หัวข้อ: Re: [รัก ร้อน เรา]:*จบ* p.27

[greensnake]

เอ้า เก้งยังไม่ได้ถวายตัวเลยอ่ะ 
คาดว่าไม่ต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้หรอกเราว่า
คืนนี้เฟรมก็หายแล้ว ได้ยาดีนามว่าเก้งทั้งคน
รุ่งขึ้นวิ่งปร๋อ แต่เก้งอาจจะเป็นฝ่ายนอนซม
เอาน่าถือว่าคุ้มแลกกับการหายงอนของเฟรม
ดีไม่ดีหายไข้อีกต่างหาก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[myapril]

ง้อแบบไหนล่ะคะ ตัดฉับกันแบบนี้ *^*
เรื่องของเรื่อง ที่เฟรมต้องมาป่วย
แถมยังต้องกินยาขมๆกันทั้งคู่ เพราะเรื่องแยกเตียงนั่นแหละ
ทีหน้าทีหลัง ก็ไม่ต้องแยกเตียงนะคะ จะได้ไม่มีปัญหาตามมา อิอิ

[Satanza321]

อืม...คนแต่งแกล้งกันชัดๆเลยอะ ค้างๆ

มาต่อด่วนครับ เก้ง+เฟรม อิอิ ตอนหน้าขอแบบจัดเต็มเลยนะครับ

[hello_lovestory]

น่ารักเกิ๊นง้อกันซะแบบว่า... น่าอิจฉาชะมัด

[eaey]

     :แล้วก็ถ่ายทอดไข้ไปให้เก้งซินะเฟรม

[parn11]

น้องเก้งทุ่มสุดตัวเลยนะเน่ีย ฮ้ิวววววว

[pahpai]

อร้ายยยยยยยยย พี่เก้งง้อน้องเฟรมกันงี้เลยหรอ??? >//////<

[kanda53]

    .....พี่เก้งรังแกน้องเฟรม(น้อย)ซะงั้น...
ผูกพันกันมานานขนาดนี้.....ไม่มีคนอื่นเป็นเด็ดขาด..
ไม่ต้องหวานมาก...แค่มองตาก็รู้ใจแค่นั้นพอ..
ตกลงที่บ้านน้องเฟรมรู้เห็นเป็นใจรับพี่เก้งเป็นสะใภ้แล้วเนอะ..

  & 

[ToffeE_PrincE]

 
ตัดฉับ ค้างเติ่ง
 

 

[kenghan]

อ่านแบบต่อเนื่อง ตอนแรกๆ คิดว่าสงสัยจะดราม่า
ซะแลวเรื่องนี้ เก้งต้องไม่ชอบเฟรม โกรธจนทำร้าย
จิตใจ เฟรมต้องน่าสงสารแน่เลย แต่พอสองตอน
ล่าสุด เก้งแอบรักเฟรมเหมือนกันนี่แต่แอบซึนนะจ๊ะ
ต้นจั๋งxพี่มอส แค่รักอย่างเดียวมันไม่พอ เศร้า

[So_Da_Za]

ห๊ะ ตัดฉับเลยอ่ะ

[mellowshroom]

วิธีที่ดีกว่านั้น ...

[takara]

โอ๊ะโอ จาทำรัยหราเก้ง อิอิ

[ruby]

งอน ง้อ กันได้น่ารักน่าชังจริงๆ
ยิ่งรู้เรื่องราวตอนเด็กๆยิ่งฟินค่ะ
มาสะดุดหัวทิ่มก็ตอนท้ายๆนี่แหละ55
 

[Whatever it is]

โอ้ว คุณปั๊บปี้เลิฟนี่เอง เรื่องใหม่ (เพราะเราไม่รู้ 555)

เข้าใจกันเร็วๆน้า

[puppyluv]

My Dangerous Fire
รัก ร้อน เรา
ตอน 10 ออกเดินทาง
geng’s







         7:15 น. เลทสิบห้านาที ซวยล่ะ
รู้ว่าเมืองไทยสายเป็นอาชีพแต่อดกังวลไม่ได้
ลงรถบ้านได้ผมสับเท้ากวดวิ่ง เสียงซิ่งลวดเหล็กกระทบตามจังหวะก้าว
 รถบรรทุกทหารคันใหญ่ขนาด 6 ล้อสีเขียวทะมึนเพิ่งเลี้ยวออก

“รอด้วย!” ผมสุดเสียง ใจหล่นวูบหนังขาดต่อหน้าต่อตา
"ฮิ้ววววว สาย!"
"ไปก่อนละโว้ยยยยย"
"บ๊าย บายยยยย"
           แม่งเอ๊ย!

“เก้ง! คันนี้” เต๋าตะโกนรับ โผล่หน้ามาโบกมือหยอยๆ อีกด้าน
              อ้าว มีอีกคันจอดแช่อยู่ยังไม่สตาร์ท
เห็นเพื่อนห้องสอง หมอก บอล เคี้ยง ข่าง
ส่วนอาจารย์ประจำวิชารักษาดินแดนยืนเฉยข้างตัวรถไม่มีท่าทีรีบร้อน
“เอามานี่” ผมหันกลับไปคว้าเป้จากอีกคน
“ไปก่อน” เฟรมวิ่งตามหลังไล่กันมา

“ไงวะ หมาหอบแดดเลยมึง” เต๋าขำ
“เกือบตาย” แย่งกระป๋าเป้มาเหวี่ยงให้บอลรับด้วยฝาเหล็กหลังรถยกปิดแล้ว
“ขึ้นมาเก้ง อึ๊บ!” เคี้ยงกับข่างรับมือผมออกแรงฉุดขึ้นตัวรถ
                เบาะที่นั่ง 2 ข้างซ้ายขวาหันหน้าเข้าหากัน ตรงกลางวางกระเป๋าเป้กองเต็ม

“นั่งก่อน หายใจลึกๆ เพื่อน พวกกูรอมึงคนเดียวนะเนี่ย” ข่างจอมทะเล้นคนเดิม
“เหรออออ” ผมยานคางเล่นด้วย

“กูดูชื่อมึงสองตัวจนกระดาษปรุหมดล่ะ” เต๋านายทะเบียน
“อย่าไปเชื่อ ไอ้เต๋ามันโกหก 555” ต๋องเพื่อนสายศิลป์ สนิทมากเพราะเล่นบาสเกตบอลทีมโรงเรียนด้วยกัน
“กรกฎามาแล้ว สหรัฐมาแล้ว เหลือคนเดียวครับจารย์ ณัฐดนัย”
                ชื่อจริงของนัย-ณัฐดนัย เนิร์ดใหญ่ตัวผอมสูงห้องเดียวกัน วอเตอร์บอยแห่งชมรมฟุตบอล
สงสัยว่าสอบคัดเลือกผ่านเข้าเรียนรักษาดินแดนมาได้อย่างไรยังกังขาจนทุกวันนี้

                เต๋าติ๊กชื่อในกระดาษ ชะโงกบอกอาจารย์แล้วพัดวีให้ผม ถึงได้อ้าปากหอบอากาศพลางกวาดตามอง
มีเพื่อนร่วมทางเกิน 15 คนที่นั่งเต็มแถวแบบหลวมๆ ส่วนใหญ่ห้องอื่น
โดยเฉพาะห้องสองพวกนักฟุตบอลยกทีม
สายศิลป์มีต๋องกับโอ๊ตที่รู้จักจริงๆ นอกนั้นแค่เห็นหน้ากับชื่อเลาๆ 
                 ส่วนพวกห้องเรา เก็ท เอก โจโจ้เพื่อนห้องเราคงไปรถคันเมื่อครู่
มิน่าร้องโห่ฮิ้วไล่ป่าใส่เสียงดัง

----------

                พื้นถนนข้างล่างตำแหน่งใกล้ที่นั่ง...
“หายดีแน่นะ เมื่อคืนที่บ้านโทรมาบอกว่าไม่สบาย” อาจารย์ประจำชั้นห้อง ม.4/2 ห้องพวกหมอกเก่าปีที่แล้ว
                 สอนวิชาคณิตศาสตร์ กำลังคุยกับเฟรมอยู่ข้างรถยังไม่ปีนขึ้นมา
“ครับ ยาดี หมอให้มาด้วย” เฟรมปรายตามองผมขณะพูดคำว่ายาดี
                 ก่อนชูกระปุกเก็บความร้อนยื่นให้ข่างรับไป
ยาขมขนานเดียวกับเมื่อวานที่หม่าม้าบังคับยัดเยียดให้ตั้งแต่เช้า

                 ยาดี...อ้ายเชรี่ยเฟรม พลาดแล้วตู (>///<)

“แน่นะ ไม่ไหวก็บอก จะได้ส่งไปรวมกลุ่มเด็กพิเศษกับหน่วยเสนารักษ์ให้”
“ไม่มีปัญหาครับจารย์”
“โอเค งั้นขึ้นรถได้”
“ขออนุญาตครับผม!”
“555 อนุญาต!” อาจารย์โอตาคุวันพีชเฮฮา
                อาจารย์อาคนนี้อายุเพิ่งเลยเบญจเพศ
กล้าโดดสอนเลขไปเตะตะกร้อกับนักเรียนที่โดดเรียนวิชาของตัวแกเอง
เอากับพ่อซิ พวกเราลูกศิษย์ชอบมากครับ

                กลุ่มเด็กพิเศษคือพวกได้รับการยกเว้นการฝึกแบบฟลูคอร์ส
เช่น นัยเป็นหอบหืด หรือลมที่แพ้อะไรสารพัดเป็นต้นว่า แอลกอฮอล แดด ผงชูรส ที่รู้มาแค่นี้
ตอนฝึกวิ่งแถวหรือสวนสนามในโรงเรียนต้องแบ่งหมู่แยกวิ่งในแคนทีนหรือฝึกใต้ร่มไม้ อะไรจะเว่อร์ปานนั้น
          (เรื่องจริงไม่มีหรอกครับ วิชา รด. มาดแมนหินโหดกว่านั้นเยอะ
แต่ My Dangerous Fire! สามารถ โปรดใช้วิจารณาญาณในการรับชม)

                มองจากตรงนี้เพิ่งเห็นลมยืนเตร่อยู่ฟุตบาทอีกฝั่ง สายตาจ้องประตู 2 ไม่วาง
แปลกใจเล็กน้อยที่ออกห่างจากเก็ทซี้ปึกประจำ ท่าทางแบบนี้ ไม่ต้องแทงหวยก็รู้ว่ารอไอ้นัยชัวร์

--------------

“เคี้ยง หลบ!” คนป่วยหายดีขึ้นมาส่งเสียงกังวาน
“ไรวะ กูนั่งของกูอยู่ดีๆ” เคี้ยงไม่รู้อิโหน่อิเหน่
“จะขยับดีๆ หรือขยับทั้งน้ำตา”
“โอ้! ท่านอเวจีช่างกล้า ข้าน้อยยินดีเป็นอย่างยิ่ง เชิญนั่งขอรับพระเดชพระคุณท่าน” เคี้ยงประชดทำท่าปัดเช็ดอย่างดี
               กระเด็นจากเบาะต่อจากผมไปเบียดข่างฝั่งตรงข้ามแทน
ปล่อยตัวโตหย่อนลงแล้วเข้าอาการเดิม เอนหลังให้พิงซ้อนร่าง ติดเก้งเป็นกาวตราช้างกับเนื้อตัวมันทันที

“จะกินยายัง?” ผมถาม รับขวดอะลูมิเนียมสีเงินจากข่าง
“ยัง รอหลังกินข้าว”
“แปะตี๋ให้จิบเลยจะได้ฟื้นเร็วๆ”
“ไม่ ขม ทิ้งไปเถอะ”
“ไอ้ดื้อ เอามานี่” ผมแย่งขวดมาเปิด ในนั้นบุโฟมหนา
               ดึงหลอดทรงกระบอกออกมาเพราะมันทำท่าจะโยนทิ้งกับกองสัมภาระกลางรถไม่สน

“อะไรวะเก้ง?” ข่างยืนโหนรถเมล์ดูอยู่ถามขึ้น
“ยาโดปช้างล้มของมัน” ผมดึงเกลียวดมกลิ่นน้ำสีขุ่นแล้วสลดแทน
“มึงไม่สบายเหรอวะเฟรม?” ข่างสนใจ ทำเพื่อนร่วมรถได้หันมามองให้พรึ่บ
                ข่างอยู่ห้องเดียวกันเมื่อ ม.4 ปีที่แล้ว มีแฟนคือดาวสองคนชวนกันเดท
ไม่รู้ทำกันอีท่าไหนหล่นไปอยู่ห้องสองแถมลดความสัมพันธ์เหลือแค่เพื่อนตามเดิม
เฮฮากับพวกเคี้ยง บอลตามเดิมเพราะเล่นฟุตบอลด้วยกันมา

“เฟรมมันตากฝนมา จะตายยังปากหนัก เมื่อวานเย็นให้พวกกูหามตัวเย็นชืด พอถึงรถเสือกร้อนจี๋จนนึกว่าสิ้นชีพซะแล้ว” เต๋าร่วมแจม
“อ๋อ” ข่างพยักหน้าเข้าใจง่ายดาย
“กินซะอันนี้หวาน หม่าม้าบอกชูกำลัง” ผมชูน้ำสีดอกเก๊กฮวยขุ่นคลั่ก
“แหวะ!” ยักษ์ใหญ่ใจเท่ามดส่ายหน้าอย่างเดียว
“จะกินดีๆ หรือกินทั้งน้ำตา”
“โอ้ววววว! บระเจ้าจ๊อด เก้งโหดว่ะ 555”
“วีดวิ้ววววว! ไอ้เฟรมโดน 555”

             เกือบทุกคนที่สนิทเฮฮา โอ๊ต เคี้ยง ข่างตัวดี
เต๋าหัวเราะขำเต็มที่ ขนาดหมอก บอลกับอาจารย์ยืนอยู่ข้างล่างยังหันมามอง
(รถสูงครับ ผมนั่งใกล้แถวนั้นพอดี)

“กินด้วยซิ แบ่งคนละครึ่ง” ยังบังอาจต่อรอง
“ไม่ มึงเลยคนเดียว ให้หมด” ผมจ่อปาก
“อ้าวก็นอนด้วยกัน กินด้วยกันนั่นแหละ” โอ้ ไอ้ๆๆๆๆ (>///<)
“อ้าย-เชรี่ย-เฟรม!” เก้งตะโกนลั่น
“ฮิ้วววว!”
               เอาแล้วครับอย่าถามถึงขีดเดซิเบลว่าแซวมาห่าใหญ่แค่ไหน
กรกฎาอยากกัดลิ้นตายซักสิบรอบ
มึงไม่ใต้สะดือซักวันได้ไหม เพื่อนจิ้นถึงไหนถึงหนึ่งแล้วพ่อ


“ต๊าย เค้านอนด้วยกันล่ะตัวเอง โฮะ โฮะ” ข่างฮาไม่รู้เงาหัวจะหาย
“อย่าเอาหวัดมาติดเค้าน้า ห้ามพาดคอก่ายเค้าด้วย เค้าหะจายมะออก” เคี้ยงสะดิ้ง น่าจะผสมแค้นแก้เผ็ดโดนแย่งที่นั่ง
“555” ทั้คันรถ
“โตเป็นควายยังทำอะไรเป็นเด็กๆ กินเข้าไปเฟรม พวกกูขี้เกียจเดือดร้อน” เต๋ายิ้มกว้างกลั้วขำพยายามเป็นงานเป็นการ
“กินเลยๆๆๆๆๆ“

             สรุปผมต้องยกซดครึ่งหลอด อย่าถามว่าอายมากไหม
เพราะอยากถีบทุกคนลงจากรถให้หมดเกลี้ยง ไอ้ตัวปากดีคนแรก
คราวหน้าถ้าป่วยมาพ่อจะสับเละเป็นหมูบะช่อไม่ต้องตามพิสูจน์ซากให้ยาก
ไม่อย่างนั้นอย่ามาเรียกกูว่า เก้ง! (>///<)

-----------------


             ไม่ถึง 10 นาทีต่อมา...
“นัยโว้ย! ทางนี้ๆ” เต๋าโบกมือจากตัวรถสูง เห็นลมช่วยเพื่อนมาสาย
              อาจารย์ไม่บอกหรือว่าให้น้อยชิ้น กระเป๋าเดียวได้ยิ่งดี เนิร์ดหอบซะเรียกว่าย้ายบ้าน
บอลปีนขึ้นมาก่อน หมอกแย่งกระเป๋าจากมือลมโยนขึ้นมาโดนไอ้ข่างร้องโอยเสียงดัง
“โอ๊ะ! เชรี่ย ไข่กู”
“โอ๊ย!”
              เสียงแรกคือข่างกับเป้ใบโป่งตัวงอกุมเป้าหน้าเขียว
เสียงสองคือลมโดนหมอกที่ขึ้นมาก่อนฉุดดึงข้อมือขึ้นรถ คงผิดจังหวะไม่ก็รุนแรงเกิน

“ขึ้นมา ลม” คนข้างตัวผมลุกไปช่วยอีกแรง
“ใจมาก” ลมเอ่ย คลำข้อมือข้างหมอกจับเมื่อครู่ป้อย แดงเลยวุ้ย
             ผมอึ้งเล็กๆ เฟรมจับมือลม ตงิดว่าลุกไปตอนไหน
ฉุนวูบไม่รู้สาเหตุแต่อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนต้องติสท์แตกฉุดใจร้อนวู่วามไม่อยู่
แต่วันนี้...ความรู้สึกเปลี่ยนไป


“...เพื่อน” เฟรมกลับมานั่งที่ ริมฝีปากเอ่ยเฉลยกับหูให้ได้ยินแค่เรา
              คำที่ส่งผ่านสร้างความหมายอย่างดี สายลมเย็นพัดล้อมกายใจใสสะอาด
ลอบมองคนนั่งข้างมุมปากยกยิ้มชิล ทำเนียนลอดมือมาจับเอว จงใจจะกอดกูเหอะ!!!
รู้สึกผ่อนคลายจนได้เกยไหล่หนาก่อนพิงศรีษะลงไปเบาๆ

------------
---------------


           2 ชั่วโมงผ่านไป
บนบนสะพานแขวนอันลือเลื่องชื่อ หัวเหม็ดโครงทัซทาสีทองสวยมาก
ทิวทัศน์แม่น้ำเจ้าพระยาช่างงดงามยิ่งนัก พร่างพรมด้วยม่านฝนเย็นชื่นใจ
บรรยากาศน่านอนสุดๆ ไม่ใช่ล่ะ ผมหงุดหงิดเล็กๆ

“26 27 28 ยี่สิบแปดเส้นว่ะ” เต๋า
“กูนับได้ 29” เคี้ยง
“29 พ่อง! 30 ว๊อย ตาถั่วแล้วไอ้เคี้ยงตาตี่” ข่าง
“โว๊ย! อย่าเถียงกันกูรำคาญ พวกมึงลงไปเลยปะ เดินนับดีๆ เดี๋ยวกูขอพี่คนขับให้” บอลเหวี่ยง
“จะลงไม่ลง” โอ๊ตโหด
“เรื่องดิ จะรีบเปียกไปทำไม” เคี้ยงวิจารณ์ฝนตกปรอยๆ   
“อ่อนเอ้ย รีบนับใหม่เลยมึง” ข่างรีรันรอบใหม่

               กลุ่มนั้นกองอยู่ท้ายรถ เถียงกันเรื่องเส้นสลิงค์สีเหลือง ณ สะพานแขวนที่สวยที่สุดเหนือแม่น้ำเจ้าพระยา
แต่ประเดี๋ยวก่อน! อะไรวะ ทำไมพวกเรายังค้างเติ่งอยู่นี่
ถ้ากูมารถซิ่งป่านนี้คงได้กินก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อยแห่งเมืองนครปฐมชามที่ 20 แล้ว      

“ข้างหน้ามีอุบัติเหตุ แว่วๆ ว่ารถบรรทุกประสานงากับรถบัส ปิดทางที่เราจะไปพอดี” เต๋ารับรายงานจากพี่ทหารพลขับมาขยายพวกเรา
                 ออกจากโรงเรียนมารายงานตัวที่หน่วยใหญ่เชตุวันก่อนเดินทางต่อไปฐานที่มั่นครับ
แต่ดันติดแหง็กจากเหตุสุดวิสัยเสียก่อน
จะทำอย่างไรได้นอกจากรอและรอ ผมหงายหน้าโขกหัวกับไหล่คนนอนอ้าปากหวออยู่ข้างๆ
ยาหมอจีนใส่อะไรมาอยากรู้นัก พ้นประตูโรงเรียนไม่เท่าไรเล่นเอาหนังตาปิด
สลบไสลคอพับเพิ่งรู้สึกตัวตื่นเมื่อครู่
                เสียวสันหลังไม่หาย ดีที่สภาพจราจรแจมหนักมีเวลาหายใจ
ถ้าไปเดินเซสะลึมสะลือกลางสนามเพลาะได้ตายของจริง


                 ในรถ...เพื่อนร่วมชะตากรรมน่าจะคุยกันจนเบื่อ ส่วนใหญ่ล้วงขนมมากิน
เล่นเกมมือถือโน่นนี่ตามประสา จะหมีควายข้างกูนี่ล่ะนอนตาย สัด!
พี่กวาง พี่สาวกูกรี๊ดกร๊าดจนเอาอิมเมจไอ้คุณสหรัฐ
ไปสร้างเป็นพระเอกนิยายวายหลายต่อหลายเรื่องได้ยังไงฟะ ไม่เข้าใจ

                  และกองสัมภาระตรงกลางรถห่างจากผม 2-3 ก้าว ไอ้ลมครับ
ลมนั่งเหยียดขากินที่คนเดียว คนอื่นนั่งบนเบาะกันหมด สภาพเอนพิงกองเป้หลับ
สวมฮู๊ดคลุมแค่หัวจากเสื้อดำ MUNCHEN มิวนิคตัวเก่ง
โผล่แค่ปลายจมูกโด่งกับริมฝีปากหยักที่กำลังเผยอเล็กน้อยนั่น
                   มันต้องหลับลึกมากชัวร์เพราะศพกำลังจะโหง่ยลงไปกองกับพื้นรถ

“เฮ้ย! จะร่วงแล้ว” เต๋าเข้าชาร์ท เบี่ยงท่อนขารับไว้ทัน
“เงียบเต๋า! อยากโดนเหยียบยอดอกซ้ำรึไง” ข่างลงนั่งยองจะพยุงตัวลมกลับที่เดิม
“555 กูจำได้ล่ะ พักแรมลูกเสือปีก่อนโน้นใช่มั้ยวะข่าง” เคี้ยงอยู่ในเหตุการณ์ลมโวยวายเพราะถูกปลุกไม่ตื่นดี
                 อารมณ์เสียแปลงร่างเป็นทศกัณฐ์เตะถีบจากเตียงสองชั้นโดนข่างล้มก้นจ้ำเบ้า
ทอล์กออฟเดอะทาวน์เกือบทุกครั้งถ้าเอ่ยถึงข้อประมาณนี้

“หลีก!” เสียงนี้
                ผมกำลังจะหลับตา พอดีหมอกที่นั่งท้ายกะบะเรื่อยๆ เอื่อยๆ ไม่สนใครมาตลอดทาง
ก้าวสวบเข้านั่งกลางพื้นรถข้างลม แล้วค่อยๆ เอื้อมจับไอ้โม่งขี้เซาซบอกตัวเองครับ

                แม่เจ้า! ใจเต้นแรงลืมง่วง
ไอ้เก็ทเห็นคงอยากโดดเจ้าพระยาสักสามรอบเป็นอย่างต่ำ
เพื่อนสนิทมันโดนราชา ‘อริยะ’ กระทำชำเรา
                 ไหนว่าหมอกเกลียดเก็ทแล้วพาลไม่ชอบลมด้วยวะ
หรือกรกฎาตาฝาด เห็นภาพหลอนจากยาโป๊ว! (0-0)
และหมอกต้องยิงเลเซอร์สายตาพิฆาตได้แน่ๆ
เพราะข่าง เคี้ยง บอล โอ๊ต เต๋าโดยรอบหน้าเจื่อนถอยห่างโดยพลันทันที

                 จังหวะหันมาปะทะผม นัยน์ตาของหมอกช่าง...
(+^+) บรื๋อ! กรกฎาขอเฝ้าพระอินทร์ก่อนละครับ



********************TBC by Sleepy Geng
ซี ยู ทูมอร์โร่ว์

[rujaya]

ยาดี ยาอะไรน๊า 

แต่หมอกนี่ซิ หน้าคงโหดน่าดู เก้งถึงกะหลับดีกว่า

[chaWice]

ตัดฉับเช้า ซะงั้นนนนนนนนนนนนน

วุ้ยๆ ไปเข้าค่าย ><
มีอยากไปด้วยจัง
หนุ่มๆหัวเกรียนคงเต็มไปหมด

รอตอนต่อไปฮับ

[tuckky]

ไอ้การนับเส้นลวดบนสะพานแขวนนึกว่าเราเป้นคนเดียว มีคนนับเหมือนเราด้วย 
สงสารหมอก 
เฟรมเหมือนจะเริ่มจับความรู้สึกเก้งได้ มีกระซิบข้างหูว่าแค่ช่วยเพื่อนด้วย ชอบอ่ะ
ว่าแต่เรื่องคืนนั้นจะไม่พูดถึงหน่อยเหรอ 

[gupalz]

เราอยากอ่านเรื่องคืนนั้นอ่ะ
เก้งเริ่มเองอีกต่างห่าง

[Gokusan]

แหมๆ นึกว่าจะมี-ยาแก้ไข้-ให้ดู ;p
มารวมพลซะสายเลยเชียว กริ้วววว

การเดินทางอันลุ้นระทึก(??)
ก็มันทราฟฟิคแจมนี่นาเนาะ ^^
ตื่นมาอีกที...ถึงค่ายทีเถอะ เพี้ยง!!
ไม่อยากอยู่บนท้องถนนนาน...พาลหมดแรง

ปล.คิดถึงสายลมก็มีมาให้เห็น ^^ แอบเอาคุณใจที่รักกลับมาอ่านอีกทีล่ะ

[greensnake]

เป็นกิจกรรมที่รวบรวมเหล่าทะโมนมาไว้ด้วยกันอย่างแท้จริง
พ่อหมีควาย(ของเก้ง)ได้ยาดีเลยไม่ต้องงดกิจกรรมกับเพื่อนๆ
แต่ก็ยังนัวเนียคลอเคลียเก้งไม่ห่างตัว โดนโห่ฮาไปตามระเบียบ
หรือเพราะความเคยชินก็ไม่รู้ ต้องอยู่ใกล้ๆกันตลอด
ลวนลามพอเป็นกระสัย เอาไว้เป็นแรงก่อนการฝึกหนัก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
 

[MiSS-U]

ตอนนี้พี่เก้งทำตัวว่าง่ายจัง

หมอกแอบให้จิ้นตลอดๆ หลงลมลืมอื่นใด

บวกเป็ด

   และรอ

[aorpp]

  อ่ะ คิดถึงจัง คิดถึงมากกกก คิดถึงที่สุด
คิดถึง puppyluv และ ลมเหนือ แอน เดอะแก็ง
เพิ่งจะเห็นว่า puppyluv เขียนเรื่องใหม่แล้ว ดีใจมากเลยค่ะ
ตั้งแต่บีกับเก็ทเป็นฝั่งเป็นฝาไป ก็เฝ้ารอเรื่องของต้นจั๋งกับพี่มอสมาตลอด
ต้นจั๋งกับพี่มอสจะได้เป็นมวยคู่เอกขึ้นชกบ้างไหมคะ
หรือจะแซมๆอยู่กับเก้งและเฟรมในนี้ไปเรื่อยๆ

ความหลังวัยเยาว์ของพี่เก้งและน้องเฟรมน้อย ชอบจังค่ะ 
เดี๋ยวไปทวนความจำที่เรื่องบีกับเก็ทอีกรอบก่อน เพื่อความอิน

+1 บวกๆๆๆๆๆ 

[malula]

เมื่อคืนคงง้อกันเต็มที่ เช้ามาเลยอารมณ์ดี
บ้านนี้เมียเป็นใหญ่ของจริง คิคิ

[sukie_moo]

เอ๊ะ!!! หรือหมอกแอบชอบลม

[shoi_toei]

ไปทีละสเต็ป

[Satanza321]

หมอก-ลม จิ้นได้มั้ย 

นั่นสิอยากรู้เรื่องเมื่อคืนอะ ง้อกันอิท่าไหน 

[nekko]

ว่าเพื่อนจิ้น อิปร้าจิ้นเรื่องเมื่อคืนมากกว่าน้องเก้ง ยาดีมันยาอิหยังน้อ


 

[NOoTuNE]

แล้วที่ ตัดหายไปไหน เค้าป้อนยาอะไรกัน 



หมอกชอบลม แล้วก็โดนลมจัดการ การเป็นองครักษ์พิทักษ์ลมแทน