♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 51
I wish this moment could last forever
ผมหวังว่าเวลาชั่วขณะนี้จะคงอยู่ตลอดไป
[Tonhom talks]
ในชีวิตผมไม่เคยโหยหาการพักผ่อนขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต ร่างจะแหลก ผมทั้งเรียน ทั้งทำกิจกรรมในมหาวิทยาลัย ไหนจะซ้อมเต้น ทำรายงานการบ้าน ไหนจะสอบมิดเทอมที่เพิ่งผ่านพ้นไป ถ้ารู้ว่าโตแล้วเหนื่อยขนาดนี้ ผมก็ไม่อยากจะโตหรอก
แต่ไม่เป็นไร เหนื่อยก็พักได้ เพราะวันมะรืนนี้เป็นวันปีใหม่!!!
ยะฮู้ววว ผมจะได้ไปเที่ยวแล้วววว!
ปีใหม่ปีนี้เป็นอีกปีที่ผมไม่ได้อยู่ร่วมฉลองกับพ่อและแม่ ผมรู้สึกเศร้าแต่ก็ต้องเข้าใจว่าพ่อกับแม่ไม่ว่าง ไม่เป็นไร เพราะพี่ปืนได้จัดทริปสำหรับครอบครัวเราแล้ว เราจะไปเชียงคานกัน!!!
ว่าแต่ ไปเชียงคานแล้วจะขึ้นคานป่ะ?
คงไม่หรอกมั้ง เพราะผมคงขึ้นคานไม่ได้ ผมมีสามีแล้ว >_<!
ปึก!
“หืม?” ผมที่นอนเอนกายบนโซฟาสะดุ้งกับเสียงประตูที่ดังสนั่น แมทกลับมาแล้วเหรอ เอ่อ...หน้าเยินมาเชียว ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย
“เฮ้อออ”
มีถอนหายใจยาวอีกด้วย ผมขยับเข้าไปใกล้แมทที่นั่งหมดท่าหน้าเยินอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน เอานิ้วไปแตะที่แผล แมทถึงกับสะดุ้ง ท่าจะเจ็บ ^^
“ทำอะไรเนี่ย ไปเอายามาทำแผลให้หน่อย” แมทพูดติดหงุดหงิด อยากรู้จังว่าไปมีเรื่องกับใครมา
“บอกมาก่อนว่าไปทำอะไรมา” ผมนั่งยองๆกอดเข่าจ้องแมท แมทเหลือบตามองผมแวบหนึ่งก่อนจะเบนหน้าหนีแล้วก็ถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่
“บอกแล้วอย่าไปบอกใครโดยเฉพาะไอ้มิน เข้าใจไหม”
มีการต่อลองครับ ผมนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้า แต่ก็เริ่มเครียดตามเพราะดูแล้วน่าจะร้ายแรงพอตัว
“ไปจัดการคนที่ทำร้ายพี่สะใภ้เรานิดหน่อย” แววตาของแมทดูเครียดแค้นไม่น้อย แล้วพี่สะใภ้ที่แมทว่า...พี่มินเหรอ? แล้วใครทำร้ายพี่มินอ่ะ!
ผมไม่ซักไซ้ต่อ เดินไปหยิบกล่องพยาบาลมาทำแผลให้แมท ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับแต่ปากแตกกับแก้มช้ำหน่อยเดียวเอง แต่ระดับแมทแล้ว ผมว่าอีกฝ่ายน่าจะเละนะ เพราะแมทเตะต่อยเก่งมาก แต่ก่อนแมทเคยเรียนศิลปะป้องกันตัว ผมเคยไปเรียนด้วยอยู่ไม่นานก็เลิกเรียน
คืนนี้แทบจะเป็นคืนแรกในรอบเดือนได้มั้งที่ผมต้องนอนคนเดียว พี่ปืนต้องไปกินเลี้ยงกับน้องในคณะ คงจะอยู่กับเกือบเช้า ทีแรกพี่ปืนชวน แต่ผมขี้กียจไปไหนเพราะอยากพักผ่อนมากกว่า
“พี่ปืน อยู่ไหน” ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน สูดดมเอากลิ่นพี่ปืนที่ยังหลงเหลืออยู่เขาปอด พอต้องนอนคนเดียวเตียงมันก็กว้างจนน่าใจหาย
[อยู่ร้านเหล้าไง ดึกป่านนี้แล้วทำไมไม่นอน] พี่ปืนดุผม ก็นี่มันเที่ยงคืนกว่าแล้ว แต่ผมนอนไม่หลับ เลยต้องโทรหาพี่ปืน
“หนูคิดถึงอ่ะ” ผมอ้อน อยากให้พี่ปืนกลับมานอนด้วย แต่ก็นะ พี่เขาแทบจะไม่ได้ออกไปสังสรรกับเพื่อนเลย เพราะอยู่กับผมตลอด บางทีพี่เขาควรจะได้มีเวลาว่างไปทำอย่างอื่นบ้าง เหมือนกับผมที่บางทีต้องการเวลาส่วนตัวในการทำสิ่งที่ตัวงเองรักเหมือนกัน แต่มันก็เหงานี่น่า บ้าบอ! ผมนี่แหละบ้าบอ ไม่ได้ด่าใครหรอก ด่าตัวเองนี่แหละ
[นอนได้แล้ว กินนมหรือยัง]
“กินแล้วครับ พี่ปืนเมาหรือเปล่า อย่าเมานะ”
[อืม ไม่เมาหรอกน่า]
“หนูเป็นห่วง ห้ามแอบมองสาวๆด้วย!”
ไว้ใจได้ที่ไหน พอเห็นสาวสวยไม่ได้มองตามจนเหลียวหลัง บางครั้งมีการยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเขาอีก เขาว่าพวกที่เรียนวาดภาพภ่ายภาพชอบของสวยๆงามนี่น่าจะจริง แต่ผมก็แอบหึงนะ แม้จะรู้ว่าพี่ปืนไม่ได้คิดอะไรด้วยก็เถอะ
เหอะ! ทีผมบอกให้ถ่ายผมล่ะอิดออด ชอบแอบถ่ายตอนผมดูไม่ดี ตอนโป๊บ้างล่ะ ตอนผมหล่อๆดูดีๆล่ะไม่ยอมถ่าย ขี้แกล้ง!
[แล้วถ้าสาวมองพี่ล่ะ]
“พี่ปืนนน ไม่เอานะ!” ผมสะบัดเสียงใส่
[ไปๆ ไปนอน]
“อื้ออ! อย่าวางนะ คุยกับหนูจนกว่าหนูจะหลับ” อย่างน้อยผมก็เบาใจว่ามีพี่ปืนอยู่ใกล้ๆ
[อืม ฝันดี]
เสียงเฮฮาจากฝั่งพี่ปืนค่อยๆกล่อมให้ผมหลับ ผมได้ยินเสียงพี่ปืนคุยกับเพื่อน แต่ก็ฟังไม่ชัดเพราะเสียงรอบด้านดังแทรกเข้ามา ในที่สุดผมก็ข่มความง่วงไม่ไหว เผลอหลับไปคาโทรศัพท์ รู้สึกตัวอีกทีตอนที่เหมือนโดนกอด
“อื้ออ”
จุ๊บ!
“นอนซะนอน”
“พี่ปืน...กลับมาแล้วเหรอ” ผมเปร่มเสียงถาม ง่วงจัดตาลืมไม่ขึ้น
“ครับ จุ๊บๆๆ”
พี่ปืนกลับมาแล้ว ดีใจจัง
วันที่ 30 ธันวาคม
พรุ่งนี้แล้วที่ผมจะได้ไปเที่ยวปีใหม่! ดีใจที่สุดเลย! ครั้งนี้เป็นปีใหม่แรกด้วยที่ผมจะได้อยู่กับพี่ปืน ผมเห่อจัดกระเป๋าตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้ยังจัดไม่เสร็จเพราะพี่ปืนไม่ยอมให้ความช่วยเหลือผมเลย
“พี่ปืน หนูจะเลือกชุดให้เองแล้วนะ” ผมยืนเท้าเอวตรงหน้าพี่ปืน แต่เพราะมีหนังสือขั้นกลางระหว่างเรา พี่ปืนถึงได้มองไม่เห็นผม ผมฉกหนังสือยึดไว้ พี่ปืนขมวดคิ้วมองผมดุๆ
“เอามา”
“ไม่เอา พี่ปืนไม่สนใจหนูเลยอ่ะ” ผมกระแทกตัวนั่งลงกับเตียง พี่ปืนลุกขึ้นนั่งซ้อนหลังผม ก่อนจะฉกหนังสือคืนไปอย่างไม่บอกกล่าวผมเลย
“ก็เราจัดจะเสร็จไม่ใช่หรือไง จะให้พี่ช่วยอะไร” พดเสร็จก็ล้มตัวนอนอย่างเดิม
“ค่อยดู หนูจะทำเป็นลืมหยิบกางเกงในพี่ปืนใส่กระเป๋า!”
“ไม่เป็นไร ไม่ใส่ก็ได้”
ฮึ่ย!!! โรคจิตที่สุดอ่ะ!
เมื่อพี่ปืนไม่สนใจผม ผมเลยต้องกลับไปจัดกระเป๋าคนเดียว เลือกทุกอย่างให้พี่ปืนเองหมดเลย ดี! เสื้อผ้าไม่ถูกใจอย่างมาว่าผมก็แล้วกัน หงุดหงิดๆ ไอ้หนังสือนั่นมันน่าสนใจกว่าผมหรือยังไงกัน ถึงผมจะรักการอ่านรักหนังสือมากแค่ไหน แต่วินาทีนี้ผมเกลียดมันมาก!!!
วันทั้งวันผมไม่พูดกับพี่ปืน งอนครับ พี่ปืนก็ไม่ยอมง้อผม แกล้งทำเป็นเฉย ทำไมขี้แกล้งก็ไม่รู้ เดี๋ยวนี้พี่ปืนไม่น่ารักเลย
กลางดึกก็นอนไม่หลับเพราะตื่นเต้น ผมพลิกตัวหาพี่ปืน เอาว่ะ ผมง้อก่อนก็ได้ กอดๆ
“พี่ปืนจ๋า”
“อืม” พี่ปืนหลับตาสนิท ไม่ยอมลืมตามองผม หลับไปแล้วเหรอ ทำไมผมเป็นคนเดียวที่นอนไม่หลับล่ะ
“พี่ปืน หนูนอนไม่หลับ” ผมเบียดๆพี่ปืนอีก กอดพี่ปืนแน่น ถูหน้าลงกับอกเปลือยเปล่าของพี่ปืน ชอบนอนไม่ใส่เสื้อ แต่ตัวพี่ปืนอุ่นดี บางทีอุ่นจนร้อนเลย หรือว่าพี่ปืนจะเป็นหมาป่าแบบเจคอบนะ คึคึ
“หลับตาสิ เดี๋ยวก็หลับ” พี่ปืนพูดเสียงเบาๆ โธ่ พูดนะมันพูดง่าย ผมข่มตาหลับมาตั้งนานล่ะ ยังไม่หลับเลย
“พี่ปืนจ๋า” คราวนี้ผมแกล้งเฉยๆ พี่ปืนอยากแกล้งผมดีนัก เอาคืนซะบ้าง
“เอ๋ อย่ากวนพี่ได้ไหม ต้องออกตอนตีสามนะต้นหอม!” คราวนี้พี่ปืนขึ้นเสียงชักสีหน้าใส่ผมเลยครับ ผมทำปากจู่แต่ก็ยอมเงียบแต่โดยดี
ผมนอนเล่นอยู่คนเดียว ด้วยความหมั่นไส้เลยกัดนมพี่ปืนเข้าให้เลย พี่ปืนสะดุ้งครับ ก้มหน้าเหลือบตาลงมองผมคาดโทษ
“ฝากไว้ก่อนนะ ถึงเวลาโดนดีแน่”
อุ๊ย! กลัวตายล่ะ 555
กว่าจะหลับได้ ก็ได้เวลาตื่นพอดี พี่ปืนปลุกผมหลายรอบมาก แต่ผมพึ่งจะนอน เลยไม่ตื่น จนวินาทีสุดท้ายพี่ปืนอุ้มผมพาเข้าไปอาบน้ำเองเลย ผมเลยต้องยอมตื่น แต่งตัวเสร็จก็เดินตัวปลิวไปที่รถ ปล่อยให้คนอื่นเก็บของไป ผมจะนอน!
แต่พอเปิดประตูรถเท่านั้นแหละ...
“พ่อ!!! แม่!!!”
มะ มาได้ยังไง
“ฮ่าๆๆ ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ ตาจะถลนออกมาแล้ว” พ่อผมหัวเราะดังลั่น แม่เองก็เช่นกัน ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น กระโดดขึ้นรถกอดพ่อกับแม่ทันทีแล้วก็ร้องไห้ออกมา
“ฮืออ หนูคิดว่าพ่อกับแม่จะลืมหนูซะแล้ว”
ฮือออ ดีใจจังที่ได้อยู่ด้วยกัน
“ตายล่ะลูกแม่ โตจนมีแฟนแล้วยังจะร้องไห้เป็นเด็กๆอีก” ผมกอดแม่แน่น หอมแก้มแม่กับพ่ออีกคนล่ะสองที จากที่ง่วงๆอยู่ ตาสว่างเลยครับ
“แม่มาเมื่อไหร่อ่ะ” ผมถาม พี่ปืนกับแมทและพี่มินช่วยขนของขึ้นรถอยู่ ปล่อยไปครับ งานหนักๆต้องให้พวกถึกๆทำ หึหึ
“มาเมื่อคืน ตอนที่หนูขึ้นนอนแล้ว อยากทำเซอร์ไพส์เลยไม่ได้ปลุก” แม่ผมยิ้มหวานให้ผม ผมเลยหอมแก้มแม่อีกฟอดหนึ่ง พ่อผมมองตาเขม็ง สงสัยจะอิจฉา ผมเลยหอมพ่อด้วย เท่าเทียมกันแล้วนะทีนี้
“หนูคิดถึงพ่อกับแม่ที่สุด” ได้ทีผมขออ้อนหน่อยครับ นานๆทีจะได้กอดตัวเป็นๆแบบนี้
“พ่อกับแม่ก็คิดถึงหนูนะลูก”
เก็บของขึ้นรถเสร็จแล้ว ก็เกิดปัญหาเรื่องที่นั่ง เพราะพ่อกับแม่ผมไปกับแมท มีพี่มินด้วย ผมอยากนั่งกับพ่อแม่ แต่นั่นหมายความว่าพี่ปืนจะต้องขับรถไปคนเดียว เพราะพี่มินจะย้ายไปนั่งกับพี่ปืน แต่แมทไม่ยอม ผมเลยยอมห่างจากแม่ไปนั่งเป็นเพื่อนพี่ปืนแทน
ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวถึงที่หมายก็ได้เจอกันอยู่ดี
ขึ้นรถได้ผมก็หลับยาวครับ แทบไม่ได้ทำหน้าที่ ‘เป็นเพื่อน’ พี่ปืนตอนขับรถเลย ตื่นอีกทีก็ตอนหกโมงเช้า พี่ปืนบอกว่าถึงเพชรบูรณ์แล้ว ดวงอาทิตย์ยามเช้าที่กำลังจะโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า เกิดเป็นแสงสีทองนวล มันช่างสีสวยซะเหลือเกิน จนต้องจอดรถเพื่อยืนชื่นชมความงาม พี่ปืนกับพี่ปืนหยิบกล่องขึ้นมาถ่ายรูปกับใหญ่ ผมยืนกอดแม่มองดูความสวยงามของธรรมชาติยามเช้า
แสงยามเช้าของวันสุดท้ายของปีเป็นเช้าที่สดใสที่สุดในชีวิตผม ที่ผมได้อยู่กับคนที่ผมรักทุกคน พ่อแม่ พี่แมทและคนรักอย่างพี่ปืน นี่ถือเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่สำหรับผมแล้ว ในชีวิตนี้ผมไม่ขออะไรมาก ขอให้ได้อยู่กับคนรัก ผมก็พอใจแล้ว จะต้องขวนขวายหาความสุขที่อยู่ไกลตัวทำไม การที่ได้ดื่มด่ำกับความสุขใกล้ตัวผมว่ามันมีค่ายิ่งกว่า สุขยิ่งกว่า ความสุขก็คือความสุข แค่สุขก็พอแล้ว
หลังจากดื่มด่ำกับพระอาทิตย์ยามเช้าแล้ว เราก็มุ่งหน้าไปเชียงคานต่อ ระหว่างทานก็แวะกินขนมจีนที่หล่มเก่า เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่จะไปภูทับเบิกได้ครับ ผมไม่รู้เรื่องหรอก พี่ปืนเขาบอกมา เห็นว่าอยากไปถ่ายรูปอะไรนี่แหละ
ก่อนจะเดินทางต่อ พอหนังท้องตึงหลังตาก็หย่อน ผมก็หลับไปอีก ผมไม่ได้ตั้งใจจะหลับเลยนะ พยายามที่จะอยู่เป็นเพื่อนพี่ปืนแล้ว แต่พระอินทร์กวักมือเรียกผมยิกๆให้ไปเข้าเฝ้า ผมเลยต้องไปครับ >_<!
ประมาณเที่ยงๆเราก็มาถึงพระธาตุศรีสองรัก เลยแวะไหว้พระกันก่อน ผมไหว้พระเสร็จก็อธิฐาน เหลือบมองพี่ปืนที่นั่งไหว้พระอยู่ข้างๆกัน ผมภาวนาต่อหลาวงพ่อว่า
ขอให้ชีวิตผมมีแต่ความสุข พบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ คนที่ดีๆ ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ ขอให้พ่อกับแม่ผมสุขภาพร่างกายแข็งไร้โรคภัยไข้เจ็บ ให้อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ผมไปนานนะครับ แล้วผมก็ขอให้พี่ชายของผมมีความสุข สมหวังในทุกเรื่อง สุดท้ายผมขอให้ชีวิตผมได้อยู่คู่กับพี่ปืน ขอให้ความรักของเรามั่นคงไม่เสื่อมคลายกราบ
“ขอนานจังนะ” พี่ปืนแซวครับ ผมอมยิ้มนิดๆ ลุกขึ้นเดินเกาะแขนพี่ปืนไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่ ผมไม่ขออะไรให้ตัวเองมากหรอกครับ เพราะอย่างที่ผมบอก ถ้าคนที่รักมีความสุข ชีวิตผมก็มีความสุขแล้วครับ
เชียงคานเป็นเมืองเล็กที่เก่าแก่ แต่ยังคงความเป็นเอกลักษณ์ทั้งวิถีชีวิตและประเพณีไว้อยู่ครับ เราที่พักที่เลือกเป็นโฮมสเตย์ที่อยู่ในตัวหมู่บ้าน พ่อนอนกับแม่ ผมนอนกับพี่ปืน และพี่มินนอนกับแมท แหมะ! ลงตัว ฮ่าๆๆ
ถึงจะเป็นโรงแรมเล็กๆ แต่ก็ตกแต่งได้น่าอยู่มากครับ ผมเปิดหน้าต่างออกไปมอง เบื้องล่างเป็นวิวบริเวณหมู่บ้าน มองเห็นร้านค้าขายของ คนที่เดินขวักไขว่กันไปมาทั้งชาวบ้านและนักท่องเที่ยว เด็กน้องวิ่งไล่กันดูน่าสนุกสนาน
“ชอบไหม” พี่ปืนกอดผมจากด้านหลัง
“ชอบครับ” ผมยิ้มกว้าง พี่ปืนเป็นคนเสนอให้มาที่นี่ แล้วก็ไม่ผิดหวังเลยครับ ผมชอบมากๆ เหมือนได้หลีกหนีความวุ่นวายจากเมืองกรุงมาหาความสงบที่นี่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าคนจะน้อยนะครับ เพราะนี่เป็นวันปีใหม่ แต่ถ้าเทียบกับสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆอย่างปาย พัทยาอะไรพวกนั้น ที่นี่ก็ถือว่าสงบกว่ามาก
“ไว้เรามากันสองคนบ้างนะพี่ปืน” ผมบอก อยากมากับพี่ปืนสองคน
“ได้สิ ที่จริงแล้วที่นี่จะสวยมากในหน้าฝน ฝนตกพรำๆ ไอหมอกจางๆ ถ้าได้นอนอยู่บนเปลริมแม่น้ำโขลง มีหนังสือสักเล่ม กับกล้องอีกตัว บวกกับกาแฟร้อนๆ ที่นี้ก็คือสวรรค์บนดินเลยล่ะ”
“ว้าววว” ผมร้องอุทานด้วยความทึ่ง พี่ปืนหัวเราในลำคอเบาๆ พอพี่ปืนพูดแบบนี้แล้ว ผมอยากให้ถึงหน้าฝนเร็วๆจัง บรรยากาศแบบที่พี่ปืนว่า คงโรแมนติกไม่น้อยเลย
ช่วงบ่ายเราเดินเที่ยวเล่นในเชียงคาน พี่ปืนกับพี่มินถ่ายรูปกันเพลินไปเลย เห็นว่าจะเอาไปส่งอาจารย์ด้วย คราวนี้พี่ปืนยอมถ่ายรูปผมด้วยแหละ ที่จริงก็คือถ่ายทุกคน ตากล้องก็พี่มินสลับกับพี่ปืน
“พี่ปืน ถ่ายคู่กับหน่อย พี่มิน ถ่ายให้ผมหน่อยสิครับ” ผมลากพี่ปืนมาถ่ายรูปคู่ด้วย
แชะ!
“เอาอีกๆ”
ผมได้รูปคู่พี่ปืนมาหลายรูปมาก วันนี้พี่ปืนของผมหล่อสุดไปเลย
“แม่จ๋าพ่อจ๋า ถ่ายรูปกัน”
ผมลากพ่อกับแม่มาถ่ายรูป ผมอยู่ตรงกลาง พี่ปืนเป็นคนถ่ายให้ผม ฉากที่ใช้ก็ตามบ้านเรือนของชาวบ้านนี่แหละครับ เป็นเอกลักษณ์ดี ก่อนจะเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆจนถึงริมโขง บรรยากาศยามเย็นดีมากๆ ลมพัดเย็นๆกับแสงแดดอ่อนๆ น้ำโขงเป็นสีแดงเพราะเงาสะท้อนของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า
ตกเย็นก็หาอะไรแถวนั้นกิน เราได้ร้านอาหารเพื่อสุขภาพที่มีคนค่อนข้างเยอะ ดูท่าจะอร่อย
“เอาอะไรลูก” แม่ผมถามอย่างเอาใจ วันนี้พ่อกับแม่ผมเป็นเจ้ามือตลอดทริปครับ เย้ ปรบมือ!
“หนูอยากกินแหนมเนือง” กินไม่เป็นหรอกครับ แต่อยากลอง
“งั้นเอาแหนมเนืองสองชุดครับ” พ่อผมเป็นคนสั่ง และอีกหลายๆอย่างที่ผมกับพ่อช่วยกันสั่ง ส่วนคนอื่นก็นั่งเงียบ ไม่เป็นไร ผมจัดให้ทุกคนเรียบร้อยล่ะ จัดเต็มทุกรายการ ^^
ไม่นานอาหารก็มาเสริฟ เราลงมือกินกันทันที อาหารอร่อยมากๆครับ ปอเปี๊ยะทอด แม้จะเป็นของกินพื้นๆ แต่อร่อยมากครับ
“กินเยอะๆนะไอ้มิน เดี๋ยวโดนต้นหอมแย่งกินหมดไม่รู้นะเว้ย” แมทตักกับข้าวให้พี่มิน
“เออน่า” พี่มินส่ายหัวขำๆ
“กินเก่งจังเลยลูก อ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ย” แม่ผมเอามือมาลูบที่เอวผม อยากจะบอกว่าผมไม่มีทางอ้วนหรอก ผมออกกำลังกายทุกวัน จะอ้วนได้ยังไง
“หนูกำลังโตน่ะแม่” ผมตักข้าวเข้าปาก ปอเปี๊ยะทอดหมด พี่ปืนเลยสั่งให้ผมใหม่ มีความสุขที่สุด!
“ไงปืน น้องไม่ดื้อใช้ไหม” พ่อมผมถามพี่ปืน ผมมองหน้าพี่ปืนทันที
“ดื้อครับ”
ตรงครับ ตรงมาก
“แต่ผมเอาอยู่” พี่ปืนเสริม แล้วก็ยักคิ้วให้ผม
“แล้วเราลูกหนูมิน คบกับตาแมทเมื่อไหร่เนี่ย แม่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย” แม่ผมชวนพี่มินคุย
“ก็ จะสามเดือนได้แล้วครับ” พี่มินตอบ
“งั้นก็หลังจากที่เรากลับจาฝรั่งเศสน่ะสิ” แม่ผมถามต่อ แมทพยักหน้า
“ที่จริงผมกับไอ้มินเป็นเพื่อนกันมาก่อนน่ะครับ” แมทอธิบายเพิ่งเติม คราวนี้พ่อกับแม่ผมก็เลยหันไปซักไซ้เรื่องแมทกับพี่มินใหญ่ ดีเลย จะได้ไม่มีคนแย้งผมกิน
“หมูอ้วน กินเยอะไปแล้วนะ เดี๋ยวก็ปวดท้อง” พี่ปืนกระซิบบอกผม แต่คำพูดกับการกระทำสวนทางกันเหลือเกิน ปากบอกว่าผมกินเยอะ แต่มือนี่ไม่หยุดตักกับข้าวให้ผมเลย แบบนี้มันหมายความว่าไงกันแน่
กินข้าวเสร็จเราก็ไปนั่งเล่นกันต่อที่ร้านกาแฟ เป็นการพักผ่อนแบบชิวๆ กินกาแฟกินนมไปคุยกันไป ผมได้คุยกับแม่หลายอย่าง ช็อตเด็ดของเรื่องมันอยู่ที่ว่า
“ต้นหอม ประกวดเต้นวันไหนนะ พี่ลืม” พี่มินถามขึ้นมากลางวงสนทนา ผมนี่ตัวเย็บวาบไปทั้งร่าง แมทที่กำลังจิบกาแฟถึงกับสำลัก ส่วนแม่และพ่อผมนิ่งไปเลย พี่มินคงจับความรู้สึกได้ว่า บรรยากาศมันแปลกไป ผมมองจ้องแก้วกาแฟตัวเองไม่ยอมเงยหน้ามองพ่อกับแม่ที่นั่งตรงข้าม ข้างๆผมเป็นพี่ปืน แขนที่โอวเอวผมไว้กระชับกอดแน่นขึ้น
“มินว่าไงนะ ประกวดเต้นอะไร” พ่อถามพี่มิน แต่คราวนี้พี่มินไม่ได้ตอบ จึงเกิดความเงียบในหมู่พวกเราแทน
“ต้นหอม อธิบายเรื่องนี้ให้แม่ฟังหน่อยสิลูก” แม่พูดเสียงเข้ม ผมก้มหน้าชิดอกยิ่งกว่าเดิม เม้นปากแน่นไม่พูดไม่จา
“ต้นหอม” คราวนี้เป็นพ่อที่ดุผม
“ฮึก” ผมร้องไห้ออกมาเบาๆ แต่เชื่อว่าทุกคนคงได้ยิน ผมรีบปาดน้ำตา แต่ยิ่งเช็ดมันยิ่งไหล่ พี่ปืนดึงผมไปกอดเอาไว้
“ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาพ่อเลย พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เต้น” น้ำเสียงนิ่งๆของพ่อ ผมรู้ดีว่าอารมณ์พ่อในตอนนี้เป็นยังไง ถ้าพ่อโกรธมาก พ่อจะนิ่งแบบนี้
“ฮึก ฮืออ”
“ปืน ปล่อยน้อง อย่าได้โอ๋กันเชียว แมทก็อีกคน ไม่คิดจะบอกพ่อกับแม่ใช่ไหม” แม่เปลี่ยนไปดุแมทบ้าง ดีที่พี่ปืนไม่ปล่อยผมออกจากอ้อมกอด ไม่งั้นผมแย่แน่ๆ
“ต้นหอม จะร้องอีกนานไหม โตแล้วไม่ใช่เด็กๆ”
“ก็หนูอยากเต้นอ่ะ ฮึก หนูอยาก อึก อยากเต้น หนูรักมันอ่ะ ฮืออ”
ผมกอดพี่ปืนแน่น ไม่รู้ว่าใครต่อใครจะสนใจเราหรือเปล่า ผมบี้หน้าลงกับอกพี่ปืน พ่อกับแม่เงียบไปจนผมใจไม่ดี กลัวว่าพ่อกับแม่จะบอกให้เลิกทำ แต่ผมทำมาขนาดนี้แล้ว อีกเดือนเดียวก็จะประกวดแล้วด้วย ผมไม่ล้มเลิกแน่ๆ
ผมก็แค่เคยแขนหักเพราะซ้อมเต้นแค่นั้นเอง แต่หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็ห้ามไม่ให้ผมเต้นอีก มีครั้งหนึ่งผมแอบหนีไปซ้อมเต้นอย่างเดิม กลับมาเนื้อตัวเขียวเป็นจ้ำ ทีแรกพ่อกับแม่คิดว่าผมไปมีเรื่องกับใครมา แต่พอซักไปซักมาผมหลุดปากว่าไปซ้อมเต้น แม่ตีผมเลยครับ แล้วก็ถูกสั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้เต้น จนกระทั่งตอนนี้ที่ผมก็แอบทำอีกตามเคย มันเป็นสิ่งที่ผมรัก ผมเลิกไม่ได้หรอก
“พ่อครับ แม่ครับ ใจเย็นก่อนนะครับ น้องก็แค่ทำในสิ่งที่น้องรักเท่านั้น ต้นหอมมีความสุขมากเวลาได้เต้น ผมเข้าใจว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงต้นหอม แต่มันคือความสุขของเขา ผมเลยไม่ได้ห้าม แต่ผมก็คอยดูแลอยู่” แมทช่วยพูดกับพ่อแม่ผม ผมหยุดร้องแล้ว แต่ยังสะอื้นอยู่
“ถ้าหนูบอกพ่อกับแม่ พ่อกับแม่ก็คงไม่ยอม อึก ไม่ยอมให้หนูทำใช่ไหมล่ะ” ผมพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าใคร แต่รู้ว่าพ่อกับแม่ฟังผมอยู่
“ทีแม่กับพ่อไปทำงานที่ปารีสเพราะพ่อกับแม่รัก หนูยังไม่ห้ามเลย ทั้งที่หนูอยากอยู่กับพ่อกับแม่แทบตาย แต่ทำไมต้องมาห้ามไม่ให้หนูทำสิ่งที่หนูรักด้วยอ่ะ ไม่ยุติธรรมเลย ฮืออ”
พอได้พูดผมก็พูดออกไปหมดเปลือก ร้องไห้ออกมาอีกรอบ พี่ปืนทำท่าจะดึงตัวผมออก แต่ผมกอดไว้แน่น แต่พอมีใครอีกคนกอดผมจากด้านหลัง ผมก็ปล่อยตัวพี่ปืนแล้วหันไปกอดแม่แทน
“โอเคๆ แม่ขอโทษลูก แม่ขอโทษ ไม่ต้องร้องแล้วนะคนเก่งของแม่ แม่ไม่ห้ามแล้วลูก แม่ขอโทษที่ไม่ได้อยู่กับหนูนะ ที่ทิ้งให้หนูเหงาแบบนี้”
“ขี้แยจังเลยไอ้ตัวแสบของพ่อ” แล้วพ่อก็มากอดผมอีกคน ผมกอดพ่อบ้าง พี่ปืนลุกหายไปไหนแล้วไม่รู้ ไม่ได้ดู
“หนู อึก หนูก็ขอโทษพ่อกับแม่ที่เป็นเด็กไม่ดี ไม่เชื่อฟัง แต่หนูอยากทำจริงๆ”
“ครับๆ แม่รู้แล้ว แม่ไม่ว่าแล้วลูก พ่อกับแม่แค่แหย่เล่นเท่านั้นเอง ไม่ได้จะว่าหนูจริงๆสักหน่อย ไม่งอนนะคนดีของแม่”
“ไม่โกรธพ่อนะลูก พ่อเป็นห่วงหนู ไม่อยากให้หนูเจ็บตัวอีก”
“หนูไม่เป็นไรแล้ว หนูแข็งแรงจะตาย อึก”
“ครับ ลูกพ่อเก่งที่สุด พ่อรักหนูนะ
“แม่ก็รักหนู”
“หนูก็รักพ่อกับแม่มากที่สุด”
เราสามคนพ่อแม่ลูกกอดกันในร้ากาแฟอย่างไม่อายใคร ไม่เป็นไร มาครั้งเดียว เดี๋ยวเขาก็จำเราไม่ได้แล้ว ฮา
เรื่องที่ผมกังวลมานาน วันนี้ผมสบายใจแล้วที่พ่อแม่ได้รู้ความจริง ถึงจะทะเลาะกัน แต่ก็จบลงด้วยดี พี่มินเข้ามาขอโทษผมที่พูดถามออกไปโดยที่ไม่รู้ ผมไม่โกรธพี่มินอยู่แล้ว เพราะพี่มินไม่ผิด คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด อีกอย่าง ถึงไม่รู้ว่านี้วันหน้าพ่อกับแม่ผมก็ต้องรู้อยู่ดี ก็เขาว่าความลับไม่มีในโลกนี่นา
พอถึงช่วงเวลาเคาน์คาวน์ เราทุกคนเคาน์ดาวน์ที่ห้องพ่อกับแม่กัน พ่อเป็นตัวตั้งตัวตีไปซื้อเหล้ามากินกัน แต่ก็เอาพอสนุกๆ
พอได้เวลานับถอยหลัง เสียงคนอื่นๆที่ร่วมกันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ก็ดังแว่วๆมาให้ได้ยิน ห้า สี่ สาม สอง....หนึ่ง...
ศูนย์
“แฮปปี้นิวเยียร์!!!”
“เย้!!!”
เสียงจุดพลุดัง ผมรีบเปิดหน้าต่างออกดู สวยจังเลย
“ปีใหม่ปีนี้ พ่อกับแม่ขอให้หนูมีความสุข คิดสิ่งใดขอให้สมความปรารถนา พบเจอแต่สิ่งดีๆ ไปที่ไหนมีแต่คนรักคนชอบ สิ่งร้ายๆของให้มันพ่ายแพ้ไป และเป็นลูกชายที่น่ารักของพ่อกับแม่ตลอดไป พ่อกับแม่รักหนูนะลูก”
“ครับแม่”
เป็นคำอวยพรที่ดีที่สุดที่ผมต้องการแล้วครับ คำอวยพรจากพ่อและแม่
“โตไวๆนะเด็กดื้อ” แมทขยี้หัวผมจนฟูไปหมดเลยครับ ก่อนที่เราทุกคนจะหัวเราะกันอย่างมีความสุข พลุที่พราวกระจายสวยงามอยู่บนฟ้า ผมจะจดจำวันนี้เอาไว้เป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ดี ที่ผมจะไม่มีวันลืม
“พี่ปืน” ผมเรียกพี่ปืน กอดพี่ปืนไว้ตอนที่เรากลับมานอนที่ห้องแล้ว
“ครับ”
“อยู่กับหนูไปนานๆนะ อย่าทิ้งหนูนะ” ผมบอก
“ไม่ทิ้งหรอก”
“หนูรักพี่ปืนนะ”
“พี่ก็รักหนู”
หืม? บอกรักแล้วทำไมต้องขึ้นคล่อมผมด้วย พี่ปืนจ้องตาผมเขม็ง แล้วก็ก้มลงมาจูบ ผมจูบตอบอย่างไม่ยอม เรียวลิ้นร้อนค่อยๆชำแลกเข้ามาในปากของผม คลึงเคล้าให้หวามไหว สั่นสะท้านไปทั้งตัว เราแลกความหวานกันไปมาอยู่หลายนาทีก่อนพี่ปืนจะถอนจูบออก กระซิบเสียงแหบพร่าชิดติดริมฝีปากผม
“เมื่อคืนนี่กวนพี่นักใช่ไหม คืนนี้พี่จะกวนไม่ให้ได้นอนเลยต้นหอม!”
ผมนิ่งอึ้งตะลึงงันไปเกือบห้าวินาทีก่อนจะยกยิ้มหวาน ยกมือขึ้นคล้องคอพี่ปืนเอาไว้
“กลัวที่ไหนล่ะ!”
……………….
คึคึ ตัดฉับ!
อยากได้เอ็นซีป่ะ 555
ที่จริงก็ไม่ใช่ปีใหม่หรอกนะ แต่อยากแต่งอ่ะ จบข่าว กร๊ากกก เป็นไงตอนนี้ ไม่ดราม่าเนอะๆ มานับถอยหลังกันดีกว่า อีกสี่ตอนก็จะจบแล้วน้า ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ รักนะ จุ๊บๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
