ร้ายที่ 3 พอไอ้แฝดพูดถึงชื่อมังกรปุ๊บ ผมก็ปลดบานประตูและก็เดินโซซัดโซเซตามหลังไหวๆของไอ้มังกรไปอย่างทุลักทุเล ฮึ่ยยย แค่ได้ยินชื่อมันของก็ขึ้นแล้วครับ ไอ้เหี้ยนี่น่าจับสอยให้ฟันแม่งร่วงกราวลงหมดทั้งปาก ผมเห็นแว้บๆว่ามันกำลังเดินเข้าไป เดินแม่งอย่างช้าอ่ะ ผมว่าผมเดินอีกนิดคงไล่กวดมันได้ทัน . .
ถ้าไอ้ธัญมันไม่มาหิ้วปีกผมไว้ซะก่อน
“เชี่ยธัญ! ปล่อยกู๊ววววววว”
“อย่าไปหมดสภาพให้มันเห็นดีกว่านะนาย เชื่อกู”
“หมดหรือไม่หม๊ดดดดสภาพ กูก็สู้มันหวายยยยย ฮึบบบบ!!!” ผมชูกำปั้นขึ้นสู่ฟากฟ้าให้ไอ้ธัญเชื่อ ได้ยินมันหลุดขำกร๊ากออกมา น่าขำตรงไหนวะ ผมว่าผมน่าเกรงขามสัดๆแล้วนะ
“เอาเป็นว่าแก้แค้นพรุ่งนี้ยังไม่สายนะ กลับห้องก่อนดีกว่า” ธัญเกือบจะหิ้วผมอยู่แล้ว ถ้าผมตัวเล็กกว่านี้อีกสักหน่อย “ธี มาช่วยกันหน่อยดิ เชี่ยนายตัวแม่งโคตรหนัก”
“กูเห็นด้วยกับเชี่ยนายนะ ตอนนี้ไอ้มังกรแม่งก็อยู่คนเดียวด้วย ทำไมเราไม่ . .”
“ธี สามรุมหนึ่ง มึงคิดดีแล้วเหรอวะ”
ประโยคนี้ทำเอาธีเงียบกริบ ใช่แล้วครับ ถึงแม้ว่าพวกผมจะชอบความรุนแรง แต่เรื่องของความเป็นลูกผู้ชายนี่ยกเอาไว้เหนือหัว ไอ้เรื่องหมาหมู่ ตีผู้หญิง หน้าตัวเมีย ทั้งหลายทั้งแหล่ไม่เคยมีในหมู่คนของแก๊งเจ้านาย ช่างน่าชื่นชม . .
“มังกร!!!!!!!!!” ผมร้องเสียงลั่นคอนโด
“มันขึ้นลิฟต์ไปแล้ว” ธีกระซิบบอก
“เพราะพวกมึงง่ะ แม่งช้า กูก็เลยไม่ได้แก้แค้น!!!” สรุปเมื่อกี้ผมไม่ได้ฟังที่ไอ้แฝดมันพูดกัน ??
“บอกแล้วไงว่าเอาไว้วันหลัง”
ตุ้บ! ไอ้ธีกับไอ้ธัญโยนผมลงบนเตียงอย่างไร้ความปราณี แต่โชคดีที่เตียงนุ่มประกอบกับผมที่ไม่มีแรงจะด่า ไอ้สองคนนั้นมันเลยรอดตัว
“ดูแลตัวเองได้ใช่มั้ยไอ้นาย” ธีถาม
“งืม” ผมตอบเอง
“ให้กูเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ป่าว”
“เยอะไปแล้วธัญ รีบกลับเหอะ วันนี้วันเกิดม๊านะ”
“เออว่ะธี กูลืมสนิทเลย” พวกมึงช่างเป็นลูกที่ดีมากกกกกกกกก วันเกิดแม่แต่มากินเหล้ากับกู เจริญล่ะ “งั้นกูรีบไปก่อนนะนาย เจอกันที่มอพรุ่งนี้”
ผมก็ได้แต่ตอบ “งืม”
สองร้ายในหนึ่งรัก *
กอกๆ แกกๆ
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วก็พบว่าตอนนี้ฟ้าดินสว่างจ้า ตอนนี้มันเช้าแล้วสินะ (เหลือบไปมองดูนาฬิกา) เก้าโมงสี่สิบ ไม่เช้าแล้วล่ะแบบนี้ นี่ผมนอนเอาโล่รางวัลอยู่หรือยังไงกัน ทำไมหลับได้เป็นตายแบบนี้นะ แต่นั่นยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่ผมตื่นขึ้นมาหรอก
เพราะเสียงนั่นต่างหาก
ผมได้ยินมันมาจากระเบียงที่อยู่ด้านนอก แต่ให้ตายสิ เรี่ยวแรงที่จะลุกทำไมมันหายากอย่างนี้เนี่ย ผมกระพริบตาปริบๆ ลุกขึ้นมานั่งอย่างงัวเงีย ขยี้ตานิดนึง มองดูตัวเอง เพิ่งรู้ว่าตัวเองยังอยู่ในชุดออกร่อนราตรีเมื่อคืนอยู่นี่หว่า หนำซ้ำบู๊ตหนังก็ยังมิได้ถอด ไอ้แฝดที่มันลากผมขึ้นมานอนมันน่าจะมีเมตตากับผมในเรื่องนี้อยู่บ้างไรบ้างนะ (แต่มึงยังนอนหลับได้ไงนี่สิแปลก = =)
เดินออกไปข้างนอกห้อง คอนโดตกแต่งเสร็จในสภาพเรียบร้อยและอยู่ในสไตล์โมเดิร์นขาวดำ ผมเลือกเอง ผมชอบ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาชื่นชมเฟอร์นิเจอร์ ผมแง้มประตูกระจกที่อยู่ระเบียงให้เปิดออก
ว่างเปล่า . . มีเพียงแต่ผ้าม่านสีขาวในห้องของผมเท่านั้นที่ปลิวไสว โต๊ะนั่งกินลมชมดาว กับต้นไม้ที่ผมปลูกเอง แต่ไอ้ธัญเป็นคนรดน้ำให้
หรือว่าเสียงนั่นผมจะคิดไปเองวะ . . ไม่น่านะ เพราะมันดังขนาดที่ว่าคนหลับเป็นตายอย่างผมถึงกับตื่นได้เลย
“คนเหี้ยอะไร ใส่รองเท้าเดินเล่นในบ้าน”
เข่าแทบทรุด ปากเกือบหลุดเสียงกรี๊ดออกมาแล้วมั้ยล่ะ!!!!(หลุดได้นะ ถ้าผมลืมตัวจริงๆ) ไอ้ตัวเหี้ย!!!!! ไอ้มังกรนั่นแหละ มันยืนพิงอยู่ตรงประตูกระจก เมื่อกี้ผมเดินออกมาแล้วผมไม่เห็นใครจริงๆนะ สาบานได้!!!!!!
“มึง มึง มึง!!!!!” ปากไม่ออก ด่าไม่ถูก อึ้งหลายเรื่องปนกัน หนึ่งคือเห็นหน้ามันแล้วอยากตั๊นหน้าทันทีที่เห็น และสองคือมันเข้ามาได้ไง ปีนเหรอ ขอโทษนะ ผมอยู่ชั้นยี่สิบกว่าๆนะเอ้ออออ ถ้ามันปีนมันบ้าแล้วเอาตรงๆ หรือว่า มันใช้ทางอื่นวะ
“ทำหน้าโง่อยู่ได้”
“มึงเข้ามาได้ไง!!!!” หรือไอ้แฝดมันล็อคห้องไม่ดี ?
“ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่กูเข้ามาได้ไง” มังกรหน้าเฉยชามองผมเหมือนผมเป็นแมลงเม่า “ปัญหามันอยู่ที่ว่ามึงปล่อยให้คนอื่นเข้าบ้านมึงได้ไงต่างหาก”
ผมฉุนจัด ผลักมันเข้าไปชิดกระจกอย่างแรง คว้าคอเสื้อของมันเอาไว้ แล้วชูกำปั้นขึ้นขู่ ไม่น่าเตี้ยกว่ามันเลยให้ตายสิ แม้จะเตี้ยกว่าไม่กี่เซ็นต์ก็เหอะ แต่การที่มันก้มหน้าลงมาหาแบบนี้เหมือนมันเหนือกว่าผมนิดๆอ่ะ!
“มึงจะเอาไงกับกู มึงจะเอาไง!!!!” ผมว้าก
“ตัวต่อตัวกันตอนนี้เลยมั้ย!! ตัดสินกันไปเลย!!!!” “เด็กน้อยปัญญาอ่อน”
ปากดีนักนะ!!!!!!! พลั่วะ!!!! ผมใช้กำปั้นที่ผมกำขู่เมื่อกี้นี่แหละ ต่อยจริงแม่งไปเลย คำพูดของมันยั๊วะผมเหลือเกิน ผมคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้ว
แสดงว่าหมัดผมยังหนักใช้ได้ เพราะที่ริมฝีปากบางเฉียบของไอ้มังกรนั้นมีเลือดสีแดงไหลออกมานิดๆ
“หึ” มันไม่พูดอะไรต่อ ผมยกมือขึ้นตั้งการ์ดพร้อมสู้ วันนี้แหละขอให้ผมกับมันตัดสินกันให้รู้ดำรู้แดงไปเลยว่าใครมันเหนือกว่าใคร!!!!!!
ไอ้มังกรปาดเลือดออก ยักริมฝีปากขึ้นนิดนึง แล้วหันหลังเดินจากไป . .
เห้ย . . นี่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดไว้นี่!!!
“มาสิ มาสู้กัน!!!!!”
“ไร้สาระ ไปกินนมนอนเหอะไป”
“ว่าไงนะ”
“คนอย่างมึงนี่มันขยันสร้างเรื่องจริงๆ”
“ฮะ?” ผมร้องเสียงหลงอย่างฉงน เดินตามไอ้มังกรที่ก้าวเข้าไปในห้องของผมอย่างถือวิสาสะ มันจะออกไปนอกห้องผ่านทางประตูหน้านี่เอง
“เมื่อวานก็แล้ว วันนี้ก็อีก”
“กูสร้างอะไร ก็พวกมึงนั่นแหละ มาหาเรื่องกูเอง!!!!” จริงแท้แน่นอนที่สุด ตั้งแต่วันที่ผมเจอมันครั้งแรกแล้ว ไม่มีวันไหนที่ผมจะได้อยู่อย่างสุขสงบ ต้องมีไอ้มังกรมันคอยมาสร้างปัญหาให้ผมโกรธอยู่เรื่อย
“ทีหลังหัดสร้างศัตรูให้มันน้อยลงกว่านี้นะ”
“เป็นพ่อกูรึไง มาสอนกูอยู่ได้!!!!!”
ปัง!!!! เสียงประตูปิดใส่หน้าผมคือคำตอบ ไอ้มังกรมันทำผมปรี๊ดแตกถึงขีดสุด แม่งโว้ยยยยยย!!!!! ผมคิดเคียดแค้นไว้ในใจ วันนี้แหละ ผมจะไปบุกคณะศิลปกรรม ถ้ามันไม่เจ็บเจียนตายล่ะก็ อย่าเรียกผมว่าเจ้านายเลย!!!!
ผมเปิดประตูออก แง้มมองออกไปข้างนอก ไอ้มังกรหายหัวไปตามทางเดินแล้ว แต่ที่เห็นอยู่ชัดถนัดเต็มสองตานั่นคือ . .
น้ำเต้าหู้ ผมหยิบถุงน้ำเต้าหู้สองถุงนั่นเข้ามาในห้อง ไม่รู้หรอกว่าใครให้มา แต่ตอนนี้โคตรไม่มีอารมณ์อยากจะกินเลย ทั้งๆที่ปกติแล้ว ผมชอบกินจะตายห่า (ได้กินฟรีจนติด = =)
สองร้ายในหนึ่งรัก *
“อะไรนะ!!!! มังกรเข้าไปในห้องมึง!!!!” ธีร้องทันทีที่ผมเล่าให้พวกมันฟังจบ ตอนนี้เที่ยงกว่า ผมเพิ่งโผล่หัวมามหาลัย วิชาตอนเช้า . . ผมโดดเรียบ ก็คนมันสบายใจ
จู๊ด จู๊ด เสียงผมดูดน้ำชาเขียวเข้าปาก
“กูล็อคดีแล้ว” ธัญหน้าเสียไปเลย
“นั่นสิ กูก็เห็นว่าไอ้ธัญมันล็อคห้องให้มึงดีแล้วนี่หว่า”
“อย่างนี้ไม่ได้แล้วนะนาย กูไม่ปล่อยให้ไอ้มังกรมันเฉียดเข้ามาใกล้มึงอีกแล้ว” ธัญพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว “ต่อไปนี้อย่าห่างจากกู”
“พูดเหมือนกูเป็นตุ๊ดตุ้งติ้งอ่อนแอไปได้” คนเดียวผมก็จัดการมันได้ . .
“วันนี้มึงเลยจะ . .”
“ใช่แล้วไอ้ธี!!!” ผมเตะขวดชาเขียวไปกระทบกับโต๊ะพวกเนิร์ดที่อยู่อีกฟากเป็นท่าทางประกอบ ไอ้พวกเนิร์ดสะดุ้งโหยง ไม่มีใครกล้าหือสักคน “กูจะบุกศิลปกรรม!!!!”
“มังกรมันเรียนศิลปกรรมเหรอ” ธัญถาม
“ใช่ น้ำหวานวิปบอกกู” ผมเล่าให้ฟัง จากนั้นเสียงของผมก็เริ่มดังขึ้น
“พวกมึงทุกคนจงฟัง!!!! กู เจ้านาย วันนี้จะไปฉะกับไอ้มังกร แก๊งชายโฉด แห่งคณะศิลปกรรมศาสตร์ เพราะมัน . . รนหาที่ตาย ขอเชิญพวกมึงกระจายข่าวไปทราบกันไปทั่วทั้งมหาลัย ว่าเจ้านายคนนี้ กำลังจะจัดการไอ้มังกรแห่งสินกำให้ร้องเยี่ยงหมา เย็นนี้ ตอนสี่โมงครึ่ง!!!!!!!” สิ้นเสียงของผม เสียงฮือฮาก็ดังกันอย่างอื้ออึง หึ นี่คือการประกาศสงครามที่ผมทำโคตรบ่อย และก็ชนะทุกครั้งไป แน่นอน ครั้งนี้ผมก็ต้องชนะ และไอ้มังกรนั่น . . จะต้องขอโทษผม ทุกอย่างที่มันเคยพูด ทุกอย่างที่มันเคยทำ ทุกอย่างที่มันเคยล่วงเกินหรือกล่าวจาบจ้วง มันจะต้องขอโทษ . .
“โทรเรียกพรรคพวกได้เลย” ผมบอกไอ้ธัญ มันพยักหน้ารับ ส่วนไอ้ธี ผมหันไปหามัน แล้วพูดว่า “ครั้งนี้มึงไม่ต้องไปหรอก มึงยังเจ็บอยู่”
“ได้ไงล่ะไอ้นาย กูรอชำระแค้นอยู่นะเฟ้ย!!!!”
“เดี๋ยวกูจัดการให้”
“แต่ …”
“กูบอกว่าเดี๋ยวกูจัดการให้ไงล่ะ!!!” “เอ่อ เออ เอางั้นก็ได้”
เย็นนี้ . . จะเอาช้างมาฉุด เอาควายมาลาก . . ผมก็จะไม่หยุดเรื่องนี้อย่างแน่นอน
สี่โมงเย็น
พรรคพวกของผมมารอกันให้รึ่มอยู่หน้าตึกคณะ สร้างความโกลาหลและความตื่นตาตื่นใจมากพอดู เพราะคนจากนอกมหาลัยก็มี ต่างคณะก็มี นี่แหละครับพรรคพวกของผม ที่ไม่มีวันจะทิ้งกัน เจ็บก็เจ็บด้วยกัน
“เฮ้ย เจ้านายมาแล้วโว้ย”
พวกมันผงกหัวทำความเคารพกันยกใหญ่ หึ ผมตีหน้าเข้มใส่พวกมัน นี่คือการตอบรับของผมในฐานะหัวหน้าแก๊ง
“ไอ้ธีกลับไปแล้วใช่มั้ยธัญ”
“มันกลับบ้าน พาม๊าไปเยาวราชน่ะ”
“อยากกินบัวลอยนมสดว่ะ”
“เสร็จเรื่องนี้ก็ไปกันเลยมั้ยล่ะ”
“เออดี”
ผมชนะอยู่แล้วก็เห็นๆกันอยู่ คนที่มีอิทธิพลมากมายล้นฟ้าแค่ไหน สุดท้ายยังไง . . ก็ยังเป็นคนที่มีอิทธิพลอยู่ดี และวันนี้แหละ ผมจะสั่งสอนให้แม่งรู้สำนึก ว่าคนอย่างผม ไม่ใช่คนที่จะถูกกระตุกหนวดเสือได้โดยง่าย
“มีใครพอจะให้ข้อมูลเกี่ยวกับไอ้พวกชายโฉดได้บ้าง”
“ผมครับ” ไอ้แว่นของแก๊งผมยกมือขึ้นทันที . . เนิร์ดนะ แต่ก็ต่อยเก่งใช้ได้ โหดทีเดียวแหละ “แก๊งชายโฉดก่อตั้งขึ้นเมื่อปีพุทธศักราชสองพันห้าร้อยห้าสิบ โดยคนที่มีชื่อว่า . .”
“ขอภาษาฟังง่าย สั้น และก็รู้เรื่อง” โคตรเพลียถึงขนาดต้องแคะรูหูเลยทีเดียว
“เอ่อ ขอโทษครับคุณเจ้านาย นั่นแหละ ชายโฉดมันก็เหมือนพวกเรา รวมกลุ่มกัน ต่างคนก็มาจากต่างสถานที่ แก๊งมันก็ไม่ใหญ่เท่าไหร่มีประมาณแปดคนได้ เน้นรักใคร่กลมเกลียว เป็นชนกลุ่มน้อย . .”
“เดี๋ยวนะ . . เราจะยกคนทั้งหมดนี่ไปจัดการกับคนแปดคนจริงเหรอวะ” ผมตั้งคำถาม หันไปหาธัญที่ทำหน้าใส่ผมประมาณว่า
ก็แล้วแต่มึงจะสั่ง “แต่พวกมันเก่งนะครับคุณเจ้านาย มันไม่เคยไปหาเรื่องใครก่อน แต่ก็ไม่เคยมีใครที่โค่นพวกมันได้ ที่คุณเจ้านายไม่รู้จักแก๊งมันก็คงเพราะเหตุนี้ มันเป็นแก๊งที่รักสันโดษ พูดน้อย ต่อยหนัก อะไรเทือกๆนั้นน่ะ”
“แก๊งอินดี้ว่างั้น” ตลกชิบเป๋ง ทำไมพวกแม่งไม่ไปตั้งวงดนตรีกันวะ แทนที่จะมาตั้งแก๊งนักเลงกันแบบนี้น่ะ
“สำหรับข้อมูลของคนที่ชื่อมังกร . .”
“คุณเจ้านาย” เสียงหนึ่งดังขึ้น คนในแก๊งของผมเอง มันยืนอยู่อีกฟาก ในมือถือโทรศัพท์ “ชายโฉดมันรวมกลุ่มกันแล้วที่ตึกศิลปกรรมครับ”
คนจำนวนไม่ต่ำกว่าสามสิบจ้องมองมาที่ผมเป็นจุดเดียว ผมเอามือที่แคะรูหูออกช้าๆ สะบัดผมไปมา ถึงเวลาแล้วสินะ . .
เวลาที่มังกรจะกลายเป็นจิ้งเหลน . .
“รุกฆาต”สองร้ายในหนึ่งรัก *
หน้าตึกคณะศิลปกรรม
คนแปดคน ยืนประจันหน้ากับคนอีกสามสิบกว่า ไอ้มังกรคงรู้ซึ้งแล้วกับคำที่ผมประกาศออกไป เพราะไอ้วิศวะมันก็ยังมายืนหน้าสลอนอยู่นี่ หึ มีสัญชาตญาณไม่ยอมแพ้เหมือนกันล่ะสิ มีคนมาท้าทาย พวกมันก็มีการรวมตัวกันเกิดขึ้น
“พร้อมแล้วสินะ” ผมถาม ไม่อยากยืดเยื้อ
มังกรหันซ้ายหันขวา สงครามครั้งนี้มีผู้ชมอยู่มากเกือบเต็มขอบสนามและบรรดาใต้ถุนตึก ตามชั้นของตึกก็มี ดีเหมือนกันจะได้รู้ซะบ้างว่าไอ้มังกรมันไม่ควรมีใครมากล้าแหยม “พร้อมดีมั้ย”
“อย่ากวนตีน!!!!”
“แน่ใจนะว่าหมดนี่จะสู้ไหว”
ถามได้ตลกมาก . . พวกมันมีน้อยกว่าเห็นๆ
“ไหวสิ แต่พวกกูไม่รุมพวกของมึงหรอกนะ กูสงสารว่ะ”
มังกรหน้านิ่งเช่นเคย ไม่สะทกสะท้านใดๆกับการที่เห็นผมมีพวกเยอะกว่า หึ แล้วมึงจะได้เห็นของจริง ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แหละ!!!!!
“บางทีอาจไม่ต้องถึงมือกู”
มันพูดจบเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทันที มีพวกที่อยู่ข้างหลังผมเริ่มล้มไปทีละคนสองคน และก็มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อะไรกัน?!!!! นี่ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นแล้วงั้นเหรอ!!!!!
“เห้ย!!!” พวกแม่งมาจากไหนกันเยอะแยะวะเนี่ย!!!! มีคนหนึ่งเดินเข้ามาหวังจะทำร้ายผม ไม่ใช่คนหนึ่งแล้วล่ะ สอง สาม สี่ ห้า . . เห้ย!!!! นี่มันอะไรกันวะ!!!!
“มังกร . . มึงมีพรรคพวกซ่อนไว้งั้นเหรอ!!!!!” ผมร้อง จัดการคนใกล้ตัวไปหนึ่ง เตะไอ้บ้าข้างหน้านั่น แล้วก็ใส่ศอกคนที่มาทางด้านหลัง
“ชายโฉด!!!!” มังกรไม่ตอบผม แต่ส่งเสียงบอกพรรคพวกของมันแทน พวกคนที่จะรุมทำร้ายผม ไม่มีใครฟังมัน มีแต่เจ็ดคนที่ยืนนิ่งอยู่นั่นเท่านั้น ที่ฟังมันคนเดียว
“จัดการได้ทุกคน . . แต่รู้ใช่มั้ยว่าต้องยกเว้นใคร!!!!” แล้วแปดคนนั่นก็แตกฮือกันเข้าสู่สงครามที่โคตรจะอลหม่านจานเด็ด(?) วัยรุ่นเกือบร้อยคน หน้าสนามตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์ ต่อยกันโล่งโจ้ง เสียงพลั้วะ อั้ก โอ๊ย เต็มไปหมดทุกอณูรูของอากาศ . .
พลั่วะ!!! ผมพลาดท่าจนได้ เจอเหี้ยตัวเนี่ยไม่รู้ ฟาดเข้าที่กลางหลังจนผมต้องล้มลง ดูจากท่าทางแล้ว พวกมันทั้งหมดหวังที่จะจัดการกับแก๊งผม และที่พวกมันหวังอย่างมากที่สุด ก็คือจัดการกับผมเอง
ผมลุกขึ้นยืน ผลักไอ้ที่มันทำร้ายผมออกไป ชกเข้าใส่คนที่มาใหม่ เหยียบซ้ำคนที่ผมจัดการมันล้มไปแล้วแต่มันทำท่าจะลุกขึ้นสู้ต่อ กระโดดเตะไอ้คนที่จะเข้ามาแต่ยังอยู่ไกล จัดการทุกคนที่จะเข้ามาทำร้ายได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่วายพลาดท่า โดนพวกมันสอยให้ล้มลงจากข้างหลังทุกทีสิน่า
ยิงสู้ ยิ่งเจ็บ ยิ่งต่อยมากไปเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเหนื่อย และก็ยิ่งรู้ซึ้งว่าแก๊งของไอ้มังกรคงไม่ได้มีแค่แปดคนอย่างที่ไอ้เนิร์ดของแก๊งผมมันว่า ให้ตาย . . ตอนนี้ผมประมาทเกินไป และผมรู้ว่าผมกำลังจะสู้ไม่ไหว
“อั้ก!!!” โดนเข้าอีกครั้งที่กลางหลัง ไอ้พวกที่มีไม้ก็กระหน่ำใส่หลังของผมไม่หยุด ผมจับไม้ไว้ได้ และก็ทำการสวนไปโดนการตีพวกมันกลับคืน
หยุดยืนมองเหตุการณ์ภาพรวมทั้งหมดเมื่อได้สติ ทุกอย่างมั่ว และดูวุ่นวายเป็นอย่างมาก นี่มันมากเกินไป . . คนมีจำนวนมากเกินไปที่จะเป็นสงครามของคนแค่สองแก๊ง นี่มัน . . อะไรกัน?!!!! “ออกไป” มีคนมาคว้ามือผมพร้อมกับส่งเสียง พลั่วะ! ผมต่อยหน้ามันทันที แล้วทำท่าพร้อมสู้ ไอ้มังกรนั่นเอง “จะสู้ทำเหี้ยอะไรอีก ออกไปจากที่นี่”
“กูมาเพื่อสู้กับมึง เพราะงั้น . . กูไม่ถอยหรอก” ผมปาดเลือดออกจากปาก
“ระวังข้างหลัง!” มังกรผลักผมให้ล้มลงไป มีคนหนึ่งถือไม้มาหวังจะตีผมจากข้างหลัง(อีกแล้ว)นี่เอง ไอ้มังกรจัดการสอยคนนั้นให้ร่วงลงไป ก่อนที่จะหันมาหาผมแล้วทำหน้าอย่างโหดใส่
“ไปซะ!!!” “มึงทำร้ายคนของแก๊งมึงเองทำไม!”
“นี่ไม่ใช่คนของแก๊งกู” ผมตกใจกับคำพูดนั้น . . ใช่ ทุกอย่างมันสมเหตุสมผลอย่างที่ไอ้มังกรพูด แก๊งของมันมีแปดคน และแปดคนนั้น ไม่มีใครเข้ามาทำร้ายผมแม้แต่คนเดียว
“แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง”
“แก๊งในมหาลัยหลายแก๊งอยากแก้แค้นมึง” “…”
“พวกมันอยากให้กูเป็นที่หนึ่งแทนมึง มันอยากให้กูเป็นหัวหน้าของคนทั้งหมด” “ว่าไงนะ” ผมลุกขึ้น และทำท่าจะต่อยไอ้มังกร นี่มันแรงกว่าด่าพ่อกูอีกนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!! มังกรคว้าข้อมือของผมเอาไว้ และก็พูดใส่หน้าเบาๆว่า
“ยอมรับซะเถอะ มึงแพ้แล้ว” ไม่จริง !!!! ผมต่อยมันให้หน้ามันคว่ำอย่างโมโหโกรธาที่สุด ใบหน้าของผมแดงก่ำ มีเลือดไหล เจ็บช้ำไปทั่วร่าง แต่ผมไม่สนใจอาการบาดเจ็บเหล่านั้นเลยสักนิด วันนี้มังกรจะล้มเจ้านายงั้นหรือ!!! งั้นก็จัดมาเลย ตัดสินกันตรงนี้แหละ!!
“นาย!!! พวกเราเริ่มสู้ไม่ไหวแล้ว!!! มันเยอะเกินไป!!!” “หุบปากเชี่ยธัญ!!!!!” ผมจัดการซัดหมัดใส่หน้าไอ้มังกรอีกครั้ง เลือดกบปากมันเป็นสีแดง หึ แค่นั้นมันยังไม่พอหรอก
“มึงต่อยกูมาสิ!!! กูรู้!!! มึงเก่งกว่านี้!!!” ผมเตะเข้าที่ท้องของไอ้มังกร มันล้มลงไปกองที่พื้นหญ้า จากนั้นผมก็เตะมันซ้ำๆเข้าที่แผ่นหลัง
ให้ตาย ยิ่งผมทำ . . ผมก็ยิ่งน่าสมเพช
ไอ้มังกร . . มันไม่ตอบโต้ผมเลย แม้แต่นิดเดียว“เชี่ยแม่ง!!!! เตะกูคืนสิ!!!! ต่อยกูคืนสิ!!!!” “เจ้านาย!!! ถอยก่อนเถอะ ถอยก่อน!!!!!” ธัญร้องแทรกขึ้นมา มันกำลังจะโดนรุมแหล่มิรุมแหล่
“มังกร!!!! ลุกขึ้นมาสู้กับกู!!!!” มันลุกขึ้นจริงๆแต่มันก็คว้าข้อมือของผมเอาไว้ ไม่ทำร้ายอะไรผมเลย
นี่มันอะไรกัน?!!!!
“สนุกพอแล้วใช่มั้ย” มังกรพูด
“ฮะ?” มันอะไรกัน . .
“พาพวกของมึงไปซะ” “…”
“นับจากวันนี้ . ." “…”
“มึงไม่ใช่ที่หนึ่งอีกต่อไป” นั่นเป็นใบหน้าเดียวที่ผมเห็น เสียงเดียวผมได้ยิน ก่อนที่ทุกอย่างจะวูบลงและก็มืดสนิท . . ยิ่งเม้นต์ ตอนใหม่ยิ่งมาค่ะ ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
