หัวข้อ: Re: [รัก ร้อน เรา]:*จบ* p.27

[shoi_toei]

เก้งงง ง้อเลยยย

[Satanza321]

เก้งพยาบาลเฟรมดีๆนะ ค่ายมันโหด(จริงเปล่าไม่เคยไปอะ) 

[malula]

กลุ่มเพื่อนน่ารักดี มีกัดมีแซวแต่ห่วงใยกันน่าดู

[polar_light]

แหม เขิน เก้งดูแลรักษาคนป่วยอย่างเฟรมให้หายไวๆด้วยล่ะ

รู้สึกว่าตอนนี้เพื่อนๆจะมีบทกันสิ่นะ ฮาาาา

[gupalz]

เฟรมป่วยแล้ว จะไปรด.ไหวมั้ยเนี่ย

[mellowshroom]

เค้าง้อกันน่ารักเนอะ เฟรมน่ารักอ่า อ้อนเข้าไปๆ เก้งจะได้ใจอ่อน ..

ป.ล.บีฟิน เราก็ฟิน 

[nekko]

เก้งดูแลเฟรมดีๆๆนะ



 

[greensnake]

ตอนนี้เรื่องงอนง้อค่อยว่ากัน ดูพระเอกของเราก่อน
จะว่าไปอาการไม่สบายจะมาถูกเวลาหรือเปล่าน้า
ใจน่ะอ่อนไปแล้วแต่ปากยังแข็งอยู่ เก้งนะเก้ง
มาดูแลเฟรมไถ่โทษเลย ที่ทำให้เค้าเป็นพระเอกตากฝน
ไถ่โทษด้วยการนอนร่วมเตียงกันเหมือนเดิมเนาะเฟรม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[pahpai]

เฟรมงอนน่ารักได้อีก นึกถึงน้องแมวที่บ้าน 555

เก็ทกะหนูบีโผล่มาน่ารักสดใจ >//<

[NOoTuNE]

ได้เวลา ดูแล้วแล้ว

ปอลิง รักน้องเก็ท 

[ruby]

พระเอกป่วยเลย ดูแลดีๆนะเก้ง
แล้วก็หายปากแข็งเร็วๆ อิ อิ

[hello_lovestory]

พยาบาลส่วนตัวดูแลด่วน

[mystery Y]

นี่ขนาดงอนนะเฟรมยังนัวเนียเก้งได้ ป่วยแล้วอ้อนใช่ไหม

[rujaya]

เก้ง ปากกะใจตรงกันซะทีเหอะ

อย่าทำแบบนี้เลย สงสารเฟรม ดูซิไม่สบายแล้วนะ ดูแลดีๆเลย 

[myapril]

ตอนที่7 อ่านแล้วให้อารมณ์เหมือนผัวเมียทะเลาะกัน 555
คนเขาไม่ให้นอนด้วย อีกคนมันก็ไม่ยอมแยกเตียงเนอะ
ไปๆมาๆ ทำตัวเป็นพระเอกมิวสิค ป่วยจนได้สิน่า เฟรมเอ้ย
ประโยคทิ้งท้ายของตอนที่7 เอามาใช้กับตอนที่8ที่9 รึเปล่าจ้ะ

ตอนที่8 เป็นไงละ พ่อพระเอกมิวสิค ป่วยจนได้
ทีนี้เก้งก็จะได้ทั้งกอดทั้งดูทั้งแลเฟรมมันล่ะนะ
พระเอกป่วยซะแล้ว แล้วจะไปค่ายได้เหรอ

ปอลอ เก็ทบี ยังน่ารักเหมือนเดิม
และ หนูบีก็ยังไม่ได้โป้งซึ่งกับเก็ทอ่ะดิ
คำประกาสิต ลมเหนือ 555

[puppyluv]

My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 9 ง้อแบบ...(>///<)
geng’s






       5 โมงเย็น ผมพายักษ์เข้าบ้านอย่างทุลักทุเลไม่พอ ยังต้องผจญหัวเมืองด่านหน้าที่แสนจะวุ่นวาย
“เก้ง อาเฟรมเป็นอะไร?” หม่าม้าพิมคนแรก
“เป็นไข้ตากฝนเมื่อคืนเหรอ เอาข้าวต้มนะเดี๋ยวทำให้” กิ๋มหยกเฟย
“กินยายัง ไปหาหมอมั้ย พาขึ้นไปนอนข้างบนไป เดี๋ยวพี่ตามแปะตี๋ข้างหน้ามาเอง” พี่แป้งหมี่
              คำตอบคือครับและครับอย่างเดียว
รู้ดีเสียหมดอย่างนี้ไม่หลงรักผู้หญิงครอบครัวนี้ก็บ้าแล้ว

              หมอจีนห้องแถวหน้าบ้านถูกเชิญมาดูอาการทันทีขณะกิ๋มยกข้าวต้มขึ้นมาเสิร์ฟด้วยตัวเอง
ไอ้ยักษ์เบ้หน้าเพราะต้องกรอกข้าวต้มถ้วยใหญ่ก่อนตามด้วยยาขมชามโต
ผมหน้าเสียอีกคนเพราะแปะตี๋ใจดียื่นจอกเล็กๆ ให้ บอกฟื้นฟูกำลังภายในที่เสียไป
              หลายสายตาจากวีรสตรีในบ้านมองมาจนกริ่งเกรงจำต้องยกซดลงคอด้วยอีกคน
ขมว่ะ ไม่น่าอยู่กับมันให้เขาจับได้เลย พับพ่า 
ลึกๆ แล้วเอ๋อกับ 'กำลังภายในที่เสียไป' แปะตี๋ตาทิพย์รู้ได้ยังไงฟะ???


“นอนซะ หม่าม้าให้เจ็กหมอลูกชายแปะตี๋เขียนใบรับรองแพทย์ให้แล้ว พรุ่งนี้ไม่ไหวค่อยให้เด็กเอาไปยื่นโรงเรียนก่อนก็ได้” หม่าม้าไทเฮาผู้ยิ่งใหญ่ประจำบ้าน
               ช่างมีสายตายาวไกลยิ่งนักข้าน้อยขอคารวะ
“อาหนูเก้ง ฝากดูแลหน่อยนะ เย็นนี้มีเลี้ยงลูกค้าไปกันหมดบ้าน แป้งหมี่ก็ไป” กิ๋มบอกข่าวต่อมา
               ผมพอรู้มาบ้างแต่คิดว่าเป็นวันอื่นเลยไม่ได้ใส่ใจ เห็นชุดสูทสองตัวแขวนไว้หน้าตู้ แห้วของอร่อยล่ะ
“นี่เบอร์แปะตี๋กับโรงบาลของเจ็กนะ มีอะไรโทรได้เลย พี่กลับมาก่อนเที่ยงคืนแน่ๆ จ๊ะ” พี่แป้งหมี่บอก
               แพทย์ยาจีนคือแปะตี๋ มีลูกชายเป็นนายแพทย์แผนปัจจุบัน
เชื้อหมอไม่ทิ้งแถว คนรู้จักในครอบครัวเรามานาน
"ครับ” ผมรับ
                ส่วนคนป่วยยังจิบน้ำอุ่น เบี้ยวปากขมคออยู่ไม่หาย

------------

                ประตูปิดปึง สองคนผุดลุกว่องไววิ่งเข้าห้องน้ำทันที
“แอะ! แหวะ! จะอ้วก” ผมโก่งคอจะอาเจียนแต่ไม่ออก หยิบแปรงสีฟันถูลิ้นอย่างด่วน
“ขมขึ้นสมองเลยว่ะ หายไข้เลยกู” อีกคนบ้วนปากยกใหญ่พอกัน
“เมื่อคืนเข้าบ้านกี่โมง” ยังวีนไม่หาย
“ทำไม?” มีย้อน
“กูถาม”
“ออกมาก็นอนเลย”
“เชรี่ย! นอนทั้งชุดเปียกๆ นั่นน่ะนะ” แทบขว้างแก้วใส่หน้าคนป่วย

“เปล่า ถอดออกก่อนซิ ใครจะบ้านอนเปียกๆ กันเล่า”
“แล้วไป แต่อ้อ อย่าบอกนะว่านอนทั้งที่หัวเปียก” เพิ่งคิดถึงอีกข้อ
“เอ่อ...น่าจะ”
“ไอ้ควายสมองมด!” ผมอยากจับมันทำหมันนัก เรื่องแค่นี้ก็คิดไม่ได้
“กูลืม กูเบลอ โอเคมั้ย”
“มึงนี่มัน...” ผมหงุดหงิด ความห่วงใยท่วมท้นจนแปรเปลี่ยนเป็นทะเลเพลิงแห่งความโกรธา

“...ก็คุณภรรยาไม่ให้นอนด้วย”
“...” กรกฎาอ้าปากค้างอีกรอบ กว่าจะจบเรื่องนี้ผมต้องโดนกี่ดอกครับท่าน
“ไล่เค้ายังกะหมูกะหมา ฝนก็ตกหนัก ตัวก็เปียกยังใจดำ ไม่เห็นใจกันหรอก”
“ฮื่ย!” บีบหัวตาแล้วนวดๆๆ
             แปะตี๋ให้ยาผสมเลือดนกหรือไร เปลี่ยนเป็นคนละคน ต่อยหอยพูดจ้อไม่หยุดปากเยี่ยงนี้

“ไปตั้งสองรอบ มีรอบสามจะพังบ้านให้ ไม่ต้องอยู่หรอก จะเอาค้อนสับ เอาเครนทุบ จุดไฟเผาแม่ง” มีแค้นฝังหุ่น
              มึงเพ้อพิษไข้ชัวร์ ผมคิด
“ขอร้อง อย่ามาดราม่าแถวนี้” อดค้อนยีราฟตัวยักษ์ซ่อนใจเล็กจิ๋วหลิวปลาซิวปลาสร้อยไม่ได้
“...” เงียบว๊อย ก้มหน้างุด เล่นนิ้วมือตัวเองก็เป็น

             ได้แต่บีบยาสีฟันใส่แปรงยื่นให้ ต่างฝ่ายต่างรับจัดการตัวเอง
กระจกเงาบานใหญ่สะท้อนภาพเราสองคนเคียงข้าง
ความสูงต่างกันเกือบ 12-15 เซนติเมตร รูปร่างหน้าตาไม่ต้องพูดถึง ผมหล่อกว่ามันเยอะ
ดวงตานี่สิ กล้าแข็งจนต้องหลบ
          ...จริงจังเกินไป
          ...เร่าร้อนเกินไป เผาไหม้กรกฎาไม่เหลือ

----------------


“นอนซะ พรุ่งนี้บอกอาจารย์ให้เองไม่ต้องห่วง” ออกจากห้องน้ำได้ผมผลักตัวหนาลงบนฟูก
                ผ้าสีครีมเหมือนวันนั้น...วันที่เป็นของมันโดยไม่ตั้งใจ
“ไม่เอา จะไปด้วย” ไอ้นี่
“อย่าดื้อซิ” ผมปราม ดึงผ้าห่มขึ้นถึงคอ
“...กอดหน่อย” ยังดึงดันโผล่มือใบพายไขว่คว้าหา
“อาบน้ำก่อน” แค่ล้างหน้าแปรงฟันแต่ยังทรงชุดนักเรียนเต็มคราบ

“...กอดก่อน”
“ดื้อ...เฟรมดื้อ” ได้โน้มลงชิดใกล้
“แล้วพี่เก้งจะรักมั้ย”
“...รัก...” แตะจูบเบาๆ ข้างแก้มคนหลับตาพริ้ม
       พาดแขนคร่อมผืนนวมห่มร่างใหญ่ นึกในใจว่ายาหมอจีนแรงใช้ได้
ไดอะล็อคสมัยเราทั้งคู่เป็นเด็กไม่ผิดเพี้ยน
เฟรมน้องน้อยน่ารักคนเก่งของผม

------------
--------------


              วันนั้น...นัยน์ตาสะท้อนสีน้ำเงินเข้มจากเสื้อกันหนาวแขนยาว
ยืนเด่นบนสนามทรายเด็กเล่น เหยียบถังพลาสติกสีม่วงของผมไว้ไม่ให้พี่คนอื่นแย่งไป
ขณะตัวมันเองเป็นเด็กตี๋ตัวเล็กจ้อยกว่าผมหลายเท่า
        (ตอนนั้นมันสูงแค่คอผม ตอนนี้กลับกัน โลกช่างไม่ยุติธรรม
อุตส่าห์โดปนมเป็นถังๆ ยังช่วยไม่ได้ ทฤษฎีแลคโตสไม่มีจริงครับ เก้งเศร้า T^T)

               เด็กชายสหรัฐพูดไทยไม่ได้แม้ซักคำเดียว แค่จีนกับภาษาอังกฤษสำเนียงฮิปฮอปอเมริกันจ๋า
 สองภาษาพ่นเป็นไฟแต่เงียบกริบเหนียมอายไม่สบตากับมาเธอร์ทังค์ภาษาไทยบ้านเรา
กว่าจะรู้ความจริงว่าพูดไทยไม่ได้ก็เกือบเดือน
เฟรมน้อยตามต้อยมือจับชายเสื้อผมให้พาวิ่งร่อนไปร่อนมา
           แรกนึกว่าเป็นใบ้ เจอกันสนามเด็กเล่นทุกวันมันยื่นของเล่นใหม่ๆ ให้ทุกครั้ง
ใครอื่นมาแย่งเฟรมตัวน้อยพุ่งชนแหลกไม่มีกลัว
ได้จับมือน้องพาเข้าบ้านให้แม่ตรวจว่าโดนตัดลิ้นแล้วหรือยัง

‘จะเข้พูดไม่ได้เพราะลิงกัดลิ้นขาด’ ผมเล่านิทานหลอกเด็ก
                  น้องจระเข้จอมเอ๋อจับมือแน่นเดินตามต้อยๆ ไม่พูดไม่จา
ทำไมมีแค่ยิ้มกับหัวเราะเท่านั้น (นอกนั้นโดนผมเขกหัวร้องไห้ครับ ตามประสาลูกกระจ๊อกลิ่วล้อที่ดีไม่ควรหือกับลูกพี่)
จนแม่พูดอังกฤษกับลูกค้ามันถึงยอมเปล่งเสียงออกมา ถึงทราบว่าพูดได้แค่ 2 ภาษา

                 ตอนมันพูดคำว่า ‘เก้ง’ สำเนียงเอกโทไม่เพี้ยนผมแทบจุดพลุฉลองชัย
แล้วดันร้องไห้โยเยหาพี่เก้งทั้งวันจนอาม่าสั่งหม่าม้าใต้โต๊ะพาเข้าเรียนอนุบาลห้องเดียวกัน ให้มันเรียนก่อนเกณฑ์
ถึงรู้ว่าเฟรมอ่อนกว่าผม 1 ปี ไม่ได้เล่าข้ามไปใช่ไหมครับ
                 เข้าอนุบาลด้วยกันยังตัวเล็กน่ารักให้หยิกแก้มยุ้ยกอดหอมน้องน้อย
ประถมปลายประมาณ ป.5-6 เท่านั้นที่เปลี่ยนไป โตวันโตคืนจนผมอยากนั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลา
อยากรู้ว่ากินอะไรทำไมถึงสูงลิ่วพรวดพราด จะแย่งมาซัดให้เรียบ
                 น้องเฟรมเปลี่ยนไปไม่เรียกผมว่าพี่ขณะเข้า ม.1
แต่คิดว่าเพราะเรียนห้องเดียวกัน ซ้ำตัวโตกว่าจึงยอมไม่เอาเรื่อง

              แม้บอดี้เปลี่ยนแต่ข้างในยังเป็นเฟรมน้อยของผมคนเดิม พูดน้อยต่อยหนัก ทำมากกว่าพูด
เพราะประโยคไม่เรียงสละสลวย สื่อสารกับคนทั่วไปอาจเข้าใจผิดเพี้ยน
ซ้ำตีความอีกอย่างอาจชวนทะเลาะด้วยนัยน์ตาเหี้ยมมาก หน้าตาผิดกฎหมายสุดๆ
         ...ผมเป็นโทรโข่งประจำตัวมัน 
         ...ผมคนเดียวเท่านั้นที่มันเรียกหา
         ...ผมเป็นคนเดียวที่แตะต้องตัวมัน


              ขณะด้านหนึ่งอดชื่นชมหลงไหลความเป็นชาย โดยเฉพาะร่างกายงดงามที่ได้สัมผัส
ทว่าอีกด้านกลับหวั่นกลัว หวาดผวาตัวใหญ่เก่งกล้าไม่ยอมให้ผมปกป้อง
น้องน้อยจะหนีไกลจากผมซักวันใดก็วันหนึ่ง
             แตะลูบโครงหน้าสลักเสลา เราผ่านวันเวลาเนิ่นนานแต่คล้ายเหมือนเมื่อวาน
ยังไม่อิ่มเลย ยังอยากมีชีวิตที่เหลือเพื่ออยู่กับคนนี้ไปอีกนานเท่านาน
ถ้าแลกทุกอย่างได้ จะไม่รีรอซักวินาทีเดียว
จะถูกตราหน้า จะถูกด่าว่าแค่ไหนก็จะยืนหยัดเคียงข้าง

              รีบหาเร็วๆ นะคนเก่ง เก้งของเฟรมรอให้กอดอยู่ตรงนี้
ช่วยลุกขึ้นมากอดกูแบบไม่เมา แบบรู้ตัวเต็มตื่นเต็มอารมณ์ทีเถอะ

------------

“เก้ง...ร้องไห้ทำไม”
“อึก!” สูดจมูกเก็บอาการ เห็นเฟรมกะพริบตาปรือนอนมองผมอยู่
“อย่าร้อง เฟรมของเก้งอยู่นี่แล้ว”
“เฟรม...” ผมโผเข้ากอดเต็มรัก ปล่อยโฮจนสาแก่ใจ
“ชู่...” กระซิบเบาขับกล่อมข้างหู วงแขนกอดกระชับแน่นอบอุ่น
“อย่าตายนะมึง ห้ามตายเด็ดขาด หายไปไหนก็ได้แต่ห้ามตายก่อนกู” ผมเพ้อตัดพ้อ ซุกแน่นเป็นเด็กเสียขวัญ
“หึหึ ยังไม่ตายง่ายๆ หรอก เราต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน”

            ผมจำประโยคนั้นได้ไม่เคยลืม
น้ำเสียงเป็นต่อสุดชีวิต  ราวกำชัยชนะไว้ในมือ

-----------
-------------

            จนนานกว่าจะห้ามตัวเองได้ เสียน้ำตาไปหลายก๊อก
“พรืดดดดด!“
“หมดยัง “ท่าจะอร่อยว่ะ เห็นแล้วหิวข้าว” เอนนั่งพิงหัวเตียง จูบหัวไหล่ผม นิ้วเกลี่ยแก้มเปื้อนให้
“พรืด! กินมั้ย” สั่งอีกรอบแทนคำตอบก่อนแกล้งยื่นทิชชู่ให้
“ให้แห้งก่อน รอมันเขียวๆ ลอดช่องน่ากิน”
“อี๋!”
“555” ยังมีหน้าหัวเราะ ได้ข่าวว่าป่วยอยู่นะมึงน่ะ

“เอ๋...ตัวเปียก” ผมเพิ่งรับรู้เหงื่อเต็มร่างกายอีกฝ่าย เปียกหน้ากู จะเป็นสิวไหมวะนี่
“ร้อน อยากอาบน้ำ” คนป่วยน่าจะใกล้หายถึงกล้าอวดเก่ง
“อย่า แปะตี๋ห้ามไว้ เช็ดตัวดีกว่า” เตรียมของไว้แล้วแค่รอจัดการ
            หมอจีนบอกน่าจะเที่ยงคืนขึ้นไปหรือพรุ่งนี้เช้า
เวลานี้แค่ 4 ทุ่ม จะไฉไลเกินไปล่ะน้อง


             ไม่ถึง 10 นาทีก็จัดการเสร็จ ไม่ได้พยาบาลเก่งหรอกครับ
 มันแย่งผมเช็ดตัวเองเสียมากกว่า
“เก้ง...”
“หือ? ยังร้อนอยู่เหรอหรือหิว ข้าวต้มยังเหลืออยู่ อุ่นให้มั้ย”
“ไม่ แค่ร้อนเฉยๆ”
“เอ...ตัวก็เย็นๆ ร้อนกระดูกเหรอ ตามแปะตี๋ดีกว่าหรือไปโรงพยาบาลดี” ผมกระวนกระวายกลัวไข้กลับซ้ำ
             คว้าเบอร์โทรโต๊ะข้างเตียงเตรียมกด

“เก้ง กู...” ถูกดึงมือ โทรศัพท์หล่นหายเพราะสัมผัสมังกรใต้ร่มผ้า
“...(>0<)...” ว๊ากกกกกกกก! นั่นเสียงเก้งตะโกนอยู่ข้างใน
“คือ...มันร้อนตั้งแต่กอดเมื่อกี้แล้ว”
“เอิ่ม...” เล่นเอาหน้าชา หลบนัยน์ตาแกร่งวูบวาบ

             เมื่อครู่คิดจะถวายตัวกับมันก็จริงๆ นะไม่ได้โกหก
แต่สัมผัสโต้งๆ จังเบอร์แบบนี้ คุณก็รู้ใช่ไหมครับว่ามัน เอิ่ม...นั่นแหล่ะ (T^T)

“รอนี่ไม่ต้องไปไหน เข้าห้องน้ำเดี๋ยว” เจ้าของเฟรมน้อยที่ไม่น้อยสุภาพบุรุษกับผม จะดันตัวไปจากเตียง

              ก้มมองเนื้อผ้าปูสีครีมสวยกับหมอนสีลาเวนเดอร์
ที่นอนอันเดิมทว่าวันนี้ ตอนนี้คือเวลาใหม่
สติรับรู้สดใสไม่มึนเมาจากน้ำเมา


“เฟรม...” ผมเงยสบตา ดึงมืออีกฝ่ายแน่นไว้ให้ไปไหน
“หือ...?”
“มีวิธีที่ดีกว่านั้น”
           ถอดเสื้อออกช้าๆ พ้นศีรษะ
ยังติดคาข้อมือขณะเรียวลิ้นอีกฝ่ายล่วงล้ำลิ้มชิมความหวานในโพรงปาก


********************TBC by T-Shirt

[rujaya]

มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง 

ตัดฉับแบบนี้ ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[nekko]

แบบนี้........


 

[pummy09]

>///////////<   
อร๊ากกก ค้างงงอ่าาาา งือออออ

[puppyluv]

โจกี้พนักงานพิมพ์ดีดบอกว่า "เค้ามิได้ตั้งใจ" แล้วก็หัวร่อ วะฮ่าฮ่า
อย่างจิต

[Gokusan]

อ่า...เอ่อ...เช้าขึ้นเขาจะรู้กันหมดบ้านไม่ว่า
เป็นไข้สลับกันไปมาล่ะทีนี้...เฮ้ออออ แต่น่ารักอ่ะ

อยากให้กอดแบบสติสมบูรณ์เพราะไม่มั่นใจใช่มั้ยล่ะ
บอกรักกันไปกันมาทุกวันแบบนี้ มีอะไรให้สงสัยในใจนักหนาอีก
ทั้งที่จริงแล้ว...อยู่ด้วยกันจนแยกออกไม่ได้ขนาดนี้ ไม่มีทางหายไปไหนได้แน่

มีทั้งความรักความผูกพันอยู่รวมกันมานานแล้ว...อย่าสงสัยกันอีกเลย
ปักธงเชียร์คนง้ออย่างเก้ง และคนช่างงอนอย่างเฟรมต่อไป ^^V

ปล.รู้สึกได้อ่านไม่สะใจยังไงไม่รู้ วนอ่านซ้ำกลับไปกลับมาอยู่นี่แหละ ^^"

[k00_eng^^]

เก้งแอบแรงนะตัวเธอ

[gupalz]

ค้างง่าาาาา  ตัดฉับๆเลยเนี่ย

[tuckky]

ตัดฉับแบบไม่เกรงใจใคร อ๊ากกกกก....
ค้างได้อีก รอการง้อแบบถึงลูกถึงคนของเก้ง 

[shoi_toei]

ตัดแบบนี่ ฆ่ากันเรยเถอะ

[NOoTuNE]

กรี๊ดดดดดด ไรอ่ะ 

[malula]

อ่านแล้วร้อน ไปหาน้ำเย็นดับ... เอ๊ย... ดื่มก่อนนะ

[chaWice]

นี่มันเพิ่งสี่ทุ่ม
ยังไม่มีใครกลับมา
รีบๆเลย

 

แอบฮา ยาหมอจีน ก๊ากกกกกกกกกก
ฟื้นฟูกำลังเร็วมากอ่ะ

[MiSS-U]

  โจ๊กทำงี้ได้ไง ทำไมไม่พิมพ์ต่ออีกนิด อ๊ากกกก

จิ้นไปเองก็ได้ 

เข้าใจเก้งมากขึ้นเมื่อได้อ่านตอนนี้ ว่าที่โกรธเฟรมเพราะเฟรมปล้ำตอนเมานี่เอง

ตอนหน้าหนูเก้งคงไม่เหวี่ยงไม่วีนนะคะ เดี๋ยวเฟรมเบื่อเอาน้า 

บวกเป็ด และรอวันศุกร์

[ขนมหวาน]

ไหงจบแค่นี้ มาหวานตอนป่วย ๆ งี้
เฟรมอ้อนให้เต็มที่เลย