-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
(http://image.ohozaa.com/i/78c/gSXasH.jpg)
ลำนำ....
เรื่องราวของชายหนุ่มที่ชีวิตต้องมาพบกับสิ่งที่เหลือเชื่อ เรื่องของเวรกรรมที่ตามหลอกหลอนเขา
มาแต่ชาติปางก่อน ชีวิตของเขาต้องพบจุดจบเหมือนกันแทบทุกชาติ จุดจบที่ไม่มีเวลาได้เตรียมตัว ไม่มีทางได้ทำใจ
และไม่มีวันได้บอกรักคนที่เขาเพิ่งรู้ว่ารักก็เมื่อสาย
ชาติแล้วชาติเล่าที่เขาต้องถูกตามราวีด้วยบางสิ่งที่แฝงเร้นไปด้วยแรงอาฆาตไว้ทุกขณะลมหายใจ ชาตินี้ มาชาตินี้
เขาจะไม่ยอมตกเป็นผู้แพ้ในเกมส์ชีวิตอีกต่อไป ชายหนุ่มตัดสินใจลุกขึ้นสู้ ออกตามหาความจริงว่าเหตุใด เวรกรรม
อันเลวร้ายถึงได้ตามหลอกหลอนเขาทุกชาติภพ โดยมีสิ่งนั้นตามอาฆาต และมีเขาคนนั้นคอยคุ้มครอง
บทที่ 1 นาวาแห่งชีวิต...
“กูจักตามจองเวรมึงไปทุกชาติภพ” ดวงตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่แตกซ่าน แต่แววตานั้นกลับฉายแสงสีเขียวมรกตดุจน้ำใต้มหานทีอย่างน่าขนลุก
ร่างของเขาแข็งทื่อราวกับท่อนไม้ที่ตายซาก แต่ใจนั้นสั่นระรัวด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง แม้แต่จะเบือนหน้าหลบสายตานั้นเขาก็ยังทำไม่ได้
แต่ก่อนที่ร่างของเขาจะแหลกสลายไปเพราะดวงตาอันน่าสะพรึงกลัวนั้น พลันหูก็ได้ยินเสียงสำเนียงอันนุ่มนวล อบอุ่นและกังวาลดังขึ้น
“ข้าจักคอยปกป้องท่านทุกชาติไป” เสียงที่อ่อนโยน อาวรณ์ และรู้สึกได้ถึงความหวังดีดังขึ้นรอบๆตัว เหมือนกับคนผู้นั้นอยู่ใกล้ๆแค่เพียงลมหายใจส่งถึง แต่กลับมองไม่เห็นตัวตน....
“นาย นาย” เสียงร้องเรียกดังขึ้นพร้อมๆกับเรือนไม้ผุเก่าที่สั่นไหวไปมา
“คุณพิทตื่นได้แล้วครับ พระมาแล้ว” เขาลืมตาขึ้นมองเพดานที่เป็นขื่อไม้เก่าร้อยเรียงด้วยกระเบื้องสีแดงที่มีคราบกาลเวลาสีดำขมุกขมัวปกคลุม
ดวงตาของพิทจ้องเขม็งอย่างเลือนลอย ในห้วงความคิดยังคงมีดวงตาสีเขียวที่น่าสยดสยองนั้นฉายวาบๆ
“แหม นอนเพลินเลยนะครับ ไหนบอกว่าเหล้าที่ชาวบ้านต้มมันไม่ระคายคอนายยังไงล่ะครับ” ลูกน้องที่พิทหนีบมาจากกรุงเทพฯด้วยเย้ย
“ลุกเถอะครับนาย ไหนนายบอกว่าอยากจะตักบาตรตอนเช้า นี่พระกำลังจะมาแล้วนะครับ เมียตามาดแกทำอาหารใส่ปิ่นโตไว้ให้เสร็จสรรพ” เขาพูดเจื้อยแจ้วพรางเดินไปจัดที่นอนอย่างรู้งาน
ลูกน้องของพิทคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนงานที่บ้านหรืออีกนัยหนึ่งก็เหมือนญาติผู้ใหญ่ที่รู้ใจกันมานาน คอยดูแลเมื่อตอนพิทยังเด็ก ช่วยงานกันมาหลายหน เขาเป็นชายแก่ที่เลื่อมใสศรัทธาในสิ่งที่พิททำ ลุงหลวย คือคนที่คอยอยู่เคียงข้างทุกครั้งไม่ว่าพิทจะไปไหน และทุกครั้งที่มีงานที่ไหนพิทจะไม่ลืมหนีบเขาคนนี้ไปด้วย
พิทเป็นชายหนุ่มที่หลงใหลในลายเส้นของความเป็นไทย เขาเป็นชายหนุ่มที่ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับการกอบกู้ภาพตามฝาผนังวัดที่หลุดร่อนเลือนหายไปตามกาลเวลา
“ทำไมลูกต้องไปทำงานพวกนั้นด้วย” ผู้เป็นแม่เคยถามเขา เมื่อครั้งที่เขาต้องหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่ต่างถิ่นนานแรมเดือน
เขาเองก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้เหมือนกัน รู้แต่ว่าเขาต้องทำ
“นาย เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบๆ”ลุงหลวยถามขณะที่กำลังสะบัดผ้าปูลายหม่น
“เปล่าครับลุง สงสัยเมื่อคืนหนักไปหน่อย ปวดหัวตุบๆเลย”พิทออกไปยืนสูดอากาศภายนอกระเบียง
“ผมก็ว่าแล้ว นายมันคอผู้ดี จะมาสู้คอชาวบ้านๆอย่างพวกผมได้ยังไง ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมไปหาข้าวต้มกับนมอุ่นๆมาให้นายรองท้อง กินเสียหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้น” ลุงหลวยเสร็จจากการจัดที่นอนก็ลุกขึ้นเดินตามออกมา
“อ้อ แล้วก็อย่าลืมไปตักบาตรล่ะนาย พระจะเดินผ่านทางนู่น”
พิทมองตามทางที่ชายแก่ชี้ เขายืนนิ่งไปชั่วครู่ เบื้องหน้านั้นเป็นลานหญ้าเขียวขจี ตัดด้วยถนนลูกรังสีแดงก่ำ ติดถนนฝั่งนั้นเป็นเขตวัดเก่ารกร้าง
พิทได้รับมอบหมายให้มาทำการบูรณะภาพวาดอายุหลายร้อยปีที่อำเภอหนึ่งในภาคอีสาน ที่น้อยคนนักจะรู้จัก ทันทีที่เขาได้ยินชื่อหมู่บ้าน “ภูดิน” เขาก็ตัดสินใจโดยไม่ลังเลเลยที่จะรับงานนี้ พิทมีเวลาเตรียมตัวแค่สองวัน เขาบอกเรื่องนี้กับลุงหลวย แล้วทั้งคู่ก็บึ่งมาที่หมู่บ้านภูดินในอีกสองวันถัดมาทันที
ทั้งคู่มาถึงหมู่บ้านอย่างยากลำบาก เนื่องจากเป็นหมู่บ้านที่อยู่ลึกเข้าไปในป่าทึบ ที่ที่ซึ่งไม่มีใครคาดคิดว่าป่ารกทึบขนาดนี้จะมีหมู่บ้านอยู่
-
นิยายล่องหนได้???? :z3: :z3: :z3:
-
ทันทีที่ทั้งคู่มาถึง ก็บ่ายคล้อยเย็นย่ำไปมากแล้ว ผู้ใหญ่บ้านภูดินออกมาต้อนรับทั้งคู่อย่างดี อีกทั้งชาวบ้านที่รู้ถึงการมาของผู้ที่จะมาซ่อมแซมวัดที่พวกเขาศรัทธาเลื่อมใสมาตั้งแต่ปู่ย่าตายาย ต่างคนก็ต่างแสดงน้ำใจด้วยการหอบหิ้วข้าวปลาอาหารที่ทำกินกันเองมาคนละอย่างสองอย่าง และที่ขาดไม่ได้ก็คือเหล้าเถื่อนที่พวกเขาลักลอบต้มกันเอง
“ผมดื่มไม่เป็นครับ” นี่คือคำพูดแรกที่พิทพูดกับชาวบ้าน แต่หลังจากที่ทนเสียงคะยั้นคะยอจากชาวบ้านไม่ไหว พิทก็กระดกเหล้าในจอกรวดเดียวจนหมด และตามติดด้วยอีกหลายๆจอกจนเมามายไม่สมประดี
“นั่นเหรอลุง วัดที่พวกเราจะต้องซ่อม”พิทถามโดยไม่หันไปมองลุงหลวย
“ใช่แล้วนาย เก่าเอาการทีเดียว เมื่อเช้าผมไปดูข้างในมา ท่าทางจะงานหิน สงสัยเราต้องอยู่ที่นี่ไม่ต่ำกว่าเดือน”
“อืม” เขาพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะมองโบสถ์หลังนั้นด้วยความรู้สึก “คุ้นเคย”
เท้าของพิทเหยียบย่ำไปบนพื้นหญ้าที่ฉาบฉานไปด้วยหยดของน้ำค้าง เท้าที่เปลือยเปล่าสัมผัสดินที่ทำให้เขารู้สึกว่าเขาเคยเหยียบย่ำพื้นดินแห่งนี้นานมาแล้ว
ในมือของพิทนั้นมีปิ่นโตเถาเล็กที่ชาวบ้านทำมาให้เขาถวายพระ พิทมองเห็นพระเดินมาไกลๆพร้อมกับเณรตัวน้อยที่กึ่งเดินกึ่งวิ่ง
“นิมนต์ครับหลวงพ่อ” พิทยกมือไหว้ เมื่อพระสงฆ์องค์นั้นเดินมาถึง
“กลับมาแล้วรึ” เสียงแว่วเข้ามาในหู
“อะไรนะครับ” นั่นทำให้พิทต้องย้อนถามด้วยสีหน้าคลางแคลง
“เปล่า อาตมาไม่ได้พูดอะไร”
คำตอบของหลวงพ่อทำให้พิทต้องงุนงงอีกครั้ง แต่แล้วเขาก็ยอมปล่อยความสงสัยนั้นไปโดยโทษฤทธิ์ของเมรัยในยามค่ำ
“โยมนี่เองรึ ที่ชาวบ้านเขาบอกว่าจะมาซ่อมรูปวาด”หลวงพ่อเปิดฝาบาตร
“ครับ” พิทตักข้าวสวยร้อนๆที่มีควันคลุ้งพร้อมส่งกลิ่นหอมออกมาใส่บาตร
“อืม ยังดีนะที่มีคนนึกถึง อาตมาห่วงเหลือเกินว่าภาพเหล่านั้นจะหลุดหาย ของเก่าของแก่ รบกวนพ่อหนุ่มด้วยนะ”
“ครับ ผมจะรักษามันไว้ให้สุดฝีมือเลยครับหลวงพ่อ ว่าแต่ ในนี้ไม่มีพระจำวัดเหรอครับ”
“ไม่มีหรอก อาตมากับเณรนี่ก็อาศัยวัดถัดไปนี่แหละ วัดนี้หาใช่ที่ที่คนจะอยู่หรอก”
พิทนิ่งงงอยู่พักนึง ทำไมหลวงพ่อถึงได้พูดจาแปลกประหลาด
“อ้าว เณรผมขอโทษ” แต่แล้วเขาก็สะดุ้งจากภวังค์เมื่อสายตาพลันก้มลงสบตากับเณรองค์น้อยเข้า เขายิ้มอย่างชื่นชม
ก่อนจะตักของใส่ในบาตรเณร
“อ้าว ตามสบายนะโยมนะ ชาวบ้านที่นี่เขาอยู่กันอย่างพี่น้อง ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ขาดเหลืออะไรก็ไปหาอาตมาที่วัดนะ”
วันแรกของการทำงานนั้นได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว พิทกลับมาอาบน้ำยังเรือนพักที่ชาวบ้านช่วยกันทำขึ้นเพื่อรับรองนายช่างใหญ่สำหรับพวกเขา เรือนที่ทำขึ้นอย่างง่ายๆด้วยไม้ที่หาได้เหลือเฟือจากในป่า หลังคากระเบื้องจากบ้านเรือนที่เหลือใช้ ห้องอาบน้ำที่กั้นอย่างง่ายๆด้วยหญ้าคา
ความเป็นอยู่เหล่านี้ไม่ได้ยากเย็นสำหรับพิทเลย ตรงกันข้ามออกจะสบายกว่าหลายๆที่ที่พิทเคยไปมาเสียด้วยซ้ำ
สำรับกับข้าวถูกยกมาวางเตรียมไว้แล้วด้วยฝีมือของลุงหลวย พิทมองหาลุงเพื่อที่จะชวนมากินข้าวด้วยกันแต่หาไม่เจอ
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจกินข้าวเช้ามื้อแรกของที่นี่คนเดียว
“อ้าวมาอยู่ที่นี่เองลุง” เขาเดินถือสมุดบันทึกพร้อมกับแว่นตาเข้ามาในโบสถ์ ภายในนี้นั้นเย็นสบายเพราะลมพัดเอื่อยอยู่ตลอดเวลา
“เห็นเหมือนที่ผมบอกรึเปล่าหล่ะนาย” ลุงหลวยขยับขาแว่น
“อืม แต่เครื่องไม้เครื่องมือเราก็เอามาพร้อมอยู่นะ”
“ผมหวังว่านะ นาย”
พิทใช้เวลาครึ่งวันเช้า พินิจพิเคราะห์รูปวาดวิจิตรตามผนังโบสถ์ ทุกซอกทุกมุม ภาพที่บ่งบอกถึงการต่อสู้มาอย่างตรากตรำเพื่อจะเอาชนะกาลเวลา เพื่อจะคงอยู่ให้ประจักษ์ว่าภาพเหล่านั้นมีค่าเช่นไร
-
เฮ้ย ไรอ้ะ มันกะค้างอยู่นะเเจ่ะ :z3: :z13:
-
อยากอ่านต่อ.......
o13 :L2:
-
พิทเดินมองไล่มาเรื่อยๆ แต่ละที่เขาจะใช้เวลานานในการมอง บางส่วนเลือนหายไปมาก แต่เมื่อมองโดยรวมเขาก็สามารถปะติดปะต่อสิ่งที่ภาพควรจะเป็นได้
“เอ้!!ลุง ตรงนี่นี่มัน...” พิทมาหยุดอยู่ที่ภาพที่อยู่เบื้องหลังพระประธานองค์เก่า
“ชาวบ้านที่อยู่ในภาพทำไม การแต่งกาย ท่าทางถึงได้แตกต่างจากชาวบ้านในภาพอื่นทั่วไปหล่ะครับ”
ลุงหลวยเดินมาหาพิท เขาขยับแว่นก่อนจะก้มลงมองอย่างตั้งใจ
“เป็นภาพชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังเหมือนแห่ขบวนอะไรสักอย่างครับนาย ดูรอบๆนี้สิครับ เหมือนพวกเขากำลังเดินวนรอบวัด” ลุงหลวยจ้องมองภาพนั้นอีกครั้ง
“ดูภาพชายคนนี้สิครับ เหมือนกับว่าเขากำลังถืออะไรอยู่ในมือ”
ทั้งคู่ยืนมองภาพนั้นอยู่นาน ภาพของกลุ่มคนชายหญิงที่ถูกวาดขึ้นอย่างประณีต การแต่งกายของพวกเขาถูกทาด้วยสีขาวล้วน ทั้งชายและหญิงล้วนผมยาวปล่อยไม่มัดรวบ มีอาภรณ์เครื่องประดับอัญมณีอันงดงามประดับประดา แตกต่างจากภาพชาวบ้านทั่วไปที่ถูกวาดขึ้นอย่างง่าย บ้างถอดเสื้อ บ้างนุ่งแค่ผ้าขาวม้า
“ภาพของชาวนาคานครน่ะครับ” จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง พิทและลุงหลวยหันไปมองพร้อมกัน
“สวัสดีครับผม วิรุจ เรียกรุจเฉยๆก็ได้ครับ” ชายหนุ่มยืนยิ้มอย่างอารมณ์ “ผมเป็นนักศึกษาครับขออนุญาตมาฝึกงานด้วยคนนะครับ”
ทั้งพิทและลุงหลวยมองหน้ากันอย่างงุนงง
“พอดีหลวงตาขอให้ผมมาช่วยด้วยอีกแรงน่ะครับ ท่านเห็นว่าผมเป็นเด็กที่โตมากับภาพพวกนี้ เลยคิดว่าน่าจะพอช่วยอะไรได้บ้าง อ้อ” เขาเล่ายาว “ผมเป็นคนภูดินน่ะครับ”
“ภาพนี้...” ชายหนุ่มเดินแทรกเข้ามาระหว่างคนทั้งสอง เขาดูคุ้นเคยและมีความเข้าใจกับภาพเหล่านี้เป็นอย่างดี
“เป็นภาพที่แตกต่างจากภาพอื่นๆในผนังโบสถ์นี้ครับ จริงๆแล้วตั้งแต่ผมจำความได้ ผมก็เห็นภาพวาดเหล่านี้ ถามพ่อแม่ ปู่ย่า ตายายผู้เฒ่าผู้แก่ท่านก็ว่าตามนั้น ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นผู้วาดภาพเหล่านี้ไว้ แต่มีบางตำนานเล่าว่า ภาพเหล่านี้ถูกวาดขึ้นด้วยฝีมือชาวนาคา”
“ชาวนาคา” ทั้งพิทและลุงหลวยพูดขึ้นพร้อมกัน
“ใช่ครับ ชาวนาคา ชาวบ้านแถวนี้เชื่อกันว่าเดิมบึงใหญ่ที่อยู่หลังวัดนี้เป็นถิ่นที่อยู่ของชาวนาคา เอ่อ หมายถึงพญานาคมาก่อนน่ะครับ” รุจพูดเหมือนกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสัพเพเหระธรรมดา เขาเดินไล่สายตาไปรอบๆ
“ตำนานที่นี่กล่าวว่าสมัยก่อนที่นี่เป็นสำนักศึกษาธรรม ชาวนาคาซึ่งเลื่อมใสในพระธรรมมากมักจะจำแลงแปลงกายเป็นมนุษย์ขึ้นมาเพื่อฟังธรรมเสมอ”
“อ๋อ มิน่าล่ะ วัดนี้ทั้งวัดถึงมีแต่รูป
ปั้นพญานาค แล้วภาพนี้นี่สื่อถึงพิธีกรรมอะไรเป็นพิเศษเหรอ” พิทถามด้วยความสงสัย
“เอ ผมเองก็ชักจะลืมๆ” เขาทำท่าครุ่นคิด “มันเป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์ของเผ่านาคา แต่ผมจำไม่ได้ว่าอะไร เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมพาไปหาพ่อดีกว่านะครับ แต่ตอนนี้ ช่วยตามผมมาด้านหลังโบสถ์หน่อยได้มั๊ยครับ” รุจบอกก่อนจะผายมือชี้ไปด้านหลัง พิทกับลุงหลวยเดินตามมาติดๆ
ด้านหลังโบสถ์เป็นพื้นที่ติดบึงใหญ่ที่ว่า น่าแปลกที่หมู่บ้านนี้ปกคลุมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ แต่บริเวณรอบบึงกลับเตียนโล่ง
ณ ปลายสุดของบึงนั้น เป็นป่าชะโนดที่ดูวังเวงยังไงชอบกล
น้ำในบึงสงบนิ่งและใสราวกระจก นานๆครั้งจะเห็นน้ำกระเพื่อมเพราะปลาที่ขึ้นมาหายใจ
“นี่ไงครับ” รุจมาหยุดนิ่งอยู่ที่รูปปั้นพญานาคตัวเขื่อง รูปปั้นที่ทำให้พิทถึงกับแข็งเป็นหินเมื่อหันไปสบตา รูปปั้นที่ทำให้เขานึกถึงแสงวาบสีเขียวมรกตที่เขาฝันถึงเมื่อคืน
“นาย! นาย!” เสียงลุงหลวยเรียก แต่พิทก็ยังแน่นิ่ง “นายครับ นาย” จนชายแก่ต้องใช้มือเขย่า พิทถึงจะสะดุ้งรู้สึกตัว
“หา เอ่อ มีอะไร”
“นายเป็นอะไรไปครับ”
“เปล่า ผมแค่....เมื่อกี้รุจว่าไงนะ” เขาเปลี่ยนเรื่อง
“อ๋อ ผมจะให้พี่มาช่วยดูรูปปั้นพญานาคนี้ให้หน่อยน่ะครับ ว่าพอจะซ่อมได้รึเปล่า”
“น่าแปลก” จู่ๆลุงหลวยก็พูดขึ้น “ตามธรรมเนียมแล้วช่างมักปั้นพญานาคไว้หน้าโบสถ์ ข้างบันไดสองข้าง หรือไม่ก็หน้าบรรณ แต่พญานาคตนนี้แปลก ทำไมถึงมาปั้นไว้หลังโบสถ์ แถมยังทำท่าเหมือนจะกระโจนลงน้ำแบบนี้”
“เอ อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับลุง แต่ผมเห็นรูปปั้นนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วครับ คนแก่แถวนี้เขาร่ำลือกันว่า....................”
“ตูม!!!!” จู่ๆเสียงตูมก็ดังขึ้นอย่างแรงในบึงเหมือนจงใจจะขัดจังหวะ จนพิทและลุงหลวยถึงกับสะดุ้ง
“ปลาน่ะครับไม่มีอะไรหรอก” รุจรีบบอก “เนี่ยะครับ สภาพอย่างที่เห็น ไม่ทราบว่าพี่พอจะทำอะไรได้มั๊ยครับ”
“อืม น่าจะได้นะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะลองดูให้นะ แต่ตอนนี้ขอเข้าไปข้างในก่อนนะ รู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนไม่สบายยังไงไม่รู้”
แล้วพิทก็รีบเดินจ้ำอ้าวหายเข้าโบสถ์ ทิ้งให้สองคนนั้นยืนมองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ
(http://image.ohozaa.com/i/8a0/0vrGvM.JPG)
-
เลิศ...
นึกคำเมนต์ไม่ออกนอกจากอันนี้
แต่อยากอ่านต่อจังคะคุณคนแต่ง :L2:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :pig2:
-
มีภาพประกอบด้วย
หืม...หลอนนิดๆอ่ะ
-
ลึกลับดีแท้
-
แนวนี้ยังไม่เคยอ่านเลยอะจะติดตามจ้า :L2: :L2: :L2:
ปล.อย่าทิ้งกันนะแต่งให้จบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล. :monkeysad: :monkeysad:เค้าต้องไปต่างจังหวัดหลายวันไม่ได้อ่านอะ :sad11: :sad11:
-
แล้วใครคือพระเอกเนี้ยยังหาไม่เจอมีแต่ตัวโกง
-
น่าติดตามมากเลย
ชอบแนวนี้มากๆ
-
ชอบแนวนี้จังเลยค่ะ
ติดตามๆ
-
ชอบอะ น่าสนุกมากมาย
-
ดูลึกลับ ซับซ้อน
เงื่อนงำคงเยอะน่าดู เเค่เริ่มก็น่าติดตามเเล้ว
รอตอนต่อไป
-
ชอบมากกก
o13
-
ลึกลับ ซับซ้อน อ๊ากกกกก น่าติดตามค่ะ
-
Welcome new novel by K'Sengped ~~ :L2: :mc4:
-
.
.
.
จิ้ม .. นิยายใหม่คุณสามี!!!!
แอร๊ยยยยยยยยยยๆๆ
//me วิ่งไปกรี๊ดอยู่หน้าบ้านเลขที่ 138 !!!!! :impress2: :impress2:
-
ดูลึกลับซับซ้อน
น่าสนุกมากๆ เลยค่ะ
ติดตามๆ อิอิ
สู้ๆ ตอไปจ้าาา
-
ลุ้นอะ น่าสนุกอะ
-
ขนลุกเลยค่ะ โฮฮ
o13
-
กลับมาพร้อมกับนิยายแนวลึกลับพร้อมกับอดีตที่ให้ค้นหา :m4:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ :กอด1:
-
รอติดตามเลยยยย น่าสนใจมากๆ ค่ะ เรื่องนี้
-
เป็นเรื่องเกี่ยวกัน นาคา อีกแล้ววววววว
น่าติดตาม รอๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่บอกกันมั่งเลย ว่าจะแต่งนิยายใหม่
-
o13 น่าติดตามมากเลยครับ
-
หึ้ยยย ชอบบบบบ ติดตามๆ
-
o13
-
o13 น่าติดตามมากค่า
-
:mc4: :mc4: :mc4:
มาติดตามด้วยคนค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
มาลงชื่อ >< :-[
-
ติดตามครับบบ น่าสนุกดีจัง
-
เย้ๆๆๆ คุณเซ็งเป็ดกลับมาแล้ววววววว มานั่งรอตอนต่อไปด้วยคนค่าาาาา ^^ :mc4: :mc4:
-
เกาะติดเลย ชอบบบบ
-
ชอบแนวนี้ ลึกลับ ซับซ้อน
โดยส่วนตัวชอบพญานาคอยู่แล้วด้วย
รอติดตาม
-
น่าติดตามมากเลยค่ะ :L2:
คราวนี้เป็นแนวพญานาคหรอคะ ><" น่าสนใจมากเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่าาา ♥
-
งดงาม :mc4:
รักๆแค้นๆ นี้ของช๊อบบบบ :-[
-
เห็นชื่อคนแต่งก็วิ่งเข้ามาแล้ววววววววววว
เสียงตูม!!!!!!!! ที่ว่าเนี่ย ปลากระโดดดูจะไม่ค่อยใช่แล้วมั้ง
บรื่อออออ เสียงอะไรกระโดดกันแน่ รออ่านต่อนะค่ะ
-
ความประหวั่นพรั่นพรึงที่พิทเจอเมื่อครู่นั้นยังทำให้เขารู้สึกขนคอลุกชันไม่หาย อาการมันบอกไม่ถูก เหมือนคนที่กลัวอะไรบางอย่างสุดขีด ความกลัวที่เขาเองก็ไม่คาดคิดว่ามันจะมหาศาลขนาดนี้
รูปปั้นพญานาคธรรมดา แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น
“พี่เป็นอะไรไปรึเปล่า” รุจเดินตามมาข้างใน “ผมเห็นสีหน้าพี่ไม่ค่อยดีตั้งแต่....”
แล้วรอยยิ้มมุมปากก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ตั้งแต่เห็นรูปปั้นรูปนั้น”
“นายเห็นเหรอ”
“ใช่ครับ ทำไมจะไม่เห็น พี่หน้าซีดชัดเจนขนาดนั้น”
บางครั้งพิทก็รู้สึกว่าใบหน้าของรุจนั้นน่าเกรงขาม ด้วยคิ้วที่เรียวยาวตวัดขึ้น ดวงตาที่กลมโตแต่กลับคมกริบราวกับนัยตางู ทุกครั้งที่พิทจ้องตาเขา มันทำให้ร่างของพิทชาไปทั้งตัวจนเขาต้องหลบสายตา
“ไม่รู้สิ เห็นรูปปั้นนั้นแล้วใจคอไม่ค่อยดี” เขาหลบตาแสร้งมองไปที่ภาพวาด
“เหรอครับ บางที..............”รุจเว้นจังหวะ “บางทีพี่อาจทำอะไรไว้กับรูปปั้นนั้นก็ได้นะ”
แล้วทุกอย่างก็เงียบงัน ไม่มีแม้แต่เสียงลมพัดให้ใจชื้น
.
.
.
“ผมล้อเล่นน่ะพี่ โธ่ คิดมากไปได้ ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็แค่รูปปั้น” แล้วเขาก็หัวเราะเสียงก้องในโบสถ์ ก่อนจะเดินหายออกไป
พิทยังคงอยู่ในโบสถ์นั้นต่อ เขารู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นทันทีที่อยู่ในนี้ พระประธานที่อยู่เบื้องหน้าเขานั้นมองต่ำลงมา คล้ายกับจ้องมายังเขา พิทนั่งลงก่อนจะขัดสมาธิ เขาหลับตา และตั้งจิตนิ่ง
และแล้ว เขาก็เห็น เห็นตัวเองลุกขึ้นยืน เบื้องหน้าพระประธานก่อนจะหันหลัง และยังเห็นร่างของตนเองนั่งหลับตาอยู่ที่เดิม พิทไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา
แสงสว่างอยู่เบื้องหน้า ที่นั่นเป็นประตู เขาเดินไปยังแสงนั้น และก็ได้พบว่าตัวเองยืนอยู่ตรงมหานทีอันกว้างใหญ่ เขาหันหลังกลับมา แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า โบสถ์ หมู่บ้านหายไป รอบๆตัวเขามีเพียงผืนน้ำเท่านั้น
“ที่นี่ที่ไหน” เขานึกในใจแต่เสียงกลับก้องกังวานเหมือนเขากำลังตะโกนอยู่ในอุโมงค์มืด
ที่ที่เขายืนอยู่เป็นผืนน้ำที่แน่นิ่งและมั่นคงราวกับหินผา แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขากล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า ด้วยความเวิ้งว้าง กว้างใหญ่และน่าเกรงขามของมหานทีนั้นเอง
ในขณะที่พิทกำลังยืนงุนงงอยู่นั้นเอง เขาก็เห็นความเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหน้า มหานทีที่สงบนิ่งเมื่อครู่นี้กลับบิดเป็นเกลียวยาว อย่างช้าๆและค่อยๆใหญ่ขึ้นๆ รูปร่างที่ชัดเจนนั้นทำให้พิทถึงกับผงะ เขาคิดจะก้าวขาถอยแต่กลับทำไม่ได้ดั่งใจ
เขาทำได้เพียงเฝ้ามองผืนน้ำนั้นก่อตัวเป็นเกลียวยาวใหญ่ขึ้นๆและในที่สุดมันก็เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในเกลียวน้ำนั้น
ภาพของสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งกำลังค่อยๆเคลื่อนมาหาพิทอย่างช้าๆ ม่านน้ำที่ถูกแหวกขึ้นมานั้นกระเซ็นแยกออกเป็นสองข้าง
ภาพของงูขนาดใหญ่สีเขียวเข้มนั้นปรากฏขึ้น พิทตัวแข็งทื่อ อ้าปากค้าง
“วีดดดดดดดดดดดดดด”จู่ๆเสียงหวีดร้องก็ดังกึกก้องขึ้น งูเขียวยักษ์ตัวที่ดูเชื่องช้านั้นตอนนี้กลับถลาพุ่งเข้ามาหาร่างของพิทอย่างไว เขาจำหน้าตาของมันไม่ได้ เห็นเพียงลำเสียงสีเขียวที่พุ่งทะยานเข้าหาร่างตนเอง พิทพยายามจะปัดป้องแต่เขาทำไม่ได้ แสงนั้นพุ่งตรงมายังเขาพร้อมเสียงวีดร้องดังจนหูแทบระเบิดก่อนที่จะชนร่างเขาอย่างจัง
.
.
.
“เฮือกกก” และแล้วพิทก็สะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาจากสมาธิในสภาพเหงื่อท่วมตัว เขาลืมตาขึ้นได้และถอยกรูดไปด้านหลังก่อนจะลุกขึ้นยืนและล้มตึงด้วยความตื่นกลัว
“นาย”เสียงลุงหลวยดังมาจากเบื้องหลัง เขาต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าที่หวาดกลัวสุดขีดของนายตนเอง
“นายเป็นอะไร”
“ลุง ลุง ผมเห็น ผมเห็น”เขาละล่ำละลักเล่า
“ผมเห็นลุง” สายตาของพิทที่หวาดผวากวาดไปทั่วบริเวณคล้ายกับหวาดระแวงว่างูตัวนั้นจะยังอยู่แถวนี้
“นายเห็นอะไร นาย” ลุงหลวยจับไหล่เขาก่อนเขย่าเรียกสติ
เวลาผ่านไปสติของพิทก็ค่อยๆกลับมา เขาหายใจอย่างช้าๆแต่หนักหน่วงก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน
“นาย.....”เสียงชายแก่เรียกด้วยความเป็นห่วงเป็นระยะๆ
“ลุง ผมเห็น ผมเห็นงู งูตัวใหญ่” ในที่สุดพิทก็เล่าออกมา
แล้วทุกอย่างก็เงียบลง...............................
-
ยามเย็นของที่นี่ไม่ต่างอะไรกับหมู่บ้านในชนบททั่วไป ชาวบ้านทยอยกลับมาจากทำไร่ทำนา พวกเขาดูไม่เร่งรีบใดๆยังคงแวะทักทายเพื่อนบ้านตามประสา
พิทกับลุงหลวยเองก็ใช้เวลาครึ่งวันบ่ายที่เหลือในการจัดอุปกรณ์ที่ต้องใช้ให้เข้าที่เข้าทาง คนงานที่มีอยู่ตอนนี้ก็มีเพียงแค่พวกเขาและชาวบ้านอีกสองสามคน รัฐฯไม่ได้สนับสนุนอะไรเขามากนัก เพราะเห็นว่าที่นี่เป็นเพียงแค่วัดเล็กๆไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไร แต่สำหรับพิทแล้ว ไม่มีที่ไหนเล็กใหญ่ มีแต่ที่ที่เขาต้องตั้งใจซ่อมแซมเท่านั้น
สีและอุปกรณ์งานช่างถูกยกมาวางไว้ในโบสถ์เพื่อง่ายแก่การใช้งาน วันรุ่งขึ้นผู้ใหญ่บ้านบอกว่าจะให้ชาวบ้านมาสร้างนั่งร้านให้ วันนี้ทั้งวันพิทและลุงหลวยจึงไม่ได้ทำงานมากนัก
“ลุง ผมออกไปเดินเล่นแถวนี้หน่อยนะ” พิทพูดก่อนจะหยิบกล้องถ่ายรูปคู่ใจที่พ่อเขาซื้อให้เป็นของขวัญในวันเรียนจบ
เขาออกเดินไปตามทางเรื่อยๆ ผ่านบ้านชาวบ้านหลังแล้วหลังเล่า ถ่ายภาพที่เขาประทับใจดั่งที่เคยทำมา
พิทมีความสุขกับเรื่องง่ายๆเพียงเท่านี้ เขาไม่เคยมีความคาดหวังในชีวิตใดๆ คงเป็นเพราะเขามักคิดเสมอว่าชีวิตคนเราสั้นนัก ไม่นานก็ต้องแยกจากกันแล้ว
เขาเคยมีความรักในวัยคะนอง แต่ที่สุดเขาก็เลือกที่จะเดินออกมาเพียงเพราะเห็นว่ามันจอมปลอม หลังจากนั้นเขาทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมดให้กับศาสนา และงานภาพเขียนเหล่านั้น
“อ้าวคุณ เดินมาไกลถึงนี่เลย” ชาวบ้านคนหนึ่งซึ่งเคยนั่งในวงเหล้าด้วยกันกล่าวทัก
“ครับ พี่พอจะรู้ทางไปวัดที่หลวงพ่ออยู่ไหม”
“อ้อ เดินตรงไปเลยอีกหน่อยก็ถึงแล้วหล่ะ”
พิทยิ้มและพนักหน้าแทนคำขอบคุณ ก่อนที่จะเดินมุ่งหน้าต่อไป
วัดของหมู่บ้านเป็นวัดเล็กๆที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่พักเขานัก วัดที่ทำขึ้นหยาบๆจากไม้เก่า โบสถ์ก็เก่าจนหลังคาเป็นรูโหว่ ตรงกลางมีธรรมมาสตั้งตระหง่านห้อมล้อมไปด้วยหยากไย่แมงมุม
“โยม เดินมาไกลเชียวนะ” หลวงพ่อเดินถือมาหาเขาในมือถือไม้กวาด
“ครับ พอดียังทำอะไรกับงานได้ไม่มากน่ะครับ ต้องรอให้นั่งร้านเสร็จก่อน”
“รอหน่อยนะโยม คนที่นี่เขาไม่เร่งไม่รีบ” หลวงพ่อวางไม้กวาดพิงไว้กับต้นพิกุลต้นใหญ่ ก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้หินอ่อนที่เก่าจนพุกร่อน
“ครับ”พิทรับคำ เขานั่งลงตรงข้ามหลวงพ่อ
ความเงียบในวัดไม่ต่างจากภายนอกเลย คนที่นี่เขาจะรู้หรือไม่ว่าตอนนี้เมืองใหญ่เขากำลังวุ่นวายอยู่กับ 3G อีกทั้งกำลังแย่งกันซื้อมือถือรุ่นใหม่เพื่อนำมาประดับบารมีทางสังคม คนที่นี่จะรู้หรือไม่
“โยมเชื่อในเรื่องกรรมเก่าหรือไม่” จู่ๆหลวงพ่อก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“อะไรนะครับ” พิทถาม เขาทำหน้าสงสัย
“บางคนทำดีทั้งชีวิตแต่กลับไม่ได้ดี บางคนล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นผู้ถูกกระทำยัดเยียดความเจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียวตลอดเวลา หรือแม้แต่บางคนละทิ้งทุกอยู่เพื่ออะไรบางอย่างโดยหาเหตุผลไม่ได้ เคยถามตัวเองบ้างไหมล่ะโยมว่ามาที่นี่ทำไม” หลวงพ่อยิ้ม
ยิ่งฟังพิทก็ยิ่งแสดงสีหน้าสงสัยเพิ่มมากขึ้น
แล้วหลวงพ่อก็เงียบไปอีกครู่ใหญ่
“โยมรู้มั๊ยว่าที่นี่เคยเป็นถิ่นของพวกนาค”
“ตามตำนานน่ะหรือครับ”พิทถาม
“ตำนานมันก็มีพื้นฐานมาจากความจริงมิใช่รึ โยม” หลวงพ่อหยิบดอกพิกุลที่ร่วงลงมาใส่ในมือ
“อาตมาโตมาพร้อมกับตำนานของที่นี่ ตำนานเรื่องนาค โยมอยากฟังมั๊ยหล่ะ”
พิทพยักหน้า เขาไม่เชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่หรอก แต่การที่ใช้เวลาอยู่ในที่ที่เวลาแทบจะหยุดเดินอย่างที่นี่แล้วนั้น การได้นั่งฟังเรื่องปรัมปราก็เหมือนนั่งฟังนิทานเพลินๆดีเหมือนกัน
“พวกนาคก็เหมือนมนุษย์อย่างเราๆนี่แหละ มีทั้งดีทั้งร้าย นาคดีมักจะใฝ่ธรรมะ แต่อนิจจาไม่สามารถบรรลุนิพพานได้อย่างมนุษย์ ในขณะที่นาคเลวก็เหมือนคนเราที่ใฝ่ชั่วนี่แหละ สำแดงอิทธิฤทธิ์ให้คุณให้โทษ ฝักใฝ่กิเลสกามา” หลวงพ่อหยิบดอกพิกุลมาเรียงบนโต๊ะหินสีเขลอะ
“พวกนาคนี่คืองูที่อยู่ใต้บาดาลใช่ไหมครับ” พิทถาม
“ไม่เสมอไปหรอกโยม นาคบางพวกก็อยู่บนยอดเขา บางพวกก็อยู่ในป่า”
พิทสงสัยว่าหลวงพ่อจะพูดอะไรต่อ
“แล้วตกลงว่านาคนี่ประเสริฐกว่ามนุษย์หรือเปล่าครับ”
“ไม่หรอกโยม อย่างที่อาตมาบอก นาคก็เหมือนมนุษย์ มีรัก โลภ โกรธ หลง เป็นธรรมดา มีตำนานของหมู่บ้านนี้เคยเล่าต่อกันมาว่า...............”
“สมัยบรรพกาลนาคกับมนุษย์ไปมาหาสู่กันเป็นอาจิณ พวกนาคมักจะแปลงกายเป็นมนุษย์เพื่อไปมาหาสู่ สมัยนั้นมนุษย์กิเลสยังไม่หนาจนบังตาเหมือนสมัยนี้ พวกเขาเห็นกายทิพย์ของพวกนาค ทุกวันขึ้น 15 ค่ำทั้งมนุษย์นาคจะพากันมารวมตัวเพื่อฟังธรรม แต่มีนางนาคตนหนึ่งในตำนานกล่าวว่าเป็นลูกสาวพญาภุชงค์นาคราชด้วยความคะนองและเพิ่งเคยขึ้นมายังโลกมนุษย์ จึงได้ลักลอบหนีเที่ยวเล่นไปทั่ว จนนางได้ไปพบกับพราหมณ์ตนหนึ่งเข้า ทันทีที่ได้พบนางก็ตกหลุมรักพราหมณ์ผู้นั้นจนถอนตัวไม่ขึ้น “
พิทนั่งฟังอย่างตั้งใจ แต่สายตาเขาก็มองไปยังดอกพิกุลที่หลวงพ่อวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ
“นางเฝ้าพร่ำเพ้อถึงพราหมณ์ผู้นั้นทุกเมื่อเชื่อวัน ลักหนีผู้เป็นพ่อขึ้นมาเฝ้าที่ท่าน้ำทุกคราที่พราหมณ์อาบน้ำ จนในที่สุดวันนั้นก็มาถึง วันที่พราหมณ์ผู้นั้นก้าวพลาดตกน้ำ นางนาคได้ช่วยเหลือเขาก่อนจะกลายร่างเป็นหญิงสาว เฝ้าติดตามพราหมณ์หนุ่มเพื่อฟังธรรม ต่อมานางได้บอกรักพราหมณ์ผู้นั้น แต่เขากลับปฏิเสธความหวังดีของนางอย่างไม่ไยดี นางนาคเสียใจมาก หลบอยู่ใต้บาดาลไม่ยอมขึ้นมาอีก จนวันหนึ่งนางได้รับสารตอบรับรักจากพราหมณ์ นางจึงยอมขึ้นมาอีก แต่หารู้ไม่ว่าสารนั้นเป็นกลลวงให้นางติดกับ นางนาคถูกจับขังไว้ และทรมานขืนใจจนกระทั่งสิ้นใจ ก่อนสิ้นใจนางได้อธิษฐานด้วยความอาฆาตพยาบาทแรงกล้าว่าจะไม่ยอมไปผุดไปเกิด จะขอตามล้างตามผลาญเอาชีวิตพราหมณ์ผู้นั้นทุกชาติไป.........”
พิทนั่งฟังนิ่งด้วยความตั้งใจ เขารู้สึกว่าเรื่องที่หลวงพ่อเล่านั้น ไม่ใช่ตำนานธรรมดา เขารับรู้ได้ แม้เพียงหลับตา เขาก็เห็นภาพเหล่านั้นลางเลือนในความรู้สึก
“คำสาปของนางนาคนั้นร้ายแรงไม่ต่างจากพิษของนาง นางเฝ้าตามพราหมณ์หนุ่มผู้นั้นไปทุกชาติภพ แรงแค้นเผาผลาญทุกสิ่งแม้แต่จิตใจด้านดีงามของนาง”หลวงพ่อก้มหน้าเรียงดอกพิกุลเป็นรูปวงกลม
“เหมือนกงเกวียนที่หมุนเรื่อยไปไม่มีสิ้นสุด” ดอกพิกุลดอกสุดท้ายถูกวางลงบรรจบกับดอกพิกุลดอกแรก เป็นวงกลมที่สมบูรณ์
“นิทานปรัมปราน่ะโยม อาตมาฟังมาตั้งแต่เด็กๆ” หลวงพ่อเงยหน้าขึ้นมองหน้าพิท ที่ขณะนี้ซีดเผือด
“อาตมาขอตัวก่อนนะโยม”หลวงพ่อทำท่าจะลุก “อ้อ อย่าเก็บเรื่องที่อาตมาเล่าไปฝันล่ะ” แล้วท่านก็เดินจากไป
-
เหมือนหลวงพ่อจะรู้อะไรบางอย่างนะ จึงได้บอกใบ้เป็นปริศนาให้ตีความ
อยากรู้ว่าสรุปแล้วรุจเป็น นาคที่อาฆาตพยาบาท หรือเป็น นาคที่ตามปกป้องคุ้มครอง กันแน่
-
เฮือก ตื่นเต้น เร้าใจ
ดูท่าพระเอกเราจะเป็นพราหมณ์
เเต่ทำไมชาติก่อนถึงได้หลอกนางนาคอย่างนั้นละ
ก็เป็นคนบอกปัดไปเองไม่ใช่หรอ หรือจะมีเงื่อนงำอะไรนะ
มั่วไปเรื่อย ^^
-
เปิดเรื่องมาได้น่าสนใจมากครับ อย่างน้อยก็มีพล็อตเรื่องที่ไม่ได้มีแค่จะ xxx กันอย่างเดียว
มาต่อไว ๆ นะครับ
-
ลุ้นอะ พิทนี่เป็นพราหมณ์กลับชาติมาเกิดป่ะ
-
อ่ามาเเย้วววว
หลวงพ่อเหมือนจะรู้อะไรสักอย่างแฮะ ;__; แต่ท่านคงบอกไม่ได้แน่ๆ เลย
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
หลวงพ่อทำเอาหลอนเลย
-
อยากอ่านต่อไวๆ :serius2:
-
มีประเด็น แล้วสิ
ใครหลอกนางนาคตนนั้น ติดตามความจริงกันต่อไป
-
ติดใจค่ะ แล้วคนที่เขียนสารลวงคือใครกัน คิดว่าไม่ใช่พราหมณ์พิทแน่ๆ เอ๊ะ รึยังไง
อ่านนนต่อค่ะ
-
ชักจะปวดหัวแล้วสิ อ่านแล้วหนักใจแทนพิทอ่ะ กว่าเรื่องขี้คลายคงจะตอนจบ เพราะตอนที่สองแล้วปริศนามากขึ้นแล้วรุจคือใคร แล้วคนชั่วฉ่าคนนั้นคือใคร เฮ้อเศร้าใจ
-
หลวงพ่อจะต้องรู้แน่ๆเลย
พราหม์ในอดีตก็คือพิท นางนาคตนนั้นก็ยังคงอยู่เพื่ออาฆาต ส่วนรุจคือคนที่คอยปกป้อง รึป่าวหว่า???
แต่ว่าคนที่ส่งสารลวงคนนั้นคือใคร ไม่ใช่พราหม์ผู้นั้นแต่ต้องเป็นใครซักคน
-
เงื่อนงำ ของอดีตชาติ เป็นกงกรรมกงเกวียน ที่หมุนมาบรรจบอีกครั้ง ตามที่หลวงพ่อเรืยงดอกพิกุลเป็นวงกลม เหมือนเป็นการบอกอยู่ในทีว่า เวลานั้นของพีทมาถึงแล้ว อะไรจะเกิดขึ้น ใครอาฆาต ใครถูกแก้แค้น ใครคือผู้ช่วยเหลือ อย่างน้อยก็เป็นการเตือนล่วงหน้าให้พีทใส่ใจ เพื่อพร้อมรับมือ เวลาเท่านั้นที่จะแสดงให้พีทรู้ว่าสมควรที่จะหยุดโชคชะตาของผลกรรมนั้นหรือไม่... :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: มาติดตามด้วยอีกคนครับ
-
นิยายแนวย้อนอดีตระลึกชาติอีกแล้ว ชอบแนวนี้จังสนุกลุ้นระทึกดีจัง
ไม่อยากจะเดาว่าพิทเป็นพราหมณ์เมื่อชาติก่อนที่นางนาคหลงรักมั้ยนะ
รอติดตามเนื้อเรื่องตอนต่อๆไปค่ะ o18
-
เรื่องปมปริศนารอให้ติดตามเยอะมาก หมู่บ้านนี้อ่านแล้วจิตนาการถึงความขลังได้เลย
มันรู้สึกเย็นๆ อยากให้มาต่อไว้ๆนะคะ สนุกมากเลย
-
นายรุจนี่มาดีมาร้ายนะ ดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง
ถ้าพิทเป็นพราหมณ์ในยุคนั้นจริง ก็คงไม่ใช่คนที่หลอกนางนาคหรอกใช่มั๊ย
แล้วใครเป็นคนทำล่ะ :m28:
-
น่าติดตามมาก
-
:m4:
ชอบๆๆๆ มาต่ออีกไวๆ รอเป็นกำลังใจให้ค้าบบบบ :L2:
-
:a5: อ่านแล้วผวาค่ะ
นาคน่ากลัวมากอ่ะ ไม่อยากจะเดาอะไรทั้งนั้น
ชอบนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
คุณเซ็งเป็ดดดดดดดดดดดด ติดใจ A moment in Siam อ่า :impress2: ตามมาิ่อ่านเรื่องที่ 2 (?) ต่อครับ
-
ชอบเลยแนวนี้
-
:pig4: :pig4:
-
ตามมาเจิมคุณพี่เซ็งเป็ดค่ะ น้องขอแปะไว้นะ แต่เดี๋ยวกลับมาอ่านแน่นอน
ขนาดสองตอนเองนะคะนี่ ดีใจมากที่กลับมาเขียนแนวนี้อีกครั้ง ประทับใจตั้งแต่พ่ออัชย์กับหมอปรีย์เรื่องนู้น
มาอ่านเรื่องนี้ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ คาดว่าคุณแม่และพี่สาวคงได้รุมทึ้งกันแน่(๕๕)
มาต่ออีกเรื่อยๆเลยนะคะคุณเซ็งเป็ด ประทับใจตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย
-
น่าลุ้นมากๆเรื่องราวเป็นยังไงกันแน่
-
“นาย เป็นอะไร นาย!!”
พิทสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อท่วมหน้า ดวงตากลมโตที่เบิกโพรงประกายเขียวจ้านั้นยังหลอนในหัวของเขา พิทหายใจอย่างแรงจนตัวโยน เขากระชากร่างไปตัวเองคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง
“ลุง ผมฝัน ฝันเห็น เห็น ......”
พิทเล่าทุกอย่างในฝันให้ลุงหลวยฟัง
“เก็บเรื่องที่หลวงพ่อเล่ามาฝันมากกว่าผมว่า นายนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า นั่งร้านคงเสร็จแล้ว”
เช้าวันรุ่งขึ้นพิทเดินออกจากบ้านด้วยสีหน้าเหมือนคนไม่ได้นอน เขายังคงครุ่นคิดอยู่ถึงแววตาประหลาดที่เขาเห็นในช่วงสองสามคืนที่ผ่านมา อีกทั้งนิมิตที่เขาเห็นขณะนั่งสมาธิ เรื่องเหล่านั้นมันเกี่ยวโยงกันหรือไม่ ผูกพันกันด้วยประการใด และเขาต้องการอะไรจากพิท
“พี่!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากเบื้องหลังเรียกให้พิทตื่นจากภวังค์
“อ้าว รุจ” เขายิ้ม
“ไปทำอะไรมาหน้าตาอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอน ฝันร้ายเหรอ” รุจพูดเหมือนเขารับรู้ในสิ่งที่พิทกำลังเผชิญอยู่
“เปล่านี่ แปลกที่ละมั้ง” พิทแก้ตัว แต่ก็อดสงสัยในตัวเด็กหนุ่มนี่ไม่ได้
ภายในโบสถ์ถูกรายล้อมไปด้วยนั่งร้านไม้ไผ่ที่สร้างไว้อย่างแข็งแรง ลุงหลวยกำลังเคี่ยวน้ำกาวเม็ดมะขามซึ่งเป็นวิธีโบราณอยู่กลิ่นของมันลอยฟุ้งตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ
ภาพจิตรกรรมไทยนั้นมีลักษณะที่เด่นชัดอยู่ไม่กี่ประการ คือลักษณะจะเป็นแบบอุดมคติ คือสวยงามเกินจริงส่วนใหญ่จะเน้นเกี่ยวกับศาสนา วิถีชีวิต ภาพวาดนั้นจะยึดเอาจุดสนใจเป็นหลักไม่เน้นสัดส่วนที่สมจริง หากผู้เขียนต้องการเน้นภาพใด ภาพนั้นก็จะมีขนาดใหญ่กว่าปกติหรือภาพใกล้เคียง
หลักสำคัญใหญ่ของภาพเขียนไทยจะมีอยู่ 4 ประการคือ
1. กนก คือลวดลายไทยที่ดัดแปลงมาจากธรรมชาติเช่นดอกไม้ ใบไม้ น้ำ เปลวไฟ
2. นาง (นารี) คือภาพคนทั้งหมด เช่น พระนางทั่วไป คน
3. ช้าง (คชะ) คือภาพสัตว์ทั้งหลายยกเว้นลิง
4. ลิง (กระบี่) คือลิงทุกตัวในวรรณคดีรวมทั้งยักษ์ด้วย
แต่ความยากของการซ่อมภาพเหล่านี้ไม่ใช่การวาดออกมาให้สวย แต่มันคือการวาดออกมาให้เหมือนและกลมกลืนไปกับต้นฉบับนั่นเอง
ภาพวาดของโบสถ์นี้เป็นการวาดโดยใช้เทคนิคแบบปูนเปียก พิทกับลุงหลวยจึงต้องใช้กาวเม็ดมะขามซึ่งมีความยืดหยุ่นและคงทนมาเป็นตัวช่วย
“นาย ผมว่าท่าจะได้แล้วหล่ะ” พิทชะโงกหน้าไปดูในหม้อกาวที่ลุงหลวยเอาดินสอพองสีขาวเนียนใส่ลงไปกวนรวมจนเป็นเนื้อเดียวกัน
“อืม” เขาพยักหน้า พลางเดินไปรอบๆมองหาจุดที่สมควรจะซ่อมเป็นจุดแรก
“ภาพพวกนี้มันไม่น่าจะมีอายุนานขนาดที่กรมฯว่าเลยนะลุง ถ้านานขนาดนั้นแล้วละก็ทำไมถึงได้มีสีเขียวแล้วล่ะ”
พิทหมายถึงว่าภาพวาดสมัยก่อนจะมีแค่ไม่กี่สี สีเขียวจะมีใช้ในยุคหลังสุโขทัยมาแล้วเท่านั้น
“ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน บางทีอาจมีการซ่อมแซมปรับปรุงมาก่อนหน้านี้แล้วก็ได้มั้งครับ”
“ภาพในนี้ไม่เคยมีการซ่อมหรอกลุง มันเคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นแหละ ทำไมลุงไม่คิดบ้างละว่า บางทีคนที่วาดภาพพวกนี้ อาจไม่ใช่มนุษย์ก็ได้” รุจพูดแทรกขึ้นมา
“เหลวไหลน่า เอาอะไรมาพูด”ลุงหลวยดุ แต่นั่นทำให้สีหน้าของรุจแสดงอาการโกรธขึ้งขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“เอาเถอะ ไปทำงานกันเถอะ” พิทแยกทั้งคู่ออกจากกัน
ทั้งสามช่วยกันทำงานอย่างรู้หน้าที่ ชาวบ้านที่มาช่วยส่วนใหญ่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเพราะเป็นงานเฉพาะทางจะมีแค่ช่วยหยิบจับ ย้ายนู่นย้ายนี่ตามประสา
ถึงตอนเที่ยงพวกแม่บ้านก็นำอาหารมาบ้านละอย่างสองอย่างพอรวมๆกันเข้าก็กลายเป็นปาร์ตี้ชาวบ้านย่อมๆไป
พิทมองพวกเขาเหล่านั้นด้วยความชื่นชม ทุกครั้งที่เขาออกซ่อมโบสถ์ตามต่างจังหวัด ก็มักจะพบเห็นกับเหตุการณ์แบบนี้เสมอซึ่งนับวันยิ่งหาไม่เจอในกรุงเทพฯ
“นาย หลวงพ่อท่านให้หา” ชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งมาหาขณะที่พิทกำลังนั่งพักหลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ
-
“มาแล้วรึโยม” พิทนั่งลงพื้นปูนข้างล่างที่หลวงพ่อนั่ง ข้างๆกันนั้นมีสามเณรน้อยนั่งอยู่ด้วย
“อาตมาให้คนมาตามช่วงที่ยุ่งๆหรือเปล่า”
“เปล่าครับหลวงพ่อ” เขายิ้ม “ว่าแต่หลวงพ่อมีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก อาตมาเห็นว่าโยมมาอยู่ที่นี่ มาทำงานให้วัด ให้ชาวบ้านที่นี่ อาตมาเองก็น่าจะมีอะไรตอบแทนโยมบ้าง”
“อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ ผมทำเพราะผมอยากทำไม่ได้หวังผลใดๆ”
“เอาเถอะ อาตมาอยากให้ เห็นแก่ความตั้งใจของอาตมา รับไว้เถอะนะ” แล้วหลวงพ่อก็หันไปพยักหน้าให้เณร เณรเหมือนรู้งานเดินหายเข้ากุฏิไป ก่อนจะออกมาพร้อมห่อเศษผ้าวรเก่าเล็กๆในมือ
“เอา รับไปสิ” หลวงพ่อยื่นห่อเล็กๆให้พิท
เขาค่อยๆบรรจงเปิดห่อผ้านั้นออก
“จี้พญาครุฑ” พิททำหน้าไม่เข้าใจ
“เอาไว้ห้อยคอเถอะโยม พญาครุฑนี้จะปกปักษ์รักษาโยมให้แคล้วคราดจากภยันตรายทั้งปวง” แววตาของหลวงพ่อดูห่วงใย แต่ก็แฝงไปด้วยความประหวั่นกลัว
พิทเดินออกมาพร้อมกับจี้ในมือพญาครุฑสีดำขลับที่สยายปีกกว้างพร้อมอักขระลงยันต์ด้านหลังในมือ เขามองด้วยความไม่เข้าใจ แต่เมื่อนึกว่าหลวงพ่ออาจให้เขาเพราะเหตุผลนั้น เขาก็เลิกกังวลและใส่จี้นั้นในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต
“หลวงพ่อเรียกหามีเรื่องอะไรเหรอครับนาย” ลุงหลวยถาม ขณะที่กำลังค่อยๆบรรจงลงสี
“หลวงพ่อให้จี้นี่มา” เขาหยิบมันออกมาให้ลุงหลวยดู ชายแก่ทำหน้าสงสัย “ไม่มีอะไรหรอกลุง ทำงานเถอะ” พิทเลือกที่จะปฏิเสธแทนการที่จะต้องอธิบายอะไรยืดยาว
เขาทำงานต่อไปโดยลืมเรื่องจี้ไปเสียสนิท
พิทเพ่งมองภาพแต่ละภาพด้วยใจ เขาพยายามจะใช้ใจของเขาสื่อไปให้ถึงภาพ ให้ถึงผู้เขียนคนก่อน ถึงความคิด จินตนาการของพวกเขาขณะนั้น
“แวบบบบบบบบบบ”
ทันใดนั้นเองพลันเกิดนิมิตอันน่าอัศจรรย์ขึ้นมาในความคิดของพิท ภาพของคนมากมายรายล้อมพิทอยู่ พวกเขามีแต่ผู้ชายแต่งกายด้วยผ้าผืนสีขาว กำลังต่างขมักเขม่นอยู่กับผนังโบสถ์นี้ พิทหันไปมองรอบๆ แต่พวกเขาต่างไม่มีทีท่าว่าจะสนใจในตัวพิทเลย หรือบางที เขาอาจไม่เห็นด้วยซ้ำว่าพิทอยู่ตรงนั้นด้วย ชายหนุ่มฉกรรจ์เหล่านั้นมีเค้าโครงหน้าที่แตกต่างไปจากคนในหมู่บ้านนี้ จมูกที่เป็นสัน ดวงตาที่เรียวเล็กแต่คมกริบ คิ้วที่ชี้ขึ้นราวภาพวาด ผิวพรรณของพวกเขาก็ผุดผ่องไม่กระดำกระด่างเหมือนชาวบ้านทั่วไป
“นาย นาย” แต่แล้วเสียงลุงหลวยก็กระตุกเขาออกจากภาพเหล่านั้น
“หมู่นี้นายเป็นอะไรไป ทำไมถึงเหม่อลอยบ่อยๆ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
แล้วทั้งหมดก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป
ตกค่ำเมื่อเก็บกวาดเศษดิน เศษสี และงานที่ค้างคาแล้ว พวกเขาทั้งสามคนก็เดินกลับบ้านมาตามทางที่คุ้นเคย รุจขอตัวเดินไปทางบึงน้ำใหญ่ เขาบอกว่าอยากจะไปล้างเนื้อล้างตัวเสียหน่อยพลางหันมากำชับว่าไม่ต้องรอ
พิทกลับมาถึงห้องเขาถอดเสื้อผ้ากองไว้กับพื้นโดยลืมเรื่องจี้นั้นไปเสียสนิท ร่างกายที่เปลือยเปล่านั้นถูกห่อหุ้มไปด้วยความมืด เขาเดินควานหาผ้าขาวม้าจนเจอมันพาดอยู่ที่ขอบหน้าต่าง พิทมองออกไปของนอก ผ่านวัด สายตาเขาหยุดลงที่บึงน้ำใหญ่ เขาเฝ้ามองมันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งลุงหลวยเดินมาเปิดไฟ
“นาย มายืนทำอะไรมืดๆ” เขาถามพลางก้มลงเก็บเสื้อผ้าของนายที่เขาภักดี
“แล้วนี่จี้พญาครุฑที่หลวงพ่อท่านให้มา อยู่ไหนเสียหล่ะครับ” ลุงหลวยเตือนสติ ทำให้พิทนึกขึ้นได้ก่อนจะชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อเชิ้ต
“ผมเอาเชือกมาให้ห้อยไว้ก่อนนะครับ กลับไปกรุงเทพฯ นายค่อยซื้อใหม่เอานะ” ชายแก่ว่าก่อนจะค่อยๆร้อยเชือกสีดำเข้ากับจี้
“นี่ครับนาย แขวนเสียหน่อยนะ” เขายื่นสร้อยให้พิท
“ค่อยก่อนก็ได้ลุง เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อน” แต่พิทบ่ายเบี่ยง ก่อนจะเดินเลี่ยงลงไปอาบน้ำด้านหลังบ้าน
และเขาก็ลืมจี้นั้น ลืมเสียสนิทใจ
-
+1 รับเรื่องใหม่
-
:L2: :L2: :L2:
ชอบแนวนี่อ่ะ
สุ้ๆจ้าาา
-
แปะจองค่า เดี๋ยวมา ^ ^
เฮ้อ คุณพิทไหงไม่เชื่อลุงล่ะคะ อ่านเรื่องนี้แล้วถึงบางอ้อ เพราะไปโยงกับกาษานาคา อื้มมม ครุฑกับนาค
รอติดตามต่อค่ะ o13
-
ลึกลับจัง
ตารุจทำตัวมีพิรุธสุดๆ เหลือแค่ลุ้นว่าเป็นฝ่ายไหนแล้ว
-
รอๆ
:z13:
-
โหยไม่เชื่อกันมั้งเลยอะ จะเป็นงัยต่ออะนั่น มันต้องมีอะไรเข้าใจผิดช่ายป่ะ
-
เจิมเรื่องใหม่
คิดถึงนิยายที่คุณเซ็งเป็ดแต่งมากๆๆ
-
พีทจะเจออะไรอีกที่บึงน้ำนั้น .....
เป็นกำลังใจให้ครับ :กอด1: พร้อม +1 เช่นเคย
-
พิทไปที่บึงนั้นจะเป็นไรมั้ยนะ ทำไมไม่สนใจจี้นั่นเลย :z3:
-
หลวงพ่ออุตส่าห์ให้มาแล้วทำไมไม่ใส่ไว้ล่ะ
เดี๋ยวก็แย่หรอก
-
แล้วจะเกิดเรื่องอะไรกับพิทรึป่าวเนี้ย
แต่ "รุจ" คงจะมิใช่มนุษย์ธรรมดาจริงๆชิมิ
-
หลวงพ่อต้องรู้อะไรแน่เลย o18
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
รุจน่าสงสัยเป็นนาคแปลงมารึเปล่า
-
ทำไมไม่พญาครุฑหละ
แหง่มๆๆ
รุจ นี่เป็นนาคแหงเลย
สนุกดีค่ะ มาต่อไวๆนะ
-
รุจ น่าสงสัย
พิทใส่เถอะสร้อยที่ลุงร้อยเชือกไว้ให้
เกิดอะไรขึ้นมา ลุงก็ไปช่วยไม่ทันหรอกนะ
-
ชอบนิยายแนวนี้มากๆครับ ขนาดอ่านตอนแรกๆยังมีความรู้สึกอยากติดตามขนาดนี้
มีปมมีปริศนาเยอะตั้งแต่ต้นเรื่องเลย หลงรักนิยายเรื่องนี้เหมือนหมอปีย์กับพ่ออัชย์แล้วสิ :")
-
o13 จะเกิดอะไรขึ้นหนา
เริ่มเห็นเค้าความผูกพันของรุจกับพิทลางๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลางมากๆเลย 555555 แต่เดาเอาว่าน่าจะเกี่ยวกับชาติภพที่แล้วของพิท
ต่างกันก็น่าจะแค่ รุจเจอตัวเองก่อน รอตอนต่อไปนะคะ
-
แล้วทำไหมพิทถึงลืมจี้นั้นละ เดาไม่ถูกจริงๆ รุจเนี้ยต้องเป็นจุดเริ่มของปัญหาและคลี่คลายปัญหาแน่ๆ นี้คือการตั้งสมมุติฐานที่ผมตั้งขึ้นเองไม่รู้จะใช้รึเปล่านะ ต้องรอดูกันต่อไป
-
เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนมาทำงานกันแต่เช้าตรู่ มีชาวบ้านบางส่วนแวะเวียนมาดูเป็นระยะ วันนี้พิทตื่นสาย อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้หลับลึกแบบนี้มาหลายวันแล้วตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เขาไม่ฝันถึงแววตาสีเขียวน้ำทะเลคู่นั้นอีกแล้ว ลุงหลวยเองเมื่อเห็นพิทนอนหลับได้อย่างปกติ จึงไม่อยากที่จะรบกวน
“วันนี้ตื่นสายนะครับพี่” เสียงรุจหันมาทักทาย พิทเพิ่งสังเกตว่าเค้าโครงหน้าของรุจนั้นช่างเหมือนกับพวกคนที่เขาเห็นในมโนภาพเสียนี่กระไร
“มีอะไรรึเปล่าครับ จ้องผมขนาดนั้น” เขายิ้ม
“อ๋อเปล่าๆ” พิทรีบส่ายหน้าก่อนจะเริ่มต้นทำงานของเขา
การซ่อมภาพจิตรกรรมค่อยๆเป็นค่อยๆไปพวกเขาเริ่มจากการทำความสะอาดพื้นบางส่วนเพื่อลบคราบฝุ่นและร่องรอยของเขม่าควันจากการเผาฝืนของชาวบ้านออกไปก่อน แล้วจึงค่อยๆร่างภาพต่อเนื่องที่ขาดหาย พิทเลือกที่จะซ่อมภาพที่อยู่หน้าประตูโบสถ์ก่อน เพราะมันเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นของภาพเหล่านี้
ภาพเขียนของที่นี่แตกต่างและน่าพิศวงต่างจากที่อื่น ภาพทั่วๆไปจะเน้นเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับศาสนา และชาดกต่างๆ แต่ที่นี่เหมือนกับเรื่องราวต่างๆไม่ปะติดปะต่อ เรื่องราวข้ามกระโดดไปกระโดดมาจนน่าสงสัยได้ว่ามันเกิดจากความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจของผู้เขียนกันแน่
บ่ายคล้อยวันนั้น หลังจากที่พิทตื่นจากการงีบกลางวันหลังอาหาร เขาเดินออกไปหลังโบสถ์เพื่อที่จะไปดูรูปปั้นพญานาค ถึงแม้ในใจจะประหวั่นเพียงใด แต่เขาก็ยังข่มใจตัวเองและปลอบใจว่าคงไม่มีอะไรหรอก ก็แค่รูปปั้น
ด้านหลังโบสถ์เงียบสงบ สายลมพัดเอื่อยๆ แต่พิทกลับรู้สึกรุ่มร้อนเหมือนอยู่ในห้องที่ไม่มีแม้แต่ช่องระบายอากาศ ความอึดอัดนั้นบีบรัดเขาจนพิทรู้สึกปวดไปทั่วบริเวณท้ายทอย
ทุกก้าวที่พิทเข้าใกล้รูปปั้นนั้น ตัวเขาก็เริ่มชาและและเย็นยะเยือก แต่พิทก็ยังคงปลอบใจตัวเอง เขาเพ่งมองไปที่รูปปั้นนั้น พยายามมองหาจุดที่จะแก้ไขซ่อมแซมก่อน และพบว่าบริเวณส่วนหัวของนาคตนนี้ชำรุดหนัก สมควรที่จะแก้ไขเป็นอันดับแรก
เมื่อคิดเช่นนั้น พิทก็เอื้อมมือไปค่อยๆแตะที่บริเวณหอนของนาค แต่ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสเขาก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นปร่าผ่านปลายนิ้วจนแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความเจ็บปวดที่เหมือนเข็มนับหมื่นนับพันคอยทิ่มแทงครั้งแล้วครั้งเล่า
ไม่ทันจะได้ส่งเสียงร้อง พิทหมดสติลงทันทีที่ความรู้สึกนั้นแผ่ไปทั่วร่าง เขาล้มตึงลงที่ท้ายโบสถ์ข้างรูปปั้นหินนั่นเอง
เขาหมดสติไป ณ บัดนั้น ลุงหลวยเห็นอาการเป็นคนแรกและวิ่งรี่เข้ามาก่อนจะเรียกชื่อและปฐมพยาบาลอย่างสุดกำลัง แต่ไร้ประโยชน์ พิทยังคงนอนตัวแข็งทื่อราวกับก้อนหินที่ต้องคำสาป
“รุจ ไปตามคนมาช่วยหน่อย” ลุงหลวยหันไปหาใครไม่เจอ ชายแก่เรียกเด็กหนุ่ม เขาหันมาและเดินมาหาร่างอันไร้สติอย่างเชื่องช้า และไม่มีอาการตกใจใดๆทั้งสิ้น
“เร็วๆเข้าหน่อยสิ” ลุงหลวยเร่ง เมื่อเห็นเขาเดินนวยนาดไม่มีทีท่าเดือดร้อน
“สงสัยเป็นลมแดดเสียละมั้ง” เขายิ้มน้อยๆนั่นทำให้ชายแก่ที่ประคองร่างของพิทเข้ามาในร่มไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ไปตามคนมาช่วยหน่อยไป” ลุงหลวยเสียงดังอาการร้อนรน
“ปล่อยไว้สักพักก็หายเองแหละ” รุจตอบสีหน้าเหมือนพอใจ
“ไป!!” ทันใดนั้นลุงหลวยหมดความอดทน เขาตวาดลั่นจนรุจสะดุ้งด้วยความตกใจ
เสียงลุงหลวยทำให้ชาวบ้านที่ทำงานอยู่ใกล้ๆตกใจ และวิ่งมาดู
“อาการเหมือนโดนผีเข้าเลยลุง ผมว่าไปตามหลวงพ่อมาดีกว่า” ว่าแล้วชาวบ้านผู้นั้นก็วิ่งหน้าตั้งหายมุ่งหน้าไปวัด
รุจถอนห่างออกมา จากสองคนนั้น เขากำหมัดตัวสั่นด้วยความโกรธ ชายแก่ผู้นั้นเป็นใครถึงกล้ามาหยามเกียรติกันขนาดนี้ หากเขาควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ขึ้นมา พริบตาเดียวชายแก่ผู้นั้นคงจะแหลกเป็นจุล
“จะไปไหน”ลุงหลวยเงยหน้าขึ้นมา
“จะไปทำงานต่อ” รุจพูดขอไปทีก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโบสถ์
ไม่นานหลังจากที่ชาวบ้านคนนั้นวิ่งหายไป เขาก็เดินกลับมาพร้อมกับหลวงพ่อ
“เอาเข้ามาในโบสถ์ก่อนเถอะโยม” หลวงพ่อสั่ง
ก่อนจะนั่งลงใกล้ๆร่างของพิท
“โธ่เอ้ย พ่อหนุ่มเอ้ย เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมต่อกันเสียที” หลวงพ่อมองออกไปที่บึงใหญ่
“นายเป็นอะไรครับหวงพ่อ”
“โรคเก่านะโยม” หลวงพ่อปลดกระดุมเสื้อของพิทออกเพื่อหาบางอย่าง
“จี้ครุฑที่อาตมาให้ไว้หายไปไหน”
ลุงหลวยทำหน้าสงสัยและครุ่นคิด ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งกลับไปบ้านที่พิทอยู่เอาดื้อๆ
-
จิ้มๆๆๆๆก่อน
-
ชายแก่รื้อห้องนอนของพิททุกซอกทุกมุม กระจุยกระจายเพื่อหาจี้นั้น หลายครั้งที่เขาก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงได้จงรักและภักดีกับชายหนุ่มขนาดนั้น แต่เมื่อพบว่าที่เขามีชีวิตรอดออกมาจากคุกและอยู่สุขสบายได้ถึงทุกวันนี้เพราะพ่อของพิทแล้ว ลุงหลวยก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนคุณของครอบครัวพิท
“เจอแล้วครับ หลวงพ่อ” ลุงหลวยวิ่งกระหืดกระหอบ ในมือกำจี้ครุฑที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขายื่นมันให้กับหลวงพ่อที่รับจี้นั้นมา ก่อนจะค่อยๆบรรจงวางไว้ที่หน้าผากพิทที่ตอนนี้มีไอร้อนพวยพุ่งขึ้นมาเหมือนกับเขากำลังถูกต้มในหม้อน้ำเดือด
“ข้าแต่องค์สุบรรณผู้ครองวิมานฉิมพลี โปรดจงรักษาถอนผิดนาคีให้แก่พราห์มผู้นี้ด้วยเถิด” หลวงพ่อหลับตาและพูดบางสิ่งที่ลุงหลวยฟังไม่ถนัด
รุจวางมือจากการทำงาน เขามองพิธีกรรมนี้อยู่ห่างๆด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความหวั่นเกรง หลวงพ่อวางจี้โลหะสีดำนี้ลงบนหน้าผากพิท ทันทีที่มันสัมผัสผิวเนื้อ ความเย็นจากจี้แผ่ซ่านโอบคลุมรอบตัวของพิท จากที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานด้วยความปวดร้อน แสบพล่านในความรู้สึก บัดนี้เขารับรู้ได้ถึงไอเย็นนั้น และ.....
“เฮือกกกกก!!” พิทสะดุ้งแอ่นร่างขึ้นมา ดวงตาเบิกโพรง ร่างของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่บริเวณนั้นลมพัดเย็น
“นาย” ลุงหลวยโผเข้าประคองพิท
พิทไม่พูดอะไร เขามองหน้าหลวงพ่อและทั้งคู่เหมือนจะคิดไปในเรื่องเดียวกัน
เขารับจี้ครุฑนั้นมากำไว้แน่นอย่างเต็มใจ และตั้งปณิธานกับตัวเองว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาไม่มีวันจะถอดสร้อยจี้ครุฑนี่อีกเด็ดขาด
ลุงหลวยดุเรื่องเด็กรุจต่อหน้าพิท เขากล่าวหาว่าเด็กนั่นอยากให้พิทตาย แต่พิทก็ปกป้องเขาด้วยการบอกเพียงแต่ว่าตัวเขาเองไม่เป็นไร
“อย่าไปโทษรุจเลย ลุง เขาคงไม่ได้ตั้งใจ อีกอย่างผมก็ไม่เป็นไรแล้ว” พิทบอกพลางส่งยิ้มให้รุจ
...
-
หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น พิทต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าเขาจะทำใจเข้าใกล้รูปปั้นนาคนั้นได้ งานในโบสถ์คืบหน้าไปมาก เพราะลุงหลวยตั้งหน้าตั้งตาเร่งทำทั้งวันทั้งคืนเพื่อให้งานเสร็จให้เร็วที่สุด เขารู้สึกว่านายของเขาถูกดูดพลังแห่งการอยากมีชีวิตออกไปจนเหลือน้อยลงทุกทีๆนับตั้งแต่มาอยู่ที่นี่
“มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว” พิทนั่งลงใกล้ๆรุจที่นั่งเหม่อมองออกไปในบึงกว้าง เขาถอยห่างออกไปจากตัวพิทเล็กน้อย ก่อนจะหันมามอง
“เปล่าครับ ผมแค่อยาก....อยากกลับบ้าน”
“อ้าว นี่ไม่ใช่บ้านของนายหรอกเหรอ” พิทถามเขาวางฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนผืนหญ้าก่อนจะเอนตัวไปข้างหลังอย่างสบายใจ
“ไม่ใช่ ผมหมายถึงบ้านเกิดน่ะ”รุจตอบ
พิททำหน้าสงสัย
“ผมมาที่นี่เพื่อทำงานนี้ให้เสร็จ เสร็จงานเมื่อไหร่ผมถึงจะได้กลับบ้าน” เด็กหนุ่มตอบก้มหน้านิ่ง
“อีกไม่กี่วันก็คงจะเสร็จแล้วหล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่คงเริ่มซ่อมรูปปั้นนั่นแล้วหล่ะ” พิทหมายถึงรูปปั้นพญานาคตัวนั้น
“พี่เชื่อเรื่องพญานาคหรือเปล่า” เขาถาม
พิทเงียบไปครู่ใหญ่ ใจหนึ่งเขาก็อยากจะเชื่อ แต่อีกใจหนึ่งมันจะเป็นไปได้อย่างไร
“พี่คงไม่เชื่อหรอก แต่ผมเชื่อ..............”รุจเว้นวรรค “พวกนาคเป็นพวกใฝ่ดี พวกเขารักสงบ และแสวงหาพระธรรม มีแต่มนุษย์เท่านั้นแหละที่เบียดเบียนและทำร้ายพวกนาค” น้ำเสียงของเขาดูแข็งกร้าวขึ้น
“พี่รู้หรือเปล่าว่าผมมีพี่สาวด้วย” จู่ๆรุจก็เปลี่ยนเรื่อง
“พี่สาวผมหายออกจากบ้านไปในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง ทุกคนออกตามหา พ่อแม่ของผมเป็นห่วงและทุกข์ใจในการหายไปของพี่สาวมาก พวกเราตามหากันอยู่นาน จนในที่สุด เราก็พบว่า....................”
น้ำเสียงของรุจสั่นเครือ เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีบุคลิกซับซ้อนจนบางครั้งดูเป็นเด็กที่อันตราย
“พบว่าพี่สาวของผมถูกทรมานจนตาย”
ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้า พิทไม่รู้ว่าเขาจะเล่าเรื่องนี้กับชายแปลกหน้าอย่างเขาทำไม แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกหดหู่ไปด้วย
“พี่เสียใจด้วยนะ”
“ไม่ต้อง!!!!” จู่ๆรุจก็คำรามเสียงลั่นจนท้องน้ำกระเพื่อม และฟ้าแลบแปลบๆ พิทสะดุ้งโหยงสุดตัว
ฝนตั้งเค้าดำทะมึนอย่างน่าประหลาดทั้งๆที่ไม่มีวี่แววว่าจะมีพายุฝนมาก่อน
ทั้งสองคนเงียบ แต่ความเงียบของแต่ละคนแตกต่างกัน
พิทเงียบเพราะเขาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กนั่นถึงได้ตวาดออกมาแบบนั้น
ส่วนรุจเงียบเพราะเหมือนเขากำลังจะข่มอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านอย่างหนัก
“ไปกันเถอะ ฝนคงจะตกหนัก” และคนที่เป็นฝ่ายลุกเดินหายไปก่อนนั่นคือรุจนั่นเอง ทิ้งไว้เพียงแต่พิทที่นั่งแน่นิ่งในขณะที่สายฝนเริ่มโปรยปราย....
-
พระเอกจะใช่รุจไหมนี่ ?...
-
รึรุจจะมาแก้แค้นแทนพี่สาวหว่าา
-
อ่านแล้วค้าง.....T__T แอบสงสัย สู้ๆนะคะคุณเซ็งเป็ด
ตามมาจากหมอปีย์เหมือนกัน แนวย้อนยุคหาอ่านยาก >__<
-
รุจจะพาพิทไปทรมานเหมือนจำเลยรักรึเปล่า
-
รุจมาแก้แค้นแทนพี่สาวเหรอ?
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
เอ ถ้าจะมาแก้แค้นแทนพี่สาว แล้วรุจมันจะใช่พระเอกเหรอว๊า :เฮ้อ:
พระเอกน่าจะเป็นครุฑซะมากกว่านะเนี่ย
-
ค้างคากันต่อไป :z3:
-
อา รุทเป็นพญานาคเหรอเนี่ย?
แล้วก็จะรออ่านนะค่ะ
-
เรื่องราวกำลังเข้มข้นแต่ต้นเรื่องเลยค่ะ สู้ๆค่ะคนเขียน
-
อัยย๊ะ รุจมาแก้แค้นเหรอเนี้ย
-
โจทย์เริ่มแสดงตัวตนออกมาแล้ว ส่วนจำเลยยังคงประติดประต่อเรื่องยังไม่ได้
เงาทะมึนแห่งความแค้นนี้ มีตัวละครหลายตัว ที่รู้เรื่องหนึ่งนั้นคือ หลวงพ่อ
+1 ให้กับความภักดีของลุงหลวย :m20: ล้อเล่นนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
สรุปแล้วรุจมาเพื่อแก้แค้นแทนพี่สาว เฮ้อ :เฮ้อ:
-
อย่าพึ่งบินนะ เอานิยายมาลงก่อน กำลังได้ที่เลย
-
รุจเป็นพญานาคแน่ๆ เลยยย ==' ท่าทางคงจะมาแก้แค้นแทนพี่สาวตัวเองแน่นอน
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
o13 เอาไปเลย นิ้วโป้ง!!!
แอบขนลุกตอนพิทไปแตะรูปปั้นนาคครั้งแรก แล้วถึงกับเป็นลมไป
น่ากลัว บาปกรรมใดๆที่พิทได้ทำไว้นาคในชาติที่แล้ว
ก็ขอใหพิทชดใช้ให้หมดในชาตินี้ด้วยเถอะ พิทจะได้ไม่ต้องทรมาน
เวียนว่ายตายเกิดแก้กรรม รับกรรมแบบนี้ทุกชาติทุกชาติไป
แอบอินค่ะ 555555555 รอตอนต่อไปนะคะ
-
:a5:
หรือพระเอกคือลุงหลวย :pigha2:
เจอแต่ฝ่ายแค้น ฝ่ายช่วยเหลือพระเอกยังไม่เห็นเลย :เฮ้อ:
-
รุจมาแก้แค้นแทนพี่สาว
โอ้ย ลุ้นๆ แล้วพระเอกอยู่ไหนกัน
-
ยังคงตื่นเต้นเหมือนเดิม เริ่มเข้าใจอะไรๆได้บ้างแล้ว
สนุกและน่าติดตามมากๆรอเจอพระเอกของเรื่องนะคะ
ให้เดาว่าพระเอกของเราจะเป็นครุฑรึเปล่าเพราะในเรื่องมีนาคแล้ว
-
มันต้องมีเบื้องลึก
-
เลิศค่ะ
อ่านแล้วขนลุกซู่เลย = =;;
#บวก 1 น่าติดตามมากค่าพี่เป็ดดดดด *0*
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านต่ออ่ะ T^T
สงสารรุจนิดๆ พี่สาวหนูเค้าไม่ได้โดนพิททำร้ายนะ เข้าใจหน่อยเซ่!!
ฮืออออออออออออออออออออ
ค้างอย่างรุนแรง
รอตอนต่อไปค่าาาาาาา *0*
-
รอๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านอีกจังเลย ตอนต่อไปมาเร็วๆๆน้า จะรอจ้า
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
รุจจะมาแก้แค้นแทนพี่สาว
แต่ไม่ใช่ว่า ไปๆมาๆ ก็ตกหลุมรักพราหมณ์เช่นกัน^^
-
รุจมาแก้แค้นจริงเหรอเนี่ย?
-
ชอบจัง อ่านแล้วขนลุกเลย ลุ้นมาก ใครจะเป็นพระเอกกันนะ -..- แล้วพิทยังต้องเจอกับอะไรร้ายๆอีกบ้างเนี่ย แต่ว่าก็ว่าแหละนะชาติที่แล้วไปทรมาณเค้าทำไมล่ะไม่รักก็ปล่อยเค้าไปใจร้ายมากๆ
-
สรุปรุจเป็นน้องของนางนาค
แต่รุจมาเพื่อแก้แค้นหรือมาเพื่อบอกกล่าวกับพิทกันแน่
แล้วลุงหลวยนี่เป็นคนที่คอยตามช่วยเหลือหรือเปล่า
-
ว่าแล้วเชียว ว่ารุจต้องเป็นนาคแน่
ว่าแต่รุจจะแก้แค้นจริงๆหรอ
แอบเชียร์ตั้งแต่ต้นเรื่องว่าให้เป็นพระเอก
-
ฟิคแนวใหม่น่าติดตามให้จบ
เริ่มลุ้นแล้ววววววววว
-
กรี๊ดด ขอสมัครเป็นแฟนคลับ ด้วย
ขอเก้าอี้แถวหน้านะครับ
ชอบนิยายแนวนี้ สุดๆ
-
สนุกๆๆๆๆๆ >.<
สรุปคือ มาแนวน้องชายมาแก้แค้นให้พี่สาว อ๊ายย >////<
-
เค้ามารอตอนต่อไปอ่า :z13:
-
ตกลงรุจมาไงกันแน่ ดีหรือไม่ดี
-
รออยู่ครับผม เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆ ชอบมากเลย :z3: :z3:
-
นี่เข้ามาเพราะชื่อคนแต่งนะคะเนี่ย ดีใจจังคุณเซ็งเป็ดกลับมาแล้ว
ชอบจริงๆค่ะนิยายแนวๆนี้ แล้วยิ่งเป็นนิยายคุณเซ็งเป็ดด้วย
ชอบภาษาของคุณเซ็งเป็ดเวลาเขียนมาก ตั้งแต่กาลหนึ่งฯ ติดตามอยู่นะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด แนวโปรดมาแล้ว
มาเกาะจอรออติดตามอีกคนจ้าาาาา
-
คนแต่งหายตัวไปแล้ว สรุปแล้วรุจไม่รู้อะไรแล้วใครจะเป็นคนเปิดเผยความจริงทั้งหมดละเนี้ย
-
สงสารพิทจัง ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองไปทำอะไรไว้ โดนใส่ร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ส่วนรุจ คงมาแก้แค้นให้พี่สาว ไม่ลองไตร่ตรอง ด้วยสติ เห้อออ "เวรสิ้น กรรมหมด จิตหลุดพ้น"
-
งานในโบสถ์นั้นพิทยกให้ลุงหลวยเป็นคนจัดการ เพราะส่วนหลักๆเขาได้ทำการซ่อมแซมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ภาพเขียนในนั้นกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง มันตื่นขึ้นมาบอกเล่าเรื่องราวในอดีตให้คนรุ่นหลังรับรู้อีกครั้ง
ภาพพระพุทธเจ้าที่เส้นวาดเฉียบคมแต่อ่อนโยน ภาพของเหล่าวานรปีนป่านต้นไม้ ภาพยักษ์และเทวากำลังตั้งท่าจะประหัตประหารกัน
และภาพขบวนแห่ของชาวบ้านที่รุจบอกว่าคือเผ่านาคาก็กลับมาโลดแล่นอีกครั้ง
ยังเหลือก็แต่รูปปั้นนั้น รูปปั้นที่ทำให้พิทถึงกับเหงื่อแตก
“ผมคิดดี ไม่มีเจตนาจะลบหลู่ ขอให้ผมได้ซ่อมรูปท่านเถิดครับ” เขาภาวนาในใจก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปแตะรูปนั้นและพบว่า.....
"ไม่มีอะไรแล้วนี่นา" เขาก้มลงมองจี้ครุฑที่แขวนอยู่ก็อุ่นใจ ก่อนจะลงมือซ่อมนาคตนนั้น
...........................................................................................
ตลอดระยะเวลาสามวันที่เขาทุ่มเวลาตั้งแต่เช้ายันเย็น เป็นผลทำให้รูปปั้นนาคตนนี้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง การมองรูปปั้นนั้นอีกครั้งหลังจากเสร็จสิ้นทำให้พิทขนลุกเกลียวไปทั้งตัว เขาแต้มสีเขียวมรกตลงไปที่ดวงตาของนาคอีก เป็นการย้ำถึงการมีชีวิตอยู่อันทรงพลัง ทันทีที่ปลายพู่กันในมือเขายกขึ้นเพื่อให้รู้ว่าบทสิ้นสุดของการฟื้นคืนชีพของนาคตนนี้ได้มาถึงแล้ว เขาก็รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่กำลังดูดกลืนวิญญาณของเขาให้เข้าใกล้อุโมงค์แห่งความหวาดกลัวและสิ้นหวัง ดวงตาน่าหวั่นคร้ามคู่นั้นจ้องมองเขาราวกับจะฉีกร่างเขาเป็นชิ้นๆ
ความรู้สึกของการจ้องดวงตานั้นทำให้พิทรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจ้องมัน...ไม่ใช่ครั้งแรก และไม่ใช่ครั้งที่สอง
“เรียบร้อยดีมั๊ยโยม” หลวงพ่อเดินมากับเณรน้องที่ตอนนี้ท่าทางของเณรกลับลุกลี้ลุกลน จ้องมองด้านข้างๆพิทก่อนจะหลบหลัง
หลวงตาเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง
“ครับหลวงพ่อ” เขาหยิบพู่กันและถังสีขึ้นมา “พรุ่งนี้เช้าผมจะมาเก็บรายละเอียดอีกที แล้วเย็นๆคงขอตัวหลวงตาลากลับ”
“อืม เสร็จเร็วกว่าที่คิดไว้นะ” หลวงตายิ้ม ก่อนจะหันไปพินิจรูปปั้นนั้นอย่างหวาดๆ
“อาตมาขอคุยอะไรกับโยมสักหน่อยเถอะ”
-
พระอาทิตย์ยามเย็นคล้อยกลืนหายไปหลังทิวต้นชะโนด แต่อานุภาพแสงยังคงสาดส่องให้ความสว่าง เพียงแต่แสงสว่างนั้นเมื่อกระทบกับต้นชะโนดแล้วกลับทำให้บรรยากาศน่าขนลุกไปโดยปริยาย
“มันไม่ใช่กิจของสงฆ์หรอกนะโยม แต่อาตมามีเรื่องจะเตือนโยมไว้” สีหน้าของหลวงพ่อเคร่งขรึม รอยย่นบนหน้าผากชัดเจน
“หลังจากนี้อาตมาอยากให้โยมจงระวังการใช้ชีวิตทุกย่างก้าวให้จงหนัก ชีวิตโยมจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป บางครั้งชีวิตคนเราสั้นนักนะโยม”
พิทมองหลวงพ่อด้วยความไม่เข้าใจ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ คำถามเกิดขึ้นกับเขามากมาย หากหลวงพ่ออยากจะให้เขาขบคิดปรัชญาคำสอนนี้ด้วยตัวเอง เขาคงคิดว่าหลวงพ่อคงคิดผิด
“หลวงพ่อหมายความว่ายังไงครับ”
“อาตมาพูดอะไรได้ไม่มากนักหรอกโยม กรรมใครกรรมมัน แต่อย่างที่บอก จงระวังตนให้จงดี”
แล้วหลวงพ่อก็หันหลังให้กับเขาก่อนจะเดินหายลับไปทิ้งไว้เพียงแต่คำถามมากมายรอบตัวพิท
“ปัง ปัง ปัง!!” เสียงเคาะประตูห้องนอนพิทดังขึ้นตอนเที่ยงคืนวันพระจันทร์เต็มดวง
เขางัวเงียเดินออกมาเปิดประตู
“พี่ช่วยด้วย” ภาพของเด็กหนุ่มรุจที่กำลังเหมือนหวาดกลัวอะไรสักอย่างยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“มีอะไรเหรอ”
“ผมเห็น เห็นอะไรบางอย่างลากเด็กจมหายลงไปในบึงหลังโบสถ์ พี่ไปดูเป็นเพื่อนหน่อย” เขาลุกลี้ลุกลนร้อนรนจนอาการชัดเจน
“เอ่อ ขอพี่เอาไฟฉายติดมือไปหน่อยนะ”
“ไม่ต้องหรอกพี่ พระจันทร์เต็มดวงสว่างจ้าขนาดนี้ นะพี่ ไปเถอะ เร็วๆ ผมเกรงจะไม่ทันการณ์” รุจฉุดมือเขาแต่ก็ต้องสะบัดทิ้ง
“พี่อย่าเอาสร้อยนั่นไปด้วยเลย เดี๋ยวจะหายซะเปล่าๆ”
ด้วยความเป็นห่วงเด็กและอาการร้อนรน พิทถอดสร้อยออกอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามรุจไปยังบึงหลังโบสถ์
“นายจะไปไหน” แต่ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวพ้นเรือน ลุงหลวยก็เดินมาดักหน้าไว้เสียก่อน
“รุจมาตามไปดูเด็กจมน้ำน่ะลุง”
ชายแก่หันไปมองเด็กหนุ่มคนต้นเรื่องด้วยสายตาคาดคั้น แต่แทนที่รุจจะหวาดกลัวสายตานั้น เขากลับจ้องกลับอย่างท้าทาย
“อย่าไปเลยนะนาย มืดค่ำมันอันตราย”
“ไม่เป็นไรหรอกลุง แค่นี้เอง”
“พลัดตกจมน้ำไปอีกคนจะทำยังไง”
“ไม่ต้องห่วงหรอกลุง ผมว่ายน้ำได้”
“แต่ แต่...”ชายแก่กระอักกระอ่วนที่จะพูดคำนี้ “แต่ผมไม่ไว้ใจไอ้เด็กนี่”เขามองไปยังรุจ ก่อนจะเดินตรงไปหา
“เด็กนี่มันไม่หวังดีกับนาย” ก่อนจะกระชากคอเสื้อรุจ
“อย่ามาปรักปรำกันสิลุง ลุงเกลียดผม ผมรู้”
“ใช่ ข้าเกลียดเอ็ง เกลียดเอ็งตั้งแต่เห็นสายตาที่จ้องมองนายข้าวันนั้นแล้ว”
“ลุงนั่นแหละ ไม่หวังดีกับนายลุง ลุงนั่นแหละ” รุจทำท่าท้าทาย
“ไม่มีวัน ข้าไม่มีวัน....”
“ลุงนั่นแหละ ลุงคิดจะทำร้ายนายลุงตลอดเวลา”
“ไม่ ข้าไม่....”
“ลุงนั่นแหละ...”
สิ้นเสียงคำของรุจ ความอดทนของลุงหลวยก็หมดลงเขาง้างหมัดสุดแขนก่อนจะปล่อยมันหมายอัดใส่หน้าเด็กหนุ่มปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นเป็นการสั่งสอน
แต่ยังไม่ทันที่ปลายหมัดจะสัมผัสผิวหน้า พิทถลาเข้าไปดึงร่างของชายแก่เลือดร้อนออกมาเสียก่อน
“อย่า ลุง” เป็นครั้งแรกที่พิทขึ้นเสียงกับลุงหลวย
“ผมโตแล้ว เลิกทำเหมือนผมเป็นเด็กเสียทีได้มั๊ย ผมดูแลตัวเองได้”
ชายแก่ก้มหน้านิ่ง เขาตัวแข็งทื่อ ไม่คิดว่าพิทจะกล้าพูดแบบนั้น
“ผมจะไปกับรุจ ลุงไปตามคนมาช่วยเถอะ” แล้วพิทก็หันหลังเดินนำหน้ารุจไป
...
บึงน้ำยามคำคืนเงียบสงบ พระจันทร์ดวงที่สองลอยเด่นอยู่ในบึงราวกับจะประชันขันแข่งแสงเจิดจ้ากับดวงบนฟ้า พิทมองไปรอบๆไม่เห็นร่องรอยใดๆที่บ่งบอกว่ามีเด็กจมน้ำ
“เด็กอยู่ไหน” เขาหันไปถามรุจ
เด็กหนุ่มไม่ตอบแต่กลับเดินจ้ำอ้าวไปทางหลังโบสถ์
พิทเดินตามไป
รุจหยุด
พิทหยุด
ทั้งคู่มาหยุดอยู่ตรงหน้ารูปปั้นพญานาครูปนั้น
“พามาที่นี่ทำไม” พิทถามน้ำเสียงสั่นเครือ
“พามาใช้กรรม” ทันใดนั้นรุจหันขวับมาพร้อมกับดวงตาสีเขียวเข้มสว่างวาบเหมือนในฝัน พิทตัวชาไปทั้งตัว เขาทรุดลงกับพื้น
พลางควานหาจี้ครุฑแต่กลับพบว่ามันไม่มี
“ข้าไม่อยากทำเช่นนี้กับเจ้าดอก แต่กรรมที่ผูกพันเจ้ากับพี่ข้ามันแน่นหนานัก อโหสิกรรมให้ข้าเทิด” และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างของรุจที่มีเนื้อมีหนังเหมือนมนุษย์กลับกลายเป็นเหมือนของเหลวบางอย่างที่ยืดออกจนยาวเขียวและมันวับก่อนจะพุ่งตัวหายลงไปในบึงอย่างรวดเร็ว
พิทอ้าปากค้าง เขากรีดร้องอยู่ในใจ เวรกรรมอะไรทำให้เขาต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“เพล้ง!!” จู่ๆเสียงคล้ายกระเบื้องแตกก็ดังขึ้นด้านหลัง วินาทีที่พิทหันไปมอง แค่เสี้ยววินาที เขาเห็นเพียงแค่เสียงวาบเส้นยาวสีเขียวพุ่งเข้าหาเขา
แสงสีเขียว
ลมพัด
และ
“ตูม!!” เสียงน้ำแตกกระจาย
พิทรู้สึกตัวหลังจากนั้น เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังตวัดรัดคลึงร่างของเขา มันคืออะไรกันแน่ อะไรที่อุ่น ลื่นแต่มีเกล็ด อะไรที่นุ่มแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยกล้ามเนื้ออันทรงพลัง
พิทรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกลากลงไปใต้น้ำเรื่อยๆ เขาดิ้นรนจนสุดความสามารถ แต่ยิ่งดิ้นบ่วงบาศนั้นก็ยิ่งรัดเขาแน่นขึ้นแน่นขึ้นจนไหล่ของเขายกห่อบิดเบี้ยว
“ตายแน่”
นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เขาคิด
เขาต้องตายแน่ๆ เขาจะต้องตายโดยที่ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาตาย ตายโดยที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องตาย ตายโดยที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจอยากจะตายหรือ
ในที่สุดพิทก็หมดแรงจะดิ้นรนเขาทิ้งตัวลงพร้อมกับอากาศเฮือกสุดท้าย......แต่ก่อนที่ลมหายใจและความหวังเฮือกสุดท้ายจะดับลง เขากลับรู้สึกถึงมือของใครคนหนึ่งและเสียงแว่วผ่าน
“ข้าจักไม่ยอมให้ท่านทิ้งข้าอีกแล้ว”
-
อยากจะบ้าตายไปซะดื้อๆยังไม่จุใจเลยอะแล้วรุจละไปไหนแล้วแล้วหลวงพ่อจะคุยอะไรด้วยละเนี้ย
-
“นาย นาย ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงที่ไม่คุ้นหูเรียกสติเขา พิทรู้สึกแสบคอแสบจมูก
“ลุงเหรอ” เขาเค้นเสียงที่แหบพร่าออกมาก่อนจะค่อยลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่งโดยมีคนแปลกหน้าอยู่ในห้องสามสี่คน
“ลุงหลวยหายไปไหน” คนแรกที่เขานึกถึงคือลุงหลวย
“เอ็งบอกสิ”
“เอ็งนั่นแหละบอก”
“เอ็งนั่นแหละ”
ทั้งสามคนเกี่ยงกับตอบคำถามเรื่องลุงหลวย จนพิทรู้สึกแปลกใจ
“มีอะไรกัน”
“เอ่อ เอ่อ”
“คือลุงหลวยแก เอ่อ แก....”
“แกทำไม”
“แก แกตายแล้ว”
พิทเหมือนโดนน้ำสาดเข้าหน้าโครมใหญ่
“แกกระโดดลงไปช่วยนายในบึง นายจมน้ำ” หนึ่งในชาวบ้านตอบ “มีตะไคร่ สาหร่ายเต็มไปหมด นายเลยขึ้นมาไม่ได้ ลุงแกเห็นเข้าเลยกระโดดลงไปช่วย พวกเราเตือนแล้ว แต่แกไม่ฟัง
“ลุง...................”พิทเรียกชื่อชายที่เขานับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่ ก่อนจะหมดสติไปอีกครั้ง
พิทถูกผู้ใหญ่บ้านย้ายเข้าโรงพยาบาลประจำจังหวัดซึ่งใหญ่กว่า และมีเครื่องไม้เครื่องมือที่มันสมัยกว่า เขาตื่นขึ้นมาในกลางดึกของคืนหนึ่งโดยนึกแปลกใจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้นกับเขามากมายที่ผ่านมา คำของหลวงพ่อก้องขึ้นมาในความคิด
“แล้วชีวิตโยมจะไม่เหมือนเดิม”
ใช่ มันไม่เหมือนเดิมอีกเลยนับตั้งแต่คืนที่เขาต้องสูญเสียลุงหลวย ญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของเขา เพียงเพราะความดื้อด้าน และ อารมณ์ชั่ววูบ
จู่ๆน้ำตาพิทก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อคิดถึงวัยเด็กที่เขามีชายแก่คนนี้เพียงคนเดียวที่คอยดูแลเอาใจใส่ และเป็นแรงบันดาลใจให้เขาในเรื่องการเข้ามาทำบุบำรุงศาสนา
“ฟึบ!!”
เงาสีดำแล่นพาดผ่านหน้าต่างห้องของเขาไปอย่างรวดเร็ว หางตาของพิทเหลือบไปเห็นสิ่งผิดปกตินี้ แต่เมื่อมองเต็มๆตาก็พบว่าไม่มีอะไรนอกไปจากความมืดที่เดียวดายภายนอกเท่านั้น
เขายันตัวขึ้นนั่ง คว้าแก้วน้ำที่อยู่หัวเตียงรินน้ำในเหยือก
“ฟึบ!!” และเป็นอีกครั้งที่เขามองเห็นเงาประหลาดลอยผ่านหน้าต่าง
พิทไม่ยอมหยุดความสงสัยไว้ที่การล้มตัวลงนอนคุมโปง เขาเดินไปที่หน้าต่างเปิดบานกระจก และพบว่าห้องที่เขาอยู่เป็นห้องที่อยู่ชั้นสี่ของโรงพยาบาล
พิทมองซ้ายมองขวา ก่อนจะกลับมาที่เตียงและล้มตัวลงนอนโดยไม่คิดอะไรถึงเงาประหลาดนี้เพราะเรื่องของลุงหลวยนั้นวนเวียนรบกวนจิตใจ
เที่ยงคืนกว่าๆพยาบาลนำยามาให้เขากินตามเวลา หลังจากนั้นไม่นานพิทก็เริ่มรู้สึกสะลึมสะลือ
สภาพของพิทนอนหงายและเริ่มชาทั้งตัวเพราะฤทธิ์ยา แขนขาของเขาไม่มีแรง เขาเริ่มจะจมหายไปในห้วงนิทรา
“แหมะ”
แต่ก่อนที่พิทจะหลับลง เขาก็รู้สึกถึงความเย็นที่กระทบใบหน้าเป็นหยดเล็กๆ ก่อนจะค่อยๆหล่นใส่ใบหน้าเขาเรื่อยๆ
เขาฝืนลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก
และภาพแรกที่เห็นคือภาพภาพก้อนทะมึนบางอย่างแปะติดอยู่กับเพดาน พิทพยายามเพ่งมอง มันมีรูปร่างคล้ายๆร่างของคน แต่คนที่ไหนจะขึ้นไปอยู่บนเพดานแบบนั้น
เขายกมือตั้งใจจะเปิดไฟที่หัวเตียง แต่กลับไม่มีแรงแม้แต่จะกระดิกนิ้ว ภายในห้องมีเพียงแสงไฟจากภายนอกเท่านั้น ที่สาดส่องแสงสว่างเข้ามา
“วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” จู่ๆเงาที่เพดานนั้นก็แผดเสียงร้องโหยหวนขึ้นมาอย่างเจ็บปวด เงานั้นสะบัดหัวไปมาจนผมสยายยาว
พิทอ้าปากค้างตาเบิกโพรงด้วยความหวาดกลัว เงานั้นยังคงส่ายหัวไปมา ผมที่สยายยามนั้นก็ค่อยๆยาวขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งเลี่ยใบหน้าของพิท
เขาพยายามเบือนหน้าหนี แต่ไม่สามารถขยับได้
“วี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงนั้นยังคงแผดร้อง พิทพยายามจะอ้าปากร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีแม้แต่เสียงแอ่ะเล็ดลอดผ่านลำคอ ผมที่เปียกแฉะเย็นยะเยือกนั้นค่อยๆลามเลียใบหน้าของเขา เรื่อยไป เรื่อยไป เหมือนไม่มีวันหยุด มันค่อยๆลามพันไปทั่วใบหน้าและเริ่มหายเข้าไปในจมูก และปากที่อ้ากว้างของพิท
เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่แสบปร่า และทรมานเพราะหายใจไม่ออก ตัวที่สั่นเทาด้วยความกลัวนั้นสั่นจนเตียงไหว
“โฮ๊กกกกกกกกกกกกก”
เส้นผมล้วงลามเข้าไปในคอของเขา น้ำตาของพิทไหล ด้วยความเจ็บปวด
“ตึง!!” แล้วสิ่งที่น่าสยดสยองก็เกิดขึ้นเมื่อร่างบนเพดานนั้นหล่นตึงลงมาทับร่างของพิทจะเตียงสั่นไหว
และในเวลานั้นเองที่เขาเห็นร่างนั้น ถึงจะไม่ชัดเจนเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าร่างนั้นเป็นหญิงสาว ใบหน้าที่ดำมืดกลืนไปกับความมืดรอบตัว แทบจะมองไม่เห็นปากจมูก มีเพียงดวงตาถลนสีเขียวเท่านั้นที่ทำให้พิทตื่นตระหนก
เขาหวาดกลัว และสิ้นหวัง พิทพยายามนึกท่องบทสวดมนต์ แต่ร่างนั้นกลับหัวเราะเสียงแหลม และส่ายหัวไปมา
เส้นผมชอนไชไปทั่วไปหน้าพิท มันล้วงเข้าไปในหู ในจมูก ในลำคอจนเกือบถึงท้อง
“โอ๊กกกอ๊ากกกก” เสียงเขาร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด
พิทหลับตา เขารวบรวมพลังการอยากมีชีวิตเป็นเฮือกสุดท้ายยกแขนคว้าปุ่มกดเรียกพยาบาล
“อ๊อดๆๆๆๆๆๆๆ” เขาระรัวกดอย่างบ้าคลั่ง
“เป็นอะไรคะ คุณ” เสียงพยาบาลวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ก่อนที่ร่างนั้นจะหายวับไปกับตา
พิทกระชากตัวขึ้นมาจากเตียง อาเจียนกระจายนองพื้น
“คุณคะ คุณ คุณเป็นอะไร” พยาบาลวิ่งเข้ามาลูบหลังเขา
“ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย คนไข้อาเจียนใหญ่เลยค่า”
-
สรุปใครเป็นคนพูดอีกแล้วใครมาช่วยโอ้ยอยากจะบ้าตาย พิทงี่เง่าสินดีอะ
-
น่าสงสารลุงง :o12:
-
อะนะ จะสมน้ำหน้าพิทดีไหมนะ คนช่วยก็ไม่มี เฮ้อ
-
ความจริงคืออะไรอะ กรรมของพิทนิคืออะไร
แล้วอดีตพิททำยังไงกับนาคจริงหรอ
อ๊ากกก อยากอ่านต่อ
รอตอนต่อไปค้าบ
-
โถ่ ลุงตายซะเเล้ว
-
สงสารลุง...ลุงคือครุฑหรือเปล่า???
-
อะไรมันจะเกิดขึ้นเนี่ย TT ตายก็ซี่ไปแล้วง่ะ เเล้วใครจะช่วยพิท ==;
-
ลุงตายแล้ว แล้วใครจะคอยช่วยพิทหละเนี่ย
สรุปว่าพิททำกับนาคตนนั้นจริงๆอ่ะหรอ
สนุกมาก ติดตามๆ
-
แวะมาขอบคุณ ที่ทำตามสัญญา
แวะมาโพสต์บ่อยๆ ล่ะ แล้วอย่าลืมที่บอกว่าจะเลี้ยงข้าวด้วยนะ
-
ลุงผู้ภักดิ์ดียอมเสียสละชีวิตตัวเอง
แล้ววิญญาณจะยังกลับมาช่วยอีกเปล่าเนี้ยะ :เฮ้อ:
-
แปะก่อนจ้า จิ้มๆ
-
ตกลงลุงหลวยแกเป็นคนยังไงกันแน่ สงสารพิทอ่ะ
-
พระท่านไม่โกหกหรอก เจอลางบอกเหตุมาตั้งหลายที ห็ไม่เคยจะระวังตัว สมควรโดนเบาๆ นะ
:z2:
-
:sad11:
สงสารลุงหลวย...ละใครจะเป็นคนช่วยละทีนี้ :เฮ้อ:
-
กำ ลุงหลวยตายแล้ว ใครจะคอยช่วยพิทล่ะ
-
ทำไมนายเอกโง่ จัง -*- สร้อยบอกจะไม่ถอดก็ถอดเอาดื้อๆเวรกรรม ใสซื่อไปป๊ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ลุงหลวยของหนู (?) !!!!!!!!!!!!!!!
T^T
สงสารลุงอ่า ฮือออออออออออออออออออออ
//แอบสงสัยกับประโยคจั้นเบาๆ ว่าใครเป็นคนพูด ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่เป็ดทิ้งให้ค้างอีกแล้วอ่ะ โฮรววววววววววววววววววววว
+ เป็ดเซ่นให้นะคะ 555+
ต่อเร็วๆ น๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
*3*
-
เรื่องดำเนินไปอย่างบีบคั้น กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
ผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ ถูกกำจัดออกไป ต่อไปความโดดเดี่ยวที่ไม่มีคนอยู่ช่วย จะเป็นอย่างไร
ใครกันแน่ ที่คอยติดตามจะเอาชีวิตของชายหนุ่ม คงต้องติดตามกันต่อไป
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รึว่าลุงหลวยจะเป็นคนที่ช่วยเหลือพิทมาอยู่ทุกชาติๆ
-
โง่บรรลัยเลยพิทตู - -
ทำลุงหลวยตายอีก
-
:mc4: :mc4: :mc4:กลับมาแล้วได้อ่านเพียบเลย :z1: :z1:
อื่มว่าแต่ใครจะมาช่วยพิทอะ o22 o22
รออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :call: :call: :call:
-
หรือว่าลุงหลวยคือผู้ปกป้อง???
แล้วจะเป็นไงต่อไปเนี่ย ลุ้นจริงๆ
-
จะสำน้ำหน้าพิทดีมั้ยนะ :เฮ้อ:
เอาเถอะ ถือเป็นบทเรียน ต่อไปจะได้ระวังตัว
ลุงหลวยไปซะแล้ว
แล้วนี่จะมีใครช่วยพิทได้ล่ะ
-
สุดซึ้งกับคำว่าค้างเลยทีเดียว
นายเอกทำไปได้นะ ลุงหลวยตายเลย
แล้วใครมาช่วยไว้หว่า
ผู้หญิงนี่คงเป็นเจ้ากรรมนายเวรแหงมๆ
-
น่ากลัวนะถ้าอ่านตอนกลางคืน T^T
-
อ่านแล้วยิ่งเข้มข้นเข้าไปใหญ่
มันส์มาก ลุ้นระทึกมากกับตอนนี้
-
เรื่องตื่นเต้นครับ
สนุกจนไม่อยากวางเลย
มาต่อทุกวันได้ไหม(55555)
-
ไม่รู้จะสมน้ำหน้าพิทดีรึเปล่า ลุงเขาเตือนก็ไม่ฟัง
จนลุงหลวยต้องมาตายแทนเลย
-
บอกได้คำเดียวว่า "ค้าง" 55555
ชอบแนวกงเกวียนกรรมเกวียนอย่างนี้จริงๆ อ่านทีไรแล้วขนลุกดี
รอตอนต่อไปจ้า >.<
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พิท นายมันดื้อ ไม่ฟังคำเตือนผู้หลักผู้ใหญ่เลย
ทำลุงหลวยตายเลย แล้วต่อไปใครจะช่วยเหลือล่ะเนี่ย
-
พี่พิทดื้อ :z6: ไม่ยอมเชื่อลุงหลวย
ทำให้ลุงหลวยตายเลย :o12: :o12: :o12: :o12:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ตื่นเต้นทุกตอนเลยค่ะ
-
สนุกจริงๆรอติดตาม
-
หนึ่งนั้นเกิดมาเพื่อปกป้อง
หนึ่งนั้นเกิดมาเพื่อทำลาย
จริงจริ๊งงงงงงง
น่าฉงฉานลุงหลวย
-
พิทตื่นมาอีกครั้งในบ่ายวันรุ่งขึ้น เขารอให้พ่อเดินทางโรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้น พิทอยากออกไปจากที่นี่เต็มทน ที่นี่เหมือนไม่ใช่โลกมนุษย์ เขาหวาดระแวง ทุกครั้งที่เห็นเด็กวิ่งหายไปในมุมนึงของตึก เห็นคนแก่เดินถือไม้เท้า เห็นหญิงตั้งครรภ์นั่งเหม่อลอย
เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาเห็นนั้นเป็นคนรึเปล่า
“คนค่ะคุณ คุณลุงแกเป็นผู้ป่วยอัลไซเมอร์ที่นี่” นี่เป็นหนึ่งในหลายๆครั้งที่เขาถามพยาบาลว่าคนๆนั้นเป็นใคร
“ออกไปข้างนอกบ้างสิคะคุณ จะได้สดชื่น มีสวนอยู่ใกล้ๆนี่เองนะคะ”
พยาบาลเสนอแนะ
เขาเห็นว่ามันเป็นความคิดที่ดี เลยจัดแจงล้างหน้าล้างตา และออกไปนั่งแกร่วชมสวนยามเย็น
สวนที่นี่เป็นสวนเล็กๆที่มีตึกรายล้อม เขาไม่รู้หรอกว่ามีตึกอะไรบ้าง แต่ก็สบายดีเมื่อได้นั่งทอดสายตาไปแบบนี้ สวนที่มีหินรูปร่างแปลกตาประดับประดา ต้นลีลาวดีสีขาวแข่งกันเบ่งดอกสีขาวแกมเหลืองนวล บางดอกร่วงหล่นแต่งแต้มพื้นสีเขียวให้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา
เขาคิดถึงลุงหลวย
“นี่พี่!!” เสียงหนึ่งดังลอยมาตามลม พิทหันหลังไปมองเห็นแต่เพียงความว่างเปล่า เมื่อไม่เห็นอะไรเขาจึงหันหน้ากลับมา
“เฮ้ย!!” แต่กลับกลายเป็นว่าต้นเสียงนั้นอยู่ข้างหน้าเขาจนจมูกเกือบจะชนกัน
พิทหงายหลังตึงลงนอนบนพื้นหญ้า
“ เป็นไรป่าว” เด็กหนุ่มนั่นชะโงกหน้ามามองเขาสนใจ
“โอย” พิทร้องโอดครวญ เพราะก้นกระแทกเต็มเบ้า “นี่ ไม่กระโดดขึ้นคร่อมเลยล่ะ หึ ตกใจหมดเลย”
“ก็ใครจะคิดละว่าพี่ขวัญอ่อน”
เด็กนั่นพูด ทำเอาพิทนิ่งไป เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากมายที่ผ่านมา ทำให้เขากลายเป็นคนขวัญอ่อนเหมือนที่เด็กนั่นว่าจริงๆ
“มาผมช่วย” เขายื่นมือ แต่พิทกลับไม่สนใจ เขายันตัวเองแล้วลุกขึ้นนั่ง
“พี่มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว” เด็กหนุ่มนั่งลงใกล้ๆเขา พิทหันมามอง เขาแปลกใจว่าใครอนุญาต
เขาหันไปจ้องหน้าเด็กนั่นอย่างพินิจพิเคราะห์
“ก็หน้าตาดี ผิวพรรณก็ดี คงไม่ใช่หรอกมั้ง....”
“แต่เอ ไม่แน่ เดี๋ยวนี้ผีมันพัฒนาไปไกล มันอาจแปลงร่างมาเหมือนคนก็ได้”
“แต่ถ้าผีหน้าตาน่ารัก เฮ้ย น่าตาปกติแบบนี้ มันก็....โอเค๊อ่ะ”
........
“พี่!!” เด็กนั่นเรียกสติพิทที่พร่ำเพ้อกับตัวเองกลับมา
“อะไร ชอบทำให้ตกใจ”
“เป็นอะไรจ้องหน้าผมอยู่ได้”
“เปล่าๆ แล้วนี่มาทำอะไรที่นี่คนเดียวล่ะ” เขาถาม
“พี่คำถามนี่ผมเป็นคนถามพี่นะ ถ้าจำไม่ผิด” เด็กนั่นทำหน้าเย้ย
“เฮ้ย น้อยๆหน่อย ยังไม่รู้จักกันอย่ามากวนประสาท”
“โอเค งั้นเรามารู้จักกันก่อน ผมชื่อ..............” เขาลุกขึ้นยืนพรึ่บตัวตรงยืดอก “ทิวครับ เป็นนักศึกษาปีที่สี่ เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยขอนแก่น ยังโสด มีปานสีแดงที่ด้านหลังด้านซ้าย มีปัญหาเรื่องการมองเห็นนิดหน่อย ใส่รองเท้าเบอร์ 8 ครึ่ง ไม่ชอบใส่นาฬิกา ชอบวง the beattle แล้วก็.......”
“พอๆ ใครถาม”
“อ้าว ก็พี่อยากรู้จักผมไม่ใช่เหรอ ตาพี่แล้ว แนะนำตัวหน่อย”
พิทส่ายหน้าไปมา ทำไมเขาต้องมานั่งฟังเด็กไร้สาระคนนี้พร่ำเพ้อเรื่องของตัวเองด้วย
“พี่จำไม่ได้เหรอ เป็นความจำเสื่อมแน่ๆเลย” เด็กนั่นทำหน้าตกใจ
“จะบ้าเหรอ ส่ายหน้านี่ไม่อยากตอบโว้ย” เขาหมดความอดทน แต่ไหนแต่ไรที่ลุงหลวยคอยห้ามไม่ให้เขาพูดจาหยาบคายไม่ไพเราะ แต่ตอนนี้แกไม่อยู่แล้ว ใครจะแคร์
เด็กนั่นหน้าจ๋อย เขานั่งลงและก้มหน้านิ่ง
“พี่ก็คงไม่อยากคุยกับผมเหมือนคนอื่นๆน่ะสินะ” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำอยู่ในลำคอ
พิทมองเด็กนั่นอีกครั้ง บางทีเขาอาจป่วยเป็นโรคบางอย่างก็ได้ ถึงมาอยู่ที่นี่ หากเขาป่วยจริงแล้วพิททำนิสัยแย่ๆไปแบบนั้นก็เท่ากับทำร้ายจิตใจเด็กนั่น
“อ่ะ ก็ได้ๆ เราเอ่อ ผม เอ่อ....” เขากระอักกระอ่วนไม่รู้จะเรียกแทนตัวเองว่าอะไร
“เรียกพี่ก็ได้ครับ” เด็กทิวเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
“เออ พี่ชื่อพิท จบมหา’ลัยมาจะห้าปีแล้ว มาทำงานที่นี่.....”
“แล้วพี่มาที่นี่ทำไม”
“ก็เอ่อ พี่ไม่สบาย....นิดหน่อย” เขาอายที่จะตอบเด็กนั่นว่าจมน้ำ
“ไม่สบายเป็นอะไรเหรอพี่”
“นี่ อย่ารู้มากได้มั๊ย แค่นี้พอ” พิทดุ
“ก็ได้” ทิวตอบเสียงอ่อย
“แล้วเราหล่ะ ป่วยเป็นอะไร มาอยู่ที่นี่นานแล้วเหรอ”
“ก็นานแล้วนา แต่ทิวก็ไม่รู้ว่าตัวเองป่วยเป็นอะไร ไม่มีใครยอมบอกเลย” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเศร้าลง เขาดูเป็นเด็กร่าเริงแต่แววตาลึกๆนั้นเต็มไปด้วยความทุกข์
“เออ พี่รู้ป่าว ตึกนั้นน่ะ....”แต่แล้วทิวก็เปลี่ยนน้ำเสียงที่เศร้าให้เป็นร่าเริง “มีพี่สาวคนหนึ่งด้วยนะ ใจดี สวยด้วย แต่ขี้แยไปหน่อย ชอบร้องไห้ วันหลังทิวจะพาไปรู้จัก”
“เหรอ” พิทเผลอยิ้มเมื่อเห็นร้อยยิ้มเด็กหนุ่ม “แล้วเรียนคณะอะไรหล่ะ”
“เรียนสื่อสารมวลชนพี่ ทิวอยากเป็นนักข่าว อยากเป็นนักข่าวการเมืองการทหาร” เขาตอบแววตาเป็นประกาย
“เออ แปลกแฮะ”
“พ่อทิวเป็นทหาร แม่ทิวก็เป็นราชการ ครอบครัวเราอยู่ค่ายทหาร ตอนเด็กๆนะ.......”
-
พิทนั่งฟังเด็กหนุ่มเล่าไปเรื่อยๆโดยไม่รู้สึกอึดอัดรำคาญ
“ทุกคนหัวเราะทิวกันใหญ่ หาว่าทิวแกล้ง แต่สุดท้ายทิวไม่ได้แกล้ง ทิวไม่ฟื้นอีกเลย จนถูกส่งมาโรงพยาบาลนี่แหละ”
เขาเล่ามาถึงวันที่เขาป่วยและถูกส่งมาที่นี่
“แล้วพี่ทำงานอะไรเหรอ”
“พี่เหรอ ก็.........................”
“เฮ้ย ผมต้องไปแล้ว ถึงเวลาแล้ว เดี๋ยวแม่มา” ยังไม่ทันที่พิทจะเล่าเรื่องของตัวเอง ทิวก็ลุกขึ้นพรวดพราด
“พรุ่งนี้เย็นเจอกันใหม่นะพี่พิท” เขาส่งยิ้มให้ก่อนจะวิ่งหายลับไป ณ มุมหนึ่งของตึก
“พรุ่งนี้คงไม่เจอแล้วหล่ะ” เขาเปรยกับตัวเองเมื่อเห็นว่าวันรุ่งขึ้นเป็นวันที่เขาต้องออกจากโรงพยาบาล
...
ยามเย็นของที่นี่ช่างวังเวงและว้าเหว่ ยิ่งต้องมาอยู่คนเดียวอย่างคนไม่มีญาติอย่างพิทแล้ว ทำให้เขายิ่งรู้สึกคิดถึงลุงหลวยมากขึ้นไปอีก
พ่อโทรมาบอกพิทว่าเขาต้องอยู่โรงพยาบาลที่นี่อีกสักสองสามวัน เพราะต้องจัดการเรื่องศพลุงหลวยที่ตอนนี้ถูกส่งไปถึงกรุงเทพฯเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พ่อถามความสมัครใจของพิทว่าอยากจะกลับมางานศพหรือไม่
“ไม่ดีกว่าครับ” แต่พิทกลับปฏิเสธไปเพราะเขาคงทนไม่ได้ที่ต้องเห็นลุงหลวยจะต้องถูกเผาและร่างกายดับสูญกลายเป็นเถ้าถ่าน เขาจึงตัดสินใจอยู่ที่นี่ ถือเป็นการพักฟื้นไปในตัวด้วย
แสงอาทิตย์ลับขอบฟ้า พิทลุกไปปิดม่านหน้าต่าง เขายังมีอาการผวาจากเหตุการณ์เมื่อคืน จึงต้องขอยานอนหลับหมอ
และมันก็ได้ผล พิทหลับไปจนเกือบรุ่งเช้า และตื่นมาพบว่าตัวเองเริ่มมีอาการไข้รุมๆ
“เป็นอะไรไปครับพี่” เด็กทิวเดินมาจากไหนไม่รู้ แต่มานั่งข้างๆพิท
“อ้าว ทำไมมาเงียบๆ”
“จะให้ผมแห่ขบวนกลองยาวมาเหรอ” เขาหัวเราะ แต่พิทไม่ขำด้วย
“เออน่า ก็ได้ๆ ทำไมต้องทำหน้าซีเรียสตลอดเวลาเลย พี่พิทน่ะหล่อนา แถมยังยิ้มสวยด้วย แต่ทำไมไม่ค่อยยิ้ม”
พิทรอเวลาทั้งวันเพื่อจะให้ถึงตอนเย็น เขารู้สึกว่าอย่างน้อยการรอคอยเวลาที่จะมาพบเด็กทิวก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้ว่าการอยู่ที่นี่ในวันหนึ่งนั้นมีความหมายอะไรบ้าง
พิทรู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้ทันทีที่เห็น เขารู้สึกเหมือนเคยเจอกันมาก่อน รอยยิ้ม แววตา ลักยิ้มข้างเดียวนั่น
“พี่!!”
“อะไร”
“พี่ว่าตอนเราหลับ เหมือนกับเราตายรึเปล่า”
“ไม่รู้สิ ถามทำไม”
“ก็ถ้าเราหลับนานๆ มันก็เหมือนเราตายไปแล้วรึเปล่า”
“ถ้าเราหลับเราก็ยังหายใจอยู่ไง หัวใจก็เต้น ตัวก็อุ่น แต่ถ้าเราตายก็ไม่......”
“เหรอ.....”
“ถามทำไม”
“เปล่า ทิวแค่สงสัย”
“แล้วเรามานั่งที่นี่ทุกเย็นเลยเหรอ” พิทถาม
“ครับ ทิวมานั่งรอแม่ ตอนกลางวันแม่ไปทำงาน”
“แล้วกลางวันเราอยู่กับใคร”
“อยู่กับพยาบาล แต่ว่า บางที พยาบาลก็ชอบ........” จู่ๆทิวก็หน้าแดงขึ้นมา
“ชอบอะไร”
“ชอบเอ่อ ชอบ.....”
“ชอบอะไร อ้ำอึ้งอยู่ได้” พิทขัดใจ
“พยาบาลเขาชอบมาเล่น เอ่อ เล่น......”
“โอ้ย ไม่อยากรู้แล้วเว้ย”
“เล่นกะปู๋ผม” ทิวโพร่งขึ้นมาก่อนจะก้มหนาด้วยความอาย
แต่พิทนั้นตรงกันข้าม เขาหลุดหัวเราะออกมาจนหยุดตัวเองไม่ได้
“หัวเราะอะไรกัน ไม่ขำสักหน่อย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” พิทน้ำหูน้ำตาไหล “แล้วไปทำอิท่าไหนให้พยาบาลเขาจับเอาหล่ะ ทำไมไม่ขัดขืน”
“ก็ ก็....”เสียงทิวอ่อยลง “ก็มันทำไม่ได้นี่นา”...>>
พิทยังคงหัวเราะอยู่จนทิวโมโห เขาขู่ว่าถ้ายังไม่เลิกหัวเราะ เขาจะลุกหนีไป
“ก็ได้ๆ” พิทเช็ดน้ำตา ก่อนจะกลั้นหัวเราะ
“ผมต้องไปแล้วหล่ะพี่ แม่มาแล้ว”
พิทก้มลงมองนาฬิกาซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับเมื่อวานเป๊ะ
“ไว้พรุ่งนี้ผมจะพาพี่ไปหาแม่นะ” เด็กทิวยิ้มก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินหายไปในตึก
-
เด็กทิวใช่คนหรือเปล่าเนี่ย ^_^"
-
สงสัยที่มานี่เป็นคนจริงๆอ่ะป่าววว :really2: :really2: :really2: :really2:
-
แอบเห็นด้วยกับคห.ข้างบน
ไม่ใช่ว่าพิทคุยกับผีหรอกเน้อออ
-
ทิว น่ารัก :-[
แต่...ใช่คนรึเปล่า =_=
อย่าบอกนะว่าพิทมีตาทิพย์ขึ้นมา -0-
-
น่าฉงฉานนู๋ทิว โดนเล่นกระปู๋ทุกวัน
นังพวกชะนีพยาบาลพวกนี้ก็กระไร ของแฟนตัวเองไม่มีให้เล่นหรือไงไม่รู้ ฮ่วย
-
สัญญาแล้วนะ ว่าพรุ่งนี้
-
อืมว่าแต่น้องทิวนี่คนรึเป่าวอะ :really2: :really2:
จะรออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :call:
-
รู้สึกทิวจะมีอะไรแปลกๆ
ใช่คนป่าวหว่า หรือไม่งั้นโรคที่ว่าคือตอนกลางวันจะนอนตลอด???
-
น้องเค้าวิญญาณหลุดออกจากร่าง แล้วเข้าร่างไม่ได้ป่าว
หรือจะเป็นคนนี้ที่จะคอยช่วย
-
คิดเหมือนข้างบนเลย น้องทิวนี่เป็นวิญญาณกลับเข้าร่างไม่ได้รึเปล่า :a5:
-
เจ้าชายนิทราแน่ๆเลย
-
เด็กทิวออกจะแปลก ๆ แฮะ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกชอบมาก
เนื้อเรื่องน่าติดตามตลอดเวลา
แต่อยากบอกว่ามหาวิทยาลัยขอนแก่นไม่มีสายสื่อสารมวลชนนะ
มีแค่เปิดเป็นวิชาโทให้คณะมนุษย์ฯเรียนเท่านั้น
แต่ก็สนุกน้องทิวน่ารักดี :กอด1:
-
ขอเดาว่าทิวเป็นเจ้าชายนิทรา
ถึงทำอะไรพยาบาลที่เล่นกับปู๋ตัวเอง ไม่ได้
55555555555555
เจอทิวแล้วทำให้เรื่องนี้ดูผ่อนคลายขึ้นนะคะ
หลังจากที่เครียดมาหลายตอน
รุจน่ากลัวมากก ยิ่งตอนอยู่โรงพยาบาล แม่สาวผมหลาวคนนั้นหลอนได้อีก
ที่ทิวพูดถึงพี่สาวตึกนั้น จะใช่คนเดียวกันมั้ยนะ
แล้วใครเป็นคนพูดประโยคนั้น ตอนที่พิทจะจมน้ำ
ปมปริศนาเยอะ น่าติดตามมากๆ
ขอบคุณค่ะ
-
หนูทิวต้องไม่ใช่คนแน่ๆ :z3: :z3:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ไอ้อาการแบบนี้ นายพิทเจอของจริงอีกแล้ว
วนไปวนมา จนตัวนายพิทเข้าใจอะไร ๆ เพิ่มขึ้นนั้นแหละ
แล้วกลับไปจัดการกับสิ่งที่ยังค้างคาใจ ทั้งคนทั้งนาคา เพื่อใ้ห้เวรกรรมจบสิ้นกันไป o21
+1 ให้พร้อมกำลังใจครับ :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
//รออ่านต่อไป T^T
ทิวน่ารักอ่ะ 555555555555+
♥
-
เรื่องแปลกตั้งแต่รุทยังทิวเลยวุ้ย
สงสัย พิทจะต้องเจอแต่คนแปลกซะแล้ว
-
ลึกลับ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน แต่สนุก
-
มาต่อแล่น
-
ท่าทางจะเป็นเจ้าชายนิทรา :เฮ้อ:
-
ทิวใช่คนป่ะเนี่ย หรือแค่วิญญาณหลุดจากร่างออกมาเฉยๆ
-
เรื่องลับ ซับซ้อน
มีใครเป็นคน(คนจริงๆ)บ้างเนี่ยะ
ตามต่อขอรับ
-
เรื่องในอดีต มีการเข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า
คนร้ายอาจกลายเป็นแพะได้ เพราะผู้เสียหายบอกความจริงไม่ได้แล้ว
-
ทิวจะเป็นคนหรือเปล่านี่ ?
แล้วใช่ทิวหรือเปล่าที่ช่วยพิทตอนจมน้ำ เลยกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ?
อยากอ่านต่อมากๆครับ :") :monkeysad: :monkeysad:
-
คิดเหมือนคนอื่นนะ
ว่าทิวนี่เป็นเจ้าชายนิทราหรือเปล่า
แล้ววิญญาณออกจากร่างอะไรประมาณเนี้ยะ
-
o18
-
เอ ทิวนี่จะช่ายอย่างที่พิทกลัวป่าวนะ
-
ชอบมากๆ เลยค่ะ ! > <
ความจริงแล้วเป็นคนกลัวอะไรลึกลับๆ แบบนี้มากๆ แต่พออ่านเรื่องนี้แล้วถึงจะขนลุกเสียวหลังวาบๆ แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้จริงๆ ค่ะ
เขียนเรื่องได้น่าตื่นเต้นมาก กลั้นหายใจไปหลายรอบตอนอ่าน ยิ่งตอนที่รุจลากไปหลังโบถส์กับตอนที่รู้ว่าลุงเสียแล้วนี่หายใจสะดุดเลยค่ะ
เราเดาว่าทิมคือพญาครุฑผู้ปกปักษ์ค่ะ แบบเป็นเจ้าชายนิทราเพราะวิญญาณชาติก่อนตื่นขึ้นมาประมาณนี้รึเปล่า ?
แล้วเราก็ยังสงสัยไม่หายว่าเสียงใครพูดตอนพิทโดนรุจลากลงน้ำ เดาคงไม่ใช่ลุงแน่ๆ ค่ะ
ติดตามนะคะ สู้ๆ ค่า : D
-
สนุกอะครับ รีบๆ มาต่อนะ :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้สนุกจริงๆอ่ะ
-
ยังงงอยู่
ลึกลับ ซับซ้อน
รอตอนต่อไปค่ะ :impress2:
-
อะไรนะ O_o!!! พยาบาลเล่นอาโบ๊ะจามะ
ทิวผีชัวร์
-
ทิว นี่ใช่คนแน่หรือเปล่า?
-
“หมอให้ไม่ได้แล้วครับ ทานบ่อยๆไม่ดีนะ” หมอปฏิเสธคำร้องขอของพิท
“หมอ คืนนี้คืนเดียวเองนะ หมอ ขอยานอนหลับให้ผมเถอะ” เขาอ้อนวอน
“ไม่ได้แล้วครับ ไม่ต้องกลัวอะไรหรอกคุณ พยาบาลก็อยู่หน้าห้องนี่เอง มีอะไรเรียกได้ตลอดเวลานะ เห็นญาติคนไข้บอกว่าจะมารับกลับคืนพรุ่งนี้แล้วนี่นา”
เมื่ออ้อนวอนหมอไม่ได้ พิทจึงล้มตัวลงนอนหันหลังให้ประตู
แค่สามทุ่มกว่าเอง ยังเหลือเวลาอีกตั้งนานกว่าจะเช้า เขาไม่อยากนอนอยู่ในสภาพหวาดผวาแบบนี้เลย โรงพยาบาลที่นี่ยิ่งดึกก็ยิ่งวังเวง และที่สำคัญเขากลัวจะพบเจอเหตุการณ์แบบที่เคยเจอเมื่อคืนก่อนอีก
“ตึง!!” เสียงของหนักบางอย่างหล่นกระแทกพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว พิทสะดุ้งตื่นจากการหลับที่เขาพยายามจะฝืนแต่ไม่สำเร็จ
“เหี้ย อีกแล้ว”
เขาคิดก่อนจะค่อยๆลืมตา แสงไฟสีส้มจากด้านนอกสาดเข้ามาในห้องสลัวๆ
“อะไรอีกวะ” พิทเริ่มรู้สึกหงุดหงิด
“ครืด ๆ ๆ” ทันใดนั้นเสียงเหมือนใครลากอะไรบางอย่าง หรือเหมือนสัตว์บางอย่างเลื้อยครูดไปกับพื้นก็ดังขึ้น
พิทยันตัวเองขึ้นจากเตียงมองหาปุ่มกดเรียกพยาบาล เสียงเลื้อยนั้นดังขึ้นใกล้เข้ามาๆ เขาค่อยๆดันร่างตัวเองชิดผนังห้อง แสง
ไฟจากช่องประตูนั้นเคลื่อนไหวไปมาคล้ายมีอะไรบางอย่างกำลังเดินไปเดินมา
“ตึ๊งๆๆ” เขาตัดสินใจกดปุ่มเรียกพยาบาล แต่ไม่มีวี่แววการตอบรับ ภายในห้องอบอ้าวขึ้นมาจนผิดสังเกต ในที่สุดพิทจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
เขาเอื้อมมือจับลูกบิดประตู ก่อนจะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วพิทก็เปิดประตูออกไป
ทันทีที่ประตูเปิดออกเขาก็ต้องตกตะลึง เพราะภาพที่เห็นคืองูใหญ่ขนาดเท่ารถยนต์กำลังเลื้อยไปมาอยู่ทางเดินหน้าประตู เกล็ดของมันดำขลับ แววตาแดงก่ำ ทันใดนั้นเองมันหันขวับมาทางพิท แสงสีเขียวสว่างวาบขึ้นมา เขาอยากจะก้าวขาวิ่ง แต่ทำไม่ได้ งูใหญ่พุ่งตัวเข้าหาเขาอย่างแรงจน.....
“ม่ายยยยยย!!!!!”
“คุณคะ คุณคะ คุณ คุณเป็นอะไร” เขาต้องตายไปแล้วแน่ๆ นี่มันอะไรกัน ความสับสนที่วิ่งอยู่ในหัวเขาตอนนี้
พิทรับรู้ถึงมืออุ่นๆของใครบางคนสัมผัสที่ไหล่ แต่เขาไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้น เขาไม่รู้ว่าทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมาจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้แล้วว่าที่นี่จะเป็นที่ไหน จะเป็นเวลาเท่าไหร่ จะเป็นอย่างไร เขากลัว
“คุณ คุณคะ คุณ” เสียงนั้นพยายามเร่งเร้าให้เขาลืมตาหรือมีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆบ้าง
“พี่ครับ ตื่นเถอะ” และแล้วก็มีเสียงเด็กหนุ่มคนนั้นดังขึ้นในห้วงความคิด เสียงที่บอกกับเขาว่า ไม่เป็นไร เสียงที่บอกกับเขาว่า มันปลอดภัย
สุดท้ายเขาก็ลืมตาขึ้นมา
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” พยาบาลนั่นเองที่พยายามจะปลุกเขาและที่นี่ก็เป็นห้องพยาบาล ในเวลาเช้าตรู่
“ผมเป็นอะไรไปครับ” พิทถามด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ แต่เหมือนกับว่าไม่ได้หลับมาหลายคืนติดต่อกัน
“คุณร้องโวยวายเสียงดังค่ะ เหมือนคืนแรก”
-
พิทเก็บของใช้ส่วนตัวใส่กระเป๋าเป้ใบเก่าอย่างรวดเร็ว เขาเบื่อที่นี่เต็มทน การที่จะต้องมาเจออะไรที่เขย่าขวัญสั่นประสาทแทบทุกคืนนี้ไม่ไม่ใช่เรื่องสนุกเอาเสียเลย เขาจะไม่รอให้ใครมาพาเขาออก หรืออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลอีกแล้ว เขาจะออกไปเอง
กระเป๋าถูกวางไว้ข้างเตียง รอแค่เจ้าของสะพายมันออกไปเท่านั้น แต่ก่อนที่พิทจะออกไปจากที่นี่ เขาต้องไปพบใครคนหนึ่งก่อน คนที่เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องไปเจอ
สวนเล็กๆที่หลบอยู่ในซอกตึกนั้นคือที่ที่พิทต้องการมาหาใครคนหนึ่ง เขาต้องการแค่ร่ำลาคนที่ทำให้เขาหัวเราะได้ในยามที่โลกทั้งโลกเหมือนจะพังทลายลงต่อหน้า
พิทนั่งรออยู่ตรงนั้น เขาคิดว่าคนๆนั้นอาจออกมาเดินเล่นสูดอากาศในยามบ่ายแบบนี้บ้างก็ได้
แต่เปล่าเลย ไม่มีวี่แววของเขา นี่คงไม่ใช่เวลาที่เขาจะออกมา บางที หมอ หรือแม่ของชายคนนั้นอาจไม่ให้เขาออกมาก็ได้
“เฮ้อ” พิทกระโดดลงจากก้อนหินก้อนใหญ่ที่เขานั่ง หันมองซ้ายมองขวา
“ไว้มีโอกาสคงได้เจอกันอีกนะ” เขาพูดก่อนจะหันหลังกลับ
แต่เมื่อเดินไปได้สักพัก พิทก็ต้องหยุดลง
“ถ้าเราหายไปแบบนี้เขาจะเป็นยังไง ไม่รอเราเก้อเหรอ” ว่าแล้วพิทก็ตัดสินใจเดินไปยังตึกที่ทิวเดินหายไปบ่อยๆ เพื่อออกตามหา
พิทเดินดุ่มๆไปยังห้องที่อยู่เรียงรายสองข้างทาง เขามองผ่านกระจกประตูบานแล้วบานเล่า แต่ไม่มีวี่แววของทิวเลย
“ขอโทษนะครับ เอ่อ ตึกนี้มีผู้ป่วยที่ชื่อ “ทิว” บ้างมั๊ยครับ” พิทตัดสินใจถามพยาบาลนางหนึ่งที่เดินสวนกับเขา
“ทิวเหรอคะ” พยาบาลคนนั้นทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้า
“อ๋อ มีค่ะ อยู่ห้อง 208 ค่ะ เดินตรงไปสุดทางเดินนะคะ” หล่อนยิ้มให้พิท
เขาเดินไปตามทางที่พยาบาลคนนั้นบอก ห้องที่อยู่ต่อหน้าเขานั้น บานประตูทาด้วยสีเขียวอ่อนสบายตา พิทใจเต้นตึกๆ พยายามนึกคำพูดที่จะกล่าวบอกลา และขอบคุณสำหรับการทำให้พิทรู้ว่าเขายังไม่เป็นอะไร
“ก๊อก ก๊อก” เขาเคาะประตูก่อนจะยืนก้มหน้านิ่ง รอการตอบรับจากภายใน
แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา
“ก๊อกๆ”
.
.
.
.
พิทตัดสินใจชะโงกหน้ามองผ่านช่องประตู
ภายในห้องนั้นปิดหน้าต่างมิดชิด มีเพียงแสงไฟนีออนเท่านั้นที่ทำหน้าที่ให้แสงสว่าง ที่มุมห้องมีแจกันดอกทานตะวันช่อสดวางอยู่
พิทเลื่อนสายตามองหาคนที่เขาอยากพบ
“เอ่ะ” พิทผงะถอยออกมาทันทีเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียง
“ทิวเหรอ” เขาไม่เชื่อสายตาตัวเองจนต้องชะโงกหน้ามองอีกครั้ง
ภาพชายหนุ่มคนที่เขาเคยพบทุกเย็น ชายหนุ่มที่ทำให้เขาหัวเราะ ให้เขาลืมเรื่องราวเลวร้าย ชายหนุ่มที่บอกเขาว่าไม่เป็นไรในห้วงความคิดที่อยู่ในภยันตราย
ชายหนุ่มคนนั้นกลับเป็นชายหนุ่มที่รูปร่างผอมนอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียง พร้อมด้วยสายยาง เครื่องช่วยหายใจ ท่อที่เจาะเข้าที่ลำคอ และเครื่องมือแพทย์อื่นๆอีกมากมาย
เมื่อแน่ใจแล้วว่าชายที่นอนอยู่ในห้องนั้นเป็นทิว พิทถึงกับเซไม่เป็นท่า เขาเดินถอยหลังออกมาเรื่อยๆด้วยความไม่เข้าใจ
“อุ้ย!!” เสียงพยาบาลคนเดิมร้องขึ้น พิทเซไปชนเธอเข้าอย่างจัง
“ขอโทษครับ”
“คุณนั่นเองน่ะค่ะ ตกลงเจอน้องทิวรึยังคะ” หล่อนยิ้มราวกับกำลังเยาะเย้ยพิท
“ทิว คนในนั้นคือทิว???”
“ใช่ค่ะ ตึกนี้ ไม่สิ โรงพยาบาลนี้มีผู้ป่วยชื่อทิวคนนี้คนเดียวแหละคะ น้องเขาน่าสงสารนะคะ เป็นเจ้าชายนิทรามาเกือบปีแล้ว แถมแม่ยังต้อง........”
พยาบาลพูดอะไรต่ออีกมากมาย แต่พิทไม่สนใจที่จะฟังเรื่องใดๆอีกแล้ว เขาสับสนไปหมดแล้วว่าอันไหนคือโลกความจริงอันไหนคือโลกของความฝัน
คนโกหก หลอกลวงคนด้วยกันเองไม่น่าแปลก แต่สวรรค์ยังมาหลอกคนนี่
“บ้าเอ้ย” พิทสบถเบาๆก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งหายลับตาพยาบาลไป
-
โดนหลอกซะแล้วว
เศร้าอ่ะ :monkeysad:
-
เขาวิ่งเข้ามาในห้องตัวเอง ล๊อกประตูห้อง ทรุดตัวลงบนเตียง และคิดย้อนเรื่องราวถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
เด็กหนุ่มคนนั้น ไม่มีตัวตน เขาไม่มีตัวตน สิ่งที่พิทเห็นมันคือภาพลวงตา
“ใช่ มันคือภาพลวงตา”
เขาตัดสินใจเชื่อเช่นนั้น ก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าที่จัดไว้ และออกจากห้องนั้นไป
เวลาเย็นของที่นี่ เป็นเหมือนทุกวัน เหมือนเมื่อวาน เหมือนเมื่อวานซืน เวลานี้ที่ชายหนุ่มคนนั้นจะออกมานั่งเล่นที่สวน
พิทต้องเดินผ่านสวนนั้น ทางแยกข้างหน้าเป็นทางที่เขาจะต้องตัดสินใจแล้วว่าจะหันไปมองก้อนหินก้อนเดิม ในสวนสวนเดิมที่ทิวเคยนั่งอยู่หรือไม่
มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆทุกครั้งที่พิทก้าวขาเดิน เขาหายใจติดขัด และใจเต้นโครมคราม พิทไม่อยากเห็นภาพๆนั้น เขาจึงเดินก้มหน้าหลบสายตาทุกคนบนโลกนี้ รวมทั้งชายแปลกหน้าผู้ที่คุ้นเคยคนนั้นด้วย
ความรู้สึกที่เดินผ่านสวนนั้น พิทรู้ว่าเขาอยู่ที่นั่น ยังนั่งอยู่ตรงนั้น แต่พิททำใจที่จะเงยหน้าขึ้นมามองไม่ได้ เขาเดินผ่านไปเรื่อยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ทิวครับ เป็นนักศึกษาปีที่สี่”
“พี่คงไม่อยากคุยกับทิวเหมือนที่คนอื่นๆไม่อยากคุยกับทิวใช่มั๊ย”
“ทิวไม่รู้ว่าตัวเองป่วยเป็นอะไร ไม่มีใครยอมบอกทิวเลย”
“ทิวอยากเป็นนักข่าวการเมืองและทหาร”
“ขำอะไรนักหนา ไม่ตลกนะเว้ย”
“ไว้พรุ่งนี้ทิวจะพาพี่ไปหาแม่นะ”
แต่แล้วจู่ๆคำพูดทุกคำพูด เรื่องราวทุกเรื่องราวสองสามวันที่ผ่านมาก็แล่นเข้ามาในสมอง เด็กนั่นไม่ได้ทำอะไรผิด เขาไม่ได้คิดร้ายกับพิท เขามาปรากฏตัวให้เห็นเพียงเพราะความเหงากำลังฆ่าเขา การที่กลายเป็นวิญญาณที่ล่องลอยมันก็น่าเศร้ามากพออยู่แล้ว
แล้วนี่พิทจะใจร้ายทิ้งเขาไปได้ลงคอทั้งๆที่พิทเป็นเพียงเพื่อนคนเดียวในโลกมืดของเขาหรือ
“...............................”
เขาหยุดกึก ก้มหน้านิ่ง มือที่จับสายเป้ไว้ค่อยๆเลื่อนลงมาแนบลำตัว
“เฮ้อ” พิทถอนหายใจ ทำไมกันนะ ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
พิทหันไปช้าๆ
ช้าๆ
และก็พบว่าชายคนนั้นนั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ หัวใจของเขาสั่นๆ หวั่นๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งความกลัว ความสงสาร รู้ทั้งรู้ว่าทิวไม่ใช่คนที่มีเนื้อมีหนังอีกต่อไป แต่พิทก็ตัดสินใจแล้วว่า...........เขาจะเข้าไปหาทิว
ภาพของทิวที่นั่งบนก้อนหิน ก้มหน้าดูท่าทางเศร้าสร้อยนั้นทำให้พิทรู้สึกสะท้อนใจ หากเขาหนีไปโดยไม่ได้ล่ำลา เขาคงกลายเป็นคนใจร้ายไม่น้อย
“เอ่อ.................”
พิทกล้าๆกลัวๆที่จะเข้าไปใกล้ทิว
“นาย นาย นาย” เขาอ้ำๆอึ้งๆ แต่ทิวยังคงก้มหน้าก้มตา
“พี่กลัวผม เหมือนที่คนอื่นๆกลัว” เสียงของทิวดังอู้อี้เหมือนคนกำลังร้องไห้
“เอ่อ พี่ ก็ เอ่อ..........”เขาไม่รู้จะพูดยังไง จะมีคนดีๆที่ไหนบ้างวะ ที่ไม่กลัวผี
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ทิวเข้าใจ”
“ไม่ทิวไม่เข้าใจ” พิทพูด “ทิวจะเข้าใจได้ยังไงในเมื่อพี่ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย”
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจนั่งลงใกล้ๆ พร้อมถอนหายใจ
“เฮ้อ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้นะ”
“ทิวผิดเองแหละครับ ที่ไม่บอกพี่”
“อืม คงงั้นมั้ง”
“แต่ทิวไม่ได้ตั้งใจจะหลอกพี่หรอกนะ เพียงแต่ ทิวไม่อยากให้พี่กลัว”
“ตกลงนายเป็น เอ่อ..เป็น” พิทไม่กล้าจะเรียกวิญญาณที่อยู่ข้างว่าผีเต็มปาก
“ผีสินะ พี่จะเรียกทิวว่าผีสินะ” เขาหลบสายตา
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่พี่ไม่เข้าใจว่าเราเอ่อ เราเป็นอะไรกันแน่”
“ทิวติดอยู่ระหว่างภพครับพี่ ภพมนุษย์กับภพวิญญาณ ทิวยังไม่ตาย แต่ก็เหมือนตาย ร่างกายของทิวไม่รับรู้ แต่หัวใจของทิวยังเต้น ทิวยังหายใจ” เขาถอนหายใจ “แบบนี้พี่จะเรียกทิวว่าไง” เขาเงยหน้าขึ้นมา
บางครั้งพิทแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาเห็น สิ่งที่ทิวเป็น ทิวเป็นวิญญาณที่ดูเหมือนคนมากจริงๆ เขามีแววตาที่คลอเอ่อไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากและแก้มทั้งสองข้างยังแดงระเรื่อไม่เหมือนผีในจินตนาการที่พิทเคยได้ยินมาว่าต้องซีดเผือด
เขาอยากจะสัมผัสมือของทิว แต่ก็กลัวเกินกว่าจะทำแบบนั้น
“รู้มั้ยว่าการที่ไม่มีตัวตนมันโดดเดี่ยวแค่ไหน ไม่มีใครเห็นทิว พูดกับทิว หรือแม้แต่สบตากับทิว ให้ทิวรู้ว่าทิวยังมีตัวตน จนวันนั้นวันที่ทิวเจอพี่ วันที่พี่ล้มลงและมองหน้าทิว ทิวได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น ช่วงเวลานั้นร่างที่แน่นิ่งในห้องนั้นของทิว หมอบอกแม่ว่าชีพจรที่ร่างนั้นเต้นอีกครั้ง สำหรับทิวการได้เจอพี่ก็เหมือนการได้เข้าใกล้การมีชีวิตใหม่”
ชายหนุ่มร่ายยาว แต่พิทก็นั่งลงฟังอย่างสงบนิ่ง
“ทิวไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ที่รู้คือ ทิวรอพี่ รอพี่ด้วยเหตุผลบ้าบออะไรก็ไม่รู้”
“แล้วตกลงเราเป็นอะไร” พิทถามโพร่งๆ
“เอ้ย!!! พูดอยู่ตั้งนานนี่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ” จู่ๆทิวก็แว๊ดขึ้นมา
“อ่าว ไหงอารมณ์เปลี่ยนไวจัง” พิทเกาหัว
“พี่อยากเรียกอะไรก็เรียกไปเหอะ”
“เหรอ อืม....”พิททำท่าครุ่นคิด “งั้นเรียกกระบวนการนี้ว่า การรอขึ้นทะเบียนคนต่างด้าว ไม่สิ ต้องเรียกว่าอยู่ในระหว่างการรอขึ้น
ทะเบียนเป็นมนุษย์ดีม๊ะ” พิทยิ้มร่า เขาตั้งใจให้ทิวได้หัวเราะอีกครั้ง
“จะเรียกอะไรก็เรียกเหอะ”
“ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอ” เขาขยับมาใกล้ๆ ความกลัวเมื่อครู่ค่อยๆจางหาย
“ก็พี่วิ่งหนีหน้าตื่นขนาดนั้น”
“อ่าว เป็นใครใครจะไม่ตกใจมั่งล่ะ เห็นเป็นเรื่องหมอฉีดสิวหรือไงจะได้ให้ขำๆ”
“เหอะๆ”ทิวหัวเราะในลำคอเบาๆ นับเป็นสัญญาณที่ดี “แล้วนี่ไม่กลัวทิวแล้วเหรอ”
พิทส่ายหน้า
“ทิวแหกอกได้นะ”
พิทส่ายหน้า
“ทำตาหลุดก็ได้นะ”
พิทยังคงส่ายหน้า
“อ้อ แล้วก็ถอดหัวได้ด้วย
พิทก็ยังส่ายหน้า
“นี่พี่พิท ไม่กลัวแล้วทำไมต้องหลับตาปี๋แบบนี้ด้วยหล่ะ”
แล้วทั้งคู่ก็ได้หัวเราะกันอีกครั้ง
“ทิว ที่พี่ตามหาทิววันนี้ก็เพื่อ.....................”เขาเว้นจังหวะหายใจ “พี่จะมาลา”
ทิวหันมองขวับ
“พี่ต้องกลับบ้าน กลับไปงานศพญาติผู้ใหญ่ที่พี่เคารพ เขาต้องมาตายเพราะความดื้อรั้นของพี่”
สีหน้าของทิวสลดลงไปอีกครั้ง
แต่แล้วเขาก็กลับร่าเริงขึ้นมา
“ให้ทิวไปด้วย” เขายิ้ม
“หา อะไรนะ”
“ทิวจะไปด้วยไง อยู่ที่นี่เบื่อจะตาย”
“ไม่ได้นะ จะไปได้ยังไง”
“ได้สิทำไมจะไม่ได้ พี่ก็ไปขอทิวกับแม่สิ”
“เฮ้ย จะบ้าเหรอ ไม่ได้จะเอาไปทำเมีย จะต้องมาสู่ขอ”
“ฮ่าๆๆ บ้าเหรอพี่พิท พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่าเรามีวาสนาต่อกัน ถึงได้มาเจอกันในสภาพนี้ ผมอาจเกี่ยวข้องกับชีวิตพี่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง”
“ไม่ได้หรอก จะเป็นไปได้ยังไง เราอยู่คนละภพภูมิกัน อีกอย่าง พี่ก็เจอเรื่องราวมามากพอแล้ว”
“เรื่องที่พี่เจอผีน่ะเหรอ” ทิวพูดเหมือนรู้ทัน
“นายรู้ได้ยังไง”
“ก็เห็นน่ะ”
“เห็นอะไร เห็นยังไง”พิทร้อนรน จนต้องลุกขึ้นยืน แต่ทิวเหมือนจะไม่ยอมให้ความร่วมมือ
“พี่อยากรู้ก็ให้ผมไปด้วยสิ” เขามองฟ้ามองต้นไม้แสร้งไม่สนใจ
พิทนิ่งไปครู่ใหญ่ จนในที่สุด
“ก็ได้ ให้ไปด้วยก็ได้ แต่ต้องเล่ามาให้หมดนะ”...............................................
-
อุ๊บส์!
-
มาคั่นหรือเปล่าาา ?? แต่อยากอ่านต่อเเล้ว ><
-
มีผู้ช่วยเเล้วพิท
คราวนี้คงอยู่ช่วยจนตลอดรอดฝั่งเลยนะ
อย่าจากไปเหมือนลุงหลวยละ
-
จบแรงเงาปุ๊บ ก็มาต่อปั๊บเลย ขอบใจจ้า
-
ทิวนี่เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะนี่
มีให้ไปขอกับแม่ด้วย o13
-
มีพวกเป็นอืม....วิญญาณต่างด้าวสินะ(?)
-
ทั้งตื่นเต้นทั้งน่ารัก ทิวจะเป็นคู่ของพิทหรือเปล่า
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาต่อแล้วๆๆๆ *///*
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าทิวน่าจะเป็นอะไรซักอย่างกับพิทนะ
555555555555555555555555555555+
+ เป็ด รอตอนต่อไปค่าาาา ♥
-
ทิวแอบเจ้าเล่ห์นะ
-
ทิวน่ารักอ่ะ :o8:
ทิวจะมาช่วยพิทใช่มั้ย?
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
นั้นแน่ ในที่สุด นายพีทก็หาทางรู้เรื่องอดีตได้ แม้จะไม่ใช่จากคน
แต่ก็เป็นอดีตคนรู้ใจเป็นแน่แท้ :z2:
+1 พร้อมกำลังใจครับ
-
ว่าแล้วเชียว่าน้องทิวนี่ไม่ธรรมดา o22 o22
:call: :call: :call:
-
สงสารทิวจัง ที่ผ่านมาคงจะเหงามาก
-
รอติดตาม ลุ้นตลอดเลย
-
สนุกดีอะ ชอบแนวนี้มาก ลึกลับซับซ้อน เราจะคอยติดตามน้า >///<
-
ทิวพระอกหรือเปล่า?
-
ทิวเป็นคนที่วิญญาณหลุดออกจากร่าง O_O
-
ทิวต้องเกี่ยวข้องกับพิทแน่เลย
-
เอ่อ ค้างอะครับบบ....แงๆๆ ลงต่อด่วนนนนน
-
ทิวน่ารักจัง! 555 (ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องจริงๆ - -")
จะเป็นยังไงต่อ เดาไม่ถูกเลย o18
-
รอต่อไปเรื่อยๆ เจ้าชายนิทราน้อย :")
-
o18
-
ตื่นเต้นขื้นเรื่อยๆแล้ว
ว่าแต่ทิวยังไม่ตายจริงๆแล้วจะตามไปได้ไงหว่า
-
นายทิวจะใช่เนื้อคู่ กระดูกคู่ ของพิทรึป่าวหนอ
-
อ่อยยยย ติดตามๆๆๆ :mc4: :mc4:
ปมนึงคลี่คลาย แต่ก็ทำให้เกิดผมอื่นๆต่อไป -0- ตื่นเต้นนน
:z13: :z13:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วครับ ลุ้นๆ o13
-
ยังงงอยู่นะเนี่ย....เรื่องนี้มันเปนมาอะไรยังไงเนี่ย
-
ค่ำวันนั้นพิทเดินกลับไปยังห้องที่ร่างอันไร้วิญญาณของทิวนอนอยู่ เขาจำใจต้องรับปากทิวเพราะอยากรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในช่วงที่ผ่านมา
“เคาะประตูสิ เดี๋ยวแม่ทิวก็มาเปิด”
พิทเคาะประตูตามคำสั่ง ไม่นาน หญิงวัยกลางคนที่ใบหน้าอมทุกข์ก็เดินออกมาเปิดประตูด้วยแววตาสงสัย
“สวัสดีครับคุณแม่” พิทยกมือไหว้
หญิงแก่รับไหว้ “มาหาใครเหรอคะ”
“เอ่อ ผมเป็นเพื่อนทิวน่ะครับ”
“อ้อ เพื่อนทิวเหรอลูก” เธอเชื่ออย่างสนิทใจ “เข้ามาก่อนสิลูก ช่วงหลังๆมานี้ไม่ค่อยมีเพื่อนทิวมาเยี่ยมเลย”
เธอเดินพูดไปพลางจัดแจงที่นั่ง
“นั่งก่อนสิลูก”
“อ้อ ไม่เป็นไรครับ ผมแค่จะมาบอกอะไรบางอย่าง” เขากระอักกระอ่วนใจที่จะพูด
“เอ่อ ผมจะมาขอ................”
“มาขอทิวครับ”
พิทโพร่งออกมาตรงๆจนแม่ทิวแสดงสีหน้างุนงง
“อะไรกัน”
“คุณเชื่อผมเถอะนะครับ ผมเจอทิว ทิวเขามาขอให้ผมพาเขาไปอยู่ด้วย เพราะเขาเชื่อว่าผมสามารถทำให้เขาฟื้นได้”
“พูดเรื่องอะไรของเธอ” เสียงของเธอเริ่มแข็งกร้าว
“ทิวเขาบอกว่า..............”
“จะให้ฉันยกลูกของตัวเองให้ใครก็ไม่รู้ได้ยังไง”
“แต่..............”
“ออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรจากเราสองแม่ลูก แต่ฉันไม่มีทางยกลูกชายให้ใครหรอก ถึงเขา
จะ..........”
“แต่คุณครับ ทิวบอกผมว่า............”
“ออกไป ฉันบอกให้ออกไปไง”
“ทิวบอกว่า ทิวขอบคุณสำหรับวันนั้น” พิทยังคงพูดแทรก
“พูดอะไรของเธอ ออกไป๊” หล่อนถลาเข้ามาคว้าแขนพิท ก่อนจะทั้งดึงทั้งลากเขาให้ออกไปจากห้อง ปากก็พร่ำแต่ไล่ให้พิทไปไกลๆ
“อย่ามาพูดจาเหลวไหลที่นี่ ฉันไม่อยากฟัง”
“ออกไป แล้วอย่ากลับมาอีกนะ ออกไป” หล่อนพยายามจะปิดประตู แต่พิทก็ยังฝืนเอามือดันไว้
“คุณฟังผมก่อน แค่ประโยคเดียวเท่านั้น”
“ไม่ ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ออกไป” หล่อนดันประตูจนสุดกำลัง
“ทิวบอกว่า เขาขอบคุณสำหรับเสื้อที่คุณปักให้เป็นชื่อเขาในวันที่เขาต้องไปปฐมนิเทศ” พิทยังคงพยายามดันประตูไว้
“คุณบ่นน้อยใจเพราะทิวไม่ยอมใส่ คุณคะยั้นคะยอให้เขาใส่ และคุณก็ร้องไห้ ทิวบอกว่าเขาขอโทษ ที่เขาไม่ใส่เสื้อตัวนั้นไม่ใช่เพราะเขาอาย แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากให้มันเก่า ไม่อยากให้ตัวหนังสือที่คุณปักให้มันซีดจาง เขารักคุณมากนะครับ”
สิ้นเสียงของพิท แม่ของทิวก็ทิ้งตัวลงกับพื้นเอามือปิดหน้าร้องไห้โฮ
“โธ่ ทิวลูกแม่.................................”
-
เมื่อทุกอย่างเข้าสู่ภาวะปกติ ทั้งพิทและแม่ก็เข้ามานั่งอยู่ในห้อง ข้างๆแจกันที่มีดอกทานตะวันช่อสด
“ทิวเขาชอบดอกทานตะวัน เขาบอกว่ามันเหมือนโลกนี้ยังมีความหวัง” น้ำเสียงของเธอดูต่ำทุ้มสั่นเครือหลังจากผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาเมื่อครู่
“แม่ก็เห็นด้วย และแม่ก็บอกเขาเสมอว่าเขาก็เป็นดอกทานตะวันน้อยๆของแม่เหมือนกัน” น้ำตาของหญิงแก่ร่วงรินอีกครั้ง หล่อนคงหมายถึงหล่อนยังมีความหวังที่ทิวชายหนุ่มผู้หลับใหลจะฟื้นคืนมาอีกครั้ง
“ทิวบอกว่าเขาไม่อยากเห็นคุณร้องไห้อีก”
“จ๊ะ ลูก แม่จะไม่ร้องไห้อีก” เธอเช็ดน้ำตา “ตอนนี้เขาอยู่ไหนคะ” เธอหันมาถามพิทถึงลูกชายเธอ
“ทิวนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆคุณครับ”
“โธ่ ทิว ทำไมถึงไม่มาให้แม่เห็นบ้าง” เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชุ่มนั้นถูกเธอกำไว้แน่น
“ทิวบอกว่าเขาเชื่อว่าผมสามารถทำให้เขาฟื้นได้ เขาบอกว่า คุณจำวันที่เขาชีพจรเต้นอีกครั้งได้มั๊ย”
แม่ของทิวพยักหน้า
“วันนั้นคือวันแรกที่เขาเจอผม” พิทนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังฟังสารบางอย่างจากทิว “ทิวบอกให้คุณเชื่อใจเขาอีกสักครั้ง”
“เขาสัญญาว่าเขาจะกลับมา มาใส่เสื้อตัวที่คุณปักให้” พิทเอื้อมมือไปกุมมือหล่อน “แม่ปักเสื้อไว้รอทิวนะครับ ปักไว้หลายๆตัว ปักทุกครั้งที่แม่คิดถึงทิว ทิวสัญญาว่าทิวจะกลับมาใส่มันอีกครั้ง” พิทพูดทุกคำที่ทิวต้องการสื่อสาร
แม่โผเข้ากอดพิทจนแน่นอย่างลืมตัว แต่พิทก็ไม่ได้ขัดขืน เขาถือว่าตอนนี้เขาเป็นตัวแทนของทิวไปแล้ว
“ทิวเขาตลก” แม่คลายอ้อมกอดจากพิท “เขาชอบทำให้ใครต่อใครหัวเราะและมีความสุขเสมอ เมื่อตอนพ่อเขาเสีย เขาบอกกับแม่ว่า พ่อไม่ได้เสีย พ่ออยู่กับแม่ ในร่างของทิว ตานี้ของพ่อ จมูกก็ของพ่อ เลือดเนื้อในตัวเขาก็ของพ่อ และที่สำคัญเขารักแม่มากก็เหมือนพ่อ”
หล่อนสูดหายใจเข้า ก่อนจะค่อยๆผ่อนมันออกมาอย่างโล่งใจ
“ฝากทิวด้วยนะลูก”
-
:z13: :z13: :z13:
-
:z3: เอ๊าะยังไง เหมือนจะสั้นๆไปนะ รึว่าเราคิดไปเอง
ปล.สั้นไปไหมเธอ :sad4:
-
ลงน้อย...งอล....คนเขียน....งวดหน้าของสิบหน้าเลยน้า อิอิ
-
เข้มข้น แต่สั้นอ่า
-
ทิวเล่าเรื่องราวที่เขารับรู้ได้ด้วยนิมิตบางอย่างให้พิทฟังว่า ครั้งแรกที่เขาเห็นพิทนั้น ไม่เพียงแต่แค่เงาของเขาที่ติดตามตัว แต่ยังมีความมืดทะมึนสีดำที่จ้องจะครอบงำอยู่รอบๆตัวเขาอีกด้วย
“มันน่ากลัวดีนะ”ทิวพูดขณะที่เขากำลังนั่งรอพิทซื้อตั๋วอยู่ที่ท่ารถ
คืนนั้นเป็นอีกคืนที่ทิวออกมาเดินเล่น และมาหาพี่สาวที่ตึกที่พิทอยู่ เขาเคยเล่าเรื่องผู้หญิงคนนี้ให้พิทฟังแล้ว
“เป็นผีนะซีนะ”
ทิวเล่าว่าระหว่างที่เดินอยู่นั้น เขาก็เห็นเงานั้นอีกครั้งที่หน้าห้องพิท เงาที่ค่อยๆก่อร่างจากเกลียวยาวๆเป็นรูปร่างผู้หญิง
“เธอเดินวนไปวนมาหน้าห้องเฮีย บางครั้งก็พยายามเขย่าประตูด้วยนะ” ทิวเล่า นั่นทำให้พิทขนลุกซู่ เพราะมันเป็นสิ่งที่พิทรู้สึกเมื่อตอนอยู่ในห้องนั้น
“แล้วทำไมทิวไม่ช่วยพี่หล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ ทิวกลัวผี”
พิทแบะปากนึกในใจ มันจะกลัวผีทำไมในเมื่อมันเองก็เป็นผี
“ผมว่าวิญญาณนั้นต้องการอะไรบางอย่างจากพี่แน่ๆ”
“แล้วอะไรหล่ะที่เขาต้องการ”
ทิวยักไหล่ เพราะจนใจที่จะไขปริศนาข้อนี้
รถทัวร์ค่อยๆเคลื่อนตัวไปช้าๆ ก่อนขึ้นรถพิทบอกที่บ้านว่าเขาจะกลับบ้าน ทางนั้นถามย้ำมาอีกว่าแน่ใจแล้วหรือ
เขาตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล
พิทซื้อตั๋วที่นั่งสองใบด้านหลังโดยอ้างกับคนขายตั๋วว่าเขาไม่สะดวกใจที่จะนั่งไปกับคนอื่น
“ให้ทิวนั่งริมหน้าต่างนะ”
“เอาสิ”
เด็กหนุ่มนั่นดูกระตือรือร้นที่จะเห็นโลกที่ต่างออกไปเป็นพิเศษ
“นายไม่เคยไปไหนเลยเหรอ นอกจากโรงพยาบาล” พิทถาม
“ใช่ ทิวจะไปได้ก็เฉพาะที่ที่ทิวคุ้นเคยและเขาอนุญาต”
“เขา??”
“ใช่ ก็พวกเจ้าที่เจ้าทางน่ะ บางทีตาแก่พวกนั้นก็ดูใจดี แต่บางทีก็ดูน่ากลัว”
“แล้วไปไกลกว่านั้นไม่ได้เหรอ” พิทยังคงสงสัย บ่อยครั้งที่เขาเผลอพูดเสียงดังโดยลืมไปว่าคนอื่นไม่ได้มองเห็นทิวเหมือนเขา พวกผู้โดยสารคนอื่นก็จะหันกลับมามองเขาเหมือนเขาเป็นคนสติไม่สมประกอบ
“ไม่ได้ รอบๆโรงพยาบาลมีแต่ควันขาวๆเต็มไปหมดเลย มองไม่เห็นอะไร ขืนออกไปทิวคงหลงติดอยู่ในนั้นไม่มีทางได้กลับออกมาอีก”
“เหมือนพวกวิญญาณเร่ร่อนสินะ”
“อื้อ” ทิวตอบพลางแนบหน้าไปกับกระจก มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย
“คิดถึงตอนที่มีชีวิตมีเลือดเนื้ออยู่จังเลยเน๊อะ อยากทำอะไรก็ทำได้ จะไปไหนก็ไปได้” เขาบ่นลอยๆ
...
ความมืดเริ่มเข้าปกคลุมรอบๆอย่างรวดเร็ว แสงไฟบนถนน และปริมาณรถก็ค่อยๆจางหายจนในที่สุดทั้งทิวและพิทก็พบว่ามีเพียงรถพวกเขาเท่านั้นที่วิ่งอยู่บนถนน นานๆครั้งจึงจะมีรถสวนมาให้เห็นสักคัน
“ทิว” พิทเรียก “นายยังเห็นผู้หญิงคนนั้นอีกรึเปล่า”
ทิวยืดตัวมองไปรอบๆ ก่อนจะส่ายหัว
“เฮียจะทำยังไงต่อ”
“ทำยังไงน่ะเหรอ ไม่รู้สิ คงจะหยุดงานสักพัก ว่าแต่เราเถอะ จะให้ช่วยยังไง”
“ทิวก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าต้องอยู่กับเฮีย......................”
.
.
“ทำไมวิญญาณนั่นต้องคอยตามทำร้ายพี่ด้วย” พิทเปรยด้วยความไม่เข้าใจ
“เขาเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเฮีย ทุกคนมีเจ้ากรรมนายเวรเป็นของตัวเอง คนที่เราเคยไปทำอะไรให้เขาผูกใจเจ็บ ทิวเองก็มี ถึงได้มามีสภาพเป็นครึ่งผีครึ่งคนแบบนี้ไงหล่ะ”
“เหมือนแฟนคลับนักร้องงี้เหรอ”
“ใช่ พวกมันจะถือป้ายไฟคอยเชียร์และร้องกรี๊ดๆบางครั้งก็เอาขนมหม้อแกงมาฝากด้วย ทุ้ย จะบ้าเหรอ”
“แหะๆ ล้อเล่น เห็นบรรยากาศมันอึมครึม” ทิวหัวเราะแห้งๆแต่ในใจนึกหวั่น
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าเขาต้องการอะไร”
“ทิวก็ไม่รู้ มันเป็นเรื่องที่เฮียต้องค้นหามันด้วยตัวเอง”
.
.
.
.
“เสียงของท่านช่างไพเราะราวกับเสียงนกการเวก ข้าใคร่อยากจักฟังท่านเยี่ยงนี้ตลอดกาล”
สายลมแผ่วเบาพัดเอื่อย เสียงใบพิกุลต้องลมดังเหมือนเสียงดนตรีขับขาน ท้องน้ำที่ใสนิ่งราวกระจก ที่นี่คือที่ไหน และเสียงนั้นคือเสียงของใคร
“เยี่ยงนี้ตลอดกาล ได้ยินไหม!!!” แต่แล้วจู่ๆเสียงที่นุ่มนวลเมื่อครู่ก็กลับกลายเป็นเกรี้ยวกราด พลันเจ้าของเสียงก็ปรากฏตัวขึ้นเป็นเงาดำตรงหน้า ก่อนจะคว้าข้อมือของพิทไว้ ไอร้อนแล่นไปทั่วร่าง พิทปวดแสบปวดร้อนจนทนไม่ไหว
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยย”เขาตะโกนลั่นรถ
“เฮียเป็นอะไร” เสียงทิวดังขึ้น เขามองไปรอบๆ คนทั้งคันรถมองเขาด้วยสายตาไม่วางใจ
“พี่ฝัน ฝันเห็น โอ้ยยย” ความเจ็บปวดในฝันเมื่อครู่ยังไม่จางหาย เขารู้สึกแสบที่ข้อมือเหมือนโดนพริกละเลง
“ฝันถึงเขาเหรอ” ทิวถามด้วยความเป็นห่วง
“ใช่ อีกแล้ว” พิทตอบก่อนจะยกมือขวาขึ้นและพบรอยไหม้ทำเป็นวงรอบข้อมือ
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” พิทเริ่มทนไม่ไหว
“ใจเย็นๆก่อนเถอะ เดี่ยวเราค่อยหาทางแก้ พักผ่อนเถอะครับ ทิวจะดูแลพี่เอง”
ทิวแตะแขนที่โดนไหม้ของพิทเบาๆ ทันใดนั้นพิทก็รับรู้ได้ถึงไอเย็นที่แผ่ซ่าน ถึงมันจะไม่หาย แต่สัมผัสนั้นก็ทำให้เขาทุเลาอาการแสบร้อน
เขาเงยหน้ามองทิวด้วยสายตาแคลงใจ เสียงที่บอกว่า “ทิวจะดูแลพี่เอง” มันช่างเหมือนเทปที่ถูกกลอฟังครั้งแล้วครั้งเล่าเสียจริง
-
ไปบินแล้วคร๊าบบบ นี่อุตส่าห์มาลงนิยายไกลถึงเคนย่าเลยนะนี่ 555
-
ง่ะ!! มาแบบว่าต้องค้างอ่ะ....อยากอ่านต่ออ่ะ
-
อ่าวสู่ขอเสร็จแล้ว...เข้าหอเลย อิอิ
-
:oo1: :impress3: :impress3:
-
ค้างงงงง
-
อุ้ย อยู่ไกลยังอุตส่าห์มาลงนิยายให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณนะคะ
พิทจะได้หลับสบายกับเขาซักคืนไหมนะ กวนจริงๆเลยผีตนนั้น
-
ขอบคุณครับบบบบบ :")
-
ขอบคุณง๊าบบ ทิวเนี้ยจะเป็นคนคอยช่วยพิทช่ายป่าว
-
เฮือก ทำไมนาคนั้นนางร้ายกาจเเท้ละ
-
ขอบคุณอย่าแรง ถึงตัวจะอยู่ไกลแต่ก็ยังอุตส่าห์มาอัพให้
ว่าแต่นาคตนนี้คงจะรักมากและแค้นมากหรือเปล่า
และคงมีอำนาจร้ายแรง ขนาดในฝันยังทำให้พิทเจ็บตัวได้เลย
-
ง่ะ ..
ไปบินแต่ก็ยังอุตส่าห์มาอัพนิยายให้ (ที่เคนย่าแน่ะ 555+)
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
ทิ้งไว้ค้างอีกแล้ว 5555555555+
รอตอนต่อไปค่าาา ♥
-
ทิวเหมือนจะรู้อะไรเลยอ่ะ
-
น่ากลัวอ่ะ
-
แบบนี้ก็ผ่านด่านได้สบายเลยอะดิ่ , แต่ปมเริ่มขยายใหญ่มากเลย ลุ้นๆๆๆๆ
-
ปมปัญหาที่ไม่รู้ว่าจริงแล้วเป็นไง
สนุกดีค่ะคุณเซ็งเป็ด
-
ค้าง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :z3: :z3:
ทิวเป็นพระเอก?
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
เข้มข้นจริงๆค่ะ
โห ไกลถึงเคนย่าเชียว
เดินทางปลอดภัยนะคะ
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
เฮีย
:impress2:
-
ยังน่าติดตามไม่เปลี่ยนแปลง o13
-
ความกระจ่างของเรื่องยังไปไม่ถึงไหน
แต่อย่างน้อย ก็มีทิวคอยช่วยประคองไม่ให้ตกในที่ดำมือจนมองอะไรไม่เห็น
+1 ให้เป็นกำลังใจ :กอด1:
ปล. ขอบคุณสำหรับตอนนี้ที่มาไกลจาก เคนยา :m9:
-
ยังไงยังมีทิวคอยอยู่ข้างๆให้อุ่นใจเนอะ
-
อย่างน้อยก็มีทิวคอยให้กำลังใจ
-
คนเขียนน่ารักมาก ที่เอานิยายมาฝากซะไกลเลย
ตั้งเคนย่า แอบกลัวผีผู้หญิงหลอน ตอนก่อนหน้านั้น
ตอนที่ผู้หญิงมาจิตนาการถึงบอดีศพ 19 เลย
-
จบแล้วเหรอ
-
ลุ้นได้ทุกตอนจริงๆ
-
หรือ เธอจะคือนางนาคตนนั้น
กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซวว
-
รถทัวร์ประจำทางแล่นมาถึงหมอชิตในรุ่งเช้าของอีกวัน พิทนั่งตาค้างทั้งคืน เขาไม่กล้าแม้จะหลับตาลง ทิวเองนั้นก็มักจะแวบไปแวบมาตลอดโดยที่ไม่ลืมกำชับให้พิทคอยเรียกชื่อเขา
“จะบ้าเหรอ” พิทกระซิบกระซาบ “จะให้ตะโกนเรียกชื่อ คนเขาจะหาว่าบ้ากันพอดี” เขาขู่ฟ่อๆ “แค่นี้เขาก็คิดว่าหลุดมาจากโรงพยายาลกันหมดแล้ว” พิทบ่นอุบ
“อาราย ได้ยินนะ ไม่ได้ให้แหกปากตะโกนเสียหน่อย แค่เอ่ยชื่อทิวเบาๆก็พอ เผื่อทิวหลง”
เพราะฉะนั้นคืนนั้นทั้งคืน พิทจึงต้องคอยร้องเรียกชื่อ ทิว ทิว ไปตลอดทาง
“จะเรียกอะไรนักหนา” ถึงตาทิวบ่น
“โห นี่หรือกรุงเทพฯ” ทิวตื่นเต้นเอามือครูดกระจกรถแท็กซี่ไปพลางร้องโอ้โหไปพลาง
“น้อยๆหน่อย ทำอย่างกับไม่เคยมากรุงเทพฯ” พิทปราม
“อะไรนะครับ” คนขับหันมาถาม เพราะคิดว่าพิทคุยกับตน พิทลืมไปว่าไม่มีใครเห็นทิวนอกจากตน
“อ๋อ เปล่าๆครับ”
“ฮ่าๆๆ พี่นี่บ้าเต็มขั้นแล้วสินะ คุยคนเดียว” ทิวล้อ
“หยุดพูดซะที” พิททำเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ
“ม่ายหยุด ม่ายหยุด พี่รู้ป่าวว่าพี่ชอบทำคิ้วขมวด นี่นี่ ตรงนี้เป็นรอยหมดแล้ว” ทิวเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากพิทจนเขาต้องปัดป่ายไปมา
“อย่ามายุ่งได้มั๊ย”เขาคำรามในลำคอเบาๆ คนขับรถเหลือบมองกระจกหน้าด้วยสายตาหวาดๆ
“เอ่อ น้องเป็นอะไรรึเปล่า ให้พี่พาไปหาหมอมั๊ย”
“เปล่าพี่”
“ฮ่าๆๆ สนุกดีเว้ย แกล้งคน ฮ่าๆ” ทิวได้ใจ แกล้งพิทใหญ่ เขาทั้งแลบลิ้นปลิ้นตา เอานิ้วเขี่ยจมูก เขี่ยแก้ม กระทุ้งเอว
ส่วนพิทนั้นนั่งสะกดอารมณ์ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อนถึงแม้จะรำคาญเต็มที
.
.
.
.
“ถึงแล้วเหรอ บ้านพี่อ่ะ โห ......ปัง!!.....โอ้ยยยยยย!!!”
ทันทีที่รถจอดสนิท พิทเปิดประตูก้าวขาออก และด้วยความโมโห เขากระแทกประตูใส่ร่างของทิวจนหัวของเขาโผล่ออกมานอกรถ ในขณะที่ตัวยังอยู่ในรถ
“ใจร้ายอ่ะ นี่ถ้าไม่ใช่วิญญาณป่านนี้ หัวคงแบะไปแล้ว” เขาก้าวทะลุข้ามตามพิทออกมาติดๆ
“พี่”
“พี่”
“เฮีย” เขาลองเปลี่ยนสรรพนามเผื่อชายคนข้างหน้าจะหันมาสนใจ
พิทหันมามอง
“เป็นอะไรอีกหล่ะ”
“ผมเข้าบ้านไม่ได้ เขาไม่ให้เข้า”
“ดี งั้นก็ไม่ต้องเข้า” พิทพูดจบเขาก็เดินหายเข้าบ้านไปพร้อมอารมณ์ที่ขุ่นมัว
เขาทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวเก่าที่เขาเคยใช้แทนเตียงนอนทุกครั้งที่เบื่อที่จะลากสังขารขึ้นชั้นบน บ้านหลังเล็กของลุงหลวยปิดเงียบ เจ้าของบ้านไม่ได้กลับมากับเขาด้วย ความผิดทั้งหมดเป็นของเขา หากคืนนั้นเขาไม่ดื้อดึง ลุงหลวยคงไม่ต้องมาตายแบบนี้
“หรือว่า”
เขาคิด หรือว่าการตายของลุงหลวยเป็นฝีมือของผีตนนั้น แล้วคืนนั้น รุจ
“หรือว่า”
หรือว่ารุจจะเป็นพญานาค
“บ้า มันมีจริงที่ไหน”
เขาปลอบใจตัวเองทั้งๆที่ลึกๆเขาเชื่อว่ามันมี เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นกับเขามันสั่นคลอนความเชื่อเดิมๆของเขาไปหมดสิ้น
หลังจากการนอนครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่พักใหญ่ ด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนแรง พิทเผลอหลับไปในสายของวันนั้นนั่นเอง
-
“พิท พิท ” เขาค่อยๆลืมตาขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหลับได้นานโดยที่ไม่มีอะไรมารบกวน บางทีการมาถึงบ้านของเขามันอาจทำให้เรื่องราวร้ายๆจบลงแล้วก็ได้
“อืมม แม่ ไปไหนมา” เขายันตัวเองนั่ง
“ไปจัดการเรื่องเงินทำบุญกับครอบครัวลุงหลวยน่ะ “ หล่อนนั่งลงใกล้ๆ “เฮ้อ ไม่น่าด่วนทิ้งกันไปก่อนเลยนะ ขาดลุงไปคนใครจะมาช่วยแกทำงาน”
แม่ก็เห็นหัวคนอื่นเพราะเขามีประโยชน์แค่นั้น
“ผมทำเองคนเดียวได้”
“น้ำหน้าอย่างแกนี่น่ะ ลำพังจะดูแลตัวเองยังไม่รอด”
“ฮื่อ” พิทพ่นลมหายใจอย่างไม่พอใจ
“ทำไม พูดนิดพูดหน่อยทำมาหงุดหงิดใส่”
“พอเถอะแม่ ผมเหนื่อย”
“คิดว่าฉันไม่เหนื่อยรึไง ไหนจะเรื่องแก เรื่องพ่อแก เรื่องตาหลวยอีก ขยะทั้งบ้านมาทับอยู่แต่บนหัวฉันคนเดียวนี่ แกเคยเห็นใจฉันมั๊ย” เสียงแม่แวดดังขึ้นมา
พิทลุกขึ้นยืน
“จะไปไหน”
“จะไปข้างนอก”
“มายังไม่เท่าไหร่ จะออกไปอีกแล้ว”
แล้วเสียงแม่ก็บ่นตามหลังลอยมาตามลม ไม่มีสักคำที่จะถามว่า สบายดีไหม
“ทำไมไม่ยอมให้ผมเข้าบ้านหล่ะ” วิญญาณทิวโผล่มาด้านหลัง
“นี่ ทีหลังจะไปไหนมาไหนช่วยมาแบบคนปกติได้มั๊ย ตกใจหมด” เขามองกระจกมองหลัง
“ก็ผมไม่ใช่คน” ทิวทำหน้าทำตาท้าทาย “จะไปไหน”
พิทไม่สนใจที่จะตอบเขาเหยียบคันเร่งออกตัวอย่างแรง
“เอ้ย พี่ ขับรถแบบนี้เดี๋ยวก็ได้ตายห่ากันหมดหรอก” ทิวหลังติดเบาะ
“อย่ามาพูดหยาบบนรถกูนะเว้ย” เหมือนสติของพิทจะขาดผึง
“อ้าวเฮ้ย ไหนบอกไม่ให้พูดหยาบไง”
“นี่มันรถกู เรื่องของกู”
“เออ งั้นก็ตามใจมึง ตายไปจะได้สมใจมึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
เสียงทั้งสองคนตะโกนโหวกเหวกลั่นรถ แต่คนนอกรถกลับมองเห็นแค่พิทกำลังคุ้มคลั่งคล้ายคนเสียสติอยู่คนเดียว
“ตายมั๊ย” พิทปิดประตูรถกระแทกดังปัง ก่อนจะเดินลงมาสูดอากาศริมทะเลบางแสน
“เออ ไม่ตายก็บุญแล้ว” ทิวเดินตามลงมาด้วยอารมณ์บึ้งตึง
“เป็นอะไรไป” เขาเดินมายืนใกล้ๆพิทที่พิงฝากระโปรงรถอยู่
“เป็นคน มีเนื้อมีหนัง”
“นี่ คิดว่าผมยังเจ็บไม่พออีกใช่มั๊ย ถึงได้ประชดประชันกันแบบนี้”
“ขอโทษ”พิทส่ายหัว “เราหัวเสียเรื่องที่บ้านไปหน่อยว่ะ”
“เดี๋ยวนี้พูดมึง กู ว่ะ เว้ยแล้วเหรอ”
“เออ จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ตำรวจแม่งไม่จับซะหน่อย”
ทิวมองพิทแล้วยิ้ม เขารู้สึกว่าชายคนนี้มีอะไรหลายอย่างอยู่ในใจลึกๆ
“เป็นอะไรไปเหรอ ถามจริงๆ”
“เหนื่อยกับการเป็นกู”
“ไม่น่าเชื่อว่าเฮียจะเปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน ผมเห็นออกจะสุขุมนุ่มลึก” ทิวกระโดดขึ้นนั่งบนกระโปรงรถ
“แค่เปลือก ตอนนี้ก็ไม่มีใครคอยด่า จะสนใจอะไรเรื่องพูดเพราะพูดไม่เพราะ” พิทหมายถึงลุงหลวยคนที่คอยตะล่อมให้เขาอยู่ในร่องในรอย
“มึงก็เหมือนกัน ไม่ต้องมาพูดพี่พูดผมหรอก” เขาเดินเข้าไปเปิดประตูรถหยิบบุหรี่ออกมาจุด “สันดานยังไงก็แสดงออกมาเถอะ กูเบื่อเหลือเกินแล้วกับการต้องแสร้งเป็นคนอื่น” เขาพ่นควันบุหรี่ฉุยๆออกมา
“ไม่หรอกผมก็พูดของผมแบบนี้แหละ ไว้โมโหแม่งขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมค่อยด่าแม่พี่”
“อ้าวมึงเล่นแม่” พิทหันขวับ
“ผมล้อเล่น” เด็กหนุ่มหัวเราะร่าเขามองออกไปสุดสายตา
“ทำไมถึงอยากตายหล่ะ เป็นคนดีๆไม่ชอบเหรอ” ทิวถาม
“แล้วทำไมถึงเป็นผีหล่ะ เป็นคนมันไม่ดีหรือไง” พิทย้อนถาม
“อ้าว ไอ้นี่ คนเขาเป็นห่วง”
“เออ ขอโทษเว้ย อารมณ์ค้างไปหน่อย”
“ผมไม่ใช่เมียพี่นะ ที่อารมณ์ค้างมาจากที่อื่นแล้วมาใส่เอาใส่เอากับเรา ผู้ชายหยาบกระด้าง” ทิวทำท่าสะดีดสะดิ้ง หวังให้พิทหัวเราะ ซึ่งก็ได้ผล
“หึๆ นายนี่บ้าบอ”
“ตกลงจะมึงจะนาย จะคุณจะเธอ เอาสักอย่าง ผมงง”
“แล้วแต่อารมณ์แล้วกันนะ” พิทรู้สึกเบาใจขึ้นกว่าเมื่อครู่ อาจเป็นเพราะทิว อาจเป็นเพราะบุหรี่ หรืออาจเป็นเพราะสายลมจากทะเลบางแสนยามเย็น ใครจะรู้
-
ทั้งสองนั่งมองพระอาทิตย์ตกจนลับขอบฟ้า
“เฮ้ย ลืมไปเลย นายไม่กลัวแสงแดดเหรอ” พิทหันมาถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผีที่เขาเคยรู้มามักกลัวแสงสว่าง
“กลัวทำไม ผีเค้าไม่กลัวดำกันหรอก” ทิวตอบกวน
“ไม่ใช่ ก็ปกติเวลากลางวันผีมักจะไม่ออกมาหลอก”
“อ๊าว ผีนะไม่ใช่ยามหน้าบิ๊กซี จะบอกอะไรให้นะเฮีย ผีน่ะ อยู่ทุกที่แหละ แต่อย่าไปสนใจเขาเลย เขาไม่เห็นจะสนใจเฮียเลย”
“แล้วทำไมนายมาสนใจเรา” พิทเล่นยิงคำถามปักฉึก
“เอ่อ เอ่อ” ทิวไปไม่เป็น เขาจึงเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง “แล้วทำไมเฮียถึงหงุดหงิดหล่ะ”
พิทเงียบ ภาพวัยเด็กของเขาสะท้อนเข้ามาในหัว ทุกครั้งที่เขาอยู่บ้านทั้งพ่อทั้งแม่มักจะกดดันเขา เปรียบเทียบเขากับคนอื่น ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับคำชม หลายครั้งพิทประชดประชัน เขาพยายามจะออกนอกลู่นอกทาง แต่โชคยังดีที่มีลุงหลวยคอยประคับประคองปลอบประโลม และสอนให้เขาอยู่ในร่องรอย
เมื่อเวลามีปัญหากับพ่อแม่ พิทมักจะไปขลุกอยู่กับลุงหลวยทั้งวัน นั่นทำให้เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยวและไม่อยากที่จะทำตัวเลวเพื่อประชดใคร
“เปล่าหรอก อารมณ์คนวัยทองมั้ง” พิทพูดติดตลก
“ฮ่าๆๆ” ทิวแกล้งขำแห้งๆพอเป็นพิธี “เป็นคนตลกนะ”
คืนนั้นทั้งคู่นั่งรถกลับมา ทิวขอร้องให้พิทลดกระจกรถลงเพื่อจะได้รับลมจากข้างนอก พิทเองหันไปมองชายหนุ่มหลายครั้ง เขารู้สึกเริ่มคุ้นเคยและถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก
“ขอผมเข้าบ้านด้วยได้มั๊ยครับพี่ ผมเหงา” คำพูดที่บางเบาสั่นเคลือของทิวทำให้พิทถึงกับใจอ่อน
“อ่ะ ก็ได้ แต่อย่าวุ่นวายจุ้นจ้านนะเข้าใจมั๊ย ขืนทำให้คนอื่นมองกูเป็นคนบ้า จะให้หมอผีจับไปถ่วงน้ำ”
“ผู้ชายหยาบกระด้าง”
“เออ แล้วต้องทำยังไงหล่ะ”พิทถาม ขณะที่ยังนั่งอยู่ในรถ
“ก็ยกมือขึ้นบอกกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เจ้าที่เจ้าทางที่คุ้มครองบ้านว่าขอให้ผมเข้าไป”
“แล้ว.................”สายตาพิทกลอกไปมา “แล้วแน่ใจได้ยังไงว่าผีตนนั้นจะไม่ตามเข้ามา
“เอ่ยชื่อผมคนเดียวสิ”
พิทยืนยกมือไหว้ประหลกๆอยู่หน้าบ้าน เขามองซ้ายมองขวาเพื่อไม่ให้ใครมาเห็นเขาในเวลานี้
“โห บ้านพี่ใหญ่จังเลย”
“ผีนั่นอยู่ที่ไหน” พิทถามด้วยความหวาดระแวง
“ไม่รู้สิพี่ ไม่เห็นเลย สงสัยหลงอยู่แถวหมอชิตใหม่”
“จะบ้าเหรอ จะหลงได้ไง ผีไม่ใช้จีพีเอสเหรอ”
“จะบ้าเหรอ ผีนะไม่ใช่รถแท็กซี่”
“จะบ้าเหรอ รถแท็กซี่บ้านพ่องสิ รถเก็บขยะต่างหากวุ้ย”
“จะบ้าเหรอ...........”
“พอเหอะมึง เดี๋ยวได้บ้าทั้งคู่แน่” พิทตัดบท เขาเดินขึ้นบันไดไปห้องนอนตัวเองที่อยู่ชั้นสอง
“พี่ แม่พี่ป่าว” ทิวบอก เขาเห็นหญิงหน้าตาดีใส่ชุดนอนยาวพลิ้วยืนกอดอกอยู่ที่หน้าห้องนอนใหญ่ห้องหนึ่ง
“มาแล้วเหรอ พ่อตัวดี ชั้นนึกว่าต้องรอรับศพแกอีกคนนึงแล้ว” หล่อนพูดเชิงประชดประชัน
“โห แม่เฮียนี่ดุชะมัด” ทิวขัด พิทเหลือบไปมองนิดหนึ่ง แต่ไม่พูดอะไร
“กลับมาบ้านแทนที่จะมาช่วยงานช่วยการ เละเทะ”
“ขี้บ่นอีกต่างหาก” พิทหันมาส่งสายตาดุทิว
“งานที่บ้านก็กองจนจะล้นหัวชั้นอยู่แล้ว หัดมีน้ำใจกันบ้าง นี่เห็นว่าโตแล้วนะ ถึงไม่อยากจะบ่นจะด่า พ่อแกก็อีกคน....”
“รู้แล้วว่าทำไมพี่ถึงหงุดหงิด” ทิวแซว
“หุบปากซะทีได้มั๊ย” จู่ๆพิทก็พลั้งปากด่าทิวอย่างลืมตัว เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงแม่ แต่ทันทีที่หล่อนได้ยินกลับยืนแน่นิ่งไปชั่วครู่ และ..........เต้นผาง
“นี่ เดี๋ยวนี้กล้าพูดกับชั้นขนาดนี้แล้วเหรอ ปากกล้าขึ้นมากนะตั้งแต่ลุงคนโปรดแกตาย ดีล่ะ ชั้นจะไม่สนใจแกอีกเลย ไอ้ลูกไม่รักดี จะไปตายที่ไหนก็ไป แล้วอย่ามา.......”แม่ของพิทบ่นออกมาอีกเป็นกระบุง จนเสียงพ่อตะโกนดังออกมาจากห้องว่า ให้หยุดพูดเหมือนที่ลูกบอก
พิทนั้นอดรนทนไม่ไหว เขารีบเดินจ้ำ ปิดประตูดังปังก่อนจะล้มตัวลงจมหายไปในเตียงนอน
“จ๊ะเอ๋” เสียงทิวดังอยู่ข้างเตียง
ไป อย่ามายุ่ง” พิทก้มหน้าฟังตัวเองลงไปในหมอน เสียงร้องอู้อี้
“โอ๋ๆ อย่าคิดมากเลยนะ”
“บอกว่าอย่ายุ่งไง”
“อ่ะ ไม่ยุ่งก็ได้”
แล้วทิวก็เงียบไป
เงียบไปนาน จนพิทสงสัยเขาเงยหน้าขึ้นมาดู และเห็นทิวกำลังนั่งดูรูปถ่ายเขาเมื่อตอนยังเด็ก
“เฮ้ย ใครใช้ให้แม่งยุ่งวะ” เขาถลาเข้าไปแย่งอัลบั้มภาพ
“กะเจี้ยวเล็ก” ทิวล้อพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เมื่อเห็นภาพ พิทตอนอายุขวบกว่ากำลังนั่งถ่ายรูปแก้ผ้า
“เล็กพ่องดิ เขาเรียกไซต์มาตรฐานเว้ย อีกอย่างนะ...........”พิทพยายามหาข้อแก้ตัว
“อีกอย่างนะ เอ่อ นั่นมันก็แค่ตอนขวบเดียวเอง มือใหญ่ขึ้น หูใหญ่ขึ้น อย่างอื่นมันก็ต้องใหญ่ขึ้นตามด้วยสิวะ” เขาเขินหน้า
แดง “เอามานี่เลย วุ่นวายแม่งจริงๆ เดี๋ยวกูอัญเชิญพระเกจิเก้าวัดมาไว้ในห้อง แล้วจะหนาว”
“นึกว่าผมจะกลัวเหรอ ผมไม่ใช่ผีสักกะหน่อย” ทิวทำหน้ายียวนก่อนจะเดินลงไปที่เตียงและทิ้งตัวลงนอน
“นี่ มันจะมากไปแล้ว ให้เข้าห้องนี่ไม่ได้หมายความว่าให้มายึดทุกอย่างในห้องนะเว้ยเฮ้ย”
“อะไรกัน ไอ่พี่งก เตียงตั้งกว้าง มานี่มา มานอนใกล้ๆ” เขาตบเบาะแป่ะๆ
พิทแม้มปากด้วยความหมั่นไส้ เขาหันไปคว้าหนังสือบ้านและสวนเล่มหนาก่อนจะปาไปที่เตียง
“เอ้ย” ทิว กลิ้งหลบ “เดี๋ยวก็โดนหรอก เขวี้ยงมาได้”
“โดนแล้วไง เจ็บด้วยเหรอ”
“ไม่เจ็บกายหรอก แต่มันเจ็บจายยยยยยยย”
-
ทิวนี่ขี้เล่นจริงๆเลยน้อ
-
เถียงกันซะปวดตับเลยย :z3: :z3:
-
ทิวน่ารักอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
+1
-
ทิวน่ารักดีอะ ขี้เล่นด้วย
-
ทิวน่าหมั่นไส้อ่ะ อารมณ์ออกแนวกวนๆเลยแฮะ
-
ทิวโคตรจะกวนอ่ะ
คู่นี้อยู่ด้วยกันเหมือนบ้านจะแตกอ่ะ อีกคนกวน อีกคนขี้รำคาญ
-
เข้ามาติดตามเรื่องใหม่ของคุณเซ็งเป็ดค่ะ
อ่านไปก็ขนลุกไป แต่ทิวกวนๆ น่ารักดี
+1 ค่ะ
-
น่ารักจริงๆคู่นี้
-
:m20:
-
ตกลงจะมาช่วย รึจะมาฆ่ากันเนี่ย เถียงกันตลอด
-
ไม่ได้เขียนจากประสบการณ์จริงใช่ป่าว ดูๆ เหมือนเอาเรื่องส่วนตัวมาแฉ
-
เจ้ผมหอม. เรื่องจริงเค้าไม่เถียงกันหรอก. เค้าลงไม้ลงมือกันเลย. จัดให้หนัก
-
เกรียนทั้งคู่เลยค่ะ
หรือว่าคนเขียนก็เกรียน 55555555555555555
-
ทิวนี่กวนแฮะ แต่พิทจะได้ไม่ซึม
-
ทิวน่ารักเนอะ
-
เกรียกันจริง ๆแฮะ
-
สรุปแล้ว พิทคู่กับทิวใช่มั้ยยย
อ่านแล้วเกือบร้องไห้ตอนแม่ทิวกับทิว ซึ้งมากเลยคร่า :o12: :o12:
อยากให้ทิวฟื้นแล้วอ่า :call: :call:
-
น่ารักเฟ้ย ย ยยย ยยย ย ยย ย ย
-
พี่พิทโห็ดโหด
ทิวก็กวนตีนเหลือเกิน
-
ทิวนี่กวนพิทได้ตลอด
แต่ก็เป็นการช่วยให้พิทไม่เหงา และคิดมากนะนี่
ว่าแต่พี่เซ็งเป็ดนี่ถึงขั้นลงมือกันเลยเหรอ
-
ตามๆ
-
5555555555555555555555555555+
ทิวน่ารักอ่าาาาาาาาาาาาา
กวนได้น่ารักดีจริงๆ เลย ช๊อบชอบ -..-
+ เป็ดเซ่นค่าาาา
-
o13
-
เมื่อไม่มีลุงหลวยแล้ว อะไร ๆ มันก็ขาด ๆ เกิน ๆ แบบนี้แหละ
ดีแต่มี ทิว มาคอยกวนประสาทไม่ให้เหงา :z2:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
ปล. มีฉาก ติดเรทบ้างแล้วนิดหน่อย ...... กระเจี้ยว :jul3: 555...
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:น่าสงสารพิทเหมือนกันนะ :m15: :m15: :m15:
-
วิญญานกับคน โคจรมาพบกัน
ความหรรษามาบังเกิด
แต่อย่าให้เพลิน เดี๋ยวกลับไปร่างไม่ทัน
คุณนาคพักการรังควานแล้วหรือ
จึ่งไม่ปรากฎ
:laugh5: :laugh5: :haun1:
-
ชอบทิว :กอด1: กวนโมโหได้น่ารักดี
-
สงสารเฮียน้อ
แต่คู่นี้ทะเลาะกันแล้วเหมือนลดอายุไป 2-3 ขวบเลย อิอิๆ
-
ทิวน่ารักอะ อิอิ
-
เหมือนเปลี่ยนโหมดไปเรวมากอ่ะพี่พิท
-
สองสามวันที่มีทิวเข้ามาอยู่ในบ้าน กลับกลายเป็นสิ่งเดียวที่สร้างสีสันให้กับชีวิตในวันที่ไม่มีลุงหลวยของพิท เขายังไม่กลับไปทำงาน ทันทีที่มีงานซ่อมวัดทางปักษ์ใต้เข้ามา พิทจึงได้ปฏิเสธไป
“แล้วชีวิตเจ้าจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป” คำที่หลวงพ่อพูดยังก้องอยู่ในใจ ถึงแม้หลายวันมานี้เขาจะไม่พบเจอเหตุการณ์ประหลาดใดๆอีก แต่ก็ยังเหมือนรู้สึกว่าแววตาคู่นั้นยังคงจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา
“นี่ใจคอจะไม่ออกไปทำงานเลยเหรอ” แม่ทักเมื่อพิทเดินลงมาจากห้องเพื่อทานอาหารเช้า เขาหยุดกึก กำลังตัดสินใจจะหันหลัง
กลับเข้าห้อง
“คุณ หยุดบ่นมันสักวันเหอะ ผมขอ คุณบ่นมันจนผมเริ่มจะสงสารมันแล้ว” พ่อทำเสียงเข้ม แต่นั่นก็ทำให้หล่อนเบ้ปากและก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ
“ลงมาก่อนสิพิท วันนี้พ่อมีเรื่องจะวานหน่อย”
.......................................................
พิทขับรถมุ่งหน้าสู่สระบุรี บ้านเกิดของลุงหลวย ที่ที่ลูกชายเพียงคนเดียวของแกอยู่ พ่อเป็นคนไหว้วานให้พิทเอาเงินทำบุญทั้งหมดมาให้ เพราะติดธุระที่โรงงาน พิทจึงไม่สามารถเลี่ยงที่จะไม่ออกจากบ้านได้ ทั้งๆที่เขาได้ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ออกจากบ้านหากไม่จำเป็นในช่วงนี้
“พ่อพี่ดูใจดีนะ” ทิวพูด
“แต่พี่หน้าเหมือนแม่มากเลย โดยเฉพาะปาก” ทิวเว้นวรรค “ปากห้อยเหมือนกันเลย”
พิทหันขวับ
“แต่ก็ยังหล่อนา” ทิวรีบลูบหลัง
“นายไม่คิดจะเปลี่ยนชุดมั่งเหรอ เห็นใส่แต่ชุดคนป่วย” พิทเพิ่งสังเกตเห็น
“ก็ไม่มีใครทำบุญมาให้นี่นา”
“อ้าว ไหนบอกว่าไม่ใช่ผีไง ทำไมยังขอส่วนบุญ”
“โอ้ย จะไปรู้ได้ไงวะ ไม่ได้จบโทไสยศาสตร์วิทยานี่หว่า”
“อย่ามาวะกับกูนะเว้ย” พิทขึ้นเสียง
“เค้าขอโทษ” ทิวเสียงอ่อยลงทันที
“เออ ให้มันรู้มั่งว่าใครเป็นใคร” พิทเลี้ยวหัวรถเข้าห้างสรรพสินค้าชานเมืองแห่งหนึ่ง
“ไปเลือกเอา อยากใส่ชุดไหน”
ทั้งคู่เดินวนไปวนมาอยู่แผนกเสื้อผ้าบุรุษ
“ชุดนี้เป็นไง” ทิวเอาร่างของตัวเองไปทาบกับหุ่นที่โชว์ในชุดทำงาน ร่างที่กลืนหายไปจนเห็นแต่ตัวหุ่น แต่ใบหน้ายังเป็นเขา พร้อมรอยยิ้มแป้นแล้นลักยิ้มข้างเดียว ทำให้ดูน่าขัน
“หรือชุดนี้” เขาแวบไปทาบหุ่นอีกตัวที่อยู่ในชุดลำลองกางเกงขาสั้นเสื้อยืด
พิทกอดอกมอง ด้วยความเอือมระอา ไอ้บ้านี่มันกินกระทิงแดงผสมใบกระท่อมมารึยังไง ทำไมถึงมีพลังงานเยอะจนล้น
“ทิวว่าไม่ไหว เอาชุดนี้ดีกว่า” ร่างของเขาแวบหายไปโผล่ที่หุ่นอีกตัวที่ใส่กางเกงว่ายน้ำโชว์ พิทเริ่มส่ายหน้า
“ไม่ดีเหรอ งั้น.....” เขาหันซ้ายหันขวา “รู้แล้ว ชุดนี้ท่าจะดี แวบบบบบบ”
ทิวแวบไปโผล่ที่แผนกชั้นในสตรี คราวนี้เขายืดเชิดหน้าชูคอ ทำปากจู๋อยู่บนหุ่นผู้หญิงที่ใส่แค่จีสติงกับเสื้อชั้นในลายเสื้อสีชมพูเข้าชุด
“ชอบมั๊ยคะ ตะเองงงงงง” ทิวแอ๊บเสียงเล็ก ในที่สุดพิทก็หลุดขำหัวเราะจนน้ำลายพุ่ง
“ไอ้บ้า มึงนี่มันผีบ้าผีบอจริงๆ” พิทน้ำตาเล็ด เขาไม่สนใจผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาว่าจะมองเขาเป็นคนบ้าพูดคนเดียวอีกแล้ว
“ก็ไอ้บ้านั่นมันตลกนี่หว่า” เขานึกในใจ
-
“แล้วไงต่อเนี๊ยะ เสื้อผ้าได้มาแล้ว” พิทถาม แต่ทิวไม่ตอบกลับนั่งกอดอกหน้ามุ่ย
“เป็นอะไรไปอีกหล่ะ”
“ผมไม่ได้ชอบชุดนี่สะหน่อย แก่จะตาย เหมือนผู้ใหญ่บ้านประชุมสัมมนาพ่อค้าไก่เลย” เขาบ่นอุบ
“แก่ที่ไหน ใส่แล้วภูมิฐานดีออก”
“โห ไรอ่ะ พี่ไม่เข้าใจวัยรุ่นเลยอ่ะ ผมเพิ่งจะ 21 เองนะ ให้มาใส่ชุดแบบนี้ จะไปตีกอล์ฟตีกบที่ไหน”
“เห้ย แพงนะเว้ย”
“ผมอยากได้ชุดของซาร่า ก็ไม่ยอมซื้อให้”
“นี่ เยอะไป เสื้อกับกางเกงกูทั้งชุดนี่ยังถูกกว่าเสื้อมันเลย จะเอาไม่เอา ไม่เอาจะได้ทิ้งๆซะ” พิทเปิดกระจกรถ ลมจากข้างนอก
พัดเข้ามาจนผมของเขาสะบัดไปมา
“เฮ้ยๆ เอาก็เอา” เขารีบคว้าเสื้อไว้ “เบื่อชุดโรงพยาบาลจะแย่แล้ว”
...
...
..
“แล้วทำไงต่อละทีนี้” พิทถาม
“แวะวัด”
“แวะวัด??”
“ช่าย แวะวัด”
“ปวดเยี่ยวเหรอ”
“เปล่า ปวดขี้.....................จะบ้าเหรอ แวะวัดทำบุญไง”
พิทเลี้ยวรถเข้าวัดข้างทางที่ผ่าน เขาขับรถไปจอดไว้ที่ทางเข้าด้านหน้าของวัด ก่อนจะหันไปถามทิวว่าจะเข้าไปด้วยกันกับเขามั๊ย
“ไม่เข้าหล่ะ พี่ไปเถอะ”
“อ้อ ลืมไป ผีเข้าวัดไม่ได้”
“เอ้ พี่นี่ ผมบอกว่าไม่ใช่ผีๆ ทำไมไม่เชื่อกันมั่ง ขืนเข้าไปกลางวันแบบนี้หมามันก็หอนเดี๋ยวพระจะแตกตื่นกันหมด”
“หมาหอนเพราะมันเห็นผีไม่ใช่เหรอวะ” พิทเดินหันหลังแต่ก็ยังบ่นพึมพำๆ
“ได้ยินนะเว้ย” เสียงทิวลอยมาตามลม
..........................................................................................
พิทเดินถือถุงเสื้อผ้าตรงดิ่งไปยังกุฎิที่มีพระแก่ๆองค์หนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือ เขาไม่ทันบอกวัตถุประสงค์ที่เขามาพระองค์นั้นก็รู้ได้ทันที
“มาถวายสังฆทานเหรอโยม”
“ครับ”
“อ้าว เชิญที่กุฏิดีกว่า ตรงนี้มันร้อน”
พิทจัดแจงทำตามทิวบอกเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินออกมาจากวัด เขาแวะไหว้พระประธานที่โบสถ์ก่อน ตะวันเลยหัวจึงได้ออกมา
“หายไปไหนซะแล้ว” พิทชะเง้อคอมองหาทิว เขานัดให้เด็กหนุ่มนั่นรออยู่ที่ใต้ต้นพญาสัตตบรรณ
“หนีไปไหนอีกแล้ว” เขาพึมพำ มองไปรอบๆไม่เจอใคร เห็นแต่เพียงชายแปลกหน้าคนนึง ยืนมองมาที่เขา แต่พิทไม่ได้สนใจ
กลับเดินผ่านไปเสียดื้อๆ เขาตั้งหน้าตั้งตามองหาทิว อยากรู้ว่าเด็กนั่นจะได้รับส่วนบุญที่เขาทำให้รึเปล่า
“เฮ้ย เฮีย” พิทหันกลับมามอง แล้วหันกลับ แล้วหันกลับมาใหม่
“เฮ้ย ไอ้ทิว” เขาแปลกใจที่เด็กหนุ่มนั่นเปลี่ยนไป ชุดที่พิทถวายสังฆทานไปบัดนี้กลับกลายเป็นมาอยู่บนร่างของทิว ชุดกางเกง
ขาสั้นลำลองสีครีม กับเสื้อโปโลลายขวางขาวสลับน้ำเงิน รองเท้าหุ้มส้นสีฟ้าอ่อนที่เขาเลือกกับมือ บัดนี้ทุกอย่างมาอยู่บนร่างของทิวหมด
“หล่อเลย” พิทยิ้ม เด็กทิวนั่นก็ดูหน้าตาอิ่มเอิบไม่ซีดเซียวเหมือนแต่ก่อน
“ขอบคุณนะเฮีย ได้รับแล้ว สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก”
เขายิ้มเห็นลักยิ้มบุ๋มชัดเจน เหตุผลที่ทำให้เขาคงสภาพเป็นคนได้สมบูรณ์อยู่ทุกวันนี้ ไม่กลับกลายเป็นวิญญาณล่องลอย หรือกลุ่มควันฟุ้งพล่านก็เพราะกุศลที่แม่เขาทำส่งมาให้ทุกวัน
แต่เหตุผลที่ทำให้ทิวอิ่มใจ และมีความสุขกลับกลายเป็นสิ่งที่พิททำให้เขาในวันนี้ มันประหลาด ประหลาดตรงที่ทิวไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
มันสุข อิ่มเอม และรู้สึกว่าตัวเองหนักขึ้น ไม่เบาหวิวล่องลอย เพราะอะไรผลบุญที่พิทส่งให้เขาถึงได้แรงกล้าขนาดนี้ เพราะอะไร หากไม่ใช่จิตใจที่แน่วแน่ที่จะแผ่บุญมาแต่ชาติปางก่อน....
“รู้แล้วว่าอิ่มบุญ ยืนยิ้มอยู่ได้ ไปกันยังหล่ะ”
ทั้งพิทและทิวขับรถมุ่งหน้าสู่จังหวัดสระบุรีบ่ายคล้อยขนาดนี้รถราเริ่มหนาตาขึ้น เสียง GPS บอกทางเป็นระยะๆ
“อีก 200 เมตรเลี้ยวขวา”
“ถ้าเป็นไปได้ ให้กลับรถ”
“ขับตรงไปอีก 2.5 กิโลเมตร”
“นี่เฮีย อิป้านี่มันรู้ได้ยังไง มันมีตาทิพย์เหรอ” ทิวถาม
“เออ มันมองมาจากบนสวรรค์”
“เฮ้ยจริงเหรอ” ทิวทำตาโต
“จะบ้าเหรอ เชื่อคนง่ายนะมึง”
...
..
..
รถเลี้ยวมาตามเส้นทางที่ถูกเขียนไว้บนแผนที่ พิทอยู่กับลุงหลวยมานาน แต่เขาไม่เคยมารับรู้เลยว่าลุงมีบ้านและมีลูกอยู่ที่นี่ ตั้งแต่พิทเกิดมาเขาก็เห็นลุงหลวยรดน้ำ พรวนดินอยู่ที่บ้าน
พิทถามทางคนแถวนั้นมาเป็นระยะๆ จนในที่สุดก็มาถึงที่หมาย บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่ลุงหลวยเคยอยู่ และมีครอบครัว แต่เมื่อลุงถูกจับเข้าคุก ทางญาติฝั่งนี้เขาก็ตัดญาติขาดมิตรไม่เผาผี ลุงกลับมาแล้วพวกเขาไม่ต้อนรับ ลุงเลยต้องระเห็จไปอยู่ที่อื่น จนได้มาเจอพ่อกับแม่พิท
“ขอโทษครับ ผมมาหาคนชื่อ บรรณ นะครับ” เขาถามป้าคนหนึ่ง
ป้าเดินหายเข้าไปพักใหญ่ก่อนจะเดินออกมาพร้อมชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำ ผิวเข้มเนียน แววตาของเขาคมคริบราวกับนกเหยี่ยว
-
“มาหาใครครับ” เขาเอ่ยปากถาม แต่พิทไม่ทันฟัง เขากำลังตะลึงงันกับแววตาคู่นั้นของหนุ่มคนนี้
“ครับ มาหาใครครับ” เขาพูดซ้ำอีกครั้ง แต่พิทยังนิ่ง จะมีแต่ทิวซึ่งยืนอยู่ข้างๆสังเกตเห็น
“วู่ว์ ไหวป่ะเฮีย” พิทสะดุ้งตื่น
“อ๋อ ครับ ผมมาหาคนชื่อบรรณ ลูกชายลุงหลวยน่ะครับ”
ชายหนุ่มคนนั้นทำหน้าประหลาดใจ แต่ก็พยักหน้าพร้อมกับรับว่าเป็นตัวเอง
“เชิญข้างในก่อนสิครับ” เขาผายมือเชิญ “แม่ เขาเป็นลูกชายเจ้านายพ่อ” บรรณหันไปบอกป้าคนเดิม แต่หล่อนทำท่าทีเมินเฉย
“ทานน้ำก่อนครับ” เขายกแก้วน้ำมาวางก่อนจะนั่งลงใกล้ๆ
“นี่ เฮีย เฮียรู้ป่าวว่าตอนนี้ตัวเฮียแดงไปหมดแล้วนะ” ทิวแซว พิททำท่าหงุดหงุดฟึดฟัด
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ กิ้วๆ”
พิทหันไปขมวดคิ้วใส่ เชิงดุ
“นี่ครับ เงินงานศพลุง พ่อให้ผมเอามาให้” เขายื่นซองเงินสีขาวที่ตุงหนาให้
“ทำไม”
“รับไว้เถอะครับมันเป็นส่วนที่พี่ควรจะได้”
เขาทำหน้าไม่เข้าใจ แต่ทนพิทคะยั้นคะยอไม่ไหว
“เอ่อ ผมไม่เคยเจอพี่เลย”
“ครับ พี่เองก็ไม่เจอพ่อมาตั้งแต่พี่สี่ขวบแล้วหล่ะ พ่อเป็นไงบ้างตอนอยู่กับเอ่อ......”
“ผมพิทครับ”
“ผมทิวครับ” เสียงทิวแซวมาตามลม
“ครับ ตอนอยู่กับพิท”
“ลุงหลวยเหมือนพ่ออีกคนของผม ผมเคารพท่านเหมือนพ่อ แต่....” เขานึกย้อนในคืนวันนั้น วันที่เขาทำให้ลุงหลวยต้องมาจบ
ชีวิตไปแบบนั้น
“ช่างเถอะครับ ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก พ่อเองก็คงรักพิทเหมือนลูก”
ทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่ครู่ใหญ่ โดยมีทิวเดินไปเดินมาอยู่ข้างๆ บางครั้งก็ลงไปนอนฟุบกับโต๊ะ ลงไปนอนเท้าคางมองขบวนมดที่เดินเป็นสาย บางครั้งก็ลุกขึ้นกระโดดตบแปะๆด้วยความเบื่อ ดูน่ารำคาญ
“เรียกร้องความสนใจ” พิทบ่นในใจ
“เห็นทีต้องกลับแล้วครับ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน” พิทพูดเมื่อทนทิวรบเร้าไม่ไหว
“ทำไมเหรอครับกลัวผีเหรอ ที่นี่ไม่มีผีหรอกครับ ฮ่าๆๆ” บรรณแซวขำๆ
“ผีผมไม่กลัวหรอกครับ เจอเมื่อไหร่จะจับถ่วงน้ำให้แข็งตาย” เขาปรายตามองไปที่ทิวซึ่งกำลังแลบลิ้นใส่
“ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ” บรรณยิ้ม จนพิทแทบละลายล้มลงไปกองกับพื้น
“ครับ เอ่อ แล้วๆ เราจะได้ เอ่อ ได้เจอกันอีกมั๊ยครับ” อะไรดลใจให้พูดออกไปแบบนั้น
“ได้สิครับ อีกไม่กี่วันผมก็จะลงไปทำงานที่กรุงเทพฯแล้ว เออ เอาเบอร์ผมไว้สิครับ เผื่อมีอะไรจะได้โทรหากัน”
เสียงหัวใจของพิทเต้นตุบๆจนเขากลัวเหลือเกินว่าบรรณจะได้ยิน เขารู้สึกประหลาดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นบรรณแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนคนกำลังลุ่มหลงอะไรสักอย่าง
“เฮีย เก็บอาการหน่อย” ทิวแซว
“เงียบๆไปเหอะน่า” เขาดุ แต่เผลอพูดออกมาเสียงดัง
“อะไรนะครับ”
“อ๋อ เปล่าครับ แห่ๆ งั้นเดี๋ยวไว้มีอะไรผมค่อยโทรหานะครับ ”
“เสียดายจังไม่ได้อยู่ทานข้าวเย็นฝีมือแม่พี่”
“ไว้โอกาสหน้านะครับ ยังไงเอ่อ.....”พิทหาตอนจบไม่ลง “เอ่อ ทานข้าวให้อร่อยนะครับ อย่าทานเยอะล่ะ เดี๋ยวจะไม่ย่อย”
แผล้ง!!!!
...
รถของพิทแล่นกลับสู่กรุงเทพฯเส้นทางเดิม ความมืดเข้าปกคลุมภายนอก แต่ไม่สามารถกลืนกินท้องถนนที่สว่างจ้าไปด้วยแสงไฟสองข้างทางและไฟจากรถที่สัญจรไปมาได้
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“นี่ไอ่ทิว หยุดหัวเราะซะทีได้มั๊ย” พิทเริ่มหงุดหงิด
“ฮ่าๆๆ ก็มันขำนี่นา ทานข้าวให้อร่อยนะครับ อย่าทานเยอะล่ะ เดี๋ยวไม่ย่อย” ทิวยานคางเลียนเสียงพิท
“คิดได้ไงอ่ะ” ทิวยังคงหัวเราะจนตัวงอ
“ก็ทำไมล่ะ ก็ทานเยอะเดี๋ยวไม่ย่อยไง” พิทแก้เก้อ
“นี่เป็นคำพูดทิ้งอ่อยได้น่าสมเพชที่สุดตั้งแต่ทิวเคยมีชีวิตมาเลย”
“เว่อร์ไปมึง.....ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง”
พิทเงียบไปพักใหญ่ “เฮ้ย มันตลกขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เออสิ เฮีย ทิ้งท้ายได้ฮาเงิบ”เขาหัวเราะ “แหมรู้นะว่าคิดอะไรกับพี่คนนั้นน่ะ”
“อะไรคิดอะไร”
“โห เฮีย หลอกทิวไม่ได้หรอก ผมนี่ช่ำชองกรำศึกมานักต่อนัก ดูออกตั้งแต่พี่ถลึงตาใส่เขาตอนที่เขาเดินออกมาแล้ว”
“ใครถลึง ไม่มีอ่ะ อย่ามาใส่ร้าย” พิทหน้าแดงที่ทิวรู้ทัน
“พี่หลอกผมไม่ได้หรอก รังสีชมพูพี่แผ่กระจายเป็นไฟคาราโอเกะขนาดนั้น”
“รังสีเหี้ยอะไรของมึงวะ”พิทสงสัย เขาชะลอความเร็วรถลง
“พี่ไม่เห็นหรอก แต่พวกผมเห็น คนเราเวลาแสดงอารมณ์ใดๆออกมาจะมีรังสีออกมาด้วยเช่น เวลาพี่โกรธจะมีรังสีสีแดงเข้ม เวลา
พี่เบื่อจะมีรังสีสีเทา เวลาพี่เศร้าจะมีรังสีสีฟ้าหม่น แล้ววันนี้ตอนที่พี่เจอพี่บรรณรังสีสีชมพูอมม่วงเจิดจ้าโอโม่พลัสมากพี่รู้ป่าว”
“ทฤษฎีอะไรของมึง ไม่เคยได้ยิน มั่วแล้ว” พิทบ่ายเบี่ยง
“ไม่เชื่อก็ตามใจ หลอกใครน่ะหลอกได้ แต่หลอกใจตัวเองน่ะหลอกไม่ได้หรอก” ทิวเว้นวรรค “ผมช่วยพี่ได้นะ”
:a5:ทั้งคู่หยุดบทสนทนาไว้ชั่วคราว ต่างคนต่างครุ่นคิดเรื่องของตัวเอง ทิวรู้ว่าไม่นานพิทจะพูดอะไรออกมา แต่พิทเองกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะเชื่อถือเด็กผีนี่ได้แค่ไหนกันเชียว
“หนาวเน๊อะ” พิทเริ่มบทสนทนาแก้เก้อ
ทิวเงียบ
“เบาแอร์หน่อยดีกว่า”
ทิว....................
“สุขอยู่ที่ใด สุขอยู่ที่ใด” พิทฮัมเพลง ตาก็เหลือบมามองทิว เผื่อเขาจะสนใจบ้าง
ทิว.................
“เก่งแต่ปากรึป่าว” พิทยังคงพล่ามต่อ
“อะไร”
“ก็ที่บอกว่ากรำศึกมาเยอะไง”
“อย่าดูถูกกันนะเฮีย”
“ป๊าว ไม่ได้ดูถูก แค่สงสัยว่าจะมีน้ำยาจริงอย่างที่ปากพูดไว้รึเปล่าก็แค่นั้น”
“ผมทำให้เขาโทรหาเฮียได้ภายในสามนาทีก็แล้วกัน”
พิททำตาโต “นายจะใช้ไสยศาตร์เหรอ”
“บ้า ผมไม่ใช่ผีมีของ ว่าแต่ถ้าผมทำได้เฮียจะให้อะไร” เขาทำหน้าท้าทาย
“ได้ทุกอย่างที่นายต้องการ”
“ผมอยากได้.....”ทิวทำหน้าครุ่นคิด “อ้อ อยากได้ชุดของ ZAZA ชุดนั้นทั้งชุด พร้อมรองเท้า”
“เฮ้ย ไอ้ทิว นั่นมันหลายพันนะเว้ย”
“ไม่เอาก็ตามใจ” ทิวเมินหน้าหนี
“เออๆ เอาก็ได้วะ แค่อยากจะรู้หรอกนะว่าจะแน่สักแค่ไหน ไม่ได้อยากให้เขาโทรมาหาอะไรบ้าบอจริงๆหรอก” เสียงพิทกล้อม
แกล้มในลำคอกลบเกลื่อน
“เหรออออออออออออออออออออออ”
-
พระเอกเราเป็นใคนเนี่ยยย :impress2: :impress2:
-
ไฮ๊ย๊ะ !! ออร่าสีชมพู<3
-
ฮึ่ย พี่บรรณนี่หล่อมากขนาดเเตะตาพิทเลยหรอ
เเล้วทิวละ ?????
-
ตัวละครเพิ่มมาอีกตัวแล้ว
ไม่คาดเดาอะไรทั้งนั้น รอดูกันต่อไป
-
เอาอีกๆ
-
โอ๊ะ เจอรักเข้าเต็มเปาเลยนะเนี้ยพิท
-
โดนสับขาหลอกเดาพระเอกกันต่อไป
-
ยังคงลุ้นพระเอกต่อไป หุหุ
แต่ฮาจริงนะ ตรงไม่ย่อยเนี่ย คิดได้ไง
-
"อย่าทานเยอะ เดี๋ยวไม่ย่อย" :m20: :m20: :m20: :m20:
พิท!! คิดได้ยังไงเนี่ย? ฮาจริงอะไรจริงอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ชอบทิว ท่าทางคงจะบ๊องๆบวมๆ :laugh:
-
อ้าว ใครเป็นใครละทีนี้
-
:laugh:
จัดไป แบบหนัก เลย ทิว
-
พี่บรรณใครหว่า??
-
สนุกมากครับ เดาไม่ออกเลยว่าใครเป็นพระเอก
-
เดาว่า พี่บรรณ ต้องเป็นครุฑ กลับชาติมาเกิด
-
รักแรกพบ คนคนนี้มั่งที่ทำให้พิทผิดสัญญา จนทำให้เกิดเรื่องราวในปัจจุบัน :z1:
+1 ให้กับเจ้าผีขึ้เล่น เจ้าเลห์ ขี้กวน :z2:
-
อ้าววว นึกว่า ทิวจะเป็นพระเอกนะเนี่ยยย
-
บรรณเป็นพระเอกเหรอ?
-
นาคไม่มารังควาญแล้วหรือ
-
เดาไม่ถูกแล้วว่าเรื่องไปไงต่อ
-
พี่บรรณจะใช่พระเอกไหมนะ :m28:
-
อะนะ ชักจะเยอะขึ้นนะปริศนาเนี้ย บรรณจะเป็นใครกันนะ เฮ้อรอดูกันต่อไป
-
หรือนี่จะเป็นผู้ปกป้องตัวจริง แววตาดุจเหยี่ยว=ครุฑ สู้กับนาค
เดาไปเรื่อยแหละ รอติดตามดีกว่า ฮ่าๆๆ
-
เริ่มสนุกแล้วฮะ
เอาอีกๆ
-
แล้วตอนจะ XXXXX ออร่าสีอะไรอะ ฮ่าๆๆๆๆ ลงเยอะๆ นะ ชอบคับบบบบ
-
มีตัวละครมาเพิ่มอีกแล้ว บรรณนี่เป็นครุฑใช่เปล่า
เปิดตัวมาทีเอาซะพิทเคลิ้มไปเลย
เริ่มสงสัยแล้วว่าตกลงใครเป็นพระเอกกันแน่เนี้ยะ
-
ทิวจะกลายเป็นพ่อสื่อซะแล้วหรอ ตกลงใครเป็นพระเอกล่ะเนี่ย
-
โอ้วววววววววววววว
ตอนแรกก็นั่งจิ้นกันไปจิ้นกันมาว่าไม่น้องหนูคนแรก ก็ต้องเป็นนายทิวนี่แหละ
แต่นี่ดันมีโผล่มาอีกคน!!! (ถ้ามีอีกหนึ่งโผล่มาอีกนี่นับเป็นฮาเร็มย่อมๆ ได้เลยนะเนี่ยคุณพิท 555+)
แต่ฮาตรงประโยคที่พิทบอกอ่ะ 55555555555555555555555555555555555+
“นี่เป็นคำพูดทิ้งอ่อยได้น่าสมเพชที่สุดตั้งแต่ทิวเคยมีชีวิตมาเลย”
บร๊ะ!!!!!!!!!!!!!!! ทิวเอ๊ยยยยยยยยยยย ปากคอนายนี่ช่างจัดเสียจริงๆ เลยนะ!!!?
อ่านแล้วนั่งฮากลิ้งเลยอ่ะตอนเจอประโยคนี้ อุฮิ .. T///T
#พิทออกจะอ่อยได้น่ารักออก มีการเป็นห่วงด้วย กิ๊วก๊าวดีจะตายไป แอร๊ยยยยยยยยยย ♥
-
ยิ่งอ่านยิ่ง งงปนฮา โห๊ะๆๆ
-
เอ้า...ตกลงพระเอกไม่ใช่พิท นายเอกไม่ใช่ทิวเหรอ 5555555
-
ตกลงมันอะไรยังไงกันแล้วเนี่ยๆๆๆ
-
o13 o13 o13 o13
เป็นกำลังใจให้คนเขียนคับ
-
:impress2: :impress2:
-
สุขสันต์วันลอยกระทง ขอให้ผู้แต่งและเพื่อนมีความสุขกันมาก ๆ นะ
-
รอพีท และ รอคุณครุฑ เอ๊ะ ใช่ป่าวเนี่ย
-
ผิดคาด มีตัวละครใหม่โผล่มาให้ลุ้นเป็นพระเอกอีกตัวแล้ว
-
นายทิวนี้ตลกดีครับ
ท่าทางจะหลงเสน่ห์คุณบรรณ
-
เพิ่งอ่านได้ 2 ตอน
แต่อยากบอกว่าชอบมากๆ ค่ะ
แนวแบบนี้หาอ่านยากจัง
ชอบเรื่องประเภทแบบนี้ที่สุด o13
-
คู่นี้มันฮาดีจริงๆ ฮ่าๆ จากเครียดมาฮาได้ไงไม่รุ้555
-
โอะ พ่อหนุ่มตาคมบาดใจชายพิท เพิ่มมาอีกคนล่ะ
เอ๋ พระเอกจะเป้นใครกันแน่ล่ะเนี่ย
-
ทิวมันกวนดีแหะ
อิอิ น่ารักจัง
-
แรกๆโคตรเครียดอ่ะ แต่หลังๆเนี่ยโคตรน่ารักอ่ะ ตอนที่พิทกับทิวเถียงกัน เป็นmomentที่โคตรน่ารักอ่ะ ส่วนเรื่องพระเอกก็คิดว่าเป็นบรรณนะ ชื่อก็บอกอยู่ว่าเป็นครุฑ แถมตอนที่ลุงหลวยยังอยู่ เหตุการณ์ก็มีเงื่อนงำเยอะเลย ส่วนที่ว่าโดนนางนาคตามแก้แค้น อาจเป็นเพราะพิทในอดีตชาติคือพราหมณ์ผู้นั้นสินะ แต่เชื่ออยู่อย่างว่าจดหมายลวงนั่นพราหมณ์(พิท)ไม่ได้ทำ แต่ฝีมือคนอื่น
-
ทิวเป้นพ่อสื่อป่าวนิ
สงสัยจัง พี่บรรณ นี้ใช้ ครุทกับชาติมาเกิดปะ :m28: :m28:
-
พิทไม่สามารถกลบเกลื่อนร่องรอยอาการตื่นเต้นในแววตาได้ ทุกครั้งที่เขารู้สึกถึงอาการโหยหาบางอย่าง แววตาของเขาจะส่องประกายด้วยน้ำในตาวิบวามจนยากจะปิดบัง
เขาคิดว่าทิวไม่รู้
แต่ทิวรู้
“เรื่องไสยศาสตร์ใช้ไม่ได้หรอกเฮีย เรื่องความรักน่ะ ไก่อ่อนอย่างเฮียจะไปประสาอะไร๊” ทิวโชว์เหนือ
“นี่ จะมากไปละ ไอ้ทิวเรืองแสง”
“โห ด่าเจ็บกว่าด่าว่าเหี้ยอีกนะ” เขากัด
“จะทำอะไรก็ทำ อย่ามัวแต่โม้ เหม็นน้ำลาย”
ทิวยิ้มเหมือนผู้มีชัย พลางบอกให้พิทหยิบมือถือขึ้นมา
“พิมพ์ไปตามที่บอกนะ” เขาสั่ง “พรุ่งนี้เจอกันที่เดิม” ทิวบอกช้าๆทีละคำ “เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน”
“เฮ้ย อะไรวะ ส่งอะไรไปให้เขา” พิททำหน้าตกใจ อีกมือขับรถ อีกมือพิมพ์ข้อความ
“ส่งไปเหอะน่า”
“จะดีเหรอ”
“เออ ดีกว่าระวังท้องอืดท้องเฟ้ออะไรของเฮียนั่นก็แล้วกัน”
“อ้าว ไอ้นี่ ยังไม่จบ”
“ส่งไปเถอะ เชื่อเถอะ ไม่เกินสองนาที พี่บรรณขาของเฮียก็โทรมา”
พิทตาลุกวาว
“กล้ามั๊ยหล่ะ”
เมื่อโดนท้าแบบนั้น พิทจึงตัดสินใจส่งข้อความนั้นไป เขากลั้นหายใจก่อนจะกดปุ่ม sent ไปโดยไม่มองมือถือ
"คอยดูนะไอ่ทิว ถ้ามันไม่ได้ผลขึ้นมา จะจับไปออกรายการคนอวดผี" พิทพูด
หลังจากส่งไปแล้วทั้งคู่ก็เงียบ เพราะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
บรรณเห็นข้อความนั้นแล้วจะคิดยังไง เขาจะสนใจข้อความบ้าๆที่คนบอๆแกล้งส่งผิดๆไปรึเปล่า
แล้วถ้าเขาอ่านสายตานั้นออก สายตาของพิทที่เต็มไปด้วยความหมาย ถ้าเขารู้ทัน. และถ้า
"ติ๊ดๆๆๆๆ" ทันใดนั้นเองเสียงมือถือก็ดังขึ้น พิทสะดุ้งโหยง เขาหันไปมองหน้าทิว
"โห แม่งสุดยอดเลยว่ะทิว" เขาชมเปาะ ทิวยืดอกเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่าเขาภูมิใจเล็กๆที่ทำให้พิทชมได้
พิทหยิบมือถือขึ้นมาด้วยมือที่สั่น แต่ยังไม่เท่าใจที่ตอนนี้สั่นโครมครามราวกับล้อรถไฟบดราง
"มือชั้นนี้แล้ว" ทิวสำทับ
พิทค่อยๆมองหน้าจอ และแล้วก็พบว่า
" แม่" เขาเบ้ปากอย่างผิดหวัง ก่อนจะกดปุ่มรับสาย
"ครับแม่"
.................
พิทวางสายจากแม่ก่อนจะหันมามองทิวอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นสายตาที่แสดงอาการผิดหวัง
"อะไรกันน่ะ อย่ามามองกันอย่างนี้สิ" ทิวชิงเม้งใส่
"เรารึก็อุตส่าห์เชื่อใจ โด่ ที่ไหนได้ ก็แค่ผีขี้โม้"
"เฮ้ยอย่าเพิ่งสิ เค้าอาจจะกำลังกินข้าวก็ได้นี่นาเฮีย สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหารสิ"
"โอ้ย กูว่าตายตั้งแต่ยังไม่ทันได้จับดาบแล้วละมั้ง"
พิทวางมือถือ เขาถอดใจเสียแล้ว ไม่น่าเชื่อเด็กผีนี่เลย เขาคิด
"ติ๊ดๆๆๆๆ" เสียงมือถือดังขึ้นอีกครั้ง
"ใช่แน่ๆ คราวนี้แหละ" ทิวตื่นเต้น
พิทหยิบมือถือขึ้นมาโดยไม่มอง เขากดปุ่มรับสาย
"ว่าไงแม่" เขาคิดว่าต้องเป็นแม่ เพราะยังคุยค้างกันอยู่
"เอ่อ". แต่เสียงเอ่อ นั้นกลับกลายเป็นเสียงชายหนุ่มทุ้มกังวาน. พิทปิด speaker ก่อนจะหันมาทำตาโตใส่ทิว
"เฮ้ย เค้าโทรมาจริงๆด้วย" พิทตื่นเต้นจนออกนอกหน้า "ทำไงดีอ่ะ ทำไง ทำไง"
"อ้าว ทำไงหล่ะก็คุยสิ"
"ไม่เอาๆ คุยให้หน่อยสิ" พิทยื่นมือถือใส่หน้าทิวอย่างลนลานจนทิวหน้าหงาย
"จะบ้าเหรอ เฮีย ผมเป็นวิญญาณนะเว้ยเฮ้ย"
สุดท้ายพิทก็จำใจต้องพูด
"จะพูดว่าไงดีหล่ะ" เขาคิดในใจ
"ใครอ่ะ" ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังแกล้งถาม
"ใช่พิทรึเปล่าครับ ผมบรรณนะครับ" ปลายสายพูดเรียบๆ
"บรรณไหนอ่ะ อ้อ.........". พิทหันไปมองทิวด้วยความเขินอาย ทิวอ้าปากกว้างก่อนจะพูดช้าๆว่า. "ตออออออแหลลลลลลล"
"อ๋อครับ พี่บรรณ มีอะไรรึเปล่าครับ"
"เปล่าครับ พอดีพี่ได้ข้อความจากเราน่ะ น่าจะส่งผิดรึเปล่า"
"ข้อความ??? อ้อ สงสัยจะส่งผิดน่ะครับพี่. ว้าผมนี่แย่จริงๆ มือมันไวไปหน่อยเลยกดพลาด แหะๆ" พิทหัวเราะแห้งๆโดยมีทิวส่ายหัวอยู่ใกล้ๆ
แล้วพิทก็คุยต่อไปอย่างลื่นไหล ความอายเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น
"ได้สิครับ เดี๋ยวผมเอาไปให้ก็ได้ รูปถ่ายลุงหลวยอยู่ในกล้องผมเยอะแยะ"
"ส่งมาเป็นไฟล์ภาพให้พี่ก็ได้นะ เดี๋ยวเอาเม็มมาให้ เกิดเปิดเจอรูปแฟนพิทขึ้นมาละยุ่งเลย" เสียงปลายสายหัวเราะดังลอดออกมา
"โอ้ย แฟนเฟินอะไรกันครับ ไม่มีหรอก ผมตัวคนเดียวก็จะแย่" พิทหัวเราะหน้าแดง
"เอาเป็นว่า เดี๋ยวพี่ขึ้นมาเมื่อไหร่ผมขับรถเอาไปให้แล้วกันนะครับ"
เขากดวางสายพร้อมรอยยิ้มที่ไม่สามารถปกปิดไว้ได้อีกต่อไป
"โอ้ย ระวังเหงือกจะแห้งเอานะเว้ยเห้ย"ทิวพูดล้อด้วยความหมั่นไส้ลอยมาตามลม
"ทำไมหล่ะ คนเค้ามีความสุข"
พิทเลื่อนมือไปเปิดเพลงที่คลออยู่เบาๆให้เร่งเสียงดังขึ้น ก่อนจะร้องตามเบาๆ
"โอ้ย. สีชมพูแยงตา".................ทิวตะโกน
-
55555
น่ารักอ่ะ
ทิวเป็นแม่สื่อจริงๆล่ะ-..-
พี่บรรณดูเท่มากเลยนะในความคิดเรา จิ้นซะแบบเทพบุตรเลย5555555
-
หัวใจเสีชมพู
-
สั้นจุงเบยยยย
ตลกเรื่องนี้จะเป็นคู่พิท-บรรณใช่มั้ย :กอด1:
-
ทั้งคู่ขับรถมาเรื่อยๆ ตอนนี้ในหัวของพิทมีแต่หน้าของบรรณลอยแกว่งไปแกว่งมาเหมือนโมบายตุ๊กตาเรียกฝน ทิวพูดอะไรบางอย่างลอยมาตามลม แต่เขาก็ไม่ได้สนใจใคร่รู้มากนัก สายตายังคงจับจ้องไปที่ถนน จนกระทั่ง..................งง
ตึง!!
แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงเหมือนวัตถุบางอย่างพุ่งเข้าชนรถอย่างจังจนเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
“เอี๊ยดดดดดดดดดดด” ตามมาด้วยล้อรถที่บดครืดไปกับถนนจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นไหม้
“มีอะไร” ทิวละล่ำละลักถาม
“ชนอะไรไม่รู้” หน้าพิทซีดเผือด เขาเบรกรถกะทันหัน สองข้างทางเป็นทางเปลี่ยวไม่มีแม้รถจะสวนมา
“ต้องชนคนแน่ๆเลย เหมือนจะชนคน”
“ใจเย็นๆก่อน ตั้งสติก่อน”
พิททำตามที่ทิวบอก เขากุมพวงมาลัยแน่น เหงื่อออกทั้งสองมือ
“ต้องออกไปดู” พิทพูดพลางจับประตู
ยังไม่ทันที่ทิวจะร้องห้าม ตาของทิวก็ถึงกับเบิกโพรงด้วยความกลัว เขาจับจ้องมองบางอย่างที่อยู่นอกกระจกตรงหน้า บางอย่างที่ทำให้ทิวแน่นิ่ง ไม่ไหวติง บางอย่าง.....................ที่น่าสยดสยอง
“อย่าเสือกเรื่องกู” เสียงเย็นยะเยือกแต่หลอนจิตนั้นทำให้ทิวไม่สามารถขยับตัวได้ เขาเหมือนถูกสาป
.
.
พิทเดินออกจากรถอย่างเร่งรีบ เขาไม่แม้แต่จะมองร่องรอยที่รถ แต่กลับกวาดสายตามองหาสิ่งที่พุ่งชนเขาเมื่อครู่
หากเป็นคนขึ้นมา เขาต้องทำยังไง
“เอ๊ะ” มีบางอย่างสั่นไหวอยู่ในพุ่มไม้ข้างทาง เขาเพ่งสายตามองเข้าไปในความมืด ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงเข้าไป
ในพุ่มไม้ที่เต็มไปด้วยต้นกระถิน หญ้าสูงและเศษขยะ
เสียงดังสวบสาบๆ ทุกครั้งที่พิทย้ำเท้าลงเดิน เขาไม่กลัวสิ่งใดอีกแล้วตอนนี้ อะไรบางอย่างที่เขาชนจะต้องดิ้นรนอย่างทรมานอยู่หลังพุ่มไม้นั่นแน่ๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เสียงพิทตะโกนร้องถาม ทุกคำนั้นทิวได้ยินชัดเจน และเขารู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับพิท แต่เขาทำอะไรไม่ได้ แม้แต่จะเหลือบตาไปมองยังทำไม่ได้
“อย่าไป อย่าเข้าไป” ทิวกรีดร้องอยู่ในใจ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” พิทตะโกนร้องถามอีกครั้ง เขาเห็นร่างนั้นเป็นเงาตะคุ่มๆ และสั่นไหว
พิทเดินเข้าไปใกล้ๆ ตอนนี้เขากลับรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างประหลาด แต่ก็ยังคงเดินต่อไป
“ผู้หญิง” พิทแน่ใจว่าคนที่เขาชนต้องเป็นผู้หญิง หญิงที่หันหลังให้เขา ผมยาวประบ่า
“คุณครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า” แสงไฟจากรถที่แล่นสวนมาสาดมากระทบร่างนั้นเป็นระยะๆ
“คุณครับ” พิทตัดสินใจเอื้อมมือไปแตะบ่าของหล่อน แต่ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัส ความหนาวยะเยือกก็พุ่งเขามาใส่เขาจนพิทสั่นเทาไปทั้งตัว
มือของเขาค้างอยู่ที่บ่าของหล่อน พิทพยายามจะดึงมือออกแต่ทำไม่ได้ หญิงสาวคนนั้นค่อยๆเอื้อมมือของหล่อนขึ้นมาและวางลงบนมือพิท ก่อนจะค่อยๆหันมาช้าๆ
“กูจักเอาชีวิตมึงทุกชาติ” เสียงยืดยานแต่หนาวเหน็บนั้นดังขึ้นในห้วงความคิดของพิท เขาตาเบิกโพรงเมื่อเห็นหน้าของหญิงสาว
ที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ริมฝีปากเขียวคล้ำ และตาที่มีแสงเขียวสว่างวาบ
พิทร้องอึกๆ อยู่ในลำคอ เขาสั่นไปหมดทั้งตัว ขนทุกเส้นลุกชัน และยิ่งลุกมากขึ้นมาท่อนล่างของหญิงสาวยืดยาวออกกลายเป็นหางของงูสีเขียวเข้มมันวับ
“อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย” พิทตะโกนเสียงดังก่อนที่เขาจะสะบัดมือออกมาจากมือหล่อน เมือกใสๆติดมากับมือของพิทด้วย
“ช่วยด้วย ทิว ช่วยด้วย” เสียงพิทร้อง
“ฟู่ๆ” หญิงสาวเมื่อครู่ บัดนี้กลับกลายเป็นงูขนาดเท่าต้นมะพร้าว ขดอยู่หน้าพิท มันกำลังชูคอแผ่แม่เบี้ยจนบดบังได้แม้แต่ดวงจันทร์
“ฟู่” ดวงตาสีเขียว ลิ้นสองแฉกที่แลบออกมาสีแดงสดนั้น ทำให้พิทถึงกับเซถลาล้มลง เค้าถอยกรูดไปเรื่อยๆ มือก็ควานหาบางอย่างเพื่อป้องกันตัว
“ออกไป อย่าเข้ามานะเว้ย สัส” เขาเงื้อมือที่กำไม้ไว้แน่น “กูมีไม้นะ”
เผาะ!!
ยังไม่ทันที่จะฟาดลงไป ไม้ที่เขากำก็หักร่วงลงมา
“เชี่ย ปลวกแดก” คนมันซวย ทำอะไรก็ซวยไปหมด
งูยักษ์ ส่ายหัวไปมาก่อนจะยืดคอขึ้นสูง มันตั้งท่าจะฉกพิทกะเอาให้ตาย
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย” พิทยกมือขึ้นตั้งกาด ก่อนจะหลับตาปี๋
.
.
.
.
…
.
.
“โอม นารายโอติกะ นาคาอัปเปหิ ข้าแต่องค์นารายณ์ จงนำนางนาคกลับไปยังที่อยู่ของมัน ”
แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงชายหนุ่มดังขึ้น พิทค่อยๆลืมตาขึ้นมอง และก็พบว่าเป็นทิวนั่นเองที่ยืนประจันหน้าขวางงูยักษ์ตัวนั้น
“ทิว” ชายผู้นั้นคือทิว แต่ในความรู้สึกของพิทกลับไม่ใช่ ถึงหน้าตารูปร่างจะเป็นทิว แต่ชายผู้นั้นกลับมีอะไรที่มากกว่านั้น
“หยุดสร้างเวรสร้างกรรมเสียทีเถอะ ศรีปางตาล”
“ฟู่ แส่เรื่องของข้าเสียทุกชาติ เวไตย”
“หากชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต เจ้าก็ได้ชีวิตของท่านสวามินไปแล้วกี่ชาติภพ ยังมิสาแก่ใจเจ้าอีกรึ”
“ต่อให้มันมีร้อยชีวี ก็มิพอชดใช้กับสิ่งที่มันทำกับข้า”
“แรงอาฆาตแลบาปกรรมจักทับถมจิตวิญญาณเจ้ามิให้เห็นแม้แต่เพียงเสี้ยวแสงตะวัน”
“อย่าสะเออะมาสั่งสอนข้า เจ้าพราห์มกลับกลอก หลีกเสีย มิเช่นนั้น เจ้าจักไม่มีแม้แต่ดวงวิญญาณให้แร่ร่อน”
“ไม่ ข้าจักปกป้องท่านสวามินทุกชาติภพ” ทิวทำท่ากางแขนออก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เสียงหัวเราะบาดหูดังขึ้นพร้อมทั้งลมที่พัดกระหน่ำอย่างแรงโดยไม่มีเค้ามาก่อน
“แล้วมีสักชาติไหม ที่เจ้าทำสำเร็จ”
“จักมีชาตินี้หล่ะ ศรีปางตาล”
ทิวเม้มปากแน่น เขายืนยันที่จะปกป้องพิท แม้งูใหญ่นั่นจะแผ่แม่เบี้ยออกมาจนดูน่าเกรงขามเพียงใด
“ก็ลองดู” งูยักษ์แยกเขี้ยว พร้อมทั้งดวงตาสีเขียวที่สว่างเข้มเจิดจ้า
ทิวถอยหลังมาก้าวหนึ่งก่อนที่เขาจะเอื้อมมือหยิบอะไรบางอย่างที่หลังของเขา
“ลูกธนู” พิทมองเห็นแสงสว่างสีทองเป็นเส้นยาวแหลมออกมาจากหลังของทิว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเลย อีกทั้งมือข้างซ้ายของเขาก็ค่อยปรากฏเป็นคันศรโค้งงามสีทองราวแสงจันทร์
“นี่มันแฮรี่ พอร์ตเตอร์ชัดๆ” พิทสับสนไปหมด
ทิวก้าวขาหลังก่อนจะยกคันศรขึ้นทาบด้วยลูกธนู
“ไปเสีย ศรีปางตาล ข้ามิอยากทำร้ายเจ้า”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าจักทำอันใดข้าได้ เวไตย เจ้ามันแค่วิญญาณเร่ร่อน”
งูยักษ์ตนนั้นพุ่งถลาเข้าใส่ร่างของทิว ในเวลาเดียวกับที่ทิวเงื้อคันศรจนสุดแรงก่อนจะปล่อยมันออกไปเป็นลำแสงยาวสีทองพุ่งเข้าใส่งูตนนั้น
“ไม่อีกต่อไป ศรีปางตาล ข้ามิใช่วิญญาณแร่ร่อนอีกต่อไป”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นอยู่เนิ่นนาน
.
.
.
.
.
.
และแล้วก็ค่อยๆเงียบและหายไปพร้อมกับภาพของงูที่บิดขดเป็นเกรียวตัวนั้น
-
กำลังสนุกเลย
-
:z3: กำลังลุนเลย
-
กรี๊ดดดดด
อ้าว จบตอนซะงั้น
ทำไมทิวไม่ใช่วิญญาณเร่ร่อนแล้วล่ะ
-
โหยเราก็นึกว่าจะได้คู่กะน้องศรีปางตาลสะอีก
ทำไมพิทนิสัยงี้ แต่ก็ฮาดี
อีพญานาคบ้านั่นจะอะไรนักหน้าทำไม่กรรมไม่ตามทันสักที
-
ตื่นเต้นสุดๆ อ่านไปใจเต้นตุบๆ o22
-
อยากจะบอกว่ามันส์มาก ทิวเท่สุดๆ
-
ค้างเติ่ง... :a5:
คำเดียวจริงๆ
อยากให้พิทคู่กับทิวอ่าาาาาาาาา :serius2:
นะๆๆๆๆ
-
อะไรจะสนุกขนาดนี้เนี่ยๆๆๆๆๆ สุดยอดดดดดดดด!!!!!
-
:z13: :z13:
สั้นจังอะ แต่เวไตรฃยในเรื่องใช่ พญาครุฑ (เวณไตย) รึป่าวค่ะ
-
"ปลวกแดก" :m20: :m20:
เอ่อ...พิทรู้ตัวรึป่าว ว่ากำลังอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
:serius2:
-
แฟนตาซีสุดๆ
สนุกมากครับ
-
o13 o13 o13
-
มันส์มาก น่าติดตามสุดๆ o13
ทิวน่ารักอ่ะ กวนดี 5555
-
:serius2:
เค้าเป็นใคร ใครเป็นพระเอก งงไปหมดแย้วววว จิ้นไม่ถูกกันเลยทีเดียว :laugh:
-
ตกลงทิวเป็นอะไร ยังไงกันแน่ อยากให้บรรณเป็นพระเอกนะ
-
:sad4: :sad4:เพิ่งเข้ามาเจออ่า ชอบแบบมากๆ แนวนี้เป็นอะไรที่หาอ่านยากมากกกกกกกกกก
แต่งแบบดีมากอ่ะครับ มันไม่ได้ดูเครียดซีเรียส ดราม่า ชีวิตเศร้าอะไรมากเกินไป
แต่ยังมีมุมที่แบบ มนุษย์ ทุกคนมันก็ต้องมีบ้าง แต่แอบฮาพิทจริงๆนะ :laugh: :laugh:
คิดอะไรแบบฮาดีอ่ะ น่าสิวน่าขวาน ก็ยังลดความตึงเครียดไปได้ อิๆ เริ่มจะรู้เกี่ยวกับประวัติ
ของตัวละครมากขึ้นๆ มันเป็นอะไรที่ลุ้นสุกโต่งเลยครับ แถมที่น่าลุ้นมากๆก็คือ พระเอก เนี่ย ใครกันวะ
o18 แต่แบบอ่านไปแล้ว เฮ้ย เรื่องนี้จะไม่มีพระเอกเลยก็ได้นะ มีตัวละครแบบนี้ แค่นี้อ่ะ มันก็สนุกแล้ว
จริงๆครับ บรรณ นี่แบบ พญาครุฑ แน่ๆอ่ะ ชื่อมัน ใช่อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ มาต่อไวๆนะคร๊าบบบบ ห้ามหายไปนานน้าาา
มีแฟนคลับที่ติดตามเรื่องนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆแล้วนะครับ ^ ^
-
ทั้งลุ้นทั้งตื่นเต้นอยู่ดีๆ
เจอ"ปลวกแดก"เข้าไปฮาก๊ากแทบตกเก้าอี้เลย
ว่าแต่ว่าใครเป็นพระเอกเนี่ย
บรรณจะใช่พระเอกรึป่าวไม่รู้แต่จินตนาการไปแล้วว่าบรรณหล่อมาก ฮ่าๆๆ
-
เอาละๆ เรื่องเริ่มเข้มข้น
น้องทิวเท่อ่ะ
-
ศรีปางตาล กลายเป็น ศรีปางตาย ไปซะแล้ว ไม่เป็นไร ศรีหนังเหนียว ศรีทนได้
ว่าแต่ว่าเอาชุดคฤหัสถ์ไปถวายสังฆทาน จะให้พระใส่แอบมาซิ่งดึกๆรึคุณนนท์
-
โห ตัดฉับ
คนนั้นคือ ทิวหรอ
หรือเป็นคนหน้าเหมือนเฉยๆๆ
-
กำลังหนุกเลยยยย :z3: :z3:
-
เอา สะงั้นตัดฉับเลยอะ เวไตยคืฮใครกัน รีบมาต่อนะครับ
-
เอา สะงั้นตัดฉับเลยอะ เวไตยคืฮใครกัน รีบมาต่อนะครับ
-
เอา สะงั้นตัดฉับเลยอะ เวไตยคืฮใครกัน รีบมาต่อนะครับ
-
:laugh: :laugh: ชอบตอนที่ พิท ตกใจแล้วอทานว่า อีเหี้ย อะ
สม นังนาคโดนด่า
-
พิทนั่งนิ่งจ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความงุนงง ใครคือ เวไตย ศรีปางตาล ใครคือสวามิน
ร่างของทิวค่อยๆร่วงลงมาราวกับใบไม้ร่วง พิทถลาเข้าไปรับร่างที่เย็นชืดนั้น
นี่มันวิญญาณประสาอะไรทำไมถึงจับต้องได้ เพียงแต่ร่างนั้นเป็นเหมือนก้อนเนื้อแช่แข็งเท่านั้น
“ทิว ทิว” พิทเรียกทิว เขามองซ้ายมองขวา ก่อนจะค่อยๆประคองร่างทิวออกมาจากที่ตรงนั้น เพราะเขาเกรงว่าผีตนนั้นจะย้อนกลับมาอีก
“ปัง”
พิทปิดประตูรถทันทีที่เขานำร่างทิวและร่างตัวเองเข้ามา
เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นพร้อมกับร่างที่สั่นเทา แต่ทิวยังคงสลบสะไหล ไม่ได้สติ
พิทเหยียบคันเร่งออกมาอย่างรวดเร็ว เรื่องราวบทสนทนาของสองคนนั่นวนเวียนอยู่ในหัวแทนเรื่องของบรรณไปเสียสนิท
เรื่องที่สองคนนั้นพูดเกี่ยวอะไรกับเขาเหรอ
รถฟอร์จูนเนอร์สีดำสนิทแล่นมาเรื่อยๆจนเข้าเขตุกรุงเทพฯ เวลาล่วงมาเกือบเที่ยงคืน แต่รถรายังคงคับคั่งเหมือนเดิม
แต่บัดนี้หัวใจของพิทกลับร้อนรุ่มใคร่รู้ในเรื่องราวที่ได้ยิน
“โอยยยย” เสียงทิวร้องโอดครวญผ่านลำคอ “ปวดก้นกบ” ทิวลืมตาขึ้นก่อนจะบิดตัวไปมา
“ถึงบ้านยัง หิวข้าว”
“เหี้ย นี่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลยเหรอ”
“เรื่องอะไร”
“ก็เรื่อง..............”พิทไม่รู้จะพูดยังไง “ช่างเถอะ ว่าแต่ นายรู้จักใครที่ชื่อ ศรีปางตาลอะไรบ้างรึเปล่า”
“คนบ้าอะไรชื่อสีปางตาย” ทิวหัวเราะ
“ศรีปางตาลเว้ย เฮ้อ” พิทส่ายหัว ท่าทางชายหนุ่มสุดเท่ห์ราวกับเอลป์ในเรื่อง The lord of the ring คนที่ยิงธนูเมื่อกี้ คงไม่ใช่ไอ้หน้าลิงลพบุรีนี่จริงๆ
“ไม่รู้จักอ่ะเฮีย ทิวไม่รู้สึกตัวเลยตั้งแต่................”
“ตั้งแต่เป็นผีใช่มั๊ย แหงหล่ะ จะรู้สึกตัวได้ไง” ทิวทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่พิทขัด
“ฟังก่อนสิวะ” ทิวขึ้นเสียง “ทิวจำได้ว่าเฮียชนอะไรบางอย่าง แล้วเฮียก็จอดรถ ทำท่าจะเปิดประตู ทิวก็กำลังจะร้องห้ามแต่ แต่....”
“แต่อะไร”
“แต่ทิวก็เห็น เห็นผู้หญิงในชุดโบราณประมาณสมัยพระเจ้าชัยวรมันต์กษัตริย์ของเขมรนู่นน่ะนะ ยืนถลึงตาใส่ทิวแล้วก็ชี้หน้า บอกว่า อย่าเสือกเรื่องกู”
“ผีหยาบคาย” พิทแกล้งแซวเพื่อกลบเกลื่อนอาการขนหัวลุกของตัวเอง
“ช่าย อีผีไม่ได้ร่ำได้เรียน กศน ก็มีไม่ไป ถุยยย เอาดีๆสิเฮีย เรื่องจริงนะเว้ย”
พิทรู้ดีว่าสิ่งที่ทิวพูดคือเรื่องจริง แต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะต้องมารับรู้รายละเอียดอันหน้าสะพรึงกลัวนี้
“หลังจากนั้นทิวก็ไม่ได้สติอีกเลย” เขาคิ้วขมวดเข้าหากัน “เกิดอะไรขึ้นกับทิวน่ะเฮีย”..
-
พิทขับรถมาจอดไว้หน้าบ้าน เขาเดินเข้าบ้านไปอย่างสติเลื่อนลอย คำทำนายของหลวงพ่อจะเป็นหรือ
เสียงพ่อร้องถามเขา แต่พิทไม่ได้สนใจ ไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงนั้น เขาเดินเหม่อลอยเข้าห้อง ล้มตัวลงนอน
“ติ๊ดๆๆๆๆ” เสียงมือถือดังขึ้น
“ไม่รับโทรศัพท์หน่อยเหรอเฮีย” เสียงทิวนั่นเองที่ทำให้พิทได้สติ เขาหยิบมือถือขึ้นมา
“ใครอ่ะ” ทิวถลาพุ่งเข้ามา
“อ้าว ไอ้นี่ มารยาทน่ะมีบ้างมั๊ย”
“พี่บรรณขา” ทิวทำท่าล้อเลียน
พิททำท่าจะกดรับ
“อย่ารับ” แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องห้ามดังลั่นห้องของทิว
“ทำไม”
“เอาน่าอย่ารับ” ทิวบอก “เขาเรียกว่าวิธีการโปรยเศษขนมปัง”
“โปรยเศษขนมปังบ้าบออะไรของมึง”
“คืองี้ เรายังไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายเขาคิดยังไงกับเรา เพราะฉะนั้นการที่เราทำตัวเข้าถึงง่ายนั้น เป็นการแสดงให้เห็นว่าเราพร้อมตลอดเวลา”
“อะไรวะ งง” เสียงโทรศัพท์ก็ดังอย่างต่อเนื่อง
“เราต้องรักษาระยะห่าง ทำให้เขากระวนกระวาย หากเขาไม่คิดอะไร” ทิวเว้นวรรค พร้อมๆกับที่เสียงมือถือดับลง
“เขาจะกดวางและหายไปเลย”
.
.
.
.
.
.
.
“แต่ถ้าเขาคิด เขาจะส่ง.............ข้อความมาหา”
“ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด” ยังไม่ทันสิ้นคำทิว เสียงเตือนข้อความเข้าในมือถือของพิทก็ดังขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์
“เฮ้ย” พิทร้องด้วยความประหลาดใจก่อนจะคว้ามือถือมาเปิดข้อความอ่าน
“เป็นไงหล่ะ....ไหนเขาส่งมาว่าไง”
พิทเปิดข้อความก่อนจะค่อยๆอ่าน
“ท่านได้ค้างชำระค่าบริการเป็นเวลา................”
.กึก
ทิวเงียบ
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่น พี่เขาส่งมาถามว่าถึงบ้านรึยัง” รอยยิ้มรอยใหญ่เกิดขึ้นบนใบหน้าของพิทในที่สุด รอยยิ้มที่เปรียบเสมือนดอกไม้ดอกเล็กสีเหลืองที่เบ่งบานท่ามกลางทะเลทรายที่ร้อนระอุยามนี้ เขาล้มตัวลงนอนก่อนจะดิ้นไปดิ้นมาด้วยความดีใจ
.
.
.
พิทเริ่มรับงานอีกครั้ง หมดเวลาที่จะหมกตัวอยู่แต่ในบ้านเพื่อหลบซ่อนอะไรบางอย่างที่ตามเอาชีวิตเขา หลายคืนมาเขาเริ่มฝันถึงเรื่องราวที่ลางเลือน เรื่องราวที่ไม่สามารถปะติดปะต่อกันได้
สงคราม พวกต่างชาติ
ขี่ม้า ถูกฟัน
ผ้าสีขาว
และผืนน้ำ
เรื่องราวเหล่านี้ฉายซ้ำวนไปวนมาจนทำให้พิทต้องตื่นขึ้นมากลางดึกแทบทุกครั้ง
“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ” และทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา ก็จะเห็นทิวอยู่ข้างๆตลอดเวลา
พิทเล่าเหตุการณ์วันนั้นให้ทิวฟังในเย็นวันที่เขาอารมณ์ดีวันหนึ่ง เขาบอกกับทิวว่า เด็กทิวนั่นไม่ใช่เด็กทิวกะโหลกกะลาหมาขบปลากระป๋องแบบนี้
ทิวคนนั้นดูมีพลัง แข็งกร้าว กล้าหาญและที่สำคัญดูเชื่อใจได้มากกว่าทิวที่นอนดึงขนจมูกอยู่ตรงนี้
“นี่ไอ้ผีโรคจิต หยุดดึงขนจมูกแล้วโปรยไปตามที่นอนกูเสียที”
.
.
เมื่อทิวฟังเรื่องราวทั้งหมดจบ เขาก็สรุปได้ทันทีว่า เหตุผลที่วิญญาณของเขาต้องเจาะจงมาอยู่กับพิทก็อาจเป็นเพราะต้องการมาปกป้องดูแล และวันนั้นที่เขาสามารถลุกขึ้นมาสู้กับนางนาคนั้นได้ อาจเป็นเพราะผลกุศลจิตผูกพันที่พิทได้ทำให้แก่เขา
“ผมว่าเฮียควรจะทำบุญให้ผมเยอะๆนะ จะได้ UP LEVEL ไง Level นี้ มีธนู Level หน้า อาจมีM79 ก็ได้นะ” ทิวว่า ซึ่งนั่นก็เป็นครั้งแรกที่พิทเห็นด้วย
“งั้นพรุ่งนี้ เราไปทำบุญกัน”
.
.
.
.
.
ทิวดูแข็งแรง และดูมีพลังมากขึ้นทุกครั้งที่พิททำบุญไปให้ แต่ในขณะเดียวกันฤทธิ์เดชมันก็เยอะมากขึ้น บ่อยครั้งที่ทิวทำให้คนใช้ในบ้านต้องขวัญผวา เพราะไปทำให้แก้วน้ำลอยแกว่งไปแกว่งมาต่อหน้าต่อตาเขา
“ก็มันเบื่อนี่นา เฮียไม่พาไปไหนเลย” ทิวบ่นอุบ
“น้อยๆหน่อย ให้มาอยู่บ้านฟรีๆแล้วยังจะมาโอดครวญ” พิทเปิดหน้าจอคอมป์ดูโปรไฟล์งานที่ทางสำนักงานส่งมาให้เขา
“ทำอะไรอ่ะ” ทิวกระโจนเข้ามา
“ทำงานสิ ไม่ได้อยู่ลอยไปลอยมาเหมือนผีบางตัว”
“ชอบด่าเค้าอยู่เรื่อยเลย” ทิวทำหน้าจ๋อย “แต่ไม่โกรธหรอกนา เฮียด่า แสดงว่าเฮียรัก” ว่าแล้วทิวก็เอาหัวมาถูๆที่บ่าของพิท
พิทนั่งตัวแข็งทื่อ รักเหรอ เด็กนั่นบอกรักเราเหรอ เขาคิดในใจ
“เฮ้ย ออกไปๆ อย่ามาวุ่นวาย รำคาญ” ก่อนที่พิทจะเคลิ้ม เขาได้ดันหัวทิวจนล้มลงบนเตียงหน้าหงาย
“รุนแรงอ่ะ” เขาลุกขึ้นมาอีกครั้ง “ไหนดูสิ งานอะไร”
“งานซ่อมวัด”
“ซ่อมวัดอีกแล้วเหรอ”
“ใช่นะสิ”
“ไม่กลัวแล้วเหรอ”
“หมดเวลากลัวแล้ว มัวแต่กลัวก็ไม่ต้องทำอะไรกันพอดี อีกอย่างชั้นก็มีนายทั้งคนนี่นา” พิทเอามือมายีหัวทิวอย่างเอ็นดู “จะไป
กลัวอะไรหล่ะ จริงมั๊ยไอ้น้องชาย”
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พิทแสดงออกกับเขาแบบนั้น นั่นทำให้ทิวถึงกับหน้าแดง เขาใจสั่นระรัวอย่างบอกไม่ถูก มันทำให้เหมือนกับเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นทั้งๆที่ไม่เคยได้ยินมาเกือบปี รู้สึกถึงเลือดในกายที่สูบฉีดทั่งๆที่เนื้อหนังยังไม่มี
ความรู้สึกแบบนี้ คือความรู้สึกอะไรกันแน่
“ติ๊ดๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“พี่บรรณ” จากที่กำลังเล่นกับทิวอย่างอารมณ์ดี ทันทีที่มีสายจากบรรณเข้ามา พิทก็ทิ้งทุกอย่างเดินออกไปข้างนอกเพื่อคุยโทรศัพท์
“ชิส์ ไอพี่บรรณ แม่ง” ทิวสบถก่อนจะล้มตัวลงนอนก่ายหน้าผาก เหม่อมองเพดานอย่างเลื่อนลอย
-
ตกลงทิงเป็นผู้พิทักษ์พิท ใช่ไหมคะ
สรุปคือทิวคือเวไตยที่กลับชาติมาเกิดในชาตินี้หรือเปล่า
แล้วทำไมร่างกายถึงจับต้องและเย็นชืดขนาดนั้น
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเริ่มปะติดปะต่อแบบงงๆ
-
พิทเดินกลับเข้ามาพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เขาล้มตัวลงนอนใกล้ๆทิว
“พรุ่งนี้พี่บรรณจะขึ้นมากรุงเทพฯแล้ว” พิทเปรย
“แล้วไง”
“เขาให้ชั้นเอารูปถ่ายพ่อเขาไปให้ นายจะไปด้วยรึเปล่า แต่ชั้นว่า....”
“ไม่อ่ะ เฮียไปเถอะ ผมไม่ว่าง”
“ไม่ว่าง ฮ่าๆๆ” พิทหัวเราะลั่น “ผีอย่างนายมีธุระอะไรกับเขาด้วยเหรอ”
พิทแกล้งล้อ
“เออ ใช่สิ กูมันเป็นผี เป็นผีแล้วไง ผีไม่มีหัวใจเหรอไงวะ” แล้วทิวก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาพิท ทิ้งให้พิทนอนงงเป็นไก่ตาแตก
“เป็นอะไรของมันวะ”
...
เช้าวันรุ่งขึ้นพิทขับรถไปหาบรรณตามที่นัดหมายโดยปราศจากเงาของทิว ระหว่างทางนั้นพิทเผลอพูดกับทิวบ่อยครั้งอย่างเคยชินโดยลืมไปว่าทิวไม่ได้มาด้วย
บางครั้งการไม่มีทิวอยู่ ชีวิตมันก็ดูขาดๆไปเหมือนกัน
“มานานแล้วเหรอครับ” พิทเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่มาในชุดกางเกงยีนต์เสื้อเชิ้ตสีขาว
“ม่างงงงง หล่อเหี้ย” พิทกรีดร้องในใจ
“ว่าไงครับ มานานแล้วเหรอ” บรรณยิ้มหวานและพูดซ้ำอีกครั้ง
“อ้อ เอ่อป่าวครับเพิ่งมาเหมือนกัน นั่งๆก่อนสิครับ” เขาลุกขึ้นยืนทำท่าเก้ๆกังๆ
“เรานี่เจอพี่ทีไรทำไมต้องจ้องพี่เหมือนเห็นผีซะทุกที” รอยยิ้มของบรรณทำให้โลกหยุดหมุน แต่กลับทำให้ใจของพิทเต้นรัว
“ผีที่ไหน นี่มันเทพชัดๆ”พิทคิดในใจไม่กล้าพูดออกไป
“สั่งกาแฟก่อนมั๊ยครับ” พิทเปลี่ยนเรื่องเพราะเขารู้สึกว่าหน้าเริ่มแดง
“ได้ครับ”
“บอกผมมาก็ได้เดี๋ยวผมไปสั่งให้”
“ขอบคุณครับ งั้นพี่เอาชาเขียวปั่น”
“อูยรักสุขภาพด้วย เปคกูเลยยยยยย” พิทคิดในใจก่อนจะเดินไปสั่งหน้าเคาน์เตอร์
“นี่ครับรูปลุงหลวย อยู่ในนี้” พิทยื่นของในซองให้ทิว
“พี่จะทำใจเปิดมันได้รึเปล่ายังไม่รู้เลย”
“ทำไมหล่ะครับ”
“พี่รู้สึกผิดที่ที่ผ่านมาไม่เคยได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีเลย”
“อย่าโทษตัวเองเลยครับ ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอก ผมเองก็เหมือนกัน” ภาพเรื่องราวในคืนนั้นแล่นเข้ามาในสมอง
“ลุงดีกับผมมาก เป็นที่ยึดเหนี่ยวใจของผมเพียงคนเดียว แต่ผมเองกลับไม่เคยสำนึกเลย มิหนำซ้ำยังเป็นต้นเหตุให้.....”
“ช่างมันเถอะครับ” ยังไม่ทันที่พิทจะพูดจบ บรรณก็ยื่นมือมากุมมือเขาก่อนจะบีบแน่น “พ่อคงไม่โทษพิทหรอก พี่เชื่ออย่างนั้น”
“ขอบคุณครับ” พิทเงยหน้าขึ้นมาสบตาบรรณอย่างซาบซึ้ง
“อาทิตย์หน้าพี่จะเริ่มงานใหม่”
“เหรอครับ ดีใจด้วยนะครับผมอยากอยู่ฉลองด้วยแต่คงไม่ได้”
“ทำไมหล่ะครับ”
“ผมต้องไปหลังสวน ชุมพรน่ะครับ มีงานซ่อมวัดรอผมอยู่ที่นู่น”
“เสียดายจัง งั้นไม่เป็นไร ให้พี่เลี้ยงเราแทนก็ได้ ก่อนไปโทรมาบอกพี่หน่อยแล้วกันนะ”
พิทนั่งคุยกับบรรณอยู่ครู่ใหญ่ คนในร้านเริ่มหนาแน่น จนรู้สึกอึดอัด อีกอย่างพิทรู้สึกเป็นห่วงทิวด้วย ทั้งสองคนจึงแยกย้ายกันพร้อมทั้งรับปากไว้ว่าจะเจอกันอีกก่อนที่พิทจะลงใต้ไปหลังสวน
-
+1
-
ไม่เอา พี่บรรณนะ
เเต่ดูท่าทางพิท นี่
มัน รับ หรอเนี๊ย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
"ผีหยาบคาย" :m20:
สรุปแล้วทิวเป็นองครักษ์ของพิทใช่ป่ะ?
เราจะเอาทิว ไม่เอาพี่บรรณ :m16:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ใครคือพระเอกหนอ บรรณ ทิว หรือ พิท ฮ่าๆๆ
เดาไม่ถูก แต่ว่า เด็กทิวงอนตุ๊บป่องไปแล้วอ่ะ
-
ใครเป็นตัวจริงกันแน่เนี้ยะ
คนนึงก็ผูกพันธ์ อีกคนก็รักแรก
ทิวมีงอนด้วน พิทต้องรีบกล้บไปง้อด่วน
-
ก็เอาทั้งสองคนเลยสิ :oo1: :oo1:
-
อ๊ายยยย จะเอาหนูทิวอ่ะ แต่พี่บรรณก็หล่อ เลือกไม่ถูก
พี่พิทไปง้อหนูทิวเลยนะ
-
ไปหลังสวนแล้วจะเจออะไรอีกหน่อออ
o13 o13 o13
-
ทำไมมีบุคคลที่สามเข้ามาล่ะ แล้วอย่างนี้ ทิวจะใช่ตัวจริงของพิทหรือเปล่า หรือเป็นแค่คนที่คอยปกป้องพิทเท่านั้น อย่างนี้คนอ่านเสียใจแย่สิ แอบเชียร์พิทกับทิวอยู่นะเนี๊ย
-
รักสามเศร้า เหรอ เตรียมตัวบีบน้ำตา
-
o13
-
อิผีหยาบคาย
กศน. มีทำไมไม่ไปเรียนหะ :laugh: :laugh:
-
รักสามเส้า(เศร้า)แหงๆ
-
:impress2: :o8:ในที่สุดก็เริ่มรู้ว่าใครจะได้เป็นพระเอก ฮ่าๆๆๆๆ น่าร๊ากกกกกอ่ะ สงสารทิว
แอบหึงเค้าแล้วอ่ะดิ กิ้วๆ ชอบเรื่องนี้มากๆจริงๆนะครับ พอเปิดมาแล้วแบบอัพต่อเนื่อง
โอ้ววววว อยากกระโดดกอดคนแต่งเลย 55555 ดีใจมากๆอ่ะ อัพแล้ว o18
ผู้พิทักษ์ ก็คือ ทิว นี่เอง ตอนที่ทิวกับพิทอยู่ด้วยกัน ให้ความรู้สึกแบบ อยากอ่านไปตลอดๆอ่ะ
ไม่ต้องมีเนื้อเรื่องอะไรเลยก็ได้ ให้สองคนนี้พูดกันอย่างเดียวก็พอ 55555 พี่บรรณ ชอบพิทใช่มั้ย
เข้าใจพิทเลย ว่าถ้าเจอแบบนี้กับคนที่ชอบจะเป็นไง :-[ เป็นกำลังใจให้นะครับ มาอัพต่อเนื่องแบบนี้อีกนะ ^ ^
ลุ้นตอนหน้า จะไปทำงานที่วัดกันอีกแล้ว o22
-
สงสารทิวอ่ะ ไปง้อทิวเลยนะ
-
ชักจะซับซ้อนขึ้นนะเนี่ย ยังเดาไม่ออกอยู่ดีใครเป็นพระเอก
-
อีผีหยาบคาย กศน.ก็มีทำไมไม่ไปเรียน
555+
แต่เรื่องเริ่มซับซ้อนแล้วก็ลึกลับ ซ่อนเงื่อนแล้วสิ
-
:laugh: :laugh: :laugh:อัยยะงานนี้ผีมีงอน :laugh: :laugh:
-
พี่พิทนี่ก็เปนเอามากเหมือนกันนะเนี่ยๆ
-
เดาไม่ถูกเลยแฮะ ว่าใครเป้นพระเอก
-
ฮื้อออออออ เป็นการอ่านนิยายที่สับสนได้อีก
อ่านมาหลายตอนแล้วแต่ยังไม่รู้ว่าใครเป็นพระนายเลย
รู้แต่พิท แต่ไม่รู้ว่าเป็นพระหรือเป็นนาย
ตอนแรกเดาว่ารุจเป็นพระเอก ต่อมามีทิว ก็เดาว่าทิวเป็นนายเอก พิทกลายเป็นพระเอก
แต่จู่ๆก็มีพี่บรรณโผล่เข้ามา โหววววววว งงงงงงงงง
หรือจะ3Pคะ??? ฮ่าๆๆ :z1:
แต่ไม่เอานะคะ นิยมผัวเดียวเมียเดียวค่ะ
แล้วก็เชียร์น้องทิวด้วย พี่บรรณยังดูไม่ค่อยมีประโยชน์ต่อพิทเท่าไหร่ แค่หล่ออย่างเดียวป้ะ?
ปล.พิทงี่เง่าดีนะคะ แอบเซ็งพิทเบาๆ
ถือป้ายแสดงตัวเป็นแม่ยกน้องทิว :impress2:
-
ตรูละกลุ้มแทน :z3:
คนที่ชอบ กับ คนที่ใช่ ทำไมมันต้องมาคนละคนกันเนี่ยยยยย :laugh:
-
ตกลงใครเป็นพระเอกล่ะเนี่ย แอบเชียร์บรรณอ่ะ อิอิ
-
พิทแอบฮา
-
ระหว่างความเป็นความตาย นายพิทก็ยังมีอารมณ์ขันแบบดิบ ๆ อยู่ :m20:
รอดูความสัมพันธ์ระหว่างภพ ว่าจะดำเนินต่อไปอย่างไร
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนั้นจะเอาฮาไปไหน :m20:
ถ้าดูจากชื่อเรื่องแล้วน่าจะได้คู่กับทิว
แต่ถ้าดีกว่านั้นขอรักกันทั้ง 3 คนไปเลยค่ะ :laugh:
-
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
อ่านแล้วฮาทิวอีกหลายตลบ 55555555555+
โถ หนูเอ๊ย .. แค่ความรู้สึกว่าชอบหนูยังไม่รู้ตัวเลย
แล้วนับประสาอะไรจะไปงัดข้อกับพ่อเทพบุตรของเฮียพิทล่ะ?
//แต่ยังไงก็เชียร์ทิวนะ 555555555555555555+
-
“หายไปไหนมา” พิทถามเมื่อเห็นทิวเดินเข้ามาในห้อง
“ทำนู่นทำนี่ตามประสาคนไม่มีตัวตน”
“เออ ขยันประชดประชันจริงๆนะเรานี่” พิทหันไปจ้องหาคอมป์ต่อ “มาช่วยดูนี่หน่อยสิ”
“นายเคยเห็นนี่มั๊ย”
พิทเปิดหน้าจอคอมป์ที่แสดงเรื่องราวของพญานาค
“รูปพญานาค??”
“ใช่ รูปพญานาค ในนี้บอกไว้ว่าพญานาคเป็นสัตว์ชั้นสูง เป็นเจ้าแห่งงู เสวยสุขอยู่สวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา เขาแบ่งงูออกเป็นสี่
ประเภทคือ
ตระกูลวิรูปักษ์ พญานาคตระกูลสีทอง
ตระกูลเอราปถ พญานาคตระกูลสีเขียว
ตระกูลฉัพพยาปุตตะ พญานาคตระกูลสีรุ้ง
ตระกูลกัณหาโคตมะ พญานาคตระกูลสีดำ
แต่ที่วันนั้นชั้นเจอนางนาคตนนั้นเป็นนาคสีดำ”
ทิวนั่งฟังอย่างตั้งใจ
“ในนี้ยังบอกอีกว่าพวกนาคเป็นศัตรูกับพญาครุฑ เจ้าแห่งวิหก ชั้นว่านะ ที่หลวงพ่อให้จี้รูปพญาครุฑแก่ชั้นไว้เพราะท่านรู้เรื่องพวกนี้แน่นอน”
“แล้วเราจะรู้เรื่องเหล่านี้ไปทำไม” ทิวถาม
“อย่างน้อยชั้นจะได้รู้ไงว่ากำลังต่อสู้อยู่กับอะไร”
เขาหันมาสบตาทิวที่ตอนนี้คิ้วขมวดเป็นปม
“นางนาคตนนั้นบอกว่า ต่อให้พราห์มที่ชื่อสวามินนั่น มีร้อยชีวิตก็ไม่พอที่จะชดใช้กับความชั่วที่ทำกับนาง แสดงว่า พราห์มผู้นั้นซึ่งอาจเป็นชั้นต้องไปทำอะไรเลวร้ายไว้เป็นแน่”
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงหล่ะ”
“นั่นแหละ สิ่งที่ชั้นจนปัญญา เราจะรู้ได้อย่างไร”
“ให้พี่บรรณของเฮียช่วยสิ”
“เค้าจะได้หาว่าบ้านะสิ”
“แล้วเป็นไงบ้าง วันนี้น่ะ ทำคะแนนไปได้บ้างมั๊ย” ทิวเปลี่ยนเรื่อง
“คะแนนอะไร”
“ก็คะแนนพิศวาสไง”
“พิศวาสบ้าบออะไรของมึง เขาเอารูปไปให้เฉยๆ”
“นี่เฮียจะบอกอะไรให้ การจะให้คนที่เราสนใจ สนใจเราตอบน่ะ จะมาทำตัวทื่อๆเป็นเสาไฟฟ้าแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ แบบเฮียเนี๊
ยะ ทั้งทื่อ ทั้งบื่อ จริตจะก้านไม่มีเอาเสียเลย”
“จะมีไปทำไมจริตจะก้านน่ะ ไม่ใช่ผู้หญิง”
“ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น จริตจะก้านที่ว่านี่คือ การมีแรงดึงดูดอ่ะ sex appeal อ่ะ รู้จักป่าว เฮียไม่มีเอาเสียเลย”
“ไม่มีก็ไม่เห็นไปไร ใครแคร์” พิทยักไหล่
“จะบอกอะไรให้นะเฮีย การใส่แว่นตลอดเวลาน่ะ แสดงให้เห็นว่าเราไม่มั่นใจ หรือต้องการปิดบังอะไรบางอย่าง”
พิทเลิกตาขยับแว่น
“แล้วผมที่ตั้งใจเซตจนเป็นระเบียบเรียบแปล้ทุกเส้นแบบนี้อ่ะ มันก็บ่งบอกถึงอะไรที่เป็นพิธีรีตอง ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเกรงๆ”
“ไหนจะนาฬิกาโรเล็กซ์เรือนแสนนี่อีก ของเหล่านี้เนี๊ยะ ถ้าเฮียไม่ได้จะไปฮึ่มกะพริตตี้อีหนูที่ไหน ไม่ต้องใส่ไป มันทำให้ทุกอย่างดูตึงเครียด หัดทำตัวสบายๆซะบ้าง”
“สบายๆ สบายๆ ยังไง”
“ก็สบายๆแบบตอนที่อยู่กับทิวไง”
พิทเงียบ คำพูดของทิวทำให้พิทคิดได้ ทุกครั้งที่อยู่กับทิวคือทุกครั้งที่เขาเป็นตัวของตัวเองที่สุด
“แล้วไงอีก” พิทถาม
“อ่ะ ไหนบอกไม่อยากรู้ไง”
“ก็นายพูดน่าสนใจดีอ่ะ”
“แล้วตอนอยู่กับเขาทำไงมั่งอ่ะ”
“ทำไงก็คุยๆไม่เห็นมีอะไร”
“เขาช่างพูดรึเปล่า” ทิวถามเจาะลึก
“ก็ประมาณนึง”
“แล้วเฮียหล่ะ”
“ก็พูดปกติ ทำไมเหรอ”
“เฮียรู้ป่าวความประทับใจแรกของคนที่เพิ่งเจอกันไม่ใช่คำพูดนะ แต่เป็นการฟัง การตั้งใจฟังเรื่องที่อีกคนพูดเป็นสิ่งที่หลายๆคนละเลย ต่างฝ่ายต่างพูดเรื่องของตัวเองโดยไม่สนใจที่จะฟังอีกฝ่าย เพราะฉะนั้นคราวหน้าถ้าเฮียเจอเขา ลองตั้งใจฟัง แล้วหัวเราะไปกับเขาบ้าง”
“ยังไงวะ” พิททำหน้างง
“ก็เหมือนที่เฮียตั้งใจฟังที่ทิวพูดนี่ไง ตั้งใจฟังเฉยๆไม่ได้ด้วยนะ ต้องตั้งใจฟังแบบกระตือรือร้น กระตือรือร้นแบบอยากจะกินตับเขาอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า” พิทหลุดหัวเราะ
ทิวเผยอยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“แบบนี้แหละที่เฮียต้องทำ”
“อะไร”
“ก็หัวเราะแบบเมื่อกี้นี่แหละถูกต้องที่สุด”
พิทยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง เขารู้สึกทึ่งในตัวของทิวมากขึ้นๆ การหัวเราะเมื่อครู่ไม่ใช่การเสแสร้ง แต่มันมาจากใจ จากคนที่เขาพึงใจอย่างทิว...............
-
จิ้มๆก่อน
-
ยิ่งใกล้วันที่เขาต้องลงไปชุมพรเท่าไหร่ ยิ่งทำให้พิทคิดถึงลุงหลวยมากขึ้นเท่านั้น เพราะมีลุง พิทถึงไม่ต้องทำอะไรเลยเพราะลุงหลวยเตรียมทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเครื่องไม้เครื่องมือ การติดต่อสถานที่ หาคนงาน หรือแม้แต่เรื่องความเป็นอยู่ของพิท แต่ตอนนี้ลุงไม่อยู่แล้ว เขาต้องทำเองทั้งหมด มันทำให้พิทรู้ว่าจริงๆแล้วลุงหลวยเหนื่อยเพียงใด
“จะลงไปกี่วันหล่ะหนนี้” แม่ถามขึ้นขณะที่พิทกำลังหั่นแซนวิชใส่จานเพื่อเอาไปถวายพระ
“ทิวอยากกินทูน่าแซนวิท”...
“ยังไม่รู้เลยครับ กะว่าจะลงไปดูก่อนว่าหนักหนาแค่ไหน ถ้าคนไม่พอจะได้ขอมาที่ออฟฟิศ”
“แล้วเตรียมข้าวเตรียมของไปถึงไหน ลุงคนโปรดแกไม่อยู่แล้วนิ” แม่มักพูดประชดประชันลุงแบบนี้อยู่บ่อยๆ จนพิทอดสงสัยไม่
ได้ว่าแม่อิจฉาลุงหลวยที่พิทไปสนิทกับลุงมากกว่าแม่แท้ๆ
“เสร็จแล้วครับ” พิทตอบเนือยๆ
“ไปคราวนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆหล่ะ ชั้นล่ะไม่อยากให้แกขับรถไปเองเล้ย ยิ่งเบญจเพศด้วย” หล่อนเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาเทใส่แก้ว
“แม่เชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ”
“เชื่อไว้บ้างก็ไม่เสียหายอะไรนิ ที่ผ่านมาชีวิตแกก็ดิ่งลงเหวขึ้นทุกวันๆ ไม่รู้ตัวบ้างเหรอ” ไม่วายที่แม่จะต้องหาเรื่องด่าเขา
พิทเลือกที่จะไม่ต่อล้อต่อเถียงกับแม่ให้เสียบรรยากาศในการทำบุญตักบาตรตอนเช้า เขาเดินถือถาดออกมาจากห้องครัวผ่านสายตาของแม่ที่บ่งบอกว่า หล่อนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ขอบใจนะเฮีย” ทิวเดินออกมาจากกำแพงห้องหลังจากที่พิทกลับมาจากตักบาตร
“ไอ้ชิบหาย” เขาตกใจ “ทีหลังอย่าโผล่มาทื่อๆแบบนี้อีกนะเว้ย อย่าลืมสิวะว่าการเดินทะลุกำแพงออกมาหน้าตาเฉย ไม่ใช่วิสัยของคนทั่วไป ตกใจหมดเลย” พิทถอนหายใจ
“อ้าว ก็ทิวไม่ใช่คนทั่วไปนี่ แหม หมู่นี้ขวัญอ่อนจริงนะเฮีย”
“ก็เออสิวะ ที่เจอๆมาเนี๊ยะมันปกติมากเลยนะ”
“ได้ๆ ทีหลังจะไม่โผล่ทะลุกำแพงมาละ จะเปลี่ยนเป็นทะลุฝ้าเพดานมาแทน”
พิทเหนื่อยหน่ายที่จะต่อล้อต่อเถียงกับคนที่จ้องจะทำลายบรรยากาศดีๆยามเช้า ทั้งแม่และทิว เขาเลือกที่จะเดินหนีออกไปนอกระเบียง สูดหายใจเข้าเต็มปอด
ทิวนั่งลงบนเตียงมองดูชายหนุ่มที่ยื่นอ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้า เขานึกยิ้มในใจ ขอบคุณโชคชะตาที่ถึงแม้จะเลวร้ายพรากวิญญาณเขาออกจากร่างกาย แต่ก็ยังเมตตาให้เขาได้มาเจอกับผู้ชายที่ทิวรู้สึกผูกพันมาตลอดชีวิต
อีกสองวันทั้งพิทและทิวจะต้องย้ายลงไปใต้แล้ว ทุกอย่างพิทเตรียมไว้อย่างหยาบๆ เขาไม่คิดที่จะเอาอะไรไปมากมาย ชุมพรไม่ใช่บ้านป่าเมืองเถื่อนที่ถึงขนาดจะต้องขุดมันขุดเผือกกินละมั้ง
“วันนี้มีนัดเดทกับพี่บรรณเหรอ” ทิวแซว
“รู้ได้ไง”
“แหม่ ออร่าชมพูเปล่งประกายแต่เช้า”
“ไม่อยากไปเลยว่ะ แม่ง”
“ก็ไม่ต้องไปสิ ไม่เห็นจะยาก”
พิทหันขวับ
“มึงเข้าใจบุพบทที่แสดงอาการขัดแย้งกันมั๊ย ไอ้ผีโง่”
“อ้าว มาด่าเค้าทำไม”
“โธ่เอ้ย ก็ช่วยคิดหน่อยสิว่าจะแต่งตัวยังไงจะใส่อะไรไป จะพูดยังไงจะทำยังไง”
“อ๋อ ที่แท้ก็พวกปากไม่ตรงกับใจ” ทิวเบ้ปาก
“ไหนดูชุดที่เฮียเตรียมหน่อยสิ”
พิทลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าสีขาวสะอาดตา เขาชูไม้แขวนเสื้อขึ้น
“โห เฮียนี่จะไปคุมบ่อนที่ไหน ดำทั้งชุดเชียว”
พิททำหน้าเหลอหลา ก่อนจะหันไปหยิบอีกชุดหนึ่ง
“นี่ก็กำนันปลิกบ้านหนองใน” ทิวส่ายหน้า
“โหย นี่จะไปบวชชีพรามห์ที่ไหน”
“แน่ใจเหรอนี่ว่าเสื้อเชิ้ต สีนี่อย่างกับจะไป casting หนังแหยมยโสธร 3”
“แล้วนี่อะไร นี่อาร๊ายยยยย กางเกงกระเป๋ารอบทิศ สุดฮิตสมัยทาทายัง ยังสาว โอย ปวดกบาลเลย”
“ปาดโธ่ นี่....................”
“โอ้ย หยุดหลอกด่ากูได้แล้ว ไอ้ผีนีออน” พิททนไม่ไหวทิ้งเสื้อโครมลงบนเตียง
“ทิวไม่ได้หลอกด่าเฮียนา ทิวพูดความจริง”
“ความจริงบ้าบออะไร นู่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ได้”
“ก็มันจริงๆนี่นา ชุดเฮียแต่ละชุด หาความเป็นตัวเฮียไม่ได้เลย”
“แล้วตัวชั้นมันเป็นไงวะ”
“เฮียยังไม่รู้ แล้วใครจะไปรู้”
พิททิ้งตัวลงบนเตียง เขามองหน้าทิวที่นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โต๊ะทำงานอย่างเอาจริงเอาจัง
“ในฐานะที่นายก็คลุกคลีกับชั้นมาระยะนึงแล้ว ช่วยบอกหน่อยเหอะว่าในมุมมองของนายชั้นเป็นคนยังไง”
ทิวชะงักไปเล็กน้อยไม่คิดว่าพิทจะถามเขาแบบนี้
“ก็ เอ่อ...”
“พูดมาเลยไม่ต้องเกรงใจ”
ทิวเงียบไปครู่ใหญ่ เขามองพิทหัวจรดเท้า
“ก็ดูเอ่อ เป็นผู้ใหญ่กว่าอายุ ไม่ค่อยยิ้ม เหมือนคนอมทุกข์ แล้วก็ออกแนวเผด็จการณ์ ดูแข็งกระด้าง ”
ทิวค่อยๆนึก ส่วนพิทก็ตั้งใจฟัง
“ชอบใช้กำลังบ้างในบางครั้ง ปากไม่ตรงกับใจ อ้อ บางทีก็ปากร้ายเข้าขั้นปากหมาด้วย”
เหมือนมันจะด่ากูเสียมากกว่า พิทนึกในใจ
“แต่นั่นคือภายนอกที่คนทั่วไปเห็น แท้ที่จริงแล้ว เฮียเป็นคนยิ้มหวานที่สุด เฮียอ่อนโยน อารีย์ และถึงปากจะร้ายแต่เฮียก็ใจดี เป็นคนอบอุ่น อยู่ใกล้แล้วมีความสุข บางครั้งเฮียก็ร้อนในเวลาที่ทิวหนาว แต่บางครั้งเฮียก็หนาวในเวลาที่ทิวร้อน เฮียรับฟัง เฮียใส่ใจ ไม่รู้สิครับ ทิวว่าสำหรับทิวเฮียเป็นคนดีคนหนึ่งทีเดียว”
สิ้นเสียงทิว เขาหันไปมองพิทและเห็นว่าตอนนี้พิทกำลังจะถูกรอยยิ้มกว้างบนใบหน้ายกลอยจนเกือบชนกำแพง
“เฮีย”
“เฮีย”
“เอ้ยเฮีย เป็นอะไร”
พิทสะดุ้ง
“อ้อ เปล่าๆ แหม ถามแค่นิดเดียวตอบมาสะยาวเลย” เขาพูดแก้เขิน “แล้วว่าแต่คนแบบเฮียควรแต่งแบบไหนดีหล่ะ”
ทิวลุกขึ้นเดินไปยังตู้เสื้อผ้า เขาแหวกราวแขวนเสื้อออกดูทีละชิ้นๆ
นู่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่เหมาะ
ทิวก้มหน้าก้มตาหาอยู่พักใหญ่ จนในที่สุด
“นี่หล่ะเฮีย ตัวตนที่แท้จริงของเฮีย...............”
-
สามีรออยู่รีบไปหาสิ :oo1: :oo1: :oo1:
-
ทิวจะจัดชุดไปเดท เอ๊ย ไปหาพี่บรรณในแบบไหนน้า
-
ทิวหลงรักพิทแล้วแน่เลย
-
อุย หรือว่าเด็กทิว คือพระเอก
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
น่าสนุกมากๆเลยครับ
เพิ่งเห็น
ขอไปอ่านก่อนนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
พิทเริ่มสืบหาอดีตแล้ววววววว
ทิวกับพิทสนิทกันมากขึ้นแล้วดูน่ารักอ่ะ :o8:
ปล.เอาพี่บรรณไปเก็บที(ล้อเล่นค่ะ^^)
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ว่าแต่ทิวจะจัดแนวไหนให้เฮียอะ
-
อะไรอะ ตัดฉับเลยรออ่านตั้งหลายวันอะ ยังไม่จุใจเลย ตกลงยังไม่รู้อยู่ดีใครเป็นพระเอก
-
อะไรอะ ตัดฉับเลยรออ่านตั้งหลายวันอะ ยังไม่จุใจเลย ตกลงยังไม่รู้อยู่ดีใครเป็นพระเอก
-
o13
-
พิทไม่ต้องไปหาพี่บรรณหรอก หันมามองทิวก็พอ
-
ไรเตอร์เค้าของ 3P ได้ไหมอ่ะตัวเอง เลือกไม่ถูกเลยจริง
ทิวก็น่ารัก พี่บรรณ(ในจิตนาการ)ก็หล่อ
พิทน่ารักอ่ะเวลาอยู่กับทิว แต่ยัยผีนั้นจะตามเล่นงานไปถึงไหน
เราอ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากค่ะ รอต่อนะค่ะ สู้ๆค่ะ
-
:laugh:ทิว นายหึงใช่มั้ย 55555 เริ่มรู้สึกอะไรๆต่อทิวแล้วใช่มั้ย พิท :o8:
แต่ก็แอบอยากเห็นตอนใส่ชุดที่เป็นตัวพิทไปหาบรรณ ฮ่าๆๆๆๆๆ ดีใจมากอ่ะ มาต่อแล้ว :sad4:
รอตอนต่อไปน้าาาา อยากอ่านตอนไปทำงานที่วัดอีก มาน่าตื่นเต้นและน่ากลัวดี = =
-
พ่อสื่อพ่อชัก
เดี๋ยวก็เจ็บหรอก ทำเป็นเชียร์ๆๆๆๆ
ชอบทิวอ่า เด็กน่ารักดีๆๆ ชอบเด็กม.ขอนแก่น 55
แต่สั้นไปนะ รออ่านทุกวันเลยชอบๆๆ
ถ้าโลกจะแตกก็อยากอ่านเรื่องนี้จบก่อน 5555
-
:pigha2: :pigha2: :m20:
-
จะไปเดททั้งที ต้องแต่งตัวหล่อๆไปเลยน๊าา
-
พิทเหมือนจะรู้ใจตัวเองว่าชอบทิว
แต่ทำไมมีออร่าชมพูวิ้งๆ ตอนจะไปเจอพี่บรรณล่ะ
-
ง่ะ ตัดฉึบ
แนวไหนกันล่ะนิ อิอิ
-
มาต่อนะชอบมากเลยเชียร์ทิวทิว รักแท้แพ้ใกล้ชิด
-
โห นะ พิท จะไปหาสามีหรอ
เสียดายน้องทิวอ่ะ พิทใครจะดูเเล
-
o13 สมแล้วที่กรำศึกมามาก
ได้ชุดใหม่แล้ว
-
นายทิวเอ้ยยยย........ ไอ้ตัวตนที่แท้จริงของเฮียนะอะไร คงไม่ให้นายพิทแก้ผ้าไปหาพี่บรรณนะ
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
โอ้ จะเป็นงัยต่อล่ะเนี้ย
-
มาให้กำลังใจครับผม :bye2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คู่นี้น่ารักตลอดดดดดดดดดด -///-
ชอบตอนที่ทิวชมเฮียพิทอ่ะ เฮียมีเขินด้วย 55555555555+
แต่ก็แอบฮาประโยคนี้ของพิทเหมือนกัน
“มึงเข้าใจบุพบทที่แสดงอาการขัดแย้งกันมั๊ย ไอ้ผีโง่”
55555555555555555555555555555555555+
เฮียอ่ะ!!!!! ปากหมา เอ้ย ปากร้ายจริงๆ ไปว่าทิวเขาได้ยังไง
ออกจะเป็นผีที่น่ารักจะตาย เน้ออออ ทิวเน้ออออออออ *///*
-
น่ารักขึ้นทุกวันเลยน่ะ!!
-
พี่บรรณกับพิทต้องเคยมีกรรมด้วยกันชาติที่แล้วแน่เลย แต่ว่ามันคืออะไร
-
อ่านกี่ทีๆ ก็เชียร์ให้สามัคคี 3P เลยจ้า :laugh:
-
พิทเปิดประตูรถเข้ามาก่อนจะหันไปปิดประตู โดนมีทิวเดินตามมาติดๆด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง
“อะไรกัน คนเขาไม่อยากไปมาบังคับอยู่ได้ ตัวเองจะไปสวีทกันสองคน ให้เราไปนั่งด้วยทำไม ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย ทำไมต้อง...............” ทิวเดินงึมงำๆตามหลัง
“นี่ ไอ้ผีขี้บ่น หยุดบ่นแล้วรีบมาขึ้นรถ” พิทตะโกน
“เออ” ทิวกระแทกเสียงใส่ “เปิดประตูรถให้หน่อยสิ”
“อย่าเรียกร้องความสนใจแบบผิดๆได้ป่าววะ ห๊า” พิทเริ่มหัวเสีย เขาช้ามามากแล้วจากการแต่งตัว
“เออ หมดประโยชน์แล้วก็ไม่สนใจกันเลยนะ คอยดูเถอะ จะไปติดยาแล้วอย่ามาคร่ำครวญทีหลัง”
“เชิญ!!”
บรรยากาศในรถตึงเครียด ทิวนั่งกอดอกคิ้วขมวดหันหน้าหนี ส่วนพิทก็ไม่รู้จะง้อเจ้าผีนี่ยังไง เขาขอร้องให้ทิวมาเป็นเพื่อน เพราะไม่อยากมาคนเดียว แต่ทิวไม่อยากมา
“ไม่อยากไปเป็น กขค” นี่คือเหตุผลที่ทิวบอก
พิทไม่รู้หรอกว่าเหตุผลที่แท้จริงที่ทิวไม่อยากไปคืออะไร แต่เมื่อเขาขอร้องแกมบังคับ
“ถ้าไม่ไปนะ จะไม่ทำบุญให้อีกเลย” ทิวจึงจำยอม
“นี่ พรุ่งนี้อยากกินอะไร” พิทแกล้งหยั่งเชิงเพราะไม่อยากให้ทิวอารมณ์ไม่ดี เขารู้ดีว่าหากทิวหงุดหงิดขึ้นมา เขาเละแน่งานนี้ “เดี๋ยวจะให้แม่บ้านทำข้าวต้มกุ้งไปให้ดีป่ะ”
“แพ้กุ้ง” ทิวตอบห้วนๆไม่มองหน้าเสียงแข็ง
“อ้าว เหรอ แพ้กุ้งเหรอ กินเข้าไปจะเป็นไง” เขาชวนคุยเพื่อให้ทิวอารมณ์ดี
“ผื่นขึ้น หน้าบวม หายใจไม่ออก ตาย”
“ตายอีกเหรอ”
“ก็เออนะสิ ตายแล้วตายอีก ตายซ้ำตายซาก ตายๆไปให้พ้นๆ จะได้สาแก่ใจคนใจดำ”
“เอ่อ นี่กำลังประชดกูอยู่ใช่ป่ะ”
“ไม่รู้”
“แล้วถ้างั้นอยากกินไรอ่ะ” พิทแอ๊บเสียงสุดฤทธิ์
“เลือกได้ด้วยเหรอ ชีวิตเราเลือกอะไรได้ด้วยเหรอ เป็นขี้ข้าเขาน่ะ”
“นี่ ทิ่วทิ้ว” พิทแกล้งแหย่ “ทิ่วทิ้วอย่าโกรธเค้าเลยนะ เค้าก็แค่อยากให้ตะเองมาเป็นเพื่อน ก็ตะเองบอกเค้าเองว่าเค้าเป็นพวกซื่อบื่อ ซื่อบื่อเอ่อ เหมือนอะไรนะ” พิทหันไปถามพลางกลอกตาไปมา
“เสาไฟฟ้า”
“ช่าย เสาไฟฟ้า ไม่ได้เรื่องเลยด้วย”
“งี่เง่าด้วย”
“ช่ายงี่เง่าด้วย”
“กวนตีน”
“เออ กวนตีนด้วยเน๊อะ เค้าก็เลยต้องมีตะเองคอยช่วยไง ก็ตะเองเป็นคนเก่งที่สุด”
พิทหยอดคำหวานจนในที่สุดก็เห็นรอยยิ้มจางๆที่ทิวพยายามฝืนไว้ปรากฏบนใบหน้า
“อย่ามาทำเป็นแกล้งชม หลอกใช้เรา เรารู้”
“แล้วชอบมั๊ยหล่ะ” พิทย้อน
.
.
.
.
.
“ชอบ” ในที่สุดทิวก็ยิ้มแป้นจนปากเกือบถึงรูหู เขาไม่เคยเห็นพิทในแบบนี้มาก่อน ตอนที่พิทแกล้งง้อเขา มันเป็นช่วงที่ทิวรู้สึกดีที่สุด ช่างน่าแปลกที่ความรู้สึกเช่นนี้เกิดขึ้นกับทิวอีกแล้ว
“น๊า เพราะมีนาย ชั้นถึงอุ่นใจ” พิทปิดท้ายฉากจบอย่างสวยงาม
-
ทิวก็บอกรักพิทไปสิ ไม่งั้นนายต้องเจ็บเองนะ
-
ร้านอาหารบรรยากาศดีที่ตั้งอยู่ริมเลียบทางด่วนเอกมัย รามอินทรา ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าด้วยประภาคารสูงเด่น พิทเลี้ยวรถเข้าไปหาที่จอดรถ เย็นวันอาทิตย์แบบนี้หากไม่จองไว้ก่อน คงไม่มีโต๊ะว่างเป็นแน่
แต่โชคดีที่บรรณจองโต๊ะไว้สำหรับมื้อเย็นสุดพิเศษวันนี้
“เฮ้ย มือชั้นเย็นมากเลย จับดูสิ” พิทรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่จะได้เจอบรรณ รอยยิ้มอันแสนเย้ายวนนั้นทำให้ใจของพิทเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ทำไงดี” พิทถาม
“ใจเย็นๆสิเฮีย อะไรกันนักหนา นี่ไม่ใช่นัดเสียตัวนะเว้ย”
รถจอดสนิท พิทก้าวลงมาในชุดกางเกงผ้าเนื้อเบาสบายสีน้ำตาล รองเท้าลำลองหุ้มส้นหนังกลับสีเข้ม เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ทิวแนะนำให้ยัดไว้ในกางเกงอย่างหลวมๆ ทั้งหมดทำให้พิทดูเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นและน่าเข้าใกล้ที่สุด
“เฮียเป็นไงมั่ง” เขาหันมาถามทิว
“อือ พอได้” ทิวตอบ แต่ในใจของเขากลับอยากบอกพิทว่า “วันนี้เฮียน่ารักที่สุด"
พิทเดินชะเง้อมองหาโต๊ะที่บรรณนั่ง สุดสายตาตรงนั้นเองที่เขาเห็นชายคนหนึ่งกำลังชูมือโบกไปโบกมา
“โห แต่งตัวหล่อเลยนะครับวันนี้” รอยยิ้มนั้นอีกแล้วที่ทำให้พิทแทบละลาย คนบ้าอะไรหล่อสามโลก
“ไม่หรอกครับ ก็แต่งตามปกติ”.
“เหรออออ................”
เสียงทิวลอยมาตามลม
“นั่งก่อนสิครับ วันนี้อากาศดีนะ ถ้าพิทมาก่อนหน้านี้ แสงตอนเย็นสวยมาก คงได้ถ่ายรูปด้วยกัน บรรยากาศดีจริงๆ”
“ครับผม ว่าแต่พี่บรรณมานานแล้วเหรอ”
“สักพักแล้วครับ แอบตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี๊ยะ ไม่เคยทานข้าวกับผู้ชายสองต่อสอง ฮ่าๆๆ” บรรณหัวเราะร่า แต่พิทนั้นหน้าแดงเถือก
“เขาหยอดขนาดนี้แล้ว ยอมๆเขาไปเหอะเฮีย”
ทิวแทรก
พิทเหลือบตาดุ
“นี่พี่สั่งอะไรทานรึยังครับ”
“ยังเลย รอเรามานี่แหละจะได้สั่งพร้อมๆกัน” แล้วบรรณก็ยกมือเรียกพนักงานเสริฟ
อาหารถูกยกมาวางตรงหน้า ในขณะที่ทั้งสองเริ่มคุยกันออกรส พิทชอบศิลปะซึ่งเป็นเหตุผลเดียวกันกับที่บรรณหัวเราะอยู่ในขณะนี้เพราะทุกครั้งที่พิทพูดถึงมัน บรรณก็จะรู้ทันและโต้ตอบได้เสมอ
อาหารถูกวางอยู่อย่างนั้น นานๆครั้งทั้งสองจะก้มลงมันตักใส่จาน แต่พอจะใส่ปาก ก็เป็นอันต้องวางมันลงเพราะบทสนทนานั้นช่างเร้าใจเสียจริง
เร้าใจเสียจนพิทลืมทิว ที่นั่งเท้าคางอย่างเบื่อหน่ายอยู่ข้างๆ
“เฮีย”
ทิวเรียก
“เฮียพิท”
“เฮีย”
แต่พิทนั้นกำลังตั้งใจฟังเรื่องเล่าของบรรณเมื่อครั้งที่เขาไปญี่ปุ่นเพื่อศึกษาวัฒนธรรมสมัยเอโดะ
“งั้น”
เสียงทิวอ่อยลง
“ทิวไปเดินเล่นก่อนนะ”
เขาบอกก่อนจะเดินคอตกออกไป
ผู้คนเดินสวนทิวเข้ามามากมาย บางคนเดินผ่าน บางคนเดินทะลุร่างเขาไป ไม่มีใครเลยที่จะสังเกตเห็นว่าเขามีตัวตน มีความรู้สึก มีความหวังความปรารถนาที่จะกลับมาชีวิต กลับมาช่วงชิงสิ่งที่เขา “อาจกำลังรัก” อยู่ตรงนี้
“เอาเลย เดินผ่านไปเลย” เขาหยุดกึกปล่อยให้ครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งเดินผ่านทะลุร่างเขาไป
“โธ่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ในที่สุดความอึดอัดที่คั่งค้างอยู่ในใจของทิวก็ระเบิดขึ้น เขาตะโกนขึ้นฟ้า และทันใดนั้นเองเกิดลมกรรโชกแรง และฟ้าแลบแปลบปลาบ ก่อนจะค่อยๆมีหยดฝนโปรยปรายลงมา
.
.
.
.
“ฝนตกได้ยังไงกันนะ”พิทเงยหน้ามองฟ้า อดแปลกใจไม่ได้ที่เมื่อครู่นี้อากาศยังดีๆอยู่เลย
“เราเข้าไปข้างในกันเถอะครับ” บรรณยิ้มก่อนจะลุกขึ้นหยิบแก้วน้ำเพียงใบเดียวเดินออกไป
พิทลุกตาม ในขณะเดียวกันก็นึกขึ้นได้ว่าทิวมากับเขาด้วย
“ทิว อยู่ไหน” เขาเอ่ยปากเบาๆ ก่อนจะมองไปรอบๆ
“ทิว” ผู้คนวิ่งวุ่นหลบฝน แต่ไม่มีแม้เงาของทิว
.
.
.
.
“ทำอะไรอยู่ตรงนี้หละครับ เข้าไปหลบฝนข้างในกันเถอะ” บรรณเรียกพลางถอดเสื้อลายสก๊อตที่เขาสวมทับเสื้อยืดสีขาวคลุมหัวให้พิท
“เอ่อ พี่บรรณ” พิทหันไปมองเขา ในใจรู้สึกเป็นห่วงเด็กนั่น “พิทเพิ่งนึกออกว่ายังต้องเตรียมของอีกเยอะแยะ ยังไง คืนนี้เรากลับกันก่อนดีกว่านะครับ ไว้เดี๋ยวพิทโทรหาอีกที”
พิทเดินมาส่งบรรณที่รถ เมฆทะมึนก้อนใหญ่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามา ลมที่กรรโชกเมื่อครู่ก็พัดแรงขึ้นราวกับจะเร่งเร้าให้ทั้งคู่บอกลากันเสียที
“พี่ไปก่อนนะ ขับรถดีๆ ถึงบ้านแล้วโทรหาหน่อยนะ” บรรณยิ้มให้อีกครั้ง
หลังจากหันหลังให้บรรณ พิทก็รีบปรี่ไปที่รถตัวเองก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทิวหายไปตอนไหนไม่รู้ เขามองหาทั่วร้านก็ไม่มี
ทิวเคยบอกกับเขาว่า เขาไปไหนเองไม่ได้ไกลนัก เพราะกลัวหลงเข้าไปในกลุ่มควันปริศนาที่รายรอบ หากวันนี้ ตอนนี้เขาหลังเข้าไปในนั้นจริงๆจะทำอย่างไร
“ทิว” เขาหวังว่าเสียงเรียกจากใจเขาจะทำให้ทิวกลับมาได้
“ทิว อยู่ไหน” พิทค่อยๆขับรถเลียบซ้ายมาเรื่อยๆ เผื่อจะเจอใครบางคนเดินอยู่บนทางเท้าบ้าง
แต่ไม่มี
สายฝนเริ่มเปาแปะ จากนั้นไม่นานก็เทลงมาราวกับม่านน้ำขนาดใหญ่ กั้นสายตาไม่ให้เห็นภายนอก
“ทิว”
พิทเร่งที่ปัดน้ำฝนให้เร็วขึ้นๆ เขาขับมาเรื่อยๆอีกไม่มีเมตรก็จะถึงทางขึ้นทางด่วนแล้ว หากเขาไม่เจอทิว เขาจะทำยังไง
“ทิว”
ในที่สุดเขาก็เห็นชายหนุ่มในชุดที่คุ้นเคย เดินวนไปวนมาอยู่บนทางเท้า ท่าทางเหมือนหนูติดจั่น เหมือนคนหลงทางติดกับหา
ทางออกไม่ได้
พิทไม่รอช้า เปิดไฟกระพริบก่อนจะเปิดกระจกเรียกทิว
“มาทำอะไรตรงนี้วะ ขึ้นรถ” เสียงพิทเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ทิวหันมามอง ก่อนจะเดินงงๆมาขึ้นรถ
“มาทำอะไรที่นี่” พิทเสียงแข็งทำท่าจะดุ
“ทิวหลง” แต่คำตอบและน้ำเสียงที่สั่นเครือด้วยความตระหนกของทิวนั่นเองที่ทำให้พิทใจอ่อน โกรธไม่ลง
“ก็บอกแล้วว่าให้อยู่ใกล้ๆ”
“ก็บอกเฮียแล้ว แต่เฮีย................ไม่สนใจ”
พิทเงียบ เขาค่อยๆออกรถอย่างช้าๆ
ทิวนั่งตัวสั่นด้วยความกลัว เขาดูลุกลี้ลุกลนเหมือนคนกลัวอะไรสักอย่าง พิทรู้ว่าเขากลัวอะไร ทิวคงเดินหลงอยู่ในม่านหมอกอันหนาทึบ และหาทางออกไม่ได้เป็นแน่ เขารู้ แต่ไม่อาจรับรู้ได้เลยว่าความกลัวที่อยู่ในใจทิวนั้นจะใหญ่หลวงแค่ไหน
“ไม่ต้องกลัว เฮียอยู่นี่แล้ว” ในที่สุดพิทก็ค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือที่เย็นเฉียบราวก้อนน้ำแข็ง
“ทิวกลัว เฮีย ทิวหายใจไม่ออก มองไม่เห็นอะไรเลย มันไม่มีทางออก ไม่มีประตู ไม่มีผนัง ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีจุดเริ่มต้น ไม่มีจุดสิ้นสุด ไม่มีใคร ไม่มี..........เฮีย ทิวไม่อยาก..................” ทิวทำท่าจะพูดอะไรต่อแต่พิทบีบมือเขาแน่น
“อยู่กับเฮียนะ เพราะมีทิว เฮียถึงอุ่นใจไงหล่ะ จำไม่ได้รึไง”
...
-
ทิวเป็นใครกันแน่
ถึงทำให้เกิดลม เกิดฝนได้
-
นาคที่รักพิทเมื่อชาติก่อนหรอ
-
ทิวคือคนที่จะช่วยพิทไม่ให้ในชาตินี้แน่ๆเลย
-
ทิวชาติก่อนเป็นผู้ใดว๊าาาา
ภาวนาให้ทิวได้เป็นพระเอก สงสารน้องงง ฮืออ
แล้วเจผ๊นาคแกหายไปไหนมผลุบๆโผล่ๆ จะฆ่าก็ไม่มา ชักชัาจริงๆ
แต่เวไตยฟังยังไงก็ชื่อครุฅ ฮุ่ยย สงสัย ปวดหมอง รอตอนต่อไปดีกว่าา :o12:
-
:sad4:มาอัพแล้ววววววววววว :sad4: พี่บรรณแกลุกหนักมากอ่ะ นี่ถ้าเป็นตอนก่อนๆ
ก่อนที่พิทจะเริ่มรู้สึกดีๆกับทิวนะ ป่านี้เสร็จไปแล้วอ่ะพี่บรรณ :laugh:
ทิวแน่ๆเลย ใจก็อยากสามพี :impress2: ทิว นายเป็นใครกันนะ สนุกขึ้นเรื่อยๆเลย อิๆ
ตอนนี้ พิทกับทิว ดูอบอุ่นมากอ่ะ >//////< มาอัพอีกน้าาาาา ชอบคร๊าบบบบบ :-[
-
พี่บรรณแกก็เล่นด้วยอ่ะ งือออออออ เค้าสงสารน้องทิวมาก
จะเอาทิวอ่ะ ไม่เอาพี่บรรณ เฮียดูแลน้องดีๆหน่อยสิค่ะ
-
สงสารทิวจังเลย อยากให้ทิวเป็นพระเอกอ่ะ หรือว่าทิวจะนาค ทำไมอยู่ดีๆฟ้าถึงร้องได้ล่ะ
-
:serius2:
ทิ่วทิ๊ว เค้าเป็นอะไร ??
-
ทิวจ๋า โอ๋เอ๋ อย่าร้องไห้น้า
ดูแลดีๆหน่อย ขอแม่เค้ามาแล้วน้า
-
สงสารทิว
-
หรือว่าทิวจะเป็นพระพิรุณ เอ้ยย ไม่ใช่และ = =
ยังคงลุ้นต่อไปว่าใครคือพระเอก นายเอก เดาไม่ออก
-
สงสารทิวอ่ะ เวลาอยู่กับพี่บรรณพิทลืมทิวทุกทีเลย :monkeysad:
-
:impress2: :impress2:
-
อย่าลืมทิวบ่อยๆ สิ เฮ้ออออออออ
-
สนุกมากเลยค่ะเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวทันเลย
ทำไมพิทไม่ทำบุญไปให้นางนาคตนนั้นบ้างล่ะ
เผื่ออะไรจะดีขี้น ....(แอบอิน..) :กอด1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ทิวเป็นใครกันแน่
-
สนุกมากเลยค่ะ
รอติดตาม ชอบแนวนี้
-
น่าสงสารทิววะ พระเอกที่ไม่รู้จะได้เป็นพระเอกรึเปล่า
-
น่าสงสารทิววะ พระเอกที่ไม่รู้จะได้เป็นพระเอกรึเปล่า
-
ทิวน้อยน่าสงสาร T^T
-
แอบเชียร์ทั้งพี่บรรณทั้งพี่ทิวใครได้พิทก็ยินดีด้วย55
แต่ว่าชอบพี่บรรณมากกว่านิดนึงตรงที่อบอุ่นจังสาดดด>< ชอบๆ >3< เวลาอ้อนสนุกดี>3<
-
น่าสงสารจังๆ
-
Merry X mas and Happy New Year ค่ะคุณนนท์
-
สนุกมากค่ะรอลุ้นตอนต่อไป o13
-
รู้สึกว่าน้องทิวนี่จะลึกลับขึ้นทุกวันนะนี่
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลย เพราะยุ่งมากกกกก เฮ้อ
เชียร์ทิวเต็มที่ ไม่เอาพี่บรรณ
-
วาระนี้ ขออวยพร ให้ผู้เขียน & ผู้อ่าน จง
Live Long and Prosper
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:laugh5: :laugh5: :haun1:
-
หลังจากวันนั้นทิวก็ดูจะเงียบไป ตอนกลางดึก ทิวมักจะมาขอพิทนอนใกล้ๆ บางครั้งเขาก็เอานิ้วมือมาแต่ที่บ่า
“ทำไรอ่ะ” พิทถาม
“ขอให้ทิวแตะหน่อยนะเฮีย ให้ทิวได้รู้ว่าเฮียยังอยู่ใกล้ๆ”
และแล้ววันที่ทั้งพิทและทิวจะต้องไปชุมพรก็มาถึง เขาเดินไปบอกลาพ่อกับแม่เหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้แววตาของแม่ฉายแววกังวล เหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้หล่อนกลัว แต่หล่อนก็เลือกที่จะโบกมือโบ้ยๆสองสามที
พิทรู้ดีว่าแม่เขาเป็นคนยังไง แต่ทิวนั้น กลับมองว่ามันเป็นเรื่องประหลาด
“แม่เฮียแปลกดีนะ ดูเข้าถึงยาก ไม่เห็นเหมือนแม่ทิวเลย”
“ทำไม”
“ไม่รู้สิ ดูเขาไม่ค่อยจะสนใจเฮียทำไหร่นะ”
“คงงั้นมั้ง” พิทเลือกตอบสั้นๆไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ แต่ลึกๆเขารู้ดีว่าแม่เขาห่วงเขาแค่ไหน
เสียงล้อรถบดกับก้อนกรวดดังกรอบแกรบ ฝุ่นคละคลุ้งไปหมดจนทำให้นึกว่านี่มันใช่ถนนในเมืองหลวงจริงๆหรือ รถชะลอตัวช้าลงๆเพราะทางข้างหน้ามีซ่อมถนน
“เฮียฝันถึงนางนาคสีปางตายอะไรนั่นอีกรึเปล่า” ทิวถาม
“เฮ้ย ไปเรียกเขาดีๆสิ เขาชื่อศรีปางตาล”
“ทำไมกลัวเหรอ”
“ป๊าว” พิทเสียงสูง “แต่เขาเป็นผีผู้ใหญ่ เราต้องเคารพ”
“ฮ่าๆๆ บ้าน่าเฮีย ตลกและ” เขาหัวเราะ “ แล้วตอนเฮียโดนหลอก เฮียเห็นหน้าเขาป่าว”
“จะบ้าเหรอ ใครจะไปกล้าจ้องหน้า ผีนะเว้ย ไม่ใช่ทักษอร จะได้จ้องอย่างชื่นชม”
“ก็คร่าวๆก็ได้”
“อือ” พิททำท่าครุ่นคิด “ ไม่รู้สิ แต่ความรู้สึกลึกๆมันบอกนะว่าผีตนนั้นไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น”
..............................................................
จากกรุงเทพฯถึงชุมพรใช้เวลาเกือบค่อนวัน พิทแวะข้างทางบ่อยเพราะเขาขับรถคนเดียว ไม่อยากทรมานสังขาร ทิวนั้นหลับมาตลอดทาง
“โธ่เอ้ย คบกะผีนี่มีแต่เสีย” พิทแอบบ่น
ในที่สุดทั้งคู่ก็มาถึงวัดที่อยู่ในอำเภอหลังสวน ที่นี่เป็นที่ที่อยู่ในชุมชน ต่างจากที่ที่แล้วที่พิทไปมา ความสะดวกสบายเข้าถึงทุกหย่อมหญ้า เขาจึงเบาใจไปเปราะหนึ่ง
พิทแวะเข้าไปหาผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านเพื่อแจ้งความประสงค์ต่อการมาของเขาในครั้งนี้ ผู้ใหญ่บ้านรับทราบดี เพราะได้รับหนังสือจากหน่วยงานของพิทมาแล้ว จึงต้อนรับขับสู้อย่างดี อีกทั้งยังพาเขาไปแนะนำให้ชาวบ้านที่จะมาเป็นลูกมือให้พิทรู้จักอีกด้วย
“เดี๋ยวจะมาทีมงานตามมาอีกสองคนนะครับ” พิทหันไปบอกผู้ใหญ่บ้าน
“ครับ งั้นเดียวผมพาไปแลบ้านพักนะ” สำเนียงแปล่งๆของผู้ใหญ่บ้านทำให้พิทต้องตั้งใจฟัง
บ้านพักของทิวอยู่ติดริมทะเลเป็นบังกะโลเล็กๆที่อยู่ไม่ห่างจากตัวหมู่บ้านเท่าไหร่ ผู้ใหญ่บ้านให้จักรยานเก่าๆไว้ให้พิทใช้ไปซื้อของในตลาดคันหนึ่งโดยให้เหตุผลว่า “ถนนมันแคบ ลูกเด็กเล็กแดงมันเยอะ”
หลังจากแนะนำที่ทางให้พิทแล้ว ผู้ใหญ่บ้านก็ขอตัวกลับบ้านก่อนเพราะติดธุระ แต่บอกว่าจะมารับพิทไปวัดในตอนเย็น
“เฮีย ไปเดินเล่นชายทะเลกัน” ทิวดูจะเป็นคนเดียวที่ตื่นเต้นสำหรับการมาที่นี่
“ไม่เอาอ่ะ ยังร้อนอยู่เลย อีกอย่างชายทะเลที่นี่ก็ไม่ได้สวยเหมือนหัวหิน ชะอำนะ ที่นี่เขาทำประมงกัน”
พิทจัดแจงเก็บข้าวเก็บของวางกระจุกไว้มุมหนึ่งของห้อง วางของเหล่านั้นไว้อย่างเรียบง่าย
เสียงลมทะเลพัดหวิวๆ ชาวบ้านพูดคุยกับเบาๆ บรรยากาศแบบนี้ ทำให้พิทเคลิ้มหลับไปไม่ยาก
>
>
>
>
>
“เฮียตื่นได้แล้ว เฮีย” พิทร้องเรียก “โทรศัพท์น่ะเฮีย”
พิทงัวเงียตื่นขึ้นมาหยิบมือถือ เห็นเป็นชื่อบรรณเขาถึงกับทะลึ่งลุกพรวดจนฝ่าร่างทิวไป
“แม่ง กระโดดครุบเลยนะ” ทิวแบะปาก
“ว่าไงครับพี่” พิทพูด
.................
“มาถึงได้พักใหญ่แล้วครับ พอดีเหนื่อยก็เลยวูบหลับไป”
“...................”
“ยังเลยครับเดี๋ยวคงไปทานกับผู้ใหญ่บ้าน แล้วพี่หล่ะ ทำงานวันแรกเป็นไงมั่ง”
พิทออกไปเดินคุยข้างนอก เขาเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆจนถึงชายหาด ที่ที่มีเรือประมงจอดเทียบท่าอยู่หลายลำ
ทิวมองเขาอยู่ห่างๆ ถึงจะดีใจกับพิท แต่ลึกๆความรู้สึกเจ็บแปลบก็ยังปรากฏ เขาเป็นผี ไม่มีเลือดไม่มีเนื้อ ไม่มีหัวใจ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก
ทิวลงมานั่งที่เปลด้านล่าง เขาแกว่งมันไปมา พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
“ถ้าเราเป็นคน ก็คงดีสินะ”
.
.
.
.
“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว” พิทนั่งลงอีกฟากนึงของเปล เขาใช้ขาดันพื้นจนเปลแกว่ง
“จะให้ทำอะไรหล่ะ เฮียก็เอาแต่คุยกับแฟน”
“บ้า” พิทเขินเขาฟาดฝามือไปที่กลางหลังทิว แต่โชคดีที่มันทะลุผ่านไป ไม่เช่นนั้นมีหวังทิวหน้าคว่ำ
“แฟนเฟินอะไร ก็แค่คุยๆกัน”
“แล้วทำไมต้องหน้าแดง”
“ร้อนไง อากกาศมันร้อน”
“ตอนเย็นนี่นะ”
“ก็เออนะสิ”
“เฮีย รักเขาชอบเขาก็บอกไปเถอะ อย่ามัวแต่เก็บไว้คนเดียว มันเจ็บนะ”
“พูดเหมือนมีประสบการณ์” พิทย้อน นั่นทำให้ทิวถึงกับเงียบไป
-
“เอ ทำไมผู้ใหญ่บ้านยังไม่มาอีกนา นี่ก็เย็นมากแล้ว”
“ทำไมเหรอ” ทิวหันมาถามได้ทีเปลี่ยนเรื่อง
“จะเข้าไปดูงานในวัด ไปด้วยกันมั๊ย” พิทเอ่ยปากชวน
“ไม่หล่ะ ขอนั่งๆนอนๆอยู่แถวนี้ดีกว่า”
“อืม ก็ได้ เดี๋ยวจะทำบุญเผื่อนะ”
หลังจากนั้นไม่นานผู้ใหญ่บ้านก็ปั่นจักรยานมาหา พิทปั่นจักรยานของตัวเองตามไป ยิ่งเขาเข้าใกล้วัดมากเท่าไหร่ เขาก็รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่มากขึ้นเท่านั้น
ภพที่ 3 ยุวชนทหาร...
“อย่าเกียจร้านการเรียนเร่งอุตส่าห์ มีวิชาเหมือนมีทรัพย์อยู่นับแสน
จะตกถิ่นฐานใดคงไม่แคลน ถึงคับแค้นก็ยังพอประทังตน
อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล
ถึงลำบากตรากตรำก็จำทน เกิดเป็นคนควรหมั่นขยันเอย..”
เสียงท่องบทอาขยานดังขึ้นในหูพิท เขาปั่นจักรยานช้าลงเพื่อเงี่ยหูฟัง ตอนนี้บริเวณนี้ก็เย็นมากแล้ว แต่ทำไม แถวนี้ยังมีเหมือนพวกนักเรียนกำลังท่อลบทขยานอยู่เลย
“เฮ้ย ประภาครอกูด้วย” เสียงร้องเรียกใครคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังพิท เขาหันไปมองตามเสียงและทันใดนั้น หางตาพิทก็เหลือบไปเห็นผู้ชายในชุดนักเรียน ใส่แว่นยิ้มให้เขาและเร่งปั่นจักรยานตามมา แต่เมื่อพิทเพ่งมองอย่างเต็มตา ภาพนั้นกลับหายไป
.
.
.
.
“คุณ คุณ มัวมองอะไรอยู่รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะค่ำมืดเสียก่อน” เสียงผู้ใหญ่บ้านเร่งเร้า
ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงวัดที่พิทจะต้องมาทำงาน ภายในวัดร่มรื่น พื้นดินยังเป็นพื้นทราย อุโบสถตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า
“หลวงพ่อท่านคอยอยู่ที่กุฏินะ”
พิทจอดจักรยานพิงไว้กับต้นหว้าต้นใหญ่ ลมเย็นพัดไหวทำให้ชายเสื้อของเขาหลุดลุ่ยพลิ้วตามลม
เขาเห็นหลวงพ่อเดินเข้ามา พิทยกมือไหว้ แต่สายตาหลวงพ่อนั้นหรี่เล็กและเพ่งมองไปที่บางอย่างด้านข้างเขา
“หลวงพ่อครับ” พิทเรียก
“หลวงพ่อ”
“อ้าวโยม” หลวงพ่อหันมามองเขา สีหน้าดูตระหนก “มาถึงนานแล้วเหรอ”
“ถึงตั้งแต่บ่ายแล้วครับ พอดีมัวแต่จัดข้าวจัดของ”
“แล้วนี่พ่อผู้ใหญ่เขาพาไปไหนมาบ้างแล้วหล่ะ”
“ก็ไปดูที่พักครับ แล้วก็มาที่นี่เลย”
“อ้าว งั้นตามอาตมามาสิโยม เดี๋ยวจะพาไปดูที่ที่จะต้องซ่อม งานใหญ่เลยหล่ะ” แล้วหลวงพ่อก็หัวเราะเหมือนพยายามกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง
.
.
.
.
.
“ที่นี่แหละโยม อุโบสถหลังเก่า อายุเกือบ 100 ปี” พิทมาอยู่หน้าสิ่งก่อสร้างที่ดูเหมือนจะรกร้าง แต่ก็ยังทิ้วร่องรอยความยิ่งใหญ่ไว้เบื้องหลังเถาวัลย์อันรกทึบ
“เสียหายหนักตั้งแต่คราวพวกญี่ปุ่นบุกเมื่อสงครามครั้งก่อน จากนั้นมาก็ไม่มีใครดูแล นี่อาตมาส่งเรื่องไปตั้งนาน กว่าจะได้เรื่อง”
พิทเดินไปดูใกล้ๆ เขาทำได้เพียงแค่ดูรอบๆ เพราะข้างในนั้นรกเสียเหลือเกิน
“เดี๋ยวพรุ่งนี้อาตมาจะให้ชาวบ้านมาถางหญ้าถางไม้ให้เรียบร้อย โยมจะได้ทำงานได้สะดวกนะ” ท่านยิ้ม
“ครับ ดีเหมือนกัน เพราะว่ากว่าคนงานผมจะตามมาก็มะรืนนู่น”
ทั้งสามคนเดินออกมาจากอุโบสถหลังเก่า หลวงพ่อยังคงเหลือบมองพิทเป็นระยะๆ
“ถ้างั้นวันนี้ผมลานะครับ” พิทยกมือไหว้ ก่อนจะจับจักรยานตัวเอง เข็นตามผู้ใหญ่บ้านมาติดๆ
“ผู้ใหญ่ครับ เมื่อกี้หลวงพ่อบอกว่าญี่ปุ่นบุก” พิทหันไปถาม
“ใช่แล้วคุณ เมื่อ 70 กว่าปีก่อน ตอนสงครามมหาเอเชียบูรพา พวกญี่ปุ่นมันขึ้นฝั่งที่อ่าวชุมพรนี่แหละ เกือบแย่ ดีที่ยังมียุวชนทหารเราคอยต้าน”
“ยุวชนทหารเหรอครับ”
“ใช่ ไว้วันหลังผมจะเล่าให้ฟังแล้วกันนะ วันนี้คุณก็อาบน้ำอาบท่า แล้วมากินข้าวเย็นที่บ้านผมนะ”
พิทกลับมาถึงบังกะโลก็มืดค่ำ เขาเดินไปเปิดไฟมองหาทิว ไม่มีทิวในห้อง เขามองไปที่ระเบียงอีกครั้งก็ไม่พบ
“หายไปไหนของเขานะ”
.
.
.
“เฮีย” เสียงทิวทำให้พิทสะดุ้ง
“เฮ้ย ตกใจหมด หายไปไหนมาวะ”
“ไปหลบมา”
“หลบ? หลบอะไร”
“ทิวเห็นน่ะเฮีย เห็นนางนาคนั่น”
ทิวทำพิทขนลุก
“เห็นเหรอ ที่ไหน ที่ไหน”
“ตอนที่เฮียปั่นจักรยานออกไป ทิวเห็นเขาเดินตามหลังเฮียไป ทิวจะร้องเตือนแต่ แต่ เขาหันมาถลึงตาใส่ทิว”
“โธ่เว้ย.............” พิทเผลอสบถออกมา
“ทิวขอโทษ”
“เปล่า เฮียไม่ได้โทษทิว”
เขาทรุดลงนั่งกับพื้น รู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
“เฮีย เฮียไม่ต้องกลัวนะ ทิวจะดูแลเฮียเอง” มือของทิววางบนบ่าเขา
“ดูแลตัวเองเถอะ” พิทตั้งใจจะแหย่เล่นแต่ดูเหมือนทิวจะไม่เล่นด้วย
[/b]
-
เอาตัดไปเฉยเลย ก็ยังไม่เคียร์สักที หงุดหงิดจัง สงสารทิวเป็นบ้า
-
เอาตัดไปเฉยเลย ก็ยังไม่เคียร์สักที หงุดหงิดจัง สงสารทิวเป็นบ้า
-
เอาตัดไปเฉยเลย ก็ยังไม่เคียร์สักที หงุดหงิดจัง สงสารทิวเป็นบ้า
-
เอาตัดไปเฉยเลย ก็ยังไม่เคียร์สักที หงุดหงิดจัง สงสารทิวเป็นบ้า
-
สงสารทิว พิทหลงแต่พี่บรรณ เว้ยยยย เซ็ง
-
เรื่องราวเริ่มจะคลายปมมาบ้างแล้ว อยากรู้เรื่องแล้วอ่ะ สงสารทิวมากเลย
-
อ้าว ตัดบทเสียดื้อๆ :z3:
สงสารทิว
-
สงสารทิวอ่ะะะ แอบรักเขา :o12:
-
แงๆๆๆ สงสารทิวอ๊าาา
พิทก็นะ คราวที่แล้ว ใครช่วยไว้หล่ะ ถ้าไม่ใช่เจ้าทิวหน่ะ
-
Happy New Year 2013
:mc4: :mc4:
-
Happy Newyear น้าาาาาาา อัพด้วยก็ดีน้าาาาา :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอาอีกแล้ว นางนาคเนี่ย!!!
-
ที่พิทเห็นปั่นจักรยานนั่นผีใช่ป่าว o22
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mc3:
-
สงสารทิวจังเลย :monkeysad:
-
สงสารน้องทิวจัง
-
ง่ะ ตัดฉับ ค้างงงงงงง o9
-
ยังตามมาอยู่อีกหรอเนี่ย
-
คนขี้จักรยานนั่นคือใคร
แล้วชียังตามมาอีกเหรอ --
-
ทิวนี่คู่แข่งคงจะเยอะ นี่ก็มีวิญญาณทหารมาเพิ่มอีก
ว่าแล้วก็น่าสงสารทิว รักเขาแต่บอกไม่ได้
เพราะว่าตนเองไม่ใช่คน รอวันที่ทิวฟื้นขึ้นมาเป็นคนปกตินะ
-
คืนนั้นหลังจากกลับมาจากบ้านผู้ใหญ่ พิทก็สวดมนต์และล้มตัวลงนอนมือก่ายหน้าผาก
“ทิวรู้สึกผูกพันกับที่นี่ยังไงบอกไม่ถูก” ทิวพูดขณะที่เขานั่งลงใกล้ๆเตียง
“ยังไง”
“ไม่รู้สิ เหมือนที่นี่เป็นบ้าน” พิทหันไปมองหน้าทิวอย่างเข้าใจ แต่ก็ไม่ได้บอกไปว่าเขาก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน
“เฮ้ย ประภาค รอกูด้วยสิวะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากเบื้องลึก แต่แท้ที่จริงกลับแว่วมาจากด้านหลัง เขาหันหลังกลับไปมอง
ก่อนจะทำหน้าสงสัย
“เป็นอะไรวะ ทำหน้าเหมือนจำกูไม่ได้” ใบหน้านั้น น้ำเสียงนั้น ท่าทางนั้น
“อ้อ โสภณ” ในที่สุดเขาก็นึกออก ชายหนุ่มที่แต่งกายด้วยชุดนักเรียน ใส่กระดุมเม็ดบนถึงคอ กางเกงสีกากีถุงเท้ายาวสีขาวและรองเท้าสีน้ำตาล
“ทำไมวันนี้เอ็งมาเช้าจังวะ”
“จะมาลอกการบ้านเอ็งนี่แหละ”
“เฮ้ย วันนี้ขอคิดค่าลอกนะเว้ย เลี้ยงโอเลี้ยงร้านโกปี๊ด้วยนะเว้ย”
“เออน่า รู้หรอกว่าเอ็งนะจะไปจีบวันดีลูกสาวโกเขาน่ะ”
ทั้งคู่หัวเราะลั่น
พิทเห็นภาพเหล่านั้นจากที่ลางเลือนก็ค่อยๆชัดเจนขึ้นๆ จนในที่สุดเขาก็เห็นว่าสองคนนั้นคือใคร
“นี่เอ็งรู้เรื่องที่ญี่ปุ่นจะบุกไทยหรือเปล่า”
“รู้สิ พี่ชายกูเป็นทหารนะเว้ย แต่กูว่านะ ญี่ปุ่นไม่ทำสงครามกับเราหรอก เราเป็นมิตรกันนี่หว่า”
“แล้วเราจะรบกับใครรึ”
“อังกฤษไง พี่กูบอกว่าพวกนั้นจ้องแต่จะริดรอนอำนาจอธิปไตยชาติอื่น”
“ไม่ได้นะเว้ย”
“ทำไมวะ”
“กูชอบอังกฤษ กูชอบฝรั่งเว้ย นมใหญ่ดี 555”
“ไอ้บ้า ไอ้หื่น”
เสียงเด็กหนุ่มทั้งคู่หัวเราะลั่นจนพิทได้ยินว่ามันอยู่ใกล้ๆเขารอบๆห้องนี่เอง เขาเหมือนมองภาพทั้งคู่ลงมาจากที่ไหนสักอย่างเบื้องบน
ภาพค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยจน
“เฮ้ยนั่นมัน............” สิ่งที่เขาเห็นคือเด็กหนุ่มคนที่ตัวเล็กกว่าใส่แว่นหน้าตาจีนนั่นคือทิว ส่วนเขานั่นเป็นเด็กหนุ่มที่กำลังเร่งปั่นจักรยานตามหลังไล่ทิวอยู่
...
“เฮีย เฮีย ตื่นได้แล้ว” เสียงทิวปลุกเขาในเช้าอันแสนสบาย ที่นี่แทบไม่ต้องเปิดพัดลมเลย เพราะมีลมโกรกตลอดทั้งคืน จะเสียอยู่อย่างเดียวก็ที่ยุงชุมไปหน่อย
“เมื่อคือเราฝัน”
“เมื่อคืนผมก็ฝัน”
ทั้งคู่มองตากันด้วยความสนเท่ห์
ทั้งคู่เล่าเรื่องราวที่ฝันถึงและพบว่ามันเป็นเรื่องเดียวกัน
“เหลือเชื่อจริงๆนะเฮีย ฝันเรื่องเดียวกันได้ยังไง”
“คงบังเอิญมั้ง” พิทตอบทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีความบังเอิญในความฝัน
เช้าวันนั้นพิทอาบน้ำแต่งตัวออกไปวัดแต่เช้า เขากะว่าจะทันเวลาไปช่วยชาวบ้านถางป่าที่ล้อมโอบอุโบสถนั้นไว้
แต่เมื่อเขาไปถึงก็พบว่าป่ารกทึบเมื่อวานกลับหายไปหมด เหลือแต่เพียงตัวสิ่งก่อสร้างที่ตั้งตระหง่านอ้าแขนรอการกลับมาของเขา
“นี่นะเหรอเฮีย ที่ที่ว่า” ทิวพูด
“อ้าว เข้าวัดได้ด้วยเหรอ”
“วัดนะเฮียไม่ใช่ผับจะได้ห้ามคนอายุ 18 ปีเข้า”
“จ้า พ่อคนอายุ 18 แต่แม่ม หน้านี่ทรยศอายุไปเยอะแล้วนะ”
“โห เฮียอ่ะ”
“เย็นดีนะ” ทิวเปลี่ยนเรื่อง
“เข้าไปดูข้างในกันเถอะ”
ทั้งคู่เดินเข้าไปข้างอุโบสถที่เก่า และเต็มไปด้วยเศษอิฐเศษปูนที่ร่วงหล่อนลงมาตามกาลเวลา
“งานนี้งานช้างแน่” พิทบ่นกับตัวเอง
“มาแต่เช้าเลยนะโยม” หลวงพ่อทักขึ้นมา
“อ้อครับ พอดีกะจะมาช่วยชาวบ้านถางหญ้าเสียหน่อยน่ะครับ แต่มาถึงก็เห็นทำกันเสร็จแล้ว”
“ชาวบ้านที่นี่เขามาช่วยกันตั้งแต่มืดแล้วโยม เพราะรุ่งเช้าต้องออกไปทะเลกัน กลัวจะไม่ทัน” หลวงพ่อยิ้มอุ่นๆก่อนจะปรายตา
มองข้ามไหล่พิทไป
“ออกมาเถอะโยม ไม่ต้องกลัวอาตมาหรอก” พิทตกใจทันทีที่ได้ยินหลวงพ่อพูด
“หลวงพ่อพูดกับใครครับ”
“ก็พูดกับเพื่อนโยมนั่นหล่ะ ยืนซ่อนอยู่แบบนั้นจะไปมิดอะไร” พิทหันไปข้างหลังเห็นทิวยืนงงเป็นไก่ตาแตก
“เอ่อ หลวงพ่อเห็นเหรอครับ”
“เห็นสิโยม คู่บุญของโยมเลยนะนั่น”
ทิวค่อยๆก้าวเท้าออกมาจากเงาของพิท ก่อนจะคุกเข่าลงกราบ น้ำตาคลอ
“ผมดีใจจังเลยครับหลวงพ่อ ที่ในที่สุดก็มีคนเห็นผม”
“โยมน่าสงสารนะ ผูกมัดตัวเองไว้กับคำมั่นสัญญา กี่ปีกี่ชาติแล้วหล่ะ”
“หลวงพ่อรู้อะไรหรือครับ” พิทสงสัย
“ไว้โยมอยู่ที่นี่ไปโยมก็จะค่อยๆรู้เองหล่ะ เรื่องของโยมมันเพิ่งจะเริ่มต้น หากโยมอยากรู้อะไรก็หมั่นนั่งสมาธิตั้งสติ เขามาเพื่อเป็นสื่อนำโยมกลับไปแก้ไขอดีตแล้ว” หลวงพ่อมองมาที่ทิว
“เอาหล่ะตามสบายนะโยม อาตมาขอไปทำธุระก่อน”
แล้วหลวงพ่อก็เดินหันหลังกลับไปพร้อมกับทิ้งความสงสัยไว้เบื้องหลัง
-
“หลวงพ่อเห็นผมด้วยอ่ะเฮีย ดีใจจัง” ทิวยิ้มอย่างตื่นเต้น
แต่พิทนั่นมัวแต่สนใจในสิ่งที่หลวงพ่อพูด เขามาเพื่อเป็นสื่อเหรอ ทิวนี่น่ะเหรอ
ปมต่างๆเกี่ยวกับทิวเริ่มจะคลี่คลายขึ้นทีละน้อย พิทเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมทิวถึงเลือกที่จะมาอยู่กับเขา
“เฮีย ตรงนี้มีรูปปั้นด้วย” เสียงโหวกเหวกทำให้พิทต้องเดินออกไปด้วย
“รูปปั้นอะไร” พิทถามก่อนที่จะหันไปมองบันไดขวามือ และเขาก็พบว่า รุปปั้นนั้นยังอยู่ที่นี่
“พญานาค?”
“ใช่เฮีย รูปปั้นนาค น่ากลัวดีนะ” ทิวพูดเขาหันไปมองหน้าพิท “เฮีย ทำไมหน้าซีดอย่างนั้นหล่ะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร เรารีบออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ” ไม่ทันรอคำตอบ พิทรีบจ้ำอ้าวเดินนำหน้าทิวลิ่วๆหายออกจากโบสถ์ไป
พิทสับสนในตัวเองเหลือเกิน เขาบอกใครไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้างที่ผ่านมา ใครจะเชื่อเขา เรื่องพรรค์นี้ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นกิจประจำวันเหมือนการตื่นเช้ามาแปรงฟัน. ยังดีที่มีทิวคอยรับฟัง และเข้าใจ ถึงแม้ว่าจะบ้าๆบอๆไปบ้าง แต่เนื้อแท้ ทิวก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีของพิท
ส่วนบรรณนั้นกลับเป็นเหมือนยาชูกำลังที่ทุกครั้งที่ได้ยินเสียง ก็เหมือนชีวิตของพิทยังไม่ลอยเคว้งคว้างไปไหน
ชาวบ้านแวะเวียนมาหาพิทพร้อมทั้งอาหารทะเล
ปลาหมึกสดๆ กุ้งหอยปูปลา พิทกินอิ่ม ทิวก็พลอยอิ่มไปด้วย
"ดีจังเลยเนอะ ทิวอยากกินอาหารทะเลมาตั้งนานแล้ว" ทิวว่าพลางโยนกุ้งตัวเขื่องใส่ปากเคี้ยวอย่างอร่อย
"นี่ ไหนบอกว่าแพ้กุ้งไง"
"เหรอ บอกงั้นเหรอ" ทิวเคี้ยวตุ้ยๆ
"เออสิ บอกว่าแพ้กุ้ง กินแล้วจะตายไง"
"ไม่เห็นรู้เรื่อง"
"เชื่ออะไรได้มั่งเนี๊ยะ ไอ้ผีขี้หก" พิทล้อคำพูดของคนใต้
เขาทั้งสองนั่งกินอาหารเย็นเพียงสองคน ลมทะเลยามเย็นพัดมาเอื่อยๆ แต่แล้วหลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆลมที่ดูจะเป็นมิตรก็โหมกระหน่ำพัดอย่างแรงจนทรายฟุ้งกระจาย
"เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น" พิทวิ่งไปปิดหน้าต่างและประตู เสียงลมตีผนังบ้านตึงๆ
"ทำไมไม่มีใครบอกเลยหล่ะว่าพายุจะเข้า"
ทิวนิ่ง ไม่ตอบ เขายืนตัวแข็งทื่อมองออกไปข้างนอก
"ทิว ทิว เป็นอะไรไป"
ทิวไม่ตอบแต่จ้องเขม็งไปข้างนอก
พิทมองตาม และก็พบว่า
"ชิบหาย เชี่ย".
พิทเห็นเงาตะคุ่มๆยืนอยู่ในทะเล เงาของผู้หญิงที่ก้มหน้าผมเปียกน้ำปรกหน้า เงานั้นดูคุ้นตาและเหมือนกำลังจะพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจากน้ำ
"นั่นมันผีตัวนั้นนิ" พิทร้อง
ร่างของเงานั้นค่อยๆย่างสามขุมขึ้นมาจากทะเล มันค่อยๆเดินตรงมาที่ที่พิทอยู่อย่างช้าๆ ลมพัดแรงขึ้นจนทางมะพร้าวข้างบ้านฟาดหลังคาดังปังๆ.
"ทิว ทิว" พิทพยายามเรียกสติทิว แต่ดูท่าทางเขาจะไม่รู้สึกตัว
"ทิว ตื่นสิ ทิว" เสียงพิทตะโกนแข่งกับเสียงลม. "โธ่เว้ย แม่ม". เมื่อตะโกนเท่าไหร่ทิวก็ไม่ตอบสนอง พิทจึงตัดสินใจยกขาข้างถนัดขึ้นก่อนะค่อยๆบรรจง. "โครม"
"โอ้ย. ถีบกูทำไม". ทิวลงไปล้มแหมะกับพื้นห้อง มือทั้งสองลูบก้นปากร้องโอยๆ
"ก็ใครใช้ให้มึงยืนทำหล่ออยู่ตรงนั้นละวะ"
“เกิดอะไรขึ้น” ทิวลุกพรวดขึ้นมา
“แหกตาดูเองสิวะ” พิทวิ่งไปปิดประตูหน้าบ้าน สายตาเหลือบมองผีตนนั้นซึ่งขณะนี้ยืนอยู่ตรงหน้าพิทแล้ว
“เชี่ย”เขากระชากประตูหมายจะปิด แต่ผีตนนั้นคว้าไว้ทัน
“ไอ้ทิว ช่วยหน่อยสิวะ” ทิวถลาเข้าไปช่วยอีกแรง แต่เหมือนกำลังของผีบ้าตนนั้นจะมหาศาล มันเงยหน้าขึ้น แสงสีเขียวสว่างวาบขึ้น นางแสยะยิ้มส่ายหัวไปมาพร้อมกับเสียงร้องที่หวีดแหลม
“วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ทั้งสองต้านแรงของผีนั้นไม่ไหว ทันทีที่นางกระชากประตุเพียงครั้งเดียวทั้งคู่ถึงกับกระเด็นกระดอนล้มไม่เป็นท่า
“ทำอะไรสักอย่างสิวะทิว”
“ทำอะไรจะให้ทำอะไร”
“ก็ทำเหมือนครั้งก่อนไง เอาธนูขึ้นมายิง”
ทิวพยายามลุกขึ้นยืนและควานหาธนูที่ว่า แต่กลับไม่เป็นผล
“ทำไม่ได้ ทำไม่ได้”
“เป็นอะไรไปหล่ะ เวไตย ฤทธิ์เดชเจ้าหายไปไหนกันเล่า”
เสียงแหบพร่าน่าสยดสยองดังมาจากเบื้องหน้าของพวกเขา
“อย่าเข้ามานะ อีผีบ้า” ทิวกางแขนกั้นพิทไว้
ส่วนพิทนั้นถอยกรูดจนหลังติดผนังห้อง
แต่ดูเหมือนนางจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น กรามที่ถูกกัดจนปูดโปนนั้นแสดงให้เห็นว่าความโกรธแค้นที่อยู่ในใจนางแทบจะเผาไหม้ทุกอย่างให้เป็นจุณ
“ถอยไป”
ผีตนนั้นพูด พลางกางนิ้วที่มีเล็บแหลมคมฟาดไปที่ร่างของทิว
“ทิว!!” ทันทีที่มือนั้นฟาดผ่านร่างทิว วิญญาณของทิวที่มีตัวตนก็กลับกลายเป็นกลุ่มควันลอยฟุ้งและจางหายไปในที่สุด
เมื่อไม่มีทิว พิทจึงจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับผีตนนั้น เขาถอยจนหลังชนกำแพง แต่ดวงตาก็ยังเบิกโพรงจ้องมองแววตาสีเขียวคู่นั้น
ใบหน้าซีดเซียวราวกับผีดิบจนเห็นเส้นเลือดสีดำขึ้นทั่วใบหน้า ริมฝีปากที่เหมือนแสยะยิ้มตลอดเวลานั้น ทำให้พิทใจเต้นแรงด้วยความกลัว
เขาไม่มีทางหนีไปไหนอีกแล้ว ไม่มีใครช่วยเขาได้อีกแล้ว พิทตัดสินใจลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า
“เอาเลยสิวะ เอาเลย มาฆ่ากูเลย” ยังไม่ทันทีที่พิทจะพูดขาดคำ ผีตนนั้นก็ยื่นมือขึ้นมาก่อนคว้าไปที่คอพิท และขยำมันอย่างแรง
ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วตัวพิท ความกลัว ความขยะแขยงแทรกซึมไปทุกรูขุมขน เขารับรู้ได้ถึงความหนาวเหน็บที่เย็นชาและอำมหิต ต่างจากความเย็นที่เขาเคยสัมผัสทิวอย่างสิ้นเชิง
พิทเริ่มทุรนทุราย เขาหายใจไม่ออก กลืนน้ำลายไม่ลงคอ ลิ้นที่เคยทำหน้าที่รับรส ตอนนี้กลับกลายเป็นอุปสรรคอย่างใหญ่หลวงในการหายใจ
เขาไม่รู้ว่าการถูกบีบคอมันจะทุรนทุรายอย่างนี้ เท้าของพิทเริ่มลอยขึ้น มือทั้งสองข้างที่คอยปัดป่ายไปมาตอนนี้กลับไร้เรี่ยวแรง ตาของเขาเริ่มเหลือบมองเพดาน เสียงโอกอากดังผ่านลำคออย่างยากลำบาก
สติของพิทเริ่มเลื่อนลอย ทุกอย่างรอบตัวเขากำลังเป็นสีขาว น้ำตาที่ไหลปร่าอาบหน้า ทั้งความกลัว ความทรมาน ความอยากมีชีวิตอยู่ ประดังเขาใส่ห้วงความคิดของเขา
เขาพยายามรั้งมันไว้จนสุดความสามารถ แต่สุดท้าย ก่อนที่พิทจะละความพยายาม.........
“จักกี่ชาติชีวิตเจ้าก็ต้องเป็นของข้า สวามิน”
เสียงของผีตนนั้นดังผ่านเข้ามาในหู
“หยุดก่อกรรมเถอะโยม โยมพิทเขาชดใช้มาพอแล้ว” เสียงหนึ่งดังขึ้น
ผีตนนั้นหันไปมองอย่างช้าๆ
“อาตมาขอบิณฑบาตชีวิตโยมพิทเถอะ”
“อย่ามายุ่ง”
“อาตมาไม่ยุ่งไม่ได้หรอก โยมพิทเขากำลังจะทำกุศลอันยิ่งใหญ่ โยมมาขัดขวางแบบนี้กรรมหนักนัก”
“กูไม่สน”
“แม้แต่มดยังรักชีวิต เขาก็รักชีวิต โยมมาพรากชีวิตเขาไปแบบนี้ไม่ได้หรอก”
“ทำไมจักไม่ได้”
เมื่อเห็นว่าไม่เป็นผล เสียงสวดมนต์ก็ดังขึ้น เสียงที่ก้องกังวานเพรียกจิตวิญญาณของพิทให้กลับมา ในขณะเดียวกันก็ทำให้วิญญาณร้ายนั้นหวีดร้องโหยหวนก่อนจะปล่อยมือที่บีบเค้นลำคอของพิท
ร่างของเขาหลุดร่วงหล่นพื้น พิทหายใจอีกครั้งอย่างโหยหา เขายกมือขึ้นกุมลำคอตัวเอง สายตาก็มองไปที่ผีตนนั้นที่ตอนนี้กำลังดีดดิ้นเหมือนโดนน้ำร้อนสาด
วิญญาณนั้นทุกข์ทรมานอย่างน่าสงสาร พิทเองใจหนึ่งก็อยากให้ผีตอนนั้นสูญสลายไป แต่เขาทำไม่ได้ จิตเบื้องลึกเขานั้นกลับรู้สึกสงสารเวทนาผีตนนั้นอย่างบอกไม่ถูก
“หยุดเถอะครับ หลวงพ่อ” ในที่สุดพิทจึงตัดสินใจร้องขอพระภิกษุสงฆ์รูปนั้น
“เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร” พระภิกษุพูด ก่อนจะเผยรอยยิ้มจางๆและเลือนหายไปพร้อมกับวิญญาณนางนาคตนนั้น
-
ลุ้นดีจังงงง
-
แง๊ๆๆๆๆๆ ไม่ได้เข้ามาตั้งนานเรื่องไปไวจัง o13
===
ทิวหายไปไหนอ่ะ?
หลวงพ่อเป็นคนช่วยคลายปมใช่มั้ย?
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
หยุดกึก ค้าง ค้างมาก :z3:
-
โอ้ยสุดท้ายจะเป็นยังไงนะ แล้วทิวหายไปไหน
-
ไปสงสารทำไมพิท น่าจะให้หายๆไปซะนังผีร้าย
-
o18
-
อ่านคนเดียวตอนกลางคืนนี้น่ากลัวมากเลย...
แล้วทิวจะเป็นอะไรมากไมเนี่ย
-
คงหยุดนังผีบ้าได้ชั่วคราว
-
แล้วจะแก้ไขมันยังไงเนี่ย
ทิวหายไปไหน อย่าเป็นอะไรนะทิว
-
“เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร”
แล้วเมื่อไหร่นางจะหนุดแค้นสักที
แล้วทิวล่ะ อยู่ไหน
-
เฮ้อ ใครคือคู่แท้ สัญญาอะไร ทิวเป็นแค่ตัวเชื่อมเองหรอ ยิ่งงงเขาไปใหญ่
-
ชอบเรื่องนี้อ่า ชอบอารมณ์ประมาณนี้
รอตอนต่อไปครับ :-[
-
นังผีบ้านี่ จะเอาชีวิตพิทอีกกี่ชาติกัน
น้องทิว สู้ๆ
-
แล้วหลงพ่อเป็นใครละ ถึงมาช่วยพิทไว้
แล้วทำไมทิวถึงแปลงร่างกลับไปเหมือนวันนั้นไม่ได้ o22
-
นั่นไงๆๆๆๆ หลวงพ่อบอกว่าทิวเป็นคู่บุญของพิท :a5:
-
ดีนะหลวงพ่อมาช่วยไว้ได้ทัน แต่ว่าทิวหายไปไหนแล้วละ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะหลายตอน
เรื่องยิ่งสนุก เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
ว่าแต่บรรณคงเป็นครุฑนะ แต่มาเกี่ยวข้องกับพิทยังไงหว่า
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
-
อุ้ว ชอบมากเลย (ทำเสียงหล่อ) :m19:
มาต่อๆไว่น่ะคร้าบบบบบบบ :oni2:
-
ย๊ากกกกกกก กำลังลุ้นได้ที่
ตัดฉับซะงั้น ค้างงงง
-
แล้วทิวหายไปไหนละเนี่ย!!
-
ตกลงทิวเป็นพระเอกใช่มั้ยยยย
-
:a5:
ละหนูทิวฉ้านนนล่ะ :sad4:
-
มาต่อได้แล้ว ลุ้นอยู่
-
เช้าวันรุ่งขึ้นพิทตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนงง เขาเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าทันทีที่ลุกขึ้นส่องกระจก รอยเขียวคล้ำกลับปรากฏชัดเจนรอบคอของเขา
เมื่อเห็นรอยนั้น พิทก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องราวเมื่อคืน เขาวิ่งออกไปข้างนอกเห็นชาวบ้านกำลังช่วยกันเก็บเศษขยะ และซากเรือที่ถูกพายุพัดถล่มเมื่อคืน
“ทิว” พิทนึกถึงทิว เขาไม่เห็นทิวเลยตั้งแต่เมื่อคืน เขาเดินร้องเรียกทิวทั่วบ้าน แต่กลับไม่มีแม้แต่วี่แวว
จิตใจของพิทเริ่มว้าวุ่นกังวลห่วงทิว เขาไม่สนใจแม้แต่จะรับสายของบรรณที่โทรหานับสิบครั้งในรอบเช้านี้
“คุณพิทครับๆ” เสียงร้องเรียกจากด้านล่าง พิทชะโงกหน้าลงไปมอง
“อ้าว พี่พล” พลคนงานที่ทางหน่วยงานส่งมาช่วยเขาในครั้งนี้ได้มาพร้อมกับลูกมืออีก 2-3 คน
“คุณพิทยังไม่อาบน้ำอีกหรือครับนี่ งั้นตามสบายนะครับ ผมไปรอที่วัดก่อน ท่าทางจะต้องใช้คนสร้างนั่งร้านอีกหลายคน เดี๋ยวผมไปบอกผู้ใหญ่บ้านให้หาคนมาช่วย”
ช่างพลเดินหายไป ส่วนพิทนั้นทรุดตัวนั่งลงกับพื้น เขาเหนื่อย สับสน และเป็นห่วงทิว จนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เขาตัดสินใจรับ
“ครับพี่บรรณ”
“เป็นอะไรไปรึเปล่าทำไมพี่โทรหาหลายครั้งไม่รับสาย”
“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ พอดียุ่งๆน่ะครับ”
“อ๋อ ขอโทษด้วยเหมือนกันที่พี่โทรไปหลายครั้งนะ ว่าแต่ยุ่งเรื่องอะไร พี่พอช่วยอะไรได้บ้างมั๊ย”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวคงเรียบร้อย”
“ครับ เมื่อคืนเห็นว่าชุมพรพายุเข้า เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ยังไงก็อย่าลืมทานข้าวเช้าด้วยนะ แล้วก็วิตามินที่พี่บอก ทานพร้อมอาหารนะ เดี๋ยวเที่ยงพี่โทรหาอีกที”
บรรณมักจะโทรมาด้วยความห่วงใยเช่นนี้เสมอ พิทอุ่นใจทุกครั้งที่มีคนคอยดูแล แต่วันนี้เขากลับไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจแม้แต่ตอบขอบคุณก่อนวางหู
เขาไปทำงานทั้งๆที่เป็นห่วงทิว ทิวหายไปทั้งคืน เขาไม่เคยหายไปนานแบบนี้ เป็นเพราะปกป้องพิทจนโดนผีตนนั้นทำร้ายรึเปล่าเขาถึงหายไป
ที่โบสถ์ชาวบ้านต่างช่วยกันลากไม้ไผ่มาต่อเป็นนั่งร้าน พิทยืนสั่งงานอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นว่าช่างพลสามารถดูแลตรงนี้ได้ พิทจึงขอตัวไปหาที่เงียบๆนั่งพัก
“เป็นอะไรไปโยม ดูท่าทางร้อนใจ” หลวงพ่อเดินมานั่งข้างๆในมือถือฝาบาตรที่เต็มไปด้วยข้าวสวย
“เอ่อ”พิทไม่รู้จะเริ่มยังไงดี “เพื่อนผมหายน่ะครับ”
หลวงพ่อยิ้มกริ่มเหมือนรู้เรื่องราว ก่อนจะหยิบข้าวในฝาบาตรโปรยไปตามพื้น ไม่นานนักพวกไก่แจ้ไก่วัดก็ออกมาจิกข้าวตามพื้นกิน
“หลวงพ่อ เอ่อ รู้เรื่องเมื่อคืนรึเปล่าครับ” พิทสงสัย
หลวงพ่อยิ้มอีกครั้งแต่ไม่พูดอะไร
“ไก่พวกนี้มันไม่ไปไหนไกลหรอกโยม แค่อาตมาโปรยข้าวให้มัน มันก็ออกมา”
“หมายความว่าไงครับ”
“ก็หมายความว่า เพื่อนโยมเขาไม่ไปไหนไกลหรอก เพียงแต่โยมไม่เห็นเขาในภพภูมินี้เท่านั้น”
“หมายความว่าผมจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วเหรอครับ” พิทรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก
“โยมจำที่อาตมาบอกได้มั๊ยว่า เพื่อนโยมเขามาเพื่อเป็นสื่อให้โยม ตอนนี้เขากำลังทำหน้าที่เป็นสื่อพาโยมไปยังที่ที่โยมเคยคุ้นเคยอยู่ ก็เหมือนไก่พวกนี้ ที่ตามข้าวเหล่านี้ออกมา”
“พาผมไปเหรอครับ แล้วผมจะไปยังไง” พิทยังคงสงสัย
“ถ้าโยมอยากรู้ คืนนี้โยมมานั่งสมาธิกับอาตมาที่นี่สิ แต่อาตมาบอกไว้ก่อนนะ การรู้แจ้งในเรื่องที่โยมสงสัย จะต้องแลกกับอะไรหลายอย่าง โยมกลับไปคิดดูให้ดี ว่าโยมพร้อมจะเสี่ยงแล้วหรือยัง”
พิทกลับไปที่ไซด์งานอีกครั้ง งานเดินหน้าไปมาก เขาเริ่มที่จะวางแผนซ่อมแซมในสมุด งานไหนควรทำก่อนงานไหนทำทีหลัง แต่ถึงแม้ภายนอกเขาจะจดจ่อกับงาน แต่ภายในกลับว้าวุ่นอยู่กับสิ่งที่หลวงพ่อพูด
-
ไปนั่งเลยย จะได้อ่านต่ออีกตอนนน :laugh: :laugh:
-
ทิวกำลังจะกลับมาแล้ว...
-
คืนนั้นพิทตัดสินใจถือไฟฉายปั่นจักรยานไปหาหลวงพ่อที่วัด ไม่มีอะไรที่เขาต้องกลัวอีกแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นกับพิทล้วนเต็มไปด้วยปริศนาที่ยากจะคลี่คลาย ใครคือผีตนนั้น หล่อนต้องการอะไรจากเขา แล้วเขาไปทำอะไรไว้ทำไมนางถึงได้ตามอาฆาตพิทขนาดนี้
“ประภาค จะรีบไปไหน รอด้วยสิ” เสียงนั่นอีกแล้ว พิทหันกลับมามองตามเสียงที่เขาเคยได้ยิน แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า
พิทจอดจักรยานพิงไว้กับต้นหว้าต้นเดิม ก่อนจะค่อยๆเดินไปหาหลวงพ่อ ความมืดเริ่มปกคลุม แต่พอยังมีแสงสว่างรำไรให้เห็นทาง
“ขึ้นมาสิโยม” หลวงพ่อเหมือนเห็นว่าเขากำลังลังเลที่จะขึ้นไป
“หลวงพ่อ” พิทแปลกใจที่เห็นหลวงพ่อกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจ
“อ้าว มาไวดีนะ ขึ้นมาหาหนังสืออ่านก่อนสิโยม อาตมาไปจำวัดเย็นก่อน เดี๋ยวมา อ้อ” หลวงพ่อหันไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่ง
“เล่มนี้น่าอ่านดีนะโยม” แล้วท่านก็ยื่นหนังสือหน้าปกสีน้ำตาลหนาปึกเล่มเก่าให้พิท
“ระลึกชาติเหรอ” พิทรับหนังสือมา ก่อนจะนั่งลงที่มุมหนึ่งของห้อง และเริ่มอ่านมัน..................
“คุณเชื่อเรื่องอดีตชาติเหรอไม่” พิทอ่านพร้อมกับถามตัวเองไปด้วย “ทำไมคุณถึงไม่เชื่อในเมื่อมันมีเมื่อวาน เมื่อวานซืน อาทิตย์ก่อน เดือนก่อน ปีก่อน แล้วทำไมจะมีชาติก่อนไม่ได้” คำโปรยของหนังสือเริ่มน่าสนใจ
พิทอ่านหนังสือเล่มนั้นอย่างตั้งใจ เขาพยายามทำความเข้าใจทั้งในความเชื่อศาสนา และมิติเวลาทางวิทยาศาสตร์
หนังสือหน้าแล้วหน้าเล่าถูกพิทอ่านอย่างไม่รู้เบื่อ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนพิทลืมไปว่าเขามานั่งอ่านหนังสือเล่มนี้เพื่อรอหลวงพ่อ
“เป็นไงบ้างหล่ะโยม”
พิทเงยหน้าขึ้นมองหลวงพ่อ
“สนุกดีครับหลวงพ่อ”
“แล้วโยมเชื่อรึเปล่าหล่ะ”
“ต้องเห็นกับตาถึงจะเชื่อครับ ของแบบนี้”
“งั้นโยมพร้อมจะเห็นกับตาหรือยัง”
พิทสูดหายใจเข้าจนลึกสุด ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆพร้อมกับคำตอบ
“พร้อมครับ”
“ดื่มน้ำเย็นๆนี่เสียก่อนสิ จะได้ชื่นใจ” หลวงพ่อยื่นขันน้ำทองเหลืองให้พิท ในนั้นเต็มไปด้วยดอกพิกุลที่โรยไว้ พิททำหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร รับขันน้ำนั้นมาดื่มแล้วเดินตามหลวงพ่อไป
หลวงพ่อจุดเทียนรอบๆห้องทำให้ห้องที่สลัวเมื่อครู่กลับสว่างจ้าขึ้นมา
“นั่งลงสิโยม”
พิทกราบพระสามครั้ง ก่อนจะนั่งนิ่ง ส่วนหลวงพ่อนั้นนั่งลงเบื้องหน้าหลับตาและทำปากขมุบขมิบ
“ถือนี่ไว้” หลวงพ่อยื่นด้ายสีขาวให้พิทถือไว้ ก่อนจะกำชับว่า
“กระตุกด้าย แล้วอาตมาจะพาโยมกลับมา”
.................................................................
กลิ่นกำยานหอมฟุ้งไปทั่วห้อง เปลวเทียนที่วูบวาบตามแรงลมนั้นทำให้ในห้องดูสลัวและขลัง หลวงพ่อนั่งสวดมนต์อย่างสงบนิ่ง ก่อนหน้านั้นท่านบอกให้พิทนั่งหลับตาและตั้งจิตให้แน่วแน่
“เอาสติไว้ที่ปลายจมูก สตินิ่งเมื่อไหร่ โยมจะเห็นในสิ่งที่อยากเห็น”
พิทพยายามจับสติที่วิ่งพล่านเหมือนลิงมาตั้งบนปลายจมูก แต่พอเวลาผ่านไปไม่นาน สติก็แวบไปคิดเรื่องนู่นเรื่องนี้อีกจนได้
“หลวงพ่อครับ ทำไมผมยังไม่เห็นอะไรเลยหล่ะ” พิทเริ่มบ่น
“จิตโยมยังร้อนรน คนที่ไม่เคยนั่งสมาธินับว่าเป็นเรื่องยาก ขนาดคนนั่งบางคนยังเข้าไม่ถึง ไม่แปลกหรอกโยมที่จะไม่เห็นสิ่งใด เอาไว้วันหลังค่อยมาลองกันอีกที” หลวงพ่อลืมตา
“อย่าเพิ่งครับหลวงพ่อ” พิทโพร่งขึ้นมา “ขอผมลองอีกครั้งนะครับ” เขาคิดถึงทิว เป็นห่วงทิว และอีกอย่างสิ่งที่เขาสงสัยตอนนี้กลับคอยรังควานใจเขาอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะยากสักแค่ไหน พิทจะพยายาม
หลวงพ่อลังเลที่จะทำต่อ แต่สุดท้ายท่านก็ยกมือพนม ก่อนจะหลับตา
พิทพยายามข่มตาหลับ เหงื่อเริ่มผุดเป็นเม็ดเต็มใบหน้าและแผ่นหลัง มันกดดันเมื่อพยายามมากไป เขาเริ่มหงุดหงิดตัวเองที่ทำไม่ได้สักที
“เฮีย เฮีย” แต่แล้วจู่ๆเสียงทิวก็ลอยมาตามลม จากที่ที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี่
“ทิวอยู่ที่นี่” เสียงที่ละเอียดและกังวานใสราวน้ำในสระนั้นกำลังแล่นเข้าไปในมโนจิตเบื้องลึกก่อนจะโอบอุ้มสติที่เต้นเร่าให้ค่อยๆ
สงบลงและพามันลอยไป ลอยไป
“ตามทิวมาสิ มาดูอะไรดีๆ”
พิทรู้สึกตัวเบาเหมือนปุยนุ่นที่ลอยอยู่ในอากาศ บางครั้งแกว่งไกว บางครั้งไม่ไหวติง รอบกายนั้นเงียบสนิทไม่มีแม้แต่การเคลื่อนไหวของอากาศ เขายังคงหลับตาอยู่เช่นนั้น จนกระทั่ง........................
-
“เฮ้ย เป็นเหี้ยอะไรของมึง”เสียงหนึ่งดังขึ้น
“ไอ้ภาค” พิทค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ห้องสี่เหลี่ยม แสงเทียน แท่นบูชา หายไป
“เป็นเหี้ยอะไร หลับตาซะพริ้มเลย” เขาหันไปมองเสียงนั้น
“เฮ้ย ทิว” พิทเกือบโผเขากอดเด็กนั่นถ้าไม่ถูกเด็กนั่นยกมือบังเอาไว้ก่อน
“ทิวไหน ใครทิว”
“ก็ ก็...”
“เอ็งนี่ท่าจะบ้า แล้วมายืนทำอะไรตรงนี้ เขาจะเข้าแถวกันแล้ว”
พิทมองไปรอบๆอีกครั้ง สิ่งแรกที่สะดุดตาเขาที่สุดคือป้ายชื่อของสถานที่หนึ่ง
“โรงเรียนศรียาภัย” เขามายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้
ข้างหน้าเป็นเด็กนักเรียนต่างทยอยเดินเข้าโรงเรียน มือทั้งสองข้างถือกระเป๋าและปิ่นโต
เขาก้มลงมองตัวเอง
“ชิบหาย”และต้องอุทานเบาๆเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นสีกากีเสื้อนักเรียนสีขาว รองเท้าสีน้ำตาลเช่นกัน
“ทิว” เขาเรียก
“ทิวไหนวะ” เด็กหนุ่มเกาหัวน้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด
“เอ่อ แล้วๆ นายเป็นใคร” พิทกล้อมแกล้มถามเพราะเริ่มไม่แน่ใจ ชายคนนั้นถึงแม้หน้าตาจะคล้ายทิว แต่ทิวไม่ได้ใส่แว่น
“ไอ้ภาค มึงบ้าไปแล้วจริงๆด้วย กูไม่เล่นแล้วเว้ย” พูดเสร็จเขาก็เดินหนีไป โดยที่พิทยังไม่ได้คำตอบ รู้แต่เพียงว่าตัวเขาดันมีชื่อใหม่ที่ชื่อภาค
“เฮ้ย รอด้วยสิเว้ย แล้วนี่มันวันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร ปีอะไร เฮ้ย รอด้วย” พิทวิ่งตามไปติดๆ
เขาเดินตามเด็กนั่นไปจนถึงอาคารเรียนที่ทำด้วยไม้สองชั้น เด็กนักเรียนมีทั้งเด็กเล็กและเด็กโต พิทเองไม่รู้อะไรเลยตอนนี้ รู้แต่เพียงว่าเขามาอยู่ในชุดเด็กนักเรียนมัธยมปลาย
สิ่งแรกที่ต้องทำคือส่องกระจก เขาอยากรู้ว่าหน้าตาเขาจะเปลี่ยนไปใหม
“แม่ง เดี๋ยวเด็กจะหัวเราะเยาะเอา หน้าแก่เป็นอาจารย์ใหญ่เสือกใส่ชุดม.ปลาย” พิทคิดในใจ
พิทค่อยๆเดินเข้าไปในห้องเรียนอย่างเหนียมอาย อารมณ์เปิดเทอมใหม่ โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ ไม่เกิดกับเขามานานมากแล้ว เขารู้สึกได้ว่าเขาเป็นคนแปลกหน้าของที่นี่ แต่พวกเขาไม่คิดแบบนั้น
“เฮ้ยไอ้ประภาค มาลอกการบ้านด้วยกันเว้ย” เสียงเรียกจากเด็กในกลุ่มนั้น
พิทหันซ้ายหันขวาไม่แน่ใจว่าเรียกเขาหรือเปล่า
“เออ มึงนั่นแหละ เป็นไรไปวะ”
“ไอ้ภาคมันเป็นอะไรของมันไม่รู้วะ สงสัยสมองเสื่อมรับข่าวพวกญี่ปุ่นมากเกินไป” ทิวในร่างใครก็ไม่รู้พูด
พิทนั่งลงใกล้ๆ เขาเหมือนอยู่ในร่างซ้อนกับใครอีกคนซึ่งพยายามจะซ้อนให้สมบูรณ์ แต่ก็ยังติดขัดในบางความรู้สึก
“นี่พี่ชายกูเขาบอกว่าญี่ปุ่นจะขึ้นบกอีกไม่กี่วันแล้วนะ” ทิวในร่างคนอื่นพูด
“ตกลงญี่ปุ่นจะเป็นศัตรูกับเราจริงๆเหรอ”
“ไม่มีทาง”เขายืนยันหนักแน่น
“มึงนี่ฝักใฝ่ญี่ปุ่นจริงๆนะ ไอ้โสภณ” เสียงล้อดังขึ้น นั่นทำให้พิทรู้ว่าคนที่หน้าเหมือนทิวตรงหน้านี้ชื่อ “โสภณ”
“แล้วมึงหล่ะ ประภาค อยู่ฝ่ายไหน” หนึ่งในนั้นหันมาถามพิทซึ่งทำหน้าเหรอหรา
“เอ่อ ไม่ ไม่รู้สิ ผม เอ่อ ผมไม่เคยอ่านประวัติศาสตร์” พิทเผลอตอบออกไป
ทุกคนทำหน้างงกับคำตอบต่างอึ้งกันไปชั่วครู่ ก่อนที่จะเลิกสนใจและหันไปคุยกันอย่างเดิม
“เป็นอะไรไป ประภาค ทำไมดูชอบกล” โสภณเดินเข้าไปทักเมื่อเห็นพิทยืนเหม่อลอย
“ทิว” พิทตัดสินใจจับไหล่ทั้งสองของเขาก่อนจะจ้องหน้า “ทิวอยู่ในนี้หรือเปล่า” พิทมองลึกเข้าไปในดวงตาโสภณ
“ทิว อยู่ในนี้มั๊ย” เขาเขย่าตัวโสภณอย่างแรง
“นี่ จะบ้าไปใหญ่แล้ว ปล่อยกูนะเว้ย” โสภณสะบัดตัวออกอย่างแรง “เป็นอะไรไป ทิวไหนวะ”
“เฮ้อ”พิทถอนหายใจ ชายคนนี้คงไม่ใช่ทิวจริงๆ “ไม่มีอะไรหรอก....โสภณ” เขากล้ำกลืนเรียกชื่อเด็กหนุ่มคนนั้น
“นายช่วยเล่าเรื่องราวของประภาค เอ่อ หมายถึงเรื่องราวของเราให้ฟังหน่อยเถอะ” พิทนั่งลงบนโต๊ะ ขายกวางบนเก้าอี้นักเรียน
“ท่าจะเป็นเอาหนัก เอาวะ มึงก็ชื่อประภาคไงเพิ่งย้ายมาจากพระนคร พ่อมึงเปิดร้านหมอฟันอยู่อำเภอ พี่ชายมึงเป็นทหารเรือ พอหรือยัง”
พิทตั้งใจฟัง
“แล้ววันนี้วันที่เท่าไหร่”เขาถาม
“วันนี้เหรอก็วันที่ 20 ไง”
“เดือนล่ะ”
โสภณทำหน้าแปลกๆ
“เดือนพฤษภาคม”
“แล้วปีอะไร”
“๒๔๘๔”
“เชี่ย กูมาทำอะไรที่นี่” พิทอุทานเบาๆ
“ถามจริงๆเหอะ มึงเป็นอะไรของมึง”
“พูดไปนายก็ไม่เชื่อหรอก”
“นี่กูไม่ใช่เพื่อนรักมึงแล้วใช่มั๊ย ประภาค”
“เอ่อ เรา เรา เป็นเพื่อนรักกันเหรอ” พิททำหน้างง
ส่วนโสภณนั้นสีหน้างอนอย่างชัดเจน เขาลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเรียน
“จะไปไหนวะ ทิว เอ้ย โสภณ”
-
พิทเคยเป็นเพื่อกับทิวเหรอ
แต่ของนางนากนี่เป็นเหตุการณ์ก่อนชาตินี้อีกหรือเปล่า
เพราะเหมือนว่าจะเป็นพราหม
-
ชาติก่อนเป็นเพื่อนกันนี่เอง
-
เฮ้ยยยย!!! งอนเปนแล้วหรอ สมัยนั้นอ่ะ 5555
-
อยากอ่านต่อไวๆจังครับ o13 o13
-
งอลไปนู้นนนแล้ว ถามไ้ด้โดนมากพิท นี่แสดงว่าแค่เฉลยว่าชาติที่แล้วพิทกับทิวเป็นเพื่อนกัน
ส่วนชาติที่มีนางนาคนั้นอีกชาติหนึ่งเหรอ???
-
ไปเลย เราอยากรู้ว่าทิวใช่คนที่ช่วยพิทหรือเปล่า แล้วช่วยได้งัย
-
เรื่องน่าติดตาม
นี่เป็นอีกชาติหนึ่งที่พิทกับทิวมาเกิดหรือเล่าคะแล้วประมาณว่าทิวก็ปกป้องพิทจานางนาคไม่ได้อยู่ดีหรือเปล่าคะ (เดามั่วเลย 555+)
-
ก็รอดูกันต่อไป
-
ลุ้นตอนต่อไป
-
นู๋พิธงงเป็นไก่ตาแตกเลยทีนี้
ปล. คนอ่านก็แอบงงเหมือนกัลกร๊ากกกกก
-
เอาแล้วๆ หนูทิวพาพี่พิทมายังชาติก่อนแล้ว
จะเป็นยังไงต่อไป จะเกิดอะไรขึ้นกับพี่พิทในชาตินั้นมั่งน้า
-
ขอบคุณครับ เรื่องสนุกและน่าติดตามมากๆเลยครับ
-
พยายามปกป้อง มาทุกชาติ
-
ทิวหายไปไหน? :sad4:
ชาติที่แล้วทิวเคยเป็นเพื่อนกับพิท แสดงว่าตามมาปกป้องทุกชาติเลย?
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ผูกพันกันมาทุกชาติไป
-
กำลังสนุกเลย...ทิวน่ารักอ่ะ...มีงอนด้วย...
-
และแล้วก็ค้างงงงงงงงงงงง
-
โอม จงมาต่อ เถอะเพี้ยง
กระตุกด้ายละ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง :a5: :a5:
ลุ้น ใครจะเป็นพระเอก เชียร์ทิว :z2: :z2:
-
ชาติก่อนๆ จะมีพี่บรรณอยู่ด้วยมั้ย
-
มารอตอนต่อไปค้า
-
“อย่าเกียจคร้านการเรียนเร่งอุตส่าห์ มีวิชาเหมือนมีทรัพย์อยู่นับแสน
จะตกถิ่นฐานใดคงไม่แคลน ถึงคับแค้นก็ยังพอประทังตน
อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล
ถึงลำบากตรากตรำก็จำทน เกิดเป็นคนควรหมั่นขยันเอย..”
พิทนั่งริมหน้าต่าง เขาเหม่อลอยไปไกล ทำนองสรภัญญะ ที่เขาเคยแว่วได้ยินเมื่อวันก่อนดังขึ้นมาจากที่นี่ ณ วันนี้ เขามาไกลจากบ้าน ไม่สิ มาไกลจากปัจจุบันที่เขาเคยอยู่มาก พิทมองไปเรื่อยๆ
“เอ่ะ” และแล้วเขาก็มาสะดุดตากับด้ายขาวที่ผูกข้อมือเขาไว้อยู่
“หรือว่า” พิทนึกถึงคำที่หลวงพ่อบอกว่าหากเขาต้องการจะกลับไปยังปัจจุบันให้เขาดึงด้ายเส้นนี้
“เฮ้อ” พิทถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเขายังมีหวังที่จะได้กลับไปยังที่ที่เขาจากมา
.
.
.
.
.
“นักเรียนชั้น ม.ปลายทุกคนให้ไปเข้าแถวที่สนามหญ้าด่วน” เสียงประกาศจากเสียงตามสายดังขึ้น ทุกคนส่งเสียงเซ็งแซ่ด้วยความสงสัย
“อ้าว นี่เงียบๆหน่อย เขาให้ลงก็ลงไป”
“ครูครับ ทหารมาทำไมกันมากมายครับครู” เด็กหนุ่มคนหนึ่งมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะหันมาถามครู
พิทหันไปหาครู รอฟังคำตอบ
“เห็นท่าจะหนีไม่พ้นสงครามเสียแล้วกระมัง”
...
“นี่ ทิว เอ้ย โสภณ นี่มันอะไรกันเหรอ” พิทเดินเบียดกลุ่มเด็กชายไปหาโสภณ
“ไม่รู้เว้ย”
“นี่ยังโกรธเราอยู่อีกเหรอ เราขอโทษ หมู่นี้เราเอ่อ เลอะเลือนไปหน่อย”
“เราเคยเป็นเพื่อนรักกัน” โสภณยืนยำคำเดิม
“ใช่ ตอนนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนรักกัน เราเอ่อ เรารักนายมากนะ” พิทพูด “เป็นห่วงนายมากด้วยนะทิว” ก่อนจะเบาเสียงลงในประโยคสุดท้าย
โสภณหยุดนิ่ง
“งั้นมึงเป็นอะไรต้องบอกกูให้หมด”
“ได้ๆ เราบอก แต่ตอนนี้บอกเราก่อนได้มั๊ยว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ทหาร ทหารจากพระนคร จะมารับสมัคร ยุวชนทหาร”
“ยุวชนทหาร??”
“ใช่”
“แล้วใครจะไปเป็นทหาร”
“อ้าว จะใครหล่ะ ก็นักเรียนที่นี่ไง”
“หา!!” พิทร้อง “นักเรียนที่นี่น่ะเหรอ เรา เอ่อ ชั้นหมายถึงพวกนายยังเป็นนักเรียนอยู่เลยนะเว้ย”
“แล้วยังไงหล่ะ ตอนนี้ประเทศชาติกำลังเดือดร้อน กูอยากจะช่วยประเทศ แต่ว่านะ กูไม่เชื่อหรอกว่าพวกญี่ปุ่นจะรบกับเรา”
“ก็ตามใจ เดี๋ยวก็รู้” พิททิ้งท้าย ถึงเขาจะไม่ค่อยได้อ่านประวัติยุวชนทหาร แต่ก็เคยได้ดูคู่กรรมมาบ้าง
นักเรียนม.ปลายกว่าร้อยชีวิตต่างยืนเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ รอต้อนรับการมาของทหารผู้ที่จะมาคัดเลือกพวกเขา พิท
นั้นหมายมั่นในใจไว้แล้วว่าเป็นตายร้ายดียังไงจะไม่ขอสมัครรับใช้ชาติแน่นอน
“ขอทดแทนบุญคุณเป็นอย่างอื่นแล้วกันนะครับ ประเทศไทย” พิทเปรย
“ทั้งหมดแถวตรง” เสียงสั่งให้นักเรียนยืนตรงดังขึ้นมาจากด้านหน้า พิทชะโงกหน้าไปดู
“พี่บรรณ” และเขาต้องตกตะลึงเมื่อเห็นบรรณคนคุ้นเคยแต่อยู่ในชุดทหารที่ทรงเกียรติ
“ทุกคนคงพอจะรู้แล้วว่า การมาของเราในวันนี้มีจุดประสงค์เพื่อสิ่งใด สงครามที่พวกเราคิดว่าไม่ใช่เรื่องของเรา เป็นเรื่องของทหารนั้น บัดนี้ ได้เข้าใกล้ประตูบ้านของทุกคนมากกว่าที่คิด สงครามมิใช่เรื่องไกลตัวอีกต่อไป จงจำไว้”
น้ำเสียงที่ดุดัน ปลุกเร้าให้นักเรียนสนใจ ชายที่หน้าตาเหมือนบรรณพูดเสร็จก็ถอยลงมาจากแท่นเสาธงก่อนจะโค้งคำนับให้ชายอีกคนที่ดูภูมิฐานและมีอำนาจขึ้นมา
“ประเทศไทยรักสงบ และมีเอกราชมาช้านาน แต่อย่างที่หลายคนทราบ สงครามมหาเอเชียบูรพาที่เกิดขึ้นนี้ได้รุกรานประเทศไทย และเพื่อเตรียมความพร้อม กรมยุวชนทหารได้มอบหมายให้ผม ร้อยเอกถวิล นิยมเสน ผู้บังคับบัญชาหน่วยฝึกที่ ๕๒ มาดำเนินการคัดเลือกเยาวชนเพื่อเป็นกำลังสำคัญของชาติ ทั้งยามสงครามและยามสงบ ในการคัดเลือกครั้งนี้ ผมจะรับสมัครเฉพาะเยาวชนที่สมัครใจเท่านั้น จะไม่มีการบังคับฝืนใจผู้ใดทั้งสิ้น การฝึกจะเป็นไปอย่างเข้มข้นและทรหด เพื่อฝึกให้ทุกท่านเป็นกำลังของชาติที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอุดมการณ์รักชาติยิ่งชีพ”
นายทหารท่านนั้นเว้นวรรค น้ำเสียงที่ดุดันนั้นสร้างความหึกเหิมในใจให้แก่พิท แต่เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่สมัครเด็ดขาด เขามาแค่ตามตัวทิว และหาสาเหตุที่นางนาคตนนั้นอาฆาตเขาเท่านั้น ไม่ได้จะมารบกับใคร
“ผู้ใดสมัครใจยกมือขึ้น”
นักเรียนชายต่างพากันมองหน้ากันและกัน แต่คนที่ยกมือขึ้นคนแรกกลับเป็น...
“ผมครับ” โสภณนั่นเองที่ยกมือเป็นคนแรกอย่างภาคภูมิ เขายืดอกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมองเพื่อนคนอื่นที่ทยอยยกมือตามทีละคน
“ประภาค” โสภณเรียกพิท ก่อนจะส่งสายตาสงสัยในทีว่าทำไมเขาถึงไม่ยก
“ประภาค”
สุดท้ายไม่รู้อะไรมาดลใจ พิททะเล่อทะล่ายกมือขึ้นอย่างลืมตัว
“เอาหล่ะ ดีมาก เยาวชนที่สมัครใจทุกคนให้มาพบผมที่สนามเพื่อคัดเลือกอีกที ส่วนนักเรียนคนอื่น กลับไปชั้นเรียนได้”
ทุกคนต่างแยกย้าย พิทตามโสภณมาหลบใต้ร่มต้นสนเพื่อรอการเลือกตัว
“มึงเป็นอะไรของมึงวะ ประภาค ทำท่าเหมือนไม่อยากเป็นทหารยังงั้นหล่ะ”
“ก็เอ่อ ก็กู ไม่อยากเป็นนี่นา” เขานึกถึงปืนผาหน้าไม้ขึ้นมาแล้วขนลุก
“ถามจริงๆเถอะ มึงยังเป็นประภาคคนเดิมที่กูเคยรู้จักใช่ไหมวะ ทำไมกูรู้สึกว่ามึงไม่ใช่”
พิทนิ่ง เขากำลังใคร่ครวญเรื่องราวที่จะเล่า
“เราไม่รู้หรอกนะ” พิทขยับตัวหลังพิงต้นสน “ว่าที่ผ่านมาประภาคคนที่นายรู้จักจะเป็นอย่างไร แต่วันนี้ประภาคคนนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว ด้วยเหตุผลกลใดอย่ารู้เลย รู้เพียงแต่ว่า นายยังเป็นเพื่อนรักเราเหมือนเดิม”
พิทพูดเขาหลับตาพริ้มนึกถึงใบหน้าของทิวที่เลือนรางอย่างเลื่อนลอย
-
เริ่มระลึกชาติแล้ว เย้ๆ
-
“ยังจำวันนั้นได้มั๊ย วันที่มึงบอกกูว่ามึงอาจชอบกู”
“พิทหยุดกึก เขาตกใจแต่ไม่กล้าหันไปมองหน้าตรงๆ
“คืนนั้นเรามีนัดกันมาเที่ยวงานประจำอำเภอ คืนที่กูจะจำไปจนวันตาย”
“อืม” พิทแกล้งพยักหน้าทั้งๆที่เขาไม่รู้อะไรเลย
“มึงหลอกให้กูออกมาซื้อขนมสายไหมเป็นเพื่อน กูก็โง่เดินตามมึงมาทั้งๆที่รู้ว่ามึงจะต้องหลอกอะไรกูอีกแน่ๆ เพราะสันดานมึง
ชอบแกล้งชอบอำกูอยู่เรื่อย” โสภณเว้นวรรค
“มึงพากูมานั่งที่ริมหาด แล้วมึงก็บอกกูว่า มึงชอบกู” เขาหัวเราะ
“ตลกนะ คนอย่างมึงนี่เหรอจะชอบกู คนหล่อคนโก้ที่สาวๆหมายปองนี่เหรอจะชอบกู มึงจำได้มั๊ยว่ากูถามมึงว่ายังไง”
พิทนั่งฟัง เขาเคลิบเคลิ้มไปกับเรื่องราวที่โสภณเล่าราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
“กูถามมึงว่า มึงจะแกล้งอะไรกูอีก แต่มึงก็ส่ายหน้า และบอกกูว่า มึงชอบกูจริงๆ รู้ไหม ตอนนั้นกูคิดยังไง”
พิทส่ายหน้าเบาๆ
“กูคิดว่าไม่มีทาง ไม่มีทางที่คนอย่างมึงจะมาชอบกู มันเป็นไปไม่ได้ที่ผู้ชายจะมาชอบกันโดยเฉพาะผู้ชายอย่างมึง”
เขาหัวเราะอีกครั้ง
“ปากกูบอกมึงไปว่า เลิกแกล้งกูเสียที แต่ในใจกูนั้นเต้นเหมือนจะระเบิดออกมาจากอก กูเดินหนีมึงมาโดยที่ไม่ฟังมึงพูด”
พิทขยับเขาไปใกล้โสภณ
“มาวันนี้กูรู้ว่ามึงกลัวการเป็นทหาร กูก็กลัว แต่ไอ้ภาค จำคำกูไว้นะ กูจะดูแลมึงเอง”
รอยยิ้มจางๆปรากฏบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม เขาก้มหน้าหลบสายตาพิท ก่อนจะยกมือขึ้นมาขยับแว่น
พิทยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ไม่ว่าจะกี่ชาติ ชายคนนี้ก็มีคอยแต่จะปกป้องดูแลเขา พิทซาบซึ้งและรู้สึกว่าเขางี่เง่ามากเท่าไหร่ ที่ไม่เคยคิดจะดูแลทิว
“กูสัญญากับมึงว่ากูจะดูแลมึงไปตลอด” โสภณลุกขึ้น “เพราะฉะนั้น ไม่ต้องกลัวหรอก ไปกันเถอะ ไปเป็นทหารกันเว้ย” ก่อนจะหันมาพยักหน้ากับพิทและเดินนำหน้าไปยังกองทหาร
-
ชอบพี่เค้าตั้งแต่อดีตเลยหรออออ :impress2: :impress2: :impress2:
-
เจ็บนะ
รอมานาน ถ้าจะมาต่อแค่นี้ แง้ๆๆๆ
ทหารเกี่ยวกับพญานาคยังไงเนี่ย โอยย
นี่มันเงื่อนตายรึเปล่า แก้ปมยากจริง
แล้วเวไตยอีก นี่ภพไหน งงแบบกู่ไมากลับเดาไม่ออกด้วยย
-
ทิวคร๊าบบบบ เค้าชอบตัวเองนาาาาา :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :o8: :o8:
รอคอย เธอมาแสนนาน ทรมานวิญญาณหนักหนา ระทม อยู่ในอุรา แก้ว กานดา ฉันปองเธอผู้เดียว
จาาาาาาเอาทิวคนเดียวววววววววว :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซึ่งมากๆฮะ
-
จะชาติไหน ชาติไหน ทิวก็น่ารักไม่เปลี่ยน
อดีตนี่คงเป็นตอนที่ปกป้องพิทไม่ได้สินะ
แต่ขอให้ตอนปัจจุบันปกป้องพิทจากนางนาคนั่นให้ได้เถอะนะ
-
อ้าว!!~ แล้วไงต่อเนี่ยๆ
-
ก็ยังย้อนไปไม่ถึงตอนพยานาคอยู่ดี
-
รอต่อไปครับ
-
หลังจากคัดเลือกยุวชนทหารซึ่งก็เป็นไปตามคาดที่ว่าพิทต้องเป็นหนึ่งในนั้นด้วย บรรณซึ่งพิทมาทราบทีหลังว่าเขาชื่อพลทหารคมสันได้แจ้งว่าเหล่ายุวชนทหารจะต้องเข้าฝึกอย่างหนักเหมือนกับทหารจริงๆที่ศูนย์ฝึก
พิททำใจให้คุ้นเคยกับบ้านหลังใหม่ได้ไม่ยาก ห้องนอนที่เขาอยู่ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นัก มีไฟฟ้าใช้ มีวิทยุโบราณๆไว้ฟังข่าวประกาศจากทางการ ข้างล่างนั้นมีเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่ตกบ่ายเขามักจะได้ยินผู้เป็นพ่อเปิดฟังอยู่บ่อยๆ
“ไอ้ภาค ไอ้ภาค” เสียงโสภณเรียกอยู่ข้างล่าง
“ว่าไง”
“เฮ้ย ออกไปทะเลกันเว้ย”
พิททำหน้างง
“ออกไปตกหมึกกันไง”
พิทตาโตทันที เขาวิ่งตึงๆลงมาจากชั้นบนเสียงพ่อกำลังกรอฟันให้ขาวบ้านดังแกรกๆ
“ทำหน้ายังกับไม่เคยตกหมึก”
“เราเคยด้วยเหรอ”
“เฮ้อ” โสภณถอนหายใจ
ทั้งคู่มุ่งหน้าเดินตรงไปยังชายหาดที่ที่มีเรือประมงจอดเทียบอยู่เต็มชายหาด บางลำกำลังมุ่งหน้าออกสู่ทะเล บางลำกำลังกลับเข้ามาหาคนที่รัก
โสภณและประภาคเดินเคียงคู่กันไป นานๆครั้งพิทในร่างภาคถึงจะเหลือบมองโสภณทีนึง
“ภาค ระวัง” พิทหยุดกึกก่อนจะหันไปมองหน้าโสภณอย่างสงสัย
“อะไร”
“ระวังเหยียบ”
เขาก้มลงและหยิบบางอย่างขึ้นมาจากพื้นทราย
“เดินระวังๆหน่อยสิ ปูน้อย เดี๋ยวก็โดนคนใจยักษ์เหยียบเอาหรอก” โสภณยิ้ม
“เฮ้ย ใครใจยักษ์ มันไม่เห็นนี่หว่า”
“ดูสิ จะเหยียบแล้วยังไม่ขอโทษอีก”
“ขอโทษ ขอโทษปูเนี๊ยะนะ”
“อืม”
โสภณพยักหน้าให้พิททำ
“อ่ะ ขอโทษก็ขอโทษ”
“ดีมาก” ว่าแล้วโสภณก็ประคองปูที่อยู่ในอุ้งมือเดินไปที่โคนต้นมะพร้าวต้นหนึ่งก่อนจะนั่งลง
“ไปดีๆนะ อย่าทะเล่อทะล่ามาเดินให้ใครเหยียบเอาอีกหล่ะรู้มั๊ย คนแถวนี้ยิ่งใจร้ายอยู่”
พิทยืนมองความอ่อนโยนที่มีอยู่ในตัวโสภณอย่างเงียบๆ เขายิ้มในใจ นึกไม่ออกจริงๆว่าคนแบบโสภณนี่เหรอจะถือปืนฆ่าคนได้
“ยิ้มอะไร”
“ปล๊าว” พิทเสียงสูงเขานึกถึงทิวตอนปัจจุบัน ไม่มีทางที่ทิวคนนั้นจะเป็นแบบนี้
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะมืดเสียก่อน” โสภณนำหน้า เขาเดินฮัมเพลงปลุกใจก่อนจะเลียนท่าแบบทหารเดินอาดๆอย่างภูมิใจ
คลื่นตีลำเรือดังครืนๆเป็นจังหวะ เรือเอียงเอนไปมาตามแรงคลื่น ลมยามเย็นพัดผ่านมาให้สบายใจ พิทรู้สึกสงบขึ้นมาก บางทีเขาก็คิดว่าการหลุดมาอยู่ในมิติอดีตก็มีข้อดีเหมือนกัน อย่างน้อยเขาไม่ต้องวุ่นวายกับสภาพปัจจุบัน และที่สำคัญคงไม่ต้องเจอกับผีนาคตนนั้นอีก
“คิดอะไรอยู่” โสภณหันมาถาม ขณะกำลังแกะเชือกผูกเรือ
“คิดถึงอนาคต”พิทตอบ
“จะคิดไปทำไมเล่า ไม่มีใครรู้อนาคตเสียหน่อย”
“มีสิ มีคนรู้”
“มึงนี่ท่าจะบ้าไปใหญ่ มาโว้ยขึ้นเรือ”
พิทกระโดดขึ้นเรืออย่างลำบาก เขานั่งลงก่อนจะหันซ้ายหันขวาทำอะไรไม่ถูก
“อ้าว ดูทำเข้า พายเรือสิวะ อย่าบอกนะว่าสมองกลับพายเรือไม่เป็นอีก”
เหมือนจะรู้ใจ พิทส่ายหน้า
“โธ่เว้ย ไอ้บ้า” โสภณด่าแต่ก็หยิบพายมาพายเลาะโขดหิน
พระจันทร์คืนนี้ดวงกลมใหญ่ สว่างจ้าเหมือนฟ้าติดสปอร์ตไลท์ โสภณบอกว่าตกหมึกในคืนแบบนี้หมึกกินเหยื่อดีนัก
ในถังเหล็กนั้นมีกุ้งตัวเล็กๆเอาไว้เป็นเหยื่อ
ทิวชะโงกหน้ามองดูอย่างใคร่รู้
“ถามจริงๆเหอะ ประภาค หมู่นี้เป็นอะไรไป” ในที่สุดโสภณก็ถามขึ้นมา
พิทเหลือบตาขึ้นมอง เขาพยายามไตร่ตรองว่าควรจะเล่าดีมั๊ย
“เอ่อ ถ้าเราเล่าแล้วอย่าหาว่าเราบ้านะ”
“อืม เล่ามาเหอะ”
“เรื่องของเรื่องก็คือ...............................”
...
-
คือออออ :z3: :z3: :z3:
-
พิทนั่งเล่าเรื่องราวที่เขาพบเจอมา ระหว่างภพระหว่างชาติ การเดินทางที่ยาวไกล และเรื่องราวที่น่าเหลือเชื่อ โดยที่มีโสภณนั่งฟังอย่างตั้งใจ
นานๆครั้งเขาจะกระตุกเบ็ดที่อยู่ในมือทีหนึ่ง
“เชื่อเรามั๊ย” พิทถาม
“จะให้เชื่อมั๊ยหล่ะ”โสภณย้อน
“ตามใจ ไม่ได้ขอให้เชื่อ”
โสภณนิ่งเงียบไปนาน สาละวนอยู่กับการแกะหมึกที่กินเหยื่อ
“เชื่อก็ได้” จู่ๆเขาก็บอกว่าเชื่ออย่างง่ายดาย ทำเหมือนกับเรื่องที่พิทเล่าเป็นเรื่องธรรมดาอย่างนั้น
“หา ง่ายๆแบบนี้น่ะเหรอ”
“อืม” โสภณพยักหน้า “จะทำให้ยากอีกทำไม ชีวิตมึงที่ผ่านมาก็ยากพอแล้ว
“นาย!!!” พิทร้องออกมาอย่างโล่งอก เหมือนยกภูเขาทั้งลูกออกไป เขาผวาเข้าหาโสภณอย่างลืมตัวก่อนจะกอดแน่น
“เชื่อเรานะ เชื่อเรา มันเป็นเรื่องจริงจริงๆ”
“เออ เชื่อแล้วนี่ไง ปล่อยได้แล้ว ไม่ปล่อยเดี๋ยวปั๊ดปล้ำบนเรือนี่เลย”
พิทสะดุดหูเอาประโยคสุดท้าย ทิวคนนี้ต่างจากทิวคนก่อนมากมายจริงๆ เขาปล่อยมือที่กอดโสภณแน่นออก ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม
“นี่ กลับเหอะ เยอะแล้ว” พิทมองออกไปรอบๆเขาเริ่มรู้สึกวังเวงกับบรรยากาศยามค่ำคืน เพราะทะเลสงบแบบนี้ไม่ใช่หรือ คืนนั้นพายุถึงได้กระหน่ำเสียขนาดนั้น
“เออ กลับก็กลับ มึงนี่ เอ่อ ขอโทษ ต้องเรียกพี่ใช่หรือเปล่า”
“จะเรียกอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ” พิทว่า
โสภณจอดเรือไว้ที่เดิม เขาดูชำนาญในการนี้มาก พิทยืนถือถังที่เต็มไปด้วยปลาหมึก เขามองดูเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างลืมตัว
“มองแบบนี้อีกแล้ว”
“อ้อ เอ่อ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ” พิทว่า “นี่ถามจริงเถอะ นายจำอะไรเกี่ยวกับทิวไม่ได้เลยเหรอ”
“อุบ๊ะ เอ็งนี่ ข้าเกิดที่นี่โตที่นี่ ไม่ได้ประสาทแดกแหกกาลเวลาทะลุมิติมาเหมือนเอ็งนะเว้ย ไม่รู้จักหรอก ทิว ทงอะไรนั่นน่ะ”
“เออ ไม่รู้จักก็ไม่รู้จัก” พิทถอนหายใจเบาๆ
“ว่าแต่จะเอาปลาหมีกไปกินหรือเปล่า”
“เก็บไว้กินเองเหอะพ่อคนใจบุญ”
“อ้าวไอ้ภาคปากหมาแล้วมึง ประชดกูทำไม”
“เออ เอาไปเหอะเราไม่เอาหรอก จะกลับบ้านแล้ว”
“จะแยกกันตรงนี้เลยเหรอ”
“เออ” พิทตอบสั้นๆ
“เออ งั้นพรุ่งนี้เจอกันเว้ย เห็นครูฝึกบอกว่าจะเริ่มฝึกพรุ่งนี้
ความมืดอันอ้างว้างและหนาวเหน็บเกาะกุมหัวใจให้ด้านชาทีละน้อยละน้อย ความแค้นที่สั่งสมมานานนับพันปีไม่มีทีท่าว่าจะจางหาย ค่ำคืนที่โหดร้ายคืนนั้นยังคงติดตามหลอกหลอนนางนาคสีปางตาลทุกค่ำคืน
“มันผู้ใดทำร้ายข้า มันผู้นั้นจักต้องได้รับกรรมอย่างสาสม”
นางกัดฟันกรอด
วังวนแห่งนทีอันดำมืดดูดกลืนทุกสิ่งอย่าง เว้นแต่เพียงดวงวิญญาณที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาตเท่านั้นที่ยังคงอยู่ ที่แห่งนี้คือที่ที่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของนางได้หลุดลอย กรงเล็บอันแหลมคมและโหดเหี้ยมได้ฉีกร่างนางออกเป็นชิ้นๆ
นัยย์ตาสีแดงก่ำราวอัญมณีสีเลือดคู่นั้น ยังเหมือนจับจ้องนางอยู่ตลอดเวลา
เสียงร้องดังก้องกังวานน่าขนลุก
กรงเล็บอันแหลมคมที่จิกลงไปยังเนื้อนั้นยังเจ็บปวดไม่จางหาย
เสียงปีกที่โบกสะบัดไปมาราวกับพายุพัด
ทั้งหมดยังคงตามหลอกหลอนในความฝันทุกค่ำคืน
นางต้องผวาตื่นขึ้นมาในกลางดึกก่อนจะกรีดร้องด้วยความกลัวอย่างบ้าคลั่ง
จากวัน เป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีนับพันปีที่ต้องฝันอย่างนี้เรื่อยไป
ทุกครั้งที่สีปางตาลตื่น บาดแผลจากกรงเล็บนั้นก็จะปรากฏขึ้นพร้อมรอยเลือดจางๆ
เพราะมันผู้นั้นทำให้นางต้องพบจุดจบที่น่าสังเวช
มันผู้ที่นางมอบความภักดีและชีวิต มันผู้อาศัยคำพูดอันหอมหวานลวงหลอกให้นางต้องพบจุดจบ
จิตใจที่เหี้ยมโหดเช่นนั้น มิอาจให้อภัยได้ไม่ว่าจักกี่ชาติ กี่พบ
“ข้าจักจองเวรเจ้าไปทุกชาติภพ สวามิน” นางคำราม
...
ทันทีที่แยกจากโสภณ พิทในร่างประภาคก็เดินดุ่มๆลัดเลาะไปตามเส้นทางที่เขาเดินมา ความมืดปกคลุมทั่วบริเวณ เขามองไปรอบๆ มีเพียงเสียงไฟจากเรือประมงเท่านั้นที่ยังคงส่องแสง
“รู้งี้ให้เด็กนั่นมาส่งดีกว่า”เขาเปรย
จากที่สงบเงียบ แต่แล้วจู่ๆก็มีลมกรรโชกแรงอย่างไม่มีที่มาที่ไป แล้วก็หยุดลงฉับพลัน
หลังจากนั้นพิทก็รู้สึกเย็นที่หลังวาบๆ ขนที่คอตั้งชัน เขารู้สึกทันทีว่ามีบางอย่างอยู่ข้างหลัง พิทพยายามไม่หันไปมอง เขาก้มหน้าก้มตาเร่งฝีเท้า
แต่ยิ่งเร่งเงาบางอย่างข้างหลังเขาก็ยิ่งตามติดมาเรื่อยๆ ในที่สุดพิทตัดสินใจหยุด และหันหลังขวับ
“เฮ้ย!!” เขาอุทาน แต่พบเพียงความว่างเปล่า พิทกวาดสายตามองไปรอบๆ
ก่อนจะถอนหายใจและหันหลังกลับ
“เหี้ย” แต่ทันทีที่เขาหันหลังกลับ พิทกลับพบกับอะไรบางอย่างที่ยืนประจันหน้าเขาอย่างจัง แววตาคู่สีเขียวคู่นั้น
พิทยืนตัวแข็งทื่อ นี่มันชาติภพอดีต ผีตนนั้นยังตามมาเอาชีวิตเขาอีกหรือนี่
พิทหันหลังและก้าวเท้าจะวิ่ง แต่ไม่ทันการณ์ วิญญาณนั้นโผเข้ามาจากด้านหลังและสิงร่างของพิทโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
“ออกไปนะ” พิทพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่อำนาจร้ายนั้นเข้าครอบงำร่างกายของพิท
“ปล่อยเราไปเถอะ อย่าทำอะไรเราเลย” พิทดิ้นรนทุรุนทุรายอ้อนวอน แต่ความปราณีไม่มีให้สำหรับเขา
“ข้าเคยอ้อนวอนเช่นนี้ ต่อหน้าเจ้า” นางนาคเสียงเย็นยะเยือก “แต่สิ่งที่เจ้าหยิบยื่นให้ข้าคือความเมินเฉย”
สิ้นเสียงนั้น พิทก็อ่อนแรงจะขัดขืน เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นหุ่นกระบอก ถูกเชิดให้เดินมุ่งไปข้างหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ข้าทรมานเยี่ยงไร เจ้าจักได้รู้บัดเดี๋ยวนี้”
-
พิทจะไปไหนอ่ะะะ :m15: :m15:
-
เอาแล้วๆ เข้มข้น
จะทำอะไรพิท จะมีคนมาช่วยไหม (คิดว่าไม่) โสภณมาช่วยหน่อย เร็วๆ
-
ทิวจะมาช่วยทันหรือเปล่าเนี้ยะ
-
ใครจะมาช่วยพิทได้ละเนี่ย :z3:
-
ซวยแล้วพิท
-
น่าสงสารอ่ะ
-
ทิวจะช่วยพิทได้ทันมั๊ยนะ น่าสงสาร แต่ก็เป็นเวรกรรมของเค้านะ
-
เอาอีก เอาอีก o9
-
ลุ้นต่อไป
-
พิทจะเป็นยังไงต่อไป
ทิวจะช่วย โสภณจะช่วย หรือหลวงพ่อจะช่วย
มารอติดตามตอนต่อไปค้าาาา
-
แล้วกัน โดนสิงซะแล้ว
ใครจะมาช่วยล่ะเนี่ย
-
สนุกมากครับรอรออยู่นะครับ
-
เรื่องนี้สนุกมากๆ เรยเค๊าเข้ามาอ่านแบบติดหนึบหยุดไม่ได้เรยอ่านวันเดียวจบเรย สงสารทั้งพิท ทั้งทิวเรยอ่ะ สงสัยว่าคนชื่อบรรณนั้นเมื่อหลายชาติก่อนเคยเกิดเป็นครุฑแร้วฆ่า นางผีนาคตายแน่ๆ เรยแร้วเข้าใจพิทผิดๆ เรยอาฆาตซะ น่ากัวอ่า ติดตามอ่านยุนะคะมาต่อไวๆ หล่ะ หนุกมากมายคนแต่ง อ้อเค๊ากดบวกเปดให้แทบไม่ทันทุกๆื ตอนเรยจ้า หะหะ ชอบน้ามาอัฟไวๆ เด้ออ อิอิ
-
พึ่งจะเข้ามาอ่านค่าาา
แต่อยากจะบอกว่าชอบมากกกกก o13
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน้า :กอด1:
-
กำลังเข้้มเลย o13
-
มาต่อ ทีเถอะ
-
(http://image.mcot.net/media/images/2012-12-28/20121228110312.jpg)
ไม่เจอเหรอคะคุณตำรวจ ค่ะๆ ทราบแล้วค่ะ รบกวนช่วยแจ้งด้วยนะคะ หากคนเขียนเรื่องนี้กลับมาลงเรื่องต่อเพิ่ม
-
ร่างพิทที่ถูกสิงนั้นเดินตัวแข็งทื่อไปยังทะเล พิทกรอกตาไปมาหวังจะเรียกให้คนช่วย แต่ไม่มีใครเลย
เท้าที่เหยียบย่ำผืนทรายนั้น บัดนี้จมอยู่ในน้ำที่เย็นเฉียบ พิทรู้ตัวว่าเขาต้องตายแน่ๆ เชือกที่หลวงพ่อให้มายังคล้องอยู่ที่มือ แต่เขาไม่มีเรี่ยวแรงจะเอื้อมไปกระตุกมัน
เขาหมดใจที่จะดิ้นรน อย่างไรเสียวันนี้วันพรุ่งพิทก็ต้องตายด้วยน้ำมือของนาง จะตายเสียแต่วันนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความหวาดระแวง
แต่อย่างน้อยก่อนที่จะตาย ขอให้เขาได้รู้เสียทีเถิดว่าเหตุใดนางนาคตนนี้ถึงได้ผูกอาฆาตเขามากมายขนาดนี้
“เรายอมตาย แต่ก่อนตาย ขอให้เราได้รู้สักทีเถอะว่าเราไปทำอะไรให้” พิทนึกในใจ
สิ้นคำถามนั้น ร่างของพิทก็หยุดกึกกลางทะเล น้ำทะเลเอ่อท่วมขึ้นมาถึงหน้าอกเขาแล้วบัดนี้
“ได้” นางนาคตอบสั้นๆ
ก่อนที่ภาพบางอย่างที่ลางเลือนจะเกิดขึ้นในมโนจิตของพิท จากนั้นไม่นานภาพที่เต็มไปด้วยหมอกควันนั้นก็ค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุด พิทก็พบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ริมแม่น้ำสายใหญ่สายหนึ่ง
พิทมองไปรอบๆ บริเวณนั้นปกคลุมไปด้วยป่าสีเขียวครึ้ม ท้องฟ้ายามนั้นสีแดงฉานราวกับเลือดนก เขาพบว่าตัวเองหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
หลังจากนั้นไม่นานหญิงสาวที่งดงามนางหนึ่งก็ปรากฏกายขึ้นจากแม่น้ำสีมรกต หล่อนมีใบหน้าที่นวลผ่องราวกับพระจันทร์เดือนแรม ผมยาวดำสนิทนั้นไม่ต่างจากสายน้ำยามค่ำคืน
อาภรณ์ที่หญิงคนนั้นใส่ก็วิจิตรงดงามเต็มไปด้วยลายเลื่อมและอัญมณีระยิบระยับปกคลุมเรือนร่างที่อ้อนช้อยเหมือนภาพวาด
หล่อนค่อยๆเยื้องย่างขึ้นมาจากน้ำ ทันทีที่อยู่เหนือน้ำร่างกายที่เปียกก็กลับแห้งสนิทราวปาฎิหารย์
หญิงผู้นั้นมองหาอะไรบางอย่าง หล่อนมองไปรอบๆทันทีที่หล่อนหันไป เสียงนกที่ร้องก็จะเงียบ แม้แต่ใบไม้ก็หยุดไหว ลมที่พัดก็สงบนิ่ง
สายตาของนางยังคงเหม่อหาใครบางคน พิทนั้นยังคงแอบมองอยู่ห่างๆ ไม่กล้าจะออกไป
หญิงผู้นั้นเริ่มเดินใกล้ฝั่งขึ้นมาทางพิท เขากำลังจะก้าวถอยหลัง แต่ยังไม่ทันที่จะเหยียบพื้น ท้องฟ้าที่เคยสงบนิ่งก็กลับระส่ำระส่าย ใบไม้ไหวแรงจนหลุดร่วง น้ำในแม่น้ำกระฉอกกระเด็นเป็นวงกว้างเหมือนเฮลิคอร์ปเตอร์กำลังร่อนลง
เสียงฟ้าคำรามดังครืนๆ ทันใดนั้นพิทก็ได้ยินเสียงร้องของอะไรบางอย่างดังก้องทั่วฟ้า เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง
“นก” นกตัวใหญ่ที่บินอยู่เหนือแม่น้ำนั้นกางปีกสยายจนบดบังพระจันทร์สีเลือดนั้นจนมิด
“ไม่ใช่นก นั่นมัน มัน...พญาครุฑ” พิทอ้าปากค้าง
พิทมองไม่เห็นรูปร่างสัตว์ประหลาดนั้นอย่างชัดเจน อาจเป็นเพราะพระจันทร์ที่มืดมิดแล้วนั้นทำให้เห็นเพียงแค่เงา
แต่เพียงแค่เงาเท่านั้นก็ทำให้พิทถึงกับลมแทบจับ
หญิงสาวผู้นั้นกรีดร้องเรียกสติพิทกลับมา หล่อนเงยหน้ามองนกยักษ์ตนนั้นอย่างหวาดกลัว ก่อนจะหันซ้ายหันขวาเหมือนยังคงหาอะไรบางอย่างอย่างมีความหวัง
เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่จะตามหาต่อ หล่อนจึงตัดสินใจวิ่งหนีลงน้ำอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันถึงแม่น้ำ ครุฑตนนั้นก็ร่อนลงมากางปีกกั้นขวางเอาไว้ นางตกใจถอยกรูดออกมาจนล้มลงกับพื้น
“สีปางตาล” พิทอุทาน ทันทีที่เห็นร่างของนางค่อยๆยืดยาวออก พร้อมทั้งเกล็ดเลื่อมลายสีเขียวมรกต
หญิงสาวที่พิทเห็นนั้นใช่สีปางตาลแน่นอน พิทจำร่างนั้นได้ ร่างที่ท่อนบนเป็นหญิงสาวแต่ท่อนล่างเป็นงูนั้นยังคงติดตรึงตาเขา
จากนั้นไม่นาน สีปางตาลก็กลายเป็นงูใหญ่โดยสมบูรณ์ หล่อนกลับหัวเลื้อยหนีมาทางพิท แต่ครุฑตนนั้นก็ยังคงต้อนนางเหมือนนางเป็นของเล่น
พิททั้งตื่นเต้นทั้งกลัว เขาไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เห็นภาพครุฑยุดนาคในตำนานปรัมปราด้วยตาสองตาเช่นนี้มาก่อน
อีกใจก็สงสารนางนาคตนนั้น แต่อีกใจก็กลัวเกินกว่าที่จะช่วยได้
สัตว์ทั้งสองตัวกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด เสียงคำรามดังก้องป่า ลมพัดราวกับพายุ ครุฑตนนั้นพยายามใช้จะงอยปากจิก แต่นาคก็ขู่ฟ่อพร้อมทั้งพ่นพิษใส่ ทั้งสองผลัดกันรุกผลัดกันรับ
จนในที่สุดนางนาคก็เพลี่ยงพล้ำถูกกรงเล็บครุฑขย้ำเข้าที่ลำตัวอย่างแรงจนนางร้องอย่างเจ็บปวด
นางนาคสะบัดร่างหลุดออกมาและตกลงพื้นเสียงดังลั่น ก่อนจะพยายามเลื้อยหนีอย่างน่าเวทนา
นางนาคเลื้อยตรงมาที่พิทอยู่ เขาทำอะไรไม่ถูก สัตว์ทั้งสองตัวนั้นใหญ่โตจนเขาดูเหมือนมดหนอน หากพวกมันเห็นเขาขึ้นมา คงไม่แคล้วต้องตกเป็นอาหารพญาครุฑนั้นไปด้วยอีกคน
เมื่อคิดได้เช่นนั้น พิทจึงตัดสินใจเดินก้าวถอยหลัง แต่ทันทีที่วางเท้าเขาก็เหยียบเข้ากับกิ่งไม้เห็นเสียงดังเป๊าะ
นางนาคได้ยินเสียงนั้น มันจองมามองที่ที่พิทยืนอยู่ สายตาประสานกัน ดวงตาสีเขียวมรกตนั้นมองลึกเข้าไปในความรู้สึกของ
พิท ดวงตาที่อ้อนวอนขอความช่วยเหลือ ดวงตาที่ร่ำร้องอยากมีชีวิตเพื่อพบเจอคนที่นางรัก และดวงตาที่สิ้นหวัง
พิทรับรู้ได้ แต่เขาทำอะไรไม่ได้ เขาช่วยนางไม่ได้
เลือดของนาคตนนั้นสาดแดงฉานไปทั่วพื้นจนไหลรินลงแม่น้ำ พญาครุฑเองก็ถูกเขี้ยวอันแหลมคมของนางกัดเข้าที่บั้นเอว มันบินขึ้นสูงก่อนจะสยายปีกอันมหึมาร่อนลงมาพร้อมเสียงร้องที่น่าสยดสยอง
นางนาคทุรนทุรายเลื้อยหนี แต่บาดแผลลึกนั้นทำให้นางเจ็บปวด แววตานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ในที่สุดพญาสุบรรณก็ร่อนลงมาใช้กรงเล็บสีดำนิลขย้ำลงไปที่ลำคอของนาค ส่วนกรงเล็บอีกข้างนั้นจับท่อนหางไว้มั่น
เสียงพญานาคกรีดร้องอย่างเจ็บปวดและทุกข์ทรมานดังลั่นป่า
ในเสียงอลม่านนั้น พิทได้ยินเสียงหญิงสาวลอยเข้าในมโนจิต
“ท่านสวามิน ช่วยเราด้วย ช่วยสีปางตาลด้วย”
แต่ไม่ทันเสียแล้ว พญาครุฑได้พาร่างนั้นบินขึ้นไปเหนือท้องฟ้า ก่อนจะใช้กรงเล็บทั้งสองตรึงร่างนางจนตึง และใช้จะงอยปากสีแดงเพลิงนั้นจิกลงไปที่ลำคอ เสียงร้องของนางดังขึ้น ก่อนจะค่อยๆหรี่ลง
-
“หยุด หยุดนะ” ในที่สุดไม่รู้สิ่งใดมาดลใจ พิททะเล่อทะล่าวิ่งออกไปก่อนตะโกนร้อง
พญาครุฑที่กำลังเงื้อจะงอยปากจะจิกลงไปอีกครั้งหมายสังหารหยุดชะงัก มันมองมาที่พิท ที่ยืนตั้งมั่นอยู่เบื้องล่าง
ปีกที่โบกสะบัดไปมานั้นทำให้พื้นทรายข้างล่างฟุ้งพล่าน น้ำในแม่น้ำแตกกระจาย ต้นไม้รอบบริเวณโอนเอน แต่พิทไม่มีทีท่าว่าจะกลัวแม้แต่น้อย เขาร้องออกไปอีกครั้งอย่างบังคับตัวเองไม่ได้
“ปล่อยนางบัดเดี๋ยวนี้ ท่านสุบรรณ” เสียงที่กังวาน ทรงพลังที่พิทเองก็สงสัยว่ามาจากเขาแน่หรือนั่น ดังก้องไปถึงหูพญาครุฑ มันหยุดนิ่งแต่ปีกยังคงสะบัด ดวงตาสีแดงก่ำนั้นมองมายังพิท พิทจ้องกลับอย่างไม่ลดละ
และในที่สุด พญาสุบรรณก็เชื่อคำของเขา มันคลายกรงเล็บออกก่อนจะปล่อยให้ร่างของนางนาคร่วงหล่นกระแทกพื้นน้ำเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
พิทมองไปที่ร่างนางนาค ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาและพบว่าพญาครุฑตนนั้นได้บินโฉบลงมาหาเขาอย่างรวดเร็ว
“ไม่!!!!!!!!!!!” เขาตะโกนลั่นมือทั้งสองข้างยกขึ้นมาปัดป้อง
...
“ไม่!!!!!!!!!” มือที่ปัดป่ายไปมาของพิท บัดนี้เขารู้สึกได้ว่ากำลังมีของเหลวไหลเวียนอยู่รอบตัว พิทลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองกำลังอยู่ในน้ำ
“ความทุกข์ทรมานที่ข้าได้รับ มันไม่ถึงครึ่งที่เจ้ากำลังจักเจอดอก สวามิน”
เสียงหญิงสาวคนเดิมดังขึ้น
“ถึงเวลาที่เจ้าต้องชดใช้ให้กับข้าแล้ว”
สิ้นเสียงนางร่างที่เคยเบาหวิวของพิทพลันหนักอึ้ง น้ำทะเลอันหนาวเหน็บนั้นบาดลึกเข้าไปถึงหัวใจ ร่างของเขากำลังดำดิ่งลงสู่มหาสมุทร
แต่จู่ๆสัญชาตญาณการอยากมีชีวิตเบื้องลึกของเขาก็ทำงาน พิทตะเกียกตะกายเพื่อให้หลุดพ้นจากความทรมานนี้ เขาดันร่างตัวเองขึ้นมาจนมองเห็นแสงจันทร์เบื้องบน
“เจ้าหนีข้าไม่พ้นดอก”
ยังไม่ทันที่จมูกจะโผล่เหนือน้ำ บางสิ่งบางอย่างคล้ายเชือกกลับรัดตรึงข้อเท้าของเขาก่อนจะฉุดร่างพิทจมลงไปในน้ำอีกครั้ง
พิทตะเกียกตะกายเพื่อเอาตัวรอด น้ำทะเลทะลักเขาจมูกจนรู้สึกแสบไปถึงหน้าอก ไหนจะเจ็บปวดจากการรัดของอะไรบางอย่างที่บัดนี้พันป่ายไปรอบตัวเขาจนเขาดิ้นไม่หลุด
สิ่งพันธนการนี้บีบรัดร่างเขาจนปวดไปถึงกระดูก
ในที่สุดพิทก็ยอมแพ้ เขายอมรับความตายที่นางนาคตนนี้หยิบยื่นให้เขาแต่โดยดี น้ำตาของพิทไหลหลั่งออกมาอย่างสำนึกผิด เขากลัวตาย ภาพของพ่อ แม่ บรรณ ลุงหลวย และทิวพรั่งพรูเข้ามาในสมอง
“เรายอมเจ้าแล้ว สีปางตาล เรายอมเจ้าเหมือนทุกชาติ” จิตใต้สำนึกบอก พิทปล่อยร่างของเขาให้ดำดิ่งลงสู่เบื้องล่าง.........
“แต่เราไม่ยอม เราจักไม่ยอมให้ท่านตายอีกแล้ว”
เสียงตูมดังขึ้นเหนือพื้นน้ำเบื้องบน ก่อนที่ความรู้สึกของการมีชีวิตเสี้ยงสุดท้ายจะวูบลง พิทเห็นร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งถลาร่อนลงมาจากเวหา ไม่สิ เขากำลังดำดิ่งลงมาจากผิวน้ำเบื้องบนต่างหาก ร่างนั้นพุ่งตรงมาที่พิท
ทันใดนั้นเองสิ่งพันธะนาการที่กำลังรัดตรึงร่างของพิทกลับกรูเข้าใส่ร่างนั้น แท้ที่จริงแล้ว มันคืองู งูจำนวนมหาศาลที่กำลังพุ่งเข้าใส่ร่างปริศนา
แต่ยังไม่ทันที่พวกมันจะถึงตัว พลันแสงสีทองสว่างเจิดจ้าก็ฉายส่องทั่วพื้นน้ำจนพิทต้องหลับตา และเขาก็ไม่ลืมตาขึ้นมาอีกเลยจนกระทั่ง................
-
“ภาค ภาค ตื่นสิวะ ตื่น” ร่างของโสภณที่เปียกโชกนั้นกำลังลากร่างพิทที่หมดสติขึ้นมาจากทะเล เขาทิ้งร่างที่เย็นชืดนั้นบนพื้นก่อนจะคุกเข่าลงใกล้ๆ
“ตื่นสิ ตื่น” โสภณเขย่าตัวพิทอย่างแรง แต่ไม่เป็นผล เขาจึงใช้กำปั้นกระหน่ำทุบหน้าอกอย่างแรง
“ฟื้นสิวะ ฟื้น” น้ำเสียงที่สั่นเครือ อีกทั้งน้ำตาที่ไหลรินนั้น ไม่ได้ทำให้โสภณลดละความพยายามในการช่วยชีวิตพิท
เขาทั้งทุบ ทั้งกดหน้าอกของพิท แต่เหมือนจะไร้ประโยชน์ พิทอาจจมน้ำนานเกินไป
“ภาค ฟื้นสิวะ ” เสียงสะอื้นไห้อย่างสิ้นหวังของโสภณดังขึ้น เขาทิ้งหัวลงแนบกับหน้าอกพิทก่อนจะร้องไห้
“ทำไม ทำไมถึงทำแบบนี้ ไอ้ภาคที่เคยกล้าหาญคนนั้นทำไมถึงได้ขี้ขลาดแบบนี้”
เขาลุกขึ้นมองร่างที่ไร้สตินั้นอีกครั้ง ก่อนจะทุบกำปั้นอันหนักอึ้งลงบนหน้าอกพิทอย่างแรงด้วยความโกรธเกรี้ยว
“ปั๊ก!!” ทันทีที่กำปั้นนั้นทุบลง หน้าอกของพิทก็แอ่นขึ้น ก่อนที่เขาจะสำลักน้ำออกมา
“ภาค” เมื่อเห็นเช่นนั้นโสภณก็ระดมทุบลงไปอีกหลายครั้ง จนพิทรู้สึกตัว แต่ยังไม่ได้สติ
เขาจึงตัดสินใจก้มหน้าลง ใช้มือขวาบีบปากพิทไว้ก่อนจะจรดริมฝีปากของตนเองแล้วเป่าลม
หน้าอกของพิทกระเพื่อมขึ้น ก่อนจะยุบลง และกระเพื่อมขึ้นเป็นจังหวะ จนในที่สุด
“อึ่บ!!” พิทลืมตาก่อนจะเบิกตาโพรงด้วยความตกใจที่เห็นใครก็ไม่รู้กำลังประกบปากเขาอยู่
ริมฝีปากของโสภณกำลังประกบ ในขณะที่พิทตัวเหยียดแข็งทื่อ
“เฮ้อ” โสภณผ่อนลมหายใจออกมา เขาเหลือบไปมองหน้าของพิท
“ไอ้ภาค ไอ้ภาค ฟื้นแล้ว” เขาร้องด้วยความดีใจ ในขณะที่พิทกำลังตัวแข็งทื่อ
“ทำไมทำแบบนี้ห๊ะ มึงมันบ้าไอ้ภาค มึงทำแบบนั้นทำไม กุ.....” โสภณด่าพิทด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่เข้าหูพิทเลย สิ่งเดียวที่
เขาคิดตอนนี้คือเขาดีใจ ดีใจที่ได้เจอทิว เจอโสภณ หรือเวไตยก็ตามแต่ เขาซาบซึ้งที่ไม่ว่าจะกี่ปีกี่ชาติ ผู้ชายคนนี้ก็ปกป้องเขาเสมอมา
“ขอบใจนะ” ในที่สุดพิทก็โผกอดโสภณแน่น และกลับกลายเป็นโสภณที่ตอนนี้ตัวแข็งทื่อ
“ขอบใจจริงๆนะ ทิว” เขาซบหน้าลงบนหัวไหล่ชายหนุ่มผู้ช่วยชีวิตเขานับครั้งไม่ถ้วนคนนั้น และแล้วน้ำตาของพิทก็ไหลริน เขาไม่ใช่ผู้ชายอ่อนแอ หรืออ่อนไหว แต่สิ่งที่เจอมันมากมายเสียจนเกินกว่าแม้แต่คนไม่มีหัวใจจะรับไหว
เขาเหนื่อย
เหนื่อยที่ต้องทนอยู่กับความหวาดกลัว
ระแวง
และไม่มั่นคงแบบนี้
หากเป็นจริงดังในนิมิต พิทจะต้องตายเหมือนทุกชาติ แล้วเขาจะทำเช่นไร เขาจะมีอนาคตไปเพื่ออะไร และที่สำคัญ เขาจะกล้ารักใครได้อย่างไร
“ทำไมทำแบบนั้น” เสียงอันนุ่มนวลอ่อนโยนดังขึ้น โสภณกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“มึงก็รู้ว่ากูไม่มีวันให้มึง.............ตาย”
-
ซึ้งมากกกก :กอด1: :กอด1:
-
น้องทิวอยู่ช่วยพี่พิททุกชาติ ซึ้งมาก
พี่พิทช่างมีชะตากรรมที่น่าสงสาร เมื่อไหร่จะหลุดพ้นสักทีน้า
-
ถ้าเรื่องนี้ใกล้จบจะมาอ่าน
กลัวเกิดอาการค้าง คา
-
เรื่องราวเปิดเผยเกือบหมดแล้ว สู้ๆนะพิท
-
น่ารักจุงเบยๆๆ
-
คนหนึ่งคิดยอมแพ้ ส่วนอีกคนไม่ยอมให้ตาย
มาติดตามต่อไปว่า ใครจะเป็นผู้ชนะ :z2:
+1 ให้เป็นกำลังใจ
ปล. ถ้าไม่มาต่อนิยายเรื่องนี้ จะให้เจ้สองแจ้งตำรวจอีก :z1:
-
ตลกนางนาคปางสีตาลนะ แทนที่แค้นจะเวไตยที่ทำร้ายตัวเองปางตาย กลับมาแค้นพิทชาตินั้นที่หาว่าเมินเฉยไม่ช่วย แต่ชาตินั้นพิทมีกำลังมากพอที่จะห้ามเวไตยด้วยเหรอ การตะโกนจนเวไตยปล่อยนางนาคจนรอดนั้น ไม่เรียกว่าช่วยรึไง พาลว่ะ
-
บางทีอ่านไปมาก็หลอนๆเหมือนกันนะ o22 :a5:
-
ทิว-พิท :กอด1:
-
ลุ้นครับบบ
-
สนุกมากครับ
ถ้าเรื่องนี้รวมเล่มเมื่อไหร่ไม่พลาดแน่
คราวที่แล้วกว่าจะมาได้อ่านกาลครั้งหนึ่งสยามก็หมดเวลาจองหนังสือไปแล้ว
-
ว้าย สนุกจังเลยค่ะ
๕๔๕ + ๑ = ๕๔๖ และอีก ๑ เป็ด นะคะ
หน้า 18 27-01-2013 22:06:12
“อ้าว มาไวดีนะ ขึ้นมาหาหนังสืออ่านก่อนสิโยม อาตมาไปจำวัดเย็นก่อน เดี๋ยวมา อ้อ” หลวงพ่อหันไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่ง
ต๊าย หลวงพ่อไม่ไปทำวัตรหรือเจ้าคะ อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ เซ็งเป็ด
-
แบบว่าสงสารทุกคนเลย :sad4:
ยิ่งความจากอดีตกำลังเปิดออกมาแบบนี้ด้วย
ขอให้้พิทสู้ต่อไปนะและขอให้คนเขียนสู้ต่อไปด้วยค่ะ
รักคนเขียน :3123:
-
มันหน่วงแท้หนอ
เมื่อไหร่บ่วงกรรมจะถูกแก้
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรกค่ะ ไม่เคยอ่านแนวนี้เลย สนุกมาก สนุกสุดๆ><
ทิวน่ารักมาก กวนตีนพิทสุดๆ 555
อ่านแล้วฮาอ่ะ ชอบนิสัยทิวเวลาอยู่กับพิทจัง ช่วยพิททุกเรื่องเลย
ทั้งเรื่องพี่บรรณ เรื่องผีพญานาคอีก- - แต่พญานาคน่ากลัวอ่ะ ถ้าอ่านดึกๆนี้กลัวน
ชอบมาหาพิทแบบน่ากลัวๆ แถมทำร้ายพิทอีกตะหาก
พอกลับมาชาติที่แล้วโสภณดูรักประภาคจัง ><
ช่วยเหลือทุกอย่างเหมือนทิวชาตินี้เลย อยากอ่านต่อจัง มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ค้าง มาต่อไวไวนะค่ะ
-
:monkeysad:
-
อยากอ่านเรื่องนี้ต่อ คิดถึงๆๆ
-
ก็ยังไม่เข้าใจ. แค้นพิททำไม
แทนที่จะแค้นครุฑ. บ้าป่ะ
-
คิดถึงเรื่องนี้ค่ะ
-
เสียงโหยหวนจากแดนไกลแหวกผ่านม่านน้ำที่มืดมิด สงบนิ่ง ชาวประมงเงี่ยหูฟัง เขารู้สึกขนลุกกับเสียงนั้นอย่างบอกไม่ถูก ท้องฟ้าที่เคยสว่างเพราะแสงจันทร์บัดนี้กลับมีเมฆมาบดบัง ฝนตั้งเค้าก่อพายุ เขารีบเก็บเครื่องไม้เครื่องไม้เตรียมตัวกลับบ้าน
“ตูม” แต่แล้วเสียงน้ำซ่านกระจายก็ดังขึ้นข้างหลังเขา ชาวประมงหันไปมอง แต่เขากลับพบเพียงร่องรอยของน้ำที่กระเพื่อม
“ตูม” คราวนี้เสียงนั้นย้ายมาอยู่ข้างลำเรือ เขาตื่นกลัว ก่อนจะรีบติดเครื่องเรือเตรียมเข้าฝั่ง
“ตูม วี๊ดดดดดดดดดดดดดดด” อีกครั้ง แต่คราวนี้เสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นพร้อมๆกับอะไรบางอย่างที่โผล่ขึ้นมาจากน้ำ มันค่อยๆยืดหัวสูงขึ้น สูงขึ้น พร้อมๆกับส่ายหัวไปมา เสียงร้องนั้นเสียดแทงเข้าไปถึงประสาทสัมผัส ชายประมงผู้นั้นตื่นกลัว
เขาปิดหูก่อนจะถอยหลังและล้มลงด้วยความตกใจ สายตาจ้องนิ่งไปที่ตาของสัตว์ประหวาดตัวนั้น
“พญานาค พญานาค” เขากรีดร้อง ตามตำนานของที่นี่ไม่มีเรื่องราวของพญานาค เขาเข้าใจว่าพญานาคน่าจะอยู่แถบภาคอีสานมากกว่า แต่นี่ นี่มันทะเลชุมพร ทำไม ทำไม
ชายผู้นั้นตั้งสติ เขาหยิบไม้พายขึ้น ตั้งท่ากัน แต่พญานาคตนนั้นหยุดนิ่งจ้องมองมาที่เขา ก่อนจู่ฟ่อ จนหงอนที่อยู่บนหัวนั้นสั่นระริก
ไม้พายในมือชายผู้นั้นร่วงลงทันที เขายกมือขึ้นไหว้ด้วยความหวาดกลัว
นาคตนนั้นส่งเสียงร้องอีกครั้งก่อนจะพุ่งทะยานข้ามเรือของชาวประมงไป เกล็ดเลื่อมมันวาว ครีบ และลำตัวแล่นผ่านใบหน้าชายผู้นั้นไป เขาจ้องมองมันด้วยความสะพรึงกลัว ลำตัวของพญานาคค่อยๆข้ามผ่านไป จนถึงปลายหางที่มีหงอนสีแดงและทองสลับเลื่อมนั้น มันตวัดหางนั้นใส่ลำเรือของชาวประมง
“ตูม” เรือลำนั้นแตกออกเป็นสองส่วน ชาวประมงกระโดดหนีพร้อมๆกับการหายไปอย่างสงบนิ่งของพญานาค
ความทรมานทับถมร่างกายและจิตวิญญาณของนางจนหนักอึ้ง ความอาฆาตแค้นและบาปกรรมได้ทำให้บัดนี้ นางเป็นแค่เพียงเดรัจฉาน หาใช่เทวีศรีปางตาล บุตรีของพญาภุชงค์นาคราชผู้เป็นใหญ่แห่งลุ่มน้ำนี้อีกต่อไป
ศรีปางตาลทิ้งตัวลงบนแท่นหินโสโครกอันหนาวเหน็บก่อนจะร่ำไห้กรีดร้องปานน้ำตาเป็นสายเลือด นางผิดหวังที่ไม่สามารถเอาชีวิตชายผู้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีและความภักดีของนาง
นางเงยหน้าขึ้นมองเหนือผืนน้ำ
ฉับพลันจึงเกิดพายุกระหน่ำ
-
“เฮ้ยๆ ภาค ปล่อยกูได้แล้วเว้ย เออ กูรู้ว่ามึงรักกูแต่ปล่อยก่อนๆ ฝนตั้งท่าจะตกอีกแล้วเว้ย” โสภณพยายามดันร่างเขาออก
“เออ กูขอโทษ” พิทได้สติ
เขาลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง ก่อนจะทอดสายตายาวมองออกไปยังจุดกำเนิดของเมฆดำทะมึนก่อนนั้น เขารู้ว่าเป็นฝีมือนางนาคตนนั้น
“นายกลับมาทำไม” พิทถามด้วยความสงสัย
“ไม่รู้อะไรมาดลใจกูว่ะ พูดไปมึงก็ไม่เชื่อ”
พิทไม่ตอบอะไร แต่ในใจนั้นเขาเชื่อ เชื่อที่โสภณพูดทุกคำ
“แล้วมึงหล่ะ ทำแบบนั้นทำไม”โสภณย้อนถาม
“เรา เอ่อ พูดไปนายก็ไม่เชื่อ”
โสภณฉุดข้อมือของพิทไว้ไม่ให้เขาเดินต่อ
พิทหันไปมอง และก็ต้องเจอกับแววตาคู่นั้น คู่ที่ทำให้พิทรู้ว่าเขาควรพูดความจริงออกไป
พิทเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเขาในคืนนี้ให้โสภณฟัง โดยไม่ลืมที่จะบอกเขาด้วยว่า พิทยอมแพ้แล้ว หากถ้าโสภณไม่มาช่วยเขาคงยอมให้นางนาคตนนั้นเอาชีวิตไปอีกครั้งเป็นแน่
“แล้วมึงจะยอมเหรอ จะยอมอีกเหรอ” โสภณถาม เขาดูเป็นเดือดเป็นร้อนมากกว่าพิทเสียอีก
“แล้วจะให้ทำยังไงวะ” พิทถาม
“ก็สู้สิเว้ย สู้มันสักชาติ หรืออย่างน้อยก็ทำให้รู้ให้ได้ว่าทำไมผีบ้าตัวนั้นถึงจ้องแต่จะเอาชีวิตนาย”
พิทฟังนิ่ง เขาย้อนนึกไปถึงอนาคตที่เขาเป็นพิท ที่เขาไม่ใช่ภาค แล้วคิดว่าเขาจะสู้ไปทำไมในเมื่อชาตินี้เขาก็ต้องตายอยู่ดี
“มึงคงคิดว่าจะพยายามไปทำไมไหนๆก็จะตายอยู่ดีใช่มั๊ย” พิทหันขวับ ตกใจที่โสภณเหมือนอ่านความคิดเขาออก
“ก็อย่างน้อยๆ มันก็คงต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้มึงย้อนอดีตมา อย่างน้อยเขาคงส่งมึงมาแก้ไขหรือหาเบาะแสอะไรบางอย่างละมั้ง” เขาเว้นหายใจ
“นี่อะไร มาถึงก็คิดจะตายเสียละ เสียหมาจริงๆ” โสภณว่าให้เจ็บ
และมันก็ทำพิทได้ฉุกคิดอะไรบางอย่าง
“ขอบใจนะ โสภณ” เขาหันไปยิ้มและบอกกับตัวเองว่าต่อไปเขาจะไม่อ่อนแออีกแล้ว เขาจะลองสู้กับนางนาคตนนั้นสักตั้ง อยากรู้เหมือนกันว่าทำเพราะเหตุผลกลใด นางถึงได้อยากจะเอาชีวิตเขามากนัก
“ถ้ามึงไม่ยอมแพ้ กูจะอยู่ข้างๆมึง คอยช่วยมึงนะ” โสภณแตะบ่า
“แล้วถ้าเรายอมแพ้หล่ะ”พิทแซว
โสภณอึ้งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหันมายิ้มแฉ่ง
“กูก็จะอยู่ข้างๆมึงนั่นแหละ กูไม่มีทางเลือกแล้วนี่หว่า”
แล้วเขาก็หัวเราะ ส่วนพิทนั้นยิ้มกรุ้มกริ่มมุมปาก เขาแตะบ่าเด็กนั่นเบาๆเป็นเชิงขอบคุณ
-
วันเวลาผ่านไปจากวันเป็นสัปดาห์ สัปดาห์เป็นเดือน ที่พิทใช้เวลาฝึกฝนเป็นยุวชนทหาร การฝึกเป็นไปอย่างเข้มข้นและดุดัน ในช่วงแรกร่างกายของพิทล้าจะแทบจจะหลุดออกเป็นชิ้นๆ
แต่หลังจากเลยจุดนั้นไปได้ เขาก็กลายเป็นพิทคนใหม่ที่แข็งแรงกำยำทั้งร่างกายและโดยเฉพาะจิตใจ มีหลายต่อหลายครั้งที่ผีนางนาคตนนั้นพยายามจะหลอกหลอนเขา แต่พิทก็ใจแข็งและไม่ยอมเหมือนที่ผ่านมา นางนาคนั้นเลยดูเหมือนจะทำอะไรพิทได้ไม่มากนัก
“เฮ้ย มานั่งหลบอยู่ที่นี่เอง นี่น้ำ” โสภณยื่นน้ำในกระบอกไม้ให้พิท ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
พิทรับน้ำมาดื่มเสียงดังอึกๆ
“วันนี้ทำไมมึงน่ารักจัง” จู่ๆโสภณก็พูดขึ้นพูด เล่นเอาในน้ำในปากพิทพุ่งพรวดออกมา
เขาหันขวับไปมองหน้า
“ทำไม เดี่ยวนี้ชมไม่ได้หรือไง”
หน้าของพิทค่อยๆแดงขึ้นๆจนเห็นได้อย่างชัดเจน
“แต่เราไม่ชอบนะเว้ย” เขาพูดแก้เก้อ
“กูรู้ว่ามึงไม่ชอบ หน้ามึงแดงขนาดนั้นมึงคงไม่ชอบจริงแหละ” เขายิ้ม
“หมู่นี้ครูให้เราฝึกหนักขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะเว้ย”
“ไม่ดีหรือไง นายชอบไม่ใช่เหรอ เป็นทหารน่ะ” พิทหยิบน้ำขึ้นดื่มอีกครั้ง
“ชอบ แต่มันจริงจังมากเกินไป จนกูคิดว่าเราต้องไปเป็นทหารรบกับญี่ปุ่นจริงๆเหรอ” เขาเหม่อมองออกไป
“ก็รบจริงๆนะสิ มาถึงขนาดนี้แล้วนายยังไม่เชื่ออีกเหรอว่าเราจะรบกับญี่ปุ่นจริงๆ” เหงื่อบนหน้าผากเขาหยดเป็นเม็ด
“อืม ไม่รู้สิ” โสภณหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวจากกระเป๋าตัวเองขึ้นมาซับหน้าผากให้พิท “แล้วถ้าเราต้องรบกับญี่ปุ่นจริงๆ มึงว่าเราจะสู้ญี่ปุ่นได้มั๊ยวะ ภาค”
“ได้ไม่ได้ก็ต้องสู้แหละ” พิทก้มหน้าหลบสายตาที่บอกให้รู้ว่าเขาเขินอาย
“กูไม่ห่วงตัวกูหรอก กูน่ะสบายมาก แต่มึงนี่สิ มึงน่ะขาบุ๋น ไม่ใช่ขาบู๊แบบกู จะไปสู้จะไปยิงใครเขาได้”
พิทนิ่งเงียบ โสภณก็เงียบไปเช่นกัน
“แต่ไม่เป็นไร อยู่กับกูมึงไม่ต้องเป็นห่วง กูจะ...............”
“ดูแลมึงเอง......ใช่มั๊ย” ยังไม่ทันที่โสภณจะพูดจบ พิทก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทัน
“ถามจริงๆเถอะ ทำไมนายต้องคิดจะคอยดูแลเราอยู่เรื่อย” พิทถามขึ้นมา โสภณเหล่มองเขาก่อนจะก้มหน้านิ่ง
“ก็ไม่รู้สิ..................................”
“...............................................”
“............................................”
“...........................................”
“ถามจริงๆ”
“..........................................”
“............................................”
“ก็ เอ่อ ก็มึง มึงเอ่อ มึงมีความหมายกับกูนี่หว่า”
...
สายลมยามบ่ายพัดผ่านทำให้ต้นกระถินณรงค์ข้างสระน้ำที่ทั้งคู่นั่งพักนั้นไหวเอนไปมา ใบที่เหี่ยวแห้งหลุดร่วงปลิวลงมาก่อนจะแน่นิ่งเมื่อแตะพื้นหญ้าเบื้องล่าง
โสภณเอนตัวลงนอนอย่างเบื่อหน่าย เขาทอดตัวยาวไปตามพื้นหญ้าที่นุ่มอุ่น ก่อนจะหลับตา
“นี่ เขาให้มาพักแค่ 15 นาทีนะเว้ย”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่พักสายตาเท่านั้น” เขายิ้ม ภาพรอยยิ้มที่พิทไม่เคยเห็นมาก่อนทั้งจากทิวหรือแม้แต่โสภณเอง
“นอนลงสิ แค่พักสายตา” เขาลืมตายิ้มเชิญชวน
สายลมยามบ่ายนั้นทำให้พิทไม่อาจห้ามใจ แค่10 นาทีคงไม่เป็นไรหรอก
ว่าแล้วพิทก็ล้มตัวลงนอนใต้เงาต้นไม้ใหญ่ เขาหลับตา ปล่อยให้สายลมลูบไล้..............
“ชาติชั่ว เจ้าคิดจักลบล้างคำสาปของข้ากระนั้นรึ” เสียงนั้นทำให้พิทหันหลัง เขากำลังเดินอยู่ที่ไหนสักแห่งริมน้ำ
“เจ้า” เขาหันไปมอง และก็พบว่าตัวเองอยู่ในชุดพราห์มสีขาวหม่น
“ต่อให้เจ้าจักพยายามเยี่ยงไร ข้าก็มิวันหยุดเอาชีวิตเจ้า”
พิททำท่าจะถอยหลัง แต่เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าเขาจะไม่มีวันกลัว ไม่มีวันถอยอีกแล้ว พิทจึงตั้งหลักยืนอย่างมั่นคง
พิทเงยหน้ามองสีปางตาลอย่างเต็มตา ร่างดำทะมึนที่ไม่สามารถระบุรูปร่างได้ นอกจากเพียงกลุ่มคำสีเขียวคล้ำ ค่อยๆลอยเข้ามาหาเขา
“หากเจ้ามิเปิดใจรับฟังข้า เจ้าก็มิมีวันจักได้รู้ความจริง”
“ความจริงรึ ความจริงกระนั้นรึ คนลวงหลอกอย่างเจ้า หาได้มีความจริงให้ใครไม่ ข้าจักไม่มีวันเชื่อคำลวงใดๆจากปากของเจ้าอีกแล้ว เจ้าพราห์มกลับกลอก”
ว่าแล้วกลุ่มควันนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเขา
พิทเริ่มหายใจไม่ออก เขาเริ่มสำลักอย่างหนัก ก่อนจะทรุดลงกับพื้น
มือทั้งสองข้างกุมลำคอพร้อมทั้งกระอักด้วยความทรมาน
“เฮ้ย....................”
“เฮ้ย..................”
“มาทำอะไรกันตรงนี้”
จู่ๆก็มีมือคู่หนึ่งมากระชากพิทขึ้น เขาสูดหายใจอีกครั้งก่อนจะลืมตามอง
-
ใครรรรรรร น่ะะะ ค้างจริง :katai1: :katai1:
ว่าแค่ มาอัพวันฝนตกจริงๆน่ะเนี่ยยยย o22 :a5:
-
พี่พญาครุฑแน่เลยยยยยย
จังหวะดีมาก เอาไป200
:กอด1:
-
รออยู่ครับ เป็นกำลังใจให้ สนุกมากเลย :katai2-1:
-
ตกลงสาเหตุที่นางนาคต้องตายคืออะไร
-
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
:z3:
ใครคือคนที่มาช่วยพิทกันนะ
แล้วทิวของเราหายไปไหน
ไม่ได้นานจนจะลืมตัวละรไปหมดแล้ว
ต้องกลับมานั่งทบทวนตัวละครใหม่นะเนี๊ยะ
-
ค้างงงงงง :katai1:
-
ค้างมากกกกก ม่ายยยย :ling1:
มาต่อไวๆนะคะ รออยู่ๆ :call:
ปล.ไปบวชมาหรอคะ อนุโมทนาบุญนะคะ สาธุ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มือผู้ใดกัน!
ค้าง!!
-
ง่ะ ค้างอย่างแรง
กำลังเข้มข้นเลย แงๆ
-
“ตื่นเว้ย ตื่น”
พิทงัวเงียลืมตาขึ้นมาและพบว่าเผลอหลับไปใต้ต้นกระถินณรงค์
“พี่บรรณ”
มือปริศนาที่ดึงเขาขึ้นมาเมื่อครู่คือบรรณนั่นเอง
“ใครบรรณ”
“หา เอ่อ” พิทได้สติ เขาลืมไปว่าภพที่เขาอยู่ไม่ใช่ภพปัจจุบัน
“ครู”
ครูฝึกที่หน้าเหมือนบรรณมองเขาด้วยความไม่พอใจก่อนจะเอาเท้าเตะไปที่โสภณซึ่งหลับไม่รู้เรื่องอยู่อย่างแรง
“เฮ้ย ใครเตะวะ” เมื่อโดนเตะ โสภณลุกพรวดขึ้นมาทำท่าจะเอาเรื่อง เขายืนประจันหน้ากับครู ก่อนจะเงื้อหมัด
“คะ คะ ครู”
ครูฝึกยืนหน้าขมึงทึง นั่นทำให้โสภณถึงกับทรุด
“แหะๆ ขอโทษครับ”
“ตามมานี่ ทั้งคู่”
พิทกับโสภณเดินคอตกตามครูฝึกไป
“ไหนบอกว่าแค่งีบไงวะ” พิทหันไปขู่ฟ่อ
“นี่ไอ้ภาค มึงก็หลับเหมือนกูนะเว้ยอย่าลืมสิ”
“ก็มึงนั่นแหละ ชวนกู”
พิทเริ่มขึ้นมึงขึ้นกู
“หุบปากแล้วเดินตามมา” ครูฝึกหันมาตวาด
“ดุจริงวุ้ย” โสภณบ่น
ครูฝึกพาทั้งคู่เดินลัดเลาะป่ากล้วยรกทึบมาด้านหลังโรงอาหาร เรื่อยไปจนถึงเรือนนอน และสุดท้าย
“ครูพาเรามาทำอะไรที่นี่ครับ” พิทถามเมื่อเห็นว่าพวกเขามายืนอยู่หลังส้วมสังกะสีที่เรียงรายเป็นตับ
“ตักขี้”
“ตักขี้” ทั้งคู่อุทานขึ้นพร้อมกัน
“ใช่ตักขี้ ไปหยิบถังน้ำตรงนั้นมาแล้วตักขี้พวกนี้ไปรดผัดให้หมดบ่อ”
เขาพูดจบก็หันหลังกลับ
“แต่ ครู............”
“ไม่มีแต่อะไร ทั้งนั้น” ครูฝึกหันมามองตาพิทก่อนจะเลี่ยงหลบสายตามองไปที่โสภณแทน
“เพราะมึงนั่นแหละ”โสภณยื่นถังให้พิท
“อ้าวเฮ้ยจะมาโทษกูแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย”
“ก็มึงไม่ยอมปลุกกู”
“เหี้ย ปลุกมึงได้ไงกูก็หลับ”
โสภณทำหน้าเบ้
“เหม็นชิบหาย” เขายืนบิดไปบิดมา
“เหม็นสิวะขี้นะเว้ย ไม่ใช่กล้วยหอม”
“แล้วจะทำยังไงล่ะ ไม่อยากตักเลย จะอ๊วก”
“หนีมั๊ยหล่ะ หนีทหารน่ะ” พิทประชด
“นี่ ไอ้ภาคมึงก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ใช่ เป็นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ก็ต้องตัก”
และก็เป็นพิทที่ก้มตัวลงไปใช้ถุงจ้วงตักของเสียในบ่อนั้น กลิ่นฟุ้งกระจายทันทีที่ถังแหวกน้ำนั้น
“ไอ้ภาค กูอยากตาย” โสภณร้อง แต่ก็ต้องจำใจตักของเสียเหล่านั้นขึ้นมา มือหนึ่งบีบจมูก อีกมือหิ้วถังโยนลงไปในบ่อเกรอะนั้น
“รีบทำเหอะ จะได้ไปจากที่นี่เสียที กูเบื่อที่นี่ เบื่อชาตินี้............เต็มทน” พิทพูดออกมาจากใจ
-
พิทเริ่มสับสนตัวตนในชาตินี้กับชาติปัจจุบัน บางครั้งเขาก็ไม่แน่ใจว่าคนที่เห็นในกระจกคือใครกันแน่ ทุกครั้งที่เขานั่งมองออกไปนอกหน้าต่างในคืนเดือนมืด เขามักถามตัวเองเสมอว่า เขามาทำอะไรที่นี่
เช่นเดียวกันกับโสภณที่มักจะโผล่มานั่งใกล้ๆพิทโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง ในขณะที่พิทมักจะหมกมุ่นอยู่กับชาตินี้ชาติหน้า โสภณกลับทำตัวให้ง่ายกว่านั้น เขาไม่สนใจว่าชายคนที่นั่งใกล้ๆเขาเป็นใคร และมาจากไหน เขาสนใจเพียงแต่ว่า เขารักและหวังดีกับชายคนนี้ และพร้อมจะปกป้องเขา แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
“มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียววะ ภาค” โสภณนั่งลงใกล้ๆ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มสีน้ำเงินเป็นชุดประจำของเหล่ายุวชนทหาร
“คิดอะไรเพลินๆน่ะ”
“คิดเรื่องนั้นอีกเหรอ”
“อืม ถ้าเป็นนาย นายรู้ว่าอีกไม่นานนายจะต้องตาย ถามจริงๆว่า นายยังอยากจะมีชีวิตอยู่อีกหรือเปล่าวะ” พิทถาม
“ไหนบอกว่าจะไม่คิดแบบนี้อีกแล้วไง” โสภณทัก
“เปล่า แค่ถามเฉยๆ”
“ทุกคนเกิดมาต้องตายทั้งนั้นนะเว้ย ไอ้ภาค จะตายเร็วตายช้าก็ต้องตาย มึงไม่ได้มีสิทธิพิเศษเหนือกว่าคนอื่นเลยที่รู้ว่าจะต้องตาย”
“มันก็จริงนะ”
“ใช่ มันคือความจริง คือสัจธรรม แล้วจะคิดมากไปทำไมกัน”
“เฮ้อ” พิทถอนหายใจ การที่เกิดมาเป็นทิว หรือโสภณ นี่มันช่างโชคดีเหลือเกิน ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย
“อย่าคิดมากน่า นะ” โสภณวางมือของเขาลงบนบ่าพิท ชายหนุ่มหันไปมองก่อนจะพยักหน้าตอบรับความหวังดี
“ไปนอนกันเถอะว่ะ พรุ่งนี้ต้องฝึกอีกหนัก” เขาชวน
“เรายังไม่ง่วงน่ะ เมื่อเช้ากินโกปี๊ร้านนั้น ตายังค้างอยู่เลย นายไปนอนก่อนเถอะ” พิทเอนตัวพิงต้นไม้
“งั้นกูนั่งเป็นเพื่อนมึงก่อนแล้วกัน” โสภณเองก็ถอยหลังนั่งพิงต้นไม้ต้นเดียวกับพิท
“ถามจริงๆเถอะ ทำไมนายถึงต้องเป็นห่วงภาคขนาดนี้” พิทถามเหมือนชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ภาค
โสภณเองก็หันมาทำหน้างงๆ แต่สุดท้ายก็เข้าใจคำถาม
“มึงเคยรักใคร แต่คิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้รึเปล่า” เขาย้อนถาม “ครั้งหนึ่งกูเคยหลงรักมึง โดยไม่มีหวังเลยแม้แต่น้อย มันเป็นเรื่องยากที่เราจะรักใครสักคนที่เป็นเพศเดียวกับเรา ในความฝันกูมีหวังเต็มเปี่ยม แต่ในความจริงแม้แต่คิดกูยังไม่กล้า”
เขาเว้นจังหวะ ถอนหายใจ
“ไม่ใช่แค่เป็นเรื่องยากที่จะบอกใครต่อใครในเรื่องแบบนี้ แต่ที่ยากที่สุดสำหรับกูคือการบอกมึง บอกถึงความในใจที่กูมี หากคืนนั้น คืนนั้น มึงไม่สารภาพกับกูแบบนั้น ป่านนี้เรื่องกูกับมึงก็คงยังเป็นความฝันลมๆแล้งๆของกูต้องไป”
พิทนั่งฟังอย่างเลื่อนลอย เขารู้สึกอิจฉาในตัวของประภาค ที่อย่างน้อยยังมีคนดีๆคอยรักคอยห่วง
“มึงเข้าใจมั๊ยวะ”
“อืม”
“ของอะไรที่มันได้มาด้วยความยากลำบาก เรามักจะรู้ค่าของมัน จริงมั้ยวะ”
พิทไม่ถามอะไรต่อ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมโสภณถึงได้รักและเป็นห่วงภาคมากมายขนาดนี้
“ขอบใจนะ โสภณ ที่คอยเป็นห่วงภาค หากภาครู้ เราว่าเขาคงดีใจเป็นแน่” พิทตอบแทนภาค เขาเองก็อยากจะซาบซึ้งและเคลิบเคลิ้มไปกับความรักที่โสภณมีให้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาไม่ใช่ภาค และที่สำคัญในใจของเขายังคงครุ่นคิดถึงแต่ใบหน้าของ
บรรณ ชายผู้อยู่ห่างไกลจากเขา.................เหลือเกิน
-
สถานการณ์การสู้รบเริ่มทวีความรุนแรง ชาวบ้านเริ่มพูดกันมากขึ้นถึงสงครามที่กำลังจะเปิด วิทยุหลายแห่งประโคมข่าวถึงการบุกขึ้นฝั่งของญี่ปุ่น
เหล่านักเรียนยุวชนทหารถูกเคี่ยวกรำอย่างหนักมากขึ้น พวกเขากลายเป็นทหารเต็มตัว ไม่เหลือเค้านักเรียนขาสั้นให้เห็นอีกต่อไป
พิทเองก็กลายเป็นคนละคน เขามุ่งมั่นกับการฝึก โดยลืมเลือนเรื่องราวของนางนาคศรีปางตาลไปจนหมดสิ้น
ด้านฝ่ายนางนาคนั้น เฝ้ารอโอกาสที่จะทำลายพราห์มหนุ่มในคราบทหารนั้นอย่างไม่ลดละ สายตาของนางยังคงจ้องมองชายหนุ่มอย่างอาฆาตแค้น ความอำมหิตที่เผาไหม้ให้นางทุกข์ทรมานกำลังจะย้อนกลับไปหาคนที่เคยทำร้ายนาง หมางเมินและเหยียบย่ำความภักดีของนาง
เวลานั้นใกล้มาถึงแล้ว
เวลาแห่งการแก้แค้น
เวลาแห่งความตายที่หอมหวานอีกครั้ง
“อีกไม่นาน อีกไม่นาน เจ้าพราห์มชั่วช้า ฮ่าๆๆๆ”
-
:katai4:
การแก้แค้นที่ยังไม่หมดไป
นาคตนนั้นก็ยังจะเอาชนะ
-
มาต่อเเล้ว เย่ๆๆๆๆ..... :mc4: :mc4: :mc4:
-
อย่าคิดว่าพิทจะง่ายเหมือนก่อนนะจ้ะ
:กอด1:
-
มีแต่ความแค้นอยู่อย่างนี้ นางนาคคงไม่มีวันมีความสุขง่าย ๆ แน่ :เฮ้อ:
-
ทำไมตอนนี้เรารู้สึกสงสารทิวจริงๆเลยจากใจ
สรุปพิทยังไง ไม่รู้สึกอะไรกับทิวจริงๆหรอ
น้ำตาจะไหล T-T
-
แหม่ มีชีวิตอยู่โดยที่รู้ว่าจะต้องตายนี่มันอึนๆยังไงไม่รู้แหะ :เฮ้อ:
มาต่อเร็วๆน้าาา :กอด1:
-
นางนาคเมื่อไหร่จะหยุดอาฆาต
จะให้พิทตายอีกกี่ชาติถึงจะพอ o12
-
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ
-
แก้แค้นไป ผูกจิตคิดอาฆาต คอยทำลายชีวิตเขาทุกชาติ มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เพราะสุดท้ายคนที่จะเจ็บปวดเพราะไฟแห่งความแค้นมันสุมอกก็จะเป็นศรีปางตาลเอง
หากไม่ผูกจิตคิดพยาบาท ป่านนี้เธอคงได้เกิดใหม่หลายสิบชาติ ไม่คอยมาวนเวียนฆ่าผู้อื่นให้เป็นบาปกับตัวเองอย่างนี้หรอก
-
คิดถึงเรื่องนี้มากๆ นานๆได้อ่านที
-
รอค่ะ
-
ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ
ยังรอตอนต่อไปอยู่เสมอๆครับ
-
ลุ้นกันต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น
-
:hao5: :hao5: เห้ออออออ เดาไม่ออกเลยจริงๆ :call: :call:
-
ขุด :call: :call: :call: :call:
-
ฝนเทกระหน่ำลงมาเพราะหน้ามรสุมกำลังคืบคลาน ทุกหย่อมหญ้าล้วนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน ที่นี่ฝนตกทั้งวันทั้งคืนราวกับฟ้ารั่ว หน้าฝนเช่นนี้ครูฝึกอนุญาตให้เหล่ายุวชนทหารกลับบ้าน ทั้งประภาคและโสภณจึงเก็บของใช้ชั่วคราวแยกย้ายกลับมานอนที่บ้าน
บ้านหลังที่ไม่คุ้นเคยเท่าไหร่ในสายตาพิท แต่อย่างไรก็ได้ชื่อว่าเป็นบ้าน และทุกคนที่นี่ต้อนรับพิทอย่างดี คืนนั้นพิทอาบน้ำใหม่อีกรอบ เพราะโสภณซึ่งปั่นจักรยานมาส่งได้กำชับนักกำชับหนาว่าให้ล้างหัวก่อนเข้านอน มิเช่นนั้นจะเป็นไข้
“ถ้าไม่สระผม จะเป็นยังไง”
“ก็เป็นไข้นะสิวะ”
“เป็นไข้ได้ยังไงก็หัวเปียกเพราะน้ำฝนแล้ว”
“ก็น้ำฝนทำให้เป็นไข้”
“น้ำที่บ้านในโอ่งก็เป็นน้ำฝน ทำไมถึงไม่เป็นไข้”
“อุบ๊ะ อย่ามากวนกูได้มั๊ยวะ ไอ้ภาค ประเดี๋ยวปั๊ดถีบตกรถ”
เสียงฝนซ่า ดังผสมปนเปไปกับหยดสายฝนที่กระทบใบตอง ถึงแม้เวลานี้จะเป็นเวลาบ่ายคล้อย แต่ฝนตกหนักขนาดนี้ก็ทำให้ที่นี่มืดมิดราวกับค่ำคืน
“นี่ถ้าไม่มีกูสักคน มึงจะเป็นยังไงนะ ไอ้ภาค”
โสภณทิ้งคำถาม
นั่นน่ะสิ ถ้าไม่มีโสภณ ไม่มีทิว สักคน เขาจะเป็นยังไงนะ
“สอบก็ลอกกู การบ้านก็ให้กูทำให้ จักรยานกูก็ต้องปั่นมาส่ง พายเรือก็ไม่เป็น ว่ายน้ำก็ไม่ได้ เฮ้อ ....ไอ้ภาคเอ้ย”
“ถ้าไม่มีนาย เราก็คง...................”น้ำเสียงพิทเศร้าสร้อยลง “คงมีชีวิตอยู่ไม่ได้”
และแล้วบรรยากาศที่อึมครึมเพราะสายฝน กลับยิ่งมืดมนหนักเข้าไปอีกเพราะคำพูดคำนั้นของพิท
โสภณรับรู้ได้ถึงความตึงเครียดและหม่นหมอง เขาจึงนึกทำลายบรรยากาศเหล่านั้นด้วยการขี่จักรยานปัดป่ายไปมา
“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ” พิทสะดุ้งกอดเอวโสภณแน่น
“นี่แน่ะๆ” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ โสภณ หักรถจักรยานไปซ้ายทีขวาที จนตัวโยน
“ไม่เอานะเว้ยถนนลื่น เดี๋ยวล้ม เดี๋ยวล้ม”
โครม
ยังไม่ทันขาดคำรถจักรยานก็ลื่นไถลลงข้างทาง จนทั้งคู่ล้มกลิ้งมาทับกัน
ร่างของพิททับอยู่บนร่างของโสภณ
“เห็นมั๊ยหล่ะ กูบอกแล้วว่า....................”พิททำท่าจะบ่น
แต่โสภณกลับยื่นมือมาโอบเขาแน่น
“ไอ้ภาค” ก่อนจะส่งสายตาที่พิทเองก็คาดเดาไม่ออก
“มึงรู้มั๊ยว่าตัวมึงหอมกรุ่นเหมือนดอกชมนาด”
“เฮ้ย จะมาไม้ไหนวะ” พิทตัวแข็ง
“กูไม่รู้ว่าหลังจากนี้ชีวิตทหารของเราจะเป็นยังไง จะรอดปลอดภัยหรือจะ...............”
พิทรีบเอามือปิดปากโสภณไม่ให้พูดคำนั้น
“แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไง กูก็ยังยืนยันว่า มึง ไอ้ภาค มึงคือสิ่งมีชีวิตที่มีค่าที่สุดในชีวิตกู”
พิทยิ้มอย่างซาบซึ้ง โสภณโน้มคอเขามาก่อนจะประทับรอยจูบลงบนหน้าผากพิท
“จะมาเล่นบทซึ้งเหรอวะ” พิทเขินพูดแก้เก้อ
“กูไม่ได้อยากจะซึ้งหรอกนะเว้ย ไอ้ภาค เพียงแต่กูอยากจะทำแบบนี้กับคนที่กูรักเท่านั้น สักครั้งก็ยังดี”
เขาทั้งคู่มองตากัน พิทเองก็ปั่นป่วนในท้องเขาเริ่มรู้สึกว่าในตัวเขามีพลังอะไรบางอย่างกำลังตื่นขึ้น พลังของใครบางใคร ไม่ใช่สิ ใครอีกคนในตัวเขาที่หลับใหลมานาน
“ประภาค” จู่ๆพิทก็รับรู้ถึงจิตวิญญาณของประภาคที่อยู่ในตัวพิท เขาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาและตอนนี้ประภาคตัวจริงกำลังกลับมามีชีวิต
“ไอ้ภณ” จู่ๆ พิทเองซึ่งควบคุมตัวเองไม่ได้ก็พูดขึ้นมา นั่นทำให้โสภณเบิกตากว้างก่อนจะยิ้มแล้วดึงร่างมากอดแน่น
“ไอ้ภาค ไอ้ภาคใช่มึงใช่มั้ย ใช่มึงใช่มั๊ย”
เจ้าของร่างยกร่างตัวเองขึ้นมาก่อนจะมองหน้าโสภณ
“กูรักมึงนะ โสภณ” ก่อนที่เขาจะค่อยๆประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของโสภณอย่างแผ่วเบา
พิทมองดูพวกเขาอยากตื้นตันอยู่เบื้องบน เขาเหมือนถูกกระชากวิญญาณให้ลอยขึ้นเหนือทั้งคู่
“มึงหายไปไหนมา ภาค กูคิดถึงมึง”
ยังไม่ทันที่ภาคจะตอบ โสภณก็ดึงร่างนั้นมาจูบอย่างดูดดื่มอีกครั้ง
สายฝนที่กระหน่ำลงมานั้นเป็นเหมือนสักขีพยานในความรักของเขาครั้งนี้ ทั้งคู่กอดก่ายไปมา โสภณค่อยๆถอดเสื้อประภาคออก
ก่อนที่นิ้วมือจะค่อยๆลูบไล้เรื่อยไปจนถึงหน้าอก
รอยฟกช้ำที่เกิดจากไกปืนนั้นทำให้โสภณหยุดมอง เขานึกสะท้อนใจว่าเหตุใดเขาถึงเลือกทางเดินนี้ แทนที่จะเป็นนักเรียนที่มีความสุขไปวันๆ เขาสมหวังในความรักครั้งนี้แล้ว แต่ไยถึงต้องเลือกทางเดินที่เสี่ยงต่อความเป็นความตายเช่นนี้
“ไอ้ภาค กูจะรักมึงตลอดไปนะเว้ย” โสภณพูด
ร่างที่เปล่าเปลือยของทั้งคู่ๆค่อยๆเลือนหายไปจากสายตาของพิทเพราะสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา พิทยิ้มมุมปากอย่างสุขใจ เขา
รับรู้ได้ถึงพลังแห่งความรักของคนทั้งสอง แทนที่จะรังเกียจ แต่พิทกลับน้ำตาไหลเพราะภาพนั้น
-
กลับมาแล้ววว อย่าหายไปนานน่ะะะ :mew2: :mew2:
-
“อย่าลืมล้างหัวด้วยนะเว้ย” โสภณกำชับขณะที่พิทกำลังเปิดประตูบ้าน พิทหันมายิ้มให้เขา โสภณยิ้มตอบกลับไม่มีคำพูดใดๆสำหรับเขาอีกแล้ว
พิทล้มตัวลงนอน ภาพของโสภณกับประภาคยังตราตรึงในใจของเขา เขาอยากมีความรู้สึกแบบนั้นบ้าง ถึงแม้ประภาคในชาตินี้จะเป็นตัวเขา แต่อย่างไรเสีย มันก็ไม่ใช่ตัวเขาอยู่ดี
“เฮ้อ” เขาถอนหายใจยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก เสียงฝนตกกระทบหลังคาบ้าน หนักบ้างเบาบ้างนั้นกล่อมให้พิทค่อยๆเคลิ้มจนหลับไปในที่สุด
๘ ธันวาคม ๒๔๘๔
เสียงหวีดร้องของบางอย่างดังขึ้นในกลางดึกของคืนนั้น เสียงที่ปลุกให้พิทสะดุ้งตื่น เขามองออกไปนอกหน้าต่างเห็นผู้คนกำลังวิ่งออกมาจากบ้าน ต่างพากันมองดูโลหะยักษ์ที่บินโฉบพร้อมทั้งส่งเสียงหวีดหวิวกลางท้องฟ้า
“ญี่ปุ่นบุก พวกญี่ปุ่นบุก” เสียงตะโกนอื้ออึ้งของชาวบ้านดังโหวกเหวก ฝนตกลงมาไม่ขาดสาย แต่พวกเขาเหล่านั้นก็พร้อมใจกันหอบข้าวหอบของวิ่งหนีกันอลม่าน
“ปังๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ยังไม่ทันทีที่พิทจะเปิดประตูออกมา ผู้เป็นพ่อของเขาก็ถลาเข้ามาในห้องเสียก่อน
“เก็บของให้ไว พวกญี่ปุ่นบุก” สีหน้าที่เรียบเฉยไม่อาจซ่อนไว้ซึ่งแววตาที่หวั่นเกรงของพ่อนั้น ทำให้พิทตระหนักในทันที่ว่า เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงๆ
พิททำอะไรไม่ถูก เขามองซ้ายมองขวา ไม่รู้จะเก็บอะไรยังไง เพราะของที่อยู่ในห้องนี้ไม่มีชิ้นไหนที่พิทคุ้นเคยเลยสักชิ้น
สุดท้ายเขาตัดสินใจหยิบเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มมาเปลี่ยนแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง
“ประภาค” เป็นโสภณที่ปั่นจักรยานมาจอดหน้าบ้านก่อนจะวิ่งหน้าตื่นเข้ามา
“รีบไปที่กอง ครูฝึกเรียกรวมพล”
พิทกระโดดขึ้นจักรยานอย่างไม่กลัวตาย ความตายไม่ได้อยู่ในสมองเขาอีกต่อไป อาจเป็นเพราะเหตุการณ์ที่อลม่าน เสียงเครื่องบินและแสงไฟที่สาดลงมาทำให้เขารู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับภพนั้น
“ไหนนายบอกว่าญี่ปุ่นไม่มีวันบุกไทยไง” พิทถาม
“ก็ใครมันจะไปรู้เล่าว่าพวกนี้จะคิดคดทรยศ”
พิทจับเสื้อโสภณแน่น
เขารู้สึกว่าอยู่หลังเด็กหนุ่มคนนี้แล้วปลอดภัย
“ถ้าเกิด เรา เอ่อ ถูกยิงขึ้นมา” พิทพูดขาดเป็นห้วงๆ “มันจะเจ็บมั๊ย” ก่อนจะก้มหน้ารอฟังคำตอบ
“ไม่รู้สิ คงเจ็บมั้ง” โสภณพูด ในขณะที่กำลังเร่งปั่นจักรยานฝ่าฝูงชนที่มุ่งหน้าหนีตาย
“มันจะเจ็บกว่าถูกมีดบาดมั๊ย”
“อย่าคิดแบบนั้นสิวะ เราจะไม่เป็นอะไร ได้ยินมั๊ย เราจะไม่เป็นไร”
พิทหยุดพูดทันที
เขาเอาหน้าแนบแผ่นหลังของโสภณ หลับตา และเตรียมพร้อมเพื่อเผชิญหน้าความจริง
“ทุกคนฟังให้ดี บัดนี้พวกญี่ปุ่นได้ขึ้นฝั่งแล้ว ทางการกำลังส่งทหารมาช่วยพวกเรา แต่ในขณะนี้ ที่นี่ยังมีแต่พวกเรา ซึ่งเป็นยุวชนทหารที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี เราทุกคนก็เปรียบเสมือนทหารกล้า จิตวิญญาณที่จะปกป้องอธิปไตยของประเทศมีเต็มเปี่ยม เพราะนั้น เรา จะออกไปทำหน้าให้สมกับเป็นชายชาติทหาร พวกเราจะตรึงกำลังต้านพวกญี่ปุ่นไว้ จนกว่าทางการจะส่งทหารมาช่วย”
พวกยุวชนทหารที่บัดนี้อยู่ในชุดทหารพร้อมอาวุธครบมือยืนเรียงแถวหน้ากระดานอย่างพร้อมเพรียง แต่ละคนล้วนมีแววตาที่มุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว ไม่มีใครเกรงกลัวต่อภัยที่จะมารุกรานแม้แต่คนเดียว
“เราจะแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกจะไปสังเกตการณ์ที่ชายหาด อีกส่วน ตามผมมา เราจะไปตรึงกำลังพวกญี่ปุ่นที่สะพาน”
พิทกับโสภณถูกรวมให้อยู่ในกลุ่มที่ต้องไปกับครูฝึก พวกเขาขึ้นรถทหาร ก่อนที่รถจะแล่นออกไปท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ ทั้งคู่มองหน้ากัน
บัดนี้พิทแยกไม่ออกแล้วว่าที่เค้ารู้สึกอยู่ตอนนี้คือตัวเองหรือว่าประภาคกันแน่
รถโยกไปโยกมาเพราะถนนที่ถูกน้ำฝนชะกร่อนมาทั้งคืน เท้าของพิทนั้นแช่ปริ่มอยู่ในรองเท้าที่มีน้ำท่วมขัง อีกทั้งเสื้อผ้าที่เปียกปอน แต่ความลำบากเล่านั้นไม่ได้บั่นทอนจิตใจที่ตอนนี้ฮึกเหิมด้วยความรักชาติ
เขาไม่รู้หรอกว่าเขาจะสู้ไปเพื่ออะไร รู้เพียงแต่ว่า ยุวชนทหารทั้งหมดรวมทั้งครูฝึกที่นั่งอยู่บนรถนั้น ต่างมีแววตาที่มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว พวกเขาอายุยังไม่ถึง 20 ปีด้วยซ้ำ แต่ความกล้าหาญนั้นเทียบไม่ได้กับที่พิทมีเลย
“เอาล่ะ เตรียมอาวุธให้พร้อม” ครูฝึกกระโดดลงจากรถ ก่อนจะกวักมือเรียกนักเรียนแต่ละคนลงมา
“ประภาค” พิทกระโดดลงเป็นคนสุดท้าย เขาถูกครูฝึกที่ใบหน้าคล้ายบรรณคว้าข้อมือไว้
“อยู่ใกล้กับครูไว้” พิทมองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ เขาไม่เข้าใจสิ่งที่ครูฝึกพูด
แต่ยังไม่ทันจะถาม ครูก็วิ่งไปรวมกับกลุ่มที่ตอนนี้หมอบอยู่ข้างถนน
พิทวิ่งตามมานอนท่าเตรียมใกล้ๆโสภณ ตอนนี้หัวใจเขาเต้นโครมคราม มือที่กำปืนอยู่นั้นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนและเหงื่อ
ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย มีเพียงเสียงฝนที่ตอนนี้ซาลงจนมองเห็นฝั่งตรงข้ามที่เป็นสวนมะพร้าว
“เห็นอะไรไหวๆ ยิงได้เลย”เสียงครูฝึกกำชับ
“ปัง!!” สิ้นเสียงครู เสียงปืนก็ดังขึ้น เล่นเอาทั้งหมดตกอกตกใจ
“ใครยิง”
“ผมครับ”วินัยค่อยๆยกมือขึ้นอย่างเหนียมอาย
“ยิงทำซากอะไรวะ”
“ก็ ก็ครู บอกว่าเห็นอะไรไหวๆให้ยิงได้เลย”
“ปัดโธ่เว้ย ก็ดูเสียก่อนสิวะ นั่นมันตัวเหี้ย จะไปยิงมันหาพ่อมึงเหรอ”
เสียงนักเรียนคนอื่นหัวเราะกันคิกคักๆ คลายความตึงเครียดไปได้เปราะหนึ่ง
“อ้าวเฮ้ย หัวเราะอะไรกัน หน้าสิ่วหน้าขวาน นี่ไม่ใช่ชั่วโมงฝึกนะเว้ย ข้าศึกพร้อมจะยิงหัวพวกเธอทุกเมื่อหากไม่ระวังตัว”
คำนี้ของครูฝึกกระชากอารมณ์เหล่ายุวชนทหารทุกคนให้กลับมาสู่โลกของความเป็นจริง
ทั้งหมดตั้งท่าเตรียมพร้อม ปืนทุกกระบอกหันออกไปสู่ถนน
พิทเหลือบตามองโสภณ เช่นเดียวกับที่โสภณเลื่อนมามาจับมือเขา
“เราจะไม่เป็นไร...ใช่มั๊ย” โสภณถาม
“อืม เราจะไม่เป็นไร” พิทตอบอย่างมั่นใจในน้ำเสียง แต่ในใจเขากลับคิดตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
-
เหนือผิวน้ำนั้น ทะเลกำลังบ้าคลั่ง คลื่นนับร้อยม้วนเป็นเกลียว ฟาดเข้าหาชายฝั่งอย่างไม่ปราณี เรือที่จอดริมฝั่งถูกน้ำซัดเกยตื้นอยู่ริมหาด ในขณะที่ลึกลงไปใต้ท้องทะเล เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกดังกึกก้องในท้องน้ำ
นางสีปางตาลเงยหน้าขึ้นมองเบื้องบน
บัดนี้ ถึงเวลาแล้ว ที่ความตั้งใจของนางจะเป็นผล แรงอธิษฐานของนางกำลังจะสัมฤทธิ์ผล นางนาคแสยะยิ้มอย่างพึงใจ ก่อนจะค่อยๆยืดร่างกายท่อนล่างเลื้อยยาวเป็นเกล็ดสีเขียวเข้มจนเกือบดำ ผ่านกองหินโสโครกและทะยานขึ้นสู่ท้องน้ำเบื้องบน
................................................................................................
“ปัง!!” เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นจากฝั่งตรงข้าม เหล่านักเรียนต่างสะดุ้งโหยง ก่อนจะพากันสาดกระสุนเข้าใส่ฝั่งตรงข้ามอย่างไร้เป้าหมาย
“หยุดก่อน หยุด!!”
ทั้งหมดหยุด
“ให้เห็นเป้าหมายก่อนแล้วค่อยยิง มีสติหน่อยสิวะ”
ครูฝึกสั่งให้ทั้งหมดรุกเข้าไปใกล้ๆ จนในที่สุดเหล่ายุวชนทหารก็มาอยู่หน้าสวนมะพร้าว และก็เป็นครั้งแรกที่พิทเห็นทหารญี่ปุ่น
“นั่นไงทหาร” พิทตื่นเต้นทำท่าจะลุกขึ้นชี้ แต่ทหารญี่ปุ่นเล็งปืนมายังเขา
“ปัง!!” เสียงปืนดังลั่น พิททรุดลงกับพื้น
.
.
.
.
.
พร้อมกันนั้นร่างของทหารญี่ปุ่นฝั่งตรงข้ามก็ร่วงผล็อยลงกับพื้น
“ไม่ดูตาม้าตาเรือเดี๋ยวก็ได้ตายห่าหรอก” โสภณว่า พลางคว้าตัวพิทมาใกล้ๆ
พิทนั้นขณะนี้หน้าซีดเผือด
“ไหนบอกว่าชอบญี่ปุ่นไง” เขาถาม โสภณส่งสายตาเชิงดุ
พิทเปลี่ยนเป็นขอบใจโสภณที่ช่วยชีวิตเขาอีกครั้ง เสียงปืนยังดังอยู่ในหัวเขารู้สึกว่าความตายได้แล่นผ่านเขาไปแค่ปลายผม
“คราวหน้าอย่าทะเล่อทะล่าลุกขึ้นแบบนั้นอีกหล่ะ เข้าใจมั๊ย”
พิทพยักหน้าอย่างว่าง่าย
ครูฝึกนำยุวชนทหารรุกล้ำเข้าไปอีก คราวนี้พวกเขาเห็นทหารญี่ปุ่นที่ขึ้นมาจากเรือมากขึ้น เสียงปืนดังถี่ขึ้น
เหล่ายุวชนแยกย้ายกันไปตามตำแหน่งที่ครูบอก นี่ไม่ใช่การแสดง นี่ไม่ใช่การฝึกซ้อม แต่นี่คือเรื่องจริง เรื่องที่พวกเขากำลังเดินอยู่บนถนนที่เรียกว่าความเป็นความตาย
“สองคนนั้นน่ะ ไปทางนู่น” ครูฝึกชี้ให้พิทกับโสภณแล่นอ้อมไปทางขวา แต่เขากลับต้องชะงัก
“ประภาคกลับมานี่” แต่ไม่ทันการณ์เสียแล้ว เขาเป็นคนสั่งให้พิทอยู่ใกล้เขา แต่ตอนนี้กลับสั่งให้ไปไกลๆ
ครูพยายามจะฝ่ากระสุนตามพิทไป แต่ไม่เป็นผล ทหารญี่ปุ่นส่งกำลังเสริมมามากขึ้นเรื่อยๆ เขาเฝ้ามองพิทคล้อยหลังเขาไปอย่างช้าๆจนเลือนหายไป
สายฝนที่ตกประปราย ไม่ระคายแม้แต่เส้นผมของนาง ทันทีที่นางเหยียบย่ำไปบนพื้นหญ้า พื้นหญ้าจะแห้งตาย ทันทีที่นางเดินผ่านดอกไม้ ดอกไม้จะเหี่ยวเฉา บัดนี้อำนาจแค้นของนางได้ฟื้นคืน ในขณะที่บารมีของพิทกำลังอ่อนแรง มันเป็นเช่นนี้มาทุกชาติภพ
นางเยื้องย่างอย่างช้าๆท่ามกลางห่ากระสุนปืน ความตายช่างหอมหวาน
“ช่วยข้าด้วย” เสียงกรีดร้องอย่างสิ้นหวังของศรีปางตาลในวันนั้นยังคงก้องอยู่ในหัว มาวันนี้เจ้าพราห์มอหังการณ์ผู้นั้น จะต้องเป็น
ฝ่ายที่ร้องขอชีวิต.....................จากนาง
-
นางมารมาแล้ววว :ling3: :ling3:
-
มองทีแรกนึกว่าตาฝาด มองอีกทีเห้ยยย อัพแล้ววว ในที่สุดด :hao5:
ลุ้นมาก ศรีปางตาลจะมาทำอะไรเนี่ยย :katai1:
มาต่อเร็วๆน้าาา :กอด1:
-
:z2: :z2: อัพแล้วววววววววววววว
-
คนเขียนกลับมาแล้ว
ว่าแต่ถ้าพิทตายจะเกี่ยวกับปัจจุบันด้วยหรือเปล่า
-
ตอบตามหัวข้อเลยนะ คือเกือบลืมไปแล้วจริงๆ 55555
แต่ยังติดตามอยู่นะจ๊ะะ
-
:mew2:
มาต่อแล้วเย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หายไปนานเลย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ติดตามอยู่ค่ะ
-
มาต่อแล้ว :hao7:
หายไปนานๆนี่คนอ่านก็ใจหายนะคะ
แต่ไม่ต้องเครียดเพราะยังไงก็จะติดตามต่อไปค่าาา
-
โสภณและประภาคถูกฝ่ายญี่ปุ่นต้อนจนพวกเขาหลุดออกมาไกลจากกลุ่ม เสียงปืนที่ดังเป็นระยะทำให้พิทเริ่มคุ้นชิน เขาไม่สะดุ้งอีกต่อไปหลังจากได้ยินเสียง
“ปัง ปัง ปัง!!” เสียงปืนดังรัว พวกเขาทรุดหลบหลังโคนต้นมะพร้าว
“แย่แล้วว่ะ เหมือนพวกมันจะล้อมเราไว้หมดแล้ว” โสภณชะโงกหน้าออกไปมองก่อนจะรีบหลบเข้ามาเพราะมีกระสุนกำลังพุ่งมาหาพวกเขา
“ปัง ปัง ปัง!!”
“จะทำยังไงต่อ เราไม่มีโอกาสตอบโต้เลย”พิทพูด เขากำปืนแน่น ตั้งท่าจะยิงหลายรอบแต่พวกญี่ปุ่นไม่ปล่อยโอกาสให้พวกเขา
“รู้งี้ฝึกเล่นเกมส์มาก็ดี”
“อะไรนะ”
“เปล่าๆ” พิทรีบแก้ตัว
ทั้งคู่เริ่มหายใจถี่ขึ้น เหงื่อก็ซึมเต็มหน้า ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาในความคิดของพิท
“ถูกยิงจะเจ็บมั๊ย”
“จะตายเลยหรือเปล่า”
มันเริ่มจะสิ้นหวัง เพราะไม่มีทางแม้แต่จะขยับตัว พิทเงยหน้าขึ้นมองฟ้า นึกถึงหน้าหลวงพ่อที่ส่งเขามาที่นี่ เชือกผูกข้อมือยังคงอยู่ขอเพียงแค่เขากระตุกมัน เขาก็จะกลับสู่ยุคปัจจุบันแล้ว มันจะเป็นอย่างนั้นจริงหรือไม่เขาอยากลอง แต่หากมันเป็นแบบนั้นจริงก็เท่ากับว่าพิทจะต้องทิ้งโสภณไว้ตรงนี้คนเดียว
พิทเลื่อนมือจากข้อมือตัวเองหวังจะจับมือโสภณ แต่เขากลับพบเพียงความว่างเปล่า โสภณไม่อยู่ตรงนี้
“เฮ้ย!” พิทร้องตกใจเมื่อเห็นโสภณถลาออกไปก่อนวิ่งหลบกระสุนที่ตอนนี้เบี่ยงความสนใจมาที่โสภณคนเดียว
“ไอ้เด็กโง่” พิทคำราม “เดี๋ยวก็ได้ตายกันพอดี”
เขาจะไม่รอความตายอยู่ตรงนี้อีกแล้ว พิทเลือกที่จะวิ่งตามโสภณไป
“กูจะไม่ปล่อยให้มึงต้องมาตายเพื่อกูอีกแล้ว” พิทพูด ก่อนจะเอี้ยวตัวยิงปืนสวนทหารญี่ปุ่น
“มึงทำบ้าอะไร” พิทกระโดดลงไปในเรือที่จอดแน่นิ่งอยู่ริมหาด โสภณนอนหอบอยู่ในนั้น
“จะตามมาทำซากอะไรวะ กูอุตส่าห์เบนความสนใจให้ ”
“ไหนบอกจะไม่ทิ้งกูไง”
“โอ้ย ไอ้ภาค กูรู้ว่ามึงรักกูมาก แต่ช่วยอยู่ห่างๆตอนที่กูอยากให้อยู่ห่างๆได้มั๊ย โธ่เว้ย อุตส่าห์เสี่ยงตาย.....”
“ปัง!!” พิทลุกขึ้นยืนก่อนจะลั่นไกปืนใส่หัวทหารญี่ปุ่นจนเลือดกระจุย เขากัดฟันกรอด
“เห็นมั๊ยหล่ะ ว่ากูก็ปกป้องมึงได้” พิทว่า
โสภณกระชากแขนให้เขานั่งลงก่อนจะกอดพิทไว้แน่น
“งั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” โสภณนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “เราจะปกป้องกันและกัน”
-
โสภณกระชากเชือกที่ผูกเรือไว้กับท่าจนมันหลุดออก เรือค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ เขาทั้งคู่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน แต่อย่างน้อยการรอความตายอยู่ที่นี่มันดูจะสิ้นหวังมากกว่าการวัดดวง
“อย่างน้อยเราอาจเจอทหารยามชายฝั่ง” โสภณพูด
“หรือไม่ เราก็เจอเข้ากับทหารญี่ปุ่นทั้งแก๊งส์” พิทตั้งใจจะพูดแหย่ แต่ดูเหมือนเขาจะยิ่งทำให้บรรยากาศแย่ลง
“ปัง ปัง” เสียงปืนดังไล่หลังมาอีกระลอก ทหารญี่ปุ่นกรูกันออกมาจากสวนมะพร้าว ทั้งพิทและโสภณหมอบลงราบไปกับเรือ เสียงกระสุนผ่านหัวพวกเขาไป
ทหารญี่ปุ่นเหล่านั้นตามพวกเขามาอย่างไม่ลดละ อีกพวกกระโดดขึ้นเรือตามมาติดๆ
“ตูม!!!” แต่แล้วเสียงระเบิดตูมใหญ่ก็ดังขึ้นพิทยกหัวขึ้นมองก็เห็นสภาพเรือทหารญี่ปุ่นแตกกระจาย เขามองไปที่ฝั่งก็พบกับครู
ฝึกที่กำลังยืนมองมาที่เขาอยู่
“ขอบคุณนะครับ พี่บรรณ” เขากล่าวก่อนจะยกมือหมายจะบอกลา
“ปัง!” แต่ยังไม่ทันที่ครูฝึกจะยกตอบ สิ้นเสียงปังนั้น เขาก็ทรุดลงกับพื้น พิทอ้าปากหวอ เขาตกใจแทบสิ้นสติ
“พี่บรรณ” ก่อนที่พิทจะทำท่ากระโดดลงจากเรือ แต่โสภณคว้าเขาไว้ทัน
“จะทำอะไรของมึงน่ะ”
“ปล่อยกู กูจะไปหาพี่บรรณ”
“บรรณไหนวะ นี่มึงหยุดบ้าเสียทีได้มั๊ย” เขาใช้กำลังทั้งหมดฉุดร่างพิทที่ตอนนี้ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งให้ล้มลงก่อนที่จะถูกกระสุนของ
ทหารฝั่งตรงข้าม
“ปล่อยกู”
“ผั๊วะ!!” สุดท้ายเมื่อทนไม่ไหว โสภณจึงใช้หมัดลุ่นๆของเขาชกเข้าไปที่ใบหน้าของพิทอย่างแรงจนพิทแน่นิ่งไป
“มึง มึงชกกู”
“เออ จะได้หายบ้าสักที” โสภณนั่งลงหอบแฮกๆ
“แต่นั่น นั่นมัน.............”พิทตั้งใจจะหลุดพูดชื่อบรรณ แต่เขาก็ไม่พูดอะไรต่อจากนั้น
เขาหันหลังกลับไปมองร่างที่นอนก้มหน้าแน่นิ่งอยู่บนพื้นทราย ก่อนที่น้ำตาแห่งความสิ้นหวังหยดแรกจะร่วงหล่น
เรือที่ลอยเคว้งคว้างอย่างไร้จุดหมาย ก็ไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกของพิทตอนนี้ มองไปเห็นชายฝั่ง แต่ก็กลับเข้าฝั่งไม่ได้
คลื่นลมก็สงบนิ่งจนไม่น่าไว้ใจ
เขามองออกไปในทะเลสุดสายตา ฉับพลันความรู้สึกกลัวบางอย่างอย่างบอกไม่ถูกก็เกิดขึ้นในใจ
“เป็นอะไร” โสภณสังเกตแววตานั้นออก
“ไม่รู้สิ จู่ๆก็รู้สึก............” พิทไม่กล้าพูดคำว่าตายออกไป แต่สายตาเขามันลอกแลกจนจับอารมณ์ได้
เมฆดำก้อนมหึมากำลังก่อเค้าอยู่ไม่ไกล ฟ้าแลบแปลบปลาบอยู่ในเมฆก้อนนั้น
“เรากลับเข้าฝั่งกันเถอะ” พิทว่า
“จะบ้าเหรอ กลับไปตอนนี้ก็ตายสิวะ”
“อยู่ตรงนี้ก็ตายเหมือนกัน” พิทตะเบ็งเสียง
โสภณทำหน้าไม่เข้าใจ
แต่สุดท้ายก็พอเดาได้ว่าพิทกำลังกลัวอะไร
“ผีบ้าตัวนั้นอีกแล้วเหรอ”
พิทไม่ตอบแต่เขาก้มหน้านิ่ง
“เมื่อไหร่จะเลิกกลัวบ้าบอเสียที” โสภณทนไม่ไหว
“ผีมันทำอะไรมึงไม่ได้ ผีก็เป็นแค่ผี สิ่งที่ทำร้ายมึงน่ะ คือตัวมึงเองต่างหาก”
“มึงไม่เข้าใจ” พิทเถียง
“ฟังนะ ไอ้ภาค มึงกำลังหลอกตัวเอง กำลังทำร้ายตัวเอง”
แววตาของโสภณดุดันขึ้นจนพิทแปลกใจ
“มึงไม่เจอแบบกูมึงไม่รู้หรอก” พิทว่า เขาพยายามจะหันหลังกลับ
“มึงไม่เจอแบบกูมึงก็ไม่รู้เหมือนกัน” โสภณกระชากแขนพิทอย่างแรงจนพิทตกใจ น้ำเสียงเปลี่ยนไปจนน่าสะพรึงกลัว
“มึงเป็นบ้าอะไร” พิทตวาดลั่น เขามองหน้าโสภณที่บัดนี้ดำคล้ำจนน่ากลัว
“เออ กูบ้า กูมันบ้า”
-
“งั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะปกป้องกันและกัน” ง่ะอ่านแล้วเขินนน :mew3:
เหยยยย บรรยากาศเริ่มเข้มข้น ผีจะมา แต่คนดันมาทะเลาะกัน :katai1:
มาต่อเร็วดีจัง มาต่ออีกเร็วๆน้าา :mew1:
-
พิทพยายามดึงแขนออก แต่ไม่เป็นผล
“กูมันบ้า มึงถึงทำแบบนี้กับกู” โสภณพร่าม
“หยุดนะเว้ย มึงเป็นอะไรของมึง หยุด”
โสภณกระชากแขนและพยายามจับอีกแขนของพิทไว้ ทั้งคู่ต่อสู้ขัดขืนกันไปมา
“เฮ้ย ปล่อยกู” พิทรวบรวมกำลังทั้งหมดผลักโสภณจนหงายท้อง เขาจ้องมองไปที่ร่างนั้นด้วยความหวาดกลัว
โสภณยันร่างตัวเองขึ้นมา บัดนี้ เขากลับกลายเป็นชายแปลกหน้าที่ดุร้ายไปแล้ว เขาคำรามในลำคอก่อนจะโผเขาหาพิท และจับคอพิทไว้ก่อนจะบีบอย่างแรง
พิทตกใจทำอะไรไม่ถูก เขาแน่นิ่งไปชั่วครู่ จนกระทั่งเริ่มหายใจไม่ออกสติจึงกลับมา
“โสภณ ปล่อยกู” พิททุรนทุราย ปัดป่ายมือไปมา ในครั้งแรกเขาคิดว่ามันคือการล้อเล่น แต่เมื่อตาของพิทเริ่มเหลือก เขาเริ่มหายใจไม่ออก พิทจึงแน่ใจแล้วว่านี่ไม่ใช่การล้อเล่น
“ปล่อย ปล่อย” พิทรวบรวมกำลังที่มือพยายามดิ้นรนจนสุดความสามารถ แต่ไม่เป็นผล
บัดนี้แววตาของโสภณกลับกลายเป็นความว่างเปล่า
เขาบีบคอพิทแรงขึ้นแรงขึ้น
“โสภณ” พิทมองเข้าไปที่ดวงตาของโสภณ เขาแน่ใจแล้วว่าคนที่ทับร่างเขาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่โสภณแน่ๆ
“ศรีปางตาล” พิทเค้นเสียงพูด และทันทีนั้นเองรอยยิ้มแสยะก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เลื่อนลอยของโสภณ
“ข้ารอเวลานี้มานาน บัดนี้ ถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะได้ลิ้มรสความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสเหมือนที่ข้าเคยได้รับ”
พิทเบิกตาโพรง แขนขาของเขาเริ่มเกร็งกระตุก
เขารวบรวมสติและพลังสุดท้ายเรียกชื่อคนที่เขาแทบจะไม่รู้จักเลย
“เวไตย ช่วยด้วย” เขาเรียก พร้อมๆกับมองลึกเข้าไปในดวงตาที่ดำมืดแต่ว่างเปล่าคู่นั้นอย่างสิ้นหวัง
พิทเริ่มไม่ได้ยินเสียงใดๆอีก ในหูของเขามีแต่เสียงหวีดหวิวเพราะอากาศที่อัดแน่น สายตาเริ่มพร่าเลือน
แขนขาเริ่มชา พิทพยายามยกมือขึ้นควานหาเชือกผูกข้อมือที่หลวงตาให้ แต่ยังไม่ทันจะเจอ เขาก็มองเห็นแสงสีทองเล็กเท่าปลายเข็มในดวงตาของโสภณ พิทจ้องมองลึกเข้าไป เขาภาวนาถึงคนที่ชื่อเวไตย มือก็พยายามควานหาเชือกเส้นนั้น
ก่อนที่ความหวังจะดับลง ก่อนที่พิทจะหมดลมหายใจ เขาก็ได้เห็นแสงสีทองเจิดจ้าขึ้นในดวงตา
“ท่านสวามิน” ชายหนุ่มที่คร่อมร่างและบีบคอพิทอยู่พูด เขาทำท่าเหมือนตกใจกับการกระทำของเขา
พิทได้กลิ่นอากาศอีกครั้งเขาสำลักความเจ็บปวดออกมาจนน้ำตาไหล ความทรมานเมื่อครู่บัดนี้หายไปเป็นปลิดทิ้ง
“ท่าน” โสภณมองมือ มองแขนตัวเอง เขาทำเหมือนมันไม่ใช่ร่างของเขา
แต่แล้วจู่ๆ มือข้างขวาของโสภณก็ดีดออกอย่างแรงก่อนจะพุ่งไปบีบคอพิทอีกครั้ง สีหน้าของโสภณสับสน แต่ชั่วอึดใจเดียวเขาก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“หยุดบัดเดี๋ยวนี้ ศรีปางตาล” เขาพูดก่อนจะคว้าข้อมือขวาของเขาเองไว้
“หยุดทำร้ายท่านสวามินเสียที”
“ข้าไม่หยุด ข้าจักไม่มีวันหยุดล้างผลาญชีวิตเจ้าพราห์มทุรยศผู้นี้ ข้าจักให้มันตายด้วยน้ำมือของคนที่มันรัก”
“ฝันไปเถิด นางผีบ้า หากข้า เวไตยผู้นี้ยังอยู่เจ้าจักไม่มีวันได้สมใจ”
ว่าแล้วโสภณก็กระชากมือข้างที่บีบคอพิทออก เขาเหมือนกำลังต่อสู้อยู่กับตัวเอง
เรือเริ่มโครงเครงไปมา พิทสำรอกเอาความทรมานออกมา ในขณะที่โสภณกำลังฉุดรั้งอยู่กับความชั่วร้ายที่สิงร่างนั้นอยู่
มือขวาที่พยายามคว้าคอของพิทกำลังต่อสู้อย่างหนัก พิทถอยกรูดมาอยู่หัวเรือ ในขณะที่โสภณก็พยายามรั้งไว้อย่างสุดความสามารถ
จนในที่สุด
“ตูม!!!” ร่างของโสภณก็กระเด็นตกลงไปในทะเล นั่นเป็นความตั้งใจของเขาที่จะพาวิญญาณร้ายให้ห่างจากพิท ร่างนั้นจมดิ่งลงสู่ทะเล
“เวไตย” พิทถลาร้องตะโกนอย่างสุดเสียง
แต่บัดนี้กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของโสภณ
น้ำทะเลแน่นิ่งเมื่อครู่ บัดนี้กลับมีฝนประปราย เมฆทะมึนเคลื่อนตัวมาอยู่เหนือเขา อีกไม่นาน ฝนคงจะเทลงมา แล้วเขาจะอยู่อย่างไรในสภาพกลางทะเลเช่นนี้
-
ลากนางมารลงไปด้วยเลยยยย :katai1: :katai1:
-
:mew3:
เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
งือ ยังไงล่ะเนี่ย
-
ค้างง กำลังเข้มข้นเชียว เดาต่อไม่ถูกเลยว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป
-
โคตรตื่นเต้นนนนนนนนนนนนน o22
นั่งอ่านตอนกลางคืน อย่างน่ากลัวอ่ะ แต่ชอบบบบบบบบบบบบบบ ลุ้นตัวเกร็งกันเลยทีเดียววว :katai4:
-
นึกว่าเบลอแล้วตาฝาด
ที่ไหนได้คือเรื่องจริง
ในที่สุดคนเขียนก็มาต่อ
แต่ก็ยังค้างอยู่ดี
อยากรู้จังว่าพิทจะกลับโลกปัจจุบันทันหรือเปล่า
มารอตอนต่อไปค่าาาาาา
-
ขอเอา ลิงค์ นิยายเรื่องนี้ไปเผยแพร่ในเว็บเด็กดีนะคะ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ (พึ่งมาอ่าน 555+)
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นยิ่งตื่นเต้น(ยิ่งค้าง)
คนแต่งจ๋ามาต่ออีกไวๆน้า อย่าปล่อยให้รอนาน
-
ความเงียบที่วังเวงและการไม่รู้เป็นตายร้ายดีของโสภณกำลังจะทำให้พิทเป็นบ้า เขาก้มลงมองในน้ำที่เย็นเฉียบนั้น แต่กลับไม่พบอะไร
พิทเริ่มกุมขมับตัวเอง ความสิ้นหวังถาโถมเข้าใส่ เขาเพิ่งเห็นบรรณตายไปต่อหน้าต่อตาเมื่อครู่ มาตอนนี้ก็เป็นโสภณอีก เขาจะทำอย่างไรดี
ทันใดนั้นเองจากความเงียบที่ลอยแน่นิ่ง มีเพียงสายฝนเปาะแปะเท่านั้นที่เคลื่อนไหว บัดนี้ท้องน้ำกลับมีมากกว่าแรงกระเพื่อมจากสายฝน
แรงนั้นค่อยๆขยายวงกว้างขึ้นๆ พิทรีบถลาก้มดู เรือค่อยๆโครงเครง ฟองอากาศเริ่มผุดขึ้นมาจากใต้น้ำ
และทันใดนั้น
“ซู่ว์!!!!!” ราวกับม่านน้ำตก สายน้ำก็พุ่งขึ้นเป็นทางยาว พร้อมกับเสียงหวีดร้องจนเหมือนจะฉีกท้องทะเลออกเป็นเสี่ยงๆ
เรือของพิทโคลงเคลงอย่างแรงจนเขาล้มลงกับท้องเรือ และในวินาทีนั้น เขาก็เห็นวัตถุบางอย่าง เป็นลำยาวถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนท้องฟ้า
“นาค” เขาพูด สิ้นเสียงตูมของร่างพญานาคที่หล่นกระทบพื้นน้ำ เสียงซู่อีกเสียงก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องของพญาปักษาที่น่าเกรงขาม
ร่างของพญาครุฑถลาขึ้นมาจากน้ำอย่างรวดเร็ว ทันทีที่มันขึ้นมาเหนือน้ำ ปีกทั้งคู่ก็สยายออกจนบังดวงจันทร์ทั้งดวงมิด มันสะบัดปีดอย่างแรงจนผืนน้ำเบื้องล่างกระเพื่อม ก่อนจะพุ่งเข้าไปใช้กรงเล็บหมายจะจิกร่างพญานาคที่เลื้อยคุดคู่ แต่นาคตนนั้นกลับไม่ยอม มันเลื้อยหลบก่อนจะแว้งกัดเข้าที่ขาเหนือกรงเล็บจนพญาครุฑส่งเสียงคำรามร้องลั่น
พิทเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนั้น เขาตื่นตระหนกจนขวัญหนีดีฝ่อ มือควานหาไม้พายก่อนจะรีบจำอ้าวพายกลับเข้าฝั่งอย่างทุลักทุเล
เสียงครุฑกับนาคสู้กันดังสนั่นหวั่นไหว พิทรีบพายเรือเข้าฝั่งอย่างไม่คิดชีวิต จะทหารญี่ปุ่นหรือกองทัพรัสเซียเขาก็ไม่กลัวอีกต่อไป ลองใครมาเจอแบบนี้ ก็ต้องหนีหัวซุกหัวซุนเหมือนเขาทั้งนั้น
อีกไม่ไกลจะถึงฝั่ง พิทไม่หันหลังกลับไปมองเสียงอึกทึกกลางทะเลนั่น เขาตั้งหน้าตั้งตาจ้ำไม่คิดชีวิต
“ตูม!!” แต่ก่อนที่พิทจะถึงฝั่ง เสียงอะไรบางอย่างหล่นกระแทกพื้นก็ดังสนั่นหวั่น ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักนั้น พิทเพ่งมองดูก็เห็นร่างครุฑที่ถูกเหวี่ยงลงไปนอนนิ่งกับพื้น แล้วร่างที่ใหญ่โตนั้นก็ค่อยๆเลือนหายไป
“โสภณ” เมื่อเขารีบพายจนถึงฝั่ง ก็พบเข้ากับร่างของโสภณที่มีเลือดอาบเต็มตัวพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มเขียวคล้ำเหมือนคนโดนพิษ
พิทพยายามลากเขาเข้ามาในฝั่ง แต่ไม่ทันการณ์นางนาคศรีปางตาลก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขาพร้อมทั้งใช้เท้าเหยียบไปที่หน้าอกโสภณ
“ไม่มีใครสามารถห้ามข้ามิให้เอาชีวิตมันได้ดอก” นางกระทืบหน้าอกโสภณอย่างแรงจนร่างของเขากระเด้งขึ้นพร้อมทั้งเลือดไหลเป็นทางยาว
“แม้แต่พญาครุฑตนนี้”
ว่าแล้วศรีปางตาลก็ตรงดิ่งเข้ามาหาพิท เขาสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะทำใจเตรียมรับชะตากรรม
“เอาเลย หากชีวิตข้าจักทำให้ใจเจ้าเป็นสุข ข้าก็ยินดีพลีให้ ขอเพียงอย่างเดียว ข้าขอให้เจ้าละไว้ซึ่งชีวิตชายผู้นั้น ได้หรือไม่” พิทสับสนในตัวตนของตัวเอง ในสมองของเขาเหมือนกำลังมีคนสองคนกำลังทุ่มเถียงกันอยู่ ชายผู้สุขุมนั้นบอกให้พิทใจเย็น เพราะเขามีแผนการบางอย่าง ในขณะที่ชายอีกคนในร่างพิทกำลังสับสนและตื่นกลัว
ศรีปางตาลปรายตาไปมองร่างที่หมดสติแน่นิ่ง
“ชีวิตครุฑหนุ่มตนนี้หาได้มีความหมายอันใดกับข้าไม่ เจ้าต่างหาก เจ้าพราห์มสามานย์” ว่าแล้วนางก็พุ่งตัวเข้าใส่พิทอย่างเร็ว ก่อนจะค่อยๆยืดร่างของตนเองให้ยาวเป็นลำสีเขี้ยวคล้ำ
พิทสัมผัสได้ถึงผิวหนังที่เย็นชืดน่าขยะแขยง ลมหายใจที่เหม็นคาวราวกับซากปลาเน่า เขากำลังถูกพันธนาการด้วยท่อนเนื้อที่น่าเกลียดนี้ มันค่อยๆบีบเกร็งลำตัวจนพิทรู้สึกได้ถึงเสียงของกระดูกที่ดังกรอบแกรบ
เขาร่ำร้องดิ้นรนเพื่อจะหนี แต่พิทอีกคนกลับบอกให้เขาอยู่นิ่งๆและใจเย็นๆ
ท่อนบนของนางนาคศรีปางตาลบัดนี้ได้กลายเป็นพญานาคที่อ้าปากกรีดร้องอย่างสาแก่ใจ มันสะบัดหัวไปมาพร้อมทั้งหดลำตัวแน่นขึ้นอีก
พิทเริ่มหายใจไม่ออก ร่างกายเริ่มชาไปหมดทั้งตัว แต่ก่อนที่เขาจะหมดสติไป มือที่ยังมีความรู้สึกนั้น ได้จังหวะในขณะที่นางนาคผ่อนคลายลมหายใจ เขาล้วงเข้าไปหยิบมีดพกอันเล็กสำหรับทหาร ก่อนจะหันปลายแหลมและแทงเข้าไปที่ลำตัวของนาคตนนั้น
ทันทีที่ปลายคมมีดเสียดแทงเข้าไปในร่าง นางนาคศรีปางตาลก็กรีดร้องดังลั่น ก่อนจะสะบัดคลายร่างที่บีดรัดพิทไว้ พิทได้จังหวะรีบผละหนีจากนางนาคตนนั้น
เขาถลาเข้าหาร่างของโสภณ กอดร่างไว้แน่น ก่อนจะหลับตานึกถึงหน้าหลวงพ่อ
แล้วเขาก็กระตุกเชือกผูกข้อมือนั้น.........................
-
เสียงกรีดร้องของนางนาคค่อยๆแผ่วเบาลง จนในที่สุดเขาก็เหมือนหลุดออกมาจากมิตินั้น ความเงียบที่ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจ ความเงียบที่ทำให้เขาไม่มีตัวตน ความเงียบนั้นปกคลุมไปทั่วบริเวณ พิทเหมือนยืนอยู่บนยอดเขาสูงเสียดฟ้าอย่างโดดเดี่ยว ความมืดนั้นทำให้เขาไม่แน่ใจว่าแท้ที่จริงตอนนี้เขาหลับตาหรือลืมตาอยู่กันแน่
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม เขารู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับเขากำลังล่องลอยไปในทะเลแห่งนิพพาน ไม่ทุกข์ไม่สุข ไม่มีกิเลศ ความอยาก ไม่มีความเจ็บความป่วย นี่เขาตายแล้วจริงๆหรือนี่
ยังไม่ทันที่พิทจะหาคำตอบให้กับตัวเอง จู่ๆ เสียงวืดและอาการเสียวท้องอย่างแรงเหมือนตกจากที่สูงก็เกิดขึ้น พิทเกร็งตัวพร้อมกลั้นหายใจด้วยความตกใจกลัว
และแล้วทุกอย่างก็หยุดนิ่ง
“เป๊ง ๆ ๆ” เสียงโลหะบางอย่างกระทบกันอยู่ข้างๆเขา อีกทั้งเสียงโห่ร้อง เสียงกีบของสัตว์ใหญ่บดขยี้พื้นดิน จากนั้นเขาก็ได้กลิ่นไหม้ รู้สึกถึงไอร้อน และ..................
“ท่านขุน ท่านขุนขอรับ” เสียงเรียกชื่อใครคนหนึ่งดังขึ้น สติเขาเริ่มกลับคืนมา
“หลบไปก่อนขอรับ”
พิทกระพริบตาถี่ๆ เขางุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ภาพเบื้องหน้าค่อยๆชัดเจนขึ้น และภาพเหล่านั้นนั่นเองที่ทำให้พิทถึงกับทรุด
“เฮ้ย!!เชี่ย เอ้ย” เขาถึงกับอุทานออกมา “มาโผล่แม่งที่ไหนอีกวะ”
พิทมองไปรอบๆ และเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางผู้คนที่กำลังสู้รบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ตัวเขาเองก็อยู่ในชุดนักรบที่หนักอึ้งไปด้วยเหล็กและหนังสัตว์ที่กลิ่นสาปคละคลุ้ง ในมือของเขากำมีดยาวไว้แน่น
พิททิ้งมีดนั้นทันทีที่เขาเห็นเลือด เขาหงายมือทั้งสองข้างขึ้นมาช้าๆและก็พบว่ามือทั้งสองนั้นก็แดงฉานไปด้วยเลือดเช่นกัน
“กูฝันถึงเรื่องบางระจันอยู่หรือไง” พิทมองซ้ายมองขวา ศพผู้คนนอนเกลื่อนกลาด ความกลัวเริ่มครอบงำ เขาทำอะไรลงไป เหมือนกับตอนนี้ตัวเองยิ่งถลำลึกลงไปในหลุมที่มืดมิด
“อ๊ากซ์!!” ระหว่างที่เขายืนงุนงงอยู่นั้น ก็มีทหารโพกหัวคนหนึ่งไม่พูดพร่ามทำเพลง วิ่งชูดาบถลาเข้าหาพิท เขาตกใจแทบสิ้นสติ
“เฮียๆ ฟังก่อนๆ นี่นี่ถ่ายละครอยู่ใช่มั้ย” พิทโบกมือโบ้ยไปมา ทหารผู้นั้นหยุดกึก ก่อนจะมองเขาอย่างงงๆ
“เฮ้อ เฮีย ถามหน่อยสิ ที่นี่ที่ไหน ใช่กองถ่ายกันตนาป่าว หรือว่ากาญจนบุรี หรือที่ไหน”
คำถามเหล่านี้ยิ่งทำให้ทหารผู้นั้นงงหนักเข้าไปอีก
“แล้วนี่พวกนี้คือ stand in ใช่มั้ย” พิทยิงคำถามแต่ไม่ได้ซึ่งคำตอบ เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาทหารคนนั้นใกล้ๆ
“นี่ เป็นคนไทยหรือเปล่า หรือเป็นพม่า ถึงฟังภาษาไทยไม่ออก” เขายกมือขึ้น แต่แล้วจู่ๆทหารโพกหัวที่ยืนนิ่งเหมือนต้องมนต์คน
นั้นก็กลับยกดาบขึ้นก่อนจะแยกเขี้ยวคำรามพุ่งเข้าใส่พิทจนเขาไม่ทันตั้งตัว
“เหี้ย โดนหมาบ้ากัดมารึไงวะ” เขาหันหลังทำท่าจะวิ่งหนีแต่กลับมีศพทหารนอนขวางอยู่ โชคยังดีที่ทหารอีกคนวิ่งเข้ามาขวางและรับดาบนั้นไว้ทัน พิทเห็นเป็นจังหวะจึงหนีออกมาจากสมรภูมินั้น
เขารู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้ว ไม่ใช่กองถ่าย ไม่ใช่ฝัน ภาพที่เห็นทั้งหมดคือเรื่องจริง แล้วนี่เขาอยู่ที่ไหน
“หลวงพ่อ หลวงพ่อ พาผมกลับไปที หลวงพ่อ” พิทพร่ำภาวนาอยู่ในใจ แต่ไร้ผลเขายังคงเดินย่ำอยู่ท่ามกลางคนเจ็บและคนตาย ความสิ้นหวังมันช่างโหดร้าย ชีวิตเขาเหมือนจะเลวร้ายลงเรื่อยๆเรื่อยๆ
“โสภณ” แต่แล้วจู่ๆเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าเขาได้ดึงโสภณมาด้วย เพราะฉะนั้นเป็นไปได้ที่โสภณจะต้องอยู่ที่นี่ด้วย
เขาเริ่มมองหาโสภณในเหล่าทหารที่กำลังสู้รบ โดยไม่ลืมที่จะกำบังตัวเอง เพราะพิทยังไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ฝั่งไหนกันแน่
“ทิว” และแล้วเขาก็เจอชายคนที่เขาตามหา พิทน้ำตารื้อขึ้นมาด้วยความดีใจ เขารู้ว่าชายที่ใส่ชุดเกราะเหล็ก โพกหัวนั้นอาจไม่ใช่
ทิว หรือโสภณ แต่ไม่ว่าชาตินี้ เวลานี้เขาจะเป็นใคร ชายคนนั้นคือคนที่เขาคุ้นเคยและหวังดีกับพิทมากที่สุด
“ทิว” พิทตะโกนร้องลั่น ก่อนจะวิ่งถลาเข้าไปหาชายผู้ที่อยู่บนหลังม้านั่นอย่างดีใจสุดขีด
“ทิว” เสียงตะโกนนั้นดังฝ่าฝูงทหารที่กำลังสู้รบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงดาบ เสียงม้า เสียงโอดครวญนั้น ไม่สามารถกั้นขวางเสียงของพิทได้
ชายผู้อยู่บนหลังม้าหยุด หันมามองที่พิท ดูเหมือนเขาจะชะงักกไปเล็กน้อย
พิทวิ่งหลบฝูงทหารเข้าไปประจันหน้ากับเขา จังหวะเดียวกันที่ชายผู้นั้นควบม้าพุ่งมาหาพิท
“หยุด!!!” เขายืนจังก้าขวางหน้าม้าจนม้าตกใจยกขาดีดขึ้นฟ้า
“ทิว เอ่อ โสภณ เอ่อ ............”เขาไม่แน่ใจว่าชายตรงหน้านั้นคือใคร
“ช่วยเราด้วย ที่นี่ที่ไหน” พิทละล่ำละลักถาม แต่ชายบนหลังม้านั้นมองเขาดูสีหน้าฉงนบนแปลกใจ
“เราไงจำเราไม่ได้เหรอ พิทไงเว้ย พิทอ่ะ”
-
โอ้ยยย แค่จะย้อนกลับปัจจุบัน ทำไมมันยากขนาดนี้น้าาา :katai1:
มาต่อเร็วๆน้าา :กอด1:
-
:mew3:
เรื่องราวย้อนอดีตเยอะจัง
เมื่อไหร่จะมาชาติปัจจุบันน่าาาาาาาาาาาาาา
-
ตามอ่านทันแล้นนนนนนนนนนนนน
ว่าแต่เมื่อไหร่พิทจะกลับชาติปัจจุบันได้เนี่ย
-
มาโผล่ที่ไหนอีกหละเนี่ย
พิทน่าสงสาร สู้ๆ
-
ไปโพล่อีกที่แล้ววว :mew4:
-
ไปอดีตชาติภพไหนล่ะนั่น
-
น่าติดตามดีครับ รอตอนต่อไปครับผม
-
เหอๆหนีนางนาคมาเจอทหารพม่า
-
บอกได้คำเดียวว่าศรีปางตาล แม่งบ้า
ตายเพราะใครยังแยกแยะไม่ออก
ประสาทป่าว :m16: :m31:วะ
-
:katai1:
-
ไปโผล่ในชาติไหนยุคไหนล่ะนั่น
แล้วทิวในชาตินี้เป็นมิตรหรือศัตรูกับพิทกัน
แต่ว่าท่าทางจะไม่ค่อยดีซะแล้วสิ
-
กองถ่ายขุนศึกเหรอ
-
:impress2:รอๆครับผม o13
-
ทุกอย่างรอบตัวพิทเงียบลง เขามองหน้าชายบนหลังม้านั้นอย่างหวาดหวั่น พักหนึ่งรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าชายผู้นั้น พิทโล่งใจ แต่แวบนึงเขาก็รู้สึกเสียวสันหลังกับรอยยิ้มประหลาดนั้น
“อ๊ากซ์” ไม่พูดพล่ามทำเพลงชายคนนั้นเงื้อดาบขึ้นมาก่อนจะพุ่งเข้าใส่พิทอย่างเร็ว พิทตกใจแทบสิ้นสติ เขากระโดดหลบจนล้มลงไปนอนกองกับพื้น เงยหน้ามาอีกทีชายที่เขาคิดว่าเป็นทิวนั้นก็หันหลังม้ากลับมาก่อนจะพุ่งตรงมาหาเขา
“เฮ้ย ทิว นี่เราเอง เราไง พิทๆ” เขาโบกมือไปมา ความตกใจและไม่เข้าใจนั้นทำให้เขาก้าวขาไม่ออก ชายผู้นั้นจะฆ่าเขาแน่เหรอ คนที่หวังดีกับเขาที่สุดคนนั้น จะฆ่าเขาได้จริงๆเหรอ
“อ๊ากซ์” ไม่มีปาฏิหาริย์ใดๆเกิดขึ้นชายคนนั้นควบม้าใกล้เข้ามา ก่อนจะเงื้อดาบและฟันฉับลงมายังร่างของพิทที่ยืนแน่นิ่งน้ำตานองหน้า
“เปล้งงงงง!!” เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นหวั่นไหว พิทหลับตานิ่งกลั้นหายใจ เพื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่น่าแปลกที่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย หรือว่า มันจะเจ็บจนชาไร้ซึ่งความรู้สึก
“ผากอง หลบไป” แต่แล้วพิทก็รู้สึกถึงมือใครคนหนึ่ง กระชากแขนของเขาจนร่างกระเด็นกลิ้งลงไปกลับพื้น
พิทลืมตาขึ้นมา เห็นชายแต่งกายคล้ายกับเขารับดาบนั้นไว้ก่อนใช้มืออีกข้างกระชากชายบนหลังม้านั้นตกลงมา
“เสียสติไปแล้วรึไง”ชายคนนั้นหันมาตวาดพิท
แต่ทันทีที่เขาหันมาพิทถึงกับอ้าปากค้าง
“พี่บรรณ” พิทนิ่งไปครู่ใหญ่ พยายามเรียบเรียงความยุ่งเหยิงที่เกิดขึ้นในหัว
“โอ้ย กูปวดหัว เหี้ยๆๆๆๆๆๆๆๆ” พิทขยี้หัวตัวเองไปมาราวกับบ้าไปแล้วจริงๆ ตัวละครจะเยอะไปไหน ใครเป็นคนคิดเรื่องราวชีวิตของเขาแบบนี้
"”บ้าไปแล้ว ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
ระหว่างนั้นเองที่พิทกำลังคุ้มคลั่งเสียสติอยู่ ชายทั้งคู่ก็กำลังประดาบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงดาบดังสนั่นหวั่นไหว ฝุ่นที่ฟุ้งตลบอบอวลนั้นไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
“ฉับ” และแล้วชายบนหลังม้าก็ถูกนักรบอีกคนฟันเข้าที่แขนขวาจนล้มลง พิทเห็นทุกอย่างและตกใจกับภาพที่เกิดขึ้น เสียงหายใจรัวถี่นั้นเป็นจังหวะเดียวกันกับเสียงเต้นของหัวใจ
ชายที่มีใบหน้าคล้ายพี่บรรณนั้นยืนคร่อมร่างของอีกคนไว้ เขากัดฟันกรอด ปลายดาบที่มั่นคงจี้ไว้ที่คอหอยทหารอีกคนนั้น ทำให้รู้ได้ว่าเขาจะสังหารนักรบคนนั้นเป็นแน่
ดาบยาวถูกเงื้อขึ้นจนสุดแขน พร้อมกับแววตาที่ดุดัน
ผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิงพิท เขาไม่ทันคิดอะไรทั้งสิ้น ถลาเข้าไปขวางร่างที่นอนนิ่งนั้นไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกมือห้าม
“พี่บรรณอย่า” พิทคิดแค่เพียงว่าเขาจะต้องปกป้องชายผู้นี้เท่านั้น
ดาบที่กำลังจะฟันลงมานั้นหยุดกึก พร้อมกับแววตาไม่เข้าใจ
“เจ้าจักห้ามข้าไว้ทำไม รึเจ้าคิดจักเป็นกบฏ”
“ไม่รู้เว้ย กบฏบ้ากบฏบออะไรผมไม่รู้ แต่พี่จะฆ่าเขาไม่ได้”
“ขุนผากอง” ชายผู้นั้นกัดฟันกรอด เส้นเลือดในตาปูดโบนด้วยความโกรธ
“เลือดทหารในกายเจ้าหายไปไหนหมด ไยถึงได้อ่อนแอเยี่ยงอิสตรีเช่นนี้” เขาเอื้อมมืออีกข้างหมายจะกระชากร่างของพิทออก
“หลบไป กระไรเสียข้าก็จักตัดหัวอ้ายศรีเมือง ทหารทุรยศคนนี้ให้จงได้” ยังไม่ทันที่พิทจะถูกกระชากแขน จู่ๆชายที่ล้มลงก็ลุกขึ้นมาพร้อมทั้งใช้มือรัดคอพิทเอาไว้ก่อนจะเอาดาบจี้ที่คอหอย
“ชิบหาย!!” พิทคำรามในลำคอเบาๆ
“หลบไป หลบไปให้หมด” เขาลุกขึ้นยืน เลือดสีแดงฉานไหลผ่านลงมายังหน้าอกของพิท
เขาถอยไปเรื่อยๆ ท่ามกลางสายตาที่อาฆาตแค้นของทหารที่ใบหน้าคล้ายบรรณ ทหารคนอื่นก็หลีกทางให้ พิทไม่รู้ว่าคำว่า ขุนผากองซึ่งเป็นชื่อเขานั้น จะสำคัญแค่ไหน แต่ก็คงสำคัญมากพอที่จะทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาขวางการจับตัวประกันในครั้งนี้
ชายผู้นั้นถอยร่นมาเรื่อยๆ ก่อนควานหาม้าคู่ใจและสั่งให้พิทขึ้นมาแล้วเขาขึ้นตาม
พิทอยู่บนหลังม้านั้นอย่างไม่เข้าใจ งุนงงกับเหตุการณ์ไปหมด มันเกิดขึ้นเร็วมาก จนพิทไม่สามารถจำรายละเอียดใดๆได้เลย
“ไป!!” เขากระตุกม้าด้วยขา ม้าตนนั้นก็พุ่งตัววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็หายลับเข้าป่าไป
-
เสียงฝีเท้าม้าค่อยๆชะลอช้าลงช้าลง จนกระทั่งพิทได้ยินเสียงกุบกับชัดเจนขึ้น เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมองรอบๆข้าง ความมืดที่ปกคลุมอยู่รอบกาย อีกทั้งเสียงหริ่งเรไรที่ร้องระงมทั่วป่านั้น ทำให้พิทรู้ว่าบัดนนี้เขาติดอยู่ในป่า
“เฮ้ย” และความรู้สึกที่ตามมาหลังจากนั้นก็คือเหมือนมียางเหนียวหนืดเกาะอยู่ที่หลัง พิทหันไปมองก่อนจะร้องออกมาอย่างตกใจ
ร่างของชายฉกรรจ์ที่ใบหน้าฟุบอยู่บนหลังนั้นแน่นิ่ง ราวกับคนตาย พิทรีบสะบัดร่างนั้นออก
“ตุ้บ” เสียงร่างที่ไร้สติกระแทกกับพื้นดิน พิทรีบกระโดดตามลงมา แต่เขายังคงหวาดระแวงได้แต่มองดูอย่างห่างๆ
.
.
.
.
.
“นี่”
“นี่ นาย”
“เฮ้ย ตื่น” เขาเอาไม้ยาวกระทุ้งไปที่ร่างนั้น
“ตายป่าววะ” พิทหันซ้ายหันขวา มองไปที่ม้า แวบหนึ่งเขาคิดอยากจะควบม้าหนีไปและทิ้งร่างนี้ไว้เบื้องหลัง แต่เมื่อมองดูใบหน้าชายหนุ่มผู้นั้นแล้ว เขากลับทำไม่ลง
“แม่งเอ้ย เวรกรรมอะไรของกูวะเนี๊ยะ” ว่าแล้วพิทก็เดินตรงเข้าไปลากร่างนั้นเข้ามานอนใต้ต้นไม้ใหญ่
ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาปกคลุมป่าผืนนี้ พิทมองหาสิ่งที่จะสามารถจุดไฟได้ ถึงเขาจะเป็นคนเมืองยุคเฟื่องฟู แต่เรื่องนี้ก็เป็นความรู้พื้นฐานที่เขาได้มาจากการเข้าค่ายลูกเสือเมื่อสมัยวัยเด็ก
“ไม่มีอะไรเลย” เขาพยายามรื้อค้นตามร่างกายที่ไม่คุ้นชินของตัวเอง ในชุดเกราะที่หนักอึ้งนั้นมีแต่ผ้ายันต์ มีด และของไร้สาระที่คนสมัยนั้นคงเชื่อว่าจะกันภัยได้
“ทำไมไม่รู้จักจะพกพวก survival kids กันบ้างนะคนสมัยนี้ นี่กะจะมาตายกันอย่างเดียวเลยใช่มั้ย” เขาบ่น ก่อนจะมองไปรอบๆ และสุดท้ายก็สะดุดเข้ากับร่างที่นอนแน่นิ่งนั้น
“เอาวะ” พิทเดินเข้าไปใกล้ๆ ค่อยๆเอามือแตะๆที่ขาเบาๆ เขายังคงกลัว หากหมอนั่นทะเล่อทะล่าลุกขึ้นมาปาดคอเขา ไม่ตายฟรีหรอกหรือ
เมื่อเห็นว่าไม่ตื่น พิทจึงลงมือรื้อคนทรัพย์สินในตัว และยิ่งรื้อก็ยิ่งพบว่า
“แม่งเอ้ย ไม่ต่างกันเล้ย คนพวกนี้นี่” เขาทำท่าจะรามือ แต่แล้วก็เห็นอะไรตุงๆที่เอว
พิทมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเอามือคลำๆ และค่อยๆเปิดแผ่นหนังที่คลุมเจ้าสิ่งนั้นอยู่
“ขี้ไต้” เกลียวเชือกที่ถูกชุบด้วยน้ำมันยางไม้จนเหนียวแข็งนั้น อยู่ในมือพิท เขาจ้องมองมัน
“อืม” พิทเอาขี้ไต้มาวางก่อนจะหาไม้ง่ามและไม้แท่งมาแล้วปั่น มีใบไม้แห้งกองสุม
“ซี้ด โอย ซีด โอย” เสียงร้องครวญครางของพิทเกิดขึ้นเพราะอาการแสบมือ เขากัดริมฝีปากแน่น ใช้ความพยายามอย่างหนักจนกระทั่งมีควันโพยพุ่งขึ้นมาจากใบไม้
“เย่ๆๆ” พิทกระโดดร้องด้วยความดีใจราวกับเด็ก เขาวิ่งออกไปหากิ่งไม้แห้งมาสุมไฟเข้า ไม่นานนัก ไฟสีแดงฉานก็ลุกโชนขึ้น สาดแสงสว่างไปทั่วบริเวณ
พิทเดินไปลากร่างนั้นมาใกล้กองไฟ และทันทีที่แสงส่องไปที่ร่าง รอยเลือดก็ปรากฏขึ้นที่ร่างนั้น
“โห จะเลือดไหลตายเสียก่อนมั้ยเนี๊ยะ” พิทถอนหายใจก่อนจะค่อยๆปลดชุดที่ห่อหุ้มร่างนั้นไว้อย่างแน่นหนา
“โอ้ย จะใส่อะไรกันเยอะแยะวะ” เขาบ่น เมื่อการถอดชุดเกราะนักรบนั้น ข่างยากเย็นกว่าการถอดแบบภาพวาดฝาผนังวัดหลายเท่านัก
“เฮ้อ” เมื่ออาภรณ์ชิ้นสุดท้ายถูกถอดออก พิทถึงกับหงายหลังด้วยความเหนื่อย ร่างนั้นยังหายใจภายใต้ผ้าสีขาวหม่นที่พันเนื้อหนังไว้อย่างแน่นหนา มองไล่มาจึงพบแผลซึ่งเป็นรอยฟันฉกรรจ์ที่แขนขวา เลือดยังคงไหลซึม
“ปล่อยไว้แบบนี้มีหวังเลือดไหลหมดก่อนแน่ๆ” เขามองซ้ายมองขวา เห็นเชือกที่ผูกมากับเอวชายผู้นั้น จึงหยิบมาก่อนจะพันเหนือแผลแล้วรัดมันไว้จนแน่น
“ถ้ารัดแน่นไปเลือดไม่เดินไปเลี้ยง เนื้อส่วนนั้นก็จะตาย ครูปรีชาบอกว่า ให้เราคอยแกะเชือกนั้นและรัดใหม่ทุกๆ 10 นาทีเพื่อให้เลือดยังคงเดินไปเลี้ยง”
เขาพยายามนึกถึงสิ่งที่ร่ำเรียนมา
“แม่ง ไอ้ทิว ชาตินี้มึงไม่ได้เป็นเพื่อนกูเหรอ ทำไมถึงคิดจะฆ่ากู ไอ้เพื่อนเฮงซวย” เขาคิดจะทิ้งหมอนี่ไว้ในป่า แต่พอมองใบหน้านั้น เขากลับทำไม่ลง
ทิวในภพนี้ดูต่างจากภพก่อน เขาดูแข็งกร้าว ห้าวหาญสมชายชาตินักรบ กล้ามเนื้อที่เรียงกันเป็นมัดแสดงให้เห็นว่าทิวเป็นนักรบที่ถูกฝึกมาอย่างดี
“โอะ” เสียงครางในลำคอเบาๆ ทำให้พิทสะดุ้ง เขาถอยหลังออกไปดูท่าที หมอนั่นบิดตัวอย่างเจ็บปวดและทรมาน จนพิทต้องเข้าไปดู
“นาย นาย เป็นไงบ้าง” เสียงของพิททำให้ชายผู้นั้นเหมือนจะรู้สึกตัว เขาค่อยๆลืมตาขึ้น และจ้องมองพิทอย่างหวาดระแวง
“เฮ้ย ออกไป” ยังไม่ทันที่พิทจะพูดอะไร หมอนั่นก็ผลักพิทจนล้มไม่เป็นท่า ส่วนตัวเขาเองก็บิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะแน่นิ่งไปอีก
“ไอ้บ้า ไอ้เชี่ย ละเมอก็ไม่บอก” พิทปาดเหงื่อที่หน้าผาก ก่อนจะทำใจดีสู้เสือชะโงกหน้าไปดูหมอนั่นอีกครั้ง
เลือดยังไม่หยุดไหล แผลที่ถูกฟันนั้นคงลึกมาก การที่เอาเชือกรัดไว้เช่นนี้คงไม่ช่วยอะไรหากไม่ปิดปากแผล
พิทพยายามนึกว่าอะไรที่จะพอปิดปากแผลได้บ้าง
“ใบไม้ไง เคยดูในละคร” เขายิ้ม “แต่จะเอาใบอะไรวะ” เรื่องสมุนไพรใครจะไปรู้ แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีวิธีไหนดีกว่านี้แล้ว เขาจึงลองวัดดวงดูสักครั้ง ลุกขึ้นเดินหาใบไม้ที่พอจะมาปิดปากแผลได้
ในที่สุดพิทก็มาเจอเถาวัลย์ที่มีใบไม้คล้ายใบหญ้านาง เขาคุ้นๆว่ามันคือใบหญ้านาง
“มันกินได้ ก็น่าจะไม่เป็นอันตราย เอาใบนี้แหละวะ” แล้วพิทก็ค่อยๆเด็ดใบไม้อย่างระมัดระวังเพราะหนามที่แหลมคมนั้นแทรกอยู่ตามกิ่งแทบจะทุกกิ่ง
“ถ้านายยังมีบุญก็ขอให้รอดนะ” พิทพูดพลางขยี้ใบไม้ก่อนจะโปะลงที่แขน อย่างเบามือ
-
ชาตินี้นายเอกเป็นใครเนี่ย ลุ้นๆ
ค้างงงงงง มาต่อเร็วๆน้าาา :ling1:
-
ชาตินี่ ทิวเป็นศัตรูกันอ่ะะะิ
-
ก็ว่าแล้วไง
งานนี้ไม่มิตรก็ศัตรู
แต่ว่าได้ยินพี่บรรณ (ในชาตินี้) บอกว่าเป็นคนทรยท ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าเคยเป็นมิตรต่อกัน แต่ตอนนี้กลับกลายมาเป็นศัตรูกันอย่างนั้นเหรอ
หมายความว่ายังไงกัน?
ตกลงทิวในชาตินี้ได้รักพิทในชาตินี้หรือเปล่า?
แต่ว่าดูจากท่าทางที่กะจะฆ่าให้ตายนั่นแล้วทิวรักพิทในชาตินี้จริงหรือ?
เฮ่อ! สับสนแทนพิท
-
แอบมาลงเงียบๆ
-
หลังมาอีกยุคแล้ว ยุ่งเหยิงพอกัน
เพราะต้องมาทำสงครามกันอีก เหนื่อยแทนพิทเลย
-
เอ๋?หรือจะเป็นศัตรูกันหว่า
-
ชาตินี้มันยังไงกันเนี่ย
ดูวุ่นวายไปหมด
-
:katai1: :katai1: งงไปหมดแล้ว ยุคไหนเป็นยุคไหน
-
เอ่อคือขอถามนิสนึงอ่ะคนแต่ง
พิทจะหลงไปหลงมาจนได้เจอกับโกโบริเลยอ่ะป่าวง่ะ แหะๆ
-
ตั้งตารอครับ
-
รอจ้า :katai5:
-
เนื้อเรื่องตึงเครียดสุดๆ 555
-
อ่านแล้วสนุกดีนะเรื่องนี้ แม้จะงงบ้างก็ตามเหอะ :katai2-1:
พิทไปเกิดหลายยุคจริงๆ
-
รอๆ
-
คุณเซ็งเป็ดหายไปไหนแล้วหว่าาา ค้างอยู่ภพนี้ จะเป็นเช่นไร จะถูกพม่ารามันข่มขืนเอาไหมนะ 5555
-
ใช่ครับ หายไปนานมากๆ
-
อ่านทันแล้วววววววว ว เย้ :mc4:
แต่พิทยังไม่กลับมาชาติปัจจุบันนี่สิ :z3: :z3: :z3:
ทำไมชาตินี้เป็นศัตรู และพี่บรรณสุดโหดนี่มีโหวงเฮ้งพระรองเกาหลีอย่างแรงงงงง :hao5:
ที่สำคัญ ใครเคะใครเมะง่าาาาาา :z3:
งืออออออออออ
สนุกมากๆคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :L2: :L2: :mew1:
มาอัพไวๆนะ :mew1:
-
งง มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!
-
พิทหลงทางไปไหนอีกหนอ หายไปนานจัง
-
หายไปนานมากๆไม่รู้คนเขียนเป็นอะไรหรือป่าว
-
สงสัยต้องไปพากลับมาแล้ว
-
เมื่อหาผ้ามาพันใบไม้ให้เกาะแขนเรียบร้อย พิทจึงหันมาสุมไฟ และคอยนั่งเฝ้าเพื่อคลายเชือกเป็นระยะๆ
จากนาทีเป็นชั่วโมง เวลาที่เดินอ้อยอิ่งนั้นจ้องเวลาคอยพรากสติไปจากพิท แต่ทันทีที่เขาสัปหงก เขาก็จะสะดุ้งตื่นขึ้นมาเสมอๆ กองไฟที่สุมนั้นลุกโชติช่วง ป้องกันพวกเขาจากสัตว์ร้าย พิทจะต้องคอยสุมกองไฟเป็นระยะๆ และคอยดูแผลของทหารผู้นั้นด้วย
ไม่นานหลังจากที่ท่อนไม้ท่อนสุดท้ายถูกโยนเข้ากองไฟ ความอบอุ่นนั้นก็ทำให้พิทค่อยๆเอนตัวลงพิงกับต้นไม้ และเขาจึงหลับไปในที่สุด
“โอย” เสียงร้องผ่านลำคอดังขึ้น พิทพลิกตัว เขากำลังฝันหวาน ฝันว่ากำลังนั่งกินเนื้อวากิวย่างในร้านอาหารแถวสยาม กลิ่นเนื้อไหม้หอมหวนเตะจมูก เนื้อที่สะดุ้งไฟในเตาถ่านค่อยๆเปลี่ยนจากสีแดงสด เป็นสีน้ำตาล
“ซี๊ดดด” พิทเผลอซี๊ดปากด้วยความหิว เขาค่อยๆใช้ตะเกียบคีบเนื้อขึ้นมา
“โอยยยยย” อีกครั้งที่เสียงนั้นดังขึ้น ใครกันวะ มาขัดจังหวะกินเนื้อย่าง
เขาลืมตาขึ้น
“เฮ้ย ที่นี่ที่ไหน” มองไปรอบๆมีแต่ต้นไม้ พิทหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะพยายามกลับไปยังร้านเนื้อย่างร้านนั้น
“โธ่เว้ยยย แค่ฝันยังไม่ได้เลยเหรอ แม่ง” พิทตัดพ้อ
“โอยยยย”
“เออ รู้แล้วๆ” เขาลืมตาตื่น มองไปที่กองไฟ และพบว่ากลิ่นเนื้อย่างนั้นมาจากสายคาดเอวที่ทำมาจากหนังจุ่มลงไปในกองไฟนั่นเอง
พิทลุกขึ้นมองไปยังร่างที่บิดตัวไปมา แสงแดดยามเช้าทำให้ป่าสว่างขึ้น ใบหน้าของชายผู้นั้นซีดเซียว ริมฝีปากแตก
“น้ำ หิวน้ำ” พิทหงายหลังตึงเมื่อชายคนนั้นขยับปากพูด
“น้ำอะไร จะไปเอามาจากไหน”
“ขอน้ำ น้ำ” น้ำเสียงที่ทุรนทุรายนั้นทำให้พิทอยู่ไม่สุข ถึงแม้เขาจะพยายามไม่สนใจ แต่ในที่สุดพิทก็ใจอ่อน
“เออๆ เดี๋ยวไปหาน้ำให้” เขาลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ หันซ้ายหันขวาไม่รู้จะไปทางไหนดี
“ทางนี้แล้วกัน”
-
“กลางดงพงป่าเขาลำเนาไพรไกลผู้คน” เขาเดินฮำเพลงเป็นเพื่อน ถึงแม้จะมีเสียงนกร้อง เสียงเรไร แต่มันก็ไม่อุ่นใจเท่าได้ยินเสียงตัวเอง
“จะไปหาน้ำมาจากไหนละเนี๊ยะ” เขาว่าพลางก้มมองพื้น
“รอยเท้าสัตว์นี่นา ยังเปียกๆอยู่เลย” เขามองไปตามทางเดิน “ดีนะที่เคยดูรายการสารคดีมาบ้าง”
พิทตัดสินใจเดินตามรอยเท้านั้นไปเรื่อยๆ ไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ไม่ไกล
เขาเร่งฝีเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่ง เพราะรู้สึกหิวน้ำเช่นกัน จนในที่สุด เขาก็มีถึงลำห้วยเล็กๆที่ไหลมาจากภูเขาด้านบน น้ำใสจนเห็นก้อนหินเบื้องล่าง พิทไม่รอช้ารีบทรุดตัวลงก่อนจะวักน้ำดื่มอย่างกระหาย
เมื่อดื่มจนหนำใจเขาจึงหันไปคว้าใบบอนมารองน้ำ ก่อนจะเดินกลับมาที่ที่ชายคนนั้นนอนอยู่
พิทเดินมาถึงร่างนั้น เขายังคงนอนไม่ได้สติ แต่บิดตัวไปมาเป็นระยะเพราะปวดแผล เขานั่งลงใกล้ๆก่อนจะค่อยๆประคองร่างของชายคนนั้น
“น้ำ ดื่มสิ” พิทจ่อใบบอนใกล้ๆปาก ทันทีที่น้ำสัมผัสริมฝีปาก ชายคนนั้นก็ดื่มมันเหมือนคนกำลังจะขาดอากาศตาย
“ค่อยๆสิวะ เดี๋ยวก็ได้สำลักหรอก” ไม่ทันขาดคำ ชายผู้นั้นก็สำลักน้ำจนได้
“เอา แม่ง บอกแล้ว นอนลงๆ” พิทวางร่างนั้น ก่อนจะหันมาสนใจแผล เขาแกะผ้าออก เลือดเกรอะกรังผ้า อีกทั้งใบไม้ที่เขาโปะไว้ มันได้ผล เลือดหยุดไหล แต่แผลนั้นก็ยังคงน่ากลัวอยู่ดี
พิทแกะใบไม้ออกก่อนจะเอาใบใหม่มาโปะแลพันแผลอีกรอบ
ชายคนนั้นหลับลงอีกครั้ง เขาคงเหนื่อยและเพลียจากอาการเสียเลือด ในป่าเช่นนี้จะไปหาหมอจากที่ไหน แค่อาหารจะกินยังไม่มี เมื่อนึกถึงอาหาร ท้องเขาก็ร้องขึ้นมาอย่างรู้งาน
“เออ เอาเข้าไป แถวนี้มีเซเว่นก็คงจะดีสินะ” พิทมองไปรอบๆก่อนจะทรุดตัวลงใกล้ๆชายคนนั้น
-
“แม่อยู่หัว ของที่ให้หาได้แล้วเจ้าค่ะ”
“ไหน ขอข้าดูหน่อย แหวนวงนี้ใช่วงที่ข้าตามหาหรือไม่”
เสียงน้ำไหลเอื่อยกล่อมให้บรรยากาศรายรอบสงบนิ่ง แสงแดดจากเบื้องบนกระทบผืนน้ำที่คล้ายจะทำหน้าที่เป็นผืนฟ้าส่องแสงระยิบระยับ
หญิงงามในอาภรณ์เขียวมรกตนั่งบนแท่นบรรจถรณ์ โดยมีหญิงอีกมากมายรายล้อม
“ไม่ใช่ ไม่ใช่แหวนที่ข้าตามหา” สีหน้าที่ตื่นเต้นของนางเมื่อครู่กลับฉายแววผิดหวัง
“แม่อยู่หัว อภัยให้ข้าด้วย” หญิงที่นำแหวนมาถวายรีบหมอบกราบ
“หาใช่ความผิดของพวกเจ้าดอก เฮ้อ” นางถอนหายใจพลางลุกขึ้นยืน เรือนร่างระหงส์นั้นงดงามทุกกิริยา นางเดินไปยืนตรงหน้าต่าง ก่อนจะเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย
“แล้วข้าจักมีหน้าไปพบท่านพราห์มผู้นั้นได้เยี่ยงไร” นางตัดพ้อ
“พวกเจ้าออกไปก่อนเถิด เราอยากอยู่คนเดียว”
-
เดี่ยวจะมาตามเป็นระยะๆ 555555 จะได้ไม่ลืมม :hao3: :hao3:
-
จะเป็นไงต่อน้าาาา :ling1:
รู้สึกว่ามันสั้นแปลกๆ แต่ก็ดีใจนะที่มาต่อเเล้ว :hao5:
-
:mew2:
มาแล้ว หลังจากหายไปนนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
หายไปนานมากๆๆๆ
แต่ก็มาต่อแล้ว แม้ว่าจะสั้นไปหน่อย :katai2-1:
-
ยังเงียบอยู่อีก
-
เอ๋ มาสั้นจุง แต่พอกระชุ่มกระชวยว่ายังไม่ทิ้งกัน อิอิ ขอบคุณมากนะคร้าบบ มาต่ออีกเรื่อยๆนะครับ
-
“หนาว หนาว” พิทวางกิ่งไม้ที่เขาใช้วาดรูปต่างๆเล่นบนพื้นทิ้ง ก่อนจะหันไปมองร่างนั้น
“ยังกะเด็กนะมึง” เขาโยนกิ่งไม้แห้งสุมไฟโหมให้ไฟลุกขึ้นแรงอีก
“อ้าว เอาไป” พิทห่มเสื้อของเขาให้ชายผู้นั้น ส่วนตัวเองนั้นเหลือแต่ผ้าชั้นเดียวห่อตัว
ท้องที่คอยร้องหิวโหยถูกเต็มอิ่มด้วยกล้วยป่าที่หาได้ง่ายๆแถวๆนั้น พิทยังไม่กล้าเคลื่อนย้ายไปไหน เพราะเขาไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยๆให้ชายคนนี้ได้สติก่อนแล้วค่อยคิดหาหนทาง
ไฟลุกโชติช่วงขึ้นหลังจากที่พิทโยนฟืนชิ้นใหญ่เข้าไป เขาเอนกายพิงต้นไม้ หันไปมองขายที่บัดนี้นอนหลับสนิท จึงค่อยๆหลับตา
ในสมองครุ่นคิดถึงชาติภพที่ผ่านมา เขาย้อนกลับมาสองชาติแล้ว แต่ยังหาคำตอบเรื่องนางนาคไม่ได้ นี่จะต้องย้อนไปอีกกี่ภพกี่ชาติกัน แล้วถ้าหากเขากลับไปภพปัจจุบันไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้น
“เฮ้อ” พิทพลิกตัวตะแคง มือก่ายหน้าผากคิดวนเวียนถึงแต่เรื่องนี้ อีกมือจับที่เชือกผูกข้อมือที่หลวงพ่อให้มาแน่น จนในที่สุดก็ผล็อยหลับไป
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
เขาสะดุ้งตื่นเฮือกในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อจู่ๆก็รู้สึกเย็นวาบที่คอหอย พิทลืมตาขึ้นมอง
“เฮ้ยยยยยยยยย” เสียงตะโกนร้องสุดเสียงดังขึ้น เมื่อพิทเห็นชายร่างทะมึนยืนคร่อมร่างเขาอยู่พร้อมกับปลายดาบแหลมที่จ่อมายังคอหอย
พิทถอยกรูดจนหลังชนต้นไม้ ชายคนที่เอาดาบจ่อคอหอยเขาอยู่คือชายคนที่เขาช่วยชีวิต
“ทำอะไรของนาย” พิทร้องห้าม
แต่สายตาของชายผู้นั้นจ้องเขม็งอย่างไม่วางใจ
“บอกข้ามา เจ้าทำเยี่ยงนั้นทำไม”
“ทำอะไร”
“ช่วยชีวิตข้า”
“ไม่รู้ ไม่รู้เว้ย”
พิทตอบแต่คงไม่ถูกใจชายคนนั้น เขาเงื้อดาบขึ้นมา
“เฮ้ยๆๆ” พิทร้อง “กูช่วยมึงนะเว้ย หัดสำนึกบุญคุณซะบ้าง”
“บุญคุณกระนั้นรึ คนใจคดอย่างเจ้าจักรู้จักบุณคุณกระนั้นรึ” เขากัดฟันกรอด พิทสงสัยว่าชายผู้นี้โกรธแค้นอะไรเขานักหนา เขาใช่ทิว ใช่โสภณคนเดิม คนที่คอยช่วยเหลือ หวังดีต่อเขาอย่างปราศจากสิ่งแอบแฝงหรือไม่
“หยุดพร่ามอะไรที่ชั้นไม่รู้เรื่องสักทีได้มั๊ย” ในที่สุดพิทก็ทนกับความสับสนคลุมเครือไม่ไหว
“ชั้นไม่ใช่ชั้น ไม่สิ หมายถึงไม่ใช่คนๆนี้” เขาชี้ไปที่ตัวเอง “ชั้นมาจากที่ไกลแสนไกลมาอาศัยร่างๆนี้ เพราะฉะนั้น เรื่องบ้าบออะไรที่นายพูด ชั้นไม่รู้เรื่อง”
พิทพูดจบ ชายคนนั้นอึ้งไปชั่วครู่ แต่แล้วก็กลับเงื้อดาบขึ้นและฟาดลงมายังร่างของพิท พิทตกใจเขาหลับตารอความตายที่กำลังมาถึง
“ปั๊ก” เสียงดังขึ้นข้างๆตัว พิทค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นดาบนั้นคาอยู่กับต้นไม้
“เจ้า ข้าชังน้ำหน้าเจ้านัก” เขาทิ้งดาบไว้อย่างนั้นก่อนจะเดินหนีพิท ทิ้งให้พิทนั่งอึ้งอยู่อย่างไม่เข้าใจ
พิทนั่งอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ เขาสับสนไปหมด ชายแปลกหน้าเดินห่างออกไป ความลังเลใจเกิดขึ้น เขาจะตามชายผู้คิดจะฆ่าเขา หรือหนีไปจากที่นี่ดี
“นี่ หยุดก่อน” ในที่สุดพิทก็ตัดสินใจวิ่งตามไป
ชายผู้นั้นเร่งเดินโดยไม่หันมามอง พิทเองก็เดินตามอย่างไม่ลดละ เสียงย่ำเท้าลงบนใบไม้แห้งดังซวบๆ รอบๆข้างมีแต่ป่ากับภูเขา เสียงน้ำไหลค่อยๆแผ่วเบาลง
"ที่นี่คือที่ไหนในเมืองไทยนะ” พิทนึกสงสัย ถึงแม้จะชะเง้อมองรอบๆแต่ก็ไม่ยอมพลาดสายตาจากชายผู้นั้น
เขาตัดสินใจเดินตามคนแปลกหน้านั้นมาก็เพราะไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ ให้เขาไปตายเอาดาบหน้าในที่ที่ไม่รู้จักฟังดูแย่กว่าให้มากับคนที่คิดจะฆ่าเขา เพราะอย่างน้อยๆชายคนนั้นก็มีอะไรที่เหมือนกับทิวและโสภณอย่างน้อยๆ คงมีเบาะแสอะไรให้บ้าง
“นี่นาย หยุดเดินก่อนได้มั้ย เหนื่อยว่ะ” พิทโอด หลังจากเดินไม่หยุดหย่อนจากเช้ายันเที่ยง
“หิวด้วย” แต่ไม่มีสัญญาณตอบกลับจากชายผู้นั้น
“นี่ นาย จะรีบไปไหน แผลก็ยังไม่หายดี”
........................
“เกิดเป็นบาดทะยักขึ้นมาจะแย่เอานา”
......................................
“นี่ ชั้นพูดกับคนหรือกับควายกันเนี่ยะ”
.........................................
“เฮ้ยยย” พิททนไม่ไหว คว้าลูกผลไม้แห้งปาไปโดนหัวชายคนนั้น “บอกว่าเหนื่อยไงวะ”
ชายคนนั้นหยุดกึก เขาหันมามองหน้าพิทอย่างเหี้ยมๆ รอยกัดฟันปูดขึ้นบนใบหน้า
แล้วเขากะย่างสามขุมตรงมาหาพิท
-
“เฮ้ยๆ อย่าๆ ขอโทษ” พิทหันหลังทำท่าจะวิ่ง แต่แล้วชายคนนั้นก็ทรุดตัวลง พิทพุ่งเข้าไปคว้าร่างนั้นไว้ได้
“นายเป็นอะไร” เขาตกใจ ร่างของชายคนนั้นร้อนฉ่า
เขารีบลากร่างนั้นมานอนพักใต้ต้นไม้
“โธ่เว้ย นึกว่าจะแน่” เขาคลายเสื้อนั้นออก ชายคนนั้นปัดป่ายไปมา แต่สุดท้ายเมื่อไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ เขาจึงทำได้แค่นอนจ้องหน้าพิทเขม็ง
“นี่ ไม่ปวดลูกกะตารึไง จ้องซะขนาดนั้นน่ะ ไม่ต้องจ้องแล้ว แค่นี้ก็กลัวเยี่ยวจะราดแล้ว” พิทว่าพลางแกะผ้าที่โพกหัวตนเองออก
“รออยู่ตรงนี้แหละ จะไปหาน้ำมาให้”
ไม่มีเสียงน้ำไหล ไม่มีลำธารแถวๆนี้เลย แต่โชคยังดีที่พิทเจอแอ่งน้ำขังไม่ใหญ่มากนักเข้า น้ำใสราวกระจก มีแมลงน้ำว่ายไปมา บ่งบอกว่าน้ำนั้นปลอดภัย
เขาเด็ดใบไม้มาทำกรวยก่อนจะตักดื่มเองจนหนำใจ จากนั้นจึงได้ตักเผื่อไปให้ชายผู้นั้นโดยไม่ลืมเอาผ้าโผกหัวชุบน้ำหมาดๆไปด้วย
“อ้าว ดื่มเสียสิ” เขายื่นน้ำให้ แต่ชายผู้นั้นปัดทิ้ง
“เฮ้ย” พิทหงุดหงิด “เป็นเหี้ยอะไรของมึง”
ชายผู้นั้นเมินหน้าหนีเหมือนไม่อยากยอมรับน้ำใจจากพิท
พิทกำมือแน่นด้วยความโกรธ แต่แล้วเขาก็ต้องลุกขึ้นไปตักน้ำใหม่อีกรอบ
“อยากตบกบาลแม่งจริง นี่ถ้าแม่งไม่มีดาบนะ มึงโดน” พิทกัดฟันกรอดๆ
“เอา อย่าปัดอีกหล่ะ” เขาจ่อน้ำไปที่ปากชายคนนั้นอีกครั้ง คราวนี้เขาเมินหน้าหนี
“อ้าปาก” เขายังคงนิ่ง
“จะอ้าดีๆหรือจะอ้าทั้งน้ำตา”
พิทใช้อีกมือบีบปากเขาจนเผยอก่อนจะกรอกน้ำเข้าไปอย่างยากเย็น
น้ำค่อยๆไหลเข้าปากชายผู้นั้นอย่างทุลักทุเล
“ถุยยยย” แต่แล้วเขาก็ถุยน้ำนั้นใส่หน้าพิทอย่างแรงจนพิทสะดุ้ง
“ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
พิททนไม่ไหว ลุกขึ้นด้วยความโกรธ เดินไปเดินมาไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนบ้าคนนี้ดี
ใจนึงอยากจะบีบคอให้ตายคามือ แต่อีกใจก็ทำไม่ลง
สุดท้ายเขาจึงตัดสินใจชักมีดของตัวเองออกมา ก่อนจะชี้ไปที่ชายที่นอนกัดฟันกรอดๆด้วยความโกรธแค้น
“มึงไม่กินใช่มั้ย ได้”
แล้วพิทก็ก้าวเท้าปังๆเดินหายเข้าป่าไปอีกครั้ง
เขากลับมาอีกทีพร้อมอุ้มกระบอกไม้ไผ่มาเป็นสิบ
“ดูสิ จะบ้วนทิ้งได้อีกกี่น้ำ”
สุดท้ายชายคนนั้นก็ต้องฝืนใจดื่มน้ำโดยที่ต้องใช้แรงบังคับ
“นี่นาย ทำไมต้องโกรธเกลียดเขา เอ่อ ชั้นหมายถึงชั้นน่ะ มากขนาดนี้หล่ะ”
พิทนั่งลงใกล้ๆ ในขณะที่เขานอนพักนิ่งๆ
“นายรู้มั้ยว่าชาติหน้าน่ะ ชั้นกะนายเป็นเพื่อนรักกันนะ รักกันมากชนิดที่ตายแทนกันได้ด้วย” เขายังคงพร่ามต่อ
“แต่ไม่รู้ทำไม ชาตินี้นายถึง.............” ยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆชายคนนั้นก็ลุกพรวดขึ้น ไม่แม้แต่จะมอง และเริ่มต้นออกเดินทาง
“เฮ้ยยย จะไม่รอให้บ่ายกว่านี้หน่อยหรือ นี่ บอกหน่อยได้มั้ยว่านายจะไปไหน” พิทเร่งเดินตามไป
-
ทั้งคู่เดินกันอย่างไม่หยุดพัก อาจมีช้ามีเร็วบ้าง ตะวันบ่ายคล้อยลงชายคนนั้นก็ไม่มีท่าทีจะพักเหนื่อย
“เว้ย กูเหนื่อย” ในที่สุดพิทก็ทนไม่ไหว เขาทรุดตัวลงนั่งริมลำธาร ชายคนนั้นหยุดกึก
ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณ นานๆทีจะได้ยินเสียงนกกางเขนดง นกป่าร้องหาคู่
ชายผู้นั้นวางดาบลงบนโขดหินก่อนจะทรุดลงนั่ง และวักน้ำขึ้นมาล้างหน้า
น้ำในลำธารใสเย็นจนเห็นปลาเสือปลาซิวว่ายวนไปมา เขารู้สึกกระหายน้ำเต็มทน จึงวักน้ำขึ้นมาดื่มอึกใหญ่
“ฮ่า” น้ำนั้นชื่นใจยิ่งนัก นึกแล้วก็อยากจะดื่มกินอีกให้หนำใจ
“นี่นาย น้ำเย็นมากมาอาบน้ำกัน” เสียงพิทตะโกนเรียกมาจากต้นน้ำ ชายผู้นั้นหันไปมองก่อนจะบ้วนน้ำทิ้ง
“นี่เจ้า......................”เขากำลังจะสบถด่าเพราะพิทไปว่ายน้ำเริงร่าอยู่ต้นน้ำในขณะที่เขากำลังดื่มน้ำอยู่ปลายน้ำ
“มาอาบด้วยกัน มาอาบด้วยกัน”
เสียงตูมๆ ดังขึ้นเป็นระยะ พิทดำผุดดำว่ายอย่างสบายตัว ตั้งแต่มาที่นี่เขายังไม่ได้อาบน้ำเลย น้ำที่นี่ทั้งเย็นทั้งสะอาด จนแทบไม่อยากจะขึ้นเลย
“นี่นาย” พิทว่ายมาใกล้ๆที่ที่ชายผู้นั้นนั่งวักน้ำล้างแขนขา “ไม่อาบน้ำหน่อยเหรอ นายตัวเหม็นมาก”
พิทพูดตรงๆ จนชายคนนั้นเงยหน้ามามอง
“เหม็นเหมือนหอมหัวใหญ่เลยนะจะบอกให้” พิททิ้งระเบิดเวลาไว้ ก่อนจะว่ายน้ำหนีไปอย่างเนียนๆ
ชายคนนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาหันซ้ายหันขวาก่อนจะยกรักแร้ขึ้นมาดม
“ตูม” เสียงน้ำกระจายดังขึ้น พิทหันหลังกลับมามอง
-
มาแล้วววว พิทระวังน่ะะะ :katai5:
-
มาต่อแล้ว เย้ๆ
-
เหมือนพิทแอบอ่อย?!นิดๆเลยแหะ5555 :z1:
o13 มาต่อเร็วดีจัง มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
ชาตินี้ทิวของเราเย็นชา
ว่าแต่พิท (ในชาตินั้น) ไปทำอะไรให้เขาโกรธเขาเกลียดนักหนาจนจะฆ่าให้ตายล่ะเนี่ย
แต่ถึงยังไงก็เชื่อว่าไม่ว่าชาติไหนทิวก็จะยังคงปกป้อง พิทจากนางนาคที่เต็มไปด้วยความแค้นนั่น
-
แผลโดนน้ำ คงแสบแย่
-
ทิวในชาตินี่ดูซึนๆแหะ ขำก็ตรงยกแขนมาดมแล้วกระโดลงน้ำตามแหละ 555555
-
รอตอนต่อไปครับ
-
ในทีี่สุดก็มาาาาาา
-
ทั้งคู่อาบน้ำคนละด้านของลำธาร พิทรู้สึกเกรงๆชายผู้นั้นอยู่บ้าง แต่ก็น้อยลงกว่าตอนแรก เขารู้สึกว่าระหว่างเขากับชายคนนั้น มีเหยื่อใยปริศนาบางๆซ่อนอยู่แววตา
“นี่นาย มาดูนี่หน่อยสิ” พิทตะโกนเรียกหา
“มันเหมือนงูเลย” ชายคนนั้นก็ยังไม่สนใจ
“งูพิษรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ไป๊ ชิ้ว”
“อ้าว เลื้อยหายไปแล้ว”
“โห ตรงนี้น้ำลึกชิบหาย ชั้นว่ายน้ำไม่แข็งขืนตกลงไปมีหวังจมหายแน่”
“....................”
“......................”
“.......................”
จู่ๆเสียงเจื้อยแจ้วของพิทที่ดังขึ้นจนชายคนนั้นรำคาญก็เงียบหายไป ความเวิ้งว้างว่างเปล่ารอบตัว ทำให้อดแปลกใจไม่ได้ว่าเขาหายไปไหน
มันหายไปนานจนเขาผิดสังเกต
ชายคนนั้นหยุดนิ่ง ก่อนจะหันมามอง น้ำบริเวณนั้นราบเรียบ ไม่มีวี่แววของพิท เขาชะโงกตัวขึ้นมามองอย่างใจคอไม่ดี
“หรือว่า.............”แล้วจู่ๆชายคนนั้นก็ลุกพรวดขึ้นจากน้ำก่อนจะกระโจนโครมๆพุ่งตัวลงไปยังแอ่งน้ำลึก
ชายผู้นั้นดำผุดดำว่ายๆอยู่อย่างร้อนใจ เขาพยายามควานหาร่างของพิท
จนในที่สุด..............
“ผากอง ผากอง เจ้าอยู่ที่ไหน” ชายคนนั้นร้อนรนเหมือนคนบ้า เขาควานหาแทบจะพลิกท้องลำธารขึ้นมา
เสียงน้ำแตกซ่านจนลั่นป่า และเสียงร้องเรียกหาผากองดังไม่หยุดหย่อน
“ผากอง อย่าตายนะ” ชายผู้นั้นหยุดหอบอยู่ที่โขดหิน
-
พอปิดคอมปุ๊ป มาเลย 555
จิ้มไว้ก่อน รักๆๆๆ คิดถึงๆๆๆ
-
“นี่นาย กล้วยนี่กินได้ป่าว” แต่แล้วจู่ๆเสียงพิทก็ดังขึ้น เขามายืนอยู่ด้านหลังในมือถือกล้วย
ชายผู้นั้นหันขวับ
“เออ ว่าแต่ผากองนี่ใครเหรอ เห็นนายตะโกนเรียกลั่นป่า”
แววตาเขากลับฉายแววโกรธขึ้งขึ้นมาอีกครั้งจนพิทไม่เข้าใจ ชายผู้นั้นคำรามในลำคอเบาๆ ก่อนจะพรวดขึ้นจากน้ำ
“เล่าให้ฟังหน่อยสิ ผากองเป็นใคร” พิทยังคงตามตื้อในขณะที่ชายคนนั้นแต่งตัว
.
.
.
.
“นายเป็นใบ้เหรอ ไม่นา เมื่อกี้นายยังพูดได้อยู่เลย” พิทยัดกล้วยเข้าปากและพบว่าเต็มไปด้วยเม็ด
“กินมั้ย” เขายื่นกล้วยที่เหลือให้ แต่กลับได้รับแต่ความหมางเมิน
“คืนนี้เราค้างแถวนี้เถอะนะ มันอยู่ใกล้แหล่งน้ำน่ะ” พิทเสนอความคิดเห็น แต่เหมือนคำพูดของเขาเป็นเพียงสายลม ผ่านหูชายคนนั้นไป
ชายคนนั้นวางของลงก่อนจะใช้ดาบตัดใบไม้มารองทำเป็นที่นอน พิททำตามเขาทุกอย่าง
กองไฟถูกจุดขึ้นอีกครั้ง แสงสว่างทำให้เห็นใบหน้าที่เคร่งเครียดของชายคนนั้นได้ชัดเจนมากขึ้น
“ผากองคือใครอ่ะ” พิทถามอีกครั้ง และก็เหมือนเดิมที่ชายคนนั้นหมางเมิน
“เอาล่ะ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร ชั้นก็เบื่อจะง้อคนหน้าปลาดุกแบบนายเต็มที คนบ้าอะไรทำหน้าปลาดุกได้ทั้งวัน”
พิทบ่นก่อนจะขยับมาใกล้กองไฟเพื่อรับไอร้อน
“หิวจัง” เขาเปรย
ชายคนนั้นลุกพรวดและหายไปในความมืดทันทีที่เขาพูดจบ
“จะไปไหน นายจะไปไหน” พิทตะโกนตามหลัง
...................................................................
หลังจากที่ทิ้งให้พิทอยู่ในความเงียบ ไม่นานนักชายคนนั้นก็กลับมาพร้อมกับปลาตัวใหญ่ที่อยู่ในมือ
“โห” พิทถลาเข้าไปมองใกล้ๆ “นายจับปลาด้วยมือเปล่าได้ยังไง”
ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองพร้อมทำหน้าสงสัย
“สมัยชั้นเราไปซื้อเอาในตลาด แต่ช่างเหอะ พูดไปนายก็ไม่เข้าใจ” พิทนั่งลงใกล้ๆ จ้องมองชายผู้นั้นค่อยๆใช้ดาบควานเอาไส้ปลาออกแล้วใช้ไม้เสียบ ก่อนจะยื่นมาให้พิทจนเกือบจะทิ่มหน้า
“เฮ้ย ชั้นไม่กินปลาดิบ” พิททำหน้าเล๋อล๋า โดยไม่รู้ว่าที่เขายื่นให้นั้นเพื่อให้เอาไปปิ้งเอาเอง
ชายผู้นั้นทำหน้าเอือมระอา ก่อนจะยื่นให้อีกที
พิทรับมันมาด้วยความเข้าใจ สุดท้ายเขาก็คลายความกังวลใจเกี่ยวกับชายคนนี้ลงไป เพราะเห็นว่า
“นายก็ไม่ได้แย่เหมือนหน้าตาซะหน่อยนี่เน๊อะ” เขาว่าพลางยื่นปลาจี่ลงไปในกองไฟ
-
กลิ่นหอมไหม้อ่อนๆค่อยๆโชยออกมา หนังปลาเริ่มบีบรัด สีของเกล็ดเริ่มเข้มขึ้น กลิ่นหอมไหม้นั่นเองที่ทำให้พิทท้องร้องดังออกมา
“ว่าแต่ผากองนี่ใครกันเหรอ แล้วทำไมนายถึงดูเป็นห่วงเขามากนักหล่ะ อ้อ แล้วชั้นกับนายเป็นศัครูคนละเมืองกันเหรอถึงได้จะฆ่าจะแกงกันขนาดนี้น่ะ”
พิทยิงคำถามไม่หยุด เขาไม่หวังว่าชายคนนั้นจะตอบ
“อ้ายผากอง” แต่แล้วจู่ๆชายผู้นั้นก็กัดฟันกรอด บีบด้ามดาบแน่นด้วยความแค้น “อ้ายเพื่อนทุรยศ”
แล้วเขาก็เงียบไป
“อ๋อ เขาทรยศนาย อ้าว แล้วทำไมนายต้องแสดงท่าทีห่วงใยขนาดนั้นด้วยหล่ะ”
เขาหันขวับมาจ้องหน้าพิทเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“เฮ้ย เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก” พิทเขยิบออกมานิดนึง ใจคอไม่สู้ดีนัก
“เอาเป็นว่า นายไม่เล่าเรื่องของนายไม่เป็นไร ระหว่างรอปลาสุกชั้นเล่าเรื่องของชั้นให้ฟังก่อนแล้วกัน ดีมั้ย” พิทยิ้มทำใจดีสู้เสือ
แต่เหมือนชายคนนั้นจะไม่มีทีท่าจะสนใจ
“ชั้นชื่อ พิทนะ ชื่อเล่นชื่อพิท ชื่อจริงก็ยังชื่อพิทอีก ชั้นมาจากที่ที่จะว่าใกล้ก็ใกล้ จะว่าไกลก็ไกล” เขาเหลือบมองชายผู้นั้นที่ตอนนี้เหมือนเขาจะมีท่าทีสนใจ
“ชั้นมาจากอนาคต ปีพ.ศ. 2556 น่ะ”
“พ.ศ. รึ” ในที่สุดเขาก็พูดออกมา
“ใช่ นายน่าจะแก่กว่าชั้นสัก เอ่อ สี่ ห้าร้อยปีเห็นจะได้มั้ง”
คิ้วของชายผู้นั้นขมวดเป็นปมชัดเจน
“ชั้นมาที่นี่เพราะต้องการจะรู้ความจริง ว่าทำไมถึงมีคนจ้องจะเอาชีวิตชั้นทุกชาติ หมายถึงต้องการที่จะรู้เผื่อที่ว่า......”
พิทนิ่งไปครู่หนึ่ง “ เผื่อที่ว่าจะได้แก้ไขอะไรได้บ้าง” แววตาของเขาดูสลดลง
“เหลวไหล” ชายผู้นั้นพูดขึ้น เขาถอนหายใจเหมือนรู้สึกเสียเวลาที่มานั่งรับฟังเรื่องไร้สาระ
“เจ้า จักเป็นผู้ใดไปได้ นอกจากขุนผากองผู้ห้าวหาญแห่งเมืองโยเดีย” เขาเบ้ปากเหมือนกำลังประชดประชัน
“อ้าว” พิทสะดุ้ง “ตกลงชั้นเองเหรอ ขุนผากองที่นายบอก”
พิทรู้สึกขนลุก เขาพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
“แล้วทำไมนายถึงบอกว่าชั้นเป็นเพื่อนทรยศหล่ะ” พิทขยับเข้าไปใกล้ๆอย่างลืมตัว
“ขวับ!!!” ชายผู้นั้นฟาดดาบมาหยุดชะงักที่ลำคอของพิทห่างแค่ไม่ถึงนิ้ว พิทตาเบิกโพรง ใจเต้นรัวด้วยความกลัว
“อย่าเข้ามาใกล้ข้า” เขาคำราม
พิทค่อยๆถอยกลับไปนั่งที่เดิม
.
.
.
.
“กินปลามั้ย” เสียงพิทอ่อยๆ เขายื่นปลาที่สุกแล้วให้ชายผู้นั้นด้วยอาการหวั่นๆ
ชายผู้นั้นไม่ตอบ แต่กลับทำหน้าขึงขัง
“ไม่กินชั้นกินน่ะ” แล้วพิทก็ค่อยๆจิกเนื้อปลาขาวราวปุยนุ่นพร้อมควันกรุ่นร้อนที่ลอยออกมาใส่ปาก
“ไม่กินหน่อยเหรอ อร่อยนา” เขายื่นไปอีกครั้ง แต่กลับพบเพียงแววตาที่ว่างเปล่า
“ตามใจ” เขาจึงลงมือกิน สายตาก็พลันเหลือบไปมองแผลที่มีน้ำซึมออกมา
“แผลเป็นไงบ้าง ทำไมไม่คลายผ้าออกหน่อยหล่ะ พันไว้แบบนั้นก็อับแย่ละสิ”
อีกเช่นเคย ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคู่สนทนา จนพิทถอดใจ ขยับไปนั่งกินเงียบๆคนเดียวในที่ของตน
-
“โอ่ะ--------“ เสียงคำรามในลำคอดังจนพิทที่เผลอหลับไปลืมตาขึ้น ไฟใกล้มอดแล้ว แต่ยังพอมีเชื้อให้พิทพอได้เติมไม้ลงไปได้บ้าง
เขาเหลือบไปมองชายที่นอนอยู่ข้างหน้า ท่าทางคุดคู้นั้นทำให้พิทรู้ว่าความเจ็บปวดคงกำลังเล่นงานเขาเป็นแน่
พิทค่อยๆคลานเข้าไปใกล้ๆไม่ให้เขาตื่น เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากชายผู้นี้สะดุ้งตื่นขึ้นมาและพบว่าพิทกำลังพยายามทำอะไรกับร่างของเขา
“โอ่ะ” ชายผู้นั้นบิดตัวไปมาอีกครั้ง คราวนี้พิทไม่ลังเลที่จะใช้มือเตะไปที่หน้าผากเขา
“ตัวร้อนจี๋เลย” คงเพราะพิษบาดแผลและเพราะเล่นน้ำมาเป็นแน่ถึงทำให้เขาเป็นไข้
พิทมองซ้ายมองขวา ก่อนจะหันไปค่อยๆแกะผ้าออก
เลือดกับหนองที่เกรอะกรังตกสะเก็ดนั้นทำให้ยึดติดกับเนื้อผ้า ทันทีที่พิทค่อยๆดึงผ้าออก เลือดเหนียวหนืดก็ยืดติดมากับผ้าเป็นที่สยดสยอง
“ทนหน่อยนะเว้ย” พิทตัดสินใจดึงผ้าออกอย่างแรง จนชายผู้นั้นสะดุ้งโหยงด้วยความเจ็บปวด เขาตาเบิกโพรงจ้องมองมาที่พิท
“ชั้นเอ่อ ชั้น ชั้นจะทำแผลให้” พิทละล่ำละลักพูด
ยังไม่ทันที่จะฟังจบ เชาคว้าดาบขึ้นมาก่อนจะโผเข้าใช้ปลายดาบจ่อที่คอหอยพิท อีกมือบีบคอเขาแน่น
พิทตัวสั่นเทาด้วยความตกใจ เขาจ้องตาชายผู้นั้นกลับ ใจนึงก็กลัว แต่อีกใจนึงพิทก็คิดว่าเขาคงต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่งั้นชายผู้นั้นได้ช๊อคตายแน่
“เอาสิวะ จะกระสวกคอหอยกูก็เอา แต่ให้ทำแผลให้ก่อน” พิทขืนตัวขึ้นมา
“ไม่ต้องมายุ่งกับข้า” เขากดคอพิทลงอีกครั้ง แต่คราวนี้พิทไม่ยอม แข็งขืนตัวขึ้นจนปลายดาบกดลงไปที่คอหอย
“งั้นก็ฆ่ากูเลย เอาเลยสิ เอาเลย” พิทไม่กลัวอะไรอีกแล้ว เขาสูดหายใจลึกๆก่อนจะหลับตา
ทั้งคู่นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่ชายคนนั้นจะคลายมือออกจากคอพิท
พิทค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นร่างนั้นทรุดลงไปกองกับพื้น
“เป็นไงหล่ะ เก่งนัก” เขาโผเข้าไปประคองร่าง แต่ชายคนนั้นยังคงพยายามขัดขืน
พิทไม่ยอมอีกแล้ว คราวนี้เป็นเขาเองที่ดันร่างชายคนนั้นให้นอนนิ่งๆ
“อยู่เฉยๆเหอะน่า” พิทหันมาวุ่นวายกับผ้าพันแผลนั้นต่อโดยมีเจ้าของร่างนั้นจ้องหน้าเขาไม่วางตา
“แผลเน่าขนาดนี้ ยังจะมีแรงดื้ออีก ไข้ก็ขึ้น” เขาบ่น “แกะผ้าออกก่อน สกปรกขนาดเดี๋ยวได้เป็นบาดทะยักตายห่ากันพอดี”
“เจ็บมั้ย” พิทเงยหน้าไปถาม แวบนึงเขาสัมผัสได้ถึงแววตาอันอ่อนโยน แต่เป็นแค่เสี้ยววินาทีเดียว หลังจากนั้นชายผู้นั้นก็กลับจ้องเขาเขม็งอีกครั้ง
“รู้แล้วแหละน่าว่าเกลียดกันน่ะ แต่ขอครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ขอทำแผลเช็ดตัวให้ก่อน มีแรงแล้วค่อยฆ่าชั้นก็ยังไม่สาย”
เมื่อแกะผ้าออกแล้ว พิทก็วิ่งหายไปทางลำธาร ก่อนกลับมาพร้อมกับกระบอกไม้ไผ่ สองกระบอก
“ดื่มน้ำก่อน” เขายื่นให้ แต่ชายคนนั้นหันหน้าหนี
“ดื่ม!!” พิทขู่เสียงเข้ม ชายคนนั้นทำหน้าแปลกใจ แต่ก็รับน้ำไปดื่มอย่างเสียไม่ได้
“ต้องเอาน้ำไปต้มฆ่าเชื้อก่อนเอาไปล้างแผล เดี๋ยวชั้นมานะ ไปเก็บสมุนไพรมาโปะให้ก่อน”
สักพักใหญ่พิทก็กลับมาพร้อมกับใบไม้ใบเดิมที่เขาเคยใช้ น้ำในกระบอกไม้ไผ่เดือดปุด เขายกลงก่อนจะเทใส่ผ้า
“เจ็บแล้วร้องนะ จะได้รู้ว่าเจ็บ” เขาบอก ก่อนจะค่อยๆเอาผ้าที่ชุ่มน้ำซับที่แผลเบาๆ
“ทำไมต้องมาทำดีกับข้า” เขากัดฟันกรอด “ในเมื่อ..................”
พิทหันไปมอง ตั้งใจฟัง แต่ชายผู้นั้นกลับเมินหน้าหนีจนพิทหมั่นไส้
“โอ้ย”
พิทกดผ้าลงบนแผลเขาอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้ในท่าทางหยิ่งผยองนั่น เขาไม่รู้หรอกว่าชายผู้นั้นเกลียดชังอะไรในตัวขุนผากองมาก่อน แต่นั่นมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาเสียหน่อย
“เจ้า!!”
“อยู่นิ่งๆสิวะ เดี๋ยวก็เจ็บอีกหรอก” พิทปรามเชิงขู่ แต่ก็ได้ผล ชายผู้นั้นนิ่งสนิท
“โกรธอะไรกับเขาก็บอกเขาไปสิวะ ไม่พูดไม่จาแบบนี้ใครเขาจะไปรู้” พิทเปรยๆ มือของเขาค่อยๆแตะไปเบาๆบนแผล
จากแผลที่เกรอะกรังไปด้วยเลือด บัดนี้รอยเลือดนั้นเลือนหายไปจนเกือบหมด พิทหันไปขยี้สมุนไพรก่อนจะเอามาโปะลงบนแผล พร้อมทั้งพันผ้าผืนใหม่กลับเข้าไป
เมื่อแผลทำเสร็จ พิทหยิบผ้าของเขามาชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวให้ชายแปลกหน้า ที่ตอนนี้กลับหลับใหลไม่ได้สติ
ทันทีที่เขาหลับ รอยยิ้มจางๆอย่างอบอุ่นก็ปรากฏบนใบหน้า รอยยิ้มที่พิทคุ้นเคยและโหยหา
รอยยิ้มที่คอยห่วงหาอาทรอย่างทิว
รอยยิ้มที่มีแต่ความปรารถนาดีอย่างโสภณ
รอยยิ้มนั้น รอยยิ้มที่พิทตามหา
“ทิว” พิทเปรยเบาๆ อย่างเลื่อนลอย
-
นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมทิว (ในชาตินี้) ถึงได้จงเกลียดจงชังพิท (ผากอง) จัง
แต่ในความเกลียดชังกลับมีความผูกพัน (เอ๊ะ!)
ทั้งสองคนเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ก่อนจะกลับกลายมาเป็นศัตรูกัน ใช่หรือเปล่าคะคนเขียน
-
เรื่องนี้ซับซ้อน ซ่อนเงื่อนดีจริงๆ
-
พิท พยายามเข้าน่ะลูก :mew3:
-
เง้อ ทิวชาตินี้ทำไมปากแข็งจัง :katai5:
-
:sad4:
-
ฟิน
-
:katai2-1: ฮู้วววววว เรื่องราวมันช่างซับซ้อนดีจริงๆ
ชาตินี้ทิวก็เกลียดพิท ถ้านางนาคโผล่มาจะทำไงดีเนี่ย :serius2:
แต่ไม่แน่ทิวอาจจะช่วยเนอะ ดูปากร้ายแต่ใจดี :hao3:
มาต่อเร็วน้าๆ :mew1:
-
หลายภพหลายชาติ ซับซ้อน
-
มาต่ออีกๆ
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ติดเลยทีนี้ :z3:
ย๊ากกกกกกกกก อยากอ่านต่อออออออออ :m31:
-
บอกได้คำเดียวว่า "งง" ฮ่าๆๆๆๆ
-
“หนาว หนาว” จู่ๆชายผู้นั้นก็ร้องขึ้น เขาละเมอว่าหนาว ซึ่งมันก็หนาวจริงๆ ไฟที่พิทสุมไว้ลุกโชน แต่นั่นยังไม่ทำให้อบอุ่นพอ
จะทำไงหล่ะ เสื้อนายก็เปียกน้ำหมดแล้ว เสื้อชั้นก็............”พิทหันไปมอง และพบว่าก็แทบไม่ต่างกัน
“หนาว หนาว”
“เออ รู้แล้ว” พิทหันซ้ายหันขวา ก่อนจะตัดสินใจ
“เอาวะ ตายเป็นตาย” พิทนอนลงข้างๆเขา ก่อนจะใช้ร่างของเขาเป็นผ้าห่มให้ความอบอุ่น
“หวังว่านายคงจะหายนะ” พิทพูด ชายคนนั้นขยับตัวเขามาเบียดร่างพิท ก่อนจะโอบมือไว้และหลับไปโดยที่ไม่บ่นว่าหนาวอีกเลย
...
พิทเดินมาถึงลำน้ำสายใหญ่นั้นอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขามาที่นี่ ลำน้ำสายที่แม่น้ำสีเขียวดุจมรกต และใสราวกับกระจกแก้ว
เขาเดินเลียบไปตามลำน้ำนั้น หวั่นใจที่จะมองลึกลงไปเบื้องล่าง มันเหมือนไม่มีตลิ่ง ไม่มีจุดลาดเอียงจากตื้นไปลึก แต่กลับกลายเป็นจุดตัดระหว่างฝั่งกับจุดสิ้นสุดของขอบพื้นดินที่ลึกสุด
พิทเดินเลียบมาเรื่อยๆ อีกฝั่งหนึ่งเป็นป่าจามจุรีที่ล้วนแต่ต้นใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาออกไปจนสุดลูกหูลูกตา ณ ใต้ต้นจามจุรีต้นหนึ่งเขาเห็นอาศรมเล็กๆหลังหนึ่งที่หลังคามุงด้วยหญ้าคาอย่างหยาบๆ ไม้ที่เห็นนั้นเป็นไม้ไผ่ มีผ้าผืนใหญ่สีขาวตากอยู่ที่ราวหน้าอาศรม
เขาตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ หวังว่าจะได้พบกับใครสักคนที่พอจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นได้บ้าง
ใบจามจุรีที่ร่วงหล่นกลายเป็นพรมชั้นดีที่รองรับเท้าของเขาไม่ให้เดินเสียงดัง เขาเข้าใกล้อาศรมนั้นเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ได้ยินเสียงคนคู่หนึ่งคุยกัน
“ท่านบอกข้าว่าพระพรหมเป็นผู้สร้างโลก พระนารายณ์คือผู้ทำนุบำรุงดูแลรักษาอภิบาล ส่วนพระศิวะเป็นผู้ทำลายล้างโลก” เสียงหนึ่งที่เขาคุ้นเคยพูดขึ้น “หากเป็นที่ท่านเอ่ยเยี่ยงนั้น ไยพระเจ้าทั้งหลายจึงมิสร้างมนุษย์ให้บริสุทธิ์ สะอาด แลปราศจากกิเลสสิ่งชั่วร้ายทั้งปวง เพื่อที่เหล่าพระองค์จะได้มิต้องทำลายล้างมนุษย์ให้วุ่นวาย”
“เวไตยเอ๋ย ทุกสิ่งในโลกล้วนสมดุล มีขาวมีดำ มีมืดมีสว่าง มีกลางวันย่อมมีกลางคืน แลมีดีย่อมมีชั่ว โลกถึงจะดำเนินต่อไปตามครรลองที่ควรจักเป็นได้ หากโลกนี้มีเพียงด้านเดียว เจ้าจักมิรู้ว่าความมืดเป็นเยี่ยงไร กลางคืนเป็นเยี่ยงไร แลความชั่วหน้าตาเป็นเยี่ยงไร หาเช่นนั้นแล้วเจ้าจักมิรู้เลยว่าควรทำกรรมดีไปเพื่อประโยชน์อันใด” ชายอีกผู้หนึ่งพูด “เวไตยเอ๋ย พระผู้เป็นเจ้าทรงมีพระประสงค์ของท่านเองที่เราก็มิอาจล่วงรู้”
พิทยืนฟังบทสนทนาอยู่ครู่หนึ่ง
“ซู่!!!” แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงอันดังมาจากท้องน้ำเบื้องหลัง พิทหันไปมองก่อนจะเห็น
“พญานาค” เขาถึงกับตกตะลึงที่เห็นพญานาคอีกครั้ง พิทรีบถอยหลังพรางตัวเองเข้ากับพุ่มไม้เบื้องหลังอาศรม ก่อนจะต้องตก
ตะลึงอีกครั้งเมื่อภาพนาคตนนั้นกลายร่างเป็นนางนาคศรีปางตาล แต่เป็นศรีปางตาลที่งดงามหมดจดราวกับเทพธิดา
นางค่อยๆก้าวย่างขึ้นมาจากน้ำอย่างเชื่องช้าง ร่างกายที่ห่อหุ้มไปด้วยอาภรณ์สีครามน้ำทะเลนั้น ไม่เปียกน้ำเลยแม้แต่น้อย พิทมองนางตาค้าง อาจเป็นเพราะใบหน้าที่งดงามผุดผ่องราวพระจันทร์เต็มดวง หรือหุ่นอันอรชรก็มิอาจทราบได้
นางเดินตรงขึ้นมายังอาศรม ก่อนจะนั่งพับเพียบลงที่ตีนกระได ยกมือประนมและมองเข้าไปยังอาศรม ใบหน้านางอมยิ้มอย่างสุขใจ จนพิทเกือบลืมใบหน้าแววตาที่เหี้ยมโหดที่เขามักจะพบเจอ
พิทมองนางอย่างไม่วางตา เขาขยับเพื่อคลายความเมื่อยล้า แต่ทันใดนั้นเอง
“เปรี๊ยะ” เขาเผลอเหยียบกิ่งไม้แห้งจนเสียงดัง
นางนาคหันขวับมาที่ต้นเสียง จากใบหน้าที่งดงาม ชั่วพริบตาเดียวนางกลับกลายเป็นปิศาจร้ายที่จ้องลึกเข้าไปถึงจนวิญญาณของพิทจนเขาแทบจะหยุดหายใจ ใบหน้าเขียวคล้ำ ดวงตาแดงฉานปูดโปน นางอ้าปากและทันใดนั้นลิ้นยาวสองแฉกก็ม้วนออกมาจากปากของนางพุ่งตรงมาหาพิท
“เฮ้ย อย่า อย่า” พิทร้องลั่นทันทีที่ลิ้นนั้นสัมผัสใบหน้า
“อย่า อย่า” ความกลัวแผ่ซ่านไปทุกอณูขุมขน พิทขนลุกชันไปทั้งตัว เขาหลับตาแน่น แต่ก็ยังรู้สึกถึงลิ้นนั้น
“อย่า” สุดท้ายเขาตะโกนลั่น ก่อนจะลืมตา และพบว่า
-
“เฮ้ย” ทันทีที่พิทลืมตาขึ้น เขากลับชะงักเล็กน้อย เพราะคนที่อยู่ในอ้อมกอดเขาเป็นชายผู้นั้น และใบหน้าของเขาก็กำลังซุกอยู่กับหน้าของพิท
ใบหน้าที่ยิ้มกรุ่นอย่างปลอดภัยนั้น ทำให้พิทมองเพลินแทบไม่วางตา ความกลัวเมื่อสักครู่หายไปอย่างปลิดทิ้ง การที่ชายผู้นี้อยู่ใกล้ๆทำให้ความกลัวในใจพิทมลายหายไป
นี่สิ ทิวที่เขาตามหา
ยิ่งพิทจ้องมองเขานานเท่าไหร่ หัวใจพิทก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น
ไรผมที่พริ้วไหว
คิ้วเข้มคู่นั้น
จมูกเป็นสัน
ริมฝีปากได้รูปมีรอยหยักชัดเจน
“หล่อว่ะ” เขาเผลอพูดออกไปอย่างลืมตัว
ชายคนนั้นสะดุ้ง ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น
เมื่อตาจ้องตา ใจประสานใจ
พิทหลับตาพริ้ม เขาเคลิ้บเคลิ้มไปกับลมหายใจของชายผู้นั้นที่ค่อยเข้าใกล้เข้า จนริมฝีปากเกือบสัมผัสกัน
“เฮ้ย” แต่ผิดคาด จู่ๆชายผู้นั้นก็ผลักร่างพิทจนปลิวกระเด็น
“เจ้าทำอันใดของเจ้า ผากอง” เขาก้มลงมองร่างกายตัวเองและพบว่าเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่นั้นหายไป
พิทถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขานึกในใจว่าไม่อยากให้ไอ้บ้านี่ตื่นขึ้นมาเลย
ชายผู้นั้นลุกไปคว้าเสื้อมาใส่ ก่อนจะจ้องหน้าพิทอย่างโกรธแค้น แต่ใบหน้ากลับแดงก่ำด้วยความเขินอายอย่างชัดเจน
“ก็นายไม่สบาย บ่นหนาวๆ ชั้นก็ไม่รู้จะทำไง เสื้อก็เปียกหมด ก็เลย…..” พิทเว้นวรรค “อย่างที่เห็นนั่นแหละ”
ชายผู้นั้นไม่พูดอะไร เขากระฟัดกระเฟียดหยิบสัมภาระเดินออกไปอย่างหัวเสีย
“เฮ้ย คนเขาอุตส่าห์ช่วย ไม่คิดจะขอบใจสักคำเหรอ” พิทตะโกนไล่หลัง “ชั้นเปลืองตัวเหมือนกันนะเว้ย ไอ้บ้า”
-
ชายผู้นั้นเดินลิ่วตัวปลิวโดยไม่หันมามอง พิทเร่งฝีเท้าเดินตาม เขาเห็นแต่หลังชายคนนั้นไวๆ โดยที่ไม่มีทางเห็นเลยว่าเบื้องหน้านั้น ชายผู้นั้นเดินอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา
ตะวันเริ่มแผดแสงแรงกล้าขึ้น ดีที่ได้ต้นไม้คอยกำบังกำลังแดดนั้นไว้ไม่ให้แสดงอำนาจมากเกินไป พิทเริ่มเหนื่อยล้าอีกครั้ง ถึงเขาจะสวมชุดทหาร แต่จิตวิญญาณกลับไม่ใช่ทหารอย่างเช่นชายผู้นั้น การที่ต้องเดินตรากตรำเป็นเวลานานเช่นนี้ ทำให้เหงื่อไหลจนน้ำแทบจะหมดตัว
“นาย นาย พักก่อนเถอะ ขอร้อง” พิทเสียงอ่อยด้วยความเหนื่อยอ่อน
เขาก้มตัวลงเข่าแทบทรุด หายใจหอบจนตัวโยน
“นายไปเหอะ ชั้นเดินไม่ไหวแล้วหล่ะ ไปเหอะทิ้งชั้นไว้ตรงนี้แหละ” พิทแกล้งจะลองใจ แต่ไม่เป็นผล ชายคนนั้นเดินลิ่วๆหายไปทิ้งพิทให้นั่งทรุดอยู่ตรงนั้น
“เออ จะไปไหนก็ไป กูก็เบื่อมึงเต็มทนแล้วเว้ย ไอ้ฟาย แม่ง ไปตายเสียเลยก็ดี จะเข้าใจอะไรยากขนาดนี้วะ แม่ง ถ้ามันลำบากนักเดี๋ยวกูกลับไปชาติปัจจุบันของกูก็ได้เว้ย” เขากำเชือกผูกข้อมือแน่น ในใจคิดว่าไม่อยากจะรู้ความจริงอะไรอีกต่อไปแล้ว ติดอยู่ในป่าคนเดียวแบบนี้จะทำอะไรได้ คนที่คิดว่าจะช่วยได้ก็กลับกลายเป็นคนเย็นชาหมางเมินจนเหมือนไร้ประโยชน์
“พอกันที” พิทพูด ทำท่าจะกระตุกเชือก
แต่ยังไม่ทันจะกระตุก จู่ๆ น้ำที่ถูกใส่มาในใบตองก็ถูกยื่นมาตรงหน้า พิทเงยหน้าขึ้นและพบว่า
“นายปลาดุก” ชายผู้นั้นยืนหน้านิ่ง ในมือถือน้ำ “เอามาให้ชั้นเหรอ” พิทรับมาก่อนจะมองเขาด้วยสายตาปลาบปลื้ม
“ขอบใจนะ มีน้ำใจเหมือนกันนะเราน่ะ” เขาดื่มน้ำนั้นจนหมดเกลี้ยง ชายคนนั้นนั่งลงไม่ห่างจากเขานัก
“เจ้าจักตามข้ามาไม่ได้” จู่ชายผู้นั้นก็พูดขึ้นมา
พิทหันขวับ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้ชายคนนั้นอ้าปากพูด
“เจ้าจักตามข้ามาไม่ได้” เขาพูดซ้ำอีกครั้ง
“ทำไมหล่ะ” พิทถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจักเสแสร้งไปเพื่อการณ์ใด เรื่องราวที่ผ่านมาเจ้ารู้ดี”
“นาย เอ่อ..................”พิทกำลังจะเรียกชื่อเขา แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเขายังไม่รู้ชื่อชายคนนั้นเลย “นายชื่ออะไรนะ” เขาจึงถาม
ชายคนนั้นทำหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร
“นี่ นาย.........” พิทเริ่มหงุดหงิด “นายจะเชื่อหรือไม่ชั้นไม่รู้นะ แต่ตอนนี้ ณ วินาทีนี้ ชั้นที่นั่งอยู่ต่อหน้านายคนนี้ ไม่ใช่คนที่นายกำลังพูดถึง ชั้นไม่รู้เรื่องราวบาดหมางใดๆที่เกิดขึ้นระหว่างนายกับขุนผากองเลย” พิทร่ายยาว “หยุดโยนความเกลียดชังที่มีต่อตัวเขามาใส่ชั้นซะทีได้มั้ย ชั้นไม่รู้เรื่อง นายเข้าใจมั้ยชั้นไม่รู้เรื่อง” น้ำเสียงที่ตะเบ็งสูงและสั่นเครือ แสดงให้เห็นว่าพิทกำลังอัดอั้นและกำลังจะร้องไห้
ความเงียบเข้ามาปกคลุมผืนป่าอีกครั้ง ไม่มีใครพูดอะไรกันอีกหลังจากนั้น จนกระทั่ง
“เจ้าจักต้องอาญา หากตามข้าไป” เขาพูด “อ้อ แล้วข้าจักเตือนความจำเจ้า หากเจ้าลืมคนอย่างข้าแล้วจริงๆ” เขาเว้นช่วง
“ข้าคือขุนศรีเมือง คนที่เจ้าเคยเรียกข้าว่าสหายรัก”
“ศรีเมือง” พิททวน ให้ตายเถอะ เขานึกไม่ออกจริงๆว่าคนหน้าตาเหี้ยมเกรียมแบบนี้จะชื่อศรีเมืองได้อย่างไร “ถ้าชั้นตามนายไป ชั้นต้อง ตายอย่างนั้นใช่มั้ย”
ชายผู้นั้นพยักหน้า
“แล้วนายคิดว่าชั้นจะอยู่รอดในป่าแบบนี้ได้อย่างนั้นหรือไง”
เขานิ่งไป
“แต่เจ้าเป็นชายชาติทหาร”
“นี่นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ว่าชั้นไม่ใช่ผากองเว้ย” พิทตะโกนด้วยความเดือดดาน ทำให้ชายผู้นี้ยิ้มยากพอๆกับทำให้เขาเชื่อในสิ่งที่พิทพูด
“ถ้านายทิ้งชั้นไว้ในป่า ชั้นก็ต้องตายเหมือนกัน”
ทั้งคู่เงียบไปอีกครั้ง
“ศรีเมือง นายเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ชั้นฟังได้มั้ย”
พิทพูด แต่ยังไม่ทันที่ชายคนนั้นจะเริ่มเล่า จู่ๆท้องฟ้าที่เคยสว่างสไวกลับมืดคลึ้มลงอย่างรวดเร็ว เมฆก้อนใหญ่รูปร่งประหลาดกำลังคืบคลานเข้าปกคลุมผืนป่าแห่งนี้ เสียงฟ้าร้องครืนๆคล้ายมังกรยักษ์กำลังบิดตัว ฟ้าแลบแปลบๆนั้นน่ากลัวยิ่งนัก
“หาที่หลบฝนกันเถอะ” ทั้งคู่ลุกขึ้นก่อนจะเร่งฝีเท้าเลียบไปตามลำธารเพื่อหาที่หลบฝน
-
ขอให้พรุ่งนี่ตกอีกกกก
ทิว? เริ่มใจอ่อนนแล้วววว
-
ฝนตก หลบฝน กรี๊ดๆๆๆๆ
น้ำเดิน
-
ทิวใจอ่อนแล้วว แถมเป็นห่วงกลัวพิทโดนฆ่าอีกตะหาก :katai2-1:
จะเป็นยังไงต่อเนี่ยอยากรู้เหมือนกันว่าอดีตของสองคนนี้เป็นยังไง :hao3:
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
:mew1:
เรื่องราวเป็นไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะ
-
แอร๊ยยย ค้างจริงแท้ มาต่อไวไวนะคร้าบ
ปล. แอบอมยิ้มด้วย ^^
-
สนุกมาก เชียร์่ทิวแหละ งานนี้
-
ทำไมถึงบาดหมางกับผากองทั้งที่เคยเป็นสหายรักกัน
อธิบายมาซะดีๆ เลยขุนศรีเมือง
ว่าแต่ฝนตกอย่างนี้นางนาคคงไม่โผล่มาหรอกนะ
-
นึกว่าจะได้รู้ความจริงเรื่องนางนาค ที่แท้แค่ฝันไป
-
อ่านเนื้อเรื่องได้สี่ห้าทัดแล้วติดตามเลย
มันลุ้นมากง่ะ
อ่านต่อไป :a9:
-
โอ้วเย รีบมาต่อไวๆนะ :katai2-1:
-
รอครับ :z13:
-
อ้าวอย่างไง เป็นเพื่อนรักกัน ศรีเมืองแอบมีใจให้ผากองแหง๋เงี้ย แอบอมยิ้มด้วย
รอตอนหน้า :katai1:
-
ทั้งคู่พบถ้ำขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์ ศรีเมืองใช้ดาบฟันเถาวัลย์พวกนั้นออกจนเห็นทางเข้า พวกเขาเข้าไปหลบในถ้ำนั้นได้ทันเวลาก่อนที่ฝนจะตก
ภายในถ้ำมืดและอับ กลิ่นกำมะถันที่อัดแน่นจากมูลค้างคาวทำให้พวกเขาหายใจแทบไม่ออก
“ศรีเมือง พอเถอะ” พิทรู้สึกไม่ดีเมื่อเขายิ่งเข้าไปลึกขึ้น
ในที่สุดทั้งคู่ก็พากันออกมานั่งพักหน้าถ้ำไม่ห่างจากทางออกมากนัก
เสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบถี่ขึ้น จนในที่สุดฝนเม็ดแรกก็ตกลงมา ไม่นานนักทั่วทั้งป่าก็มืดทึมและอื้ออึงไปด้วยเม็ดฝน
“แผลเป็นไงมั่ง” พิทถามเมื่อเห็นว่าชายผู้นั้นเริ่มมีปฏิกิริยาที่ดีขึ้นกับเขา
ซึ่งก็เป็นไปตามคาดดูเหมือนศรีเมืองจะอ่อนลงไปมาก
“ไม่ตายง่ายๆดอก ยังไกลหัวใจนัก”
“เออ ยังจะมาเล่นลิ้นอีกนะมึง”
“เจ้ามิใช่ผากองจริงๆรึ” ชายผู้นั้นถาม
“ก็เออนะสิ ถามจริงๆเถอะ นายไม่รู้สึกเลยเหรอว่าชั้นเปลี่ยนไป”
เขาเงียบ เหมือนกำลังครุ่นคิด
จริงสินะ ผากองคนที่อยู่ตรงหน้าเขาช่างแตกต่างจากผากองที่เขาเคยรู้จักอย่างสิ้นเชิง ผากองผู้นั้นกล้าหาญแต่เหี้ยมโหด เย็นชา และที่สำคัญทรยศต่อแผ่นดินอย่างไร้ยางอาย
ผิดกับผากองผู้นี้
“มันมีเรื่องเช่นนี้ได้เยี่ยงไร”
“ชั้นน่าจะเป็นคนพูดแบบนี้มากกว่านะ” พิทพูด
เขาขยับเข้ามาชิดศรีเมืองเพราะสายฝนที่เริ่มกระเซ็นเข้ามา
“นายช่วยเล่าให้ชั้นฟังหน่อยได้มั้ย ว่าผากองที่นายว่าเป็นใคร”
ชายผู้นั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนกำลังทำใจจะพยายามยอมรับความจริงที่พิทพูด
“ข้า.....................”ในที่สุดเขาก็เริ่มพูด “กับผากองเราเติบโตมาด้วยกัน ผากองเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของขุนประจัน ข้าเป็นเด็กกำพร้าที่ท่านขุนรับเป็นบุตรบุญธรรม” พิทนั่งฟังอย่างตั้งใจ
“เราร่ำเรียนเพลงดาบมาด้วยกัน แลสนิทกับราวกับพี่น้องแท้ๆ แต่แล้วคืนหนึ่งในฤดูหนาว เสียงอื้ออึ่งก็ดังปลุกคนในเรือนขึ้น ข้าตื่นขึ้นมาและพบว่าเรือนข้ากำลังถูกข้าศึกจากเมืองโยเดียล้อมรอบ พวกมันเผาเรือนข้าและฆ่าท่านขุน จากนั้นก็จับข้ากับผากองไปเป็นเชลยศึก”
พิทนั่งฟังไปพลางพยายามนึกแต่เขาจำอะไรในชาติภพนี้ไม่ได้เลย
“อ้าว นายกับผากองก็ยังได้อยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ ข้ากับผากองถูกจับไปเป็นเชลยศึกเมืองโยเดียตั้งแต่ยังเยาว์ พวกมันฝึกเพลงดาบให้กับข้าและผากอง หวังจักให้พวกข้ากลับไปเข่นข้าพี่น้องของข้า”
“เอ ชั้นยังไม่เห็นว่านายกับกับผากองจะขัดแย้งกันตอนไหน”
“ข้าตั้งใจฝึกดาบเพื่อว่าวันหนึ่งจักหนีไปจากโยเดีย แต่ผากองนั้นกลับฝึกดาบเพียงเพื่อจักได้ไต่เต้าสู่อำนาจแห่งโยเดียโดยมิคำนึงถึงบ้านเมืองที่พลัดมา เขาเปลี่ยนไปมาก ฝักใฝ่ในอำนาจแลยศฐา จนลืมมิตรภาพของเรา”
“ผากองหมกมุ่นอยู่กับลาภยศ เขาเข้ากับพวกโยเดียจนลืมรากเง้าของตัวเองสิ้น เขาเคยชักจูงข้าแลพูดว่าโยเดียจักยิ่งใหญ่ในภายภาคหน้า หากข้ากับเขาร่วมมือกัน เราจักยิ่งใหญ่ไปด้วยกัน” เขานิ่งไปครู่หนึ่ง
“ข้าย้อนถามเขาถึงมาตุภูมิเมืองภูนาครที่เราจากมา แต่ก็ต้องใจสลาย เมื่อเขาบอกกับข้าว่า ความเป็นชาวภูนาครได้จบสิ้นไปเสียแล้วนับตั้งแต่พ่อของเขาตายไป”
ชายผู้นั้นเหม่อมองออกไปนอกถ้ำ
“วันหนึ่งข้าบอกแผนการที่จะหลบหนีไปจากโยเดียให้เขาฟัง” เขากัดฟันกรอด “ผากองเจ้าเพื่อนชั่วช้า เขาออกอุบายที่จักหนีไปกับข้า หลอกให้ข้าวางใจ แต่ในขณะเดียวกันกลับแจ้งความนี้ให้กับโยเดีย”
พิทนั่งฟังนิ่ง เขาตัวชาหน้าชาและเข้าใจแล้วว่าทำไมชายผู้นั้นถึงได้เกลียดผากองนักหนา
“ข้าถูกทหารโยเดียล้อมโดยมีสหายที่ข้ารักเท่าชีวิตสั่งการณ์ให้สังหารข้า ความคับแค้นใจในวันนั้นทำให้ข้าสาบานว่าถ้าข้ารอดไปได้ ข้าจะกลับมาสังหารมันผู้นั้นกับมือของข้าเอง ล้างแค้นให้กับภูนาครแลขุนประจันที่มีลูกขายชาติเช่นผากอง”
พิทกลืนน้ำลายเอือก เขารู้สึกว่าผากองชั่วช้าจริงๆ แต่ก็เกลียดได้ไม่เต็มอกมากนัก เพราะอย่างไรเสีย ผากองผู้นั้นก็เป็นหนึ่งในอดีตของพิท
“ข้ารอดพ้นน้ำมือผากองกลับนครภูนาครได้ แต่อาการปางตาย ต้องพักฟื้นถึงปีเต็ม ก่อนจะฝึกปรือวิชาจนสามารถเป็นนายทัพนำทัพรบกับโยเดียได้ สิบกว่าปีที่ข้ารอคอย สิบกว่าปีที่ไฟแห่งความโมโหโทสันต์คุกรุ่นอยู่ในอกข้า และเวลานั้นก็มาถึง ข้ายกทัพมาตีเมืองโยเดีย โดยมีผากองซึ่งเป็นหัวหน้าทัพฝ่ายโยเดียเป็นผู้นำทัพ เรารบกันถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน จนในที่สุด..........................” เขานิ่งเงียบไป
-
“ในที่สุดชั้นก็มา” พิทแทรกขึ้นมา ทันทีที่เขาได้ฟังความจากปากชายผู้นั้น ความโกรธเกลียดที่มีในตัวศรีเมืองได้มลายหายไปหมดสิ้น พิทเข้าใจแล้วว่าเหตุใดศรีเมืองถึงจงเกลียดจงชังเขานัก
“แต่นายก็ไม่ได้ทำตามคำสาบาน” พิทว่า “นายยังไม่ได้ฆ่าผากอง”
เขามองตาพิทลึกลงไปข้างใน พิทจ้องตอบ ทั้งคู่จ้องตาอยู่นานจนสุดท้ายศรีเมืองก็เป็นคนเอ่ยขึ้นมา
“ก็เจ้าหาใช่ขุนผากองนี่” รอยยิ้มเล็กๆเกิดขึ้นที่มุมปากของชายผู้นั้น รอยยิ้มที่เหมือนแอ่งน้ำในทะเลทราย
พิทสูดหายใจลึกก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นพุ่งตัวไปหาศรีเมือง คว้าดาบที่วางอยู่ใกล้ๆแล้วแทงเข้าที่ท้องตัวเอง
“เจ้าทำอะไร” โชคยังดีที่ศรีเมืองคว้าดาบนั้นได้ทัน แต่ปลายดาบก็ได้เสียดแทงเข้าไปที่ท้องของพิท ถึงจะไม่ลึกนักแต่ก็ทำให้เลือดไหลซึมออกมาได้
“ชั้นจะล้างคำสาบานของนายไง ความชั่วที่ชั้นเคยทำไว้กับนายกับบ้านเมืองของนายจะได้ถูกชดใช้” พิททรุดลงนั่ง เขารู้สึกเจ็บแปลบที่ท้อง
“เจ้านี่มันโง่จริงๆ เจ้ามิใช่ผากองคนนั้น เจ้าชดใช้มันมิได้ดอก” ศรีเมืองเขวี้ยงดาบไปไกลๆ ก่อนจะประคองร่างพิทไว้
“ผากองในภพนี้คือส่วนหนึ่งในตัวชั้น ถึงชั้นจะไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ชั้นก็ต้องรับผิดชอบ”
“นั่งลงก่อนเถิด อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย” เขากดแผลไว้ พลางเปิดเสื้อขึ้นมาดูแผล
“ไม่ลึกเท่าไหร่ เดี๋ยวข้าจักออกไปเอาสมุนไพรมาปิดห้ามเลือด เจ้ากดแผลไว้อย่าให้เลือดไหล”
“แต่ฝนยังตกอยู่นะ”
ไม่ทันฟังเสียงพิท ศรีเมืองก็ถลาวิ่งออกไปจากถ้ำและหายไปท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำ
พิทนั่งอยู่บนโขดหิว เขารับรู้ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากดาบนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกแทงจากมีดคม ทำให้ย้อนนึกไปว่า แค่แผลแค่นี้ยังทำให้เจ็บไปถึงสมองได้ แล้วพวกเหล่านักรบสมัยนี้ที่ต้องใช้ดาบเป็นอาวุธฟาดฟันกันหล่ะ
แค่คิดก็เจ็บแล้ว
“ไม่น่าโชว์แมนเลยกู” พิทกุมแผลด้วยความเจ็บปวด เลือดไหลหยดลงเป็นทาง
เขามองออกไปนอกถ้ำ ที่ที่มีแต่สายฝน ใจนึกอยากจะให้ชายผู้นั้นกลับมาเร็วๆ
ไม่รู้เป็นเพราะอากาศที่เย็น หรือเพราะเลือดที่ไหลออกมาที่ทำให้ตอนนี้เขารู้สึกเย็นวาบไปทั่วหลังและท้ายทอย
“เฮ้ย!!” จู่ๆพิทก็ร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ เขาเห็นงูเขียวตัวเล็กตัวหนึ่งเลื้อยออกมาจากก้อนหินที่ไหนสักแห่ง พิทรีบยกขาขึ้น
จากนั้นงูตัวสีดำตัวที่สองก็เลื้อยออกมา และตามด้วยงูอีกตัว อีกตัว และอีกตัว จนในที่สุด
“เหี้ย งูเต็มไปหมดเลย”
ทั่วบริเวณถ้ำเต็มไปด้วยงูนับร้อยที่เลื้อยยั้วเยี้ยะอยู่รอบตัวพิท เขาไม่มีพื้นที่ที่จะให้วางเท้าจนพิทต้องยืนขึ้นบนโขดหินที่เขานั่ง
ความกลัวสุดขีดกำลังคืบคลานเข้ามาทันทีที่ฝูงงูนั้นเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนกับว่าเขากำลังยืนอยู่บนเกาะงู
“ช่วยด้วย” พิทร้องออกมาเขากุมแผลไว้แน่น
“ช่วยด้วย” ความกลัวทำให้พิทลนลาน งูเริ่มพยายามเยื้อแย่งจะเลื้อยขึ้นมาบนโขดหิน แต่ด้วยความลื่นพวกมันจึงล้มทับกันอย่างน่าขยะแขยง
“เวไตย ช่วยเราด้วย” พิทเผลอร้องชื่อใครคนหนึ่งที่เขาไม่คุ้นเคยอย่างลืมตัว
-
หวีดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงกรีดร้องดังแหวกสายฝนดังขึ้น มันเหมือนเสียงนั้นกำลังเลื้อยเข้ามาหาใกล้ๆ พิทมองไปรอบๆ และในที่สุดเขาก็พบกับสิ่งที่เขากำลังวิ่งหนีมาตลอดชีวิต
“ศรีปางตาล” เพดานถ้ำนั่นเองที่พิทเห็นนางนาคยืนเปลือยเปล่าห้อยหัวทิ้งผมสีดำแกว่งไปมา
“อีเหี้ย มึงจะมาแบบคนปกติเขามั่งได้มั้ย” เขากลัวจนฉี่แทบราด
นางแสยะยิ้มจนเห็นฟันสีเหลือง ดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงที่แตกซ่าน ใบหน้าซีดเหมือนผีน้ำ ร่างกายที่เต็มไปด้วยเมือกน่าขยะแขยง
“เพราะแก ถึงทำให้ข้าเป็นผีชั้นต่ำเยี่ยงนี้ เพราะแก” เสียงที่แหบปร่านั้นดังขึ้นเหนือหัว พิททรุดลงบนก้อนหิน เขาเข่าอ่อนจนยืนไม่อยู่
นางนาคกรีดร้องอย่างโหยหวน ทันทีที่นางแผดเสียงร้องบรรดาฝูงงูต่างพากันดีดดิ้นราวกับถูกน้ำร้อนลวก
“ข้าเคยเป็นธิดาแห่งห้วงน้ำ ข้าเคยเป็นเทพีแห่งสายฝน ข้าเคยเป็นหญิงสาวที่งดงาม แต่เพราะเจ้า เพราะเจ้า เจ้าพราห์มสามานย์”
และแล้วนางก็เลื้อยมายืนตรงหน้าพิท บัดนี้ร่างกายที่เปลือยเปล่านั้นกำลังถูกห่อหุ้มไปด้วยงู งูตัวแล้วตัวเล่าเลื้อยพันขาของนางกลายเป็นภูษาสีเขียวหม่น เลื้อยพันร่างของนางกลายเป็นอาภรณ์สีดำเข้ม เลื้อยพันคอของนางกลายเป็นสร้อยสีนิลราวกับแม่เบี้ยของงูเห่า
นางแสดงอภินิหารย์ให้พิทที่ตอนนี้ล้มลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงเห็น
เขาเริ่มหายใจไม่ออก เพราะอากาศที่อับเฉา แต่นั่นไม่เท่ากับกลิ่นลมหายใจที่เหม็นคาวของนาง
นางนาคเดินตรงมาหาพิท เขาจ้องมองนางอย่างเต็มตา ไม่มีคำถามใดๆจากปากพิท เพราะเขารู้ดีว่ากี่ภพกี่ชาติ นางก็หมายแต่ชีวิตเขาอยู่ดี
“ชาติก่อนเจ้าทำไว้กับข้า ทำให้ข้าต้องทนทุกข์ทรมานในห้วงน้ำแห่งความอาฆาตอันหนาวเหน็บ ข้าเฝ้ารอ เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่เจ้าจักกลับมาเกิดใหม่ และเมื่อนั้นข้าจักตามเอาชีวิตเจ้า เอาศักดิ์ศรีของข้าคืน และข้าสาบานว่าข้าจักตามอาฆาตเจ้าทุกชาติไป เจ้าพราห์มชั่ว”
พิทนั่งนิ่งคุกเข่า มือข้างหนึ่งกำเชือกที่ข้อมือไว้แน่นหมายจะกระตุก แต่แล้วเขาก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อคิดได้ว่าหากเขารอดกลับไปปัจจุบันหนนี้จะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อนางก็ยังจะต้องตามไปเอาชีวิตอีกอยู่ดี
ร่างที่ดำทะมึนนั้นปิดบังปากถ้ำจนมืดมิด พิทมองไม่เห็นทางรอดของตัวเอง นอกจากการเฝ้าภาวนาถึงใครคนนั้น
“เวไตย ช่วยด้วย”
-
จะมาต่ออีกไหมมมม :mew4: :mew4:
-
บรรยายศรีปางตาลได้สยองมากเลย บรึ๋ยยยย o22
แอบตลกกับประโยคนี้จริงๆ“อีเหี้ย มึงจะมาแบบคนปกติเขามั่งได้มั้ย” คือถ้ากลัวผีก็ไม่ควรไปด่าผีนา5555
อร้ากกกกมันค้างมากกก มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
:ling3:
รอตอนต่อไปนะคะ
เรื่องราวคลี่คลาย
-
เวไตยจะมาช่วยทันไหมเนี้ยะ
-
เวไตยช่วยพิทด้วยยย
-
จะโผล่มาขัดจังหวะทำไมเนี่ย
ขอยาวววววววววววววววววววววววว ๆ หน่อย
มันสั้นไป
:mew2:
-
เย้!! มาอัพแล้ววว
แต่นิดเดียวจังงง
ขอยาวๆหน่อยน๊าาาาา :mew2: :mew2:
-
แหม่ ฝนตกกำลังเข้าฉากโรแมนซ์ แม้ยังไม่มีโมเม้นท์ ศรีเมืองกับพิทก็ตาม
ศรีปางตาลสภาพปางตายมาอีกล่ะ --!
-
คือแบบนางนาคนี่น่าจะให้หงอคงมาปราบบ้างอะไรบ้างนะ เฮี้ยนสุดติ่งๆจริงๆ 55555
-
ค้างจ้ะ อยากบอกว่าค้าง
-
เวไตยรีบมาช่วยพิทเร็ววววว
เดี๋ยวนางศรีปางจะมาทำร้ายพิทได้ซะก่อนนน :ling1:
-
เมื่อไรนางจะรู้ตัว เหอะๆ
-
โอ้ววเย คนแต่งไปไหนนนน?? :ling1:
มานั่งคอยเรื่องนี้ทุกวันอ่าาาา :hao5:
-
:z3:เมื่อไรจะมาสักที อ่านย้อนมาสามรอบแล้วน่ะค่ะ
-
เวไตยมาด่วนนนนน
-
เวไตยช่วยด้วยยยยยยยยยยยย :z10: :z10:
-
:call: จงมาาาา ช่วยพิทเร็วๆๆๆๆๆๆ
-
หายนานจุง ป่านนี้นางนาคลากลงไปกินในน้ำแล้วมั้งเนี้ยยยย
-
:t3: :call: :call:
-
ดันไว้ๆๆๆๆ
-
ฝนตกเทลงมาอย่างจนลั่นป่า แต่เขาก็ไม่ลดละที่จะพยายามปีนขึ้นไปเก็บสมุนไพรห้ามเลือดให้กับผากอง ต้นไม้ที่ลื่นเพราะน้ำฝนทำให้ยากที่จะยื้อไว้ แต่ศรีเมืองก็ยังพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเก็บว่านนั้นให้ได้มากที่สุด
แต่แล้วจู่ๆเขาก็หยุดและเงี่ยหูฟังอะไรบางอย่าง มีบางอย่างกระตุ้นความรู้สึกพะวงในใจของเขา
“ฟึ่บ!!!” ทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีพญาเหยี่ยวตัวใหญ่ตัวหนึ่งถลาบินมาเกาะกิ่งไม้ที่ศรีเมืองเหนี่ยวอยู่ เขาตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าพญาเหยี่ยวตัวนั้นไม่มีทีท่าตกใจกลัว ศรีเมืองจึงวางใจ
ระหว่างนั้นเองเขาสังเกตเห็นในอุ้งเล็บของพญาเหยี่ยวตนนั้น มีงูตัวหนึ่งกำลังขดเกลียวด้วยความเจ็บปวดเพราะกรงเล็บอันแหลมคมนั้น
มันดิ้นรนขดเป็นก้อนรัดแน่นเข้ากับขาของนก พญาเหยี่ยวกางปีกกว้างพยายามจะใช้จงอยปากจิก งูตัวนั้นก็หลบหลีกและสุดท้าย อาศัยช่วงเวลาที่เหยี่ยวพลั้งเผลอ มันอ้าปากกว้างและกัดเข้าที่ขาของพญานกอย่างแรงจนมันร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนพยายามสลัดงูตัวนั้นออก
จากที่พญานกเป็นฝ่ายได้เปรียบ บัดนี้กลับกลายเป็นงูตนนั้นที่กำลังกอดรัดมันและพยายามจะรัดให้แน่นขึ้นๆจนปีกของนกสะบัดไปมาด้วยความเจ็บปวด
ศรีเมืองจ้องภาพนั้นไม่วางตา เขาใจหวิวๆเหมือนจะขาดใจไปด้วย และทันใดนั้นเองมือที่กำลังยึดกิ่งไม้ก็อ่อนแรงลง เขาปล่อยมือและร่างของศรีเมืองก็ร่วงหล่นลงมากระแทกพื้นอย่างแรง
“โอย!!” ศรีเมืองร้องเบาๆ โชคดีที่เบื้องล้างปูหนาด้วยใบไม้แห้งที่ซับน้ำฝน ทำให้พื้นนั้นนุ่ม
“ท่านสวามิน” เขาเผลออุทานขึ้นมาด้วยความลืมตัว
ใช่แล้วสิ่งที่รบกวนจิตใจของเขา ทำให้เขาพะว้าพะวงในตอนนี้คือผากอง ชายผู้ที่เขาทิ้งไว้ตามลำพังในถ้ำนั้น
“หรือจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา” ศรีเมืองพูดพลางลุกขึ้นและเร่งฝีเท้ากลับถ้ำด้วยความร้อนใจ
-
ร่างของพิทถูกพันล้อมไปด้วยงูนับร้อยนับพัน พวกมันรัดทุกส่วนของร่างกายเขา พิทรับรู้ได้ถึงความเย็นชืดของพวกมัน นางนาคยืนมองด้วยความสะใจ นิ้วมือทั้งสองข้างของนางบัดนี้กลายเป็นงูที่กำลังเลื้อยเขามาพันรวบคอของพิทจนเขาสำลักความเจ็บปวด
“ข้าจักให้เจ้าตายอย่างช้าๆ ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่เนิ่นนานเหมือนที่ข้าได้รับ เจ้าพราห์มชั่ว”
พิททุรนทุรายแต่เขาก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้แต่น้อย ความเจ็บปวดนั้นทำให้เขาเกิดภาพนิมิต ภาพที่พญางูกำลังถูกครุฑใช้กรงเล็บฉีกร่าง ภาพน้ำตาของพญานาคตนนั้น เลือด และเสียงร้องที่โหยหวนด้วยความเจ็บปวด
และสุดท้ายดวงตาของพญานาคที่ส่งมาหาเขาด้วยความเว้าวอนขอความช่วยเหลือ ภาพแววตาที่กำลังบอกว่านางยังไม่อยากตาย เสียงแผ่วๆที่กำลังจะบอกว่า ให้ช่วยนางด้วย
“เจ้าเข้าใจความรู้สึกของคนที่กำลังจักตายหรือยัง โอ้ สวามินเอ๋ย ความตายมิได้น่ารังเกียจเช่นนั้นดอก แต่ชีวิตหลังความตายที่เจ้ากำลังจักพานพบนี่สิ ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะด้วยความสะใจกรีดแทงเข้าไปยังก้นบึ้งของหัวใจพิท เขาเกลียดเสียงหัวเราะนั้น
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากรอความตายและรอใครคนนั้น.........
“หยุดบัดเดี๋ยวนี้นะ ศรีปางตาล”และแล้วเสียงที่พิทรอคอยก็ดังขึ้น
เสียงนั้นทำให้นางนาคหันหลังกลับไปมอง
“เจ้านั่นเอง มาทันเวลาดูเจ้าพราห์มนี่ตายพอดีสินะ”
“ปล่อยท่านสวามินบัดเดี๋ยวนี้” ชายผู้นั้นกำหมัดแน่น
คำร้องขอของเขามิอาจทำให้นางนาคละจากการพรากชีวิตของพิทอันหอมหวานนั้นได้ไม่ นางยังคงตั้งหน้าตั้งตาใช้นิ้วงูรัดตรึงร่างของพิทต่อไป
“เราเตือนเจ้าแล้วนางนาคชั่วช้า”
“หยุดใช้คำว่าชั่วช้ากับข้า” ทันใดนั้นทั้งถ้ำก็สั่นสะเทือน นางนาคหันขวับมาทางศรีเมืองที่ยืนจังก้าอยู่เบื้องหน้า
“ชั่วช้ากระนั้นรึ เจ้าบังอาจใช้คำว่าชั่วช้ากับข้ากระนั้นรึ” ศรีปางตาลกระชากนิ้วที่รัดคอพิทออกอย่างแรงจนร่างของพิทร่วงหล่นกระแทกพื้นราวใบไม้ร่วง
พิทฝืนมองภาพเบื้องหน้านั้นด้วยความยากลำบาก เขารู้สึกว่าลมหายใจสุดท้ายของเขากำลังจะหมดลงในอีกไม่ช้า
“ใครกันแน่ที่ชั่วช้า ใครกันแน่ที่ต่ำทราม ใคร!!!” นางตวาดลั่นจนถ้ำสะเทือน
งูนับร้อยที่พันร่างพิทอยู่บัดนี้ได้เลื้อยมุ่งหน้ามายังศรีเมืองตามเจ้านายของมัน
“เจ้าเป็นถึงพญาครุฑ เป็นบุตรของนางวินตาผู้สูงศักดิ์ แต่กลับมาหลงกลเป็นทาสรับใช้อ้ายพราห์มชั่วนี้ รวมหัวกันหลอกข้า เจ้ามันก็ชั่วช้ามิต่างอะไรไปจากข้าดอก”
“เจ้าก็รู้ดีนิ ศรีปางตาล ว่าข้าคือใคร เช่นนั้นเจ้าก็ย่อมรู้ดีว่าเจ้ามิอาจต่อกรกับข้าได้แม้แต่น้อย” ศรีเมืองซึ่งบัดนี้กลายเป็นอีกคนไปแล้วนั้นพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทรงอำนาจ
“ใช่ ท่านพระยาสุบรรณผู้ยิ่งใหญ่ กี่ภพกี่ชาติเผ่าพันธุ์ข้าก็มิอาจชนะพวกท่านได้ ความเป็นอมตะที่พวกท่านได้รับนั้นคือสิ่งที่พวกข้าไม่มี แต่ท่านลืมไปแล้วหรือว่า เผ่างูนั้นเมื่อเกิดอาฆาตขึ้นมาแล้วย่อมมิอาจมีสิ่งใดหยุดยั้งได้ ยิ่งกับอิสระตรีเช่นข้าแล้ว” นางกระหยิ่มยิ้มย่อง “ข้าจักทำให้ท่านได้รู้ว่า จงอย่าริขัดขวางคนอย่างข้า”
แล้วนางก็ยื่นนิ้วมือที่เป็นงูพุ่งเข้าใส่ศรีเมืองอย่างเร็ว จนร่างของเขาถูกตรึงแน่น ศรีเมืองยังคงยืนนิ่ง เขาจ้องตานางนาคไม่กะพริบ ดวงตาสีแดงเพลิงสว่างวาบขึ้นมาราวกับไฟโลกันต์
นางนาคเองก็จ้องตากลับ ดวงตาของนางนั้นเปล่งแสงสีเขียวมรกต
ทั้งคู่ต่างจ้องตาไม่ลดละ ลมพายุยิ่งโหมกระหน่ำพัดแรงขึ้นๆ
งูที่รัดตรึงร่างศรีเมืองนั้นกำลังค่อยๆฉีกร่างเขาออก แต่ศรีเมืองแข็งใจก่อนที่พลิกข้อมือคว้าคอของงูเหล่านั้นและกระชากพวกมันออกจนกระจุยกระจาย
เมื่อพ้นจากพันธะนาคีแล้วนั้น เขารวบรวมกำลังที่มีดึงคันธนูสีทองจากด้านหลัง พิทจำธนูคันนี้ได้ เขาเคยเห็นมันมาแล้วครั้งหนึ่ง
ทันทีที่นางนาคเห็นธนูนั้นนางก็กลายร่างเป็นงูเลื้อยไปตามซอกหินหนีออกไปนอกถ้ำ
ศรีเมืองไม่รอช้าเร่งตามนางออกไป จนทั้งคู่หายออกไปในสายฝนเบื้องหน้า
พิทรู้ตัวว่าเขาปลอดภัยแล้ว แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้ว่าหมดเวลาของเขาที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว ชาติภพนี้นางศรีปางตาลทำสำเร็จ นางพรากเอาชีวิตเขาไปได้
“เบื้องหลังความตายที่แสนเจ็บปวด” เขาหวนคิดถึงคำพูดของนางนาคก่อนจะค่อยๆหลับตา และดำดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความตาย
-
ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ
-
อัพแล้นนนนน เอาเยอะอีก >O<
-
นรกโลกันต์
ไอร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณทำให้พิทต้องลืมตาขึ้นและพบว่าเขากำลังยืนอยู่ริมแม่น้ำสายหนึ่งที่ เบื้องหน้าของเขาเต็มไปเพลิงไฟสีแดงฉาน ไม่มีแม้สักแห่งที่ให้หลบเปลวไฟนั้นได้ เขามองออกไปสุดลูกหูลูกตา ทางเดินที่เต็มไปด้วยกรวดร้อนระอุ บางครั้งเปลวไฟก็ลุกโชติช่วงขึ้น เสียงอัคนีเต้นระริกราวกับเริงระบำ ไม่มีผู้คน ไม่มีสิ่งมีชิวิตใดๆเลยนอกจาก..............
“เรือ” ที่ปลายลำน้ำนั้นเองที่เขาเห็นเรือไม้เก่าลำหนึ่งกำลังตรงดิ่งมาที่พิท เมื่อเพ่งมองดีๆจะพบใครคนหนึ่งคลุมผ้าผืนมอซอทั้งตัวมีแค่มือที่โผล่ออกมา
เรือลำนั้นตรงมาหาเขาและเทียบจอด ในที่สุดชายในชุดคลุมก็เผยให้เห็นใบหน้าที่เหี่ยวย่น ใบหน้า แววตา และจมูกที่งองุ้มนั้นทำให้พิทนึกถึงนกแร้งที่แก่ชรา
“จงขึ้นเรือเถิด นายท่านกำลังรอท่านอยู่” เสียงที่แหบพร่านั้นเชื้อเชิญให้เขาลงมาในเรือ พิททำหน้าสงสัย นายท่านคือใคร แต่ก็ไม่ทันได้ถาม เขาเหมือนกำลังถูกบังคับให้ก้าวลงเรืออย่างไม่เต็มใจมากนัก
พิทนั่งลงตรงกาบเรือ ทันทีที่เขามองลงไปในแม่น้ำสายนั้นเขาก็ต้องตกใจ เมื่อพบว่ามีผู้คนมากมายที่ต่างพากันกระเสือกกระสนว่ายน้ำเพื่อที่จะข้ามไปฝั่งกระนู้น เหมือนกำลังนั่งเรือที่เต็มไปด้วยมนุษย์หรือนี่จะเป็นลำน้ำแห่งมนุษย์
“ขอข้าไปด้วย ขอข้าไปด้วย” มือมากมายต่างพากันรุมเกาะที่เรือ ชายแก่ที่ทำหน้าที่พายเรือใช้ไม้พายทุบตีพวกเขาเพื่อไม่ให้
เกาะลำเรืออย่างทารุณ
“พวกวิญญาณอนาถา ครั้นเป็นมนุษย์ทำกรรมหนักนัก ตายไปมิมีญาติผู้ใดใส่เบี้ยปากผี” เขาพูดเสียงยานคาง
“ที่นี่ที่ไหน” พิทถาม
“ฮ่าๆๆ จักที่ไหนได้เล่าท่าน หากมิใช่นรก”
“นรก!” พิทอุทาน “นี่ผมทำบาปหนักหรือครับถึงได้ตกนรกน่ะ” เขาพยายามนึกว่าที่ผ่านมาได้ทำกรรมอะไรไว้บ้าง ทำไมถึงไม่ได้ขึ้นสวรรค์
“หาเป็นเช่นนั้นไม่ ทุกคนที่ตายไม่ว่าจะดีจะชั่วล้วนแต่ต้องผ่านแม่น้ำทั้งห้า แลประตูนรกเพื่อไปหานายท่านทั้งนั้น” เขาพายเรืออย่างเชื่องช้าท่ามกลางผู้คนที่กระเสือกกระสนจะข้ามฝั่ง
“ผมไม่มีเงินจ่ายค่าจ้างให้นะ ทำไมถึงให้ผมโดยสารเรือมาหล่ะ”
ชายผู้นั้นไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้ม
“ลุง!!” พิทเรียกอย่างสนิทสนม “แล้วแม่น้ำทั้งห้าคืออะไรเหรอ”
“แม่น้ำทั้งห้าก็คือแม่น้ำที่จะนำพาวิญญาณทั้งหลายไปสู่นรก แม่น้ำสายที่เจ้าเห็นอยู่นี้คือแม่น้ำแห่งความโศกเศร้า” เขาเว้นจังหวะ “เจ้าลองหันไปมองเบื้องหลังของเจ้าสิ จักได้รู้ความจริงว่าทำไมถึงชื่อแม่น้ำแห่งความโศกเศร้า”
พิทหันหลังไปมองฝั่งที่เขาจากมา และต้องตกใจเมื่อพบว่ามีผู้คนมากยืนเบียดเสียดโบกมือร้องไห้โหยหวน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขายืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
“พวกนั้นเป็นวิญญาณที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว แลยังทำใจไม่ได้ อาลัยอาวรณ์ถึงญาติพี่น้องคนรัก ของรัก แลกิเลสทั้งปวงเมื่อครั้นยังมีชีวิต”
เขาพายเรือมาเรื่อยๆ พิทก้มลงมองแม่น้ำนั้นอีกครั้งซึ่งตอนนี้ไม่มีคนว่ายอีกแล้ว น้ำนั้นสีดำสนิทและดูเหมือนจะลึกจนไม่มีก้นบึ้งของลำน้ำ
ในที่สุดชายแก่ก็พายเรือมาถึงทางแยกของแม่น้ำ
“แม่น้ำแห่งการคร่ำครวญ แม่น้ำสายนี้เกิดขึ้นจากน้ำตาของวิญญาณที่ท่านเห็นตรงฝั่งกระนู้น น้ำตาแห่งความอาวรณ์ เสียใจ หวาดกลัว และสิ้นหวัง มากมายจนท่วมเอ่อเป็นแม่น้ำสายนี้”
“คงเค็มน่าดูเน๊อะ” พิทคิดในใจเพราะน้ำตามีรสชาติที่เค็ม
เขานั่งเรือมาเรื่อยๆ แวบแรกเมื่อรู้ว่าตนเองตายเขายังไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอย่างไร แต่พอเวลาผ่านไป ผ่านความเงียบอันยาวนาน เสียงไม้พายจุ่มตวัดน้ำเป็นจังหวะ ในที่สุดพิทก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาเหมือนกัน
เขาคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงทิว คิดถึงการมีชีวิต แต่เมื่อใบหน้าของนางนาคศรีปางตาลลอยมาในความคิด พิทจึงเปลี่ยนใจ
“ตายซะก็ดี จะได้ไม่ตามมาหลอกหลอนกันอีก” เขาคิด
ไม่นานหลังจากผ่านแม่น้ำสายที่สอง พิทก็ต้องเผชิยหน้ากับแม่น้ำสายที่สาม แม่น้ำแห่งเพลิงโลกันต์ ชายแก่เล่าว่าแม่น้ำสายนี้เกิดขึ้นเพื่อขัดขวางวิญญาณชั่วที่มีมานะมุทะลุ มิให้ว่ายก้าวข้ามไปยังประตูนรกที่ลึกที่สุดได้
ในครั้งแรกที่เห็นพิทคิดว่ามันคงจะร้อนน่าดู เพราะแม่น้ำทั้งสายเต็มไปด้วยเปลวไฟคล้ายลาวาที่ลุกโชติช่วง แต่ทันทีที่เข้ามาถึง กลับรู้สึกเพียงแค่ไออุ่นเท่านั้น
“ไม่ร้อนเลยอ่ะ” เขาเปรย
“เพลิงนี้มิอาจระคายผิวผู้ประเสริฐได้ดอก” ชายแก่พูด
“งั้นแปลว่า ผมจะได้ขึ้นสวรรค์เหรอ” พิทยิ้ม....
เมื่อผ่านแม่น้ำแห่งเพลิงโลกันต์มาได้ ก็มาถึงแม่น้ำอีกสาย จากที่มีแต่ความเงียบงันเมื่อครู่ ทันทีที่ผ่านแม่น้ำสายนี้ พิทกลับได้ยินเสียงโหยหวน กรีดร้องสาปแช่ง และด่าทอ
“นี่คือแม่น้ำแห่งความเกลียดชัง เกิดจากบรรดาวิญญาณที่ทำกรรมชั่วช้าแต่ตายก่อนอายุขัย จักต้องรอจนกว่าเวลาแห่งการสิ้นอายุขัยมาถึง จึงจะได้ข้ามไปยังแม่น้ำอีกสาย”
พิทนั่งอยู่ในเรือลำนั้น ยิ่งเรือพายผ่านแม่น้ำแห่งความเกลียดชังลึกไปเท่าไหร่ เสียงสาปแช่งก่นด่านั้นก็ยิ่งดังมากขึ้นมากขึ้น จน
ในที่สุดพิททนไม่ไหวถึงขนาดปิดหูตัวเอง แต่ถึงจะปิดหูแน่นเท่าไหร่เสียงนั้นก็ยังดังอยู่ในหัวเขาอยู่ดี
และก่อนที่ความอดทนพิทจะหมดลง เขาก็พบกับความเงียบสงบอีกครั้ง เสียงนั้นหายไปเหมือนใครถอดปลั๊กวิทยุที่เปิดจนลำโพงแทบแตกออก พิทเปิดหู ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ทำดีมาก” ชายแก่พูด “หลายคราที่วิญญาณที่ข้าพาโดยสารมาอดรนทนไม่ไหว ผรุสวาทด่าทอออกมาอย่างเสียมิได้ ครานั้นวิญญาณมันผู้นั้นจักต้องตกลงไปในแม่น้ำสายนั้นแลปล่อยให้ก่นด่าจนกว่าจะสิ้นอายุขัยอีกภพอีกชาติหนึ่ง”
ทันทีที่ชายแก่คนนั้นพูดจบ พิทถึงขนาดกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่
“เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ”
เรือลำเก่าพายผ่านแม่น้ำที่เงียบสงบอีกครั้ง แม่น้ำสายที่ห้าแม่น้ำแห่งการลืมเลือน
ชายแก่หยุดเรือที่ที่บริเวณเกือบถึงฝั่ง เขาหันมาบอกว่าพิทจะต้องข้ามแม่น้ำสายนี้ด้วยตนเอง เขาไม่สามารถพายเรือไปส่งให้ถึงฝั่งได้
แม่น้ำสายนี้มีบริเวณที่ข้ามไปยังฝั่งได้สามแห่ง
ผู้ที่ทำแต่กรรมดีจะได้ข้ามแม่น้ำโดยใช้สะพาน
ผู้ที่ทำกรรมดีพอๆกับกรรมชั่วจะได้ข้ามในบริเวณน้ำตื้น
ส่วนผู้ที่ทำแต่กรรมชั่วจะได้ข้ามบริเวณน้ำลึกท่วมหัวที่เต็มไปด้วยอสรพิษ
พิทนั้นชายแก่ได้เทียบเรือที่ตีนสะพาน เขาหันมายิ้มก่อนจะกล่าวขอบคุณชายแก่นั้นด้วยความซึ้งใจ
“เดินไปสุดปลายสะพาน ท่านจักเห็นประตู ก่อนถึงประตูจะมีปิศาจชายหญิงคอยตักน้ำให้ท่านดื่ม จงดื่มน้ำนั่นเสียก่อนจักเข้าประตู”
ชายแก่ผู้นั้นค่อยๆใช้พายดันเรือให้ถอยออกไป ไม่นานนักเขาก็หลับไปในสายหมอกที่ดำทะมึน
-
:mew4: คนแต่งมาต่อแล้้ววววว
อยากอ่านต่ออออออออออ :katai1: :katai1:
-
เรื่องนี้สุดยอดมากจริงๆ เล่าถึงนรกได้น่ากลัวยังไงไม่รู้ :ling3:
ลุ้นแทนจริงๆว่าแต่..พิทต้องไปเจอใครน่ะ อยากรู้จัง
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
o13
-
ต้องผ่านหลายด่านมากกว่าจะไปถึงนรก
แล้วพิทจะเป็นอย่างไรต่อไป :เฮ้อ:
-
โอ๊ะ มีฉากในนรกด้วย แต่กว่าจะถึงนะนานมาก
แล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหมนะ
-
น้ำที่ดื่มใช่น้ำลืมเลือนรึเปล่าเนี้ย บางทีการลืมก็เป็นสิ่งที่ดี แต่บางครั้งการลืมก็ทำให้เราต้องเริ่มต้นใหม่ศึกษาใหม่ ค้นหาใหม่ ขอบคุณที่มาต่อค้าบ ขอยาวอีกๆ
-
เง้ออออออ
ย้อนเวลาอยู่ดีๆ ต้องลงไปนรกซะได้
-
รวดเดียวจบ เสียใจมากที่อ่านช้าาTT
แต่น่อจากนี้จะอ่านตลอดไป อ่านครั้งแรกก้อขนลุก
แถมน้ำตาไหลบ่อยมากที่อ่านนน
รอๆน้า
-
รวดเดียวจบ สี่ ชม จะรอตอนต่อไปนะค่ะ มาต่อเร็วๆ นเะ ชอบแนวนี้มาก ยังอินกับอีกเรื่องที่คุณเขียนอยู่เลย ว่าสิ้นเดือนจะสอย อีบุ๊ค อยู่ หุหุ
-
มีหน้าที่ดัน ก็ดันต่อไป
-
:serius2: สนุกสนนมากมายรอๆๆ
-
ดันไว้อีก
-
ค้างได้โล่ เงื่อนงำการตายของศรีปางตาลเหมือนนางเข้าใจไม่ถูกนัก แล้วก็เป็นปมที่ไม่กระจ่างแจ้งเสียที รอจ้ะๆๆ
-
:hao5: กำลังเข้มข้น
-
มาช่วยดัน รออยุ่น้าา
ชอบมากกกกกกกกกกกกT^T
-
:jul1: ตายยังไง เมื่อไหร่ ไม่ทันรู้ตัวเลย - -
เหอะๆ ตกลงพิทตายแล้วสินะ ......................... อืม คงจะเป็นอย่างนั้น
5555 จะขึ้นสวรรค์มั้ยฟะเนี่ยยยย
มาอัพต่อนะคะ คิดถึงงงงงงงง ><
-
พิทเดินข้ามสะพานไม้เก่าผุพังมาโดยลำพัง เขาก้มลงมองไปยังท้องน้ำเบื้องล่างและพบว่ามีวิญญาณอีกนับร้อยนับพันที่พยายามกระเสือกกระสนขึ้นฝั่ง
ทันทีที่พิทมาถึงตีนสะพานเขาก็พบกับปิศาจชายหญิงสองตนตามที่ชายแก่ว่า
ปิศาจชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวดำสนิทเหมือนถ่าน มีหัวเป็นหมาดำ คล้องคอด้วยดอกชบาสีแดง และนุ่งโจงกระเบนสีแดงในมือถือหม้อโลหะสีดำเขม่าใบใหญ่
ส่วนปิศาจผู้หญิงนั้นรูปร่างสูงกว่าเขาเกือบสองเท่า มีหัวเป็นอีแร้ง นุ่งผ้าสีแดง ไม่มีเสื้อปล่อยนมยานโตงแตง คล้องคอด้วยเม็ดมะกล่ำตาหนู ในมือถือตะบวย
พิทเดินมายืนตรงหน้าเขาด้วยความกลัว เขาเงยหน้าขึ้นมอง ปิศาจทั้งสองตนนั้นมองจ้องกลับ แต่มิได้พูดอะไร ปิศาจผู้หญิงตักน้ำในหม้อเหล็ก ก่อนจะยื่นมาให้พิท
“น้ำอะไรเหรอ” พิทถาม
“แกว๊กกกก!!!” คำถามนั้นทำให้ปิศาจหัวเป็นนกแร้งไม่พอใจ นางส่งเสียงร้องลั่นก่อนจะส่ายหัวเต้นไปมาด้วยความโกรธ
“เฮ้ยๆ” พิทตกใจถอยหลังจนน้ำในตะบวยเกือบหก
“ถามแค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วย” เขาก้มลงมองน้ำในนั้น และพบว่ามันเป็นสีดำเหมือนน้ำครำในสลัม กลิ่นอันหน้าสะอิดสะเอียนนั้นทำให้เขาผะอืดผะอม
“แฮ่ๆๆๆ” คราวนี้เป็นปิศาจผู้ชายที่เป็นฝ่ายคำรามใส่พิท เหมือนเร่งให้พิทรีบๆดื่ม
พิทมองไปที่พวกเขาอีกครั้ง ก่อนจะกลั้นใจเฮือกใหญ่ และยกตะบวยนั้นขึ้นจ่อที่ปาก
น้ำข้นขลักในตะบวยค่อยเคลื่อนไหลมาจนเกือบจะสัมผัสกับริมฝีปากพิท แต่ก่อนที่มันจะไหลเข้าปากเขา พิทกลับได้ยินเสียงใครคนหนึ่งลอยมาตามลมเสียงนั้นทำให้เขาชะงัก และทันใดนั้นเอง จู่ๆร่างของพิทก็ถูกกระชากอย่างแรงจากพลังงานอะไรบางอย่าง
เขาลอยขึ้นไปแค่วูบเดียวและหลังจากนั้นพิทก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย จนกระทั่ง................................
“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””
-
“ท่านสวามิน ” เสียงเพรียกจากแดนไกลแว่วเข้าหูพิท “ท่านสวามิน” ตามด้วยความรู้สึกถูกกระแทกที่ใบหน้า
เสียงนั้นใกล้เข้ามา เข้ามา และในที่สุด
“เวนไตย” พิทค่อยๆลืมตาขึ้นและพบว่าเขาอยู่ในอ้อมกอดของชายผู้นั้นที่กำลังประคองเขาในตัก
“ข้าเป็นอะไรไป” พิทได้ยินเสียงคำพูดของเขา แต่น้ำเสียงนั้นกลับเหมือนไม่ใช่ของเขา
“ท่านหมดสติไป”
“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า และศรีปางตาล”
“ศรีปางตาล นางกลับมาทำร้ายท่าน เคราะห์ดีที่ข้ากลับมาทัน”
พิทนิ่งไปครู่หนึ่ง ความทรงจำครั้งสุดท้ายทำให้เขาจำได้ว่าเขาอยู่ในนรก
“แต่ข้า ข้าตายไปแล้วมิช่รึ”
“ข้ามิยอมให้ท่านตายดอก ท่านสวามิน ต่อให้วิญญาณท่านอยู่ไกลสุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จักตามท่านกลับมา”
“เจ้าเรียกข้ากลับมา เจ้ากระซิบข้างหูข้า เจ้าพูดกับข้าว่ากระไร”
“ข้าหาได้พูดกับท่านไม่ คำพูดของข้าส่งไปถึงท่านพระยายมราชเจ้าผู้ครองนรก” เขากระหยิ่ม
“เจ้าพูดว่ากระไร” พิทอยากรู้ว่าเสียงกระซิบที่กระชากวิญญาณเขากลับมานั้นคืออะไร
“ข้าเพียงแต่บอกว่า ข้าแต่เจ้าแห่งนรก โปรดส่งวิญญาณของท่านสวามินกลับมาหาข้า หากท่านมิอยากให้นรกของท่านต้องพังพินาศ”
เวนไตยก้มลงมองพิท เขายิ้ม
พิทเผลอยิ้มตาม เขารู้สึกว่าเขายิ้ม แต่รอยยิ้มนี้น่าจะเป็นของพราห์มสวามินมากกว่า
“ขอบใจเจ้านะ เวนไตย ขอบใจเจ้ามาก” ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนาน ก่อนที่พิทจะกะพริบตา
“
“
“
“
ทันทีที่พิทกระพริบตา แววตา รอยยิ้มของเวนไตยก็จางหายไปเหมือนสายลมพัดผ่าน บัดนี้ชายผู้ที่ประคองร่างเขาอยู่กลับกลายเป็นศรีเมืองผู้เดิม
“ศรีเมือง ศรีเมือง” พิทรู้สึกเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง เขาเรียกสติชายผู้นั้นกลับมา
“ผากอง” ศรีเมืองสะดุ้งเล็กน้อย “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้ากลับมาเห็นเจ้าหมดสติ”
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นแค่.....” พิทไม่แน่ใจว่าจะบอกความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เขาฟังดีหรือไม่ เพราะดูเหมือนศรีเมืองจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“นายเอ่อ จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” พิทลองเชิงถาม
“ไม่ ข้ากลับมาเห็น..................”ศรีเมืองชะงักไปครู่หนึ่ง ภาพงูนับพันที่รัดร่างผากองแวบเข้ามาในสมอง แต่แล้วก็ถูกเขาสลัดออกไปจากความคิดเพียงเพราะเขาคิดว่ามันเป็นแค่ภาพหลอน
“เจ้าล้มกองลงกับพื้น สงสัยจักเสียเลือดไปมาก” ว่าแล้วศรีเมืองก็เปิดผ้าดูที่แผลและพบว่าแผลหยุดไปแล้ว
“แผลนิดเดียวน่า ไม่ต้องห่วงหรอก” พิทบ่น
“ไม่ได้!!” แต่จู่ๆผากองก็ตวาดขึ้นมาจนพิทแปลกใจ “เอ่อ ข้า ข้าหมายถึงเอ่อ...”เขาละล่ำละลักจนพิทแอบยิ้มไม่ได้
“ไม่เนียนเลยนะมึง ห่วงเขาก็บอกเหอะ” พิทคิดในใจ
“ข้าหมายถึง ไม่ต้องห่วงได้อย่างไร ก็เจ้าหมดสติไป”
“ถ้างั้นก็ตามใจ แต่ปล่อยชั้นก่อนได้มั้ย ตัวนายเปียกมันหนาว” ทั้งคู่รีบผละออกจากกันอย่างเขินๆ ศรีเมืองหน้าแดงจนไม่สามารถปกปิดมันได้
“หน้าแดงทำไม” พิทล้อ
“ใครหน้าแดง ข้าเปล่า” เขารีบปฏิเสธพัลวัน “เอานี่ สมุนไพร” ก่อนจะโยนใบไม้กองใหญ่ให้พิท
“นี่กะจะเอามาพอกทั้งตัวเลยเหรอ เอามาขนาดนี้” พิทหยิบขึ้นมาดู “ทำยังไงหล่ะ ทำไม่เป็น”
“ก็ บดๆแล้วพอกปิดแผล แค่นั้น” ศรีเมืองดูประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ทำไม่เป็น ทำให้หน่อย ทีนายชั้นยังทำให้เลย ไหนจะนอนกอดนายทั้งคืนอีก” พิทหัวเราะ
“พอ พอ ข้าทำให้ก็ได้” ศรีเมืองใบหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นตึกๆ เขาเขยิบเข้ามาใกล้เขา แก้ผ้าที่รัดเอวออก มือของเขาเริ่มสั่น ใจเริ่มเต้นแรง
ใบไม้ถูกเด็ดออกก่อนที่เขาจะยัดเข้าปากเคี้ยวมันอย่างจริงจัง
“ต้องเคี้ยวด้วยเหรอ” พิททำหน้าแหยงๆ ศรีเมืองพยักหน้า ก่อนจะคายมันออกมาโปะที่แผลของพิท
“เจ็บไหม” ใบหน้าของทั้งคู่เกือบจะแนบชิดกัน บัดนี้ไม่ใช่แค่ใจของศรีเมืองที่สั่น แต่ใจของพิทเองก็สั่นไม่น้อยกว่าเขาเช่นกัน สามชาติที่ผ่านมา เขาเจอคนๆเดียวกันนี้ในสามบุคคลิค ทิว โสภณ ศรีเมือง พวกเขาแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่ทั้งสามก็ทำให้พิทแปลกใจและใจสั่นได้ทุกชาติ
“ศรีเมือง ชั้นขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ชั้นเคยทำ ไม่สิ ผากองเคยทำกับนาย ชั้นขอโทษ” พิทกระซิบที่ข้างหู ความรู้สึกผิดในชาติที่เป็นผากองนั้น ทำให้พิทต้องพูดแบบนี้ออกไป “ถึงแม้ตอนนี้ชั้นจะไม่ใช่ผากอง แต่นายยกโทษให้ชั้นได้มั๊ย”
ศรีเมืองนิ่งไปครู่ใหญ่
“ไม่” ศรีเมืองพูด ทำเอาพิทตกใจ แต่แล้วเขาก็พูดต่อ “เจ้าคือผากอง ผากองคนที่ข้าเคยรู้จักก่อนที่เขาจะหลงระเริงในอำนาจลาภยศ เจ้าคือผากองสหายรักของข้า”
-
หลังจากผ่านช่วงเวลานั้นทุกอย่างแปรเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ความสัมพันธ์ระหว่างพิทกับชายผู้นั้นดีขึ้นจนน่าแปลกใจ ศรีเมืองนั่งลงฟังเรื่องราวต่างๆที่พิทเจอมา เขาถามข้อสงสัยบางอย่าง และพยักหน้าอย่างเข้าใจเมื่อพิทอธิบาย
“ทำไมนายถึงเชื่อชั้นหล่ะ”
“สิ่งที่เจ้าเล่า ข้าเคยฝันถึง” เขาพูด เล่นเอาพิทอ้าปากค้าง
“ข้าเคยฝันถึงเจ้า แต่ไม่ใช่เยี่ยงนี้ ฝันถึงข้าที่เหมือนจักไม่ใช่ข้า”
คราวนี้ตาพิทพยักหน้าบ้าง ดูเหมือนพอทั้งคู่ได้เอ่ยปาดพูดกัน ทุกอย่างก็ไม่ต้องอธิบายให้มากความ
“เจ้าจักตามข้าไปมิได้” ศรีเมืองพูด “เจ้าเป็นนักโทษต้องอาญาของเมืองภูนาคร”
“งั้นจะให้ชั้นทำยังไง กลับไปเมืองนายก็ไม่ได้ กลับไปเมืองชั้นก็ไม่ได้”
“เจ้ายินดีจักหนีไปกับข้าหรือไม่” ศรีเมืองก้มหน้า
“นี่นาย.....”
“หนีไปในที่ที่ไกลแสนไกล ที่ไม่มีผู้ใดหาเราพบ”
“นายไม่เสียดายลาภยศที่บ้านเมืองนายเหรอ”
“มันมิสำคัญกับข้าดอก หากมีเจ้า” บทจะโหดหมอนั่นก็โหดถึงใจ บทจะหวานก็เล่นเอาพิทหน้าแดง
“จีบชั้นอยู่ป่าวเนี๊ยะ” เขาแกล้งแหย่
“จีบ?” ศรีเมืองทำหน้าสงสัย
“อ้อ เกี้ยวพาราสีน่ะ”
คราวหน้าตาศรีเมืองหน้าแดงบ้าง เขาก้มหลบตาพิทไม่พูดไม่จา
“หากเจ้ามิเห็นชอบก็ไม่เป็นไร แต่จักตามข้ากลับเมืองภูนาครมิได้เด็ดขาด”
“ชั้นเข้าใจ แต่ชั้นมาที่นี่ ชั้นมีเหตุผลของชั้น ซึ่งนายก็รู้แล้ว ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่มันควรจะเป็นเถอะนะ”
พิทถอนหายใจ เขาเอามือปิดปากแผลแน่น แววตาของเขาดูสิ้นหวัง ศรีเมืองดูเหมือนจะเดาใจเขาออก
“ข้ามิเข้าใจทำไมนางนาคีตนนั้นถึงได้จ้องแต่จะทำร้ายเจ้า” เขาเอ่ยขึ้นมา
“นี่แหละที่ชั้นอยากรู้”
“เจ้าบอกว่าเจ้าข้ามช่วงเวลามาหลายชาติภพ มิพบสาเหตุใดๆเลยรึ”
พิทส่ายหัวอย่างหมดหวัง
“ทุกครั้งที่จะเกิดเหตุร้ายกับชั้น ชั้นก็จะถูกดึงมาอีกชาติทุกที”
“นี่อาจเป็นสาเหตุก็ได้ บางสิ่งกำลังนำพาเจ้ามาสู่ชาติที่เจ้าตามหา”
พิทยิ้มน้อยๆ
“นายรู้มั้ยว่านายเป็นครุฑ” พิทพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่คนที่ฟังอยู่นั้นกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น
“ครุฑ พญาครุฑน่ะหรือ”
“ใช่ ชั้นเห็นนายกลายร่างเป็นนกยักษ์นั่นเมื่อชาติที่แล้ว”
“เมืองของข้านับถือพญาภุชงค์นาคราช ข้าเข้าใจแล้วว่าเหตุใดทุกครั้งที่ข้าจักเข้าไปสักการะพระยาภุชงค์ ต้องมีเหตุให้มิสามารถเข้าไปได้ทุกครั้งไป”
“ชั้นพอจะรู้นะว่าทำไมพญานาคกับครุฑถึงไม่ถูกกัน แต่ไม่เคยคิดว่านาคจะมีทั้งนาคดีนาคเลวด้วย”
“พญานาคเป็นพวกกึ่งเทพ สูงส่งกว่ามนุษย์เยี่ยงเรามากนัก ตามตำนานที่เมืองข้ากล่าวว่า นาคเป็นผู้บันดาลน้ำ บันดาลฝน
บันดาลความอุดมสมบูรณ์ นาคพวกนี้มักจะเลื่อมใสพระพุทธศาสนาแลมีคุณอนันต์ต่อมนุษย์ แต่ยังมีนาคบางพวกที่บารมีไม่ถึงพวกนี้ก็เหมือนมนุษย์เรา มีทั้งดีทั้งชั่ว”
ศรีเมืองเล่า
“ชั้นเคยเรียนมาว่าพญานาคมีฤทธิ์ และมีตำนานที่เกี่ยวข้องมากมาย ทั้งเคยเป็นเชือกตอนกวนเกษียรสมุทร เคยเป็นลูกธนูให้พระราม เคยแผ่ปรกกันน้ำฝนให้พระพุทธเจ้า เคยเป็นแท่นบรรทมให้พระนารายณ์” พิทเว้นจังหวะ “จากที่ดูๆ เหมือนพวกนาคจะแข่งแกร่งและไม่มีจุดอ่อนเลย”
“มีสิ” ศรีเมืองยิ้ม
พิทหันมามอง “นี่ ชั้นไม่ใช่ครุฑเหมือนนายนะ จะได้ไปสู้กับนาคได้”
“ข้าไม่ได้หมายถึงครุฑ” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย “ผากอง เจ้าเคยได้ยินคาถาอาลัมพายน์หรือไม่”
-
พวกเขาตัดสินใจเดินทางในตอนเช้าวันต่อมา แต่เป้าหมายถูกเปลี่ยนไปหลังจากที่ศรีเมืองเอ่ยถึงคาถานั้น พิทร้องขอให้ศรีเมืองพาเขาไปหาหมองูคนที่ถูกกล่าวอ้างว่ารู้คาถาอาลัมพายน์
“นะ นะ ช่วยพาชั้นไปหน่อยนะ อย่างน้อยคาถานั่นก็อาจช่วยปกป้องชั้นจากนางนาคนั้นได้”
ไม่ต้องอ้อนวอนให้มากศรีเมืองก็ใจอ่อนยอมเป็นผู้นำทางให้ แต่ทางที่จะไปหาหมองูนั้นยากลำบากกว่านี้มากนัก เขาเตือนให้พิททำใจไว้ก่อนหากการเดินทางครั้งนี้ของเขาจะล้มเหลว
“ชั้นยอม” พิทตอบสั้น
ทั้งคู่เริ่มออกเดินทาง เมื่อมีเป้าหมายที่ชัดเจน พิทก็ไม่ปริปากบ่นอีกเลย เขาเริ่มมีหวังขึ้นมาอีกครั้ง
“คาถาอาลัมพายน์ เป็นคาถาที่พวกครุฑให้ฤาษีองค์หนึ่งไว้เพื่อปราบพวกนาค เป็นคาถาที่ล่อลวงให้พวกนาคเห็นเป็นครุฑ ทันทีที่ท่อง จะทำให้พวกนาคหมดเรี่ยวแรง แลมิมีกำลังแม้แต่จักเลื้อยหนี จากนั้นเมื่อพ่นมนต์นั้นใส่ตัวนาค ร่างของพวกมันก็จะเกิดแผลพองเหมือนถูกไฟลวก แลไม่สามารถมีอำนาจทำร้ายใครได้อีก”
แรงฮึดเกิดขึ้นอีกครั้ง บางทีนี่อาจเป็นชาติภพสุดท้ายแล้วที่พิทย้อนมา เขาอาจมาที่นี่เพื่อเรียนรู้คาถาอาลัมพายน์ไว้ปราบนางนาคศรีปางตาลก็เป็นได้
พวกเขาใช้เวลาเดินเท้าทั้งวัน นานๆครั้งถึงจะแวะดื่มน้ำและนั่งพัก พิทดูสีหน้าเคร่งเครียดมากขึ้น กี่หนแล้วที่นางนาคตนนั้นทำร้ายเขา จะมีครั้งนี้แหละที่เขาจะได้ตอบโต้นางได้บ้าง
“ขอบใจนะศรีเมือง” พิทเอ่ยขึ้นในคืนหนึ่งขณะที่พวกเขากำลังนอนพักใต้ต้นไม้ใหญ่
ศรีเมืองพลิกตัวหันมาทางเขา
“ผากองทำร้ายนายมากมาย แต่นายก็ไม่เคยถือโทษโกรธเคือง ขอบใจจริงๆนะ”
“ก็เจ้าบอกเองนี่ ว่าเจ้ามิใช่ผากอง” รอยยิ้มนั้นกระทบแสงไฟ พิทมองไม่วางตา
เขารู้สึกยิ่งนับวันความรู้สึกที่มีต่อทิว หรือโสภณ หรือศรีเมืองยิ่งเพิ่มมากขึ้นๆ จนบางช่วงขณะพิทเกือบลืมใบหน้าและน้ำเสียงของ
บรรณไป
อาจเป็นเพราะความใกล้ชิด ความดี ของเขาที่ทำให้วันนี้พิทเริ่มหวั่นไหว
“ทำไมมองเราเยี่ยงนั้น”
พิทสะดุ้งก่อนจะยิ้มแก้เก้อ
“นายนี่ทำให้ชั้นประหลาดใจได้ทุกชาติจริงๆ” เขาหัวเราะ
-
หวานเชียวน่ะะะ อ่านแล้วเขิลลล :mew3:
-
สมกับที่รอคอย หวานย้อย น่ารักอะไรเช่นนี้ ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คนแต่งคร้าบ
-
เกี้ยวกันสนุกสนาน55555
-
:-[ หวานทุกชาติเลยนะ
ปล. เป็นกำลังใจให้นักเขียนครับ ต่อเร็วๆนะครับ สนุกมาก :ling3:
-
,เขินนะอ่านไปเขินไป
-
"แต่ทั้งสามก็ทำให้พิทแปลกใจและใจสั่นได้ทุกชาติ". อ่านประโยคนี้แล้วยังไงๆ เหมือนจะนอกใจ แต่ความจริงๆสามคนนี่คนเดียวกันนิหว่า55 :laugh:
ตอนน้ก็หวานซะนะ555
มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
-
เย้่! มาต่อแล้ว ยังหนุกเหมือนเดิม
:pig4: :pig4: :pig4:
-
การเดินทางจะลุล่วงไหมนะ ลุ้นน
-
ดันไว้ กลัวคนเขียนหานิยายตัวเองไม่เจอ
-
หลังจากการเดินทางที่ไม่หยุดพักสองวันเต็ม ในที่สุดพวกเขาก็เดินทางมาถึงเขตชายป่า ที่นั่นนั่นเองที่พิทมองเห็นสระบัวขนาดใหญ่ที่มีน้ำสีเขียวมรกต ภายในมีดอกบัวหลวงบานแข่งเต็มสระ ลึกเข้าไปข้างในนั้นเองที่เป็นอาศรมเก่าหลังหนึ่ง
“ถึงแล้ว” ศรีเมืองบอก พิททรุดลงกับพื้นด้วยความเหนื่อย เขาค่อยๆคลานไปที่ขอบบ่อก่อนจะวักน้ำดื่มอย่างกระหายหิว
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่ามันลำบาก”
“ปล่าวนี่ ชั้นไม่ได้บ่นสักหน่อย แค่หิวน้ำแล้วก็...........” พิทหันซ้ายหันขวา “อยากอาบน้ำเต็มทน”
เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยคราบเหงื่อ และเลือดเกรอะกรังออก กำลังจะถอดท่อนล่าง
“เจ้าจักทำอะไร”
“ถอดกางเกงไง”
ศรีเมืองรีบหันหน้าหนี
“นายไม่อาบหน่อยเหรอ หลายวันแล้วนะที่ไม่ได้อาบน้ำน่ะ”
“เจ้าอาบก่อนเถิด เรายังไม่อยากอาบตอนนี้ แดดร้อนกล้าขนาดนี้ เดี๋ยวจักไม่สบาย” ศรีเมืองมองเข้าไปยังอาศรมนั่น เขารู้สึกสังหรณ์ใจยังไงชอบกล
“ข้าขอไปดูที่อาศรมนั่นก่อน”
ศรีเมืองเดินเลียบไปยังอาศรม เขารู้สึกถึงความเงียบผิดปกติ จึงตัดสินเดินขึ้นไปและเปิดประตู
ทันทีที่ประตูเปิดออก ศรีเมืองถึงกับตกใจ เพราะภาพที่เห็นคือศพชายแก่ผู้หนึ่งนอนแข็งทื่ออยู่กับพื้น ตัวเขียวคล้ำเหมือนโดนพิษอะไรสักอย่าง ศรีเมืองถลาเข้าไปยังร่างนั้น ตัวของชายแก่เย็นชืด
“นาย มีอะไรเหรอ” พิทเดินตามมา ศรีเมืองหันหลังไปมองและนั่นทำให้พิทเห็นศพชายแก่คนนั้น
“ใครน่ะ”
“หมองูที่ข้าบอก”
ทันทีที่ศรีเมืองบอก พิทถึงกับเข่าทรุด ความหวังพังทลายลงตรงหน้า เหมือนการเดินทางที่ยากลำบากที่ผ่านมามันสูญเปล่า
“เขา....”เสียงพิทสั่นเคลือ “เขาตายแล้วเหรอ”
ศรีเมืองพยักหน้า
“ชั้นไม่ไหวแล้วนะ” พิทตัวสั่นเทา ความอัดอั้นอดทนที่เขาสู้ทนเก็บไว้กำลังจะระเบิดออกมา ความตายที่บีบคั้น ความทรมานที่เกิดขึ้น การดิ้นรนอย่างไร้จุดหมาย กำลังจะทำให้กำลังใจอันน้อยนิดของเขาหมดลง
มือที่กำแน่น น้ำตาที่กำลังจะไหลนั้น ศรีเมืองเห็นมันทุกอย่าง
“ข้าอยู่ที่นี่ทั้งคน เจ้าจักต้องไม่เป็นอะไร” ศรีเมืองนั่งลงข้างๆกุมไหล่เขาไว้แน่น ชายคนนี้เป็นใคร มีที่มาที่ไปอย่างไรเขาไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าเขาต้องปกป้องชายคนนี้
“ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”
-
พิทออกมานั่งเหม่อลอยใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างสระน้ำ ปล่อยให้ศรีเมืองวุ่นวายไปกับการจัดการฝังศพหมองูคนนั้น ทั้งคู่สรุปกันเองว่าการตายของชายแก่น่าจะมีที่มาที่ไปจากนางนาค เพราะดูร่องรอยที่เกิดขึ้นตามร่างกาย มันเหมือนกับร่องรอยตอนที่พิทถูกทำร้าย
“แต่น่าแปลก ทำไมที่นี่ถึงไม่มีร่องรอยการต่อสู้ใดๆเลย” จุดนี้นี่เองที่ทำให้พิทสงสัย เขาไม่ใช่แค่สงสัยในการตาย แต่ยังเคลือบแคลงใจเกี่ยวกับความศักดิ์สิทธิ์ของคาถาอาลัมพายน์นั้นด้วย
“แล้วชีวิตชั้นจะไปทางไหนต่อละท่าน” พิทมองขึ้นไปบนฟ้า ตั้งใจจะถามใครสักคนบนนั้น เขาเหนื่อยเหลือเกินแล้วกับการที่จะต้องเดินทางไม่ใช่แค่ร้อยแค่พันไมล์ แต่เป็นร้อยพันปีเพื่อมาตามหาสิ่งที่แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีหวัง
“มานั่งอยู่ที่นี่เอง” ศรีเมืองนั่งลงใกล้ๆ “ดูสิ ข้าเจออะไร” เขายื่นเศษผ้าเก่าสีแดงซอมซ่อยื่นให้พิท
“อะไร” เขารับเศษผ้านั้นมาดู และพบว่ามันเป็นอักขระโบราณ “ชั้นอ่านไม่ออก”
ศรีเมืองทำหน้าเอือม “จริงสิ ข้าลืมไปเจ้ามิใช่คนยุคข้า” เขาดึงผ้านั้นมา “คาถาอาลัมพายน์”
พิทเงยหน้าขึ้นมองเขา
“ข้าพบมันอยู่ในมือของหมองู ดูเหมือนเขาตั้งใจจะมอบสิ่งนี้กับเจ้า”
ศรีเมืองมองหน้าพิท
“แต่เรามาช้าไป” เขาว่า
“มอบให้กับชั้น หมายความว่ายังไง”
“เจ้าดูที่หัวผ้านี่สิ มันเขียนว่า คืนสู่เจ้าของ”
พิทยิ่งทำหน้าสงสัยหนักเข้าไปอีก
“คืนสู่เจ้าของ ชั้นน่ะเหรอเจ้าของมัน”
ศรีเมืองพยักหน้า
“ท่าทางหมองูผู้นี้คงจะผูกพันกับเจ้าแต่ปางก่อนแน่ๆ”
“คาถานี้จะใช้ได้ผลเหรอ ในเมื่อหมองูยังตายเลย”
“ข้าว่า เขามีเหตุผลที่ทำเช่นนั้น”
พิทรับผ้าผืนนั้นมามองอีกครั้ง จู่ๆตัวอักษรยึกยือที่เขาอ่านไม่ออกก็กลับเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบจนเขาเผลออ่านมันออก
“อุอะ นะโม.....”
ศรีเมืองหันขวับ
“ไหนเจ้าบอกว่าอ่านไม่ออก”
พิทสะดุ้ง และทันใดนั้นตัวอักขระนั้นก็กลับเป็นเหมือนเดิม
“ชั้น ชั้นอ่านมันเหรอ”
-
.
ศรีเมืองอ่านอักขระคาถาทั้งหมดให้พิทฟัง ซึ่งเขาเองก็จำมันได้ไม่ยากนักเพราะเหมือนมันคุ้นปากมาแต่ก่อน ทั้งคู่ตัดสินใจพักอยู่ที่อาศรมแห่งนี้ พิทเองก็ยังไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิต แค่เขาเริ่มรู้สึกว่าชีวิตทุกวันที่มีศรีเมืองอยู่มันก็มีความสุขตามแบบที่มันควรจะเป็น
“นายไม่คิดถึงบ้านเมืองเหรอ” พิทถามในเย็นของวันหนึ่ง วันที่ก่อนหน้านั้นฝนได้กระหน่ำตกอย่างหนัก แต่เมื่อฝนหยุดตก แสงแดดสีทองอ่อนก็ได้สาดส่องไปทั่วบริเวณราวกับอยู่บนเมืองสวรรค์
“ข้ามิมีอะไรต้องคิดถึง” ศรีเมืองเหม่อมองออกไปข้างนอก
“ทุกวันนี้มีเจ้าอยู่ ข้าก็พอใจแล้ว”
พิทยิ้มก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“ขอบใจนายมากนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำเพื่อชั้น ถ้ามีโอกาส ชั้นจะตอบแทนนายให้สมกับที่นายดีกับชั้น”
พิทตบบ่าเขาเบาๆ
“อยากตอบแทนข้าเหรอ” ศรีเมืองหันมายิ้ม “ข้าหิว..............”
คำว่าหิวนั่นเองที่ทำให้พิทต้องมาอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยและดำผุดดำว่ายอยู่ในสระน้ำ เขารับปากว่าจะหาปลามาให้ศรีเมืองกินให้ได้เหมือนครั้งที่ศรีเมืองทำ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังทำไม่ได้
“นี่นาย ใครเค้าจับปลามือเปล่ากันเล่า” พิทบ่นเพราะจับลมมาหลายหน
“ข้านี่ไง อย่าบ่นไปเลย เร่งหาเข้าเถิดเดี๋ยวจักมืดค่ำเสียก่อน”
“โห นายอ่ะ ให้ชั้นไปหากล้วยหามันไม่ได้เหรอ ทำไมถึงนึกอยากจะกินปลาเผาขึ้นมาเล่า”
“ข้าเบื่อมันเบื่อกลอยเต็มทน รึเจ้าไม่เบื่อ”
พิททำหน้ามุ่ยปากขมุบขมิบ
“บ่นอะไร”
“เปล่า”
เขาค่อยๆใช้มือตะล่อมเบาๆไปตามตลิ่ง ใจหนึ่งก็กลัวงู อีกใจก็กลัวผี สระนี้ดูไม่น่าไว้วางใจ เกิดนังผีบ้านั่นมาลากขาเขาลงน้ำไปจะทำไง
“ว๊ากกก ช่วยด้วย ช่วยด้วย” จู่ๆพิทก็กระโดดผึงอยู่ในน้ำเต้นเร่าๆ ปากก็ร้องให้คนช่วย “ช่วยด้วยผีดึงขา ผีดึงขา” แล้วเขาก็เซทำท่าจะล้ม
ศรีเมืองเห็นท่าไม่ดีเลยกระโดดน้ำตูมทั้งเสื้อผ้าลงไปช่วย เขาตรงไปยังร่างของพิทที่ล้มลงเหลือแต่คอโผล่
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” พิทคว้าคอศรีเมืองและกดเขาลงน้ำด้วยความกลัว ศรีเมืองเองก็พยายามฉุดดึงมือพิทขึ้น อีกทั้งพยายามจะเอาตัวเองให้รอดจากการถูกจับกดน้ำ เขากระชากแขนพิทอย่างแรงแต่ไม่เป็นผล ขาของพิทถูกรั้งไว้อย่างแน่นหนา
“ตายแน่ๆ ช่วยด้วย”
“ใจเย็นๆเถิด” แล้วศรีเมืองก็มุดดำน้ำลงไป เขาหายไปในน้ำนั่น พิทรู้สึกว่าเขากำลังงสาละวนอยู่กับขาของพิท
“ซู่” พักใหญ่ศรีเมืองก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำ สีหน้าของเขาดูเหมือนจะโกรธขึ้งอะไรบางอย่าง พิทลองขยับขา เขารู้สึกว่ามือนั้นได้หายไปแล้ว
“ใครดึงชั้น ศรีเมือง มือใคร”
ศรีเมืองทำหน้าเอือม เขายกมือขึ้นจากน้ำ
“รากไม้”
ขาพิทติดอยู่กับรากไม้นั่นเอง หน้าของพิทเริ่มเจื่อน เขายิ้มแหยๆ
“รากไม้!! รากไม้นั่นเองน่ะ แหม ตกใจกันไปหมดเลยเน๊อะ” พิทเกาหัวแกรกๆ
“เจ้านี่มัน......”
“อะ อะ อย่ามาว่าชั้นน่ะ ก็ชั้นไม่ใช่คนยุคนี้นี่หว่า” เขาแก้ตัว “ว่าแต่ไหนๆ นายก็ลงมาแล้ว งั้น ช่วยชั้นหาปลาเหอะ”
-
55555 พิทน่ารักอ่ะ ปล่อยไก่ออกมาตัวเบ้อเริ่มเลย :m20:
รอคร่าาาา คิกๆ ชอบอ่ะๆ
-
คืนนั้นทั้งคู่ออกมานั่งผิงไฟหน้าอาศรม กองไฟถูกจุดขึ้นให้ความร้อนและแสงสว่าง เหนือกองไฟนั้นมีปลาช่อนตัวเขื่องสองตัวถูกเสียบไม้ย่างอยู่
“นายนี่เก่งจังเลยเนอะ จับปลาด้วยมือเปล่า ถ้าอยู่ยุคชั้นนะ นายดังไปแล้ว ชั้นจะพานายไปออกทีวี”
“ทีวี?”
“ใช่ ทีวี นายไม่รู้จักเหรอ” พิทหันไปมองเขาลืมไปว่าชายผู้นี้อยู่ในยุคที่ห่างจากเค้าเป็นร้อยปี “ก็กล่องสี่เหลี่ยมไง แล้วก็มีคนตัวเล็กๆอยู่ในกล่องนั่นน่ะ”
“เจ้านี่เพ้อเจ้อ”
“เปล่าเสียหน่อย สมัยชั้นนะ นายสามารถสื่อสารกับใครก็ได้ต่อให้อยู่ไกลกันคนละมุมโลก”
“เจ้าหมายถึงโอภาปราศัย”
“ใช่ เราทำท่าแบบนี้” เขาเอามือแนบหู แล้วก็แกล้งพูด “แค่นี้เราก็คุยกับใครก็ได้แล้ว”
ศรีเมืองลองทำตามอย่างเก้อๆ
“ท่านขุนประจัน ได้ยินข้าหรือไม่”
พิทหัวเราะก๊ากออกมา ขันในท่าทางที่ซื่อบื้อของศรีเมือง ศรีเมืองหันมาทำตาเขียวใส่
“เจ้านี่มันชั่วร้ายนัก” เขาเขวี้ยงใบไม้แห้งเข้าปากพิท “ชอบหลอกให้ข้าทำเรื่องน่าขายหน้า”
“ฮ่าๆ นายนี่น่ารักดีเหมือนกันนะ”
“น่ารักคืออะไรอีกหล่ะ” ศรีเมืองถามหน้าบึ้ง
“น่ารักก็ น่ารักอ่ะ”
“แล้วทำไมไม่รักหล่ะ”
.
.
.
.
.
ความเงียบเกิดขึ้นทันทีที่ศรีเมืองพูดจบ พิทไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามนี้ เล่นเอาทำตัวไม่ถูก
“ปลาสุกยัง ชั้นหิวแล้ว” พิทเปลี่ยนเรื่อง
“เจ้ารักข้ามิได้สินะ ข้ารู้อยู่แล้วหล่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ไม่เป็นไรดอก ข้าเข้าใจ ความรักมิอาจเกิดขึ้นได้ระหว่างบุรุษเพศ”
“มันไม่ใช่นะ”
“ช่างเถอะ” ศรีเมืองเอื้อมไปหยิบปลา “นี่ของเจ้ากินเสียสิ” เขายื่นปลาให้พิท ก่อนที่ตัวเองจะหยิบอีกตัวหนึ่งและลุกออกไปนั่งที่อื่น
พิทนั่งมองแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของชายผู้นั้น เสื้อผ้าที่เปียกปอนถูกตากไว้ไม่ห่างจากกองไฟมากนัก
เขาอยากจะเข้าไปหาศรีเมืองและอธิบายความรู้สึกที่สับสนในใจ ทั้งเรื่องพี่บรรณ เรื่องทิว เรื่องนางนาคและอีกมากมาย แต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร อีกอย่าง ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดตัวพิทเองก็คงอยู่ในภพภูมินี่ได้อีกไม่นาน สุดท้ายคนที่จะต้องอยู่ต่อก็คือผากองคนเดิมที่ชั่วร้าย พิทแค่มาอาศัยร่างนี้ชั่วคราว หากเขาบอกความในใจไปสุดท้ายชายผู้นั้นก็จะต้องพบกับความเจ็บปวดอยู่ดี
“ศรีเมือง” พิทนั่งลงใกล้ๆ “ชั้นคิดว่าเราควรจะออกเดินทางพรุ่งนี้นะ”
“ออกเดินทาง? เจ้าจักไปไหน”
“ก็จะไปส่งนายกลับบ้านเมือง ส่วนชั้นก็กลับไปภพของชั้น” พิทใช้เวลานั่งคิดเรื่องนี้อยู่นาน ในเมื่ออยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีประโยชน์ เขากลับภพเดิมจะดีกว่า มีคาถาอาลัมพายน์ติดตัวไว้ คงช่วยป้องกันอะไรได้บ้าง
“เจ้าอยู่กับข้าที่นี่ไม่ได้หรือ” สายตาของศรีเมืองที่อ้อนวอนนั้น ทำให้พิทต้องหลบตา “ข้าละทิ้งทุกอย่างเพื่อเจ้า แล้วทำไม....”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น นายก็รู้ว่าชั้นไม่ใช่คนของที่นี่ ชั้นอยู่ที่นี่ไม่ได้ อีกไม่นานเจ้าของร่างตัวจริงก็จะกลับมาทวงร่างของเขาคืน”
“เจ้ามิต้องหาเหตุผลมาอ้างดอก ข้าเข้าใจ” ศรีเมืองลุกขึ้นยืน แล้วจู่ๆเขาก็หน้ามืด พิทเห็นจึงคว้าร่างไว้ทัน
ทั้งสองอยู่ในอ้อมกอดกันและกัน พิทมองตาเขา และทันใดนั้นความรู้สึกร้อนแปลกๆก็เกิดขึ้นที่กลางหน้าอก ลมหายใจของเขาปะทะริมฝีปาก นั่นทำให้เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่าง พิทโน้มตัวลงไปช้าๆจนริมฝีปากทั้งคู่สัมผัสกัน
แต่แล้วศรีเมืองเองเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะผละตัวเองออกจากพิท
“พักผ่อนกันเถิด พรุ่งนี้ต้องเร่งเดินทางแต่เช้า” ศรีเมืองตัดบท ก่อนจะเดินหายขึ้นอาศรมไป
-
หน่วงจริงๆๆๆ :katai1:
-
จะลาจากกันอีกแล้วเหรอเนี้ยะ
-
:m15: แอบสงสารศรีเมือง เดี๋ยวพอพิทจากไปแล้ว ผากองก็คงกลับไปเป็นคนไม่ดีแบบเดิมอีก.เศร้า
คราวนี้มาต่อยาวดีจัง มีความรู้สึกสงสัยว่าพิทจะเป็นคนคิดคาถานี้เมื่อชาติก่อนตอนที่เป็นพราหมณ์ป่ะหว่าา 55
มาต่ออีกเร็วๆน้าา :mew1:
-
:mew4: :mew4: :mew4:ยิ่งอ่านยิ่งสงสารทิวอะ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
สงสารศรีเมืองจังเลย. แต่นะ พีทต้องกลับไปหาทิว อิอิ
-
ไม่ว่าจะชาติไหน ภพไหน คนที่ทำเวรทำกรรมร่วมกันมาก็ยังต้องมาเจอกัน
และชดใช้กรรมร่วมกันอยู่ดี ถึงจะรู้จักหรือไม่รู้จักกันก็ตาม
รอตอนต่อไปนะคะ
-
แง๊ๆ เอาอีกเอาอีกTT
แต่ได้คาถามา ได้หลายๆอย่างมา แต่ปมมันจะทำยังไงนะ
-
กรี๊ดดดดดดด!
ใครรุกใครรับอ่ะคนอ่านงง T-T (นี่มันใช่เรื่องไหมเนี่ย!)
อยากอ่านต่อ ขออีกหลายๆ ตอนได้ไหมคะ TT^TT
-
เศร้า กระซิก กระซิก :monkeysad:
-
ปมยังไม่ทันคลาย
หัวใจก็ถูกบีบรัดอีก
จะรู้สึกดี จะชอบ และบอกรัก
ก็ไม่อาจกระทำได้
จนกว่าการตามล้างแค้นของนางศรีปางตาลจะจบสิ้นหรือ
พิทจึงจะได้อยู่คนที่เขาร่วมใช้ชีวิตด้วยทุกภพทุกชาติได้อย่างมีความสุข
-
o13 มาอ่านรวดเดียวเลย มารอการถ่ายทอดสด อิอิ :impress3: o13 o13 o13
สุดยอดมาก สนุกมากคะ :L2: :L2:
-
เจอคนนี้(ศรีเมือง)ฟินเลย บ่องตงรักจุงเบย อยากอวดทุกคนเลย ว่าพบเจ้าของ....หัวใจ :กอด1:
.........
นี่แหละที่รอมานานๆ เธอคนเดียวไม่ต้องการใคร อิอิ
-
:mew2: :mew2: สรุปแล้วพิทเคะ ทิวเมะใช่มะครับ เรามาถูกทางแล้วใช่ไหมนี่ (เรางงใครเป็นพระเอก55+) แต่ขอให้เป็นอย่างที่เราคิดเถิด สาธุ :call:
ปล. เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์สุดหล่อสุดสวยสุดเท่สุดน่ารักนะครับ มาต่อไวๆน๊า :mew2: เราชอบเรื่องนี้มากเลย :mew3:
-
อย่าดรา่มานะ
ไม่เอาเด็ดขาด TT^TT
:pig4: :pig4:
-
:hao7:ปูเสื่อรอ
-
ทั้งคู่นอนหันหลังให้กัน ใจหนึ่งพิทก็อยากจะปรับความเข้าใจ แต่อีกใจปล่อยไว้แบบนี้ก็คงจะดีกว่า
พิทผล็อยหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่เขาตื่นอีกทีเมื่อได้ยินเสียงคนเดินไปเดินมาที่นอกเรือน พิทลืมตาขึ้นและพบว่ายังมืดอยู่ และคนที่ยืนอยู่หน้าเรือนก็คือศรีเมือง
“ทำไมตื่นเช้าจังวะ จะรีบไปไหน” เขายีตางัวเงีย
“จากนี่ไปหัวเมืองภูนาครอีกไกล คงต้องใช้เพลาสักสองวัน หากมิออกแต่ย่ำรุ่ง จักถึงช้า” ศรีเมืองดูเคร่งขรึมขึ้น
พิทลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา ก่อนจะแต่งตัวและออกมายืนพร้อมเขา
ศรีเมืองเร่งฝีเท้าเดินนำออกไป พิทเดินตามหลังไปอย่างเงียบๆ
ระหว่างทางศรีเมืองนิ่งเงียบไปตลอด จนพิทก็รู้สึกอึดอัด เขาจึงเร่งฝีเท้ามาเดินข้างๆศรีเมือง
“นายโกรธชั้นเหรอ”
เขาไม่ตอบ
“ขอโทษนะที่ทำให้รู้สึกไม่ดี ชั้นผิดเองแหละ ที่ไม่...........”
“เจ้าไม่ผิดดอก” ศรีเมืองแทรกขึ้นมา “ที่ข้าเงียบไปเพราะข้ากำลังทำใจ เจ้าพูดถูกทุกอย่าง ข้าเข้าใจ เพราะฉะนั้นข้าจึงพยายามไม่ผูกพันกับเจ้ามาก หากวันหนึ่งเจ้าจากไปจริงๆ ข้าจักได้มิต้องเสียน้ำตา”
พิทกลืนน้ำลายลงคอ กี่หนแล้วที่เขาต้องทำร้ายความรู้สึกของชายผู้นี้
“แต่นายไม่คิดว่าเราควรจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุดเหรอ” พิทถาม
“มันจักมีประโยชน์อันใด ในเมื่อเจ้าจักต้องไปอยู่ดี”
“นายไม่อยากเก็บชั้นไว้ในความทรงจำเลยเหรอ” น้ำเสียงของพิทดูเหงาหงอยลงไป เขาใจหายเมื่อคิดว่า อีกไม่นานจะต้องกลับ
ภพของตนเองแล้วละทิ้งชายที่แสนดีผู้นี้ไว้เบื้องหลัง
ศรีเมืองก็ดูเหมือนจะเงียบไป เขาเดินก้มหน้า
“พักที่นี่ได้มั้ย ชั้นเหนื่อย” ทั้งคู่หลบพักอยู่ใต้ต้นไทรใหญ่เมื่อเห็นว่าเย็นย่ำมากแล้ว เขาอาสาไปหาน้ำดื่มมาให้ศรีเมือง
“ดื่มน้ำก่อนสิ” เขายื่นน้ำให้ศรีเมืองก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“แล้วนายจะทำยังไงต่อไป” พิทถาม
เขาได้ยินเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เฮ้อ ไม่รู้สิ ข้ายังไม่ได้คิด แค่เรื่องของเจ้าก็เต็มหัวข้าไปหมดแล้ว” ศรีเมืองพูดติดตลก
“ขอโทษนะที่โผล่มาทำให้นายวุ่นวาย ยุ่งยาก”
“ไม่ดอก ข้าห่วงเจ้าเสียมากกว่า หากเรื่องที่เจ้าพูดเป็นเรื่องจริง นางนาคตนนั้นไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่”
“ข้าไม่กลัวแล้ว ข้ามีคาถาอาลัมพายน์”
“อย่าชะล่าใจไป เจ้าลืมเสียแล้วหรือว่าที่หมองูตายไปน่ะ ยังไม่ได้พิสูจน์ว่าคาถานั่นได้ผลหรือไม่”
“โห นายอ่ะ จะให้กำลังใจกันก็ไม่ได้”
“ไม่มีข้าแล้ว เจ้าก็หมั่นฝึกฝนท่องคาถา อย่าเที่ยวไปกอดกับใครโดยที่ยังไม่รู้จักเขา อย่าเที่ยวเอาดาบมาจิ้มตัวเอง ฝึกต่อสู้ไว้
ป้องกันตัวเองบ้างแล้วก็.....”
พิทเอานิ้วมาแตะริมฝีปากศรีเมือง บรรยากาศที่ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้านั้นยิ่งทำให้ภายในหัวใจว้าเหว่ กลิ่นหอมของดอกประตู่ลอยมาตามลม หวนให้พิทคิดถึงที่ที่เขาจากมา
“ชั้นรู้ว่านายเป็นห่วง” พิทยิ้ม “แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ที่นั่นมีนายอีกคนคอยดูแลชั้นอยู่”
-
คืนนั้นเป็นเสมือนคืนสุดท้ายของทั้งคู่ พิทจัดแจงตัดใบไม้มาปูเป็นที่นอน ส่วนศรีเมืองนั้นพยายามจุดไฟ หลายวันที่ผ่าน การใช้ชีวิตร่วมกับชายคนนี้ทำให้พิทเรียนรู้ว่า มิตรภาพมันเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อจริงๆ เพียงแค่ต่างฝ่ายต่างหยิบยื่นให้แก่กัน
เขามองศรีเมืองที่กำลังง่วนกับการจุดไฟ พลางยิ้มอย่างสุขใจ
“ยิ้มอะไรของเจ้า”
“ยิ้มให้นายนั่นแหละ” พิทว่า
“ยิ้มให้ข้า” ศรีเมืองทำหน้าสงสัย
“ใช่ ยิ้มในสิ่งที่นายเป็น สิ่งที่นายทำ และสิ่งที่นายคิด นายเป็นคนดี สักวันจะต้องเจอคนที่เหมาะสมแน่นอน”
“คนที่เหมาะสมเหรอ” เขาโยนฟืนลงกองไฟ “ข้าเจอแล้ว แต่มันคงยังไม่เหมาะสมพอ”
“เข้าเรื่องอีกล่ะ นายนี่ มานอนกันเถอะ ชั้นง่วงแล้ว”
ศรีเมืองมานอนใกล้ๆพิท เขาถอนหายใจบ่อยมาก
“ชั้นจะให้นายดูความลับชั้นอะไรอย่างหนึ่ง” พิทยกแขนขึ้นมา “เห็นเชือกเส้นนี้มั้ย ถ้าชั้นดึงมัน มันจะพาชั้นกลับบ้าน”
“กลับที่ที่เจ้าจากมาน่ะหรือ”
“ใช่”
“แล้วเจ้าจะจำข้าได้หรือไม่”
“อืม” พิทครุ่นคิด “ไม่รู้เหมือนกันน่ะ ครั้งที่แล้วชั้นแค่กระตุกมัน มันก็พาชั้นมาที่นี่”
“ข้าอยากให้เจ้าจำข้า จำข้าในวันที่ข้ายังรักเจ้า อย่าจำข้าในวันที่ข้าจักฆ่าเจ้าได้หรือไม่”
พิทหัวเราะตัวโยน
“ไม่ ชั้นจำหมดแหละ ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมันน่าจดจำหมด ชั้นชอบตอนนายโหดๆเหมือนนายหัวเรื่องเชลยศักดิ์นะ”
ศรีเมืองทำหน้างง
“เอาเหอะน่า ชั้นชอบเวลานายขึงขัง ทำท่าทะมึงทึง เวลานายแกล้งไม่สนใจ เวลานายกัดฟันด้วยความโกรธ เวลานายเขินหน้าแดง เวลานายยิ้ม นายหัวเราะ นายทำหน้าหมางง”
ศรีเมืองขมวดคิ้ว
“ชั้นชอบทุกอย่างที่เป็นนาย”
แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มให้กัน ศรีเมืองไม่เข้าใจทั้งหมดที่พิทพูดหรอก แต่เขารู้สึกดีกับคำพูด แววตา และรอยยิ้มนั้น นั่นทำให้ศรีเมืองเอื้อมมือมากุมมือพิท
“ขอข้าจับมือเจ้าอย่างนี้ จนกว่าจะหลับได้หรือไม่”
พิทยิ้มให้ ก่อนจะกุมมือตอบ แล้วทั้งคู่ก็หลับไปในค่ำคืนที่จันทร์เต็มดวง
-
ขออีกกกกกกกกกกกก :mew2: :mew2:
-
เช้ามืดนั้นเองพิทตื่นมาและพบว่าศรีเมืองหายไป เขาแปลกใจเพราะปกติศรีเมืองไม่เคยทิ้งดาบห่างตัว ดวงอาทิตย์ยังไม่โผล่ขอบฟ้า ความมืดครอบคลุมทั่วบริเวณ พิทลุกขึ้นออกเดินหาศรีเมือง
“ศรีเมือง ศรีเมือง” บรรยากาศวังเวงเริ่มไม่น่าไว้ใจ ไอเย็นยะเยือกแผ่ซ่านจนขนบริเวณต้นคอของพิทลุกชัน เขาเดินไปตามทางมาเรื่อยๆจนสังเกตเห็นรอยทางคล้ายมีอะไรถูกลากเป็นทางยาว ต้นหญ้าบริเวณนั้นเฉาเหี่ยวผิดสังเกต
และแล้วจู่ๆพิทก็ได้ยินเสียงขู่ฟ่อๆใกล้ๆหู เขาหันไปและพบว่างูตัวหนึ่งกำลังแลบลิ้นขู่อยู่บนกิ่งไม้ใกล้ๆเขา
พิทตกใจล้มลงกับพื้น เขาเงยหน้าขึ้นเห็นร่างของศรีเมืองถูกผูกแขวนห้อยหัวลงมาจากต้นไม้
“ศรีเมือง” พิทลุกขึ้นพลางหาทางช่วยชายผู้นั้นลงมา
“เป็นห่วงกันมากนักไม่ใช่รึ ขึ้นมาช่วยมันสิ” และแล้วเสียงที่คุ้นหูนั้นก็ทำให้พิทเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
“ศรีปางตาล”
“คิดจักใช้คาถาอาลัมพายน์มาปราบข้ารึ เจ้าพรามณ์โง่ ฮ่าๆๆ” นางหัวเราะเสียงดัง อีกมือบีบคอศรีเมืองที่หมดสติไว้แน่น
“หมองูเจ้าเล่ห์นั่นยังมิกล้าใช้มันกับข้า นับประสาอะไรกับคนอย่างเจ้า”
พิทกำหมัดแน่น เขาจ้องหน้าศรีปางตาลตาไม่กะพริบ ลำพังแค่ทำร้ายเขาก็มากพอแล้ว นี่ยังคิดจะสร้างเวรด้วยการทำร้ายผู้อื่นอีก
“ให้อภัยไม่ได้อีกแล้ว”
พิทหลับตาประณมมือ แล้วเริ่มท่องคาถานั่น
เสียงรอบตัวเงียบลง เขาลืมตาขึ้น และพบว่า
“เฮ้ย” นางนาคตนนั้นโผล่มายืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะใช้หางท่อนล่างบีบรัดตัวพิท
พิทเริ่มดิ้นแต่ยิ่งดิ้นนางก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นๆ จนเขาเริ่มหายใจไม่ออก
“ไม่ได้ผล คาถานั่นไม่ได้ผล” พิทเริ่มกระวนกระวาย พยายามอย่างสุดกำลังที่จะเป็นอิสระ
แต่เหมือนทุกครั้งยิ้งเขาดิ้นรนเท่าไหร่ มันก็ยิ่งรัดเขาแน่นมากขึ้นเท่านั้น
พิทตั้งสติ หลับตาและเริ่มบริกรรมคาถาใหม่
แต่ไม่เป็นผล คาถานั่นเป็นแค่นิทานหลอกเด็ก มันไม่แต่จะทำให้นางศรีปางตาลหยุดฟังเลย
พิทสิ้นหวังอีกครั้ง เขาก้มหน้านิ่ง ยอมรับชะตากรรม
แต่แล้วจู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งกระซิบดังข้างหู
“ตั้งสติ พูดตามเรา” เสียงนั้นแผ่วเบาแต่หนักแน่น พิทหลับตาอีกครั้งก่อนจะผ่อนลมหายใจ
เขาท่องคาถาตามเสียงกระซิบนั่น และทันใดนั้นเอง ดวงตาของนางนาคก็เบิกโพรง นางตกใจกลัวสุดขีด คงจะคาดไม่ถึงว่าพิทจะสามารถท่องคาถานั่นได้
“นี่เจ้า เจ้า ทำไม”
พิทค่อยๆลืมตาขึ้น และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นนางนาคตนนั้นหน้าซีด นางบิดตัวไปมา ปากขมุบขมิบเหมือนกำลังสาปแช่งพิทอยู่
เขายังค่องท่องคาถานั้นต่อไป
นางนาคเริ่มแสดงอาการกระวนกระวาย เริ่มเหมือนมีอาการหวาดระแวง ตาคอยมองแต่บนท้องฟ้า
“อย่า อย่า” ศรีปางตาลเอามือปัดป้องไปมา หางที่รัดร่างพิทแน่นค่อยๆคลายออกจนในที่สุดพิทก็เป็นอิสระ ท่อนล่างที่เป็นงูของนางนั้นดีดดิ้นไปมา ศรีปางตาลค่อยๆถอยหลังจนล้มลง
“โอย อย่า อย่าทำข้า” นางร้องอ้อนวอน แต่พิทก็ยังคงท่องคาถาบทนั้นต่อไป
นางนาคบิดลำตัวเป็นเกลียวด้วยความเจ็บปวด ลำตัวเริ่มมีแผลพุพอง ควันจากไอร้อนระเหยออกมาจากตัวของนาง
ในที่สุดนางนาคก็คืนร่างเป็นศรีปางตาล หญิงสาวที่งดงามราวเทพธิดา
นางกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น มือพยายามตะเกียกตะกายมาหาพิท แต่นางไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ จึงได้แต่กระเสือกกระสนลุกขึ้นนั่งพนมมือร้องขอความเมตตา
“อย่าทำเราเลย อย่าทำเรา” น้ำตาแห่งความทรมานหลั่งไหลออกมาเป็นทาง พิทตกตะลึงกับภาพที่เห็น คราแรกที่สามารถทำให้นางเจ็บปวดได้บ้างนั้น เขารู้สึกสาแก่ใจ กี่ครั้งแล้วที่นางทำร้ายเขา ทำให้เขาทุกข์ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ คราวนี้ นางโดนเข้ากับตัวบ้างคงจะเข้าใจพิทมากขึ้น
แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นและเห็นภาพนางดีดดิ้นทุรนทุราย แผลที่พุพอง ความร้อนที่กำลังเผาไหม้นางนั้น ทำให้พิทนึกสะท้อนใจขึ้นมา และยิ่งได้เห็นน้ำตาของนางด้วยแล้วนั้น ความโกรธความแค้นที่สั่งสมมากลับมลายหายไปหมดสิ้น
“เราทำไม่ได้” พิทหยุดท่องคาถาทันที เขาทนเห็นหญิงคนนี้เจ็บปวดไม่ได้ นางเองคงทุกข์ทรมานมามากพอแล้ว เขาทำร้ายนางอีกไม่ได้
“ไปเสียเถิด เราจักไม่ทำร้ายเจ้าด้วยมนต์อาลัมพายน์นี้อีกต่อไป” พิทได้ยินคำพูดที่เขาไม่ได้พูดนั้น
และเข้าใจทันทีว่าทำไมในชาติต่อไปหลังจากนั้น พิทถึงไม่สามารถป้องกันตัวใดๆจากนางนาคตนนี้ได้ นั่นเป็นเพราะคำสัตย์ที่เขาหรือสวามินได้ให้กับนางในชาตินี้นี่เอง
นางนาคยกมือไหว้อย่างอ่อนแรง ก่อนจะกลายร่างเป็นงูดินที่สภาพมีแผลเต็มตัวเลื้อยหายเข้าพงหญ้าไป
พิทรู้สึกตัวอีกที ก็เห็นศรีเมืองนอนหมดสติอยู่ที่ใต้ต้นไม้ เขาถลาเข้าไปหาก่อนจะพยายามเรียกสติศรีเมือง
ชายผู้นั้นลืมตาขึ้น และมองหน้าพิทอย่างประหลาดใจ
“ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” เขาถาม
“ข้าฝัน ฝันถึง.......................................” แล้วศรีเมืองก็นิ่งเงียบไปเหมือนพยายามนึกเรียบเรียงเหตุการณ์ “ข้าฝันถึงหมองู ฝันถึงนาคตนนั้นแล้วก็........”
พิทพยายามตั้งใจฟัง
“ในฝันข้าได้ยินทั้งสองคุยกัน หมองูบอกกับนางนาคว่าให้หยุดจองเวรกับเจ้า แล้วเขาจะไม่ใช้คาถาอาลัมพายน์ นางนาคไม่ยอม ข้ารู้สึกเหมือนนางมาที่นี่เพื่อสังหารหมองูและทำลายคาถา หลังจากนั้นนางก็ตรงเข้าไปทำร้ายหมองูซึ่งเขาไม่ตอบโต้ใดๆ นอกจากมองมาที่ข้า และบอกกับข้าว่า ถึงเวลาของเขาแล้ว ถึงเวลาแล้ว จงเอาคาถานี้คืนกลับแก่เจ้าของ”
พิทตั้งใจฟัง แล้วเขาก็เข้าใจข้อสงสัยว่าทำไมหมองูถึงตายทั้งๆที่สามารถใช้คาถานี้ปราบนางนาคได้
เมื่อศรีเมืองเล่ามาถึงตรงนี้จู่ๆเขาก็แสดงอาการตกใจอย่างสุดขีด
“หลังจากนั้นข้าก็จำอะไรไม่ได้อีก นอกจาก นอกจาก” ศรีเมืองกระวนกระวาย “ดวงตาสีเขียวน่ากลัวคู่นั้น”
“นางทำอะไรนาย” พิทถาม
“ไม่รู้ ข้ารู้แต่ว่าทันทีที่ข้าจ้องมองดวงตาคู่นั้นข้าก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย จนมาฟื้นอยู่ที่นี่”
“นายไม่เป็นไรแล้วหล่ะ นางนาคตนนั้นไปแล้ว” พิทปลอบ
“เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า”
“ยังจะห่วงชั้นอีก” พิทยิ้ม “ไม่เป็นอะไรแล้วหล่ะ”
ทั้งคู่นั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่พักใหญ่ พิทเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ศรีเมืองฟังรวมทั้งเรื่องที่เขาสาบานจะไม่ใช้คาถาอาลัมพายน์นั่นอีก
“เจ้าแน่ใจแล้วรึ”
“ไม่รู้สิ ชั้นไม่ได้พูด แต่เป็นสวามินพูด เขาคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างแหละ” พิทว่า
“อือ” ศรีเมืองพยักหน้า
“แต่จะว่าไปนะ ชั้นก็อดสงสารนาคตนนั้นไม่ได้นะ ตอนที่นางถูกคาถาน่ะ เฮ้อ” เขาถอนหายใจ “ลำพังแค่ติดอยู่ในห้วงแห่งความพยาบาทอาฆาตแค้นก็ทุกข์ทรมานพอแล้ว ชั้นคงไม่ใจไม้ใส้ระกำซ้ำเติมนางได้อีกหรอก”
ศรีเมืองหันมายิ้มกับพิท
“ยิ้มอะไร”
“เปล่า ข้าแค่ภูมิใจในตัวเจ้า ทำถูกแล้วหล่ะ เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร”
คำพูดของศรีเมืองคำนี้นี่เองที่ทำให้พิทคิดได้
ที่เขาย้อนอดีตกลับมาไม่ใช่เพื่อคาถาอาลัมพายน์
ไม่ใช่เพื่อมาทำร้ายนางนาคตนนั้นคืน
แต่เหตุผลที่ย้อนอดีตมาเพื่อระงับเวรที่มีต่อนางนาคตนนั้นต่างหาก
“ขอบใจนะ ศรีเมือง” พิทโผเข้ากอดด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาก็ขบคิดปัญหาโลกแตกนี้ได้แล้ว เขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะระงับเวรกรรมนี้ให้ได้
-
แง่มๆ สั้นง่า จะเอาอีก :ling1:
-
รอตอนต่อไปนะคะ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:อยากอ่านต่ออออออออออออ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
:z3: เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรก็จริงน้า แต่เรากลัวว่านางนาคพอหนีกลับไปรักษาตัวหายจะกลับมาฆ่าอีกรอบน่ะสิเนี่ย
พระเอกเวลาอ้อนแล้วน่ารักจัง :hao6:
มาต่อเร็วๆน้าาา :กอด1:
-
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
คิดได้เช่นนี้ก็ดี
การตามฆ่ากันทุกชาติจะได้หมดๆไป
แต่นางนาคหายไปแล้วจะกลับมาอีกมั้ย
-
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ให้ถึงที่สุด รอๆน้า
-
ดันไว้ก่อนนะ วันนี้งานยุ่งมาก ตอนเย็นค่อยเข้ามาอ่าน
-
งื้อ เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรละน่า
-
สู้ๆนะพิท
จะได้หมดเวรหมดกรรมกันซะที
-
ยังไม่จุใจเลย
ไม่เชื่อหรอกว่าศรีปางจะหยุดจองเวร ในเมื่อชาติต่อๆ ไปก็เห็นศรีปางฆ่าพิทอยู่ดี
นั่นมันก็เหมือนกับทำบุญบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาปแท้ๆ เพราะถึงยังไงศรีปางก็คงกลับมาแว้งกัดพิทไม่ต่างจากงูดีๆ นี่เอง
-
ทั้งคู่อาบน้ำชำระร่างกายและเตรียมตัวออกเดินทาง พิทตั้งใจจะไปส่งศรีเมืองที่เขตเมืองภูนาคร หลังจากนั้นเขาจะกระตุกเชือกอีกครั้งเพราะอยากรู้ว่าชาติไหนกันแน่ที่เป็นฉนวนเหตุให้นางนาคตนนั้นอาฆาตเขา
“ต่อให้ต้องย้อนไปอีกกี่ร้อยกี่พันชาติ ชั้นก็จะทำ” พิทพูดหนักแน่น
“ข้าดีใจที่ได้พบเจ้า”
“ชั้นก็เหมือนกัน จากนี้ไปชั้นไม่รู้ว่า นายกับผากองจะเป็นยังไง”
“ก็คงเป็นศัตรูกันเหมือนดิม ตราบใดที่ผากองผู้นั้นมิได้ซึมซับเอาความดีที่เจ้ามีไว้เลย”
พิทยิ้มไม่พูดอะไรต่อ
“ตอนเด็กเจ้าดีกับข้ามาก เจ้าเป็นคนเจอข้าและพาไปหาท่านขุนประจัน ข้าเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีหัวนอนปลายตีน พ่อแม่เป็นใครมา
จากไหนก็ไม่รู้ แต่เจ้าก็ไม่เคยคิดรังเกียจ ขนมต้มที่เจ้าหยิบยื่นให้ข้าในวันนั้น ข้ายังจำได้ดี”
พิทเดินฟังอย่างสงบ
“เราเติบโตมาด้วยกันโดยที่เจ้ามิเคยคิดรังเกียจ มีวันหนึ่งเราไปตลาดและข้าถูกพวกเด็กนักเลงรังแก เจ้าก็ช่วยข้าสั่งสอนพวกมันทั้งๆที่ตัวเจ้าเองเล็กกว่าพวกมันมาก พวกเรากลับบ้านแผลเต็มตัว ท่านขุนสั่งเฆี่ยนข้าหาว่าเป็นตัวก่อเรื่อง แต่เจ้าไม่ยอม เจ้าบอกว่า ข้าไม่มีพ่อแม่ไม่ใช่เรื่องที่ผิด ไม่ใช่เรื่องที่ใครจะเอามาล้อ และเด็กพวกนั้นก็มาหาเรื่องก่อน เจ้าย้อนถามขุนประจันว่า จักให้เจ้ามิดูดำดูดีปล่อยให้ข้าโดนรังแกกระนั้นรึ” ศรีเมืองหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ข้าจำได้ว่าท่านขุนหัวเราะพึงใจ แต่กระนั้น เจ้ากับข้าก็ยังโดนเฆี่ยนอยู่ดี”
แววตาของศรีเมืองเป็นประกายเมื่อเขาพูดถึงเรื่องราวในวัยเด็กนั้น พิทเองก็รู้สึกอิ่มใจไปด้วย เขาฟังอย่างตั้งใจและซาบซึ้งไปกับมิตรภาพของพวกเขา
“ในวันที่เราถูกจับเป็นเชลยนั้น เจ้าบอกกับข้าว่าเจ้าจักล้างแค้นให้ท่านขุน แต่เมื่อเวลาผ่านไป เจ้ากลับกลายเป็นอีกคนที่ข้ามิรู้จัก ลืมเลือนคำมั่นที่เคยให้ไว้กับข้า หลงลืมศักดิ์ศรีของตน หันไปเข้ากับพวกศัตรู วันที่ข้าซมซานหนีกลับมายังภูนาคร ข้าไม่เคยคิดอีกเลยว่าจะได้เจ้า ผากองคนเดิมกลับคืนมา จนกระทั่ง....................” เขานิ่งไป กลืนน้ำลายลงคอเหมือนพยายามกล้ำกลืนความรู้สึกบางอย่าง
“จนกระทั่งชั้นมาใช่มั้ย” พิทยิ้ม “ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าถ้ากลับไปยุคปัจจุบันของชั้นแล้ว ชั้นจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นหรือไม่ แต่จงวางใจเถอะ ชั้นจะไม่มีวันลืมเรื่องของเรา...........แน่นอน”
พิททิ้งท้าย
พวกเขาเดินเคียงข้างกันไม่ห่าง แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย เหมือนต่างคนต่างพยายามจะเก็บความทรงจำทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทุกย่างก้าว ทุกเสียงลมหายใจของกันและกัน
อาทิตย์คล้อยลงไป เงาของทั้งสองทอดยาว ในที่สุดทั้งคู่ก็เดินมาถึงเขตภูนาคร ที่ที่พิทสามารถมองเห็นต้นตาลจำนวนมาก กำแพงหินศิลาสีแดงทอดยาว ยอดปราสาทใหญ่โตโอ่อ่า เขาหยุดมอง และรู้ทันทีว่าเวลาแห่งการบอกลาได้มาถึงแล้ว
“เอ่อ ส่งข้าแค่นี้พอ”ศรีเมืองหลบตา
“ได้ งั้น ชั้น.............”พิทไม่รู้จะเริ่มบอกลายังไง “งั้นชั้นไปนะ” เขาว่า
“อืม เดินทางปลอดภัย” แล้วศรีเมืองก็หันหลังให้ก่อนจะเดินไปไม่ทันให้พิทล่ำลา
“ศรีเมือง” พิทเรียก ศรีเมืองหยุดกึก เขาก้มหน้าหันหลังให้ สักพักจึงหันมาก่อนจะโผเข้ากอดพิทแน่น
“อย่าลืมสัญญาที่บอกว่าจักไม่ลืมข้านะ ผากอง” ศรีเมืองกระซิบข้างหู
“ไม่ลืมหรอก โชคดีนะ เพื่อนรัก” พิทตบหลังเขากอดจะกอดตอบแน่น
ทั้งคู่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แต่ศรีเมืองนั้นอยากจะหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ ไม่แม้จะคิดว่าหากเขาคลายจากอ้อมกอดนี้แล้ว ไม่มีทางที่เขาจะได้รับการกอดแบบนี้อีก
“ลาก่อน” พิทคลายอ้อมกอด เขามองหน้าศรีเมืองซึ่งบัดนี้ตาแดงก่ำ
“ลาก่อน” ทั้งคู่ผละออกจากกัน ต่างคนต่างหันหลังให้กันและไม่มีใครหันมามองกันอีกจนทั้งคู่ลับตาไป
-
พิทเดินก้มหน้ามาตลอดทาง เขาไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหนต่อ รู้แต่ว่าตอนนี้เขาใจหาย และอยากจะกลับหลังหันวิ่งกลับไปหาศรีเมือง ทำไมเขาถึงคิดแบบนี้ ทำไมเขาถึงคิดว่าอยากจะอยู่กับชายผู้นั้น หรือว่า.......................
“อยู่นี่นี่เอง” แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นตรงหน้า พิทผงะ ก่อนจะเงยหน้าจากพื้น
“พี่บรรณ” และชายคนที่ยืนตรงหน้านั้นทำให้พิทแทบช๊อค ชายคนนั้นคือบรรณคนที่เขามีใจให้
“ไม่ใช่” แต่แล้ว พิทก็ได้สติ เขาจำได้ทันทีว่าชายที่หน้าคล้ายบรรณนั้นแท้จริงแล้วไม่ใช่ แต่เป็นชายในชุดนักรบที่ช่วยเขาจากคมดาบของศรีเมืองในสนามรบคราวก่อน
“ข้าตามหาเจ้าเกือบพลิกแผ่นดิน”
“หาชั้น” พิทย้ำ “เอ่อ นายไม่ต้องพาชั้นกลับแล้วหล่ะ ไปบอกเจ้าเมืองนายเถอะว่าชั้นไม่เป็นแล้วทหาร ชั้นจะกลับบ้าน” พิทยิ้ม
แต่ชายผู้นั้นกลับทำหน้าขึงขังใส่
“เจ้าจักไปไหนมิได้ทั้งนั้น “
“ทำไม”
“ราคาค่าหัวเจ้านั้นมหาศาลจนข้ายั้งใจไว้ไม่อยู่ทีเดียวล่ะ”
และแล้วรอยยิ้มนั้นก็ปรากฏขึ้น แต่เป็นรอยยิ้มที่เยือกเย็นและไม่น่าไว้ใจ
“หมายความว่าไง” พิทเริ่มใจคอไม่ดี เขาถอยหลัง
“เดี๋ยวเจ้าก็จักรู้ทุกอย่าง พวกเจ้า” ชายผู้นั้นหันไปเรียกทหาร “จับมันเอาไว้”
..................................................
พิทถูกคุมตัว มือทั้งสองข้างถูกมัดไพร่หลัง เขาเดินตามเหล่าทหารและชายผู้นั้นไป
“จะพาชั้นไปไหน”พิทถาม
“นี่มันทางไปภูนาครนิ จะพาชั้นมาทำไม” พิทสงสัยเพราะชายผู้นี้เป็นทหารของเมืองโยเดีย แต่กลับพาเขาเข้าเมืองภูนาคร
ชายผู้นั้นไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น เขามุ่งหน้าเดินเข้าเมือง มือกำดาบแน่น ความสงสัยวิ่งพร่านในหัวของพิท เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดชายผู้นี้จึงทำแบบนี้ พิทคิดจะกระตุกเชือกข้อมือ แต่เพราะความสงสัยจึงทำให้เขารอดูเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นก่อน
ทั้งหมดเดินทางผ่านประตูเมือง พิทเงยหน้ามองขอบประตู ทั้งหมดล้วนประดับตกแต่งด้วยรูปปั้นพญานาค ภายในเมืองนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่มองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด หนึ่งในชาวบ้านได้ตะโกนเรียกชื่อเขาขึ้นมา และนั่นก็ทำให้คนอีกนับสิบมามุงล้อมรอบเขาจนแทบหาทางเดินไม่ได้
พิทพยายามชะเง้อมองหาศรีเมือง เขาอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่มีแม้วี่แวว
“บอกเจ้าภูนาครว่าข้านำเชลยศึกมาถวาย” ชายผู้นั้นสั่งทหารหน้าทางเข้าวัง พิทมองตามด้วยความงุนงง
“ทำแบบนี้ทำไม” พิทถาม
“มิใช่กงการอันใดของเจ้า”
“ไม่ใช่กงการชั้นได้ไง ก็นายกำลังจะส่งชั้นไปตาย”
ไร้ซึ่งคำตอบจากปากเขา พิทจนใจที่จะเค้นถาม เขาจึงนิ่งเงียบเสีย
ไม่นานนัก นายประตูทวารคนเดิมเดินมาพร้อมกับทหารที่ดูมียศสูง
“พามันเข้ามา”
ทุกคนในเมืองนี้ปฏิบัติกับเขาราวกับเขาเป็นคนกาลีบ้านกาลีเมือง สายตาที่หยามเหยียด คำพูดที่ซุบซิบกันทำให้พิทรู้ว่าพวกเขาคงเกลียดผากองมาก
พิทก้มหน้าเดินจากที่ก่อนหน้านี้เขาแค่อยากจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ตอนนี้เขากลับรู้สึกเหมือนเป็นนักโทษจริงๆแล้ว
เขาถูกนำตัวเข้าไปในท้องพระโรง ที่ที่ซึ่งแสดงถึงความยิ่งใหญ่ ที่นั่นพิทได้เจอกับชายแก่คนหนึ่งซึ่งออกมารับเรื่องแทนเจ้าเมืองภูนาคร ชายคนนี้ถูกเรียกว่าอุปราช พิทไม่ได้รับอนุญาตให้เงยหน้าขึ้นมอง เขาจึงไม่รู้ว่าชายแก่ผู้นั้นหน้าเป็นอย่างไร
“ทำดีมาก อองตู” ชายแก่กล่าวชมเชยคนที่จับตัวพิทมา เขารู้แล้วว่าคนที่หน้าเหมือนบรรณในชาตินี้คืออองตู
“มิเสียแรงที่ข้าส่งเจ้าไปเป็นไส้ศึกโยเดียตั้งแต่ยังเด็ก”
พิทก้มหน้านิ่ง ในที่สุดความกังขาของเขาก็คลี่คลาย ที่แท้ชายผู้นี้เป็นไส้สึกที่ทางภูนาครส่งตัวไปนี่เอง
“เจ้าผากอง เสียแรงที่เป็นถึงบุตรขุนประจันผู้ภักดี แต่กลับทำตัวเนรคุณขายชาติ พ่อของเจ้าคงหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือดในความชั่วช้าของเจ้า ข้ารอเวลานี้มานาน เวลาที่จะกำจัดคนทุรยศขายชาติ บัดนี้กรรมได้ตามสนองเจ้าให้กลับมารับโทษทัณฑ์ ดูสิ ว่าโยเดียจักอาวรณ์เจ้าแลส่งคนมาช่วยขุนผากองผู้ยิ่งใหญ่คนนี้หรือไม่” ชายแก่พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“ทหาร จับมันไปขังไว้รอพระราชโองการในวันพรุ่ง”
พวกเหล่าทหารกรูเข้ามาหาพิท วินาทีนั้นเองที่เขาคิดจะกระตุกเชือกข้อมือ แต่ช้าไปเสียแล้ว เหล่าทหารจับแขนทั้งสองข้างเขาเขาพาดกับท่อนไม้ที่วางบนบ่าและรัดแน่นหนาด้วยเชือก พิทไม่สามารถดึงเชือกนั้นได้ในสภาพที่แขนถูกรัดตรึงออกจากกันเช่นนี้
“ซวยแล้วกู”
-
ทหารพาพิทโยนใส่ในคุกที่ทั้งเหม็นและอับ เขาอ้อนวอนขอให้ปลดเชือกที่ตรึงแขนเขาแต่ไม่เป็นผล ทหารพวกนั้นไม่ฟังคำอ้อนวอนของเขาเลย ไม่มีทางใดอีกแล้วที่จะหนีออกไปจากคุกแห่งนี้ พิทเริ่มกระวนกระวายร้อนใจ หากวันรุ่งขึ้นเขายังอยู่ในสภาพแบบนี้ มีหวังต้องโดนตัดหัวเป็นแน่
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย” พิทกรีดร้องในใจ
.............................................................................
ฝ่ายศรีเมืองหลังจากแยกกับพิทแล้วเขาก็เดินทางกลับเมือง และตรงไปยังเรือนขุนประจันเพื่อพักชำระร่างกายก่อนเข้าเฝ้า เขายังไม่มีกะจิตกะใจจะคิดการณ์ใดทั้งนั้น การลาจากกับผากองในครั้งนี้ทำให้ศรีเมืองหมดอาลัยทุกอย่าง และไม่รู้จะอยู่ไปทำไมในเมื่อวันหนึ่งเขาก็จะต้องถูกส่งไปรบและสังหารผากอง
“เจ้ารู้ข่าวที่ท่านอองตูพาอ้ายผากองเข้าเมืองมาหรือยัง” เสียงบ่าวไพร่ในบ้านพูดคุยกันในขณะที่ศรีเมืองเดินผ่าน
“เจ้าว่าอันใดนะ”
บ่าวทั้งคู่นั่งลงคู้ตัวงอก่อนจะรายงานเรื่องราวที่พวกเขาได้ยินมา
ศรีเมืองนิ่งเงียบไป เขาเหมือนตกใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ผากองโดนจับได้อย่างไร ใครเป็นคนจับ และตอนนี้ผากองอยู่ที่ไหน แต่ไม่มีเวลาจะมาคิดหาคำตอบอะไรตอนนี้แล้ว เขาเร่งกระโจนลงจากเรือนมุ่งหน้าเข้าวังเพื่อตามหาผากอง
เวลาในที่คุมขังนั้นยาวนาน ห้องสี่เหลี่ยมที่ปูพื้นด้วยหญ้าฟาง กั้นด้วยไม้เนื้อแข็งท่อนใหญ่ ข้างๆห้องของพิทนั้นมีนักโทษที่ถูกคุมขังอยู่อีกประมาณสองสามคน
คำถามเกิดขึ้นในหัวพิทมากมาย เขามาที่นี่เพื่ออะไร มาหาความตายอย่างนั้นหรือ หรือนี่จะเป็นกลลวงของนางนาคศรีปางตาล
ในหัวพิทครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีต ยังมีบาปกรรมใดอีกหรือที่เขาต้องชดใช้ ที่ผ่านมาเขายังรับความทุกข์ทรมานไม่พออีกหรือ
เขาเฝ้าครุ่นคิดวนไปวนมา ภายในห้องขังนั้นไม่สามารถรู้เวลาได้ว่ากี่โมงกี่ยาม ความหวังที่จะให้ใครมาช่วยเริ่มริบหรี่ พิทเริ่มหมดอาลัยตายอยาก เขาเอนกายลงทอดกายอย่างเหนื่อยแรง พอกันทีความพยายามที่ผ่านมาให้มันจบกันเสียวันนี้ เหนื่อยเต็มทนแล้ว
พิทนั่งลืมตาอยู่อย่างนั้น นานเท่าไหร่ไม่รู้ จากที่ได้ยินเสียงผู้คนเดินไปเดินมา ร้องรำทำเพลง ก็ค่อยเงียบหายไป และสุดท้ายพิทก็เผชิญกับความเงียบสงัดเพียงลำพัง
เสียงไก่ขันเป็นสัญญาณให้รู้ว่าบัดนี้เวลาเช้าของอีกวันได้มาถึงแล้ว นั่นหมายความว่าถึงเวลาที่เขาจะเดินทางสู่ความตายที่รออยู่เบื้องหน้าแล้ว พิทยิ้มสมน้ำหน้าชะตากรรมตัวเอง เขาหัวเราะเยาะโชคชะตา และสุดท้ายก็ต้องหลั่งน้ำตาเพราะวาสนา
“ทำไม ทำไมต้องทำกับชั้นแบบนี้” พิทคร่ำครวญ
ทหารนายหนึ่งนำสำหรับอาหารใส่ใบต้องมากองไว้ให้หน้าประตู พิทแค่เหลือบตาไปมอง แต่ไม่แม้แต่จะแตะต้องมัน ความตายทำให้เขาลืมหิว ลืมง่วง ใจของเขาเต้นแรงสลับกับแผ่วเบาอย่างไม่เป็นกระบวน เขาเริ่มกลัว..................
ทุกครั้งที่มีเสียงฝีเท้าคนเดินผ่าน พิทจะเงยหน้าขึ้นมอง และตัวสั่นเทา แต่เมื่อเป็นแบบนี้หลายครั้งเข้าเขาจึงสติแตก
“พากูไปประหารเสียทีสิเว้ย” เสียงตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่าดังขึ้นในห้องขัง แต่กลับไม่มีใครสนใจ นานๆครั้งพวกทหารเฝ้าประตูจะหัวเราะด้วยความสมเพชเขาสักครั้งหนึ่ง
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ในที่สุดเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและเฉียบขาดก็ดังขึ้น พิทเงยหน้ามองอีกครั้งและพบว่าเขาคนนั้นคือชายที่จับกุมเขามา
“ถึงเวลาตายของเจ้าแล้ว อ้ายผากอง” รอยยิ้มแสยะเยาะนั่นทำให้พิทอยากจะฉีกเนื้อเขาเป็นชิ้นๆ
ทหารสองนายเข้ามาจับแขนของพิทที่กางพาดอยู่กับท่อนไม้ พิทสะบัดออก
“กูเดินเองได้” เขาว่าก่อนจะลุกขึ้นและเดินนำหน้าอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆอีกแล้ว
ก่อนออกจากประตูคุก ทหารนายหนึ่งผูกผ้าปิดตาเขา ก่อนที่อีกนายจะจูงโซ่ที่ผูกติดกับคอไว้ เสียงโซ่กระทบกันนั้นน่าสยดสยอง เขานึกถึงโทษกุดหัวสมัยโบราณที่เคยได้ศึกษามา น้ำตาของพิทก็ไหล ปากก็พร่ำเรียกถึงแต่ชื่อแม่ของเขา
“ในสมัยโบราณวิธีการประหารนักโทษนั้นน่าสยดสยองยิ่งนัก เพชฌฆาตดาบหนึ่งดาบสองจะแต่งกายด้วยผ้าเตี่ยสีแดงสักยันต์เต็มตัว นักโทษจะถูกผูกตา จากนั้นนักฆ่าทั้งสองจะเข้าไปขออโหสิกรรม
ทางเข้าจะถูกสร้างขึ้นด้วยหลักไม้ใหญ่สามต้น ปูปิดด้วยกิ่งไม้เพื่อไม่ให้เห็นทางเข้า จะมีแค่เพชฌฆาตเท่านั้นที่รู้ ด้านในมีอาสนะยกสูง สำหรับพระสงฆ์นั่งประจำกับบาตรและบรรจุน้ำมนต์สองบาตร น้ำมนต์นั้นเรียก ธรณีสารใหญ่ ใช้ล้างเสนียดจัญไร ไล่เคราะห์เพชภัยให้กับตัวนักฆ่า เพชฌฆาตเองก็จะต้องบริกรรมคาถาสะกดวิญญาณ ในขณะที่ด้านนักโทษจะต้องถูกผูกติดกับหลักประหาร
จากนั้นเมื่อพระธำมรงค์แจ้งถึงเวลาอันสมควรประหาร ปี่พาทย์จะบรรเลงและเพชฌฆาตจะเริ่มร่ายรำวนซ้ายมิให้เกิดอัปมงคลแก่ตัวนักโทษ
จากนั้นปีพาทย์จะบรรเลงเพลงเร็วและรัวขึ้น เพชฌฆาตดาบหนึ่งที่ทำหน้าที่ลวงจะร่ายรำและกระทืบเท้าหลอกล่อ ส่วนนักโทษดาบสองที่ทำหน้าที่กุดหัวจะแอบอยู่ด้านหลังประตู ก่อนจะค่อยๆย่องเข้ามาทางด้านหลัง พอได้ระยะเพชฌฆาตดาบสองจะฟันดาบฉับเข้าที่ข้อต่อระหว่างกระดูกก้านคอ กับกระดูกสันหลัง หัวก็จะขาดกระเด็นหลุดจากบ่า
เมื่อเพชฌฆาตลงดาบเสร็จ เขาจะกระทืบเท้าครั้งหนึ่ง แล้วยกดาบขึ้นเลียเลือดที่ติดปลายดาบกิน เป็นการข่มขวัญวิญญาณผีตายโหง จึงค่อยหันหลังกลับประตูป่าทันที ห้ามกลับหลังหัน และห้ามหกล้มเป็นอันขาดมิฉะนั้นวิญญาณผีตายโหงจะเข้าสิงทันที
เรื่องราวบทเรียนที่พิทได้ร่ำเรียนมาในวิชาโบราณคดีนั้นแล่นเข้ามาในสมองเป็นฉากๆ ไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างที่เขาเคยเรียนจะเกิดขึ้นจริงกับตัวเองในวันนี้
-
อุ๊บ!
นี่เรามาปาดหน้าเค้กเหรอเนี่ย
-
อ๊ากกกกกกกก ดีใจ :pig4:
-
“คุกเข่า” เสียงนั้นสั่งพลางกดไหล่ให้เขานั่งลง เขาค่อยๆแกะผ้าผูกตาออก พิทลืมตาขึ้นช้าๆ วาดภาพไว้ว่าจะเหมือนในตำราที่เขาเรียน
แต่ทันทีที่เขาลืมตา กลับพบว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย ลานประหารเป็นแค่ลานดินโล่งเตียนบริเวณหลังวัด ด้านข้างนั้นมีซุ้มที่ทำจากไม้และมีแท่นยกสูงเป็นที่นั่งสำหรับเจ้าเมือง ด้านข้างมีพระสงฆ์สองรูปนั่งอยู่ ไม่มีฝูงชน ไม่มีชาวบ้าน ไม่มีเสียงปีพาทย์ มีแต่เหล่าขุนนางเพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่ในซุ้มนั้น
“เห็นที่เจ้าเป็นบุตรของขุนประจัน จักไม่กุดหัวต่อหน้าธารกำนัลให้เป็นที่อับอายไปถึงวงศ์ตระกูล” เสียงหนึ่งทุ้มกังวานดังมาจากซุ้ม
พิทมองไปรอบๆ ความหวังอันเลือนรางที่จะพบกับศรีเมือง แต่แล้วความหวังนั้นก็ดับสนิทเมื่อไม่มีวี่แววของชายผู้นั้นเลย
“เจ้ามีอันใดจักกล่าวก่อนตายหรือไม่” มหาอุปราชพูด
พิทก้มหน้านิ่งใครจะมีกะจิตกะใจจะสั่งเสีย ญาติพี่น้องที่นี่ก็ไม่มีสักคน เขาไม่สนใจคำพูดใดๆของอุปราชเฒ่านั่นอีกเลย ใจยังคงจดจ่ออยู่กับเชือกที่ข้อมือ ภาวนาขอให้ทหารแก้มัดเขา และจัดท่าประนมมือแทนเพื่อพิทจะได้หาโอกาสกระตุกเชือก แต่พวกนั้นกลับนิ่งเฉย
ทหารดึงขาเขาก่อนจะมัดมันด้วยเชือกอย่างแน่นหนา เขาทอดสายตามองไปสุด แต่ก็ยังไม่พบผาเมือง
“ต้องมาตายตรงนี้จริงๆแล้วเหรอ” พิทเปรยกับตัวเอง เขาถอนหายใจครั้งสุดท้ายก่อนจะยืดอกรับความตาย
เสียงพระสงฆ์เริ่มบริกรรมคาถา เสียงนั้นเยือกเย็นน่าขนลุกและหดหู่ เขาอยากจะเอามืออุดหูแต่ก็ทำไม่ได้ ความล้าของร่างกายโดยเฉพาะแขนที่ยืดกางตลอดเวลานั้น ทำให้พิทอ่อนแรง
“ลงมือได้” เพชฌฆาตเดินออกมาจากด้านหลังโรงซุ้ม ไม่เหมือนที่พิทจินตนาการไว้ ชายผู้นั้นเป็นเพียงชายบึกบึนที่สักยันต์เต็มตัวคนหนึ่ง ฟันดำเพราะเคี้ยวหมาก เขาถ่มน้ำลายลงดาบที่ขาววับราวมีดโกน ก่อนจะใช้ฝ่ามือลูบมันอย่างแผ่วเบา
พิทกลืนน้ำลายลงคอ เขาตื่นกลัวและเหนื่อยหน่ายในขณะเดียวกัน เขาหวาดกลัวแต่กระตือรือร้นอยากตายในเวลาเดียวกัน นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วใช่มั้ย
“ลงมือ”
เพชฌฆาตเดินตรงมาที่เขา พลางทำปากขมุบขมิบและเป่าลงมาที่เขา ก่อนจะถอยไปหนึ่งก้าว พิทใจเต้นรัวเป็นกลอง ตัวสั่นเทา และน้ำตาก็หลั่งริน
นักฆ่าวางคมดาบที่ลำคอของเขา พิทสะดุ้งเฮือกด้วยความกลัว ความเย็นของคมดาบบาดลึกเข้าไปสุดขั้วหัวใจ
นักฆ่าวางดาบเล็งที่ต้นคอของเขาสองสามครั้ง ก่อนจะเงื้อดาบรอคำสั่งพิพากษาสุดท้ายของชีวิตพิท
“ประหาร”
.
.
.
น้ำตาหยดสุดท้ายหลั่งริน พิทยืดอกอ้าแขนรับความตาย เขาหลับตาและนึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่
“ผมจะกลับไปหาแล้วนะครับ” เขาสูดลมหายใจลึก
“ช้าก่อน” แต่แล้วกลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา เสียงอื้ออึงรอบตัว เพชฌฆาตเงื้อดาบค้างไว้ทัน พิทลืมตามองหาต้นเสียง
“ข้า ขุนศรีเมืองขอรับอาสาสังหารอ้ายขบถผู้นี้ด้วยตัวของข้าเอง”
และแล้วพิทก็เห็น ชายคนที่เขาร่ำร้องเรียกหาอยู่ตลอดเวลา ชายคนที่คอยปกป้องช่วยเหลือเขามาตลอด ชายผู้นั้นก้าวออกมาจากฝูงผู้คนที่เฝ้ามองการตายของเขา ในมือกำดาบคู่ใจ
“ข้าสาบานกับขุนประจันไว้แล้วว่าจะฆ่ามันด้วยมือของข้าเอง”
เพชฌฆาตถูกเรียกกลับเข้ามา อุปราชทูลข้อความนี้ให้กับท่านเจ้าเมืองและได้รับความยินยอม
ศรีเมืองเดินตรงเข้ามาหาพิท เขาเงยหน้ามองศรีเมืองก่อนจะยิ้มให้
“ได้ตายด้วยมือของนาย ชั้นก็ดีใจแล้ว” พิทพูดก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตาอีกครั้ง
ศรีเมืองไม่พูดอะไร สายตาของเขาเลื่อนลอย เลือดเย็น เหมือนครั้นตอนที่พิทเจอเขาครั้งแรก
ชายผู้นั้นคงลืมเขาไปแล้วเป็นแน่
เขาเดินรอบพิท ปลายดาบจี้มาที่เขา พิทหลับตา บัดนี้ชีวิตของเขาอยู่ในมือชายผู้นี้แล้ว จะฆ่าเขาเพื่อล้างแค้น หรือจะไว้ชีวิตเขาเพราะสายสัมพันธ์ พิทไม่มีทางรู้เลย
“เจ้าสมควรตาย” ศรีเมืองนั่งลงใกล้ๆ “แต่ไม่ใช่ที่นี่ วันนี้”
พิทหันมามองด้วยความไม่เข้าใจ
“ข้าจักเชื่อเจ้าสักครั้ง ทำตามที่เจ้าเคยบอก” ศรีเมืองจับข้อมือข้างที่มือเชือกไว้แน่นเขาทิ้งดาบลงกับพื้น
“เจ้าทำอะไรของเจ้า ขุนศรีเมือง” อองตูตะโกน “เขาจะปล่อยนักโทษ จับตัวมันไว้ มันจะปล่อยนักโทษ”
ทหารพร้อมอาวุธครบมือ วิ่งกรูเข้ามายังลานประหาร พวกเขาพุ่งเข้ามาเพื่อจับตัวศรีเมือง
“ข้าจักฆ่าเจ้าอีกคน อ้ายศรีเมือง” อองตูกระโดดเข้ามาขัดขวาง
.
.
.
“ไปหาคำตอบของเจ้าให้พบ ผากอง สหายรักของข้า จงไปเสียเถิด”
“ไม่นะ ศรีเมืองอย่า นายจะถูกฆ่านะ อย่า” พิทพยายามขัดขืน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องชายคนนี้บ้าง แม้แต่สักเพียงครั้ง
หากศรีเมืองกระตุกเชือก วิญญาณของเขาจะต้องหายไปยังอีกภพหนึ่ง โดยปล่อยให้ศรีเมืองรับเคราะห์อยู่คนเดียว
พิทจึงพยามขัดขืนอย่างเต็มกำลัง แต่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าสะบัดตัวไปมา เพราะร่างของเขาถูกพันธนาการอย่างแน่นหนา
อองตูและเหล่าทหารของเขาโผใกล้เข้ามายังศรีเมืองทุกที ทุกที
“ลาก่อน พิท” นี่คือคำอำลาครั้งสุดท้ายของชายผู้นั้น เขาเรียกชื่อพิท ชื่อที่พิทไม่เคยจะคาดหวังว่าชายผู้นั้นจะจำได้และเรียก
มัน น้ำตาแห่งมิตรภาพได้หลั่งไหล พิทร่ำไห้ปากพร่ำร้องขออ้อนวอนว่าอย่าทำแบบนั้นทั้งที่รู้ว่าไม่เป็นผล ไม่มีอะไรจะหยุดยั้งให้ชายผู้นั้นหยุดปกป้องเขาได้
ไม่มี
ไม่มีทาง
ศรีเมืองกระตุกเชือกข้อมือเบาๆจนปมอีกปมคลายออก พิทมองหน้าเขาทั้งน้ำตา เขาไม่อยากแม้จะกระพริบตาเพียงเพราะอยากจะเก็บภาพใบหน้าที่มีค่าของศรีเมืองไว้ทุกวินาที น้ำตาที่คลอเบ้าทำให้ภาพชายผู้นั้นไม่ชัด เสียงอื้ออึงดังใกล้เข้ามาๆ พิทเห็น
ภาพทหารวิ่งเข้ามาดึงร่างศรีเมืองออกจากเขา ภาพอองตูเตะเข้าที่ชายโครงศรีเมืองอย่างแรง
ภาพที่ศรีเมืองนอนคดคู่โดยที่สายตาจับจ้องมาที่พิทอย่างไม่ละสายตา ริมฝีปากที่ยิ้มน้อยๆนั้นค่อยๆเลือนรางจางหายไปในกลุ่มหมอกควัน
“ศรีเมือง อย่า อย่า อย่าทำเขา” เสียงสะท้อนสุดท้ายที่พิทได้ยินคือเสียงของตัวเองที่ก้องอยู่ในหู พิทถูกกระชากขึ้นที่สูงอย่างแรงอีกครั้งก่อนจะหยุดนิ่ง และเพียงแค่พริบตาเดียวร่างของเขาก็ถูกกระชากร่วงหล่นลงมาอย่างแรง จนในที่สุดเขาก็หมดสติไป
-
มาอีกแล้ววว
........................
ไม่น้าาาาาาา
ศรีเมืองจะเป็นยังไง
อ้ายอองตู! ก็ไม่ได้โทษหรอกนะ
แต่เรื่องทั้งหมดก็เกิดเพราะผากอง
ทำไมผากองถึงเลือกที่จะทรยศบ้านเมืองอย่างนี้กันนะ อยากให้มาอธิบายจัง
ไหนว่าจะแก้แค้นยังไง ทำไมถึงมาขึ้นตรงต่อศัตรู
มันต้องมีอะไรแน่ๆ
อย่างนี้ต้องตามลุ้น
ปล.ยังไม่อยากให้จบเร็วๆ เลยอ่ะค่ะ T-T
-
หมดแล้วววววว
โอ้ยสงสารพิท จริงจังง :mew4: :mew4:
-
ศรีเมือง!!!!! อย่าเป็นอะไรน๊า... :hao5:
อ่านตอนนี้แล้วเศร้า..สุดท้ายนางศรีปางตาลก็ยังตามอาฆาตอยู่ทุกชาติ เง้อๆ สงสารแต่ศรีเมืองอ่ะ ไม่รุ้จะเป็นยังไงบ้าง
ที่สำคัญไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย...กำลังสนุก :mew2:
-
ศรีเมืองงงงง ม่ายยยย อุ้ยลืม คิดว่าตัวเองเป็นพิท5555
โอยศรีเมืองน่ารักจริงๆ มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
ไม่ๆๆๆๆ ศรีเมือง
สงสารศรีเมืองอ่ะ ไม่อยากให้พิทกลับปัจจุงันเลย
อยากให้อยู่กับศรีเมือง
สงสารศรีเมืองอ่ะ ฮือๆ
-
สงสารศรีเมืองจังเลย
ยอมตายแทนด้วยอ่ะ
-
ศรีเมืองยอมตายแทนพิท ไม่ใช่ผากอง
ซึ้งมาก แต่จะให้ดีขออย่าให้ศรีเมืองเป็นอะไรเลย
-
เศร้าอ่ะ กระซิก กระซิก
-
:sad4: พ่อศรีเมืองจะเป็นเยี่ยงไรบ้างหนา :mew4:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:รอออออออออออออต่อไปปปปปปปปปปปปป :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ภพสุดท้าย ไขปริศนา
แสงแดดสีทองที่ลอดมาตามใบต้นประดู่แยงตาของเขา พิทเหมือนหลับไปนานแสนนาน ความเหนื่อยล้า ความทุกข์ใดๆที่ผ่านมาเลือนหายไปหมดสิ้น การตื่นของเขาในครั้งนี้เป็นการตื่นที่มีความสุขที่สุดที่เขาเคยหลับมา
“อ่า!!!” เขาค่อยๆลืมตาขึ้น บิดขี้เกียจ ในสมองว่างเปล่าเหมือนผ่านการรีเซตข้อมูลทุกอย่างออกไป
“ที่ไหนอีกเนี่ยะ” พิทมองไปรอบๆและพบว่าตัวเองนอนหลับอยู่ใต้ต้นประดู่ต้นใหญ่ ริมแม่น้ำสายคุ้นตา
“อย่าบอกนะ” เขาทำหน้าสงสัยก้มลงมองตัวเอง และเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเขาอยู่ในชุดแต่งตัวในสมัยปัจจุบัน เสื้อยืดกางเกงยีนต์ตัวเดิมตอนที่เขาใส่ไปหาหลวงพ่อที่วัด ทำไมเขาย้อนอดีตมาอีกภพแต่กลับยังแต่งตัวแบบเดิม หรือว่านี่มันชาติปัจจุบัน
พิทลุกขึ้นมองไปรอบๆ ที่นี่มันคุ้นตาเหมือนในฝันที่เขาเคยฝันถึง แม่น้ำที่มีตลิ่งสูงชัน น้ำในแม่น้ำเขียวมรกต
“แล้วตรงนั้นก็.............” เป็นเหมือนที่เขาคิด ไม่ไกลจากที่เขายืนอยู่นั้นเป็นอาศรมเล็กๆ
“คงไม่ใช่ยุคปัจจุบันแล้วสิ” เขาสังหรณ์ใจ
พิทยืนลังเลอยู่ข้างอาศรม เขาไม่แน่ใจว่าจะขึ้นไปข้างบนดีหรือเปล่า
ขึ้นไปแล้วจะเจออะไร
จะอธิบายเรื่องราวซ้ำๆอย่างไรให้เขาเข้าใจ
“ขึ้นมาก่อนเถิด ท่านผู้มาจากแดนไกล” เสียงนุ่มเย็นนั้นดังมาจากข้างใน พิทหันซ้ายหันขวา เมื่อแน่ใจแล้วว่าเสียงนั้นเชื้อเชิญเขา เขาจึงค่อยๆย่างขึ้นไปอย่างระมัดระวัง
ประตูเปิดแง้ม พิทชะโงกหน้าเข้าไปและต้องผงะเมื่อภาพที่เขาเห็นคือชายคนหนึ่งที่หน้าตาละม้ายคล้ายเขา จะบอกว่าเป็นตัวพิทเองก็ดูจะไม่เหมือนสักเท่าไหร่เพราะชายผู้นั้นดูเหมือนจะมีอายุมากกว่า เป็นผู้ใหญ่กว่าและดูสุขุมกว่า
“นี่มันอะไรกัน” พิทว่า เขาแปลกใจว่าปกติหากเขาย้อนอดีตมา เขาจะต้องไปอยู่ในร่างตัวเองในภพนั้นๆ แต่หนนี้กลับไม่ใช่ เขายังคงเป็นเขา แต่นี่มันไม่ใช่
ชายผู้นั้นกำลังนั่งสมาธิในตอนเช้า หลับตาอย่างเยือกเย็น
พิทชะโงกหน้าไปอีกรอบ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าชายผู้นั้น
“เข้ามาก่อนเถิด”
พิทเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าพราห์มผู้นั้น
“ขอบใจท่านมากนะ ที่อุตส่าห์เดินทางมาเพื่อข้าในครั้งนี้”
“เดินทางมาเพื่อท่านเหรอครับ” มันน่าแปลกมากที่พิทต้องมานั่งสนทนากับตัวเองแบบนี้
“ท่านคิดว่าการเดินทางข้ามภพชาติของท่านเป็นเรื่องบังเอิญกระนั้นรึ” เขายิ้มเย็นๆ
พิทแสดงอาการไม่เข้าใจอย่างชัดเจน
“ทุกอย่างล้วนลิขิตไว้แล้ว ข้ามิสามารถแก้ไขอะไรที่จะเป็นผลในอนาคตได้ แต่ท่านสามารถแก้ไขเหตุการณ์ในอดีตแทนข้าได้”
พิทนั่งฟังอย่างตั้งใจ
“ข้ารู้ว่าจักเกิดอะไรขึ้นกับข้า กับเวไตย กับศรีปางตาลในอนาคต ข้ารู้ แต่ข้าจักเปลี่ยนแปลงมันด้วยตัวข้าเองมิได้ กรรมของข้า ข้าต้องชดใช้มันถึงสามชาติภพ และจักจบสิ้นในภพที่สี่ซึ่งเป็นภพของเจ้า”
“ท่านหมายถึง ที่ผมมาที่นี่เพราะท่านอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ใช่เพราะข้า ไม่ใช่เพราะท่าน แต่เป็นเพราะเรา”
ปริศนาต่างๆเริ่มคลี่คลาย พิทเริ่มเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นมากขึ้น การเดินทางของเขาที่ผ่านมาไม่ใช่เหตุการณ์บังเอิญ การที่ลุงหลวยตาย การพบกันของเขาและทิว เรื่องพระที่นำพาเขาข้ามภพ คาถาอาลัมพายน์ที่หมองูพูด และอื่นๆที่เกิดขึ้นไม่ใช่เหตุบังเอิญ
“หลังจากการพบกันวันนี้ เราจะไม่ได้พบกันอีก ท่านจักต้องแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดแทนข้า จงตามหามันให้ได้ว่าเหตุใดเราถึงต้องตายเพราะแรงอาฆาตของศรีปางตาล”
“หมายความว่ายังไงครับ ที่บอกว่าเราจะไม่ได้พบกันอีก” พิทสงสัย
“ข้าจะไม่สามารถติดต่อกับท่านได้อีก ทันทีที่ข้าลืมตา ท่านจะหายไปจากมโนจิตของข้า” พราห์มผู้สงบนิ่งหลับตาพริ้ม “ท่านผู้มาจากแดนไกล โอกาสสุดท้ายได้มาถึงแล้ว ข้าเสี่ยงมากที่นำท่านมาที่นี่ หากท่านทำไม่สำเร็จ ทั้งท่าน และข้าจักหายไปตลอดกาล”
พิทใจหายวาบทันทีที่ได้ยินคำว่าหายไปตลอดกาล
พราห์มผู้นั้นยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆลืมตา และทันทีที่เขาลืมตา พิทก็กลายเป็นอากาศธาตุเพราะพารห์มผู้นั้นไม่เห็น ไม่สนใจ หรือไม่คิดด้วยซ้ำว่ามีเขานั่งอยู่ตรงนั้น
พราห์มผู้นั้นลุกขึ้นจากการนั่งสมาธิ เขาหยิบผ้าขาวมาพาดบ่า ก่อนจะเดินออกไปตักน้ำในโอ่งดินหน้าอาศรมล้างหน้าและบ้วนปาก
“ท่าน ท่าน” พิทพยายามเรียกความสนใจจากเขา แต่ไม่เป็นผล ชายผู้นั้นลืมเลือนทุกสิ่ง
พิทนั่งลงถอนหายใจ นึกว่าต่อไปจะทำยังไงก็เหนื่อยหน่ายจนต้องถอนหายใจออกมา
พราห์มเดินไปหยิบไม้กวาดที่ทำจากกิ่งไม้ขนาดเหมาะมือทุบปลายจนแตกและแผ่ออก เขากวาดใบประดู่ที่หล่นมากองรวมกัน ทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา
พิทนั่งมองด้วยความเบื่อหน่าย กิจวัตรแบบนี้จะมีอะไรน่าตื่นเต้น แล้วเรื่องราวจะเกิดขึ้นตอนไหน เขาจะต้องรอถึงเมื่อไหร่
“เฮ้อ” พิทถอนหายใจเป็นครั้งที่สอง พิงหลังกับไม้ระเบียง
-
ใบไม้แห้งถูกกวาดรวมกันจนเป็นกองใหญ่ เขานึกว่าพราห์มผู้นั้นจะเสร็จ แต่เปล่าเลย เขากลับแยกมันเป็นสามกอง แล้วยืนเพ่งนิ่ง
“เออ บ้าไปแล้ว” พิทว่า เขาเบือนหน้าหนี แต่ก็ต้องรีบหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงบางคน
“ท่านนักพรต เราสองพี่น้องเดินทางมาไกลแสนไกล ขอน้ำให้เราดื่มดับกระหายหน่อยเถิด” แล้วทันทีที่เขาหันไป หน้าพิทถึงกับซีด ภาพที่เห็นคือชายสองคนที่เขาคุ้นเคย ทิวกับบรรณนั่นเอง พวกเขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเก่ามอซอ ไม่ใส่รองเท้า เนื้อตัวมอมแมมเหม็นคลุ้ง
“เชิญท่านทั้งสองพักให้หายเหนื่อยก่อนเถิด เราจักเอาน้ำมาให้”
ชายทั้งคู่นั่งลงที่ข้างอาศรม ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วยิ้ม
“ท่านนักพรต ท่านอยู่ที่ริมฝั่งมหานทีนี้มานาน ได้พบเห็นบรรดานาคีเล่นน้ำแถวนี้บ้างหรือไม่” ชายผู้ที่หน้าตาเหมือนบรรณหันมาถาม
“นาคีมิใช่จักให้มนุษย์เห็นได้ง่ายๆ ข้ามิใช่ผู้มีบุญวาสนาอันใด ไยเลยจักได้เห็นเหล่านาคี” พราห์มผู้นั้นก้มหน้าตักน้ำ ก่อนจะถือตรงมาให้ทั้งคู่
พิทขยับไปใกล้ๆ ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาอยู่ตรงนี้
“ท่านนักพรต ท่านไม่เห็นหรือไม่ยอมบอกเรากันแน่” ชายผู้นั้นถาม
“สิตามัน”ชายอีกคนที่หน้าเหมือนทิวหันไปส่งสายตาดุ ดวงตาที่คิมกริบดุจพญาเหยี่ยวนั้นดูน่าเกรงขามและทรงอำนาจ
“ข้าต้องขอโทษท่านด้วย ที่พี่ชายของข้าเสียมารยาท ข้าชื่อเวนไตย ส่วนพี่ชายข้าสิตามัน พวกเราเป็นชาวบ้านยากจนเดินทางมา
จากแดนไกล” ชายผู้น้องนั้นดูสุภาพ และอ่อนโยนกว่าผู้พี่มาก
“เราชื่อสวามิน” พราห์มผู้นั้นยิ้ม พร้อมๆกับที่พิทยิ้ม ในฝันเขาเคยได้ยินชื่อนั้นทั้งหมด มันเหมือนสิ่งที่เขาฝันกำลังจะเป็นเรื่องจริง
“การล้างผลาญชีวิตกันมิจบมิสิ้นนั้น ย่อมหาใช่วิถีแห่งอมตาลัยไม่ เพียรบำเพ็ญบารมีต่างหากเล่า ที่จะนำท่านไปสู่ความสงบที่แท้จริง”
“ท่านหมายความว่ากระไร” ชายผู้พี่มีสีหน้าไม่พอใจ
พราห์มสวามินยิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไร ส่วนเวนไตย ผู้น้องนั้นเฝ้าแต่มองเขาไม่วางตา
“วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้มเกรงว่าการเดินทางข้างหน้าจักลำบาก หากพวกท่านมิรังเกียจ ขอเชิญค้างที่นี่เสียสักคืน”
ทั้งสองคนหันไปปรึกษากัน และสุดท้ายเวนไตยผู้น้องก็หันมาพยักหน้าตอบตกลง
“อ๋อ มารู้จักกันตอนนี้นี่เอง แหม มาตรงเวลาเป๊ะเลยนะเรา” พิทยิ้ม พลางเดินตามทั้งหมดขึ้นสู่อาศรม
ไม่นานนักหลังจากนั้น ฝนห่าใหญ่ก็เทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เสียงฟ้าแลบ ฟ้าร้องดังสลับกันไปมา
“เปรี้ยง!!” และฟ้าก็ผ่าลงมายังต้นไทรต้นใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลจากอาศรมจนโค่นลง
“จะเกิดเหตุเพศภัยอันใดกระนั้นหรือ” สวามินเปรย
สวามินนั่งอยู่ที่ชานเรือนหน้าอาศรม สายฝนหยดเป็นเม็ดตามขอบหลังคาอาศรม เขามองออกไปข้างนอกอย่างเลื่อนลอย
“ท่านสวามิน อมตาลัยที่ท่านพูดถึงคืออะไร” จู่ๆเวนไตยก็เดินออกมาจากห้องนั่งลงใกล้ๆพราห์ม
“อมตาลัย คือดินแดนแห่งความเป็นอมตะ ไม่มีเกิด ไม่มีดับ ไม่มีทุกข์ ไม่มีเศร้า ไม่มีพบ ไม่มีจาก ไม่มีกลางวัน ไม่มีกลางคืน
ที่ที่ซึ่งมีแต่ความยินดีปรีดา การหลุดพ้นจากพันธนาการที่เรียกว่ากิเลสทั้งหลายทั้งปวง” สวามินอธิบายพร้อมรอยยิ้ม
“ที่นั่นจะไม่มีการฆ่าฟัน การจองเวร การแย่งชิง” เวนไตยถาม
“ไม่มี”
“ไม่มีเสียงกรีดร้อง ไม่มีเสียงสาปแช่ง ไม่มีแรงอาฆาต”
“ไม่มี”
“ที่แห่งนั้นอยู่ที่ใดกันเล่า เราสามารถเดินทางไปได้หรือไม่”
“ต่อให้ท่านมีปีกกางกว้างเป็นพันโยชน์ดุจพญาครุฑ แต่หากท่านมิใช่ผู้บำเพ็ญเพียรที่ดีพร้อม ท่านก็มิอาจไปสู่ดินแดนแห่งอมตาลัยได้”
เวนไตยนั่งฟังอย่างตั้งใจ พิทเองที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็ฟังและคิดตามไปด้วย นี่นับว่าเป็นความรู้ใหม่ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีความเชื่อแบบนี้ในยุคนั้นด้วย เขาเคยได้ยินแต่การเดินทางสู่อ้อมกอดพระเจ้า หรือพระอัลเลาะห์ หรือการนิพพานในศาสนาพุทธ แต่ดินแดนอมตาลัยนี้เขาไม่เคยได้ยิน
“ท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าที่นั่นมีจริงในเมื่อท่านเองก็ยังหาใช่ผู้บำเพ็ญที่ดีพร้อม”
“ไม่เห็นใช่ว่าจักไม่มี” สวามินว่า “หยุดสิ่งที่ท่านกำลังจะทำเสียเถิด เวนไตย เพราะสิ่งนั้นหาใช่หนทางสู่ความสงบไม่”
“ท่านรู้” แววตาของเวนไตยฉายแววตระหนก
“เรามิรู้อันใดไปมากกว่าที่เจ้ารู้ดอก” เขายิ้ม “หยุดเสีย แล้วเดินทางไปยังอมตาลัยกับเรา”
สายฝนเริ่มซา กลิ่นหญ้าหอมอ่อนลอยโชยมาแต่ไกล น้ำในแม่น้ำนั้นเอ่อปริ่มตลิ่ง แต่ก็ยังใสดุจแก้วผ่องอำไพ
-
ลึกลงไปในมหานทีที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดนั้น ที่นั่นกลับมีแสงระยิบระยับเป็นประกายสว่างนำทางท่ามกลางความมืด แสงนั้นเกิดจากประกายอัญมณีที่ประดับประดา
ใครจะรู้ว่าลึกลงไปนั้น เมื่อผ่านผืนน้ำที่ทำหน้าที่อำพรางสายตาจากมนุษย์ จะมีประตูบานใหญ่ที่ประดับประดาด้วยอัญมณีหลากสี ผ่านประตูนั้นจะเจอกับปราสาททรงแปลกตาสีทองอร่าม
ผู้คนในเมืองบาดาลแต่งกายโอ่อ่า ประดับสร้อยมรกตยาว ผมของทั้งชายหญิงต่างมัดมวยเกล้าเหนือหัว
ที่นั่นคือเมืองบาดาล เมืองที่ชาวบาดาลอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข
เมืองบาดาลแห่งนี้ปกครองด้วยพญานาคภุชงค์ เจ้าเมืองผู้เป็นใหญ่ในน่านน้ำผู้คอยให้น้ำ ให้ฝนแก่มนุษย์เบื้องบน ท่านมีบุตรชายหนึ่งคนคือ นาคินทร์ และธิดาผู้งดงามราวพระจันทร์เต็มดวงศรีปางตาล
“ข้าหน่ายกับการอยู่แต่ในนี้เหลือเกิน” ศรีปางตาลเงยหน้ามองท้องน้ำเบื้องบนอย่างเลื่อนลอย นางเปรียบเสมือนนกน้อยในกรงทองที่พระบิดาหวงราวกับไข่ในหิน
“พระนางจะทำเยี่ยงนี้ไม่ได้นะเพคะ” นางกำนัลร้องห้ามเมื่อเห็นว่าศรีปางตาลกำลังจะลักลอบออกจากวังบาดาล
“เจ้าไม่บอก พระบิดาข้าไม่รู้หรอก ข้าขึ้นไปไม่นาน” นางดูตื่นเต้นกับการเดินทางครั้งนี้มาก “เฝ้าประตูนี้ไว้นะ” ว่าแล้วนางก็ก้าว
ล่วงประตูเมืองไป และทันทีที่เท้านางก้าวผ่านขอบประตูไป ร่างกายที่เป็นมนุษย์ก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นนางนาคีที่เลื้อยว่ายผ่านโขดหินมุ่งหน้าสู่โลกมนุษย์
นางนาคศรีปางตาลเลื้อยผ่านกระแสน้ำวนที่เชี่ยวและแรง มันทำหน้าที่เหมือนปราการที่ป้องกันผู้ไม่พึงประสงค์ก้าวผ่านมายังเมืองบาดาลอีกชั้น ก่อนจะเห็นแสงอาทิตย์ระยิบเหนือผิวน้ำ
นี่เป็นครั้งแรกที่นางหนีออกมาสู่โลกมนุษย์ ความเบื่อหน่าย กฎระเบียบ และข้อบังคับต่างๆที่พระบิดาวางไว้นั้น ทำให้นางดิ้นรนอยากจะออกมาดูโลกภายนอก ทุกครั้งที่เหล่านางกำนัลสนทนากันอย่างสนุกสนาน ในวันขึ้น 15 ค่ำ ที่พวกนางได้รับอนุญาตให้ขึ้นมายังโลกมนุษย์ พวกนางจะเล่าถึงต้นไม้เขียวขจี ดอกไม้หลากสีอีกทั้งกลิ่นหอมที่โชยเย็น บรรดามนุษย์ที่หน้าตาแปลกประหลาด พูดจาแตกต่าง เครื่องประดับที่งดงามแปลกตา อาหาร วิถีชีวิต เรื่องเหล่านี้ยิ่งกระตุ้นความอยากรู้ให้นางมากขึ้น
“ท่านพ่อให้ข้าไปด้วยเถิด” นางเคยร้องขอพระบิดา แต่กลับถูกปฏิเสธ
“ไม่ได้ มนุษย์มีทั้งดีและชั่ว มิสมควรที่เจ้าจักไปเกลือกกลั้วด้วย” ผู้เป็นบิดายืนกราน
“แต่ทำไมนาคินทร์ถึง............”
“นาคินทร์เป็นผู้ชาย ภายภาคหน้าเขาต้องปกครองนครแทนพ่อ”
เหตุผลของบิดาทำให้นางถึงกับหน้าถอดสี บางครั้งศรีปางตาลก็รู้สึกน้อยใจเหมือนผู้เป็นพ่อลำเอียง แต่ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ นางจึงเก็บความอัดอั้นไว้
จนวันนี้ วันที่นางมีหนทางลอบหนีออกจากเมือง ศรีปางตาลตื่นเต้นจนแทบจะรอที่จะสัมผัสพื้นดินเบื้องบนนั้นไม่ไหว
-
พี่บรรณ ตัวร้ายสิน่ะะะะ
-
เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว ฝนที่ตกทั้งคืนบัดนี้ได้หยุดลงแล้ว แต่ยังคงทิ้งหยดน้ำเป็นประกายเมื่อต้องแสงไว้บนใบไม้ พราห์มสวามินลุกขึ้นมาเดินเลียบริมแม่น้ำ ปล่อยให้ชายพเนจรสองคนนั้นพักผ่อนอยู่ช้างใน
พิทเองก็เผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน คืนนั้นทั้งคืนเขานอนนึกถึงแต่ศรีเมืองเฝ้าแต่คิดว่าศรีเมืองจะเป็นอย่างไรบ้าง
“สิตามัน ข้าไม่อยากเดินทางไปกับท่านอีกแล้ว” เวนไตยพูด
“เจ้าหมายความว่ากระไร”
“ข้าหน่ายกับการเฝ้าตามล้างผลาญชีวิตเผ่านาคาเต็มที”
“เวนไตย เจ้าเสียสติไปแล้วรึ นั่นมันวิถีของเรา วิถีของเหล่าพญาครุฑเช่นเรา” สิมันตาจ้องเขม็ง “ข้ามิฟังอันใดทั้งนั้น แต่งตัวแล้ว
เร่งออกเดินทาง เราต้องตามหามณีนาคาให้พบ” เขาลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง รู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่เวนไตยพูด
พิทเงี่ยหูฟังเรื่องราวภายในห้อง เขาเริ่มมองเห็นรอยร้าวเล็กๆที่กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
เวนไตยเดินตามสิมันตาออกมา พวกเขาทั้งคู่เดินตรงมาหาสวามินที่กำลังเดินกลับอาศรม
“พวกเรามาลา ขอบใจท่านมากสำหรับที่พัก” สิมันตาพูดด้วยสายตาแข็งกร้าว เขารู้ดีว่าความคิดบ้าๆของผู้เป็นน้องนั้นมาจากใคร
เวนไตยนั้นถึงจะอ่อนแอ หัวอ่อนไปบ้าง แต่เขาก็ห้าวหาญและเด็ดเดี่ยว อีกทั้งจิตใจที่เข้มแข็งแน่วแน่ราวหินผานั้นก็ไม่ใช่ใครจะมาสั่นคลอนได้ง่ายๆ
หากไม่ใช่เพราะนักพรตถือดีผู้นี้แล้วนั้น เวนไตยคงไม่มีความคิดที่จะอยู่ที่นี่หรอก
พราห์มสวามินยืนนิ่ง ไม่พูดอะไร แต่เขากลับหันมองมาที่เวนไตย
“ท่านไปเถิด สิมันตา ข้าอยากอยู่ที่นี่” เวนไตยพูด
คำพูดนั้นทำให้ผู้เป็นพี่ถึงกับแน่นิ่ง เขากัดฟันแน่น
“เหลวไหล เจ้าจักอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เวนไตย ที่นี่หาใช่ที่ของเจ้าไม่”
“พี่ข้า ปล่อยให้ข้าเลือกทางเดินของข้าเองสักคราเถิด”
“ไม่ได้!!” ความโกรธทะลักออกมาจากน้ำเสียงและแววตาของชายผู้นั้น เขาหันไปคว้าแขนผู้เป็นน้อง เสียงลมดังครืนๆจนต้นไม้สั่นอย่างน่าอัศจรรย์
ผู้เป็นน้องขืนตัวไว้ เขาตั้งใจแน่วแน่แล้วว่ายังไงก็ต้องอยู่ที่นี่
“สิมันตา ข้าอยากหยุด” เวนไตยค่อยๆแกะมือผู้เป็นพี่ออกจากแขน ถึงแม้พิทจะมองว่ามันเป็นเหตุการณ์ธรรมดา แต่จริงๆแล้วเขากลับรับรู้ได้ถึงพลังมหาศาลที่ถูกซ่อนอยู่ภายใต้สีหน้าอันเรียบเฉยของคนทั้งคู่
เวนไตยแกะมือผู้เป็นพี่ออก เขาถอยหลังมายืนข้างพราห์มสวามิน
“ได้ เวนไตย หากเจ้าต้องการเช่นนั้น แต่จำคำของข้าไว้ ทันทีที่ข้าก้าวเท้าออกจากที่นี่ ความเป็นพี่น้องของเราก็จบสิ้นเช่นกัน”
แววตาของเวนไตยแน่นิ่ง น้ำตาคลอหน่วย ทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่พักใหญ่ ผู้เป็นพี่เองก็เหมือนตกใจกับสิ่งที่เขาพูดไปแต่ในเมื่อพูด
ออกไปแล้วจะคืนคำเสียไม่ได้
“เจ้านักพรต เจ้าจักต้องชดใช้กับสิ่งที่เจ้าทำ” สิมันตาพูด พร้อมกับหันหลังเดินออกไปจากที่พักด้วยความโมโห เขาไม่หันมาแม้แต่จะมองผู้เป็นน้องชาย
“
“
“
“
“
“ท่านแน่ใจแล้วหรือว่าจะอยู่ที่นี่” สวามินถาม
“ข้ามั่นใจ”
“หากเป็นเช่นนั้น ท่านจะมีความลับกับเราไม่ได้”
เวนไตยนิ่งเงียบ เขาลังเลที่จะพูดความจริง แต่แล้วเมื่อเห็นแววตาของพราห์มสวามิน แววตาที่บอกว่าเขาจะปลอดภัย แววตาที่บอกว่าไม่เป็นไร เวนไตยจึงตัดสินใจพูด
“ข้ากับพี่ชายข้า เราเป็นครุฑที่เดินทางมาจากฉิมพลีนครเพื่อตามหามณีนาคา”
ไม่มีสีหน้าตื่นตระหนกจากพราห์มสวามิน พิทเองที่ยืนนิ่งเป็นอากาศธาตุก็เช่นกัน
“มณีนาคา” สวามินย้อนถาม
“ใช่มณีนาคา มณีที่เผ่านาคาใช้ในการกลายร่างจากพญางูเป็นมนุษย์”
“พวกท่านจะเอาดวงแก้วนั้นไปทำไม”
“มณีนาคานั้นเกิดขึ้นมาจากการสั่งสมบารมีของเหล่าพญานาค พญานาคที่ครอบครองมณีนั้นจะสามารถกลายร่างเป็นมนุษยได้
หากพวกข้าได้ครอบครองมณีนาคายิ่งมากเท่าไหร่ อำนาจและความยิ่งใหญ่ของเผ่าครุฑก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น”
“ท่านเป็นพญาครุฑผู้ยิ่งใหญ่หาใดเทียบ แม้แต่พระนารายณ์ก็ยังมิสามารถเอาชนะท่านได้ แต่เหตุใดจึงได้ลดตัวลงกระทำการต่ำช้า แย่งชิงสิ่งของที่มีค่าของผู้อื่นมาเป็นของตน” สวามินพูด
“มิใช่ครุฑทุกตนจะมีพละกำลังอำนาจยิ่งใหญ่ล้นฟ้า ครุฑก็เหมือนเหล่านาคที่ต้องสั่งสมบารมีเพื่อที่จะได้มาซึ่งมหาอำนาจ ดังนั้น
ครุฑเหล่านั้นจึงตามล่าพญานาคเพื่อแย่งชิงมณีนาคา” เวนไตยอธิบาย
“ ข้ารู้ว่าสิ่งที่ข้ากระทำนั้นน่าละอายใจยิ่งนัก และตอนนี้ข้าก็สำนึกผิดแล้ว ท่านสวามินโปรดชี้แนะทางที่ถูกให้กับข้าด้วยเถิด”
“แล้วเราจักเชื่อใจท่านได้อย่างไร”
เวนไตยเงียบไป สีหน้าครุ่นคิด
.
.
.
“ข้าจะขอมอบพลังอำนาจแห่งสุบรรณให้กับท่าน นับจากนี้เป็นข้าคือนักพรตธรรมดาที่ไม่มีฤทธิ์ใดๆอีกต่อไป” แววตาที่มุ่งมั่นนั้นฉายแววที่แรงกล้า
“อำนาจแห่งสุบรรณ?”
“ใช่ นั่นก็คือคาถาอาลัมพายน์”
ทันทีที่เวนไตยพูด พิทถึงกับร้องอ๋อ เขาเข้าใจแล้วว่าเขาได้คาถานี้มาได้อย่างไร “จงคืนให้แก่เจ้าของ” ที่หมองูผู้นั้นพูดหมายความเช่นนี้นี่เอง
เวนไตยยกมือพนมขึ้น เขาหลับตาและตั้งจิตแน่วแน่ ทันใดนั้นเองดวงแก้วเพทายสุกสว่างก็ปรากฏขึ้นที่หน้าอกของเขา เวนไตยกำมันไว้ ก่อนจะยืนให้พราห์มสวามิน
“บัดนี้ข้าคือนักบวชเช่นท่านแล้ว ท่านสวามิน”
-
หมดหรือยังนาาาา ต่ออีกสิ อิอิ :mew2: :mew2:
-
โอ้ววววว เจ๋งงง หยั่งงี้เวนไตยตามมาปกป้องท่านสวามินโดยที่ไม่มีพลังอำนาจอะไรเลยเนี่ยนะ ซึ้งจัง :hao5:
สิมันตา นี่ตัวร้ายเลยแหะ ท่าทางจะเป็นคนที่ทำให้ ศรีปางตาลอาฆาต :katai1:
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
อุ๊บ! เริ่มใกล้ความจริงเข้าไปทุกทีแล้ว :mew1:
ถ้าหากศรีปางตาลเชื่อฟังคำของพ่อก็คงไม่เกิดเรื่องเชนนี้เป็นแน่ :hao4:
บรรณต้องมีส่วนสำคัญที่ทำให้เกิดโศกอนาตกรรมนี้แน่ๆ เลย :hao3:
-
:hao3: :hao3: :hao3:ใกล้แล้วซินะ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เรื่องค่อย ๆ คลี่คลาย
รอตอนต่อไปนะ :L2:
-
เรื่องราวเริ่มคลายปมทุกอย่างแล้ว
ขอให้เค้าแก้ไขสิ่งต่างๆ ได้ด้วยเถอะ
เอาใจช่วยนะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
อยากอ่านอีกกก><
-
ปริศนาเริ่มกระจ่างแล้ว. ยิ่งทวีความตื่นเต้นขึ้นไปอีก
สนุกมากเลย
สงสัยพี่บรรณในอดีต คือ ตัวก่อเรื่องเปล่านะ
-
แล้วพิทจะส่งคืนเจ้าของได้ยังไงล่ะ
ในเมื่อไม่มีรับรู้ถึงตัวพิทได้
-
เริ่มจะคลี่คลายลงแล้วสินะ
-
ความเคียดแค้นชิงชังในตัวพราห์มสวามินนั้นเพิ่มขึ้นทวีคูณ ทันทีที่สิมันตานึกถึงแววตาที่โอหังนั้น เขาพรากผู้เป็นที่รักของสิมันตาไป ใครก็ตามที่บังอาจหยามเกียรติพระยาปักษาเช่นเขานั้น มันผู้นั้นต้องไม่ตายดีแน่
“ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไว้แน่ เจ้าพราห์มสวามิน”
และทันใดนั้นเองเขาก็กลายร่างจากชายอนาถาเสื้อผ้าขาดวิ่น เป็นบุรุษรูปงามกำยำ ผิวดำแดง แววตาแข็งกร้าวดุจพญาเหยี่ยว อาภรณ์ที่สวมใส่ก็ล้วนแล้วแต่ประดับประดาด้วยอัญมณีสีแดงล้ำค่า
ชายผู้นั้นกำหมัดแน่น เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ทันใดนั้นพายุก็พัดโหมกระหน่ำ จนต้นไม้เอนล้มไม่เป็นชิ้นดี
“ข้าจะกลับมา” สิมันตาเหลือบมองไปข้างหลังก่อนจะทะยานตัวหายไปหมู่เมฆที่ดำมืด
...
พิทนั่งเหม่อมองไปที่พราห์มสองคนนั้นที่กำลังพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น ความเบื่อหน่ายกำลังจะฆ่าพิททั้งเป็น นานๆครั้งพิทก็นึกเล่นสนุก ลองเดินผ่านทะลุชายทั้งคู่ไปบ้าง เผิ่อพวกเขาจะมีปฏิกิริยาใดๆรับรู้ว่ามีอีกคนหนึ่งที่อยู่ตรงนี้ แต่ไม่มีเลย ทั้งคู่ยังคงวุ่นวายอยู่กับการพูดคุยสนทนาในสิ่งที่พิทไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย
“ออกไปเดินดีกว่า” ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นมองออกไปเบื้องหน้าริมแม่น้ำสายใหญ่ ที่ทอดยาว เขาอยากรู้ว่าแม่น้ำสายนี้จะไปสิ้นสุดที่ไหน พิทจึงตัดสินใจเดินเลียบไปเรื่อยๆ
“ป่านนี้ที่บ้านจะเป็นยังไงบ้างนะ” เขาคิด พลางก้มมองเชือกผูกข้อมือที่ปัดนี้เหลือปมอีกแค่ปมเดียวให้กระตุก แค่เขากระตุกปมนั้นเชือกก็จะขาดจากกันทันที แล้วเขาก็จะได้กลับบ้าน
แสงแดดยามบ่ายนั้นอบอุ่นและอ่อนโยน สายลมที่พัดหอบเอาไอน้ำมาเบาๆทำให้พิทนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เขาเอนตัวพิงกับโคนต้นไม้ มองออกไปในแม่น้ำที่หยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว
“ตูม!!!” แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงน้ำแตกซ่านกระจายดังขึ้นอีกฝั่ง พิทลุกขึ้นมอง แวบเดียวนั้นเองเขาเห็นร่างของอะไรบางอย่างกำลังแหวกว่ายขึ้นมาจากน้ำ มันเหมือนสิ่งที่พิทคุ้นเคย เขาค่อยๆหลบไปหลังต้นไม้ เฝ้ามองการเคลื่อนไหวของสิ่งนั้น จนกระทั่ง..............
“ศรีปางตาล” พิทเห็นร่างของหญิงสาวที่งดงามราวกับภาพวาดนั้นค่อยๆก้าวขึ้นมาจากท้องน้ำ ผมสยายดำเลี่ยไปตามแผ่นหลังนั้นแห้งสนิทเมื่อพ้นน้ำ มันพริ้วไหวไปตามแรงลม
พิทมองหญิงงามผู้นั้นอย่างไม่วางตา
“สวยอ่ะ” เขาเผลอพูดออกไปโดยลืมไปว่าหญิงคนนี้นี่แหละที่เฝ้าตามเอาชีวิตเขาไปทุกชาติ
ศรีปางตาลเดินขึ้นมาจากฝั่ง นางมองไปรอบๆตัวอย่างตื่นเต้น ก้าวย่างของนางดูทุลักทุเล แต่ทันทีที่ได้เหยียบบนพื้นหญ้า ศรีปางตาลก็ยิ้ม ก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น และดมกลิ่นหญ้าไอดิน
“ทำบ้าอะไรของเค้าน่ะ” พิทงง
สักพักนางก็ลุกขึ้นก่อนที่จะกลายร่างเป็นหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาเดินตรงมายังที่ที่พิทหลบอยู่
“ชิบหาย” เขารีบหลบ แต่แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่า ไม่มีเหตุผลใดที่ต้องซ่อน ในเมื่อไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว
พิทกล้าๆกลัวๆที่จะก้าวออกมาจากที่กำบัง แต่เมื่อแน่ใจแล้วว่านางนาคนั้นไม่เห็นเข้า พิทจึงออกมายืนข้างนอกอย่างอุ่นใจ
ศรีปางตาลเดินผ่านเขาไป พิทเดินตามไปติดๆ
นางดูตื่นเต้นกับทุกอย่าง
ใบไม้
ดอกไม้
แมลง
ผีเสื้อ
“ท่าจะไม่ค่อยเต็ม” พิทว่า แต่ก็ยังเฝ้าเดินตามไปไม่ห่าง
จนในที่สุดนางก็เดินมาถึงท่าน้ำที่พราห์มทั้งสองใช้อาบน้ำ ศรีปางตาลหยุด และแอบหลังพุ่มไม้ทันทีที่เห็นพราห์มทั้งสองเดินลงมาอาบน้ำ
นางหยุดจ้องมองไม่ไหวติง พิทเดินไปใกล้ๆก่อนจะโบกมือ แต่นางก็ยังคงมองอยู่อย่างนั้นแล้วยิ้มอย่างพึงใจ
“หวาย แอบดูผู้ชายอาบน้ำ” พิทแซว แต่เขาก็แอบเขินในใจเพราะชายคนที่อาบน้ำด้วยผ้าขาวบางแนบเนื้อผืนเดียวนั้นก็คือเขา
ด้วย
“นี่ เจ้ เป็นสาวเป็นนางนะเราน่ะ”
“เฮ้ย จ้องซะขนาดนี้เดี๋ยวก็ท้องหรอก”
“เค้าเขินนะตัวเอง เลิกยิ้มแบบนั้นได้แล้ว”
พิทกระโดดเหยงๆพยายามจะเรียกร้องความสนใจ แต่นางนาคนั้นเหมือนต้องมนต์สะกด นางจ้องภาพพราห์มทั้งคู่อย่างไม่วางตา
“ใครน่ะ” และก็เป็นเวนไตย ที่สังเกตเห็นความผิดปกติหลังพุ่มไม้ เขาได้ร้องทักขึ้นมา นั่นทำให้ศรีปางตาลตกใจ นางถอยหลังออกมา มองซ้ายมองขวา
สุดท้ายจึงตัดสินใจหมุนแหวนที่นิ้วชี้ของนาง แต่โชคร้ายที่แหวนนั้นหลุดจากนิ้ว ร่างของนางจึงแปรเปลี่ยนเป็นเพียงงูน้ำ เลื้อยผ่านหน้าพิทหายหลับลงน้ำไป
เวนไตยวิ่งมาที่จุดเกิดเหตุ เขามองดูรอบๆ และพบเข้ากับแหวนนางนาคตนนั้น เวนไตยรู้ทันทีว่านี่คือมณีนาคา เขาจ้องมันในมือ
“ต้องมีนาคมาที่นี่แน่ๆ” เขาว่า แต่แล้วเวนไตยก็ตัดสินใจนำแหวนนั่นไปมอบให้กับสวามินพร้อมเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้พราห์มฟัง
-
ศรีปางตาลเลื้อยลงบาดาลด้วยความตื่นตระหนก นี่เป็นครั้งแรกที่นางเจอมนุษย์ มนุษย์ที่มีลักษณะไม่แตกต่างจากเผ่านาคาเลย แต่เหตุฉไนนางถึงรู้สึกพิเศษกับพราห์มผู้นั้น ทำไมนางถึงไม่สามารถลืมใบหน้าของพราห์มผู้นั้นได้
ทันทีที่นางเข้าสู่เขตนาคา ร่างของนางก็คืนร่างเป็นธิดาพญาภุชงค์ในทันที นางเดินเลี่ยงสายผู้คนก่อนจะหลบเข้าเขตวัง และหายเข้าห้องไป
“พระนาง คราวหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะเจ้าคะ ข้าหัวใจจะวาย” หนึ่งในนางกำนัลรีบปรี่เข้ามาประคองร่างศรีปางตาลเข้าห้อง ก่อนจะลงกลอนปิดประตู
“ข้าเจอมนุษย์ ข้าเห็นมนุษย์” แววตาของศรีปางตาลตื่นตระหนกปนตื่นเต้น นางละล่ำละลักเล่าเหตุการณ์การหนีจากเมืองบาดาลครั้งแรก
นางกำนัลเอามือทาบอกด้วยความตกใจ นางเองก็ใคร่รู้ว่าหน้าตามนุษย์นั้นเป็นอย่างไร เพราะนางถูกเลี้ยงมาให้เป็นเพื่อนเล่นศรีปางตาล และเป็นหนึ่งในนางกำนัลไม่กี่คนที่ไม่เคยขึ้นไปยังโลกมนุษย์
“ข้าอยากขึ้นไปอีก โมราห์” ดวงตาของนางเป็นประกาย
“ไม่ได้นะเจ้าคะ หากพระบิดาของพระนางรู้เข้า ข้ามีหวังหัวหลุดจากบ่า”
“ข้าไม่อยากถูกกักขังเยี่ยงนี้แล้ว ข้าอยากมีเสรีเหมือนน้องข้า ได้ทำอะไรตามใจที่อยากจะทำ ได้ไปไหนตามใจที่อยากจะไป ข้าไม่อยากเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยง” นางนั่งลงเป็นแท่น ก่อนจะถอนหายใจ
“พระนางเป็นถึงธิดาพญาภุชงค์นะเจ้าคะ จักทำอันใดตามใจเยี่ยงบุรุษนาคาหาได้ไม่”
“แต่ข้าอยากขึ้นไปอีก ข้าอยากขึ้นไปยังโลกมนุษย์เบื้องบนอีก” นางพูดพร้อมทั้งนึกใบหน้าของพราห์มหนุ่มผู้นั้นที่ยังตราตรึงอยู่ในใจของนาง
“พระบิดาของพระนางย่อมมีเหตุผลที่ไม่ยอมให้พระนางขึ้นไปข้างบนนั่น”
“พระบิดาไม่เคยมีเหตุผลใดๆกับข้า โมราห์เจ้าก็รู้” นางลุกขึ้นยืน เสียงสร้อยประดับกระทบกัน
“แล้วอีกอย่าง ถึงข้าจะอยากขึ้นไปแค่ไหน แต่ก็คงทำไม่ได้ เพราะว่า” นางนิ่งไปครู่หนึ่ง “ข้าทำแหวนมณีนาคาหล่นหาย”
“พระนางศรีปางตาล!!” โมราห์ร้องด้วยความตกใจ
“ข้าทำมันหล่นหาย ไม่มีมณีนาคาข้าก็กลายร่างเป็นมนุษย์ไม่ได้” นางถอนหายใจ
“พระนาง” นางกำนัลร้อนใจ “หากความนี้ทราบถึงหูพระบิดาของท่าน ข้าต้องตาย และพระนางต้องเดือดร้อนแน่ๆ”
“ข้าจักทำอย่างไรดี โมราห์ ข้าอยากขึ้นไปโลกมนุษย์อีก เจ้าช่วยข้าตามหามณีนาคามาคืนให้ข้าได้หรือไม่”
“พระนาง!!!”
..................................................
วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนพิทไม่รู้ว่าเขามาติดอยู่ที่นี่กี่วันกี่คืนแล้ว ทั้งสวามินและเวนไตยใช้ชีวิตชนิดที่เรียกได้ว่าน่าเบื่อที่สุดเมื่อเทียบกับชาติภพก่อนๆที่ผ่านมา
พวกเขาเรียบเฉย เย็นชา ไม่แสดงออก และไร้ความรู้สึกต่อกันอย่างสิ้นเชิงจนพิทมองไม่เห็นว่าความผูกพันที่ท่วมท้นในชาติต่อไปมันเกิดขึ้นได้ยังไง
เวนไตยกับสวามินใช้เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการอ่านตำรา ค้นหาสัจจะธรรมในชีวิต พิทเดินตามชีวิตของพวกเขาทุกฝีก้าวราวกับเรียลลิตี้โชว์ในช่วงแรก
แต่หลังจากที่พบว่า บทชีวิตของเขาทั้งคู่ไม่มีบทใดๆน่าสนใจเลย ไม่มีบทดร่ามา บทโรมานซ์ บทเฉือดเฉือนให้สะเทือนใจ พิทจึงละเลยการใส่ใจหาความจริงไปในเวลาต่อมา
ทุกค่ำคืนทั้งคู่จะนอนด้วยกัน สนทนากันจนต่างหลับไป ส่วนพิทนั้นใช้เวลาส่วนใหญ่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ย้อนคิดเรื่องราวที่ผ่านมา
เขาคิดถึงศรีเมือง คิดถึงสภาพตอนที่เขาไม่อยู่ ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไร ได้รับโทษหรือไม่ มีชีวิตอยู่หรือเปล่า
เขาคิดถึงโสภณเด็กหนุ่มผู้แสนดี ผู้เคียงข้างเขาตลอดจนกระทั่งวันสุดท้าย
เขาคิดถึงทิว ผีขี้เล่นเจ้าเล่ห์ที่มักทำให้เขายิ้มได้ และลืมเรื่องราวทุกข์ใจ
พิทคิดถึงพวกเขา คิดถึงพวกเขาจริงๆ
เช้าวันรุ่งขึ้นพวกเขาลุกขึ้นมาเหมือนกิจวัตรประจำวัน เพียงแต่คราวนี้พิทไม่มีแก่ใจจะลุกตาม เขานอนต่อไปจนถึงสายๆของวันนั้น ก่อนจะลุกขึ้นมาด้วยความเกียจคร้าน
แต่คราวนี้ไม่เหมือนวันก่อน
ที่ท่าน้ำพิทเห็นหญิงสาวชาวบ้านแปลกหน้าคนหนึ่งท่าทางตื่นกลัว กำลังพูดคุยกับพราห์มทั้งสอง พิทรีบปรี่เข้าไปหา ก่อนจะได้ยินว่า นางมาหาแหวนที่ทำหล่นหายไว้เมื่อหลายวันก่อน
“ข้ามาหาหลายที่แล้ว แต่ไม่พบ พวกท่านเห็นบ้างหรือไม่”
เวนไตยดูจะตระหนกเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะเขารู้ว่าหญิงชาวบ้านผู้นี้ ไม่ได้เป็นเพียงแต่ชาวบ้านธรรมดา แต่นางต้องเป็นนาง
นาคที่มาตามหามณีนาคาเป็นแน่
แต่เวนไตยเลือกที่จะนิ่งเฉย เพราะบัดนี้เขาเป็นเพียงพราห์มธรรมดาหาได้เป็นพญาครุฑผู้ทรงฤทธิ์แล้ว เวนไตยจึงเลือกที่จะเดินจากมาอย่างเงียบๆ ปล่อยให้สวามินตัดสินใจเรื่องแหวนมณีนาคาแทน
“ท่านคืนแหวนนางไปแล้วหรือ” เวนไตยถามเมื่อเห็นสวามินเดินจากท่าน้ำมา
“นางบอกลักษณะแหวนถูกต้องทุกประการ ข้ามิมีเหตุผลใดที่จะเก็บมันไว้”
“นางเป็นนาค” เวนไตยพูด
“เรารู้ แต่นางมิได้มาร้าย”
พิทยืนฟังนิ่ง นี่เป็นเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นสำหรับเขาในหลายวันมานี้
แต่แล้วพอทุกอย่างผ่านไป พวกเขาก็กลับลืมเรื่องราวเหล่านั้น และบรรยากาศก็กลับมาเฉื่อยชาน่าเบื่อเหมือนเดิม
“โอ้ย เมื่อไหร่จะได้รู้ความจริงเสียทีเนี๊ยะ” พิทตะโกนอย่างหมดความอดทน
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ณ วังบาดาล ศรีปางตาลเดินไปเดินมาอย่างกังวลใจในห้องบรรทมห้องใหญ่ที่ถูกประดับประดาอย่างสวยงาม หินย้อยลงมาจากเพดาน นอกหน้าตามองเห็นพื้นน้ำทำหน้าที่เป็นแผ่นฟ้า เหล่าปลาแหวกว่ายอยู่ข้างบน ภาพเหล่านั้นน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับผู้ที่ไม่เคยพบเห็น แต่กลับนางแล้วมันเป็นแค่ภาพชินตา
“โมราห์ได้เรื่องไหม” นางโผเข้าหานางกำนัลที่ลักลอบขึ้นไปยังโลกมนุษย์ หลายวันมานี้นางเฝ้าให้นางกำนัลออกตามหามณีนาคาแต่กลับล้มเหลว คราวนี้นางหวังว่าคงเป็นเช่นนั้นอีก
นางกำนัลเดินเข้ามาหน้าตาตื่น นางมีเหงื่อเต็มหน้าด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะหันปิดประตู และทรุดลงนั่งกับพื้น
“โมราห์!!” ศรีปางตาลถามหาอย่างร้อนใจ
“นี่เจ้าค่ะ พระนาง” นางยื่นแหวนนั้นให้ศรีปางตาล
“ใช่ นี่แหละแหวนข้า ขอบใจเจ้ามากนะ โมราห์” นางสวมมันแทบจะทันที “เจ้าเจอมันได้อย่างไร”
“พราห์มมนุษย์ผู้หนึ่งเก็บมันไว้เจ้าค่ะ”
ศรีปางตาลเผลอยิ้มออกมา ใช่เขา ต้องใช่เขาแน่ๆ
“เราคงจะได้พบกันอีกนะ ท่านพราห์ม”
-
หมดแล้วหรอออ :a5: :a5:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:ที่แท้ก็หลงรักเขานี่เอง :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ใกล้จบแล้วอ่ะ
เรื่องราวเปิดเผยบ้างแล้ว
-
ความรักทำร้ายนาคดีๆ กลายเป็นวิญญาณร้ายไล่ฆ่าเวนไตยหรอเนี่ยน่ากลัวจริงๆ :ling3:
มาต่ออีกเร็วน้าาา :mew1:
-
ง่ะ ยังมิจุใจเลย
-
จุดเริ่มต้นของความแค้นกำลังจะเริ่มแล้วสินะ
-
ใกล้ความจริงเข้าไปทุกทีแล้ววว
งานนี้พิทจะได้รู้หรือเปล่า
มานั่งรอตอนต่อไปค่าาาา
-
:-[ :-[ :o8: o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
สงสารก็แต่ศรีเมือง
-
ค่อยๆรู้ไปเรื่อยสินะ
-
ชอบๆ อ่านช้าไปหน่อย ><
พีททุกสถานะการไม่เคยหวั่น ขนาดกลัวยังหลุดด่าได้ ฮ่าๆ
-
รีบมาต่ออีกน้า อยากอ่านชอบบบ
-
กำลังสนุกเลย
-
เวนไตร ตามไปปกป้องพีททุกๆชาติ:hao5:
ตัวการที่ทำให้เกิดปัญหา บรรณ เเน่ๆ :beat:
+1ค่ะ
รอคอยตอนต่อไป :mew1:
-
บนโลกมนุษย์ พราห์มทั้งสองกำลังออกขออาหารจากชาวบ้าน ระยะทางจากหมู่บ้านมายังอาศรมนั้นไกลกันมาก ต้องใช้เวลาเกือบค่อนวัน พิทถือโอกาสตามพวกเขาไปด้วยเพื่อออกไปเห็นอะไรใหม่ๆนอกจากป่า ต้นไม้ และแม่น้ำ
ทันทีที่พวกเขามาถึงเขตชุมชน ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป ที่นี่ในยุคพันปีที่แล้วนั้นดูน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับพิท ประติมากรรม สิ่งก่อสร้าง วัด บ้านเรือน ผู้คน เทวสถานต่างๆที่เขาเคยร่ำเรียนมา และเห็นเพียงแต่ในรูป บัดนี้เขาได้เห็นของจริง พิทถึงกับตื่นตะลึงอย่างพึงใจ
ศิลปะในยุคนี้เป็นยุคประมาณศรีวิชัย เขาพอจะเดาได้จากการที่เคยได้ศึกษามาก่อน เพราะฉะนั้นพอจะอนุมานได้ว่าเขาย้อนอดีตมาไกลถึงพันปี
พิทปล่อยให้ทั้งคู่เดินขออาหาร ส่วนเขากลับเดินชมวิถีชีวิตชาวบ้านเรื่อยเปื่อย ในสมัยนั้นมีการแลกเปลี่ยนสินค้ากันอย่างกว้างขวาง ไม่มีการซื้อขายเพราะไม่มีตัวกลางในการแลกเปลี่ยน ทำได้แค่ใครมีอะไรก็มาแลกกัน
ในยุคนั้นสิ่งที่เป็นที่นิยมมากจะเป็นเครื่องประดับจากลูกปัด เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะหันไปทางไหน เขาก็จะเจอลูกปัดหลากสี เครื่องปั้นดินเผา ผลไม้ อาหารป่า
พิทตื่นตาตื่นใจกับที่นี่มาก เขาหยุดยืนมองดูชายแก่ปั้นหม้อจากดินเหนียวอยู่เป็นนานสองนาน
จนกระทั่งสายตาไปปะทะเข้ากับหญิงสาวสองคนที่คุ้นตา
“ศรีปางตาลกับหญิงชาวบ้านที่มาตามหาแหวนนี่” พวกนางดูเป็นชาวบ้านธรรมดามาก ศรีปางตาลในตอนนั้นไม่ต่างจากหญิงชาวบ้านที่ใคร่รู้ธรรมดาเลย ไม่น่าเชื่อว่านางจะกลายเป็นปิศาจร้ายได้ถึงเพียงนี้
พิทเดินตามพวกเขาไปเรื่อยๆ เฝ้าดูหญิงสาวช่วยกันเลือกเครื่องประดับ เฝ้าดูพวกนางที่ยังอ่อนต่อโลกสำรวจสิ่งต่างๆรอบตัวอย่างตื่นเต้น จนบางครั้งพิทเผลอลืมตัวยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
พิทมารู้ตัวอีกทีก็พบว่าเขาเดินมาไกลจากพราห์มสองคนนั่นแล้ว เขาจึงย้อนกลับไปตามหาสองคนนั่นและเดินตามพวกเขากลับไปอย่างเงียบๆ
ระหว่างทางทั้งคู่หยุดพักดื่มน้ำใต้ต้นไม้ใหญ่ และที่นั่นเองที่พวกเขาได้เจอเข้ากับหญิงสองคนนั้น
พิทเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างก่อนแล้ว เขาลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น เพราะคิดว่ามันคงมีอะไรน่าตื่นเต้นเป็นแน่ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น
ศรีปางตาลเดินเลี่ยงไปอีกทางพร้อมกับหญิงอีกคน และสุดท้ายหญิงคนนั้นก็ลับตาไปเหลือแต่ศรีปางตาลคนเดียว
นางเดินย้อนกลับมายังที่ที่พราห์มสองคนนั่งพัก
“ท่านทั้งสอง” ศรีปางตาลทัก ในมือถือกระบอกน้ำ “ข้าขอถวายน้ำให้พวกท่านได้หรือไม่”
แววตาของนางเป็นประกายเมื่อมองมายังสวามิน
“ได้สิ เรากำลังหิวน้ำพอดี”
ศรีปางตาลนั่งคุกเข่าลง ก่อนจะยื่นน้ำให้
“เจ้ามาทำอะไรอยู่แถวนี้คนเดียวรึ” สวามินถาม
“เรือนของข้าอยู่แถวนี้ ข้ามาหาของป่าที่นี่เป็นประจำ” นางยิ้ม ไม่กล้าเงยหน้ามาสบตา
“พวกท่านเป็นใคร”
“เราเป็นพราห์ม”
“พราห์ม?” ศรีปางตาลทำหน้าสงสัย
“ใช่ พราห์ม คือผู้ที่แสวงหาความสงบที่แท้จริงของชีวิต”
นางยังคงทำหน้าสงสัย จนสวามินเผลอยิ้มออกมา
“แสวงหาความสุขหรือ ทำไมต้องแสวงหา พวกท่านไม่มีความสุขกระนั้นรึ”
“เรามิได้หมายถึงความสุขฉาบฉวยพวกนั้น เราหมายถึงความสุขที่นิรันดิ์”
“ข้าสามารถเป็นพราห์มเยี่ยงพวกท่านได้หรือไม่” ศรีปางตาลเงยหน้าขึ้นมา
“ได้สิ หากเจ้ามิรังเกียจ อาศรมของเราอยู่ไม่ไกลจากที่นี่” สวามินกล่าวชักชวน ก่อนที่จะลุกขึ้น “เราต้องไปก่อนแล้ว เจ้าเร่งกลับเรือนเถิด ค่ำมืดจักเป็นอันตราย”
ทั้งคู่แยกทางกับศรีปางตาลที่ยืนมองพวกเขาจนหลับสายตา.................
-
“แค่นี้อ่ะเหรอ” พิทรู้สึกผิดหวัง เขาคาดหวังว่าจะมีอะไรที่พอเป็นเบาะแสได้ แต่กลับไม่มีเลย พิทเดินคอตกตามสองคนนั้นกลับอาศรมอย่างเลื่อนลอย
แต่หลังจากนั้น ทุกวันพระจันทร์เต็มดวง ศรีปางตาลจะปรากฏตัวเป็นหญิงสาวชาวบ้านมาหาพราห์มหนุ่ม พิทไม่รู้ว่านางสนใจใคร่รู้ในรสพระธรรม หรือแค่มีใจเสน่หาในตัวสวามินกันแน่
“ข้าว่านางศรีปางตาลดูแปลกๆนะ ท่านสวามิน” เวนไตยพูดขึ้นมาในคืนหนึ่ง “นางดูเหมือนมิได้สนใจในสิ่งที่ท่านพูด ข้าเห็นนางมักส่งสายตาแปลกๆมาที่ท่านเสมอ”
“เราไม่คิดเรื่องพรรนั้นหรอก เวนไตย”
“ท่านไม่คิด แต่ท่านห้ามมิให้นางคิดไม่ได้”
“อย่างน้อยนางก็ยังมีใจไฝ่ดีมิใช่รึ”
“แต่ข้า................”
“เวนไตย การให้โอกาสคนเป็นสิ่งที่ผู้ทรงศีลพึงกระทำ เราเคยให้โอกาสท่าน ไยท่านถึงมิคิดให้โอกาสคนอื่น”
“ท่านเป็นคนดี ท่านสวามิน เป็นคนดีเกินไป ท่านไม่มีวันรู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมพวก........................”เวนไตยเกือบเผลอหลุดปาก
“เราขอบใจท่านที่เป็นห่วง และเราปรารถนาดีกับท่านเสมอเวนไตย หวังจักให้ท่านหลุดพ้น”
“ข้าก็ปรารถนาดีกับท่าน ท่านสวามิน ข้าถึงได้พูดเตือน”
สวามินยิ้ม
“แต่จำข้าไว้อย่างหนึ่งเถิด ไม่ว่าจักอย่างไรข้าก็จะปกป้องดูแลท่าน มิให้ใครผู้ใดมาทำร้ายได้”
คืนนั้นทั้งคู่หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน พิทเองก็ผล็อยหลับไป แต่เขาต้องมารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใครคนหนึ่งกำลังเดินหลงจากอาศรม
พิทลืมตาขึ้น และท่ามกลางความมืดนั่นเองที่เขาเห็นร่างเดินผ่านเขาไป
“เวนไตย” พราห์มเวนไตยเดินย่องลงจากอาศรมอย่างแผ่วเบา พิทลุกขึ้นเดินตามเขาไปอย่างห่างๆ
.........................................................
“พระนาง” นางกำนัลกระซิบ “หยุดเถิดเจ้าค่ะ เลิกขึ้นไปยังโลกมนุษย์เสียเถิด พระนางขึ้นไปบ่อยเกินไปแล้วนะเจ้าคะ”
“อย่ากลัวไปเลย โมราห์ ทางลับทางนี้มิมีใครรู้นอกจากเจ้ากับข้า อีกอย่าง นางกำนัลหน้าห้องก็เฝ้าห้องข้าอย่างแน่นหนา พระ
บิดาไม่สงสัยดอก”
“โธ่พระนาง”
ไม่มีเสียงใดจะทัดทานความรุ่มร้อนในใจของนางนาควัยสะคราญได้อีกต่อไป บัดนี้เพลิงแห่งราคะลุ่มหลงได้กำลังเผาไหม้อกของนาง จนนางแทบจะบ้าคลั่ง นางลุ่มหลงพราห์มสวามินผู้นั้นจนมิอาจถอนตัว ทุกครั้งที่นางหลับตา พลันเกิดเป็นภาพพราห์มหนุ่มในมโนจิต ทั้งแววตา กิริยาท่าทาง น้ำเสียง บ่อยครั้งที่นางเผลอไผลนึกไปถึงภาพนางเสพสังวาสกับพราห์มผู้นั้น และเมื่อตื่นขึ้นมา นางจะรู้สึกปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อย
ร่างของนางแหวกว่ายผ่านกระแสน้ำยามค่ำคืน เงาพระจันทร์สาดแสงไปทั่วผืนน้ำเบื้องบน คืนนี้นางคิดถึงพราห์มผู้นั้นจนไม่อาจข่มตาหลับลงได้ ขอเพียงแค่ได้เห็น ได้ยินเสียงแค่นี้ก็พอสำหรับการฝ่าฝืนคำสั่งของพระบิดาแล้ว
“ตูม!!” เสียงน้ำกระเซ็นซ่านดังขึ้น ก่อนจะเงียบลง และปรากฏเป็นภาพหญิงสาวที่กำลังเดินเยื่องย่างขึ้นจากน้ำ ภาพนั้นพิทเห็นทุกอย่าง เขาจำได้ทันทีเพราะเขาเคยเห็นมันในนิมิตแล้ว
เวนไตยยืนหลบอยู่หลังพุ่ม เขาจะทำอะไรพิทไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องที่ดี นางนาคเดินตรงมายังอาศรมที่พักของพราห์ม แต่จู่ๆเวนไตยก็เดินออกมาขวางไว้
“เจ้า” นางตกใจถอยหลัง
“เจ้ามาทำอันใดดึกดื่นเช่นนี้”
“หาใช่ธุระของเจ้าไม่”
“ศรีปางตาล เจ้ามีจุดประสงค์อันใดกันแน่”
นางนาคไม่พูด ได้แต่ก้มหน้านิ่ง
“บอกข้ามาบัดเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงของเวนไตยดูเหมือนจะจริงจังขึ้น
พิทจ้องมองทั้งสองคนอย่างไม่วางตา บางทีเขาอาจได้เบาะแสใดๆจากการพูดคุยของทั้งสองนั้นก็ได้ เขายื่นหน้าไปใกล้ พลันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างกำลังอยู่ข้างหลังเขา
“เฮ้ย พี่บรรณ” พิทตกใจเผลอร้องออกมาเสียงดังลั่น เพราะใครที่ว่านั่นคือบรรณ
“ไม่ใช่สิ นี่มันสิมันตานิ นายมาทำอะไรที่นี่” พิทไม่เข้าใจ เขาเห็นชายผู้นั้นเดินจากไปตั้งหลายวันแล้วนี่ แต่เหตุใดถึงมาปรากฏตัวแอบซุ่มอยู่ตรงนี้
พิทหันหน้าหันหลังไม่รู้จะเอายังไงดี
“ข้าบอกให้บอกข้ามา นางนาคี” ทันทีที่เวนไตยเอ่ยชื่อนี้ สีหน้าของศรีปางตาลก็เปลี่ยนไป นางเหมือนตกใจที่มีคนรู้ความลับนี้ของนาง
“เจ้ารู้”
“ใช่ ข้ารู้ ข้าถึงไม่ไว้ใจเจ้า” เวนไตยจ้องมองนางตาเขม็ง แววตานั่นเองทำให้ศรีปางตาลอ่อนแรง นางรู้สึกถึงความน่าสะพรึงกลัวบางอย่าง ความกลัวที่สยายปีก และกรงเล็บพร้อมจะเข้าขย้ำนางและทำให้เรี่ยวแรงและอำนาจหายไปหมดสิ้น นางทรุดลงกับพื้น ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่ว่าเจ้าคิดจะทำอันใด ศรีปางตาล แต่จงจำไว้ ข้าจะเฝ้ามองเจ้ามิให้คลาดสายตา”
แล้วเวนไตยก็หันหลังเดินหายขึ้นไปบนอาศรม ตอนนั้นเองที่พิทรู้สึกสงสารนางนาคน้อยนั้นจับใจ แววตาของนางที่หวาดกลัว ความรู้สึกบางอย่างกำลังบอกพิทว่านางกำลังจะร่ำไห้
-
พิทหันไปเบื้องหลัง หันไปมองว่าชายคนที่ชื่อสิมันตาจะทำอะไรกับนางนาคนั่นหรือไม่ แต่เปล่าเขาไม่ทำอะไรทั้งๆที่เห็นอยู่ว่านางเป็นนาคและครอบครองแหวนมณีนาคา สิมันตาเอาแต่ยิ้มอย่างพึงใจ ก่อนจะหายลับไปราวกับสายลม
ศรีปางตาลเลื้อยลงบาดาลด้วยความทุกข์ทรมานใจ นางไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆชายผู้นั้นถึงได้น่ากลัวมากขนาดนี้ ความน่ากลัวนั้นคืออะไร แล้วนางจะทำอย่างไรต่อไป
นางเลื้อยผ่านกระแสน้ำเชี่ยวจนในที่สุดก็กลายร่างเป็นธิดานาคี ศรีปางตาลเร่งเดินเข้าไปในห้อง ด้วยคำถามในหัวมากมาย ความเดียงสาต่อโลกภายนอกนั้นทำให้ไม่รู้เสียเลยว่านางกำลังจะเจอกับอะไร
ที่ห้องนั้น นางพบสิ่งผิดปกติบางอย่าง ทันทีที่นางเดินเข้ามาก็พบกับบรรดานางกำนัลที่ต่างก้มลงจนแทบจะติดพื้น ตัวสั่นงันงก นางเดินเข้าไปหาพวกนาง
“พวกเจ้าเป็นอะไรไป” แต่ไม่มีใครตอบใดๆทั้งสิ้น จนศรีปางตาลเปิดประตูเข้าไปถึงได้พบว่าพระบิดาของนางกำลังนั่งอยู่ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว
“หายไปไหนมา ศรีปางตาล” น้ำเสียงที่แข็งกร้าวนั้น ทำให้โมราห์นางกำนัลคนสนิทสะดุ้งโหยง
ศรีปางตาลไม่ตอบ เพียงแต่เดินก้มหน้าเข้ามาหาใกล้ๆ
“ข้าถามว่าเจ้าหายไปไหนมา” พญาภุงชงค์ตวาดลั่น
“ลูก เอ่อ ...............................”
“ตอบมา”
“ลูกขึ้นไปโลกมนุษย์มา”
“ปัง!!” เสียงฝ่ามือตบเข้ากับพื้นเตียงเสียงดังลั่น “คำสั่งของข้า เจ้ามิยำเกรงเลยรึ ศรีปางตาล”
“ทำไมท่านต้องบังคับลูกด้วย” นี่เป็นครั้งแรกที่นางขึ้นเสียงกับพระบิดา เพราะความอัดอั้นถึงได้ทำให้นางหาญกล้าถึงเพียงนี้
“ลูกมิได้ทำอะไรผิด แค่อยากออกไปเห็นโลกภายนอกเหมือนผู้อื่นบ้างเท่านั้น ทำไมถึงต้องห้ามกันด้วย”
“เพราะข้า ข้า.....”ผู้เป็นพ่ออ้ำอึ้ง
“หรือลูกมิใช่ลูกของท่าน”
“หยุดพูดเช่นนี้นะ ศรีปางตาล นับจากบัดนี้ไปข้าจักให้ทหารมาเฝ้าหน้าห้องของเจ้าแทนเหล่านางกำนัลพวกนั้น ข้าจักไม่ให้เจ้า
ขึ้นไปข้างบนนั่นอีก” น้ำเสียงเด็ดขาดและทรงพลังนั้น ทำให้ม่านน้ำข้างนอกสั่นกระเพื่อม ศรีปางตาลลุกขึ้น
“เสด็จพ่อ..............”
“เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้างบนนั่นอันตรายแค่ไหน ศรีปางตาล พ่อมิอยากเสียเจ้าไปเหมือนแม่เจ้าอีกแล้ว”
พญาภุงชงค์เดินออกมาจากห้องนั้น ภาพวันวานที่ผู้เป็นคู่ชีวิตถูกพญาครุฑจิกตีจนตายนั้นยังคงติดตาและฝังลึกในความทรงจำ เขาไม่มีวันที่จะปล่อยธิดาผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ต้องพบเจอชะตากรรมเช่นนั้นอีกเป็นแน่
ศรีปางตาลล้มลงบนเตียงและร้องไห้ปานจะขาดใจ นางไม่เข้าใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับนางในวันนี้ ไม่เข้าใจทำไมพราห์มเวนไตยถึงได้ชิงชังและกีดกันนาง
ไม่เข้าใจที่ผู้เป็นบิดากักขังนางราวกับนางเป็นสัตว์เลี้ยง
“พระนาง” โมราห์ นางสนมเข้าไปปลอบใจ “ทรงเชื่อพระบิดาเถอะเจ้าค่ะ อย่าขึ้นไปข้างบนนั่นอีกเลย”
.....................................................................
ศรีปางตาลถูกขังอยู่ในห้องนั้น ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน นางเหม่อลอย และหัวใจของนางเริ่มเย็นชา ใบหน้าพราห์มสวามินนั้นทำให้นางคุ้มคลั่งแทบบ้า นางอยากพบเขา อยากเจอ อยากเห็นหน้า มองตา ได้ยินเสียง สูดกลิ่นกาย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงหวีดร้องดังขึ้นจนเหล่าทหารต้องกรูเข้ามา
ศรีปางตาลแผดเสียงร้องเหมือนคนบ้า นางวิ่งพล่านไปทั่วห้อง ทำลายข้าวของทุกอย่าง นี่เป็นธรรมชาติของเหล่านาคี เมื่อมีอารมณ์กราดเกรี้ยวมักจะควบคุมตัวเองไม่ได้ นางก็เช่นกันที่บัดนี้ตัณหาราคะที่พระบิดากลัวนักกลัวหนากำลังครอบงำจิตใจนางและทำลายนางอย่างไม่สามารถจะควบคุมได้
เหล่าบรรดานางกำนัลต่างโผเข้าไปจับนาง แต่ไม่สามารถต้านทานกำลังได้ จนในที่สุด พญาภุชงค์ก็เข้ามาและใช้เชือกที่ทำมาจากกล้วย ที่เหล่านาคกลัวนักกลัวหนา มัดตรึงนางไว้ และนั่นก็ทำให้นางสิ้นฤทธิ์ในที่สุด
ศรีปางตาลถูกกักขังไว้ในห้อง ท่ามกลางการคุ้มกันที่แน่นหนากว่าเดิม นางร่ำร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหลอ้อนวอนจนไม่มีใครรับฟัง
ในที่สุดนางก็ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดอาลัยตายอยาก
เวลาผ่านไป ที่นางแน่นิ่งอยู่เช่นนั้น ไม่แตะต้องอาหารหรือน้ำเลย
“พระนาง ดื่มน้ำหน่อยเถิดเจ้าคะ ไม่เสวยอะไรเลยเช่นนี้มาหลายวันแล้วนะ” โมราห์เฝ้ามองนางด้วยความเป็นห่วง
“เจ้าห่วงข้าด้วยรึ”
“ทำไมพระนางพูดเช่นนี้หล่ะ ห่วงสิเจ้าคะ ห่วงมาก”
“ถ้าเจ้าห่วง............”ศรีปางตาลลุกขึ้น “แก้เชือกนี่ให้ข้าที ข้าเจ็บปวดเหลือเกิน”
สีหน้าของโมราห์เปลี่ยนไป แววตาที่ลังเลและกลัวเกิดขึ้น นางถอยหลังออกไป
“โมราห์”
“พระนางข้าช่วยท่านไม่ได้จริงๆ” โมราห์ก้มหน้านิ่ง
ศรีปางตาลน้ำตาไหลอีกครั้งด้วยความสิ้นหวัง
นี่นางจะไม่ได้เห็นหน้าพราห์มสวามินอีกเลยชั่วชีวิตหรือ
โมราห์นั่งอยู่ใกล้ๆ เฝ้ามองนางสิ้นหวัง และกำลังจะตรอมใจ จนในที่สุดนางก็ทนดูภาพนี้อีกไม่ไหว
“พระนาง ข้าจะขึ้นไปโลกมนุษย์ เพื่อนำสารจากท่านไปให้พราห์มสวามิน แต่ท่านต้องสัญญากับข้า ว่าท่านจะตัดใจจากท่านพราห์ม”
แววตาของศรีปางตาลกลับมีหวังขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้น
“ได้ ได้ ขอบใจเจ้ามากนะโมราห์”
-
นางนาคโมราห์แปลงกายเป็นนาคแหวกว่ายผ่านน้ำ ลำตัวยาวใหญ่สีเขี้ยวคล้ำ หอนสีแดงสะบัดไปมา นางมองขึ้นไปเบื้องบนใช้แสงอาทิตย์ยามเย็นนำทาง
แสงนั้นค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดนางก็ค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากน้ำช้าๆอย่างหวั่นๆ ก่อนจะเลื้อยมาถึงตลิ่งและกลายร่างเป็นหญิงสาวชาวบ้าน โมราห์มุ่งหน้าไปยังอาศรมของพราห์มสวามิน นางรู้เส้นทางดี จึงเร่งฝีเท้าและคอยหลบผู้คนเพื่อไม่ให้คนเห็น
ณ อาศรมนั้นเอง ทั้งพราห์มสวามินและเวนไตย ต่างกำลังนั่งปรึกษา แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เมื่อได้ข้อยุติพราห์มเวนไตยก็จะบันทึกมันไว้ในใบลาน เพื่อเป็นเหมือนหลักคำสอน
ความน่าเบื่อของพวกเขานั้น ทำให้พิทถึงกับถอนหายใจ เขาลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเดินออกมาจากอาศรม เลียบแม่น้ำมาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาถึงต้นก้ามปูต้นใหญ่ เขานั่งพักตรงนั้น มองทอดยาวออกไปสุดแม่น้ำ
ทันใดนั้นเองพิทก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่ง ปรากฏตัวขึ้นไม่ห่างจากเขามากนัก พิทจำได้ทันทีว่าชายผู้นั้นคือ สิมันตา ผู้เป็นพี่ของเวนไตย พิทไม่ไว้วางใจชายผู้นี้เลย
แววตาของเขาดูมีเล่ห์เหลี่ยมและเจ้าคิดเจ้าแค้นอยู่ตลอดเวลา พิทรีบลุกและเดินตามสิมันตาไปทันที
ชายผู้นั้นเร่งฝีเท้าขึ้น จนทำให้พิทแทบจะกึ่งวิ่งกึ่งเดิน เพื่อจะตามให้ทัน และทันใดนั้นเองจากร่างที่เป็นสิมันตา กลับกลายแปรเปลี่ยนเป็นพราห์มสวามิน พิทหยุดกึกด้วยความงงงวย เขาหันหลังกลับไปยังอาศรม และพบว่าพราห์มสวามินก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น
ตอนนี้หัวใจพิทเริ่มเต้นรัว เขาเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ความไม่น่าไว้วางใจ หรือเขาจะเข้าใกล้กุญแจไขไปสู่ปริศนานั้นแล้ว
ยิ่งคิดว่าความจริงกำลังจะปรากฏ พิทก็ยิ่งตัวสั่น ดวงตาเขาเบิกโพรงไม่กล้าแม้แต่กระพริบเพราะกลัวจะพลาดวินาทีที่สำคัญไป
“สิมันตาปลอมตัวเป็นพราห์มสวามินนั้นทำไม คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ” พิทว่า พลางเร่งฝีเท้าเดินตามไปติด
และ ณ ริมแม่น้ำห่างจากอาศรมนั่นเอง ที่พิทเห็นพราห์มสวามินแปลง หยุดและยืนรอใครบางคน เขาดูนิ่งเฉย และเหมือนกำลังวางแผนบางอย่าง
ไม่นานนักพิทก็เห็นหญิงสาวชาวบ้านคนเดิมที่เขาเคยเห็นพร้อมกับศรีปางตาลก่อนหน้านี้ กำลังลุกลี้ลุกลนก้มหน้าเดินมา
“ท่านพราห์ม” นางเงยหน้าขึ้นมา สบตากับพราห์มจำแลง
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
“ข้าเอ่อ” นางมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังกลัวบางอย่าง “ข้ามาหาท่าน”
“มาหาข้า?”
“พระนางศรีปางตาลให้ข้านำสาร์นนี้มาให้ท่าน” สาวชาวบ้านยื่นบางอย่างให้พราห์มจำแลง พิทยืนมองอยู่ใกล้ๆ
พราห์มจำแลงอ่านข้อความนั้นก่อนจะกระหยิ่มยิ้มอย่างพอใจ
“ขอบใจเจ้ามากสำหรับความมีน้ำใจของเจ้า ข้าเอง.....” พิทเห็นรอยยิ้มนั้นแล้ว เขารู้สึกสังหรณ์ใจยังไงชอบกล
“ก็มีสาร์นอยากให้เจ้านำไปให้ศรีปางตาล” เขายื่นมือส่งบางอย่างให้นาง “ส่งให้ถึงมือศรีปางตาล”
นางยิ้ม ก่อนจะรีบหันหลังกลับเดินหายไปอย่างไว พิทมองพราห์มจำแลงด้วยความไม่เข้าใจ
“เขาจะทำอะไรของเขากันแน่”
-
ตอนแรกนึกว่าพี่บรรณจะเป็นคนดีซะอีกกกก :mew5: :mew5:
-
:z6: ขอกระทืบสิมันตาทีเถ้ออออ
หนอยแน่คนที่ใส่ร้าย ทำให้ศรีปางตาลเข้าใจผิดพราหมณ์สวามินคือมันนี้เอ้งงง :angry2:
แต่แอบสงสัย เวนไตยตอนแรกๆ ก็ดูเฉยๆกับพราหมณ์สวามินนินา
ทำไมพอเกิดชาติหลังๆดูรักลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ555 :hao3:
มาต่ออีกเร็วๆน้าาา :katai2-1:
-
ว่าเเล้ว บรรณใส่ร้าย ชาวบ้านเขา ก็กรรมไม่ดีอีก :beat:
เวนไตร :impress2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:ชั่วร้ายที่สุด :katai1: :katai1: :katai1:
-
ที่แท้คนก่อนเรื่องก็คือสิมันตาหรอกเหรอ
ว่าแต่พิทจะทำอย่างไรต่อไปนะ :hao4:
-
เริ่มคลี่คลายแล้ว
-
เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะบรรณสินะ
แต่คนที่ต้องรับเคราะห์และโชคร้อยก็เห็นจะเป็นสวามิน ผู้ที่มิเคยมองโลกในแง่ร้าย
ศรีปางตาลจะทำอย่างไร หากรู้ความจริงว่าผู้ที่เฝ้าทำร้ายมาทุกชาติ คือผู้ที่มิเคยกระทำผิดเลย
งานนี้บรรณจะได้รับผิดชอบหรือเปล่า
ต้องตามลุ้นนนน
-
อิพี่บรรณมันน่าโดนกระทืบนัก
-
อิสิมันตา แกนี่เอง เป็นตัวต้นเหตุ
ทำให้สวามินต้องทนทุกข์มาตั้งกี่ชาติภพ บ้าที่สุดเลย
น่าจับไปทำนกย่างเกลือซะจริิง ชิๆ
-
โมราห์นาคีดำดิ่งลงสู่ก้นบาดาลด้วยกลัวอาญาจากพญาภุชงค์นางจึงแปลงกายเป็นงูน้ำตัวเล็กเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตของนาคตนอื่น
นางนำสาร์นจากพราห์มจำแลงส่งให้ถึงมือศรีปางตาล
ทันทีที่นางเปิดสาร์นนั้นออกอ่าน รอยยิ้มและความหวังก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของศรีปางตาล นางกลับมายิ้มได้อีกครั้ง
“ท่านพราห์มว่ากระไรเจ้าคะ” นางโมราห์ใคร่รู้
“ท่านพราห์ม ท่านพราห์มอยากเจอเรา โมราห์”
สีหน้านางกำนัลถอดสีทันที
“ไม่ได้นะเจ้าคะ พระนางสัญญากับโมราห์แล้ว”
ศรีปางตาลเงียบไปครู่ใหญ่ นางหันหลังให้โมราห์ สายตาเหม่อลอยออกนอกหน้าต่าง
“ไม่หรอก ข้าไม่ไปหรอก”
นางพูด แต่คำพูดนั้นเลื่อนลอยเหมือนสายลมที่พัดไปไร้จุดหมาย
พิทกลับมานั่งครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่พราห์มสวามินพูดกับเขาในคืนแรก เรื่องการมาของนักเดินทางผู้ตกยากทั้งสอง การปรากฏตัวของนางนาค เรื่องราวทั้งหมดนี้เริ่มเข้าเค้าที่จะนำไปสู่กุญแจที่จะไขปริศนาแรงอาฆาตของนางนาค
แต่ที่พิทยังสงสัยในตอนนี้คือ เขาไม่รู้ว่าจะเข้าไปช่วย หรือแทรกแซงไม่ให้เกิดเรื่องราวติดพันไปถึงอนาคตตอนไหน
และอย่างไร
“เฮ้ออ” เขาจนปัญญาจริงๆ
พิทอยากจะหาใครสักคนที่พอจะปรึกษาได้บ้าง แต่หันซ้ายหันขวา กลับไม่มีใครข้างๆเลย
เวนไตยหลบออกมานั่งนอกอาศรม เขาเองก็มีท่าทีกังวลใจไม่แพ้กัน พิทเมื่อมองไม่เห็นใครที่พอจะปรับทุกข์ได้ จึงเดินไปนั่งตรง
หน้าเวนไตย
“เครียดเหมือนกันเหรอนาย” เขาพูด ทั้งๆที่รู้ว่าเวนไตยไม่มีทางได้ยิน
“ฉันก็เครียด ไม่รู้จะทำยังไงดี ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกเช่นนี้นะ”
พิทเอื้อมมือไปแตะผ่านมือของเวนไตย
“ทิว มองตาฉันหน่อยสิ อย่างน้อยให้ได้รู้ว่าฉันยังมีตัวตน”
...................
บัดนี้หัวใจของศรีปางตาลรุ่มร้อนเหมือนอยู่ในกองเพลิงแห่งราคะ ถ้อยคำในสาร์นที่พราห์มสวามินส่งมาให้นั้นทำให้นางลืมคำสั่งห้ามของพระบิดาไปหมดสิ้น เมื่อได้รู้ว่าชายที่นายหลงรักก็มีใจให้นางด้วยเหมือนกันแล้วนั้น ยิ่งทำให้นางลืมกลัวทุกอย่างไปหมดสิ้น
“แก้มัดให้ข้าบัดเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นข้าจะกัดลิ้นตาย” ศรีปางตาลทำท่าเอาจริง แต่โมราห์กลับสองจิตสองใจที่จะทำตามคำสั่ง
“ข้าบอกให้แก้มัดให้ข้า” สีตาของนางสว่างวาบขึ้นมา จนโมราห์ถึงกับทรุดลง นางไม่เคยเห็นพระนางของนางมีท่าทีเหี้ยมโหดแบบนี้ แววตาและใบหน้าของศรีปางตาลนั้นเหมือนถูกปิศาจเข้าสิง
โมราห์ค่อยๆคลานเข้าไปหา หลบตาศรีปางตาล พลางเอื้อมมือไปจับเชือกอาคม ทันทีที่โมราห์จับ เชือกนั้นก็ร้อนขึ้นเหมือนเหล็กกล้าที่ถูกไฟแผดเผาจนแดงฉาน มือของโมราห์นั้นไหม้ผองจนมีควันขึ้นมา แต่นางก็ต้องฝืนใจแก้มัดเชือกนั้น เพราะรู้ดีว่าบัดนี้ศรีปางตาลผู้เป็นนายเหนือหัว มิใช่ศรีปางตาลคนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ทันทีที่เชือกอาคมนั้นหลุดออก ศรีปางตาลก็ลุกขึ้นเดินข้ามหัวนางกำนัลที่บัดนี้ นอนดีดดิ้นร้องโหยหวนทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด
ศรีปางตาลไม่แม้แต่จะปลายตามอง มีแต่เสียงร้องเรียก
“พระนาง พระนาง” อยู่เบื้องหลังเท่านั้น
-
บัดนี้หัวใจของศรีปางตาลรุ่มร้อนเหมือนอยู่ในกองเพลิงแห่งราคะ ถ้อยคำในสาร์นที่พราห์มสวามินส่งมาให้นั้นทำให้นางลืมคำสั่งห้ามของพระบิดาไปหมดสิ้น เมื่อได้รู้ว่าชายที่นายหลงรักก็มีใจให้นางด้วยเหมือนกันแล้วนั้น ยิ่งทำให้นางลืมกลัวทุกอย่างไปหมดสิ้น
“แก้มัดให้ข้าบัดเดี๋ยวนี้ มิเช่นนั้นข้าจะกัดลิ้นตาย” ศรีปางตาลทำท่าเอาจริง แต่โมราห์กลับสองจิตสองใจที่จะทำตามคำสั่ง
“ข้าบอกให้แก้มัดให้ข้า” สีตาของนางสว่างวาบขึ้นมา จนโมราห์ถึงกับทรุดลง นางไม่เคยเห็นพระนางของนางมีท่าทีเหี้ยมโหดแบบนี้ แววตาและใบหน้าของศรีปางตาลนั้นเหมือนถูกปิศาจเข้าสิง
โมราห์ค่อยๆคลานเข้าไปหา หลบตาศรีปางตาล พลางเอื้อมมือไปจับเชือกอาคม ทันทีที่โมราห์จับ เชือกนั้นก็ร้อนขึ้นเหมือนเหล็กกล้าที่ถูกไฟแผดเผาจนแดงฉาน มือของโมราห์นั้นไหม้ผองจนมีควันขึ้นมา แต่นางก็ต้องฝืนใจแก้มัดเชือกนั้น เพราะรู้ดีว่าบัดนี้ศรีปางตาลผู้เป็นนายเหนือหัว มิใช่ศรีปางตาลคนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ทันทีที่เชือกอาคมนั้นหลุดออก ศรีปางตาลก็ลุกขึ้นเดินข้ามหัวนางกำนัลที่บัดนี้ นอนดีดดิ้นร้องโหยหวนทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด
ศรีปางตาลไม่แม้แต่จะปลายตามอง มีแต่เสียงร้องเรียก
“พระนาง พระนาง” อยู่เบื้องหลังเท่านั้น
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ฟากพิทที่ยังคงร้อนอกร้อนใจไม่รู้จะทำอย่างไรกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นดี เขาพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆจนเข้ารูปเข้ารอยแล้ว แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าจะช่วยได้อย่างไร
เวลาใกล้เข้ามาทุกที เขารู้ว่านางนาคต้องขึ้นมาตามคำลวงของพราห์มแปลงนั่นแน่ๆ พิทพยายามส่งสารบางอย่างไปยังสวามิน แต่เปล่าประโยชน์ เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเต้นเป็นเจ้าเข้าโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้เลยว่าเรื่องร้ายกำลังจะเกิดขึ้น
เมื่อทำอะไรไม่ได้ พิทจึงรีบเร่งฝีเท้าไปยังริมนทีในนิมิต เขาจำได้ดีว่ามันอยู่ไม่ไกลจากอาศรมมากนัก แต่ทันทีที่พิทไปถึงเขาก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า
พิทไม่ลดละความพยายาม เขายังคงนั่งรออยู่ และแล้ว ไม่นานนัก เขาก็เห็นความเคลื่อนไหวบางอย่างภายใต้ผืนน้ำอันเรียบนิ่ง ผืนน้ำที่ค่อยๆกระเพื่อม พร้อมทั้งเสียงพ่นลมหายใจฟู่ๆ
“พญานาค” พิทตื่นตะลึงอีกครั้ง เขายืนนิ่งมองนาคตนนั้นค่อยเลื้อยส่ายมายังริมฝั่งและกลายร่างเป็นศรีปางตาล หญิงสาวที่งดงามสมดั่งธิดาแห่งมหานที
ทันทีที่นางขึ้นฝั่ง เกล็ดมรกตที่เคยห่อหุ้มก็กลับกลายเป็นอาภรณ์สีปีกแมลงทับ หงอนสีแดงสลับทองก็กลายเป็นอัญมณีสร้อย ต่างหู ประทับร่าง
นางค่อยๆเยื่องย่างขึ้นจากน้ำ และมองหาอะไรบางอย่าง พิทเริ่มลนลาน เขาเคยเห็นภาพครุฑยุดนาคมาแล้ว เขาไม่อยากให้เกิดเช่นนี้อีก
“ต้องทำอะไรสักอย่าง คิดสิๆ” พิทเดินวนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่น เขาเฝ้าแต่คิดว่าจะช่วยศรีปางตาลอย่างไร แต่ยิ่งคิดเท่าไหร่ก็ยิ่งพบเจอแต่ความมืดมิด
“โธ่เว้ย แล้วจะให้ย้อนเวลามาทำบ้าอะไรวะ” ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวก่นด่าเสียงดังลั่น ปากก็ร้องห้ามศรีปางตาลไม่ให้เดินขึ้นมา
“อย่ามา หยุดอยู่ตรงนั้น อย่ามา” แต่ไม่เป็นผล นางเดินผ่านร่างของเขาไปเหมือนอากาศ พิทพยายามจะจับมือนางแต่ไร้ประโยชน์
และแล้วสิ่งที่พิทกลัวมากที่สุดก็เกิดขึ้น การปรากฏกายของพราห์มสวามิน ที่มีแต่พิทเท่านั้นที่รู้ว่าเขาคือตัวปลอม แต่ตรงกันข้ามกับศรีปางตาล นางดีใจและร่ำไห้ด้วยความปิติ ก่อนจะถลาเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าพราห์มนั่น มือทั้งสองข้างลูบเท้าเขาแล้วเอามา
สัมผัสหน้า
“ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน ท่านพราห์ม” พิทเห็นน้ำตาของนางไหลเปื้อนเท้าชายผู้นั้น นี่เป็นการลดเกียรติการเป็นเผ่านาคาเป็นอย่างมาก การที่ต้องก้มหัว คุกเข่าและลูบเท้ามนุษย์เช่นนี้
แต่ศรีปางตาลสละแล้วซึ่งศักดิ์ศรีทั้งปวง บัดนี้นางรักสวามินอย่างหมดใจ และในขณะเดียวกันก็หลงกลสิมันตาเข้าแล้วเช่นกัน
พิทมองภาพเหล่านั้น เขาเริ่มอยากจะทึ้งตัวเองออกเป็นชิ้นๆ เขารู้ดีทุกอย่างแต่กลับช่วยนางนาคไม่ได้ พิทเข้าใจและรู้ซึ้งแล้วว่าทำไมนางถึงอาฆาตพยาบาทเขาถึงเพียงนี้
ความรักและศรัทธาที่บริสุทธิ์นั่นถูกตอบแทนด้วยคำลวง มันเหมือนการควักเอาดวงตาและหัวใจนางออกมาพร้อมๆกันเลยทีเดียว
“โธ่ ศรีปางตาล” พิทเผลอหลั่งน้ำตากับภาพที่เห็น
-
“ข้านึกว่าจักไม่ได้เจอท่านอีกแล้ว ข้าไม่เคยคิดจะพรากท่านจากเพศพราห์ม เพียงแต่ได้รักท่านฝ่ายเดียวก็สุขใจแล้ว แต่เมื่อท่านได้ส่งสาร์นหาข้าเพื่อบอกความในใจนั้น สาร์นนั้นได้ทำให้ข้ากล้าที่ทลายกำแพงแห่งบาดาล กล้าที่จะขัดคำสั่งพญาภุชงค์ กล้าที่จะละทิ้งศักดิ์ศรีและความเป็นชาวนาคา...เพื่อท่าน” นางพร่ามพรรณนาความรักที่มีต่อพราห์มนั่น โดยที่ฝ่ายชายมิได้โต้ตอบใดๆนอกจากแววตาที่เย็นชาและอำมหิต
“ศรีปางตาล ได้ยินชั้นมั้ย อย่าเชื่อเขา เขาเป็นตัวปลอม” พิทร่ำร้อง
“ท่านพราห์ม ข้าพร้อมจะไปกับท่าน ไม่ว่าจะต้องหนีไปไกลแค่ไหน ขอแค่มีท่าน ข้าก็ไม่หวั่น”
“ดี” คำเดียวที่หลุดจากปากพราห์มแปลง แค่คำเดียวจากนั้นเขาก็สะบัดขาและหันหลังเดินนำหน้าไป
ศรีปางตาลลุกขึ้นเช็ดน้ำตา ก่อนจะเดินตามเขาไป แต่เหมือนยิ่งเร่งฝีเท้าเท่าไหร่ พราห์มแปลงก็ยิ่งไกลออกไปทุกที
จนในที่สุด
“ท่านสวามิน ท่านอยู่ที่ไหน” ในที่สุดศรีปางตาลก็พลัดหลงจากสวามิน พิทเดินตามไปติดๆ อกของเขาแทบจะระเบิด เฝ้าอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยนางนาคน้อยผู้นี้ด้วย
“อย่าไปตรงนั้น” พิทร้องตะโกนเสียงลั่น เมื่อจู่ๆภาพในฝันของเขาก็ปรากฏขึ้น ภาพนาคที่โดนครุฑขย้ำอยู่ข้างหน้าเขานี้เอง ที่ตรงนี้นี่เอง
ศรีปางตาลเดินมาถึงตลิ่ง นางหันไปหันมาอย่างร้อนใจ ปากก็พร่ำเรียกชื่อสวามิน
“เจ้ามองหาใครรึ” และแล้ว สิมันตาก็ปรากฏตัวในอาภรณ์ที่สีแสดแดงราวกับเพลิงนรก ริมฝีปากที่ดำคล้ำแสยะยิ้มอย่างพึงใจ
“เจ้าเป็นใคร” ศรีปางตาลตกใจ นางถอยหลังพร้อมทั้งกระชากแขนออก
“ข้าเป็นใครน่ะหรือ ฮ่าๆๆ” เขาหัวเราะ “ข้าก็คือคนที่สวามินสั่งให้มากำจัดเจ้าไง”
พิทได้ฟังเช่นนั้น ความโกรธถาโถมเข้าใส่ ความรักที่เขาเคยมีต่อชายที่ชื่อบรรณในภพปัจจุบันได้มลายหายไปจนหมดสิ้น บัดนี้ความจริงปรากฏ เขาตาสว่างแล้ว ชายผู้นี้นี่เองที่เป็นผู้สร้างปมอาฆาตให้กับเขา พิทโกรธจนเส้นเลือดในตาเขาปูดแดง
แต่เขาทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ทนยืนมองชายผู้นั้นใส่ร้ายตัวเขาอย่างเลือดเย็น
“กำจัดข้า?” นางทำหน้าสงสัย แต่ก็ยังฝืนยิ้ม
“โธ่ นางนาคน้อย เจ้านี่ช่างเดียงสาเสียนี่กระไร ข้าจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ ไม่มีมนุษย์คนไหนมีใจเสน่หาสัตว์เดรัจฉานเยี่ยงพวกเจ้าดอก”
สีหน้าศรีปางตาลเริ่มวิตก นางตกใจที่ชายแปลกหน้าผู้นี้รู้ความลับนี้
“เจ้าพูดเรื่องอันใด”
“สาร์นบอกรัก พร่ำพรรณนา โธ่ สวามินบอกข้าหมดแล้วเรื่องข้อความในสาร์นนั่น เขาบอกให้ข้ามากำจัดเจ้าเสียให้พ้นจากการแสวงธรรมของเขา”
สิมันตากัดฟันกรอด เขาสาแก่ใจที่ได้ชำระแค้นเจ้าพราห์มโอหังนั่น ในขณะเดียวกันก็สามารถแย่งชิงมณีนาคามาเป็นของตนเอง ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวแท้ๆ
การลบหลู่เกียรติพญาสุบรรณเยี่ยงเขาเป็นเรื่องให้อภัยไม่ได้ แล้วเจ้าพราห์มนั่นจะต้องชดใช้อย่างสาสม
“ไม่จริง” ศรีปางตาลถอยหลัง
“เขาบอกข้าหมดแล้ว เรื่องที่เจ้าน่าสะอิดสะเอียนเพียงใด เขารังเกียจเจ้ายิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ ไม่อยากแม้แต่จะชายตาแล”
“ไม่จริง” อีกครั้งที่นางถอยหลัง หัวใจนางแหลกสลายไม่เป็นชิ้นดี ความรักความภักดีที่นางมีต่อสวามินบัดนี้ได้มลายหายไปเหลือแต่ความเคียดแค้นชิงชัง
“นางนาคีที่น่าสงสาร ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้าเลย แต่หากจักจองเวรก็จงจองเวรกับสวามินเถิดนะ” ว่าแล้วเขาก็เอื้อมมือไปจับแขนของศรีปางตาล ทันใดนั้นศรีปางตาลก็กรีดร้องอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส
พิทยืนมองภาพเหล่านั้น น้ำตาของเขาหลั่งไหลออกมาเป็นสายด้วยความอัดอั้นและทุกข์ทรมาน เขาช่วยอะไรศรีปางตาลไม่ได้เลย ใจหนึ่งอยากจะวิ่งกลับไปตามสวามินหรือเวนไตยมาช่วย
แต่มันก็คงจะเปล่าประโยชน์ลำพังแค่จะให้พวกเขารับรู้การมีตัวตนของพิท ยังทำไม่ได้
เขาสิ้นหวังแล้ว การย้อนอดีตเพื่อตามหาความจริงจบสิ้นแล้ว พิทช่วยอะไรใครไม่ได้ เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้
“โธ่เว้ย” พิททรุดลงกับพื้นกระชากหัวตัวเองไปมาอย่างเหลือทน เสียงของศรีปางตาลบาดลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ เสียงสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวด และสิ้นหวังนั้นทำให้พิทอยากจะตายตามนางไปด้วย
“เจ็บปวดละสินะ ฮ่าๆๆ” สิมันตาปล่อยมือของนาง รอยนิ้วมือของเขาปรากฏเป็นแผลไหม้ชัดเจน
“ข้าทำอะไรให้เจ้า ทำไมต้องทำร้ายข้าด้วย” นางทรุดลงกับพื้น สะอื้นไห้
“ทำไมต้องทำร้ายเจ้านะหรือ” สิมันตาหยุดนิ่ง จ้องมองไปที่นางด้วยสายตาอำมหิตไร้เมตตา “เพราะข้าเป็นพญาครุฑนะสิ”
“พญาครุฑ” ศรีปางตาลอ้าปากกว้างด้วยความกลัว ตำนานครุฑที่เป็นศัตรูกับนาคนั้นถูกเหล่าต่อกันมาในเผ่านาคา มารดาของนางถูกครุฑฆ่าตาย และนางรู้ทันทีว่านางไม่มีทางหนีพ้นความตายนี้ได้เช่นกัน ศรีปางตาลสะอื้นไห้นึกถึงใบหน้าของผู้เป็นพ่อ นางรู้
แล้วว่าทำไมพระบิดาถึงได้กักขังนาง นางเข้าใจความปรารถนาดีของผู้เป็นพ่อแล้ว
“ปล่อยข้าไปเถิด” ศรีปางตาลสิ้นหวัง นางยกมือไหว้อ้อนวอนขอชีวิต
“ข้าก็อยากปล่อยเจ้าไปดอกนะ แต่สวามินต้องโทษข้าแน่ๆที่ไม่ทำตามคำสั่งเขา” สิมันตาแสยะยิ้ม
“หากจะโทษก็โทษเขาเถิดนะ” สายตาของสิมันตาจ้องมองไปที่แหวนมณีนาคานั่น ก่อนจะคว้ามัน แต่ศรีปางตาลสะบัดมืออย่างเร็วและวิ่งหนีหมายจะลงน้ำ
สิมันตาเคลื่อนไหวราวกับสายลม เขามาดักไม่ให้ศรีปางตาลหนี จนนางต้องกระเสือกกระสนวิ่งหนีไปทางอื่นอย่างไม่คิดชีวิต
เขาต้อนนางราวกับนางเป็นของเล่นที่น่าหรรษา และเมื่อศรีปางตาลจะวิ่งอีกครั้งสิมันตาจึงคว้าไหล่ของนางพร้อมทั้งจิกเล็บลงไปอย่างสุดแรงจนนางร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
“เจ้าหนีข้าไม่พ้นดอก ส่งมณีนาคามาให้ข้าเสียโดยดี” สิมันตาขู่พร้อมทั้งจิกเล็บลงไป ศรีปางตาลทรุดลงไปกองกับพื้น แต่นางก็ยังแข็งใจไม่ยอมมอบแหวนซึ่งเป็นหนทางเดียวที่ทำให้นางหนีไปได้
“อย่าดื้อดึงไปหน่อยเลยน่า หากเจ้ามอบแหวนให้ข้าแต่โดยดี ข้าอาจเมตตาไว้ชีวิตเจ้าก็ได้”
ศรีปางตาลรวบรวมพละกำลังเฮือกสุดท้าย นางกลั้นหายใจ ก่อนจะหันไปจ้องตาสิมันตา
แสงวาบสีเขียวสว่างขึ้นมาจากนัยน์ตาของนาง แสงนั่นเองที่ทำให้สิมันตาแน่นิ่งเหมือนต้องมนต์
ศรีปางตาลอาศัยจังหวะนั้นสะบัดหนีออกมาก่อนจะแปลงร่างเป็นนาคกระโจนแหวกว่ายผ่านแม่น้ำไปอย่างรวดเร็ว
-
ในตอนนั้นเองที่ดวงตาของสิมันตาสว่างแดงขึ้นมา เขากัดฟันกรอดด้วยความโมโห นาคีมีฤทธิ์เพียงแค่นี้ บังอาจมาลองดีกับพระยาสุบรรณผู้ยิ่งใหญ่เยี่ยงเขา
สิมันตากำหมัดแน่นก่อนจะถลาตัวขึ้นฟ้าและกลายร่างเป็นพญาครุฑที่มีปีกสยายกว้างใหญ่จนบังพระอาทิตย์จนมืดมิด
พิทตกใจกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาถอยหลังหนีไปหลบหลังพุ่มไม้เหมือนเช่นคนขี้ขลาดที่เขามักเป็นอยู่เสมอ
ภาพของครุฑร่างมหึมาที่สะบัดปีกไปมาจนป่าแทบทะลาย แม่น้ำถูกแรงของปีกที่สะบัดแหวกออกเป็นสองซีก เสียงแผดร้องลั่นนั้นทำให้พิทต้องเอามืออุดหู
ครุฑตนนั้นสะบัดปีกพลางโฉบไปมา สายตาก็จิกจ้องไปที่แม่น้ำที่แตกกระจายทุกครั้งที่บินผ่าน
พิทภาวนาของให้ฝันของเขาไม่เป็นจริง ภาวนาให้ศรีปางตาลหนีไปให้ได้
แม่น้ำกว้างใหญ่ไพศาลนั้น อาจดูเหมือนปลอดภัยสำหรับนาค แต่คงไม่ใช่คราวนี้ ในที่สุด ร่างของนาคศรีปางตาลก็ปรากฏขึ้นเมื่อ
พญาครุฑสะบัดปีกอีกหน มันกรีดร้องเสียงแผดหู ก่อนจะโฉบลงไปจิกร่างของนาคขึ้นมา และทันทีที่นาคโดนกรงเล็บที่คมกริบราวกับมีดดาบ เสียงแผดร้องอย่างเจ็บปวดก็ดังขึ้น
สัตว์ทั้งสองต่างต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย อีกตัวสู้เพื่อเอาชีวิตรอด อีกตัวสู้เพื่อจ้องจะทำลายชีวิต
พิทยืนตัวสั่นงันงกอยู่หลังพุ่มไม้เฝ้ามองสัตว์ทั้งสองสู้กัน ครุฑใช้จงอยจิกไปที่ลำตัวของนาคจนเลือดสาดกระเซ็นแดงฉานไปทั่วท้องน้ำ อีกทั้งกรงเล็บนั้นก็ฝังลึกลงไปจนดิ้นไม่หลุด
นาคเองก็ใช้หางเกี่ยวตวัดรัดขาอันทรงพลังของพญาครุฑไว้ มันบีบรัดอย่างสุดกำลัง ปากก็ส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
พญาครุฑกระชากร่างนาคไปมา และในจังหวะนั้นเองที่นาคเอี้ยวตัวมาและฝังเขี้ยวพิษลงบนขาของครุฑ มันแผดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะสะบัดร่างของนางนาคจนปลิวร่วงลงกระแทกพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
ร่างของพญานาคกระแทกพื้นหล่นลงต่อหน้าพิท มันขดตัวไปมา ดิ้นรนทุรนทุรายด้วยความหวาดกลัวและตกใจอย่างสุดขีด
นางนาคพยายามประคองตัวและจะเลื้อยหนี แต่ยังไม่ทันที่มันจะเหยียดร่าง พญาครุฑก็ถลาลงมาโฉบขย้ำกรงเล็บเข้าที่หัวของมัน ก่อนจะจิกกดลงกับพื้น มันกระพือปีกจนฝุ่นตลบอบอวล ต้นไม้ล้มระเนระนาด ขนาดต้นไม้ใหญ่ที่พิทหลบอยู่ยังแทบจะยืนต้นไม่ไหว
ครุฑพยายามจะลากมันขึ้นฟ้า แต่หางของนาคกลับเกี่ยวพันไว้กับต้นไม้ใหญ่ พวกมันฉุดยื้อกันอยู่พักใหญ่
และแล้วนางนาคก็ต้านทานพลังอำนาจของครุฑไม่ไหว หากมันยังดื้อดึงที่จะยึดร่างกับต้นไม้ต่อไป ร่างของมันคงจะขาดสองท่อนเป็นแน่
นางนาคร้องไห้อย่างสิ้นหวัง พิทยืนตัวสั่นด้วยความกลัว วินาทีนั้นเองที่นางนาคสะบัดหัวมาทางพิท และพิทเองก็ก้าวออกไปประจันหน้ากับครุฑอย่างหวาดกลัว
สายตาของนางนาคจ้องมาที่พิท ราวกับเห็นเขา เขารับรู้ได้ว่านางอ้อนวอนให้เขาช่วย พิทได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เหมือนในฝัน
นางเห็นพิทแน่นอน
นางรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้
แต่เหมือนจะสายเสียแล้ว พญาครุฑได้กระชากร่างของนางขึ้นฟ้า กระพือปีกแค่ครั้งเดียวทั้งคู่ก็ลอยละลิ่วขึ้นไปจนไม่อาจได้ยินเสียงตะโกนร้องห้ามจากสิ่งมีชีวิตที่เล็กเหมือนผงธุลีเช่นเขาจากเบื้องล่าง
แต่กระนั้นพิทก็ยังตะโกน
เขาตะโกนสุดเสียง
“หยุดนะ ปล่อยนางเดี๋ยวนี้”
“หยุด อย่าทำนาง หยุด” พิทกระโดดโบกมือไปมา หวังจะให้พญาครุฑได้เห็น แต่ไม่มีประโยชน์ ครุฑตนนั้นอ้าปากร้อง ก่อนจะใช้จงอยปากจิกลำคอพญานาคจนเลือดสาดกระเซ็น การจิกอย่างแรงครั้งสุดท้ายนี่เองที่ทำให้นาคตนนั้นแน่นิ่งไป
พิทน้ำตาไหลทันทีที่เห็นภาพนั้น เขาทรุดลงกองกับพื้นร้องไห้เหมือนคนเสียสติ
ร่างของนางนาคถูกเหวี่ยงกระแทกพื้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ร่างนั้นกลับค่อยๆคืนร่างเป็นหญิงสาวที่มีเลือดและแผลเหวอะหวะน่าสยดสยอง
พิทรีบวิ่งอย่างทุลักทุเลเข้าไปนั่งลงใกล้ๆร่างนั้น
“ศรีปางตาล อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ อดทนไว้เดี๋ยวชั้นจะไปตามสวามินมาช่วย” พิทพูดเหมือนนางจะได้ยิน
แต่สายตานางนั้นเลื่อนลอย เลือดไหลออกปากจมูก ไม่ยอมหยุด
พิททำอะไรไม่ถูกเขาทำท่าจะลุกขึ้นวิ่ง แต่แล้วก็กลับนั่งลง เป็นอย่างนี้อยู่หลายรอบ
แต่แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นเมื่อศรีปางตาลจับมือเขาไว้
“ท่าน” นางมองมาที่เขา “ในที่สุดท่านก็มาหาข้า” เลือดไหลออกมาจากปากนาง
“คุณ คุณเห็นผมเหรอ” พิทอดแปลกใจไม่ได้ แต่เขาก็ดีใจที่นางเห็นเขา มาถึงวินาทีนี้พิทรู้ได้ทันทีว่า เขาแก้ไขอดีตไม่ได้ เขาช่วยศรีปางตาลไม่ได้ แต่สิ่งที่เขาทำได้คือ ทำมันให้ถูกต้อง
“ท่าน ท่านไม่ได้หลอกข้าใช่ไหม”
พิทรีบจับมือนางแน่น ประคองร่างที่ท่วมเลือดไว้ น้ำตาของพิทไหลเอ่อ
“ท่านร้องไห้ทำไม” นางเอื้อมมือลูบแก้มพิท
“ผมร้องไห้ให้กับคุณ ศรีปางตาล ผมขอโทษ” พิทสะอื้นร่ำ
“ท่าน” นางยิ้มเมื่อได้ยินคำนี้จากพิท “ท่านไม่ได้เกลียดข้าเหมือนที่พญาครุฑนั่นบอกใช่ไหม” น้ำตาสีปางตาลหลั่งริน ปนไปกับเลือด
พิทลูบแก้มนางเบาๆ
“ไม่” พิทส่ายหัว “ชายคนนั้นโกหก เขาโกหก” พิทละล่ำละลักพูด เขาพยายามจะอธิบายอะไรอีกมากมาย
“ข้ารู้ ข้ารู้ท่านไม่ทำเช่นนั้นกับข้าแน่” นางกระอักลิ่มเลือดออกมา เลือดสีแดงฉานนั้นกองเต็มมือพิท
“ข้ารักท่านนะ ท่านสวามิน” นางมองตาพิทอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มที่มีความสุข
“ข้าดีใจ ที่อย่างน้อยได้ตายในอ้อมกอดท่าน”
พิทส่ายหน้าไปมา น้ำตาไหลพราก “ไม่นะศรีปางตาล อดทนไว้ ผมจะไปตามคนมาช่วย”
แต่เหมือนทุกอย่างจะสายไปเสียแล้ว ศรีปางตาลหายใจแผ่วลง ตาค่อยๆปิด และมือที่กุมมือพิทไว้ก็ค่อยๆคลาย
“ศรีปางตาล อย่าตายนะ” พิทตะโกนร้องเหมือนคนเสียสติ
ความโกรธความเกลียดชังที่มีต่อตัวนางก่อนหน้านี้ได้มลายหายไปจนหมดสิ้น เมฆหมอกดำมืดในใจที่บังตาได้คลี่คลาย บัดนี้ในใจของเขาเหลือแต่ความรู้สึกผิด และสงสารนาง
พิทประคองร่างที่หายใจรวยรินนั้นขึ้นมากอดแน่น แนบแก้มชิด ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูนาง
“อโหสิให้ผมนะ ศรีปางตาล”
รอยยิ้มครั้งสุดท้ายปรากฏขึ้นก่อนที่ร่างนั้นจะแน่นิ่งไป.....................................
-
:z3: ฮืออออออออ สงสารศรีปางตาล เกลียดสิมันตา แกมันเลววววว ฮือออ :o12:
ขอให้ศรีปางตาลอภัยให้พิทด้วยเถอะ
บางที่สิ่งที่จะมาแก้ไขคือวาระสุดท้ายของศรีปางตาล จะได้มีพราหมณ์สวามินอยู่เคียงข้าง และอโหสิให้ใช่ไหม :mew5:
รอตอนต่อไปค่าา. +1 :mew1:
-
:o12: อ๊ากกกกก เศร้าแสรด อีพี่สุบรรณแกเลวอ่า
แต่สุดท้ายเรื่องก็คลี่คลายล่ะนะ หวังว่านางนาค(เรียกซะ)คงอโหสิล่ะนะ
-
ในที่สุดพิทก็ทำมันสำเร็จซินะ
แต่อดสงสารศรีปางตาลไม่ได้ ที่ต้องมาตายให้กับความรักที่ไม่อาจสมหวังได้
-
เลวจริงๆ โยนความผิดให้คนอื่น
ขอให้ศรีปรางตาลให้อภัย
หมดเวรหมดกรรมตาอกันเถอะ
-
ผมมองว่าศรีปางตาลมันทำร้ายตัวเองนะ
ขนาดพ่อมันห้ามขนาดนั้นยังจะหาเรื่องออกมา
เพราะความคันเลยตายซะ สมควรแล้วล่ะ
-
เย้ๆๆๆ ในที่สุดก็ตามทันจนถึงตอนล่าสุดจนได้ สนุกมากเลยครับ ไลค์เบย ผมชอบเรื่องแนวนี้มากๆ ยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับพญานาคอีก แสดงว่าผู้แต่งคงศึกษาข้อมูลมาอย่างดีเลย ชอบมากๆครับ :L2:
-
อ่านตามทันสักที!!! อ่านรวดเดียวจบเลยนะเนี่ย
โธ่ เพราะไอพี่บรรณนั่นแท้ๆ
ดีนะที่เราเชียร์ทิวอยู่แล้ว
จะได้ไม่มาผิดหวังในตัวคนที่เชียร์
จะรอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
สิมันตา แกเลวมากกกกก ฆ่าได้แม้แต่ผู้หญิง
เพราะความแค้น ความมักใหญ่ใฝ่สูง ความไม่รู้จักพอของแกถึงได้ทำให้เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้
คนที่รับกรรมสมควรจะเป็นแกมากที่สุด!
หวังว่าศรีปางตาลคงอโหสิให้กับสวามินนะ ไม่อย่านั้นก็คงได้แต่จองเวรจองกรรมอย่างนี้ไปเรื่อยๆ แน่ๆ
:mew4: :mew4: :mew4:
-
เหตุความแค้นเพราะสิมันตาสินะ เฮ้อ
แต่ที่นางศรีปางตาลยิ้มเท่ากับว่าเธออโหสิให้พิท(สวามิน)ใช่มั้ย
-
จากที่เกลียดศรีปางตาล...ตอนนี้สงสารนางมาก
น้ำตาไหลเลย...เข้าใจความรู้สึกของนางเลย
ทีนี้ก็คอยลุ้นว่า นางจะอโหสิให้พิทหรือเปล่า
ปล.ตอนนี้เกลียดสิมันตาแทนและ
-
พิทเช็ดน้ำตา วางร่างไร้ชีวิตลงกับพื้น เขามองนางเป็นครั้งสุดท้าย หญิงสาวเดียงสาที่ต้องมาตายเพราะคำลวงของคนชั่ว พิทกำหมัดแน่น เขาโกรธแค้นชิงชังสิมันตา ชายผู้นั้นยิ่งนัก
พิทลุกขึ้นยืนเป็นจังหวะเดียวกันกับที่พญาครุฑซึ่งบัดนี้คืนร่างเป็นสิมันตาเดินตรงมาหาเขา
“อย่าเข้ามานะ” พิทร้องห้าม แต่สิมันตายังคงย่างสามขุมเข้ามาไม่ฟังเสียง
“บอกว่าหยุด” พิทวิ่งเข้าไปคว้าเขา โดยลืมไปว่าชายผู้นั้นเป็นถึงพญาครุฑ และเขาเองก็ไร้ตัวตน
แน่นอนว่าพิทไม่สามารถขัดขวางสิมันตาได้ ชายผู้นั้นหมายมั่นแหวนมณีนาคา แต่พิทไม่อาจให้เขาสมหวังได้
มณีนาคาเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะทำให้ศรีปางตาลหลุดพ้นจากบ่วงพยาบาทได้ การที่นางต้องทุกข์ทรมานอยู่ในมหานทีแห่งความพยาบาทนั้นเป็นเพราะการเข้าใจพิทผิด และอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้นางไปผุดไปเกิดไม่ได้ เป็นเพราะสิมันตาได้เอามณีนาคาของนางไป
พิทจะยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีกไม่ได้
สิมันตามองร่างศรีปางตาลด้วยความสะใจ เขากัดฟันแน่น
นางนาคยโส ไม่เจียมตนว่าตนเองเป็นแค่เผ่าพันธุ์งูพิษ ฤทธิ์เพียงนี้ริจะมาต่อกรกับพญาแห่งปักษาผู้ที่แม้แต่พระอินทร์ยังยอมสิโรราบ
เขาเดินตรงมายังร่างที่ไร้วิญญาณของศรีปางตาล
พิทร้อนใจหาวิธีจะปกป้องนาง เขามองไปยังอาศรมที่อยู่ลิบๆ ไม่มีทางที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากเวนไตยและสวามิน
ในที่สุดเมื่อจวนตัว เขาวิ่งเข้าไปขวางร่างศรีปางตาลไว้ ปากก็ร้องตะโกนอย่าๆ
แต่ไม่เป็นผล สิมันตาเอื้อมมือเข้ามาหมายจะกระชากแหวน
พิทนึกอะไรไม่ทันแล้วในตอนนั้น เขาคว้าข้อมือศรีปางตาลไว้ก่อนจะกระตุกปมเชือกปมสุดท้ายออกอย่างแรงจนเชือกหลุดกระเด็น
และครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เชือกนั้นหลุดหายไปจากมือเขา สิ่งรอบตัวพิทเริ่มบิดเบี้ยว แม่น้ำสายนั้นค่อยๆยืดยาวผิดรูป ป่าครึ้มฟุ้งเป็นควัน ร่างของสิมันตาค่อยๆยืดออกจนเป็นเหมือนร่างนั้นจะฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ และแล้ว ภาพทั้งหมดก็เลือนหายไปเหลือแต่ภาพสีขาวจ้า
ฉับพลันพิทก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกกระชากลงจากที่สูงอย่างเร็ว คราวนี้เขารู้สึกชินกับมัน มือยังคงกำข้อมือศรีปางตาลไว้แน่น และยังคงหลับตา
ร่างของพิทร่วงหล่นลงมาจนในที่สุดก็หยุดนิ่ง เขาค่อยลืมตา แต่แทนที่จะเห็นภาพที่เขาเคยเห็น เขากลับพบแต่ความว่างเปล่า รอบตัวมีแต่ควันสีขาว แต่สัมผัสได้ราวปุยนุ่นอยู่รอบตัว
“ที่นี่ที่ไหน” เขามองไปรอบตัว แสงสว่างจ้ามาก แต่กลับไม่ทำให้แสบตาแต่อย่างใด ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกอุ่นและสบายอย่างบอกไม่ถูก
“เหมือนสวรรค์เลย” พิทว่า พลางเดินไปรอบๆอย่างระมัดระวัง มือก็ปัดป่ายปุยเมฆไปมา โดยลืมไปว่าศรีปางตาลได้หายไปแล้ว
-
“ท่านสวามิน” แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากเบื้องหลัง พิทหันไปและพบว่า เสียงนั้นเป็นเสียงของหญิงสาวในชุดทรงที่งดงามราวเทพธิดา
“ศรีปางตาล” พิทผงะถอยหลังด้วยความกลัว
“ท่านไม่ต้องกลัวข้าดอก” รอยยิ้มที่อบอุ่นนั้น ทำให้พิทรู้ว่า นางไม่ได้มาร้ายเหมือนเช่นเคย
“ขอบใจท่านมากที่ทำให้ข้าหลุดพ้นจากบ่วงแห่งความพยาบาทนี้ ข้าทุกข์ทรมานมานับพันปีด้วยบ่วงที่ผูกมันขึ้นมาเอง”
นางยืนนิ่งมือแนบลำตัว ชุดที่นางสวมนั้นไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าเป็นยุคสมัยใด แต่มันช่างวิจิตรงดงามจนยากที่จะละสายตา
อีกทั้งนางก็สง่างามและเดียงสาอย่างที่นางควรจะเป็น
“เอ่อ ผมยินดีครับ” พิทพูดยิ้มแหยๆ
“ท่านอุตส่าห์ช่วยให้ข้าหลุดพ้น ทั้งๆที่ข้าเป็นผู้ทำลายล้างชีวิตท่านชาติแล้วชาติเล่า แต่ท่านก็มิเคยผูกใจเจ็บ มิหนำซ้ำยังย้อนเวลานำข้ามาเพื่อทำให้ข้าตาสว่าง”
“นำท่านมาเหรอ หมายความว่าไง” พิทสงสัย
“ข้าติดตามท่านมาทุกชาติ เห็นท่าน รับรู้ความรู้สึกท่าน และชาติสุดท้ายนี้เองที่ข้าได้รู้ความจริง”
พิทนิ่งไป เขานึกย้อนไปถึงชาติต่างๆไม่คิดว่าไม่เพียงแต่ตัวเขาเท่านั้นที่ย้อนกลับมา แต่นางนาคศรีปางตาลกลับติดตามเขามาด้วย
“ข้าซาบซึ้งกับสิ่งที่ท่านทำ และเสียสละเพื่อข้า บัดนี้ข้ารู้แล้วว่าได้ทำผิดต่อท่านมาตลอด โปรดอภัยในความโง่เขลาของข้าด้วยเถิด ท่านสวามิน” ศรีปางตาลคุกเข่าลง พิทตกใจรีบถลาเข้าไปประคองร่าง
“อย่าทำอย่างนี้”
ศรีปางตาลหลั่งน้ำตา นางเงยหน้าขึ้นมอง แววตานั้นบ่งบอกถึงความเศร้าเสียใจสำนึกผิดอย่างยากจะพรรณนา
“ข้าผิดต่อท่านอย่างมหันต์ ท่านสวามิน” น้ำตาของนางไหลอาบแก้ม
พิทประคองร่างนั้นให้ลุกขึ้นยืน
ก่อนจะจ้องตานางลึกเข้าไป
“เราไม่ได้โกรธเจ้าเลย ศรีปางตาล” พิทพูด แต่คำพูดนั้นกลับกลายเป็นคำพูดของสวามิน “เจ้าทำไปเพราะความไม่รู้ และผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด บัดนี้เจ้ารู้ความจริงทุกอย่างแล้ว จงเลิกพยาบาทและไปสู่ภพภูมิที่คู่ควรกับเจ้าเถิด”
“อโหสิกรรมให้ข้านะ” นางสะอื้น
พิทก้มลงมองนางด้วยแววตาที่อารีย์ เขายิ้มให้อย่างไม่มีข้อกังขาเคลือบแคลงใดทั้งสิ้น
“เราอโหสิกรรมให้เจ้า” และนี่คือคำพูดเพียงคำเดียวที่เป็นเหมือนกุญแจคลี่คลายปมทุกอย่าง ที่พิทย้อนเวลามาก็เพื่อพูดสิ่งนี้ ความเจ็บปวด และทุกข์ทรมานของทุกคนที่ผูกพันกับด้วยบ่วงกรรม หลุดพ้นได้ด้วยคำๆนี้
ทันทีที่ศรีปางตาลได้ฟัง รอยยิ้มแห่งความปิติก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า นางมองพิทก่อนจะลุกขึ้นยืน
รอยน้ำตาได้เหือดหายไป เหลือเพียงใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปีติ
“ข้าจักได้พบท่านอีกหรือไม่ ท่านสวามิน”
“ไม่มีใครสามารถตอบกาลภายภาคหน้าได้ดอก หากวาสนาเรายังมีต่อกัน คงจักได้พบกันในชาติใดชาติหนึ่ง”
“ข้าเป็นเพียงชาตินาคี มิมีทางที่จักเป็นมนุษย์และสร้างบุญกุศลได้อย่างท่าน หวังแค่เพียงวันหนึ่งจักได้พบท่าน และตอบแทนบุณคุณที่ท่านได้ช่วยเหลือข้าในครั้งนี้” ศรีปางตาลยิ้ม ก่อนจะยกมือทั้งคู่ขึ้นทาบอก แหวนมณีนาคาเปร่งประกายระยิบระยับ
“ลาก่อน ท่านสวามิน” นางยิ้มก่อนจะค่อยๆหลับตา และทันใดนั้นแสงสีทองอร่ามก็ปรากฏขึ้นเป็นจุดเล็กบริเวณหน้าอกนาง มัน
กระพริบตามจังหวะหัวใจ ศรีปางตาลก้มลงมอง ก่อนที่แสงนั้นจะค่อยๆแผ่ขยายใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้นจนในที่สุดแสงนั้นก็ฉาบร่างของนางจนอร่าม
พิทมองภาพนั้นด้วยความชื่นชม เขาจ้องมองแสงนั้นค่อยห่อตัวกลายเป็นลูกไฟสีทองดวงใหญ่ ลอยนิ่งอยู่ตรงหน้า
“สวยอะไรเช่นนี้” พิทนึกในใจ
แสงนั้นค่อยลอยขึ้นๆ และในที่สุดมันแตกฟุ้งออกเป็นเป็นละอองดอกพิกุลสีทอง ร่วงลอยไปทั่วบริเวณ
พิทแหงนหน้ามองปาฏิหารณ์ครั้งนี้ด้วยความตะลึงพรึงเพริด เขาหงายมือขึ้นรองรับดอกพิกุลสีทองดอกหนึ่งที่ร่วงหล่นลงมาใส่มือเขา
จ้องมองแสงดอกไม้นั้น
และทันใดนั้นเองสายลมวูบหนึ่งก็พัดหาเขาอย่างแรงจนพิทต้องหลับตา
ลมนั้นพัดวนไปมารอบตัวพิท เขารู้สึกถึงมัน แสงสีทองจากดอกพิกุลยังคงสว่างอยู่ในดวงตา มันทำหน้าที่นำทางในความมืด
ลมนั้นค่อยๆอุ่นขึ้นๆ จนในที่สุดมันก็สงบนิ่ง
-
พิทมาที่ไหนอีกเนี้ยะ :hao4:
ว่าแต่จะขึ้นเครื่องอีกแล้วเหรอ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ :L2:
-
พิทค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ สิ่งแรกที่เขาเห็นคือแสงสว่างสีทองที่อยู่ตรงหน้าเขา ข้างๆเขา และรอบๆตัวเขา
แสงเทียนนั้นเองที่นำทางให้พิทเดินทางกลับมาอีกครั้ง
พิทหันไปรอบๆ
“กลับมาแล้วหรือโยม”
“หลวงพ่อ” เขายิ้มด้วยความดีใจ
พิทกลับมาแล้ว การเดินทางที่แสนยาวไกลได้สิ้นสุดลงแล้ว เขาถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดเต็มหน้า หายใจยาวๆก่อนจะปล่อยอารมณ์ให้ผ่อนคลาย
“ผมไปนานเท่าไหร่ครับ” เขาสงสัย เพราะเหมือนว่าใช้เวลาในการเดินทางครั้งนี้ไปเป็นปี
หลวงพ่อไม่ตอบเพียงแต่มองไปยังแท่งเทียน พิทมองตาม เขาเข้าใจในทันทีว่า เวลาที่เขาใช้ไปในการเดินทางครั้งนี้ ไม่ได้มากพอที่จะทำให้เทียนละลายในหนึ่งแท่ง
“โยมกลับมา แสดงว่า”
“ครับหลวงพ่อ มันจบแล้ว” พิทน้ำตารื้อทันทีที่พูดคำนี้ ความรู้สึกมากมายปนเปอยู่ในใจของเขา ทั้งดีใจ เสียใจ เศร้าใจ ใจหาย มันบอกไม่ถูก
ไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่ใครจะสามารถย้อนเวลา ย้อนอดีตไปในชาติภพที่ผ่านมาของตัวเอง และได้พบเจอ สัมผัสกับอดีตที่เคยเป็นตัวตนปัจจุบันของตนเองมาก่อน
พิทคิดถึงโสภณเด็กหนุ่มผู้รักชาติ แววตาที่มุ่งมั่นของเขา ความภักดีที่เขามีต่อพิท แผ่นหลังอันอุ่นไอที่พิทเคยสัมผัสได้ ไม่รู้ตอนนี้เด็กหนุ่มคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง
พิทเป็นห่วงศรีเมือง แม่ทัพผู้หาญกล้า ภายใต้ใบหน้าที่เย็นชาแต่ดุดันแข็งกร้าวนั้น กลับซ่อนความรู้สึกอ่อนโยน อบอุ่นและปลอดภัย นั่นทำให้พิทประหลาดใจอย่างมาก ศรีเมืองจะเป็นอย่างไรต่อไป เขาจะพบจุดจบอย่างไร ไม่มีทางที่พิทจะรู้เลย
และพิทซาบซึ้งในความจงรักภักดีที่เวนไตยมีต่อเขาไม่มิเสื่อมคลาย ไม่ว่าจะกี่ชาติภพ วิญญาณของชายหนุ่มผู้นั้นก็ยังคอยตามปกป้องดูแลเขาเรื่อยมา พิทไม่รู้ว่าชาติก่อนหน้านั้น ตัวเขากับเวนไตยได้เกิดเป็นใคร และทำไมชายผู้นั้นถึงได้เฝ้ารักและภักดีต่อเขาขนาดนั้น อาจไม่จำเป็นต้องหาคำตอบ แค่นี้พิทก็รู้แล้วว่า เขาสมควรจะรักใคร
ศรีปางตาล นาคีสาวบริสุทธิ์ ผู้ที่ต้องตกเป็นเหยื่อของความโหดร้ายและเล่ห์ลวง จุดจบของนางทำให้พิทลืมเลือนสิ่งเลวร้ายที่นางทำไปหมดสิ้น เขาเข้าใจดีแล้วว่าทำไมนางถึงเฝ้าตามล้างผลาญชีวิตพราห์ม พิทไม่หลงเหลือความโกรธเกลียดพยาบาทใดๆ มีแต่ความเห็นใจและอโหสิกรรม
เรื่องราวทั้งหมดนั้นทำให้พิทใจหาย เขาคิดถึงภาพวันเก่าๆการผูกพันกับใครคนใดคนหนึ่ง ผ่านความทุกข์ความเจ็บปวดมาด้วยกันนับครั้งไม่ถ้วน หลอมละลายรวมกันเป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่และทรงพลัง พิทหลับตา นึกถึงทิวในภพต่างๆพร้อมรอยยิ้ม
และลืมตาขึ้นพร้อมทั้งมีใบหน้าของชายทั้งสามคนทับซ้อนกันจนเป็นใบหน้าทิวคนเดียว
เขาคุกเข่าก้มลงกราบหลวงพ่อ
“ไม่มีโซ่เส้นไหนจะแน่นหนาไปกว่าโซ่แห่งความพยาบาทนะโยม คนเรามักผูกใจเจ็บกับคนที่ทำให้เราเจ็บปวด โดยลืมช่วงเวลาที่มีค่าอื่นๆไปหมดสิ้น”
“ใช่ครับหลวงพ่อ เราเลือกที่จะเจ็บปวดแทนที่จะมีความสุข”
“เพราะฉะนั้น เวลาที่เหลือตอนนี้ จงใช้มันอย่างมีสติ และตามครรลอง สิ่งใดควร สิ่งใดมิควรโยมรู้ดีแก่ใจแล้ว”
พิทมองหลวงพ่ออีกครั้ง ก่อนจะขอลาออกมาด้วยร่างกายที่เบาวิว
-
เย้! เรื่องศรีปางตาลก็หมดไปแล้ว
มาตามลุ้นเรื่องอื่นกันดีกว่า อิอิ
-
คราวหน้าก็เป็นเรื่องความรัก แล้วสิน่ะ
-
:katai2-1: เย่ๆ ผ่านไปได้ด้วยดี
รอตอนต่อไปค่ะ เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ :mew1:
ปล...ลืมไปหมดแล้วว่าพิทกับทิวเจอกันได้ไง ผ่านไปหลายชาติเกิน. เลยต้องกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ.555
-
อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ X 100 :z3:
-
อยากอ่านอีก :z3:
-
เรื่องราวต่างๆก็จบลงแล้ว
มาลุ้นเรื่องของอนาคตกันดีกว่า
-
จะว่าไปก็เริ่มคิดถึงพ่อหนุ่มทิวแล้วสิ หลังจากที่ลืมไปนาน แหะๆ
-
เย้ๆๆๆ ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว ศรีปางตาลก็ไปสบายแล้ว โล่งๆๆ
ทีนี้จะได้ไปหาทิวแล้วอ่ะดิ อิอิ
-
ความโกรธแค้นพยาบาทจบไปแล้ว
เหลือทิวที่ไม่รุ้อยู่ที่ไหน
-
ค่อยๆคลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว
-
o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
เห้อออออออออ//เอามือทาบ อก //อ่านทันซะที
เหลือก็แต่พี่บรรณ ต้องมีอะไรแน่ๆ ไม่อยากจะเดาเลย :a5:
-
ในที่สุดเรื่องราวก็คลี่คลาย หลังจากนี้ก็คอยฉากเลิฟซีนสินะ สินะ อิอิ
-
บินนานเจงๆ ป่านนี้ยังไม่มาต่อเลย :z10:
-
โห สุดยอด เลือกรักคนให้เป็นสินะ
-
ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากนักสำหรับภพปัจจุบัน
ใช่สิ เขาเพียงแค่หายเข้าไปในห้องนั้นไม่ถึงชั่วโมง มันคงยังไม่ทันได้มีใครรู้หรอกว่าเขาหายไปไหน
“ทิว” พิทนึกชื่อชายคนนี้ขึ้นมาทันทีที่ออกมาจากกุฏิหลวงพ่อ ความสับสนในชาติภพค่อยปะติดปะต่อจนเข้ารูปเข้ารอย
เขามาซ่อมวัดที่นี่ และก็มาเจอกับเรื่องร้ายๆจนทิวต้องหายไป แล้วหลวงพ่อก็บอกกับเขาว่าทิวมาเพื่อทำหน้าที่เป็นสื่อ
แล้วตอนนี้ทิวไปไหน เขาหายไปไหน
“ทิว” พิทเร่งฝีเท้ากลับบ้านพัก พอมาถึงก็ปรี่ขึ้นบ้าน ปากก็ตะโกนร้องเรียกหาทิว
“ทิว ทิว”
“แต่ไม่มีวี่แวว มีเพียงเสียงจากลมทะเลเท่านั้นที่ตอบรับเสียงเรียกของเขา
พิทนั่งลงกุมขมับ เขาครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่อาจทำให้ทิวตกลงหล่นในห้วงอดีตบ้างหรือเปล่า สายตาพลันเหลือบไปเห็นแสงสว่างวาบๆที่มือถือ มีสายเรียกเข้ามาจากบรรณ
พิทมองมันอย่างเย็นชา ปล่อยให้สัญญาณเรียกเข้าตัดไปเอง เขาไม่มีอารมณ์จะรับสายชายผู้นั้น เมื่อนึกถึงหน้าสิมันตา
“หายไปไหนของเขานะ” พิทสับสน ครั้งสุดท้ายที่พิทเห็นทิวก็คือตอนที่เป็นเวนไตย และนั่นก็ไม่ใช่ทิว หรือทิวจะหายไปตอนที่เขาอยู่กับผากอง
“ไม่สิ นั่นก็ไม่ใช่ทิว”
“เป็นอะไรไปครับคุณพิท” นายช่างผู้ที่ทำหน้าที่คุมงานก่อสร้างที่มากับเขาด้วย เดินขึ้นมาทัก ในมือของเขาถือไฟฉาย
“เปล่าครับลุง งานซ่อมเป็นยังไงบ้างครับ” พิทถาม
“ก็ดีครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ว่าแต่ เอ สีหน้าของคุณพิทดูไม่ดีเลยนะครับ”
พิทฝืนยิ้ม
“ผมว่าคุณพิทเหนื่อยมาหลายวันแล้ว พักสักสามสี่วันก็ดีนะครับ ไม่ต้องห่วงทางนี้หรอกครับ เดี๋ยวผมกับลูกน้องจัดการเอง” ชายผู้นั้นยิ้มให้เขาอย่างอารีย์
พิทพยักหน้ารับ เขาเองก็รู้สึกอยากจะพักแล้วเช่นกัน
เขาเดินออกมายืนสูดไอทะเลยามดึกที่ท้องฟ้าสุกสกาวไปด้วยดวงดาวที่แข่งกันฉายแสงอย่างไม่ยอมลดละ ท้องทะเลที่ดูเวิ้งว้างว่างเปล่า แต่ก็กลับยังมีแสงดาวแต่งแต้มให้ดูไม่เดียวดายมากนัก
“คุณพิทครับ โทรศัพท์น่ะครับ” เสียงนายช่างร้องเรียก พิทไม่สนใจเสียงนั้น จนกระทั่ง
“คุณพิท...........” ช่างผู้นั้นยื่นมือถือมาตรงหน้าเขา จนพิทเห็นเบอร์ที่โชว์หน้าจอนั้น มันไม่ใช่เบอร์บรรณ แต่เป็นเบอร์ของ
“แม่ทิว” พิทคว้าโทรศัพท์ได้รีบกระโจนลงจากเรือนพัก ลืมแม้กระทั่งใส่รองเท้า
“ครับแม่” น้ำเสียงทิวดูร้อนรน แต่กลับต้องแปลกใจเมื่อปลายสายนั้นดูตื่นเต้นมากกว่าเขา
“........................................”
“ครับ จริงหรือครับแม่” ใบหน้าของพิทเปื้อนรอยยิ้ม
“.............................................”
“งั้นผมจะรีบขึ้นไปขอนแก่นเดี๋ยวนี้แหละครับแม่ ขอบคุณนะครับ”
พิทกระโจนขึ้นบ้าน เก็บข้าวเก็บของใส่กระเป๋าอย่างลุกลี้ลุกลนจนนายช่างอดร้องทักไม่ได้
“คุณพิทจะไปไหน”
“ลุง ผมฝากลุงคุมงานที่นี่สักพักนะครับ พอดีมีธุระด่วน”
“ได้ครับ ว่าแต่คุณจะเก็บของไปไหนดึกๆดื่นๆ”
“ผมจะขึ้นกรุงเทพฯครับลุง”
“โอย คุณ ป่านนี้ไม่มีรถที่ไหนเขาวิ่งกันแล้วล่ะครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมไปส่งพรุ่งนี้แต่เช้ามืดเลยนะครับ คืนนี้นอนก่อนเถอะ”
พิทได้สติ หันไปยิ้มแห้งๆกับช่าง ก่อนจะนั่งลง มองมือถือและยิ้มกับมันอย่างลืมตัว
-
เช้าวันรุ่งขึ้น พิทรีบกระโจนลุกจากเตียง อันที่จริงเขานอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำจากข่าวที่แม่ของทิวส่งมาให้เขาเมื่อคืน พิทถลาลงไปอาบน้ำข้างล่าง ไม่นานเขาก็พร้อมอยู่ในชุดออกเดินทางพร้อมกระเป๋าเป้คู่ใจ
"ลุงมันไม่มีสายการบินมาลงที่ชุมพรเลยเหรอ” พิทถามอย่างร้อนรน
แต่เมื่อคำตอบนั้นคือ ไม่มี พิทจึงตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังท่ารถของเมือง ก่อนจะวิ่งลงไปซื้อตั๋วรถเที่ยวแรก
“ใช้เวลากี่ ชม ครับ”
“ประมาณ 6ชั่วโมง”
คำตอบนั้นทำให้พิทถึงกับถอนหายใจ รู้อย่างนี้เขาน่าจะขับรถมาเองยังจะเร็วเสียกว่า แต่คงไม่มีประโยชน์ใดๆแล้ว พิทรีบวิ่งขึ้นรถทัวร์ ก่อนที่รถจะออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังกรุงเทพฯมหานคร
ระหว่างทางนั้นเขานอนไม่หลับเลย ในใจมัวแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องของทิว เขาตื่นเต้น ปนไม่แน่ใจในอะไรบางอย่าง แต่แล้วเมื่อรถวิ่งผ่านราชบุรี ด้วยความอ่อนเพลียเขาจึงเผลอหลับไป
เสียงรถจอดสนิท ผู้คนลุกขึ้นเก็บของ ปลุกให้พิทตื่นจากการหลับลึก เขาตั้งสติอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อเรียบเรียงเหตุการณ์ต่อไปว่าจะทำอะไรต่อ
นาฬิกาบอกเวลาบ่ายโมงกว่า จากหมอชิตใหม่ไปสนามบินน่าจะใช้เวลาอีกหนึ่งชั่วโมง เขาไม่รอช้า วิ่งข้ามถนนเรียกแท็กซี่ไปสนามบินแทบจะในทันที
การเดินทางที่อาจดูยาวไกลสำหรับใครบางคน จากใต้สู่อีสาน แต่สำหรับพิท การเดินทางครั้งนี้มันเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับการเดินทางที่ผ่าน
ในที่สุดการบินไทยก็พาพิทมายังขอนแก่นในเย็นวันนั้น เขารีบบึ่งไปยังโรงพยาบาลที่ทิวอยู่ด้วยใจที่โหยหาอยากพบ
ทันทีที่ถึงโรงพยาบาลเขาไม่รอช้ารีบตรงไปยังประชาสัมพันธ์เพื่อถามให้แน่ใจว่าทิวยังอยู่ห้องเดิมอีกหรือเปล่า ปรากฏว่าเขาถูกย้ายมายังห้องผู้ป่วยธรรมดา นั่นเป็นข่าวดีสำหรับพิท แสดงว่าเรื่องราวร้ายๆที่เกิดกับทิวกำลังจะจบลง
พิทเดินมาตามทาง เหงื่อเต็มมือ เขาตื่นเต้นจนไม่สามารถจะปกปิดมันได้แม้แต่ทางแววตา
ห้องนั้นอยู่ตรงหน้าเขา การเดินทางสิ้นสุดลงแล้ว เขากำลังจะได้พบหน้าทิวแล้ว
“จะเป็นยังไงนะทิว” พิทเปรยเบาๆ ก่อนจะเคาะประตู
และเป็นผู้เป็นแม่ที่เดินออกมาเปิดประตูต้อนรับ สีหน้าของหล่อนดูมีชีวิตชีวาขึ้น ไม่อมทุกข์เหมือนแต่ก่อน คำแรกที่พิทถามแม่คือ
“ทิวฟื้นแล้วจริงๆหรือครับ”
ผู้เป็นแม่พยักหน้า น้ำตาคลอหน่วย หล่อนโผเข้ากอดร่างพิทแน่น ปากก็พร่ามขอบอกขอบใจที่ช่วยให้หล่อนได้ลูกชายกลับคืนมา
พิทลูบหลังหญิงผู้นั้นเบาๆ แต่ตากลับจ้องมองแต่ร่างที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
“แม่ขอบใจมากนะลูก” หล่อนปาดน้ำตา ก่อนจะลากเก้าอี้มาให้พิทนั่ง
“ทิวเค้ากระตุกๆตัวสองสามครั้งคืนก่อนนั้น แล้วชีพจรก็เต้นขึ้นลงอย่างแรงจนแม่กลัว แต่พอหมอมาดู รีบป้ำหัวใจ ทิวเค้าก็ฟื้น” แม่
ยิ้มดูมีความสุข
“ครับแม่” พิทไม่ตอบอะไร แต่เขาพยายามมองไปยังร่างนั้น ภาวนาให้ตื่นขึ้นมาสักที
“งั้นแม่ฝากทิวกับพิทก่อนนะลูก แม่จะกลับบ้านไปทำกับข้าวกับปลามา”
พิทพยักหน้ายิ้ม
หญิงผู้นั้นเดินหายไปจากห้อง เสียงประตูปิดดังแกร็ก พิทรีบถลาตัวไปจับมือของทิวก่อนจะบีบแน่น
“ทิว ตื่นได้แล้วเว้ย”
“ทิว” เขาเขย่ามือนั้นเบาๆ
แต่ร่างนั้นก็ยังคงหลับนิ่ง เสียงถอนหายใจดังขึ้น พิทวางมือนั่นลงก่อนจะมองร่างนั้นอย่างพินิจพิเคราะห์
“เปลี่ยนไปมากจริงๆ” เขาว่า เมื่อนึกเปรียบเทียบเด็กหนุ่มผู้นี้กับศรีเมือง หรือเวนไตย เขากลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ถึงแม้ริมฝีปาก ดวงตา และจมูก ทุกอย่างจะคล้ายกัน แต่ยังไงๆสิ่งที่อยู่ข้างในมันก็ไม่เหมือนกันอยู่ดี
“น้ำ” จู่ๆแสงแหบพร่าก็ดังขึ้น ทิวร้องขอน้ำเพราะรู้สึกคอแห้ง พิทตกใจกระวีกระวาดหยิบแก้วน้ำก่อนจะประคองร่างนั้นขึ้นมา
ทิวดื่มมันจนค่อนแก้ว ก่อนจะกระแอมสองสามครั้ง ค่อยๆลืมตาขึ้น
วินาทีนั้นเองที่หัวใจของพิทเต้นรัวจนไม่เป็นจังหวะ ทิวจะทักเขาว่าอย่างไร
“เฮีย”
“พี่พิท”
“ผมคิดถึงพี่”
หรืออะไรกันแน่
“ใครอ่ะ” ตึง!! สิ้นเสียงนั้นพิทแทบหงายหลัง
“ทิว” เขาเรียกสติอีกครั้ง เพื่อเตือนความจำ
“แม่ไปไหน”
“แม่นายไปทำข้าวเย็น”
“แล้ว เอ่อ แล้ว ลุงเป็นใคร”
ปัง!! พิทเหมือนโดนเด็กหนุ่มปิดประตูใส่หน้า จำหน้ากันไม่ได้ยังไม่พอ ยังเสือกมาเรียกลุงอีก
“ลุง ลุงเหรอ” เขากัดฟันแน่น
“ครับ ลุงเป็นเพื่อนแม่เหรอ”
“นี่ นี่ กูแก่ขนาดเพื่อนแม่เลยเหรอ” เขากล้ำกลืนแต่ละคำให้ลงคอไปอย่างยากลำบาก ความเหน็ดเหนื่อยที่อุตส่าห์ดั้นด้นมา
“ทิว กูขอบีบคอมึงได้มั้ย” พิทกัดฟัน
เด็กหนุ่มทำหน้าตกใจ ดูท่าทางเขาจะจำพิทไม่ได้จริงๆ
“ผมขอน้ำหน่อย” เขาดันร่างตัวเองขึ้นนั่ง
พิทหันหลังไปหยิบน้ำอีก พลางทำปากขมุบขมิบ
“กูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ก็เป็นได้นะ แม่งไม่ได้นอนมาทั้งคืน คงมีริ้วรอยกันบ้าง แต่ก็นะ ไม่น่าต้องจะต้องเรียกกันลุงเลย เด็กเปรต”
“บ่นอะไรครับ” ทิวถาม
“เปล่าๆ” พิทร้องตอบ “หน็อย กูก็นึกว่าจะมีฉากซึ้ง แม่ง เรียกกูลุง”
“อ้าวน้ำ” เขายื่นน้ำให้ทิวอย่างเสียไม่ได้
ทิวรับน้ำมาดื่มอีกอึกใหญ่
“ตกลงลุงเป็นใครอ่ะครับ”
“นี่ เรียกพี่เหอะ ลุงขอ....เอ้ย พี่ขอ” พิทเผลอ “ชั้นกะนายก็ไม่ได้แก่อ่อนกว่ากันสักเท่าไหร่”
“ครับพี่”
“เออ ค่อยรื่นหูหน่อย”
“แต่พี่หน้าแก่จัง”
“สัส” พิทกัดฟันพูดเบาๆในลำคอ
“อะไรนะครับ”
“เปล่าๆ หน้าแก่มันคงไม่หนักหัวกะบาลมึงหรอกมั้ง” พิทพยายามออมมือให้ เพราะเห็นว่าเพิ่งฟื้น “แล้วเป็นไงมั่งอ่ะเราน่ะ”
“ก็มึนๆนิดหน่อยครับ” ทิวตอบ แล้วเขาก็จ้องหน้าพิทเขม็ง “แต่พี่หน้าคุ้นๆนะครับ”
ทิวทำหน้างง
“เหมือนผมเคยเห็นพี่ที่ไหนก็ไม่รู้ นึกไม่ออก”
“นี่ถามจริงจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” พิทลองถามอีกครั้ง ทิวส่ายหัว
“นิ๊ดนึงก็จำไม่ได้เหรอ”
ทิวส่ายหัวอีกครั้ง
ครั้งนี้ทำให้พิทหงายหลังพิงเก้าอี้ พร้อมถอนหายใจอย่างแรง
“ทำไมเหรอครับ”
“ไม่มีไร”
“ตกลงพี่เป็นใคร”
“ชั้นอาจเป็นสายฝนเมื่อร้อนใน” พิทร้องเพลงกลบเกลื่อน
“ร้อนใจหรือเปล่า”
“เออ อย่ารู้เลย ว่าชั้นเป็นใคร ถ้าจำไม่ได้ก็ดีแล้ว เอาเป็นว่า นายหายดีแล้วก็ดี งั้นชั้นกลับล่ะ” พิทลุกขึ้นยืนหยิบกระเป๋า เพราะ
เห็นว่าคงไม่มีประโยชน์อะไรหากชายผู้นี้ลืมเลือนทุกสิ่งไปหมดแล้ว
บางทีฟ้าอาจลิขิตไว้ให้จุดจบมันอยู่ตรงนี้ก็ได้
“จะทิ้งผมไว้คนเดียวแบบนี้เหรอ”
พิทหันขวับ
“นี่ มึงไม่ใช่เด็กแปดขวบนะเว้ย”
“แต่แม่ผมฝากผมไว้กับพี่นะ”
พิทหยุดกึก เขาขมวดคิ้วครุ่นคิด
“หัวหมอนะมึง”
พิทนั่งลงทิ้งกระเป๋า
“ผมนึกออกแล้วว่าผมเคยเจอพี่ที่ไหน” เขาทำหน้าดีใจ “ ที่นี่ พี่เคยมาที่นี่”
พิทได้ยินดังนั้นถึงกับถลึงตาด้วยความตื่นเต้น
“จริงเหรอ”
“ใช่ ผมเคยเจอพี่ที่นี่”
“แล้วจำอะไรได้อีก”
ทิวเงียบไปครู่ใหญ่
“ไม่ได้แล้ว”
“โธ่” พิทรู้สึกผิดหวัง
เขานั่งลงก่อนจะหันไปเปิดทีวีเพื่อทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นทั่วบริเวณ พิทไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรกับทิว เขาเหมือนคนแปลกหน้าของกันและกัน
พิทหาเหตุผลบอกทิวไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร จะบอกได้อย่างไรว่าเขาเป็นคนที่ทิวจงรักภักดีมาตลอด
“ตลกตายห่า”
“ทิว” จู่ๆพิทก็จ้องหน้าทิวอย่างจริงจัง เขายังคงทำใจไม่ได้ที่จะต้องรู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะจำเขาไม่ได้ ถึงแม้อยากจะยอมรับมัน แต่ลึกสุดใจแล้ว พิทก็ทำไม่ได้ พวกเขาร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ผ่านเรื่องราวทั้งดีและร้ายด้วยกันมา ความผูกพันที่ทิวสร้างขึ้น สายใยที่เขาถักทอขึ้น มันจะไม่มีความหมายเลยเหรอ เขาจะทิ้งพิทไปง่ายๆโดยปล่อยให้เขาจมอยู่ในอดีตเพียงลำพังอย่างนั้นเหรอ
“นายจ้องตาชั้นดีๆแล้วบอกชั้นทีว่านายจำชั้นได้”
ทิวจ้องกลับเนิ่นนาน เขาขมวดคิ้วหรี่ตา บางครั้งก็เอียงหัวเล็กน้อย
แต่แล้ว ช่วงเวลาสุดท้ายที่พิทรอคอยก็มาถึง
คำตอบที่เขารอคอย
“ไม่อ่ะ” ทิวส่ายหน้าช้าๆ
นั่นทำให้พิทหลับตา ถอนหายใจ และละทิ้งความหวังสุดท้ายไปอย่างจำยอม
เขาไม่ดึงดันเรียกร้องให้ทิวจดจำอะไรได้อีกต่อไป
ทั้งคู่ฆ่าเวลาด้วยการดูรายการทางโทรทัศน์ เพราะต่างคนต่างไม่รู้จะพูดอะไร
จนกระทั่งตกเย็น ผู้เป็นแม่ก็กลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งพร้อมเสบียงอาหาร
“อยู่ทานข้าวเย็นกันก่อนนะลูก”
“ไม่หล่ะครับ เดี๋ยวผมจะรีบตีรถกลับกรุงเทพฯ” พิทว่า
“อ้าว ทำไมรีบกลับล่ะลูก”
“ก็ เอ่อ” เขาเหลือบไปมองทิวที่นอนไม่รู้อิโหน่อิเหน่
“นี่ทิวยังไม่คุยกับพี่เขาเหรอลูก”
“เรื่องอะไรอ่ะแม่”
“ก็เรื่อง..................”ผู้เป็นแม่กำลังจะพูด แต่พิทห้ามไว้
“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมแค่มาดูว่าเขาหายดี แค่นี้ก็พอแล้วครับ”
“แต่ แต่เอ่อ” แม่ของทิวละล่ำละลัก “แม่กำลังอยากจะขอแรงพิทให้ช่วยดูแลทิวระหว่างที่แม่ไม่อยู่หน่อย” หญิงผู้นั้นยิ้มแห้งๆ หล่อนคงรู้สึกไม่ดีที่มาร้องขอให้พิททำอะไรแบบนี้
“พอดีแม่บนกับหลวงพ่อไว้ว่าถ้าทิวหายแม่จะบวชชีพราห์ม สองอาทิตย์”
“แต่”
“งั้นไม่เป็นไรลูก แม่รู้ งั้นเดี๋ยวแม่ไปส่ง” ผู้เป็นแม่เดินตามพิทออกมาจากห้อง หล่อนปิดประตูอย่างเบามือ
“แม่ขอโทษแทนทิวด้วยนะลูก ที่เขาจำอะไรไม่ได้เลย”
“ไม่ใช่ความผิดของเขาหรอกครับ อีกอย่าง ผมก็แค่แวะมาดู ว่าทุกอย่างเรียบร้อยก็เท่านั้น” เขากล้ำกลืนฝืนความรู้สึกที่เต้นระริก
อยู่ในใจไม่ให้แสดงออกทางแววตา
แต่รู้ว่าคงทำได้ไม่ดีนัก
“ทิวจะต้องรู้แน่ สักวัน” แม่ของเด็กหนุ่มทิ้งท้ายไว้ ก่อนที่พิทจะนั่งรถสองแถวออกจากโรงพยาบาล
-
เขาเหม่อลอยมองข้างทางอย่างไร้จุดหมาย สมองที่ว่างเปล่านั้น แท้จริงมีแต่คำถามเรื่องของทิว
ไม่สิ
เรื่องของตัวเอง
เรื่องทุกอย่างมันจบแล้ว นางนาคศรีปางตาลก็ละทิ้งความอาฆาต หลุดพ้นไปยังภพภูมิที่ดีกว่าแล้ว
ทิวเองก็หายและกำลังจะมีชีวิตเป็นของตัวเองโดยไม่ผูกพันกับเขา
มีแต่เขาเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในวังวนนี้ โดยที่ไม่สามารถจะไปไหนต่อได้
มีแต่เขา
รถสองแถวจอดที่ท่ารถตามที่เขาต้องการ พิทก้าวขาลงมาจากรถอย่างเลื่อนลอย เขาจ่ายเงินและนั่งลงตรงม้านั่งรอรถ
คิด คิดและคิด
“เฮีย” เสียงทิวยังคงก้องอยู่ในหัว
“เด็กอะไรกวนตีนชิบหาย” เขาหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงวีรกรรมที่เด็กนั่นเคยทำ
กี่หนที่ทำให้เขาหัวเราะ
กี่ครั้งที่ทำให้พิทอุ่นใจ
นับครั้งไม่ถ้วนที่เด็กนั่นคอยปกป้องเขา
แล้วเขาหล่ะ เคยคิดจะทำอะไรให้ทิวบ้างมั้ย
“แค่เขาสมองเสื่อม แค่นี้ก็ท้อแล้วเหรอไอ้พิท” เขาพูดกับตัวเอง
“ถึงหมอนั่นจะจำอะไรในอดีตไม่ได้ ก็สร้างมันขึ้นมาใหม่สิวะ ไอ้โง่”
“โธ่เว้ย” ว่าแล้วพิทก็หัวเราะร่า จนคนแถวนั้นมองด้วยความสงสัย เขาหยิบกระเป๋าเป้ พลางวิ่งไปเรียกรถสองแถว
“ไปโรงพยาบาลครับพี่”
...
บรรณร้อนรนใจจนบอกไม่ถูก เขารู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในกองเพลิงที่ร้อนรุ่ม หมู่นี้เขาใจคอเขาไม่ค่อยดี มันหวิวๆ จนแปลกๆ บรรณพยายามโทรหาพิทหลายครั้ง แต่เขาไม่เคยได้รับการตอบรับจากชายผู้นั้นเลย
พิทไม่เคยเป็นเช่นนี้ มันต้องเกิดอะไรขึ้นกับพิทแน่ๆ
ครั้งแรกเขาคิดว่าเพราะเรื่องพิท ทำให้เขาร้อนรุ่ม แต่มันมากกว่านั้น มันมีอะไรมากกว่านั้น ในยามหลับบรรณจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมเหงื่อที่โทรมกาย
ฝันร้ายที่ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคืออะไร ตามหลอกหลอนเขา
บรรณตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะกดโทรหาพิท
เขารอสายอยู่พักใหญ่
“พิท” ในที่สุดปลายสายก็รับสาย “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมเงียบไปเลย”
บรรณพูด เขาตื่นเต้นจนน้ำเสียงดูสั่นเครือ
“งานยุ่งนะครับ” ปลายสายตอบมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“อ๋อครับ พี่คิดถึงนะครับ”
ปลายสายเงียบไป บรรณรับรู้ได้ทันทีว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติไป แต่เขาเลือกที่จะมองในแง่ดีว่า ชายคนนั้นคงจะเหนื่อยจากงาน
บรรณบอกลาก่อนจะวางสายไปพร้อมกับคำถามในใจมากมาย
พิทวางสายจากบรรณ เขายืนนิ่งอยู่หน้าห้องทิว จ้องมองมือถือนั่น ใจก็นึกถึงหน้าบรรณ หน้าอองตู หน้าสิมันตา ยิ่งคิดถึงใบหน้า
พวกเขาเหล่านั้น ความเกลียดชังก็ลบเลือนความรักที่เคยมีต่อบรรณจนหมดสิ้น
เขารู้ว่ามันผิดที่ทำกับบรรณแบบนั้น แต่ภาพอดีตมันเลวร้ายจนเกินกว่าจะให้อภัย
“แม่ครับ” พิทเปิดประตูห้องเข้าไป นั่นทำให้หญิงวัยกลางคนผู้นั้นถึงกับตกใจ
“ผมดูแลทิวให้ก็ได้ครับ” เขาพูดสั้นๆง่ายๆ สายตามองไปยังเด็กหนุ่มที่มองมาหาเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ
พิทมีเวลาอีกสองอาทิตย์ที่จะอยู่ดูแลทิว เขาไม่หวังจะให้ทิวฟื้นความทรงจำ สิ่งเดียวที่พิทหวัง แค่อยากทำอะไรเป็นการตอบแทนในสิ่งที่ทิวทำให้เขามาตลอด
ทิวผอมและกล้ามเนื้อไม่สมบูรณ์ เพราะเขาใช้เวลาในการหมดสตินานเกินไป ถึงแม้ผู้เป็นแม่จะทำกายภาพบำบัดให้เขาในขณะที่เขาหลับใหล แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ
หมอแนะนำให้พาทิวไปออกกำลังกายวันละ 30 นาที แล้วค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งพิทและแม่รับปาก ผู้เป็นแม่ล่ำลาทิว ส่วนพิทเองถือโอกาส นี้โทรไปสั่งงานกับช่างที่ยังคงทำงานอยู่ที่ชุมพร
“แม่ฝากทิวด้วยนะลูก” หล่อนหันมายิ้ม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“แม่บอกว่าพี่ช่วยชีวิตผม” ทิวว่า ก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่งพิงขอบเตียง
“อืม” พิทนั่งลงใกล้ๆ
“เรารู้จักกันมาก่อนเหรอ”
“คงงั้นมั้ง”
“อืม” ทิวพยักหน้า “มิน่าล่ะ ผมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับพี่ แต่ก็นึกไม่ออกสักที”
“ไม่ต้องนึกหรอก ทำใจให้สบายเถอะ” พิทว่า “แล้วนี่แขนขาเป็นยังไงบ้าง หมอบอกว่าต้องออกกำลังกาย”
“ผมรู้แล้วน่า แต่เดี๋ยวก่อนได้มั้ย” เขามีท่าทีอิดออด “นอนแบบนี้มันสบายดี”
พิทสังเกตท่าทีที่เปลี่ยนไปของทิว ทิวในตอนนี้ไม่เหมือนกับทิวคนก่อนๆ เขาดูเหมือนพวกไม่เอาอ่าว เป็นเหมือนเด็กทั่วๆไปที่รักสบายและเอาแต่ใจ
“หยิบน้ำให้หน่อยสิครับ” เขาชี้
พิทมองทิวด้วยความไม่สบายใจ แต่ยังไม่คิดอะไรมาก เขายื่นน้ำให้ ทิวรับมันมาแล้วดูดน้ำรวดเดียวหมด
“มันหยดอ่ะพี่ เปียกๆ” ทิวชี้ไปที่หน้าอก เป็นเชิงสั่งว่าให้เช็ดให้หน่อย
พิททำตามโดยดี
“แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้ออกจากโรงพยาบาล”
“ไม่รู้สิ เดี๋ยวแม่นายกลับมาคงรู้เองแหละ”
“อยู่แต่ในห้องน่าเบื่อจะตาย ขออกไปเที่ยวได้มั้ย”
“หมอยังไม่อนุญาต พี่คงพาไปไหนไม่ได้”
“อะไรกัน นู่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้” ทิวเริ่มหงุดหงิด น้ำเสียงเขาเปลี่ยนไป
พิทลุกขึ้นยืน เขาถอยห่างออกมานั่งตรงโซฟา พินิจเด็กหนุ่มที่นอนอยู่ตรงนั้นด้วยความสงสัย เขาสับสนไปหมดแล้ว ว่าตัวตนไหนคือตัวตนที่แท้จริงของทิวกันแน่
ทิวลากตัวลงนอนอย่างเกียจคร้าน เขาหันหลังให้พิท และนอนอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน
“นี่ ทิว นายอยากไปไหน” พิทยอมแพ้ ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะง้อ
“ไปไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่โรงพยาบาล” เด็กนั่นพูดอู้อี้ในลำคอ
“ได้ อยากไปไหนเดี๋ยวจะพาไป แต่ขอให้แข็งแรงกว่านี้หน่อยได้มั้ย ชั้นไม่อยากให้นายต้องเป็นอะไรไปอีก”
“พี่เป็นใคร ทำไมต้องมาห่วงผมด้วย”
เป็นคำถามที่ตรงและแรงพอที่จะทำให้พิทสะอึก เขาสูดหายใจลึกๆ
“ชั้นก็เป็นคนที่แม่นายฝากให้ดูแลนายไง”
“แต่ผมโตแล้วนะ”
“โตเหรอ อย่างนี้เรียกว่าโตเหรอ การที่ยังคงงอแงเรียกร้องสิ่งนู่นนี่อย่างกับเด็กวัยสิบขวบ อย่างนี้เรียกว่าโตเหรอ”
“แล้วยังไงล่ะ ที่พี่เรียกว่าโต”
พวกเขาต่างมีน้ำเสียงที่แข็งกร้าวใส่กัน
“คนที่โตเขาต้องรู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ อะไรควรพูดไม่ควรพูด และรู้ว่าต้องรับผิดชอบตัวเองยังไง แต่ดูนายสิ แค่จะให้ไปทำกายภาพบำบัดนายยังไม่อยากแม้แต่จะลุก แต่โวยวายจะออกไปข้างนอกให้ได้ตามใจ ทั้งๆที่แม้แต่แรงจะยืนยังไม่มี ยังงี้ให้ชั้นเรียกนายว่าโตแล้วอย่างนั้นเหรอ”
ทิวเงียบไปทันทีเมื่อเจอชุดใหญ่เข้าไป
“ก็...................”
“นายมันอ่อนแอและไม่ใช่ทิวคนที่ชั้นเคยรู้จัก” พิทว่าก่อนจะขึงขังลุกออกจากห้องไป
พิทออกมาสงบสติอารมณ์ข้างนอก เขาเดินไปยังสวนเล็กๆที่เขาเคยนั่งพักผ่อนในวันที่เขามารักษาตัว ก้อนหินใหญ่ก้อนเดิมกลายเป็นที่นั่งของเขาอีกครั้ง พิทมองไปรอบๆบริเวณ คิดถึงวิญญาณของทิว แต่ไม่ใช่ทิวคนที่นอนในห้องคนนั้น
เพราะอะไรดวงวิญญาณกับคนที่มีชีวิตจริงๆถึงได้ต่างกันขนาดนี้
“เฮ้อ” พิทถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน เขารู้สึกเหมือนช่วงชีวิตที่ผ่านมานั้น ไม่มีเวลาไหนที่เขาได้หยุดพักเลย
“ป่านนี้ศรีเมืองจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างวะ” ในบรรดาทิวทั้งสี่ชาติ พิทกลับคิดถึงและผูกพันกับทิวในชาติที่เป็นศรีเมืองมากที่สุด
ทิวในชาตินั้นรุ่มร้อน แต่เย็นชา แข็งกร้าวแต่อ่อนโยน เมื่อพิทอยู่ด้วยแล้วเขาไม่เคยเบื่อเลยที่จะต้องตื่นมาแล้วเจอกับเขา เพราะ
พิทไม่มีทางเดาได้เลยว่าวันนั้นศรีเมืองจะเป็นยังไง
“ขอให้นายปลอดภัยด้วยนะศรีเมือง” พิทภาวนา
เขานั่งปล่อยอารมณ์ทอดกายจนเย็นย่ำ เงาของตึกนั้นทอดยาวจนบดบังแสงสว่างไปหมดสิ้น
อารมณ์ของพิทเย็นลง เขาลุกขึ้น บอกกับตัวเองว่า สู้ต่อไป ก่อนจะหันหน้าเดินกลับห้องพัก
ทันทีที่เปิดห้องเข้าไป เขาเห็นเพียงแต่ความว่างเปล่า ทิวหายไป
พิทมองไปรอบๆห้องเปิดประตูออกมามองไปรอบๆ ก่อนจะถามพยาบาลนางหนึ่ง แต่ไม่มีใครเห็นแม้แต่เงาของทิว
พิทรู้สึกใจคอไม่ดี เขาพูดกับหมอนั่นแรงไปรึเปล่า
“โอ้ย” เขาหงุดหงิดตัวเอง ก่อนจะวิ่งพร่านทั่วโรงพยาบาล
ในที่สุดพิทก็พาตัวเองมาถึงห้องกายภาพบำบัด เขาสังหรณ์ใจว่าทิวจะอยู่ที่นี่ และก็เป็นจริงดังเช่นคิด ทิวกำลังยืดแข้งยืดขาเก้เก้กังกัง
“มาได้ยังไง” พิทเดินมาประกบข้างๆ
หมอนั่นไม่ตอบ ได้แต่เหลือบตามองก่อนจะเบะปากใส่
“กวนจริงๆนะมึง” พิทบ่นกับตัวเอง
เขาค่อยๆเดินไปตามรางเลื่อนโดยเร่งความเร็วขึ้น จู่ๆ ก็ก้าวขาพลาดเซเกือบจะล้ม พิทตกใจรีบคว้าตัวไว้
“ระวังหน่อยสิ”
เป็นอีกครั้งที่หมอนั่นไม่พูด ทำเพียงแค่กรอกตามองเชิงให้ปล่อย
พิทถอนหายใจ เลิกยุ่งกับเขา หันมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์แทน
ในห้องมีผู้ป่วยที่มาทำกายภาพหลายคน เคสของบางคนเลวร้ายกว่าทิวมากนัก บางคนไม่มีแรงแม้แต่จะยืน บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะยืนอย่างไร
“ดูพวกเขาไว้นะ นายจะได้รู้ซะทีว่าคนที่เขาตะเกียกตะกายอยากจะกลับมาแข็งแรงอีกครั้งแล้วมันทำไม่ได้น่ะ มันทรมานแค่ไหน”
“รู้แล้วน่า บ่นเป็นตาแก่ไปได้”
“พูดได้แล้วเหรอ”
“เออ ไม่ได้เป็นใบ้ซะหน่อย”
“ดี พูดได้ก็ดี” พิทวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะอย่างไม่พอใจ “งั้นหาทางกลับห้องเองด้วยแล้วกัน” ว่าแล้วเขาก็ลุกออกจากห้อง
ทิ้งให้ทิวยืนนิ่งอยู่ลำพังในห้องนั้น
-
บางครั้งพิทก็รู้ว่าเขาอารมณ์ร้อน ด้วยความที่เป็นลูกคนเดียว ไม่เคยต้องมาดูแลใครแบบนี้ แต่พอมาคิดอีกทีหนึ่ง บางทีอาจถึงเวลาที่เขาต้องชดใช้กรรมที่เคยทำกับทิวไว้ ที่ให้ทิวดูแลปกป้องเขาชาติแล้วชาติเล่า ครั้งนี้อาจถึงเวลาที่หมอนั่นมาเอาคืนแล้วก็ได้
ทิวใช้เวลาในห้องนั้นเกือบชั่วโมง เมื่อได้เหงื่อพอประมาณเขาก็เดินกลับห้อง จริงๆเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่ผอมไปหน่อยและกล้ามเนื้ออ่อนแรงไปบ้างเท่านั้น ถ้าได้รับการดูแลที่ดี ออกกำลังกายตามสมควร ก็กลับมาแข็งแรงได้ในไม่ช้า
แต่เพราะอะไรไม่รู้เขาถึงไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น การที่ต้องหลับใหลไปเนิ่นนานจนไม่รู้วันเวลานั้น บางทีมันก็สบายเกินไปที่จะตื่นมารับรู้ความเป็นของโลกก็ได้
แต่เพราะชายคนนั้น ชายแปลกหน้าที่ทำให้เขารู้สึกอยากลุกขึ้นมาเอาชนะคำสบประมาท ทำไมเขาถึงรู้สึกเช่นนั้น
“กลับมาแล้วเหรอ” พิททักเมื่อเห็นทิวเดินเขามา เขามองของกินที่วางอยู่เต็มโต๊ะ
“หิวยังวะ จะได้กินกัน”
“ยัง” ทิวเดินหายเข้าไปห้องน้ำ
“หมอบอกว่าถ้านายออกกำลังกายบ่อยๆ แขนขาก็จะกลับมามีแรง และมีกล้ามเนื้ออีกครั้ง”
“รู้แล้ว”
“รู้ว่ารู้แล้ว แต่อยากจะบอก มีปัญหาอะไรมั้ย”
“อย่ากวนประสาทได้มั้ยพี่ คนเหนื่อยๆอยู่”
“อ้าว” พิทอ้าปากจะเถียงต่อ แต่ก็ต้องสงบสติอารมณ์ “กินน้ำส้มคั้นดิ ไปเดินตลาดนัดข้างโรงพยาบาลมาของกินเพียบ”
ทิวนั่งลงรื้อกองอาหาร หยิบน้ำส้มขึ้นมาแกะดูด
“เปรี้ยวชิบหาย”
“เหรอ งั้นเอาน้ำบัวบกดิ”
ทิววางขวดน้ำส้ม หันไปหยิบขวดน้ำบัวบกแทน
“โอ้ย ขม”
พิทกัดริมฝีปากแน่น หมอนี่นี่มัน เหลือเกินจริงๆ
“จะแดกอะไรก็เลือกเอาเองแล้วกัน แดกเสร็จกินยาด้วย วางอยู่หัวเตียงน่ะ” พิทหันไปดูทีวี โดยไม่หันมาสนใจทิวอีกเลย
ชีวิตของเขาทั้งคู่ในช่วงสองสามวันหลังจากนั้นก็อึมครึมตลอดมา พิทเหนื่อยหน่ายที่จะต้องคอยจ้ำจี้จ้ำไชทิวอีกต่อไปแล้ว เขาจึงใช้เวลาส่วนใหญ่หมดกับการนั่งเขียนบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาตั้งแต่ต้น
“เขียนอะไรน่ะ” ทิวเดินมาข้างหลัง หลังจากกลับมาจากออกกำลังกาย
“ยุ่ง ไปอาบน้ำไป จะได้กินข้าวนอน”
“เมื่อไหร่แม่จะกลับ”
“ก็ไปถามแม่นายสิ มาถามอะไรชั้น”
“อ้าว ถามดีๆ” ทิวถอดเสื้อที่ตอนนี้ดูมีแต่กระดูกซี่โครงปูดโปน “นี่พูดดีๆกันสักวันได้มั้ย”
“จะพยายามนะ” พิทว่า แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาเขียนบันทึกต่อไป
ทิวหายเข้าไปในห้องน้ำนานสองนานจนพิทอดแปลกใจ เขาคอยเงี่ยหูฟังเป็นระยะๆ และแล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงของหล่นกระแทกพื้นดังเพล้ง
“ทิว” ไม่รอช้า พิทถลาเข้าไปเปิดประตูห้องน้ำที่สามารถเปิดได้จากด้านนอกเข้าไป
ผ่าง!!!
และภาพที่เห็น ทำให้พิทต้องยืนตัวแข็งทื่อ
ภาพที่ทิวยืนแก้ผ้า มือนึงถือแปรงสีฟันคาปาก อีกมือนึงพยายามปิดน้องชายตัวเองให้มิดชิด
ทั้งคู่จ้องหน้าด้วยความตกใจกันครู่หนึ่ง และคนที่แหกปากร้องคนแรกคือ
“เฮ้ยยย เข้ามาทำไม!!” เสียงทิวร้องลั่นห้องจนพิทรีบปิดประตูใส่ดังปัง
เขายืนตัวแข็งทื่อ มือชาหน้าชาไปหมด
“ชิบหายแล้วกู” เขาเปรย ก่อนจะตัดสินใจเดินหายออกไปจากห้องพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ
พิทรอให้แน่ใจว่าทิวหลับแล้ว เขาจึงย่องกลับมายังห้อง และก็พบว่าทิวนอนหันหลังให้ เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกดังขึ้น
เขาล้มตัวลงนอนที่โซฟาตัวเดิม
“เห็นหมดเลยสินะ” จู่ๆเสียงอ่อยๆของทิวก็ดังขึ้น
“เห็นอะไร”
“อย่ามาทำเป็นไขสือ”
“อ้าว” พิทพยายามกลั้นหัวเราะสุดกำลัง
“เปิดเข้ามาทำบ้าอะไร”
“ก็นึกว่าล้มหัวฟาดพื้น”
“ทีหลังไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนี้ก็ได้”
“นี่ ไอ้ทิว จะอะไรกันนักหนา แค่แก้ผ้านิดหน่อย อีกอย่าง ชั้นก็ไม่เห็นอะไรของนายสักนิด แค่ฝ่ามือเดียวก็ปิดมิดขนาดนั้น”
“ลุง!!” ทิวหันขวับมาทางทิว “จะมากไปแล้วนะ”
“เออๆ ไม่ต้องคิดมาก ไม่บอกใครหรอก นอนได้แล้ว ง่วง”
พิทปิดการสนทนา ก่อนจะหันหน้าเข้าหาโซฟา นึกขำในใจ
-
ง่ะ ทิวจำไม่ได้จริงอ่ะ แง่ง เศร้าแทนพิท :ling2:
-
ไม่รู้อะไรมาเข้าสิง จู่ๆทิวก็ลุกขึ้นมาออกกำลังกาย และกินอาหารอย่างกับชูชก พิทเองก็ดีใจที่ต่อจากนี้ไปจะได้ไม่ต้องบ่นปากเปียกปากแฉะ จากสามวัน ตอนนี้เวลาผ่านไปอาทิตย์กว่าแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เหมือนจะดีขึ้น
พิทเองก็เขียนบันทึกเรื่องราวของตนเองไปเรื่อยๆ มีบางเวลาที่เขาคิดถึงแม่ ลุงหลวย และงานบ้าง แต่นั่นก็ไม่มากพอที่จะทำให้เขาละสายตาไปจากทิวได้
“วันนี้ผมลองวิ่งดู” หมอนั่นเดินเข้ามา
“เป็นไง” พิทละสายตาจากสมุดบันทึก
“ก็วิ่งได้เป็นปกติ หมอบอกว่าอีกสองสามวันก็คงกลับไปรักษาตัวที่บ้านได้”
“เฮ้ย ได้ยังไงก็แม่นายยังไม่กลับมาซะหน่อย”
“ก็แล้วจะทำไงหล่ะ ก็หมอไล่แล้วนิ”
ภาระอีกก้อนหล่นมาใส่ตักพิทอีกหน
“กลับไปอยู่บ้านนายไม่ได้เหรอ”พิทถาม
“ไม่มีใครอยู่บ้าน” ทิวตอบไม่รู้ร้อนรู้หนาว มือคว้ากล้วยมากินหมับๆ
“ญาติคนอื่นนี่ไม่มีแล้วเหรอ”
“ไม่มี”
“เฮ้ย อะไรวะ”
พิทคิ้วขมวดอีกครั้ง จะทำยังไงดี กว่าแม่ทิวจะกลับก็อีกเกือบอาทิตย์
“ไปกรุงเทพฯกับชั้นมั้ยหล่ะ”
“ไป!!” แทบไม่ต้องคิด ทิวรีบตอบพร้อมสายตาเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ
และหลังจากนั้นอีกสองวัน ทั้งทิวและพิทก็ต้องหอบข้าวหอบของออกจากโรงพยาบาล โดยหมออนุญาตให้พิทเป็นคนเซ็นต์ออกได้เพราะแม่ของทิวเป็นคนฝากเรื่องไว้
เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมแม่ของทิวถึงได้ไว้เนื้อเชื่อใจเขามากขนาดนี้ แต่ยังไงก็ช่าง ตอนนี้ทิวก็ตกอยู่ภายใต้การดูแลของเขา...อีกครั้ง
“ครั้งที่แล้วนายก็กลับกทม กับชั้นแบบนี้” พิทพูด ทิวทำหน้างง “แต่ไม่ใช่ในฐานะมนุษย์ แต่เป็นวิญญาณ” พิทเล่า นั่นยิ่งทำให้ทิวงงเป็นไก่ตาแตก
“จริงเหรอ ทำไมผมจำอะไรไม่ได้หล่ะ”
“ไม่รู้สิ” พิทว่า พลางเก็บของไว้บนชั้นเก็บสัมภาระ ก่อนจะนั่งลงที่นั่งริมหน้าต่าง
“ขอนั่งริมหน้าต่างไม่ได้เหรอ” ทิวอ้อน
“ไม่ได้ คราวที่แล้วก็นั่งไปแล้ว” พิทตวาด
“อะไรว้า คราวที่แล้วผมจำไม่ได้เสียหน่อย” เขาบ่นแต่ก็ต้องจำใจนั่งริมทางเดิน “แล้วจะให้อยู่ไหน”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวชั้นจัดการเอง”
.........................................
คอนโดอีกห้องถูกใช้งานอีกครั้งเมื่อมีแขกผู้มาเยือนจากถิ่นไกล พิทพาทิวไปพักที่นั่น รอจนกว่าแม่ของเขาจะกลับมาจากบวชชี ระหว่างนั้นเขาก็แนะนำที่ทางต่างๆ
“แล้วจะไม่อยู่ด้วยกันเหรอ”
“เดี๋ยวก็คงไปๆกลับๆ” เมื่อจัดของให้ทุกอย่างแล้ว พิทจึงเดินลงมาจากคอนโดพร้อมกับทิว เพื่อแวะไปซื้อของใช้ส่วนตัวที่ห้างใกล้บ้าน
ระหว่างนั้นเองที่พิทเจอเข้ากับใครคนหนึ่ง
“พี่บรรณ” ชายผู้นั้นมาดักรอพิทที่นี่ เขายิ้มให้ก่อนจะมองมาที่ทิวอย่างสงสัย
“พอดีพี่ไม่ได้ข่าวเราเลย ก็เลยเป็นห่วง เลยแวะมาดูที่นี่”
ตอนนั้นเองที่พิทเริ่มทำตัวไม่ถูก
ทิวเองก็จับอาการนั้นได้
“พี่ขอคุยกับเราสักครู่ได้มั้ย” บรรณว่าพลางเหลือบตามามองที่ทิว
พิทอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจตอบรับไป ยังไงเขาก็คงหนีความจริงไม่พ้น ให้มันจบๆซะวันนี้เลยก็ดีเหมือนกัน
“ไม่ได้นะ!!” แต่แล้วจู่ๆ ทิวก็โพร่งขึ้นมาจนทั้งคู่หันมามองด้วยสายตางุนงง “ก็เอ่อ เอ่อ ผมไปไม่ถูก”
“นู่นไง ห้างมันอยู่ตรงนั้นน่ะ” พิทชี้
“ก็นั่นแหละ ไปไม่ถูก”
พิทเริ่มรำคาญ เขาลากแขนทิวออกมา “นี่ อย่าเยอะได้มั้ย ขอคุยเรื่องผู้ใหญ่ๆหน่อยได้มั้ย”
“ไม่รู้แหละ ยังไงผมก็จะไปด้วย”ทิวยืนกราน
“มีอะไรกันเหรอครับ” บรรณตะโกนถาม
“อ๋อ ไม่มีครับ” พิทตอบก่อนจะหันมาทำตาขวางใส่ทิว “นี่ฟังนะ ถ้ายังกวนตีนอีก ชั้นจะทิ้งนายไว้ที่นี่ และจะไม่มาหาอีกเลย เข้าใจมั้ย”
สีหน้าของทิวดูหงอยลงไป ในที่สุดเขาก็จำยอมเดินดุ่ยๆหายไป
พิทกับบรรณเดินมานั่งในร้านกาแฟตรงใต้คอนโด บรรณสังเกตเห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของพิท เขารู้ได้ทันทีว่ามันไม่เหมือนเดิม
“มีอะไรบอกพี่ได้นะ พิท พี่รู้สึกว่าเราเปลี่ยนไปหลังจากวันที่กลับมาจากชุมพร”
“เอ่อ ผม ” เขาไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง “แค่เหนื่อยๆนะครับ ไม่มีอะไรหรอก” พิทยังไม่กล้าที่จะบอกความรู้สึกจริงๆของเขาออกไปในตอนนี้ เพราะยังไงเสีย ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ใช่สิมันตา ไม่ใช้อูตอง เขาไม่ได้ทำอะไรผิด
บรรณยิ้มออกอีกครั้ง
“ครับ พี่เข้าใจ ยังไงก็พักผ่อนเยอะๆนะ พี่เห็นเราหน้าตาซีดเซียว เออ แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใครเหรอ” บรรณถาม
“อ้อ เอ่อ เขาเป็น เอ่อ” พิทละล่ำละลัก “เป็นลูกชายของป้าน่ะครับ มาจากต่างจังหวัด”
“อ๋อ ครับ ใช้ได้เลยนะ ท่าทาง” บรรณหัวเราะเจื่อนๆ “ว่าแต่เย็นนี้เราไปหาอะไรกินกันมั้ย พี่เจอร้านอาหารอร่อยร้านหนึ่ง”
“เอาไว้ก่อนแล้วกันนะครับพี่ พอดีเพิ่งกลับมา ผมอยากพักผ่อน” พิทพูดตัดบท
“ครับ งั้น” บรรณลุกขึ้นยืน “พี่กลับก่อนแล้วกันนะครับ แล้วเดี๋ยวจะโทรหานะ” รอยยิ้มนั้นส่งมาให้พิทอย่างจริงใจ เขายิ้มตอบ แต่
ข้างในลึกๆกลับว่างเปล่าจนตอบไม่ได้ว่าชายคนที่อยู่ตรงหน้านั้นสำคัญอย่างไร
“ไปไหนมา” ทันทีที่พิทเปิดประตูเสียงทักอย่างเหี้ยมเกรียมก็ดังขึ้นจากในห้อง พิทมองเห็นทิวกำลังนั่งกอดอกทำหน้าคล้ายกับ
ครูฝ่ายปกครองกำลังรอด่าเด็ก
“อะไรของมึง จะมาดุทำไม”
“ก็ไปไหนมาหล่ะ ผมขึ้นมาตั้งนานแล้ว”
“ไปเดินเล่นมา”
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” ทิวซัก
“เฮ้ย น้อยๆหน่อยเว้ย เป็นใครเนี่ยะ ถามจัง” พิทวางของลงบนโต๊ะกับข้าว โดยไม่ได้มองหน้าของทิว ที่บัดนี้หน้าถอดสีจนซีดแล้ว
ทิวอึ้งไปครู่ใหญ่ทันทีที่เขาได้ยินคำนั้นจากพิท นั่นน่ะสิ ทำไมเค้าต้องรู้สึกบ้าบอแบบนี้ด้วย
“มาแกะข้าวสิ จะกินป่าว” พิทเรียก หมอนั่นเดินมาหาแต่โดยดี
“แม่นายโทรมาบ้างรึยัง”
“ทำไม ลำบากมากนักเหรอที่ต้องมาดูแลกันแบบนี้” ทิวเหวี่ยง
“เอ้ ไอ้บ้านี่ เมนส์มารึไงมึง เหวี่ยงกูจัง กูอายุมากกว่ามึงนะเว้ย เกรงใจกันหน่อย”
“ขอโทษ”
“แล้วเป็นไรเนี่ยะ ทำไมดูหงุดหงิด” พิทถาม
“ไม่รู้” ทิวตอบห้วนๆเขานั่งลงแกะอาหารใส่ถ้วย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาจ้วงข้าวกินไม่หยุด
“ติดคอตายจะหัวเราะให้”
-
คืนนั้นพิทจัดการข้าวของต่างๆให้ทิวจนเรียบร้อย เขาล้าไปหมดทั้งตัว รู้สึกปวดตัวจากการเดินทาง เมื่อจัดของเสร็จจึงล้มตัวลงนอนอย่างหมดสภาพ
“อยู่ที่นี่ไปก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวแม่นายมาแล้วค่อยว่ากัน”
“อือ”
“นี่พูดครับ เป็นมั้ยวะ เป็นถึงนักศึกษา มีความรู้ แต่ทำตัว....”
“โอยยพูดเป็นครับลุง บ่นจริง”
“นี่ถามหน่อยเหอะ” พิทลุกขึ้นนั่งเท้าคางมองหน้าทิวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ “นายจำเราไม่ได้จริงๆเหรอ”
ทิวสบตาคู่นั้นด้วยแววตาหวั่นๆ ทั้งคู่จ้องตากันอยู่นานจนในที่สุด
“พี่ตาสวยดีนะ”
“ถุย ไอ้บ้า” พิทล้มตัวลงนอนอย่างสิ้นหวัง
“คืนนี้นอนกับผมได้มั้ย ผมกลัว” เสียงทิวพูดอ่อยๆ พิททำหน้าสงสัย
“กลัว?”
“ใช่ ผมกลัว เวลานอนผมชอบฝัน ฝันถึงที่ที่ไม่รู้จัก คนที่ไม่รู้จัก” พิทมองแววตานั้น เขารับรู้ได้ว่าหมอนั่นกลัวจริงๆ
“ได้สิ” เขายิ้ม พร้อมๆกับที่ทิวยิ้ม ทั้งคู่สบตากันและยิ้มให้กัน
แสงไฟถูกปิดลง พร้อมๆกับความมืดที่เข้าแทนที่ ทั้งคู่นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน โดยมีแค่หมอนข้างกันระหว่างกลาง พิทใจเต้นตึกๆทันทีที่ภาพประภาคกับโสภณในสายฝนนั้นปรากฏ เขาพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้คิดอะไรฟุ้งซ่านไป
เขารู้ว่าหมอนั่นก็ยังไม่หลับ แต่ก็ไม่รู้จะชวนคุยอะไรในเวลาที่ช่างโรแมนติกเช่นนี้
“ขอบคุณนะพี่” จู่ๆก็เป็นทิวที่ทำลายความเงียบ
“เอ๋?”
“ขอบคุณที่คอยดูแลผม”
พิทเงียบ
“ผมไม่รู้หรอกว่าเราเป็นอะไรกัน แต่ แต่เอ่อ ผม..............”ทิวละล่ำละลั่กพูด “ผมรู้สึกดีที่มีพี่ดูแล”
รอยยิ้มจางๆค่อยๆปรากฏบนใบหน้าของพิท ทิวคนเดิมกำลังจะกลับมาแล้วสินะ
“ไม่ต้องขอบใจเราหรอก เพราะสิ่งที่นายทำให้เราชาตินี้ทั้งชาติก็ทดแทนไม่หมด”
“ผมทำอะไรให้พี่”
“ให้พูดทั้งคืนก็ไม่หมดหรอก เอาเป็นว่าสักวัน นายก็รู้เองแหละ นอนเถอะ ไม่ต้องคิดอะไรมาก”
พิทหลับตาลงพร้อมทั้งภาวนาให้เกิดปาฏิหาริย์ ให้ทิวจำเรื่องราวทั้งหมดได้เสียที
เช้าวันต่อมาพิทตื่นขึ้นพร้อมกับเจอโน้ตเล็กๆแปะที่หน้ากระจก
“ฟิตจริงๆ” ข้อความนั้นบอกว่าเจ้าตัวลงไปออกกำลังกายข้างล่าง ไม่ต้องห่วง
“ใครจะห่วงมึงวะ” พิทหัวเราะเบาๆอย่างพอใจ ก่อนจะหยิบนมขึ้นมาเทใส่แก้ว พิทหยิบมือถือขึ้นมาดูก็พบว่ามีสายไม่ได้รับจากบรรณ
เขามองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจวางลงมันไปเช่นเดิม และหันไปหยิบหนังสือพิมพ์มานั่งอ่านแทน พิทมองเวลาที่นาฬิกาซึ่งบอกเวลา10 โมงกว่า เป็นเวลาเดียวกับที่ทิวเดินเหงื่อโทรมขึ้นมา
“วันนี้ไปทำบุญกันหน่อยมั้ย” พิทชวน เขานึกอยากจะทำบุญให้กับทั้งลุงหลวย ศรีปางตาล ทิวในภพต่างๆรวมทั้งตัวเขาด้วย
“เอาสิครับ ขอผมอาบน้ำก่อนนะ” ทิวรับคำ
ทั้งคู่มาถึงที่วัดเงียบๆชานเมืองแห่งหนึ่ง พร้อมถังสังฆทาน การทำบุญวันนี้นอกเหนือจากอุทิศส่วนกุศลแล้ว คำอธิษฐานอีกอย่างหนึ่งที่พิทขอนั่นก็คืออยากให้ทิวจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง
“ผมจำได้แล้ว” แล้วจู่ ทิวก็สะดุ้งขึ้น
“จำอะไรได้” พิทตื่นเต้นตาม ไม่คิดว่าแรงอธิษฐานจะทำเห็นผลไวขนาดนี้
“ผมลืมปิดไฟห้องน้ำ”
“ไอ้เชี่ยยยย”พิทเผลอสบถในวัด
“อ้าว ทำไมต้องด่ากันด้วย”
“อุย โทษๆ” เขาโบกมือโบ้ยๆ ก่อนจะถอนหายใจเดินดุ่มๆนำหน้าไป
“แค่ลืมปิดไฟทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ ลุง ลุงงงงงง”
...
“เอาปลาดุกทั้งหมดนี่เลยครับ” พิทสั่งแม่ค้าที่ขายสัตว์สำหรับปล่อย
“จะกินหมดเหรอลุง” ทิวพูด ทั้งพิททั้งแม่ค้า หันขวับ
“เชี่ย เขาเอาไปปล่อย” พิทส่งเสียงกระซิบ ทำยิ้มหน้าเจื่อนๆ
“พี่ปล่อยปลาดุก แสดงว่าไม่กินปลาดุกเหรอ” ทิวถาม
“กิน”
“อ้าว ทำไมหล่ะ”
“อ่าว ก็ทำไมถึงจะกินไม่ได้หล่ะ” พิทย้อนถาม
“ก็ผมได้ยินมาว่าคนที่ปล่อยอะไรต้องไม่กินอันนั้น เพราะว่าเค้าถือ”
“ใครถือ”
“เค้า”
“เค้าน่ะใคร”
“เค้า ใคร เค้าก็ เอ่อ โอ้ยย ไม่รู้” ทิวหงุดหงิด
“อะไรที่ทำแล้วสบายใจก็ทำไปเถอะ อย่าไปยึดติดอะไรมากมายเลย ชีวิตคนเราสั้นนัก”
“พี่พูดเหมือนกับว่า ผ่านอะไรมาเยอะอย่างนั้นแหละ”
“เยอะสิ เยอะจนนายคิดไม่ถึงเลยหล่ะ” พิทยิ้มน้อยๆ ก่อนจะถือถังปลาดุกเดินลงไปยังท่าน้ำ
ทั้งคู่คุกเข่าลง พิทถือเศษกระดาษก่อนจะท่องตาม ทิวมองไปยิ้มไป
“ยิ้มอะไร”
“ปลามันจะเข้าใจเหรอพี่”
“มึงเข้าใจเปล่าล่ะ”
“เข้าใจ”
“มึงเข้าใจปลาก็เข้าใจแหละ” พิทหัวเราะฮึๆ
ทันทีที่ฝูงปลาถูกปล่อยลงน้ำ พวกมันต่างดำผุดดำว่ายด้วยความดีใจ บางตัวก็โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำเหมือนเป็นการขอบคุณ การทำบุญโดยให้ชีวิตผู้อื่นเป็นสิ่งที่พิทรู้สึกว่าอิ่มใจกว่าการให้เงินทอง เพราะเขาเข้าใจหัวอกคนที่กำลังจะตายดีว่ามันสิ้นหวังแค่ไหน
“กลับกันเถอะ ร้อนแล้ว”
ทั้งคู่ตัดสินใจกลับคอนโด พิทบอกทิวว่าคืนนี้เขาจะต้องนอนคนเดียวเพราะตัวพิทเองจะต้องกลับบ้าน เพราะตั้งแต่ขึ้นมาจากชุมพร เขายังไม่ได้หาแม่เลย
ทิวพยักหน้าและลงจากรถต่างคนต่างแยกย้ายกันไป
เขาเปิดประตูห้องเข้ามา ทิ้งพวงกุญแจไว้ที่โต๊ะกินข้าว ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนล้มตัวลงนอน
“โอ้ย” ทิวร้องเมื่อพบว่าหัวเขากระแทกเข้ากับของแข็งบางอย่าง
“สมุดพี่พิทนิ” ทิวมองมันอย่างชั่งใจ ว่าจะเปิดดีหรือไม่ สุดท้ายเขาก็เปิดมันออกอ่าน
และทันทีที่ทิวอ่าน เขาก็หยุดมันไม่ได้ ตัวหนังสือมันวิ่งเร็วราวกับลมพัด ทุกตัวอักษรช่างคุ้นเคยและเห็นภาพ ทิวอ่านมันจนลืมอาบน้ำ กินข้าว
“นี่ กินอะไรหรือยัง” พิทโทรเข้ามาตอนเกือบจะสี่ทุ่ม ขัดจังหวะการอ่านบันทึก
“ยัง” เขาตอบน้ำเสียงราบเรียบ ไม่อยากให้พิทจับได้ว่าทิวกำลังตื่นเต้นกับตัวหนังสือเหล่านั้น
“ทำไมยังไม่กิน ป่านนี้แล้ว ไหนจะยาอีก แล้วนี่ไปออกกำลังกายหรือยัง” พิทพ่นมาเป็นชุด
“เออๆ เดี๋ยวกินๆ แล้วพรุ่งนี้จะกลับมามั้ย”
“กลับสิ ที่บ้านไม่มีใครอยู่”
ทิวหัวใจพองโตอย่างประหลาดจนเจ้าตัวตกใจ เขาพยายามควบคุมน้ำเสียงตัวเองไม่ให้ดูดีใจจนเกินเหตุ
“อืม ดีๆ”
“รีบกินข้าวกินยา อาบน้ำนอนนะ พรุ่งนี้จะแวะไปแต่เช้า แค่นี้แหละ” พิทวางสาย แต่ทิวนั้นกลับยิ้มอยู่คนเดียวในใจ
คืนนั้นทิวอ่านบันทึกของพิทจนดึกดื่น เขาเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ผู้เป็นแม่โทรมาปลุกและบอกว่าจะ
กลับวันพรุ่งนี้ นั่นหมายความว่าทิวจะต้องกลับบ้านของเขาแล้ว
แต่เขายังไม่อยากกลับ ทิวจึงคิดแผนที่จะแกล้งโกหกพิทเพื่อจะได้อยู่ที่นี่ต่อ
เด็กหนุ่มเปลี่ยนชุดออกกำลังกายเพื่อลงไปห้องยิมของคอนโดด้านล่าง เขาวางสมุดบันทึกไว้ที่เดิม ก่อนจะหายลงไปขลุกตัวอยู่ในห้องยิม
ระหว่างนั้นเองที่พิทสวนขึ้นมาบนห้อง เขาพบว่าห้องล๊อกอยู่ แต่ก็ไม่แปลกใจอะไรเพราะคิดไว้แล้วว่าทิวคงจะไปออกกำลังกาย
พิทวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ เปิดตู้เย็นหยิบน้ำดื่ม ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“พี่ขอขึ้นไปข้างบนได้มั้ย”
-
กำลังเครียดว่าทิวลิมพิทหมดแล้ว พอเจอพิทร้องเพลง“ชั้นอาจเป็นสายฝนเมื่อร้อนใน" มันฮาอ่ะ5555 :laugh:
เอ อย่างนี้มันยุติธรรมกับบรรณรึเปล่าหว่า นี่มันชาติใหม่แล้ว ไม่เกี่ยวอะไรกันกับชาติก่อนเลยนะ
แต่ก็สงสารทิวอะ ถึงทิวจะจำอะไรไม่ได้ก็เหอะ :katai1:
เอ๊ะบรรณมาทำอะไร น่าสงสัยนะเนี่ย o18
-
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น พิทเดินเฉื่อยๆไปเปิดประตู
“พี่ขอคุยกับเราหน่อยสิ” สีหน้าของบรรณดูเคร่งเครียด และเหน็ดเหนื่อยเหมือนคนอดหลับอดนอน “พี่โทรหาเราหลายครั้งมาก แต่ทำไมถึงไม่เคยรับเลย”
“เอ่อ พอดี ไม่ค่อยว่างน่ะครับ” พิทมองไปนอกหน้าต่าง
“พิท” บรรณสูดหายใจลึกๆเหมือนกำลังพยายามจะระงับสติอารมณ์ “พี่ขอเหตุผลจริงๆได้มั้ย”
ทั้งคู่ยืนประจันหน้ากัน
“พี่บรรณ พิท” พิทกระอักกระอ่วนใจ “พิทไม่รู้จะพูดยังไง”
“ไม่รู้จะพูดยังไงไม่ได้นะพิท พิทจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ จะปล่อยให้พี่เป็นแบบนี้ไม่ได้ มันทรมานนะเว้ย”
น้ำเสียงของบรรณพุ่งขึ้นเหมือนคนกำลังจะหมดความอดทน อีกใจหนึ่งพิทก็สงสาร ที่ได้รับรู้ว่าเขาต้องมาทุกข์ทรมานเพราะพิท แต่อีกใจหนึ่งก็นึกสาแก่ใจกับสิ่งที่เขาได้ทำไว้กับผู้อื่นเมื่อก่อน บางที นี่อาจจะเป็นกรรมของเขาเองก็ได้
“พิทไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับพี่แล้วครับ” ในที่สุดพิทก็ตัดสินใจพูดออกมา
บรรณอึ้งไปชั่วครู่ เขาไม่ได้มาเพื่อรับรู้คำๆนี้ สิ่งที่บรรณคาดหวังมันไม่ใช่แบบนี้
“เพราะหมอนั่นใช่มั้ย” บรรณย้อนถาม “ที่ทำให้พิทเปลี่ยนไป พิทชอบเขาใช่มั้ย”
ถึงคราวที่พิทต้องเงียบบ้าง
เขาตัวสั่นไปหมด ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร
“ไม่ใช่ ทิวไม่เกี่ยว พิทไม่เคยคิดอะไรกับเขาเลยนอกจากน้องคนหนึ่ง ทั้งหมดมันเกี่ยวกับตัวพิทเอง พิทผิดเอง”
บรรณสูดหายใจอีกครั้ง ถึงเขาจะเจ็บแค่ไหน แต่บรรณเป็นคนมีศักดิ์ศรี ไม่มีทางที่เขาจะให้ใครรู้ว่าเขาเจ็บปวด
“ดี ถ้าพิทคิดอย่างนั้นจริงๆก็ดี” เขาหันหลังทำท่าจะกลับ “อย่างน้อยพี่ก็จะได้รู้ไว้ว่า ไม่มีใครในโลกนี้ที่มีค่าพอสำหรับพิทเลย ไม่ว่าพี่ หรือหมอนั่น”
พิทอึ้งหน้าชาเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง คำพูดที่ปักจึกเข้าที่กลางอกนั้นทำให้พิทน้ำตาคลอ
เขาไม่ได้ตั้งใจให้ใครต้องเจ็บและรู้สึกแบบนั้น เขาก็เป็นแค่คนๆหนึ่งที่มีหัวจิตหัวใจ มีความรู้สึกนึกคิด เขาไม่เคยคิดแบบนั้น ไม่ว่าจะบรรณหรือที่สำคัญกับทิวเองก็เถอะ
แต่ดูเหมือนจะสายไปแล้ว ทุกคำพูดที่บรรณกับพิทคุยกันในห้อง ทิวได้ยินทั้งหมดอย่างชัดเจน
...
เด็กหนุ่มเดินออกมาหลบนั่งอยู่ที่บันไดหนีไฟเพื่อตั้งสติ เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะมารับฟังเรื่องราวอะไรพรรค์นี้ ความรู้สึกที่มีต่อพิทสำหรับทิวนั้นมันเกิดขึ้นอย่างฉับพลันจนเขาเองยังไม่สามารถจะตั้งตัวได้เลย
ความผูกพัน ความรักที่เหมือนลาวาทะลึกท่วมทันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และบัดนี้มันกลับแผดเผาทิวจนแทบจะตายทั้งเป็น
ทิวรู้แล้วว่าเขาเองก็ไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าน้องชาย และบางทีอาจไม่มีค่ามากมายให้พอจะจินตนาการไปขนาดนั้นก็เป็นได้
ทิวตัดสินใจลุกขึ้น เดินกลับไปยังห้องนั้น และพบว่าห้องว่างเปล่า ปราศจากร่องรอยของพิท
ทิวเก็บของอย่างเงียบๆ ก่อนจะหยิบสมุดบันทึกเล่มนั้นใส่กระเป๋าติดตัวไปด้วย อย่างน้อยเพื่อเป็นที่ระลึกก็ยังดี อีกอย่างเขายังไม่รู้จุดจบของสิ่งที่พิทได้เขียนบันทึกไว้เลย
ประตูห้องถูกปิดอย่างเงียบกริบ ทิวโทรบอกแม่ว่าเขากำลังจะกลับบ้าน
“ไปแล้วนะ ลุง” เขาหันไปล่ำลาเจ้าของห้อง
ส่วนพิทเดินลงไปตามทิวที่ห้องออกกำลังกาย เมื่อไม่พบจึงได้กลับมายังห้อง และพบว่าห้องนั้นว่างเปล่า
“ทิว” พิทตกใจรีบวิ่งออกมาหน้าห้องก่อนจะกดลิฟท์และวิ่งออกมาดูหน้าคอนโด แต่เขาก็พบเพียงความว่างเปล่า ทิวหายไปแล้ว
พิทหยิบมือถือขึ้นมาลองโทรหา ทิว แต่ก็โทรไม่ติดเพราะปิดโทรศัพท์ จึงตัดสินใจโทรหาแม่ของหมอนั่น
“อ๋อ ทิวบอกจะกลับบ้านน่ะลูก”
พิททรุดลงนั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
“เป็นอะไรของเค้าอีกนะ”
พิทตัดสินใจไม่ตามทิวกลับบ้าน เพราะเขาคิดว่าคงถึงเวลาที่จะยุติเรื่องราวทั้งหมดนี้เสียที เพราะทั้งหมดล้วนทำให้ทุกคนเจ็บปวด บ่วงเวรบ่วงกรรมที่ผูดมัดรัดตรึงทุกคนมากี่ภพกี่ชาติแล้ว มันควรจะจบลงเสียที
ถึงแม้ว่าพิทจะรู้สึกดีแค่ไหนกับทิว แต่เขาก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าจะยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้
ดังนั้นพิทจึงเก็บข้าวของกลับชุมพรเพื่อสานต่องานของเขาให้จบ โดยพยายามลืมเรื่องราวของทิว และเรื่องราวทั้งหมดไว้เบื้องหลัง
“พอกันที”
เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมดไปกับการซ่อมแซมวัด ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองยุ่งเข้าไว้เพื่อไม่ให้สมองคิดถึงเรื่องทิว เรื่องพวกนั้น มีบ้างนานๆครั้งที่เขาจะได้ยินเสียงทิวลอยมาตามลม
ในตอนแรกเขาหันมอง แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่ทำอย่างนั้นอีก และเสียงนั้นก็เลือนหายไปในที่สุด
จากเช้าจรดค่ำที่พิทดำเนินชีวิตอยู่แบบนี้ ทุ่มเทกับงาน ตกดึกหากไม่หนักหนาอะไรมากเขาก็ร่วมกินเหล้ายาปลาปิ้งกับลูกน้องและชาวบ้าน ก่อนจะล้มตัวลงนอนและข่มตาหลับ
จากวันเป็นสัปดาห์ สัปดาห์เป็นเดือน ในที่สุดวัดที่เคยทรุดโทรมจนหมดสภาพ บัดนี้ก็กลับมางามสง่าและฟื้นคืนมาเหมือนเดิม พิทมองมันด้วยความปลาบปลื้มใจ เขาเหนื่อยกับมันมามาก แต่วัดที่นี่เองกลับให้อะไรเขามากมาย ทั้งความทรงจำดีๆ และมิตรภาพที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ
“ใจหายเหมือนกันนะนาย” ลุงช่างพูดขึ้น “ถ้าลุงหลวยอยู่แกคงจะภูมิใจในตัวนายนะ”
พิทยิ้ม เขานึกถึงสายตาที่เอื้ออาทรคู่นั้น ลุงหลวยจากเขาไปเกือบปีแล้ว แต่ชายผู้นั้นกลับชัดเจนอยู่ในความทรงจำ
“แล้วนี่นายจะรับงานที่ไหนต่ออีกหรือเปล่าครับ
“คงไม่แล้วหล่ะลุง เหนื่อยเหลือเกิน” พิทเว้นจังหวะ “ผมว่าจะขอพักยาวๆสักสองสามปี”
“นาย” น้ำเสียงนั้นดูตกใจ
“ผมจะไปเรียนต่อน่ะครับ ลุง” เขายิ้มสายตายังคงมองไปที่โบสถ์ที่เพิ่งเสร็จ “ดูไว้ตั้งนานแล้วหล่ะครับ”
ทุกคนต่างเก็บข้าวเก็บของ เครื่องใช้ส่วนตัวต่างๆแล้วยกขึ้นรถกระบะ ส่วนพิทเองนั้นขับรถตัวเองกลับ ก่อนกลับเขาแวะไปขอพร
ลาหลวงพ่อ ผู้ที่มีบุญคุณกับเขามากในครั้งนี้
“บุณคุณอะไรกันเล่าโยม อาตมาก็ทำไปตามแต่กำลังจะทำได้นั่นแหละ”
“ถ้าไม่มีหลวงพ่อ ผมคงต้อง..................”เขาเงียบไป
“สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม อาตมาทำหน้าที่ของอาตมา โยมก็ทำหน้าที่ของโยม”
“ครับ”
“ต่อแต่นี้ไปก็จงใช้ชีวิตอย่างมีสติ คิดเสียว่าเราได้เกิดใหม่อีกครั้ง” หลวงพ่อยิ้ม
พิทลุกขึ้นคุกเข่าก่อนก้มลงกราบ
“ครับหลวงพ่อ งั้นผมลานะครับ”
“เดินทางปลอดภัยนะโยม”
ใบประดู่ร่วงหล่นลงพื้น พิทเงยหน้าขึ้นไปมอง บัดนี้ต้นทั้งต้นโกร๋นจนเหมือนตายซาก ดูสิ้นหวัง ห่อเหี่ยว และใจหาย เขาก้มลงเก็บใบประดู่ที่พึ่งร่วงลงมา หยิบมันใส่กระเป๋า ความผูกพันที่มีกับวัดนี้มันมากมายจนยากจะทำใจให้ลืมได้ ทุกครั้งที่อยู่ที่นี่ มันจะทำให้เขาย้อนเวลากลับไปยังวันที่มีทิว มีประภาค และมีศรีเมืองอยู่เสมอ
-
:ling1: จะเป็นยังไงเนี่ย หวังว่าพิทกับทิวจะได้กลับมาเจอกันอีกนะ
-
พิทตัดสินใจไปเรียนต่ออังกฤษเพียงเพื่อหวังว่า บรรยากาศที่ต่างไปจากเดิม อาจช่วยคลายความเหงาและจุดสีเทาเล็กๆในใจ
ลงไปได้บ้างไม่มากก็น้อย
ระยะทางระหว่างกลับบ้านช่างยาวไกลกว่าขามา อาจเป็นเพราะการขับรถกลับในหนนี้ไม่มีคนคอยเจื้อยแจ้วชวนคุยเหมือนครั้งก่อน พิทมองไปรอบๆเขานึกถึงวันที่มีทิวอยู่ใกล้ๆ
เมื่อคิดถึงทิว พิทจึงหยิบมือถือขึ้นมากดหาเบอร์แม่ของทิว การไปเรียนต่อครั้งนี้สมควรที่เขาจะต้องบอกลาทั้งแม่ และทิว พวกเขาควรจะได้รับรู้
พิทกดเบอร์นั้นค้างไว้ครู่หนึ่ง ใจของเขาสั่นระรัว เกือบสามเดือนที่ไม่ได้ติดต่อไปหาทางนั้นเลย ไม่แม้แต่จะได้ยินข่าวคราว
“ฮัลโล”
ปลายสายตอบรับด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“ใครคะ”
“ผมเองครับแม่ พิท” พิทน้ำเสียงสั่นเครือ
“พิท” แล้วน้ำเสียงปลายสายก็แสดงอาการตื่นเต้นขึ้นมาทันที “หายไปไหนมาลูก”
“ทำงานน่ะครับแม่ แม่สบายดีมั้ยครับ”
ปลายสายตอบมายาว พิทตั้งใจหาจังหวะเพื่อจะแทรกถามความเป็นไปของเด็กหนุ่ม
“แล้วเอ่อ ทิวหล่ะครับ ทิวสบายดีหรือเปล่า”
“สบายดีลูก แต่ทิวไม่อยู่เห็นออกไปกับเพื่อนผู้หญิงน่ะลูก”
ทันทีที่ได้ฟังเช่นนั้นหัวใจพิทก็แหลกสลาย มือชาไปหมด ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้วว่าจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่พอนึกถึงภาพทิวกับหญิงสาวคนนั้นทำไมเขาถึงเจ็บแปลบๆ
“ดีแล้วครับแม่ งั้น พิทลานะครับ สิ้นเดือนนี้พิทจะไปเรียนต่อเมืองนอก”
“อ้าว เหรอลูก ไปเรียนที่ไหน”
“อังกฤษครับ”
“จ่ะๆ โชคดีนะลูกนะ เดี๋ยวแม่บอกทิวให้นะลูก”
ทั้งคู่วางสายจากกัน ทันทีที่วางสาย พิทก็ตัดใจจากทิวในทันที กรรมเวรที่มีต่อกันมันคงหมดกันไปแล้ว ทิวเป็นอิสระไปแล้ว ก็คงเหลือแต่เขาที่คงต้องใช้ชีวิตต่อไป
ถึงแม้จะยากแค่ไหน แต่พิทก็กล้ำกลืนมันไว้ในใจ พยายามฝืนขับรถต่อไปอย่างเลื่อนลอย
ในระหว่างหนึ่งเดือนนั้น พิทวุ่นวายอยู่กับการเตรียมตัวเรียนต่อ เหมือนเช่นเคย ที่เขาพยายามทำตัวเองให้ดูยุ่งวุ่นวายจนแม่ของเขาเองยังอดเปรยให้พิทอยู่เฉยๆสักวัน
แต่สำหรับพิท การประคองตัวเองให้วุ่นวายกับเรื่องอื่นมันเป็นการดีต่อตัวตัวเขา เพราะนอกจากจะทำให้เวลามันหมุนเร็วขึ้น มันยังทำให้เขาคิดถึงทิวน้อยลง
คืนก่อนเดินทางพิทเขานอนแต่หัวค่ำ เพราะไฟล์ไปลอนดอนออกแต่เช้า พิทสวดมนต์ นึกถึงกระพุทธคุณ แผ่ส่วนกุศลให้ผู้ที่เกี่ยวข้องกับเขาทั้งหมด และหนึ่งในนั้นคือทิว
เขาหวังในใจลึกๆว่าพรุ่งนี้เช้า บางทีถ้าโชคยังเข้าข้างเขาอยู่บ้าง เขาอาจได้เจอทิวที่สนามบินก็เป็นได้
เขาทิ้งตัวลงนอนพร้อมบางอย่างที่หนักอึ้งทับหัวให้จมลงไปกับหมอน ปัญหาต่างๆที่ยังคั่งค้างอยู่เบื้องหลัง
ปัญหาที่ยังไม่ได้สะสางกับทิว
ปัญหาที่ยังทำให้รู้สึกผิดในใจกับบรรณ และอีกมากมาย
จนสุดท้ายคืนนั้นพิทก็นอนไม่หลับ เขาตาสว่างทั้งคืน
“เฮ้อ” พิทถอนหายใจ ยันร่างตัวเองขึ้นในเช้ามืดของวันรุ่งขึ้น ของทุกอย่างจัดไว้เรียบร้อย เหลือแค่พาร่างตัวเองไปผ่านน้ำและแต่งตัว
“ของจัดเรียบร้อยหมดแล้วใช่มั้ย” แม่ถาม “เดี๋ยวเงินน่ะ ชั้นจะโอนไปอีก”
เสียงแม่กำกับเรื่องนู้นเรื่องนี้ตลอดเวลา จนบางครั้งพิทก็ทำเป็นหูทวนลมไปบ้าง จนกระทั่งกระเป๋าใบใหญ่สองใบถูกยกไว้ใส่รถเรียบร้อย แม่ถึงได้เงียบเสียงลง
บรรยากาศในรถนั้นเงียบ เขารู้ว่าแม่คงมีเรื่องจะพูดมากมาย แต่ความที่เป็นหญิงแกร่ง เธอจึงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนั้นไว้จนถึงสนามบิน
“ตั้งใจเรียนหล่ะ กลับมาไวๆ” เป็นคำลาเพียงคำเดียวที่ผู้เป็นแม่มีให้กับเขา บางทีหล่อนอาจชินชากับการหายไปคราวละนานๆของพิทแล้วก็เป็นได้ การไปเรียนต่อของพิทครั้งนี้จึงดูไม่มีความหมาย
แต่หารู้ไม่ว่าหลังจากที่พิทลงจากรถไป ผู้เป็นแม่ได้ถอดแว่นตาดำออกก่อนจะปาดน้ำตาที่ซึมออกมาอย่างสุดจะกลั้น
กระเป๋าสองใบถูกยกขึ้นสายพาน ระหว่างที่เจ้าของยื่นพาสปอร์ตเพื่อเชคอิน เขามัวแต่สนใจอยู่กับพนักงานเบื้องหน้า โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนมายืนรออยู่เบื้องหลัง
“พิท” เสียงใครคนหนึ่งเรียก พิทหันขวับ
“พี่บรรณ”
“
“
บรรณรู้ข่าวเรื่องที่พิทจะไปเรียนต่อ เขาจึงถือโอกาสมาลา ทั้งคู่นั่งจิบกาแฟที่ร้านกาแฟ ชั้นล่างระหว่างที่พิทรอขึ้นเครื่อง
“ใจคอจะไม่บอกลาพี่สักคำเหรอ” บรรณถามยิ้มๆ
พิทก้มหน้า เขารู้สึกละอายใจอย่างบอกไม่ถูกในสิ่งที่ได้ทำกับบรรณไว้
“ไม่เป็นไรหรอกพี่เข้าใจ”
“ขอโทษนะครับพี่บรรณ สำหรับเรื่องที่ผ่านมา”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่เข้าใจหมดแล้ว”
“เข้าใจ?”
“ใช่ เรื่องหัวใจเราบังคับกันไม่ได้หรอก แต่อย่างน้อยเราก็เคยมีความรู้สึกดีๆต่อกันไม่ใช่เหรอ”
พิทยิ้มพยักหน้า
“เพราะฉะนั้นไม่ว่าตอนนี้พิทไม่รักพี่แล้ว แต่พิทคงห้ามไม่ให้พี่รักและหวังดีกับพิทไม่ได้หรอก โชคดีนะพิท”
บรรณเอื้อมมือมาแตะหลังมือทิว พลางลูบเบาๆ แค่นั้นน้ำตาของเขาก็รื้อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“ขอบคุณนะครับพี่ ขอบคุณจริงๆ” น้ำเสียงของพิทสั่นเครือ “แล้วต่อจากนี้พี่บรรณจะทำไงต่อไป”
“พี่คงจะบวช ให้พ่อ”
พิทอึ้ง
“ครบปีที่พ่อจากไปแล้ว พี่ยังไม่ได้บวชให้ท่าน”
“พี่บรรณ” พิทมองเขาอย่างเข้าใจสุดซึ้ง
“ไม่ว่าที่ผ่านมาพี่จะเคยทำอะไรไว้ อโหสิกรรมให้พี่เถอะนะพิท” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายผู้นั้นอีกครั้ง
น้ำตาที่รื้อของพิทบัดนี้ไหลลงมาเป็นทางด้วยความซาบซึ้ง เขาอนุโมทนาบุญในการบวชครั้งนี้พร้อมทั้งกล่าวอโหสิกรรมต่อบรรณ
ความบาดหมางใดๆที่มีไม่ว่าจะชาติภพไหน ขอให้มันจบไปในวันนี้ แล้วทุกคนจะได้เริ่มต้นใหม่เสียที
บรรณเดินมาส่งพิทที่ทางเข้า เขาขอกอดลาพิทเป็นครั้งสุดท้าย
“โชคดีนะครับ”
พิทคลายอ้อมกอดจากบรรณ เขาหันมามองบรรณ และก็อดใจไม่ได้ที่จะมองหาใครอีกคนที่ไม่มีทางที่จะได้เห็นเขาแน่ๆ
“ผมไปนะครับ” พิทพูดก่อนจะเดินหายเข้าประตูไป
-
ผู้คนขวักไขว่จอแจกำลังรอที่จะเดินทาง บางคนเฝ้ารอจะได้กลับบ้านเพื่อพบคนที่ตัวเองรัก
บางคนเพิ่งจากคนรักเพื่อที่จะตามหาบางอย่างในชีวิต
แต่ไม่ว่าเป้าหมายจะต่างกันเช่นไร ทุกคนก็มีจุดมุ่งหมายเดียวกันระหว่างนั้นนั่นคือการรอคอย
พิทลากกระเป๋าผ่านผู้คนไปตามทางเลื่อน เขาเงยหน้ามองเมื่อมาถึงหน้าประตูที่เครื่องบินได้จอดรอเป็นที่เรียบร้อย
กระเป๋าลากใบเล็กถูกตรวจอีกครั้ง พร้อมกับพนักงานที่ฉีกตั๋วออกไป และบอกให้เขามานั่งรอขึ้นเครื่อง
ระหว่างนั้นพิทหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะกดเบอร์ทิว เขาชั่งใจอยู่นาน ก่อนจะกดมันทิ้งและปิดมือถือนั้นเป็นการถาวร
หนังสือที่เขาเตรียมเอามาอ่านฆ่าเวลาถูกเปิดขึ้น พิทพยายามจะอ่านมันให้จบแค่หน้าเดียว แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ก็พบว่าไม่มีทางที่จะอ่านไปไกลกว่าย่อหน้านั้น เพราะจิตใจที่ตอนนี้ระส่ำระส่ายและรุ่มร้อน การลาจากโดยไม่ได้กล่าวคำลา มันช่างทรมานสิ้นดี
แค่ได้ยินเสียงของเขาคนนั้นแค่นิดเดียวคงทำให้เขาสงบกว่านี้
แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ที่จะมาคร่ำครวญ
เขาตัดสินใจปิดหนังสือเล่มนั้นลง และใช้เวลาที่เหลืออยู่นั่งเหม่อมองออกไปนอกห้องโดยสาร
“ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ท่านผู้โดยสารที่มีความประสงค์จะเดินทางไปยังลอนดอน กรุณา..................” เสียงพนักงานประกาศขึ้นเครื่องดังขึ้น
พิทถอนหายใจ ลุกขึ้นหันไปหยิบกระเป๋าลากและเข้าคิวตรวจบัตรโดยสารอีกรอบ
เมื่อพนักงานตรวจความถูกต้องเสร็จ พิทก็เดินลากกระเป๋าผ่านงวงมาจนถึงประตูเครื่อง
“ลาก่อนนะทิว” เขาพูดเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาพนักงานที่กล่าวต้อนรับ เพียงเพื่อไม่ให้เขาเห็นดวงตาที่บัดนี้เต็มเอ่อไปด้วยน้ำตา
พิทแสร้งเอามือปาดน้ำตา ก่อนจะกล้ำกลืนความรู้สึกที่มีลงไป เขามองหาที่นั่งตัวเองและพบว่ามันอยู่ตรงกลาง ส่วนที่นั่งริมหน้าต่างนั้นว่างอยู่
เขาจัดแจงเก็บกระเป๋าไว้บนที่เก็บสัมภาระเหนือศรีษระ ก่อนจะนั่งลง
ผู้โดยสารเข้ามาเรื่อยๆจนเกือบเต็มลำ มีผู้โดยสารหญิงแก่คนหนึ่งนั่งกับเขาริมทางเดิน แต่ที่ริมหน้าต่างยังคงว่างเปล่า
ฝนเริ่มโปรยลงมา นั่นยิ่งทำให้เช้านี้ดูหม่นหมองลงไปอีก พิทมองออกไปนอกหน้าต่างมองพวกพนักงานที่กำลังยกกระเป๋าเก็บใต้ท้องเครื่อง เขาพยายามจะกลั้นน้ำตาไว้จนสุดความสามารถ เบี่ยงความสนใจจากเรื่องเด็กหนุ่มคนนั้นไปที่สิ่งอื่น หวังเพียงว่าเมื่อเครื่องขึ้นแล้วทุกอย่างคงจบ เขาจะทิ้งความทรงจำทุกอย่างไว้เบื้องล่างและมุ่งสู่ชีวิตใหม่ที่รออยู่ข้างหน้า
ผู้โดยสารเข้ามาเกือบครบแล้ว แต่ประตูยังไม่ปิด พนักงานต้อนรับประกาศให้ทราบว่าตอนนี้พวกเขากำลังรอผู้โดยสารอีกหนึ่งท่านที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้า
พิทถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
.
.
“Cabin crew arm door and cross check” เสียงประกาศ ปิดประตูดังขึ้นนั่นหมายความว่าเครื่องพร้อมจะออกแล้ว พิทหลับตาลง ถอนหายใจ
.
.
“ขอโทษนะครับ ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ยครับ”
และแล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นฉุดเอาภวังค์ความคิดของพิทให้กลับคืน
น้ำเสียงนั้นดูคุ้นเคย
พิทนิ่งไปครู่หนึ่ง
“คงไม่ใช่หรอกมั้ง” เขาคิดในใจ ก่อนจะค่อยๆหันไปมอง และภาพที่เขาเห็นก็คือชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหุ่นสมาร์ท ดูมีน้ำมีนวล ที่สำคัญ ทำให้พิทมิอาจละสายตาไปจากเขาได้
“ทิว!!”
พิทเผลออุทาน ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ผู้ชายที่เขารอคอยและสิ้นหวังไปแล้วกลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครั้ง พร้อมทั้งยื่นสมุดบันทึกคืนให้เจ้าของ
“เขียนให้จบสิลุง” พิทรับสมุดบันทึกมาด้วยมือที่สั่นเทา “อ้อ และคราวนี้ตาผมนั่งริมหน้าต่างนะ” ชายผู้นั้นยิ้มให้พิทอย่างละมุน
....อวสาน....
-
:sad4: ซึ้ง พี่บรรณชาติที่แล้วจะเป็นยังไง ชาตินี้ก็เป็นคนดีแล้วแหละเนอะ
แอบซึ้งกับคุณแม่ของพิทด้วยอ่ะ :impress3:
และแล้วก็ถึงตอนอวสาน สนุกมากๆค่ะ ขอบคุณมากๆ +1 :pig4:
-
ดีนะไม่มีต่อว่า พิทเอาบันทึกตีทิว
จบแล้วยังจะเรียกลุงอีก
วุ้ย ลุ้นกันจนวินาทีสุดท้ายเลย ว่าทิวจะโผล่มาตอนไหน
แต่ก็เดาได้แล้วล่ะว่าเขาตามมาชัวร์ :katai2-1:
-
กว่าจะตามมาได้นะไอ้หนูทิว
ถ้าพิทไม่โทรไปบอกตอนนี้ก็คงยังไม่ได้เจอกันหรอก
มันน่าตีหัวแตก ขี้งอนซะจริงๆ
ปล. อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยค่ะพี่เป็ดดดดด
-
มีความสุขจัง
น่ารักอ่ะ
-
อยากบอกว่าเข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลย o13
เนื้อเรื่องน่าติดตามตลอดเลย มีทั้งความรู้ ทั้งภาษา การบรรยาย การผูกปมมันดีหมดเลย ปกติแนวเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยจะอ่าน แต่เรื่องนี้ชอบมากกก
ดูๆไปแล้วเหมือนพิทขัดแย้งในตัวเองชอบกลนะ มันแสดงออกมาทางอุปนิสัยน่ะ
แอบสงสารพี่บรรณแหละ อย่าน้อยตอนชาติที่เป็นครูคมสันเค้าก็เคยช่วยชีวิตพิทนะ
น้องทิวน่ารักตลอดดดดด ขวัญใจแม่ยกอย่างมากกก ทะเล้นแบบน่ารักๆ
สีปางตาลก็น่าสงสารเนอะ ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าโดนหลอกเลยอาฆาตข้ามชาติเลยทีเดียว ดีใจที่ได้เฉลยออกมาสักที
ปล. อยากได้ตอนพิเศษจัง หลายๆตอนก็ได้นะคะ แล้วแต่พี่จะกรุณา :impress2:
-
- - บางทีมันก็ค้างไปนะ...
-
ห๊ะ! จบแล้ว?! = = เอิ่มมม บางที.... มันก็ค้างไปนะ :ling2:
-
จบแล้วเหรอ จะมีตอนพิเศษหรือเปล่านะ
อยากรูชีวิตหลังจากนี้จะเป็นไปในรูปแบบไหน
-
เรื่องนี้สนุกมากครับแต่อย่าเพิ่งจบสิครับ อยากอ่านต่ออยู่เลยอ่ะ มาต่อตอนพิเศษอีกนิดหนึ่งนะครับ อยากให้มีตอนหวานหวานในชาติปัจจุบันบ้าง ขอบคุณครับ
-
ดีจังที่พี่บรรณเป็นคนดีในชาตินี้ สงสัยบุญกุศลของพิท คงส่งถึง
อยากอ่านต่ออีกนิดดดดอ่ะะ :mew2: :mew2:
-
กรรมใครกรรมมัน ใครทำอะไรไว้ก็ต้องชดใช้กรรม
ขอบคุณสำหรับความสนุกที่มอบให้กันครับ
-
ชอบครับ ชอบทุกตัวละคร ชอบแนวเรื่องครับ ที่เอาแนวคิดของศาสนาพุทธมาแต่งในเรื่องกฎแห่งกรรม และชาติภพ
บอกไม่ถูกอะ เราทุกคนก็คงอยากมีคู่ ทุกชาตินะครับ ยิ่งคนที่จะอยู่กับเราทุกชาติไป อันนี้หายากครับ ทิวเป็นพระเอกที่ผมประทับใจมากกก คนอาร๊ายยย จะรัก พิท ทุกชาติไป ติดตามไปทุกภพ ยังงี้รักตายเลยครับ
ปล อย่าหายไปนาน มาต่อตอนพิเศษเพิ่มนะครับ :mew2: :mew2:
-
ทิวนี่ แอบเซอร์ไพรซ์นะ
โล่งแทนพิท ที่ทุกๆเรื่องจบลงด้วยดี
ดีใจด้วยนะพิท ทิว
แต่แอบสงสารพี่บรรณนะ
-
เรื่องนี้อ่านรวดเดียวจบเลยค่า หลอนมาก แต่ชอบจังเลย
ชอบภพโสภณกับประภาคมากๆ หวานแม่ก
แต่เรื่องนี้อ่านแล้วได้อะไรเยอะเลย ชอบๆๆๆ
-
ขอบคุณคนเขียนครับ
-
ไม่ได้น้าาาาาาาาาT^T ต้องมีภาคต่อสิ แง๊ๆ
-
พลาดเรื่องนี้ได้ยังไงเนี่ย? แปพไว้ก่อนนะจ๊ะ จบแล้วจะตามมาเม้นค่า!!!
-
ในที่สุดก็อวสาน ซาบซึ้ง ตราตรึงใจ
-
:กอด1: :L1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่อง
-
อบากได้ตอนพิเศษจังงง
-
คิกคิก ลุ้นตั้งนาน
นึกว่าจะไม่มา่ซะแล้ว
แต่ก็มาจนได้ แถมไม่ได้มาส่งแต่ตามไปด้วยกันอีก >w<!!
-
ในที่สุดก็จบแบบแฮปปี้
ขอบคุณที่เอามห้อ่านนะฮะ
-
ตัดฉับได้ค้างโพดๆเลยคนเขียน แต่ไม่เป็นไร ชอบเรื่องนี้ รักเรื่องนี้ รอติดตามผลงานต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ศรีปางตาลละความพยาบาทได้ซะที
เฮ้อ สงสารพี่บรรณที่พิทปฏิเสธ แต่หลายภพหลายชาติ พี่ทำตัวแย่จริงๆ
แต่จะมีตอนหวานๆ ของลุงพิทกับน้องทิวต่อ ^^
ขอบคุณนะคะผู้แต่ง เรื่องนี้ได้ลุ้นกับความรัก ความพยาบาท ในทุกชาติของพิทเลย สนุกมาก
-
รู้สึกดีที่จบอย่างนี้ค่ะ
-
เนื้อหาอัดเต็ม อ่านแล้วเข้าถึงบรรยากาศ ความรู้สึกจริงๆค่ะ
โดยส่วนตัวชอบศรีเมือง ดูเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน (หมายถึงใจไม่ใช่.... :-[ )
-
สนุกมากๆเลยค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษจัง^^
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
ลุ้นไปด้วยตลอดทั้งเรื่องเลย
สงสารศรีปางตาลมากๆ ไม่น่าต้องมาตายอย่างทรมานเลย
บรรณคงจะรู้บ้างนะว่าเคยทำอะไรไว้ในชาติก่อนๆ
ส่วนทิวกับพิทชาตินี้คงได้อยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขสักทีเนอะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ..
โอ๊ยตาย ไม่รู้จะบรรยายยังไง :heaven
ส่วนตัวรู้สึกปริ่มกับศรีเมืองสุดละ ถถถถถถถถถ
น้ำตารื้นเลย นางเอกมาก :hao5:
ชอบอ่ะชอบบบบบบบ ชอบเรื่องนี้
ชอบคนแต่ง ชอบทุกอย่าง แงงงงงงงง
มันอิน อินจริงๆ นะเนี่ย :กอด1:
-
สนุกมากค่ะ ลึกลับน่าติดตาม หลายภาพชาติมากกว่าจะแก้ไขได้
อยากอ่านตินพิเศษหวานๆๆ ^^
ขอบคุณค่ะ
-
นาคอาฆาตเป็นชะนีสินะคะ งั้นรุจก็ไม่น่าจะเป็นตัวอาฆาต = = แต่จากตำนานเนี่ย พราหมณ์
ซวยฟรีเลยนะ เป็นแพะไม่พอยังโดนจองเวรอีก อยากรู้ ใครกันน้า เป็นคนส่งจดหมายหลอกแฟนพี่มาก#นางนาค#ผิด! 555
-
โธ่ รุจจะมาแก้แค้นแทนพี่สาวเหรอ เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษพิธไย พิธไปทำอะไรใหคุณเคืองขุ่น~ แอร้ยยย
-
สนุกมากกก ทีแรกนึกว่าจะเป็นนิยายสยองขวัญซะละ
ชอบๆๆ แต่อยากให้มีตอนพิเศษอะ
สงสารบรรณอะ ถึงจะเคยเลวร้ายแต่ก็มีกรรมเวรผูกต่อกัน ไม่งั้นไปตามมาเป็นปม 4 คนพัวพันหรอก
อ้ายยย อยากได้คู่แบบไม่ได้อย่างคู่ ศรีปางตาลกับบรรณอะ ฮ่าๆๆๆ
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีดี มาให้อ่านนะคะ ให้ความรู้ในหลายๆเรื่องเลย ขอบคุณมากๆคะ :กอด1: :mew6:
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านจบรวดเดียวภายในวันเดียวเลย ขอบอกว่าสนุกมากๆ ค่ะ
ชอบที่คุณเซ็งเป็ดผูกปมของเรื่องมากๆ ภพของศรีเมืองเรานั่งน้ำตาไหลเลย
อ่านมาตอนแรกๆ ทั้งขำ ทั้งสยองศรีปางตาลมากกกก
แต่พอมาตอนหลังๆ ยิ่งอ่านยิ่งสงสารนาง ตอนภพสุดท้ายที่โดนพี่บรรณชาติก่อนๆ นู้นทำร้าย
นั่งร้องไห้เขื่อนแตกเลยทีเดียว แงงงงงงงงงง T________T
ตัวละครทุกตัวมีเหตุผลของตัวเอง อ่านแล้วไม่รู้สึกว่าขัดๆ เลยแม้แต่นิดเดียว
ว่าแล้วก็นึกอยากจะรู้อดีตของตัวเองบ้างจัง ฮ่าาาาาาา (ฝันต่อไป)
สนุกและซึ้ง ให้ข้อคิดดีๆ ได้หลายเรื่องมากค่ะ รอบหน้าขอนิยายน้ำดีแบบนี้อีกนะคะ แอร๊ยยยยยยยย
-
เรื่องราวมันซับซ้อนจริงๆ
-
สงสารศรีปางตาลมาก ถูกหลอกติดบ่วงในความพยาบาทมาหลายชาติ น่าสงสารยิ่งกว่าพิทที่โดนตามฆ่าทุกชาติซะอีก :ling3:
เกลียดสิตามัน หมั่นไส้อูตอง ซึ้งน้ำใจคมสัน และสงสารบรรณสุดใจ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด *ตบบ่าพี่บรรณ*
ตอนจบตัดฉับมา งงเลยว่าทิวมาได้ไง อาจจะรู้ข่าวจากแม่ แต่ก็เก่งนะอุตส่าห์ตามสืบไฟล์ทแถมจองที่นั่งได้ริมหน้าต่างอีกแน่ะ
อยากให้มีบทส่งท้ายจังค่ะ อยากรู้ตอนจบในหนังสือของพิทจะเขียนว่ายังไง แล้วบันทึกนั้นจะตกสู่รุ่นหลานเหลนชาติต่อไปหรือเปล่า
ศรีปางตาลจะกลับมาเกิดเป็นคนไหม หรือจะไปอยู่บนสวรรค์ แล้วรุจ (น้องนาคบทแรก) หายไปเลยแฮะ 555
แอบสงสัยอย่างนึง เวนไตยในชาติแรกนั้น ผูกพันยังไงกับสวามิน อ่านยังไงก็ไม่เข้าใจ
หรือเราข้ามอะไรไปหรือเปล่า 5555 มาอยู่ด้วยกันศึกษาตำรา แล้วก็บอกว่าจะปกป้องตลอดไปซะงั้น งงๆ
สงสัยมันจะมีเรื่องชาติก่อนชาติแรก (?) ที่ผูกพันกันมาก่อนแล้วหรือเปล่า
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกตื่นเต้น ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ แฝงข้อคิดนะคะ :กอด1:
-
มาโหวตขอตอนพิเศษน่ะ :hao5: :hao7: :hao7:
-
อ่านเรื่องนี้แรกๆสยองมากเพราะวาอ่านเรื่องนี้ใกล้จะเที่ยงคืน TT TT
แต่พออ่านไปอ่านมันมีหลายมิติให้ติดตามเยอะ ให้ลุ้นเยอะมาก
แบบว่าอ่านแล้ว บ้างที่หัวใจจะวายเอาได้
-
โดยส่วนตัวไม่ค่อยได้อ่านแนวพีเรียดแบบนี้
แต่เรื่องของคุณเป็ด มันสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai2-1:
ชอบที่สุดคือ พิทกับศรีเมือง รู้สึกเป็นภพชาติที่สัมผัสได้ถึงความรักได้มากที่สุด
แอบหวังลึกๆว่าจะมีความเป็นไปของศรีเมืองให้อ่านต่อ
ตอนแรกนึกว่าเรื่องนี้น่าจะยาวมากเหมือนกับเรื่องที่แล้ว แต่โดยรวมก็สนุกมาก ถึงจะแอบตัดฉับก็เถอะ
คิดถึงทิวกับพิทอ่ะ อยากได้ตอนพิเศษ :mew1: พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ขออนุโมธณาบุญกับพี่บรรณด้วยละกันนะ ส่วนพิทกับทิวหวังว่าคราวนี้จะได้อยู่ด้วยกันแบบจริงๆจังๆซะที มีความสุขมากๆนะชีวิตคนเรามันสั้นอย่าไปคิดอะไรมากมายเลย จุ้บๆรักคุณเซ็งเป็ด
-
เปิดจองรวมเล่ม " Timeless รักข้ามภพ." แล้ว
ดูรายละเอียดการจองที่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41848.new#new (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41848.new#new)
ขอบคุณครับ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ
ชอบทิวมากๆๆๆๆๆ
-
o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกๆๆๆๆๆๆ
ทุกตัวละครมีที่มาที่ไปของการกระทำ
อยากให้มีตอนพิเศษหวานๆของพิทกับทิวจัง
-
เราว่า...เอิ่ม...มันจบค้างไปหน่อยป่ะ
(--")
-
สนุกมากคะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกันนะคะ :pig4:
ชอบเรื่องนี้มากๆ แหวกแนวดี แต่ละฉากแต่ละตอนมีเเต่เรื่องประหลาดใจทั้งนั้น
เดาเนื้อหาตอนต่อๆไปได้ยากมาก สนุกมากจริงๆ
-
ขอบคุณมากๆครับ สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ ได้ครบทุกรสชาติเลยทีเดียว o1
-
ประกาศ
รวมเล่มหนังสือ TIMELESS รักข้ามภพ โดยคุณเซ็งเป็ด (2 เล่มจบ)
เปิดจองถึง 30 มิถุนายน 2557
พร้อมตอนพิเศษไม่ลงในเล้า
ราคา 650 บาท
(http://images.ecwid.com/images/401031/225751171.jpg)
....................................................................
หัวข้อ "จองหนังสือ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ &Timeless รักข้ามภพ "
แจ้ง ชื่อ Login
เบอร์โทร์
ชื่อเรื่อง จำนวนชุดที่ต้องการ
ส่งเมล์มาที่ romancefic [at] hotmail.co.th
จะได้รับเมล์ตอบกลับเพื่อแจ้งรายละเอียดการโอนเงินภายใน 2 วัน
หรือเข้าไปจองได้ที่ http://utellido.com/utellido/index.php/shopping
...............................................................
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41848 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41848)
...............................................................
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องรามดีๆค่ะ
เป็นเรื่องที่ดีมากเลย และทำให้เราได้จินตนาการเรื่องราวต่อได้
เพียงแต่จะว่าไปมันก็ค้างเนาะ ฮา
ได้มีโอกาสได้เข้าไปดูหนังสั้นของคุณเซ็งเป็ดด้วย ดีมากๆเลยค่ะ
ที่เขียนว่าดีแล้ว ทำออกมาเป็นหนังก็ดีมากเหมือนกัน :mew1:
-
กร๊าซซซซซ พลาดดด ไม่ได้อ่านเรื่องนี้ แต่มาอ่านตอนจบแล้วก็ดีไม่ค้่าง 555+ อ่านรวดเดียวค่า มิได้หยุดเลย สนุกมากๆ น้ำตาซึม ซึ้งโคตร น่าติดตามที่สุด คุณเซ็งเป็ดสุดยอด ชอบตั้งแต่เรื่อง กาลครั้งหนึ่งแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบค๊าาาาาาาาาาาา :katai2-1: :katai2-1:
แบบซึ้งมากๆๆๆ :hao5: :hao5:
แต่ค้างมากเช่นกันค่ะ :a5: :a5:
อยากอ่านตอนพิเศษจัง :o8:
-
หลงรักพี่บรรณครับ
สงสารอ่ะ ถึงชาติก่อนๆจะร้ายก็ช่างเถออิอิ
-
อยากให้มีตอนพิเศษ ของพิทกับทิว ขอแบบเรทๆ หวานๆเลยได้มั้ย ชดเชยกับในเรื่องอะ
-
คือแบบ. ยังไงดีล่ะ
สนุกมากกกกก. คนเขียนเก่งสุดๆ ชอบสุดๆเลยจ้า
แบบเห็นชื่อเรื่องนี้ กดเข้ามาอ่านเลยน่ะ. ทั้งที่ชื่อเรื่องไม่ได้โดดเด่นอะไร
เหมือนมีพลังบางอย่างซ่อนอยุ่555
แต่ชอบมากเลยยย. รักคนเขียน รักศรีเมืองอิอิ
ขอบคุนมากๆเลย จุฟๆๆๆๆๆ
-
:mew3: ขอบคุณค่ะสนุกมากค่ะ
-
:pig4: พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากๆเลยค่ะ
-
:o8: :o8: :o8:
เพิ่งเข้ามาอ่าน
พอเรื่องจบ
เหมือนอะไรในใจมันขาดหาย
:katai1: :katai1: :katai1:
-
สุดท้ายก็มา นะทิววว 555555 :impress2:
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลย o18
ชอบ พิทกับทิวมากๆ น่ารักจริงจัง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่แต่งมาให้ได้อ่านค่ะ
:L2:
-
อ่านรวดเดียวจบ หยุดอ่านไม่ได้จริงๆ
ครบทุกอารมณ์ ชอบใมากๆเลยค่ะ
อยากให้มีตอนพิเศษจัง ยังไม่เต็มอิ่มเลย หุๆๆๆๆ
-
:mew2: :mew1: :mew3:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่ได้นำมาให้อ่าน
หลังจากที่ไม่ได้เข้ามานาน แล้วมาสะดุดใจกับเรื่องนี้
นางศรีปางตาลได้ให้อะไรเยอะแยะมากมายกับคนอ่าน
มีความสำคัญมากสำหรับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นความรักที่ลุ่มหลง
จนมองไม่เห็นอันตรายรอบด้านที่ตัวเองต้องพบเจอ
หรือแม้แต่ความหวังดีความห่วงใยของคนรอบข้างที่มีต่อนาง
แต่ก็ไม่อาจต้านทานความลุ่มหลงในความรักได้ เป็นการเตือนให้กับคนที่มีความรัก
ความรักน่ะมีได้ แต่อย่ารักอย่างขาดสติ จนมองไม่เห็นอะไรเลย
อีกทั้งความโกรธแค้นทำร้ายตัวเองและทำลายหลายสิ่งหลาย ๆ อย่าง
ขนาดข้ามภพข้ามชาติ และเพียงคำเดียวที่สามารถหยุดทุกอย่างได้
คือการให้อภัย ทำให้เกิดความเข้าใจ และความสุข
แต่กว่าจะพบความสุขก็ใช้เวลาที่เนินนาน
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ที่ไม่ได้เน้นแค่เรื่องความรัก
แต่สอดแทรกความแค้น ความลุ่มหลง การขาดสติ และการอภัย
ตลอดทั้งคำว่า กรรม กรรมใดใครก่อ ผู้นั้นย่อมนั้นย่อมได้รับผลของกรรมนั้น
การอภัยการยกโทษให้แก้กันสร้างความสุขให้กับตนเองและผู้อื่น
แต่การสร้างความแค้นย่อมเป็นไฟที่เผาไหม้ตนเองให้ย่อยยับ
และการยึดติดก็สร้างความทุกข์ให้กับผู้ที่ติดบ่วงกรรมนี้
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ คุณเซงเป็ดมากๆครับ ที่เขียนนิยายแนวโบราณ ที่สวยงามแบบนี้ให้ได้อ่าน
ชอบตัวละครทั้งหมดเลย การเล่าเรื่องเป็นอะไรที่สุดยอดมากๆๆ
เป็นกำลังใจให้ในการเขียนนิยายดีๆมาให้พวกเราได้อ่านอีกน่ะครับ
จองหนังสือไม่ทันอ่ะครับ ไม่รู้ว่าใครมีแล้วอยากขายรึเปล่า อยากซื้อครับผม
-
ตลกที่พิทด่าทุกทีเลยย
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้นะคะ
ชอบทิวกับพิทมากๆๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ยังอ่านไม่จบน่ะจ้ะ แต่สนุกมากกกกกกกกกกกกกก ลึกลับภาษาสวย เนื้อเรื่องสนุกตื่นเต้น อ่านแล้วบอกได้คำเดียวว่ายอดเยี่ยมมาก ๆ ชอบจ้ะ ได้มีโอกาสเข้ามาอ่านเรืองนี้ เพราะการเปิดรีปริ้นงานของคุณเซ็งเป็ด และก้อตัดสินใจว่าต้องจองเรื่องนี้แน่ ๆ และอีกเรื่องคือ กาลครั้งหนึ่งในสยาม ด้วย เย้ :mew1:
-
สนุกมาก ๆ จ้ะ จะรอรอบต่อไป :mew1:
-
ยอดเยี่ยมมาก ๆ จ้ะ ไม่ทำให้ผิดหวังเลยสำหรับงานเรื่องนี้ของคุณเซ็งเป็ด ชอบมาก ๆ อ่านแล้วต้องลุ้นตลอดเลยน่ะ เราชอบอ่านงานข้ามภพข้ามชาติมาก ๆ และตอนจบของเรื่องนี้ก้อแบบเดาตอนจบได้ยากเลยอ่ะ งานของคุณจะเน้นความผูกพันมากกว่าเป็นความรักที่ฉาบฉวยน่ะ เราชอบอ่านแล้วซาบซึ้งมาก ๆ เรื่องนี้อาจไม่มีดราม่าแบบเรื่องกาลครั้งหนึ่งฯ แต่มันก้อทำให้เราซาบซึ้งได้มาก ๆ เลยน่ะ ตัวพิทก้อไม่ได้เป็นฮีโร่แบบจับต้องไม่ได้เป็นเพียงคนธรรมดาที่พร้อมจะยืนยัดทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้หลุดพ้นจากชะตากรรมอันเลวร้ายและสุดท้ายเขาก้อได้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ เราดีใจที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้มาก ๆ และดีใจที่มีเปิดรอบรีปริ้น รับรองไม่พลาดแน่ ๆ เลยจ้า :mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ทั้งสองเรื่องนะครับ ชอบความรักระหว่างทิว พิทมากๆ
ดูมีทั้งความรัก ความห่วงใย และความผูกพันธ์ให้กันตลอด
ชอบนิยายแนวนี้มากๆตั้งแต่กาลครั้งหนึ่งแล้ว จะรอติดตามผลงานอีกนะครับ
#เฮ้ออ เจอกันช้าไป อยากได้หนังสือ :katai1: :katai1:
-
นึกว่าจะไปทิวจะตามไปเรียนต่อแล้วเจอกันที่นั่นซะอีก
แต่ดีแล้วที่เจอกันบนเครื่อง
ระหว่างเดินทางก็คุยปรับอกปรับใจกันซะนะ :mew2:
-
เป็นเรื่องที่ครบรสมากกกก
ไม่ค่อยอ่านแนวนี้นะ แต่ว่า ประทับใจมากกกกก จริงๆ
มากจนอยากจะเก็บไว้เลย ว่าแต่ จะซื้อเก็บไว้ นี่ต้องสั่งยังไงอ่า เห็นบอกเปิดจองนี่หมดเขตไปรึยังคะ
-
นานๆได้อ่านนิยายอิงวรรณคดีไทยแบบนี้สักที ตัวละครและเหตุการณ์เยอะมาก เรน่ามึนและงงเหมือนคุณพิทตอนกลางๆเรื่องเลยค่ะ 555 ส่วนตอนจบ...แปลกไปนิดส์ รู้สึกว่ามันไม่ค่อยสมบูรณ์ // ยังแอบสงสัยเรื่องน้องทิวอยู่ ชาติอื่นๆยังดูเท่าเทียมกัน แต่ชาตินี้เด๊กเด็ก ฉีกออกมาเลย
-
สนุกมากกก
ชอบทิว ชอบพิท
ตามลุ้นตลอดทั้งเรื่องเลย
ขอบคุณคุณเซ็งเป็ดมากนะคะ
-
สนุกจังเลย ทิวน่ารักอ่ะ...อยากอ่านตอนที่ปัจจุบันเค้ารักกันบ้างอ่ะหวานบ้างอารายบ้างนะ :mew1: :mew1:
-
โอ้วววว จบแล้ว
ก่อนอ่านเรื่องนี้ แอบมาอ่านคอมเม้นต์ก่อน ตอนนั้นงงมาก รู้สึกทำไมตัวละครเยอะจัง
พอได้อ่านเองถึงอ๋อ... มันก็คนๆเดียวกันนี่เอง แค่หลายภพหลายชาติ
สนุกมากเลย ตอนแรกๆแอบหลอน ผีนาคมาแบบผีไทยเลย ห้อยหัวด้วย บรื๋อออ
ชอบศรีเมืองมาก อยากรู้ว่าศรีเมืองจะเป็นไงต่อ ตายมั้ย ทำไมไม่บอกง่าาาา
สงสารพี่บรรณในชาติปัจจุบันเหมือนกันนะ เขาไม่ได้ทำไรผิดเลย
แอบหมั่นไส้ทิวที่จำไม่ได้ซักที กวนตีนสุดๆ
สุดท้ายก็ได้เจอกันอีกครั้ง ดีใจที่จบแฮปปี้
ขอบคุณคุณเซ็งเป็ดนะคะ สนุกมากจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่าาา จบแล้วววว
อยากอ่านตอนพิเศษจัง
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก!!
-
สนุกมากครับ พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงเนี่ย
-
เรื่องซับซ้อนมากกกกก ชอบศรีเมืองที่สุดดดดด 55555
-
ชอบศรีเมืองมากกก น้ำตาไหลเลยค่ะ
ทำไมเจอเรื่องนี้ช้าไปป (มาก)
อยากอ่านตอนพิเศษฟุดๆ + หนังสือด้วย แง่มๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ชอบมากเลยค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากค่ะ ภาษาก็สวย สงสารศรีปางตาล นางมีความรักที่บริสุทธิ์ แต่ก็ต้องถูกมันใช้เป็นเครื่องมือเพราะความโลภของบางตน เอ้อ อยากให้มีบทส่งท้ายจังเลยค่ะ อยากรู้ว่าทิวกับพิทจะเป็นยังไงต่อไป หรือต่อในเล่มค่ะ ฮือออ ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ให้คนอ่านนะคะ :man1: :man1: :man1:
-
:pig2: สนุกมากๆเลยคับ
-
แวะมาอ่านก่อนรีปริ๊นกับhermit
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
อ่านรวดเดียวแบบว่าหยุดไม่ได้เลยค่ะ
คุณคนแต่งสุดยอดมาก
อ่านไปลุ้นไป
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
:กอด1: :impress2: :-[ :o8: :hao5:
-
สนุก ตื่นเต้นทุกภพทุกชาติมีเรื่องให้ลุ้นตลอดเวลา สุดท้ายทิวก็มา ค่อยยังชั่ว ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :mew1:
-
ชอบแนวนี้มาก