หัวข้อ: ซีรีย์ [บังเอิญ]...สวนทาง (จบในตัว)

[DrSlump]

เป็นเรื่องเดียว  ที่พอเห็นว่าโพสต์แล้ว ต้องคอยกระหน่ำ refresh เพื่อรออ่านตอน ต่อ ต่อ ต่อ ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะพบคำว่า จบ

เฮ้อ  เป็นเอามากตรู

 

[koraorni]

มารออ่านความในใจของน้องแม๊คต่อ กลายเป็นชอบไปนะความเป็นตัวตนจริงๆๆของพี่กั๊ก มันน่าค้นหาใช่มะล่ะ

[moredee]

ตามทุกเม็ดของความคิด

[monoo]

อัยยะ 

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ผมจอดมอไซด์ไว้หน้าบ้าน

จากนั้นก็เข้ามานั่งอยู่ตรงม้านั่งยาวในรั้วบ้านของไอ้พี่กั๊ก...ผมไม่อยากไปบ้านเพื่อน ถ้าไปมันคงแปลกใจ มันคงถามผม และมันคงจะได้รู้ปัญหาหนักอกของผม

ผมไม่อยากบอกใครว่าผมคิดมากกับเรื่องอะไร

ทำไมต้องคิดมากขนาดนี้ ผมก็ยังให้คำตอบตัวเอง....ไม่ได้เลย

......

.....

....

...

..

.

แต่สิ่งหนึ่งสั่งผมว่า.....ถ้าจะให้มันจบลงสักที

ผมต้องมาที่นี่

......

.....

....

...

..

.

ผมนั่งปักหลักที่ตรงนั้นอย่างใจลอย

ผมนั่งเรียบเรียงคำพูดแรก ว่าจะพูดประโยคไหนดี ..... และเรื่องไหนดี....

......

.....

....

...

..

.

คิดมากจนปวดหัว

ท้องก็ร้องหิว

ผมเลยลุกเดินไปหาของกินในระแวกนั้น

กินก๋วยเตี๋ยวไปสองชาม อิ่มตื้อ แล้วผมก็เดินไปซื้อน้ำที่ 7-11...เสร็จแล้วก็กลับมาที่บ้านไอ้พี่กั๊ก นั่งที่เก้าอี้ยาวตัวเดิม....และรอ

......

.....

....

...

..

.

ผมเอาหนังสือที่พกติดกระเป๋ามานั่งอ่านฆ่าเวลา

ไม่ใช่หนังสือเรียน

มันเป็นหนังสือนิยายตะวันตกที่ผมรับจ๊อบมาแปล....ด้วยการแนะนำจากอาจารย์ที่คณะ

ผมแค่นๆ เรียนในคณะไปเฉยๆ จนอาจารย์จับสังเกตุได้ และด้วยความเป็นห่วง อาจารย์เลยเรียกผมเข้าไปคุยด้วย ....

ผมซาบซึ้งใจในความห่วงใยของอาจารย์ แต่ผมก็บอกท่านไปตรงๆ ว่า ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังเรียนอยู่นี้เป็นสิ่งที่ผมต้องการหรือไม่ ผมรู้แต่ว่ามันน่าสนใจ เลยสมัครมาเรียน

ทีแรกนึกว่าอาจารย์จะโกรธ แต่อาจารย์กลับไม่โกรธ แถมยังช่วยผม “หาตัวเอง” ต่อ

พออาจารย์รู้ว่าผมไปสอนพิเศษที่บ้านเพื่อน ท่านเลยถามว่าอยากลองแปลหนังสือดูไหม?

ผมว่ามันก็น่าสนใจดี แล้วมันก็ทำอยู่ที่ไหนก็ได้ .... ก็เลยลอง ...

ผิดถูกมั่งในการเลือกใช้คำไทยให้เหมาะสมกับหลายๆ สิ่ง....ทั้งยุคสมัย ทั้งอารมณ์ หรืออายุของตัวละคร...ในนิยายเรื่องนั้นๆ

งานแปล...เป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับผมที่ผมยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบมันไหม? แต่ขณะนี้...มันน่าสนใจ

......

.....

....

...

..

.

ผมจมอยู่กับตัวอักษรและเรื่องราวในนั้น กับภาพที่ผมสร้างมันขึ้นมาในหัว.....เรื่อยไปจนราวๆ เกือบห้าโมงเย็นได้ เหล่าเพื่อนบ้านของไอ้พี่กั๊กก็ค่อยๆ ทยอยกันออกมานอกบ้าน

คนที่จำหน้าผมได้ก็ถามว่ามาหากั๊กเหรอ ผมก็บอกว่านัดกันไว้ เสร็จธุระเร็วเลยมานั่งคอยอยู่นี่....ก็ไม่มีปัญหาอะไรมาก

จนหกโมงเย็น ผมถึงเริ่มขยับตัว

ตามปกติ เจ้าของบ้านจะกลับมาราวๆ ทุ่มกว่า หรือสองทุ่มไปแล้ว....ผมจึงไปหาข้าวเย็นกินที่หน้าหมู่บ้าน ผมไม่อยากรอจนสามทุ่มเวลาเดิมของตัวเอง เพราะกลัวว่าจะคลาดกันกับไอ้พี่กั๊ก

......

.....

....

...

..

.

ก๋วยเตี๋ยวร้านเดิมนะ แต่มันไม่อร่อยเลย

ปากผมมันขมไปหมด

......

.....

....

...

..

.

ผมกลั้นใจกินไปได้แค่ครึ่งชาม แล้วผมก็จ่ายเงินเดินออกมา

......

.....

....

...

..

.

‘ข้าวผัดร้านนี้แม่งอร่อย! กูมองอยู่ เค้าผัดใส่เนย เอาข้าวละเลง เอาตะหลิวขยี้ๆ แค่เนี๊ย....กูเหาะเล๊ย....ฮ่าฮ่าฮ่า’

......

.....

....

...

..

.

ผมหิ้วข้าวผัดสองกล่องเดินเข้ามานั่งที่ม้านั่งยาวในรั้วบ้านซึ่งมีต้นไม้คลึ้ม

......

.....

....

...

..

.

ผมฉีดสเปรย์กันยุงที่แขนขาของตัวเอง แล้วเอาที่เหลือฉีดไปทั่วๆ ม้านั่งยาวอันนั้น....เพื่อไล่ยุง

......

.....

....

...

..

.

ผมเดินไปเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างมือให้สะอาด

จากนั้นก็กลับมานั่งกินข้าวผัดที่ซื้อมา

ผมรีบทำเวลา....เพราะนี่ก็ใกล้หนึ่งทุ่มแล้ว

......

.....

....

...

..

.

กินไปได้แค่กล่องเดียว ผมก็พอ .... อันที่จริงก็อยากกินอีกนะ แต่มันอาจแน่นไป เลยเปลี่ยนใจเอามันใส่กระเป๋าไว้ กะเอากลับไปกินต่อที่บ้าน

......

.....

....

...

..

.

ผมนั่งฟังเพลงที่ใส่ไว้ในไอพอดซัพเฟอร์ พร้อมกับคอยพลิกนาฬิกาดูเวลา

......

.....

....

...

..

.

ทุ่มสี่สิบแล้ว

ผมถอดหูฟังออกมา เก็บมันเข้ากระเป๋า

แล้วนั่งเฉยๆ อยู่อย่างนั้น

......

.....

....

...

..

.

[RoseBullet]

ลุ้นๆๆ พี่กั๊กไม่กลับบ้านซะที
วันนั้นกลับช้าไม่มีรถ น้องแม็คเลยรอจนรากทะลุดินไปแล้ว เหอๆ
น้องแม็คมาคอยๆอยู่ตั้งนาน เห็นใจน้องจัง

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ขณะที่ผมนั่งจ้องมือถือตัวเอง

ขณะที่ผมเลื่อนนิ้วโป้งไปที่ปุ่มหนึ่งบนมือถือ แล้วก็ต้องถอนหายใจ...เป็นครั้งที่ร้อยแปด

ทันใดนั้น หูของผมก็ได้ยินเสียงของเหล็กดังเสียดสีมาแต่ไกล

ตัวผมทะลึ่งพรวด

ผมยืนนิ่งกับที่ พร้อมทั้งตั้งใจฟังเสียงเอี๊ยดๆ นั่น

......

.....

....

...

..

.

ตัวของคนที่ผมรอผ่านตาผมไป....แต่ไอ้พี่กั๊กแกจะขี่จักรยานเลยบ้านตัวเองไปทำไมเนี่ย?!

ขาของผมมันก้าวตรงไปยังรั้ว และไปหยุดยืนอยู่หน้าบ้านของไอ้พี่กั๊ก......โดยที่ตัวผม...ยังไม่ได้สั่งให้ตัวเองทำ

......

.....

....

...

..

.

ไอ้พี่กั๊ก หักเลี้ยวแล้วปั่นจักรยานวนกลับมาตรงที่ที่ผมยืน

......

.....

....

...

..

.

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด------ เสียงเบรคจากรถจักรยานดังก้องอยู่ในความเงียบของเวลาค่ำคืน แล้วมันก็ตามมาด้วยประโยคคำถามหนึ่ง

“มีไรวะแม๊ค มาซะดึกเลย”

......

.....

....

...

..

.

ผมจำเสียงเหล่านั้นได้ติดหัว

ทั้งเสียงเสียดหูของเบรคจักรยานคันนั้น

ทั้งคำถามประโยคนั้น

คำพูดทั่วไปที่ทำให้หัวใจของผม.....ถึงกับล้มละลาย

......

.....

....

...

..

.

ผมเจ็บ..จุก...

[RoseBullet]

อ๊ากกก ค้างเติ่ง

[♠DekDoy♠]

เหมือนน้องจะเริ่มตะหงิดในความรู้สึกของตัวเองแล้ว แต่ตัวพี่นี่ยังสงบร่มเย็นอยู่เลยนะ

[malula]

ถึงเวลาค้นหาตัวเองซะทีใช่ไหมน้องแม๊ค

[Takarajung_TK]

อ่านพาร์ทของแมคแล้วมันหน่วงๆ 

[andear]

 

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

แผ่น 6 หมดแล้ว

ผมหันหน้าไปมองอีกคนที่อยู่ในห้องเดียวกัน

เสียงกรนดังให้ผมได้ยินเป็นระยะ..... ทุกสิ่งบ่งบอกว่าเขาหลับไปแล้วจริงๆ

ผมยันตัวลุกขึ้น แล้วเดินไปปิดทั้งทีวีและเครื่องเล่นดีวีดี

เมื่อทุกสิ่งสงบ ผมก็ได้ยินแต่แค่เสียงจากลมหายใจของใครอีกคนซึ่งอยู่ในห้องเดียวกัน...กับผม

ผมยืนเอาหลังพิงโต๊ะอ่านหนังสือ กอดอก และพยายามหายใจ

......

.....

....

...

..

.

เมื่อบ่ายที่ไปถึงทางยกระดับข้างห้างฟิว’

ผมเหมือนโรคหัวใจกำเริบ.....เพราะรอยยิ้มของคนคนหนึ่งที่ดีใจจนหุบไม่ได้....ดีใจที่จะได้เห็นบ้านของตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

หากวัดด้วยเครื่อง หัวใจที่บีบรัดตัวในตอนนั้นอาการไม่ต่างจากที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้.......แต่ผมเท่านั้นที่รู้ว่ามันมีสิ่งหนึ่งผิดไปจากกัน....ความรู้สึก....

......

.....

....

...

..

.

ผมจำคืนนั้นได้อย่างแม่นยำ

พอฝ่ามือของเขาวางลงบนหัวของผม หัวใจของผมก็ร้องบอกคำตอบให้ตัวผมเอง

ผมซุกหน้ากับไหล่ข้างหนึ่งของเขา.....แล้วร้องไห้.....

......

.....

....

...

..

.

ผมดีใจที่หาคำตอบให้ตัวเองได้สักที

......

.....

....

...

..

.

แต่แล้ว...เมื่อผมกระหยิ่มยิ้มย่องในใจว่าตัวเองรักใคร และตั้งใจว่าจะคว้าเขาลงมา

เวลา...ก็พาให้ผมไปพบกับ “ความจริง” ที่ผมไม่อาจเปลี่ยนมัน.....ได้เลย

......

.....

....

...

..

.

ไอ้พี่กั๊ก...ผมไม่อยากเรียกคนที่อายุมากกว่าว่า “ไอ้” และพ่อกับแม่ผมก็ไม่ชอบให้ผมพูดอย่างนั้น .....

แต่ไม่ได้.... สำหรับเขา ผมทำไม่ได้

เพราะถ้าหากผมไม่เสริมคำว่า “ไอ้” ลงไป

ใจของผมมันจะลืม

......

.....

....

...

..

.

ลืมว่าคนคนนี้......ผมรักในแบบนั้น.....ไม่ได้!

......

.....

....

...

..

.

ผมหันกลับไป

กดปุ่มวงกลมเล็กๆ ทางขวามือของตัวเครื่อง เพื่อเปิดโน้ตบุ๊คขึ้นมา...อีกครั้ง

......

.....

....

...

..

.

เพลงที่ผมใช้ขับกล่อมตัวเองยามอยู่คนเดียวเริ่มค่อยๆ ขึ้นอินโทร.....อีกครั้ง

......

.....

....

...

..

.

ผมเดินเข้าไปทางเตียงนอน

......

.....

....

...

..

.

ผมเอาผ้าห่มของตัวเองคลี่ แล้วห่มมันบนตัวของ...เขา

......

.....

....

...

..

.

จากนั้นผมก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า และหยิบเอาผ้าห่มอีกผืนหนึ่งออกมา...สำหรับตัวเอง...

......

.....

....

...

..

.

ผมเดินกลับมาตรงที่เดิม ที่ที่เมื่อกี้นั่งดูหนัง

เขานอนดิ้นนิดหน่อย เลยทำให้มือข้างหนึ่งห้อยลงมาเลี่ยอยู่กับพื้นห้อง

......

.....

....

...

..

.

ผมนั่งลงคุกเข่ากับพื้นไม้ แล้วจับแขนที่โผล่พ้นผ้าห่มนั้นกลับเข้าไปในผ้าห่ม

......

.....

....

...

..

.

ผมหยิบหมอนที่ใช้พิงหลังเมื่อครู่มาวางลงพื้น ...ตรงจุดเดียวกับตำแหน่งที่เขานอนหนุนหมอนของเขาอยู่บนเตียง

......

.....

....

...

..

.

ผมเลื่อนตัวเหยียดยาว พร้อมซุกเข้าไปในผ้าห่ม ก่อนที่ผมจะเอนหลังเอาหัวหนุนหมอน ผมเอาหมอนอีกใบที่เดิมใช้หนุนขามาวางไว้ข้างตัว....ด้านนอก

......

.....

....

...

..

.

ผมเอนตัว เอาหัวหนุนหมอน....ในท่านอนหงาย

......

.....

....

...

..

.

เพียงสองอึดใจเท่านั้น แขนของเขาก็ห้อยลงมาอีก ..... มันงออยู่ตรงหน้าอกข้างขวาของผม

......

.....

....

...

..

.

ผมมองมือนั้น

......

.....

....

...

..

.

เสียงเพลงดังแผ่ว....เฉกเช่นเสียงจากลมหายใจของเขา

......

.....

....

...

..

.

เพราะความมืด

เพราะความหลับใหล

ผมจึงกล้าที่ยื่นมือของตัวเอง...สอดเข้าไปให้มือของเขา....กุม

......

.....

....

...

..

.

แล้วผมก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองถลำล่วงลงไปในสระน้ำ.... สระน้ำอุ่นเกือบร้อนที่ซึ่งผมไม่อาจว่ายพาตัวเองขึ้นมาเหนือผิวน้ำ....

มองเห็นแสงที่อยู่เหนือพรายน้ำ

ที่ที่ซึ่งสมควรพาตัวเองขึ้นไป....แต่ไปไม่ได้

เพราะในสระน้ำที่ผมตกลงมานี้....อันที่จริงแล้วผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออก...

ใช่...ผมยังสามารถหายใจอยู่ใต้สระน้ำนี้ได้......เพียงแค่ -อึดอัด- เล็กน้อย

......

.....

....

...

..

.

ความรู้สึกของเรา.....เราคนเดียวเท่านั้นที่รู้ คนอื่นไม่มีทางมาแหวกดูความรู้สึกที่มันเต้นระรัวด้วยแรงสูบฉีดของหัวใจเราได้......... แต่นั่นแหละคือ -ความอึดอัด-

......

.....

....

...

..

.

รู้อยู่เพียงคนเดียว

......

.....

....

...

..

.

ไอ้พี่กั๊ก...คนใจดีที่บอกว่าตัวเองเป็นคนใจดำ...แล้วเค้าก็ใช้ "ความใจดำในแบบของเขา" ฆ่าหัวใจผมได้ทั้งเป็น!

......

.....

....

...

..

.

แต่ผมก็อยากได้ความอุ่นจากมือนี้....ต่อไป

......

.....

....

...

..

.

แต่ผมก็ยังจะรักคนคนนี้ต่อ

......

.....

....

...

..

.

ผมอยากเห็นเขายิ้ม

......

.....

....

...

..

.

ถ้าเขาจะยิ้มให้ผมดู ผมทำได้ทุกอย่าง

......

.....

....

...

..

.

ค่าตอบแทนจากสิ่งที่ผมทำ แม้จะไม่ได้ตามที่ผมหวัง...

......

.....

....

...

..

.

ถึงจุดที่สูงสุดซึ่งผมสามารถเดินไปได้คือ “ยอดเขาที่เรียกว่าน้องชาย”

......

.....

....

...

..

.

ผมก็จะเดินไป

......

.....

....

...

..

.

ผมจับมืออุ่นๆ นั้นขึ้นมาแนบกับริมฝีปากของตัวเอง

ผมหลับตาแล้วพูดกระซิบกับผิวหนังที่แนบชิดกับริมฝีปากของตัวเอง.....

“Sorry, But....... I love you.”

......

.....

....

...

..

.

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ

......

.....

....

...

..

.

เมื่อท้องฟ้าไร้แสงสี

......

.....

....

...

..

.

เมื่อดวงตามองเห็นแต่ความมืด

......

.....

....

...

..

.

มันเป็นเวลาควรค่าแก่การ...หลับ

......

.....

....

...

..

.

แต่ในบางค่ำคืน.....มันก็ยากเหลือเกินที่จะ...หลับตา

......

.....

....

...

..

.

[yeyong]

น้องแม็คคคคคคคคคคคคค
รักเขาข้างเดียวขอแค่อยู่ใกล้ๆก็พอ

[DrSlump]

อึดอัดแทนจริงๆ

แต่อิ่ม

 

[RoseBullet]

แง ทำไมพาร์ทนี้ดูเศร้าๆจัง สงสารน้องแม็คคค
แต่ดูจากมุมมองพี่กั๊กแล้ว ณ ตอนนี้แกก็ไม่มีทีท่าจะคิดอะไรเกินเลยกับอีกฝ่ายไปกว่าน้องชายจริงๆแหละ
ถ้าอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่เปลี่ยนแปลง เราว่าแม็คอาจจะได้เป็นแค่น้องชายจริงๆ
แต่ถามว่าต้องทำยังไงพี่กั๊กแกจะหันมามองน้องในมุมอื่นๆที่ไกลไปกว่าพี่น้องบ้าง อันนี้ไม่รู้ ต้องถามคุณเบาเบา ฮ่าาา
คือแบบเดาไม่ถูกว่าต้องทำยังไงนะ อยู่ที่เดิมก็อาจจะได้แค่พี่น้อง ก้าวรุกหน้าก็ไม่แน่ว่าความสัมพันธ์นี้จะเปลี่ยนไปในทิศไหน
รอติดตามต่อไปจ้ะ

[KaorPaor]

-
I love you too

[♠DekDoy♠]

พี่กั๊กยังไม่มีทีท่าอะไรเลยน๊อ

[londoneye]

พออ่านมุมมองของน้องแม็คแล้วมัน

หน่วงอะ

ตอนนี้แม็ครู้ความรู้สึกของตัวเองแล้ว

และก็รู้ด้วยว่าไม่ควรบอกออกไป

ส่วนไอ้พี่กั๊กนี่สิ  ดูท่าว่าจะยังไม่รู้ตัว

อ่านพาร์ทน้องแม็ค...แล้วมันบีบความรู้สึกยังไงไม่รู้...น้ำตาคลอตามเลยอะ

[andear]

โถ น้องแม็ค   หน่วงมากเบย

[beautifuldead]

บรรยายความรู้สึกอัดอั้น ไดดีจังเลยคะ ...
มาลุ้นว่าคืนนี้จะมีตอน12มั้ยน้อออ

[BaoBao]

บรรยายความรู้สึกอัดอั้น ไดดีจังเลยคะ ...
มาลุ้นว่าคืนนี้จะมีตอน12มั้ยน้อออ

beautifuldead ไปนอนน๊า

เบาเบาไม่ไหวแล้ว คืนนี้ ไม่มี 12
ทิชชู่มันกองเต็มโต๊ะคอมเลย

เบาเบากำลังหัวใจล้มละลายอย่างต่อเนื่อง
องค์ไอ้แม๊คไม่ออกสักที


"ในบางค่ำคืน.....มันก็ยากเหลือเกินที่จะ...หลับตา"

[takara]

โอ๊ย อึดอัดแทนเลยอะ

[Rafael]

เหมือนจะหวานนะตอนนี้
แต่ก็มีกลิ่นอายเศร้าๆด้วย

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

"คำพูดทั่วไปที่ทำให้หัวใจของผม.....ถึงกับล้มละลาย"

"ในบางค่ำคืน.....มันก็ยากเหลือเกินที่จะ...หลับตา"

สองประโยคนี้กินใจเหลือเกินค่ะ อ่านแล้วให้ความรู้สึกล้มละลายหายไปด้วยเลย.......

 


รอดูต่อไป..... น้องแม๊กแน่ใจแล้วว่าตัวเอง"รัก" แต่พี่กั๊กยังรู้สึกกับน้องแค่"น้อง"อยู่เลย

แล้วไอก็ว่านะ ความสัมพันธ์ตอนนี้ของคนทั้งสองยังเป็นแค่พี่-น้องจริงๆนั่นแหละ

และไม่มีท่าทีจะเปลี่ยนแปลงได้เลยด้วย ถ้าไม่มีเหตุการณ์อันใดๆเลย

แล้วทำไงล่ะ ไอ้พี่กั๊กถึงจะรู้สึก"เกินน้องเกินเพื่อน"กับเขาสักที

 

ก็ต้อง...รอดูต่อไป.....กับเบาเบา  ^^   

[koraorni]

สงสารน้องแม๊คอะ คงอึดอัดน่าดูอะ ก่อนที่จะรุ้ก็ว่าอึดอัดแล้วนะ แต่พอรุ้ใจตัวเองแล้วกลับแย่กว่าเดิมอีกอะ
พยายามต่อไปนะแม๊ค สักวันพี่กั๊กต้องรุ้บ้างล่ะ

[namngern]

สงสารน้องว้ะ ผมโดนลอยแพ
ไหนจะก๋วยเตี๋ยวไม่อร่อยเลย อาการหนักโคตรๆ
โอ๋ มาๆ เดี๋ยวป้ากอดปลอบ 
รู้ใจตัวเองแล้ว  แต่มันก็ไม่ง่ายเนอะ
กับการที่จะให้เขามารู้สึกแบบเดียวกับเรา
แต่มันก็ยังพอมีหนทางน่าแม็ค
สู้เว้ยยย ไอ้น้อง

รออ่านตอน 12 ค้าบบบบ

[Kfc_Pizza]

 

[$VAN$]

อ๊ายยย~พาร์ทน้องแม๊ค
บวกๆ

หากผมไม่เสริมคำว่า “ไอ้” ลงไป ใจของผมมันจะลืม
ลืมว่าคนคนนี้......ผมรักในแบบนั้น.....ไม่ได้!

 

ถ้าเขาจะยิ้มให้ผมดู ผมทำได้ทุกอย่าง

     ฯลฯ
โฮ~ โดนแล้วโดนอีก โดนๆๆ 
บีบดี หน่วงดี ปลื้ม~ที่สุดๆๆ เอาแบบนี้อีก หุๆๆ^^

[moredee]

เข้าใจนะ ความรู้สึกของคนที่รัก แล้วรู้ว่าผลลัพธ์คือ'ผิดหวัง'