หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33

[cavalli]

 

[ordkrub]

แฟนตาซีสุดๆ
สนุกมากครับ

[sukaz]

 

[=นีรนาคา=]

มันส์มาก น่าติดตามสุดๆ

ทิวน่ารักอ่ะ กวนดี 5555

[LifeTime]

 
เค้าเป็นใคร ใครเป็นพระเอก งงไปหมดแย้วววว จิ้นไม่ถูกกันเลยทีเดียว 

[nightsza]

ตกลงทิวเป็นอะไร ยังไงกันแน่ อยากให้บรรณเป็นพระเอกนะ

[MelodyKJJ]

  :sad4:เพิ่งเข้ามาเจออ่า ชอบแบบมากๆ แนวนี้เป็นอะไรที่หาอ่านยากมากกกกกกกกกก
แต่งแบบดีมากอ่ะครับ มันไม่ได้ดูเครียดซีเรียส ดราม่า ชีวิตเศร้าอะไรมากเกินไป
แต่ยังมีมุมที่แบบ มนุษย์ ทุกคนมันก็ต้องมีบ้าง แต่แอบฮาพิทจริงๆนะ 
คิดอะไรแบบฮาดีอ่ะ น่าสิวน่าขวาน ก็ยังลดความตึงเครียดไปได้ อิๆ เริ่มจะรู้เกี่ยวกับประวัติ
ของตัวละครมากขึ้นๆ มันเป็นอะไรที่ลุ้นสุกโต่งเลยครับ แถมที่น่าลุ้นมากๆก็คือ พระเอก เนี่ย ใครกันวะ
  แต่แบบอ่านไปแล้ว เฮ้ย เรื่องนี้จะไม่มีพระเอกเลยก็ได้นะ มีตัวละครแบบนี้ แค่นี้อ่ะ มันก็สนุกแล้ว
จริงๆครับ บรรณ นี่แบบ พญาครุฑ แน่ๆอ่ะ ชื่อมัน ใช่อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ มาต่อไวๆนะคร๊าบบบบ ห้ามหายไปนานน้าาา
มีแฟนคลับที่ติดตามเรื่องนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆแล้วนะครับ ^ ^

[sam3sam]

ทั้งลุ้นทั้งตื่นเต้นอยู่ดีๆ
เจอ"ปลวกแดก"เข้าไปฮาก๊ากแทบตกเก้าอี้เลย
ว่าแต่ว่าใครเป็นพระเอกเนี่ย
บรรณจะใช่พระเอกรึป่าวไม่รู้แต่จินตนาการไปแล้วว่าบรรณหล่อมาก ฮ่าๆๆ

[❝CHŌN❞]

เอาละๆ เรื่องเริ่มเข้มข้น

น้องทิวเท่อ่ะ

[supery]

ศรีปางตาล กลายเป็น ศรีปางตาย ไปซะแล้ว ไม่เป็นไร ศรีหนังเหนียว ศรีทนได้
ว่าแต่ว่าเอาชุดคฤหัสถ์ไปถวายสังฆทาน จะให้พระใส่แอบมาซิ่งดึกๆรึคุณนนท์

[tonkhaw]

โห ตัดฉับ

คนนั้นคือ ทิวหรอ

หรือเป็นคนหน้าเหมือนเฉยๆๆ

[nunnan]

กำลังหนุกเลยยยย

[ชัดเจนกาบ]

เอา สะงั้นตัดฉับเลยอะ เวไตยคืฮใครกัน รีบมาต่อนะครับ

[ชัดเจนกาบ]

เอา สะงั้นตัดฉับเลยอะ เวไตยคืฮใครกัน รีบมาต่อนะครับ

[ชัดเจนกาบ]

เอา สะงั้นตัดฉับเลยอะ เวไตยคืฮใครกัน รีบมาต่อนะครับ

[NRedu]

    ชอบตอนที่ พิท ตกใจแล้วอทานว่า  อีเหี้ย อะ

สม นังนาคโดนด่า

[เซ็งเป็ด]

พิทนั่งนิ่งจ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความงุนงง ใครคือ เวไตย ศรีปางตาล ใครคือสวามิน
ร่างของทิวค่อยๆร่วงลงมาราวกับใบไม้ร่วง พิทถลาเข้าไปรับร่างที่เย็นชืดนั้น
นี่มันวิญญาณประสาอะไรทำไมถึงจับต้องได้ เพียงแต่ร่างนั้นเป็นเหมือนก้อนเนื้อแช่แข็งเท่านั้น
“ทิว ทิว” พิทเรียกทิว เขามองซ้ายมองขวา ก่อนจะค่อยๆประคองร่างทิวออกมาจากที่ตรงนั้น เพราะเขาเกรงว่าผีตนนั้นจะย้อนกลับมาอีก

“ปัง”

พิทปิดประตูรถทันทีที่เขานำร่างทิวและร่างตัวเองเข้ามา

เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นพร้อมกับร่างที่สั่นเทา แต่ทิวยังคงสลบสะไหล ไม่ได้สติ
พิทเหยียบคันเร่งออกมาอย่างรวดเร็ว เรื่องราวบทสนทนาของสองคนนั่นวนเวียนอยู่ในหัวแทนเรื่องของบรรณไปเสียสนิท
เรื่องที่สองคนนั้นพูดเกี่ยวอะไรกับเขาเหรอ

รถฟอร์จูนเนอร์สีดำสนิทแล่นมาเรื่อยๆจนเข้าเขตุกรุงเทพฯ เวลาล่วงมาเกือบเที่ยงคืน แต่รถรายังคงคับคั่งเหมือนเดิม
แต่บัดนี้หัวใจของพิทกลับร้อนรุ่มใคร่รู้ในเรื่องราวที่ได้ยิน

“โอยยยย” เสียงทิวร้องโอดครวญผ่านลำคอ “ปวดก้นกบ” ทิวลืมตาขึ้นก่อนจะบิดตัวไปมา

“ถึงบ้านยัง หิวข้าว”

“เหี้ย นี่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลยเหรอ”

“เรื่องอะไร”

“ก็เรื่อง..............”พิทไม่รู้จะพูดยังไง “ช่างเถอะ ว่าแต่ นายรู้จักใครที่ชื่อ ศรีปางตาลอะไรบ้างรึเปล่า”

“คนบ้าอะไรชื่อสีปางตาย” ทิวหัวเราะ

“ศรีปางตาลเว้ย เฮ้อ” พิทส่ายหัว ท่าทางชายหนุ่มสุดเท่ห์ราวกับเอลป์ในเรื่อง The lord of the ring คนที่ยิงธนูเมื่อกี้ คงไม่ใช่ไอ้หน้าลิงลพบุรีนี่จริงๆ

“ไม่รู้จักอ่ะเฮีย ทิวไม่รู้สึกตัวเลยตั้งแต่................”

“ตั้งแต่เป็นผีใช่มั๊ย แหงหล่ะ จะรู้สึกตัวได้ไง” ทิวทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่พิทขัด

“ฟังก่อนสิวะ” ทิวขึ้นเสียง “ทิวจำได้ว่าเฮียชนอะไรบางอย่าง แล้วเฮียก็จอดรถ ทำท่าจะเปิดประตู ทิวก็กำลังจะร้องห้ามแต่ แต่....”

“แต่อะไร”

“แต่ทิวก็เห็น  เห็นผู้หญิงในชุดโบราณประมาณสมัยพระเจ้าชัยวรมันต์กษัตริย์ของเขมรนู่นน่ะนะ ยืนถลึงตาใส่ทิวแล้วก็ชี้หน้า บอกว่า อย่าเสือกเรื่องกู”

“ผีหยาบคาย” พิทแกล้งแซวเพื่อกลบเกลื่อนอาการขนหัวลุกของตัวเอง

“ช่าย อีผีไม่ได้ร่ำได้เรียน กศน ก็มีไม่ไป ถุยยย เอาดีๆสิเฮีย เรื่องจริงนะเว้ย”

พิทรู้ดีว่าสิ่งที่ทิวพูดคือเรื่องจริง แต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะต้องมารับรู้รายละเอียดอันหน้าสะพรึงกลัวนี้

“หลังจากนั้นทิวก็ไม่ได้สติอีกเลย” เขาคิ้วขมวดเข้าหากัน “เกิดอะไรขึ้นกับทิวน่ะเฮีย”..

[เซ็งเป็ด]

พิทขับรถมาจอดไว้หน้าบ้าน เขาเดินเข้าบ้านไปอย่างสติเลื่อนลอย คำทำนายของหลวงพ่อจะเป็นหรือ
เสียงพ่อร้องถามเขา แต่พิทไม่ได้สนใจ ไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงนั้น เขาเดินเหม่อลอยเข้าห้อง ล้มตัวลงนอน


“ติ๊ดๆๆๆๆ” เสียงมือถือดังขึ้น

“ไม่รับโทรศัพท์หน่อยเหรอเฮีย” เสียงทิวนั่นเองที่ทำให้พิทได้สติ เขาหยิบมือถือขึ้นมา

“ใครอ่ะ” ทิวถลาพุ่งเข้ามา

“อ้าว ไอ้นี่ มารยาทน่ะมีบ้างมั๊ย”

“พี่บรรณขา” ทิวทำท่าล้อเลียน

พิททำท่าจะกดรับ

“อย่ารับ” แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องห้ามดังลั่นห้องของทิว

“ทำไม”

“เอาน่าอย่ารับ” ทิวบอก “เขาเรียกว่าวิธีการโปรยเศษขนมปัง”

“โปรยเศษขนมปังบ้าบออะไรของมึง”

“คืองี้ เรายังไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายเขาคิดยังไงกับเรา เพราะฉะนั้นการที่เราทำตัวเข้าถึงง่ายนั้น เป็นการแสดงให้เห็นว่าเราพร้อมตลอดเวลา”

“อะไรวะ งง” เสียงโทรศัพท์ก็ดังอย่างต่อเนื่อง

“เราต้องรักษาระยะห่าง ทำให้เขากระวนกระวาย หากเขาไม่คิดอะไร” ทิวเว้นวรรค พร้อมๆกับที่เสียงมือถือดับลง

“เขาจะกดวางและหายไปเลย”
.
.
.
.
.
.
.
“แต่ถ้าเขาคิด เขาจะส่ง.............ข้อความมาหา”

“ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด” ยังไม่ทันสิ้นคำทิว เสียงเตือนข้อความเข้าในมือถือของพิทก็ดังขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์

“เฮ้ย” พิทร้องด้วยความประหลาดใจก่อนจะคว้ามือถือมาเปิดข้อความอ่าน

“เป็นไงหล่ะ....ไหนเขาส่งมาว่าไง”

พิทเปิดข้อความก่อนจะค่อยๆอ่าน





“ท่านได้ค้างชำระค่าบริการเป็นเวลา................”



.กึก



ทิวเงียบ


“ฮ่าๆๆ ล้อเล่น พี่เขาส่งมาถามว่าถึงบ้านรึยัง” รอยยิ้มรอยใหญ่เกิดขึ้นบนใบหน้าของพิทในที่สุด รอยยิ้มที่เปรียบเสมือนดอกไม้ดอกเล็กสีเหลืองที่เบ่งบานท่ามกลางทะเลทรายที่ร้อนระอุยามนี้ เขาล้มตัวลงนอนก่อนจะดิ้นไปดิ้นมาด้วยความดีใจ
.
.
.

พิทเริ่มรับงานอีกครั้ง หมดเวลาที่จะหมกตัวอยู่แต่ในบ้านเพื่อหลบซ่อนอะไรบางอย่างที่ตามเอาชีวิตเขา หลายคืนมาเขาเริ่มฝันถึงเรื่องราวที่ลางเลือน เรื่องราวที่ไม่สามารถปะติดปะต่อกันได้
สงคราม พวกต่างชาติ
ขี่ม้า ถูกฟัน
ผ้าสีขาว
และผืนน้ำ
เรื่องราวเหล่านี้ฉายซ้ำวนไปวนมาจนทำให้พิทต้องตื่นขึ้นมากลางดึกแทบทุกครั้ง

“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ” และทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา ก็จะเห็นทิวอยู่ข้างๆตลอดเวลา

พิทเล่าเหตุการณ์วันนั้นให้ทิวฟังในเย็นวันที่เขาอารมณ์ดีวันหนึ่ง เขาบอกกับทิวว่า เด็กทิวนั่นไม่ใช่เด็กทิวกะโหลกกะลาหมาขบปลากระป๋องแบบนี้

ทิวคนนั้นดูมีพลัง แข็งกร้าว กล้าหาญและที่สำคัญดูเชื่อใจได้มากกว่าทิวที่นอนดึงขนจมูกอยู่ตรงนี้

“นี่ไอ้ผีโรคจิต หยุดดึงขนจมูกแล้วโปรยไปตามที่นอนกูเสียที”
.
.
เมื่อทิวฟังเรื่องราวทั้งหมดจบ เขาก็สรุปได้ทันทีว่า เหตุผลที่วิญญาณของเขาต้องเจาะจงมาอยู่กับพิทก็อาจเป็นเพราะต้องการมาปกป้องดูแล และวันนั้นที่เขาสามารถลุกขึ้นมาสู้กับนางนาคนั้นได้ อาจเป็นเพราะผลกุศลจิตผูกพันที่พิทได้ทำให้แก่เขา

“ผมว่าเฮียควรจะทำบุญให้ผมเยอะๆนะ จะได้ UP LEVEL ไง Level นี้ มีธนู Level หน้า อาจมีM79 ก็ได้นะ” ทิวว่า ซึ่งนั่นก็เป็นครั้งแรกที่พิทเห็นด้วย

“งั้นพรุ่งนี้ เราไปทำบุญกัน”
.
.
.
.
.
ทิวดูแข็งแรง และดูมีพลังมากขึ้นทุกครั้งที่พิททำบุญไปให้ แต่ในขณะเดียวกันฤทธิ์เดชมันก็เยอะมากขึ้น บ่อยครั้งที่ทิวทำให้คนใช้ในบ้านต้องขวัญผวา เพราะไปทำให้แก้วน้ำลอยแกว่งไปแกว่งมาต่อหน้าต่อตาเขา

“ก็มันเบื่อนี่นา เฮียไม่พาไปไหนเลย” ทิวบ่นอุบ

“น้อยๆหน่อย ให้มาอยู่บ้านฟรีๆแล้วยังจะมาโอดครวญ” พิทเปิดหน้าจอคอมป์ดูโปรไฟล์งานที่ทางสำนักงานส่งมาให้เขา

“ทำอะไรอ่ะ” ทิวกระโจนเข้ามา

“ทำงานสิ ไม่ได้อยู่ลอยไปลอยมาเหมือนผีบางตัว”

“ชอบด่าเค้าอยู่เรื่อยเลย” ทิวทำหน้าจ๋อย “แต่ไม่โกรธหรอกนา เฮียด่า แสดงว่าเฮียรัก” ว่าแล้วทิวก็เอาหัวมาถูๆที่บ่าของพิท
พิทนั่งตัวแข็งทื่อ รักเหรอ เด็กนั่นบอกรักเราเหรอ เขาคิดในใจ

“เฮ้ย ออกไปๆ อย่ามาวุ่นวาย รำคาญ” ก่อนที่พิทจะเคลิ้ม เขาได้ดันหัวทิวจนล้มลงบนเตียงหน้าหงาย

“รุนแรงอ่ะ” เขาลุกขึ้นมาอีกครั้ง “ไหนดูสิ งานอะไร”

“งานซ่อมวัด”

“ซ่อมวัดอีกแล้วเหรอ”

“ใช่นะสิ”

“ไม่กลัวแล้วเหรอ”

“หมดเวลากลัวแล้ว มัวแต่กลัวก็ไม่ต้องทำอะไรกันพอดี อีกอย่างชั้นก็มีนายทั้งคนนี่นา” พิทเอามือมายีหัวทิวอย่างเอ็นดู “จะไป
กลัวอะไรหล่ะ จริงมั๊ยไอ้น้องชาย”

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พิทแสดงออกกับเขาแบบนั้น  นั่นทำให้ทิวถึงกับหน้าแดง เขาใจสั่นระรัวอย่างบอกไม่ถูก มันทำให้เหมือนกับเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นทั้งๆที่ไม่เคยได้ยินมาเกือบปี รู้สึกถึงเลือดในกายที่สูบฉีดทั่งๆที่เนื้อหนังยังไม่มี

ความรู้สึกแบบนี้ คือความรู้สึกอะไรกันแน่


“ติ๊ดๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“พี่บรรณ” จากที่กำลังเล่นกับทิวอย่างอารมณ์ดี ทันทีที่มีสายจากบรรณเข้ามา พิทก็ทิ้งทุกอย่างเดินออกไปข้างนอกเพื่อคุยโทรศัพท์

“ชิส์ ไอพี่บรรณ แม่ง” ทิวสบถก่อนจะล้มตัวลงนอนก่ายหน้าผาก เหม่อมองเพดานอย่างเลื่อนลอย

[Chichi Yuki]

ตกลงทิงเป็นผู้พิทักษ์พิท ใช่ไหมคะ
สรุปคือทิวคือเวไตยที่กลับชาติมาเกิดในชาตินี้หรือเปล่า
แล้วทำไมร่างกายถึงจับต้องและเย็นชืดขนาดนั้น
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเริ่มปะติดปะต่อแบบงงๆ

[เซ็งเป็ด]

พิทเดินกลับเข้ามาพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เขาล้มตัวลงนอนใกล้ๆทิว

“พรุ่งนี้พี่บรรณจะขึ้นมากรุงเทพฯแล้ว” พิทเปรย

“แล้วไง”

“เขาให้ชั้นเอารูปถ่ายพ่อเขาไปให้ นายจะไปด้วยรึเปล่า แต่ชั้นว่า....”

“ไม่อ่ะ เฮียไปเถอะ ผมไม่ว่าง”

“ไม่ว่าง ฮ่าๆๆ” พิทหัวเราะลั่น “ผีอย่างนายมีธุระอะไรกับเขาด้วยเหรอ”
พิทแกล้งล้อ

“เออ ใช่สิ กูมันเป็นผี เป็นผีแล้วไง ผีไม่มีหัวใจเหรอไงวะ” แล้วทิวก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาพิท ทิ้งให้พิทนอนงงเป็นไก่ตาแตก

“เป็นอะไรของมันวะ”
...

เช้าวันรุ่งขึ้นพิทขับรถไปหาบรรณตามที่นัดหมายโดยปราศจากเงาของทิว ระหว่างทางนั้นพิทเผลอพูดกับทิวบ่อยครั้งอย่างเคยชินโดยลืมไปว่าทิวไม่ได้มาด้วย
บางครั้งการไม่มีทิวอยู่ ชีวิตมันก็ดูขาดๆไปเหมือนกัน

“มานานแล้วเหรอครับ” พิทเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่มาในชุดกางเกงยีนต์เสื้อเชิ้ตสีขาว

“ม่างงงงง หล่อเหี้ย” พิทกรีดร้องในใจ

“ว่าไงครับ มานานแล้วเหรอ” บรรณยิ้มหวานและพูดซ้ำอีกครั้ง

“อ้อ เอ่อป่าวครับเพิ่งมาเหมือนกัน นั่งๆก่อนสิครับ” เขาลุกขึ้นยืนทำท่าเก้ๆกังๆ

“เรานี่เจอพี่ทีไรทำไมต้องจ้องพี่เหมือนเห็นผีซะทุกที” รอยยิ้มของบรรณทำให้โลกหยุดหมุน แต่กลับทำให้ใจของพิทเต้นรัว

“ผีที่ไหน นี่มันเทพชัดๆ”พิทคิดในใจไม่กล้าพูดออกไป

“สั่งกาแฟก่อนมั๊ยครับ” พิทเปลี่ยนเรื่องเพราะเขารู้สึกว่าหน้าเริ่มแดง

“ได้ครับ”

“บอกผมมาก็ได้เดี๋ยวผมไปสั่งให้”

“ขอบคุณครับ งั้นพี่เอาชาเขียวปั่น”

“อูยรักสุขภาพด้วย เปคกูเลยยยยยย” พิทคิดในใจก่อนจะเดินไปสั่งหน้าเคาน์เตอร์

“นี่ครับรูปลุงหลวย อยู่ในนี้” พิทยื่นของในซองให้ทิว

“พี่จะทำใจเปิดมันได้รึเปล่ายังไม่รู้เลย”

“ทำไมหล่ะครับ”

“พี่รู้สึกผิดที่ที่ผ่านมาไม่เคยได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีเลย”

“อย่าโทษตัวเองเลยครับ ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอก ผมเองก็เหมือนกัน” ภาพเรื่องราวในคืนนั้นแล่นเข้ามาในสมอง

“ลุงดีกับผมมาก เป็นที่ยึดเหนี่ยวใจของผมเพียงคนเดียว แต่ผมเองกลับไม่เคยสำนึกเลย  มิหนำซ้ำยังเป็นต้นเหตุให้.....”

“ช่างมันเถอะครับ” ยังไม่ทันที่พิทจะพูดจบ บรรณก็ยื่นมือมากุมมือเขาก่อนจะบีบแน่น “พ่อคงไม่โทษพิทหรอก พี่เชื่ออย่างนั้น”

“ขอบคุณครับ” พิทเงยหน้าขึ้นมาสบตาบรรณอย่างซาบซึ้ง

“อาทิตย์หน้าพี่จะเริ่มงานใหม่”

“เหรอครับ ดีใจด้วยนะครับผมอยากอยู่ฉลองด้วยแต่คงไม่ได้”

“ทำไมหล่ะครับ”

“ผมต้องไปหลังสวน ชุมพรน่ะครับ มีงานซ่อมวัดรอผมอยู่ที่นู่น”

“เสียดายจัง งั้นไม่เป็นไร ให้พี่เลี้ยงเราแทนก็ได้ ก่อนไปโทรมาบอกพี่หน่อยแล้วกันนะ”

พิทนั่งคุยกับบรรณอยู่ครู่ใหญ่ คนในร้านเริ่มหนาแน่น จนรู้สึกอึดอัด อีกอย่างพิทรู้สึกเป็นห่วงทิวด้วย ทั้งสองคนจึงแยกย้ายกันพร้อมทั้งรับปากไว้ว่าจะเจอกันอีกก่อนที่พิทจะลงใต้ไปหลังสวน

[Horizon]

+1

[tonkhaw]

ไม่เอา พี่บรรณนะ

เเต่ดูท่าทางพิท นี่


มัน  รับ หรอเนี๊ย


ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย

[Pam_Teukky]

"ผีหยาบคาย"
สรุปแล้วทิวเป็นองครักษ์ของพิทใช่ป่ะ?
เราจะเอาทิว ไม่เอาพี่บรรณ

รอตอนต่อไปนะคะ

[Poseidon]

ใครคือพระเอกหนอ บรรณ ทิว หรือ พิท  ฮ่าๆๆ
เดาไม่ถูก  แต่ว่า เด็กทิวงอนตุ๊บป่องไปแล้วอ่ะ

[bun]

ใครเป็นตัวจริงกันแน่เนี้ยะ
คนนึงก็ผูกพันธ์ อีกคนก็รักแรก
ทิวมีงอนด้วน พิทต้องรีบกล้บไปง้อด่วน

[nunnan]

ก็เอาทั้งสองคนเลยสิ

[❝CHŌN❞]

อ๊ายยยย จะเอาหนูทิวอ่ะ แต่พี่บรรณก็หล่อ เลือกไม่ถูก

พี่พิทไปง้อหนูทิวเลยนะ

[PLUB]

ไปหลังสวนแล้วจะเจออะไรอีกหน่อออ
 

[Naenprin]

ทำไมมีบุคคลที่สามเข้ามาล่ะ แล้วอย่างนี้ ทิวจะใช่ตัวจริงของพิทหรือเปล่า หรือเป็นแค่คนที่คอยปกป้องพิทเท่านั้น อย่างนี้คนอ่านเสียใจแย่สิ แอบเชียร์พิทกับทิวอยู่นะเนี๊ย

[Ramika]

รักสามเศร้า เหรอ เตรียมตัวบีบน้ำตา