หัวข้อ: ซีรีย์ [บังเอิญ]...สวนทาง (จบในตัว)

[พิรุณสีเงิน]

ทำน้องมันงอนแล้วไม่รู้ตัวนะคะพี่กั๊ก 

[malula]

พี่กั๊กจะกลับบ้านแล้ว น้องแม๊คตามไปอยู่ด้วยสิ
นอกจากปากจัดแล้ว ไม่เคยรู้เลยว่าพี่กั๊กเข้ม หน้าดุ แมนซะ

[nightsza]

เมื่อไรจะรักกันสักทีๆๆ ลุ้นๆๆๆๆ

[BaoBao]

13





วันอาทิตย์....ปกติผมจะพักผ่อนให้เต็มที่เพื่อเติมพลังสำหรับวันจันทร์ที่จะมาถึง

แต่วันนี้ไม่เหมือนกับทุกสัปดาห์ที่ผ่านมา เพราะวันนี้ผมจะกลับบ้านของผมแล้ววววว ^^

เมื่อคืนมาเก็บของที่ห้องไอ้เป้

ไอ้เป้ที่หน้าละห้อยบอกว่าไม่สามารถไปช่วยผมล้างบ้านได้เพราะว่าที่พ่อตาแม่ยายมันเชิญผู้ที่เกี่ยวข้องทุกคนในครอบครัว ไปช่วยกันขัดบ้านขอรับ

อะ ม่ายเป็นไร กูไม่ว่า------- ว่าแล้วผมก็โทรไปหาไอ้สังข์เพื่อนเลิฟ กับก๊วนที่ไอ้เป้พามันไปขนของหนีน้ำที่บ้านผมให้ไปช่วยผมขัดบ้าน

วันอาทิตย์ ชิวๆ อยู่แล้ว..... เพื่อนผมไม่มีใครทำงานซ๊าก-------คน

และเพราะไอ้พวกนั้นรู้จักบ้านผมอยู่แล้ว ผมถึงเดินทางไปที่บ้านก่อน เพื่อเปิดประตูรอรับ...สหายแอน เดอะ แก๊งค์

โอเคร๊ ผมสารภาพก็ได้......คืนนั้นผมดีใจมาก เลยนอนไม่หลับ ดังนั้น....พอเข็มชี้เลข 6 ปุ๊บ ผมก็เด้งออกจากเตียงของไอ้เป้ปั๊บ

......

.....

....

...

..

.

ผมอาบน้ำแต่งตัวพร้อมสำหรับลุยน้ำ

ผมยังจำได้ถึงวันนั้นที่แอบไปดูบ้านกับไอ้แม๊ค.... ดังนั้น ผมจึงเตรียมตัวเองอย่างดีกว่าคราวก่อน

....ผมเตรียมรองเท้าบูทไปด้วยกันจะเหยียบอะไรบาดเท้า เวลาเดินลุยน้ำเข้าซอยไป วันนี้ผมใส่ขาสั้น ไม่ใช่แบบดีเด่อะไรหร๊อกครับ กางเกงบอลธรรมดานี่แหละ เสื้อก็เอาเสื้อยืดคอกลมย้วยๆ ข้าวของของผมไม่มีอะไรมาก แค่ชุดทำงานกับของส่วนตัวนิดเดียว คือแต่เดิมก็อพยพมาแบบขอใช้ข้าวของของไอ้เป้มัน กระเป๋าเลยค่อนข้างเบา

ผมแต่งตัวไม่นาน แวะกินหนมปังในตู้เย็นนิดหน่อย จากนั้นผมก็เดินเข้าไปบอกไอ้เป้

“เป้! กูไปแหละนะ”

“ฮื๊อ!”

ไอ้เป้ครางรับคำ แต่มันไม่ลืมตา

พอรับรู้แล้ว ผมก็เดินออกมาจากห้องนอนของมัน

ล๊อคประตูห้องของไอ้เป้จากด้านในเรียบร้อย....เสร็จแล้วผมก็ลอยล่องไปเข้าลิฟท์

ผมกะว่าจะนั่งรถไฟฟ้าไปต่อรถเข้าคลองที่วินเดิม----อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ

ผมเช็คจากในเน็ตแล้ว.....เค้าว่าวินที่วิ่งเข้าคลองตรงเลยน่ะ เปิดให้บริการแล้วครับ...ซึ่งอันที่จริงเค้าก็เปิดให้บริการตลอดนั่นแหละ

ผมประทับใจมากกก ประทับใจสุดๆ ไปเลย!! 

......

.....

....

...

..

.

เฮ๊ย! ปล่อยผมซี่ ผมจะขึ้นรถตู้กลับบ้านผ๊ม คุณจะมาจับผมไว้ทำไมเล่า!

.... หือ? ไอ้แม๊ค..... มันก็อยู่ที่ห้องมันไง ถามทำไมล่ะ?

........ อะไรนะ ทำไมไม่เอามันไปด้วย?.... จะเอาไปทำไม๊ ให้มันนอนไปซี่ นี่ยังเช้าอยู่เลยนะ

............ห๊า ให้เอามันไปช่วยขัดบ้าน!...... บ้าแหละ! นี่คุณเห็นผมเป็นคน ไม่มีความคิดขนาดนั้นเลยเหรอ ช่วงที่อพยพมาอยู่ห้องไอ้เป้ ผมไปรบกวนไอ้แม๊คมันตั้งเยอะ แล้วยังจะเอาหน้าไหนไปบอกมันว่า “เฮ้ ไอ้แม๊ค...น้องรัก นักศึกษาว่างงานใช่มะเรา ไปช่วยพี่ขัดบ้านเป็นการกุศลหน่อยสิไอ้น้อง..”     งี้เหรอ?! ....ไม่ได้!  ไม่ได้! 

......

.....

....

...

..

.

ผมสะบัดหนีมาจากมือในเงามือที่รั้งผมไม่ให้ขึ้นรถตู้เข้าคลองมาได้ในเสี้ยวยาแดงผ่าแปดก่อนที่รถตู้ของผมจะออกตัวไปจากอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ

ผมนั่งหอบกอดกระเป๋าตัวเองอยู่บนเบาะรถปรับอากาศเย็นสดชื่นนั้น....ด้วยความโล่งใจ

ไม่นาน หลังจากที่รถตู้เริ่มเคลื่อนล้อ...ผู้โดยสารคนแปลกหน้าซึ่งมาจากสารพัดที่ แต่มีจุดหมายในบริเวณใกล้กัน......ก็ได้แลกเปลี่ยนข่าวสารของกันและกันอย่างทั่วถึงทั้งคันรถ

เราคุยกันโขมง ราวกับเช่ารถตู้มาทัวรืไหว้พระ แม้แต่คนขับรถก็ยังมาร่วมวงสนทนากับพวกเราด้วย

ประสบการณ์ต่างๆ ที่ได้รับมาสองเดือนนี้......ไม่ต่างกันเท่าไหร่

เวลานี้หลายบ้านก็ยังจมน้ำอยู่ ไม่ได้ลดจากตัวบ้านมาแล้วอย่างหมู่บ้านผม แต่คุณน้าเค้าก็บอกว่า เห็นคนกลับกันให้ครึ๊กๆ เธอก็อดใจไม่ไหว...... “น้าคิดถึงบ้าน”

โอ้ว----- ตายล่ะ ไอ้กั๊กอินครับท่าน น้ำตามันจะไหล .....  

“ผมเข้าใจครับน้า เข้าใจ ซึ้งเลย...” ผมสำทับความรู้สึกร่วมให้คุณน้าที่ร่วมโดยสารมาด้วยกันบนรถตู้คันเดียวกัน

......

.....

....

...

..

.

ตอนลงจากรถ ต่างคนก็ต่างอวยพรให้กัน และให้กำลังใจ

ถึงแม้ทุกคนบนรถจะบอกชื่อหมู่บ้านที่ตัวเองอยู่ให้กันและกันทราบ เราบอกกันไปถึงซอยที่เราอยู่ด้วยซ้ำ.... และแม้ผมจำไม่ได้เลยก็ตามว่า พี่ป้าน้าอาน้องๆ เหล่านั้นอยู่หมู่บ้านไหน ใบหน้าของพวกเค้าเหล่านั้นเป็นยังไง...... แต่ผมก็รู้สึกดีมากๆ ที่เรามีกันและกัน

จากเดิมที่เคยอยู่แถวนี้โดยไม่ยิ้มให้ใครเลย.....

จากที่เคยเดินไปชนใครก็ตาม เราจะแค่ขอโทษแล้วก็เดินไปเลย ร้ายหนักก็ถึงขี้เกียจพูดอะไรแล้วเดินต่อไปเสียอย่างนั้น.....

แต่ ณ ชั่วเวลานี้...มันไม่มีอีกแล้ว

ผมสามารถผมเห็นรอยยิ้มและน้ำใจมากมายไปทั่วทุกที่....และจากทุกๆ คน....

วันนี้รถตู้พาพวกเราอ้อมมาไกล เป็นคนละทางจากที่ก่อนนี้ไอ้แม๊คพาผมมา... เขาเลี่ยงรถติดตรงช่วงห้างฟิวเจอร์-คลอง 2..... เห็นว่าการจราจรพิการอย่างหนัก.... ดังนั้น ผมจึงมาลงที่ป้ายสุดท้ายที่รถจอด หน้าโลตัสใกล้หมู่บ้านผมไม่ไกลมาก

แต่ถึงบอกว่าไม่ไกลมาก ผมก็เดินไปไม่ถึง

ผมคิดว่าตัวเองคิดไม่ผิดหรอก ก่อนนี้เคยมีรถทหารวิ่งให้บริการ เวลานี้มันก็น่าจะยังมี.....แล้วก็ดังคาด

......

.....

....

...

..

.

ผมลงจากรถทหาร ที่หน้าหมู่บ้านตัวเอง

ผมเตรียมรองเท้าบูทออกมาสวม เก็บรองเทาผ้าใบใส่กระเป๋า แล้วเอามันเทินหัว เดินลุยน้ำเข้าไปในหมู่บ้าน

......

.....

....

...

..

.

ผมออกจากบ้านไอ้เป้ตอน 7 โมงเช้า ผมมาถึงในรั้วบ้านตัวเองเป็นเวลาเที่ยงวันพอดี

เหนื่อยเหรอ? หากดูจากสภาพก็สมควร

เบื่อมั้ย? หากดูจากเวลาเดินทางอันยาวนานมันก็ใช่

แต่พอเห็นบ้าน...... ผมอิ่มจังเลย.....ไม่รู้ทำไม

......

.....

....

...

..

.

เป็นดังคาดเลยครับ

ประตูบ้านผมเปิดไม่ได้ ไม้มันพองตัวเบียดกับกรอบประตู จากปากคำของเพื่อนมัน ผมต้องไปตามช่างแถวนั้นมาแงะประตูให้......สนนราคาค่าเสียหาย 300 บาท....แพงฉิบ!

ผมไม่เอาด้วยอ่ะ *0*

......

.....

....

...

..

.

ผมจัดการด้วยวิธีของผม.... ด้วยการขอขึ้นไปบนบ้านของลุงเพื่อนบ้าน แล้วตะปีนไปที่ระเบียงห้องของบ้านผม จากนั้นผมก็อาศัยวิชามารของตัวเอง เปิดประตูไม้ที่เชื่อมกับระเบียงนั้น ผลักมุ้งลวดให้หลุดไปจากลูกกรงเหล้ก เสร็จแล้วก็เอากุญแจของตัวเองออกมา ล้วงแขนเข้าไปไขแม่กุญแจ 4 ตัวที่ผมล๊อคมันเอาไว้ทั้งหมด ..... แค่นี้ผมก็เข้าบ้านตัวเองได้แหละ 

ผมเดินสำรวจห้องว่างที่มีของกองพะเนินว่ามีอะไรผิดปกติมั้ยก่อน

จากนั้นถึงค่อยเดินไปไขห้องนอนตัวเองมาเปิดดู....สภาพไม่ทุเรศเท่าไหร่ อับนิดๆ เพราะผมปิดหน้าต่างทุกบานก่อนอพยพไปที่ห้องไอ้เป้ .... ว่าแล้วผมก็จัดแจงเปิดหน้าต่างทุกบานของชั้นบน เพื่อให้อากาสถ่ายเท คืนนี้จะได้นอนได้แบบหายใจสะดวกคล่องคอ

พอแน่ใจแล้วว่า ผมสามารถนอนได้...แต่ผมก็ยังต้องเช็คไฟกับน้ำก่อน....เพื่อความชัวร์

ผมเดินมาสับเอาสะพานไฟขึ้น เลือกเฉพาะชั้นบนเท่านั้น ..... ทดสอบไฟแล้วมันใช้ได้ ผมจึงเดินมาสับสะพานไฟลงอีกที เพราะเดี๋ยวตัวผมต้องลงไปเปิดวาวด์น้ำที่ชั้นล่าง

......

.....

....

...

..

.

เมื่อทั้งน้ำและไฟใช้ได้ดี ผมจึงเริ่มมาแงะประตู

ผมได้เครื่องมือแงะฉบับบ้านๆ มาจากเพื่อนบ้านระแวกนั้น

ผมขอรับมันมาด้วยความเต็มใจ

แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตา พยายามแงะประตูให้อ้าจนได้ระดับของมัน......ซึ่งเป็นระดับไหน...ผมไม่รู้หรอก เอาตีนถีบมันแรงๆ แล้วมันยังไม่เปิด ผมก็เอาของที่ยืมมาเซอะมันให้เกิดช่องว่างต่อ

ทำอยู่เป็นชั่วโมงได้ ในที่สุดผมก็สามารถเห็นช่องว่างที่มีแสงลอดผ่านเข้ามาจากช่องของประตู..... เท่านั้นก็พอแหละ ผมคิดเอาเองว่า ไม่จำเป็นต้องแงะมันอีก ...... สิ่งที่เหลือจากนั้นคือ แรงจากฝ่าเท้าผมนี่ละครับ

......

.....

....

...

..

.

ปึ๊กกกก---------

ปึ๊กกกก---------

ปึ๊กกกก---------

ปึ๊กกกก---------

ปึ๊กกกก---------  ปึ๊กกกก---------

ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก---------















































































......

.....

....

...

..

.

“ย๊ากกกกกกกกกกก---------” ปึ๊กกกก---------

“แม่งเว้ย! อึดนักนะมึง!”   ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก---------  ปึ๊กกกก---------  ปึ๊กกกก---------

......

.....

....

...

..

.

ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก---------

“แฮ๊ก แฮ๊ก------ ”

ผมยืนจับหัวเข่าตัวเองพร้อมกับหอบแฮก...ลิ้นห้อย

“แฮ๊ก แฮ๊ก------ เห็นช่องกว้างขึ้นแล้วมึงไอ้กั๊ก สู้มึง อีกนิดนึง!”

ผมปลุกพลังให้กับตัวเอง จากนั้น.....

......

.....

....

...

..

.

“ย๊ากกกกกกกกกกกกก-----------------”

ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก--------- ปึ๊กกกก---------

ปึ๊ง!!!


แสงสว่างจ้าตาส่องเข้ามาในตัวบ้านของผม ทันทีที่บานประตูไม้อันหนา ปลิวถลาไปตามแรงถีบจากเท้าของผมเอง

“สำเร็จ! มึงเก่งมากไอ้กั๊ก!.... เยส เยส เยส!” ผมทำท่าดีใจราวกับเตะลูกโทษได้อยู่หน้าประตูบ้านตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

เปิดประตูบ้านได้แล้ว ผมก็หมดแรงข้าวต้ม

ผมเดินยิ้มกริ่มขึ้นไปบนบ้าน เพื่อกินเบอเกอร์รองท้อง....บ่ายโมงนิดๆ ยังพอมีเวลาเหลือเฟือ....ช่วยกันรุมๆ แป๊บเดียวคงเสร็จ เพราะพรรคพวกที่ผมโทรไปตามนั้นมีจำนวนถึง 6 คนเลยทีเดียว....รวมผมด้วยก็เป็นคนแคระทั้ง 7

......

.....

....

...

..

.

กินเบอเกอร์ที่พกใส่กระเป๋ามาจากตู้เย็นของไอ้เป้เสร็จ ผมก็คุ้ยขวดเป็ดออกมาวางที่ขั้นบันได 6 ขวด

ผมซื้อแปรงขัดบ้านมา 4 อัน ฟองน้ำสำหรับขัดในห้องน้ำอีก 4 อัน หน้าหากกันฝุ่นได้ฟรีมากจากแฟนไอ้เป้ เพราะแม่คุณเธอซื้อมาเยอะมาก เธอเลยเอาให้ผม 10 อัน พร้อมกำกับว่าใช้แล้วทิ้งห้ามซัก....ตามใจคุณครับ ของฟรี ผมโอเคร๊หมด----- เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

......

.....

....

...

..

.

ผมลากสายยางมาเตรียมเอาไว้ ต่อสายมันให้ยาวไปได้ทั่วทั้งบ้าน....อันนี้มีติดบ้านอยู่แล้ว ไม่ได้ซื้อมาเพิ่ม...

ของทุกอย่างเตรียมพร้อม!

เหลือแต่คนแคระที่ยังมาไม่พร้อม

บ่ายโมงกว่าแล้ว....ไม่ได้เช้าเกินไป แถมยังเริ่มเรียกว่าสายไปแล้วได้ด้วย

ว่าแล้วผมก็โทรไปหาไอ้สังข์เพื่อนเลิฟ.....และผองเพื่อนในแก๊งค์..... จะถามมันว่ามาถึงไหนกันแล้ว...

......

.....

....

...

..

.

ทว่า!!!!

......

.....

....

...

..

.

ข่าวที่ผมได้รับมาคือ......ไม่มีหมาตัวไหนมาบ้านผมสักตัวเดียว!!!!!!

......

.....

....

...

..

.

ผมซึ้งใจในเสี้ยววินาทีนั้นเองว่า.....เพื่อนเลิฟ ไม่ได้หมายความว่ามันเป็นเพื่อนแท้ของเราเสมอไป!!!

......

.....

....

...

..

.

ผมกำมือถือไว้แน่น

สายตากวาดมองความเละเทะของในบ้านผม ทั้งจากพื้นและกำแพง........สภาพมัน ----------- โสโครกสุดๆ

......

.....

....

...

..

.

คนบางคนชอบบอกว่า “เอาอยู่”

แต่สกปรกขนาดนี้ ผมบอกได้เต็มปากผมเลยว่า

“กู คน เดียว เอา ไม่ อยู่ เว้ยยยยยยยยยยยยยยย------!” 

......

.....

....

...

..

.

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

555555555555555+++

[beautifuldead]

ตบไหล่พี่กั๊ก ปุ่ ป่ 5555555555555555555
โดนปล่อยเกาะอย่างเป็นทางการ เพื่อนรักกันก็จริงนะ
แต่การทำความสะอาดหลังน้ำท่วมนี่มันไม่เข้าใครออกใคร T_T
เราเข้าจายยยย เข็ดมากสุดคืออิตอนย้ายของหนีน้ำ
ตอนเอาขึ้นแสนจะบรรจงเอาโซฟาซ้อนโต๊ะทำงาน ซ้อนเข้าไปด้วยเก้าอี้อีกที
ตอนเอาลงอยากเสกให้มันลงมาเรียงตัวเหมือนเดิมก่อนน้ำมาได้มั้ย=_=

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ผมเอากางเกงพลาสติกที่แฟนไอ้เป้ยัดเยียดมาให้พร้อมหน้ากากันฝุ่นมาใส่ แล้วคุกเข่าขัดพื้นอยู่ในบ้านตัวเองด้วยความช้ำใจ.....

ขัดไปผมก็ด่าเพื่อนตัวเองไป

ขัดไปผมก็โมโหไป

แล้วพอขัดต่อไปเรื่อยๆ ผมก็........ช่างมัน

ยิ่งเห็นพื้นที่ตัวเองขัดสะอาดขึ้น ไร้คลาบขี้ตะไคร่ ผมก็ค่อยๆ คิดได้......บ้านเราเอง เราสิที่ต้องดูแล...เพื่อนมันไม่ได้มาแชร์บ้านอยู่กับผมเสียหน่อย ก่อนน้ำท่วมมันก็มีน้ำใจมาช่วยขนของขึ้นไปข้างบนให้แล้ว.... ตลอดเวลาที่ผมปักอยู่กับไอ้เป้ พวกมันก็โทรมาคุยเล่นบ้าง...

นี่ไง...เพื่อนกันไม่ทิ้งกัน!

......

.....

....

...

..

.

แต่พอมองด้านหลังของตัวเอง....เศษ 8 ส่วน 10 ของบ้านที่ผมยังไม่ได้ไปแตะ และแค่เอาน้ำไปฉีด ให้มันเปียกไว้เฉยๆ.....เห็นแล้วเหนื่อย ยิ่งมองพลังก็ยิ่งหดหาย

ขณะที่ผมกำลังนั่งน้ำตาเกือบปริ่มอยู่นั่นเอง ผมก็ได้ยินเสียงคนเดิน

ผมเดินเข่าไปที่หน้าต่าง ชะเง้อหน้าไปมองด้านนอกของบ้าน ..... เสียงแหวกน้ำคล้ายการเดินของคนกำลังใกล้เข้ามา.... ผมก็คุกเข่ายืนมองอยู่อย่างนั้น สักพักล่ะ ตัวของคนคนหนึ่งก็เดินผ่านหน้าบ้านของผม

......

.....

....

...

..

.

แล้วเขาก็เดินเลยบ้านผมไป..... ผมจำได้ พี่คนนั้นอยู่บ้านซอยถัดจากผมไปนิดเดียว

พอเห็นแล้วว่าใครที่เดินมา....ผมก็ก้มลงมาขัดพื้นต่อ

แต่ขัดไปได้อีกแป๊บเดียว ผมก็เบื่อ..... ผมนั่งมองพื้นโสโครกนั้นสักพัก แล้วผมก็ทิ้งแปรง....เดินมาที่บันได ถอดกางเกงพลาสติกบนตัวออก แล้วเดินซอยเท้าขึ้นไปด้านบน

......

.....

....

...

..

.

ผมเดินไปค้นเอาลำโพงมาต่อสายกับไอพอดของตัวเอง

เอามันมาตั้งที่ตรงช่วงพักบันได เสียบปลั๊กของลำโพงเข้าที่เต้าเสียบที่ไอ้แม๊คโยงจากชั้นบนมาใช้กับตู้เย็น

ทุกอย่างพร้อมสรรพ

แล้วผมก็สับสะพานไฟของชั้นบนขึ้น

เดินมากดปุ่มเปิดลำโพง

กดปุ่มเปิดของไอพอด

เท่านี้ละ การขัดบ้านก็เริ่มดู....บันเทิงมากขึ้น....ไม่น่าเบื่อมากเมื่อกี้นี้แหละ ^^

......

.....

....

...

..

.

ผมเดินกลับลงมาสวมชุดสำหรับลุยงานต่อ....

ผมตั้งหน้าตั้งตาขัดๆๆๆๆๆ แล้วก็ขัด....

ผมขัดต่อไปเรื่อยๆ จนเหนื่อย..... แต่ผมก็ขัดคราบดำบนพื้นออกไปได้ประมาณหนึ่งส่วนสี่แล้ว (มั๊ง *0*)

ก็ผมขัดอย่างเดียว ไม่ได้เอาน้ำมาฉีดดู เลยไม่รู้ว่าคราบดำมันออกหมดจริงมั้ยอ่ะ ว่างั้นแล้วผมก็ลุกขึ้นมายืน และปาดเหงื่อที่ไหลโซกเต็มหน้าผาก

เพลงเปลี่ยนจังหวะใหม่ เสียงกลองเสียงเบสมันยั่ว....ผมเลยยืนส่ายขาส่ายตูดโยกไปกับเพลงซะหน่อย......บ้านผ๊ม ผมอยู่ของผมคนเดียว จะไปอายใครเล่า

ว่าแล้วผมก็โยกย้ายส่ายสะโพกขยี้ขาไปตามเพลงที่ดังเร้าหัวใจของกระผ๊มอย่างสุขอุรา.....จนมันจบเพลงนั่นแหละ ผมถึงได้หยุดขยับแข้งขาตัวเอง

“เคร๊.....ไหน ขอพี่กั๊กฉีดน้ำดูหน่อนะพื้นจ๋า เอ็งจะขาวจั๊วะอย่างที่พะ..................เชี่ย!...............เชี่ยแม๊ค!!!!.........เวร! ......นิมึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย！！！！”

......

.....

....

...

..

.

ไอ้แม๊ค....หรือในเวลานี้ที่ผมเรียกมันว่า ไอ้เชี่ยแม๊ค! ....มันกำลังยืนอยู่หัวโด่อยู่นอกหน้าต่างบ้านผม!

แล้วมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

แล้วมัน.....................มันเห็นสเต๊ปราตรีของผมมั๊ยเนี่ย!

ตายหะ!......เมื่อกี้ผมเข้าจังหวะแบบจัดเต็มซะด้วย......ว๊ากกกกก.....

......

.....

....

...

..

.

[w[o]w]

ดีนะที่ยังไม่ไปนอน 13ก็มา ต่อ ต่อ แล้วก็ต่อ

[andear]

เหอๆๆๆ อายเค้ามั๊ยล่ะพี่กั๊ก

[Singleman]

อ๊ากกกกกกกก แม็คไม่ทิ้งพี่กั๊กกกกกกก  อ๊ายยยย

เขินล่ะสิ

[RoseBullet]

กร๊ากกก พี่กั๊กทำไรอ่ะ!
มีโยกย้ายส่ายตูดด้วย น่ารักนะตัวน่ะ
น้องแม็คมาช่วยแล้ว เพื่อนทิ้งพี่ แต่น้องไม่ทิ้งพี่นะ! เห็นมะๆ

[พิรุณสีเงิน]

  พี่กั๊ก น่ารักวะ

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

พอยืนหน้าเหวอฟังเสียงไอ้แม๊คหัวเราะได้หนึ่งอึดใจ ผมก็เริ่มหน้าด้านไร้อาย... ผมเดินออกไปจากบ้าน เพื่อเปิดน้ำก๊อกเข้าสายยางแล้วลากมันมาฉีดน้ำใส่พื้นบ้าน......

ผมเดินเอาสายยางไล่ฉีดน้ำไปตามพื้นทีละส่วนอย่างมีหลักการอยู่ในหัว.....และผมพบว่ามันขาวขึ้นจริงๆ....

จากนั้นผมก็รีบฉีดน้ำสีเทาไล่มันทางหลังบ้าน แต่มันไม่ยอมไป มันไหลกลับมาตรงพื้นที่ผมขัดไว้แล้ว ...... นี่ถ้าไม่ได้เอาสายยางมาฉีด ผมคงไม่มีวันรู้ว่าพื้นบ้านที่ตัวเองอยู่ มันเทเอียงจากหลังมาหน้านะเนี่ย!

“มันต้องเอาไม้กวาดมาไล่น้ำด้วยพี่กั๊ก” เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาจากด้านหลังของผม

“มึงมาทำไม?” ผมถามมัน แล้วเดินเข้าไปในตัวบ้านลึกขึ้น เพื่อฉีดพรมน้ำไปยังส่วนอื่น.....เตรียมลงขัดคราบดำต่อ

“ก็มาช่วยสิ....ทำไมเมื่อคืนไม่บอกว่าจะออกมาแต่เช้า ผมมาทางฟิวฯ โอย....รถติดสุดยอด ทางเหลือแค่เส้นเดียว แค่จากฟิวฯ มาหน้าหมู่บ้านพี่ ล่อไปเกือบ 2 ชั่วโมง....แล้วนี่พี่จะไปทำงานยังไง ผมว่าไปกลับไม่ได้หรอก ขัดบ้านแล้วกลับเหอะเนอะ”

“ไม่ล่ะ กูจะนอนที่นี่แหละ เมื่อเช้ากูมาอีกทาง โน่นทางด่วนอ้อมโลกคลองห้าหรือหกนี่แหละ มันเป็นวินรถตู้อนุสาวรีย์วิ่งตรงเข้าคลองมาเลย ไม่ไปจอดที่ฟิวฯ....กูถามเค้าแล้ว เค้าย้ายท่ารถไปจอดที่หน้าโลตัส ตอนเช้ามีคนไปทำงานเยอะ กูเช็คเวลากับเค้าแล้ว ช่วงเวลาทำงาน รถตู้จะมีเข้ามาให้ไม่ขาด ถึงเสียเวลาเพิ่มชั่วโมงนึงจากปกติ แต่กูก็ไปทำงานจากบ้านกูได้”

“พี่กั๊ก...” เสียงไอ้แม๊คอ่อยลงอย่างเห็นได้ชัด

“ถ้ามึงห่วงกูนะ มึงไม่ต้องเลย กูอยู่ได้ กูลูกผู้ชายอกสามศอกหน้าเหี้ยๆ เถื่อนๆ ...เรื่องแค่นี้ขี้ประติ๋วว่ะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนแก่อีกบานเค้าก็ยังอยู่กันได้ ทำไมกูจะอยู่ไม่ได้”

ผมหันหน้าไปสบตากับมัน

......

.....

....

...

..

.

ไอ้แม๊คยกสองมือขึ้นแบบปางห้ามญาติ แล้วมันก็ถอนหายใจทิ้ง

จากนั้นมันพยักหน้า “OK. Brother. OK. OK......”

มันพูดแล้วมันก็เดินเข้าไปในบ้านผม.......มันเดินบันไดบ้านผมไปที่หลังบ้าน....ผมก็งงว่ามันจะไปไหน เลยเดินตามมันไป

......

.....

....

...

..

.

อ้อ....มันเดินมาถอดกางเกงลุยน้ำที่มีรองเท้าบูทติดอยู่กับตัวกางเกงด้วย...นี่เอง แล้วมันก็เอากางเกงพลาสติกเหมือนอย่างที่ผมใส่ขัดบ้านมาสวมแทน

“มีบูทอีกป๊ะ พี่กั๊ก” มันยืนเหยียบเท้าอยู่เหนือกางเกงติดรองเท้าบูทของตัวเอง

“มี....” ผมเดินไปเอารองเท้าบูทที่ซื้อแล้วทิ้งไว้ในบ้าน ไม่ได้เอาอพยพไปด้วยออกมาให้ไอ้แม๊คใส่

มันรับเอารองเท้าไปสวม แล้วมันก็เดินมาที่บันได....มันถอดรองเท้าแล้วเดินขึ้นบันไดไปตรงหน้าตู้เย็น......แล้วเพลงที่ผมเปิดก็หยุด

“เปิดดิวะ แม่งเงียบเกิ๊น เหงาหู” ผมบอกมัน

“แป๊บนึงพี่.....” มันขานตอบแบบนั้นแล้วหันหลังทำอะไรไม่รู้

สักพักมันก็เดินกลับลงมาใส่รองเท้าบูทของมัน

“If you're feeling like I feel then run your life like it's a dance floor.” ไอ้แม๊คพูดขึ้นมาพร้อมเสียงเพลงที่เริ่มดังรัวกระหึ่มลำโพงของผม

“and if you need a little heat in your face, that's what I'm here for.” มันเดินผ่านหน้าผมไป พร้อมแปรงขัดพื้น และขวดเป็ดโปร

“if you're chilling in the dark and you're looking through a telescope.
you will see me sipping on a soul of a new hope.”

ไอแม๊คแปกปากร้องเพลงไปพร้อมกับเสียงที่ดังออกมาจากลำโพงได้แบบพอดีเป๊ะๆ .....แม่ง แม้แต่เสียงวู๊ วู๊ ไอ้แม๊คมันก็ยังทำเหมือน

“ฮึฮึฮึ......” ผมขำในความมันส์ในอารมณ์เพลงของไอ้แม๊ค แล้วก็เดินออกไปนอกบ้าน เพื่อปิดก๊อกน้ำซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับช่วงสวน

......

.....

....

...

..

.

ผมคุกเข่าลงขัดพื้นต่อ....แต่ในช่วงหน้าบ้านเท่านั้นนะครับ

ไอ้แม๊คที่อยู่ทางหลังบ้านของผมแหกปากส่งเสียงให้ผมได้ยินเป็นระยะๆ .... บ่งบอกว่ามันได้ยึดพื้นที่ส่วนนั้นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เสียงเพลงที่กระตุ้นความเคลื่อนไหวดังต่อเนื่องมาไม่หยุด

แต่ละเพลงจังหวะมันส์ๆ ทั้งนั้น

มันเป็นเพลงสากลที่ผมคุ้นหูบ้างไม่คุ้นหูบ้าง......ถึงฟังไม่ออกเลยว่าในเพลงร้องว่าอะไร แต่ผมก็ชอบนะ.....จังหวะมันส์กว่าที่ผมเปิดอีก

......

.....

....

...

..

.

[RoseBullet]

เพลงมันส์ๆ แต่พี่กั๊กอย่าได้ลืมตัวสะบัดหัวสะบัดผมด้วยความมันส์ส์ส์ในท่านั่งคุกเข่าละกัน
กลัวหัวจุ่มน้ำเน่าคราบดำสกปรก (พูดนอกเรื่องไปไหนของเอ็งหา ฮ่าๆ)
น้องแม็คหงอยเลยอ่ะตอนพี่กั๊กยึดมั่นจะแปะรากอยู่บ้านให้ได้
อย่างว่านี่ก็บ้านในฝันพี่แก แถมดูติดบ้าน ออกจะโลกส่วนตัวสูง พี่กั๊กเค้ามีความพยายามจริงๆ
เป็นเรานะ ด้วยความขี้เกียจตื่นแต่เช้าเดินทาง จะเลือกอยู่ใกล้ๆที่ทำงานหน่อย เหอๆ
แล้วอย่างนี้เดินทางไปมาก็ลำบาก น้องกับพี่เค้าจะได้เจอกันบ่อยๆเหมือนเดิมไหมเนี่ย

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ผมยืนเอาสายยางไล่ฉีดน้ำ

ไอ้แม๊คนั่งยองๆ กับพื้น พร้อมคอยเอาแผ่นไม้ซึ่งได้รับน้ำใจมากบ้านที่ทำความสะอาดกันเสร็จแล้วกวาดไล่น้ำ

ผมไล่ฉีดน้ำจากหลังบ้านขึ้นมาทางหน้าบ้านเพราะพื้นบ้านผมมันเทลาดมาอย่างนั้น....แต่น้ำของช่วงหลังบ้านไอแม๊คกวาดทิ้งเข้าห้องน้ำไปเลย ... พื้นห้องน้ำมันต่ำกว่าพื้นในตัวบ้านน่ะครับ

ส่วนของหน้าบ้าน ไอ้แม๊คก็กวาดออกไปทางประตู แล้วผมกับมันก็ไปกระจุกหัวกันขัดพื้นที่อยู่นอกตัวบ้านด้วยต่อ....กว่าจะล้างน้ำยา แล้วล้างน้ำเปล่า กวาดน้ำออกไปหมดพื้น ก็ล่อไปเกือบทุ่มนึง

นี่ยังไม่ได้ขัดผนังนะครับ เพราะผมลองดูแล้ว มันขัดลำบาก หากใช้เป็ดสีก็ลอก แต่หากสาดเป็ดแล้วรีบลูบ มันก็ไม่ลอก....แต่ไม่ไหว มานั่งสาดแล้วขัดสาดแล้วขัดทันที เมื่อยมือมาก กำแพงมันทรงตั้ง ทำได้ไม่ถนัดและเร็วเท่าพื้น....ผมจึงตัดใจเอาเท่านี้ก่อน ให้พื้นเดินได้ก่อน...พอ

ยุงมาตอมแล้วด้วย....จะทำต่อก็ไม่ได้

......

.....

....

...

..

.

ผมดูความเรียบร้อยในบ้านเสร็จ เตรียมจะเดินขึ้นบ้านอยู่แล้ว ไอ้แม๊คที่ออกไปนั่งจ๋องอยู่นอกตัวบ้านก็ยังไม่เข้ามาสักที

“ไอ้แม๊ค พอแล้วมึง เข้าบ้าน เดี๋ยวยุงแม่งก็หามมึงไปหรอก” ผมร้องบอกไอ้แม๊คที่ก้มหน้าหงุดๆ อยู่ใกล้กับก๊อกน้ำหน้าบ้าน

“แป๊บนึงพี่ เดี๋ยว...จะเสร็จแล้ว” ไอ้แม๊กร้องบอก ยังไม่ยอมหยุด

ผมหงุดหงิดเพราะเริ่มหิว...เปิดประตูออกไปยืนข้างหลังมัน “ทำไรนักวะ พอแล้ว!”

ไอ้แม๊คกำลังเอาสายยางฉีดๆ รองเท้าบูธสองคู่อยู่

ผมหันหน้าไปมองรั้วของบ้านตัวเอง .... เห็นกางเกงพลาสติกที่ผมกับมันใส่ขัดพื้นวางพาดอยู่เหนือรั้ว... พอจะเอ่ยปากถามมัน มันก็ลุกขึ้นยืน แล้วเอารองเท้าบูทที่มันเพิ่งล้างเสร็จไปเสียบตะแคงเหมือนผึ่งให้น้ำสะเด็ดอยู่กับซี่ลูกกรงของรั้วบ้าน

“ป๊ะ เสร็จแหละ”

“เออ...”

แล้วผมก็เดินนำเข้าไปในบ้าน

“มึงเอาแม่กุญแจล๊อคเลยนะ”

แล้วผมก็เดินซอยเท้าขึ้นไปบนบ้าน

ไอ้แม๊คล๊อคประตูเหล็กดัดที่ใส่มุ้งลวดติดอยู่เสร็จแล้วก็เดินตามหลังผมขึ้นมาที่ชั้นสอง

......

.....

....

...

..

.

ต้มน้ำ เทใส่มาม่า แล้วก็ดูดเส้นกันซู๊ด----- โดยไม่พูดคุยกันสักคำ

หมดไปห่อ ผมก็ต่ออีกห่อ ไอ้แม๊คก็ตามอีกห่อมาติดๆ

ผมกินเสร็จก่อนไอ้แม๊ค

ผมลุกขึ้นยืน....ถอดเสื้อออกทางหัว แล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง คว้าผ้าขนหนูออกมาสองผืน เดินเอาผืนนึงมาวางบนหัวไอ้แม๊ค แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

......

.....

....

...

..

.

เช็ดผมกับผ้าขนหนูจนรู้สึกว่ามันหมาดพอแล้ว ผมก็พันผ้าเช็ดตัวกับสะเอว แล้วเดินออกมานอกห้องน้ำ

“แม๊ค กูเสร็จแล้ว.....”

“ครับ!”

มันรับคำเสียงใสแล้วก้มหน้างุดๆ เดินสวนทางกับผม...ซอยเท้าปรี่เข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

“ปวดคี่รึไงวะ ไอ้นี่！” ผมตะโกนแซวมัน แล้วก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน

......

.....

....

...

..

.

ไอ้แม๊คยังอาบน้ำอยู่

ผมมองสภาพพื้นที่ใช้สอยของในบ้านตัวเอง.....ห้องที่ไอ้แม๊คเคยนอนนั้นไม่ต้องพูดถึง มันมีแต่ของกองเต็มไปหมด เหลือแค่ทางเดินนิดเดียว

ส่วนห้องนอนของผม.....ถึงมีพื้นที่ว่างช่วงด้านล่างของเตียง แต่ข้าวของที่กองอยู่มันมีฝุ่นจับให้เห็นอยู่.....ขืนไปนอนแบบนั้นก็หายใจเอาฝุ่นเข้าปอดเล่นเท่านั้นละ!

โซฟาก็คงให้มันนอนไม่ได้ มันใกล้บันไดเกินไป กลิ้งตกลงมาไม่คุ้มกัน ..... แต่จะเอามันย้ายเข้ามาข้างเตียงผมก็ไม่ได้อีก เพราะติดตู้หลังหนึ่ง... ถึงขยับได้ แต่ผมอาบน้ำแล้ว ไม่เอาอ่ะ เปื้อน....

แอ๊ด----- ผมเปิดตู้เอาหมอนในตู้เสื้อผ้าออกมาใส่ปลอกใบใหม่

จากนั้นก็หยิบผ้าปูผืนใหม่ออกมา วางที่หัวเตียง ถลกผ้าปูผืนเดิมที่ติดอยู่กับฟูกออกไป แทนที่มันด้วยผืนใหม่ที่เตรียมไว้
เสร็จแล้วผมก็เอาหมอนที่เตรียมไว้ให้ไอ้แม๊ควางลงบนหัวเตียง....ด้านใน...ชิดผนัง

เสร็จแล้วก็เดินไปหยิบปลอกหมอนกับปลอกหมอนข้างอันใหม่ออกมาเปลี่ยนของเดิมที่ผมใช้

ผมว่าสองเดือนที่ผมอพยพไปมันต้องมีแต่ฝุ่นแน่ๆ และไหนๆ ก็เปลี่ยนผ้าปูแล้ว เปลี่ยนมันทั้งหมดเลยดีกว่า

“พี่กั๊กจะนอนเลยเหรอครับ?”

ผมหันหลังไป “ยังหรอก แค่เปลี่ยนผ้าปูกับพวกปลอกหมอนเฉยๆ ว่ะ”

“ยื๊มเสื้อนอนหน่อยดิ”

“เปิดตู้เลือกเอาเอง” ผมหันหน้ามาใส่ปลอกหมอนข้างต่อ

“เดี๋ยวพี่ช่วยผมหมุนมุมโซฟาหน่อยนะ” ไอ้แม๊คบอกพร้อมกับสวมเสื้อ

ผมเงยหน้าไปมองมัน “มึงจะหมุนทำไม?”

“ก็จะเอาพนักพิงหันไปทางบันไดอ่ะ นอนแบบนั้นจะได้ไม่เห็นว่าเป็นบันได” มันยังคุ้ยหาบางสิ่งในกองผ้าของผม

“ไม่ต้อง มึงมานอนกับกูนี่ เตียงกูกว้างจะตายห่า เนี่ย กูเตรียมหมอนผ้าห่มให้มึงแล้ว” ผมบอกมันพลางตบปุ๊ปุ๊ที่เตียง

ไอ้แม๊คใส่กางเกงเสร็จแล้วมันก็ค่อยๆ หันหน้ามามองหน้าผม

ไอ้เวรนี่ทำหน้าประหลาด

“กูนอนไม่ดิ้น แค่กอดหมอนข้างกูก็จบแล้ว หลับแล้วกูไม่ค่อยรู้สึกตัวหรอก มึงก็รู้นี่” ผมบอกมัน

ถึงก่อนนี้ไปนอนห้องมันบ่อย แต่ทุกครั้งที่ผมไปนอนห้องมัน ไอ้แม๊คจะลงมานอนพื้นเสมอ...แต่ที่นี่ไม่ได้ บ้านมันอมฝุ่นทั้งหลังเลย ให้มันนอนแบบนั้นไม่ได้ แล้วผมก็ไม่อยากเป็นฝ่ายนอนอมฝุ่นเองด้วย

ชั้นล่าง..ไม่ต้องพูดถึง ชื้นและอับมากครับ

“ผมนอนโซฟาดีกว่า กลับด้านมันแล้วผมก็นอนได้ แค่มอง....”

ผมแทรกคำก่อนที่ไอ้แม๊คจะพูดต่อ “ไม่เอาๆ มึงนอนนี่แหละ อย่ามากเรื่องน่า ไหนมึงถือว่าจะไม่นอนหน้าบันไดไง ไอ้นี่! จบๆ กูไม่พูดซ้ำแล้วนะ!”

......

.....

....

...

..

.

ไอ้แม๊คแม่งมึน

มันไปขยับไปยกโซฟางกๆ อยู่คนเดียว

ผมบอกมันว่าไม่ต้อง ไม่ต้อง มันก็ไม่หืออือ

รำคาญมานักผมก็เดินไปหิ้วคอมันมาโยนลงบนเตียง

“ถ้ามึงดื้อนะ! กูจะล๊อคตัวมึงไว้แทนหมอนข้าง! มันอมฝุ่นก็พูดให้รู้เรื่องบ้างสิวะ!” ผมชี้หน้าคาดโทษมัน

“ไม่เอา ไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับคนอื่น!”

“คนอื่นที่ไหน！ กูพี่มึ๊ง!”

“ผมมีพี่สาวไม่ได้มีพี่ชาย！”

“อ๊าว แล้วหมาตัวไหนมันเรียกกู บราเธอร์! บราเธอร์!”

“ผมชอบนอนคนเดียวอ่ะพี่กั๊ก ขอนอนโซฟาเหอะนะพี่!”

“...............กูก็ไม่ชอบนอนร่วมเตียงใครเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่คนที่กูสนิทใจด้วยกูก็ไม่นอนด้วยหรอก เออ.... ตามใจมึ๊ง จะนอนไหนก็ช่างมึง....เออ.....กูจะได้รู้ไว้....”

แล้วผมก็ละประโยคไว้เท่านั้น.....ทิ้งคำพูดเอาไว้ให้มันคิดเอาเอง

......

.....

....

...

..

.

ไม่รู้กี่โมงแล้ว

ขัดบ้านมาทั้งวัน ผมเหนื่อย

เมื่อคืนก็นอนไม่หลับทั้งคืน

แถมพรุ่งนี้ผมยังต้องไปทำงานแต่เช้าอีก

สรุปจบกับไอ้แม๊คเสร็จ ผมก็ลงไปนอนห่มผ้ากอดหมอนข้าง หันหลังใส่ไอ้แม๊คมันซะเลย..... ส่วนไอ้แม๊คที่นั่งหน้ายุ่งอยู่ฝั่งด้านในของเตียงผม....แม่งจะลุกไปนอนโซฟาที่ขดอยู่กับพื้นก็ช่างหัวมัน!!

ขี้เกียจยุ่งกับมันล่ะ 

......

.....

....

...

..

.

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

หึๆๆ น้องแม๊กเขากลัวใจตัวเอง..จะอดใจไม่ไหว~ คริๆๆ 

แถมพี่ยังน่ารักมากอ่ะ มีออกสเต็ปจัดเต็มโชว์น้องแม๊กด้วยนะ 

พี่กั๊กอย่าไปว่าเพื่อนเขาเลย เขามาช่วยขนของก่อนน้ำท่วมก็ดีแล้วนิ
เหอๆๆ ไอเข้าใจเลยค่ะ ขัดบ้านหลังน้ำท่วมเนี่ยเป็นอะไรที่..สุดจะทน!
แถมช่วงนั้นความเป็นอยู่อาหารการกินก็ไม่ได้ดีด้วย
เป็นอะไรที่..ถ้านั่นไม่ใช่บ้านเรานะ จ้างสักพันยังไม่เอาเลยเหอะ
นี่ยังดีนะที่พี่กั๊กอ่อยน้องแม๊กไว้จนมันติดพี่ เลยได้น้องงูเผือกมาช่วยด้วยคนหนึ่ง กู๊ดจ๊อบ! 

เห็นเบาเบาแอบมาต่อตอนตีสองตีสี่ ยังไม่หลับไม่นอนอีกเหรอคะ นี่ไอตื่นมาอีกรอบแล้วนะ   

[DrSlump]

สงสาร งูเผือก มากมาย   

เพราะ สิงโต ตัวนี้ มันแบบว่านะ "ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย"   

[mate_utt]

กราบขอบพระคุณจริงๆน่ะครับ

ทั้งคืนและต่อมาถึงเช้า  ได้อ่านเยอะมาก คนเขียนมาต่อให้   

แต่กำลังจะค้างตอนเข้าด้ายเข้าเข็ม รออ่านคืนนี้แล้วกันครับ   


   จุ๊บๆครับ   

[koraorni]

อ๊าไม่น่าเลยไม่น่าหนีไปนอนก่อนเลย ทำให้พลาดไปหลายตอน ต้องรีบมาตามตอนเช้าโดยด่วน เฮ้อพี่กั๊กก็ยังคนเป็นพี่กั๊กไม่ได้สนใจอะไรเลย แต่แบบว่าพี่กั๊กค่ะโดนใจมากตอนที่ตอกหน้าไอ้คนที่มาจีบน้องแอ๊บอะ แบบว่าใช่เลยพี่กั๊กตัวจริงเสียงจริงมาเอง เอ่อพี่ค่ะคนอ่านเข้าใจว่าพี่น่ะไม่ได้คิดอะไรแต่น้องแม๊คอะเค้าคิดอะไรกับพี่ไงค่ะน้องถึงไมใอยากจะนอนเตียงเดียวกะพี่ค่ะ
 

[Rafael]

พี่กั๊กก็หัดเข้าใจน้องบ้างอะไรบ้างนะ
น้องมันกลัว(ใจตัวเอง) ฮ่าๆ
รอลุ้นกันต่อว่าน้องแม็คจะทำอะไร

[kratoey]

เรื่องนี้ "บังเอิญ" เข้ามาอ่านค่ะ แล้วก็ถูกใจมากๆค่ะ!

ชอบทั้งพี่กั๊กและน้องแม๊คเลย พี่กั๊กแลดูอินดี้อะ 55555 เป็นตัวของตัวเองมาก แอบคล้ายๆเรานะ ตรงขี้ลืม คนที่ไม่ได้สนใจ เจอหน้าเป็นสิบรอบก็ยังจำชื่อไม่ได้ 55555

น้องแม๊คก็น่ารักกกกกก แอบชอบตอนน้องงอแง 5555 แต่ตอนนี้น้องก็รู้ใจตัวเองละหนาาา เมื่อไหร่พี่กั๊กจะมีปฏิกิริยาบ้าง

ตอนแรกเชียร์แม๊คxกั๊กค่ะ เพราะว่าชอบเคะอายุมากกว่า+เคะอินดี้สไตล์กั๊ก+ชอบเมะง้องแง้ง แต่พออ่านตอนพี่กั๊กอุ้มน้องแม๊คขึ้นเตียงนี่อ้าปากค้างเลยค่ะ มันจะพลิกโผหรอ 5555555555555 ยังไงก็ขึ้นอยู่กับคุณเบาเบานะคะ 555

รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[moredee]

เตียงเดียวกัน ฝันถึงใคร????

[Noo_Patchy]

    แมคกอดแล้วจับกดเลย

[พิรุณสีเงิน]

ไอ้พี่กีั๊กเสร็จแน่  ฮ่าฮ่า

เห็นหลายคนพูดถึงแากอุ้มขึ้นเตียง  อยากจะบอกว่าเราก็อึ้งเหมือนกัน แบบว่าเชียร์ไอ้พี่กั๊กเป็นเคะอ่ะ

[yayee2]

รอๆต่อไป ว่าเมื่อไรพี่กั๊กจะสู้สึกตัว

[konnarak]

แม็คกลัวอดใจไม่ใหว.  อยากรู้ใครรุกใครรับ

[malula]

ขอโทษเมื่อคืนไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนพี่กั๊กกะน้องแม๊ค
แม๊คนี่ยังไงนะ อุตส่าห์ตามมาช่วยแล้ว ก็นอน ๆ เตียงเดียวกันนั่นแหละ
งอแงมาก ๆ เดี๋ยวพี่กั๊กรำคาญนะเออ

[armmyrine]

กลัวอดใจไม่ไหว. ปล้ำไอ้พี่กั๊ก ใช่ป๊ะ...


    เค้าขอโต๊ดนะเมื่อคืนไม่ได้อยู่ลุ้นด้วย ดีคอลเจน2 เม็ด น็อคอ้ะ ไม่ไหวจริงๆ

[♠DekDoy♠]

แม็็คตัองอดทนหล่ะ พี่เค้าห่วงนะนั่นเดี๋ยวตกบันไดนอนอมฝุ่นไม่ดีนะ

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

อาจเพราะออกแรงขัดบ้าน...หรืออาจเพราะเมื่อคืนก่อนมาบ้านผมนอนไม่หลับ....แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม....ผมตื่นสาย！！

ผมลืมตามันก็หกโมงเช้าแล้ว..พอรู้สึกตัวผมก็รีบหน้าตั้งเข้าห้องน้ำ แล้วเปลี่ยนชุดทำงาน แต่ยังไม่ใส่กางเกงสเล๊ค เอากางเกงบอลไปก่อน ส่องกระจกมันดูทุเรศชะมัด เสื้อเชิ้ตผูกไทด์ แต่ช่วงล่างมันผู้อพยพของแท้ .... แต่ช่างมันเหอะ ไว้ค่อยไปเปลี่ยนอนุสาวรีย์ตอนลงจากรถตู้ก็ได้

ปลงสภาพตัวเองได้แล้ว ผมก็คว้าข้าวของจำเป็น แล้วหมุนตัวไปที่เตียง ขณะที่มือของผมจะยื่นไปเขย่าตัวไอ้แม๊ค... เห็นหน้าตาหลับฝันหวานของน้องมันแล้วผมก็เปลี่ยนใจมาหยิบปากกากับกระดาษโน้ตในลิ้นชักหัวเตียง มาเขียนหวัดๆ ลงไป

เขียนเสร็จผมก็เอามือถือของไอ้แม๊คทับไว้ด้านบน แล้วรีบซอยเท้าออกไปจากห้องนอนตัวเอง

ผมวิ่งมาถึงชั้นล่างแล้ว แต่ผมก็วิ่งกลับขึ้นไปบนบันได ไปที่หน้าตู้เย็นซึ่งถูกวางไว้ตรงช่วงพักบันได ผมคว้าไอพอดซัพเฟอร์ที่เสียบคาลำโพงไว้ติดมือออกมาจากบ้านด้วย

ผมเอารองเท้าหนังกลับสีดำยัดใส่ถุงหิ้วใบใหญ่แล้วหิ้วมันไว้ต่างหาก จากนั้นก็เดินปรี่ไปเอารองเท้าบูทที่ไอ้แม๊คล้างแล้ววางผึ่งไว้กับซี่ลูกกรงออกมาสวมใส่เท้า ผมมองระดับน้ำที่ยังคงเดิมเท่าเมื่อวาน แล้วก็เปลี่ยนใจถอดรองเท้าบูทออก เอากางเกงที่ติดกับรองเท้าบูทของไอ้แม๊คมาสวมแทน.....

ผมเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้ไอ้แม๊คว่า ให้มันกลับบ้านซะ ล๊อคแม่กุญแจที่ประตูลูกกรงเหล้กอย่างเดียว ทิ้งกุญแจไว้ในบ้าน ..... แต่กางเกงลุยนี้นี่ไมได้เขียนบอกมันไว้...

“ไอ้แม๊ค ยื๊มกางเกงลุยน้ำมึงหน่อยนะเว้ย... เอาไปเลยพี่กั๊ก...โอเคร๊ ไปแหละ” ผมพูดเองเออเอง ติ๊ต่างว่ากำลังพูดกับไอ้แม๊ค .... จากนั้นผมก็ไม่รีรอ รีบก้าวเท้าจ้วงลงไปในน้ำ แล้วเร่งฝีเท้าออกไปจากหมู่บ้านตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

“สายแล้วๆ กว่าจะโบกรถไปที่โลตัสอีก กูเอ๊ย!” ขณะที่ผมก้าวจ้ำๆ อยู่ในน้ำพร้อมกับบ่นตัวเองอยู่นั่นเอง เสียงรถยนต์ก็ค่อยๆ แหวกน้ำมาให้ผมได้ยิน

ผมเดินชิดมาให้ใกล้ทางเท้ามากขึ้น เพื่อให้ตัวเองไม่โดนคลื่นของน้ำที่จะเกิดจากการเคลื่อนที่ของรถกระเซ็นเปรอะเสื้อเชิ้ต

รถยนต์ค่อยๆ โผล่มาทางด้านข้างตัวผม แล้วพอคนขับค่อยๆ ขับรถมาถึงตัวผมซึ่งเดินหน้าตั้งอยู่.....เขาก็บอกกับผมว่า “เกาะไปหน้าหมู่บ้านมั้ยน้อง?”

ผมหันหน้าควับไปมองหน้าพี่เค้า....พี่แกไม่ได้แซวผม เพราะพอผมมองไปที่รถกระบะมีแคปของแก ประชาชนชาวหมู่ย้านเดียวกับผม เกาะกันอยู่ข้างรถทั้งสองฝากมาแล้วครับท่าน *0*

“เอ่อ.....”

ผมลังเลว่า มันจะดีเหรอครับพี่ แต่แล้วประชากรชาวหมู่บ้านเดียวกันก็พากันสรุปให้ผม

“เร็วกว่าเดินน้อง ขึ้นมาเลย เดี๋ยวไปทำงานสายหรอก!”

อ๊าว....เอาไงก็เอาวะ ผู้มีประสบการณ์เค้าแนะนแนวทางให้ผมแล้วนิ....ท่าทางของลิงที่เกาะรถคันนั้นก็เหมือนจะไปทำงานเหมือนกัน....ผมเป็นน้องใหม่ที่เพิ่งมาค้างบ้านตัวเองคืนแรก....ต้องเชื่อเค้าสิครับ

“ขอบคุณครับพี่ งั้นขอเกาะไปด้วยนะครับ” ผมหันหน้าไปยิ้มพี่เจ้าของรถกระบะ

“เอาเลยน้อง เลือกที่ได้ตามสบาย”

แหม....มีอารมณ์ขันจริงๆ

ผมเดินไปร่วมด้วยช่วยเกาะกับพี่คนหนึ่ง ซึ่งเค้าก็ดี๊ดี ขยับที่ให้ผมก้าวขึ้นไปยืนเกาะ

พอผมยืนนิ่ง.... รถก็เริ่มเหมือนจะออกตัว .... แล้วพี่คนที่ขยับที่ให้ผมก็บอกกับผมว่า “อนัน อันวาหน่อยนะน้อง”

“หือ?” ผมหันไปทำหน้าบื้อกับพี่เค้า .....ไม่เข้าใจ *0*

“ฮ่าฮ่าฮ่า.....” คนที่อยู่ใกล้ๆ กันสองสามคนก็พากันขำขึ้นมา

“ก็เกาะแน่นๆ หน่อยนะน้องนะ ..... ไงไอ้หนู โธ่....เกิดยุคไหนเนี่ย ลุงยังทันเพลงนี้เลยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า....”

ลุงที่ยืนเกาะอยู่ถัดกันไปหัวเราะร่วน เรียกเสียงขบขันจากประชากรชาวเกาะได้อีกคำรบ

แหม๊---------- คนในพื้นที่ประสบภัยเนี่ย เค้าช่างมุขล้นกันเหลื๊อเกินนะครับ!!! 

......

.....

....

...

..

.