หัวข้อ: @@@โดยLuk {My..Love} ความรักของเพื่อนแท้ ที่ยั่งยืนถาวรตลอดกาล

[BlackKnight09]

โฮ้ ไม่น่าเชื่อ ว่าบอลจะทำเป็นทุกอย่าง

อย่างนี่ไม่น้อยใจแย่เหรอเนี่ย
เอาใจสู้น่ะ

[myd3ar]

มันน่าโดนจริงๆ ยัยน้องไหม

แบมด่ามันเข้าไปอีก

ส่วนคุณน้องบอลนี่ท่าทางความลับจะเยอะนะเนี่ย

[zakimi]

บอกได้คำเดียว   สนุกโว้ย

[WilpeR]

อ่านตอนนี้ชอบแบมมากเลยอ่ะ พูดได้ดีสุดยอดเลย ><

[u_cosmos]

บูจะไปซ้อมไหวไหมเนี่ย ตอนนี้ร่างกายก็ยังไม่สมบูรณ์เท่าไหร่เลย
หรือว่าต้องไปลองซ้อมกับน้องที่บ้านดูก่อน ฮะๆๆ
แอบดีใจที่ตอนนี้บูเริ่มคิดถึงตัวเองมากกว่าน้องแล้ว
สู้เขานะบูตัสส

[marionatte]

สายไหมนี่หนียวแน่นไม่เลิกราจริงๆ
ยังเป็นกำลังใจให้บูตัสต่อไป รอตอนหน้าค่ะ

[mujika_keita]

ถ้าไม่ติดว่าบอลเป็นตัวเอกนะ   
หนูบู เอาคืนให้สาสมนะ อุตสาห์รักอุตส่าห์ทนุถนอม อยู่ด้วยกันมาตั้งกี่ปี ยังมาทำนิสัยอย่างนี้
อย่าได้มาเป็นน้องเรานะ จะกระทืบให้ 
เ-ี้ยบอลอยากไปตายที่ไหนก็ไป ช่างแ*่ง

[jing_sng]

มาคิดๆ ดูอีกที เด็กผู้ชายมันก็ไม่ชอบให้เราไปยุ่งด้วยช่วงเท่าไหร่แหละ
ไอ้ช่วงอายุวัยรุ่นเนี้ย บูคงสบายใจแหละงานนี้ มองน้องด้วยสายตาอีกแบบหนึ่ง
เลยได้เห็นอะไรๆ ที่ตัวเองไม่เคยเห็น (น้องโตแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยคนเดิม)
เอาเวลาไปทำอย่างอื่น ให้เด็กโตแต่ตัวรู้ซะมั้งว่า เมื่อไม่ได้อยู่ในสายตา
ของพี่เหมือนเดิมจะเป็นยังไง

[Appman]

สมฉายาสวยประหารตัวแม่จัง อิอิ  ถ้าได้เป็นเพื่อนจะยกนิ้วโป้งให้เลยอะ

[speedboy]

สุดยอดเลยครับ ตัวละรน่ารักมาก  ขอบคุณครับสำหรับเรื่องดีๆ

[gcc]

 

[maru]

ต่บูเหมือนจะไม่ทำแบบเดิมแล้ว จะอยู่ห่าง ๆ แบบที่บอลต้องการแล้ว บอลจะว่ายังไงนะ ผู้หญิงคนนั้นท่าทางร้ายน่าดูเลยนะเนี่ย

[$VAN$]

แบม เริ่ดค่ะ
ยัยไหมช่างกล้า ด่าตุ๊ด ด่ากะเทย ไม่กลัวโดนกระทืบเลย

บวกๆ^^

[vk_iupk]

น้องบอลคงต้องหนาวๆ ร้อนๆ บ้างแล้ว
โดนพี่บูตัสเมิน เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ อยากให้มีคนมาจีบพี่บูตัสบ้างจัง
เอาให้น้องบอลเป็นหมาหัวเน่า เอิ๊กๆๆ แอบสะใจเล็กๆ ^  ^

[Wins_Sha]

แบมสุดยอดดดดดดดดดดดดด

สวยประหารจริงๆๆๆ

 

[mutyamania]

แบม....เธอสุดยอด  ปากแบบนังสายฮะมอย  โดนแค่นี้ยังน้อยไป

[greensnake]

บอลโตแต่ตัวจริงๆ เมื่อไรหนอจะเข้าใจพี่บู
บางครั้งพี่บูอาจจะต้องลองถอยห่างออกมาบ้าง
เผื่อบอลลูนจะรู้สึกอะไรๆมากขึ้นกว่าเดิม
ให้เวลากับตัวเองบ้าง ทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง
บางทีสิ่งที่เคยได้แล้วๆอยู่มาขาดไปไม่เหมือนเดิม
อาจจะทำให้เด็กน้อยรู้สึกหวงแหนพี่ขึ้นมาบ้าง
เอาใจช่วยพี่บูเรื่องน้องบอลและเรื่องชกมวยนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[taroni]

ตามอ่านทันแล้ว 

[Pam_Teukky]

รอบูตัสอยู่นะคะ

[luxilove]

My love 
Part 10

   ทำกับข้าวเสร็จบอลลูนยังไม่กลับ ปกติไม่เคยเกินหกโมงครึ่ง นึกแล้วขำแบมไม่หาย มันถึงกับยิ้มสยาม แต่ผมรู้สึกสยอง..ขนหัวลุกแปลกๆ

   “ชะนีนั่น..กูจัดเต็ม” ลองแบมหมายหัว สายไหมชะตาขาด

              ปกติแบมมันวางตัวดุจพญาหงส์ สายไหมไม่ไปจี้ติ่งหมั่นไส้มันเข้าคงไม่ขึ้นบัญชีดำ คราวซวยของเธอตัวแม่ประกาศกัดไม่ปล่อย รอยยิ้มงามที่เผยให้เห็นหมายความ..มันเอาแน่ 

              ไม่มีใครอยากมีเรื่องกับแบมมันหรอก วงการตุ๊ดกระเทยต่างยกให้ถ้าไม่เด็ดจริงมันคงโดนเล่นไม่เว้นวัน ท่าทางมั่นใจสวยเลิศเชิดหยิ่งย่อมทำให้คนหมั่นไส้เยอะเหมือนกัน พอพวกนั้นได้สัมผัสนางพญาหงส์ภาคปีศาจ ไม่มีใครอยากเป็นปรปักษ์ตุ๊ดหน้าสวยตัวแม่อีกเลย สายไหมไม่ศึกษาข้อมูลก่อน หรือรู้แล้วแต่อยากลองดี ไม่แน่เธอคงอยากลบตำนานสวยประหารตัวแม่หรือเปล่า ถึงกล้างัดมัน


             “ชะนีสายหมอย ชะตาหอยขาด” โจ๊กทำหน้าเวทนาหลับตาถอนหายใจไว้อาลัยเสร็จสรรพ ผมกับกนกหุบปากสนิท

               ถึงผมกับโจ๊กไม่ปฏิเสธการเป็นตุ๊ด แต่ไม่ชอบทะเลาะตบตีผู้หญิง ยิ่งกนกมันไม่เอาเลย สตรีหัวใจบุรุษให้เกียรติเพศแม่กว่าผู้ชายเสียอีก ยกเว้นแบม ตุ๊ด กระเทยมันไม่เคยเว้นวรรค กรณีสายไหมเธอเลือกคู่ชกผิดอย่างน้อยถ้าเป็นผมคงเป็นฝ่ายเลี่ยงเท่าที่จะเลี่ยงได้

               หลังประกาศศึก ตุ๊ดหน้าบ้านๆอย่างผมกับตุ๊ดหล่ออินเทรนด์หุ่นนายแบบอย่างโจ๊ก ทอมสุดเท่แบบกนกได้แต่มองตากันปริบๆ ไม่มีใครกล้าแสดงความคิดเห็น นาทีนี้เก็บปากไว้ปลอดภัยสุด ดีไม่ดีอาจกลายเป็นหนูทดลองให้นางพญาลับฝีปากโดยไม่รู้ตัว

              ปาไปสองทุ่มบอลลูนก็ยังไม่กลับ โทรบอกหน่อยก็ไม่ได้ ผิดเวลาขนาดนี้ไม่นึกถึงหัวอกคนรอสินะ แต่จะหวังอะไรน้องจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราคุยโทรศัพท์กันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ตัดสินใจลุกไปตักข้าวกินก่อน เสร็จแล้วค่อยอาบน้ำทำการบ้าน ผมไม่ได้ทานมื้อเย็นคนเดียวมานาน รู้สึกอ้างว้างหดหู่ขึ้นมาเฉยเลย

              บ้านที่เคยอบอุ่นในอดีต ครอบครัวแสนสุขพ่อแม่ลูก ดันผุดความทรงจำเด่นชัด เสียงหัวเราะของแม่กับรอยยิ้มของพ่อ เรื่องมีสาระบ้างไร้สาระบ้าง ที่พวกท่านมักหยิบมาพูดบนโต๊ะอาหาร โดยไม่มีใครสนใจคำว่ามารยาทห้ามคุยระหว่างทานกันเลยด้วยซ้ำ

             ข้อปฏิบัตินี้บ้านผมปล่อยผ่าน เหตุผลของพ่อกับแม่ที่คิดตรงกัน การได้แลกเปลี่ยนทัศนคติ ตลอดจนอบรมสั่งสอนลูกๆช่วงเวลาที่เหมาะคือมื้อเย็น ซึ่งพร้อมหน้าเป็นกิจวัตร ไม่มีใครรีบร้อนทำอะไรหลบไม่ได้ด้วย

              นอกนั้นแล้วยากอยู่รวมกัน ส่วนมารยาทที่ว่าท่านเน้นให้เก็บไปใช้ตอนเข้าสังคม พวกท่านไม่ได้ให้ละเลย เหตุที่แม่ต้องชี้แจงอธิบายให้เข้าใจ เพราะผมดันยกคำสอนของครูที่โรงเรียนมาอ้าง สุดสวยจึงสร้างความเข้าใจให้เราสองคนพี่น้องได้รู้เอาไว้

             ทานไปยังไม่หมดจานอิ่มเสียดื้อๆ โหวงเหวงจนบอกไม่ถูก ผมควรหัดทำตัวให้ชิน ไม่เช่นนั้นอาการเหงามีสิทธิ์กลายเป็นโรคซึมเศร้าได้

             เก็บล้างครอบฝากับข้าวไว้ให้บอลลูน กลับขึ้นห้องถือโอกาสแวะไปดูห้องน้องเสียหน่อย ไม่แน่ใจเปลี่ยนผ้าปูหรือยัง เข้าไปในห้องผ้าถูกเปลี่ยนแล้วแต่ไม่เรียบร้อย ดูยับย่นคงเพราะบอลลูนล็อกหัวผ้าไม่แน่น จัดการดึงใหม่จนตึง ปัดฝุ่นจัดหมอนสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง ค่อยหันไปคว้าผ้าพื้นเก่าที่อยู่ในตะกร้า เก็บไปแช่ไว้ก่อนค่อยปั่นทีหลัง

              ร่องรอยความทรงจำ ตอกย้ำถึงสิ่งที่โดนกระทำได้อย่างดี ปวดหนึบในอก เรื่องนี้คงยากแก่การลบลืม นอกจากฝังมันให้ลึก อาศัยเวลาช่วยเยียวยา แม้จะรู้อยู่แก่ใจ..สุดท้ายผมหนีความจริงไม่พ้นอยู่ดี

              ผ่านมาถึงวันนัดซ้อม ผมเตรียมผ้าเช็ดตัวใส่กระเป๋าใบเก่ง ที่ต้องหยิบเอามาปัดฝุ่นหลังเก็บไว้นาน พร้อมพวกอุปกรณ์อาบน้ำชุดมินิ เลิกซ้อมคงต้องอาบน้ำก่อนกลับบ้าน

              ตั้งแต่วันนั้น ผมไม่ได้ทานมื้อเย็นกับบอลลูนเลย เวลาของเราคลาดเคลื่อนกันหมด น้องกลับบ้านสี่ห้าทุ่ม ฟังจากเสียงฝีเท้าเอา ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมรอ แต่ไม่เคยโผล่หน้าไปถาม แค่รู้ว่ากลับแล้วก็หายห่วง น้องไม่คิดจะบอกผมด้วยซ้ำ เหมือนต่างคนต่างอยู่ไปแล้ว ซึ่งผมต้องปรับตัวให้ชินย้ำกับตัวเองตลอด

              ตื่นเช้าเตรียมอาหารง่ายๆ ขึ้นรถโรงเรียนที่มารับ บอลลูนตื่นสายคงเพราะกลับดึกด้วย ยังดีที่ขับมอเตอร์ไซค์มาเอง บางทีก็พีรูดสีดำคันหรู ผมดูรถคันไหนไม่จอดในโรง แสดงว่าวันนั้นบอลลูนเอาไปใช้ เป็นการดูอยู่ห่างๆ สังเกตเอาเอง ในฐานะพี่คงทำได้เพียงเท่านี้

             เราอยู่ด้วยกัน แต่ระยะห่างเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผมทานข้าวคนเดียว คอยย้ำกับตัวเองว่าต้องฝึกให้ชิน จะเป็นพี่ติดน้องเหมือนแต่ก่อนไม่ได้อีก ส่วนหน้าที่รับผิดชอบยังเหมือนเดิม ยกเว้นวันนี้ผมกลับมืดเพราะติดซ้อม บอลลูนคงหากินเอง ผมเขียนโพสอิทติดจานมื้อเช้าไว้แล้ว

             “อีบู..เย็นนี้ซ้อมวันแรกใช่ไหม” โจ๊กพูด กนกกับแบมรอฟังเฉยๆ

             “อืม..คงไม่หนักมาก น่าจะเน้นเอากำลังให้อยู่ตัวก่อน มีล่อเป้าลงกระสอบทรายนิดหน่อย แต่ลงนวมคงยังไม่หรอก กำลังแขนขากูยังไม่ฟิต” อธิบายให้พวกมันฟัง

            “กูอยู่เป็นเพื่อน กูด้วย” พวกมันพร้อมใจกันบอก

            “พวกมึงไม่กลับบ้าน” ผมถาม..เกรงใจเหมือนกัน

            “กูบอกพ่อแล้ว อ้างเป็นพี่เลี้ยงนักมวย พ่อกูยิ้มแก้มแตก” พ่อโจ๊กชอบเรื่องชกมวยมาก

            “กูต้องไปส่งเดียร์ แต่จะกลับมา” กนกแจงภารกิจ

            “โหทอม..ถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้อง” โจ๊กมันแขวะทันที

             “กูพูดเมื่อไหร่ไม่ว่าง สมองมึงมีปัญหาในการประมวลผลหรือห่ะ” เริ่มแล้วศึกวันชิงชัย บนโต๊ะหินอ่อนข้างอาคารตอนเที่ยง

            “มึงบอกไปส่งเด็ก ย้อนมาทำไมบ้านขุดบ่อน้ำมันขายหรือไง..ชิ!” โจ๊กมันค้อนตาปลิ้นให้เรียบร้อย

            “กูทำมาเป็นปี..บ้านไม่ได้ขุดบ่อน้ำมันแต่มีปัญญาเติมโว้ย! กูจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนบูตัส ถือโอกาสฝึกชกมวยเสียเลย กูเตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแล้วด้วย” นี่คือจุดประสงค์ของทอม ออกอาการดีใจไปแล้ว

           “มึงอย่า..ป๊าม๊าคงยอมให้ลูกสาวมาฝึกชกมวยหรอกนะ” ตุ๊ดหน้าหล่อไม่สะบัดบอบไม่แต๋วแตก กลับใช้น้ำเสียงทุ้มตามธรรมชาติ ไม่ดัดจริตบีบเสียงแสดงว่าไม่รู้ตัว มันกำลังใช้พฤติกรรมตอนอยู่ที่บ้าน

           “กูไม่โง่อ้างแบบนั้นหรอกน่า กูบอกได้รับมอบหมายดูแลทำความสะอาดอุปกรณ์รวมกลุ่มกับพวกมึง เอาคะแนนจิตพิสัย ถ้าป๊าม๊าเกิดโทรถามพูดให้ตรงด้วยล่ะ” ตกลงพวกมันใช้งานนี้เพื่อประโยชน์ รอจังหวะได้แรดนอกบ้านกันสินะ

           “เป็นสาวเป็นนาง กลับค่ำมืดไม่งามนะ..ทอม” โจ๊กไม่ติดล้อเล่น ผมกับแบมแอบสบตากันเงียบๆ

          “มึงเรียกกูว่าไงตุ๊ด” กนกถามหน้านิ่ง

          “เรียกอะไร?” มันย้ำ..คงไม่เข้าใจ

          “มึงเรียกแทนชื่อกูว่าไง..อีห่า” กนกดูหงุดหงิด

          “เรียกทอม..มึงเพิ่งมีปัญหาหรือไง กูเรียกมานานแล้วเหอะ”

          “ก็ที่มึงว่ากูเป็นสาวเป็นนาง..พ่องมึงสิ” ต้องยกนิ้วให้กนก โจ๊กอ้าปากเหวอหลังโดนดอกนี้เข้าไปเต็มๆ ท่ามกลางความพยายามกลั้นขำสุดติ่งของผม ส่วนสวยตัวแม่มุมปากกระตุกแววตาไหวระริก แม้จะเนียนทำไม่รู้ไม่ชี้เชื่อว่าอาการไม่ต่างผมหรอก ไม่กล้าหัวเราะเดี๋ยวโจ๊กมันเหวี่ยงเอา

         “เป็นทอมไม่มีมดลูกเหรอออ!!!” อึดใจใหญ่ กว่าโจ๊กจะสรรหาคำพูดได้เสียงสูงเชียวมัน ผมกับแบมสังเกตการณ์คู่กัดต่างรสนิยม เหมือนเราสองคนไร้ตัวตนไปแล้ว

         “อีห่า..มันเกี่ยวอะไรฮึ” กนกออกลูกนักเลง ฟึดฟัดขัดใจ..มันไม่ชอบให้ใครจี้เรื่องนี้ โจ๊กมันรู้ถึงหยิบเอามาใช้ประโยชน์

         “แสดงว่าทอมท้องได้ กูเตือนด้วยความหวังดี เกิดอะไรขึ้นมา มึงเองจะลำบาก..เข้าใจป่ะ” โจ๊กสอนติดประชด

         “อยู่กับพวกมึงท้องเหี้ยไร..กูท้องจริง พวกมึงแหละพ่อของลูกกู” เวรแล้ว..กนกมันโพล่งไม่อายปาก

           “อ้าว!ตัดกูออกจากสาระบบความคิดอัปรีย์ของมึงเลย กูมีผัวเป็นตัวเป็นตน ไม่นิยมตีฉิ่ง” แบมชิ่งคนแรก เหลือผมกับโจ๊ก

          “กูไม่เกี่ยว กูซ้อมมวยไม่มีแรงเหลือไปทำลูกให้มึงหรอก” ผมขอฮาหยอกกลับขำๆ ทุกสายตาจ้องตุ๊ดหล่อเป็นคนสุดท้าย ผู้ต้องสงสัยชิ่งหนีไปแล้วสอง เหลือมันคนเดียว

           “เหี้ยไรเล่า..ถึงกูไม่มีผัวไม่ซ้อมมวยใช่ต้องบริโภคทอม พรมจรรย์กูเก็บไว้ให้คนที่ใช่ ไม่เสียจิ้นให้ทอมโว้ย!” โจ๊กมันพูดพร้อมกับสวมบทแต๋วจ๋าสะบัดค้อนปะหลับปะเหลือก ตามด้วยเสียงหัวเราะฮาแตกพวกผม กนกมันหัวเราะดังกว่าใคร คงดีใจแกล้งโจ๊กได้สำเร็จชนะไปขาดลอย ศึกชิงชัยครั้งนี้โจ๊กแพ้ไม่เป็นท่า

           “หัวเราะไม่เกรงใจคนเนอะ” เสียงมาก่อนตัว พวกผมหันไปมอง ชายหญิงนับสิบ หนึ่งในนั้นแสยะยิ้มอย่างไม่สนใครรุ่นพี่รุ่นน้อง

           “ไม่ได้หัวเราะให้คนฟัง หัวเราะใส่ชะนีร่านผัวให้มันรู้ตัวต่างหาก เผื่อจะสำนึก ร่านนักจะโดนตบได้ง่ายๆ” แบมลุกยืนประจันหน้าสาดอาวุธคมกริบใส่ไปเต็มๆ

          “อีแบม! มึงลองมาตบกูสิ อีกระเทยหัวโปก” เธอชี้หน้าถกแขนเสื้อร้องท้าอย่างถือดี คงคิดว่าเพื่อนเยอะ

            “ผลั๊ว!..โอย..ผลั๊วะๆ..กรี๊ดด!!.” แบมไม่เสียเวลาคิด พริบตาเดียวเข้าไปซัดสายไหม โดนไปหลายตุบหลายตับ พวกเพื่อนเธอขยับจะเข้าช่วย

           “อย่าเสือก ปล่อยให้มันตัดสินกันเอง คนท้าคือเพื่อนมึง” โจ๊กมันตะคอกหน้านิ่ง รุ่นน้องม.5 พวกนั้นชะงัก

           “แต่มันตบผู้หญิง” ผู้ชายในกลุ่มออกอาการไม่พอใจ

           “แล้วมึงว่าแบมมันเป็นผู้ชายหรือไง” กนกย้อนทันควัน

           “พูดงี้ก็ไม่ถูก แรงตุ๊ดก็ผู้ชายโว้ย” ไอ้นั้นก้าวออกมาอย่างหาเรื่อง สงสัยเป็นหนึ่งในคนที่สายไหมจูงจมูกได้สินะ

            “รู้ว่าสู้ไม่ได้มันไม่ควรท้าแต่แรก” โจ๊กไม่สน ปล่อยคู่ตบซัดกันนัว แบมซัดฝ่ายเดียวมากกว่า สายไหมผมเผ้ากระเซิงหน้ามีแต่รอยแดง เสื้อกระโปรงขึ้นรอยรองเท้าเป็นปื้น ก่อนจะโดนถีบกระเด็นส่งท้าย

          “ปั๊ก!..โอยย!!” สะบักสะบอมปากแตกเลือดซึม มุมปากบวมเป่งหน้าตาแดงเห่อไปหมด พวกเพื่อนในกลุ่มรับเธอแทบไม่ทัน

           “อีตุ๊ดเหี้ย..ทำผู้หญิงหรือมึง” ไอ้นั่นตาแข็งกร้าว ตะคอกเสียงดัง

            “แล้วไง..มึงจะวัดกับกูไหม” สวยตัวแม่กระชากชายเสื้อออกนอกกางเกงแล้ว

           “กูไม่รังแกตุ๊ด แต่ถ้ามึงอยากเจ็บ..กูจัดให้” ไอ้นั่นคงเห็นมันเอวบางร่างอ้อนแอ้นสินะ มันบอกพร้อมดึงชายเสื้อเหมือนกัน ก่อนมายืนรอ การกระทำตรงข้ามกับคำพูดชะมัด..

           “มึงไม่ต้อง” โจ๊กดึงแบมมาทางผม มันถลกชายเสื้อเสร็จออกไปประจันหน้าแทน ความสูงใหญ่โจ๊กเหนือกว่าเห็นๆ ถึงไอ้นั่นจะล่ำก็เถอะ พวกนักเรียนต่างลุ้นกันสนุก ไม่มีใครกล้าแจ้นไปฟ้องอาจารย์ คงรู้ว่ากลุ่มที่กำลังมีเรื่องคือสวยประหารซึ่งขึ้นชื่อและชินตา ซึ่งห่างหายไปนานนับเดือนเพราะผมพักรบ แต่ก่อนทำวีรกรรมไว้เยอะ

             “ออกตัวหรือมึง..ได้เลยสัด” ไอ้นั้นพุ่งหมัดใส่ก่อน แต่กลับกระเด็นถอยเป็นวา เจอลูกถีบกลางอกเข้าเต็มๆ หมัดไม่เฉียดปลายเสื้อโจ๊กด้วยซ้ำ มันไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัวทัน ตามไปซ้ำไม่เลี้ยง

             “พลั๊ก!..ตุ๊บ!!..ผลั๊ว!!” หมัดเท้าที่อัดเข้าใส่ ไอ้นั่นก็สวนคืนเช่นกันเข้าเป้ามั้งไม่เข้ามั้ง โจ๊กโดนไม่มาก แต่คู่ชกเลือดกบปากกำเดาทะลัก หางคิ้วแตกหน้าเยินไปเรียบร้อย

            “เฮ้ย!..พอโว้ย!” เพื่อนผู้ชายกลุ่มมันเข้ามาล็อกลากโจ๊กเอาไว้ไม่ยอมให้ซ้ำเพื่อนมัน แต่การล็อกโจ๊กทำให้ไอ้นั่นได้โอกาส พุ่งเข้าใส่

           “พลั๊ก!..ตุ๊บ!” สองหมัดเน้นๆ โจ๊กได้เลือดตามมาติดๆ ไม่ทันมีหมัดต่อไป ผมกระโจนเข้าไปเตะมันกระเด็นตัวงอเสียก่อน

             “ผลั๊ว!..สัดล็อกเพื่อนกูปล่อยเพื่อนมึงเอาคืนหรือ..ไอ้เหี้ย!!” ผมสบถด่าไปด้วย โจ๊กมันสะบัดหลุดแล้ว พวกมันถอยไปรวมตัวกันอีกฝั่ง

            “กูแค่จะห้าม” มันเถียง แต่อาการไม่ต่างจากที่ผมคิด กะจับโจ๊กให้เพื่อนมันสอยคืนสิท่า

            “ถุย!..หมาหมู่” โจ๊กมันบ้วนน้ำลายปนเลือดทิ้ง

             “ตัวต่อตัว เอากะกูไหม” แบมสุดสวยเชิดหน้ายักเรียกพวกนั้น

             “อีตุ๊ดแบม..มึงอย่าเก่งให้มาก” มันชี้หน้าแบม

            “กูไม่เก่งแต่ปาก ไม่ขี้ขลาดหน้าชะนีเหมือนพวกมึง” แบมสวนแสบเข้าตับ แต่ละคนหน้าเขียวไปแล้ว

             “กริ๊งงง!!” เสียงออดหมดเวลา ทำให้พวกเราต้องกระจายขึ้นเรียน

             “แน่จริงเย็นนี้หลังสวน” พวกมันท้าก่อนไป

             “ได้ไอ้สัด ใครหดหัว..ให้หอยอีสายไหมกลบหน้าหมาแม่งทุกตัว” แบมมันรับคำท้า แต่ปากมันนี่สิ..ทำเอาไอ้ตัวผู้แต่ละตัวควันออกหู

            “มึงเจอกูแน่..” พวกมันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก่อนพากันไป ไทยมุงแต่ละคนก็สลายตัวเช่นกัน

            “ไปล้างหน้าก่อน” ผมบอกโจ๊ก..มุมปากมันเริ่มช้ำ

             “อืม” มันรับคำสั้นๆ จากนั้นพวกผมตรงไปห้องน้ำ จัดการสำรวจความเรียบร้อยก่อนเข้าเรียนช่วงบ่าย นัดซ้อมวันแรกผมมีคู่ซ้อมแล้วสิ





ต่อด้านล่าง

[luxilove]

-  2  -




             “มึงไม่ต้องไป..บูตัส” แบมมันกระซิบบอก หลังอาจารย์สั่งงานให้นั่งทำกันเงียบๆ

            “กูไม่ทิ้งเพื่อน” ผมพูดสั้นๆ

            “มึงติดซ้อม เดี๋ยวพี่หนวดรู้เป็นเรื่อง” มันอธิบายเหตุผล

            “ไว้กูแวบไปบอกแกก่อน ขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้แทน” ผมยืนกราน

            “ตามใจ..กูห่วงมึงจะเจ็บก่อนแข่ง ไม่เป็นผลดีหรอก” มันส่ายหน้า

            “ถือว่ากูซ้อมนอกเวทีสิว่ะ!” ผมพูดขำๆ ชำเลืองดูโจ๊กกับกนกที่นั่งด้วยกัน เห็นกนกมันยุกยิกหยิบหลอดยาดมมาเปิดตูด แล้วใช้นิ้วแตะน้ำยาก่อนจะยื่นไปใกล้มุมปากโจ๊กที่เริ่มจะบวม

             “ทำอะไร” โจ๊กมันเหล่ตามองนิ้วกนกนิ่ง ไม่ยอมให้โดนปากมัน

             “ป้ายยาอีห่า..ทิ้งไว้บวมนะมึง” โจ๊กไม่พูดอะไร กนกจึงค่อยเอานิ้วที่มียาเย็นๆจากยาดมแต้มเบาๆมุมปาก มือมันคงเบามาก โจ๊กถึงนิ่งสนิทไม่กระดุกกระดิกออกอาการเจ็บแสบแม้แต่น้อย

             “ขะ..ขอบใจ” มันบอก หลังกนกปิดฝายาดม ยัดใส่กระเป๋า

            “อืมเพื่อนกัน..แปะๆ!” กนกมันเอามือตบบ่าโจ๊กแปะๆ สงสัยยาจะซึมเข้าเนื้อไปแล้ว หน้าโจ๊กมันถึงได้แดงเถือกแบบนั้น


            หมดคาบสุดท้าย หลังแวะบอกพี่หนวดผมขอเลื่อนซ้อม แกไม่ว่าอะไร พวกผมดิ่งไปยังจุดหมายสวนหลังบ้านพักภารโรง สถานที่ใช้วัดฝีมือ สำหรับพวกที่ต้องการเคลียร์ปัญหา ส่วนใหญ่รู้จักกันดี

            “พวกมันยกห้องมาเลยมึง” โจ๊กมันพูด พวกผมมาสี่คนแต่พวกแม่งร่วมสามสิบ ไม่เว้นแม้แต่น้องเดียร์แฟนกนกยังมาด้วย น้องหน้าเจื่อนส่ายหัวให้กนกเข้าใจเธอ เหตุการณ์แบบนี้พวกผมรู้สภาพ น้องมาในฐานะสมาชิกในห้อง ปีหน้าต้องอยู่กับพวกมันอีก ถ้าไม่เอาเพื่อนจะอยู่ลำบาก

            “พวกมึงจะเอาไง” แบมมันก้าวออกไปสภาพพวกผมตอนนี้ สวมเสื้อยืดกันหมดแล้ว ต่างมีติดไว้ใต้โต๊ะประจำ

           “กู..มึง..” ไอ้คนที่จับโจ๊กให้เพื่อนมันต่อย..ชี้หน้าแบม

           “ได้..” แบมมันไม่เกี่ยง ทั้งที่ไอ้นั่นตัวใหญ่กว่ามันเยอะ

           “มึงไม่ต้อง..กูกับมันเอง มันจับกูให้เพื่อนมันต่อย” โจ๊กบอกแบม

            “พวกมึงไม่ต้องแย่งกัน พวกกูจัดให้ดีกว่า” พูดจบผู้ชายห้องมันเดินออกมายืนรวมตัวเหมือนเตี๋ยมมาแล้ว ราวสิบห้าสิบหกคน

           “มึงคิดรุม” แบมถาม สถานการณ์ตอนนี้ภาพมันหนักไปทางนั้น

           “กูไม่ได้รับปากตัวๆสักหน่อย กูท้าให้มึงมาวัด” มันแถหน้ามึนมาก พวกผมสบตากัน ผม แบม โจ๊กไม่เท่าไหร่ เจ็บบ้างได้แผลบ้างหนีไม่พ้น ห่วงแต่กนก..ถึงมันจะห้าวแต่ก็ตัวเล็ก ป๊าม๊ารู้ขึ้นมาเรื่องใหญ่

          “ไม่ต้องห่วง..กูเอาด้วย” ดูใจมัน แมนจริง แต่โจ๊กมันไม่ยอม

           “เพื่อนกูเป็นผู้หญิง” โจ๊กหันไปต่อรองไม่สนใจคำพูดกนก คำว่าผู้หญิงออกจากปากเน้นๆ

           “เดียร์ไปพาแฟนมึงมา” สายไหมหันไปสั่งน้องเดียร์ เธอตรงมาคว้าข้อมือกนกเพื่อกันให้ออกจากการตะลุมบอน

            “ไม่นะเดียร์ หนกจะสู้กับเพื่อน” มันไม่ยอมไป

           “หนก..เดียร์มาเพราะเหตุผลนี้นะ” น้องเดียร์ตาเขียวใส่

           “มึงไปเถอะ..ไม่ต้องห่วงพวกกู” ผมพูดให้มันสบายใจ

           “กูไม่ทิ้งพวกมึง” มันเสือกยืนกราน

           “ทิ้งเหี้ยไร..อย่าเรื่องเยอะไปอยู่กับแฟนมึงไป๊ อย่าทำให้กูกังวล” โจ๊กมันเสียงแข็งใส่ ติดบังคับกลายๆ ทำให้กนกไม่กล้าโวย..อารมณ์นี้โจ๊กมันไม่ล้อเล่น สีหน้าแววตามันพวกเรารู้ดี

          “เลิกๆ! แยกย้าย” เสียงห้าวแหบดังจากข้างหลัง พวกผมหันไปดู

            “บอลลูน..น้องมึง..” บอลลูนพาเพื่อนมาเป็นสิบ

             “บอลไม่เกี่ยว อย่ามายุ่ง!” สายไหมเดินออกมาทันที

             “พอเถอะไหม” บอลลูนบอกเธอ น้ำเสียงเฉยชา

             “ไม่ได้..อีกระเทยแบมมันตบไหม หน้าช้ำหมดดูสิเนี่ยะ” เธอฟ้องชี้ให้น้องดูหน้าเธอ สภาพบวมช้ำจนหน้าเบี้ยว แบมแสยะยิ้มอย่างสะใจ

            “เป็นเพราะผมสินะ” บอลลูนถามนิ่งๆ

             “ไม่ใช่..มันด่าไหมก่อน ตกลงจะมาช่วยพี่หรือเมียดีล่ะ” เธอเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ตวาดบอลลูนเหมือนคนพาล

            “หุบปาก!..” บอลลูนกำหมัดแน่น ตะคอกเธอจนสะดุ้ง

             “มึงไม่ต้องเสือก ม.3 อย่ายุ่ง” ไอ้ผู้ชายที่เป็นทัพหน้า ออกปากไล่บอลลูนเสียงแข็ง หลังน้องตวาดสายไหมเสียงดังจนเธอเจื่อนสนิท

            “กูไม่ยุ่ง ถ้าพวกมึงยอมหยุด” บอลลูนสวนหน้ามึน

             “มึงอยากโดนหรือว่ะ!” ไอ้นั่นลอยหน้าถาม

            “แล้วแต่มึง” บอลลูนกับยักไหล่ทำหน้ากวนใส่ ผมเพิ่งเห็นลุคนี้ กวนตรีนได้โล่ ผมยังหมั่นไส้ พวกไอ้นั่นยิ่งแล้วใหญ่ มันหรี่ตามองเพื่อนบอลลูนที่ยืนเป็นแบล็คไม่ต่ำกว่าสิบ รวมพวกผมจำนวนใกล้เคียงกันแล้ว

            “เดี่ยวตัวๆ” มันบอก หลังหมาหมู่ไม่ได้ ท้าวัดเดี่ยวตัวต่อตัว

           “มึง..กับ..กู” บอลลูนชี้ที่มันก่อนจะวกนิ้วชี้ที่อกตัวเอง

          “เดี๋ยวบอล! เรื่องนี้พี่จัดการเอง” ผมเข้าไปแทรกขัดน้องทันที

            “อยู่เฉยๆ” สายตากับน้ำเสียงที่จ้องผม พาขนลุกวาบดูดุเอาแต่ใจท่าทางเหมือนวันนั้นที่น้องทำรุนแรงกับผมเลย

            “แต่..” อ้าปากจะค้าน เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับน้องแต่แรก

           “จิ๊!..” น้องจิปากตัดรำคาญ โจ๊กส่ายหน้าห้ามผม กนกกับแบมก็เช่นกัน พวกมันต้องการให้ผมดูเฉยๆ เลยต้องถอยกลับมายืนที่เดิม

             บอลลูนปลดกระดุมเสื้อนักเรียน ก่อนจะถอดโยนให้น้องเอกรับไว้ เปลือยช่วงบนโชว์ไปแล้ว พวกผู้หญิงถึงกับหน้าแดง คงไม่คิดว่าบอลลูนจะถอดเสื้อสินะ ผมรู้มันจำเป็นต้องถอด แต่น้องไม่มีเสื้อยืดมาเปลี่ยน เสื้อนักเรียนเป็นภาระทำให้ไม่ถนัด หากโดนจับคอเสื้อไว้ยิ่งเสียเปรียบ

            “ว่าไงมึง..กูพร้อมแล้ว” น้องยักคิ้วเรียกไอ้นั่น มันก็ถอดเสื้อโยนให้เพื่อนเหมือนกัน ตัวมันล่ำกว่าบอลลูนนิดเดียว แต่ความสูงเทียบไม่ติด

           “เริ่ม” เพื่อนมันตะโกน มันเดินเข้าใส่บอลลูนขึ้นการ์ดเหมือนคนที่ชกเป็น ก่อนจะส่งหมัดแย่บนำไปก่อน บอลลูนโยกหัวหลบ เหวี่ยงเท้าเตะเข้าสีข้างมันเสียงดังปั๊ก

            “ปั๊ก!” มันเซ..แต่น้องกลับไม่ตาม ปล่อยมันให้ตั้งหลัง ก่อนไอ้นั่นจะเตะสูงหวังก้านคอบอลลูน แต่น้องยกเข่ากับแขนกันไว้ได้ ก่อนอัปเปอร์คัทเข้าปลายคางมันไปเต็มๆ ได้ยินเสียงกรามมันลั่นเลย

            “พล๊อก! กร๊วบ!” น้ำลายมันกระเด็นแก้มเบี้ยวหน้าสะบัด เซหลุนๆเหมือนนกปีกหัก

            “เห้ย!!” เพื่อนมันพุ่งเข้าไปพยุงไว้ได้ทัน ตามันลอยนับดาวไปแล้ว
 
            “หยุดได้สินะ” บอลลูนตัดบท ก่อนจะหันหลังเดินไปคว้าเสื้อที่น้องเอกยื่นมาให้สวมกลัดกระดุมไม่สนใจผลงานเลย พวกม.5 ไม่มีใครกล้าหือสักคำ หลังเห็นเพื่อนมันเกือบน็อกไปแล้ว บอลลูนใช่เวลาไม่ถึงสองนาทีปิดเกมส์เรียบร้อย ผมเพิ่งเห็นฝีมือชกมวยของน้อง ท่าทางการปล่อยหมัดการยกการ์ดกับเข่าขึ้นกัน มันคือคนที่รับการฝึกมาชัดๆ

            “พี่แบม พี่โจ๊กกลับเถอะ” น้องใส่เสื้อเสร็จ หันมาบอกแบมกับโจ๊ก แค่ปรายตามองผมประมาณ ‘มึงด้วย’ ส่วนพวกม.5 มันพากันกลับกันไปหมดแล้ว ยกเว้นน้องเดียร์ที่ยังยืนอยู่ข้างกนก

             “รู้ได้ยังไงว่าพวกพี่มีเรื่อง” แบมมันถามยิ้มๆ

            “เพื่อนในห้องบอก มันเห็นตอนกลางวัน” บอลลูนบอกสั้นๆ ไม่อธิบายอะไรเพิ่ม

            “ขอบใจนะ” แบมเป็นคนพูด

            “ไม่เป็นไรครับ” น้องยิ้มตอบอย่างหล่อ แต่พอหันมามองผม กลับหุบยิ้มเฉย..หน้ามึนมาก กลายเป็นผมยิ้มค้างคนเดียว

            “มึงกลับยังไง” โจ๊กถามผม เวลานี้รถโรงเรียนออกไปแล้ว ปกติผมกลับรถโรงเรียน คิดว่าตอนซ้อมคงต้องนั่งรถเมล์กลับเอง

            “นั่งรถเมล์” ผมบอกตามจริง

            “เดี๋ยวกูไปส่ง” โจ๊กมันพูด ผมพยักหน้าให้

           “ไม่ต้องครับ บูไปรอบอลหน้าโรงเรียน” บอลลูนชิงบอกโจ๊ก ก่อนจะหันมาสั่งผม ตกลงน้องกลับเลยสิ เห็นกลับดึกวันนี้ไม่ติดธุระใช่ไหม ผมจะอ้าปากถาม

          “เจอกันพรุ่งนี้..พวกมึง” น้องหันไปคุยกับเพื่อน พวกน้องเอก น้องวิทย์ น้องหนุ่ย ผมรู้จักส่วนคนอื่นๆไม่รู้ พากันพยักหน้าตอบบอลลูน ก่อนจะแยกย้าย น้องวิทย์มีโบกมือส่งยิ้มให้ผมด้วย เลยยิ้มให้น้องไป

         “กลับกันเถอะ” โจ๊กมันสะกิดเลยต้องขยับ กนกแยกไปส่งเดียร์ โจ๊กมันไปส่งแบมหาพี่ต้น เหลือผมยืนรอหน้าโรงเรียน นักเรียนบางตาพอสมควร ไม่ถึงห้านาทีพีรูดสีดำก็มาจอดเทียบทางเท้า ผมรีบเดินไปเปิดประตูขึ้นนั่งคู่คนขับโดยไม่ต้องรอให้เรียก

           เราต่างไม่มีใครพูด น้องออกรถเพราะจอดนานไม่ได้ รู้สึกแปลกๆ เป็นครั้งแรกที่ผมได้นั่งรถคันนี้ ทั้งที่น้องซื้อมาเป็นปีแล้ว บรรยากาศในรถคงเงียบเกินไป น้องจึงเปิดเพลงฟัง ผมอยากถามอยากคุยนะ แต่เห็นสีหน้านิ่งๆ ติดออกไปทางบึ้งนิดๆ ไม่ถามดีกว่า

           ใช้เวลาราวสิบห้านาทีถึงบ้าน หลังเก็บกระเป๋าเรียบร้อย ผมดิ่งเข้าครัวทำกับข้าวทันที ที่คิดว่าจะไม่กลับมาทำเพราะซ้อมมวย วันนี้จึงเป็นวันที่ผมกับน้องนั่งทานข้าวมื้อเย็นด้วยกันอีกครั้ง

             บอลลูนขึ้นห้องไปเรียบร้อย อย่างน้อยผมแอบดีใจที่น้องเป็นคนจัดการเคลียร์เรื่องนี้ บอลลูนมีความสามารถที่ผมไม่รู้ น้องไม่ใช่เด็กน้อยอย่างที่คิดอีกแล้ว หลายอย่างที่แสดงออกทำให้ผมทึ่งมาก ไม่เห็นกับตา ผมไม่มีทางรู้จริงๆ ว่าน้องมีมุมเข้มแข็งแถมเท่มากด้วย...???






มาต่อแล้วนะคะ  อิน้องบอลมันยังมีสำนึกอยู่น๊า

ถึงจะซึนก็เถอะ 

Luk.

ปล.ฝากบ็อกเซทของลูกแก้วมังกรด้วยสิคะ  เหลือ 11 ชุดค่ะ สนใจโอนเงินตามรายละเอียดนี้เลยนะคะ

@@เปิดโอนเงิน@@
เปิดโอนนิยายชุด ลูกแก้วมังกร ตั้งแต่ 5 - 30 พ.ย 55
รายละเอียดหนังสือ
1.นิยายมี 2 เล่มจบ
2.เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน  640  หน้าต่อ 2 เล่ม
3.ที่คั่นหนังสือ
4.ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในเล้าฯ  5 ตอน  เป็นของคู่เอก 3 ตอน คู่รอง 2 ตอน
           4.1.เจ้าพ่อของจริง
        4.2.มังกรล่อแก้ว
   4.3.ขืนใจ..รามูน
   4.4.เสือเล่นน้ำ
   4.5.แฮปปี้เบิร์ดเดย์..คงคา

ราคานิยาย 1 ชุด 860 บาท รวมค่าจัดส่งลงทะเบียน
ราคานิยาย+ บ็อกเซท 1,000 บาท รวมค่าจัดส่งลงทะเบียน
(บ็อกเซท เหลือเพียง 17 ชุดเท่านั้นค่ะ)

1.โอนได้ที่
ธนาคารไทยพาณิชย์ ออมทรัพย์
เลขที่บัญชี 391-214997-2
ชื่อบัญชี นายภาณุพงศ์  ทับประสูติ

2.โอนแล้วแจ้งรายละเอียดการโอน พร้อมที่อยู่จัดส่งหนังสือมาทาง Mail ได้เลยค่ะ
   luxilove_19690 แอท hotmail ดอท com

Thank so.
ลักษ์.

PS. ตัวอย่างปกหนังสือพร้อมบ็อกเซท

[eern]

สรุปแล้วบูจะใด้ซ้อมใหมมวยอะ

[Still_14OC]

ที่บอลลูนกลับบ้านดึก ไปซุ่มซ้อมมวยมาซินะ

[tuek]

รู้สึกว่าตอนนี่บอลจะทำตัวดีขึ้นมาหน่อยนะ

[PetitDragon]

นึกว่าจะได้เห็นบูซัดซะแล้ว 

[Appman]

 ิ :impress3:อ่านไม่สะใจเลยน้อง Lux  มาต่อเร็วๆหน่อย พี่จะขาดใจจร้า

[Gokusan]

มันเหนื่อยลุ้นตรงต่างคนต่างทำอะไรให้กันแบบซึนๆ มึนๆ นี่แหละ

ฉากบู๊มันมากกกก ให้มันรู้มั่งว่า เป็นชะนีแต่ท้ากระเทยก่อนมันจะโดนอะไร หุหุ

เอาเป็นว่า...ลุ้นคู่พี่น้องนี่ต่อไป เด็กน้อยกลายร่างแล้วจะเป็นยังไงต่อหนอ ^^V

ปล.แอบลุ้นตุ๊ด-ทอมด้วยล่ะ ลงเอยยังไงเนี่ย

[uknowvry]

เอ๊า.... ตาสว่างละบู... ปล่อยน้องไว้ แล้วหาหนุ่มๆ มาดีกว่า 555+

[route rover]

จะผิดมากมั้ยถ้าจะบอกว่า ยังเกลียดบอลอยู่ 

 

[MiSS-U]

 

บอลลูนมาปิดตอนได้เท่มากค่ะ แต่ซึนได้อีกเนอะคนเรา


บวกเป็ดและรอตอนต่อไปค่ะ