หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33

[=นีรนาคา=]

พิทไม่ต้องไปหาพี่บรรณหรอก หันมามองทิวก็พอ

[hotoil]

ไรเตอร์เค้าของ 3P ได้ไหมอ่ะตัวเอง เลือกไม่ถูกเลยจริง
ทิวก็น่ารัก พี่บรรณ(ในจิตนาการ)ก็หล่อ
พิทน่ารักอ่ะเวลาอยู่กับทิว แต่ยัยผีนั้นจะตามเล่นงานไปถึงไหน
เราอ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากค่ะ รอต่อนะค่ะ สู้ๆค่ะ

[MelodyKJJ]

 :laugh:ทิว นายหึงใช่มั้ย 55555 เริ่มรู้สึกอะไรๆต่อทิวแล้วใช่มั้ย พิท 
แต่ก็แอบอยากเห็นตอนใส่ชุดที่เป็นตัวพิทไปหาบรรณ ฮ่าๆๆๆๆๆ ดีใจมากอ่ะ มาต่อแล้ว 
รอตอนต่อไปน้าาาา อยากอ่านตอนไปทำงานที่วัดอีก มาน่าตื่นเต้นและน่ากลัวดี = =

[misspm]

พ่อสื่อพ่อชัก
เดี๋ยวก็เจ็บหรอก ทำเป็นเชียร์ๆๆๆๆ
ชอบทิวอ่า เด็กน่ารักดีๆๆ ชอบเด็กม.ขอนแก่น 55
แต่สั้นไปนะ รออ่านทุกวันเลยชอบๆๆ
ถ้าโลกจะแตกก็อยากอ่านเรื่องนี้จบก่อน 5555

[Ramika]

 

[nightsza]

จะไปเดททั้งที ต้องแต่งตัวหล่อๆไปเลยน๊าา

[chancha]

พิทเหมือนจะรู้ใจตัวเองว่าชอบทิว

แต่ทำไมมีออร่าชมพูวิ้งๆ ตอนจะไปเจอพี่บรรณล่ะ

[So_Da_Za]

ง่ะ ตัดฉึบ
แนวไหนกันล่ะนิ อิอิ

[SeLoFENa]

มาต่อนะชอบมากเลยเชียร์ทิวทิว รักแท้แพ้ใกล้ชิด

[tonkhaw]

โห นะ พิท จะไปหาสามีหรอ

เสียดายน้องทิวอ่ะ พิทใครจะดูเเล

[zombi]

  สมแล้วที่กรำศึกมามาก
ได้ชุดใหม่แล้ว

[wan]

นายทิวเอ้ยยยย........ ไอ้ตัวตนที่แท้จริงของเฮียนะอะไร  คงไม่ให้นายพิทแก้ผ้าไปหาพี่บรรณนะ
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ

[takara]

โอ้ จะเป็นงัยต่อล่ะเนี้ย

[tanuki]

มาให้กำลังใจครับผม 

[Kanokwan]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คู่นี้น่ารักตลอดดดดดดดดดด -///-
ชอบตอนที่ทิวชมเฮียพิทอ่ะ เฮียมีเขินด้วย 55555555555+
แต่ก็แอบฮาประโยคนี้ของพิทเหมือนกัน
“มึงเข้าใจบุพบทที่แสดงอาการขัดแย้งกันมั๊ย ไอ้ผีโง่”
55555555555555555555555555555555555+
เฮียอ่ะ!!!!! ปากหมา เอ้ย ปากร้ายจริงๆ ไปว่าทิวเขาได้ยังไง
ออกจะเป็นผีที่น่ารักจะตาย เน้ออออ ทิวเน้ออออออออ *///*

[watcharet]

น่ารักขึ้นทุกวันเลยน่ะ!!

[โจ๊กกุ้ง]

พี่บรรณกับพิทต้องเคยมีกรรมด้วยกันชาติที่แล้วแน่เลย แต่ว่ามันคืออะไร

[sam3sam]

อ่านกี่ทีๆ ก็เชียร์ให้สามัคคี 3P เลยจ้า

[เซ็งเป็ด]

พิทเปิดประตูรถเข้ามาก่อนจะหันไปปิดประตู โดนมีทิวเดินตามมาติดๆด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง

“อะไรกัน คนเขาไม่อยากไปมาบังคับอยู่ได้ ตัวเองจะไปสวีทกันสองคน ให้เราไปนั่งด้วยทำไม ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย ทำไมต้อง...............” ทิวเดินงึมงำๆตามหลัง

“นี่ ไอ้ผีขี้บ่น หยุดบ่นแล้วรีบมาขึ้นรถ” พิทตะโกน

“เออ” ทิวกระแทกเสียงใส่ “เปิดประตูรถให้หน่อยสิ”

“อย่าเรียกร้องความสนใจแบบผิดๆได้ป่าววะ ห๊า” พิทเริ่มหัวเสีย เขาช้ามามากแล้วจากการแต่งตัว

“เออ หมดประโยชน์แล้วก็ไม่สนใจกันเลยนะ คอยดูเถอะ จะไปติดยาแล้วอย่ามาคร่ำครวญทีหลัง”


“เชิญ!!”

   


      บรรยากาศในรถตึงเครียด ทิวนั่งกอดอกคิ้วขมวดหันหน้าหนี ส่วนพิทก็ไม่รู้จะง้อเจ้าผีนี่ยังไง เขาขอร้องให้ทิวมาเป็นเพื่อน เพราะไม่อยากมาคนเดียว แต่ทิวไม่อยากมา

“ไม่อยากไปเป็น กขค” นี่คือเหตุผลที่ทิวบอก
พิทไม่รู้หรอกว่าเหตุผลที่แท้จริงที่ทิวไม่อยากไปคืออะไร แต่เมื่อเขาขอร้องแกมบังคับ

“ถ้าไม่ไปนะ จะไม่ทำบุญให้อีกเลย” ทิวจึงจำยอม

“นี่ พรุ่งนี้อยากกินอะไร” พิทแกล้งหยั่งเชิงเพราะไม่อยากให้ทิวอารมณ์ไม่ดี เขารู้ดีว่าหากทิวหงุดหงิดขึ้นมา เขาเละแน่งานนี้  “เดี๋ยวจะให้แม่บ้านทำข้าวต้มกุ้งไปให้ดีป่ะ”

“แพ้กุ้ง” ทิวตอบห้วนๆไม่มองหน้าเสียงแข็ง

“อ้าว เหรอ แพ้กุ้งเหรอ กินเข้าไปจะเป็นไง” เขาชวนคุยเพื่อให้ทิวอารมณ์ดี

“ผื่นขึ้น หน้าบวม หายใจไม่ออก ตาย”

“ตายอีกเหรอ”

“ก็เออนะสิ ตายแล้วตายอีก ตายซ้ำตายซาก ตายๆไปให้พ้นๆ จะได้สาแก่ใจคนใจดำ”

“เอ่อ นี่กำลังประชดกูอยู่ใช่ป่ะ”

“ไม่รู้”

“แล้วถ้างั้นอยากกินไรอ่ะ” พิทแอ๊บเสียงสุดฤทธิ์

“เลือกได้ด้วยเหรอ ชีวิตเราเลือกอะไรได้ด้วยเหรอ เป็นขี้ข้าเขาน่ะ”

“นี่ ทิ่วทิ้ว” พิทแกล้งแหย่ “ทิ่วทิ้วอย่าโกรธเค้าเลยนะ เค้าก็แค่อยากให้ตะเองมาเป็นเพื่อน ก็ตะเองบอกเค้าเองว่าเค้าเป็นพวกซื่อบื่อ  ซื่อบื่อเอ่อ เหมือนอะไรนะ” พิทหันไปถามพลางกลอกตาไปมา

“เสาไฟฟ้า”

“ช่าย เสาไฟฟ้า ไม่ได้เรื่องเลยด้วย”

“งี่เง่าด้วย”

“ช่ายงี่เง่าด้วย”

“กวนตีน”

“เออ กวนตีนด้วยเน๊อะ เค้าก็เลยต้องมีตะเองคอยช่วยไง ก็ตะเองเป็นคนเก่งที่สุด”

พิทหยอดคำหวานจนในที่สุดก็เห็นรอยยิ้มจางๆที่ทิวพยายามฝืนไว้ปรากฏบนใบหน้า

“อย่ามาทำเป็นแกล้งชม หลอกใช้เรา เรารู้”

“แล้วชอบมั๊ยหล่ะ” พิทย้อน

.
.
.
.
.

“ชอบ” ในที่สุดทิวก็ยิ้มแป้นจนปากเกือบถึงรูหู เขาไม่เคยเห็นพิทในแบบนี้มาก่อน ตอนที่พิทแกล้งง้อเขา มันเป็นช่วงที่ทิวรู้สึกดีที่สุด ช่างน่าแปลกที่ความรู้สึกเช่นนี้เกิดขึ้นกับทิวอีกแล้ว

“น๊า เพราะมีนาย ชั้นถึงอุ่นใจ” พิทปิดท้ายฉากจบอย่างสวยงาม

[Naenprin]

ทิวก็บอกรักพิทไปสิ ไม่งั้นนายต้องเจ็บเองนะ

[เซ็งเป็ด]

ร้านอาหารบรรยากาศดีที่ตั้งอยู่ริมเลียบทางด่วนเอกมัย รามอินทรา ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าด้วยประภาคารสูงเด่น พิทเลี้ยวรถเข้าไปหาที่จอดรถ เย็นวันอาทิตย์แบบนี้หากไม่จองไว้ก่อน คงไม่มีโต๊ะว่างเป็นแน่
แต่โชคดีที่บรรณจองโต๊ะไว้สำหรับมื้อเย็นสุดพิเศษวันนี้

“เฮ้ย มือชั้นเย็นมากเลย จับดูสิ” พิทรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่จะได้เจอบรรณ รอยยิ้มอันแสนเย้ายวนนั้นทำให้ใจของพิทเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ทำไงดี” พิทถาม

“ใจเย็นๆสิเฮีย อะไรกันนักหนา นี่ไม่ใช่นัดเสียตัวนะเว้ย”

รถจอดสนิท พิทก้าวลงมาในชุดกางเกงผ้าเนื้อเบาสบายสีน้ำตาล รองเท้าลำลองหุ้มส้นหนังกลับสีเข้ม เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ทิวแนะนำให้ยัดไว้ในกางเกงอย่างหลวมๆ  ทั้งหมดทำให้พิทดูเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นและน่าเข้าใกล้ที่สุด

“เฮียเป็นไงมั่ง” เขาหันมาถามทิว

“อือ พอได้” ทิวตอบ แต่ในใจของเขากลับอยากบอกพิทว่า “วันนี้เฮียน่ารักที่สุด"



พิทเดินชะเง้อมองหาโต๊ะที่บรรณนั่ง สุดสายตาตรงนั้นเองที่เขาเห็นชายคนหนึ่งกำลังชูมือโบกไปโบกมา

“โห แต่งตัวหล่อเลยนะครับวันนี้” รอยยิ้มนั้นอีกแล้วที่ทำให้พิทแทบละลาย คนบ้าอะไรหล่อสามโลก

“ไม่หรอกครับ ก็แต่งตามปกติ”.

“เหรออออ................”
เสียงทิวลอยมาตามลม

“นั่งก่อนสิครับ วันนี้อากาศดีนะ ถ้าพิทมาก่อนหน้านี้ แสงตอนเย็นสวยมาก คงได้ถ่ายรูปด้วยกัน บรรยากาศดีจริงๆ”

“ครับผม ว่าแต่พี่บรรณมานานแล้วเหรอ”

“สักพักแล้วครับ แอบตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี๊ยะ ไม่เคยทานข้าวกับผู้ชายสองต่อสอง ฮ่าๆๆ” บรรณหัวเราะร่า แต่พิทนั้นหน้าแดงเถือก

“เขาหยอดขนาดนี้แล้ว ยอมๆเขาไปเหอะเฮีย”
ทิวแทรก

พิทเหลือบตาดุ

“นี่พี่สั่งอะไรทานรึยังครับ”

“ยังเลย รอเรามานี่แหละจะได้สั่งพร้อมๆกัน” แล้วบรรณก็ยกมือเรียกพนักงานเสริฟ

อาหารถูกยกมาวางตรงหน้า ในขณะที่ทั้งสองเริ่มคุยกันออกรส พิทชอบศิลปะซึ่งเป็นเหตุผลเดียวกันกับที่บรรณหัวเราะอยู่ในขณะนี้เพราะทุกครั้งที่พิทพูดถึงมัน บรรณก็จะรู้ทันและโต้ตอบได้เสมอ
อาหารถูกวางอยู่อย่างนั้น นานๆครั้งทั้งสองจะก้มลงมันตักใส่จาน แต่พอจะใส่ปาก ก็เป็นอันต้องวางมันลงเพราะบทสนทนานั้นช่างเร้าใจเสียจริง

เร้าใจเสียจนพิทลืมทิว ที่นั่งเท้าคางอย่างเบื่อหน่ายอยู่ข้างๆ

“เฮีย”
ทิวเรียก

“เฮียพิท”

“เฮีย”

แต่พิทนั้นกำลังตั้งใจฟังเรื่องเล่าของบรรณเมื่อครั้งที่เขาไปญี่ปุ่นเพื่อศึกษาวัฒนธรรมสมัยเอโดะ

“งั้น”
เสียงทิวอ่อยลง
“ทิวไปเดินเล่นก่อนนะ”

 เขาบอกก่อนจะเดินคอตกออกไป

ผู้คนเดินสวนทิวเข้ามามากมาย บางคนเดินผ่าน บางคนเดินทะลุร่างเขาไป ไม่มีใครเลยที่จะสังเกตเห็นว่าเขามีตัวตน มีความรู้สึก มีความหวังความปรารถนาที่จะกลับมาชีวิต กลับมาช่วงชิงสิ่งที่เขา “อาจกำลังรัก” อยู่ตรงนี้

“เอาเลย เดินผ่านไปเลย” เขาหยุดกึกปล่อยให้ครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งเดินผ่านทะลุร่างเขาไป

“โธ่เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ในที่สุดความอึดอัดที่คั่งค้างอยู่ในใจของทิวก็ระเบิดขึ้น เขาตะโกนขึ้นฟ้า  และทันใดนั้นเองเกิดลมกรรโชกแรง และฟ้าแลบแปลบปลาบ ก่อนจะค่อยๆมีหยดฝนโปรยปรายลงมา
.
.
.
.
“ฝนตกได้ยังไงกันนะ”พิทเงยหน้ามองฟ้า อดแปลกใจไม่ได้ที่เมื่อครู่นี้อากาศยังดีๆอยู่เลย

“เราเข้าไปข้างในกันเถอะครับ” บรรณยิ้มก่อนจะลุกขึ้นหยิบแก้วน้ำเพียงใบเดียวเดินออกไป
พิทลุกตาม ในขณะเดียวกันก็นึกขึ้นได้ว่าทิวมากับเขาด้วย

“ทิว อยู่ไหน” เขาเอ่ยปากเบาๆ ก่อนจะมองไปรอบๆ

“ทิว” ผู้คนวิ่งวุ่นหลบฝน แต่ไม่มีแม้เงาของทิว
.
.
.
.
“ทำอะไรอยู่ตรงนี้หละครับ เข้าไปหลบฝนข้างในกันเถอะ” บรรณเรียกพลางถอดเสื้อลายสก๊อตที่เขาสวมทับเสื้อยืดสีขาวคลุมหัวให้พิท

“เอ่อ พี่บรรณ” พิทหันไปมองเขา ในใจรู้สึกเป็นห่วงเด็กนั่น “พิทเพิ่งนึกออกว่ายังต้องเตรียมของอีกเยอะแยะ ยังไง คืนนี้เรากลับกันก่อนดีกว่านะครับ ไว้เดี๋ยวพิทโทรหาอีกที”



พิทเดินมาส่งบรรณที่รถ เมฆทะมึนก้อนใหญ่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามา ลมที่กรรโชกเมื่อครู่ก็พัดแรงขึ้นราวกับจะเร่งเร้าให้ทั้งคู่บอกลากันเสียที

“พี่ไปก่อนนะ ขับรถดีๆ ถึงบ้านแล้วโทรหาหน่อยนะ” บรรณยิ้มให้อีกครั้ง

หลังจากหันหลังให้บรรณ พิทก็รีบปรี่ไปที่รถตัวเองก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทิวหายไปตอนไหนไม่รู้ เขามองหาทั่วร้านก็ไม่มี
ทิวเคยบอกกับเขาว่า เขาไปไหนเองไม่ได้ไกลนัก เพราะกลัวหลงเข้าไปในกลุ่มควันปริศนาที่รายรอบ หากวันนี้ ตอนนี้เขาหลังเข้าไปในนั้นจริงๆจะทำอย่างไร

“ทิว” เขาหวังว่าเสียงเรียกจากใจเขาจะทำให้ทิวกลับมาได้

“ทิว อยู่ไหน” พิทค่อยๆขับรถเลียบซ้ายมาเรื่อยๆ เผื่อจะเจอใครบางคนเดินอยู่บนทางเท้าบ้าง
แต่ไม่มี

สายฝนเริ่มเปาแปะ จากนั้นไม่นานก็เทลงมาราวกับม่านน้ำขนาดใหญ่ กั้นสายตาไม่ให้เห็นภายนอก

“ทิว”
พิทเร่งที่ปัดน้ำฝนให้เร็วขึ้นๆ เขาขับมาเรื่อยๆอีกไม่มีเมตรก็จะถึงทางขึ้นทางด่วนแล้ว หากเขาไม่เจอทิว เขาจะทำยังไง

“ทิว”
ในที่สุดเขาก็เห็นชายหนุ่มในชุดที่คุ้นเคย เดินวนไปวนมาอยู่บนทางเท้า ท่าทางเหมือนหนูติดจั่น เหมือนคนหลงทางติดกับหา
ทางออกไม่ได้

พิทไม่รอช้า เปิดไฟกระพริบก่อนจะเปิดกระจกเรียกทิว

“มาทำอะไรตรงนี้วะ ขึ้นรถ” เสียงพิทเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ทิวหันมามอง ก่อนจะเดินงงๆมาขึ้นรถ

“มาทำอะไรที่นี่” พิทเสียงแข็งทำท่าจะดุ

“ทิวหลง” แต่คำตอบและน้ำเสียงที่สั่นเครือด้วยความตระหนกของทิวนั่นเองที่ทำให้พิทใจอ่อน โกรธไม่ลง

“ก็บอกแล้วว่าให้อยู่ใกล้ๆ”

“ก็บอกเฮียแล้ว แต่เฮีย................ไม่สนใจ”

พิทเงียบ เขาค่อยๆออกรถอย่างช้าๆ


ทิวนั่งตัวสั่นด้วยความกลัว เขาดูลุกลี้ลุกลนเหมือนคนกลัวอะไรสักอย่าง พิทรู้ว่าเขากลัวอะไร ทิวคงเดินหลงอยู่ในม่านหมอกอันหนาทึบ และหาทางออกไม่ได้เป็นแน่ เขารู้ แต่ไม่อาจรับรู้ได้เลยว่าความกลัวที่อยู่ในใจทิวนั้นจะใหญ่หลวงแค่ไหน

“ไม่ต้องกลัว เฮียอยู่นี่แล้ว” ในที่สุดพิทก็ค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือที่เย็นเฉียบราวก้อนน้ำแข็ง

“ทิวกลัว เฮีย ทิวหายใจไม่ออก มองไม่เห็นอะไรเลย มันไม่มีทางออก ไม่มีประตู ไม่มีผนัง ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีจุดเริ่มต้น ไม่มีจุดสิ้นสุด ไม่มีใคร ไม่มี..........เฮีย ทิวไม่อยาก..................” ทิวทำท่าจะพูดอะไรต่อแต่พิทบีบมือเขาแน่น

“อยู่กับเฮียนะ เพราะมีทิว เฮียถึงอุ่นใจไงหล่ะ จำไม่ได้รึไง”
...

[Lemon_Tea]

ทิวเป็นใครกันแน่
ถึงทำให้เกิดลม เกิดฝนได้

[nunnan]

นาคที่รักพิทเมื่อชาติก่อนหรอ

[Naenprin]

ทิวคือคนที่จะช่วยพิทไม่ให้ในชาตินี้แน่ๆเลย

[misspm]

ทิวชาติก่อนเป็นผู้ใดว๊าาาา
ภาวนาให้ทิวได้เป็นพระเอก สงสารน้องงง ฮืออ
แล้วเจผ๊นาคแกหายไปไหนมผลุบๆโผล่ๆ จะฆ่าก็ไม่มา ชักชัาจริงๆ
แต่เวไตยฟังยังไงก็ชื่อครุฅ ฮุ่ยย สงสัย ปวดหมอง รอตอนต่อไปดีกว่าา

[MelodyKJJ]

 :sad4:มาอัพแล้ววววววววววว พี่บรรณแกลุกหนักมากอ่ะ นี่ถ้าเป็นตอนก่อนๆ
ก่อนที่พิทจะเริ่มรู้สึกดีๆกับทิวนะ ป่านี้เสร็จไปแล้วอ่ะพี่บรรณ 
ทิวแน่ๆเลย ใจก็อยากสามพี  ทิว นายเป็นใครกันนะ สนุกขึ้นเรื่อยๆเลย อิๆ
ตอนนี้ พิทกับทิว ดูอบอุ่นมากอ่ะ >//////< มาอัพอีกน้าาาาา ชอบคร๊าบบบบบ 

[❝CHŌN❞]

พี่บรรณแกก็เล่นด้วยอ่ะ งือออออออ เค้าสงสารน้องทิวมาก

จะเอาทิวอ่ะ ไม่เอาพี่บรรณ เฮียดูแลน้องดีๆหน่อยสิค่ะ

[nightsza]

สงสารทิวจังเลย อยากให้ทิวเป็นพระเอกอ่ะ หรือว่าทิวจะนาค ทำไมอยู่ดีๆฟ้าถึงร้องได้ล่ะ

[cavalli]

 

ทิ่วทิ๊ว เค้าเป็นอะไร ??

[So_Da_Za]

ทิวจ๋า โอ๋เอ๋ อย่าร้องไห้น้า
ดูแลดีๆหน่อย ขอแม่เค้ามาแล้วน้า