♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 53
It's a state of bliss, you think you're dreaming
มันคือช่วงเวลาแห่งความสำราญ เหมือนกับฝันไปเลยล่ะ
[Tonhom talks]
ผมยืนจ้องตัวเองในกระจกบานใหญ่ในห้องนอน บอกกับตัวเองว่าผมจะต้องทำให้ได้ ผมต้องมั่นใจในตัวเองและมั่นใจในพี่ๆและเพื่อนๆร่วมทีม ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆหวังให้คลายความตื่นเต้น แต่ก็เหมือนเดิม หัวใจผมสั่นระรัวจนกลัวว่ามันจะกระเด็นออกมาด้านนอก
“แต่งตัวเสร็จหรือยัง” พี่ปืนเข้ามาตามผม ผมหันไปกอดพี่ปืนขอกำลังใจ
“หนูตื่นเต้นอ่ะ ทำยังไงดี” ผมเงยหน้ามองสบตาดำสนิทอ้อนๆพร้อมเขย่งเท้าขึ้นจูบปากพี่ปืนแผ่วเบา แตะนิ่งค้างเอาไว้ไม่ขยับ แต่พอพี่ปืนกดจูบลงมาหนักขึ้นผมก็ถอยออก ยักคิ้วให้พี่ปืนที แล้วก็แกล้งทำปากจูจุ๊บส่งให้พี่ปืน
“ไม่เคยเข็ดสินะ” พี่ปืนพูดเอือมๆ มือทั้งสองข้างจับเอวผมเบาๆก่อนจะเลื่อนลงไปที่ก้นผม...แล้วบีบอย่างแรง
“เจ็บนะ” ผมค้อนนิดๆ
“ก็นึกว่าอยากเจ็บตัว” พี่ปืนพูดหน้านิ่ง ผมหมั่นไส้เลยกัดคางพี่ปืนไปที
“พร้อมหรือยัง” พี่ปืนถาม ผมพยักหน้ารับ ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมครับ อีกสามชั่วโมงกว่าๆผมก็ต้องแข่งแล้ว
นัดกับคนอื่นในทีมว่าจะไปเจอกันที่งานตอนเก้าโมงครึ่งเพื่อเตรียมตัวแข่งขัน ไม่อยากให้อะไรผิดพลาดเลยนัดเจอกันก่อนเวลา ผมแข่งตอนสิบเอ็ดโมงใช้เวลาในการแข่งยี่สิบห้านาที นี่เป็นเวลาที่ทางผู้จัดงานเขาให้มา พวกผมก็จัดเต็มไปเลยยี่สิบห้านาทีเต็ม
“หัวใจเต้นแรงไปไหม หืม” พี่ปืนวางมือขวาลงบนตำแหน่งหัวใจของผม มันเต้นแรงมากจริงๆเพราะตื่นเต้นเรื่องการแข่งขันและตื่นเต้นกับสายตารักใคร่ของพี่ปืน คนที่คอยดูแลและอยู่เคียงข้างผมตลอดตั้งแต่ที่เราคบกัน
“ตื่นเต้นมากเลย” ผมอ้อนอีกรอบ กอดพี่ปืนแน่น ซบหน้าลงกับแผงอกของพี่ปืน สูดกลิ่นกายเย็นๆเข้าปอดลึกๆ มันช่วยให้ผมสงบลงได้เยอะ
“ทำให้เต็มที่ พี่เชื่อว่าหนูทำได้ พี่คอยเป็นกำลังใจให้อยู่นะครับ”
ผมชอบเวลาพี่ปืนพูด ‘ครับ’ มันฟังดูอบอุ่นมากอย่าบอกไม่ถูก
“ขอบคุณนะที่อยู่กับอยู่ รักหนู คอยดูแลหนู”
“อืม พี่ก็รักหนู”
วันนี้ผมต้องชนะแน่ๆครับ เพราะพี่ปืนบอกรักผมแทนคำอวยพร เพื่อเป็นการตอบแทนความรักของพี่ปืน ผมเลยเป็นฝ่ายจูบพี่ปืนก่อน สอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากของพี่ปืนและดูดเม้มปลายลิ้นพี่ปืนเบาๆ ได้ยินเสียงครางฮึมๆจากลำคอพี่ปืน อ้อมกอดที่กอดผมอยู่กระชับแน่น ผมเลื่อนมือขึ้นคล้องคอพี่ปืน แหงนหน้ารับจูบจากคนตัวโต เปิดปากให้ปลายลิ้นร้อนชำแรกเข้ามาในปากผม เอื้อมมือขึ้นประคองใบหน้าของผมเอาไว้ไม่ให้ห่างจากเขา
“สู้ๆนะครับคนเก่งของพี่” คำพูดนั้นดังขึ้นเมื่อริมฝีปากของพี่ปืนเคลื่อนออกห่างจากริมฝีปากผมเล็กน้อย ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะประกบลงมาใหม่อีกหนด้วยความร้อนแรงที่ทวีมากขึ้นกว่าเก่า ถ้าไม่ติดว่ามือแข็งแรงของพี่ปืนยังคงโอบประคองหลังของผมเอาไว้แบบนี้ ผมก็คงเป็นน้ำแข็งที่กำลังค่อยๆไหลลงไปอยู่บนพื้นแน่ๆ
บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความคึกครื้น ผู้เข้าประกวดมีเยอะมาก บางทีมก็หามุมซ้อมกันเบาๆ บางทีมก็กำลังแต่งตัวแต่งหน้ากันอยู่ ผมกับพี่ปืน แมทและพี่มินเดินไปหาทีมผมที่อยู่มุมหนึ่งของห้องโถงที่จัดเอาไว้ให้ผู้เข้าแข่งขันได้เตรียมตัว
ผมหันมองรอบข้าง เห็นทีมของคนชื่อไมล์อยู่ไม่ไกล ผมและไมล์สบตากัน เขาแสยะยิ้มใส่ผมเหมือนจะดูถูก ผมไม่สนใจก็แค่คนพาลที่ชอบหาเรื่องคนอื่นเขาไปทั่วแค่นั้น
“มองอะไร” พี่ปืนถาม
“เปล่าครับ” ผมตอบแล้วเดินเข้าไปหาเพื่อนๆพี่ๆที่นั่งรออยู่
ย้อนไปเมื่อสองวันก่อน
“ฉันตื่นเต้นแทนแกจริงๆวะต้นหอม” แชมป์พูดขึ้น สีหน้าตื่นเต้นอย่างที่ปากว่า
“ประกวดกี่โมงนะ” อาร์มถามมือก็จับชุดในร้านตัวเสื้อที่ผมสั่งตัดชุดเต้นเอาไว้ วันมะรืนผมก็ลงแข่งแล้ว วันนี้ทางร้านนัดให้มารับเสื้อหลังจากแก้แบบเป็นรอบที่สาม แชมป์กับอาร์มว่าเลยมาเป็นเพื่อนผม เดี๋ยวต้องแวะไปเจอคนอื่นๆอีกที่ห้องซ้อม
“สิบโมงครึ่ง แต่ว่าฉันได้รอบตอนสิบเอ็ดโมง” ผมบอก
“ได้แล้วจ๊ะ ลองดูนะว่าต้องแก้อะไรอีกไหม” พี่เจ้าของร้านตัดเสื้อส่งถุงใส่เสื้อผ้าทั้งหมดมาให้ผม แยกถุงชัดเจนว่าของใครเป็นของใคร
ชุดที่ผมสั่งตัดสำหรับใส่ประกวดเป็นชุดที่เน้นความแข็งแกร่งทั้งโทนสีและรูปทรง ใช้สีดำเป็นหลังและสีรองเป็นสีเทา ผมรับมาเช็คแบบและดูความเรียบร้อยของงาน ทุกอย่างเรียบร้อยดี ผมจ่ายเงินค่าเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็กลับไปที่รถของพี่ปืน วันนี้ผมยืมมาใช้ทั้งวัน เพราะต้องตระเวณทำนู่นทำนี่ ส่วนพี่ปืนอยู่ที่มหาวิทยาลัย มีเรียนจนถึงเย็น พี่ปืนบอกว่าถ้าผมทำธุระเสร็จให้ไปรับที่มอด้วย
ผมขับรถไปส่งอาร์มและแชมป์กลับหอซึ่งเป็นทางผ่านก่อนจะขับไปที่สตูดิโอ แต่อยู่ดีๆก็มีรถขับมาแซงหน้าผมกระทันหัน ผมรีบเหยียบเบรคทันที รถหยุดชะงักกึก ผมรีบหันไปดูข้างหลังว่ามีรถตามมาไหม ดีที่ถนนโล่ง ส่วนรถคันข้างหน้าขับไปไกลแล้ว ผมออกรถทันที นึกโมโหพวกที่ขับรถไม่เคารพกฏจราจร เพราะแบบนี้ไง ถึงได้มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นบ่อยหนัก ผมมองเห็นป้ายทะเบียนรถคันข้างหน้าเลือนรางก่อนจะรถคันนั้นจะเลี้ยวไปอีกทาง
“เฮ้ออ เกือบไปแล้วไม่ล่ะ” ถ้าเมื่อกี้ผมเบรคไม่ทันได้เป็นเรื่องแน่ๆ
ผมจอดรถไว้ที่หน้าสตูดิโอ หอบหิ้วของลงจากรถขึ้นไปข้างบน ทุกคนรออยู่ก่อนแล้ว ผมแจกจ่ายถุงเสื้อให้แต่ละคน บางคนก็ลองชุดมันเดี๋ยวนั้นเลยเผื่อว่าต้องแก้อีก แต่สุดท้ายก็ไม่มีชุดไหนต้องแก้
“เก็บรักษาชุดให้ดี อยากเอาไปวางลืมไว้ที่ไหน เราไม่รู้ว่าใครคิดจะทำอะไร จะมีพวกไหนที่ไม่หวังดีหรือเปล่า อย่าให้ชุดเสียหายหรือหายไป” พี่ต้าพูด
“ส่วนวันแข่งเจอกันตอนเก้าโมงครึ่งที่งาน ดูแลสุขภาพของตัวเองด้วย” พี่นิกบอก พวกเราทุกคนพยักหน้า
“ถ้ามีเรื่องอะไรให้รีบบอกพี่ เข้าใจไหม”
“ครับ”
พี่ต้าคงจะกังวลและระแวงไม่น้อย ซึ่งก็ไม่แปลกถ้าหากว่ามันเคยเกิดเหตุการณ์ตัดกำลังคู่แข่งอย่างที่พี่ต้าเคยบอก เป็นใครก็ต้องกังวลเป็นธรรมดา ผมเองยังเครียดไปด้วยเลย แล้วเหตุการณ์ที่เกือบทำให้ผมรถชนเมื่อตะกี้นี้ล่ะ จะเกี่ยวข้องด้วยหรือเปล่า
ได้เวลาพี่ปืนจะเลิกเรียนผมก็ขอตัวกลับก่อน ลงมาที่รถ มีรถคันหนึ่งจอดอยู่ข้างหน้ารถผม ก่อนหน้านี้ไม่มีใครจอด มันคงจะเป็นอะไรที่บังเอิญมากเพราะรถคันข้างหน้าเป็นคันเดียวกับรถคันที่ขับปาดหน้าผม อยากรู้นักว่าเจ้าของรถมันเป็นใคร ผมขึ้นรถแต่ยังไม่สตาร์ทเครื่อง อยากจะรอดูว่าใครเป็นเจ้าของรถ แต่ว่ารออยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก็ไม่เห็น
อย่าให้เจอตัวนะ ผมจะด่าให้!!!
จนถึงวันที่ผมก็ไม่คิดว่าเรื่องวันนั้นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่ในเมื่อเรายังไม่เจอหลักฐานก็ไม่อยากจะปรักปรำใคร
“พี่ปืน ถ่ายรูปกัน” ผมเรียกพี่ปืน ส่งมือถือให้ซัน ผมกับพี่ปืนยืนขึ้นคู่กัน พี่ปืนกอดคอผมเอาไว้ ซันถ่ายรูปคู่ผมกับพี่ปืนให้อยู่สองสามรูป ผมก็นั่งลงตามเดิมโดยนั่งซ้อนข้างหน้าพี่ปืน ยกโทรศัพท์ขึ้น พี่ปืนยื่นหน้าเข้ามาถ่ายคู่กับผม
หล่อชะมัดเลย...แฟนใครก็ไม่รู้
“นี่ มีอะไรจะให้ดู” แมทสะกิด
“อะไรเหรอ” ผมกระซิบกระซาบเพราะแมททำก่อน
“มานี่สิ” แมทจับแขนผมให้ลุกขึ้น ผมบอกพี่ปืนเบาๆว่าเดี๋ยวมา
แมทพาผมออกจากห้องเตรียมตัว เดินไปตามทางจนมาถึงตรงที่เป็นที่นั่งสำหรับคนดู คนสองคนที่ยิ้มให้ผมทำผมน้ำตาร่วง
“พ่อ! แม่!” ผมวิ่งเข้าไปกอดพ่อกัแม่คนละที ไม่สนใจว่าคนรอบข้างจะมองยังไงที่ผมยังอ้อนพ่อกับแม่เป็นลูกแหงแบบนี้ ผมดีใจจนบอกไม่ถูก คิดไม่ถึงว่าพ่อกับแม่จะบินมาดูการประกวดของผม จากที่ไม่เคยชอบให้ผมเต้น ตอนนี้พ่อกับแม่ยอมรักสิ่งที่ผมรักได้แล้ว
“โอ๋ๆ ร้องไห้เป็นเด็กๆเลยลูกชายแม่”
“หนูยังเด็กอยู่เลย” ผมบอก แม่เช็ดน้ำตาให้
“ผ่านเข้ารอบให้ได้นะลูก พ่อเป็นกำลังใจให้”
ต่อให้วันนี้ไม่ได้ผ่านเข้ารอบ ผมก็ดีใจที่สุดแล้วครับ
อีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะเป็นทีมของผมที่ขึ้นไปเต้น ทีมของผมเต้นของทีมของไมล์ ผมพยายามไม่หันไปมอง แต่ก็รู้ว่าพวกนั้นจ้องมาที่พวกเรา พี่ปืน แมทและพี่มินออกไปรอดูอยู่ข้างนอกแล้ว เมื่อการแสดงของทีมก่อนหน้าผมจบลง เราก็ล้อมวงเป็นวงกลม วางมือไว้ตรงกลางแล้ว...
“เฮ้!!!”
การแข่งขันมันเริ่มขึ้นแล้วจริงๆ
ผมพยายามอย่างเต็มที่ ใส่อารมณ์ในทุกท่วงท่าของการเต้นและสีหน้าที่สอดคล้องกับเพลง ตาผมจับจ้องที่ครอบครัวของผม พ่อ แม่ พี่ปืน แมท และพี่มินทั้งที่ยังเคลื่อนไหว จังหวะเพลงทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย ความตื่นเต้นการเป็นความสนุกสนาน เราส่งยิ้มให้กันกับเพื่อนในทีม และผมเห็นรอยยิ้มของพี่ปืน
ผมสังเกตุเห็นใบหน้าพึงพอใจของคณะกรรมการ พอถึงท่อนที่ผมและพี่ต้าต้องเต็นบีบอยกันสองคนข้างหน้า และคนอื่นเต้นอยู่ทางด้านหลัง ผมทำเต็มที่ จับจังหวะเพลงไม่ให้เต้นพลาด เสียงเชียร์ดังอยุ่เนืองๆ ผมหมุนตัวลุกขึ้นพร้อมกับตีลังกากลางอาศเป็นการจบท่อน จากนั้นก็เปลี่ยนบล๊อกกิ้งเพื่อเต้นในจังหวะใหม่
ยี่สิบห้านาทีผ่านไปไวมากเมื่อเทียบกับหลายเดือนที่ฝึกซ้อมกันมา เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดดังสนั่นทั่วสตูดิโอ แฟนคลับที่เป็นเพื่อนๆของผมและเพื่อนๆของสมาชิกคนอื่นๆมาเชียร์กับอย่างอุ่นหนาฝาคลั่ง และการแข่งขันนี้ก็ถ่ายทอดสดไปทั่วประเทศด้วย
“ทำดีมากทุกคน!” พี่ต้าบอก เรากอดกันก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง จังหวะที่เดินสวนกับทีมของไมล์ เขามองผมและหยุดเดิน ผมเองก็หยุด คนอื่นๆมองผมกับไมล์ด้วยสายตาสงสัย
“ดูเหมือนนายจะทำได้ดีนะ” ไมล์พูดก่อน
“ก็คงจะอย่างนั้น” ผมตอบแบบไม่ถ่อมตัว กับคนแบบนี้คงไม่ต้องหรอก
“หึหึ มั่นใจจังนะ แต่ยังไงฉันก็ต้องชนะ”
“เหรอ พยายามเข้าล่ะ” ผมตบบ่าอีกฝ่ายแล้วยกยิ้มมุมปากให้
คำว่าพยายามของผม ไม่มีทางที่คนอย่างไมล์จะไม่เข้าใจ เพราะแววตาที่สะท้อนออกมามันมีความไม่พอใจและข่มขู่แฝงอยู่ เอาเลย สติแตกให้พอ เพราะถ้าจิตใจไม่สงบการแสดงก็จะออกมาไม่ดี
“หวังว่าฉันจะได้ยินชื่อทีมนายตอนประกาศผลนะ”
มันก็แค่จิตวิทยาเล็กๆน้อยๆเท่านั้น
ผมไม่หวังว่าคำพูดของผมจะทำให้เขาไม่ผ่านเข้ารอบหรอกนะ แต่อยากจะกวนประสาทกลับไปบ้างก็แค่นั้น ผมจะไม่ยุ่งถ้าเขาไม่มายุ่งกับผมก่อน แต่ถ้ามองกันตามฝีมือ ผมว่าพวกเขาผ่านเข้ารอบแน่ๆ ซึ่งถ้าเขาผ่านเข้ารอบผมก็ยินดี เพราะในรอบชิงเราจะได้มีคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อหน่อย การแข่งขันมันถึงจะสนุก
“มีอะไรหรือเปล่าต้นหอม” พี่ต้ากับพี่นิคเดินมาหาผม
“เปล่าครับ” ผมบอกไปแค่นั้น แต่ดูเหมือนพี่เขาจะยังไม่สบายใจ ผมเลยยิ้มให้พี่ต้ากับพี่นิคและเพื่อนคนอื่นๆ
“ไม่มีอะไรจริงๆ เขาก็แค่พูดว่าเขาจะต้องเอาชนะเราให้ได้ ผมก็เลยบอกไปว่าให้เขาพยายามแค่นั้นเอง”
“อยู่ห่างๆมันไว้นะต้นหอม มันอัตรายกว่าที่เราคิด” พี่ต้าเตือน ผมพยักหน้ารับ
“ครับ”
เหลือแค่รอประกาศผลว่าผมจะผ่านรอบแรกหรือไม่ ผมเดินไปหาเพื่อนๆข้างนอก ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าผมทำได้ดีมาก ได้ยินแบบนั้นก็เป็นปลื้มสิครับ
ผมมองการแสดงบนเวที ทีมของไมล์น่าทึ่งมาก เขาเต้นได้ดี แต่ละคนมีทักษะการเต้นที่แตกต่างกัน ทั้งๆที่ตัวเองก็เจ๋งขนาดนี้แล้วยังจะกลัวอะไรไม่เข้าท่า
“แกสุดยอดมากต้นหอม ไม่คิดเลยว่าแกจะแมนได้ขนาดนี้!” ไอ้แชมป์กอดผมแน่น ผมหัวเราะกับท่าทางตลกๆของมัน
“แมนอยู่แล้วบ้างเถอะ” ผมพูดติดตลก
“เหรอออ” ไข่ดาวกับปลาพูดพร้อมกัน มีการจิกหน้าใส่ผมด้วย
“เหลืออีกกี่ทีมวะ” ก้านถาม
“สี่ทีม รอบนี้คัดให้เหลือห้าทีมจากทั้งหมดสิบเอ็ดทีม” ผมบอกก่อนจะขอตัวเพื่อนเดินกลับไปที่ห้องเตรียมตัว จนกระทั่งถึงเวลาประกาศผลการแข่งขัน ทุกทีมจะต้องออกไปยืนบนเวที ผมจับมือซันเอาไว้ ไอ้ตอนเต้นก็ไม่ตื่นเต้นหรอก แต่ตอนนี้มือผมเย็นไปหมดแล้ว
สายตามองไปที่พี่ปืน สายตามั่นคงตรงให้ผมไม่สามารถละสายตาจากไปได้ พี่ปืนยิ้มให้ผมบางๆ ผมยิ้มตอบด้วยความเขิน
“เอาล่ะคะ ทุกทีมก็ได้แสดงฝีไม้ลายมือกันครับแล้ว ขอบอกเลยนะคะว่าน่าทึ่งมาก เหมือนกับว่าดิฉันกำลังดูภาพยนต์เรื่องสเต็ปอัพอยู่ยังไงยังงั้นเลย เวทีแทบลุกเป็นไฟ” พิธีก่อนสาวชื่อดังพูดขึ้นด้วยร้ำเสียงที่ตื่นเต้นไม่แพ้คนประกวดอย่างพวกผม
“นั่นสิครับ เห็นแล้วผมอยากจะลงไปกลิ้งบนพื้นให้ได้เหมือนพวกเขาบ้าง” พิธีกรหนุ่มสำทับทำเอาหลายคนฮาไปด้วย
“คณะกรรมการของเราบอกว่า ตัดสินยากมากจริงๆ เพราะแต่ละทีมเด็ดพอๆกัน ไม่มีใครน้อยหน้าใครเลยทีเดียว”
“จริงครับ ถ้าให้ผมเลือกคงลำบากใจแน่ๆ แต่ถึงยังไงเราก็ต้องมาประกาศกันแล้วครับว่าห้าทีมใดจะได้ผ่านเข้ารอบ”
แล้วซาวน์ดนตรีอันแสนตื่นเต้นก็ดังขึ้น เรามองหน้าก่อนกับเพื่อนในทีม แทบเกือบลืมหายใจ เรียกได้ว่าลุ้นจนตัวเกร็ง
“ทีมที่ผ่านเข้ารอบคือทีมดังต่อไปนี้...” พิธีกรชายหยุดไปนาน เสียงซาวน์เอ็ฟเฟคยังดังอยู่ต่อเนื่อง หัวใจผมเต้นแรงมาก แอบกลัวว่าจะไม่มีชื่อทีมติดหนึ่งในห้า
“ทีมแรกคือ...ทีมลูซิเฟอร์!” ทีมที่อยู่ข้างๆผมกระโดดตัวลอย ส่งเสียงดีใจดังลั่น ผมปรบมือให้กับพวกเขา มีบางคนเข้ามากอดผมผมก็ให้กอดแบบงงๆ เอ่อ สงสัยเขาคงคิดว่าผมเป็นเพื่อนเขามั่ง
“ทีมที่สองคือ...ทีมเดอะลีดด!”
ดะ...เดอะ...ลีด
ทีมผม
“เย้!!!!”
ผมกระโดดกอดซันแน่น ทั้งหัวเราะและร้องไห้ หูผมแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ไม่รู้ว่าประกาศทีมไหนไปบ้างแล้ว แต่ผมดีใจมาก ผ่านแล้ว ผ่านเข้ารอบแล้ว ผมทำได้แล้ว
“และทีมสุดท้ายที่ได้ผ่านเข้ารอบคือทีม...มิสเตอร์แบล็ค!”
ผมว่าแล้วว่ายังไงทีมของไมล์ก็ต้องได้เข้ารอบ คณะกรรมการวิจารณ์ข้อดีข้อเสียขอแต่ละทีม ซึ่งทีมผมไม่มีข้อติอะไรเลย มหัศจรรย์มาก ทีมของไมล์ก็เช่นกัน เหลือเวลาแค่อาทิตย์เดียวที่เราจะต้องฝึกซ้อมสำหรับรอบไฟนอล รอบนี้แหละหนักเพราะเราจะมีเวลาเตรียมตัวน้อย แต่ดีที่พวกผมคิดงานทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว
ลงจากเวทีได้ผมวิ่งเข้าหาพ่อกับแม่ก่อน แม่กับพ่อรุมหอมแก้มผมเสียยกใหญ่
“เก่งมากลูกแม่ เก่งที่สุด!”
“หนูทำได้แล้วพ่อจ๋าแม่จ๋า หนูทำได้แล้ว” ผมกระโดดดีใจน้ำตาไหลพราก พี่ปืนยืนอยู่ข้างหลังแม่ผม เราสบตากัน ไม่ต้องพูดอะไรแต่เราก็รู้ความหมาย
“มากอดทีสิไอ้ตัวยุ่ง” ผมผละจากแม่กอดแมทแน่น หอมแก้มแมททั้งซ้ายแหละขวา แมทก็หอมแก้มผม แอบเห็นพี่ปืนขมวดคิ้ว แต่ขอวันหนึ่งน่า เดี๋ยวนี้ผมไมได้กอดไม่ได้หอมแก้มพี่ชายสุดที่รักของผมเลย
“หนู ไปบอกเพื่อนนะๆลูกว่าเย็นนี้แม่จะเลี้ยงฉลอง ให้เขามาที่บ้านนะลูก”
“บ้านเราหรือบ้านพี่แมทอ่ะแม่” ผมถาม ไม่ได้กลับบ้านมานานมากแล้ว ลืมไปเลยว่าเคยมีบ้าน ฮ่าๆๆ
“บ้านเราสิลูก” แม่ลูบหัวผมเบาๆ
ผมผละไปหาเพื่อนๆในทีม บอกกับทุกคนว่าแม่ผมจะเลี้ยงฉลองที่บ้านผมเย็นนี้ ทุกคนตบปากรับคำว่าจะมา เราถ่ายรูปรวมกับเพื่อนของผมและเพื่อนของอื่นๆอยู่นานสองนาน กลับมาอีกทีแม่กับพ่อกลับไปเตรียมงานที่บ้านก่อน เหลือแค่พี่ปืนคนเดียว เพราะแมทเป็นคนขับรถพาพ่อกับแม่กลับ
“ให้” พี่ปืนยื่นดอกไม้ที่ไม่รู้ไปซื้อมาจากไหนให้ผม เป็นดอกกุหลาบขาวทั้งหมด ผมยิ้มกว้างแก้มแทบแตก รับดอกไม้มาถือ อยากจะจุ๊บพี่ปืนสักฟอด แต่แถวนี้คนเยอะ เกรงใจ
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มเขิน เดินตามพี่ปืนกลับมาที่รถ พอขึ้นรถได้ผมก็ประคองใบหน้าหล่อๆของพี่ปืนให้มองที่ผมคนเดียว แต่ก็ถูกสายตากรุ่มกริ่มมองตอบกลับมาจนอยากจะเบือนหน้าหนี
“แฟนใครครับ เก่งจัง”
โอ๊ยยยยย
วันนี้พี่ปืนจะน่ารักเกินไปแล้วนะ ผมจะละลายกับพี่ปืนเวอร์ชั่นนี้
เจอแบบนี้ หนูจะไม่ทน!!!
ผมทำใจแข็งกลบความอายแล้วหอมแก้มพี่ปืนไปที ปล่อยมือที่ประคองใบหน้าพี่ปืนลง กลับมานั่งก้มหน้ากับที่ไม่กล้ามองหน้าพี่ปืน ไม่งั้นผมต้องเป็นลมแน่ๆ
ในหัวผมนึกเพลงๆหนึ่งขึ้นมา เป็นเพลงของ avril lavigne ที่ชื่อว่า innocence ผมนั่งเงียบอยู่สักพักก่อนหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่ปืน พี่ปืนเหมือนจะรู้ว่าผมมองอยู่เลยหันมา มือหนาเอื้อมมาจับมือผมไว้ ผมสบตากับพี่ปืนก่อนจะร้องเพลงออกมา อยากให้พี่ปืนเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ ว่าผมมีความสุขมากแค่ไหน
Waking up I see that everything is OK (ตื่นขึ้นมา แล้วก็ได้เห็นว่าทุกๆอย่างนั้นยังปกติดี)
The first time in my life and now it's so great (เป็นครั้งแรกในชีวิตของฉัน และมันยอดเยี่ยมจริงๆ)
Slowing down I look around and I am so amazed (ฉันมองไปรอบๆอย่างช้าๆ และฉันก็ตื่นเต้นไปหมด)
I think about the little things that make life great (ฉันคิดถึงเรื่องเล็กๆที่ทำให้ชีวิตนี้น่าจดจำ)
I wouldn't change a thing about it (ฉันไม่อยากจะเปลี่ยนแปลงอะไรไปเลย)
This is the best feeling (มันคือความรู้สึกที่ดีที่สุดเลยนะ)
ไม่เคยมีความรักครั้งไหนที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวลอยอยู่บนปุยเมฆได้แบบนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะรักผมได้เท่าพี่ปืน ความรู้สึกในวันแรกที่ผมได้เจอกับพี่ปืนเป็นยังไง วันนี้มันไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ
This innocence is brilliant (ความไร้เดียงสานี้มันงดงามจริงๆนะ)
I hope that it will stay (ฉันหวังว่ามันจะคงอยู่อย่างนี้ตลอดไป)
This moment is perfect (ช่วงเวลานี้มันสมบูรณ์แบบจริงๆ)
Please don't go away (ได้โปรดอย่าจากฉันไปเลย)
I need you now (ฉันต้องการเธอนะ ในตอนนี้)
And I'll hold on to it (และฉันจะยึดติดกับมันไปตลอดกาล)
Don't you let it pass you by (อย่าปล่อยให้มันหลุดมือเธอไปล่ะ)
มือของเราที่จับกันกระชับแน่นขึ้น เหมือนเป็นคำสัญญาจากพี่ปืนว่าจะไม่มีวันปล่อยมือผม จะอยู่กับผมแบบนี้ไม่เรื่อยๆ และผมก็จะไม่ปล่อยมือจากพี่ปืนเช่นกัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
It's a state of bliss, you think you're dreaming (มันคือช่วงเวลาแห่งความสำราญ เหมือนกับฝันไปเลยล่ะ)
It's the happiness inside that you're feeling (มันคือความสุขภายในที่เธอกำลังรู้สึก)
It's so beautiful it makes you wanna cry (มันงดงามจนแทบทำให้ร้องไห้ได้เลยแหละ)
น้ำตาผมไหลลงมา ขยับริมฝีปากร้องเพลงที่เจือด้วยเสียงสะอื้นนิดๆ พี่ปืนหันมาสบตากับผมบ่อยครั้งสลับกับมองถนน ใบหน้าที่มันจะเรียบนิ่ง แต่ทว่าตอนนี้พี่ปืนยิ้มไม่หุบ ผมดีใจที่เป็นคนที่ทำให้พี่ปืนยิ้ม มือที่จับมือผมละออกเช็ดน้ำตาให้ผมแผ่วเบาก่อนจะจับมือผมไว้ไม่ห่าง
This innocence is brilliant (ความไร้เดียงสานี้มันงดงามจริงๆนะ)
I hope that it will stay (ฉันหวังว่ามันจะคงอยู่อย่างนี้ตลอดไป)
This moment is perfect (ช่วงเวลานี้มันสมบูรณ์แบบจริงๆ)
Please don't go away (ได้โปรดอย่าจากฉันไปเลย)
I need you now (ฉันต้องการเธอนะ ในตอนนี้)
And I'll hold on to it (และฉันจะยึดติดกับมันไปตลอดกาล)
Don't you let it pass you by (อย่าปล่อยให้มันหลุดมือเธอไปล่ะ)
มือที่แสนอบอุ่นของผู้ชายตรงหน้านี้ ผมจะไม่ปล่อยให้มันหลุดมือ
“I love you”
“I love you too”
กลับมาถึงบ้านแมท ผมก็เก็บของเตรียมไปนอนที่บ้านตัวเอง ก่อนจะขับรถไปที่บ้านของผม ระหว่างทางผมให้พี่ปืนแวะซื้อเค้กเพราะอยากกิน ถึงร้านผมลงไปซื้อคนเดียว พี่ปืนรออยู่บนรถ ได้เค้กนมสดมาก้อนหนึ่งและเครปเค้กอีกก่อน ที่จริงทำเองก็ได้ แต่ผมขี้เกียจ
ตอนเดินออกจากร้านขายเค้ก ผมเห็นไมล์ยืนคุยกับใครไม่รู้ แล้วเขาก็เดินขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไป รถคันที่ไมล์ขับ...มันคันเดียวกับคันที่ขับรถปาดหน้าผม ผมจำป้ายทะเบียน สีและทรงของรถได้แม้ว่าจะเห็นแค่แวบเดียวก็ตาม ผมความจำดีมาแต่ไหนแต่ไร เห็นอะไรแค่แวบเดียวก็จำได้แล้ว ไม่มีทางพลาดแน่ๆ
มือที่ถือถุงเค้กกำแน่น ทำไมต้องเล่นวิธีสกปรกด้วย แบบนี้มันเกินไปแล้ว
ผมสาบานกับตัวเอง...ผมจะต้องชนะมันให้ได้!!!
…………………………….
เอาแล้ววววๆๆๆ
แต่ตอนนี้ทำเอาเขินมาก อ๊ากกกก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
