Magica Café
Magic (17)หลังเลิกเรียนการ์ฟยังมารออาร์ดิวเหมือนเช่นทุกที แต่คราวนี้ตี๋น้อยกลับไม่ได้มาพร้อมเพื่อนกลุ่มเดิมที่ชอบอยู่ด้วยกันและเพื่อนในกลุ่มนั้นก็รู้จักกับการ์ฟดี คนที่เดินมากับอาร์ดิวเป็นผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ท่าทางสนิทสนมกันเกินกว่าเหตุในสายตาคนมองอย่างการ์ฟ ไม่ใช่พี่รหัสอาร์ดิวแน่ เพราะคนนั้นเขารู้จัก แล้วหมอนี่คือใครกัน?
อาร์ดิวยิ้มให้มาแต่ไกล พอเห็นการ์ฟหน้าบึ้งก็เลิกคิ้วงงๆ ขณะที่หนุ่มที่มาด้วยกันก็ส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้เขา แต่การ์ฟไม่คิดจะมีมนุษยสัมพันธ์อันดีกับใครในตอนนี้ เด็กหนุ่มดึงแขนตี๋น้อยแล้วเดินจากมา ไม่สนใจว่าเจ้าหนุ่มนั่นจะทำท่าว่าอยากคุยกับอาร์ดิวต่ออยู่ ซึ่งอาร์ดิวก็ได้แต่เดินตามมาเงียบๆโดยไม่ถามอะไรสักอย่าง เพราะคิดว่ามันยังไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่การ์ฟอารมณ์ไม่ดี
"จะเงียบอยู่แบบนี้ใช่ไหม?" ที่สุดแล้วคนที่ทนไม่ไหวก็เป็นการ์ฟเอง เมื่อตี๋น้อยไม่สงสัยในท่าที ไม่มีถามไถ่ให้ได้ความสักนิด สนใจกันบ้างไหมนี่
"แล้วจะให้ผมพูดอะไรล่ะ คุณโมโหอะไรผมยังไม่รู้เลย"
"ถามสิ ถามเป็นป่ะ?"
"ถ้าคุณอยากบอกก็บอกสิ"
"......." การ์ฟหรี่ตามองคนพูด หงุดหงิดที่ถูกยอกย้อน
"การ์ฟ ถ้าไม่มีเหตุผลก็อย่ามาโกรธกัน"
"ทีนายยังโกรธฉันได้ทั้งที่ฉันไม่รู้เรื่องเหมือนกัน" การ์ฟย้อนคืนบ้าง
"ถามสิ" นี่ก็ไม่ยอมน้อยหน้า
"ถามแล้วเคยตอบหรือไง?"
"เออ ก็จริง เฮ้ย ไม่ใช่สิ ก็..."
"เงียบไปเลย ขอสงบอารมณ์แป๊บ"
ตี๋น้อยบุ้ยปากก่อนอยู่เงียบๆตามคำขอ ลอบมองคนหงุดหงิดบ่อยๆก่อนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"ดีขึ้นยัง?"
การ์ฟถอนใจยาวแล้วตอบรับในลำคอ "อืม"
"ถ้าถามจะตอบป่ะ?"
"ว่า?"
"หงุดหงิดเรื่องอะไร เรียนหนักเหรอ?"
"เรียนหนักแล้วจะมารับนายได้หรือไง?"
"แล้วอะไรล่ะ ผมว่าผมก็ยังไม่ทันจะทำอะไรขัดใจคุณเลยนะ" คิ้วตี๋น้อยขมวด เพิ่งเจอกันเมื่อครู่เอง มีเรื่องอะไรที่เขาทำให้ไม่พอใจหรืออย่างไร
"ฉันมันบ้าไปเอง พอใจไหม?"
"เอาดีๆดิ"
"ช่างเถอะ ไร้สาระ กลับบ้านกันดีกว่า"
"การ์ฟ" อาร์ดิวเอ่ยเรียก เน้นเสียงจริงจัง การ์ฟที่กำลังจะออกก้าวเดินอีกครั้งต้องหยุดแล้วหันมามอง
"เหนื่อยไหม?"
"?"
"คุณเหนื่อยกับการที่ต้องมาคอยดูแลผมใช่ไหม?"
"บอกแล้วไงอย่าคิดเองเออเองถ้าฉันยังไม่ได้พูด"
"ถึงคุณไม่พูดผมก็พอรู้"
"รู้อะไร อย่าอวดฉลาดนักเลยตี๋"
การ์ฟบอกปัดแกมประชด อาตี๋มองหน้าเขานิ่งให้รู้ว่าจริงจังกับสิ่งที่พูดและต้องการคำตอบที่แน่ชัด
"จะคาดคั้นให้มันได้อะไร?"
"ความจริงไง คุณคิดยังไง รู้สึกยังไงบอกผมมาสิ" ตี๋น้อยคาดคั้น
"ถ้ารู้แล้วนายจะสบายใจว่างั้น?"
"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว"
"ฉันไม่มีอะไรจะบอก" การ์ฟตัดบทแล้วจะเดินหนี
"การ์ฟ!"
"เรียกทำไม กลับบ้านได้แล้ว"
ตี๋น้อยกัดปาก ขัดใจที่อีกคนทำหูทวนลมเฉไฉไปทางอื่น เขาจริงจังอยู่นะ โธ่
"คุณเป็นพวกกวนประสาทแบบนี้แต่แรกหรือเปล่าเนี่ย?"
เมื่อก้าวตามจนทันแล้วอาร์ดิวจึงถาม การ์ฟเหล่มองแล้วจึงถามกลับราวไม่เข้าใจกับสิ่งที่อีกคนพูดมา แบบนี้เขาเรียกกวนหรือเปล่าล่ะ
"อะไรของนาย?"
"ก็ทีแรกที่เราเจอกันคุณไม่ใช่แบบนี้ ชีวายังเรียกคุณว่าไอ้หน้าหยิ่งเลย"
"หมอนั่นกล้าพูดแบบนี้เหรอ?"
"ผมว่าพวกคุณสองคนสนิทกันดีนะ เหมือนจะไม่ถูกกันแต่ก็สนิทกัน"
"ง่วงเปล่าตี๋ พูดวนไปวนมา"
"อะไรอ่า ผมพูดจริง"
อาร์ดิวแย้งเสียงออด การ์ฟเพียงยิ้มมุมปากไม่โต้ตอบอะไรกลับมา กลายเป็นว่าทั้งคู่เปลี่ยนเรื่องคุยกันเฉย ไอ้เรื่องอยากรู้อาร์ดิวก็อยาก แต่บางทีก็รู้สึกกลัวที่จะรู้ เขาว่าปล่อยมันไปแบบนี้สักพักน่าจะดีกว่า
ดวงตาเรียวรีลอบมองการ์ฟที่ยืนรอรถอยู่ข้างกัน ความรู้สึกแปลกๆนี่มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไรกันนะ?
หน้าอาคารเรียนมหาวิทยาลัยของชีวา เด็กหนุ่มแยกกับเพื่อนเมื่อได้เวลากลับบ้าน พักนี้เขาไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเท่าไร ทำให้ไม่ค่อยได้เจอปอมปอมที่ชอบมาหาที่บ้านเพราะมีเหตุผลบางอย่าง กลุ่มนักศึกษารุ่นเดียวกันเดินเข้ามาหาเขา ทำให้ต้องหยุดเดินต่อเพื่อให้อีกฝ่ายมาถึงตัว อย่างน้อยก็เพื่อนกันและเขาก็ไม่ได้รีบไปไหน หากจะพูดคุยทักทายกันบ้างคงไม่เสียเวลาอะไรมากมาย
ชีวายิ้มให้เมื่อนักศึกษากลุ่มนั้นเดินมาถึง เด็กหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าเขาและท่าทางออกสาวหน่อยๆมองเขาด้วยสายตาแปลกกว่าเพื่อน ชีวาก็เพียงยิ้มรับ แม้จะรู้ดีว่าใครรู้สึกอย่างไรกับตนเอง
"จะกลับแล้วหรือครับชีวา ไวน์ไม่เห็นชีวาไปเที่ยวไหนบ้างเลยนะ ติดบ้านจัง"
น้ำเสียงนุ่มน่าฟังเอ่ยกับเขา ชีวามองคนพูดที่แทนตัวว่าไวน์แล้วยิ้มก่อนบอกติดตลก
"ติดคนที่บ้านมากกว่าครับ"
"งั้นแสดงว่าที่เขาลือกันว่าชีวามีแฟนเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าก็แสดงว่าจริงน่ะสิครับ" เอียงคอแล้วยิ้มน้อยๆ ทุกท่วงท่าของหนุ่มไวน์ดูจะต้องเป๊ะทุกองศาจริงๆ
"อืม คนก็ลือไปเรื่อยอ่ะ ว่าแต่...นี่วาดังถึงขั้นมีคนเอาเรื่องวาไปลือแล้วเหรอ?"
"ไม่รู้ตัวเลยสินะชีวา มีคนสนใจนายเยอะเชียวล่ะ" หญิงสาวหนึ่งในกลุ่มเอ่ยล้อคนไม่รู้ตัวว่าฮอตขึ้นมาบ้าง
"รวมทั้งคนนี้ด้วยหรือเปล่าครับ?" ชีวาหยอดกลับทำให้สาวเจ้าเบ้หน้า
"แอะ ฉันสวยเลือกได้ย่ะ ไม่สนคนมีแฟนแล้วหรอก"
ชีวาหัวเราะอารมณ์ดี คุยกันอีกไม่กี่ประโยคเด็กหนุ่มก็กเอ่ยขอตัว ไวน์ยิ้มส่งทั้งสายตามีความหมายไม่ปิดบัง ชีวาแอบถอนใจกับตัวเองเมื่อแยกออกมาจากกลุ่มนั้นแล้ว คนมันเสน่ห์แรงน่ะนะ ช่วยไม่ได้จริงๆ
'รับโทรศัพท์ด้วยครับป๋า อย่าให้รอนาน'เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งค่าเรียกเข้าเป็นเสียงกะปอมตัวแสบดังขึ้นมา ชีวาอดขำไม่ได้ทุกทีเวลามีคนโทรเข้า แม้แต่เพื่อนในกลุ่มของเขายังถึงขั้นหัวเราะกันไม่หยุด แถมยังแซวว่าเขาเป็นป๋าไปแล้วหรือ เด็กหนุ่มดูเบอร์โทรเข้าแล้วเลิกคิ้วแปลกใจ นางสาวจูนนี่สายลับส่วนตัวของเขานี่เอง
"ว่าไงคนสวย"
เอ่ยทักทั้งยังหยอดไปในตัวอีกด้วย เสียงแหบห้าวที่ถูกดัดให้เล็กคล้ายเสียงผู้หญิงจึงส่งเสียงตอบกลับมาด้วยความชอบอกชอบใจ
"ต๊าย ชอบจริงๆเลยค่ะคำทักทายแบบนี้ ถึงเจนนี่จะรู้ว่ามันเป็นความจริง แต่ก็ชมเจนนี่เยอะๆก็ได้ค่ะ เจนนี่ชอบ" จูนนี่ของปอมปอม ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเจนนี่ไปเสียแล้ว
"พูดมาก มีเรื่องอะไรว่ามา"
"จิ๊ น้ำเสียงเปลี่ยนจนสวยไม่อยากจะเม้าส์"
นางสาวเจนนี่จิ๊ปากขัดใจ ชมอยู่แหมบๆทำเสียงดุใส่แล้ว คนสวยล่ะเซ็ง และก่อนจะโดนด่ามาตามสายที่ลีลามากไป สายลับจูนนี่จึงต้องรายงานข่าวด่วน ข่าวร้อน ข่าววงในให้แฟนเพื่อนได้รับทราบ
ร้าน Magica Cafe'
ชีวามาที่ร้านในรอบหลายวันที่ห่างหายไป อาร์ดิวที่เพิ่งมาถึงร้านหลังเลิกเรียนได้ไม่นานออกอาการงงหน่อยๆว่าทำไมวันนี้เพื่อนจึงมาได้ ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยคุณแม่ของชีวาก็ให้ตั้งใจเรียนอย่างเดียว แถมหลังๆมาเหมือนน้องของเขากับชีวาจะห่างกันไปหน่อยนึงเหมือนกัน
"ลมอะไรหอบมาชีวา?"
อาร์ดิวเอ่ยเย้าเพื่อนเมื่อขอเป็นคนเอาเมนูมาให้เพื่อนที่โต๊ะแทนพี่พนักงานในร้าน มาคราวนี้ป๋าชีวาคงได้เป็นป๋าสมชื่อ เพราะมาในฐานะลูกค้าของร้านเสียด้วย ท่าทางจะมาสังเกตการณ์ใครบางคนแถวนี้
"ลมเพชรหึง" ว่าแล้วก็กัดฟันกรอดๆเมื่อเห็นโต๊ะถัดจากตนเองไปนั้นมีท่าทีหัวร่อต่อกระซิกใส่กัน
"โอ้ ตรงจัง" อาร์ดิวทำลากเสียงสูงแล้วยิ้มขำ
"อย่าล้อน่าอาร์ดิว นายดูน้องนายดิ บอกแล้วบอกอีกว่าอย่าอยู่ใกล้เด็กนั่นให้มากนัก ไม่เชื่อกันเลย ดีนะมีสายสืบ ไม่งั้นไม่รู้หรอกว่าชวนกันมาที่ร้าน"
อาร์ดิวเหลียวมองตาม ก่อนหันมาหาเพื่อนอีกทีแล้วส่ายหน้า "นายก็ต้องเข้าใจนะชีวา เขาเป็นเพื่อนกัน จะให้ไม่คุยกันไม่อยู่ด้วยกันเลยมันก็มากไป"
"ไม่ได้ให้ถึงขนาดนั้น แค่อย่าใกล้ชิดกันมาก โอ๊ย พูดกับนายแล้วปวดหัว"
"อ้าว มาโทษกันเฉย"
ตี๋น้อยว่า หยิบสมุดเล่มเล็กขึ้นมาทำท่าจดเมนูเพราะยืนอยู่ที่โต๊ะของชีวานานไปแล้ว ชีวาเองก็ทำก้มหน้าก้มตาเปิดเมนูอ่านแบบเนียนๆ
"เดี๋ยวนี้ปอมปอมไม่ไปบ้านนายเลยนะ ฉันก็นึกว่าโกรธกันซะอีก" อาร์ดิวพูดขึ้นมาทั้งที่ก้มมองสมุดจดรายการอาหารในมือ
"โกรธมั้ง ถึงไม่มาเลย" ชีวายักไหล่ เปิดเมนูหน้าถัดไปก่อนสั่งอาหารพอเป็นพิธี สายตายังแอบสอดส่องคนในโต๊ะถัดจากตนเองไม่วาง
"นายก็ไม่มีเวลาให้น้องฉันเหมือนกัน"
"มันมีเหตุผลน่า"
"เหตุผลอะไร"
เด็กหนุ่มตัวโตถอนใจเมื่อเจอคำถาม วางเมนูลงบนโต๊ะแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ อาร์ดิวเก็บมาถือไว้ก่อนพูดทวนรายการอาหารที่สั่งแล้วถามคำถามตบท้าย
"พูดลำบากมากหรือไง?"
"มาก"
"เดาไม่ถูกอ่ะ บอกมาเลยดีกว่า"
"แม่ห้าม"
"หา?" ตี๋น้อยอุทาน เอียงคอเพราะคิดว่าฟังผิด ขณะที่เพื่อนทำหน้าเซ็งหน่อยๆเมื่อขยายความ
"แม่รู้ได้ไงไม่รู้ สั่งห้ามไม่ให้ยุ่งกับน้องเฉย"
"โห ร้ายแรงขนาดนั้นเลย แต่ถ้าถามว่ารู้ได้ไงฉันว่ามันดูง่ายจะตายนะ" ว่าแล้วก็ยิ้มขำเมื่อชีวามองตาคว่ำ
"ที่จริงแม่กลัวฉันทำมิดีมิร้ายน้อง เลยสั่งให้ห่างๆไว้กลัวน้ำตาลใกล้มดมันจะอดใจไม่ไหว"
ชีวายักคิ้วดูไม่อนาทรกับเรื่องดังกล่าวเท่าไร อาร์ดิวเบ้ปาก รู้สึกเขินหน่อยๆที่เพื่อนพูดแฝงความหมายไปในทางนั้น ถึงจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วแต่เรื่องแบบนั้นเขาก็ไม่เคยนะ ใครจะเหมือนชีวา ฮึ!
หมดธุระกับเพื่อนแล้วอาร์ดิวจึงจะเอารายการอาหารไปให้ในครัว เป็นเวลาเดียวกันกับที่ปอมปอมน้อยเดินหน้ามุ่ยมา เหมือนเพื่อนจะทำน้ำหกใส่เลยจะไปห้องน้ำ เพราะตี๋น้อยแอบเห็นด้วยหางตาว่าน้องจูนส่งซิกให้ชีวาเสียยกใหญ่ พอน้องเดินมาใกล้ชีวาก็ลุกพรวดคว้าแขนน้องไว้แล้วพาไปคุยกันด้านใน อาร์ดิวส่ายหน้าแล้วยิ้ม ก่อนไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ
"ว่ายังไงตัวแสบ พี่ไม่อยู่หน่อยนี่พากิ๊กมาที่ร้านเลยนะ"
ชีวาพูดแกมเหน็บน้องที่กำลังล้างแขนอยู่ที่อ่างล้างมือในห้องน้ำ เลือกที่คุยได้เหมาะมาก เขาไม่ได้เลือกนะ น้องอยากมาล้างแขนที่เพื่อนทำน้ำหวานหกใส่ต่างหาก
"ร้านอาหารนะป๋า ใครจะไปจะมาก็ได้อยู่แล้ว" ตอกกลับขณะที่ดึงกระดาษมาเช็ดแขนตัวเองไปด้วย
"แต่ต้องไม่ใช่เพราะปอมปอมพามาแบบนี้สิ"
"เพื่อนปอม ปอมจะพาไปไหนก็ได้"
"ไม่แคร์พี่แล้วว่างั้น"
ดวงตาเรียวตวัดมองพี่ฉับ "ป๋าก็ไม่แคร์ปอมเหมือนกันแหละ"
"ไม่แคร์ที่ไหน รักอยู่คนเดียว แคร์อยู่คนเดียวเนี่ย"
"โกหก" น้องว่า ก่อนเดินตึงๆหน้าบูดออกจากห้องน้ำไป ชีวาส่ายหน้าเบาแล้วเดินตาม
"ถ้าแคร์จริงทำไมตีตัวออกห่างปอม มาหาก็ไม่มา ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ แบบนี้จะให้ปอมคิดไงนอกจากป๋าแอบมีชู้!"
"เฮ้ย! ข้อหาใหญ่เลยนะน่ะ"
ชีวาแสร้งทำตกใจ แต่ในใจกลับขำข้อหาของน้อง ปอมปอมหยุดเดินแล้วหันมาหา มองจ้องพี่เขม็ง
"หรือไม่จริง สารภาพมาซะดีๆ"
"คิดว่าตัวเองกำลังเล่นบทเมียหลวงอยู่รึไงตัวแสบ"
มือใหญ่เอื้อมไปจับแขนน้อง แต่น้องกลับปัดออกแรงๆ กำลังโกรธอยู่นะ เข้าใจป่ะ!?
"ไม่ต้องมาจับเลย บอกปอมมาว่าแอบมีคนอื่นใช่ไหม?"
"ไม่ได้มีใครเลย"
"ไม่เชื่อ"
"ปอมปอม มีเหตุผลหน่อย พี่ไม่อยากทะเลาะกับเรานะ"
"ปอมก็ไม่ได้อยากทะเลาะ อยากเคลียร์กันให้จบ จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า"
"พี่ไม่ชอบคำพูดท้าทายแบบนี้เลยนะ"
พี่ว่าเสียงดุ ปอมปอมน้อยเลยเงียบ แต่สีหน้ายังดูดื้อดึง ชีวาถอนใจก่อนรั้งเด็กดื้อมากอดไว้หลวมๆ
"ไม่ได้หายหน้าไปเพราะมีชู้" เอ่ยบอกกลั้วหัวเราะเลยถูกน้องทุบเอา
"เรียนหนักมันมีส่วน แต่หลักใหญ่ใจความเพราะแม่ห้าม" คนเป็นพี่สารภาพ
"แม่? แม่ป๋าเหรอ?"
"ครับ"
"ทำไมไม่บอกปอม ปอมจะได้ไปช่วยพูดให้ว่าปอมอ่ะไม่พาป๋าออกนอกลู่นอกทางหรอก"
ฟังน้องพูดแล้วชีวาก็หัวเราะ ช่างพูดจริงกะปอมน้อย "แม่กลัวกะปอมน้อยตัวนี้พาพี่ออกนอกทางที่ไหน กลัวพี่กินกะปอมมากกว่า"
"โหย เรื่องนั้นยิ่งไม่ต้องเป็นห่วง ปอมเอาตัวรอดได้สบาย"
".........." มองอย่างไม่เชื่อ
"มองแบบนี้หมายความว่าไง ป๋าไม่เชื่อเหรอ?"
"ไม่ มันต้องพิสูจน์"
ริมฝีปากพี่ฉกวูบ ปอมปอมเอียงหลบทันควัน มือเรียวดันหน้าพี่ไว้สุกฤทธิ์
"ฮั่นแน่ ป๋านี่เจ้าเล่ห์จริงๆเลย"
ชีวาหัวเราะในลำคอก่อนดึงมือน้องลงแล้วหอมแก้มน้องฟอดใหญ่ เสียงกระแอมดังมาจากทางไหนไม่รู้ทำให้เด็กหนุ่มชะงักกึก หันขวับไปมองด้านหลังก็ไม่เห็นใคร พอชะเง้อมองหน่อยก็เห็นด้านหลังใครบางคนไวๆ ถึงจะเห็นแค่นั้นแต่เขาก็จำได้ดีเลยทีเดียว
"ซวยแล้ว" ชีวาพึมพำหน้าซีด
"อะไรอ่ะ?" กะปอมน้อยเหลียวมองเหรอหรา
"ท่าทางจะไม่ใช่แค่แม่พี่แล้วล่ะที่รู้ ลุงไปป์ก็ด้วย"
"หวาย ตายแน่"
"ปอมปอม~~" ชีวาลากเสียงยาว เขายิ่งกลัวๆอยู่ เห็นเป็นคนง่ายๆสบายๆแบบนั้นแต่ที่จริงแล้วลุงไปป์เวลาโกรธน่ากลัวสุดๆเลยนะเฮ้ย
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นครับป๋า ไม่เป็นไรหรอก ถ้าป๋าถูกปะป๊าปอมยิงไส้แตก ปอมจะไปเฝ้าป๋าที่โรงพยาบาลเอง ไม่ต้องห่วง" ตบไหล่พี่ปุๆอย่างให้กำลังใจ
"มีกำลังใจขึ้นเยอะเลย"
หนุ่มน้อยหัวเราะ ตาเรียวหยิบหยี ก่อนควงแขนพี่ออกไปหน้าร้านที่มีเพื่อนๆรออยู่ที่โต๊ะ
"ป๋า"
"ครับ"
"ต่อไปถ้ามีอะไรอย่าปิดบังปอมนะ ถ้าปอมรับได้ก็ดีไป แต่ถ้ารับไม่ได้เราอาจไปกันไม่รอด"
มือใหญ่โยกหัวน้องด้วยความเอ็นดู "แฟนใครวะ แก่แดดจริงๆ"
"เขาเรียกมีความคิดเป็นผู้ใหญ่"
"อืม ฟังดูดี"
คนถูกประชดยิ้มตาหยี น้อมรับเสียอย่างนั้น เมื่อมาถึงโต๊ะชีวาก็นั่งลง ส่วนปอมปอมเดินกลับไปหาเพื่อนตนเอง เขมมองมาที่ชีวาอย่างไม่ชอบใจ ขณะที่หนุ่มรุ่นพี่ยิ้มเย้ย
"เคลียร์กันแล้วไง?"
เสียงอาร์ดิวดังขึ้นใกล้ๆ ชีวาหันมายิ้มให้เพื่อนที่ยกถาดอาหารมาเสิร์ฟถึงที่ ท่าทางจะเป็นห่วงน้องจริงจัง
"อือฮึ"
"เกือบไปแล้วนะ"
"ปัญหายังไม่จบ" ชีวาแย้งเสียงเครียด
"อะไรอีก เรื่องคุณน้าเหรอ?"
อาหารทุกอย่างถูกวางลงบนโต๊ะพร้อมแก้วน้ำใบใหม่ ก่อนอาร์ดิวจะเก็บใบเดิมที่น้ำแข็งมันละลายจนไอน้ำเกาะตามแก้วมาใส่ถาดที่ตนเองถือ
"ลุงไปป์" ชีวาบอกอุปสรรคใหญ่ที่กำลังจะตามมา
"หวาย ตายแน่"
"โฮะ พี่น้องพูดเหมือนกันเด๊ะ"
อาร์ดิวยิ้มขำก่อนเดินเลี่ยงเอาถาดกับแก้วน้ำไปเก็บ รับศึกหนักไปคนเดียวแล้วกันนะชีวา
เมื่อวันหยุดมาถึง การ์ฟมาชวนอาร์ดิวไปหอสมุดด้วยกัน เผื่อหาข้อมูลทำงานแล้วจะได้ยืมหนังสือกลับมาอ่านเพิ่มเติมด้วย เข้ามาในหอสมุดทั้งสองก็สอบถามบรรณารักษ์ถึงหนังสือที่ต้องการก่อนไปเดินหาตามคำบอกกล่าว เมื่อเจอแล้วการ์ฟจึงมานั่งอ่านหนังสือที่ตนเองได้มารอตี๋น้อยที่โต๊ะ ขณะที่อาตี๋เดินหาชื่อหนังสือต่อ รอยยิ้มดีใจผุดขึ้นมาเมื่อหาจนเจอ ก่อนเอื้อมมือไปหยิบลงมาจากชั้นวาง มองไปฝั่งตรงข้ามของชั้นที่มีช่องว่างจากหนังสือที่ตนเองหยิบมาแล้วก็ชะงัก
หนุ่มตี๋เดินกลับมาหาการ์ฟที่โต๊ะพร้อมใครอีกคนหนึ่ง การ์ฟเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมองแล้วคิ้วขมวด
"การ์ฟ นี่พี่เก้า เพื่อนพี่มีน เคยเจอกันแล้วนี่ที่โรงพยาบาลอ่ะ"
"สวัสดีครับ" การ์ฟเอ่ยทักทายตามมารยาท เก้าส่งยิ้มให้ก่อนดันหลังตี๋น้อยให้นั่งลงข้างกัน
"ขอนั่งด้วยคนนะ"
หนุ่มรุ่นพี่เอ่ยขอ การ์ฟผงกศีรษะ สีหน้ายังคงนิ่งเฉย ไม่คุ้นเคยกันแบบนี้เขาก็ไม่รู้จะยิ้มให้ไปทำไม ไม่ใช่ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่ไม่รู้จักกันนี่หว่า
"อาร์ดิวมาที่หอสมุดนี่บ่อยไหม?"
เก้าชวนคุยเบาๆ การ์ฟเหลือบมองก่อนทำไม่สนใจการสนทนาระหว่างคนสองคนนั้นทั้งที่หูกลับตั้งใจฟังเขาเสียเต็มที่ กลายเป็นคนสอดรู้ไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
"เพิ่งเคยมาครับ บ้านผมอยู่ไกลเลยไม่ค่อยมีโอกาสมา แต่การ์ฟเขาคงมาบ่อยเพราะบ้านอยู่ใกล้ๆนี่เอง"
คนถูกพาดพิงเงยมอง อาร์ดิวเลิกคิ้วเชิงถามว่ามีอะไรหรือ แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดอะไรนอกจากก้มอ่านหนังสือแล้วจดยุกๆยิกๆต่อไป เขาเองก็ควรจะเริ่มอ่านได้แล้วเหมือนกัน
"ดูสนิทกันดีเนอะ"
เก้าพูดแล้วยิ้ม แต่คนฟังอีกสองคนชะงักกึก ลืมไปได้อย่างไรว่าเก้าเป็นเพื่อนมีน และมีนก็เป็นพี่ชายของมิมิว นั่นมันย่อมแสดงว่าเก้าก็ต้องรู้ว่าการ์ฟเคยเป็นแฟนมิมิวมาก่อน
คนพูด พูดแล้วก็ไม่ได้ใส่ใจมันอีก กางหนังสืออ่านแล้วค้นสมุดจดออกมาวางก่อนทำงานของตนเองไป แต่อีกสองคนที่อยู่ร่วมโต๊ะกลับคิดไปไกลแล้วว่าคำพูดเมื่อครู่นี้เก้าแฝงความหมายอะไรเอาไว้หรือไม่
ทั้งสามคนอ่านหนังสือหาข้อมูลกันไปเงียบๆ โดยเฉพาะการ์ฟที่ดูจะเงียบกว่าใคร ก็มันหงุดหงิดแปลกๆที่ไอ้พี่เก้าหน้าตี๋นั่นทำตัวสนิทสนมกับตี๋น้อยของเขามากไป หมอนั่นก็ไม่ขัยบหนีบ้าง ยังคุยกันเบาๆแล้วหัวเราะกันอยู่สองคนอีก เมื่อทนหงุดหงิดไม่ไหวการ์ฟจึงปิดหนังสือที่อ่านอยู่ อ่านไปก็ไม่เข้าหัว ย้ายโต๊ะแม่ง
ตี๋น้อยเงยมองตามเมื่อเห็นการ์ฟลุกจากโต๊ะ จะเอ่ยถามแต่อีกคนก็ไม่หยุดให้ถาม จึงหันมาสนใจหนังสือตรงหน้า เวลาผ่านไปพักใหญ่กว่าที่การ์ฟกับอาร์ดิวจะกลับบ้านกัน
สองหนุ่มหยิบหนังสือที่ตนเองจะยืมกลับบ้านไปที่เคาน์เตอร์ การ์ฟมายืนใกล้ๆตอนที่บรรณารักษ์กำลังทำรายการยืมให้อาร์ดิว ตี๋น้อยยิ้มให้แต่การ์ฟกลับทำหน้านิ่ง คนยิ้มเลยยิ้มเก้อ ย่นหัวคิ้วไม่เข้าใจ ก่อนจะหันไปรับหนังสือจากบรรณารักษ์ ยังไม่ทันจะรับมาการ์ฟก็กลับคว้าไปถือไว้เสียเอง มือเรียวชะงักกลางอากาศ ก่อนจะขยับถอยมายืนรอให้การ์ฟยืมเสร็จแล้วจึงเดินออกมาด้วยกัน สวนกับพี่มีนที่เข้าไปหาพี่เก้าด้านใน
ทั้งสองคนมายืนรอรถที่ป้ายรถเมล์เพราะมีที่กำบังแดด ความเงียบโรยตัวอยู่นานจนอาร์ดิวถอนใจออกมาด้วยความอึดอัด การ์ฟเลยขยับหนีไปให้ห่างอีกนิด ทำให้ตี๋น้อยชักจะหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง อะไรกัน
อาร์ดิวก้าวเข้าไปหาการ์ฟที่ยืนอยู่อีกมุมของที่รอรถ มือเรียวยื่นไปตรงหน้าเพื่อขอหนังสือของตนเองมาถือเอง การ์ฟแค่มองแล้วเบือนไปทางอื่นไม่ยอมคืนให้ จนอาร์ดิวเริ่มเอียงคอมองว่าจะเอาอย่างไรกับตนเองแต่อีกคนก็ไม่พูด ยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น ตอนมาชวนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย ไม่มาด้วยซะก็ดี คนอะไรอารมณ์ขึ้นลงเอาใจไม่ถูก
ไม่ต้องให้รอนานกว่านี้รถแทกซี่ก็มาจอดรับ ก่อนพาทั้งคู่มาถึงบ้านการ์ฟในเวลาเพียงไม่นาน การ์ฟวางเงินใส่มืออาร์ดิวก่อนเปิดประตูรถลงไป ตี๋น้อยกำมือแน่น ส่งเงินให้แทกซี่ก่อนเปิดประตูอีกฝั่งลงตามมา
"การ์ฟ"
เอ่ยเรียกอย่างหมดความอดทน การ์ฟที่กำลังจะเปิดประตูเข้าบ้านหยุดแล้วหันมาเอาหนังสือส่งคืนอาร์ดิวแล้วจึงหมุนตัวกลับจะเข้าบ้าน อาร์ดิวอ้าปากแล้วงับ จะพูดแต่ไม่รู้จะด่าอะไร เอาหนังสือปึกใหญ่ในมือทุบหลังการ์ฟแทบแอ่น
"ตี๋!!" หันกลับมาตะคอกเสียงดัง แต่ตี๋น้อยกลับหน้างอใส่
"เฮ้ เข้ามาคุยกันในบ้านดีกว่าไหมเด็กๆ?"
เทสต์เอ่ยแทรกสถานการณ์ตึงเครียด ยืนค้ำประตูรั้วเอ่ยเรียกยิ้มๆ การ์ฟเดินเข้าไปไม่พูดจา ขณะที่อาร์ดิวยังลังเล พอเห็นเทสต์พยักหน้าให้เข้ามาเด็กหนุ่มจึงตามเข้าไป
"นั่งลงดื่มน้ำเย็นๆก่อนนะค่อยคุยกัน อ่ะ นี่ของตี๋น้อยครับ"
แก้วน้ำเย็นๆถูกวางลงบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาที่เด็กหนุ่มทั้งสองนั่งอยู่ อาร์ดิวยิ้มแหยกับคำเรียกขานของน้าชายการ์ฟ เรียกตี๋น้อยมันฟังดูแปลกๆ แต่การ์ฟก็เรียกตี๋อยู่แล้วนี่เนอะ
"อย่าทะเลาะกันล่ะ คุยกันดีๆ"
บอกแล้วเทสต์ก็เดินเลี่ยงออกไป บิวเดินออกมาจากด้านในบ้านเพราะได้ยินเทสต์พูดกับใคร อาร์ดิวหันมาเห็นจึงยกมือไหว้ บิวแทบยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน มารยาทดีจริงเด็กคนนี้ เขาดูแก่ไปเลยนะนี่
พอเหลือกันอยู่สองคนจริงๆแล้วอาร์ดิวจึงเอ่ยถามเรื่องคาใจ
"วันนี้คุณเป็นอะไร?"
"ไม่มีอะไร ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้" การ์ฟบอกปัดราวไม่ใส่ใจ
"อ้อ" เหมือนเส้นความอดทนขาดผึง ตี๋น้อยลุกขึ้น "ผมกลับล่ะ"
ขาเรียวชะงักเมื่อมือการ์ฟคว้าข้อมือตนเองเอาไว้
"การ์ฟ!" หงุดหงิดแล้วนะ อะไรกันผู้ชายคนนี้!
"มีอะไรก็พูดสิ เห็นอย่างนี้ผมก็หงุดหงิดเป็นนะ" อาร์ดิวพ่นลมหายใจ พยายามระงับความโกรธ
"กับรุ่นพี่ตาตี่นั่น รู้จักกันมานานแล้วเหรอ?"
"อย่าเรียกคนที่เพิ่งรู้จักกันแบบนั้นสิ"
"ออกโรงปกป้องเชียวนะ"
ตี๋น้อยหลับตาลงข่มใจ ก่อนกลอกตาเซ็งๆ วันนี้กวนเกินไปแล้วนะ
"เพิ่งรู้จักตอนผมเข้าโรงพยาบาล"
"เพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่ทำตัวสนิทสนมแบบนั้นแล้วเหรอ นายนี่ยังไง" ถ้อยคำตำหนิยังตามมาให้ขัดหู
"อะไรของคุณเนี่ย อยู่ดีๆก็โกรธ อยู่ดีๆก็พาลใส่"
"ฉันแค่ไม่อยากให้นายทำตัวสนิทสนมกับคนเขาไปทั่ว มันจะเป็นอันตราย"
"การ์ฟ มีอะไรกันแน่ ผมไม่เชื่อหรอกว่าเหตุผลมันมีแค่นั้น เพราะถ้าพูดกันตามจริงแล้วพี่เก้าเขาไม่ใช่คนร้ายกาจอะไรสักหน่อย ออกจะเป็นมิตรด้วยซ้ำ"
อีกคนยังเงียบ อาร์ดิวมองนิ่งก่อนจะวางหนังสือลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงข้างกัน
"ตกลงมีอะไร?"
"ไม่รู้" สุดท้ายก็ยอมพูดอย่างจำนน แต่ก็ไม่ได้ความอะไรอยู่ดี
"อ้าว?"
"นายมีนิมิตนี่ ใช้อ่านใจฉันดูสิ"
"ไม่เอาอ่ะ" ส่ายหน้าหวือ มือรีบกำสร้อยที่คอตัวเองไว้
"ทำไมล่ะ กลัวอะไร?"
พอเห็นอย่างนั้นบรรยากาศขมุกขมัวที่การ์ฟสร้างขึ้นดูจะคลายลง เด็กหนุ่มขยับมานั่งทับขาข้างหนึ่งบนโซฟาเพื่อเผชิญหน้าอาตี๋ มือเอื้อมไปจะถอดสร้อยออก
"การ์ฟ ไม่เอา อย่าถอด ผมกลัว"
"อยู่เฉยๆน่า"
การ์ฟดุตี๋น้อยที่เบี่ยงหลบไม่ยอมให้เขาถอดสร้อย ขยับเข้าไปใกล้อีกเพื่อเพิ่มความถนัดให้ตัวเอง รอยยิ้มมุมปากเผยขึ้นมาเมื่อเห็นแก้มคนชิดใกล้ขึ้นสีระเรื่อ
"หน้าแดงอะไรตี๋?"
ตี๋น้อยส่ายหน้ารัวแล้วจะลุกหนี การ์ฟรีบคว้าเอวไว้ทำให้คนที่กำลังผละลุกเซกลับมานั่งที่เดิม รั้งไหล่เล็กให้เอนมาหาแล้วถอดสร้อยออกจากคออาร์ดิวจนสำเร็จ
ใจตี๋น้อยเต้นแรงเมื่อการ์ฟอยู่ใกล้ขนาดนี้ มันแนบชิดไป ใกล้กันเกินไปจนใบหน้าร้อนผะผ่าวลามมาถึงลำคอ อาร์ดิวกุมแก้มแล้วก้มหน้างุด หน้าร้อนจะแย่แล้ว
"เห็นอะไรไหม?"
การ์ฟเอ่ยถามราวไม่รับรู้ว่าอีกคนกำลังเขินอย่างที่สุด โน้มหน้าไปกระซิบใกล้ขนาดนี้กะให้หัวใจตี๋น้อยเต้นแรงไม่ได้หยุดพักผ่อนเลยหรืออย่างไรกัน
"ไม่เห็น"
"ฉันรู้ว่านายเห็น"
"คุณนี่รู้ไปซะหมด แล้วแบบนี้ยังต้องให้ผมดูไปทำไม"
"ก็อยากให้นายรู้เหมือนที่ฉันรู้ไง ว่า..."
คนพูดค้างคำพูดของตนเองเอาไว้ ทำให้อาร์ดิวต้องเหลียวกลับมามองอย่างสงสัย พอหันกลับมากลับต้องชะงักนิ่งเมื่อใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง การ์ฟมองท่าทางเก้อกระดากของอีกคนแล้วอมยิ้มเล็กๆก่อนเอ่ยบอก
"ฉันชอบนาย"!!?
TBCมาต่อแล้วค่ะ หลังจากหายไปนานเลย ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ยังรอกันอยู่
บวกและบวก
วันใหม่ค่ะ++++++++
ขอวันใหม่สักอย่างได้ไหมคะ
ขอช่วยใส่เลขหน้าต่อจากวันที่อัพให้ด้วยเถอะค่ะ จะได้พุ่งจู๊ดไปหน้านั้นได้เลย
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ 
แหะๆ แบบว่าอัพตอนใหม่แล้วมันก็ยังอยู่หน้าเดิมอ่ะค่ะ ใหม่เลยไม่ได้บอกเลขหน้าไว้ ต่อไปจะเขียนบอกไว้นะคะ 
อยากได้ปอมหวานกับชีวาอีกเยอะๆพี่วันใหม่จัดให้หนูหน่อย55555555555555 
5555 เขียนไม่เป๊นนน พี่ออกจะใสๆ 
หัวข้อ: ☆☆Magica Café☆☆ ตอนพิเศ๊ษ พิเศษ มาอ่านกันเต๊อะ (30/08/2556) (อ่าน 125406 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก