หัวข้อ: Re: [รัก ร้อน เรา]:*จบ* p.27

[Satanza321]

จ้อนเกือบได้เป็นพระเอกแล้วนะเนี้ย  ผู้ช่วยชีวิตกลุ่มเอาไว้

2 คนนั้นจะเลิกกันจริงดิ(เพราะเหตุใด หุหุ)

เก้งนายน่าจะรู้ตัวได้แล้วนะเนี้ย ขนาดลมเหนือยังรู้เลย 

[R-Chisel]

เก้งจ๋า หนูมีแต้มต่อเยอะขนาดนี้ทำไมไม่รู้ตัวเนี่ย 

[puppyluv]

My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 7 แยกเตียง
geng’s






          4 ทุ่มกว่า บ้านผม...เก้งเหม่ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในห้องนอน
“เสร็จยัง โยนให้เอกมันทำซะก็แล้ว ไหงทำเอง” เฟรม
“เรื่อง!” เพิ่งมีแก่ใจมองตารางสรุปผลการสังเกตการเจิรญเติบโตสาหร่าย การทดลองในวิชาเรียนชีววิทยา
“ก็ดี รีบๆ ทำค่อยโยนให้มันพรีเซนต์”
“นั่นล่ะใช่” ผมตาม พูดรายงานหน้าห้องไม่น่าพิสมัยนักหรอก
“เสร็จแล้วนี่ ปรินท์เลย โอเคได้ล่ะ” ยกเก้าอี้หัวโล้นอีกตัวมานั่งใกล้ สัมผัสไอเย็นจากร่างกายเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ
“...” ทำไมยอมให้มันนั่งชิดด้วยวะไม่เข้าใจ

                ตัวใหญ่เป็นควายครองข้างขวาผม ยินยอมยกเมาส์ถวาย
นั่งนิ่งๆ มองมั่นเล่นคลิกนั่นนี่เข้าอินเตอร์เน็ตเรื่อยเปื่อย กลิ่นสะอาดคุ้นชิน
ร่างกายเบียดใกล้คุ้นเคย เวลาส่วนตัวของเรา
                มึงไม่สำนึกรู้สึกรู้สมอะไรกับเหตุการณ์เลวๆ เมื่อก่อนหน้าเลยใช่ไหม
กระทำตัวทุกอย่างเหมือนเดิมเกินไปจนผมอดหวิวหวั่นในใจไม่ได้
คิดอะไรอยู่ ทำไมไม่ตขิดตะขวงใจ (T^T) กูน้อยใจเป็นนะเว้ย!

-------------

                ชั่วแวบ ภาพในจอดึงดูดความสนใจ
“เฮ้หยุดก่อน! ใครเฟซมา  ไอ้บอลนี่” ผมชะโงกเบียดไหล่ยักษ์
”ไม่ต้องดูหรอกน่า”
“ไม่ได้ จะดู” ไม่ยอมง่ายๆ หรอก จะปิดหนีฟันสไตรค์ดอทเอต่อ ผมแย่งเมาส์มาครองจนได้
                 เอิ่ม ไหนว่าไม่อยากอยู่ร่วมชายคา
เวลานี้พาดก่ายขาไม่พอ จะขี่สิงเข้าท้องพี่อยู่ล่ะ (ผมนั่งซ้าย ข้ามแขนไปคว้าเมาส์กับอกมัน)

“ลานรถ เห็นอยู่ทุกวัน” คนรอจะเล่นเกมว่าเฉยเมย
“เดี๋ยวสิ” ผมเลื่อนรูปไทม์ไลน์
“พอใจยัง จะเล่นเกม” ยังมีหน้ามาเปลี่ยนเรื่อง
“มึงไม่บอกกูเรื่องหนีเที่ยวคนเดียว” ผมฉุน ตามองรูปเน้นคำว่า ‘มึง’เต็มปาก
                 ชัดว่าคนพูดยืนคู่กับหมอกบนเนินดินโซนโปรดที่ประจำ

“คนเดียวไหน หมอก บอล ไอ้เคี้ยง ไอ้โอ๊ตเพียบ”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ปล่อยให้กูนอนแซ่ว ส่วนตัวเองหนีเที่ยว”
“ก็ใครจะให้คนป่วยไปเจออะไรแย่ๆ ได้เล่า ลูกชายแม่เป็นอะไรไปทำใช้แทนได้มั้ย”
“มึง!” เก้งด่าทางสายตา

                   เรื่องนี้ไม่เท่าไหร่ รักรถชอบรถเข้าใจ
แต่เลวหนีหายตอนกูนอนน้ำตาไหลพรากบนเตียงสังหารนั่นคนเดียว (>-<) กริ้วว๊อย!

“นอนไม่สบายจะให้ไปด้วยได้ยังไง แล้วก็...พี่มอสให้ไปดูต้นจั๋ง” เหตุผลใช้อ้างอิงมีน้ำหนัก
“ต้นจั๋งเหรอ?” ความรู้สึกเปลี่ยนด้วยชื่อเพื่อน
                     ทราบเรื่องลับแต่ไม่ลับของเนิร์ดเล็กกับพี่มอสตั้งแต่แรกเริ่ม
คิดถึงเมื่อบ่ายหมาดๆ ที่ผ่านมา สองคนนั้นจบแล้วจริงๆ หรือ

“อืม พี่มอสให้ช่วยดูกับหมอก พาไปส่งบ้านแก”
“...” แสดงว่า ณ เวลานี้ผมได้รู้ตอนจบคนเดียว
                     สองคนนั้นคบลับกันมาตั้งแต่เจอวันเมื่อปีที่แล้ว
ต้นจั๋งเรียนอยู่ห้องเดียวกันแต่ไม่เคยปริปากให้ได้ยินซักครั้งก็จริง
รับรู้ลึกๆ ว่าขมอกตรม รักบนหนามแหลมทิ่มแทงเป็นใครย่อมเจ็บปวด
ผมจะทนได้ถึงขนาดนั้นหรือเปล่า


“เป็นอะไร เงียบไปเลย” แขนยาวแข็งแรงเปลือยท่อนบนโอบกอด
“คิดว่าสองคนนั่นจะไปได้ไกลแค่ไหน” ผมละเมอ
                     เกมเอ็กซ์ซิสหน้าจอให้มือใหญ่คลิกปิดไม่รอ ไหนว่าจะเล่นเกม (=’=)
“ก็ต้องดูกันไป พี่มอสไม่เคยอยู่กับใครนานขนาดนั้น ให้เงียบด้วย ไม่ธรรมดาหรอก”
“อืม...” ผมสลดวูบไหว เมื่อบ่ายที่รับรู้ช่าง...แตกต่าง

---------

                     ไม่รู้ตัวว่าถูกมอง...
“นอยด์อีกล่ะ”
“หือ?”
“แต่ไม่เป็นไร กูชอบ” ฟอด! กดหอมแก้มผมเม็ดใหญ่ๆ
“เชรี่ย! เฟรม” เก้งตาเหลือก ยกมือปิดไม่ทัน โดนจู่โจมกลางอากาศ
“555” ยังอีก
“มึงนี่มัน---” พูดไม่ออก ร้อนถึงใบหู รู้ว่าตัวเองเลือดทั้งหมดที่มีวิ่งขึ้นใบหน้าหมด
            ต้องแดงแปร๊ดเป็นไก่ย่างถูกเผา
“ชอบเวลาอยู่กับกู น่ารักดี”

                       น่ารักไหน ใครน่ารัก วนเวียนใช้ชีวิตกับหมอนี่จะ 14 ปี
ปาเข้าไปเกินครึ่งอายุขัย ถูกผู้ชายด้วยกันชมว่าน่ารัก โฮ๊ย! ร้อนว๊อย

“ลุก! รีบกลับบ้านไปเลย เพนท์เฮ้าส์มึงน่ะ”
“ไม่ เมียนอนไหน กูก็นอนนั่น”
“ไอ้ปลวก!” ผมหาคำด่าไม่เจอ
“ด่าเก่งจริงเลย เมียใครวะ”

“พูดว่าเมียอีกคำเดียว มึงกับกูขาดกัน ออกไปไกลๆ บอกอย่ามาร่วมชายคา พูดไม่รู้เรื่องรึไง” ผมเป็นชุด
                   ผุดลุกชี้เป้าประตูตรงแน่ว
“เหอะ! อะไรก็ไล่ ฝนตกอยู่ไม่แหกตาดูล่ะ”
“เสื้อผ้ากู อ๊า!” ผมชะงัก รูดม่านมองนอกหน้าต่าง


                     จริงด้วยฝนตกแค่ปรอยๆ ไม่รู้สึก มิน่าไม่ได้ยินเสียง
เพิ่งทราบเดี๋ยวนี้เองว่าทำไมตัวใหญ่ถึงเปลือยท่อนบน ซ้ำอุณหภูมิร่างกายเย็นกว่าปกติ
เพราะถ้าเดินจากบ้านนั้นน่าจะเครื่องร้อนมากกว่านี้

“เมื่อกี้เก็บเข้ามาให้แล้ว หมกตัวอยู่ข้างใน โจรเข้าบ้านยังเหม่อไม่รู้เรื่อง ถ่ายมิวสิกอยู่รึไง” มีว่าไม่พอ
                    จะก้าวขึ้นเตียงเดี่ยวของผมด้วย
“หยุดเลย จะทำไร” ผมตามมาดึงขอบกางเกง
“ง่วง! อาทิตย์หน้าก็เริ่มแข่งแล้ว พรุ่งนี้ไม่อยากขาดซ้อมเช้าอีก กูง่วง” ร่ายไม่สนผม
                   ทิ้งตัวโครมด้านติดกำแพงที่เดิม นอนตรงนั้นจนฟูกยุบ
สอดแขนให้ผมหนุนหมอนเป็นเหน็บกินเกือบทุกคืนไม่บ่น
อยู่ลำพังแค่ 2 คนในบ้านถ้าอีหรอบนี้ไม่เรียกว่าร่วมชายคา น่าจะร่วมห้องมากกว่า


“ไม่รู้ ออกไปจากบ้านกู” ผมแย่งหมอนไม่ให้หนุน
“จะนอน”
“ไม่! ออกไปเดี๋ยว-เน้" ผมตาขวางไม้แข็งสุดชีวิต
“...” เล่นเกมจ้องตาก่อนอีกฝ่ายผุดลุกยืนบนฟูก ตัวสูงใหญ่เป็นเปรตอสุรกายก้าวเทิ่งๆ ลงมาคว้าเสื้อพาดบ่า

           (((‘ปึง!’))) ปิดประตูเสียงดังปล่อยผมยืนคว้าง
 หมอนหล่นจากมือกระทบพื้นดังตุบเบาๆ
ความเงียบงำครอบคลุมจนรู้สึกโหวงเหวงว้าเหว่
ผมจุกอกน้ำตาไหลพราก...ใจเจ้าเอย หยุดเต้นแรงเสียที

--------------
-----------------


             4 ทุ่มเกินครึ่ง เกือบชั่วโมงต่อมา กระสับกระส่ายได้แต่ก่ายหน้าผาก
บ้าเอ๊ย! นอนไม่หลับ จะไม่สบายหรือเปล่า
เห็นหุ่นแข็งแรงกล้ามล่ำอย่างนั้นแต่ถ้าเจอฝนลงหัวไม่กี่เม็ดจะไม่สบายแทบทุกครั้ง
                   มองโทรศัพท์ในมือแตะทัชหน้าจอ ภาพวอล์เปเปอร์ขึ้นรูปตัวเอง
หันหน้าด้านข้างมองตาแมวสีขาวฟู ปากแมวจุ๊บจมูกผมจั๊กกะจี้
มีอวัยวะของบุคคลที่สามในภาพด้วย ท่อนแขนแข็งแรงกับเสื้อยืดดำอยู่มุมสุด
                    แมวลูกผสมเปอร์เซีย หน้าบ้องแบ้วสีขาวหางยาวฟูฟ่องชื่อ ‘เซเว่น’ ของบี
(เก็ทซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดบีปีที่แล้วเพราะฝึกเล่นกีตาร์กับผมไม่ได้เรื่อง
แถมวันนั้นมีธุระต้องไปนของมันก็ไม่รู้ เจ้าเซเว่นจึงเป็นตัวเลือกที่บีถูกใจยอมหายโกรธ)
วันนั้นวันเสาร์เอามาเล่นด้วย ผมซ้อมวงดนตรีเล่นงานโรงเรียนอะไรซักงาน
นักบาสตามติด เล่นยืนค้ำหัวซ้อนอยู่ด้านหลัง พาดแขนจับตัวไม่ให้เข้าใกล้สี่ขาน่ารัก

                   บีเป็นคนถ่ายรูปนี้จะลงอินสตาแกรม
แซวว่า ‘เฟรมขี้หวงเก้ง กระทั่งแมวก็ยังไม่ให้จับ”
                    ป่านนี้จะไม่สบายหรือเปล่า นอนหลับอยู่ไหม เท่าที่จำได้
ตั้งแต่เข้าเรียนมัธยม ม.2 หรือ ม.3 ที่เราไม่เคยนอนแยกเตียงกันเลย
แค่เปลี่ยนจากบ้านมันเป็นบ้านผม หรือจากบ้านผมเป็นบ้านมันเท่านั้น

                    เจ้าโง่!!! คนมีอะไรกันแล้ว ถ้าไม่รักชอบก็ต้องโกรธจัดชนิดชาตินี้ไม่ยอมเผาผีหายหน้าไปเลย
ที่ปล่อยให้ตามต้อยตาละห้อยอยู่แบบนี้ยังซื่อบื้อคิดไม่ออกอีก
 จะทึ่มไปไหนเจ้าควายทุยสมองขี้เลื่อยเอ๊ย!

-----------------

           [‘Rrrrrr!’] เร็วเท่าใจหรือใจตรงกันไม่รู้ ภาพเปลวไฟลามเลียหน้าจอ
คนที่คุณก็รู่ว่าใครโทรมาขณะเครื่องอยู่ในมือพอดี
“...” กดรับแล้วแนบแก้มไม่ตอบ ใจเต้นวูบวาบเกือบช็อคเล็กๆ
“ว่า?” ทางนั้นเอ่ยซะเอง
“ว่าไรเล่า มึงโทรหากูก่อนนะ” ผมแหวใส่ โทรมาก็พูดซิวะ
“...นอนไม่หลับ”
“เออ!”

                 แอร๊ยยยยย (>0<) กรกฎาแทบฉีกหมอนข้าง

“หลับยัง?” เฟรมเสียงอ่อน
“หลับแล้ว!” เก้งตัวไหนรับสายมึงแทบจะทันทีล่ะ
“นอนไม่หลับจริงๆ นะ”
“ไอ้...” ผมยั้ง กลัวยิ้มแก้มแตกจะส่งตามสายให้อีกด้านรับรู้
“ฟู่...” แล้วก็เงียบ เสียงถอนหายใจ

“มีอะไร ไม่พูดกูจะนอนล่ะ”
“เมื่อกี้เพิ่งคุยกับเตี่ยเฮียมา”
“ว่า?” ผมตาตื่น เงี่ยหูฟังตั้งใจ
“เตี่ยเฮียบอกจะให้ช่างก่อผนังเบิ้ลตรงห้องนอนแก แต่บอกว่าตั้งแต่พรุ่งนี้จะซ้อมเช้าที่โรงเรียนเอง หม่าม้าไม่ยอม บอกนัดช่างไว้แล้ว”
“ก็ดีแล้วนี่” ถ้าเรื่องครอบครัวผมรับฟังเสมอ

               เฟรมเล่ายาวอยู่ไม่กี่เรื่อง หลักๆ คือข่าวกีฬาบาสเกตบอลกับครอบครัวเราทั้งคู่โดยเฉพาะบ้านตัวเอง
ต่อหน้าไม่พูดถึงไม่เสวนาด้วย แต่ลับหลังต่อยหอยเป็นคุ้งเป็นแคว
และมีผมคนเดียวที่รับรู้ เฟรมรักครอบครัวแต่เก็บเงียบไม่แสดงออก

“หม่าม้าซื้อตู้ทีวีให้ใหม่ ไม่มาดูหน่อยล่ะ กิ๋มเลือกเองกับมือเลยนา กิ๋มบอกต้องชอบ ไม่ให้เอาพลาสติกออกด้วย บอกให้อาเก้งมาแกะเอง” เอามาอ้าง เด็กโข่งชัดๆ
                  อดระบายยิ้มกลั้นไม่อยู่ เกร็งแขนเปิดประตูห้องนอนเบาที่สุด
ย่องลงมาข้างล่าง หยิบร่มกอล์ฟคันใหญ่สุดออกมาจากแจกันไม้เตรียมพร้อม

“ไม่ ฝนตกอยู่” ผมเล่นแง่
“ฝนหยุดล่ะ”
“ไม่เอา เจอกันพรุ่งนี้เช้า มาปลุกกูด้วย”
“นานไป”
“มา-ปลุก-ไม่งั้นโดน” ผมช้าๆ ขู่

“...คิดถึง” เบาราวริมฝีปากจุมพิตข้างแก้ม เก้งแทบมุดพื้น
“มึงนี่มัน...” พูดง่ายเกิน เหลือเชื่อจริงๆ
“รักนะ”
“...” กรกฎาอึ้งแดก

              นิยายเกินไปล่ะมึง บอกรักทางโทรศัพท์ทั้งที่ตัวห่างกันไม่ถึง 2 เมตร
(มันไม่ได้ฝังจีพีเอสใต้ผิวหนังหรอก แต่คุณก็รู้นี่ครับว่าทำไมผมถึงทราบ)
อย่าใจอ่อนเชียว
                 ห้าม!
                ห้ามเลย!
                ห้ามเด็ดขาด!
สั่งตัวเองซ้ำไปมาขณะเอื้อมจับลูกบิดหมุนเปิดประตูเข้าบ้าน


              ยักษ์ทึ่มยืนอยู่ตรงนั้น เสื้อตัวใหม่แต่กางเกงตัวเดิมก็ไม่เปลี่ยน
สภาพเปียกเละถึงเข่าเม็ดฝนพร้อยเสื้อสีเทา เป็นพระเอกอกหักเดินตากฝน
“แหะๆ” ยังมีหน้า มือถือแนบหูเห็นคาลูกกะตา
“รอให้ยุงหามก่อนรึยังไง” ผมด่าให้
“เปล่า เพิ่งคุยกับเตี่ยเฮียเสร็จเมื่อกี้จริงๆ” จะบอกว่าเพิ่งย้อนกลับมา เชื่อเขาหน่อยละกัน

“เออ งั้นกลับไปนอนเพนท์เฮ้าส์มึงได้แล้ว”
“ไม่เอา จะนอนนี่ กลัวผี” ดื้อจริง
“ไม่ จะผีไม่ผีกูก็ไม่ให้นอน กรุณาหันหลังกลับ เอ้า! ร่ม” ผมยื่นอุปกรณ์ในมือ ยืนขวางไม่ให้เข้าบ้าน
“ภรรยานอนไหนสามีก็นอนนั่น” พรวดเข้าข้างในไม่รอเชิญ
“ฮึ่ม! กูบอกแหมบๆ ว่า...” ผมของขึ้น เพิ่งสั่งการหมาดๆ ห้ามพูดผัวเมีย มันแสลงใจ
“ก็ไม่มีผัวเมียตามสั่งแล้วนี่ไง ภรรยากับสามีผิดตรงไหน เร็ว! หนาว ผ้าเช็ดตัว ชุดนอนด้วย” ถอดเสื้อยืดพ้นศีรษะโยนถัง
               กางเกงพ้นข้อเท้าเขี่ยทิ้งรายทาง โทงๆ เข้าห้องน้ำแค่กางเกงในตัวเดียว

              ไอ้เฟรม มึง!!!

               โฮ้ยยยยย! นี่ผมอยู่ในนิยายดอกโศกเวอร์ชั่นบ้านทรายทองรีมิกซ์ปนโศรยาอยู่ใช่ไหม
นิยายพี่กวางไม่เคยปรากฎพระเอกเถื่อนถ่อยซกมก ใช้นายเอกงกๆ เอาเปรียบกันโต้งๆ เยี่ยงเน้!
อย่าหวังว่าจะได้ร่วมเตียงกันเลยพ่อ เพราะกูโกรธมาก! (>0<)


                วีนติสท์แตก ทุบประตูห้องน้ำปึงๆ ยื่นคำขาด
“งั้นกูไปนอนบ้านโน้น เชิญมึงนอนนี่ตามสบาย”
“ฮึ่ม!” ประตูเปิดผลัวะ เห็นผมกำลังจะกางร่ม
                 มันสะบัดบ๊อบก้มสวมกางเกงตัวเดิมที่กองแหมะ ก้าวสวบเร็วออกไปเสื้อก็ไม่ใส่
“ร่ม!” ผมยื่นให้จะออกพ้นชายคาโรงรถ
“ไม่!”
“เอาไป ไม่งั้นไม่ต้องพูดกันอีกเลยตลอดชีวิต” บังคับยัดใส่มือ ร่างสูงใหญ่ดึงดันเล็กน้อยแต่ยอมจนได้

               เข้าบ้านปิดประตูปิดไฟหน้าบ้าน โรงรถข้างล่างทั้งหมด
ทิ้งตัวตูมลงบนเตียง น้ำตาร้อนไหลพราก กำปั้นทุบหมอนปึงปังระบายอัดอั้น
ไม่ได้เสียใจหากแต่เกิดจากความโกรธเกรี้ยวโมโหตัวเอง...ช่างทิฐิเหลือเกิน
                พรุ่งนี้กูจะกอดมึงไว้ อย่าไปไหนนะเฟรม


********************TBC by noddy boy
ซี ยู ออน มันเดย์

[puppyluv]

--- N_N เรื่องนี้ เก้งxเฟรม  ม.5 ที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ก่อนอนุบาลโน่น
เฟรมมันโครมันยองคิดน้อยหรือคิดมากไม่รู้ เลยเกิดประโยคแรกเมื่อเริ่มเรื่องซะ 555
          ส่วนคู่อื่นพอแซมๆ เพราะเกี่ยวข้องนัวเนียกันอยู่แถวนั้น
-ต้นจั๋งเป็นเพื่อนในห้อง 5/1 แอบมีซัมธิงกับพี่มอส ม.6 เพราะอยู่ชมรมวิทย์ด้วยกัน
-เก็ท บี ลม นัย เอก โจโจ้ ก็อยู่ห้องเดียวกัน แต่เฟรม เก้ง เอก โจโจ้รู้จักกอดคอกันมาตั้งแต่ประถม
          เก็ทเป็นหัวหน้าห้อง 5/1 เป็นเพื่อนสนิทของลม แล้วเก็ทรู้สึกพิเศษกับบี (เกินเพื่อนรึเปล่ายังไม่แจ้ง)
ตัวละครเยอะหน่อยแต่หลักๆ ก็ประมาณนี้
           ตอนนี้เปิดตัวแค่เก้งxเฟรม, ต้นจั๋งxพี่มอส
เป็นกำลังใจให้ ^^ขอบคุณที่แวะเข้ามา

--- polar_light
          อารมณ์เก้งไม่เสถียรจากแอบได้ยินต้นจั๋งเลิกกับพี่มอส ที่กว่านั้นคือเกลียดลมอยู่ก่อนแล้ว
จากบทแรกๆ ที่ลมเป็นคนจัดการให้เฟรมพาเก้งไปนอนห้องพยาบาล เก้งเลยคิดว่าลมน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
ต่อมติสต์เลยวีนแตกซะงั้นเพราะมือขาวๆ ของลมยื่นมาจะจับตัวพาไปห้องพยาบาลรอบใหม่
คนสันหลังหวะกลัวไปหมด งานนี้ลมจึงซวยอย่างช่วยไม่ได้ ไม่งงนะ

[tuckky]

อารมณ์เก้งยังสับสนอยู่เหรอ 

[MiSS-U]

เก้งรักเฟรมแต่กลับแสดงออกอีกด้าน 

ไม่มั่นใจรึก็ไม่น่าใช่ เพราะเฟรมออกจะแสดงออกชัด

อาจจะเพราะต้นจั๋งและมอสก็ได้มั้ง

เอาน่ะเกรงรีบก้าวข้ามความกลัวออกมา

ปล.ที่เตี่ยเฮียจะสร้างกำแพงอีกชั้นเพราะกันเสียงจากห้องน้องชายรึเปล่าน้า 

บวกเป็ด

[hello_lovestory]

ทำไมเก้มทำกับเฟรมแบบนี้ล่ะเนี่ย สงสารเฟรมอ่ะ

[polar_light]

  ที่แท้ เก้งก็รักก็ชอบเฟรม อยู่ สู้ๆระเฟรม
เก้งแค่เล่นตัว เอ้ย ทิฐิ เฉยๆ

[Nus@nT@R@]

เก้งซึนได้ที่จริงๆ
คงยังสับสนอยู่ แต่รีบๆเคลียร์ตัวเองนะ เค้าสงสารเฟลม

[Donaldye]

เก้งนะเก้ง ก็ชอบเขาเหมือนกันนี่หว่า

[mellowshroom]

อย่าลืมที่บอกนะ

ต้องกอดเฟรมด้วย ..

[malula]

ปากไม่ตรงกับใจก็ต้องเป็นอย่างนี้แหละ
แต่เดี๋ยวเฟรมก็ง้อก่อนอยู่ดี คิคิ

[takara]

เก้งกะชอบเฟรมนิ แต่ปากแข็งนี่นา อิอิ

[chaWice]

ถ้าเฟรมมันกลับไม่ถึงบ้านแล้วพรุ่งนี้จะได้กอดกันไหม ???
เฮ้อ นู๋เก้ง ทำพี่เฮริท นะ T.T
อยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆ เฟรมมันต้องนอนซม เพราะไข้แน่ๆ

[zero3]

เก้งน้อย โกรธสามีนานไปไหน

[gupalz]

สามีภรรยา อิอิ น่ารักอ่ะ
แต่อยากรู้เรื่องพี่มอสจัง

[nekko]

เข้าใจว่าเก้งยังสับสน แต่สามี ภรรยาโกธรกันข้ามคืนไม่ดีนะ


 

[parn11]

โถหนูเก้งงงง ทำไมฝืนใจตัวเองแบบเน้

[NOoTuNE]

ให้เวลาเก้งหน่อย


แต่เก้ง นานไปก็ไม่ดีนะ เพราะถ้าให้เฟรมรอมันคงได้อยู่แล้ว แต่ไอ้ระหว่างรอเนี่ย โดนหนามทิ่มหนามตำไแด้วยระหว่างรอเนี่ย สักวันเฟรม มันจะเจ็บจนทนไม่ไหวนะลูก 

[kanda53]

เจ้าเฟรมคงไม่ออกอาการงอน..แต๋วแตกหรอกนะ...
มันก็ต้องให้น้องเก้งเค้าเอาคืนบ้างซิเนอะ...
ตอนหน้าจะหวานบ้างไหมหนอ....

  & 

[shoi_toei]

 

[Gokusan]

แม้เก้งตัวน้อยยังคงซึนคงเส้นคงวา...
แต่ว่ามันแอบหวานนะ ง้องแง้งใส่กันซะน่าเอ็นดู

มันดูรักซึมลึก กลายเป็นถ้าไม่สังเกตอาการตัวเองดีๆ ซึนได้อีกเหอะ
คำบอกรักนี่พาให้ยิ้มด้วยตาขณะอ่านล่ะ...ตาเฟรมหวานมดมาเชียวแหละ

อยากรู้แค่ว่า...ตาเฟรมจะทนรอมาปลุก(ปลอบ)ทีเดียวตอนเช้า
หรือรอไม่ไหวบุกเดี่ยวกลับมาปาดน้ำตาให้ก่อนเพราะนอนไม่หลับกันแน่

แต่ยังไงก็โบกธงเชียร์อยู่น้า...พยายามเข้า สู้ๆ ^^V

[mystery Y]

ทำไมไม่กอดวันนี้อ่ะเก้ง รอพรุ่งนี้ทำไม ง้อเฟรมหน่อย~

[puppyluv]

My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 8 ต้องง้อ
geng’s






               ว่ากันว่ายังไม่เสร็จศึกอย่าเพิ่งนับศพทหาร
ส่วนเรื่องนี้ต้อง หนังยังไม่จบม้วนอย่าเพิ่งลุกจากที่นั่ง
               เช้ามาก็ได้ผล...
“อะไร?” ผมงงมองถุงผ้ามีกล่องอาหารยื่นส่งๆ มาให้
“...” เงียบ ยัดใส่มือก้มงุดมุดเข้ารถไม่พูดไม่จา
“กิ๋มทำต้มเส้นแต่เช้า เก้งเอาไปกินละกัน นี่หอมทอดเกือบลืม กินร้อนๆ นะเดี๋ยวจะไม่อร่อย” พี่แป้งหมี่
               ชุดนักศึกษาหญิงพิมพ์นิยม ไซส์ทริปเปิ้ลเอสรัดติ้วโฟรโมสต์กระดุมปริ
กระโปรงสั้นแค่คืบผ่าข้างถือถุงเล็กๆ ตามมาหย่อนใส่ให้

“ขอบคุณครับ” ผมยิ้ม ผู้หญิงแต่งแต้มโลกนี้สดสวยโสภา อาาาาาาา~
“พี่อุตส่าห์รอทำไมวันนี้ไม่เห็นหนูลงมาซะที ไปนอนบ้านโน้นนี่เอง ไม่สบายหายดีแล้วเหรอ”
“ครับ ดีแล้วครับพี่แป้งหมี่”
“จ้า ดูก็รู้แล้ว เอาหวัดมาติดเฮียเฟรมแทน ฮิฮิ”
“เห...” ผมหันขวับ บอกแล้วว่าอย่าให้ฝนลงหัวก็ไม่เชื่อ ไอ้อ่อนเอ๊ย!
“ยิ่งโตยิ่งน่ารักนะเราน่ะไว้เสาร์นี้ชอปปิ้งกัน ไปโรงเรียนปะ ซ้อมดีๆ นะคะ” พี่แป้งหมี่โบกมือ

          (^^) โอ้! นางฟ้าชัดๆ
จะมีกอลิร่าหน้าตูดนั่งข้างกันนี่ล่ะ กรกฎาเซ็งรับอรุณ

--------------

              ในรถ เหลือบมองตัวใหญ่นั่งไหลไปกับเบาะ
หลับตานิ่งตลอดทางจนเลี้ยวเข้าถนนหน้าโรงเรียน
คงหลับจริงเพราะคอพับไหลไปกับที่นั่ง
 ฝ่ามือหงายแหมะเผยให้เห็นพลาสเตอร์ปิดแผลเต็มอุ้งมือด้านใน
              ไปโลดโผนโจนทะยานท่าไหนอีก ไอ้ลิงเถื่อนไม่รู้จักโต
ชอบให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย

---------------
-----------------

             ถึงหน้าประตูโรงเรียน...
“มือเป็นอะไร?” ผมเปิดปากถามคนเพิ่งตื่น
“...” เงียบกริบ คว้ากระเป๋าทั้งมันและผมขึ้นสองบ่า
“กูถาม!?” ผมถลึงตาหาเรื่อง กวนบาทาฉิบ
“สนด้วยเหรอ” ปิดประตูดังปึง พี่คนขับสะดุ้งเฮือก รถออกตัวกระตุกจากไปทิ้งให้ไม่ได้คำตอบ

“ถามว่าไปทำอะไรมา” ผมพยายามกลั้นโทสะ
“ทำไม?” มันดันมีโมหะกลับ แม่ม! เสียงนี้โกรธกูชัวร์
“ก็ไม่ทำไม อย่างน้อยจะได้รู้ ตีนขาดมือขาดจะได้หาเซนเตอร์ตัวใหม่”
“เหอะ!” มีแสยะมองหน้า ขายาวก้าวลิ่วไม่รอเหมือนทุกวัน

              ไอ้ชั่ว เดี๊ยะ! พ่อเตะตัดขาต่อหน้าเหล่าสารวัตรนี่ซะหรอก

              ตื่นมาซ้อมวิ่งตอนเช้าครับ หนักกว่าเก็บตัวจริงๆ เสียอีก
“พรุ่งนี้ ม.5 ไปเข้าค่าย รด. กลับมาวันจันทร์หน้าเล่นทีมเลย เรามีเวลาซ้อมเต็มที่แค่จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัส 4 วันเท่านั้น
อย่าลืมว่าศุกร์เรามีแข่ง...ช่วงนี้ครูให้พี่ภู่ดูน้องแทนเก็ท ติดอะไรถาม!” อาจารย์โค้ชเรียกรวมก่อนปล่อยไปเรียนเช้าตามปกติ
“จารย์ เรื่องเสื้อครับ” เก็ท กัปตันทีมชูมือ
“เออ ร้านว่าไง เก็ทกับภู่อยู่ก่อน ที่เหลือแยกย้ายได้”
               ปรบมือเฮ้! ดังๆ

               เซซังนั่งแหมะลงกับเก้าอี้อัฒจันทร์ ยังไม่เข้าห้องพักเพื่ออาบน้ำ
ไม่ไหวโหดเกิน ผมเพิ่งซ้อมกับทีมจริงจังก็ต้องหยุดไปค่าย
แค่คิดก็หงำเหงือก แก่ชรารอล่วงหน้าแล้ว
                อาจารย์โค้ช เก็ท พี่ภู่ 3 คนคุยไม่เสร็จ
มีไอ้บ้าหน้ามึนๆ ร้ายๆ ชี้มือบอกใบ้สั่งการน้อง ม.ต้นเก็บอุปกรณ์สมญาว่าให้ได้ยิน
‘พี่ไฟเยอร์’
‘เฟรมมฤตยู’
‘อเวจีเฟรม’
                อยู่ในสนามกลับได้รับคำชม...
‘เมจิกเฟรม’
‘อินฟินิตี้เฟรม’
'วูฟเวอร์รีนเฟรม'

                รุกเร็วและพร้อมถอยลงมาช่วยตั้งรับเร็ว
พวกเพาเวอร์สไตล์การเล่นเร่าร้อนพุ่งชนไม่กลัวใครไม่เคยไว้หน้า
สร้างเกมรุกสนุกมีสีสันจนไม่อาจละสายตา
              ไม่มีใครรู้ว่าเฟรมซ้อมซู๊ตลูกโทษในและนอกเส้นโซนเป็น 100-200 ลูกทุกเช้า
ก่อนมาร่วมซ้อมทีมที่นี่ แต่ในโรงเรียนเห็นเฉื่อยๆ เรื่อยๆ หมดแรง
ในสนามแข่งขันถ้ามีเก็ทอยู่จะโยนลูก 3 แต้มให้กัปตันทีมจัดการ ตัวมันเองไม่เคยสังหาร
งำประกายมิดชิดจนบางครั้งผมอดโมโหไม่ได้
               เก็ทแค่ขยันมีวินัยให้ทุกคนเห็น พูดเก่งกระตุ้นลูกทีมเป็นพระเอกฝ่ายดี
แต่เฟรมดาร์คไซค์คนนี้ต่างหากที่มีเสน่ห์น่าหลงไหลตัวจริง   
ถ้าเรื่องบาสเกตบอล ควายทึ่มตัวนี้เปลี่ยนเป็นคนละคน

                อดสงสัยกับฝ่ามือใหญ่สวมผ้ายืดคลุมไว้
ไม่ได้นอนด้วยกันแค่คืนเดียวเท่านั้นกลับสร้างเหตุอะไรมา
ไอ้ตัวยุ่ง! ต่อไปอย่าหวังจะแยกห่างกันเลย โกรธเป็นบ้าแค่ไหนผมก็ไม่ปล่อยหรอก

-------------
---------------


                คาบสุดท้ายโฮมรูม เรียกเท่ๆ ไปอย่างนั้นเองครับ จริงๆ คือคาบว่างสำหรับชั่วโมงกิจกรรม
พวกเราชมรมบาสเกตบอลฟรีสไตล์เพราะเมื่อเช้าอาจารย์โค้ชเรียกอบรมแล้ว
ขณะนี้คุมน้อง ม.ต้นซ้อมหนักเตรียมไปแข่งอุ่นเครื่องโรงเรียนอื่นในวันศุกร์
ปล่อย ม.ปลายพวกเราเตรียมไปค่าย รด.
               เราจับกลุ่มอยู่ด้านหลังย่านประจำ เพื่อนในห้องหายไปกว่าครึ่ง
ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนหญิงจอมขยัน เหลือพวกผู้ชายทะโมนครองนคร

“เก็ท ทำไมเลื่อนมาเป็นอาทิตย์นี้วะ ไหนว่าเดือนหน้า” เอกเปิดประเด็นตัดริบบิ้นสภากาแฟ
“ตารางเต็ม อาทิตย์หน้าบาสเราก่อน ต่อไปงานครอสเวิร์ด ฟุตบอล ฟุตซอลด้วย แล้วก็อะไรก่อนมิดเทอมนะเต๋า ที่ชนกันน่ะ” เก็ทประธานนักเรียนร่ายตารางงาน
            ใช้สถานที่ในโรงเรียนและทัวร์นาเม้นท์ข้างนอก
“โยธวาธิตไปญี่ปุ่น คัดรอบแรกคณิตศาสตร์โอลิมปิก” เต๋าร่วมวง
“เออนั่นแหละ พวกโยนี่ล่ะสำคัญ ต้องซ้อมกับอีกโรงเรียนนึงไง ผู้อำนวยการรีเควสมาเองเลย เลื่อนเข้าเลื่อนออกจนได้พรุ่งนี้นี่ล่ะ”

“กูนึกว่าได้ไปตอนปิดเทอมอะไรงี้” เอกนั่งเก้าอี้โต๊ะด้านหน้าผม
“คิดเหมือนกูเลยว่ะ อยากไปเขาชนไก่ ท่าจะมันไก่มาก” โจโจ้
“มันเยอะไง แค่เขตเรามี รด. กี่โรงเรียน ทั่วกรุงเทพไม่รวมทั้งประเทศอีก รอไปเขาชนไก่ที่เดียวได้ตายก่อนพอดี” เต๋าบอกเหตุผลว่าทำไมไม่สามารถรอช่วงปิดเทอมได้

            วันศุกร์ที่จะถึงเป็นวันสำคัญทางศาสนา โรงเรียนหยุดยาว 3 วัน จังหวะเหมาะเหม็ง
แต่ต้องไปก่อนตั้งแต่พฤหัสบดีซึ่งคือวันพรุ่งนี้ ด้วยวันอาทิตย์ทางเหล่าทัพทหารมีงานสวนสนาม
             คิดบวกคือได้พักวันอาทิตย์ 1 วัน ก็ดีนะ
“เหอะ! สนามค่ายนครปฐมแค่นี้ เอาตัวให้รอดก่อนเถอะว่ะโจโจ้” เก็ทนั่งบนโต๊ะเรียน ชิลผิดมาดประธานและหัวหน้าห้อง    

               ขณะนี้ครอบครัวโจโจ้ซื้อบ้านย่านเดียวกับคลีนิกบ้านเอก
ไม่ได้กลับรถกับผมสองคนแล้ว แยกขึ้นรถไฟฟ้าปากทางใกล้ๆ นี่เอง


“กูขอเลยนะโจโจ้ กรุณาเอากางเกงในไปให้ครบวัน จะให้ไหว้ก็ได้เพื่อน” เอกเปลี่ยนประเด็นมาที่เพื่อนสนิทตัวเอง
“โด่! เพื่อน มันเป็นเคล็ด”
“เคล็ดบ้าอะไรขี้เกียจก็ว่ามาเถอะ ม้วนเป็นขนมปังอานตี้แอนแข็งแบบตั้งได้ ปาหัวหมาร้องเอ๋งวิ่งไปโน่น” เอกเผาขนระยะประชิด
“เรื่องสีและกลิ่นไม่ต้องพูดถึง” เต๋าเสริม
“อย่าพูดเต๋ากูจะอ้วก สาธุ! ครั้งนี้อย่าให้กูอยู่กลุ่มเดียวกับมึงเลยว่ะโจโจ้” เอกทำหน้าค่อดๆ ก่อนบนบาน
“555” ผม เก็ท เต๋า ส่วนโจโจ้แบมือเบๆ ยังไงก็ได้

“ท่าจะยากว่ะเอก เอาโพยมาซิเต๋า ความลับระดับชาติ” เก็ทประธานสั่งหัวหน้าสารวัตรนักเรียน
“ได้เหรอ ไม่รอบอกตอนรายงานตัวพรุ่งนี้เช้า” เต๋าผู้รักษากฎ
“บอกตอนไหนก็เหมือนกัน จะได้หาบัดดี้ไว้ซะ เพื่อนกูอภิสิทธิ์ชน ชิล!” เก็ทขำๆ แหกกฎเสียเอง
              เต๋าจิ๊จ๊ะเล็กน้อยยินยอมยื่นกระดาษรายชื่อ
“ธนภัทร ธนวัฒน์หมู่ 5 กองสอง เออว่ะ อยู่ด้วยกันจริงๆ ด้วยแฮะ” เอก-ธนภัทรร้องโอย โจโจ้-ธนวัฒน์ชูมือได้สไตรค์
“โอ๋ยยยย"
"เย้ วู้ๆๆๆๆๆ“

“ไหน คุยไรกัน?” บีวิ่งเข้ามาแจมอยากมีส่วนร่วมพร้อมแป้งเด็กคิตตี้สีชมพูกระป๋องเล็กๆ
                บีกับตั้นจั๋งความสูงไม่ถึงตั้งแต่แรกครับ ไม่ได้เรียนด้วยหรอก
“ไอ้สองตัวนี้อยู่หมู่เดียวกัน แล้วก็นั่นแหละ 555” เต๋าขำนำหน้า
“มันจะเอากางเกงในไปตัวเดียว” เอกฟ้องบี
“แหวะ! ให้ว่องเลยโจโจ้ รีบกลับบ้านไปซักกางเกงในด่วน” บีสั่งการ

                โจโจ้โวยว่าขี้เกียจ ใส่กลับหน้าหลังตัวเดียวพอแล้วจะเอาไปทำไมยุ่งยากหลายตัว
เล่นเอาเอกจะอาเจียนจริงๆ    
                ครั้งนี้ออกค่ายนักศึกษาวิชาทหาร ปี 2 แค่สองกองร้อย ประกอบด้วย 3 โรงเรียน
หนึ่งจากมัธยมในกรุงเทพชานเมือง 60
สองชายล้วนจากจังหวัดใหญ่ภาคอีสาน 100
และสามโรงเรียนเรามีแค่ 40
เข้าผลัดแรก ฝึกสามวันสองคืน พฤหัสบดี-ศุกร์-เสาร์ ตายแน่ (T-T)

----------

“แล้วกูล่ะ?” ผมออกปากอยากรู้
“กรกฎาหมู่ 2 กองสองกับสหรัฐ คู่คนนี้แยกไม่ออกจริงๆ นะนี่” เต๋า
“บัดดี้ปาท่องโก๋ บีฟิน!” บีชูสองนิ้วสู้ตาย เก็ทกุมมือกำกระป๋องแป้งควบรวมมือบีแน่น
             ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ จากคนไซ้ไหปลาร้าผม
ชักจะมากเกินไปล่ะ อนาจารต่อหน้าเพื่อนฝูง

“หมู่ 7 ลมกับนัย ส่วนมึงเก็ท หมู่ 1 กับ เอ่อ...” เต๋ารีพอร์ทตะกุกตะกักเงยมองหัวหน้าห้อง
             เป็นบีคว้ากระดาษไปดู
“อริยะกับบพิตร บอลเพื่อนข่างนี่นา” บีรู้จักบอล กลุ่มเดียวกับหมอก เคี้ยงและข่าง 5/2 เป็นอย่างดี

                ข่างกับดาว ดารารัตน์เพื่อนกลุ่มเต๋าเคยอยู่ห้องนี้ ม.4 ย้ายไปห้องสองตอนขึ้น ม.5 นี้เอง
ผมอึนเล็กน้อย...อริยะกับกิดากร
                หมอกกับเก็ทเลี่ยงไม่คุยกันตั้งแต่เข้า ม.4 มาได้พักใหญ่ คนใกล้ตัวบอกว่าหมอกไม่ชอบเกย์
แต่ลม บี เก็ทเป็นข่าวฉาวในกลุ่มสาววายบ่อยครั้ง ทั้งๆ ที่ 3 คนนี้แค่เพื่อนไม่มีอะไรในกอไผ่
(ขอบอกว่าตั้งแต่ผ่านคืนนั้นมา เซนส์เรื่องใต้เตียงระหว่างใครกับใครของผมอัพเลเวลไม่รู้ตัว
ท่าจะมีเกย์เรด้าร์อย่างที่บีบอกจริงๆ ; เก้งครับ)


“...ไม่เป็นไรนะ” บีลูบติ่งหูเก็ทเบาๆ ผมว่าบีต้องทราบเรื่องนี้
“จะเป็นไรเล่า หมอกมันเพื่อน คิดอะไรอยู่เนี่ยเด็กน้อยเอ๊ย” เก็ทหัวเราะโน้มลงโขกหน้าผากบี จมูกปากจะชนกันรอมร่อ
“แหวะ! ไอ้คู่นี้ กูจะอ้วกล่ะเอก” โจโจ้
“เหอๆ อันนี้กูประจำว่ะ เห็นจนเบื่อใจจะขาด” เต๋า ด้วยบีตามต้อยเก็ทไปงานสภานักเรียน
                เต๋าหน้าที่ประสานงานและหัวหน้าสารวัตรอยู่วงในเกือบทุกครั้ง

“นี่ ไอ้หนูบี จะทำตัวให้เหมือนๆ ตุ๊ดคนอื่นหน่อยได้มั้ย กูสับสนหมดล่ะ” โจโจ้หยอกบีประจำ
                 โจโจ้เปิดหัวข้อกระทู้ใหม่  ร่ายตั้งแต่ควรเดินหนีบตูดบิดก้นโด่ง
นิ้วก้อยกระดก แต่งหน้าทาปากหวีผม ห้ามบีอย่าแมนเป็นเด็กซุกซนมาก
กระทบเรื่องติดแป้งเด็กทาจั๊กกะแร้แล้วมาป้ายจมูกโจโจ้พิสูจน์กลิ่นเต่า เล่นเอาฮา

“กูดูไม่ออก มึงจะแมนไปไหน” โจโจ้ตบท้าย
“เรื่องดิ กูเป็นของกูอย่างงี้หนักหัวใคร หมาคาปากซะเปล่า ขนมปังกับกางเกงในเซเว่นอย่าเอาเลยว่ะ” บีใส่แหลกโจโจ้
“ฮ้า! กางเกงอนามัยใช้แล้วทิ้ง ลืมคิดเลยนะนี่” เอกตามทัน เต๋าขุนพลอยพยักเออออเห็นด้วย
“ไม่ต้อง หาซื้อเองเลย เซเว่นบ้านกูมีก็ไม่ขายให้หรอกว๊อย” บีโวย
               ลูกชายเจ้าของร้านเซเว่น 2 สาขา แม่คุมแถวบ้าน
อีกที่ฝั่งธนเป็นพ่อดูแล หย่ากันแล้วแต่ยังช่วยกันทำมาหากิน บีอยู่กับแม่ พี่เอพี่สาวอยู่กับพ่อ

“โอ๋ๆ คุณหนูบีเจ้าขา โจโจ้ผิดไปแล้วนะ โฮ่งๆๆ” โจโจ้กิ้งก่าเปลี่ยนสี เล่นเป็นสุนัขขี้อ้อน
“เลวโจโจ้ อุลตร้าแมนเซเว่นปล่อยแสง ฟิ้วๆๆ” บียิงเลเซอร์
“ย๊ากกกกกก! คันๆๆ” โจโจ้แกล้งลงไปดิ้นพล่าน เรียกเสียงหัวเราะยิ้มใสจากบีได้อีกครั้ง
                 สรุปโอ๋บีสำเร็จ เด็กน้อยเซเว่นไม่โกรธใครนานเกิน 5 นาทีหรอกครับ
ผิดกับผม คิดดีเบาสมองจนอยากผ่ากระโหลกออกมาดูว่ามีเซลล์ประสาทแบบเดียวกันหรือเปล่า

------------
   
“บี ฝากซื้อหนมปัง” หมายถึงผ้าอนามัยไว้ใช้รองในบู๊ตกันรองเท้ากัด ใช้ประจำ
                ยิ่งออกค่ายอย่างนี้เป็นสิ่งจำเป็นลิสต์ต้นๆ แผ่นรองก็มีแต่เล็กเปื่อยง่าย กาวเหนียวอีกต่างหาก
สำหรับเก้งต้องภูมิปัญญาเก่าเก๋ากึ๊กครับ
“โอเช ตังค์มา”
“เอาให้ไอ้น้องมัน” บอกไอ้คนดมคอตัวเองอยู่
“...” เฟรมยื่นกระเป๋าเงินแบบส่งๆ หมดแรง บีดี๊ด๊าถลามารับ ดึงสีม่วงโบกสะบัด
               ผมเพิ่งรู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายยีราฟจะเย็นกว่าปกติ

“ซื้อให้ด้วยซิครับ คุณหนูบี” โจโจ้ไวปานวอก
“ไม่! เซเว่นบ้านกูไม่ขายให้หมาเน่าน้ำหน้าหยั่งมึง” บีแรงมาแรงตอบ
“โด่! ท่านบีคร้าบ โจโจ้น้อยผิดไปแล้ว” โจโจ้แทบกราบด้วยบีหาของพวกนี้มาให้ประจำ
              ขนาดเอกพูดเล่นๆ ดันกล้าเดินไปหยิบถุงยางสตรอเบอร์รี่
จากเคาน์เตอร์เซอร์วิสมาโชว์ไม่มีอาย
สุดท้ายก็ตามนั้น บีน้อยน่ารักเสมอ

-----------
--------------


“จะแวะหาอาจารย์ป๋าธงก่อนเปล่า ขอเค้าไปเซเว่นฝั่งนู้นกับต้นจั๋งได้มั้ยอ่ะ” บีบ้องแบ้วอ้อนเก็ท
“จะแอบไปกินเครปล่ะซิ ได้ครับ เดี๋ยวตามไปนะ” เก็ทอ่อนโยนกับบี
“แอ่ะ เกรทเดนรู้ทัน ไม่ดีๆ” บีโคลงศีรษะตามมือใบพายของเก็ท
“555” ทุกคนหัวเราะโดยเฉพาะเก็ท
                จะมีก็ไอ้คนยืนข้างๆ ทำเอนตัวเอียงมาซบไหล่เล่นซะงั้น
เก็ทกับเต๋านั่งหันมาทางนี้ชายตามองผ่านแต่แกล้งปั้นหน้าทำเฉยเสีย

                 เฮี้ยนล่ะ เพื่อนอยู่เยอะ
ผมพยายามสะบัดไหล่ไม่ให้หนุนได้ง่ายๆ
“อือ...” มีเคือง ฮื่อแฮ่ในลำคอพอได้ยิน ไม่รวมแขนแมนโอบเกาะเอวแน่น
               เอาล่ะเหวย หลายสายตาพุ่งเป้า

“เชรี่ยเฟรม!” ผมขู่ฟ่อ
“มะอาว...จะเอาเก้ง” ดูมันพูด
“ฮิ้วววว!” เต๋าขำ เก็ทเป่าปากวิดวิ้วแซว
              คราวนี้เพื่อนทั้งห้องที่เหลือพุ่งเป็นตาเดียวครับ
กรกฎาหน้าม้าน

“ไอ้-เฟรม!” สุดทน ขยับไปไหนไม่ได้เพราะสองแขนโอบแน่น
“มันเป็นอะไรเก้ง มึงลูบหาเลขเหรอวะเฟรม” เต๋าถามด้วยมือใหญ่ลอดข้ามมาลูบเอวผมไม่หยุด
“เออ!” เสียงดังกับไหล่ผม เข้าซ้อนหลังมากขึ้น
               ตัวสูงๆ เอนทิ้งน้ำหนักมาหมดจนต้องยืนตั้งหลักให้มั่น ไม่อย่างนั้นมีล้ม
แต่ผิดปกติวิสัยอย่างมากๆ คือตอบว่าเออจริงจังเกินไปนี่ล่ะ


“กูไม่ขอเดา มึงรู้มั้ยเอกว่ามันคืออะไร” โจโจ้ส่ายหน้ากับงูเหลือมรัดหลามตัวผม
“โจโจ้มึงจะโชว์โง่ไปไหน ไม่รู้อะไรเลยรึไง กูอุตส่าห์เงียบตั้งนาน คบกับไอ้สองตัวนี่มากี่ปี ลูบๆ คลำๆ แค่นี้ยังไม่ชินอีกเหรอ” เอกไม่ยี่หระ
“กูชิน เห็นบ่อยจนเบื่อแต่กูไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไรบ้างไง หิว เหนื่อย เมื่อย เก้งมันรู้อยู่คนเดียว” โจโจ้เหล่
                พลางแจกแจงว่าง่ายดายเหมือนคุยเรื่องสภาพอากาศธรรมดาสามัญ
แต่กูไม่ธรรมดาว๊อย!
ไม่มาช่วยแยกปลิงควายออกไปวะ จะดูดเข้าร่างอยู่นะไอ้เพื่อนวอก

------------


               ทว่าอย่าลืมว่าเรามีไม้เด็ดเหลืออยู่
เด็กนรกสร้างเดวิลตัวน้อยของไอ้เก็ทครับ (+^+)
“นี่ๆ เฟรมอ้อนเหมือนไอ้เซเว่นเวลามันงอนอยากกินทูน่าแต่บีแกล้งไม่เปิดให้กินเลยเด่ะ” บีย้อนกลับมา
“เหรออออออ...” เก็ทรั้งร่างเล็กเข้าใกล้ก่อนดึงเป้ออกจากบ่า ประมาณจะหอบไปให้เอง
“จริง เอาหางพาดไปพาดมาร้องเหมียวๆ อยู่นั่น 555” บีหัวเราะ ศีรษะซบซุยจักกะแร้เก็ท
“555” ท่านประธานหน้าหงายขำกลิ้ง

“บีพูดซะเห็นภาพ ตกลงมึงเป็นอะไรวะเฟรม?” เต๋ายังจะเอาคำตอบ
“งอน ไม่ให้กูนอนด้วย”
“...” เจี๊ยกกกกกก! (>///<) เก้งอ้าปากค้าง
              อยากฆ่าคนพูดให้ตายตกนรกขุมลึกสุดไม่ให้ผุดไม่ให้เกิด

“อ้อ กูเข้าใจแล้ว” เต๋าพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจปัญหาใหญ่ยิ่งนี้ดี
“เห็นมั้ย บีบอกแล้วว่าเฟรมงอนพี่เก้งจริงด้วย” บีเงยมองเก็ท
“555 รู้ดีนะคนเรา” เก็ทโยกเอวบีไปมา ฝ่ายนั้นหัวเราะร่วนถูกใจก่อนลั้ลลาผละไป
“มึงมันสมองทึบ เป็นไงล่ะ ขนาดไอ้บียังรู้เลย” เอกทำดุกับโจโจ้


              เรื่องยังไม่จบเพราะเต๋ามากความ...
“ตกลงสองคนนี่นอนด้วยกันทุกคืนเหรอวะ?” เต๋าถามเอก
“เออใช่! เมื่อคืนกูไล่มันไปนอนบ้านมัน ส่วนกูนอนบ้านตัวเอง เพราะมันหนีเที่ยวคนเดียวไม่ให้กูไปด้วย จบมั้ยเต๋า!” ผมซัดเปรี้ยงหมดความอดทน
“แหะๆ...จบครับ” เต๋ายิ้มแหย
“ใช่ที่มันไปลานคนเดีย.../ชู่! โจโจ้เงียบ” โจโจ้โดนเอกจุ๊ปาก
               เต๋ากรอกตานิ่งขึงไม่ส่อพิรุธ คงรู้แต่เลือกรูดซิปปาก

---------------

“โจโจ้ กูบอกไว้อย่าง มึงด้วยเอก วันต่อๆ ไปอย่าพูดอย่างเมื่อกี้อีก
นี่เพื่อนในห้องเราเองพอไหว แต่ข้างนอกนั่นร้อยพ่อพันแม่ไม่รู้ใครเป็นใคร ชอบไม่ชอบไม่รู้
อย่าปากพล่อยเรื่องเกย์ตุ๊ดให้มาก” เก็ทจริงจังกับโจโจ้

          (=.=) เพิ่งรู้สาเหตุที่เก็ทไม่ออกไปพร้อมบีบัดเดี๋ยวนี้เอง

“เอ่อ ว่าอะไรนะเก็ท” โจโจ้
                ผมว่าโจโจ้ทราบแต่เหวอท่าทีดุดันเตรียมจะต่อยปากคนได้จริงๆ ของเก็ทมากกว่า
“ไอ้เก็ทมันบอกมึงว่าอย่าพลั้งปากล้อบีหรือใครๆ เรื่องเกย์ตุ๊ดบ่อยนัก ติดปากไปเจอใครก็แซวดะอย่างนี้จะซวยเอา หุบปากไว้ซะบ้าง
 ยิ่งพรุ่งนี้ไปค่ายเจอผู้ชายทั้งโขยง พวกนั้นโรงเรียนชายล้วนด้วย ปากหมามากๆ จะโดนยำตีนไม่รู้ตัว ใจ๋?” เอกขยายได้ใจความ

“ดีไม่ดีจะโดนกระเทยควายรุมขุดทองเอานะมึง” เต๋าขู่ซะเหวอ
“ขะ...เข้าใจแล้ว” โจโจ้จ๋อยแต่รับปากมั่น นับจากนั้นไม่มีแซวบีเรื่องนี้อีกเลย ต้องยกนิ้วให้เก็ทจริงๆ
“ดี เจอกันพรุ่งนี้” เก็ทกล่าวลา ไม่ละสายตาจากโจโจ้ซักน้อย
“อย่าเลทล่ะ พรุ่งนี้ 7 โมงเช้าล้อหมุน ใครสายไม่รอ” เต๋าปิดจบ
                 เหลือเวลาอีก 30 นาทีจะออดเลิกเรียน สามารถออกนอกรั้วได้

---------------

“เฟรม กูว่ามึงแหม่งๆ นะ” เก็ทหันมาจ้องสีหน้าเคร่งเครียด
                  จังหวะยักษ์ใหญ่ทิ้งวูบลงกลางอก ผมใจหายวาบหันไปรับร่างไว้ทัน
“...ปวดหัว” นั่นปะไร มิน่าหลุดพล่ามอะไรไม่เป็นเรื่อง
“กูว่าแล้วมันต้องไม่สบาย อย่าบอกว่ามึงตากฝนเมื่อคืน” เอกรู้
“ซวยล่ะ พรุ่งนี้เอาไง” โจโจ้
“ไม่รู้โว๊ย ตอนนี้ใครก็ได้ช่วยกูหิ้วมันไปที่รถที!” ผมตะโกนลั่น


********************TBC by puppyluv

[tuckky]

เฟรมไม่สบายซะแล้ว เก้งดุแลด่วนเลย
คิดถึงค่ายรด. มันโหดมาก 

[R-Chisel]

เก้งดูแลเฟรมดีๆน้า

เฟรมมันไม่สบายก็ใจอ่อนกับเฟรมมันหน่อยนะ

[ขนมหวาน]

เฟรมป่วยซะแล้ว
อาจจะป่วยไม่มาก แต่อยากร้อนรึเปล่าเนี่ย
เก้งดูแลอย่างด่วนนะจ๊ะ

[Gokusan]

เฮ้ออออ แล้วตกลงมันต้องใครง้อใครฟร่ะ
นี่เล่นงอนตากฝนจนเป็นไข้...มันควรมั้ยฮึ!! เจ้าเฟรม

ชอบการจับสังเกตของเพื่อนๆ...มันดูใส่ใจกันดีอ่ะ ^^
อยู่ด้วยกันก็ดูแลกันเป็นธรรมดาเนาะ...กลุ่มเพื่อนน่ารักเชียว

ลุ้นตามอาการหน้ามืดนี่ไปด้วย...เข้าค่ายจะไหวมั้ยน้า ดูแลกันดีๆ นะ เด็กๆ ^^V

[MiSS-U]

เก้งพยาบาลเฟรมด่วน

แล้วจะไปฝึกได้มั้ยน้อ รอตอนต่อไปค่ะ

บวกเป็ด

 

[chaWice]

ง่ะ เปื่อยเปื่อย
ขอตัดเป็นออกจากค่ายเลย
เพราะเด๋วเขาจะไปหลงเสน่ห์เด็กหัวเกรียนในค่าย
หาทางออกไม่เจอ ><

ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะ รบกวนตอนต่อๆไปด้วย