หัวข้อ: ซีรีย์ [บังเอิญ]...สวนทาง (จบในตัว)

[golove2]

 


จะรอนะคะ

[sunshine538]

ต้องให้ชื่อตอนที่ 14 ว่า เจ็บ และ จุก...

น้องแม็คเอ๊ย !!! รักได้ถูกคนจริงๆ นอกจากไอ้พี่กั๊กจะความรู้สึกช้าแล้ว ยังเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลซะอีก ใครจะไปใครจะมาข้าไม่ว่า แต่ข้าก็ไม่ตาม เง้อออออออ

แอบคิดว่า อะไรๆ น้องแม็คก็ทนได้ เป็นแค่น้องชายก็ยอม แต่พอพี่กั๊กมีแฟนขึ้นมา ที่คิดว่าทนได้ก็คงทนต่อไปไม่ไหว ที่หนีไปอังกฤษน่ะหนีพี่กั๊กรึเปล่า แถมที่ "เดิมพัน" ไว้ในหนังสือเล่มนั้นน่ะ ...2 เดือนเชียวนะ... ไอ้พี่กั๊กมันยังไม่แตะให้เล้ยยย 

พี่กั๊กก็นะ น้องงูเผือกอัพเลเวลเป็นน้องแม็คมานอนเล่นด้วยทุกคืน ทำยังกะโดนผีหลอก ขอให้โดนหลอนไปอีกนานๆ เลย

อยากรู้จังว่าพี่กั๊กจะยอม เลี้ยว มาหาน้องแม็คมั้ย เห็น "คำสารภาพ" ของน้องแม็คแล้วไม่ใจอ่อนจริงๆ เหรอ อย่าสวนทางกันไปมากกว่านี้อีกเลยนะ คนอ่านจะหายใจไม่ออกตายกันอยู่แล้วเนี่ย !!!

รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนอีกคนนะคะ คนอ่านจะรออย่างสงบค่ะ 555

[whynotme]

ช่วงที่อยู่ด้วยกันแล้วพี่กั๊กมีแฟน คงเจ็บน่าดูเลยสินะ น้องแม็ค 
แล้วก็ตอนที่ยกเลิกไปเที่ยวรีสอร์ทกับแม็คอีก .. จี๊ด!!!เลย   รับไม่ได้จริง ๆ   
ไอ้พี่กั๊กทำแม็คเสียใจ ... หนีไปอังกฤษเลยเห็นมั้ย!!! .. 

ทำไงละทีนี้ .. เจ็บซะบ้างก็ดีสม ..  หึหึหึ   

[moredee]

รอ..ให้นักเขียนกลับมา

[พิรุณสีเงิน]

เป็นครั้งแรกที่อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มไม่ออก
สงสารไอ้พี่กั๊ก 

[boobooboo]

แล้วกั๊กไม่คิดจะโทรหาแม็คบ้างเหรอ  รีบ ๆ เลย

[witchhound]

เราโหวตไป 2 อันค่ะ
อยากอ่านครั้งแรกของมันกับผม
และ NC ของท่านเบาเบา
มีแต่ฉากอย่างว่าทั้งนั้นเลย
จะโดนหาว่าหื่นไหมเนี่ย

[zerea]

อ่านมาถึงตอนล่าสุดแล้วเย้ๆ
รอลุ้นอยู่นะคะ 

ชอบประโยคที่บอกว่า

“If our love was a story book.”

“We would meet on the very first page.”

อ่านแล้วอมยิ้มกรี๊ดๆๆๆ

ปล.ไอ้พี่กั๊ก นิสัยคุ้นๆ คุ้นมากๆ...(นิสัยเหมือนข้าน้อยเปี๊ยบเลย)

[boobooboo]

วันนี้ไม่มาต่อเหรอคับ  คิดถึงพี่กั๊ก

[BaoBao]

วันนี้ไม่มาต่อเหรอคับ  คิดถึงพี่กั๊ก

คุณboobooboo

ผู้เขียนขออำภัยด้วย
พอดีงานหลวงมาจ่อคอ...ไม่สามารถมาต่อได้ระยะหนึ่ง...นัดเจอกันอีกครั้งช่วงเดือน พย. 2555 นะจ้ะ
ถือซะว่า พักผ่อนๆ นะ นะนะ...

ขออำภัยที่ต้องให้รอ ขอโทษด้วยจริงๆ

ว่างๆ คิดถึงพี่กั๊ก..... เชิญแวะไปนั่งจิบกาแฟที่ BaoBao Story ได้จ้า
กดหาแผนที่จากตัวสีน้ำเงินมีขีดเส้นใต้ด้านล่างนี้น๊า

 

[boobooboo]

ได้คับ  ไว้รออ่านต่อเดือนหน้าก็ได้  เดี๋ยวเข้าไปอ่านเรื่องอื่น ๆ ของคุณ BaoBao ไปพลาง ๆ ก่อนละกันคับ

[mascot]

คิดถึง...

[armmyrine]

ให้ฉันรอ แล้วได้อะไร... ไม่มีไรเข้ามาเวิ่นเบาๆ  คิดถึงอ้ะ รู้ว่าจะมา พ.ย. แต่ก็หวังว่ารอแล้วจะได้.....

  อินี่บ้าเบาเบา  โปรดอย่าถือสา กร๊ากกกกกกกก

[TONG]

คิดถึงเบาๆ

[BaoBao]

15



 
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
คำหลายคำ
 
ประโยคหลายท่อน
 
ถูกพิมพ์ลงในหน้าจอสีขาวสว่างจ้าตา
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
ข้อความหลายสิบบรรทัดแผ่หราอยู่ในหน้าจอของคอมพิวเตอร์
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
 
เสียงผู้คนในสำนักงานดังสับสนปนเปไปกับเสียงปรินส์กระดาษบ้าง เสียงจากเครื่องโทรสารบ้าง และเสียงพูดคุยกับโทรศัพท์
 
เขาหยุดมือค้างเอาไว้เหนือแป้นคีย์บอร์ด
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
 
สักพักหนึ่งหลังจากนั้น....
 
ข้อความจากที่มีอยู่หลายสิบบรรทัด....ได้เริ่มถูกลบ
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
หน้าจอกลับคืนสู่สีขาว...เหมือนตอนเริ่มต้น
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
หลังจากนั้น...

มือคู่หนึ่งที่วางนิ่งอยู่เหนือแป้นคีย์บอร์ดก็กดนิ้วและพิมพ์สิ่งในที่เขาคิดอยากบอกกับผู้รับ...ลงไปอีกครั้ง
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
ไง ไอ้แม๊ค สบายดีมั้ยวะ?
 
                                 กั๊ก
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
มือของเขาหยุดค้างไว้อีกครั้ง...
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
เม้าท์ถูกเคลื่อนไปหาปุ่ม -send-
 
“เฮ้อ-----” เสียงระบายลมหายใจดังขึ้นหลังจากที่เขาเห็นว่าข้อความถูกส่งไปแล้ว
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 

[monoo]

อ๊ายยยยยย 
ไรอ่ะ

[nokkaling]

คิดถึึงแม๊ค กับ กั๊กแล้วอ่ะ   
รอเดือน พ.ย. 

[armmyrine]

   เห็นคุณเบาเบา อัพแล้วตกใจ  ยาวไปใช่ไหมคะ คืนนี้ 

[malula]

กั๊ก-แม๊ค
แม๊ค-กั๊ก
กลับมาแล้ว

[Rafael]

อั๊ยยะ มาแว้ววว

[boobooboo]

มาซะที  รอนานละ

[BaoBao]

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
1 เดือนต่อมา

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
ผมมองไอ้เป้ที่แต่งชุดเรียบกริบกว่าปกติด้วยรอยยิ้มกริ่ม…เวลาที่เราจะ ต้องออกเดินทางยังอีกหลายชั่วโมง แต่ไอ้เป้มันตื่นเต้นมากจนนอนไม่หลับ
 
พอไอ้เป้ตื่นมาทำอะไรกุกกัก ผมที่นอนเตียงเดียวกับมันเลยพลอยต้องหากขี้ตาตื่นไปด้วย
 
“เอ้า ส่องเข้าไป กูเลื่อนกระจกมาให้มึงนั่งส่องดีมั้ย? เห็นเพื่อนลำบากแล้วกูเหนื่อยแทน… ” ....ไอ้เป้ลุกเดินไปส่องกระจกบ่อยมาก เห็นท่าทางนั่งไม่ติดเก้าอี้ของมันแล้วผมอดไม่ได้
 
ไอ้เป้ไม่หันมาเจริญพร มันเงยหน้าขึ้นมาระบายลมหายใจทีหนึ่งก่อนพูดด้วยเสียงละห้อยว่า “กูตื่นเต้นเหี้ยๆ เลยว่ะ ก๊อง...”
 
“เออ เห็นแหละ ไม่ได้ตาบอด” ผมที่ยังนอนแผ่ดูรายการข่าวยามหัวรุ่งบอกกับมันด้วยน้ำเสียงยียวน
 
“ไป ไป อาบน้ำแต่งตัวสิวะ นอนเป็นพยาธิตัวตืดไปได้” ไอ้เป้ทำเสียงเร่ง
 
“อูย…กูไม่ใช่เจ้าบ่าว กูไม่ต้องแต่งหล่อแต่ไก่ยังไม่โห่หร๊อก รอไก่ขันกูก็แต่งหล่อทัน….ก๊ากกกก---” ไม่ไหว ขำไอ้เป้จริงๆ
 
“โอ๊ยยยยย-----นอนไม่หลับเว้ย”  ไอ้เป้เริ่มโวย
 
“ก็นั่งดูทีวีไปดิ ฆ่าเวลา อีกตั้งสองชั่วโมง เสือกตื่นมาทำห่าไรวะ สมน้ำหน้า!”
 
“ไม่เอา ไม่อยากฟัง…” ว่าที่เจ้าบ่าวเริ่มงอแง
 
“กวนตีนนะมึง อย่าคิดนะว่ากูจะถวายเหงกให้เจ้าบ่าวไม่ได้นะ เอานี่ไปก่อนเลย” ผมพูดพลางยื่นเท้าของตัวเองข้างหนึ่งไปยันหลังของไอ้เป้
 
“อย่า....ก๊อง เดี๋ยวเสื้อยับ” ไอ้เป้เอามือมาปัดเท้าผมไป แล้วค่อยกลับมาปัดเสื้อที่มันใส่อยู่ให้เรียบ...ไร้ฝุ่นผง
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า….เป็นเอามากนะมึง” ผมนอนกลิ้งขำอยู่กับหมอนใบโต
 
“……เดี๋ยวมึงลองไปแต่งงานดูนะไอ้ก๊อง แล้วมึงจะเป็นเหมือนกูนี่แหละ ชิ” ไอ้เป้หันหน้ามาเป้ปากใส่ผม
 
“………………..อาจจะไม่มีวันนั้นว่ะ?” ผมพูดลอยๆ พลางทอดสายตามองชุดราชประแตนของไอ้เป้ …โจงกระเบนสีเขียวอมฟ้ากับเสื้อสีครีมค่อนไปทางขาวนวล

ผมเลื่อนสายตาขึ้นมาจนเห็นหน้าเพื่อนสนิทของตัวเอง.....ไอ้เป้คิ้วขมวด จ้องผมนิ่ง
 
“ไหนๆ ก็เหลือเวลาอีกหลายชั่วโมง เรามาคุยกันหน่อยสิวะ?” ไอ้เป้ที่ห่วงหล่อและห่วงเสื้อยับ คลานขึ้นมานอนข้างๆ ผม...มันนอนตะแคง เอามือข้างหนึ่งรองหัวของมันไว้
 
“คุย? เรื่องไร?”
 
“เรื่องมึง?”
 
“เรื่องอะไรของกู?”
 
“ก็ต้นเหตุที่ทำให้มึงเซื่องๆ ช่วงนี้ไง…เสียใจที่กูจะแต่งงาน!? นี่มึงคิดอะไรกับกูรึเปล่าวะ!”
 
“เชี่ย!! แหวะ แหวะ อี๋ ขนลุก พูดเหี้ยไรวะ?” ผมแลบลิ้นทำเสียงถุยๆ จนตัวเองหายขนลุกถึงหยุด
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า…….” ไอ้เป้หัวเราะร่วนสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง “มะ เล่ามะ คุยอะไรให้กูฟังก็ได้ แก้ตื่นเต้น…”
 
“หึหึหึ….” ผมหัวเราะขื่นๆ ในลำคอ
 
......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
ผม…ไม่เคยเล่าเรื่องความฝันหรือความรู้สึกนึกคิดในช่วงหลายเดือนก่อนไอ้แม๊คไปเรียนต่อให้ใครฟัง…ไม่เลยสักคนเดียว

อะไร

ยังไง

เมื่อไหร่

แล้วไงต่อ

ผมมีแต่ความคิด

ผมมีแต่ความสงสัย

ผมมีแต่ความสับสน

จวบจนวันนี้....ผมพอรู้ว่าตัวเองแล้วว่า…ผมกำลังเป็นอะไร

แต่ผม….

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
การยอมรับในสิ่งที่เราไม่เคยเป็น มันยากครับ

สองปีกว่าที่ผ่านมาผมจึงเก็บทุกสิ่งไว้กับตัวเอง ฝังทุกความรู้สึกไว้ในหัวใจ…..กลบมันให้ลึก…ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้

ผมคิดว่า “เวลา” จะสามารถค่อยๆ ย่อยสลาย “ความคิดที่เกินเลยไป” ของผมได้….แต่แล้วเวลาก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย

เมื่อหัวใจผมยังเต้น…นั่นหมายความว่าผมยังคงรู้สึก

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
ข้อความในกระดาษโน้ตของไอ้แม๊คที่ผมเพิ่งเจอมันเมื่อเดือนก่อน ทำให้ผมเกิดความรู้สึกหลายอย่างขึ้นมาพร้อมๆ กัน…ในชั่วนาทีเดียวกัน

ผมมองกระดาษแผ่นนั้นด้วยรอยยิ้ม แต่ผมก็ยีหัวตัวเอง ทึ้งหัวตัวเองราวกับอยากเด็ดมันออกมาจากคอของตัวเอง…ด้วยเหตุว่าผมเพิ่งสำเนียกถึงความบ้าบอของตัวเองเอาใน...เวลานั้น

โลกนี้ไม่มีไทม์แมชชีน เราจึงย้อนเวลากลับไปอดีตไม่ได้ แต่โลกนี้ยังคงมีอนาคตให้เราเสมอ ผมจึงเดินหน้า…ต่อไปทั้งที่ตัวเองยังคงสับสนและ…ไม่แน่ใจ…ไม่มั่นใจ

“มึงจำกระดาษแผ่นนั้นได้มั้ย? ที่กูให้แฟนมึงช่วยแกะลายมือให้น่ะ” ผมเอ่ยปากขึ้นมาในที่สุด

“ได้! ทำไม?” ไอ้เป้ถาม

“มึงอ่านรึยัง?”

“ไม่ได้อ่าน ทำไมวะ?”

“แล้วแฟนมึงเค้าเล่าอะไรให้ฟังบ้างรึเปล่า?”

“กูรู้แค่ว่า เศษกระดาษพวกนั้นมาจากหนังสือที่ไอ้แม๊คทิ้งไว้ให้มึงอ่าน….มันสำคัญ?” ไอ้เป้ทำหน้างอเป็นเครื่องหมายคำถาม

“…………………………………..” แล้วผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันต่อดี

ผมถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าตังค์ตัวเอง....เปิดมัน หยิบกระดาษเอสี่ใบหนึ่งที่พับจนมีขนาดเท่าฝ่ามือออกมายื่นให้ไอ้เป้

ไอ้เป้มองกระดาษในมือผมอย่างงงๆ แต่มันก็รับไปจากมือผม แล้วก็เปิดมันอ่าน…ยิ่งอ่านนานเท่าไหร่ คิ้วไอ้เป้ก็ยิ่งขมวด

เมื่อมันอ่านจนพอใจแล้ว มันก็เอาหน้าที่ผูกโบว์ยู่ยี่ขึ้นมามองหน้าผม….. “คือ.............ถ้ากูไม่รู้อะไรเลยอ่ะนะ กูว่าไอ้นี่มันเป็นจดหมายบอกรักว่ะ คือมันน่าจะเหมาะกว่าเป็นแผ่นกระดาษที่จดท่อนเพลงที่ชอบเฉยๆ ไรเงี้ย…”

ผมส่งยิ้มชืดๆ ให้ไอ้เป้ “เศษกระดาษพวกนั้นมันสอดอยู่ในนิยายเล่มนึงที่ไอ้แม๊คแปลเป็นงานจ๊อบน่ะ แล้วก่อนมันไปเรียนต่อมันก็คะยั้นคะยอให้กูอ่าน แต่กูก็ไม่ได้สนใจ….เพิ่งมาอ่านเมื่อเดือนก่อนนี่เอง”

ช่วงนั้นผมมีเรื่องให้คิดมาก...เลยไม่มีอารมณ์มานั่งอ่านหนังสือที่มีเต็มด้วยอักษร....และอารมณ์

เพราะอารมณ์ในหัวผมเองเวลานั้น...มันก็เยอะเกินรับไหวอยู่แล้ว

“…………………..เชี่ยแล้ว!….” ไอ้เป้สบถอย่างลืมตัว

“ฮึ…..พูดไม่เพราะนะ วันนี้วันมงคล ต้องพูดแต่คำดีๆ สิวะ” ผมท้วงว่าที่เจ้าบ่าว

ไอ้เป้ ผุดลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง “มึง!…..เชี่ย!….ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?...แล้ว…แล้ว….” ไอ้เป้ทำหน้าเหมือนจะพูด แต่มันพูดไม่เป็นประโยค

“แล้วอะไร?.....” ผมก็ลุ้น

ไอ้เป้ทำมือชี้โบ้ชี้เป้ ยุ่งเหมือนไล่ตีแมลงหวี่ “……………..โอเค ไม่ผิด ความรักทำให้โลกสดใส….แล้วที่มึงเศร้าอยู่นี่คือมึงรู้สึกไม่ดีว่าไม่รู้เรื่องเลย แล้วปล่อยให้มันรอคำตอบมาเป็นปีๆ สินะ”

ผมมองหน้าไอ้เป้ตาปริบ “ไม่…ไม่ใช่….”

ไอ้เป้ทำหน้าเงิบ มองตาผมปริบๆ บ้าง……….“…ไม่แหละ กูคิดไม่ทัน กูไม่เข้าใจ….”

ทั้งสีหน้าของไอ้เป้ ทั้งคำพูดของมัน…พอมารวมกันแล้วผมก็ขำ “ฮ่าฮ่าฮ่า…”

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
เมื่อเสียงหัวเราะของผมสิ้นสุดลง ภายในห้องนั้นก็มีแต่เสียงครางหึ่งของเครื่องปรับอากาศ….และเสียงรายงานข่าวจากในโทรทัศน์

และในความเงียบที่มีแต่ความฉงนฉงายไอ้เป้เป็นฝ่ายที่เอ่ยขึ้นมาก่อน “……มึงเสียใจอะไร?”

“กูเหมือนคนเสียใจ?” ผมถามกลับมัน แต่ยังเอาสายตาจ้องอยู่กับภาพข่าว

“เหมือนคนอกหัก เหมือนคนโดนทิ้ง เหมือน…..คนมีความรัก…”

“เหรอออออออ-------” ผมทำเสียงยืดยาวคล้ายล้อเลียนความคิดของมัน

คำคาดเดาจากไอ้เป้ ช่วยการันตีให้กับตัวผมเองว่า…แม้แต่คนอื่นก็ยังมองเห็น…ความรู้สึกที่อยู่ในใจของผม…สิ่งที่ผมเหมือนยังรับมันไม่ได้…ทั้งหมด

“หน้าไอ้แม๊คมันเหมือนน้องแอ๊บ เหมือนน้องแอ๊บเป็นทอม มึง…สับสนอะไรรึเปล่า?...ที่ผ่านมามึงก็เอาหญิงมาตลอด แต๋วสวยแค่ไหนมึงก็ไม่รับประทานไม่ใช่เหรอ? มันอะไรวะ? มึงแน่ใจตัวเองแล้วเหรอ?” ไอ้เป้ถามผม น้ำเสียงมันทั้งเครียดและจริงจังมาก

ผมหันหน้าไปมองเพื่อนตัวเอง….คิดว่าจะได้เห็นสีหน้าที่บรรยายอารมณ์งง สับสน ไม่เข้าใจ

แต่ไม่ใช่เลย….หน้าไอ้เป้ระบายด้วยอารมณ์เดียว----เป็นห่วง

ผมยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะค่อยๆ บอกในสิ่งที่ไม่เคยบอกใครในโลกนี้…กับมัน……. “กูฝันถึงมันว่ะ เป้….ครั้งแรกๆ กูก็คิดว่าตัวเองเห็นหน้าน้องแอ๊บ กูก็คิดอยู่นะว่าตัวเองคงหลงน้องเค้ามาก เลยเก็บเอาเค้ามาฝันถึง …..”

ไอ้เป้พยักหน้าแสดงการรับรู้….มันนั่งขัดสมาธิ เอามือสองข้างเท้าที่หัวเขาของมันเอง…ตั้งท่าฟังแบบเอาจริงเอาจังมาก

“แต่กูฝันทุกวัน….มึงจำช่วงนั้นได้มั้ย ช่วงที่อยู่ๆ กูก็มีแฟน คนที่ไปเที่ยวทะเลด้วยกันน่ะ?”

ไอ้เป้พยักหน้าหงึกๆ

“สักเดือนก่อนหน้าที่กูจะคบกับเค้า….คือช่วงที่กูเริ่มฝันถึงไอ้แม๊ค….เป็นหน้ามันจริงๆ เป้ หน้าที่กูฝันเห็น ตาสีน้ำเงิน ผมสั้นรองทรง….ไม่ใช่น้องแอ๊บ….ไม่มีตรงไหนที่เหมือนเลยว่ะ”

ใช่...ไม่มี...แก้มมัน หรือมือมัน นุ่มแค่ไหนผมจำได้ เพราะในเวลาที่ไม่ฝัน ผมก็เคยสัมผัสมันอยู่บ้าง

ผมเท่านั้นที่รู้ว่าแตกต่าง

ผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่า....ไม่เหมือน

ผมรู้อยู่แก่ใจตัวเองดีว่า....คนในฝันทุกๆ คืนของผมคือ ไอ้แม๊ค

“ฮื๊ออออ…….” ไอ้เป้ระบายลมหายใจ หลับตา แล้วพยักหน้าหงึกๆ…..เหมือนมันทั้งขัดใจและปลงไปในคราวเดียว

เมื่อมองดูแล้วว่าไอ้เป้จะไม่พูด ผมจึงพูดต่อ “มันหน้าตาดี กูเลยคิดว่าตัวเองเริ่มคิดเลว เก็บกด เลยหาคนอื่นมาแทนที่………ช่วงนั้น ไอ้แม๊คมันอยู่กับกูตลอด กี่ปีล่ะมึงว่า เช้าตื่นมาก็เห็นหน้ามัน ก่อนนอนก็เห็นหน้ามัน นั่งกินข้าวก็มองหน้ามัน………….”

“น่านแหละ กูถึงถามมึงว่า…มึงแน่ใจเหรอ?” ไอ้เป้ถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

“อื้อ!" ผมรับคำอย่างหนักแน่น "…..คนเราน่ะ สั่งความรู้สึกตัวเองไม่ได้หรอกว่ะ จะให้มันลืมก็ลืมไม่ได้ จะไม่ให้มันจำมันก็ทำไม่ได้…จริงมั้ยวะ? ถึงกูไม่ได้ฝันเห็นหน้ามันมานานมากแล้ว…” ผมยกมือขึ้นมาแปะหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง “แต่กูรู้สึกว่ามันมีอยู่ในนี้….จริง!”

ครับ….ความรู้สึกที่ผมมีต่อไอ้แม๊ค มันมีอยู่ในหัวใจของผม ...มีอยู่จริงๆ...แถมมันยังมีชีวิตไปพร้อมกับการเต้นของหัวใจผมด้วย….มันไม่ได้หายไปพร้อมกับตัวของไอ้แม๊ค

ผมเลื่อนฝ่ามือที่กุมอยู่หน้าหัวใจตัวเองไปชี้ที่กระดาษซึ่งไอ้เป้ปล่อยทิ้งไว้บนเตียง “ตอนกูได้อ่านไอ้นี่ กูดีใจมากนะมึง ดีใจโคตรๆ โคตรพ่อโคตรแม่เลยมึงว่า…..” ผมเน้นเสียงตื่นเต้นสุดๆ เพื่อส่งทอดอารมณ์ที่ผมเป็นในเวลานั้นให้ไอ้เป้รับรู้

“ฮึ๊ยยย------”  ไอ้เป้หมดสติสัมชัญญะ มันล้มตัวเองนอนแล้วดิ้นพร่านไปมอยู่บนเตียง

“ฮ่าฮ่าฮ่า……ผีเข้าเหรอวะ?” ผมสัพยอกไอ้เป้

“ผีเข้ามึงสิไอ้ก๊อง! มึงจะบอกกูว่ามึงรักไอ้แม๊คมันมาหลายปีแล้วใช่มั้ย?!” ไอ้เป้เริ่มเร่งเสียงให้ดังขึ้น

“…….โห ถามงี้เลยเหรอวะ?”

“ไอ้เชี่ย ก็มึงพูดซะขนาดนั้น แล้วมันไม่ใช่รึไง! รึมึงแค่อยากลองเดินทางเบี่ยงเฉยๆ ถ้าจะเอาแบบนั้นนะ มึงไปตะเวนราตรีแล้วลองสักครั้งสองครั้งไป๊!......บ้าเอ๊ย! เพื่อนกูแดกผู้ชาย เพื่อนกูจะแดกผู้ชาย…โอ๊ย!!!!....เพื่อนกูจะแดกผู้ชาย....เพื่อนกูจะแดกผู้ชาย....เพื่อนกูจะแดกผู้ชาย---” ไอ้เป้ดิ้นพร่านๆ อีกครั้งพร้อมครางถึงเพื่อนของมันไม่หยุดปาก

ผมก็ฮาสิ….ใครจะทนไหว

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
สักพักหลังจากทีไอ้เป้ เริ่มทำใจได้กับความเปลี่ยนไปของเพื่อนมัน มันก็ชวนผมคุยต่อ… มันถามว่าแล้วไอ้แม๊คกับผม เป็นยังไงกันต่อหลังจากที่ผมเจอกระดาษพวกนั้นเมื่อเดือนก่อน

“ก็ไม่มีอะไร…”

ไอ้เป้ดีดผึงขึ้นมานั่งขัดสมาธิอีกครั้ง “ไม่มีอะไรในก่อไผ่ห่ามึงสิ! คนสองคนรักกัน มันจะไม่มีอะไรได้ไงวะ เล่ามาให้หมดเลยไอ้ก๊อง!” มันเอามือข้างหนึ่งกุมที่หัวเข่าของมัน แล้วเอาอีกข้างตบปุ๊ๆ ไปบนเตียง

“ไม่มีอะไรเลยจริงๆ มึง” ผมยักไหล่

“แล้วมึงบอกมันยังไงว่ามึงเจอโน้ตนั่นแล้ว” ไอ้เป้ทำหน้าสะอึก

“ไม่ได้บอก” ผมส่ายหัวดิ๊กๆ

“แล้วทุกทีมึงคุยอะไรกันวะ?” ไอ้เป้เปลี่ยนที่หน้าเป็นอีกอารมณ์…..อยากรู้อยากเห็น

“ไม่เคยคุยกัน…” ผมพูดพลางกดปุ่มที่รีโมทเพื่อเปลี่ยนไปที่ช่องไทยพีบีเอส

หน้าไอ้เป้ชะงักกึก……. “…………เดี๋ยวนะ! ตั้งแต่ไอ้แม๊คมันไปเรียนต่อ มึงติดต่ออะไรยังไงกับมันบ้าง?”

“ไม่มีเลย ทั้งกูและมันไม่ได้โทรหากัน หรือติดต่อกันทางอื่นเลย”

“อ๊าววว-----” ไอ้เป้แปกปากร้องเสียงหลง “แล้ว….แล้ว….แล้ว……เดี๋ยวดิ๊! แล้วเวลาที่แฟนกูถามว่าไอ้แม๊คเป็นไงบ้าง มึงก็ตอบแฟนกูเฉ๊ย! นี่มึงนั่งเทียนเล่าข่าวเหรอวะ?”

“เปล่า…บางทีที่เจอน้องแอ๊บ หรือน้องแอ๊บโทรหากู เค้าก็เล่าเรื่องน้องเค้าให้กูฟัง….กูก็รู้เท่าที่เค้าเล่าให้ฟังไงวะ” ผมบอกมัน

สองปีที่ผ่านมา ไอ้แม๊คหายไป แต่น้องแอ๊บไม่ได้หายไปด้วย น้องยังคงมีของฝากจากทั้งของเธอเองและของพ่อแม่เธอมาให้ผมอยู่เรื่อยๆ บางครั้งผมก็ยังต้องไปควงในงานเปิดตัวสินค้ากับเธอ…ถึงไม่บ่อย แต่ก็ไม่ได้ขาดกัน

“…………..” ไอ้เป้ทำหน้าขัดใจมาก “แล้วไง…เพื่อนกูจะไม่เอาแหละคนนี้ จะหาละอ่อนคนใหม่แถวนี้ใช่มั้ย?”

“เชี่ย! ขนลุก!” แล้วขนผมมันก็ลุกขึ้นทันที แค่คิดตามไอ้เป้ก็สยองละ *0*

“ก็แล้วมึงไม่ทำห่าอะไรสักอย่างวะ!” ไอ้เป้เริ่มขึ้นเสียง

“ทำเว้ย!” ผมเถียงทันควัน

“ทำเชี่ยไรล่ะ?” ไอ้เป้ทำหน้าท้าทาย

“….เดือนก่อน………………….กูส่งเมล์ไปหามัน” พูดไปแล้วก็กลุ้ม ว่าแล้วผมก็ยกมือขึ้นมากุมกบาลตัวเอง

“แล้วไงวะ! แล้วไง! แล้วไง!” ไอ้เป้ทำเสียงตื่นเต้น มันมาเขย่าแขนของผมหงิกๆ

“…….มันไม่ตอบกู….”

น่าน…พูดเอง…เจ็บเอง…กูหนอกู

“ไงล่ะ!...มึงเมล์บอกอะไรมันไปล่ะ?” ไอ้เป้ทำเสียงเหมือนไม่ผิดจากที่มันคิดไว้

ผมเงยหน้าเซ็งกรึ่มขึ้นไปมองเพื่อนตัวเอง “ก็…ถามมันว่าสบายดีมั้ย? แค่นี้เอง แม่งแค่นี้ก็ยังไม่ตอบ!”

ไอ้เป้ถลึงตาโตเท่าไข่ห่าน “เดี๊ยว!.....มึงส่งเมล์ไปหามันว่า สบายดีมั้ย? แค่เนี้ยะ…มีขึ้นต้นลงท้ายอื่นอีกมั้ย?”

ผมส่ายหน้าดิ๊ก “ไม่มี…สำคัญตรงไหน? แค่ทักทายธรรมดามันยังไม่ตอบกูเลย เดือนนึงแล้วนะมึง ถ้ามันไม่เช็คเมล์ก็บ้าแล้ว กูคิดก่อนทำนะเว้ย กูขอเมล์มาจากน้องแอ๊บเลยนะเว้ย ไม่ผิดชัวร์ๆ  น้องเค้าบอกว่าไอ้แม๊คมันเช็คเมล์เรื่อยๆ”

ไอ้เป้ทึ้งหัวที่มันจัดตรงไว้ดีแล้วจนกระเจิง “ฮึ๊ยยยยยยย……..ไอ้ควาย!”

“อ๊าว!” ผมหน้าเงิบทันทีกับคำสดุดีของไอ้เป้

“ควาย! ควาย! ควาย! ควาย! ควาย! ควาย! ควาย! ควาย!..... รักก็บอกว่ารักไปสิวะ ‘สบายดีมั้ย’ มึงทำเชี่ยอะไรอยู่! น้องมันรอมึงตอบมากี่ปี่แล้ว….ไอ้ก๊อง! มึงเอานิ้วมึงนับดูสิ!”

“แล้วมันยังจะรอกูอยู่รึไง! สองปีแล้ว สองปี! ไม่มีโทรมา ไม่มีจดหมาย ไม่มีโปสการ์ด ไม่มีฝากอะไรมากับพี่มันเลย! แล้วมึงจะให้กูทำยังไง! แค่รับตัวเองให้ได้กูก็สุดๆ แล้วนะ!” ผมตวาดเสียงดังไม่ให้น้อยหน้าไปกว่าไอ้เป้

ผมระบายสิ่งที่เก็บกดไว้ในใจตัวเองคนเดียวออกมา พร้อมกับที่ชี้แจงให้ไอ้เป้ฟัง……ไปในเวลาเดียวกัน

“มึงเป็นใคร?! เพื่อนกูไปไหน! ไอ้ก๊องเพื่อนกูเคยแคร์โลกมั้ยเล่า! จะแคร์อะไร? กลัวเหี้ยไร? ไม่ลองไม่รู้เว้ย! ถ้ามันไม่รอมึง ก็จบ มึงก็ได้บอกมันไป แล้วจะได้ไม่ต้องมาทำหน้าเซื่องแบบนี้อีกไง ให้มันจบๆ ไป!”

“……………………….” ผมมองหน้าไอ้เป้นิ่ง

ความรู้สึกไม่ยอมรับ…ปะทุขึ้นมาจากส่วนลึกในหัวใจของผม แล้วมันก็เริ่มบีบหัวใจของผมให้…เจ็บ!

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
ผมรับได้กับสิ่งที่เป็นอยู่ในเวลานี้…แม้ทุกอย่างมันดูคลุมเคลือและงี่เง่ามากๆ…ก็ตาม

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
แต่ผมรับไม่ได้หากจะได้รู้ว่า…..ไอ้แม๊คมันไม่ได้รอคำตอบจากผม…แล้ว

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
มีคำกล่าวหนึ่งบอกไว้ว่า...คนเราเวลามีความรักจะเหมือนคนตาบอด

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
แต่สำหรับผม...มันไม่ใช่

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
เมื่อผมมีความรัก......เข้าจริงๆ

ผมกลับเป็น...ไอ้ขี้ขลาด ขี้กลัว จิตตก ฟุ้งซ่าน...ขี้ป๊อด...

......

.....

....

...

..

.

เป็น....ในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวผมเลย

......

.....

....

...

..

.

ไอ้เป้ยังคงจะคุยต่อ แต่ผมเจ็บเกินกว่าที่พูดต่อได้….ผมจึงเดินหนีมัน เข้าไปในห้องน้ำ

เช้าไปสำหรับการแต่งองค์ทรงเครื่องในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าว…แต่ในเวลานี้ไม่มีสิ่งใดที่ผมสามารถทำได้นอกจากสิ่งนี้

….........อาบน้ำ แต่งตัว และดำเนินชีวิตของตัวเองต่อไป






















































































































......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
ตอนที่ผมเดินคาดผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ แล้วไปนั่งขยี้หัวให้แห้งอยู่ที่ปลายเตียง ไอ้เป้ก็เดินมายืนข้างๆ ผม

ไอ้เป้ยื่นมือมาบีบบ่าของผมแล้วบอกว่า “ไอ้ก๊อง บางสิ่ง…อาจไม่ใช่อย่างที่มึงคิดก็ได้นะเว้ย ดูกูสิ ตอนกูจีบแฟนกูใหม่ๆ กูขาดความมั่นใจมาก ทำอะไรก็กลัวไม่เข้าตาเค้า เค้าสวย เค้าเก่ง เค้ามีเสน่ห์ เค้าน่ารัก…..กูรักเค้า แต่กูก็กลัวว่าเค้าจะไม่รักกู….แล้วมึงรู้มั้ยว่ากูผ่านมันมาได้ยังไง?”

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเพื่อนตัวเอง ไอ้เป้เอานิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากของผม แล้วบอกว่า…

“ก็มึงนี่ไง….มึงคอยให้กำลังใจกู…บอกให้กูทำไปตามธรรมชาติของกู ตามความจริงใจของกู ทำให้สุดความสามารถของกู แล้วผลมันจะเป็นยังไงก็ช่างแม่งมัน!….ถึงเสียใจ แต่มันก็น้อยกว่าเสียใจเพราะยังทำอะไรไม่พอ…..มึงบอกกูแบบนี้ไง ก๊อง…. อะ…เอาคืนไป กูให้มึงคืน…”

ไอ้เป้ตบบ่าผมหนักๆ หลายที มันส่งยิ้มให้ผม ผมก็ส่งยิ้มให้มัน….พร้อมนึกขอบใจมันอยู่ในใจ

“แล้วต่อจากนี้นะ ไม่ว่าจะกี่ครั้ง มึงกลับมาหากูได้ตลอดเวลา กูจะเป็นคนคอยให้กำลังใจมึงเอง ไม่ว่าอนาคตมึงจะมีนมเพิ่มหรือตัดอย่างอื่นทิ้ง มึงก็ยังเป็นเพื่อนกูนะก๊อง” ไอ้เป้บอกด้วยเสียงหนักแน่น

“เชี่ย ใครบอกมึงว่ากูจะมีนมเพิ่ม” ผมขมวดหัวมุ่น

“อ๊าว!….ก็มึงเครียดเรื่องทำอยู่นมไม่ใช่เหรอ? อ้อ จะให้ไอ้แม๊คไปทำนมใช่มั้ย? โอเคๆ หน้ามันก็ไปทางพี่สาวมันอยู่ คงน่ารักกว่ามึงเยอะ คิดดีแล้วๆ เพื่อน” ไอ้เป้พยักหน้าพร้อมตบบ่าผมแรงๆ แบบให้กำลังใจ

“เชี่ย!!!!!”

เตะเจ้าบ่าว เป็นบาปมั้ยครั้บ?

แต่ผมก็ทำไปแล้ว….ไอ้เลว! กูเครียดแทบตาย เสือกเอานมมาเกี่ยวได้ไงวะ …..ควาย!

หึหึหึ….เพื่อนของควายมันก็ต้องเป็นควายเหมือนกันเนี่ยแหละ!

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 






  เบาเบา

"ไม่ต้องรอนะ จุบุจุบุ.....แว๊บมาได้เท่านี้จ้า
ด้วยรักและคิดฮอด"  "

[Rafael]

แค่นี้ก็ยังดีเน้อ อิอิ
รอมาต่อ เมื่อไหร่ว่างก็อย่าลืมมานะค้า

[wijii]

กรี๊ดดดดดดดดดดด

แวบมาได้เท่านี้ก้เท่านี้ค่ะ

คิดถึงนะ จุ๊บๆ

[malula]

หน่วงใจ ปากหนัก รักไม่บอก
ถ้าน้องแม๊คยังรอคำตอบก๊องอยู่
อิป้าอาสาเป็นเจ้าภาพงานแต่งให้เลยเอ๊า

[ryoushena]

อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์ก๊องเลยคะ

เห็นภาพตามเป็นฉากๆสนุกจริงๆ

รอลุ้นต่อว่า ใครจะ 'รุก' ใครก่อน

ก๊องหรือน้องแม็คน้า  ^ ^

[armmyrine]

กำลังหนุกหนานเลย

[nokkaling]

 

[monoo]

 

[patchylove]

  คิดถึงแมคอ่ะ