หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33

[watcharet]

ง่ะ!! มาแบบว่าต้องค้างอ่ะ....อยากอ่านต่ออ่ะ

[bulldog17]

อ่าวสู่ขอเสร็จแล้ว...เข้าหอเลย อิอิ

[nunnan]

 

[seaz]

ค้างงงงง

[zeazaiz]

อุ้ย อยู่ไกลยังอุตส่าห์มาลงนิยายให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณนะคะ
    พิทจะได้หลับสบายกับเขาซักคืนไหมนะ กวนจริงๆเลยผีตนนั้น
 

[nutspicy7879]

ขอบคุณครับบบบบบ :")

[takara]

ขอบคุณง๊าบบ ทิวเนี้ยจะเป็นคนคอยช่วยพิทช่ายป่าว

[tonkhaw]

เฮือก ทำไมนาคนั้นนางร้ายกาจเเท้ละ

[bun]

ขอบคุณอย่าแรง ถึงตัวจะอยู่ไกลแต่ก็ยังอุตส่าห์มาอัพให้
ว่าแต่นาคตนนี้คงจะรักมากและแค้นมากหรือเปล่า
และคงมีอำนาจร้ายแรง ขนาดในฝันยังทำให้พิทเจ็บตัวได้เลย

[Kanokwan]

ง่ะ ..
ไปบินแต่ก็ยังอุตส่าห์มาอัพนิยายให้ (ที่เคนย่าแน่ะ 555+)
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
ทิ้งไว้ค้างอีกแล้ว 5555555555+
รอตอนต่อไปค่าาา ♥

[nightsza]

ทิวเหมือนจะรู้อะไรเลยอ่ะ

[chancha]

น่ากลัวอ่ะ

[Mukwanz]

แบบนี้ก็ผ่านด่านได้สบายเลยอะดิ่ , แต่ปมเริ่มขยายใหญ่มากเลย ลุ้นๆๆๆๆ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ปมปัญหาที่ไม่รู้ว่าจริงแล้วเป็นไง


สนุกดีค่ะคุณเซ็งเป็ด

[Pam_Teukky]

ค้าง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทิวเป็นพระเอก?

รอตอนต่อไปนะคะ

[yellowswarn]

เข้มข้นจริงๆค่ะ


โห ไกลถึงเคนย่าเชียว
เดินทางปลอดภัยนะคะ
ขอบคุณค่ะ 

[cavalli]

เฮีย

 

[tumtok]

ยังน่าติดตามไม่เปลี่ยนแปลง

[wan]

ความกระจ่างของเรื่องยังไปไม่ถึงไหน
แต่อย่างน้อย ก็มีทิวคอยช่วยประคองไม่ให้ตกในที่ดำมือจนมองอะไรไม่เห็น
+1 ให้เป็นกำลังใจ 
ปล. ขอบคุณสำหรับตอนนี้ที่มาไกลจาก เคนยา 

[=นีรนาคา=]

ยังไงยังมีทิวคอยอยู่ข้างๆให้อุ่นใจเนอะ

[Lemon_Tea]

อย่างน้อยก็มีทิวคอยให้กำลังใจ

[janamanza]

คนเขียนน่ารักมาก ที่เอานิยายมาฝากซะไกลเลย
ตั้งเคนย่า แอบกลัวผีผู้หญิงหลอน  ตอนก่อนหน้านั้น
ตอนที่ผู้หญิงมาจิตนาการถึงบอดีศพ 19 เลย

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

จบแล้วเหรอ

[ordkrub]

ลุ้นได้ทุกตอนจริงๆ

[oaw_eang]

หรือ เธอจะคือนางนาคตนนั้น

กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซวว

[เซ็งเป็ด]

รถทัวร์ประจำทางแล่นมาถึงหมอชิตในรุ่งเช้าของอีกวัน พิทนั่งตาค้างทั้งคืน เขาไม่กล้าแม้จะหลับตาลง ทิวเองนั้นก็มักจะแวบไปแวบมาตลอดโดยที่ไม่ลืมกำชับให้พิทคอยเรียกชื่อเขา

“จะบ้าเหรอ” พิทกระซิบกระซาบ “จะให้ตะโกนเรียกชื่อ คนเขาจะหาว่าบ้ากันพอดี” เขาขู่ฟ่อๆ “แค่นี้เขาก็คิดว่าหลุดมาจากโรงพยายาลกันหมดแล้ว” พิทบ่นอุบ

“อาราย ได้ยินนะ ไม่ได้ให้แหกปากตะโกนเสียหน่อย แค่เอ่ยชื่อทิวเบาๆก็พอ เผื่อทิวหลง”
เพราะฉะนั้นคืนนั้นทั้งคืน พิทจึงต้องคอยร้องเรียกชื่อ ทิว ทิว ไปตลอดทาง

“จะเรียกอะไรนักหนา” ถึงตาทิวบ่น



“โห นี่หรือกรุงเทพฯ” ทิวตื่นเต้นเอามือครูดกระจกรถแท็กซี่ไปพลางร้องโอ้โหไปพลาง

“น้อยๆหน่อย ทำอย่างกับไม่เคยมากรุงเทพฯ” พิทปราม

“อะไรนะครับ” คนขับหันมาถาม เพราะคิดว่าพิทคุยกับตน พิทลืมไปว่าไม่มีใครเห็นทิวนอกจากตน

“อ๋อ เปล่าๆครับ”

“ฮ่าๆๆ พี่นี่บ้าเต็มขั้นแล้วสินะ คุยคนเดียว” ทิวล้อ

“หยุดพูดซะที” พิททำเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ

“ม่ายหยุด ม่ายหยุด  พี่รู้ป่าวว่าพี่ชอบทำคิ้วขมวด นี่นี่ ตรงนี้เป็นรอยหมดแล้ว” ทิวเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากพิทจนเขาต้องปัดป่ายไปมา

“อย่ามายุ่งได้มั๊ย”เขาคำรามในลำคอเบาๆ  คนขับรถเหลือบมองกระจกหน้าด้วยสายตาหวาดๆ

“เอ่อ น้องเป็นอะไรรึเปล่า ให้พี่พาไปหาหมอมั๊ย”

“เปล่าพี่”

“ฮ่าๆๆ สนุกดีเว้ย แกล้งคน ฮ่าๆ” ทิวได้ใจ แกล้งพิทใหญ่ เขาทั้งแลบลิ้นปลิ้นตา เอานิ้วเขี่ยจมูก เขี่ยแก้ม กระทุ้งเอว
ส่วนพิทนั้นนั่งสะกดอารมณ์ตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับเขยื้อนถึงแม้จะรำคาญเต็มที

.
.
.
.
“ถึงแล้วเหรอ บ้านพี่อ่ะ โห ......ปัง!!.....โอ้ยยยยยย!!!”

ทันทีที่รถจอดสนิท พิทเปิดประตูก้าวขาออก และด้วยความโมโห เขากระแทกประตูใส่ร่างของทิวจนหัวของเขาโผล่ออกมานอกรถ ในขณะที่ตัวยังอยู่ในรถ

“ใจร้ายอ่ะ นี่ถ้าไม่ใช่วิญญาณป่านนี้ หัวคงแบะไปแล้ว” เขาก้าวทะลุข้ามตามพิทออกมาติดๆ

“พี่”

“พี่”

“เฮีย” เขาลองเปลี่ยนสรรพนามเผื่อชายคนข้างหน้าจะหันมาสนใจ

พิทหันมามอง

“เป็นอะไรอีกหล่ะ”

“ผมเข้าบ้านไม่ได้ เขาไม่ให้เข้า”

“ดี งั้นก็ไม่ต้องเข้า” พิทพูดจบเขาก็เดินหายเข้าบ้านไปพร้อมอารมณ์ที่ขุ่นมัว




          เขาทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวเก่าที่เขาเคยใช้แทนเตียงนอนทุกครั้งที่เบื่อที่จะลากสังขารขึ้นชั้นบน บ้านหลังเล็กของลุงหลวยปิดเงียบ เจ้าของบ้านไม่ได้กลับมากับเขาด้วย ความผิดทั้งหมดเป็นของเขา หากคืนนั้นเขาไม่ดื้อดึง ลุงหลวยคงไม่ต้องมาตายแบบนี้

“หรือว่า”

เขาคิด หรือว่าการตายของลุงหลวยเป็นฝีมือของผีตนนั้น แล้วคืนนั้น รุจ

“หรือว่า”

หรือว่ารุจจะเป็นพญานาค

“บ้า มันมีจริงที่ไหน”

เขาปลอบใจตัวเองทั้งๆที่ลึกๆเขาเชื่อว่ามันมี เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นกับเขามันสั่นคลอนความเชื่อเดิมๆของเขาไปหมดสิ้น

หลังจากการนอนครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่พักใหญ่ ด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนแรง พิทเผลอหลับไปในสายของวันนั้นนั่นเอง

[เซ็งเป็ด]

“พิท พิท ” เขาค่อยๆลืมตาขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหลับได้นานโดยที่ไม่มีอะไรมารบกวน บางทีการมาถึงบ้านของเขามันอาจทำให้เรื่องราวร้ายๆจบลงแล้วก็ได้

“อืมม แม่ ไปไหนมา” เขายันตัวเองนั่ง

“ไปจัดการเรื่องเงินทำบุญกับครอบครัวลุงหลวยน่ะ “ หล่อนนั่งลงใกล้ๆ “เฮ้อ ไม่น่าด่วนทิ้งกันไปก่อนเลยนะ ขาดลุงไปคนใครจะมาช่วยแกทำงาน”
แม่ก็เห็นหัวคนอื่นเพราะเขามีประโยชน์แค่นั้น

“ผมทำเองคนเดียวได้”

“น้ำหน้าอย่างแกนี่น่ะ ลำพังจะดูแลตัวเองยังไม่รอด”

“ฮื่อ” พิทพ่นลมหายใจอย่างไม่พอใจ

“ทำไม พูดนิดพูดหน่อยทำมาหงุดหงิดใส่”

“พอเถอะแม่ ผมเหนื่อย”

“คิดว่าฉันไม่เหนื่อยรึไง ไหนจะเรื่องแก เรื่องพ่อแก เรื่องตาหลวยอีก ขยะทั้งบ้านมาทับอยู่แต่บนหัวฉันคนเดียวนี่ แกเคยเห็นใจฉันมั๊ย” เสียงแม่แวดดังขึ้นมา

พิทลุกขึ้นยืน

“จะไปไหน”

“จะไปข้างนอก”

“มายังไม่เท่าไหร่ จะออกไปอีกแล้ว”

แล้วเสียงแม่ก็บ่นตามหลังลอยมาตามลม ไม่มีสักคำที่จะถามว่า สบายดีไหม





“ทำไมไม่ยอมให้ผมเข้าบ้านหล่ะ” วิญญาณทิวโผล่มาด้านหลัง

“นี่ ทีหลังจะไปไหนมาไหนช่วยมาแบบคนปกติได้มั๊ย ตกใจหมด” เขามองกระจกมองหลัง

“ก็ผมไม่ใช่คน” ทิวทำหน้าทำตาท้าทาย “จะไปไหน”

พิทไม่สนใจที่จะตอบเขาเหยียบคันเร่งออกตัวอย่างแรง

“เอ้ย  พี่  ขับรถแบบนี้เดี๋ยวก็ได้ตายห่ากันหมดหรอก” ทิวหลังติดเบาะ

“อย่ามาพูดหยาบบนรถกูนะเว้ย” เหมือนสติของพิทจะขาดผึง

“อ้าวเฮ้ย ไหนบอกไม่ให้พูดหยาบไง”

“นี่มันรถกู เรื่องของกู”

“เออ งั้นก็ตามใจมึง  ตายไปจะได้สมใจมึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”

เสียงทั้งสองคนตะโกนโหวกเหวกลั่นรถ แต่คนนอกรถกลับมองเห็นแค่พิทกำลังคุ้มคลั่งคล้ายคนเสียสติอยู่คนเดียว











“ตายมั๊ย” พิทปิดประตูรถกระแทกดังปัง ก่อนจะเดินลงมาสูดอากาศริมทะเลบางแสน

“เออ ไม่ตายก็บุญแล้ว” ทิวเดินตามลงมาด้วยอารมณ์บึ้งตึง

“เป็นอะไรไป” เขาเดินมายืนใกล้ๆพิทที่พิงฝากระโปรงรถอยู่

“เป็นคน มีเนื้อมีหนัง”

“นี่ คิดว่าผมยังเจ็บไม่พออีกใช่มั๊ย ถึงได้ประชดประชันกันแบบนี้”

“ขอโทษ”พิทส่ายหัว “เราหัวเสียเรื่องที่บ้านไปหน่อยว่ะ”

“เดี๋ยวนี้พูดมึง กู ว่ะ เว้ยแล้วเหรอ”

“เออ จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ตำรวจแม่งไม่จับซะหน่อย”

ทิวมองพิทแล้วยิ้ม เขารู้สึกว่าชายคนนี้มีอะไรหลายอย่างอยู่ในใจลึกๆ

“เป็นอะไรไปเหรอ ถามจริงๆ”

“เหนื่อยกับการเป็นกู”

“ไม่น่าเชื่อว่าเฮียจะเปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน ผมเห็นออกจะสุขุมนุ่มลึก” ทิวกระโดดขึ้นนั่งบนกระโปรงรถ

“แค่เปลือก ตอนนี้ก็ไม่มีใครคอยด่า จะสนใจอะไรเรื่องพูดเพราะพูดไม่เพราะ” พิทหมายถึงลุงหลวยคนที่คอยตะล่อมให้เขาอยู่ในร่องในรอย

“มึงก็เหมือนกัน ไม่ต้องมาพูดพี่พูดผมหรอก” เขาเดินเข้าไปเปิดประตูรถหยิบบุหรี่ออกมาจุด  “สันดานยังไงก็แสดงออกมาเถอะ กูเบื่อเหลือเกินแล้วกับการต้องแสร้งเป็นคนอื่น” เขาพ่นควันบุหรี่ฉุยๆออกมา

“ไม่หรอกผมก็พูดของผมแบบนี้แหละ ไว้โมโหแม่งขึ้นมาเมื่อไหร่ ผมค่อยด่าแม่พี่”

“อ้าวมึงเล่นแม่” พิทหันขวับ

“ผมล้อเล่น” เด็กหนุ่มหัวเราะร่าเขามองออกไปสุดสายตา

“ทำไมถึงอยากตายหล่ะ เป็นคนดีๆไม่ชอบเหรอ” ทิวถาม

“แล้วทำไมถึงเป็นผีหล่ะ เป็นคนมันไม่ดีหรือไง” พิทย้อนถาม

“อ้าว ไอ้นี่ คนเขาเป็นห่วง”

“เออ ขอโทษเว้ย อารมณ์ค้างไปหน่อย”

“ผมไม่ใช่เมียพี่นะ ที่อารมณ์ค้างมาจากที่อื่นแล้วมาใส่เอาใส่เอากับเรา ผู้ชายหยาบกระด้าง” ทิวทำท่าสะดีดสะดิ้ง หวังให้พิทหัวเราะ ซึ่งก็ได้ผล

“หึๆ นายนี่บ้าบอ”

“ตกลงจะมึงจะนาย จะคุณจะเธอ เอาสักอย่าง ผมงง”

“แล้วแต่อารมณ์แล้วกันนะ” พิทรู้สึกเบาใจขึ้นกว่าเมื่อครู่ อาจเป็นเพราะทิว อาจเป็นเพราะบุหรี่ หรืออาจเป็นเพราะสายลมจากทะเลบางแสนยามเย็น ใครจะรู้

[เซ็งเป็ด]

ทั้งสองนั่งมองพระอาทิตย์ตกจนลับขอบฟ้า
“เฮ้ย ลืมไปเลย  นายไม่กลัวแสงแดดเหรอ” พิทหันมาถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผีที่เขาเคยรู้มามักกลัวแสงสว่าง

“กลัวทำไม ผีเค้าไม่กลัวดำกันหรอก” ทิวตอบกวน

“ไม่ใช่ ก็ปกติเวลากลางวันผีมักจะไม่ออกมาหลอก”

“อ๊าว ผีนะไม่ใช่ยามหน้าบิ๊กซี  จะบอกอะไรให้นะเฮีย ผีน่ะ อยู่ทุกที่แหละ แต่อย่าไปสนใจเขาเลย เขาไม่เห็นจะสนใจเฮียเลย”

“แล้วทำไมนายมาสนใจเรา” พิทเล่นยิงคำถามปักฉึก

“เอ่อ เอ่อ” ทิวไปไม่เป็น เขาจึงเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง  “แล้วทำไมเฮียถึงหงุดหงิดหล่ะ”


พิทเงียบ ภาพวัยเด็กของเขาสะท้อนเข้ามาในหัว ทุกครั้งที่เขาอยู่บ้านทั้งพ่อทั้งแม่มักจะกดดันเขา เปรียบเทียบเขากับคนอื่น ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับคำชม หลายครั้งพิทประชดประชัน เขาพยายามจะออกนอกลู่นอกทาง แต่โชคยังดีที่มีลุงหลวยคอยประคับประคองปลอบประโลม และสอนให้เขาอยู่ในร่องรอย
เมื่อเวลามีปัญหากับพ่อแม่ พิทมักจะไปขลุกอยู่กับลุงหลวยทั้งวัน นั่นทำให้เขาไม่รู้สึกโดดเดี่ยวและไม่อยากที่จะทำตัวเลวเพื่อประชดใคร

“เปล่าหรอก อารมณ์คนวัยทองมั้ง” พิทพูดติดตลก

“ฮ่าๆๆ” ทิวแกล้งขำแห้งๆพอเป็นพิธี “เป็นคนตลกนะ”



                   คืนนั้นทั้งคู่นั่งรถกลับมา ทิวขอร้องให้พิทลดกระจกรถลงเพื่อจะได้รับลมจากข้างนอก พิทเองหันไปมองชายหนุ่มหลายครั้ง เขารู้สึกเริ่มคุ้นเคยและถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก

“ขอผมเข้าบ้านด้วยได้มั๊ยครับพี่ ผมเหงา” คำพูดที่บางเบาสั่นเคลือของทิวทำให้พิทถึงกับใจอ่อน

“อ่ะ ก็ได้ แต่อย่าวุ่นวายจุ้นจ้านนะเข้าใจมั๊ย ขืนทำให้คนอื่นมองกูเป็นคนบ้า จะให้หมอผีจับไปถ่วงน้ำ”

“ผู้ชายหยาบกระด้าง”

“เออ แล้วต้องทำยังไงหล่ะ”พิทถาม ขณะที่ยังนั่งอยู่ในรถ

“ก็ยกมือขึ้นบอกกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เจ้าที่เจ้าทางที่คุ้มครองบ้านว่าขอให้ผมเข้าไป”

“แล้ว.................”สายตาพิทกลอกไปมา  “แล้วแน่ใจได้ยังไงว่าผีตนนั้นจะไม่ตามเข้ามา

“เอ่ยชื่อผมคนเดียวสิ”








 

พิทยืนยกมือไหว้ประหลกๆอยู่หน้าบ้าน เขามองซ้ายมองขวาเพื่อไม่ให้ใครมาเห็นเขาในเวลานี้

“โห บ้านพี่ใหญ่จังเลย”

“ผีนั่นอยู่ที่ไหน” พิทถามด้วยความหวาดระแวง

“ไม่รู้สิพี่ ไม่เห็นเลย สงสัยหลงอยู่แถวหมอชิตใหม่”

“จะบ้าเหรอ จะหลงได้ไง ผีไม่ใช้จีพีเอสเหรอ”

“จะบ้าเหรอ ผีนะไม่ใช่รถแท็กซี่”

“จะบ้าเหรอ รถแท็กซี่บ้านพ่องสิ รถเก็บขยะต่างหากวุ้ย”

“จะบ้าเหรอ...........”

“พอเหอะมึง เดี๋ยวได้บ้าทั้งคู่แน่” พิทตัดบท เขาเดินขึ้นบันไดไปห้องนอนตัวเองที่อยู่ชั้นสอง





“พี่ แม่พี่ป่าว” ทิวบอก เขาเห็นหญิงหน้าตาดีใส่ชุดนอนยาวพลิ้วยืนกอดอกอยู่ที่หน้าห้องนอนใหญ่ห้องหนึ่ง

“มาแล้วเหรอ พ่อตัวดี ชั้นนึกว่าต้องรอรับศพแกอีกคนนึงแล้ว” หล่อนพูดเชิงประชดประชัน

“โห แม่เฮียนี่ดุชะมัด” ทิวขัด พิทเหลือบไปมองนิดหนึ่ง แต่ไม่พูดอะไร

“กลับมาบ้านแทนที่จะมาช่วยงานช่วยการ เละเทะ”

“ขี้บ่นอีกต่างหาก” พิทหันมาส่งสายตาดุทิว

“งานที่บ้านก็กองจนจะล้นหัวชั้นอยู่แล้ว หัดมีน้ำใจกันบ้าง นี่เห็นว่าโตแล้วนะ ถึงไม่อยากจะบ่นจะด่า พ่อแกก็อีกคน....”

“รู้แล้วว่าทำไมพี่ถึงหงุดหงิด” ทิวแซว

“หุบปากซะทีได้มั๊ย” จู่ๆพิทก็พลั้งปากด่าทิวอย่างลืมตัว เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงแม่ แต่ทันทีที่หล่อนได้ยินกลับยืนแน่นิ่งไปชั่วครู่ และ..........เต้นผาง

“นี่ เดี๋ยวนี้กล้าพูดกับชั้นขนาดนี้แล้วเหรอ  ปากกล้าขึ้นมากนะตั้งแต่ลุงคนโปรดแกตาย ดีล่ะ ชั้นจะไม่สนใจแกอีกเลย ไอ้ลูกไม่รักดี จะไปตายที่ไหนก็ไป แล้วอย่ามา.......”แม่ของพิทบ่นออกมาอีกเป็นกระบุง จนเสียงพ่อตะโกนดังออกมาจากห้องว่า ให้หยุดพูดเหมือนที่ลูกบอก

พิทนั้นอดรนทนไม่ไหว เขารีบเดินจ้ำ ปิดประตูดังปังก่อนจะล้มตัวลงจมหายไปในเตียงนอน


“จ๊ะเอ๋” เสียงทิวดังอยู่ข้างเตียง

ไป อย่ามายุ่ง” พิทก้มหน้าฟังตัวเองลงไปในหมอน เสียงร้องอู้อี้

“โอ๋ๆ อย่าคิดมากเลยนะ”

“บอกว่าอย่ายุ่งไง”

“อ่ะ ไม่ยุ่งก็ได้”

แล้วทิวก็เงียบไป


เงียบไปนาน จนพิทสงสัยเขาเงยหน้าขึ้นมาดู และเห็นทิวกำลังนั่งดูรูปถ่ายเขาเมื่อตอนยังเด็ก

“เฮ้ย ใครใช้ให้แม่งยุ่งวะ” เขาถลาเข้าไปแย่งอัลบั้มภาพ

“กะเจี้ยวเล็ก” ทิวล้อพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เมื่อเห็นภาพ พิทตอนอายุขวบกว่ากำลังนั่งถ่ายรูปแก้ผ้า

“เล็กพ่องดิ  เขาเรียกไซต์มาตรฐานเว้ย อีกอย่างนะ...........”พิทพยายามหาข้อแก้ตัว

“อีกอย่างนะ เอ่อ นั่นมันก็แค่ตอนขวบเดียวเอง มือใหญ่ขึ้น หูใหญ่ขึ้น อย่างอื่นมันก็ต้องใหญ่ขึ้นตามด้วยสิวะ” เขาเขินหน้า
แดง  “เอามานี่เลย วุ่นวายแม่งจริงๆ เดี๋ยวกูอัญเชิญพระเกจิเก้าวัดมาไว้ในห้อง แล้วจะหนาว”

“นึกว่าผมจะกลัวเหรอ ผมไม่ใช่ผีสักกะหน่อย” ทิวทำหน้ายียวนก่อนจะเดินลงไปที่เตียงและทิ้งตัวลงนอน

“นี่ มันจะมากไปแล้ว ให้เข้าห้องนี่ไม่ได้หมายความว่าให้มายึดทุกอย่างในห้องนะเว้ยเฮ้ย”

“อะไรกัน ไอ่พี่งก เตียงตั้งกว้าง มานี่มา มานอนใกล้ๆ” เขาตบเบาะแป่ะๆ

พิทแม้มปากด้วยความหมั่นไส้ เขาหันไปคว้าหนังสือบ้านและสวนเล่มหนาก่อนจะปาไปที่เตียง

“เอ้ย” ทิว กลิ้งหลบ  “เดี๋ยวก็โดนหรอก เขวี้ยงมาได้”

“โดนแล้วไง เจ็บด้วยเหรอ”

“ไม่เจ็บกายหรอก  แต่มันเจ็บจายยยยยยยย”

[nightsza]

ทิวนี่ขี้เล่นจริงๆเลยน้อ

[nunnan]

เถียงกันซะปวดตับเลยย