♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 8
Little Hip-hop Boy
[Puen side]
ผมรู้สึกตัวตื่นเพราะอยากเข้าห้องน้ำ แต่พอจะลุกกลับมีบางอย่างรัดตัวผมแน่น ผมค่อยๆปรับสายตาแล้วเพ่งมองที่กลางลำตัวของตัวเอง แสงจันทร์ด้านนอกสาดผ่านเข้ามาทางระเบียงเนื่องจากไม่ได้ปิดม่านก่อนนอน ทำให้ผมมองเห็นลำแขนเล็กเรียวยามผาดผ่านบนตัวผมหรืออาจจะเรียกได้ว่ากำลังรัดตัวผมอยู่ เหลือบสายตามองคนข้างๆที่คืนนี้มาอาศัยด้วย ไอ้ตัวป่วนนอนหลับตาพริ้มลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบอกได้ดีว่าหลับสนิทหลับลึกมากแค่ไหน
เหลือบมองดูนาฬิกาที่หัวเตียงพบว่าเพิ่งจะตีสี่กว่าๆ ผมยกแขนเล็กๆนั่นออกจากตัววางไว้บนที่นอนก่อนจะลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ เสร็จแล้วก็กลับมานอนตามเดิน ผมจัดที่จัดทางให้ต้นหอมนอนในที่ของตัวเอง เพราะตอนที่ออกมาจากห้องน้ำ กลายเป็นว่าเขานอนแผ่อาณาเขตมาถึงฝั่งผม
“ขี้เซ้า” อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา ขนาดผมจับตัวเขาขยับอยู่สองสามทียังไม่รู้สึกตัวเลย ถ้าโดนลากไปทำมิดีมิร้ายหรือโดนขโมยขึ้นบ้านขึ้นมาคงรอดยาก เพราะหลับลึกเหลือเกิน
ผมเลิกสนใจคนข้างๆก่อนจะหลับตานอนอีกครั้ง พรุ่งนี้ผมคงต้องไปส่งเจ้าตัวป่วนนี่ที่บ้าน จะให้นั่งรถไปเองก็คงจะดูใจจืดใจจำไปหน่อย ทั้งๆที่ผมก็เป็นคนอย่างนั้นอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไมพอมองหน้าหงอยๆของต้นหอมแล้วผมกลับปฏิเสธที่จะไม่ช่วยไม่ได้ และด้วยเหตุที่แหละที่ทำให้ผมหงุดหงิดตลอดเวลากับอาการที่ผมไม่เคยเป็น
ช่างมัน!
ขี้เกียจจะคิดมากให้วุ่นวาย ช่วยเหลือผู้อื่นบ้างก็ดี ผมจะคิดซะว่าทำบุญกับเด็กตาดำๆแบ๊วๆนั่นละกัน
แต่พอกำลังจะเคลิ้มหลับ ผมก็รู้สึกหนักที่บริเวณหน้าอก ยกมือขึ้นคลำดูก็พบกับหัวเล็กๆกับเส้นผมนุ่มลื่นมือที่ตอนนี้ให้หน้าอกผมหนุนต่างหมอน จริงๆเลยให้ตายสิ
“นี่นาย จะลวนลามฉันหรือไง” ผมถามออกไป บางทีหมอนี่อาจจะแกล้งหลับหรือไม่ก็รู้สึกตัวแล้ว แล้วเขาอาจจะกำลังลวนลามผมอยู่
แต่ทุกอย่างกลับเงียบ ได้ยินแค่เสียงลมหายใจที่ดังฟี่ๆอยู่สองทีแล้วหลังจากนั้นก็เงียบสนิท
“นี่ นาย” ผมลองเรียกอีกที แต่ก็ยังมีแต่ความเงียบเหมือนเดิม
คงจะหลับจริงๆ ถ้าอย่างนั้นเด็กนี่ต้องเป็นคนที่นอนดิ้นมากๆ ผมดันหัวเขาลงจากอกด้วยความเบามือ จังหวะที่หัวเล็กๆนั่นกำลังจะตกเขาก็พาดแขนมาที่ลำตัวผมเต็มๆ ฟาดแรงด้วย เล่นเอาจุก
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจออกมา อยากนอนอย่างนี้ก็นอนไป ใช่ว่าจะหนักอะไรมากมาย แค่นี้ผมหลับได้สบายอยู่แล้ว ขี้เกียจมานั่งงัดนอนแงะเจ้าตัวนี่ทั้งคืน แต่นี้ก็เหนื่อยจะแย่
แล้วหลังจากนั้นไม่นานผมก็หลับไป ตื่นมาอีกทีก็ไม่เห็นอีกคนบนเตียงแล้ว ไปไหนแล้วล่ะ หรือว่ากลับไปแล้ว ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องไปส่ง แต่...เด็กนั่นจะกลับไปได้ยังไง ในเมื่อจะออกจากคอนโดผมต้องมีคีย์การ์ด ไม่งั้นก็ต้องอยู่สักที่หนึ่งในห้องนี้แหละ
ลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะมองที่นาฬิกา เพิ่งจะหกโมงกว่าเอง ตื่นไวเหมือนกันแหะ ไม่ได้หมายถึงผมนะ หมายถึงคนที่มาอาศัยชั่วคราวต่างหาก เพราะเท่าที่เห็นเด็กสมัยนี้นอนดึกตื่นสายกันทั้งนั้น
ผมลุกเข้าห้องน้ำอาบน้ำให้สดชื่นก่อนจะออกมาแต่งตัวเพื่อเตรียมไปเรียน วันนี้มีเรียนเก้าโมงครึ่งเลยไม่ต้องรีบเท่าไหร่
แต่งตัวเสร็จผมเดินออกจากห้องนอน ทันทีที่เปิดประตูก้าวเท้าออกจากห้องก็ได้กลิ่นหอมฉุยเหมือนไส้กรอกทอดลอยเข้ามาให้ได้กลิ่น ผมสาวเท้าเข้ามาหาที่ต้นเหตุแทบจะทันทีนั่นคือโซนครัว
“ทำอะไร”
“อ๊ะ! พี่ปืน ตกใจหมดเลย มาไม่ให้สุ่มให้เสียง” ต้นหอมเอามือข้างที่ไม่ได้ถือตะหลิวลูบอกก่อนจะหันไปสนใจของในกะทำต่อ
“ฉันถามว่าทำอะไร” ผมเดินเข้าไปใกล้ ชะโงกหน้าไปดูในกะทะ มีไข่ดาวใบใหญ่ที่มีไข่แดงสองลูกอยู่ในนั้น
“อาหารเช้าครับ” เขาหันมาเงยหน้ายิ้มให้ผม ตาโตๆนั่นเป็นประกายระยิบระยับอย่างที่ไม่คยเห็นมาก่อน
“นายใส่บิ๊กอายเหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย ตาเขาไม่ได้โตมาหรอก เพียงแต่มันใสแล้วก็แวววาวแบบไม่ปกติ
“เปล่าครับ อะไรทำให้พี่คิดงั้น แล้วพี่รู้จักของพรรค์นั้นด้วยเหรอ”
“ฉันไม่ได้โง่” ผมเดินถอยออกจากครัว ไปที่โซฟาด้านนอกแทน เปิดโทรทัศน์ดูนั่นโน่นนี่ไม่เรื่อย ปกติช่วงเช้าๆก็มีแค่ข่าว ผมเปิดไปยังช่องสารคดีที่กำลังฉายชีวิตของจระเข้อยู่
ปิ้งป่อง
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้อง เจอกับไอ้เหนือ ผมเบี่ยงตัวให้มันเดินเข้ามาในห้องหลังจากวันนั้นที่มันตามง้อโรสแฟนมัน สุดท้ายก็กลับมาคบกันอีก ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมไม่ค่อยๆเข้าใจ เพราะทั้งมันและโรสมะเลาะกันบ่อยมาก มากถึงมากที่สุด แทบจะวันเว้นวัน ถ้าถามว่าใครผิดผมก็บอกได้เลยว่าทั้งคู่ งี่เง่าทั้งคู่ ไม่รู้จะคบกันต่อไปทำไม บางทีผมเห็นแล้วก็หงุดหงิด แต่ช่างมัน ยังไงก็ไม่ใช่ชีวิตผม ผมไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว
“กลิ่นอะไรวะ อย่าบอกนะว่ามึงทำกับข้าวไอ้ปืน”
“ปล่าว”
“แต่กูได้กลิ่น”
“แต่กุไม่ได้ทำ” ผมทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา มันทำหน้าสงสัยก่อนจะนั่งลงข้างๆผม
“อะนี่เอกสาร กูเตรียมไว้ให้แล้ว แล้วนี่ก็ป้ายฝากเอาไปติดตามที่ต่างๆให้ที”
ผมรับเอกสารที่ไอ้เหนือส่งมาให้ มันโทรมาบอกผมตั้งแต่ตอนเย็นแล้วเรื่องเอกสารชมรม ที่ปกติมันต้องเป็นคนทำและจัดการ บอกแล้วไงว่าชมรมถ่ายภาพมีชื่อผมเป็นประธาน แต่ตำแหน่งประธานจริงๆต้องยกให้ไอ้เวฟแล้วรองก็ไอ้เหนือ ส่วนผม ก็ไม่ทำไง ผมไม่ได้เต็มใจจะเป็นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ช่วยนะ ผมไม่ใช่คนเลวทรามขนาดนั้นหรอก ทุกคนวางใจได้
“อืม มึงก็รีบไปจัดการธุระให้เรียบร้อย”
“ขอบใจมาก แล้วไงเดี๋ยวกุโทรหาอีกที”
“อืม” ผมตบบ่ามัน เป็นการให้กำลังใจ
เมื่อวานมันโทรมาปรึกษาเรื่องธุรกิจของที่บ้าน ผมเองก็ไม่มีความรู้ทางด้านนี้ก็ได้แต่รับฟังแล้วก็แนะนำอะไรให้มันนิดหน่อย น่าแปลกที่ไอ้เหนือชอบมาปรึกษาผม เวลาทุกข์ก็จะมาระบายให้ผมฟัง ทั้งๆที่ผมก็ไม่ค่อยจะได้ให้คำแนะนำอะไรมากมายนัก ผมไม่คิดว่าคำพูดจะช่วยทุกอย่างหรอกนะ และมันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นด้วย การกระทำสิที่สำคัญ เพราะการการทำมันสามารถสื่อความหมายได้มากกว่าคำพูด
“พี่ปืนครับ อาหารเช้าเสร็จแล้ว” เสียงใสดังมา ตามมาด้วยเจ้าตัวที่เดินตัวละลิ่วออกมา ก่อนจะชะงักค้างเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว
“ใครวะไอ้ปืน” ไอ้เหนือหันมาถามผมก่อนจะหันไปมองต้นหอมที่ตอนนี้ยืนทำหน้าแห้งๆตัวลีบอยู่กลางห้อง เหมือนคนทำอะไรไม่ถูก ก็แค่เพื่อนผมมาที่ห้อง จะตกใจไปทำไม
“รุ่นน้อง” ผมตอบมันก่อนจะมองไปที่ต้นหอมที่ยกมือไหว้ไอ้เหนือ มันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มแปลกๆ
“เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมเหรอมึง” มันกระเถิบตัวมากระแทกไหล่ผม พูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท
“เดี๋ยวมึงจะได้เปลี่ยนมาใส่ฟันปลอมแทน” ผมจ้องหน้ามันคาดโทษ โทษฐานที่ปากไม่ดี
“พี่ปืนครับ” เด็กนั่นเรียกผมอีกรอบ แต่คราวนี้เสียงเบากว่าครั้งแรกเยอะ
“ทำไม”
“ผมทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว”
“ทำเสร็จก็กินไปสิ”
จะบอกผมทำไมกัน ทำเสร็จก็รีบๆกินเข้าไปจะได้พาไปส่ง แม้จะแอบแปลกใจอยู่บ้างที่ว่าเขาไปเอาวัตถุดิบที่ไหนมาทำอาหารเช้ากัน แต่ผมขี้เกียจจะถาม
“พี่ปืนละครับ ผมทำเผื่อพี่ด้วย” ต้นหอมพูดน้ำเสียงหงอยๆ ไม่ใช่แค่น้ำเสียง แต่หน้าก็หงอยไปด้วย
“ฉันไม่กินข้าวเช้า”
“ห๊ะ อะไรนะครับ” จากหน้าหงอยๆกลายเป็นหน้าอึ้งๆกับคำบอกกล่าวของผม มันแปลกตรงไหนกัน ผมก็แค่ไม่กินข้าวเช้า
“ฉันไม่กินข้าวเช้า มึงจะกินไหมไอ้เหนือ” ผมถามไอ้เหนือที่มองต้นหอมอยู่แล้ว
“กินก็ดี พี่ฝากทำเผื่อพี่ด้วยสิ” ไอ้เหนือหันไปสั่งต้นหอม ที่หยักหน้ารับแบบงงๆ
“มึงก็ไปกินของกูสิ”
“ได้ไงมึง น้องเขาอุตส่าห์ทำให้”
“กูไม่หิว”
“แต่ผมทำไว้ให้แล้ว” ต้นหอมเดินเข้ามาบอกผมใกล้ๆกว่าเดิม สีหน้าดูไม่ค่อยดีเหมือนกำลังเสียใจ อะไรเนี่ย กะอีกแค่ผมไม่กินข้าวเช้าเนี่ยนะ ทำไมมันยุ่งยากจังวะ
“อีกอย่าง พี่ปืนควรกินข้าวเช้านะครับ มันดีต่อสุขภาพ”
“นายจะไปกินก็ไปกินไป พูดมากน่ารำคาญ” ผมพูดตัดบท บอกเลยว่าผมไม่เคยสนทนาต่อความยาวสาวความยืดกับคนอื่นหรือคนในครอบครัวได้ยาวขนาดนี้มาก่อนเลย
“มึง กูอยู่ไม่ได้แล้วแม่ส่งข้อความมาตาม” ไอ้เหนือบอกก่อนจะเก็บโทรศัพท์มันลงในกระเป๋ากางเกง
“เออ” ผมตอบ
“พี่ไปก่อนนะครับน้อง โชคดีๆ” มันลุกขึ้นตบบ่าเด็กนั่นก่อนจะหันมายักคิ้วใส่ผมแล้วเดินออกไป คิดว่าผมไม่รู้หรือไงว่ามันคิดอะไรอยู่
ผมหันกลับมามองคนตัวเล็กที่ยังยืยทำหน้าหงอยอยู่ เฮ้ออ ให้มันได้อย่างนี้สิ ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำ แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่เดินตามมาสักที
“นี่ จะกินไหมข้าวเช้านะ” ผมตะโกนถาม ร่างเล็กหันมาทันควันตามด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม
“กินครับ!”
ที่ตามใจแบบนี้ผมทำถูกไหมวะเนี่ย นี่มันไม่ใช่ผมเลยจริงๆให้ตายสิ
--------------
--------------
“เราจะไปติดที่ไหนก่อนดีวะ คณะวิศวะฯ อักษรฯ หรือวิทยาฯ” ไอ้ก้องใช้แผ่นใบปลิวบังแดดในตอนเที่ยงวัน ผมกับมันกำลังมุ่งหน้าไปสามคณะข้างต้นเพื่อติดใบประกาศของชมรม ซึ่งปกติผมไม่เคยทำหรอก แต่ไอ้เหนือไม่อยู่เลยต้องมาช่วยแทน
“เรียงไปดิ อักษรก่อน”
ถ้าเดินตรงไปก็เจอคณะอักษรก่อนตามด้วยวิศวะต่อด้วยวิทยา ไม่เห็นต้องคิดเลยว่าจะติดที่ไหนก่อน ติดเรียงไปเลยจะได้สะดวกและเร็ว
“งั้นก็ตามนั้น เออ ได้ข่าวว่ามึงพาเด็กขึ้นคอนโดเหรอ” ไอ้ก้องหันหน้ามาถามผมอย่างสงสัย
ไอ้เหนือนะไอ้เหนือ อย่างนี้ทุกทีเลยสิมึง
“เปล่า”
“เด็กผู้ชายด้วยนี่หว่าเห็นไอ้เหนือมันบอกกู อะไรยังไงวะ”
“ไม่มีอะไร ติดๆเข้าไป อย่าพูดมาก”
ผมชี้ให้มันดูบอร์ดตรงหน้า มันอ้าปากเหมือนจะถามอะไร แต่คงรู้ว่าไม่ควรถามถ้าผมไม่อยากตอบ ที่จริงมันก็ไม่มีอะไรมากและไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่ต้องเอามาเป็นประเด็นพูดคุยกัน มันก็แค่ความบังเอิญที่ผมไปเจอเด็กนั่นแล้วให้ความช่วยเหลือนิดหน่อยก็แค่นั้นเอง ไม่ได้มีอะไรมาก ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกมันจะต้องสนใจอะไรขนาดนี้
“กูแค่สงสัยเลยถาม ปกติมึงไม่ให้ใครขึ้นคอนโดนอกจากพวกกูหรือพ่อแม่ คนที่มึงคบด้วยต่อให้เล่นๆก็เถอะยังไม่เคยได้เข้าห้องมึงเลย”
ผมยินนิ่งฟังคำพูดของไอ้ก้องแล้วก็คิดตาม นี่สินะที่ทำให้พวกมันซักไซ้อยากถามผมเรื่องต้มหอมนัก มันก็เป็นเรื่องจริงที่ผมไม่ชอบให้ใครที่ไม่ใช่คนสนิทเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัว แต่กับต้นหอมมัน...อืม ก็น่าแปลกเหมือนกัน เมื่อคืนผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ไม่ใช่แค่นั้น ผมที่ทำอะไรตามใจตัวเองมากกว่าสิ่งใด ต้องคอยตามใจเด็กนั่นตั้งแต่เรื่องนมเมื่อคืนแล้ว ไม่คิดว่าจะมีประเภทนี้อยู่ที่ต้องกินนมก่อนนอน ถ้าไม่กินจะนอนไมหลับ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ไงวะ
“ไม่มีอะไร พวกมึงไม่ต้องสนใจหรอก”
ช่างมันเถอะ ในเมื่อผมหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ก็ช่างมัน ไม่เห็นต้องเอามาคิดมาก ยังไงหลังจากนี้ก็คงไม่เจอกัน เพราะผมกับเด็กนั่นไม่ได้เรียนคณะเดียวกัน
“เอ๊ะ นั่นมันน้องต้นหอมนี่หว่า” ไอ้ก้องสะกิดผมก่อนจะชี้ให้ผมดู อืม ตายยากจริง
“มึงรู้จัก?” ผมถามมัน
“ก็นิดหน่อยจากคนอื่น พวกผู้ชายในคณะเราหลายคนเหมือนจะชอบน้องเขาอยู่ แล้วน้องเขาก็อยู่ชมรมเราด้วยนิ น่ารักดีวะ” ไอ้ก้องชะเง้อมองก่อนจะกลับไปติดไปประกาศตามเดิม
“...”
“หัวเราะแล้วน่ารักนะเนี่ย ถ้ากูเป็นเกย์ก็คงเข้าไปจีบอ่ะ”
“น้องมันอาจไม่เป็นเกย์”
“แต่ข่าวที่ได้ยินมา น้องเขาเป็นวะ”
“มันก็แค่ข่าว” แล้วทำไมผมต้องแก้ตัวให้เด็กนั้นด้วย ในเมื่อความจริงแล้วมันก็เป็นเกย์จริงๆ เพราะเมื่อคืนเขาเป็นคนบอกผมเองว่าชอบผม
ผมยืนมองไปทางต้นหอม ไม่แปลกหรอกที่เด็กคนนั้นจะมีผู้ชายมาชอบ ก็หน้าหวานสวยกว่าผู้หญิงอีก เวลานั่งคุยเล่นหัวเราะมันดูมีเสน่ห์แปลกๆ แล้วนี่ผมมายืนชมผู้ชายด้วยกันเองทำไม
“กูจะไปคณะวิศวะ” ผมบอกไอ้ก้องก่อนจะเดินไปที่คณะวิศวะฯทันที ผมเลิกสนใจเรื่องของต้นหอม ติดจะหงุดหงิดนิดหน่อยที่วันนี้ผมดูจะทำอะไรขัดแย้งกับตัวเองหลายครั้ง
ผมจัดการติดประกาศทั้งคณะวิศวะและคณะวิทยา กว่าไอ้ก้องจะตามมาผมก็ติดเสร็จผมหมดแล้ว ถามมันก็ได้ใจความว่ามันไปเจอเด็กเก่าเลยคุยทักกันนิดหน่อย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมันไม่หนักหนาอยู่แล้ว
ทำอะไรเสร็จก็ไปหาข้าวกินก่อนจะขึ้นเรียนบ่าย เลิกเรียนก็สี่โมงหน่อยๆ ผมแยกกับเพื่อนไปเดินแถวสยามว่าจะไปซื้อของแล้วถ่ายรูปนิดหน่อย
ผมหาที่จอดรถที่อยู่ไม่ใกล้จากสยามมากนัก ขี้เกียจขับขึ้นไปจอดบนห้างเพราะยังไงผมก็ไม่คิดจะขึ้นไปเดินอยู่แล้ว
เสียงเพลงจังหวะหนักๆสไตล์ฮิปฮอปดังขึ้น มีเด็กวัยรุ่นมากมายมาจับกลุ่นเต้น B-Boy กัน ผมยกกล้องถ่ายรูปขึ้นถ่าย ผมไม่เคยถ่ายรูปคนเต้นมาก่อน ลองถ่ายเก็บไว้ก็คงไม่เสียหาย เผื่ออาจจะใช้ส่งงานได้ในคอนเซ็ปต์เคลื่อนไหว
ผมยืนถ่ายรูปไปเรื่อยๆ เปลี่ยนไปถ่ายกลุ่มอื่นบ้าง เด็กพวกนี้ก็เก่งดีนะ การเต้นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าเด็กทุกคนทำแบบนี้ก็ดีนะ ดีกว่าการไปนั่งเล่นเกมส์ในร้านเกมส์เสียอีก
จึกๆ
เหมือนมีคนมาสะกิดแขนผม พอหันไปมอง ก็รู้เลยว่าโลกมันกลมจริงๆ
“พี่ปืนมาถ่ายรูปเหรอครับ” ต้นหอมถามผมพลางยกมือที่ถือถุงมากมายขึ้นปาดเหงื่ออย่างทุลักทุเล
“อืม” ผมตอบแค่นั้นก่อนจะหันมาถ่ายรูปต่อ
“ผมก็เต้นได้นะ แบบนั้นน่ะ”
“นายเนี่ยนะ” นิ้วผมกดชัดเตอ์สองสามทีก่อนจะลดกล้องลง หันไปมองเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆ เขามองตอบก่อนจะยิ้มให้ผม
“แน่นอนสิ ผมชอบเต้น” เขาพูดอย่างร่าเริง แววตาที่มองไปยังกลุ่มคนเต้นนั้นดูมีประกายจนผมอดไม่ได้ที่จะกล้องขึ้นมาถ่ายโดยที่เจ้าตัวเขาไม่รู้ตัว
“พี่คิดไหมว่าคนที่เต้นบีบอยได้นะ มันเท่มากเลย”
“คงงั้นมั้ง”
“ไม่คงงั้นล่ะ มันเท่มากๆเลยต่างหาก เพราะผมก็เท่เหมือนกัน”
“นี่นายชมตัวเองเหรอ” ผมมองเด็กขี้ยอตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา เขาเบ้หน้าใส่ผมก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ผมเปล่า แต่ถ้าไม่เท่พี่คงไม่ถ่ายรูปเก็บไว้หรอก จริงไหม”
“เพ้อเจ้อ รูปร่างอย่างนายเนี่ยนะเต้นได้ ผอมซะขนาดนี้” ผมกวาดตามองรูปร่างเล็กๆนั้น ถ้าลงไปกลิ้ง เอาตัวไปกระแทกพื้น กระดูกจะไม่หักก่อนหรือไง
“พี่ดูถูกผมเกินไปแล้ว” เขาเบ้หน้าไม่พอใจนิดหน่อยใส่ผม
“ก็ไม่ได้ดูผิดไง” ผมยักไหล่ ของแบบนี้แค่พูดมันไม่ได้หรอก ถ้าให้แน่จริงมันต้องพิสูจน์
เขาสะบัดหน้าหันหนีผม กลับไปสนใจกลุ่มเต้นข้างหน้าต่อ ก่อนจะหันมามองหน้าผมอีกครั้ง แต่คราวนี้สายตาเขาฉายแววมุ่งมั่น
“ผมทำได้จริงๆนะพี่ปืน”
“งั้นเหรอ”
“พี่ไม่เชื่อสินะ”
“...” ผมไม่ตอบ ให้เขาคิดคำตอบเอง เขาดูจะหงุดหงิดเล็กน้อยกับท่าทางของผม ตลกชะมัด
“ได้! ผมจะทำให้พี่เห็นว่าผมทำได้”
เขายักคิ้วให้ผมทีหนึ่งก่อนจะเดินตรงไปในกลุ่มคนเต้น พูดอะไรสักอย่างกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็พยักหน่รับรู้ ต้นหอมหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินไปยืนกลางวง อย่าบอกนะว่าเด็กนั่นมันเต้นได้จริงๆ ดูยังไงก็ไม่เข้ากันเสียเลย
ถ้าบอกว่าชอบนั่งตีขิม สีซอยังจะน่าเชื่อมากกว่าอีก
จังหวะบีทหนักๆดังขึ้นพร้อมกับร่างกายเล็กๆนั่นเริ่มขยับเขยื้อน ผู้คนส่งเสียงเฮแล้วโยกตามจังหวะ จากที่เต้นเบาๆตอนนี้ต้นหอมเริ่มเต้นในท่าที่ดูแข็งแกร่งและรวดเร็วมากขึ้นก่อนจะลงไปหมุนตัวกับพื้น เต้นบีบอยได้จริงๆหรือเนี่ย ทุกครั้งที่เขาเอาไหล่กระแทกพื้นแล้วหมุนผมรู้สึกเจ็บแทน ถ้านายกระดูกหักขึ้นมาอย่ามาร้องให้ช่วยนะ
แต่ดูเหมือนผู้คนจะชอบใจกับการเต้นของต้นหอม บางคนออกไปแจมเต้นด้วย แล้วก็เต้นคู่กันอย่างเข้าจังหวะราวกับนัดกันมา จากเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่หน้าสวยและเป็นเกย์ คราวนี้ผมคงต้องมองใหม่ เพราะตอนนี้เขาดูแมนมาก ถ้าตัดหน้าหวานๆนั่นออกไปนะ มันคงจะจริงที่เขาบอกว่า การเต้นแบบนี้มันทำให้ดูเท่
ดูเหมือนว่าตอนนี้ต้นหอมจะสนุกกับการไปเต้นเสียจนลืมผมไปแล้ว เพราะเขาไม่สนใจมองมาทางนี้อย่างตอนแรกๆด้วยซ้ำ คอยผลัดออกไปเต้นอยู่ตลอด ผมยกกล้องขึ้นถ่ายรูปอีกสักพักจนเด็กนั่นเดินออกมาหาผม เขามีท่าทีเหนื่อยหอบ แต่ใบหน้ากลับเปื้อนไปด้วยรอบยิ้มแล้วความสุข
“เป็นไง อึ้งไปเลยใช่ไหมล่ะ”
“นิดหน่อย” ผมยอมรับตามความจริง
“ผมเท่ไหม” เขาเกาะแขนผม เขย่าๆแล้วถาม
ผมก้มมองที่มือตัวเอง เขามองตามก่อนจะหัวเราะแหะๆแล้วปล่อยมือออกจากแขนผม ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เพียงแต่ปกติไม่ค่อยมีคนกล้าถึงเนื้อถึงตัวผมอยู่แล้ว
“ก็ดี”
“เห็นไหมล่ะผมบอกแล้วว่าผมนะเท่”
“ปกติเกย์เขาชมตัวเองว่าเท่เหรอ” ผมไม่ได้นะหาเรื่องนะ แค่สงสัย เพราะเท่าที่เห็นคนเป็นเกย์เป็นตุ๊ดมันจะห่วงสวย ให้มาทำอะไรแมนๆแบบนี้คงส่ายหน้าหนี
“ไม่เหมือนกันซักหน่อย ผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายต่างหาก”
“ช่างนายเถอะ ฉันคงไม่มีทางเขาใจตรรกะของพวกนายหรอก” ผมพูดตัดบท
“แล้วพี่ปืนจะไปไหนต่อเหรอครับ” เขาถาม ตัวก็ก้มหยิบของที่วางไว้ที่พื้นขึ้นมาถือ ผมเห็นว่าของมันเยอะเกินเลยช่วยแบ่งเอามาถือ เขาชะงักไปก่อนจะก้มหน้าพูดขอบคุณผมอ้อมแอ้ม ใบหน้าขึ้นสี นี่อย่าบอกนะว่าเขิน
“นายจะไปไหน” ผมไม่ได้ตอบแต่ถามแทน
“ไปหาอะไรกินมั้งครับ ไม่ก็กลับบ้าน”
“อืม”
“แล้วพี่ปืนละครับ จะไปไหนต่อหรือเปล่า”
ผมเดินนำพลางคิดไปด้วยว่าจะไปไหนดี เขาเดินตามเงียบๆ ผมมองต้นหอมอีกทีก่อนจะตอบออกไป
“ไปกินข้าว จะไปไหม”
“ไปครับไป” ต้นหอมตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว ฉีกยิ้มกว้างตาหยี
มีอะไรให้ต้องดีใจขนาดนั้นกันกับอีแค่จะไปกินข้าว
“เราไปกินพิซซ่ากันเถอะนะครับ ผมอยากกิน”
เอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลยเด็กคนนี้ =_=
===========================
อิพี่ปืนมันน่าหมั่นไส้เนอะ 55555 น้องต้นหอมน่ารักกกกกก
อ่านแล้วเม้นให้กำลังใจริริหน่อยน้า อยากได้กำลังใจมากๆ จะได้มีแรง 
ช่วงนี้ยุ่งมากกับการเรียนทั้งสอบทั้งการบ้านรายงานกิจกรรมในมอ 
เหนื่อนจนสายตัวแทบขาดแล้ว T^T 
เดี๋ยวขอไปเรียนก่อนแล้วจะกลับมาปั่น Pretty Boy ต่อ อดใจรอนิดหนึ่งนะทุกคน ^_^ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
