หัวข้อ: l l l . . สองร้ายในหนึ่งรัก * . . l l l

[LadySaiKim]

ย๊ากกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!   

ค้างงงงงงงงงงง !!!!!!!!! 

[nunamicky]

ใครหว่า
คงไม่ใช่มังกรหรอกมั๊ง

[snack]

รู้สึกว่าเจ้านายจะคิดไปเองคนเดียวนะว่าเป็นศัตรูกับมังกรอ่ะ..

ว่าแต่ใครคือเจ้าของน้ำเต้าหู้หน้าห้องกันนนนนมันค้างมากกกกกกกกกก

[kitty08]

ค้างอย่างแรงเลยน่ะ ยิ่งอ่านยิ่งน่ารักจ้ะ คุณชิฟฟอน สุดฝีมือเลยน่ะเนี่ยงานนี้จนลืมปอนด์+ธามไปเลยน่ะ แต่ยังไงก้อจะรอจ้ะ 
เราว่าต้องเป็นคนคุ้นเคยของเจ้านายแน่ ๆ แต่จะเป็นมังกรเร๊อะ ไม่น่าจะใช่น่ะ หรือว่าจะใช่ รีบมาเฉลยด่วน ๆ 

[nubeebaa]

อาจเป็นมังกร หรือ เจ

[ben]

กรี๊ดดดด มงกรเท่อ่า เจ้านายน่ารักกกกกก
>>ธัญนี่ชอบเจ้านายชัววววว กรี๊ดดดดๆๆๆๆๆ
* พ่อน้ำเต้าหู้นี่จะเป็นมังกรหรือป่าวอ่าาาาา

[snice_cz]

มังกรใช่มั้ย มาต่อเร็วๆ นะ รออ่านอยู่จ้า ค้างอย่างแรง !!

[vassalord4822]

 

[greensnake]

มังกรพระเอกมากเหอะ! พระเอกกำลังจะปราบพยศนายเอก
เจ้านายรู้สึกกับมังกรดีขึ้นมานิดนึงละ แต่ต้องไว้ลายกันหน่อยเนาะ
อยู่ๆจะอ่อนให้เลยได้ไง เจ้านายก็นักเลงแมนๆคนนึงเหมือนกันนะ
ถึงแม้จะหวั่นไหวกับการกระทำบางอย่างของมังกรบ้างก็เถอะ
พออ่อนลงแล้วดูเจ้านายน่ารักมากขึ้นจริงๆ ไม่ได้คิดไปเอง
ไม่อย่างนั้นมังกรจะคอยตามเป็นเงาอย่างนี้เหรอ เจ้าตัวไม่รู้ตัวเอง
ว่าแต่คุณน้ำเต้าหู้นี่เป็นผู้ใด มันทำให้เราอยากรู้มากมาย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[wargroup]

ดูแลดีน่าดู เจ้านายท่าจะไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ กลายเป็นเบบี๋อ่อนๆ ให้มังกรเอาเข้าเอว พกพาไปโชว์ตัว กรี๊ดๆๆๆๆ

[viewier]

ธัญรึเปล่าว้าาา
ชอบอ้ะ น่ารักมาก

[•♀NoM!_KunG♀•]

ต่อด้วยจิ๊ นะนะนะนะนะ

[eahratik]

ิอ๊ายยยยยย อ่านทันแล้วว กำลังสนุกเบยย
มาอัพต่อไวๆน้าาา
อยากรู้ปมหลังระหว่างมังกรกับเจ้านายมากเลย
เห็นต้นเรื่องมังกรพูดว่าความสุขหายไปตั้งแต่ที่รู้ว่าคนที่ชื่อเจ้านายมีตัวตน
ฟังดูเหมือนจะแค้นอะไรสักอย่างกับเจ้านาย แต่ทำไมปฏิบัติตรงกันข้าม- -
ส่วนน้ำเต้าหู้นี่ขอเดาว่ามังกรไม่ก็ธัญหละนะ-..-
อยากเห็นฉากกุ๊กกิ๊กหวานๆระหว่างมังกรกับเจ้านายจังเลยค่ะคนแต่ง พอจะเป็นไปได้มั้ยคะ TvT?

เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้าา มาอัพต่อไวๆ ค้างมากเลยตอนนี้T^T

[naneku]

อะไรผิดคาด

ใครคาดอะไรรรรรร

[REFICUL]

เค้ายังรอเรื่องนี้อยู่นะ T______T

[Ali$a฿eth]

อะร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย*///////ได้ยินเสียงฉับ

[Marinmin]

ค้างมากกกกกมายยยยยค่าาาาา

[saotome]

รออยู่เน้อ

[Chiffon_cake]

ร้ายที่ 7







“มังกร!!!!!!!!!!!”

ใบหน้าคมของมังกรเหลือบมองมาที่ผม . . ไม่อยากจะเชื่อ ในมือของมันถือน้ำเต้าหู้ที่ผมคิดว่าคนอย่างมันน่าจะเป็นคนสุดท้ายที่นำสิ่งนี้มาให้

“เป็นมึงเหรอ . . เป็นมึงมาตลอดเลยเหรอ”

เอามาให้ผมทำไม . . ผมกับมันรู้จักกันตอนไหน . .

มังกรหลุบตาลงต่ำ ผมคาดเดาอารมณ์ของมันทางสีหน้าไม่ออกเลย “เปล่า”

“แล้วใครกันล่ะวะ!!!”

มังกรเดินหนี . . เลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามผมอย่างชัดเจน ให้ตายสิวะ คนยิ่งไม่ได้หลับไม่ได้นอน และยิ่งไม่ได้รู้คำตอบที่ต้องการจะรู้ด้วยแล้วยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

“หยุด ไอ้เหี้ย!! หันหน้ามาแล้วตอบกู!!”

ผมที่อยู่ในชุดอยู่บ้านสุดฤทธิ์(บ๊อกเซอร์กับเสื้อยืด)วิ่งออกมาจากห้องกระชากไหล่ของไอ้เชี่ยปากหนักจอมอมพะนำไม่ยอมตอบคำถามของผม

“มังกร ทุกอย่างที่มึงทำกับกู . . มึงทำไปเพื่ออะไร . . กูจำได้ มันเป็นสิ่งที่ตัวมึงเองก็ไม่ต้องการไม่ใช่เหรอ!! แล้วมึงทำเพื่ออะไรกันล่ะ ถ้าเกลียดกู ก็อย่ามายุ่งกับกูสิ!!!”  ไม่ใช่มาวนเวียนอยู่รอบกายแบบนี้ มันทำผมงงไปหมดแล้ว จริงๆนะ จะเกลียดมัน ก็เกลียดได้ไม่ถึงที่สุด . .

มังกรหลบสายตาของผม “มันเป็นสิ่งที่มึงไม่สมควรรู้หรอก”

“ก็แล้วมันอะไรล่ะ!” ให้ตายสิ เอากรรไกรมาง้างปากบางๆของมันดีมั้ย!!!!
   
“ถอยไป” มังกรดันตัวของผมออก

“ไม่”

“กูรีบ”

“ไปไหน”

“เสือก”

เอ๊า ไอ้เหี้ย . . มันเดินชนไหล่ของผมไป แล้วไม่หันกลับมาอีก แม่งโว้ย จะทำตัวลึกลับไปถึงไหนฟะ!

   สิ่งที่มันทำคืออะไรกันแน่ แม้วันนี้ผมจะยังไม่รู้ แต่ผมสัญญาว่าสักวันหนึ่งผมจะต้องรู้ให้ได้!






   
   “ทำหน้าหงุดหงิดมาเลย เป็นไรรึเปล่านาย” ธัญถาม เมื่อเห็นผมเดินหน้ามุ่ยเข้ามาในตัวตึก วันนี้มีเรียนตอนสิบโมงและผมก็มาทันด้วย แปลกจริงๆ อ้อ ดวงตาของผมเริ่มหายดีแล้วล่ะครับ เนียนพักยาวไม่มาเรียนสามสี่วันแน่ะ แต่ช่วงนี้ต้องใส่แว่นนิดนึง หลังจากนี้คงต้องไปทำเลสิกซะแล้วล่ะ (แหม ควรจะทำตั้งนานแล้ว)

   ถึงแม้จะผ่านมาสามสี่วันแล้ว น้ำเต้าหู้แม่งก็ยังมาห้อยอยู่ที่เดิมหน้าประตูทุกวัน ผมนี่โกรธจนแทบจะสาดน้ำเต้าหู้นั่นใส่หน้าของคนที่มาหน้าห้องของผมทุกวันอยู่แล้ว แต่ทำไม่ได้เนื่องจากหนึ่ง ตื่นไม่ทันมัน และสองคือได้กินจนชินแล้ว

   เรื่องนี้เล่าให้ธีกับธัญฟัง มันคงไม่เชื่อ ผมเลยเก็บปากเงียบ หงุดหงิดคนเดียวอยู่อย่างนั้น งงงวยกับการกระทำของไอ้หน้าลูกครึ่งจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร

   “เบื่อ” ผมตอบเพื่อนสั้นๆง่าย ธัญหันมาหาธี ทั้งคู่ยักไหล่ให้กัน ท่าทางจะเคยชินซะแล้วล่ะมั้งกับอารมณ์ขึ้นๆลงๆของผม

   “วายุส่งสาร์นท้าดวลมาอีกแล้วนะ”

   “นี่มันยังไม่ไปผุดไปเกิดอีกเรอะ!!!” ไอ้เหี้ยวายุแม่งเกิดมาเพื่อเป็นไม้เบื่อไม้เมากับผมจริงๆ . . มันสาดทรายใส่ตาผม อันนั้นผมยังจำแม่น

   “เอาไง ออกศึกเย็นนี้เลยมั้ย”

   แปลกที่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกเบื่อ “ไม่ว่ะ”

   ธีกับธัญมองหน้ากัน ทั้งคู่เริ่มสื่อสารกันผ่านโทรจิตว่าผมมีอะไรที่แปลกไปอย่างแน่นอน

   “อะไรของพวกมึงวะ มองหน้ากูอยู่ได้”

   “มึงไม่สบายรึเปล่าวะ” ธัญถาม กะจะเอามือมาแตะที่หน้าผากของผมอยู่แล้ว แต่ผมปัดออก

   “เปล่านี่”

   “ทำหน้าเบื่อๆ พูดก็น้อยลง แทนที่จะโวยวายเหมือนเดิม” ไอ้ธีตั้งข้อสังเกต ซึ่งนานๆทีมันจะสังเกตอะไรอย่างอื่นนอกจากขาอ่อนของผู้หญิง
   
   “ก็กูเบื่อ” ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกไปขนาดนั้นเลยนี่หว่า “อยากลองอยู่เฉยๆ นิ่งๆดูบ้าง ก็แค่นั้น”

“นี่แหละแปลกของจริงล่ะ” ธีกระซิบข้างหูธัญ ธัญยิ้มนิดหน่อย หึ อย่าคิดว่ากูไม่ได้ยินนะพวกมึง

การเรียนในวันนั้นก็เหมือนเดิมครับ ผมนั่งอยู่เฉยๆ เอาเท้าพาดโต๊ะ เสียบหูฟัง นอนหลับตา ไม่ได้ยินเสียงอาจารย์ พอลืมตาขึ้นมาคลองสายตาของผมก็มองเห็นหลังของไอ้ธีไอ้ธัญที่ขนาบข้าง ภาพเดิมๆที่คุ้นเคย ไอ้ธัญตั้งใจฟังเลคเชอร์ ก้มหน้าก้มตาจดบ้าง ส่วนไอ้ธีฟุบหลับ พอตื่นก็เอาโทรศัพท์มาเล่นเกม เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยน

เฮ้อ . . น่าเบื่อชะมัดเลย

“เดี๋ยวกูมานะ” ผมบอกกับไอ้แฝด พวกมันพยักหน้า หลังจากนั้นผมก็เดินตึงตังออกไปจากห้อง โดยไม่ได้สนใจที่อาจารย์ที่กำลังสอนเลยสักนิด มารยาททรามจริงๆ

ดาดฟ้าของตึกคณะ ผมจุดบุหรี่ยี่ห้อโคตรแพงขึ้นมาสูบ(เด็กที่ดีไม่ควรทำตามเด้อ) ใจล่องลอยไปไกล ปล่อยความคิดหลายๆอย่างให้ผ่านเข้าออกสมอง

กระทั่งใบปลิวใบหนึ่งปลิวลอยมาแตะที่เท้า กระดาษเอสี่ธรรมดาๆใบนึงนี่แหละ

นิทรรศการงานศิลป์ครั้งที่ 17 คณะศิลปกรรมศาสตร์

   หึ คณะของไอ้เชี่ยมังกรรึ . .
   
   ผมนี่ขยำทิ้งทันทีที่นึกออก ไอ้มังกร ไอ้เหี้ยน้ำเต้าหูเดลิเวอรี่!! ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ . . โกรธในความลึกลับของมัน โกรธการที่มันไม่ยอมพูดอะไรสักคำ ทำตัวให้ผมคิดไม่ตก ให้ผมงง จนนึกอะไรเกี่ยวกับมันไม่ออก!!

   ว่าแต่ . . งานมันมีถึงเมื่อไหร่วะเนี่ย

   ผมหยิบกระดาษที่ผมเพิ่งจะขยำทิ้งขึ้นมา(ดีนะ ที่มันยังไม่ปลิวหนีไปไหน) ผลปรากฏว่างานมันมีถึงวันนี้เป็นวันสุดท้าย . .

วันสุดท้ายงั้นรึ . . อืม ไปเดินเล่นหน่อยละกัน

ดีที่ตึกคณะผมกับตึกคณะศิลปกรรมไม่ค่อยอยู่ไกลกันมาก ผมเดินไปเรื่อยๆยังไม่เหนื่อยอะไรก็ถึงแล้ว ใต้ถุนตึกคณะนี้ค่อนข้างที่จะคึกคักดีทีเดียว มหาลัยของผมคณะนี้นี่ถือว่าติดอันดับท็อปทรีอ่ะครับ เลยมีคนให้ความสนใจเยอะหน่อย ปกติผมไม่ค่อยมาเดินงานอะไรแบบนี้หรอก แต่วันนี้ผมเบื่อ เบื่อแบบโคตรๆอ่ะ เลยลองมาเดินดู

การใส่แว่นกรอบสีดำของผมทำให้ความเด่นที่เคยมีของผมลดลงไปถนัดตา ปกติจะมีแต่คนมองและก็หันหน้าไปซุบซิบกัน คนที่เดินสวนมาพอเห็นหน้าผมก็จะหลีกทางให้ แต่ครั้งนี้แปลกออกไป ทุกคนทำเหมือนผมเป็นนักศึกษาปกติคนหนึ่ง คงไม่มีใครจำผมได้ ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ถูกใครมาหาเรื่อง

ในงานก็แบ่งเป็นโซนๆตามสาขา เอกปั้นก็โชว์งานปั้นกันไป เอกวาดรูปก็มีรูปให้ดู เอกร้องเพลงก็ร้องเพลงมีวงดนตรีช่วยขับกล่อม เสียงกรี๊ดดังขึ้นเป็นระยะๆ ก็แหม . . นอกจากไอ้พวกศิลปกรรมมันจะเป็นคณะที่ติดอันดับต้นๆแล้ว หน้าตาของพวกมันก็ติดอันดับต้นๆของมอผมด้วย เชอะ . . แต่ยังไงก็ไม่สู้หนุ่มบริหารอย่างพวกผมหรอก แค่มีผมกับไอ้แฝดก็กินขาดแล้วเหอะ (ไม่ค่อยเลยนะเอ็ง)

ผมก็เดินไปเรื่อยๆ ดูภาพวาดผลงานของนักศึกษามอผม พวกมันแม่งก็มีฝีมือดีเหมือนกันนะ ภาพบางภาพถูกแปะเอาไว้ว่ามีคนจองแล้ว ขายออกแล้ว ในราคา . .เว้ยยย นี่มันไม่ใช่ธรรมดาๆแล้วนะ หลักหมื่น!!!  แม่ง หากินกันง่ายๆแบบนี้เลยเรอะ! ไม่เห็นจะสวยตรงไหน อย่างกับเอาถังสีมาโยนใส่กระดาษยังไงยังงั้นนั่นแหละ

ผมย่นจมูกอย่างดูถูก จนกระทั่งผลงานชิ้นหนึ่งที่ตั้งตระหง่านกลางภาพศิลปะเปรอะๆเหล่านั้นได้เตะตาของผมเข้า

ชื่อภาพ : always miss you . .
ผลงานของ : นายมัธธิว มาเรีย พลังกร นักศึกษาชั้นปีที่ 3 สาขาทัศนศิลป์

มันเป็นภาพของชายคนหนึ่งที่อายุอานามไม่ต่างกันเท่าไหร่จากผม ภาพวาดเสมือนนั่นเอง ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตากับผู้ชายในรูปอย่างประหลาด เค้ามีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ มีดวงตาที่อ่อนโยน ไอ้มังกรสามารถวาดออกมาให้นึกออกได้เลยว่าตัวจริงของเขามีหน้าตาเป็นอย่างไร

ผู้ชายในรูปต้องเกี่ยวข้องอะไรกับมังกรแน่ๆ . . เช่นเดียวกันกับผม . . เพราะผมรู้สึกได้ในทันทีว่าผมคุ้นหน้าคุ้นตาเค้าเอามากๆ แต่นึกให้ตายยังไงก็นึกไม่ออก หรือจะเป็นแฟนเกย์ของไอ้มังกรฟะ ? คิดถึงตลอดเวลางั้นสิ

ภาพนี้แปะสติกเกอร์เอาไว้ว่าขายแล้วในราคา อู้หู . . แม่เจ้า เจ็ดหมื่นห้า พ่องตายแม่ยายมึงสิ้น ไอ้คนซื้อมันรู้จักคนในรูปเหรอวะ ถึงได้แพงชิบหายวายป่วงขนาดนั้นน่ะ!

หึ . . เจ็ดหมื่นห้าหรือจะสู้หนึ่งแสนบาท

“ขอโทษนะครับ” ผมหันไปถามสต๊าฟงานผู้หญิงคนหนึ่ง เธอก็เป็นนักศึกษานี่แหละ “ผมอยากติดต่อซื้อภาพนี้น่ะ”

“เอ่อ แต่ภาพนี้ถูกขายไปแล้วนะคะ” เธอตอบ

“ผมให้ราคาสูงกว่าที่คุณแปะไว้ได้นะ”

“งั้นขายค่ะ” อ้าว ซะงั้น ฮ่าๆๆ โคตรง่าย “รบกวนไปเซ็นชื่อตรงนั้นนิดนึงนะคะ และก็รอให้เจ้าของผลงานมาส่งมอบให้คุณเองกับมือ คุณคงอยากจะเจอเจ้าของผลงานใช่มั้ยล่ะคะ เค้าเป็นเดือนของคณะนี้เชียวนะ!!!”

ไม่เห็นอยากจะเจอ!! “ขอโทษนะครับ พอดีผมรีบน่ะ เดี๋ยวผมเซ็นเช็คแล้วให้คนมารับรูปไปนะครับ”

“เอ่อ จะไม่อยู่เจอจริงๆเหรอคะ เดี๋ยวเค้าก็มาแล้ว”

คือมันดังถึงขนาดที่ว่ากูต้องอยู่รอเจอเลยเรอะ! “ไม่ครับ ต้องติดต่อที่ไหนครับ รีบจัดการทีนะครับ” ผมไม่ได้อยากได้ผลงานไอ้มังกรเพราะมันเป็นของไอ้มังกร ที่ผมอยากได้ก็เพราะว่าผมจะเอารูปหมอนี่ไปสืบต่างหากว่าเป็นใครกันแน่!

สต๊าฟงานคนนั้นคงสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวที่แฝงอยู่เป็นนัยๆของผม เธอรีบพยักหน้าแล้วพาผมไปติดต่อซื้อผลงานที่โต๊ะมุมสุดของห้องทันที ผมนี่รีบเซ็นเช็ค รีบรับใบเสร็จแล้วก็จะรีบหนี

แต่ทว่า . .

“โอ๊ะ นั่นไง มาพอดีเลย!” สต๊าฟงานนี้ดูเธอกระตือรือร้นกับเรื่องนี้มากเป็นพิเศษนะ “มังกร!! คนนี้มาซื้อผลงานของแกด้วย แสนนึงเชียวนะ!”

จะหันไปก็ไม่ได้กลัวมันเห็น ได้แต่เอามือลูบผมมาปิดหน้าปิดตาเอาไว้ ดันแว่นเข้าไป ก้มหน้าให้สุด ผมเห็นรองเท้าของมันมายืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผม และเท้าอีกหลายคู่นั่นคงหนีไม่พ้นพวกชายโฉดสินะ

โอ้ยยยย . . กูอยู่ในถ้ำเสือแท้ๆ

“จริงเหรอเปรี้ยว”

“จริง!! ตั้งแสนนึงแน่ะ”

“เอ่อ . . ขอบคุณ . . นะครับ” ไม่ค่อยได้ยินไอ้มังกรพูดดีเท่าไหร่ และมันก็คงเคอะเขินด้วยล่ะมั้งที่ต้องมาพูดดีทั้งๆที่ตัวมันเองก็เย็นชาจะตายห่า ผมที่หลบมันแบบสุดๆก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ และก็โบกมือไล่มันให้ไปไกลๆซักที

“คนนี้ . .คุ้นๆเนอะ” ไอ้เชี่ยไนท์ มึงหุบปาก!!!!

“นั่นสิมังกร ไม่คุ้นเหรอวะ” ไอ้แอร์ก็อีกคน หึ เดี๋ยวดักตีแม่งเลย!!! หุบปากเดี๋ยวนี้นะโว้ย . .

มังกรเงียบ ผมมองได้แต่เท้ามัน ไม่สามารถคาดเดาได้ว่ามันทำหน้ายังไง

“ไม่เห็นคุ้น”

มันพูดงี้ . . แม่เจ้า นี่คือเสียงสวรรค์แท้ๆ เป็นครั้งแรกที่ผมดีใจที่ได้ยินเสียงมัน

“เสร็จหมดแล้วใช่มั้ย” ผมถามสต๊าฟผู้หญิง
“อ๋อ เอ่อ ค่ะ”

“ผมไปนะ”

ผมก้มหน้าก้มตาเดินชนไหล่ไอ้มังกรแล้วจ้ำอ้าวหนีออกไปจากห้องแสดงภาพนั่นทันที หวังว่าจะไม่มีใครจำผมได้นะ

รีบเดินจัดไปหน่อยเลยชนเข้าอย่างจังกับไหล่ของใครบางคน

ผมเงยหน้า . . มองหน้าของผู้ที่เป็นเหยื่อการเร่งรีบของผม ไอ้นั่นมันตัดสกินเฮด ท่าทางเถื่อนๆ แต่หน้าตาดีใช่เล่น

“ขอโทษ”

ปกติไม่เคยขอโทษใครง่ายขนาดนี้นะเว้ยยยย . . ผมรีบเดินหนีไอ้คนนั้นทันทีแต่ . .

หมับ

โดนมันคว้าแขนไว้ซะงั้น

ไอ้สัด!!!!!! นี่มึงกล้า . .

ผมถลึงตาหันกลับไปมองหน้ามันทันที . . พร้อมทั้งสะบัดแขนที่มันจับเอาไว้ออก กำหมัดแน่นเตรียมต่อย (ต่อยคนง่ายไปมั้ยวะ?)

“จะรีบไปไหน” มันถาม ถามเหมือนมันรู้จักผม แต่เปล่า . . ผมไม่รู้จักกับมัน

“ปล่อยกูนะ” ถึงกูจะใส่แว่น แต่กูก็(เคย)เป็นราชาของที่นี่นะเว้ย

“คุยกันก่อนสิ”

เหี้ยอะไรเนี่ย .. กูไม่รู้จักมึง “ปล่อยกู ไม่งั้นกูต่อย”

“ตัวสูงขึ้นนะ” มันทักท้วง มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสำรวจ “ใส่แว่นก็น่ารักดี”

“สัดเอ๊ย!” ไม่ทงไม่ทนแม่งแล้ว ทำเหมือนกูเป็นตุ๊ดแต๋วไปได้! ผมง้างหมัดเตรียมต่อย พอปล่อยมือออกไปปุ๊บ ไอ้สกินเฮดแปลกหน้าก็หลบปั๊บ คนรอบๆงานเริ่มหันมามองว่าผมกับมันกำลังจะมีเรื่องกันรึเปล่า . . ถ้ามันไม่ยอมปล่อย ผมว่ามีแน่ๆล่ะงานนี้

“มานี่ดีกว่า” เฮ้ย!!! ผมนี่โดนลากออกจากตึกได้ง่ายดายราวกับผมเป็นนางเอกละครหลังข่าวยังไงยังงั้น แม่งโว้ย!! กูไม่ใช่คนอ่อนแอแบบนั้นนะ!! ผมสะบัดแขนอย่างแรง ให้ไอ้คนแปลกหน้ามันปล่อยผม แต่ไม่หลุดซักที ไซส์ต่างกันสินะ หึ

มันพาผมมายังหลังตึกคณะอื่นที่ไม่มีคนพลุกพล่าน แล้วก็ปล่อยผม

ผมมองมันอย่างพิจารณา กระนั้นก็ยังไม่ลืมที่จะชกหน้าใส่มันไปหนึ่งครั้ง

แรงผมยังดีไม่มีตก ชกใครทีไรเป็นได้เลือดออกปากทุกทีสิน่า

“หึ” มันยิ้ม ยิ้มแปลกๆ ยิ้มในแบบที่ไม่โกรธผมเลยสักนิด “อยากโดนมานานแล้ว”

หวะ ว่าไงนะ อยากโดนมานาน อยากโดนกูต่อยเนี่ยเหรอ ? มึงโรคจิตรึเปล่า!

“วันนี้กะจะมาเห็นหน้า แล้วก็จะไปแล้วล่ะ” ไอ้สกินเฮดทำท่าจะมาลูบหัวผม แต่ผมหันหนี มึงเป็นใครไอ้ฟายมาลูบหัวกู พ่อกับพี่กูเท่านั้นแหละที่ทำได้ “เดี๋ยวจะมาหาอีกครั้งนึงนะ”

“สัด ไปไกลๆส้นตีนกูเลย!” ดูมันพูดเข้า . . มันจีบผมรึไง จีบดูสิกูจะได้แจกบาทาไปให้

“เราชื่อ . . เหม นะ”

“เรื่องอะไรทำไมต้องจำ”

“รับรอง . . ลืมเราไม่ลงแน่ๆ”

โว้ย!!!! รำคาญ . . ไอ้เชี่ยเหมยิ้มแล้วเดินหนีไป ทิ้งให้ผมยืนจ้องมองมันด้วยความโกรธ มันเป็นใครกันวะ มายุ่งกับผมทำไม แล้วยังทำท่าเหมือนมาจีบอีกนะ บ้าไปแล้ว เห็นหน้ากูมั้ย กูโหดนะเว้ย . .อย่ามายุ่งกับกูนะไอ้ฟายยยยยยยยยยยยยย

ผมตีอกชกหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะเดินหนีออกไปจากตรงนั้น ป่านนี้พวกไอ้ธีกับไอ้ธัญคงออกมาจากคลาสเรียนกันหมดแล้วล่ะ นี่ก็เกือบจะเที่ยงแล้วด้วย

หนีเสือ . . ทำไมต้องมาปะกับเสืออีกทีด้วยฟะ ก็พวกไอ้มังกรอ่ะดิ แม่งเดินออกมาจากตึกคณะมันกันกลุ่มเบ้อเร่อ แถมพวกที่มองพวกมันยังแสดงความชื่นชมกันชิบหาย ไม่เหมือนกับสมัยตอนที่ผมเป็นราชาที่นี่เลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นใครๆก็พากันรังเกียจ ฮึ่ยยยย หมั่นไส้โว้ย

“แกกกกก!!! พี่มังกร พี่มังกร กรี๊ดดดดดด” เด็กปีไหนไม่รู้กำลังกรี๊ดกร๊าดกันตอนที่ผมเดินผ่าน แม่ง ไม่ได้เห็นหัวกูเล้ยยยย “น่ารักมากอ่ะแกกกก อร๊ายยยย คนอะไร เท่ระเบิดสุดๆ!”

ถุย ขี้เก๊กน่ะสิ . .

“ชั้นได้ข่าวมานะแก เมื่ออาทิตย์ก่อนมีคนเห็นพี่แกควงใครก็ไม่รู้ เป็นผู้ชาย น่ารักมากๆด้วยอ่ะ”

“กรี๊ดดด จริงเหรอแกกก พี่เค้าเป็นเกย์เหรอเนี่ย!!”

“ข่าวลือน่ะ มีคนแอบถ่ายเก็บไว้ด้วยนะ ดูสิ!!!”

เด็กกลุ่มนั้นก้มหน้าดูจอไอแพดของแม่นังหนูคนนึงกันใหญ่ ชิ ที่แท้ไอ้มังกรแม่งก็เป็นเกย์ . . อาจจะเป็นคนในภาพวาดของมันก็ได้ คนนั้นอาจจะเป็นแฟนของมัน

ผมแอบเหลือบดูนิดๆ ดีนะที่พวกนั้นตัวเตี้ยกว่าผมเกือบยี่สิบเซ็นต์ ผมเลยไม่ต้องลำบากอะไรมาก

“นี่ไงแกกก เค้าว่ากันว่าเป็นแฟนพี่มังกรอ่ะ”

“หะ นี่ไม่ใช่พี่เจ้านาย ราชาคนก่อนหรอกเหรอ”

“พี่เจ้านายเหรอ ใช่เหรอแก พี่แกดูโหดๆกว่านี้นี่”

“อยู่กับพี่มังกรแล้วพี่เค้าดูหงอยไปเลยเนอะ”

“เฮ้ยยย มี่ซบกันด้วยอ่ะ!!!”

ฟังพวกมันคุยกันกูก็รู้เรื่องละว่าข่าวลือนั่นคือใคร . . ก็ผมเองไง โธ่ TT ก็วันนั้นนั่นแหละครับ วันที่คอนแทคเลนส์เจ้ากรรมมันดูดทรายเข้ามาในตาของผม ไอ้มังกรก็ลากผมเดินซะจนเกือบทั่วมหาลัย กินเวลาไม่นานเท่าไหร่ แต่ก็ดันมีคนแชะภาพเก็บไว้ซะได้ . . ให้ตายสิ เสียหายหมดเลย = =

“อุ๊ย แก พี่มังกรเดินมาทางนี้แล้ว หลบเร็ววววว”

อ้าวเชี่ยละ . . มึงเดินมาทางนี้ทำไม!!! ผมหลบเข้าไปในมุมตึกตอนที่ชายโฉดทั้งกลุ่มเดินผ่านหน้าผมไป

“ทำไมต้องไปกินข้าวตึกบริหารด้วยว้า” คนในกลุ่มนั้นบ่น ผมเดินตามหลังพวกมันไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งน้องสามคนนั่นให้กรี๊ดกันจนตายไปข้างเพียงเพราะไอ้มังกรเดินผ่าน = =

“หึ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ หน้าที่ไง หน้าที่” แอร์พูดขำๆ

“หน้าที่ที่ไอ้มังกรเองก็เต็มใจใช่ป่ะ” มันโดนเพื่อนแซว

มังกรหันมาหาเพื่อนคนนั้น แล้วพูดสั้นๆง่ายๆได้ใจความว่า “หุบปาก”

แน่นอน ทำเอาเพื่อนหุบปากฉับกันทุกคน . . ก่อนที่จะมีคนพูดขึ้นมาอีกครั้ง ผมแค่กะจะกลับตึกคณะผมเท่านั้น ผมไม่ได้แอบฟังพวกมันพูดกัน จริงๆนะครับ!

“สาวๆคณะบริหารก็น่ารัก สวยกว่าศิลกำของเราตั้งเยอะ” ไนท์พูด “วันนี้ไอ้มังกรจะเลี้ยงนี่ ขายรูปแมทได้ตั้งแสนนึงแน่ะ”

แมท . . แมทเหรอวะ คนในภาพชื่อแมทสินะ

“เลี้ยงไม่ได้” มังกรตอบ “จะเอาตังค์ไปให้พ่อ”

“หล่อแล้วยังกตัญญูอีกนะ กูอยากจะกรี๊ดใส่หูมึงจริงๆ”

“เหลือหนี้อีกตั้งเยอะที่ต้องจ่ายใช่มั้ย” เสียงแอร์พูดอย่างเป็นห่วงเพื่อนของมัน “มังกร ทำไมไม่ให้พวกกูช่วยวะ เงินเก็บพวกกูคงพอที่จะซื้อร้านของมึงได้”

“ไม่เป็นไร กูไหว”

ผมที่เดินตามอยู่ข้างหลังเห็นเพื่อนของเชี่ยมังกรมองหน้ากันอย่างเหนื่อยใจ ท่าทางอยากจะช่วยมันเหลือเกิน แต่เจ้าตัวไม่ยอมท่าเดียว

“นั่นไม่ใช่แฝดเพื่อนของเจ้านายเหรอวะ” ไนท์โพล่งขึ้น

ทั้งหมดนั่นหันไปมองไอ้แฝดที่เดินออกมาจากตึกบริหาร เห็นไอ้ธัญเอาโทรศัพท์แนบหู . . รู้เลยว่ามันกำลังโทรหาผม เพราะโทรศัพท์ผมโคตรสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง

“แล้วเจ้านายไปไหนล่ะ”

“นั่นสิ”

ถามถึงกูทำไม . . พวกมึงจะไปหาเรื่องกูเหรอ!!!!

“ไม่ได้เห็นหน้าตั้งหลายวันเลย”

“หรือตาจะยังไม่หาย”

“มังกร ไม่ไปเยี่ยมหน่อยเหรอ”

เอ่อ . . นี่ใช่บทสนทนาที่ควรจะเกิดขึ้นเกี่ยวกับตัวผมมั้ย มันต้องไอ้เชี่ยนายอยู่ไหน กูจะฆ่ามัน!!! หรือไม่ก็มันคงมุดหัวหลบอยู่ใต้กระโปรงของผู้หญิงคนอื่นอยู่แน่ๆ!!! ประมาณนี้ไม่ใช่เหรอ

ไม่ใช่เป็นห่วงเป็นใยราวกับผมเป็นญาติโกโหติกาของพวกมันแบบนี้

เล่นแปลกกันตั้งแต่ตัวพ่อลามไปจนถึงตัวลูกของมันเลยโว้ยยยยยย

“ตอนเช้าก็เห็นมาเรียน ท่าทางปกติดี” เสียงเย็นๆของตัวพ่อดังขึ้นเบาๆ พวกนั้นส่งเสียงโล่งอกกันใหญ่

อะไร ? ทำไมเป็นแบบนี้กันไปหมด . . ทำไมไม่เกลียดผมล่ะ ทำไม . .

“โล่งอกไปที”

“น่าจะซัดไอ้วายุให้ยับกว่านี้”

“พอที ไปกินข้าวได้รึยัง” มังกรตัดบทเพื่อน

“รีบจังนะเชี่ยมังกร” แอร์แซว

“เกี่ยวกับเรื่องของเจ้านาย ไอ้มังกรมันก็รีบทุกครั้งไม่ใช่เหรอวะแอร์” ไนท์เข้ากับแอร์ได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย

“หุบ . . ปาก”





ผมยืนนิ่ง มองดูพวกมันเดินสวนไอ้แฝดไปอย่างอึ้งๆอยู่ในจิต . . ไอ้ธัญมองดูกลุ่มชายโฉดอย่างระแวดระวังราวกับว่าพวกมันจะเข้าไปแว้งกัดได้ทุกเมื่อ ส่วนไอ้ธีมองพวกนั้นแล้วทำท่าจะวิ่งเข้าไปตั๊นหน้าแต่ก็โดนไอ้ธัญหิ้วคอเสื้อเอาไว้ ชายโฉดไม่ได้ทำท่ารังเกียจอะไรใส่ไอ้แฝดเลยแม้แต่นิดเดียว







หรือชายโฉด . . แม้กระทั่ง . . ไอ้มังกรนั่น . . มันจะไม่ได้แย่อย่างที่ผมคิด













เวิร์ดมีปัญหา T_T

[It_s_me]

มังกรลึกลับมาก อยากรู้เรื่องราวของมังกร
ไหนจะเรื่องของเหมอะไรนั่นอีก
ทำไมถึงรู้จักเจ้านายมาก่อน วู้ววว ซับซ้อนดีแท้

[taroni]

มีปมเพิ่มมาอีกตั้งหลายปม
 อยากรู้เรื่องของมังกร

[U_Ton]

  มังกรเป็นใครกันเเน่น่ะ หาเงินขนาดนั้นไปให้พ่อด้วย มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า เเล้วเเมทเป็นใคร มังกรมีชื่อกลาง

ว่าเเมทธิวใช่ป่ะอ่ะ งั้นมีความสัมพันธ์เชิงครอบครัว???...  สับสนอ่ะ แต่ดูแล้วสิบสี่ตุลานี่เป็นคนดีสินะ...

แล้วทำไมมังกรต้องทำตัวลับๆล่อๆด้วยอ่ะ... มีคนเเปลกๆโผล่มาอีกเเล้ว แต่เปิดตัวก็อยากบอกว่า ลืมไม่ลง เเล้วล่ะ

ดูจะร้าย แล้วก็สนใจเจ้านายน่าดูเลย อึ๊ยยยย ดูสยึมกึ๋ยยังไงชอบกลนะ... มังกรจะรู้จักรึเปล่า

[Ball]

โอยยยยย ลึกลับกันจริงแต่ละคน
จริงๆก้แอบเดาว่ามังกรเป็นใคร
แล้วทำไมต้องมาวนเวียนกับเจ้านาย
แต่รอดูต่อไปดีกว่า ฮี่ๆ
อย่าหายไปนานนะคะ รอติดตามอยู่
คนเขียนสู้ๆค่ะ <3

[PetitDragon]

 

[Ipatza]

เอาสะนาน
กลับมายังไม่เครียร์ -..-
แล้วตกลงมันยังไงกันแน่
แล้วพ่อ เหม หนุ่มหน้าใหม่นั้นใครกัน

[wikawee]

นี่มันไม่ใช่ปมแล้ว   แต่มันเป็นเส้นด้ายท่พันกันเป็น  ขยุ้มๆๆๆๆ

ฮ่าๆๆๆๆ  มาต่อไวไวนะคุณเค้ก  คิดถึงมากมายยยยยยยยย

 

[saotome]

หายไปนาน จยลืมไปเลยอ่ะ 
แต่ไม่เป็นไร จะรอนะ   
ชอบบุคลิกเจ้านาย ฮาดี
ปล.รีบๆมาต่อเน้อ

[mur@s@ki]

เธอเป็นใครไม่รู้อ่ะ แต่ชื่ีอเธอหล่อมาก เหม


 

[bun]

หรือคนในรูปจะเป็นเจ้านายกันแน่
แล้วเหมคือใคร เงื่อนงำเยอะจัง

[nunnan]

เย้้มาแล้วววว มังกรใจดีจังงง