำกรอกหูพวกพี่ทุกวันว่าน้องชายจะมาเรียนที่นี่ แถมชอบทำหน้าดีใจสุดยอด” จอมใจหันหน้ากลับไปมองจอมเวทย์ที่ยืนทำหน้าพิลึก แถมขึ้นสีจางๆ
“กูไม่เคยทำแบบนั้นเว้ยไอ้เอก” คนเขินหันไปโวยเพื่อนแว่นหน้าตี๋อย่างเอกวิทย์
“ไม่ต้องอายๆ กูไม่ถือ กรากกกกกกกๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะดังๆ กับท่าทางฮึดฮัดของจอมเวทย์ ทำเอาจอมใจหลุดขำกิ๊กๆๆ
“สวัสดีครับพี่ๆ” เจ้าหนูมารยาทงามเอ่ยทักตามที่ที่บ้านอบรมมา
ทุกคนผงกหัวรับอย่างยินดี
“ยินดีต้อนรับสู่รั้วมหาลัยนะครับ....” พี่หน้าตี๋ชื่อเอกคนเดิมต้อนรับ พี่ๆคนอื่นๆก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
จอมใจยิ้มกว้างๆ ก่อนหันไปหาพี่ชายตัวเอง
“ใจไปนั่งกับเพื่อนตรงนู่นนะครับ”
“ไปสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” คว้าจานข้าวของน้องแล้วเดินนำออกมาทางที่จอมใจชี้
ทั้งสองคนเดินผ่านโต๊ะหลายโต๊ะ จนมาถึงจุดหมาย ซึ่งเพื่อนของจอมใจนั่งอยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และกำลังจ้องมองเพื่อนที่เดินมากับรุ่นพี่หน้าตาดีอย่างสนอกสนใจ
“ไง โทษทีที่มาช้า ไปหาเพื่อนของพี่ชายมาน่ะ” เจ้าตัวขอโทษขอโพย ก่อนหันมาทางพี่ชาย
“ขอบคุณที่มาส่งครับผม.....”
รอยยิ้มมุมปากของร่างสูงเผยขึ้น “จ้าๆๆ”
เมื่อมาถึงโต๊ะจอมใจจึงแนะนำพี่ชายให้เพื่อนรู้จัก
“อ....เอ่อ....ทุกคนนี่พี่ชายเราเอง พี่จอมเวทย์เรียนที่นี่เหมือนกัน”
เพื่อนดูอึ้งนิดๆ ก็ใครจะไม่รู้จักหนุ่มหล่อของคณะวิศวกรรมศาสตร์ แม้เจ้าตัวจะปฏิเสธการประกวดเดือนแต่หากความเด่นดังก็ไม่แพ้กันเลยทีเดียว ออกแนวจะเด่นมากกว่าด้วยซ้ำ
“โห...ชื่อเหมือนๆกันจังเลย จอมเวทย์เอย....จอมใจเอย....” เพื่อนหนึ่งในนั้นถามขึ้นมาอย่างสนใจ เพื่อนคนอื่นเลยเบี่ยงเบนความสนใจมาบ้าง
จอมเวทย์ขยับมาใกล้เจ้าลูกหมูมากขึ้น มือใหญ่ๆพาดไหล่ที่เตี้ยกว่า แต่ไม่ยอมพูดอะไร มีเพียงรอยยิ้ม จนจอมใจทำหน้ายู่แล้วอธิบายแทน เมื่อรู้สึกว่าพี่ชายตัวแสบกำลังหาเรื่องปวดหัวมาให้
“ความจริงแล้วเราไปน้องชายข้างบ้านเท่านั้นแหละ ไม่ได้เป็นน้องชายแท้ๆหรอก แค่พี่ๆเขาทั้งดูแลทั้งเลี้ยงทั้งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เราเกิด”
“แต่....ก็เป็นน้องชายคนสำคัญมากๆๆ” ชายหนุ่มร่างสูงสำทับเข้าไป จอมใจส่งเสียงเหอะในลำคอ
“อ้อ...อย่างนี้นี่เอง” เพื่อนๆพยักหน้าเข้าใจ ใบตองยังคงทำหน้าเคลิ้มๆที่มีเพื่อนเป็นถึงน้องชายของรุ่นพี่คนดัง
“งั้นพี่ไปละ” ไม่วายดึงแก้มนุ่มนิ่มยืดเบาๆ จอมใจสะบัดหน้าหนี
“ไปเลย คนนิสัยไม่ดี” เสียงทุ้มหัวเราะ แล้วโบกมือให้น้องๆในโต๊ะแล้วเดินไป
เท่านั้นแหละ ใบตองที่เคลิ้มเสร็จแล้ว รีบใส่คำถามทันทีเมื่อจอมใจหย่อนก้นนั่งปุ
“มีพี่ชายดังก็ไม่บอก”
“แหงะ...กวนประสาทแบบนั้นอยากมีที่ไหนล่ะ” ปากบอกว่าไม่แต่รอยยิ้มที่ปิดความดีใจไม่มิดนี่สิน่าคิดนะ
....ดีใจสิที่พี่ชายเรามีคนปลื้ม อิอิ.....
+++++++++++++++++++++++++++++++
TBC.
-
:call: :call: :call:
-
น่ารัก :L2:
-
Greeddddd !!!!!! น่าร้ากกกกกก :-[
ชอบราชันง่าาาา ตกลงราชันกะหนูหมูใช่มั้ยครับ
-
น้องน่ารักอะ ไ่่ม่ไหวๆๆๆ หลงรักกก
อยากรู้จักพี่ชายคนอื่นๆอีกอ่าา :mc4:
-
จอมใจน่ารักจัง >///<
-
ขอติดตามด้วยคนนะครับ เนื้อเีื่รื่องน่ารักมาก :o8:
ส่วนจอมใจขอให้มีแต่คนรักคนหลง :-[
แล้วก็.... ไปลดความอ้วนซ๊าาาาา กร๊ากกก :m11:
-
:man1: :man1:
กรี๊ดดด อยากได้จอมใจมาฟัดที่บ้าน :z6: อรั่กก โดนพี่ราชัน ถีบ
+1 ให้ในความน่ารักของใจค่ะ :กอด1:
-
น่าจะให้นายเอกมีเสน่ห์กว่านี้หน่อยโดนพระเอกกลบหมดเลย มีแต่พระเอกเด่นอยู่ฝ่ายเดียวดูลำเอียงไปไหม เลยดูไม่ออกเลยว่าจะรักกันได้ไงอะ ดูพระเอกเป็นต่อนายเอกมากอะ
-
น่ารักอ่ะ ตั้งแต่อ่านมาหุบยิ้มไม่ได้เลย
โอ้ยยยยตระกูลนี้เล่นของใส่คนอ่านชัดๆ
ก็ใจมันหายละลายๆ ไหลไปเธอออ :-[ :-[
-
อ๊ายยย ตายแล้ว แค่นี้ก็หลงน้องจอมใจจะแย่แล้วคะ ถ้าคนเขียนจะอัพเลเวลของจอมใจให้มากขึ้นดูท่า แม่ยกคนนี้หัวใจวายตายแน่ๆคะ
เพราะอ่านไปแล้วดูยังไง พี่ชายทั้งสี่ก็หลงดูจอมใจกันทุกคนคน (ประมาณที่บ้านเองก็มีพี่ชายอยู่คนหนึ่ง แต่โคตรเย็นชาเลย ไอ้เรื่องโอ๋น้องนี่ไม่มี๊ไม่มี :เฮ้อ: )
ตอนต่อไปมาเร็วๆน่ะคะ รออยู่ๆ เรื่องน่ารักจังเลย
-
น่ารักจัง มาต่ออีกนะคะ
-
ตอนแรก ดูชื่อเรื่อง คิดว่าเป็นแนวจีน
กดเข้ามา ... มันไม่ใช่ :z3:
สนุกดีคะ o13 ..... อายุห่างกันเยอะเลยเนอะพี่ใหญ่กับน้องเล็กเนี่ย :impress2:
-
ใจ น่ารักจัง
โดนเวทย์ขู่ว่าจะฟ้องราชัน เปลี่ยนใจกินผักเลย ฮ่าๆๆๆ
-
ลูกหมูจอมใจน่าร๊ากกอะ
-
หนูจอมใจ น่ารักน่าชัง น่าหงิกน่ากอด
ป้าขอเป็น FC นะฮ๊าาาาาาาา
อยากรู้ใครจะเป็นคนกุมใจน้องหนูคนนี้
-
:-[ :-[ :-[น้องจอมใจน่ารักที่สุดอะ :-[ :-[ :-[ :-[
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ชอบๆๆๆ จอมใจน่ารัก
ปล. แนวไหนก็ชอบหมดยกเว้นดราม่า ไม่ไหวๆๆๆ
-
เขาหยอกกัน น่ารักน่าหยิกจัง :o8: :o8:
พี่ราชันไม่ค่อยมีบทเลย มีแต่ใจกับเวทย์ เดี๋ยวเชียร์เวทย์แทนเลยหนิ อิอิ
-
นักเขียนมาใหเค้ากอดทีสิ :o8: :o8: แต่งเรื่องได้น่ารัก โดนใจอ้ะ :impress2: มาต่อเร็วๆนะเค้ารอ อิอิ
-
น่ารัก
-
น่ารักอ่ะ :กอด1:
-
ราชันคุยกับน้องใจน่ารักสุดๆไปเลยอ่ะ
-
พี่เวทย์ก็น่ารักเนอะ
-
:-[ น่ารักอ่ะ รีบมาต่อนะคะ อยากอ่านต่อแล้ววววว
-
จอมใจ มานี่สิ มากอดหน่อย เนื้อนุ่มนิ่ม แถมน่ารักอีก
-
น่ารักทุกคนเลย ทำไงดีเนี่ย
เลือกไม่ถูก เอิ้กๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยย ชอบจอมอ่ะ :-[
:กอด1:
-
อ๊ายย~ อ่านไปยิ้มไป จอมใจน่ารัก อ๊ะ
:man1: :man1: :man1: :man1:
มาต่อไวๆนะค๊ะ รออยู้จร้าาา
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น้องจอมใจชื่อน่ารักมากๆ
มีพี่ชายเฟอร์เฟคทุกคนเลย
-
น้องจอมใจน่าร้ากกกกกกกกกก :man1:
-
:t3: :t3: :t3:เข้ามาคอยจ้า :t3: :t3: :t3: :bye2: :bye2: :bye2:
-
บทที่ 3 (รีไรท์)
[/b]
เวลาเคลื่อนคล้อยจนบ่าย เหล่านักศึกษาทยอยกลับมายังตึกเรียน หรือบางคนที่เลิกแล้วก็กระจายตัวไปตามที่ต่างๆ กลับหอพักบ้าง กลับบ้านบ้าง ไปเที่ยวบ้าง แต่สำหรับจอมใจนั้น....
...ต้องกลับมาเรียนต่อตอนบ่าย...
อาจารย์ที่คุมแลปแจกชีทโจทย์โปรแกรมมิ่งของวันแรกมาให้กับทุกคน การเข้าแลปนั้นเป็นการฝึกทักษะทางดานการเขียนโปรแกรมอย่างหนึ่ง ต้องเขียนโปรแกรมขึ้นมาจากโจทย์ที่ได้มา แล้วต้องรันตัวโปรแกรมนั้นส่งอาจารย์ โดยจะเช็กความถูกต้องจากตัวโค้ดที่เขียน ผลลัพธ์ที่ออกมา เมื่อตรวจแล้วผ่านอาจารย์ก็จะเซ็นชื่อให้ในข้อนั้นที่ทำเสร็จ
ตากลมโตไล่สายตาผ่านกระดาษทีละหน้าซึ่งมีทั้งหมดสี่โจทย์ จอมใจเริ่มลงมือทำข้อแรกด้วยความมั่นใจ จะไม่ให้มั่นใจได้ไงเมื่อมีคนเทรนมาอย่างดีเมื่อช่วงปิดเทอม เขาคิดไปถึงช่วงนั้นที่เป็นช่วงประกาศผลแอดมิชชั่นและเขาก็ดีใจลั่นบ้าน ในที่สุดพี่ราชันก็พาเขาไปเรียนพิเศษวิชาโปรแกรมมิ่งแถวๆราชเทวี
...ย้อนไปเมื่อช่วงปิดเทอมซัมเมอร์...
...ช่วงพลบค่ำของวันศุกร์หนึ่ง...
เสียงใสๆๆของไอ้ตัวยุ่งดังลั่นบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังย่อม
“ติดแล้วววววววว!!! เอนท์ติดแล้วววววววววว!!!” ร่างกลมๆกระโดดดึ๋งๆขึ้นๆลงๆอยู่กลางบ้าน หลังจากที่เจ้าตัวเปิดดูผลการสอบ
ที่นั่งลุ้นมาอยู่หลายวัน
ร่างโปร่งบางของอรอุมาซึ่งเป็นมารดารีบเดินเข้ามาหา “ติดที่ไหนลูก”
หันไปยิ้มแฉ่งให้หม่าม้า “วิศวะฯอินเตอร์ฯของที่...”
เมื่อได้ยินชื่อสถาบันที่เจ้าตัวกลมบอกแล้ว รอยยิ้มอ่อนโยนก็ส่งมาให้ด้วยความยินดี
“ที่เดียวกับพี่เวทย์เลยหนิ” อรอุมาเอ่ยถึงพี่ชายข้างบ้านคนที่สี่ที่กำลังศึกษาที่นั่นเหมือนกัน
“ใช่ครับ”
จอมใจเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน มีเที่ยวเล่นบ้างตามประสาวัยรุ่นแต่ไม่เคยทิ้งการเรียน ทำให้ความพยายามตรงนั้นส่งผลให้น้องชาย
คนเล็กสอบติดตามที่หวังไว้
....เพราะเจ้าตัวมีตัวอย่างที่ดีจากพี่ชายทั้งสี่คน....
“ใจโทรไปโม้ให้ป๊าฟังก่อน” ว่าแล้วก็กดโทรศัพท์ยิกๆต่อสายถึงบิดาที่ยังคงทำงานไม่เสร็จ
รอสายอยู่ครู่เดียว เสียงทุ้มใจดีก็ดังขึ้น “ครับ...ว่าไงครับใจ”
“ใจเอนท์ติดแล้วนะป๊า”
“โอ้โห เก่งจริงๆลูกป๊า” ประสิทธิ์รู้สึกยินดีแทนลูกชายคนเดียว “ติดที่ไหน”
เมื่อได้ฟังชื่อสถาบัน หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบปลายๆหัวเราะแล้วบอกว่า “จะตามพี่เวทย์ต้อยๆเลยใช่ไหม”
ความจริงแล้วไม่ใช่แค่มหาวิทยาลัยหรอก หากแต่น้องน้อยของบ้านถูกส่งไปเรียนโรงเรียนเดียวกับพวกพี่ๆทั้งหลายตั้งแต่อนุบาล
ยันม.ปลาย โรงเรียนเอกชนชายล้วนชื่อดังใจกลางกรุงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของสองครอบครัว จอมราชันพี่ใหญ่ของบ้านถูกส่งเข้าไปประเดิมคนแรก ก่อนน้องๆที่เหลือจะตามเข้าไปเป็นลำดับ ส่วนในระดับอุดมศึกษานั้นทุกคนต่างเลือกตามความฝันของแต่ละคน ซึ่งผู้ปกครองไม่เคยขัดเพียงแต่คอยเป็นกำลังใจอยู่ห่างๆ
“ใครบอกละ...ใจแค่อยากเรียนคณะนี่ของที่นี่ก็แค่นั้น” จอมใจย่นจมูกใส่โทรศัพท์อย่างแง่งอน เจ้าตัวคุยอีกสองสามประโยคก่อนวางสาย
“ม้าใจไปบ้านนู้นนะ จะไปโม้อีกรอบ” “บ้านนู้น”ที่เจ้าตัวพูดถึงคือ คฤหาสน์สวยตระการตาของจอมไตร ที่น้องน้อยเข้าออกเป็นว่าเล่น พูดได้ว่าเติบโตมากับครอบครัวที่แท้จริงและครอบครัวข้างบ้าน
ครอบครัววีระของจอมใจมีสามคน พ่อ แม่ ลูก
หัวหน้าครอบรัวเป็นลูกน้องคนสนิทของท่านประธานใหญ่ผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังข้างๆ ภรรยาคุณหญิงก็เอ็นดูเจ้าตัวกลมราวกับลูกคนที่ห้าทำให้ มีความสนิทสนมกันเป็นอย่างดี
ส่วนมารดาหรือหม่าม้าของจอมใจเป็นนักเขียนอิสระ ซึ่งบางครั้งก็ยุ่งตัวเป็นเกลียวเช่นกัน ทำให้บางครั้งพี่ใหญ่ต่างสายเลือดต้องสละเวลามาดูแลน้องน้อยล้อมรอบด้วยพี่ชายอีกสามคน ซึ่งเรียกได้ว่าเขาเติบโตมากับความรักของสองครอบครัว
พาร่างกลมๆวิ่งดุ๊กดิ๊กผ่านประตูทางเชื่อมผ่านเข้ามาอีกฝั่ง เหมือนหลุดมาคนละโลก สวนสีเขียวขนาดกว้างถูกแต่งแต้มด้วยพืชพันธุ์ไม้นานาชนิดให้ความรู้สึกร่มรื่น น่าอยู่ ตรงกลางมีสระน้ำพุเล็กที่ประดับด้วยรูปปั้นเทพีกรีกงดงาม จอมใจเดินผ่านฉับๆอย่างเคยชิน พาร่างของตัวเองเข้าไปด้านในของบ้าน
เจ้าตัวตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่ทุกคนๆชอบใช้เวลาความสุขกับครอบครัวด้วยกันตรง วิ่งหัวฟูเข้าไปอย่างร่าเริง ตากลมโตกวาดมองทั่วห้องซึ่งพบกับพี่ชายคนที่สามอย่างจอมทัพ จอมเวทย์ จอมพล และคุณหญิง ยังไม่เห็นวี่แววประธานใหญ่และรองประธาน
...ก็แน่สิ เมื้อกี้ตอนเขาโทรไปหาป๊า ทั้งสามคนยังทำงานไม่เสร็จเลย...
คุณหญิงนวลอนงค์กวักมือน้อย “ว่าไงจ้ะใจ มาหาป้าสิมา” คนถูกเรียกรีบถลันเข้าไปหา กางแขนกอดหมับแล้วหัวเราะกิ๊ก
“คิกๆ ป้านงค์อุ๊นอุ่น”
“เหอะ ขี้ประจบ” จอมเวทย์พ่นลมออกทางจมูก รู้สึกหมั่นไส้เจ้าเด็กนี่
จอมใจหันไปแลบลิ้นแบร่ใส่ “เชอะ ไม่มีให้กอดแล้วอิจฉา”
“ทะเลาะกันอีกแล้วคู่นี้...” ศัลยแพทย์หนุ่มวัยใกล้สามสิบอย่าง จอมพล สุทธิไพศาลปรามด้วยรอมยิ้มเพราะรู้ดีว่าสองคนนี้เหมือนพ่อแง่แม่งอน
นายแพทย์หนุ่มเรือนร่างสูงโปร่ง ดวงหน้าเรียว ตากลมใสแจ๋วถูกบดบังด้วยแว่นสายตาสีชา ปากบางกระจับได้รูปมีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่เป็นนิจ ผิวขาวอมชมพูผ่องเนื่องจากไม่ค่อยได้ออกแดด มือเรียวสวยที่จับมีดผ่าตัดอยู่บ่อยๆ จอมใจยอมรับเลยว่าพี่คนรองของเขา...
...งดงามเหมือนเทพบุตร...
“เฮ้อ...” เสียงแหบห้าวเฉื่อยชาเหมือนไร้ความรู้สึกกล่าวลอยๆ จอมทัพหนุ่มสุดเซอร์ของบ้านที่ทำงานด้านการออกแบบพิงตัวลงกับพนักเก้าอี้โซฟา
หน้าตาหล่อเหลาเรียบเฉยเหมือนไม่ใส่คนรอบข้าง เรือนผมสีดำสลวยไว้ยาวระต้นคอ นัยน์ตารีคมดูติดจะเย็นชา ชายหนุ่มมีนิสัยเรื่อยๆไม่สนใจใคร ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรอยู่ รวมถึงเป็นคนชอบพูดลอยๆแบบคนอื่นฟังไม่ค่อยเข้าใจ และดูเหมือนจะเป็นคนที่พูดน้อยคล้ายพี่ชายคนโตแต่...มันก็ต่างกัน
...พูดน้อยต่อยหนัก มีเหตุผลแบบพี่ชายใหญ่จอมราชัน หรือ พูดเรื่อยๆเฉื่อยชาของพี่คนที่สาม...
ทว่าสมาชิกในบ้านรู้ดีว่าจอมทัพไม่ได้เป็นคนเรื่อยเปื่อยเฉื่อยแฉะตามที่เห็น แค่บุคลิกทางกายภาพบางอย่างทำให้ชายหนุ่มดูเป็นนักออกแบบสุดเซอร์หลุดโลก พูดจาแปลกๆในสายตาคนนอก
...จอมใจก็ยังรักพี่ชายสุดเซอร์คนนี้...
ร่างกลมๆนุ่มนิ่มขยับยุกยิกเข้าไปใกล้หนุ่มเซอร์แล้ววาดวงแขนกอดร่างแกร่งนั่น
“หุหุ อารมณ์บ่จอยหรือครับพี่ทัพ” ยิ้มทะเล้นใส่ ตากลมๆพราวระยับ
“หึ...” เสียงหัวเราะแหบๆในลำคอ มือกว้างที่มีรอยสีน้ำ หรือโปสเตอร์จางเลอะอยู่ขยี้หัวทุยๆนั่น มืออีกข้างที่ว่างก็ยกรวบตัวกลมไว้แน่น หน้ากลมใสแทบบี้ลงกับแผ่นอกกว้าง
“อู้อี้...อ่าอิอะ (อย่าสิครับ)” เสียงใสอู้อี้ จนในที่สุดแขนแกร่งข้างนั้นก็ปล่อยร่างกลมๆเป็นอิสระ จอมใจหน้าแดงหูแดงเพราะหายใจไม่ออก ผมสลวยยุ่งไม่เป็นทรง
“ฮะๆๆ...” จอมเวทย์หัวเราะกว้าง ส่งสายตาล้อเลียนไปให้
ส่วนพี่หมอพลก็อมยิ้ม นางนวลอนงค์ทอดสายตามองพี่น้องหยอกล้อกันอย่างมีความสุข
“มาหาข้าวกินหรือไงนะเรา” จอมทัพถามเสียงเนือยๆ เพราะรู้ดีว่าบางครั้งจอมใจและครอบครัวก็จะมาฝากท้องที่บ้านเขา หรือไม่ก็เป็นครอบครัวเขาที่ยกโขยงไปบ้านหลังข้างๆจนแลดูอึดอัดชอบกล
เจ้าลูกหมูย่นจมูกใส่ “เปล่าสักหน่อย ใจมีเรื่องมาบอกต่างหากละ”
“เรื่องอะไร หืม...” คราวนี้จอมพลถาม แต่เจ้าหนูส่ายหน้าแล้วบอกว่า
“ใจว่ารอลุงไตร ป๊า และพี่ราชันกลับบ้านก่อนดีกว่าแล้วค่อยบอกทีเดียว”
“เอาอย่างนี้สิ วันนี้ก็กินข้าวเย็นที่นี่เสีย ไปตามหม่าม้าเรามาด้วยสิ ไม่ต้องทำกับข้าวให้เหนื่อย” คุณนายของบ้านออกความเห็น
จอมใจพยักหน้างึกงักเห็นด้วย แล้วรีบลุกไปตามหม่าม้าที่บ้านตัวเอง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...บรืน...
เสียงรถที่แล่นที่ดังมาจากด้านนอกของบ้าน ทำให้เจ้าตัวกลมหูผึ่ง รีบวิ่งออกมาที่ประตู
รถแวนคันใหญ่แล่นมาจอดตรงหน้าพอดิบพอดี ประตูอัตโนมัติเลื่อนออก เผยให้เห็นร่างสูงของหนุ่มใหญ่วัยหกสิบอย่างจอมไตร ตามมาด้วยปาป๊าประสิทธิ์ และคนสุดท้ายที่ลงมาจากรถนั่นก็คือพี่ใหญ่จอมราชัน
“อ้าวใจเอย...ออกมาหน้าประตูทำไมล่ะ” เสียงทุ้มแหบของลุงไตรเอ่ยถาม เมื่อเห็นน้องน้อยมายืนรอ
“ใจออกมารับครับผม ” ว่าแล้วก็ยกมือไหว้ “สวัสดีครับลุงไตร ป๊า พี่ราชัน”
“เราเข้าข้างในกันดีกว่า” เจ้าของบ้านเอ่ย ก่อนหันไปหาคนขับรถที่ทำงานกันมานมนาน “ฝากเอารถไปเก็บด้วยนะทศ”
ชายหนุ่มร่างสันทัดค้อมหัวรับ แล้วขับรถแวนออกไปที่โรงรถ
ทั้งหมดเดินเข้าบ้านพร้อมกัน และตรงไปยังโต๊ะกินข้าวขนาดยาวที่สามารถรับรองแขกได้หลายคน
ที่ว่างตรงหัวโต๊ะเว้นไว้ให้เจ้าบ้าน ด้านขวาเป็นนางนวลอนงค์ ด้านซ้ายเว้นไว้ให้ลูกน้องคนสนิท ถัดจากเขาก็เป็นอรอุมา
ส่วนเด็กๆของบ้านค่อยทยอยมานั่ง จอมราชันทรุดตัวนั่งข้างมารดาตัวเอง ตามด้วยจอมเวทย์ และจอมทัพ ส่วนจอมใจนั่งข้างหม่าม้าถัดไปเป็นจอมพลผู้ใจดี
ความจริงที่บ้านนี้ไม่ได้มีกฎเกณฑ์ที่ตายตัวว่าต้องนั่งตรงไหน แต่แค่ให้ผู้ใหญ่นั่งก่อนแล้วตามด้วยเด็กที่สามารถเลือกนั่งที่ที่เหลือได้ตามใจชอบ
นางอุ่นใจและเด็กรับใช้อีกสองคนทยอยนำอาหารขึ้นโต๊ะ
อาหารเย็นวันนี้มื้อใหญ่กว่าปกติ ที่บ้านนี้ให้ความสำคัญกับอาหารเย็น เมนูวันนี้ประกอบด้วย แกงส้มกุ้งชะอมทอดไข่ ปลาเก๋าราดพริก ผัดผักรวมมิตร หมูทอดกระเทียมพริกไทย แกงเขียวหวานไก่ และเนื้อปูผัดผงกระหรี่...ซึ่งจานสุดท้ายนี่ของโปรดเจ้าลูกหมูเลยล่ะ
“พี่เวทย์เปลี่ยนที่นั่งกันได้ไหมอะ...” เมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร้อย เจ้าตัวยุ่งก็เอ่ยปากถาม
...ก็เขาอยากนั่งข้างๆพี่ราชันหนิ...
อาจเป็นความเคยชินที่ส่วนใหญ่เจ้าตัวจะนั่งข้างพี่ใหญ่ เนื่องจากตอนเจ้าลูกหมูยังเด็ก...พี่ราชันจะเป็นคนป้อนข้าวป้อนน้ำเป็นซะ
ส่วนใหญ่ ทำให้กลายมาเป็นความเคยชินของทุกคน
“ไม่...ก็นายอยากช้าเอง”
“แหงะ...เขาอยากนั่งตรงนั้น แต่พี่เวทย์นั่นแหละนิสัยไม่ดีแย่งเขานั่ง” คนนิสัยไม่ดียิ้มกว้างสะใจที่แกล้งเจ้าลูกหมูได้ ประมุขของบ้านปรามขำๆ
“เอาน่าๆ เจ้าเวทย์ก็ไปแกล้งน้อง เปลี่ยนที่ให้น้องนั่งไป”
จอมเวทย์ยักคิ้วแล้วลุกขึ้น เจ้าหนูรีบลุกวิ่งผลุงมาที่อีกฝั่งหนึ่งแล้วหย่อนตัวนั่งทันที
“เดี๋ยวนี้ลูกไม่อยากนั่งกับเราแล้วละ” ประสิทธ์ที่เห็นลูกชายย้ายไปนั่งฝั่งอื่นก็เอ่ยกับภรรยา
“นั่นสิค่ะ” จอมใจที่เห็นว่าป๊ากับม้าแกล้งงอนใส่ ก็เอ่ยออดอ้อน
“แหมอย่าพูดแบบนั้นสิฮะ ก็แหมเดี๋ยวนี้พี่ราชันทำงานหนัก ใจไม่ค่อยได้เจอพี่เขาเท่าไรเลยนี่ฮะ...ใจคิดถึง”
คำตอบทำเอาคนที่ถูกคิดถึงคลี่ยิ้มน้อยๆ ดวงตาคมทอแสงอ่อนลง
“ทีพี่ไม่ค่อยได้กลับบ้านใจยังไม่คิดถึงพี่เลยนะ” คราวนี้พี่หมอกระเซ้าบ้าง
“ม...แหม ก็...วันนี้ใจเจอพี่พลแล้วไงครับ แต่...ใจเพิ่งเจอพี่ราชันเมื่อกี้เอง” เจ้าตัวกลมรีบแก้ตัวพัลวัน กลัวพี่คนรองเสียน้ำใจ
“ครับๆๆ”
“เอาล่ะ ลงมือทานกันเถอะ” เมื่อเจ้าของบ้านเปิดงาน มือขาวๆก็รีบตักเนื้อปูผัดผงกระหรี่คำโตมาวางบนจาน ลงมือกินตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย จนคนรอบข้างยิ้ม
...จอมใจมีความสุขกับการกินเสมอ...
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความสุข มีเสียงหัวเราะหนอกล้อกันดังไม่ขาด เสียงคุยเรื่องของผู้ใหญ่เอย เสียงเล่าเรื่องของเด็กๆเอย...
“แล้วสรุปใจมีเรื่องอะไรจะบอกทุกคนหรือ...” คุณนายสุดสวยถาม
เจ้าลูกหมูชะงักมือแล้วเงยหน้ามามองทุกคนที่กำลังรอฟัง คนที่รู้อย่างป๊า ม้าก็นั่งยิ้มเฉยๆ
“คือว่า...ใจ...เอนท์ติดแล้วนะครับ” กล่าวออกไปอย่างตื่นเต้น
ผลที่ตามมาคือเสียงดีใจของทุกคน
“ว้าว...ยินดีด้วยนะลูก” จอมไตรเอ่ยบอกอย่างยินดี
จอมพลถามบ้าง “ติดที่ไหนละเรา คณะอะไร”
“คณะวิศวะฯซอฟแวร์อินเตอร์ของที่...” พูดชื่อมหาวิทยาลัยเสร็จปุป นัยน์ตาเฉี่ยวคมของจอมเวทย์ก็เบิกกว้าง
“ที่เดียวกับพี่นี่ จะตามตูดกันไม่เลิกเลยใช่ไหมไอ้จ้ำม่ำ” จอมใจย่นจมูกใส่
“ใจก็ไม่อยากเรียนที่เดียวกับพี่หรอก แค่มันติดที่นี่”
พี่จอมทัพก็คลี่ยิ้มยินดีโดยไม่พูดอะไร แต่จอมใจรู้ดีว่าชายหนุ่มก็ยินดีกับความสำเร็จของเขาเหมือนกัน
ส่วนพี่ใหญ่ของบ้านยิ่งยินดีกับน้องน้อยเข้าไปใหญ่ เมื่อเด็กตัวน้อยเมื่อวันวานที่เขาดูแล วันนี้กำลังก้าวเข้าสู่ความเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัว
“เก่งมากคนเก่งของพี่” เสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนพร้อมกับมือใหญ่อบอุ่นลูบหัวทุยๆนั่นเบาๆ เจ้าลูกหมูทำหน้าเคลิ้มๆเหมือนแมวน้อยชอบคลอเคลีย
“แหะๆ”
“แล้วอยากเรียนโปรแกรมมิ่งเพิ่มไหม...” พี่เขาถาม
“ครับๆ”
พี่มีรู้จักที่ดีๆอยู่ แล้วจะพาไปสมัครนะครับ” จอมใจพยักหน้า
แล้วทุกคนก็กลับมาสนใจอาหารต่อไป เจ้าลูกหมูก็กลับมาโซ้ยต่อ ตักหมูทอดกระเทียมมาวางในจานตามด้วยเติมแกงส้มถ้วยโต เคี้ยวตุ้ยๆ แต่ทว่า...
“เด็กดีกินผักด้วยสิ...” ไม่ทันขาดคำมือใหญ่ก็ตักผัดผักรวมมิตรใส่จานของน้อง
หน้ากลมๆเงยหน้ามอง ตากลมใสฉายแววงอแง “ไม่เอ๊า...ใจไม่อยากกิน”
นัยน์ตาคมกล้าจ้องมองมา “กินผักสักหน่อยสิเด็กดี มันมีประโยชน์นะ...” เหตุผลที่ทำเอาเจ้าลูกหมูหน้าเบ้
“ไม่เอ๊า...เขาไม่กินนะ” มาแล้วครับมาแล้ว นิสัยงอแงไม่ยอมกินผัก ทั้งๆที่อายุก็เกือบยี่สิบ แถมยังเอาช้อนเขี่ยกองผักนั่นไปไว้ข้างๆ
“เด็กดื้อกินเข้าไปเดี๋ยวนี้” จากเด็กดีกลายเป็นเด็กดื้อไปเสียแล้ว คนอื่นๆที่ดูอยู่ก็แอบลุ้นว่าเจ้าหนูจะกินไหม เนื่องจากเป็นเจ้าตัวเป็นคนเลือกกิน ไม่ค่อยกินผัก ใครต่อใครพูดก็ไม่ยอม มีเพียงจอมราชันเท่านั้นที่พอจะปรามได้บ้าง
“ไม่!” เจ้าตัวกลมกอดอก งอนเหมือนเด็กสามขวบ ทำหน้าฟึดฟัด
จนประกาศิตดังสนั่นจากพี่ชาย “กินเข้าไปเดี๋ยวนี้จอมใจ! อย่าให้พี่ต้องจับเรายัดปาก!” มาถึงตรงนี้เจ้าลูกหมูเริ่มหงอยและกลัว เนื่องจากพี่ชายใหญ่เปลี่ยนมาเรียกชื่อเต็มของเขา “จอมใจ” แสดงให้เห็นว่าเริ่มโกรธ
เจ้าตัวดีรีบกินอย่างเสียไม่ได้ ท่ามกลางรอยอมยิ้มจากสมาชิกคนอื่นๆ
...แหงะ เขางอนพี่ราชันแล้ว!...
ในที่สุดเวลาก็ล่วงเลยมาถึงสี่โมงเย็น อาจารย์เก็บชีทกลับไป เด็กๆเริ่มทยอยออกมาจากห้อง จอมใจก้าวขาฉับๆมากดลิฟท์พร้อมเพื่อนๆ
“จอมใจนอนหอเปล่า” มรกรตถามขึ้นขณะลงลิฟท์
“เปล่า กลับบ้านอ่ะ เดี๋ยวมีคนมารับ”
ลิฟท์มาจอดที่ชั้นหนึ่ง เด็กในลิฟท์ทยอยกันออกมา จอมใจล่ำลาเพื่อนๆที่ส่วนใหญ่พักหอพัก เจ้าตัวก็ยืนเล่นไอโฟนไปเรื่อยเปื่อย จนเสียงทุ้มแหบดังข้างหลัง
“ไอ้ขี้แยพี่มารับกลับบ้าน...”
TBC.
กลับมาแล้วค่าเอาตอนที่รีไรท์ใหม่มาลงให้ค่ะ :mew1:
-
ติดใจน้องใจซะแล้วซิ
อยากอ่านอีกเยอะๆเลย
สนุกมากๆ ค่ะ
-
เป็นสองครอบครัวที่อบอุ่นมากค่าา
น้องใจก็น่ารักเกิ๊นนน
รอวังมีหนุ่มๆ มาติดเยอะน้า >w<
-
ใครมารับน้องจอมอ่ะ ...พี่ราชันหรือเปล่า
-
ใครมารับหว๊า
-
ใครมารับหว่า
พี่เวทย์อ่ะเปล่า เรียกไอขี้แยแบบนี้ 555
-
ใครมารับอ่ะ!!!
:กอด1:
-
ทุกคนดูรักจอมใจมากเลยเนอะ :man1: :กอด1:
-
น่ารักจังง :impress3:
-
พี่เวทย์มาัรับหรอ???
-
เรียกแบบนี้พี่เวทย์แน่ๆ
สาวแท้สาวเทียมคงจะกรี๊ดสลบกันเป็นแถวๆ 55. :)
-
บ้านนี้เขาน่ารักกันจริงๆ
-
พี่เวทย์มารับป่าวเนี่ย
-
มีพี่ชายข้างบ้านหล่อๆทั้งนั้นน่าอิจฉามาก :impress2:
จะติดตามต่อไปน้า
-
แอร๊ยยยยย น่ารักฟุดฟุด เค้าอยากได้น้องใจ o9
พี่ราชันดุน้องมากเค้าจิขโมยน้องไป
-
ผู้ใดมารับน้องจอมใจกลับบ้าน อยากรู้ๆๆๆๆ
-
:o8: น่ารักมาก อิอิ
ว่าแต่คนเขียนคะ เรื่องมาแบบน่ารักๆอย่างนี้ คงจะไม่มีดราม่าหรอกใช่มั๊ย ใช่มั๊ยคะ?? (ย้ำทำไมนังนี่) o18
ถ้ามีเราจะได้เตรียมตัว เตรียมใจ :monkeysad: (เว่อไปไหน)
-
ใครกันน๊ามารับอะ
-
ใครมารับอ่ะ?? จากลักษณะการพูดน่าจะเป็นเวทย์ป่ะ?? เรื่องนี้พระเอกจะเป็นใครเนี่ยยยย อ๊ากกกก ลุ้นอ่ะลุ้น ตอนนี้มีในใจอยู่สองคน พี่เวทย์กับ พี่ราชันย์ ไม่รู้จะเดาใจคนเขียนถูกหรือเปล่า 555+ ชอบเรื่องแบบนี้มากค่ะ ^^ น่ารักๆ อ่านสบายๆ แถมพี่ชายตะละคน ในฝันทั้งนั้น หุๆๆ เราเองก็อยากมีพี่ชายเท่ห์ๆ ที่รักน้องสุดๆ แบบนี้บ้าง จะได้ยืดซะ 55+ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
จอมใจน่ารัก(กลับบ้าน?) อีกแร้ววว
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:พี่ๆน่ารักทุกคนเลยอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ว่าแต่พี่คนไหนมารับน้องใจเอ๋ย :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
รออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
จอมใจ น่ารักกกกก :กอด1:
-
จอมใจน่ารักๆๆๆๆจังเลย
-
ลูกหมูน่ารักกง่าา
ชอบพี่ราชันมากกกแต่รักพี่พลมากว่า
จะรอต่อไปนเาา :bye2:
-
น้องใจน่ารักกกกกกกก
อ่านพาร์ทนี้เเล้วเราปลื้มพี่เวทย์อะ รู้สึกนิสัยน่ารักดี
-
จอมใจน่ารักมากเลย เป็นที่รักของทุกคนในบ้านจริงๆ >3<
ว่าแต่ใครมารับนะไม่ใช่ลุงทศหรอ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักดีนะสองบ้านนี้
แต่จอมใจนี่ดูเด็กจริงๆ
-
เรียกกวนแบบนี้ คงเป็นพี่เวทย์เจ้าเก่าแน่ๆ :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
แต่น่ารักมากมายครับ.... o13
อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจดี
แต่ดูท่าจอมใจจะเด็กมากๆเลย
แต่ก็เป็นกำลังใจให้นะครับ
:L2:
-
ใครมารับค้าาาาาาาา ? เกิดเป็นน้องจอมใจต้องทำบุญด้วยอะไรคะถึงจะมีคนหล่อมาล้อมรอบแบบนี้ 555555
-
ใครมารับจอมใจ พี่เวทย์หรอออ
อั๊ยยะ อยากมีพี่ชายแบบนี้บ้างงง
เริ่มอิจฉาจอมใจนิดๆแหะ
-
หนุ่มบ้านนี้จะเท่ห์ไปไหนเนี้ย
ละลายๆๆๆ อิจฉาน้องใจอ่ะมีพี่รุมล้อมเป็นคอกหมุ ขนาดนี้ 555
-
เสียงแหบ ต้องเป็นจอมทัพแน่เลย
-
บทที่4 (รีไรท์)
[/b]
“ไอ้ขี้แยพี่มารับกลับบ้าน...” เสียงทุ้มแหบที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้คนที่เล่นไอโฟนอยู่หันกลับไปมองก็เจอกับร่างสูงลุคสุดเซอร์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่
“อ้าว...พี่ทัพมาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ”
“พี่มารับเรากลับบ้านนั่นแหละ พอดีมาธุระแถวนี้” จอมทัพเฉลยพลางจับแขนกลมกลึงเดินไปยังรถโฟล์คสีเขียวอ่อนคันเก่งของเจ้าตัว
ทั้งคู่ขึ้นรถนั่ง เจ้าหนูยังกดเกมส์ยิกๆ
“วันนี้พ่อกับแม่พี่กับป๊ากับม้าเราไม่อยู่บ้านนะ” จอมทัพบอกเมื่อได้รับโทรศัพท์บ้านบอกว่าวันนี้ผู้ใหญ่ทั้งหมดไม่อยู่ ให้กินข้าวกัน
ได้เลย...แถมกำชับดิบดีว่า...ดูแลน้องดีๆ
เจ้าหนูเงยหน้าจากเกมส์ดึงหัวผักกาดในไอโฟน “อ้าว...ไปไหนกันครับ”
“ไปงานเปิดตัวสินค้าของบริษัท...” ชายหนุ่มพูดถึงบริษัทส่งออกรายใหญ่ ซึ่งรู้จักกันในแวดวงธุรกิจ ทำให้ท่านประธานใหญ่ต้องควงภรรยาไปด้วย ส่วนประสิทธิ์ก็ไปในฐานะผู้ช่วยพร้อมภรรยาเช่นกัน
“ยังงี้พี่ราชันก็ต้องไปด้วยสิ”
“พ่อไปแล้ว พี่ก็เลยไม่ไป นั่งทำงานต่อที่บริษัท” จอมใจพยักหน้างึกงัก แล้วก้มลงเล่นเกมส์ต่อไป รถเคลื่อนตัวออกจากหน้าตึกคณะ ชายหนุ่มวนรถขึ้นมอเตอร์เวย์ จนในที่สุดรถเต่าสีเขียวก็แล่นมาจอดหน้าบ้านหลังโต
“เฮ้ย...ถึงบ้านเร็วจัง” จอมใจที่ได้ฤกษ์เงยหน้าจากเกมส์ร้องเบาๆ “เขายังเล่นไม่จบเลย”
“หึ...” เสียงครางในลำคอของพี่ชายคนที่สาม พลางเปิดประตูรถลงมา เจ้าหนูก็เปิดประตูลงมาเช่นกัน
“งั้นใจไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวมาครับ” ว่าเสร็จเจ้าตัวก็โบกมือหย็อยๆแล้ววิ่งไปที่ประตูทางเชื่อม จอมทัพก็เดินเลี่ยงเข้าไปในบ้าน
เย็นวันนั้นผู้ใหญ่ในบ้านทั้งหมดก็ออกไปงานกันหมด เจ้าลูกหมูเลยต้องระเห็จมากินข้าวเย็นที่บ้านใหญ่อีกมื้อ
“พี่เวทย์ดูไรอยู่” เจ้าหนูถามเมื่อเห็นพี่ชายคนที่สี่ที่คงเพิ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัย นอนเอกเขนอกดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว นัยน์ตาคมเฉี่ยวเหล่ตามองร่างกลมที่ลงมาเบียดเขาข้างๆ
“จุ้น...”
“ชิ...ยืมรีโมทหน่อย” ว่าแล้วเจ้าตัวก็คว้ารีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะมากดเปลี่ยนจากช่องรายการกีฬาเป็นช่องการ์ตูน
“เฮ้ย...ไอ้อ้วน” ร่างสูงฮึดฮัดเมื่อเจ้าน้องชายข้างบ้านเปลี่ยนช่องหน้าตาเฉย แถมเลือกดูการ์ตูนติงต๊องอีกต่างหาก
“ใจไม่อ้วนสักหน่อย เขาเรียกว่า...น่ารักน่ากอดกำลังดีต่างหาก” จอมเวทย์ทำหน้าเบ้
...แหวะ! น่ารักน่ากอด นี่ใครเป็นบอกเนี่ย น่าจะไปตัดแว่น...
ทั้งสองคนนั่งง่องแง่งกันเป็นตามประสา จนป้าอุ่นใจเดินเข้ามาถาม
“เย็นนี้จะทานอะไรกันดีค่ะ คุณหนูๆ”
จอมใจทำหน้าครุ่นคิดเหมือนเป็นเรื่องสำคัญระดับชาติ หากจอมเวทย์เอ่ยขัด “ไม่ต้องทำหรอกครับ”
เท่านั้นแหละ! เจ้าหนูทำหน้าเหมือนโลกแตก “แง่ง...เขาจะกินนะ”
เสียงทุ้มหัวเราะขำๆ “ก็ไม่ได้บอกว่าไม่ให้กิน แต่จะบอกว่าไม่ต้องทำกับข้าว พี่ว่าเดี๋ยวเราไปซื้อลาบ น้ำตก ส้มตำ หน้าปากซอยมากินกันดีกว่า เปรี้ยวปากมาหลายวันแล้ว” จอมเวทย์ทำท่าอยากกินสุดๆ เจ้าหนูได้ยินก็รีบพยักหน้างึกงักเห็นด้วย
“เอาๆๆ ใจอยากกินคอหมูย่าง”
“งั้นเดี๋ยวป้าทำน้ำจิ้มสูตรเด็ดให้นะค่ะ” นางอุ่นใจเอ่ยบอก เพราะสมาชิกทุกคนในบ้านไม่ชอบน้ำจิ้มแจ่วที่มาจากร้าน แต่จะชอบ
น้ำจิ้มที่นางเป็นคนทำมากกว่า
สองหนุ่มต่างไซด์หยักหน้ารัวๆๆ แค่คิดถึงน้ำจิ้มรสเด็ดของแม่บ้านมือฉมังก็น้ำลายสอ
“งั้นใจโทรบอกพี่ราชันดีกว่า ให้กลับบ้านเร็วหน่อย” มือขาวๆหยิบไอโฟนแล้วกดเบอร์ที่คุ้นเคยทันที รอสัญญาณอยู่ครู่หนึ่ง ปลายสายก็กดรับ
“ครับ...ว่าไงครับเด็กดี”
“พี่ราชันๆ วันนี้กลับบ้านเร็วหน่อยนะครับ เราจะมีปาร์ตี้อีสานกัน” ปลายหัวเราะเบาๆในลำคอ เพราะรู้ดีว่าน้องชายคนที่สี่และคนที่ห้าชอบกินอาหารอีสานเวลาผู้ใหญ่ไม่อยู่ เนื่องจากพ่อแม่เขาเห็นว่ากินข้าวเหนียวแล้วอืดง่ายทำให้ที่บ้านไม่ค่อยนิยมเท่าไรนัก มีแต่สองคนนี่เท่านั้นที่ชอบเป็นชีวิตจิตใจ
“ครับพี่เก็บของแล้วครับ” เจ้าตัวกลมกำชับอีกครั้งว่ามาเร็วๆ แล้ววางสายไป
“แล้วพี่ทัพอยู่ไหนอะ” จอมเวทย์ทำท่าบอกว่าอยู่ข้างบน ทำงานอยู่อย่าเพิ่งกวน เดี๋ยวก็ลงมาเองเมื่อถึงเวลา จอมใจคิดถึงพี่ชายคนรองด้วย “พี่พลจะกลับมาไหมน่ะ วันนี้ใจอยากกินกันพร้อมหน้า” เจ้าตัวทำหน้าหงอยคิดถึงพี่รองที่ทำงานยุ่งตัวเป็นเกลียว แล้วจึงกดโทรศัพท์อีกครั้ง รอสายอยู่นานจนเกือบวาง ปลายสายก็รับ
“ค...ครับ ว่าไงครับใจ” เสียงพี่ชายดูหอบเล็กน้อย ทำเอาจอมใจรู้สึกผิดเหมือนว่าพี่เขาต้องรีบวิ่งมารับโทรศัพท์
“พี่พลเป็นไงบ้างครับ คนไข้เยอะไหมครับ” เสียงกังวลทำให้พี่ชายคนรองเอ่ยปลอบ
“พี่สบายดีครับ ไม่ต้องห่วง แต่คนไข้เยอะพอสมควรครับ”
“วันนี้พี่พลจะกลับบ้านไหมครับ” เจ้าหนูรีบถามสิ่งที่ต้องการ
“เอ่อ...พี่ขอโทษนะครับใจ วันนี้พี่กลับบ้านไม่ได้ครับ มีเคสที่ต้องดูแลใกล้ชิดครับ...” คำตอบทำเอาหน้าใสๆหงอยลง
“งั้นพี่พลกินข้าว พักผ่อนเยอะๆนะครับ ใจเป็นห่วง”
“ครับผม แล้วพี่จะกลับบ้านวันศุกร์นะครับ” พี่ชายให้สัญญา
“ครับ ใจจะรอนะครับ สวัสดีครับ” วางสายแบบซึมๆ จนจอมเวทย์ขยี้หัวน้องน้อยเบาๆอย่างปลอบใจ เนื่องจากจอมใจคงคิดถึงพี่ชายคนรองมาก เพราะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไรนักช่วงนี้
“เดี๋ยวเราขี่จักรยานออกไปหน้าปากซอยซื้อกัน” จอมเวทย์เอ่ยชวน ร้านที่จะไปซื้อนั่นอยู่แค่หน้าปากทางเข้าหมู่บ้าน เป็นร้านอาหารอีสานที่อร่อย สะอาด และคนเยอะจึงหาที่จอดรถยาก จักรยานเป็นตัวเลือกที่ดีสุด
สิบนาทีถัดมา...ทั้งสองคนก็เดินออกมาเอาจักรยานที่หน้าโรงรถ รถจักรยานมีอยู่ทั้งหมดสี่คัน สองคันเป็นจักรยานเสือภูเขาของพี่ชายคนที่สามสุดติส หนึ่งคันเป็นจักรยานแม่บ้านมีตะกร้าข้างหน้าและเบาะเสริมข้างหลัง ส่วนอีกคันเป็นจักรยานสีส้มธรรมดาญี่ห้อเอลแอ
เจ้าตัวกลมมาถึงไม่พูดพร่ำทำเพลงกระโดดไปนั่งบนเบาะเสริมของจักรยานแม่บ้านที่จอดอยู่ พลางเอ่ย “ใจขี้เกียจขี่ พี่เวทย์ขี่นะ ใจซ้อนท้าย” นัยน์ตาคมเฉี่ยวหรี่ตามอง พลางส่ายหน้า
“ฝันเถอะ เราตัวหนักอย่างกับลูกหมู ขาพี่หักพอดี” แม้จะบ่นแต่ขาก็พาดคร่อมจักรยานพลางถีบขาตั้งยกขึ้น หันไปกำชับเด็กข้างหลัง
“นั่งดีๆละ ตกไปได้แผลเดี๋ยวพ่อคนที่สองของเราจะมาตามฆ่าพี่อีก” ‘พ่อคนที่สอง’พูดถึงคือ พี่ใหญ่ของบ้านที่หวงน้องชายคนเล็กอย่างกับไข่ในหิน เขาจำได้ว่าสมัยเด็ก เอาน้องน้อยของบ้านซ้อนท้ายจักรยานแล้วเจ้าหนูดันนั่งไม่ระวังตกลงมาแขนขาถลอก เขานี่แทบโดนเนรเทศออกจากบ้านไปอยู่ชายแดนเขมร
...สาบานว่าจะไม่เอาไอ้อ้วนซ้อนท้ายอีก!...
ขี่ออกมาตามทางจนมาถึงหน้าปากซอยหมู่บ้านจัดสรร จอมเวทย์จอดรถไว้ริมทาง จอมใจกระโดดลงมายืน แล้วก็ข้ามถนนมาอีกฝั่ง เวลาประมานหนึ่งทุ่ม โรงเรียนเลิก งานเลิก ทำให้ร้านอาหารอีสานคนเยอะเหมือนเคย ทั้งสองคนเข้าไปหยิบใบกระดาษมาจดรายการอาหาร
จอมเวทย์จดยิกๆตามที่เจ้าหนูตัวกลมสั่ง ประกอบด้วย คอหมูย่างของโปรด ลาบเป็ด ไส้อ่อนทอดกระเทียม เอ็นข้อไก่ทอด ต้มแซ่บหมู และปิดท้ายด้วยส้มตำไข่เค็ม ข้างเหนียวสิบห่อ เผื่อป้าอุ่นใจ และเด็กรับใช้อีกสองคน ไม่มีส่วนของลุงทศที่ต้องไปขับรถให้ท่านประธานใหญ่ พอเขียนเสร็จก็เอาไปให้คนขายที่ยืนตำส้มตำอย่างเมามัน แล้วก็มานั่งรอตรงโต๊ะพลาสติกหน้าร้านที่ยังเหลือรอดจากการจับจอง จอมใจเริ่มงอแงเล็กน้อยเมื่ออาหารที่สั่งได้ช้า แต่ในที่สุดเด็กในร้านก็หิ้วถุงพลาสติกบรรจุอาหารที่สั่งแน่นเอียดออกมา จอมเวทย์ยื่นเงินให้ เด็กคนเดินกลับมาพร้อมเงินทอนอีกครั้ง ทั้งคู่จึงลุกขึ้นกำลังจะเดินข้ามฝั่งมาหน้าหมู่บ้าน
...ปริ้นๆๆ...
เสียงแตรรถดังขึ้น พร้อมกับรถยนต์บีเอ็มดับเบิ้ลยูสีควันบุหรี่ก็แล่นมาจอดริมทางเท้า ประตูด้านคนขับเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของพี่ชายใหญ่ของบ้านในเสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อน แขนเสื้อทั้งสองข้างถูกพับขึ้นไปตรงข้อศอก ส่วนสูทนั้นถอดทิ้งไว้ที่เบาะหลัง
เจ้าตัวกลมยิ้มกว้างแล้ววิ่งถลันเข้าไปหา “พี่ราชันนนนน...สวัสดีครับผม” ยกมือสวัสดีพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ ใบหน้าเคร่งขรึมอ่อนลงพร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้ พลางส่งสายตาไปหาน้องชายคนที่สี่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ดีครับพี่” จอมเวทย์ทักทาย
“อืม...แล้วออกมากันยังไง” เสียงทุ้มถามเมื่อไม่เห็นวี่แววของรถที่บ้านจอดอยู่
จอมเวทย์ชี้ไปที่อีกฝั่งของถนน “เอาจักรยานมา จอดอยู่ตรงนู่น” จอมราชันหันตามมือชี้แล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นรถจักรยานเพียงคันเดียว
“นี่อย่าบอกนะว่าเอาน้องซ้อนท้ายมา” ทำเสียงเข้มใส่ จอมเวทย์เหลือบตาขึ้นฟ้า
...นั่นไง เขาเคยพูดผิดที่ไหน พี่ใหญ่ของบ้านหวงน้องน้อยเกิ๊น...
“ใจขี้เกียจขี่นะครับ” พูดออดอ้อนแล้วเอาหน้ากลมใสซบแขนพี่ชายแล้วถูไปมา เขารู้ว่าพี่ไม่ค่อยชอบให้เขานั่งซ้อนท้ายจักรยานเพราะตอนเด็กเคยตกลงมา แต่นี่เขาโตแล้วนะ...
“เอางี้...เวทย์เอาของมาเดี๋ยวพี่เอาเข้าบ้านให้ แล้วก็ไปเอารถขี่เข้าบ้านซะ ส่วนใจเดี๋ยวพี่เอากลับบ้านเอง” สั่งเสร็จสรรพก็คว้าแขนน้องน้อยไปขึ้นรถที่จอดไว้...ทิ้งให้คนโดนสั่งมองตาปริบๆ
...ใช่สิ! เขามันแค่น้องในไส้ ไม่สำคัญเท่าไอ้เด็กข้างบ้าน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รถแล่นเข้าบ้านมาพร้อมๆกับจักรยานที่ตามมาทีหลัง จอมราชันถอยรถเข้าไปเก็บในโรงรถ ส่วนจอมเวทย์ก็เอาจักรยานไปพิงไว้ที่เดิม ร่างสูงใหญ่เปิดแระตูรถมายืดเส้นยืดสายเล็กน้อยจากความเมื่อยล้าสะสม เจ้าหนูก็เปิดประตูอีกฝั่ง พร้อมกับถุงอาหาร จอมเวทย์เดินไปคว้าถุงทั้งหมดไว้
“ให้นายถือเดี๋ยวตกแตกหมด อดกินกันพอดี” เหน็บแนมเล็กๆแล้วถือถุงทั้งหมดเขาบ้านไป จอมราชันหัวเราะเบาๆ เมื่อแก้มขาวพองลมป่องเหมือนปลาทอง แล้วหันมาส่งสายตาฟ้องเขา
เดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับร่างของพี่ชายสุดเซอร์ที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์ “มาช้าจัง หิวมาก” เจ้าตัวบ่นนิดๆ แต่จอมใจกลับยิ้ม แล้วเดินไปที่ห้องครัว จอมราชันเลี่ยงขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เดี๋ยวใจช่วยครับ” จอมใจอาสาช่วยป้าอุ่นและเด็กรับใช้อีกสองคน ซึ่งเป็นผู้หญิง ชื่อพี่แตงไทย กับ พี่จันทร์ ทั้งสองคนเป็นคนเกิดบ้านเดียวกับลุงทศ เข้ามาหางานที่กรุงเทพฯ แล้วลุงทศเลยชวนมาเป็นคนงานที่บ้าน จอมใจให้ความเคารพทั้งสองเหมือนพี่สาว
“ไม่เป็นไรค่ะน้องใจเดี๋ยวพี่แตงไทยทำเอง” เจ้าหนูเห็นว่าไม่มีที่ให้แทรกจึงขอตัวออกมาข้างนอก
ในที่สุดอาหารทั้งหมดก็ถูกแกะใส่จานขึ้นโต๊ะ และบางส่วนก็ถูกแบ่งไปเป็นอาหารเย็นของป้าอุ่นและพี่สาวทั้งสอง ทั้งสี่พี่น้องก็นั่งประจำที่ จอมราชันเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ก็เริ่มปาร์ตี้อีสานทันที เพราะรู้ดีว่าน้องๆหิวแล้ว
มือใหญ่เอื้อมตักลาบเป็ดเป็นอย่างแรกแล้วเลิกคิ้ว
...อร่อยเหมือนเดิม...
ทุกคนไม่รอช้ารีบจ้วงอาหารทันที เจ้าหนูจิ้มคอหมูย่างเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอย่างสุขใจ นางอุ่นใจก็เดินเข้ามาอีกครั้งพร้อมน้ำจิ้มรสเด็ดสี่ถ้วย ตากลมโตวาววับเมื่อเห็น
“ว้าวว...มาแล้วน้ำจิ้มสูตรเด็ดของป้าอุ่น” ว่าแล้วก็จิ้มข้าวเหนียวจนชุ่มแล้วเอาเข้าปาก
“วันนี้เปิดเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้างครับ” จอมราชันเปิดการสนทนา
“ก็ดีครับ เพื่อนๆน่ารักดี...” เจ้าตัวสาธยายไปเรื่อยๆ คนที่ฟังอยู่ก็ไม่ขัด ปล่อยให้เจ้าหนูได้โม้ไปเรื่อยๆ
“เอ๊!! พี่เวทย์เอาไส้ทอดมาตรงนี้สิ ใจตักไม่ถึง” เจ้าหนูที่กินไปคุยไปร้องเสียงแหลม เมื่อจานไส้อ่อนทอดกระเทียมถูกพี่ชายขี้แกล้งเอาไปไว้อีกฝั่ง จอมเวทย์ลอยหน้าลอยตาใส่
...ผลัวะ...
เสียงฝ่ามือกระทบกลางหลัง จอมเวทย์หันไปมองคนทำทันที
“เอาคืนน้องไป” จอมทัพโบกหลังเจ้าน้องชายทันทีพลางสั่ง จอมเวทย์ทำปากขมุบขมิบแต่ก็ยอมส่งจานคืน
...เห็นไหม พี่ทัพน่ารักที่สุด...
จอมเวทย์เคี้ยวฟันกรอดๆ เมื่อเจ้าหนูจิ้มไส้ทอดมาเย้ยตรงหน้าแล้วเอาเข้าปากตัวเองงับ
...ไอ้จ้ำม่ำจอมแสบเห็นแก่กิน...
ปาร์ตี้อีสานก็จบลงเมื่อทุกคนดื่มน้ำล้างปากหลังปิดท้ายด้วยของหวานอย่างลิ้นจี่กระป๋องเย็นๆชื่นใจ
“อิ่มจัง” จอมใจลูบพุงกลมบ่งบอกว่าสุขี แตงไทยและจันทร์ยกจานทั้งหมดเข้าห้องครัวไป
ทั้งหมดย้ายกันมาที่ห้องนั่งเล่น พลางเปิดรายการโทรทัศน์ไปด้วย จอมใจนั่งผึ่งพุงกลมกับโซฟาสายตาจับจ้องไปที่โทรทัศน์ ยกเว้นพี่ใหญ่ของบ้านที่นั่งอ่านเอกสารบางอย่าง
“นี่ก็สามทุ่มแล้ว ป๊าม้ากลับกี่โมงเนี่ย” เจ้าหนูเอ่ยลอยๆ “กลับไปนอนบ้านดีไหมนะ”
นัยน์ตาคมกริบของจอมราชันละจากเอกสารมาที่น้องน้อย “นอนที่แหละครับ ดึกแล้ว ไม่มีใครอยู่บ้านด้วย”
ประโยคที่ดูเหมือนสั่งแต่ว่าจอมใจก็ทำตามอย่างเต็มใจ “ไม่ให้นอนก็จะนอนแหละ ไม่กลับหรอก อิอิ” ว่าทะเล้นพลางกดโทรศัพท์ไปหาปาป๊า
“ป๊าวันนี้ใจค้างบ้านใหญ่นะครับ”
“ได้ครับ แต่ห้ามดื้อ ห้ามซน ห้ามงอแงกับพี่ๆเขาละ” ประสิทธิ์อนุญาต เนื่องจากคิดว่าคงต้องกลับดึกพอสมควรเพราะท่าน
ประธานปลีกตัวออกมาลำบาก
“ครับๆ ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่งอแงแน่นอนครับ...ครับ...สวัสดีครับ” วางโทรศัพท์แล้วก็ดูโทรทัศน์จนเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ เจ้าหนูก็หาวหวอดๆ ตาปรือๆ พี่ๆที่เห็นจึงเตือน
“เด็กดีไปอาบน้ำนอนได้แล้ว” เสียงอ่อนโยนดังข้างหู เจ้าหนูปรือตาแล้วยิ้มเยิ้มๆใส่ มือใหญ่ฉุดขึ้นแล้วบอกจอมทัพ “ทัพพาน้องไปนอนหน่อย”
คนที่นั่งเงียบๆ พยักหน้าแล้วยืนขึ้นจูงมือน้องน้อยขึ้นไปชั้นสอง พี่ใหญ่ก็ปลุกน้องชายคนที่สี่ที่หลับคอพับ
“เวทย์ขึ้นนอนไป” จอมเวทย์ปรือตาแล้วสะบัดคอสองสามที พลางเดินขึ้นไปอีกคน พี่ใหญ่ของบ้านยังคงนั่งอ่านเอกสารต่อไปสักพักจนเสียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน
ร่างของผู้ใหญ่ทั้งสี่คนเดินเข้ามาในบ้าน ทุกท่านมีท่าทีเหนื่อยล้าเล็กน้อย จอมราชันลุกขึ้นแล้วทักทาย
“กลับมาแล้วหรือครับ” ร่างสมท้วมของคุณหญิงเดินมานั่งข้างบุตรชายคนโต
“น้องๆนอนกันหมดแล้วหรือ” จอมราชันพยักหน้า “แล้วทำไมเรายังไม่นอน”
“อ่านเอกสารนิดหน่อยครับแม่” ชูเอกสารให้ดู ท่านประธานใหญ่ทรุดตัวลงเก้าอี้อีกฝั่ง ตามด้วยประสิทธิ์และภรรยา
“น้องนอนแล้วหรือ” อรอุมาถามถึงบุตรชาย ดวงหน้าคมพยักหน้า
“วันนี้ให้น้องนอนที่นี่แหละครับ ป่านนี้หลับไปแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยบอก ในที่สุดประสิทธิ์และอรอุมาก็กลับบ้านไป ส่วนท่านประธานกับคุณหญิงก็ขึ้นไปอาบน้ำเข้านอน
พี่ใหญ่ของบ้านก็เข้านอนบ้าง แต่ก่อนเดินถึงห้องตัวเองนั้น เจ้าตัวเลี้ยวเข้าห้องก่อนหน้า
...แกรก...
พี่ใหญ่เปิดประตูเบาๆเข้าไป ขายาวๆก้าวมาถึงเตียงหลังใหญ่ที่มีกองผ้าอยู่ ชายหนุ่มส่ายหน้า พลางเอื้อมมือไปดึงผ้าออก หน้ากลมๆของเจ้าลูกหมูโผล่ให้เห็น ใบหน้าใสๆหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขจนพี่ชายไม่อยากขัดวิมานน้องน้อย
“ฝันดีนะเด็กดี...” พูดเสร็จก็เดินกลับออกไปแผ่วเบาโดยไม่ได้รบกวนวิมานฝันหวานของเจ้าลูกหมู
TBC.
-
ลูกหมูน้อยน่ารักจัง
-
อยากมีพี่แบบนี้บ้างจัง ที่มีก็ดีอยู่นะ แต่อยากได้แบบนี้หลาย ๆ คนอ่ะ
-
ยังนึกไม่ออกว่าเขาจะรักแบบคนรักกันยังไง
เพราะตอนนี้รู้สึกเหมือนรักกันแบบพี่น้องและผูกพันธ์กันมากๆอ่ะ ซึ่งจะให้เปลี่ยนไปรักอีกแบบ มันก็ยากอยู่นะ
คงต้องรอเหตุการณ์มาพีคความสัมพันธ์แล้วมั๊งเนอะ :กอด1:
-
น้องใจน่ารักมากเลย พี่ๆน่ารักยิ่งกว่า อิอิ
-
อิจฉาน้องใจจจจจจ มีพี่ๆมารุมรักกันหมดเลย
ว่าแต่เมื่อไหร่จะรักกันจริงๆสักทีล่ะ? เดาไม่ถูกเลย
:กอด1:
-
อิจฉาไงอ๊าาา อยู่ท่ามกลางหนุ่มหล่อ
-
ดีจริง มีแต่คนเอาใจ ฮ่าๆ
อยากได้บ้าง
แล้วว่าแต่เขาจะรักกนยังไงเนี่ย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น้องใจน่ารักมากเลยลูกหมู 5555 พี่ราชันเป็นห่วงน้องใจมากเลยนะ
อย่างนี้เวทย์ไม่อิจฉาน้องเลยมีแต่คนรัก
-
:-[ :-[ น่ารักจังเลย อ่านแล้วอมยิ้ม รอต่อไปครับ :bye2:
-
อยากได้พี่แบบนี้อ่าาาาาาาาาาาา :z2:
จอมใจน่ารักตลอดๆ :-[
:กอด1:
-
แอร๊ยยย น่าร๊ากกก :-[
-
อยากกินด้วยคน
น้องจอมน่ารักมาก
-
ดูแล้วเป็นครอบครัวที่น่ารักมาก ไม่น่าจะมาเป็นคนรักกันได้เลย นี่ถ้าไม่อ่านจากชื่อเรื่อง เราเองคงเดาว่าจอมใจต้องคู่จอมเวทย์แน่ๆ 5555
-
ตามอ่านมาหลายตอนแล้วเพิ่งเม้น TT เพราะเพิ่งเปิดเครื่อง
เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะ น้องใจน่ารัก พี่ราชันก็อบอุ่นที่ซู้ดดดดดดดด
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เห็นชื่อเรื่องตอนแรกนึกว่าเป็นนิยายย้อนอดีต(อธิบายไม่ถูก) เนื้อเรื่องหนัก
ที่ไหนได้ คิคิ น่ารักอ่ะ!
-
อ๊ายยยย น่ารักอะ พี่น้องบ้านนี้
แต่พี่พลนิ บทน้อยจัง 55555
รออ่านลูกหมูน้อยตอนต่อไป
-
:-[ :-[
น่ารักอ่ะ แต่ไม่เห็น วี่แวว ว่าจะัรักกันเมื่อไหร่เลย
-
พี่ๆดูแลดีมาก จนถึงมากที่สุด เหมือนเดิมตั้งแต่เด็กจนโต
สรรพนามที่ใช้เรียกน้องตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันก็เหมือนเดิม
อ่านแล้วอบอุ่นจริงๆ
-
น่ารัก
ตอนแรกนึกว่าเป็นแนวพีเรียดซะอีก
-
เป็นพี่น้องที่น่ารักจังค่ะ :impress2:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งติด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
มาต่อไวๆ นะเจ้า ข้าน้อยรออ่านอยู่เน้ออ :man1: :man1: :man1:
สู้ๆๆๆ !! o13 o13 o13 o13
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L2: :L2: :L2:
:L2:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
เจ้าหมูน้อยจ่ำม่ำน่ารัก
-
:-[ :-[
-
ฮาอะ เห็นน้องข้างบ้านดีกว่าน้องในไส้
-
อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลย
พี่น้องน่ารักมากกกก
-
:call: :call: :call:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ถึงจะเป็นหมูน้อยแต่ก็เป็นที่รักของทุกๆคน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอออออออออออออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
น่ารักมากๆๆ :m4:
-
คุณพี่ราชันจะหวงน้องไปไหนเนี่ย
แต่มาฮาก็ตรงที่ก็แค่น้องในไส้แต่แพ้เด็กข้างบ้านนี่แหละ เหอๆๆ
-
โอ๋ย อิจฉาน้องใจนะเนี่ย
มีพี่คอยเอาใจใส่สุดๆๆ
-
อิๆๆๆ น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่าจะมีแอบหอมสักฟอดก่อนกลับเข้าไปนอนเนอะ ^^
ว่าแต่ เดาไม่ถูกจริงๆว่า พระเอกคือคนไหนแน่ ระหว่าง จอมราชัน กับ จอมเวทย์ แต่ถ้าให้เค้าเชียร์
เค้าเชียร์พี่ใหญ่อ่ะ 555 สเปคเรย สุขุม ลุ่มลึก แบบนี้
ปล. อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องยาว แต่งต่อเยอะๆเลยนะคะ พลีสสสสสสสสส
-
สวัสดีค่ะ ทักทายเย็นวันศุกร์ค่ะ o18
วันนี้พาพี่ใหญ่จอมราชันสมัยหนุ่มกับน้องน้อยจอมใจตัวกะเปี๊ยกมาทักทายค่ะ
ตอนพิเศษนี้กะว่าจะลงฉลองวันเกิด แต่ไม่ทัน เลยมาลงวันนี้แทน
ยังคงคอนเซปน่ารัก ใสๆ อบอุ่น
มีหลายคนถามว่าจะรักกันยังไง คือน้ำแข็งขอบอกว่า เรื่องนี้มันเป็น"ความรักที่อยู่บนความผูกพัน" เอาใจลุ้นน้องน้อยกับพี่ชายต่อ
ไปด้วยนะค่ะ
:pig4: :pig4:
ตอนพิเศษ 1
[/b]
“แงๆๆๆ แงๆๆๆ” เสียงเด็กร้องไห้จ้าดังลั่น ทำเอานกที่เกาะอยู่ต้นไม้แถวนั้นหนีกระเจิง
“ใจลูก...หนูต้องไปกับม้านะ ป๊าไม่อยู่บ้าน หนูอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้นะ” อรอุมาบอกเหตุผลกับเด็กอายุสี่ขวบ ซึ่ง
เหมือนเหตุผลจะใช้ไม่ได้ผลกับเด็กวัยนี้
“แงๆๆๆ เค้าไม่ไปๆ เค้าง่วงนอนๆ...” เจ้าหนูยังคงโวยวายไม่ยอมท่าเดียว จนนางอรอุมาจนใจ วันนี้โรงเรียนเจ้าหนูหยุดหนึ่งวัน ที่บ้านไม่มีใครอยู่ดูแลเนื่องจากสามีเธออกไปทำงานแต่เช้า ส่วนเธอต้องเข้าสำนักพิมพ์วันนี้เช่นกัน ตอนแรกคิดจะพาจอมใจไปด้วย แต่ถูกปลุกตั้งแต่เช้าทำเอาเจ้าตัวยุ่งร้องไห้งอแง ครั้นจะนำไปฝากบ้านนู้นให้ดูแล แต่เนื่องจากเป็นวันธรรมดาทุกคนจึงออกไปเรียนและทำงานกันหมด ขนาดคุณหญิงของบ้านยังออกไปสมาคมลีลาศ เธอไม่อยากรบกวนป้าอุ่นใจแม่บ้านเก่าแก่ที่ต้องดูแลบ้านอยู่แล้ว
สองมืออุ้มเจ้าตัวป้อมที่ยังโยเยไว้พลางกล่อม “โอ๋ๆ นิ่งซะๆ” เจ้าหนูสะอื้น ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงเพราะร้องไห้ ตากลมโตใสมีน้ำตาคลอหน่วย ซบหน้าลงพลางหาวหวอดๆ มารดาตบก้นลูกน้อยเบาๆขับกล่อม เธอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี เสียงทุ้มก็ดังขึ้นที่ประตูบ้าน
“น้าอรครับ...” อรอุมาที่อุ้มลูกน้อยไว้เดินไปเปิดประตูบ้าน ภาพของเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่อย่างจอมราชันก็ปรากฏ เด็กหนุ่มอายุสิบแปดเต็มอยู่ในชุดนิสิตเรียบร้อย ดวงหน้าคมคายหล่อเหลากระชากใจฉายแววกังวลเล็กน้อย
“ผมได้ยินเสียงน้องร้องเลยมาดูนะครับ” เจ้าตัวดูเป็นห่วง เขากำลังจะขับรถออกไปมหาวิทยาลัย แต่หากเสียงเด็กร้องไห้จ้าดังมาจากข้างบ้านทำให้เขารีบวิ่งมา
อรอุมาทำหน้าลำบากใจ “จ้ะ...เมื่อกี้เขาร้องไห้นิดหน่อย เพราะน้าต้องไปทำธุระเลยปลุกใจตื่นมาด้วย เขาหงุดหงิดง่วงนอนนะจ้ะ”
จอมราชันครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วตัดสินใจบางอย่าง “เอาอย่างนี้ไหมครับ ผมจะดูแลน้องให้เอง น้าอรไปทำธุระเถอะครับ”
“อ้าวแต่ราชันมีเรียนไม่ใช่หรือ” เธอไม่มีข้อกังขาในการดูแลน้องของเด็กหนุ่ม เธอรู้ว่าเขาทำได้ดี จอมราชันแถบเรียกได้ว่าเลี้ยงจอมใจมากับมือตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอย แถมชื่อเจ้าตัวก็เป็นคนตั้ง
“มีครับแต่ไม่ค่อยยากเท่าไร ไม่เป็นไรครับผมดูแลน้องได้” มือใหญ่ยื่นมือมารอ เธอตัดสินใจส่งร่างป้อมๆไปให้ เจ้าหนูขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ฝังหน้าลงกับไหล่กว้างอย่างเต็มใจ จอมราชันยิ้มเมื่อน้องน้อยหลับสบายในอ้อมแขนเขา มือใหญ่ตบก้นกล่อมเบาๆ พึมพำเบาๆ “เด็กดีๆ”
นางอรอุมาจึงผละออกไปเตรียมตะกร้าขวดนมที่บรรจุไมโลเอาไว้สองขวด พร้อมกับน้ำเปล่า จอมใจชอบกินไมโลแต่หากไม่ชอบดื่มกับกล่องทำให้ต้องเทไมโลใส่ขวด เจ้าหนูถึงยอมกิน ในนั้นยังมีหมวกไหมพรมสีขาวที่มีหูหมีโผล่ขึ้นมาสองข้างใบเล็กกับเสื้อหนาวสีเดียวกันเนื้อนิ้มด้วย
ด้านพี่ใหญ่ก็เดินมาหยิบผ้าขนหนูเนื้อนิ่มสีฟ้ากลิ่นหอมสะอาด ซึ่งเจ้าหนูชอบหอบไปหอบมา เรียกได้ว่าไม่ยอมห่าง ถือผ้าขนหนูด้วยมือข้างเดียวที่ว่างอยู่ เพราะอีกมืออุ้มเจ้าตัวกลม พาดผ้าไว้บนไหล่ตัวเองแล้วรับตะกร้าขวดนมมาไว้ในมือ พลางบอกลา
“งั้นผมไปนะครับ สวัสดีครับ”
”น้าฝากน้องด้วยนะจ้ะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จอมราชันขับรถมาจอดที่ตึกเรียนคณะบริหาร เขาเอนท์ติดที่คณะบริหารของมหาวิทยาลัยชื่อดังแถวสามย่าน ชายหนุ่มเปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมมาอีกฝั่ง เปิดประตูด้านคนนั่ง เจ้าหนูตัวกลมยังนอนหลับไม่รู้เรื่องมีผ้าขนนุ่มคลุมร่างเพื่อกันแอร์ จอมราชันพับผ้าใส่ตะกร้าขวดนม แล้วช้อนตัวน้องน้อยไว้แนบอก พลางเดินไปโรงอาหาร...
ภาพร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนช่างเป็นภาพที่ทุกคนต้องเหลียวหลังมอง บางคนมองตาค้าง แต่จอมราชันก็ไม่ได้สนใจ ก้าวเท้ายาวๆไปถึงจุดหมาย
นิสิตชายหญิงกลุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารตัวยาวอ้าปากค้าง ตาโต เมื่อเห็นคนหล่อเคร่งขรึมประจำกลุ่มเดินอุ้มเด็กเข้ามา จอมราชันหย่อนกายตรงที่ที่เหลือพลางกวาดสายตามองเพื่อน คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อเพื่อนทำหน้าประหลาดๆใส่เขา
“มองอะไรว่ะ” ถามเสียงหงุดหงิดใส่เพื่อนชายที่นั่งตรงข้าม จักรภพที่นั่งข้างๆก็ดูงุนงง
ชินกฤตเปิดปากถามทันที “เด็กที่ไหนวะ หรือว่าแกไปไข่ทิ้งเรี่ยราด” จอมราชันถลึงตาใส่ทันที
“กรี้ดๆ น้องน่ารักจัง” เสียงเพื่อนหญิงในกลุ่มดังกรีดกราด จนน้องน้อยในอ้อมแขนขยับตัวยุกยิก
“ชู่ว...เบาหน่อย น้องนอนอยู่” ว่าเพื่อน มือก็ตบก้นกล่อมเบาๆ
“สรุปเด็กที่ไหน” คนถามยังคาดคั้น
“น้องชายฉันเอง”
“แกมีน้องเล็กขนาดนี้ด้วยหรือ” ทุกคนรู้ดีว่าชายหนุ่มมีน้องชายสามคนและดูเหมือนคนที่สี่ก็จะอยู่มัธยมแล้ว ไม่น่าจะเป็นเด็กน้อยตัวป้อมนี่
“ช่างเถอะไม่สำคัญ เอาเป็นว่าน้องชายคนเล็ก” เมื่อเจ้าตัวยืนกราน เพื่อนๆก็ไม่อยากขัด แต่คนมือบอนอย่างชินกฤตยังไม่วายเอื้อมมือมาจิ้มแก้มใสของน้องน้อยสองสามทีจนเจ้าหนูขมวดคิ้วร้องอืออาเบาๆ นัยน์ตาคมกริบจ้องมองเพื่อนเย็นชา แค่นี้เพื่อนก็กลัวหัวหด
ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่า...
...จอมราชันหวงน้องมาก...
ในที่สุดเจ้าหนูที่หลับสบายก็ขยับตัวยุกยิก ผงกหัวจากบ่ากว้างที่หลับสบาย น้ำลายใสๆยืดเป็นทาง เสื้อสีขาวของพี่ใหญ่มีรอยเป็นวงแต่เจ้าตัวไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด พลางเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าเช็ดปากให้ด้วย
...แลดูคล้ายพ่อลูกอ่อน...
ตากลมโตปรือขึ้นมามอง พลางขยี้ตาแต่มือใหญ่กลับจับมือเล็กนั่นไว้ แล้วเช็ดตาด้วยผ้าขนหนูผืนเดิมแทน น้องน้อยประมวลผลเล็กน้อยก่อนอ้าปาก
“อื้ม...พี่ราชันจ้า” เสียงเล็กๆออดอ้อนเมื่อรู้ว่าคนที่อุ้มอยู่เป็นใคร เจ้าตัวชอบใส่คำว่า ‘จ๊ะ จ้า’ ลงท้ายชื่อชายหนุ่มเสมอ
“ว่าไงครับคนเก่ง ตื่นแล้วเหรอ” เจ้าหนูพยักหน้างึกๆ ดูสดชื่นกว่าเมื่อตอนเช้าตรู่
“งือ...ใจหิวจัง” ตื่นมาก็หิว เจ้าหนูเป็นแบบนี้เสมอ ตื่นมาหิวทันที
พี่ราชันคลี่ยิ้ม พลางกระชับตัวป้อมๆแน่นขึ้น แล้วลุกขึ้น “เดี๋ยวพาน้องไปซื้อข้าวก่อนเดี๋ยวมา” เพื่อนๆที่เหมือนโดนมนต์พ่อลูกอ่อนสะกดพยักหน้า
ร่างสูงอุ้มเด็กน้อยเดินผ่านร้านนู่นร้านนี้ เพื่อเลือกเมนู ระหว่างทางก็มีนิสิตหลายคนมอง มองแล้วมองเล่าอย่างใคร่รู้ ในที่สุดเจ้าหนูก็เลือกที่จะกินโจ๊กหมูใส่ไข่
“ป้าครับโจ๊กหมูใส่ไข่ชามหนึ่งครับ” สั่งเสร็จก็ยืนรอ พลางหยอกเล่นกับเจ้าลูกหมูไปด้วย “ตัวเราหนักขึ้นหรือเปล่าเนี่ย” จอมราชันแกล้งถามพลางเขย่าตัวเจ้าหนู ร่างป้อมๆที่ดูเริ่มขยายขึ้นเล็กน้อย
เจ้าลูกหมูหัวเราะคิกคักชอบใจ เมื่อพี่ชายหอมแก้มใสๆนั่นดังฟอดอย่างหมั่นเขี้ยว ริมฝีกปากเล็กๆรีบหอมกลับทันที แต่ก็หัวเราะไม่เลิกเพราะเหมือนจะจั๊กจี้ไรหนวดบางๆ
พี่ใหญ่รับชามโจ๊กร้อนมาถือห่างๆน้องเพราะกลัวโดนขา เดินนำวางที่โต๊ะก่อนเดินไปหยิบช้อนคันใหญ่และเลยไปถึงร้านนำแข็งใสที่มีช้อนคันเล็กเหมาะกับปากน้องน้อย เมื่อได้ช้อนมาสองคันครบก็เดินกลับมาที่โต๊ะ
เพื่อนคนอื่นในกลุ่มก็แยกย้ายไปซื้อข้าวตามปกติ มือใหญ่จับร่างป้อมๆมานั่งบนตักหันหน้าเข้าโต๊ะ เจ้าหนูหันมายิ้มกว้างเห็นฟันซี่เล็กๆขาว
“หิวแล้วๆๆ” พี่ใหญ่ยิ้มแล้วเอาช้อนคันใหญ่คนโจ๊กเพื่อคลายร้อน แล้วเอาช้อนคันจิ๋วตักโจ๊กขึ้นมาคำเล็กแล้วเป่าเบาๆ ก่อนเอาเข้าปากน้องน้อยที่รออยู่
“อ้า...อ้ามครับ” เจ้าหนูกลืนโจ๊กเข้าไป ทำหน้ามีความสุขเต็มที่ ขาเล็กตีขาไปมากระทบกับขาแกร่ง แต่พี่ราชันก็ไม่เจ็บอะไรนัก ป้อนน้องสลับกับตักโจ๊กเข้าปากตัวเอง เพื่อนคนอื่นก็กินไปมองไปเมื่อเพื่อนหน้าขรึมดูแลเด็กดีเกินคาด
...แน่นอน! เขาเลี้ยงมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก...
“อ้ำ...” เจ้าหนูอ้าปากรับโจ๊กคำสุดท้ายเข้าไป พี่ใหญ่หยิบทิชชูเนื้อนิ่มมาเช็ดคราบที่มุมปากเล็กนั่นๆ แล้วเอาน้ำเปล่าให้ดื่ม นอนอิ่ม กินอิ่ม เจ้าหนูจึงอารมณ์ดี หัวเราะเอิ๊กอ๊ากๆ ไม่กลัวคนทำให้เพื่อนของพี่ชายเริ่มเข้ามาเล่นด้วย
“เดี๋ยวนายจะพาน้องขึ้นไปเรียนด้วยหรือ” ชินกฤตถามเมื่อเพื่อนเก็บชามช้อนแล้วจับเจ้าตัวกลมวางนั่งห้อยขาบนโต๊ะ เจ้าหนูตีขาในอากาศหัวเราะคิกคัก จอมราชันพยักหน้าแล้วหยิบตะกร้าที่เอามาด้วย มือใหญ่หยิบหมวกหูหมีกับเสื้อหนาวไหมพรมออกมา จับเจ้าหนูใส่เสื้อเสร็จก็สวมหมวกลงบนหัวทุยๆนั่น
“เอาไว้กันหนาวนะครับ” พูดเสร็จก็หอมแก้มนิ่มๆอีกครั้ง หันมาดูผลงานชิ้นเอก เจ้าหนูตัวกลมนั่งยิ้มตาหยีอยู่ในเสื้อไหมพรมน่ารักพร้อมด้วยหมวกหูหมีที่ทำให้เจ้าหนูแลดูเหมือนตุ๊กตาน่ารักน่ากอด จนเพื่อนผู้หญิงต้องขอถ่ายรูปเก็บเอาไว้ เคลียร์ของทุกอย่างกันเสร็จ ทั้งกลุ่มก็ได้เวลาเข้าเรียน เจ้าตัวเล็กยื่นมือสุดแขนทำท่าเหมือนให้อุ้ม พี่ชายส่ายหัว
“ขี้อ้อนแต่เด็กเชียวนะเรา” แต่ก็ช้อนตัวป้อมไว้ในอ้อมแขน ตบก้นนิ่มๆอย่างหมั่นเขี้ยว สั่งเพื่อนตัวกวนว่า “ชินแกช่วยเอาตะกร้าขวดนมของน้องมาด้วย”
“เฮ้ย ฉันไม่ใช่พ่อลูกอ่อนนะเว้ย เสียภาพพจน์หมด” เจ้าตัวบ่นอุบอิบ จักรภพเลยอาสาถือแทน ทั้งหมดก็เดินขึ้นมายังตึกเรียน ระหว่างมีคนอยากเข้ามาเล่นกับเจ้าหนูมากมายแต่พี่ใหญ่เอ่ยขอตัวทุกครั้งไป
...ไม่ให้คนแปลกหน้าจับตัวน้องเลย...
ขนาดเพื่อนในกลุ่มเล่นเขายังเคืองๆเลย...
เคลื่อนพลมาถึงหน้าห้องเลคเชอร์ของคณะ พอเปิดประตูเข้าไปมีเพื่อนๆนั่งอยู่พอสมควร พอเห็นจอมราชันอดีตตัวเต็งเดือนคณะ แต่เจ้าตัวดันปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยอุ้มเด็กน้อยน้าตาจิ้มลิ้มเข้ามาก็เกิดเสียงฮือฮา
“ลูกใครนะ น่ารักจัง”
“มากับจอมราชันด้วย ลูกเขาหรือเนี่ย”
“ไม่จริง มีเมีย มีลูกแล้วหรือ”
แต่คำนินทาที่ไม่ค่อยเบานั้นไม่ค่อยทำให้คนถูกนินทาสะทกสะท้านไร เดินดุ่มๆมาที่โต๊ะนั่งประจำ จักรภพเพื่อนผู้ใจดีเดินเอาตะกร้ามาให้ พลางนั่งลงข้าง ส่วนชินกฤตถูกเพื่อนๆในห้องลากตัวไปสืบสวน เจ้าตัวโม้แหลกว่า...จอมราชันพาน้องน้อยมาเรียนด้วย แถมหวงน้องสุดโต่ง ไม่ให้ใครจับตัวน้องเลย
“ที่นี่ที่ไหนฮะเนี่ย พี่ราชันจ๋า” เสียงเล็กดังขึ้นเมื่อจอมราชันวางเจ้าตัวป้อมลงบนเก้าอี้
“ห้องเรียนครับ เด็กดีนั่งเล่นตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา” คำว่าห้องเรียนเจ้าหนูไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เมื่อพี่บอกให้รอ เจ้าหนูก็นั่ง
เรียบร้อยไม่ไปไหน หยิบผ้ามากอดแน่น
ส่วนพี่ชายนั้นเดินไปหาอาจารย์เพื่อขอนุญาติว่ามีน้องน้อยมานั่งเรียนด้วย อาจารย์ที่ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องนี้ก็ไม่ได้ว่าอะไร
เมื่อเดินกลับมาที่โต๊ะก็เห็นเพื่อนคนอื่นยืนมุงที่เขาเต็มไปหมด เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจากเจ้าหนูทำให้พี่โล่งใจเพราะกลัวว่าคนมุงเยอะๆจะทำน้องร้องไห้
“ชื่อไรจ๊ะน้องน่ารัก” มีเสียงผู้หญิงถาม
“ชื่อจอมใจฮะ...”
“ชื่อน่ารักจังเลย เป็นน้องชายของจอมราชันหรือ”
“อื้ม...ฮะ เป็นน้องของพี่ราชันจ๋า” มีคำว่าจ๋าลงท้ายชื่อ ทำให้ชื่อชายหนุ่มดูน่ารักขึ้นเป็นกอง สาวกรี๊ดร้องวี๊ดว้ายๆๆ จนชินกฤตร้อง
“เอ้าเพื่อนๆครับ พี่ชายจอมหวงกลับมาแล้ว แหวกทางหน่อยครับ ระวังโดนปาดคอนะครับ” จะตายแล้วยังทำทะเล้นอยู่ นัยน์ตาคมกริบถลึงตามองพลางทำหน้าขรึมๆ เพื่อนแหวกทางให้ชายหนุ่มเดินไปหาน้องน้อยที่นั่งเล่นอยู่
น้องหัวเราะคิกคักเมื่อมีพี่ผู้ชายทำหน้าตลกๆใส่ หัวเราะจนเห็นฟันซี่เล็ก จนพี่ชายเริ่มออกอาการหวงออกนอกหน้า โดยการช้อนเจ้าหนูขึ้นมา
“หวา...อ้ะ พี่ราชันจ้า กลับมาแล้วหยอ” ยิ้มเหงือกบานใส่ แล้วเอาหน้าถูๆกับซอกคอ จอมราชันหันไปบอกเพื่อนว่าอาจารย์จะเริ่มสอนแล้ว ทุกคนจึงยอมถอย ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอาน้องนั่งตัก จักรภพที่นั่งข้างๆก็เสียสละพื้นที่ตัวเองให้เพื่อนอีกหน่อย
“อยากกินไมโลจัง...” เจ้าหนูออกอาการหิวนม จอมราชันจึงหยิบขวดนมที่บรรจุไมโลเต็มขวดมาเขย่าเล็กน้อยแล้วส่งให้ เจ้าลูกหมูรับไปดูดจ๊วบๆอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีร้องไห้โยเยทำให้พี่คลายความกังวลไปหน่อย
อาจารย์เริ่มคลาสแล้ว พี่ใหญ่ก็ตั้งใจเรียนสลับกับก้มมองหนูน้อยบนตัก ช่วงแรกก็นั่งดูดนมดีๆแต่พอผ่านไปครึ่งทางตากลมๆก็เริ่มปรืออีกแล้ว ขวดนมที่กินค้างอยู่เลยถูกมือใหญ่เอาออกไปเก็บที่ตะกร้า ใช้นิ้วเรียวยาวเช็ดปากน้องที่เลอะคราบอย่างเบามือ
พลางลูบพุงกลมๆเบาๆเป็นการกล่อม
“ง่วงก็นอนนะครับ คนเก่ง” เจ้าหนูหาวปากกว้างสองสามทีแล้วหลับไป ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนหัวทุยที่คลุมด้วยหมวกเบาๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“วันนี้พอแค่นี้จ้ะ” อาจารย์จบการบรรยายเพียงเท่านี้ เหล่านั่งศึกษาก็เริ่มส่งเสียงอื้ออึน บ้างลุกขึ้นเพื่อคลายความเมื่อย พูดคุยเหมือนนกกระจอกแตกรัง จอมราชันที่มีน้องตัวกลมอยู่บนตักก็เก็บของว่องไว ส่วนเจ้าหนูยังหลับอุตุไม่รู้เรื่อง เสร็จก็อุ้มเจ้าหนูขึ้น
มา จักรภพก็แสนดีถือตะกร้ามาให้ เดินมาสมทบกับเพื่อนคนอื่น
“บ่ายนี้ทำไรดีวะ เห็นอาจารย์ยกเลิกคลาสวะ” ชินกฤตบอกเพื่อน
หญิงสาวหน้าตาน่ารักแนะนำ “หมิวว่าเราไปเที่ยวสยามกันไหม” หมิวว่าพลางมองรอบๆเหมือนขอความเห็น
เพื่อนๆพยักหน้าเห็นด้วย แต่จอมราชันกลับส่ายหน้า “ไม่ดีกว่า ฉันพาน้องกลับบ้านดีกว่า”
“ไรว้า...ก็พาน้องไปด้วยดิ”
“อืม...” ร่างสูงทำหน้าครุ่นคิด ตัดสินใจปลุกน้องเบา “เด็กดีๆ ตื่นก่อนนะครับ”
มือใหญ่ก็ตบก้นเบาๆ น้องขยับตัวยุกยิก ตากลมโตปรือๆเยิ้มๆ
“งืม...พี่ราชันจ๋าปลุกใจทำไมอ่า...เขาอยากนอน”
“คนเก่งอยากกินไอติมหรือเปล่าเอ่ย...อยากกินก็ตื่นนะ” พอได้ยินเท่านั้นแหละ เจ้าหนูตาโตทันที
“กินๆ ใจอยากกินติมๆๆ ตื่นแล้วๆๆๆ” มือเล็กชูขึ้นอย่างดีใจ ตีขาไปมา สรุปทุกคนจึงพากันไปสยามโดยเอารถไปสองคัน ของจอมราชันและจักรภพ เจ้าหนูเริงร่ามาตลอดทางเพราะจะได้กินติมๆๆ
จอมราชันวนรถอยู่พักหนึ่งจึงเจอช่องจอดในสยามแสควร์ ดับเครื่องเพื่อนที่ข้างหลังก็เปิดประตูลงมาสี่คน ร่างสูงวนมาด้านคนนั่ง เปิดประตูช้อนตัวเจ้าลูกหมูไว้พลางล็อกรถ เจ้าตัวกลมในเสื้อผ้าคอนเซ็ปเดิมหมวกหมี เสื้อไหมพรมหัวเราะคิกคัก มือเล็กจับหูหมีบนหมวกตัวเอง แล้วเอ่ยเสียงเล็กๆเจื้อยแจ้ว
“วันนี้คุณหมีจะกินติมๆ”
“ครับๆกินติมๆ จะพาน้องหมีไปกินติมๆ”
นิสิตทั้งกลุ่มเดินมาหยุดที่หน้าร้านไอศกรีมชื่อดัง ร้านตกแต่งโทนสีแดงสดใส เปิดประตูเข้าไป สายตาสอดส่องหาที่นั่ง ต้องต่อโต๊ะเพิ่มเนื่องจากที่ไม่พอ เจ้าหนูยังคงนั่งบนเก้าอี้ตัวโปรดอย่างตักแข็งแกร่งของพี่ชายเช่นเคย
“อยากกินอะไรจ้ะ จอมใจ” เพื่อนหญิงในโต๊ะถามเอาใจน้อง เจ้าหนูทำหน้าขมวดคิ้วกับเมนูเล่มหน้า
...ก็เขาอ่านหนังสือไม่ออกหนิน่า...
“แงะ...พี่ราชันจ๋าใจอ่านไม่ออก...” เจ้าหนูเพิ่งเริ่ม ก ข แล้วจะอ่านไม่ออกไหมเนี่ย
ขณะที่เพื่อนคนอื่นเลือกจะสั่งไอศกรีมถ้วยใหญ่มาแบ่งกัน สองคนพี่น้องก็ยังคงคุยกระจุ๋งกระจิ๋งกันไม่เกรงใจ
“อืม...เด็กดีอยากกินบานาน่าสปลิทไหมหรือว่าชอกโกแลตซันเดย์” พี่ใหญ่ลองถาม
เจ้าหนูหน้านิ่วคิ้วขมวดคิดหนัก แล้วยิ้มกว้างเมื่อตัดสินใจได้ “สองอย่างเยยฮะ”
“อย่างเดียวพอครับ เดี๋ยวปวดท้อง”
เจ้าลูกหมูทำหน้ายู่ แต่ก็พยักหน้าแต่โดยดี...เชื่อฟังเป็นที่สุด “ก็ได้ฮะ เอาบานาน่าจะปิ๊ด”
...พรืด!...
เสียงหลุดขำจากเพื่อนของจอมราชันดังเป็นทิวแถวเมื่อเจ้าหนูพูดไม่ชัดเสียอย่างนั้น ส่วนพี่ใหญ่ที่ไม่ว่าน้องจะพูด จะทำอะไรก็น่ารักไปหมดยิ้มมุมปาก
...ใครจะบอกว่าเขาหลงน้องก็ไม่แคร์ ก็รักนี่...
จอมราชันเรียกพนักงานมาสั่งบานาน่าสปริทอีกครั้ง ในขณะเดียวกันไอศกรีมรวมถ้วยใหญ่ของเพื่อนๆก็มาเสิร์ฟ พอจอมใจเห็น ตากลมๆก็โตกว่าเดิม แถมยังเอามือเขย่าแขนพี่ชาย
“พี่ราชันจ๋า ทำไมของพี่ๆเขาถ้วยเบ้อเริ่มเลย ใจอยากได้บ้าง”
“ก็พี่เขากินหลายคนไง ส่วนของคนเก่งถ้วยใหญ่เหมือนกัน ไม่ต้องคิดมาก”
“อื้ม...เนอะๆของใจก็ถ้วยใหญ่” เจ้าหนูพยักหน้ากับตัวเองแล้วหันไปสนใจระบายสีบนกระดาษที่ทางร้านแจก จนไอศกรีมถ้วยยาว
มีไอศกรีมสามลูกโปะด้วยวิปครีมฟูฟ่อง ขนาบข้างด้วยกล้วยหอมสุกน่าอร่อยสองข้าง
“มาแย้วๆๆ” เจ้าลูกหมูออกอาการตื่นเต้นเมื่อ พี่สาวเสิร์ฟหุ่นดีวางถ้วยลงกับโต๊ะพร้อมช้อนคันเล็กสองคัน
มือใหญ่หยิบช้อนขึ้น “กินอะไรก่อนดีเอย...”
“ครีมขาวๆๆ” เจ้าหนูชี้มือป้อมไปที่วิปครีมฟูๆนุ่ม พี่ชายเลยตักให้ เจ้าหนูอ้าปากงับทันที
“นุ๊มนุ่มๆ” ทำตาเพ้อฝันเหมือนอยู่สวรรค์ จอมราชันจึงตักคำต่อไปให้เรื่อยๆ เพราะกลัวว่าถ้าน้องกินเองแล้วจะหกเลอะเทอะ
“เช็ดปากหน่อยเด็กดี” ทิชชูถูกหยิบมาเช็ดมุมปากเล็กๆเบาๆ เจ้าหนูยิ้มกว้างสดใสมาให้
จนทั้งกลุ่มกินเสร็จก็คิดเงิน พี่ใหญ่ก็ให้น้องดื่มน้ำล้างปาก แล้วขยับหมวกหมีเล็กน้อย กระชับเสื้อหนาวตัวเล็ก เพราะกลัวน้องหนาวเพราะเพิ่งกินไอศกรีมเสร็จ พายกโขยงออกมาจาก จอมราชันก็ตัวกลับบ้านก่อนเพื่อนๆที่มีแพลนจะเดินเที่ยวต่อ เพราะเขาเห็นว่าเวลาใกล้เย็นแล้ว เอาน้องน้อยออกมาตะลอนๆทั้งวันคงใกล้จะเพลีย
...เด็กต้องนอนกลางวัน...
...ซึ่งเจ้าหนูนั้นนอนไปแล้ว...
...แต่ พี่ราชันรู้ดีว่า เจ้าลูกหมูนั้นต้องนอนตอนเย็นด้วย...
...เพราะฉะนั้น กลับบ้านเลยน่าจะดีที่สุด...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นอย่างที่คาด นั่งรถมาได้สักพัก เจ้าหนูก็คอพับคออ่อน นอนหลับไม่รู้เรื่อง พี่ชายจึงเร่งความเร็วอีกนิดเพื่อให้ถึงบ้านเร็วขึ้น กลับมาถึงบ้านประมานห้าโมงกว่าๆ พี่ชายดับเครื่อง เปิดประตูเอาเจ้าลูกหมูขึ้นบ่า หยิบตะกร้าชวดนมเข้าบ้าน ป้าอุ่นใจเดินออกมารับตะกร้าไป ส่วนร่างสูงใหญ่เดินขึ้นชั้นบนของบ้าน
จอมราชันเปิดประตูห้องนอนของตัวเอง ห้องขนาดกว้างพอดี มีเตียงหลังใหญ่วางตรงกลาง โทนสีขาวสะอาดตาเรียบง่ายแต่ดูลงตัว โต๊ะคอมพิวเตอร์และโต๊ะเขียนหนังสือวางติดกัน ถัดไปเป็นตู้วางหนังสือสูงสี่ชั้นที่แน่นเอียดไปด้วยหนังสือจำนวนมากทั้งไทยและเทศ มีห้องน้ำในตัวอีกห้อง
พี่ใหญ่วางน้องน้อยลงบนเตียง แล้วถอดเสื้อนิสิตออกเห็นแต่เสื้อกล้ามสีขาว แขนที่มีกล้ามสีชอมพูอมแดงบ่งบอกว่าเด็กหนุ่มออกกำลังเป็นประจำ เดินหยิบกางเกงขาสั้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ออกมาอีกทีหน้าหล่อเหลาก็เปียกน้ำแพรวพราว เดินมาหยุดที่เตียง นัยน์ตาคมกริบมองน้องน้อยที่นอนหลับฟี้ๆๆ มือใหญ่จัดการถอดหมวกหูหมีออก เสื้อหนาวตัวเล็ก แล้วตัดสินใจอุ้มเจ้าหนูเข้าห้องน้ำ ผ้าเช็ดหน้าถูกชุบน้ำหมาด ไล้ไปตามใบหน้าเล็กใสๆนั่น เจ้าลูกหมูครางฮืออา พลางส่ายหน้าไปมา
เมื่อเช็ดไปรบกับลูกหมูไป พี่ใหญ่ก็โปะแป้งเด็กหอมๆเล็กน้อย เท่านี้น้องน้อยก็สะอาด อุ้มเจ้าหนูที่ยังหลับไม่รู้เรื่องลงมาข้างล่าง เปิดแอร์ เปิดเพลงกล่อมเด็กคลอเบาๆ
เขารู้ว่าน้องหลับแล้ว ไมจำเป็นต้องกล่อม แต่เพลงเบาๆสบายหูฟังแล้วก็สามารถกล่อมเขาให้หลับได้อีกคน แต่ครั้นพอจะวางเจ้าหนูลงบนโซฟาที่มีหมอนผ้าห่มครบ มือป้อมๆนั่นดันไม่ยอมปล่อยเสื้อกล้ามของเขาเสียอย่างนั้น จะดึงจะแกะก็ไม่กล้ากลัวน้องตื่นมาโยเย พี่ใหญ่เลยตัดสินใจปล่อยเลยตามเลย จนในที่สุดเจ้าของร่างสูงก็ผล็อยหลับตามไปอีกคน
...ภาพร่างสูงใหญ่นอนพาดยาวอยู่บนเตียงโดยมีเด็กน้อยตัวกลมนอนทับอยู่บนอก...ช่างเป็นภาพที่น่ารักและดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
...เด็กหนุ่มสามคนที่อยู่ในชุดนักเรียนเดินเข้ามาในบ้าน ความจริงต้องบอกว่ามีหนึ่งคนที่ท่าทางเด็กที่สุดในกลุ่มค่อยๆย่องเข้ามาๆๆเรื่อย ส่วนอีกสองคนแค่เดินทอดน่องตามหลังมา
“ระวังเถอะ คิดจะแกล้งปลุกน้อง เดี๋ยวพี่ราชันตื่น นายตายแน่เวทย์” เสียงเตือนด้วยความหวังดีจากพี่ชายคนรองที่พยายามจะ
หยุดความคิดของจอมเวทย์ แต่เหมือนเด็กหนุ่มจะไม่แยแส ยังก้าวกระดึ๊บๆย่องๆเขาไปใกล้อีก ยื่นมือหมายจะจิ้มแก้มป่องๆนอนตะแคงข้างเกาะพี่ชายแน่น แต่ทว่า
“หยุด!! เอามือกลับไปซะ” เสียงทุ้มดังมาจากปากของคนที่นอนหลับตาอยู่ คนแกล้งสะดุ้งเฮือก นัยน์ตาคมกริบเปิดขึ้นมาอัตโนมัติ พลางเหล่ไปที่เจ้าตัวแสบที่ชอบแกล้งเรื่อยไป
ร่างสูงใหญ่ค่อยขยับนั่ง มือก็กระชับเจ้าลูกหมูเอาไว้ เอาหลังพิงโซฟา มือก็อุ้มเจ้าหนูน้อยที่ส่งเสียงฮืออา มือใหญ่ลูบหลังเบาๆพลางฮัมเพลงกล่อมน้อง แต่สายตายังจ้องเขม็งไปที่จอมเวทย์ จอมทัพกับจอมพลที่เดินตามหลังส่ายหัวเบาๆกับน้องชายที่ไม่
เจียมตัวชอบแกล้งน้องตลอด พี่ชายคนรองกับคนที่สามเลี่ยงไปชั้นบน ปล่อยให้น้องคนที่สี่รับกรรมแต่เพียงผู้เดียว
“กลับมาแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเวทย์”
“โหพี่...ขอแกล้งไอ้จ้ำม่ำก่อนก็ไม่ได้”
“น้องหลับอยู่ไม่เห็นหรือไง นายชักเอาใหญ่แล้วนะ” คนถูกว่าพ่นลมหายใจทางจมูกทีหนึ่งก่อนเดินหนีขึ้นไปชั้นสอง
คราวนี้พี่ใหญ่วางน้องน้อยลงบนโซฟาเรียบร้อย ห่มผ้าเสร็จสรรพ เจ้าตัวลุกไปปิดเพลง พลางลุกเดินหายเข้าไปในห้องครัว ยืนรินน้ำในแก้วใหญ่ ดื่มอึกๆ แต่ก็สะดุ้งเมื่อเสียงร้องไห้จ้าดังมาจากข้างนอก
“แงๆๆ... แงๆๆ” เสียงที่ร้องดังลั่น ทำเอาร่างสูงใหญ่รีบก้าวยาวขึ้น จนมาถึงโซฟาตัวใหญ่ สายตาเจอกับเจ้าหนูที่ตื่นมานั่งร้องไห้งอแง
“เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม” พี่ใหญ่ทรุดตัวลงข้างๆพลางลูบหัว เจ้าหนูรีบโถมตัวกลมๆเข้ากอดร่างใหญ่นั่นทันที ซุกหน้าร้องสะอื้นฮักๆกับอกกว้างๆพลางเอ่ยเสียงสะอื้น
“ม...ม...เมื้อกี้ ฮึก...ใจฝันว่า...ฮึก มีผีหลอก ฮึก...ผีต...ตัวนั้นหน้าตาเหมือนพี่เวทย์เลย” เจ้าหนูทำเสียงเหมือนฟ้อง
รอยยิ้มกว้างถูกจุดขึ้นมา แต่ยังคงกลั้นขำเอาไว้กลัวน้องงอน
...ฝันเห็นผีหน้าตาเหมือนจอมเวทย์!...
...หึๆ สมเป็นเจ้าหนู มีเรื่องน่ารักๆให้เห็นตลอด...
“โอ๋ๆๆ...ไม่ร้องแล้วนะครับ เดี๋ยวพี่ตบกะโหลกผีให้เอง” พี่ชายให้สัญญาเป็นมั่นเหมาะ
“อื้ม...ฮึกๆ เอาให้ผีพี่เวทย์หัวโนเป็นลูกมะนาวเลยนะ...ฮึก” หน้ากลมใสแดงอมชมพู ทำท่ามุ่งมั่น สายตากลมโตบอกพี่ชายว่าเอาจริงเลย พี่ชายพยักหน้ารับ เจ้าหนูจึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
...พี่เวทย์หัวโนแน่ๆ คิกๆ...
End of Special
:L1: :pig4:
-
ร้ายยตั้งแต่เด็กเลยน่ะเรา o13 :impress2: o18
-
นัองลูกหมูน่าฟัดตั้งแต่เด็กเลย
-
จ้ำม่ำ น่ารักเกินไปแล้วว >..<
-
อ่านแล้วเคลิ้มมากๆ เลย
พี่ราชันสุยอดพี่ชายมากกกกก :-[
-
น้องจอมใจสุดยอดของความน่ารักเลย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จอมใจหน้ารักเกินไปแล้วนะ
-
ใจจอมจ่ำม่ำน่ารักจริงๆเลย ยิ่งตอนอยู่กับราชันนี่น่ารักมากเลยอ่ะ
-
น่ารักมากๆๆๆ :m3:
-
ผูกพันกันจนขาดกันไม่ได้เลยอ่ะ
-
น่ารักอ่ะ
-
:-[ :-[
อยากมอบโล่พี่ชายดีเด่นให้ราชันจริงๆ
-
โอ้ยยยยยยพี่ชันน่ารักมากกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดชอบอะ อยากให้มีโมเม้นแบบนี้เยอะๆ
เป็นพี่ชายที่ทั้งรักทั้งหวงน้องจริงๆ นี่ไม่อยากจะคิดว่าถ้า
เป็นแฟนกันเมื่อไหร่ราชันคงเป็นแฟนจอมขี้หึงจอมหวงไปแน่ๆ
ชอบจังเลยยนนิสัยผู้ใหญ่ๆ แต่ยอมลงให้กับน้องแบบนี้อะ
:-[
-
กรี๊สสสส จอมใจร้ายและน่ารักตั้งแต่เด็กๆเลย อ๊ะ! :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
โอ๊ย
น่ารักเกินไปแล้วนะบ้านนี้ อิอิ
อยากได้พี่ชายแบบนี้บ้างง
-
บิดไปบิดมาจนตัวเป็นโปเต้ :impress2: มันช่างน่าร้ากกกกกกก
จะรอต่อไป
-
น่ารักจังเลย ชักสงสารจอมราชันย์หลงเด็กขนาดนี้ เมื่อไหร่จะโตพอเนี่ย :z1:
-
ราชันน่ารักอ่ะ หวงน้องจอมใจมาก ของเขาดีจริง :impress2:
-
อุ้ยยย ร้ายแต่เด็ก //อิอิ
-
อยากฟัดลูกหมูตัวน้อยๆนี่จริงๆ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
กรี๊ดดด น้องใจน่ารักมว๊ากกกก เค้าจะเอาๆๆๆ o9 o9 o9
แค้คงพี่ราชันฆ่าหมกป่าซะก่อน สุดยอดเลยอ่ะ ดูแลน้องอย่างดี
เรื่องนี้กว่า จะถึงวันที่รู้ใจตัวเอง(อย่าใช้คำว่ารักเลย เพราะเค้ารักกันตั้งแต่เกิดแล้ว) คงมีเรื่องเสียน้ำตาน่าดู เพราะเราว่ามันยากทีเดียวนะ ที่จะแยก ความรู้สึกคำว่ารักแบบคนรัก กับคำว่ารักแบบพี่น้อง แถมยังผูกพันธ์เลี้ยงดุกันมาขนาดนี้
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: ชอบจังชอบสุดๆ
-
น่ารักจริงๆเลย
-
น่ารักอ่าาา เกินจะทานทน
เด็กอะไรเนี้ยยย น่ารักน่ากอดดด
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:ร้ายตั้งแต่เด็กเลยนะใจของพี่ราชัน :pigha2: :pigha2: :pigha2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:ไ่ม่รู้ว่าจะน่ารักไปไหนจอมใจ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอออออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
:-[ จอมใจน่ารักมากเลย พี่ราชันเหมือนพ่อลูกอ่อนจริงๆแหละ อิอิ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะคนเขียน เราติดเรื่องนี้ซะแล้ว
เข้าเล้าแต่ละวันต้องเช็คทุกทีว่าเรื่องนี้มาอัพหรือเปล่า 555+++ แบบว่าชอบมากอ่ะ
-
น่ารักมากมาย ใจแสบแต่เด็กเลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
กรี้ดดดดดดดดดดด น่ารักเกินไปแล้วนะ หัวใจเค้าอยุ่ไม่สุขแล้วอะคนแต่ง มาต่อไห้เค้าไวๆน้า อร๊ายยยยย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่งได้หนุกมาครับ ชอบๆๆ
-
ใจน่ารักกๆๆๆๆมากๆๆๆ
-
555+ น่ารักดี :man1:
-
จอมใจน่ารักมากๆเลยอ่ะ อยากรู้จริงๆว่าคู่นี้จะลงเอยกันยังไง
รักมาตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอยแบบนี้ เลี้ยงมากับมืออีกตั้งหาก
ฮุฮุ เป็นครอบครัวที่น่ารักสุดๆไปเลย >-<
-
ใจน่ารักอะ พี่ราชันก้อหวงน้องมากกกก
-
บทที่ 5(Rewrite)
[/size]
‘TGIF’ จอมใจตะโกนคำนี้ในใจอย่างลิงโลด ซึ่งมีความหมายว่า ‘Thank God It’s Friday’ เป็นคำที่เขาจำมาจากซี่รี่สัญชาติอเมริกันเรื่องหนึ่งที่ชอบดูบ่อยๆ
เจ้าตัวกลมแต่งชุดนักศึกษาไปฮัมเพลงไปเรื่อยเปื่อย แล้วก็ลงข้างล่าง หยิบขนมปังปิ้งทาเนยเข้าปากพร้อมนมสดแก้วโต เท่านี้ก็เตรียมพร้อมไปเรียน
ด้านท่านประธานและรองประธานที่นั่งอยู่บนรถก็เปิดการสนทนากัน
“วันนี้มีประชุมบอร์ดผู้บริหาร เตรียมตัวให้พร้อมละราชัน” ท่านบอกบุตรชายคนโตอย่างจริงจัง เนื่องจากวันนี้มีการประชุมใหญ่
“ครับ” รถแวนสีดำแล่นเข้ามาที่อาคารสูงสามสิบชั้นใจกลางมหานคร ซึ่งอยู่ย่านธุรกิจทำให้การจราจรค่อนข้างติดและผู้ที่ใช้ถนนหนทางคึกคัก
เมื่อลงจากรถเรียบร้อย ทั้งสองก็เดินเข้าตึก ระหว่างทางเมื่อพนักงานคนอื่นๆเห็นท่านประธานและรองฯก็ก้มหัวให้อย่างนอบน้อม สาวในออฟฟิซบางคนถึงกลับเหลียวหลังมอง
...ตระกูลนี้ของเขาดีจริง...
ท่านจอมไตรกดลิฟท์ชั้นที่ยี่สิบสอง จาลิฟท์พาไปถึงจุดหมายก็ก้าวเท้าออกมา
“พ่อไปก่อนนะ เจอกันตอนสิบโมง” ว่าแล้วท่านก็เดินเลี่ยงเข้าไปอีกห้อง จอมราชันทักทายเลขาหญิงวัยกลางคนที่นั่งหน้าห้องแล้วก้าวเท้ายาวๆเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัว มือใหญ่ถอดเสื้อสูทออก นั่งลงบนเก้าอี้ทำงานนุ่มสบาย พลางกดอินเตอร์คอมแล้วกรอกเสียงผ่านไป
“คุณสมรครับผมขอกาแฟแก้วหนึ่ง แล้วรบกวนเรียกจักรภพกับชินกฤตมาพบผมด้วยครับ...” ว่าจบแล้วก็ลงมืออ่านเอกสารต่อจากเมื่อคืน สักพักแม่บ้านก็เดินนำกาแฟร้อนเข้ามาให้ พอผ่านไปอีกครู่เดียว เสียงรองเท้ากุกกักๆก็ดังหน้าห้องพร้อมกับเสียงยียวนกวนประสาท
“อรุณสวัสดิ์ครับท่านรองฯมีอะไรให้รับใช้ครับ” คนพูดเป็นหนุ่มบุคลิกร่าเริง ยิ้มแย้ม แถมดูกวนนิดๆ บวกกับร่างสูงราวๆ 184 เซนติเมตร ใบหน้าขาวตี๋ ทำให้เขาดูเป็นหนุ่มเพลย์บอย
“เสียงเบาๆหน่อยไอ้ชิน แหกปากอยู่ได้” จอมราชันปราม หากแต่นายชิน หรือชินกฤตไม่ได้สะทกสะท้านแม้แต่น้อย แถมด้วยรอยยิ้มยียวน
จักรภพยิ้มๆตามเพื่อนทั้งสองคน เขาสามคนเป็นเพื่อนร่วมรุ่นคณะเดียวกัน เอกเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกัน ทำให้สนิทกันมาก แล้วก็มาทำงานด้วยกัน เรียกว่าได้ทั้งเพื่อนได้ทั้งลูกน้องมือดีสองคนมาช่วย
“มีธุระอะไรละ” จักรภพเอ่ยถาม เพื่อนเรียกมาถึงห้องแสดงว่ามีงานสำคัญ
“วันนี้มีประชุมบอร์ด นายสองคนช่วยฉันเตรียมเอกสารหน่อย” ทั้งสามขลุกตัวอยู่ในห้องจนถึงเวลาประชุม ท่านรองฯยุ่งตัวเป็นเกลียวถึงเย็น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...โรงพยาบาลรัฐชื่อดัง...
...เวลาเย็น...
ร่างสูงโปร่งในชุดกราวน์สีขาวเดินฉับๆมาที่ห้องคนไข้ ตามด้วยนางพยาบาลสองคน
“อาการเป็นอย่างไรบ้างครับ” ศัลยแพทย์ถามคนไข้ที่เขาเป็นเจ้าของเคส ผู้ป่วยที่เพิ่งได้รับการผ่าตัดเอยเสียงกระท่อนกระแท่น โดยมีญาติพี่น้องนั่งเฝ้าอยู่
“ก...ก็ดีครับ...” คุณหมอพยักหน้า หันไปเอ่ยกับญาติของคนป่วย
“อาการโดยรวมไม่มีปัญหา รวมถึงไม่มีภาวะโรคแทรกซ้อนด้วยครับ พักอีกสักสองสามวันก็กลับบ้านได้ครับ” ยิ้มแย้มสุภาพให้แล้วกำชับนางพยาบาลเรียบร้อยก็เดินออกจาก ชายหนุ่มก้าวเท้ามาที่ห้องพักส่วนตัว ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้พลางนวดขมับด้วย
...เหนื่อย แต่ก็มีความสุขที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์...
ชายหนุ่มผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองสุภาพ วันนี้เขาไม่มีตรวจแล้ว และกำลังจะกลับบ้าน
...ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว...
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินมาที่จอดรถของบุคลากร รถยนต์สัญชาติญี่ปุ่นอย่างฮอนด้า แอคคอร์ด ซึ่งดูไม่ออกว่าจะเป็นของนายแพทย์หนุ่มอนาคตไกล ทายาทของแลนด์ พรอบพรอตี้สักนิด ถอยรถออกมาจากช่องแล้วขับกลับบ้านที่อย่างเหนื่อยล้า
จอมพลเคลื่อนรถเข้ามาจอดในโรงรถ แล้วเดินเข้ามาในบ้านที่ดูเงียบเชียบ เดินแว่บเข้าไปในครัวก็เจอกับป้าอุ่น จันทร์และแตงไทยที่กำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ ป้าอุ่นที่ไม่ค่อยได้เจอคุณหนูรองของบ้านก็ดีใจ
“โอ...คุณหนูพลของป้า วันนี้ลมอะไรหอบกลับบ้านคะเนี่ย”
“ลมคิดถึงครับ” ยิ้มกว้างๆให้พลางขอน้ำส้มคั้นเย็นๆหนึ่งแก้ว แล้วเลี่ยงไปล้างหน้าล้างตาอีกครั้ง นั่งลงบนโซฟาพร้อมกับแตงไทยนำน้ำส้มมาเสิร์ฟ
“รับอะไรเพิ่มไหมค่ะ”
“ไม่ละครับ ขอบคุณ” นั่งจิบน้ำส้มจนหมด ร่างสูงโปร่งของหมอหนุ่มก็ค่อยเลื้อย หัวพิงอยู่ที่หมอนอิงผล็อยหลับไปไม่รู้เรื่อง จนเวลาเคลื่อนคล้อยจนค่ำ
เสียงเอะอะๆดังมาจากหน้าบ้านทำให้คุณหมอที่รู้สึกตัวไวตื่น เห็นร่างกลมๆของน้องชายคนที่ห้าเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าบ้าน ตามด้วยร่างของจอมเวทย์ที่เดินหัวเราะตามหลังมา พอเจ้าลูกหมูเห็นพี่ชายคนรองเท่านั้นแหละ แหกปากลั่นบ้านทันที
“พี่พลลลลลลลลลลลลลลลล....” วิ่งถลาเข้ามากระโดดกอดทันที พี่รองอ้าแขนรับร่างกลมๆเอาไว้พอดิบพอดี
“อ้วนขึ้นหรือเปล่านี่เราน่ะ” เมื่อสัมผัสร่างนิ่มๆ พี่รองก็ถาม เมื่อเขารู้สึกว่าน้องดูตัวใหญ่ขึ้นเล็กน้อย
“ไม่ใช่อ้วนสักหน่อย”
“ไม่หน่อยหรอก นี่เรียกอ้วนมากๆๆ” จอมเวทย์เจ้าเก่าแกล้งน้องเหมือนเดิม
“ไม่อยากคุยกับคนนิสัยเสีย วันนี้ไม่มีเรียนแล้วหนีเที่ยว ไม่ยอมพาใจไปด้วย” เจ้าหนูหงุดหงิดเมื่อรู้ว่าพี่ชายคนที่สี่ไปเที่ยวห้าง
สรรพสินค้ามาโดยไม่ชวน
“เอ๊า...ก็เราเรียนอยู่แล้วจะไปยังไง”
“ก็รอเขาสิ ทำไมรอแค่นี้รอไม่ได้อะ”
จอมพลเห็นท่าไม่ดีเลยมาไกล่เกลี่ย “น้า...อย่าทะเลาะกัน พรุ่งนี้วันเสาร์ พี่ว่าเราไปดูหนังกันไหม”
หน้าใสๆรีบพยักหน้า ทำตาวาว “ไปๆๆใจอยากดูหนัง อยากกินบุฟเฟ่ชาบูชาบู อยากกินเค้ก อยากซื้อการ์ตูนด้วย” เจ้าลูกหมูร่ายรายการยาวเฟื้อย โอย...อยากเที่ยว
“ครับได้เลย กินชาบู เค้ก ซื้อการ์ตูน ดูหนัง ทุกอย่างเลย” พี่รองเอ่ยอย่างใจป้ำ ตากลมโตเจิดจ้า
“ไปกันทุกคนเลยนะครับๆๆๆ” เจ้าหนูเขย่าแขนพี่คนรอง จอมพลคนงามก็ยิ้มรับอย่างเดียวไม่ขัด เอาใจกันสุด่อะบ้านนี้
จอมเวทย์ถอนหายใจเล็กๆอย่างขำ จอมใจทำท่าอยากเที่ยวจนเกินเหตุ
“ทำไรกัน...” เสียงทุ้มแหบของจอมทัพที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาก็เอ่ยทัก รังสีความเงียบงันปกคลุมเจ้าตัวตามปกติ พูดน้อยยังไงก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“พี่ทัพครับ พี่ทัพ พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันน้า...นะ...น้า” เจ้าลูกหมูรีบอ้อนเสียงใส ทำตาปริบๆเกาะแขนชาวบ้านเขาไปเรื่อย
“...อืม...” เสียงตอบรับในลำคอทำเอาร่างกลมกระโดดโลดเต้น ส่งเสียงเยสๆดังๆพลางเอามือชกขึ้นกลางอากาศ
“อ้าว...แล้วพี่ละไม่ชวนหรือ” จอมเวทย์เริ่มออกอาการน้อยใจเล็กเมื่อเจ้าหนูเมินเขา
“เชอะ...ไปมาแล้วก็ไม่ต้องไปหรอกฮะ”
“อ้าว...ไอ้อ้วนทำไมลำเอียงแบบนี้...หะ”
“ใครลำเอียง...ไม่มี๊” แล้วก็ร้องลั่นเมื่อพี่ชายคนที่สี่เอามือใหญ่กดเข้าที่ขมับสองข้างแล้วขยี้ๆ ผมสลวยยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง จนเจ้าตัวบ่นอุบ
ทั้งสี่คนย้ายพลมานั่งที่โซฟา เจ้าหนูเอาไอแพดมาเปิดเกมส์เล่น ไม่วายชวนคนอื่นเล่นด้วยกัน
“เกมส์ดึงหัวผักกาดสนุกมาเลยนะ ขอบอกๆ” เจ้าตัวทำทีโฆษณายกใหญ่ มือขาวก็ยกเครื่องโชว์เกมส์สีสันสดใสที่เจ้าตัวเล่นค้างอยู่
“เกมส์ติงต๊อง” คนที่ชอบขัดก็ทำหน้าที่ต่อไป
“ไม่เห็นจะติงต๊อง น่ารักจะตาย ใครๆเขาก็เล่น” แก้ตัวอุบอิบ
“หึๆ...” เสียงหัวเราะชั่วร้ายในลำคอ เจ้าหนูก็เลิกสนใจพี่ชาย หันมานั่งเล่นเกมส์ต่อ
...พรุ่งนี้จะไปเที่ยว เที่ยว แล้วก็เที่ยวให้หนำใจเลย...
TBC.
-
ใจขี้อ้อน ทำตัวน่ารักอีกและ :L2: :L2:
-
เหลือจอมราชัน อย่าลืมชวนไปอีกคนน๊าา อยากอ่านฉากหวาน ๆ
-
จอมใจ นับวันยิ่งทำตัว น่ารัก (น่ากด? o18)
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่าอิจฉาน้องใจเนอะ มีพี่ชายน่ารักๆ อิอิ
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งอิจฉาใจ มีพี่ชายหล่อๆทั้งน้านนน
-
น้องขี้อ้อน พี่ๆก็ตามใจน้อง
-
ใจคงดีใจที่เจอจอมทัพแล้ว แถมได้ไปเที่ยวอีก แต่อย่าลืมชวนพี่ใหญ่ล่ะ
-
หน้ารักเกินหน้าเกินตสนะจอมใจ
-
จอมใจน่ารักขึ้นพอๆกับน้ำหนักขึ้นด้วยหรือเปล่านะ ^^
ไปว่าน้องเขา โดยพ่อลูกอ่อนเสยกระเด็นทันที TT
-
ฮ่าๆ
ยังคงน่ารักกันเหมือนเดิมมมมมมม
-
พี่ราชันเวอร์ชั่นพ่อลูกอ่อนนี่อย่างน่ารักอ่า
แต่น้องใจ โตขึ้นมาแล้วก็ดูไม่ค่อยโตเท่าไหร่นะ
-
น้องใจเราจะไปเที่ยวกับพี่ชายแล้วแฮะ
-
น้องจอมใจขี้อ้อนจริงๆเลยอะ
อยากมีพี่แบบนี้บ้างอ่า ชอบบๆๆๆๆ
อย่าลืมชวนพี่ราชันเน้อ จอมใจ
-
พี่จอมพลก็ดูน่ากดน่ะะะะ :oo1: :oo1:
-
น้องใจน่ารักตลอดอ่ะ ชอบเรื่องนี้จัง ><
-
น้องจอมใจ น่าร้ากกกกกกกกกกกที่สุดเลยยยยยยยยยย
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ มาต่อนะคะ อิอิ
-
อยู่ดีๆต่อมวายกระตุก :z10: อยากให้พี่พลมีสามี~~~~~
ได้ไหมอ่ะเค่อะ :sad4:
-
ใจน่ารักมากๆๆๆๆ ขี้อ้อนด้วยอ่ะ
-
เห็นรีนึงบอกว่า
"น้องใจมีความน่ารักตามน้ำหนัก"
เห็นด้วยนะ ขี้อ้อนมากเลย :-[
-
กรี้ดดดดด น้องใจน่ารักตลอดเลยอ่ะ อยากได้เเบบนี้ซักคนมาอยู่ที่บ้านจุง หุหุหุหุ :haun4: :haun4:
-
จอมใจน่ารัก :o8:
:L2: :L2:
-
:call: :call: :call:
-
:-[ :-[ :-[น้องใจขี้อ้อนแบบนี้พีีๆไม่รักไม่หลงก็ไม่รู้จะว่ายังงัยแล้วอิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :call: :call: :call:
-
จอมใจนี่น่ารักจริงๆ
-
น้องใจของพี่ :man1: :man1:
อ้อนสุด น่ารักจัง
อีกคู่ คุณหมอคนงามพี่รอง กับ พี่ชินจอมเพลย์บอย รึเปล่าน้อ เดา อิอิ :L2: :L2: :L2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่าานแล้วอมยิ้มมีความมสุข>..<
-
พี่ใหญ่กลับช้า อดดดดด :laugh:
-
เจ้าอ้วนจอมใจจะน่ารักไปไหนนะเนี่ย
อยากไปเที่ยวขนาดนั้นอย่าลืมเอาพี่ราชันไปด้วยนะ เด็กดี 5555
-
น่ารักตามเคย
-
ขอฟัดแก้มน้องจอมใจได้ไหมพี่จอมราชัน อิอิ
-
สวัสดีค่า วันนี้ฤกษ์งามยามดี น้ำแข็งใสพาหนุ่มบ้านตระกูลจอมมาออกสื่ออย่างเป็นทางการทั้งบ้านนะค่ะ :กอด1:
ลงมาได้หลายตอนแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสมาตอบคอมเม้น วันนี้เลยขอทำหน้าที่เลยค่ะ จะได้รู้จักคนอ่านมากขึ้นด้วย อิอิ
น้ำแข็งใสไม่ได้เจาะจงรีพลายทีเดียวนะค่ะ แต่พยายามเขียนครอบคุลมทั้งหมดค่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Q : มีท่านผู้อ่านหลายคนบอกว่าเรื่องนี้เป็นโชตะหรือเปล่า
A : ตอบกันตรงๆว่าอาจจะใช่ค่ะ คือน้ำแข็งใสชอบอิมเมจพระเอกเป็นผู้ใหญ่นะค่ะ กับ เคะน่ารักๆ
Q : ทำไมเรื่องน้องจอมใจดูอ้วน
A : คืออยากให้อิมเมจนายเอกไม่ได้เป็นคนร่างบางอย่างเดียวค่ะ อยากเปลี่ยนแนวเคะบ้าง
จอมใจ : อีกอย่างนะครับทุกท่าน ผมไม่อ้วนนะครับแค่น่ารักน่ากอดกำลังดี
Q : แล้วหนูใจมีแพลนจะลดความอ้วนไหมจ้ะ
จอมใจ : เอ๊ะๆๆ ผมบอกแล้วว่าผมไม่อ้วนนะ พูดว่าอ้วนอีกคำ ผมงอนจริงๆด้วย (ทำหน้าแก้มป่องพองลม)
Q : มีคนถามว่าจะเจอศึกชิงนายไหม
A : น้ำแข็งใสบอกเลยว่าไม่มีนะค่ะ เรื่องนี้กำหนดคู่ลงตัวค่ะ แต่คู่ของพี่คนอื่นๆยังไม่เกิดค่ะ รอลุ้นกันไปก่อนนะค่ะ
Q : มีท่านผู้อ่านถามว่าทำไมจอมเวทย์ชอบแกล้งน้อง
จอมเวทย์ : ก็ความจริงแล้วมันเป็นความหม่นไส้ส่วนตัวมาตั้งแต่เด็กครับ คือคุณๆคงเข้าใจนะครับว่าแบบเราเคยเป็นน้องคนสุดท้อง ที่มีคนคอยโอ๋ คอยตามใจ แต่พอดีไอ้อ้วนเกิดมาเท่านั้นแหละครับ ผมโดนตัดออกจากมรดกเลยครับ อีกอย่างคือผมกับน้องเราอายุไล่เลี่ยกันที่สุดใน้บานเลยเล่นด้วยกันบ่อยๆ
Q : มีคนจิ้นเราคู่กับน้องด้วยนะ ดีใจไหม
จอมเวทย์ : ขอร้องเถอะครับ อย่าเอาผมไปทรมานทรกรรมเลย แค่นี้ก็รู้สึกตัวเองโชคร้ายมากพอแล้วครับ
จอมใจ : พูดแบบนี้ได้ไงเนี่ยไอ้พี่เวทย์ เดี๋ยวใจจะฟ้องพี่ราชัน
จอมเวทย์ : -*- เหอะ นั่นแหละครับที่ผมละเบื่อ
Q : จอมใจเอ่ย...มีคนฝากมาถามหนูว่าทำไมถึงมีแต่คนรักคนหลง
จอมใจ : อิอิ ก็ผมมันคนน่ารักน่ากอดนี่ฮะ
จอมเวทย์ : แหวะ อ้วก
Q : แล้วยังบอกให้เราไปลดน้ำหนักด้วยนะ
จอมใจ : แง่ง...เขาบอกแล้วไงว่าเขาไม่ได้อ้วนสักหน่อย ทำไมมีแต่คนชอบบอกแบบนี้นะ เค้าาหนักแค่...เอิ่ม...หกสิบโลเองนะ
จอมเวทย์ : แบบนี้เรียกว่าอ้วนระยะสุดท้ายแล้วเว้ยไอ้ลูกหมู
จอมใจ : พี่เวทย์...ไม่กัดใจสักวันจะตายไหมเนี่ย
จอมเวทย์ : ^___^ ตายจ้า
Q : มีคนอยากได้ตัวเรากลับไปฟัดที่บ้านนะจอมใจ
จอมใจ : อันนี้คุณๆคงต้องไปขอพี่ใหญ่ละครับ
จอมราชัน : กล้าเอาไปก็ลองดูครับ...
Q : พี่จอมทัพค่ะ มีคนบอกว่าพี่ออกน้อยจัง
จอมทัพ : ค่าตัวผมแพงนะ สู้ไหวหรอ หึๆๆ
น้ำแข็งใส : ตามนั้นค่ะ ค่าตัวพี่แกแพงค่ะ กว่าจะเอามาออกที ต้องจ่ายหมดหน้าตักค่ะ
Q : ทำไมเวลาดื้อไม่ยอมกินผัก พอพี่ราชันดุปุปรีบทำตามละ
จอมใจ : ก็พี่ราชันชอบเอาผักยัดปากผม -*-
จอมราชัน : ก็เราชอบเลือกกินนักนี่
Q : มีคนว่าว่าพี่ราชันหวงน้องไปหรือเปล่า
จอมราชัน : หึ ไม่ใข่แค่หวงครับ ทั้งห่วง หวง รักด้วยครับ
จอมใจ : ฮื้อ...พี่ราชันเขาเขินน้า อิอิ แต่ก็รันะครับ...ฟอด (กระโดดหอมแก้มพี่ใหญ่)
จอมราชัน : ....(แอบฟินถึงโลกหน้า กรั่กๆๆๆๆ)
Q : จอมใจมีแต่คนอิจฉาหนูนะ
จอมใจ : ใช่ม้าๆๆๆๆ อิอิ คุคุคิคิ
Q : มีคนอยากมอบโล่พี่ชายดีเด่นให้ด้วยนะจอมราชัน
จอมราชัน : ขอบคุณครับ ผมขอรับไว้ด้วยเกียรติอันสูงสุด
Q : พี่หมอพลค่ะ มีคนอยากให้พี่มีสามีค่ะ
จอมพล : เอิ่ม...ผมว่าเรื่องแบบนี้ค่อยไปค่อยไปนะครับ ผมไม่รีบ สงสัยว่าเนื้อคู่ผมคงยังไม่เกิด แต่ถ้ามาเมื่อไนผมจะรีบมารายงานให้มุกคนทราบนะครับ
Q : มีคนจิ้นให้พี่หมอคู่กับพี่ชินกฤตด้วยนะค่ะ
ชินกฤต : โอ้...ขอบคุณมากครับที่อุตส่าห์จำกระผมได้ครับ (โค้งตัวงามๆพร้อมรอยยิ้มทรงเสน่ห์) ในความคิดของผม พผว่าน้องหมอพลเขาก็น่ารักนะครับ เป็นผู้ชายอบอุ่น อ่อนโยน ที่สำคัญน่าตาได้แม่มาเต็ม ดูเป็นผู้ชายสวย งดงามนะครับ ถ้าให้ผมคู่กับน้องพลนี่ กระผมคาสโนว่าคนนี้ไม่เกี่ยงครับ
จอมพล : ...เอ่อ...ผมว่าผมยังไม่บ้านะครับ?! คือผมไม่มีความคิดจะเอาเพื่อนพี่ชายมาทำสามีครับ ขอทำความเข้าใจครับ
ชินกฤต : แหมน้องพลอย่าตัดรอนพี่แบบสิครับ (ทำสายตาวิ้งๆ)
จอมราชัน : ไอ้ชิน ไอ้ทุเรส แม้แต่กับน้องนุ่งแกยังไม่เว้น...ไปเว้ยกลับไปทำงานได้แล้ว
ชินกฤต : ม่ายยยยยยยย (โดนลากตัวกลับไปด้วยพลังของจอมราชันและจักรภพ)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันนี้พามาให้สัมภาษณ์แค่นี้ก่อนค่ะ ใครมีอะไรอยากถามอยากรู้ น้ำแข็งใสก็อยากจะพาบ้านตระกูลมาตอบค่ะ
บ้านตระกูลจอม : มีอะไรอยากรู้เกี่ยวกับพวกเราอีก หรือมีคำถาม เรืองตลกขบขัน เรื่องเศร้า เรื่องสาระพัดอยากลเาให้พวกเราฟังก็ได้เสมอนะครับ ถามกันมาเยอะๆนะครับ พวกเรายินดีตอบครับ แล้วสุดท้ายพวกเราทั้งหมดขอก็ฝากตัวฝากใจกับท่านผู้อ่านทุกคนนะครับ
จอมใจ : ขอบคุณน้าคร้าบบบบบบบ :bye2:
-
ว่าแล้วว่าต้องมีคู่กันทั้งสี่พี่น้อง
-
ฮ่าๆ
สรุปแล้วมีครบคู่กันเลยสินะ
-
บ่นอุบอิบๆๆ(พี่ราชันใจร้ายยืมน้องใจไปกอดที่บ้านก๊ไม่ได้ ชริ เดะดักฉุดแทนเลยซะเรยนิ) รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ น้ำแข็งใส :bye2: :bye2:
-
ยังไม่จุใจเลย อยากรู้ว่าถ้าใจงอน พี่มีวิธีง้อยังไง
-
เวทย์ กับ ใจนี้อายุฟ่างกันเท่าไรค่่ะเหมือนจะ 3ปี จากที่เข้ามหาลัย แต่ตอนพิเศษเหมือนห่างกันเยอะเลย เอ๊ะหรือเรางงเอง
อ้อคำว่าตอนพิเศษ พิมพ์ผิดนะค่่ะ อยู่หัวเรื่องเลยเห็นชัด
-
สงสารจอมเวทย์จัง สงสัยต้องหาผู้ชายแสนดีมาเอาใจ (เอาแบบกดเวทย์น่ะ อิอิ) :pigha2: :pigha2: o18
-
:-[ :-[ :-[ :-[น่ารักน่ากอดทั้งสี่คนเลย :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่ารักดีอะ
-
ความรักไม่มีอายุหรอกเนอะ ^^
-
งุงงิง งุงงุง อ๊ายยยย ยอมครางเป็นหมาเลยยยนะ :impress2:
ทำไมมันน่าร้ากกกอย่างเน้~~~~ :z3:
รอพี่พลต่อไป
-
รอเนื้อคู่พี่ทัพออก :impress2:
-
ฮาาาาาาา จอมใจน่ารักอะ กอดทีๆๆๆๆ
พี่ราชันคงไม่ว่าหรอกเนอะ
หุหุ กอดๆๆๆๆๆ
-
อิอิ
ดีใจมีครบทุกคู่ เพราะจะได้อ่านยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปลื้มมาก :m4:
พี่พล อย่างน้อยพี่พลก็กู้หน้าให้ตระกูลนะเออ เพราะพี่น้องคนอื่นต้องไปสู่ขอ แต่พี่เค้ามาสู่ขอนะเออ อย่างน้อยก็ทำให้ครอบครัวไม่ขาดทุนมาก 5555
-
:m20: :m20: :m20:
-
แอบเห็นด้วยกับคู่พี่หมอนะ
จอมพลกับชินกฤต
-
โอยยยย อ่านเมื่อไหร่ก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก คู่นี้ ^^ :man1:
-
อย่างนี้่จอมเวทย์ก็มีคู่น่ะสิ ดีแล้วเพราะบางทีก็คิดว่าเวทย์จะแอบชอบน้องจอมใจของพี่ราชัน
-
สัมภาษณ์น่ารัก ฮาด้วย :m20: :laugh:
-
อยากรู้ว่า เมื่อไหร่ ตอนใหม่จะมา???? :m20: :m20: :m20:
-
หุหุ ทุกคนมีคู่ด้วย
รออ่านมะไหวแว้ว
-
ลดความอ้วน ลดความอ้วน (ซ้ำร้อยครั้ง)
555.
-
จอมพลถ้าคู่กับชินกฤต
ไม่รุ้จะคว้าเอายาแก้ปวดของคนไข้มากินเองมั้ย
ก็ชินนิสัยใช่ย่อยเมือ่ไหร่ ^^
หรือคุณหมอจะกำราบอยู่มัด
ปล. ตอนพิเศษที่คุณพ่อหน้าหล่ออุ้มลูก(ใจ)มาเรียน
แล้วจักรภพช่วยถือของ(ตะกร้าอะไรพวกนั้น)
เดินสามคนเหมือนพ่อแม่ลูกเลย ^o^
เอะ แล้วจักรภพจะได้คุ่กับสักจอมมั้ย (จะหาทุกคนมีคู่ให้ได้^^)
-
บทที่ 6(Rewrite)
“จะดูเรื่องนี้!”
“ไม่ปัญญาอ่อน ดูเรื่องนี้ดีกว่า”
“ปัญญาอ่อนตรงไหน น่ารักจะตาย พี่เวทย์ตาถั่ว”
“เฮ้ย...ไอ้อ้วน ใครตาถั่ว...โตแล้วนะยังดูหนังติงต๊องอีก”
หนุ่มต่างวัย ต่างไซด์สามารถลดอายุตัวเองให้เท่ากันได้โดยการทะเลาะกันหน้าดำหน้าแดงหน้าโรงหนังบนห้างดังโดยไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมา คนเขาก็มองมาอย่างขำๆว่าสองคนนี้ทำอะไรกัน มีบางส่วนที่เป็นเด็กวัยรุ่นหญิงหลายกลุ่มก็เหล่มองออร่าของผู้ชายหน้าตาดีสี่คน สามคนแลดูเป็นผู้ใหญ่ท่าทางเหมือนยืนคุมเชิงอยู่ข้างนอก ข้างในเป็นมวยคู่เอกระหว่างพี่ชายคนที่สี่กับน้องน้อยคนสุดท้องที่กำลังต่อยกันเมามัน เอ้ย...เถียงกัน จนเสียงชักเริ่มดังขึ้นเรื่อยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด จนพี่ชายสุดเซอร์พ่นเสียงออกมาหน่ายๆ
“พอกันที...ฉันไปนั่งละ” เจ้าตัวคงเบื่อเต็มที ความจริงคงไม่ได้เบื่อที่น้องสองคนเถียงกันเพราะเห็นบ่อย แต่รำคาญสายตาของ
คนนอกที่จ้องมาราวกับพวกเขาเป็นดาราหรืออะไรปานนั้น
พี่ชายคนรองผู้อ่อนโยนต้องมาไกล่เกลี่ยสถานการณ์ เนื่องจากรู้ดีว่าถ้าพี่ใหญ่ออกโรงเมื่อไร เมื่อนั้นจอมเวทย์จะถึงคราวกาลอวสานเนื่องจากจอมราชันต้องเข้าข้างน้องน้อยเป็นที่สุด
“เอาน่าๆ ใจเย็นค่อยพูดกัน เสียงดังแล้วเห็นไหม” ศัลยแพทย์หนุ่มกำลังคิดว่าตัวเองควรจะทำอาชีพเสริมเป็นกรรมการห้ามมวย ถ้าจะเข้าท่า
เจ้าลูกหมูสะบัดบ๊อบใส่จอมเวทย์แล้วเดินไปอ้อนพี่คนโตที่รู้ดีว่าได้ผลเป็นที่สุด
“พี่ราชันจ้า ใจอยากดูเรื่องนี้ นะ...น้า...” เจ้าหนูชี้มือไปที่โปสเตอร์หนังการ์ตูนอนิเมชั่นเรื่องดังที่เพิ่งเข้าโรงได้ไม่นาน
จอมเวทย์เริ่มยืนไม่ติดเมื่อรู้ว่าเมื่อพี่ชายใหญ่ถูกอ้อนเมื่อไร เขานั่นแหละจะไม่ได้ตามที่หวัง เพราะจอมราชันตามใจน้องน้อยเรื่อยไป
...ไอ้อ้วนเสียเด็กก็เพราะแบบนี้แหละ ใครก็ตามใจ...
“พี่ผมว่าเราดูเรื่องนี้ดีกว่า แอคชั่นมันกว่าเยอะ” คราวนี้เขาเริ่มโฆษณาหนังบ้าง ส่วนพี่ๆนั่นดูเรื่องไหนก็ได้ไม่ซีเรียส จนในที่สุดพี่คนรองแสนอ่อนโยนเข้าใจน้องก็เอ่ยแนะนำ
“เอาอย่างนี้สิ แยกโรงเลยไหม” แต่ทว่าเสียงของสองคนที่เถียงกันก่อนหน้าก็ขัดอีก
“ไม่!”
“แหม...ก็ถ้าแยกโรงก็เหมือนไม่ได้มาด้วยกัน อย่างนี้จะมากันหมดบ้านทำไม” เจ้าหนูให้เหตุผล
...ก็นานๆทีเขาจะได้เที่ยวเล่นกับพวกพี่ๆพร้อมกันแบบนี้ ใครจะยอมแยกกันเล่า...
“งั้นสรุปดูเรื่องนี่ก็แล้วกัน” สุดท้ายจอมพลจึงเสนอหนังแฟนตาซี เรื่องราวเกี่ยวกับแม่มด เวทย์มนตร์คาถา เนื่องจากเป็นแฟนตาซีแนวบู๊ซึ่งจอมเวทย์ชอบ และเป็นแนวที่น้องน้อยก็บ้านก็โปรดปรายเช่นกัน
เจ้าน้องทั้งสองพยักหน้างึกๆ ยอมรับขอเสนอ พี่ใหญ่จึงเข้าคิวต่อแถวซื้อบัตร จนในที่สุดร่างสูงใหญ่ก็เดินออกมาพร้อมตั๋วหนังห้าใบในมือ
“ดูรอบบ่ายสองละกัน จะได้ไปกินข้าวเที่ยงกันก่อน” พี่ใหญ่ยื่นตัวให้ดูเป็นรอบบ่ายสอง ที่นั่งแถวดีเสียด้วย น้องๆพยักหน้าเห็นด้วย พลางเดินไปหาพี่ชายคนที่สามที่นั่งเปื่อยอยู่ตรงเก้าอี้
“สรุป...เรียบร้อยนะ” เสียงทุ้มแหบถาม จอมพลพยักหน้าตอบ
ทั้งห้าคนจึงลงบันไดเลื่อนมาข้างล่างชั้นแรกที่เป็นส่วนของฟู๊ตคอร์ดและร้านอาหาร
เดินวนหาร้านอยู่สักพัก เจ้าหนูก็บอกว่าอยากกินบุฟเฟ่ชาบูชาบูที่ทีร้านชื่อดังมาเปิดสาขา ร้านชาบูที่มีควันหอมพวยพุ่งที่มีคนมายืนออต่อคิวมากมาย แต่ทุกคนก็ยังคงอดทนรอเพื่อของอร่อย ครอบครัวตัวจอมก็ยืนปะปนอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย แต่ด้วยความหล่อเหลา ออร่า หรืออะไรไม่ทราบทำให้ทั้งหมดดูโดดเด่นกว่าคนอื่น
พี่ชายคนโตอย่างจอมราชันยืนหน้าขรึม นัยน์ตาทรงพลังนั้นทำเอาสาวแท้สาวเทียมแทบจะอ่อนระทวยไปกองแถวนั้น พี่คนรองอย่างจอมพลก็ไม่น้อยหน้าความอ่อนโยนบนหน้าพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์อ่อนๆสาดส่องให้ทุกคน ความเซอร์สุดติสของพี่ชายจอมทัพก็ทำให้คนอื่นเหลียวหลัง เพียงแต่เจ้าตัวชอบทำหน้าเบื่อโลกก็แค่นั้น ส่วนน้องคนที่สี่ก็ยืนยิ้มแยกเขี้ยวกัดกับน้องน้อยร่ำไปไม่ยอมเลิกรา เป็นไม้เบื่อเมามากี่ชาติก็ยังเป็นอยู่ยังงั้น
“บอกแล้วว่ากินพิซซ่าๆๆ มายืนรอร้านนี้นานจะตาย” จอมเวทย์กระซิบแยกเขี้ยวใส่เจ้าลูกหมูที่ยืนทำลอยหน้าลอยตา
“อะไรเล่า...ก็ใจอยากกินร้านนี้”
“เหอะ...พี่ราชันตามใจเราจนเคยตัว” พอเจ้าหนูได้ยินพี่เวทย์พาดพิงถึงพี่ใหญ่สุดที่รัก เจ้าตัวก็ทำหน้าโหดใส่พร้อมปกป้องสุดฤทธิ์
“อย่ามาว่าพี่ราชันนะ พี่ราชันน่ะใจดีแล้วก็ไม่เคยขัดใจใจเลยด้วย” เอาความจริงคือไม่มีพี่ๆคนไหนขัดใจน้องน้อยของบ้านเลยสักคน แม้แต่จอมเวทย์ที่ดูเหมือนชอบแกล้งแต่เข้าจริงก็ยอมน้องอยู่เรื่อยไป
รอได้สักพักก็ถึงคิวสักที เจ้าหนูนี่แทบเป็นลมเพราะหิวเกิน ร้านบุฟฟเฟ่ชาบูที่มีโต๊ะทั้งเคาน์เตอร์และโต๊ะรวมถูกจับจองเต็มไปหมด อาหารสดถูกลำเลียงขึ้นสายพานไหลไปตามโต๊ะของลูกค้าเพื่อความสะดวกและเสามารถเลือกหยิบได้ตามใจชอบ อาหารกินเล่นที่ถูกจัดไว้ด้านหนึ่งเพื่อนให้ลูกค้าได้เดินตักได้เลยก็มีสีสันน่ากิน ทั้งกุ้งเทมปุระ เกี๊ยวซ่า ซูชิ หรือแม้แต่ขนมหวานอย่างไอศกรีมก็มีให้เลือก เดินมาถึงโต๊ะที่พนักงานพามาก็จัดแจงนั่งลง โดยพี่ใหญ่เข้าไปนั่งในสุดติดกับสายพานตามด้วยน้องน้อยที่แทรกตัวเข้ามานั่งตามติดๆ ประกบท้ายด้วยพี่จอมพลคนใจดี อีกฝั่งจึงตกเป็นของจอมเวทย์และจอมทัพ
เจ้าหนูหยิบไอโฟนขึ้นมากดยุกยิก
“เช็กอินด้วยดีกว่า อิอิ” เจ้าลูกหมูกดเข้าเฟสบุ๊คของตัวเองแล้วทำการเช็กอินว่าตอนนี้อยู่ไหนพร้อมทั้งแท็กถึงพี่ๆทุกคนครบเซ็ต
...อยากอวดคนอื่นว่า...มาเที่ยวกับพี่ชายพร้อมหน้า อิอิ...
“ขี้อวด ขี้โม้นี่คือฉายาเราเลยนะ” จอมเวทย์เอ่ยล้อเลียน ซึ่งเจ้าหนูเลยเอื้อมมือไปตีแขนเบาๆ แล้วกลับมาเช็กเฟสต่อ ก่อนพี่
จอมพลเอ่ยว่าลุกไปตักอาหารทาเล่นได้เลย แล้วเจ้าตัวก็เดินออกไปพร้อมกับจอมเวทย์ ส่วนน้องน้อยก็ยังขอเช็กเฟสอีกครู่ก่อนลุกไปบ้าง จึงเหลือแค่พี่ชายคนโตสุดขรึมกับพี่ชายคนที่สามจอมเงียบที่นั่งจดจ้องควันน้ำซุกที่พุ่งขึ้นมาจากน้ำเดือดราวกับมันเป็นสิ่งที่น่าสนใจ
สามคนที่ลุกไปตักอาหารทานเล่นกลับมาด้วยมือที่เต็มไปด้วยของทอด ซูชิคนละจานสองจาน วางจานลงบนโต๊ะ แล้วเริ่มลงมือคีบตะเกียบกันยกใหญ่ คราวนี้พี่ใหญ่เริ่มหยิบของสดบนสายพานที่ไหลไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ทั้งหมูสไลด์ชวนน้ำลายสอ ผักกาดและอื่นๆเพิ่มสีสันให้หม้อชาบูและเพื่อสุขภาพ อาหารทะเลน่าอร่อยมากมาย เจ้าหนูรับจานมาปุปก็เอาตะเกียบกวาดทุกอย่างลงหมอทันที จนตอนนี้เต็มไปด้วยของสดลอยล่องอยู่ในหม้อ รอจนสุกก็ตักใส่ชามแล้วคีบเข้าปากเคี้ยวหนุบหนับอย่างเอร็ดอร่อย ดูมีความสุข
พี่ใหญ่ก็คอยดูว่าของสดหมดหรือยัง ถ้าหมดก็ค่อยทยอยหยิบมาเพิ่มให้
“พี่ราชันใจอยากชิมลูกชิ้นแองกรี้เบิร์ดๆๆๆ” เจ้าหนูเขย่าแขนพี่ชายเมื่อตากลมโตเห็นจานใส่ลูกชิ้นทำลายเป็นรูปนกขี้โมโหบนเกมส์ยอดฮิตที่กำลังไหลผ่านโต๊ะไป มือใหญ่คว้าหมับเอาไว้ทันแล้วนำมาวางตรงหน้าเจ้าหนู เจ้าตัวยิ้มตาหยีเอ่ยคำขอบคุณ แล้วคีบลงหม้อต้มไป กินจนอิ่มหนำก็ถึงเวลาจ่ายเงิน พี่ใหญ่จึงล้วงกระเป๋าเงินจากกางเกง หยิบบัตรเครดิตการ์ดแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ น้องๆคนอื่นก็ค่อยเคลื่อนตัวออกมาด้วยสภาพลำบากเนื่องจากอิ่มมาก
ดูเวลาที่นาฬิกาเกือบจะเวลาฉายหนัง ทั้งห้าคนจึงกลับขึ้นมาที่ชั้นโรงหนังอีกครั้ง เดินเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการฉายหนังยาว ยืนรอจนสักพักคนก็เริ่มทยอยเข้าโรงกัน บ้านตระกูลจอมจึงเดินเข้าไปบ้าง
พี่ใหญ่จับมือน้องน้อยเดินอย่างมั่นคง เนื่องจากกลัวน้องเดินหกล้มเพราะมันมืดพอสมควร เดินมาจนถึงแถวที่นั่งค่อยๆเรียงแถวตรงเข้าไปที่นั่ง จอมทัพเดินเข้าไปนั่งตามด้วยจอมเวทย์ เจ้าลูกหมูเข้าไปนั่งตรงกลาง พี่จอมพล และปิดท้ายด้วยพี่ใหญ่ของบ้าน หนังตัวอย่างฉายวนไปเรื่อยๆ จนเพลงสรรเสริญพระบารมีดัง คนทั้งโรงก็กันพรึบ เมื่อหนังเริ่มฉาย เจ้าหนูก็ดูจะตั้งใจดูมาก พี่ๆคนอื่นๆก็ดูตามปกติ มีเพียงแค่พี่ชายสถาปนิกคนที่สามที่ดูเหมือนจะไปเฝ้าพระอินทร์ที่เขาไกรลาสก่อนเพื่อนเลย
หนังตื่นเต้นทำเอาเจ้าหนูนั่งไม่ติด คว้ามือเรียวสวยของพี่พลมาบีบอยู่เรื่อยๆ พี่ชายแสนดีก็ไม่ว่าแถมลูบหัวลูบหางด้วย จนหนังจบ ก็เริ่มทยอยออกกัน เจ้าหนูดันปวดฉี่เลยเลี่ยงมาเข้าห้องน้ำ ส่วนพี่ออกไปรอด้านนอก
ทั้งห้าจอมก็เดินเล่นกันอีกสักพักก่อนจะได้เวลา พี่ใหญ่ก็ต้อนน้องๆกลับบ้านกันได้แล้ว
TBC.
-
:z13:
จอมใจหน้ารักอะอยากได้มาเก็บไว้ที่บ้าน
-
ปีศาจน้อยน่ารักมากกกกกกกกกกก :impress2:
อยากเอากลับบ้าน :z3:
แต่กลัวพี่ราชันมาทำรังสีเย็นชาใส่อ่ะ :freeze:
-
น้องใจน่ารัก อยากมีน้องชายแบบนี้บ้างจัง :กอด1: :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วนึกภาพหมูอ้วนแก้มแดงสวมเขาเดวิลสีแดงมีไฟกระพริบเลย 5555+
-
อยากมีน้องกับพี่แบบนี่บ้างจัง :impress3: :impress3:
-
จะเอาพี่ชายแบบนี้ ฮ่าๆ
เค้าอยากด้ายยยยย
-
เ่อ่อ,,,ไม่คิดว่าน้องใจจะมีมุมร้ายๆแบบนี้เหมือนกัน เห็นอย่างนี้แล้ว พี่ๆไม่ตกใจกันบ้างหรอ
-
โยยยยยยย :z3:จะน่ารักไปหนายยยยย :-[
แย้กกกก ยุ้กกกก ยิ้กกกกก ว้ากกก อุทานไม่ถูกแล้ววววหลงใหลในความน่ารักกกกก :impress2:
รอพี่พลลลลและว่าที่พี่เขยในอนาคตตตตอยู่น้าาา o13
-
คิดว่าน้องน่าจะเจออะไรแบบนี้มาตั้งแต่เด็กนะ ตกอยู่ในวงล้อมพี่ชายที่แสนสมบูรณ์แบบขนาดนั้น
เลยคิดว่าน่าจะปกป้องตัวเองได้ น้องจอมไม่ใช่เด็กก้าวร้าว ถ้าไม่มีใครทำน้องก่อน
อีกอย่าง ถ้าจอมใจไม่ร้ายก็แปลกอ่ะ ดูพี่แต่ละคนดิ
-
อุ๊ย ใจด่าสะใจอะ แรว๊งงส์
*คำผิดมีอยู่ประปรายนะครับ เช่น
ทักมายวันจันทร์ - ทักทายวันอังคาร (ลืมวัน) -_-*
-
อยากเอา จอมใจมาเก็บไว้ที่บ้านอ๊ะ! :man1: :man1: :man1: :man1:
น่ารัก !! :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L2:
:L2: :L2: :L2: :L2:
:L2:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
:angry2: :angry2:
โอ้ยยยย อินังชะนีป่า น่าจะโดนมากกว่าตบนะ น้องใจ พี่ว่ากระทืบซ้ำก็ไม่ผิด ไม่ได้รังแกผู้หญิงหรอก เพราะผู้หญิงประเภทนี้ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติหรอก
แต่พี่อิจฉาน้องใจสุดยอด พี่ๆอย่างรักอย่าหลงอ่ะ แต่อย่างว่า น้องใจน่ารักน่าหลงจริงๆ พี่ยังหลงรักน้องเลย :กอด1:
-
น้องใจร้ายเอาเรื่องอยู่เหมือนกันน่ะ :impress2:
ชอบชอบ :-[
:L2: :L2:
-
ครอบครัวในฝันอ่ะ น่าร้ากกกกกกกกกก อยากได้พวกพี่ชายแบบเน้ยยยยยยยยย์ เรื่องยังคงน่ารักไม่เปลี่ยนแปลง คิดว่าคงไม่ได้มีช่วงดราม่าอะไรใช่มั้ยคะ? เพราะตั้งแต่อ่านมายังนึกเหตุการณ์ดราม่าที่อาจโผล่มาไม่ออกเลยสักกระผีก 5555+ อ่านแล้วมีความสุขดีค่ะ ^^ :-[
-
หนุกอ่ะ อิอิ :-[
:กอด1:
-
โอ้ยย เมื่อไหร่จะมีฉากจอมใจกับจอมราชันแบบหวานนนนๆ
-
อย่ามายุ่งกะน้องจอมใจของพี่ๆจอม
-
ใขน่ารักอะ :o8: :o8: แต่ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย :z1: :z1:
-
จอมใจแปลงร่าง
ลุคเดวิลน้อยก็น่ารักอ่ะ
-
:m1: :m3: :m4: :m11:
อยากอ่านทุกคู่เลย
-
อยากเห็นคู่พี่ๆคนอื่นบ้างจังเลย มีคู่กันมั้ยคะเนี่ย :กอด1:
-
เฮ้ย ไปตบผู้หญิง ดูไม่ดีเลยอ่ะ คือไม่ได้หมายความว่าจะต้องยอมนะ แต่พอนึกภาพความจริง ผู้ชายกลุ่มใหญ่ยืนล้อมให้คนนึงตบผู้หญิงสองครั้ง รับรองคนมองตรึมและมีเรียกยามแน่ๆ จะว่าไงดี มันไม่สมจริงอ่า คือขอโทษนะถ้าทำให้ขัดใจใครอ่ะ หนุ่มน่ารักมันน่ารักในสายตาสาววายอยู่แล้ว แต่โลกแห่งความเป็นจริง ผู้ชายจะพร้อมช่วยผู้หญิงก่อนอยู่แล้ว (คนวงนอกน่ะนะ) แต่ผู้หญิงที่ปรี่เข้าไปทำร้ายคนแปลกหน้าก่อนแล้วคนนั้นดันเป็นผู้ชายอ้วนกว่า ตัวใหญ่กว่าด้วย ก้สมจริงน้อยเหมือนกัน คือเรื่องมันยังไม่รุนแรงพอที่จะให้บันดาลโทสะขนาดบ้าบิ่นไปตบผู้ชายขนาดนั้น สัญชาติญาณผู้หญิงเราถ้าไม่ใช่ป้องกันตัวก็ต้องเรื่องร้ายแรงจริงๆถึงกล้าลงมือกะผู้ชายที่ไม่ใช่ญาติไม่ใช่แฟน (ถามตัวเองดูว่ากล้ามั้ย กลัวโดนเค้าสวนมั้ย)
อันนี้ติเพื่อก่อนะ ไม่ได้มีเจตนาร้ายเลย พยายามปรับปรุงการสร้างสถานการณ์เพื่อโชว์คาแรคเตอร์ของตัวละครหลัก (สิ่งที่ทำอ่ะดีแล้ว เพราะการสร้างสถานการณ์เพื่อแสดงนิสัยตัวละคร เป็นหลักของการเขียนที่ดีกว่าเขียนบอกคนอ่านโต้งๆว่าใครเป็นไง) เพียงแต่ความสมจริงมันบางไปหน่อย
(หวังว่าคงไม่มีใครว่าเดี๊ยนว่ามันเป็นแค่นิยายนะคะ :laugh: เอ่อ ถ้ามันมีมิติมากเท่าไร มันก็จะยิ่งจะสนุกมากขึ้นเท่านั้นค่ะ) เป็นกำลังใจให้และขอบคุณที่มาอัพบ่อยๆค่ะ ชอบตรงนี้แหละ และก็ยังชอบน้องใจเหมือนเดิมด้วย
-
ใจน่ารัก ปีศาจน้อยๆๆ
-
ใจน่ารักกกกกกกกกก อยากขโมยใจยัดใส่กระเป๋าแล้วพากลับไปกอดที่บ้านจัง :man1:
-
ยัยผีบ้าเเนน เเกกล้าตบน้องใจเร๊อะ เดี๋ยวมีโชว์กระทืบชะนีสดๆให้ดูกลางห้างนะว้อยย :angry2: :angry2: :angry2:
อ้ากกกกก กริ้วๆๆๆยัยชะนีเเนน หน้าน้องบวมด้วยอ่ะ เเงๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2:
-
ปีศาจน้อยตัวนี้น่ารักจริงๆเลย อยากมีไว้ที่บ้านบ้างจังเลย
-
น้องใจโดนตบเลยอ่ะ
พี่ๆ ดูแลกันใหญ่เลย :-[ :-[
-
แร๊งงง กลางห้างเลย ดีนะไม่มีคนอื่นมาแจมเพิ่ม
ตอนนี้ทำให้อยากกินชาบูชาบูบ้างแฮะ
ป.ล. มีคำพิมพ์ผิดจิ๊ดนึง คำว่า "ถ้าจะ..." ในช่วงต้นๆตอน ที่จริงต้องเป็น "ท่าจะ..." (=ท่าทางจะ)
เราอธิบายละเอียดไม่เป็น ลองอ่านเล่นๆจากลิงก์เว็บข้างล่างนี้แล้วกันนะฮับ
คลิก (http://www.royin.go.th/th/knowledge/detail.php?ID=1987)
-
เฮ้ย ไปตบผู้หญิง ดูไม่ดีเลยอ่ะ คือไม่ได้หมายความว่าจะต้องยอมนะ แต่พอนึกภาพความจริง ผู้ชายกลุ่มใหญ่ยืนล้อมให้คนนึงตบผู้หญิงสองครั้ง รับรองคนมองตรึมและมีเรียกยามแน่ๆ จะว่าไงดี มันไม่สมจริงอ่า คือขอโทษนะถ้าทำให้ขัดใจใครอ่ะ หนุ่มน่ารักมันน่ารักในสายตาสาววายอยู่แล้ว แต่โลกแห่งความเป็นจริง ผู้ชายจะพร้อมช่วยผู้หญิงก่อนอยู่แล้ว (คนวงนอกน่ะนะ) แต่ผู้หญิงที่ปรี่เข้าไปทำร้ายคนแปลกหน้าก่อนแล้วคนนั้นดันเป็นผู้ชายอ้วนกว่า ตัวใหญ่กว่าด้วย ก้สมจริงน้อยเหมือนกัน คือเรื่องมันยังไม่รุนแรงพอที่จะให้บันดาลโทสะขนาดบ้าบิ่นไปตบผู้ชายขนาดนั้น สัญชาติญาณผู้หญิงเราถ้าไม่ใช่ป้องกันตัวก็ต้องเรื่องร้ายแรงจริงๆถึงกล้าลงมือกะผู้ชายที่ไม่ใช่ญาติไม่ใช่แฟน (ถามตัวเองดูว่ากล้ามั้ย กลัวโดนเค้าสวนมั้ย)
อันนี้ติเพื่อก่อนะ ไม่ได้มีเจตนาร้ายเลย พยายามปรับปรุงการสร้างสถานการณ์เพื่อโชว์คาแรคเตอร์ของตัวละครหลัก (สิ่งที่ทำอ่ะดีแล้ว เพราะการสร้างสถานการณ์เพื่อแสดงนิสัยตัวละคร เป็นหลักของการเขียนที่ดีกว่าเขียนบอกคนอ่านโต้งๆว่าใครเป็นไง) เพียงแต่ความสมจริงมันบางไปหน่อย
(หวังว่าคงไม่มีใครว่าเดี๊ยนว่ามันเป็นแค่นิยายนะคะ :laugh: เอ่อ ถ้ามันมีมิติมากเท่าไร มันก็จะยิ่งจะสนุกมากขึ้นเท่านั้นค่ะ) เป็นกำลังใจให้และขอบคุณที่มาอัพบ่อยๆค่ะ ชอบตรงนี้แหละ และก็ยังชอบน้องใจเหมือนเดิมด้วย
ชอบคุนมากนะค่ะที่แนะนำติชม คือในความคิดของน้ำแข็งใสคือน้องใจเขาไม่ได้ตัวใหญ่อะไรมากมายค่ะ สูงประมาณร้อยหกสิบกว่าๆ เลยดูเหมือนน้องเขาเลยเถิดไปบ้าง ขอบคุนน้าที่ม่าติชม จะนำไปปรับปรุงค่ะ
:pig4: :pig4:
-
เอาคืนแค่นี้ยังน้อยไปนะเนี้ย
-
:call: :call: :call:
-
น้องจอมใจไม่อ่อนแอนะเนี่ย หุหุ แบบนี้สิ น่ารัก ฮ่าๆ
-
5555555555555555
จอมใจ น่ารักจังเลย ตัวอ้วนกลมเหมือนหลานเราเลย
เหล่าพี่น้องรักกันดีนะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณนักเขียนก็มาตอบเรื่องที่ จอมใจตบหน้าผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว :a5: :a5: :a5:
แต่ยังไงก็อดใจหายไม่ได้อยู่ดีนะคะ เพราะเปิดเรื่องมาค่อนข้างมองน้องในมุมน่ารักมาตลอด แต่พอตอนนี้ รู้สึกว่าน้องโดนพี่ๆสปอล์ยมากไป จนน้องกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจที่ไม่รู้ถูกผิดหรือเปล่า :o12: :o12:
ถึงน้องจะน่ารักแค่ไหน แต่ตบกลับ(ทั้งๆที่สาดน้ำใส่เค้าแล้ว) ทำให้อดคิดไม่ได้ ว่าจริงๆแล้วน้องดูเป็นเด็กไม่ดี และนิสัยเสีย
นี่เป็นความคิดส่วนตัวของเราเฉยๆน่ะ มันไม่ใช่แค่เหตุผลที่น้องเป็นผู้ชาย แต่อาจเป็นเพราะมันทำให้ดูกร้าวร้าว
คิดว่าฉากนี้คุณคนเขียนคงต้องการแสดงให้เห็นว่าถึงแม้น้องจะเป็นเด็กน่ารัก
แต่น้องก็สู้คนใช่ไหมคะ แต่การเป็นเด็กแสบ เด็กกล้า ไม่ใช่การเป็น เด็กกร้าวร้าวน่ะคะ
ปล. ไม่ได้หมายความว่าจะให้น้องยอมโดนรังแกนะคะ แต่ว่าก็อย่างที่ คุณ silverspoon บอกนะแหละคะ เหตุการณ์มันยังดูไม่มีเหตุผลเท่าไร
ปล. 2 ยังติดตามเรื่องนี้ต่อไปน่ะคะ ชอบความน่ารักของน้องใจ ชอบคุณพี่ๆจอมทั้งสี่คนด้วย สู้ๆน่ะคะ :bye2: :bye2:
-
สมน้ำหน้ายัยพวกนิสัยเสีย โดนจอมใจสั่งสอนเลย
แต่น่าจะเพิ่มอีกสักทีนะ หาเรื่องก่อนแท้ๆ ยังจะให้คนอื่นขอโทษอีก แย่ๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[สมเป็นน้องเล็กของบ้านอิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากหยิกแก้มลูกหมูจอมใจ หมั่นเขี้ยวๆๆๆๆ :-[
-
จอมใจน่ารักอ่าาาา กอดบ้างๆๆๆ
จอมใจเราก็มีมุมดาร์คๆๆเหมือนกันนะเนี้ย
แต่พี่ๆก็ยอมรับได้แหละเนอะ
ที่น้องบอกว่าจะเป็นสะใภ้บ้านจอมต้องถูกน้องสแกนก่อน
เขาว่าไม่ผ่านสักคนแน่เลยอะ 5555
-
นังชะนีนั่นโดนน้อยไปหน่อยนะบังอาจมาตบน้องใจได้ไง
น้องน่ารักขนาดนี้พี่ๆก็หลงน้องกันทั้งนั้น อยากตบมันจัง
-
เป็นเอามากกันทั้งบ้านจริงๆ ^ ^
-
เราจะลักพาตัวน้องใจกลับบ้านจริงๆล่ะนะ
:laugh: :laugh:
-
สมน้ำหน้าชะนีนางนั้น กร๊ากกกกกกกก
น้องใจน่ารักจังเลยยยยย
มีองครักษ์เป็นพี่ชายทั้ง4 คิคิ
-
สมน้ำหน้ายัยบ้านั่น
-
มาทักทายกันอีกครั้งค่ะ
ช่วงนี้มาบ่อยนิดนึงก่อนสปีดจะถดถอยค่า :เฮ้อ:
เพราะตั้งแต่เดืนหน้าจะยุ่งกว่าเดิม อาจจะมาเลทบ้าง ช้าบ้าง :monkeysad:
แต่ยังไงขอฝากบ้านตัวจอมด้วยนะค่ะ
:pig4: :pig4:
บทที่ 7
[/b]
“จอมใจๆ วันนี้ตอนเย็นพี่ๆเขามีนัดเลี้ยงกัน ไปไหม” เสียงเรียกจากเพื่อนตัวเล็กอย่างใบตองทำให้จอมใจหันหน้าไปมอง ทำท่าคิดสักพักก่อนแบ่งรับแบ่งสู้
“อาจจะ ขอถามที่บ้านก่อน” ว่าแล้วเจ้าตัวกดโทรศัพท์หาหม่าม้า
“ม้าครับ วันนี้รุ่นพี่เขานัดเลี้ยงกันนะครับ ใจไปได้ไหมครับ” หม่าม้าที่วางใจว่าลูกชายไม่ออกนอกลู่นอกทางตอบรับว่าได้
เจ้าหนูตอบรับเพื่อนว่าโอเค ไปได้ แล้วก็พากันเดินไปเรียนคาบต่อไป
...แต่เจ้าหนูคงลืมไปว่า...ไม่ได้โทรบอกพ่อคนที่สองซะแล้ว...
พาร่างกลมๆมาถึงห้อง แต่ก่อนจะเปิดประตูห้องนั้นเสียงเรียกก็ดังจากข้างหลัง
“น้องจอมใจครับ” พอหันไปตามที่เรียกสายตาก็ปะทะกับกลุ่มรุ่นพี่ในเสื้อช็อปสีดำประจำคณะอยู่ห้าหกคน ซึ่งคนที่เรียกนั้นเป็นหนุ่มหน้าตาดีพอสมควร
“ครับ...เอ่อ...พี่...” เกิดเป็นโรคอัลไซเมอร์กระทันหัน
“พี่ชื่อนัทครับ”
“อ้อ...ครับพี่นัท มีอะไรหรือครับ” จอมใจถามกลับไป พี่นัทยืนเกาแก้ม รอยริ้วสีแดงจางๆพาดผ่านใบหน้า
“คืนนี้น้องจอมใจไปกินด้วยกันหรือเปล่าครับ” ...กินที่ว่าก็คือนัดเลี้ยงคืนนี้ จอมใจพยักหน้างึกๆ แต่ก็ยังคงงงว่าพี่เขาจะถามทำไม แล้วถึงต้องเจาะจงเป็นเขา
“ไปครับ”
เมื่อน้องตอบรับ ชายหนุ่มที่ชื่อนัทก็หันไปยักคิ้วกับเพื่อนแล้วร้องเยสเบาๆ เจ้าหนูก็ทำหน้างงงวย ส่วนเพื่อนตัวเล็กนั้นได้แต่ยืนเอาศอกกระทุ้งสีข้างเขาอยู่นั่นแหละ พอหันไปก็ทำหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มใส่ไม่พูดอะไร ทำเอาเจ้าหนูงงหนักอีก
...ทำไมวันนี้ดูคนในคณะเขาแต่ละคน เหมือนไม่ปกติ...
พอเดินแยกจากพี่กลุ่มนั้นเขามาในห้อง ใบตองก็รีบย้ายตัวเองมายืนข้างหน้าเจ้าหนู
“แหมๆๆๆ เดี๋ยวนี้มีรุ่นพี่มาตามจีบด้วยหรือ”
“จีบบ้าไรวะ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง” ใบหน้าใสๆงงสุดขีด สาบานว่าตั้งแต่มานั้นเขาเจอรุ่นพี่คนนั้นแค่ไม่กี่ครั้ง และมั่นใจว่าไม่เคยคุยเป็นงานเป็นการมาก่อน
...ถึงเขาจะรู้ตัวว่าตัวเองน่ารักน่ากอด? แต่ก็ไม่เคยคิดจะมีแฟนเป็นผู้ชายครับ...
...แต่ถึงจะมีแฟนเป็นผู้ชาย สเป็คเขาก็ต้องแบบพี่ราชันเท่านั้น อิอิ...
“ทำหน้าเพ้อๆนะ คิดถึงพี่เขาหรือไงยะ” ร่างกลมๆสะดุ้งเมื่อเพื่อนทักกลางอากาศ
“บ้าดิ เราไม่ได้คิดไรกับพี่เขา” ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่แล้วเดินสะบัดก้นไปนั่งที่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนเย็นเลิกเรียนเสร็จ น้องๆปีหนึ่งก็ไม่ได้ไปไหน นั่งคุยเล่นเรื่อยเปื่อยรอรุ่นพี่มาพาไปเลี้ยง ซึ่งน้องๆมารู้กันทีหลังว่าพี่จะพาไปเลี้ยงหมูกระทะแถวๆมหาลัยนั่นเอง เจ้าหนูทำหน้าเปรมปรีดิ์สุดฤทธิ์ที่จะได้กินฟรีๆๆ
นั่งเล่นอยู่พี่นัทคนเดิมก็เดินยิ้มตาหยีเข้ามาหาแต่ไกล
“น้องจอมใจครับ เดี๋ยวเราไปรถพี่นะครับ” ชวนแค่คนเดียวทั้งที่เพื่อนเขานั่งอยู่เต็ม ทำให้น้ำตาลสาวห้าวโผล่งเสียงดัง
“อ้าวพี่นัท ทำไมชวนแค่จอมใจละ”
“เอ่อ...พี่ก็ชวนทั้งหมดแหละครับ”
เจ้าหนูยิ้มๆพยักหน้าเห็นด้วยเนื่องจากมีราชรถมาเกยถึงที่ ไม่ไปด้วยก็โง่แล้ว...
พี่นัทพยายามจะหาเรื่องชวนเขาคุยแต่เขากำลังติดพันกับเกมส์จนไม่ค่อยได้สนใจพี่เขาเท่าไร และค่อยมาเงยหน้าในตอนที่แบตโทรสัพท์หมดเกลี้ยงพอดี
“แงะ...แบตหมด ทำไงดี” เจ้าลูกหมูบ่นเบาๆ แล้วเสหันไปคุยกับเพื่อนโดยที่พี่นัทยังคงไม่ไปไหน
จนราวหกโมงกว่าๆ พี่ทุกคนมายืนออรอน้องๆกันครบ กำลังตกลงกันว่าใครจะไปยังไง ส่วนจอมใจนั้นก็ต้องจำใจยอมไปกับพี่นัทเนื่องจากตอนเลิกเรียนดันไปตอบรับอย่างเสียไม่ได้ โดยมีน้ำตาลและใบตองไปด้วย
รถของพี่นัทเป็นรถฮอนด้า ซีวิคสีเทาขุ่นซึ่ง เขากำลังจะก้าวเข้าไปนั่งด้านหลัง เพื่อนตัวดีดันเขามานั่งด้าน จอมใจทำหน้าเบ้แต่ก็ยอมนั่ง ระหว่างทางพี่นัทก็คุยจ้อจนเจ้าหนูชักจะรำคาญ จนอยากกลับบ้าน ถามโน่นถามนี่ไม่หยุดเช่น...
“ทำไมถึงชื่อจอมใจละครับ” เจ้าตัวเปิดการสนทนา
“ไม่รู้ครับ” อ้าวก็เขาไม่รู้หนิ ว่าทำไมถึงชื่อนี้
“บ้านมีพี่น้องไหมครับ”
“มีครับ พี่ชายสี่คน” ละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจว่าพี่ชายข้างบ้าน แต่เจ้าลูกหมูก็สามารถอุปโลกน์ให้เป็นพี่ชายแท้ๆได้
“โห...ตั้งสี่คน แล้วอาหารที่ชอบละครับ”
“กินได้หมดครับ”
ถามประโยคตอบประโยค เจ้าหนูชักจะเริ่มหงุดหงิดที่รุ่นพี่ถามไม่หยุดเสียที จนมาถึงคำถามที่ทำเอาเจ้าหนูไม่พอใจ
“มีแฟนยังครับ” อันนี้เจ้าลูกหมูติดว่าเขาไม่จำเป็นต้องตอบ แต่หากก็ยังอุตส่าห์ตอบเพื่อไม่อยากให้พี่เขาเสียน้ำใจ
“ยังครับ”
“มีคนที่ชอบไหมครับ”
“เอ่อ...ผมว่าผมไม่จำเป็นต้องตอบแล้วนะครับ...มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่” เจ้าหนูเริ่มนำเอานิสัยพี่ชายคนที่สามกลับมาใช้อีกครั้ง
การปฏิเสธคนได้อย่างเชือดเฉือน ชายหนุ่มหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่งก่อนจะหันคุยกับรุ่นน้องข้างหลังบ้าง
รถเคลื่อนมาหยุดที่หน้าร้านหมูกระทะแห่งหนึ่งซึ่งติดกับถนนใหญ่ ร้านเป็นร้านเปิดกว้างขนาดใหญ่ มีโต๊ะม้าหินเรียงรายอยู่ ยืนรอจนคนอื่นๆทยอยกันมาก็เข้าไปตามที่นั่งที่พี่ๆจองเอาไว้ จอมใจเลือกนั่งโต๊ะเดียวกับเพื่อนๆ แต่ก็มีมือมาฉุดเขาลุกขึ้น
“น้องจอมใจไปนั่งกับพี่โต๊ะนั้นเถอะ” ฉุดมือน้องเดินไปตามโต๊ะที่ตัวเองบอก ซึ่งเป็นโต๊ะที่มีรุ่นพี่ปีสองนั่งเรียงรายอยู่เต็ม ทำให้จอมใจไม่กล้าขัดทั้งที่ในใจแทบจะวีนแตก
เจ้าหนูกระแทกตัวลงนั่งอย่างเสียไม่ได้ ร่างสูงของพี่นัทก็นั่งลงเบียดข้าง พี่ๆคนอื่นก็ยิ้มแซว
“ไอ้นัท มึงนี่อย่าให้มันออกหน้าออกตานักนะมึง”
“เหอะ...พวกมึงอิจฉากูอะดิ” ชายหนุ่มได้ทีคุยโว เพื่อนในกลุ่มพอจะรู้ว่าเขามองน้องปีหนึ่งคนนี้อยู่ แม้ตัวจะไม่ได้เล็กบางแต่น่า
ตาจิ้มลิ้ม บวกกับรอยยิ้มน่ารักทำให้คนอื่นเอ็นดู
จอมใจได้แต่ยิ้มแหยๆส่งให้ ถึงแม้เขาจะไม่เคยมีแฟน แต่ก็ไม่ได้ดูไม่ออกว่าพี่นัทคนนี้พยายามจะ “จีบ” เขาอยู่ เจ้าหนูเบ้ปาก
แต่จอมใจก็อารมณ์เริ่มดีข้นเป็นลำดับเมื่ออาหารเข้าปาก พลางเลิกสนใจคนข้างตัวไปโดยปริยาย ยิ่งดึกรุ่นพี่ปีสองก็เริ่มสั่งเหล้าสั่งเบียร์มาเปิด มีการชวนน้องปีหนึ่งร่วมวงด้วย บางคนก็กินบางคนก็ส่ายหน้า เจ้าหนูนี่ก็ปฏิเสธลูกเดียว
“น่าน้องจอมใจลองหน่อยนะครับ” เสียงคะยั้นคะยอพลางเอาแก้วน้ำสีอำพันยื่มาตรงหน้า มือขาวๆรับมาไว้แต่ยังไม่ยอมเอาเข้าปาก
“ลองสิครับ” เจ้าหนูจำต้องเอาเข้าปากนิดหน่อย พอน้ำขมไหลลงคอ เจ้าตัวก็ทำหน้าแหวะแล้ววางลงอย่างรวดเร็ว พี่นัททำหน้า
พออกพอใจแล้วหันไปเมาต่อ เจ้าหนูเริ่มเบื่อรุ่นพี่คนนี้เต็มทนจึงควักมือถือขึ้นมาแล้วก็พลันนึกได้ว่าแบตหมด จอมใจโขกหัวตัวเองนับร้อยครั้ง ตอนแรกว่าจะยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรออก แต่ก็นึกได้ว่าโทรบอกหม่าม้าแล้ว เลยคิดว่าน่าจะไม่เป็นไร อย่างนี้คงต้องติดรถเพื่อนสักคนให้ไปส่งที่รถไฟฟ้าเพื่อกลับบ้าน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...บ้านตระกูลสุทธิไพศาล...
ร่างสูงใหญ่เดินไปเดินมาอยู่กลางบ้าน ทำเอาพ่อแม่พี่น้องที่นั่งอยู่เวียนหัวไปตามๆกัน
“นั่งก่อนก็ได้ตาราชัน เดินไปเดินมาแม่เวียนหัว” ชายหนุ่มยอมนั่งแต่โดยดีแต่ก็ยังชะเง้อชะแง้ไปยังหน้าบ้าน และบ้านฝั่งตรงข้าม มือใหญ่กดโทรศัพท์ยิกๆๆ แต่พอเลขหมายปลายทางกลับมีเพียงเสียงผู้หญิงคนเดิมๆดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิ้วดกหนาก็ขมวดยุ่ง ใบหน้าหล่อเหลาทมึงทึง จนคนอื่นแทบเข้าหน้าไม่ติด
“น้องยังไม่กลับบ้านอีก มือถือก็ปิดเครื่อง” เจ้าตัวบ่น
“น้องโตแล้ว เขาอาจจะไปเที่ยวก็ได้” ท่านจอมไตรเอ่ยบอก เขารู้ดีว่าลูกชายคนนี้หวงน้องอย่างกับอะไรดี
“น้องยังเด็กครับ สิบแปดเอง” เถียงเสียงแข็ง
“โหพี่ทีผม พี่ยังไม่เห็นมากระวนกระวายแบบนี้เลย” คนพูดทำเสียงทะเล้นใส่ แม้ในใจจะอดห่วงน้องไม่ได้เหมือนกัน พี่ใหญ่หัน
มาถลึงตาใส่ แล้งร่างใหญ่ก็ลุกเดินดุ่มๆไปข้างบ้าน จนคนในบ้านเรียกไม่ทัน
“น้าอรครับน้องยังไม่กลับหรอครับ” เมื่อเจอคนที่ต้องการถามก็ใส่ไม่ยั้งทันที
“อืม...จ้ะ ใจโทรมาบอกเมื่อเช้าว่ามีนัดเลี้ยงกับรุ่นพี่” อรอุมาบอก พลางทำสีหน้าเป็นห่วงอีกคน นายประสิทธิ์เดินเข้ามาสมทบอีกคน
“แล้วลูกบอกไหมว่าไปไหน” เธอส่ายหน้าเพราะจอมใจโทรมาบอกแค่ว่ามีเลี้ยง
“งั้นผมจะไปรับลูกที่ มอ.” หนุ่มใหญ่บอก แต่ก็โดนพี่ใหญ่ขัด
“เดี๋ยวผมไปตามเองครับอา เดี๋ยวนี้ดื้อนัก ไปไหนไม่บอก กลับมาจะทำโทษให้เข็ด” พี่ใหญ่เอ่ยเสียงเรียบ มีการคาดโทษเสร็จสรรพ แต่ป๊าม้าก็ไม่ได้เคืองที่ชายหนุ่มที่เขาโกรธลูกชาย แต่เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มนั้นรักและห่วงน้องมาแค่ไหน
ทุกคนรู้ดีว่าคนที่ตามใจน้องมากที่สุดคือจอมราชัน...แต่คนที่ดุน้องมากที่สุดก็ยังเป็นเขาอยู่ดี...
ร่างสูงใหญ่เดินกลับมาที่บ้านตัวเอง พลางเรียกจอมเวทย์
“เวทย์เรามีเพื่อนอยู่คณะเดียวกับน้องไหม”
“มีๆ พี่รอแปป” ชายหนุ่มกดมือถือยิก แล้วโทรออกหาเพื่อนปีเดียวกันที่เรียนอยู่คณะนั้น
“เฮ้ยไอ้แบงค์ วันนี้คณะมึงมีเลี้ยงน้องที่ไหนวะ...เออ...ร้านหมูกระทะ...อ่อ ขอบใจเว้ย...เปล่าๆๆไม่มีไร...จะไปตามเด็กดื้อกลับ
บ้าน...”
“สรุปที่ไหน”
“ร้านหมูกระทะ...แถวมหาลัย” เมื่อได้พิกัดมาเรียบร้อย พี่ใหญ่ก็สั่งให้น้องชายคนเล็กไปเอากุญแจรถและให้ตามไปบอกทางด้วย เนื่องจากเขาไม่รู้จัก ส่วนจอมทัพ และจอมพลจะรออยู่ที่บ้าน คุณท่านและคุณหญิงก็ได้แต่อมยิ้มและแกล้งเอ่ยล้อๆ
“อย่าดุน้องมากละ เดี๋ยวน้องร้องไห้กลับมา เราต้องไปนั่งโอ๋อีก” นายจอมไตรแกล้งล้อเลียนบุตรชายคนโต
ใบหน้าคมพนักหน้าแล้วเดินฉับออกไป
“เราก็รอน้องที่นี่แล้วกัน” พี่ชายคนงามอย่างจอมพลก็ยิ้มมุมปากพลางชวนบุพการีดูรายการโทรทัศน์ต่อ
...ไม่ใช่ว่าเขากับจอมทัพไม่ห่วงน้อง แต่ถ้าเขาไปตามน้องกันทุกคนละก็จากโดนดุแค่สองอาจจะเปลี่ยนเป็นคูณสี่
รถบีเอ็มสีควันบุหรี่เร่งความเร็วไปตามท้องถนน ที่ยังคงขับคั่งไปด้วยรถรา ร่างสูงเร่งความเร็วขึ้นอีก ขับไปตามทางที่น้องชายคนที่สี่บอกมาเรื่อยๆ จนรถแล่นเข้าสู่ถนนใหญ่ที่เป็นที่ตั้งของร้านหมูกระทะเจ้าปัญหา
หาที่จอดรถใกล้แถวนั้น แล้วก็ลงจากรถปิดประตูดังปัง สูดหายใจลึกเหมือนพยายามระงับสติ ส่วนน้องคนที่สี่ก็เดินเข้ามาใกล้
“อย่าดุน้องเลยนะพี่ น้องมันแค่มาเที่ยวตามประสาวัยรุ่น”
“อืม...” ตอบรับเบาๆในลำคอพลางสาวเท้าเข้าไปในร้าน ชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามาในร้านทำให้ตกเป็นเป้าสายตาอย่างช่วยไมได้ นัยน์ตาคมกริบหาได้สนใจไม่ กลับกวาดมองไปยังโต๊ะที่รายล้อมไปด้วยเด็กนักศึกษา แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับร่างกลมๆที่ทำหน้าแหยๆเมื่อมีร่างของชายหนุ่มอีกคนนอนทับอยู่บนไหล่ เจ้าหนูเอามือดันออกแต่ร่างนั้นก็ล้มกับมาใหม่ คนอื่นๆในโต๊ะก็ได้แต่นั่งขำ ไม่ได้ยื่นมือมาช่วย
จอมราชันรู้สึกว่าไฟโกรธแทบจะสุมทรวงเขา อยากจะเผาร่างทุกคนที่อยู่ตรงนั้นให้มอด เขาได้ยินเสียงอ้อแอ้ของไอ้หมอนั่นตื้อให้น้องเขาดื่มน้ำสีอำพันซึ่งไม่บอกก็รู้ว่านั่นคือ เหล้า... เขาไม่เคยให้น้องกินเหล้าเพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ
...แล้วไอ้นั่นมันเป็นใคร ถึงมาตอแยน้องเขาอยู่ได้...
ร่างสูงใหญ่เดินอาดๆไปด้านหลังโต๊ะนั้น ตามด้วยจอมเวทย์ที่ทำหน้าตื่นนิดเมื่อรู้สึกว่าไอ้คนไม่เจียมตัวนั่นกำลังจะชะตาขาดในไม่ช้า
เสียงคุยเฮฮาเริ่มเงียบกริบเมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาหยุดที่ข้างน้องน้อย แต่เจ้าหนูยังไม่สังเกตเนื่องจากกำลังรบรากับรุ่นพี่ขี้เมา
“เอ่อ...พี่นัทครับช่วยลุกหน่อยครับ ผมหนัก” คนโดนเรียกตอบเสียงอ้อแอ้
“ไหล่น้องจอมใจนิ่มๆนะครับ ขอพี่ซบอีกหน่อย” เท่านั้นแหละพี่ใหญ่แทบจะล้มโต๊ะ
“จอมใจกลับบ้านเดี๋ยวนี้!!!!” เสียงทุ้มตวาดลั่น ตามด้วยหน้างงสุดขีดของเจ้าหนูที่หันมามองเลิ่กลั่ก เจ้าหนูสะดุ้งลุกขึ้นจนคน
ที่นอนซบไหล่หัวฟาดโต๊ะ จนดูเหมือนจะสร่างเมาทันที
“คุณเป็นใครครับ อยู่ๆมาตวาดกันเฉยเลย” นัทถาม แต่ร่างสูงใหญ่เมินเฉยส่งสายตาเย็นเยียบมาให้น้องที่ยื่นก้มหน้า จนจอมเวทย์ต้องเข้ามาตีแขนเบาเป็นเชิงว่าอย่าดุน้องมาก น้องกลัวแล้ว
“ทำไมจะกลับบ้านดึกไม่โทรบอกที่บ้าน”
“อ...อึก...มือถือใจแบตหมดครับ” เจ้าหนูกัดปากเอ่ยบอกแล้วช้อนหน้ามองพี่ใหญ่ด้วยแววตาขอโทษ
“แล้วทำไมไม่ยืมเพื่อน”
“ก...ก็ใจบอกม้าไปแล้ว เลยคิดว่าไม่เป็นไร”
เจ้าหนูเริ่มเบะปาก จากลมโตมีน้ำแวววาวหล่อเลี้ยง จนพี่เวทย์ต้องเดินมากอดไหล่เบาๆ ตอนแรกเขาก็เคืองเล็กเพราะห่วงน้อง แต่พอเจอพายุทำลายล้างของพี่ใหญ่แล้วเลยสงสารแทน
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง รู้ไหมว่าที่บ้านเป็นห่วง” เสียงทุ้มเริ่มดังขึ้นเมื่อเขาเห็นน้องเริ่มร้องไห้ ทำให้รู้สึกโกรธตัวเองเหมือนกันที่
อารมณ์เสีย “รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง” เจ้าหนูพยักหน้า
“แล้วนี่ทำไมมีกลิ่นเหล้าด้วย กินเข้าไปหรือ”
“ครับ นิดหน่อย” จอมใจยอมรับด้วยความรู้สึกผิด เขาดื่มไปแค่จิบสองจิบ เลยบอกไปตามตรงเขาไม่อยากโกหก แต่กลิ่นเหล้าคง
มาจากตัวรุ่นพี่ที่นั่งซบเขาก่อนหน้านี้...เขารู้ว่าพี่ไม่ให้กินเหล้าแต่เขาก็โดนรุ่นพี่ในกลุ่มตื้อ เขาเลยต้องกิน
“วันนี้เราทำพี่ผิดหวังนะ พี่เคยบอกว่าอย่ากินใช่ไหม...ทำไมไม่ฟัง...ถ้าเราไม่เชื่อฟังพี่แล้ว...พี่ก็จะไม่เตือนอะไรเราอีกแล้ว จอมใจ!” จอมเวทย์ครางเบาๆอย่างสงสารน้อง เมื่อน้ำตาใสๆไหลพรากมาจากตากลมโต
“ฮ...ฮึกๆๆ พี่...พี่ราชัน ใจขอโทษ” น้องน้อยสะอื้นไห้ พลางเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อพี่ใหญ่เอาไว้ แต่จอมราชันทำใจแข็งไม่มอง
หน้าน้อง
จอมเวทย์หันหน้าไปหารุ่นน้องใน มอ.แล้วบอก
“ผมขอพาน้องกลับนะ”
จอมราชันไม่พูดไม่มองหน้า ยิ่งดึงมือออกหันกลับไปที่รถโดยไม่พูดอะไรทำเอาจอมใจสติแตกร้องไห้ลั่น
“ฮือๆๆ พี่เวทย์พี่ราชันโกรธใจ พี่ราชันเขาเกลียดใจแล้วแน่เลย” จอมเวทย์เห็นน้องร้องน่าสงสารลูบหัวปลอบใจ เขารู้ในสายตาคนอื่นพี่ใหญ่ดูเหมือนจะดุเกินเหตุ แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าพี่ชายเขาโกรธตัวเองมากกว่าใคร...
“ไม่เป็นไรนะ เราไปขอโทษพี่ราชันเขาเถอะ เขาห่วงเรามากนะ” เจ้าหนูพยักหน้างึกแล้วหันไปก้มหัวให้รุ่นพี่และเพื่อนที่ยืนมองอย่างเป็นห่วง
พี่นัทที่สร่างเมาแล้วได้แต่ยืนมองน้องละห้อย
เสียงในห้องโดยสารบนรถเงียบกริบ จอมราชันนั่งหน้านิ่งขับรถเร็วจนแทบจะเหาะ จอมเวทย์ที่นั่งด้านข้างคนขับได้แต่นั่งเฉยไม่รู้
จะพูดอะไร ส่วนน้องน้อยนั่งหน้าหงอยมีน้ำตาคลออยู่ด้านหลัง พยายามสบสายตาพี่ใหญ่ผ่านกระจกแต่ไม่ได้ผล
รถเคลื่อนตัวมาที่หน้าบ้านหลังใหญ่ จอมราชันลงจากรถปิดประตูดังปึง เดินดุ่มๆเข้าบ้านไป ทั้งสองคนที่เหลือมองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วเจ้าหนูรีบเปิดประตูวิ่งตามลงไป
ร่างกลมวิ่งเข้ามาถึงในบ้านก็เจอป๊าม้า ลุงไตรป้านงค์ พี่พลและพี่ทัพนั่งพร้อมหน้าเหมือนรอเขาอยู่ ก็รู้สึกแย่มากที่ทำให้ครอบครัวต้องเป็นห่วง
“ใจขอโทษครับ ที่กลับบ้านช้าแล้วไม่โทรบอก” หม่าม้ายิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นไร คนอื่นๆก็ยิ้มรับ รู้ดีว่าแค่นี้น้องน้อยก็คงเสียขวัญมามากแล้ว จากตากลมโตแดงช้ำ หน้าอมชมพูเหมือนผ่านการร้องไห้ และกริยาเย็นชาของจอมราชันที่เดินขึ้นข้างบนไปแล้ว แค่นี้
ทุกคนก็รู้แล้วว่า
...โดนพี่ใหญ่เอ็ดมาเรียบร้อยแล้ว...
ร่างกลมวิ่งตึงๆขึ้นมาชั้นสองของบ้านแล้วตรงไปยังห้องนอนของพี่ราชันทันที เปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นร่างสูงใหญ่นั่งพิงหลังอยู่ตรงหัวเตียงพลางหลับตา แม้จะรู้ถึงการเคลื่อนไหวในห้องแต่ก็ยังไม่สนใจ ร่างสูงรู้สึกถึงเตียงที่ยวบลงตามน้ำหนักคนนั่ง แล้วเสียงปนสะอื้นก็ดังออกมาทำลายความเงียบ
“พี่ราชันจ๋า...ใจผิดไปแล้ว ใจขอโทษ” ทำใจดีสู้เสือเอ่ยปากขอโทษก่อน แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจ “อึก...ฮือๆ ใจขอโทษอย่าโกรธเลยนะพี่จ๋า”
นัยน์ตาคมกริบเปิดขึ้นมามองร่างกลมๆที่สั่นเบาๆแล้วถอนหายใจ “วันหลังอย่าทำอีก ไปไหนมาไหนให้บอกก่อนนะครับ แล้วอย่าทำอีก ที่พี่เตือน พี่สอนเราทุกอย่างเพราะพี่หวังดี...เข้าใจไหมครับ” จอมใจพยักหน้า ตอนนี้เขายอมทุกอย่างให้พี่หายโกรธ เจ้าลูกหมูโถมกายกอดร่างใหญ่แน่น
“ครับ...ใจจะไม่ทำแล้ว” มือใหญ่ลูบหลังเบาๆพลางจูบลงบนกระหม่อมเบาๆ
ทุกคนในบ้านต่างโล่งใจที่พี่ใหญ่หายโกรธน้องน้อยเสียที
...เฮ้อ...เพราะพี่ราชันโกรธทีไรน้องน้อยเสียน้ำตาทุกที...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในตอนนี้ทุกคนอาจจะคิดว่าพี่ราชันโหดไป แต่ว่าความจริงบุคลิกของพี่เขาคือ ถ้าบอกว่าไม่คือไม่ (แล้วพี่แกห้ามน้องกินเหล้า)
คือเป็นคนที่แข็งพอควรนะค่ะ
บุคลิกนี้จริงๆคุณแม่ของน้ำแข็งใสท่านก็แนวพี่ราชัน เพราะว่าท่านเป็นคนหน้าดุ บอกคำไหนคำนั้นค่ะ ถ้าเราทำผิด คือจะโกรธมาก
คือเหมือนประมานเคยบอกแล้วแต่ไม่ทำตาม ประมานนี้นะค่ะ ตอนนี้เลยดูพี่ราชันโกรธเกินไปหรือเปล่า ในความคิดของน้ำแข็ง
คิดว่ามันก็เป็นการโกรธแบบมีเหตุผลนะค่ะ เพราะฉะนั้นท่านผู้อ่านโปรดอย่าเคืองพี่ราชันนะค่ะ
:pig4: :กอด1:
To be Continue
:L1: :pig4:
-
เราชอบแบบราชันนะ จะได้ดูแลใจได้
-
สงสารใจนิดหน่อยแหะ แต่ดีแล้วราชัน ใจจะได้เข็ดหลาบ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดดด
-
สงสารใจตอนนี้นะ
แต่ชอบอ่ะ อิอิ
:กอด1:
-
:a5: พี่แกโกรธน่ากลัวแฮะ
-
ใจดื้อ โดนพี่เค้าดุเลยเห็นมั้ย
-
โอ้ววววววววววววววว
หมูน้อยเสียน้ำตา
-
o22 ตามอ่านมาหลายตอนแล้ว เรื่องนี้น่ารักดีทุกๆคนในครอบครัวเลย ขอบคุณค่ะที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่าน
-
พี่ราชันโกรธได้น่ากลัวมาก น้องใจทีหลังก็ห้ามกินเหล้าด้วยนะ
-
อุ๊ย ชอบให้โกรธ ให้งอนง้อกันบ่อยๆอ่ะ จะได้มีกุ๊กกิ๊ก อิ๊อ๊ะ :o8:
-
ไม่คิดว่าโหดไปนะ ก็แนวพี่คนโต+อายุเยอะกว่ามาก :L2:
แอบฮาบทพูดตอนบอกว่าจะดุด้วย 555+ ดูเป็นคุณพ่อมากๆ
ป.ล. เผลอแว่บเห็นคำพิมพ์ผิดอีกจึ๋งนึง แหะๆ
คำว่า "น่าตาจิ้มลิ้ม" ต้องเป็น "หน้าตา" (=face) จะไม่เหมือน "น่ารัก" ที่เป็น "น่า" แบบที่เป็นคำขยาย
-
:m16: อีพี่นัทนี่ทำใจโดนดุเลย!!!
-
พี่ราชันแอบดุนะเนี่ย แต่ก็เท่ห์มากกก เค้าอยากมีพี่ชายแบบนี้
-
พี่ราชันเหมือนพ่อเขาเลยอะ
5555 ไม่ก็คือไม่ อาจจะผ่อนปรนบ้างแต่คือต้องโทรบอก โทรรายงานไรเงี้ย
ใช่เลยยยย จอมใจที่หลังอย่าลืมบอกพี่ราชันอีกอะ
จะได้ไม่โดนดุ
-
แบบนี้ก็ดีนะครับ จะได้ไม่ต้องมีใครกล้ามาจีบน้อง เพราะน้องจอมใจเป็นของพี่ราชันคนเดียว ^^
-
เด็กดื้อก็ต้องโดนดุ นะ
พี่ราชันทำถูกแล้วไม่โหดหรอก
-
ชอบพี่ราชันอะ อิอิ ใจกะน่ารัก
-
เข้าใจพี่ราชัน แต่ก็สงสารน้องใจเหมือนกัน :เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
ไม่เคืองจ้า เราชอบนะที่ราชันเป็นแบบนี้ ว่าแต่ที่โกรธนี่เพราะน้องทานเหล้า หรือรุ่นพี่ที่มาเกาะแกะเนี่ย อิอิ :z1: :z1: :z1:
-
แหม~~ห่วงน้องสุดๆไปเลยนะเค่อะพี่ราชันนน o13 ขนาดเป็นแค่น้องนะเนี่ย
ส่วนพี่จอมพล~~~~หนูรอว่าที่สามีพี่อยู่~~~~~~ :z3:
-
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ชอบอะพี่ราชันถึงจะดุแต่ก็เพราะรักน้องใจนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
พี่ราชันโหดจริง แต่แกก็เป็นห่วงน้องใจอ่ะเนอะ
แต่ตอนจอมใจเรียกพี่ราชันจ๋า น่ารักมากเลย
-
น้องใจ ร้องไห้เลยอ่ะ
มาม่ะ เด๋วพี่โอ๋เอง ไม่ต้องไปง้อ พี่ราชัน หรอกเน๊าะ
:laugh: :laugh:
-
พี่ราชันโหดได้อีก
-
โอเค อภัยให้พี่ราชัน เพราะรู้ว่าห่วงน้อง เเต่ทำน้องตาบวมนี่สิ :m16: :m16:
ไม่น๊าดวงใจน้อยของเค้า น้องร้องทีใจกระตุก ซิกๆ :sad4: :sad4:
PS น้ำแข็งใส เค้ารออ่านต่ออยู่นะ ชอบเรื่องนี้มากๆ เพราะฉนั้นมาต่อให้เค้าเร็วๆนะ อิอิ o14
-
น่าเห็นใจ. จอมใจรุ่นพี่บังคับนี้ขัดไม่ได้ด้วยสิ อารมณ์นี้กำลังประสบอยู่เลย. :เฮ้อ: ดีแล้วที่ราชันหายโกรธไม่อยากให้โกรธกันนาน. :กอด1:
เป็นกำลังใจ และรอตอนต่อไปค่าาาาาา. ชอบมากๆๆๆ
ปล.เลขหน้าตอนที่7ผิดรึป่าวค่ะ
-
พลังกดดันเหลือหลายจริงๆพี่ราชัน
แอบสงสารน้อง
แต่ทำไงได้ ก็พี่ๆเขาเป็นห่วงนี่เน๊อะ
-
น้องน้อยโดนดุแล้ว มีคนมาจีบแล้วพวกพี่ถ้ารู้สงสัยมีการวางมาตรการยังไงเพิ่มไหมเนี่ย
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ น่ารักเกินห้ามใจเลยค่า
อ่านรวดเดียวเลย อิอิ :impress2:
พี่ราชันดุน้องใจซะน่าสงสารเลย แต่ก็ง้องอนกันได้น่ารักม๊ากกกก
แล้วมาต่อไวไวนะค้าา
-
พี่ราชันดุเพราะว่ารักน่ะจอมใจ หมูอ้วน
-
:call: :call: :call:
-
อ่าาา เขิล!! :-[ :-[ :-[
5555+ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ารักว่ะ ^^
ใจกับพี่ราชันน่ารักดี o13 o13 o13 o13
-
เหมือนพ่อกับลูกมากกกกคู่นี้ :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักอีกตามเคย ^^ กำลังอยากเห็นพี่ใหญ่โกรธอยู่พอดี 5555 เป็นอย่างที่เราคิดจริงๆด้วย คนขรึมๆมักโกรธได้น่ากลัว
ตอนนี้อยากให้ลงรายละเอียดการบรรยายเนื้อเรื่องอีกนิดก็ดีนะคะ เพราะอ่านแล้วรู้สึกเหตุการณ์มันดูรวบรัดตัดตอน
ยังไงก็ไม่รู้ ลำดับเหตุการณ์พอได้แล้ว แต่มันอ่านแล้วเหมือนดูหนังแบบ FW น่ะค่ะ อยากให้ลงรายละเอียดการบรรยาย
มากกว่านี้นิด น่าจะดีค่ะ
ปล. อีกนิด คือตอนที่น้องใจ เข้าไปอ้อนขอโทษพี่ราชันน่ะค่ะ คือ เอาตรงๆ น้องใจนี่อายุประมาณ 18-19 ใช่มั้ย??
คือฉากเข้าไปง้อของจอมใจ เราอ่านแล้วรู้สึกเหมือนเด็ก 9-10 ขวบง้อเลยอ่ะค่ะ คือ อ่านแล้วมันรู้สึกน่ารักมากนะ แต่ว่ามันขัดกับอายุจริงไปนิดน้า (ต้องขอโทษที่เราจริงจังในการอ่านขนาดนี้) แต่เราอาจรู้สึกอยู่คนเดียวก็ได้ค่ะ
ยังติดตามอ่านเรื่อยๆค่ะ มาต่อเร็วๆน้า ^^
-
ใจน่ารักอ่ะ ก็สมควรอยู่ที่พี่ๆจะหวง
-
ขอตามติดหมูน้อยจอมใจด้วยคนนะคะ
เด็กดีของพี่ราชัน ทำเอาเราหยุดอ่านไม่ได้เลย
น่ารักเกินไปแล้วนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
บวกเป็ดทุกตอนเลย
-
โอ๊ยน่ารักจังเลย ให้ตายสิ เดาไม่ถูก ว่าจะรักกันยังไง รึเริ่มรักโดยไม่รู้ตัว
-
รอตอนต่อไป
-
สงสารใจน้ะ แต่ชอบราชันมากกว่าอ่ะ :z2:
-
เข้ามารอจอมใจ
-
ไหนหว่า? หน้า12แว้ว :กอด1:
-
:a5: :a5:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
เค้าหาไม่เจออ่ะ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:m28:
-
หาไม่เจอออออออออ :z3:
-
ยังไม่ลงใช่ไหมค่ะ
-
หาไม่เจอเหมือนกันค่ะ :sad4:
-
มารอบทที่ 8 กัน!
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
มารอด้วยค่า o22
-
:call: :call: :call:
-
เเหงะ เหล่าจอมทั้งหลายหนีเค้าไปไหนอ้ะ มาหาเค้าๆไวๆเตอะ :sad4: :sad4:
-
เอะ ตอนที่ 8 หายไปไหนอ่ะ
:m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28: :m28:
-
ไหนหว่า????? :m16: :m16:
-
เข้ามารอจ้า
-
สวัสดีวันศุกร์สุขสันต์ค่ะ วันนี้น้ำแข็งใสพาทุกท่านมาร่วมปาร์ตี้วันเกิดของครอบครัวตัวจอม
แต่ว่าจะเป็นใครนั้นต้องตามอ่านค่ะ :-[
ขอให้มีความสุขกับวันศุกร์ค่ะ
ปล. ตอนแรกกำลังจะอัพพอดีแต่คอมแบตหมดพอดี๊พอดี เลยหนีไปกินข้าวเสียเลย เลยมาช้า ขอโทดค่า :z2:
:pig4: :pig4:
บทที่ 8
[/b]
ในวันนี้ของทุกปีจะเป็นวันที่บ้านตระกูลจะมีปาร์ตี้ส่วนตัวกัน เพราะว่ามันเป็น...วันคล้ายวันเกิดของพี่ใหญ่ของบ้าน แม้ทุกคนจะดูเฉยๆแต่ความจริงแล้วพวกเขาให้ความสำคัญกับมันมากทีเดียว เนื่องจากเป็นวันเกิดของบุตรชายคนแรกของบ้าน แม้ปีนี้จะเป็นวันจันทร์ก็ตาม
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เจ้าของวันเกิดเดินลงมาข้างล่างด้วยชุดสูทเต็มยศพร้อมเริ่มงานของสัปดาห์ เจอกับท่านจอมไตรและคุณหญิงที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหาร มีร่างสูงๆของน้องชายอีกสองคนนั่งอยู่ด้วย ส่วนคุณหมอหนุ่มของบ้านไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้ามืด อาหารเช้าง่ายเช่นขนมปัง ซีเรียลจัดเรียงอยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มเลือกทานซีเรยลรสธรรมชาติและกาแฟดำหนึ่งแก้ว แต่เสียงใสๆของเจ้าลูกหมูก็ดังสนั่น
“ทู๊กคนนนนนนน อารุณซาหวัดคร้าบบบบบบบบ” วิ่งดุ๊กดิ๊กๆๆๆเข้ามาจนผมกระจายฟูๆฟ่อง ใบหน้ากลมยิ้มแย้มแจ่มใสทำเอาคนอื่นอมยิ้มตามไปด้วย กระแทกตัวนั่งข้างๆจอมทัพที่เหมือนดูจะสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่ปากก็ยังทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี เคี้ยวขนมปังปิ้งกรอบๆกรุบๆกรวมๆ มืออีกข้างที่ว่างก็ถือแก้วนมสตรอเบอร์รี่ค้างไว้
...เน้น!! ว่านมรสสตรอเบอร์รี่ จอมทัพสุดเซอร์ชอบนมรสนี้เป็นชีวิตครับพี่น้อง...
“กินข้าวมายัง” คุณหญิงถามเจ้าหนูที่กำลังนั่งยิ้ม
ส่ายหัวจนผมกระจาย “ยังครับ ขอฝากท้องด้วย”
“อ้าว ที่บ้านไม่ได้ทำอะไรหรือ”
“ทำครับ แต่มีผัดผักกับข้าวต้ม ใจเลยหนีมากินที่นี่” มิน่า...คนเกลียดผักถึงได้รีบแจ้นข้ามากินอีกบ้าน พี่ราชันได้ยินก็ทำหน้าดุใส่
“เลือกกินอีกแล้ว ไม่กินผักแล้วจะโตได้ไง”
“แค่นี้น้องมันยังโตไม่พอหรือพี่” จอมเวทย์เจ้าเก่าเวลาเดิม แซวขำๆ
“น่า...นะๆๆ ใจขอหยุดกินผักวันหนึ่ง น้าๆๆๆ” การกินผักมีหยุดกันได้ด้วย?
จอมราชันไม่ตอบรับ หากหันไปเอ่ยกับแม่บ้านเก่าแก่ “ป้าอุ่นครับ ในตู้เย็นมีสลัดผักใช่ไหมครับ จัดให้ชุดหนึ่งครับ” ได้ยินดังนั้นเจ้าลูกหมูแทบจะกรีดร้องโหยหวน หนีเสือปะจระเข้...หนีผัดผักมาเจอสลัดผัก แงๆๆๆ
“น่าเดี๋ยวพี่เพิ่มไข่ต้มให้ด้วย” พี่ใหญ่ต่อรองเมื่อเห็นน้องหน้างอง้ำเป็นม้าหมากรุก ส่วนคนอื่นๆยิ้มขำ
สักพักป้าอุ่นใจก็กลับมาพร้อมจากเปลขนาดกลางที่จุด้วยผักนานาชนิดพร้อมด้วยไข่ต้มสีสันน่าทานหันแว่นโปะมาข้างบนด้วย พร้อมกับถ้วยน้ำสลัด พอวางลงตรงหน้า หน้าใสๆก็ยิ่งงอส่งสายตาขุ่นเคืองให้พี่ใหญ่ที่นั่งไม่รู้ร้องรู้หนาวดื่มกาแฟต่อไป
...แค่เรื่องนี่เท่านั้น ที่จอมราชันไม่โอ๋น้องแถมซ้ำเติมเพิ่มเข้าไปอีก...
นั่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวผักไปเรื่อยสลับกับดื่มนมแก้เหม็นเขียว ท่านจอมไตรก็เอ่ยขัด
“วันนี้เรามีปาร์ตี้วันเกิดกันเนอะๆ” ทุกคนเงยหน้ามาพยักหน้า รู้ดีว่าวันนี้เป็นวันเกิดของใคร
“ไม่ต้องจัดก็ได้ครับพ่อ” เจ้าของวันเกิดบอกเนื่องจากปีที่แล้วก็จัด ปีก่อนหน้าก็จัด ปีก่อนนู้นก็จัด เอาเป็นว่าจัดทุกปี
“ต้องจัดๆๆ น้าๆๆๆลุงไตรจัดเลยยยย ใจอยากกินๆ” ไอ้ลูกหมูบอก ไม่ได้เป็นเจ้าของวันเกิดแต่เจ้าตัวก็ทำตัวเหมือนว่าใช่ จอมไตรหัวเราะเพราะเจ้าหนูห่วงกินอยู่เรื่อย
“จัดอยู่แล้ว”
“เย้ๆๆ”
“อะไรเนี่ยเด็กดื้อ วันเกิดเราหรือ” พี่ใหญ่เลิกคิ้วถาม จอมใจเลยย่นจมูกใส่
“วันเกิดคนใจร้ายต่างหาก” พูดว่าพี่เขาเสร็จแล้วก็แก้ใหม่ “ไม่สิๆๆ ใจล้อเล่นวันเกิดพี่ราชันทั้งที”
จอมทัพที่นั่งง่วงก็ส่งเสียงหึๆ
“เอ่อ...ไม่ทราบว่าจะจัดอาหารประเภทไหนดีค่ะ คุณท่าน คุณหญิง” นางอุ่นใจถามประมุขทั้งสองของบ้าน
“ให้เจ้าราชันเลือกก็ได้” โยนภาระหน้าที่ไปให้ลูกชายทันที
“ผมอะไรก็ได้ครับป้า” แต่คนที่ดูเดือดร้อนแทนกลับเป็นเจ้าหนูช่างกิน
“เอิ่ม...ใจอยากกินปีกไก่ทอด กุ้งเผา แล้วก็คอหมูย่าง” เมนูแต่ละอย่างที่เลือกล้วนจะโปรดปรานทั้งสิ้น
“เดี๋ยวๆๆๆ เราชื่อจอมราชันหรือไง สั่งอาหารซะอย่างว่าใช่” จอมเวทย์แขวะน้อง เจ้าหนูทำหน้าล่องลอยไปหาของกินเรียบร้อย ซึ่งพี่ใหญ่ก็เห็นดีเห็นงามด้วย
“เอาตามที่น้องบอกแหละครับป้า ส่วนของกินอย่างอื่นก็ให้แม่เลือกแล้วกันครับ” พี่ใหญ่ตามใจน้องน้อยเสมอ แล้วคุณหญิงก็เป็นคนร่ายรายการต่อไป ทั้งอาหารหลัก อาหารกินเล่นรวมแล้วหลายสิบอย่าง
“ชวนเพื่อนๆเรามาร่วมด้วยสิ” ท่านจอมไตรเอ่ยบอกจอมราชัน เขาพยักหน้าตอบรับ ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วขอตัว
“วันนี้ผมออกพื้นที่แทนพ่อ ผมว่าผมไปก่อนดีกว่า” วันนี้ชายหนุ่มต้องออกพื้นที่ตรวจโครงการหมู่บ้านจัดสรรในเขตอื่นแทนบิดา
จึงต้องออกจากบ้านเร็วหน่อย ส่วนจอมไตรนั้นก็เข้าบริษัทพร้อมนายประสิทธิ์
“จะไปแล้วหรือครับ” เจ้าหนูส่งเสียงหงอยๆพี่ใหญ่เลยเดินอ้อมมาอีกฝั่ง
“ครับ พี่ไปทำงานแล้วเย็นนี้เรามาปาร์ตี้กันนะครับ” มือใหญ่ลูบหัวทุยเบาๆ “ตั้งใจเรียน แล้วก็...กินผักให้หมดนะครับ” น้องน้อยพยักหน้าพลางตักเอาสลัดผักคำโตเข้าปากเคี้ยวแต่หน้าแหยๆแล้วยกมือสวัสดี พี่ใหญ่ยิ้มเอ็นดู มิวายสั่งน้องชายคนที่สี่
“วันนี้เวทย์เข้ามหาลัยใช่ไหม...พาน้องไปส่งดีๆละ” คนโดนสั่งถอนหายใจปลง แล้วตอบรับ
“พะยะค่ะ ท่านจอมราชัน กระหม่อมจะส่งเสด็จพระอนุชาสุดที่รักของฝ่าบาทอย่างปลอดภัย เอาหัวเป็นประกัน” คำสรรพนามอันสูงส่งเหมือนแกล้งประชด จอมราชันส่ายหน้าก่อนสวัสดีบิดามารดาแล้วเดินออกไป
ระหว่างทางไปเรียนเจ้าหนูก็เปิดการสนทนา
“พี่เวทย์วันนี้มารับใจเร็วหน่อยได้ไหมอ่ะ”
“ทำไม”
ใบหน้ากลมใสทำหน้าเขิน “ก็เขาจะไปซื้อของขวัญไง” ทำตาวิ้งใส่พี่ชายคนรถอีกครั้ง “น้า เดี๋ยวใจออกเร็วหน่อย”
“หึๆ ได้อะมันได้ พี่เรียนถึงแค่สามโมง”
“นั่นแหละ พี่เวทย์มารับใจบ่ายสามเลยนะ”
“ไอ้จ้ำม่ำจะโดดเรียนละสิ” เจ้าน้องน้อยหน้างอง้ำ
“เปล่านะ เขาแค่จะไปซื้อของขวัญ พี่เวทย์อย่ามั่วสิ เดี๋ยวพี่ราชันดุใจหรอก” ใช่ครับ...ถ้าพี่ใหญ่ของบ้านรู้ว่าน้องโดดเรียนละก็ หึๆๆๆ เกิดการเป่าปี่แน่นอนครับ
“อืม...ก็ได้ แค่วันนี้เท่านั้น เห็นว่าเหตุผลพอใช้ได้” จอมใจย่นจมูกใส่
“แล้วจะไปซื้อที่ไหน”
“อืม...ไปเซนทรัลก็ได้ แต่ใจยังตัดสินใจไม่ได้เลยว่าจะซื้ออะไรดี” เนื่องจากพี่ใหญ่มีครบทุกอย่างแล้ว เจ้าหนูไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดี
“เอาอย่างนี้สิ ทำเองเลย” พี่เวทย์เสนอแนะความคิด
“ทำเองเหรอ...” ทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะยิ้ม
“อื้อ...ก็ดีนะ จะได้ไม่เหมือนใครด้วย งั้นพี่เวทย์มารับใจแล้วเราไปซื้อของทำกัน” ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วหันไปสนใจกับการขับรถต่อ จนมาถึงก็ไล่เจ้าลูกหมูลงรถไปเรียนหนังสือ แล้วก็ขับไปตึกคณะตัวเอง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(ต่อด้านล่างค่ะ)
-
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(ต่อค่ะ)
หลังเลิกเรียน...จอมเวทย์ก็ไปรับน้องตามนัด เจ้าหนูขออาจารย์กลับบ้านก่อนเวลา แล้วก็มุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้าใจกลาง
กรุงเทพฯ วนหาที่จอดอยู่สักพัก แม้จะเป็นวันธรรมดาแต่ที่จอดรถก็ยังเนืองแน่นเป็นบางชั้น เสียเวลานิดหน่อย เดินเข้ามาในตัวห้างสัมผัสกับอากาศเย็นสบายต่างกับข้างนอกที่ร้อนระอุแทบไหม้เกรียม จอมเวทย์และจอมใจก็เดินปรึกษากันว่าจะซื้อวัสดุอะไรไปทำ และจะทำอะไรดี
“ทำกรอบรูปไหม” ชายหนุ่มเสนอไอเดีย
“กรอบรูปหรอ น่าสนใจนะ” จอมใจก็คิดๆๆ แล้วอยู่ก็ปิ๊งขึ้นมา “อ๊า...ใจนึกออกแล้วว่าเราจะทำอะไรดี”
“อะไร”
น้องไม่ตอบแต่รีบลากข้อมือพี่ชายไปยังร้านบีทูเอสทันที ร้านหนังสือและเครื่องเขียนเต็มรูปแบบ ร่างกลมๆดึงพี่ชายไปที่ล็อกขายพวกศิลปะ ก้มก้มเงยๆอยู่พักหนึ่งก็เจอสิ่งที่ต้องการ ซึ่งเป็นกระดานรองวาดเขียนสีน้ำตาลซึ่งเป็นสิ่งที่นักเรียนทุกคนต้องเคยสัมผัส
“อันนี้แหละ”
“เอาไปทำไร” จอมเวทย์ชักเริ่มไม่เข้าใจคอนเซปต์แล้วว่าเจ้าตัวอยากทำอะไร ที่หยิบมานี่ไม่น่าจะทำกรอบรูปได้สักนิด
“โธ่...พี่เวทย์ไม่เคยเห็นเขาทำกันหรือไง” แล้วเจ้าตัวก็อธิบายให้พี่ชายฟังว่า...จะนำกระดานนี้มาปิดทับด้วยกระดาษสีแผ่นใหญ่
แล้วค่อยนำรูปภาพต่างๆติดลงไปอีกที แล้วเขียนข้อความลงไปด้วย เท่านี้ก็เสร็จ...เอาความจริงมันเรียกว่ากรอบรูปไม่ได้เพราะไม่เหมือน แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะเรียกยังไงเลยขอเรียกแบบนี้ไปก่อน
“แล้วเราเห็นที่ไหน ถึงรู้ว่าทำไง”
“เอ๊า...พี่เวทย์ไม่เคยเห็นเวลาเด็กผู้หญิงจากมัธยมโรงเรียนข้างๆเขาเอามาให้เวลาวันครบรอบที่คบกันหรืออะไรเถือกนั้นหรือไง แบบติดรูปที่ถ่ายกับแฟนลงไปแล้วเขียนเพลงเอย...ข้อความเอย” จอมเวทย์ลองนึกภาพตามที่เจ้าหนูบอก เขาเคยเห็นเพื่อนบาง
คนก็ถือกระดานบ้างมาก่อน เริ่มจะได้เค้าลางมาบ้างแล้ว
“อ้อ...เหมือนจะนึกออกนะ”
“นั่นแหละๆๆ แบบนั้น” เจ้าหนูไม่ค่อยแน่ใจว่าพี่ชายจะนึกถึงแบบเดียวกันหรือเปล่า แต่เจ้าตัวก็ตัดสินใจเองว่าคงรู้แล้วเลยหยิบกระดานนั้น พร้อมด้วยกระดาษสีโปสเตอร์แผ่นใหญ่สีครีมออกมาด้วยแล้วไปจ่ายเงิน
เดินหิ้วของออกมาจากร้านก็ยังมิวายแวะซื้อไอศกรีมโคนจากร้านชื่อดังก่อนสองโคน หอบของเข้ามาเก็บในรถแล้วก็ประจำที่ เตรียมตัวกลับบ้าน
พอมาถึงบ้านปุป เจ้าหนูรีบวิ่งเข้าบ้านตัวเองทั้งยังหอบของพะรุงพะรังด้วย
“เดี๋ยวพี่มาหานะ” จอมเวทย์บอก เขาสองคนต้องมาปักหลักทำของขวัญที่บ้านเล็กเพราะว่าไม่อยากให้คนที่บ้านใหญ่เห็น
จอมใจหอบของเข้ามาในบ้านก็เจอหม่าม้านั่งพิมพ์คอมพิวเตอร์กุกๆกักๆ
“สวัสดีครับหม่าม้า” วางของลงบนโต๊ะหน้าโทรทัศน์แล้วสวัสดีมารดา หญิงวัยกลางคนที่สวมแว่นสายตาเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มให้
“กลับมาแล้วหรือลูก ซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะ”
“ของทำของขวัญให้พี่ราชันครับ”
“คิดจะทำไรละ” เมื่อเธอถามจอมใจกลับทำปากจุ๊ๆ
“จุ๊ๆๆ ของแบบนี้ต้องรอดูครับ บอกไม่ได้ อิอิ”
เจ้าตัวเลี่ยงขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านสบาย แล้วลงมานั่ง...ครู่เดียวร่างสูงในชุดเสื้อยืดคอวีสีเทา กางเกงขาสั้นก็เดินเข้ามาในบ้าน
“สวัสดีครับน้าอร” เอ่ยทักทายผู้ใหญ่แล้วเดินมาทรุดตัวนั่งข้างเจ้าลูกหมู
“อ้าวมาทำอะไรหรือจ้ะ เวทย์”
ชายหนุ่มบุ้ยปากไปที่ร่างกลมๆ “มาช่วยไอ้จ้ำม่ำทำของขวัญครับ”
แล้วทั้งคูก็เริ่มลงมือทำอย่างจริงจัง เจ้าหนูรีบเปิดตู้กระจกที่ทีอัลบั้มรูปต่างๆเรียงรายอยู่ เลือกออกมาหลายอัลบั้มเพื่อเอานั่งเลือก
นั่งดูไปหัวเราะคิกคักไปด้วยเมื่อเห็นภาพเก่าๆ
“พี่เวทย์ดูรูปนี้สิ” ภาพที่เจ้าหนูยื่นให้ดูนั้นเป็นภาพเด็กชายจอมใจตัวน้อยยิ้มแฉ่งให้กล้องกำลังอาบน้ำอยู่ในกะละมังใบใหญ่ที่มีตุ๊กตายางเป็ดสีเหลืองลอยเต็มไปหมด
“ลูกหมูตกน้ำชัดๆ”
จอมใจตีแขนพี่ชายเบาๆอย่างงอนๆ
จอมเวทย์หยิบอัลบั้มอีกเล่มขึ้นมาเปิด ก็เจอภาพครอบครัวที่มีสมาชิกพร้อมหน้า โดยแบกกราวด์ด้านหลังเป็นสวนสัตว์เขาดินซึ่งเขาคิดว่าคงวานให้ใครสักคนแถวนั้นช่วยถ่ายให้ รูปเมื่อสมัยหลายสิบปีที่แล้ว ในรูปนั้นมีท่านจอมไตรยืนโอบไหล่คุณหญิงอยู่ ข้างๆก็เป็นเด็กชายจอมเวทย์ที่ยืนยกนิ้วยิ้มกว้าง ต่อมาก็เป็นนายประสิทธิ์และอรอุมา ด้านขวามือสุดของรูปเป็นพี่ชายคนที่สามที่ทำหน้าบูดบึ้ง ที่คาดว่าคงหงุดหงิดจากแสงแดดที่ส่องลงมาตรงหัวพอดี ถัดเข้ามาก็เป็นพี่ชายจอมพลยืนตัวขาวล้อแสงยิ้มกว้าง ตรงกลางเป็นร่างสูงใหญ่ของพี่ชายคนโตนั่งยองๆยิ้มนิดๆโดยมีร่างป้อมเล็กๆขี่หลังเป็นลูกลิงโผล่หน้ากลมๆแดงแป๊ดเพราะแดดเลียยิ้มกว้างชูสองนิ้วให้กับกล้อง
...เป็นภาพครอบครัวที่ดูน่ารักและอบอุ่น...
“รูปนี้เอาไหม” ยื่นรูปนี้ให้น้องดู ตากลมโตดูปุปก็พยักหน้ารวดเร็ว
“เอาๆๆ ใจชอบรูปนี้มาก”
ว่าแล้วก็ดึงรูปออกมาจากอัลบั้ม คัดเลือกรูปอีกสักพัก ก็ได้รูปที่ต้องการทั้งหมดหกรูป ได้แก่...
รูปเจ้าลูกหมูในถังน้ำ ซึ่งเจ้าตัวเลือกเองโดยเฉพาะ รูปที่สองเป็นรูปเที่ยวสวนสัตว์พร้อมหน้า รูปที่สามเป็นรูปที่พี่ใหญ่อุ้มน้องน้อยไว้โดยมีพี่ชายทั้งสามยืนเรียงกันท่ามกลางน้ำตกเจ็ดสาวน้อย ทุกคนเปียกม่ะล่อกม่ะแล่กไปหมดแต่ก็ดูมีความสุข รูปต่อมาเป็นรูปที่พี่ชายคนที่สามยืนหน้าบูดยื่นอมยิ้มให้เจ้าหนูที่นั่งหน้างอ รูปที่ห้าเป็นรูปที่จอมใจและพี่ชายสามคน ไม่มีพี่ใหญ่ยืนเรียงถ่ายกันในชุดนักเรียนไล่จากโตเรียงเล็ก รูปสุดท้ายเป็นภาพงานวันเกิดของจอมราชันเมื่อปีที่แล้วที่น้องเลือกมาด้วย
เมื่อได้รูปครบ จอมเวทย์ก็เริ่มลงมือตัดกระดาษโปสเตอร์สีครีมแผ่นใหญ่ที่มีรอยวัดดินสอร่างไว้ให้ตัดตาม จอมใจหันมาทำกระดาษเขียนข้อความ ข้อความแรกถูกเขียนขึ้น...
นั่งทำกันสองคนอยู่สองสามชั่วโมง กรอบรูปก็เสร็จสมบูรณ์ กว่าจะเสร็จเล่นเอาทั้งคู่เหงื่อแถบตก เกือบตีกันสามตลบเนื่องจากความคิดไม่ลงรอย แต่ในที่สุดก็สำเร็จจนได้
จอมใจเงยหน้ามองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาหกโมงกว่า ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดครึ้ม หม่าม้าที่ทำงานเสร็จไปก่อนหน้านี้ยังคงนั่งตรวจทานต้นฉบับอยู่
ทั้งสองคนจึงเก็บของที่ทำทั้งหมดไปทิ้งและนำกรอบรูปไปเก็บไว้ชั้นบนรอเวลาปาร์ตี้เริ่มขึ้น แล้วก็ระเห็จไปดูลาดเลาที่บ้านใหญ่ ข้ามฝั่งมาก็เจอป้าอุ่นใจ แตงไทยและจันทร์กำลังเรียงจานสีขาวสำหรับใส่อาหาร เอ่ยทักทายเสร็จทั้งคู่ก็หายแว่บไปที่ห้องครัว
ร่างสูงของพี่ชายโผล่หน้าเขาไปดูลาดเลาก่อน พอเห็นทางโปร่งจึงกวักเรียกน้องอีกคนตามเข้าไป ทำตัวลับๆล่อๆเหมือนพวกโจร
ห้าร้อยเพื่อหวังจะฉก...อาหาร!
บนเตามีหม้อใบใหญ่ที่มีน้ำใบเตยหอมๆเดือดปุดอยู่ ด้านข้างเป็นหม้อที่บรรจุเส้นสปาเกตตีเต็มพิกัด ที่เคาน์เตอร์มีถาดใส่กุ้งแม่น้ำตัวโต สดๆยังไม่ผ่านการปรุงอยู่ ข้างๆเป็นจานคอหมูย่างที่มีพลาสติกใสคลุมทับอยู่ พอร่างกลมเดินไปเปิดตู้เย็นก็เจอกับกะละมังหมักปีกไก่ที่ยังไม่ได้ทอดอยู่ เจ้าหนูแถบน้ำลายหกเนื่องจากเป็นเมนูอาหารที่เจ้าตัวร่ายไปเมื่อเช้านี้ ทั้งสองคนหันซ้ายหันขวาเห็นทางปลอดโปร่งจึงหยิบแก้วสำมาสองใบ ตักน้ำแข็งใส่แก้วแล้วเดินไปตักน้ำใบเตยหอมกรุ่นใส แล้วมาดื่มอึก
น้ำใบเตยหอมๆหวานนิดเพื่อสุขภาพ เป็นน้ำสมุนไพรไทยชั้นเลิศที่บ้านนี้โปรดปราน แต่น้ำเกือบพุ่งออกจากจมูกเมื่อเสียงทุ้มแหบดังมาจากหน้าครัว
“แอบกินอะไรกัน” ร่างสูงใหญ่ของพี่ชายสุดเซอร์ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูครัว น้องสองคนถอดหายใจเฮือก นึกว่าป้าอุ่นใจกลับมา ความจริงแล้วไม่ได้หวงของกินอะไรนักหรอก หากแต่ป้าอุ่นรู้ว่าคุณหนูๆชอบแอบเข้ามากินเวลาของยังเตรียมไม่เสร็จ เธอจะเอ็ดเบาๆราวกับเด็กน้อย นี่เป็นพี่จอมทัพก็โชคดีไป
“โห...พี่ทัพ ผมตกใจหมด” จอมเวทย์ว่าพลางรีบเดินไปตักน้ำใบเตยใส่แก้วเพิ่ม พลางตักให้น้องด้วย ร่างสูงใหญ่ของจอมทัพเดินมาหยิบแก้วอีกใบใส่น้ำแข็งแล้วเอ่ยเสียงแหบ
“ตักให้พี่ด้วย” จอมเวทย์ยักคิ้วจึกๆแล้วตักให้พี่ชาย
“ห๊อมหอม เนอะน้ำใบเตย” เจ้าหนูดื่มไปทำหน้าระรื่นไปด้วย พอแอบกินกันเสร็จทั้งสามคนก็แผ่นออกจากครัวก่อนที่ป้าอุ่นใจจะกลับเข้ามาเตรียมอาหารต่อ
สามคนที่มีคดีขโมยของกินรีบมานั่งที่โซฟาหรูหรา เปิดทีวีดูกัน
“พี่ทัพซื้อของขวัญยังครับ” จอมใจถามขณะที่ตาก็จ้องไปที่หนังแฟนตาซีชื่อดังที่กำลังฉายอยู่
ชายหนุ่มพยักหน้า เขาขับรถออกไปห้างตั้งแต่บ่ายเพื่อเลือกของขวัญก่อนจะเลยไปทำงานต่อ
“ซื้ออะไรครับ บอกได้ไหม” ชายหนุ่มยังคงส่ายหน้า
“เดี๋ยวก็เห็น...” ตอบสั้นตามแบบฉบับ
เสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านทำให้ทั้งสามคนสงสัยว่าใครมา เนื่องจากท่านจอมไตร ประสิทธิ์และพี่ใหญ่ จะกลับช่วงประมานหนึ่งทุ่ม ส่วนคุณหญิงนั้นออกไปข้างนอกกำลังจะกลับ นั่งงงเพียงชั่วครู่ ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงสเล็คสำดำเข้ารูป ก็ก้าวเข้ามาในบ้าน
ใบหน้าหล่อสวยยิ้มทัก “สวัสดีทุกคน...”
“พี่พลล...” ทุกคนดูจะงงที่พี่หมอของบ้านกลับมาวันนี้ เนื่องจากทุกทีพี่ชายคนนี้จะยุ่งเป็นพิเศษ อาชีพหมอเป็นอาชีพที่ทุกคนใฝ่ผัน แต่หากก็แลกมาด้วยความมุมานะและความเพียร
“ทำไมวันนี้กลับบ้านได้ละครับ ใจคิดว่าวันนี้พี่พลจะมาไม่ได้ซะอีก” น้องถาม
“พอดีพี่แลกเวรกับเพื่อนน่ะ” พี่หมอเฉลย เขาขอเพื่อนแลกเวรวันนี้และเขาต้องไปเข้าเวรแทนเพื่อนในวันอื่นแทน
ทุกคนดูดีใจมากที่พี่น้องอยู่กันครบ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(ต่อด้านล่างค่ะ)
-
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(ต่อค่ะ)
เวลาหนึ่งทุ่มกว่า...จอมไตร คุณหญิงที่กลับมาจากข้างนอกในเวลาไล่เลี่ยกัน ประสิทธิ์และจอมราชันก็กลับมาถึง ทางด้านการเตรียมการก็เสร็จสมบูรณ์
สวนขนาดใหญ่ที่เนรมิตเป็นปาร์ตี้ย่อมๆ โต๊ะสนามถูกปูผ้ารองสีขาว มีถาดอาหารวางเรียงดูน่าทาน โต๊ะกลมอีกสี่ตัวมีเก้าอี้วางล้อมอยู่โต๊ะละห้าตัว อาหารที่เหลือถูกทยอยนำขึ้นโต๊ะ มีทั้งปีกไก่ทอด คอหมูย่าง กุ้งเผาร้อนๆ สปาเกตตีพร้อมนำราดแกงเขียวหวานปลาแซลมอลแบบไทยๆ ข้าวผัดปูร้อนๆ และ น้ำใบเตยในโถแก้วใบใหญ่หอมกรุ่น
สมาชิกในบ้านเริ่มช่วยกันจัดงาน จอมเวทย์ยกถังน้ำแข็งถังใหญ่มาวางที่สนาม ส่วนพวกผู้ใหญ่ที่เพิ่งกลับบ้านก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน เด็กก็ช่วยกันคนละไม้คนละมือ เจ้าลูกหมูก็ช่วยยกแก้วเปล่าสะอาดมาจัดเรียงข้างจานเปล่า พี่จอมทัพหายเข้าไปในบ้านแล้วออกมาพร้อมกับเครื่องเสียงครบชุด ค่อยๆมาจัดเสียบสายไฟ ต่อลำโพงให้พร้อมสรรพ เมื่อดูแล้วไม่มีอะไรต้องทำอีก จอมเวทย์และจอมใจรีบวิ่งกลับไปอีกบ้านแล้วหยิบกรอบรูปที่ทำไว้มาที่นี่
รอจนทุกคนในบ้านมากันพร้อมหน้า ท่านจอมไตรก็ถือโอกาสกล่าวอะไรเล็กน้อย
“วันนี้ก็เป็นวันดีอีกหนึ่งวัน ที่เราทุกคนได้อยู่กันพร้อมหน้า...แล้วก็...สุขสันต์วันเกิดนะราชัน ขอให้ลูกมีความสุข” ว่าเสร็จท่านจอมไตรก็กอดและตบไหล่ลูกชายเบาๆ ส่วนคุณหญิงก็เข้ามาสวมกอดลูกชายคนโตแน่น จากเด็กชายตัวน้อยกลายมาเป็นชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ที่เธอภูมิใจ จอมราชันทรุดตัวลงคุกเข่า พนมมือกราบลงแทบเท้าของผู้มีพระคุณทั้งสองที่ให้โอกาสเขาเกิดมาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวที่อบอุ่น ทุกคนน้ำตาซึม หลังจากก็ถึงคิวประสิทธิ์และอรอุมาซึ่งมาอวยพรพร้อมกับกล่องของขวัญกล่องเล็กที่ถูกห่อเรียบง่ายแต่ดูหรูหรา ชายหนุ่มขอบคุณ และเดินเข้าไปสวมกอดแล้วก็กอดร่างท้วมนิ่มของป้าอุ่นใจที่ยืนยิ้มกว้าง รวมถึงลงทศ ซึ่งสองคนนี้เป็นคนเก่าคนแก่ในบ้านที่อาจเลี้ยงได้ว่าเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่อ้อนแต่ออด รวมถึงยิ้มให้กับสองสาว แตงไทยและจันทร์
จอมพล...น้องชายคนรองก็เดินเข้ามากอดร่างใหญ่ของพี่ชายไว้ คนโดนกอดก็กอดตอบ
“สุขสันต์วันเกิดครับพี่ มีความสุขนะครับ” ว่าพร้อมยื่นกล่องของขวัญมาให้เช่นกัน เจ้าตัวรับมาและนำไปวางข้างๆกล่องทีได้จากป๊าม้าของจอมใจ
คราวนี้น้องชายคนสามสุดเซอร์เดินหน้าขรึมเข้ามา พร้อมกับยกมือกอดพี่ชายไว้เบาๆ แล้วปล่อย “สุขสันต์วันเกิดพี่ราชัน” แล้วเจ้าตัวก็กล่องเล็กๆอีกกล่องออกมาจากประเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้
มาถึงคิวของน้องชายคนที่สี่และคนที่ห้า ที่เดินยิ้มกริ่มเข้ามาพร้อมกับมือไขว้หลังไว้ไม่ยอมเอามาข้างหน้า ซึ่งทุกคนก็รู้แล้วว่าสองคนนี้มีอะไรมาเซอร์ไพรด์ พี่ใหญ่ยืนมองยิ้มๆ
สองแสบของบ้านเดินมาถึงปุปก็ยื่นของที่ซ่อนอยู่ข้างหลังออกมาแล้วร้องเพลง “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ เดียร์บราเธอร์...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...” เพลงร้องแฮปปี้เบิร์ดน่ารักๆจากน้องทั้งสองคน ทำเอาพี่ใหญ่ยิ้มกว้าง ส่วนคนอื่นก็อมยิ้ม
มือใหญ่รับของนั้นมาแล้วมองดู มันเป็นกระดานที่ปิดด้วยกระดาษสีครีม มีรูปต่างๆทั้งหมดหกรูปแปะอยู่พร้อมกับข้อความเล็กใต้รูปที่ต้องหัวเราะขำ...
รูปเจ้าหนูน้อยอาบน้ำในกะละมัง ซึ่งเห็นแล้วต้องยิ้มมุมปาก...ใต้รูปเขียนว่า... ‘ก๊าบ กาบ ก๊าบ เป็ดอาบน้ำในคลอง ตาก็จ้องแลมอง เพราะในคลองมีหอยปูปลา ^_^’
รูปต่อมาเป็นรูปที่มีน้องชายสี่คนยืนยิ้มเรียงกันในชุดนักเรียน... ‘โตเรียงเล็กคร้าบผม’
รูปครอบครัวพร้อมหน้าที่สวนสัตว์เขาดินก็ถูกเขียนใต้ภาพว่า...’ทัศนาจร ผักผ่อนวันหยุดงาน ทุกคนสุขสำราญ ชีวิตชื่นบานยืนยาว...ปล. หนูหนักไหมครับพี่ราชันจ๋า...อิอิ ^()^’ พี่ใหญ่ถึงกับขำเพราะว่ารูปนั้นเป็นรูปที่เขาเอาเจ้าลูกหมูขึ้นหลังส่วนเจ้าตัวก็โผล่หน้ามายิ้มแฉ่งชูสองนิ้ว
ไล่ดูไปจนถึงภาพสุดท้ายที่เป็นภาพงานวันเกิดเขาเมื่อปีที่แล้ว ใบหน้าทุกคนดูมีความสุข ใต้ภาพถูกเขียนว่า...’สุขสันต์วันเกิด แฮปปี้เบิร์ดเดย์...ทุกปีเลยครับ’
ด้านล่างสุดมีตัวการ์ตูนหน้าทะเล้นสองตัววาดอยู่พร้อมลงชื่อ...’จาก...ผมและผมครับ’
ผมและผมยืนยิ้มแฉ่งแข่งกันหน้าบานอยู่สอง แล้วผมคนแรกก็ก้าวเข้ามากอดพี่ใหญ่
“สุขสันต์วันเกิดครับพี่ ขอบคุณที่เกิดมาเป็นพี่ชายของผม” จอมเวทย์บอกซึ้งๆ
หลังจากผละออกจากกัน ผมคนที่สองก็กระโดดตุ้บเข้าหาอ้อมกอดพี่ใหญ่ที่รออยู่
“สุขสันต์วันเกิดเช่นกันครับ...พี่ราชันจ๋าๆ คิกๆๆ มีความสุขมากนะครับ...รักที่สุดเลยด้วย” เจ้าหนูยิ้มแฉ่งให้ จนพี่ชายอดไม่ได้ที่จะฟัดแก้มด้วยความหมั่นเขี้ยว เจ้าตัวหัวเราะคิกคักๆ จนคนอื่นก็ยิ้ม
...บ้านนี้มีแต่รัก...
หลังจากอวยพรกันเรียบร้อยก็ถึงเวลาปาร์ตี้ ท่านจอมไตรเปิดงานด้วยการลุกไปตักอาหารที่วางเรียงไว้ คนอื่นจึงทยอยลุกไปตักบ้าง โดยผู้ใหญ่ก็นั่งโต๊ะหนึ่ง ส่วนเด็กๆก็นั่งอีกโต๊ะ
จอมทัพได้โอกาสลุกไปเปิดเพลงคลอเพิ่มบรรยากาศซึ่งส่วนมากเป็นเพลงสากลเสียส่วนใหญ่
เจ้าลูกหมูวิ่งหน้าตั้งไปหยิบจานแล้วตักใหญ่ ทั้งคอหมูย่าง ปีกไก่และสปาเกตตีแกงเขียวหวานจนพูน อีกจานก็หยิบกุ้งแม่น้ำเผาตัวโตสีสดใส่จานมาอีกหลายตัว
วางจานลงโต๊ะแล้วก็นั่งรอจนพี่ๆตักอาหารมาครบ ก็ลงมือกันเลย จอมใจตักเส้นสปาเกตตีที่ราดน้ำแกงจนชุ่มเข้าปากแล้วก็รู้สึกว่าอร่อยสุดยอด ทั้งน้ำแกงเข้มข้นเข้ากับเส้นได้เป็นอย่างดี เป็นการนำอาหารไทยๆมาผสมผสานกับอาหารอิตาลีได้อย่างลงตัว กินไปฟังเพลงเพลินไป
“พี่พลจ๋า...หยิบกุ้งให้หน่อยครับ” แขนสั้นๆเป็นอุปสรรคต่อการหยิบกุ้งแม่น้ำที่ถูกเคลื่อนย้ายไปอีกฝั่ง
“ครับ เดี๋ยวพี่แกะให้” พีพลคนน้ำใจงามตักกุ้งมาไว้ในจานตัวเองแล้วลงมือแกะเปลือกหัวลอกเปลือกออก จนได้กุ้งเนื้อแน่นขาวอวบส่งไปให้ในจาน จอมใจยิ้มขอบคุณแล้วจิ้มกินเคี้ยวตุ้ยๆ
...ปริ้น...
เสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้านพร้อมกับลงทศที่วิ่งออกไปดู คนที่มานั้นก็คือเพื่อนสนิทของพี่ชายใหญ่สองคน
...จักรภพและชินกฤต...
“อ้าว...นั่นจักรกับชินไม่ใช่หรือนั่น” จอมไตรเอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนบุตรชายเดินมา ทั้งสองคนที่มาใหม่ยิ้มและยกมือสวัสดีทักทายผู้ใหญ่ทั้งสี่คน ก่อนเดินมาที่โต๊ะเพื่อน
“ไงวะ มาช้าจัง” จอมราชันทักทายเพื่อน
ชินกฤตยักคิ้วให้ “เออ...สุขสันต์วันเกิดเว้ยไอ้เพื่อนรัก” ยื่นกล่องของขวัญขนาดยักษ์ไปให้ “อันนี้ฉันกับจักรซื้อหารกันเว้ย...”
จักรภพยิ้มรับแอบคิดในใจว่าเขาไม่ได้อยากหารซื้อของขวัญชิ้นนี้ เขาอยากซื้ออย่างอื่นแต่เพื่อนจอมแสบบังคับให้เขาหารกับมัน เขาไม่อยากคิดเลยว่าเวลาเพื่อนรักเปิดออกมาดูแล้วจะรู้สึกอย่างไร...
“อะไรวะ” จอมราชันถาม ส่วนเพื่อนตัวแสบทำเพียงยักคิ้วกวนให้ ไม่ตอบแล้วหันไปสนใจน้องคนอื่นแทน
“สวัสดีครับน้องพลคนสวย” คนโดนทักว่า “สวย” คิ้วกระตุก แต่ยังคงส่งยิ้ม
“สวัสดีครับพี่ชิน”
“ว่าไงทัพ” แล้วก็หันไปทักชายหนุ่มหน้านิ่งมาสนใจใคร กินข้าวผัดปูไปเรื่อยๆ
“ครับ...”
จักรภพเอ่ยทักทายทุกคนบ้างอย่างเป็นกันเองบ้าง
ด้านชินกฤตก็หันมาให้ความสนใจกับเจ้าหนู...เขาเห็นน้องตัวกลมตั้งแต่เล็กเช่นกัน เห็นแล้วอยากฟัดอยากกัดแก้มพองๆ “ไงครับน้องใจ”
จอมใจยิ้มทัก “สวัสดีครับพี่ชิน พี่จักร”
ท่านจอมไตรเดินมาหา “ตักอาหารกันตามสบายเลยนะชิน จักร” สองคนจึงเดินไปตักอาหารมาทานบ้าง
กินไปคุยไปให้ความรู้สึกเพลิน จอมเวทย์จึงได้ฤกษ์เปิดคอนเสิร์ตย่อมๆ เจ้าตัวเลือกเพลงสุดโปรดอย่าง Payphone ของ Maroon5
“Yo…What’s up everybody!!! Are you guys ready for the show? If yes!! Let the show begins!!!” เสียงทุ้มร่ายภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่วเนื่องจากเรียนอยู่โรงเรียนเอกชนที่เป็นคริสต์มาตลอด พร้อมเสียงปรบมือเสียงโห่ร้อง...
I'm at a payphone trying to call home
All of my change I spent on you
Where have the times gone
Baby it's all wrong, where are the plans we made for two?
ฉันอยู่ที่ตู้โทรศัพท์ พยายามต่อสายไปยัง "บ้านของเรา"
เหรียญที่มีทั้งหมดนี้ ฉันจะใช้มันเพื่อโทรหาเธอ
ช่วงเวลาของเราหายไปไหนกันหมดนะ
คนดี ทั้งหมดนี้มันผิดพลาดไปหมดเลย เรื่องที่เราเคยวาดฝันร่วมกันไว้มันหายไปไหนหมดแล้ว?
Yeah, I, I know it's hard to remember
The people we used to be
It's even harder to picture
That you're not here next to me
You say it's too late to make it
But is it too late to try?
And in our time that you wasted
All of our bridges burned down
ใช่ ฉันเอง...รู้ดีว่ามันยากที่รื้อฟื้นมัน
ความสัมพันธ์ที่เราเคยมีมาร่วมกัน
แล้วก็ยิ่งยากขึ้นไปอีกที่ต้องนึกภาพ
ที่ไม่มีเธออยู่ตรงนี้เคียงข้างฉันอีกแล้ว
เธอบอกว่ามันสายไปแล้วที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
แต่มันจะสายไปที่จะลองดูอีกครั้งจริงๆ เหรอ?
แล้วช่วงเวลาของเราที่เธอใช้ไปอย่างไร้ค่า
แล้วความสัมพันธ์ของพวกเราก็พังทลายไม่มีชิ้นดี
I've wasted my nights
You turned out the lights
Now I'm paralyzed
Still stuck in that time when we called it love
But even the sun sets in paradise
ฉันใช้คืนวันให้มันผ่านไปอย่างไร้ค่า
เพราะเธอได้ดับแสงสว่างในชีวิตฉันไปแล้ว
ตอนนี้ฉันได้แต่ยืนตัวชา
ยังคงติดตรึงในห้วงเวลานั้น ที่เราเคยเรียกมันว่า "รัก"
แต่แม้กระทั่งในสรวงสวรรค์ ก็ยังต้องมีเวลาที่ดวงตะวันต้องลับขอบฟ้า
I'm at a payphone trying to call home
All of my change I spent on you
Where have the times gone
Baby it's all wrong, where are the plans we made for two?
ฉันอยู่ที่ตู้โทรศัพท์ พยายามต่อสายไปยัง "บ้านของเรา"
เหรียญที่มีทั้งหมดนี้ ฉันจะใช้มันเพื่อโทรหาเธอ
ช่วงเวลาของเราหายไปไหนกันหมดนะ
คนดี ทั้งหมดนี้มันผิดพลาดไปหมดเลย เรื่องที่เราเคยวาดฝันร่วมกันไว้มันหายไปไหนหมดแล้ว?
If happy ever after did exist
I would still be holding you like this
All those fairytales are full of sh*t
One more stupid love song I'll be sick
ถ้าเกิดความสุขชั่วนิรันดร์เหมือนในเทพนิยายมันมีอยู่จริง
ตอนนี้ ฉันก็คงยังได้โอบกอดเธอเอาไว้
แต่เพราะนิทานหลอกเด็กพรรค์นั้นมีแต่เรื่องลวงโลก
ฉันคงต้องตายแน่ๆ ถ้าเกิดยังต้องทนฟังเพลงรักโ.ง่ๆ ต่อไปอีกแม้สักเพลงเดียว
You turned your back on tomorrow
Cause you forgot yesterday
I gave you my love to borrow
But just gave it away
You can't expect me to be fine
I don't expect you to care
I know I've said it before
But all of our bridges burned down
เธอหันหลังให้กับวันพรุ่งนี้ของเราไปแล้ว
เพราะเธอจะลืมทุกเรื่องในวันวานของเรา
ฉันให้ความรักแก่เธอไป
แต่เธอกลับทิ้งไปไม่ใยดี
อย่ามาหวังให้ฉันยังมีความสุขดีเลย
เพราะฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะมาห่วงใยอะไรกันอยู่แล้ว
ฉันรู้ว่าฉันเคยพูดเรื่องนี้ไปแล้ว
แต่ความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เราเคยมีร่วมกันมันพังทลายลงไปไม่มีชิ้นดี
I've wasted my nights
You turned out the lights
Now I'm paralyzed
Still stuck in that time when we called it love
But even the sun sets in paradise
ฉันใช้คืนวันให้มันผ่านไปอย่างไร้ค่า
เพราะเธอได้ดับแสงสว่างในชีวิตฉันไปแล้ว
ตอนนี้ฉันได้แต่ยืนตัวชา
ยังคงติดตรึงในห้วงเวลานั้น ที่เราเคยเรียกมันว่า "รัก"
แต่แม้กระทั่งในสรวงสวรรค์ ก็ยังต้องมีเวลาที่ดวงตะวันต้องลับขอบฟ้า
I'm at a payphone trying to call home
All of my change I spent on you
Where have the times gone
Baby it's all wrong, where are the plans we made for two?
ฉันอยู่ที่ตู้โทรศัพท์ พยายามต่อสายไปยัง "บ้านของเรา"
เหรียญที่มีทั้งหมดนี้ ฉันจะใช้มันเพื่อโทรหาเธอ
ช่วงเวลาของเราหายไปไหนกันหมดนะ
คนดี ทั้งหมดนี้มันผิดพลาดไปหมดเลย เรื่องที่เราเคยวาดฝันร่วมกันไว้มันหายไปไหนหมดแล้ว?
If happy ever after did exist
I would still be holding you like this
All those fairytales are full of sh*t
One more stupid love song I'll be sick
ถ้าเกิดความสุขชั่วนิรันดร์เหมือนในเทพนิยายมันมีอยู่จริง
ตอนนี้ ฉันก็คงยังได้โอบกอดเธอเอาไว้
แต่เพราะนิทานหลอกเด็กพรรค์นั้นมีแต่เรื่องลวงโลก
ฉันคงต้องตายแน่ๆ ถ้าเกิดยังต้องทนฟังเพลงรัก**ๆ ต่อไปอีกแม้สักเพลงเดียว
Now I'm at a payphone...
ตอนนี้ ฉันยังคงอยู่ที่ตู้โทรศัพท์
(เพลง Payphone โดย Maroon5)
[/i]
พอถึงท่อนแลพเจ้าตัวก็ทำปากพะงาบๆไปกับเพลง ทำเอาคนดูถึงกับขำแต่คนร้องยังไม่แคร์...ร้องฮึมฮำต่อจนจบเพลง เสียงปรบมือไล่...เอ้ย...ชอบใจก็ดังไม่ขาดสาย พอพี่เวทย์ร้องจบก็ถึงตาชินกฤตมาสร้างสีสัน เพลงที่เลือกคือ...
“หมาจะเกิดชิงหมาเกิด...หมาจะเกิดชิงหมาเกิด...” ร้องแต่ท่อนนี้ซ้ำไปมาจนเจ้าของวันเกิดหมั่นไส้ ขอลดอายุตัวเองโดยการไล่แตะไอ้เพื่อนตัวดี หลังจากไล่ถีบกันไปหลายรอบ เจ้าตัวถึงยอมปล่อยไมค์แล้วเปลี่ยนตัวนักร้อง
“แฮ่ม...ใจขอร้องบ้าง” คราวนี้ถึงตาเจ้าหนูครองไมค์กับเขาบ้าง เพลงที่เจ้าหนูเลือกเป็นเพลงฟังสบายหูที่อยู่ในโฆษณารถยนต์ชื่อดัง ซึ่งเจ้าตัวรู้สึกว่าเป็นเพลงที่เข้ากับบรรยากาศของครอบครัว
“...บอกฉันสักคำว่าเธอทำได้อย่างไร...เพราะฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่อยู่กับเธอ...” เสียงทุ้มใสของน้องน้อยเรียกเสียงปรบมือระงม จอมราชันยิ้มอ่อนโยนเมื่อมองร่างน้องน้อย...
บอกฉันสักคำว่าเธอทำได้อย่างไร
เพราะฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่อยู่กับเธอ
ที่จริงนับตั้งแต่ที่เรานั้นแรกเจอ
ไม่คิดว่าจะรักได้มากมาย
เธอรู้วิธีดูแลคนที่ห่วงใย
จนฉันแปลกใจความรู้สึกที่ฉันมี
เคยรักมากเท่าไหร่ก็ยังรักได้อีก
ไม่รู้ว่าเป็นได้อย่างไร
ตั้งแต่พบกันวันนั้น
ใจก็รู้ว่าเราจะมีกันวันนี้
เธอเติมเต็มสิ่งดีๆ ให้ทุกวันที่มี
กลายเป็นวันที่มีความหมาย
ไม่ใช่แค่วันพรุ่งนี้
แต่จากนี้แม้นานเท่านานสักเพียงไหน
จะมีเธอ เธอมีฉันมีกันตลอดไป
ยิ่งพบเจอยิ่งได้รู้จักยิ่งรักเธอหมดใจ
ขอบฟ้าไม่เคยจะเหมือนเดิมเลยสักวัน
มีสีสันชวนให้มองดูอยู่เรื่อยไป
ก็คงเหมือนตัวเธอที่มีเรื่องราวใหม่
มาทำให้ประทับใจทุกที
ชีวิตของคนๆ หนึ่งได้อบอุ่นใจ
และได้รู้ตัวว่าเป็นคนที่โชคดี
ขอบคุณนะที่ทำให้ทุกๆ นาที
ได้มีความหมายที่สำคัญ
ตั้งแต่พบกันวันนั้นใจก็รู้ว่าเราจะมีกันวันนี้
เธอเติมเต็มสิ่งดีๆ ให้ทุกวันที่มี
กลายเป็นวันที่มีความหมาย
ไม่ใช่แค่วันพรุ่งนี้
แต่จากนี้แม้นานเท่านานสักเพียงไหน
จะมีเธอ เธอมีฉันมีกันตลอดไป
ยิ่งพบเจอยิ่งได้รู้จักยิ่งรักเธอหมดใจ
ตั้งแต่พบกันวันนั้นใจก็รู้ว่าเราจะมีกันวันนี้
เธอเติมเต็มสิ่งดีๆ ให้ทุกวันที่มี
กลายเป็นวันที่มีความหมาย
ไม่ใช่แค่วันพรุ่งนี้
แต่จากนี้แม้นานเท่านานสักเพียงไหน
จะมีเธอ เธอมีฉันมีกันตลอดไป
ยิ่งพบเจอยิ่งได้รู้จักยิ่งรักเธอหมดใจ
ยิ่งรักเธอหมดใจ
(เพลง ยิ่งรู้จักยิ่งรักเธอ โดย ดา เอ็นโดรฟิน)
[/i]
“ขอบคุณครับ...และ...สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งครับพี่ราชัน”
...ตั้งแต่พบกันวันนั้น ใจก็รู้ว่าเราจะมีกันวันนี้...
...ยิ่งพบเธอ ยิ่งได้รู้จัก ยิ่งรักเธอหมดใจ...
...การเกิดมาพบกันนี่มันช่างวิเศษนัก...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ยาวประมาน13หน้าเอสี่ได้ค่ะ แบบตอนแรกกะตัดฉับ แต่กลัวเสียอารมณ์ซึ้งๆ เลยต่อยาวโลด :กอด1:
To be Continue
:L1: :pig4:
-
+1
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ราชันแก้มปริเลยทีเดียว ครอบครัวสุขสันต์มากๆ
-
:pig4: :pig4: น่ารักที่สุดดดด
-
จอมใจหน้ารักมากๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ซึ้งๆ หวานๆ อบอุ่น แอร๊ยยย :-[
-
ครอบครัวอบอุ่น :-[
:L2: :L2:
-
ครอบครัวน่าร้ากกกกกกก :-[ :-[ :-[
-
อิอิ
ครอบครัวสุขสันต์ น่ารักกันจริงๆ
-
อ่านไปยิ้มไป อั๊ยยะ
ครอบครัวนี้เขารักกันดีจริงๆอะ 5555
ดูท่าจะระหว่างพี่พลกับพี่ชินจะเกิดการวางมวยกันเป็นแน่ 5555
-
เป็นครอบครัวที่่น่ารักและอบอุ่นมาก
-
:impress2:
พี่น้องบ้านนี้น่ารักทุกคนเลย
บวกเป็ด
-
น่าร้ากกกกกมากๆๆๆๆอีกแล้ว
นี่น้องใจเค้าสารภาพรักแล้วชิมิค้า :laugh:
พี่พลจะรู้ใจตัวเองเมื่อไรหน้อ :-[
-
o13 o13 o13
-
ยาวสะใจมากๆๆ
ได้อารมณ์ซึ้งเลยล่ะ o13
-
น่ารักจังคนบ้านนี้
อยากรู้คู่อื่นบ้าง เป็นใครน๊า?
-
น่ารัก อบอุ่น :o8:
:กอด1:
-
น้องใจน่ารักมาก แต่หนูกินจุมากเลยนะคะ
พี่พลคนสวย โดนแซวซะแล้ว 555
-
มันจะน่ารักเกินไปแล้วนะ
เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากเลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักจัง ^^ เมื่อไรจะได้รักกันจริงๆ เสียที
-
:call: :call: :call:
-
เห ????
เจอคำทักไปลืมเกือบทั้งตอนเลย
พี่พลคนสวย ???
จิงอะ
อย่าบอกนะว่าพี่เค้าจะจีบพี่พลอะ
เป็นคู่รองสินะ
-
ครอบครัวนี้อบอุ่น น่ารักจัง
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:ครอบครัวนี้อบอุ่นจริงๆเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ครอบครัวสุขสันต์อ่ะบ้านนี้
-
ครอบครัวแฮ๊ปปี้จริงๆ
ฮันแน่ พี่จักรคิดอะไรกับพี่พลของจอมใจเขาหรือเ้ปล่า
อยากรู้ว่าของขวัญคืออะไรจังเลย ฮุฮุ
-
ครอบครัวน่ารักทุกคนเลย ดูท่าทางแล้วเพื่อนราชันที่ชื่อชินกฤตเนี่ยจะจีบจอมพลหรอ รอลุ้นน้าาาาาา >3<
-
อบอุ่นมาก
ครอบครัวนี้ น่ารัก อบอุ่น กันทุกคนจริงๆ
:กอด1:
-
ฮิๆ อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจแถมมีความสุข :กอด1:
แบบว่าน้องใจที่ร้องเพลงอ่ะ มีความนัยแฝงแบบว่าบอกรักพี่ชันไรงี่อ่ะป่าว
ส่วนพี่พลคนโปรดดดดของเจ๊ กรี๊ดดดดด :impress2: จะได้สามีเป็นฝังเป็นฝาแล้ววว ...รึเปล่า?
-
น่ารักดีอะ สุขสันต์วันเกิดพี่ราชันด้วยคน อิอิ
-
อบอุ่นเว่อร์ๆอ่ะ อยากได้เเบบนี้มั่ง หุหุหุ :a11: :a11:
-
นิยายสไตล์อบอุ่น ชอบ o13
ชอบฉากแอบกินของในครัวมาก เห็นภาพเลย :laugh:
-
น้องน้อยน่ารักจริงๆ แล้วใยพี่ใหญ่จะไม่หลงเนอะ
คิคิ
-
ตอนนี้อบอุ่นกันไปถ้วนหน้าทั้งตัวละคร คนแต่ง และคนอ่านด้วย&^^//
-
ครอบครัวนี้น่ารักมากกกกกก จอมใจน่าฟัด
พี่ราชันแมน พี่พล อบอุ่น พี่ทัพติส พี่เวทย์ร่าเริง
ชอบมากมาย เมื่อไหร่พี่ราชันจะรู้ใจตัวเองอะ
-
น้องพลคนสวย 555+
-
น่ารักมากกกกกกกก ครอบครัวนี้
-
:call:อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
คนเขียยหายไปไหนนนนนนน
รู้ไหมมีใครรออยู่ !!!
-
อุ๊บส์สส มาทีเดียวคุ้มมมมมมมมมมมม ^o^ พี่ราชันยิ้มแก้มปริเรยยย ว่าแต่ทำไมน้องใจแสดงออกจังอ่ะ แบบนี้รู้ตัวอยู่แล้วหรือเปล่านะว่าชอบพี่ราชันเข้าแระ
-
ทักทายวันจันทร์ค่ะ พาครอบครัวตัวจอมมาทักทายกันเช่นเคย
ขอให้มีความสุขกับเหล่าจอมทั้งหลายค่ะ :กอด1:
ปล. ขออภัยที่มาช้า เนื่องจากแอบดอดไปเที่ยวมาเลย มาลงช้า อิอิ :bye2:
:pig4: :pig4:
บทที่ 9
[/b]
วันเสาร์ตอนบ่ายๆ เจ้าหนูกำลังนั่งหน้ามุ่ยอยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ สายตากลมโตกลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิด
...เขาทำโปรแกรมมิ่งข้อนี้มาชั่วโมงกว่าแล้วแต่ไม่มีท่าทีว่าจะเสร็จ ทั้งโค้ดยังผิดแก้เออร์เร่อไม่ได้สักที จ้องเสียจนปวดตา ร่างกลมๆพิงพนักเก้าอี้อย่างแรง เขาชอบโปรแกรมมิ่งเพราะมันรู้สึกท้าทายแต่บางครั้งก็ทำให้ประสาทกินได้ง่ายๆ
ร่างสูงสมส่วนของหนุ่มใหญ่เดินเข้ามาใกล้ “เป็นอะไรใจ ทำการบ้านอยู่หรือลูก” เขาเห็นลูกชายจ้องคอมพิวเตอร์มานานแล้วและไม่ยอมขยับไปไหนเสียที
“ครับ ใจยังทำข้อนี้ไม่ได้เลย มันยาวแล้วก็งงมาก” เสียงท้อทำให้ผู้เป็นพ่อก็สงสาร แต่เขารู้ว่าเดี๋ยวเจ้าหนูก็ค่อยๆแก้ได้จนเสร็จ
“อดทนหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จ” ปลอบเสร็จก็เดินเลี่ยงไปนั่งอ่านหนังสือนิตยสารเศรษฐกิจที่โซฟา หม่าม้าเดินถือแก้วนมเย็นชื่นใจมา
ให้ จอมใจดื่มอึกแล้วหมุนคอคลายความเมื่อยแล้วฮึดสู้ใหม่
แต่หากการบ้านโปรแกรมมิ่งไม่ได้มีข้อเดียว มันมาทีเป็นสิบ เขายังห่างไกลกับคำว่า “เสร็จ” อีกมากโข นั่งงงมอยู่ต่อสักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังข้างคอมพิวเตอร์ มือขาวยกขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นเพื่อนสนิทที่คณะเลยกดรับ
“ว่าไง...ธัช”
“เห้ย...จอมใจ ทำการบ้านโปรแกรมมิ่งเสร็จยัง” เสียงที่กรอกมาตามสายทำให้เจ้าหนูถอนหายใจ
“ยังเลยเว้ย...ยากมาก ทำจนปวดตาแล้วเนี่ย”
“เอ่อ...เดี๋ยวพวกฉันไปหาแกที่บ้านได้ไหมอะ ไปช่วยกันทำๆ จะได้เสร็จไวๆ” เพื่อนธัช หนุ่มผมเกรียนร่างท้วมเอ่ยแนะนำ
“ได้ๆ มีใครมาบ้าง” การมีเพื่อนมาช่วยอาจเป็นสิ่งที่ดีกว่านั่งงมคนเดียว
“มีฉัน ไอ้กรต น้ำตาล ใบตองแล้วก็แพร”
“ได้ๆมาเลยๆๆ มาช่วยฉันด้วยจะตายแล้ว”
“แล้วบ้านแกอยู่ไหนอะ”
“อืมอยู่ที่...แกนั่งแอร์พอร์ตลิ้ง แล้วมาต่อรถไฟฟ้าก็ได้” เมื่อบอกที่อยู่ไป เพื่อนหนุ่มก็รีบจดยิกๆ ก่อนบอกลาแล้ววางสายไป
วางสายจากเพื่อน จอมใจก็รีบไปบอกหม่าม้าว่าเดี๋ยวมีเพื่อนมาหา ซึ่งเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ผละไปทำงานบ้านที่คั่งค้างต่อไป
นั่งทำไปเรื่อยๆจนผ่านชั่วโมงกว่าๆ เสียงกดกริ่งหน้าบ้านก็ดังสองครั้ง
...กริ๊งๆ...
ร่างกลมเดินออกไปหน้าบ้านก็เจอกับกลุ่มเพื่อนยืนกันอยู่ครบทีม เปิดประตูเชิญกันเข้าบ้านเรียบร้อย
ทุกคนที่เดินเข้ามาก็เอ่ยสวัสดีปาป๊าหม่าม้าอย่างมีมารยาท “สวัสดีครับ // สวัสดีค่า” สองผู้ใหญ่ยิ้มรับกับเพื่อนลูกชายที่จะมาช่วยกันทำงาน อรอุมายกน้ำหวานมาให้เด็กๆพร้อมกับขนมคบเคี้ยวจำพวกกล้วยฉาบและทุเรียนทอด ซึ่งดูเด็กก็อร่อยกับมื้ออาหารว่างเป็นพิเศษ เหมือนได้เรียกพลังงานกลับและเรียกวิญญาณกลับเข้าร่าง
พอกินกันเสร็จก็ระเห็จย้ายกันไปที่หน้าโต๊ะญี่ปุ่นตัวกว้าง เจ้าหนูเลิกใช้คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ เซฟงานทั้งหมดแล้วเปลี่ยนมาใช้แมคบุ๊คแทน เนื่องจากจะได้นั่งทำร่วมกับเพื่อน หลังจากมารวมกันครบ ทุกคนก็เริ่มลงมือทำงานของตัวเองโดยมีการช่วยเหลือซึ่งกัน
และกัน การเรียนโปรแกรมมิ่งบางครั้งมีเพื่อนก็ช่วยได้เยอะ นั่งงมนั่งช่วยกันอยู่สามสี่ชั่วโมง การบ้านก็เสร็จสมบูรณ์ ทั้งกลุ่มรู้สึกเพิ่งกลับมาจากสนามรบโดยยังไม่ต้องมีการนับศพทหารเนื่องจากรอดชีวิตกันทุกคน
“เป็นไงบ้างเด็กๆ เสร็จกันไหม” ปาป๊าที่นั่งเอาใจช่วยโดยการนั่งอ่านหนังสืออยู่ห่างๆเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นทุกคนนั่งสลบกันเป็นแถว
“เสร็จแล้วครับปาป๊า” จอมใจตอบพลางรวบรวมเอกสารการบ้านใส่แฟ้มเข้าที เพื่อนคนอื่นก็เก็บของ เคลียร์โต๊ะกันอยู่
“นี่ก็ห้าโมงเกือบหกโมงแล้ว อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันสิเด็กๆ” หม่าม้าเลยถือโอกาสนี้ชวนพวกเพื่อนของลูกชายอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันเสียเพราะเธอเห็นว่าเย็นแล้วและเจ้าลูกหมูยังเหมือนจะติดลมที่ได้คุยได้อยู่กับเพื่อนๆ
เด็กทั้งกลุ่มเกรงใจพ่อแม่ของเพื่อนจึงเอ่ยปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่หากอรอุมาก็ยิ่งบอกว่าไม่เป็นไร มีเพื่อนอยู่เยอะๆๆจะได้สนุกกัน ซึ่งอันนี้เจ้าหนูเห็นด้วยสุดๆ
เมื่อตกลงว่าจะอยู่ จอมใจเลยพาเพื่อนขึ้นไปเล่นที่ห้องเขาก่อนตามคำบอกของหม่าม้า ตอนแรกเจ้าตัวอิดออดเนื่องจากบอกว่าจะอยู่ช่วยทำอาหาร แต่นายประสิทธิ์อาสาจะช่วยเอง ให้เขาไปดูแลเพื่อนๆ
จอมใจเลยเดินนำเพื่อนทั้งกลุ่มเดินมาข้างบน ห้องของน้องน้อยเป็นห้องนอนเดี่ยวขนาดพอดี มีเตียงหลังใหญ่วางอยู่ มีตุ๊กตาแบดแบด ซึมารุตัวยักษ์ขนาดใหญ่เท่าคนวางอยู่ ทำให้เตียงดูเล็กไปถนัดตา
“อ้าย...แบดแบดตัวใหญ่จัง” ใบตองเห็นก็รีบเข้าไปจับๆ เพราะตัวนี้มันใหญ่กว่าที่เธอมีอยู่มาก
จอมใจหัวเราะขำๆ ความจริงตุ๊กตาตัวนี้ไม่ใช่ของเขา แต่หากเป็นของ...ถ้าจะเล่าถึงความเป็นมาของเจ้าแบดแบดตัวนี้ คงต้องย้อนไปเมื่องานวันเกิดพี่ราชันที่ผ่านมา...
“อะไรวะ...” พี่ใหญ่ของบ้านถามเมื่อเพื่อนสนิทยื่นของขวัญกล่องใหญ่มาให้ และบอกว่าพวกเขาสองคนช่วยกันหารซื้อมา แต่เจ้าหนูดูจากสายตากรุ่มกริ่มของคนให้แล้วก็หนาวๆร้อนๆ เนื่องจากพี่ชินกฤตนั้นชอบกวนประสาทพี่ชายเขาอยู่เรื่อย น้องน้อยจึงคิดว่าของขวัญชิ้นนี้ต้องทำให้พี่ใหญ่สติแตกแน่นอน...
หลังจากปาร์ตี้เลิกรา เพื่อนสองคนขอตัวกลับบ้านไปก่อนเนื่องจากวันรุ่งขึ้นยังมีงานรออยู่ ตามิวายหย่อนระเบิด
“อย่าลืมเปิดของขวัญละ” แล้วก็ขับรถออกจากบ้านไป
จอมใจและพี่ๆช่วยป้าอุ่นเก็บของ เคลียร์สนาม ยกของเข้าบ้าน ส่วนผู้ใหญ่ก็เข้าบ้านไปตั้งวงน้ำชาในห้องรับรองอีกห้อง คุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กันไป
พอเก็บของเสร็จ พวกเด็กๆก็เข้ามาสมทบบ้าง พี่จอมราชันก็ถือกล่องของขวัญและกระดานเข้ามาในบ้าน ทั้งห้าคนทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาหลังใหญ่ โดยมีจอมทัพช่วยแบกกล่องของขวัญเบ้อเริ่มเทิ้มของเพื่อนพี่ชาย เมื่อนั่งกระจายๆกัน
“พี่ราชันจะเปิดเลยไหมครับ...” เจ้าหนูถามเมื่อพี่ชายวางของลงที่โต๊ะกระจก เขาอยากรู้ว่าข้างในจะมีอะไรอยู่กัน
มือใหญ่ก็ทำตามโดยการหยิบกล่องขวัญขนาดเล็กเท่าฝ่ามือของน้องชายคนที่สามมาไว้ในมือ “งั้นพี่เปิดของทัพก่อนละกัน” คนให้ก็พยักหน้าไม่ได้ว่าอะไร ร่างสูงใหญ่จึงลงมือแกะห่อย่างเบามือเพื่อไม่ให้กระดาษห่อขาดจนดูน่าเกลียด บางคนชอบฉีกเลยแต่นั่นไม่ใช่นิสัยเขา!
หลังจาดแกะกระดาษออกจนหมด ก็เผยให้เห็นกล่องสีดำขนาดเหมาะมือ เปิดออกมาเป็น...นาฬิกาข้อมือของผู้ชายญี่ห้อชื่อดังซึ่งมีตรามงกุฎอยู่ตรงกลาง หน้าปัดใสแจ๋ว ตัวเลขบอกเวลาทำเป็นเลขโรมันดูคลาสสิค ตัวเรือนสองกษัตริย์ดูสวยงาม ขนาดก็เหมาะพอดีกับข้อมือใหญ่อย่างลงตัวเมื่อชายหนุ่มลองสวมเข้ากับข้อมือ
“โห...พี่ชอบนะเรือนนี้ สวยมาก ขอบใจมากทัพ” พี่ใหญ่ขอบคุณน้อง จอมราชันเป็นคนที่ชอบสะสมนาฬิกาเรือนสวยอยู่ไม่น้อย ในห้องนอนของเขาเรียกว่ามีทุกแบบ ทุกยี่ห้อก็ว่าได้ ซึ่งทุกคนรู้ดี ทุกปีของขวัญที่ชายหนุ่มได้จึงมีนาฬิกาอยู่เสมอ...ปีที่แล้วจอมพลเพิ่งให้นาฬิการุ่นลิมิเต็ท อิดิชั่นของเทคฮอยเออร์ไป ปีนี้เขาเลยให้ยี่ห้ออื่น...ซึ่งพี่ชายเขาไม่เคยเบื่อและยังคงสะสมไปเรื่อยๆ พอลองเสร็จก็เก็บกลับเข้ากล่องเหมือนเดิม หันมาสนใจกล่องถัดไป...
กล่องต่อไปเป็นของนายประสิทธิ์และภรรยาซึ่งเป็นกล่องเล็กเช่นกัน ถูกห่อด้วยกระดาษเรียบๆแต่ดูหรูหรา กล่องทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้ายาว คาดว่าเป็น...
...ปากกา...
ปากกาด้ามหรู ยี่ห้อก็หรูอย่างยี่ห้อ “มองบลังค์” ตัวด้ามสีดำสนิท ดูเรียบง่ายแต่หรูหราสมชื่อ
“ว้าว...ป๊าม้าให้ปากกาหรือเนี่ย ยี่ห้อไรน่ะ...มอง...มองๆๆ อ่านยากชะมัด” จอมใจชะโงกหน้าเข้ามาดูด้วยใกล้ๆ
จอมทัพเห็นน้องสนอกสนใจกับปากกายี่ห้อนี้ “มันเรียกว่า มองบลังค์เป็นภาษาฝรั่งเศษ”
“เอาไว้ใช้ทำงานพอดีเลย” จอมราชันยิ้มถูกใจ เขากำลังต้องการปากกาด้ามใหม่แทนด้ามที่ใช้อยู่พอดี
“เปิดอันต่อไปเลยได้ไหมครับ ของพี่พลๆ” เจ้าลูกหมูอ้อน
มือใหญ่เลยแกะกล่องใหม่ออกมา คนให้ก็อมยิ้ม
เปิดออกปรากฏว่าเป็นเนคไทสีเทาอ่อนสวยงามของ พอล สมิธ ซึ่งเมื่อดูจากกล่องแล้วถูกผลิตที่ประเทศอิตาลี จอมพลซึ่งชอบใช้ยี่ห้อนี้เลยเลือกให้พี่ชายใช้บ้าง ความจริงพี่ใหญ่ก็มีแบรนด์ประจำของตัวเองเหมือนกัน แต่คนให้คงอยากให้ลองเปลี่ยนบ้าง ส่วนจอมทัพนั้นเนคไท สูทเป็นศัตรูคู่แค้นกับเจ้าตัวตลอดกาล...
ของขวัญขนาดปกติก็เปิดครบหมดแล้ว...คราวนี้มาถึงของขวัญขนาดไม่ปกติกันบ้างเนื่องจากมันใหญ่โตมโหฬาร กล่องไซด์ยักษ์สูงพอๆกับเจ้าลูกหมูได้เลย
“อะไรเนี่ย พี่ชินให้ตู้เย็นหรือไงเนี่ย มันถึงได้ใหญ่ขนาดนี้” จอมเวทย์อุทานเบาเมื่อพอมาพิจารณาดีๆแล้วมันใหญ่พอๆกับตู้เย็น แต่หากพอลองยกจริงกลับเบาหวิว
นัยน์ตาคมกริบบ่งบอกถึงความลำบากใจที่จะเปิดมัน เขารู้ดีว่าเพื่อนตัวแสบมันต้องเล่นพิเรนท์อะไรบางอย่างเพราะนิสัยมันเป็นอย่างนี้เสมอ
...ปีที่แล้ว มันให้กางเกงว่ายน้ำผู้ชายที่เว้าโค้ง ปิดอะไรแทบไม่มิด... เขาแทบเอาปาใส่หน้ามันทันทีที่เห็น
...ปีก่อนหน้า มันเดินเข้ามาทำหน้าตาน่าสงสารแล้วบอกว่า มันลืมซื้อของขวัญให้ เผอิญเดินผ่านตลาดนัดแถวบ้านก่อนมาทำงานเลยซื้อ”อันนี้” ติดมือมา...”อันนี้”ของมันคือสะโหร่ง...ไอ้หมอนี่มันซื้อสะโหร่งอาบน้ำให้เขา แล้วดันบอกว่าเผื่อเอาไว้ไปค่าย... ค่ายบ้านมันสิ! อายุก็สามสิบแล้วจะมีเข้าค่ายอีก ปัญญาอ่อนสิ้นดี
ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมาเขาไม่เคยคิดจะรับของขวัญมันอีกตลอดชีวิต ของขวัญที่เห็นปุปแทบจะผูกคอตายตรงนั้น แต่ทางที่ดีเขาคิดว่าควรไล่มันออกจากบริษัทเป็นดีที่สุด!
“ปีนี้พี่ชินจะให้อะไรน่ะ ลุ้นจังเลย หวังว่าคงไม่ใช่อะไรประหลาดๆอีกนะ” เจ้าหนูก็ยังขยาดไม่หาย “ปีที่แล้วเล่นให้กางเกงว่ายน้ำเซ็กซี่ๆ” พูดไปหน้าใสก็แดงไป ก็มันเขินหนิ...เพราะเมื่อลองจินตนาการว่าพี่ชายเขาใส่กางเกงว่ายน้ำตัวนั้น คงกลายเป็นนาย
แบบสุดฮอตตามปกนิตยสารสบายๆ
จอมพลหัวเราะคิก “ใช่แล้วๆ ปีก่อนหน้าก็ให้สะโหร่งอาบน้ำ”
“หึๆๆ” ชายหนุ่มสุดเซอร์ที่แม้ไม่พูดอะไรแต่ก็หัวเราะเบาๆ
เสียงนินทาดังกับเสียงหัวเราะของน้องทำเอาพี่ใหญ่ของบ้านถอนหายใจพรืด “ปีนี้มันคงให้อะไรที่มันดูเป็นผู้เป็นคนหน่อยนะ” แม้จะบ่น แต่เอาเข้าจริงชายหนุ่มยังเก็บของขวัญพวกนั้นไว้ทุกปี...แม้มันจะไม่ใช่รสนิยมของเขาก็ตาม
เริ่มลงมือแกะด้วยใจตุ๊มๆต๊อมๆ หลังจากแกะห่อออกมา สายตาปะทะกับกล่องกระดาษ...มันเป็นกล่องใส่ตู้เย็นมาก่อนจริงๆด้วย!...
มือใหญ่แงะฝากล่องออกมา พอเปิดกว้าง ห้าหัวก็ก้มลงมองของข้างในพร้อมกันแทบจะโขกกันตาย...พอลองเอื้อมมือไปจับ สัมผัสนุ่มมือทำให้รู้เลยว่าเป็นตุ๊กตา ดึงตุ๊กตาตัวยักษ์ออกมากล่อง เอาออกมาแค่หัวก็รู้แล้วว่ามันคืออะไร...
...ตุ๊กตาสัญชาติญี่ปุ่น ในซาริโอเวิร์ล...แบดแบดซึมารุ...เจ้านกหยิ่งหน้าบูดบึ้ง
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้มันจะไม่ได้พิสดารมากมาย แต่หากเขาก็เลยวัยที่จะมาเล่นหรือสะสมตุ๊กตาแบบนี้แล้ว
แต่ทว่า...พอดึงออกมาทั้งตัว ทั้งห้าพี่น้องแทบจะหงายหลังตึง! เพราะว่ามันไม่ใช่แบดแบดธรรมดา หากแต่เป็น...
...แบดแบดใส่กางเกงผู้ชายในยี่ห้อ CK สีแดงแป๊ด!!!!...
ในมือของมันยังกอดห่อพลาสติกกางเกงอีกสามตัวยี่ห้อเดียวอีกด้วย !!! มือใหญ่ยกมือปิดหน้าอย่างรับไม่ได้ ขณะที่จอมเวทย์ถึงกับกลั้นไม่อยู่ ปล่อยกรากกกออกมาไม่เกรงใจใคร
“ฮ่าๆๆๆๆๆ พี่ชินเล่นพิเรนท์อีกแล้ว...อะไรเนี่ย...ตุ๊กตาแบดแบดใส่กางเกงใน...โอย ขำโคตรๆ” หัวเราะน้ำตาแทบร่วง มือก็ดึงห่อกางเกงในออกมาดู
“อืม...ไซด์เเอลเสียด้วย...ใหญ่สุดๆ ฮะๆๆ ดีนะที่ในห่อเป็นสีเทา” จอมราชันแทบอยากจะเอากางเกงกลับไปปาหน้าเพื่อนเหมือนเดิม
เจ้าหนูก็หัวเราะคิกคัก แต่หากก็ลูบแขนแกร่งของพี่ใหญ่เบาๆ เนื่องจากตอนนี้แทบจะกินหัวคนอยู่แล้ว “พี่ราชันจ๋า อย่าโมโหเลย...คิกๆๆ...เดี๋ยวแก่เร็วนะครับ” ว่าแล้วก็เปลี่ยนไปกอดแขนเอาหน้าถูไปมาเหมือนแมวขี้อ้อน และเหมือนร่างสูงใหญ่จะอารมณ์
ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่วายกดโทรศัพท์
“ไอ้เพื่อนเวร แกให้ของขวัญบ้าอะไรเนี่ย...สติสตังค์แกไม่ดีแล้วใช่ไหม” เมื่อปลายสายกดรับ เจ้าตัวก็เมดเล่ย์ด่าทันที
“ฮะๆๆ แกชอบละสิ” เสียงทุ้มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้เขากำลังนึกภาพเพื่อนที่กำลังคงหัวฟัดหัวเหวี่ยงพอดู เขาไม่อยากซื้ออะไรที่มันซ้ำกับคนอื่นและรู้ดีว่าเพื่อนรักมีพร้อมทุกอย่างแล้ว...ของขวัญที่เขาให้จึงเป็นความสนุกส่วนตัวเสียมากกว่า
เสียงทุ้มกรอกเสียงดัง “บ้านแกสิ” มือใหญ่เขย่าห่อกางแกงในไปด้วย “แล้วไอ้กางเกงซีเคนี่อะไรวะ”
“เอ้า...ก็ของแกไง ไซด์ใหญ่สุด” น้องๆได้ยินเสียงลอดออกมาก็หัวเราะคิกคักกันไป ปล่อยพี่ชายหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับเพื่อนต่อไป...
นึกถึงเรื่องนี้ทีไร จอมใจก็ยังขำไม่หาย เพื่อนๆที่นั่งอยู่ก็ดูงงที่เจ้าหนูอยู่ๆก็หัวเราะคิกๆๆ
“มีอะไรอะ หัวเราะอยู่คนเดียว” ใบตองที่นั่งกอดเจ้าตุ๊กตาสีดำอยู่เอ่ยถาม
เจ้าหนูหุบยิ้ม “เปล่าจ้า” ขืนเล่าให้เพื่อนฟัง พี่ใหญ่เขาหมดความน่าเชื่อถือทันที
มรกรตเด็กหนุ่มขรึมมองไปทางบ้านหลังใหญ่ข้างแล้วถามเพื่อน “บ้านข้างๆนายหลังใหญ่จังน่ะ”
เจ้าลูกหมูหันไปมองตาม “อ้อ...บ้านลุงไตรน่ะ”
“อ้อ...รู้จักกันหรือ” คราวนี้น้ำตาลถามบ้าง เธอสังเกตตั้งแต่มาว่าบ้านหลังข้างๆอาจจะใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน แถมพอตอนเดินเข้ามาเธอสังเกตเห็นประตูที่เชื่อมกันระหว่างบ้านสองหลังนี้ด้วย
“อื้ม...รู้จักสิ ลุงไตรเป็นเจ้านายปาป๊า แถมเราก็เล่นกับพี่ๆข้างบ้านตั้งแต่เด็กแล้ว”
ธัชเริ่มทำหน้าครุ่นคิด “อ้อ...ใช่ที่เคยเห็นที่โรงอาหารปะ ที่นายบอกว่ามีพี่ชาย อะไรประมานนี้” จอมใจพยักหน้า พี่เวทย์เคยเจอเพื่อนๆเขาในโรงอาหารครั้งหนึ่ง เด็กหนุ่มหัวเกรียนถามต่อ “แล้วใช่ที่เคยไปรับนายที่ร้านหมูกระทะปะ พี่ที่ดูโหดๆ”
เจ้าหนูพยักหน้า ยิ้มแหยๆเมื่อตอนนั้นเขาทำผิด พี่ราชันเลยโกรธเขายกใหญ่ “ใช่ นั่นพี่ชายคนโตชื่อพี่จอมราชัน ส่วนพี่ที่เจอที่โรงอาหารก็พี่จอมเวทย์ไง”
เพื่อนๆพยักหน้างึกงัก แต่ยังรู้สึกขนลุกนิดๆเมื่อเคยปะทะสายตาคมกริบของชายหนุ่มร่างใหญ่คนนั้น
นั่งเล่น คุยกันไปสักพัก หม่าม้าก็เรียกให้ลงมากินข้าว เด็กเลยเฮโลลงกันไปข้างล่าง โต๊ะอาหารสำหรับสี่คน บัดนี้ถูกเพิ่มด้วยโต๊ะตั้งพบเก็บเก็บได้อีกตัวและเก้าอี้พลาสติกหลายตัว อาหารบนโต๊ะก็ดูน่าทานจนเด็กน้ำลายสอ ทั้งหมูกระเทียมพริกไทย ไข่เจียวหมูสับ ปลาทอดสามรส ผัดผักบุ้งไฟแดง ต้มยำรวมมิตร และข้าวเปล่าโถใหญ่ เด็กๆเลือกที่นั่งกันตามใจชอบ ปาป๊าก็นางหัวโต๊ะ มีหม่าม้านั่งด้านขวา เด็กช่วยกันคนละไม้คนมือ ตักข้าวใส่จาน
ข้าวสวยร้อนหอมกรุ่น เรียกน้ำย่อยเป็นอย่างดี เมื่อผู้ใหญ่เปิดมื้ออาหาร เด็กก็ไม่รอช้าลงมือตักอาหารทันที เสียงช้อนส้อมกระทบกันไปสลับกับเสียงพูดคุยหัวเราะกันไป ดูเป็นมื้อที่มีความสุขดี...
ระหว่างทานข้าว เสียงฝีเท้าก็แว่วเข้าหู พอเงยหน้าไปมองที่โถงสายตาก็ปะทะกับร่างสูงของพี่ชายคนที่สี่ จอมเวทย์เดินเข้ามาหา
“สวัสดีครับอาประสิทธิ์ น้าอร” เอ่ยทักทายผู้ใหญ่ แล้วหันมาขยี้หัวทุยๆของน้อง “ว่าไงไอ้ลูกหมู...” คนร่าเริงก็ยังไม่วายทักทายเพื่อนๆของน้องด้วย “สวัสดีครับน้องๆ”
ใบตอง แพร ที่นั่งมองอยู่นานถึงกับเคลิ้มเล็ก เมื่อเจอกับคนดังของมหาลัย “สวัสดีครับ // สวัสดีค่ะ”
“ครับ...พี่ชื่อจอมเวทย์นะ เป็นพี่ชายเจ้าลูกหมู” ชายหนุ่มแนะนำตัว รุ่นน้องเลยบอกชื่อตัวเองทีละคน พอรู้จักกันเสร็จ อรอุมาก็เรียกร่างสูงให้อยู่กินข้าวด้วยกัน
“กินข้าวด้วยกันสิเวทย์” ดวงหน้าเรียวคมพยักหน้า
“ขอบคุณครับน้าอร” แล้งก็หันไปสั่งน้อง “หยิบจานให้พี่หน่อยสิ” น้องน้อยหน้างอง้ำแต่ก็ยังเดินไปหยิบจานให้ วางจานกระแทกปึกลงตรงหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเพื่อนๆช่างแสนดีเขยิบที่ให้
หลังจากมีสมาชิกเพิ่มมาหนึ่งคนตอนกินข้าว ทั้งหมดก็ทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย กำลังตบท้ายด้วยของหวานอย่างสิ้นจี่กระป๋องที่มีติดบ้านเสมอ
เด็กๆย้ายร่างกันมานั่งจองที่ตรงหน้าทีวีเพื่อขมหนังแฟนตาซีเรื่องดังที่เจ้าหนูเปิด จอมเวทย์ก็ดูไปคุยกับรุ่นน้องผู้หญิงที่มีเรื่องมาถามมากมาย และยังขอถ่ายรูปกลับไปด้วย เจ้าตัวก็ให้ถ่ายให้สัมภาษณ์ราวกับซุปตาชื่อดัง
เนื่องจากพี่ชายคนที่สี่มาสิงสถิตที่นี่ ทำให้พี่ชายอีกสามคนก็ไม่น้อยหน้า ระเห็จหน้าหล่อของแต่ละคนเข้ามาในบ้านหลังจากหนังฉายไปได้แป๊ปเดียว
เพื่อนพอเห็นอีกสามหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้กัน ก็เกิดอาการอิจฉาที่ครอบครัวอะไร๊...จะเลิศเลอเพอร์เฟกเสียขนาดนี้
พี่ชายทั้งสามคนเดินเข้ามาทักทายผู้ใหญ่ก่อน ถึงค่อยไปรวมกับน้องๆ
“ทุกคนนี่พี่ชายเราเอง คนนี้พี่ชายคนที่สามชื่อพี่จอมทัพ” เจ้าหนูเริ่มแนะนำจากคนที่ยืนใกล้มากที่สุด แล้วก็ถัดไปอีกคน “ส่วนพี่หน้าตาใจดีๆชื่อพี่จอมพล” คราวนี้พี่พลคนงามยิ้มให้ ทำเอาถึงกับเคลิ้มจ้า... “ส่วนนี่พี่ชายคนโตชื่อพี่จอมราชันนะ”
“สวัสดีค่ะ // สวัสดีครับ” สามหนุ่มก็พยักหน้ารับไหว้
“เห้ย...ใช่พี่คนนี้ปะวะที่โหดๆที่เจอกันวันนั้น” น้ำตาลกระซิบกระซาบกับใบตองแต่มันดันไปเข้าหูเจ้าลูกหมูด้วย เจ้าตัวเลยหันมาพยักหน้า
“ใช่ๆๆ วันนั้นพี่ราชันกับพี่เวทย์ไปรับไง”
แลดูเหมือนพี่ทั้งสี่คนจะเป็นจุดสนใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะพี่หมอคนงามกับพี่เวทย์ผู้อารมณ์ดีดูจะเป็นขวัญใจของน้องๆไป ส่วนพี่จิตรกรสุดเซอร์นั่งกินลิ้นจี่คนเดียวเงียบๆ ไม่สนใจใคร ส่วนพี่ใหญ่หน้าขรึมก็หลุดเข้าไปในโลกส่วนตัวกับน้องน้อยเรียบร้อยแล้ว
คุยกันกระหนุงกระหนิง หัวเราะคิกคักๆกันสองคนพี่น้อง เพื่อนๆที่เคยเห็นพี่ใหญ่ในภาคจอมมารที่ร้านหมูกระทะมาแล้ว แต่เวลานี้พวกเขาเห็นเพียงพี่ใหญ่ใจดีน่ารักกำลังดึงแก้มนุ่มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยวโดยคนโดนดึงก็ยิ้มกว้างอย่างเต็มใจ
...เฮ้อ...พี่น้องบ้านนี้พลังทำลายล้างช่างสูงส่งจริงๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ยังน่ารัก อบอุ่น สบายๆเหมือนเคย
ช่วงนี้ยังคงคอนเซปนี้อยู่ค่ะ เรื่องมันค่อยดำเนินไปตามบทของมันนะค่ะ
ใครรอดราม่า ไคลแมกซ์ หรืออะไรแบบนั้น ก็ต้องลุ้นและติดตามต่อไปนะค่ะ
To be Continue
:L1: :pig4:
-
จิ้ม
-
555+ :laugh: ของขวัญของพี่ชินแต่ละปี สุดยอด~ o13 :a2: :a9:
-
น่ารักกันทั้งบ้าน
-
น่ารัก :L2:
-
สองบ้านนี้พี่อน้องเขารักกันดี^^
-
น่ารักแฮะ :impress2:
บวกเป็ด
-
กรี๊สสส ! ยิ่งอ่านยิ่งอิจฉาจอมใจ
อิจฉา อิจฉาา (<<< มันบ้าาา)
:z3: :z3: :z3: :z3:
( :-[ :-[ :-[ :-[ :-[)
-
ตอนนี้เพื่อนๆก็รู้จักพี่ๆของใจแล้ว ต่อไปจะมีอะไรอีกน้า
ว่าแล้วของขวัญของเพื่อนราชันต้องไม่ธรรมดา 555+
-
เจ้าลูกหมูพาเพื่อนๆมารู้จักกับพี่ชายทั้งสี่คนนี่จะทำให้เกิดจุดไคล์แมกซ์ที่ว่าป่าวค้า
แต่ตอนนี้ก็น่ารักๆกันจริงๆครอบครัวนี้ :impress2:
-
ชอบอารมณ์ประมาณนี้ มันอบอุ่นดี
เป็นครอบครัวที่น่ารักมาก :impress2: o13
-
ฮากะพี่ชินแกจริงๆ ช่างคิดเรื่องของขวัญอ่ะ
-
โอ้ย อ่านไปกรี้ดไป เขิล มีความสุข ยิ้มไม่หุบ จนแม่ถามว่า "ไห้แม่พาไปส่งโรงบาลตรวจสมองหน่อยมั้ย" หนูฟินอยู่ค่ะแม่่ 555555+ :laugh: :laugh:
นักเขียนแต่งได้น่ารักเฝอว์ๆอ่ะ แอร๊ย :-[ :-[
-
โอ๊ยน่ารักจังเลยยยย อ่านก็ไปยิ้มไป อ่านจบยังหัวเราะ คิกคักๆ โอียเขิล (ขนาดนั้นยังไม่ได้รักกันฉันท์แฟน)
-
กำลังหวานๆน่ารักๆ :o8:
-
น่ารักอ่ะ :o8:
:L2: :L2:
-
อยู่ในสภาวะอบอุ่นแบบต่อเนื่อง :-[
-
อยากอ่านช่วงพี่จอมราชันหึงน้องอ่าค่ะ
-
เอาตรงๆนะ ไม่อยากได้มาม่า ไม่รู้ว่าลูกหมูจะสะเทือนใจแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีมาม่า ความสัมพันธ์ก็ไม่ก้าวหน้า
-
รอวันความสัมพันธ์คืบหน้า อิอิ
-
:o8: :o8: :o8:
-
หวายๆ ดราม่า o22
รอตอนต่อไป :กอด1:
-
555 ชินนะชิน ช่สงสรรหาของขวัญ
-
เค้าก็น่ารัก น่ารัด น่ากอด น่าสุขสันต์อ่านแล้วยิ้มตลอด :-[
แต่ตอนนี้เค้ารอพี่พลอยู่~~~ :sad4:
-
มีพี่ชายเป็นเอฟโฟร์ใครๆก็อิจฉาอ่ะ :jul3:
-
น่ารักจังเลยน้า จอมใจ
:กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:น่าอิดฉาเจ้าหมูอ้วนจริงๆเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:-[ :-[ :-[
น่ารัก แต่ฮาพี่ชินมากเลยยยย
แต่เราก็ชอบหาของขวัญให้เพื่อนแบบนี้นะ (แต่แอบมีของที่จะให้จริง อีกชิ้น) :laugh: :laugh: :laugh:
อย่าเพิ่งดราม่าเลยนะ กลัวน้ำตาแตก :m15:
-
ไม่เคยรอม่ามาแต่ไคลแมกซ์ ไว้ก่อนเดี๋ยวจบเร็ว อิอิ ชอบลูกหมูน้อยจัง
:laugh: o18
-
อิจฉาอยากมีพี่ชายอย่างงี้มั่งอะ :z3:
-
สร้างโลกส่วนตัวกันเชียว
-
จอมใจน่ารัก ~ :-[
คุณพี่จอมราชัญ แลดูอบอุ่นมากกก (เฉพาะกับน้องจอมใจ) นี่ถ้าอิฉันแอบย่องไปหอมแก้มน้องจอมใจ จะโดนคุณพี่ก้านคอสลบรึเปล่าคะเนี่ย :laugh:
รู้สึกชอบคุณพี่จอมพลมากที่สุด ราศีเคะแพร่กระจายมากค่ะ :oo1:
รอค่า~ ว่าแต่ เรื่องนี้ใสปิ๊งหรือมีฉากแบบนั้นมาบ้างพอเป็นกระสัยคะ? :o8:
-
ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ :serius2:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
:pig4:
-
จะมีดราม่าด้วยย ขอเบาๆนะ แก่แล้ว เดี๋ยวหัวใจทำงานหนัก
-
ดราม่านิดหน่อยพอมีรสชาตินะคะ
ไม่ต้องเผ็ดร้อนเกินกลัวแสบท้อง อิอิ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ชายบ้านนี้หล่อเกินนน
จะหล่อกันไปไหนเนี้ยยยย
ว่าแต่ เรื่องนี้มีดราม่าด้วยหรอออ
-
อยากเป็นพี่น้องบ้านนี้จริงๆ เล้ย 5555
น้องใจยังน่ารักน่าฟัดเหมือนเดิม
-
โอ้ จะมีดราม่าด้วย อย่าเยอะน๊า อิอิ
-
ชอบแบดแบดอ่ะ น้องใจกับพี่ราชันน่ารักที่สุด
-
เปล่าเลย ผมไม่ชอบดราม่าอย่าง ไอ้ลูกหมูเนี้ยแหละจะดราม่าแง้ๆ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก ไม่ได้อยากรอดราม่าอะไร แต่อยากให้น่ารักแบบนี้ไปนานๆ
-
เข้ามารอตอนพิเศษ :ped149: o14
-
ฤกษ์งามยามดีอีกแล้วค่ะ เลยพาครอบครัวตัวจอมมาทักทายกันอีกครั้ง
คราวนี้พามาพูดคุยกันนะค่ะ
:pig4:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Q : มีท่านผู้อ่านถามว่าถ้าน้องใจแกงอน พี่ๆจะง้ออย่างไร
จอมเวทย์ : ก็ปล่อยมันงอนไปครับ ใครจะสน
จอมใจ : พี่เวทย์บ้า ไม่ยุ่งด้วยแล้ว
จอมทัพ : ซื้ออมยิ้มให้มั้ง
จอมพล : ก็นั่งเอาใจน้องเขาหน่อยครับ แปปเดียวก็หายโกรธครับ (ยกมือลูบหัวเจ้าลูกหมูที่มำหน้าระรื่น)
จอมราชัน : ผมไม่จำเป็นต้องง้อครับ!!! เพราะน้องรักผม...น้องไม่เคยงอนผมครับ
จอมใจ : (ย่นจมูกใส่พี่ชายคนโต) ชิชิ...แต่...ก็ร้ากกคร้าบบบบ
จอมราชัน : (ยักคิ้วออกสื่อ) เห็นไหมละครับ น้องรักผม (หลงน้องมากอะ)
Q : มีคนบอกว่าพี่ราชันแอบดุ โหดนะค่ะ
จอมราชัน : ผมไม่ใช่คนดุไม่มีเหตุผลนะครับ ผมดุน้องเพราะผมรักน้องนะครับ อย่าเข้าใจผิดครับ
จอมเวทย์ : ช่าย...ไม่โหดหรอกครับ แต่ดุไอ้ลูกหมูหูลู่หางตกเลยครับ ร้องไห้แงๆด้วย
จอมใจ : ใครหูลู่หางตกหะ...พี่เวทย์ (แก้มป่องเลย)
Q : ท่านผู้อ่านบอกว่าพี่ราชันนี่เหมือนพ่อของน้องใจเลย
จอมราชัน : ผมเลี้ยงน้องมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ เรียกอย่างนั้นก็ไม่แปลกครับ
จอมใจ : พ่อราชันจ๋า... (ยิ้มแก้มแตก)
จอมราชัน : ว่าไงครับเด็กดี... (แล้วก็หลุดเข้าโลกส่วนตัวไปทั้งพ่อทั้งลูกเลย)
จอมราขชัน : (กระซิบกับท่านผู้อ่านกลัวน้องได้ยิน) ปล. ผมคิดว่าผมไม่ได้อยากเป็นพ่อน้องหรอกครับ แต่ถ้า...ให้เป็น"พ่อทูนหัว" นี่น่าคิดครับ????!!!!
น้ำแข็งใส : อุกรี้ดดดดด พี่ราชันออกตัวแรงเคอะ -///-
Q : ที่วันนั้นดุน้องมากๆนั้นเพราะเห็นผู้ชายคนอื่นมาเกาะแกะน้องหรือเปล่าค่ะ
จอมราชัน : อ้อ...ไอ้พวกปลวก มด แมลงสาบพวกนั้น มีแต่ต้องกำจัดอย่างเดียวครับ!!!
จอมใจ : หวงเขาละสิ อิอิ (เอามือจิ้มๆที่แขนพี่ราชัน)
จอมราชัน : ...หวงสิ รักทั้งคน...
น้ำแข็งใส : ไปสร้างวิมานกันสองคนไป๊ๆๆๆ
Q : จอมใจ...มีคนบอกว่าหนูดื้อนะค่ะ
จอมใจ : ใคร๊ใครพูดครับ ผมไม่ดื้อนะครับ ผมเด็กดีเชื่อฟังเป็นที่สุดครับ
จอมเวทย์ : เหอะ...พูดมาได้ไอ้อ้วน
จอมใจ : เอ๊...ใครเอาพี่เวทย์มาออกสื่อเนี่ย กลับเขากรุไปเลย (ยกมือไล่)
จอมเวทย์ : เดี๋ยวเถอะๆๆ
Q : มีคนถามมาเยอะว่าน้องใจร้องเพลงยิ่งรู้จักยิ่งรักเธอนี่ เพราะอะไร หนูคิดอะไรอยูุ่ตอนที่ร้องเพลงนั้น
จอมใจ : -////- เอ่อ...ก็ผมชอบเพลงนี้อะ เนื้อหาซึ้งดี
จอมเวทย์ : เสียงเหมือนเป็ดออกลูก
จอมใจ : เหอะ ตัวเองร้องดีตายเลย ทำมาร้องเพลงฝรั่ง พอถึงท่อนแลพทีทำปากพะงาบๆๆเป็นปลาใกล้ตายเลย
จอมเวทย์ : ไอ้อ้วน!!!!
Q : แล้วหนูร้องให้ใครเป็นพิเศษไหมเอย
จอมใจ : เอ๊า วันเกิดใครก็ร้องให้เจ้าของวันเกิดสิครับ -////-
จอมราชัน : ขอบคุณครับ พี่ชอบมาก
จอมใจ : -////- ไม่เป็นไรครับ
Q : พี่หมอพลคนสวยค่ะ
จอมพล : -*- คำว่าสวยไม่ต้องเติมก็ได้ครับ
Q : มีคนเชียร์เรื่องพี่หมอมาเยอะทีเดียว ท่าทางพี่พลจะเปล่งรังสีเคะกระจายนะค่ะ
จอมพล : รังสีพิลึกอะไรนั่นผมไม่มีหรอกครับ
Q : พี่คนยังจับคู่พี่กับพี่ชินอยู่นะค่ะ
จอมพล : หยู๊ดดด คิดเรื่องนี้ครับ พี่ชินไม่ใช่สเปคครับ บอกกันตรงนี้
ชินกฤต : แหมน้องพลคนสวย น้องอะสเปคพี่เลยนะ
จอมทัพ : (มาออกตอนท้ายๆ) เหอะ...ผมว่าอย่างพี่ชินน่ะ...ขอแค่คลำไปไม่มีหางก็เอาได้หมดนั่นแหละ!!!
ชินกฤต : ไอ้ทัพพูดแบบนี้ฉันเสียหายนะเว้ยยย
จอมทัพ : ใครสน...(ทำเมินใส่)
Q : สำหรับท่านที่ถามว่าเรื่องนี้มีมาม่าไหม
น้ำแข็งใส : เรียนตามตรงเรื่องนี้ไม่มีมาม่าค่ะ... "มีแค่ยำยำ...จัมโบ้ๆๆ รสต้มโคล้งค่ะ!!!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หย่อนระเบิดตู้มแล้วจากไปค่ะ
บายบายเจอกันในเรื่องค่ะ อิอิ
: 222222: :laugh5: :oni1:"
-
:call: :call: :call:
-
พี่ราชันแอบแรงนะ
ว่าแต่...คิดงั้นจริงๆเร้อออ ฮ่าๆ
รอดูนะค้า
-
ขอบคุณที่พาครอบครัวตัว"จอม"มาออกสื่อสัมภาษณ์ค่ะ :pig4:
-
งั้นจะเตรียมชามไว้กิน ยำๆ รสต้มโคล้ง นะค้า
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh:ถ้ายำยำอร่อยก็กินจ้า :laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบชอบชอบ มาตอบอีกนะ
:bye2:
ใครหว่าจะมาปราบจอมเวทย์ได้อยู่หมัด โปรดแสดงตัวด่วน
-
ขำพี่พล :m20:
รอกินยำยำแทนมาม่า o18
-
แอบรอเรื่องของพี่พล ฮิฮิ
-
พี่ราชันออกตัวกับสื่อแรงนะเนี้ยยย 555555
อยู่ดีๆก็จิ้นทัพกับพี่ชินง่ะ
อ๊ากกกกกกก รออ่านจ้าาาา
-
แอบฝากคำถามไว้ :กอด1:
พี่จอมเวทย์เมื่อไหร่จะมีคู่ซะที คริคริ
:L2: :-[
-
อะอะ น่ารักดีอะ
-
:laugh:
-
คงไม่ได้เป็นเกย์กันทั้งบ้านหรอกใช่มะ
ไอ้ที่ดราม่านี่คงไม่ใช่ราชันถูกจับแต่งงานใช่มะ
ฝากบอกพี่หมอไอ้ที่ยิ้มแล้ว วิ้งๆอ่ะนั่นแหละรังสีเคะ555
อยากรู้คู่ของพี่หมออ่ะเอาแบบมาแวบๆให้ทายเล่นก็ได้ อิอิ แต่เราคิดว่าไม่น่าใช่พี่ชินหรอก
เกือบลืม จอมใจไม่รู้หรอว่าใครเป็นคนตั้งชื่อให้
มาต่อเร็วๆนะ ความน่ารักของจอมใจทำให้ยิ้มได้ทั้งเรื่อง o13
-
พี่ราชัน บงบองว่าไม่แคร์ใครทั้งสิ้น
ขอน้องใจอย่างเดียวเท่านั้น 555
-
:m20:
-
:pig4:
-
ชอบพี่ราชันกับน้องใจ
-
พี่หมอเตรียมตัวไว้เถอะครับ ^^
-
จอมใจเป็นขวัญใจของทุกคนในบ้านจริง ๆ เลยนะเนี่ย จอมราชันหวงจอมใจน่าดูเลยนะเนี่ย
-
หลงรักราชันมากกว่าน้องใจอีก นิสัยเเบบน่ารักกกกกกกกลึกๆ :z1:
-
ชอบพี่ราชันมากมายเท่ห์ๆแรงๆแบบเนี้ยช่ายเลย
น้องใจก็น่าร้ากๆๆๆๆมาก
อ่านแล้วมีความสุขมากกกค่ะ
รอลุ้นพี่หมอพลอยู่นะคะ
รักคนเขียน :3123:
-
ขอเป็นยำยำ แห้งน้า จะได้ไม่อืด
-
ไม่มาม่า แต่ยำยำ แถมจัมโบ้ ด้วย ป๊าดดดดด
-
ยัง รอ อยู่ นะ เออ
-
จิรออ่านนะคะ อย่าเปนยำยำบ่อย ไม่งั้นนักเขียนคนนี้จะลงทัณน้ำแข็งใสเอง. ย้าก แปลงร่าง ชะวิ้งงงงง :a9: :a9: :a9: :a9:
-
ราชัน กะ ลูกหมู แบบว่าสวีทวี้ดวิ้ววว กันสุดๆเลยนะเค่อะไม่ให้ใครเข้าไปในโลกของสองคนเลย :o8:
ส่วนพี่พลลลลล เรารอเธออยู่~~~~~~ :impress2:
-
ยำยำ เค้าก็ไม่เอา อ่ะ แงๆ
-
ไม่อยากได้ทั้งมาม่า ทั้งยำยำจัมโบ้นั่นแหละค่ะ :m16:
-
สเปคเลย แบบพี่ราชัน
-
รอน้องจอมใจอยู่นะ
-
เข้ามาอ่านเพราะเห็นชื่อเรื่อง คิดว่าออกแนวจีนโบราณ(ที่โปรดปราน)แต่พอได้อ่านแล้ว........
มันไม่ใช่แต่ก็.......
บอกคำเดียวว่า.....
น่ารักอ่ะ :o8:
-
พี่ชายทั้งสี่ พาจอมใจไปเที่ยวไหนนนนนนนนนนนนน
:serius2:
:z3:
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงง :กอด1:
-
สวัสดีค่ะ กราบขอโทษที่หายไป :z2:
คือความจิรงไม่ได้หายไปไหน นั่งแต่งนิยายไปเรื่อยตามเดิมค่ะ แต่ประเด็นมันมีอยู่ว่า
ช่วงสองสามวันนี้ยุง่มาก ตรุษจีนเอย สอบเอย ขอโทษจริงค่ะ
จะพาน้องจอมใจและพี่ๆมาทักมายทุกท่านอาทิตย์หน้าแน่นอนค่ะ สัญญา :-[
เจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ
ปล. สวัสดีปีใหม่จีนล่วงหน้า ซินเจี่ยหยู่อี้ ซินนี้ฮวดไช้ อั่งเปาตั่วๆไก้นะค่ะ (อันหลังแปลว่าได้อั่งเปาเยอะๆค่ะ ขอบคุณที่อากงสอนมา อิอิ)
o13 :3123: :L1: :pig4:
-
รอนะคะ และก็ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ค่ะ
-
:call: :call: :call:
-
รับทราบค่ะ รอนะคะ :3123:
-
จ้า เค้าจะรอ ขอไห้นักเขียนได้อั่งเปาเยอะๆนะ แล้วมาหารกะเค้า หุหุ(ล้อเล่งงงง) สุขสันต์วันปีใหม่จีนจ้า :mc4: :mc4:
-
สามวันเหรอ o18 หึๆงั้นมาต่อเมื่อไหร่ต้องยาวสามหน้ากระดาษ!!! :angry2:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:ตั้งสามวัน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ค่า รับทราบแล้ว ;D
-
:กอด1: :L2:
-
ปูเสื่อนั่งรอเน้ออออ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
*ปูเสื่อ*
-
:L2: :L2: :L2: :L2:เข้ามาคอยอิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สวัสดีค่าาาา กลับมาตามสัญญาค่ะ
วันนี้พาครอบครัวตัวจอมมาสวัสดีปีมะเส็งกันค่ะ
ตอนนี้ยังถือเป็นวันหยุดเทศกาลตรุษจีนกันอยู่นะค่ะ ไม่ถือว่าช้าไปเนอะๆๆ
มีความสุขกับปีใหม่และมีความสุขกับการอ่านค่ะ
ปล. ตอนนี้น้ำแข็งใสมีเปิดประเด็นเกี่ยวกับพี่จอมเวทย์ของเราเล็กน้อยเป็นการทักทายท่านผู้อ่าน
แต่ว่าเป็นอะไรนั้นต้องติดตามค่ะ
:pig4: :pig4:
บทที่ 10
[/b]
“หม่าม้า...ใจอยากไปงานตรุษจีนที่เยาวราช” อรอุมาเงยหน้ามาตามเสียงคนพูด เจ้าลูกหมูนั่งขัดสมาธิอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
บ่ายวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันปีใหม่ของชาวจีนทุกแขนง มีการเฉลิมฉลองกันอย่างยิ่งใหญ่ไปทั่ว สถานที่ต่างๆต่างขึ้นป้ายสีแดงซึ่งเป็นสีนำโชคของชาวจีน และงานเทศกาลต่างเพื่อเป็นการเฉลิมฉลองปีมะเส็ง ครอบครัวก็จัดการงานตรุษจีนเช่นกันซึ่งมีการไหว้เจ้าไปแล้วเมื่อวานนี้และวันนี้ก็เป็นวันที่เด็กๆจะได้อั่งเปากันทุกคน
จอมใจเองก็ได้อั่งเปามาเป็นกอบเป็นกำทั้งจากญาติพี่น้องที่อยู่คนละบ้านเมื่อวานและยังมีอั่งเปาก้อนโตจากครอบครัวสุทธิไพศาลอีกเยอะแยะ...
...เช้าวันอาทิตย์...
...วันนี้คือวันตรุษจีน...
เจ้าลูกหมูลุกออกจากที่นอนเมื่อตอนเจ็ดโมงอย่างกระตือรือร้น อาบน้ำอาบท่าและแต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีแดงพิมพ์ลายมังกรทองตัวเขื่องอยู่ข้างหลัง ซึ่งเจ้าตัวแอบคิดว่ามันเหมืนเสื้อยากุซ่ายังไงยังงั้นแต่ก็จะใส่
วิ่งตุบๆลงมาข้างล่างก็เจอกับปาป๊านั่งอ่านหนังสือพิมพ์ในชุดเสื้อโปโลสีแดงเช่นกัน ส่วนหม่าม้านั้นใส้เสื้อกี่เพ้าสีแดงขริบลายสีทองนิดและกางเกงสีขาวสามส่วนซึ่งทำให้หม่าม้าเหมือนเติ้งหลี่จวินเลย...นี่เขาไม่ได้ยอแม่ตัวเองนะ เพราะว่าม้าเขาน่ะ...สวยนะจะบอกให้...ไม่อย่างนั้นจะมีลูกหน้าดีๆแบบเขาได้ที่ไหนละ...
พอนั่งแหมะก็โถมตัวเข้ากอดร่างสูงสมส่วน “ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้อั่วใช้ครับปาป๊า” พูดภาษาจีนซึ่งได้ร่ำเรียนมาน้องนิดด้วยสีหน้าเบิกบาน
“ครับ ซินเจียหยู่อี่ครับ” นายประสิทธิ์ก็ตอบรับ บรรพบุรุษของชายหนุ่มเองก็เป็นชาวจีนแผ่นดินใหญ่ที่เข้ามาตั้งรกรากในประเทศไทยในช่วงยุคสงครามโลกทำให้ที่บ้านเขามีเชื้อสายจีนอยู่หลายส่วน
จอมใจเลยได้ผิวขาวๆมากจากบรรพบุรุษแต่หากดวงตาไม่ได้ตี่แบบอาตี๋เยาวราชนักเนื่องจากฝ่ายอรอุมานั้นมีเชื้อไทยปนมาบ้างซึ่งก็ผสมออกมาเป็นเจ้าหนูอย่างพอเหมาะ
“เราไปทักทายสวัสดีปีใหม่บ้านใหญ่กัน” อรอุมาเอ่ยปากชวนสองพ่อลูก เป็นประจำทุกปีที่สองบ้านจะไปมาหาสู่สวัสดีปีใหม่ แจกอั่งเปากันเสมอ
ทั้งสามแม่ลูกก็เดินข้ามไปอีกฝั่ง เจอกับลุงทศที่กำลังล้างรถอยู่
“สวัสดีปีใหม่จีนครับลุงทศ” จอมใจเอ่ยเสียงใส ซึ่งคุณลุงก็ยิ้มรับและตอบกลับอย่างใจดี เขาเห็นคุณหนูใจมาตั้งแต่ยังเล็กยังน้อยเห็นเป็นลูกเป็นหลานและตัวเองก็สนิทสนมกันเป็นอย่างดี ลุงทศทำงานให้กับท่านประธานมาตั้งหลายสิบปีให้ความเคารพท่านเสมอเพราะครอบครัวนี้ไม่เคยเห็นเขาเป็นขี้ข้าคนใช้ แต่หากเห็นเขาเป็นเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งจนทำให้คนชราไม่เคยคิดจะออกจากงานและยังคงทำหน้าที่ต่อไป
เมื่อเดินเข้ามาในตัวบ้านก็พบร่างสูงโปร่งของพี่พลคนงามที่วันนี้ใส่เสื้อสีชมพูแดงขับผิวขาวๆให้เด่นขึ้นมาอีก
“พี่พลลลล...” เจ้าลูกหมูที่ไม่ค่อยได้เจอพี่หมอรีบเข้าไปออดอ้อนออเซาะซะไม่มี
“สวัสดีครับอาประสิทธิ์ น้าอร...ว่าไงเจ้าหมูน้อย” สวัสดีผู้ใหญ่แล้วหันมายิ้มกว้างให้กับร่างกลมๆที่เกาะเขาอยู่
“คิกๆๆ คิดถึงจังเลยครับ ไม่ค่อยได้เจอเลยงานยุ่งมากไหมครับ”
“ก็นิดหน่อยครับ”
“โอ้ๆๆๆ...นี่มันนักเลงอ้วนๆจากไหนเนี่ย มีมังกรทองอยู่ข้างหลังด้วย” เสียงกวนๆดังจากด้านหลังซึ่งไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าใคร
“ฮึ้ยๆๆๆ...อ้วนที่ไหนเนี่ย...งอนพี่เวทย์อะ” เสียงใสๆกระเง้ากระงอดหันหน้าตูมไปหาร่างสูงที่ยืนยิ้มทะเล้นอยู่
และกลุ่มสมาชิกบ้านสุทธิไพศาลที่ยืนใส่เสื้อสีแดงกันทั้งหมด ท่านประธานใหญ่ใส่เสื้อยืดสีแดงทำให้ดูเหมือนท่านเจ้าสัวใหญ่มากๆ คุณหญิงก็ใส่กี่เพ้ายาวพร้อมสร้อยทองบนคอสวยๆ พี่ชายคนที่สามยืนหน้านิ่งในเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมลายตาราหมากรุกสีแดง ส่วนร่างสูงใหญ่ของพี่ใหญ่นั้นใส่เสื้อยืดสีแดงเรียบๆแต่ดูดีเมื่ออยู่บนร่างชายหนุ่ม
“สวัสดีคร้าบบบทุกคน” เสียงดังใสๆทำเอาทุกคนหัวเราะ
“ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ครับท่าน” ประสิทธิ์ส่งเสียบนอบน้อพร้อมกับค้อมหัวเล็กน้อย
“ซินเจีนหยู่อี่ เหมือนกัน” ท่านก็ตอบรับ พลางกวักมือเรียกเรียกเจ้าลูกหมูไปหา
“ซินเจียหยู่อี่ครับลุงไตร ป้านงค์” เข้าไปกอดร่างใหญ่ของท่านประธานซึ่งก็ได้เสียงหัวเราะกลับมา จอมไตรหยิบซองสีแดงสดขึ้นมาแล้วยื่นให้
“อะ...อั่งเปาของเราจากลุงกับป้า” จอมใจยกมือไหว้แล้วเอ่ยขอบคุณแล้วรับมาถือไว้ ไม่ได้เปิดดูแต่อย่างใด
ทางด้านนายประสิทธิ์และอรอุมาก็หยิบออกมาบ้างต่างก็ยื่นให้หลานชายทั้งสี่คน แม้จะโตเป็นหนุ่มกันหมดแล้วแต่หากก็ยังคงเป็นเด็กในสายตาพวกผู้ใหญ่เสมอ
“ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ครับ อาประสิทธิ์ น้าอร” ทั้งสี่หนุ่มสวัสดีปีใหม่ พลางรับซองมาไว้ในมือคนละซอง
“ป๊าม้าไม่ให้ใจบ้างหรือครับ” เมื่อเห็นคนอื่นได้เลยเกิดอาการอยากได้บ้าง
“ใจได้จากลุงไตรคงจะเยอะกว่าป๊าให้นะ” หนุ่มใหญ่กระเซ้าเจ้านายตัวเอง เนื่องจากทุกปีพอเปิดซองออกมาดูจะพบกับเช็คเงินสดที่ระบุจำนวนมากพอสมควรซึ่งเจ้าหนูจะนำเงินอั่งเปาทุกปีไปฝากธนาคารอยู่เสมอ
ทุกคนจึงหัวเราะขำๆ ร่างสูใหญ่ของจอมราชันเดินมาหาน้องแล้วยื่นซองให้บ้าง
“นี่ของพี่ครับ” ชายหนุ่มให้อั่งเปาน้องชายคนเล็กเสมอหลังจากที่เจ้าตัวเรียนจบมีงานทำและมีเงินเดือนเรือนแสนเป็นของตัวเอง
“ขอยคุณครับพี่ราชันแล้วก็ซินเจียหยู่อี่ครับ” คนขี้อ้อนเอาหน้าถูไปมากับท่อนแขนแข็งแรง
หลังจากแจกอั่งเปากันเรียบร้อยก็เริ่มทานอาหารซึ่งก็เป็นของที่มาจากการไหว้เจ้าเพื่อเป็นมงคลแกชีวิต
...รีบกินข้าวแล้วรีบไปเปิดอั่งเปาดีกว่า อิอิ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากบอกหม่าม้าว่าจะไปเยาวราช เจ้าหนูก็รีบวิ่งไปหาพี่ชาย
“พี่ราชันจ๋า วันนี้เราไปเที่ยวเทศกาลตรุษจีนที่เยาวราชกันนะครับ” บอกเสียงอ้อนที่มักจะได้ผลเสมอกับพี่ชายคนโต
“ได้ครับ” คนถูกอ้อนก็ไม่ขัดและไม่เคยคิดขัดบอกเสียงนุ่ม จอมใจส่งเสียงเยสเบาๆแล้วรีบวิ่งไปชวนคนอื่นต่อ ซึ่งผลปรากฏว่ามีแต่พี่ชายทั้งสี่คนเท่านั้นจะไปเนื่องจากพวกผู้ใหญ่ไม่อยากไปเดินเบียดเสียดกับคนอื่น
เวลาสี่โมงเย็นกว่าๆทั้งห้าพี่น้องก็เคลื่อนพลออกจากบ้านโดยมีลุงทศขับรถมาส่งที่รถไฟฟ้าเพื่อนนั่งรถไฟฟ้าไปลงแถวๆบางรักและต่อรถเมล์สายหนึ่งไปย่านเยาวราช ที่พวกเขาไม่เอารถมาเพราะว่าไม่มีที่จอดรถแน่นอน
หลังจากลุงทศมาส่งที่สถานีรถไฟฟ้า ห้าพี่น้องก็เดินเปล่งออร่าพร้อมเสื้อสีแดงแรงฤทธิ์กดตั๋วรถไฟฟ้าลงสถานีสะพานตากสิน ระหว่างนั่งอยู่บนรถไฟฟ้า หน้าหล่อๆของครอบครัวตัวจอมก็แตะตาคนทั่วไป มีวัยรุ่นบางคนใจกล้าเดินมาขอถ่ายรูปด้วยซ้ำแต่หากพี่หมอคนสวยก็ปฏิเสธเสียงนุ่มทุกครั้ง บางครั้งก็มีกลุ่มเด็กผู้ชายรักสวยรักงามทั้งหลายเข้ามาซุบซิบๆแล้วส่งตาหวานๆไปให้
นั่งรถมาจนถึงจุดหมายจอมราชันก็เดินไปรอที่ประตูน้องๆก็เดินตามไปยืนรอ เดินออกมาจากจากสถานีแล้วเดินไปรอที่ป้ายรถเมล์ใกล้ ยืนรอเบียดๆกับเหล่าฝูงชนที่ยืนรอรถอยู่ จนรถโดยสารคันใหญ่ยี่สิบหน้าต่างสีแดงแล่นเข้ามาจอดตรงป้าย ฝูงชนก็รีบกรูกันไปขึ้นเมื่อประตูเปิด พี่ใหญ่รีบคว้ามือน้องมากุมแล้วพาขึ้นเพื่อกันหลงมายืนเกาะกลุ่มกันด้านหลัง ที่นั่งก็สละให้ผู้หญิง คนชราและเด็กๆนั่ง
ยืนโหนรถกันมานานพอดูเนื่องจากรถติดงอมแงม ในที่สุดจอมราชันก็พาน้องมาถึงย่านไชน่าทาวน์จนได้
ลงมาก็เดินปะปนไปกับฝูงชนที่มาเที่ยวงานเช่นกัน เดินไปเรื่อยดูสิงโต มังกรที่เขามาออกแสดง เสียงตุงแช่ๆก็ดังสนั่น
“โห...คนเยอะจัง” เจ้าหนูบ่นเล็กน้อย ใบหน้ากลมแดงเรื่อเพราะร้อนและเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมา
“ร้อนจัง คนก็เยอะ” จอมทัพผู้หน้าบึ้งบ่นเช่นกันเพราะเจ้าตัวไม่ชอบที่คนเยอะๆแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่พอใจที่น้องชวนออกมา
จอมเวทย์เลี่ยงเดินไปซื้อเกาลัดที่ตั้งอยู่ข้างทางที่เขากำลังคั่วใหม่ๆส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว ซื้อมาสองกล่องแบ่งกันกิน ทั้งห้ายืนหลบข้างทางเพื่อแกะเกาลัดกัน เกาลัดร้อนหอมๆเคี้ยวเพลินจนหมดกล่องก็เดินเที่ยวกันต่อ จอมทัพที่ยังหิวเล็กน้อยถือโอกาสแวะร้านขายรังนกหูฉลามแถวนั้น ในร้านเปิดแอร์เพื่อคลายความร้อน สั่งอาหารกันมานิดหน่อยเพื่อคลายหิว มีร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาที่โต๊ะเพื่อจดเมนู จอมเวทย์ที่ถือเมนูอยู่จึงเงยหน้าเพื่อจะสั่งของทานเล่นแต่ก็ต้องแหกปากลั่นร้าน
“ไอ้ตี๋จอมมาร!!!” ชายหนุ่มอุทานลั่นร้านเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่หนากว่า คนถูกทักก็ยิ้ม
“อ้าว...คุณจอมขมังเวทย์” คราวนี้คนถูกเรียกว่าจอมมารส่งยิ้มกวนกับตาตี๋ๆมาให้ โดยรวมต้องบอกว่าชายหนุ่มเป็นคนหล่อตี๋ ขาวสูงใหญ่บวกกับกล้ามแขนเป็นมัดนั่น
“พี่ผมว่าเราเปลี่ยนร้านเถอะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกพรวด แต่หากอีกคนไวกว่าคว้าข้อมือไว้แล้วฉุดให้นั่งลง
“อ้าว...จะหนีกันง่ายๆแบบนี้ ใจเสาะหรือครับคุณ” จอมเวทย์ได้แต่ส่งเสียงสบถและสะบัดข้อมืออก
“รู้จักกันหรือสองคนนี้” พี่พลถามใจเย็น
จอมเวทย์ตาเขียวปั๊ด “ใครอยากรู้จักกับมันกันเล่า”
“ครับผมเรียนคณะเดียวกันแต่คนละสาขาครับ” คนหน้าตี๋บอกแทน
“เหอะ” จอมเวทย์หน้าบึ้ง อีกคนก็ยักคิ้วกวน
“ใจว่าสั่งก่อนดีไหม พี่เขาจะได้ไปรับออเดอร์โต๊ะอื่นด้วย” เจ้าหนูเห็นท่าไม่ดีเลยบอก เขาไม่ค่อยเห็นพี่ชายอารมณ์ดีคนนี้หน้าบูดเท่าไร
“งั้นเอารังนกแปดเซียน ยำตีนกบ ผัดเผ็ดปลาไหล ส่วนหมี่ผัดฮ่องกงไม่เอาเอาหมี่ผัดอิรักแทน” คนในโต๊ะหน้าเจื่อนเล็กน้อยเมื่อเจอลูกรวนของเจ้าตัว
คนรับออเดอร์ยังยิ้มอยู่พลางตะโกนบอกบอก “ป๊า มีคนสั่งรังนกแปดเซียน ยำตีนกบ ผัดเผ็ดปลาไหล หมี่ผัดอิรักครับ” อาแป๊ะเจ้าของร้านทำหน้าพิลึกพลางถาม
“อะไรนะอาตี๋” คราวนี้คนตะโกนหัวเราะลั่น แล้วสั่งใหม่
“เอารังนกตุ๋น ผัดกระเพาะปลาแห้ง หมี่ผัดฮ่องกงครับป๊า” เปลี่ยนชื่อเมนูเสร็จสรรพโดยไม่ถามคนกิน
“เฮ้ยๆๆไอ้ตี๋ กูไม่ได้สั่งนะเว้ย”
“เอาน่าคุณ นี่ของขึ้นชื่อของร้านผม รับรองอร่อย” บอกหน้ายิ้ม “ไม่ขัดข้องนะครับ” และหันไปถามคนอื่นๆในโต๊ะ ซึ่งก็พยักหน้ายิ้มๆแล้วก็เดินไปรับออเดอร์ต่อ
“หึ้ยๆๆๆ เกลียดแม่งจริง
“พี่เวทย์รู้จักพี่เขาหรือครับ” จอมใจถาม ซึ่งจอมเวทย์ทำหน้าบูดใส่
“ไม่อยากรู้จักมันหรอก แต่เรียนคณะเดียว มันก็เลยเจอกันบ้างน่ะ”
“พี่เขาชื่ออะไรครับ”
“ชื่อไอ้เชี่ยภัทรน่ะ” คราวนี้หลุดคำหยาบต่อหน้าน้อง
จอมใจขำๆเพราะเห็นพี่ชายหัวเสียน่าดู
นั่งรออาหารสักพัก คนหน้าตี๋ที่ชื่อภัทรก็เดินเอาอาหารมาเสิร์ฟแล้วยังมิวายกวนประสาทเพื่อนร่วมคณะสองสามทีแล้วก็ไป
หลังจากมื้อนั้น จอมเวทย์ก็ยังหน้าบูดตลอดเทศกาล...ฮะๆๆ....
...ซินเจี่ยหยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ครับ...
...ปีมะเส็งนี้ขอให้มีแต่โชคลาภ คิดเงินได้เงินคิดทองได้ทอง...
...มีความสุขกันถ้วนหน้าครับ...
To be Continue
:L1: :pig4:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีความสุขกันมากๆนะค่ะ ตอนนี้อยากจะกอดจะฟัดพี่เวทย์มาก คนอาร้ายยยน่ารักน่ากอด อิอิ
แต่งเองบ้าเองค่ะ
ปล. ท่านผู้อ่านคนไหนชอบตัวจอมคนไหนเม้นเข้ามาบอกกันเยอะๆนะค่ะ คนเขียนอยากรู้ๆและมันจะเป็นแรงบันดาลใจเรื่องต่อไปค่ะ (เรื่องนี่ยังไม่จบเลย ฮะๆๆๆ)
ปล.สอง น้ำแข็งใสรักพี่ราชัน อยากฟัดพี่พล เบื่อหน้าพี่ทัพ (ฮะๆๆ) ปลื้มพี่เวทย์ อยากกอดน้องใจค่ะ อิอิ
กอด :กอด1:
-
ถึงคราวพี่เวทย์จะมีคู่แล้วรึป่าวเนี่ย
-
เจอเนื้อคู่ต้อนรับตรุษจีนเลยเนอะ จอมเวทย์
-
พี่เวทย์หลังจากได้อังเปาแล้วจะได้ซบกล้ามแน่นๆ ของภัทรด้วยอ่ะเปล่า^^
-
“ขอยคุณครับพี่ราชันแล้วก็ซินเจียหยู่อี่ครับ” คนขี้อ้อนเอาหน้าถูไปมากับท่อนแขนแข็งแรง
ช่วยแก้คำนี้หน่อยนะค่ะ
จอมใจหน้ารักอะ พี่จอมเวทย์เจอคู่แข่งหน้ากลัวมาก(กลัวจะตกเป็นเมีย)5555+
-
:mc4:
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้
รอพี่เวทย์โดนปราบ :laugh:
บวกเป็ด
-
แอแอ เนื้องอกพี่เวทย์ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ไม่ใช่จีนไงขอเป็น
สวัสดีปีใหม่จีนคะ สุขภาพแข็งแรง เฮงๆ แต่งนิยายหนุกๆให้กันไปตลอดไป
เรื่องเรียนขอให้โชคดี โรคภัยไม่มีมาเยี่ยมเยือนคะ :กอด1:
-
ผิดคาดแฮะ แต่ก็...
:mc4: สุขสันต์วันตรุษจีน :mc4:
-
จอมเวทย์มีคู่แล้ว ><
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้จ้า~
-
:o8: :-[ :impress2:
:L2: :L2:
-
คู่พี่เวทย์เป็นแน่แท้ อิอิ
-
คู่พี่จอมเวทย์ปรากฏกายแบบเหนือเมฆ :laugh:
-
ซินเจี่ยหยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ เช่นกันค้า
น้องจอมใจ ก็ยังคงความน่ารักน่าฟัดเอาไว้อย่างเหนียวแน่นเลยนะค้า
:o8: :o8:
-
สามีพี่เวทย์กระแทกสะโพกพี่พลเจ๊ :impress2: แบบว่าพี่พลเค่อะ
เจ๊ขอเอนเอียงทั้งตัวยันตีน ไปชูป้ายเชียร์ ภัทรxเวทย์ น้าาา//// :z6:อุ๊กก :m25: พี่พลสไลค์คิกกก
-
:-[อ๊ายยยยพี่เวทย์จะมีคู่ แรวดูท่าจะเปน...ซะด้วย :impress2: จะเปนจิงรึป่าวนะหรือเราจะคิดไปเอง
รอตอนต่อไปค่ะ
-
คู่ของพี่เวทย์ ชัวร์เลยอะ
แ่น่นอนที่สุด 55555
คู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อ
-
o13 o13 o13
เยี่ยม นึกว่าจะขาดดุล เท่าทุนพอดี
อิอิ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไปเที่ยวตรุษจีนสนุกไหมน้องน้ำแข็งใส
เปิดตัวคู่จอมเวทย์กะภัทร (ได้อีกคู่แล้ว)
แล้วคู่ของจอมทัพล่ะ? เปิดตัวไวไวนะ
อยากรู้ๆๆ
-
มานิดเดียวเอง (=3=) ยังไม่หายคิดถึงลูกหมูเลย
-
คู่พี่เวทย์หรือเปล่าเนี่ย 5555
อิจฉาน้องใจได้อั่งเปาเยอะเลย
อยากได้มั่งอ้าาาาา
-
:z1: :z1: :z1: :z1:อย่าบอกนะว่าพี่เวทย์เจอดีให้แล้ว :z1: :z1: :z1:
-
เย้ยยย มีคนปราบจอมขมังเวทย์ ได้แล้วววว o13 :oo1: :oo1:
-
ถึงคราวพี่เวทย์จะมีคู่แล้วรึป่าวเนี่ย
เห็นด้วยครับ ถึงเวลาแล้ว ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:call: :call: :call:
-
เวทย์จะมีฝามีหรือนี่ หุหุ
-
อร๊ายชอบทุกจอมค่ะ แต่ชอบพี่เวทย์มากโดยเฉพาะตอนนี้ฮิฮิ
-
คุณจะได้เจอเนื้อคู่ปีนี้คุณเวทย์ ฟันธงงงงง!!! :laugh:
-
ชอบจอมราชันที่สุดค่ะะะ อ่านมาแล้วรู้สึกแกน่ารักมากกับน้องใจ
รองมาชอบจอมเวทย์เวลาอยู่กับน้อง ขี้แกล้งได้อีก
-
พี่เวทย์จะมีคู่แล้ว วู้วู้ ดีจายยยย 555+++
รอคู่พี่พลด้วยน๊าา ชอบผู้ชายอบอุ่นแบบพี่พลอ่ะ
รอตอนต่อไปจ้า เป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้อ
-
อิจฉาน้องใจตรงได้อังเปาเยอะเนี่ยแหละ 555+
พี่เวทย์จามีคู่แล้วหรา :haun4:
-
พี่เวทย์จะมีคู่เป็นอาตี๋เยาวราช :L2:
-
หุหุ คู่จอมเวทปรากฎตัวเเล้ว ทะเเด้น 55555 :jul3: :jul3:
-
ว๊ายๆๆ พี่เวทย์จะมีสะมีเหรอนี่
-
หนูจอมใจน่ารักตลอดเวลาเลยอ่า ><
-
เวทย์ท่าทางจะมีคู่ก่อนใครเลยเปล่าเนี่ย 555+
-
:call:
-
พี่เวทย์เจอเนี้อคู่ป่าวนิ
-
:impress2:
-
14 กุมภา วันวาเลนไทน์
สุขสันต์วันแห่งความรักท่านผู้อ่านทุกท่าน
วันนี้น้ำแข็งใสพาครอบครัวตัวจอมมาแฮปปี้วาเลนไทน์ทุกคนเลย
ขอให้ทุกท่านมีความสุขในเทศกาลแห่งความรักนะค่ะ
:pig4: :pig4:
บทที่ 11
[/b]
“กุหลาบไหมครับ สักดอกไหมครับ วาเลนไทน์ครับ” เสียงตะโกนขายดอกกุหลาบจากเด็กนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่เดินเร่ขายดอกไม้ในวันแห่งความรัก ซึ่งก็มีบรรดานักศึกษาหญิงและชายซื้อกันไปคนละหลายดอก คนขายก็เก็บเงินเข้ากระเป๋ากันเรื่อยๆ
จอมใจนั่งเล่นอยู่ใต้ตึกคณะยามบ่ายๆที่เขานั้นว่างและยังไม่ถึงเวลาเรียนเพราะกว่าจะเรียนอีกนั้นก็สามโมงเย็นนู่นซึ่งก็มีเวลาเรื่อยเปื่อยอีกนานโข สักพักกลุ่มเพื่อนๆที่เดินไปเซเว่นก็เดินหอบของกินถุงใหญ่กลับมา
เมื่อน้ำตาลวางถุงลงบนโต๊ะเจ้าหนูก็เปิดดูมีทั้ง ไส้กรอกฟุตลองชีส ซาลาเปาแรบบิทครีมสองลูกซึ่งสองอย่างนี้เจ้าตัวเป็นคนสั่งและถุงขนมคบเคี้ยวอีกหลายห่อ ส่วนอีกถุงเป็นขวดน้ำอัดลม ชาเขียวอีกสี่ห้าขวด
“มีใครได้อะไรเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ไหม” ธัชนั่งลงพร้อมถามเพื่อนๆที่นั่งอยู่ ทุกคนส่ายหน้า คนถามถอนหายใจเล็กน้อย
“เห็นคนได้แล้วอิจฉา”
จอมใจตบไหล่เพื่อนหัวเกรียนเป็นการปลอบใจ
“น้องจอมใจครับ” เสียงเรียกจากข้างหลังทำให้คนถูกเรียกหันกลับไปดูว่าใคร ร่างสูงสมส่วนหน้าขาวๆของพี่นัทก็ปรากฏในสายตา จอมใจทำหน้าเบ้เล็กน้อยก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเป็นยิ้มอย่างรวดเร็ว
“สวัสดีครับพี่นัท” บางทีเจ้าตัวก็รู้สึกว่าพี่นัท “เยอะ” เกินไป แม้จะไม่ได้เจอกันทุกวันเพราะเรียนไม่ตรงกัน เอากันตามจริงคือจอมใจเลี่ยงทุกครั้งที่เจอพี่เขาแต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องคุยกัน บางครั้งรุ่นพี่คนนี้ก็จะมีขนมนมเนยมาฝากอยู่เสมอและเขาก็รับไว้เท่านั้นไม่ได้คิดอะไร ส่วนขนมทั้งหมดเขาก็ไปแบ่งเพื่อนๆกิน
“วันนี้น้องจอมใจว่างไหมครับ”
“ทำไมครับ”
รุ่นพี่เกาแก้มเล็กน้อยก่อนชูบัตรร้านบุฟเฟ่เค้กร้านหนึ่ง “พี่ว่าจะชวนน้องจอมใจไปกินเค้กนะครับ”
พี่ครับ...วันวาเลนไทน์แบบนี้...ผู้ชายสองคน...ไปนั่งกินเค้กด้วยกันในร้านหวานแหวว...ร้อยทั้งร้อยก็คิดว่าเขาสองคนต้องเป็นอะไรกันแน่ๆ
...เขายังไม่มีรสนิยมนั่งกินเค้กกับรุ่นพี่เท่าไรนัก...
“เอ่อ...คือใจต้องรีบกลับบ้านนะครับ วันนี้พี่ชายมารับครับ” ขออ้างชื่อพี่ชายเอาไว้ก่อน เนื่องจากเหตุการณ์ระเบิดลงที่ร้ายหมูกระทะเมื่อครั้งก่อนยังคงสร้างความรู้สึกสยองพองขนให้ใครหลายคนอยู่
หนุ่มนัทหน้าเจื่อนเล็กน้อย “เอ่อ...พี่ชายน้องจอมใจที่ดุๆคนนั้นหรือครับ” เขาเคยเจอแววตาคมกริบที่ทำเอาเขาสร่างเมาทันทีที่มอง
“ครับ นั่นพี่ราชันครับ วันนี้พี่เขามารับครับ”
“งั้นพี่ค่อยพาน้องจอมใจไปวันหลังนะครับ” เจ้าตัวทำหน้าเจื่อน เขาตามเทียวไล้เทียวขื่อรุ่นน้องมาสักพัก เนื่องจากตั้งแต่ช่วง
เปิดเทอมเขาเห็นน้องเป็นคนร่าเริงน่ารักจึงสนใจอยู่ “แล้วก็นี่พี่ซื้อมาฝากครับ” ยื่นถุงกระดาษสีแดงอย่างดีมาให้
จอมใจทำหน้าเกรงใจแต่ก็รับไว้เนื่องจากไม่อยากผิดใจกับรุ่นพี่ “ขอบคุณครับ”
เมื่อรุ่นพี่ปีสองเดินจากไปเจ้าหนูก็ทำหน้าเอือมเล็กน้อย นั่งลงจัดการกินของที่ซื้อมา...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อกี้โกหกรุ่นพี่ไปว่าพี่ราชันจะมารับ จอมใจเลยทำให้มันกลายเป็นเรื่องจริงโดยการกดไอโฟนโทรออกหาเบอร์ที่คุ้นเคยใจในช่วงเวลาพักของการสอน
“พี่ราชันครับ...” กรอกเสียงใสลงไปเมื่อปลายสายกดรับ
“ว่าไงครับเด็กดี” พี่ใหญ่ของบ้านที่สละเวลาทำงานเล็กน้อยมารับโทรศัพท์จากน้องน้อย
“คือ...วันนี้ตอนเย็นพี่ราชันว่างไหมครับ”
“ว่างครับ มีอะไรหรือเปล่า”
“คือใจอยากให้พี่ราชันมารับใจที่มหาลัยหน่อยครับ” เจ้าหนูบอกในสิ่งที่ต้องการ “ได้ไหมครับ”
เสียงปลายสายดังขึ้นอีกครั้ง “ได้สิครับ ไม่มีปัญหา กี่โมงดีครับ”
“สี่โมงครึ่งครับ” รอยยิ้มกว้างถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าขาวเมื่อได้ยินคำตอบนั่น
“โอเคครับ เจอกันที่ใต้ตึกคณะสี่โมงครึ่งนะครับ” แล้วพี่ใหญ่ก็ขอวางสายไปทำงานต่อ ส่วนเจ้าหนูน้อยนั้นก็กลับไปเรียนต่อเมื่ออาจารย์กลับเข้ามาในห้อง
หลังจากเรียนไปหลับไปจนอาจารย์ปล่อย จอมใจรีบเก็บของลงมานั่งรอพี่ชายข้างล่าง เพื่อนก็ทยอยลงมาจากชั้นบนจนหมด ต่างแยกย้ายกันกลับไป เหลือเพื่อนอยู่ประปราย
แพร เพื่อนสาวในคณะชวนเจ้าหนูที่นั่งอยู่ไปซื้อน้ำปั่นที่โรงอาหารข้างอาคารเรียนรวม ซึ่งก็ไม่ปฏิเสธคว้ากระเป้าเรียนและถุงกระดาษสีแดงที่ได้เมื่อตอนกลางวันติดมือมาด้วย เดินเข้ามาถึงในโรงอาหารขนาดใหญ่ที่ยังคงให้บริการนักเรียนอยู่
เดินตรงไปร้านขายน้ำปั่นที่เป็นที่นิยมในหมู่นักศึกษาเนื่องจากราคาไม่สูงมากและมีหลายแบบให้เลือก...แต่ที่เจ้าลูกหมูโปรดปรานที่สุดคือ...กล้วยปั่นใส่โกโก้...เป็นอะไรที่ติดใจมากๆ กลิ่นหอมๆของกล้วยที่ใส่มาทั้งลูกเข้ากับรสขมนิดๆของโกโก้ได้เป็นอย่างดีแถมราคาก็แค่สี่สิบบาท...ถูกกว่ากาแฟในร้านหรูที่พี่เวทย์ชอบกินเป็นประจำ...อันนั้นแก้วก็เล็กแถมแพงหูดับ...ไม่คุ้มๆๆ
“เอากล้วยปั่นใส่โกโก้ครับ” สั่งเสร็จก็มายืนรอข้างๆร้านเพื่อให้เพื่อนสาวสั่งต่อเนื่องจากเธอเลือกนานเล็กน้อย ยืนรอเพียงครู่เดียวน้ำปั่นสองแก้วมาวางลงตรงหน้า ยื่นเงินไปให้พี่สาวร้านน้ำปั่น เอื้อมมือไปหยิบหลอดอันใหญ่มาสองหลอดส่งให้เพื่อนหนึ่งอันแล้วอีกอันปักลงใส่แก้วตัวเองแล้วดูดจ๊วบๆ
ความหอมของกล้วยแล่นเข้าสู่ลำคอทำให้อารมณ์เบิกบานเป็นเท่าตัว จอมใจรู้สึกถึงการสั่นหลายครั้งในกระเป๋าจึงล่วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมา หน้าจอโชว์เบอร์เป็น...พี่ราชัน เจ้าตัวกดรับทันที
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ ตอนนี้พี่อยู่หน้าคณะเราแล้วนะ”
“อ้าว...ครับๆ เดี๋ยวเดินไปครับ” วางสายแล้วเก็บเข้ากระเป๋าและสะกิดบอกเพื่อนว่าพี่ชายมารับแล้ว ทั้งสองคนจึงเดินกลับมาที่ตึกคณะ สายตาปะทะกับรถสปอร์ตคันหรูสีขาวสะอาดไร้รอยขีดข่วน...ตัวรถดูแข็งแรงปราดเปรียวสมยี่ห้อ...นิสสันจีทีอาร์ กำลังติดเครื่องรออยู่ เรียกสายตานักศึกษาที่ยืนใต้ตึกและที่เดินผ่านไปผ่านมาเป็นอย่างดี
ร่างกลมถือแก้วน้ำ หันไปโบกมือลาเพื่อนที่ไปซื้อน้ำด้วยกันและเพื่อนที่ยังคงเหลืออยู่ใต้ตึก...วิ่งดุกดิกไปขึ้นรถคันดังกล่าวท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองมาด้วยความอิจฉา
เปิดประตูเข้าไปนั่งก่อนยกมือสวัสดี “สวัสดีครับพี่ราชัน”
ร่างสูงใหญ่ที่นั่งมองอยู่ลูบหัวกระเซิงนั่นสองสามที “ครับ หัวฟูเชียวเรา” คนหัวฟูหัวเราะแหะๆพลางเอาน้ำขึ้นมาดูด
“กินไหมครับ” ไม่ถามเปล่า มีการยื่นแก้วมาไว้ตรงริมฝีปากกระจับสวยของร่างสูง เจ้าตัวไม่ได้ขัดข้องอ้าปากงับหลอดแล้วดูดอึกหนึ่ง
“อร่อยไหมครับ” จอมใจถาม สายตาจดจ้องไปที่พี่ใหญ่อย่างลุ้น เนื่องจากร่างสูงเป็นคนไม่นิยมของหวานมากนัก
อีกฝ่ายพยักหน้าช้าๆ “ก็ดีครับ” ความขมของโกโก้ที่ตัดเลี่ยนก็ช่วยให้น้ำปั่นแก้วนี้ไม่แย่อย่างที่คิดนัก
มือใหญ่ปลดเกียร์แล้วเลื่อนรถออกจากลานจอดรถ พาเจ้าสปอร์ตคันสวยแล่นไปตามถนนมอเตอร์เวย์ เจ้าหนูที่นั่งอยู่ก็อดถามไม่ได้
“ทำไมวันนี้ไม่เอาบีเอ็มมาละครับ” ทุกทีพี่ใหญ่จะชอบบีเอ็มสีควันบุหรี่ซึ่งจอมเวทย์ก็ติดใจคันนี้เช่นกัน
“เวทย์เอาไปใช้” ว่าแล้วต้องแย่งกันแน่ๆเลยๆ สุดท้ายพี่ใหญ่คงตัดรำคาญเอารถคันนี้มาใช้แทน
“เมื่อไรจะสอนใจขับออสตินมินิละครับ” เจ้าหนูลองหยั่งเชิงถามเผื่อจะได้ฤกษ์ได้ยามขับรถที่ลุงไตรอุตส่าห์ซื้อให้ ซึ่งพี่ราชันไม่เคยยอมปล่อยให้น้องลองดูสักครั้ง
นัยน์ตาคมหันมามองก่อนส่ายหน้า “อีกสักพักค่อยเรียนนะครับ”
“บู้ๆๆๆ เมื่อไรละเนี่ย” เจ้าลูกหมูทำปากจู๋ใส่ ทำให้รอยยิ้มกว้างถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าคม
“เมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละครับ” ใครบอกว่าพี่ราชันเคร่งขรึม พูดน้อย...เขาคนนี้ขอเถียงขาดใจสุดดิ้นครับ...
หลังจากรถแล่นเข้าสู่ถนนเข้าใจกลางกรุง เสียงทุ้มนุ่มก็ถามน้อง
“วันนี้วันอะไรเอย...”
“วันวาเลนไทน์ครับผม” น้องน้อยรีบตอบ
“วันวาเลนไทน์ต้องซื้ออะไร”
“ซื้อเค้กๆๆๆๆๆ”
ทุกๆปีพี่ใหญ่ของบ้านจะไม่ซื้อชอกโกแลตหรืออะไรทั้งสิ้น แต่หากจะซื้อเค้กปอนด์ใหญ่กลับไปรับประทานกับครอบครัวเสมอ
“งั้นเราไปซื้อเค้กกลับบ้านกันเนอะ” น้องยิ้มตาหยีพยักหน้า พี่ใหญ่รีบเร่งความเร็วเล็กน้อยเพื่อไปให้ถึงห้างดังเร็วขึ้น
เมื่อถึงห้างทั้งสองพี่น้องก็รีบเดินไปร้านเค้กที่ขึ้นชื่อและเป็นร้านโปรดของที่บ้าน
“โห เอาอะไรดี น่ากินทุกอย่าง” เจ้าหนูรีบเดินไปเกาะหน้าตู้กระจกที่มีเรียงรายมากมาย ร่างสูงก็เดินตามมาชิดหลังพลางชะโงกหน้ามาดูด้วย
ร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาเรียกความสนใจจากทั้งคนขายผู้หญิงและคนที่นั่งกินอยู่เป็นระยะ แต่หากคนถูกมองหาได้สนใจไม่ สายตาเพียงจับจ้องที่น้องน้อยที่กำลังเพลินกับการเลือกเค้ก
“เอาคาราเมลชีสเค้กได้ไหมครับ” หันมาถามร่างสูงที่ยืนรออยู่ข้างหลัง ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ขัด พยักหน้ารับ
จอมใจเลยหันไปบอกคนขายว่าจะเอาใส่กล่องกลับบ้าน ซึ่งคนขายก็รีบบริการอย่างรวดเร็ว รอไม่ถึงห้านาทีพนักงานก็เดินกลับมาพร้อมถุงที่บรรจุกล่องเค้ก ยื่นให้ลูกค้า จอมราชันยื่นบัตรเครดิตสีทองไปให้ รอจนเซ็นสลิปเสร็จก็เดินออกมา
สองพี่น้องเดินกลับมาที่รถ พี่ใหญ่ปลดล็อกและเปิดประตูหลังเพื่อวางเค้ก แล้วกลับมาด้านหน้า สายตาคมปะทะกับถุงกระดาษสีแดงที่วางอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ซึ่งตอนแรกเขาไม่สังเกตเห็น อดถามคนที่นั่งข้างไม่ได้
“ถุงนั่นของเราหรือครับ” คนโดนถามหันมามอง
“ครับ มีรุ่นพี่ให้มาครับ”
“ผู้หญิงหรือครับ”
“เอ่อ...คือ...ผ...ผู้ชายครับ” จอมใจอ้อมแอ้มตอบไป รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
“หรือครับ” พี่ใหญ่เอ่ยแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้ถามอะไรอีก แวบหนึ่งเขาเห็นสายตาของร่างสูงเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อถึงบ้าน...จอมใจเดินถือถุงเค้กและกระเป๋าลงมาจากรถโดยลืมถุงกระดาษสีแดงไว้ พี่ใหญ่ที่ออกที่หลังเห็นมันยังวางอยู่จึงเอื้อมมือไปหยิบไว้ใต้เสื้อสูทแล้วเดินเข้าบ้านไป...
จอมใจเดินเข้าไปในห้องครัว เจอกับบรรดาแม่ครัวหัวป่ากำลังทำกับข้าวกันใหญ่ วันนี้ก็มีหลายเมนูเช่นเคย
สวัสดีทุกคนในครัว วางของก่อนเดินเลี่ยงออกมา บอกพี่ใหญ่ว่าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านแล้วจะกลับมาใหม่ ซึ่งพี่ใหญ่ก็ไม่ได้ว่าอะไรรีบเดินถือเสื้อสูทขึ้นข้างบน
สุริยาลาลับขอบฟ้า จอมใจและครอบครัวเดินมาบ้านใหญ่ เจ้าหนูเจอกับจอมเวทย์ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาท่ามกลางของขวัญวันวาเลนไทน์มากมาย เจ้าหนูอิจฉาสุดๆเพราะทั้งหมดคงมาจากพวกผู้หญิง
เดินเข้าไปนั่งกระแซะใกล้ๆ “ได้มาเยอะเชียว”
จอมเวทย์ยักคิ้วให้ “คนหล่อก็งี้”
เจ้าหนูทำหน้าเบะใส่ เอ่ยขออนุญาตหยิบมาดูเป็นบางกล่อง
“นี่อะไรวะ” จอมเวทย์ยกของสิ่งนั้นขึ้นมาดู...มันคือถุงก๊อปแก็ปใสๆ ข้างในมีม้วนกระดาษมันๆสองอันใหญ่ๆ...ซึ่งมันก็คือโรตี!!!
ครับโรตีที่อาบังเข็นขายแถมยังมีกระดาษโปสอิสติดอยู่ที่โรตี เจ้าตัวรีบหยิบขึ้นมาอ่านว่าจากใคร...
...โรตีใส่ “ไข่”...
...หัวใจใส่ “ความรัก”...
...ก๋วยเตี๋ยวใส่ “ผัก”...
...อยากจะได้ “รัก” (จากคุณ) ผมคงต้องใส่ใจ...
...จาก................................
***(เครดิต : www.kapook.com)***
ข้อความสุดจะอ้วกไม่ได้ลงชื่อคนเขียนทำเอาหน้าหล่อพิลึกพิลั่น เจ้าตัวเคี้ยวฟันกรอดๆๆๆ
“ต้องเป็นมึง!!! มึงแน่ๆไอ้เชี่ยภัทร!!! มึงนะมึง เจอหน้าเมื่อไรกูจะใส่ความรักให้มึงไม่ยั้งแน่!!!!!”
ส่วนน้องขำกิกๆๆๆอย่างอดไม่ได้ นึกไปถึงพี่หน้าตี๋ที่บ้านขายรังนกแถวเยาวราชผู้มีกล้ามแขนมัดใหญ่ มีรอยยิ้มกวนๆให้กับพี่ชายเขาเสมอ...
...สมน้ำหน้าพี่เวทย์ เจอคู่ปรับตัวฉกาจเข้าแล้ว อิอิ...
หลังโรตีสุดสยองทำเอาจอมเวทย์หน้าบูด สมาชิกทุกคนในบ้านก็ได้เวลาอาหารเย็น ทุกๆคนเอร็ดอร่อยกับอาหารเป็นอย่างมาก
จนมาถึงของหวานซึ่งวันนี้ก็เป็นคาราเมลชีสเค้ก หลังจากละเอียดเค้กกัน
“อ้ะ...” เจ้าหนูอุทานเหมือนนึกได้
“เป็นอะไรเจ้าใจ” ลุงไตรถาม
“ใจลืมถุงไว้ในรถ เดี๋ยวใจไปเอาก่อนนะครับ” แล้วคนพูดก็ออกไปที่โรงรถ ที่รีบไม่ใช่อะไรหรอก เพราะข้างในถุงมันคือชอกโก
แลตยี่ห้อดังที่เขาเปิดดูมาก่อน ซึ่งจะเอามาให้พี่แตงไทยกับพี่จันทร์ทั้งกล่องไปแบ่งกัน...แบบนี้พี่นัทจะได้ไม่ซื้อมาเสียเปล่า
เพราะเขาหาคนกินได้...
แต่เมื่อไปดูที่รถก็พบกับความว่างเปล่า แล้วก็ย้อนกลับเข้าไปในบ้าน ทำหน้าครุ่นคิดว่าเอาไปวางไว้ที่ไหน แต่ก็นึกไม่ออก
“พี่ราชันครับ พี่เห็นถุงกระดาษสีแดงบนรถไหมครับ” ถามเจ้าของรถที่ขับมาด้วยกันดีกว่า
ร่างสูงมองน้องนิ่งๆก่อนส่ายหน้า “ไม่เห็นครับ”
“เอ๋ๆๆ...หายไปไหนน้า จะเอาไปให้พี่แตงไทยกับพี่จันทร์”
...นั่นสิๆๆๆ ถุงกระดาษสีแดงหายไปไหนน่ะ?????...
...แต่ช่างเถอะ ยังไงก็สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ...
To be Continue
:pig4: :pig4:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใครก็ได้ช่วยน้องจอมใจหาถุงกระดาษหน่อยค่ะว่ามันายไปไหนเอย?????
แล้วพี่เวทย์ได้โรตีสุดหวานจากพี่ภัทรเพราะอะไรน้าาาาา
อิอิ
เจอกันตอนหน้านะค่ะ
:bye2:
-
ขอจิ้มให้ได้คนแรกทีเถอะ สาธุ o18
............................
พี่ราชันหึงน้องแล้วล่ะสิ แต่จอมใจน่ารักนี่น้าต้องหวงเป็นธรรมดา
:กอด1:
-
ฮุฮิ...พี่ราชันน่ารักอ่ะ หึงน้องใช่มั้ยล่าาา :-[
-
พี่ราชันถือไปทิ้งแล้วแน่ๆ อิอิ
-
อยู่ในถังขยะชัวร์ 555555555555555
-
ชะตากรรมถุงสีแดงคงไม่พ้นถังขยะเป็นแน่แท้ :laugh:
-
:L1: :L1: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: พี่ใหญ่แอบหวงน้องนะเนี่ย
-
พี่ราชันขี้หวงอะ
เมื่อไหร่พี่จอมเวทย์จะลงเอยกับภัทรซักทีหละครับผม
ปล. หนุ่มนัทหน้าเจื่อนเล็กน้อย “เอ่อ...พี่ชายน้องตอมใจที่ดุๆคนนั้นหรือครับ” เขาเคยเจอแววตาคมกริบที่ทำเอาเขาสร่างเมาทันทีที่มอง
จอมใจเปลี่ยนชื่อแล้วนะ
-
คุณพี่ราชันเผาทิ้งไปแล้วมั้ง อิอิ :impress2: :impress2:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
พี่ราชันจัดการเคลียร์ของคนอื่นแบบเนียน ๆ ไปเลยนะ
-
รอๆๆๆตอนต่อไปปป
-
ออกอาการแล้วนะพี่ราชัน
จะทำยังไงกับขนมที่แอบจิ๊กมา
แล้วจะมีของขวัญพิเศษให้น้องใจมั๊ย
ส่วนเวทย์โดนคู่รักในอนาคตเกี้ยวแล้ว
สงสัยจะหวานแบบโรตีพิเศษใส่แข่ง ใส่กำปั้น แน่ๆ
-
น่ารักมากๆๆๆ :L2:
:L1: :L1:
-
happy valentine day :L2:
ราชันเนียนมาก
-
พี่ราชันร้ายยยยยยยยยย555555555555 :laugh:
-
ฮันแน่พี่ราชันเริ่มหึงแล้ว หึงมันก็พัฒนามาจากคำว่าหวงนี้เนอะ
จะรอตอนต่อไปน๊า สนุกมากๆ HVB จ๊า
-
คาดว่างเจ้าถุงแดงนั่นคงลงถังขยะ ถังใด ถังหนึ่งไปแล้วคะ
-
สงสัยพี่ราชันเอาไปทิ้งแล้วล่ะน้องจอมใจ
-
แหม~ :o8: พ่อราชันหวงน้องแบบ ใครห้ามยุ่ง!นี้(ว่าที่)เมียผม!!! :angry2:
ส่วนพี่พลลลล ไหนสามีพี่~~~
พี่เวทย์จ๊ะ :-[ เรารอเธอโดนกด :z1:
พี่ทัพ.....ไอนี้ไม่รู้จะฝากอะไรไปให้ พี่แกไม่ค่อยพูดแถมบทน้อย
-
ฮา พี่เวทย์ อ่ะ
พี่ราชัน นี่ตีเนียนเลยน้า ไม่รู้ว่าตอนนี้ถุงแดงนั่นจะไปอยู่ในถังขยะรึเปล่าน้อ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ราชันเอาไปทิ้งแน่เลย
-
แล๊ว แล๊ว พี่ราชัน เริ่มหึงน้องใจซะแล้ว
อยากรู้จริงความหึงจะมากสักแค่ไหน อิอิ
รอตอนต่อไปค่าาา :L2:
-
ว๊ายยย !! ราชันแอบหึงอยู่รึป่าวว นะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
แอบอยากอ่านคู้พี่เวทย์กับพี่ภัทรไวๆ
แต่พี่ราชัน มุสา ผิดศีลนะคะ 555555555555
-
:impress2:พี่เวทย์ๆๆๆๆๆๆ พี่ภัทรรรรร ชอบคู่นี้อะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หึหึ รู้นะพี่ราชัน o18
อยากอ่านคู่พี่เวทย์กับพี่ภัทร
:กอด1:
-
แอบหึงเบาๆ :-[
-
พี่ราชันทำสีหน้าแบบไหนน้าอยากรู้จัง แต่ท่าทางแล้วถุงสีแดงใบนั้นคงมีชะตากรรมที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก 555+
-
อะแฮ่มๆ พี่ราชันทำไรหน่ะ ตาวิเศษเห็นนะ หุหุ :laugh: o18
-
ถุึงสีแดงเจ้ากรรม 55555
-
:call: :call: :call:
-
พี่ราชันเอาไปเผาพริกเผาเกลือแล้วค่ะ ฮ่าๆ
-
พี่ราชันแกหึงแน่ๆ
-
หึงเงียบนะพี่ราชัน
-
พ่อราชันคงจะเอาไปทิ้งแล้วแหละนะ 555+
-
อ่านมาตั้งนาน
.
.
.
.
.
.
.
.
คู๋นี้เค้าหึงกันเเล้วเว่ย!!!!!!!!!!!!!!!!! หวงกันด้วยอ้ะ!!! แม่เจ้าประคุณรุนช่อง ต้องโทรบอกใครดี :m11: :m11: :m11: :m11:
:m11:
-
พี่ราชันชักมีคู่แข่งแล้วสิ แสดงตัวเลยลูกเพี้ย!! :m12:
-
พี่ราชันนนนนนน เอาถุงแดงไปไว้ไหนอ่า
พี่แกคงเหยียบเละไปแล้วแน่ๆ 5555
-
พี่ราชันเนียนมากกก
รอบทหวานๆของคู่นี้เรื่อยๆ อิๆ
-
คุณพี่ขี้หวงอ่ะ
-
อะอะ พี่ราชันหึงอะดิ๊
-
ไว้อาลัยให้กับถุงแดง
-
สวัสดีค่าาาา :mc4:
น้ำแข็งใสพาครอบครัวตัวจอมมาทักทายกันอีกครั้งในวันเสาร์สุขหยุดสบาย
มีความสุขกันนะค่ะ
:pig4: :pig4:
บทที่ 12
[/b]
แม้เป็นเวลาบ่าย หากแต่เวลานี้ฟ้าออกจะครึ้มๆ ก้อนเมฆที่ล่อยละล่องอยู่บนท้องฟ้าเป็นสีเทา อากาศเย็นๆมาพร้อมกับกลิ่นฝน เหล่านักศึกษาที่เดินผ่านไปมารีบเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ร่างกลมๆในชุดนักศึกษาพร้อมกับเพื่อนสองคนรีบสาวเท้าเข้ามาใต้ตึกคณะ
“เฮ้อ...เหมือนฝนจะตกเลย...” เด็กหนุ่มร่างสัดทัดของมรกรตพึมพำไม่ทันขาดคำ หยดน้ำก็ค่อยๆตกลงมาจากฟากฟ้า เมื่อกระทบกับพื้นก็ดังแปะๆ...ฝนตกปรอยๆเริ่มมีท่าทีหนักขึ้นเรื่อย ผู้คนยังอยู่ด้านนอกรีบหาที่กำบังกันใหญ่...ผ่านไปเพียงชั่วครู่ แค่ฝนตกปรอยกลับกลายเป็นฝนไล่ช้างที่หนักเสียจนแรงฝนที่กระทบหลังคาดัง ลมที่มาพร้อมละอองฝนทำเอาคนที่อาศัยอาคารเป็นที่หลบยังรู้สึกหนาวสะท้าน
เจ้าลูกหมูเขยิบเข้ามายืนด้านในมากขึ้นเพื่อหลบฝน เพื่อนๆอีกสองคนก็เขยิบตาม...ความจริงวันนี้พวกเขาเลิกเรียนตั้งแต่เที่ยงแต่พวกเขาสามคนนั่งทำโปรแกรมมิ่งกันอยู่แล้วเพิ่งออกไปหาข้าวกลางวันกินกันตอนบ่ายสอง ตอนนี้ฝนก็ตกอีก ไปไหนไม่ได้
มรกรตเรียกเพื่อนๆให้นั่งลงตรงโต๊ะไม้ที่ตั้งไว้ใต้ตึก ธัชดนัยและจอมใจเดินมานั่งอย่างเสียไม่ได้เพราะดันทุรังจะออกก็มีแต่เปียก
มือขาวๆล้วงเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาพลางกดโทรออก รอสายเพียงครู่เดียวก็มีคนรับ “ฮัลโหล หม่าม้า นี่ใจนะครับ...วันนี้ใจกลับบ้านเองนะครับ...อีกสักพักครับ...รอฝนหยุด” ใช่...วันนี้เป็นวันที่หายากยิ่งสำหรับน้องที่ต้องกลับบ้านเอง เนื่องจากมุกครั้งจะมีลุงทศไม่ก็พี่เวทย์มารับ แต่หากวันนี้พี่เวทย์ติดโปรเจคจึงไปทำงานที่บ้านเพื่อน และลุงทศไปทำหน้าที่ให้ท่านประธานใหญ่
หากแต่ผ่านไปร่วมชั่วโมงกว่าฝนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย ลมยังคงพัดแรงอยู่ตลอด
“เอาไงดีเนี่ย ฝนไม่ยอมหยุดเลย” จอมใจหันไปปรึกษาเพื่อน ที่ยังคงนั่งรอๆแล้วก็รอ ในที่สุดเหมือนฟ้าจะเป็นใจ...เมื่อฝนห่าที่ตกลงมาไม่ลืมหูลืมตาเมื่อกี้ดูเบาลง แต่ว่าก็ไม่ได้หยุดเสียทีเดียว สามหนุ่มตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนออกไปที่หน้ามหาลัย
เสื้อนักศึกษาสีขาวเมื่อถูกน้ำก็แนบเนื้อมากขึ้น จนจอมใจรู้สึกอึดอัดเลยดึงเนคไทออกและปลดกระดุม รู้สึกเหนียวตัว เส้นผมก็โดนน้ำจนเปียก เพื่อนที่มาด้วยกันก็สภาพไม่ต่างกัน หน้ามหาลัยเวลานี้ก็เต็มไปด้วยเด็กนักศึกษาที่รอรถกลับบ้าน เพื่อนเขาสองคนนั้นพักอยู่หอจึงเรียกมอเตอร์ไซด์ไปส่งเลย แต่เขาซึ่งต้องนั่งรถกลับบ้านนั้นมีปัญหาใหญ่ เนื่องจากจำนวนคนที่ยืนออรอรถตู้จะขึ้นไปอนุสาวรีย์ชัยนั้นเรียกได้ว่าล้นออกมา จะขึ้นรถสองแถวไปแอร์พอร์ตลิ้งก็เกรงว่าจะไม่ไหวเพราะเนื่องจากอ้อมไกลมาก รถแท็กซี่ที่ตอนนี้ก็ขายดีถูกคนโบกไปคันแล้วคันเล่า จอมใจได้แต่ยืนหลบอยู่ใต้กำบังที่ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก ละอองฝนยังซัดสาดเข้ามาโดนอยู่ อ้อมแขนกลมกลึงกระชับกระเป๋าเข้าหาตัวเพื่อคลายหนาวและป้องกันกระเป๋าเปียกมากกว่าเดิม
ยืนรออยู่สักพักจนปากเริ่มสั่นในที่สุดโชคก็เข้าข้าง...เมื่อมีแท็กซี่สีฟ้าคันหนึ่งหลุดเข้ามาให้โบก ขึ้นรถไปก็บอกเส้นทางกลับบ้าน พี่โชเฟอร์ผู้ใจดีก็ไม่ได้บ่นว่าที่ผู้โดยสารตัวเปียก...ฝนตกเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้และก็ไม่มีใครอยากตัวเปียก แถมยังใจดีช่วยหรี่แอร์เบาเมื่อเห็นว่าร่างกลมสั่นงึกๆ เจ้าหนูทีนั่งหนาวสักพักก็พล่อยหลับไปเนื่องจากเพลียจัด จนมาได้ยินเสียงเรียกจากคนขับ
“น้องๆๆ เลี้ยวซอยหน้าเปล่า” ตากลมแงะออกจากกันอย่างยากลำบาก แล้วค่อยปรับโฟกัสเรียบร้อยก็เอ่ยบอกทางเข้าหมู่บ้านให้พี่คนขับ รถโดยสารสีฟ้าก็พาผู้โดยสารมาถึงหน้าบ้านอย่างปลอดภัยท่ามกลางฝนที่ยังคงตกปรอย จ่ายเงินเสร็จสรรพก็คว้ากระเป๋าลงจากรถ
เดินเตาะแตะเข้าบ้านทั้งๆที่ตัวยังหมาด หน้าใสกลมบัดนี้ขาวซีด
“หม้าม้า กลับมาแล้วครับ” เอ่ยทักมารดาที่เดินเข้ามาหาพร้อมกับสีหน้าห่วงใย
“เปียกกลับมาเชียว” มือก็ดันตัวกลมๆขึ้นไปข้างบน “ไปอาบน้ำไปลูก สระผมด้วย” ขาวกลมกลึงก้าวขึ้นบันไดจนมาถึงห้อง วางกระเป๋าข้างโต๊ะแล้วก็คว้าเสื้อผ้าที่แขวนไว้เข้าห้องน้ำ ผ่านไปสิบห้านาที...ร่างกลมๆก็เดินหัวฟูออกมา การอาบน้ำอุ่นแล้วพอออกมาข้างนอกทำให้หนาวกว่าเดิม เจ้าตัวไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เมื่อร่างปะทะกับที่นอนนุ่มๆก็ตาปิดทันที มือกลมยังคว้าเจ้าแบดแบดตัวโตมากอดเอาไว้ด้วย...
...โดยลืมไปว่าพี่ราชันเคยบอกว่าสระผมแล้วต้องเช็ดให้แห้ง...ไม่งั้นจะเป็นหวัด!...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อืม...” เสียงงึมงำแผ่วเบาดังมาจากร่างกลมๆของคนที่ยังนอนกอดตุ๊กตาตัวยักษ์ เขารู้สึกเหมือนร่างกายมันหนักๆยังไงไม่รู้แถมหัวก็ปวดซะจนจะระเบิด พยายามลุกขึ้นมานั่ง ตากลมโตมองไปรอบๆอย่างงง เมื่อลุกออกจากที่นอนก็รู้ว่าร่างกายเหมือนจะเสียสมดุลเล็กน้อยทำให้ต้องลงไปนั่งบนเตียง จอมใจเอื้อมมือไปหยิบไอโฟนมาดูเวลา ซึ่งตอนนี้ก็หกโมงเย็นเข้าไปแล้ว
...นี่นอนมาสองชั่วโมงได้...
ตัดสินใจลุกขึ้นมาพลางเดินเข้าห้องน้ำ ส่องกระจกเงาบานใหญ่ก็เจอกับหน้ากลมๆที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ลองจับหน้าผากและต้นคอก็รู้สึกว่าอุ่นๆ
พาร่างเปื่อยๆของตัวเองเดินละโหล่สะเหล่ลงมาข้างล่าง เดินมาทรุดตัวนั่งข้างปาปาที่นั่งดูทีวีอยู่ ปาป๊าเมื่อเห็นลูกชายเดินมาคลอเคลียเหมือนแมวก็เอ็นดู
“เป็นอะไรเจ้าลูกหมู” หากแต่พอลองจับแขนกลมกลึงนั่นก็ขมวดคิ้ว “ทำไมตัวรุมๆละลูก ไม่สบายหรือเปล่า”
เจ้าหนูส่งเสียงอืออาอย่างเหนื่อยๆ ลุกขึ้นมาซบไหล่กว้างนั่น “อือ...ปาป๊า ใจปวดหัวจัง”
หม่าม้าที่จัดโต๊ะอาหารอยู่ก็เดินมาดูลูกชายอีกคน เธอลองจับหน้าผากเนียนๆนั่นก็พอจะรู้ว่าเจ้าหนูคงไม่สบายจากฝนวันนี้แน่นอน
จอมใจเป็นเด็กร่าเริง แจ่มใส ร่างกายแข็งแรง แต่ฝนและของทอดนั้นเป็นศัตรูตัวฉกาจของเจ้าหนูเลยทีเดียว...เจ้าลูกหมูเป็นเด็กชอบกิน รักอาหารอร่อยๆ แต่หากเกิดกินของทอดมากเกินพิกัดละก็แค่วันเดียวเท่านั้น...อาการไอโขลกๆจะมาเยือนทันที
เธอเดินกลับไปที่ครัวแล้วกลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าอุ่นๆหนึ่งแก้ว “ดื่มน้ำหน่อยลูก”
“...ขอบคุณครับ...” เอ่ยเสียงแผ่วแล้วก็ดื่มน้ำช้าๆ ตากลมโตเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงและเยิ้มๆ ใบหน้ากลมก็ขึ้นสี พอดื่มหมดค่อยๆลุกโดยมีปาป๊าพยุงไปที่โต๊ะกินข้าว
วันนี้เจ้าตัวไม่มีความอยากอาหารสักนิดหนึ่ง ทั้งที่อาหารวันนี้ก็น่ากินเสียไม่มี แต่เขาไม่อยากกินสักอย่าง แต่ก็เอื้อมมือตักข้าวร้อนเข้าปาก แล้วทำหน้าแหยเกเมื่อรู้สึกขมปาก จนต้องคว้าแก้วน้ำมาดื่มพลางวางช้อนลง
“ใจกินไม่ลงครับ” ป๊าม้าก็มีสีหน้าเป็นห่วง อรอุมาจึงลุกไปตักแกงจืดเต้าหู้ที่เธอทำไว้ในครัวใส่ชามเล็กๆมาวางตรงหน้าลูกชาย
“ทนกินสักหน่อยนะลูก แล้วเดี๋ยวค่อยกินยานะ” เอ่ยเสียงอ่อนโยน มือขาวก็ยกช้อนแกงจืดเป่าเบาๆแล้วเอาเข้าปาก น้ำแกงร้อนไหลลงผ่านคอแม้จะรสชาติไม่อร่อยแต่หากก็กินง่ายกว่าอย่างอื่น
จอมใจนั่งซดแกงจืดช้าไปเรื่อยสลับกับน้ำเปล่า แต่ยังไม่ถึงครึ่งชามดีเจ้าหนูก็หยุดกินแล้วส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เอาแล้ว นายประสิทธิ์จึงลุกไปที่ตู้ยาแต่...ไม่เจอยาแก้ไข แก้หวัดสักแผง ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ามันหมดไปตั้งแต่สองสามอาทิตย์ก่อนแล้วยังไม่มีเวลาไปซื้อเพิ่ม
“อร...ยาหมด เดี๋ยวผมว่าลองไปขอบ้านใหญ่ดู เผื่อมี” ว่าเสร็จร่างสูงสมส่วนก็เดินไป เจ้าหนูที่กินเสร็จก็มานั่งตาแดงบนโซฟา เอาหมอนอิงขึ้นมากอดแน่นแล้วหลับตา เนื่องจากอาการปวดหัวตุ้บๆมาอีกแล้ว หม่าม้าก็มองอย่างเป็นห่วงแล้วรีบเก็บจานไปล้าง
นายประสิทธิ์เดินผ่านเข้ามาในตัวบ้าน เดินเลยผ่านไปจนถึงห้องอาหารที่มีสมาชิกในบ้านใหญ่นั่งอยู่ ขาดเพียงจอมพลและจอมทัพ คนแรกคาดว่าอยู่ที่โรงพยาบาล แต่คนที่สองนี่อาจจะยังไม่กลับบ้านก็เป็นได้...บนโต๊ะจึงมีเพียงท่านประมุข ภรรยา และบุตรชายคนโตและคนที่สี่
“อ้าวประสิทธิ์มีอะไรหรือเปล่า” ท่านจอมไตรถามเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทเดินหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้ามา
“เอ่อ...ท่านครับ ที่บ้านมียาแก้ไขกับยาแก้หวัดสักแผงไหมครับ” ประโยคคำถามที่ทำเอาทุกคนขมวดคิ้ว
จอมราชันเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้นมา “เอายาไปทำไมครับอา”
“เจ้าใจไม่สบายนะสิ เหมือนจะเป็นไข้ อาจจะเป็นเพราะตากฝนเมื่อเย็นตอนกลับบ้าน” พอบอกเท่านั้นแหละ...ร่างสูงใหญ่ลุกพรวดขึ้นยืนจนเก้าอื้นครูดกับพื้นเสียงดัง
“น้องไม่สบายหรือครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลครับ” เสียงทุ้มใส่คำถามไม่ยั้ง ใจพะวงไปถึงร่างกลมๆของน้องชายอย่างเป็นห่วงสุดใจ
“ไม่เป็นไรมากหรอก คงแค่เป็นไข้เป็นหวัดธรรมดา” หากแต่ก็ไม่ได้ทำให้คนขี้ห่วงคลายความกังวล
“ผมขอตัวไปดูน้องหน่อย”
ด้านจอมเวทย์เมื่อเห็นพี่ชายท่าทางเป็นห่วงน้องชาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกผิดเพราะว่าวันนี้น้องคงต้องกลับบ้านเองเนื่องจากเขาไม่อยู่และลุงทศไม่ว่าง ซึ่งอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้จอมใจต้องตากฝนกลับบ้าน
“ผมขอโทษครับพี่ วันนี้ผมไม่ว่างไปรับน้อง น้องเลยต้องตากฝนกลับบ้าน”
“ไม่ใช่ความผิดเวทย์หรอก” พี่ชายคนโตเห็นน้องคนที่สี่ทำหน้ารู้สึกผิดจึงปลอบ เขาไม่ได้คิดโทษน้องชายสักนิด เพราะเขารู้ว่าเรื่องฟ้าฝนมันโทษกันไม่ได้
พี่ใหญ่รีบเดินไปที่ตู้กระจกในครัวที่บรรจุยาสามัญประจำบ้านเอาไว้ เลือกค้นยาแก้ไขและหวัดออกมาหนึ่งแผงแล้วเดินออกมา พลางบอกบิดามารดาว่าจะไปดูหาน้อง ซึ่งท่านทั้งสองก็ไม่ว่าอะไรเนื่องจากกูรู้สึกห่วงน้องน้อยเช่นกัน ส่วนจอมเวทย์นั้นก็ตามพี่ชายมาบ้านเล็กด้วยคน
สามหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านหลังเล็ก เจอกับอรอุมาที่นั่งดูอาการเจ้าหนูอยู่ โดยเจ้าตัวนั่งหน้าแดง ตาปรืออย่างเหมือนคนเบลอๆ
จอมราชันเห็นน้องไม่สบายก็ยิ่งห่วง รีบสาวเท้าเขามา ยกมือไหว้อรอุมาแล้วทรุดตัวนั่งข้างเจ้าลูกหมูที่ยังสะลึมสะลืออยู่
“เด็กดีเป็นไงบ้างครับ” จอมใจหันหน้ามามองงงอยู่พักหนึ่งจึงยิ้มแห้งๆ
“พี่ราชันจ๋า...” เอ่ยเสียงแหบแล้วซุกหน้ากลมลงกับไหล่กว้างอย่างออดอ้อน มือใหญ่ลูบหัวทุยๆ อีกมือก็อังหน้าผากเนียนเมื่อรับรู้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาก็ยิ่งหน้านิ่ว
“ตัวร้อนเหมือนกันนะ” พึมพำเสียงเครียด “พาไปหาหมอดีไหมครับ” หันไปถามความเห็นของผู้ใหญ่
แต่เจ้าลูกหมูส่ายหน้าพัลวัน “ไม่เอาๆๆ...ใจไม่ไป”
“เด็กดี...ไปตรวจสักหน่อยนะ จะได้กินยาตามที่หมอสั่งดีกว่า” พี่ชายปลอบเสียงนุ่ม เขารู้น้องไม่อยากไปโรงพยาบาลแต่เจ้าตัวนั้นกินยาที่มาจากร้านขายยาไม่ค่อยหาย ต้องหาหมอถึงจะดีขึ้น แล้วเขาก็ไม่อยากให้น้องกินสุ่มสี่สุ่มห้า
เจ้าตัวกลมยังคงส่งเสียงงึมงำๆ หลับตาทำหน้าเบ้ “ไปก็ได้...ครับ” สุดท้ายก็ยอมเนื่องจากปวดหัวอยากกินยาแล้วนอนเลย
พี่ใหญ่จึงหันไปบอกน้องชายร่างสูง “เวทย์เอารถออกให้พี่หน่อย...อาประสิทธิ์กับน้าอรรอที่บ้านก็ได้ครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว...เดี๋ยวน้องผมดูแลเอง” คราวนี้หันไปบอกผู้ใหญ่
ท่านทั้งสองก็มีสีหน้าเป็นห่วงแต่หากยอมรับการตัดสินใจของชายหนุ่มเนื่องจากรู้ดีว่าเจ้าตัวดูแลน้องได้ดีเสมอ
จอมเวทย์รีบกลับไปที่บ้านใหญ่เพื่อไปเอารถและไปบอกให้ทุกคนที่นั่นรู้ ส่วนพี่ใหญ่นั้นก็พยุงร่างกลมขึ้นมาจากโซฟาแต่หากร่างกายที่อ่อนเปลี้ยของเจ้าหนูทำให้ทรุดตัวลงไปนั่งอีกครั้งด้วยความมึนงง
“ไหวไหมครับคนเก่ง...” เมื่อเห็นน้องหลับตาด้วยความทรมานชายหนุ่มก็ยิ่งกังวล “งั้นขี่หลังพี่แล้วกัน” ว่าแล้วร่างสูงก็ย่อตัวลงข้างโซฟาพลางจับมือขาวทั้งข้างมาคล้องคอแล้วยกตัวน้องขึ้น มือใหญ่เปลี่ยนไปรองสะโพกกลมกลึงทั้งข้าง น้ำหนักของน้องไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อชายหนุ่มสักนิดเนื่องจากเป็นคนแข็งแรงและน้องก็ไม่ได้หนักขนาดนั้น ใบหน้าใสเนียนแดงก่ำซบลงกับลาดไหล่กว้าง ลมหายใจร้อนๆกระทบกับซอกคอแกร่งของชายหนุ่ม ส่งเสียงงึมงำด้วยความทรมาน ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านขยับเข้ามาดู ก่อนร่างสูงจะแบกร่างน้องน้อยออกไป
“อดทนหน่อยนะคนเก่ง...” พี่ชายเอ่ยปลอบคนที่ขี่หลัง มือใหญ่กระชับสะโพกกลมกลึงในเข้าที่แล้วรีบสาวเท้าไปอีกบ้าน เมื่อเดินมาถึงก็พบว่าทุกคนในบ้านมายืนรอด้วยสีหน้ากังวล โดยที่จอมเวทย์ที่ติดเครื่องยนต์ไว้เรียบร้อยและก็เป็นสารถี
“น้องเป็นอะไรมากไหมลูก” คุณหญิงถามด้วยความเป็นห่วง
“ไข้ขึ้นครับ กำลังจะพาไปหาหมอ” เธอจึงรีบพยักหน้าให้ชายหนุ่มพาน้องขึ้นรถ จอมราชันส่งตัวน้องไปนั่งด้านหลังแล้วก็ก้าวตามเข้าไปนั่งติดๆ เขาเลือกที่จะนั่งกับน้องและจอมเวทย์ก็ไม่ได้ติดใจอะไร เจ้าตัวยอมเป็นคนขับด้วยความเต็มใจ
จอมใจซบหน้าลงกับไหล่กว้างมือก็กดอกตัวเองไว้ พี่ใหญ่จึงบอกให้น้องชายคนที่สี่เบาแอร์ลงแล้วขยับตัวชิดร่างกลมๆมาขึ้น มือใหญ่วาดผ่านมากระชับตัวน้องดึงเข้าไปชิดมากขึ้นเพื่อคลายหนาว เจ้าหนูยกมือกอดเอวพี่ใหญ่แน่น มือใหญ่ที่ว่างอีกข้างก็ยกมืออังหน้าผากเป็นครั้งคราวพลางเกลี่ยผมที่ลงมาปิดหน้า พร้อมกับเช็ดเหงื่อเม็ดบางๆที่ผุดขึ้นมาเล็กน้อย
เมื่อรถแล่นเข้ามาถึงหน้าโรงพยาบาลเอกชนใกล้บ้าน บุรุษพยาบาลที่ประจำอยู่ก็เข็นรถมารับ จอมราชันอุ้มน้องที่ทำหน้าป่วยๆลงจากรถแล้ววางลงบนรถเข็นแล้วเดินตามเข้าไป ส่วนจอมเวทย์นั้นรีบวนหาที่จอดแล้วดับเครื่องวิ่งตามเข้าไป
จอมใจมีประวัติคนไข้ที่นี่อยู่แล้วจึงสะดวกต่อการทำเรื่องต่างๆ จนเจ้าหนูถูกพาไปยังหน้าห้องเพื่อรอรับการตรวจ นั่งรอบนเก้าอี้แถวนั้น ระหว่างรอพี่เวทย์ก็กดน้ำจากตู้ดื่มมาให้ มือขาวรับมาดื่มนิด น้ำอุ่นไหลผ่านคอรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แล้วก็เอาหัวพิงกับบั้นเอวของร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ มือใหญ่ก็ลูบหัวเบาๆ จนพยาบาลเรียกชื่อคนไข้ ร่างสูงพยุงน้องน้อยเข้าไป
นายแพทย์หนุ่มซึ่งเป็นแพทย์ที่เข้าเวรช่วงกะกลางคืนยิ้มให้คนไข้และผู้ปกครองสองคน เดินมานั่งตุบหน้าคุณหมอ ส่วนร่างสูงสองคนก็เขยิบไปด้านข้าง
หมอตรวจหู ตา คอ จมูก และอาการทั่วไป...
“คนไข้เป็นไข้หวัดธรรมดา อาจจะเพราะตากฝนและช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยร่างกายเลยปรับตัวไม่ทันนะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ หมอจะจ่ายยาให้...ผักผ่อนสักสองสามวันก็หายครับ ยิ่งยังเด็กอยู่เลย” หมอสรุปเมื่อตรวจเรียบร้อย พลางยื่นใบจ่ายยาไปให้พยาบาล จอมใจยกมือขอบคุณ จอมราชันเข้าช่วยพยุงน้องพากลับออกไปด้านนอกเพื่อรอรับยา
ร่างกลมนั่งซบไหล่พี่เวทย์อยู่ พี่เวทย์ก็นั่งกอดไหล่น้องเพื่อคลายหนาว พี่ใหญ่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“เป็นไงบ้างครับเด็กดี”
เจ้าหนูตอบเสียงอู้อี้ “ใจปวดหัว รู้สึกไม่สบายตัวด้วยครับ”
“รอรับยาแล้วเดี๋ยวก็ลับบ้านนอนได้เลย” จอมเวทย์บอก พอช่องจ่ายยาเรียก ร่างสูงก็รีบเดินไปเอายาพร้อมจ่ายค่ารักษา จอมเวทย์พยุงเจ้าลูกหมูเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ ขากลับพี่ใหญ่เป็นสารถีแทน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รถค่อยแล่นมาจอดในโรงรถ จอมเวทย์เปิดประตูพร้อมกับจอมราชัน ส่วนเด็กป่วยๆนั้นนอนหลับคร่อกไปเรียบร้อยแล้ว
“เอาไงดีพี่ หลับไปแล้ว ยังไม่ได้กินยาเลย” จอมเวทย์ถาม ร่างสูงพยักหน้าแล้วก็เปิดประตูหลัง
“เด็กดีถึงบ้านแล้วครับ” ปลุกพร้อมสะกิดเบา ร่างกลมๆขยับยุกยิกแล้วลืมตาแดงๆขึ้นมา ตาเยิ้มเพราะน้ำตาทำให้มือใหญ่อดเอื้อมมือไปเช็ดไม่ได้
พยุงร่างกลมๆเดินเข้าข้ามฝั่งมาบ้านหลังน้อย ปาป๊าหม่าม้ายังคงนั่งรออยู่ที่โซฟาด้านล่าง
“น้องเป็นไงบ้างราชัน” ปาป๊าถาม
“ไม่เป็นไรมาครับ แค่ไข้หวัด” พี่ใหญ่ตอบพลางจับเจ้าหนูให้นั่งลงบนเก้าอี้เนื้อนิ่ม พอนั่งปุปเจ้าตัวก็ล้มลงนอนทันที พี่ใหญ่จึงช้อนหัวน้องน้อยขึ้น แล้วก็เอาตัวใหญ่ของตัวเองเข้ามาแทนที่แล้วจับหัวทุยนั่นวางลงบนตักตนเอง เจ้าลูกหมูขยับให้การนอนเข้าที่เข้าทางแล้วก็หลับฟี้ๆๆ มือใหญ่อังหน้าผากเนียนอีกครั้ง
“ไข้ยังไม่ค่อยลดเลย เวทย์เอายามาให้น้องเลยดีกว่า” จอมเวทย์ผละตัวไปตามที่พี่บอก
“น้าว่าพาน้องไปนอนข้างบนเลยดีกว่านะ...” อรอุมาเสนอเนื่องจากลูกชายจะได้ผักผ่อนเต็มที่ แล้วเธอก็ปลุกเจ้าหนูขึ้นมากินยา เสร็จแล้วจอมราชันก็พยุงน้องไปนอน
พอวางร่างกลมลงบนเตียงก็จัดการถอดเสื้อชื้นเหงื่ออกและเช็ดหน้าเช็ดตาและหาเสื้อยืดเนื้อนิ่มใส่ให้ แล้วเจ้าตัวก็นั่งลงบนเตียงข้างๆแบดแบด เจ้าลูกหมูคว้ามือใหญ่ที่ให้ความรู้สึกเย็นสบายมาแนบหน้าร้อนๆ
“อือ...มือพี่ราชันเย็นจัง...จ...ใจ...ชอบมาก...” เสียงใสค่อยๆเลือนหายไปกับความง่วงจนเหลือเพียงความเงียบปกคลุมห้องเท่านั้น มีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกบ่งบอกว่ากำลังอยู่ในห้วงฝัน ร่างสูงชะโงกลงมาใกล้ๆ
“หายไวๆนะครับเด็กดีของพี่...” ริมฝีปากอุ่นๆประทับลงบนหน้าฝากเนียนกว้างอย่างอ่อนโยน...
นัยน์ตาคมกริบมองน้องน้อยด้วยสายตาอบอุ่น พลางค่อยๆเดินกลับไปข้างนอกเพื่อให้น้องได้พักผ่อน
To be Continue
:L1: :pig4:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้พี่ใหญ่กับพี่เวทย์เด่นมาก อย่าว่ากันนะค่ะ
ใครรอพี่พล พี่ทัพ อดใจอีกนิดนะค่ะ เดี๋ยวพามาแน่นอน
:bye2:
-
เย้ๆๆๆๆ รอพี่พลกับพี่ทัพได้
อยากเห็นพี่เวทย์หงุดหงิดอีกอะ 555555
พี่เวทย์โรตีอร่อยม้ายยยยย 555555
ตอนนี้จอมใจไม่สบาย ดูซึมๆไงก็ไม่รู้เนอะ
หายไวไวน้าาา
-
ใจไม่สบายทุกคนในบ้านเป็นห่วงมากเลย ราชันอาการหนักสุดห่วงน้องมากเลยอ่ะ
-
ขอให้หายเป็นไข้ไวๆนะจอมใจ
ส่วนเค้าจะรอดูคู่พี่ๆต่อไป หุหุ :m3: :m3:
ยังรอเธอเสมอ...แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
-
o18 หายไวไวนะจอมใจ
-
อยากถามพี่เวทย์ว่าโรตีหร่อยมั่ย 5555
น้องใจเป็นหวัด หายไวๆน๊า :)
-
:กอด1: หายป่วยเร็วๆนะหนูจอมใจ
บวกเป็ด
-
น่ารัก!! :man1: :man1: :man1:
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
-
โถเจ้าลูกหมูป่วยซะแล้ว กำลังใจเพียบเลยหายไวไวนะจ๊ะ
:กอด1:
-
ลูกหมูป่วยซะแล้ววว
-
หายไข้ไวๆ น้าจ้า น้องใจ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:call: :call: :call:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ราชันอบอุ่นจริงๆเลย >< ชอบจัง
-
Still fun as usual ;-)
-
ครอบครัวอบอุ่น :o8:
:กอด1:
-
ถ้าเป้นเรื่องของจอมใจ พี่ราชันออกอาการมากที่สุด
ฝากพี่ราชันกะพี่เวทย์ดูแลน้องจอมใจให้หายป่วยเร็วๆ
กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม
-
น่ารักๆ :กอด1:
-
หมูน้อยของเราป่วย
แต่ว่าคนดูแลดีขนาดนี้คงจะหายไวแน่ๆเลย อิอิ
-
คนดูแลเยอะขนาดนี้แถมพี่ราชันยังดูแลดีสุดๆ คงจะหายไวๆ ละนะ อิอิ
-
เฮ้ย! หวานกันอายน้ำตาลบ้างดิ พี่ชัน :o8:
กรี๊ดดดดดด พี่พลลลลลล หนายยสามีพี่
กรี๊ดดดด พี่ภัทรร เมื่อไหร่มามาอีกกกก
กรี๊ดดด....พี่ทัพพ..... :z3:
-
หายเร็วๆนะลูกหมู
-
อากกกกกกกกกกกกกกกก
จอมใจยั่วมากเลยอะ ถ้าสบายดีนะพี่ราชันคงกินใจแน่ๆเลย
-
หมูน้อยป่วยซะแล้ว
-
น้องใจหายป่วยเร็วๆน่ะ
:L2: :L2:
-
จอมใจน่าร๊ากจ้าาาาาาาาาาาาาาา
-
พี่จอมทัพกับจอมพลไม่มีบทเลยอ่ะ
สงสัยค่าตัวแพงเกิน เลยงดซะ อิอิ :m12:
-
ป่วยซะแล้วน้องใจ
-
จอมใจหายเร็วๆน๊า
-
ขออภัยที่ไม่สุภาพ แต่
โครตอิจฉาน้องใจเลย แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย (แกก็น่ารักให้ได้อย่างน้องซิ :beat: )(คงต้องตายแล้วเกิดใหม่ :monkeysad:)
น้องใจหายเร็วๆนะลูกนะ
-
น่ารักอบอุ่น :impress2:
:call:
-
เข้าใจความรู้สึกจอมใจเลยค่ะเพราะกำลังป่วยเหมือนกัน
ขอให้หายไวๆนะคะจอมใจ
จะรอความน่ารักของจอมใจต่อไปค่าาาา :L2:
-
:กอด1: :L2:
-
:impress2: พี่ราชันจ๋าาาาาาหนูอยากเป็นน้องใจมั้งงงงงง
-
อ้อนเอ๊า อ้อนเอาเลยนะหนูใจ :o8:
-
พี่ราชัน ปฏิกิริยาทันทีทันใดมากๆเลย
น้องใจหายไวๆ น้า
-
ใจหายไวๆนะ
จะได้วิ่งซนอีก
(ใจ:ไม่ใช่เด็กน่ะ!)
-
:o8: :-[. น่ารักมากๆเลยอ่า ชอบทุกคนเลย
ว้ายยยย อยากให้พี่จอมเวทย์โดนกดด้วยอ่า 555
-
[จอมใจ]
สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน ผมจอมใจเองครับ :man1:
จะมาทำหน้าที่แทนป้าน้ำแข็งใสที่นอนอืดตายไปแล้วครับ
เนื่องจากวันนี้ป้าน้ำแข็งแกไปทำบุญที่วัดพระพุทธบาท และโรงเจ ที่จังหวัดสระบุรี (ผมกับครอบครัวก็ติดสอยห้อยตามป้าแกไปเหมือนกันครับ)
จึงเอาบุญทั้งหลายมาฝากให้ทุกท่านครับ
รับบุญกันไปด้วยครับ
มีความสุข มีแต่โชคมีแต่ลาภกันทุกคนนะครับ เจริญรุ่งเรืองนะครับ ทำมาค้าขึ้นนะครับ
มาส่งสารน์เพียงเท่านี้ละครับ
สาธุทุกคนครับ :call: :call:
ปล. ป้าแกบอกว่าจะเข็นตอนพิเศษมาเสิร์ฟเร็วๆนี้ บอกเลยว่าเป็นตอนที่ผมครอบครัวตัวจอมไปทำบุญกับป้าแกแหละครับ
รออ่านกันนะครับ ส่วนตอนหลักมาแน่นอนไม่เกินสองวันนี้ครับ
ไปจริงๆละครับ ผมขอไปนอนบ้างละ เหนื่อยเหมือนกัน :z2: จุบุๆๆๆ :o8:
-
สาธุครับ _/\_
-
ราชันเป็นห่วงน้องมากเลย ตอนนี้ใจหายซ่าไปพักนึง 555+
-
อ้าวน้องใจหายป่วยแล้วเหรอ ไปทำบุญไกลเชียว
อนุโมทนาบุญด้วยจ้ะ รอฟังบรรยากาศการไปทำบุญนะ :กอด1:
-
สาธุ ค้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องใจป่วยทำเอาพี่ๆ เป็นห่วงใหญ่เลย
ชอบน้องใจอ้อนพี่ใหญ่
-
อนุโมทนา บุญร่วมด้วยคะจอมใจ น้ำแข็งใส
-
คึ คึ น้องจอมใจป่วย ขี้อ้อน คูณ สองเลยทีเดียว :z2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:หายไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆน๊าจอมใจ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:call: รอ อยู่น้า
-
สวัสดีค่า ทักทายกันวันจันทร์นะค่ะ
เมื่อวานนอนตายเพราะเหนื่อยเลยส่งน้องจอมใจมาทักทาย
วันนี้ฟื้นคืนชีพแล้ว เลยเป็นคนพาครอบครัวตัวจอมมาออกสื่อค่ะ
อ่านอย่างมึความสุขค่ะ
:pig4: :pig4:
บทที่ 13
[/b]
หลังจากเป็นไข้นอนป่วยแค่สองวัน จอมใจก็หายดีเป็นปลิดทิ้งเพราะได้ยาดีและกำลังใจดี เจ้าตัวกลับมาร่าเริงแจ่มใสดั่งเดิม ทำให้ทุกคนรู้สึกหายห่วง
เสียงเรียกเข้าจากไอโฟนสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ทำให้ร่างกลมๆที่กำลังจ้องสกรีนอยู่ผละมารับ
“สวัสดีครับ” กรอกเสียงลงไป สายตาและมือที่ว่างอีกข้างยังคงพุ่งเป้าไปที่โปรแกรมมิ่ง พิมพ์กอกแกกพร้อมกับการสนทนา
“เฮ้ย...จอมใจนี่ฉันเอง” ประโยคครุมเครือที่ดังมาจากอีกฝ่ายทำให้จอมใจขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ใครครับ”
“โหห...ฉันต้นไง” คิ้วที่ขมวดค่อยคลายออก แปรเปลี่ยนเป็นความยินดีเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนเก่าที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน
“เฮ้ย...เป็นไงเนี่ย เบอร์ไม่คุ้นเลยนะ” เจ้าตัวดึงเครื่องมือสื่อสารที่โชว์เบอร์แปลกทำให้เขาไม่เดาไม่ออก
“เปลี่ยนเบอร์น่ะ เครื่องเก่าเสีย”
“อ้อ...อืม มีไรๆๆ คิดถึงจังเว้ย” เจ้าหนูบอก เขาไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนเก่าเลยตั้งแต่แต่ละแยกย้ายไปตามมหาลัยที่ตัวเองใฝ่ฝัน
เพื่อนบางคนถึงกับไปเรียนต่างจังหวัดเลย ส่วนมากจะติดตามความเคลื่อนไหวกันบนโซเชียลเนตเวิร์กกันเสียมากกว่า ไม่ค่อยโทรหากันเท่าไร
“เอ่อ...วันศุกร์นี้ห้องเรานัดกันกลับโรงเรียนไปเยี่ยมมาสเตอร์น่ะ ไปไหมๆ”
“เฮ้ย ไปดิๆ ไม่ได้กลับโรงเรียนเลยตั้งแต่จบมา” เป็นเวลาร่วมหลายเดือนที่เขาไม่ได้กลับไปเยี่ยมโรงเรียนเนื่องจากเลิกเรียนเย็นและระยะทางระหว่างมหาลัยกับโรงเรียนก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เรียกได้ว่าคนละมุมเมืองกันเลย รวมถึงวันศุกร์นี้อาจารย์ยกเลิกคลาสตอนบ่ายพอดี นี่คงเป็นโอกาสดี
“เออๆ งั้นวันศุกร์เจอกันๆ บาย” หลังจากวางสายจากเพื่อนไป เจ้าหนูก็หันมาหัวหมุนกับงานต่อไป
จนเมื่องานชิ้นสุดท้ายเสร็จ เจ้าหนูก็บอกราตรีสวัสดิ์ปาป๊าหม่าม้าที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่เพื่อไปอาบน้ำนอน
เดินตาปรือๆขึ้นมาบนห้อง คว้าผ้าเช็ดตัวบนราวเข้าห้องน้ำไป สิบนาทีถัดมาร่างกลมก็เดินหอมฟุ้งออกมาในชุดนอนลายทางสีขาวครีม ทรุดนั่งลงบนเตียง ตั้งนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง ปิดไฟ ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ หน้าซุกกับพุงแบดแบดตัวโตหลับไปอย่างสุขใจ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันศุกร์ที่จอมใจนัดเพื่อนไว้เวียนมาถึง เจ้าหนูยังคงแต่งตัวอาบน้ำเพื่อไปเรียนตามปกติ วันนี้พี่เวทย์เป็นคนไปส่งเหมือนอย่างเคย
“พี่เวทย์ วันนี้ใจไม่มีเรียนบ่ายนะ จะกลับไปโรงเรียนเก่าครับ” บอกพี่ชายระหว่างที่นั่งรถอยู่ คนขับหันหน้ามามองนิดๆ
“อืม...ไปยังไง”
“เดี๋ยวเลิกเรียนคงติดรถเพื่อนไปส่งแอร์พอร์ตลิ้งแล้วนั่งรถไฟฟ้าต่ออะ”
“อืม...เอาอย่างนี้ไหม พี่ไปส่งดีกว่า” คนขับเสนอความคิดเห็น
“แต่พี่เวทย์มีเรียนบ่ายไม่ใช่หรือ” จอมใจรู้ว่าวันนี้พี่ชายไม่ได้ว่าง
“ไม่เป็นไร พี่ไปส่งได้ เดี๋ยวให้พวกไอ้เอกมันเช็คชื่อให้” จอมเวทย์ยังคงรู้สึกแย่ๆเมื่อครั้งก่อนที่เจ้าตัวไม่ว่างไปรับส่งน้องทำให้เจ้าหนูเป็นไข้ไม่สบาย ทำเอาที่บ้านเป็นห่วงกันไปหมด
“อ้อ...งั้นก็ขอบคุณมากครับ” เจ้าหนูยอมรับในที่สุด
เมื่อรถแล่นเข้ามาถึงหน้าตึก เจ้าลูกหมูก็เปิดประตูลงจากรถ ไม่ลืมจะล่ำลาพี่ชายคนที่สี่ด้วย
วิชาตอนเช้าเป็นวิชาแคลคูลัสเบื้องต้นของปีหนึ่ง คณะของเขาเป็นคณะนานาชาติคนไม่ค่อยเยอะจึงเรียนเลขห้องเดียวกันได้ แต่วันนี้ไม่ได้เรียนที่ตึกคณะ เขามาเรียนที่อาคารเรียนรวมซึ่งอยู่ถัดมาไม่ไกลนัก และประเด็นมันคือใกล้ร้านเช่าการ์ตูนที่นานๆทีจะมีโอกาสเดินไปเช่า
วันนี้ก็เป็นโอกาสดี เขาเลยเดินลัดเลาะไปตามทางไปโผล่ที่ร้านเช่าหนังสือเล็กๆ ร้านด้านในมีตู้หนังสือเรียงกันหลายชั้น ขากลมกลึงเดินฉับๆเข้าไปที่ตู้หนังสือใหม่พอดี
ส่วนตัวแล้วเขาอ่านหนังสือหลายแนวขึ้นอยู่กับเนื้อเรื่อง ลายเส้น คนเขียน อื่นๆๆ สายตากลมโตกวาดไปทั่วชั้น จนได้หนังสือการ์ตูนออกใหม่มาสามเล่มและการ์ตูนรายสัปดาห์หนึ่งเล่ม
ยื่นไปให้พี่เจ้าของร้านคีย์ข้อมูลการเช่าแล้วหอบหนังสือออกมา เดินย้อนกลับมาที่ตึกเรียน เดินขึ้นไปชั้นสองก็เจอกับกลุ่มเพื่อนๆที่นั่งรออาจารย์มาสอนอยู่ เจ้าหนูเลือกที่นั่งสงบแล้ว...
ลงมืออ่านหนังสือการ์ตูน
เวลาเก้านาฬิกาตรง อาจารย์ชายก็มาถึง นักศึกษาต่างทยอยกันเข้าไปในห้อง อาจารย์เช็คชื่อเล็กน้อยก่อนเริ่มการเรียนการสอน เจ้าหนูจึงต้องพักการอ่านการ์ตูนเอาไว้แค่นั้น
ในที่สุดเมื่ออาจารย์ปล่อยคลาส นักเรียนทุกคนแทบจะวิ่งออกจากห้องเนื่องจากการเรียนวิชาเดียวกันตลอดสามชั่วโมงทำให้ทั้งเบื่อทั้งล้าไปหมด
จอมใจเก็บของใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“จอมใจ ไปดูหนังกันไหม” เพื่อนสุดขรึมอย่างมรกรตถามขึ้นขณะที่ทั้งกลุ่มกำลังเดินลงจากบันได
คนถูกถามส่ายหน้าเล็กน้อย “ไปไม่ได้อะ พอดีมีธุระต่อ” เนื่องจากวันนี้คลาสบ่ายไม่มีเรียน นักศึกษาส่วนใหญ่จึงนัดเที่ยวกัน
พอเดินลงมาถึงข้างล่าง กำลังเลี้ยวออกจากตึก เจ้าหนูก็ชนปักกับบางสิ่งทำเอาเซนิดๆ
“เอ้าๆๆเดินดูทางหน่อย” สิ่งที่ชนนั้นก็คือร่างสูงของพี่ชายจอมกวนนั่นเอง
“สวัสดีครับ//สวัสดีค่ะ พี่จอมเวทย์” เพื่อนๆในกลุ่มเห็นรุ่นพี่หนุ่มจึงทักทาย
“ดีครับน้องๆ พี่ขอพี่เจ้าลูกหมูนี่กลับก่อนนะครับ” ว่าพลางจับแขนกลมไว้
“หึ้ยยๆๆ เจ็บจมูกจังเลย” จอมใจถูมากับจมูกเล็กๆของตน มองค้อนๆไปที่ร่างสูง
“อะไร มองแบบนั้นได้ไง เราเดินไม่ดูทางเองนะ พี่ยืนรออยู่เฉยๆ” คนโดนค้อนแก้ตัวทันที เขาเพียงแต่มายืนรอเจ้าหนูที่หน้าตึกที่เขาส่งลงจากรถเมื่อเช้า เนื่องจากเขาเลิกเร็วสิบห้านาที มายืนรออยู่สักพักก็มีหมูอ้วนมาชนเฉยเลย
“เชอะๆ” ส่งเสียงงอนใส่
“เอาน่า พี่มารับแล้ว จะไปกันยังครับพ่อน้องชาย”
คนเจ็บจมูกและจมูกแดงพยักหน้า บอกลาเพื่อนแล้วเดินตีคู่กันไปที่รถที่จอดไว้ฝั่งตรงข้าม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จอมเวทย์ขับรถเข้ามาในเมืองเรื่อยๆไม่เร่งรีบ จนรถยนต์คันงามแล่นมาถึงหน้าโรงเรียนเอกชนชายล้วนชื่อดังใจกลางเมือง มีโรงเรียนคริสต์หญิงล้วนขนาบข้างอีกสองโรงเรียน โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนที่มีมานานกว่าร้อยปี อยู่คู่พื้นที่แถวนี้จนเป็นที่รู้จักดี และยังเป็นโรงเรียนคริสต์ มีโบสถ์ที่สวยงาม มีคู่รักมากมายมาแต่งงานที่นี่จนชินตา
เวลาบ่ายสองกว่าๆ โรงเรียนยังไม่เลิก ประตูเหล็กโรงเรียนยังปิดอยู่ จอมเวทย์บีบแตรหนึ่งครั้ง มีรปภ.วิ่งออกมาดู และเปิดให้เข้าเนื่องจากมีตราสติกเกอร์โรงเรียนติดไว้ มีกลุ่มเด็กนักเรียนในชุดเสื้อนักเรียนสีขาว กางเกงน้ำเงิน พร้อมด้วยรองเท้าหนังขัดมันเงาวับ ที่นั่งอยู่ ยืนอยู่ประปรายหันมามองรถบ้างเป็นครั้งคราว
จอมเวทย์ขับไปยังที่จอดรถแล้วดับเครื่อง จอมใจเลยเอาไอโฟนขึ้นมาโทรออกหาเพื่อน
รอจนปลายสายรับก็กรอกเสียงลงไป “ต้น อยู่ที่ไหนกันอะ”
เสียงปลายสายที่จอแจ อื้ออึงเหมือนมีคนกำลังคุยกันมากมาย “อยู่...โรงอาหาร เดินมาดิ เพื่อนอยู่กันเต็มเลย”
จอมใจอืออากับโทรศัพท์ก่อนวางสายไป หันหน้าไปบอกที่หมายกับพี่ชายที่ยืนเต๊ะหล่อๆอยู่ข้างๆ
เดินมาตามทาง เลาะตึกเรียนมาเรื่อย ก็เจอกับโรงอาหารของโรงเรียน ยังพอมีร้านรวงเปิดอยู่บ้าง แต่ที่เด่นที่สุดคือกลุ่มนักศึกษาที่นั่งครองพื้นที่ส่วนหนึ่งของโรงอาหาร คุยส่งเสียงดัง
จอมใจเดินดุ่มเข้าไปที่โต๊ะ เพื่อนๆก็หันมามองตามกัน ก่อนผิวปาก
“เสด็จมาแล้วครับคุณชายน้อย”
เสียงตะโกนดังมาจากเด็กหนุ่มผิวเข้มคนหนึ่งที่นั่งหน้าสลอนอยู่...ไอ้แบงค์...ไอ้นี่สุดจะกวนตีน!!!
สมันเรียนอยู่มันชอบล้อเขาว่าเป็นคุณชายน้อยเนื่องจากมีที่บ้านคอยไปรับไปส่ง พี่ทุกคนก็จบโรงเรียนนี้ทั้งหมดตั้งแต่พี่ใหญ่จนมาถึงเขา ตัวเขานั้นกว่าจะเข้ามาเรียนนี่ พี่ๆก็จบกันไปหมดแล้ว เหลือแต่พี่เวทย์ที่ยังอยู่กวนโมโหเขาอยู่ เรียนตั้งแต่ประถมก็มีพี่เวทย์คอยดูแลอยู่ พอพี่เวทย์ย้ายมาเข้าชั้นมัธยมซึ่งต้องย้ายมาเรียนอีกที่แต่ยังเป็นโรงเรียนเดิม ส่วนตัวเจ้าหนูยังอยู่ป.สี่ที่เดิมนั้นตลอดทั้งสามปีเจ้าตัวหงอยลงไม่น้อย แต่พอย้ายตามเข้ามามัธยมหนึ่ง พี่จอมเวทย์ก็กลายเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นมัธยมปลายไปแล้ว แต่พี่เวทย์ก็ดูแลเขาอย่างดีที่สุด จนพี่เขาจบออกไป...เพื่อนๆทั้งหลายรู้ว่าเขามีพี่ชายห่างกันสามปีที่อยู่โรงเรียนเดียวและรักกันมาก รวมถึงยังเจอพี่ชายอีกสามคนที่เคยเป็นศิษย์เก่าที่นี่กลับมาเยี่ยมโรงเรียนเป็นครั้งคราว...เขาเลยได้ฉายาว่าคุณชายน้อยเนื่องจากเป็นน้องเล็กของบ้าน...
“อะไรๆ” คุณชายน้อยไม่ยอมน้อยหน้า “ไอ้ตูดหมึก” จอมใจจำได้ว่าสมัยไปค่ายไอ้นี่มันถูกเพื่อนกระตุกผ้าเช็ดตัวโครมกลางห้องน้ำอาบน้ำ กลายเป็นฉายาขำๆของมันเนื่องจากแบงค์มีผิวเข้ม
“เอ่อ...สวัสดีครับ พี่จอมเวทย์” คนที่นั่งในกลุ่มเอ่ยทักทายรุ่นพี่สุดหล่อที่เรียนจบไปแล้ว
“ครับ” จอมเวทย์แม้จะจำชื่อทุกคนไม่ได้หมดแต่ก็คุ้นหน้าทุกคน
ส่วนรุ่นน้องทุกคนไม่มีใครไม่รู้จักพี่จอมเวทย์ สุทธิไพศาล ผู้เป็นคนนำเชียร์โรงเรียนเขา และยังเป็นผู้นำเชียร์ในงานจตุรมิตรด้วย ซึ่งพี่เวทย์สละเวลามาซ้อมเชียร์ให้น้องทำให้พลาดโอกาสที่จะลงแข่งขันบอลจตุรมิตรในปีนั้น แต่พี่แกก็มุ่งมั่นเต็มที่แม้ปีนั้นโรงเรียนเขาจะไม่ได้ที่หนึ่งมาครอง แต่พี่เวทย์ก็ครองใจน้องได้หมด
“แล้วเจอมาสเตอร์ยัง” จอมใจถามขณะทรุดตัวนั่งลง เพื่อนส่ายหน้า
ในที่สุดเด็กทั้งทั้งกลุ่มก็ยกโขยงไปสวัสดีมาสเตอร์ที่เคยสอนที่สนิทคุ้นเคยกันจนทั่วโรงเรียน จอมเวทย์เพียงแต่เดินตามน้องต้อยๆ เก๊กหน้าหล่อให้รุ่นน้องชื่นชม บางคนก็ไม่รู้จักเนื่องจากจอมเวทย์จบไปหลายปีแล้วแต่หากใบหน้าหล่อเหลาก็แตะตาได้ดี จนมีรุ่นน้องมาขอถ่ายรูปเรื่อยไป ตอนที่ชายหนุ่มยืนรอน้องชายเข้าไปสวัสดีมาสเตอร์
“พี่จอมเวทย์ครับ ถ่านรูปกับมิคหน่อยได้ไหมครับ” รุ่นน้องที่แทนตัวเองว่ามิคเป็นหนุ่มร่างน้อย หน้าขาวที่ดูก็รู้ว่ามีรสนิยมชอบไม่ป่าเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย น้องเขามากับกลุ่มเพื่อนอีกสองสามคนที่ยืนบิดไปบิดมาหน้าแดง
หากระดับนางงามผู้ไม่เคยเกี่ยงใคร จอมเวทย์ยืนยิ้มมุมปากหล่อๆให้ “ได้ครับ” ว่าแล้วก็ขยับไปยืนข้างๆ ยิ้มหล่อให้กับกล้องที่เพื่อนน้องเขาถือรออยู่ รุ่นน้องก็กรี๊ดเบาๆ เมื่อกดรูปจนเป็นที่พอใจ ก็ขอบคุณแล้วเดินกลับไป
กลุ่มเพื่อนๆและจอมใจก็เดินออกมา เด็กๆสรุปว่าหลังจากนี้จะไปหาอะไรกินกันที่สยามซึ่งจอมใจก็หันไปกระพริบตาปริบๆใส่พี่ชาย จนใจอ่อนให้ไปโดยที่จอมเวทย์โทรไปบอกที่บ้านจะกลับบ้านช้าหน่อยและไม่กินข้าวเย็น เจ้าหนูก็โทรบอกหม่าม้าเช่นกัน
พอถึงเวลาเฟรชชี่ทั้งหลายจึงโบกรถเฮโลกันไปสยาม จอมเวทย์ไม่เอารถไปด้วยเนื่องจากหาที่จอดรถยาก และยิ่งเป็นวันศุกร์อีก จึงนั้งเบียดเสียดไปกับรถแท็กซี่ไปกับน้องๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จนในที่สุดแท็กซี่สองสามคันก็พากันมาจอดที่สยามสแควร์ หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยก็ลงมาจากรถกัน
ตกลงกันใหม่ว่าจะไปไหน แล้วก็ได้ความเห็นกันว่าจะเดินตากแอร์เย็นๆที่พารากอนกันและหาข้าวกินที่นั่น เมื่อสรุปได้ ก็เดินกันไป
“พี่เวทย์บอกที่บ้านแล้วใช่ไหมครับ” เจ้าหนูถามขณะที่กำลังเดินข้ามรถไฟฟ้าไปอีกฝั่ง ชายหนุ่มพยักหน้า
“อืม...” เจ้าหนูยิ้มแล้วไปคุยกับเพื่อน ส่วนรุ่นพี่ก็เดินจิ้มไอโฟนไปสลับกับคุยกับรุ่นน้องบ้าง
เดินผ่านประตูห้างเข้ามาสัมผัสกับอากาศเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศให้ความรู้สึกสบายผิดกับความร้อนอบอ้าวข้างนอกลิบลับ
“กินไรกัน” หนุ่มผิวหมึกร้องถามเมื่อเดินผ่านมาหลายร้านยังไม่มีท่าทีว่าจะลงได้สักที่ ผ่านมาทั้งร้านอาหารไทย อิตาเลียน ญี่ปุ่น เคเอฟซี แมค บลาๆๆ
“งั้นมาตกลงกันก่อนไหม” รุ่นพี่คนเดียวในกลุ่มแนะนำ
“ใครอยากกินอะไรเสนอมา” หลังจากนั้นก็มีคนเสนอร้านฟูจิเอย ปิริปิริเอย จิปาถะเอย
ในที่สุดทุกคนก็ลงความเห็นว่าฟูจินี่เลิศสุดๆๆ
ก็เลยต้องเดินย้อนกลับมาอีกทาง แต่หากพอเดินผ่านกำลังจะเลี้ยว ร่างที่ส่วนมาจากอีกฝั่งก็ปะทะกันกับทางนี้พอดี...ร่างสองร่างชนกันจังงัง เหมือนรีเพลย์เมื่อตอนกลางวัน แต่หากคราวนี้คนโดนชนเป็นพี่เวทย์กับใครก็ไม่รู้
เหมือนจอมเวทย์ปรับการทรงตัวโดยมีแขนจะช่วยจับเขาเอาไว้ไม่ให้ล้ม ทำให้เจ้าตัวรู้เลยว่าคนที่เขาชนด้วยเป็นผู้ชายและตัวใหญ่กว่า พอเงยหน้าไปมองโลกมันเหมือนหยุดชะงัก...
...เชี่ยแม่ง นรกแตก!!!...
...ไอ้ตี๋ภัทร มึงมาได้ไงวะ...
“อ้าวคุณจอมเวทย์เดินไม่ดูทางเลยนะครับ” ร่างสูงใหญ่กว่ากวน
“อะไรของมึง มึงต่างหากเดินประสาส้นตีนอะไรวะ” พอเจออริเท่านั้นแหละพี่เวทย์ผู้ร่าเริงของน้องกลายเป็นเสือขี้โมโหทันที
“สวัสดีครับพี่ภัทร” จอมใจที่รู้จักชายหนุ่มมาตั้งแต่ตอนไปเยาวราชทักทาย
“สวัสดีครับน้องจอมใจ” ยิ้มตาตี่อวดเขี้ยวเล็กๆมาให้
“ทุกคนนี่พี่ภัทร เพื่อนพี่เวทย์น่ะ” จอมใจเลยแนะนำให้เพื่อนได้รู้จัก ซึ่งคนมาใหม่ก็ยิ้มผลกหัวรับให้น้องๆ
“เฮ้ย...ไอ้จ้ำม่ำ พี่ไม่นับญาติกับมันนะ” ร่างสูงโวยวายทันที พลางหันไปมองอีกฝ่ายตาขวาง
“นี่จะไปไหนกันครับ” คนโดนค้อนไม่สนใจ
“ไปกินฟูจิครับ พี่ภัทรกินข้าวยังครับ สนใจไปด้วยกันไหมครับ”
คนโดนชวนเหล่ตาไปมองคนที่ยืนหน้าบูดหน้าเบ้ ยักคิ้วจึกๆ “ไปสิครับ หิวพอดี” เท่านั้นแหละ...
“ไม่!!!กูไม่ให้มึงไป” จอมเวทย์ค้านเสียงแข็ง เรื่องอะไรจะให้มันไป ขืนไปกินไม่ลงพอดี
“อ้าวคุณ น้องคุณชวนผม ไม่ใช่คุณ” กวนกลับไปแบบไม่ทุกข์ร้อนพลางเดินตามกลุ่มน้องไปทันที ทิ้งให้คนหัวเสียยืนกัดฟันกรอดๆแล้วเดินสะบัดตามไป
เมื่อมาถึงหน้าร้านก็ต้องรอคิวอยู่สักพัก น้องก็จับกลุ่มกันไป คนหน้าเย้เดินเข้ามาหาน้องชาย
“ใจ พี่ไปร้านอื่นนะ กินเสร็จแล้วโทรเรียกพี่นะ” เจ้าตัวทำท่าจะทำอย่างที่ว่าโดยการเดินไปร้านอื่นจริงๆ
มือใหญ่แข็งแกร่งเอื้อมมาจับไหล่ไว้ทัน “อ้าวคุณจะไปไหน กินด้วยกันสิ”
จอมเวทย์สะบัดไหล่แต่ไม่หลุดจึงกระแทกไหล่เข้าหาเลย ไหล่ชนกับแผงอกแกร่งดังปัก จนคนโดนชนร้อง
“โอ้ย...คุณผมเจ็บนะ” ร้องโอดเบาๆ แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ
“สมน้ำหน้า” จอมเวทย์ยิ้มเยาะ
จอมใจหันไปสบตาเพื่อนๆอย่างขำ ทุกคนยังคงลุ้นมวยคู่เอกรุ่นเฮฟวี่เวทอยู่
“หึๆ คุณนี่มันป๊อดจัง แค่...” คนเจ้าเล่ห์หัวเราะหึๆ
“อะไรกูป๊อดอะไร มึงพูดดีๆนะ” คนโดนยั่วโมโหแตก ไอ้เวทย์คนนี้ฆ่าไม่ได้!!! หยามก็ไม่ได้เว้ย!!!!
“อ้าวก็แค่กินข้าวแค่นี้...”
“เออ!!!กูจะกินให้ดูไอ้เวร” ว่าแล้วก็เดินไปพิงตัวกับกระจกร้านอย่างหงุดหงิด หนุ่มภัทรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
พอถึงคิวที่จองไว้ ก็เดินเข้าไปตามที่พนักงานนำทาง โต๊ะแบบญี่ปุ่นสามตะถูกจัด ต้องแยกนั่งกันเป็นกลุ่มๆ แต่ปัญหามันก็เกิดอีก
“กูไม่นั่งโต๊ะเดียวกับมึง” จอมเวทย์เจ้าเก่ายังคงมีปัญหาเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นั่นเดินตามมาที่เดียวกัน
“เอาน่าคุณน้องๆเขายังไม่มีปัญหาเลย คุณนี่มันเรื่องเยอะจริง” ภัทรบอกพลางดันร่างเล็กกว่าเข้าไปด้านในสุดแล้วเจ้าตัวก็ตามไปประกบ
“เฮ้ยๆๆ มึงจะมานั่งข้างกูทำไม ไปนั่งฝั่งนู่นเลยเว้ย” แต่พอดูอีกทีฝั่งนู่นก็ถูกน้องๆจองเต็มไปแล้ว เจ้าตัวได้แต่ฮึดฮัดท่ามกลางรอยอมยิ้ม
เมื่อพนักงานเดินมารับออเดอร์ ทุกคนเลือกได้หมดแล้ว เหลือเพียงจอมเวทย์ที่ยังขวมดคิ้วกับเมนู
“พี่เวทย์เลือกได้ยัง พี่เขารออยู่” น้องน้อยถาม
“อืม...อยากกินหลายอย่าง” เจ้าตัวงึมงำ แต่มีนิ้วเรียวยาวสวยชี้เข้ามาที่รูป
“อันนี้อร่อยนะคุณลองดูสิ” เมนูที่คนชี้บอกคือนาเบะอุงด้งซึ่งเป็นอุด้งร้อนมาพร้อมกับน้ำซุปสีน้ำตาลเข้มรสชาติกลมกล่อมเสิร์ฟในหม้อชาบูร้อนๆ
“อืม น่ากินดี เอาอันนี้แหละครับ” ด้วยความหิวหรือหน้ามืออะไรไม่รู้เจ้าตัวจึงตกลงอย่าง่ายดาย จนเมื่อคนรับออดเดอร์เดินไปแล้ว
ค่อยมารู้สึก “เฮ้ย ทำไมกูต้องเลือกตามที่มึงบอกด้วยวะ แม่งๆๆๆ”
ภัทรขำคิกๆ
“พี่ภัทรสูงเท่าไรครับเนี่ย ดูตัวใหญ่จัง ใหญ่กว่าพี่เวทย์อีกแนะ” จอมใจถามอย่างใคร่รู้เนื่องจากสังเกตมานานว่าชายหนุ่มมีรูปร่างที่สูงใหญ่และมีกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง
“สูงร้อยเก้าสิบเอ็ดครับ” คนที่นั่งรอบๆตาโตกับความสูงที่ไม่น่าจะมีในชายสัญชาติไทย ขนาดว่าพี่ราชันสูงมากแล้วนะยังเตี้ยกว่าตั้งสองเซน
“โห สูงจังเลย” จอมใจทำหน้าปลื้ม จอมเวทย์ยังอดที่จะแอบมองด้วยไม่ได้ เนื่องจากเขายังอิจฉานิดๆกับความสูงล่ำของไอ้หมอนี่
“ครับ พอดีพี่ดื่มนมเยอะ เล่นกีฬาตลอด”
“เล่นกีฬาอะไรครับเนี่ย”
“พี่เป็นนักกีฬารักบี้ของมหาลัยครับ แต่กีฬาอย่างอื่นพี่ก็เล่นครับ”
“รักบี้หรือครับ ใจไม่เคยได้ดูเลยครับ เพิ่งเข้ามาปีหนึ่งด้วย” เจ้าหนูทำหน้าเสียดาย
“ครับ เดี๋ยวอีกไม่กี่อาทิตย์เขาก็จะมีกีฬาประเพณีของมหาลัยจัดแข่ง มาดูได้นะครับ” พ่อนักกีฬาเอ่ยชวน
น้องๆทุกคนในโต๊ะยิ้ม มีเพียงจอมเวทย์ที่นั่งหน้าแหวะ...เขารู้ว่าไอ้นี่มันเล่นรักบี้เพราะมันเป็นตัวจริงในทีมมหาลัยตั้งแต่ปีสอง
“เหอะ รักบี้ แหวะ กูว่าอย่างมึงอะ...”รักขี้!!!” มากกว่า” ประโยคที่ทำเอาทุกคนขำกรากกกก ไม่เว้นแม้แต่คนเล่น”รักขี้!!”เองก็ยังขำ
“ผมไม่ชอบรักขี้หรอกครับ แต่ถ้า...รักคุณ...นี่น่าคิดครับ!!!!” บึ้ม!!!!คราวนี้จอมเวทย์หงายลังตึงจอดไม่ต้องแจวเลยครับ...
...ถึงจะเล่นรักบี้...ไม่ชอบรักขี้...แต่...ผม รัก คุณ ครับ....กร๊ากกกกกกก
...โดนไปดิ!!!!!...
To be Continue
:L1: :pig4:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้แอบมีพี่ภัทรมาแจมพอหอมปากหอมคอนะค่ะ เพราะถ้าพาออกมาหมดเด่วจะหมดมุกเวลาเรื่องของพี่แกจริงๆ
เลยเอามาโชว์ความกวน มัน ฮา กับพี่เวทย์นิดหน่อยๆพอเป็นกระสัย
ส่วนใครอยากลุ้นคู่ พี่ภัทรพี่เวทย์ ขอให้อดใจรอเรื่องหน้านะค่ะ
อยากให้เรื่องน้องจอมใจกับพี่ราชันเสร็จไปก่อน ไม่อยากหลายใจเด่วจะไม่จบสักเรื่อง
อดใจรอกันนิดนะค่ะ
ปล. ร้านอาหารที่ชื่อ ปิริปิริ มีจริงนะค่ะไม่ได้เขียนมั่ว เป็นร้านอาหารเมดิเตอร์เรเนี่ยนที่พารากอนค่ะ ชื่อว่า Piripiriค่ะ
ใครมีโอกาสก็แวะไปชิมไปลองกันได้นะค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
:pig4:
-
:z13:
เวทย์ กะ ภัทร คู่นี้มาแรงแฮะ o13
แหม ตอนนี้ปะป๊าราชันไม่ได้ออกเลยอ่ะ :กอด1:
-
สังหรณ์ใจว่าพี่เวทย์จะมีสามี หุหุ
-
ขอพี่ราชันมาทำให้หมูน้อยระทวยหน่อยค่ะ
ไหนๆเฮียแกก็มีแอบหวงแล้วนี่น้า :z2:
:กอด1:
บวกเป็ด
-
พี่เวทย์จะมีซะมีแล้ววว กร๊ากกก :m20:
น้องม้งน้องมิคไรนั่นไม่ต้องมายุ่งนะหนู :m16:
-
“ผมไม่ชอบรักขี้หรอกครับ แต่ถ้า...รักคุณ...นี่น่าคิดครับ!!!!”
ตายสนิทไปเลยสิ พี่เวทย์ ^^
-
พี่เวทย์แพ้ทางอย่างแรงงงงง
-
เจอมุกนี้เข้าไป
แหม่ จอดเลยสิคะ อิอิ
-
:m4:
อิหย๊ะ อยากอ่าน มวยถูกคู่จริงๆๆ
แต่อดเปรี่ยวไว้กินหวาน เพราะคู่น้องใจกับพี่ราชัน ยังไม่ไปถึงไหนเลย :o12:
-
อ่านคู่พี่เวทย์เนี่ยรู้สึกกระชุ่มกระชวยดีจังเลย
-
พีเวทย์ กับ พี่ภัทร :o8:
:L2: :L2:
-
มารับฝีปากพอหอมปากหอมคอคู่เวทย์-ภัทร
คิดถึงคู่พี่ราชันกับน้องจอมใจแล้ว มาต่อไวไวนะ
-
น้องเวทย์โดนจาย ฮิฮิ
จารอเรื่องหน้านะคะ คู่ของน้องเวทย์เนี่ยยยย น่าติดตามมากๆ
-
อ้ะมุมมัมมุมมัมมมมมม
ใจบทน้อยเลยยยยยย น่าฉงฉานนนนน
รอตอนต่อไป นะ กิกิ
-
...ถึงจะเล่นรักบี้...ไม่ชอบรักขี้...แต่...ผม รัก คุณ ครับ....กร๊ากกกกกกก
-
คู่เวทย์กับภัทรดูท่าจะอีกนานอ่ะกว่าจะหันมาดีกันได้ ไม่รู้ทำไมเวทย์ถึงไม่ชอบหน้าภัทรขนาดนั้น
-
5555 พี่เวทย์แพ้ทางพี่ภัทรตลอด
-
ฮาพี่เวทย์อะ เมื่อไหร่พี่ราชันจะมาน๊า
-
รักคุณ...
หงายเงิบกันเลยทีเดียว :pigha2:
เห็นด้วยกับคนเขียนค่ะ เรื่องนี้เน้นน้องใจกับพี่ราชันก่อนดีกว่า น่าร้ากกก :impress2:
-
พี่เวทย์โดนลุกซะแล้วดิงานนี่
-
:m4:เล่นรักบี้ ไม่รักขี้ เเต่รักคุณ. พี่ภัทรน่ารักหว่ะ 55555 :laugh: :laugh:
พี่เวท์จะทำยังไงต่อไป เรารอดูอยู่นะ ทูบีค๊อน อิอิ :m4: :m4:
-
เป็นงัยล่ะ พี่เวทย์ เจอมุกตบกลับขิง พี่ภัทร เข้าไป
ถึงกับจุกเลย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
รอตอนพี่เวทย์กับพี่ภัทรแบบเต็มๆ
-
:m20: :m20: :m20: :m20:พี่เวทย์เจอรักคุณเข้าหน่อยไปไม่เป็นเลย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
จอมเวทย์ เอ๋ยย~~
เตรียมตัวได้สามี ได้แล้วว :m20: :m20: :m20: :m20:
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
พี่เวทย์ไม่รอดแน่ๆๆ ฟันธง
-
ลุ้นคู่พี่เวทย์กับพี่ภัทรอ่ะ อะไรเป็นเหตุให้พี่เวทย์ไม่ชอบภัทรหว่า
-
คึ คึ เฮียเวทย์แพ้ทางเฮียภัทรอ่ะ
น้องจอมใจ กับ พี่จอมราชันกลับมาสวีท วิี้ดวิ้ววววว อีกสิๆๆ :impress2:
-
:call: :call: :call:
-
คู่พี่เวทย์พี่ภัทรน่ารัก ><
-
มุขนี้ฮามากๆ :m20:
-
พี่ภัทรวิน o13
-
ตายตามพี่เวทย์คะ แต่ตายคนละแบบ 5555
-
พี่เวทย์ปากแข็งกรี๊ดดๆๆๆๆ
เจอมุกพี่ภัทร อึ้งเลยทีเดียววว55
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โดนไปอีกดอกสำหรับจอมเวทย์ o18
-
:กอด1: พี่เวทโดนแน่ๆๆๆ แกล้งจอมใจเยอะ โดนเองบ้างงง
-
เวทย์นี่ท่าจะแพ้ทางภัทรจริงๆ ชอบคู่กัดคู่นี้จัง
-
พี่เวทย์นี่สมพงษ์กับพี่ภัทรจริงๆ
รอคู่อื่นค่ะ :L2:
-
อยากให้มี สวีท สวีวี่วี หมูน้อยกับพี่ราชันอีกง่า น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก ช่วงนี้ไม่ค่อยมีฉากสวีทนี่เนอะ ^^
สารภาพว่า ตอนแรกนึกภาพลูกหมูน้อย พูดกูมึง ไม่ออกเลยง่ะ ก็สองครอบครัวนี้เค้าออกจะไฮนี่เนอะ แล้วน้องใจก็แบบ
เหมือนไข่ในหิน แอบตกใจนิดๆเหมือนกัน :z2:
-
ชอบพี่ภัทรกับพี่เวทย์ คู่นี้กินกันไม่ลง
พี่เวทย์ฮา พี่ภัทรก้อเอาอยู่ เริ่ดจ้าาาา
-
อยากให้มี สวีท สวีวี่วี หมูน้อยกับพี่ราชันอีกง่า น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก ช่วงนี้ไม่ค่อยมีฉากสวีทนี่เนอะ ^^
สารภาพว่า ตอนแรกนึกภาพลูกหมูน้อย พูดกูมึง ไม่ออกเลยง่ะ ก็สองครอบครัวนี้เค้าออกจะไฮนี่เนอะ แล้วน้องใจก็แบบ
เหมือนไข่ในหิน แอบตกใจนิดๆเหมือนกัน :z2:
ตอนนี้น้องใจไม่ได้กูมึงนะค่ะ
คนที่พูดเป็นพี่เวทย์ค่ะ คือยังไงพี่แกเค้าก็เปนผู้ชายนะค่ะ มันก็เป็นธรรมดาค่ะ
คือพี่เค้าจะพูดกับเพื่อน ไม่ได้เอามาใช้ที่บ้านค่ะ
-
กร๊ากกกกก จอมเวทย์โดนแล่วๆๆๆ ฮ่าๆๆ
อยากรู้ว่าคู่จอมพล กับอีกจอมที่เป็นคุณหมออะ จะเป็นใครหว่า คงอีกนาน o18
ชอบตอนน้องป่วย โอ๊ย! เรียกทีเสียงอ่อนเสียงหวานเลยเชียว :-[
-
กรี๊ดดดดดดดด เขินนนนนนนนนนนน พี่ภัทรรุกจังวุ้ยเล่นเอาพี่เวทย์ส้นตีน? หรือใจกระตุก :-[
-
สงสัยพี่เวทย์จะได้คู่ก่อนใครนะเนี่ย 555
-
อยากอ่านภัทรเวทย์แบบเต็มๆ
-
เวทย์น่ารัก
-
ตอนต่อปายยยยยยย :z3: :z3: :z3:
-
สวัสดีค่า ทักทายกันค่า
เป็นยังไงบ้างค่ะทุกคน
ช่วงนี้น้ำแข็งใสต้องขอโทษมากเลยค่ะ ยังปั่นทั้งเนื้อเรื่อง ทั้งตอนพิเศษไม่เสร็จเลย
ตอนพิเศษที่บอกไว้ ขอเลื่อนไปอีกนิดนะค่ะ สัญญาว่าจะมาลงภายในอาทิตย์นี้ค่ะ
เมื่อวานน้ำแข็งใสไปดูหนัง เรื่อง MAMA ผีหวงลูกด้วยค่ะ บอกตามตรงยังหลอนไม่หาย อารมณ์แต่งนิยายหดวูบเลยค่ะ
แต่เรื่องนี้สนุกดีนะค่ะ o13 ใครยังไม่ดูรีบไปดูนะค่ะ จะได้มาหลอนเป็นเพื่อนกัน อิอิ o22
หายหลอนแล้วจะมาต่อเรื่องอย่างไวเลยค่ะ
วันนี้เอาสัมภาษณ์น่ารักๆไปอ่านแก้เซ็งก่อนนะค่ะ
ปล. สัมภาษณ์นี้ใครเป็นแม่ยกพี่ภัทรพี่เวทย์คงฟินกันไปข้าง อิอิ :กอด1:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Q : มีท่านผู้อ่านคนบอกว่าพี่เวทย์เจอเนื้อคู่ต้อนรับตรุษจีนจ้า
จอมเวทย์ : ห้ะ!!! อะไรนะครับ ผมหรือครับ สาว สวย หมวย เอกซ์ เซ็กซี่หรือเปล่าครับ
น้ำแข็งใส : อืม...ขาวน่ะขาว ไม่สวยนะ ออกแนวหล่อๆ ไม่ค่อยหมวย ตี๋มากกว่า เอกซ์อยู่ จะว่าเซ๊กซี่ก็ได้นะ
จอมเวทย์ : เอิ่ม...ฟังดูออกแนวทอมๆนะครับเนี่ย หล่อขนาดไหนเนี่ย หล่อกว่าผมนี่แย่เลยเสียเชิงชายหมด สาวหล่อกว่าได้ไง
น้ำแข็งใส : เอิ่ม พี่เวทย์ ป้าลืมไป เนื้อคู่เราเป็นปู้จายๆๆแจ้ๆๆๆ!!!!
จอมเวทย์ : เห้ย...ป้า อย่าพูดซี้ซั้ว อย่างผมเนี่ยนะมีแฟนเป็นผู้ชาย ไม่จริง ป้าหลอกผม ผมจะฟ้องพี่ราชัน (เริ่มเข้าโหมดเด็กโข่ง)
น้ำแข็งใส : เรื่องจริงไม่ได้โม้น้า
จอมเวทย์ : งั้นรู้ไหมครับ ว่าใคร (ทำหน้าท้าทาย)
น้ำแข็งใส : (ยิ้มเจ้าเล่ห์) หึๆ พี่ภัทรไงจ้าๆๆๆ
จอมเวทย์ : O_o What the hell!!!! ม่ายเจงงงงงงง!!!!
ภัทร : ฝากตัวฝากใจด้วยนะครับคุณจอมเวทย์ (ยิ้มกวนๆกับหน้าตี๋ๆกล้ามล่ำๆ ฟิน!!!)
จอมเวทย์ : ฝากตีนกูไปก่อนเหอะมึง!!! แล้วใครสั่งให้มึงเสล่อหน้าออกมาห้ะ!!!
น้ำแข็งใส : ป้าเอง ป้าอยากให้ตี๋ภัทรมีบทบ้าง หุๆ
จอมเวทย์ : เอามันไปเก็บเลยนะป้า ไม่งั้นผมไม่ให้ป้าสัมภาษณ์ต่อ
ภัทร : เก็บผมไว้ในใจคุณก็พอครับ หึๆๆ
จอมเวทย์ : คราก...ถุย (อันนี้มารยาททรามสุด) เก็บส้นตีนกูไปแทนเถอะ
น้ำแข็งใส : อุ้ยๆๆ ป้าไม่กวนละ เชิญสวีทกันต่อนะจ้ะ บ๊ายบาย
จอมเวทย์ : อิป้ากลับมาก่อนนะเว้ยยยย ส่วนไอ้เชี่ยภัทร...มึง...ตายยยยยยยยยยยย!!!!
Q : มีคนชูป้ายเชียร์ ภัทรXเวทย์เต็มไปหมด ดีใจไหมที่แม่ยกเยอะขนาดนี้
จอมเวทย์ : ป้ายชงป้ายเชียร์อะไรกันครับ ผมไม่ใช่ดงบังชินกิเกาลงเกาหลีอะไรนั่นจะได้มีป้ายเชียร์นะครับ อีกอย่างถ้ามีละ
ก็...ผมจะเอาไปปาหน้าไอ้หมอนั่นครับ
ภัทร : ขอบคุณมากครับ ดีใจมากเลยครับที่มีคนเอ็นดูผมมากมาย (ไม่ได้สนใจคำขู่เล้ย)
จอมเวทย์ : เว้ยยยยย ไอ้หน้าปลวก มึงไปไกลๆกู๊!!! อะแฮ่ม...อีกอย่างนะครับทุกท่าน (กลับมาอ่อนน้อม) สมการเฮงซวยอะไร
นั่นมันเป็นไปไม่ได้ครับ ถึงมีคำตอบคงเป็น ภัทร X เวทย์ = นรกแตก!!!! ครับ
Q : พี่เวทย์มีคนฝากมาถามโรตีอร่อยไหม
จอมเวทย์ : โรตีอะไรครับ งง
จอมใจ : แหมๆๆ ทำเป็นจำไม่ได้ โรตีแห่งความรัก วันวาเลนไทน์ไง อิอิ
จอมเวทย์ : อ้อ...ไอ้โรตีเฮงซวยนั่น เอาไปให้คุณหญิงหน้าปากซอยกินแล้ว
ภัทร : คุณหญิงนี่ผู้ดีแถวบ้านหรือครับ (ถามหน้าซื่อ)
จอมเวทย์ : หมาเว้ย!!!!
ภัทร : คุณ...ผมอุตส่าห์ใส่ความรักลงไปในโรตีเพื่อคุณเลยนะครับ ใจร้ายจัง
จอมเวทย์ : แหวะ ไปบอกกับเมียมึงนู่น
ภัทร : ก็บอกอยู่นี่ไงครับ
จอมใจ : คิกๆๆ
จอมเวทย์ : มึงหมายความว่าไง -*-
น้ำแข็งใส : พี่เวทย์ซึนได้อีกค่า
Q : พี่เวทย์เจอมุกรักบี้ของพี่ภัทรเข้าไป ถึงกับไปไม่เป็นเลยนะ
จอมเวทย์ : เหอะ มุกเสล่อๆฟายๆแบบนั้น มันอุบาทว์สุดๆ
ภัทร : ผมพูดความจริงนี่ครับ ชอบก็กดLIKEสิครับ
จอมเวทย์ : แหวะ มึงไปไกลๆกูเลยแม่ง
ภัทร : ไม่ใจกระตุก เต้นตึกตักบ้างเลยหหรือครับ
จอมเวทย์ : มีแต่ตีนกูกระตุก อยากลองไหม ห้ะ
Q : ทำไมพี่เวทย์ถึงไม่ชอบหน้าพี่ภัทรค่ะ
จอมใจ : นั่นสิๆๆ พี่เวทย์นะกัดพี่ภัทรไม่ปล่อยเลย
จอมเวทย์ : เห้ย...ไอ้อ้วน พี่ไม่ใช่หมานะ
จอมใจ : (บ่นอุบ) แมวต่างหาก
จอมเวทย์ : เรื่องมันเยอะครับ มันแม่งสุดจะกวนตีน ถ้าเล่าเดี๋ยวยาวครับ ไม่อยากพูดถึงมันด้วย
น้ำแข็งใส : ตามนั้นค่ะ ถ้าเล่าเลยนี่ยาวแน่ เรื่องมันมีที่มาที่ไปแน่นอนค่ะ อดใจรอติดตามเรื่องหน้านะค่ะ สำหรับเรื่องนี้
Q : พี่ราชัน น้องใจ มีคนบอกว่าคู่พี่เวทย์พี่ภัทรมาแรงกว่าแล้วนะ
จอมราชัน : ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รีบ น้องยังเด็กอยู่เลยครับ
จอมใจ : ผมก็ไม่รีบครับ อิอิ (ตามกระแส) รอผมโตกว่านี้อีกนิดเนอะ จะได้ไม่มีใครมาว่าพี่ราชันว่าพรากผู้เยาว์ อุ้ย ผมอายุเกิน
แล้วหนิน่า งั้นรีบดีกว่าเดี๋ยวพี่ราชันแตะปี๊ปไม่ดังพอดี อิอิ เอ้ยยยย ล้อเล่นครับ ผมยังรักนวลสงวนตัวครับ
จอมราชัน : งั้นเราจะได้เห็นดีกันครับเด็กน้อยของพี่ว่าปี๊ปพี่ยังดังอยู่ไหม (ทำหน้าหมายมั่นสุดๆ)
Q : มีท่านผู้อ่านบอกว่าบอกว่าบ้านนี้ไม่มีการขาดดุล เพราะมันเท่าทุนพอดี อิอิ
น้ำแข็งใส : แน่นอนค่ะ ครอบครัวตัวจอมเป็นพวกสมองนักเศรษฐศาสตร์ค่ะ ขาดดุล เกินดุล อะไรนี่ไม่มีค่ะ
Q : พี่หมอค่ะ ตอนนี้ทุกคนยังรอคู่พี่หมออยู่ค่ะ
จอมพล : (ยิ้มนิดๆ) ครับ รอดูกันไปก่อนนะครับ
Q : มีคนจิ้นคู่พี่ทัพ พี่ชินด้วยนะ
จอมทัพ : ........(ทำหน้าเอือม) ไม่เอาหรอกครับ ผมมันคนค่าตัวแพง (เกี่ยว?)
ชินกฤต : เหอะ...ไอ้ทัพหรือครับ ผมว่ามีแฟนเป็นซากกะเบือยังรุ่งกว่าครับ
Q : แล้วถ้าคู่ของพี่จอมทัพไม่ใช่พี่ชินแล้วใครละค่ะ
จอมทัพ : ผมไม่หาบ่วงมาผูกคอหรอกครับ ผมจะออกบวช
ครอบครัวตัวจอม : เย้ยยยยย O_O
Q : มาถึงคำถามสุดท้าย ฮอตฮิทประเด็นร้อนมานาน อยากถามพี่ราชันว่า ถุงกระดาษสีแดงไปไหนเอ่ย...
จอมราชัน : ชู่ว...เดี๋ยวน้องรู้ครับ เบาหน่อย
Q : แล้วไปไหนแล้วละ
จอมราชัน : หึๆๆ สาบสูญจากโลกนี้ไปแล้วครับ
Q : แลดูน่ากลัวจังเลย แล้วมีคนถามว่าพี่เผาพริกเผาเกลือไปเรียบร้อยแล้วใช่ไหมค่ะ
จอมราชัน : เผาทำไมครับพริกกับเกลือ เสียดายของ...เผาไอ้คนให้เลยดีกว่าครับ ง่ายกว่า หึๆๆ (รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมสุดๆ)
น้ำแข็งใส : บรื้อ ไปดีกว่า น่ากลัววุ้ย :a5:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สัมภาษณ์กันพอหอมปากหอมคอเนอะ
แล้วเจอกันในเรื่องนะค่ะ พร้อมตอนพิเศษ อิอิ :กอด1:
ปล. สองสามตอนที่ผ่านมาเหมือนพี่ภัทรพี่เวทย์จะเด่นยังไงไม่รู้ แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ ตอนหน้าพี่ราชันจะกลับมาทวงบัลลังก์ค่ะ :laugh:
:pig4: :pig4:
-
o13
รอพี่ราชันค่า
-
อร๊ายยยย คู่น้องเวทย์แร้งแซงโค้งแล้วนะเนี่ย
ฮิฮิ ตอนนี้พี่ราชัญไม่รีบเดี๋ยวน้องใจจะไม่อยู่รอนะจ๊ะ :o8: :-[ :impress2:
-
พี่ภัทรรุกหนักเลย พี่เวทย์จะไปไหนรอด อิอิ
-
งอแงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงหมูน้อยเเล้วววววววว
มุมุมุมุ
-
จะรออ่านตอนพี่ราชันกับใจเมื่อไหร่จะรู้ใจกันสักที
-
พี่ราชันกับเด็กสุดรักสุดหวงอย่างจอมใจ
เมื่อไหร่จะลงเอยกันน้า
-
คู่ พี่เวทย์ นี่แซงหน้า พี่ราชัน มาเลยนะเนี่ย
ว่าแต่ที่ พี่ทัพ ว่าจะออกบวช ไม่จริงใช่มั้ยค้าาาาาาา
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
แด่พี่ภัทรและว่าที่ภรรเมีย ชอบพี่ๆง่าาาา กรี๊ดดดด :impress2:
แด่พี่พลที่รอว่าทีสามีมานานแล้ววว :sad4: พี่น่ารักมากเลยนะ ช๊อบ ชอบบบ
แด่พี่ทัพและพี่ชิน? แบบว่าอ่านครั้งแรกรู้สึกว่าพี่ชินได้กลับพี่พล แต่คิดดีๆ ให้ได้กับพี่ทัพน่าจะมันกว่า :z1:
แด่คู่รักหวานแหวววี้ดวิ้ว พี่ชันหวงจังงง กะน้องอ่ะ o18
-
อยากเห็นคู่พี่ทัพจริงๆเลย :laugh:
-
ผิดไหมถ้าอยากได้พี่ชายแบบนี้ทั้ง4คนเลย ขอได้ป่ะ :impress2:
น้องน้อยของพี่ๆน่ารัก ขี้อ้อนมากชอบคร้า o13
ติดตามเป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ :mc4:
-
คู่พี่เวทย์มาแรง พี่ราชันเกือบตกขอบแระ 555+
รีบมาเรียกคะแนนแม่ยกเร็วววว!
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
กร๊ากกกก อยากอ่านทุกคู่จริงๆนะ ชอบมากๆ
รวมไปถึงพี่ชินด้วย
-
เอิ่มมม แต่ละคนนนน
ฮ่าๆ
-
:call: :call: :call:
-
พี่ราชันร้ายมากอ่ะ ทิ้งของน้องใจเฉยเลย อิอิ
ภัทร-เวทย์ เร็วๆ นะครับ รออยู่อย่างใจจดจ่อเลย
-
เย้ๆๆเข้ามานั่งรออ่าน อ๊ากกกก
พี่ราชัน แต่พี่เวทย์กับพี่ภัทรน่ารักจริงๆนะ
-
:L2: :L2: :L2:จะรออออออออออออออออออออออจ้า :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เวทย์ เคยได้ยิวป่าว ????
เกลียดอะไร๊ มันต้องได้อย่างนั้น
(อันที่จริงก็แอบชอบเค้าเบาๆละซี่ ทำมาเป็นซึน อิอิ///โดนพี่เวทย์เตะไปนออกโลก)
/////////////////////////////////////////////////////////////////
พี่ราชัน รอช้าไปอยู่ใย ระวังเจ้าลูกหมูตัวน้่อยจะกลิ้งออกไปจากอกนะคะ
กดซะที คุณผู้ชมรอยู่ใจจะขาด////ผิด -..-
-
ภัทรคงไปกวนอะไรเวทย์แน่ ๆ เลยนะเนี่ย ภัทรเวทย์เถียงกันไปมาน่ารักดี ราชันดูแลใจดีมาก ๆ เลยนะนั่น
-
ราชันโหมดหึงนี่น่ากลัววว
-
ชอบพี่ภัทรพี่เวทย์ หนูจะถือป้ายไฟ ถือหลบหลังพี่ภัทรนะ เค้ากลัวตีนพี่เวทย์อ่ะ
ส่วนพี่ราชัน ไม่ต้องเชียร์หร๊อก คู่นี้มันรเอยเปอร์เซ็นอยู่แล้ว
-
พี่ราชันแรงอิอิ
-
เค้ารออ่านต่ออยู่นะ :m3: :m3: :m3:
-
น่ารักกันจริงๆเลย ตระกูลนี้
-
ภัทรรุกหนัก 555
-
รักขี้ กลายมาเป็นรักคุณ
บทสัมภาษณ์น่ารักมาก อิอิ :-[
:กอด1:
-
รอพี่ราชันตอนหน้าค่ะ :L2:
-
มาตามสัญญาค่า
เอาตอนพิเศษทำบุญมาฝากกันค่ะ
ขอให้มีความสุขกับวันหยุดยาวสามวันนี้นะค่ะ
ปล. วันนี้น้ำแข็งใสมีเรื่องใหม่มาฝากกันด้วยค่ะ แนวจีนๆเลยค่า ฝากด้วยค่ะ เม้น บวกเป็ดด้วยน้าค้า
เรื่องตามลิ้งเลยค่ะ อิอิ
流浪表演 วณิพกพเนจร >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36952.0
:pig4: :pig4:
ตอนพิเศษ 2
[/b]
วันอาทิตย์เช้าสดใส วันหยุดสุดสัปดาห์ที่หลายคนๆหลงรัก บ้านสุทธิไพศาลหลังใหญ่มีสมาชิกในบ้านครบเซ็ต รวมทั้งสมาชิกข้างบ้านหลังน้อยก็พร้อมหน้าเช่นกัน ทุกคนกำลังยืนเช็คของ สัมภาระ ความเรียบร้อยเพราะว่าวันนี้...
ครอบครัวตัวจอมจะไปทำบุญกันครับผม...
วันนี้ทั้งครอบครัวจะไปทำบุญไหว้พระที่วัดพระพุทธบาท และโรงเจต่างๆ ที่จังหวัดสระบุรี รถที่จะเอาไปคือแวนสีดำที่ท่านประธานใช้เป็นประจำ ซึ่งจุผู้โดยสารได้ถึงสิบเอ็ดคน
หลังจากตระเตรียมจนพร้อม ก็ถึงเวลาออกเดินทาง ซึ่งวันนี้สารถีคือปาป๊าที่มานั่งประจำต่ำแหน่งคนขับ ส่วนหม่าม้าเลยนั่งเป็นเพื่อนข้างคนขับ ท่านจอมไตรและคุณหญิงจับจองที่นั่งด้านหน้าสุดของห้องผู้โดยสาร โดยมีเด็กๆห้าคนนั่งข้างหลัง ลุงทศ ป้าอุ่น พี่แตงไทยและพี่จันทร์อาสาเฝ้าบ้านให้เนื่องจากถ้าไปทั้งหมดรถคงไม่พอ ท่านจอมไตรเลยบอกว่าเดี๋ยวเอาบุญมาฝาก ซึ่งทุกคนก็อนุโมทนาบุญและฝากเงินทำบุญมาด้วยจำนวนหนึ่ง
หลังจากออกรถมาได้สักพัก เจ้าหนูที่นั่งอยู่ตอนกลางของรถโดยมีพี่หมอคนงามนั่งด้ายซ้ายและพี่ราชันสุดหล่อนั่งด้านขวาก็หิวข้าวเช้า
“คือ...ง่า...ใจหิวจัง” ลูบพุงกลมๆของตัวเอง ทำตาปริบใส่พี่ใหญ่
จอมเวทย์ที่ครองพื้นที่หลังสุดส่ายหัวให้ ส่วนพี่จอมทัพนั่งสัปหงกข้างๆจอมเวทย์ตั้งแต่ออกจากบ้านมาแล้ว
คุณหญิงแอบขำเล็กแต่ก็ส่งตะกร้าหวายที่บรรจุขนมนมเนยเอาไว้ส่งไปให้ เจ้าตัวรับมาแล้วเปิดดู ในนั้นมีกล่องพลาสติกกันที่บรรจุแซนวิชขนาดพอดีคำหลายไส้ อาทิ หมูหยองน้ำสลัด ทูน่า ปูอัด ไข่ต้ม อื่นๆ รวมถึงนมไมโลกล่องอีกสามกล่อง ผลไม้หันชิ้นพอดีอีกหนึ่งกล่อง น้ำเปล่าเย็นสองขวด
เจ้าหนูหยิบกล่องแซนวิชขึ้นมาพร้อมไมโลกล่อง
“ทานไหมครับๆ” ก่อนตัวเองจะกินก็ต้องถามผู้ใหญ่ก่อน ส่งแซนวิชให้ทั้งป๊าม้า ลุงไตรป้านงค์ แต่ทุกคนส่ายหน้าหมด เนื่องจากจะไปทานอาหารเจที่โรงเจกัน
“พี่พล พี่ราชัน กินไหมครับ” ยื่นแซนวิชในมือไปให่พี่ชายคนรอง แต่หากชายหนุ่มยังไม่หิวจึงส่ายหน้า
“ส่งมาข้างหลังสิ” จอมเวทย์บอกจากด้านหลัง จอมใจส่งแซนวิชในมือและในกล่องให้สองสามชิ้น แบ่งกับจอมทัพที่ลืมตาขึ้นมาทันทีที่ได้กลิ่น
เจ้าหนูหันมาละเอียดแซนวิชไส้ทูน่าในมือ พร้อมทั้งชวนพี่ชาย “ลองไหมครับพี่ราชัน”
ยื่นแซนวิชที่กัดไปแล้วเล็กน้อยให้ พี่ใหญ่ยิ้มพร้อมกับก้มลงกัดคำใหญ่โดยไม่ได้เอื้อมไปหยิบมาแต่อย่างใด
“อร่อยไหมครับ” ถามพร้อมกับยิ้มตาหยี พี่ใหญ่พยักหน้า ก่อนเอื้อมมือไปเช็ดมุมปากน้องที่เลอะน้ำสลัดเบาๆ
นั่งเฮฮากินขนมมาจนเข้าถึงตัวเมืองจังหวัดสระบุรี รถตู้ก็มาจอดที่ศาลเจ้าแรกซึ่งเป็นศาลเจ้าจีน ทยอยกันลงจากรถ แดดอุ่นๆยังไม่ร้อนมาก แต่เพราะฝุ่นจากพื้นทรายทำให้ต้องหน้านิ่ว แต่จะทำบุญแค่นี้หยุดเราไม่ได้
ป้านงค์บอกว่าที่ศาลเจ้าแห่งนี้เป็นที่เคารพบูชาและมีคนมาไหว้สักการะเทพเจ้าเพื่อความเป็นสิริมงคล โดยเฉพาะด้านโชคลาภเนื่องจากที่นี่มีให้หาบเงินหาบทอง
...เอ้ หาบเงินหาบทอง?...
แบบนี้ต้องลองไปดู
สมาชิกในบ้านเข้ามาด้านในศาลเจ้าที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่มากราบไหว้ มีโต๊ะรับบริจาคอยู่ด้านหน้าศาลเจ้า พวกผู้ใหญ่ก็เดินไหว้เจ้ารอบๆ เด็กก็เดินตามทำตาม แต่ฝุ่นจากถนนทำเอาเจ้าหนูไอค่อกแค่ก แต่ก็ไหว้จนเสร็จ
นวลอนงค์ก็พาครอบครัวมาที่ชั้นสองเพื่อหาบเงินหาบทอง เพราะได้ยินมาจากคนเขาพูดกันต่อๆมาว่ามาที่นี่แล้วรวย
หาบเงินหาบทอง...เรียกว่าหาบจริงๆก็ได้ เพราะว่าเป็นที่หาบแบบที่แม่ค้าหาบขายของแต่เปลี่ยนเป็นกระดาษเงินกระดาษทองพับสวยงามเรียงรายอยู่แทนก็เท่านั้น
มีเหล่าอาม่า อาอี้ อาแปะ อากง มาหาบกันเต็ม และเคล็ดก็คือต้องหาบวนสามรอบ
คุณหญิงรีบเข้าไปเป็นคนแรก ตามด้วยหม่าม้า ส่วนคุณผู้ชายทั้งหลายขอยืนดูวงนอกก็พอ เจ้าหนูอยากลองบ้างจึงวิ่งเข้าไปรับหาบกับเขาบ้าง
พี่ๆก็ยืนมองยิ้มไม่ได้เข้าไปร่วมแต่หากจอมเวทย์เอาไอโฟนขึ้นมาเก็บภาพเอาไว้หลายภาพ
จอมใจพอเอาหาบขึ้นบ่า ตามประสาคนสมัยใหม่ไม่เคยหาบของก็เกิดอาการน้ำในหูไม่เท่ากันเสียการทรงตัวซะงั้น พี่ใหญ่ที่ยืนมองอยู่ปราดเข้ามาอย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไรไหมครับคนเก่ง” จับที่หาบเอาไว้ จับตัวน้องให้ตั้งตรงแล้วค่อยๆวางที่หาบลงบนบ่ากลมอย่างเบามือ “ค่อยๆเดินนะครับ เดี๋ยวล้ม”
เจ้าลูกหมูยิ้มขอบคุณ “คร้าบผม”
รอยยิ้มถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าคมเมื่อร่างกลมๆของน้องเดินหาบดุกดิกไปมาจนครบสามรอบ...น่ารักน่าเอ็นดูสุดๆ
หลังจากเอาความรวยๆเข้าบ้าน สมาชิกก็เดินมาที่ชั้นล่าง ยืนออกันอยู่แถวๆด้านหน้ากำลังรอใครสักคนอยู่
จอมเวทย์หายหน้าหายตาไปตั้งแต่เดินกันลงมาข้างล่าง ยืนรอชะเง้อชะแง้อยู่สักพัก ร่างสูงๆก็เดินออกมาจากฝั่งซ้ายมือที่เป็นโรงเจ
“นั่นไงเจ้าเวทย์” พี่พลคนสวยตาไวบอกทุกคน แล้วสาวเท้าเข้าไปหา
ชายหนุ่มขี้เล่นอมยิ้มด้วยริมฝีปากมันแผล่บ
“ไงพ่อตัวดี ไปแอบกินอะไรมาละ ปากมันเชียว” คุณนายของบ้านค้อนควัก จนคนโดนว่าหัวเราะแหะๆ
“ผมเดินตามกลิ่นผัดวุ้นเส้นเข้ามาครับ”
“งั้นเราก็ไปต่อกันเถอะเดี๋ยวจะสายเอา” ท่านประธานใหญ่ยิ้มแล้วเอ่ยบอกลูกทัวร์ทั้งหลายให้ไปต่อที่อื่น เพราะกว่าจะไปครบทุกที่ต้องใช้เวลานาน
เริ่มเคลื่อนพลออกมาจากศาลเจ้า ไปต่อกันอีกศาลเจ้า ที่นี่คนเยอะพอสมควร อากาศยามสายก็ร้อนระอุได้ที่ ก่อนลงจากรถพี่ใหญ่คว้าหมวกแก๊ปสองใบติดมือมาด้วยเผื่อใครอยากได้ คุณนายของบ้านก็มีหมวกปีกกว้างและพัดสานพร้อมรบกับแสงแดดและความร้อน
เข้ามาไหว้ในศาลเจ้ากัน จนเสร็จ
“พี่พล เดี๋ยวใจไปซื้อกุยช่ายทอดกรอบก่อนนะ” สิ่งที่เจ้าหนูจะไปซื้อนั้นเป็นขนมทานเล่น รูปร่างคล้ายกระหรี่ปั๊ปแต่ตัวแป้งจะกรอบนอกนุ่มเหนียวด้านใน มีหลากไส้ให้เลือก แต่ที่คนนิยมคือไส้กุยช่ายซึ่งเจ้าลูกหมูที่เกลียดผักเป็นชีวิตส่ายหน้าหนี ที่เขาจะไปซื้อคือไส้เผือกกวนหวานๆกลมกล่อมกับข้าวโพดหอมๆต่างหาก กุยชงกุยช่ายอะไรนั่นไม่เอาหรอก
“เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนครับ” พี่หมอหันไปบอกน้องชายคนที่สามว่าจะไปซื้อขนมเป็นเพื่อนน้องซึ่งหนุ่มเซอร์ก็บอกว่าให้ซื้อมาฝากเขาด้วย
ร่างสูงโปร่งเดินตามน้องน้อยไปที่ร้านขายทันที คุณลุงเจ้าของร้านกำลังห่อไส้ให้เห็นกันสดๆ ไส้ทั้งเยอะและแน่น ทอดจนหรอบเป็นสีเหลืองนวลก็ใส่ถุงให้ลูกค้า
เจ้าหนูสั่งเผือกห้าอัน ข้าวโพดสี่ วุ้นเส้นเห็ดหอมห้า และไส้กุยช่ายเพียงสองอัน
“ได้แล้วครับ” เมื่อคุณลุงส่งถุงที่มีกระดาษซับมันมาให้สองถุง เจ้าหนูก็รับมาไว้ พี่หมอก็ส่งแบงค์ไปให้ พากันเดินหลับมาที่เดิม ก็เจอกับสมาชิกที่ยืนรออยู่
“โอย...ขอกินหน่อยๆๆ” จอมเวทย์รีบเข้ามาขอถุงไปหนึ่งถุง ครอบครัวตัวชอบขนมนี้มาก หากมาทำบุญที่นี่เมื่อไรจะต้องซื้อกินทุกครั้ง
จอมเวทย์หยิบออกมาหนึ่งชิ้น เป่าเล็กน้อยแล้วส่งเข้าปาก ทำเสียงอูอาเพราะว่ามันร้อนเกินไปสะบัดมือที่ถือขนมสองสามที
จอมใจส่งอีกถุงให้ผู้ใหญ่
“ใจกินด้วยสิ” เจ้าลูกหมูรีบเข้าไปแย่งพี่เวทย์ แต่พอจับปุปก็สะดุ้งร้องขึ้นมา “โอ๊ย...ร้อนจัง” เป่านิ้วฟู่ๆจนจอมราชันรีบเข้ามาดู
“เป็นไงบ้างครับ ดูสิไม่ระวังเลยน้า” เอ็ดน้องเสียงนุ่ม จับมือขาวๆขึ้นมาดูรอยแดงสีจาง ร่างสูงเป่าลมเพื่อคลายร้อนให้ แล้วหันไปหยิบขนชิ้นเดิมที่น้องจับเมื่อกี้ขึ้นมา แม้จะร้อนแต่พี่ใหญ่ก็ยอมเพื่อน้องน้อย บิขนมเป็นสองซีก ควันร้อนๆพุ่งขึ้นมาจากในไส้ น้ำมันจากการทอดซึมออมาเลอะนิ้วเรียวสวย แต่พี่ราชันก็ไม่แคร์ เป่าลมใส่ขนมเมื่อเห็นว่าอุ่นกำลังดีก็ยื่นมาตรงปากน้อง “อะ...พี่ป้อนครับ มือจะได้ไม่ร้อน”
จอมใจยิ้มแล้วอ้าปากรับมา “ขอบคุณครับ” เคี้ยวตุ้ยๆพลางจนหมดแล้วจึงจัดการอีกซีกแล้วเอาขอทิชชู่จากหม่าม้ามาเช็ดมือให้พี่ชายคนโต ทำไมเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าพี่ใหญ่เขาก็ร้อนมือ แต่อยากให้เขาได้กินของอร่อยจึงยอมโดนลวกแทน “ร้อนมากไหมครับ” ถามออกไปแต่หากพี่ใหญ่ส่ายหน้ายิ้มๆ
“ไม่เป็นไรครับ ดีกว่าเราโดนลวกมือน่ะ” พอกินกันอิ่มหนำ ก็เดินข้ามฝั่งมาอีกศาลเจ้า เข้าไปก็แทบจะแบนเพราะคนแออัดมากๆ แทบไม่มีที่หายใจ แถมยังมีการเชิดสิงโตจากคณะเพื่อเป็นการไหว้เจ้า
คณะสิงโตจะเชิดสิงโตให้เจ้าดูเพื่อเป็นสิริมงคลแก่คณะ สิงโตสิงทองและสีเงินเต้นตุงแช่ๆกันอย่างสวยงาม แถมยังมีสิงโตตัวน้อยๆสีแดงที่คนเชิดเป็นเด็กเล็กอีกด้วย สร้างความเอ็นดูแก่ผู้ที่มาสักการะ เจ้าลูกหมูอดไม่ได้ที่จะเก็บภาพพวกนี้เอาไว้ หลังจากไหว้กันเสร็จก็กลับไปที่ที่จอดรถเอาไว้เพื่อไปโรงเจต่อไป
รถตู้สีดำมาจอดที่หน้าโรงเจสิบสิงราศี ซึ่งมีรูปปั้นนักษัตร มีผู้มาทำบุญมากมาย เข้ามาถึงก็ขึ้นไปไหว้เจ้าแม่กวนอิม เซียนต่างๆ ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ไหว้กันเสร็จ
เวลาเที่ยงกว่าพอดี ครอบครัวตัวจอมจึงถือโอกาสทานอาหารเจที่โรงเจเพื่อเป็นสิริมงคล
โรงเจที่นี่เป็นโรงเจที่ใหญ่และมีพัดลมคลายร้อนเป็นอย่างดี อาหารเจที่มีก็เป็นพวกผักต้ม ผัดผัก ต้มมะระ มีทั้งข้างต้มและข้าวสวยให้เลือก ตบท้ายด้วยสาคูน้ำแดงร้อนๆเป็นของหวาน ซึ่งโรงเจนี้รสชาติอาหารถือว่าดี การันตีโดย...ทัพเวทย์ชวนชิม
จับจองโต๊ะกินข้าวที่เป็นโต๊ะกลมจุสมาชิกทุกคนได้พอดี ก็เดินมาหยิบอาหาร ที่นี่ทางโรงเจจะตักกับข้าวไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เพียงแค่บริการตัวเอง ตักข้าวต้มข้าวสวยให้ครบตามจำนวน ถือกลับมาที่โต๊ะกันคนละชามสองชาม เมื่อเรียบร้อยทุกคนก็ลงมือกินข้าว
จอมทัพที่หิวตาลายรีบยกชามข้าวต้มพุ้ยเข้าปากด้วยตะเกียบอย่างเร็ว ทุกคนกินกันปกติดี...ยกเว้นคนหนึ่งที่นั่งหน้าเบ้อยู่หน้าชามข้าวต้มหอมกรุ่น
“มาอีกแล้ว โรคไม่กินผัก” จอมเวทย์ที่นั่งตรงข้ามบ่นเล็กๆ ตากลมโตมองค้อนๆ มือก็เริ่มคว้าช้อนมาคนข้าวแล้วตักเข้าปากช้าๆด้วยหน้าหงอยๆ ทุกคนในโต๊ะไม่ได้เข้ามาพูดอะไรเพราะรู้ดีว่ามีคนที่จัดการได้อยู่หมัด
ร่างสูงใหญ่ที่นั่งข้างขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้ร่างกลมๆ ลูบหัวเบาๆ “ทานสักนิดนะครับ คนเก่ง” ว่าพลางตักเต้าหู้พะโล้มาใส่ชามน้อง น้องไม่ชอบผักแต่ยังพอทานเต้าหูได้บ้าง
“ครับ” รับคำเสียงอ่อย ตักเต้าหู้พร้อมข้าวต้มเข้าปาก จอมราชันค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย แม้บางครั้งเขาจะบังคับให้กินผักแต่มันเป็นกรณีที่เจ้าหนูดื้อสุดๆ แต่หากลองทำหน้าหงอยเหมือนแมวป่วยแบบนี้ พี่ใหญ่ได้แต่ใจอ่อนไม่อยากจะบังคับอะไรมากมาย
หลังจากกินเต้าหูแล้ว พี่ใหญ่ก็พยายามตักกับอย่างอื่นให้น้อง เลือกอันที่คิดว่าน้องน่าจะกินได้ เมื่อตักต้มผักกะหล่ำนิ่มๆใส่ชามเจ้าหนู รู้สึกว่าน้องจะชอบไม่เบา
“เอาอันนั้นอีกครับ อร่อยดี หวานๆ” กะหล่ำต้มจนนิ่ม และรสชาติหวานกลมกล่อมทำให้จอมใจที่เจออาหารถูกใจก็บอกพี่ใหญ่เสียงใส หน้าตาสดใสขึ้นมาหน่อย
“ได้ครับ” จอมราชันที่เห็นน้องกินผักได้มากขึ้นก็ดีใจ ตักเพิ่มให้ สลับกับกินของตัวเองด้วย
...ร่างสูงอยากจะขอบคุณโรงเจที่ทำให้น้องน้อยของเขากินผักเป็นอีกหนึ่งอย่าง...
...กลับไปคงต้องให้ป้าอุ่นทำเมนูนี้บ่อยๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากมื้อเที่ยงผ่านไป พลังงานที่หดหายไปก็กลับมาใหม่ พร้อมจะเดินทางทำบุญที่ต่อไป ซึ่งก็คือวัดพระพุทธบาทที่มีพระพุทธบาทของพระพุทธเจ้าอยู่ที่นี่ เป็นวัดแบบไทยๆมีประชาชนมากราบไหว้
บันไดสูงลิบซึ่งข้างบนเป็นรอยพระพุทธบาท สมาชิกครอบครัวทยอยกันเดินขึ้นบันได ซึ่งทุกคนในบ้านไม่มีปัญหาเพราะออกกำลังกายหันบ่อย ขนาดท่านจอมไตรและคุณหญิงยังสู้ไม่ถอยแม้อายุจะมากแล้วก็ตาม แต่ยังสามารถเดินขึ้นบันได้หลายร้อยขั้นได้อย่างดี
“ค่อยๆเดินนะครับแม่” ร่างสูงโปร่งของจอมพลมิวายประคับประคองร่างท้วมนุ่มนิ่มของมารดา ส่วนท่านประธานเดินหัวเราะตีคู่ไปกับเจ้าลูกหมูที่เดินข้างๆ ขบวนนี้ปิดท้ายด้วยจอมทัพที่เดินทอดน่องดูสถาปัตยกรรมของวัดไปเรื่อยๆตามแบบฉบับสถาปนิกหนุ่มอุดมการณ์สูง
เมื่อเดินมาถึงด้านบน ครอบครัวก็เข้าไปสักการบูชารอยพระพุทธบาท แล้วก็กลับมาไต่บันไดลงกลับไปด้านล่าง
สถานที่ถัดไปคือ ถ้ำประทุน ซึ่งเป็นวัดที่ถูกสร้างโดยการเจาะภูเขาเข้าไปด้านใน ด้านในนั้นอบอวลไปด้วยควันธูปเทียน เนื่องจากอากาศไม่ค่อยถ่ายเทผู้คนจึงรีบไหว้และออกมา บางคนหน้าแดงหูแดงเนื่องจากสำลักควัน
“ค่อกแค่กๆ” จอมใจไอค่อกแค่กเนื่องจากสำลักควัน น้ำตาหยดโตคลอหน่วย จนปาป๊าห่วง
“ออกไปรอข้างนอกก็ได้ใจ” ปาป๊าดันหลังลูกชายกลับออกไปด้านนอก แต่ร่างกลมส่ายหน้าขืนตัวว่าจะเข้าไปด้วย จอมพลขยับเข้ามาดู
“เป็นไงบ้างใจ เอานี่ไปเช็ดหน้าหน่อย” มือเรียวยาวสวยส่งผ้าเช็ดหน้านุ่มมาให้ รับมาเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วก็ยิ้ม ทำให้คนอื่นคลายห่วง หลังจากจุดธูปไหวเรียบร้อย ร่างสูงของพี่ใหญ่เห็นว่าน้องน้อยหน้าตาดูแทบไม่ได้ จมูกเล็กนั่นแดงเพราะจามไม่หยุด ตาคลอด้วยน้ำใสๆ ปากก็ไอ จอมทัพที่ยืนดูอยู่ จึงคว้าข้อมือน้องพาเดินกลับไปด้านนอกอย่างไม่ลังเล
พอออกมาด้านนอกอากาศถ่ายเท เหมือนได้เกิดใหม่ จอมทัพพาร่างกลมๆมานั่งในโรงเจกว้างๆที่มีพัดลมติดเพดานมากมาย เลือกโต๊ะที่มีพัดลมจ่อๆ พาน้องมานั่งพัก จอมใจที่ได้อากาศก็เลิกสำลักควัน ร่างสูงเดินไปซื้อน้ำอัดลมเย็นเจี๊ยบมาให้แก้กระหาย มือขาวรับมาเปิดขวดดื่มอึกๆ
“ดีขึ้นไหม” เสียงทุ้มแหบถามขึ้น ใบหน้าใสๆพยักหน้ารับ รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม
เมื่อคนอื่นๆที่อยู่ในถ้ำออกมากันหมด ก็มารวมตัวกันที่โต๊ะ หม่าม้าเดินเข้ามาลูกชายที่นั่งอยู่
“เป็นไงบ้างเนี่ย” เจ้าหนูส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
“ป๊าบอกแล้วให้ออกไปก่อน” ร่างสูงสมส่วนของปาป๊าเข้ามาพูดสำทับ
เมื่อเห็นว่าน้องไม่เป็นไรมาก ทุกคนก็เคลื่อนพลกันต่อไปยังสถานที่สุดท้ายและท้ายสุดของทริปนี้กันแล้ว
บ่อพรานล้างเนื้อ ศาลเจ้าสุดท้ายที่คนไม่ค่อยเยอะแล้ว เวลาประมาณสี่โมงทำให้แดดร่มขึ้นเยอะ ศาลเจ้าไม่ใหญ่มากไหว้ไม่ถึงสิบห้านาทีก็เสร็จกันหมด สมาชิกทุกคนที่อ่อนล้ากันมาทั้งวันก็ตกลงว่าจะกลับบ้านกันแล้ว
ขากลับนี่จอมทัพอาสาขับรถพาลูกทัวร์ทุกคนกลับบ้าน โดยมีจอมพลนั่งข้างคนขับเป็นเพื่อนเพราะกลัวน้องจะเหนื่อยจนเผลบหลับในจึงคอยชวนคุยตลอดทาง ด้านคุณประสิทธิ์และภรรยาย้ายมานั่งที่ตอนกลาง และ สามพี่น้อง ทั้งจอมราชัน จอมใจ และจอมเวทย์ย้ายไปนั่งตอนหลังสุด
จอมเวทย์ที่ซัดอาหารเจไปเมื่อบ่ายมากกว่าใครเพื่อนคออ่อนคอพับหลับไปเรียบร้อย น้องน้อยของบ้านก็ทำท่าจะตามไปอีกคน นั่งสัปหงกอยู่ตรงกลาง
“ง่วงก็พิงไหล่พี่มา” เสียงทุ้มนุ่มบอกข้างหูเล็กๆ เจ้าหนูเงยหน้างัวเงียขึ้นมา ตาเยิ้มๆ
ร่างกลมขยับๆเข้าไปชิดร่างสูงใหญ่มากขึ้นพี่ใหญ่ก็ขยับเล็กน้อย หัวกลมๆวางแหมะลงบนไหล่กว้าง มือกอดแขนแข็งแรงแน่น คลอเคลียเล็กๆเหมือนแมวน้อย เมื่อขยับยุกยิกได้ที่ก็หลับตาลงอย่างเป็นสุข สายตาคมกริบมองกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มสลวยที่วางอยู่บนไหล่ก็ยิ้มอ่อนโยน ฝังจมูกโด่งลงบนกลุ่มผมนุ่มๆที่ติดกลิ่นควันธูปน้อยๆแล้วนั่งไปเรื่อยๆไม่ได้หลับแต่อย่างใด
เจ้าหนูที่นอนหลับบนไหล่กว้างๆอุ่นๆเป็นอะไรที่สบายสุดๆ ผิดกับพี่เวทย์ที่นั่งหลับสัปหงกหัวโขกกับกระจกโป๊กๆมาตลอดทาง สองมาตรฐานอย่างเห็นได้ชัด อิอิ...
การทำบุญวันนี้เป็นอะไรที่ดีจริงๆ ยิ่งๆได้มากับครอบครัวยิ่งพิเศษมากๆ
...ปีหน้าไว้เราไปทำบุญด้วยกันใหม่นะครับทุกคน และไปด้วยกันทุกๆปีอย่างนี้และตลอดไป...
End
:L1: :pig4:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล. สถานที่ในเรื่องมีอยู่จริงนะค่ะ ใครมีโอกาสก็ไปกราบไหว้กันได้นะค่ะ
-
อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ :mc4:
พี่ราชันก็ยังดูแลลูกหมูดีไม่เปลี่ยน
บวกเป็ด
:กอด1:
-
พี่ๆใส่ใจน้องมากๆ ขอบความสองมาตรฐานจริงๆ อิอิ
-
น่าจะชวนเฮียภัทรมาด้วยนะ พี่จอมเวทย์ของเราจะได้ไม่สัปหงกหัวโขกกระจกรถดังโป๊กๆๆๆเพราะมีแขนล่ำๆไหล่กว้างๆให้ซบ เอิ๊วววววว อิอิอิ :z1:
-
แอบขำและสงสารจอมเวทย์เบาๆอ่ะ
หัวโขกแบบนั้นต้องเอาพี่ภัทรมาด้วยสินะ
พี่เวทย์ถึงจะสบาย ไม่ต้องไปอิจฉาจอมใจเค้า
5555 :)
-
ฮ่าๆ
เห็นทุกคนพูดถึงภัทรกับเวทย์แล้วตลกจริงๆ ฮ่าๆ
จอมใจกับพี่ราชันยังน่ารักกันเหมือนเดิม
-
พี่ราชันสองมาตรฐานเห็นๆเลย ปล่อยให้เวทย์หัวโขกกระจกได้ไงเนี่ย สงสารจริง 5555
-
อิจฉาใจ อ๊าา
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
หนูใจน่ารักมาก o13
จะหาอย่างพี่ใหญ่ได้จากไหนเนี๊ย :-[
-
จอมใจหน้ารักอะ
ในที่สุดก็ยอมกินผักนะเนี่ย
-
:call: สาธุค่ะ
พี่ราชันคะดูแลน้องประหนึ่งว่าเป็นลูกเลยค่ะ :laugh:
-
:pig4:
-
พี่จอมเวทย์ พี่ใหญ่ไม่ได้ดูแลก็ไม่ต้องน้อยใจนะ
เดี๋ยวจะไปเรียกอาตี๋กล้ามล้ำมาให้ซบแทน
-
:o8: :o8: :o8:
:L2: :L2:
-
อนุโมทนาบุญด้วยจ้า
อิ่มบุญจริงๆตอนนี้
แต่คำเดิม อิจฉาน้องใจ
-
โหยยยย พี่ชันกะลูกหมูหวานเสีย :impress2: เล่นเอามดมาหามทั้งรังเลยนะแจ๊ะ
พี่เวทย์จ๊ะจ๋า ทำไมไม่ชวนสามีพี่มาด้วยล่ะจะได้มีคนให้ซบไหล่ :z1: ////พี่เวทย์โดดถีบขาคู่ :z6:
-
อ่านแล้วคิดถึงโรงเจ อยากกินข้าวต้ม อยากกินผักดอง อยากกินต้มกะหล่ำปลี (อร่อยมากๆ!)
o13
-
อนุโมทนาบุญด้วยเน้อ ใจได้อภิสิทธิ์พิงไหล่พี่ราชันด้วย อิอิ
-
:-[ :o8: o13
-
อนุโมทนาบุญด้วยครับ
พี่พล'คนสวย'ทุกประโยค เนื้อคู่พี่แกออกมาไวๆเด้อ
พี่ราชัน-น้องใจ หวานไม่แคร์สื่อ!! :-[
พี่เวทย์ต้องให้เฮียภัทรมาด้วยจะได้พิงแขนล่ำๆแทนกระจกแข็งๆ (ฮา) :m20:
-
้ลำเอียงเห็นๆอะพี่ราชันนนน
พี่เวทย์คงต้องให้พี่ภัทรมานั่งข้างๆ แล้วล่ะ
กรี๊ดๆๆๆ
-
น่ารักๆๆ :กอด1:
-
แอบหวานกันเล็กๆ หนูน้อยจอมใจก็น่ารักอยู่ดี ฮิ้วววววววววววววววววววววววว
-
น่าจะชวนเฮียภัทรมาด้วยนะ พี่จอมเวทย์ของเราจะได้ไม่สัปหงกหัวโขกกระจกรถดังโป๊กๆๆๆเพราะมีแขนล่ำๆไหล่กว้างๆให้ซบ เอิ๊วววววว อิอิอิ :z1:
นั่นสินะ ^^
-
อนุโมทนาบุญกับน้องน้องใจด้วยคน
-
:call: :call: :call:สาธุด้วยจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักจังค่ะ อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ :call:
-
น้องใจแผ่ออร่าน่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู
-
โอ๊ยถ้ารู้ว่าครอบครัวนี้มาสระบุรี. จะไปถือป้ายไฟต้อนรับ จะไปหยิกแก้มเจ้าหนูสักสองที >\\\<
-
:call: :call: :call:
-
ทุกคนต่างใสใจกับจอมใจทุกคน สองมาตรฐานชัดเจนมากเลยอ่ะราชัน 555+
-
น่าสงสารพี่เวทย์ ฮ่าๆ
-
อิ่มบุญกันไปทั้งเล้า :call:
ตัวเอกเริ่มเข้าโลกส่วนตัวไม่สนใจครอบครัวกันแล้ว :laugh:
คุณพี่เวทย์น่าสงสารหัวโขกตลอดทางเลย รีบหาตักมาหนุนเร้ววว
-
บ้านทั้งสองสนิทกันมากเลยอิอิ
หนูจอมใจน่าดึงเเก้มจริงๆ อ๊าก!!!วิ่งนี้ราชัน
-
ราชันดูแลใจดีจริง ๆ นะนั่น
-
อนุโนทนาบุญด้วยคะ ;)
ปีหน้าคาดว่า คนน่าจะเพิ่มมาซัก 1 หรือ 2 หรือ3 คนดี ฮ่าๆ
-
ขำ สองมาตราฐานของพี่ราชัน
-
น่ารักมาเลยอ่ะ
สงสารพี่เวทย์ หัวโขกกระจกรถมาตลอดทาง
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ใจน่ารักจัง
-
สวัสดีค่ะ
วันนี้วันพระใหญ่ มาฆบูชา ขอให้มีแต่ความเจริญมาถึงทุกคนค่ะ
อ่านน้องใจอย่างมีความสุขค่ะ
:pig4: :pig4:
บทที่ 14
[/b]
“สวัสดีครับน้องปีหนึ่ง” เสียงห้าวดังมาจากรุ่นพี่ปีสองตัวสูงที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องซึ่งรุ่นพี่คนนี้เป็นประธานรุ่นปีสอง มีรุ่นพี่ปีสองคนอื่นๆกระจายตัวอยู่รอบๆ
“สวัสดีรับ // สวัสดีค่ะ” น้องปีหนึ่งก็ทำความเคารพพี่ๆ
“วันนี้พี่มีเรื่องจะมาแจ้งให้ทราบว่า เราจะจัดปาร์ตี้เพื่อต้อนรับน้องๆ รวมถึงเฉลยเกมส์พี่รหัสที่น้องๆได้ไปเมื่อตอนเปิดเทอมด้วย ใครที่ยังหาพี่รหัสเจอน้องจะโดนทำทา แต่...พี่รหัสคนไหนที่น้องรู้ตัวแล้ว พี่คนนั้นจะโดนทำโทษแทนนะครับ”
...โอย งานเข้า!!!...
...น้องทุกคนมีพี่รหัสที่ต้องตามหา ส่วนบางคนตามหาเจอแล้ว บางคนยังหาไม่เจอ...
...เขาเป็นหนึ่งในพวกหลังที่ยังคงตามหาพี่รหัสไม่เจอ เนื่องจากอาจเป็นเพราะเขาไม่ได้นอนหอ กลับบ้านตลอด ทำให้เวลารุ่นพี่นัดกินข้าว นัดเลี้ยงอะไรกัน เขามักจะพลาดโอกาสเสมอ
จนถึงตอนนี้เขายังหาพี่รหัสตัวเองไม่เจอเลยอะ
“วันไหนค่ะพี่” มีเพื่อนผู้หญิงในห้องถามขึ้น
“วันพรุ่งนี้ครับ”
ซวยละ!!! แล้วเขาจะเอาเวลาที่ไหนไปหาพี่รหัสตัวเองละเนี่ย ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาเขาไม่หานะ แต่ใครมันจะไปเจอวะ พี่รหัสแกเขียนโค้ดเนมมาซะ อย่างเอาตีนก่ายหน้าผาก
...นารูโตะ!!!...
ขอโทษครับพี่ มีเป็นนินจาหรือครับ ไม่เอาคาคาชิ ซากุระ ซาซึเกะมาด้วยละครับ โอ้ยยยยย...จอมใจอยากจะบ้า
เจ้าหนูนั่งหน้ามุ่ย จนเพื่อนข้างๆถาม
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ”
“เรายังหาพี่รหัสตัวเองไม่เจอเลย” ทำหน้าแหยๆใส่เพื่อน
“เราก็ยัง” เมื่อมีเพื่อนร่วมชะตากรรม เจ้าหนูก็ใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
จนเมื่อรุ่นพี่ประธานประกาศเสร็จก็ปล่อยน้องๆไปกินข้าวเที่ยง โดยนัดหมายให้ปีหนึ่งทุกคนเจอกับรุ่นพี่ในวันพรุ่งนี้หลังเลิกเรียน
พี่ๆปีสองทยอยออกจากห้องรวมถึงจอมใจและเพื่อนๆ เดินกันมาหน้าลิฟท์
“น้องจอมใจครับ เที่ยงไปกินข้าวกับพวกพี่ไหมครับ” พี่นัทที่ยังคงตามตอแยไม่เลิก เจ้าหนูรำคาญจนเลิกรำคาญไปแล้ว
“เอ่อ...แล้วเพื่อนผมละครับ” จอมใจหันไปมองเพื่อนในกลุ่มที่ยืนอยู่
“ก็ไปด้วยกันสิครับ” ว่าแล้วก็หันหน้าไปหาน้อง “โอเคไหม”
ในเมื่อไม่อยากปฏิเสธ ทุกคนพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
นักศึกษากลุ่มใหญ่ที่มีทั้งปีหนึ่งปีสองเดินออกมาจากลิฟท์สองตัว โดยทั้งหมดตกลงกันว่าจะไปกินที่ร้านสมาคมศิษย์เก่าที่เป็นร้านติดแอร์
เดินยกโขยงกันไป พอไปถึงร้านคนแน่นมากแทบไม่มีที่พอให้นั่ง จึงต้องยืนรอก่อน ระหว่างรอจอมใจก็เจอกับ...
“พี่เวทย์ๆ” เจ้าหนูเรียกชื่อพี่ชายในชุดช็อปสีน้ำเงินที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ในร้าน มีเพื่อนที่คาดว่าจะเป็นคนในคณะเดียวกันเนื่องจากใส่ช็อปซะส่วนใหญ่ทั้งหญิงและชายนั่งอยู่ประมานเจ็ดแปดคน หน้าหล่อใสหันหน้ามาหา รวมถึงคนในโต๊ะ
“อ้าว เจ้าลูกหมู มากินข้าวหรือไง”
“อื้อ มากับเพื่อนกับรุ่นพี่อะ แต่ไม่มีที่” เจ้าหนูย่นจมูก “หิวด้วย...”
จอมเวทย์ยิ้มนิดๆ มือก็ตักข้าวกระเพราหมูสับพอดีคำแล้วยื่นไปจ่อปากเล็กนั่น “เอ้ากินของพี่ก่อนก็ได้”
คนอื่นๆก็มองตามสองพี่น้อง
“อ้ำ” เจ้าลูกหมูรับช้อนข้าวเข้าปากไป เคี้ยวตุ้ยๆ
“น้องชายของจอมเวทย์หรือ” เพื่อนผู้หญิงน่าตาน่ารักซึ่งไม่เหมาะจะมาเรียนคณะวิศวกรรมถามขึ้น เพื่อนพี่เวทย์บางคนเขาเคยเจอแล้ว เช่นพี่เอก และส่วนมากเป็นผู้ชาย แต่ยังไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอผู้หญิง หรือเพราะว่าคณะนี้ทรัพยากรผู้หญิงขาดแคลนก็ไม่ทราบ
“อื้ม น้องคนเล็ก ชื่อจอมใจ” ยกนิ้วโป้งชี้ๆไปที่ร่างกลมๆ เจ้าตัวเลยยิ้มสวัสดี
“สวัสดีครับ // สวัสดีค่ะ พี่จอมเวทย์” เพื่อนเขาที่รู้จักพี่ชายเขาก็เดินเข้ามาทัก โดยมีกลุ่มรุ่นพี่ปีสองเดินเข้ามาสมทบ มีการทักทายโดยการผงกหัวให้กัน แม้จะไม่รู้จักแต่บางครั้งก็ต้องมีเห็นหน้าค่าตากันบ้าง
ยืนรอกันสักพักก็มีโต๊ะว่างสองตัวใหญ่ๆ ทุกคนจึงได้ฤกษ์นั่งและสั่งอาหาร จอมใจบอกลาพี่ชายไปนั่งกับเพื่อน
ระหว่างรอสั่งอาหาร กลุ่มจอมเวทย์ก็กินเสร็จพอดี ร่างสูงเดินเลี่ยงมาทางโต๊ะของน้องชาย วางมือบนไหล่กลมกลึงปุๆ เจ้าลูกหมูเงยหน้าขึ้นมามอง คนในโต๊ะก็มอง
“กินเสร็จแล้วหรือครับ”
“อือ...พี่ต้องไปเรียนแล้ว เจอกันตอนเย็นนะเดี๋ยวพี่มารับ รอหน้าตึกนะครับ” พี่ชายบอกพลางล้วงเงินออกมาจากประเป๋าเงินใบหรู หยิบธนบัตรสีม่วงออกมาหนึ่งใบแล้วยื่นให้น้อง “อะนี่ เงินครับ พี่จ่ายให้นะ”
จอมใจส่ายหน้าพลางบุ้ยปากว่ามีแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้วางเงินใส่มือขาว จอมใจจึงขอบคุณพี่ชาย
จอมเวทย์อมยิ้มยกมือขยี้ผมนุ่มๆสองทีแล้วเดินแบกหน้าหล่อๆออกจากร้านไป
คนในโต๊ะยังคงจ้องร่างกลมเป็นตาเดียว จอมใจทำหน้าเขินเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกเด็กๆที่มีพี่คอยดูแล แต่เดาจากสีหน้ายิ้มของเพื่อนคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“คนนั้นพี่ชายของน้องจอมใจเหมือนกันใช่ไหมครับ” พี่นัทที่เคยสัมภาษณ์น้องไปถามเบาๆ
จอมใจพยักหน้า “ครับ นั่นพี่จอมเวทย์ครับ”
“เหลืออีกสองคนที่พี่ยังไม่เจอสินะครับ” หนุ่มนัทเคยเจอจอมราชันหวงน้องกับจอมเวทย์ไปแล้วที่ศึกร้านหมูกระทะ ยังเหลืออีกสอง
“ครับ มีพี่จอมทัพกับพี่จอมพล”
“โห นี่ชื่อคล้องกันสุดๆ จอมขึ้นต้นทุกคนเลย” รุ่นพี่เข้มตัวสูงชะรูดทึ่งเล็กๆ
“ครับ”
นั่งคุยไปสักพัก อาหารที่สั่งก็มา นั่งกินกันจนเสร็จ ก็ต้องกลับไปเรียนช่วงบ่ายต่อไป จนถึงตอนเย็นจอมเวทย์ก็มารับอย่างที่บอกไว้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันรุ่งขึ้น ช่วงเย็นๆหลังจากเลิกเรียน รุ่นพี่ปีสองก็ต้อนน้องให้ไปรวมตัวที่หน้าชั้นหก ซึ่งเป็นโถงขนาดใหญ่ แต่ยังไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปทั้งนั้น เด็กปีหนึ่งคุยเสียงจอแจกันอย่างตื่นเต้น
ประธานปีสองเดินมาข้างหน้าแล้วขอให้น้องอยู่ในความสงบเพื่อแจ้งกำหนดการต่างๆและกิจกรรมรวมถึงสิ่งที่น้องต้องทำ
“เอาละครับ...ในเมื่อวันนี้เป็นวันพิเศษและพี่ก็อยากให้น้องทุกคนพิเศษเช่นกัน” พวกพี่ๆที่ยืนเรียงด้านข้างหยิบถุงพลาสติกใบใหญ่มาหลายถุง “วันนี้น้องๆจะได้แปลงโฉมกันครับ”
ว่าแล้วพี่ๆก็แจกถุงเครื่องลำอางมาให้น้องทุกคนทั้งลิปติก บลัชออน แป้งพัฟ อายแชร์โดว์ อื่นอีกมากมาย พวกผู้หญิงก็กรี้ดกร๊าดดีใจ แต่พวกผู้ชายนี่สิทำหน้าตาบอกไม่ถูกกันสักคน แต่ในเมื่อพี่เขาสั่งเราก็ต้องทำ...
ปีหนึ่งเริ่มแต่งหน้าทำผมกันแต่ไม่ได้ทำให้สวยหรือหล่อขึ้น แต่คอนเซปวันนี้คือทำให้มันดูอุบาทว์สุดๆยิ่งทุเรศเท่าไรยิ่งดี
จอมใจนั่งชั่งใจสักพัก ก็ให้เพื่อนหญิงในกลุ่มช่วยแต่งให้ ผู้ชายคนอื่นทำหน้าแหยๆเมื่อโดนลิปติกทาปาก โดนแป้งที่หน้า
น้ำตาล ใบตองเริ่มทำการละเลงทุกสิ่งอย่างบนหน้าเพื่อน ทั้งเอาสิปติกสีชมพูมาวาดลงบนหน้าขาวๆ น้ำตาลสาวห้าวจัดการรวบผมสลวยแล้วมัดด้วยหนังยาง ผ่านไปสิบนาที น้องจอมใจในลุคใหม่ก็ปรากฏ...
ใบหน้าขาวใสถูกวาดด้วยลิปติกให้เป็นหนวดแมวสามเส้นอยู่ข้างแก้มสองข้าง ตรงจมูกโด่งเล็กก็ทาบรัชออนสีชมพูจนเหมือนจมูกแมว ผมสลวยนุ่มๆนั่นก็ถูกมัดเป็นแกละอันจิ๋วสองข้างเท่ากัน สรุปเจ้าหนูแต่งออกมาดูน่ารักกว่าเพื่อน
“กรี้ดดดด...น่ารักจังเหมือนน้องเหมียวเลย” เพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆเริ่มเข้ามากรี้ดกร๊าดกันใหญ่ ขอถ่ายรูปกันไปหลายช็อต
เพื่อนผู้ชายที่แจ่งออกมานั้นแต่ละคนแทบจะเรียกได้ว่าไม่เหลือเค้าเดิม บางคนออกมาดูดี บางคนออกมาแบบเอิ่มกระเทยชัดๆ แต่ก็เป็นการเรียกน้ำย่อยเพื่อความสนุกเป็นอย่างดี
หลังจากแต่งองค์ทรงเครื่องกันเรียบร้อย พี่ๆก็เริ่มเปิดงาน โดยให้นองเข้าไปเป็นทีละกลุ่มเพื่อเดินแบบโชว์ตัว กลุ่มของเจ้าหนูมีเพื่อนธัช กรต และใบตอง ส่วนน้ำตาลไปเดินกับเพื่อนอีกกลุ่ม
พอถึงคิว ทั้งหมดก็หายใจลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจ ตบบ่าตบไหล่กัน กระซิบถึงคิวที่ซ้อมมาเล็กน้อยแล้วเดินเปิดประตูผ่างเข้าไป
โถงด้านในถูกครองด้วยนักศึกษาทุกชั้นปีที่มารอดูน้องใหม่ของคณะ มีทั้งเหล่าคณะอาจารย์ที่มาเช่นกัน ด้านหนึ่งถูกปรับให้เป็นที่วางอาหารมากมายเป็นบุฟเฟ่
พอเห็นน้องกลุ่มใหม่เดินเข้ามาพี่ๆปีสามปีสี่ก็ส่งเสียงต้อนรับ ธัชเดินนำไปคนแรก ท่าเดินอาดๆกับหัวเกรียนนั้นดูเท่ไม่หยอก
จนมาถึงน้องน้องของบ้านที่แอบเห็นว่าพี่นัทเจ้าเก่าโบกมือเชียร์สุดๆ มีกล้องถ่ายอีกต่างหาก เจ้าหนูค่อยเดินออกมาจนมาหยุดที่หน้าทุกคน
“ชื่อจอมใจครับ ฝากตัวด้วยนะครับ” ยกมือสวัสดี “ดีใจที่ได้มาเรียนที่นี่ครับ เหมียว...” เจ้าตัวเอามือกุมแก้มแล้วร้องเหมียวๆหน้าทะเล้น จนคนอื่นอมยิ้มเอ็นดู
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเรียก ต่อไปก็เป็นการสันทนาการเล็กและเฉลยพี่รหัส
“ตอนนี้นะครับ เราจะทำการเฉลยพี่รหัสกันนะครับ น้องคนไหนที่รู้ว่าพี่รหัสคือใครให้มายืนทางซ้ายครับ” รุ่นพีผายมือให้น้องที่รู้แล้วไปยืนอีกฝั่ง “ส่วนน้องคนไหนที่ยังหาไม่เจอให้มารวมกันตรงนี้ครับ”
น้องที่รู้แล้วก็เดินด้วยหน้ามาดมั่นว่าจะเปิดโปงตัวพี่รหัสหัวเองให้ได้ เจ้าหนูน้อยเดินคอตกมายืนรวมกับเพื่อนที่ไม่สามารถหาตำตอบได้ว่าใครคือพี่รหัสตัวเอง
“เอาละครับ พี่ว่าเรามาทำโทษน้องที่ยังหาไม่เจอกันก่อนดีกว่า” รุ่นพี่ดูพออกพอใจกับการแกล้งน้องสุดๆ สรุปทุกคนลงความเห็นว่าให้เต้นทั้งหมดสามเพลง ซึ่งก็มีเพลงท่อนฮุกของกังนัม สไตล์...มันฮิตติดชาร์ตจริงๆเพลงนี้ เพลงที่สองคือเพลงเบบี้ๆเบสิกๆอย่างไก่ย่าง และเพลงสุดท้ายเพลงแมงมุม?...แมงมุม...เต้นยังไงเนี่ยไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยวุ้ย!!
รุ่นพี่จัดให้น้องที่ถูกโทษมายืนเรียงหน้ากระดานกัน หลังจากนั้นส่งสัญญาณให้ฝ่ายเครื่องเสียงเปิดเพลงกังนัม ทำนองเพลงติดหูกับจังหวะมันส์ ท่าเต้นโดนๆ ครองใจวัยรุ่น
ทุกคนพอเจอเพลงก็เหมือนมีวิญญาณนักเต้นเท้าไฟเข้าสิง ใส่เสต็ปกันไม่ยั้ง จอมใจเองก็เต้นดุกดิกไปกับเขาด้วย พอมาถึงเพลงที่สองไก่ย่าง...ท่าเบสิกง่ายๆ เนื้อเพลงคุ้นหูรู้จักกันดีทุกคน ท่าเต้นก็ดูดีสุดๆ จนมาถึงเพลงสุดท้าย น้องหลายเริ่มเงียบทำหน้างง เพราะไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน พี่ๆคนอื่นเลยจะมาลองสาธิตให้ดู
มีรุ่นพี่ผู้ชายปีสองที่เป็นแนวเลดี้บอย หน้าตาน่ารักดีทีเดียวออกมาเป็นแมงมุมตัวเมีย และจับรุ่นน้องปีหนึ่งหน้าตี๋ ดูขี้อายมาเป็นแมงมุมตัวผู้ แมงมุมตัวเมียต้องอยู่ด้านล่างและแมงมุมตัวผู้อยู่ด้านบน ถึงตอนนี้บางคนเริ่มหน้าแดง เขินกันบ้างเนื่องจากท่าทางของเพลงนี้ออกแนวเลท ฉ พอร้องเพลงปุป ท่าเต้นยิ่งเรียกเสียงกรี้ดเพราะบางทีต้องมีท่าที่ดูเหมือนแมงมุมขยุมๆกัน แต่มีรุ่นพี่บางคนก็เปลี่ยนเป็น ขย่มๆกัน อึ้ยๆๆ เขินๆ มาโชว์โจ๋งขรึมกันขนาดนี้เน้อคนเรา
หลังจากสาธิตเรียบร้อยก็ตารุ่นน้องทำบ้างแต่หากอาจารย์ที่ยืนมองอยู่ก็เดินเข้ามาเตือนบอกว่ามันดูไม่ค่อยเหมาะสม จึงมีการเปลี่ยนเป็นเพลงอื่นแทน คนดูเลยเสียใจนิดหน่อย แต่คนเต้นนี่สิแทบจะไหว้พระเก้าวัดขอบคุณ...รอดไป
โดนทำโทษกันไปตามระเบียบเรียบร้อย ก็มาถึงคนที่รู้พี่รหัสตัวเองแล้ว ประธานให้รุ่นน้องเดินเข้าไปหาคนที่คิดว่าเป็นพี่รหัสตัวเอง น้องก็เริ่มแยกย้ายกันไปตามจุดต่างที่มีรุ่นพี่ยืนกระจายอยู่ พอเฉลยจริงก็มีทั้งคนที่ทายถูกและทายผิด ซึ่งถูกลงโทษอีกเหมือนกันทั้งคนที่ทายผิดและรุ่นพี่ที่โดนน้องจับได้ ให้เต้นสามเพลงเดิมแต่ต้องเปลี่ยนเป็นท่าที่คิดว่าน่าเกลียดที่สุด ใครไม่ทุเรศพอไม่ให้กลับไปนั่ง...รอบนี้เลยดูเหมือนโดนหนักกว่า...
ในที่สุดการเฉลยพี่รหัสอย่างเป็นทางการก็มาถึง พี่ๆปีสองถูกเรียกให้มายืนเรียงกันแล้วเฉลยน้องรหัสทีละคน ซึ่งพี่รหัสหนึ่งคนจะมีน้องรหัสสองคนเนื่องจากคณะเขาคนน้อย รุ่นพี่ที่เข้ามารุ่นแรกยังไม่เยอะและไม่พอต่อจำนวนรุ่นน้อง ผลปรากฏว่าพี่รหัสเขาชื่อพี่มาร์คเป็นรุ่นพี่ปีสองที่ดูนิสัยดี ยิ้มง่าย แต่ออกจะเงียบนิดๆ ส่วนเพื่อนรหัสเขาก็คือเพื่อนชายที่เงียบเช่นกันชื่อโย แต่โดยรวมแล้วสายรหัสนี้ก็น่าอยู่ที่สุดทั้งสายเลยตั้งแต่ปู่ย่ารหัสชั้นปีสี่ ลุงป้ารหัสปีสาม พี่รหัสปีสอง
ต่อไปก็เป็นปาร์ตี้บุฟเฟ่อาหารที่ทางรุ่นพี่จัดมา มีทั้งถาดข้าวผัด ไก่ทอด ลูกชิ้นทอด มาม่าผัด มักกะโรนี และน้ำอัดลม ทุกคนลุกขึ้นตักอาหารมาแบ่งกันในสายรหัสตัวเองเป็นกลุ่ม กินไปคุยไปเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ของเหล่ารุ่นพี่รุ่นน้องได้เป็นอย่างดี เสียงหัวเราะ เรื่องตลก เกมส์ เพลงต่าง ถูกนำขึ้นมาเพื่อเอ็นเตอร์เทนทุกคนจนดึก
เวลาสี่ทุ่มกว่า งานเลี้ยงจึงเลิกรา ช่วยกันเก็บของเคลียร์พื้นที่ น้องปีหนึ่งก็ล้างหน้าล้างตาลบเครื่องสำอางออก รุ่นพี่ก็บอกให้น้องทยอยกลับไปเพราะดึกแล้ว เพื่อนๆส่วนใหญ่นอนหอกันจึงกลับง่าย แต่จอมใจต้องเรียกคนที่บ้านมารับ ซึ่งเจ้าตัวโทรไปบอกไว้ตั้งแต่ก่อนปาร์ตี้เลิกเป็นชั่วโมง ร่างกลมๆลงลิฟท์มากับเพื่อน
ข้างล่างตึกมีไฟสว่างอยู่ แต่ด้านนอกมือมิดแทบมองไม่เห็นอะไร เจ้าหนูล่ำลาเพื่อนๆแล้วยืนรอคนที่บ้านมารับอยู่
สักพักก็รู้สึกถึงมีคนมาจับหัวไหล่จึงหันกลับไปมอง
“อ้ะ...พี่นัท” ร่างสูงสมส่วนของพี่หน้าตี๋ยืนมองอยู่
“คือพี่มีเรื่องจะบอกน้องจอมใจครับ” ชายหนุ่มพูดพลางเอื้อมมือมากุมมือขาวๆเอาไวสองข้าง สูดหายใจเล็กน้อย “พี่ชอบน้องครับ!!!”
เจ้าหนูรู้สึกเหมือนตัวเองแข็งค้าง แม้จะพอรู้ว่ารุ่นพี่คนนี้เข้าหาเขาบ่อยๆแต่ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะมาเจอการสารภาพรักกันจะๆกับตัว ถึงเขาจะไม่รังเกียจรุ่นพี่แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยและไม่เคยคิอว่าจะมีผู้ชายมาชอบ
“อ...อ...เอ่อ...ขอบคุณนะครับ แต่ผมคิดกับรุ่นพี่แค่พี่น้องนะครับ” กว่าเจ้าหนูจะหาเสียงเจอก็สักพัก แต่ก็ปฏิเสธอย่างนุ่มนวลไม่อยากให้เกิดเป็นการผิดใจกันไปใหญ่ เขาเห็นรุ่นพี่หน้าหมองลงแต่ก็ยังฝืนยิ้ม
ทว่า...ทั้งสองคนก็สะดุ้งเมื่อมีเสียงเข้มๆดังจากในความมือ “ทำอะไรกัน!!!” พร้อมกับการปรากฏกายของร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาทมึงทึง นัยน์ตาคมกริบจ้องมองไปที่มือที่กุมกันอยู่ของทั้งสองคนนั่นแล้วเม้มปาก
“พ...พี่ราชัน” เจ้าหนูเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก พลางแกะมือตัวเองออกจากอีกฝ่าย
“พี่ดีใจที่ได้พูดออกมา งั้นพี่ไปก่อนนะครับ” นัทไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับชายหนุ่มหน้าดุตอนนี้ เนื่องจากเขายังทำใจไม่ได้ส่วนหนึ่ง เมื่อลับร่างนั้นไป ตากลมโตก็หันมามองพี่ใหญ่
“พี่ราชันจ๋า” เอ่ยเสียงอ้อนเล็ก ทำหน้าเจี๋ยมๆ
“เมื่อกี้ทำอะไรกัน ทำไมต้องจับมือกัน” ถามเสียงเข้ม
เจ้าหนูหลบตา “พ...พี่เขาบอกชอบใจนะครับ” พอได้ยินหน้าหล่อๆคิ้วขมวดทันที เจ้าหนูรีบแก้ตัวต่อ “แต่ใจปฏิเสธพี่เขาไปแล้วครับ”
“วันหลังอย่าให้คนอื่นจับมือถือแขนเราอีกรู้ไหม พี่ไม่ชอบ” สั่งน้องเสียงอ่อนลง จอมใจพยักหน้าแล้วยิ้มอ้อนเมื่อเห็นร่างสูงเริ่มผ่อนคลายลง
“กลับบ้านกันเถอะนะครับ ใจง่วงจัง” วิ่งเข้าไปกอดแขนแกร่งไว้ ซบหน้าอ้อนๆ เดินตีคู่กันไปที่รถ พี่ใหญ่ก้มมองน้องน้อยสุดรักด้วยแววตาที่ยากจะอ่าน...
ระหว่างนั่งรถจอมใจเอาแต่คิดเงียบๆว่า...
...ทำไมพี่ราชันถึงต้องโกรธด้วยละ...
...เขาละไม่เข้าใจ...
...หรือว่าจะเป็นห่วงน้องอย่างเขากันน้า...
...แต่ยังไงต่อให้มีพี่นัทอีกสิบคน เขาก็ไม่หวั่น...
...เพราะ...เขาก็ยังรักที่ราชันจ๋าที่สุดในโลก...
To be Continue
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
น้องใจกับพี่ราชันของเราซึนทั้งคู่ค่า ต้องรอลุ้นกันไปๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
-
:impress2: เมื่อไหร่จะรู้ใจกันนะ
-
มีตัวเร่งปฎิกิริยาแล้ว :m4:
พี่น้องจอมซึนชักจะแอะใจกันมั่งอ๊ะยางงงง
ปล.พี่เวทย์เห็นชอบแกล้งน้องแต่ก็อ่อนโยนและดูแลน้องได้ดีมั่กๆเลยนะเนี่ย อิจฉาๆ
-
รับน้องน่ารักนะ ไม่โหดเหมือนเรา :laugh:
น้องใจยังไงก็ต้องรักพี่ราชันจ๋าที่สุดอยู่แล้ว :กอด1:
-
ผสมเกือบได้ที่ละ ขาดแต่ตัวเร่งปฏิกิริยาให้เกิดผลไวกว่าเดิม :teach:
พอได้ที่ปุ๊บพี่ราชันจะบอกรักน้องใจมั้ยน๊อ ฮิฮิ :m4:
กอด :กอด1:
-
พอน้องใจบอกปฎิเสธไปแล้ว พี่ราชันคงดีใจอยู่แน่ๆ
-
ใจ เริ่มสงสัยแล้ว
ต้องรอลุ้นกันต่อไป
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่นัทก็ดูนิสัยไม่ได้เลวร้ายนะ สงสารอยู้เหมือนกัน แต่พี่คู่กับคนอื่นเถอะ จอมใจนี่ของพี่ราชันเค้า
ป.ล. ชอบพี่เวทย์จริงๆนะเนี่ยเวลาอยู่กับใจ ดูเป็นพี่น้องมากๆ
-
ว้าววววว พี่ราชันเบาๆหน่อยยย น้องตกจัยแว้ววว อิอิ
-
:call: :call: :call:
-
รักที่บริสุทธิ์ของหนูใจ(เพ้อ?)
อยากอ่านมุมมองของราชันบ้างจัง :z2:
-
น้องใจกะพี่ราชัน แยกออกหรือยังว่ารักกันแบบไหน
สงสัยต้องมีตัวเร่ง จัดมาหน่อยนะน้องน้ำแข็งใส แต่
ไม่ต้อวขนาดต้มยำกุ้างน้ำข้นนะ เดี๋ยวรับไม่ไหว
-
หวงอ่ะดิ พี่ราชัน
แหม่ น้องเขาไม่แลใครอื่นนอกจากครอบครัวตัวจอมหรอกน่า
-
น้องยังเด็กก็เลยไม่เข้าใจ แต่พี่ราชันน่ะ ทำอะไรให้ชัดเจนหน่อย เอ๊ะ,,หรือว่าชัดเจนแล้ว แต่น้องไม่เข้าใจเอง 5555
-
น้องดูอินโนเซนต์มากอะ
แต่พี่ราชันนิเริ่มคิดกระบวนการกำลังแมลงหรือเปล่า
พี่นัทถ้าเห็นอีกถูกทำให้หายไปเหมือนถุงแดงก็ได้เน้อ 5555555
-
น้องราชันยังไม่รู้ใจตัวเองไม่แปลก
แต่คุณพี่นี่ดิ หึหึหึ น้องนัทคงเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่แรงไม่พอหล่ะมั้ง
คงต้องมาตัวแีรงกว่านี้มาช่วยแล้ว
-
เริ่มเเล้วโรคพี่หวงน้องหนักขึ้นๆทุกที่ อิอิ
เหมือนชัยเลี้ยงต้อยน้องใจเลย
-
แนะนำให้เติมสารแคตตาลิสลงไปในสมการมากขึ้น จะทำให้เกิดปฎิกิริยาเร็กขึ้น ค่าเคไปข้างหน้า ดีเคมาก
จอมจุยยยยย หมูจอมม หมูใจ น่าาารักกกกกกกกก :กอด1: :กอด1:
-
โรคหึงน้องออกนอกหน้าแล้วจ้า
-
หึงออกนอกหน้าไปแล้วราชัน~
ใจเค้าคงไม่เข้าใจหรอก
ก็พี่เล่นหวงซะขนาดนั้น :-[
-
โอ๊ยยยย น่ารักที่ซู้ดดดดดด พี่ชันขี้หึงในสามโลกเลยย :-[
ลูกหมูเอ๊ยย เจ้าจงงงต่อไป :o8:
-
เอาล่ะสิ พี่ราชันเริ่มรู้ตัวล่ะ
พี่รุกเร็วๆเลยนะ เดี๋ยวน้องจอมโดนแย้งไปก่อนแล้วจะหนาว อิๆ
ยิ่งน่ารักๆอยู่ด้วย
บวกเป็ด
-
ซึนกันเข้าปายทั้งสองคนนนน
หาตัวเร่งปฏิกิริยามาเยอะๆนะคะ หุหุ
-
คึ คึ หนูจ๋าไม่เข้าใจ น่ารักอ่ะ กรี๊ดกร๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
กว่าน้องจอมใจจะเข้าใจ ท่าทางจะอีกนาน :กอด1:
-
:3123: :L2: ติดตามอ่านมานานแล้ว แต่เพิ่งมีเวลาเข้ามาโพส ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ :mc4:
เป็นเนื้เรื่องที่สนุกมากค่ะ เป็นคนชอบอ่านนิยายที่ไม่ดราม่าเกิน ชอบแนวใส คิคุ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
:pig4: :pig4: :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
หุหุ พี่ราชันหึงน้องอะดิ๊ ช่ายป่ะช่ายป่ะ
-
เมื่อไหร่จะได้เปลี่ยนสถานะล่ะ
-
ซึนเดระทั้งพี่ทั้งน้องเลย
เมื่อไรพี่ใหญ่จะรุกน้องเสียที
-
:-[ :-[ :-[ :-[น้องใจไม่เข้าใจแต่พี่เข้าใจ :z1: :z1: :z1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:รอออออออออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ีพี่จอมราชัน & น้องจอมใจ
จอมพล(คนงาม) & ชิน(สุดกวน)
เวทย์(สุดหล่อ) & ภัทร(ตี๋ร่างยักษ์)
จอมทัพ?
เชียร์ทุกคู่คร้าบบบบบบบบบยบ รุกเลย รุกเลย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ รักกันเร็วนะคร้าบสองคู่ร่าง
พี่ใหญ่กับน้องเล็ก ซึนทั้งคู่เลย
:impress2:
-
นี่ขนาดเป็นน้องอยู่นะ พี่ราชันโหดขึ้นมาเชียว
สงสัยถ้าเป็นแฟนกันนี่คงหวงยิ่งกว่าจงอางอีก 5555
-
มากอดหนุ่มๆครอบครัวตัวจอม :กอด1:
-
ซึนกันทั้งคู่ พี่ราชันรู้ใจตัวเองรึยังน้าาา
ส่วนน้องใจ คงอีกนาน :z3:
:กอด1:
-
มาต่อกี่ตอน น้องใจก๊ยังโมเอ๊ะโมเอะไม่เปลี่ยน ฟินนนนนนนน :-[ :-[
-
ราชันหวงใจน่าดู หึงด้วยใช่ไหมนะนั่น
-
พี่ราชันแกหวงน้องใจ
-
เจ้า นั่งหน้ามุ่ย จนเพื่อนข้างๆถาม
ไม่ทราบว่าตกคำว่า*หนู*หรือเปล่า ตอนน้องจอมใจบ่น
ปีหนึ่งเริ่มแต่งหน้าทำผมกันแต่ไม่ได้ทำให้สวยหรือหล่อขึ้น แต่คอนเซปวันนี้คือทำให้มันดูอุบาทว์สุดๆยิ่ง *ทุเรส* เท่าไรยิ่งดี
* ทุเรศ *
***************************
น้องใจเอ๊ย พี่ราชันเค้าเตรียมพรมแดงรอหนูแต่เด็กแล้ว ก้าวไปหาไวๆหน่อยเร็ว แม่ยก ป้ายก ใจจะขาด เมื่อไรหนูจะรู้ แอ๊ๆ
ว่าเค้าไม่ได้รักหนูแบบพี่ชาย โฮรก ฮร๊าก ฟอด แฟ๋
-
จอมใจท่าจะอีกนานนะเนี่ยกว่าจะเข้าใจความรู้สึกของพี่ราชันนะ
ราชันก็รู้รึยังน้าว่าที่ตนแสดงออกไปมันมากกว่าคำว่าพี่น้องอ่ะ
-
พี่เวทย์น่ารักจัง
:-[
#อ้าว
-
ถ้าไม่ชัดเจนลูกหมูก็ไม่เข้าใจหรอก
-
น่ารักๆ บอกรักกันเร็วๆ จะได้ไม่มีใครมาจีบน้องอีก
-
แล้วเมื่อไรจอมใจจะเข้าใจละเนี้ย
-
น้องใจกะพี่ราชันที่ซึนพอกันทั้งคู่เลย
แต่ก็น่ารัก :o8:
-
กว่าจะรู้ใจกัน อีกนานแหงๆ :เฮ้อ:
-
ราชันจ๋า ตะโกนซะน่าสะดุ้งเชียว ^^ แต่ก็หวงได้น่ารักดีเนอะ น่าเสียดายที่ไม่ลงรายละเอียดเท่าไหร่ อยากให้ลงรายละเอียดปลีกย่อยของเหตุการณ์อีกหน่อยก็ดีนะคะ อ่านแล้วเหมือน มองขบวนรถไฟสายด่วนอ่ะ แบบ หะ... ขึ้นรถแล้วเหรอ อะไรแบบนั้นอ่า o18
-
พี่ราชันโหมดน่ากลัวกลับมาอีกแล้ว 555
-
บอกไปเลยพี่ราชัน ว่ารักและหวงน้องใจอ่ะ จะปากแข็งไปใย หรือว่าเขิน? ฮา
-
กรี๊ดมากคะ เชียทุกคู่เลย เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก ก็อ่านรวดเดียวเลยคะ(ติดงอมแงม) :L2: พี่ราชันลุยเลยคะ เคลียหน่อยเด็กเขางง ลุยโลดดด~~ แอบเชียพี่เวทย์ทุกลมหายใจ คู่นี้น่ารักมากปะทะฟาดฟันคารมกันเต็มที่ คารมเป็นต่อรูปหล่อเป็นเกย์...เอ่อ....555 //รอพี่ทัพออกด้วยระ หล่อลึกลับดีมาก o13 รอเชียครอบครัวจอมคนอยู่นะคะ เป็นกำลังใจค่า :กอด1:
-
รอติมตามตอนต่อไป
-
ชอบน้องจอมใจมากๆเลย ในหัวอิมเมจน้องต้องอวบๆน่ารักๆน่าฟะดแน่ๆ
ตอนนี้พี่ราชันเริ่มรู้สึกแล้วอิอิ แต่จะแกล้งวึนคิดว่าเป็นความห่วงน้องหรือเปล่า
เพราะถึงจอมใจจะบอกว่า รักพี่ราชันที่สุด
พี่ราชันอาจจะแอบเข้าใจว่าแบยพี่น้องหรือเปล่าน๊า
ลุ้นๆค่ะ ^^
-
สวัสดีค่ะ วันนี้พาน้องจอมใจมาทักทายทุกท่าน
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะค่ะ
ปล. วันนี้พาวณิพกน้อยมาทักทายเช่นกัน อย่าลืมไปเอ็นดูน้องติงเปาใน วณิพกพเนจรันด้วยนะค่ะ
:pig4: :pig4:
บทที่ 15
[/b]
หลังจากปาร์ตี้ครั้งนั้น อาทิตย์ถัดมาทางมหาลัยก็มีการจัดการแข่งขันกีฬาขึ้น ซึ่งกำหนดให้คนเล่นเป็นนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งโดยเฉพาะ ห้ามมีปีอื่นมาปะปน เป็นกีฬาเพื่อสานสัมพันธ์ระหว่างคณะด้วยกัน กีฬาหลักๆที่มีคือ บาสเกตบอล ฟุตบอล รักบี้ แบตมินตัน ปิปอง และอื่นๆ คณะของจอมใจนั้นลงแข่งบาสและฟุตบอลเป็นหลัก ส่วนรักบี้นั้นไม่มีใครลงเล่นเนื่องจากไม่มีคนเล่นเป็น จึงต้องถอนตัว
เจ้าหนูอาสาลงแข่งแบตมินตันชายเดี่ยว มีเพื่อนอีกสองสามคนก็สนใจกีฬานี้เช่นกัน เพื่อนชายส่วนมากก็ลงแข่งฟุตบอลกัน ผู้หญิงเลือกเล่นแบตและบาสซะมากกว่า
“ไม่ลงแข่งบอลกับพวกเราหรือวะ” ชายหนุ่มร่างเล็ก หน้าตาดี แต่บางทีก็เหมือนเกย์นิดๆ ชื่อ เอเดินเข้ามาถามเจ้าหนู เนื่องจากทีมยังต้องการคนเพิ่ม
เขาส่ายหน้ายิ้มแหยๆ เขามันพวกเกลียดลูกกลมๆ บางทีเขาแทบจะลงไปกลิ้งเป็นเพื่อนกัน
เพื่อนเอก็ไม่เซ้าซี้วิ่งไปถามคนอื่นต่อ จนเหมือนจะได้ครบทีมพอดี
เขาเดินเอื่อยมานั่งที่ห้องเพื่อแอบงีบหลับเล็กน้อย ช่วงนี้งานเยอะ นอนดึก สมองเริ่มฝ่อได้ที่
งีบมาได้ชั่วโมงกว่า ก็ตื่นเมื่อเพื่อนเริ่มเดินเข้ามาในห้องเรียน เจ้าหนูที่หน้าแจ่มใสขึ้นเยอะก็เลยนั่งคุบจ้อกับเพื่อน
ระหว่างนั้น โทรศัพท์ก็สั่นในกระเป๋ากางเกง ขยับตัวหยิบขึ้นมาดูชื่อคนโทรแล้วกดรับสาย
“ครับ พี่เวทย์”
“ใจ วันนี้เพื่อนชวนไปเตะบอลตอนเย็นน่ะ ไปช่วยน้องปีหนึ่งฝึกด้วย เราจะไปไหม” พี่เวทย์บอก “ถ้าไม่ไปเดี๋ยวพี่โทรไปบอกให้ลุงทศมารับ”
เจ้าหนูถือโทรศัพท์ค้าง ทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย “งั้นใจไปรอพี่เวทย์ก็ได้ฮะ”
เมื่อได้ข้อสรุปว่าจะไปรอพี่ชาย เจ้าตัวก็วางสายไปเมื่ออาจารย์เดินเข้าห้อง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากเลิกเรียน จอมใจบอกเพื่อนว่าต้องไปหาพี่เวทย์ที่สนามบอล ใบตองกรี๊ดกร๊าดของตามมาด้วย บอกว่าจะมาเชียร์พี่เวทย์ แต่เอาเข้าจริงก็ไปตามดูหนุ่มๆวิศวะทั้งหลาย
ก่อนจะเดินไปที่สนามฟุตบอล จอมใจขอแวะร้านสะดวกเซเว่นที่นักศึกษาทุกคนเป็นขาประจำ
ซื้อน้ำ นม ขนม มากมายไปตุนไว้เผื่อหิว และเอาไปให้พี่เวทย์ด้วย
เมื่อซื้อเสร็จ ก็เดินต่อไปจนถึงสนามฟุตบอลที่ตอนนี้คลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาในชุดกีฬา เจ้าหนูขึ้นไปนั่งข้างสนาม เห็นพี่เวทย์กำลังคุยเล่นกับเพื่อน อีกฝั่งของสนามเขาเจอกับเหล่านักศึกษาหญิงกลุ่มใหญ่ที่มานั่งดูอยู่
ร่างสูงใหญ่ของพี่ชายในชุดเสื้อบอลวิศวะ กับกางเกงสีเดียวกับเสื้อ วิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“ไง เจ้าจ้ำม่ำ” มาถึงก็ขยี้หัวเขาอย่างหมั่นเขี้ยว หัวยุ่งหมดเลยอะ...
เขาทำหน้ามุ่ยใส่ แต่ก็ยื่นขวดน้ำเปล่าและสปอนเซอร์ที่เกือบลืมซื้อไปให้ ชายหนุ่มรับไปเปิดขวดน้ำเปล่ามาดื่มเล็กน้อยเพราะกลัวจุก ส่วนน้ำดื่มเกลือแร่สีเหลืองเพียงถือไว้เฉยๆ
“ทำไมมันดูคนเยอะจัง ไหนบอกใจว่าเล่นกับรุ่นน้องไง” เจ้าลูกหมูถาม เพราะที่เห็นมันไม่ธรรมดาเสียแล้วละ เห็นมีเสื้อสีอื่นมาร่วมด้วย แถมยังมีกองเชียร์เยอะพอสมควร
“ก็พอดีพวกอุตสาหกรรมมาขอเล่นด้วยน่ะ ตอนนี้เลยกลายเป็นอย่างที่เห็น” ชายหนุ่มบอกเป็นตามความจริง เมื่ออยู่ๆเพื่อนเดินมาบอกว่ามีคณะอื่นมาขอใช้สนามด้วย
“อ้อ...เหมือนแข่งจริงๆเลยนะเนี่ย”
“ประมานนั้น” พูดเสร็จ ร่างสูงก็วางขวดน้ำไว้ที่น้องแล้วเดินกลับไปหาเพื่อนพร้อมกับขวดสปอนเซอร์ จอมใจนั่งลงแล้วหยิบขนมปังไส้เผือกออกมาแกะกินไปพลางรอดูฟุตบอลไปพลาง
ไม่ถึงสิบนาที นักกีฬาทั้งหมดก็ลงสนาม โดยจอมเวทย์เล่นเป็นกองกลาง ฝ่ายวิศวะใส่เสื้อสีน้ำเงิน ส่วยอ.ก.ใส่สีขาว เขาเห็นร่างสูงของพี่ชายยืนจังก้าอยู่ รุ่นน้องปีหนึ่งยังไม่ได้ลงเพราะรุ่นพี่บอกให้นั่งดูการแข่งไปพลางๆก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนตัวลง
เกมส์นี้ไม่มีกฏต้องเปลี่ยนแค่สามคนเนื่องจากมีการพูดคุยกันแล้วว่าเกมส์นี้เป็นการฝึกซ้อมและต้องการฝึกซ้อมน้องปีหนึ่งซึ่งทั้งสองฝ่ายก็ตกลงกันเรียบร้อย
พอกรรมการเป่าเปิดเกมส์ เจ้าหนูแอบอยากรู้ว่าไปเอานกหวีดมาจากไหนกันเนี่ย...
เหล่านักบอกทั้งหลายก็กรูกันเข้าไปเอาลูกกลมๆ แย่งกันไปแย่งกันมาอย่างเมามันส์ คนเชียร์ก็ส่งเสียงร้องเสียงกรี๊ดกันไป ดูแล้วตื่นเต้นมาก จนเจ้าหนูอดใจไม่ได้ต้องร้องเชียร์ไปกับเขาบ้าง
“พี่เวทย์สู้ๆ” เขาตะโกนเชียร์พี่ชายที่กำลังวิ่งเลี้ยงลูกหลบฝ่ายตรงข้าม
กองเชียร์ก็เชียร์กันสุดๆ “จอมเวทย์น่ารัก คึกคักเวลาลงเล่น จอมเวทย์ใจเย็นๆ เวลาลงเล่นน่ารักๆ” เพลงนี้ทำเอาเจ้าหนูขำกิก ส่วนคนที่วิ่งโร่ในสนามยังตะโกนแข่งด้วย
“ผมไม่น่ารักหรอกครับ แต่ผมหล่อมาก” คนขี้เล่นตะโกนแหกปาก ผู้หญิงที่มาก็กรี๊ดหูแทบดับ
และเสียงเชียร์ยิ่งดังมาจากฝ่ายอ.ก.เมื่อมีศูนย์หน้าคนหนึ่งกำลังหลุดเดี่ยวเข้าไปหน้ากรอบเขตโทษ และในที่สุดคนนั้นก็สังหารเข้าไปโดยที่ผู้รักษาประตูฝ่ายวิศวะไม่สามารถเซฟได้
...อุตสาหกรรมนำ 1-0...
ฝ่ายคนนำวิ่งดีใจกระโดดกอดกัน ฝ่ายตรงข้ามส่งเสียงร้องอย่างเสียดาย นักบอลก็ทำหน้าหงุดหงิดไม่แพ้กัน ผ่านไปยี่สิบนาทีกว่า ฝ่ายวิสวะก็เริ่มเปลี่ยนรุ่นน้องลงมาเล่นบ้าง แต่หากความไม่ค่อยเข้าขากันกับรุ่นพี่ทำให้เกือบเสียประตูหลายครั้ง แต่ก็ยังรอดมาได้ จบครึ่งแรก...
วิศวะยังคงตามอยู่หนึ่งประตู นักบอลเดินหอบออกมาข้างสนาม พี่ชายร่างสูงเดินเข้ามาหากลุ่มของน้องชายที่นั่งอยู่ ร่างสูงเงือกซก ในหน้าหล่อคมอาบไปด้วยเหงื่อ เสื้อลู่ลงกับร่างกาย แผ่นหลังเปียกแฉะ
“เหนื่อยไหมครับ” เจ้าหนูถามทันทีที่ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงข้างๆ
“เฮ้อ...” ถอนหายใจยาวๆ แล้วหันมาขอน้ำเปล่า เจ้าหนูยื่นขวดน้ำที่เจ้าตัวเปิดค้างเอาไว้ก่อนลงแข่งให้ รับไปดื่มอึกๆ
“ตามเขาอยู่ด้วยสิ จะแพ้ไหมเนี่ย” จอมใจแกล้งแหย่ คนข้างๆก็ยุขึ้นหันหน้ามาทำตาขวาง
“ไม่มีทาง ชนะใสๆ” พูดเหมือนโอ้อวด แต่ฟุตบอลมันต้องดูจนจบ ถ้ากรรมการไม่เป่านกหวีด โอกาสชนะมีอยู่ถมเถ แถมวิศวะเจ้าฟุตบอลมหาลัย ไม่มีทางแพ้แบบนี้แน่นอน
ยังไม่ทันจะทำอะไรต่อ เสียงโหวกเหวก ตื่นเต้นก็ดังมาจากอีกด้าน
“เฮ้ย...มาแล้วเว้ยยย พวกโยธา” มีเสียงกองเชียร์คณะวิศวะตะโกนขึ้นมา
หันกลับไปดูพบกับกลุ่มผู้ชายเจ็ดแปดคนในชุดช็อปสีน้ำเงิน แต่ละคนตัวหน้าตาราวกับพวกโจรก่อการร้าย หน้าเขียวหน้าดำกันไปหมด
“เฮ้ย จอมเวทย์กลับไปรวมก่อน” มีเพื่อนวิศวะเดินมาตามพี่เวทย์กลับไปรวมที่ด้านกองเชียร์วิศวะ
ทุกคนในสนามตอนนี้หันไปสนใจกับกลุ่มโยธาที่มาใหม่ แต่ละเริ่มแกะกระดุมถอดเสื้อออกกัน บางคนถอนเสื้อยืดออก ด้านในเป็นชุดนักบอลกันทุกคน
วิศวกรรมศาสตร์แม้มีหลายสาขาแต่หากรวมเป็นหนึ่งเดียว
เริ่มมีการวอร์มอัพกันกลายๆ พวกฝ่ายอุตสาหกรรมก็เดินมาแซวว่าพวกเทพๆมาแล้ว เจ้าหนูยิ้มเมื่อเห็นว่ากองหนุนมาช่วยแล้ว
เขานั่งเรื่อยเปื่อยรอดูครึ่งหลัง ขนมที่ซื้อมาตุนก็เกือบหมดแล้ว เพราะถูกเพื่อนแย่งกินไปหมด
...ตุบ...
เจ้าหนูหันไปหาที่มาของเสียงนั่นก็เห็นร่างสูงของพี่เวทย์นั่งกระแทกลงกับพื้นหญ้า หน้าหล่อบูดสนิท
“เป็นอะไรครับเนี่ย” จอมใจถามออกไป หากแต่จอมเวทย์ยังไม่ทันได้เปิดปากพูด สายตากลมโตก็เห็นร่างสูงใหญ่เดินแบกหน้าตี๋ๆกวนเข้ามาหา พี่แกใส่ชุดนักบอลพร้อม
“อ้าว...พี่ภัทร สวัสดีครับ” เขาส่งเสียงทักรุ่นพี่ไป ชายหนุ่มยิ้มตอบ เดินมาทรุดตัวนั่งข้างๆพี่ชายเขา แอบเห็นว่าพี่เวทย์ขยับตัวเข้ามาชิดเจ้าหนูมากขึ้น
“ดีครับน้องจอมใจ น้องๆคนอื่นด้วย” ชายหนุ่มคารมดีทักทายน้องๆที่มองมายิ้มๆแต่ก็ดูงงๆ
“ใครอะ” น้ำตาลถามเจ้าหนู
“อ้อ...พี่ภัทรน่ะ เพื่อนพี่เวทย์” ไอ้คำสุดท้ายนี้คนที่นั่งข้างๆหันมามองตาเขียวปัด
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวสองคนทักทายตอบ
“คุณ...ไปได้แล้ว ใกล้จะครึ่งหลังแล้วนะ” คนร่างสูงกว่าสะกิดยิกๆ แต่คนโดนสะกิดไม่สนใจ สะบัดตัวออกห่างๆ
“พี่ภัทรลงด้วยหรือครับ”
“ครับ พี่เพิ่งมาน่ะ”
“อ้อ...พี่ภัทรเรียนโยธาหรือครับ” เจ้าหนูตาโต เขารู้ว่าพี่เวทย์เคยบอกว่าพี่ภัทรเรียนคณะเดียวกันแต่ไม่ได้บอกว่าเรียนสาขาอะไร ตอนนี้รู้แล้ว...วิศวกรรม ภาคโยธา...
“ครับ” ตอบยิ้มๆ แล้วหันไปคุยกับคนหน้าบูดต่อ
“คุณกลับได้แล้ว อย่างอแงได้ไหม” คราวนี้พี่เวทย์หันไปมองค้อนควัก
“ใครงอแง” ถามเสียงเขียว
“จะใครซะอีก คุณนั่นแหละ พอเห็นผมก็งอแงเชียว” ร่างสูงลุกพรึบเดินสะบัดก้นจากไปทันที
“หึๆ” คนขี้แกล้งยิ้ม เอ่ยลาน้องๆแล้วรีบเดินตามไป
จอมใจส่ายหน้า พี่ภัทรก็ขี้แกล้ง ส่วนพี่เวทย์ก็ยุขึ้นชะมัด
พอครึ่งหลังเริ่มขึ้น คราวนี้วิศวะเปลี่ยนตัวชุดใหญ่ น้องปีหนึ่งถูกถอดออก เอารุ่นพี่ลงแทนทั้งสนาม ตอนนี้มันไม่ใช่แค่การซ้อมแข่งแล้ว แต่กลับเป็นศึกศักดิ์ศรีระหว่างสองคณะ
การเชียร์ก็เริ่มดุเดือดขึ้น พวกโยธาที่มาใหม่ก็ลงกันหมด เห็นมีคนบอกว่าพวกพี่ภัทรเล่นเก่ง วิ่งเร็วแล้วยังแข็งแรงเพราะเป็นนักกีฬารักบี้มหาลัยด้วย
จอมใจเห็นพี่ภัทรเล่นเป็นกองหน้าตัวเป้า จอมเวทย์ยังคงเล่นกองกลางเหมือนเดิม และก็ไม่ผิดหวังพอวิสวะเอาจริงใครก็สู้ไม่ได้เมื่อจอมเวทย์ตัดบอลอีกฝ่ายจากกลางสนามเลี้ยงส่งขึ้นไปให้กองหน้า และคนที่รับลูกต่อคืออริเก่าอย่างพี่ภัทรที่รับลูกบอลจากพี่เวทย์ไป ง้างเท้าซ้ายแตะอัดลูกตุงตาข่ายที่เสาสองอย่างสวยงาม
...ตอนนี้เสมอกัน 1-1...
วิสวะกลับมาฮึกเหิม เสียงโห่ร้องดังสนั่น
นักบอลวิ่งกรูกันเข้าไปกอดคนทำประตู แม้แต่จอมเวทย์หน้าบูดยังอดยิ้มกับประตูนี้ไม่ได้ เขามีส่วนช่วยทีม...
หลังจากได้ลูกตีเสมอ ทางฝั่งวิสวะก็โหมบุกหนักเพื่อหวังเอาประตูขึ้นนำ แต่ทางฝั่งตรงข้ามก็ตั้งรับอย่างเหนียวแน่นและยังมีการสวนบุกกลับเกือบได้ประตูเช่นกัน ผลัดกันรุกผลัดกับรับอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่...คงต้องบอกว่าวันนี้โชคเข้าข้างวิสวะเมื่อวิสวะได้ลูกแตะมุม จอมเวทย์ที่เข้ามาปะปนหน้ากรอบเขตโทษกระโดดเท็กตัวขึ้นโหม่งเหน่งๆเข้าไปตุงตาข่ายอย่างสวยงาม เหลืออีกเพียงสามนาทีไม่มีฝ่ายไหนทำประตูได้เพิ่ม จบเกมส์ วิสวะชนะ 2-1
โดยฮีโร่วันนี้คือ ภัทรที่พอลองมาครึ่งหลังก็ทำประตูตีเสมอได้ทันที และจอมเวทย์ที่ทำประตูชัยได้อย่างงดงาม ปิดฉากการแข่งระหว่างคณะ
ทั้งสองฝ่ายจับมือ ตบบ่ากันไป นี่ไม่ใช่การแข่งเพื่อเอาชนะอย่างเดียวแต่รวมถึงการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนคณะ
กองเชียร์ร้องเพลงเสียงดังด้วยความยินดี จอมใจสะกิดเพื่อนให้ลุกขึ้นไปยืนใกล้ๆ เจ้าหนูเห็นร่างสูงของพี่ชายเดินยิ้มร่าเข้ามาหา
“วันนี้เป็นฮีโร่เลยนะ” แกล้งแซวเล่น ก่อนเข้าไปกระโดดกอดร่างสูงแม้จะเหงื่อซกอย่างไม่รังเกียจ “เก่งสุดๆเลยพี่ชาย อิอิ”
ฝ่ามือใหญ่ขยี้ผมนุ่มๆ “แน่นอนอยู่แล้ว จอมเวทย์ซะอย่าง”
“ขอบคุณที่ส่งบอลให้ผม” เสียงทุ้มขี้เล่นก็เดินเข้ามาหา จอมเวทย์ตวัดสายตามอง
“ไม่ส่งให้กองหน้าอย่างมึง จะส่งให้กองหลังทำประตูตัวเองหรือไง ไอ้ควาย” สัตว์คู่บ้านคู่เมืองของไทยกระแทกเต็มหน้าพี่ภัทร น้องๆยืนหัวเราะกิกๆ
“คร้าบๆ” ภัทรยกมือยอมแพ้ ไม่ต่อปากด้วย
“พี่เวทย์ ใจหิว เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปกินข้าวกัน” จอมใจชวน ทำตาปริบๆ ลูบพุงกลมๆ
“ไปสิ กินอะไรกันดี” ถามความเห็นของคำแนะนำ และยังหันไปเอ่ยชวนเพื่อนน้องชาย แต่อีกฝ่ายปฏิเสธเพราะยังอิ่มขนม
“กินที่ร้านผมไหม” คนร่างใหญ่ทะลุกลางปล้อง ทั้งหมดหันไปมองคนพูด
“ไปสิฮะๆๆ ร้านพี่ภัทรอร่อยสุดๆ” เจ้าหนูจำได้ครั้งที่ไปเดินเยาวราช พวกเขาห้าคนจับพลัดจับพรูเข้าไปนั่งกินร้านรังนก หูฉลามของพี่ภัทร เลยรู้จักกัน
“ไม่เอา...” อริเก่าทำหน้าเบ้เหมือนเคย แต่พอเจอสายตาออดอ้อนเข้าให้ ถอนหายใจเฮือก “เฮ้อ...ก็ได้ครับ ไปก็ไป” ที่ยอมเพราะเห็นแก่น้องหรอกนะ ไม่ได้อยากกินร้านมันหรอก คือไม่ใช่อะไรหรอก...ร้านมันอาหารอร่อยมากเขายอมรับ แต่แค่เห็นหน้าตี๋ๆกวนตีนนั่นก็หมดอารมณ์กิน
“รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว ทั้งพี่เวทย์ พี่ภัทรด้วยนะ” ดันหลังเปียกๆทั้งสองคนไปล้างตัว เปลี่ยนเสื้อผ้ากัน
ส่วนเจ้าหนูก็โทรไปบอกที่บ้าน และโทรไปออดอ้อนพี่ใหญ่จอมราชันว่าวันนี้จะไปกินข้าวที่บ้านพี่ภัทรกับพี่เวทย์ ซึ่งพี่ราชันที่เห็นว่าไปกับน้องชายคนที่สี่จึงอนุญาต เจ้าหนูร้องเย้อย่างดีใจและบอกว่าจะรีบกลับไปหาหลังกินเสร็จ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลาทุ่มกว่ารถสองคันก็เคลื่อนมาจอดในตัวตึกแถวกินพื้นที่หลายห้อง โดยด้านล่างทำเป็นโรงจอดรถกว้างๆที่จอดได้สามสี่คัน
สองพี่น้องไม่รู้มาก่อนว่าชายหนุ่มทายาทร้านรังนกจะมีตึกแถวริมถนนที่ติดกับร้านขายหลายห้องขนาดนี้
“ไม่รู้มาก่อนเลยว่าตรงนี้ก็พื้นที่บ้านพี่ภัทร” จอมใจตาโต เพราะรู้ว่าพื้นที่แถวเยาวราชแพงมาก
“ครับ เป็นที่ที่ตั้งแต่เหล่ากงเหล่าม่าซื้อไว้นะ สมัยนั้นยังไม่เจริญขนาดนี้” ล็อกรถเสร็จก็พาเดินไปด้านหลังบ้าน ซึ่งมีประตูเชื่อมเข้าไปในส่วนของห้องครัวของร้าน
ด้านในครัวร้อนระอุไปด้วยควันจากเตาร้อน มีพ่อครัวอยู่ทั้งหมดสามคนและมีพนักงานเสิร์ฟเดินว่อน พอเห็นร่างสูงใหญ่มาก็ทักทาย
“อ้าว...อาคุงภัทร ทำไมวันลี้มาไล้ละครับ (อ้าว...อาคุณภัทร ทำไมวันนี้มาได้ละครับ)” สำเนียงที่บอกเชื้อชาติ ยิ้มยิงฟันอย่างใจดี
“หวัดดีครับอาแปะ” ยกมือไหว้ อีกสองคนก็ทำตาม แล้วเดินลัดมาด้านหน้า
ในตัวร้านเปิดแอร์เย็นฉ่ำ มีลูกค้านั่งเกือบเต็มร้าน ภัทรเดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์เก็บเงินที่มีหญิงสูงวัยนั่งนับเงินอยู่ ดูก็รู้ว่าเป็นเถ้าแก่เนี้ย
“ม้า อั๊วหิวจัง” ชายหนุ่มพูดเสียงใส หญิงสูงวัยเงยหน้ามามอง
“อาตี๋ กลับบ้านก็หิวทุกที” เธอว่าอย่างเอ็นดู พลางมองไปที่สองคนข้างหลังที่เดินตามมายกมือไหว้
“เพื่อนลื้อหรืออาตี๋”
“ครับม้า นี่จอมเวทย์” ชี้ไปที่ร่างสูงที่ยิ้มให้เธอ “ส่วนนี้น้องชายเขาชื่อจอมใจ” คราวนี้มาแนะนำเจ้าลูกหมูบ้าง
“อาๆๆ กินข้าวกันมาหรือยัง เดี๋ยวม้าเอาของอร่อยๆมาให้นะ นั่งก่อนเลย” เธอชวนให้เพื่อนลูกชายนั่ง พลางหันไปบอกพนักงาน
“อาใหม่ ลื้อจัดกับข้าวมาหน่อย อาตี๋พาเพื่อนมากินข้าว” พนักงานชื่อใหม่รับคำแล้วเดินหายกลับไปในครัว
“นั่งก่อนสิเด็กๆ” เถ้าแก่เนี้ยใจดีเรียกให้นั่งโต๊ะด้านในก่อน ทั้งสองคนก็ทำตาม
“ม้า ป๊าไปไหนอะ อั๊วไม่เห็นเลย” ชายหนุ่มถามถึงบิดาที่ทุกทีต้องเห็นอยู่ในร้าน
“ไปสมาคมกับเพื่อนน่ะ” ภัทรร้องอ้ออย่างเข้าใจก่อนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
จอมใจนั่งเล่นมือถือไปเรื่อยๆ ส่วนพี่ชายก็นั่งดูรอบร้าน หันหน้ามาอีกทีเจอหน้าทะเล้นกวนๆอยู่ฝั่งตรงข้าม
“มองเชี่ยไร ไอ้ภัทร” แหวใส่
“เปล๊า นี่คุณโมโหหิวหรือไงครับ”
จอมเวทย์หน้ายักษ์ “เปล่าเว้ย” ส่วนน้องน้อยเงยหน้ามามองสองคนนี้ที่ยังตีกันไม่เลิกยิ้มๆ แล้วกลับไปสนใจเกมส์ในมือถือต่อไป
“บอกที่บ้านแล้วใช่ไหมว่าวันนี้ไม่กลับไปกินข้าวบ้าน” ชายหนุ่มถามน้องชายเพราะหากไม่บอกเขานี่แหละจะตายก่อนใคร
“อื้ม บอกป๊าม้าแล้ว โทรไปบอกพี่ราชันแล้วด้วย” เจ้าหนูยิ้ม คนนั่งข้างถอนหายใจอย่างโล่งอก
ผ่านไปสักพัก อาหารหลายจานก็มาวางลงบนโต๊ะ มีทั้งอาหารขึ้นชื่อของร้าน เช่น หมี่ผักฮ่องกง อย่างอื่นก็มีปีกไก่เหล้าแดง ผัดผักน้ำมันหอย เต้าหู้เสฉวน และข้าวผัดปูที่มีปูตัวโตเนื้อแน่นเป็นก้อนไม่เหมือนร้านอื่นที่มาเป็นเศษปู ที่สำคัญแต่ละจานก็ใหญ่เสียจนกลัวว่าจะกินกันไม่หมด
“เฮ้ย ไอ้ภัทรมันเยอะไปเปล่าวะเนี่ย” จอมเวทย์ตาโตอย่างตกใจ แต่ก็เริ่มน้ำลายสอแล้วเหมือกัน เจ้าหนูทำตาวาววับ
“ไม่หรอกคุณ หมดนี่อร่อยนะ รับรองจะติดใจ” ลูกชายเจ้าของร้านโฆษณาสินค้าเต็มที่ ไม่รอช้าลงมือตักอาหารกันทันที เจ้าลูกหมูลงมือตักปีกไก่เหล้าแดงมาใส่จาน แงะกระดูกเอาเข้าปากเคี้ยวตุ้ยอย่างมีความสุข...รสชาติหวานๆกลมกล่อมหอมกลิ่นเหล้าของซอสช่างเข้ากันกับปีกไก่ทอดกรอบชุ่มซอส
จอมเวทย์ก็ไม่รอช้าตักข้าวผัดใส่ปากเคี้ยว โอ้...อร่อยสุดๆ ฟิน...
หลังจากกวาดอาหารลงท้องจนหมด ทั้งสามคนปิดท้ายด้วยน้ำแข็งใสเย็นๆคนละถ้วย เป็นอันจบอาหารเย็นชั้นยอด และที่สำคัญไม่เสียเงินสักบาทเนื่องจากอาตี๋เยาวราชไม่คิดเงิน สองพี่น้องขอตัวลากลับบ้าน ล่ำลาผู้ใหญ่ด้วย
“พวกผมกลับก่อนนะครับคุณป้า” สวัสดีเถ้าแก่เนี้ยที่นั่งเก็บเงินลูกค้าอยู่ เธอยิ้มรับ
“จ้า กลับบ้านดีนะเด็กๆ วันหลังมากินใหม่นะ” เธอส่งทั้งสองคนกลับบ้าน
ทั้งสามคนเดินกลับมาที่รถ จอมเวทย์ไปประจำที่คนขับ ส่วนเจ้าหนูก็นั่งอีกฝั่ง เจ้าของบ้านกดรีโมทคอนโทรลเปิดประตูอัตโนมัติ
“สวัสดีครับพี่ภัทร ขอบคุณที่เลี้ยงครับ” เจ้าหนูตะโกนบอกจากด้านในผ่านกระจก ภัทรยิ้มรับ ก้มหน้าลงมายิ้มให้ เผื่อแผ่ไปถึงคนขับด้วย
“แล้วเจอกันนะคุณ” คนถูกทักแสยะยิ้ม
“ใครอยากเจอกับมึง” แต่แล้วก็เปลี่ยนคำพูด “แต่ก็ขอบคุณที่เลี้ยงมื้อเย็น ไปละ” บอกหยิ่งๆแล้วใส่เกียรฺขับรถออกไป
ภัทรยืนมองรถคันสวยขับไปจนลับสายตาหายไป...
To be Continue
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนทีแล้วพี่ราชันทวงบัลลังก์คืนไปแล้ว แต่เอ๊ๆๆๆๆ ตอนนี้โดนชิงบัลลังก์กลับไปที่ภัทรเวทย์อีกแล้ว
น้ำแข็งใสลำเอียงสุดๆๆ แต่อย่าน้อยใจไปค่ะ แม่ยกพี่ราชันทั้งหลายตอนหน้าที่แกกลับมากู้บัลลังก์คืนแน่นอนค่ะ
ตอนนี้ให้แม่ยก ป้ายก ภัทรเวทย์เขาดีใจกันไปก่อน
ปล. การบรรยายบอลดูกากๆ นี่พยายามจำมาจากบอลพรีเมียร์ที่ป๊าชอบดูค่ะ อิอิ ใครชอบดูบอลก็ตามเชียร์วิศวะกันด้วยนะค่ะ อิอิ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
:pig4:
-
อยากไปเยาวราชไปหาตี๋ภัทรให้เลี้ยงข้าวแบบจอมใจจังเลย :z1:
บวกเป็ด
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ไปเลี้ยงน้องจอมใจทำไม แค่นี้ก็กลมดิ๊กแย่แล้ว :laugh:
หรือว่ากะขุนให้ตุ้ยนุ้ยแล้วให้พี่ราชันจับกิน อิอิ
:pig4:
-
ทั้งเขินทั้งฟิน คนอะไร ปากกะใจไม่ตรงกัน
-
ภัทรกับเวทย์คู่นี้เมื่อไหร่จะดีกัน
-
เนื่องจากมีผู้ชาย เอ้ย พี่ชายหลายคน เลยทำให้พี่จอมทัพกับพี่จอมพลบทน้อยไปหน่อย
ถึงจะชอบพี่จอมราชันกับพี่จอมเวทย์มากแค่ไหน แต่ก็แอบปันใจให้พี่จอมทัพนะ ชอบหนุ่มติสท์อ่ะ อิ อิ
-
ไม่ทราบเหมือนกันคะ ไม่ค่อยชอบดูบอล แต่ทุกคนดูเป็นพ่อที่ดีนะคะเลี้ยงลูกเก่งเชียว/มุกเลว555/ ต้องรอดูว่าเฮียพัทรจะยิงประตูชัยเฮียเวทได้เหมือนแข่งบอลรึป่าว5555 รอตอนหน้าใจจดจ่อค่า :)
-
“ไม่ส่งให้กองหน้าอย่างมึง จะส่งให้กองหลังทำประตูตัวเองหรือไง”
พี่ภัทรคงอยากแปรทัพไปอยู่กองหลังขึ้นมาจะหยาวนะจอมเวทย์^^
-
อยากหาคนเลี้ยงข้าวววว
แอร๊ยย
รอตอนหน้ารที่พี่ราชันกลับมา อิอิ
-
คู่จอมเวทย์นี่หวานแบบเถื่อนนะเคอะ :o8:
-
อ่านคู่นี้ก็จิ้นตลอดเลยอ่ะ
-
ภัทรไม่ได้มองรถคันสวยหรอก แต่มองว่าที่ภรรยาคนสวยต่าวหาก กิ้วววก้าววว :-[
-
เหอๆ พออ่านจบตอนแล้วอยากเปลี่ยนชื่อเป็น "ทำแต้ม" แทนอ่ะ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
:z1: อ้ายยยยย พี่ภัทรเวทย์แย่งซีนนนน น่ารักกันหมดทุกคน คึคึ
-
พี่ราชันคะ พี่เป็นพระเอกที่มีบทน้อยมาก ถ้าไม่มีพี่ภัทรมาคุ่กะพี่เวทย์ เราคงเข้าใจว่าพี่เวทย์เป็นพระเอก :laugh:
ปล. วิศวะเขียนผิดหลายจุดค่ะ
-
คู่ปากแข็งแต่น่ารักอย่างนี้ชอบๆ :กอด1:
-
พี่เวทย์กะพี่ภัทรแย่งซีนอะ
-
:o8: :-[ :impress2:
:L2: :L2:
-
โอ้ๆ แอบหวานวันละนิดจิตแจ่มจ้าาา :z2:
-
นี่แสดงว่ามีคู่ที่สองโผล่มาแล้วใช่มั้ย?
เป็นอันว่า พี่จอมเวทย์มีคู่แล้ว ....อิอิอิ :impress2:
อยากเห็นฉากหวานๆของคู่พระ-นาย แล้วอ่าา.... :call:
-
พี่ภัทรน่ารักอะ (แอบมีเรียก "คุณ"กันด้วย)
-
หนุ่มวิศวะมันญาติดีกับคณะอื่นด้วยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เมื่อไร พี่เวทย์ จะคุยกับ พี่ภัทร ดีๆ ล่ะค้า
:laugh: :laugh:
-
ภัทรสุภาพมาก อนาคตเกลียมัวแน่ๆ
น้องจอมใจอิ่มตลอด น่ารักตอนต้องรายงานตัวกะพี่ราชัน
-
ชอบพี่ภัทรอ่ะ ขอได้มั้ยยยย :-[//โดนถีบ
:กอด1:
-
อยากขอบัลลังก์ให้พี่พลบ้างงงงง><
-
หิวจัง
-
แล้วเมื่อไร ภัทร-เวทย์ จะได้ทำประตูกันจริงๆ ^^"
-
ชอบคู่ภัทรเวทย์จัง :z2:
:pig4:
-
พี่ภัทร รุกหนักๆเลยค่ะ!
อยากเห็นพี่เวิทย์ง๊องแง๊งๆใส่เยอะๆ
คู่นี้ขอหวานๆด้วยได้ไหมคะ มีแต่กัดกัน 55
ติดตามนะคะ ^^
-
:-[ :-[ :-[ชอบพี่ภัทรแล้วซิอยากจะรู้นักว่าจะจีบพี่เวทย์ยังงัย :z1: :z1:
จะรออออออออพี่ราชันกับน้องใจจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามาอ่านหลายรอบ เพิ่งมีโอกาสได้เม้น เราว่าจะถามนานและว่าโลเกชันใช่ลาดกระบังป้ะ?
อ่านแล้วใช่ตั้งแต่มีรถไฟผ่ากลาง ยิ่งอ่านมาถึงที่แข่งบอลนี่ปิ๊งมาก! วิดวะ vs. อ.ก. เข้าใจจับคู่ดีค่ะ ฮ่ะๆๆ
ภัทร-เวทย์มาแย่งซีนเฉยเลยเนอะ พี่ราชันค่าตัวแพงจัด เพราะงั้นบทเลยน้อย กร๊ากกกกก
-
:laugh: :laugh:
ฉันฟินกับ เวทย์ภัทร มันช่างเหมาะกันเหลือเกิน จริงๆนะ
แต่น้องใจไม่ต้องน้อยใจ ยังไงก็รักหนูเสมอ :man1: :man1:
ปล. บรรยายรายการอาหาร ซะหิวเบยยยยย o9 อยากกิน
-
อ่านแล้วหิวง่าาาา
สิ้นเดือน อาหารเหลาของเด็กหอก็คงเป็นมาม่านี่แหละน๊า
อิจฉาหมูน้อยจอมใจได้กินของอร่อยๆ ฮะๆ :m1: :กอด1:
-
ฮ่าๆๆๆ เอากันเข้าไป o22
แต่ละคู่ก็น่ะ ฮ่าๆๆ
แอบอยากรู้ว่าพี่จอมทัพนี่ ???
จะ "รุก" อ่ะเปล่าน๊าาาาาาาาาาาาา o13
-
ภัทรเวทย์น่ารัก ภัทรก็ทำไมชอบกวนเวทย์นักนะนั่น เวทย์รักใจมากนะนั่น แต่ก็เกรงราชันน่าดู
-
:call: :call: :call:
-
อ่านแล้วน้ำลายสอ อยากเข้าไปร่วมวงด้วยจริงๆ รอตอนต่อไปค่า o13 o13
-
ทุกคนต่างช่วยกันขุนจอมใจให้อวบอ้วนมากขึ้นไปอีก 555+
-
พี่ภัทรรรร พี่เวทย์ น่ารักอ่าาา
55555 เริ่มเบนเข็มแหละ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้ จอมเวทย์กับ นายภัทร พูดกันแปลกๆนะคะ ตอนแรกที่อยู่กับใจ ก็ยังผมกับคุณอยู่ แต่ว่าตอนหลัง กลายเป็นมึง กู เหมือนเดิม
ใจเรานะ เราว่าถึงไม่ถูกกันก็น่าจะใช้ผมกับคุณมากกว่าอ่ะ มันดูสุภาพดีค่ะ คือ คำว่ากูมึงเนี่ย ปกติแล้ว รวย ไฮโซ ผู้รากมากดียังไงก็ใช้กันกับเพื่อนได้ค่ะไม่แปลก แต่ส่วนใหญ่ถ้าไม่ถูกกัน เขาจะใช้ผมกับคุณ ให้ดูห่างมากกว่า กูมึงนะ ส่วนกูมึง ถ้าจะใช้เรียกคนที่เกลียด ก็น่าจะเรียกตอนที่ โกรธจัดๆแบบจริงจังมากกว่านะคะ คิดว่าตอนนี้เวทย์น่าจะเห็นภัทรเป็นคู่กัด ไม่รู้สึกชอบ ก็น่าจะใช้ผม คุณ น่าจะเหมาะสมกว่านะ
แค่ความเห็นเล็กๆ ^^ จะรออ่านต่อนะคะ
-
เมื่อไหร่ทุกคู่จะหวานอ่า อยากฟินเยอะๆ
-
กับภัทร พี่เวทย์แกแพ้ทางจริงๆ แต่น้องใจจ้าหนูอวบระยะสุดท้ายรึยังลูก ^^
-
จอมเวทย์เคะกระจาย ออร่าแผ่ตั้งแต่เจอพี่ภัทร
-
ฟิน ชอบทุกคู่เลย :impress2:
-
สวัสดีค่า
ต้อนรับเดือนใหม่ วันใหม่กันค่า
พาน้องจอมใจมาทักทายรับวันใหม่กันเลยค่ะ
และหลังจากนี้จะหายหน้าหายตาไปสักสองสามวัน
เลยถือโอกาสอัพน้องใจแล้วลาพักร้อนไปในตัวเลยนะค่ะ
เมื่อวานพาน้องติงเปาออกสื่อไปแล้ว ไปเอ็นดูน้องเปาเปาได้ใน วณิพกพเนจร กันได้นะค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่าน
และมีความสุขกับวันหยุดนะค่ะ
น้องๆคนไหนที่สอบแกทแพท อาทิตย์นี้ น้ำแข็งใสก็อวยพรให้สอบได้ เดาถูก สอบติดมหาลัยกันทุคนค่า
อ่านหนังสทอเสร็จแล้ว แวะมาทักทายกันบ้างนะค่ะ :กอด1:
ปล. มีคอมเม้นหนึ่งถามว่า โลเกชั่นมหาลัยของน้องใจกับพี่เวทย์ใช่ ลาดกระบังหรือเปล่า
คงต้องบอกว่า มหาลัยที่มีรถไฟผ่านมีที่เดียวประเทศไทยนี่เนอะ อิอิ o13
คำตอบคือใช่ค่า ใครอยากเจอน้องใจไปเยี่ยมเยียนสองพี่น้องได้นะค่ะ :L2:
บทที่ 16
[/b]
“อาทิตย์หน้าใจมีแข่งแบตด้วยนะครับทุกคน” เจ้าหนูส่งเสียงเจื้อยแจ้วบนโต๊ะอาหารในพลบค่ำวันศุกร์ วันสุดท้ายของวันธรรมดา
ทุกคนบนโต๊ะหยุดชะงัก แต่วันนี้พวกผู้ใหญ่ออกไปดินเนอร์ข้างนอกกัน หันมาหน้ามามองคนพูดเต็มตา
“ว่าอะไรนะ” จอมเวทย์ที่นั่งตรงข้ามถามซ้ำอีกครั้ง แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าน้องชายคนเล็กจะลงแข่งกีฬา เนื่องจากทุกทีเจ้าตัวจะชอบแข่งอะไรที่เป็นพวกวิชาการมากกว่า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าหนูเล่นกีฬาไม่เป็น แต่หากเล่นเป็นการออกกำลังกายมากกว่าแข่งเป็นจริงเป็นจัง
“อึ้ยๆๆ ก็บอกว่าเขาลงแข่งแบตไงเล่า” เจ้าหนูทำหน้าง่องแง่งใส่ ตักข้าวคำโตเข้าปาก
“แล้วทำไมละ” คราวนี้พี่จอมทัพสุดเซอร์ที่ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจ ตั้งคำถามขึ้นมาเสียอย่างนั้น
เจ้าตัวทำหน้าอ้อน “ไปเชียร์หน่อยนะครับ” ยิ้มร่าเริงให้ทุกคน
จอมราชันยิ้มอ่อนโยน “ไปสิครับ” ไม่มีคำว่าขัดใจอยู่ในพจนานุกรมของชายหนุ่มสำหรับน้องชายคนเล็กเสมอ
น้องน้อยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “พี่ทัพไปนะครับๆ พี่เวทย์ด้วยนะ ต้องไปด้วย ใจบังคับ” คราวนี้หันมาทำหน้าโหดใส่พี่ชายคนที่สี่ อีกฝ่ายแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เอาน่าไปอยู่แล้ว” ชายหนุ่มตอบรับเออออไป
“แต่...พี่พลจะว่างไหมนะ” เจ้าตัวทำหน้าหมองเล็กน้อย เพราะรู้ว่าพี่หมอไม่ค่อยจะมีเวลาว่างมากเท่าไร
“พรุ่งนี้พี่พลกลับบ้านก็ลองถามสิ” จอมทัพเสนอขรึมๆ เจ้าลูกหมูพยักหน้า
หลังจากกินข้าวเสร็จ ทั้งสี่พี่น้องที่ขาดพี่หมอก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำ เจ้าหนูที่มีเสื้อผ้าอยู่บ้านใหญ่อยู่แล้วก็ขึ้นไปอาบที่ห้องตัวเอง ท่านประธานใหญ่ยกห้องนอนหนึ่งห้องเอาไว้ให้เจ้าหนูน้อยเพราะมานอนบ่อยจนเหมือนเป็นเรื่องปกติ
ห้องนอนจอมใจที่บ้านใหญ่เป็นห้องขนาดกลาง ทาสีด้วยสีครีมอ่อนที่เจ้าตัวเลือกเอง เตียงนอนหลังใหญ่ที่มีผ้าปูลายหมีตัวเล็กๆเต็มไปหมด มีตุ๊กตามิกกี้ที่เจ้าตัวทิ้งไว้ที่นี่หนึ่งตัวนั่งน่ารักๆอยู่เป็นเพื่อนด้วย ร่างกลมรีบค้นเสื้อผ้าในตู้ ได้เสื้อยืดเนื้อนิ่มที่พี่จอมพลซื้อมาฝากและกางเกงบอลขาสั้นที่เคยเป็นของพี่ทัพแต่เจ้าตัวจิ๊กมาใส่เพราะมันนิ่มและสบายตัว
เข้าไปอาบน้ำไม่นานก็เดินผมเปียกออกมา มีผ้าขนหนูคล้องอยู่ที่คอ เดินฮัมเพลงลงมาข้างล่าง เจอกับร่างสูงของพี่ชายคนที่สามที่ยังคงอยู่ในชุดลำลองไม่ได้อาบน้ำแต่อย่างใด
“ไม่อาบน้ำหรือครับ” นั่งลงข้างแล้วถาม
อีกฝ่ายเหล่ตามอง “ขี้เกียจน่ะ” แล้วมือใหญ่ก็มาขยี้หัวเปียกเบาๆ “เช็ดผมให้แห้งสิ เดี๋ยวเป็นหวัดหรอก”
มือขาวก็ทำตามโดยการหยิบผ้าที่คล้องที่คอขยี้หัวตัวเอง มีการแกล้งพี่ชายคนที่สามด้วยการสะบัดน้ำใส่เป็นพักๆ แต่คนโดนแกล้งก็ไม่ได้ว่าเพียงแต่เหล่ตามองเงียบ
“โอ๋ๆๆ งอนหรือครับ” เจ้าหนูทำหน้าบ้องแบ๊วใส่ “ใจขอโทษ ไม่แกล้งแล้ว ดีกันน้า” ยื่นนิ้วก้อยเล็กมาโบกตรงหน้า คนหน้าขรึมก็มองแล้วก็เมินหนี แต่เจ้าลูกหมูตาไวเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของพี่ชายสุดเซอร์ ขยับตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น “น้าๆๆ ดีกันน้าคร้าบบบ” ทำตาปริบออดอ้อนที่ใครเห็นก็ใจอ่อน สุดท้ายร่างสูงก็หันมายิ้มน้อยยื่นนิ้วมาเกี่ยวก้อยด้วย
“เช็ดผมซักทีเราน่ะ เดี๋ยวไม่สบาย” จอมทัพเตือนอีกครั้ง เจ้าหนูรีบเช็ดๆจนหมาดๆ พี่ใหญ่ก็เดินลงมาในชุดนอนกางเกงขายาวและเสื้อยืดสีขาว ในมือหอบเอาตั้งเอกสารมากมายลงมาด้วย
“มีงานหรือครับ” เจ้าหนูถาม
จอมราชันพยักหน้ารับ “ครับตรวจเอกสารนะครับ”
และคนสุดท้ายก็ลงมาจากข้างบน จอมเวทย์เดินหัวฟูลงมา เจ้าหนูจึงนั่งเล่นที่บ้านใหญ่ไม่ไปไหนเพราะไม่อยากไปอยู่บ้านตบยุงคนเดียว
จอมทัพเลี่ยงไปอาบน้ำบ้างอีกคน เจ้าหนูเปิดโทรทัศน์ดูการ์ตูนไปเรื่อย พี่ใหญ่นั่งอยู่ที่โซฟาด้านข้างเงียบๆเช็คงานไปเรื่อยๆ ส่วนจอมเวทย์นั่งเล่นมือถือเช่นกัน
“ดูนี่กันดีกว่า” จอมเวทย์ถือแผ่นหนังโบกไปมา ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
เจ้าหนูรีบหันไปดูว่าแผ่นหนังเรื่องอะไร พอเห็นเท่านั้นแหละร้องงอแงทันที “ไม่เอ๊า...ใจไม่อยากดูหนังผี” เบ้ปากร้องแง้วๆ เอาหน้าซุกกับหมอนอิงนุ่มนิ่ม โผล่มาแค่ตากลมโต แต่ร่างสูงกลับไม่แยแสเดินไปกดเปิดเครื่องเล่นแผ่นพร้อมทำงาน ใส่แผ่นเข้าไปเรียบร้อยเสร็จสรรพ “ไม่ดูไม่ได้หรือ” ครางเสียงอ่อย ขยับไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับร่างสูงใหญ่ของพี่ชายคนโต
จอมราชันละสายตาจากกองเอกสารมาที่ร่างกลมๆที่นั่งชิด “กลัวหรือครับ”
เจ้าลูกหมูพยักหน้าพร้อมกับทำหน้าตาให้น่าสงสาร “พี่เวทย์แกล้งใจอีกแล้ว”
“เวทย์อย่าแกล้งน้อง” เอ็ดน้องชายในไส้เสียงดุ
“โห...พี่ราชันดูหนังอย่างอื่นบ้างเหอะ วันๆดูแต่การ์ตูน เซ็งจะแย่” เจ้าตัวไม่พูดพร่ำทำเพลงกดเครื่องให้เล่นแผ่นทันที จอมทัพรีบขยับเขยื้อนตัวเองให้นั่งสบายที่สุดเพื่ออรรถรสในการชมภาพยนตร์สุดโปรด
จอมใจเลยนั่งหน้ายู่ แต่ก็ไม่ขัดเพราะรู้ว่าพี่ชายคนที่สามชอบดูหนังสยองขวัญ แต่ชายหนุ่มไม่เคยบ่นเวลาเขาดูการ์ตูน ชายหนุ่มเพียงนั่งหน้าขรึมเป็นเพื่อน ไม่เหมือนพี่เวทย์ที่ชอบว่าเขาว่าติงต๊อง
...ชิๆ ที่ยอมให้ดูเพราะพี่ทัพอยากดูหรอกนะ...
หนังสยองขวัญที่เริ่มเรื่องมาก็ทำเอาเจ้าหนูหัวตั้ง นั่งเบียดพี่ชายคนโตแน่นสนิท กอดหมอนใบเขื่องไว้แน่นไม่ปล่อย หยีตาดูอย่า
งกล้าๆกลัวๆ
หนังในเรื่องเป็นหมู่บ้านผีสิงที่ทุกคนเริ่มย้ายออก ยกเว้นบ้านพระเอกเพียงหลังเดียวที่ไม่เชื่อว่ามีผีจึงไม่ยอมย้าย หนังที่ส่วนมากเป็นฉากตอนกลางคืนดูหลอนๆ สายตากลมโตมองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่ก เห็นร่างสูงของพี่ชายคนที่สามและคนที่สี่ที่ตั้งใจดูสุดๆ ส่วนจอมราชันนั้นนั่งอ่านเอกสารต่อไปหาได้สนใจเนื้อเรื่องไม่ มีแต่ร่างกลมๆที่นั่งกลัวอยู่คนเดียว แอบดูนาฬิกาบนมือถือบ่งบอกเวลาสามทุ่มตรง ป่านนี้พวกผู้ใหญ่ยังดินเนอร์กันไม่เสร็จแน่นอน อย่างเร็วคงสี่ทุ่มกว่า
“พี่ราชัน...” เรียกเสียงเบา ขยับตัวชิดเข้าไปอีก พี่ใหญ่มองน้องน้อยขี้กลัว
“ครับ” วางเอกสารในมือลงกับโต๊ะหันมาสนใจน้องอย่างเต็มที่
“ใจไม่อยากดูแล้วอะ”
“ไปนอนไหมเดี๋ยวพาไป” เขารู้ว่าน้องดูหนังผีทีไรหลอนทุกทีแค่เดินขึ้นข้างบนเดียวยังส่ายหน้า
“ไม่เอา นอนคนเดียวหลอนจะตาย” เจ้าหนูหน้าเบ้ ใช่สิ...นอนคนเดียวน่ากลัวจะตาย เดี๋ยวจู่ๆมีใครมานอนด้วยนี่ไม่ตลกแน่ๆ
“งั้นก็ปิดตาสิ อย่าดู” พี่ใหญ่แนะนำ “จะได้...”
“อ๊าๆๆ...” แต่ยังไม่ได้พูดอะไรต่อ เจ้าหนูก็แหกปากลั่นเมื่อเจอผีเต็มตา หน้าใสๆซุกลงกับอกกว้างหลับตาปี๋ไม่ยอมเงยสักนิด พี่
ใหญ่อมยิ้มกดหน้าน้องลงกับอก กระซิบข้างหู
“โอ๋ๆๆ ไม่มีอะไรๆ” ลูบหัวทุยบนอกตัวเอง ร่างกลมยังคงไม่ขยับไปไหน แต่ก็เงยหน้าเหล่หนังต่อนิดหน่อยแล้วก็รีบกลับเข้าไปมุดอกแกร่งของพี่ชายต่อไป
“แงะๆ ใจเกลียดหนังผี” พูดอู้อี้กับอกกว้างๆ เงยหน้ามองเจ้าของอกที่ซุกอยู่ “ไม่เห็นสนุกเลย” คราวนี้พี่ใหญ่อมยิ้มกว้าง ปลอบเบา
“ไม่ดูก็นอนซะนะครับคนเก่ง” บอกให้น้องนอน เจ้าหนูก็ทำตามจริงๆโดยการขยับตัวเอาหัวทุยมาวางไว้บนตักแกร่ง เหยียดขายาวเพื่อความสบาย หันหน้าเข้าหาหน้าท้องแข็งๆสูดเอากลิ่นหอมจากร่างสูงใหญ่ แล้วก็พูด
“นอนดีกว่า” ขยับหน้าเข้าไปชิดท้องแกร่งมากขึ้น “ตักพี่ราชันนอนสบายจัง” เขาไม่ได้ล้อเล่น ตักพี่ชายเขานุ่นสบายจริงๆ
สายตาคมกริบมองหัวทุยที่อยู่บนตัก มือใหญ่ลูบผมนิ่มๆราวกับเป็นการกล่อมน้องน้อยให้หลับสบาย อีกมือก็อ่านเอกสารต่อไป
คอหนังผีสองคนก็ดูไปหลอนกันไปอย่างเมามันส์ เจ้าหนูน้อยไม่นานก็หลับฟี้ๆไปซะอย่างนั้น
ใบหน้ายามหลับของเจ้าหนูบนตักแกร่ง แถมยังซุกหน้ากับหน้าท้องแกร่งจนหน้าจะติดไปด้วย ช่างดูน่ารักน่ากอดจริงๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ปาป๊าอยู่ตรงไหนแล้วครับ” เจ้าหนูถือโทรศัพท์กรอกเสียง เท้าก็เดินไปเดินมา
“ป๊าอยู่หน้ามหาลัยแล้ว ลูกอยู่ที่ไหนละ” ปาป๊าตอบกลับ ตอนนี้เขากำลังขับรถเพื่อไปหาลูกชายที่มีแข่งแบตวันนี้ ผู้โดยสารใน
รถก็มีตัวเอง ภรรยา ด้านหลังเป็นท่านจอมไตรและคุณหญิง
“อยู่ที่คณะฮะ ป๊ารู้จักทางใช่ไหมครับ” จอมใจถามเพื่อความแน่ใจว่าปาป๊ารู้จักทางแน่นอนจะได้ไม่หลง
“อื้ม คิดว่ารู้นะ” คุณพ่ออารมณ์ดีหยอดลูกชาย
เจ้าหนูย่นจมูกใส่โทรศัพท์ “ป๊าอะ มาถูกแน่นะฮะ”
“ถูกสิ เดี๋ยวจะถึงแล้ว แค่นี้ก่อนละลูก” ว่าแล้วก็วางสายไป
เจ้าหนูเดินกลับไปสมทบกับเพื่อนที่กำลังยืนคุยกันอยู่ วันนี้มีแข่งเพียงไม่กี่รายการ มีแบตมินตัน แล้วก็รักบี้ แต่คณะเขาไม่ได้ลงรักบี้ ทุกคนจึงเฮโลกันไปเชียร์แบตมินตัน
ไม่นานรถตู้ก็แล่นเข้ามาที่ตึก จอมใจที่เห็นก็จำได้ทันทีรีบวิ่งลงมาที่ลานจอดหน้าคณะ ร่างสันทัดเปิดประตูลงมาจากทางด้านคนขับ หม่าม้าก็ลงมา เจ้าหนูวิ่งมาเปิดประตูให้ลุงไตรกับป้านงค์อย่างเร็ว
“ว่าไงน้องใจ” ป้านงค์ลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู
“แหะๆ คิดถึงป้านงค์จังครับ” อ้อนผู้ใหญ่นี่ขอให้บอก จอมใจถนัดนักละ
“อ้อนอย่างนี้จะเอาอะไรเจ้าใจ” ลุงไตรไม่ยอมน้อยหน้าขยับเข้ามาแซว
“ไม่เอาคร้าบบบบบ” แกล้งตอบเสียงยานคางหน้าทะเล้น “แล้วพี่ๆละครับ” มองไปรอบๆไม่เห็นร่างสูงของพี่สักคนเดียว
“เจ้าเวทย์เดี๋ยวมาจากห้าง ส่วนพี่ใหญ่เรากับทัพกำลังขับรถมา” ท่านจอมไตรตอบ “พี่พลก็กำลังออกจากโรงพยาบาล”
คราวนี้จอมพลที่พยายามเคลียร์งานให้เสร็จทันมาตามที่นัดกับน้องไว้ เพราะเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเจ้าหนูไปอ้อนขอให้ไปดูตัวเอง
แข่งแบต
“อ้อครับ” จอมใจเชิญผู้ใหญ่มานั่งใต้ตึกคณะก่อน เพื่อนๆที่เจอก็สวัสดีทำความรู้จัก เพื่อนบางคนก็เข้ามาแซวว่ามาเชียร์กันทั้งบ้านเลยนะ เจ้าหนูก็หน้าบานแล้วบานอีก
หลังจากนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถคันโฟร์คคันสวยก็แล่นเข้ามา พร้อมกับฮอนด้าที่เข้ามาในจอดเวลาไล่เลี่ยกัน พอเจ้าหนูเห็นร่างของพี่ชายทั้งสามคนเดินเข้ามาใต้ตึกก็ยิ้มกว้าง
“พี่ราชัน พี่พล พี่ทัพ...” วิ่งหัวฟูเข้ามาหา ยิ้มซะปากจะฉีกถึงหูแล้ว
“เป็นไงครับ ตื่นเต้นไหม” ร่างสูงโปร่งขยับเข้ามาใกล้ ยิ้มเจิดจ้าใส่
“นิดหน่อยครับ”
เพื่อนๆที่อยู่แถวนั้นเห็นคนมาใหม่ก็เลียบๆเคียงเข้ามาถามว่าใคร
“นี่พี่ชายคนที่โตชื่อพี่ราชันที่เคยเจอที่ร้านหมูกระทะ” เจ้าหนูเอ่ยแนะนำ เพื่อนๆยิ้มเจื่อน ทำไมพวกเขาจะจำไม่ได้ “ส่วนพี่คนนี้ชื่อพี่จอมพล เป็นพี่ชายคนที่สอง” คราวนี้พี่ชายคนสวยยิ้มให้น้องๆ “แล้วคนนี้คือพี่จอมทัพน่ะ” พอน้องหันไปก็แทบสะดุ้งกับหน้าตาโหด ทั้งเคราเขียว ผมประบ่าเซอร์สุดใจ
“แล้วเวทย์ละ” จอมพลหันไปถามพี่คนโต ได้คำตอบเป็นการส่ายหน้า
“มาแล้วคร้าบ” เสียงทักร่าเริงดังมาจากด้านหน้าของตึก ร่างสูงเดินยิ้มตาหยีเข้ามา
“มาช้าจัง” เจ้าหนูง่องแง่งใส่
“เอาน่า แล้วนี่แข่งที่ไหนลูก” หม่าม้าเข้ามาไกล่เกลี่ย ถามถึงสถานที่แข่งขัน
เจ้าลูกหมูยิ้มแฉ่งบอกว่าแข่งที่โรงยิม และให้เดินตามเขามาเลย
เมื่อทั้งบ้านเคลื่อนพลเดินไปที่โรงยิม จอมเวทย์ขอแวะซื้อของในเซเว่นก่อน เจ้าตัวหอบทั้งขนม นมเนย น้ำ ลูกอม หลายอย่างออกมา แบ่งให้ทุกคนกินรองท้องกันก่อน
พอเดินมาถึงโรงยิม มีนักศึกษาเต็มไปหมดทั้งคนที่มาแข่งและคนที่มาเชียร์ ร่างสูงห้าคนแลดูเป็นจุดเด่นของโรงยิมไปโดยปริยาย อาจเป็นเพราะหนึ่งในนั้นเป็นหนุ่มวิศวกรรม ภาคไฟฟ้าคนดังอย่างจอมเวทย์ ที่ยังคงโปรยยิ้มเสน่ห์ไม่หยุด ทำเอาสาวแท้หนุ่มเทียมใจละลาย พี่ชายคนอื่นๆก็ตกเป็นเป้าสายตา แต่คนที่แผ่รังสีไม่นาเข้าใกล้เห็นจะมีเพียงจอมทัพ ที่คนเห็นก็ได้เคลิ้มไกลๆ ส่วนพี่ราชันไม่สนใจใครเดินคุยกับน้องน้อยเพียงคนเดียว
เอาของมาวางบนเก้าอี้นั่งริมสนาม เจ้าหนูก็วอร์มร่างกายกับเพื่อนๆที่ลงแข่งด้วย
คู่แข่งวันนี้มาจาก...คณะวิทยาศาสตร์ แอบเห็นแอบเหล่คู่แข่งมาสักพัก รูปร่างไม่สูงไม่เตี้ย ยืนวอร์มอยู่กับเพื่อนของเขาอีกฝั่ง
พอได้เวลาการแข่งขันเริ่ม กรรมการประจำที่ นักกีฬาประจำที่ ยืนประจันหน้ากันคนฝั่ง จ้องตาปลาบๆกันผ่านตาข่ายที่ขึงกั้นอยู่ เดินไปประจำที่ที่เส้นหลัง ฝ่ายวิทยาฯเป็นฝ่ายเซิร์ฟก่อน
ลูกขนไก่ลอยลิ่วมาทั่งน้อง เจ้าหนูตบไม้ขวับส่งลูกกลับไป
ผลัดกันรุกผลัดกันตบจนจบเซตแรกซึ่งเจ้าหนูพลาดเกมส์แพ้ไปอย่างเสียดาย 1-0 เซต
เดินหอบน้อยๆเข้ามาที่กองเชียร์ มีรุ่นพี่ในคณะเข้ามาดูแลนักกีฬาหาน้ำหาท่าให้น้อง เพื่อนก็ส่งเสียงเชียร์สุดใจ บอกไม่เป็นไรเซตหน้าเอาใหม่ ทางครอบครัวก็ส่งเสียงให้กำลังใจ ร่างกลมเดินหน้าแหยมาหา
“ว้า ใจแพ้เซตแรกไปแล้วอะ” ยิ้มอ่อยๆ เสียงก็อ่อย หน้าตาน่าสงสาร ร่างสูงโปร่งของพี่จอมพลปลอบใจ
“ไม่เป็นไรๆ เอาใหม่ๆครับ”
จอมราชันเห็นน้องน้อยหน้าหมองก็เดินเข้ามากอดไหล่ “สู้ๆๆๆ พวกเราทุกคนเชียร์อยู่ คนเก่งชนะอยู่แล้ว”
พอได้กำลังใจเพิ่ม ความฮึกเหิมก็เพิ่ม เปลี่ยนมาเป็นสีหน้ามั่นใจสุดๆ
พอเซตสองเริ่มก็เข้าประจำที่ เจ้าหนูเล่นตามแบบที่ตัวเองถนัด จนเป็นฝ่ายทำแต้มนำ ฝ่ายวิทยาฯขอเวลานอก เจ้าหนูก็มีรุ่นพี่มาคอยแนะนำ แต่พอหลังจากฝ่ายตรงข้ามขอเวลานอก เหมือนจะแก้เกมส์ได้มากขึ้น เจ้าหนูตกเป็นรองอีกฝ่ายจนแต้มเสมอกัน กองเชียร์ก็ลุ้นตัวโก่ง จนในที่สุด เจ้าจอมใจของเราก็แพ้ไปตามระเบียบเมื่อไม่สามารถงัดลูกหยอดที่ฝ่ายตรงข้ามส่งมาให้ข้ามเนตได้ ลูกขนไก่กระทบตาข่ายแล้วเด้งกลับไปอยู่ที่หน้าเจ้าหนูเหมือนเดิม
กรรมการเป่าจบเกมส์การแข่งขัน นักกีฬาจับมือกัน ทำความเคารพกรรมการ ฝ่ายนู้นเดินส่งเสียงดีใจดังลั่นโรงยิม นักกีฬาเดินหน้าบาน
แต่...ร่างกลมๆเดินคอตกกลับมาที่ตัวเอง เพื่อนก็ปลอบใจ
พี่ชายทั้งสี่ก็เดินมาหา ผู้ใหญ่ก็ยืนอยู่ด้วย
ร่างสูงทั้งสี่คนยืนล้อมน้องน้อยที่อยู่ตรงกลาง เจ้าหนูหน้าหมองเสียใจที่ที่บ้านอุตส่าห์มาเชียร์แต่ก็แพ้ แต่หาก พี่ชายทั้งหมดยังคงยิ้ม
เจ้าหนูยืนเป็นดาวล้อมเดือนจนในที่สุดก็เปิดปาก “ใจแพ้แล้ว”
พี่ใหญ่ยิ้ม “ไม่เป็นไรนี่ครับ” คนอื่นก็ยิ้ม
ชายหนุ่มทั้งสี่คนพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียวกันว่า “ถึงจะแพ้เกมส์แต่ชนะใจพวกพี่ครับ”
เจ้าหนูยิ้มกว้างในที่สุด...
...ใช่...
...เขาทำดีที่สุดแล้ว...
...และเขาก็ ชนะ...
To be Continue :L1: :pig4:
+++++++++++++++++++++++++++++++++
เจอกันตอนหน้านะค่ะ :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เมื่อไหร่จะรักกันน๊าาาา ลุ้นๆ :o8:
-
เป็นน้องน้อยในหมู่พี่ชายนี่มันดีจริงๆ อิอิ
-
อ๊ายยยยยยย น้องใจ น่ารักที่สุดอ่ะ
:-[ :-[ :-[
-
น่ารักกกกกกกก
-
ครอบครัวน่ารัก
-
น้องใจได้กำลังใจเต็มเปี่ยมเลย
ครอบครัวนี้เค้าน่ารักอบอุ่นเป็นที่สุด
-
ครอบครัวจอม อบอุ่นดี :really2:
-
หน้ารักกันทั้งครอบครัวเลยนะเนี่ย
-
เจ้าหนูชนะใจคนทั้งบ้านแหละนะ^^
-
น้องใจนี่เป็นที่รักของพี่ทุกคนเลยนะ
+1+เป็ด ให้น้องใจจ้ะ
-
ชนะใจคนอ่านด้วยจ้า
กีฬามีแพ้มีชนะเนอะ
:L2:
บวกเป็ด
-
โอยยย พี่เรามัยไม่เปนงี้!!
-
เป็นน้องสุดท้องมันดีอย่างนี้นี่เอง 555+
-
นะ..นี่มันคือฮาเร็มของจอมใจ!!!! อิจฉาที่สุดดดดดดดดดดดดดดดด :m31:
:haun4:
รีเควสฉากพี่ราชันเยอะๆค่ะ ฃชอบมากกกกก
-
เป็นน้องใจนึ่มันดีจริงๆเลย
-
เมื่อไหร่จะลงเอยกัน อยากอ่านพี่ราชันหวานใส่จอมใจกับตอน.... โดนถีบ
:z6: :z6:
-
คนเขียนขาาาา. คนอ่านรอพี่จอมพลอยู่นะคะ><
-
วุ้ยน่ารักอะ ชนะใจคนอ่านด้วยเน้อ
-
อั๊ยยะๆๆๆๆๆ น่ารักอะ
น่ารักมากเลยอ่าาา ชนะใจพี่นะน้องงง 5555
-
น้องใจกำลังใจดีเยี่ยม o13
:L2: :L2:
-
ว๊ายย พี่ชันอ่าาาแอบแต๊ะอั๋งน้องใจใช่ม่าา
กรี๊ดดด อยากเจอฉากหวานๆมากกว่านี้ :-[
-
โอ๊ยๆ ๆ ๆ ๆ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2:
-
อิจฉาน้องจอมใจจังมีคนมาให้กำลังเยอะมาก
แพ้ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้พี่ราชันปลอบใจ อิอิ
-
:กอด1: :กอด1:
มามะพี่กอดให้กำลังใจอีกคน น้องใจทำดีที่สุดแล้วเท่ากับชนะแล้วคนเก่ง
-
ครอบครัวนี้ อบอุ่นกันจริงๆ :-[
:กอด1:
-
น้องใจน่ารักก
-
จอมราชันยิ้มอ่อนโยน “ไปสิครับ” ไม่มีคำว่าขัดใจอยู่ในพจนานุกรมของชายหนุ่มสำหรับน้องชายคน* *เสมอ
*คนเล็ก* ไม่ทราบว่าพิมพ์ตกรึเปล่า
“ป๊าอยู่หน้ามหาลัยแล้ว ลูกอยู่ที่ไหนละ” ปาป๊าตอบกลับ ตอนนี้เขากำลังขับรถถเพื่อไปหาลูกชายที่มีแข่งแบตวันนี้ ผู้โดย*วาร*ในรถก็มีตัวเอง ภรรยา ด้านหลังเป็นท่านจอมไตรและคุณหญิง
สาร
อาจเป็นเพราะหนึ่งในนั้นเป็นหนุ่มวิศวกรรม ภาคไฟฟ้าคนดังอย่าง*อจมเวทย์*
*จอมเวทย์*
*****************************************************************************************
อ๊า อ่านกี่ทีก็ฟิ๊น ฟิน เขิ๊น เขิน เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆ อิจฉาน้องใจจังเลย
จอมใจถึงหนูจะแพ้ แต่ก็ได้ใจ ป้ายก แม่ยก พี่ยก ทุกผู้ทุกวัยไปครองแล้วน๊า
รอตอนต่อไปคะ ><♥
-
*คนเล็ก* ไม่ทราบว่าพิมพ์ตกรึเปล่า
สาร
*จอมเวทย์*
*****************************************************************************************
อ๊า อ่านกี่ทีก็ฟิ๊น ฟิน เขิ๊น เขิน เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆ อิจฉาน้องใจจังเลย
จอมใจถึงหนูจะแพ้ แต่ก็ได้ใจ ป้ายก แม่ยก พี่ยก ทุกผู้ทุกวัยไปครองแล้วน๊า
รอตอนต่อไปคะ ><♥
ขอบคุณสำหรับคำผิดค่ะ
-
แค่ได้ลงแข่งก็ดีแล้ว
-
:o8: :bye2: :กอด1:
-
ครอบครัวนี้อ่บอุ่นกันซะจิงจิ้ง อิจฉาๆๆ อยากได้มั่ง :pig4:
-
พี่ ๆ ให้กำลังใจใจกันน่าดูเลยนะเนี่ย
-
ชนะใจพี่ราชันก็พอนู๋ใจเอ๋ย อิอิ
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักทุกคนเลยอ่าาา น่าอิจฉาจอมใจมากเลยอ่ะ
-
:call: :call: :call:
-
:-[ :-[ :-[เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จอมใจน่ารัก หลงรักเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ:)
-
น่ารักทั้งบ้านเลย >.<
-
น้องใจยังน่ารักเสมอ คิคิ
เมื่อไรพี่ราชันจ๋าจะรุกน้องจริงจังเสียที
แหะๆ
-
ตามอ่านทันแล้ว น้องใจน่ารักมากเลยค่ะ แอบอิจฉาน้องใจเบาๆ มีพี่ๆหน้าตาดีแถมเป็นที่รักของทุกคนอีก
พี่ราชันขี้หวงมาก ฮ่าๆๆๆ รุกน้องหน่อยสิคะ ตอนนี้คู่พี่เวทย์แทรงหน้าแล้วน้า
อยากบอกว่าอ่านแล้วชอบพี่เวทย์มากเลยค่ะ นี่ถ้ามีเพจพี่เวทย์จะไปกดไลค์จริงๆนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.คู่พี่เวทย์เป็นอะไรที่ลงตัวมากเลยค่ะ ชอบมากๆ
-
เรื่องนี้มาแปลกแฮะ ปกตินายเอกเราจะติดกับภาพลักษณ์ ร่างบาง ร่างโปร่ง
แต่เรื่องนี้มาร่างอวบอ้วน เจ้าเนื้อ จินตนาการไม่ค่อยเห็นภาพเท่าไร
แต่พออ่านๆไปแล้วหน้าของคิมเฮซองลอยมาเฉยเลย อาจเพิ่มระดับความอวบนิดนึง ฮ่าๆ
โดยรวมคือ ชอบนะและอิจฉาจอมใจอะ รายล้อมด้วยพี่ชายสุดหล่อ ฮิฮิ
เป็นกำลังใจให้จ้า ^^
-
อิจฉาน้องใจจริงๆเลยยยยยยย มีพี่ๆคอยให้กำลังใจตลอด
ขอนอกเรื่องด้วยนะคะ
อยากทราบว่าหนังสยองขวัญที่ว่านี่เรื่องอะไรน๊าาา จะไปหามาดูบ้างค่ะ อิอิ :n1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
แพ้ไม่เป้นไร เอาใจไปเลยลูก
-
สวัสดีค่ะกลับมาทักทายกันอีกครั้งหลังจากหายหน้าหายตาไปนานหลายวัน
วันนี้ขอคุยเป็นข้อๆแล้วกันนะค่ะ
1. น้ำแข็งใสขอกราบสวัสดีนักอ่านหน้าใหม่ทุกท่านที่เข้ามาอ่าน หรือท่านที่อ่านมานานแล้วเพิ่งมาเม้น ขแบอกเลลยว่าดีใจมากๆที่ท่านให้การติดตาม ส่วนนักอ่านที่ติดตามกันมาโดยตลอดก็รู้สึกว่าท่านเป็นครอบครัวอบอุ่นจริงๆที่ให้ความเอ็นดูครอบครัวตัวจอมกันมาตั้งแต่ต้นเรื่องจนมาถึงตอนนี้ และขอให้เราเป็นครอบครัวใหญ่แบบนี้ต่อไปค่ะ :กอด1:
2. เรื่องที่สองคือน้ำแข็งใสขอลงนิยายช้าหรือเลทหน่อย (ดังที่เคยบอกไปในช่วงแรก)และอาจจะเป็นเลทบ่อยในช่วงสองสามเดือนถัดไป(ไม่ดองค่ะสัญญา)เพราะว่าเนื่องจากน้ำแข็งใสได้ทุนไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นเพราะฉะนั้นช่วงนี้วุ่นวายกับเอกสารมากมายกายกอง และมีกำหนดเดินทางสิ้นเดือนนี้เลยจะไม่ค่อยมีเวลามาอัพเท่าไรนัก และพอไปถึงที่ญี่ปุ่นยังต้องมีการปฐมนิเทศและอื่นๆอีกมากมาย เลยขออภัยมา ณ ที่นี้จริงๆค่ะ :monkeysad:
3. น้องจอมใจตอนใหม่นั้นวันนี้ตอนเย็นๆจะเอามาลองให้ค่ะ รอติดตามกันนะค่ะ :L1:
ทั้งหมดคือสิ่งที่อยากชี้แจงท่านผู้อ่านทุกท่านค่ะ แล้วเจอกันในตอนใหม่ค่ะเย็นนี้
:pig4: :pig4:
-
ยังติดตามเหมือนเดิม
(ได้ไปญี่ปุ่นด้วยย อิจฉาา o18)
เป็นกำลังใจให้จร้าาาา :กอด1: :กอด1:
-
:mc4: แสดงความยินดีกับพี่น้ำแข็งน้าาา ขอให้โชคดีกับการเรียนต่อครับ :mc4:
รอครอบครัวตัวจอมต่อไปนะค้าบบ o13
-
:mc4: :mc4: ยินดีด้วยค่าาา า :mc4: :mc4:
:L2: :L1: :3123:
-
ดีใจด้วยนะค่ะ :mc4:
แล้วจะรออ่านน้องจอมใจกับพี่ราชันที่ได้ใจพี่ 5555
อิจฉาคนที่ได้ไปญี่ปุ่นมาก อยากไปหาน้องคาเมะบ้างจังเลย :เฮ้อ:
-
รอได้ค่ะ ติดตาม (พี่ราชัน) เสมอ :z1:
-
:L2: :L2: ยินดีด้วยค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
แต่อยากไปมั่งจังเลย เอาเค้าใ่ส่กระเป๋าไปด้วยได้ป่ะ อิอิ
-
:sad4: เศร้า แต่ไม่เป็นไรค่ะ ขอให้มา ถึงนานๆมาที
ดีกว่าหายไปเลย ยังไงก็อย่าหายไปนานนะค่ะ :L1:
:bye2: :bye2:
o13 o13
:pig4: :pig4:
-
แล้วเจอกันครับ :D :bye2:
-
ยินดีด้วยนะจ๊ะ!!^___^ o13
มาเลทได้แต่ห้ามทิ้งกันก็พอนะ ><~~
-
o13
ยินดีด้วยนะคะที่ได้ทุน
ขอให้สนุกกับการใช้ชีวิตที่ญี่ปุ่นน้าาาาาา
(เราก็อยู่ญี่ปุ่นนะ อยู่เกียวโตค่ะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะคะ :กอด1:)
ยังรออ่านนิยายอยู่เรื่อยๆจ้า ไม่เปลี่ยนแปลง
-
รอจ้าาาาาา
-
o13
ยินดีด้วยนะคะที่ได้ทุน
ขอให้สนุกกับการใช้ชีวิตที่ญี่ปุ่นน้าาาาาา
(เราก็อยู่ญี่ปุ่นนะ อยู่เกียวโตค่ะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะคะ :กอด1:)
ยังรออ่านนิยายอยู่เรื่อยๆจ้า ไม่เปลี่ยนแปลง
โอ้ เยี่ยมไปเลยค่ะ ไปเรียนหรือเปล่าค่ะ
อุตส่าห์ติดตามน้องใจจากญี่ปุ่น ดีใจจริงๆ :pig4:
น้ำแข็งใสไปเรียนมหาลัยที่คิวชูนะค่ะ ไกลกันแต่ก้อเจอกันในนี้ได้ค่ะ อิอิ
อขบคุนที่ติ :กอด1: :pig4:ดตามค่ะ
-
สวัสดีอีกครั้งค่ะท่านผู้อ่าน(หากท่านใดเพิ่งเข้ามา รบกวนให้ไปอ่านชี้แจงที่หน้า 29ด้วยนะค่ะ น้ำแข็งใสมีเขียนเรื่องสำคัญเอาไว้นะ รบกวนไปอ่านจริงๆนะค่ะ)
ตามที่สัญญาไว้ว่าจะมาลงน้องใจตอนเย็น แต่พอดีพิมพ์เสร็จแล้วเลยเอาลงเลยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาและขอโทษทุกท่านจริงที่หายไปหลายวัน :m15:
พาน้องจอมใจและพี่ๆมาทักทายก่อนจะหายไปอีกหลายวัน
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขค่ะ
ปล. น้ำแข็งใสเคยคิดพลอตเรื่องนี้เล่นไว้ว่า คือ...เรื่องนี้น้องใจเรียนอยู่มหาลัยที่มีรถไฟวิ่งผ่ากลางใช่มั้ยค่ะ เหตุผลก็เพราะน้ำแข็งเรียนที่นี่เลยยืมโลเกชั่นมหาลัยตัวเองมาใช้ แต่ตอนนี้ได้ทุนไปเรียนมหาลัยที่ญี่ปุ่นจึงขอซิ่วออกมา เพราะฉะนั้นตอนแรกเลยคิดว่าจะให้น้องใจย้ายตามป้าน้ำแข็งมาเรียนที่ญี่ปุ่นด้วยกัน แต่ประเด็นคือมันจะกลายเป็นยำยำต้มโคล้งชามโตแน่นอน และไม่อยากพรากลูก (น้องใจ) จากอ้อมอกของคุณพ่อทูนหัวอย่างพี่ราชัน เลยให้น้องใจยังคงเรียนที่ไทยเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นไม่ต้อองห่วงเรื่องดราม่า ยำยำตอนนี้นะค่ะ (แต่เด่วมาแน่นอน) อ่านเรื่องน่ารักใสๆไปก่อนนะค่ะ
ขอบคุณค่า :pig4: :pig4:
บทที่ 17
[/b]
“ไม่ไหวแล้ว อะ...อาๆๆๆๆ” เสียงร้องครวญครางดังไม่ขาดสาย ร่างกลมๆเกร็งเล็กน้อย ใบหน้าเริ่มเหยเกบิดเบี้ยวราวกับเจ็บปวดอะไรสักอย่าง ตากลมน้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร “พี่ราชัน ใจไม่ไหวแล้ว...” เสียงอ้อนน้อยๆ ช้อนตาที่มีน้ำใสๆมองร่างสูงใหญ่ที่มองอยู่
“อดทนหน่อยนะครับ ใกล้เสร็จแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยปลอบ มือใหญ่ลูบแก้มกลมยุ้ยนุ่มนิ่มเบาๆ
“แต่...” เจ้าหนูน้อยหน้าเบ้ “อึก...ใจ...” ขยับตัวเล็กน้อย
“ทนอีกนิดเดียวเองครับ คนเก่ง...”
“แต่...ใจไม่ไหวแล้วจริงๆนี่ครับ”
“อะไรกันคนเก่ง แค่นี้ก็หมดแรง” พี่ใหญ่กระเซ้า
“ใจเหนื่อยแล้วอ่าครับ” เสียงออดอ้อน ขยับเข้าไปใกล้ร่างใหญ่มากขึ้น สายตาคมกริบมองอย่างเอ็นดู
“เอาน่า อีกสามวันก็สอบเสร็จแล้ว” มือใหญ่พลิกหนังสือที่น้องเอามาตั้งเอาไว้บนโต๊ะดูทีละเล่ม แต่ละเล่มเกี่ยวกับโปรแกรมมิ่ง แคลคูลัส และอื่นๆจิปาถะ “อ่านหนังสือจบแล้วพี่พาไปกินขนม”
พอพูดแค่คำว่า ‘ขนม’ สายตากลมโตกลับมาเจิดจ้า ใบหน้าห่อเหี่ยวกลายเป็นยิ้มตาหยีจนพี่ชายคนโตยิ้มตามอย่างเต็มใจ “จริงหรือครับ”
“พี่เคยโกหกเราหรือไง” น้องน้อยส่ายหน้าพัลวัน กลับไปนั่งอ่านหนังสือที่ค้างไว้อย่างใจจดใจจ่อ
“ทำอะไรกันอยู่พี่น้องคู่นี้” ท่านประธานใหญ่เดินมาหา ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาข้างกัน จอมใจเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
“อ่านหนังสือสอบครับลุงไตร” ชูหนังสือโชว์ “แล้วพออ่านเสร็จพี่ราชันสัญญาว่าจะไปเลี้ยงขนม” หันหน้าไปยิ้มแฉ่งใส่คนจะเลี้ยง ร่างสูงส่ายหัว สรุปนี่อยากกินลูกเดียวจริงๆ
“อย่างนั้นหรือ ฮะๆๆ” หนุ่มใหญ่หัวเราะ มีการล้อเลียนลูกชายคนโต “สงสัยหมดตัวแหงๆเลย”
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “ทำไงได้ครับก็ต้องเลี้ยงเด็ก”
เด็กน้อยเลยย่นจมูกใส่ “ว่าเขาเด็กได้ไง” แล้วทำหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย “ใจโตแล้วนะ”
ใบหน้าคมคลี่ยิ้มกว้างขึ้นไปอีก ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังเห็นน้องน้อยเป็นเด็กตัวน้อยตัวป้อมที่ยังคอยออดอ้อนเขาอยู่ร่ำไป เขาอยากให้น้องอ้อนเขาอย่างนี้ตลอดไป “ครับโตแล้วก็ได้ เด็กน้อยของพี่”
“อิอิ เดี๋ยวรีบอ่านเลย...” แล้วก็จมอยู่กับกองหนังสือโดยมีร่างสูงใหญ่ของพี่ชายนั่งอ่านหนังสือข้างๆ ส่วนลุงไตรก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆไม่รบกวน
วันเสาร์เช้าอากาศเย็น ลมพัดเอื่อยๆ วันนี้บ้านดูเงียบเพราะคุณหญิงของบ้านออกไปสมาคมแม่บ้าน จอมพลเข้าเวรไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว หนุ่มติสสุดเซอร์ยังคงสาละวนกับงานอยู่บนห้องไม่ออกมาทำตัวเป็นพวกเฮียกคิโคโมริ ส่วนพี่ชายจอมกวนจอมเวทย์นั้นยังหลับไม่ตื่นเนื่องจากแฮงค์หนักหลังจากไปเมากับเพื่อนมา ส่วนเจ้าหนูนั้นปฏิเสธปาป๊าหม่าม้าที่ชวนไปเลือกต้นไม้ที่จตุจักรมาลงใหม่ที่สวนหลังบ้านเพราะเจ้าหนูยังเหลืออีกสามตัวที่ยังสอบไม่เสร็จ เขาอยากจะชักดิ้นชักงอ ลงไปร้องไห้กับพื้นเมื่ออ่านหนังสือไม่ไปไหน แถมอ่านไม่เข้าใจอีกด้วย
หลังจากสู้รบตบมือกับกองหนังสือตั้งใหญ่อยู่สองสามชั่วโมงในที่สุดเจ้าหนูชนะศึกเมื่อมือขาวปิดหน้าหนังสือฉับแล้ววางลงกับโต๊ะ เอนหลังพิงพนักอย่างอ่อนแรง เอามือนวดขมับเบาๆ ตากลมโตกลอกไปมาเพื่อคลายความล้าของตา
“อ้าวอ่านเสร็จแล้วหรือครับ” ร่างสูงใหญ่ที่แวบไปที่ห้องของตัวเองกลับมาเห็นเจ้าหนูนั่งอ้วนกลมอยู่ก็ทัก
“เสร็จแล้วครับ อ่อย...” ครางเสียงเบาอย่างน่าสงสาร สายตากลมโตมองร่างสูงอ้อนๆ พี่ใหญ่นี่แทบหลงน้องหัวปักหัวปำ เด็กอะไร๊...น่ารักน่ากอดจริงๆ
“งั้นเราจะไปกินขนมกันหรือยังเอ่ย” เสียงทุ้มเอ่ยล้อ มีการขยิบตาให้ด้วยข้างหนึ่ง เจ้าหนูเรียกได้ว่ากระเด้งตัวออกจากโซฟาทันที
“ไปสิฮะ” พยักหน้ารัวๆลายที คงอยากกินมากจริง...แน่นอนสิ เขาเสียพลังงานจากการอ่านหนังสือและสอบมานานแล้วต้องการหาน้ำตาลเข้าไปซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ?...น้ำตาลนี่มันช่วยจริงๆหรือเนี่ย? “แล้วพี่ทัพ พี่เวทย์ไปไหมฮะ” ถามถึงพี่ชายสองคนที่
ยังคงไม่ปรากฏกายให้เห็นตั้งแต่เช้า และนี่มันก็เกือบๆเที่ยงจะบ่ายแล้ว
“ทัพงานคงยังไม่เสร็จน่ะ ส่วนเวทย์พี่ว่าสงสัยยังหลับเพราะแฮงค์ไม่ตื่นแน่เลยละ” พี่ใหญ่บอก “คนเก่งลองไปปลุกพี่เวทย์สิ” ร่างสูงเสนอ
“ครับ” พยักหน้างึกงักสองสามทีแล้ววิ่งพาร่างกลมๆของตัวเองขึ้นไปที่ชั้นสอง ก้าวเท้ามาที่หน้าห้องห้องหนึ่ง เท้ารู้สึกถึงลมของเครื่องปรับอากาศที่ลอดผ่านช่องด้านล่างเล็กระหว่างประตู มือขาวๆเคาะสองสามทีพอเป็นมารยาทแล้วหมุนลูกบิดเข้าไป
ภายในห้องนั้นเป็นสีเขียวอ่อนสบายตา มีโต๊ะหนังสือที่มีสายไฟฟ้า แผงวงจรวางเกลื่อนกลาด...สงสัยต้องเรียกพี่แตงไทยมาเก็บกวาด...มีห้องน้ำในตัว...ชั้นวางหนังสือบิ้วอินท์ที่อยู่ด้านบนเลยโต๊ะหนังสือขึ้นไปนั้นอัดแน่นไปด้วยตำรามากมาย...ตรงกลางเป็นเตียงหลังใหญ่ที่ขนาบด้วยโต๊ะข้างเตียงที่มีโคมไปวางด้ายซ้ายมือ พื้นห้องปาร์เก้เย็นเฉียบ...ร่างกลมเพ่งความสนใจไปที่กองผ้านวมที่ขลุกกันอยู่บนเตียง...ลองเข้าไปเขย่าผ้านวมนุ่มสีขาวนั่นแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เจ้าหนูกลับมายืนชั่งใจนิดก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ ลองส่งเสียงเรียกเบาเป็นอย่างแรก “พี่เวทย์ ตื่นๆสิครับ ไปกินขนมกัน” แต่หากก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย “ถ้าไม่ตื่นใจงอนแล้วนะ” ทำหน้ายู่ใส่กองผ้าส่งสายตางอนๆ “ถ้าไม่ตื่นเขาไปกินละน้า ไม่รอแล้ว” ทำท่าจะเดินออกไปแต่ขากลับชะงักแล้วกลับมาอีกทาง ทำสายตามุ่งมั่น ก่อนจะ...วิ่งเยาะๆแล้วก็...กระโดด...ร่างกลมลอยขึ้นเล็กน้อย...
...ตุบ...
...แอก...
“โอ๊ย...อุบ...” เสียงร้องโหยหวนแหบๆเพราะเพิ่งตื่นนอนดังลั่นจากปากเรียวสวยสีซีดเล็กน้อย ร่างสูงในกองผ้าดิ้นเร่าๆแต่ก็ไม่ทำให้ความจุก ความอึดอัดหายไปกลับรู้สึกว่าหนักขึ้นไปอีก “โอย...จุกชิบ...” บ่นเสียงครวญคราง
“ก็ไม่ยอมตื่นเองนี่น้า” เสียงสดใสดังขึ้น คนที่อยู่ใต้ผ้าห่มรู้แล้วว่าตอนนี้มีร่างของเจ้าลูกหมูทับอยู่ด้านบนแล้วบ่นเบาๆ
“โอย...ไอ้อ้วน...เล่นอะไรเนี่ย พี่จุกนะ” ว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนโดยมีร่างกลมทับอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาบู้บี้โผล่ออกมาจากผ้าห่ม หัวฟูชี้ไม่เป็นทรง เปลือกตายังไม่เปิดเต็มที บนร่างกายก็มีแมวน้ำตัวน้อยๆนั่งทำตาแป๋วใส่ไม่ยอมลุก
จอมใจนั่งยิ้มแฉ่งโดยนั่งคร่อมทับหน้าท้องแกร่งหันหน้าไปคนหน้ายุ่งที่มองมา “ไปกินขนมกันๆ” ส่งเสียงเจื้อยแจ้วใส่หู คนฟังทำหน้ายุ่ง
“ไอ้อ้วน กินอีกแล้ว” อ้าปากหาวหวอดๆขยี้ตาหนุบหนับสองสามที ก่อนสะบัดมือไล่ “ไปๆลงจากตัวพี่สักที หนักอย่างกับลูกหมู”
น้องทำหน้ายุ่งก่อนทำตามแต่โดยดี ร่างสูงลุกขึ้นมาบิดกล้ามเนื้อสองสามที ชายหนุ่มไม่ได้ใส่เสื้อท่อนบนเผยให้เห็นแผ่นอกขาวๆเนียนมีกล้ามเนื้อ หน้าท้องแบนราบไร้ไขมันมีกล้ามเนื้อเนียนแน่นเรียงตัวสวยอยู่พองามไม่มากจนน่าเกลียด บอกตามตรงแบบลำเอียงสุดๆว่า...พี่เวทย์หุ่นน่าฟัดน่ากอดมาก ด้านล่างใส่เพียงกางเกงบ๊อกเซอร์สีเทาเท่านั้น
“ไปอายน้ำสักทีสิ พี่ราชันรออยู่นะ” เจ้าหนูเร่งเพราะไม่อยากให้พี่ใหญ่รอนาน จอมเวทย์ขยี้หัวฟูๆนั่นก่อนเดินบ่นงึมงำหายวับไปในห้องน้ำ เจ้าหนูนั่งเล่นอยู่บนเตียงก่อนจะลุกขึ้นมาพับผ้าห่มให้พี่ชาย ตบหมอนปุๆให้ขึ้นรูปอย่างเรียบร้อยสวยงาม
นั่งเรื่อยเปื่อยไม่ถึงสิบนาทีประตูห้องน้ำก็เปิดออก ร่างสูงเดินพันผ้าเช็ดตัวออกมา หัวเปียกวาววับจอมเวทย์เดินตรงมาที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดคอวีสีขาวสลับน้ำเงินกับกางเกงยีนสีดำเข้มออกจากตู้ แอบเหล่น้องน้อยที่นั่งหน้าแป้นแล้น
อยู่แล้วเอ่ยปาก
“แอบดูพี่โป๊หรือไงเราน่ะ”
จอมใจย่นจมูก “โธ่...มีอะไรให้ดูเนี่ย” เสียงดูถูกทำเอาร่างสูงเข่นเขี้ยว
“อยากดูไหมละ” เอ่ยท้า ทำท่าจะปลดผ้าเช็ดตัวออก แต่หากเจ้าหนูทำหน้าเฉยเมย
“เห็นมาตั้งแต่เด็กแล้วเหอะ แค่นี้จะอวดทำไม” คำตอบทำเอาพี่เวทย์ชะงักกึก แล้วเลิกสนใจเจ้าหนูไป แต่งตัวของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเดินไปเป่าผมจนหมาด หวีๆเล็กน้อย แค่นี้ก็เรียบร้อย
“เสร็จแล้ว ไปยัง” จอมเวทย์ถาม
จอมใจพยักหน้าตอบรับ ก่อนสองพี่น้องจะเดินลงมาข้างล่างที่มีร่างสูงใหญ่ของพี่ชายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่
เมื่อเห็นน้องชายสองคนเดินมาพี่ใหญ่ก็ทัก “หายไปนานเชียวกว่าจะลงมา”
“ก็พี่เวทย์อะช้า” เจ้าหนูได้ทีฟ้องใหญ่ รีบเดินเข้าไปประจบประแจร่างสูงทันที
จอมเวทย์ส่ายหน้าพ่นลมหายใจออกทางจมูก เดินมาทรุดตัวลงนั่งบ้างแล้วเอ่ยถาม “แล้วจะไปไหนกันครับ”
“พี่ว่าจะพาน้องไปกินขนมที่ห้างเลยว่าชวนเราไปด้วยคงจะดี” พี่ใหญ่ตอบ
“ใช่ๆๆไปกินๆกันๆ” เจ้าหนูรีบพูดบ้าง
“กินอะไรละ” จอมเวทย์ถามต่อ เจ้าหนูทำหน้าครุ่นคิด “พี่หิวข้าวด้วย”
ใช่...เขาไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้า หิวไส้แทบขาดแล้ว
“งั้นกินข้าวแล้วกินขนมกัน” ในที่สุดจอมใจก็ตัดสินใจได้ พยักหน้ากับตัวเองว่าพอใจเป็นที่สุด จอมราชันที่นั่งดูอยู่ส่ายหัวเบาๆแล้วเอ่ย
“เอ...นี่พี่มีสัญญาว่าจะเลี้ยงข้าวด้วยหรือเนี่ย จำไม่เห็นได้เลยนะ” ทำสีหน้าครุ่นคิด จอมใจยักคิ้วจึๆให้สองที
“มีสิฮะ เลี้ยงข้าวน้องน่ารักๆแค่นี้สบายอยู่แล้ว เนอะๆ” พูดเสียงอ้อนกับพี่ใหญ่ ส่วนไอ้คำว่า....เนอะๆคำหลังนะ หันไปยักคิ้วอย่างรู้กันกับร่างสูงที่นั่งหิวอยู่
“นั่นสิ” จอมเวทย์เออออห่อหมกไปด้วย แหม...พี่ใหญ่จะเลี้ยงทั้งทียังนี้ต้องถล่มให้เรียบ
“หึๆ” ชายหนุ่มนั่งขำในลำคอ เขาไม่เคยจะขัดใจเจ้าหนูได้สักครั้งเดียวเลย มีแต่ต้องยอมอ่อนให้ตลอด ทำไงได้ก็รักน้องขนาดนี้
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยสามพี่น้องก็ออกเดินทางออกจากบ้าน โดยจอมราชันได้บอกบิดาเอาไว้ก่อนแล้วว่าจะไปข้างนอกกลับตอนบ่ายๆเกือบเย็น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สามหนุ่มต่างไซด์ต่างอายุกันเดินเรื่อยเปื่อยหาร้านอาหารในห้างที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนเนื่องจากเป็นวันเสาร์ทำให้มีฝูงชนมาเดินเที่ยว ซื้อของจับจ่ายใช้สอยกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ยังมีเด็กวัยรุ่นที่มาเรียนพิเศษและมาเดินเล่นกับเพื่อนเต็มไปหมด
ทั้งสามมายืนหลบมุมตรงเสาต้นใหญ่ของห้างเพื่อตกลงกันว่าจะกินอะไร
“ชาบู” จอมเวทย์เสนอ
“ไม่เอา เบื่อ” เจ้าหนูขัด
“สุกี้เอ็มเค”
“แงะ มันต่างกับชาบูตรงไหนอะ”
“ต่างกันดิ ชาบูก็ชาบู สุกี้ก็สุกี้” พอเจ้าตัวอธิบายมาถึงตรงนี้ เจ้าหนูทำหน้างงใส่...แล้วมันต่างกันตรงไหนวะเนี่ย...สรุป!!!! เขาไม่
เข้าใจ!!!
พี่ใหญ่ที่เงียบมาตลอดก็พูดบ้าง “เอาอย่างนี้ไหมกินอาหารจีนกันไหม”
น้องสองคนที่ยืนแยกเขี้ยวใส่กันหันมามองร่างสูงใหญ่แล้วหันกลับมาไปมองหน้ากันเองแล้วพยักหน้าใส่กัน “เอาครับ!!!”
จอมราชันยิ้มแล้วเดินนำน้องๆไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปชั้นบนของตัวห้าง
ร้านที่ชายหนุ่มแนะนำนั้นอยู่ที่ชั้นสี่ของห้างเป็นร้านอาหารจีนที่ขึ้นชื่อพอสมควร หน้าร้านมีโปสเตอร์ที่มีภาพเสี่ยวหลงเปาหลากสีติดอยู่ทำเอาน้ำลายสอเมื่อเห็น จินตนาการถึงเสี่ยวหลงเปาร้อนๆนึ่งสุกใหม่ๆพอกัดเข้าไปน้ำหวานๆที่อยู่ด้านในก็ทะลักออกมา ความชุ่มฉ่ำของเนื้อที่อยู่ด้านในหอมตลบอบอวลในปาก อ๊ากๆๆ...แค่คิดยังหิวเลย
น้องสองคนไม่รอรีบเดินเข้าไปในร้านอย่างมารีรอ พอได้โต๊ะนั่งก็เปิดเมนูสั่งอาหารทันทีอย่างไม่เกรงใจคนเลี้ยงสักนิดเดียว อาหารที่ทั้งสองคนร่ายมานั้นเรียกได้ว่ากินสี่ห้าคนยังไม่หมดทั้ง เป็ดย่างจานใหญ่ เสี่ยวหลงเปาสามเข่ง ติมซำอย่างอื่นรวมกันอีกเกือบสิบเข่ง ทั้งข้าวผัดห่อใบบัว ซุปกระดูกหมูตุ๋น
เมื่อสั่งเสร็จจอมใจก็นั่งพิงพนักอย่างสบายใจแล้วหลับตา พี่ใหญ่ที่นั่งข้างๆก็ถามอย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไรครับ” มือใหญ่อังหน้าผากเนียน ลูบหน้าลูบตา “รู้สึกไม่สบายหรือครับ”
จอมใจส่ายหน้า “เปล่าครับ ใจแค่ล้าๆเฉยฮะ สมองมันล้าๆเหมือนกัน”
“เอ้ากินนี่เพิ่มพลัง” จอมเวทย์เลื่อนแก้วน้ำชาจีนเย็นๆมาให้ ยักคิ้วกวนๆ
“เหอะ...” เสียงใสๆสะบัดใส่แต่ก็รับมาดูดจ๊วบๆ “ใจอยากกินขนมต่างหากละ”
“งั้นเราเลือกร้านเลยจะได้ไม่เสียเวลา อยากกินอะไรดีครับ” จอมราชันถามขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปเสียเวลายืนเถียงกันอีก
“ใจอยากกินอาฟเตอร์ ยู” จอมใจบอก และครั้งนี้ก็เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่จอมเวทย์เห็นด้วยกับเจ้าหนูไม่ขัดอีก เนื่องจากเจ้าตัวบอก
ว่าอยากกินฮันนี่ โทสต์สักจาน
“ได้ครับ” คนเลี้ยงใจป้ำไม่ขัดอย่างเคย น้องๆก็ยิ้มไปตามระเบียบ
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟสามคนก็รีบขยับตะเกียบกันยกใหญ่ จนเกลี้ยงทุกอย่าง พี่ราชันก็พามากินขนมตามสัญญา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อ่อย...เสร็จสักที” เสียงครางอ่อยจากร่างกลมที่เดินทำหน้าเบ้ลงมาจากตึกกับเพื่อนๆ
จอมใจที่เพิ่งสอบเสร็จวันนี้เป็นเป็นวันสุดท้าย จบสิ้นกันทีกับมิดเทอมมหาปะลัย ขนาดปีหนึ่งยังทำเขาใกล้ตายขนาดนี้
เดินละโหล่ละเหล่ลงมาด้านล่าง มีเพื่อนชวนไปเที่ยวฉลองหลังสอบเสร็จ แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะไปไหนนอกจากของเตียงนุ่มๆ แอร์เย็นเท่านั้น
จอมใจปฏิเสธเพื่อนไปแล้วมากดโทรศัพท์หาที่บ้านว่าวันนี้ใครมารับ แต่ยังไม่ทันจะกดอะไร สายตากลมโตก็ปะทะกับรถเก๋งที่คุ้นเคยใจแล่นเข้ามาจอดตรงหน้า กระจกถูกลดลงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อใสขาวสะอาดกับรอยยิ้มอบอุ่นส่งมาให้
“พี่พลลล” เจ้าหนูร้องอย่างดีใจที่วันนี้พี่หมอสุดยุ่งของบ้านมารับเขาถึงมหาลัย
รีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งสัมผัสแอร์เย็นฉ่ำปอด กลิ่นสเปรย์หอมอ่อนๆรื่นจมูก
วันนี้นายแพทย์หนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีสะอาดและกางเกงสเล็คสำเทาดำสุภาพเรียบร้อย
“ทำไมวันนี้มารับใจละครับ” พอรถเลื่อนเจ้าหนูก็เปิดการสนทนาทันที คนขับหันมามองยิ้มแล้วตอบ
“วันนี้พี่ออกเวรเร็วนะ มีคนมาแทน” วันนี้เขาไม่มีเคสที่ไหนและแถมเพื่อนหมอด้วยกันที่เคยติดค้างเขาเรื่องเวรมาอยู่แทนเลยทำให้เขารีบเก็บของกลับบ้าน พอไปถึงบ้านไม่มีใครอยู่ยกเว้นมารดาเลยเดินไปบ้านเล็กเจอน้าอรคนเดียวเหมือนกัน จึงถามว่าน้องไปไหนและได้คำตอบมาว่าไปสอบ เขาเลยตัดสินใจขับรถมารับน้องที่มหาลัย
“อ้อ...ดีจัง นานๆทีพี่พลจะว่าง” หลังจากชายหนุ่มเข้าศึกษาที่คณะแพทยศาสตร์ก็กลายเป็นว่าพี่หมอยุ่งตลอด
“สอบยากไหมครับ” ชายหนุ่มถามระหว่างขับรถ
จอมใจพยักหน้า “นิดหน่อยครับ” พอเห็นข้อสอบแต่ละวิชาเขาแทบอยากขุดหลุมฝังตัวเอง หากไม่เพราะอ่านหนังสือมาเกรงว่า
จะลงไปนอนในหลุมจริงๆเสียแล้ว
“เหนื่อยไหมครับ” ชายหนุ่มเห็นหน้าเหนื่อยของน้องก็สงสาร
“ครับ อยากนอน” พอได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มรีบเร่งเครื่องยนต์เพื่อให้ถึงบ้านเร็วขึ้น
...ตอนนี้ขอแค่ได้นอนก่อน...
...ตื่นมาแล้วค่อยอ้อนพี่พลพาไปกินของอร่อย?...
...สรุป...
...แกจะกินอีกแล้วหรือ ไอ้อ้วน!!!!...
To be Continue
:L1: :pig4:
เจอกันตอนหน้าค่ะ
-
เอาแต่กินตลอดเลยน้าหนูใจ
ไม่คิดลดหุ่นหน่อยหรอ ????
-
ใจจะกลมไปหมดเเล้วนะ
-
พี่พลลลลลลลลลลลล :-[ ออกมาเสียที :sad4:
รอพี่พลลลลลลลลลลลต่อปายยยยยย
-
ไม่พ้นเรื่องกิน
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
กินเก่งจริงจริ๊งงง
น้องใจเนี่ยยยย ฮ่าๆ
-
เหมือนเนื้อเรื่องมันไม่ไปไหนเลยอ่ะ
นายเอกก็เรียนกับกินขนม ฝ่ายพระเอกก็ทำงานกับเลี้ยงขนมน้อง
-
หม่ำท๊างง ปี 55. :laugh: :laugh:
-
จอมใจกินตลอด แอบหิวตาม อิอิ
พี่ๆก็ช่างตามใจน้องจริงๆ
-
พี่พลมาดูนู๋ใจเพิ่มความกลม :really2:
-
อ่านช่วงบน จิ้นซะกระจาย ฮิฮิ
พออ่านต่อไปถึงรู้ว่าไปไกลแล้ว
-
หนูจอมใจคะ ดีใจหนูก็กิน เครียดหนูก็กิน
ไม่แปลกใจว่าทำไมหนูถึงกลม o18
แต่ก็น่ารักเสมอในสายตาพี่ชายทั้งหลายน้า :กอด1:
เรื่องเรียนสู้ๆนะคะ ไฟท์โตะ
บวกเป็ด
-
เฮ้ยยยยยยย ใจ
กินแต่ของหวานๆอ้ะ อ้วนลงพุงมันน่าเกลียดนะเฮ้ยยย แบบขาใหญ่ตูดใหญ่ คางสองชั้น . . . o22
ถ้าอวบๆนิดหน่อยก้ว่าไปอย่าง :m26: :m26: :m26:
ม๊ายยยยยยยยย ใจอ้วนยืนข้างๆพี่ราชันจะไม่กลายเป็นเลข10เหรอ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ไอ้อ้วนๆๆ :m14: :m14: :m14:
-
น้องใจเอย อ้วนกลมกลิ้งแน่อนาคตอันใกล้ 555
อยากอ่านที่มีพี่ีพลอีกค่าาาา
-
น้องใจ พี่ได้ข่าวว่าหนูแค่อวบๆนะลุก เดี๋ยวมันจะอวบระยะสุดท้ายเอานะลูกนะ เพลาๆปากมั่งหนูน้อย
คนเขียนดีใจด้วยนะ :m4: :m4: ช้าแค่ไหนเราจะรอไม่มีบ่น สู้ๆนะคะ
-
น้องใจน่ารักตลอด :-[
-
ไปซะคิวชูเลยยยยย
ไว้เจอกันในนี้แทนแล้วกันนะคะ ฮาาาา
-------------------
จริงๆน่าจะให้หนูใจไปญี่ปุ่นะคะ
ของกินเพียบ น้องเค้าคงดีใจ
แต่ไม่ไปก็ดีแล้วค่ะ เราขอซบมาม่าคัพพอ ยังไม่อยากได้มาม่าเป็นหม้อน้าาาา
-
น้องใจจะกินตลอดเวลาเลย น่ารักอ่ะ
ตอนนี้เรียบๆ สบายๆ น่ารักกันตลอดเลย
-
ดีใจกับน้องน้ำแข็งด้วยนะคะ
ส่วนน้องใจนี่กินอย่างเดียวเลยเนอะ
เบาๆ บ้างนะคะ เดี่ยวพี่ราชันอุ้มไม่ไหว 555
-
o13 o13 ใครๆก็ไม่กล้าขัดใจ น้องน้อยของบ้าน
แต่ จอมใจ นี่กินเก่งมาก ก่อนสอบกินหาเรื่องกิน
สอบเสร็จก็หาเรื่องกิน ขยันกินจิงๆ
:กอด1: :impress2:
-
น่ารักอีกแล้วอย่างนี้ไม่หลงได้ไงล่ะ
แต่น้องกินบ่อยไปนะลูก
-
ใจจ๋าระวังท้องแตกนะ ฟิตหุ่นมั้งลูกเอาให้พออวบๆพอ เดี๋ยวเป็นโรคได้นะ :pigha2:
-
:laugh: :laugh: :laugh:น้องใจนี่คิดแต่เรื่องกิน :pigha2: :pigha2:
ปล. ขอให้น้ำแข็งเดินทางปลอดภัยและก็ตั้งใจเรียนให้มากๆด้วยนะจ๊ะได้ทุนทั้งทีโชคดีจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :
:กอด1: :กอด1: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ใจอ้อนพี่ตลอด เรื่องที่อ้อนก็ไม่พ้นเรื่องขนมตลอดเหมือนกัน อะไรกันนะนั่น
-
หนูใจจะกินอีกแล้ว :-[
-
สัป ประ ดราห์ แห่งการสอบ ฮ่าๆ ขอให้น้องใจและน้ำแข็งใส เอาเกรดงามงามๆมาฝากคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะ ;D
-
ว่างเป็นกินตลอดดดดดดดดดด
-
ยินดีกับคนเขียนด้วยนะค่ะ
เราเองก็อยากไปบ้างจัง สงสัยต้องเก็บเงินซื้อตั๋วซะแล้ว
น้องใจ นี้กินเก่งจังเลยน้า ระวังจะอ้วนเป็นหมูเหมือที่ พี่เวทย์ เรียกละ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
มาว่าจอมอ้วน
แค่เกินมาตรฐานไปนิดเดียวเอง
การกินคือความสุขนะ เพราะฉะนั้นเราก็จะมีความสุขอย่างน้อยวันละ 3 ครั้ง
-
:call: :call: :call:
-
จอมใจเนี่ย กินเก่งน่าดูเลยนะเนี่ย อยากเห็นรูปร่างใจแล้วนะเนี่ยว่าอวบขนาดไหน
พี่ๆแต่ละคนก็ต่างช่วยกันขุนจอมใจนะเนี่ย 555+
-
ใจหนูกินตลอดดดดด น่ารักจัง
แต่เนื้อเรื่องอ่านแล้วมาเรื่อยๆเกินไปอ่ะค่ะ มันไม่ไปไหนเลยน๊า
ตอนที่17 แล้วด้วย ยังไม่มีอะไรเกินขึ้นกับความสัมผัสระหว่างทั้งสองคนเลยอ่ะ
มันเนิบไปน่ะค่ะ
-
กินอีกแล้ว
-
กินตลอดเวลาเลยเนอะเรา
เหนื่อยมากใช่ไหมเนี้ยยย
ตอนนี้มีพี่ชายสามคน 55555
พี่ราชันเนี้ยหลงน้องจริงๆนะ เกิดน้องไปชอบใครเข้าทำไงอะ
-
น้องใจกินตลอดเลยนิ ระวังจะกลมกว่าเดิมนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กินอีกแล้ว กินตล๊อดดด เดี๋ยวท้องอืดนะคะ
-
อิหนูกินเก่งๆ จริง แต่พี่ราชันเค้าไม่เบื่อ คนอ่านก็ไม่เบื่อนะ 5555
-
น้องใจเอ๋ยยยยย กลิ้งได้แล้วลูกกกก หุหุหุ :z7:
-
แหม่ น้องใจนี่ของกินตลอดเลยนะ :m20:
-
ใจจะกินอีกแล้ว
-
ก่อนอื่น ยินดีกับน้องน้ำแข็งด้วยนะคะ ที่ได้ทุนไปญี่ปุ่น ^^
พี่ก็อบากได้ แต่สอบไม่ได้ซักที ฮ่าๆ
ว่าแต่น้องใจคะลูกกกกกก กินตลอดเวลาเลย >w<
แต่ก็เข้าใจนะ ช่วงอ่านหนังสือสอบเนี่ย รู้สึกว่าจะหิวเป็นพิเศษฮ่าๆ
ปล. อย่าืมมาต่อวณิพกน้อยด้วยนะคะ ^^
-
สวัสดีค่ะ วันนี้น้ำแข็งใสเอาตอนรีไรท์มาให้อ่านกันค่ะ
ต้องขอขอบคุณคุณTopFeeที่มาแนะนำเรื่องการผ่าตัดค่ะ :pig4:
เลยรีบไปแก้ไขและมาลงใหม่
ตอนแรกอยากจะรอเขียนให้จบแล้วค่อยมารีไรท์ แต่รู้สึกว่าการที่เราเขียนนิยายแล้วมันดูผิดหลักความจริง
น้ำแข็งใสก็ำม่อยากปล่อยเลยไป อยากใหคนอ่านทุกคนรุ้สึกสนุกและอ่านได้ไหลลื่น
ขอบคุณที่เอ็นดูน้องใจและพี่ๆมาตลอดค่ะ
ปล. ตอนนี้ส่วนที่รีไรท์เป็นช่วงของพี่พลนะค่ะ ส่วนอื่นไม่ได้เปลี่ยน
อาจจะเหมือนไม่ค่อยเปลี่ยนไปเท่าไร แต่อยากให้ทุกท่านอ่านดูค่ะ เพื่อความเหมือนจริงมากขึ้นไม่มั่วเหมือนอันเก่า
:pig4:
บทที่ 18 (รีไรท์)
[/b]
“คุณหมอค่ะ คนไข้ฉุกเฉินมาค่ะ” เสียงร้อนรนจากนางพยาบาลทำเอาร่างสูงโปร่งรีบเร่งฝ่าเท้าขึ้นไปอีก ภายในส่วนหน้าห้องฉุกเฉินนั้นกำลังวุ่นวายได้ที่ ทั้งพยาบาล แพทย์อีกสองสามท่านกำลังเดินกันให้ควัก ในขณะที่รถฉุกเฉินเพิ่งจะเข็นรถผู้ป่วยลงมา
บุรุษพยาบาลเข็นรถเตียงนอนอย่างรวดเร็ว คนที่นอนอยู่ถูกครอบด้วยเครื่องช่วยหายใจ กรอบพลาสติกใสเป็นฝาขาวขุ่นบ่งบอกถึงลมหายใจแผ่วที่คนนอนยังคงมีอยู่เป็นระยะๆ
ดวงตาคู่สวยเห็นคนที่น่าจะเป็นญาติหรือคนใกล้ชิดของคนไข้วิ่งลงจากรถตามมาด้วย เจ้าตัวถูกนางพยาบาลรั้งเอาไว้เพื่อสอบถามประวัติอย่างรวดเร็ว
ศัลยแพทย์หนุ่มพินิจคนไข้ ซึ่งคนไข้คราวนี้เป็นชายหนุ่มผิวเข้มร่างสูงใหญ่ มีแผลน่าจะถูกกระสุนปืนที่ช่วงชายโครงด้านขวาหนึ่งนัดและที่แขนซ้ายหนึ่งนัดและคงจะเสียเลือดมาก ใบหน้าคมสันเลยซีดเผือดแทบไม่มีเลือด
ร่างของนางพยาบาลคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับชาร์ตคนไข้ที่เพิ่งซักจากชายหนุ่มร่างสันทัดที่มาพร้อมกับคนป่วย “นี่เป็นประวัติของคนไข้ค่ะ”
จอมพลรับมาพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วๆอย่างเร่งรีบแต่ก็รอบคอบจนในที่สุดศัลยแพทย์หนุ่มก็สั่งทันทีที่อ่านเสร็จ
“พาคนไข้เข้าห้องผ่าตัดด่วน เตรียมทำการผ่าตัด รบกวนเตรียมเครื่องมือให้พร้อมนะครับ” จอมพลสั่งพยาบาลเสียงเครียด
ใบหน้าสวยคมก็เคร่งเครียด แล้วรีบเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นชุดปลอดเชื้อสีเขียว ใส่ถุงมือ หน้ากากฆ่าเชื้อโรค พอเสร็จก็รีบเข้าห้องผ่าตัดที่มีร่างผู้ป่วยที่ต้องการความช่วยเหลืออยู่
การผ่าตัดกินเวลานานถึงสามชั่วโมงเนื่องจากต้องผ่าตัดเอากระสุนออกสองแห่งและคนไข้ก็อ่อนแรงอย่างเห็นชัด แต่เพราะดูเหมือนชายหนุ่มที่ถูกยิงจะเป็นคนที่แข็งแรงพอสมควรเลยไม่ได้ช็อคแต่อย่างใด
ความเครียดและความกดดันของการผ่าตัดทำให้นายแพทย์ก็เหงื่อตกแต่ก็ทำหน้าที่ตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม จนเมื่อการผ่าตัดเรียบร้อย ร่างสูงโปร่งถอดหน้ากากแล้วเดินออกมาด้านนอกพบกับร่างสันทัดที่ยืนกระวนกระวายอยู่น้าห้องเพียงคนเดียว พอเห็นหมอเดินออกมาชายหนุ่มคนนั้นก็สะอึกกายเข้ามาหา ถามเสียงร้อนรน
“หมอครับ ผู้กองเป็นอย่างไรบ้างครับ” เสียงที่ถามถึงผู้บังคับบัญชานั้นดูให้ความเคารพและเป็นห่วงกลายๆ
รอยยิ้มอบอุ่นที่มีอยู่เป็นนิจส่งไปให้อีกฝ่าย “การผ่าตัดเรียบร้อยดีครับ คนไข้ถูกย้ายไปอยู่ห้องผู้ป่วยเรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้ยังไม่อนุญาตให้เยี่ยมนะครับ” คนฟังพยักหน้ารับ สีหน้าเครียดคลายออกเป็นโล่งอก
“ขอบคุณครับคุณหมอ”
“ไม่เป็นไรครับเป็นน้าที่ของหมอ ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ” ร่างสูงโปร่งเอ่ยลา อีกฝ่ายผงกหัวให้
จอมพลเดินถอนหายใจมาที่ห้องพักของตัวเองหลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้น ใบหน้าคมสวยดูอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงโปร่งทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้นวมภายในห้องพัก นิ้วเรียวสวยคลึงขมับเลยไปถึงนวดเบาๆที่ลูกตาทั้งสองข้าง
อาชีพหมอนั้นเป็นอะไรที่ต้องทำงานแข่งกับเวลา ช้าไปเพียงเสียวนาทีเดียวคนไข้อาจไม่รอด แม้จะเหนื่อยแต่เขาก็ดีใจที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เขายินดีและดีใจที่ทั้งสองมือของเขานั้นยังสามารถช่วยเหลือผู้อื่นได้บ้าง
วันนี้โชคดีที่คนไข้ดวงแข็งและอดทนเป็นอย่างดีแม้จะเสียเลือดไปปริมานมากแต่การผ่าตัดก็ผ่านพ้นไปเรียบร้อยดีไม่มีปัญหา
เขายินดีและดีใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากการผ่าตัดสองวัน นายแพทย์หนุ่มอนุญาตให้เยี่ยมคนไข้ในความดูแลได้แต่หากต้องไม่เกินเวลาที่กำหนด จอมพลเดินเข้ามาในห้องช้าๆ มองร่างสูงใหญ่ที่นอนทอดยาวอยู่บนเตียง ใบหน้าคมเข้มมรหนวดไรเขียวครึ้มขึ้นจางๆ
พอได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาในห้อง นายตำรวจหนุ่มความรู้สึกไวก็ลืมตาขึ้น นัยน์ตาสีดำขลับมองไปที่ผู้มาใหม่ พอจอมพลเห็นว่าคนไข้เขาลืมตาขึ้นมาก็ยิ้มอ่อนให้
“รู้สึกอย่างไรบ้างครับวันนี้คุณศักเรนทร์” เดินเข้าไปใกล้ๆถามไถ่อาการคนป่วยที่นอนอยู่ หมอหนุ่มเอ่ยชื่อคนไข้ตามที่ได้อ่านจากชาร์ตมาแล้วและเหมือนมันยังคงติดอยู่ในความทรงจำอยู่ช่วงนี้...อาจจะเป็นเพราะชื่อแปลกหูและไม่รู้ความหมาย
ชายหนุ่มที่ถูกยิงเป็นนายตำรวจหนุ่มยศร้อยตำรวจเอกหรือภาษาชาวบ้านเรียกว่าผู้กอง
...ร้อยตำรวจเอก ศักเรนทร์ ธีรวัฒน์...
...สังกัดกองป้องกันและปราบปรามยาเสพติด...
...อายุ 33 ปี...
...มิน่าถึงถูกยิงมา เป็นตำรวจนี่เอง...
...แต่ชื่อแปลกดีชะมัด แปลว่าอะไรละเนี่ย...
...ศักเรนทร์...
สงสัยเขาคงต้องหาเวลาไปเปิดพจนานุกรมหาความหมายสักหน่อยแล้ว
“ก็ดีครับ” เสียงแหบแห้งดังออกมาจากปากกระจับนั่น
“ขอหมอตรวจทั่วไปหน่อยนะครับ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็พยักหน้าให้พยาบาลมาวัดความดัน และอื่นๆ “โดยรวมดีขึ้นแล้วครับ พักอีกสัก
สามสี่วันก็คงกลับบ้านได้แล้ว” เมื่อหมอวินิจฉัยเสร็จก็ขอตัวเพื่อให้คนไข้ได้พักผ่อน
ระหว่างที่เดินผ่านเคาน์เตอร์หมอหนุ่มก็ได้ยินเสียงซุบซิบ
“แกๆ...คนไข้ห้อง605อะ ดูดีเนอะ ขนาดป่วยยังดูเข้มๆ” นางพยาบาลซึ่งดูแล้วน่าจะจบมาใหม่พูดกับเพื่อน จอมพลส่ายหน้าแล้วเดินเข้าไปกระแอมเบาๆ
“อะแฮ่ม...” เธอสองคนนั้นสะดุ้งโหยงพอเห็นว่าผู้มาขัดจังหวะเป็นใครก็ยิ้มแหยแล้วรีบหันกลับไปก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อไป หมอหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ด้านพี่ใหญ่ของบ้านสุทธิไพศาลก็กำลังหน้าเคร่งเครียดเช่นเดียวกับน้องชายคนที่สองที่เป็นหมอแต่ไม่ได้มาจากการผ่าตัดแต่อย่างใด ผลมาจากการประชุมที่ยืดเยื้อและกินเวลามาเกือบครึ่งวัน
ความเครียด ความหงุดหงิดถูกสะสมเรื่อยๆอยู่เป็นนิจแต่หากด้วยภาระและหน้าที่ของคำว่าฝ่ายผู้บริหารที่มันค้ำคอทำให้ต้องยังคงปั้นหน้าขรึมต่อไป
“ผมคาดการณ์ว่าทางบริษัทคู่แข่งจะต้องยอมถอยแน่นอน” ท่ามกลางความเคร่งเครียดในห้องประชุม ร่างสูงสมส่วนของนายจักรภพกำลังยืนสง่าอยู่หน้าห้องที่มีคนนั่งรายล้อมโต๊ะอยู่ เขากำลังทำการพรีเซนต์งานอยู่
และในที่สุดหลังจากการพรีเซนต์จบลงการประชุมที่กินเวลานานก็จบลงเช่นกัน ผู้เข้าประชุมต่างทยอยออกจากห้องจนหมด เหลือเพียงร่างสูงไล่เลี่ยกันสามคนเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องไม่ไปไหน
“เฮ้อ...เหนื่อยชิบ” นายชินกฤตถอนหายใจเฮือกพลางนั่งกระแทกลงบนเก้าอี้เลื่อนอย่างแรงหมดลุค “เครียดโคตรเลยประชุมรอบนี้”
“ทำไงได้เรากำลังโดนคู่แข่งโจมตีหลายด้านอยู่” รองประธานหนุ่มเอ่ย
ใช่...ตอนนี้บริษัทกำลังเจอปัญหาเมื่อมีบริษัทคู่แข่งกำลังเล่นงานพวกเขาอยู่หลายทางซึ่งมีทั้งต่อหน้าและลับหลัง มันกำลังทำให้พวกเขาปวดหัวมากกว่าที่เป็น
“ไปหาไรกินกันดีกว่ายังไม่ได้กินอะไรมากันเลย” นายจักรภพชวนเพื่อนทั้งสองเนื่องจากพวกเขาทั้งสามคนยังไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้าและนี่ก็คล้อยเข้าช่วงบ่ายแก่ๆไปแล้ว
“ไปดิ ฉันหิวจนตาลายละ” ชายหนุ่มหน้าทะเล้นโอด “แกเลี้ยงนะไอ้หล่อ” แล้วหันไปพูดกับท่านรองประธานที่นั่งอยู่
“เรื่องอะไรฉันต้องเลี้ยงแกไอ้ชิน” จอมราชันบ่นขรึมๆ
“อ้าว...ก็แกใช้งานพวกฉันหนักเกินนี่หวา”
เจ้าคนกวนประสาทยังคงแถต่อไป เพื่อนที่ดูอยู่ก็ส่ายหน้าหน่ายๆ นิสัยแบบนี้เห็นกันมาตั้งแต่เรียนแล้ว
“จะไปก็ไป” คนที่ถูกสั่งให้เลี้ยงพูดก่อนเดินฉับๆออกไป อีกฝ่ายกระดี๊กระด๊าเต็มเปี่ยมลากเพื่อนอีกคนออกมาอย่างเร็ว
...แน่นอน มีของฟรีมาเกย ใครไม่เอาละ...
สามหนุ่มตัดสินใจว่าจะมากินร้านบุฟเฟ่เนื้อย่างกันที่ห้าง ซึ่งคนอยากกินก็เป็นนายชินกฤตเจ้าเก่าทั้งๆที่เพื่อนสองคนที่เหลือต่าง
แย้งว่าตัวจะเหม็นและอึดอัดเพราะต้องกลับไปทำงานต่อ
“แกจะกินเนื้อย่างแล้วกลับไปนั่งดมกลิ่นตัวแกในห้องทำงานหรือไง” จอมราชันแทบจะเอาเท้ากายหน้าผากเพื่อนรัก
“เออน่า...กินนี่แหละ ฉันหิวมาก”
“กินอย่างอื่นเถอะ”
“อันนี้แหละ ฉันตัดสินใจแล้ว” คนตัดสินใจแล้วรีบเดินเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว บอกพนักงานในร้านอย่างคล่องแคล่วว่ามาสามคน คนที่เหลือทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามเข้าไปอย่างจำใจ
ภาพของชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดีน้องๆพระเอก ในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงเสล็ค ดูเป็นจุดเด่นไม่น้อย ก็แบบ...ดูแล้วน่าจะไปกินร้านหรูๆมากกว่าจะมานั่งร้านบุฟเฟ่ที่ส่วนมากจะเป็นเด็กวัยรุ่น คนที่มาเดินเล่นมากินเสียมากกว่า
พอนั่งลงปุป ชินกฤตก็สั่งทุกอย่างที่ในเมนูมาเกือบทั้งหมด ดูเหมือนเยอะแต่เชื่อเถอะ...เขาสามคนกวาดเรียบ ยิ่งหิวๆกันอยู่
รอไม่นานพนักงานก็เอาเตาถ่านร้อนมาวางในหลุมพร้อมตะแกรงและเนื้อสัตว์ ผักต่างๆก็มาเสิร์ฟ ทั้งสามคนใรอช้าลงมือย่างเนื้อกันทันที
เสียงฉู่ฉ่าจากการที่เนื้อกระทบตะแกรงร้อนเรียกน้ำย่อยในกระเพาะ สุกได้ที่ก็ขยับตะเกียบกันไปเรื่อย
จนในที่สุดเนื้อที่สั่งมาเรื่อยก็หมดลง ตะแกรงที่ถูกเปลี่ยนไปสองสามครั้งก็เป็นสีดำ สามหนุ่มถึงรู้ตัวว่าอิ่มแปล้
จ่ายเงินก็เดินออกมา จักรภพขอเพื่อนเดินดูหนังสือสุกครู่
ระหว่างที่เดินอยู่นั้นเสียงจากทางด้านหลังก็ทำให้สามคนชะงัก
“นั่น...ราชันใช่ไหม” เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียก นัยน์ตาคมกริบเบิกขึ้นเล็กน้อยก่อนแปรเปลี่ยนสายตาที่อ่านไม่ออก
“...”
To be Continue
:L1: :pig4:
มาแก้ตอนนี้แล้วขอตัวนะค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
-
แว๊กกก
นี่ใคร ตัวละครใหม่มาเพิ่มอีกแล้ว
ด้านพี่พล ดูเหมือนจะได้คู่กับผู้กองหน้าเข้มนะ กร๊ากกก
รออ่านต่อนะคะ
-
แฟนเก่าพี่ราชันป่ะนั่น พี่หมอพลเจอเนื้อคู่แล้วช่ายป่ะ
-
ใครน่าาา อยากรู้จังง :really2: :really2:
-
เนื้อคู่พี่หมอกำเนิดแล้วสินะ อิอิ
ส่วนใครมาทักพี่ชันก็ยังค้างคา อย่าให้เป็นแบบที่คิดละกัน
-
ว้ากกกกกกก หงุดหงิด :m31:
ใคร ใคร ใคร๊ !!!!!
-
เอาละสิใครมา แอบกรี๊ดพี่หมอคนสวยจะมีคู่แล้วว ?
เป็นเมียผู้กองก็ไม่เลวน้า อุอิ :o8:
-
พี่พลลลลลลลล กรี๊ดดดด เขินอ่ะ(ขนาดเค้ายังไม่ทันปิ๊งปั๊งกัน :laugh:)
อ๊ายยยยยยย พี่พลลลลลลลลลลล :-[ :-[ :-[
พี่ชันใครอ่ะ :angry2:
-
ใครกัึนนะนั่นที่เรียกราชัน
-
ใครอ่ะ :serius2:
:L2: :L2:
-
ใคร อ๊ะ!! :z3: :z3: :z3:
( :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: )
-
หรือ มาม่า กำลังจะมา ??
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องน้ำแข็งใสมาต่อไวๆนะ มันค้างง่ะ
แฟนเก่าเฮียป่าวหว่า เดาเล่นๆ
-
มารหัวใจ ของน้องใจรึเปล่าที่มาเรียกพี่ราชัน
มาก็ดีนะเพื่อจะกระตุ้นทั้งสองคนให้รู้ตัวโดยเร็ว
-
คู่พี่พลมาแล้ววว คุณตำรวจจชิมิ *0*
ส่วนที่เรียกราชันนั้น คู่หมั้นพี่แกป่าววะ
อ๊ากกกก แย่แล้วววว
-
:a5:
ใครอ่ะ งง เกิดไรขึ้น
บวกเป็ด
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
ใครฟร่ะ สงสัยจะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา :o12: :o12: แต่ไม่อยากให้มีเลยกลัวน้องใจเสียใจ อ่านแล้วโหวงเลยอ่ะ
อิอิ แอบดีใจเบาๆ ที่เนื้อคู่ ออกมาแล้ว
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:มาให้เค้าอยากรู้แล้วก็จากไป :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
เราอ่านได้นะ ไม่ถึงขั้นเนิบหรอก อาจจะเพราะมันใสๆมั้ง เลยอ่านพอเพลินๆ แต่ถ้าใสไปเรื่อยๆสักสามสิบตอน อาจมีบ่นบ้าง :laugh:
-
กำเนิดสองชิ้น(รึเปล่า) ของพี่พลคนสวย //ชอบคำนี้จริงๆ ให้ตาย
ปล่อยค้างอะ ปล่อยค้าง คุณน้ำแข็งใสใจร้ายจังน่อ
ตัวละครใหม่จะเป็นใคร จะมีผลต่อเนื้อเรื่องในอนาคตหรือไม่
ก็ต้อง
TBC. ฮิ้ววว
-
คู่ของพี่หมอน่าติดตามแหะ.. หมอ-ตำรวจ ฮิ้ววว
คิดถึงน้องใจจัง
-
ใครกันน้าที่มาทักราชันอ่าาาาาา ทำให้ราชันมีสีหน้าเปลี่ยนไปด้วยอ่า
พี่หมอจะมีคู่แล้วใช่มั้ยเนี่ย ใช่ผู้กองคนนี้รึเปล่าน้า
-
นั่นใครอ่ะ
:z3:
ค้างเล็กๆ
-
:m31: :m31: :m31: :fire: :fire: :fire:
:call: :call: :call:
-
อุ้ย คู่พี่พลน่าสนใจสุดๆเลยค่ะ >w<
อยากเห็นคุณตำรวจมาตามจีบ ตามอ้อล้อพี่พล >w<
แค่คิดก็ฟินสุดๆ ฮ่าๆ
ส่วนพี่จอมราชันคะ คนที่เรียกเนี่ยคงไม่ใช่ถ่านไฟเก่าฟรอกนะคะ
ถ้าใช่จะลักพาตัวน้องใจหนีไปอยู่ที่อื่น อิอิ
ปล. รอเปาเปาอีกนะคะ ฮ่าๆ
-
ใครน้ออออออออออ :z2:
จอมพลกะลังจะเจอเนื้อคู่ใช่มะ หุหุหุ :L2:
-
หลอกให้อยากแล้วจากไปนะคะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ใครทักพี่ใหญ่?
ผู้กองว่าที่สามีพี่หมอแน่ๆ อิอิ
-
เธอคนนั้นเป็นใคร อย่างไรกํบเฮียราชัน
///////////////////////////////////////
ผู้ชายคนนั้นใช่ซัมติงรองของพี่พล หม๊ายยยย ใช่หม๊ายยย ดิ้นๆ ♥
-
ค้างค่ะ. สมกันชื่อตอนจริงๆ ด้วย
-
สั้น จริง จริง
-
ใครมาทัก พี่ราชันอ่ะ
อยากรู้จัง
:m28: :m28: :m28:
-
การเดินเรื่องช้าก็ไม่เป็นไรครับ
ขอให้มาอัพบ่อย อิอิ
ขอให้กำลังใจต่อไปครับ
:z1: :z1: :z1:
-
จะเป็นใครก็เถอะ แต่ห้ามมาสร้างความดราม่าระหว่างใจกับราชันนะ ไม่งั้นจะตีตายเลย :angry2:
-
ก็ตามอ่านเรื่องนี่มาพอสมควร เพราะติดใจในความใส น่ารักของน้องจอมใจนะคะ
แต่ไม่ค่อยได้เม้นเท่าไหร่ (ออกปากขอโทษไว้ก่อน -/\-)
ปกติดรีบอ่าน แล้วรีบออก ก็อยากจะบอกว่าคุณนักเขียน เขียนดีค่ะ
แต่การบรรยายฉากอาจจะสับสนไปบ้างบ้างครั้ง ถึงเรื่องจะดำเนินไปช้าๆ
แต่ก็ถ้าคุณนักเขียนอยากให้เป็นแบบนั้นเพราะมีเนื้อเรื่องภายในหลายคู่ จึงต้องดำเนินเรื่องไปช้าหน่อย
เราว่าคุณนักเขียนก็ถือว่าทำดีแล้วค่ะ เพราะถ้ารีบเร่งไป เนื้อเรื่องของหลายๆ คู่ อาจจะดูรวดเร็วไป
ซึ่งทำให้เสียรสชาติความสนุกของคู่นั่นๆ ไปก็ได้ค่ะ
เออ...วันนี้ที่เม้นก็มีอะไรอยากบอกคุณนักเขียนนิดคือ เรื่องการบรรยายฉากอ่ะค่ะ
ที่เราบอกว่าสับสน มันสะกิจใจเรามาก ฉากนี้ ตรงนำคนไข้เข้าห้องผ่าตัดอ่ะค่ะ
ปกติแล้วถึงเป็นเครสฉุกเฉินยังไง พยายามบาลหรือเจ้าหน้าที่นำส่งผู้ป่วย
จะคนเป็นสอบถามรายละเอียดเบื่องต้นก่อนถึงมือหมอนะคะ
ไม่ว่าคนไข้รายนั้นจะมีสติหรือไม่มี ในกรณีที่ไม่มีสติ จะสอบถามจากทางญาติ
ถ้าไม่มีญาติมาด้วย เจ้าหน้าที่นำส่งจะเช็คกับสิ่งของที่ติดตัวมาด้วย
เพื่อดูว่าชื่อนามสกุลอะไร ที่สำคัญดูกรุ๊ปเลือดค่ะ
เพื่อสะดวกในการแจ้งหมอเลย หรือว่าเขียนลงในใบประวัติคนไข้ใหม่
หรือถ้าโชคดีอาจจะเป็นคนไข้เก่า ซึ่งทางโรงพยาบาลจะเรียกประวัติการรักษามาได้ทันที
ประโชยน์ของประวัติตรงนี้ จะเป็นตัวบอกหมอที่มารับรักษา ว่าคนไข้กรุ๊ปเลือดอะไร แพ้ยาตัวไหน
เคยเข้ารักษาโรคอะไร มีโรคประจำตัวอยู่ไหม แล้วถ้ามีโรคประจำตัวอะไร ใช้ยาชนิดไหนรับประทานอยู่ในปัจจุบัน
ซึ่งจะเป็นการสะดวกต่อแพทย์ผู้รักษาโรคมาก เพราะยาบางชนิดอาจต้องหยุดกิน ระหว่างที่รักษาโรคอีกชนิดก็ได้
หรือถ้าแพ้ยาตัวไหน หมอจะได้ปรึกษากับเภสัชว่ามีกลุ่มยาตัวไหนที่ให้ผลการรักษาเหมือนกันแต่คนละกลุ่มยากับที่แพ้
ยิ่งถ้าเป็นโรคประจำตัว ก็ต้องดูด้วยเป็นโรคอะไร ยาบางตัวอาจเป็นอันตรายกับโรคประจำตัวได้ แพทย์ก็จะได้หลีกเลี่ยงใช้ยาตัวนั้น หรือวิธีการรักษาของแพทย์อาจมีผลกระทบกับโรคประจำตัวนั่น ต้องรักษาอย่างไร ไม่ให้กระทบโรคนั้นหรือหาทางรักษาที่กระทบน้องที่สุด
หากในกรณีด่วนแบบที่พี่หมอเจออย่างนี้ ที่คนไข้เพิ่งลงรถมา
(ถ้าไม่เจอประวัติติดตัวอะไรเลย ทางพยาบาลสั่งเจาะเลือดเพื่อตรวจหากรุ๊ปเลือดเลยค่ะ ต้องดูอาการคนไข้นะคะ
อย่างกรณีที่เสียเลือดมาก ดูก็รุ้แล้วว่าต้องใช้เลือดในการรักษา)
หมอรีบดูอาการและอาจจะสั่งการช่วยเหลือยังชีพเบื้องต้นก่อน อย่างสั่งแทงน้ำเกลือ แต่โดยปกติทั่วหน้าที่พวกนี้พยาบาลผู้มีประสบการณ์จะรู้ทันที่ค่ะว่าควรทำอย่างไรก่อน เป็นการช่วยแบ่งเบาภาระหมอแล้วเมื่อดูเสร็จก็จะสั่งเพิ่มหรือเปลี่ยนน้ำเกลือหรือฉีดยา ก็แล้วแต่หมอค่ะ พยาบาลกับหมอจะทำหน้าที่เหมือนมองตารู้ใจประมานนั้นอ่ะค่ะ พยาบาลก็มีรู้ความสามรถในระดับหนึ่งและเมื่อมาอยู่ในสถานการณ์จริงบ่อยๆ เข้า ทุกวันอย่างนี้ เรื่องดูแลหรือปฐมพบาลเบื่องต้นบ้างครั้งเก่งกว่าอีกค่ะ อย่างห้ามเลือดหรือเย็บแผล ใช้อุปกรณ์ตัวไหนดีที่สุด พยาบาลที่เก่งและอยู่ในER ส่วนใหญ่เชียวชาญมากค่ะ
แต่จากที่ดูเครสของพี่หมอนี่ น่าจะสั่งต่อเครื่องช่วยหายใจรอเลยมากกว่าอ่ะค่ะ
พอหมอมาคงลงมือต่อเครื่องช่วยหายใจแล้วรีบดูชาร์ตประวัติคนไข้ จากนั้นสั่งเข้าห้องผ่าตัด
แล้วติดต่อแพทย์ดมยามสลบ (แพทย์ดมยาจะต้องอยุ่ในห้องผ่าตัดด้วยเพื่อคอยเช็คควบคุมการให้ยาสลบว่าควรให้ประมานไหน ดูด้วยว่ายาไปกระตุ้นหรือกดทับระบบหายใจมากน้อยเพียงใดค่ะ)
ยิ่งเห็นว่าเสียเลือด คนเป็นหมอจะสั่งเลือดด่วน เตรียมกี่ถุงอะไรประมานนี้อ่ะค่ะ
ดังนั้นพยาบาลต้องรีบส่งชาร์ตประวัติคนไข้ให้ถึงมือเร็วที่สุด
เพราะหมอจะต้องได้รับชาร์ตคนไข้มาเปิดดูก่อน จากนั้นจึงจะสามารถสั่งรายละเอียดการรักษาได้ค่ะ
ถามว่ามั่วแต่สักประวัติทันไหม ตอบว่าทันค่ะ เพราะจะมีพยาบาลคนนึงดูแลจุดนี่เลย (ทุกคนทำงานเป็นทีมค่ะ)
แพทย์ดูและสั่งการเบื่องต้นไปก่อน พยาบาลจะรีบนำมาประวัติคราวๆ มาส่งให้ก่อนหรือรายงานทางวาจาไปก่อน
จากนั้นในระหว่างที่เข็นคนไข้เข้าห้องผ่าตัด แพทย์ก็จะดูชาร์ตคนไข้ไปด้วย ซึ่งบางครั้งประวัติคนแบบรีบมากยังเป็นกระดาษ
ที่ยัดๆ เป็นแผ่นๆ มาในแฟ้มมาก่อน ในระหว่างผ่านตัดหมอสั่งทำนั่นนี้ สั่งยาเพิ่ม จะมีพยาบาลเป็นดูแลตรงนั้นโดยเฉพาะค่ะ เช่นหมอ สั่งยาตัวไหนไปตอนกี่โมง ลงมือผ่ากี่โมงอย่างนี้อ่ะค่ะ
หลังจากเสร็จเรียบร้อยแพทย์จะมานั่งสรุปการผ่าตัดเขียนลงในชาร์ตอีกที แล้วพยาบาลที่อยุ่ในห้องผ่านตัดจะเป็นผู้ส่งรายงานผ่าตัดให้พยาบาลที่ต้องรับดูแลต่อ อย่างกรณี เฉียดตายมาก อาจไปนอนดูอาการในICU ก่อสักวันสองวัน ถ้าฟื้นขึ้นมาแล้วดูไม่มีปัญหาอะไร ก็ย้ายออกมาอยู่หอป่วยหรือห้องพิเศษแล้วหมอผ่าตัดจะตามมาดูอาการหลังผ่าตัดแล้วแต่หมออ่ะค่ะ
(สังเกตุอีกหนึ่งอย่าง รายมือหมอที่ว่าอ่านไม่ออก ยุ่งมาก นั่นเพราะเวลาสั่งการหรือเขียนชาร์ตต้องใช้ความเร็วในการเขียนทันกับสมองและทันกับการรักษาคนไข้ค่ะ
สังเกตุ 2 ตอนไปนอนโรงพยาบาลสิค่ะ ไม่ว่าพยาบาลหมอ จะทำอะไรกับร่างกายเราก็แล้วแต่ จะต้องถามว่า เราชื่อสกุลอะไรทุกครั้ง เพื่อกันความผิดผลาดในการให้ยา เพราะก่อนฉีดยาหรือให้ยากิน พยาบาลต้องเช็คชื่อยากับชื่อคนทุกครั้งค่ะ และให้ทราบว่าคนไข้ยังมีสติดีขณะที่พยาบาลหมอกำลังทำการรักษาค่ะ เพราะอย่างนั้นถ้าหมอพยาบาลถามชื่อก็ตอบไปเถอะค่ะ อย่าคิดว่าหมอบ้าเปล่าว่ะ ถามชื่ออยู่ได้ทุกครั้ง เพราะนั้นเป็นจรรยาบรรณของหมอและพยาบาลค่ะ ถ้าไม่เจออย่างนี้ขอบอกว่า คุณเสี่ยงอันตรายต่อชีวิตแล้วค่ะ )
ที่เราบอกไปเนี่ยเพราะเราสับสนตรงที่คุณนักเขียน บรรยายอ่ะค่ะ
คือสะกิจใจตรงที่ว่าดูประวัติคนไข้ที่หลัง ซึ่งมันเป็นอะไรที่แพทย์พยาบาลไม่ทำกันเด็ดขาด!
เราเลยว่าทำให้ดูสับสนมากค่ะ นักอ่านคนอื่นอาจไม่สนใจตรงจุดนี้
แต่เราว่าการเขียนหรือการเป็นนักเขียนที่ดีก็ต้องสนใจส่วนที่เป็นจริงนะคะ
เพราะมันจะทำให้งานที่เราเขียนออกมา เป็นงานเขียนที่ดีที่สุดของเราชิ้นหนึ่งค่ะ
ปล.หวังว่าคุณนักเขียนคงไม่โกรธเราน้า เราแค่แนะนำ เพราะอยากให้เขียนงานของคุณออกมาดี ถือเป็นการพัฒนางานนะคะ :L2:
-
ใครมาทักราชันนะ แต่คนนั้นอ่ะคู่พี่หมอใช่ไหม
-
:really2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็ตามอ่านเรื่องนี่มาพอสมควร เพราะติดใจในความใส น่ารักของน้องจอมใจนะคะ
แต่ไม่ค่อยได้เม้นเท่าไหร่ (ออกปากขอโทษไว้ก่อน -/\-)
ปกติดรีบอ่าน แล้วรีบออก ก็อยากจะบอกว่าคุณนักเขียน เขียนดีค่ะ
แต่การบรรยายฉากอาจจะสับสนไปบ้างบ้างครั้ง ถึงเรื่องจะดำเนินไปช้าๆ
แต่ก็ถ้าคุณนักเขียนอยากให้เป็นแบบนั้นเพราะมีเนื้อเรื่องภายในหลายคู่ จึงต้องดำเนินเรื่องไปช้าหน่อย
เราว่าคุณนักเขียนก็ถือว่าทำดีแล้วค่ะ เพราะถ้ารีบเร่งไป เนื้อเรื่องของหลายๆ คู่ อาจจะดูรวดเร็วไป
ซึ่งทำให้เสียรสชาติความสนุกของคู่นั่นๆ ไปก็ได้ค่ะ
เออ...วันนี้ที่เม้นก็มีอะไรอยากบอกคุณนักเขียนนิดคือ เรื่องการบรรยายฉากอ่ะค่ะ
ที่เราบอกว่าสับสน มันสะกิจใจเรามาก ฉากนี้ ตรงนำคนไข้เข้าห้องผ่าตัดอ่ะค่ะ
ปกติแล้วถึงเป็นเครสฉุกเฉินยังไง พยายามบาลหรือเจ้าหน้าที่นำส่งผู้ป่วย
จะคนเป็นสอบถามรายละเอียดเบื่องต้นก่อนถึงมือหมอนะคะ
ไม่ว่าคนไข้รายนั้นจะมีสติหรือไม่มี ในกรณีที่ไม่มีสติ จะสอบถามจากทางญาติ
ถ้าไม่มีญาติมาด้วย เจ้าหน้าที่นำส่งจะเช็คกับสิ่งของที่ติดตัวมาด้วย
เพื่อดูว่าชื่อนามสกุลอะไร ที่สำคัญดูกรุ๊ปเลือดค่ะ
เพื่อสะดวกในการแจ้งหมอเลย หรือว่าเขียนลงในใบประวัติคนไข้ใหม่
หรือถ้าโชคดีอาจจะเป็นคนไข้เก่า ซึ่งทางโรงพยาบาลจะเรียกประวัติการรักษามาได้ทันที
ประโชยน์ของประวัติตรงนี้ จะเป็นตัวบอกหมอที่มารับรักษา ว่าคนไข้กรุ๊ปเลือดอะไร แพ้ยาตัวไหน
เคยเข้ารักษาโรคอะไร มีโรคประจำตัวอยู่ไหม แล้วถ้ามีโรคประจำตัวอะไร ใช้ยาชนิดไหนรับประทานอยู่ในปัจจุบัน
ซึ่งจะเป็นการสะดวกต่อแพทย์ผู้รักษาโรคมาก เพราะยาบางชนิดอาจต้องหยุดกิน ระหว่างที่รักษาโรคอีกชนิดก็ได้
หรือถ้าแพ้ยาตัวไหน หมอจะได้ปรึกษากับเภสัชว่ามีกลุ่มยาตัวไหนที่ให้ผลการรักษาเหมือนกันแต่คนละกลุ่มยากับที่แพ้
ยิ่งถ้าเป็นโรคประจำตัว ก็ต้องดูด้วยเป็นโรคอะไร ยาบางตัวอาจเป็นอันตรายกับโรคประจำตัวได้ แพทย์ก็จะได้หลีกเลี่ยงใช้ยาตัวนั้น หรือวิธีการรักษาของแพทย์อาจมีผลกระทบกับโรคประจำตัวนั่น ต้องรักษาอย่างไร ไม่ให้กระทบโรคนั้นหรือหาทางรักษาที่กระทบน้องที่สุด
หากในกรณีด่วนแบบที่พี่หมอเจออย่างนี้ ที่คนไข้เพิ่งลงรถมา
(ถ้าไม่เจอประวัติติดตัวอะไรเลย ทางพยาบาลสั่งเจาะเลือดเพื่อตรวจหากรุ๊ปเลือดเลยค่ะ ต้องดูอาการคนไข้นะคะ
อย่างกรณีที่เสียเลือดมาก ดูก็รุ้แล้วว่าต้องใช้เลือดในการรักษา)
หมอรีบดูอาการและอาจจะสั่งการช่วยเหลือยังชีพเบื้องต้นก่อน อย่างสั่งแทงน้ำเกลือ แต่โดยปกติทั่วหน้าที่พวกนี้พยาบาลผู้มีประสบการณ์จะรู้ทันที่ค่ะว่าควรทำอย่างไรก่อน เป็นการช่วยแบ่งเบาภาระหมอแล้วเมื่อดูเสร็จก็จะสั่งเพิ่มหรือเปลี่ยนน้ำเกลือหรือฉีดยา ก็แล้วแต่หมอค่ะ พยาบาลกับหมอจะทำหน้าที่เหมือนมองตารู้ใจประมานนั้นอ่ะค่ะ พยาบาลก็มีรู้ความสามรถในระดับหนึ่งและเมื่อมาอยู่ในสถานการณ์จริงบ่อยๆ เข้า ทุกวันอย่างนี้ เรื่องดูแลหรือปฐมพบาลเบื่องต้นบ้างครั้งเก่งกว่าอีกค่ะ อย่างห้ามเลือดหรือเย็บแผล ใช้อุปกรณ์ตัวไหนดีที่สุด พยาบาลที่เก่งและอยู่ในER ส่วนใหญ่เชียวชาญมากค่ะ
แต่จากที่ดูเครสของพี่หมอนี่ น่าจะสั่งต่อเครื่องช่วยหายใจรอเลยมากกว่าอ่ะค่ะ
พอหมอมาคงลงมือต่อเครื่องช่วยหายใจแล้วรีบดูชาร์ตประวัติคนไข้ จากนั้นสั่งเข้าห้องผ่าตัด
แล้วติดต่อแพทย์ดมยามสลบ (แพทย์ดมยาจะต้องอยุ่ในห้องผ่าตัดด้วยเพื่อคอยเช็คควบคุมการให้ยาสลบว่าควรให้ประมานไหน ดูด้วยว่ายาไปกระตุ้นหรือกดทับระบบหายใจมากน้อยเพียงใดค่ะ)
ยิ่งเห็นว่าเสียเลือด คนเป็นหมอจะสั่งเลือดด่วน เตรียมกี่ถุงอะไรประมานนี้อ่ะค่ะ
ดังนั้นพยาบาลต้องรีบส่งชาร์ตประวัติคนไข้ให้ถึงมือเร็วที่สุด
เพราะหมอจะต้องได้รับชาร์ตคนไข้มาเปิดดูก่อน จากนั้นจึงจะสามารถสั่งรายละเอียดการรักษาได้ค่ะ
ถามว่ามั่วแต่สักประวัติทันไหม ตอบว่าทันค่ะ เพราะจะมีพยาบาลคนนึงดูแลจุดนี่เลย (ทุกคนทำงานเป็นทีมค่ะ)
แพทย์ดูและสั่งการเบื่องต้นไปก่อน พยาบาลจะรีบนำมาประวัติคราวๆ มาส่งให้ก่อนหรือรายงานทางวาจาไปก่อน
จากนั้นในระหว่างที่เข็นคนไข้เข้าห้องผ่าตัด แพทย์ก็จะดูชาร์ตคนไข้ไปด้วย ซึ่งบางครั้งประวัติคนแบบรีบมากยังเป็นกระดาษ
ที่ยัดๆ เป็นแผ่นๆ มาในแฟ้มมาก่อน ในระหว่างผ่านตัดหมอสั่งทำนั่นนี้ สั่งยาเพิ่ม จะมีพยาบาลเป็นดูแลตรงนั้นโดยเฉพาะค่ะ เช่นหมอ สั่งยาตัวไหนไปตอนกี่โมง ลงมือผ่ากี่โมงอย่างนี้อ่ะค่ะ
หลังจากเสร็จเรียบร้อยแพทย์จะมานั่งสรุปการผ่าตัดเขียนลงในชาร์ตอีกที แล้วพยาบาลที่อยุ่ในห้องผ่านตัดจะเป็นผู้ส่งรายงานผ่าตัดให้พยาบาลที่ต้องรับดูแลต่อ อย่างกรณี เฉียดตายมาก อาจไปนอนดูอาการในICU ก่อสักวันสองวัน ถ้าฟื้นขึ้นมาแล้วดูไม่มีปัญหาอะไร ก็ย้ายออกมาอยู่หอป่วยหรือห้องพิเศษแล้วหมอผ่าตัดจะตามมาดูอาการหลังผ่าตัดแล้วแต่หมออ่ะค่ะ
(สังเกตุอีกหนึ่งอย่าง รายมือหมอที่ว่าอ่านไม่ออก ยุ่งมาก นั่นเพราะเวลาสั่งการหรือเขียนชาร์ตต้องใช้ความเร็วในการเขียนทันกับสมองและทันกับการรักษาคนไข้ค่ะ
สังเกตุ 2 ตอนไปนอนโรงพยาบาลสิค่ะ ไม่ว่าพยาบาลหมอ จะทำอะไรกับร่างกายเราก็แล้วแต่ จะต้องถามว่า เราชื่อสกุลอะไรทุกครั้ง เพื่อกันความผิดผลาดในการให้ยา เพราะก่อนฉีดยาหรือให้ยากิน พยาบาลต้องเช็คชื่อยากับชื่อคนทุกครั้งค่ะ และให้ทราบว่าคนไข้ยังมีสติดีขณะที่พยาบาลหมอกำลังทำการรักษาค่ะ เพราะอย่างนั้นถ้าหมอพยาบาลถามชื่อก็ตอบไปเถอะค่ะ อย่าคิดว่าหมอบ้าเปล่าว่ะ ถามชื่ออยู่ได้ทุกครั้ง เพราะนั้นเป็นจรรยาบรรณของหมอและพยาบาลค่ะ ถ้าไม่เจออย่างนี้ขอบอกว่า คุณเสี่ยงอันตรายต่อชีวิตแล้วค่ะ )
ที่เราบอกไปเนี่ยเพราะเราสับสนตรงที่คุณนักเขียน บรรยายอ่ะค่ะ
คือสะกิจใจตรงที่ว่าดูประวัติคนไข้ที่หลัง ซึ่งมันเป็นอะไรที่แพทย์พยาบาลไม่ทำกันเด็ดขาด!
เราเลยว่าทำให้ดูสับสนมากค่ะ นักอ่านคนอื่นอาจไม่สนใจตรงจุดนี้
แต่เราว่าการเขียนหรือการเป็นนักเขียนที่ดีก็ต้องสนใจส่วนที่เป็นจริงนะคะ
เพราะมันจะทำให้งานที่เราเขียนออกมา เป็นงานเขียนที่ดีที่สุดของเราชิ้นหนึ่งค่ะ
ปล.หวังว่าคุณนักเขียนคงไม่โกรธเราน้า เราแค่แนะนำ เพราะอยากให้เขียนงานของคุณออกมาดี ถือเป็นการพัฒนางานนะคะ :L2:
ขอบคุณจริงค่าที่แนะนำและสำหรับข้อมูลดีๆเรื่องการผ่าตัด
น้ำแข็งใสมีอ่านขอมูลมานิดหน่อยแต่ด้วยเรื่องที่ว่าไม่มีความรู้ทางการแพทย์เลยทำให้เกิดความสับสน
และช่วงที่เขียนคงเบลอสุดๆเลยเรียบเรียงเรื่องผิด ต้องขออภัยจริงๆค่ะ
จะนำไปปรับปรุงเรื่องและรีไรท์ตอนนี้ใหม่ทันทีค่ะ
ขอบคุนมากค่ะสำหรับข้อมูลและติดตามครอบครัวตวัจอมมาโดยตลอด :pig4: :pig4:
-
พี่หมอจะเจอเนื้อคู่แล้วเหรอเนี่ย อิอิ
-
เนื้อคู่ของพี่หมอคือคนไข้คนนั้นป่ะ
แล้วใครเรียกพี่ราชัน
-
คุณตำรวจนี่ว่าที่สามี เอ๊ย แฟนคุณหมอรึเปล่าเนี่ย :o8:
:กอด1:
-
ศํตรูหัวใจโผล่ ????
-
น้ำแข็งใสใจร้าย มาทำไห้เค้าอยากแล้วก๊จากไป โฮฮฮ :o12:
-
เอาตอนที่18ที่รีไรท์ใหม่แล้วมาฝากค่ะ
ติดตามกันได้เลยนะ
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขคะ
ส่วนตอนใหม่ขอเวลาอีกสักพักแล้วจะเอามาลงให้นะค่ะ
ปล.ตอนนี้น้องเปาเปาและท่านอ๋องบทที่4มาลงให้แล้วนะค่ะ
ท่านใดชอบแนวจีนๆ จักรพรรดิ ไปติดตามกันได้นะค่ะ ใน วณิพกพเนจรค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36952.0
-
ใครกัน!!!!!!!!! ไม่เจอจอมใจเลยคิดถึง
-
;D แฮ่มาต่อแล้วแบบแก้ไข คิดถึงน้องใจคะ หายไปไหน นานแล้ว ><b
-
สวัสดีค่ะๆๆ
เป็นยังไงกันบ้างค้ะช่วงนี้
น้ำแข็งใสกำลังยุ่งได้ที่กับการจัดของจัดกระเป๋า :เฮ้อ:
แต่ยังมีเวลามานั่งอัพนิยาย :really2:
แต่ยังไงก็อ่านให้สนุกนะค่ะ
:pig4: :pig4:
บทที่ 19
[/b]
“นั่น...ราชันใช่ไหม” เสียงทักจากด้านหลังทำให้ร่างสูงใหญ่หันไปดู
“...” นัยน์ตาคมกริบเปิกขึ้นเล็กน้อยก่อนแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่อ่านไม่ออก
“ไม่เจอกันนานมากเลยนะ” คนผู้นั้นยังคงเดินเข้ามาใกล้ๆมากขึ้น “กี่ปีแล้วน้า สิบปีได้ไหมเนี่ย ตั้งแต่ไปเมืองนอก”
“...” ร่างสูงยังคงเงียบ
“พ...พลอย...” หากคนที่เอ่ยออกมากลับเป็นชายหนุ่มขี้เล่น จักรภพเงียบลงกว่าเดิม
“อ้าว...สวัสดีชิน” หญิงสาวทักแล้วเลยไปมองอีกคน “แล้วนั่น...ใช่...จักรหรือเปล่า” เจ้าของชื่อพยักหน้าให้พร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ
คนที่ชายหนุ่มทั้งคนเจอนั้นเป็นหญิงสาวรูปร่างสมส่วน หน้าตาเนียนใสถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง เธออยู่ในชุดเส็คหญิงสีโอโอลด์โรสสะดุดตา
“เอ่อ...เป็นยังไงบ้างละ” ชินกฤตถามขึ้นท่ามกลางบรรยากาศมาคุ
เธอยิ้ม “ก็ดีจ้ะ” แล้วหันสายตาไปจ้องชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนเงียบ “ราชันจะไม่ยอมคุยกับพลอยจริงๆหรือ”
จอมราชันแสยะยิ้มเล็กน้อย “ผมชื่อจอมราชัน กรุณาเรียกให้ถูก” ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะชื่อราชันเฉยๆแต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกต่อไป
หญิงสาวหน้าเจื่อนลงก่อนยิ้มฝืน “อ้อ...จ้ะ”
จักรภพที่เข้าใจว่าเพื่อนคงไม่อยากจะอยู่ตรงนี้เท่าไรจึงเอ่ยปากอย่างสุภาพ “พลอย พวกเราต้องขอตัวก่อนนะ พอดียังต้องเข้าบริษัทอีก” ในเมื่ออีกฝ่ายขอตัวอย่างสุภาพหญิงสาวก็ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งได้อีก จึงต้องยอมปล่อยไปแม้ในใจอยากจะคุยต่ออีกสักหน่อย โดยเฉพาะกับผู้ชายหน้าเคร่งที่ไม่มองเธอแม้แต่หางตา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แกไม่น่าหักหน้าผู้หญิงแบบนั้น” คนสุภาพบุรุษสุดๆต่อว่าเพื่อนที่เดินหน้าเข้มมาที่รถอย่างเสียไม่ได้
“ฉันทำแบบนั้น?” เสียงทุ้มเข้มขึ้น ตวัดสายตาคมกริบจ้องมองเพื่อน เจ้าตัวยกมือยอมแพ้ ไม่ต่อปากต่อคำต่อ เพราะรู้ว่าเพื่อนอารมณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก
รองประธานหนุ่มนั่งด้านข้างคนขับโดยมีนายจักรภพอาสาขับให้ ว่ากันตามจริง...ที่อาสาขับให้เป็นเพราะจอมราชันกำลังโกรธ พอโกรธทีไรเยียบจนมิดไมล์ทุกที
กว่าจะฝ่าการจารจรที่ติดขัดบนถนนใจกลางเมืองมาถึงตัวบริษัทได้เล่นเอาสามหนุ่มหงุดหงิดพอกัน จักรภพจอดรถหน้าตึกแล้วก็มียามประจำมารับรถไปเพื่อขับไปจอด
จอมราชันเลี่ยงไปที่สวนด้านหลังบริษัทที่ทางท่านประธานกันพื้นที่ส่วนหนึ่งให้สร้างเป็นสวนพักผ่อนขนาดไม่ใหญ่ มีเก้าอี้สวนวางอยู่ประปรายเพื่อพนักงานหรือใครก็ตามที่ที่นี่ได้นั่งเล่น ชินกฤตทำท่าจะตามไป หากจักรภพส่ายหน้าไม่ให้เพื่อนสนิทจอมทะเล้นเดินตามร่างสูงใหญ่อารมณ์กรุ่นไป...ตอนนี้ควรจะปล่อยให้เจ้าตัวอยู่คนเดียวดีกว่า...
“ปล่อยราชันไว้คนเดียวเถอะ” คนรั้งไว้บอก
“แต่...” อีกฝ่ายทำท่าจะค้าน “ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้”
“เขาจะโอเค เชื่อฉัน”
“แม่งเอย...ทำไมพลอยต้องมาทักด้วยนะ” เจ้าตัวหงุดหงิด หากไม่เป็นเพราะเพื่อนหญิงคนนั้นมาละก็ รองประธานของเขาก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้
“แล้วเราห้ามไม่ให้มันเกิดได้ที่ไหนละ” คนใจเย็นยังปลอบ ตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“ฉันไม่คิดว่าเธอยังจะกล้ามาทักเราอีก” ชินกฤตบ่น “บางทีฉันรู้สึกแย่แทนราชันนะ”
คราวนี้คนตรงหน้าก็ไม่ตอบ
“เฮ้อ...ถ้าเรื่องนั้นมันไม่เกิด เราก็คงยังเป็นเพื่อนกันอยู่” ถอนหายใจเฮือก “เนอะ...” แล้วหันไปพยักเพยิดให้เพื่อน
...ใช่...
...อะไรๆมันคงจะดีกว่านี้...
...ถ้า...ไม่มีเรื่องนั้น!!!...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อารมณ์ของพี่ใหญ่ของบ้านไม่ได้ดีขึ้นเลยตลอดวันนั้น เวลาล่วงเลยถึงตอนเย็นเสียที
ความเหนื่อยล้า ความเครียดจากการประชุมเมื่อช่วงเช้า รวมถึงการเจอหน้ากันของเพื่อนเก่าทำให้ร่างสูงหน้าเคร่ง เจ้าตัวไม่พูดพร่ำทำเพลงกับใคร พอถึงเวลาเลิกงานเจ้าตัวเดินฉับๆลงมาที่ลานจอดรถทันที ไม่ว่าใคร ลูกน้องคนไหน หรือเลขารุ่นเก๋าหน้าห้อง รวมถึงเพื่อนสนิทของคนก็ยังเข้าหน้าไม่ติดสักคน
เครื่องยนต์ของรถบีเอ็มคันโปรดดังกระหึ่มเมื่อเจ้าของเหยียบคันเร่งรัวเป็นชุด เจ้าตัวตบเกียร์จากPเป็นDอย่างแรงแล้วกระชากรถออกตัวจากซองจอด ความเร็วเร่งขึ้นเป็นลำดับจนพอรถออกจากตึกลงสู่ถนนใหญ่ เข็มบนหน้าปัดรถก็ชี้ถึงหนึ่งร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่หากการจราจรในช่วงเย็นของกรุงเทพฯทำให้ต้องลดความเร็วเป็นบางช่วงอย่างเสียไม่ได้ ยิ่งพาให้อารมณ์ที่กรุ่นค้างอยู่ปะทุเป็นระลอกๆ
กว่าจะถึงบ้าน หน้าตาหล่อเหลายิ่งบึ้งหนักไปกันใหญ่ พอกดรีโมทประตูอัตโนมัติก็เคลื่อนรถเข้าไป หลังจากจอดรถในโรงรถเสร็จก็ก้าวเข้าตัวบ้าน
ภายในบ้านเงียบเหงาเพราะไม่มีคนอยู่ ยังไม่มีใครกลับบ้าน เลยลองเดินเข้าไปทางฝั่งห้องครัวก็เจอหน้าแตงไทยที่ยืนเช็ดจานอยู่ พอรู้ว่ามีคนเข้ามาเธอเลยหันมาดู
“อ้าว...สวัสดีค่ะคุณราชัน” เธอทักทายแม้จะแอบหวาดๆกับสีหน้าของชายหนุ่มตอนนี้
“อืม...แล้วป้าอุ่นไปไหน”
“เอ่อ...ป้าอุ่นไปทำความสะอาดห้องคุณท่านค่ะ”
ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ
“เอ่อ...มีอะไรให้รับใช้หรือค่ะ” แตงไทยถามกล้าๆกลัวๆ
“อืม...ไม่เป็นไรผมเตรียมเองดีกว่า” ชายหนุ่มสาวเท้ามาอีกฝั่งของห้องครัว มีถังไม้ขนาดกลางๆที่ดูเหมือนเป็นของตกแต่งบ้านสไตล์ยุโรป แต่ถูกแค่ส่วนเดียว อีกส่วนที่ถูกคือต้องบอกว่าถังไม่นี้เป็นที่เก็บวิสกี้ชั้นดีของบ้าน และผู้ที่ชื่นชอบที่สุดคือจอมทัพน้องชายคนที่สามผู้ชื่นชอบสะสมเป็นงานอดิเรก เวลาเจ้าตัวเดินทางไปต่างประเทศทีไรต้องมีวิสกี้กลับมาด้วยขวดสองขวด เรียกได้ว่าคอชั้นสูงจริงๆ
ในถังมีทั้งสกอต วิสกี้ ไอริช วิสกี้ และอื่นๆ รวมถึง เบล็นเดด วิสกี้
“เบล็นเดด วิสกี้” ก็คือวิสกี้ที่แพร่หลายที่สุด ได้จากการผสมผสานระหว่างมอลต์ วิสกี้และเกรนด์ วิสกี้ เข้าด้วยกันตามสูตรเฉพาะของมาสเตอร์ผู้ปรุงวิสกี้ โดยมักจะมีส่วนผสมของเกรน วิสกี้ มากกว่ามอลต์ วิสกี้
แต่พี่ใหญ่เลือกขวดที่เขาชอบที่สุดอย่าง “ดีลักซ์ วิสกี้” ซึ่งนับว่าเป็น เบล็นเดด วิสกี้ ระดับสูง หายาก เก็บบ่มไว้นานปีด้วยวิธีพิเศษ หรือได้รับการปรุงเนื่องในโอกาสเฉลิมฉลองต่าง ๆ ถ้าเป็นดีลักซ์ เบล็นเดด วิสกี้ มักจะมีส่วนผสมของมอลต์ วิสกี้ มากกว่า เกรน วิสกี้ และจะต้องเก็บบ่มไว้นานกว่า 12 ปี ขึ้นไป
แตงไทยเห็นว่าคุณชายของเธอเลือกได้แล้วจึงส่งแก้วให้อย่างรู้งาน เธอไม่รู้หรอกว่าที่ชายหนุ่มกินเรียกว่าอะไร รู้แต่เป็นของแพง
มือใหญ่รับแก้วมาแล้วผงกหัวให้ ก่อนเดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง ชายหนุ่มวางขวดน้ำธัญพืชหมักลงบนโต๊ะข้างเตียงพร้อมแก้ว
เจ้าตัวคลายเนคไทออก ถอดเสื้อแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
สักพักก็เดินออกมาด้วยชุดกางเกงขาสั้น เสื้อยืด ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งกับเตียง ค่อยๆรินน้ำสีอำพันลงในแก้วโดยไม่ได้ผสมอะไรสักอย่าง
นั่งจิบน้ำเมาไปเรื่อยจนเวลาล่วงเลยไปเท่าไรไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าหัวเริ่มหนักอึ้ง ตาใกล้ปิดลง ความจริงแค่วิสกี้ไม่มีผลต่อเขาเท่าไร แต่อาจเป็นเพราะความเหนื่อยสะสมบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอลล์ทำให้เขาง่วงงุนอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อหัวลงถึงหมอนก็หลับไปไม่รู้เรื่อง มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่...
“พ...พ...พี่ราชัน” แรงเขย่ารวมกับเสียงเรียกที่ลอดเข้ามาในโสตประสาททำให้เขาเริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆขยับเปลือกตาอย่างยากลำบาก และในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นได้
ภาพที่สะท้อนเข้าตาคือร่ากลมๆนุ่มนิ่มของเจ้าลูกหมูที่นั่งข้างเตียงจ้องหน้าเขาอยู่
“อา...” เขาแสบคอ น้องเหมือนจะรู้จึงยื่นแก้วน้ำเปล่าใสแจ๋วมาให้ มือใหญ่รับไปดื่ม จนหมดแก้วน้องก็เอาแก้วกลับไป
เขาสะบัดหัวสองสามทีให้หายมึน
“เป็นออย่างไรบ้างครับ” เสียงทุ้มออกแหลมเล็กน้อยถาม ตากลมโตมองร่างสูงอย่างเป็นห่วง
จอมใจเพิ่งกลับบ้านมาได้สักพักเพราะวันนี้มีเรียนดึก พอกลับมาถึงก็ลองมาดูบ้านใหญ่เผื่อจะมีใครกลับมาแล้วบ้าง เข้ามาถึงเจอบรรดาแม่บ้านกำลังตั้งโต๊ะอาหารเย็น
เห็นลุงไตร ป้านงค์ พี่ทัพ พี่เวทย์นั่งอยู่ มองซ้ายมองขวาไร้วี่แววของพี่ใหญ่ จึงลองถามคนในบ้านและได้คำตอบมาว่านอนอยู่ข้างบน ไม่มีใครอยากรบกวนเขาเพราะจอมไตรบอกแล้วว่าวันนี้จอมราชันคงเหนื่อยมากปล่อยให้เขาได้พักผ่อนบ้าง ส่วนอาหาร...รอให้เขาตื่นแล้วค่อยมากินทีหลังก็ได้
เจ้าหนูจึงลองเดินมาดูที่ห้องพี่ชาย แต่พอเข้ามาแล้วก็นิ่วหน้าเมื่อเห็นขวดแก้วที่วางบนโต๊ะกับแก้วที่เหลือน้ำสีอำพันเล็กน้อย
เขารู้ได้ทันทีว่าวันนี้พี่ชายมีเรื่องไม่สบายใจแน่นอนเพราะชายหนุ่มไม่ใช่คนขี้เมา เขาเลือกที่จะดื่มเฉพาะเวลาสังสรรค์และเวลาที่ทุกข์ใจเท่านั้น
แม้ใจหนึ่งอยากจะให้นอนต่อ แต่ว่าเขาก็ไม่อยากให้พี่ชายนอนหลับทั้งที่ตัวมีกลิ่นติดจึงตัดสินใจปลุก
“พี่ราชัน” น้องน้อยเรียกอีกครั้งเมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่ตอบ
“พี่โอเคครับ”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มรู้ว่าน้องกังวลเรื่องเขา
“ไม่มีครับ” เขาปดเพราะไม่อยากให้น้องไม่สบายใจ เขากำลังเครียดกับปัญหาที่บริษัท ซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้นสักนิด!!!!
จอมใจรู้ว่าพี่ชายไม่ยอมบอกความจริง แต่ก็ไม่เซ้าซี้
“งั้นลงไปกินข้าวกับใจนะครับ” เจ้าหนูอ้อน เอาหัวซุกลงกับต้นแขนแข็งแรง ชายหนุ่มก้มหน้าสูดความหอมจากเรือนผมนิ่มๆราวกับเป็นยาชูกำลัง
“ไปครับ” พี่ใหญ่ฉุดร่างกลมๆขึ้นแล้วบอกให้น้องรอแล้วเจ้าตัวก็เข้าไปล้างหน้าล้างตา
ทั้งสองพี่น้องพากันเดินลงมาข้างล่างเพื่อท่านอาหารเย็น คนอื่นๆที่เห็นก็ยิ้มยินดี
เจ้าหนูก็พลอยยิ้มกว้างอย่างให้กำลังใจพี่ชาย
...เขาไม่รู้หรอกว่าพี่ราชันมีเรื่องอะไร...
...แต่...
...เขาไม่ยอมให้พี่ชายเขามีสีหน้าอมทุกข์แน่นอน...
...เขาเอาใจช่วยพี่ชายเสมอ...
...แล้ว...กลับมาเป็นพี่ใหญ่ที่ใจดี น่ารักของใจไวๆนะครับ...
...บ่องตง!!! หนูคิดถึง...
To be Continue
:L1: :pig4:
แหมน้องใจนี่วัยรุ่นใช้ศัพท์ใหม่ด้วย บ่องตง...ฮะๆๆ
น้ำแข็งใสเห็นครั้งแรกยังคงว่านี่มันอารายยยยยเนี่ย
ถึงจะใช้ภาษาวิบัติ แต่ก็อย่างลืมรากฐานของภาษาไทยนะคะ
ปล. ขอสปอยว่าตอนหน้าบอกได้คำเดียวว่าอย่าพลาด แต่จะอะไรนั้นขอให้ติดตาม (คือความจริงมันก็ไม่ได้แปลกใหม่ แต่ป้าน้ำแข็งอยากออกตัวแรว๊งไปงั้นละ อิอิ :impress2:)
-
เอออออออ..................มันบอกไม่ถูก
มาเคลียร์เร็วๆนะคุณราชัน
-
อ๊ากก
ยิ่งสปอยแบบนี้ยิ่งอยากอ่านนะ
อิอิ
มาต่อไวๆนะคะ
-
อะไรยังไง ผญ.คนนั้นต้องหักอกราชันแน่เลย
-
กรี๊ดดดด รีบอัพด่วนค่า~ :z3:
-
ต้องให้หมูน้อยย อ้อนนเยอะๆ :กอด1: :กอด1:
-
แหม ถ้ายังโกรธอยู่แสดงว่ายังแคร์นะคะ เหอๆ
-
:pigwrite:
อ้วน อ้วน อ้วนนนนนนนนนนนน
หมู หมู หมูวววววววววววววววววว
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ลูกหมูตัวขาวมาช่วยไม่ทันอะ
ครั้งต่อไปเ าน้องไปด้วยเลยนะจะได้ไม่เคลียด
ปล.มันเรื่องไรกันอะอยากรู้ๆ
-
o13 :mc4:
จอมใจ คือกำลังใจ ของพี่ราชัน เสมอ
ตอนต่อไปแรงไม่แรงไม่ว่าขอให้มาไวไว :z2:
-
ไม่สปอยก็ไม่มีพลาดจ๊ะ น้องน่ารักจริงๆ ผู้หญิงคนนัี้นใครเนี่ยทำพี่ใหญ่เราเสียเซลฟ์
-
บ่องตง จอมใจจะน่ารักเกินไปแล้วน่ะ♥
-
รอตอนต่อไปน่ะ :impress2:
:L2: :L2:
-
โอ้ สปอยมาแบบนี้
ต้องรีบเอาตอนนหน้ามาลงต่อไวไวน้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาทำอะไรให้ราชันอ่าาาาาาา อยากรู้มากเลย รอตอนต่อไป
น้องจอมใจต้องมาดูแลพี่ราชันบ่อยๆซะแล้ว
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
จอมใจน่ารักมาก
:impress3:
เอาใจช่วยนักเขียนจ้า
o13
-
จอมใจน่ารักจังเลยยยยยยย :impress2:
:call:
-
คนนั้นคงไม่ได้ทิ้งพี่ราชันเรานะ
-
เรื่องนั้น... มันเรื่องอะไร!!
แล้วยัยนั่น... มันเป็นใคร!!!
หนูใจมีการใช้บ่องตงด้วยแน่ะ ทันสมัยใช่เล่นนะเรา
ลุงแก่ๆคนนี้ยังไม่รู้เลยว่าทันฮิตตอนไหน (ถ้า 14 เรียกว่าแก่ เขาก็เป็นบรรพบุรุษทั่วบ้านทั่วเมืองแล้วมั้งง?!~)
-
เขาอยากรู้ว่ามีอะไรกับผู้หญิงคนน้านนนนนนนนน
อยากรู้อะๆๆๆๆๆๆๆ
-
บ่องตง น่ารักจัง
-
หล่อนเป็นใครยะ ถึงมาทำให้พี่ราชันของฉันเป็นอย่างนี้ (:z6: โดนน้องใจถีบ)
เห้อออ ถ้าจะมีอิทธิพลในชีวิตพี่ใหญ่ของเราน่าดู ทีเดียว
-
น้องใจทำให้พี่ราชันกลับมาสดชื่นได้จริงๆ
-
บ่องตง!
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
โผล่มาแล้วว
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อยากรู้มันเกิดอะไรขึ้น (พลอย กะ ราชัน)
ตอนหน้ามันคืออะไร อยากอ่าน >_<!!!
-
ราชัน กะ พลอย
มันมีอะไรระหว่างสองคนเนี่ย
มันเกิดอะไรขึ้นน :angry2:
มันค้างน้าาาาาาาาาาาาาาาา :laugh:
-
ยัยนั้นทำเรื่องไรไว้อ่ะ
น้องจอมใจอ้อนพี่เขาบ่อยๆนะ
พี่ราชันจะได้ไม่ทำบรรยากาศอึมคึม
พาคนทั้งบ้านและคนอื่นเครียดเอานา
ตอนหน้าต้อไม่พลาด
-
ชะนีตนนั้น?หักหลังราชัน?
หรือว่าทิ้งราชันไป? วั้นก็คิดซะว่าปล่อยชะนีกลับป่าเถอะครับ :m16:
น้องใจคนเดียวก็เหลือล้น :กอด1:
-
:m16: :m16: :m16: :m16:นางนั้นเป็นใครอะแต่ไม่คิดว่าจะเคยเป็นแฟนพี่ราชันแน่ๆ :m16: :m16:
-
จบตอนซะน่ารักเชียว
จะตั้งตารอรอตอนหน้านะคะ
-
ของฝากค่ะ
ชุดเส็คหญิงสีโอรส >> ชุดกระโปรงสั้นสีโอลด์โรส
สีโอลด์โรส เป็นคำยืมมาจากภาษาต่างประเทศนะคะ เทียบเหมือนมีส้มจางๆ ของกุหลาบแห้ง
ไม่มีสีโอรสค่ะ
พอโกรธทีไรเยียบจมเข้มไมล์ทุกที >> พอโกรธทีไรเหยียบจนมิดไมล์ทุกที
เครื่องยนต์ของรถบีเอ็มคันโปรดดังกระหึ่มตดๆกันเมื่อเจ้าของเหยียบคันเร่งหลายครั้ง >> เครื่องยนต์บีเอ็มดังกระหึ่มต่อเนื่องเมื่อเจ้าของเหยียบคันเร่งรัวเป็นชุด
ไปนั่งรออ่านตอนต่อไปล่ะค่ะ
-
พี่ชัน(???)มีความหลังอะไรกับยัยคนนั้นอ่ะ :z3: :m16:
:กอด1:
-
ราชันมีซัมติงอะไรกับนางนั้นเนี่ย!!! ไม่เอานะ ถึงมีก็ให้เป็นอดีตไปนะ อย่ามาระรานในอนาคตเด็ดขาด
-
:call: :call: :call: :call:
-
บ่องตงลูกหมูมากเลย o18
รอตอนหน้าว่ามีอะไรที่ห้ามพลาด หรือว่าลูกหมูจะโดนเขมือบ :laugh:
บวกเป็ด
-
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
-
ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรไว้นะเนี่ย น่าสงสัยจริง ๆ
-
ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรไว้ ราชันถึงโกรธ ตามๆๆ
-
ราชันไม่ต้องไม่สนใจยัยนั่นหรอก สงสัยเป็นแฟนเก่าแน่เลย
สนใจแค่น้องจอมใจคนเดียวก็พอแล้วมั้งพี่ราชันของเจ้าลูกหมู
-
ของฝากค่ะ
ชุดเส็คหญิงสีโอรส >> ชุดกระโปรงสั้นสีโอลด์โรส
สีโอลด์โรส เป็นคำยืมมาจากภาษาต่างประเทศนะคะ เทียบเหมือนมีส้มจางๆ ของกุหลาบแห้ง
ไม่มีสีโอรสค่ะ
พอโกรธทีไรเยียบจมเข้มไมล์ทุกที >> พอโกรธทีไรเหยียบจนมิดไมล์ทุกที
เครื่องยนต์ของรถบีเอ็มคันโปรดดังกระหึ่มตดๆกันเมื่อเจ้าของเหยียบคันเร่งหลายครั้ง >> เครื่องยนต์บีเอ็มดังกระหึ่มต่อเนื่องเมื่อเจ้าของเหยียบคันเร่งรัวเป็นชุด
ไปนั่งรออ่านตอนต่อไปล่ะค่ะ
ขอบคุนสำหรับคำผิดค่ะ เด่วไปแก้ละจ้า
-
หนูใจหนูต้องเป็นกำลังใจให้พี่ราชันนะ
อย่าให้ยัยผู้หญิงคนนั้นมาทำให้พี่ราชันหงุดหงิดนะจ๊ะ
ถ้ามาอีกน้องใจต้อง :z6: เลยนะจ๊ะ
-
คุณเธอเป็นครายยยยยยยยยยยยยย มาทำอะไรพี่ชันของใจ :angry2:
-
อะไร เรื่องนี้กะมีนางมารชะนีด้วยเหรอ :m31: :m31:
ยัยนี่เป็นไคร เคยทำไร เค้าไม่สน แต่มาทำไห้พี่ราชันของน้องใจ เครียด ชั้นไม่เก็บหล่อนไว้แน่ :angry2: :angry2:
-
ชอบๆๆๆๆ
-
ผู้หญิงคนนั้นคือใคร!!!!!
ใจร้ายกับพี่ราชันมาแน่ๆ แต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะมีอิทธิพลกับพี่ราชันมากจริงๆ
ไม่อยากให้ดราม่าเลย สงสารน้องใจ เดี๋ยวจะพลอยหงอยเหงาไปตามๆกันด้วย
น้องใจอินเทรนด์มากๆเลยนะคะ บ่องตง เนี่ย ฮ่าๆ
-
ยัยนั้นเป็นใครกันนะ
-
ตอนนี้มีเรื่องสั้นใหม่มาลงในเล้าแล้วค่ะ ฝากไปลองอ่านกันด้วยนะค่ะ ขอบคุนค่า :pig4: :pig4:
ชื่อเรื่องว่า [เรื่องสั้นเดอะซีรี่ส์] : ไอศกรีมหลากรส หัวใจหลากรัก::รสชาติที่ 1::รสชอกโกแลต (1)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37216.msg2320261#msg2320261
ตามลิ้งไปเลยค่ะ :pig4: :pig4:
-
ยัยป้าคนนั้นคงทำราชันไว้แสบมากแน่ๆ ชิ
-
ผู้หญิงนางนั้นเป็นใครนิ
-
แหมๆๆ แค่น้องมาก็ดีขึ้นเชียววว หุหุหุ o13
-
อ่านทันแล้วค่ะ....ชอบแนวนี้เหมือนกานนนนนนนนนค่ะ รักใสๆแนวอบอุ่นของครอบครัวเยี่ยงนี้ อิอิอิอิ
-
สวัสดีค่ะทุกท่าน
ก่อนอื่นต้องขออภัยอย่างยิ่มทีี่หายไปหลายวัน
คือนอกจากจะยุ่งๆแล้วหัวสมองเกิดตันกระทันหัน
พลอตมีแต่บรรยายไม่ออก ฮะๆเลยมาช้าอย่างที่เห็นค่ะ
ยังไงก็ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ
ปล.ตอนนี้น้ำแข็งใสพาพี่ชายสุดหล่อมาเล่าเองเลยค่ะ
ติดตามได้เลย
:pig4: :pig4:
บทที่ 20.1
[/b]
สวัสดีครับทุกคน...ผม...นายจอมราชัน สุทธิไพศาล บุตรชายคนโตของท่านจอมไตรและนางนวลอนงค์ สุทธิไพศาล มีน้องชายสี่คนครับ...ปัจจุบันดำรงตำแน่งรองประธานบริษัทแลนด์ พรอบพรอตี้ ครับ
ผมขอออกตัวก่อนเลยว่าผมเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่มีความเฮฮาเหมือนเจ้าเวทย์เท่าไร เพราะฉะนั้นถ้าผมพูดอะไรแข็งๆทื่อๆไปบ้างอย่าได้โกรธเคืองนะครับ
ผมรู้ว่าทุกๆคนอยากให้ผมออกมาแถลงไขเรื่องราวยุ่งๆในช่วงนี้ของผม ผมรู้ครับว่าทุกคนกังวลเรื่องของผม ผมมีทั้งเรื่องที่บริษัทแต่ตื้นลึกหนาบางแค่ไหนผมคงไม่ได้เพราะว่ามันเป็นความลับทางบริษัทที่ไม่สามารถเปิดเผยได้ครับ
ส่วนอีกเรื่องก็คือเรื่องที่ยังคงติดใจกันมาตลอดว่าทำไมผมถึงทำตัวไม่เป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงคนนั้นที่เคยได้ชื่อว่า...”เพื่อน” แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะบอกได้ว่ามันเป็นความสัมพันธ์ที่เกินกว่าเพื่อนก็ได้ครับ แต่พอมีเรื่องนั้นเกิดขึ้นมา...ผมคนนี้แหละที่เป็นคนตัดความสัมพันธ์จากนั้นเป็นต้นมา
วันนี้ผมก็อยากจะมาบอกให้ทุกคนได้รู้ถึงอดีตเรื่องนั้นกันครับ
หากจะเล่ามันก็ต้องย้อนไปเมื่อสิบสองปีที่แล้ว สมัยผมยังเป็นนิสิตชั้นปีที่สาม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สมันนั้นผมยังคงเป็นนิสิตของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังใจกลางกรุงเทพฯ ผมเรียนอยู่คณะบริหารชั้นปีที่สาม
ชีวิตผมก็มีแค่เรื่องเรียน มีเที่ยวเล่นบ้างตามประสา แต่ด้วยความเป็นลูกชายคนโตสุดของบ้านทำให้พ่อแม่คาดหวังกับผมไว้ค่อนข้างสูง มันเลยเป็นการบ่มนิสัยเคร่งขรึม การวางตัวที่ดี เพื่อจะได้มาสืบทอดกิจการอสังหาริมทรัพท์ของครอบครัว ซึ่งไม่มีปัญหาใดสำหรับผมเพราะผมค่อนข้างจะชอบการบริหารมานานแล้ว และเนื่องด้วยความเป็นพี่ใหญ่ของน้องๆ ผมต้องมีความเป็นผู้นำและค่อนข้างเด็ดขาดเพื่อที่จะสามารถดูแลน้องๆได้
บางคนอาจจะมองผมแก่เกินวัยแต่บอกตรงนี้เลยไม่แก่เกินแกงแน่นอนครับ!!!
ผม ชิน และจักรเราสามคนเป็นเพื่อนซี้ปึกปักกันครับ ไปไหนไปด้วย ทุกคนในขณะเลยคิดว่าพวกผมเล่นสามพีกันครับ แต่
แบบ...แค่คิดก็สยองแล้วครับ
ผมไม่มีแฟน ไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน ไม่ใช่ว่าผมตายด้านอะไรนะครับเพียงแค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ครับ ไม่อยากคบกันแบบชุ่ยๆคบแล้วเลิก ฟันแล้วทิ้งอย่างนี้ผมไม่ชอบครับ อย่างไรผู้หญิงคือเพศแม่เราควรให้เกียรติครับ
เรื่องของผมและผู้หญิงคนนั้นมันก็เกิดช่วงเวลานี้แหละเมื่อ...การรับน้องใหม่ของคณะผมมาถึง...
ผมจำได้ว่าคณะของผมมีการรับน้องใหม่ในวันหนึ่ง ผมซึ่งเป็นพี่ปีสามแล้วก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรมาก ยกหน้า ที่ทั้งหมดให้น้องปีสองดูแล เราก็แค่ดูน้องๆอยู่ห่างๆ
พวกเรามารวมกันที่ใต้ตึกคณะ โดยน้องๆปีหนึ่งนั่งเรียงแถวกันและมีป้ายห้อยคอ ปีสองก็จะคอยเปิดกิจกรรม ทั้งร้องเพลง เต้น และอื่นๆ ผมก็นั่งดูอย่างขำๆครับ เมื่อสองปีก่อนตอนเราเข้ามาเป็นเฟรชชี่พี่ๆเขาก็แกล้งเรา พอเราขึ้นปีสองเราก็แกล้งน้องต่อ มันเหมือนเป็นวงจรชีวิตเด็กมหาลัยมากๆเลยครับ
“เอาละครับน้องๆ หลังจากเราไร้สาระมากันนานแล้วนะครับ เรามามีสาระกันสักนิดดีกว่า” น้องปีสองที่ชื่อโอ ถ้าผมจำไม่ผิดตะโกนใส่ไมค์ด้วยความตลก น้องๆก็ขำครับ “เราจะขอเชิญพี่ปีสามมาให้โอวาท ให้ข้อคิดน้องๆสักหน่อยนะครับ” เจ้าตัวพูดเหมือนแบบอธิบดีคณะจะมาเลยครับ เป็นงานเป็นการมากๆ
น้องๆก็มองไปรอบๆเหมือนกับมองหาว่าใครจะมาพูด ผมก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าคงมีเพื่อนผมบางคนคงจะขึ้นไปพูด นั่งมองไปเรื่อยๆแต่แบบเริ่มรู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้ครับ สายตาแปลกของพวกปีสองและเพื่อนผมมันเพ่งมาที่ผม
แล้วไอ้โอมันก็พูดกรอกลงไมค์ครับ “งั้นเรามาพบกับพี่ปีสามที่เขาว่ากันว่าหล่อที่สุดในคณะ พ่วงด้วยตำแหน่งผู้สละสิทธิ์เดือนบริหารอย่างเป็นทางการ” พูดแค่นี้เขาก็รู้กันทั้งบางแล้วครับ “เชิญพี่จอมราชันเลยครับ” นั่นไง!!!
ทำไมถึงรู้หรือครับ...เพราะผมเป็นคนที่สละสิทธิ์การเป็นเดือนของบริหารเพราะว่าผมไม่ได้อยากเป็นเลยต้องเลือกคนอื่นมาเป็นแทนครับ ความจริงผมก็ไม่ได้คิดว่าผมหล่ออะไรมากมาย แต่มีคนชอบบอกว่าผมหล่อ หน้าตาดี คือความจริงมันก็เป็นแค่ส่วนเดียวครับ อีกส่วนก็คือถ้าเรารู้จักดูแลตัวเอง มีสุขภาพที่ดี เป็นคนดี สุภาพ ผมคดว่าใครๆก็หล่อได้ครับ!!!
เสียงปรบมือเสียงโห่จากน้องทำให้ผมต้องยืนขึ้นอย่างเสียไม่ได้
“ว้าววว หล่อจังเลย” เสียงซุบซิบที่ดันมาเข้าหูผม ผมเลยยิ้มแบบเขินๆ
“เอาละครับ ผมจะส่งต่อไมค์ให้พี่จอมราชันละครับ” ไอ้น้องจอมแสบมันทำหน้ากวนๆแล้วส่งไมค์ให้ผม อยากจะเอาไมค์เคาะหัวมันจริงๆครับ แต่ต้องทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีต่อหน้าน้องๆก่อน
“สวัสดีครับ” ผมกรอกเสียงลงไปในไมค์ น้องๆส่งเสียงมาให้ผมเหมือนเป็นดาราอย่างไรอย่างนั้น “พี่ชื่อจอมราชันนะครับ” ผมแนะนำตัวเองไป “อยู่ปีสามครับ ความจริงพี่พูดไม่ค่อยเก่ง เอาเป็นว่าพี่ก็ยินดีต้อนรับน้องๆทุกคนนะครับ ขอให้เราทั้งหมดรักกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน สามัคคีกันนะครับ ขอบคุณครับ” ผมยิ้มนิดปิดท้าย
น้องๆทั้งชายและหญิงรับคำกันแข็งขันคนแก่ๆอย่างผมก็ดีใจครับ
ผมส่งไมค์กลับไปให้น้องปีสองคนเดิมมาทำหน้าที่ต่อไป
จนเย็นๆเราถึงจะปล่อยน้องๆกลับบ้านครับ พวกผมในฐานะพี่ๆก็ต้องอยู่รอจนน้องๆกลับ เราถึงจะเก็บกวาดข้าวของแล้วค่อยกลับ
ผมเดินออกมาเอารถกับพวกไอ้ชินครับ พอแต่ละคนขึ้นรถเราก็แยกย้าย ผมก็ขับมาเรื่อยจะออกจากมหาลัย
เอี๊ยด!!
ผมเบรกรถสุดโต่งเลยครับเมื่อเห็นร่างคนๆหนึ่งกำลังล้มลงตรงริมฟุตบาทครับ แถมล้มลงมากลางถนนด้วย ดีนะว่าผมขับช้าๆไม่รีบเท่าไร
ผมรีบเปิดประตูลงไปดูใกล้...
เป็นผู้หญิงร่างสมส่วนหน้าตาซีดเซียวนอนอยู่ครับ
“คุณๆ” ผมช้อนหัวเธอมาวางบนตักแล้วเขย่าๆ ผมไม่อยากฉวยโอกาสปลดกระดุมหรือเข็ขัดเพราะยังไงเธอก้เป็นผู้หญิง พี่ยามหน้าประตูวิ่งมาดู
“เกิดอะไรครับ” เขาถาม ผมเลยตอบ
“คุณๆคนนี้เขาเป็นลมล้มลงมากลางถนนครับ” ผมบอก แต่ผมไม่มีแกระทั่งยาดมจะช่วยเธอ “พี่มียาดมไหมครับ”
“มีๆ น้องพาคนเป็นลมมานั่งก่อนมา” พี่แกกลับไปลากเก้าอี้พลาสติกของแกมา ผมพยุงร่างเธอวางนั่งแล้วใหเธอพิงกับบั้นเอวของผม เอามือพัดๆให้
พี่ยามกลับมาอีกทีพร้อมยาดม ผมเอามาอังตรงจมูก
สักพักผมก็เห็นการเคลื่อนไหวของเธอ...
เธอผงกหัวขึ้นมามองผม สีหน้าดีขึ้น
“เอ่อ...ฉัน...” เสียงหวานๆที่เปล่งออกมาแหบเล็กน้อย
“คุณเป็นลมนะ ล้มลงมาที่ถนน” ผมเฉลย
เธอดันตัวเองให้ตั้งตรงแล้วหันมาคุยกับผม “ขอบคุณนะค่ะเอ่อ...”
“จอมราชันครับ” ผมบอกชื่อตัว
“อ้อ...ใช่พี่ปีสามที่ออกมาพูดหรือเปล่าค่ะ” เธอถาม
ผมพยักหน้า “น้องอยู่บริหารหรือครับ”
“ค่ะ”
“แหมน้องในคณะนี่เอง”
“ค่ะ ขอบคุณพี่มากๆเลยนะค่ะ” เธอก้มหน้าให้ผม แล้วหันไปขอบคุณพี่ยามด้วย
ผมยิ้ม “ไม่เป็นไรพี่น้องกัน” ใช่ครับรุ่นพี่รุ่นน้องคณะเดียวกันมีอะไรก็ช่วยเหลือกันครับ “แล้วน้องชื่ออะไร”
ผมถามกลับ
“ชื่อพลอยคะ!!!”
To be Continue
:pig4: :pig4:
นี่คงจะเรียกได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นนะค่ะ
การจะเล่าอดีตของคนหนึ่งมันคงจะไม่ได้ภายในตอนเดียวเพราะฉะนั้นน้ำแข็งใสเลยขอเขียนเป็นตอนย่อยๆ
แต่ว่าคงไม่เกินสามตอนแน่นอนค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะค่ะ
-
ที่เป็นลมเนี่ยจงใจรึเปล่า ???
o8 o8 o8
-
:serius2:
:L2: :L2:
-
ตอบชัดถ้อยชัดคำเลยนะเธอ
ไม่ค่อยอยากแนะนำตัวเองสักเท่าไหร่นะ :onion_asleep:
-
ไม่ชอบชะนี 55555
แต่จะอดทนรออ่านนะคะ
รอน้องจอมใจกลับมาา
-
เราจะได้รู้ความจริงกันซะที o18 o18
-
บังอาจชื่อเหมือนเราเดี๋ยวตบกลิ้งเลย
-
ไม่อยากอ่านนนนน อ่านแล้วมันเจ็บจี้ดดดดแทนจอมใจง่าา :sad11:
-
ตั้งใจอ่อยหรือเปล่า :m16:
-
เหมือนพอจะเดาออกลางๆ
อย่ามายุ่งกับจอมราชันนะ
:z10:
-
ดูก้รู้ว่าอ่อย ชิส์ :m16: :m16:
:กอด1:
-
เธอมาเพื่ออ่อย และสร้างความร้าวราน =w=
-
นางตั้งใจไปหรือเปล่าจ้า
:m16: :m16:
-
:z3: :z3: มาทำให้ ค้างๆๆ :a5: o22
กลับมาต่อเร็วเถอะ :z13: :z13:
-
อย่างนี้แสดงว่าตั้งใจมาอ่อยราชันเหรอ
-
เจ๊พลอย
ตั้งใจอ่อยอ๊ะป่าวเนี่ย
-
ึคือใครเป็นมั่ง คือ เรายังไม่รู้พลอยนี่ดีหรือไม่ดียังไง
แต่ไม่ชอบอ่ะ ไม่อยากให้มายุ่ง หรือ เกี่ยวข้องกับพี่ใหญ่เลย
เค้ากลัวน้องใจจะเสียใจอ่ะ
-
พลอยมาอ่อยบะนิ
-
ประทานโทษนะ!!!
ที่เป็นลมน่ะ
จริงๆรึว่าอ่อย?!
-
จุดเริ่มต้นแย่ๆ
-
ตะโกนทำไม วู้ววว
-
เขียนดีจังค่ะ ชอบเวลาน้องกะพี่ราชันอยู่ในโลกส่วนตัว
ว่าแต่ตอนนี้ถึงครึ่งเรื่องยังคะ555
-
ไม่ค่อยชัดเลยอ่ะว่า อ่อย บอกชื่อซะชัดเจนเชียว
-
จุดเริ่มต้นแหละ อะหุ
พี่ราชันของน้องจอมใจนิ ฮอตจริงๆเน้อ 5555
-
ตั้งใจอ่อยสุดกำลัง เหอะ!!!
-
:m16: :m16: :m16: :m16:มาอ่อยแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
:call: :call: :call:
-
รอดูไปก่อนแล้วก็จะรู้
-
เอ เป็นรุ่นน้องในคณะหราเนี้ย
-
นางตั้งใจแน่ๆ ชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้
คิดถึงน้องใจจังเลยค่ะ อยากเจอน้องใจ ฮ่าๆ
ถ้าน้องน้ำแข็งตันหล่ะก็... พี่แนะนำนะคะ
เอาพี่พลคั่นก็ได้นะพี่ไม่ว่า หรือจะเป็นพี่เวทย์ก็ไม่ว่านะคะ อิอิ
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
มาแล้ว
อดีตที่เคยนอกใจจอมใจ
-
เรารู้สึกชังชะนีเหลือเกิน :m16:
ชะนีเป็นบ่อเกิดของหายนะ :z6: เหอะ!!!!
-
ผู้หญิงคนนั้นคงทำอะไรสักอย่างสินะ
-
:angry2:พลอย เธอช่างเป็นคนป่วยที่เป็นลมได้น่าหมั่นไส้มากนะยะ
-
:sad4: รอๆๆๆๆๆๆ
-
ชะีพลอยรีบแนะนำตัวเลย
-
หึ หึ หึ น่าสงสารชะนีน้อยที่โผล่ออกมา o18
-
เธอชื่อ"พลอย" เอาล่ะสิ
อ่านระหว่างรอเดินทางต่อ
:กอด1:
บวกเป็ด
-
:m16: พลอยโผล่... ต้องมีอะไรแน่
-
ชะนีก็เป็นชะนีอยู่วันยังค่ำอะเเหละ ชอบอ่อย :m16: :m16:
-
มารยาอ่ะเปล่าน้องหนูชะนีน้อย
-
งืมๆๆๆ
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:เข้ามารอ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ง่าาาาาาาา :hao5:
รอนะๆ :sad4:
-
คนแต่งหายไปไหนอ่ะ
-
ยัยพลอย ทำอะไรพี่ราชันยะ :m16:
-
:hao7:คิดถึงพี่ราชันมากๆๆๆๆๆๆๆ คิดถึงน้องใจด้วย
-
สวัสดีค่ะทุกท่าน ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกเลยว่าขอโทษจากใจจริงค่ะที่หายไปนานมาก
ตอนนี้เปิดเทอมแล้วเลยยุ่งๆน่ะค่ะ อีกอย่างหนึ่งคือญี่ปุ่นมันเป็นอะไรที่สนุกจริงๆ เลยเที่ยวเล่นซะเพลินไปหมด
ตอนนี้กำลังแต่งไปเรื่อยๆค่ะ คือบางทีเรียนเลิกดึก การบ้านเยอะ ก็ไม่มีเวลาพิมพ์เลย บางทีก็พิมพ์ได้แปปเดียวเท่านั้น
อย่างไรก็ต้องขออภัยจากใจจริงค่ะ อย่างที่เคยสัญญากันไว้ว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน เพราะฉะนั้นท่านผู้อ่านทุกท่านก็อย่าเพิ่งทิ้ง
น้องใจกับครอบครัวตัวจอมไปไหนนะค่ะ อยู่ช่วยกันดันเจ้าลูกหมูให้ขึ้นฝั่งกับเค้าหน่อย ตอนนี้ยังลอยตุบป่องอยุ่กลางน้ำอยุ่เลย
ส่วนตอนต่อไปของน้องใจรบกวนรออีกนิดนะค่ะ กำลังแต่งตอนพิเศษสงกรานอยู่ แม้มันจะผ่านมาแล้วแต่ไหนๆก็เขียนเริ่มมาแล้วก็
เลยอยากเขียนให้จบ แม้ตอนนี้สปีดจะเป็นเต่าก็เถอะ ยังไงก็รอติดตามกันได้นะค่ะ
ขอบคุณที่ยังติดตามกันมาเสมอ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รออยู่น้า สู้ๆจ้าา
-
รออ่านอยู่นะ ถ้าคนแต่งไม่ทิ้งกันไปก่อนก็จะคอยอ่าน
ให้กำลังใจคนเขียนจ้ะ :L2:
-
มารอ :katai5:
-
กรรม นึกว่ามาต่อเเล้ว
-
รออยู่คร่า
-
รอได้ค่าา ปต่ขอบทพี่ราชันกับน้องใจเยอะๆ :z1:
-
สู้สู้น๊า รอน้องใจกับพี่ราชัน เย้
-
:mew2: :mew2: :mew2:
ยังไงก็รอจ้า
-
คึคึ ไงก็มารออีกคนจ้า :hao6: :hao6:
-
ยึ้ย ในทีสุดนึกว่าจะเลิกแต่งซะแล้ว รออยู่ค่ารออยู่ เรื่องวณิพกก้รออยู่นะคะ ชอบทั้งสองเรื่องเลยคะ*0*
-
ตั้งใจเรียนน่ะค่ะ
ไม่เป็นไรรอได้
:mew1: :mew1:
-
เข้าใจค่ะ
ยังไงก็รอน้องจอมใจอยู่ค่ะ
-
รอได้จ้า
-
นักอ่านคนนี้ไม่ทิ้งคนเขียนไปแน่นอนค่ะ รออ่านอยู่น้า ทั้ง น้องใจ เเละน้องเปาเปา สู้ๆนะค๊า :mew1: :mew1:
ยังรอเธออยู่ตรงนี้เสมอ ไม่ทิ้งเธอไปไหนแน่นอน
-
ไม่ต้องรีบนะตัวเอง เค้ารอได้
เค้าเข้าใจตัวเอง :กอด1:
-
คิดถึงครอบครัวตัวจอม :mew1:
-
จะรอค่ะ ตั้งใจเรียนมากๆนะคะ สู้ๆค่ะ
-
รอได้ค้าฟ
-
ตั้งใจเรียนไปนะคะ สู้ๆ
เค้ารอได้ :) :)
-
รอได้นะคะ แค่อย่าหายไปเลยก็พอ
พี่เข้าใจเลยยย เพราะตอนไปญี่ปุ่นพี่ก็มัวแต่เที่ยวเล่น มันมีสิ่งล่อตาล่อใจเยอะจริงๆ
อย่าลืม เปา เปา ของพี่ด้วยนะ
-
:mew3: :mew3: :mew3:
-
รอจ้ารอ
-
รอค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
รอได้
-
เดินมานั่งข้างน้องใจ
รอๆๆ
-
รอจ้า อยากรู้เรื่องพี่ราชันอ่ะ :hao7:
-
สู้ๆจ้า เราจะรอเน้อ
-
รอ รอ รออยู่ :hao7: ยังคิดถึงครอบครัวตัวจอมเสมอ ที่สำคัญ รอเปาเปาอยู่!!!!! :ling1:
คนเขียนก็ให้เรียนให้สนุกเที่ยวให้มันน่าาา :mew1:
-
รออยุน้าาาา
คิดถึงน้องใจ
-
เข้ามารออออออออออออออ :call: :call: :call: :call:
-
:call: :call: :call:
ถึงนานๆจะเม้นที แต่ก้อคอยติดตามเสมอนะครับ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เข้ามารอ น้องใจ จ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยังคิดถึง แล้วยังรอตอนต่อไปเสมอนะคะ เฮ :mew1:
-
รอได้คร้าาาาา :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาต่อเร็วๆๆ อยากรู้ความจริงค่ะ
-
เอาแบบภาษาวัยรุ่นเลยนะ
บ่องตรง ยังอยู่ไหม มาส่งข่าวหน่อย คนอ่านคิดถึงฝุดๆ
-
รออยู่ค่าาา
รอจอมใจจจจ
-
สารภาพจากใจจริง ว่าลืมเรื่องนี้ไปแล้ว :monkeysad:
แต่พอเห็นเรื่องนี้อีกครั้ง "โอ๊ะ! นั้นเรื่องน้องใจนี่หน่าลืมไปได้ยังไง :sad11:"
คิดว่าคนเขียนจะทิ้งไปแล้วซะอีก ที่แท้ก็ยุ่งเรื่องเรียน(และเที่ยว :ruready)
สู้ๆนะค่ะ เพราะคนอ่านก็ยุ่งกับการเรียน(เที่ยว)จนไม่มีเวลาเข้ามาอ่าน>>และทวงนิยายที่กำลังค้าง 555 :laugh: :laugh: :laugh:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน
ต้องขออภัยมากๆที่หายหน้าหายตาไปนานมาก
น้ำแข็งใสแอบเข้ามาส่องบ่อยๆช่วงที่ไม่มีเวลาเขียนต่อ และยังรู้สึกดีใจมากที่ท่านผู้อ่านยังไม่ิ้งน้องใจไปไหน
ยังคอยมาถามไถ่กันเนืองๆ ซึ่งทำให้เรารู้สสึกว่าท่านผู้อ่านรอเราอยู่ เราก็จะไม่ทิ้งกันไปไหนตามที่เคยสัญญาไว้
ช่วงนี้น้ำแข็งใสอยู่มนช่วงปิดเทอมเลยจะมาลงให้ได้มากที่สุด
ขอบคุณมากค่ะที่ยังคงให้กำลังใจและติดตามเจ้าลูกหมูกับพี่ชายกันมาตลอด :mew1:
:3123: :pig4:
บทที่ 20.2 (100%)
[/b]
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ” รุ่นน้องของผมที่ชื่อพลอยที่ผมเจอเธอเดินเป็นลม ผมเลยอาสามาส่งเธอที่บ้านครับเนื่องจากเป็นทางผ่านกลับบ้านของผม ตอนแรกเธอก็ทำท่าเกรงใจผมแต่ว่าช่วงเวลาเย็นๆกับรถติดๆทำให้พลอยตัดสินใจได้ไม่ยาก
“ไม่เป็นไร” ผมส่ายหน้า บ้านของพลอยนั้นเป็นแมนชั่นกลางเก่ากลางใหม่ หลังจากล่ำลาผมก็ขับรถกลับบ้าน
และหลังจากที่ผมไปส่งเธอที่บ้านวันนั้น...ผมก็ยังไปส่งเธออีกหลายครั้งเพราะเรามีกิจกรรมรับน้องอยู่บ่อยครั้งจนใครๆหลายคนสังเกตเห็น
คนที่ใจกล้าเดินเข้ามาถามผมคนแรกคือ...ไอ้ชินเพื่อนปากดี...
“ไอ้ราชันฉันถามอะไรอย่างดิ แกมีอะไรๆกับน้องพลอยหรือเปล่าวะ” มันกระซิบเคร่งเครียดจนผมงง
“พลอย?” อย่าหาว่าผมโง่อะไรนะครับ แต่ประชากรของผู้หญิงไทยนั้นมีชื่อเล่นว่าพลอยร้อยละแปดสิบครับ แค่เฉพาะในคณะผม
ก็ปาไปหลายสิบคนแล้วครับ
“อย่ามาทำอึนก็น้องพลอยปีหนึ่งที่มีข่าวลือกับมึงอยู่ไง” อ้อ เข้าใจแล้ว ช่วงนี้ผมได้ยินข่าวลือประหลาดๆว่าผมกับเธอคบกันอยู่ ซึ่งความจริงผมไม่ได้คิดอะไรมากเพราะผมคิดกับเธอแค่รุ่นพี่รุ่นน้องและไม่เคยมีอะไรเกินเลยกว่านั้น
ผมยังคงทำตัวเหมือนเดิมไม่ได้ทำตัวให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าเราให้ความหวังอะไรนอกจากความเป็นเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้อง ผมก็ทำตามปกติ...เรื่อยๆจนผม...ผ่านพ้นนิสิตปีสามมาเป็นนิสิตชั้นปีสุดท้ายของคณะ
ผมจำได้ว่าวันนั้นเป็นวันธรรมดาปกติอย่างทุกวันแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ...
“แกก็เข้าไปสิ จะเขินอะไรหนักหนา” เสียงรบเร้าดังไม่ใกล้ไม่ไกกลจากที่ผมนั่งมากหนัก
“แกอย่าดันสิ อย่าเพิ่งขอทำใจก่อน” อีกเสียงหนึ่งค้านขึ้นมาและมันก็เป็นเสียงที่ผมคุ้นพอสมควร พอหันไปก็เจอกับหญิงสามสอง
คนในชุดนิสิตที่กำลังยืนซุบซิบอะไรกันสักอย่าง พอทั้งสองคนเห็นผมก็สะดุ้ง ก่อนที่คนหนึ่งจะดันหลังอีกคนมาใกล้ผมแล้วเอ่ย
“พี่จอมราชันค่ะ พลอยเขามีอะไรจะพูดด้วยค่ะ” พูดเสร็จก็รีบหันหลังกลับเดินไป ทิ้งให้เพื่อนอีกคนยืนก้มหน้าพร้อมกับกอดของในมือแน่น
ผมก็ไม่ได้ซื่อบื้อจนไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีจุดประสงค์อะไรแต่ผมก็ไม่ใช่คนที่จะหักหน้าใครทั้งนั้นจึงเอ่ยถามอย่างเรียบๆ “มีธุระอะไรกับพี่หรือ?”
พลอยเงยหน้าขึ้นมามองผม ใบหน้าของเธอขึ้นสีจางเรื่อๆ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงตกหลุมรักเธอได้ไม่ยากซึ่งผมก็ไม่เถียงว่าเธอน่ารักจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ...ผมเห็นเธอเป็นรุ่นน้องที่น่ารักดีเท่านั้น
“ค...คือ...พลอยลองทำบราวนี่มานะค่ะ เลยอยากให้พี่ราชันชิมหน่อยนะค่ะ” เธอยื่นกล่องเล็กสีแดงอมชมพูขนาดไม่ใหญ่มากมาให้ผม
ผมยืนนิ่งครู่หนึ่ง “คือ...พี่ขอบใจมากสำหรับขนม” เอื้อมมือไปรับมา
บอกตามตรงผมพอจะรู้จุดประสงค์ของเธอแต่ผมก็ไม่อยากให้คนทำเสียความรู้สึก ในเมื่อเธอเป็นรุ่นน้องและผมเป็นรุ่นพี่ เรายังคงต้องเจอกันไปอีกสักพัก และที่สำคัญ!!...คือเธอยังไม่ได้ทำอะไรให้ผมลำบากใจอะไร ตัวผมก็แค่รับขนมธรรมดาจากรุ่นน้องคนหนึ่งก็เท่านั้น ซึ่งผมก็พอมีรุ่นน้องหรือรุ่นพี่ผู้หญิงหลายคนทำแบบนี้ให้แต่ผมแค่รับไว้เป็นมารยาทตามปกติ
“พลอยหวังว่าพี่จะชอบนะค่ะ” เธอสำทับมาอีกรอบ
ผมพยักหน้าเล็กน้อยก่อนขอตัวเลี่ยงออกมา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากนั้นพลอยก็แวะเวียนเอาขนมหรือของเล็กๆน้อยๆหลายอย่างมาฝากผมตามโอกาสทุกครั้งไป วันนี้ก็เหมือนกัน พลอยมารอผมที่หน้าห้องเลคเชอร์เช่นเคย
“พี่จอมราชันค่ะ” หญิงสาวเรียกผม
“ว้าวๆๆ วันนี้มีอะไรมาฝากพ่อราชันผู้ยิ่งใหญ่ของเราอีกละเนี่ย” ชินกฤตเอ่ยแซวขำทำเอารุ่นน้องหญิงเขินเล็กๆ จนสายตาคมต้องปรามเพื่อนตัวดีกลายๆ
“คือพลอยไปเที่ยวตลาดน้ำเลยซื้อขนมมาฝากพี่ๆค่ะ” เสียงใสๆเอ่ยบอก โดยยื่นขนมไปให้พวกเพื่อนๆของผมด้วยและของผมอีกถุงหนึ่ง ผมเห็นลางๆเดาว่าน่าจะเป็นพวกขนมไทย
“ขอบใจนะ” ผมยังคงรู้สึกขอบใจที่น้องเขาเอาขนมนมเนยมาให้ ผมเองก็ไม่ได้เอาไปกินเองทุกครั้งหรอกครับบางครั้งก็แบ่งๆเพื่อนกิน บางครั้งก็เอาไปแบ่งน้องๆ
“อ...เอ่อ...คือพลอยอยากขอคุยกับพี่ราชันหน่อยได้ไหมค่ะ” พลอยเอ่ยบอก ทำเอาเพื่อนๆผมค่อยเงียบลง
“อืม...ได้สิ” พอผมบอก เธอเงยหน้ามามองผมอย่างดีใจ ส่วนเพื่อนๆคนอื่นก็รู้หน้าที่เดินเลี่ยงออกไปก่อน
ผมเดินนำหญิงสาวมาอีกทางก่อนจะหยุด
“มีธุระอะไรกับพี่หรือ?” ผมเอ่ยถามแม้ในใจลึกๆพอจะเดาออกว่าเธอจะมาพูดเรื่องอะไร
“ค...คือ...พลอยจะบอว่า...” เงียบนิดหนึ่ง “พลอยชอบพี่นะค่ะ”
หลังจากคำสารภาพออกมา เจ้าตัวก็หน้าแดงเรื่อ ส่วนผมก็เงียบไปนิดหน่อย
“อืม...พี่ขอบใจมากที่น้องมีความรู้สึกดีๆให้พี่ แต่...” คนเราเวลามีคนมารักมาชอบก็รู้สึกยินดีมากกว่ามีคนมาเกลียดนะครับ ผมก็
ว่าน้องเขาก็ดีนะครับ แต่ผมยังไม่มีความคิดจะคบใครเท่าไรในช่วงนี้ และผมยังเห็นน้องเขาเป็นรุ่นน้องที่น่ารักคนหนึ่งเท่านั้น
“คือ...พี่อย่าเพิ่งปฏิเสธพลอยเลยได้ไหมค่ะ คือพลอยอยากให้พี่ลองเปิดใจให้พลอยก่อนได้ไหมค่ะ” เสียงใสๆนั่นเอ่ยบอก เสียงเธอสั่นนิดๆ
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย “พลอยหมายความว่า...”
“คือ...พลอยอยากแค่ให้เราสองคนลองศึกษากันดูเท่านั้น ไม่ได้รีบหรือเร่งรัดให้พี่ตอบรับพลอย”
ผมขยับตัวอย่างอึดอัดนิดหน่อย อีกฝ่ายสบตาผมอย่างอ้อนวอน “คือพี่ก็ไม่ได้ไม่ชอบพลอยหรอกนะ แต่คือว่า...”
“นะค่ะ ถ้าสุดท้ายแล้วพี่จอมราชันไม่ได้ชอบพลอยเลย พลอยจะไม่มาวุ่นวายกับพี่แน่นอนค่ะ”
เธอยืนยัน ซึ่งผมก็เห็นความตั้งใจและความรู้สึกของเธอ ในที่สุดผมจึงตกลง
“งั้นพี่ตกลงครับ”
หลังจากที่ผมตอบรับเธอไปวันนั้น ชีวิตผมก็มีหญิงสาวเข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตอยู่เสมอ ช่วงแรกผมก็อึดอัดบ้างเล็กน้อยเพราะอย่างที่รู้กันผมค่อนข้างเงียบๆ ออกแนวมีโลกส่วนตัวสูงนิดหน่อย ไม่ค่อยมีใครเข้ามายุ่มย่ามในชีวิตผมสักเท่าไรยกเว้นคนในครอบครัวและเพื่อนสนิทเท่านั้น แต่ตอนนี้มีพลอยเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งคน
ผมและเธอต้องปรับตัวอะไรหลายๆอย่างๆ บางครั้งผมก็รู้สึกว่าผมยังไม่พร้อมจะมีใครเข้ามาเพราะผมยังมีความสุขดีกับการไปเรียนหนังสือ กลับบ้านไปดูน้องชายเป็นพี่ใหญ่ที่ดีของบ้าน ไม่ได้เดือดร้อนว่าจะต้องใครสักมาดูแลเคียงข้าง เพราะผมยังสนุกอยู่กับการให้คำปรึกษาน้องๆทั้งหลายในเรื่องต่างๆและคอยดูแลเจ้าลูกหมูตัวน้อยๆของผมที่กำลังน่ารักน่าชังและแสบซนจนน่าฟัดเป็นที่สุด จนเมื่อพลอยเข้ามา ผมรู้ว่าต่อไปนี้ตัวผมต้องเปิดรับเธอเข้ามามากขึ้น พลอยไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักร่าเริงแจ่มใส สมกับวัยของเธอ ใจผมเริ่มเปิดและให้โอกาสเธอมากขึ้น
จากแค่...เป็นคนที่ศึกษากัน...เราขยับขึ้นมาเป็นคนรู้ใจ...คนสำคัญ...และตอนนี้ผมพร้อมแล้วที่จะเปิดรับเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม
เรื่องของเราสองคนกระจายเป็นวงกว้าง ผมไม่ได้คิดจะปิดอะไร ส่วนพลอยก็ยินดีให้คนอื่นได้รับรู้
จากรุ่นพี่...มาเป็น...พี่จอมราชัน...พี่ราชัน...และในที่สุด...มันก็กลายมาเป็นราชัน
ชื่อที่มีแต่คนใกล้ตัวเท่านั้นที่ผมยอมให้เรียก
เวลาผ่านพ้นไป ผมจบการศึกษาปริญญาตรีจากคณะบริหาร และเข้าทำงานกับบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ถามว่าทำไมผมถึงไม่ไปทำงานในบริษัทของครอบครัวทั้งๆที่ผมเป็นทายาทอยู่แล้วนั่นก็เพราะพ่อผมอยากให้ผมได้มีโอกาสฝึกฝนและหาประการณ์ในการทำงานก่อน เพื่อให้ผมได้เจอสิ่งต่างๆและเรียนรู้ ผมก็ไม่ได้ขัดข้องแถมยังยินดีถีบตัวเองมาเป็นลูกจ้างคนอื่นอีกด้วย
ส่วนพลอย แม้ว่าผมจะมารู้ทีหลังว่าเธออายุเท่าผมแต่หากเธอเรียนช้ากว่าผมสองปีตอนนี้เธอเลยอยู่ชั้นปีที่สามกำลังเรียนและกำลังจะเริ่มฝึกงานไปด้วย แม้ว่าเวลาที่เราได้เจอกันลดลงแต่เราก็ยังคงโทรคุยกันเป็นบางครั้งและหาโอกาสไปเที่ยวกันเวลาว่างๆ
ผมบอกได้เลยว่าช่วงเวลาที่คบกับเธอนั่นก็ถือว่ามีความสุขครับ เราก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสาคู่รักทั่วไปแต่ไม่นานเราก็กลับมาคืนดีกันได้ อาจจะเป็นเพราะพลอยไม่ใช่คนที่เข้าใจอะไรยากมากนัก เราเลยไปด้วยกันได้ อาจพูดได้เลยว่าผมคบกับเธอได้ยาว
กว่าคนอื่นๆที่เคยผ่านมา
“ราชันค่ะ วันนี้มารับพลอยที่ห้าง...หน่อยได้ไหมค่ะ” พลอยกรอกเสียงผ่านเครื่องมือสื่อสารที่ผมกดรับ ผมคาดว่าเธอคงกำลังเดินชอปปิ้งอยู่เพราะเสียงจอแจดังมาไม่ขาดสาย
“ได้สิ” ผมตอบรับเธอ “วันนี้คุณแม่อยากให้พลอยไปทานข้าวเย็นที่บ้าน สะดวกไหม?” ผมเอ่ยถามต่อ เมื่อเช้าแม่ผมบอกว่าวันนี้ให้พาหญิงสาวไปทานข้าวที่บ้านหากเธอว่าง
“ได้ค่ะ” อีกฝ่ายโอเค
สำหรับครอบครัวของผมทุกคนเข้าใจและยินดีต้อนรับพลอย ผมจำได้ว่าผมพาเธอไปที่บ้านผมหลังจากเราเริ่มคบกันอย่างจริงจัง คุณพ่อคุณแม่ก็ยิ้มรับไม่ได้ว่าอะไร ส่วนพวกน้องชายจอมทโมนก็มีแซวบ้างตามประสาวัยคะนอง เอาเป็นว่าทุกคนในบ้านโอเคกับเธอ หากแต่...
...ยกเว้นคนหนึ่ง...
...เจ้าลูกหมูน้อยของผม...
ผมยังจำมันได้ดีเลยทีเดียว ยามดวงตากลมโตจ้องมองผมอย่างงอง้ำ ริมฝีปากเล็กเบ้ออก แก้มกลมใสพองลมออกอย่างน่ารักน่าฟัดให้แก้มยุบ
...อาการงอนขั้นสูงสุดของเจ้าตัว...
...ด้วยเหตุผลว่า...
...หวงพี่ชาย...
...วันนั้นที่ผมพาพลอยเข้าบ้านครั้งแรก...
“พ่อครับแม่ครับ นี่พลอยครับ” ผมแนะนำแฟนสาวที่อยู่ในชุดกระโปรงพีชสีสวย ใบหน้าขาวใสแต่งตัวบางๆดูเป็นธรรมชาติ
“สวัสดีค่ะ”
“ไหว้พระเถอะลูก” พ่อผมเอ่ยอย่างเป็นกันเอง ทำให้พลอยดูเหมือนจะลดอาการเกร็งไปได้เยอะ
“และนี่อาประสิทธิ์ ท่านเป็นคนสนิทของพ่อผม และน้าอรครับ” ผมแนะนำครอบครัวของคนสนิทบิดาที่ผมให้ความเคารพเหมือน
บุพการีเช่นกัน
พลอยก็ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“ส่วนนี่น้องชายของผม” ผมหันไปทางเจ้าพวกน้องชายที่นั่งเรียงๆกันไป “นี่จอมพล จอมทัพ” ผมแนะนำน้องชายคนรองและคนที่สามที่นั่งเฉยๆ ทั้งสองคนยกมือไหว้
และหันไปอีกทางที่มีเจ้าแสบสองคนสุดท้ายนั่งเล่นเกมส์ยุกยิก “นั่นจอมเวทย์และน้องเล็กสุดจอมใจ” เจ้าเวทย์เงยหน้าขึ้นมาจากเกมส์ยิ้มแฉ่งยกมือไหว้ หากแต่...เจ้าลูกหมูของผมไม่ยอมแม้กระทั่งเงยหน้าหรือพูดทักทายสักนิด
“ใจทำไมไม่สวัสดีพี่เขาครับ” ผมถามเสียงอ่อน ผมไม่เคยสอนน้องให้แข็งกระด้างไม่ไหว้ผู้ใหญ่
เจ้าหนูยังคงนิ่งไม่แยแส นั่งมองพี่ชายคนที่สี่เล่นเกมส์ต่อไป พอผมหันไปมองทุกคนในบ้านก็ได้เห็นรอยอมยิ้มของผู้ใหญ่แต่ละคน จอมพลทำปากบุ้ยใบ้ไปทางเจ้าลูกหมู
ผมก็พอจะเดาออกว่าเจ้าลูกหมูเกิดอาการงอน แต่ที่ไม่เข้าใจคือน้องงอนผมเรื่องอะไรกัน?
ผมเลยขยับเข้าไปใกล้ๆ ทั้งบ้านก็กำลังจ้องมองว่าคนอย่างพี่ใหญ่อย่างผมที่น้องติดหนักหนาจะง้อเด็กดื้อออย่างไรเพราะน้องนานๆทีจะงอนผมสักพัก ส่วนใหญ่เข้ามาอ้อนผมน่ารักๆมากกว่า
“คนเก่งเป็นอะไรครับ?” ผมขยับตัวเข้าไปนั่งแทนที่เจ้าจอมเวทย์ที่สละพื้นที่ให้ผม ส่วนเจ้าตัวย้ายไปนั่งอีกฝั่ง
ร่างกลมๆของเจ้าหนูวัยเจ็ดขวบนั่งหันหลังให้ผม ผมเลยจับเจ้าลูกหมูขึ้นนั่งตักเลย ตอนแรกเจ้าตัวกลมขืนขยับดุกดิกไม่ยอมให้ผมกอด ผมจับเจ้าตัวดื้อหั้นหน้ามามองผม แต่เจ้าตัวกลับสะบัดหน้าพรืดไปอีกทาง ผมเลยจับเจ้าตัวกลมมาฟัดพุงกลมให้หายหมั่นเขี้ยว
“ฮ่าๆๆๆ อ...อย่าซี่พี่ราชันนนน ใจจั๊กจี้น่า” เจ้าลูกหมูหัวเราะลั่น ดิ้นไปดิ้นมา
“ยอมยังๆ” ผมถาม หน้าก็ซุกอยู่ที่พุงนุ่มๆ
“ยอมๆแย้วๆๆ” เมื่ออีกฝ่ายยกธงขาวผมก็เงยหน้าขึ้น หน้ากลมใสตอนนี้แดงเรื่อ น่ารักที่สุด ผมเลยฟัดแก้มนุ่มนั่นไปตามระเบียบ
“คราวนี้บอกพี่ได้หรือยังเอ่ยว่างอนอะไร?” ผมถามเจ้าหนูบนตัก
เด็กดื้อของผมกัดปากพลางเหล่ตากลมๆไปหาหญิงสาวที่นั่งอีกฝั่ง พลอยออกแนวจะแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นผมเล่นกับน้องแบบนี้อาจเป็นเพราะผมไม่เคยเล่นกับคนข้างนอกแบบนี้ยอกจากครอบครัวเท่านั้น
“เก๊าะ...” เสียงเล็กๆเอ่ยแล้วเงียบลงไป
“ว่าไงครับคนเก่ง” ผมถามซ้ำ
น้องมองหน้าผมก่อนทำตาหลุกหลิกเหมือนคิดอะไรอยู่ก่อนจะตอบ “ก็ใจรู้มาว่าพี่สาวคนนั้นจะมาแย่งพี่ราชันไปนะจิ” ว่าเสร็จเจ้าตัวก็ทำหน้าตางอนสุดๆ
ผมถึงกับอ้าปากค้าง “ไปเอาความคิดนี้มาจากไหนครับเนี่ย” ผมยังงงอยู่ว่าน้องน้อยของผมไปเอาความคิดแบบนี้มาจากทั้งๆที่เจ้าตัวอายุก็แค่เจ็ดขวบแท้ ฟันแท้ยังไม่ขึ้นสักซี่
“พี่ราชันบอกมาก่อนสิว่าใช่หรือป่าวละฮะ” เจ้าหนูคาดคั้น ผมถึงกับอึ้ง ส่วนคนอื่นเหมือนจะหลุดหัวเราะกันไปหมดแล้ว
“ไม่หรอกครับ พี่สาวเขาแค่จะมาเล่นกับใจเป็นเพื่อนอีกคนอีกคนไงครับ ไม่ดีหรือใจจะได้มีพี่สาวเพิ่มอีกคน” ผมลองเอาเหตุผลมาอ้างดู เจ้าหนูดูเหมือนจะคล้อยตามเล็กน้อย
“พี่สาวเขาจะไม่มาแย่งพี่ราชันใช่ไหมฮะ” คำถามน่ารักน่าเอ็นดูทำเอาผมอมยิ้ม รู้สึกดีเป็นพิเศษที่น้อง...หวง...ผมด้วย
ผมโยกหัวทุยเล็กนั่น “ไม่หรอกไม่มีใครมาแย่งพี่จากเราหรอก ไม่มีวัน!!!” ผมให้คำมั่นสัญญา “จิงๆนะคับ” เจ้าตัวถามย้ำเพื่อ
ความแน่ใจ
ผมพยักหน้าให้ เจ้าหนูหันไปมองคนอื่นที่นั่งอมยิ้ม พอเห็นคนอื่นหยักหน้าให้ด้วย เจ้าหนูเลยเหมือนจะเข้าใจแล้วยิ้มกว้างๆออกมา
“งั้นใจหายงอนแย้วคับ” เจ้าลูกหมูว่าพลางกระโดดลงจากตักผม ก่อนวิ่งปรู๊ดไปโซฟาอีกฝั่งตรงที่พลอยนั่งอยู่ “พี่สาวสวัสดีคับ ผมชื่อจอมใจฮะ” เจ้าตัวกลมยกมือไหว้ดุกดิกน่ารัก
“จ๊ะ” พลอยยิ้มตาม
เมื่อเสร็จเจ้าลูกหมูก็กระโดดดุกๆกลับมาหาผมแล้วปีนขึ้นมานั่งตักเหมือนเดิม ผมก็เต็มใจครับ เจ้าตัวขยับเล็กน้อยเพื่อให้นั่งสบายมากขึ้น ร่างกลมๆพิงอกผมทั้งตัวอย่างสบายอารมณ์ ผมเลยหอมหัวทุยๆหนึ่งฟอดใหญ่
“แล้วจะบอกพี่ได้หรือยังว่าไปเอาความคิดที่ว่าพี่สาวเขาจะแย่งพี่ไปมาจากไหน” ผมถาม
คำถามของพี่ใหญ่ทำให้เจ้าหนูครุ่นคิดถึงบทสนทนาเมื่อเช้าที่เจ้าตัวกำลังคุยเล่นกับพี่เวทย์
‘วันนี้พี่ราชันจะพาพี่สาวมาละ’ เด็กชายจอมเวทย์บอกน้อง
‘พี่สาว? ใครหยอพี่เวทย์’ เจ้าลูกหมูสงสัย พี่สาวคนไหน ทำไมจอมใจไม่รู้เรื่อง
‘เอ้า...พี่สาวก็คือคนที่จะมาแย่งพี่ราชันไปคนเดียวนะสิ’ เจ้าตัวว่าพลางเดินไปทิ้งให้น้องน้อยของบ้านหน้านิ่วคิ้วขมวดกับประโยคนั้น
หลังจากที่น้องน้อยเล่าจบ เจ้าตัวก็กอดผมแน่น “พี่ราชันห้ามทิ้งใจนะครับ”
ผมกอดตอบแต่สายตานี่จ้องเขม็งไปที่ไอ้น้องชายตัวดีที่นั่งเล่นเกมส์
...ไอ้จอมเวทย์!!!!...
ผมที่นั่งคิดถึงเรื่องนั้นขณะที่กำลังจอดรถรอแฟนสาวในอาคารจอดรถของห้าง...จนมารู้ตัวอีกทีตอนมีเสียงเคาะกระจุกปุๆ
ผมตื่นจากภวังค์พลางปลดล๊อกให้อีกฝ่ายเปิดประตูเข้ามา
“คิดอะไรอยู่ค่ะ?” พลอยถามผม
“ฮะๆ เปล่าหรอก คิดถึงเด็กจอมดื้อคนหนึ่งนะ” ผมคลี่ยิ้มเล็กๆ ก่อนออกรถ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC.
ตอนหน้าเราจะได้รู้กันว่าพลอยทำไรไว้กับพี่ราชันของเรากันค่ะ
วันนี้มีพาเจ้าลูกหมูมาให้เห็นกันพอให้หายคิดถึงนะค่ะ
แล้วเจอกานตอนหน้าค่ะ :katai2-1:
-
มาแล้วน้องใจ คิดถึงนะเนี่ย 5555
แล้วยัยผู้หญิงคนนี้ทำอะไรไว้กับพี่ใหญ่ราชันนะ
-
น้องใจมาแล้ววคิดถึงมากๆๆๆ
ยัยพลอยทำอะไรพี่ใหญ่ของน้องใจไว้นะอยากรู้จริงๆ
:katai1:
-
เธอทำให้พี่ราชันรักแล้วมีคนใหม่ใช่ไหมมมมม
ปล.คิดถึงมากๆเลยคะ ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
คิดถึงที่สุดในสามโลกกกกกกกก :heaven
-
มาต่อแล้ว คิดถึงมาก กรี๊ดดด //กรีดร้องจนเพื่อนถามอะ คิดดู!!
พลอย ชั้นเห็นตอนนี้เธอยังใสๆนะ //ในสายตาราชัน// เธอทำอะไรไว้ เดี๋ยวรู้กัน
-
คิดถึงน้องใจมากที่สุดเลยค่า o13
-
:hao7: :hao7: :hao7:
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาแล้วดีใจจัง เรานึกว่าจะรอนานกว่านี้ซะอีก (ไม่ได้ประชดนะคะ โครตเข้าใจเลย ว่ามันเป็นยังไงกว่าเราจะปรับตัวได้) ดีใจมาก ขอบคุณนะค
อิอิ เป็นไงมั่งคะ เรียนยากไหม
-
ยังรออยู่น่ะะะะ :mew6: :mew6:
-
รออยู่นะ ขอบคุณที่มาต่อจ้า :pig4:
คิดถึงน้องใจ พี่ราชัน
-
รอน้องลูกหมูออกคิดถึงแล้วววว
-
รอน้องใจน่ะ
รีบมาต่อล่ะ
ยังไม่หายคิดถึงเลย
:mew1: :mew1:
-
:hao5: อ่านแล้วมันจี๊ดดดใจ สงสารจอมใจ
-
:hao7:
ต้อนรับน้องใจ แม้ตอนนี้จะยังไม่เอ่ยถึง :laugh:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ในที่สุดก็มา คิดถึงจอมใจแล้วสิ
แต่ตอนนี้ ยัยพลอยนั่นจะทำอะไรต่อไปนะ
-
เอาส่วนที่เหลือมาฝากแล้วนะค่ะ :katai2-1: o13
เอาไปอ่านให้หายคิดถึงพี่ใหญ่กับน้องใจและหญิงพลอยได้เลยค่ะ
ตอนหน้าจะเป็นตอนสุดท้ายของพี่ราชันที่พี่แกจะเล่าถึงอดีตอันซับซ้อนชองแกนะค่ะ
และเราจะได้รู้กันว่าหญิงพลอยทำอะไรให้พี่ใหญ่ของเราไว้บ้าง
ส่วนตอนหน้าเร็วๆนี้แน่ค่ะ แต่ว่าคนเขียนจะบอกว่าจะหายไปเที่ยวสี่วันกลับมาอีกทีคงวันอาทิตย์นะค่ะ
:mew2: อย่าเพิ่งไล่แตะเค้าน้า กลับมาแล้วจะมาต่อให้โดยด่วนค่า :mew3:
-
น้องใจออกนิดเดียวเอง :mew2:
รอตอนต่อไปน่ะ
:mew1: :mew1:
-
อร๊าาายยยยยยย !!!!
มาต่อแล้ว รอนานมว๊ากกกก~
จะรออ่านต่อไปนะจ๊ะ (อย่าหายไปนานนะเก๊าคิดถึง :hao5: )
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ลูกหมูช่างน่ารัก มาให้ป้าได้ชื่นใจแล้ว :katai2-1:
รอตอนหน้าอยากรู้จังว่าพลอยทำไรพี่ราชันไว้
หรือเพราะนิสัยจริงๆจะไม่ชอบเด็ก พาลไม่ชอบลูกหมู
จนพี่ราชันทนมะด้ายยย 555 ก็คิดไป
รอค่ะ
:L1:
-
มาต่อแล้วว :mew1: :mew1:
ดีใจ จนน้ำตาไหล :hao5: :hao5:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เรื่องอื่นอ่าน เวลามีมือที่สามหรือเรื่องรักเก่าฝังใจไม่ค่อยรู้สึกอะไร
แต่พอเรื่องนี้ทำไมไม่ชอบมากก็ไม่รู้ เหมือนพี่ราชันทำเรื่องผิดร้ายแรงต่อน้องมากๆ :hao5:
-
แล้วเราจะได้เห็นดีกันนะพลอย o3
-
นางมาควงพี่ราชันเพราะว่า นางอยากอวดคนอื่นรึเปล่า
ว่านางสามารถคบกับสุดหล่ออย่างจอมราชันได้
ลุ้นๆ รอตอนต่อไปค่าาา :mew1:
-
ถึงตอนแรกๆจะยังดีแต่ก็ไม่ชอบพลอย
แง้งงงง
-
:hao3:
-
ไปแล้วไปลับเลย ยายพลอย
-
อยากอ่านต่อแล้วๆๆๆ
-
งื้อคิดถึงลูกหมูน้อยๆ
-
คิดถึงน้องใจอ่ะ
ออกนิดเดียวเอง
-
เย้ รีบมาต่อน้า ตอนแรกนึกว่าจะไม่แต่งต่อซะแล้ว~
-
:serius2: โอ๊ย !!! อารัมภบทอยู่ได้อยากรู้แล้วว่ายัยนั่นทำไรไว้ :angry2: ทำคนอื่นทุรนทุรายมันบาปนะ รีบมาเฉลยบัดเดี๊ยวนี้ ฮึ๊ย!!!
-
:ling1: :hao5: เอาอีกได้มั๊ย เค้าอยากรู้แง้ววว
จอมใจน่าร๊ากกกก :mew1:
-
แง้มทีละนิด ทำเราอยากรู้จะแย่อยู่แล้ว มาต่อเร็วๆอย่าหายไปนานนะคะ
-
นางทำอะไรไว้นะ อยากรู้อ่ะ ค้างๆๆๆๆๆ
:hao5:
-
คิดถึงน้องใจจจจจจจ (จะขาด~) :ling1:
-
นางทำไรไว้กับพี่ราชันของน้องใจหว่า
ท่าจะหนักเอาการ
จอมใจนี่หวงพี่ราชันมาตั้งแต่เด็กเลยแหะ
-
ชั้นไม่ชอบยัยพลอยอ่ะ ดีจัง ที่เลิกรากันไป ...
-
ชิ ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบยัยพลอย
-
คิดถึงน้องใจ อิอิ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:กรี้ดดดดดดดดดดดมาต่อแล้วหวังว่าคงไม่หายไปอีกเน้อ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จะรออ่านต่อไปนะจ๊ะ
-
น้องใจยังน่ารักเหมือนเดิมมมมม :-[
-
:hao5: คิดถึงน้องใจมากกกกก
ว่าแต่นางทำไรไว้ อยากรู้ๆๆๆ o22
-
แว๊วว มาต่อเร็วๆ นะคะ :katai4:
-
คงไม่ใช่ ระหว่างพลอยกับ ใจ ราชันจะเลือกใครหรอกนะ
5555555
อยากรู้อะๆๆๆๆๆ
-
รวดเดียวจบแบบว่าฟินไป น่ารักๆแล้วอยากอ่านไปเรื่อยๆ ทุกคู่น่ารักหมดเลย
โดยเฉพาะเด้กจอมเจ้าเนื้อ น่ารักซะ คิคิ
แต่อ่านไปอ่านมา ไม่ใช่พ่อทูนหัวยังคิดถึงอดีตนะ อย่าเชียว!! สัญญาแล้วยังไงจอมใจ ก้อคือหัวใจอันเป็นที่รักของทุกคนนะ
ห้ามผิดคำพูดเชียว ไม่งั่นจะตะบันหัวให้ หึหึ
-
ทำไรอ่ะๆๆๆ
อยากรู้ๆๆๆ
:a5: :a5: o22 o22 :a5: o22
-
อยากรู้ต่ออ่ะ
ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น
น้องใจ มานิดเดียวเอง
รอต่อจ้า ^^
-
ตามอ่านจนทันน่ะเนี่ย :katai2-1: :katai2-1:สนุกดีจ้ะ รู้สึกว่ามันใส ๆ ดีน่ะ อ่านแล้วอบอุ่นน่ะ คิดเอาไว้ว่าจะได้อ่านจนจบภาคอดีตน่ะเนี่ย ปรากฎว่าต้องรอต่อน่ะ :hao5: แต่ละคู่น่ารักกันดีน่ะ ก้อตามที่คนแต่งบอกว่าบ้านนี้ไม่เสียดุลแน่ ๆ แต่กลายเป็นว่าบ้านนี้ไม่มีสะใภ้ผู้หญิงเลยแฮะ :hao6: :hao6: อยากอ่านเรื่องของจอมทัพเร็วๆ น่ะอยากรู้ว่าคู่ของเขาจะเป็นแบบไหนน่ะ แต่ละคู่ที่ออกมาก้อดูโอเคหมดน่ะ ชอบน่ะ :mew3: :mew3:ตอนแรกคิดว่าจอมเวทย์ต้องเป็นรุกแน่เลยน่ะ แต่กลับมาเจอคนที่ดับเบิ้ลมากกว่าตัวเองอีกน่ะ ก้อเลยรู้สึกว่าโอน่ะสำหรับคนนี้ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างจอมราชันกับจอมใจยังดูไม่ออกเลยแฮะว่าจะก้าวหน้าเกินจากที่เป็นอยู่ได้ยังไงถึงแม้จะพอเห็นเค้าลางแล้วล่ะ :mew4: :mew4:
เราเดาเอาว่าพลอยต้องไปทำอะไรกับจอมใจหรือเปล่าน่ะ ราชันถึงได้โกรธแบบไม่เผาผีขนาดนี้น่ะ จะว่ามีชู้หรือเปล่า :katai1: :katai1: ยังไงมาต่อเร็วๆ น่ะจ้ะ ค้างจ้ะ :mew2: :mew2:
-
สวัสดีค่ะ
วันนี้มาต่อให้แล้วนะค่ะหลังจากที่ปล่อยให้ทุกท่านทั้งลุ้น ทั้งเกร็งไปหมด
ในสิบปีที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับพี่ราชันและพลอยกันแน่นะ
เชิญติดตามกันได้เลยค่ะ
และสัญญาว่าตอนหน้าน้องใจจะมาแน่นอนค่ะ :L1: :pig4:
บทที่ 20 (3)
[/b][/size]
ตอนนี้ผมคบกับพลอยมาได้เกือบสองปีแล้ว ผมยังคงทำงานอยู่ในบริษัทเดิมและพลอยก็จบการศึกษาจากคณะและสถาบันเดียวกับผมนั่นแหละ และเธอกำลังจะเข้ารับปริญญาในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า
ผมก็อายุยี่สิบสองแล้วครับ พลอยก็อายุเท่ากัน เรายังคงเป็นแฟนกันที่ใครๆก็ต่างอิจฉา แม้ว่าเราจะไม่ได้หวานเหมือนคู่อื่นๆแต่เราก็อยู่กันด้วยถ้อยทีถ้อยอาศัย
พลอยกำลังเข้าทำงานในบริษัทส่งออกแห่งหนึ่ง ผมก็ดีใจกับเธอด้วยที่เธอได้ทำงานตรงสาขากับที่เธอเรียนมาและเงินเดือนก็ดีเหมือนกัน
อ้อ...ตั้งแต่เล่ามา...ผมยังไม่เคยเล่าเรื่องทางฝั่งครอบครัวพลอยเลยใช่ไหมครับ เอาตามจริงพลอยพ่อแม่ของพลอยเสียไปได้หลายปีแล้วครับ เธออาศัยอยู่กับป้าซึ่งเป็นพี่สาวของแม่...ป้าแดง...หญิงวัยห้าสิบกว่าๆที่ใจดีและยึดถืออาชีพขายอาหารตามสั่งใกล้ๆออฟฟิซย่านสีลม บางครั้งเธอก็ไปช่วยป้าแดงบ้างเป็นบางครั้งรวมถึงผมด้วย วันไหนว่างๆผมยังพาน้องมาทานข้าวที่ร้านบ้าง น้องๆผมชมเปาะว่าอร่อยเหาะ
...ผมรู้สึกว่าทุกวันที่ผ่านมามันก็มีความสุขดีตามแบบมนุษย์ทั่วไป...
...จนกระทั่ง...
...มีเรื่องบางอย่างมาทำให้ผมรู้สึกเปลี่ยนไป...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากที่พลอยเข้าทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง พ่อผมก็เอ่ยปากว่าถึงเวลาที่ผมจะต้องเข้ามาศึกษางานที่บริษัทของครอบครัวแล้ว ผมลาออกจากบริษัทเอกชนแห่งเดิมและเข้ามาทำงานในบริษัทของบิดาในฐานะพนักงานใหม่ในแผนกการเงิน
แม้ผมจะไม่ได้เรียนจบมาทางสายนี้โดยตรงแต่ก็พอทำได้อยู่บ้างและอีกอย่างก็ไม่มีใครรู้ด้วยว่าผมเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทเพราะทุกคนจะรู้จักผมแค่ชื่อเท่านั้น และในบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้คงไม่มีใครมีเวลามานั่งถามชื่อแซ่กันหรอกแต่ละคนก็มีหน้าที่การงานของตัวเอง
ผมเข้ามาทำได้ประมานหนึ่งเดือนแล้ว ส่วนพลอย...แฟนสาวผมก็กำลังยุ่งกับการปรับตัวให้เข้ากับงานอยู่ เราสองคนเลยมีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลง ที่ทำงานของพลอยและของผมก็ห่างกัน
แม้แต่เสาร์อาทิตย์ผมก็ต้องเปลี่ยนหน้าที่จากพนักงานต๊อกต๋อยกินเงินเดือนมาเป็นลูกน้องของอาประสิทธ์ในท่านช่วยสอนงานให้เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับตำแหน่งใหม่ของผม
...ผมกับพลอยเราเลยห่างกันไป...
แต่เราก็มีโทรศัพท์หากันเป็นครั้งคราว...จากเกือบทุกวัน...เป็นอาทิตย์ละสามสี่วัน...สองอาทิตย์ครั้งสองครั้ง...จนกระทั่งจำนวน
ครั้งลดลงจนหายไป...
ผมขมวดคิ้วอยู่กับโทรศัพท์เมื่อผมต่อสายถึงพลอยแล้วเธอปิดเครื่อง เย็นวันนั้นผมเลยตัดสินใจไปรอเธอที่บ้าน
ป้าแดงอยู่บ้านพักผ่อนเพราะท่านปิดร้านวันนี้ ผมนั่งคุยเล่นเป็นเพื่อนท่านจนมารู้ตัวอีกทีตอนที่มีรถคันสีดำมันวาวมาจอดที่หน้าบ้าน ผมเห็นผู้ชายร่างสันทัดคนหนึ่งเดินลงมาจากรถและเดินอ้อมมาอีกฝั่งแล้วเปิดประตู พลอยก้าวออกมาจากแล้วส่งยิ้มให้ ผมยังคงมองสองคนนั้นอยู่ บอกตามตรงผมไม่ได้คิดมาอะไร นี่ไม่ใช่ละครหลังข่าวที่พอเห็นแฟนตัวเองมากับคนอื่นจะต้องหึงหวงหรือโกรธเป็นฟืนไฟ
พอพลอยเดินเข้ามาในบ้าน เธอดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นผมอยู่ในบ้าน
“อ้าว...ราชันมาได้ยังไงเนี่ย?” เธอถามผมหลังจากที่แอบอึ้งเล็กๆ
ผมยิ้มนิดๆ “ว่าจะพาพลอยไปทานข้าวนะ” ตาแอบเหล่นาฬิกานิดๆ สามทุ่มตรงคงดึกไปแล้ว
ใบหน้าสวยทำหน้าหงอยๆ “คือ...คือพลอยกินมาแล้วน่ะ”
ผมก็พอจะเดาถูก เธอคงไปกินกับผู้ชายคนนั้น ผมผิดเองที่ไม่บอกเธอล่วงหน้า
“อืม...”
“ราชันอย่าเข้าใจผิดนะ ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานของพลอยน่ะ เขาเห็นพลอยจะกลับบ้าน เขาเลยอาสามาส่งเพราะ
ทางเดียวกัน แล้วเราเลยหาอะไรกินก่อนกลับน่ะ” เธอรีบบอกผม อาจจะเพราะกลัวผมคิดมาก เสียงเธอดูร้อนรนยังไงชอบกล
“พลอยไม่รู้ว่าราชันมารอพลอย พลอยขอโทษ”
ผมไม่ได้อะไรมากอยู่แล้วจึงยิ้มแล้วบอกเธอว่าผมไม่ได้อะไร พลอยมีสีหน้าดีขึ้นมาหน่อยหนึ่ง คืนนั้นผมนอนค้างบ้านพลอยเพราะเธอบอกว่าผมจะได้ไม่ต้องขับรถดึกๆ คืนนั้นเธอชดเชยให้ผมอยู่นานค่อนคืนเพราะเราไม่เจอกันมาหลายอาทิตย์
สำหรับเรื่องเซกส์นั้น คนเป็นแฟนกันมันก็ต้องมีเป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติ เราสองคนมีอะไรกันตั้งแต่พลอยเรียนจบ เพราะผมไม่อยากให้มีปัญหาเกิดขึ้นระหว่างที่เราสองคนเรียนอยู่ ตอนเรามีอะไรกันครั้งแรกผมก็พอรู้ว่าผมไม่ใช่คนแรกของพลอยแต่เรื่องนี้ผมถือว่ามันเป็นอดีตของแต่ละคน ผมไม่ต้องการขุดคุ้ยขึ้นให้เป็นเรื่องกระอักกระอวลของทั้งสองฝ่าย เรื่องนี้สำหรับผู้ชายเป็นเรื่องปกติ ผมมีอะไรกับผู้หญิงตั้งแต่ม.ปลาย
แม่ผมก็สอนเรื่องนี้อยู่เสมอแม้ว่าเราจะไม่ได้เสียเปรียบแต่เราก็ควรให้เกรียติผู้หญิง เรื่องของพลอยนั้นผมค่อนข้างจริงจังและเราสองเคยวางแผนกันถึงเรื่องอนาคตและการแต่งงาน ผมจึงถือว่าที่เราสองคนมีอะไรกันถือเป็นความสุขสองเราสองคนและผมจริงจังและพร้อมจะรับผิดชอบ
หลังจากวันนั้นผมก็หมั่นไปหาพลอยเพื่อให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน
...จนวันนั้น...
ผมไปหาพลอยในวันเสาร์ผมเจอพลอยนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงโซฟาผมเรียกเธอก็ไม่ตอบ จนผมเข้าไปใกล้ๆนั้นแหละเธอถึงสะดุ้ง
เฮือกรู้สึกตัวขึ้นมา
“พลอยเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมหน้าซีดๆ” ผมถาม
หญิงสาวหลุบสายตา “ไม่มีอะไรหรอก”
“พลอยเป็นอะไร? บอกผมสิ เรื่องที่ทำงานหรือเปล่า”
แต่อีกฝ่ายส่ายหน้า “พลอยแค่เครียดๆนิดหน่อยนะ”
ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร คิดว่าเธอคงแค่เครียดๆเท่านั้น
หลังจากวันนั้นพลอยก็ดูเปลี่ยนไป เธอมักจะไม่ค่อยรับโทรศัพท์ผมเท่าไร ผมพยายามโทรไปหลายครั้งแต่เธอก็ไม่รับ พอไปที่บ้านป้าแดงก็ทำท่าอึกอักแล้วก็บอกว่าพลอยไปข้างนอกบ้างละ...ไม่อยู่บ้างละ...ไม่ก็ทำงานเลิกดึกบ้างละ...
ผมไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่าพลอยตั้งใจจะหลบหน้าผม!!
...เพียงมันเพราะอะไรกันละ?!!!!...
ผมตัดสินใจไปหาพลอยในวันถัดมาโดยที่ผมเลือกเวลาดึกขึ้นเผื่อพลอยจะกลับมาจากที่ทำงานแล้ว
วันนั้นเกิดอะไรไม่รู้ ผมถึงตัดสินใจจอดรถให้ห่างจากหน้าบ้านเล็กน้อย ก่อนเดินผ่านประตูเล็กๆที่ยังไม่ได้ล็อกเข้ามาในบ้านอย่างคุ้นเคย แต่หากเสียงพูดคุยดังเล็ดลอดออดมาจากในบ้าน
“พลอย...แกจะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไร?” เสียงที่ผมจำได้ว่าเป็นของป้าแดงดังขึ้นมา ก่อนจะได้ยินของหญิงสาวที่ผมไม่ได้ยินมานาน
“เอาน่าป้า...ป้าให้เวลาฉันหน่อยสิ”
“แต่แกทำอย่างนี้มันไม่ค่อยถูกต้องนะ...ฉันว่าแกรีบบอกจอมราชันเขาไปเถอะ เขาคงพร้อมที่ช่วยแก”
“แต่ฉันยังไม่พร้อมนะป้า ให้เวลาฉันก่อนละกัน” ผมได้ยินพลอยตัดบทผู้เป็นป้าแล้วก็เสียงเหมือนจะเงียบไป ผมเดาว่าทั้งสองคนคงเลิกคุยเรื่องนี้
ผมยังยืนนิ่งไม่ไปไหน...ในสมองพยายามคิดเรื่องที่ทั้งสองนั้นสนทนากัน
...พลอยมีอะไร?...
...เธอกำลังปิดบังอะไรผมอยู่?...
ผมเก็บความสงสัยเอาไว้ ผมตัดสินกลับบ้านในตอนนั้นเพราะไม่อยากไปเซ้าซี้เธออะไรตอนนี้ ผมย้อนกลับมาคิดทบทวนว่าเรื่องอะไรจะทำให้พลอยถึงกับมีเรื่องปิดบังผม แต่ผมเชื่อใจเธอจึงรอให้เธอเป็นฝ่ายเดินมาบอกผมด้วยตัวเองจะดีกว่า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เฮ้ย...ราชันไปกินข้าวที่ร้าน...กัน” ชินมันชวนไปกินร้านประจำที่เราชอบไปกินกันสมัยมหาลัย
ผมตกลงก่อนจะบอกพวกมันให้ไปก่อนเพราะผมยังทำงานไม่เสร็จ พวกมันโอเคแล้วออกไปก่อน ผมนั่งแท็กซี่ตามพวกมันมาที่ร้านในอีกครึ่งชั่วโมงให้หลัง ที่นั่งแท็กซี่ก็เพราะผมให้ลุงทศช่วยเอารถกลับบ้านไปก่อนและค่อยให้ไอ้ชินวนไปส่งผมเพราะบ้านมันอยู่ทางเดียวกัน
ผมลงจากรถและกำลังจะเดินเข้าร้านไปแล้ว หาก...ผมไม่ได้ยินเสียงคนคุยกันที่สวนสลัวๆของร้านที่มีม้าหินสองสามตัววางอยู่
ผมชะงักเพราะว่าเสียงหนึ่งในนั้นมันคือเสียงของ...พลอย!!!
“แกมีปัญหาอะไรน่ะพลอย ทำไมช่วงนี้แกออกมาเมาบ่อยมาก” เสียงผู้หญิงที่ผมไม่คุ้นเคยดังขึ้น
“ช่างเถอะ ฉันกำลังเครียด” เสียงของพลอยฟังดูแข็งๆ
“แกจะเครียดอะไรนักหนาฮะ...แฟนแกเลี้ยงไม่ดีหรือไง?”
“เหอะ...ฉันเซ็งเขาจะแย่” พลอยตอบซึ่งทำเอาผมถึงกับอึ้ง
...พลอยเซ็งผม?...
...แต่ว่ามันเรื่องอะไรกันละ?...
“ทำไมยะ ฉันก็เห็นเขาก็ดูแลแกดีจะตาย”
“ก็ใช่ แต่แบบเขาชอบทำตัวเป็นพนักงานต๊อกต๋อยอย่างไปเป็นลูกจ้างชาวบ้านบ้างละ ขนาดพอกลับไปทำที่บริษัทของที่บ้านยังต้องไปเริ่มต้นจากพนักงานกินเงินเดือนธรรมดา” มาถึงตรงนี้ผมเริ่มกำหมัดแน่น “ฉันอุตส่าห์ว่าจะได้ยืดบ้างเวลาบอกว่ามีแฟนเป็นถึงเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ประมานนี้ ไม่ใช่เป็นขี้ข้าชาวบ้านอยู่ได้”
ผมรู้แค่ว่าตอนนั้นตัวผมแข็งค้างไปหมด ผมไม่รู้เลยว่าตอนนั้นผมยืนฟังต่อไปได้อย่างไร
“แต่ตอนนี้แกท้องกับเขาแล้วไม่ใช่หรือ?”
ว่าอะไรนะ????
...พลอยท้อง???...
หูผมอื้อไปหมดตอนนั้น พลอยท้องกับผม ซึ่งผมก็ว่ามันเป็นไปได้เพราะบางครั้งเราไม่ได้ป้องกันอะไรขนาดนั้นเพราะผมรู้สึกว่าผมพร้อมที่จะรับผิดชอบเธอมากพอแล้ว
“หึ...พูดถึงเรื่องนี้แล้วฉันจะบ้า...ฉันยังไม่ได้อยากมีลูกสักหน่อย ฉันยังสาวยังสนุกกับชีวิตอยู่ยะ” ผมหนาวเยือก “อีกอย่างมีพ่อที่ยังเป็นแค่พนักงานทำงานงกๆ ลูกฉันจะสุขสบายได้ไง”
อย่าบอกนะว่า!!!
“อย่าบอกนะว่าแกไปเอาเด็กออก!” เพื่อนของพลอยถามอย่างตกใจ
ผมเห็นใบหน้าที่ผมเคยคิดว่าสวยน่ารักกำลังแสยะยิ้ม “ก็ใช่นะสิ!!!!”
!!!!
ผมเบิกตาค้าง
...พลอยท้อง...
...แต่ตอนนี้...
...เธอทำแท้ง...
...เธอลงมือฆ่าเด็กตัวน้อยที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย...
...ที่สำคัญคือ...
เด็กคนนั้น...เป็นลูกของผม...
...เธอฆ่าลูกของผม...
แม่แท้ๆลงมือฆ่าลูกตัวเองได้ลงคอ
...แม้แต่เดรัจฉานยังไม่ทำ...
ผมตัวสั่นเทิ้ม ผมรู้ดีว่าร่างกายผมตอนนี้กำลังถึงขีดสุด ใจผมสั่งไม่ให้พุ่งออกไปฆ่าผู้หญิงคนนี้
“เฮ้ยแก...มัน...” เพื่อนของพลอยดูอึกอัก
“ฉันเล่าให้แกฟังแล้วแกอย่าไปเล่าให้แกฟังเชียวละ” ผู้หญิงเลวคนนั้นยิ้มแสยะ “และฉันว่าฉันจะบอกเลิกเขาเร็วๆนี้แหละ สามสี่ปี
ที่ผ่าน ฉันถือว่าเป็นแค่การเล่นสนุกเพื่อฆ่าเวลาก็แล้วกัน...” เมื่อจบการสนทนาทั้งสองก็ขึ้นรถก่อนที่จะขับออกไป
ผมยังคงยืนค้างอยู่ตรงนั้น ก่อนจะตะโกนดังลั่นร้าน
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!” ผมร้องลั่นไล่แตะต้นไม้ไปเรื่อยๆ ตอนนั้นสติผมแทบไม่เหลืออะไร ผมรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนั้นฆ่าลูกของผม จนคนในร้านวิ่งออกมาดู บ้างบอกว่าผมบ้าแต่ใครจะสน จนไอ้ชินกับไอ้จักรมันมา ผมยังคงอาละวาดจนไอ้จักรต้องมาล็อคตัวผมเอาไว้แล้วไอ้ชินเอาน้ำราดใส่
“มึงเป็นบ้าอะไร?!!!” มันตวาดผม ผมที่ผมเผ้าหน้าตาเปียกเงยมองมันอย่างแค้นเคือง นัยน์ตาผมแดงก่ำ รู้สึกร้อนที่ตา เพื่อนผมสองคนถึงกับอึ้ง
ในที่สุดพวกมันสองคนก็พาผมออกจากร้าน แล้วขอโทษขอโพยทางร้านที่ทำให้วุ่นวาย ไอ้ชินจับผมยัดใส่รถพาไปที่คอนโดของไอ้จักร
ระหว่างทางพวกมันเหลือบมองผมที่นั่งนิ่งเป็นหุ่นตายซากอยู่ด้านหลัง พอถึงผมเดินลงจากรถเหมือนคนใกล้ตาย ผมรู้แค่ว่าผมเสียใจมากที่พลอยทำแบบนี้
...เธอไม่รักผมหรืออย่างไร?...
คืนนั้นผมเมามายหลับไปไม่รู้เรื่อง ผมตื่นมาในอีกวันกับความจริงที่โหดร้ายว่าเรื่องที่ผมฟังเมื่อวานเป็นเรื่องจริง ผมไม่ได้ฝันไป
เพื่อนสองคนก็ไม่ได้ถามอะไร พวกมันรอให้ผมพร้อมที่เล่า
ช่วงนั้นผมเกือบเป็นคนเสียสติ ผมไม่กลับบ้าน ไม่ไปทำงาน ครอบครัวผมก็เป็นห่วงแต่ว่าไอ้ชินมันไปคุยให้แล้วที่บ้านผมก็พอเข้าใจ
ผมนั่งคิดทบทวนอยู่หลายอย่างจนจิตใจผมเริ่มสงบลง ไอ้ชินมันเอาธรรมะมาผมฟังทุกวัน เอาจริงๆมันช่วยได้เยอะมาก ผมได้คิดได้เปิดใจอะไรหลายอย่างและเริ่มปล่อยวาง ผมมานั่งคิดทบทวนว่าจะเอาอย่างไรต่อไปดี ผมรู้ถึงความจริงและความรู้สึกของพลอยแล้ว
...เมื่อก่อน พลอยอาจจะชอบผมจริง...
...แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว...
...เธอเปลี่ยนจากผู้หญิงน่ารัก นิสัยดี...
...เป็นหญิงสาวใจคอโหดเหี้ย ที่ฆ่าได้แม้กระทั่งลูกของตัวเอง!!!!...
ผมไม่มีทางใช้ชีวิตร่วมกับเธอได้แน่นอน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผมใช้เวลาเกือบสองอาทิตย์ในการกลับมาเป็นคนคนเดิม ผมตัดสินเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนทั้งสองคงฟัง แต่ไม่ได้เล่าให้ที่บ้านฟัง
ผมไม่ต้องการให้ที่บ้านผมมารับรู้เรื่องที่ว่าหลานของครอบครัวได้จากไปแล้วด้วยฝีมือของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิด ถ้าที่บ้านรู้ผมว่าได้ช็อคไปตามๆกัน
ในที่สุดวันที่ผมรอคอยก็มาถึง...
...วันที่ผมจะหลุดพ้นจากยัยแม่มดใจเหี้ยม...
...ในเมื่อ เธออยากเลิกกับผม...
...ผมคนนี้จะบอกลาผู้หญิงเลวคนนี้เอง...
พลอยนัดเจอผมในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เธอแต่งตัวสวยน่ารัก ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะพูดแบบนี้ แต่ตอนนี้...ไม่ใช่อีกแล้ว!!
“ไงราชันไม่เจอกันนานเลย พลอยคิดถึงจัง” เธอยิ้มหวาน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนเหลือเกิน เธอปั้นหน้าอยู่ได้อย่างไรเนี่ย
ผมแทบจะทำไม่ถูก
“อืม...” เธอดูแปลกใจนิดๆกับท่าทางของผม แต่ผมไม่สนใจ
“นั่งก่อนสิราชัน สั่งอะไรกินกันก่อนไหม?”
“อืม...” ผมนั่งลงตามที่เธอบอก แต่ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น
ผมนั่งดูเธอไปเรื่อยๆว่าผู้หญิงคนนี้จะเปิดฉากเมื่อไร และในที่สุดความหวังผมก็เป็นจริงเมื่อ...
“ราชัน...พลอยมีเรื่องจะบอก...” เธอเงียบไปนิดหนึ่ง “พลอยว่าพลอย...ไม่คู่ควรกับราชันหรอก...เราเลิกกันเถอะ!!”
ในที่สุดเธอก็พูดออกมา
“ทำไม?” ผมแกล้งถามเสียงเรียบทั้งที่ก็พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“เพราะ...พลอยมันจนไม่คู่ควรกับลูกชายเจ้าของบริษัทหรอก”
...โกหก!!!...
...เธอมันแม่มดสองหน้าชัดๆ...
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ยินดี”
“ราชันไม่เสียใจใช่ไหม?” เธอถาม
หึ...จะให้เสียใจกับคนอย่างเธอนะหรือ?...
“ถ้าพลอยต้องการอย่างนั้น ผมก็ไม่ขัด” ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้น “ต่อจากนี้...ขอให้พลอยโชคดี”
“ราชัน...” เธอเรียกแต่ไม่ได้พูดอะไร
ผมชะงักก่อนหันกลับมา “ต่อไปนี้อย่ามาเรียกผมว่าราชันอีก ผมชื่อจอมราชัน” ใช่ผมชื่อจอมราชันผู้ไม่เคยอ่อนแอให้กับคนแบบนี้
หลังจากผมเลิกกับเธอ ผมก็ลบความทรงจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ ลบเบอร์ทิ้ง นำสิ่งของทุกอย่างไปทิ้งเพื่อไม่ให้ของสกปรกเหล่านั้นมาทำให้รกสายตา
ที่บ้านผมรับรู้แค่ว่าผมกับพลอยเราจากกันด้วยดี เพื่อนผมก็บอกว่ายินดีที่ผมเลิกกับเธอ
ผมถือโอกาสมาทำบุญที่วัดเพื่อปัดเป่าเรื่องร้ายออกไป รวมถึงตักบาตรอุทิศส่วนกุศลไปให้ลูกของผมให้เขาไปเกิดในภพภูมิที่ดี
...ขอให้หลับให้สบายนะลูกพ่อ...
...พ่อรักลูกเสมอ...
TBC
และแล้วเรื่องราวของพี่ราชันก็เปิดดเผย
เจอกานตอนหน้านะค่ะ :katai2-1: :hao5:
-
พี่ราชัน แมนมาก มีความเป็นพ่อสุดๆ :mew1: :mew1:
-
อ่อออ อย่างนี้นี่เอง
ยัยพลอยทำตัวเองเนอะ
-
สงสารจอมราชันจัง :hao5:
แต่ไม่เป็นไรนายมีจอมใจแล้วละ :hao6:
อยากกระทืบยัยพลอยไห้จมตีน ลึกลงไปในดิน :z6:
ปล ขอโทดที้ใช้คำหยาบค่ะ :call:
-
โห่ใจคออ่ะ ดีแล้วที่เลิกกกัน :katai2-1:
-
สงสารราชันอะ
อีพลอยตอแหลเก่งมากอะ :z6: :beat: :beat: :beat: :beat: :z6:
-
ให้น้องใจปลอบโยนนะคะคุณพี่
-
สงสารพี่ราชันจัง :m15:
:mew1: :mew1:
-
อะโห เรื่องพี่ราชัน ดราม่า มากอ่ะ
-
โอ๊ยยย เศร้า!! สงสารสงสารจอมราชันเรื่องลูก :hao5: แต่สะใจที่เลิกกับผู้หญิงแบบนี้ :katai4:
-
ดีแล้วที่พี่ราชันหลุดพ้นจากนางมารร้ายนี่ได้
ตอนหน้าน้องใจของเราจะมาแล้วใช่ป่าว...คิดถึงน้องใจมากกก
:กอด1:
-
โหยนังพลอย แกเลวมากกกก
ดีแล้วที่ราชันตาสว่างไม่หลงผิด
กลับมารักน้องใจดีกว่า
รอตอนต่อไปค่าาา :mew1:
-
สมกับที่เราเกลียดพลอยยยยตั้งแต่ยังไม่รู้เรื่องของนาง นางมันไม่ใช่คน หมามันยังรักลูกมันเลย
คนพวกนี้ไม่มีวันที่จะมีความสุขอีกต่อไป เชื่อเถอะ เวรกรรมมันจะตามติดไปทุกชาติภพ
-
ราชันอย่างพึ่งลืมใจดิ คึคึ :hao3: :hao3:
-
พลอยนี่จริงๆ เกลียดที่สุด
-
พลอยเป็นผู้หญิงที่โง่และเลวมาก :z3:
ใจร้ายฆ่าได้แม้แต่ลูกตัวเอง :ling2:
บวกเป็ด และรอลูกหมูน่ารักมาทำให้พี่ยิ้มหน่อยเร็ว
:mew1:
-
คนเลวนี่มันเลวจริงๆ
เป็นผู้หญิงใจคอโหดเหี้ย
สะ ดุ้ง เลยย ม ม้า หายไปไส
-
อื้อหือ
-
นางร้ายมาก ลูกตัวเองนะ
แต่แน่ใจนะว่าลูกของราชัน เหอ เหอ :katai5: :katai5:
-
พลอย นางเลวมากกกกกกกกกกก
สงสารพี่ราชัน
-
WHY YOU COME HERE PLOY
:m28: :m28: :m28:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ผู้หญิงแบบนี้ไม่คู่ควรที่จะให้รัก ดีแล้วที่เธอเอาลูกออก
ถ้าลูกของราชันจะมีแม่อย่างนี้ อย่ามีซะดีกว่า
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย บอกได้เลยว่า ณ จุดนี้อยากกระทืบ นังพลอย มากค่ะ
อาจใช้คำไม่สุภาพไปหน่อย แต่ มันหน้าด้านจริงๆ อ่ะ มาบอกว่า ราชัน อยู่สูงไปไม่เหมาะสม
อีนี่ ตอแหลเก่งจริงๆ ใจคอโหดเหี้ยม ฆ่าได้แม้แต่ลูกตัวเอง ผู้หญิงแบบนี้ทุเรศจริงๆ
เสียใจเรื่องลูกด้วยนะ ราชัน แต่ก็ดีแล้วที่เลิกกับผู้หญิงแบบนี้ ไม่เหมาะที่จะไปเป็นแม่ของลูกใครจริงๆ
อินค่ะอิน หุหุ
-
เลวจริงๆ!!! น่าจะสั่งสอนนังพลอยซะหน่อยเพื่อความสะใจ ไม่จำเป็นต้องเป็นสุภาพบุรุษหรอกกับคนไม่มีค่าแบบนั้น นังมารร้าย!! ทำเป็นแอ๊บใสซื่อ กรรมจะตามสนอง
-
พลอยยยย
เธอพลาดแล้วล่ะ!!!!
รอตอนหน้านะคะ
คิดถึงน้องจอมใจจจ
-
นางนี่แรงจริงๆเลย ใจคอโหดเหี้ยม
ฆ่าได้กระทั่งลูกตัวเอง
-
ยัยพลอยร้ายมากอ่ะ ทำอย่างนี้ได้ยังไง :angry2:
พี่ราชันไม่เป็นไรนะเดี๋ยวให้น้องใจปลอบ
-
คือเฟลอ่ะ แบบเอิ่ม........จิตตกเลยอ่ะอ่านตอนนี้ T^T
เปลี่ยนพระเอกก้อไม่ไ่ด้ จะข้ามไปไม่อ่านคงไม่ทันแล้ว เฮ้ยยยย T^T
อร๊ากกกกกกกกกกT^T เครียด อ่านแล้วเครียด แบบจอมใจจะรู้สึกยังไง ถ้าจู่ๆอีชะนีตนนั้นมาพูดว่าเคยท้องกะคนที่ตัวเองรัก
แล้วแบบคิดว่าจอมราชัน จะสุภาพบุรุษไม่ทำไรผู้หญิง(ถึงในความเป้นจริง สมัยนี้มันจะเปงแบบนั้น แต่ก้อเศร้าอ่ะ).
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยจิงๆ อ่านจบนี่ตื้อเลย อินเกินไปซะละเรา เศร้าๆเลย!!
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ดีแล้วที่เลิกกันนังหญิงใจร้ายยยยยยยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ใจคอโหดเหี้ยมที่สุด ไปให้พ้นจากพี่จอมราชันเลยน่ะย่ะ
ฆ่าได้แม้แต่ลูกตัวเอง อิ๊ชั่วววววววววววว
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
สวัสดีค่ะ
วันนี้น้ำแข็งใสทำตามสัญญานะค่ะพาน้องใจมาให้ทุกท่านให้หายคิดถึงค่ะ
ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นเนื้อเรื่องจะเริ่มไม่ใสๆอย่างที่เคยคิดไว้แล้ว(มั้ง)นะค่ะ :hao7:
แต่ยังไงก็อยากให้ทุกท่านช่วยติดตามไปให้ถึงตอนจบ(เมื่อไรยังไม่รู้ :katai5:)
แต่ที่แน่ๆยังไงมันก็ต้องจบค่ะ
ช่วยกันเข็น ช่วยกันดันเจ้าลูกหมูกันด้วยนะค่ะ :mew1:
ขอบคุฯงาม ณ จุดนี้ก่อนเลยค่ะ :mew3:
:pig4: :pig4:
บทที่ 21
[/size]
“ใจเอ๋ย...ป๊าไม่ว่างไปส่งนะวันนี้ พี่เวทย์ก็ไม่อยู่ เราไปเองได้ไหม?” ปาป๊าถามขึ้นหลังจากที่ร่างกลมเดินลงมาข้างล่าง เจ้าหนูขมวดคิ้วเล็กน้อย
“อ้าวเหรอครับ?” หันซ้ายหันขวาไม่เจอหน้ามารดาจึงถาม “แล้วหม่าม้าละครับ?”
“วันนี้แม่เขาเข้าสำนักพิมพ์น่ะ” นายประสิทธิ์ตอบ “วันนี้พ่อขอโทษทีนะ พ่อต้องไปทำธุระให้นายนะ” นายที่เจ้าตัวว่านั่นก็คือเจ้านายคนเก่าคนแก่คนเดิมนั่นเอง
“อ่า...งั้นป๊าไปทำธุระให้ลุงไตรเถอะครับ เดี๋ยวใจนั่งรถตู้ไปเองครับ” เจ้าลูกหมูรับคำเป็นมั่นเหมาะ ป๊าเลยหายห่วงแล้วบอกลาลูกชายก่อนไปทำงาน เจ้าหนูก็นั่งละเอียดนมหนึ่งแก้วก่อนจะตัดสินใจว่าจะไปหาอะไรกินที่มหาลัยแทน
หลังจากเรียบร้อยทุกอย่างเจ้าตัวกลมก็เดินข้ามมาอีกฝั่งตามความเคยชินเพราะว่าทุกเช้าต้องมาทักทายคนในบ้านใหญ่ก่อน ต่อให้ไม่มีใครอยู่อย่างน้อยก็สวัสดีป้าอุ่น พี่แตงไทยกับพี่จันทร์ก็ยังดี
ร่างกลมขาวเดินดุกๆเข้ามาในตัวบ้านเจอพี่ชายร่างสูงใหญ่กำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่จึงปรี่เข้าไปมักอย่างร่าเริง
“ดีคร้าบบบ พี่ราชัน” เสียงใสๆดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อเงยหน้ามามองแล้วส่งยิ้มให้ เจ้าหนูเดินหน้าบานเข้าไปหา
“ไงครับคนเก่ง จะไปเรียนแล้วหรือ?”
“ครับ...เดี๋ยวใจนั่งรถตู้ไปครับ” เจ้าหนูตอบแต่เหมือนว่าพี่ใหญ่จะไม่ค่อยพอใจกับคำตอบเท่าไรนักเพราะพอน้องพูดจบเจ้าตัวก็ทำหน้านิ่ว
“อ้าว...อาประสิทธิ์ไม่ได้ไปส่งหรือ?” ชายหนุ่มถามเพราะเขานึกว่าบิดาของน้องชายจะไปส่งเพราะจอมเวทย์ไม่ว่างในเช้านี้
“ป๊ามีงานด่วนนะครับ เลยออกไปแล้ว” เจ้าหนูตอบก่อนรีบเสริมเพราะหน้าหล่อคมของพี่ชายดูไม่สบอารมณ์ “เดี๋ยวใจนั่งรถตู้ไปได้ครับ สบายมาก ถึงหน้ามอเลยครับ” ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ไม่ชอบให้นั่งรถตู้ เจ้าตัวบอกว่าบางครั้งรถพวกนี้ขับเร็วและอันตรายเพราะว่าคนขับจะได้รีบวิ่งไปกลับไวๆเพื่อเพิ่มรอบจำนวนการวิ่งให้ได้มากขึ้น บางครั้งก็เป็นรถตู้เถื่อนที่ไม่ได้จดทะเบียนอีก
จอมใจเริ่มใจเสีย หน้าเสียเมื่อเห็นพี่ราชันเงียบไปก่อนจะยิ้มกว้างกับประโยคถัดไป
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งครับ” แต่เจ้าหนูกลับทำหน้ามุ่ยอีกครั้ง
“แล้วพี่ราชันไม่ต้องไปทำงานหรือครับ?” เขาไปไม่อยากทำให้พี่ชายเสียงานการเท่าไร แม้ว่าจะเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทแต่ว่ามันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้คนอื่นๆแล้วเขาจะว่าเอาได้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่โทรบอกพ่อก่อนนะ” พูดจบมือใหญ่ก็หยิบโทรศัพท์มากดออก รออยู่พักหนึ่งก็อีกฝ่ายก็กดรับแล้วเจ้าตัวก็กรอกเสียงลงไป “พ่อครับ..นี่ผมนะ...เดี๋ยวผมเข้างานช้าหน่อยนะครับ...ครับ...ผมจะไปส่งน้องครับ...ครับๆ...สวัสดีครับ” พูดจบก็วางสายแล้วหันมาลูบผมสลวยเบาๆ “เรียบร้อยแล้วครับ”
“แล้วลุงไตรไม่ว่าหรือครับ?”
เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ ใครจะว่าอะไรในเมื่อคุณจอมไตรยังฝากมาบอกว่าพาน้องไปส่งให้ถึงที่มหาลัย “ไม่หรอกครับ ลุงไตรรักเราจะตาย เจ้าตัวยุ่ง” ขยี้ผมซะเลยนี่ เจ้าหนูก็หัวเราะคิกคักๆ
เจ้าหนูสบายไปหลายตลบเพราะไม่ต้องนั่งรถไปเรียนเองแถมมีสารถีสุดหล่อสุดเลิฟมาส่งอีกต่างหากแหนะ เมื่อรถยนต์คันสวยแล่นมาถึงหนาตึกคณะ เจ้าลูกหมูก็ลงจากรถ แถมยังมีการลากร่างสูงใหญ่ลงมาด้วยด้วยเหตุผลว่า
“เลี้ยงข้าวเช้าหน่อยครับ” ว่าแล้วก็ยิ้มแหะให้ พี่ชายส่ายหน้าปลงก่อนดุนหลังเจ้าลูกหมูให้ออกเดินนำไปที่โรงอาหาร
ภาพร่างสูงใหญ่ในชุดสูทที่แตกต่างจากชาวบ้านชาวช่อง ดับรัศมีของเด็กนักศึกษาเสียจนมืดมน สาวๆก็มองเหลียวหลังกันคอแทบเคล็ด จอมใจทำหน้ามุ่ยเล็กจนร่างสูงถาม “เป็นอะไรครับ?”
“ก็นะ...ใจไม่ค่อยชอบเวลามีคนมองนะครับ เดินกับพี่เวทย์ก็โดนมอง พอมาเดินกับพี่ราชันยังจะโดนมองอีก เฮ้อ...มีพี่ชายหล่อทำไงได้ละเนี่ย” พูดเหมือนปลงตกแต่หากเจ้าหนูไม่รู้หรอกว่ากริยาแบบนี้ทำเอารอยยิ้มกว้างของพี่ชายผุดขึ้นมาเอ็นดู
น้องน้อยของเขานี่ช่างน่ารักน่ากอดเสียจริง เจ้าตัวกลมทำอะไรพูดอะไรเขาก็ว่ามันน่าเอ็นดูไปหมด
ทั้งสองคนไปยืนแถวอยู่ร้านขาวข้าว น้องสั่งอย่างหนึ่ง พี่ชายสั่งอีกอย่างหนึ่ง มือใหญ่ถือจานข้าวทั้งสองจานออกมาหาที่นั่ง ตอนที่กำลังจะกินข้างเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นด้านข้าง
“อ้าว...พี่ราชัน?” จอมเวทย์ที่อยู่ในชุดช็อปสำน้ำเงินเข้มยืนทำหน้างงงวยอยู่ ก็...ใครจะไปคิดว่าพี่ชายนักธุรกิจจะมานั่งกินข้าวในโรงอาหารมหาลัยน่ะสิ
“อ้าว...ว่าไง” พี่ใหญ่ทักบ้าง น้องชายคนที่สี่ทรุดตัวนั่งข้างเจ้าลูกหมู พลางแย่งช้อนกินข้าวของน้องมาหน้าตาเฉยก่อนตักข้าวคำโตเข้าปาก จนเจ้าหนูร้องแหวใส่
“อึ้ย...พี่เวทย์อย่ามาแย่งเขากินสิ นิสัย...” หน้ากลมเบ้บูด แย่งช้อนคืนมา
“โหย...แค่นี้งกไปได้”
“อย่าแย่งน้องเวทย์...จะกินก็ไปซื้อใหม่” จอมราชันทนไม่ได้ที่น้องน้อยโดนแกล้ง มือใหญ่วางเงินหนึ่งร้อยบาทบนโต๊ะ เจ้าน้องชายสุดกวนก็ยักคิ้วก่อนจะคว้าเงินไป
หลังจากทั้งสามคนอิ่มหนำสำราญพี่ใหญ่ก็เดินกลับไปส่งน้องที่หน้าคณะ ส่วนจอมเวทย์ขอแยกตัวไปคณะตัวเองบ้าง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างสูงของจอมเวทย์เดินลูบพุงของตัวเองอย่างสบายอารมณ์ เงินก็ไม่เสียแถมยังกินข้าวฟรีอีกแหนะ...อย่างนี้มันเรียกว่า...อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ
ชายหนุ่มเดินฮัมเพลงสบายใจเฉิบมาถึงหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาไปไหนไกลกว่านั้น ก็ได้เสียงยีวนกวน
ประสาทดังขึ้นมาด้านหลัง
“อ้าว...คุณจอมขมังเวทย์” เรียกแบบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้น ไอ้ตี๋เยาวราชเฮงซวย!!!!
“มึงมีธุระอะไร?” จอมเวทย์ทำหน้าบูดบึ้ง ส่วนอีกฝ่ายยังคงยิ้มอารมณ์ดีมาให้อย่างไม่ทุกข์ร้อน
...ก็นะ...
...คนอะไร ยั่วขึ้นง่ายเหลือเกิน...
...แถมตอนโมโหน่ารักชะมัด เหมือนแมวยักษ์ขนฟูฟ่อง...
“เปล่าครับ แค่ทักทายเฉยๆ” คนหน้าตี๋ยังคงยิ้มละไม ทำเอาร่างสูงชักคันตีนตงิดๆ พยายามระงับอารมณ์ให้ไม่พุ่งไปบีบคอมันตายคามือ
...แม่ง!!!ยิ้มกวนตีนอยู่ได้...
“แม่ง ไม่มีธุระอะไร วันหลังก็อย่าเรียก เสียเวลาทำมาหากินหมด” บ่นเสียงหงุดหงิด แล้วเจ้าตัวทำท่าจะเดินหันหลังกับไปทาง
เก่า หากไม่มีมือใหญ่แข็งแรงฉุดเอาไว้เสียก่อน
“เฮ้ย!!!” จอมเวทย์ร้องเสียงหลง พยายามดึงมือออก แต่ต้องยอมรับกันอย่างไม่อายเลยว่าไอ้ตี๋ภัทรนี่มันแรงควายได้ใจมาก ทั้งที่ตัวก็ไม่ห่างกันมาก เฮ้อ...ยอมรับก็ได้ว่ามันทั้งตัวใหญ่กว่า สูงกว่า แรงก็เยอะกว่า
...แม่ง!!!...
...เขาว่าตัวเขานี่สูงใหญ่มากแล้วนะ...
...เจอไอ้เวรภัทรเข้าไป แม่งกูเป็นมดตะนอยเลย...
“อย่าเพิ่งไปสิครับ”
“อะไรของมึงอีกหา...ไอ้ยักษ์” เขาบ่น
คนร่างสูงใหญ่กว่าก้มหน้าลงมาคนที่เตี้ยกว่านิดหน่อย “ผมหิว...”
คนฟังทำหน้างงใส่ “หิวแล้วมึงไม่ไปหาอะไรกินวะ ไอ้ควาย” เขาก็ไม่เข้าใจ ในเมื่อหิวแล้วทำไมไม่ไปหาอะไรกิน มาบอกเขาทำไม?
“ก็ผมไม่ได้หิวข้าวหนิ” คราวนี้คนฟังยิ่งทำหน้างง
“งั้นแล้วมึงหิวอะไรละวะ? แม่ง ไอ้นี่ท่าจะประสาท” จอมเวทย์ทำหน้าหงุดหงิด ก็ไอ้ยักษ์นี่มันกวนตีนจริงๆ หิวแล้วข้าวเขิ้วไม่กิน
แล้วมึงจะกินอะไร???
“ผมหิว...” ภัทรพูดก่อนจะนิ่งไป “ช่างเถอะ”
“อ้าว...”
“คุณไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยละกัน” คราวนี้ตี๋เยาวราชชวนหน้าตาเฉยไม่ได้นำพาเลยว่าคนถูกชวนทำหน้าแบบไหน
“อะไรวะ กูไม่ไปโว้ยยยย!!!”
“เฮ้ คุณๆ ไม่ต้องเสียงดังขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่ได้ชวนไปเสียตัว” จอมเวทย์สะอึก “อีกอย่างคนมองใหญ่แล้วคุณ ไม่อายหรือครับ?” น้ำเสียงล้อเลียนทำให้นัยน์คมสวยกวาดมองรอบๆ แล้วก็เป็นจริงอย่างที่อีกฝ่ายเมื่อมีนักศึกษาที่เดินผ่านไปมามองมาที่พวกเขาอย่างสนใจใคร่รู้
...แม่งเอย...
...ซวยสนิท...
“มึงก็ปล่อยกูสิ” จอมเวทย์ลดเดซิเบลลงมา
“เอาน่าคุณ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อย แค่นี้คุณกลัวอะไร?” ยักคิ้วเข็ม หรี่ตาตี่ๆให้อย่างท้าทาย เพราะเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ยอมให้มาหยามหน้า แถมยุขึ้นสุดๆ
“ใครกลัวมึง กูกลัวแต่ว่ามึงนะสิจะไม่กล้าไปกับคนที่หล่อกว่าอย่างกู” พูดมาได้ๆ
ภัทรหลุดยิ้มเล็กๆ แต่ไม่กล้ากลัวเราะออกมาดังๆกลัวอีกฝ่ายงอนหนักกว่าเก่า พาลจะไม่ไปด้วย
“งั้นเดินนำไปเลยคุณจอมเวทย์” ผายมือให้ร่างเล็กกว่าเดินก่อน แล้วเจ้าตัวค่อยเดินตามไป
จอมเวทย์ที่เดินนำหน้าไปชักเริ่มไม่ค่อยเข้าใจแล้ว่าทำไมตัวเองต้องมาเป็นเพื่อนไอ้บ้านี่ด้วยนะ
...แม่ง! งงตัวเองชิบหาย!!!...
จอมเวทย์เดินจ้ำๆนำหน้าอีกฝ่ายโดยไม่ได้สนใจเลยว่าอีกคนจะเดินตามมาด้วยหรือเปล่า มารู้อีกทีก็ตอนที่เกือบจะถึงหน้าโรงอาหาร เพราะว่าอีกฝ่ายวางอะไรไม่รู้บนหัวเจ้าตัว
“เฮ้ย...แม่งอะไรวะ” ปากว่า แต่มือก็เอื้อมไปแตะๆสิ่งของบนหัว สิ่งที่สัมผัสถูกคือถุงพลาสติกที่มีไอร้อนๆแผ่ออกมาก พอภัทรเอาถุงลง ชายหนุ่มก็เห็นว่ามันเป็นถุงพลาสติกที่บรรจุกล้วยทอดอยู่เต็มถุง
“กินไหม?” คนถือถามพลางยื่นถุงไปให้
จอมเวทย์ชั่งใจนิดหน่อย เขาไม่ได้อยากจะกินของไอ้หมอนี่เท่าไรแต่หากความน่าอร่อยของกล้วยทอดที่ริมข้างทางรถไฟของมหาลัยเป็นอะไรที่เขาชอบมาก กินมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว สุดท้ายความอยากก็ชนะเมื่อเขาตัดสินใจหยิบออกมาเข้าปากชิ้นหนึ่ง เคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย ทำเอาคนซื้อแอบอมยิ้ม เมื่อเห็นว่าคนขี้วีนรับน้ำใจเขาด้วย ไม่เสียแรงที่แวะซื้อให้
สงสัยเขาต้องไปขอบคุณรุ่นน้องตัวกลมที่อุตส่าห์บอกความลับของพี่ชายให้
เขาจำได้ว่าตอนเดินอยู่มหาลัยเขาเจอน้องจอมใจกำลังเดินฝ่าแดดอยู่ในมหาลัยเข้าเลยเดินไปทักทายตามประสาคนรู้จักกัน น้อง
บอกว่ากำลังจะเดินออกไปซื้ออะไรกินที่ริมทางรถไฟ เขาเลยอาสาเดินไปเป็นเพื่อน พอไปถึงเจ้าหนูก็ซื้อกล้วยทอดนี่แหละ เขาก็ไม่ได้อะไร แต่ก็แอบแปลกใจว่าทำไมต้องซื้อสองถุงด้วยทั้งที่กินคนเดียว เขาเลยอดถามไม่ได้
“ซื้อทำไมตั้งสองถุงครับ” เขาถาม
“อ้อ...ถุงหนึ่งใจจะกินเองครับ แต่อีกถุงซื้อไปฝากพี่เวทย์” เจ้าหนูยิ้ม
“พี่เวทย์?...จอมเวทย์นะหรือ?” ตอนนั้นเขาอดแปลกใจไม่ได้
“ครับ” เจ้าตัวพยักหน้า “พี่เวทย์นะ...ชอบกินกล้วยทอดมากที่สุดเลยครับ ต่อให้เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมครับ อารมณ์ไม่ดีนะ ถ้า
ได้กินกล้วยทอดละหายเป็นปลิดทิ้งเลยครับ” พูดเสร็จเจ้าหนูก็ขอบคุณเขาที่เดินมาเป็นเพื่อนแล้วขอตัวกลับไปที่ตึกเรียน ส่วนเขายังคงยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าร้านกล้วยทอดนั่นไม่ไปไหน
...จอมเวทย์คนนั้นชอบกินกล้วยทอด?...
เขาคิดไปยิ้มไปจนคนที่เดินถือกล้วยทอดกินคนเดียวอย่างเพลินใจเคี้ยวหนุบหนับหันมามอง
“มึงจะกินไหม?” เจ้าตัวยื่นถุงมาให้
เขายิ้มแอบอยากบอกว่า เขาเป็นคนซื้อมานะ “กินสิ” หยิบขึ้นมากินชิ้นหนึ่ง จอมเวทย์ทำหน้าพอใจ
“ร้านนี้กล้วยนิ่ม อร่อยโคตร” ยิ้มจนแก้มบุ๋ม ท่าทางจะชอบจริงๆ
เฮ้อ...วันนี้ดูท่าจะสดใสกว่าทุกวัน
...ไม่อยากให้กล้วยทอดถุงนี้หมดเลยจริงๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ด้านพี่ใหญ่ของบ้านหลังจากทำภารกิจระดับชาติโดยการส่งน้องน้อยที่มหาลัยเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวก็ขับรถมาที่ทำงานตามความเคยชิน
ร่างสูงใหญ่ของท่านรองประธานหนุ่มสุดหล่อสะกดสายตาเหล่าพนักงานคนอื่นๆได้ไม่บากโดยเฉพาะผู้หญิง แต่ยังไม่มีใครสามารถครอบครองใจของหนุ่มโสดวัยสามสิบสองปีผู้นี้ได้เสียที จนออกมีข่าวลือมากมายต่างๆนานา แต่เจ้าตัวหาได้สนใจไม่ยังคงทำหน้าที่ของตนอย่างดีเยี่ยม ทั้งบริหารงาน บริหารเงิน
ด้วยความที่ว่ามีเพื่อนสนิทอยู่เพียงสองคนในที่ทำงานเท่านั้นคือ...ชินกฤตกับจักรภพ ทำให้ใครต่อใครแอบเอาไปคิดกันเองว่าพวกเขาสามคนจะดองกันเอง
...หึ...
...รอไอ้ชินมีผัวก่อนเถอะ...
ท่านรองหนุ่มขึ้นลิฟท์มาให้ส่วนของห้องทำงานตัวเองที่อยู่ชั้นที่สามสิบของอาคาร หน้าห้องมีโต๊ะของคุณเลขามีอายุหน่อย ทำงานกับเขามาหลายปี
“มาแล้วหรือค่ะ” ทักทายเจ้านายอย่างเคยชิน
“ครับ ผมขอกาแฟร้อนแก้วหนึ่งครับ” พูดเสร็จก็เดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง
นั่งตรวจเอกสารได้เพียงครู่เดียว เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น เขารู้ทันที่ว่าเป็นคนใกล้ตัวเพราะคนที่รู้เบอร์สายตรงของห้องทำงานเขานอกจากบิดาแล้วก็มีเพื่อนสนิทสองคน เลขาและคนที่บ้านเท่านั้น แต่ว่าครอบครัวเขารู้ดีและไม่กวนเขาทำงานอย่างแน่นอน ส่วนมากจะโทรเข้ามือถือเขามากกว่า เขาเดาว่าไม่เป็นบิดาก็เพื่อน
“สวัสดีครับ...พ่อหรือครับ...ครับ ได้ครับ...เดี๋ยวผมขึ้นไปหาครับ” อย่างที่เขาเดาบิดาเขาโทรมาหา เรียกให้ไปพบที่ห้องทำงานของท่านตอนนี้
ร่างสูงใหญ่ขึ้นมาอีกเพียงสามชั้นก็ถึงห้องท่านประธานใหญ่ ด้านข้างเป็นห้องของเลขาสารพัดนึกอย่างคุณอาประสิทธ์ ปาป๊าของเจ้าลูกหมู
มือใหญ่เคาะประตูห้อง พอด้านในอนุญาต ชายหนุ่มก็เปิดประตูเข้าไป
หากแต่...
ร่างสูงใหญ่ก็ต้องแข็งค้างราวกับโลกหยุดนิ่งไปเสียอย่างนั้น!!!
...ทำไม!!!!...
...ทำไมกัน!!!!...
...ทำไมเธอคนนั้นถึงมาอยู่ที่นี่ได้!!!...
TBC
โอ๊ะโอ้...ใครมากันละเนี่ย :katai5:
ฮะๆๆ ใครทายถูกบ้างค่ะ (คำถามง่อยเสียจริง :hao7:)
เอาเป็นเป็นใครตอนหน้าก็รู้ค่า หุๆ
ส่วนใครพี่ยก แม่ยก ป้ายก น้องใจ ตอนนี้น้องออกมาทำตัวนุ้งนิ้งๆให้เห็นกันพอหอมปากหอมคอ
วันนี้มีแถมคู่อาตี๋เยาวราชกะพี่เวทย์ด้วยค่ะ ใครเป็นแม่ยกคู่นี้ยกมือขึ้น :hao6:
ส่วนตัวแล้วน้ำแข็งใสชอบคู่นี้มากเลยค่ะ แต่งไปขำไปค่ะ (ง่ายๆ แต่งเองบ้าเองค่ะ)
ขอบคุนที่ติดตามค่ะ เจอกันตอนหน้าค่ะ
-
ยัยพลอยแน่เลย นี่คงไม่ได้มาบอกลุงไตรว่าเคยท้องกับพี่ราชัน
แล้วอยากจะมาเรียกร้องความรับผิดชอบอะไรตอนนี้หรอกนะ :beat: :beat:
:fire: :fire: :m31: :m31: :m16: :m16:
-
แฟนเก่าพี่ราชัน :mew4:
-
เอาน่ะนางมารมาโผล่และแผลงฤทธิ์ซะให้พอ
จอมราชันจะได้เคลียร์คัทตัดจบทีเดียว. :z6:
หมูน้อยหนูออกมาน้อยไปนะ. แต่หนูก็น่ารักเสมอ. :mew1:
อยากเห็นเวทย์โดนกดเร็วๆ. :laugh:
ไอ้ที่ว่าไม่ใสเนี่ยจะมีมาม่าหรือเป็นบทแสบซ่าร้อนแรงกันแน่คะ
ขอเป็นอย่างหลังได้มั้ยอ่ะ
บวกเป็ด
-
น้องใจโผล่มานิดเดียวเอง
คิดถึงน้องใจมากอะ
-
น้องใจออกมาอเอนพี่ราชันนิดเดียว
มาพร้อมอีกคู่ภัทรกับจอมเวทย์
แล้วตอนท้ายนี่มันอารายยยยยยยยยย
-
ชะนีพลอย //ตบหน้ามันรัวๆ :beat:
-
นังปลวกนี่มาอยู่ที่นี่ได้ไงอะ
รกโลก
-
คนอะไรชอบกินกล้วยทอดขนาดหนัก
-
อ่านจบ ตบโต๊ะดัง ปึง!!
นังพลอย นางมารร้าย
ยัยเสเสร้ง นางช่ายมั๊ย
นางโผล่มาอีกทำไม
เหอะ..หงุดหงิดเบาๆ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อีนางมารพลอย แกมาได้ยังไงย้าาาาาาาาาาาา
ยามที่เฝ้าตึกเข้าปล่อยให้ ... อย่างเธอเข้ามาได้ไง
นี่อย่างบอกนะว่าจะมาเรียกร้องเอาอะไรกะ พี่ราชัน อ่ะ
ฉันไม่ยอมนะเฟ้ย (แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรกะเค้าเนี่ย แต่มันอินอ่ะ)
รอๆๆ มาไวไวเลยน้า คนเขียน อย่างค้างอย่างนี้
อกจะระเบิด
ยังดีที่ น้องใจ ออกมาให้ได้ยล น่ารักเช่นเคย
คู่ พี่เวทย์กับอาตี๋ ก็น่าลุ้นมากๆ อ่ะ
รอรอ
-
:serius2: จะเกิดอะไรขึ้นอีกนี้
:mew1: :mew1:
-
ภัทรกับเวทย์น่ารักดีค่ะ
-
นังพลอยชัวร์ กลับมาไมเนี่ยยยย :ling1:
-
นังพลอยแน่เลย :beat:
นังมารร้าย :z6:
ตบๆๆๆๆๆๆๆ มาน
-
ไม่นะะ
เกลียดชะนี
ชะนีพลอยออกไปปปป
-
อินังพลอยแน่นอน มันต้องมาแฉแน่ๆ
โอยยยย อีกคู่ก็อยากอ่าน :hao5: แต่คู่นี้ยังไม่คืบหน้าเลย ยังไม่เห็นแววของคู่รักเลย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:อีนังพลอยชั่วแน่ๆเลย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai2-1: น่ารักมุ้งมิ้งมากอ่ะ แต่ว่า เมื่อไหร่น้องใจกับพี่ราชัน จะป๊ะ กันซักทีอ่าาา :katai1:
-
:z3: มาต่อเร็วๆๆๆอยากอ่านอ่ะค้างๆๆๆๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่ามาดราม่าแถวนี้นะนังพลอย
พี่ราชันไม่โง่แล้วย่ะเธอ
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เกลียดอีผ๔หญิงใจบาปคนนี้ที่สุด!!!!! จะกลับมาเพื่อ!!!! หายๆไปได้ซะก็ดี :m31:
ราชันนึกถึงหน้าลูกหมูไว้ แล้วทำใจให้สบาย ล่องลอยไปกับสายลม?
จะรอวันที่เวทย์โดนตี๋ร่างยักษ์กด!!!! ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
ชอบอ่า พี่เวทย์ต้องสายซึนชัว กรี๊ดกร๊าด ถ้านังพลิยกลับมาทวงสัมพัม มาสร้างภาพนะ จัดมันไปซักดอกเลยนะคะพี่ราชัน อย่าไปยอมแฉนางเลย นางเลวได้อีกแม่งทำงี้ได้ :angry2:ไง
-
เด๋วมึงเจอกูอีชะนี รูพรุน เด๊วววววววว!! หึ๋ยยยยยย!!
ขึ้นเปงก้อนๆ ไม่จบไม่สิ้นนะอีกระหรี่ตัวนี้ เด่วเมิงเด๊วววววว
-
คิดว่าน่าจะเป็นพลอยแน่ ๆ เลยน่ะ :เฮ้อ: สงสัยราชันคงต้องไปสู้รบปรบมือกับสาวเจ้าแล้วงานนี้น่ะ ยังไงเอาจอมใจมาแจมอีกคนก้อได้น่ะจะได้มันส์ดี :hao6: แต่เราว่าความสัมพันธ์ระหว่างราชันกับใจดูจะไม่ค่อยไปไหนเลยน่ะ ความผูกพันน่ะมีแน่นอนแต่ดูแล้วไม่เห็นท่าทีว่าจะเป็นอะไรที่มากกว่านี้น่ะ :ruready
ถ้าเป็นไปได้อยากให้แยกเรื่องของแต่ละคนออกมาเป็นตอนเลยจะดีกว่าเน๊อะ จะได้ไม่แย่งซีนกันน่ะ :mew2: ยังไงรอตอนต่อไปน่ะจ้ะ อย่าลืมเรื่องวณิพกน่ะ ชอบจัง :mew1:
-
นังพลอยแน่ๆ ชีอาจหอบเอาลูกชีมาให้พี่ราชันรับผิดชอบรึเปล่า (มโนไปเอง)
น้องใจยังน่ารักเหมือนเดิม แต่น่าจะมีคนมาจีบกระตุ้นพี่ราชันให้หึงเยอะๆ หน่อย
ส่วนคู่พี่เวทย์กับยักษ์ตี๋ก็กวนใส่กันได้น่ารักมากค่าาาา
รอตอนต่อไปเสมอ อิอิ
:mew1:
-
จะด่าว่ายัยตัวร้ายก็ดูน้อยไป เลวจนไม่รู้จะด่าให้สาสมยังไง :m31:
-
:3123:
-
เวทย์เหมิอนเด็กดื้อเลย น่ารักมาก อารมณ์แบบเคะราชินี
ตอนนี้นู๋ใจมาแว้ว ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลย
-
พลอยร้ายกาจอะ
พี่ราชันเลี้ยงน้องใจไปก่อนแล้วกันเนอะ
-
เป็นยัยพลอยนั่นแน่เลยอะ
-
น่าอ่านอ่ะ..แต่ไม่ไหวละ..ง่วงงงง
-
กลับมาทำสากกะเบืออะไรค่ะ
อิ๊คนชั่ว อิ๊ใจบาป หยาบช้า
อิ๊สารเลววววววววววววววววววววววว
-
ภัทรกับเวทย์น่ารักอะ จอมใจแอบช่วยพี่ภัทรแบบไม่รู้ตัว เอาคืนพี่เวทย์ที่ชอบแกล้ง5555
-
นังพลอยชัวร์
-
พลอย!!!! ราชันย์เขามีเจ้าของคนใหม่แล้วนะเฟ้ยย เค้าไม่สนแกแล้ววว!!!
-
สวัสดีค่ะ
ขอโทษที่หายไปหลายวันค่ะ
วันนี้เอาตอนใหม่มาให้อ่านกันต่อแล้วค่ะ
เหลืออีกประมาณสิบตอนคงจะจบแล้วนะค่ะสำหรับเรื่องนี้
ช่วงนี้จะเป็นช่วงที่มีจุดเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างเข้ามา
ยังไงก็เอาใจช่วยบ้านจอมกันด้วยนะค่ะ
จุบุๆ :hao5: :pig4:
บทที่ 22
[/b][/size]
...ทำไม...
...ทำไมพลอยถึงมาอยู่ที่นี่ได้...
“อ้าวมาเร็วดีจัง” เสียงทุ้มของบิดายังคงฟังดูใจดีไม่เปลี่ยน หนุ่มใหญ่พยักพเยิดไปที่หญิงสาวที่จอมราชันไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตกับการกระทำของเธอ “จำได้หรือเปล่า...ว่าพ่อเจอใคร”
หญิงสาวที่เขาเจอเมื่อไม่กี่วันอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกับกางเกงทำงานผู้หญิงดูเรียบร้อย ดูดีเป็นผู้ใหญ่
...หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงพูดแบบนั้น...
“สวัสดีค่ะคุณจอมราชัน” เธอทักผม แต่หากนายจอมไตรดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจกับคำแรกสักเท่าไรเพราะหนุ่มใหญ่ขัดว่า
“คุณเคินอะไรกัน เรียกราชันเหมือนเดิมสิ เป็นเพื่อนกันอยู่หนิ” ครอบครัวรู้เพียงว่าเขากับพลอยจากกันด้วยดีและเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่
ซึ่งความจริงแล้วมันเป็นเรื่องโกหกเพื่อไม่ให้ที่บ้านต้องมารับรู้อะไรทุเรศบัดซบกับชีวิตคู่ของเขาด้วย เขาสงสารบิดามารดา หากรู้ว่าหลานของท่านจากไปตั้งแต่ยังเป็นเพียงก้อนเนื้อเล็กเท่านั้น
ร่างสูงยืนกำหมัดแน่น หนุ่มอารมณ์เย็นชาแทบเป็นน้ำแข็งของลูกน้องตอนนี้แทบจะกลายเป็นภูเขาไฟลูกย่อมๆที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อเพียงแค่ถูกกระตุ้น เขาไม่ได้โกรธพ่อที่พาหญิงสาวเข้ามา แต่หากโกรธผู้หญิงคนนี้ที่ยังกล้าเข้ามายุ่มย่ามกับคนในครอบครัวเขาอีก
...น่าไม่อายจริงๆ...
“ค่ะ”
“ลุงได้ข่าวว่าหนูไปอยู่เมืองนอกหนิ ตอนนี้กลับมาชั่วคราวหรือถาวรละ?” ท่านประธานถาม
“พลอยกลับมาอยู่ถาวรเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวาน แต่หากชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าเป็นรอยยิ้มที่น่าขยะแขยงที่สุด “กลับมาอยู่ที่บ้าน
เดิมค่ะ”
หนุ่มใหญ่หัวเราะยินดี “ดีๆ งั้นเย็นไปกินข้าวที่บ้านลุงสิ จะได้คุยกันตามประสานะ” แล้วหันกลับที่ลูกชายคนโตที่ยืนสะกดกลั้นอารมณ์ “ดีไหมราชัน?”
ร่างสูงแทบอยากจะปฏิเสธเดี๋ยวนั้น แต่หากไม่ต้องการให้บิดามารับรู้เรื่องที่ปิดบังจึงแสร้งทำเป็นหน้าเรียบเฉย “ผมแล้วแต่พ่อครับ”
“แหม...ไอ้ลูกคนนี้วันนี้ดูท่าอารมณ์บูดแหะ” หยอกลูกชายเล็กน้อย แล้วหันไปหาหญิงสาวคนเดียวในห้อง “งั้นเย็นนี้มานะหนูพลอย เดี๋ยวให้ราชันไปรับที่ไหนดีละ?”
“เดี๋ยวพลอยขับรถไปเองก็ได้ค่ะ” พูดตอบเสร็จ ก็หันไปยิ้มหวานหยดให้กับชายหนุ่มร่างสูง แต่หากก็ต้องหน้าเจื่อนไปเมื่อชายหนุ่มไม่แม้แต่จะชายตามอง ร่างสูงใหญ่บอกลาบิดาก่อนเดินหุนหันออกจากห้องไปโดยไม่แม้แต่จะล่ำลาหญิงสาวอีกคน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ช่วงเที่ยงของวันทำงาน โรงอาหารของบริษัทที่กำลังเนืองแน่นไปด้วยพนักงานที่กำลังพักมาทานอาหารกลางวัน บัดนี้มีร่างสูงๆไล่เลี่ยกันของชายหนุ่มสามคนที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่ หากแต่...แทบไม่มีใครเข้าหน้ารองประธานหนุ่มติดสักคนเดียว หน้าหล่อเย็นชาจนคนอื่นหวาดผวากันไปหมด ไม่รู้ว่าท่านรองไปกินรังแตนมาจากไหน หน้านี่บูดได้อีก
“เฮ้ย...เป็นอะไรของแกวะ” ชินกฤตตบบ่าเพื่อนรักไม่เบานัก
“นั่นดิ แกนั่งหน้างอมานานแล้วนะ” คราวนี้จักรภพเสริมขึ้นบ้าง
“หรือแกไม่อยากกินข้าวที่นี่” ชินแซวเพราะส่วนใหญ่รองประธานหนุ่มไม่ค่อยได้ลงมากินข้าวกลางวันที่โรงอาหารเท่าไรนัก ส่วน
มากจะให้คนซื้อใส่กล่องขึ้นไปให้ที่ห้อง ไม่ใช่ว่าเพราะหรู ไม่อยากมานั่งให้เสียภาพพจน์ แต่เป็นเพราะท่านรองประธานของบริษัทพรอพรอตี้นั่นแทบไม่อยากจะเสียเวลากระดิกกระเดี้ยตัวออกจากโต๊ะทำงาน ด้วยเหตุผล กลัวงานไม่เสร็จ
...คนอะไร บ้างานสุดโต่งจริงๆ...
ในที่สุดจอมราชันก็ยอมเปิดปากบอกเพื่อน “วันนี้ผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่”
เพื่อนสองคนทำหน้างง “หะ?”
“พลอยมาที่นี่” พี่ใหญ่เลยต้องเจาะจงไปเลย คราวนี้คนฟังเบิกตาค้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเองเท่าไร
“ว่าไงนะ??? พลอยมาที่นี่??” จักรภพเอ่ยถามทวนอีกครั้ง เผื่อเมื่อกี้เขากับเพื่อนจะหูเพี้ยนไปชั่วขณะ
จอมราชันเพิ่มความมั่นใจให้เพื่อนโดยการพยักหน้าเคร่งเครียด ชายหนุ่มรวบช้อนลงทั้งๆที่อาหารในจานยังพร่องไปไม่ถึงครึ่ง การเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้นทำให้ความอยากอาหารที่แทบจะไม่มีอยู่แล้วนั้นหมดไปอย่างสิ้นเชิง
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ แกก็แค่ไม่ต้องไปยุ่งกับเขา” ชินเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ และรู้สึกว่าคำพูดปลอบใจของเขาดูงี่เง่าขึ้นมาทันทีเมื่อเพื่อนรักถอนหายใจหนัก
“ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนที่คิดอะไรตื้นๆ เขากลับมาเพราะมีจุดประสงค์บางอย่างแน่ๆ”
...และจุดประสงค์นั้นคือ?... ทั้งสามต่อประโยคในใจ
หลังจากมื้อกลางวันสิ้นสุดลงทั้งสามก็แยกทางกัน จอมราชันกลับไปโหมทำงานหนักตามประสา ในขณะที่เพื่อนอีกสองคนมีแค่งานที่ต้องออกไปติดต่อลูกค้าในช่วงบ่าย ชินกฤตกับจักรภพเดินคุยเล่นกันจนมาถึงลานจอดรถในบริษัท
“วันนี้เลิกงานเร็ว ไปหาอะไรกระแทกปากแถวรัชดากันดีกว่าว่ะ” จักรภพเอ่ยชวนขณะที่ชินกฤตกำลังค้นของในกระโปรงท้ายรถ ชินกฤตส่งเสียงเห็นด้วยก่อนจะเรียกเพื่อนมาช่วยหาของที่ตนค้นเท่าไหร่ก็ไม่เจอเสียที
“ไปอยู่ตรงไหนวะ เมื่อเช้าก็จำได้ว่าโยนเข้ามาในนี้นี่หว่า” ชินกฤตบ่น
“แฟ้มงานนะไม่ใช่รองเท้า ทำไมไม่วางไว้ที่เบาะหลังวะ” จักรภพว่าก่อนจะถอยตัวออกมาเมื่อเห็นขาเรียวสวยกับรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งมาหยุดอยู่ใกล้ๆ
“เอ้อ...พลอย” ชายหนุ่มยิ้มรับรอยยิ้มหวานแบบฝืนๆ ชินกฤตที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาก็ทำหน้าไม่ต่างจากเขาเท่าไรนัก
“ว่าไง ชิน จักร เลิกงานกันแล้วเหรอ” ร่างบางเอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร แต่ในสายตาชินกฤตและจักรภพที่รู้เรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังดีอยู่แล้วนั้น ท่าทางใสซื่อของพลอยกลับทำให้พวกเขาแทบฝืนยิ้มไม่ออก
“มีคุยงานกับลูกค้าน่ะ เอ่อ...แล้วพลอย มาทำอะไรที่นี่เหรอ” จักรภพเอ่ยขึ้นทำลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนที่มาพร้อมกับหญิงสาวผู้นี้
“พลอยมาหาคุณลุงน่ะ” รอยยิ้มยังคงไม่เลือนหายไปจากใบหน้าผู้พูด หากดวงตาคู่สวยกลับกวาดมองสองหนุ่มอย่างประเมินค่า ชินกฤตและจักรภพที่ชายเสื้อหลุดลุ่ยและเน็กไทถูกดึงออกหลวมๆ รู้สึกเหมือนตนกำลังถูกอาจารย์ฝ่ายปกครองตรวจความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายอยู่อย่างไรอย่างนั้น
“ดีใจแทนราชันจังที่มีทั้งเพื่อนและลูกน้องที่ขยันทำงานแบบนี้” เสียงหวานเอ่ยเจื้อยแจ้ว “ราชันเป็นคนเอาการเอางาน ถ้ามีลูกน้องที่ชอบเอาเวลางานไปหาความสุขส่วนตัว เขาก็คงไม่ปล่อยเอาไว้จนถึงวันนี้หรอก จริงไหม”
หญิงสาวทิ้งท้ายประโยคด้วยรอยยิ้มหวานจับใจก่อนจะขอตัวแล้วเดินจากไป ชินกฤตกับจักรภพได้แต่สบตากันนิ่งๆ ประโยคอันเชือดเฉือนเมื่อครู่ดังก้องอยู่ในหัวพวกเขา ไม่แปลกใจเลยถ้าจะรู้ว่าพลอยแอบฟังพวกเขาคุยกันก่อนที่เธอจะมาปรากฏตัวให้เห็น
...พวกเขาแค่จะไปหาความสุขส่วนตัวกันแค่นี้ มันหนักส่วนไหนของเธอกัน!...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลาล่วงเลยเข้ามาถึงช่วงเย็น ร่างสูงของจอมราชันแทบไม่อยากจะพาตัวเองกลับบ้านเลยสักนิดเดียว แต่ไม่กลับก็ไม่ได้ จอมราชันถอนหายใจเฮือก นิ้วเรียวยาวนวดคลึงที่ขมับเบาๆอย่างเหนื่อยล้า เขาบอกตามตรงเลยว่ายังเดาไม่ออกเลยว่าหญิงสาวจะมาไม้ไหนกับเขาอีกกันแน่ ตอนนี้รู้สึกว่าเหนื่อยกว่าปกติหลายเท่านัก
รถยนต์สีควันบุหรี่แล่นมาจนถึงหน้ารั้วบ้านหลังใหญ่ รถเก๋งคันแปลกตาที่จอดรออยู่ก่อนแล้วไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจเท่าไรนัก เมื่อเจ้าของรถคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานกับนางนวลอนงค์ จอมราชันเดินออกมาจากโรงรถ เสียงฝีเท้าของเขาดึงความสนใจของสาวทั้งสอง
“อ้าว...กลับมาแล้วหรือ?” มารดาของชายหนุ่มเอ่ยทักด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ส่วนหญิงสาวอีกคนหนึ่งก็ยิ้มให้ หากชายหนุ่มทำเพียงแค่ยิ้มบางๆให้มารดาตนเท่านั้น
“สวัสดีครับแม่”
“เราไม่เห็นบอกแม่เลยว่าหนูพลอยกลับมาจากเมืองนอกแล้ว” คุณหญิงค้อนเล็กอย่างไม่จริงจังนัก “แม่ตกใจหมดตอนที่เจอหนูพลอยขับรถเข้ามาในบ้าน”
แม้ว่าจะเลิกรากับชายหนุ่มไปแล้ว แต่ว่าคนในบ้านยังไม่ได้เมินเฉยต่อเธอ จอมราชันทำเพียงแค่นยิ้มออกมาเท่านั้นแล้วขอตัวเลี่ยงออกไปทันที
ทางฝ่ายนางนวลอนงค์แม้ยังสงสัยท่าทีขอบุตรชายที่มีต่อคนรักเก่าแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมา เดาเอาว่าคงจะยังเขินๆกันๆกันอยู่เพราะไม่ได้เจอกันมานาน
ด้านชายหนุ่มที่เดินเคร่งเครียดขึ้นมาที่ห้องของตนเอง แต่เจอกับร่างสูงใหญ่ไม่แพ้กันของน้องชายคนที่สามที่อยู่ในชุดลำลองสบายๆ หน้าตาหล่อเหลาคล้ายคลึงกันกับของเขานั้นแลดูเหนื่อยล้า ใต้ตาขึ้นสีน้ำตาลคล้ำวงเล็กๆ ท่าทางเจ้าตัวจะอดนอนปั่นงานทั้งคืนเป็นแน่แท้
“อดหลับอดนอนอีกแล้วเจ้าทัพ” จอมราชันถามขึ้น อีกฝ่ายพยักหน้าเบาๆก่อนหาวหวอด
“ลูกค้าเร่งงานมานะสิ” เสียงทุ้มแหบตอบ พี่ใหญ่อดไมได้ที่จะตบบ่ากว้างเบาๆ
“อย่าหักโหมมากสิ” ต่อให้น้องชายโตแค่ไหนเขาก็ยังเห็นทุกคนเป็นเด็กตัวเล็กที่วิ่งเล่นไล่ตามเขามาตั้งแต่เด็กๆอยู่เรื่อยไป จอมทัพพยักให้ก่อนจะขอตัวไปล้างหน้าล้างตาหาอะไรรองท้องก่อนถึงอาหารเย็นในอีกไม่ถึงชั่วโมงข้างหน้า
ลับร่างน้องชายไป ร่างสูงก็รีบเข้าห้องจัดการกับตัวเอง ก่อนจะกลับลงไปชั้นล่าง
“อ้าวลงมาแล้วหรือ?” คุณหญิงทักหลังจากบุตรชายหายไปชั้นบนนาน ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างมารดาโดยมีหญิงสาวนั่งฝั่งตรงข้าม
บรรยากาศเริ่มตึงๆหลังจากจอมราชันไม่มีท่าทีจะชวนอีกฝ่ายสนทนา ด้านมารดาเห็นบรรยากาศกระอักกระอ่วนแบบนี้จึงเข้าใจผิด นึกว่าตนมานั่งอยู่เป็นก้างขวางคอสองหนุ่มสาว นางจึงรีบเอ่ยขอตัว
“เดี๋ยวแม่ไปดูกับข้าวในครัวก่อนนะจ้ะ ไม่รู้ว่าเสร็จแล้วหรือยัง หนูพลอยคุยกับราชันไปก่อนนะ”
คล้อยหลังมารดา หญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องนั่งเล่นก็ฉีกยิ้มก่อนจะเริ่มบทสนทนา
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีมั้ย”
“ก็ดี” จอมราชันตอบเสียงเรียบ เขาดีใจที่หยิบแฟ้มงานติดมือมาด้วย ร่างสูงก้มหน้าจดจ่ออยู่กับตัวอักษรบนกระดาษ ไม่สนใจจะสานต่อบทสนทนาที่หญิงสาวเป็นฝ่ายเริ่ม
“พลอยไม่อยู่ตั้งหลายปี บ้านหลังนี้ไม่ค่อยเปลี่ยนไปเท่าไหร่เลย” หญิงสาวว่าพลางมองไปรอบตัว แล้วกลับมาหยุดลงตรงภาพชายหนุ่มเบื้องหน้า “แต่คนในบ้านนี้เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”
จอมราชันไม่สนใจ เขาพลิกเอกสารอ่านต่อไปราวกับว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเป็นเพียงอากาศธาตุ แต่ท่าทางแบบนั้นกลับยิ่งเข้าทางพลอย เธอขยับขาเป็นท่านั่งไขว่ห้าง แล้วพูดต่อไป
“ราชันยังโกรธพลอยอยู่หรือ?” เธอยังคงถามต่อไปโดยไม่นำพาถึงความตึงเครียด
“ผมจะไปโกรธคุณเรื่องอะไร...” เสียงเย็นชาถามกลับ “เราเลยจุดนั้นมานานแล้ว...” มือใหญ่กำหมัดแน่นอย่างไม่รู้ตัว จะพูดว่าไม่โกรธไม่แค้นใจก็คงไม่ได้แต่นั่นไม่ใช่เพราะเลิกกับพลอยแต่หากโกรธตัวเองที่ไม่สามารถกระชากหน้ากากของหญิงใจมารผู้นี้ได้และสงสารเด็กน้อยที่ต้องตายด้วยน้ำมือของมารดา
“ถ้าอย่างนั้นพลอยก็ดีใจที่เรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่” รอยยิ้มหวานเคลือบความขมถูกส่งมาให้
ทั้งสองคนที่กำลังเข้าสู่ภาวะอึมครึมอย่างเต็มรูปแบบ มารู้ตัวอีกทีตอนที่ท่านประธานกลับมาจากการดูงานนอกสถานที่พอดิบพอดี
“อ้าว...หนูพลอยมาแล้วหรือ?” ร่างสูงสมส่วนของหนุ่มใหญ่ถามอย่างยินดี
“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้
นายจอมไตรยิ้มหัวเราะ ประจวบเหมาะกับที่คุณหญิงของบ้านเดินมาเรียกสมาชิกในบ้านว่าอาหารเย็นพร้อมแล้ว
มื้อเย็นวันนี้มีผู้ร่วมโต๊ะคือ ท่านประธานใหญ่ คุณหญิง จอมราชันและจอมเวทย์ รวมถึงแขกผู้มาใหม่เท่านั้น
บรรยากาศของมื้ออาหารวันนี้ดูเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดีท่ามกลางความอึดอัดของชายหนุ่มร่างสูงเพียงคนเดียวเท่านั้น
หลังจากมื้อเย็นจบลง เจ้าของบ้านก็ชวนให้แขกหญิงสาวของบ้านอยู่ต่อ
“ชีวิตที่นู่นเป็นอย่างไรบ้าง?” คุณหญิงเปิดฉากการสนทนา
“ก็ดีค่ะ แต่ว่าอยู่บ้านเรายังไงก็อบอุ่นกว่าค่ะ”
สนทนาไปได้สักพักเสียงเครื่องมือสื่อสารของหญิงสาวก็ดังขึ้นมาเสียก่อน พลอยขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก
คล้อยหลังร่างบางนั้น มารดาก็หันมาหาบุตรชายที่ยังนั่งเอาแต่อ่านเอกสารไม่สนใจใครทั้งสิ้น ทั้งที่ชายหนุ่มไม่ใช่คนเสียมารยาทขนาดวันนี้
“เป็นอะไรของเรานะราชัน?”
เสียงทักทำให้คนที่อยู่ในภวังค์เงยหน้าขึ้นมาสบตามารดาที่มองมาอย่างตำหนิเล็กๆ “เปล่าครับ”
“แล้วทำไมไม่ชวนหนูพลอยเขาคุยหน่อยละ”
“เปล่าครับ” พูดจบก็ก้มหน้าลงไปใหม่ราวกับเป็นการปิดบทสนทนาบทนั้นลงทันที ทำเอานางนวลอนงค์ถอนหายใจ
เธอรู้ว่าบุตรชายมีเรื่องไม่สบายใจแต่หากด้วยนิสัยของเจ้าตัวแล้วต่อให้เอาคีมเหล็กมาง้างปากก็ไม่ยอมพูดออกมาง่ายๆ จึงต้องปล่อยเลยตามเลย รอให้ถึงเวลาที่เจ้าตัวพร้อม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
เจ้าหนูน้อยของบ้านที่เพิ่งกลับมาจากมหาลัยอย่างเหนื่อยอ่อนพร้อมกับพี่ชายคนที่สี่ที่อุตส่าห์อยู่โยงนั่งรอน้องชายทำแลปโปรแกรมมิ่งที่กินเวลาล่วงเลยมาถึงเกือบสามทุ่ม
เจ้าลูกหมูรู้สึกผิดที่ทำให้พี่ชายที่ต้องมานั่งรออย่างเสียเวลา
“ใจขอทานะพี่เวทย์ที่ทำให้รอนานมากๆ” เอ่ยเสียงอ่อย ใบหน้ากลมใสก้มลงอย่างสำนึกผิด
“ไม่เป็นไรๆ” มือใหญ่ๆขยี้เรือนผมนุ่มๆ “ไปอาบน้ำที่บ้านได้แล้วเจ้าจ้ำม่ำ...แล้วค่อยมากินข้าวด้วยกัน”
จอมเวทย์ยิ้ม เขาไม่ได้โมโหแต่อย่างใดที่ต้องรอหลายชั่วโมง มันดีกว่าให้น้องกลับบ้านเองมืดค่ำ นอกจากเรื่องความปลอดภัยแล้วยังหารถโดยสารจากมหาลัยยากมากอีกด้วย
ร่างกลมๆพยักหน้าแล้ววิ่งไปอีกฝั่งเพื่อข้ามประตู แต่หากยังไม่ถึงประตูบานเล็กดีหูก็ได้ยินเสียงดังมาจากความมืดสลัวๆ จอมใจ
ชะงักกึก
“ค่ะ...ตอนนี้มันกำลังไปได้สวยค่ะ...”
...???...
“ตามที่วางแผนไว้ทุกอย่างค่ะ...ไม่ต้องห่วง...หึ...อีกไม่นานเท่านั้น!” เสียงนั้นฟังดูน่าขนลุกซู่ ร่างกลมหนาวสะท้านอย่างไม่รู้สาเหตุ
เขาไม่รู้เสียงนั้นคือใคร? เข้ามาในบ้านเขาได้อย่างไร? แล้วที่พูดมานั่นมันคืออะไร?
TBC
เจอกันตอนหน้าค่ะ :mew1:
-
ว่าล่ะ ผู้หญิงคนนี้ไม่มาดีแน่
แถมชอบระรานคนอื่น
ราชันต้องรีบจัดการเขี่ยยัยนี้ไปให้พ้นๆเลย
-
หนูใจอย่าเค้าจับได้น่ะ ไปบอกพี่ราชันด้วยยยย :katai1: :katai1:
-
พลอยเธอช่่งเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวจริงๆเลย
-
จริงๆแล้วเราว่าราชันหน้าจะพูดออกไปตรงๆเลยนะ ไม่ควรเก็บงำไว้แบบนี้
ปล.พลอยเธอเหี้ยมาก
-
(ชั่ว)ร้ายจริงๆนังคุณพลอย
-
มีงาน ก็มีเงิน ถ้างานนั้นสกปรก ระวังไม่ได้ตายดีนะหญิงโฉด
-
โอ๊ยย
เกลียดนังชะนีพลอยยย
ไม่ชอบ ไม่ชอบอย่างที่สุด
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แก้คผิดคะ อ๊ายดีใจ ไมไ่ด้ทำนานแล้วคิดถึง กิกิ
“ใจขอทานะพี่เวทย์ที่ทำให้รอนานมากๆ” เอ่ยเสียงอ่อย ใบหน้ากลมใสก้มลงอย่างสำนึกผิด *ขอโทษ*
บอกได้นางกลับมาหนนนี้ สร้างความร้าวฉานไม่จบไม่สิ้นพอดี อี๋ ! ตัวกาลกิณี ลูกในท้องตัวเองยังทำลง กับคนบนโลกจะไปเหลืออะไร
คาดว่าเดี๋ยวต้องมีดร่าม่ากับเจ้าลูกหมู
-
นังพลอยฉันเกลียดเธอ
:z3: :z3: :z3:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ทำไมถึงไม่บอกกับครอบครัวไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ขัดใจจริง ๆ :ling2:
ถ้าเป็นเรานะ จะถีบออกบ้านแม่ง!!! ถ้าพ่อแม่ถามก็บอก "เราจบกับไม่ดีครับ"
เกลียดมัน!!!!!! :katai1:
-
:serius2: จะเกิดอะไนขึ้นอีก
:mew1: :mew1:
-
อีชะนีต้องโดนทีน เด่วเมิงเจอ หงุดหงิด
-
ใครคือผู้อยู่เบื้องหลังการกลับมาครั้งนี้ของนางกันน้า
แต่ขออย่าง อย่าให้นางมีข้อต่อรองเป็นเบบี้ของราชัน
ที่คิดว่าโดนทำลายไปแล้วเลย มันคงเป็นเรื่องวุ่นวายกว่านี้แน่ๆ
เพราะนางคงใช้เบบี้มาต่อรองเอาผลประโยชน์ชัวร์
และที่เคยต่อว่าว่านางโง่ ก็จะเป็นมุมกลับว่านางนั้นฉลาดและเลวที่สุดแทน
:z3:
ลูกหมู หนูโผล่แวบๆอีกแล้ว พี่คิดถึงหนูจัง :กอด1:
บวกเป็ด
-
ราชันนี่ก็ไม่บอกความจริงครอบครัวไปปากอมเหรียญบาทไว้หรือไง ผู้หญิงสารเลวแบบนั้นไม่มีเกียรติให้รักษาหรอก น่าขยะแขยงที่สุด ต้องจัดการมันให้สาสมนะเอาให้อายไปชั่วชีวิตเลย ให้มันได้สำนึกว่าอย่ามากล้าลองดีกับจอมราชัน
-
พลอยนิเป็นนางนกต่อแง่มม
น้องใจต้องบอกให้พี่ราชันระวังๆไว้นะ
ฮึ๊ยๆๆๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ถ้าพระเอกจะเป็นพระเอ้กกกพระเอกเหมือนละครทั่วไปนิยายทั่วไป ก็คงต้องเสริฟหญ้าเป็นอาหาร
เอ็นดูเขา เอ็นเราขาด รักษาน้ำใจคนอืนเพื่ออารัย
:mew4: อินมากไปมั้ยเรา :hao6:
-
นังนี่มีแผนจริงๆ ซะด้วยย
แหมๆ เดี๋ยวให้น้องใจกลิ้งทับ อุ้ย ต่อยคว่ำ อิอิ
รอตอนต่อไปค่าาา :mew1:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
อิงูพิษ โอ้ยยยยย อินี่ อยากเข้าไปกระชากๆๆๆๆๆ แล้วตบๆๆๆๆๆๆๆๆ :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
อิพลอยยยยย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:อิดอกนี่เลวไม่เลิก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
จะมาหลอกลวงอะไรเค้าอีกหล่ะ
ยัยคนนี้
เลวได้โล่จริงๆ
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกก อยากพ่นไฟค้าาาาาาา
อีนางพลอย คนใจชั่ว แกคิดจะทำอะไรหาาาาาาาาาาาา
โมโหๆ โอ้ย ขอให้จุบจบของนางคนนี้จบแบบไม่ดีด้วยเถอะ
อย่าให้นางรอดมาได้เลย
อินค่ะอิน
-
:jul3:กรี๊ดดด นางจะทำอาร๊ายข น้องใจัค่ะ สกัดดาวรุ่งด่วนๆค่ะ
-
อีชะนีเลวนี้จะทำเรื่องระยำอีกแล้ว!!! :m16: :m31: :fire: :angry2: :beat: :beat:
-
นางมารร้ายพลอยต้องมีแผนอะไรชั่วๆกับคนที่คุยโทรศัพท์ด้วยแน่ๆ :m31: :fire: :angry2:
-
ใครจะทำอะไรน้องใจรึเปล่าเนี่ย
ส่วนราชันก็ควรจะบอกเรื่องนี้กับทุกคนไปตรงๆนะ
ไม่ควรจะปิดบังเลย จะได้เคลียร์ๆกันไปซะ
-
ค้างจ้า :hao5: สงสัยใจจะต้องคอยติดหนึบพี่ชายแน่ ๆ เพราะกลัวว่าสาวเจ้าจะทำอะไรไม่ดีแน่ๆ :katai1: ราชันน่าจะบอกที่บ้านน่ะ เพราะจะได้ไม่งง ๆ กันทั้งบ้านแบบนี้น่ะ อาจจะไม่ต้องบอกความจริงเลยก้อได้น่ะ แต่น่าจะแย้ม ๆ สักนิดว่าหญิงคนนี้เป็นยังไง
มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ อยากอ่านเร็ว ๆ น่ะ กำลังหนุก :mew1:
-
พี่ราชันจะเป็นพระเอกน้ำเน่าเหรอ ไม่ชอบอ่ะ
ผู้หญิงแบบนี้ ต้องเจอแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน
-
ยัยตัวร้ายนี่ จะกลับมาทำม้ายยยย
มาทางไหนไสศีรษะไปทางนั้นเลยนะ :angry2:
-
พี่ราชันก็บอกสาเหตุให้พ่อแม่รู้ไปเลยสินังนี่
มันจะได้ไม่ต้องมาอีก
:z6: นังพลอย
-
อินังคนชั่วมันวางแผนจะทำอะไร ขอให้น้องใจไปบอกราชันทีเถอะ
-
เอาอีนี่ไปไกลๆได้ไหม :m31:
-
บรรยายคำพูดไม่ออก
อยากกรี๊ดดดด เกลียดมากกกกก
[attachment deleted by admin]
-
นางวายร้าย
เลวแล้วไม่สำนึกอีกนะ
-
ดันนนนนน
-
เหมือนนางมาร ในละครทีวีเลย
-
เอานังชะนีพลอยในตมไปเก็บทีเถอะค่า~!!!! อร๊ากกกก นี่ถ้าอยู่ในบ้านกับพี่ราชันนะ จะตบให้หาความงามบนใบหน้ามิได้เลยคอยดู~!!! :hao3: :hao3:
-
สวัสดีค่ะ
ขอโทษที่หายไปนานเลยนะค่ะ
วันนี้มีเรื่องจะมาแจ้งให้ทราบกันนะค่ะ
คือน้ำแข็งใสตัดสินใจรีไรท์เรื่องจอมใจจอมราชันใหม่หมดนะค่ะ
สำหรับเหตุผลนั่นน้ำแข็งใสจะแจ้งให้ทราบภายหลังนะค่ะ
ขอให้อดใจรอกันอีกสักพักหนึ่งนะค่ะ
จะรีไรท์ตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนปัจจุบันเลยนะค่ะ
มีเนื้อเรื่องบางส่วนถูกตัดออก รวมถึงเรื่องของพี่ภัทรภี่เวทย์ที่จะไม่ถูกแทรกแล้วนะค่ะ(ใครเป็นแม่ยกคู่นี้ ขอกราบอภัย o22
ขอให้รอเรื่องพี่แกสองคนเต็มในเรื่องถัดไปนะค่ะ เรื่องนี้อยากให้พี่ราชันน้องใจเด่นไปก่อน)
ต้องขออภัยสำหรับการตัดสินใจกระทันหันนะค่ะ
ไว้รีไรท์เสร็จแล้วจะเอามาลงให้อ่านตั้งแต่ต้นเลยนะค่ะ
ขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ :mew2:
-
รอค่ะ ชอบน้องใจพี่ราชัน
รอวันน้องใจจะหุ่นดีบ้างด้วย เอิ๊กๆๆๆ
-
กำลังอยากรู้เลยว่านังมารร้ายกลับมาทำไม
จะรออ่านใหม่
-
รอน่ะค่ะ
:mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ค่า รอๆ
-
เห็นด้วยกับความคิดของคุณน้ำแข็งใสน่ะจ้ะ เพราะอ่านไปอ่านมาเหมือนน้องใจจะหาย ๆ น่ะ น่าเสียดายนิดนึง ถึงแม้ตัวละครอื่น ๆ จะน่าสนใจก้อตามแต่เอาเข้ามาแทรกก้อทำให้เสียดายน่ะ แยกเรื่องเลยน่าจะดีกว่า หนับหนุนจ้ะ o13 o13
รอเสมอน่ะจ้ะ แต่ยังไงอย่าลืมไปอัพเรื่องวณิพก ฯ ด้วยน่ะจ้ะ ชอบ ๆ :mew1: :mew1:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:เห็นด้วยจ้าแล้วจะรอนะคุณน้ำแข็งใส :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แอบซุ่มอ่านรวดเดียว
ยินดีรับรีไรท์ จะรอนะ
บวกและเป็ดเป็นกำลังใจ :mew1:
-
หว่าา!! แย่จัง แต่ก้อเคารพการตัดสินใจของคนแต่ง รอต่อไป
-
รับทราบ และรอต่อไป :katai2-1:
-
ยังไม่เคยอ่านเลย
รอรีไรท์นะคะ เดี๋ยวรออ่านฉบับรีไรท์เลยล่ะกัน อิอิ
-
รอจ้า :mew1:
-
เคจ้า รอๆ
-
อ่าาา เวอร์ชั่นใหม่จะเป็นยังไงน้าาา ยังไงก็รอจ้า :hao3:
-
ยังงัยก็จะรออ่านค่า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะรอพี่ราชันกับน้องใจนะคะ :mew1:
-
รับทราบค่ะ และเป็นกำลังใจให้คนเขียนในการรีไรท์ด้วยค่ะ
-
ไม่มีปัญหาค่ะ รอได้ค่ะ สู้ต่อไปบวกเป็ดเป็นกำลังใจค่ะ :mew1: :mew1:
-
รอได้ อยากอ่านนนนๆ :mew1: :katai4:
-
ได้...เราจะรอ
ฉันจะมารออ่านที่หน้าเล้าทุกวันเลยนะ
อิอิ
-
รออ่านใหม่ มาไวๆน้าา :hao5:
-
:mew2:มาลงยังอยากอ่านอ่ะชอบมากๆๆๆๆๆ
-
แก๊!!!!!!!!อีพลอย :fire:
-
มารออ่านต่อ ขอให้รีไรท์เสร็จไวๆนะ
ชอบน้องจอมใจ แสบดี ^^
-
สวัสดีค่า
ขอโทษที่หายไปนานหลายวัน
ข่าวร้ายคือตอนนี้เปิดเทอมแล้วคะ :katai5:
แต่ยังเรียนไม่หนักเลยยังพอมีเวลาว่างๆ แต่หลังจากนี้
เริ่มเห็นนรกลางๆแล้วค่ะ
เอาตอนที่รีไรท์ใหม่มาลงค่ะ ตอนที่ 1-2 ใครว่างๆก้อย้อนกลับไปอ่านเล่นได้นะค่ะ
เนื้อเรื่องในช่วงแรกๆอาจจะไม่ค่อยเปลี่ยนเท่าไร
แต่รับรองค่ะว่าอีกไม่กี่ตอนจะเริ่มเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงค่ะ
เรื่องของพี่ๆคนอื่นๆก็ขอตัดออกหมดนะค่ะ ไว้รอเรื่องของพี่แกเต็มๆเลยนะค่ะ
แม่ยกภัทรเวทย์ ขออภัยเปนอย่างสูงค่ะ :hao5:
เรื่องนี้ขอให้ลูกหมูมันเด่นไปก่อนนะค่ะ :hao7:
ขอบคุนสำหรับทุกการติดตามค่ะ :mew1:
-
รับทราบทั้งน้ำตา ตาภัทร ตาเวทย์
-
:กอด1: ขอบคุณครับ
-
:man1:
-
เย้ๆๆๆ ่
มาแว้ว
-
ดัน
-
สวัสดีค่ะ
ขออภัยที่หายไปหลายวัน ตอนนี้การบ้านเริ่มกองเท่าภูเขา
แถมยังมีเรื่องต้องทำอีกมากมาย :ling1:
วันนี้เอาตอนที่3 (P.3)-4(P.5) มาลงให้นะค่ะ
ถ้าบ่ายๆวันนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจะเอาตอนที่ 5-6มาลงต่อทันที และถ้าคืนนี้ขยัน
ตอนที่7-8ก้ออาจจะตามออกมาค่ะ
(ตอนนี้รีไรท์ในสตอกมีถึงตอนที่ 14ค่ะ นั่นหมายความว่าน้ำแข็งใสจะมาลงได้ไวขึ้นละมั้ง???ค้ะ 555555 :z2:)
-
อ่านต่อไป
-
Hello
As I mentioned before, I already uploaded ch.5-6. Pls. enjoy your reading ja
(I am using my university computer so no Thai keyboard!!!! 5555+)
see ya on the next ch.
-
จิ้มคนเขียน
อิอิ ไปอ่านตอนที่3-6 โอยยยย. อ่านกี่ ทีๆน้องใจก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยน
-
สวัสดีค่ะกลับมาทักทายกันค่ะ
จะแจ้งว่าตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปนะค่ะ น้ำแข็งใสจะลงต่อไปเลยไม่กลับไปแก้ของเก่าแล้วค่ะ
เพราะบางทีมันหาหน้ายากมากเลยจำไม่ได้ว่าบทไหนอยู่หน้าไหน เลยจะลงต่อไปเลยนะค่ะ
อ่านให้สนุกนะค่ะ (กระซิบบอกว่าหลังจากตอนนี้ไปมันจะไม่เหมือนเดิมแล้วนะค่ะ อย่าพลาดนะค่ะ :mew1:)
บทที่ 7(รีไรท์)
“จอมใจๆ วันนี้ตอนเย็นพี่ๆเขามีนัดเลี้ยงกัน ไปไหม” เสียงเรียกจากเพื่อนตัวเล็กอย่างใบตองทำให้จอมใจหันหน้าไปมอง ทำท่าคิดสักพักก่อนแบ่งรับแบ่งสู้
“อาจจะ ขอถามที่บ้านก่อน” ว่าแล้วเจ้าตัวกดโทรศัพท์หาหม่าม้า
“ม้าครับ วันนี้รุ่นพี่เขานัดเลี้ยงกันนะครับ ใจไปได้ไหมครับ” หม่าม้าที่วางใจว่าลูกชายไม่ออกนอกลู่นอกทางตอบรับว่าได้
เจ้าหนูตอบรับเพื่อนว่าโอเค ไปได้ แล้วก็พากันเดินไปเรียนคาบต่อไป
...แต่เจ้าหนูคงลืมไปว่า...ไม่ได้โทรบอกพ่อคนที่สองซะแล้ว...
พาร่างกลมๆมาถึงห้อง แต่ก่อนจะเปิดประตูห้องนั้นเสียงเรียกก็ดังจากข้างหลัง
“น้องจอมใจครับ” พอหันไปตามที่เรียกสายตาก็ปะทะกับกลุ่มรุ่นพี่ในเสื้อช็อปสีดำประจำคณะอยู่ห้าหกคน ซึ่งคนที่เรียกนั้นเป็นหนุ่มหน้าตาดีพอสมควร
“ครับ...เอ่อ...พี่...” เกิดเป็นโรคอัลไซเมอร์กระทันหัน
“พี่ชื่อนัทครับ”
“อ้อ...ครับพี่นัท มีอะไรหรือครับ” จอมใจถามกลับไป พี่นัทยืนเกาแก้ม รอยริ้วสีแดงจางๆพาดผ่านใบหน้า
“คืนนี้น้องจอมใจไปกินด้วยกันหรือเปล่าครับ” ...กินที่ว่าก็คือนัดเลี้ยงคืนนี้ จอมใจพยักหน้างึกๆ แต่ก็ยังคงงงว่าพี่เขาจะถามทำไม แล้วถึงต้องเจาะจงเป็นเขา
“ไปครับ”
เมื่อน้องตอบรับ ชายหนุ่มที่ชื่อนัทก็หันไปยักคิ้วกับเพื่อนแล้วร้องเยสเบาๆ เจ้าหนูก็ทำหน้างงงวย ส่วนเพื่อนตัวเล็กนั้นได้แต่ยืนเอาศอกกระทุ้งสีข้างเขาอยู่นั่นแหละ พอหันไปก็ทำหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มใส่ไม่พูดอะไร ทำเอาเจ้าหนูงงหนักอีก
...ทำไมวันนี้ดูคนในคณะเขาแต่ละคน เหมือนไม่ปกติ...
พอเดินแยกจากพี่กลุ่มนั้นเขามาในห้อง ใบตองก็รีบย้ายตัวเองมายืนข้างหน้าเจ้าหนู
“แหมๆๆๆ เดี๋ยวนี้มีรุ่นพี่มาตามจีบด้วยหรือ”
“จีบบ้าไรวะ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง” ใบหน้าใสๆงงสุดขีด สาบานว่าตั้งแต่มานั้นเขาเจอรุ่นพี่คนนั้นแค่ไม่กี่ครั้ง และมั่นใจว่าไม่เคยคุยเป็นงานเป็นการมาก่อน
...ถึงเขาจะรู้ตัวว่าตัวเองน่ารักน่ากอด? แต่ก็ไม่เคยคิดจะมีแฟนเป็นผู้ชายครับ...
...แต่ถึงจะมีแฟนเป็นผู้ชาย สเป็คเขาก็ต้องแบบพี่ราชันเท่านั้น อิอิ...
“ทำหน้าเพ้อๆนะ คิดถึงพี่เขาหรือไงยะ” ร่างกลมๆสะดุ้งเมื่อเพื่อนทักกลางอากาศ
“บ้าดิ เราไม่ได้คิดไรกับพี่เขา” ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่แล้วเดินสะบัดก้นไปนั่งที่
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนเย็นเลิกเรียนเสร็จ น้องๆปีหนึ่งก็ไม่ได้ไปไหน นั่งคุยเล่นเรื่อยเปื่อยรอรุ่นพี่มาพาไปเลี้ยง ซึ่งน้องๆมารู้กันทีหลังว่าพี่จะพาไปเลี้ยงหมูกระทะแถวๆมหาลัยนั่นเอง เจ้าหนูทำหน้าเปรมปรีดิ์สุดฤทธิ์ที่จะได้กินฟรีๆๆ
นั่งเล่นอยู่พี่นัทคนเดิมก็เดินยิ้มตาหยีเข้ามาหาแต่ไกล
“น้องจอมใจครับ เดี๋ยวเราไปรถพี่นะครับ” ชวนแค่คนเดียวทั้งที่เพื่อนเขานั่งอยู่เต็ม ทำให้น้ำตาลสาวห้าวโผล่งเสียงดัง
“อ้าวพี่นัท ทำไมชวนแค่จอมใจละ”
“เอ่อ...พี่ก็ชวนทั้งหมดแหละครับ”
เจ้าหนูยิ้มๆพยักหน้าเห็นด้วยเนื่องจากมีราชรถมาเกยถึงที่ ไม่ไปด้วยก็โง่แล้ว...
พี่นัทพยายามจะหาเรื่องชวนเขาคุยแต่เขากำลังติดพันกับเกมส์จนไม่ค่อยได้สนใจพี่เขาเท่าไร และค่อยมาเงยหน้าในตอนที่แบตโทรสัพท์หมดเกลี้ยงพอดี
“แงะ...แบตหมด ทำไงดี” เจ้าลูกหมูบ่นเบาๆ แล้วเสหันไปคุยกับเพื่อนโดยที่พี่นัทยังคงไม่ไปไหน
จนราวหกโมงกว่าๆ พี่ทุกคนมายืนออรอน้องๆกันครบ กำลังตกลงกันว่าใครจะไปยังไง ส่วนจอมใจนั้นก็ต้องจำใจยอมไปกับพี่นัทเนื่องจากตอนเลิกเรียนดันไปตอบรับอย่างเสียไม่ได้ โดยมีน้ำตาลและใบตองไปด้วย
รถของพี่นัทเป็นรถฮอนด้า ซีวิคสีเทาขุ่นซึ่ง เขากำลังจะก้าวเข้าไปนั่งด้านหลัง เพื่อนตัวดีดันเขามานั่งด้าน จอมใจทำหน้าเบ้แต่ก็ยอมนั่ง ระหว่างทางพี่นัทก็คุยจ้อจนเจ้าหนูชักจะรำคาญ จนอยากกลับบ้าน ถามโน่นถามนี่ไม่หยุดเช่น...
“ทำไมถึงชื่อจอมใจละครับ” เจ้าตัวเปิดการสนทนา
“ไม่รู้ครับ” อ้าวก็เขาไม่รู้หนิ ว่าทำไมถึงชื่อนี้
“บ้านมีพี่น้องไหมครับ”
“มีครับ พี่ชายสี่คน” ละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจว่าพี่ชายข้างบ้าน แต่เจ้าลูกหมูก็สามารถอุปโลกน์ให้เป็นพี่ชายแท้ๆได้
“โห...ตั้งสี่คน แล้วอาหารที่ชอบละครับ”
“กินได้หมดครับ”
ถามประโยคตอบประโยค เจ้าหนูชักจะเริ่มหงุดหงิดที่รุ่นพี่ถามไม่หยุดเสียที จนมาถึงคำถามที่ทำเอาเจ้าหนูไม่พอใจ
“มีแฟนยังครับ” อันนี้เจ้าลูกหมูติดว่าเขาไม่จำเป็นต้องตอบ แต่หากก็ยังอุตส่าห์ตอบเพื่อไม่อยากให้พี่เขาเสียน้ำใจ
“ยังครับ”
“มีคนที่ชอบไหมครับ”
“เอ่อ...ผมว่าผมไม่จำเป็นต้องตอบแล้วนะครับ...มันไม่เกี่ยวอะไรกับพี่” เจ้าหนูเริ่มนำเอานิสัยพี่ชายคนที่สามกลับมาใช้อีกครั้ง การปฏิเสธคนได้อย่างเชือดเฉือน ชายหนุ่มหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่งก่อนจะหันคุยกับรุ่นน้องข้างหลังบ้าง
รถเคลื่อนมาหยุดที่หน้าร้านหมูกระทะแห่งหนึ่งซึ่งติดกับถนนใหญ่ ร้านเป็นร้านเปิดกว้างขนาดใหญ่ มีโต๊ะม้าหินเรียงรายอยู่ ยืนรอจนคนอื่นๆทยอยกันมาก็เข้าไปตามที่นั่งที่พี่ๆจองเอาไว้ จอมใจเลือกนั่งโต๊ะเดียวกับเพื่อนๆ แต่ก็มีมือมาฉุดเขาลุกขึ้น
“น้องจอมใจไปนั่งกับพี่โต๊ะนั้นเถอะ” ฉุดมือน้องเดินไปตามโต๊ะที่ตัวเองบอก ซึ่งเป็นโต๊ะที่มีรุ่นพี่ปีสองนั่งเรียงรายอยู่เต็ม ทำให้จอมใจไม่กล้าขัดทั้งที่ในใจแทบจะวีนแตก
เจ้าหนูกระแทกตัวลงนั่งอย่างเสียไม่ได้ ร่างสูงของพี่นัทก็นั่งลงเบียดข้าง พี่ๆคนอื่นก็ยิ้มแซว
“ไอ้นัท มึงนี่อย่าให้มันออกหน้าออกตานักนะมึง”
“เหอะ...พวกมึงอิจฉากูอะดิ” ชายหนุ่มได้ทีคุยโว เพื่อนในกลุ่มพอจะรู้ว่าเขามองน้องปีหนึ่งคนนี้อยู่ แม้ตัวจะไม่ได้เล็กบางแต่น่าตาจิ้มลิ้ม บวกกับรอยยิ้มน่ารักทำให้คนอื่นเอ็นดู
จอมใจได้แต่ยิ้มแหยๆส่งให้ ถึงแม้เขาจะไม่เคยมีแฟน แต่ก็ไม่ได้ดูไม่ออกว่าพี่นัทคนนี้พยายามจะ “จีบ” เขาอยู่ เจ้าหนูเบ้ปาก
แต่จอมใจก็อารมณ์เริ่มดีข้นเป็นลำดับเมื่ออาหารเข้าปาก พลางเลิกสนใจคนข้างตัวไปโดยปริยาย ยิ่งดึกรุ่นพี่ปีสองก็เริ่มสั่งเหล้าสั่งเบียร์มาเปิด มีการชวนน้องปีหนึ่งร่วมวงด้วย บางคนก็กินบางคนก็ส่ายหน้า เจ้าหนูนี่ก็ปฏิเสธลูกเดียว
“น่าน้องจอมใจลองหน่อยนะครับ” เสียงคะยั้นคะยอพลางเอาแก้วน้ำสีอำพันยื่มาตรงหน้า มือขาวๆรับมาไว้แต่ยังไม่ยอมเอาเข้าปาก
“ลองสิครับ” เจ้าหนูจำต้องเอาเข้าปากนิดหน่อย พอน้ำขมไหลลงคอ เจ้าตัวก็ทำหน้าแหวะแล้ววางลงอย่างรวดเร็ว พี่นัททำหน้าพออกพอใจแล้วหันไปเมาต่อ เจ้าหนูเริ่มเบื่อรุ่นพี่คนนี้เต็มทนจึงควักมือถือขึ้นมาแล้วก็พลันนึกได้ว่าแบตหมด จอมใจโขกหัวตัวเองนับร้อยครั้ง ตอนแรกว่าจะยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรออก แต่ก็นึกได้ว่าโทรบอกหม่าม้าแล้ว เลยคิดว่าน่าจะไม่เป็นไร อย่างนี้คงต้องติดรถเพื่อนสักคนให้ไปส่งที่รถไฟฟ้าเพื่อกลับบ้าน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...บ้านตระกูลสุทธิไพศาล...
ร่างสูงใหญ่เดินไปเดินมาอยู่กลางบ้าน ทำเอาพ่อแม่พี่น้องที่นั่งอยู่เวียนหัวไปตามๆกัน
“นั่งก่อนก็ได้ตาราชัน เดินไปเดินมาแม่เวียนหัว” ชายหนุ่มยอมนั่งแต่โดยดีแต่ก็ยังชะเง้อชะแง้ไปยังหน้าบ้าน และบ้านฝั่งตรงข้าม มือใหญ่กดโทรศัพท์ยิกๆๆ แต่พอเลขหมายปลายทางกลับมีเพียงเสียงผู้หญิงคนเดิมๆดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิ้วดกหนาก็ขมวดยุ่ง ใบหน้าหล่อเหลาทมึงทึง จนคนอื่นแทบเข้าหน้าไม่ติด
“น้องยังไม่กลับบ้านอีก มือถือก็ปิดเครื่อง” เจ้าตัวบ่น
“น้องโตแล้ว เขาอาจจะไปเที่ยวก็ได้” ท่านจอมไตรเอ่ยบอก เขารู้ดีว่าลูกชายคนนี้หวงน้องอย่างกับอะไรดี
“น้องยังเด็กครับ สิบแปดเอง” เถียงเสียงแข็ง
“โหพี่ทีผม พี่ยังไม่เห็นมากระวนกระวายแบบนี้เลย” คนพูดทำเสียงทะเล้นใส่ แม้ในใจจะอดห่วงน้องไม่ได้เหมือนกัน พี่ใหญ่หันมาถลึงตาใส่ แล้งร่างใหญ่ก็ลุกเดินดุ่มๆไปข้างบ้าน จนคนในบ้านเรียกไม่ทัน
“น้าอรครับน้องยังไม่กลับหรอครับ” เมื่อเจอคนที่ต้องการถามก็ใส่ไม่ยั้งทันที
“อืม...จ้ะ ใจโทรมาบอกเมื่อเช้าว่ามีนัดเลี้ยงกับรุ่นพี่” อรอุมาบอก พลางทำสีหน้าเป็นห่วงอีกคน นายประสิทธิ์เดินเข้ามาสมทบอีกคน
“แล้วลูกบอกไหมว่าไปไหน” เธอส่ายหน้าเพราะจอมใจโทรมาบอกแค่ว่ามีเลี้ยง
“งั้นผมจะไปรับลูกที่ มอ.” หนุ่มใหญ่บอก แต่ก็โดนพี่ใหญ่ขัด
“เดี๋ยวผมไปตามเองครับอา เดี๋ยวนี้ดื้อนัก ไปไหนไม่บอก กลับมาจะทำโทษให้เข็ด” พี่ใหญ่เอ่ยเสียงเรียบ มีการคาดโทษเสร็จสรรพ แต่ป๊าม้าก็ไม่ได้เคืองที่ชายหนุ่มที่เขาโกรธลูกชาย แต่เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มนั้นรักและห่วงน้องมาแค่ไหน
ทุกคนรู้ดีว่าคนที่ตามใจน้องมากที่สุดคือจอมราชัน...แต่คนที่ดุน้องมากที่สุดก็ยังเป็นเขาอยู่ดี...
ร่างสูงใหญ่เดินกลับมาที่บ้านตัวเอง พลางเรียกจอมเวทย์
“เวทย์เรามีเพื่อนอยู่คณะเดียวกับน้องไหม”
“มีๆ พี่รอแปป” ชายหนุ่มกดมือถือยิก แล้วโทรออกหาเพื่อนปีเดียวกันที่เรียนอยู่คณะนั้น
“เฮ้ยไอ้แบงค์ วันนี้คณะมึงมีเลี้ยงน้องที่ไหนวะ...เออ...ร้านหมูกระทะ...อ่อ ขอบใจเว้ย...เปล่าๆๆไม่มีไร...จะไปตามเด็กดื้อกลับบ้าน...”
“สรุปที่ไหน”
“ร้านหมูกระทะ...แถวมหาลัย” เมื่อได้พิกัดมาเรียบร้อย พี่ใหญ่ก็สั่งให้น้องชายคนเล็กไปเอากุญแจรถและให้ตามไปบอกทางด้วย เนื่องจากเขาไม่รู้จัก ส่วนจอมทัพ และจอมพลจะรออยู่ที่บ้าน คุณท่านและคุณหญิงก็ได้แต่อมยิ้มและแกล้งเอ่ยล้อๆ
“อย่าดุน้องมากละ เดี๋ยวน้องร้องไห้กลับมา เราต้องไปนั่งโอ๋อีก” นายจอมไตรแกล้งล้อเลียนบุตรชายคนโต
ใบหน้าคมพนักหน้าแล้วเดินฉับออกไป
“เราก็รอน้องที่นี่แล้วกัน” พี่ชายคนงามอย่างจอมพลก็ยิ้มมุมปากพลางชวนบุพการีดูรายการโทรทัศน์ต่อ
...ไม่ใช่ว่าเขากับจอมทัพไม่ห่วงน้อง แต่ถ้าเขาไปตามน้องกันทุกคนละก็จากโดนดุแค่สองอาจจะเปลี่ยนเป็นคูณสี่
รถบีเอ็มสีควันบุหรี่เร่งความเร็วไปตามท้องถนน ที่ยังคงขับคั่งไปด้วยรถรา ร่างสูงเร่งความเร็วขึ้นอีก ขับไปตามทางที่น้องชายคนที่สี่บอกมาเรื่อยๆ จนรถแล่นเข้าสู่ถนนใหญ่ที่เป็นที่ตั้งของร้านหมูกระทะเจ้าปัญหา
หาที่จอดรถใกล้แถวนั้น แล้วก็ลงจากรถปิดประตูดังปัง สูดหายใจลึกเหมือนพยายามระงับสติ ส่วนน้องคนที่สี่ก็เดินเข้ามาใกล้
“อย่าดุน้องเลยนะพี่ น้องมันแค่มาเที่ยวตามประสาวัยรุ่น”
“อืม...” ตอบรับเบาๆในลำคอพลางสาวเท้าเข้าไปในร้าน ชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามาในร้านทำให้ตกเป็นเป้าสายตาอย่างช่วยไมได้ นัยน์ตาคมกริบหาได้สนใจไม่ กลับกวาดมองไปยังโต๊ะที่รายล้อมไปด้วยเด็กนักศึกษา แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับร่างกลมๆที่ทำหน้าแหยๆเมื่อมีร่างของชายหนุ่มอีกคนนอนทับอยู่บนไหล่ เจ้าหนูเอามือดันออกแต่ร่างนั้นก็ล้มกับมาใหม่ คนอื่นๆในโต๊ะก็ได้แต่นั่งขำ ไม่ได้ยื่นมือมาช่วย
จอมราชันรู้สึกว่าไฟโกรธแทบจะสุมทรวงเขา อยากจะเผาร่างทุกคนที่อยู่ตรงนั้นให้มอด เขาได้ยินเสียงอ้อแอ้ของไอ้หมอนั่นตื้อให้น้องเขาดื่มน้ำสีอำพันซึ่งไม่บอกก็รู้ว่านั่นคือ เหล้า... เขาไม่เคยให้น้องกินเหล้าเพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ
...แล้วไอ้นั่นมันเป็นใคร ถึงมาตอแยน้องเขาอยู่ได้...
ร่างสูงใหญ่เดินอาดๆไปด้านหลังโต๊ะนั้น ตามด้วยจอมเวทย์ที่ทำหน้าตื่นนิดเมื่อรู้สึกว่าไอ้คนไม่เจียมตัวนั่นกำลังจะชะตาขาดในไม่ช้า
เสียงคุยเฮฮาเริ่มเงียบกริบเมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาหยุดที่ข้างน้องน้อย แต่เจ้าหนูยังไม่สังเกตเนื่องจากกำลังรบรากับรุ่นพี่ขี้เมา
“เอ่อ...พี่นัทครับช่วยลุกหน่อยครับ ผมหนัก” คนโดนเรียกตอบเสียงอ้อแอ้
“ไหล่น้องจอมใจนิ่มๆนะครับ ขอพี่ซบอีกหน่อย” เท่านั้นแหละพี่ใหญ่แทบจะล้มโต๊ะ
“จอมใจกลับบ้านเดี๋ยวนี้!!!!” เสียงทุ้มตวาดลั่น ตามด้วยหน้างงสุดขีดของเจ้าหนูที่หันมามองเลิ่กลั่ก เจ้าหนูสะดุ้งลุกขึ้นจนคนที่นอนซบไหล่หัวฟาดโต๊ะ จนดูเหมือนจะสร่างเมาทันที
“คุณเป็นใครครับ อยู่ๆมาตวาดกันเฉยเลย” นัทถาม แต่ร่างสูงใหญ่เมินเฉยส่งสายตาเย็นเยียบมาให้น้องที่ยื่นก้มหน้า จนจอมเวทย์ต้องเข้ามาตีแขนเบาเป็นเชิงว่าอย่าดุน้องมาก น้องกลัวแล้ว
“ทำไมจะกลับบ้านดึกไม่โทรบอกที่บ้าน” นอกจากจะไม่พอใจที่น้องกลับบ้านช้าแล้ว เขารู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ค่อยออกเมื่อเห็นร่างของน้องน้อยโดนคนอื่นมาเกาะแกะ
“อ...อึก...มือถือใจแบตหมดครับ” เจ้าหนูกัดปากเอ่ยบอกแล้วช้อนหน้ามองพี่ใหญ่ด้วยแววตาขอโทษ
“แล้วทำไมไม่ยืมเพื่อน”
“ก...ก็ใจบอกม้าไปแล้ว เลยคิดว่าไม่เป็นไร”
เจ้าหนูเริ่มเบะปาก จากลมโตมีน้ำแวววาวหล่อเลี้ยง จนพี่เวทย์ต้องเดินมากอดไหล่เบาๆ ตอนแรกเขาก็เคืองเล็กเพราะห่วงน้อง แต่พอเจอพายุทำลายล้างของพี่ใหญ่แล้วเลยสงสารแทน
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง รู้ไหมว่าที่บ้านเป็นห่วง” เสียงทุ้มเริ่มดังขึ้นเมื่อเขาเห็นน้องเริ่มร้องไห้ ทำให้รู้สึกโกรธตัวเองเหมือนกันที่อารมณ์เสีย “รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง” เจ้าหนูพยักหน้า
“แล้วนี่ทำไมมีกลิ่นเหล้าด้วย กินเข้าไปหรือ”
“ครับ นิดหน่อย” จอมใจยอมรับด้วยความรู้สึกผิด เขาดื่มไปแค่จิบสองจิบ เลยบอกไปตามตรงเขาไม่อยากโกหก แต่กลิ่นเหล้าคงมาจากตัวรุ่นพี่ที่นั่งซบเขาก่อนหน้านี้...เขารู้ว่าพี่ไม่ให้กินเหล้าแต่เขาก็โดนรุ่นพี่ในกลุ่มตื้อ เขาเลยต้องกิน
“วันนี้เราทำพี่ผิดหวังนะ พี่เคยบอกว่าอย่ากินใช่ไหม...ทำไมไม่ฟัง...ถ้าเราไม่เชื่อฟังพี่แล้ว...พี่ก็จะไม่เตือนอะไรเราอีกแล้ว จอมใจ!” จอมเวทย์ครางเบาๆอย่างสงสารน้อง เมื่อน้ำตาใสๆไหลพรากมาจากตากลมโต
“ฮ...ฮึกๆๆ พี่...พี่ราชัน ใจขอโทษ” น้องน้อยสะอื้นไห้ พลางเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อพี่ใหญ่เอาไว้ แต่จอมราชันทำใจแข็งไม่มองหน้าน้อง
จอมเวทย์หันหน้าไปหารุ่นน้องใน มอ.แล้วบอก
“ผมขอพาน้องกลับนะ”
จอมราชันไม่พูดไม่มองหน้า ยิ่งดึงมือออกหันกลับไปที่รถโดยไม่พูดอะไรทำเอาจอมใจสติแตกร้องไห้ลั่น
“ฮือๆๆ พี่เวทย์พี่ราชันโกรธใจ พี่ราชันเขาเกลียดใจแล้วแน่เลย” จอมเวทย์เห็นน้องร้องน่าสงสารลูบหัวปลอบใจ เขารู้ในสายตาคนอื่นพี่ใหญ่ดูเหมือนจะดุเกินเหตุ แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าพี่ชายเขาโกรธตัวเองมากกว่าใคร...
“ไม่เป็นไรนะ เราไปขอโทษพี่ราชันเขาเถอะ เขาห่วงเรามากนะ” เจ้าหนูพยักหน้างึกแล้วหันไปก้มหัวให้รุ่นพี่และเพื่อนที่ยืนมองอย่างเป็นห่วง
พี่นัทที่สร่างเมาแล้วได้แต่ยืนมองน้องละห้อย
เสียงในห้องโดยสารบนรถเงียบกริบ จอมราชันนั่งหน้านิ่งขับรถเร็วจนแทบจะเหาะ จอมเวทย์ที่นั่งด้านข้างคนขับได้แต่นั่งเฉยไม่รู้จะพูดอะไร ส่วนน้องน้อยนั่งหน้าหงอยมีน้ำตาคลออยู่ด้านหลัง พยายามสบสายตาพี่ใหญ่ผ่านกระจกแต่ไม่ได้ผล
รถเคลื่อนตัวมาที่หน้าบ้านหลังใหญ่ จอมราชันลงจากรถปิดประตูดังปึง เดินดุ่มๆเข้าบ้านไป ทั้งสองคนที่เหลือมองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วเจ้าหนูรีบเปิดประตูวิ่งตามลงไป
ร่างกลมวิ่งเข้ามาถึงในบ้านก็เจอป๊าม้า ลุงไตรป้านงค์ พี่พลและพี่ทัพนั่งพร้อมหน้าเหมือนรอเขาอยู่ ก็รู้สึกแย่มากที่ทำให้ครอบครัวต้องเป็นห่วง
“ใจขอโทษครับ ที่กลับบ้านช้าแล้วไม่โทรบอก” หม่าม้ายิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นไร คนอื่นๆก็ยิ้มรับ รู้ดีว่าแค่นี้น้องน้อยก็คงเสียขวัญมามากแล้ว จากตากลมโตแดงช้ำ หน้าอมชมพูเหมือนผ่านการร้องไห้ และกริยาเย็นชาของจอมราชันที่เดินขึ้นข้างบนไปแล้ว แค่นี้ทุกคนก็รู้แล้วว่า
...โดนพี่ใหญ่เอ็ดมาเรียบร้อยแล้ว...
ร่างกลมวิ่งตึงๆขึ้นมาชั้นสองของบ้านแล้วตรงไปยังห้องนอนของพี่ราชันทันที เปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นร่างสูงใหญ่นั่งพิงหลังอยู่ตรงหัวเตียงพลางหลับตา แม้จะรู้ถึงการเคลื่อนไหวในห้องแต่ก็ยังไม่สนใจ ร่างสูงรู้สึกถึงเตียงที่ยวบลงตามน้ำหนักคนนั่ง แล้วเสียงปนสะอื้นก็ดังออกมาทำลายความเงียบ
“พี่ราชันจ๋า...ใจผิดไปแล้ว ใจขอโทษ” ทำใจดีสู้เสือเอ่ยปากขอโทษก่อน แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจ “อึก...ฮือๆ ใจขอโทษอย่าโกรธเลยนะพี่จ๋า”
นัยน์ตาคมกริบเปิดขึ้นมามองร่างกลมๆที่สั่นเบาๆแล้วถอนหายใจ “วันหลังอย่าทำอีก ไปไหนมาไหนให้บอกก่อนนะครับ แล้วอย่าทำอีก ที่พี่เตือน พี่สอนเราทุกอย่างเพราะพี่หวังดี...เข้าใจไหมครับ” จอมใจพยักหน้า ตอนนี้เขายอมทุกอย่างให้พี่หายโกรธ เจ้าลูกหมูโถมกายกอดร่างใหญ่แน่น
“ครับ...ใจจะไม่ทำแล้ว” มือใหญ่ลูบหลังเบาๆพลางจูบลงบนกระหม่อมเบาๆ
ทุกคนในบ้านต่างโล่งใจที่พี่ใหญ่หายโกรธน้องน้อยเสียที
...เฮ้อ...เพราะพี่ราชันโกรธทีไรน้องน้อยเสียน้ำตาทุกที...
TBC.
-
มาตามอ่านเหมือนเดิม
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาแล้วๆๆๆ
:o12: :o12:
อ่านตอนนี้ทีไรก็เศร้าเข้าใจพี่ราชัน
แต่ก็สงสารน้องจอมใจเหมือนกัน
-
ตามมาอ่านด้วยคนจ้าา อิอิ น้องใจโดนดุอ่ะ น่าสงสารจัง :mew2:
-
พี่ใหญ่เวลาโกรธน่ากลัว ลูกหมูใจน้ำตาตกเลย
-
รออ่านตอนต่อไปน่ะ
:mew1: :mew1:
-
แอร๊ยยยย ในเหตุการณ์ที่น่าสงสารของลูกหมูน้อยของเรา ที่โดนพี่ชายดุ เราได้เห็นปฎิกิริยาเล็ก จากพี่เค้าเหมือนกันนะ
:hao7: :hao7:
-
นองใจน่าสงสารมากอ่ะ งื้อออออออ ดีนะพี่ราชันหายโกรธแล้วอ่ะ
-
น้องใจ โฮฮฮฮฮ :o12:
โดนพี่ใหญ่ดุที คนอ่านจะร้องไห้ไปด้วย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดันๆ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:น้องใจยังน่ารักเหมือนเดิม :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
ดัน
-
มารอ ตอนต่อไป ฉบับรีไรท์
น้องจอมใจของเราจะเปลี่ยนไปไหม
-
วันนี้เอาตอนใหม่มาลงค่า อีกแค่ไม่กี่ตอนเท่านั้นจุดเปลี่ยนระหว่างสองคนกำลังคืบคลานมาแล้วค่า
เอาใจช่วยพี่ราชันกับน้องใจด้วยนะค่ะ :hao5:
บทที่ 8 (รีไรท์)
[/b]
ในวันนี้ของทุกปีจะเป็นวันที่บ้านตระกูลจะมีปาร์ตี้ส่วนตัวกัน เพราะว่ามันเป็น...วันคล้ายวันเกิดของพี่ใหญ่ของบ้าน แม้ทุกคนจะดูเฉยๆแต่ความจริงแล้วพวกเขาให้ความสำคัญกับมันมากทีเดียว เนื่องจากเป็นวันเกิดของบุตรชายคนแรกของบ้าน แม้ปีนี้จะเป็นวันจันทร์ก็ตาม
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เจ้าของวันเกิดเดินลงมาข้างล่างด้วยชุดสูทเต็มยศพร้อมเริ่มงานของสัปดาห์ เจอกับท่านจอมไตรและคุณหญิงที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหาร มีร่างสูงๆของน้องชายอีกสองคนนั่งอยู่ด้วย ส่วนคุณหมอหนุ่มของบ้านไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้ามืด อาหารเช้าง่ายเช่นขนมปัง ซีเรียลจัดเรียงอยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มเลือกทานซีเรยลรสธรรมชาติและกาแฟดำหนึ่งแก้ว แต่เสียงใสๆของเจ้าลูกหมูก็ดังสนั่น
“ทู๊กคนนนนนนน อารุณซาหวัดคร้าบบบบบบบบ” วิ่งดุ๊กดิ๊กๆๆๆเข้ามาจนผมกระจายฟูๆฟ่อง ใบหน้ากลมยิ้มแย้มแจ่มใสทำเอาคนอื่นอมยิ้มตามไปด้วย กระแทกตัวนั่งข้างๆจอมทัพที่เหมือนดูจะสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่ปากก็ยังทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี เคี้ยวขนมปังปิ้งกรอบๆกรุบๆกรวมๆ มืออีกข้างที่ว่างก็ถือแก้วนมสตรอเบอร์รี่ค้างไว้
...เน้น!! ว่านมรสสตรอเบอร์รี่ จอมทัพสุดเซอร์ชอบนมรสนี้เป็นชีวิตครับพี่น้อง...
“กินข้าวมายัง” คุณหญิงถามเจ้าหนูที่กำลังนั่งยิ้ม
ส่ายหัวจนผมกระจาย “ยังครับ ขอฝากท้องด้วย”
“อ้าว ที่บ้านไม่ได้ทำอะไรหรือ”
“ทำครับ แต่มีผัดผักกับข้าวต้ม ใจเลยหนีมากินที่นี่” มิน่า...คนเกลียดผักถึงได้รีบแจ้นข้ามากินอีกบ้าน พี่ราชันได้ยินก็ทำหน้าดุใส่
“เลือกกินอีกแล้ว ไม่กินผักแล้วจะโตได้ไง”
“แค่นี้น้องมันยังโตไม่พอหรือพี่” จอมเวทย์เจ้าเก่าเวลาเดิม แซวขำๆ
“น่า...นะๆๆ ใจขอหยุดกินผักวันหนึ่ง น้าๆๆๆ” การกินผักมีหยุดกันได้ด้วย?
จอมราชันไม่ตอบรับ หากหันไปเอ่ยกับแม่บ้านเก่าแก่ “ป้าอุ่นครับ ในตู้เย็นมีสลัดผักใช่ไหมครับ จัดให้ชุดหนึ่งครับ” ได้ยินดังนั้นเจ้าลูกหมูแทบจะกรีดร้องโหยหวน หนีเสือปะจระเข้...หนีผัดผักมาเจอสลัดผัก แงๆๆๆ
“น่าเดี๋ยวพี่เพิ่มไข่ต้มให้ด้วย” พี่ใหญ่ต่อรองเมื่อเห็นน้องหน้างอง้ำเป็นม้าหมากรุก ส่วนคนอื่นๆยิ้มขำ
สักพักป้าอุ่นใจก็กลับมาพร้อมจากเปลขนาดกลางที่จุด้วยผักนานาชนิดพร้อมด้วยไข่ต้มสีสันน่าทานหันแว่นโปะมาข้างบนด้วย พร้อมกับถ้วยน้ำสลัด พอวางลงตรงหน้า หน้าใสๆก็ยิ่งงอส่งสายตาขุ่นเคืองให้พี่ใหญ่ที่นั่งไม่รู้ร้องรู้หนาวดื่มกาแฟต่อไป
...แค่เรื่องนี่เท่านั้น ที่จอมราชันไม่โอ๋น้องแถมซ้ำเติมเพิ่มเข้าไปอีก...
นั่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวผักไปเรื่อยสลับกับดื่มนมแก้เหม็นเขียว ท่านจอมไตรก็เอ่ยขัด
“วันนี้เรามีปาร์ตี้วันเกิดกันเนอะๆ” ทุกคนเงยหน้ามาพยักหน้า รู้ดีว่าวันนี้เป็นวันเกิดของใคร
“ไม่ต้องจัดก็ได้ครับพ่อ” เจ้าของวันเกิดบอกเนื่องจากปีที่แล้วก็จัด ปีก่อนหน้าก็จัด ปีก่อนนู้นก็จัด เอาเป็นว่าจัดทุกปี
“ต้องจัดๆๆ น้าๆๆๆลุงไตรจัดเลยยยย ใจอยากกินๆ” ไอ้ลูกหมูบอก ไม่ได้เป็นเจ้าของวันเกิดแต่เจ้าตัวก็ทำตัวเหมือนว่าใช่ จอมไตรหัวเราะเพราะเจ้าหนูห่วงกินอยู่เรื่อย
“จัดอยู่แล้ว”
“เย้ๆๆ”
“อะไรเนี่ยเด็กดื้อ วันเกิดเราหรือ” พี่ใหญ่เลิกคิ้วถาม จอมใจเลยย่นจมูกใส่
“วันเกิดคนใจร้ายต่างหาก” พูดว่าพี่เขาเสร็จแล้วก็แก้ใหม่ “ไม่สิๆๆ ใจล้อเล่นวันเกิดพี่ราชันทั้งที”
จอมทัพที่นั่งง่วงก็ส่งเสียงหึๆ
“เอ่อ...ไม่ทราบว่าจะจัดอาหารประเภทไหนดีค่ะ คุณท่าน คุณหญิง” นางอุ่นใจถามประมุขทั้งสองของบ้าน
“ให้เจ้าราชันเลือกก็ได้” โยนภาระหน้าที่ไปให้ลูกชายทันที
“ผมอะไรก็ได้ครับป้า” แต่คนที่ดูเดือดร้อนแทนกลับเป็นเจ้าหนูช่างกิน
“เอิ่ม...ใจอยากกินปีกไก่ทอด กุ้งเผา แล้วก็คอหมูย่าง” เมนูแต่ละอย่างที่เลือกล้วนจะโปรดปรานทั้งสิ้น
“เดี๋ยวๆๆๆ เราชื่อจอมราชันหรือไง สั่งอาหารซะอย่างว่าใช่” จอมเวทย์แขวะน้อง เจ้าหนูทำหน้าล่องลอยไปหาของกินเรียบร้อย ซึ่งพี่ใหญ่ก็เห็นดีเห็นงามด้วย
“เอาตามที่น้องบอกแหละครับป้า ส่วนของกินอย่างอื่นก็ให้แม่เลือกแล้วกันครับ” พี่ใหญ่ตามใจน้องน้อยเสมอ แล้วคุณหญิงก็เป็นคนร่ายรายการต่อไป ทั้งอาหารหลัก อาหารกินเล่นรวมแล้วหลายสิบอย่าง
“ชวนเพื่อนๆเรามาร่วมด้วยสิ” ท่านจอมไตรเอ่ยบอกจอมราชัน เขาพยักหน้าตอบรับ ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วขอตัว
“วันนี้ผมออกพื้นที่แทนพ่อ ผมว่าผมไปก่อนดีกว่า” วันนี้ชายหนุ่มต้องออกพื้นที่ตรวจโครงการหมู่บ้านจัดสรรในเขตอื่นแทนบิดา จึงต้องออกจากบ้านเร็วหน่อย ส่วนจอมไตรนั้นก็เข้าบริษัทพร้อมนายประสิทธิ์
“จะไปแล้วหรือครับ” เจ้าหนูส่งเสียงหงอยๆพี่ใหญ่เลยเดินอ้อมมาอีกฝั่ง
“ครับ พี่ไปทำงานแล้วเย็นนี้เรามาปาร์ตี้กันนะครับ” มือใหญ่ลูบหัวทุยเบาๆ “ตั้งใจเรียน แล้วก็...กินผักให้หมดนะครับ” น้องน้อยพยักหน้าพลางตักเอาสลัดผักคำโตเข้าปากเคี้ยวแต่หน้าแหยๆแล้วยกมือสวัสดี พี่ใหญ่ยิ้มเอ็นดู มิวายสั่งน้องชายคนที่สี่
“วันนี้เวทย์เข้ามหาลัยใช่ไหม...พาน้องไปส่งดีๆละ” คนโดนสั่งถอนหายใจปลง แล้วตอบรับ
“พะยะค่ะ ท่านจอมราชัน กระหม่อมจะส่งเสด็จพระอนุชาสุดที่รักของฝ่าบาทอย่างปลอดภัย เอาหัวเป็นประกัน” คำสรรพนามอันสูงส่งเหมือนแกล้งประชด จอมราชันส่ายหน้าก่อนสวัสดีบิดามารดาแล้วเดินออกไป
ลับหลังพี่ชายไปไม่นาน สองพระหน่อรองสุดท้องและสุดท้องก็ได้ฤกษ์ไปเรียนกัน มีการตกลงกันว่าจะทำเซอไพรซ์เจ้าของวันเกิดโดยการไม่ซื้อของขวัญ...แต่จะทำของขวัญเอง?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน...จอมเวทย์ก็ไปรับน้องตามนัด เจ้าหนูขออาจารย์กลับบ้านก่อนเวลา แล้วก็มุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงเทพฯ วนหาที่จอดอยู่สักพัก แม้จะเป็นวันธรรมดาแต่ที่จอดรถก็ยังเนืองแน่นเป็นบางชั้น เสียเวลานิดหน่อย เดินเข้ามาในตัวห้างสัมผัสกับอากาศเย็นสบายต่างกับข้างนอกที่ร้อนระอุแทบไหม้เกรียม จอมเวทย์และจอมใจก็เดินปรึกษากันว่าจะซื้อวัสดุอะไรไปทำ และจะทำอะไรดี
“ทำกรอบรูปไหม” ชายหนุ่มเสนอไอเดีย
“กรอบรูปหรอ น่าสนใจนะ” จอมใจก็คิดๆๆ แล้วอยู่ก็ปิ๊งขึ้นมา “อ๊า...ใจนึกออกแล้วว่าเราจะทำอะไรดี”
“อะไร”
น้องไม่ตอบแต่รีบลากข้อมือพี่ชายไปยังร้านบีทูเอสทันที ร้านหนังสือและเครื่องเขียนเต็มรูปแบบ ร่างกลมๆดึงพี่ชายไปที่ล็อกขายพวกศิลปะ ก้มก้มเงยๆอยู่พักหนึ่งก็เจอสิ่งที่ต้องการ ซึ่งเป็นกระดานรองวาดเขียนสีน้ำตาลซึ่งเป็นสิ่งที่นักเรียนทุกคนต้องเคยสัมผัส
“อันนี้แหละ”
“เอาไปทำไร” จอมเวทย์ชักเริ่มไม่เข้าใจคอนเซปต์แล้วว่าเจ้าตัวอยากทำอะไร ที่หยิบมานี่ไม่น่าจะทำกรอบรูปได้สักนิด
“โธ่...พี่เวทย์ไม่เคยเห็นเขาทำกันหรือไง” แล้วเจ้าตัวก็อธิบายให้พี่ชายฟังว่า...จะนำกระดานนี้มาปิดทับด้วยกระดาษสีแผ่นใหญ่แล้วค่อยนำรูปภาพต่างๆติดลงไปอีกที แล้วเขียนข้อความลงไปด้วย เท่านี้ก็เสร็จ...เอาความจริงมันเรียกว่ากรอบรูปไม่ได้เพราะไม่เหมือน แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะเรียกยังไงเลยขอเรียกแบบนี้ไปก่อน
“แล้วเราเห็นที่ไหน ถึงรู้ว่าทำไง”
“เอ๊า...พี่เวทย์ไม่เคยเห็นเวลาเด็กผู้หญิงจากมัธยมโรงเรียนข้างๆเขาเอามาให้เวลาวันครบรอบที่คบกันหรืออะไรเถือกนั้นหรือไง แบบติดรูปที่ถ่ายกับแฟนลงไปแล้วเขียนเพลงเอย...ข้อความเอย” จอมเวทย์ลองนึกภาพตามที่เจ้าหนูบอก เขาเคยเห็นเพื่อนบางคนก็ถือกระดานบ้างมาก่อน เริ่มจะได้เค้าลางมาบ้างแล้ว
“อ้อ...เหมือนจะนึกออกนะ”
“นั่นแหละๆๆ แบบนั้น” เจ้าหนูไม่ค่อยแน่ใจว่าพี่ชายจะนึกถึงแบบเดียวกันหรือเปล่า แต่เจ้าตัวก็ตัดสินใจเองว่าคงรู้แล้วเลยหยิบกระดานนั้น พร้อมด้วยกระดาษสีโปสเตอร์แผ่นใหญ่สีครีมออกมาด้วยแล้วไปจ่ายเงิน
เดินหิ้วของออกมาจากร้านก็ยังมิวายแวะซื้อไอศกรีมโคนจากร้านชื่อดังก่อนสองโคน หอบของเข้ามาเก็บในรถแล้วก็ประจำที่ เตรียมตัวกลับบ้าน
พอมาถึงบ้านปุป เจ้าหนูรีบวิ่งเข้าบ้านตัวเองทั้งยังหอบของพะรุงพะรังด้วย
“เดี๋ยวพี่มาหานะ” จอมเวทย์บอก เขาสองคนต้องมาปักหลักทำของขวัญที่บ้านเล็กเพราะว่าไม่อยากให้คนที่บ้านใหญ่เห็น
จอมใจหอบของเข้ามาในบ้านก็เจอหม่าม้านั่งพิมพ์คอมพิวเตอร์กุกๆกักๆ
“สวัสดีครับหม่าม้า” วางของลงบนโต๊ะหน้าโทรทัศน์แล้วสวัสดีมารดา หญิงวัยกลางคนที่สวมแว่นสายตาเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มให้
“กลับมาแล้วหรือลูก ซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะ”
“ของทำของขวัญให้พี่ราชันครับ”
“คิดจะทำไรละ” เมื่อเธอถามจอมใจกลับทำปากจุ๊ๆ
“จุ๊ๆๆ ของแบบนี้ต้องรอดูครับ บอกไม่ได้ อิอิ”
เจ้าตัวเลี่ยงขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านสบาย แล้วลงมานั่ง...ครู่เดียวร่างสูงในชุดเสื้อยืดคอวีสีเทา กางเกงขาสั้นก็เดินเข้า
มาในบ้าน
“สวัสดีครับน้าอร” เอ่ยทักทายผู้ใหญ่แล้วเดินมาทรุดตัวนั่งข้างเจ้าลูกหมู
“อ้าวมาทำอะไรหรือจ้ะ เวทย์”
ชายหนุ่มบุ้ยปากไปที่ร่างกลมๆ “มาช่วยไอ้จ้ำม่ำทำของขวัญครับ”
แล้วทั้งคูก็เริ่มลงมือทำอย่างจริงจัง เจ้าหนูรีบเปิดตู้กระจกที่ทีอัลบั้มรูปต่างๆเรียงรายอยู่ เลือกออกมาหลายอัลบั้มเพื่อเอานั่งเลือก
นั่งดูไปหัวเราะคิกคักไปด้วยเมื่อเห็นภาพเก่าๆ
“พี่เวทย์ดูรูปนี้สิ” ภาพที่เจ้าหนูยื่นให้ดูนั้นเป็นภาพเด็กชายจอมใจตัวน้อยยิ้มแฉ่งให้กล้องกำลังอาบน้ำอยู่ในกะละมังใบใหญ่ที่มีตุ๊กตายางเป็ดสีเหลืองลอยเต็มไปหมด
“ลูกหมูตกน้ำชัดๆ”
จอมใจตีแขนพี่ชายเบาๆอย่างงอนๆ
จอมเวทย์หยิบอัลบั้มอีกเล่มขึ้นมาเปิด ก็เจอภาพครอบครัวที่มีสมาชิกพร้อมหน้า โดยแบกกราวด์ด้านหลังเป็นสวนสัตว์เขาดินซึ่งเขาคิดว่าคงวานให้ใครสักคนแถวนั้นช่วยถ่ายให้ รูปเมื่อสมัยหลายสิบปีที่แล้ว ในรูปนั้นมีท่านจอมไตรยืนโอบไหล่คุณหญิงอยู่ ข้างๆก็เป็นเด็กชายจอมเวทย์ที่ยืนยกนิ้วยิ้มกว้าง ต่อมาก็เป็นนายประสิทธิ์และอรอุมา ด้านขวามือสุดของรูปเป็นพี่ชายคนที่สามที่ทำหน้าบูดบึ้ง ที่คาดว่าคงหงุดหงิดจากแสงแดดที่ส่องลงมาตรงหัวพอดี ถัดเข้ามาก็เป็นพี่ชายจอมพลยืนตัวขาวล้อแสงยิ้มกว้าง ตรงกลางเป็นร่างสูงใหญ่ของพี่ชายคนโตนั่งยองๆยิ้มนิดๆโดยมีร่างป้อมเล็กๆขี่หลังเป็นลูกลิงโผล่หน้ากลมๆแดงแป๊ดเพราะแดดเลียยิ้มกว้างชูสองนิ้วให้กับกล้อง
...เป็นภาพครอบครัวที่ดูน่ารักและอบอุ่น...
“รูปนี้เอาไหม” ยื่นรูปนี้ให้น้องดู ตากลมโตดูปุปก็พยักหน้ารวดเร็ว
“เอาๆๆ ใจชอบรูปนี้มาก”
ว่าแล้วก็ดึงรูปออกมาจากอัลบั้ม คัดเลือกรูปอีกสักพัก ก็ได้รูปที่ต้องการทั้งหมดหกรูป ได้แก่...
รูปเจ้าลูกหมูในถังน้ำ ซึ่งเจ้าตัวเลือกเองโดยเฉพาะ รูปที่สองเป็นรูปเที่ยวสวนสัตว์พร้อมหน้า รูปที่สามเป็นรูปที่พี่ใหญ่อุ้มน้องน้อยไว้โดยมีพี่ชายทั้งสามยืนเรียงกันท่ามกลางน้ำตกเจ็ดสาวน้อย ทุกคนเปียกม่ะล่อกม่ะแล่กไปหมดแต่ก็ดูมีความสุข รูปต่อมาเป็นรูปที่พี่ชายคนที่สามยืนหน้าบูดยื่นอมยิ้มให้เจ้าหนูที่นั่งหน้างอ รูปที่ห้าเป็นรูปที่จอมใจและพี่ชายสามคน ไม่มีพี่ใหญ่ยืนเรียงถ่ายกันในชุดนักเรียนไล่จากโตเรียงเล็ก รูปสุดท้ายเป็นภาพงานวันเกิดของจอมราชันเมื่อปีที่แล้วที่น้องเลือกมาด้วย
เมื่อได้รูปครบ จอมเวทย์ก็เริ่มลงมือตัดกระดาษโปสเตอร์สีครีมแผ่นใหญ่ที่มีรอยวัดดินสอร่างไว้ให้ตัดตาม จอมใจหันมาทำกระดาษเขียนข้อความ ข้อความแรกถูกเขียนขึ้น...
นั่งทำกันสองคนอยู่สองสามชั่วโมง กรอบรูปก็เสร็จสมบูรณ์ กว่าจะเสร็จเล่นเอาทั้งคู่เหงื่อแถบตก เกือบตีกันสามตลบเนื่องจากความคิดไม่ลงรอย แต่ในที่สุดก็สำเร็จจนได้
จอมใจเงยหน้ามองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาหกโมงกว่า ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดครึ้ม หม่าม้าที่ทำงานเสร็จไปก่อนหน้านี้ยังคงนั่งตรวจทานต้นฉบับอยู่
ทั้งสองคนจึงเก็บของที่ทำทั้งหมดไปทิ้งและนำกรอบรูปไปเก็บไว้ชั้นบนรอเวลาปาร์ตี้เริ่มขึ้น แล้วก็ระเห็จไปดูลาดเลาที่บ้านใหญ่ ข้ามฝั่งมาก็เจอป้าอุ่นใจ แตงไทยและจันทร์กำลังเรียงจานสีขาวสำหรับใส่อาหาร เอ่ยทักทายเสร็จทั้งคู่ก็หายแว่บไปที่ห้องครัว
ร่างสูงของพี่ชายโผล่หน้าเขาไปดูลาดเลาก่อน พอเห็นทางโปร่งจึงกวักเรียกน้องอีกคนตามเข้าไป ทำตัวลับๆล่อๆเหมือนพวกโจรห้าร้อยเพื่อหวังจะฉก...อาหาร!
บนเตามีหม้อใบใหญ่ที่มีน้ำใบเตยหอมๆเดือดปุดอยู่ ด้านข้างเป็นหม้อที่บรรจุเส้นสปาเกตตีเต็มพิกัด ที่เคาน์เตอร์มีถาดใส่กุ้งแม่น้ำตัวโต สดๆยังไม่ผ่านการปรุงอยู่ ข้างๆเป็นจานคอหมูย่างที่มีพลาสติกใสคลุมทับอยู่ พอร่างกลมเดินไปเปิดตู้เย็นก็เจอกับกะละมังหมักปีกไก่ที่ยังไม่ได้ทอดอยู่ เจ้าหนูแถบน้ำลายหกเนื่องจากเป็นเมนูอาหารที่เจ้าตัวร่ายไปเมื่อเช้านี้ ทั้งสองคนหันซ้ายหันขวาเห็นทางปลอดโปร่งจึงหยิบแก้วสำมาสองใบ ตักน้ำแข็งใส่แก้วแล้วเดินไปตักน้ำใบเตยหอมกรุ่นใส แล้วมาดื่มอึก
น้ำใบเตยหอมๆหวานนิดเพื่อสุขภาพ เป็นน้ำสมุนไพรไทยชั้นเลิศที่บ้านนี้โปรดปราน แต่น้ำเกือบพุ่งออกจากจมูกเมื่อเสียงทุ้มแหบดังมาจากหน้าครัว
“แอบกินอะไรกัน” ร่างสูงใหญ่ของพี่ชายสุดเซอร์ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูครัว น้องสองคนถอดหายใจเฮือก นึกว่าป้าอุ่นใจกลับมา ความจริงแล้วไม่ได้หวงของกินอะไรนักหรอก หากแต่ป้าอุ่นรู้ว่าคุณหนูๆชอบแอบเข้ามากินเวลาของยังเตรียมไม่เสร็จ เธอจะเอ็ดเบาๆราวกับเด็กน้อย นี่เป็นพี่จอมทัพก็โชคดีไป
“โห...พี่ทัพ ผมตกใจหมด” จอมเวทย์ว่าพลางรีบเดินไปตักน้ำใบเตยใส่แก้วเพิ่ม พลางตักให้น้องด้วย ร่างสูงใหญ่ของจอมทัพเดินมาหยิบแก้วอีกใบใส่น้ำแข็งแล้วเอ่ยเสียงแหบ
“ตักให้พี่ด้วย” จอมเวทย์ยักคิ้วจึกๆแล้วตักให้พี่ชาย
“ห๊อมหอม เนอะน้ำใบเตย” เจ้าหนูดื่มไปทำหน้าระรื่นไปด้วย พอแอบกินกันเสร็จทั้งสามคนก็แผ่นออกจากครัวก่อนที่ป้าอุ่นใจจะกลับเข้ามาเตรียมอาหารต่อ
สามคนที่มีคดีขโมยของกินรีบมานั่งที่โซฟาหรูหรา เปิดทีวีดูกัน
“พี่ทัพซื้อของขวัญยังครับ” จอมใจถามขณะที่ตาก็จ้องไปที่หนังแฟนตาซีชื่อดังที่กำลังฉายอยู่
ชายหนุ่มพยักหน้า เขาขับรถออกไปห้างตั้งแต่บ่ายเพื่อเลือกของขวัญก่อนจะเลยไปทำงานต่อ
“ซื้ออะไรครับ บอกได้ไหม” ชายหนุ่มยังคงส่ายหน้า
“เดี๋ยวก็เห็น...” ตอบสั้นตามแบบฉบับ
เสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านทำให้ทั้งสามคนสงสัยว่าใครมา เนื่องจากท่านจอมไตร ประสิทธิ์และพี่ใหญ่ จะกลับช่วงประมานหนึ่งทุ่ม ส่วนคุณหญิงนั้นออกไปข้างนอกกำลังจะกลับ นั่งงงเพียงชั่วครู่ ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงสเล็คสีดำเข้ารูป ก็ก้าวเข้ามาในบ้าน
ใบหน้าหล่อสวยยิ้มทัก “สวัสดีทุกคน...”
“พี่พลล...” ทุกคนดูจะงงที่พี่หมอของบ้านกลับมาวันนี้ เนื่องจากทุกทีพี่ชายคนนี้จะยุ่งเป็นพิเศษ อาชีพหมอเป็นอาชีพที่ทุกคนใฝ่ผัน แต่หากก็แลกมาด้วยความมุมานะและความเพียร
“ทำไมวันนี้กลับบ้านได้ละครับ ใจคิดว่าวันนี้พี่พลจะมาไม่ได้ซะอีก” น้องถาม
“พอดีพี่แลกเวรกับเพื่อนน่ะ” พี่หมอเฉลย เขาขอเพื่อนแลกเวรวันนี้และเขาต้องไปเข้าเวรแทนเพื่อนในวันอื่นแทน
ทุกคนดูดีใจมากที่พี่น้องอยู่กันครบ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
(ต่อ)
เวลาหนึ่งทุ่มกว่า...จอมไตร คุณหญิงที่กลับมาจากข้างนอกในเวลาไล่เลี่ยกัน ประสิทธิ์และจอมราชันก็กลับมาถึง ทางด้านการเตรียมการก็เสร็จสมบูรณ์
สวนขนาดใหญ่ที่เนรมิตเป็นปาร์ตี้ย่อมๆ โต๊ะสนามถูกปูผ้ารองสีขาว มีถาดอาหารวางเรียงดูน่าทาน โต๊ะกลมอีกสี่ตัวมีเก้าอี้วางล้อมอยู่โต๊ะละห้าตัว อาหารที่เหลือถูกทยอยนำขึ้นโต๊ะ มีทั้งปีกไก่ทอด คอหมูย่าง กุ้งเผาร้อนๆ สปาเกตตีพร้อมนำราดแกงเขียวหวานปลาแซลมอลแบบไทยๆ ข้าวผัดปูร้อนๆ และ น้ำใบเตยในโถแก้วใบใหญ่หอมกรุ่น
สมาชิกในบ้านเริ่มช่วยกันจัดงาน จอมเวทย์ยกถังน้ำแข็งถังใหญ่มาวางที่สนาม ส่วนพวกผู้ใหญ่ที่เพิ่งกลับบ้านก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน เด็กก็ช่วยกันคนละไม้คนละมือ เจ้าลูกหมูก็ช่วยยกแก้วเปล่าสะอาดมาจัดเรียงข้างจานเปล่า พี่จอมทัพหายเข้าไปในบ้านแล้วออกมาพร้อมกับเครื่องเสียงครบชุด ค่อยๆมาจัดเสียบสายไฟ ต่อลำโพงให้พร้อมสรรพ เมื่อดูแล้วไม่มีอะไรต้องทำอีก จอมเวทย์และจอมใจรีบวิ่งกลับไปอีกบ้านแล้วหยิบกรอบรูปที่ทำไว้มาที่นี่
รอจนทุกคนในบ้านมากันพร้อมหน้า ท่านจอมไตรก็ถือโอกาสกล่าวอะไรเล็กน้อย
“วันนี้ก็เป็นวันดีอีกหนึ่งวัน ที่เราทุกคนได้อยู่กันพร้อมหน้า...แล้วก็...สุขสันต์วันเกิดนะราชัน ขอให้ลูกมีความสุข” ว่าเสร็จท่านจอมไตรก็กอดและตบไหล่ลูกชายเบาๆ ส่วนคุณหญิงก็เข้ามาสวมกอดลูกชายคนโตแน่น จากเด็กชายตัวน้อยกลายมาเป็นชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ที่เธอภูมิใจ จอมราชันทรุดตัวลงคุกเข่า พนมมือกราบลงแทบเท้าของผู้มีพระคุณทั้งสองที่ให้โอกาสเขาเกิดมาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวที่อบอุ่น ทุกคนน้ำตาซึม หลังจากก็ถึงคิวประสิทธิ์และอรอุมาซึ่งมาอวยพรพร้อมกับกล่องของขวัญกล่องเล็กที่ถูกห่อเรียบง่ายแต่ดูหรูหรา ชายหนุ่มขอบคุณ และเดินเข้าไปสวมกอดแล้วก็กอดร่างท้วมนิ่มของป้าอุ่นใจที่ยืนยิ้มกว้าง รวมถึงลงทศ ซึ่งสองคนนี้เป็นคนเก่าคนแก่ในบ้านที่อาจเลี้ยงได้ว่าเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่อ้อนแต่ออด รวมถึงยิ้มให้กับสองสาว แตงไทยและจันทร์
จอมพล...น้องชายคนรองก็เดินเข้ามากอดร่างใหญ่ของพี่ชายไว้ คนโดนกอดก็กอดตอบ
“สุขสันต์วันเกิดครับพี่ มีความสุขนะครับ” ว่าพร้อมยื่นกล่องของขวัญมาให้เช่นกัน เจ้าตัวรับมาและนำไปวางข้างๆกล่องทีได้จากป๊าม้าของจอมใจ
คราวนี้น้องชายคนสามสุดเซอร์เดินหน้าขรึมเข้ามา พร้อมกับยกมือกอดพี่ชายไว้เบาๆ แล้วปล่อย “สุขสันต์วันเกิดพี่ราชัน” แล้วเจ้าตัวก็กล่องเล็กๆอีกกล่องออกมาจากประเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้
มาถึงคิวของน้องชายคนที่สี่และคนที่ห้า ที่เดินยิ้มกริ่มเข้ามาพร้อมกับมือไขว้หลังไว้ไม่ยอมเอามาข้างหน้า ซึ่งทุกคนก็รู้แล้วว่าสองคนนี้มีอะไรมาเซอร์ไพรด์ พี่ใหญ่ยืนมองยิ้มๆ
สองแสบของบ้านเดินมาถึงปุปก็ยื่นของที่ซ่อนอยู่ข้างหลังออกมาแล้วร้องเพลง “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ เดียร์บราเธอร์...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...” เพลงร้องแฮปปี้เบิร์ดน่ารักๆจากน้องทั้งสองคน ทำเอาพี่ใหญ่ยิ้มกว้าง ส่วนคนอื่นก็อมยิ้ม
มือใหญ่รับของนั้นมาแล้วมองดู มันเป็นกระดานที่ปิดด้วยกระดาษสีครีม มีรูปต่างๆทั้งหมดหกรูปแปะอยู่พร้อมกับข้อความเล็กใต้รูปที่ต้องหัวเราะขำ...
รูปเจ้าหนูน้อยอาบน้ำในกะละมัง ซึ่งเห็นแล้วต้องยิ้มมุมปาก...ใต้รูปเขียนว่า... ‘ก๊าบ กาบ ก๊าบ เป็ดอาบน้ำในคลอง ตาก็จ้องแลมอง เพราะในคลองมีหอยปูปลา ^_^’
รูปต่อมาเป็นรูปที่มีน้องชายสี่คนยืนยิ้มเรียงกันในชุดนักเรียน... ‘โตเรียงเล็กคร้าบผม’
รูปครอบครัวพร้อมหน้าที่สวนสัตว์เขาดินก็ถูกเขียนใต้ภาพว่า...’ทัศนาจร ผักผ่อนวันหยุดงาน ทุกคนสุขสำราญ ชีวิตชื่นบานยืนยาว...ปล. หนูหนักไหมครับพี่ราชันจ๋า...อิอิ ^()^’ พี่ใหญ่ถึงกับขำเพราะว่ารูปนั้นเป็นรูปที่เขาเอาเจ้าลูกหมูขึ้นหลังส่วนเจ้าตัวก็โผล่หน้ามายิ้มแฉ่งชูสองนิ้ว
ไล่ดูไปจนถึงภาพสุดท้ายที่เป็นภาพงานวันเกิดเขาเมื่อปีที่แล้ว ใบหน้าทุกคนดูมีความสุข ใต้ภาพถูกเขียนว่า...’สุขสันต์วันเกิด แฮปปี้เบิร์ดเดย์...ทุกปีเลยครับ’
ด้านล่างสุดมีตัวการ์ตูนหน้าทะเล้นสองตัววาดอยู่พร้อมลงชื่อ...’จาก...ผมและผมครับ’
ผมและผมยืนยิ้มแฉ่งแข่งกันหน้าบานอยู่สอง แล้วผมคนแรกก็ก้าวเข้ามากอดพี่ใหญ่
“สุขสันต์วันเกิดครับพี่ ขอบคุณที่เกิดมาเป็นพี่ชายของผม” จอมเวทย์บอกซึ้งๆ
หลังจากผละออกจากกัน ผมคนที่สองก็กระโดดตุ้บเข้าหาอ้อมกอดพี่ใหญ่ที่รออยู่
“สุขสันต์วันเกิดเช่นกันครับ...พี่ราชันจ๋าๆ คิกๆๆ มีความสุขมากนะครับ...รักที่สุดเลยด้วย” เจ้าหนูยิ้มแฉ่งให้ จนพี่ชายอดไม่ได้ที่จะฟัดแก้มด้วยความหมั่นเขี้ยว เจ้าตัวหัวเราะคิกคักๆ จนคนอื่นก็ยิ้ม
...บ้านนี้มีแต่รัก...
หลังจากอวยพรกันเรียบร้อยก็ถึงเวลาปาร์ตี้ ท่านจอมไตรเปิดงานด้วยการลุกไปตักอาหารที่วางเรียงไว้ คนอื่นจึงทยอยลุกไปตักบ้าง โดยผู้ใหญ่ก็นั่งโต๊ะหนึ่ง ส่วนเด็กๆก็นั่งอีกโต๊ะ
จอมทัพได้โอกาสลุกไปเปิดเพลงคลอเพิ่มบรรยากาศซึ่งส่วนมากเป็นเพลงสากลเสียส่วนใหญ่
เจ้าลูกหมูวิ่งหน้าตั้งไปหยิบจานแล้วตักใหญ่ ทั้งคอหมูย่าง ปีกไก่และสปาเกตตีแกงเขียวหวานจนพูน อีกจานก็หยิบกุ้งแม่น้ำเผาตัวโตสีสดใส่จานมาอีกหลายตัว
วางจานลงโต๊ะแล้วก็นั่งรอจนพี่ๆตักอาหารมาครบ ก็ลงมือกันเลย จอมใจตักเส้นสปาเกตตีที่ราดน้ำแกงจนชุ่มเข้าปากแล้วก็รู้สึกว่าอร่อยสุดยอด ทั้งน้ำแกงเข้มข้นเข้ากับเส้นได้เป็นอย่างดี เป็นการนำอาหารไทยๆมาผสมผสานกับอาหารอิตาลีได้อย่างลงตัว กินไปฟังเพลงเพลินไป
“พี่พลจ๋า...หยิบกุ้งให้หน่อยครับ” แขนสั้นๆเป็นอุปสรรคต่อการหยิบกุ้งแม่น้ำที่ถูกเคลื่อนย้ายไปอีกฝั่ง
“ครับ เดี๋ยวพี่แกะให้” พีพลคนน้ำใจงามตักกุ้งมาไว้ในจานตัวเองแล้วลงมือแกะเปลือกหัวลอกเปลือกออก จนได้กุ้งเนื้อแน่นขาวอวบส่งไปให้ในจาน จอมใจยิ้มขอบคุณแล้วจิ้มกินเคี้ยวตุ้ยๆ
...ปริ้น...
เสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้านพร้อมกับลงทศที่วิ่งออกไปดู คนที่มานั้นก็คือเพื่อนสนิทของพี่ชายใหญ่สองคน
...จักรภพและชินกฤต...
“อ้าว...นั่นจักรกับชินไม่ใช่หรือนั่น” จอมไตรเอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนบุตรชายเดินมา ทั้งสองคนที่มาใหม่ยิ้มและยกมือสวัสดีทักทายผู้ใหญ่ทั้งสี่คน ก่อนเดินมาที่โต๊ะเพื่อน
“ไงวะ มาช้าจัง” จอมราชันทักทายเพื่อน
ชินกฤตยักคิ้วให้ “เออ...สุขสันต์วันเกิดเว้ยไอ้เพื่อนรัก” ยื่นกล่องของขวัญขนาดยักษ์ไปให้ “อันนี้ฉันกับจักรซื้อหารกันเว้ย...”
จักรภพยิ้มรับแอบคิดในใจว่าเขาไม่ได้อยากหารซื้อของขวัญชิ้นนี้ เขาอยากซื้ออย่างอื่นแต่เพื่อนจอมแสบบังคับให้เขาหารกับมัน เขาไม่อยากคิดเลยว่าเวลาเพื่อนรักเปิดออกมาดูแล้วจะรู้สึกอย่างไร...
“อะไรวะ” จอมราชันถาม ส่วนเพื่อนตัวแสบทำเพียงยักคิ้วกวนให้ ไม่ตอบแล้วหันไปสนใจน้องคนอื่นแทน
“สวัสดีครับน้องพลคนสวย” คนโดนทักว่า “สวย” คิ้วกระตุก แต่ยังคงส่งยิ้ม
“สวัสดีครับพี่ชิน”
“ว่าไงทัพ” แล้วก็หันไปทักชายหนุ่มหน้านิ่งมาสนใจใคร กินข้าวผัดปูไปเรื่อยๆ
“ครับ...”
จักรภพเอ่ยทักทายทุกคนบ้างอย่างเป็นกันเองบ้าง
ด้านชินกฤตก็หันมาให้ความสนใจกับเจ้าหนู...เขาเห็นน้องตัวกลมตั้งแต่เล็กเช่นกัน เห็นแล้วอยากฟัดอยากกัดแก้มพองๆ “ไงครับน้องใจ”
จอมใจยิ้มทัก “สวัสดีครับพี่ชิน พี่จักร”
ท่านจอมไตรเดินมาหา “ตักอาหารกันตามสบายเลยนะชิน จักร” สองคนจึงเดินไปตักอาหารมาทานบ้าง
กินไปคุยไปให้ความรู้สึกเพลิน จอมเวทย์จึงได้ฤกษ์เปิดคอนเสิร์ตย่อมๆ เจ้าตัวเลือกเพลงสุดโปรดอย่าง Payphone ของ Maroon5
พอถึงท่อนแลพเจ้าตัวก็ทำปากพะงาบๆไปกับเพลง ทำเอาคนดูถึงกับขำแต่คนร้องยังไม่แคร์...ร้องฮึมฮำต่อจนจบเพลง เสียงปรบมือไล่...เอ้ย...ชอบใจก็ดังไม่ขาดสาย พอพี่เวทย์ร้องจบก็ถึงตาชินกฤตมาสร้างสีสัน เพลงที่เลือกคือ...
“หมาจะเกิดชิงหมาเกิด...หมาจะเกิดชิงหมาเกิด...” ร้องแต่ท่อนนี้ซ้ำไปมาจนเจ้าของวันเกิดหมั่นไส้ ขอลดอายุตัวเองโดยการไล่แตะไอ้เพื่อนตัวดี หลังจากไล่ถีบกันไปหลายรอบ เจ้าตัวถึงยอมปล่อยไมค์แล้วเปลี่ยนตัวนักร้อง
“แฮ่ม...ใจขอร้องบ้าง” คราวนี้ถึงตาเจ้าหนูครองไมค์กับเขาบ้าง เพลงที่เจ้าหนูเลือกเป็นเพลงฟังสบายหูที่อยู่ในโฆษณารถยนต์ชื่อดัง ซึ่งเจ้าตัวรู้สึกว่าเป็นเพลงที่เข้ากับบรรยากาศของครอบครัว
“...บอกฉันสักคำว่าเธอทำได้อย่างไร...เพราะฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่อยู่กับเธอ...” เสียงทุ้มใสของน้องน้อยเรียกเสียงปรบมือระงม จอมราชันยิ้มอ่อนโยนเมื่อมองร่างน้องน้อย...
ชายหนุ่มรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่แปลกไป ยามใบหน้ากลมใสนั้นยิ้ม มันทำให้เขารู้สึกสงบและอบอุ่นเสมอ จอมราชันเหมือนอยู่ในมนต์สะกดไม่อาจละสายตาไปจากน้องได้เลย นี่เขาเป็นอะไรกันแน่?
เมื่อร้องจบจอมใจก็โค้งตัวงามๆ
“ขอบคุณครับ...และ...สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งครับพี่ราชัน”
...ตั้งแต่พบกันวันนั้น ใจก็รู้ว่าเราจะมีกันวันนี้...
...ยิ่งพบเธอ ยิ่งได้รู้จัก ยิ่งรักเธอหมดใจ...
...การเกิดมาพบกันนี่มันช่างวิเศษนัก...
TBC.
เจอกานตอนหน้าค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ว้ายๆๆๆ พี่ราชันใจเต้นแปลกๆ กับน้องใจ
น้องใจอิ่มทุกงานเลยนะ
-
โอะโอ พี่ราชันหัวใจเต้นผิดปกติแบบนี้
แสดงว่า...^^
-
:mew3: :mew3: :mew3:น้องใจน่ารักแบบนี้พี่ราชันรักตาย :mew3: :mew3: :mew3:
-
เฮ้ออออ ไม่น่าอ่านตอนกลางคืนเลย
แต่ละเมนูชวนเป็นความดัน เบาหวาน เส้นเลือดอุดตัน ลงพุง ลงขา ลงตูด แง้ๆ หิวววว :m32: :m32: :m32:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
หิวววว โหยยย แต่ละอย่าง
-
เย้ๆๆๆๆ มาแว้ว
พี่ราชันมีใจเต้นด้วยอ่ะ อิอิ เริ่มแล้วสินะ
-
น้องใจน่ารัก :mew3:
:mew1: :mew1:
-
บทที่ 9
วันเสาร์ตอนบ่ายๆ เจ้าหนูกำลังนั่งหน้ามุ่ยอยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ สายตากลมโตกลอกตาไปมาอย่างหงุดหงิด
...เขาทำโปรแกรมมิ่งข้อนี้มาชั่วโมงกว่าแล้วแต่ไม่มีท่าทีว่าจะเสร็จ ทั้งโค้ดยังผิดแก้เออร์เร่อไม่ได้สักที จ้องเสียจนปวดตา ร่างกลมๆพิงพนักเก้าอี้อย่างแรง เขาชอบโปรแกรมมิ่งเพราะมันรู้สึกท้าทายแต่บางครั้งก็ทำให้ประสาทกินได้ง่ายๆ
ร่างสูงสมส่วนของหนุ่มใหญ่เดินเข้ามาใกล้ “เป็นอะไรใจ ทำการบ้านอยู่หรือลูก” เขาเห็นลูกชายจ้องคอมพิวเตอร์มานานแล้วและไม่ยอมขยับไปไหนเสียที
“ครับ ใจยังทำข้อนี้ไม่ได้เลย มันยาวแล้วก็งงมาก” เสียงท้อทำให้ผู้เป็นพ่อก็สงสาร แต่เขารู้ว่าเดี๋ยวเจ้าหนูก็ค่อยๆแก้ได้จนเสร็จ
“อดทนหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จ” ปลอบเสร็จก็เดินเลี่ยงไปนั่งอ่านหนังสือนิตยสารเศรษฐกิจที่โซฟา หม่าม้าเดินถือแก้วนมเย็นชื่นใจมาให้ จอมใจดื่มอึกแล้วหมุนคอคลายความเมื่อยแล้วฮึดสู้ใหม่
แต่หากการบ้านโปรแกรมมิ่งไม่ได้มีข้อเดียว มันมาทีเป็นสิบ เขายังห่างไกลกับคำว่า “เสร็จ” อีกมากโข นั่งงงมอยู่ต่อสักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังข้างคอมพิวเตอร์ มือขาวยกขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นเพื่อนสนิทที่คณะเลยกดรับ
“ว่าไง...ธัช”
“เห้ย...จอมใจ ทำการบ้านโปรแกรมมิ่งเสร็จยัง” เสียงที่กรอกมาตามสายทำให้เจ้าหนูถอนหายใจ
“ยังเลยเว้ย...ยากมาก ทำจนปวดตาแล้วเนี่ย”
“เอ่อ...เดี๋ยวพวกฉันไปหาแกที่บ้านได้ไหมอะ ไปช่วยกันทำๆ จะได้เสร็จไวๆ” เพื่อนธัช หนุ่มผมเกรียนร่างท้วมเอ่ยแนะนำ
“ได้ๆ มีใครมาบ้าง” การมีเพื่อนมาช่วยอาจเป็นสิ่งที่ดีกว่านั่งงมคนเดียว
“มีฉัน ไอ้กรต น้ำตาล ใบตองแล้วก็แพร”
“ได้ๆมาเลยๆๆ มาช่วยฉันด้วยจะตายแล้ว”
“แล้วบ้านแกอยู่ไหนอะ”
“อืมอยู่ที่...แกนั่งแอร์พอร์ตลิ้ง แล้วมาต่อรถไฟฟ้าก็ได้” เมื่อบอกที่อยู่ไป เพื่อนหนุ่มก็รีบจดยิกๆ ก่อนบอกลาแล้ววางสายไป
วางสายจากเพื่อน จอมใจก็รีบไปบอกหม่าม้าว่าเดี๋ยวมีเพื่อนมาหา ซึ่งเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร ผละไปทำงานบ้านที่คั่งค้างต่อไป
นั่งทำไปเรื่อยๆจนผ่านชั่วโมงกว่าๆ เสียงกดกริ่งหน้าบ้านก็ดังสองครั้ง
...กริ๊งๆ...
ร่างกลมเดินออกไปหน้าบ้านก็เจอกับกลุ่มเพื่อนยืนกันอยู่ครบทีม เปิดประตูเชิญกันเข้าบ้านเรียบร้อย
ทุกคนที่เดินเข้ามาก็เอ่ยสวัสดีปาป๊าหม่าม้าอย่างมีมารยาท “สวัสดีครับ // สวัสดีค่า” สองผู้ใหญ่ยิ้มรับกับเพื่อนลูกชายที่จะมาช่วยกันทำงาน อรอุมายกน้ำหวานมาให้เด็กๆพร้อมกับขนมคบเคี้ยวจำพวกกล้วยฉาบและทุเรียนทอด ซึ่งดูเด็กก็อร่อยกับมื้ออาหารว่างเป็นพิเศษ เหมือนได้เรียกพลังงานกลับและเรียกวิญญาณกลับเข้าร่าง
พอกินกันเสร็จก็ระเห็จย้ายกันไปที่หน้าโต๊ะญี่ปุ่นตัวกว้าง เจ้าหนูเลิกใช้คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ เซฟงานทั้งหมดแล้วเปลี่ยนมาใช้แมคบุ๊คแทน เนื่องจากจะได้นั่งทำร่วมกับเพื่อน หลังจากมารวมกันครบ ทุกคนก็เริ่มลงมือทำงานของตัวเองโดยมีการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน การเรียนโปรแกรมมิ่งบางครั้งมีเพื่อนก็ช่วยได้เยอะ นั่งงมนั่งช่วยกันอยู่สามสี่ชั่วโมง การบ้านก็เสร็จสมบูรณ์ ทั้งกลุ่มรู้สึกเพิ่งกลับมาจากสนามรบโดยยังไม่ต้องมีการนับศพทหารเนื่องจากรอดชีวิตกันทุกคน
“เป็นไงบ้างเด็กๆ เสร็จกันไหม” ปาป๊าที่นั่งเอาใจช่วยโดยการนั่งอ่านหนังสืออยู่ห่างๆเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นทุกคนนั่งสลบกันเป็นแถว
“เสร็จแล้วครับปาป๊า” จอมใจตอบพลางรวบรวมเอกสารการบ้านใส่แฟ้มเข้าที เพื่อนคนอื่นก็เก็บของ เคลียร์โต๊ะกันอยู่
“นี่ก็ห้าโมงเกือบหกโมงแล้ว อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันสิเด็กๆ” หม่าม้าเลยถือโอกาสนี้ชวนพวกเพื่อนของลูกชายอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันเสียเพราะเธอเห็นว่าเย็นแล้วและเจ้าลูกหมูยังเหมือนจะติดลมที่ได้คุยได้อยู่กับเพื่อนๆ
เด็กทั้งกลุ่มเกรงใจพ่อแม่ของเพื่อนจึงเอ่ยปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่หากอรอุมาก็ยิ่งบอกว่าไม่เป็นไร มีเพื่อนอยู่เยอะๆๆจะได้สนุกกัน ซึ่งอันนี้เจ้าหนูเห็นด้วยสุดๆ
เมื่อตกลงว่าจะอยู่ จอมใจเลยพาเพื่อนขึ้นไปเล่นที่ห้องเขาก่อนตามคำบอกของหม่าม้า ตอนแรกเจ้าตัวอิดออดเนื่องจากบอกว่าจะอยู่ช่วยทำอาหาร แต่นายประสิทธิ์อาสาจะช่วยเอง ให้เขาไปดูแลเพื่อนๆ
จอมใจเลยเดินนำเพื่อนทั้งกลุ่มเดินมาข้างบน ห้องของน้องน้อยเป็นห้องนอนเดี่ยวขนาดพอดี มีเตียงหลังใหญ่วางอยู่ มีตุ๊กตาแบดแบด ซึมารุตัวยักษ์ขนาดใหญ่เท่าคนวางอยู่ ทำให้เตียงดูเล็กไปถนัดตา
“อ้าย...แบดแบดตัวใหญ่จัง” ใบตองเห็นก็รีบเข้าไปจับๆ เพราะตัวนี้มันใหญ่กว่าที่เธอมีอยู่มาก
จอมใจหัวเราะขำๆ ความจริงตุ๊กตาตัวนี้ไม่ใช่ของเขา แต่หากเป็นของขวัญวันเกิดของพี่ชายที่ได้มาจากชินกฤต ซึ่งเจ้าตัวแทบจะปาทิ้งเพราะมันมาพร้อมกับห่อกางเกงในผู้ชายสีแดงแป๊ดเรียงกันสามตัว นึกถึงเรื่องนี้ทีไร จอมใจก็ยังขำไม่หาย เพื่อนๆที่นั่งอยู่ก็ดูงงที่เจ้าหนูอยู่ๆก็หัวเราะคิกๆๆ
“มีอะไรอะ หัวเราะอยู่คนเดียว” ใบตองที่นั่งกอดเจ้าตุ๊กตาสีดำอยู่เอ่ยถาม
เจ้าหนูหุบยิ้ม “เปล่าจ้า” ขืนเล่าให้เพื่อนฟัง พี่ใหญ่เขาหมดความน่าเชื่อถือทันที
มรกรตเด็กหนุ่มขรึมมองไปทางบ้านหลังใหญ่ข้างแล้วถามเพื่อน “บ้านข้างๆนายหลังใหญ่จังน่ะ”
เจ้าลูกหมูหันไปมองตาม “อ้อ...บ้านลุงไตรน่ะ”
“อ้อ...รู้จักกันหรือ” คราวนี้น้ำตาลถามบ้าง เธอสังเกตตั้งแต่มาว่าบ้านหลังข้างๆอาจจะใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน แถมพอตอนเดินเข้ามาเธอสังเกตเห็นประตูที่เชื่อมกันระหว่างบ้านสองหลังนี้ด้วย
“อื้ม...รู้จักสิ ลุงไตรเป็นเจ้านายปาป๊า แถมเราก็เล่นกับพี่ๆข้างบ้านตั้งแต่เด็กแล้ว”
ธัชเริ่มทำหน้าครุ่นคิด “อ้อ...ใช่ที่เคยเห็นที่โรงอาหารปะ ที่นายบอกว่ามีพี่ชาย อะไรประมานนี้” จอมใจพยักหน้า พี่เวทย์เคยเจอ
เพื่อนๆเขาในโรงอาหารครั้งหนึ่ง เด็กหนุ่มหัวเกรียนถามต่อ “แล้วใช่ที่เคยไปรับนายที่ร้านหมูกระทะปะ พี่ที่ดูโหดๆ”
เจ้าหนูพยักหน้า ยิ้มแหยๆเมื่อตอนนั้นเขาทำผิด พี่ราชันเลยโกรธเขายกใหญ่ “ใช่ นั่นพี่ชายคนโตชื่อพี่จอมราชัน ส่วนพี่ที่เจอที่โรงอาหารก็พี่จอมเวทย์ไง”
เพื่อนๆพยักหน้างึกงัก แต่ยังรู้สึกขนลุกนิดๆเมื่อเคยปะทะสายตาคมกริบของชายหนุ่มร่างใหญ่คนนั้น
นั่งเล่น คุยกันไปสักพัก หม่าม้าก็เรียกให้ลงมากินข้าว เด็กเลยเฮโลลงกันไปข้างล่าง โต๊ะอาหารสำหรับสี่คน บัดนี้ถูกเพิ่มด้วยโต๊ะตั้งพบเก็บเก็บได้อีกตัวและเก้าอี้พลาสติกหลายตัว อาหารบนโต๊ะก็ดูน่าทานจนเด็กน้ำลายสอ ทั้งหมูกระเทียมพริกไทย ไข่เจียวหมูสับ ปลาทอดสามรส ผัดผักบุ้งไฟแดง ต้มยำรวมมิตร และข้าวเปล่าโถใหญ่ เด็กๆเลือกที่นั่งกันตามใจชอบ ปาป๊าก็นั่งหัวโต๊ะ มีหม่าม้านั่งด้านขวา เด็กช่วยกันคนละไม้คนมือ ตักข้าวใส่จาน
ข้าวสวยร้อนหอมกรุ่น เรียกน้ำย่อยเป็นอย่างดี เมื่อผู้ใหญ่เปิดมื้ออาหาร เด็กก็ไม่รอช้าลงมือตักอาหารทันที เสียงช้อนส้อมกระทบกันไปสลับกับเสียงพูดคุยหัวเราะกันไป ดูเป็นมื้อที่มีความสุขดี...
ระหว่างทานข้าว เสียงฝีเท้าก็แว่วเข้าหู พอเงยหน้าไปมองที่โถงสายตาก็ปะทะกับร่างสูงของพี่ชายคนที่สี่ จอมเวทย์เดินเข้ามาหา
“สวัสดีครับอาประสิทธิ์ น้าอร” เอ่ยทักทายผู้ใหญ่ แล้วหันมาขยี้หัวทุยๆของน้อง “ว่าไงไอ้ลูกหมู...” คนร่าเริงก็ยังไม่วายทักทายเพื่อนๆของน้องด้วย “สวัสดีครับน้องๆ”
ใบตอง แพร ที่นั่งมองอยู่นานถึงกับเคลิ้มเล็ก เมื่อเจอกับคนดังของมหาลัย “สวัสดีครับ // สวัสดีค่ะ”
“ครับ...” ชายหนุ่มทักตอบ รุ่นน้องเลยบอกชื่อตัวเองทีละคน พอรู้จักกันเสร็จ อรอุมาก็เรียกร่างสูงให้อยู่กินข้าวด้วยกัน
“กินข้าวด้วยกันสิเวทย์” ดวงหน้าเรียวคมพยักหน้า
“ขอบคุณครับน้าอร” แล้งก็หันไปสั่งน้อง “หยิบจานให้พี่หน่อยสิ” น้องน้อยหน้างอง้ำแต่ก็ยังเดินไปหยิบจานให้ วางจานลงตรงหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเพื่อนๆช่างแสนดีเขยิบที่ให้
หลังจากมีสมาชิกเพิ่มมาหนึ่งคนตอนกินข้าว ทั้งหมดก็ทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย กำลังตบท้ายด้วยของหวานอย่างสิ้นจี่กระป๋องที่มีติดบ้านเสมอ
เด็กๆย้ายร่างกันมานั่งจองที่ตรงหน้าทีวีเพื่อขมหนังแฟนตาซีเรื่องดังที่เจ้าหนูเปิด จอมเวทย์ก็ดูไปคุยกับรุ่นน้องผู้หญิงที่มีเรื่องมาถามมากมาย และยังขอถ่ายรูปกลับไปด้วย เจ้าตัวก็ให้ถ่ายให้สัมภาษณ์ราวกับซุปตาชื่อดัง
เนื่องจากพี่ชายคนที่สี่มาสิงสถิตที่นี่ ทำให้พี่ชายอีกสามคนก็ไม่น้อยหน้า ระเห็จหน้าหล่อของแต่ละคนเข้ามาในบ้านหลังจากหนังฉายไปได้แป๊ปเดียว
เพื่อนพอเห็นอีกสามหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้กัน ก็เกิดอาการอิจฉาที่ครอบครัวอะไร๊...จะเลิศเลอเพอร์เฟกเสียขนาดนี้
พี่ชายทั้งสามคนเดินเข้ามาทักทายผู้ใหญ่ก่อน ถึงค่อยไปรวมกับน้องๆ
“ทุกคนนี่พี่ชายเราเอง คนนี้พี่ชายคนที่สามชื่อพี่จอมทัพ” เจ้าหนูเริ่มแนะนำจากคนที่ยืนใกล้มากที่สุด แล้วก็ถัดไปอีกคน “ส่วนพี่หน้าตาใจดีๆชื่อพี่จอมพล” คราวนี้พี่พลคนงามยิ้มให้ ทำเอาถึงกับเคลิ้มจ้า... “ส่วนนี่พี่ชายคนโตชื่อพี่จอมราชันนะ”
“สวัสดีค่ะ // สวัสดีครับ” สามหนุ่มก็พยักหน้ารับไหว้
“เห้ย...ใช่พี่คนนี้ปะวะที่โหดๆที่เจอกันวันนั้น” น้ำตาลกระซิบกระซาบกับใบตองแต่มันดันไปเข้าหูเจ้าลูกหมูด้วย เจ้าตัวเลยหันมาพยักหน้า
“ใช่ๆๆ วันนั้นพี่ราชันกับพี่เวทย์ไปรับไง”
แลดูเหมือนพี่ทั้งสี่คนจะเป็นจุดสนใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะพี่หมอคนงามกับพี่เวทย์ผู้อารมณ์ดีดูจะเป็นขวัญใจของน้องๆไป ส่วนพี่จิตรกรสุดเซอร์นั่งกินลิ้นจี่คนเดียวเงียบๆ ไม่สนใจใคร ส่วนพี่ใหญ่หน้าขรึมก็หลุดเข้าไปในโลกส่วนตัวกับน้องน้อยเรียบร้อยแล้ว คุยกันกระหนุงกระหนิง หัวเราะคิกคักๆกันสองคนพี่น้อง เพื่อนๆที่เคยเห็นพี่ใหญ่ในภาคจอมมารที่ร้านหมูกระทะมาแล้ว แต่เวลานี้พวกเขาเห็นเพียงพี่ใหญ่ใจดีน่ารักกำลังดึงแก้มนุ่มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยวโดยคนโดนดึงก็ยิ้มกว้างอย่างเต็มใจ
...เฮ้อ...พี่น้องบ้านนี้พลังทำลายล้างช่างสูงส่งจริงๆ...
TBC.
มาลงต่อให้แล้วนะค่ะ ส่วนท่านใดที่คิดถึงน้องเปาเปาอดใจรอกันอีกหน่อยนะค่ะ
ไม่ทิ้งงน้องเปาเปากลางทางแน่นอนค่ะ :hao5:
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :mew3:
-
:hao7: :hao7: หลุดเข้าโลกส่วนตัวอีกแล้วว
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
พี่ราชันน้องจอมมักมีโลกส่วนตัวกันสองคน ลืมคนรอบข้าง
อิจฉาน้องใจ มีพี่ชายน่ารักทุกคนเลย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew3: :mew3: :mew3:
-
:mew3: :mew3: :mew3:
แหม่สนใจคนอื่นมั่งเถอะ คึคึ
-
บ้านนี้เพอร์เฟคกันจิงจิ๊งง :katai5:
-
:katai5: :katai5: :katai5:อยากได้พี่แบบนี้บ้างอะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
อิจฉาใจอ๊าาา
อยากมีพี่แบบนี้บ้าง
-
ตามต่อปายยย
-
บทที่ 10
“หม่าม้า...ใจอยากไปงานตรุษจีนที่เยาวราช” อรอุมาเงยหน้ามาตามเสียงคนพูด เจ้าลูกหมูนั่งขัดสมาธิอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
บ่ายวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันปีใหม่ของชาวจีนทุกแขนง มีการเฉลิมฉลองกันอย่างยิ่งใหญ่ไปทั่ว สถานที่ต่างๆต่างขึ้นป้ายสีแดงซึ่งเป็นสีนำโชคของชาวจีน และงานเทศกาลต่างเพื่อเป็นการเฉลิมฉลองปีมะเส็ง ครอบครัวก็จัดการงานตรุษจีนเช่นกันซึ่งมีการไหว้เจ้าไปแล้วเมื่อวานนี้และวันนี้ก็เป็นวันที่เด็กๆจะได้อั่งเปากันทุกคน
จอมใจเองก็ได้อั่งเปามาเป็นกอบเป็นกำทั้งจากญาติพี่น้องที่อยู่คนละบ้านเมื่อวานและยังมีอั่งเปาก้อนโตจากครอบครัวสุทธิไพศาลอีกเยอะแยะ...
...เช้าวันอาทิตย์...
...วันนี้คือวันตรุษจีน...
เจ้าลูกหมูลุกออกจากที่นอนเมื่อตอนเจ็ดโมงอย่างกระตือรือร้น อาบน้ำอาบท่าและแต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีแดงพิมพ์ลายมังกรทองตัวเขื่องอยู่ข้างหลัง ซึ่งเจ้าตัวแอบคิดว่ามันเหมืนเสื้อยากุซ่ายังไงยังงั้นแต่ก็จะใส่
วิ่งตุบๆลงมาข้างล่างก็เจอกับปาป๊านั่งอ่านหนังสือพิมพ์ในชุดเสื้อโปโลสีแดงเช่นกัน ส่วนหม่าม้านั้นใส้เสื้อกี่เพ้าสีแดงขริบลายสีทองนิดและกางเกงสีขาวสามส่วนซึ่งทำให้หม่าม้าเหมือนเติ้งหลี่จวินเลย...นี่เขาไม่ได้ยอแม่ตัวเองนะ เพราะว่าม้าเขาน่ะ...สวยนะจะบอกให้...ไม่อย่างนั้นจะมีลูกหน้าดีๆแบบเขาได้ที่ไหนละ...
พอนั่งแหมะก็โถมตัวเข้ากอดร่างสูงสมส่วน “ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้อั่วใช้ครับปาป๊า” พูดภาษาจีนซึ่งได้ร่ำเรียนมาน้อยนิดด้วยสีหน้าเบิกบาน
“ครับ ซินเจียหยู่อี่ครับ” นายประสิทธิ์ก็ตอบรับ บรรพบุรุษของชายหนุ่มเองก็เป็นชาวจีนแผ่นดินใหญ่ที่เข้ามาตั้งรกรากในประเทศไทยในช่วงยุคสงครามโลกทำให้ที่บ้านเขามีเชื้อสายจีนอยู่หลายส่วน
จอมใจเลยได้ผิวขาวๆมากจากบรรพบุรุษแต่หากดวงตาไม่ได้ตี่แบบอาตี๋เยาวราชนักเนื่องจากฝ่ายอรอุมานั้นมีเชื้อไทยปนมาบ้างซึ่งก็ผสมออกมาเป็นเจ้าหนูอย่างพอเหมาะ
“เราไปทักทายสวัสดีปีใหม่บ้านใหญ่กัน” อรอุมาเอ่ยปากชวนสองพ่อลูก เป็นประจำทุกปีที่สองบ้านจะไปมาหาสู่สวัสดีปีใหม่ แจกอั่งเปากันเสมอ
ทั้งสามแม่ลูกก็เดินข้ามไปอีกฝั่ง เจอกับลุงทศที่กำลังล้างรถอยู่
“สวัสดีปีใหม่จีนครับลุงทศ” จอมใจเอ่ยเสียงใส ซึ่งคุณลุงก็ยิ้มรับและตอบกลับอย่างใจดี เขาเห็นคุณหนูใจมาตั้งแต่ยังเล็กยังน้อยเห็นเป็นลูกเป็นหลานและตัวเองก็สนิทสนมกันเป็นอย่างดี ลุงทศทำงานให้กับท่านประธานมาตั้งหลายสิบปีให้ความเคารพท่านเสมอเพราะครอบครัวนี้ไม่เคยเห็นเขาเป็นขี้ข้าคนใช้ แต่หากเห็นเขาเป็นเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งจนทำให้คนชราไม่เคยคิดจะออกจากงานและยังคงทำหน้าที่ต่อไป
เมื่อเดินเข้ามาในตัวบ้านก็พบร่างสูงโปร่งของพี่พลคนงามที่วันนี้ใส่เสื้อสีชมพูแดงขับผิวขาวๆให้เด่นขึ้นมาอีก
“พี่พลลลล...” เจ้าลูกหมูที่ไม่ค่อยได้เจอพี่หมอรีบเข้าไปออดอ้อนออเซาะซะไม่มี
“สวัสดีครับอาประสิทธิ์ น้าอร...ว่าไงเจ้าหมูน้อย” สวัสดีผู้ใหญ่แล้วหันมายิ้มกว้างให้กับร่างกลมๆที่เกาะเขาอยู่
“คิกๆๆ คิดถึงจังเลยครับ ไม่ค่อยได้เจอเลยงานยุ่งมากไหมครับ”
“ก็นิดหน่อยครับ”
“โอ้ๆๆๆ...นี่มันนักเลงอ้วนๆจากไหนเนี่ย มีมังกรทองอยู่ข้างหลังด้วย” เสียงกวนๆดังจากด้านหลังซึ่งไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าใคร
“ฮึ้ยๆๆๆ...อ้วนที่ไหนเนี่ย...งอนพี่เวทย์อะ” เสียงใสๆกระเง้ากระงอดหันหน้าตูมไปหาร่างสูงที่ยืนยิ้มทะเล้นอยู่
และกลุ่มสมาชิกบ้านสุทธิไพศาลที่ยืนใส่เสื้อสีแดงกันทั้งหมด ท่านประธานใหญ่ใส่เสื้อยืดสีแดงทำให้ดูเหมือนท่านเจ้าสัวใหญ่มากๆ คุณหญิงก็ใส่กี่เพ้ายาวพร้อมสร้อยทองบนคอสวยๆ พี่ชายคนที่สามยืนหน้านิ่งในเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมลายตาราหมากรุกสีแดง ส่วนร่างสูงใหญ่ของพี่ใหญ่นั้นใส่เสื้อยืดสีแดงเรียบๆแต่ดูดีเมื่ออยู่บนร่างชายหนุ่ม
“สวัสดีคร้าบบบทุกคน” เสียงดังใสๆทำเอาทุกคนหัวเราะ
“ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ครับท่าน” ประสิทธิ์ส่งเสียบนอบน้อพร้อมกับค้อมหัวเล็กน้อย
“ซินเจีนหยู่อี่ เหมือนกัน” ท่านก็ตอบรับ พลางกวักมือเรียกเรียกเจ้าลูกหมูไปหา
“ซินเจียหยู่อี่ครับลุงไตร ป้านงค์” เข้าไปกอดร่างใหญ่ของท่านประธานซึ่งก็ได้เสียงหัวเราะกลับมา จอมไตรหยิบซองสีแดงสดขึ้นมาแล้วยื่นให้
“อะ...อั่งเปาของเราจากลุงกับป้า” จอมใจยกมือไหว้แล้วเอ่ยขอบคุณแล้วรับมาถือไว้ ไม่ได้เปิดดูแต่อย่างใด
ทางด้านนายประสิทธิ์และอรอุมาก็หยิบออกมาบ้างต่างก็ยื่นให้หลานชายทั้งสี่คน แม้จะโตเป็นหนุ่มกันหมดแล้วแต่หากก็ยังคงเป็นเด็กในสายตาพวกผู้ใหญ่เสมอ
“ซินเจียหยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ครับ อาประสิทธิ์ น้าอร” ทั้งสี่หนุ่มสวัสดีปีใหม่ พลางรับซองมาไว้ในมือคนละซอง
“ป๊าม้าไม่ให้ใจบ้างหรือครับ” เมื่อเห็นคนอื่นได้เลยเกิดอาการอยากได้บ้าง
“ใจได้จากลุงไตรคงจะเยอะกว่าป๊าให้นะ” หนุ่มใหญ่กระเซ้าเจ้านายตัวเอง เนื่องจากทุกปีพอเปิดซองออกมาดูจะพบกับเช็คเงินสดที่ระบุจำนวนมากพอสมควรซึ่งเจ้าหนูจะนำเงินอั่งเปาทุกปีไปฝากธนาคารอยู่เสมอ
ทุกคนจึงหัวเราะขำๆ ร่างสูใหญ่ของจอมราชันเดินมาหาน้องแล้วยื่นซองให้บ้าง
“นี่ของพี่ครับ” ชายหนุ่มให้อั่งเปาน้องชายคนเล็กเสมอหลังจากที่เจ้าตัวเรียนจบมีงานทำและมีเงินเดือนเรือนแสนเป็นของตัวเอง
“ขอบคุณครับพี่ราชันแล้วก็ซินเจียหยู่อี่ครับ” คนขี้อ้อนเอาหน้าถูไปมากับท่อนแขนแข็งแรง
หลังจากแจกอั่งเปากันเรียบร้อยก็เริ่มทานอาหารซึ่งก็เป็นของที่มาจากการไหว้เจ้าเพื่อเป็นมงคลแกชีวิต
...รีบกินข้าวแล้วรีบไปเปิดอั่งเปาดีกว่า อิอิ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากบอกหม่าม้าว่าจะไปเยาวราช เจ้าหนูก็รีบวิ่งไปหาพี่ชาย
“พี่ราชันจ๋า วันนี้เราไปเที่ยวเทศกาลตรุษจีนที่เยาวราชกันนะครับ” บอกเสียงอ้อนที่มักจะได้ผลเสมอกับพี่ชายคนโต
“ได้ครับ” คนถูกอ้อนก็ไม่ขัดและไม่เคยคิดขัดบอกเสียงนุ่ม จอมใจส่งเสียงเยสเบาๆแล้วรีบวิ่งไปชวนคนอื่นต่อ ซึ่งผลปรากฏว่ามี
แต่พี่ชายทั้งสี่คนเท่านั้นจะไปเนื่องจากพวกผู้ใหญ่ไม่อยากไปเดินเบียดเสียดกับคนอื่น
เวลาสี่โมงเย็นกว่าๆทั้งห้าพี่น้องก็เคลื่อนพลออกจากบ้านโดยมีลุงทศขับรถมาส่งที่รถไฟฟ้าเพื่อนนั่งรถไฟฟ้าไปลงแถวๆบางรักและต่อรถเมล์สายหนึ่งไปย่านเยาวราช ที่พวกเขาไม่เอารถมาเพราะว่าไม่มีที่จอดรถแน่นอน
หลังจากลุงทศมาส่งที่สถานีรถไฟฟ้า ห้าพี่น้องก็เดินเปล่งออร่าพร้อมเสื้อสีแดงแรงฤทธิ์กดตั๋วรถไฟฟ้าลงสถานีสะพานตากสิน ระหว่างนั่งอยู่บนรถไฟฟ้า หน้าหล่อๆของครอบครัวตัวจอมก็แตะตาคนทั่วไป มีวัยรุ่นบางคนใจกล้าเดินมาขอถ่ายรูปด้วยซ้ำแต่หากพี่หมอคนสวยก็ปฏิเสธเสียงนุ่มทุกครั้ง บางครั้งก็มีกลุ่มเด็กผู้ชายรักสวยรักงามทั้งหลายเข้ามาซุบซิบๆแล้วส่งตาหวานๆไปให้
นั่งรถมาจนถึงจุดหมายจอมราชันก็เดินไปรอที่ประตูน้องๆก็เดินตามไปยืนรอ เดินออกมาจากจากสถานีแล้วเดินไปรอที่ป้ายรถเมล์ใกล้ ยืนรอเบียดๆกับเหล่าฝูงชนที่ยืนรอรถอยู่ จนรถโดยสารคันใหญ่ยี่สิบหน้าต่างสีแดงแล่นเข้ามาจอดตรงป้าย ฝูงชนก็รีบกรูกันไปขึ้นเมื่อประตูเปิด พี่ใหญ่รีบคว้ามือน้องมากุมแล้วพาขึ้นเพื่อกันหลงมายืนเกาะกลุ่มกันด้านหลัง ที่นั่งก็สละให้ผู้หญิง คนชราและเด็กๆนั่ง
ยืนโหนรถกันมานานพอดูเนื่องจากรถติดงอมแงม ในที่สุดจอมราชันก็พาน้องมาถึงย่านไชน่าทาวน์จนได้
ลงมาก็เดินปะปนไปกับฝูงชนที่มาเที่ยวงานเช่นกัน เดินไปเรื่อยดูสิงโต มังกรที่เขามาออกแสดง เสียงตุงแช่ๆก็ดังสนั่น
“โห...คนเยอะจัง” เจ้าหนูบ่นเล็กน้อย ใบหน้ากลมแดงเรื่อเพราะร้อนและเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมา
“ร้อนจัง คนก็เยอะ” จอมทัพผู้หน้าบึ้งบ่นเช่นกันเพราะเจ้าตัวไม่ชอบที่คนเยอะๆแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่พอใจที่น้องชวนออกมา
จอมเวทย์เลี่ยงเดินไปซื้อเกาลัดที่ตั้งอยู่ข้างทางที่เขากำลังคั่วใหม่ๆส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว ซื้อมาสองกล่องแบ่งกันกิน ทั้งห้ายืนหลบข้างทางเพื่อแกะเกาลัดกัน เกาลัดร้อนหอมๆเคี้ยวเพลินจนหมดกล่องก็เดินเที่ยวกันต่อ จอมทัพที่ยังหิวเล็กน้อยถือโอกาสแวะร้านขายรังนกหูฉลามแถวนั้น ในร้านเปิดแอร์เพื่อคลายความร้อน สั่งอาหารกันมานิดหน่อยเพื่อคลายหิว มีร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาที่โต๊ะเพื่อจดเมนู จอมเวทย์ที่ถือเมนูอยู่จึงเงยหน้าเพื่อจะสั่งของทานเล่นแต่ก็ต้องแหกปากลั่นร้าน
“ไอ้ตี๋จอมมาร!!!” ชายหนุ่มอุทานลั่นร้านเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่หนากว่า คนถูกทักก็ยิ้ม
“อ้าว...คุณจอมขมังเวทย์” คราวนี้คนถูกเรียกว่าจอมมารส่งยิ้มกวนกับตาตี๋ๆมาให้ โดยรวมต้องบอกว่าชายหนุ่มเป็นคนหล่อตี๋ ขาวสูงใหญ่บวกกับกล้ามแขนเป็นมัดนั่น
“พี่ผมว่าเราเปลี่ยนร้านเถอะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกพรวด แต่หากอีกคนไวกว่าคว้าข้อมือไว้แล้วฉุดให้นั่งลง
“อ้าว...จะหนีกันง่ายๆแบบนี้ ใจเสาะหรือครับคุณ” จอมเวทย์ได้แต่ส่งเสียงสบถและสะบัดข้อมืออก
“รู้จักกันหรือสองคนนี้” พี่พลถามใจเย็น
จอมเวทย์ตาเขียวปั๊ด “ใครอยากรู้จักกับมันกันเล่า”
“ครับผมเรียนคณะเดียวกันแต่คนละสาขาครับ” คนหน้าตี๋บอกแทน
“เหอะ” จอมเวทย์หน้าบึ้ง อีกคนก็ยักคิ้วกวน
“ใจว่าสั่งก่อนดีไหม พี่เขาจะได้ไปรับออเดอร์โต๊ะอื่นด้วย” เจ้าหนูเห็นท่าไม่ดีเลยบอก เขาไม่ค่อยเห็นพี่ชายอารมณ์ดีคนนี้หน้าบูด
เท่าไร
“งั้นเอารังนกแปดเซียน ยำตีนกบ ผัดเผ็ดปลาไหล ส่วนหมี่ผัดฮ่องกงไม่เอาเอาหมี่ผัดอิรักแทน” คนในโต๊ะหน้าเจื่อนเล็กน้อยเมื่อเจอลูกรวนของเจ้าตัว
คนรับออเดอร์ยังยิ้มอยู่พลางตะโกนบอกบอก “ป๊า มีคนสั่งรังนกแปดเซียน ยำตีนกบ ผัดเผ็ดปลาไหล หมี่ผัดอิรักครับ” อาแป๊ะเจ้าของร้านทำหน้าพิลึกพลางถาม
“อะไรนะอาตี๋” คราวนี้คนตะโกนหัวเราะลั่น แล้วสั่งใหม่
“เอารังนกตุ๋น ผัดกระเพาะปลาแห้ง หมี่ผัดฮ่องกงครับป๊า” เปลี่ยนชื่อเมนูเสร็จสรรพโดยไม่ถามคนกิน
“เฮ้ยๆๆไอ้ตี๋ กูไม่ได้สั่งนะเว้ย”
“เอาน่าคุณ นี่ของขึ้นชื่อของร้านผม รับรองอร่อย” บอกหน้ายิ้ม “ไม่ขัดข้องนะครับ” และหันไปถามคนอื่นๆในโต๊ะ ซึ่งก็พยักหน้ายิ้มๆแล้วก็เดินไปรับออเดอร์ต่อ
“หึ้ยๆๆๆ เกลียดแม่งจริง
“พี่เวทย์รู้จักพี่เขาหรือครับ” จอมใจถาม ซึ่งจอมเวทย์ทำหน้าบูดใส่
“ไม่อยากรู้จักมันหรอก แต่เรียนคณะเดียว มันก็เลยเจอกันบ้างน่ะ”
“พี่เขาชื่ออะไรครับ”
“ชื่อไอ้เชี่ยภัทรน่ะ” คราวนี้หลุดคำหยาบต่อหน้าน้อง
จอมใจขำๆเพราะเห็นพี่ชายหัวเสียน่าดู
นั่งรออาหารสักพัก คนหน้าตี๋ที่ชื่อภัทรก็เดินเอาอาหารมาเสิร์ฟแล้วยังมิวายกวนประสาทเพื่อนร่วมคณะสองสามทีแล้วก็ไป
หลังจากมื้อนั้น จอมเวทย์ก็ยังหน้าบูดตลอดเทศกาล...ฮะๆๆ....
...ซินเจี่ยหยู่อี่ ซินนี้ฮั่วใช้ครับ...
...ปีมะเส็งนี้ขอให้มีแต่โชคลาภ คิดเงินได้เงินคิดทองได้ทอง...
...มีความสุขกันถ้วนหน้าครับ...
+++++++++++++++++++++++
TBC.
ดูอาจจะเหมือนหลงเทศกาลแต่ไม่รู้จะทำไงดี :hao5:
ฮะๆๆ ตอนนี้มีเวทย์ภัทรแซมๆมาให้หายคิดถึง อดใจรอเรื่องหน้าค่า
มีบ้านหลังใหม่มาฝากค่ะ
สำนักพิมพ์น้องใหม่ UNIX BOOKค่ะ
https://www.facebook.com/pages/UNIX-BOOKS/1423178677910225?fref=ts
สองช่องทางในการติดตามค่ะทั้งเฟสบุ้คและเว็บไซด์ เข้าไปเยี่ยมชมได้ค่ะ
http://www.unixjung.com/
-
อ้าวตอนนี้ยังเป็นตอนเก่าอยู่นี่น่า เรานึกว่าอัพตอนใหม่
-
ให้อารมณ์เเบบเรื่อง F4 เหมือนกันนะ สี่หนุ่ม
-
ยังคงความน่ารักเช่นเคย
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หมูน้อยยย กร๊ากกกโดนน้องใจตบ
-
เมื่อไรจะได้อ่านตอนใหม่สักที ค้างอยู่นานแล้วน๊าาาาา :katai1: รอดูตอนจัดการอีหน้าด้านนั่นอ่ะ
-
คือ อ่านแล้วหิว!!!
-
น้องใจ :o8:
:mew1: :mew1:
-
:mew3: :mew3: :mew3:น้องใจยังน่ารักเหมือนเดิม :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
หิวเลยตอนนี้ 555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
บทที่ 11
[/size]
“กุหลาบไหมครับ สักดอกไหมครับ วาเลนไทน์ครับ” เสียงตะโกนขายดอกกุหลาบจากเด็กนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่เดินเร่ขายดอกไม้ในวันแห่งความรัก ซึ่งก็มีบรรดานักศึกษาหญิงและชายซื้อกันไปคนละหลายดอก คนขายก็เก็บเงินเข้ากระเป๋ากันเรื่อยๆ
จอมใจนั่งเล่นอยู่ใต้ตึกคณะยามบ่ายๆที่เขานั้นว่างและยังไม่ถึงเวลาเรียนเพราะกว่าจะเรียนอีกนั้นก็สามโมงเย็นนู่นซึ่งก็มีเวลาเรื่อยเปื่อยอีกนานโข สักพักกลุ่มเพื่อนๆที่เดินไปเซเว่นก็เดินหอบของกินถุงใหญ่กลับมา
เมื่อน้ำตาลวางถุงลงบนโต๊ะเจ้าหนูก็เปิดดูมีทั้ง ไส้กรอกฟุตลองชีส ซาลาเปาแรบบิทครีมสองลูกซึ่งสองอย่างนี้เจ้าตัวเป็นคนสั่งและถุงขนมคบเคี้ยวอีกหลายห่อ ส่วนอีกถุงเป็นขวดน้ำอัดลม ชาเขียวอีกสี่ห้าขวด
“มีใครได้อะไรเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ไหม” ธัชนั่งลงพร้อมถามเพื่อนๆที่นั่งอยู่ ทุกคนส่ายหน้า คนถามถอนหายใจเล็กน้อย
“เห็นคนได้แล้วอิจฉา”
จอมใจตบไหล่เพื่อนหัวเกรียนเป็นการปลอบใจ
“น้องจอมใจครับ” เสียงเรียกจากข้างหลังทำให้คนถูกเรียกหันกลับไปดูว่าใคร ร่างสูงสมส่วนหน้าขาวๆของพี่นัทก็ปรากฏในสายตา จอมใจทำหน้าเบ้เล็กน้อยก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเป็นยิ้มอย่างรวดเร็ว
“สวัสดีครับพี่นัท” บางทีเจ้าตัวก็รู้สึกว่าพี่นัท “เยอะ” เกินไป แม้จะไม่ได้เจอกันทุกวันเพราะเรียนไม่ตรงกัน เอากันตามจริงคือจอมใจเลี่ยงทุกครั้งที่เจอพี่เขาแต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องคุยกัน บางครั้งรุ่นพี่คนนี้ก็จะมีขนมนมเนยมาฝากอยู่เสมอและเขาก็รับไว้เท่านั้นไม่ได้คิดอะไร ส่วนขนมทั้งหมดเขาก็ไปแบ่งเพื่อนๆกิน
“วันนี้น้องจอมใจว่างไหมครับ”
“ทำไมครับ”
รุ่นพี่เกาแก้มเล็กน้อยก่อนชูบัตรร้านบุฟเฟ่เค้กร้านหนึ่ง “พี่ว่าจะชวนน้องจอมใจไปกินเค้กนะครับ”
พี่ครับ...วันวาเลนไทน์แบบนี้...ผู้ชายสองคน...ไปนั่งกินเค้กด้วยกันในร้านหวานแหวว...ร้อยทั้งร้อยก็คิดว่าเขาสองคนต้องเป็นอะไรกันแน่ๆ
...เขายังไม่มีรสนิยมนั่งกินเค้กกับรุ่นพี่เท่าไรนัก...
แต่หากสายตาเว้าวอนคู่นั้นทำเอาจอมใจใจอ่อนยวบ ชายหนุ่มไม่ได้ทำอะไรไม่ดี แค่ชวนไปกินเค้ก คง...ไม่เป็นไรหรอกมั้ง?
“เอ่อ...งั้นก็ได้ครับ” คิดถูกหรือเปล่าไม่รู้ แต่หากสายตาที่มีแววสดใสขึ้นมากะทันหัน ทำให้เจ้าหนูยิ้มออกมานิดๆ
...มันอาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้น...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้แทบอยากกัดลิ้นตัวเองตาย ไม่ใช่เพราะร้านเค้กหวานแหววมีแต่คู่รักอะไรนี่หรอก แต่เป็นเพราะสายตาหวานหยดย้อยจนน่าขนลุกนี่มันอะไรกันเนี่ย!
เข้าร้านมาก็มีแต่คู่รักเต็มไปหมด ทำเอาเขาอยากตบหน้าผากตัวเอง นี่เขาคิดผิดหรือว่าอะไรเนี่ย?
“น้องใจอยากกินอะไร เลือกเลยนะ” รุ่นพี่ยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง เขาออกจะเกร็งๆอยู่บ้าง
แต่ด้วยความน่ารักของร้าน และเค้กที่วางเรียงรายอยู่ทำให้เจ้าลูกหมูหันเหความสนใจไปทางนั้น ตักเค้กมาสองชิ้นกลับมานั่งที่โต๊ะเดิม รุ่นพี่ยังไม่ได้เดินไปตักอะไร เขาเลยเลิกคิ้วเป็นคำถาม ชายหนุ่มหน้าขาวจึงตอบว่ากำลังจะไปตัก แล้วเจ้าตัวก็เดินไป
เขาจึงหันมาสนใจเค้กตรงหน้า หลังจากตักไปได้ไม่กี่คำจอมใจกรู้สึกถึงเสียงซุบซิบดังมาจามกโต๊ะข้างๆ เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นนกระทั่งเงยหน้าขึ้นไปอีกครั้ง
คราวนี้สายตาปะทะกับดอกกุหลาบสีแดงช่อโตที่ยื่นมาตรงหน้า เขาทำหน้าเลิ่กลั่ก
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับน้องใจ” พี่นัทเอ่ย เขารู้สึกว่าหน้าจะเห่อขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่ค่อยได้รับของพวกนี้จากใครเท่าไร และไม่เคยมีแฟนมาก่อน เรื่องแบบนี้จึงไม่ได้อยู่ในสมองมากนะ แค่เห็นเทศกาลพวกนี้ ได้สัมผัสเขาก็มีความสุข พอมีคนมาให้ของแบบนี้เลยอดเขินไม่ได้และที่สำคัญอีกฝ่ายดันเป็นผู้ชายเสียได้!
“เอ่อ...ขอบคุณครับ” แอบได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้หญิงคนอื่นในร้านเบาๆดังตามมา มันคงจะแปลกอยู่ไม่น้อยที่ผู้ชายสองคนมายื่นดอกไม้ให้กันแบบนี้
พี่นัทเกาแก้มเขินๆ ก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งแล้วหยิบถุงสีแดงออกมาอีกใบ “อันนี้เป็นชอกโกแลตนะครับ พี่ให้...”
จอมใจเอื้อมมือไปรับมาอย่างเสียไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายเขย่าถุงในมือเมื่อเขาไม่ยอมหยิบเสียที พอรับมาก็แอบถอนหายใจ เขารู้ว่ารุ่นพี่คิดอย่างไรกับเขา ซึ่งเขาไม่ได้คิดอะไรกับพี่นัทเกินกว่าพี่น้อง แต่ไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียเพราะยังไงก็ยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันและยังต้องเจอกันอีกนาน
หลังจากบุฟเฟ่เค้กมื้อนั้นผ่านไป รุ่นพี่ปีสองก็ตัดสินใจพารุ่นน้องไปส่งถึงบ้าน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อถึงบ้าน...จอมใจก็เอ่ยขอบคุณรุ่นพี่แล้วเปิดประตูรถ พี่นัทก็เปิดประตูตามลงมาด้วย
“วันนี้พี่สนุกมาเลยครับ” ชายหนุ่มบอก จอมใจทำหน้างงแต่ก็ตอบกลับ
“เอ่อ...ครับ ขอบคุณที่เลี้ยงเค้ก แล้วก็ของพวกนี้ด้วยครับ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ยกช่อดอกไม้และถุงขึ้นมา พี่นัทยิ้มกว้างเกาแก้มเขินๆตามแบบฉบับของเจ้าตัว
“เอ่อ...ความจริงแล้วพี่มีอะไรจะบอกอีกอย่างครับ” ชายหนุ่มยิ่งพูดยิ่งหน้าแดง เขายืนนิ่งรอฟังอยู่ตรงนั้น
เขาเห็นรุ่นพี่สูดลมหายใจอีกครั้ง “คือพี่...พี่ชอบน้องใจนะครับ เป็นแฟนกับพี่ได้ไหมครับ!”
...อ้อ...
...นึกว่าเรื่องอะไร?...
...เอ๊ะๆ...
...เดี๋ยวนะ!...
เขาหูเพี้ยนหรือเปล่า ชอบ? แฟน?
“พี่นัทว่าอะไรนะครับ” เขาเหมือนจะรู้มาก่อนว่ารุ่นพี่คิดอะไรกับตัวเอง แต่ไม่นึกว่ารุ่นพี่จะมาสารภาพรักจริงอะไรจริงขนาดนี้ หน้าบ้านตัวเองอีกต่างหาก
จอมใจเหมือนโลกเบี้ยวไปชั่วครู่เมื่ออีกฝ่ายย้ำมาอีกกครั้ง
“พี่ชอบน้องใจครับ”
ถึงกับใบ้กินชั่วขณะ “อา...เอ่อ...คือ...คือใจคิดกับพี่นัทแค่พี่น้องนะครับ” จอมใจตัดสินใจตอบกลับไป แม้จะดูเป็นการตัดเนื่อใย
แต่หากปล่อยไว้ไม่ยอมพูดอะไรมันก็จะเรื้อรังเปล่า เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะน่ารัก(แต่ยังไงก็น่ารักนะ?)ถึงขนาดมีคนมาชอบ อีกอย่างอีกฝ่ายเป็นผู้ชายด้วย
จอมใจแอบใจเสียเมื่อเห็นหน้าขาวหมองลงไป “น้องใจไม่ลองรับไว้พิจารณาหน่อยหรือครับ”
“คือ...ใจขอโทษจริงๆครับ ใจคิดกับพี่นัทแค่พี่น้องจริงๆครับ”
พอฟังถึงตรงนี้ชายหนุ่มกำหมัดในมือแน่น ก่อนจะโพล่งอะไรบางอย่างออกไป “ที่น้องใจปฏิเสธเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นหรือเปล่าครับ!”
ถึงตอนนี้เจ้าหนูทำหน้างงใส่ ผู้ชายคนนั้น? ใคร?
“ใครครับ?”
“ก็ผู้ชายที่มารับน้องใจวันนั้นไงครับ ที่ร้านหมูกระทะนั่น ใช่ไหมครับที่ดูเป็นผู้ใหญ่คนนั้น” น้ำเสียงตัดพ้อแววตาที่หม่นเศร้า
จอมใจไพล่นึกไปถึงวันนั้นตามที่รุ่นพี่พูด วันนั้นที่เขาถูกพี่ชายเอ็ด คนที่มารับเขาก็มีแค่พี่ราชันกับพี่เวทย์เท่านั้น จะบอกว่าผู้ชายคนที่พูดถึงคือ...พี่ราชัน?
“คนนั้นเป็นพี่ชายของผมนะครับ” เขาแย้งกับไป
“หึ...พี่ชายแต่ก็ไม่แท้ไม่ใช่หรือครับ”
คราวนี้ความไม่พอใจแล่นเข้ามา จะแท้ไม่แท้แล้วมันยังไงกันละในเมื่อเขาก็เติบโตมากับพี่ทั้งสี่คน “ผมว่าเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกันนะครับ”
“น้องใจไม่รู้จริงหรือครับ ว่าพี่ชายของน้องใจกำลังอาจจะจ้องน้องชายตัวเองอยู่ก็ได้” น้ำเสียงดูแคลนผิดจากที่เคยทำเอาร่างกลมตวัดสายตาไม่พอใจยกใหญ่
ชายหนุ่มบอกตามในสิ่งที่ตัวเองคิดเพราะต่อให้หวงน้องมากแค่ไหนก็ไม่มีพี่ชายคนไหนจะทำท่าโกรธเขาเหมือนโดนความหึงบังตาแบบนั้น เขาเลยพอจะเดาออกว่าพี่ใหญ่อาจจะไม่ได้รักเอ็นดูน้องเป็นเพียงน้องชายแล้วแต่หากก้าวข้ามไปสู่ความรักในอีกรูปแบบ แต่เจ้าตัวอาจไม่รู้ใจตัวเองก็เป็นได้
...เรื่องแบบนี้ใครมันจะยอมให้เกิดเล่า!...
รุ่นพี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าพี่ชายของเขา พี่ชายเขาไม่เคยทำแบบนั้น จอมราชันเป็นพี่ชายที่ดีตลอดมา
“พี่ไม่มีสิทธิ์มาว่าพี่ชายผม ถ้าพี่ยังพูดอะไรอีกผมจะไม่ยอมแล้วนะ” เจ้าหนูไม่เคยรู้สึกโกรธใครมากเท่านี้มาก่อน พี่ชายทั้งสี่และ
บ้านสุทธิไพศาลมีบุญคุณกับครอบครัวเขามากมายนับไม่ถ้วน ของที่พี่ชายทั้งสี่เขาได้ เขาก็ไม่เคยถูกลืม และตอนนี้เมื่อมีคนมาว่าร้ายครอบครัวตัวเองใครจะนิ่งเฉยได้
รุ่นพี่หนุ่มที่ระเบิดความไม่พอใจออกมาเริ่มรู้ตัวว่าพูอะไรออกมา “คือ...พี่ขอโทษครับ”
จอมใจแค่นยิ้ม “ช่างมันเถอะครับ” ว่าแล้วพลางจะสะบัดตัวเข้าบ้าน แต่หากก็ไม่สามารถขยับได้ เมื่อมีอ้อมกอดรัดแน่นจากด้านหลัง
“พี่ขอโทษจริงครับ” พี่นัทพร่ำบอกพร้อมกับอ้อมกอดที่รัดแรงขึ้น จอมใจยืนนิ่งไม่ดิ้นแต่ก็ไม่ได้กอดกลับ
“ปล่อย...” เสียงแข็งๆของน้องทำให้อีกฝ่ายค่อยปล่อยพร้อมกับใบหน้าสำนึกผิด
“พี่ไม่ได้ตั้งใจตั้งจะพูดแบบนั้น”
“ช่างเถอะครับ” จอมใจตัดบทก่อนจะขอตัวเข้าบ้าน
ด้านชายหนุ่มที่โดนโกรธก็หน้าหงอย ขึ้นรถแต่ยังไม่ทันเข้าเกียร์รถคันสวยอีกคันก็มาจอดขวางหน้าเอาไว้ นัทแอบแปลกใจเพราะอยู่รถคันนี้จะมาดักหน้าเขาทำไม แต่ก็คลายความสงสัยเมื่อเห็นใครเดินลงมาจากรถ
...พี่ชายใหญ่ของน้อง...
เขาเลยเปิดประตูลงไปบ้าง การประจันหน้ากันของสองหนุ่มต่างวัยทำให้คนอ่อนวัยกว่ารู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าอีกฝ่ายทุกด้านไม่ว่าคุณวุฒิหรือวัยวุฒิ
“คุณมาขวางผมทำไม?” นัทเริ่มเปิดฉากก่อน
สายตาคมกริบของจอมราชันมองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง “วันหลังคุณอย่ามาทำรุ่มร่ามกับน้องของผม ต่อให้เขาเป็นผู้ชายคุณก็ไม่มีสิทธิ์ไปกอดเขาแบบนั้น” สายตาคมกริบราวกับเหยี่ยวจ้องมองเหยื่อทั้งดุดันและข่มอยู่ในตัว
ถึงตรงนี้นัทเริ่มขนลุก เขาไม่รู้ว่าชายหนุ่มมาดูอยู่นานเท่าไรแล้ว “ทำไม?”
“เพราะผมรู้ว่าเขาไม่ชอบ”
“หึ...น้องไม่ชอบหรือคุณกันแน่ที่ไม่ชอบ?”
คำถามที่ทำเอาชายหนุ่มคิ้วกระตุก “คุณหมายความไง?”
“หึ คุณนี่ท่าทางจะเข้าใจยากนะ คุณลองไปถามใจคุณดีๆเถอะว่าคุณหวงน้องคุณแบบไหน เพราะคนอื่นเขาไม่หวงน้องแบบนี้หรอกนะคุณพี่ชาย!” นัททิ้งท้ายไว้ก่อนจะขึ้นรถไป ด้านจอมราชันยังคงยืนนิ่งจนแตรรถดังขัด เขาจึงจ้องมองอีกฝ่ายผ่านกระจกแล้วจึงค่อยเลื่อนรถออก
...เขาไม่ได้โง่ ที่จะไม่เข้าใจความหมาย...
...แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อน้องชายคนเล็ก...
...เขามั่นใจว่าเป็นพี่ชายน้องชาย เป็นครอบครัว...
...แต่หากไม่รู้ทำไม?...
...ส่วนลึกในใจของเขามันบอกว่าไม่ใช่!...
...ความรู้สึกนั้น...
...มันคืออะไรกันแน่?!...
TBC.
:mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:serius2: ค้างมาก
:mew1: :mew1:
-
อร๊ากกกก มาต่อเยยนะ
พี่นัทช่วยเตือนให้พี่ราชันด้วย อิอิ
จะได้รู้่ใจตัวเองเร็วๆ
-
จี้จุดซะงั้นนน
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:อยากอ่านต่ออออออออออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พี่ราชันแอบหึง
พี่นัทมองคนอื่นเถอะ :hao7:
-
ทำไมรีแล้วรู้สึกพี่นัทดูน่าเขาข้างขึ้นเยอะเลย 555555
-
แล่ว แล่ว แล้วววววววววววววววววว :hao7:
-
ดีมากพี่นัท จี้เข้าไปพี่ใหญ่จะได้รู้ตัวสักที
:laugh:
-
หึหึ ช้าๆเดี๋ยวก็เสร็จพี่นัทหรอก
-
นั่นสินะ :confuse:
-
พี่นัทเอีย ไปเล็งคนอื่นเถอะ
น้องใจคนนี้พี่ใหญ่อย่างราชันจอง(โดยไม่รู้ตัว)มานานแล้ว
-
พี่ราชันนนนนนนนนนนนนน
โดนนัทสะกิดเรื่องน้องใจ
คิดดีดี เอาให้แน่ใจ
-
เอาล่ะซิ..นัท.แกร..ดันไปสะกิด..ใจอิพี่ใหญ่ราชัน
นัท..อย่างนี้เค้าเรียกว่า "ปากพาจน"..นะเออ
-
บทที่ 12
[/b]
แม้เป็นเวลาบ่าย หากแต่เวลานี้ฟ้าออกจะครึ้มๆ ก้อนเมฆที่ล่อยละล่องอยู่บนท้องฟ้าเป็นสีเทา อากาศเย็นๆมาพร้อมกับกลิ่นฝน เหล่านักศึกษาที่เดินผ่านไปมารีบเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ร่างกลมๆในชุดนักศึกษาพร้อมกับเพื่อนสองคนรีบสาวเท้าเข้ามาใต้ตึกคณะ
“เฮ้อ...เหมือนฝนจะตกเลย...” เด็กหนุ่มร่างสัดทัดของมรกรตพึมพำไม่ทันขาดคำ หยดน้ำก็ค่อยๆตกลงมาจากฟากฟ้า เมื่อกระทบกับพื้นก็ดังแปะๆ...ฝนตกปรอยๆเริ่มมีท่าทีหนักขึ้นเรื่อย ผู้คนยังอยู่ด้านนอกรีบหาที่กำบังกันใหญ่...ผ่านไปเพียงชั่วครู่ แค่ฝนตกปรอยกลับกลายเป็นฝนไล่ช้างที่หนักเสียจนแรงฝนที่กระทบหลังคาดัง ลมที่มาพร้อมละอองฝนทำเอาคนที่อาศัยอาคารเป็นที่หลบยังรู้สึกหนาวสะท้าน
เจ้าลูกหมูเขยิบเข้ามายืนด้านในมากขึ้นเพื่อหลบฝน เพื่อนๆอีกสองคนก็เขยิบตาม...ความจริงวันนี้พวกเขาเลิกเรียนตั้งแต่เที่ยงแต่พวกเขาสามคนนั่งทำโปรแกรมมิ่งกันอยู่แล้วเพิ่งออกไปหาข้าวกลางวันกินกันตอนบ่ายสอง ตอนนี้ฝนก็ตกอีก ไปไหนไม่ได้
มรกรตเรียกเพื่อนๆให้นั่งลงตรงโต๊ะไม้ที่ตั้งไว้ใต้ตึก ธัชดนัยและจอมใจเดินมานั่งอย่างเสียไม่ได้เพราะดันทุรังจะออกก็มีแต่เปียก
มือขาวๆล้วงเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาพลางกดโทรออก รอสายเพียงครู่เดียวก็มีคนรับ “ฮัลโหล หม่าม้า นี่ใจนะครับ...วันนี้ใจกลับบ้านเองนะครับ...อีกสักพักครับ...รอฝนหยุด” ใช่...วันนี้เป็นวันที่หายากยิ่งสำหรับน้องที่ต้องกลับบ้านเอง เนื่องจากทุกครั้งจะมีลุงทศไม่ก็พี่เวทย์มารับ แต่หากวันนี้พี่เวทย์ติดโปรเจคจึงไปทำงานที่บ้านเพื่อน และลุงทศไปทำหน้าที่ให้ท่านประธานใหญ่
หากแต่ผ่านไปร่วมชั่วโมงกว่าฝนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย ลมยังคงพัดแรงอยู่ตลอด
“เอาไงดีเนี่ย ฝนไม่ยอมหยุดเลย” จอมใจหันไปปรึกษาเพื่อน ที่ยังคงนั่งรอๆแล้วก็รอ ในที่สุดเหมือนฟ้าจะเป็นใจ...เมื่อฝนห่าที่ตกลงมาไม่ลืมหูลืมตาเมื่อกี้ดูเบาลง แต่ว่าก็ไม่ได้หยุดเสียทีเดียว สามหนุ่มตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนออกไปที่หน้ามหาลัย
เสื้อนักศึกษาสีขาวเมื่อถูกน้ำก็แนบเนื้อมากขึ้น จนจอมใจรู้สึกอึดอัดเลยดึงเนคไทออกและปลดกระดุม รู้สึกเหนียวตัว เส้นผมก็โดนน้ำจนเปียก เพื่อนที่มาด้วยกันก็สภาพไม่ต่างกัน หน้ามหาลัยเวลานี้ก็เต็มไปด้วยเด็กนักศึกษาที่รอรถกลับบ้าน เพื่อนเขาสองคนนั้นพักอยู่หอจึงเรียกมอเตอร์ไซด์ไปส่งเลย แต่เขาซึ่งต้องนั่งรถกลับบ้านนั้นมีปัญหาใหญ่ เนื่องจากจำนวนคนที่ยืนออรอรถตู้จะขึ้นไปอนุสาวรีย์ชัยนั้นเรียกได้ว่าล้นออกมา จะขึ้นรถสองแถวไปแอร์พอร์ตลิ้งก็เกรงว่าจะไม่ไหวเพราะเนื่องจากอ้อมไกลมาก รถแท็กซี่ที่ตอนนี้ก็ขายดีถูกคนโบกไปคันแล้วคันเล่า จอมใจได้แต่ยืนหลบอยู่ใต้กำบังที่ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก ละอองฝนยังซัดสาดเข้ามาโดนอยู่ อ้อมแขนกลมกลึงกระชับกระเป๋าเข้าหาตัวเพื่อคลายหนาวและป้องกันกระเป๋าเปียกมากกว่าเดิม
ยืนรออยู่สักพักจนปากเริ่มสั่นในที่สุดโชคก็เข้าข้าง...เมื่อมีแท็กซี่สีฟ้าคันหนึ่งหลุดเข้ามาให้โบก ขึ้นรถไปก็บอกเส้นทางกลับบ้าน พี่โชเฟอร์ผู้ใจดีก็ไม่ได้บ่นว่าที่ผู้โดยสารตัวเปียก...ฝนตกเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้และก็ไม่มีใครอยากตัวเปียก แถมยังใจดีช่วยหรี่แอร์เบาเมื่อเห็นว่าร่างกลมสั่นงึกๆ เจ้าหนูทีนั่งหนาวสักพักก็พล่อยหลับไปเนื่องจากเพลียจัด จนมาได้ยินเสียงเรียกจากคนขับ
“น้องๆๆ เลี้ยวซอยหน้าเปล่า” ตากลมแงะออกจากกันอย่างยากลำบาก แล้วค่อยปรับโฟกัสเรียบร้อยก็เอ่ยบอกทางเข้าหมู่บ้านให้พี่คนขับ รถโดยสารสีฟ้าก็พาผู้โดยสารมาถึงหน้าบ้านอย่างปลอดภัยท่ามกลางฝนที่ยังคงตกปรอย จ่ายเงินเสร็จสรรพก็คว้ากระเป๋าลงจากรถ
เดินเตาะแตะเข้าบ้านทั้งๆที่ตัวยังหมาด หน้าใสกลมบัดนี้ขาวซีด
“หม้าม้า กลับมาแล้วครับ” เอ่ยทักมารดาที่เดินเข้ามาหาพร้อมกับสีหน้าห่วงใย
“เปียกกลับมาเชียว” มือก็ดันตัวกลมๆขึ้นไปข้างบน “ไปอาบน้ำไปลูก สระผมด้วย” ขาวกลมกลึงก้าวขึ้นบันไดจนมาถึงห้อง วางกระเป๋าข้างโต๊ะแล้วก็คว้าเสื้อผ้าที่แขวนไว้เข้าห้องน้ำ ผ่านไปสิบห้านาที...ร่างกลมๆก็เดินหัวฟูออกมา การอาบน้ำอุ่นแล้วพอออกมาข้างนอกทำให้หนาวกว่าเดิม เจ้าตัวไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เมื่อร่างปะทะกับที่นอนนุ่มๆก็ตาปิดทันที มือกลมยังคว้าเจ้าแบดแบดตัวโตมากอดเอาไว้ด้วย...
...โดยลืมไปว่าพี่ราชันเคยบอกว่าสระผมแล้วต้องเช็ดให้แห้ง...ไม่งั้นจะเป็นหวัด!...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อืม...” เสียงงึมงำแผ่วเบาดังมาจากร่างกลมๆของคนที่ยังนอนกอดตุ๊กตาตัวยักษ์ เขารู้สึกเหมือนร่างกายมันหนักๆยังไงไม่รู้แถมหัวก็ปวดซะจนจะระเบิด พยายามลุกขึ้นมานั่ง ตากลมโตมองไปรอบๆอย่างงง เมื่อลุกออกจากที่นอนก็รู้ว่าร่างกายเหมือนจะเสียสมดุลเล็กน้อยทำให้ต้องลงไปนั่งบนเตียง จอมใจเอื้อมมือไปหยิบไอโฟนมาดูเวลา ซึ่งตอนนี้ก็หกโมงเย็นเข้าไปแล้ว
...นี่นอนมาสองชั่วโมงได้...
ตัดสินใจลุกขึ้นมาพลางเดินเข้าห้องน้ำ ส่องกระจกเงาบานใหญ่ก็เจอกับหน้ากลมๆที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ลองจับหน้าผากและต้นคอก็รู้สึกว่าอุ่นๆ
พาร่างเปื่อยๆของตัวเองเดินละโหล่สะเหล่ลงมาข้างล่าง เดินมาทรุดตัวนั่งข้างปาปาที่นั่งดูทีวีอยู่ ปาป๊าเมื่อเห็นลูกชายเดินมาคลอเคลียเหมือนแมวก็เอ็นดู
“เป็นอะไรเจ้าลูกหมู” หากแต่พอลองจับแขนกลมกลึงนั่นก็ขมวดคิ้ว “ทำไมตัวรุมๆละลูก ไม่สบายหรือเปล่า”
เจ้าหนูส่งเสียงอืออาอย่างเหนื่อยๆ ลุกขึ้นมาซบไหล่กว้างนั่น “อือ...ปาป๊า ใจปวดหัวจัง”
หม่าม้าที่จัดโต๊ะอาหารอยู่ก็เดินมาดูลูกชายอีกคน เธอลองจับหน้าผากเนียนๆนั่นก็พอจะรู้ว่าเจ้าหนูคงไม่สบายจากฝนวันนี้แน่นอน
จอมใจเป็นเด็กร่าเริง แจ่มใส ร่างกายแข็งแรง แต่ฝนและของทอดนั้นเป็นศัตรูตัวฉกาจของเจ้าหนูเลยทีเดียว...เจ้าลูกหมูเป็นเด็กชอบกิน รักอาหารอร่อยๆ แต่หากเกิดกินของทอดมากเกินพิกัดละก็แค่วันเดียวเท่านั้น...อาการไอโขลกๆจะมาเยือนทันที
เธอเดินกลับไปที่ครัวแล้วกลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าอุ่นๆหนึ่งแก้ว “ดื่มน้ำหน่อยลูก”
“...ขอบคุณครับ...” เอ่ยเสียงแผ่วแล้วก็ดื่มน้ำช้าๆ ตากลมโตเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงและเยิ้มๆ ใบหน้ากลมก็ขึ้นสี พอดื่มหมดค่อยๆลุกโดยมีปาป๊าพยุงไปที่โต๊ะกินข้าว
วันนี้เจ้าตัวไม่มีความอยากอาหารสักนิดหนึ่ง ทั้งที่อาหารวันนี้ก็น่ากินเสียไม่มี แต่เขาไม่อยากกินสักอย่าง แต่ก็เอื้อมมือตักข้าวร้อนเข้าปาก แล้วทำหน้าแหยเกเมื่อรู้สึกขมปาก จนต้องคว้าแก้วน้ำมาดื่มพลางวางช้อนลง
“ใจกินไม่ลงครับ” ป๊าม้าก็มีสีหน้าเป็นห่วง อรอุมาจึงลุกไปตักแกงจืดเต้าหู้ที่เธอทำไว้ในครัวใส่ชามเล็กๆมาวางตรงหน้าลูกชาย
“ทนกินสักหน่อยนะลูก แล้วเดี๋ยวค่อยกินยานะ” เอ่ยเสียงอ่อนโยน มือขาวก็ยกช้อนแกงจืดเป่าเบาๆแล้วเอาเข้าปาก น้ำแกงร้อนไหลลงผ่านคอแม้จะรสชาติไม่อร่อยแต่หากก็กินง่ายกว่าอย่างอื่น
จอมใจนั่งซดแกงจืดช้าไปเรื่อยสลับกับน้ำเปล่า แต่ยังไม่ถึงครึ่งชามดีเจ้าหนูก็หยุดกินแล้วส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เอาแล้ว นายประสิทธิ์จึงลุกไปที่ตู้ยาแต่...ไม่เจอยาแก้ไข แก้หวัดสักแผง ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ามันหมดไปตั้งแต่สองสามอาทิตย์ก่อนแล้วยังไม่มีเวลาไปซื้อเพิ่ม
“อร...ยาหมด เดี๋ยวผมว่าลองไปขอบ้านใหญ่ดู เผื่อมี” ว่าเสร็จร่างสูงสมส่วนก็เดินไป เจ้าหนูที่กินเสร็จก็มานั่งตาแดงบนโซฟา เอาหมอนอิงขึ้นมากอดแน่นแล้วหลับตา เนื่องจากอาการปวดหัวตุ้บๆมาอีกแล้ว หม่าม้าก็มองอย่างเป็นห่วงแล้วรีบเก็บจานไปล้าง
นายประสิทธิ์เดินผ่านเข้ามาในตัวบ้าน เดินเลยผ่านไปจนถึงห้องอาหารที่มีสมาชิกในบ้านใหญ่นั่งอยู่ ขาดเพียงจอมพลและจอมทัพ คนแรกคาดว่าอยู่ที่โรงพยาบาล แต่คนที่สองนี่อาจจะยังไม่กลับบ้านก็เป็นได้...บนโต๊ะจึงมีเพียงท่านประมุข ภรรยา และบุตรชายคนโตและคนที่สี่
“อ้าวประสิทธิ์มีอะไรหรือเปล่า” ท่านจอมไตรถามเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทเดินหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้ามา
“เอ่อ...ท่านครับ ที่บ้านมียาแก้ไขกับยาแก้หวัดสักแผงไหมครับ” ประโยคคำถามที่ทำเอาทุกคนขมวดคิ้ว
จอมราชันเป็นคนแรกที่เอ่ยขึ้นมา “เอายาไปทำไมครับอา”
“เจ้าใจไม่สบายนะสิ เหมือนจะเป็นไข้ อาจจะเป็นเพราะตากฝนเมื่อเย็นตอนกลับบ้าน” พอบอกเท่านั้นแหละ...ร่างสูงใหญ่ลุกพรวดขึ้นยืนจนเก้าอื้นครูดกับพื้นเสียงดัง
“น้องไม่สบายหรือครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลครับ” เสียงทุ้มใส่คำถามไม่ยั้ง ใจพะวงไปถึงร่างกลมๆของน้องชายอย่างเป็นห่วงสุดใจ
“ไม่เป็นไรมากหรอก คงแค่เป็นไข้เป็นหวัดธรรมดา” หากแต่ก็ไม่ได้ทำให้คนขี้ห่วงคลายความกังวล
“ผมขอตัวไปดูน้องหน่อย”
ด้านจอมเวทย์เมื่อเห็นพี่ชายท่าทางเป็นห่วงน้องชาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกผิดเพราะว่าวันนี้น้องคงต้องกลับบ้านเองเนื่องจากเขาไม่อยู่และลุงทศไม่ว่าง ซึ่งอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้จอมใจต้องตากฝนกลับบ้าน
“ผมขอโทษครับพี่ วันนี้ผมไม่ว่างไปรับน้อง น้องเลยต้องตากฝนกลับบ้าน”
“ไม่ใช่ความผิดเวทย์หรอก” พี่ชายคนโตเห็นน้องคนที่สี่ทำหน้ารู้สึกผิดจึงปลอบ เขาไม่ได้คิดโทษน้องชายสักนิด เพราะเขารู้ว่าเรื่องฟ้าฝนมันโทษกันไม่ได้
พี่ใหญ่รีบเดินไปที่ตู้กระจกในครัวที่บรรจุยาสามัญประจำบ้านเอาไว้ เลือกค้นยาแก้ไขและหวัดออกมาหนึ่งแผงแล้วเดินออกมา พลางบอกบิดามารดาว่าจะไปดูหาน้อง ซึ่งท่านทั้งสองก็ไม่ว่าอะไรเนื่องจากกูรู้สึกห่วงน้องน้อยเช่นกัน ส่วนจอมเวทย์นั้นก็ตามพี่ชายมาบ้านเล็กด้วยคน
สามหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านหลังเล็ก เจอกับอรอุมาที่นั่งดูอาการเจ้าหนูอยู่ โดยเจ้าตัวนั่งหน้าแดง ตาปรืออย่างเหมือนคนเบลอๆ
จอมราชันเห็นน้องไม่สบายก็ยิ่งห่วง รู้สึกหน่วงๆในใจ รีบสาวเท้าเขามา ยกมือไหว้อรอุมาแล้วทรุดตัวนั่งข้างเจ้าลูกหมูที่ยังสะลึมสะลืออยู่
“เด็กดีเป็นไงบ้างครับ” จอมใจหันหน้ามามองงงอยู่พักหนึ่งจึงยิ้มแห้งๆ
“พี่ราชันจ๋า...” เอ่ยเสียงแหบแล้วซุกหน้ากลมลงกับไหล่กว้างอย่างออดอ้อน มือใหญ่ลูบหัวทุยๆ อีกมือก็อังหน้าผากเนียนเมื่อรับรู้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาก็ยิ่งหน้านิ่ว
“ตัวร้อนเหมือนกันนะ” พึมพำเสียงเครียด “พาไปหาหมอดีไหมครับ” หันไปถามความเห็นของผู้ใหญ่
แต่เจ้าลูกหมูส่ายหน้าพัลวัน “ไม่เอาๆๆ...ใจไม่ไป”
“เด็กดี...ไปตรวจสักหน่อยนะ จะได้กินยาตามที่หมอสั่งดีกว่า” พี่ชายปลอบเสียงนุ่ม เขารู้น้องไม่อยากไปโรงพยาบาลแต่เจ้าตัวนั้นกินยาที่มาจากร้านขายยาไม่ค่อยหาย ต้องหาหมอถึงจะดีขึ้น แล้วเขาก็ไม่อยากให้น้องกินสุ่มสี่สุ่มห้า
เจ้าตัวกลมยังคงส่งเสียงงึมงำๆ หลับตาทำหน้าเบ้ “ไปก็ได้...ครับ” สุดท้ายก็ยอมเนื่องจากปวดหัวอยากกินยาแล้วนอนเลย
พี่ใหญ่จึงหันไปบอกน้องชายร่างสูง “เวทย์เอารถออกให้พี่หน่อย...อาประสิทธิ์กับน้าอรรอที่บ้านก็ได้ครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว...เดี๋ยวน้องผมดูแลเอง” คราวนี้หันไปบอกผู้ใหญ่
ท่านทั้งสองก็มีสีหน้าเป็นห่วงแต่หากยอมรับการตัดสินใจของชายหนุ่มเนื่องจากรู้ดีว่าเจ้าตัวดูแลน้องได้ดีเสมอ
จอมเวทย์รีบกลับไปที่บ้านใหญ่เพื่อไปเอารถและไปบอกให้ทุกคนที่นั่นรู้ ส่วนพี่ใหญ่นั้นก็พยุงร่างกลมขึ้นมาจากโซฟาแต่หากร่างกายที่อ่อนเปลี้ยของเจ้าหนูทำให้ทรุดตัวลงไปนั่งอีกครั้งด้วยความมึนงง
“ไหวไหมครับคนเก่ง...” เมื่อเห็นน้องหลับตาด้วยความทรมานชายหนุ่มก็ยิ่งกังวล “งั้นขี่หลังพี่แล้วกัน” ว่าแล้วร่างสูงก็ย่อตัวลงข้างโซฟาพลางจับมือขาวทั้งข้างมาคล้องคอแล้วยกตัวน้องขึ้น มือใหญ่เปลี่ยนไปรองสะโพกกลมกลึงทั้งข้าง น้ำหนักของน้องไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อชายหนุ่มสักนิดเนื่องจากเป็นคนแข็งแรงและน้องก็ไม่ได้หนักขนาดนั้น ใบหน้าใสเนียนแดงก่ำซบลงกับลาดไหล่กว้าง ลมหายใจร้อนๆกระทบกับซอกคอแกร่งของชายหนุ่ม ส่งเสียงงึมงำด้วยความทรมาน ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านขยับเข้ามาดู ก่อนร่างสูงจะแบกร่างน้องน้อยออกไป
“อดทนหน่อยนะคนเก่ง...” พี่ชายเอ่ยปลอบคนที่ขี่หลัง มือใหญ่กระชับสะโพกกลมกลึงในเข้าที่แล้วรีบสาวเท้าไปอีกบ้าน เมื่อเดินมาถึงก็พบว่าทุกคนในบ้านมายืนรอด้วยสีหน้ากังวล โดยที่จอมเวทย์ที่ติดเครื่องยนต์ไว้เรียบร้อยและก็เป็นสารถี
“น้องเป็นอะไรมากไหมลูก” คุณหญิงถามด้วยความเป็นห่วง
“ไข้ขึ้นครับ กำลังจะพาไปหาหมอ” เธอจึงรีบพยักหน้าให้ชายหนุ่มพาน้องขึ้นรถ จอมราชันส่งตัวน้องไปนั่งด้านหลังแล้วก็ก้าวตามเข้าไปนั่งติดๆ เขาเลือกที่จะนั่งกับน้องและจอมเวทย์ก็ไม่ได้ติดใจอะไร เจ้าตัวยอมเป็นคนขับด้วยความเต็มใจ
จอมใจซบหน้าลงกับไหล่กว้างมือก็กดอกตัวเองไว้ พี่ใหญ่จึงบอกให้น้องชายคนที่สี่เบาแอร์ลงแล้วขยับตัวชิดร่างกลมๆมาขึ้น มือใหญ่วาดผ่านมากระชับตัวน้องดึงเข้าไปชิดมากขึ้นเพื่อคลายหนาว เจ้าหนูยกมือกอดเอวพี่ใหญ่แน่น มือใหญ่ที่ว่างอีกข้างก็ยกมืออังหน้าผากเป็นครั้งคราวพลางเกลี่ยผมที่ลงมาปิดหน้า พร้อมกับเช็ดเหงื่อเม็ดบางๆที่ผุดขึ้นมาเล็กน้อย
เมื่อรถแล่นเข้ามาถึงหน้าโรงพยาบาลเอกชนใกล้บ้าน บุรุษพยาบาลที่ประจำอยู่ก็เข็นรถมารับ จอมราชันอุ้มน้องที่ทำหน้าป่วยๆลงจากรถแล้ววางลงบนรถเข็นแล้วเดินตามเข้าไป ส่วนจอมเวทย์นั้นรีบวนหาที่จอดแล้วดับเครื่องวิ่งตามเข้าไป
จอมใจมีประวัติคนไข้ที่นี่อยู่แล้วจึงสะดวกต่อการทำเรื่องต่างๆ จนเจ้าหนูถูกพาไปยังหน้าห้องเพื่อรอรับการตรวจ นั่งรอบนเก้าอี้แถวนั้น ระหว่างรอพี่เวทย์ก็กดน้ำจากตู้ดื่มมาให้ มือขาวรับมาดื่มนิด น้ำอุ่นไหลผ่านคอรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แล้วก็เอาหัวพิงกับบั้นเอวของร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ มือใหญ่ก็ลูบหัวเบาๆ จนพยาบาลเรียกชื่อคนไข้ ร่างสูงพยุงน้องน้อยเข้าไป
นายแพทย์หนุ่มซึ่งเป็นแพทย์ที่เข้าเวรช่วงกะกลางคืนยิ้มให้คนไข้และผู้ปกครองสองคน เดินมานั่งตุบหน้าคุณหมอ ส่วนร่างสูงสองคนก็เขยิบไปด้านข้าง
หมอตรวจหู ตา คอ จมูก และอาการทั่วไป...
“คนไข้เป็นไข้หวัดธรรมดา อาจจะเพราะตากฝนและช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยร่างกายเลยปรับตัวไม่ทันนะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ หมอจะจ่ายยาให้...ผักผ่อนสักสองสามวันก็หายครับ ยิ่งยังเด็กอยู่เลย” หมอสรุปเมื่อตรวจเรียบร้อย พลางยื่นใบจ่ายยาไปให้พยาบาล จอมใจยกมือขอบคุณ จอมราชันเข้าช่วยพยุงน้องพากลับออกไปด้านนอกเพื่อรอรับยา
ร่างกลมนั่งซบไหล่พี่เวทย์อยู่ พี่เวทย์ก็นั่งกอดไหล่น้องเพื่อคลายหนาว พี่ใหญ่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
“เป็นไงบ้างครับเด็กดี”
เจ้าหนูตอบเสียงอู้อี้ “ใจปวดหัว รู้สึกไม่สบายตัวด้วยครับ”
“รอรับยาแล้วเดี๋ยวก็ลับบ้านนอนได้เลย” จอมเวทย์บอก พอช่องจ่ายยาเรียก ร่างสูงก็รีบเดินไปเอายาพร้อมจ่ายค่ารักษา จอมเวทย์พยุงเจ้าลูกหมูเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ ขากลับพี่ใหญ่เป็นสารถีแทน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รถค่อยแล่นมาจอดในโรงรถ จอมเวทย์เปิดประตูพร้อมกับจอมราชัน ส่วนเด็กป่วยๆนั้นนอนหลับคร่อกไปเรียบร้อยแล้ว
“เอาไงดีพี่ หลับไปแล้ว ยังไม่ได้กินยาเลย” จอมเวทย์ถาม ร่างสูงพยักหน้าแล้วก็เปิดประตูหลัง
“เด็กดีถึงบ้านแล้วครับ” ปลุกพร้อมสะกิดเบา ร่างกลมๆขยับยุกยิกแล้วลืมตาแดงๆขึ้นมา ตาเยิ้มเพราะน้ำตาทำให้มือใหญ่อดเอื้อมมือไปเช็ดไม่ได้
พยุงร่างกลมๆเดินเข้าข้ามฝั่งมาบ้านหลังน้อย ปาป๊าหม่าม้ายังคงนั่งรออยู่ที่โซฟาด้านล่าง
“น้องเป็นไงบ้างราชัน” ปาป๊าถาม
“ไม่เป็นไรมาครับ แค่ไข้หวัด” พี่ใหญ่ตอบพลางจับเจ้าหนูให้นั่งลงบนเก้าอี้เนื้อนิ่ม พอนั่งปุปเจ้าตัวก็ล้มลงนอนทันที พี่ใหญ่จึงช้อนหัวน้องน้อยขึ้น แล้วก็เอาตัวใหญ่ของตัวเองเข้ามาแทนที่แล้วจับหัวทุยนั่นวางลงบนตักตนเอง เจ้าลูกหมูขยับให้การนอนเข้าที่เข้าทางแล้วก็หลับฟี้ๆๆ มือใหญ่อังหน้าผากเนียนอีกครั้ง
“ไข้ยังไม่ค่อยลดเลย เวทย์เอายามาให้น้องเลยดีกว่า” จอมเวทย์ผละตัวไปตามที่พี่บอก
“น้าว่าพาน้องไปนอนข้างบนเลยดีกว่านะ...” อรอุมาเสนอเนื่องจากลูกชายจะได้ผักผ่อนเต็มที่ แล้วเธอก็ปลุกเจ้าหนูขึ้นมากินยา เสร็จแล้วจอมราชันก็พยุงน้องไปนอน
พอวางร่างกลมลงบนเตียงก็จัดการถอดเสื้อชื้นเหงื่ออกและเช็ดหน้าเช็ดตาและหาเสื้อยืดเนื้อนิ่มใส่ให้ แล้วเจ้าตัวก็นั่งลงบนเตียงข้างๆแบดแบด เจ้าลูกหมูคว้ามือใหญ่ที่ให้ความรู้สึกเย็นสบายมาแนบหน้าร้อนๆ
“อือ...มือพี่ราชันเย็นจัง...จ...ใจ...ชอบมาก...” เสียงใสค่อยๆเลือนหายไปกับความง่วงจนเหลือเพียงความเงียบปกคลุมห้องเท่านั้น มีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกบ่งบอกว่ากำลังอยู่ในห้วงฝัน ร่างสูงชะโงกลงมาใกล้ๆ
“หายไวๆนะครับเด็กดีของพี่...” ริมฝีปากอุ่นๆประทับลงบนหน้าฝากเนียนกว้างอย่างอ่อนโยน...
หากแต่...พอเลื่อนสายตาลงมามองริมฝีปากซีดเซียวนั่น ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ขึ้น...และใกล้ขึ้น แต่แล้วในที่สุดเสียงเพ้อที่หลุดออกมาจากปากคู่นั้นช่วยดึงสติเขากลับคืนมา
...จะบ้าไปแล้ว!...
เมื่อกี้เขาคิดจะทำอะไร???
TBC.
พี่ใหญ่เกิดอาการแปลกๆแหะ หุๆๆ
จะเป็นอย่างไรต่อติดตามตอนหน้าค่ะ จะมาลงให้ในอีกไม่ช้าค่ะ
ขอบคุณที่ยังเป็นกำลังและติดตามน้องใจอยู่นะค่ะ :hao5:
-
:hao6: :hao6:
กรี๊ดดดดดดดด อีกนิดคุณพี่จะลักหลับคนเปื่อยแล้ว
ปล. น้องใจเหมือนเราเลย เวลาไม่สบายต้องหาหมอ ทั้งๆที่อุตส่าห์เก็บยาเก่าไว้ไปซื้อเวลาเป็นคราวหน้า สรุปก็ต้องหาหมออยู่ดี :hao5:
-
พี่ราชันจะทำอะไรน้อง อิอิ
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:คุณพี่นี่ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกนะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao5: :hao5: :hao5:ค้าง :hao5: :hao5: :hao5:
:mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อีกนิดเดียวๆ ฮ่าๆ
-
อุ..กีซซซซ พี่ใหญ่จะทำไรน้องอ่ะ
:-[
-
พี่ราชันเลี้ยงต้อยๆๆๆ น้องใจหายไวไวน้าา
-
สวัสดีค่ะ สุขสันต์วันป๊อกกี้เดย์ของเกาหลีกันนะค่ะ 11.11 ค่ะ
(เพิ่งรู้เมื่อวานจากเพื่อนคนเกาหลี เห็นพวกเขาทำเคกป๊อกกี้มุ้งมิ้งๆ ฮะๆๆเลยเดินเข้าถามว่าทำทำไม)
วันนี้เอาตอนใหม่มาลงให้ค่ะ ตั้งแต่ช่วงนี้เป็นต้นไปจะเป็นจุดเปลี่ยนแล้วนะค่ะ อีกประมานสองตอนเราจะรู้กันค่ะ
ว่าเปลี่ยนไปยังไง ขอบคุณที่ยังติดตามกันมาถึงตอนนี้ (แม้ว่าตอนนี้เรทติ้งจะตก แต่เราอยากแต่งต่อไปให้ทุกคนอ่าน)
ขอบคุณที่ทำให้ความฝันของเราที่อยากแต่งนิยายมันดูเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ :mew1: :hao5:
บทที่ 13
[/b]
หลังจากเป็นไข้นอนป่วยแค่สองวัน จอมใจก็หายดีเป็นปลิดทิ้งเพราะได้ยาดีและกำลังใจดี เจ้าตัวกลับมาร่าเริงแจ่มใสดั่งเดิม ทำให้ทุกคนรู้สึกหายห่วง
เสียงเรียกเข้าจากไอโฟนสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ทำให้ร่างกลมๆที่กำลังจ้องสกรีนอยู่ผละมารับ
“สวัสดีครับ” กรอกเสียงลงไป สายตาและมือที่ว่างอีกข้างยังคงพุ่งเป้าไปที่โปรแกรมมิ่ง พิมพ์กอกแกกพร้อมกับการสนทนา
“เฮ้ย...จอมใจนี่ฉันเอง” ประโยคครุมเครือที่ดังมาจากอีกฝ่ายทำให้จอมใจขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ใครครับ”
“โหห...ฉันต้นไง” คิ้วที่ขมวดค่อยคลายออก แปรเปลี่ยนเป็นความยินดีเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนเก่าที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน
“เฮ้ย...เป็นไงเนี่ย เบอร์ไม่คุ้นเลยนะ” เจ้าตัวดึงเครื่องมือสื่อสารที่โชว์เบอร์แปลกทำให้เขาไม่เดาไม่ออก
“เปลี่ยนเบอร์น่ะ เครื่องเก่าเสีย”
“อ้อ...อืม มีไรๆๆ คิดถึงจังเว้ย” เจ้าหนูบอก เขาไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนเก่าเลยตั้งแต่แต่ละแยกย้ายไปตามมหาลัยที่ตัวเองใฝ่ฝัน
เพื่อนบางคนถึงกับไปเรียนต่างจังหวัดเลย ส่วนมากจะติดตามความเคลื่อนไหวกันบนโซเชียลเนตเวิร์กกันเสียมากกว่า ไม่ค่อยโทรหากันเท่าไร
“เอ่อ...วันศุกร์นี้ห้องเรานัดกันกลับโรงเรียนไปเยี่ยมมาสเตอร์น่ะ ไปไหมๆ”
“เฮ้ย ไปดิๆ ไม่ได้กลับโรงเรียนเลยตั้งแต่จบมา” เป็นเวลาร่วมหลายเดือนที่เขาไม่ได้กลับไปเยี่ยมโรงเรียนเนื่องจากเลิกเรียนเย็นและระยะทางระหว่างมหาลัยกับโรงเรียนก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เรียกได้ว่าคนละมุมเมืองกันเลย รวมถึงวันศุกร์นี้อาจารย์ยกเลิกคลาสตอนบ่ายพอดี นี่คงเป็นโอกาสดี
“เออๆ งั้นวันศุกร์เจอกันๆ บาย” หลังจากวางสายจากเพื่อนไป เจ้าหนูก็หันมาหัวหมุนกับงานต่อไป
จนเมื่องานชิ้นสุดท้ายเสร็จ เจ้าหนูก็บอกราตรีสวัสดิ์ปาป๊าหม่าม้าที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่เพื่อไปอาบน้ำนอน
เดินตาปรือๆขึ้นมาบนห้อง คว้าผ้าเช็ดตัวบนราวเข้าห้องน้ำไป สิบนาทีถัดมาร่างกลมก็เดินหอมฟุ้งออกมาในชุดนอนลายทางสีขาวครีม ทรุดนั่งลงบนเตียง ตั้งนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง ปิดไฟ ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ หน้าซุกกับพุงแบดแบดตัวโตหลับไปอย่างสุขใจ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันศุกร์ที่จอมใจนัดเพื่อนไว้เวียนมาถึง เจ้าหนูยังคงแต่งตัวอาบน้ำเพื่อไปเรียนตามปกติ วันนี้พี่เวทย์เป็นคนไปส่งเหมือนอย่างเคย
“พี่เวทย์ วันนี้ใจไม่มีเรียนบ่ายนะ จะกลับไปโรงเรียนเก่าครับ” บอกพี่ชายระหว่างที่นั่งรถอยู่ คนขับหันหน้ามามองนิดๆ
“อืม...ไปยังไง”
“เดี๋ยวเลิกเรียนคงติดรถเพื่อนไปส่งแอร์พอร์ตลิ้งแล้วนั่งรถไฟฟ้าต่ออะ”
“อืม...เอาอย่างนี้ไหม พี่ไปส่งดีกว่า” คนขับเสนอความคิดเห็น
“แต่พี่เวทย์มีเรียนบ่ายไม่ใช่หรือ” จอมใจรู้ว่าวันนี้พี่ชายไม่ได้ว่าง
“ไม่เป็นไร พี่ไปส่งได้ เดี๋ยวให้พวกไอ้เอกมันเช็คชื่อให้” จอมเวทย์ยังคงรู้สึกแย่ๆเมื่อครั้งก่อนที่เจ้าตัวไม่ว่างไปรับส่งน้องทำให้
เจ้าหนูเป็นไข้ไม่สบาย ทำเอาที่บ้านเป็นห่วงกันไปหมด
“อ้อ...งั้นก็ขอบคุณมากครับ” เจ้าหนูยอมรับในที่สุด
เมื่อรถแล่นเข้ามาถึงหน้าตึก เจ้าลูกหมูก็เปิดประตูลงจากรถ ไม่ลืมจะล่ำลาพี่ชายคนที่สี่ด้วย
วิชาตอนเช้าเป็นวิชาแคลคูลัสเบื้องต้นของปีหนึ่ง คณะของเขาเป็นคณะนานาชาติคนไม่ค่อยเยอะจึงเรียนเลขห้องเดียวกันได้ แต่วันนี้ไม่ได้เรียนที่ตึกคณะ เขามาเรียนที่อาคารเรียนรวมซึ่งอยู่ถัดมาไม่ไกลนัก และประเด็นมันคือใกล้ร้านเช่าการ์ตูนที่นานๆทีจะมีโอกาสเดินไปเช่า
วันนี้ก็เป็นโอกาสดี เขาเลยเดินลัดเลาะไปตามทางไปโผล่ที่ร้านเช่าหนังสือเล็กๆ ร้านด้านในมีตู้หนังสือเรียงกันหลายชั้น ขากลมกลึงเดินฉับๆเข้าไปที่ตู้หนังสือใหม่พอดี
ส่วนตัวแล้วเขาอ่านหนังสือหลายแนวขึ้นอยู่กับเนื้อเรื่อง ลายเส้น คนเขียน อื่นๆๆ สายตากลมโตกวาดไปทั่วชั้น จนได้หนังสือการ์ตูนออกใหม่มาสามเล่มและการ์ตูนรายสัปดาห์หนึ่งเล่ม
ยื่นไปให้พี่เจ้าของร้านคีย์ข้อมูลการเช่าแล้วหอบหนังสือออกมา เดินย้อนกลับมาที่ตึกเรียน เดินขึ้นไปชั้นสองก็เจอกับกลุ่มเพื่อนๆที่นั่งรออาจารย์มาสอนอยู่ เจ้าหนูเลือกที่นั่งสงบแล้ว...
ลงมืออ่านหนังสือการ์ตูน
เวลาเก้านาฬิกาตรง อาจารย์ชายก็มาถึง นักศึกษาต่างทยอยกันเข้าไปในห้อง อาจารย์เช็คชื่อเล็กน้อยก่อนเริ่มการเรียนการสอน เจ้าหนูจึงต้องพักการอ่านการ์ตูนเอาไว้แค่นั้น
ในที่สุดเมื่ออาจารย์ปล่อยคลาส นักเรียนทุกคนแทบจะวิ่งออกจากห้องเนื่องจากการเรียนวิชาเดียวกันตลอดสามชั่วโมงทำให้ทั้งเบื่อทั้งล้าไปหมด
จอมใจเก็บของใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
“จอมใจ ไปดูหนังกันไหม” เพื่อนสุดขรึมอย่างมรกรตถามขึ้นขณะที่ทั้งกลุ่มกำลังเดินลงจากบันได
คนถูกถามส่ายหน้าเล็กน้อย “ไปไม่ได้อะ พอดีมีธุระต่อ” เนื่องจากวันนี้คลาสบ่ายไม่มีเรียน นักศึกษาส่วนใหญ่จึงนัดเที่ยวกัน
พอเดินลงมาถึงข้างล่าง กำลังเลี้ยวออกจากตึก เจ้าหนูก็ชนปักกับบางสิ่งทำเอาเซนิดๆ
“เอ้าๆๆเดินดูทางหน่อย” สิ่งที่ชนนั้นก็คือร่างสูงของพี่ชายจอมกวนนั่นเอง
“สวัสดีครับ//สวัสดีค่ะ พี่จอมเวทย์” เพื่อนๆในกลุ่มเห็นรุ่นพี่หนุ่มจึงทักทาย
“ดีครับน้องๆ พี่ขอพี่เจ้าลูกหมูนี่กลับก่อนนะครับ” ว่าพลางจับแขนกลมไว้
“หึ้ยยๆๆ เจ็บจมูกจังเลย” จอมใจถูมากับจมูกเล็กๆของตน มองค้อนๆไปที่ร่างสูง
“อะไร มองแบบนั้นได้ไง เราเดินไม่ดูทางเองนะ พี่ยืนรออยู่เฉยๆ” คนโดนค้อนแก้ตัวทันที เขาเพียงแต่มายืนรอเจ้าหนูที่หน้าตึกที่เขาส่งลงจากรถเมื่อเช้า เนื่องจากเขาเลิกเร็วสิบห้านาที มายืนรออยู่สักพักก็มีหมูอ้วนมาชนเฉยเลย
“เชอะๆ” ส่งเสียงงอนใส่
“เอาน่า พี่มารับแล้ว จะไปกันยังครับพ่อน้องชาย”
คนเจ็บจมูกและจมูกแดงพยักหน้า บอกลาเพื่อนแล้วเดินตีคู่กันไปที่รถที่จอดไว้ฝั่งตรงข้าม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จอมเวทย์ขับรถเข้ามาในเมืองเรื่อยๆไม่เร่งรีบ จนรถยนต์คันงามแล่นมาถึงหน้าโรงเรียนเอกชนชายล้วนชื่อดังใจกลางเมือง มีโรงเรียนคริสต์หญิงล้วนขนาบข้างอีกสองโรงเรียน โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนที่มีมานานกว่าร้อยปี อยู่คู่พื้นที่แถวนี้จนเป็นที่รู้จักดี และยังเป็นโรงเรียนคริสต์ มีโบสถ์ที่สวยงาม มีคู่รักมากมายมาแต่งงานที่นี่จนชินตา
เวลาบ่ายสองกว่าๆ โรงเรียนยังไม่เลิก ประตูเหล็กโรงเรียนยังปิดอยู่ จอมเวทย์บีบแตรหนึ่งครั้ง มีรปภ.วิ่งออกมาดู และเปิดให้เข้าเนื่องจากมีตราสติกเกอร์โรงเรียนติดไว้ มีกลุ่มเด็กนักเรียนในชุดเสื้อนักเรียนสีขาว กางเกงน้ำเงิน พร้อมด้วยรองเท้าหนังขัดมันเงาวับ ที่นั่งอยู่ ยืนอยู่ประปรายหันมามองรถบ้างเป็นครั้งคราว
จอมเวทย์ขับไปยังที่จอดรถแล้วดับเครื่อง จอมใจเลยเอาไอโฟนขึ้นมาโทรออกหาเพื่อน
รอจนปลายสายรับก็กรอกเสียงลงไป “ต้น อยู่ที่ไหนกันอะ”
เสียงปลายสายที่จอแจ อื้ออึงเหมือนมีคนกำลังคุยกันมากมาย “อยู่...โรงอาหาร เดินมาดิ เพื่อนอยู่กันเต็มเลย”
จอมใจอืออากับโทรศัพท์ก่อนวางสายไป หันหน้าไปบอกที่หมายกับพี่ชายที่ยืนเต๊ะหล่อๆอยู่ข้างๆ
เดินมาตามทาง เลาะตึกเรียนมาเรื่อย ก็เจอกับโรงอาหารของโรงเรียน ยังพอมีร้านรวงเปิดอยู่บ้าง แต่ที่เด่นที่สุดคือกลุ่มนักศึกษาที่นั่งครองพื้นที่ส่วนหนึ่งของโรงอาหาร คุยส่งเสียงดัง
จอมใจเดินดุ่มเข้าไปที่โต๊ะ เพื่อนๆก็หันมามองตามกัน ก่อนผิวปาก
“เสด็จมาแล้วครับคุณชายน้อย”
เสียงตะโกนดังมาจากเด็กหนุ่มผิวเข้มคนหนึ่งที่นั่งหน้าสลอนอยู่...ไอ้แบงค์...ไอ้นี่สุดจะกวนตีน!!!
สมันเรียนอยู่มันชอบล้อเขาว่าเป็นคุณชายน้อยเนื่องจากมีที่บ้านคอยไปรับไปส่ง พี่ทุกคนก็จบโรงเรียนนี้ทั้งหมดตั้งแต่พี่ใหญ่จนมาถึงเขา ตัวเขานั้นกว่าจะเข้ามาเรียนนี่ พี่ๆก็จบกันไปหมดแล้ว เหลือแต่พี่เวทย์ที่ยังอยู่กวนโมโหเขาอยู่ เรียนตั้งแต่ประถมก็มีพี่เวทย์คอยดูแลอยู่ พอพี่เวทย์ย้ายมาเข้าชั้นมัธยมซึ่งต้องย้ายมาเรียนอีกที่แต่ยังเป็นโรงเรียนเดิม ส่วนตัวเจ้าหนูยังอยู่ป.สี่ที่เดิมนั้นตลอดทั้งสามปีเจ้าตัวหงอยลงไม่น้อย แต่พอย้ายตามเข้ามามัธยมหนึ่ง พี่จอมเวทย์ก็กลายเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นมัธยมปลายไปแล้ว แต่พี่เวทย์ก็ดูแลเขาอย่างดีที่สุด จนพี่เขาจบออกไป...เพื่อนๆทั้งหลายรู้ว่าเขามีพี่ชายห่างกันสามปีที่อยู่โรงเรียนเดียวและรักกันมาก รวมถึงยังเจอพี่ชายอีกสามคนที่เคยเป็นศิษย์เก่าที่นี่กลับมาเยี่ยมโรงเรียนเป็นครั้งคราว...เขาเลยได้ฉายาว่าคุณชายน้อยเนื่องจากเป็นน้องเล็กของบ้าน...
“อะไรๆ” คุณชายน้อยไม่ยอมน้อยหน้า “ไอ้ตูดหมึก” จอมใจจำได้ว่าสมัยไปค่ายไอ้นี่มันถูกเพื่อนกระตุกผ้าเช็ดตัวโครมกลางห้องน้ำอาบน้ำ กลายเป็นฉายาขำๆของมันเนื่องจากแบงค์มีผิวเข้ม
“เอ่อ...สวัสดีครับ พี่จอมเวทย์” คนที่นั่งในกลุ่มเอ่ยทักทายรุ่นพี่สุดหล่อที่เรียนจบไปแล้ว
“ครับ” จอมเวทย์แม้จะจำชื่อทุกคนไม่ได้หมดแต่ก็คุ้นหน้าทุกคน
ส่วนรุ่นน้องทุกคนไม่มีใครไม่รู้จักพี่จอมเวทย์ สุทธิไพศาล ผู้เป็นคนนำเชียร์โรงเรียนเขา และยังเป็นผู้นำเชียร์ในงานจตุรมิตรด้วย ซึ่งพี่เวทย์สละเวลามาซ้อมเชียร์ให้น้องทำให้พลาดโอกาสที่จะลงแข่งขันบอลจตุรมิตรในปีนั้น แต่พี่แกก็มุ่งมั่นเต็มที่แม้ปีนั้นโรงเรียนเขาจะไม่ได้ที่หนึ่งมาครอง แต่พี่เวทย์ก็ครองใจน้องได้หมด
“แล้วเจอมาสเตอร์ยัง” จอมใจถามขณะทรุดตัวนั่งลง เพื่อนส่ายหน้า
ในที่สุดเด็กทั้งทั้งกลุ่มก็ยกโขยงไปสวัสดีมาสเตอร์ที่เคยสอนที่สนิทคุ้นเคยกันจนทั่วโรงเรียน จอมเวทย์เพียงแต่เดินตามน้องต้อยๆ เก๊กหน้าหล่อให้รุ่นน้องชื่นชม บางคนก็ไม่รู้จักเนื่องจากจอมเวทย์จบไปหลายปีแล้วแต่หากใบหน้าหล่อเหลาก็แตะตาได้ดี จนมีรุ่นน้องมาขอถ่ายรูปเรื่อยไป ตอนที่ชายหนุ่มยืนรอน้องชายเข้าไปสวัสดีมาสเตอร์
“พี่จอมเวทย์ครับ ถ่านรูปกับมิคหน่อยได้ไหมครับ” รุ่นน้องที่แทนตัวเองว่ามิคเป็นหนุ่มร่างน้อย หน้าขาวที่ดูก็รู้ว่ามีรสนิยมชอบไม่ป่าเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย น้องเขามากับกลุ่มเพื่อนอีกสองสามคนที่ยืนบิดไปบิดมาหน้าแดง
หากระดับนางงามผู้ไม่เคยเกี่ยงใคร จอมเวทย์ยืนยิ้มมุมปากหล่อๆให้ “ได้ครับ” ว่าแล้วก็ขยับไปยืนข้างๆ ยิ้มหล่อให้กับกล้องที่เพื่อนน้องเขาถือรออยู่ รุ่นน้องก็กรี๊ดเบาๆ เมื่อกดรูปจนเป็นที่พอใจ ก็ขอบคุณแล้วเดินกลับไป
กลุ่มเพื่อนๆและจอมใจก็เดินออกมา เด็กๆสรุปว่าหลังจากนี้จะไปหาอะไรกินกันที่สยามซึ่งจอมใจก็หันไปกระพริบตาปริบๆใส่พี่ชาย จนใจอ่อนให้ไปโดยที่จอมเวทย์โทรไปบอกที่บ้านจะกลับบ้านช้าหน่อยและไม่กินข้าวเย็น เจ้าหนูก็โทรบอกหม่าม้าเช่นกัน
พอถึงเวลาเฟรชชี่ทั้งหลายจึงโบกรถเฮโลกันไปสยาม จอมเวทย์ไม่เอารถไปด้วยเนื่องจากหาที่จอดรถยาก และยิ่งเป็นวันศุกร์อีก จึงนั่งเบียดเสียดไปกับรถแท็กซี่ไปกับน้องๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จนในที่สุดแท็กซี่สองสามคันก็พากันมาจอดที่สยามสแควร์ หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อยก็ลงมาจากรถกัน
ตกลงกันใหม่ว่าจะไปไหน แล้วก็ได้ความเห็นกันว่าจะเดินตากแอร์เย็นๆที่พารากอนกันและหาข้าวกินที่นั่น เมื่อสรุปได้ ก็เดินกันไป
“พี่เวทย์บอกที่บ้านแล้วใช่ไหมครับ” เจ้าหนูถามขณะที่กำลังเดินข้ามรถไฟฟ้าไปอีกฝั่ง ชายหนุ่มพยักหน้า
“อืม...” เจ้าหนูยิ้มแล้วไปคุยกับเพื่อน ส่วนรุ่นพี่ก็เดินจิ้มไอโฟนไปสลับกับคุยกับรุ่นน้องบ้าง
เดินผ่านประตูห้างเข้ามาสัมผัสกับอากาศเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศให้ความรู้สึกสบายผิดกับความร้อนอบอ้าวข้างนอกลิบลับ
“กินไรกัน” หนุ่มผิวหมึกร้องถามเมื่อเดินผ่านมาหลายร้านยังไม่มีท่าทีว่าจะลงได้สักที่ ผ่านมาทั้งร้านอาหารไทย อิตาเลียน ญี่ปุ่น
เคเอฟซี แมค บลาๆๆ
“งั้นมาตกลงกันก่อนไหม” รุ่นพี่คนเดียวในกลุ่มแนะนำ
“ใครอยากกินอะไรเสนอมา” หลังจากนั้นก็มีคนเสนอร้านฟูจิเอย ปิริปิริเอย จิปาถะเอย
ในที่สุดทุกคนก็ลงความเห็นว่าฟูจินี่เลิศสุดๆๆ
ก็เลยต้องเดินย้อนกลับมาอีกทาง แต่หากพอเดินผ่านกำลังจะเลี้ยว ร่างที่ส่วนมาจากอีกฝั่งก็ปะทะกันกับทางนี้พอดี...ร่างสองร่างชนกันจังงัง เหมือนรีเพลย์เมื่อตอนกลางวัน แต่หากคราวนี้คนโดนชนเป็นพี่เวทย์กับใครก็ไม่รู้
เหมือนจอมเวทย์ปรับการทรงตัวโดยมีแขนจะช่วยจับเขาเอาไว้ไม่ให้ล้ม ทำให้เจ้าตัวรู้เลยว่าคนที่เขาชนด้วยเป็นผู้ชายและตัวใหญ่กว่า พอเงยหน้าไปมองโลกมันเหมือนหยุดชะงัก...
...เชี่ยแม่ง นรกแตก!!!...
...ไอ้ตี๋ภัทร มึงมาได้ไงวะ...
“อ้าวคุณจอมเวทย์เดินไม่ดูทางเลยนะครับ” ร่างสูงใหญ่กว่ากวน
“อะไรของมึง มึงต่างหากเดินประสาส้นตีนอะไรวะ” พอเจออริเท่านั้นแหละพี่เวทย์ผู้ร่าเริงของน้องกลายเป็นเสือขี้โมโหทันที
“สวัสดีครับพี่ภัทร” จอมใจที่รู้จักชายหนุ่มมาตั้งแต่ตอนไปเยาวราชทักทาย
“สวัสดีครับน้องจอมใจ” ยิ้มตาตี่อวดเขี้ยวเล็กๆมาให้
“ทุกคนนี่พี่ภัทร เพื่อนพี่เวทย์น่ะ” จอมใจเลยแนะนำให้เพื่อนได้รู้จัก ซึ่งคนมาใหม่ก็ยิ้มผลกหัวรับให้น้องๆ
“เฮ้ย...ไอ้จ้ำม่ำ พี่ไม่นับญาติกับมันนะ” ร่างสูงโวยวายทันที พลางหันไปมองอีกฝ่ายตาขวาง
“นี่จะไปไหนกันครับ” คนโดนค้อนไม่สนใจ
“ไปกินฟูจิครับ พี่ภัทรกินข้าวยังครับ สนใจไปด้วยกันไหมครับ”
คนโดนชวนเหล่ตาไปมองคนที่ยืนหน้าบูดหน้าเบ้ ยักคิ้วจึกๆ “ไปสิครับ หิวพอดี” เท่านั้นแหละ...
“ไม่!!!กูไม่ให้มึงไป” จอมเวทย์ค้านเสียงแข็ง เรื่องอะไรจะให้มันไป ขืนไปกินไม่ลงพอดี
“อ้าวคุณ น้องคุณชวนผม ไม่ใช่คุณ” กวนกลับไปแบบไม่ทุกข์ร้อนพลางเดินตามกลุ่มน้องไปทันที ทิ้งให้คนหัวเสียยืนกัดฟันกรอดๆแล้วเดินสะบัดตามไป
เมื่อมาถึงหน้าร้านก็ต้องรอคิวอยู่สักพัก น้องก็จับกลุ่มกันไป คนหน้าเย้เดินเข้ามาหาน้องชาย
“ใจ พี่ไปร้านอื่นนะ กินเสร็จแล้วโทรเรียกพี่นะ” เจ้าตัวทำท่าจะทำอย่างที่ว่าโดยการเดินไปร้านอื่นจริงๆ
มือใหญ่แข็งแกร่งเอื้อมมาจับไหล่ไว้ทัน “อ้าวคุณจะไปไหน กินด้วยกันสิ”
จอมเวทย์สะบัดไหล่แต่ไม่หลุดจึงกระแทกไหล่เข้าหาเลย ไหล่ชนกับแผงอกแกร่งดังปัก จนคนโดนชนร้อง
“โอ้ย...คุณผมเจ็บนะ” ร้องโอดเบาๆ แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ
“สมน้ำหน้า” จอมเวทย์ยิ้มเยาะ
จอมใจหันไปสบตาเพื่อนๆอย่างขำ ทุกคนยังคงลุ้นมวยคู่เอกรุ่นเฮฟวี่เวทอยู่
“หึๆ คุณนี่มันป๊อดจัง แค่...” คนเจ้าเล่ห์หัวเราะหึๆ
“อะไรกูป๊อดอะไร มึงพูดดีๆนะ” คนโดนยั่วโมโหแตก ไอ้เวทย์คนนี้ฆ่าไม่ได้!!! หยามก็ไม่ได้เว้ย!!!!
“อ้าวก็แค่กินข้าวแค่นี้...”
“เออ!!!กูจะกินให้ดูไอ้เวร” ว่าแล้วก็เดินไปพิงตัวกับกระจกร้านอย่างหงุดหงิด หนุ่มภัทรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
พอถึงคิวที่จองไว้ ก็เดินเข้าไปตามที่พนักงานนำทาง โต๊ะแบบญี่ปุ่นสามตะถูกจัด ต้องแยกนั่งกันเป็นกลุ่มๆ แต่ปัญหามันก็เกิดอีก
“กูไม่นั่งโต๊ะเดียวกับมึง” จอมเวทย์เจ้าเก่ายังคงมีปัญหาเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นั่นเดินตามมาที่เดียวกัน
“เอาน่าคุณน้องๆเขายังไม่มีปัญหาเลย คุณนี่มันเรื่องเยอะจริง” ภัทรบอกพลางดันร่างเล็กกว่าเข้าไปด้านในสุดแล้วเจ้าตัวก็ตามไปประกบ
“เฮ้ยๆๆ มึงจะมานั่งข้างกูทำไม ไปนั่งฝั่งนู่นเลยเว้ย” แต่พอดูอีกทีฝั่งนู่นก็ถูกน้องๆจองเต็มไปแล้ว เจ้าตัวได้แต่ฮึดฮัดท่ามกลางรอยอมยิ้ม
เมื่อพนักงานเดินมารับออเดอร์ ทุกคนเลือกได้หมดแล้ว เหลือเพียงจอมเวทย์ที่ยังขวมดคิ้วกับเมนู
“พี่เวทย์เลือกได้ยัง พี่เขารออยู่” น้องน้อยถาม
“อืม...อยากกินหลายอย่าง” เจ้าตัวงึมงำ แต่มีนิ้วเรียวยาวสวยชี้เข้ามาที่รูป
“อันนี้อร่อยนะคุณลองดูสิ” เมนูที่คนชี้บอกคือนาเบะอุงด้งซึ่งเป็นอุด้งร้อนมาพร้อมกับน้ำซุปสีน้ำตาลเข้มรสชาติกลมกล่อมเสิร์ฟในหม้อชาบูร้อนๆ
“อืม น่ากินดี เอาอันนี้แหละครับ” ด้วยความหิวหรือหน้ามืออะไรไม่รู้เจ้าตัวจึงตกลงอย่าง่ายดาย จนเมื่อคนรับออเดอร์เดินไปแล้วค่อยมารู้สึก “เฮ้ย ทำไมกูต้องเลือกตามที่มึงบอกด้วยวะ แม่งๆๆๆ”
ภัทรขำคิกๆ
“พี่ภัทรสูงเท่าไรครับเนี่ย ดูตัวใหญ่จัง ใหญ่กว่าพี่เวทย์อีกแนะ” จอมใจถามอย่างใคร่รู้เนื่องจากสังเกตมานานว่าชายหนุ่มมีรูปร่างที่สูงใหญ่และมีกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง
“สูงร้อยเก้าสิบเอ็ดครับ” คนที่นั่งรอบๆตาโตกับความสูงที่ไม่น่าจะมีในชายสัญชาติไทย ขนาดว่าพี่ราชันสูงมากแล้วนะยังเตี้ยกว่าตั้งสองเซน
“โห สูงจังเลย” จอมใจทำหน้าปลื้ม จอมเวทย์ยังอดที่จะแอบมองด้วยไม่ได้ เนื่องจากเขายังอิจฉานิดๆกับความสูงล่ำของไอ้หมอนี่
“ครับ พอดีพี่ดื่มนมเยอะ เล่นกีฬาตลอด”
“เล่นกีฬาอะไรครับเนี่ย”
“พี่เป็นนักกีฬารักบี้ของมหาลัยครับ แต่กีฬาอย่างอื่นพี่ก็เล่นครับ”
“รักบี้หรือครับ ใจไม่เคยได้ดูเลยครับ เพิ่งเข้ามาปีหนึ่งด้วย” เจ้าหนูทำหน้าเสียดาย
“ครับ เดี๋ยวอีกไม่กี่อาทิตย์เขาก็จะมีกีฬาประเพณีของมหาลัยจัดแข่ง มาดูได้นะครับ” พ่อนักกีฬาเอ่ยชวน
น้องๆทุกคนในโต๊ะยิ้ม มีเพียงจอมเวทย์ที่นั่งหน้าแหวะ...เขารู้ว่าไอ้นี่มันเล่นรักบี้เพราะมันเป็นตัวจริงในทีมมหาลัยตั้งแต่ปีสอง
“เหอะ รักบี้ แหวะ กูว่าอย่างมึงอะ...”รักขี้!!!” มากกว่า” ประโยคที่ทำเอาทุกคนขำกรากกกก ไม่เว้นแม้แต่คนเล่น
”รักขี้!!”เองก็ยังขำ
“ผมไม่ชอบรักขี้หรอกครับ แต่ถ้า...รักคุณ...นี่น่าคิดครับ!!!!” บึ้ม!!!!คราวนี้จอมเวทย์หงายลังตึงจอดไม่ต้องแจวเลยครับ...
...ถึงจะเล่นรักบี้...ไม่ชอบรักขี้...แต่...ผม รัก คุณ ครับ....กร๊ากกกกกกก
...โดนไปดิ!!!!!...
TBC.
ตอนนี้ภัทรเวทย์แซมเล็กน้อยค่ะ คิดถึงคู่นี้มากเลย เรื่องหน้ามาแน่ค่ะ :katai5:
:katai2-1:
-
รอออออออออออออ
-
อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกก o13
-
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เป็นกำลังใขให้ค่ะ ไม่ว่ายังไงจะติดตามไปตลอดค่ะ
-
หนูใจน่ารักจัง
-
น่ารักมากเลยค่ะ
-
ชอบใจมากมาย ^^
-
หุหุ รอพี่ราชันมาเคลียร์ใจตัวเองนะค้าบบบบ
สงสัยตอนนี้หลบไปค้นหาหัวใจใช่ม้าาา
น้องใจก็น่ารักก มาอยู่บ้านพี่ไหมหนู 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องใจหายป่วยก็เริงร่าเหมือนเดิม
พี่เวทย์เจอคู่ปรับอย่างพี่ภัทร มวยคู่นี้น่าฟัดกันจริงๆ
-
ไม่รักอย่างอื่น แต่รักคุณ(เวทย์) แบบนี้
จอดสนิทไปเลย :o8:
-
พี่เวทย์ไปไม่เป็นเลยทีเดียวเจอ รักคุณ เข้าไป
แอบเสี่ยวนะตี๋ภัทร
:laugh:
-
งานนี้มีจอดครับ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
น้องใจน่ารักมากค่ะ
-
สวัสดีค่ะ วันนี้เอาตอนใหม่มาลงให้นะค่ะ
ตอนนี้ขอบอกเลยว่าห้ามพลาดจ้าาา
แต่เป็นเรื่องอะไรนั้นเลื่อเม้าท์ลงมาได้เลยค่าาา
:katai2-1: :katai4:
บทที่ 14
“สวัสดีครับน้องปีหนึ่ง” เสียงห้าวดังมาจากรุ่นพี่ปีสองตัวสูงที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องซึ่งรุ่นพี่คนนี้เป็นประธานรุ่นปีสอง มีรุ่นพี่ปีสองคนอื่นๆกระจายตัวอยู่รอบๆ
“สวัสดีรับ // สวัสดีค่ะ” น้องปีหนึ่งก็ทำความเคารพพี่ๆ
“วันนี้พี่มีเรื่องจะมาแจ้งให้ทราบว่า เราจะจัดปาร์ตี้เพื่อต้อนรับน้องๆ รวมถึงเฉลยเกมส์พี่รหัสที่น้องๆได้ไปเมื่อตอนเปิดเทอมด้วย
ใครที่ยังหาพี่รหัสเจอน้องจะโดนทำทา แต่...พี่รหัสคนไหนที่น้องรู้ตัวแล้ว พี่คนนั้นจะโดนทำโทษแทนนะครับ”
...โอย งานเข้า!!!...
...น้องทุกคนมีพี่รหัสที่ต้องตามหา ส่วนบางคนตามหาเจอแล้ว บางคนยังหาไม่เจอ...
...เขาเป็นหนึ่งในพวกหลังที่ยังคงตามหาพี่รหัสไม่เจอ เนื่องจากอาจเป็นเพราะเขาไม่ได้นอนหอ กลับบ้านตลอด ทำให้เวลารุ่นพี่นัดกินข้าว นัดเลี้ยงอะไรกัน เขามักจะพลาดโอกาสเสมอ
จนถึงตอนนี้เขายังหาพี่รหัสตัวเองไม่เจอเลยอะ
“วันไหนค่ะพี่” มีเพื่อนผู้หญิงในห้องถามขึ้น
“วันพรุ่งนี้ครับ”
ซวยละ!!! แล้วเขาจะเอาเวลาที่ไหนไปหาพี่รหัสตัวเองละเนี่ย ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาเขาไม่หานะ แต่ใครมันจะไปเจอวะ พี่รหัสแกเขียนโค้ดเนมมาซะ อย่างเอาตีนก่ายหน้าผาก
...นารูโตะ!!!...
ขอโทษครับพี่ มีเป็นนินจาหรือครับ ไม่เอาคาคาชิ ซากุระ ซาซึเกะมาด้วยละครับ โอ้ยยยยย...จอมใจอยากจะบ้า
เจ้าหนูนั่งหน้ามุ่ย จนเพื่อนข้างๆถาม
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ”
“เรายังหาพี่รหัสตัวเองไม่เจอเลย” ทำหน้าแหยๆใส่เพื่อน
“เราก็ยัง” เมื่อมีเพื่อนร่วมชะตากรรม เจ้าหนูก็ใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
จนเมื่อรุ่นพี่ประธานประกาศเสร็จก็ปล่อยน้องๆไปกินข้าวเที่ยง โดยนัดหมายให้ปีหนึ่งทุกคนเจอกับรุ่นพี่ในวันพรุ่งนี้หลังเลิกเรียน
พี่ๆปีสองทยอยออกจากห้องรวมถึงจอมใจและเพื่อนๆ เดินกันมาหน้าลิฟท์
“น้องจอมใจครับ เที่ยงไปกินข้าวกับพวกพี่ไหมครับ” หลังจากเรื่องวันวาเลนไทน์นั่น เขาก็ไม่ค่อยได้เจอพี่นัทอีก อาจจะเป็นเพราะเวลาเรียนที่ไม่ตรงกัน มีบางครั้งที่ปะกันบ้างตามตัวอาคารแต่โชคดีทุกครั้งที่มีเพื่อนอยู่ด้วย เขาบอกตามตรงว่าไม่ค่อยอยากเจอหน้าพี่แกเท่าไรนัก
“เอ่อ...แล้วเพื่อนผมละครับ” แม้จะไม่อยากเจอและถึงจะปฏิเสธไปตามตรงแล้ว แต่ท่าทางดูแล้วพี่นัทจะเลิกคิดเรื่องนั้นไปแล้วก็ได้มั้ง เพราะมาวันนี้ก็ดูปกติดี จอมใจหันไปมองเพื่อนในกลุ่มที่ยืนอยู่
“ก็ไปด้วยกันสิครับ” ว่าแล้วก็หันหน้าไปหาน้อง “โอเคไหม”
ในเมื่อไม่อยากปฏิเสธ ทุกคนพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
นักศึกษากลุ่มใหญ่ที่มีทั้งปีหนึ่งปีสองเดินออกมาจากลิฟท์สองตัว โดยทั้งหมดตกลงกันว่าจะไปกินที่ร้านสมาคมศิษย์เก่าที่เป็นร้านติดแอร์
เดินยกโขยงกันไป พอไปถึงร้านคนแน่นมากแทบไม่มีที่พอให้นั่ง จึงต้องยืนรอก่อน ระหว่างรอจอมใจก็เจอกับ...
“พี่เวทย์ๆ” เจ้าหนูเรียกชื่อพี่ชายในชุดช็อปสีน้ำเงินที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ในร้าน มีเพื่อนที่คาดว่าจะเป็นคนในคณะเดียวกันเนื่องจากใส่ช็อปซะส่วนใหญ่ทั้งหญิงและชายนั่งอยู่ประมานเจ็ดแปดคน หน้าหล่อใสหันหน้ามาหา รวมถึงคนในโต๊ะ
“อ้าว เจ้าลูกหมู มากินข้าวหรือไง”
“อื้อ มากับเพื่อนกับรุ่นพี่อะ แต่ไม่มีที่” เจ้าหนูย่นจมูก “หิวด้วย...”
จอมเวทย์ยิ้มนิดๆ มือก็ตักข้าวกระเพราหมูสับพอดีคำแล้วยื่นไปจ่อปากเล็กนั่น “เอ้ากินของพี่ก่อนก็ได้”
คนอื่นๆก็มองตามสองพี่น้อง
“อ้ำ” เจ้าลูกหมูรับช้อนข้าวเข้าปากไป เคี้ยวตุ้ยๆ
“น้องชายของจอมเวทย์หรือ” เพื่อนผู้หญิงน่าตาน่ารักซึ่งไม่เหมาะจะมาเรียนคณะวิศวกรรมถามขึ้น เพื่อนพี่เวทย์บางคนเขาเคยเจอแล้ว เช่นพี่เอก และส่วนมากเป็นผู้ชาย แต่ยังไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอผู้หญิง หรือเพราะว่าคณะนี้ทรัพยากรผู้หญิงขาดแคลนก็ไม่ทราบ
“อื้ม น้องคนเล็ก ชื่อจอมใจ” ยกนิ้วโป้งชี้ๆไปที่ร่างกลมๆ เจ้าตัวเลยยิ้มสวัสดี
“สวัสดีครับ // สวัสดีค่ะ พี่จอมเวทย์” เพื่อนเขาที่รู้จักพี่ชายเขาก็เดินเข้ามาทัก โดยมีกลุ่มรุ่นพี่ปีสองเดินเข้ามาสมทบ มีการทักทายโดยการผงกหัวให้กัน แม้จะไม่รู้จักแต่บางครั้งก็ต้องมีเห็นหน้าค่าตากันบ้าง
ยืนรอกันสักพักก็มีโต๊ะว่างสองตัวใหญ่ๆ ทุกคนจึงได้ฤกษ์นั่งและสั่งอาหาร จอมใจบอกลาพี่ชายไปนั่งกับเพื่อน
ระหว่างรอสั่งอาหาร กลุ่มจอมเวทย์ก็กินเสร็จพอดี ร่างสูงเดินเลี่ยงมาทางโต๊ะของน้องชาย วางมือบนไหล่กลมกลึงปุๆ เจ้าลูกหมูเงยหน้าขึ้นมามอง คนในโต๊ะก็มอง
“กินเสร็จแล้วหรือครับ”
“อือ...พี่ต้องไปเรียนแล้ว เจอกันตอนเย็นนะเดี๋ยวพี่มารับ รอหน้าตึกนะครับ” พี่ชายบอกพลางล้วงเงินออกมาจากกระเป๋าเงินใบหรู หยิบธนบัตรสีม่วงออกมาหนึ่งใบแล้วยื่นให้น้อง “อะนี่ เงินครับ พี่จ่ายให้นะ”
จอมใจส่ายหน้าพลางบุ้ยปากว่ามีแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้วางเงินใส่มือขาว จอมใจจึงขอบคุณพี่ชาย
จอมเวทย์อมยิ้มยกมือขยี้ผมนุ่มๆสองทีแล้วเดินแบกหน้าหล่อๆออกจากร้านไป
คนในโต๊ะยังคงจ้องร่างกลมเป็นตาเดียว จอมใจทำหน้าเขินเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกเด็กๆที่มีพี่คอยดูแล แต่เดาจากสีหน้ายิ้มของเพื่อนคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“คนนั้นพี่ชายของน้องจอมใจเหมือนกันใช่ไหมครับ” พี่นัทที่เคยสัมภาษณ์น้องไปถามเบาๆ ในใจพลันนึกไปถึงวันที่ได้เจอพี่ชายใหญ่ของบ้าน
จอมใจพยักหน้า “ครับ นั่นพี่จอมเวทย์ครับ”
“เหลืออีกสองคนที่พี่ยังไม่เจอสินะครับ” หนุ่มนัทเคยเจอจอมราชันหวงน้องกับจอมเวทย์ไปแล้วที่ศึกร้านหมูกระทะ ยังเหลืออีกสอง
“ครับ มีพี่จอมทัพกับพี่จอมพล”
“โห นี่ชื่อคล้องกันสุดๆ จอมขึ้นต้นทุกคนเลย” รุ่นพี่เข้มตัวสูงชะรูดทึ่งเล็กๆ
“ครับ”
นั่งคุยไปสักพัก อาหารที่สั่งก็มา นั่งกินกันจนเสร็จ ก็ต้องกลับไปเรียนช่วงบ่ายต่อไป จนถึงตอนเย็นจอมเวทย์ก็มารับอย่างที่บอกไว้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันรุ่งขึ้น ช่วงเย็นๆหลังจากเลิกเรียน รุ่นพี่ปีสองก็ต้อนน้องให้ไปรวมตัวที่หน้าชั้นหก ซึ่งเป็นโถงขนาดใหญ่ แต่ยังไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปทั้งนั้น เด็กปีหนึ่งคุยเสียงจอแจกันอย่างตื่นเต้น
ประธานปีสองเดินมาข้างหน้าแล้วขอให้น้องอยู่ในความสงบเพื่อแจ้งกำหนดการต่างๆและกิจกรรมรวมถึงสิ่งที่น้องต้องทำ
“เอาละครับ...ในเมื่อวันนี้เป็นวันพิเศษและพี่ก็อยากให้น้องทุกคนพิเศษเช่นกัน” พวกพี่ๆที่ยืนเรียงด้านข้างหยิบถุงพลาสติกใบ
ใหญ่มาหลายถุง “วันนี้น้องๆจะได้แปลงโฉมกันครับ”
ว่าแล้วพี่ๆก็แจกถุงเครื่องลำอางมาให้น้องทุกคนทั้งลิปติก บลัชออน แป้งพัฟ อายแชร์โดว์ อื่นอีกมากมาย พวกผู้หญิงก็กรี้ดกร๊าดดีใจ แต่พวกผู้ชายนี่สิทำหน้าตาบอกไม่ถูกกันสักคน แต่ในเมื่อพี่เขาสั่งเราก็ต้องทำ...
ปีหนึ่งเริ่มแต่งหน้าทำผมกันแต่ไม่ได้ทำให้สวยหรือหล่อขึ้น แต่คอนเซปวันนี้คือทำให้มันดูอุบาทว์สุดๆยิ่งทุเรศเท่าไรยิ่งดี
จอมใจนั่งชั่งใจสักพัก ก็ให้เพื่อนหญิงในกลุ่มช่วยแต่งให้ ผู้ชายคนอื่นทำหน้าแหยๆเมื่อโดนลิปติกทาปาก โดนแป้งที่หน้า
น้ำตาล ใบตองเริ่มทำการละเลงทุกสิ่งอย่างบนหน้าเพื่อน ทั้งเอาสิปติกสีชมพูมาวาดลงบนหน้าขาวๆ น้ำตาลสาวห้าวจัดการรวบผมสลวยแล้วมัดด้วยหนังยาง ผ่านไปสิบนาที น้องจอมใจในลุคใหม่ก็ปรากฏ...
ใบหน้าขาวใสถูกวาดด้วยลิปติกให้เป็นหนวดแมวสามเส้นอยู่ข้างแก้มสองข้าง ตรงจมูกโด่งเล็กก็ทาบรัชออนสีชมพูจนเหมือนจมูกแมว ผมสลวยนุ่มๆนั่นก็ถูกมัดเป็นแกละอันจิ๋วสองข้างเท่ากัน สรุปเจ้าหนูแต่งออกมาดูน่ารักกว่าเพื่อน
“กรี้ดดดด...น่ารักจังเหมือนน้องเหมียวเลย” เพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆเริ่มเข้ามากรี้ดกร๊าดกันใหญ่ ขอถ่ายรูปกันไปหลายช็อต
เพื่อนผู้ชายที่แจ่งออกมานั้นแต่ละคนแทบจะเรียกได้ว่าไม่เหลือเค้าเดิม บางคนออกมาดูดี บางคนออกมาแบบเอิ่มกระเทยชัดๆ แต่ก็เป็นการเรียกน้ำย่อยเพื่อความสนุกเป็นอย่างดี
หลังจากแต่งองค์ทรงเครื่องกันเรียบร้อย พี่ๆก็เริ่มเปิดงาน โดยให้นองเข้าไปเป็นทีละกลุ่มเพื่อเดินแบบโชว์ตัว กลุ่มของเจ้าหนูมีเพื่อนธัช กรต และใบตอง ส่วนน้ำตาลไปเดินกับเพื่อนอีกกลุ่ม
พอถึงคิว ทั้งหมดก็หายใจลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจ ตบบ่าตบไหล่กัน กระซิบถึงคิวที่ซ้อมมาเล็กน้อยแล้วเดินเปิดประตูผ่างเข้าไป
โถงด้านในถูกครองด้วยนักศึกษาทุกชั้นปีที่มารอดูน้องใหม่ของคณะ มีทั้งเหล่าคณะอาจารย์ที่มาเช่นกัน ด้านหนึ่งถูกปรับให้เป็นที่วางอาหารมากมายเป็นบุฟเฟ่
พอเห็นน้องกลุ่มใหม่เดินเข้ามาพี่ๆปีสามปีสี่ก็ส่งเสียงต้อนรับ ธัชเดินนำไปคนแรก ท่าเดินอาดๆกับหัวเกรียนนั้นดูเท่ไม่หยอก
จนมาถึงน้องน้องของบ้านที่แอบเห็นว่าพี่นัทเจ้าเก่าโบกมือเชียร์สุดๆ มีกล้องถ่ายอีกต่างหาก เจ้าหนูค่อยเดินออกมาจนมาหยุดที่หน้าทุกคน
“ชื่อจอมใจครับ ฝากตัวด้วยนะครับ” ยกมือสวัสดี “ดีใจที่ได้มาเรียนที่นี่ครับ เหมียว...” เจ้าตัวเอามือกุมแก้มแล้วร้องเหมียวๆหน้าทะเล้น จนคนอื่นอมยิ้มเอ็นดู
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเรียก ต่อไปก็เป็นการสันทนาการเล็กและเฉลยพี่รหัส
“ตอนนี้นะครับ เราจะทำการเฉลยพี่รหัสกันนะครับ น้องคนไหนที่รู้ว่าพี่รหัสคือใครให้มายืนทางซ้ายครับ” รุ่นพีผายมือให้น้องที่รู้แล้วไปยืนอีกฝั่ง “ส่วนน้องคนไหนที่ยังหาไม่เจอให้มารวมกันตรงนี้ครับ”
น้องที่รู้แล้วก็เดินด้วยหน้ามาดมั่นว่าจะเปิดโปงตัวพี่รหัสหัวเองให้ได้ เจ้าหนูน้อยเดินคอตกมายืนรวมกับเพื่อนที่ไม่สามารถหาตำตอบได้ว่าใครคือพี่รหัสตัวเอง
“เอาละครับ พี่ว่าเรามาทำโทษน้องที่ยังหาไม่เจอกันก่อนดีกว่า” รุ่นพี่ดูพออกพอใจกับการแกล้งน้องสุดๆ สรุปทุกคนลงความเห็น
ว่าให้เต้นทั้งหมดสามเพลง ซึ่งก็มีเพลงท่อนฮุกของกังนัม สไตล์...มันฮิตติดชาร์ตจริงๆเพลงนี้ เพลงที่สองคือเพลงเบบี้ๆเบสิกๆอย่างไก่ย่าง และเพลงสุดท้ายเพลงแมงมุม?...แมงมุม...เต้นยังไงเนี่ยไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยวุ้ย!!
รุ่นพี่จัดให้น้องที่ถูกโทษมายืนเรียงหน้ากระดานกัน หลังจากนั้นส่งสัญญาณให้ฝ่ายเครื่องเสียงเปิดเพลงกังนัม ทำนองเพลงติดหูกับจังหวะมันส์ ท่าเต้นโดนๆ ครองใจวัยรุ่น
ทุกคนพอเจอเพลงก็เหมือนมีวิญญาณนักเต้นเท้าไฟเข้าสิง ใส่เสต็ปกันไม่ยั้ง จอมใจเองก็เต้นดุกดิกไปกับเขาด้วย พอมาถึงเพลงที่สองไก่ย่าง...ท่าเบสิกง่ายๆ เนื้อเพลงคุ้นหูรู้จักกันดีทุกคน ท่าเต้นก็ดูดีสุดๆ จนมาถึงเพลงสุดท้าย น้องหลายเริ่มเงียบทำหน้างง เพราะไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน พี่ๆคนอื่นเลยจะมาลองสาธิตให้ดู
มีรุ่นพี่ผู้ชายปีสองที่เป็นแนวเลดี้บอย หน้าตาน่ารักดีทีเดียวออกมาเป็นแมงมุมตัวเมีย และจับรุ่นน้องปีหนึ่งหน้าตี๋ ดูขี้อายมาเป็นแมงมุมตัวผู้ แมงมุมตัวเมียต้องอยู่ด้านล่างและแมงมุมตัวผู้อยู่ด้านบน ถึงตอนนี้บางคนเริ่มหน้าแดง เขินกันบ้างเนื่องจากท่าทางของเพลงนี้ออกแนวเลท ฉ พอร้องเพลงปุป ท่าเต้นยิ่งเรียกเสียงกรี้ดเพราะบางทีต้องมีท่าที่ดูเหมือนแมงมุมขยุมๆกัน แต่มีรุ่นพี่บางคนก็เปลี่ยนเป็น ขย่มๆกัน อึ้ยๆๆ เขินๆ มาโชว์โจ๋งขรึมกันขนาดนี้เน้อคนเรา
หลังจากสาธิตเรียบร้อยก็ตารุ่นน้องทำบ้างแต่หากอาจารย์ที่ยืนมองอยู่ก็เดินเข้ามาเตือนบอกว่ามันดูไม่ค่อยเหมาะสม จึงมีการเปลี่ยนเป็นเพลงอื่นแทน คนดูเลยเสียใจนิดหน่อย แต่คนเต้นนี่สิแทบจะไหว้พระเก้าวัดขอบคุณ...รอดไป
โดนทำโทษกันไปตามระเบียบเรียบร้อย ก็มาถึงคนที่รู้พี่รหัสตัวเองแล้ว ประธานให้รุ่นน้องเดินเข้าไปหาคนที่คิดว่าเป็นพี่รหัสตัวเอง น้องก็เริ่มแยกย้ายกันไปตามจุดต่างที่มีรุ่นพี่ยืนกระจายอยู่ พอเฉลยจริงก็มีทั้งคนที่ทายถูกและทายผิด ซึ่งถูกลงโทษอีกเหมือนกันทั้งคนที่ทายผิดและรุ่นพี่ที่โดนน้องจับได้ ให้เต้นสามเพลงเดิมแต่ต้องเปลี่ยนเป็นท่าที่คิดว่าน่าเกลียดที่สุด ใครไม่ทุเรศพอไม่ให้กลับไปนั่ง...รอบนี้เลยดูเหมือนโดนหนักกว่า...
ในที่สุดการเฉลยพี่รหัสอย่างเป็นทางการก็มาถึง พี่ๆปีสองถูกเรียกให้มายืนเรียงกันแล้วเฉลยน้องรหัสทีละคน ซึ่งพี่รหัสหนึ่งคนจะมีน้องรหัสสองคนเนื่องจากคณะเขาคนน้อย รุ่นพี่ที่เข้ามารุ่นแรกยังไม่เยอะและไม่พอต่อจำนวนรุ่นน้อง ผลปรากฏว่าพี่รหัสเขาชื่อพี่มาร์คเป็นรุ่นพี่ปีสองที่ดูนิสัยดี ยิ้มง่าย แต่ออกจะเงียบนิดๆ ส่วนเพื่อนรหัสเขาก็คือเพื่อนชายที่เงียบเช่นกันชื่อโย แต่โดยรวมแล้วสายรหัสนี้ก็น่าอยู่ที่สุดทั้งสายเลยตั้งแต่ปู่ย่ารหัสชั้นปีสี่ ลุงป้ารหัสปีสาม พี่รหัสปีสอง
ต่อไปก็เป็นปาร์ตี้บุฟเฟ่อาหารที่ทางรุ่นพี่จัดมา มีทั้งถาดข้าวผัด ไก่ทอด ลูกชิ้นทอด มาม่าผัด มักกะโรนี และน้ำอัดลม ทุกคนลุกขึ้นตักอาหารมาแบ่งกันในสายรหัสตัวเองเป็นกลุ่ม กินไปคุยไปเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ของเหล่ารุ่นพี่รุ่นน้องได้เป็นอย่างดี เสียงหัวเราะ เรื่องตลก เกมส์ เพลงต่าง ถูกนำขึ้นมาเพื่อเอ็นเตอร์เทนทุกคนจนดึก
เวลาสี่ทุ่มกว่า งานเลี้ยงจึงเลิกรา ช่วยกันเก็บของเคลียร์พื้นที่ น้องปีหนึ่งก็ล้างหน้าล้างตาลบเครื่องสำอางออก รุ่นพี่ก็บอกให้น้องทยอยกลับไปเพราะดึกแล้ว เพื่อนๆส่วนใหญ่นอนหอกันจึงกลับง่าย แต่จอมใจต้องเรียกคนที่บ้านมารับ ซึ่งเจ้าตัวโทรไปบอกไว้ตั้งแต่ก่อนปาร์ตี้เลิกเป็นชั่วโมง ร่างกลมๆลงลิฟท์มากับเพื่อน
ข้างล่างตึกมีไฟสว่างอยู่ แต่ด้านนอกมือมิดแทบมองไม่เห็นอะไร เจ้าหนูล่ำลาเพื่อนๆแล้วยืนรอคนที่บ้านมารับอยู่
สักพักก็รู้สึกถึงมีคนมาจับหัวไหล่จึงหันกลับไปมอง
“อ้ะ...พี่นัท” ร่างสูงสมส่วนของพี่หน้าตี๋ยืนมองอยู่
“คือพี่มีเรื่องจะบอกน้องจอมใจครับ” ชายหนุ่มพูดพลางเอื้อมมือมากุมมือขาวๆเอาไวสองข้าง สูดหายใจเล็กน้อย“พี่จะบอกว่าพี่ยังไม่ยอมแพ้เรื่องน้องใจหรอกนะครับ”
เจ้าหนูเริ่มมีสีหน้าประหลาด “หมายความว่า...”
“พี่จะไม่ยอมให้ใครมาขวางต่อให้เป็นพี่ชายน้องใจก็ตาม”
ทว่า...ทั้งสองคนก็สะดุ้งเมื่อมีเสียงเข้มๆดังจากในความมือ “ทำอะไรกัน!!!” พร้อมกับการปรากฏกายของร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาทมึงทึง นัยน์ตาคมกริบจ้องมองไปที่มือที่กุมกันอยู่ของทั้งสองคนนั่นแล้วเม้มปาก
“พ...พี่ราชัน” เจ้าหนูเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก พลางแกะมือตัวเองออกจากอีกฝ่าย แต่รุ่นพี่หนุ่มก็มือเหนียวเป็นตุ๊กแกไม่ยอมปล่อย
ตอนนี้จอมราชันไม่ต้องให้ใครมาบอกเขาก็รู้ว่าตัวเองกำลังเดือดจนอยากจะฆ่าใครสักคนได้ “ใจมานี่!” สั่งน้องเสียงเข้ม
เจ้าหนูทำหน้างงเพราะไม่รู้ทำไมอยู่พี่ชายก็มีท่าทางโกรธขนาดนี้ พอพี่ชายเห็นน้องไม่ยอมเดินมาก็ยิ่งโมโห เดินเข้าไปคว้าข้อมือน้องให้หลุดออกจากอีกฝ่ายแล้วลากร่างกลมขึ้นโดยไม่สนใจอีกคนที่โดนทิ้งอยู่ข้างหลัง
ในรถบรรยากาศดูอึดอัดเมื่อพี่ชายไม่ยอมพูดอะไรเลย
“พี่ราชันจ๋า” เอ่ยเสียงอ้อนเล็ก ทำหน้าเจี๋ยมๆ
“เมื่อกี้ทำอะไรกัน ทำไมต้องจับมือกัน” ถามเสียงเข้ม
เจ้าหนูหลบตา “พ...พี่เขาเขาไม่จะยอมแพ้อะไรนั่นนะครับ” พอได้ยินหน้าหล่อๆคิ้วขมวดทันที เจ้าหนูรีบแก้ตัวต่อ “แต่ใจไม่ได้ตอบอะไรนะครับ พี่ราชันมาก่อน”
“วันหลังอย่าให้คนอื่นจับมือถือแขนเราอีกรู้ไหม พี่ไม่ชอบ” สั่งน้องเสียงเขียว
“แต่มันไม่มีอะไรนี่ครับ” เถียงกลับ
“เอาเป็นว่าพี่ไม่ชอบ เข้าใจไหม!”
จอมใจเพิ่งเห็นพี่ชายสั่งโดยไร้เหตุผล ทำเอาเจ้าหนูถามต่อ “เหตุผลคืออะไรครับ”
ร่างสูงชะงัก ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเสียศูนย์อย่างแรง เจ้าตัวหักรถเข้าเลนซ้ายแล้วจอด หันหน้ามามองน้องที่จ้องตอบไม่แพ้กัน
“พี่สั่ง...เราไม่เชื่อฟังหรือไง”
“ก็ใจบอกไปแล้วนี่ว่าไม่มีอะไร” น้องเชิดหน้าขึ้น ริมฝีปากงอนเชิด จอมราชันเห็นแล้วอยู่ๆก็รู้ว่าตัวเองอยากจะสัมผัสมัน เขากับน้องเราจุ๊บๆกันบ่อยแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขารู้สึกว่าอยากจะลองสำรวจข้างในมาก่อน
ร่างสูงเริ่มตาพร่า เขารู้เพียงว่าเขาไม่ยอมเสียน้องให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น จอมใจเริ่มงงเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ขยับมาทางตัวเองมากขึ้น “พี่ราชัน...อุบ...”
ยังพูดไม่ทันจบก็รู้สึกถึงความร้อนมาประกบลงบนปาก ร่างสูงใหญ่ทาบทับลงมาจนหายใจไม่ออก เจ้าหนูเบิกตาโต รู้สึกถึงลิ้นร้อนๆเล็มอยู่ที่ริมฝีปากราวกับขอเข้ามา มือใหญ่กดท้ายทอยลงมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายขยับหนี มือขาวๆกำเสื้อเชิ้ตอีกฝ่ายจนยับ กำลังตกใจว่าพี่ชายเป็นอะไร? แต่ก็รู้สึกแปลกเมื่อร่างสูงขบเบาๆจนต้องเปิดปากให้ลิ้นอุ่นๆเข้ามา ไล้ไปตามแนวฟัน พันกระหวัดกับลิ้นตัวเองไปมา แม้ใจจะร่ำร้องว่ามันไม่ถูกต้อง แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้เขาลองตอบสนองไปอย่างเงอะงะ
ด้านชายหนุ่มเห็นน้องเริ่มโอนอ่อนจึงยิ่งได้ใจ ลูบไล้ร่างกลมไปตามแนวสันหลัง เจ้าหนูสะท้าน ก่อนจะรู้สึกตัวรีบผลักร่างสูงออกอย่างแรง
“แฮ่ก...อา...” หลุดออกมาก็หอบเอาลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ หน้าแดงก่ำสลับซีด เขาไม่ได้โง่ว่าสิ่งที่ตัวเองทำกับพี่ชายนั่นเรียกว่าอะไร มันคือ...จูบ...แต่มันไม่ใช่จูบธรรมดา
“นี่คือการลงโทษที่เราไม่เชื่อฟังพี่” เงียบอยู่นานกว่าชายหนุ่มจะหาเสียงเจอ เขานึกอยากจะฆ่าตัวเองที่ดันทำอะไรบ้าบอกับน้องชายตัวเองลงไป นี่เขาจูบกับน้อง?
เจ้าหนูยังเหมือนเบลอได้แต่พยักหน้า ริมฝีปากจิ้มลิ้มบวมเจ่อไม่น้อยจนมือใหญ่อดไม่ได้ที่จะลูบไล้เบาๆ ก่อนพละออกไป
ทั้งสองรู้สึกว่านับแต่ต่อไปความสัมพันธ์ของเขาสองคนอาจไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
TBC.
อุกรี้ดดดดดพี่ราชะนของเราช้างใจร้อนจริงๆๆ
น้องใจของเราจะทำอย่างไรต่อไปดีหนอ
เจอกันตอนหน้าค่ะ :katai5:
-
เฮ้ยยยย พี่ราชันใจร้อนไปนะ
อ๊ากกก ต่อไปนี้ความรู้สึกของพี่ราชันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วค้าบบ
-
รีบมาจิ้ม เป็นกำลังใจให้น้องจอมใจ กับพี่ราชัน เอิ๊กๆๆ
-
อุป......พี่ราชันเวอร์ชั่นใหม่ ชอบๆๆๆๆๆ :hao6:
-
:-[ :-[ :-[
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย อะไรคะคุณพี่ อยู่ๆก็มาจุฐน้องซะงั้น อิอิ
ขอบคุณน้องนัทจริงๆนะจุดนี้ :heaven
-
เวอร์ชั่นนี้รุกไวเนาะ ฮ่าๆๆ :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao5:
-
ชอบเวอร์ชั่นนี้จัง เดินเรื่องเร็วกว่า ชัดเจนกว่าขอเดิมเยอะเลย
-
:o8: :o8: :o8:
-
:hao6: :hao6: :hao6: จูบน้องไปแล้ว:hao3: :hao3: :hao3:
-
อุ๊ต๊ะ...พี่ราชันย์ น้องตกใจหมดนิ
:hao7:
-
อย่าปล่อยน้องคลาดสายตานะน่ารักขนาดนี้
-
จูบกันแว้วววเจ้าข้าเอ๊ยยย
-
รู้ใจตัวเองสักทีเหอะพี่ราชันย์
เดี่ยวน้องโดยสอยไปก่อนนะพี่ #น้องไม่ใช่มะม่วง #โดยพี่ราชันย์ตบ #หึหึ
-
มารอพี่พล><
คนแต่งขาาาาา เพิ่มบทพี่พลให้หน่อยยยย
หนูวอนขอออ หรือจะเปิดแยกเป็นเรื่องใหม่เลย หนูก็โอนะคะ><!!!
-
ชะอูยยย!!
-
ชอบเวอร์ชั่นนี้อ่ะ พี่ราชันแซ่บเวอร์มาก
จูบแล้วต้องรับผิดชอบด้วยนะ หุหุ
-
พี่ราชัน ร้อนแรงอ่ะ
เจ้าหนูใจชอคไปแล้วมั้ง
ระหว่างพี่ราชันกับน้องใจคงไม่เหมือนเดิมแล้ว
หวังว่าน้องใจคงไม่กลัวพี่ราชันหรอกนะ
-
บทที่ 15
...อ๊าก....
นี่เขาทำบ้าอะไรลงไป...มันผิดศีลธรรมมาก เจ้าหนูขยี้ผมอย่างรุนแรงราวกับเรียกสติตัวเองคืนมา เขาแทบจำไม่ได้เลยว่าเขาพาตัวเองกลับบ้านมายังไง นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าก็ทำเอาหน้าร้อนเห่อ ใจเต้นอย่างไม่รู้สาเหตุ นึกถึงร่างกายอุ่นๆที่ทาบทับ มือใหญ่ที่ลูบไล้ ริมฝีปากและลิ้นร้อนกระชากวิญญาณ มือขาวจับริมฝีปากอย่างลืมตัว
ถามว่ารู้สึกอย่างไร?...เขาตอบเลยว่า...ไม่รู้เหมือนกัน...จูบนั้นมันให้ความรู้ดีละมั้ง? แต่อีกใจก็บอกว่ามันไม่ควรเกิดขึ้นมา...แต่ถ้าถามว่ารังเกียจไหม?...คำตอบในใจคือ...อาจจจะไม่ละมั้ง
แต่ยังไงมันก็ไม่ควรเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา
...
“ถึงบ้านแล้ว” เสียงทุ้มปลุกภวังค์ของเขาขึ้นมา รถยนต์แล่นเข้าสู่โรงรถภายในบ้าน กระพริบตาปริบๆสองสามที พลางหันไปมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายที่ยังไม่ยอมหันมามอง ทำหน้าเคร่งขรึม อยู่เขาก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที พี่ราชันทำเหมือนเกลียดกันอย่างนั้นแหละ ใบหน้าหล่อไม่แม้แม้แต่จะหันมามองหรือยิ้มให้อย่างที่เคยทำประจำ
จอมใจเม้มปากอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะผละลงจากรถไป มิวายหันมาเอ่ย “ขอบคุณครับที่ไปรับ” แล้วก็รีบวิ่งเข้าบ้านไปอย่างเร็ว
พอเข้าบ้านทักทายบิดามารดาแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องตัวเอง ปล่อยให้ท่านทั้งสองงุนงง แต่ตอนนี้เขาต้องการจะอยู่กับตัวเองให้มากที่สุด
...มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น...เขากับพี่ราชัน?...ไม่มีทางมันเป็นไปไม่ได้...
ร่างสูงที่เห็นร่างกลมวิ่งหนีไปก็รู้สึกเสียใจแต่หากก็แก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว เขาดันทำเรื่องเลวร้ายกับน้องชายไปเสียจนได้ เขารู้
เพียงแค่ว่าเขาไม่อยากเสียจอมใจไปให้คนอื่น แค่คิดว่าเจ้าตัวจะเติบโตขึ้นและห่างเขาไปเรื่อยๆใจมันก็ทนไม่ได้ เขายังอยากให้น้องอยู่กับเขาภายใต้โอวาทของเขา เป็นน้องตัวป้อมยิ้มกว้างเดินตามเขาต้อยๆเสมอ
...แต่ขอโทษเถอะ!...
...ช่างเป็นความคิดทีน่ารังเกียจเสียจริง...
...นั่นน้องชายนะ!...
...เขาจะคิดอะไรเกินเลยกับน้องชายได้อย่างไร...
...ช่างเถอะ...
...เรื่องวันนี้มันจะถูกซ่อนไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดในจิตใจ...
...เขาจะไม่มีวันทำเรื่องพรรค์นั้นอีกเด็ดขาด...
...
ร่างสูงถอดกายอยู่บนเก้าอี้ริมระเบียงตัวใหญ่ ริมฝีปากสวยพ่นควันสีเทากลิ่นมิ้นท์อ่อนๆออกมา...นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้สูบบุหรี่...เขาไม่ใช่คนที่จะใช้บุหรี่เป็นตัวคลายเครียด แต่ก็ยอมรับว่าบางทีการที่ได้มานั่งเงียบๆ สูบไปพลางๆมันก็ทำให้สมองโล่งได้เหมือนกัน
...ใช่ ทำให้สมองโล่ง...
...เรื่องราววันนี้จะเป็นเพียงควันบางๆที่ลอยหายไปในอากาศได้อย่างรวดเร็ว...
...เหมือนควันอ่อนๆพวกนี้...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...แย่...
...แย่มาก...
บอกได้คำเดียวว่าวันนี้เป็นวันที่แย่ที่สุดเท่าที่จอมใจเคยประสบ เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ ตาค้างเกือบทั้งคืน กว่าจะหลับลงก็เกือบรุ่งสางของวันใหม่ ทั้งคืนเขาเอาแต่นั่งคิดถึงเรื่องเมื่อวาน...คิดว่าถ้าต้องเจอหน้าพี่ราชันจะต้องทำตัวอย่างไร...ทำสีหน้าแบบไหน เราสองคนยังจะเป็นเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า
เขากลัวไปหมดแล้วตอนนี้ ไม่รู้ว่าควรจะตัวอย่างไรจริงๆ แต่คนบ้านเดียวกันยังไงมันก็ต้องเจอกัน ถึงเวลานั้นค่อยมาคิดก็แล้วกันจะทำอย่างไร
เจ้าหนูหอบร่างกลมๆเดินเอื่อยๆมาที่บ้านใหญ่ ทั้งที่ในใจไม่อยากจะไปเลยด้วยซ้ำ แต่ยิ่งไม่ไปมันจะทำให้กระอักกระอ่วนมากขึ้นมั้ง?
เดินเข้ามาในตัวบ้านเจอกับร่างสูงของพี่ชายคนที่สามที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารเพียงคนเดียว ไม่มีวี่แววของคนอื่นๆ จอมทัพเห็นน้องชายเดินเข้ามาจึงยิ้มน้อยๆทักทาย
“มาเร็วจังวันนี้”
“แหะๆ ครับ” ใครจะกล้าบอกว่าไม่ได้หลับได้นอนเลยต่างหาก
“อืม...” แล้วชายหนุ่มก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป
“แล้วคนอื่นไปไหนหมดครับ?” ที่ถามนี่ไม่ได้เจาะจงใครทั้งนั้น
คิ้วเข้มเลิกขึ้นมาข้างหนึ่ง “อือ...นะ พ่อออกไปแล้ว แม่อยู่ข้างบน ไอ้เวทย์สงสัยกำลังอาบน้ำมั้ง...” ทำหน้าครุ่นคิด “ส่วนพี่ราชัน...”
มาถึงท่อนสุดท้ายร่างกายกลมกลับเกร็งขึ้นมาเสียไม่ได้
“พี่ราชัน...ออกไปทำงานแต่เช้าแล้วละ...”
ถึงตรงนี้จอมใจผ่อนลมหายออกมา จอมทัพแอบสังเกตได้แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกมา เจ้าหนูรู้สึกโล่งใจแต่ไม่รู้ทำไมอีกใจก็โหวงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เพราะทุกครั้งต่อให้พี่ใหญ่จะออกทำงานเช้าแค่ไหน เขาก็จะได้ทักทายร่างสูงก่อนไปทำงานเรื่อยไป ราวกับว่าพี่ชายรอให้เขามาก่อนแล้วเจ้าตัวค่อยออกไป หรือถ้าหามันด่วนหรืออย่างไรจริงๆ พี่ใหญ่จะส่งข้อความมาบอกเสมอ ว่าแล้วลองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...หากไม่มีแม้แต่ข้อความใดขึ้นเตือน
...รู้สึกแปลกๆ...
...แต่อย่างนี้อาจจะดีกว่าก็ได้...
ด้านพี่ชายใหญ่ที่ตื่นเช้าเป็นพิเศษกำลังขับรถเอื่อยๆไปตามถนนในเมืองกรุง เวลาเช้ารถไม่ค่อยติดเท่าไร แต่ว่าสิ่งที่ติดอยู่ในใจเขาต่างหากมันไม่ยอมหลุดเสียที วันนี้เขารีบตื่นแต่เช้าและออกมาทำงานก่อนโดยให้เหตุผลว่ายังมีงานค้างอยู่ แม้คนอื่นๆในบ้านจะสงสัยนิดหน่อยแต่ก็ไม่มีใครอะไรออกมาเพราะว่าทุกวันเขาต้องรอให้ได้เจอจอมใจก่อนเขาถึงจะไปทำงานได้
แต่ตอนนี้เขากลับไม่มีแม้แต่ความกล้าจะสบตาน้องชายคนเล็ก...ไม่กล้าแม้กระทั่งจะอยู่รอ...เขากลัวว่าถ้าเจอหน้ากันแล้วจะต้องทำหน้าอย่างไร ต้องพูดอะไรออกไปบ้าง
...เขาสับสนไปหมด...
ร่างสูงนึกด่าตัวเองในใจหลายครั้ง...นี่เขากำลังทำเรื่องบ้าอะไรอยู่กันเนี่ย!
จอมราชันเข้าบริษัทด้วยความรู้สึกที่สับสน สับสนทั้งตัวเองและกลัวน้องรังเกียจ...ถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงรับไม่ได้แน่ๆ
...แค่นึกว่าน้องรังเกียจ ไม่อยากคุยด้วย ไม่อยากเห็นหน้า เขาก็เจ็บในใจแปลบอย่างรุนแรง...
คิดจนหัวหมุนจนในที่สุดรถยนต์คันสวยถอยเข้าจอดในซองอย่างพอดี ร่างสูงใหญ่เดินลงจากรถและเข้าตัวอาคารไป
ทั้งวันนั้นเขาทำงานด้วยใจที่ไม่สงบ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอยากกลับบ้านแต่อย่างใด เขายังไม่พร้อมจะเจอหน้า...เฮ้อ...เขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าเท่านี้มาก่อนเลย
ความผิดปกติของจอมราชันคงจะเด่นชัดจนเพื่อนสนิทสองคนนั้นถึงกับต้องเอ่ยปากถามตอนกลางวันขณะทานข้าว
“แกเป็นอะไรของแกวะ?” จักรภพเอ่ยถามขณะที่เห็นเพื่อนสนิทเอาแต่นั่งเขี่ยข้าวไปมา เดี๋ยวก็ทำหน้าเหม่อ เดี๋ยวก็ทำหน้าเครียดคิ้วขมวด ถอนหายใจ ทำตัวเป็นพวกมีปัญหาในชีวิต
คนถูกถามมีสะดุ้งเล็กๆแต่ยังไมหมดมาดหนุ่มหล่อ ปรับอารมณ์ให้เข้าที่ก่อนจะส่ายศีรษะ แล้วก็ลงมือกินข้าว แต่เพื่อนสองคนดูแล้วเหมือนจะยังเป็นการเขี่ยข้าวเหมือนเดิม
...ช่างมันเถอะ...
...ไว้เพื่อนคนนี้พร้อมเมื่อไร เขาจะเล่าออกมาเอง...
บ่ายวันนั้นยังคงเป็นวันที่ยุ่งยากสำหรับจอมราชัน ไหนจะทั้งงานที่ถาโถมและเรื่องวุ่นๆในใจอีก ทำเอาชายหนุ่มเหนื่อยล้าพอสมควร
ในใจคิดถึงเรื่องจอมใจและเรื่องตัวเอง เขาสองคนจะเป็นอย่างไรต่อไป...
...
ร่างสูงก้าวเท้ายาวๆเข้าบ้าน บรรยากาศเย็นๆและกลิ่นอ่อนเฉพาะตัวของสายฝนที่กำลังจะเริ่มตั้งเค้า ในอีกไม่ช้าคงตกลงมาแน่นอน เสียงพูดคุยดังลอดออดมาจากตัวบ้าน ร่างสูงก้าวเท้าเข้าไปเรื่อยๆอย่างเงียบเชียบ
เขาเห็นจอมเวทย์นั่งดูโทรทัศน์อยู่โดยมีคนที่ทำให้ใจสับสนตลอดเวลาอย่างจอมใจนั่งอยู่ด้วย พอมองไปอีกด้านของโซฟาร่างท่วมของบุพการีกำลังนั่งถักไหมพรมตามงานอดิเรกอยู่ จนมารดาเขาเหมือนจะขยับตัวแล้วเงยหน้าจากกองผ้า
“อ้าว...ราชันกลับมาแล้วหรือลูก?” พอถูกทักเขาก็พยักหน้ารับ สายตาคมแอบเห็นว่าร่างกลมๆของน้องชายคนเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนมองขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่พอเห็นเขาว่าคงเป็นตัวจริงจึงรีบเสสายตาไปหารายการข่าวอย่างสนอกสนใจมาก
จอมเวทย์ทักทายพี่ชายทำให้น้องที่นั่งอยู่ทำตามแต่หากไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการยกมือไหว้แล้วหันกลับไปจ้องโทรทัศน์ต่อ ดวงตาคมฉายแววรวดร้าวชั่วครู่ก่อนเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว จอมเวทย์แอบขมวดคิ้วเล็กๆเพราะทุกทีต่อให้ทำอะไรที่ชอบอยู่แค่ไหน ก็ไม่มีอะไรได้รับความสนใจจากจอมใจไปมากกว่าการกระโดดโลดเต้นไปกับพี่ใหญ่ น้องชอบเขาไปอ้อน คุยเล่น ขี้โม้เรื่องนู้นนี้ให้พี่ราชันฟังเสมอ
...แต่วันนี้กลับแปลกไป...
ด้านพี่ใหญ่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก ทำเพียงแค่พึมพำขอตัวไปข้างบน เจ้าหนูที่นั่งใจระทึก ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างนั่นอย่างห่วงหา...ทำไมเขาไม่อยากจะเข้าไปกอดทักทายอย่างที่เคยทำนะ...แค่คิดถึงอ้อมกอดอบอุ่นแข็งแรงนั่น เขาก็เขินอย่างไม่มีสาเหตุ
จอมเวทย์มองหน้าน้องชายทีหนึ่งสลับกับมองตามไปทางบันได ถอนหายใจออกมา...ตบไหล่น้องชายสองสามที...เขาไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้ แต่เขาก็ขอให้มันผ่านไปไวๆก็แล้วกัน การเห็นพี่ชายทำหน้าขรึมยามอยู่ในบ้านกับแววตาเหงาหงอยของน้องชายคนเล็กทำเอารู้สึกแย่แปลกๆ
มื้อเย็นของวันนั้นบรรยากาศกลับไม่สดใส ครื้นเครงเหมือนเดิม คุณจอมไตรที่เพิ่งกลับมาได้แต่สงสัยเพราะว่าหน้าของจอมราชันวันนี้บึ้งตึงยิ่งกว่าเจ้าตัวเจรจาธุรกิจเสียอีก ส่วนจอมใจก็รีบเผ่นเหน็บกลับบ้านไปหลังจากรู้ว่าปาป๊าตัวเองกลับมาแล้ว
...เงียบเหงาพิกล...
TBC.
บรรยากาศเริ่มมาคุเสียแล้วววว
เอามาลงก่อนจะขอหายไปสักหนึ่งอาทิตย์นะค่ะ
เพราะอาทิตย์มีสอบทั้งอาทิตย์เลยค่ะ แล้วจะมีต่อหลังสอบเสร็จค่า
:hao5:
-
จิ้มก่อน กำลังอ่าน ^^
-
:katai1: :katai1: :katai1:คิดไม่ตกทั้งพี่และน้องซินะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
อร๋ายพี่ราชันจูบน้องใจแว้วววว ใครจะเป็นคนช่วยประสานกันน๊า
-
waiting for P'Pol kaaaaaa><
-
อ๊า รู้ใจกันเร็วๆนะ :katai2-1:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:z3: :z3: :z3:
สับสนซินะ ก็หวังว่าจะไม่มีคนคนใดคนนึงไปใช้ทางออกผิดๆนะ
-
อึมครึมจัง ต่างคนต่างคิดแต่ไม่คุยกัน
คนรอบข้างยังรู้สึกได้ว่าเปลี่ยนไป
-
อ่อยยยย...บรรยากาศมาคุสุดๆ
:mew2:
-
:z3: เจ็บแปลกกับตอนล่าสุด
ลุ้นให้ทั้งคู่เข้าใจกันเร็วๆ
หลังจากเริ่มรีไรท์ เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่านหมูน้อย
ต้องขออภัยค่า แต่ดีใจที่เข้าถูกจังหวะ เพราะกำลังเข้มข้นเลย
และต่อจากนี้จะไม่พลาดลูกหมูกะพี่ราชันล่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
:L1:
-
เอ๊ะ โอ๊!!!!!!!
เกิดการล้ำเส้นอย่างฉับพลัน
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ช่วงสับสนสินะ...ต้องค่อยเป็นค่อยไปเนอะ
-
คุยกันให้เข้าใจสิค้าบบบ อ๊ายยยย ขัดใจ
พี่ราชันอย่าคิดมากกก รักน้องก็บอกน้องไปเลย
ระวังโดนพี่นัทแย่งเหอะ แล้วจะหาว่าไม่เตือนน้า
-
พี่ๆ ที่เหลือนัดประชุมด่วน จับให้พี่ใหญ่กับน้องเล็กหันมารักกัน อ่ะ มาคุยกันเร้วๆ^^
ขืนปล่อยให้สองคนนี้ยังไม่กล้าเผชิญหน้า
คนอ่านอดใจรอไม่ไหวน้าาาา
-
บรรยากาศอึมครึมพิกล :o12:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เมื่อก้าวข้ามเส้นไปแล้วจะถอยกลับก้อสายไปเสียแล้วมีแต่ต้องเดินหน้าต่อเท่านั้น ยังไงขอให้ทั้งสองคนพบใจตัวเองไว ๆ น่ะจ้ะ ไม่งั้นคนรอบข้ามคงเครียดไปตาม ๆ กันน่ะ :เฮ้อ: ดีใจจ้ะที่ในทีสุดจอมใจกับพี่ราชันก้าวหน้าขึ้นแล้ว :mew1:
-
จอมใจน่ารักมากเลยค่ะ
-
บทที่ 16
[/b]
...เงียบเหงา...
...คิดถึง...
...ห่วงหา อาวรณ์...
จอมใจนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ดวงตากลมจับจ้องไปหน้าจอที่กำลังประมวลผลโชว์ แสงไฟจากคอมประทะหน้ากลมใส กี่วันแล้วนะ...สามสี่ห้า...เอ๊ะ...หรือว่าหนึ่งอาทิตย์พอดี เขาไม่ได้คุยไม่ได้กอดไม่ได้เล่นกับพี่ราชันมากี่วันแล้วนะ ร่างกลมเสมองดูเวลาและวันที่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์...อา...เพิ่งผ่านไปแค่สามวันเท่านั้น
...แต่ทำไมความรู้สึกเหมือนนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์...
นัยน์ตากลมโตจ้องมองโปรแกรมมิ่งที่ขึ้นเออร์เร่อร์อย่างโหดร้าย การทำโปรแกรมมิ่งวันนี้หัวข้อคือ...”ลูป” หมายถึงการวนลูปไปเรื่อยๆ แต่ถ้าตรงไหนติดบัค...มันอาจจะกลายเป็นการวนลูปที่ไม่มีที่สิ้นสุด...”เอนเลสลูป” มันให้รู้สึกถึงความเหงาที่ไม่รู้จะจบลงตรงไหนจริง สงสัยเขาจะติดบัคแล้วละ...แล้วมันจะแก้บัคอย่างไรดีละ? โปรแกรมบนหน้าจอยังคงรันต่อไปไม่มีหยุดจนทำให้เครื่องค้าง เจ้าหนูรู้สึกว่ามันช่างเหมือนตัวเองตอนนี้เลย...นิ่งงัน เหมือนจะทำงานปกติแต่มันไม่ปกติ
“ใจ...หนูเป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงเรียกจากด้านข้างทำเอาเจ้าหนูสะดุ้ง “คอมมันแฮ้งค์มั้งนะ” เมื่อหม่าม้าเดินเข้ามาพร้อมกับกองหนังสือกองโต สงสัยเอามาอ่านหาแรงบันดาลใจเขียนนิยาย
“อ่า...ครับ”
ช่วงนี้จอมใจพูดน้อย ไม่ร่าเริงเหมือนเดิม เธอก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่จากที่ได้ยินมาจากบ้านใหญ่...คือ...เจ้าลูกหมูทะเลาะกับพี่ราชัน ออกจะเป็นเรื่องแปลกเพราะสองคนนี้ไม่เคยโกรธหรืองอนกันเกินหนึ่งวัน แต่จากเห็นแล้วคงมีเรื่องราวอะไรมากกว่านั้น
“หนูทะเลาะอะไรกับพี่เขาหรือเปล่าครับ”
“ป...เปล่าครับ” ตอบอึกอัก แต่ก็ไม่สามารถปิดคนเป็นแม่ได้
“ม้าว่าใจน่าจะคุยกับพี่เขาตรงๆดีกว่านะ เราไม่เคยเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ? อีกอย่างเราเป็นเด็กควรจะเข้าหาผู้ใหญ่ก่อนนะลูก” ถ้อยคำสั่งสอนของหม่าม้าทำให้เจ้าหนูเม้มปาก
ทำไมเขาจะไม่อยากเข้าไปคุย ปรับความเข้าใจ แต่พี่ราชันต่างหากที่หลบหน้าเขา ตอนเช้าก็ออกก่อน ตอนกลับนะ..ถ้าไม่กลับเร็วแล้วอ้างว่าทำงานบนห้อง(อันนี้เขาได้ยินมาจากป้านงค์)ละก็...กลับบ้านดึกดื่นนู่นแนะ...
...เขาไม่ผิดนะ...
คิดถึงตรงนี้จอมใจก็น้อยใจ...แต่พอมาคิดดูอีกที...เขาก็ด้วยที่ทำตัวแบบนี้...ตอนเช้าก็ไปบ้านใหญ่สายหน่อยจะได้ไม่ต้องเจอกันเพราะเขารู้ว่าช่วงนี้พี่ราชันออกเช้า...พอกลับบ้านมาส่วนใหญ่เขาก็ขลุกอยู่ที่บ้านตัวเองไม่ยอมออกไปไหนกินข้าวก็ข้าวบ้านตัวเอง
...ก็สองฝ่ายเป็นแบบนี้แล้วเมื่อไรมันจะได้คุยกัน...
...เขาไม่อยากให้เรื่องมันคาราคาซังอีกแล้ว!...
จอมใจถอนหายใจเฮือกใหญ่ นั่งหลังตรงขึ้นมา กดปิดโปรแกรมที่รันค้างเติ่ง คอมพิวเตอร์ที่เสียศูนย์อยู่ครู่หนึ่งก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม...ถ้าอะไรๆมันง่ายเหมือนอย่างนี้โลกนี้คงอยู่ง่ายขึ้นเยอะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทางด้านพี่ชายใหญ่ก็ไม่น้อยหน้า ชายหนุ่มนั่งหลังตรงบนโต๊ะทำงานตัวเขื่อง นัยน์ตาจดจ้องอยู่ที่หน้าเอกสารปึกใหญ่แต่ขอโทษที...อ่านหน้าเดิมมาเกือบชั่วโมงแล้ว จนจักรภพที่เข้ามาเอางานเมื่อครึ่งชั่วโมงหยุดมองอยู่ครู่หนึ่งแต่ด้วยความเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดและรู้ว่าเพื่อนสนิทมีอะไรอยู่ในใจจึงไม่คิดจะไปซักให้มากความ เพียงแค่ออกมาบอกคุณเลขาว่าให้หาขนมว่างและเครื่องดื่มร้อนๆให้เจ้านายนิดหน่อย
บัดนี้ชาร้อนๆถูกปล่อยจนเย็นชืด ขนมแข็งเพราะโดนลม จอมราชันก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมขยับ
เขาไม่เจอน้องมากี่วันแล้วนะ...สองสามสี่วัน? หรือมากกว่านั้น? ตอนนี้ทางด้านจอมราชันก็อาการหนักไม่แพ้น้องชายเลย อ่า...แต่ทำไมรู้สึกมึนๆแหะ...รู้สึกร้อนๆที่ตา...อย่าบอกนะว่า...
“แกโอเคนะ” เสียงนั้นปลุกภวังค์ชายหนุ่ม ร่างสูงกระพริบตาสองสามทีก่อนเงยหน้าจากกระดาษ ชินกฤตยืนจ้องเขาจากหน้าประตู เพื่อนสนิทที่ปกติมีแต่รอยยิ้มกวนๆ บัดนี้เคร่งขรึม
ชายหนุ่มลูบหน้าตนเองอย่างเหนื่อยล้า นิ้วเรียวยาวนวดที่กระบอกเบ้าตา “ฉันโอเค” บอกแบบนั้นแต่เพื่อนดูแล้วยังไงก็ไม่โอเค
“อืม...” แต่ช่างมันเถอะ “แกอ่านสัญญาเป็นไงบ้าง ฉันมาเอาเอกสาร” ชินกฤตบอกความต้องการ
“...ฉันยังอ่าน...ไม่จบ” คราวนี้เพื่อนรักหน้าเหลอหลาขึ้นมาทันที ไม่มีครั้งใดที่จอมราชันจะทำล่าช้าแบบนี้ แบบนี้ร่างสูงที่ยืนอยู่รีบขยับเข้ามาพลางเอามืออังหน้าผาก อุณหภูมิที่สูงขึ้นทำเอาเพื่อนสนิทขมวดคิ้ว
“มีตัวรุมๆนี่หว่า” ว่าไปมือก็สำรวจไป “ฉันว่าแกกลับไปพักเถอะวะ”
แม้อยากจะแย้งแต่หากความดื้อดึงของเพื่อนทำเอาจอมราชันยอมแพ้พลางขอโทษเพื่อนและเลขาก่อนจะขอตัวกลับไปพักที่บ้าน
ตอนแรกๆก็ว่าไม่ได้เป็นอะไรมากแค่ปวดศีรษะธรรมดาๆแต่พอกลับมาถึงที่บ้านแล้วชักรู้สึกว่าตัวเองท่าจะเป็นหนักเพราะนอกจากอาการปวดตุบๆที่ศีรษะจะไม่ทุเลาแล้ว อาการครั่นเนื้อครั่นตัวก็ตามมาอีก ขายาวพาร่างสูงเข้ามาในตัวบ้าน ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาทันที นวดขมับและดวงตาอย่างเหนื่อยล้า จันทร์ที่เห็นชายหนุ่มกลับมาเร็วกว่าปกติเลยเดินเข้า
“ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจังเลยค่ะคุณราชัน”
จอมราชันมองหญิงสาวก่อนจะพยักหน้า “ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ จันทร์ช่วยหยิบน้ำอุ่นให้แก้วหนึ่งสิ” พูดเสร็จก็ยันกายลุกเดินไปที่กล่องยาสามัญประจำบ้านค้นหายาแก้ไข้มาหนึ่งแผง ส่วนจันทร์ก็เดินไปหยิบน้ำมาให้พร้อมกับขนมปังสำเร็จรูปที่พอจะมีติดบ้านเอาไว้ยามนักสถาปนิกหนุ่มสุดเซอร์เกิดท้องว่างกลางดึกกะทันหันมาให้เพื่อรองท้อง
หลังจากทานยาเสร็จจอมราชันก็ขึ้นไปพักที่ห้องตัวเอง จัดการกับชุดสูทที่น่าอึดอัดเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆก่อนล้มตัวลงนอน
หลายวันนี้เขารู้สึกอะไรๆมันเปลี่ยนไปเยอะจริง...โดยเฉพาะใจตัวเองเขาเอง...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่ครับ” จอมใจจ่ายเงินค่าแท็กซี่ให้คนขับ แล้วเดินหายเข้าไปทางบ้านของตัวเอง ช่วงสองสามวันนี้เขาไปค่อยได้ไปขลุกที่บ้านใหญ่เท่าไรนัก ใครถามก็บอกว่าการบ้านเยอะ งานนู่นนี่นั่น แต่เอาเข้าจริงเขารู้ดีที่สุดว่าทำไมถึงเลี่ยงที่จะไม่ไปที่นั่น
หลังจากเข้ามาบ้านเรียบร้อย มองนาฬิกาบ่งบอกว่ายังไม่เย็นมากนัก ที่บ้านคงยังไม่มีใครกลับมา จอมใจเลยว่าจะไปหาป้าอุ่นเสียหน่อยไม่ได้เจอมาหลายวันคิดถึง...เขาคิดถึงป้าอุ่นจริงๆนะ!
น้องน้อยของบ้านเดินข้ามมาอีกฝั่งทันที รีบแจ้นไปที่ครัวดูเผื่อป้าอุ่นจะเตรียมอาหารเย็นอยู่แล้วก็เป็นดังคาดเพราะเจอร่างท้วมของแม่บ้านเก่าแก่แต่ยังคงกระฉับกระเฉง
“สวัสดีครับบบบป้าอุ่น” เจ้าตัวขี้อ้อนรีบประจบประแจสวมกอดร่างท้วมนุ่มนิ่มจากทางด้านหลัง
“โอย...คุณหนูป้าตกใจหมด” หันมาเอ็ดเจ้าตัวดีที่ยิ้มเผล่ให้ก่อนจะหันไปเตรียมของต่อโดยมีลูกหมูกอดอยู่
“ป้าอุ่นทำอะไรนะครับ” เจ้าตัวถามพลางสอดส่องเมนูต่างแต่หากก็ต้องขวมดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเจอกับหม้อใบย่อมที่ป้าอุ่นนำมาใส่ข้าวสารและเติมน้ำเปล่า
“อ้อ...จันทร์บอกว่าคุณราชันไม่ค่อยสบายเลยว่าจะทำข้าวต้มแยกให้เธอนะเพราะคิดว่ากินอะไรย่อยง่ายจะดีกว่า” ว่าพลางมือคนข้าวสารในหม้อรินน้ำทิ้งสองทีแล้วเติมน้ำสะอาดลงไปใหม่และตั้งไฟ
จอมใจพอได้ยินว่าพี่ใหญ่ป่วยก็ตกใจนิดหน่อยเพราะจอมราชันแข็งแรงพอสมควร นานๆทีถึงจะป่วย ถึงตอนนี้รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาเฉยๆ “แล้วพี่เขากลับมาแล้วหรือครับ?”
“จ๊ะ...นอนพักอยู่บนห้องน่ะ”
ร่างกลมบอกนางว่าจะไปดูพี่ชาย แต่...พอเดินมาถึงหน้าประตูห้องกลับไม่มีแม้แต่ความกล้าจะเปิดเข้าไปทั้งที่เมื่อก่อนเข้าออกบ่อยๆ มือขาวเอื้อมมือคว้าลูกบิด สูดหายใจลึกๆ ในหัวกำลังสับสนอย่างหนัก...จะทำหน้าอย่างไรเวลาเจอ...จะเริ่มพูดว่าอะไรดีละ...แค่คิดก็กลัวไปหมด แต่มือก็ยังทำตามคำสั่งโดยการหมุนและดันเข้าไป
ปะทะกลับแสงแดดอ่อนยามเย็นที่สาดผ่านหน้าต่างมุ้งลวด กลิ่นหอมอ่อนที่คุ้นเคยทำเอาเจ้าหนูสูดเข้าเต็มปอด พอเดินเข้าไปใกล้ๆเห็นผ้านวมกองหนึ่งขดอยู่กลางเตียงหลังใหญ่ ค่อยๆแง้มผ้าออกมา ใบหน้าคมแดงเรื่อแต่ริมฝีปากกลับซีดจางลงเล็กน้อย จอมใจเอามืออังหน้าผากแต่หากต้องขมวดคิ้วเมื่ออุณหภูมิที่สูงขึ้น เม้มปากอย่างขัดใจก่อนจะลุกกลับที่ห้องห้องน้ำและกลับออกมาพร้อมกับกะละมังใบย่อมและผ้าขนหนู
“อือ...” เจ้าหนูชะงักกึกเมื่อเสียงครางแผ่วเบาดังลอดออกมายามที่เจ้าตัวเอาผ้าชุบน้ำเช็ดแผ่วเบาบนใบหน้าพี่ชาย
จอมใจเช็ดอย่างระวัง ลึกๆกลัวว่าถ้าจอมราชันตื่นมาจะว่าอย่างไร แต่ก็ข่มความกลัวเพราะจริงๆแล้วเขานี่แหละห่วงพี่ราชันมากที่สุด ไม่ได้เจอกันหลายดูหน้าพี่ราชันซูบลงไปเลย
“อือ...ใ...ใจ...” ระหว่างที่จอมใจเช็ดตามแขนตามตัวอยู่นั่นเสียงเรียกชื่อตัวเองแผ่วเบาก็ทำให้ตากลมโตรีบมองหน้าคนป่วย ปะทะเข้ากับนัยน์ตาคมกำลังมองเขาอย่างปรือๆ
“พ...พี่ราชัน” ทำไมพี่ชายคนป่วยถึงต้องมาตื่นเอาตอนนี้ด้วยนี้นะ เขาทำหน้าไม่ถูกเลย แถมตอนนี้ร่างสูงค่อยหยัดกายขึ้นมานั่งด้วยแม้ดูจะทุลักทุเลไปหน่อยแต่ก็ไม่เป็นอะไรมาก
“เราเข้ามาทำอะไรหรือครับ...” จอมราชันถามแต่อีกฝ่ายกลับตีความไปว่าพี่ราชันไล่
“ใจแค่...เห็นว่าพี่ราชันไม่สบายเลยมาดู แต่ดูแล้วพี่ราชันไม่ชอบใจ ใจไปก็ได้ครับ” นี่หรืพี่ชายที่แสนดีของเขา...ใจร้ายที่สุด...จูบคนอื่นแล้วมาเมินกันแบบนี้!
ความน้อยใจที่พุ่งขึ้นมาทำเอาร่างกลมๆทำท่าจะลุกออกจากเตียงแต่เสียงแหบที่ขัดขึ้นทำเอาคนฟังชะงัก
“เราต่างหากที่ไม่อยากเจอพี่” ใครกันแน่...ที่หนีหน้าเขาทุกวัน ไม่ยอมมาที่บ้านใหญ่ หายหน้าหายตาไปหลายวัน
“พี่ราชันต่างหากที่เมินใจ ตอนเช้าก็ชิ่งไปทำงานก่อน...ทั้งที่ตัวเอง...จ...” จูบคนอื่นไปแล้วแท้ๆ ประโยคที่เหลือถูกกลืนกลับเข้าไปในลำคอ
“เราต่างหากที่โกรธพี่ที่วันนั้นพี่ทำอย่างนั้นไป” เจ้าหนูหน้าแดงระเรื่อเมื่อภาพวันนั้นเข้ามาในหัวรีบแก้ตัวพัลวัน “เป...เปล่าสักหน่อยครับ ใจไม่ได้โกรธ...แค่...แค่” จอมราชันพยายามฝืนตามองหน้าใสๆที่แดงเรื่อ โอย...จะพูดได้ไงว่าเขินอ่ะ
“ไม่โกรธ?...งั้นแสดงว่าเขิ...อุบ...” จอมราชันยังพูดไม่ทันจบเจ้าตัวกลมก็รีบถลาเข้ามาปิดปากเอาไว้แต่ด้วยความที่ไม่ระวังเจ้าหนูกลับล้มทับร่างใหญ่นั้นแทน “เล่นอะไรเนี่ยเราพี่จุกนะ” จอมราชันโดนลูกหมูตัวน้อยๆล้มใส่ถึงกลับร้องโอด
“ก็...ก็พ...พี่ราชันนั่นแหละจะพูดอะไร” เจ้าลูกหมูยังกระแง้วๆใส่ แต่กลับต้องหยุดชะงักเมื่อสบกับดวงตาคมปลาบที่จ้องมา น้องถึงกับอ้ำอึ้งไปต่อไม่ถูก
“แล้วเรารู้สึกอย่างไร? รังเกียจ?” เสียงทุ้มเคร่งขรึมขึ้นมาทันที จอมใจเกร็งขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุเพียงแค่สบตากับอีกฝ่ายแล้วรู้สึกเหมือนคิดอะไรไม่ค่อยออกเลย
“เปล่าครับ ไม่รังเกียจ” อันนี้เขาตอบความจริง มันไม่ใช่ความรังเกียจ จะเรียกว่าอะไรดีละ...รู้สึกแปลกๆละมั้ง? ไม่ใช่ไม่ชอบแต่ว่าก็เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลย
ร่างสูงพอได้ยินก็ยิ้มอ่อนโยน ขอเพียงแค่น้องไม่รังเกียจเขาก็พอแล้ว “พี่รู้ว่าพี่ไม่ควรทำแบบนั้นแต่ว่าพี่รู้สึกแค่ว่าพี่ไม่อยากเสียเราให้คนอื่นไปก็เท่านั้น...” จอมใจนิ่งงันเมื่อได้ยิน ขยับตัวลุกขึ้นมานั่งตรง ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังร่างสูงที่ขยับลุกตาม
“พี่ราชันหมายความว่าไงครับ?” เขาไม่อยากตีความไปเอง จอมใจทำหน้าเคร่ง เขายังไม่ค่อยแน่ใจตัวเองเลยว่าที่เขาทั้งสองคนทำไปทั้งหมดนั้นเป็นเพียงเพราะความผูกพันหรืออย่างอื่นกันแน่...ที่คนอื่นเขาเรียกว่า...”ความรัก”
“พี่ไม่อยากเสียเราไปให้ใครทั้งนั้น มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวแต่พี่ยอมไม่ได้จริงๆ” จอมราชันสบดวงตากลมโตอย่างหนักแน่น ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเขาไม่มีทางจะเสียจอมใจไปให้ใครทั้งนั้น แค่คิดใจเขาก็เจ็บแปลก เขาอยู่มาจนอายุขนาดนี้รู้ดีว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร “แล้วเราละว่าอย่างไร? ไม่เกลียดพี่ได้ไหมที่พี่คิดกับเราแบบนี้”
“คือ...ใจรักพี่ราชันมากๆนะครับ แต่ใจไม่ค่อยแน่ใจว่ามันคือรักแบบไหนกันแน่?” ความลังเลฉายแววอยู่ในดวงตากลมโตนั่น จอมราชันรั้งร่างกลมเข้ามากอดแล้วโยกเบาๆ
“งั้นเรามาเรียนรู้ไปพร้อมๆกันไหมครับ? เรียนรู้ว่าความรู้สึกที่เราสองคนมีให้กันมันเรียกว่าอะไร” เสียงทุ้มนุ่มดังก้องในหูให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ไม่เหมือนกับสองสามวันที่จอมใจมัวจมอยู่กับความทุกข์นั่น
...มาเรียนรู้ที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมๆกัน...
จอมใจพยักหน้ากับอกกว้าง พี่ใหญ่หอมผมสลวยนุ่มๆนั่นเข้าเต็มปอด
...ตอนนี้เขามั่นใจอย่างที่สุดเลยว่า...ที่ไหนมีพี่ราชัน ที่นั้นคือสถานที่พักพิงทั้งกายและใจอันอบอุ่นเสมอ...
TBC.
-
:mew1: :mew1: อร๊ายยยยยย
-
เขาเคลียร์กันแล้ว ค่อยหายใจโล่งหน่อย
แอบเขินด้วยนิดนึง
-
เคลียร์แล้วพี่ราชันคงจุกน่าดูเจ้าลูกหมูทับขนาดนั้น 555
-
น่ารักจังเลย :o8:
-
:-[ :-[ :-[
ดีใจจัง เรียนรู้ไปด้วยกันเนอะ
-
:mew1:
-
น่ารักอ่ะ
-
เย้ๆๆๆๆ ดีกันแล้ว แถมเริ่มต้นได้สวยด้วย
อิอิ แอบสงสารพี่ราชันนะ โดนเจ้าลูกหมูทับซะจุกเลยอ่ะ
-
น่ารักจังเลย
คราวนี้ล่ะลูกหมูจะมีความรักจริงๆสักที
-
เฮ้อ ในที่สุดทั้งสองก้อเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วอย่าหนีต่อไปเลย ลองมาพิสูจน์ให้รู้แน่เลยดีกว่าเน๊อะ :mew4: มารีไรท์ใหม่ดีจ้ะ เรื่องจะได้โฟกัสไปที่คนสองคนไปเลยน่ะ :mew1:
-
:o8: :-[ :impress2:
-
เย้ :mew1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:-[ o13
-
เฮ้ออออ....ในดีสุดก็ดีกันแล้ว
ว้ายๆต่อไปก็หวานๆกันเนอะ
:impress2:
-
ดีกันแล้วอ่าาา กรี๊ดดดด แต่สั้นอ่าตอนนี้
เรียนรู้ไปพร้อมกันๆ เขินนน
-
:z1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอให้รู้ใจตัวเองเร็วๆเน้อ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เย้ๆๆๆๆ คุยกันแล้ว
-
อิอิ ปรับความเข้าใจกันแว้ว งานนี้จะไม่สบายทั้งคู่ป่าวนิ
-
อุ๊ กรี๊ดดดดดดดดด
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องใจมาหาถึงที่
คราวนี้ป่วยกายหรือแม้กระทั่งป่วยใจคงหายในเร็ววัน^^
-
บทที่ 17
ช่วงนี้ชีวิตของจอมใจรู้สึกอะไรๆก็ดีก็เจ๋งไปหมด การเรียนก็ผ่านไปได้สวย ถูกหวยอีกต่างหาก?...เอ๊?...อันหลังเหมือนจะไม่ใช่แหะ ไอ้เรื่องถูกหวยนี่ไม่มีนะครับ คนอย่างจอมใจไม่ไม่ต้องพึ่งหวยครับ เพราะเขามีเจ้าพ่อบุญทุ่มอยู่ทั้งคน มีคนนี้เหมือนมีบุญหล่นทับแค่อ้อนนิดหน่อยๆก็มาแล้วครับ คิกๆๆ แต่ก็นะ...ไม่มีใครที่จะให้ของโดยไม่หวังผลตอบแทน เพราะงั้นเวลาอยู่กันตามลำพังสองคนเขาโดนหอมโดนฟัดจนแทบเหี่ยวแห้ง อย่างเช่นตอนนี้ครับ
“อื้อ...พี่ราชันพอแล้วแก้มใจช้ำหมดแล้ว” จอมใจร้องโอดครวญเมื่อริมฝีปากร้อนและไรหนวดจางๆรูดครืดกับแก้มกลมใสจนเป็นรอยแดงๆ
“พี่ขอรางวัลตอบแทนที่เราขอให้พี่ซื้อแผ่นซีดีใหม่ให้เองนะครับ” ดวงตาคมพราวระยับ ไม่ต้องให้ใครมาบอกเขาก็รู้ว่าตอนนี้เขามีความสุขที่สุด เขาทั้งสองคนยอมเปิดใจให้กัน ชายหนุ่มมั่นใจว่านี่คือความรัก...ความรักที่พวกเขาสองคนสร้างขึ้นมาจากความผูกพัน...
“แงะ...พี่ราชันขี้โกง ไหนบอกว่าแค่ทีเดียว” ใบหน้าใสกระเง้ากระงอด จนจอมราชันอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ สองแขนกำยำกอดรัดตัวนุ่มนิ่มไว้แน่นอีกครั้ง
“เอาน่า..พี่ขอกำไรเพิ่มหน่อยนะ” เจ้าหนูหน้าเห่อกับสายตาพราวระยับคู่นั้น พี่ราชันนี่ยังไงเนี่ย ทำคนอื่นเขินอยู่ได้อ่ะ
“ให้อีกแค่ครั้งเดียวนะครับ” คนในอ้อมกอดยอมให้แต่ยังทำหน้าหน้างอนใส่ อีกฝ่ายเลยเลิกแกล้งแล้วก้มลงเอาจมูกโด่งสวยได้รูปสัมผัสกับความหอมอ่อนๆเหมือนเด็กเข้าเต็มปอดกอดจะปล่อยตัวน้อง
“โอเคครับ พี่ไม่แกล้งเราแล้ว” คลี่ยิ้มอ่อนโยนให้ทำเอาจอมใจถึงกับใจสั่น ทำไมถึงได้หล่อแบบนี้นะคนเรา...เจ้าหนูอดยิ้มตอบไม่ได้...
“แหมอารมณ์ดีเชียวพี่ ผิดกับหลายวันก่อนลิบลับเลย” จอมเวทย์เอ่ยทักเมื่อบรรยากาศมาคุนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย
“อือ...” พี่ใหญ่ไม่ได้เอ่ยอะไรมากมาย สายตาจับจ้องไปที่ร่างกลมๆที่คุยจ้ออยู่กับจอมพลที่เพิ่งจะได้กลับบ้านหลังจากหมกตัวอยู่โรงพยาบาลมาเป็นอาทิตย์
“พี่พลผอมไปนะครับ” จอมใจเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วกับพี่ชายคนสวย เขาเห็นเลยว่าพี่ชายซูบลงไปมาก
“หรือครับ?” เสียงทุ้มแอบหวานนิดๆลูบศีรษะทุยสวยเบาๆ
ดวงตาคมของจอมราชันฉายแววยินดีและเขามีความสุขที่มีครอบครัวที่ดีและมีทุกๆคนอยู่ด้วยกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แกดูลั้ลล้าไปหรือเปล่าวะ” เสียงเพื่อนตัวแสบแซวอย่างหมั่นไส้ทำเอาจอมราชันที่นั่งอมยิ้มนิดๆอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมามอง
“อะไร?”
“แหมๆ...หลายวันก่อนแกทำตัวซังกะตายไร้วิญาณ แต่ตอนนี้หน้าบานเป็นกระด้งเลยนะแก” เห็นก่อนหน้านี้จะตายแหล่มิตายแหล่ พอตอนนี้กลับมานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนคนอกหักกลับมามีรักครั้งใหม่ยังไงยังงั้นแนะ
“เออน่า...” คนมีความสุขเอ่ยปัดๆ ตอนนี้เขากำลังอมยิ้มไปกับภาพที่เจ้าหนูน้อยอ้าปากถ่ายรูปที่มหาลัยแล้วส่งมาให้เขาดู
“เออๆแม่งไม่ยุ่งก็ได้วะ ใช่สิเรามันไม่สนิทกัน” เมื่อเพื่อนเริ่มทำตัวตอแหลใส่ จอมราชันจึงต้องหันมาส่งสายตาคมๆคืนบ้าง “ฉันถามหน่อยได้ไหมว่าแกเป็นอะไรว่ะ?”
คราวนี้คนโดนถามทำเพียงแค่ยักไหล่ “ก็เปล่า แค่พี่น้องทะเลาะกัน”
“ห้ะ???” ชินกฤตอ้าปากค้าง “แกเนี่ยนะทะเลาะกับน้อง อายุอานามตั้งปูนนี้แล้วยังมีหน้าไปทะเลาะกับเด็ก” เขาแทบไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองเท่าไรเพราะเพื่อนคนนี้รักน้องยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น กำลังจะอ้าปากถามต่อแต่ว่าเพื่อนรักอีกคนก็เดินเข้ามาขัดเสียก่อน
“โทษทีรอนานไหมวะ งานเพิ่งเคลียร์เสร็จ” จักรภพที่ตามทีหลังเอ่ย
“ไม่ๆ สั่งอะไรเลยดีกว่าไหม?” ชินกฤตที่คงจะหิวตาลายรีบพูด ก่อนจะยกมือเรียกพนักงานมารับออร์เดอร์
หลังมื้ออาหารเที่ยงสามหนุ่มก็ต้องกลับไปเป็นมนุษย์เงินเดือนที่บริษัทต่อ
เวลาเกือบๆสี่โมงเย็น จอมราชันรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของเครื่องมือสื่อสารข้างโต๊ะ ขึ้นชื่อคนโทรที่เขาคิดถึงที่สุด
“ว่าไงครับคนเก่ง” กรอกเสียงนุ่มเข้าไป คุยไปคุยมาได้ความว่าเจ้าลูกหมูขอไปดูหนังกับเพื่อนที่ห้าง เขาเลยแกล้งถามว่าแล้วอย่างไรละ...เสียงใสเริ่มออดอ้อนน่ารักน่าฟัดบอกว่าไปรับหน่อยได้ไหม เฮ้อทำไงได้...ก็ต้องไปสิครับ จอมราชันรับปากน้องน้อยว่าจะไปรับตอนหลังเลิกพอดี ฝ่ายนั้นดีใจใหญ่ทั้งได้ดูหนังแถมไม่ต้องโบกแท็กซี่กลับบ้านเองอีกต่างหาก
หลังจากที่นั่งทำงานมาสักพักใหญ่มองนาฬิกาอีกทีก็เลยเวลาเคารพธงชาติมาสักพักแล้ว จอมราชันจึงตัดสินใจเก็บข้าวของเตรียมกลับ ออกมาหน้าห้องแวะทักทายกับเลขาที่กำลังจะกลับเหมือนกันจึงล่ำลากันตรงนั้น ส่วนเขาก็มุ่งหน้าไปยังห้างใจกลางเมือง แต่เวลาเย็นๆเป็นช่วงที่นรกที่สุดทั้งเหล่านักเรียน นศ พ่อค้าแม่ค้า คนทำงาน เจ้าหน้าที่รัฐ บลาๆๆเดินกันให้ควัก รถก็ติดตามสโลแกนกทม. เฮ้อ กว่าจะวนเจอที่จอดรถในห้างตาแทบลาย
เดินหนีอากาศร้อนอบอ้าวของประเทศไทยเข้าไปพึ่งแอร์ฉ่ำๆของตัวห้างที่คลาคล่ำไปด้วยฝูงชน มือก็กดโทรศัพท์ต่อหาน้องเพราะคิดว่าหนังคงจะเลิกแล้ว
“พี่มาถึงแล้วนะครับ” เมื่อรู้ว่าจอมใจอยู่ที่ไหนขายาวๆก็พาเจ้าของไปทางทิศนั้น
ร้านหนังสือทั้งไทยและเทศขนาดใหญ่ที่มีหนังสือมากมายให้เลือกสรร จอมราชันเดินเข้าไปหาน้องที่กำลังโบกมือมาให้จากในร้านผ่านกระจกอย่างเร็ว
“สวัสดีครับ” จอมใจยกมือไหว้แล้วยิ้มกว้าง
“ครับ เป็นไงหนังสนุกไหม?” พี่ชายถาม
“ก็ดีครับ” แม้หนังจะไม่ค่อยใช่แนวตัวเองเท่าไรแต่จอมใจก็คิดว่ามันก็ไม่ได้แย่มากนัก
“งั้นเรากลับกันเลยไหม?” ปากถามส่วนมือก็อ้อมไปวางบนไหล่มนพลางกระชับเข้าหาตัว น้องน้อยบิดตัวเล็กๆอย่างขัดเขิน
“พี่ราชันอะ อย่าสิ” หน้าหล่อเลิกคิ้วๆอย่างกวน ไม่ใช่ไม่เคยทำแต่คงเป็นเพราะตอนนี้เขาสองคนไม่ใช่พี่น้องอย่างทีเคยเป็นละมั้ง
ร่างสูงไม่ฟังกลับดันร่างกลมๆให้เดินหน้า จอมใจทำเสียงฮึดฮัดนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
...เขาสักไม่แน่ใจแล้วสิว่าเขาชอบพี่ราชันเวอร์ชั่นไหนกันแน่ ทำไมตอนนี้ถึงได้ยียวนกวนประสาทจัง แถมยังๆ...ผีทะเลตลอดเวลา...
หลังจากเดินเล่นต่ออีกสักพัก เจ้าหนูก็บ่นว่าอยากกลับบ้านแล้ว ทั้งสองคนเลยได้เวลากลับกันเสียที กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็เกือบๆสามทุ่ม
“ถึงสักที” จอมใจขยับตัวบิดขี้เกียจนิดหน่อย “ขอบคุณมากนะครับที่มารับ” หันไปเอ่ยกับพี่ราชัน
“ยินดีครับผม”
“อ้าวกลับมากันแล้วหรือ? ไปไหนกันมา?” พอเดินเข้าไปไหนบ้านคุณนวลอนงค์เห็นร่างของสองหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ก็แปลกใจ วันนี้สองพี่น้องหายจ้อยไปไม่ยอมกลับมากินข้าวที่บ้าน
“ใจไปดูหนังส่วนพี่ราชันไปรับกลับครับผม” เจ้าตัวขี้อ้อนได้ทีแจ้นเข้าไปกอดหัวซุกซุน
“อย่างนั้นหรือจ้ะ ไปๆไปอาบน้ำกันได้แล้ว เข้าบ้านมาเหนื่อยๆ” เธอจัดการต้อนสองหนุ่มไปอาบน้ำอาบท่า
“งั้นใจกลับแล้วครับ สวัสดีครับ” เจ้าหนูคิดว่าตัวเองก็ควรจะกลับบ้านไปได้เสียที หันไปยิ้มจะลาพี่ชายแต่ด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวดของชายหนุ่มทำให้จอมใจสงสัย
“เป็นอะไรไปครับ?” จอมใจเอ่ยทำลายบรรยากาศเงียบระหว่างที่จอมราชันเดินไปส่งที่บ้าน
“ทำไมไม่นอนที่นี่ละครับ”
หน้ากลมๆแดงนิด “แหะๆ”
มือใหญ่คว้าร่างกลมๆเข้ามาไว้ในอ้อมแขน “พี่คิดถึงแย่เลย” โอยตายๆๆพี่ราชันกินยาไม่เขย่าขวดหรือไงถึงมาเขย่าหัวใจคนอื่นอยู่ได้อะ
แม้จะเขินแต่เจ้าหนูก็พิงตัวกลับ “เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกันใหม่ครับ”
“มันไม่พอนะสิ” จอมราชันรู้สึกว่านับวันๆเขาจะโลบมากขึ้นทุกที เมื่อก่อนเขาคิดว่าเขามีน้องชายตัวน้อยมาอ้อนมาเล่นซนใกล้มันมีความสุขดี แต่ตอนนี้เขาคิดไกลกว่านั้น
“ฮื้อ...” เจ้าหนูพ่นลมหายใจอย่างเขินๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้าขยับตัวเข้าชิดร่างสูงใหญ่ กลิ่นหอมของน้ำหอมผู้ชายที่คุ้นเคย
“ใจก็คิดถึงพี่ราชันนะครับ” การยอมรับและเปิดใจเป็นสิ่งที่ทำให้ทุกคนมีความสุขจริงๆ
“ครับ...” ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปใกล้ๆจนรู้สึกลมหายใจซึ่งกันและกัน จอมใจหลับตาปี๋เมื่อรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ประทับลงมาที่ปากพร้อมกับอ้อมกอดแข็งแรงที่กอดรัดแน่น จอมใจใจเต้นแทบกระเด็นออกมา พยายามดันตัวออกมาห่างใจหนึ่งก็กลัวคนอื่นมาเห็นแต่อีกใจก็ไม่อยากผละออกจากที่นี่เลย
จอมใจยอมเปิดปากเล็กๆขึ้นเมื่อลิ้นร้อนๆของพี่ชายแตะริมฝีปากอย่างเว้าวอน เขาแทบลืมหายใจเมื่อลิ้นอุ่นๆเข้ามาพันกระหวัด ส่วนจอมราชันรู้ดีกว่าใครว่าน้องชายคนนี้ไม่เคยมีแฟนและไม่มีทางที่จะจูบใครมาก่อน เขาดีใจที่ได้เป็นคนแรกของน้องและจะเป็นคนสุดท้าย เขาสัญญา...ความไม่ประสีประสาของเด็กน้อยทำเอาอารมณ์ชายหนุ่มยิ่งกระพือราวกับไฟ ในตอนแรกน้องยังเงอะงะตามเด็กไม่ประสา แต่พอเขาค่อยๆสอน คนหัวไวก็ค่อยจูบตอบเขาอย่างน่ารักน่าชัง จนผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ เขาหักห้ามใจตัวเองผละออกมาจากอีกฝ่าย
ภาพเจ้าหนูน้อยหน้าแดงปากเจ่อ ที่ดวงตามีน้ำใสคลออยู่ทำเอาเขาแทบหน้ามืด...น่าฟัดจริงๆ อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจุ๊บๆที่ปากเจ่อนั่นอีกสองสามที
“ไปได้ครับ กลับบ้านอาบน้ำนะครับคนเก่ง” จอมราชันพูดเสียงนุ่ม
“ค...ครับ ไปนะครับ” เจ้าหนูที่กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ รีบหันหลังกลับวิ่งไปทางประตูเชื่อมเพื่อกลับบ้านตัวเอง
ดวงตาคมมองจนร่างกลมลับตาแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หันหลังกำลังจะพาร่างตัวเองกลับบ้านเช่นกัน แต่สายตากลับปะทะกับใครบางคนที่ยืนอยู่อีกฝั่ง ดวงตาคมถึงกับเบิกกว้าง ครางเสียงแผ่วเบา
“พ่อ!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จอมราชันไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไร เขารู้แค่ว่าใบหน้ายามโกรธขึงของพ่อนั้นมันเป็นอย่างไร ตั้งแต่เขาจำความได้เขาโดนพ่อดุไม่กี่ครั้ง แต่ไม่มีสักครั้งที่พ่อมองเขาตัวสายตาว่างเปล่าแบบนี้ โกรธแต่เย็นชา เขาตัวสะท้าน
“พ่อมาตั้งแต่เมื่อไรครับ?” เขากลั้นใจถามออกไป
“เมื่อกี้แกทำอะไร!” เสียงพ่อที่เคยอบอุ่นบัดนี้เกรี้ยวกราด
“...” เขาถึงกลับพูดไม่ออก
“ฉันถามว่าแกทำอะไร!” เสียงตวาดย้ำมาอีกครั้ง “แกตามฉันขึ้นมาที่ห้อง เดี๋ยวนี้!”
เขาเดินตามร่างของบิดาขึ้นมาบนห้อง ใบหน้าหล่อเหลาคร่ำเครียด
...ปึง!...
เสียงปิดประตูดังกระแทกความรู้สึกของลูกชายยิ่งนัก เมื่อใบหน้าที่ล่วงเลยตามกาลเวลาแต่หากยังคงแฝงไปด้วยความแกรงขามหันมามองเขม็ง
“เมื่อกี้แกทำอะไรอยู่รู้ตัวหรือเปล่า?” เสียงเรียบเฉยและสายห่างเหินและผิดหวังนั้นทำเอาจอมราชันถึงกับเสียใจ
“ครับ...” เขายอมรับอย่างไม่มีข้อกังขา เขาไม่ได้คิดจะปกปิดแต่อยากรอให้ทุกอย่างพร้อม เขาจะเดินเข้าไปบอกบุพการีด้วยตัวเอง แต่ไม่คิดว่าบิดาจะมาเห็นเรื่องนี้เสียก่อน เป็นเขาเองที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ
“ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะทำแบบนั้น แกรู้ตัวไหมว่ามันทำให้ผิดหวังในตัวแกแค่ไหน” ทุกประโยคทุกถ้อยคำบาดลึกอยู่ในใจร่างสูง
“นั่นน้องชายแกนะ! แกได้ยินที่ฉันพูดไหม! นั่นน้องของแก!”
เขารับรู้และเข้าใจมาตลอดว่านั่นคือน้องชายแต่เรื่องของหัวใจมันข้ามเรื่องพรรค์ไปหมด
“ครับ...ผมรู้ครับแต่ว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปหมดแล้วครับ” จอมราชันกลั้นใจตอบไปตามที่ตัวเองคิดไม่มีอ้อมค้อมซึ่งนั่นไม่ใช่นิสัย
ของเขาเลย เขาแค่หวังให้บิดาเข้าใจและยอมรับ
คุณจอมไตรถึงกับตัวสั่นเมื่อได้ยินคำตอบของลูกชาย เขาไม่เคยคิดฝันว่าบุตรชายคนโตที่เป็นความหวังของครอบครัว ไม่เคยทำให้เขาหรือใครๆผิดหวังนั้นกำลังเสียสติไปหรือเปล่า
“นี่แกยอมรับเรื่องบ้าบอนี่ใช่ไหม?” จอมไตรถามอีกครั้ง เขาแทบลมจับอีกรอบเมื่อลูกชายพยักกหน้าพลางจ้องมองตาโดยไม่หลบแสดงให้เห็นถึงความแน่วแน่ เขารู้ว่าลูกชายคนโตของเขาเป็นคนที่มีจุดยืนไม่ยอมลงให้ใครหากตัวเองลงมือที่จะทำ
“ครับผมรักน้องครับ” คราวนี้ชายหนุ่มพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดอย่างไม่เกรงกลัว “ไม่ใช่แค่รักแบบพี่น้องแต่มันก้าวผ่านจุดนั้นไปอีกครับ ผมแค่อยากมีน้องอยู่ข้างๆตลอดไปครับ” การที่ได้พูดในสิ่งที่ตัวเองคิดก็ให้ความรู้ดีไปอีกแบบ ตอนนี้เขารู้สึกโล่งใจที่สุด
“แต่ฉันไม่ยอมรับ!!!!!”
TBC.
-
เอาละโว้ย คุณพ่อรู้เรื่องแล้ว
พี่ราชันกับน้องใจจะทำยังไงต่อไปนะ
ท่าจะยากแหะ แต่สู้ๆนะทั้งสองคน
-
ไมพ่อไม่ยอมรับอ่ะ ทั้งที่คุณพ่อก็รักทั้ง 2 คนไม่ใช้หรอ
-
คุณพ่อก็รักทั้ง 2 คนไม่ใช้หรอ ต้องยอมรับสิถึงจะถูก^^
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: ทำไงดี ๆๆๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
เพิ่งสารภาพรักเปิดใจกันได้ไม่เท่าไหร่ อุปสรรคมาขวางซะแล้ว แล้วนี่เพิ่งคู่แรกนะคะคุณพ่อ แล้วคุณพ่อจะทำใจได้ไหมเนี่ย
-
:mew1: :mew1:
-
หวายย พ่อมาเจอชอตเด็ด :a5:
อย่าลืมอัพวันที่นะจ๊ะ วันนี้วันที่ 28
-
โธ่ คนมันจะรักันห้ามไม่ได้หรอกนะ
โดยเฉพาะคนเคยใกล้ชิดอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ใจมันก็ออกห่างไม่ได้แล้ว
-
เหมือนตกจากที่สูงค่ะ.....
แบบว่าอบอุ่น หวานจ๊อย ใจคนอ่านนี่สยิวกิ๊ว
แต่แบบว่าเจอฉากหักอารมณ์เหมือนร่วงจากหน้าผาเลยค่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถูกคนเขียนผลักตกเหวค่าาาาาา
คุณพ่อขาาาาา เข้าใจเด็กๆหน่อยสิคะ =3=
-
ตายๆ
คุณพ่อทำไมโหดงี้อะ
ดราม่าแน่นแน่เบย กีสสส
-
โอ้วววววว คุณพ่อไม่เห็นด้วยซะแล้ว พี่ราชันจะทำไง
-
หวานกันอยู่ดีๆ ทำไมคุณพ่อเป็นอย่างนี้น้า
แต่เชื่อว่าพ่อจะเข้าใจ เพราะรักทั้งคู่เป็นทุน
เอาใจช่วยลูกหมูและพี่ราชัน :mew1:
บวกเป็ด
ปล.ที่หัวข้อลืมเปลี่ยนวันที่ค่า :กอด1:
-
ถ้าจะให้ยอมรับ มีข้อแม้ว่า ใจต้องผอมก่อน #ผิด :z6:
-
อยากให้เรื่องนี่น้องจอมใจสุดน่าร๊ากกกกกกก 'ท้อง'ได้จัง คงจะสนุกสุดโคยยยยยยยยย~
-
ลุงไตรใจร้าย
ดีนะที่จอมใจกลับบ้านไปก่อน ไม่งั้นได้ร้องไห้อีกแน่ๆ
-
หวานกันอยู่ดีๆ ทำไมคุณพ่อเป็นอย่างนี้น้า
แต่เชื่อว่าพ่อจะเข้าใจ เพราะรักทั้งคู่เป็นทุน
เอาใจช่วยลูกหมูและพี่ราชัน :mew1:
บวกเป็ด
เรื่องวันที่รับทราบและแก้แล้วค่ะ
อยากอ่านน้องธันว์มากเลยค่ะ ขอตอนพิเศษเพิ่มหน่อยค่าาาา :katai5:
ปล.ที่หัวข้อลืมเปลี่ยนวันที่ค่า :กอด1:
-
กำลังหวาน ๆ อยู่ดี ๆ กลายเป็นดราม่าซะแล้วสิ :katai1: จะหาทางออกยังไงดีจ้ะพี่ราชัน
คุณคนเขียนลืมเรื่องวณิพกไปหรือเปล่า รออยู่น่ะ :mew1:
-
อัยย๊ะ พ่อไม่ยอมรับอะ
-
อั๊ยยะ คุณพ่อไม่ยอมรับ ได้ไงอะ หนูใจออกจะน่ารัก
อ๊ากกก ลุง คิดจะหาลูกสะใภ้น่ารัก น่าฟัด น่ากอดอย่างนี้ได้ที่ไหน
แต่ก็เข้าใจนะ ลูกชายคนโตนิน่า จะให้สืบทอดตระกูล
รออ่านตอนต่อไปน้า
-
กรี๊ดด คุณลุง!! อย่าขัดความสุขของหนูเอ้ย! ความรักของพี่ราชันกับน้องจอมเลยนะค่ะ!! ฮือออ
ไม่ได้อ่านคอมเมนต์อื่นนะคะ ไม่ทราบมีคนบอกรึยัง
แต่มีคำเขียนผิดค่ะ
มันไม่พอนะสิ” จอมราชันรู้สึกว่านับวันๆเขาจะโลบมากขึ้นทุกที เมื่อก่อนเขาคิดว่าเขามีน้องชายตัวน้อยมาอ้อนมาเล่นซนใกล้มันมีความสุขดี แต่ตอนนี้เขาคิดไกลกว่านั้น
น่าจะ โลภ นะค่ะ :D
-
บทที่ 18
[/b]
“แต่ฉันไม่ยอมรับ!”
“แต่พ่อครับ...” จอมราชันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองหมดเรี่ยวแรงได้ขนาดนี้
“แกกำลังหลงผิดนะราชัน”
“พ่อครับแค่การที่เราสองคนรักกันมันผิดตรงไหนครับ”
“ผิดตรงที่แกเป็นผู้ชายทั้งคู่และนั่นก็น้องของแก” จอมไตรรู้ดีว่าแม้ทั้งสองจะไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมาแต่หากเขาไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของเด็กสองคนจะกลายเป็นแบบนี้ได้ และอีกอย่างทั้งคู้ยังเป็นผู้ชาย เขาไม่ได้รังเกียจเรื่องอะไรพวกนี้แต่บางทีหัวอกคนเป็นพ่อแม่มาเจอกับลูกตัวเองก็แทบจะล้มทั้งยืนเหมือนกัน
“แต่พ่อครับ...” เขาแทบหมดกำลังใจ
“ไม่รู้ล่ะ วันนี้แกไปสงบสติอารมณ์แล้วลองคิดทบทวนดูใหม่ไป” เมื่อบิดาโบกมือไล่เจ้าตัวก็ต้องจำใจออกไปแม้จะยังอยากพูดอะไรอีก แต่เขาไม่ต้องการให้บิดารู้สึกแย่ไปมากกว่านี้แล้ว
คล้อยหลังร่างสูงของบุตรชาย คุณจอมไตรถึงกลับนทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ในห้อง น้ำใสๆจากดวงตาคลอออกมา เขารู้ไม่ดีที่ต่อว่าลูกชายขนาดนั้น แต่เขาก็ยังไม่พร้อมที่จะรับฟังเรื่องอะไรอีก เขารู้ดีว่า...พ่อแม่เลี้ยงลูกได้แต่ตัว...เฮ้อเขายังไม่รู้เลยว่าจะเอาเรื่องนี้ไปพูดกับภรรยาและลูกน้องคนสนิทของเขาได้อย่างไร...ว่าลูกชายของทั้งสองครอบครัว...รักกัน!
...เขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดี...
ตอนนี้ขาของจอมราชันแทบจะก้าวไม่ออกหลังจากออกมาจากห้องของบิดา ร่างสูงยืนนิ่งอยู่หน้าห้องไม่ได้ไปไหน มือใหญ่กำมัดแน่นจนข้อขึ้น แต่ใบหน้ากลับเศร้าหมอง เขาไม่อยากเสียน้องไปแต่ก็ไม่อาจเป็นลูกอกตัญญูได้ เขาควรจะเลือกทางไหนระหว่างหัวใจตัวเองหรือความถูกต้อง
“พี่...” เสียงเรียกทุ้มแหบทำให้จอมราชันรู้สึกตัว จอมทัพเดินเข้ามาหาเขา น้องชายคนที่สามไม่ได้พูดอะไรแต่หากทำเพียงจับบ่าและบีบเบาๆ
จอมทัพแม้จะเงียบแต่หากเป็นคนที่เข้าใจเรื่องราวต่างๆได้ดี และถ้าคิดไม่ผิดชายหนุ่มคงได้ยินเสียงเล็ดลอดออกไปบ้างเพราะเขาชอบนั่งทำงานในห้องของตัวเองที่ห่างไปไม่ไกล
“ทัพ...” จอมราชันพูดอะไรไม่ออก เอื้อมมือไปบีบมือน้องชายคืนอย่างเรียกกำลังใจ
“พี่แค่เลือกในสิ่งที่พี่คิดก็พอ ผมคิดว่าพี่จะเลือกสิ่งที่ดีสุด” ไม่ว่าไรเขาก็ยังนับถือพี่ชายคนโตของเขาคนนี้ จอมทัพคิดว่าพี่ชายคนโตเขาเสียสละมามากพอแล้ว จอมราชันต้องเข้าบริหารบริษัทพร้อมกับบิดาเพื่อให้น้องๆคนอื่นมีโอกาสได้เรียนในสิ่งที่ชอบ บ้านเขาไม่ใช่ว่าเป็นละครน้ำเน่าที่พ่อแม่ฝากความหวังทุกอย่างที่ลูกชายคนโต แต่โชคดีที่พี่ชายของเขาไม่ได้คัดค้านเรื่องที่จะต้องเรียนสาขาบริหารเพื่อเอามาทำงานและปล่อยให้น้องคนอื่นได้เรียนอย่างทีชอบ ก็โชคดีไป แต่อย่างไรก็ตามพวกเขาทุกคนก็ยังคงรู้สึกขอบคุณพี่ชายคนนี้เสมอไม่ว่าเมื่อไร
จอมราชันคลี่ยิ้มเนือยๆให้ก่อนจะแยกย้ายไปตามห้องของตัวเอง ร่างสูงเดินกลับถึงห้องตัวเองด้วยหัวใจอันหนักอึ้งไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
ด้านเจ้าหนูเดินฮัมเพลงอารมณ์ดีตัวหอมฟุ้งออกมาจากห้องน้ำ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนปาป๊าหม่าม้าสังเกตเห็นได้ หลายวันก่อนก็ดูเหมือนวิญญาณออกจากร่าง แต่พอช่วงนี้ก็กลับมาร่าเริงอย่างเคยหรือาจจะมากกว่าเดิมก็ได้ละมั้ง
“วันนี้ดูอารมณ์ดีเชียวนะ” ประสิทธ์พอเห็นเจ้าลูกชายเดินแก้มตุ่ยออกมากก็แซว
“แหะๆๆ” คนถูกทักยิ้มกว้างให้
คนเป็นได้แต่เอามือขยี้ผมนิ่มๆนั่น ดีแล้วที่ลูกชายเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ทำหน้าอมทุกข์แบบนั้นอีก...
“เป็นอะไรไปครับท่านประธาน?” คนถูกถามสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองลูกน้องคนสนิท
“คิดอะไรเพลินๆนิดหน่อยน่ะ” จอมไตรปฏิเสธแต่หากก็ไม่สามารถกำจัดความคิดที่อยู่ในหัวตอนนี้ออกไป
“ท่านแน่ใจนะครับ?”
“อืม...ก็นะ...ถ้าแบบว่ามีคนที่เราคาดหวังกับเขามาตลอดกลับมาทำให้เราผิดหวัง นายจะทำอย่างไร?”
“ท่านหมายความว่า...”
“ก็คนคนนั้นเขาเลือกเดินทางที่ฉันคิดว่ามันไม่ถูกต้องน่ะสิ” มาถึงตอนนี้ประสิทธ์เงียบลงไป เขาคิดว่าท่านประธานคงมีเรื่องทุกข์
ใจถึงเอามาปรึกษาเขาแบบนี้เพราะส่วนใหญ่ท่านเป็นคนที่แก้ปัญหาได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ แต่พอท่านประธานเห็นลูกน้องคนสนิทเงียบไปเขาก็ตัดบท แต่หากต้องชะงักเมื่อประโยคหนึ่งที่ได้ฟัง
“แม้ว่าทางที่เขาคนนั้นเลือกเดินมันจะไม่ถูกต้องในสายตาท่าน แต่หากทางเดินทางนั้นไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ทำไม...ท่านไม่เปิดใจลองให้เขาเดินออกเส้นทางบ้างละครับ บางทีคนเราก็ไม่ได้เดินเป็นเส้นตรงเสมอไป คดเคี้ยวไปบ้างแต่ระหว่างทางมันคือชีวิตที่เขาต้องได้พบเจอไม่ใช่หรือครับ” ประสิทธ์ยิ้มนิดๆให้กับเจ้านาย
จอมไตรนิ่งคิดกับคำพูดของอีกฝ่าย...หรือเขาควรจะทำอย่างที่ประสทิธ์แนะนำ?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่ราชันเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” จอมใจถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพี่ชายนั่งเหม่อผิดปกติ วันนี้จอมราชันอุตส่าห์ไปรับที่มหาลัยแล้วพามานั่งละเอียดไอศกรีมเล่นที่ห้างแต่ดูท่าเจ้าตัวไม่ได้มีกะจิตกะใจจะมานั่งสักเท่าไรเพราะเห็นเอาแต่เหม่อมานานแล้ว
“เปล่าครับ” ปฏิเสธแต่ดวงตาที่อมทุกข์นั้นไม่สามารถปิดเจ้าหนูได้เลย...ก็แน่ละเขาอยู่กับพี่ราชันมาตั้งแต่เกิด รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว
“แน่ใจนะครับ?” ขอเซ้าซี้หน่อยเผื่อได้คำตอบ
“ครับ...” จอมราชันตอบรับและยิ้มให้แต่ดูยังไงก็เป็นยิ้มที่ไม่มีชีวิตชีวาสักนิด จอมใจเอื้อมมือไปกระชับมือแกร่งราวกับจะถ่ายทอดกำลังใจไปให้
“ยิ้มหน่อยสิครับ...นะ” อ้อนนิดหน่อยพี่ราชันก็ยิ้มแล้ว ชายหนุ่มส่ายหัวกับความขี้อ้อนของน้องน้อยสุดที่รัก ก่อนที่ร่างกลมจะกลับไปมีความสุขกับถ้วยขนมตรงหน้าต่อ ปล่อยให้ร่างสูงจ้องมองใบหน้าร่าเริงนั่นแล้วบอกกับตัวเองว่าเขาจะเข้มแข็งและคุยกับบิดาอีกสักครั้งเพื่อความสุขของพวกเขาสองคนและครอบครัว
หลังจากเดินเล่นอีกนิดหน่อยพี่ใหญ่ก็พาน้องกลับบ้าน แต่พอลงจากรถตอนถึงบ้านเท่านั้นละ เขาแทบก้าวขาไม่ออกเมื่อเห็นร่างสูงสมส่วนของบิดาที่นั่งอยู่บนโซฟาเหมือนว่ากำลังพวกเขาอยู่ ข้างๆมีมารดาเขาที่นั่งหน้านิ่งมองมาที่เขาและน้องด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“สวัสดีครับลุงไตรป้านงค์” จอมใจยกมือไหว้อย่างร่าเริงโดยไม่ได้สังเกตถึงบรรยากาศผิดปกติ
“นั่งก่อนสิทั้งสองคน” คุณจอมไตรเอ่ยเสียงเรียบ เจ้าหนูขมวดคิ้วเล็กๆเมื่อเห็นว่าบรรยากาศแปลกไปแต่ก็นั่งลงข้างๆพี่ใหญ่ แอบเหล่คนข้าตัวที่นั่งทำหน้าเครียดจนน่ากลัว พอมองไปอีกฝั่งก็เจอหน้าขรึมๆของผู้ใหญ่สองคน แล้วลอบถอนหายใจนิดหน่อย...นี่มันเกิดอะไรขึ้น!
“เอาล่ะ พ่อจะไม่อ้อมค้อมนะ” จอมไตรเปิดประเด็นก่อน “เรื่องระหว่างเราสองคนมันเป็นยังไงมายังไง เล่ามาให้ฟังสิ” จอมราชันเกร็งขึ้นแต่ไม่ได้มีสีหน้าอะไรผิดกับร่างกลมๆที่นั่งอ้าปากค้างไปเรียบร้อยแล้ว
...ที่ลุงไตรถามแบบนี้มันหมายความว่า...
“งั้นผมก็ตอบตามตรงนะครับ เราสองคนรักและผูกพันมานานและเรารู้ตัวแล้วว่าความรู้สึกที่เรามีให้กันมันไม่ใช่แค่พี่น้องครับ...”
เฮ้ย...ทำไมพี่ราชันถึงพูดเรื่องนี้ออกไปละ เขาเคยคุยกันไว้ว่าจะรอเวลาอีกสักหน่อยแล้วจะค่อยๆบอกเรื่องนี้กับผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย แต่นี่เห็นทีจะไม่ใช่แล้วแหะ...ตัวกลมๆถึงกับเกร็งตามพี่ชายอย่างห้ามไม่อยู่ รู้สึกว่าร่างกายเย็นเฉียบ พอเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าลุงไตรที่ยังคงมีสีหน้านิ่งไม่หายและหน้าของป้านงค์ที่ก็ดูจะตกใจไม่แพ้กัน
“...” บรรยากาศเริ่มจะแย่ลงเรื่อยๆ
จอมใจเห็นป้านงค์ของตัวเองน้ำตาไหลออกมาแต่ไม่ได้พูดอะไร จอมราชันก็ยังอึ้ง เขารู้ว่าเรื่องนี้ทำให้พ่อแม่เขาเสียใจมากแค่ไหน แต่เขายังไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองควรจะทำอย่างไร รู้เพียงเลือกที่จะทำอย่างที่ใจตัวเองคิด ในที่สุดร่างสูงก็ขยับลงมานั่งคุกเข่าด้านล่างก่อนจะก้มลงกราบแทบเท้าของบิดามารดา
“ผมรู้ว่าผมเป็นลูกอกตัญญู แต่ได้โปรดเถอะครับ ขอให้เราได้รักกันเถอะครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงเครือ ด้านจอมไตรถึงกับนิ่งงันแต่ทางคุณนายของบ้านรีบเข้ามาพยุงตัวลูกชายขึ้น
“ลุกขึ้นมาลูก...แม่ไม่โกรธ ไม่ว่าลูกแม่จะเป็นอย่างไรแม่ก็ยังรักลูกนะ” เธอลูบใบหน้าคมของลูกชาย...มองใบหน้าของคนที่เธอเฝ้าดูฟูมฟักมาตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอย ตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ที่น่าภูมิใจ ความสุขของลูกคือความสุขของพ่อแม่ ถ้าลูกมีความสุขไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไรพ่อแม่ควรยินดีและเจือจุน
จอมใจก็รีบลงไปนั่งด้านล่างข้างๆพี่ชายบ้าง “ใจขอโทษครับ...ใจรักพี่ราชัน ใจอยากอยู่กับพี่ราชันครับ” ตากลมโตแดงก่ำพร้อมกับน้ำตาไหลมาไม่ขาดสาย เขาเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่าถ้าต้องแยกห่างจากพี่ชายหรือแค่คิดว่าชายหนุ่มจะไม่มาโอ้เอาใจเขาอีกแล้ว ใจมันรู้สึกหน่วงๆไปหมด
ร่างกลมๆสะอื้นอย่างน่าสงสาร สำลักน้ำหูน้ำตาไอค่อกแค่กจนจอมราชันต้องเข้ามาปลอบ “ชู่ว...นิ่งนะเด็กดี หายใจเข้าลึกๆ นิ่งเสีย...” ปลอบเสียงอ่อนโยนข้างหูเล็กพลางกระชับร่างกลมนิ่มเข้าตัวเอง ลูบแผ่นหลังน้องอย่างเบามือ จอมใจเมื่อรู้สึกว่ามีกำลังแล่นเข้ามาก็ค่อยๆหยุด
หนุ่มใหญ่ในห้องนั้นนั่งมองทั้งสองคนก่อนสูดลมหายใจเข้าปอด “ราชัน...สัญญากับพ่อมาอย่างหนึ่ง” น้ำเสียงจริงจังทำให้ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองบิดาแต่หากมือก็ยังกระชับร่างน้องไม่ห่าง ใบหน้ากลมใสที่แดงก่ำก็เงยหน้าขึ้นมาอีกคน
“ถ้า...รักน้อง...ก็ขอให้ดูแลน้องให้ดีและดีกว่าเดิมกว่าที่ผ่านๆมา” ใบหน้าที่มีริ้วรอยตามกลายเวลาแต่ยังแฝงไปด้วยความน่าเกรงขามคลี่ยิ้มออกมาในที่สุด...เขาว่าการลองเปิดใจอาจจะทำให้หลายๆฝ่ายมีความสุข ไม่ยึดติดกับอะไรเดิมๆ และเขาก็ได้เห็นรอยยิ้มทั้งน้ำของลูกชายและหลานที่เขาเอ็นดูที่ตอนนี้กำลังเลื่อนขั้นมาเป็นลูกสะใภ้?...เอ๊ะ...หรือว่าลูกเขย?...แต่ถ้าทางงคงเป็นอย่างแรกมากกว่ามั้ง...ช่างเถอะคิดไปก็ปวดหัว ปล่อยให้เป็นเรื่องของเด็กสองคนเถอะแค่นี้ผมก็จะหงอกอยู่แล้ว
“ข...ขอบคุณมากครับ” ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาคิดว่าน้ำตาจะหลั่งออกมาได้ขนาดนี้ เขาไม่ใช่ไม่เคยร้องไห้ แต่ด้วยความที่เป็นพี่ชายคนโตจึงต้องทำตัวให้เข้มแข็งที่สุด
จอมราชันหันไปขอบคุณมารดาอีกครั้งก่อนจะหันมามองหน้าน่ารักนั่นที่กำลังคลี่ยิ้มอย่างดีใจ “พี่จ๋า...” จอมใจรู้สึกว่าเขาอยากจะอ้อนพี่ชายขึ้นมาทันที
แขนแข็งแรงกระชับร่างน้องแน่นขึ้นก่อนจะฝังจมูกโด่งสวยลงบนกลุ่มผมสลวย รู้สึกราวกับเขาได้ของสำคัญมาในมือโดยสมบูรณ์ จอมใจกดหน้าตัวเองกับแผ่นอกกว้างที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเสมอ สายตาคมเข้มเงยหน้าขึ้นไปสบดวงตาของบุพการีก่อนจะก้มศีรษะให้อย่างซาบซึ้ง
...พ่อแม่ไม่ได้อยากได้อะไรเลยนอกจากความสุขของลูก...
TBC. :L1:
-
ดีใจจังเลย :monkeysad: ไม่อยากให้ใจลำบากใจนะ
-
Hurayyy :katai2-1:
-
:ling3:
ซาบซึ้งปลื้มปริ่มกับพ่อมาก
ในที่สุดพ่อแม่ก็เลือกความสุขของลูก :L1:
ความรักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่เสมอ
ตอนนี้เข้ากับวันพ่อที่สุดเลย
:กอด1:
บวกเป็ด
-
ซึ้งกับความรักของพ่อกับแม่มาก
ดีใจด้วยพี่ราชันน้องใจ
อ้อนพี่ราชันเลยนะน้องใจ
คงเหลือที่บ้านน้องใจ
-
:o8: :-[
-
เย้ พ่อยอมรับแล้ววว :hao7:
-
ตรงกับวันพ่อพอดี ความรักของพ่อไม่มีอะไรมากไปกว่าเห็นลูกมีความสุข
-
ดีใจกับน้องใจกับพี่ราชัน
:กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณคุณพ่อที่เข้าใจ อ๊ากกกกก
จบดราม่าแล้วใช่ไหมอ่ะ
-
ตอนใจร้องไห้ คนอ่านก็น้ำตาซึม
ดีแล้วล่ะ ที่พ่อแม่เข้าใจ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เย้ๆๆๆๆ ลูกมีความสุข พ่อแม่ก็มีความสุข
ต่อไป ใจกับราชันต้ิองเจออะไรอีกเยอะ
ต้องรักกันให้มากๆกว่าเดิมนะ
-
ปลาบปลื้มและดีใจแทนทั้งสองครอบครัวน่ะ เราว่าพ่อแม่ของจอมใจต้องระแคะระคายมาบ้างแล้วล่ะ ไม่งั้นคงไม่พูดกับทางจอมไตรแบบนั้นหรอก ดีจังที่ไม่ต้องกินมาม่านาน ๆ :mew1:
-
โล่งอก นึกว่าจะดราม่ายาว
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เย้เย้ คุณพ่อยอมรับแว้วววว
-
สวัสดีค่ะ วันนี้เอาตอนใหม่มาลงค่าาาาา
ขอบคุณที่ยังติดตามและให้กำลังใจนะค่ะ :hao5:
ปล. มีหลายท่านถามเรื่องน้องเปาเปามาค่ะ ยังไม่เลิกแต่งค่ะ
แต่ว่าอยากให้น้องใจจบไปก่อนแล้วจะมาต่อเรื่องน้องเปากะท่านอ๋องนะค่ะ
เรื่องจอมใจนี่อีกไม่นานก้จะจบแล้วค่ะ :mew3:
บทที่ 19
“ที่ฉันกับนงค์มาในวันนี้คือจะมาพูดเรื่องของราชันกับเจ้าใจน่ะ”วันนี้ครอบครัวสุทธิไพศาลเกือบทั้งครอบครัวนั่งรวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านหลังกะทัดรัดที่ติดกันจนดูแคบลงไปถนัดตา สมาชิกประกอบด้วยจอมไตร นวลองนงค์ จอมทัพ และพี่ใหญ่จอมราชัน ส่วนจอมพลกลับบ้านมาตามคำเรียกร้องของที่บ้านแค่หนึ่งวันแล้วก็ต้องกลับไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลต่อในเช้านี้ ส่วนจอมเวทย์มีเรียนชดเชยเลยไปมหาลัยแต่เช้า ด้านของบ้านวีระก็มีปาป๊าหม่าม้าและเจ้าหนูจอมใจนั่งตัวกลมอยู่
“ครับ?” ประสิทธ์ออกแนวจะงงๆเพราะอยู่ๆเจ้านายก็เล่นบุกบ้านเข้ามาแต่เช้าวันเสาร์โดยที่เขายังครึ่งหลับครึ่งตื่นด้วยซ้ำ พอรู้ว่าท่านประธานมานั่นแหละแทบจะล้างแปรงฟันไม่ทัน ตอนนี้ยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลยว่าเจ้านายพูดเรื่องอะไรอยู่...ราชันกับเจ้าใจ?
“คืออย่างนี้นะแม่อร วันนี้ฉันกับคุณไตรจะมาขอน้องใจให้ราชันเขานะ สองคนนี้เขาชอบพอกันอยู่” ปาป๊าหม่าม้าฟังแล้วแทบตกเก้าอี้ อาการคล้ายๆกับหนุ่มจอมทั้งหลายที่ได้รู้เรื่องเมื่อวาน
“นั่งก่อนทุกคน” คุณจอมไตรเรียกให้ลูกของตัวเองนั่งลงทั้งสี่คน จอมไตรถึงกับเรียกระดมพลจอมทั้งสี่มาประชุมเรื่องสำคัญ จอมพลคนตาหวานส่งสายตางงไปให้น้องชายคนที่สี่ที่ก็ทำหน้าเหมือนตัวเองเปี๊ยบ
“พ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ?” จอมพลถาม ถึงขนาดโทรศัพท์เรียกเขากลับมาจากโรงพยาบาลนี่คงมีเรื่องอะไรแน่นอน ในบรรดาหนุ่มๆมีเพียงจอมทัพคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาและสายตายังคงเรียบเฉยตามแบบฉบับเจ้าตัว
“เรื่องนี้พ่อขอให้ราชันเป็นคนพูดก็แล้วกัน” สายตาที่ผ่านสิ่งต่างๆมาโชกโชนเหลือบมองไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่อีกฝั่งก่อนจะพยักหน้าให้อีกฝ่ายนั่งลง น้องๆมองไปทางเดียวกันหมด ในใจก็สงสัยถึงเรื่องที่พี่ใหญ่ของบ้านจะพูดถึง
“คืออย่างนี้นะทุกคน พี่รู้ว่ามันอาจจะยากที่จะให้ทุกคนยอมรับ...” น้ำเสียงเคร่งเครียดที่ทำเอาน้องทั้งสามคนแทบลืมหายใจเพราะปกติพี่ชายจะให้มาดธุรกิจแบบนี้นอกบ้านเท่านั้นแต่ในบ้านแล้วกลายเป็นพี่ชายที่อบอุ่นของน้องเสมอ
ภาพที่น้องตั้งใจฟังเขาอย่างใจจดใจจ่อทำเอาร่างสูงหายใจไม่ออก เขายังไม่รู้เลยว่าน้องๆจะรับเรื่องนี้ได้มากแค่ไหนกัน
“คือ...พี่...”
ริมฝีปากสวยได้รูปอ้ำอึ้งไม่ยอมเอ่ยออก ทำเอาคนที่ฟังลุ้นใจหาย จนสุดท้ายคนที่ใจร้อนก่อนใครเพื่อนก็คือจอมไตร
“โอย...เจ้าราชันก็บอกน้องไปสิว่าเรากับเจ้าใจเป็นแฟนกันอะไรทำนองเนี้ย” แหมทีกับพ่ออย่างเขานะพูดมาได้เต็มปากเต็มคำ หัวใจคนแก่แทบจะวายหลายรอบ แต่พอทีนี้กลับพูดไม่ออกซะงั้น สองมาตรฐานชัดๆ
“อ้อ...ก็แค่นั้น” จอมเวทย์ที่ผ่อนร่างกายลง แหม...เล่นเอาใจหายใจคว่ำ...ไอ้เรานึกว่าอะไรก็แค่พี่ราชันมีแฟนแล้วซึ่งก็คือ...เจ้าใจ...???
...ว่าอะไรนะ!?...
“พ่อว่าอะไรนะครับ” จอมเวทย์รู้สึกหูเพี้ยนขึ้นมากะทันหัน จอมพลที่ว่าตัวเองไม่ค่อยจะมีปัญหาด้านการรับรู้ถึงกับต้องแคะหูตัวเองอีกสองที
จอมราชันกระแอมเล็กน้อย ขยายความให้กระจ่าง “คือพี่กับใจเรากำลัง...คบกัน” สายตาคมจ้องมองปฏิกิริยาของน้องๆที่กำลังทำหน้าเหมือนปลาทองขาดอากาศมากขึ้นเรื่อยๆ ยกเว้นจอมทัพที่เหยียดยิ้มเล็กๆตามแบบฉบับเจ้าตัว
น้องชายคนที่สี่ยกมือขึ้น “เดี๋ย...เดี๋ยวนะ...พี่...ใจ...คบ...???” นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น บแกเขาทีว่านี่มันละครลิงไม่ก็พี่ชายกับพ่อเขากำลังเมาดิบ แต่หากต้องยอมรับความจริงเมื่อทั้งสองคนพยักหน้าให้
“พี่อยากให้พวกนายรู้และไม่อยากปิดบังและอยากให้พวกนายเข้าใจ” พวกเขาสามคนถึงกับหายไม่ออกเมื่อพี่ชายพูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน
“ครับ พวกผมเข้าใจ” คุณหมอยิ้มอ่อนๆให้ จอมทัพและจอมเวทย์มองหน้ากันก่อนจะเดินเข้าไปใกล้พี่ชาย
“พวกผมรักพี่และพวกเราก็ยอมรับครับ” ทั้งสี่หนุ่มจับมือกันแน่นจนบิดาน้ำตาซึม...เขารู้สึกดีใจที่สามารถเลี้ยงดูหล่อหลอมให้ทั้งสี่คนรักกันกลมเกลียวและช่วยเหลือซึ่งกันและกันขนาดนี้ นับครั้งได้ที่เห็นหนึ่งในสี่หรือใครบางคนทะเลาะเบาะแว้ง เลี้ยงลูกให้เป็นคนดีคือความภาคภูมิใจของพ่อแม่จริงๆ
สามหนุ่มจอมยิ้มกว้างให้กับพี่ชาย ก่อนที่จอมเวทย์ที่เด็กที่สุดจะกอดหมับเข้าที่ร่างสูงพอๆกันของพี่ชายเหมือนตอนเด็กๆ
...ขนาดไอ้จ้ำหม่ำมันเป็นแค่น้องทุกคนยังโอ้ขนาดนี้ ถ้าเลื่อนมาเป็นสะใภ้นี่...ไม่อยากคิดเลยวุ้ย...
จอมเวทย์ทำหน้าสยองพิลึก...
“...” ประสิทธ์และอรอุมาถึงกับนิ่งงัน จอมใจที่ยืนอยู่ด้านหลังเพื่อสละที่ให้กับผู้ใหญ่นั่งถึงกับเกร็งขึ้นมาทันที เขากลัวว่า
พ่อแม่จะรับไม่ได้ขึ้นมาแต่หากสายตาคมที่ทอดมองมาจากร่างสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทำให้ใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
“ท่านหมายความว่า...” ประสิทธ์ถาม “เจ้าใจกับราชันรักกันอย่างนั้นหรือครับ?” พูดพลางเหลือบสายตาไปที่ลูกชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง ซึ่งเจ้าตัวก็หลบสายตาเขาพัลวันแล้วก้มหน้าราวกับย้อนไปเป็นเด็กตัวน้อยที่กำลังทำผิด
“ใช่ พวกฉันเลยจะมาขออนุญาตให้พวกเขาสองคนได้คบกันและให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้รับรู้” นายจอมไตรทำหน้าขึงขังขึ้นมาโดยที่มีจอมราชันที่นั่งอยู่ก็เอ่ยออกมา
“ผมอยากขอให้อาประสิทธ์กับน้าอรได้รับรู้เรื่องนี้ ผมจะเข้าทางผู้ใหญ่เพื่อให้ไม่ให้เกิดคำครหาใดๆ” น้ำเสียงจริงจังที่จอมราชันให้รวมทั้งสายตาที่ฉายแสงกล้าจนปาป๊าหม่าม้ารู้สึกถึงความตั้งใจจริงของชายหนุ่ม
พวกเขาทั้งสองคนไม่เคยคิดเลยว่าแทนที่จะยกขันหมากไปขอลูกสาวคนอื่นแต่กลับโดนครอบครัวบ้านใกล้เรือนเคียงมาบอกว่าขอลูกชายเข้าซะงั้น เขาไม่ใช่ว่าจะรังเกียจหรือว่าอะไรแต่หากเขารู้ว่าลูกชายของเขานั้นเชื่อฟังพี่ชายคนโตที่สุด เลยออยากจะขอคำตอบที่แน่ชัดว่าจอมใจไม่ได้คล้อยตามแต่เป็นสิ่งที่ตัวเองได้ตัดสินใจลงไป ถ้าเป็นเช่นนี้พ่อแม่คงไม่คิดจะห้ามอะไรเพียงแค่คอยดูอยู่ห่างๆ คอยช่วยประคับประคองความรักของทั้งสองให้ถึงฝั่ง
“แล้วใจรักพี่เขาใช่ไหมครับ?” ปาป๊าถามลูกชายที่ยืนตัวเกร็งอยู่ด้านหลัง จอมใจสบตาของบิดาที่ทอดมองมาอย่างสงบแล้วพยักหน้า
“ใจอยากอยู่กับพี่ราชันครับ” เขารักพี่แต่เลือกตอบแบบอ้อมไปนิด มันเขินนะที่จะมาบอกรักโต้งๆกับคนทั้งบ้าน
ประสิทธ์พอได้ยินก็ยิ้มน้อยๆ หันไปมองภรรยาที่นั่งมองมาอยู่ แล้วหันไปสบตาท่านประธานใหญ่ที่นั่งฝั่งตรงข้าม “ทางผมก็คงไม่มีปัญหาอะไรครับ” มันอาจจะดูง่ายไปที่จะให้ลูกชายคนเดียวคบกับผู้ชายที่อายุห่างกันเยอะ แต่เขาเชื่อว่าพี่ใหญ่จะดูแล รักและเอาใจใส่น้องได้ดีแน่นอน แม้ว่าจอมใจจะยังวัยรุ่น ความคิดความอ่านอาจจะยังไม่พอ ใจร้อน ผิดพลาดบ่อยแต่หากจอมราชันจะช่วยสอนน้อง ทั้งสองคนจะก้าวไปพร้อมกันอย่างแน่นอน
รอยยิ้มกว้างถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าคมเข้ม ร่างสูงขยับตัวลงมานั่งลงกับพื้น ก่อนจะพนมมือไหว้ “ผมขอบคุณที่อาประสิทธ์และน้าอรอนุญาตให้เราสองคนคบกันครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลน้องให้ดีที่สุดครับ” หนักแน่นและฝังลุกลงไปในจิตใจทุกคน
ผู้ใหญ่ทั้งสองก็ยิ้มเมื่อเห็นร่างกลมนุ่มนิ่มเดินอ้อมมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างสูง “ใจก็ขอบคุณมากครับ”
...แค่ทุกคนยอมรับเขาก็ดีใจที่สุดแล้ว...
“ทุกอย่างก็จบลงอย่างสวยงาม” จอมเวทย์นั่งสะบัดต้นเล็กน้อย...อยู่ท่ามกลางบรรยากาศแบบนั้นทำเอาเครียดไปเหมือนกันนะ
“หึ...” เสียงหัวเราะในลำคอของจอมทัพดังลอดออกมา ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะคิดว่าเจ้าตัวทำเสียงเหมือนเยาะเย้ย แต่คนในบ้านรู้ดีว่านี่คือ...ความพอใจที่จอมทัพแสดงออกมา
จอมเวทย์หันมามองหน้าพี่ชายคนที่สาม “ไม่เคยคิดฝันว่าจะมีพี่สะใภ้อายุห่างจากตัวเองขนาดนี้ แถมยังเป็นเจ้าลูกหมูที่ตีกันมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่รู้พี่ราชันหน้ามืดไปคว้ามาได้ไง...หึๆ” พูดเสียงเหนื่อยใจไปอย่างนั้นแต่ที่จริงก็ยินดีกับทั้งสองคนนั้นด้วยอยู่ลึกๆ ชีวิตของพวกเขาผูกพันกันมานานกว่าที่ทุกคนจะคาดเดา
ด้านพี่ใหญ่และน้องเล็กที่กำลังนั่งเล่นอยู่บนห้องของเจ้าหนู หัวเราะคิกคักกันใญ่เมื่อร่างกลมๆถูกมือใหญ่หนาจี้เข้าที่เอว
“ฮ่าๆๆ...อย่า...จิ...จักจี้น้า...” เจ้าหนูดิ้นดุกดิกหัวเราะปากกว้าง
“ยอมยังๆ”
“ยอม...แล้วๆๆ” ยกธงขาวยอมแพ้อย่างปราชัย ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะดิ้นไปมา ลุกขึ้นมาจัดทรงให้รียบร้อย หากสายตาก็สบกับดวงตาคมที่ทอดมองมาอย่างอบอุ่น
“คิกๆ...” ยิ้มเขี้ยวแพลมให้พี่ใหญ่ทีหนึ่ง
“ขี้อ้อนจริงเรา” จอมราชันอดไม่ได้ที่จะขยี้ผมสลวยนั่น ก่อนจะจับแก้มใสๆ “พี่ดีใจนะที่เรายังได้อยู่ด้วยกันแบบนี้”
จอมใจรับรู้ถึงความยินดีและความสุขในน้ำเสียงนั่นอย่างเต็มเปี่ยม ดวงตาคมเป็นประกายแวววาว คลี่ยิ้มมาให้อีก โอย...ใจละลาย เจ้าหนูอดใจไม่ได้หอมแก้มสากไปหนึ่งที แต่กลับโดนร่างสูงหมั่นเขี้ยวจัด ฟัดกลับจนแก้มแถมยุบ
เสียงหัวเราะดังลั่นจากเจ้าจอมแสบดังไปทั่วห้องพร้อมกับละอองความสุขที่ตลบอบอวล
TBC. :mew1:
-
แต่งงานเลยๆ 55555
-
:-[
ทางโล่งปลอดโปร่ง
-
พ่อแม่จอมใจ ใจดีจะตายยอมรับอยู่แล้ววว :mew1:
-
ดีใจกับน้องจอมใจด้วย :mc4:
:mew1: :mew1:
-
ได้เวลาร่วมหอลงโรง ฮี่ๆ o18
-
ไฟเขียวผ่านตลอด
เป็นครอบครัวสุขสันต์จริงๆ
ขอพี่ราชันสวีทน้องใจหน่อยจ้า
-
พรีฮันนีมูนเลยจ้า
-
น่ารักวุ้ย อยากฟัดแก้มน้องใจบ้างจัง o18
บวกเป็ด
ปล.ขอฉากสวีทๆบ้างนะคะ
:กอด1:
-
จะมีเข้าหอไหมหว้าาาาา :hao6:
-
แต่งกันเลยดีกว่าค่ะ
555555 อ่านตอนต้นๆฮาา หลังๆนิมดขึ้นอะ หวานเชียวว
-
รอๆๆ
-
แหม
หวานกันขนาดนี้
ไม่กลัวคนอื่นเขาอิจฉาบ้างเลยเหรอคะ 555
-
อ่านไปก้อเขินไปแทนทั้งคู่น่ะเนี่ย :mew3: เหมือนราชันเลี้ยงต้อยเลยน่ะ ชอบ ๆ :mew1: แล้วต่อไปจะมีคู่ของแต่ละคนใช่ไหม ยังไงถ้าจบจอมใจแล้วแวะไปแต่งเรื่องวณิพกต่อน่ะจ้ะ ไม่อยากรอให้ครบทุกคู่น่ะ นานเกิน :hao5:
-
แฮปปี้ๆ
-
ขออภัยที่มาช้าค่า :ling3:
บทที่ 20
“ไม่ไหวแล้ว อะ...อาๆๆๆๆ” เสียงร้องครวญครางดังไม่ขาดสาย ร่างกลมๆเกร็งเล็กน้อย ใบหน้าเริ่มเหยเกบิดเบี้ยวราวกับเจ็บปวดอะไรสักอย่าง ตากลมน้ำตาคลอเบ้าอย่างน่าสงสาร “พี่ราชัน ใจไม่ไหวแล้ว...” เสียงอ้อนน้อยๆ ช้อนตาที่มีน้ำใสๆมองร่างสูงใหญ่ที่มองอยู่
“อดทนหน่อยนะครับ ใกล้เสร็จแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยปลอบ มือใหญ่ลูบแก้มกลมยุ้ยนุ่มนิ่มเบาๆ
“แต่...” เจ้าหนูน้อยหน้าเบ้ “อึก...ใจ...” ขยับตัวเล็กน้อย
“ทนอีกนิดเดียวเองครับ คนเก่ง...”
“แต่...ใจไม่ไหวแล้วจริงๆนี่ครับ”
“อะไรกันคนเก่ง แค่นี้ก็หมดแรง” พี่ใหญ่กระเซ้า
“ใจเหนื่อยแล้วอ่าครับ” เสียงออดอ้อน ขยับเข้าไปใกล้ร่างใหญ่มากขึ้น สายตาคมกริบมองอย่างเอ็นดู
“เอาน่า อีกสามวันก็สอบเสร็จแล้ว” มือใหญ่พลิกหนังสือที่น้องเอามาตั้งเอาไว้บนโต๊ะดูทีละเล่ม แต่ละเล่มเกี่ยวกับโปรแกรมมิ่ง แคลคูลัส และอื่นๆจิปาถะ “อ่านหนังสือจบแล้วพี่พาไปกินขนม”
พอพูดแค่คำว่า ‘ขนม’ สายตากลมโตกลับมาเจิดจ้า ใบหน้าห่อเหี่ยวกลายเป็นยิ้มตาหยีจนพี่ชายคนโตยิ้มตามอย่างเต็มใจ “จริงหรือครับ”
“พี่เคยโกหกเราหรือไง” น้องน้อยส่ายหน้าพัลวัน กลับไปนั่งอ่านหนังสือที่ค้างไว้อย่างใจจดใจจ่อ
“ทำอะไรกันอยู่พี่น้องคู่นี้” ท่านประธานใหญ่เดินมาหา ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาข้างกัน จอมใจเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
“อ่านหนังสือสอบครับลุงไตร” ชูหนังสือโชว์ “แล้วพออ่านเสร็จพี่ราชันสัญญาว่าจะไปเลี้ยงขนม” หันหน้าไปยิ้มแฉ่งใส่คนจะเลี้ยง ร่างสูงส่ายหัว สรุปนี่อยากกินลูกเดียวจริงๆ
“อย่างนั้นหรือ ฮะๆๆ” หนุ่มใหญ่หัวเราะ มีการล้อเลียนลูกชายคนโต “สงสัยหมดตัวแหงๆเลย”
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “ทำไงได้ครับก็ต้องเลี้ยงเด็ก”
เด็กน้อยเลยย่นจมูกใส่ “ว่าเขาเด็กได้ไง” แล้วทำหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย “ใจโตแล้วนะ”
ใบหน้าคมคลี่ยิ้มกว้างขึ้นไปอีก ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังเห็นน้องน้อยเป็นเด็กตัวน้อยตัวป้อมที่ยังคอยออดอ้อนเขาอยู่ร่ำไป เขาอยากให้น้องอ้อนเขาอย่างนี้ตลอดไป “ครับโตแล้วก็ได้ เด็กน้อยของพี่”
“อิอิ เดี๋ยวรีบอ่านเลย...” แล้วก็จมอยู่กับกองหนังสือโดยมีร่างสูงใหญ่ของพี่ชายนั่งอ่านหนังสือข้างๆ ส่วนลุงไตรก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆไม่รบกวน
วันเสาร์เช้าอากาศเย็น ลมพัดเอื่อยๆ วันนี้บ้านดูเงียบเพราะคุณหญิงของบ้านออกไปสมาคมแม่บ้าน จอมพลเข้าเวรไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว หนุ่มติสสุดเซอร์ยังคงสาละวนกับงานอยู่บนห้องไม่ออกมาทำตัวเป็นพวกเฮียกคิโคโมริ ส่วนพี่ชายจอมกวนจอมเวทย์นั้นยังหลับไม่ตื่นเนื่องจากแฮงค์หนักหลังจากไปเมากับเพื่อนมา ส่วนเจ้าหนูนั้นปฏิเสธปาป๊าหม่าม้าที่ชวนไปเลือกต้นไม้ที่จตุจักรมาลงใหม่ที่สวนหลังบ้านเพราะเจ้าหนูยังเหลืออีกสามตัวที่ยังสอบไม่เสร็จ เขาอยากจะชักดิ้นชักงอ ลงไปร้องไห้กับพื้นเมื่ออ่านหนังสือไม่ไปไหน แถมอ่านไม่เข้าใจอีกด้วย
หลังจากสู้รบตบมือกับกองหนังสือตั้งใหญ่อยู่สองสามชั่วโมงในที่สุดเจ้าหนูชนะศึกเมื่อมือขาวปิดหน้าหนังสือฉับแล้ววางลงกับโต๊ะ เอนหลังพิงพนักอย่างอ่อนแรง เอามือนวดขมับเบาๆ ตากลมโตกลอกไปมาเพื่อคลายความล้าของตา
“อ้าวอ่านเสร็จแล้วหรือครับ” ร่างสูงใหญ่ที่แวบไปที่ห้องของตัวเองกลับมาเห็นเจ้าหนูนั่งอ้วนกลมอยู่ก็ทัก
“เสร็จแล้วครับ อ่อย...” ครางเสียงเบาอย่างน่าสงสาร สายตากลมโตมองร่างสูงอ้อนๆ พี่ใหญ่นี่แทบหลงน้องหัวปักหัวปำ เด็กอะไร๊...น่ารักน่ากอดจริงๆ
“งั้นเราจะไปกินขนมกันหรือยังเอ่ย” เสียงทุ้มเอ่ยล้อ มีการขยิบตาให้ด้วยข้างหนึ่ง เจ้าหนูเรียกได้ว่ากระเด้งตัวออกจากโซฟาทันที
“ไปสิฮะ” พยักหน้ารัวๆลายที คงอยากกินมากจริง...แน่นอนสิ เขาเสียพลังงานจากการอ่านหนังสือและสอบมานานแล้วต้องการหาน้ำตาลเข้าไปซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ?...น้ำตาลนี่มันช่วยจริงๆหรือเนี่ย?
“ถ้าไปจะไปต้องทำยังไงเอ่ย?” จอมราชันไม่เคยคิดว่าเขาจะทำตัวเด็กอนุบาลขนาดนี้ ใบหน้าคมอมลมป่องขึ้นข้างหนึ่ง น้องน้อยก็ฉลาดเป็นกรด...กดจมูกเล็กนั่นลงไปอย่างเต็มเหนี่ยว แต่ไม่ทันระวังเมื่อคนเจ้าเล่ห์พลิกใบหน้ากลับมาประทับรมฝีปากอุ่นลงบนปากเล็กๆ
“อื้อ...พี่ราชันนิสัยไม่ดี” แก้มร้อนฉ่าเหมือนใครเอากระทะมานาบเลย ก่อนเฉไฉ “แล้วพี่ทัพ พี่เวทย์ไปไหมฮะ” ถามถึงพี่ชายสองคนที่ยังคงไม่ปรากฏกายให้เห็นตั้งแต่เช้า และนี่มันก็เกือบๆเที่ยงจะบ่ายแล้ว
“ทัพงานคงยังไม่เสร็จน่ะ ส่วนเวทย์พี่ว่าสงสัยยังหลับเพราะแฮงค์ไม่ตื่นแน่เลยละ” พี่ใหญ่บอกแต่แววตานี่แทบจะทำน้องละลายตรงนั้น “คนเก่งลองไปปลุกพี่เวทย์สิ” ร่างสูงเสนอ
“ครับ” พยักหน้างึกงักสองสามทีแล้ววิ่งพาร่างกลมๆของตัวเองขึ้นไปที่ชั้นสอง หนีจากคนขี้แกล้งออกมาก่อนดีกว่า ก้าวเท้ามาที่หน้าห้องห้องหนึ่ง เท้ารู้สึกถึงลมของเครื่องปรับอากาศที่ลอดผ่านช่องด้านล่างเล็กระหว่างประตู มือขาวๆเคาะสองสามทีพอเป็นมารยาทแล้วหมุนลูกบิดเข้าไป
ภายในห้องนั้นเป็นสีเขียวอ่อนสบายตา มีโต๊ะหนังสือที่มีสายไฟฟ้า แผงวงจรวางเกลื่อนกลาด...สงสัยต้องเรียกพี่แตงไทยมาเก็บกวาด...มีห้องน้ำในตัว...ชั้นวางหนังสือบิ้วอินท์ที่อยู่ด้านบนเลยโต๊ะหนังสือขึ้นไปนั้นอัดแน่นไปด้วยตำรามากมาย...ตรงกลางเป็นเตียงหลังใหญ่ที่ขนาบด้วยโต๊ะข้างเตียงที่มีโคมไปวางด้ายซ้ายมือ พื้นห้องปาร์เก้เย็นเฉียบ...ร่างกลมเพ่งความสนใจไปที่กองผ้านวมที่ขลุกกันอยู่บนเตียง...ลองเข้าไปเขย่าผ้านวมนุ่มสีขาวนั่นแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เจ้าหนูกลับมายืนชั่งใจนิดก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ ลองส่งเสียงเรียกเบาเป็นอย่างแรก “พี่เวทย์ ตื่นๆสิครับ ไปกินขนมกัน” แต่หากก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย “ถ้าไม่ตื่นใจงอนแล้วนะ” ทำหน้ายู่ใส่กองผ้าส่งสายตางอนๆ “ถ้าไม่ตื่นเขาไปกินละน้า ไม่รอแล้ว” ทำท่าจะเดินออกไปแต่ขากลับชะงักแล้วกลับมาอีกทาง ทำสายตามุ่งมั่น ก่อนจะ...วิ่งเยาะๆแล้วก็...กระโดด...ร่างกลมลอยขึ้นเล็กน้อย...
...ตุบ...
...แอก...
“โอ๊ย...อุบ...” เสียงร้องโหยหวนแหบๆเพราะเพิ่งตื่นนอนดังลั่นจากปากเรียวสวยสีซีดเล็กน้อย ร่างสูงในกองผ้าดิ้นเร่าๆแต่ก็ไม่ทำให้ความจุก ความอึดอัดหายไปกลับรู้สึกว่าหนักขึ้นไปอีก “โอย...จุกชิบ...” บ่นเสียงครวญคราง
“ก็ไม่ยอมตื่นเองนี่น้า” เสียงสดใสดังขึ้น คนที่อยู่ใต้ผ้าห่มรู้แล้วว่าตอนนี้มีร่างของเจ้าลูกหมูทับอยู่ด้านบนแล้วบ่นเบาๆ
“โอย...ไอ้อ้วน...เล่นอะไรเนี่ย พี่จุกนะ” ว่าพลางขยับตัวลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนโดยมีร่างกลมทับอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาบู้บี้โผล่ออกมาจากผ้าห่ม หัวฟูชี้ไม่เป็นทรง เปลือกตายังไม่เปิดเต็มที บนร่างกายก็มีแมวน้ำตัวน้อยๆนั่งทำตาแป๋วใส่ไม่ยอมลุก
จอมใจนั่งยิ้มแฉ่งโดยนั่งคร่อมทับหน้าท้องแกร่งหันหน้าไปคนหน้ายุ่งที่มองมา “ไปกินขนมกันๆ” ส่งเสียงเจื้อยแจ้วใส่หู คนฟังทำหน้ายุ่ง
“ไอ้อ้วน กินอีกแล้ว” อ้าปากหาวหวอดๆขยี้ตาหนุบหนับสองสามที ก่อนสะบัดมือไล่ “ไปๆลงจากตัวพี่สักที หนักอย่างกับลูกหมู”
น้องทำหน้ายุ่งก่อนทำตามแต่โดยดี ร่างสูงลุกขึ้นมาบิดกล้ามเนื้อสองสามที ชายหนุ่มไม่ได้ใส่เสื้อท่อนบนเผยให้เห็นแผ่นอกขาวๆเนียนมีกล้ามเนื้อ หน้าท้องแบนราบไร้ไขมันมีกล้ามเนื้อเนียนแน่นเรียงตัวสวยอยู่พองามไม่มากจนน่าเกลียด บอกตามตรงแบบลำเอียงสุดๆว่า...พี่เวทย์หุ่นน่าฟัดน่ากอดมาก ด้านล่างใส่เพียงกางเกงบ๊อกเซอร์สีเทาเท่านั้น
“ไปอาบน้ำสักทีสิ พี่ราชันรออยู่นะ” เจ้าหนูเร่งเพราะไม่อยากให้พี่ใหญ่รอนาน จอมเวทย์ขยี้หัวฟูๆนั่นก่อนเดินบ่นงึมงำหายวับไปในห้องน้ำ เจ้าหนูนั่งเล่นอยู่บนเตียงก่อนจะลุกขึ้นมาพับผ้าห่มให้พี่ชาย ตบหมอนปุๆให้ขึ้นรูปอย่างเรียบร้อยสวยงาม
นั่งเรื่อยเปื่อยไม่ถึงสิบนาทีประตูห้องน้ำก็เปิดออก ร่างสูงเดินพันผ้าเช็ดตัวออกมา หัวเปียกวาววับจอมเวทย์เดินตรงมาที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดคอวีสีขาวสลับน้ำเงินกับกางเกงยีนสีดำเข้มออกจากตู้ แอบเหล่น้องน้อยที่นั่งหน้าแป้นแล้น
อยู่แล้วเอ่ยปาก
“แอบดูพี่โป๊หรือไงเราน่ะ”
จอมใจย่นจมูก “โธ่...มีอะไรให้ดูเนี่ย” เสียงดูถูกทำเอาร่างสูงเข่นเขี้ยว
“อยากดูไหมละ” เอ่ยท้า ทำท่าจะปลดผ้าเช็ดตัวออก แต่หากเจ้าหนูทำหน้าเฉยเมย
“เห็นมาตั้งแต่เด็กแล้วเหอะ แค่นี้จะอวดทำไม” คำตอบทำเอาพี่เวทย์ชะงักกึก แล้วเลิกสนใจเจ้าหนูไป แต่งตัวของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วเดินไปเป่าผมจนหมาด หวีๆเล็กน้อย แค่นี้ก็เรียบร้อย
“เสร็จแล้ว ไปยัง” จอมเวทย์ถาม
จอมใจพยักหน้าตอบรับ ก่อนสองพี่น้องจะเดินลงมาข้างล่างที่มีร่างสูงใหญ่ของพี่ชายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่
เมื่อเห็นน้องชายสองคนเดินมาพี่ใหญ่ก็ทัก “หายไปนานเชียวกว่าจะลงมา”
“ก็พี่เวทย์อะช้า” เจ้าหนูได้ทีฟ้องใหญ่ รีบเดินเข้าไปประจบประแจร่างสูงทันที
จอมเวทย์ส่ายหน้าพ่นลมหายใจออกทางจมูก เดินมาทรุดตัวลงนั่งบ้างแล้วเอ่ยถาม “แล้วจะไปไหนกันครับ”
“พี่ว่าจะพาน้องไปกินขนมที่ห้างเลยว่าชวนเราไปด้วยคงจะดี” พี่ใหญ่ตอบ
“ใช่ๆๆไปกินๆกันๆ” เจ้าหนูรีบพูดบ้าง
“กินอะไรละ” จอมเวทย์ถามต่อ เจ้าหนูทำหน้าครุ่นคิด “พี่หิวข้าวด้วย”
ใช่...เขาไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้า หิวไส้แทบขาดแล้ว
“งั้นกินข้าวแล้วกินขนมกัน” ในที่สุดจอมใจก็ตัดสินใจได้ พยักหน้ากับตัวเองว่าพอใจเป็นที่สุด จอมราชันที่นั่งดูอยู่ส่ายหัวเบาๆแล้วเอ่ย
“เอ...นี่พี่มีสัญญาว่าจะเลี้ยงข้าวด้วยหรือเนี่ย จำไม่เห็นได้เลยนะ” ทำสีหน้าครุ่นคิด จอมใจยักคิ้วจึๆให้สองที
“มีสิฮะ เลี้ยงข้าวน้องน่ารักๆแค่นี้สบายอยู่แล้ว เนอะๆ” พูดเสียงอ้อนกับพี่ใหญ่ ส่วนไอ้คำว่า....เนอะๆคำหลังนะ หันไปยักคิ้วอย่างรู้กันกับร่างสูงที่นั่งหิวอยู่
“นั่นสิ” จอมเวทย์เออออห่อหมกไปด้วย แหม...พี่ใหญ่จะเลี้ยงทั้งทียังนี้ต้องถล่มให้เรียบ
“หึๆ” ชายหนุ่มนั่งขำในลำคอ เขาไม่เคยจะขัดใจเจ้าหนูได้สักครั้งเดียวเลย มีแต่ต้องยอมอ่อนให้ตลอด ทำไงได้ก็รักน้องขนาดนี้
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยสามพี่น้องก็ออกเดินทางออกจากบ้าน โดยจอมราชันได้บอกบิดาเอาไว้ก่อนแล้วว่าจะไปข้างนอกกลับตอนบ่ายๆเกือบเย็น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สามหนุ่มต่างไซด์ต่างอายุกันเดินเรื่อยเปื่อยหาร้านอาหารในห้างที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนเนื่องจากเป็นวันเสาร์ทำให้มีฝูงชนมาเดินเที่ยว ซื้อของจับจ่ายใช้สอยกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ยังมีเด็กวัยรุ่นที่มาเรียนพิเศษและมาเดินเล่นกับเพื่อนเต็มไปหมด
ทั้งสามมายืนหลบมุมตรงเสาต้นใหญ่ของห้างเพื่อตกลงกันว่าจะกินอะไร
“ชาบู” จอมเวทย์เสนอ
“ไม่เอา เบื่อ” เจ้าหนูขัด
“สุกี้เอ็มเค”
“แงะ มันต่างกับชาบูตรงไหนอะ”
“ต่างกันดิ ชาบูก็ชาบู สุกี้ก็สุกี้” พอเจ้าตัวอธิบายมาถึงตรงนี้ เจ้าหนูทำหน้างงใส่...แล้วมันต่างกันตรงไหนวะเนี่ย...สรุป!!!! เขาไม่เข้าใจ!!!
พี่ใหญ่ที่เงียบมาตลอดก็พูดบ้าง “เอาอย่างนี้ไหมกินอาหารจีนกันไหม”
น้องสองคนที่ยืนแยกเขี้ยวใส่กันหันมามองร่างสูงใหญ่แล้วหันกลับมาไปมองหน้ากันเองแล้วพยักหน้าใส่กัน “เอาครับ!!!”
จอมราชันยิ้มแล้วเดินนำน้องๆไปขึ้นลิฟท์เพื่อไปชั้นบนของตัวห้าง
ร้านที่ชายหนุ่มแนะนำนั้นอยู่ที่ชั้นสี่ของห้างเป็นร้านอาหารจีนที่ขึ้นชื่อพอสมควร หน้าร้านมีโปสเตอร์ที่มีภาพเสี่ยวหลงเปาหลากสี
ติดอยู่ทำเอาน้ำลายสอเมื่อเห็น จินตนาการถึงเสี่ยวหลงเปาร้อนๆนึ่งสุกใหม่ๆพอกัดเข้าไปน้ำหวานๆที่อยู่ด้านในก็ทะลักออกมา ความชุ่มฉ่ำของเนื้อที่อยู่ด้านในหอมตลบอบอวลในปาก อ๊ากๆๆ...แค่คิดยังหิวเลย
น้องสองคนไม่รอรีบเดินเข้าไปในร้านอย่างมารีรอ พอได้โต๊ะนั่งก็เปิดเมนูสั่งอาหารทันทีอย่างไม่เกรงใจคนเลี้ยงสักนิดเดียว อาหารที่ทั้งสองคนร่ายมานั้นเรียกได้ว่ากินสี่ห้าคนยังไม่หมดทั้ง เป็ดย่างจานใหญ่ เสี่ยวหลงเปาสามเข่ง ติมซำอย่างอื่นรวมกันอีกเกือบสิบเข่ง ทั้งข้าวผัดห่อใบบัว ซุปกระดูกหมูตุ๋น
เมื่อสั่งเสร็จจอมใจก็นั่งพิงพนักอย่างสบายใจแล้วหลับตา พี่ใหญ่ที่นั่งข้างๆก็ถามอย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไรครับ” มือใหญ่อังหน้าผากเนียน ลูบหน้าลูบตา “รู้สึกไม่สบายหรือครับ”
จอมใจส่ายหน้า “เปล่าครับ ใจแค่ล้าๆเฉยฮะ สมองมันล้าๆเหมือนกัน”
“เอ้ากินนี่เพิ่มพลัง” จอมเวทย์เลื่อนแก้วน้ำชาจีนเย็นๆมาให้ ยักคิ้วกวนๆ
“เหอะ...” เสียงใสๆสะบัดใส่แต่ก็รับมาดูดจ๊วบๆ “ใจอยากกินขนมต่างหากละ”
“งั้นเราเลือกร้านเลยจะได้ไม่เสียเวลา อยากกินอะไรดีครับ” จอมราชันถามขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปเสียเวลายืนเถียงกันอีก
“ใจอยากกินอาฟเตอร์ ยู” จอมใจบอก และครั้งนี้ก็เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่จอมเวทย์เห็นด้วยกับเจ้าหนูไม่ขัดอีก เนื่องจากเจ้าตัวบอกว่าอยากกินฮันนี่ โทสต์สักจาน
“ได้ครับ” คนเลี้ยงใจป้ำไม่ขัดอย่างเคย น้องๆก็ยิ้มไปตามระเบียบ
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟสามคนก็รีบขยับตะเกียบกันยกใหญ่ จนเกลี้ยงทุกอย่าง พี่ราชันก็พามากินขนมตามสัญญา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อ่อย...เสร็จสักที” เสียงครางอ่อยจากร่างกลมที่เดินทำหน้าเบ้ลงมาจากตึกกับเพื่อนๆ
จอมใจที่เพิ่งสอบเสร็จวันนี้เป็นเป็นวันสุดท้าย จบสิ้นกันทีกับมิดเทอมมหาปะลัย ขนาดปีหนึ่งยังทำเขาใกล้ตายขนาดนี้
เดินละโหล่ละเหล่ลงมาด้านล่าง มีเพื่อนชวนไปเที่ยวฉลองหลังสอบเสร็จ แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะไปไหนนอกจากของเตียงนุ่มๆ แอร์เย็นเท่านั้น
จอมใจปฏิเสธเพื่อนไปแล้วมากดโทรศัพท์หาที่บ้านว่าวันนี้ใครมารับ แต่ยังไม่ทันจะกดอะไร สายตากลมโตก็ปะทะกับรถเก๋งที่คุ้นเคยใจแล่นเข้ามาจอดตรงหน้า กระจกถูกลดลงเผยให้เห็นใบหน้าหล่อใสขาวสะอาดกับรอยยิ้มอบอุ่นส่งมาให้
“พี่พลลล” เจ้าหนูร้องอย่างดีใจที่วันนี้พี่หมอสุดยุ่งของบ้านมารับเขาถึงมหาลัย
รีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งสัมผัสแอร์เย็นฉ่ำปอด กลิ่นสเปรย์หอมอ่อนๆรื่นจมูก
วันนี้นายแพทย์หนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีสะอาดและกางเกงสเล็คสำเทาดำสุภาพเรียบร้อย
“ทำไมวันนี้มารับใจละครับ” พอรถเลื่อนเจ้าหนูก็เปิดการสนทนาทันที คนขับหันมามองยิ้มแล้วตอบ
“วันนี้พี่ออกเวรเร็วนะ มีคนมาแทน” วันนี้เขาไม่มีเคสที่ไหนและแถมเพื่อนหมอด้วยกันที่เคยติดค้างเขาเรื่องเวรมาอยู่แทนเลยทำให้เขารีบเก็บของกลับบ้าน พอไปถึงบ้านไม่มีใครอยู่ยกเว้นมารดาเลยเดินไปบ้านเล็กเจอน้าอรคนเดียวเหมือนกัน จึงถามว่าน้องไปไหนและได้คำตอบมาว่าไปสอบ เขาเลยตัดสินใจขับรถมารับน้องที่มหาลัย
“อ้อ...ดีจัง นานๆทีพี่พลจะว่าง” หลังจากชายหนุ่มเข้าศึกษาที่คณะแพทยศาสตร์ก็กลายเป็นว่าพี่หมอยุ่งตลอด
“สอบยากไหมครับ” ชายหนุ่มถามระหว่างขับรถ
จอมใจพยักหน้า “นิดหน่อยครับ” พอเห็นข้อสอบแต่ละวิชาเขาแทบอยากขุดหลุมฝังตัวเอง หากไม่เพราะอ่านหนังสือมาเกรงว่าจะลงไปนอนในหลุมจริงๆเสียแล้ว
“เหนื่อยไหมครับ” ชายหนุ่มเห็นหน้าเหนื่อยของน้องก็สงสาร
“ครับ อยากนอน” พอได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มรีบเร่งเครื่องยนต์เพื่อให้ถึงบ้านเร็วขึ้น
...ตอนนี้ขอแค่ได้นอนก่อน...
...ตื่นมาแล้วค่อยอ้อนพี่พลพาไปกินของอร่อย?...
...สรุป...
...แกจะกินอีกแล้วหรือ ไอ้อ้วน!!!!...
TBC.
ตอนนี้ยังใสๆคาวาอิอยู่ค่ะ เจอกันตอนหน้านะค่ะ
อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วค่ะสำหรับน้องใจ :hao5:
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
-
กินตลอดๆ :hao7:
-
น้องใจน่ารัก :o8: :-[ :impress2:
:mew1: :mew1:
-
ว้า......พี่ราชันจุ๊บไปนิดเดียว
สงสัยกลัวน้องเสียสมาธิอ่านหนังสือ
ตั้งแต่ต้นจนใกล้จบ กินตลอดนะน้องใจ
-
กินอย่างเดียวเลยหนูใจ
-
น้องใจกับพี่ราชันน่ารักดีน่ะ :mew1: ใกล้จบแล้ว ตอนต่อไปจะเป็นเรื่องของใครดีน้า อยากให้เป็นเรื่องของจอมทัพเหมือนกันน่ะเนี่ย :mew1:
-
เอิ่ม กินอีกแล้วเหรอลูก
ดูท่าพี่พลก็คงจะยอมแพ้ลูกอ้อนเจ้าลูกหมูเหมือนเดิมแน่นอน 55
-
คาดว่าตอนนอน ใจก็คงละเมอเป้นของกิน ขนม แน่เลย^^
-
น่ารัก อิอิ เรารู้นะว่าเป็นแผนของพี่ราชันย์ ที่ขุนน้องให้อ้วนแล้วจับกินทีหลังใช่ม่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :hao6: :hao6:
-
น้องจะผอมไหมคะ สรุป :m26:
-
น้องจอมน่ารักน่าฟัดไม่เปลี่ยนเลย
บวกเป็ด
:L1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กินตลอดดดดดดด
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:-[
-
มีให้กินก็กินไปลูก เดี๋ยวให้พี่ราชันย์พาออก
กำลังยามดึกคึกคัก เดี๋ยวก็ลดเอง
:laugh: เป็นเม้นใสๆอ่ะ เนอะ
-
น้องใจน่ารักกกก แอบหวานนนน
ต่อไปคงเรื่องของพลอยสินะ เหอะๆ
-
merry christmas
boxing day
HPNY 2014ค่ะ
ขอให้ทุกคนแฮปปี้ในช่วงเทศกาลค่ะ :mc4: :mew1:
บทที่ 21
[/b]
“ราชันวันนี้แกมีตรวจงานข้างนอกหรือเปล่า?” ชินกฤตถามเพื่อนรักระหว่างนั่งทานข้าวกลางวัน
“มีตอนบ่ายสองโมง” คนถูกถามตอบ ก่อนจะรีบเสริม “แล้วแกก็ห้ามเบี้ยวงานนี้เพราะว่าเราต้องไปเจรจากับเสี่ยคมให้ได้” จอมราชันดักคอเพื่อน วันนี้อย่างไรเขาก็ต้องเจรจาซื้อที่กับมาเฟียท้องถิ่นของย่านชานเมืองในกรุงเทพฯให้สำเร็จ เสี่ยคมแม้จะเป็นมาเฟียท้องถิ่นคุมอยู่เขตชานเมืองแต่หากท่านก็เป็นเพื่อนเก่าแก่ของพ่อเขาแต่หากเสี่ยคมรักและหวงพื้นที่ที่เขาหมายตาไว้มากจึงอาจจะคุยด้วยยากนิดหน่อย
เพื่อนจอมทะเล้นที่โดนดักตั้งแต่เนิ่นๆบ่นเบาๆ ”ทำไมแกไม่เอาไอ้จักรไปวะ”
“ไอ้จักรมันมีงานของมันอยู่แล้ว” เหล่ตาไปมองอีกฝ่าย “ส่วนแก...มันพวกว่างงาน”
...เออ! เขามันพวกไม่มีงานจะทำ...
ความจริงชินกฤตไม่ได้ว่างงานหรอกแต่หน้าที่ที่จำเป็นของเจ้าตัวก็คือการเจรจากับลูกค้าสำคัญๆของบริษัท ทำลอยชายไปมาแบบนี้แต่จริงๆแล้วเป็นคนที่โน้มน้าวคนอื่นเก่งอย่างไม่น่าเชื่อ อาจเพราะเหตุนี้ที่ทำให้ชินกฤตคารมเป็นต่ออยู่เสมอ
หลังจากฝ่าการจราจรติดขัดยามบ่ายๆในเมืองใหญ่จนรถเริ่มแล่นเข้าสู่ย่านชานเมืองที่การจราจรเริ่มบางตาลงแต่ยังไงๆก็ร้อนตับแตกเหมือนเดิม เข้ามาถึงโรงเบียร์ขนาดใหญ่ที่เป็นทั้งร้านอาหาร คาราโอเกะและอื่นๆอีกมากมายเรียกได้ว่าครบครันซึ่งเจ้าของจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเสี่ยคม
“มาติดต่อธุระอะไรครับ?” ยามเฝ้าป้อมถามเมื่อจอมราชันลดกระจกลง
“ผมมาติดต่อกับเสี่ยคมครับ” ยามตะแบ๊ะรับก่อนจะกดที่กั้นขึ้น รถยนต์คันสวยแล่นฉิวเข้าไป
จอดรถอะไรเรียบร้อยสองหนุ่มก็เดินเข้ามาในส่วนที่เป็นเหมือนสำนักงานที่อยู่ด้านหลัง เห็นชายฉกรรจ์หน้าตาทมึนถึงสมกับเป็นลูกน้องเสี่ยยืนประจันหน้ากับพวกเขาอยู่ ถามเสียงเหี้ยม
“มาติดต่ออะไร?”
“วันนี้มาติดต่อกับเสี่ยคม” จอมราชันตอบ แต่ในใจแอบสงสัยเล็กๆเพราะทุกทีที่เข้ามาจะมีพี่หนวด...ไม่ใช่เพราะเขามีหนวดนะแต่ชื่อเล่นเขาชื่อหนวดจริงๆ...ออกมารับ เขาสองคนก็พอสนิทกับคนที่นี่ดีเพราะอย่างไรเสี่ยคมก็เป็นเพื่อนกับบิดา แต่คนนี้จะเป็นคนใหม่เลยยังไม่รู้จัก
“บอกชื่อผู้ติดต่อมาด้วย”
“จอมราชันและชินกฤต” ลูกน้องเสี่ยเดินฉับๆกลับไปยังห้องด้านซ้ายมือ ชายหนุ่มทั้งสองคนยืนพักขาอยู่แถวนั้น เพียงไม่นานชายคนเดิมเดินกลับมาแต่หากท่าทีเปลี่ยนไปชัดเจน
“เสี่ยบอกว่าให้คุณสองคนเข้าไปได้ครับ” น้ำเสียงนอบน้อมและท่าทีที่อ่อนลงทำให้ชายหนุ่มทั้งคู่เลิกคิ้วมองกันเล็กๆ แต่ก็เดินตามชายผู้นั้นไป พอลับร่างชายหนุ่มทั้งสองคน ลูกน้องเสี่ยถอนหายใจยาว
...โอย เป็นหลานขายเสี่ยก็ไม่บอก เกือบทำให้เขาโดนเสี่ยเอาปืนเป่า ข้อหาที่ไม่ให้เข้า...
“มาๆๆ ว่าไงๆๆ หลานชาย” ร่างท้วมกะทัดรัดของเสี่ยคมเอ่ยเรียก “โทษทีที่ไม่ได้ส่งคนไปรับพอดีไปทำธุระกันหมด คนที่อยู่ข้างนอกมาใหม่มันไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเลยต้อนรับพวกเราไม่ดี” ใครบอกว่ามาเฟียต้องลุคโฉด จอมราชันเถียงขาดใจ เสี่ยคมถือว่าเป็นมาเฟียที่ดีคนหนึ่งละและที่สำคัญก็คือ...
“เจ้าใจเป็นไงบ้าง เดี๋ยวลุงฝากขนมไปด้วยนะ” เจ้าใจน่ะ หลานรักลุงคมเลยละ ลุงชอบฝากขนมนมเนย ตัวหลานก็ชอบใจเหลือเกินมีของกินอร่อยๆ
ร่างสูงยิ้มพลางนึกถึงรอยยิ้มกว้างๆอย่างสดใสของเจ้าหนูแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ คุยสารทุกข์สุขดิบกันนิดหน่อยก็เข้าเรื่องกัน จะเรียกว่าการเจรจาอาจจะดูเครียดไปหน่อย เรียกว่าคุยสบายๆจะดีกว่าเพราะว่าเสี่ยคมที่ลูกน้องเกรงขามนั้นเป็นคนดีทีเดียว
“หลานอยากได้ที่ตรงนั้นจริงหรือ?” เสี่ยคมคิดหนักเพราะเขาชอบที่ดินตรงนั้นมากไม่ยอมชายใครไม่ว่าจะเสนอราคามาเท่าไรก็ไม่ขายแต่หากนี่เป็นคนใกล้ชิดมายื่นข้อเสนอทำให้ตัดสินใจลำบาก
“ครับ ที่ตรงนั้นทำเลดีที่สุดครับ” ชินกฤตเอ่ยยืนยัน
เสี่ยคมเงียบไปสักพักก่อนจะถอนหายใจยาวตัดสินใจ “โอเค ลุงขายให้”
สองหนุ่มยิ้มรับพร้อมกัน “คุณลุงเรียกเท่าไรว่ามาเลยครับ เราไม่เกี่ยง”
“เอาเถอะคนกันเอง” เสี่ยคมเขียนจำนวนเงินลงมาบนกระดาษซึ่งเป็นราคาที่เหมาะสมกับพื้นที่ เขารีบเอ่ยขอบคุณผู้สูงวัยกว่า การเจรจาวันนี้ถือว่าไปได้ด้วยดีทีเดียว
...อย่างนี้มันต้องฉลอง!...
“ครับ พี่ไปกินข้าวกับเพื่อนแล้วจะรีบกลับครับ...ครับ...คิดถึง...” จอมราชันยิ้มให้โทรศัพท์ เสียงงุ้งงิ้งดังมาตามสายว่าอยากกิน
ข้าวด้วย แต่วันนี้พวกชินกฤตและจักรภพนัดกันกินข้าวตอนเย็นเลยต้องโทรไปบอกน้องและคนที่บ้านว่าจะกลับช้า เขาคุยกับเด็กน้อยอีกสองสามประโยคก่อนจะวางสาย
“โทรรายงานเสร็จแล้วหรือ?” เสียงเพื่อนรักเหน็บแนมเล็กๆ หมั่นไส้จริงๆคุยกันหงุงหงิงไม่เกรงใจคนโสด
สายตาคมมองปราดไปที่คนพูด แต่เจ้าตัวทำเพียงแค่ยักไหล่ใส่ กลัวที่ไหนละ... “จะไปกันยัง?”
ชินกฤตพยักหน้าเมื่อเห็นจักรภพเดินออกมาจากตัวอาคาร ได้เวลาสามสิงห์หนุ่มย้อนวัยกันหน่อย
ย้อนวัยที่ว่านี่ไม่ใช่อะไรเลย มันคือการกลับไปนั่งร้านอาหารชิลๆแถวๆสามย่านใกล้มหาลัยที่จบมานั่นเอง ปาร์ตี้ฉลองที่ว่ามันคือการนั่งกินร้านอาหารตามสั่งแกล้มเบียร์นิดหน่อยๆเพราะต้องขับรถกลับบ้านอยู่ดี เมาเยอะเดี๋ยวเจอเป่า...รู้สึกหมือนได้ย้อนวัยดี มองเด็กนิสิตนักศึกษาเดินกันให้ควักทั้งคนทำงานแถวนี้ดูวุ่นวายพิกลแต่ก็คิดถึงแปลกๆ สิบกว่าปีที่แล้วพวกเขายังเป็นนิสิตกันอยู่เลยแต่ว่าตอนนี้กลับมีน้องๆรุ่นต่อไปมาแทนที่ บรรยากาศเก่าๆ สถานที่ที่คุ้นเคย...สงสัยจะแก่จริงๆ ฮะๆๆ
“เฮียเอาผัดผักบุ้งหมูกรอบอีกหนึ่งคร้าบบ” เสียงร่าเริงของชินกฤตสั่งเจ้าของร้าน แล้วกลับมาโซ้ยต่อ “ร้านนี้กี่ปีๆก็อร่อยเหมือนเดิมเลย”
หลังจากจัดการอาหารหมดก็จ่ายค่าเสียหาย พาร่างกายออกมาย่อยสลายในมหาลัย ยามทุ่มเศษๆลมเอื่อยๆ เดินเล่นไปตามทางเก่าๆ
ขณะที่สามสิงห์เดินกินลมชมวิวเหมือนตัวเองว่าง เสียงแว่วดังมาจากอีกฝากของถนน ร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งปรากฏในสาบตาและค่อยชัดเจนขึ้นเมื่อเธอข้ามมาฝั่งนี้
“พลอย...” จักรภพครางชื่อของหญิงสาว ดวงตาเบิกกว้างขึ้น
คนมาใหม่เป็นหญิงสาวรูปร่างดีในชุกแซคสีฟ้าอ่อนๆ ใบหน้าแต่งแต้มบางๆไม่หนามาก
“นี่ไม่ได้เจอกันกี่ปีเนี่ย...สิบปีได้ไหม?” เธอกวาดสายตาไปรอบก่อนจะชะงักกับสายตาคมดุที่จ้องมองมา “ราชัน...เป็นไงบ้าง” เธอยิ้มฝืดให้ชายหนุ่ม
“...” พี่ใหญ่ไม่ตอบอะไร ไม่แม้แต่จะชายตามอง จนทุกคนหน้าเจื่อนกันไปหมด
“ราชันยังโกรธพลอยอยู่อีกหรือ?” เธอถาม
จอมราชันได้แต่แค่นยิ้ม...สิ่งที่เธอทำกับบ้านของเขานั้นมันอาจจะดูไม่เท่าไรในสายตาคนอื่นแต่ว่าสำหรับเขามันร้ายแรงที่สุด
“...”
เพื่อนสองคนเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเอ่ยขอตัวลาหญิงสาว “เราไปก่อนนะ” แล้วรีบดึงร่างสูงที่ยืนเป็นยักษ์ขมูขีออกมาจากตรงนั้น
“แกยังโกรธพลอยอยู่อีกหรือ?” จักรภพเอ่ยทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดภายในรถ เขาลอบมองเพื่อนที่นั่งหน้านิ่งผ่านกระจกคน
ขับ
“เปล่า...”
สองหนุ่มที่นั่งด้านหน้าทั้งคู่ทำได้เพียงสบตากัน ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีกเลย
เวลาสามทุ่มกว่าๆชายหนุ่มร่างสูงกลับถึงบ้าน มีเสียงโทรทัศน์ดังมาจากห้องนั่งเล่น เห็นร่างบิดากำลังดูรายการทีวีทั่วไป
“สวัสดีครับพ่อ”
“อ้าวกลับมาแล้วหรือ? ไปอาบน้ำสิ” เขาพยักหน้าตามก่อนจะเดินขึ้นไปห้องตัวเอง
ใช้เวลาอยู่สักพักเขาถึงทำธุระเสร็จ ร่างสูงในชุดนอนสีเรียบเช็ดผมให้แห้ง เปิดเพลงคลอเบาๆให้ผ่อนคลาย ก่อนจะหลับไปในที่สุด
ผ่านไปเพียงครู่ใหญ่ ร่างสูงที่หลับลึกไม่รู้สึกตัว ประตูบานใหญ่แง้มแผ่วๆเห็นร่างกลมๆเดินย่องๆเข้ามาหยุดที่หน้าเตียง ผู้บุกรุกมาในสภาพพร้อมทั้งผ้าห่มผืนโปรดและหมอนใบย่อม แม้เตียงพี่ชายจะมีหมอนสองใบก็ตามแต่ผู้บุกรุกยังชอบหมอนเน่าๆของตัวเองมากๆ ร่างกลมๆแอบสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มอย่างแผ่วเบา
“วันนี้ขอใจนอนด้วยนะ” เจ้าตัวขออนุญาตกับแผงอกแกร่งค่อยเอื้อมแขนพาดเอวแกร่งก่อนจะหลับตา
กลางดึกจอมราชันรู้สึกตัวขึ้นมา ความอุ่นที่รู้สึกได้คือผู้บุกรุกตัวป่วนนี่เอง
...แอบเข้ามานอนเลยนะ เจ้าลูกหมูตัวร้าย...
รอยยิ้มกว้างถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้าก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมนอย่างรักใคร่ พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอย่าง
มีความสุข
TBC. :katai5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นังพลอย มาแล้ว จัดการ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:angry2:
แอร๊ยยยย ชะนีมาแล้ววววววววววว
-
เจ้าลูกหมูแอบมานอนกับพี่ราชันเหรอ
สงสัยคิดถึงมาก
พลอย นางมาแล้ว จะก่อกวนอะไรอีก
-
สั่นๆได้ใจความ หนูใจไม่ค่อยนะลูก 55555
-
ชะนีพลอย นางมาแล้ววววว :katai1:
-
พลอย...นางมาแล้วววววววว
//รีบๆจบดราม่าไปเลยนะครับ ไม่ปลื้มชะนีนางนี้อย่างแรง
อยากให้น้องใจกะพี่ราชันแฮปปี้มากๆ
-
คงไม่โผล่มาให้น้องใจเสียน้ำตานะ
-
น้องใจมาแล้ว :hao7:
:mew1: :mew1:
-
+1 ค่ะ
มาต่อเร็วๆนะค่ะ o22 o22
-
ชะนีมาละ เบื่อนางงงงงงง
-
ลูกหมูเอ๊ย มาหาพี่ราชันถึงห้องเลยน้า
มันน่ายุให้พี่ราชันจับปล้ำจริงๆ
o18
บวกเป็ด
-
ใจหนูกินจนจะอ้วนมากแล้วนะ
-
:katai2-1:
-
พี่ราชันไม่ใช่แค่หมดใจนะแต่เกลียดเลยแหละ ยัยพลอย! :beat:
-
มาอีกแล้วนังพลอย :z6:
-
อะไรๆๆๆ ยังจะมีมารมาผจญอีกหรอ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ไม่โกรธ แต่เกลียดสินะ
ใครๆก็หลงรักใจ 555
-
มีหมูมาให้หามถึงที่เลยแฮะ :mew4: พลอยจะกลับมามีบทบาทอีกไหมเอ่ย :katai1:
-
นางมาแล้วสินะ จะมีบทบาทยังไงบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้
-
ยัยพลอยมาแว้ววว
ตอนนี้น่ารักอ่ะ กอดกันนอนด้วย อิอิ
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้ทุกท่านแต่ความสุขความเจริญนะค่ะ
ปีใหม่ขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามในชีวิตค่ะ
ขอบคุณสำหรับปีที่ผ่านมานะค่ะ :hao5:
วันนี้เอาตอนใหม่มารับปีใหม่ค่ะ
ตอนนี้จะมีสองตอนนะค่ะ
อ่านให้สนุกค่า
บทที่ 22 (1)
สวัสดีครับทุกคน...ผม...นายจอมราชัน สุทธิไพศาล บุตรชายคนโตของท่านจอมไตรและนางนวลอนงค์ สุทธิไพศาล มีน้องชายสี่คนครับ...ปัจจุบันดำรงตำแน่งรองประธานบริษัทแลนด์ พรอบพรอตี้ ครับ
ผมขอออกตัวก่อนเลยว่าผมเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่มีความเฮฮาเหมือนเจ้าเวทย์เท่าไร เพราะฉะนั้นถ้าผมพูดอะไรแข็งๆทื่อๆไปบ้างอย่าได้โกรธเคืองนะครับ
ผมรู้ว่าทุกๆคนอยากให้ผมออกมาแถลงไขเรื่องราวยุ่งๆในช่วงนี้ของผม ผมรู้ครับว่าทุกคนกังวลเรื่องของผม ผมมีทั้งเรื่องที่บริษัทแต่ตื้นลึกหนาบางแค่ไหนผมคงไม่ได้เพราะว่ามันเป็นความลับทางบริษัทที่ไม่สามารถเปิดเผยได้ครับ
ส่วนอีกเรื่องก็คือเรื่องที่ยังคงติดใจกันมาตลอดว่าทำไมผมถึงทำตัวไม่เป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงคนนั้นที่เคยได้ชื่อว่า...”เพื่อน” แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะบอกได้ว่ามันเป็นความสัมพันธ์ที่เกินกว่าเพื่อนก็ได้ครับ แต่พอมีเรื่องนั้นเกิดขึ้นมา...ผมคนนี้แหละที่เป็นคนตัดความสัมพันธ์จากนั้นเป็นต้นมา
วันนี้ผมก็อยากจะมาบอกให้ทุกคนได้รู้ถึงอดีตเรื่องนั้นกันครับ
หากจะเล่ามันก็ต้องย้อนไปเมื่อสิบสองปีที่แล้ว สมัยผมยังเป็นนิสิตชั้นปีที่สาม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สมันนั้นผมยังคงเป็นนิสิตของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังใจกลางกรุงเทพฯ ผมเรียนอยู่คณะบริหารชั้นปีที่สาม
ชีวิตผมก็มีแค่เรื่องเรียน มีเที่ยวเล่นบ้างตามประสา แต่ด้วยความเป็นลูกชายคนโตสุดของบ้านทำให้พ่อแม่คาดหวังกับผมไว้ค่อนข้างสูง มันเลยเป็นการบ่มนิสัยเคร่งขรึม การวางตัวที่ดี เพื่อจะได้มาสืบทอดกิจการอสังหาริมทรัพท์ของครอบครัว ซึ่งไม่มีปัญหาใดสำหรับผมเพราะผมค่อนข้างจะชอบการบริหารมานานแล้ว และเนื่องด้วยความเป็นพี่ใหญ่ของน้องๆ ผมต้องมีความเป็นผู้นำและค่อนข้างเด็ดขาดเพื่อที่จะสามารถดูแลน้องๆได้
บางคนอาจจะมองผมแก่เกินวัยแต่บอกตรงนี้เลยไม่แก่เกินแกงแน่นอนครับ!!!
ผม ชิน และจักรเราสามคนเป็นเพื่อนซี้ปึกปักกันครับ ไปไหนไปด้วย ทุกคนในขณะเลยคิดว่าพวกผมเล่นสามพีกันครับ แต่แบบ...แค่คิดก็สยองแล้วครับ
ผมไม่มีแฟน ไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน ไม่ใช่ว่าผมตายด้านอะไรนะครับเพียงแค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ครับ ไม่อยากคบกันแบบชุ่ยๆคบแล้วเลิก ฟันแล้วทิ้งอย่างนี้ผมไม่ชอบครับ อย่างไรผู้หญิงคือเพศแม่เราควรให้เกียรติครับ
เรื่องของผมและผู้หญิงคนนั้นมันก็เกิดช่วงเวลานี้แหละเมื่อ...การรับน้องใหม่ของคณะผมมาถึง...
ผมจำได้ว่าคณะของผมมีการรับน้องใหม่ในวันหนึ่ง ผมซึ่งเป็นพี่ปีสามแล้วก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรมาก ยกหน้า ที่ทั้งหมดให้
น้องปีสองดูแล เราก็แค่ดูน้องๆอยู่ห่างๆ
พวกเรามารวมกันที่ใต้ตึกคณะ โดยน้องๆปีหนึ่งนั่งเรียงแถวกันและมีป้ายห้อยคอ ปีสองก็จะคอยเปิดกิจกรรม ทั้งร้องเพลง เต้น และอื่นๆ ผมก็นั่งดูอย่างขำๆครับ เมื่อสองปีก่อนตอนเราเข้ามาเป็นเฟรชชี่พี่ๆเขาก็แกล้งเรา พอเราขึ้นปีสองเราก็แกล้งน้องต่อ มันเหมือนเป็นวงจรชีวิตเด็กมหาลัยมากๆเลยครับ
“เอาละครับน้องๆ หลังจากเราไร้สาระมากันนานแล้วนะครับ เรามามีสาระกันสักนิดดีกว่า” น้องปีสองที่ชื่อโอ ถ้าผมจำไม่ผิดตะโกนใส่ไมค์ด้วยความตลก น้องๆก็ขำครับ “เราจะขอเชิญพี่ปีสามมาให้โอวาท ให้ข้อคิดน้องๆสักหน่อยนะครับ” เจ้าตัวพูดเหมือนแบบอธิบดีคณะจะมาเลยครับ เป็นงานเป็นการมากๆ
น้องๆก็มองไปรอบๆเหมือนกับมองหาว่าใครจะมาพูด ผมก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าคงมีเพื่อนผมบางคนคงจะขึ้นไปพูด นั่งมองไปเรื่อยๆแต่แบบเริ่มรู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้ครับ สายตาแปลกของพวกปีสองและเพื่อนผมมันเพ่งมาที่ผม
แล้วไอ้โอมันก็พูดกรอกลงไมค์ครับ “งั้นเรามาพบกับพี่ปีสามที่เขาว่ากันว่าหล่อที่สุดในคณะ พ่วงด้วยตำแหน่งผู้สละสิทธิ์เดือนบริหารอย่างเป็นทางการ” พูดแค่นี้เขาก็รู้กันทั้งบางแล้วครับ “เชิญพี่จอมราชันเลยครับ” นั่นไง!!!
ทำไมถึงรู้หรือครับ...เพราะผมเป็นคนที่สละสิทธิ์การเป็นเดือนของบริหารเพราะว่าผมไม่ได้อยากเป็นเลยต้องเลือกคนอื่นมาเป็นแทนครับ ความจริงผมก็ไม่ได้คิดว่าผมหล่ออะไรมากมาย แต่มีคนชอบบอกว่าผมหล่อ หน้าตาดี คือความจริงมันก็เป็นแค่ส่วนเดียวครับ อีกส่วนก็คือถ้าเรารู้จักดูแลตัวเอง มีสุขภาพที่ดี เป็นคนดี สุภาพ ผมคดว่าใครๆก็หล่อได้ครับ!!!
เสียงปรบมือเสียงโห่จากน้องทำให้ผมต้องยืนขึ้นอย่างเสียไม่ได้
“ว้าววว หล่อจังเลย” เสียงซุบซิบที่ดันมาเข้าหูผม ผมเลยยิ้มแบบเขินๆ
“เอาละครับ ผมจะส่งต่อไมค์ให้พี่จอมราชันละครับ” ไอ้น้องจอมแสบมันทำหน้ากวนๆแล้วส่งไมค์ให้ผม อยากจะเอาไมค์เคาะหัวมันจริงๆครับ แต่ต้องทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีต่อหน้าน้องๆก่อน
“สวัสดีครับ” ผมกรอกเสียงลงไปในไมค์ น้องๆส่งเสียงมาให้ผมเหมือนเป็นดาราอย่างไรอย่างนั้น “พี่ชื่อจอมราชันนะครับ” ผมแนะนำตัวเองไป “อยู่ปีสามครับ ความจริงพี่พูดไม่ค่อยเก่ง เอาเป็นว่าพี่ก็ยินดีต้อนรับน้องๆทุกคนนะครับ ขอให้เราทั้งหมดรักกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน สามัคคีกันนะครับ ขอบคุณครับ” ผมยิ้มนิดปิดท้าย
น้องๆทั้งชายและหญิงรับคำกันแข็งขันคนแก่ๆอย่างผมก็ดีใจครับ
ผมส่งไมค์กลับไปให้น้องปีสองคนเดิมมาทำหน้าที่ต่อไป
จนเย็นๆเราถึงจะปล่อยน้องๆกลับบ้านครับ พวกผมในฐานะพี่ๆก็ต้องอยู่รอจนน้องๆกลับ เราถึงจะเก็บกวาดข้าวของแล้วค่อยกลับ
ผมเดินออกมาเอารถกับพวกไอ้ชินครับ พอแต่ละคนขึ้นรถเราก็แยกย้าย ผมก็ขับมาเรื่อยจะออกจากมหาลัย
เอี๊ยด!!
ผมเบรกรถสุดโต่งเลยครับเมื่อเห็นร่างคนๆหนึ่งกำลังล้มลงตรงริมฟุตบาทครับ แถมล้มลงมากลางถนนด้วย ดีนะว่าผมขับช้าๆไม่รีบเท่าไร
ผมรีบเปิดประตูลงไปดูใกล้...
เป็นผู้หญิงร่างสมส่วนหน้าตาซีดเซียวนอนอยู่ครับ
“คุณๆ” ผมช้อนหัวเธอมาวางบนตักแล้วเขย่าๆ ผมไม่อยากฉวยโอกาสปลดกระดุมหรือเข็ขัดเพราะยังไงเธอก้เป็นผู้หญิง พี่ยามหน้าประตูวิ่งมาดู
“เกิดอะไรครับ” เขาถาม ผมเลยตอบ
“คุณๆคนนี้เขาเป็นลมล้มลงมากลางถนนครับ” ผมบอก แต่ผมไม่มีแกระทั่งยาดมจะช่วยเธอ “พี่มียาดมไหมครับ”
“มีๆ น้องพาคนเป็นลมมานั่งก่อนมา” พี่แกกลับไปลากเก้าอี้พลาสติกของแกมา ผมพยุงร่างเธอวางนั่งแล้วใหเธอพิงกับบั้นเอวของผม เอามือพัดๆให้
พี่ยามกลับมาอีกทีพร้อมยาดม ผมเอามาอังตรงจมูก
สักพักผมก็เห็นการเคลื่อนไหวของเธอ...
เขาผงกหัวขึ้นมามองผม สีหน้าดีขึ้น
“เอ่อ...ฉัน...” เสียงหวานๆที่เปล่งออกมาแหบเล็กน้อย
“คุณเป็นลมนะ ล้มลงมาที่ถนน” ผมเฉลย
เธอดันตัวเองให้ตั้งตรงแล้วหันมาคุยกับผม “ขอบคุณนะค่ะเอ่อ...”
“จอมราชันครับ” ผมบอกชื่อตัว
“อ้อ...ใช่พี่ปีสามที่ออกมาพูดหรือเปล่าค่ะ” เธอถาม
ผมพยักหน้า “น้องอยู่บริหารหรือครับ”
“ค่ะ”
“แหมน้องในคณะนี่เอง”
“ค่ะ ขอบคุณพี่มากๆเลยนะค่ะ” เธอก้มหน้าให้ผม แล้วหันไปขอบคุณพี่ยามด้วย
ผมยิ้ม “ไม่เป็นไรพี่น้องกัน” ใช่ครับรุ่นพี่รุ่นน้องคณะเดียวกันมีอะไรก็ช่วยเหลือกันครับ “แล้วน้องชื่ออะไร” ผมถามกลับ
“ชื่อพลอยคะ!!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ” รุ่นน้องของผมที่ชื่อพลอยที่ผมเจอเธอเดินเป็นลม ผมเลยอาสามาส่งเธอที่บ้านครับเนื่องจากเป็นทางผ่านกลับบ้านของผม ตอนแรกเธอก็ทำท่าเกรงใจผมแต่ว่าช่วงเวลาเย็นๆกับรถติดๆทำให้พลอยตัดสินใจได้ไม่ยาก
“ไม่เป็นไร” ผมส่ายหน้า บ้านของพลอยนั้นเป็นแมนชั่นกลางเก่ากลางใหม่ หลังจากล่ำลาผมก็ขับรถกลับบ้าน
และหลังจากที่ผมไปส่งเธอที่บ้านวันนั้น...ผมก็ยังไปส่งเธออีกหลายครั้งเพราะเรามีกิจกรรมรับน้องอยู่บ่อยครั้งจนใครๆหลายคนสังเกตเห็น
คนที่ใจกล้าเดินเข้ามาถามผมคนแรกคือ...ไอ้ชินเพื่อนปากดี...
“ไอ้ราชันฉันถามอะไรอย่างดิ แกมีอะไรๆกับน้องพลอยหรือเปล่าวะ” มันกระซิบเคร่งเครียดจนผมงง
“พลอย?” อย่าหาว่าผมโง่อะไรนะครับ แต่ประชากรของผู้หญิงไทยนั้นมีชื่อเล่นว่าพลอยร้อยละแปดสิบครับ แค่เฉพาะในคณะผมก็ปาไปหลายสิบคนแล้วครับ
“อย่ามาทำอึนก็น้องพลอยปีหนึ่งที่มีข่าวลือกับมึงอยู่ไง” อ้อ เข้าใจแล้ว ช่วงนี้ผมได้ยินข่าวลือประหลาดๆว่าผมกับเธอคบกันอยู่ ซึ่งความจริงผมไม่ได้คิดอะไรมากเพราะผมคิดกับเธอแค่รุ่นพี่รุ่นน้องและไม่เคยมีอะไรเกินเลยกว่านั้น
ผมยังคงทำตัวเหมือนเดิมไม่ได้ทำตัวให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าเราให้ความหวังอะไรนอกจากความเป็นเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้อง ผมก็ทำตามปกติ...เรื่อยๆจนผม...ผ่านพ้นนิสิตปีสามมาเป็นนิสิตชั้นปีสุดท้ายของคณะ
ผมจำได้ว่าวันนั้นเป็นวันธรรมดาปกติอย่างทุกวันแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ...
“แกก็เข้าไปสิ จะเขินอะไรหนักหนา” เสียงรบเร้าดังไม่ใกล้ไม่ไกกลจากที่ผมนั่งมากหนัก
“แกอย่าดันสิ อย่าเพิ่งขอทำใจก่อน” อีกเสียงหนึ่งค้านขึ้นมาและมันก็เป็นเสียงที่ผมคุ้นพอสมควร พอหันไปก็เจอกับหญิงสามสองคนในชุดนิสิตที่กำลังยืนซุบซิบอะไรกันสักอย่าง พอทั้งสองคนเห็นผมก็สะดุ้ง ก่อนที่คนหนึ่งจะดันหลังอีกคนมาใกล้ผมแล้วเอ่ย
“พี่จอมราชันค่ะ พลอยเขามีอะไรจะพูดด้วยค่ะ” พูดเสร็จก็รีบหันหลังกลับเดินไป ทิ้งให้เพื่อนอีกคนยืนก้มหน้าพร้อมกับกอดของในมือแน่น
ผมก็ไม่ได้ซื่อบื้อจนไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีจุดประสงค์อะไรแต่ผมก็ไม่ใช่คนที่จะหักหน้าใครทั้งนั้นจึงเอ่ยถามอย่างเรียบๆ “มีธุระอะไรกับพี่หรือ?”
พลอยเงยหน้าขึ้นมามองผม ใบหน้าของเธอขึ้นสีจางเรื่อๆ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงตกหลุมรักเธอได้ไม่ยากซึ่งผมก็ไม่เถียงว่าเธอน่ารักจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ...ผมเห็นเธอเป็นรุ่นน้องที่น่ารักดีเท่านั้น
“ค...คือ...พลอยลองทำบราวนี่มานะค่ะ เลยอยากให้พี่ราชันชิมหน่อยนะค่ะ” เธอยื่นกล่องเล็กสีแดงอมชมพูขนาดไม่ใหญ่มากมาให้ผม
ผมยืนนิ่งครู่หนึ่ง “คือ...พี่ขอบใจมากสำหรับขนม” เอื้อมมือไปรับมา
บอกตามตรงผมพอจะรู้จุดประสงค์ของเธอแต่ผมก็ไม่อยากให้คนทำเสียความรู้สึก ในเมื่อเธอเป็นรุ่นน้องและผมเป็นรุ่นพี่ เรายังคงต้องเจอกันไปอีกสักพัก และที่สำคัญ!!...คือเธอยังไม่ได้ทำอะไรให้ผมลำบากใจอะไร ตัวผมก็แค่รับขนมธรรมดาจากรุ่นน้องคนหนึ่งก็เท่านั้น ซึ่งผมก็พอมีรุ่นน้องหรือรุ่นพี่ผู้หญิงหลายคนทำแบบนี้ให้แต่ผมแค่รับไว้เป็นมารยาทตามปกติ
“พลอยหวังว่าพี่จะชอบนะค่ะ” เธอสำทับมาอีกรอบ
ผมพยักหน้าเล็กน้อยก่อนขอตัวเลี่ยงออกมา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากนั้นพลอยก็แวะเวียนเอาขนมหรือของเล็กๆน้อยๆหลายอย่างมาฝากผมตามโอกาสทุกครั้งไป วันนี้ก็เหมือนกัน พลอยมารอผมที่หน้าห้องเลคเชอร์เช่นเคย
“พี่จอมราชันค่ะ” หญิงสาวเรียกผม
“ว้าวๆๆ วันนี้มีอะไรมาฝากพ่อราชันผู้ยิ่งใหญ่ของเราอีกละเนี่ย” ชินกฤตเอ่ยแซวขำทำเอารุ่นน้องหญิงเขินเล็กๆ จนสายตาคมต้องปรามเพื่อนตัวดีกลายๆ
“คือพลอยไปเที่ยวตลาดน้ำเลยซื้อขนมมาฝากพี่ๆค่ะ” เสียงใสๆเอ่ยบอก โดยยื่นขนมไปให้พวกเพื่อนๆของผมด้วยและของผมอีกถุงหนึ่ง ผมเห็นลางๆเดาว่าน่าจะเป็นพวกขนมไทย
“ขอบใจนะ” ผมยังคงรู้สึกขอบใจที่น้องเขาเอาขนมนมเนยมาให้ ผมเองก็ไม่ได้เอาไปกินเองทุกครั้งหรอกครับบางครั้งก็แบ่งๆเพื่อนกิน บางครั้งก็เอาไปแบ่งน้องๆ
“อ...เอ่อ...คือพลอยอยากขอคุยกับพี่ราชันหน่อยได้ไหมค่ะ” พลอยเอ่ยบอก ทำเอาเพื่อนๆผมค่อยเงียบลง
“อืม...ได้สิ” พอผมบอก เธอเงยหน้ามามองผมอย่างดีใจ ส่วนเพื่อนๆคนอื่นก็รู้หน้าที่เดินเลี่ยงออกไปก่อน
ผมเดินนำหญิงสาวมาอีกทางก่อนจะหยุด
“มีธุระอะไรกับพี่หรือ?” ผมเอ่ยถามแม้ในใจลึกๆพอจะเดาออกว่าเธอจะมาพูดเรื่องอะไร
“ค...คือ...พลอยจะบอว่า...” เงียบนิดหนึ่ง “พลอยชอบพี่นะค่ะ”
หลังจากคำสารภาพออกมา เจ้าตัวก็หน้าแดงเรื่อ ส่วนผมก็เงียบไปนิดหน่อย
“อืม...พี่ขอบใจมากที่น้องมีความรู้สึกดีๆให้พี่ แต่...” คนเราเวลามีคนมารักมาชอบก็รู้สึกยินดีมากกว่ามีคนมาเกลียดนะครับ ผมก็ว่าน้องเขาก็ดีนะครับ แต่ผมยังไม่มีความคิดจะคบใครเท่าไรในช่วงนี้ และผมยังเห็นน้องเขาเป็นรุ่นน้องที่น่ารักคนหนึ่งเท่านั้น
“คือ...พี่อย่าเพิ่งปฏิเสธพลอยเลยได้ไหมค่ะ คือพลอยอยากให้พี่ลองเปิดใจให้พลอยก่อนได้ไหมค่ะ” เสียงใสๆนั่นเอ่ยบอก เสียงเธอสั่นนิดๆ
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย “พลอยหมายความว่า...”
“คือ...พลอยอยากแค่ให้เราสองคนลองศึกษากันดูเท่านั้น ไม่ได้รีบหรือเร่งรัดให้พี่ตอบรับพลอย”
ผมขยับตัวอย่างอึดอัดนิดหน่อย อีกฝ่ายสบตาผมอย่างอ้อนวอน “คือพี่ก็ไม่ได้ไม่ชอบพลอยหรอกนะ แต่คือว่า...”
“นะค่ะ ถ้าสุดท้ายแล้วพี่จอมราชันไม่ได้ชอบพลอยเลย พลอยจะไม่มาวุ่นวายกับพี่แน่นอนค่ะ”
เธอยืนยัน ซึ่งผมก็เห็นความตั้งใจและความรู้สึกของเธอ ในที่สุดผมจึงตกลง
“งั้นพี่ตกลงครับ”
หลังจากที่ผมตอบรับเธอไปวันนั้น ชีวิตผมก็มีหญิงสาวเข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตอยู่เสมอ ช่วงแรกผมก็อึดอัดบ้างเล็กน้อยเพราะอย่างที่รู้กันผมค่อนข้างเงียบๆ ออกแนวมีโลกส่วนตัวสูงนิดหน่อย ไม่ค่อยมีใครเข้ามายุ่มย่ามในชีวิตผมสักเท่าไรยกเว้นคนในครอบครัวและเพื่อนสนิทเท่านั้น แต่ตอนนี้มีพลอยเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งคน
ผมและเธอต้องปรับตัวอะไรหลายๆอย่างๆ บางครั้งผมก็รู้สึกว่าผมยังไม่พร้อมจะมีใครเข้ามาเพราะผมยังมีความสุขดีกับการไปเรียนหนังสือ กลับบ้านไปดูน้องชายเป็นพี่ใหญ่ที่ดีของบ้าน ไม่ได้เดือดร้อนว่าจะต้องใครสักมาดูแลเคียงข้าง เพราะผมยังสนุกอยู่กับการให้คำปรึกษาน้องๆทั้งหลายในเรื่องต่างๆและคอยดูแลเจ้าลูกหมูตัวน้อยๆของผมที่กำลังน่ารักน่าชังและแสบซนจนน่าฟัดเป็นที่สุด จนเมื่อพลอยเข้ามา ผมรู้ว่าต่อไปนี้ตัวผมต้องเปิดรับเธอเข้ามามากขึ้น พลอยไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักร่าเริงแจ่มใส สมกับวัยของเธอ ใจผมเริ่มเปิดและให้โอกาสเธอมากขึ้น
จากแค่...เป็นคนที่ศึกษากัน...เราขยับขึ้นมาเป็นคนรู้ใจ...คนสำคัญ...และตอนนี้ผมพร้อมแล้วที่จะเปิดรับเธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม
เรื่องของเราสองคนกระจายเป็นวงกว้าง ผมไม่ได้คิดจะปิดอะไร ส่วนพลอยก็ยินดีให้คนอื่นได้รับรู้
จากรุ่นพี่...มาเป็น...พี่จอมราชัน...พี่ราชัน...และในที่สุด...มันก็กลายมาเป็นราชัน
ชื่อที่มีแต่คนใกล้ตัวเท่านั้นที่ผมยอมให้เรียก
เวลาผ่านพ้นไป ผมจบการศึกษาปริญญาตรีจากคณะบริหาร และเข้าทำงานกับบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ถามว่าทำไมผมถึงไม่ไปทำงานในบริษัทของครอบครัวทั้งๆที่ผมเป็นทายาทอยู่แล้วนั่นก็เพราะพ่อผมอยากให้ผมได้มีโอกาสฝึกฝนและหาประการณ์ในการทำงานก่อน เพื่อให้ผมได้เจอสิ่งต่างๆและเรียนรู้ ผมก็ไม่ได้ขัดข้องแถมยังยินดีถีบตัวเองมาเป็นลูกจ้างคนอื่นอีกด้วย
ส่วนพลอย แม้ว่าผมจะมารู้ทีหลังว่าเธออายุเท่าผมแต่หากเธอเรียนช้ากว่าผมสองปีตอนนี้เธอเลยอยู่ชั้นปีที่สามกำลังเรียนและกำลังจะเริ่มฝึกงานไปด้วย แม้ว่าเวลาที่เราได้เจอกันลดลงแต่เราก็ยังคงโทรคุยกันเป็นบางครั้งและหาโอกาสไปเที่ยวกันเวลาว่างๆ
ผมบอกได้เลยว่าช่วงเวลาที่คบกับเธอนั่นก็ถือว่ามีความสุขครับ เราก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสาคู่รักทั่วไปแต่ไม่นานเราก็กลับมาคืนดีกันได้ อาจจะเป็นเพราะพลอยไม่ใช่คนที่เข้าใจอะไรยากมากนัก เราเลยไปด้วยกันได้ อาจพูดได้เลยว่าผมคบกับเธอได้ยาวกว่าคนอื่นๆที่เคยผ่านมา
“ราชันค่ะ วันนี้มารับพลอยที่ห้าง...หน่อยได้ไหมค่ะ” พลอยกรอกเสียงผ่านเครื่องมือสื่อสารที่ผมกดรับ ผมคาดว่าเธอคงกำลังเดินชอปปิ้งอยู่เพราะเสียงจอแจดังมาไม่ขาดสาย
“ได้สิ” ผมตอบรับเธอ “วันนี้คุณแม่อยากให้พลอยไปทานข้าวเย็นที่บ้าน สะดวกไหม?” ผมเอ่ยถามต่อ เมื่อเช้าแม่ผมบอกว่าวันนี้ให้พาหญิงสาวไปทานข้าวที่บ้านหากเธอว่าง
“ได้ค่ะ” อีกฝ่ายโอเค
สำหรับครอบครัวของผมทุกคนเข้าใจและยินดีต้อนรับพลอย ผมจำได้ว่าผมพาเธอไปที่บ้านผมหลังจากเราเริ่มคบกันอย่างจริงจัง คุณพ่อคุณแม่ก็ยิ้มรับไม่ได้ว่าอะไร ส่วนพวกน้องชายจอมทโมนก็มีแซวบ้างตามประสาวัยคะนอง เอาเป็นว่าทุกคนในบ้านโอเคกับเธอ หากแต่...
...ยกเว้นคนหนึ่ง...
...เจ้าลูกหมูน้อยของผม...
ผมยังจำมันได้ดีเลยทีเดียว ยามดวงตากลมโตจ้องมองผมอย่างงอง้ำ ริมฝีปากเล็กเบ้ออก แก้มกลมใสพองลมออกอย่างน่ารักน่าฟัดให้แก้มยุบ
...อาการงอนขั้นสูงสุดของเจ้าตัว...
...ด้วยเหตุผลว่า...
...หวงพี่ชาย...
TBC.
ตอนหน้าเจอกันค่า
-
พลอย นางน่าชิงชังมากกกก :z6:
บวกเป็ด
-
:L1: :pig4:
-
คือ เราไม่ชอบนางเลยนะ ตอนก่อนหน้ารีไรท์นางเห็นแก่ตัวมากก
คำผิดตกหล่นตอนนี้มีพอสมควร ถ้าถึงบ้านแล้วผมจะแก้ให้นะ เลิฟฟฟฟ
-
เกลียดผู้หญิงคนนี้จัง :m16:
Happy New Year 2014 :mc4:
:mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
เธอยังเป็นบุคคลที่มีนิสัยเหมือนตอนก่อนรีไรท์หรือเปล่า
แต่คิดว่าน่าจะ (ใช่มั้ย)
-
ไม่ชอบผู้หญิงคนนี้นะคะ (ตั้งแต่ก่อนจะได้รู้เรื่อง ที่คนเขียนมารีไรต์ใหม่อีกนะคะ) จบค่ะ
-
น้องงอนเพราะหวงมากนะพี่ราชัน
คึคึ เจ้าหมูน้อยน่ารัก 555
-
บทที่ 22 (2)
[/b]
ผมไม่รู้ว่าน้องไปเอาความคิดนี้จากไหน ตอนผมได้ยินถึงกับขำไม่หยุด และยิ่งหยุดยิ้มไม่ได้เมื่อตอนกลับบ้านไปนะ เจ้าหนูน้อยของผมไม่คุยไม่เล่นกับผมเลย ไม่ยอมให้อุ้ม แม้แต่หน้ายังไม่มอง เจ้าตัวเอาแต่เกาะหลังเจ้าพลอยู่นั่นแหละ ผมง้อแล้วง้ออีกก็ไม่หาย จนจอมทัพเดินหน้าตายเข้ามาบอกว่า...ลองไม่ง้อน้องดูสิ
ผมเลยลองดูครับ เลิกง้อ แกล้งทำเป็นไม่คุย ขึ้นไปอาบน้ำเลย พอออกมาจากห้องน้ำเท่านั้นละครับ มีร่างกลมๆเล็กๆมาเกาะขา มือป้อมๆดึงขากางเกงไม่หยุด ก้มลงไปดูจะเอ๋...กับเจ้าหนูที่ทำหน้าเบ้จะร้องไห้รอมร่อแล้วครับ เห็นแล้วใจอ่อนยวบ ช้อนร่างกลมๆขึ้นมา เจ้าตัวกลมสะอื้นฟืดๆ แล้วบอกว่าหนูมาง้อ...มือป้อมกอดรอบคอผมเอาหน้าใสๆซุกลงกับบ่า ผมนี่หมั่นเขี้ยวจะแย่ เจ้าตัวบอกว่าไม่งอนแล้ว ผมเลยกอดเจ้าตัวกลมแน่นแล้วเลิกแกล้งน้องเสียที
แล้วเรื่องนี้ก็จบไป น้องเข้าใจเรื่องทุกอย่างแต่ก็ยังไม่ค่อยเข้ากับพลอยได้เท่าไร พอพลอยมาที่บ้านเจ้าหนูนั่งอยู่บนตักผมอย่างเดียวไม่ไปไหน เธอคุยก็ไม่ยอมพูดจนบางผมต้องเอ็ดบางไม่ให้เคยตัวเดี๋ยวเสียนิสัย โดนเอ็ดทีน้องนี่หน้างอง้ำ สุดท้ายพอโดน
ผมทำตาแข็งๆใสหน่อยก็ยอมทำตาม บางทีผมก็คิดว่าผมตามใจน้องมากไปหรือเปล่า ผมเกรงใจพลอยในบางครั้งแต่เธอดูยังคงยิ้ม พยายามที่จะคุยจะเล่นกับน้อง หลังๆเจ้าหนูก็เริ่มจะยอมเธอบ้างเพราะทุกครั้งที่มามักจะมีขนมนมเนยของเล่นเล็กๆน้อยๆมาฝาก เจ้าหนูเลยยอมให้บ้าง
...เรื่องหมดจะผ่านไปด้วยดีจนกระทั่ง...
“อะไรนะน้องยังไม่กลับบ้าน!” ผมตะคอกใส่โทรศัพท์ คนแถวคณะหันมามองใหญ่ แต่ใครจะสนตอนนี้หูผมกำลังอื้อไปหมด รีบ
สาวเท้ายาวๆไปหารถที่จอดอยู่ มองนาฬิกาที่บอกเวลาหกโมงเย็น ทุกทีน้องจะกลับบ้านตั้งแต่สี่โมงกว่าไม่เกินนี้เพราะว่ามีลุงทศไปรับตลอด ไปรับทั้งสองพระหน่อทั้งเจ้าเวทย์และเจ้าหนู ทุกครั้งที่เจ้าเวทย์เลิกเรียนเจ้าตัวจะไปรอน้องที่ฝั่งประถม แต่วันนี้กลับไม่เห็นวี่แววเลยคิดว่าคงไปซื้อขนมหรือไม่ก็เข้าห้องน้ำ แต่ว่ารอไปสักพักก็ยังไม่กลับมาจึงลองเดินลองไปถามห้องอื่นๆเผื่อจะไปเล่นกับเพื่อนแต่ก็ได้คำตอบว่าไม่เห็น จอมเวทย์จึงลองเดินตามหาตามที่ต่างๆที่คิดว่าน้องจะไปแต่ก็ยังไม่เจอ ไปถามครูก็ไม่ได้คำตอบ
เลยลองโทรไปถามลุงทศว่ารับน้องกลับไปก่อนหรือเปล่าแต่ว่าก็ไม่ใช่เพราะลุงกำลังขับรถมา สุดท้ายจอมเวทย์ตัดสินใจโทรหาที่บ้านทุกคนถึงกับตามหากันจ้าละหวั่น โทรหาทั้งจอมอีกสองคนที่กำลังเรียนอยู่ แต่ว่าทุกคนดันโทรมาบอกเขาเป็นคนสุดท้าย เพราะเห็นว่าเขามีเรียน
ผมนี่แทบจะดิฟรถบนทางด่วน รถยนต์จอดเอี๊ยดหน้าบ้านอย่างแรง ผมรีบเข้าไปในบ้าน เห็นพ่อแม่น้องชายทั้งสามคนรวมถึงอาประสิทธ์และน้าอร ทุกคนหน้าเครียดกันไปหมด พ่อผมถือโทรศัพท์มือถือ ส่วนแม่กำลังคุยโทรศัพท์บ้าน ทุกคนดูกังวล
“สวัสดีค่ะ...น้องไปเล่นที่บ้านหรือเปล่าค่ะ” ผมได้ยินเสียงน้าอรน่าจะกำลังคุยกับผู้ปกครองของเพื่อนน้องอยู่
ผมเดินเข้าไปหาน้องชายทั้งสามคนที่ยังอยู่ในชุดนักเรียน เจ้าเวทย์ที่เด็กที่สุดตาแดงก่ำ “พี่ราชัน...น้อง...” พอเจ้าตัวเห็นผมเดินเข้ามาใกล้ก็สะอื้น ผมได้แต่กอดไหล่ลูบเบาๆ พลก็คอยบอกน้องว่าไม่เป็นไรๆ
จนสุดท้ายที่บ้านผมตัดสินใจโทรไปถามที่โรงเรียนอีกครั้ง แล้วก็เหมือนฟ้าจะเป็นใจเมื่อยามหน้าโรงเรียนพอจำได้ลางๆว่ามีเด็กที่น่าจะใช่น้องออกไปซื้อขนมหน้าโรงเรียน แต่พี่ยามไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ พวกผมตัดสินใจขับรถไปที่โรงเรียนอีกรอบ
จะโทษโรงเรียนก็ไม่ได้เพราะว่าพอเลิกเรียนแล้วก็จะมีนักเรียนออกไปซื้อขนมบ้าง ผู้ปกครองมารับบ้างทำให้มันดูวุ่นวายสุดๆ
ผมรีบเข้าไปถามพี่ยามที่หน้าประตูที่เขาเป็นคนบอก
“สักตอนเพิ่งเลิกนะน้อง พี่เห็นน้องคนหนึ่งเดินออกมาหน้าโรงเรียนซื้อขนมน่ะ...แต่นั่งในป้อมเลยเห็นไม่ชัดนะ แล้วก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเหมือนใส่ชุดนักศึกษาเข้ามาหาน้อง ตอนแรกเห็นน้องงงๆแต่ไม่รู้ว่าพูดอะไรสุดท้ายเด็กคนนั้นกลับไปเอากระเป๋าแล้วกลับ
ไปกับเด็กคนนั้น” พี่เขาเล่า “พี่คิดว่าเป็นพี่ชายน่ะ”
ฟังถึงตรงนี้ผมกำหมัดแน่น...ผมว่า...น้องผมโดนหลอกไปแน่ๆ... แต่ว่ามันเป็นใครนี่สิ... ตอนนี้แจ้งตำรวจก็คงยังไม่ได้เพราะน้องหายไปไม่กี่ชม.
ครอบครัวผมทุกคนยืนหน้าเครียดโดยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร จนผมรู้สึกโทรศัพท์ที่สั่นครืดๆในกระเป๋ากางเกง
...เบอร์แปลกๆ...
“สวัสดีครับ...” ผมตัดสินใจรับในที่สุด ทุกคนที่บ้านหันมามองผม
(หึ...จอมราชันใช่ไหม)
ผมขมวดคิ้ว “ใคร?”
(ช่างเถอะ เอาเป็นว่าตอนนี้แกกำลังตามหาใครอยู่หรือเปล่า...)
“แก...แกอย่าบอกนะว่า...” ผมกำโทรศัพท์แน่น “...”
“แกอยากได้น้องชายคนโปรดของแกคืนไหม?” น้ำเสียงเยอะเย้ย นี่ถ้าเจอตัวเป็นๆนะ ผมจะต่อยหน้ามันให้ยุบ
“แก...” ผมกัดฟันกรอด
“ถ้าแกอยากได้เอาเงินสามล้านมาที่...” ผมฟังที่อยู่อย่างแค้นใจ มันเรียกค่าไถ่น้องผม
“ได้...แต่ฉันต้องแน่ใจก่อนว่าน้องฉันอยู่กับแก” ผมได้ยินเสียงกุกกักนิดหน่อยก่อนจะมีเสียงเล็กๆปนสะอื้นดัง
“พ...พี่จ๋า...หนูอยากกลับบ้าน...” เสียงน้องร้องไห้สะอื้น ผมฟังแล้วใจแทบขาด
“ชู่ว...เงียบนะเด็กดีไม่ร้องนะครับ พี่กำลังไปรับใจนะครับ เพราะงั้นเป็นเด็กดีรอพี่นะครับ” ผมปลอบน้องแต่ในใจผมนี่แทบจะระเบิด ไอ้พวกบัดซบแม้แต่เด็กน้อยมันยังทำถึงขนาดนี้ แล้วเหมือนว่าไอ้สารเลวนั่นมันแย่งโทรศัพท์กลับไป
“อย่างที่บอกนะแหละ เงินมาน้องแกก็ปลอดภัย อ้อ...อีกอย่างอย่าคิดจะแจ้งตำรวจ” เหอะ...ผมก็ไม่คิดจะแจ้งหรอก เรื่องแยะ น่ารำคาญ
พอมันว่างสายไปผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ที่บ้านฟัง แม่ผมกับน้าอรแทบจะเป็นลม แต่ว่าเรารู้ที่อยู่น้องแล้ว อันดับแรกผมรีบกลับไป
ที่บ้าน เปิดตู้เซฟเอาเงินตามที่มันบอก บ้านผมแยกเงินเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งฝากธนาคารอีกส่วนเก็บเอง
“อะ...พี่” อยู่ๆเจ้าทัพก็ยื่นของบางอย่างมาให้ผม ปืนขัดมันหนึ่งกระบอก ส่วนอีกกระบอกเจ้าตัวเก็บไว้ ขอบอกเลยว่าบ้านผมมีงานอดิเรกคือยิงปืน ทัพกับผมชอบมากที่สุด นี่คือความลับสุดยอดไม่เคยบอกใครนะครับ อย่าเอ็ดไป ผมเชื่อว่าทัพโตพอที่จะเข้าใจเรื่องทุกอย่างและเป็นผู้ใหญ่
ผมไม่ได้มีปืนไว้ฆ่าใครสงเดชแต่หากความที่บ้านผมทำธุรกิจแม้เราจะทำถูกต้องตามกฎหมายตาหากพวกใต้ดินที่คอยจะจิกกัดนั้นผมก็ต้องป้องกันตัวเอง
เมื่อทุกอย่างพร้อม ผมขอให้ผู้หญิงรวมถึงเจ้าเวทย์ที่ร้องโวกเวกขอจะไปด้วย แต่ขอโทษที ตัวแค่นั้นผมว่าให้นอนอยู่บ้านกับแม่ดีกว่า และผมให้เจ้าพลคอยดูแลที่บ้านไว้ น้องชายยิ้มสวยรับคำ แล้วผม ทัพ พ่อแล้วอาประสิทธ์ก็ไปตามที่มันนัด
พวกผมมาถึงที่ตามที่มันนัดไว้ อาคารพาณิชย์เก่าๆซ่อมซ่อ มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนอยู่แถวๆนั้น ผมพยักหน้าให้ทัพอยู่ในรถก่อนจะลงไปพร้อมกับพ่อและอา พอพวกมันเห็นพวกผมก็แสยะยิ้ม ท่าทางดูเหมือนพวกเด็กเกเรที่ติดยาตามสลัมทั่วไป ผมทำหน้านิ่งเดินเข้าไปในมือมีถุงกระดาษใส่เงิน
“หึ...มาไวดีนี่” มันใส่ชุดคล้ายนักศึกษา หึ...มันคงเป็นคนที่ไปพาน้องผมจากโรงเรียนมา พ่นบุหรี่ไปพูดไป ผมมองหน้ามันนิ่ง ผมไม่อยากเสวนากับคนพวกนี้เท่าไร “หึ...ทำนิ่งๆ ฮะๆ” มันขำ เพื่อนมันอีกสองสามคนเดินมา
“ดูรวยใช่ย่อยนะ” หนึ่งในนั้นพูด “เอาเงินมาตามที่บอกไหม”
ผมชูให้ดู ในใจแอบสงสารพ่อแม่ของเด็กพวกนี้ที่ทำตัวกุ๊ยข้างถนน แถมตอนนี้ยังทำเรื่องผิดกฎหมายอีก พวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ถ้าไม่ไปนอนในคุกคงไม่รู้สึก
“เอาหลานฉันออกมาก่อนว่าน้องยังปลอดภัย” พ่อผมที่อยู่อีกฝั่งบอก
พวกมันมองหน้ากันก่อนจะให้หนึ่งในนั้นเดินเข้าไปข้างใน มันกลับมาอีกโดยมีเสียงสะอื้นๆฮึกๆของเด็กน้อยมาด้วย
“ฮึก...ฮ...ปาป๊า ลุงไตร แง...พี่ราชันนนนน” พอเจ้าหนูเห็นผมก็ร้องไห้โฮ ผมลองกวาดสายตามอง ดูแล้วคงไม่ได้โดนทำอะไรมา มีแค่เสื้อนักเรียนที่เปื้อนเล็กน้อย แต่แค่นี้ก็มากพอที่จะทำให้ผมเอาปืนเป่าสมองผมมันกระจุย
“เงียบซะทีไอ้เด็กนี่” มันตวาด
ผมเห็นอาประสิทธ์กำข้อมือแน่น ท่านไม่เคยตวาดน้องหรือว่าขนาดนั้น คนเป็นพ่อแม่เห็นลูกโดนอย่างนี้ก็ยากที่จะยอมได้
“เอาเงินแกไป แต่เอาน้องฉันมา” ผมเสนอ
มันค่อยๆขยับพาน้องเข้ามาใกล้ผม ผมก็ค่อยๆยื่นกระเป๋าเงินให้มันเหมือนกัน ผมเห็นมันปล่อยน้องผมผมเลยรีบโยนกระเป๋าเงิน
ไปอีกทาง แล้วรีบเข้าไปอุ้มน้องออกมา แต่พวกมันเลิกสนใจไปแล้ว กรูเข้าไปรุมกระเป๋าเงินอย่างกับแร้ง พวกผมเลิกสนใจรีบพาน้องกลับเข้ารถแล้วขับออกไป
“โอ้ๆๆ...เงียบนะลูกไม่ร้องนะครับ ป๊ามาแล้ว” อาประสิทธ์ปลอบลูกชายที่นั่งอยู่บนตัก ผมมองน้องน้อยผ่านกระจก
พอรถจอดหน้าบ้านเท่านั้นละ ผมเห็นคนที่อยู่ในบ้าน ไม่เว้นแม้กระทั่งป้าอุ่น ลุงทศ ออกมารอข้างนอกกันใหญ่ เจ้าหนูเห็นหม่าม้าเท่านั้นรีบเปิดประตูวิ่งลงไปกอด
น้าอรเห็นลูกชายปลอดภัยถึงกับร้องไห้กอดหมับ “หนูปลอดภัย...หม้าม้าดีใจจัง” น้องสะอื้นอยู่กับอกแม่
น้าอรพาน้องไปอาบน้ำกินข้าวตรวจหาแผลโดยรวมแล้วไม่มีปัญหาแต่ว่าพรุ่งนี้ผมจะพาน้องไปโรงพยาบาลอีกที เพราะว่าวันนี้เจ้าหนูดูเหนื่อยและเสียขวัญมามากพอแล้ว
พวกผมทั้งหมดพอเห็นน้องปลอดภัยก็ดีใจ เงินที่เสียไปไม่มีคำเสียดายที่เห็นคนที่รักกลับมาอย่างปลอดภัย
“อะไรนะ?...” ไอ้ชินแหกปากดังลั่น “ใจโดนลักพาตัวเรียกค่าไถ่เมื่อวาน” ไอ้ชินตาถลน ไอ้จักรนิ่งช็อกไปแล้ว ใจก็สนิทกับพวกมันสองคนเหมือนกัน มันสองคนเห็นเป็นน้องนุ่ง คงช็อกไม่น้อย
“ใช่ น่าจะเป็นพวกกุ๊ยน่ะ เรียกไปสามล้าน”
“สามล้าน!” ชินแหกปาก “แม่เจ้า เอาไปทำอะไรเยอะแยะวะ” มันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ทายาทร้านอาหารไทยในมิชิแกนคงพูดไปงั้น บ้านไอ้ชินทำธุรกิจร้านอาหารไทยในรัฐมิชิแกนที่อเมริกาครับ แบบว่าแม่มันเป็นคนไปเปิดครับ มีแม่กับพ่อไปสองคน ส่วนมันอยู่ไทยกับบรรดาญาติๆมันครับ บ้านนี้อยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ครับ พี่ป้าน้าอาอากงอาม่าเต็มไปหมด ร้านอาหารแม่มันก็ดีนะครับไปได้สวยมากเลย รายได้เป็นกอบเป็นกำ
“แล้วน้องปลอดภัยดีไหม?” คราวนี้จักรถามบ้าง ผมพยักหน้า
คุยสัพเพเหระครู่หนึ่ง ผมเห็นว่าพลอยยังไม่มาเสียทีเลยคิดว่าจะเดินไปตามที่ห้องเลคเชอร์ ผมเดินมาถึงหน้าเลคเชอร์ ผมมองลอดผ่านประตูแง้มๆเข้าไป เห็นพลอยยืนอยู่คนเดียวใกล้ๆประตู แต่เธอไม่เห็นผม กำลังจะเรียกเธอแต่หากก็ต้องชะงัก
“อะไรนะ...ฉันก็แบ่งเงินให้แกไปแล้วไง” เธอตะคอกใส่โทรศัพท์ “ก็แบ่งคนละครึ่งๆไง ล้านห้า...ก็แกเรียกมาแค่สามล้านไม่ใช่หรือไง ฉันแค่จ้างแกให้ไปเรียกค่าไถ่ไอ้เด็กนั่น แถมเขาไม่เอาตำรวจมาจับแก เงินเท่านั้นก็พอแล้วมั้ง...แกเอาไปเสวยสุขกับยานรกของแกเถอะไป...หึ...แต่ฉันก็สะใจ ได้เงินได้ทำให้ไอ้เด็กนั่นเสียขวัญ เห็นยังเด็กเอาแค่เบอะๆๆ ชอบมาทำเป็นหวงพี่ชายดีนัก เจอแบบนี้เข้าไปวงวัยจ๋อยไปนาน ฮะๆๆๆ” พอผมได้ยินถึงตรงนี้ผมกำมือแน่น เรียกค่าไถ่ เงินสามล้าน แบ่งกันครึ่งๆ แค่นี้ผมก็พอจะเดาอะไรได้เลยละ แต่ที่ผมโกรธมากที่สุดคือแม้แต่เด็กตัวแค่นั้นพวกเธอยังทำกันได้ลงคอ จิตใจทำด้วยอะไร
ผมได้แต่ยื่นนิ่งอยู่หน้าห้อง...นี่ผมคบกับผู้หญิงใจสกปรกคนนี้ลงไปได้ไง
“งั้นฉันไปละ แฟนฉันรอ” แต่ผมไม่นับเธอเป็นแฟนอีกแล้ว เสียงรองเท้าเข้ามาใกล้เรื่อย จนประตูเปิดอ้ามากขึ้น พร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างของพลอย
“ร...ราชัน มาตั้งแต่เมื่อไร...” เธออ้ำอึ้ง ผมเหยียดยิ้ม
“ก็นานพอที่จะได้ยินอะไรดีๆ” ผมเอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้าสวยบิดเบี้ยว
“มัน...มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ” เธอร้อง
“ไม่ใช่อย่างที่คิดตรงไหน...เธอเป็นคนให้คนมาน้องชายผมไป เรียกค่าไถ่ ถึงจะไม่ทำร้ายร่างกาย แต่ก็ทำให้น้องผมเสียขวัญมาก เขายังเด็ก ตัวก็แค่นั้น ทำไมคุณยังใจร้ายทำกับเด็กได้ลง” ผมตวาดขึ้นมา ผมรู้สึกถึงแรงฉุดเบาๆจาดด้านหลัง พอหันไปเป็นเพื่อนสนิทสองคนที่สงสัยเดินมาตาม แต่มาได้จังหวะดีจริงๆ คงได้ยินทุกอย่างที่ผมพูดไปเหมือนกัน พวกมันทำหน้าช็อกเล็กๆ ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอ
“ไม่นะ พลอยโดนบังคับให้ทำ...” เธอร้องไห้ แต่ตอนนี้น้ำตาเธอมันไม่ได้ช่วยให้ผมสงสารผู้หญิงคนนี้อีกต่อไป กลับรู้สึกวะอิดสะเอียนมากขึ้นไปอีก
เธอเดินเข้ามาจับแขนผม แต่ผมรีบสะบัดออก “เงินที่เธอได้ไปฉันถือว่าทำทานละกัน หลังจากนี้ก็อย่าเจอะเจอกันอีก!” ผมรีบหันหลังกลับก่อนที่ผมจะกลั้นตัวเองได้ ผมโกรธเธอ แต่ก็โกรธตัวเองที่เอาผู้หญิงแบบนี้มาเป็นคนรัก ทั้งที่บ้านผมออกจะรักเอ็นดูเธอแต่เธอกลับทำเรื่องแบบี้กับน้องผมบ้านผม
“หึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ น้องชายแกมันสมควรโดนแบบนี้ ไอ้เด็กเปรตนั่นมันเป็นมารเป็นก้างขวางคอฉัน ความจริงฉันน่าจะกำจัดมันทิ้ง ฮะๆๆๆๆๆ” ผมหลับตากับเสียงกรี้ดร้องราวกบคนบ้าแต่ไม่คิดจะหันกลับไปมอง
...เรื่องทุกอย่างจบแล้ว น้องผมปลอดภัย ผมก็ไม่เอาเรื่องราวกับผู้หญิงสติไม่ดีคนนี้ที่ทำเรื่องราวพรรค์นี้ขึ้นมาได้ เหมือนพวกไม่มีการศึกษา
เรื่องทุกอย่างในวันนั้น ผมไม่ได้เล่าให้ที่บ้านฟัง ที่บ้านรู้เพียงว่าผมเลิกกับพลอยด้วยเหตุผลของคู่รักทั่วไป หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยเห็นพลอยในมหาลัยเท่าไร เพราะความจริงเราสองคนเรียนคนละชั้นปีกัน มันก็ไม่ค่อยจะเจอกันอยู่แล้วถ้าหากผมไม่ไปหาหรือพลอยไม่มาหาและได้ยินมาว่าเธอมีแฟนใหม่แต่ก็เหมือนจะมีปัญหาเมื่อผู้ชายคนนั้นก็มีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาติดพัน และผมเลิกสนใจเรื่องพลอย มันไม่ได้เจ็บเหมือนคนอกหัก ฟูมฟาย เพราะสิ่งที่เธอทำมันก็ไม่เหลืออะไรให้ผมคิดถึงเธออีกแล้ว แม้มันอาจจะดูเรื่องเล็ก (มั้ง) แต่ถ้าพี่น้องของคุณโดนจับเรียกค่าไถ่ และรู้ว่าคนทำคือคนที่คุณสนิทและไว้ใจคุณก็คงทำเหมือนผม แม้จะไม่แจ้งตำรวจ อต่ผมคิดว่าสักวันเธอคงได้รับผลกรรมที่ก่อไว้
เธอเคยกลับมาขอโทษและยอมรับในสิ่งที่เธอทำ และขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่สำหรับผมมันไม่มีคำว่าเหมือนเดิมอีกแล้ว
ปล. ผมได้ยินว่าตอนผมจบมาแล้ว พลอยเธอกำลังมีปัญหากับภรรยาของอาเสี่ยเงินหนาที่เหมือนจะติดพันเธออยู่ เธอมีเงินใช้มือเติบ เฮ้อ...คนหนอคน ทำไมไม่รู้จักพอ
เป็นไงครับ เรื่องของผมสมัยหนุ่มๆๆ อะ...แต่ตอนนี้ก็ยังหนุ่มแน่นฟิตปั๋งนะครับ เรื่องของผมกับพลอยที่สงสัยก็มีเท่านี้ละครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับ...
TBC.
-
ความหลังพี่ราชันดีกว่าของเก่า (ในความรู้สึกเรา)
ไม่อยากให้พี่ราชันมีลูกกับนังพลอยเท่าไร
-
เป็นผูหญิงที่ใจสกปรกมากๆๆ
ดีแล้วที่เลิกกันไป แต่น่าจะบอกให้ที่บ้านรู้น่ะ
:mew1: :mew1:
-
น่ารังเกียจจริงๆ
-
ไม่ว่าพลอยเวอร์ชั่นนี้หรือก่อนหน้าก็ยังเป็นผู้หญิงสิ้นคิดจริงๆ
มีเพชรอยู่ในมือดันปล่อยให้หลุดมือไปได้ :z6:
สงสารลูกหมู :hao5:
บวกเป็ด
-
พลอยก็ยังเป้นพลอย
ยังคงเป้นคนไม่ดีเหมือนเดิม
แต่ดีล่ะ ที่ราชันไม่มีลูกกับผู้หญิงอย่างนี้
-
ตายแล้ว นังพลอย ร้ายกว่าที่คิดนะ :z6:
-
ดีแล้วที่เนื้อเรื่องเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้
ถ้าพี่ราชันจะมีลูก ก็อยากให้มีกับน้องใจมากกว่า :impress2:
-
อย่าโผล่หน้ามาตีท้ายครัวนะ ยัยพลอย
ถ้ารู้ว่า ราชันคบกับใจ คงได้ดิ้นตาย 555
-
สั้นๆแต่ได้ใจ ตอนต่อไปมีน้องใจมาแล้วสินะ
-
ร้ายมากเด็กทำได้ไง
ปล.เราแอบงงไทม์ไลส์เบาๆค่ะ ในตอน 22(1) บอกพี่ราชันจบทำงานในบริษัทเอกชนแล้ว พอมา22(2) เหมือนยังเรียนไม่จบ เรางง นิดหน่อยค่ะ
-
ทำไมไม่บอกให้ที่บ้านรู้ มันสารเลวขนาดนั้นยังจะปกป้องมันอีก เซ็งอ่ะ...ปล่อยไปเฉยๆ ชื่อจอมราชันแต่กระจอกชิบ...โทษก็ไม่ได้รับ ความเลวก็ไม่ได้เปิดเผย แล้วก็ปล่อยให้มันไปทำชั่วต่ออีกมากมาย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ลูกหมูปลอดภัย แต่จริงๆน่าจะแจ้งตำรวจนะ
คดีร้ายแรงเกินไปที่จะปล่อย ไม่ชอบเลยยัยคนนี้
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นังพลอยยย :z6:
มาทำน้องใจของพี่ราชัน :beat:
-
ตอนรีไรท์ใหม่นี่ รู้สึกว่า พี่ราชันย์ ดูจะมีมุมขี้เล่นเพิ่มเข้ามา ดูอบอุ่นดี
ใจ ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
ดีขึ้นหน่อย แบบเก่าหดหู่ :hao4:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:ชอบแบบนี้มากกว่า :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
นู๋ใจโดนจับเฉยยย
-
ดันๆ
-
แรงได้ใจจริง ๆ น่ะพลอย ผู้หญิงกลายเป็นนางมารร้าย :hao5: เสียสถาบันหมด แย่จริง ๆ
เรื่องราวจบแบบนี้ก้อดีน่ะ ในความรู้สึกของตัวเองน่ะ ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ยืดยาวจนมีเรื่องลูกเข้ามาเกี่ยวข้องน่ะ เพราะดูแล้วราชันก้อไม่ได้รักเธอน่ะ เก็บใจไว้ให้น้องใจคนเดียวก้อพอ :mew3:
-
:-)
-
ขออภัยที่หายไปนานมากๆค่า
พอดีช่วงมันเดือนแห่งการสอบ พรีเซน บลาๆๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ
วันนี้มีเวลานิดหน่อยเลยเอาน้องใจมาวิ่งเล่นค่า
ขอบคุณที่ยังติดตามกันมาตลอดนะค่ะ
ปล. อีกสามสี่ตอนน้องใจก็จะจบแล้วค่า เอาใจช่วยน้องกับพี่ๆให้ไปถึงฝั่งด้วยนะค่าาาา
ขอบคุณค่า
จุ๊บๆๆ :mew1:
บทที่ 23
[/b]
“เป็นอะไรครับ ทำหน้ายุ่งเชียว...” มือนุ่มนิ่มเอื้อมเข้ามาใกล้ระหว่างคิ้วก่อนจะค่อยๆนวดคลายให้ คนหน้ายุ่งยิ้มอ่อนให้
“เปล่าครับ” น้องตอบ พี่ใหญ่หอมเบาๆที่ขมับ น้องขยับตัวเล็กน้อยให้เข้าที่ เราสองคนกำลังดูหนังอยู่ที่ห้องของพี่ใหญ่ครับ ที่ดูห้องก็เพราะ หึๆ...ทำอะไรได้สะดวกครับ
หนังฉายไปเรื่อยๆ คนน้องก็ดูไป แต่คนพี่นี่สิ เอาแต่หอมๆลูบๆจูบอยู่ได้ เอามือขึ้นมาคลึงเล่นแล้วจูบบ้างละ หน้าคมสันซุกให้สยิวต้นคอเล่นบ้างละ
“อื้อ...พี่ราชัน อย่าสิ” น้องร้องหื้อใส่ พยายามหยุดคนเอาเปรียบ เขาหลบปากร้อนเป็นพัลวัน เหมือนพี่ก็รู้ว่าน้องไม่ยอมเลยยิ่งแกล้งเข้าไปใหญ่
“นี่แนะๆ” ริมฝีปากร้อนระดมหอมไปที่แก้มใส แล้วก็จับหน้ากลมๆนิ่งก่อนจะค่อยประทับริมฝีปากร้อน น้องกำเสื้อของร่างสูงแน่นเมื่อลิ้นอุ่นๆเข้ามาตักตวงอย่างอ่อนโยน ไล้ไปตามขอบฟันอย่างหยอกล้อ กว่าจะถอนออกมาได้เจ้าหนูแทบหมดลม
“อื้อ...พี่ราชันอะ...” เสียงหอบครางเบาๆ หน้าแดงๆน่ารักๆนั่นทำเอาจอมราชันอดใจไว้ไม่ไหวก้มลงจุ๊บๆอีกสองสามครั้ง
น้องทุบแขนแกร่งเบาๆแก้เขิน ก่อนทั้งคู่จะหันไปสนใจหนังที่ฉายเกือบจะจบแล้ว จนแผ่นเล่นจนหมด ตาคมหันมามองคนข้างๆที่นั่งพิงอยู่ปรากฏว่าเจ้าตัวซนหลับไปเรียบร้อยแล้ว เสียงหายใจเบาๆอย่างเป็นสุขทำเอารอยยิ้มอ่อนๆถูกจุดขึ้นมาบนใบหน้า ร่างสูงค่อยขยับก่อนจะช้อนร่างน้องขึ้นมาพาไปนอนที่เตียง เกลี่ยผมสลวยที่บังหน้าออกก่อนจะล้มตัวลงนอนไปอีกคน ความเย็นของอากาศยามบ่ายเกือบเย็น เตียงของตัวเอง บวกกับคนข้างกายทำให้เขาหลับอย่างรวดเร็ว
วันสบายๆของเขากับคนรัก ไม่อยากไปทำงานเลยจริงๆ
“คุณจอมราชันค่ะ มีคนมาขอพบค่ะ” เลขาของจอมราชันเอ่ยผ่านโทรศัพท์ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กๆ...วันนี้ไม่ได้นัดใครไว้นี่นา...
“ไม่ได้นัดไว้ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ค่ะ”
“ใครครับ?”
“เธอบอกว่าเป็นเพื่อนเก่าของคุณนะค่ะ” เขาขมวดคิ้วหนักเข้าไปใหญ่เพราะไม่ค่อยมีเพื่อนมาหาที่บริษัทเท่าไร ส่วนใหญ่จะนัดเจอกันข้างนอกเสียมากกว่า จะมีก็แต่ไอ้สองเพื่อนสนิทที่ทำงานด้วยกัน แต่ถ้าเป็นสองนั้นเลขาเขารู้จักดีอยู่แล้ว
“ครับ งั้นให้เขามาได้ครับ” ตอบกลับไปแล้ววางหู รอไม่ถึงสามนาที เสียงเคาะประตูหน้าห้องผมก็ดังขึ้นผมเลยบอกกลับ “เข้ามาได้ครับ”
ผมมองคนที่เข้ามาด้วยความรู้หลากหลายโจมตีกัน เธอ!...ทำไมถึงมาที่นี่...พลอย!...
“สวัสดีราชัน...” เสียงนั้นทักผมก่อน
“มีธุระอะไร?” ผมเอ่ยเสียงเรียบ หน้าเริ่มตึงขึ้นมาทันที
พลอยหน้าเสียไปเล็กน้อย “คือ...พลอยแค่จะมาหาราชันน่ะ”
นี่เธอยังมีกล้ามาหาเขาอีกหรือ! “แล้วมีธุระอะไร?”
“พลอย...คือพลอย...พลอยแค่อยากจะมาขอโทษเรื่องเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นพลอยบ้าไปจริงๆถึงทำเรื่องแบบนั้น พลอยขอโทษราชันหลายครั้งแล้วแต่ราชันไม่ยอมรับคำขอโทษจนราชันเรียนจบไปก่อน อยากจะหาโอกาสมาบอกหลายครั้งแล้ว แต่พลอยยังรู้สึกไม่ดีอยู่ ขอโทษจริงๆที่ทำเรื่องแบบนั้นและปล่อยให้มันเป็นแบบนี้มาตั้งสิบปี” เธอตาแดงเพราะน้ำตาคลอ “พลอยรู้สึกผิดจริงๆ พลอยขอโทษนะ” เธอยกมือไหว้ผม
ผมฟังแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่ในใจก็เริ่มลดความอคติกับเธอลง กาลเวลาทำให้เราโตขึ้นไม่จมปลักอยู่กับสิ่งเดิม ถ้าเขาสำนึกผิดจริงผมก็ยอมให้อภัย ตอนนั้นผมยังวัยรุ่นความเจ้าคิดเจ้าแค้นมันมีเยอะ ตอนนี้หลายๆอย่างสอนให้ผมปล่อยวาง สูดหายใจเข้าเต็มปอด
“ถ้าพลอย...สำนึกผิดจริง ผมก็ให้อภัย เราเลิกแล้วแล้วต่อกันละกัน จะได้ไม่มีเรื่องติดค้างกัน”
เธอยิ้มยินดีให้กับผม นัยน์ตาฉายแววดีใจ “ขอบคุณมากนะ ที่ให้อภัย”
เธอยิ้มกว้างให้ผม ผมจึงค่อยๆยิ้มออกไป การให้อภัยคนอื่นถือเป็นบุญเหมือนกัน นอกจากเขาจะได้รับการให้อภัย ตัวเราเองก็ไม่มีความอาฆาตพยาบาทใดๆอีก
หลังจากวันนั้น...พลอยก็แวะเวียนมาเจอบ้างเป็นครั้งคราว นัดพวกเขาสามคนออกไปกินข้าวบ้าง แรกๆพวกไอ้ชิน ไอ้จักรก็แปลกใจแต่ผมก็บอกว่าเขาเลิกคิดเรื่องทุกอย่างแล้ว แม้บาครั้งอาจจะยังทำใจให้มาสนิทกับพลอยเต็มร้อยอย่างเมื่อก่อนก็เป็นไปไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้อะไรขนากนั้นอีกแล้ว
พอบิดาเขารู้ว่าพลอยกลับมาเลยชวนเธอมาทานอาหารเย็นที่บ้าน ตอนแรกพลอยดูงงที่เหมือนว่าพ่อไม่ได้รู้เรื่องที่เธอทำไปตอนนั้น ร่างสูงจึงตอบว่าเขาไม่ได้เล่าให้ใครฟังนอกจากเพื่อนสินทที่รู้เพียงสองคน หญิงสาวยิ้มขอบคุณเขาซ้ำๆไปมา
พอเธอมากินข้าวที่บ้าน ก็เข้ากับคนอื่นได้ดี พ่อแม่เขาถามสารทุกข์สุขดิบไปกินข้าวไป ให้ความรู้สึกกลับไปเป็นบรรยากาศเดิมๆ ทุกคน
ในบ้านไม่พูดเรื่องที่เธอเคยเป็นแฟนผมให้น้องฟังเพราะตอนนี้เธอเป็นแค่คนรู้จักมากกว่า และไม่คิดจะกลับไปคบกับเธอแน่นอนครับเพราะเขามีเจ้าตัวยุ่งที่กำลังจะเริ่มงอนพี่ใหญ่อีกแล้วครับเพราะโดนบังคับให้กินผัก
“กินลงไปครับ แค่ชิ้นเดียวกินให้หมด” จอมราชันชี้ไปที่จานน้องที่มีหัวหอมแค่เส้นเดียวนอนแอ้งแม้งอยู่ในจาน จอมใจทำหน้าเบ้ก่อนจะรีบจิ้มชิ้นนั้นเข้าปากเคี้ยงๆๆกลืนๆๆแล้วตามด้วยน้ำส้มอึกใหญ่ ก่อนจะหันมาค้อนน้อยๆให้
ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะทุยนั่นอย่างเอาใจก่อนจะตักของโปรดให้เป็นการเอาใจ
การกระทำทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของพลอยที่ดูเหมือนจะอึ้งๆไปนิดๆ พอตอนจะกลับเธอจึงถาม
“ราชันกำลังคบกับใครอยู่หรือเปล่า?“
“ก็ใช่นะ” ชายหนุ่มไม่อายและเลือกที่จะไม่ปิดบังว่าเขากำลังคบกับคนรัก
“ใครหรือ?” เธอถาม แต่คะเนจากหลายอย่างวันนี้แล้วคาดว่า...คนนั้นคือ...
“พลอยคิดว่าใครละ”
คนถูกถามเงียบไป “...น้องใจหรือเปล่า?”
ร่างสูงยิ้ม “ใช่...”
คำตอบทำเอาหญิงสาวอึ้งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะยิ้มฝืดๆ “ดีใจด้วยนะ”
จอมราชันยิ้มอ่อน ก่อนที่รถของพลอยจะเคลื่อนตัวจากไป ร่างสูงกลับเข้าบ้าน แต่หากรถยนต์คันเล็กที่ขับออกไปกลับหยุด
...เธอพลาดที่ปล่อยให้คนอย่างราชันหลุดมือไป ตอนนี้คงเรียกร้องอะไรไม่ได้อีกแล้วเมื่อเขาคนนั้นมีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้ว แถมคน
นั้นยังเป็นน้องชายของเจ้าตัวเสียอีก...
และเธอได้แต่ขับรถกลับอย่างเสียใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“วันนี้ไปออกงานกับพี่นะครับ” จอมราชันเอ่ย แต่จอมใจกลับทำหน้าแหยๆ ให้เขาเข้าไปทำเปิ่นในงานน่ะสิไม่ว่า
“ไม่เอาอะครับ ใจไม่กล้าไป” เจ้าตัวส่ายหน้า
“ไปเถอะครับ พี่ก็อยู่ข้างๆ ลุงไตรป้านงค์ก็ไปนะครับ” ร่างสูงไม่ยอมแพ้
สุดท้ายจอมใจก็ต้องตกลงไปกับพี่ชายจนได้
“พี่จ๋าใจผูกเนคไทไม่สวยเลย” น้องยื่นให้ดู ร่างสูงยิ้มอย่างอ่อนใจก่อนจะเข้าไปผูกให้
สายตาคมมองหน้าคนตัวเล็กกว่าด้วยสายตากรุ่มกริ่มจนน้องหลบตาอย่างเขินๆ ผูกจนเสดจอมใจบอกขอบคุณแต่ท่าทางคนเจ้าเล่ห์อยากได้อะไรที่มากกว่าคำขอบคุณเสียแล้ว
“อะไรครับ” น้องถามเมื่อเห็นใบหน้าคมก้มลงมาใกล้
“คำขอบคุณครับ” จิ้มเข้าที่ริมฝากตัวเอง น้องถึงกับบางอ้อ แต่เรื่องแบบนี้ใครจะยอมทำ เขาดันหน้าหล่อนั่นออก แต่หากอีกฝ่ายมือไว
กว่าคว้าร่างกลมๆเข้ามาจูบ เสร็จแล้วก็เอาจมูกโงๆถูกับจมูกเล็กไปมาอย่างง้องอนเมื่อเห็นน้องหน้าบู้
“พี่ราชันลามก หื่นกาม คนแก่หื่นกาม” น้องบ่นได้น่ารักที่สุดในสายตาพี่ เพราะแก้มแดงแจ้กับปากเล็กที่ขมุบขมิบตลอด
กว่าทั้งสองคนจะลงมาจากห้องได้ จอมไตรแทบจะขึ้นไปตามหลายรอบ แต่พอเห็นว่าหลานชายเดินลงมาด้วยใบหน้าแดงหูแดง ปากเจ่อน้อยๆ ก็อยากจะเอาไม้เรียวตีลูกชายเสียจริง ภายนอกนี่มาดนักธุรกิจแต่ท่าทางภายในนี้มันวัวแก่หื่นกามชัดๆ
หลังจากได้ว่าลูกชายในใจ ประมุขของบ้านก็เคลื่อนพล งานเลี้ยงวันนี้จัดที่โรงแรมหรูใจกลางเมือง หลังจากทีพนักงานเอารถเข้าไปจอดต่อให้ คอรบครัวสุขสันต์ก็เดินไปยังห้องจัดเลี้ยง
เจ้าหนูเกร็งจนเห็นได้ชัด เขาไม่เคยมางานที่เป็นทางการขนาดนั้น
“ทำตัวให้ชินไว้ครับ ต่อไปต้องออกงานในฐานะนายหญิงน้อยแห่งแลนด์พรอพอตี้นะครับ” ได้ทีแซวใหญ่ น้องหน้าแดงแต่หาได้สนใจไม่ พี่ยังคงแกล้งต่อ
นักข่าวยกกล้องขึ้นมากดภาพครอบครัวที่เดินเข้างานมาพร้อมกัน มีใครไม่รู้จักประธานและรองประธานแห่งบริษัทอสังหาริมทรัพท์รายใหญ่ระดับต้นของประเทศกันบ้างเล่า วันนี้พ่วงด้วยคุณหญิงและเด็กหนุ่มที่ไม่เคยหน้ามาก่อน
มีนักข่าวสองสามคนเข้ามาขอสัมภาษณ์นิดหน่อย
“สวัสดีครับคุณจอมไตรคุณหญิงคุณจอมราชันและเอ่อ...” นักข่าวเอยต่อไม่ถูก
“อ้อ...คนนี้หลานชายาผมเองครับ จอมใจ” ท่านประธานเฉลย ที่บ้านยังไม่อยากเปิดเผยเรื่องทั้งสองคนคบกันเนื่องจากน้องยังเรียนหนังสือกลัวจะส่งผลกระทบในหลายๆด้าน นักข่าวพอรู้ก็กดภาพขอทำข่าว
เจ้าหนูรู้สึกแสบตาและงงงวยไปหมดเพราะทั้งงานมีแต่นักข่าว แสงแฟรช คนคุยเรื่องการเมือง ธุรกิจ เศรษฐกิจ จิปาถะ เจ้าหนูรู้สึกตัวเองผิดที่ผิดทางอย่างไรอย่างนั้น ถ้าไม่มีมือใญ่อบอุ่นกระชับและคอยมาเขาก้าวเดินละก็สงสัยจะได้หลงอยู่ในลงนี่แหละ
งานกว่าจะเลิกก็เกือบห้าทุ่ม จอมใจนี่แทบคลานลงจากรถเมื่อรถจอดถึงบ้าน พี่ใหญ่ถึงกับต้องพาไปส่งในบ้านที่ปาป๊าหม่าม้าของน้องยังนั่งรออยู่ พอเห็นลูกชายกลับมาทั้งสองคนจึงวางใจและปล่อยให้พี่ชายดูแลน้องต่อ วันนี้จอมราชันตัดสินใจนอนที่ห้องน้อง เรื่องชุดไม่ต้องห่วงเพราะเขาทิ้งเสื้อผ้าไว้ที่ห้องของกันและกันพอสมควร
จอมราชันจับน้องอาบน้ำ แต่ไม่ได้อาบให้นะครับ แต่รออยู่ในห้อง พอน้องเดินสะลืมสะลือออกมาจากห้องน้ำ พี่ก็ทำการเช็ดผมให้หมาดก่อนจะจับเป่าแห้งจนหัวฟู แล้วพาเด็กน้อยไปนอน เห็นน้องล้มตัวลงนอนอย่างสบายแล้ว ถึงคราวเขาต้องสังคยนาตัวเองเหมือนกัน
ออกมาจากห้องน้ำอีกที น้องหลับลุกไปแล้ว เข้าถึงปิดไฟก่อนจะนอนบ้าง กำลังจะหลับตารู้สึกถึงแขนนุ่มเอื้อมมากอด พร้อมเสียงพึมพำ
“ฝันดีครับ...พี่...”
ชายหนุ่มยิ้มในความมืด “รักนะครับ...” แล้วหลับไปหลังจากเอ่ยประโยคนั้นจบ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC. :mew3:
-
โอ๊ยยย
หวานเจี๊ยบบบบบบเลยอะ
เขินนแทนน้องใจ
-
มาแบบหวานๆเนอะ พี่ราชันกับจอมใจ
พลอยจะไม่มีวางแผนการร้ายอะไรอีกใช่ไหม
ไม่ไว้ใจพลอยอะ
-
:กอด1:
-
น่ารัก :กอด1:
-
:o8: :-[ :impress2:
:mew1: :mew1:
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักผุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หมูน้อยจะน่ารักไปไหน มิน่าพี่ราชันถึงหลงน้องขนาดนี้ :katai2-1:
หวังว่าพลอยจะสำนึกและไม่มาก่อกวนอีกน้า
จะจบแล้วเหรอ ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ :monkeysad:
แบบว่ายังไม่มีตอนวีดวิ้วให้ชื่นใจเลยอ่ะ :impress2: 555
รอนะรอ
บวกเป็ด
:L2:
-
หวานแบบนี้ ชื่นใจค่ะ อิอิ
:hao6: ชอบวัวแก่
-
พลอยจะไม่มาสร้างเรื่องอะไรอีกนะ
-
โอ๊ย หวานอ๊า เขินๆ ดีแล้วพลอยที่คิดได้ จะได้ไม่ทำแบบนั้นอีก
สู้ๆนะคนเขียน ว่างๆค่อยต่อก็ได้ เคลียร์งานให้เสร็จก่อนเนอะ สู้ๆ
-
พี่ราชันน้องใจหวานมาก
พี่ราชันเป็นวัวแก่หื่นกามเหมือนกันนะเนี่ย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักจัง
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ใสๆ
-
วันนี้แอบอู้งานมาลงให้ค่าาาาา
พาน้องใจมาวิ่งเล่นติดๆกันเลย
จากตอนนี้เริ่มนับถอยหลังกันแล้วนะค่ะ
ขอบคุณที่ยังคงติดตามกันมาตลอดค่ะ :hao5:
บทที่ 24
“ใจเอ๋ย...ป๊าไม่ว่างไปส่งนะวันนี้ พี่เวทย์ก็ไม่อยู่ เราไปเองได้ไหม?” ปาป๊าถามขึ้นหลังจากที่ร่างกลมเดินลงมาข้างล่าง เจ้าหนูขมวดคิ้วเล็กน้อย
“อ้าวเหรอครับ?” หันซ้ายหันขวาไม่เจอหน้ามารดาจึงถาม “แล้วหม่าม้าละครับ?”
“วันนี้แม่เขาเข้าสำนักพิมพ์น่ะ” นายประสิทธิ์ตอบ “วันนี้พ่อขอโทษทีนะ พ่อต้องไปทำธุระให้นายนะ” นายที่เจ้าตัวว่านั่นก็คือเจ้านายคนเก่าคนแก่คนเดิมนั่นเอง
“อ่า...งั้นป๊าไปทำธุระให้ลุงไตรเถอะครับ เดี๋ยวใจนั่งรถตู้ไปเองครับ” เจ้าลูกหมูรับคำเป็นมั่นเหมาะ ป๊าเลยหายห่วงแล้วบอกลาลูกชายก่อนไปทำงาน เจ้าหนูก็นั่งละเอียดนมหนึ่งแก้วก่อนจะตัดสินใจว่าจะไปหาอะไรกินที่มหาลัยแทน
หลังจากเรียบร้อยทุกอย่างเจ้าตัวกลมก็เดินข้ามมาอีกฝั่งตามความเคยชินเพราะว่าทุกเช้าต้องมาทักทายคนในบ้านใหญ่ก่อน ต่อให้ไม่มีใครอยู่อย่างน้อยก็สวัสดีป้าอุ่น พี่แตงไทยกับพี่จันทร์ก็ยังดี
ร่างกลมขาวเดินดุกๆเข้ามาในตัวบ้านเจอพี่ชายร่างสูงใหญ่กำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่จึงปรี่เข้าไปมักอย่างร่าเริง
“ดีคร้าบบบ พี่ราชัน” เสียงใสๆดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อเงยหน้ามามองแล้วส่งยิ้มให้ เจ้าหนูเดินหน้าบานเข้าไปหา
“ไงครับคนเก่ง จะไปเรียนแล้วหรือ?”
“ครับ...เดี๋ยวใจนั่งรถตู้ไปครับ” เจ้าหนูตอบแต่เหมือนว่าพี่ใหญ่จะไม่ค่อยพอใจกับคำตอบเท่าไรนักเพราะพอน้องพูดจบเจ้าตัวก็ทำหน้านิ่ว
“อ้าว...อาประสิทธิ์ไม่ได้ไปส่งหรือ?” ชายหนุ่มถามเพราะเขานึกว่าบิดาของน้องชายจะไปส่งเพราะจอมเวทย์ไม่ว่างในเช้านี้
“ป๊ามีงานด่วนนะครับ เลยออกไปแล้ว” เจ้าหนูตอบก่อนรีบเสริมเพราะหน้าหล่อคมของพี่ชายดูไม่สบอารมณ์ “เดี๋ยวใจนั่งรถตู้ไปได้ครับ สบายมาก ถึงหน้ามอเลยครับ” ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ไม่ชอบให้นั่งรถตู้ เจ้าตัวบอกว่าบางครั้งรถพวกนี้ขับเร็วและอันตรายเพราะว่าคนขับจะได้รีบวิ่งไปกลับไวๆเพื่อเพิ่มรอบจำนวนการวิ่งให้ได้มากขึ้น บางครั้งก็เป็นรถตู้เถื่อนที่ไม่ได้จดทะเบียนอีก
จอมใจเริ่มใจเสีย หน้าเสียเมื่อเห็นพี่ราชันเงียบไปก่อนจะยิ้มกว้างกับประโยคถัดไป
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งครับ” แต่เจ้าหนูกลับทำหน้ามุ่ยอีกครั้ง
“แล้วพี่ราชันไม่ต้องไปทำงานหรือครับ?” เขาไปไม่อยากทำให้พี่ชายเสียงานการเท่าไร แม้ว่าจะเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทแต่ว่ามันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้คนอื่นๆแล้วเขาจะว่าเอาได้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่โทรบอกพ่อก่อนนะ” พูดจบมือใหญ่ก็หยิบโทรศัพท์มากดออก รออยู่พักหนึ่งก็อีกฝ่ายก็กดรับแล้วเจ้าตัวก็กรอกเสียงลงไป “พ่อครับ..นี่ผมนะ...เดี๋ยวผมเข้างานช้าหน่อยนะครับ...ครับ...ผมจะไปส่งน้องครับ...ครับๆ...สวัสดีครับ” พูดจบก็วางสายแล้วหันมาลูบผมสลวยเบาๆ “เรียบร้อยแล้วครับ”
“แล้วลุงไตรไม่ว่าหรือครับ?”
เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ ใครจะว่าอะไรในเมื่อคุณจอมไตรยังฝากมาบอกว่าพาน้องไปส่งให้ถึงที่มหาลัย “ไม่หรอกครับ ลุงไตรรักเราจะตาย เจ้าตัวยุ่ง” ขยี้ผมซะเลยนี่ เจ้าหนูก็หัวเราะคิกคักๆ
เจ้าหนูสบายไปหลายตลบเพราะไม่ต้องนั่งรถไปเรียนเองแถมมีสารถีสุดหล่อสุดเลิฟมาส่งอีกต่างหากแหนะ เมื่อรถยนต์คันสวยแล่นมาถึงหนาตึกคณะ เจ้าลูกหมูก็ลงจากรถ แถมยังมีการลากร่างสูงใหญ่ลงมาด้วยด้วยเหตุผลว่า
“เลี้ยงข้าวเช้าหน่อยครับ” ว่าแล้วก็ยิ้มแหะให้ พี่ชายส่ายหน้าปลงก่อนดุนหลังเจ้าลูกหมูให้ออกเดินนำไปที่โรงอาหาร
ภาพร่างสูงใหญ่ในชุดสูทที่แตกต่างจากชาวบ้านชาวช่อง ดับรัศมีของเด็กนักศึกษาเสียจนมืดมน สาวๆก็มองเหลียวหลังกันคอแทบเคล็ด จอมใจทำหน้ามุ่ยเล็กจนร่างสูงถาม “เป็นอะไรครับ?”
“ก็นะ...ใจไม่ค่อยชอบเวลามีคนมองนะครับ เดินกับพี่เวทย์ก็โดนมอง พอมาเดินกับพี่ราชันยังจะโดนมองอีก เฮ้อ...มีพี่ชายหล่อทำไงได้ละเนี่ย” พูดเหมือนปลงตกแต่หากเจ้าหนูไม่รู้หรอกว่ากริยาแบบนี้ทำเอารอยยิ้มกว้างของพี่ชายผุดขึ้นมาเอ็นดู
น้องน้อยของเขานี่ช่างน่ารักน่ากอดเสียจริง เจ้าตัวกลมทำอะไรพูดอะไรเขาก็ว่ามันน่าเอ็นดูไปหมด
ทั้งสองคนไปยืนแถวอยู่ร้านขาวข้าว น้องสั่งอย่างหนึ่ง พี่ชายสั่งอีกอย่างหนึ่ง มือใหญ่ถือจานข้าวทั้งสองจานออกมาหาที่นั่ง ตอนที่กำลังจะกินข้างเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นด้านข้าง
“อ้าว...พี่ราชัน?” จอมเวทย์ที่อยู่ในชุดช็อปสำน้ำเงินเข้มยืนทำหน้างงงวยอยู่ ก็...ใครจะไปคิดว่าพี่ชายนักธุรกิจจะมานั่งกินข้าวในโรงอาหารมหาลัยน่ะสิ
“อ้าว...ว่าไง” พี่ใหญ่ทักบ้าง น้องชายคนที่สี่ทรุดตัวนั่งข้างเจ้าลูกหมู พลางแย่งช้อนกินข้าวของน้องมาหน้าตาเฉยก่อนตักข้าวคำโตเข้าปาก จนเจ้าหนูร้องแหวใส่
“อึ้ย...พี่เวทย์อย่ามาแย่งเขากินสิ นิสัย...” หน้ากลมเบ้บูด แย่งช้อนคืนมา
“โหย...แค่นี้งกไปได้”
“อย่าแย่งน้องเวทย์...จะกินก็ไปซื้อใหม่” จอมราชันทนไม่ได้ที่น้องน้อยโดนแกล้ง มือใหญ่วางเงินหนึ่งร้อยบาทบนโต๊ะ เจ้าน้องชายสุดกวนก็ยักคิ้วก่อนจะคว้าเงินไป
หลังจากทั้งสามคนอิ่มหนำสำราญพี่ใหญ่ก็เดินกลับไปส่งน้องที่หน้าคณะ ส่วนจอมเวทย์ขอแยกตัวไปคณะตัวเองบ้าง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ด้านพี่ใหญ่ของบ้านหลังจากทำภารกิจระดับชาติโดยการส่งน้องน้อยที่มหาลัยเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวก็ขับรถมาที่ทำงานตามความเคยชิน
ร่างสูงใหญ่ของท่านรองประธานหนุ่มสุดหล่อสะกดสายตาเหล่าพนักงานคนอื่นๆได้ไม่บากโดยเฉพาะผู้หญิง แต่ยังไม่มีใครสามารถครอบครองใจของหนุ่มโสดวัยสามสิบสองปีผู้นี้ได้เสียที จนออกมีข่าวลือมากมายต่างๆนานา แต่เจ้าตัวหาได้สนใจไม่ยังคงทำหน้าที่ของตนอย่างดีเยี่ยม ทั้งบริหารงาน บริหารเงิน
ด้วยความที่ว่ามีเพื่อนสนิทอยู่เพียงสองคนในที่ทำงานเท่านั้นคือ...ชินกฤตกับจักรภพ ทำให้ใครต่อใครแอบเอาไปคิดกันเองว่าพวกเขาสามคนจะดองกันเอง
...หึ...
...รอไอ้ชินมีผัวก่อนเถอะ...
ท่านรองหนุ่มขึ้นลิฟท์มาให้ส่วนของห้องทำงานตัวเองที่อยู่ชั้นที่สามสิบของอาคาร หน้าห้องมีโต๊ะของคุณเลขามีอายุหน่อย ทำงานกับเขามาหลายปี
“มาแล้วหรือค่ะ” ทักทายเจ้านายอย่างเคยชิน
“ครับ ผมขอกาแฟร้อนแก้วหนึ่งครับ” พูดเสร็จก็เดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง
นั่งตรวจเอกสารได้เพียงครู่เดียว เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น เขารู้ทันที่ว่าเป็นคนใกล้ตัวเพราะคนที่รู้เบอร์สายตรงของห้องทำงานเขานอกจากบิดาแล้วก็มีเพื่อนสนิทสองคน เลขาและคนที่บ้านเท่านั้น แต่ว่าครอบครัวเขารู้ดีและไม่กวนเขาทำงานอย่างแน่นอน ส่วนมากจะโทรเข้ามือถือเขามากกว่า เขาเดาว่าไม่เป็นบิดาก็เพื่อน
“สวัสดีครับ...พ่อหรือครับ...ครับ ได้ครับ...เดี๋ยวผมขึ้นไปหาครับ” อย่างที่เขาเดาบิดาเขาโทรมาหา เรียกให้ไปพบที่ห้องทำงานของท่านตอนนี้
ร่างสูงใหญ่ขึ้นมาอีกเพียงสามชั้นก็ถึงห้องท่านประธานใหญ่ ด้านข้างเป็นห้องของเลขาสารพัดนึกอย่างคุณอาประสิทธ์ ปาป๊าของเจ้าลูกหมู
มือใหญ่เคาะประตูห้อง พอด้านในอนุญาต ชายหนุ่มก็เปิดประตูเข้าไป
หากแต่...
ในห้องนั้นไม่ได้มีแค่บิดาตัวเองคนเดียวเท่านั้น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
เอ๊ะแล้วใครอยู่ด้วยกันนะ???
TBC.
เจอกานตอนหน้าค่า
-
นังพลอยแน่เลย :z6:
อ้ากกกก....มันมาอีกแล้วววว
-
อ้าววว ใครอ่ะ :ling1:
มาต่อเร็วๆนะคะ ค้างมากมาย แต่ตอนนี้ลูกหมูก็ยังน่ารัก :กอด1:
บวกเป็ด
-
พลอยหรอ กลับมาอีกแล้วหรอ คงไม่ใช่นะ เพราะอีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว ถ้าพลอยมาเรื่องก็ยืด เราพูดถูกไหม :hao7:
-
ใคร
มาทำไม๊
เขากำลังไปกันได้ด้วยดี
อย่ามีมารมาผจญเล๊ยย
-
:angry2: :angry2:
ใครรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
-
:serius2:
ใครรรรรรรรรรรรอ่ะ
:mew1: :mew1:
-
อ่า คือเค้า งงอ่ะ :serius2: พอดีไม่ได้อ่านรอบแรก
มาตามอ่านรอบ รีไรต์ แล้วเค้า งงอ่ะ
คือ เริ่มอ่านตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนล่าสุด
เหมือนมันจะซ้ำกันอ่า คนเขียนลบตอนเก่าไม่หมด
หรือยังไงค่ะ มัน เหมือนเดจาวู มาเจอตอนเดิมอีก :hao4:
-
ใครรรรรรรรรรรอ่ะ พลอยเหรอ
-
ใครอ้ะะะ
-
อ่า คือเค้า งงอ่ะ :serius2: พอดีไม่ได้อ่านรอบแรก
มาตามอ่านรอบ รีไรต์ แล้วเค้า งงอ่ะ
คือ เริ่มอ่านตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนล่าสุด
เหมือนมันจะซ้ำกันอ่า คนเขียนลบตอนเก่าไม่หมด
หรือยังไงค่ะ มัน เหมือนเดจาวู มาเจอตอนเดิมอีก :hao4:
ใช่ค่า พอดีคนเขียนลงของเก่าไปแล้ว กลับไปรีไรท์แค่ตอนที่1-4แล้วหลังจากนั้น
ลงตอนที่รีไรท์ต่อจากของเก่าโดยที่ไม่ได้ลบทิ้งนะค่ะ
ตอนแรกว่าจะลบค่าแต่แบบมันเยอะจนตาลาย เลยขอเลยตามเลยค่า
ขออภัยในความสับสันค่า
แต่โดยรวมเนื้อเรื่องยังเค้าเดิมบ้างอ่านแล้วน่าจะไม่ต่างและเข้าใจเหมือนกันค่า
ขอบคุณที่ติดตามค่า
จะปรับปรุงในเรื่องหน้าให้ดีกว่านี้ค่า :hao5:
-
เราก้ออ่าน ๆ ไปเหมือนเดจาวูเหมือนกัน แต่ก้อคิดว่าเป็นการรีไรท์ใหม่ ก้อเลยโอไปน่ะ คนเขียนไม่ต้องคิดมากน่ะจ้ะ แค่นี้ก้อน่ารักแล้วจ้ะ แล้วคนที่อยู่ด้วยจะเป็นพลอยเร๊อะ ดูแล้วชีน่าจะตัดใจไปแล้วน่ะ :katai1:
-
อี๊!!!!!~ เจอเสนียดดดดดดดดด
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ถ้าเป็น(ยัย)พลอย ก็ขอให้มาดีละกันนะ
ถ้ามาร้ายเดี๋ยวให้เจ้าลูกหมูกลิ้งทับเลยนะ ชิๆๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:รอออออออออออออออออออออ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอด้วยๆ
-
ขอกรีดร้องงงงงสามสิบห้าตลบว่าสองเสร็จแล้วค่าาาาาาาาาาาา
มีเวลามาลงน้องใจอย่างเต็มที่หลังจากผ่านมรสุมรีพอร์ท รายงาน สอบไฟนอล บลาๆๆๆค่า
เริ่มนับถอยหลังกันแล้วค่าาาาา
ขอบคุณค่า :hao5:
บทที่ 25
...ทำไม...
...ทำไมพลอยถึงมาอยู่ที่นี่ได้...
“อ้าวมาเร็วดีจัง” เสียงทุ้มของบิดายังคงฟังดูใจดีไม่เปลี่ยน หนุ่มใหญ่พยักพเยิดไปที่หญิงสาวที่จอมราชันไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตกับการกระทำของเธอ “พอดีหนูพลอยเขาเอาของมาฝาก”
หญิงสาวที่เขาเจอเมื่อไม่กี่วันอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกับกางเกงทำงานผู้หญิงดูเรียบร้อย ดูดีเป็นผู้ใหญ่
“สวัสดีจ้ะราชัน” เธอทักผม ผมก็ยิ้มนิด แม้มันจะเรียกความสึกเดิมๆกลับมาไม่ได้เท่าไร แต่ผมพยายามที่จะเธอคนใหม่
“คือพลอยกำลังหางานใหม่พอดี พ่อเลยจะลองให้มาทำเป็นผู้ช่วยเลขาของลูกอีกที ว่าไง??” คุณจอมไตรถามขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย จอมราชันขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะการจะรับพนักงานเพิ่มของบริษัทต้องผ่านหลายขั้นตอน แต่ท่าทางพลอยจะเป็นกรณีพิเศษ
“แค่ลองให้เป็นผู้ช่วยเลขาของแกก่อนได้ไหม ลองให้ลองงานไปก่อน ไหนๆก็คนกันเอง” จอมไตรเอ่ย แม้มันจะดูรวดเร็วไปนิด แต่หากตอนที่คุยกับหญิงสาว เธอบอกว่ากำลังหางานใหม่อยู่แล้วเธอก็มีประสบการณ์ด้านการเป็นเลาขามานิดหน่อย ที่สำคัญตอนนี้งานของราชันก็ล้นมือจนเลขาก็หัวปั่นไปด้วย ถ้ามีผู้ช่วยมาอีกคนอาจจะดีขึ้นก็ได้
“งั้น...ก็ไม่มีปัญหาครับ” ที่ตอบตกลงไม่ใช่อะไรแต่เพราะเขารู้ดีว่าตอนนี้เลขาเพียงคนเดียวนั้นไม่พอ อีกอย่างเลขาของเขาตอนี้เริ่มอายุมากขึ้น เขาไม่ต้องการให้คนที่เขาเคารพเหมือนญาติผู้ใหญ่ต้องมาลำบากเพิ่มขึ้น
แม้จะเป็นการรับพนักงานที่ผิดขั้นตอนไปหน่อยแต่ก็เพียงแค่ชั่วคราวก็ไม่เป็นไรมาก
...แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกถึงความเคาลางไม่ค่อยดีนะ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“หึ...ครอบครัวสุขสันต์หรือ...” เสียงหนังสือพิมพ์กระทบกับโต๊ะและเสียงแหบเหี้ยมเกรียม นัยน์ตาจ้องมองไปที่ภาพของคนสี่คนที่อยู่ในชุดเป็นทางการบนหน้าหนังสือพิมพ์ธุรกิจ งานสังคมที่ครอบครัวสุทธิไพศาลพ่วงด้วยเจ้าหนูไปนั้นถูกทำเป็นสกู๊ปพิเศษ หากใครเห็นคงเป็นที่คุ้นหน้าค้าตากันดี หากมือคู่นั้นกำลังขยำๆๆก่อนจะปาลงถังขยะด้านข้าง “เห็นแล้วสะอิดสะเอียน เจ้าพวกสุทธิไพศาล...” มือคว้าโทรศัพท์มากดออก
“ทำไมรับช้า...สิ่งที่ฉันสั่งให้เธอทำละเป็นอย่างไรบ้าง”
เสียงแว่วของหญิงสาวคนหนึ่งดังลอดออกมา “ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ”
“ดี!...คราวนี้จะถึงตาของเราที่จะเล่นงานพวกมันบ้าง ถ้าเรื่องนี้จบเธอได้รางวัลอย่างงาม...”
รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมผุดขึ้นมาบนใบหน้า
...เจ้าพวกสุทธิไพศาลเป็นก้านขวางคอเขามานานแล้ว ต่อไปนี้ละเราจะได้เห็นดีกัน...
...หึๆ พวกแกจะรู้สึกอย่างไรเมื่อเจอคนใกล้ตัวพวกแกเล่นงานเข้าให้...
...แค่คิดว่าพวกมันคงทุรุนทุรายน่าดูก็สะใจแล้ว...
...ปึง!...
เสียงแฟ้มเอกสารกระทบกับโต๊ะดังลั่น จอมราชันแทบจะควบคุมสติตัวเองไว้ไม่อยู่ จะให้ทนอยู่ได้อย่างไรเมื่อตอนนี้ข้อมูลสำคัญของบริษัทที่อยู่ในเครื่องของเขาถูกขโมยไป แม้จะแค่ส่วนเดียวแต่ก็ไม่อาจนิ่งนอนใจได้ วันนี้เขาต้องเรียกประชุมระดับผู้บริหารทั้งหมดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้นะ” กัดฟันกรอด
“เป็นอย่างไรบ้างค่ะ?” เลขาพร้อมด้วยผู้ช่วยเลขาคนใหม่เขามา เขามองหน้าทังสองคน
“ไม่เป็นอะไรมากครับ” เขาตอบเท่าที่ตอบได้ เรื่องพวกนี้ไม่ควรจะไหลรั่วไปให้คนอื่นรู้มากนัก ตอนนี้เขากับพ่อและผู้บริหารที่ไว้ใจได้กำลังปรึกษากันถึงเรื่องคนอยู่เบื้อง มีข้อสันนิษฐานหลายข้อแต่แปดสิบเปอเซนทุกคนคิดว่าเป็นคนในเป็นหนอนบ่อนไส้ นี่ไม่ใช่ละครที่คิดว่าคนร้ายคือคนนอก แต่เรื่องจริงแล้วคนใกล้ตัวนี่แหละน่าสงสัยที่สุด
ดูจากเทปที่ห้องวงจรปิดแล้วแต่หากมันถูกแฮคจนภาพทั้งหมดที่บันทึกหายไปหมดเช่นกัน บอกอย่างไม่เข้าข้างเลยว่าพวกมันเตรียมตัวมาดีมาก แต่ที่สำคัญคือตอนนี้ยังจับมือใครดมไม่ได้
เรื่องนี้ยังต้องสืบอีกยาว
หลังจากเลิกงานจอมราชันบึ่งรถกลับบ้านด้วยใจที่ว้าวุ่น เดินหน้ายักษ์เข้ามาในบ้าน คนอื่นๆเลยไม่ค่อยกล้าไปยุ่งเท่าไร เจ้าตัวรีบขึ้นไปบนห้องอาบน้ำ ให้น้ำเย็นช่วยดับร้อน เดินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาก็ต้องยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นชุดอยู่บ้านที่วางอยู่บนเตียงพร้อมกับนมอุ่นๆหนึ่งแก้วที่มีกระดาษแปะไว้ว่า...
“อาบน้ำปะแป้งแล้วยิ้มหน่อยนะครับ ใจเอาจนอุ่นๆมาฝาก ทำหน้ายุ่งเดี๋ยวคนอื่นหัวหดหมดนะครับ อิอิ”
ร่างสูงได้แต่ส่ายศีรษะเบาๆ ก่อนจะจิบนมจืดอุ่นๆแต่หวานไปถึงหัวใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...ห้างXXX ณ...ร้านXXX
“โอย...เอาสีไหนดีเนี่ย...” เสียงหงุดหงิดเล็กๆดังออกมาจากริมฝีปากจอมใจระหว่างที่เลือกไหมพรมที่เรียงรายมากมายจนลายตา ยืนมาสักพักแล้วแต่หากยังเลือกไม่ได้เสียที
“อ้าวน้องใจหรือเปล่า?” เสียงทักจากด้านหลังทำให้ร่างกลมหันไปมอง ร่างของพลอยเดินเข้ามาหา เจ้าหนูยกมือไหว้เพราะจำได้ว่าคนนี่คือเพื่อนของพี่ชาย
“สวัสดีครับพี่...พลอย?” ไม่ค่อยแน่ใจว่าชื่อนี้หรือเปล่า แต่คงใช่เพราะหญิงสาวยิ้มให้
“มาทำอะไรอยู่แถวนี้หรือ?”
คนโดนถามเอามือเกาแก้มเขินๆ “คือผมมาหาซื้อไหมพรมนะครับ กะว่าจะเอาไปทักนะครับ” ใช่เขาอยากจะลองทักผ้าพันคอตามเพื่อนในคณะที่ทักให้แฟน พอเห็นเลยอยากลองทำบ้าง ไม่ใช่เนื่องในโอกาสสำคัญอะไรทั้งนั้นแต่เป็นเพราะเขาอยากจะทำอะไรให้พี่บ้าง ทุกครั้งๆที่ผ่านมาส่วนใหญ่เขาเป็นแต่ผู้รับไม่เคยเป็นผู้ให้บ้างเลย ต่อให้เอาเงินไปซื้อของแพงแต่พี่ราชันก็คงมีหมดแล้ว เลยอยากจะลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง
อีกอย่างช่วงนี้เหมืนที่บริษัทจะมีปัญหาเพราะเขาเห็นพี่ราชันนั่งคุยโทรศัพท์ทีละนานๆ คุยหน้าเครียดเป็นชั่วโมงกับลุงไตรบ้างละ หอบงานกองโตมาทำที่บ้านบ้างละ แม้ว่าจะไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เป็นอยากจะทำอะไรให้อีกฝ่ายดีใจบ้าง (แต่ก็ไม่รู้จะดีใจไหมถ้าเห็นฝีมือทักเน่าๆของเขา เฮ้อ...แอบเครียด)
“ให้พี่ช่วยเลือกไหม?”
“เอ่อ...ก็ดีครับ ผมไม่รู้ว่าเอาสีไหนดี” เจ้าหนูออกเกร็งๆไปหน่อยเพราะยังไม่ค่อยสนิทด้วยเท่าไร
พลอยยิ้มกับท่าทางของอีกฝ่าย พลางนึกถึงตอนสมัยก่อนว่าเธอทำร้ายเด็กคนนี้ไปได้อย่างไรสุดท้ายคนที่ไม่เหลืออะไรเลย...แม้แต่ความเป็นเพื่อน...ก็คือตัวเธอเอง “จะทักอะไร?ให้ใครละ?” เธอถามต่อ แม้ในใจจะพอเดาออกว่าใครจะเป็นผู้รับ
“คือ...ใจจะทักให้พี่ราชันนะครับ” แอบเขินนิดๆที่บอกแต่ก็ไม่เป็นไรมั้ง “พี่พลอยเก็บเป็นความลับนะครับ ผมอยากเซอไพร์”
“จ้ะ...”
ทั้งสองใช้เวลาเลือกของอยู่นานเอาเรื่องเพราะนอกจากจะเลือกชนิดไหมพรมแล้วทั้งสองคนยังช่วยกันเลือกหนังสือวิธีการทักอีกสองสาม สรุปแล้วเดินวนอยู่ในร้านประมานเกือบสองชั่วโมง ผมสุดท้ายก็ได้ของออกมาพะรุงพะรังทั้งถุงไหมพรม ไม้ทัก หนังสือ และของจุกจิกของพลอยอีกจิปาถะ
พลอยจึงตัดสินใจชวนเจ้าหนูกินข้าวเย็นกับเธอในห้าง ตอนแรกคนถูกชวนมีอาการลังเลเพราะไม่ได้บอกที่บ้านไว้ก่อนแต่ก็ตัดสินใจโทรศัพท์บอกคนที่บ้านและยังต้องโทรหาพี่ทูนหัวอีกรอบ
“ครับ...กินกับพี่พลอยครับ ครับ บายครับ” รายงานพ่อทูนหัวเสร็จก็ยิ้มร่า ชูสองนิ้วว่าผ่านฉะลุย พลอยยิ้มน้อยๆ อย่างน้อยตอนนี้เธออย่างทำอะไรบ้างเพื่อเป็นการไถ่โทษให้กับน้องแม้เจ้าตัวจะจำอะไรไม่ได้ก็ตาม
พลอยพาน้องไปกินข้าวแล้วจะพาไปส่งที่บ้าน แต่หากตอนที่กำลังจะเดินไปลานจอดรถนั้น เจ้าหนูรู้สึกว่ามีใครเดินตามหลังแต่ไม่ได้อะไรมากเพราะคิดว่าคิดไปเอง แต่หากก็เบิกตากว้างเมื่อมีคนเข้าปิดจมูกจากด้านหลัง กลิ่นประหลาดที่เข้าจมูกทำเอาสติดับวูบไปอย่างรวดเร็ว
TBC.
-
ใครทำน้องใจ พี่ราชันมาช่วยด่วน
คำว่า ทัก(ไหมพรม)น่าจะใช้คำนี้นะ ถัก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:เกินอะไรขึ้นอะมันค้างงงงงงงงงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เอ่อ โดนลักพาตัวซ้ำซากนะ :laugh:
ปล. ใช้คำว่า "ถัก" จ้าา อันนั้น อ่านว่า ทัก เหมือน ทักทาย น่ะ
-
เห้ย ใครมันกล้าพี่ราชันฆ่าอย่าให้เหลือเลย ทำน้องใจแบบนี้ได้ไง
-
พี่ราชันช่วยน้องด่วน
แลดูพลอยจะไม่ร้ายมาก ร่วมมือกับใครไม่รู้
แต่น่าจะช่วยน้องใจได้บ้างนะ ......หวังว่าจะเป็นอย่างที่คิด
:katai5:
บวกเป็ด
-
"ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย"
-
อย่าบอกนะว่าพลอยทำอะ ม่ายยยยย
น้องใจจจจจ โดนจับไปแล้ววพี่ราชันช่วยด่วนๆ!!
-
พลอยชัว ที่ทำเรื่องแบบนี้ :(
-
:angry2:
ทำไมถึงทำกับน้องได้
-
มาแบบค้างนะ คนเขียน
อินังพลอย เด๋วเจอดักตบนะยะ
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
พี่ราชันย์ ต้องกำจัดนังคนนี้ออกไปให้พ้นนะอย่าให้กลับมาชูคออีกในอนาคต
อินจัดค่า บวกเป็ด
-
เอาอีกละชะนีพลอยยยยยยยยยยย
ไม่เข็ดใช่มั้ยเนี่ยย
-
จะโดนลักพาตัวอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย
-
ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย รีบๆมาช่วยหนูใจนะพี่ราชัน
-
ใครเนี่ย
ลูกหมูโดนจับไปแล้วอ่ะ ทำไงดีเนี่ย
-
บทที่ 26 (100%)
“อือ...” จอมใจครางเสียงแผ่ว ดวงตาค่อยเปิดขึ้น แม้จะยังมีความมึนๆอยู่บ้างแต่ก็ค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว เขาค่อยพยุงร่างกายขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมเก่าโล่งๆๆมีเพียงประตูหนึ่งบาน นอกจากนั้นก็ไม่อะไรอีกแม้กระทั่งหน้าต่าง พอมองไปด้านข้างกลับเจอร่างของ
พี่พลอยนอนสลบอยู่ข้างๆเหมือนกัน
“พี่พลอยครับ...” ลองเขย่าร่างเบาๆ คนโดนปลุกรู้สึกตัวขึ้นมา เอามือนวดขมับเล็กน้อย
“ที่นี่ที่ไหนกัน?”
เจ้าหนูก็ส่ายหน้าจนปัญญาที่จะตอบ แต่ที่รู้ๆคือไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน แม้จะกลัวแต่ก็สงบจิตสงบใจ แม้เขาจะยังเรียนมหาลัยแต่การที่มีปาป๊า ลุงและพี่ชายทำงานในบริษัทยักษ์สอนให้รู้ว่าบางทีเรื่องอันตรายแบบนี้อาจจะเกิดขึ้นได้ เขาพอจะเดาได้นิดหน่อยว่าพวกมันอาจจะเอาเขามาเป็นเครื่องต่อรองก็เป็นได้เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ตายเร็วๆนี้แน่นอน
ควานหาโทรศัพท์ในตัวแต่ก็ไม่เจอ พลางถามหาของหญิงสาวแต่ก็ไม่มีเหมือนกัน ท่าทางพวกมันรอบคอบกว่าที่คิด เอาโทรศัพท์กระเป๋าทุกอย่างไปหมด
...ปัง!...
เสียงประตูกระทบกำแพง พร้อมกับร่างของชายหนุ่มสามคนที่หน้าตาเหมือนพวกออกจากคุก นี่มันหนังชัดๆแม่เจ้า...ไม่อยากจะเชื่อ
“ตื่นกันแล้วสินะ” อ้าว...ก็เห็นๆกันอยู่ถามอะไรโง่ๆ ถ้าเขาลองถามตามในหนังว่าพวกแกเป็นใคร พวกมันคงตอบว่าว่าไม่จำเป็นต้องรู้อะไรทำนองนี่ไหมนะ...ไหนขอลองหน่อย
“พวกแกเป็นใคร?” แอ๊บแบ๊วไว้ก่อนครับ
“หึ...พวกแกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” บ๊ะ!ซื้อหวยให้มันถูกอย่างนี้สิ อยากลองอีกนิดนะ
“พวกแกต้องการอะไร?” หวายๆๆๆ แนวละครหลังข่าวเลย อิอิ ดีน้าที่ดูกับหม่าม้ามาเยอะ (ใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย...)
“หึ...เดี๋ยวพวกแกก็รู้เอง แต่ตอนนี้เจ้านายต้องการตัวไอ้เด็กอ้วนนี่ พามันออกไป!” หนอยมาหาว่าใครอ้วน หา! ไอ้ปลาจวด! หนอยๆๆๆ เดือดๆๆ
พวกมันสองคนเข้ามาลากแขนเขาออกไป ทิ้งให้พี่พลอยอยู่ในห้อง พวกมันพาร่างกลมๆมาที่ห้องอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลกันเท่าไร
“นายครับ เอาตัวมาแล้วครับ” หนึ่งในนั้นบอก
“เข้ามา” เสียงจากด้านในลอดออกมา
พวกมันพาเขาเข้าไปข้างในซึ่งมีผู้ชายร่างอ้วนคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ รายล้อมไปด้วยบรรดาลูกน้องทั้งหลายเหมือนมาเฟียเลยแหะ
“นี่หรือ?...คนรักของไอ้จอมราชัน ไร้รสนิยมสิ้นดี...หึ...มันไร้น้ำยาถึงกับเอาเด็กอ้วนมาเป็นเมียหรือไงกัน” อี๊...พูดจาได้หยาบคายที่สุด น้องใจรับไม่ได้ อีกอย่างใครอ้วนไม่ทราบ
เขามองหน้าไอ้ตัวหน้าอย่างไม่ลดละ จนลูกน้องคนหนึ่งถลาเข้ามาตบหน้า
...เพี๊ยะ...
หน้ากลมๆถึงกับหันไปอีกฝั่ง แต่ก็ไมยอมล่าถอย มองต่อทั้งที่แก้มบวมแดง
...พี่ราชันสอนให้ทำตัวน่ารักๆกับผู้ใหญ่ แต่ถ้าใครมันไม่น่าเคารพเขาก็ไม่สนใจหรอก เชอะ...
จะฟ้องพี่ราชันให้หมดว่าคนพวกนี้ทำร้ายน้อง แงๆ เจ็บชะมัด
เจ้าหัวหน้าพุงพลุ้ยกดโทรศัพท์ “หึๆ...จอมราชันใช่ไหม...หึๆแกคิดว่าฉันมีอะไรมาต่อรองกับแกละ...มาท” แล้วก็ยื่นโทรศัพท์มาที่หน้าเจ้าหนู ตอนแรกเขาจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น แต่...
...กริ๊ก...
เสียงขึ้นนกที่ดังอยู่ขมับพร้อมกับวัตถุเย็นๆแปะเข้าที่หัวทำเอาหนาวขึ้นมาเล็กๆ “พ...พี่ครับ...”
“เป็นไงบ้างใจ ถูกพวกมันทำร้ายหรือเปล่า” เสียงร้อนรนของพี่ชายทำเอาเจ้าหนูนำตาคลอ อยากจะกลับไปซุกอกแข็งแรง
“ไ...ไม่ครับ” กลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้คนฟังใจเสีย พยายามเข้มแข็ง มั่นใจว่าอย่างไรพี่ต้องมาช่วยแน่นอน
“รอพี่ก่อนนะครับ พี่กำลังจะรีบไป มันทำ...” เสียงทุ้มยังพูดไม่ทันจบพวกมันก็แย่งไป
“หึ...มาที่ XXXชั้นหวังว่าแกจะมาพร้อมกับข้อต่อรองดีๆนะ” แล้วก็ตัดสายทั้งไป “หึ...อย่าอาลัยอาวรณ์นัก เดี๋ยวแกก็ได้เจอผัวแกแล้ว” หัวหน้ามองหน้าน้องก่อนจะยิ้มเหยียด
ด้านจอมราชันถึงกับปาโทรศัพท์ทิ้งลงกับพื้น นี่มันครั้งที่สองแล้วที่น้องของเขาถูกจับตัวไป เขาปล่อยให้มันเกิดขึ้นกับคนรักของเขาได้อย่างกัน!
“ใจเย็นก่อนนะ พ่อเขากำลังเอาโฉนดมานะ” คุณหญิงก็ร้อนใจไม่แพ้กัน ตอนนี้มุกคนในบ้านมารวมตัวกันหมด
“กรอด...พวกมันเล่นสกปรกมาหลายทีแล้ว แต่เรื่องนี้มันเอาชีวิตน้องมาเป็นข้อต่อรอง” พวกมันนี่เลวไม่มีที่สิ้นสุด ไอ้พวกเสี่ยยุทธ! พวกมันเป็นไม้เยื่อไม้เมากับพวกเขาในวงการธุรกิจมาหลายปี มันลอบกัดพวกเขามาหลายต่อหลายครั้งแต่มันก็แค่เจ็บๆคัน พวกเขาก็ใช่ว่าจะนิ่งดูดายเอาคืนบ้างเป็นบางที แต่เป็นการเอาคืนที่ใสสะอาด แต่อย่างว่าจะตีงูต้องตีให้ตาย ไม่งั้นมันจะกลับมาแว้งกัดเราได้
ข้อมูลที่หายไปเมื่อหลายวันก่อนก็เป็นฝีมือของพวกมันแน่นอน...
“ฮัลโหล ชิน...น้องโดนพวกไอ้เสี่ยยุทธจับไป ฉันต้องการคนทั้งหมดที่เรามีพร้อมอาวุธครบมือ งานนี้ฉันจะลุยเต็มที่” ผมโทรบอกเพื่อนสนิท การที่ทำงานแบบนี้บางทีเราก็ต้องมีพวกไว้บ้าง แต่พวกของสุทธิไพศาลไม่ใช่เล่นๆ...ทั้งหมดเคยเป็นทหารรับจ้างที่ผ่านมาหลายสมรภูมิที่เรียกได้ว่านรกบนดินมาแล้วทั้งนั้น ทุกทีไม่เคยต้องเรียกคนมาขนาดนี้แต่หากวันนี้เขาจะลุยถล่มราบเป็นหน้ากลอง
...หลังจากนี้ชื่อของไอ้เสี่ยยุทธจะไม่ปรากฏในแวดวงนี้อีกต่อไป...
หลังจากระดมพล เตรียมของทุกอย่างเสร็จ จอมราชันกับน้องชายอีกสองคน จอมทัพและจอมเวทย์เปลี่ยนชดเป็นชุดรัดกุมกันทุกคน พร้อมด้วยปืนพวกคนละกระบอกเตรียมพร้อม ด้านจอมพลนั้นเข้าห้องผ่าตัดไปเมื่อชั่วโมงก่อนจึงไม่สามารถโทรตามได้ แต่ก็ดีแล้วไม่อย่างนั้นถึงคราวที่สี่จอมสิงห์รวมกันครบเมื่อไร พวกเขาพร้อมจะถล่มยับ
คุณนวลอนงค์และอรอุมาอยากไปด้วยแต่หากพวกผู้ชายลงความเห็นว่ามันอันตรายกว่าที่คิดจึงต้องยอมอยู่บ้าน แต่ใจก็พะวงไม่ต่างกัน
หลังจากเตรียมตัวทุกอย่างพร้อม รถตู้สีดำสี่คันจึงเคลื่อนตัวออก
...เอี๊ยด...
เขาสั่งให้รถตู้อีกสามคันจอดด้านนอกและให้คนของเขาค่อยๆกระจายตัวอย่างเงียบๆ ส่วนเขาทั้งเจ็ดคนประกอบด้วย พ่อ อาประสิทธ์ ชินกฤต จักรภพและน้องชายสองคนและตัวเองจะเป็นคนเปิดการเจรจา
“มากันแล้วสินะ” เสี่ยยุทธเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ
“แกมาคุยกันดีๆดีกว่า” จอมไตรต่อรอง
“หึ...พวกแกเอาน้องฉันไปไว้ที่ไหน” จอมราชันตวาดเสียงดัง จนจอมเวทย์ต้องจับไหล่ไว้
เสี่ยยุทธดีดนิ้วหนึ่งที ไม่นานก็เห็นน้องถูกพวกมันลากถูลู่ถูกังออกมา พร้อมกับคนที่เขาไม่คิดว่าจะอยู่ด้วยนั่นก็คือพลอย ที่น่าแค้นใจคือทั้งสองคนถูกจี้ด้วยปืน
หนอย...นี่มันไม่ใช่แค่คนเดียวแต่มันจับถึงสองคน
“ปาป๊า...ลุงไตร...พี่ๆ...” เจ้าหนูตะโกนอย่างดีใจ
“ใจ...” ทุกคนถึงกับครางเสียงแผ่วที่ยังเห็นน้องปลอดภัยดี
“เลิกพร่ำเพ้อกันเสียที เอาของที่ว่ามาหรือเปล่า...”
จอมไตรรีบเปิดกระเป๋าที่หิ้วมาด้วย “เอามาสิ...โฉนดที่ดินสามร้อยไร่ที่หัวหิน หนึ่งร้อยไร่ที่เมืองนนท์ และที่ดินติดทะเลที่หาดป่าตอง” มูลค่าของทั้งหมดที่พูดมาราคาสูงมากจนน่ากลัว แต่หากมันสามารถช่วยน้องและพลอยได้พวกเขาพร้อมที่จะเสียมัน
“หึๆ...ดีๆๆ...แต่แค่นั้นแลกได้แต่คนเดียว” เสียงหัวเราะน่าสะอิดสะเอียน มันชั่วช้าจริงๆ
“แกหมายความว่าไง...” ผมถาม
“ก็ตามที่พูด...แลกได้หนึ่งคน ถ้าอยากแลกอีกคน บริษัทแลนด์พรอพอตี้ของพวกแกต้องเป็นชื่อของฉัน...ฮ่าๆๆ” ร่างสูงกำหมัดแน่น บริษัทที่พ่อเขาสร้างมากับมือ...
จอมราชันกัดฟันกรอด...จอมไตรเข้ามาจับบ่าลูกชายแล้วบีบแน่น “ถ้าให้แล้วสองคนนั้นปลอดภัย ให้เชาไปเถอะ ชีวิตคนสำคัญกว่า”
ร่างสูงสูดหายใจลึก “ก็ได้ แต่วันนี้มีแค่ที่ดินสามโฉลดเอาไปก่อนเดี๋ยวเรื่องบริษัททีหลัง”
“หึ...งั้นวันนี้ก็คงปล่อยตัวให้แค่คนเดียวเหมือนกัน ฮ่าๆๆ อย่ามาตุกติกกับฉัน” หนอย...มันเล่นสกปรกกว่าที่คิด
“ก็ได้วันนี้แค่คนเดียวก่อน” เขาตอบไป พร้อมกับถือโฉนดเดินเข้าไปให้เลย เข้าไปถึงตัวเสี่ย มันรีบคว้าไปดูว่าของจริงหรือเปล่า ระหว่างนั้นหางตาผมเห็นน้องชายอีกสองคนคว้าปืนขึ้นมายิงพวกลูกน้องเสี่ยทันที
...ปังๆๆๆๆ...
++++++++++++(50%)++++++++++++++++++++++++
เขารีบฟาดมือไปที่สันคอของไอ้คนที่จับน้องกับพลอยไว้ทันที แล้วรีบคว้าข้อมือทั้งสองคนวิ่งไปอีกทาง
“หนอย...” ไอ้เสี่ยที่กำลังหลงกับโฉนดก้มหาที่หลบใหญ่ ลูกน้องมันก็ซัดกระสุนใส่พวกเราไม่ยั้ง แต่คราวนี้คนของเขาที่กระจายอยู่ใน
ความมือออกมาหมดแล้วครับ ทุกคนอาวุธครบมือทั้งไรเฟิลและอื่นๆ พวกลูกน้องหาที่หลบกันใหญ่ พวกมันมีแค่ปืนกระจอกๆต่างจากพวกเรา
จอมราชันพาสองคนไปหลบอีกฝั่ง แล้วตัวเองก็ฝ่าดงกระสุนเข้าไป จนสามารถเข้าไปถึงตัวของไอ้เสี่ยที่นอนคุดคู้อยู่บนพื้นได้
“หยุด...ถ้าไม่งั้นนายแกไม่รอดแน่” บทดูผู้ร้ายไปหน่อย แต่ช่วยไม่ได้ จอมราชันจ่อปืนที่ขมับของมัน
พอพวกมันเห็นหัวหน้าโดนร่างสูงจับไว้เลยยอมหยุด ฝั่งเราก็หยุดเหมือนกัน
“สั่งให้ลูกน้องแกทิ้งปืนซะ” เสียงเหี้ยมเกรียมของชายหนุ่มขู่ บางครั้งสถานการณ์หลายอย่างก็หล่อหลอมให้เขาต้องแข็งแกร่งเพื่อเป็นผู้อยู่รอด แต่หากต้องรอดบนความถูกต้องมากที่สุดเท่าที่ทำได้ เขาไม่อยากฆ่าใครแต่หากในกรณีถ้าต้องลงมือเพื่อปกป้องคนที่เขารัก เขาก็พร้อมจะเปื้อนเลือด
“แก...คิดว่าจะชนะงั้นหรือ...หึๆ แกคิดผิดถนัดเลย” มันส่งเสียงเยาะเย้ย จนจอมราชันขมวดคิ้ว แต่หากเขาก็เข้าใจความหมายของมันเมื่อ...
...กริ๊ก...
“คงไม่อยากให้น้องสุดที่รักโดนเป่าสมองใช่ไหม” พลอยที่กำลังจ่อปืนไปที่ขมับน้องพร้อมกับขึ้นนก
พวกเขาทุกคนถึงกับอึ้ง ไม่อยากจะคิดว่าเธอก็เป็นพวกมันด้วย ทั้งที่ตอนแรกทำเป็นโดนจับมาด้วย ซ้อนแผนได้แสบนัก
“พลอย...นี่เธออีกแล้วหรือ” ชินกฤตถึงกับตะโกนอย่างโกรธแค้นแทนเพื่อน
“หึ...ถ้าไม่ใช่เพราะพวกแกดันมารู้ว่าเรื่องที่ไอ้เด็กนี่โดนจับเรียกค่าไถ่เป็นฝีมือฉัน ป่านนี้ฉันก็ได้เป็นนายหญิงแห่งแลนด์พรอพอตี้ไปแล้ว” ตอนนี้เธอแทบไม่เหลือความเป็นคนอยู่อีกแล้ว หญิงสาวกลายเห็นนางมารที่ถูกความมืดครอบงำ
คนอื่นๆที่ไม่รู้ว่าพลอยอยู่เบื้องเรื่องเมื่อสิบปีก่อนถึงกับอึ้ง รวมถึงจอมใจที่อยู่ๆก็พอจะจำเคาลางได้บ้าง
“อ่า...เราเคยโดนจับ...ใช่...” จอมใจครางเสียงแผ่ว ความทรงจำพวกนั้นย้อนกลับมาหมด...มีคนมาหลอกว่าเป็นเพื่อนพี่...พาไปที่ไหนไม่รู้...
“ทำไมลูกไม่ยอมบอกพ่อ” จอมไตรถาม เขานึกเสียใจที่แคบเอ็นดูหญิงสาวราวกับลูกหลาน
“ผมไม่อยากให้เรื่องมันยืดยาว แค่น้องกลับมาปลอดภัยผมก็คิดว่าจบแล้ว ไม่คิดว่าเธอจะย้อนกลับมาทำร้ายเราเรื่องนี้อีก” ร่างสูงเอ่ยอย่างแค้นเคือง
“ปล่อยตัวเสี่ยแลกกับน้องแก” พลอยบอก
“หึ...ฉันว่าแกควรทำตามที่บอกนะ” ไอ้เสี่ยชั่วยังปากดี
จอมราชันกัดฟัน “ก็ได แต่เธอต้องสัญญาจะปล่อยน้องฉันด้วย”
“ได้!” เมื่อเธอตอบตกลง ทั้งสองคนเริ่มลากคนในกำมือเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ พลอยผลักร่างเจ้าหนูอย่างแรง ร่างสูงจึงรีบปล่อยไอ้เสี่ยนั่นแล้วรีบเข้าไปรับร่างน้องทันที
“พวกแกสองคนตายซะเถอะ!” พลอยยิ้มเหี้ยม
...ปัง!...
เจ้าหนูเบิกตากลมๆกว้าง วินาทีนั้นโลกเหมือนหยุดลงทุกอย่างตรงนั้น จนเห็นว่าปืนของหญิงสาวกระเด็นไปไกลพร้อมกับร่างที่ทรุดลงพร้อมกุมข้อมือ คนของสุทธิไพศาลรีบเข้าไปกุมตัวทั้งคู่เอาไว้
“ฟู่...ว่าแล้วว่าต้องเล่นไม่ซื่อ พวกสารเลว” จอมเวทย์บ่นพร้อมกับปืนที่มีควันลอย เจ้าตัวเดินเข้ามาหาพี่ชายกับน้องน้องชายที่ลงไปกองกับพื้น “ลุกได้แล้วเจ้าลูกหมู พี่ราชันแขนหักแล้ว” ช่วยพยุงทั้งสองขึ้นมา แต่พอเห็นหน้าน้องอึ้งไม่ยอมตอบจึงถามต่อ “เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
เจ้าหนูอ้ำอึ้ง “พี่เวทย์ยิ...ยิงปืนเป็นได้ไง” หน้างงเต้กของเจ้าหนูทำเอาจอมเวทย์หัวเราะงองายพร้อมกับเสียงหัวเราะของคนอื่นที่ตามมา
...เจ้าหนูน่ารักชะมัด...
สิ่งที่ไม่ค่อยมีใครรู้ก็คือสามสิงห์คนน้องแห่งตระกูลจอมถูกสิงห์ใหญ่อย่างพี่ชายฝึกให้ลงสนามยิงปืนบ่อยๆ แต่เรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้ (คนที่รู้มีเพียงบิดาและปาป๊าของเจ้าหนู)โดยเฉพาะน้องน้อยที่หวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ รินไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมสักนิด
TBC.
มาต่อให้แล้วนะค่ะ
ฉากบู๊อาจจะดูง่อยๆเพราะเราเขียนไม่เก่งจริงๆค่ะ
ไม่อยากให้บู๊ยืดเยื้อ ฮ่าๆๆๆเด่วจะดราม่าไปเสียก่อน
มีหลายคนทายถูกเรื่องพลอยนะค่ะ
นางดูเลวในสายตาคนอ่านเจงๆ หุหุ ความจริงอยากให้นางเลวสะใจกว่านี้แต่กลัวเรื่องจะยาว
เลยเอาแค่นี้ดีกว่า
ตอนหน้าก็จะจบแล้วนะค่า
ไปพบกับความน่ารักๆของพี่ราชันกับน้องใจตอนสุดท้ายกันนะค่ะ :hao5:
-
ลุ้นๆ :m31:
ขอให้จัดการไอ้เสี่ยนั่นให้ได้ ช่วยน้องออกมา
ปล.ผู้หญิงที่คุยโทรศัพท์กับเสี่ยคือพลอยมั้ย แต่นางดูไม่ร้าย รึจะแค่บังหน้า
บวกเป็ด
รออีกครึ่ง :L1:
-
ชะนีพลอยต้องอยู่เบื้องหลังแน่ๆล่ะคราวนี้
-
ลุ้นๆๆ หวังว่าพลอยจะไม่ร่วมมือด้วยนะ :m16:
น้องใจขอให้ปลอดภัยนะ :hao5:
-
พลอยเป็นเมียเสี่ยจักรแน่นอน ฮึ้ยๆๆๆๆๆๆๆ เกลียดผู้หญิงคนนี้จริงๆ
-
ยิงใครไม่รู้
แต่สาธุขอให้โดนเสี่ย กับลูกน้องมัน โดยเฉพาะคนที่ตบหน้าใจ
แล้วพลอย ตกลงยังไง?
-
นังพลอย จะต้องอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดแน่ๆ เลย
อย่าปล่อยให้ทั้งสองคนนั้นรอดมาได้นะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอาจริงนะ เรากลัวว่าพลอยนางแกล้งโดนจับด้วยเพื่อบังหน้าอะ นิ่งไปปะวะ โดนจับนะเว้ยไม่ใช่เล่นขายของ โว๊ะ
-
เราไม่เชื่อใจนังพลอย แกล้งโดนจับด้วยแน่ๆ
:beat:
-
น้องใจต้องรอดนะ
-
:angry2: :angry2: :angry2:
นังพลอยต้องอยู่เบื้องหลังด้วยชัวร์
-
รออีกครึ่ง
-
เลววว ถล่มมันให้ยับเลย
สงสัยว่านังเจ๊พลอยนี่ คงมีส่วนรู้เห็นนะ
แกล้งโดนจับปะเนี่ย
-
มาครบแล้วนะค่ะ
ถ้าพรุ่งนี้ว่างจะเอาตอนจบมาลงให้ค่า :hao5:
-
เพราะตัวเองแท้ๆ ไม่เข็ด สมน้ำหน้า :angry2:
รอตอนสุดท้ายค่ะ
:กอด1:
-
ฮรืออ พี่เวทย์ทำดีมากค่ะ ขอซบอก1ที ขอให้มีสามีหล่อตี๋และมีตังค่ะพี่/โดนพี่เวทย์ก้านคอ :z2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:นังร้ายไม่เลิก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ร้ายไม่เลิก มันน่าบีบคอ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ววววว เรื่องร้ายๆจบไปแล้วล่ะ
เย้ๆๆ หนูใจยังแอบฮาเล็กๆเนอะ 55
-
ไม่ผิดจากที่เดาไว้ ขอให้กรรมตามสนองนางเถอะ :fire:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1:
-
เป็นไงล่ะนังพลอยติดคุกไปซะเถอะแก
:3125:
-
:m16: :m16:ว่าแล้วต้องเป็นพลอยแน่
:L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตบชะนีพลอยยยยย
-
งานนี้จอมเวทย์เป็นฮีโร่เลยน่ะ ส่วนพลอยเธอเลวได้ใจแท้เน้อ ส่วนน้องใจของเรายังคงความเอ๋อและน่ารักเหมือนเดิม
-
สวัสดีค่า
วันนี้เอาตอนสุดท้ายมาลงให้ค่า
รู้สึกใจหายเหมือนกันที่น้องใจและพี่ๆจบแล้ว
น้ำแข็งใสผูกพันกับเรื่องนี้มากเลยค่ะ เคยแต่อ่านนิยายคนอื่นแต่ไม่เคยคิดว่าตัวเอง
จะเขียนของตัวเองจบเหมือนกัน (แม้จะทุลักทุเลไปหน่อย)
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกบวกเป็ด ทุกคำติชมที่ทำให้น้องใจจบอย่างสวยงาม :hao5:
ก็ขอให้สนุกกับตอนจบสุดท้ายนะค่า
ปล. จากกันเรื่องนี้แต่เรายังต้องได้เจอกกันอีกแน่นอนค่า
ปล. เรื่องต่อไปจะกลับไปปั่นเปาเปาน้อยกับท่านอ๋องต่อค่า ใครเป็นแฟนคลับน้องเปาน้อยติดตามกันได้นะค่ะ
ปล. หลังจากเปาเปาน้อยแล้ว ถึงคราวพี่จอมเวทย์ออกโรงประชันกับ...(คนที่คุณรู้ว่าใคร) แล้วค่า :hao6:
บทที่ 27
หลังจากเรื่องราววันนั้นก็ผ่านไปหลายวันแล้ว พวกของเสี่ยยุทธรวมถึงพลอยถูกจับตัวดำเนินคดีหมด ครอบครัวเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
ช่วงสองสามวันแรก จอมใจค่อยๆจำเรื่องเมื่อตอนเด็กได้มากขึ้นด้วยตัวเอง เจ้าตัวจึงเริ่มระวังตัวเองเป็นพิเศษ
หลังจากนี้ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง แต่ขอให้อย่าให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกก็แล้วกัน
เมื่อผ่านไปสักพักเรื่องทั้งหมดดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี
และแล้วในที่สุดครอบครัวกลับมาสงบอีกครั้ง
เช้าวันอาทิตย์
“เย้ๆ...จบซะทีปีหนึ่งที่เหนื่อยแสนสาหัส” เจ้าหนูกระโดดโลดเต้นรอบบ้าน นี่ขนาดจบแค่ปีหนึ่งยังดีใจมากกว่าจอมเวทย์ พี่ชายคนที่สี่ที่จะกลายเป็นบัณฑิตในอีกหลายเดือนข้างหน้านี้เสียอีก
“แหม...ดีใจเหลือเกินนะแค่จบปีหนึ่ง”จอมเวทย์อดแขวะไม่ได้ จอมพลที่รู้เรื่องราวต่างๆถึงกับรีบกลับบ้านทันทีที่งานเสร็จ อดไม่ได้ที่จะปรามน้องชายเบาๆ
“อย่าว่าน้อง” เจ้าหนูเลยรีบแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ก่อนจะรีบหนีหมอนใบใหญ่ที่ลอยมาไปหาพี่ทัพดีกว่า
“พี่ทัพ...พี่เวทย์แกล้งใจ” ได้ทีอ้อนใหญ่ จอมทัพแม้หน้ายังนิ่งแต่หากสังเกตดีๆที่มุมปากมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาน้อยๆ
เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย เสียงเฮฮาทำให้บ้านอบอุ่นขึ้นมาทันตา
อยากให้บ้านยังคงเป็นบ้านที่อบอุ่นแบบนี้ตลอดไป
“ทำไรอยู่ครับ?” เสียงทุ้มดังที่ข้างหูพร้อมกับอ้อมกอดแข็งแรงกระชับจากด้านหลัง
“ดูดาวครับ” เจ้าหนูตอบ
“ไหน...มีดาวอะไรให้ดูบ้าง” แม้จะอยู่ในกรุงเทพฯแต่บางครั้งฟ้าเป็นใจคนเมืองกรุงเห็นดาวดวงน้อยเป็นครั้งคราวให้สุขใจ
“นู่นไงครับ” เจ้าหนูชี้ๆไปบนฟ้า
“ไหนๆ ไม่เห็นมีเลย” ร่างสูงแกล้ง
“นั่นไง เอ๊ๆๆ...พี่ราชันไม่เห็นหรือไงน่ะ” เจ้าหนูงอแง ทั้งที่มันเห็นชัดๆ
“หึๆ...ครับๆๆ” เสียงหัวเราะข้างหูทำเอาสยิวเล็กๆ แล้วก็รู้ว่าตัวเองโดนแกล้งอีกแล้ว จึงกระแง้วๆเหมือนเด็ก เลยโดนหอมแก้มไปอีกสองที “เข้าห้องเถอะ อากาศเย็นลงแล้ว” จอมราชันเป็นห่วงจึงเอ่ยปากซึ่งเจ้าหนูก็ทำตามอย่างง่ายดาย
ร่างต่างไซด์เดินเข้ามาด้านในของห้อง เจ้าหนูล้มตัวลงนอนแหมะกลางเตียงซึ่งเจ้าของห้องได้แต่ส่ายหน้า
“เจ้าลูกหมูเอ๋ย...” เขาทั้งเลี้ยงทั้งขุนมาอย่างดีจนน่ารักน่าฟัดขนาดนี้
“คิกๆๆ” แถมมีการยิ้มให้ใจละลายอีกนะ คนมองเลยขอนอนข้างๆด้วยคน เจ้าหนูรีบขยับเข้ามากอดหมับ เอาหน้าถูไถไปมากับอกแกร่ง พี่ใหญ่ก็ไม่ใข่พระอิฐพระปูนจึงเริ่มมีปฏิกิริยาเล็กๆ แต่ต้องยอมอดทนเพราะคิดเสมอว่าน้องยังเด็กๆๆ
...ท่องไว้...
...น้องยังเด็ก...
จึงได้แต่กระชับอ้อมกอดให้แน่น แต่ท่าทางอีกฝ่ายจะไม่ได้รู้เรื่องเลยยังคงถูไถต่อไป
...ถูๆมากเดี๋ยวของขึ้นพอดี...
ร่างสูงจึงดึงร่างกลมขึ้นมาไว้ด้านบนแล้วกอดแน่น
“หวา...” เจ้าหนูที่โดนเปลี่ยนท่ากะทันหันร้อง
นัยน์ตาสองคู่ที่ปะกัน เหมือนโดนดูดเข้าไป พี่ใหญ่ๆค่อยกดท้ายทอยทุยเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนปากน้อง
จูบกันจนลืมหายใจแล้วค่อยผละออก ลามมาที่ต้นคอนุ่มพร้อมขบเบาๆ
“อื้อ...พี่...จ๋า...” น้องห้ามแต่เสียงที่ออกมานี่กระตุ้นอีกฝ่ายเป็นอย่างดี ร่างสูงถึงกับหน้ามืดตามัว ไล้ลิ้นอุ่นไปตามลำคอขาว มือร้อนแกะกระดุมชุดนอนออกพลางกัดลงบนหัวไหล่กลมมน ฝ่ายน้องก็พยายามถอยหนีแต่ติดที่อ้อมแขนแกร่งทีกักตัวไว้ไม่ให้ไปไหน พร้อมกับริมฝีปากที่ลามไปที่แผงอกนุ่ม เม็ดสีชมพูสองเม็ดดูน่ารัก มือใหญ่ใช้เล็บสะกิดเบาๆ จอมใจที่ตาพร่า สมองขาวโพลนถึงกับแอ่นอกอย่างลืมตัว
“อะ...อะ...” ร่างกลมบิดอย่างเสียวซ่านเมื่อลิ้นร้อนตวัดโฉบเข้าที่ยอด มันแข็งตัวชูชันขึ้นมาอย่างเร็ว นัยน์ตาคมจ้องมองน้องที่ตัวแดงอย่างรักใคร่
“น่ารัก...น่ารักไปหมด” มือใหญ่ลดลงไปคลึงสะโพกกลมนิ่ม “ตรงไหนก็น่ารัก”
“อื้อ...พี่รา...ราชันอย่าครับ” น้องสะดุ้งเมื่อมือใหญ่บีบก้น แล้วขยำอีก
จอมใจที่ไม่เคยสัมผัสเรื่องแบบนี้ถึงกับตัวสั่น ทำตัวไม่ถูก ทั้งกลัวเจ็บ กลัวนู่นนี่นั่น จนสุดท้ายความรู้ทั้งหมดถูกกลั่นออกมาในรูปแบบน้ำตา
“ฮึก...” เสียงสะอื้นทำเอาร่างสูงรู้สึกตัว ภาพที่เห็นคือน้องกับหน้าตาแดงก่ำ ตัวที่สั่นเป็นลูกนก ทำเอาอยากจะตีตัวเอง
“โอ้...อย่าร้องนะครับ พี่ขอโทษ ไม่ทำแล้วครับ” พี่ใหญ่ตระกองกอดร่างนุ่มนิ่ม โยกเบาๆเป็นการปลอบ นึกด่าตัวเองในใจที่ปล่อยให้ด้านมืดครอบงำจิตใจมากไป
“ฮึก...ใจ...กลัว...” น้องร้อง
คนฟังใจอ่อนยวบ เขารู้ดีว่าน้องไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้ “ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่ไม่ทำแล้วครับ” จุมพิตเบาๆที่กระหม่อมเป็นการปลอบขวัญ
“ใจขอ...โทษ...ฮึก...” ยิ่งน้องขอโทษ เขายิ่งรู้สึกผิดที่ไม่ยอมหักห้ามใจ
“ไม่เป็นไรครับ พี่ผิดเองที่ห้ามใจไม่ได้ ไม่ต้องห่วงครับ พี่จะรอจนกว่าเราจะเรียนจบ” มือใหญ่ลูบผมสลวยเบาๆ
...เขาจะรอวันที่น้องพร้อม พร้อมที่จะเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์...ทั้งตัวและ...หัวใจ
น้องน้อยได้แต่จุ๊บปลายคางสากเป็นการขอบคุณที่รอ พี่ใหญ่กลัดกระดุมน้องให้เข้าที่ก่อนะจะกระชับอ้อมกอดพร้อมกับลูบแผ่นหลังนวลเป็นการกล่อมน้องนอน
ผ่านไปเพียงครู่เดียวน้องตาปรือใกล้หลับเต็มที
จอมราชันจึงเข้าไปกระซิบข้างหู “รู้ไหมครับ...ทำไมใจถึงชื่อจอมใจ”
“อืม...ไม่รู้ครับ...” เจ้าหนูที่ตาปรือเต็มทีจะมีแก่ใจเอ่ยตอบพี่สุดที่รัก
“งั้นพี่จะบอกให้ฟังครับ...” หอมเบาๆที่แก้มใส “ชื่อจอมใจ...หมายถึง...เป็นดวงใจของครอบครัวครับ”
พอน้องได้ยินคำตอบก็ยิ้มเล็กๆแล้วเข้าสู้นิทรา แต่หากร่างสูงระซิบแผ่วเบาอีกครั้ง
“จอมใจหมายถึงดวงใจของคนทั้งบ้าน...และ...ยังเป็นดวงใจของพี่...จอมใจของจอมราชันคนนี้ทั้งเมื่อก่อน...ตอนนี้...จากนี้...และตลอดไปครับ”
...จอมใจ...
...ผู้ซึ่งเป็นดั่งดวงใจ...
...ของ...
...จอมราชัน...
...จอมใจจอมราชัน...
END.
[/b][/i]จบแล้วค่า
ขอบคุณที่ติดตามค่า
-
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยาย
ปล.อยากได้ตอนพิเศษจัง
-
:mew1: น่ารักอ่ะ
แต่ขอตอนพิเศษมากๆๆๆบ้างน้า. อย่างตอนที่เรียนจบแล้วไรเงี้ย :-[
บวกเป็ด
-
อ่า นึกว่าจะมีให้สยิวเล่น จบแล้ว :pig4:
-
เอาตอนพิเศษอะๆๆๆๆ
อนากอ่านตอนพี่ราชันได้กินน้องใจ
คึคึ รออ่านเรื่องต่อไปจ้า
-
น่ารักจัง...น้องยังเด็กๆนะพี่ราชันย์..อิอิอิ
:-[
แอบอยากให้มีตอนพิเศษหลังเรียนจบง่ะ
:impress2:
-
อยากได้ตอนพิเศษจังเลยค่า
-
:mew3: น่ารักจังเลยยย
ขอตอนพิเศษด้วยน้าาาา :hao7:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
โอ๊ยยย ฟินนน
จอมใจจอมราชัน ชอบราชันที่ไม่เอาเปรียบน้อง รู้ว่าน้องไม่พร้อม ตัวเองก็รอได้
โอ๊ยยย อยากได้มาไว้กกกอดบ้างจัง(โดนจอมใจกระโดดทับ)
เรื่องนี้สนุกมาก ขอบคุรคนแจ่งน้าที่แต่งเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
มีความสุขมาก อิอิ จะรอพี่เวทย์น้า น่าจะได้เห็นจอมใจกะราชัน แว่บๆในเรื่องนู้นบ้าง
-
อ้าา จบซะแล้ว
น้องใจน่ารักจังเลย
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เขียนนิยายน่ารักๆมาให้อ่านกัน
ปล. อยากอ่านตอนพิเศษตอนน้องโตจังเลยค่ะ อิอิ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:จบแล้วเหรอยังอยากอ่านต่ออะ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
:กอด1: happy
ขอบคุณมากค่ะ
-
“ชื่อจอมใจ...หมายถึง...เป็นดวงใจของครอบครัวครับ”
ผิดๆ ต้องบอกเพิ่มว่า เป้นดวงใจของคนอ่านด้วยสิ^^
จบสั้นไปนิดนึง มีตอนพิเศษมั้ย :hao3:
ส่วนเปาเปากับท่านอ๋องเห้นหายไป
ท่านอ๋องกิน(ซาลา)เปาไปแล้วใช่มั้ยยย
-
ช่วงรักกัน กับช่วงท้ายดำเนินเรื่องเร็วไปจิ๊ด แต่สนุกมากกกกจ้า
-
ขอบคุณมากค่ะสนุกมาก รอตอนพิเศษนะคะ
ปล.เรื่องใหม่ลง ที่เดิมหรือว่าขึ้นเรื่องใหม่คะ
-
จบแล้วววววววว
น้องใจนึกว่าจะโดนพี่ราชันจับกินซะแล้ว
รอไหวไหมพี่ราชัน นี่เพิ่งจบปีหนึ่งเหลืออีกสามปี
ตบะแตกแน่ๆ เจออ้อนแบบนี้ทุกวัน
รอตอนพิเศษนะ อยากให้มีอ่ะ
-
จบซะแล้วอ่ะ
สุดท้าย นังพลอยก็ลอยเข้าซังเต อย่าออกมาอีกนะเธอ
รอตอนพิเศษ ที่บังคับให้คนเขียนแต่ง
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ารักจนถึงตอนสุดท้าย ใสได้ใจจริง ๆ แต่ใจใจร้ายจังให้พี่ราชันรอจนเรียนจบ น่าสงสาร :mew2: ยังไงรอตอนพิเศษน่ะจ้ะ และรอเรื่องของคนอื่น ๆ ด้วยน่ะ อยากอ่านเรื่องของจอมทัพจังเลยน่ะ :mew1:
-
ปิดไปอีกหนึ่งเรื่องง
-
กรี๊ดดดด อยากได้ตอยพิเฉดอ๊าาาาาาาาาาา :hao5:
คนแต่งจ๋า มาต่อให้เต๊อะ :monkeysad:
-
หวาาา ตอนจบสั้นไปริดอ่า งื้อออออ
ขอตอนพิเศษหน่อยนะคะ คึคึ
น้องใจน่ารักจนหยดสุดท้ายจริงๆ
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ
-
อยากให้มีตอนพิเศษ หลังน้องใจเรียนจบ เรียนหนักรูปร่างเลยผอมลง จนมีหุ่นพอดีไม่อ้วนไม่ผอม
และเนื้อหอมฝุดๆ มีทั้งหนุ่มทั้งสาวมาตามจีบ ให้พี่ราชันหึงเล่นๆคงสนุกดี55+ :laugh:
-
น่ารักดี
-
แจ้งข่าวที่หน้าแรก
รบกวนไปส่องกันด้วยนะค่ะ
บอกเลยว่าห้ามพลาดสำหรับแฟนๆน้องใจและพี่ๆค่ะ :hao7:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย
:mew1: :mew1:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย
:mew1: :mew1:
ติดตามตอนพิเศษได้ในเล่มอย่างจุใจค่ะ
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
เพิ่งเห็นเรื่องนี้ค่ะ
ตามมาจากเรื่องท่านอ๋องเปาเปาน้อย
ขอแปะไว้ก่อนนะคะ
อูวววว์ หลายหน้ามาก
จะทยอยอ่านค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้เราก็ตกใจว่าไปเม้นท์เรื่องนี้ตอนไหน
เปิดมา อ้อจอมเวทย์นะเอง
-
รออยู่เลยๆๆๆๆๆ
-
เห็นชื่อเรื่องก็เอะใจ เปิดเข้ามาดู แทบกรี๊ด พี่เวทย์ เค้าคิดถึงตังเองมากเลยอ่ะ
ปูเสื่อ นอนในกระทู้ละ อิอิ
-
พี่เวทย์จอมกวนพอมาอยู่กับภัทรแล้วเหมือนลูกแมวอ่ะ น่ารักที่สุดเลยคู่นี้
ปล.หื่นกันแต่เช้าเลยนะ 5555
-
เป็นคู่ที่น่ารักกกกมากอ่า
-
น่ารัก น่ารักเกินไปแล้ว!!
ไม่นับช่วงแรกๆนะ อันนั้นน้ำยายไหย
-
ไม่บอกว่าเป็นเวทย์นี่ไม่เชื่อนะเนี่ย แบบว่าน่ารักมากกกกกกก ชอบ o13.
-
จอมเวทย์ นาย เสร็จ มารภัทรท่าไหนก๊านนนนนน
:hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านค่ะ
เรื่องน่ารักมากเลยทั้งน้องจอมใจ-พี่ราชัน
และเรื่องนี้ ตามอ่านรวดเดียวจนถึงปัจจุบันเลย
อยากรู้จังว่าทั้งสองไปตกล่องป่องชิ้นกันอีท่าไหน
จะรออ่านนะคะ :mew1:
-
ดันหน่อย
ชึบๆ :z2:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตอนนี้อยู่ด้วยกันแล้ว มาเล่าก่อนหน้านี้ด้วยสิ ก่อนที่จะได้อยู่ด้วยกันนน
คิดว่า น่าจะตั้งกระทู้แยกให้เป็นของเวทย์ เลยดีไหมค่ะ
-
น่ารักอ่ะ
:impress2:
เรื่องโน้นก็กำลังสนุก
เราโพสต์ท่านอ๋องเปาเปาไม่ติด อิอิ
บวกบวกค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
:mew1:
-
พี่เวทย์ พี่ภัทรรร คิดถึงคู่นี้สุดๆอ่ะค่ะ
-
:hao6: :hao6: เค้าไปเป็นสุดที่รักของกันและกันตอนไหนอ่าา อยากรู้ๆๆๆ :katai1:
แบบว่าน่ารักอ่ะ อิอิ เขินเลยเรา :mew3:
-
กรี๊ดๆ หวานกันซะคู่นี้
แล้วเป็นไงมาไงถึงได้มาเปลี่ยนจากคู่กัด (ที่จอมเวทย์คิดอยู่คนเดียว) มาเป็นคู่รักได้ล่ะ
งานนี้มันต้องมีอะไรน่ารักๆ แน่ๆ >////<
-
คู่นี้เค้าไปรักกันตอนไหนคะ
-
บอกรัก(?)กันยามเช้าเต็มปากเต็มคำกันเลยทีเดียว
ไม่ธรรมดา :haun4:
-
:hao7: ตะเกียด ตะกาย ดิ้้
พี่เวทย์ :katai1:
-
ว๊าว ฟินอ่ะ :hao6: ชอบจังเลย เล่มที่แล้วใส ๆ เล่มนี้มาตอนแรกก้อสุดยอดเลย ชอบ ๆ อ่ะ o13
ตอนแรกขึ้นตอนมาก้องงมาก ๆ ว่าเราไปเม้าท์เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ :mew1: มาเร็ว ๆ น่ะจ้ะ อยากอ่านต่อพร้อมๆ กับวณิพก เลยน่ะ :mew4:
-
โอ้ จอมเวทย์เปิดมาก็หื่นเลย :hao6: :hao6: จะรออ่านนะคร้าบ สั่งจอมใจไปละ เพิ่งอ่านจบพอดีในที่สุดผมก็ตามทันเย้!
-
โอ้ จอมเวทย์เปิดมาก็หื่นเลย :hao6: :hao6: จะรออ่านนะคร้าบ สั่งจอมใจไปละ เพิ่งอ่านจบพอดีในที่สุดผมก็ตามทันเย้!
ขอบคุณที่เอ็นดูน้องใจค่า :hao5:
-
^
'
'
'
'
จะมาต่อเมื่อไหร่เอ่ย ? :laugh:
-
รักเลย :กอด1:
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
เปิดเรื่องมาก็เรียกเลือดเลยน่ะ
-
แหนะๆ พี่เวทย์คู่หล่อและน่ารักมากเลย
ยินดีกับพี่ภัทรด้วย 5555
รออ่านตตอนต่อไป
-
น่ารักกันจริงๆคู่นี้
-
ไล่อ่านมาเรื่อยๆ แล้วมาเจอกับการรีไรท์ เลยอ่านใหม่แบบคร่าวๆ สรุปว่ามีการปรับปรุงเนื้อหาให้เข้มข้นขึ้น ดูมีสีสัน ชีวิตชีวา และมีคอนฟลิกรวมทั้ง มิติทางอารมณ์ของตัวละครมากขึ้น
ชอบฉบับรีไรท์มากกว่าครับ มันดูมีมิติ มีการพัฒนาของตัวละคร มีปัญหา มีอารมณ์ มากกว่าฉบับก่อนหน้า ฉบับก่อนหน้ามันออกแนวเรื่อยๆมาเรียงๆ อ่านๆไปหาจุดพีคอารมณ์ หรือแก่นเรื่องไม่เจอ
ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆครับ
-
อ๊ายยยยยยยย มาต่อเหอะะะะะะะะะะะะ เค้ากรี๊ดดดดดล่ะ
-
ตามทันล่ะ
ชอบต้นๆ ของเรื่องมาก น่ารักมุ้งมิ้ง เ
รู้สึกขัดใจที่ราชันปล่อยชะนีไปไม่ยอมเเจ้งตำรวจในตอนเเรก
เสียเงินสามล้านเเถมจอมใจยังโดนทำร้าย เเต่คนทำร้ายกลับไม่ถูกจัดการ คือพระเอกเราโง่อย่างไม่มีปี่มาขลุ่ย
ซ้ำร้ายยังไม่บอกพ่อเเม่เเละคนอื่นๆ ปล่อยให้มันกลับมาวอเเวในชีวิตอีกครั้ง อันนี้ไม่โง่ก็ไม่รู้จะว่าไงเเล้วค่ะ
กรี๊กอีกคู่ :hao7:
คนเขียนเขียนออกมาได้ดีมากค่ะ ภาษาไม่ชวนงง ราบรื่นมาก
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ มาให้อ่านค่ะ
-
ขออนุญาต นำไปโพสต์ต่อน๊ะครับ (เรื่องเยี่ยมมากครับ) :katai3:
-
น่ารักดีคะ เนื้อเรื่องไม่ซับซ้อน
-
ไม่แน่ใจว่ามีแจ้งเรื่องรีไรท์ไว้ตรงไหนหรือเปล่า เริ่มอ่านจากหน้าแรก อ่านๆไปอยู่ดีๆโผล่ไปบท 1 ใหม่ งงเลยค่ะ ต้องอ่านกลับไปกลับมาอยู่สักพักถึงจะเข้าใจ
-
น่าจะทำสารบัญนะคะ
เพราะอ่านตามทุกหน้าแล้วงงมากค่ะ ลงตอนซ้ำกันๆ มันเหมือนอ่านแล้วย้อนกลับไปกลับมา
**สนุกมากค่ะ น้องใจขี้อ้อนสุดๆ น่ารักมากๆ**
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ น้องใจน่ารัก พี่ๆก็น่ารัก หลงรักเรื่องนี้มากๆ
ว่าแตว่า อยากอ่านของเวทย์กับภัทรจัง จะตามได้ที่ไหนคะ :mew2:
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ น้องใจน่ารัก พี่ๆก็น่ารัก หลงรักเรื่องนี้มากๆ
ว่าแตว่า อยากอ่านของเวทย์กับภัทรจัง จะตามได้ที่ไหนคะ :mew2:
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามค่าาาาาาา
ติดตามพี่เวทย์ได้ที่ลิ้งเลยคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43759.0
-
น้องลูกหมูน่ารักมากค่ะ สั่งซื้อไปแล้วนะคะ ^^
-
น้องลูกหมูน่ารักมากค่ะ สั่งซื้อไปแล้วนะคะ ^^
ขอบพระคุณมากๆที่เอ็นดูน้องใจและพี่ๆๆครับบบผมมม
รอรับน้องใจไปนอนกอดพร้อมตอนพิเศษได้เลยค่า
-
o13
-
ตามมาจากนิยายที่โพสจนจบแล้ว
ตอนแรกไม่ได้อ่านเพราะชื่อเรื่องเลย
เพราะส่วนตัวชอบนิยายใสๆวัยรุ่นๆ
พอเข้ามาอ่าน อ่อชื่อเรื่องมาจากชื่อตัวละคร
5555 จอมใจน่ารักมากเลยยยย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
รออ่านเรื่องจอมเวทย์ต่อ อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
o13
-
น่ารักมากๆๆๆๆ :impress2:
-
น้องน่ารัก
-
:pig4: :pig4: