หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33

[Chichi Yuki]

มารอตอนต่อไปค้า
 

[เซ็งเป็ด]

“อย่าเกียจคร้านการเรียนเร่งอุตส่าห์     มีวิชาเหมือนมีทรัพย์อยู่นับแสน
จะตกถิ่นฐานใดคงไม่แคลน               ถึงคับแค้นก็ยังพอประทังตน
อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว       แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล
ถึงลำบากตรากตรำก็จำทน               เกิดเป็นคนควรหมั่นขยันเอย..”

พิทนั่งริมหน้าต่าง เขาเหม่อลอยไปไกล ทำนองสรภัญญะ ที่เขาเคยแว่วได้ยินเมื่อวันก่อนดังขึ้นมาจากที่นี่ ณ วันนี้ เขามาไกลจากบ้าน ไม่สิ มาไกลจากปัจจุบันที่เขาเคยอยู่มาก พิทมองไปเรื่อยๆ

“เอ่ะ” และแล้วเขาก็มาสะดุดตากับด้ายขาวที่ผูกข้อมือเขาไว้อยู่

“หรือว่า” พิทนึกถึงคำที่หลวงพ่อบอกว่าหากเขาต้องการจะกลับไปยังปัจจุบันให้เขาดึงด้ายเส้นนี้

“เฮ้อ” พิทถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเขายังมีหวังที่จะได้กลับไปยังที่ที่เขาจากมา
.
.
.
.
.
“นักเรียนชั้น ม.ปลายทุกคนให้ไปเข้าแถวที่สนามหญ้าด่วน” เสียงประกาศจากเสียงตามสายดังขึ้น ทุกคนส่งเสียงเซ็งแซ่ด้วยความสงสัย

“อ้าว นี่เงียบๆหน่อย เขาให้ลงก็ลงไป”

“ครูครับ ทหารมาทำไมกันมากมายครับครู” เด็กหนุ่มคนหนึ่งมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะหันมาถามครู
พิทหันไปหาครู รอฟังคำตอบ

“เห็นท่าจะหนีไม่พ้นสงครามเสียแล้วกระมัง”
...




“นี่ ทิว เอ้ย โสภณ นี่มันอะไรกันเหรอ” พิทเดินเบียดกลุ่มเด็กชายไปหาโสภณ

“ไม่รู้เว้ย”

“นี่ยังโกรธเราอยู่อีกเหรอ เราขอโทษ หมู่นี้เราเอ่อ เลอะเลือนไปหน่อย”

“เราเคยเป็นเพื่อนรักกัน” โสภณยืนยำคำเดิม

“ใช่ ตอนนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนรักกัน เราเอ่อ เรารักนายมากนะ” พิทพูด “เป็นห่วงนายมากด้วยนะทิว” ก่อนจะเบาเสียงลงในประโยคสุดท้าย

โสภณหยุดนิ่ง

“งั้นมึงเป็นอะไรต้องบอกกูให้หมด”

“ได้ๆ เราบอก แต่ตอนนี้บอกเราก่อนได้มั๊ยว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ทหาร ทหารจากพระนคร จะมารับสมัคร ยุวชนทหาร”

“ยุวชนทหาร??”

“ใช่”

“แล้วใครจะไปเป็นทหาร”

“อ้าว จะใครหล่ะ ก็นักเรียนที่นี่ไง”

“หา!!” พิทร้อง “นักเรียนที่นี่น่ะเหรอ เรา เอ่อ ชั้นหมายถึงพวกนายยังเป็นนักเรียนอยู่เลยนะเว้ย”

“แล้วยังไงหล่ะ ตอนนี้ประเทศชาติกำลังเดือดร้อน กูอยากจะช่วยประเทศ แต่ว่านะ กูไม่เชื่อหรอกว่าพวกญี่ปุ่นจะรบกับเรา”

“ก็ตามใจ เดี๋ยวก็รู้” พิททิ้งท้าย ถึงเขาจะไม่ค่อยได้อ่านประวัติยุวชนทหาร แต่ก็เคยได้ดูคู่กรรมมาบ้าง




           นักเรียนม.ปลายกว่าร้อยชีวิตต่างยืนเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ รอต้อนรับการมาของทหารผู้ที่จะมาคัดเลือกพวกเขา พิท
นั้นหมายมั่นในใจไว้แล้วว่าเป็นตายร้ายดียังไงจะไม่ขอสมัครรับใช้ชาติแน่นอน

“ขอทดแทนบุญคุณเป็นอย่างอื่นแล้วกันนะครับ ประเทศไทย” พิทเปรย

“ทั้งหมดแถวตรง” เสียงสั่งให้นักเรียนยืนตรงดังขึ้นมาจากด้านหน้า พิทชะโงกหน้าไปดู

“พี่บรรณ” และเขาต้องตกตะลึงเมื่อเห็นบรรณคนคุ้นเคยแต่อยู่ในชุดทหารที่ทรงเกียรติ

“ทุกคนคงพอจะรู้แล้วว่า การมาของเราในวันนี้มีจุดประสงค์เพื่อสิ่งใด สงครามที่พวกเราคิดว่าไม่ใช่เรื่องของเรา เป็นเรื่องของทหารนั้น บัดนี้ ได้เข้าใกล้ประตูบ้านของทุกคนมากกว่าที่คิด สงครามมิใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไป จงจำไว้”
น้ำเสียงที่ดุดัน ปลุกเร้าให้นักเรียนสนใจ ชายที่หน้าตาเหมือนบรรณพูดเสร็จก็ถอยลงมาจากแท่นเสาธงก่อนจะโค้งคำนับให้ชายอีกคนที่ดูภูมิฐานและมีอำนาจขึ้นมา

“ประเทศไทยรักสงบ และมีเอกราชมาช้านาน แต่อย่างที่หลายคนทราบ สงครามมหาเอเชียบูรพาที่เกิดขึ้นนี้ได้รุกรานประเทศไทย และเพื่อเตรียมความพร้อม กรมยุวชนทหารได้มอบหมายให้ผม ร้อยเอกถวิล นิยมเสน ผู้บังคับบัญชาหน่วยฝึกที่ ๕๒ มาดำเนินการคัดเลือกเยาวชนเพื่อเป็นกำลังสำคัญของชาติ ทั้งยามสงครามและยามสงบ ในการคัดเลือกครั้งนี้ ผมจะรับสมัครเฉพาะเยาวชนที่สมัครใจเท่านั้น จะไม่มีการบังคับฝืนใจผู้ใดทั้งสิ้น การฝึกจะเป็นไปอย่างเข้มข้นและทรหด เพื่อฝึกให้ทุกท่านเป็นกำลังของชาติที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอุดมการณ์รักชาติยิ่งชีพ”

นายทหารท่านนั้นเว้นวรรค น้ำเสียงที่ดุดันนั้นสร้างความหึกเหิมในใจให้แก่พิท แต่เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่สมัครเด็ดขาด เขามาแค่ตามตัวทิว และหาสาเหตุที่นางนาคตนนั้นอาฆาตเขาเท่านั้น ไม่ได้จะมารบกับใคร

“ผู้ใดสมัครใจยกมือขึ้น”

นักเรียนชายต่างพากันมองหน้ากันและกัน แต่คนที่ยกมือขึ้นคนแรกกลับเป็น...

“ผมครับ” โสภณนั่นเองที่ยกมือเป็นคนแรกอย่างภาคภูมิ เขายืดอกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมองเพื่อนคนอื่นที่ทยอยยกมือตามทีละคน

“ประภาค” โสภณเรียกพิท ก่อนจะส่งสายตาสงสัยในทีว่าทำไมเขาถึงไม่ยก

“ประภาค”

สุดท้ายไม่รู้อะไรมาดลใจ พิททะเล่อทะล่ายกมือขึ้นอย่างลืมตัว

“เอาหล่ะ ดีมาก เยาวชนที่สมัครใจทุกคนให้มาพบผมที่สนามเพื่อคัดเลือกอีกที ส่วนนักเรียนคนอื่น กลับไปชั้นเรียนได้”

ทุกคนต่างแยกย้าย พิทตามโสภณมาหลบใต้ร่มต้นสนเพื่อรอการเลือกตัว

“มึงเป็นอะไรของมึงวะ ประภาค ทำท่าเหมือนไม่อยากเป็นทหารยังงั้นหล่ะ”

“ก็เอ่อ ก็กู ไม่อยากเป็นนี่นา” เขานึกถึงปืนผาหน้าไม้ขึ้นมาแล้วขนลุก

“ถามจริงๆเถอะ มึงยังเป็นประภาคคนเดิมที่กูเคยรู้จักใช่ไหมวะ ทำไมกูรู้สึกว่ามึงไม่ใช่”

พิทนิ่ง เขากำลังใคร่ครวญเรื่องราวที่จะเล่า

“เราไม่รู้หรอกนะ” พิทขยับตัวหลังพิงต้นสน “ว่าที่ผ่านมาประภาคคนที่นายรู้จักจะเป็นอย่างไร แต่วันนี้ประภาคคนนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว ด้วยเหตุผลกลใดอย่ารู้เลย รู้เพียงแต่ว่า นายยังเป็นเพื่อนรักเราเหมือนเดิม”

พิทพูดเขาหลับตาพริ้มนึกถึงใบหน้าของทิวที่เลือนรางอย่างเลื่อนลอย

[Naenprin]

เริ่มระลึกชาติแล้ว เย้ๆ

[เซ็งเป็ด]

“ยังจำวันนั้นได้มั๊ย วันที่มึงบอกกูว่ามึงอาจชอบกู”

“พิทหยุดกึก เขาตกใจแต่ไม่กล้าหันไปมองหน้าตรงๆ

“คืนนั้นเรามีนัดกันมาเที่ยวงานประจำอำเภอ คืนที่กูจะจำไปจนวันตาย”

“อืม” พิทแกล้งพยักหน้าทั้งๆที่เขาไม่รู้อะไรเลย

“มึงหลอกให้กูออกมาซื้อขนมสายไหมเป็นเพื่อน กูก็โง่เดินตามมึงมาทั้งๆที่รู้ว่ามึงจะต้องหลอกอะไรกูอีกแน่ๆ เพราะสันดานมึง
ชอบแกล้งชอบอำกูอยู่เรื่อย” โสภณเว้นวรรค

“มึงพากูมานั่งที่ริมหาด แล้วมึงก็บอกกูว่า มึงชอบกู” เขาหัวเราะ

“ตลกนะ คนอย่างมึงนี่เหรอจะชอบกู คนหล่อคนโก้ที่สาวๆหมายปองนี่เหรอจะชอบกู มึงจำได้มั๊ยว่ากูถามมึงว่ายังไง”

พิทนั่งฟัง เขาเคลิบเคลิ้มไปกับเรื่องราวที่โสภณเล่าราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

“กูถามมึงว่า มึงจะแกล้งอะไรกูอีก แต่มึงก็ส่ายหน้า และบอกกูว่า มึงชอบกูจริงๆ  รู้ไหม ตอนนั้นกูคิดยังไง”

พิทส่ายหน้าเบาๆ

“กูคิดว่าไม่มีทาง ไม่มีทางที่คนอย่างมึงจะมาชอบกู มันเป็นไปไม่ได้ที่ผู้ชายจะมาชอบกันโดยเฉพาะผู้ชายอย่างมึง”

เขาหัวเราะอีกครั้ง

“ปากกูบอกมึงไปว่า เลิกแกล้งกูเสียที แต่ในใจกูนั้นเต้นเหมือนจะระเบิดออกมาจากอก กูเดินหนีมึงมาโดยที่ไม่ฟังมึงพูด”

พิทขยับเขาไปใกล้โสภณ

“มาวันนี้กูรู้ว่ามึงกลัวการเป็นทหาร กูก็กลัว แต่ไอ้ภาค จำคำกูไว้นะ กูจะดูแลมึงเอง”

รอยยิ้มจางๆปรากฏบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม เขาก้มหน้าหลบสายตาพิท ก่อนจะยกมือขึ้นมาขยับแว่น

พิทยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ไม่ว่าจะกี่ชาติ ชายคนนี้ก็มีคอยแต่จะปกป้องดูแลเขา พิทซาบซึ้งและรู้สึกว่าเขางี่เง่ามากเท่าไหร่ ที่ไม่เคยคิดจะดูแลทิว

“กูสัญญากับมึงว่ากูจะดูแลมึงไปตลอด” โสภณลุกขึ้น  “เพราะฉะนั้น ไม่ต้องกลัวหรอก ไปกันเถอะ ไปเป็นทหารกันเว้ย” ก่อนจะหันมาพยักหน้ากับพิทและเดินนำหน้าไปยังกองทหาร

[nunnan]

ชอบพี่เค้าตั้งแต่อดีตเลยหรออออ 

[misspm]

เจ็บนะ
รอมานาน ถ้าจะมาต่อแค่นี้ แง้ๆๆๆ

ทหารเกี่ยวกับพญานาคยังไงเนี่ย โอยย
นี่มันเงื่อนตายรึเปล่า แก้ปมยากจริง
แล้วเวไตยอีก นี่ภพไหน งงแบบกู่ไมากลับเดาไม่ออกด้วยย

[De-Light]

ทิวคร๊าบบบบ เค้าชอบตัวเองนาาาาา 

รอคอย เธอมาแสนนาน ทรมานวิญญาณหนักหนา ระทม อยู่ในอุรา แก้ว กานดา ฉันปองเธอผู้เดียว

จาาาาาาเอาทิวคนเดียวววววววววว

[railay]

 

[maew189870]

ซึ่งมากๆฮะ

[Chichi Yuki]

จะชาติไหน ชาติไหน ทิวก็น่ารักไม่เปลี่ยน
อดีตนี่คงเป็นตอนที่ปกป้องพิทไม่ได้สินะ
แต่ขอให้ตอนปัจจุบันปกป้องพิทจากนางนาคนั่นให้ได้เถอะนะ
 

[watcharet]

อ้าว!!~  แล้วไงต่อเนี่ยๆ

[bun]

ก็ยังย้อนไปไม่ถึงตอนพยานาคอยู่ดี

[vivalasvegus]

รอต่อไปครับ

[เซ็งเป็ด]

หลังจากคัดเลือกยุวชนทหารซึ่งก็เป็นไปตามคาดที่ว่าพิทต้องเป็นหนึ่งในนั้นด้วย บรรณซึ่งพิทมาทราบทีหลังว่าเขาชื่อพลทหารคมสันได้แจ้งว่าเหล่ายุวชนทหารจะต้องเข้าฝึกอย่างหนักเหมือนกับทหารจริงๆที่ศูนย์ฝึก
พิททำใจให้คุ้นเคยกับบ้านหลังใหม่ได้ไม่ยาก ห้องนอนที่เขาอยู่ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นัก มีไฟฟ้าใช้ มีวิทยุโบราณๆไว้ฟังข่าวประกาศจากทางการ ข้างล่างนั้นมีเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่ตกบ่ายเขามักจะได้ยินผู้เป็นพ่อเปิดฟังอยู่บ่อยๆ

“ไอ้ภาค ไอ้ภาค” เสียงโสภณเรียกอยู่ข้างล่าง

“ว่าไง”

“เฮ้ย ออกไปทะเลกันเว้ย”

พิททำหน้างง

“ออกไปตกหมึกกันไง”

พิทตาโตทันที เขาวิ่งตึงๆลงมาจากชั้นบนเสียงพ่อกำลังกรอฟันให้ขาวบ้านดังแกรกๆ

“ทำหน้ายังกับไม่เคยตกหมึก”

“เราเคยด้วยเหรอ”

“เฮ้อ” โสภณถอนหายใจ

ทั้งคู่มุ่งหน้าเดินตรงไปยังชายหาดที่ที่มีเรือประมงจอดเทียบอยู่เต็มชายหาด บางลำกำลังมุ่งหน้าออกสู่ทะเล บางลำกำลังกลับเข้ามาหาคนที่รัก

โสภณและประภาคเดินเคียงคู่กันไป นานๆครั้งพิทในร่างภาคถึงจะเหลือบมองโสภณทีนึง

“ภาค ระวัง” พิทหยุดกึกก่อนจะหันไปมองหน้าโสภณอย่างสงสัย

“อะไร”

“ระวังเหยียบ”

เขาก้มลงและหยิบบางอย่างขึ้นมาจากพื้นทราย

“เดินระวังๆหน่อยสิ ปูน้อย เดี๋ยวก็โดนคนใจยักษ์เหยียบเอาหรอก” โสภณยิ้ม

“เฮ้ย ใครใจยักษ์ มันไม่เห็นนี่หว่า”

“ดูสิ จะเหยียบแล้วยังไม่ขอโทษอีก”

“ขอโทษ ขอโทษปูเนี๊ยะนะ”

“อืม”

โสภณพยักหน้าให้พิททำ

“อ่ะ ขอโทษก็ขอโทษ”

“ดีมาก”  ว่าแล้วโสภณก็ประคองปูที่อยู่ในอุ้งมือเดินไปที่โคนต้นมะพร้าวต้นหนึ่งก่อนจะนั่งลง

“ไปดีๆนะ อย่าทะเล่อทะล่ามาเดินให้ใครเหยียบเอาอีกหล่ะรู้มั๊ย คนแถวนี้ยิ่งใจร้ายอยู่”

พิทยืนมองความอ่อนโยนที่มีอยู่ในตัวโสภณอย่างเงียบๆ เขายิ้มในใจ นึกไม่ออกจริงๆว่าคนแบบโสภณนี่เหรอจะถือปืนฆ่าคนได้

“ยิ้มอะไร”

“ปล๊าว” พิทเสียงสูงเขานึกถึงทิวตอนปัจจุบัน ไม่มีทางที่ทิวคนนั้นจะเป็นแบบนี้

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะมืดเสียก่อน” โสภณนำหน้า เขาเดินฮัมเพลงปลุกใจก่อนจะเลียนท่าแบบทหารเดินอาดๆอย่างภูมิใจ

คลื่นตีลำเรือดังครืนๆเป็นจังหวะ เรือเอียงเอนไปมาตามแรงคลื่น ลมยามเย็นพัดผ่านมาให้สบายใจ พิทรู้สึกสงบขึ้นมาก บางทีเขาก็คิดว่าการหลุดมาอยู่ในมิติอดีตก็มีข้อดีเหมือนกัน อย่างน้อยเขาไม่ต้องวุ่นวายกับสภาพปัจจุบัน และที่สำคัญคงไม่ต้องเจอกับผีนาคตนนั้นอีก

“คิดอะไรอยู่” โสภณหันมาถาม ขณะกำลังแกะเชือกผูกเรือ

“คิดถึงอนาคต”พิทตอบ

“จะคิดไปทำไมเล่า ไม่มีใครรู้อนาคตเสียหน่อย”

“มีสิ มีคนรู้”

“มึงนี่ท่าจะบ้าไปใหญ่ มาโว้ยขึ้นเรือ”

พิทกระโดดขึ้นเรืออย่างลำบาก เขานั่งลงก่อนจะหันซ้ายหันขวาทำอะไรไม่ถูก

“อ้าว ดูทำเข้า พายเรือสิวะ อย่าบอกนะว่าสมองกลับพายเรือไม่เป็นอีก”

เหมือนจะรู้ใจ พิทส่ายหน้า

“โธ่เว้ย ไอ้บ้า” โสภณด่าแต่ก็หยิบพายมาพายเลาะโขดหิน

พระจันทร์คืนนี้ดวงกลมใหญ่ สว่างจ้าเหมือนฟ้าติดสปอร์ตไลท์ โสภณบอกว่าตกหมึกในคืนแบบนี้หมึกกินเหยื่อดีนัก
ในถังเหล็กนั้นมีกุ้งตัวเล็กๆเอาไว้เป็นเหยื่อ
ทิวชะโงกหน้ามองดูอย่างใคร่รู้

“ถามจริงๆเหอะ ประภาค หมู่นี้เป็นอะไรไป”  ในที่สุดโสภณก็ถามขึ้นมา

พิทเหลือบตาขึ้นมอง เขาพยายามไตร่ตรองว่าควรจะเล่าดีมั๊ย

“เอ่อ ถ้าเราเล่าแล้วอย่าหาว่าเราบ้านะ”

“อืม เล่ามาเหอะ”

“เรื่องของเรื่องก็คือ...............................”


...

[nunnan]

คือออออ 

[เซ็งเป็ด]

พิทนั่งเล่าเรื่องราวที่เขาพบเจอมา ระหว่างภพระหว่างชาติ การเดินทางที่ยาวไกล และเรื่องราวที่น่าเหลือเชื่อ โดยที่มีโสภณนั่งฟังอย่างตั้งใจ
นานๆครั้งเขาจะกระตุกเบ็ดที่อยู่ในมือทีหนึ่ง

“เชื่อเรามั๊ย” พิทถาม

“จะให้เชื่อมั๊ยหล่ะ”โสภณย้อน

“ตามใจ ไม่ได้ขอให้เชื่อ”

โสภณนิ่งเงียบไปนาน สาละวนอยู่กับการแกะหมึกที่กินเหยื่อ

“เชื่อก็ได้” จู่ๆเขาก็บอกว่าเชื่ออย่างง่ายดาย ทำเหมือนกับเรื่องที่พิทเล่าเป็นเรื่องธรรมดาอย่างนั้น

“หา ง่ายๆแบบนี้น่ะเหรอ”

“อืม” โสภณพยักหน้า “จะทำให้ยากอีกทำไม ชีวิตมึงที่ผ่านมาก็ยากพอแล้ว

“นาย!!!” พิทร้องออกมาอย่างโล่งอก เหมือนยกภูเขาทั้งลูกออกไป เขาผวาเข้าหาโสภณอย่างลืมตัวก่อนจะกอดแน่น

“เชื่อเรานะ เชื่อเรา มันเป็นเรื่องจริงจริงๆ”

“เออ เชื่อแล้วนี่ไง ปล่อยได้แล้ว ไม่ปล่อยเดี๋ยวปั๊ดปล้ำบนเรือนี่เลย”

พิทสะดุดหูเอาประโยคสุดท้าย ทิวคนนี้ต่างจากทิวคนก่อนมากมายจริงๆ เขาปล่อยมือที่กอดโสภณแน่นออก ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม


“นี่ กลับเหอะ เยอะแล้ว” พิทมองออกไปรอบๆเขาเริ่มรู้สึกวังเวงกับบรรยากาศยามค่ำคืน เพราะทะเลสงบแบบนี้ไม่ใช่หรือ คืนนั้นพายุถึงได้กระหน่ำเสียขนาดนั้น

“เออ กลับก็กลับ มึงนี่ เอ่อ ขอโทษ ต้องเรียกพี่ใช่หรือเปล่า”

“จะเรียกอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ” พิทว่า

โสภณจอดเรือไว้ที่เดิม เขาดูชำนาญในการนี้มาก พิทยืนถือถังที่เต็มไปด้วยปลาหมึก เขามองดูเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างลืมตัว

“มองแบบนี้อีกแล้ว”

“อ้อ เอ่อ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ” พิทว่า “นี่ถามจริงเถอะ นายจำอะไรเกี่ยวกับทิวไม่ได้เลยเหรอ”

“อุบ๊ะ เอ็งนี่ ข้าเกิดที่นี่โตที่นี่ ไม่ได้ประสาทแดกแหกกาลเวลาทะลุมิติมาเหมือนเอ็งนะเว้ย ไม่รู้จักหรอก ทิว ทงอะไรนั่นน่ะ”

“เออ ไม่รู้จักก็ไม่รู้จัก” พิทถอนหายใจเบาๆ

“ว่าแต่จะเอาปลาหมีกไปกินหรือเปล่า”

“เก็บไว้กินเองเหอะพ่อคนใจบุญ”

“อ้าวไอ้ภาคปากหมาแล้วมึง ประชดกูทำไม”

“เออ เอาไปเหอะเราไม่เอาหรอก จะกลับบ้านแล้ว”

“จะแยกกันตรงนี้เลยเหรอ”

“เออ” พิทตอบสั้นๆ

“เออ งั้นพรุ่งนี้เจอกันเว้ย เห็นครูฝึกบอกว่าจะเริ่มฝึกพรุ่งนี้







ความมืดอันอ้างว้างและหนาวเหน็บเกาะกุมหัวใจให้ด้านชาทีละน้อยละน้อย ความแค้นที่สั่งสมมานานนับพันปีไม่มีทีท่าว่าจะจางหาย ค่ำคืนที่โหดร้ายคืนนั้นยังคงติดตามหลอกหลอนนางนาคสีปางตาลทุกค่ำคืน

“มันผู้ใดทำร้ายข้า มันผู้นั้นจักต้องได้รับกรรมอย่างสาสม”
นางกัดฟันกรอด

วังวนแห่งนทีอันดำมืดดูดกลืนทุกสิ่งอย่าง เว้นแต่เพียงดวงวิญญาณที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาตเท่านั้นที่ยังคงอยู่ ที่แห่งนี้คือที่ที่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของนางได้หลุดลอย กรงเล็บอันแหลมคมและโหดเหี้ยมได้ฉีกร่างนางออกเป็นชิ้นๆ
นัยย์ตาสีแดงก่ำราวอัญมณีสีเลือดคู่นั้น ยังเหมือนจับจ้องนางอยู่ตลอดเวลา
เสียงร้องดังก้องกังวานน่าขนลุก

กรงเล็บอันแหลมคมที่จิกลงไปยังเนื้อนั้นยังเจ็บปวดไม่จางหาย

เสียงปีกที่โบกสะบัดไปมาราวกับพายุพัด

ทั้งหมดยังคงตามหลอกหลอนในความฝันทุกค่ำคืน

นางต้องผวาตื่นขึ้นมาในกลางดึกก่อนจะกรีดร้องด้วยความกลัวอย่างบ้าคลั่ง

จากวัน เป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีนับพันปีที่ต้องฝันอย่างนี้เรื่อยไป

ทุกครั้งที่สีปางตาลตื่น บาดแผลจากกรงเล็บนั้นก็จะปรากฏขึ้นพร้อมรอยเลือดจางๆ

เพราะมันผู้นั้นทำให้นางต้องพบจุดจบที่น่าสังเวช

มันผู้ที่นางมอบความภักดีและชีวิต มันผู้อาศัยคำพูดอันหอมหวานลวงหลอกให้นางต้องพบจุดจบ

จิตใจที่เหี้ยมโหดเช่นนั้น มิอาจให้อภัยได้ไม่ว่าจักกี่ชาติ กี่พบ

“ข้าจักจองเวรเจ้าไปทุกชาติภพ สวามิน” นางคำราม
...
 

ทันทีที่แยกจากโสภณ พิทในร่างประภาคก็เดินดุ่มๆลัดเลาะไปตามเส้นทางที่เขาเดินมา ความมืดปกคลุมทั่วบริเวณ เขามองไปรอบๆ มีเพียงเสียงไฟจากเรือประมงเท่านั้นที่ยังคงส่องแสง

“รู้งี้ให้เด็กนั่นมาส่งดีกว่า”เขาเปรย


จากที่สงบเงียบ แต่แล้วจู่ๆก็มีลมกรรโชกแรงอย่างไม่มีที่มาที่ไป แล้วก็หยุดลงฉับพลัน

หลังจากนั้นพิทก็รู้สึกเย็นที่หลังวาบๆ ขนที่คอตั้งชัน เขารู้สึกทันทีว่ามีบางอย่างอยู่ข้างหลัง พิทพยายามไม่หันไปมอง เขาก้มหน้าก้มตาเร่งฝีเท้า

แต่ยิ่งเร่งเงาบางอย่างข้างหลังเขาก็ยิ่งตามติดมาเรื่อยๆ  ในที่สุดพิทตัดสินใจหยุด และหันหลังขวับ

“เฮ้ย!!” เขาอุทาน แต่พบเพียงความว่างเปล่า พิทกวาดสายตามองไปรอบๆ
ก่อนจะถอนหายใจและหันหลังกลับ

“เหี้ย” แต่ทันทีที่เขาหันหลังกลับ พิทกลับพบกับอะไรบางอย่างที่ยืนประจันหน้าเขาอย่างจัง แววตาคู่สีเขียวคู่นั้น
พิทยืนตัวแข็งทื่อ นี่มันชาติภพอดีต ผีตนนั้นยังตามมาเอาชีวิตเขาอีกหรือนี่

พิทหันหลังและก้าวเท้าจะวิ่ง แต่ไม่ทันการณ์ วิญญาณนั้นโผเข้ามาจากด้านหลังและสิงร่างของพิทโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

“ออกไปนะ” พิทพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่อำนาจร้ายนั้นเข้าครอบงำร่างกายของพิท

“ปล่อยเราไปเถอะ อย่าทำอะไรเราเลย” พิทดิ้นรนทุรุนทุรายอ้อนวอน แต่ความปราณีไม่มีให้สำหรับเขา

“ข้าเคยอ้อนวอนเช่นนี้ ต่อหน้าเจ้า” นางนาคเสียงเย็นยะเยือก “แต่สิ่งที่เจ้าหยิบยื่นให้ข้าคือความเมินเฉย”

 สิ้นเสียงนั้น พิทก็อ่อนแรงจะขัดขืน เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นหุ่นกระบอก ถูกเชิดให้เดินมุ่งไปข้างหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ข้าทรมานเยี่ยงไร เจ้าจักได้รู้บัดเดี๋ยวนี้”

[nunnan]

พิทจะไปไหนอ่ะะะ 

[❝CHŌN❞]

เอาแล้วๆ เข้มข้น

จะทำอะไรพิท จะมีคนมาช่วยไหม (คิดว่าไม่) โสภณมาช่วยหน่อย เร็วๆ

[bun]

ทิวจะมาช่วยทันหรือเปล่าเนี้ยะ

[lazat.mchub]

ใครจะมาช่วยพิทได้ละเนี่ย 

[Poseidon]

ซวยแล้วพิท

[watcharet]

น่าสงสารอ่ะ

[Naenprin]

ทิวจะช่วยพิทได้ทันมั๊ยนะ น่าสงสาร แต่ก็เป็นเวรกรรมของเค้านะ

[mentholss]

เอาอีก เอาอีก 

[ordkrub]

ลุ้นต่อไป

[Chichi Yuki]

พิทจะเป็นยังไงต่อไป
ทิวจะช่วย โสภณจะช่วย หรือหลวงพ่อจะช่วย
มารอติดตามตอนต่อไปค้าาาา
 

[Lemon_Tea]

แล้วกัน โดนสิงซะแล้ว
ใครจะมาช่วยล่ะเนี่ย

[yumsonteen]

สนุกมากครับรอรออยู่นะครับ

[บี]

เรื่องนี้สนุกมากๆ เรยเค๊าเข้ามาอ่านแบบติดหนึบหยุดไม่ได้เรยอ่านวันเดียวจบเรย สงสารทั้งพิท ทั้งทิวเรยอ่ะ สงสัยว่าคนชื่อบรรณนั้นเมื่อหลายชาติก่อนเคยเกิดเป็นครุฑแร้วฆ่า นางผีนาคตายแน่ๆ เรยแร้วเข้าใจพิทผิดๆ เรยอาฆาตซะ น่ากัวอ่า ติดตามอ่านยุนะคะมาต่อไวๆ หล่ะ หนุกมากมายคนแต่ง อ้อเค๊ากดบวกเปดให้แทบไม่ทันทุกๆื ตอนเรยจ้า หะหะ ชอบน้ามาอัฟไวๆ เด้ออ อิอิ

[mnara]

พึ่งจะเข้ามาอ่านค่าาา
แต่อยากจะบอกว่าชอบมากกกกก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้า