กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
“เปล่า กูหมายถึงว่าหลังจากเกิดเรื่องนั้นขึ้น เราต่างก็ตกเป็นข่าวเหมือนกัน ลงหนังสือพิมพ์บ้าง ออกทีวีบ้าง แต่อีกไม่กี่เดือนถัดมา ทุกคนก็จะลืมเรื่องและแม้แต่ชื่อของพวกเราไปอย่างง่ายดาย ไม่สิ ที่จริงกูว่าคงไม่มีใครจำชื่อของเราได้อยู่แล้วด้วยซ้ำ แต่ทุกคนจะใช้คำว่า ‘น่าสงสาร’ กันจนเฝือไปหมด ซึ่งพอสุดท้ายแล้วก็เหลือแค่เราคนเดียวที่ต้องอยู่กับชีวิตที่เปลี่ยนไปตลอดกาล...”
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้นะคุณต้น พออ่านจบ บอกได้คำเดียวว่าแม่งสุดยอดมาก ถามจริงๆคุณต้นเคยเป็นอาสาสมัครหรือเคยทำงานกับ อผศ ป่ะ มันใช่เลย ใช่มาก 555 ทหารผู้ผ่านศึกทุกนาย ไม่ว่าศึกเล็กศึกใหญ่ ศึกในหรือศึกนอก ล้วนไม่ต้องการคำว่าสงสารหรือเห็นใจเพราะพวกเขา "ได้เลือกแล้ว ตั้งแต่ตบเท้าเข้ารับราชการทหาร" สิ่งที่ต้องการ คือกำลังใจและโอกาสในอนาคตนี่คือคำพูดจากใจทหารทุกนายครับ อย่างที่ทุกคนได้อ่านในเรื่องนี้บางช่วงบางตอน อ่านแล้วแอบก็น้ำตาซึม เพราะผมก็เสียเพื่อนที่ดีจากเหตุการณ์แบบนี้ที่ปัตตานีเหมือนกันประโยคที่ผมอ่านแล้วสะท้อนใจที่สุด แต่ก็ชอบมันที่สุดคืออันนี้อย่างน้อย ไม่ว่าจะเพราะการลืมง่ายของคนไทย สังคมไทย หรืออะไรก็แล้วแต่ เราก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นแบบนี้จริงๆ และเป็นมาตลอดขอบคุณคุณต้นนะ ที่เขียนเรื่องราวดีมากๆแบบนี้ให้ทุกคนได้อ่านกัน มันเข้าถึงง่ายและอิ่มเอมจริงๆในความรู้สึกผมคุณคิวและคุณพลุ คือเดอะมิซซิ่งพีซ ของกันและกันอย่างแท้จริง เอาเป็นว่า ผมจะต้องยิ้มได้ทุกครั้งแน่ๆที่นึกถึงเรื่องราวนี้ และคงจะรู้สึกดีๆไปอีกนานแสนนาน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
