♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 55
I want to live like every breath matters
ผมอยากจะใช้ชีวิตทุกลมหายใจให้คุ้มค่า
[Puen talks]
“พี่ปืน” ต้นหอมเดินออกมาจากห้องนอน ตายังลืมไม่ขึ้นเลย มือเกาพุงจนขึ้นรอยแดง ทั้งร่างมีแต่กางเกงนอนขาสั้นเท่านั้น ผมตื่นตั้งแต่เช้ามานั่งทำงานส่ง เห็นว่าเมื่อคืนต้นหอมนอนดึกเพราะมัวแต่ซ้อมเต้นเลยไม่ได้ปลุก ที่ตื่นนี่คงจะหิว เดินมาถึงก็แทรกตัวนั่งลงบนตักผม สองแขนกอดเอวผมไว้แน่นและซบหน้ากับไหล่เหมือนแมวน้อยขี้เซา
“จะตื่นหรือจะนอน” ผมถามด้วยความเอ็นดู ดูท่าว่าจะหลับอีกรอบ ตัวเย็นเฉียบเพราะตากแอร์ในห้อง เมื่อคืนไม่ยอมใส่เสื้อนอน บอกว่าร้อน คงเป็นเพราะซ้อมเต้นแล้วเหงื่อออกเยอะมาก อาบน้ำเสร็จก็กระโจนลงเตียงนอนทั้งอย่างนั้น เป็นผมที่จับต้นหอมปะแป้งใส่กางเกง พอจะใส่เสื้อก็ร้องว่าไม่เอาลูกเดียว
“ขอนอนอีกแปบนะ” ต้นหอมพูดเสียงยานๆ ผมดันโต๊ะกระจกที่มีโน๊ตบุ๊ควางอยู่ออกห่างจากตัว ยืดขาข้างหนึ่งออก โอบเอวเด็กบนตักกันไว้ไม่ให้หล่นลงไปกับพื้น ปล่อยให้นอนไปอีกสักแปบ นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่าเอง เขามีนัดซ้อมเต้นตอนสิบโมง กว่าจะซ้อมเสร็จก็สองสามทุ่มนู่นแหละ เป็นอย่างนี้ทุกวัน ยิ่งใกล้วันแข่งรอบชิงยิ่งซ้อมหนักชนิดว่าไม่พักผ่อน ช่วงนี้ต้นหอมโดดเรียนบ่อยด้วย แต่เขาไปแจ้งอาจารย์เอาไว้แล้วว่ามีเหตุจำเป็น ก็ไม่เห็นว่าจะมีอาจารย์คนไหนว่าอะไร จะว่าได้ยังไงล่ะครับ เทอมที่แล้วได้เอมาทุกวิชา เต็มร้อยเกือบทุกวิชาด้วย ที่ไม่เต็มก็อยู่ที่ เก้าสิบแปด เก้าสิบเก้า ไม่รู้ว่าเรียนยังไง ฉลาดเหลือเกิน เพราะงั้นเลยไม่มีอาจารย์คนไหนว่าที่เขาขาดเรียน
พอประมาณแปดโมงกว่าๆผมก็ปลุกต้นหอมให้ไปอาบน้ำ อิดออดทำท่าจะไม่ยอมตื่น สงสารเหมือนกันครับ ตัวแค่นี้แต่อึดใช่เล่น แน่นอนว่าผมรู้ดีกว่าเด็กคนนี้อึดแค่ไหน
“จะไม่ไปซ้อมหรือไง” ผมถาม หยิบขี้ตาออกให้อย่างเบามือ ผมฟูไปหมด ไม่อยากจะบอกว่าต้นหอมไปทำสีผมสีใหม่มาอีกแล้ว ผมล่ะกลัวผมเขาร่วงหมดหัวเสียจริง คราวนี้ไปทำสีเทาอมฟ้าอย่างที่บอกว่าอยากจะทำ หน้าเลยยิ่งดูขาวเข้าไปใหญ่
“ไป...แต่เหนื่อยอ่ะ”
“หยุดไหม”
“ไม่เอา อื้อออออ ขี้เกียจ!” ต้นหอมบิดขี้เกียจจนผมกลัวเขาจะเอวเคร็ด ก่อนจะลุกจากตักผมเจ้าตัวก็หอมแก้มผมทั้งสองข้าง พอผมจะจูบก็ส่ายหน้าหนี
“ไม่เอา ยังไม่ได้แปรงฟัน” ยิ้มแป้นแล้วก็เดินเข้าห้องไปอาบน้ำ พูดเหมือนผมไม่เคยจูบเขาตอนที่ยังไม่ได้แปรงฟันอย่างนั้นแหละ ออกจะบ่อยไปที่ผมแอบจูบตอนต้นหอมยังไม่ตื่น ก็ขี้เซาซะขนาดนั้นจะไปรู้สึกตัวอะไร
ผมลุกขึ้นไปทำอาหารเช้าง่ายๆให้ต้นหอมกิน ปกติเขาจะเป็นคนทำ แต่ช่วงนี้เห็นเขาเหนื่อยแล้วสงสาร ผมเลยเป็นคนทำเอง จัดการปิ้งขนมปัง ทอดไข่ดาว ไส้กรอก แฮมและเบคอน ทำไข่ลวกให้อีกฟอง แรกๆไม่ยอมกิน ต้นหอมไม่ค่อยชอบกินอะไรไม่สุก แต่เจอผมบังคับเข้าหน่อย เดี๋ยวนี้เลยกินได้
“หิวแล้วๆๆ” แต่งตัวเสร็จก็รีบวิ่งเข้ามาในครัว ผมวางจานอาหารเช้าไว้ที่ตรงหน้าเขา รินนมกับน้ำส้มให้อีกอย่างละแก้ว ต้นหอมยิ้มตาหยี ชอบนักล่ะให้ผมคอยเอาใจ ผมนั่งลงข้างๆต้นหอม ปริมาณอาหารในจานผมน้อยกว่าต้นหอม เพราะผมไม่ต้องการพลังงานมากนัก ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยกินข้าวเช้า ตั้งแต่คบกับต้นหอมเขาก็บังคับให้ผมกินข้าวเช้าด้วยตลอด สำหรับผม กาแฟแก้วเดียวก็อยู่แล้ว
“เหนื่อยไหม” ผมถามด้วยความเป็นห่วง วันก่อนไม่รู้ซ้อมกันอีท่าไหน ตรงเอวเขียวเป็นจ้ำเลยวงใหญ่ เข้าใจเลยว่าทำไมก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ต้นหอมไม่ยอมให้เต็น ก็เล่นตัวเขียวเป็นจ้ำกลับมาทุกวัน
“เหนื่อย แต่หนูทนได้ อีกไม่กี่วันก็จะแข่งแล้ว ถึงเหนื่อยยังไงก็อยากจะทำให้ดีที่สุด”
ผมเชื่อว่าเขาจะต้องทำได้ ไม่มีอะไรที่คนอย่างต้นหอมทำไมได้ เด็กคนนี้มีความมั่นใจเต็มร้อย เผลอๆก็เกินร้อยด้วยซ้ำ ถ้าลองตั้งใจจะทำอะไรแล้ว ก็ไม่มีทางพลาด ขนาดผมยังตกหลุมพลางที่เขาขุดไว้เลย ทั้งที่ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าตัวเองจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วนี่ยังไง ตอนนี้ผมหลงเขาหัวปรักหัวปรำแล้ว แต่ผมไม่บอกเขาหรอก เก็บไว้แบบนี้แหละ แค่นี้ก็ดื้อจะแย่ล่ะ ขืนรู้มากจะได้ใจไปกันใหญ่
เก้าโมงกว่าผมก็ขับรถไปส่งต้นหอมที่สตูดิโอซ้อมเต้น ไปส่งเสร็จกะว่าจะกลับไปทำงานต่อที่ห้อง รอเวลาต้นหอมเลิกซ้อมแล้วค่อยไปรับ แต่คิดอีกที ผมแวะซื้ออาหารเที่ยงเข้าไปให้เขาก่อนดีกว่า เด็กพวกนี้ชอบซ้อมจนลืมเวลากินข้าว และก็ขี้เกียจไปหาอะไรกิน ก็มักจะกินข้าวที่เซเว่นเพื่อไม่ให้เสียเวลามากเกินไป
ผมซื้อไปเผื่อคนอื่นในทีมต้นหอมด้วย จากนั้นก็ขับรถกลับมาที่สตูดิโอ ก่อนขึ้นไปหาต้นหอมผมแวะเซเว่นซื้อขนมและเครื่องดื่มอีกนิดหน่อย
“การแข่งรอบหน้าเอาไงวะ”
“ช่างมัน ยังไงเราก็ชนะ”
“แล้วไอ้เด็กที่ชื่อต้นหอมล่ะ”
ผมกำลังจะไปจ่ายเงิน แต่ดันได้ยินชื่อของต้นหอมออกจากปากใครบางคนเสียก่อน ผมยืนนิ่งอยู่ที่เดิม รอฟังว่าพวกมันจะพูดว่าอะไร แล้วพวกมันเกี่ยวอะไรกับต้นหอม
“ในเมื่อบอกให้มาอยู่ทีมเดียวกันดีๆก็ไม่ยอม ขู่ด้วยการขับรถตัดหน้าแล้วก็ยังไม่เลิกอวดดี เห็นทีต้องเอาให้หนักขึ้น”
ขับรถตัดหน้า?
ทำไมผมไม่รู้...หรือว่าจะเป็นก่อนหน้าการแข่งรอบที่แล้วที่ต้นหอมยืมรถผมไปใช้ แต่ทำไมเขาไม่บอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น หรือว่าไม่รู้ว่ามีคนคิดไม่ดีด้วย
“จะดีเหรอวะไอ้ไมล์ กูว่าอย่าดีกว่า...เล่นกันตามกติกาเถอะวะ”
“หึหึ กูก็ไม่ได้จะทำอะไร แค่จะสั่งสอนว่าอย่ามาทำเป็นเก่งคนอย่างกู”
“งั้นมึงมาเจอกับกูก่อนไหม” ผมเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับไอ้คนที่ชื่อไมล์ มันมองหน้าผมอย่างหาเรื่อง ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างยียวน ผมกระชากคอเสื้อมันออกมาจากเซเว่น ผู้คนที่เห็นต่างมองมาด้วยความอยากรู้ ผมพามันไปที่ซอกตึกลับสายตาคน เพื่อนมันเดินตามมาด้วย
“มึงเป็นใคร อ่อ...แฟนไอ้เด็กนั่นสินะ” ไอ้ไมล์พูดแล้วยิ้มกวนตีน ผมหมดความอดทนชกหน้ามันไปแรงๆหนึ่งที
“เฮ้ยพี่! ใจเย็นก่อน!” เพื่อนมันรั้งแขนผมที่จะชกหน้าไอ้ไมล์อีกครั้งเอาไว้ ผมยกขาถีบเพื่อนมันเต็มแรงจนไอ้เด็กนั่นหงายหลังลงไปกับพื้น
“อย่ามายุ่ง ไม่งั้นจะเป็นมึงที่เจ็บตัว” ผมพูดก่อนจะหันมามองหน้าไอ้ไมล์ที่ผมกำรอบคอมันเอาไว้อยู่ มันตัวโตกว่าต้นหอมก็จริง แต่มันก็ชื่อว่าตัวเล็กกว่าผมอยู่ดี ในกระชากแขนผมออกจากคอมัน แล้วทำท่าจะยกเท้าเตะผม แต่ผมชิงเตะที่หัวเขามันก่อน มันทรุดลงกับพื้นแล้วสบถไม่เป็นคำ ผมชกหน้ามันอีกรอบโทษฐานที่มันเกือบทำให้ต้นหอมรถชน ผมไม่รู้ว่าวันนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ถ้ามันทำอย่างที่พูดแล้วต้นหอมเป็นอะไรขึ้นมา ผมฆ่ามันแน่รับรองได้!
“มึงมันสวะ! กลัวแข่งแพ้หรือไงถึงได้เล่นสกปรกอย่างนี้ แล้วต้นหอมไปทำอะไรให้มึง ทำไมต้องทำร้ายแฟนกูด้วยฮะ!!!” ผมเตะมันอีกที กระชากคอเสื้อมันเข้ามา เพื่อนมันจะเข้ามาห้าม ผมเลยชกเพื่อนมันไปอีกที แม่งเลวพอกัน ไม่คิดจะห้ามเพื่อน เล่นสกปรกเพราะอยากจะเอาชนะ มันจะไปทำกับใครผมไม่ว่าหรอกนะ แต่มันมาทำกับแฟนผม เรื่องนี้ยอมไม่ได้!
“เรื่องของกู ไม่เกี่ยวกับมึง!” ไอ้ไมล์มันตะโกนเดือดดาน ทั้งที่ตอนนี้มันก็แทบเอาตัวไม่รอด ผมชกมันไม่ยั้งจนเพื่อนมันร้องไห้ขอให้ผมปล่อยไอ้ไมล์ไป ผมเลยกระทืบเข้าที่หัวเข่ามันอีกที
“นี่สำหรับที่มึงขับรถตัดหน้าแฟนกู ถ้าเกิดอะไรกับแฟนกูหรือคนในทีมอีกล่ะก็ กูไม่เอามึงไหวแน่ และอย่าคิดว่าคนอย่างกูไม่กล้า เพราะคนอย่างกูชอบซึ่งๆหน้า ไม่ใช่หมาลอบกัดแบบมึง ถ้าคิดว่าแน่จริงก็เอาชนะในวันแข่งให้ได้ ถ้าพวกมึงเล่นตุกติดหรือเล่นสกปรกเมื่อไหร่ กูจะทำให้มึงกลับไปเต้นไม่ได้อีกตลอดชีวิต!!!”
พลั๊ก!
“เข้าใจที่กูพูดไหม!!!”
“...” มันเม้นปากจ้องผมจนตาจะถลนออกมา ผมต่อยมันอีกที มันไอออกมาเป็นเลือด ผมจะไม่ใช้ความรุนแรงถ้ามันไม่คิดจะทำร้ายคนที่ผมรักก่อน
“กูถามว่าเข้าใจไหม!”
“เออ!” มันยอมในที่สุด ผมหันไปหาเพื่อนมันที่ตัวสั่นงกๆ
“ดูเพื่อนมึงด้วย ถ้าคิดจะเล่นสกปรกอีกล่ะก็ กูเอาตาย!”
ผมเตะมันจนตัวงออีกทีทิ้งท้าย คิดแล้วโมโหอยากจะฆ่าแม่งจริงๆ ผมเดินกลับไปที่เซเว่น ตะกร้าของๆผมยังวางอยู่ที่เดิม ผมหยิบไปจ่ายตังค์แล้วเดินขึ้นสตูดิโอ ต้นหอมที่กำลังซ้อมเต้นอยู่หันมาเหลือบมองผมนิดหน่อย แต่ก็ยังเต้นต่อไปจนกระทั่งจบเพลง
“พี่ปืน...เอ๊ะ! มือพี่ไปโดนอะไรมา” ต้นหอมคว้ามือผมไปดู เมื่อกี้ผมแวะล้างมือแล้ว แต่ยังมีรอยแดงอยู่
“ไม่มีอะไรหรอก พี่ซื้ออาหารกลางวัน เครื่องดื่มและขนมมาไว้ให้ จะได้ไม่ต้องออกไปหาอะไรกินข้างนอก” ผมส่งของให้ต้นหอม เขายิ้มให้ผมพร้อมกับรับของในมือเอาไปวางไว้ที่มุมห้อง
“ไม่เห็นต้องลำบากเลย หนูซื้อข้าวเซเว่นกินก็ได้” ถึงปากจะบอกว่าได้ แต่ผมรู้ว่าต้นหอมไม่ชอบกินอาหารกล่อง
“ไม่ลำบากสักนิด ไปซ้อมต่อเถอะ เดี๋ยวพี่รอ” ผมเดินไปนั่งที่มุมห้อง ต้นหอมมองตามผมงงๆ แต่ผมคงไม่กลับห้องแล้ววันนี้ เป็นห่วงกลัวว่าต้นหอมจะโดนทำร้าย เหตุการณ์เมื่อกี้ทำเอาผมกลัวจนใจสั่น กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรจนไม่กล้าให้อยู่ห่างสายตา
“รอทำไมอ่ะ หนูซ้อมเต้นนานนะ งานพี่ปืนยังไม่เสร็จเลย กลับไปก่อนก็ได้ พอเลิกแล้วเดี๋ยวหนูโทรหา” ต้นหอมนั่งยองๆตรงหน้าผม คนอื่นยังคนซ้อมเต้นกันอยู่
“ไปซ้อมเถอะ พี่รอได้ ส่วนงานก็ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ” ยังไงผมก็ไม่กลับหรอกครับ ไม่ไว้ใจใครทั้งหน้าตอนนี้
“เอางั้นเหรอ หนูเกรงใจ” ต้นหอมจับมือผมเขย่าเบาๆ
“จะเกรงใจทำไม ไปซ้อมได้แล้ว เพื่อนรอ” ผมบีบมือนุ่มเบาๆ ต้นหอมถึงได้ยอมกลับไปซ้อม แต่ก็ไม่วายหันมามองผมเหมือนเป็นห่วง จะห่วงทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย ก็แค่นั่งรอ ไม่ได้ไปรบ
อยากจะถามเหมือนกันเรื่องที่ไอ้ไมล์มันขับรถตัดหน้า ต้นหอมรู้หรือเปล่า และอยากถามว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกผม แต่ถึงไม่บอกก็พอเดาได้ว่าทำไมเขาไม่เล่าให้ผมฟัง คงกลัวว่าผมจะเป็นห่วง แต่ตอนนี้คงไม่ทันล่ะ
มาคิดๆดูแล้ว ผมเองก็แย่ที่ไม่ดูแลต้นหอมให้ดีพอ คราวหน้าคงปล่อยให้ขับรถเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าไอ้เด็กไมล์มันจะย้อนกลับมาเล่นงานต้นหอมไหม แต่ผมจะปกป้องเขาเอง จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรต้นหอมได้อีกเป็นอันขาด ตัวก็เล็กแค่นี้จะไม่สู้อะไรใครได้ ใจหนึ่งก็นึกโมโหต้นหอมที่มีอะไรไม่ยอมพูด แต่อีกใจก็เป็นห่วงเหลือเกิน บอกตัวเองว่าเขายังเด็กนัก คงต้องค่อยๆสอนกันไป ไม่เป็นไร ผมมีเวลาทั้งชีวิตที่จะคอยสอนและดูแลเขา
แล้ววันที่ต้นหอมแข่งเต้นรอบชิงก็มาถึง คราวนี้ได้เต้นเป็นทีมแรก ทุกคนดูตื่นเต้นกันมาก รอบนี้พ่อกับแม่ต้นหอมไม่ได้มาเชียร์ด้วยตนเองเพราะติดงานกระทันหัน แต่เมื่อคืนก็เฟสไทม์คุยกันแล้ว ต้นหอมก็ไม่งอแงเข้าใจดี
“ตื่นเต้นๆๆๆ” ต้นหอมกระโดดไปอยู่อยู่ข้างๆผม อีกครึ่งชั่วโมงก็ได้เวลาแข่งแล้ว ผมเหลือบเห็นไอ้ไมล์อยู่ไม่ไกล มันมองหน้าผมด้วยความเครียดแค้น ยังดีที่มันไม่กล้ามายุ่งกับต้นหอมอีก ไมงั้นไม่จะไม่มีโอกาสได้โผล่หน้าเข้ามาในงานนี้แน่ๆ เรื่องนี้ผมบอกไอ้แมทและพวกไอ้เวฟไว้ด้วย พวกมันจะได้ช่วยดูแลเด็กน้อยของผม ต้นหอมเองก็ดูจะแปลกใจไม่น้อยที่ผมดูแลเขาดีกว่าปกติเกินไป เพราะผมแทบไม่ปล่อยให้คลาดสายตา ถ้าผมไม่ว่าง ไอ้แมทก็จะเป็นคนดูแลต้นหอมแทน
ผมพาต้นหอมไปห้องน้ำ ต้นหอมดูจะงงไม่น้อย บอกว่าตัวเองไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำ ผมก็ไม่ได้พามาเข้าห้องน้ำเสียหน่อย แค่อยากให้กำลังใจก็แค่นั้น
“เอ๋ พี่ปืนจะเข้าห้องน้ำเหรอ ให้หนูออกไปรอข้างนอกไหม” ต้นหอมทำหน้าฉงนเมื่อเห็นผมล็อคประตูห้องน้ำ ผมเชยคางต้นหอมขึ้นสบตา วันนี้เจ้าเด็กดื้อน่ารักและก็หล่อมาก ผมสีเทาอมฟ้าตัดกับชุดเต้นสีน้ำเงินเข้ม ผมถูกเซตอย่างดี เปิดหน้าผากและใบหน้า ขับเน้นวงหน้าให้ดูโดดเด่น ไหนจะกรีดตาแบบเชี่ยวๆนั่นอีก ลุคแบบนี้เท่าเอาผมแทบคลั่ง อยากจะกักตัวเอาไว้ในห้องไม่ให้ใครเห็น
ผมจรดริมฝีปากลงบนปากต้นหอม มือประคองใบหน้าเล็กเอาไว้แผ่วเบา ผมไม่ได้จูบล้ำลึก แค่แตะเบาๆแต่ย้ำอยู่หลายครั้ง แนบชิดค้างเอาไว้ ต้นหอมวางมือบนบ่าผม เราผลัดกับจูบไปมาไม่หยุดสลับกับหอมแก้มใส คลอเคลียใกล้ชิดพอให้รู้สึกดี
จุ๊บ ~
“หายตื่นเต้นไหม” ผมกระซิบถามชิดริมฝีปากอิ่มฉ่ำน้ำ
“หายอะไรเล่า ตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิมอีก” ต้นหอมอมยิ้มบ่นงุงงิบ
“ทำให้ดีที่สุดนะ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ต้นหอมก็เก่งที่สุด”
“ครับ หนูจะทำให้ดีที่สุด” ยิ้มหวานๆที่ผมแสนหวงนักหวงหนา แต่ก็ไม่เคยเอ่ยปากห้ามให้ยิ้มกับใครที่ไหน เพราะมันคือความสดใสของเจ้าตัว เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เขาทำหน้าบึ้งตึง ถึงหลายคนจะได้เห็น แต่คงไม่มีใครได้ครอบครองอย่างผม
ห้ามใจไม่ไว้เลยต้องก้มลงไปชิมความหวานอีกครั้ง เด็กในอ้อมแขนก็ไม่เคยห้ามปรามผมเลยสักครั้ง มีแต่ร่วมมืออย่างขยันขันแข็ง แค่คิดว่าก่อนหน้านี้จะมีใครบ้างที่เคยได้ลิ้มลองความหวานนี้ ก็แทบอยากจะวิ่งเข้าไปกระทืมบนแล้ว แต่อดีตก็คืออดีต ไม่มีอะไรต้องใส่ใจ แต่ปัจจุบันนี้ต้นหอมเป็นของผมก็พอ
ได้เวลาการแข่งขัน ผมปล่อยให้ต้นหอมไปรวมอยู่กับเพื่อนๆ ส่วนผมไอ้แมทและมินก็ไปนั่งรอดูการแข่งขันที่หน้าเวที ได้ที่หลังแถวหน้าสุด มินทำหน้าที่อัดวีดีโอเอาไว้
“ไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหมวะ” ไอ้แมทก้มลงกระซิบกับผม
“อืม ไม่มี” ผมกับมันเป็นห่วงว่าไอ้ไมล์จะเล่นตุกติกในช่วงนาทีสุดท้าย แต่เท่าที่ดูก็ไม่มีอะไร เพื่อนไอ้ไมล์อีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ดูจะเกรงๆผมไม่น้อย
การแข่งขันเริ่มต้นขึ้น ทีมต้นหอมเต้นทีมแรก ผมอดภูมิใจในตัวเขาไม่ได้ ตอนเด็กๆพ่อกับแม่เลี้ยงยังไงนะ โตมาถึงได้เป็นเด็กที่เก่งแล้วก็น่ารักแบบนี้ ถึงแม้ว่าไอ้แมทเองก็เลี้ยงต้นหอมมาเหมือนกัน แต่ผมไม่คิดจะขอบใจมันหรอก ผมยังคงรู้สึกตงิดๆทุกครั้งที่ต้นหอมเข้าไปอ้อนไอ้แมท ทั้งที่อ้อมผมก็ได้ อยากได้อะไรก็ให้หมด ไม่เห็นจะต้องไปอ้อนไอ้แมทเลย
วันนี้ต้นหอมทำได้ดีมาก ตลอดเวลาที่ผมไปเฝ้าตอนที่ต้นหอมซ้อมเต้น เขาดูกังวลจนเต้นผิดเต้นถูก แต่วันนี้ใบหน้าเขามีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ทุกท่วงท่าแข็งแกร่งและดุดัน ผมเคยคิดว่าคนอย่างต้นหอมไม่น่าทำอะไรแบบนี้ได้ เพราะภายนอกดูบอบบางถึงเพียงนั้น แต่ภายใต้ความบอบบางที่ดูเหมือนจะอ่อนแอ กลับซ่อนความเข้มแข็งเอาไว้
ผมมองดูต้นหอมตาแทบไม่กระพริบ ไม่อยากพลาดอะไรไปแม้สักวินาทีเดียว จนกระทั่งการแสดงจบ ทุกคนต่างปรบมือให้ทีมของต้นหอม ผมยิ้มอ่อนๆ ทำได้ดีมากๆ สมกับที่พยายามมาหลายวัน ผมนั่งดูการแสดงจนกระทั่งถึงทีมไอ้ไมล์ แรกๆก็ดี เพราะพวกมันก็มีฝีมือกันอยู่แล้ว แต่พอถึงจังหวะที่มันต้องโชว์เดี่ยวกับพลาด หลายคนตื่นตกใจ แต่การแสดงก็ดำเนินต่อไปได้ ผมเห็นแววตาที่เครียดแค้นของมัน แต่ใครจะไปสนใจ มันทำคนที่ผมรักก่อน ก็สมแล้วที่มันจะโดนเล่นงานกลับบ้าง
แล้วก็ไม่ผิดหวัง ทีมต้นหอมชนะ เขาวิ่งเข้ามากอดผม ร้องไห้เสียใหญ่โต
“ฮืออออ พี่ปืน หนูชนะแล้ว ชนะแล้ว!”
“พี่รู้ๆ” ผมลูบหลังปลอบเด็กขี้แยจนหยุดร้อง ก่อนจะปล่อยตัวต้นหอมให้ไปรวมกับเพื่อนๆในทีม ผมเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนี้ ยืนมองความสำเร็จ และเป็นคนที่จะคอยสนับสนุนทุกอย่าง เขามีความสุข ผมก็มีความสุข ไม่ว่าต่อจากนี้เขาจะทำอะไร ผมก็จะเป็นอีกหนึ่งแรงที่คอยช่วยเหลือ ในเมื่อพ่อและแม่ต้นหอมไว้วางใจให้ผมดูแลเขา ก็ไม่อยากจะทำให้ผิดหวัง
ตกกลางคืนผมก็ให้รางวันคนเก่งของผมตลอดทั้งคืน กอดเอาไว้แนบอดอย่างทะนุถนอมด้วยความรัก ไม่ยอมให้ห่างกายไปไหน เฝ้าแสดงให้ต้นหอมเห็นว่าผมรักเขามากจนไม่ไหนไม่รอด ไม่แคล้วคงได้อยู่กับเด็กคนนี้จนตาย
ความรักคงไม่ดีขนาดนี้....ถ้าผมไม่มีต้นหอม
คนรักของผม
การแข่งขันจบลงแล้ว แต่ต้นหอมก็ยังไงไปซ้อมเต้นกับเพื่อนเหมือนเดิม ช่วงนี้เขาดูสดใสกว่าเดิมมาก ทำเอาทั้งผู้หญิงและผู้ชายมาก้อล้อก้อติดจนน่าหงุดหงิด ต้นหอมฉลาดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้ ดูไม่ออกว่าใครเข้าหาด้วยจุดประสงค์อะไร เอาแต่พูดว่าเพื่อนกันๆจนผมเลิกใส่ใจ
เพื่อนก็เพื่อน!
วันหยุดสุดสับดาห์นี้ผมเลยพาต้นหอมออกเที่ยวต่างจังหวัด พาไปปีนป่าหลักหนีความวุ่นวาย ผมขับรถมาเอง แวะเที่ยวในหลายๆที่ตลอดเส้นทาง ไม่มีจุดหมาย แวะไปเรื่อย สาเหตุหนึ่งคือผมมาถ่ายภาพส่งโปรเจคจบ รุ่นผมมีจบอยู่เกือบยี่สิบคน ถ้าส่งงานชิ้นนี้ผ่านก็เป็น และผลงานของคนที่ผ่านจำนวนห้าคนจะได้ขึ้นแสดงโชว์ที่หอศิลป์ของมหาวิทยาลัย
พักนี้ต้นหอมเริ่มแต่งนวนิยาย เพราะเจ้าตัวชอบอ่านหนังสือและดูหนัง คงไม่ยากที่จะทำ และผมเห็นว่าเขามีความสุขดี การมาเที่ยวในครั้งนี้ ต้นหอมก็ถือได้ว่าเปลี่ยนบรรยากาศไปด้วย
“พี่จะเดินเข้าไปในป่าหน่อย ไปด้วยกันไหม” ผมถาม ที่นี่เป็นอุทยานแห่งชาติ มีบ้านพักให้พักเพราะแม่ผมรู้จักกับคนที่ดูแล เลยได้บ้านพักแบบง่ายๆ
“ไม่ครับ ตอนนี้สมองแล่นมาก อยากแต่งให้จบตอนก่อน” ต้นหอมนั่งเขียนนิยายอยู่ตรงโต๊ะริมชานระเบียงของบ้านพักในอุทยาน
“ก็ได้ เดี๋ยวพี่มานะ”
ผมเดินเข้าไปในป่าคนเดียว หัวข้อที่ได้คือ ‘เหมือนฝัน’ ผมเดินห่างออกมาจากบ้านพัก หันหลังกลับมองต้นหอมที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มือก็เขียนนิยายไม่หยุด ผมยกกล้องขึ้นก่อนจะกดชัตเตอร์หลายๆครั้ง ยกยิ้มมุมปากแล้วก็หันหลังเข้าป่า
บ่ายคล้อยผมกลับมาที่พัก ต้นหอมฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะ ผมค่อยๆหยิบสมุดที่เขานอนทับมาเปิดอ่าน ก่อนจะยกยิ้ม ภาษาและสำนวนที่เขาเขียนจัดได้ว่าดี ถ้าเขารู้ว่าผมแอบอ่านจะต้องงอนแน่ๆ เพราะเจ้าตัวไม่ยอมให้ผมได้อ่านเลย เก็บไว้เป็นความลับนะครับทุกคน
“ต้นหอม...” ผมเรียกต้นหอมจนเขารู้สึกตัว
“หืม?” ท่าทางงัวเงียเพราะยังตื่นไม่เต็มตา
“ไปดูพระอาทิตย์ตกดินกันไหม” ผมถาม ต้นหอมตาสว่างทันที พยักหน้าหงึกหงัก ผมเลยไล่ให้ไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น
เส้นทางในป่าค่อนข้างเดินลำบาก ผมกระชับมือต้นหอมเอาไว้ให้มั่น ผมที่เดินมาก่อนแล้วย่อมชินทาง ต้นหอมดูจะตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเมื่อเห็นน้ำตก แต่ช่วงนี้ไม่ใช่หน้าน้ำ เลยไม่ค่อยมีน้ำเยอะมากนัก แต่ความเป็นธรรมชาติก็ยังสายงาม ปีนขึ้นไปอีกสักพักก็มาถึงลานกว้าง ผมพาต้นหอมเดินไปที่จุดชมวิวพระอาทิตย์ตก แต่เมื่อตะกี้ผมเดินไปสำรวจที่ใกล้ๆ มีอีกมุมที่เห็นพระอาทิตย์ตกเหมือนกัน และเงียบกว่า วิวสวยกว่า
“ถ้าตกลงไปจะทำยังไงเนี่ย” ต้นหอมเกาะแขนผมแน่นเพราะกลัวตกลงไป
“อย่ามองไปข้างล่างสิ มองไปข้างหน้า” ผมชี้นิ้วไปที่เส้นขอบฟ้า พาต้นหอมไปยืนอยู่ตรงพื้นเรียบๆ ผมยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังต้นหอม ถือกล้องถ่ายภาพไปเรื่อยๆ รอจนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มตกดิน มีนักท่องเที่ยวคนอื่นมาดูพระอาทิตย์ตกดินเหมือนกัน แต่อยู่ห่างออกไป ไม่มีใครมาตรงจุดที่ผมยืน เพราะมันมีพื้นที่น้อยและค่อนข้างอันตราย เพราะอย่างนั้นเจ้าหน้าที่เลยไม่ได้ใช้ตรงนี้เป็นจุดชมวิว
“สวยจังเลยพี่ปืน พระอาทิตย์กลมโตยังกับไข่แดงแหน่ะ” ต้นหอมทำหน้าเคลิ้มไปกับบรรยากาศ ผมยกกล้องขึ้นถ่าย ยามประอาทิตย์จะหลับขอบฟ้า แสงที่ทองอ่อนๆกระจายอยู่ทั่วผืนฟ้าแต่งแต้มสีสันที่สวยงาม ขับเกลาให้บรรยากาศดูอบอุ่น
ภาพของเด็กผู้ชายที่กำลังจะเติบโตเป็นผู้ใหญที่ดีในวันข้างหน้ากำลังจ้องมองพระอาทิตย์ดวงสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง งดงามราวกับเทวดาตัวน้อยๆ อดไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นถ่าย
‘เหมือนฝัน’ ที่เราได้อยู่ตรงนี้ด้วยกัน
ผมหยุดถ่ายรูป กอดเข้าที่เอวบางของต้นหอม มองดูพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า เพื่อจะโผล่ขึ้นมาในเช้าวันใหม่
“ครั้งหน้าเรามากันอีกนะครับพี่ปืน”
“อืม...เราจะมาด้วยกัน”
เราพักที่อุทยานคืนหนึ่ง วันต่อมาก็ขับรถไปเที่ยวที่อื่น บนเส้นทางตามต่างจังหวัดจะมีรถน้อย บางเส้นก็ถนนโล่งมาก ผมหยุดรถที่ข้างทาง ต้นหอมหลับไม่รู้เรื่อง ผมลงถ่ายรูปข้างทาง คราวนี้ที่มาเที่ยว ผมไม่ได้เอารถของตัวเองมา แต่เอารถของแม่มาแทน มันเป็นรถเก่า กระจกไม่ได้ติดฟิมล์ มองจากข้างนอกเห็นภายในชัดแจ๋ว บนท้องฟ้ามีเมฆมากช่วยบดบังแสงแดดได้เยอะ ผมถ่ายรูปอีกสองสามใบก่อนจะขึ้นรถขับไปตามทางเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ไม่ห่วงว่าจะกลับไปทันเรียนในวันจันทร์ไหม ผมก็แค่อยากใช้เวลากับคนที่ผมรักแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่รีบร้อน ไม่เร่งเร้า ค่อยๆเก็บทุกความทรงจำดีๆระหว่างทาง เก็บทุกวินาทีทุกลมหายใจที่ได้อยู่ด้วยกัน
ถ้าเราขับรถด้วยความเร็วสูง มันอาจจะทำให้ถึงที่หมายเร็ว แต่เราอาจจะพลาดอะไรที่สำคัญในชีวิตไป...
…………………………………..
มีคนถามมาเรื่องรวมเล่มหนังสือเรื่องนี้ ถ้ามีคนอยากได้ ริริก็จะรวมเล่มนะคะ แต่คงจะหลังจากที่พิมพ์เรื่อง Pretty Boy เสร็จแล้ว 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
